VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867 e-mail: info@vakxikon.gr web site: ekdoseis.vakxikon.gr Τίτλος Πρωτοτύπου: Inelul de aur (Editura PASTEL, Brașov, 2012) Τίτλος Βιβλίου: Το χρυσό δαχτυλίδι Συγγραφέας: Ion Topolog Μετάφραση: Στάθης Χελιώτης Επιμέλεια - Διορθώσεις: Έλενα Στόιου Σχεδιασμός Έκδοσης: Εκδόσεις Βακχικόν Σχεδιασμός Εξωφύλλου: Ion Topolog © 2012 Ion Topolog © Για την ελληνική γλώσσα, 2018 Εκδόσεις Βακχικόν © Μετάφρασης: Στάθης Χελιώτης ISBN: 978-960-638-004-4 Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Πεζά/Ξένη Λογοτεχνία Αριθμός Σειράς: 109/3 Πρώτη Έκδοση: Δεκέμβριος 2018 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, 106 80 Αθήνα τηλέφωνο: 210 3637867
ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ
ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΠΡΏΤΟ
Κ
άποιο ηλιόλουστο πρωινό του Ιουλίου του 1907, στη Σινάια, ανάμεσα σε δάση και σε βουνά παραδομένα στο φως του ήλιου, η νεαρή πριγκίπισσα Μαρία Ροσέτι-Καντακουζηνού, ντυμένη με ένα λευκό σακάκι και με ένα μεγάλο πράσινο καπέλο στο κεφάλι που προστάτευε από το φως το χλωμό της πρόσωπο, κατέβαινε από το Κάστρο Πελισόρ προς τη βίλα Τσερκέζ όπου φιλοξενούνταν μαζί με μια ομάδα φίλων, ήδη από την αρχή της άνοιξης. Το Πελισόρ ήταν η κατοικία του βασιλικού ζεύγους, της Μαρίας και του Φερδινάνδου του Οίκου των Χοεντσόλερν και η Μαρούκα, όπως τη φώναζαν εντός και εκτός οικογενείας, αλλά και όπως θα τη λέμε κι εμείς σε αυτήν την ιστορία, είχε μόλις πάρει το αγγλικό της πρωινό με την πριγκίπισσα Μαρία, τη Μίσσυ, που την είχε καλέσει όχι μόνο λόγω του τίτλου ευγενείας της, αλλά και χάρη σε μια ιδιαίτερη συμπάθεια που έτρεφε για αυτήν τη νεαρή και ξεχωριστή γυναίκα. Μέσω του γάμου της, λίγο περισσότερο από εννέα χρόνια πριν, είχε γίνει μέλος της επιφανούς οικογένειας των Καντακουζηνών, με αυτοκρατορικές, βυζαντινές ρίζες. Μετά από μια όμορφη και συναρπαστική περίοδο έρωτα που άρχισε με τον γάμο της στην ηλικία των δεκαεννέα ετών με τον Μιχαήλ Γ. Καντακουζηνό, έναν γοητευτικό άντρα τριάντα ενός ετών, η οικογενειακή τους ζωή είχε
ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ
5
πάρει χωριστούς δρόμους. Ο Μιχαήλ ήταν ο πρωτότοκος της οικογένειας του Γρηγορίου Καντακουζηνού που είχε το προσωνύμιο Ναμπάμπουλ –λόγω της μυθώδους του περιουσίας αλλά και της παροιμιώδους του φιλοχρηματίας– και είχε σπουδάσει νομικά και φιλολογία στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε στη χώρα, με την πριγκιπική του εμφάνιση, κατέκτησε πολύ γρήγορα την υψηλή κοινωνία του Βουκουρεστίου, κυρίως τα θήλεα μέλη της, αλλά και την πολιτική (με το Συντηρητικό Κόμμα), όπως και τη δημόσια διοίκηση, καταλαμβάνοντας πολύ νωρίς κάποιες σημαντικές θέσεις, όπως δήμαρχος της πρωτεύουσας και υπουργός Δικαιοσύνης. Βέβαια, δεν γνωρίζουμε πόσο συνειδητά ένα κορίτσι δεκαεννέα ετών συναίνεσε να παντρευτεί έναν άντρα κατά περίπου δώδεκα χρόνια μεγαλύτερό της και μάλιστα με μια αξιοζήλευτη εμπειρία ζωής. Ήταν γοητευτικός, αθλητικός, ευγενικός, με πυρόξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια, με λίγα λόγια ο ιδανικός επιθυμητός από τις γυναίκες τύπος αρσενικού. Επιπλέον, αυτό το πρώτο βλαστάρι του Ναμπάμπουλ, ο Μιχάι, ήταν και πολύ πλούσιος και αυτό σήμαινε –όπως έλεγα– μια λαμπρή πολιτική καριέρα. Την όμορφη και αινιγματική Μαρούκα –ναι, επειδή διέθετε έναν χαρακτήρα μάλλον εσωστρεφή, αν και δεν της έλειπε ούτε η εφηβική ευφορία που είχε αποκτήσει εκεί στην εξοχή του Τεσκάνι της Μολδαβίας– τη συνάντησε το καλοκαίρι του 1898 στο αρχοντικό του πρίγκιπα Ντουμίτρου Μουρούζη από το Ζβοράστε, που βρίσκεται στην επάνω πλευρά της Μολδαβίας, στο Ντοροχόι - Μποτοσάνι. Να ήταν άραγε προγραμματισμένη αυτή η συνάντηση, όπως γινόταν και σε άλλες οικογένειες, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές; Ίσως. Αλλά ακόμα κι έτσι, ο παριζιάνος από το Βουκουρέστι, αφού είπε ότι ποτέ δεν θα παντρευόταν εκείνη την ξεπεσμένη, μετά από μια δεύτερη συνάντηση ανακάλυψε ότι εκείνη η νεαρή από τη Μολδαβία ήταν ένας πραγματικός θησαυρός. Άρχισε να την ερωτεύεται όλο και περισσότερο και το ίδιο πράγμα συνέβη και σε εκείνη, αμέσως μετά από μια πρώτη αντίδραση απόρριψης.
6
ΓΙΟΝ ΤΟΠΟΛΟΓΚ
Να είχε βρεθεί επιτέλους στον δρόμο της ο άντρας που ονειρευόταν καθώς έτρεχε μέσα από τα δρομάκια των κήπων του αρχοντικού των Τεσκάνι ή στους λόφους και την κοιλάδα του ποταμού Ταζλάου; Δεν μπορούσε να πει τίποτα ακόμα με σιγουριά ούτε βέβαια για το αν επρόκειτο για εκείνη τη μοναδική ευτυχία του τέλειου ζευγαριού. Έτσι διαγραφόταν το μέλλον. Στις 26 Νοεμβρίου του 1898 γίνεται ένας γάμος, που όμοιό του δεν είχε δει το Βουκουρέστι μέχρι τότε. Η νεαρή λοιπόν τίθεται υπό την προστασία του ισχυρού άνδρα που είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί της. Κάνουν το ταξίδι του μέλιτος στις αρχές της χρονιάς που ακολούθησε, στην Ελλάδα και την Ιταλία. Είναι θα μπορούσε να πει κανείς μια μυητική διαδρομή –ιδιαίτερα αισθησιακή– στην εμπειρία του έρωτα. Η Μαρούκα εκπέμπει θηλυκότητα, η φυσική της ομορφιά αποκτά μια δυνατή αύρα, το κρυστάλλινο παιδικό της γέλιο θα διατηρήσει τη φρεσκάδα του, έχοντας όμως πια μια ιδιαίτερη γοητεία. Ο έμπειρος στην αγάπη σύζυγός της θα της διδάξει πολλά για την τέχνη της ηδονής, χωρίς να επηρεάσει το ανεπιτήδευτο του χαρακτήρα της όπως παραδέχεται διακριτικά στα απομνημονεύματά της που γράφει αργότερα, με μια ζωντάνια εξαιρετικής μνήμης. Ωστόσο, το ταξίδι τους δεν ήταν χωρίς περιπέτειες, όπως για παράδειγμα ο τυφοειδής πυρετός που χτύπησε τον σύζυγό της. Εννέα εβδομάδες κράτησε ο εφιάλτης της μάχης με τον θάνατο. Εκείνη αφοσιώνεται με όλη τη δύναμη της νεαρής της καρδιάς και του έρωτά της προς αυτόν, πράγμα που θα κάνει και τα δικά του αισθήματα εντονότερα. Σαν να γνωρίζονταν και πάλι από την αρχή, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο ερωτευμένοι. Είναι αλήθεια ότι στον αγώνα της να τον σώσει, ήταν αποφασιστική η βοήθεια της βασίλισσας Όλγας της Ελλάδας, που έστειλε τον προσωπικό της γιατρό και μία νοσοκόμα κι έτσι κατάφεραν να τον γλιτώσουν από τα νύχια του θανάτου. Η ασθένεια χτύπησε – τι παράξενο– μόνο αυτόν, όταν έφαγε στην Κωνσταντινούπολη μερικά νοστιμότατα στρείδια.