ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: bookstore@vakxikon.gr e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr
Τίτλος Βιβλίου: 70 μέρες στη Νότια Αμερική
Συγγραφέας: Θάνος Αλεξόπουλος Επιμέλεια - Διορθώσεις: Φίλια Μπουγιούκου Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2020 Εκδόσεις Βακχικόν & Θάνος Αλεξόπουλος © Φωτογραφίας Εξωφύλλου: Θάνος Αλεξόπουλος
ISBN: 978-618-5733-11-7
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Αφηγήματα
Αριθμός Σειράς: 153/9
Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 2020
Δεύτερη Έκδοση: Ιούλιος 2020
Τρίτη Έκδοση: Νοέμβριος 2022 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nό μου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι ιστορίες που θα διαβάσετε παρακάτω έλαβαν χώρα από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι και τις αρχές Μαΐου του 2015 στη Νότια Αμερική, στην πανέμορφη αυτή ήπειρο των φοβερών τοπίων, της τρέλας για το ποδόσφαιρο, των ξεχωριστών μου σικών, αλλά και της φτώχειας, της εγκληματικότητας και των μεγάλων αντιθέσεων. Οι περιπέτειές μου σε αυτό το μέρος του κόσμου ξεκίνησαν το 2007. Οι πρώτες χώρες που επισκέφτηκα ήταν η Αργεντινή, η Χιλή και η Ουρουγουάη. Οι εικόνες και τα συναισθήματα ήταν πιο έντονα από κάθε άλλο ταξίδι που έχω κάνει. Γι’ αυτό αποφάσισα να κατεβαίνω σχεδόν κάθε χρόνο, εξοικονομώντας όσο περισσότερο χρόνο και χρήματα μπορούσα. Στην πορεία όλων αυτών των ετών γνώρισα πολύ κόσμο που ταξίδευε μόνος του είτε για έξι μήνες είτε για ένα ή δύο χρόνια, έχοντας παρατήσει τις δουλειές του, τα σπίτια του, την προσωπική του ζωή, με μια βαλίτσα στην πλάτη. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι backpackers ή mochileros. Κάποια στιγμή, λοιπόν, έπρεπε να έρθει και η δική μου σειρά. Άσχετα αν δεν θα τα κατάφερνα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτή τελικά ήρθε στις 26 Φεβρουαρίου…
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου, 1η ημέρα
Υστερα από ένα τελευταίο μεροκάματο στη Ραφήνα, ως dj στο Sante, ξεκινάμε το πρωί με τον «ράστα» και τη δικιά του για το αεροδρόμιο. Η πτήση είναι στις 14.30, αλλά με αφή νουν κάνα δυο ώρες νωρίτερα για να είμαστε σίγουροι. Ύπνος ελάχιστος, από το άγχος να μη χάσω το αεροπλάνο (κλασικά), και έπειτα αναχώρηση για το Λονδίνο (ο Άγγελος με έχει ενημερώσει με μήνυμα ότι φεύγει κανονικά τα ξημερώματα της Πέμπτης). Οι τρεισήμισι ώρες περνάνε ευχάριστα, γιατί κάθομαι δίπλα σε έναν Έλληνα ηλικιωμένο που ήταν σε οργανώσεις για παιδιά από την Αφρική και σε καθολικές εκκλησίες που βοηθούσαν απόρους κ.λπ. Στο Λονδίνο χάος, κίνηση, όλες οι φυλές στο αεροδρόμιο. Πετάμε για Μαδρίτη, μία ώρα και κάτι ψιλά, και ακολουθεί
(άλλαξα τριάντα ευρώ σε πέσος στην τράπεζα, όπου οι τύποι ήταν αργοί και στραβωμένοι), παίρνω το Τienda leon και ξεκινάω για Παλέρμο (στο hostel που μας βρήκε ο Γκαστόν). Στη διαδρομή (έχει wifi) μιλάω με τον Άγγελο για το πού θα πάρω ταξί και τελικά φτάνω ύστερα από περίπου μιάμιση ώρα, αφού στην πορεία έχω σκαλώσει ότι ο ταρίφας μού πήρε παραπάνω λεφτά (μετά που ρώτησα αποδείχτηκε μόνο σκάλωμα).
Μπαίνω στο hostel, μου ανοίγει ένας ψηλός χαβαλές και με ξεναγεί. Αχούρι. Βρίσκω τον Άγγελο και τα λέμε. Το προηγούμενο βράδυ είχε κάτσει με κάτι Αργεντίνους από Σαντα Φε και τα πίνανε. Αφού γίνεται ένα γρήγορο μάζεμα της βαλίτσας (μαζί με ένα μπάνιο, βέβαια), το κόβουμε για περπάτημα στο Παλέρμο. Καθόμαστε σε μια πλατεία, ένα ψιλοαρχικό σοκ με τις Αργεντίνες (συν το ότι η σερβιτόρα στο καφέ ήταν αστέρι), πίνουμε κάτι μπίρες και επιστρέφουμε στη βάση, για να βρεθούμε με τον Γκαστόν. Έρχεται ύστερα από λίγο. Συγκίνηση. Έναν χρόνο μετά, τα λέμε στη χώρα του. Του δίνουμε κάποια οπαδικά δώρα και αράζουμε στο ξενοδοχείο πίνοντας και προσπαθώντας να συνεννοη θούμε, γιατί ακόμα είναι αρχή και η γλώσσα δεν έχει ρολάρει. Στο hostel η φάση δεν είναι καλή. Υπάρχει πολλή φασαρία, βρόμα και κακή ποιό τητα τουριστών. Γάλλοι, Αργεντίνοι, Άγγλοι, κ.λπ. Αφού βολτάραμε λίγο για να δούμε το Παλέρμο καλά το βρά δυ, ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε με τον Γκαστόν και τη Ροσίο για να δούμε την περιοχή by night. Κόσμος πολύς, η φάση είναι σαν Ελλάδα, αλλά τα μπαρ τους δεν μας λένε και τίποτα. Αράζουμε τελικά σε ένα ψικοκυριλέ, με τη μουσική να την παλεύει αλλά χαμηλά. Είναι πολύ
70 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ
λέρμο (στο πάρκο πίνουμε μπίρες, αλλά επειδή απαγορεύεται μας τη λέει ο φύλακας, όμως γενικά κάνει τα στραβά μάτια). Όλη η υπόλοιπη μέρα περνάει με το παιχνίδι της Σαν Λορέντζο. Περι μένουμε το λεωφορείο για να πάμε στο γήπεδο, στην κεντρική λεωφόρο του Παλέρμο. Είναι κάνα δυο ακόμα με μπλούζες της ομάδας. Η απόσταση είναι καμιά ώρα μακριά. Όσο πλησιάζουμε, τόσο πληθαίνουν οι μπλούζες. Ο Άγγελος κάνει τη μαγική κίνη ση και ρωτάει έναν τύπο πώς θα προμηθευτούμε εισιτήρια, κ.λπ. Λαχείο. Ο Φακούντο. Στην κουβέντα μπαίνει κι άλλος ένας, κα τεβαίνουμε και πάμε στο γήπεδο. Οι δρόμοι είναι κλειστοί, έχει περπάτημα αρκετό, έχουν κολλήσει που είμαστε Έλληνες και προσπαθούμε να κάνουμε διάλογο. Ο Φακούντο μιλάει πολύ γρήγορα. Μας προειδοποιούν ότι η περιοχή θέλει προσοχή. Όντως. Μυρίζει μπαρούτι γύρω από το γήπεδο, είναι όλο φαβέλες, villas στα αργεντίνικα. Μέχρι και στο σουπερμάρκετ πάμε όλοι παρέα για να πάρουμε μπίρες. Φτάνουμε απ’ έξω, ο Φακούντο αγοράζει τα εισιτήρια, στο κέντρο, καθώς αυτός και ο Άντρες έχουν στο πέταλο του γηπέδου. Το κόστος περίπου είκοσι ευρώ, η διαφορά μεγάλη σε σχέση με το 2007, που τότε είχαν πέντε με έξι ευρώ, αν θυμάμαι καλά! Ο Άντρες με γνωρίζει στην κοπέλα του(;), η οποία δεν πιστεύει ότι είμαι από την Ελλάδα, μέχρι που αρχίζω να της μιλάω. Α! Όπως μπαίνουμε, πετυχαίνουμε μια παρέα από barras bravas στην είσοδο. Άγριες φάτσες. Είσοδος στο γήπεδο, καθόμαστε τέρμα δεξιά, δίπλα στο πέταλο. Κερκίδα τρελή, ανατριχίλα. Τραβάμε βίντεο και φωτογραφίες, ο Άγγελος έχει πάει κάτω στα κάγκελα και τραγουδάει ημίγυμνος με τους υπόλοιπους. Είναι λίγο επικίνδυνο αυτό, κατεβαίνω και του λέω να προσέχει. Το παιχνίδι πάει στραβά για τους γηπεδούχους, ατυχία, δοκάρια, χάνουνε τελικά 2-1. Ο Φακούντο μάς περιμένει μόλις τελειώσει το ματς να φύ γουμε παρέα. Αν αργήσεις και δεν φύγεις με το μπούγιο, σου την πέφτουνε. Πριν από κάνα δυο εβδομάδες είχαν κλέψει το κινητό του αδερφού του. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι το μέρος