Gett magazine #3

速

m a g

onvo orspelbaar eigen zinnig EDITIE DRECHTSTEDEN

2014 #3

Neem mee.Gratis!

Alles weten over leuke winkels in Dordrecht?

Elke zondag lazy breakfast van 10.00-13.00 uur Wijnstraat 182 - Dordrecht - T 06 4810 09 72

coffeelicious.nl Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

21 eengezinswoningen vanaf

€ 169.950,- v.o.n.

Start verkoop: 2e kwartaal 2014 Aagje Dekenstraat rispijn. in de Dordtse wijk K

Interesse?

Schrijf je alvast in als geïnteresseerde op www.wonenincrispijn.nl Crispijn van Outgaerden is een project van Trivire

GETTMAG 03

what you see is what you Gett. uitgever

Valentijn Kattemölle

art direction

Folkert Kattemölle

vormgeving

eyedesign BNO

eindredactie

Ilse van Driel/Christiaan Doolaard/Martijn de Rijke

redactie

Salwa van der Gaag Roxanne Sebes Valerie Willemse Marlies van der Neut Christiaan Doolaard Ilse van Driel Mara Damen Ted van Aanholt Peggy Merison Laurie Dool

gastredacteuren

Casper Houtman Lennert van Driel

fotografie

Frank van Hilten Huib Kooyker Manoek Hantelmann Ilse van Driel Jeroen van Lelieveld Katarina Sledz Laurie Dool Frederike Slieker Mignon Nusteling Anne Imfeld Josje Blokland coverfoto: Jeroen van Lelieveld

verder werkten mee Peter Kuiters aan dit nummer Ferry de Klerk Cor Noltee Miss Urania Dimitri Overbeeke Chris de Krijger/Bart Geerts

oplage

10.000 exemplaren - 4x per jaar

drukwerk

Rototov mediaproducties

Gett magazine is een uitgave van Gett media T. 078 610 55 50 info@gettmagazine.nl www.gettmagazine.nl

Gett magazine.

Het overnemen van artikelen is toegestaan.

Maar laat het wel even weten. Het is bijna lente dus wij zijn straks weer aan Corona’s toe...

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

GETTMAG 05

GETTMAG 07

CONCEPT, FOTOGRAFIE & TEKST MIGNON NUSTELING

Doodgeknuppelde zeehondjes en gevilde angorakonijntjes doen mij niets en derdewereldleed vind ik irrelevant.

Ik zou makkelijk kunnen zeggen dat die jurk je moddervet maakt. Ik bel, mail of sms bijna nooit terug.

Als vriendinnen vragen waar ik tijdens hun feestje was, geef ik eerlijk antwoord: dat ik iets leukers aan het doen was. Zelf vind ik mijn gebrek heerlijk, omdat ik me zelden druk maak.

Adriana, 23 jaar

Het liefst ontbijt ik met Oreo’s. Mijn moeder heeft de diagnose gesteld dat ik verslaafd ben aan snoep. Zure matten zijn het lekkerst. En Skittles, ik zou ze mijn halve leven kunnen eten.

Niet mijn hele, dat lijkt me ongezond. Ik ben niet bang voor de toekomst. Mijn moeder zegt dat het wel goed komt als ik op mezelf ga wonen.

Hannah, 10 jaar

GETTMAG 09

De kat liep al een tijdje rond in de buurt. De kinderen hadden ‘m al een naam gegeven: Batman. Vanaf het moment dat ik hem een plakje ham heb gegeven, wilde hij niet meer weg.

Na een paar dagen kreeg ik een berichtje via Facebook: een affiche van een vermiste kat. Duidelijk Batman. Maar ik dacht, hij had al lang zelf weg kunnen lopen. En dus hielden we ‘m.

Ad, 45 jaar

Ik mag dan overkomen als een vrolijke, levenslustige en drukke man, maar niets is minder waar. Ik voel me altijd neerslachtig. Zodra ik geluk ervaar, raak ik in paniek.

Voor mij is geluk alles wat niet verdrietig is. Daarvoor hoef ik geen spectaculaire dingen mee te maken, alleen geen verdriet meer te ervaren.

Gerard, 38 jaar

GETTMAG 11

TEKST PETER KUITERS FOTOGRAFIE ANNE IMFELD

albert zwaan

De gemiddelde Dordtenaar bezoekt het (V)MBO, vindt een baantje in de bouw of op kantoor, trouwt een meisje uit de disco en wordt oud in een buitenwijk.

Of niet soms...

Albert Zwaan

Kunstschilder

Winnaar Arie Schefferprijs

Leeftijd in de veertig

Opgegroeid in de

Dordtse Vogelbuurt Biertjes liefhebber

GETTMAG 13

KUNST In Amsterdam zag ik graffiti. Gaaf, daar ben ik me toen ook mee bezig gaan houden. En ik ging naar de moedermavo aan de Groenedijk, om mijn

‘Buitenwijken daar heb ik niks mee, maar dat zal voor mensen die in Sterrenburg (ik noem maar wat) geboren zijn anders liggen. Ik ben opgegroeid in de Vogelbuurt. Ik ben in de veertig en ben er eigenlijk net weg. Alhoewel weg. Mijn moeder woont er nog. Als ik er ben, voel ik rust. En er is zoveel moois op loopafstand. Het Wantijpark, het Wantij.

De Dordtse binnenstad, waar ik nu woon, is geweldig.

Maar soms mis ik mijn flatje aan de Noordendijk nog wel. Of romantiseer ik nu teveel? Je werd er regelmatig in elkaar geslagen, de gezinnen waren extreem traditioneel, papa was de baas en mama deed het huishouden. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Het is er nu wel rommeliger. Ik heb terugkijkend het idee dat er vroeger meer sociale samenhang was in een buurt. Men hield samen de buurt schoon. Wat goed en slecht was, leerde je niet alleen van je ouders maar ook bij de buurtvoetbalclub waar je speelde. ODS in mijn geval. We hebben een keer bij

intellectuele niveau wat op te krikken zeg maar.

Ik heb het niet afgemaakt hoor. Ik werd aangenomen op St. Joost, de kunstacademie in Breda. Ze wilden me op de avondopleiding hebben, ik had het idee dat ze me te dominant vonden voor die jonge gasten op dagopleiding. Ik heb nog even gedacht dat ik in Breda moest gaan wonen, om erbij te horen. Een misvatting.

In een VVD-stad als Breda kon ik niet gelukkig zijn.

Dordrecht past beter bij me en de stad bracht me in een flow.

Vrijwel direct na mijn afstuderen won ik de Schefferprijs en hing mijn werk in het Dordts Museum. Ondanks dat ik me erg onwennig voelde in die wereld, maakt zoiets je wel een stukje bekender.

Ik mocht een tijdje naar een atelier in Berlijn. Heel bijzonder maar ook heel moeilijk. Een avondje met Lali Puna (een lieflijke minimale techoband), dat maak je hier niet mee. Berlijn was moeilijk, omdat je er echt niet tussenkomt als Dordtse kunstenaar. Ze hebben in Duitsland zelf zoveel supertalenten en ze krijgen ook nog eens les van mensen als Gerhard Richter. Dat

IFC de douchekopjes gesloopt, werden we door

niveau halen we hier niet zo snel. Ik wilde er overigens

de club onder een soort van curatele gesteld.

best blijven, maar de Poolse lijstenmaker waar ik voor

En natuurlijk moesten we alles terugbetalen.

Op de lagere school kwam ik aardig mee. Het interesseerde

vijf euro per uur werkte, vond dat ik niet genoeg produceerde voor dat bedrag.

DORDRECHT

me echter niet. Ik kan me er ook niet veel meer van herinneren. Ik vond alleen de juffen leuk. En tekenen.

Ik had vaag het idee dat ik tekenaar wilde worden. Dat werd ik natuurlijk niet. Ik werd opperman in de bouw. Maar na een tijdje ging die primitieve omgeving me tegenstaan.

Weer terug in het Dordtse kon ik eigenlijk opnieuw beginnen. De bekendheid rond de Schefferprijs was met de aanvankelijke contacten weggeëbd. Wat dat betreft heeft Berlijn niets opgeleverd. Wel was het een geweldige bron van inspiratie. Wat overigens voor veel Duitse dingen geldt. Ik schilder graag op de muziek van Schneider TM (rustgevende Duitse techno) en dub of minimal. Het roept bij mij beelden op. Ik schilder veel kale gebouwen, Berlijnse taferelen, maar ook triviale dingen zoals de menukaart van de shoarmatent.

Ik probeer niet geforceerd tegen de regels in te gaan maar een soort van onderhuidse spanning mee te geven aan mijn werk, juist door de vervreemding van het onderwerp. >

GETTMAG 15

THUISWEDSTRIJD “In de herfst exposeer ik in Galerie Witt, aan de Groenmarkt in Dordrecht. Gebeurt er ook weer eens wat in de stad. Nee, ik overdrijf. Maar ik mis wel het moderne in deze stad. Vooral sinds het CBK weg is. Het Dordts Museum vult dat gat wat mij betreft niet goed in.

We missen musea als het GEM in Den Haag of een Dordtse biënnale.

Dat zou leuk zijn. Het Energiehuis oogt prachtig, maar met dit programma ligt verveling op de loer. We hebben meer mensen als Yvo van der Vat nodig. Kleurrijke Deelder-achtige types die de stad meer schwung geven. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het hier geweldig. Vooral de negatieve zwarte klaaghumor. Dat is het mooiste van Dordrecht.”

GETTMAG 17

WTF! Leeg :-(

NIGHTLIFE nacht le ve

n GETTMAG 19

GETTMAG 21

hengstenbal

Ik werk in een kroeg. Als barvrouw. Eigenlijk ben ik nog een meisje, maar barmeisje klinkt meer alsof je Breezers zit te drinken aan de recreatieve kant van de toonbank. Ons café is op vrijdagnacht zonder twijfel te bestempelen als 'hengstenbal'. Er komen voornamelijk mannen op zoek naar vrouwen, maar die vrouwen zijn er niet. Dan ben je als barvrouw snel het doelwit. Soms vraag ik me ook wel eens af of mannen beginnen bij het barpersoneel, of eindigen het te versieren als er niets beters rondloopt. In het eerste geval plaatst men me op een onnodig voetstuk, in het tweede geval moet ik misschien eens naar de kapper.

"Werk je hier vaker?" Ho, wacht. Even terugspoelen: de man kijkt me glazig aan en houdt twee biertjes in zijn handen, deze heeft hij net bij mij besteld. Ik reik hem mijn hand met wisselgeld, hij knipoogt naar me, gebaart van 'laat maar zitten', brengt zijn hoofd naar mijn oor en zegt de indrukwekkende woorden: "Werk je hier vaker?"

"Zeg jij vaker zulke domme dingen?", wil ik hem vragen, maar ik houd me in. Stomverbaasd knipper ik met mijn ogen, alsof ik wil controleren of hij er echt staat. "Euhm ja," stamel ik uiteindelijk, "elk weekend."

De man in kwestie weet zelf blijkbaar ook niet meer wat hij moet zeggen en druipt af. De 40 cent fooi gooi ik in onze gezamenlijke spaarpot. Voor een ijsje.

Op een gemiddelde, vervangbare avond was ik aan het werk bij de koffiemachine. Een man met een bungelende smartphone bestelt dingen die ik niet kan verstaan. Ik vroeg hem zijn bestelling te herhalen, maar toen er voor de tweede keer alleen gebrabbel uitkwam, wist ik dat hij tijd stond te rekken. Ik begin mijn geduld te verliezen en zei dat hij duidelijk moest zijn. "Ik sta te genieten van je werklust,” articuleert hij al iets beter.

"Je bent een ontzettend mooie vrouw." Ik zeg dat hij me vleit, maar ik betaald word om drinken in te schenken. Het lijkt hem niet te deren en gaat verder:

"Ik wil met je naar bed."

De man begint handtastelijk te worden en wordt naar buiten gewerkt. Een uur later komt hij terug en zegt met dubbele tong:

Een gezicht vol...

"Ik probeerde net filmpjes te maken van je borsten, maar het is hier donker en ze zijn wazig… Mag ik het misschien opnieuw proberen? Dan ga ik daarna meteen weer weg."

Ik zou liegen als ik zeg dat ik er nooit ben ingetrapt. Een brutale man noemde me frigide en aritmisch. Ik zal jou eens een potje ritme laten zien, dacht ik bij mezelf. Diezelfde

plakkend van de Malibu

cola te drinken met mijn gezicht vol met zaad. Er kwam

nacht stond ik in zijn keuken

iemand fluitend de keuken in lopen. Geweldig, huisgenoten!

"Hey, ben jij niet dat meisje van achter de bar net? Wat zit er nou op je gezicht?"

Wat is dat toch met barvrouwen? Ik denk dat ik het wel weet: we zijn makkelijk. Een vrouw die zichzelf tegen minimumloon, tijdens belachelijke werktijden staat uit te sloven in een te strak shirtje, zal ook wel niet moeilijk doen over het spreiden van haar benen. We zijn zelfverzekerd, want we staan vrijwillig enorm in het zicht, zijn spontaan en beschikken over sociale vaardigheden. We kunnen hard werken, houden van spuitende fusten en vinden het leuk om badend in het zweet naar huis te fietsen als de eerste mensen al naar hun werk gaan. Wild en energiek.

En dat klopt. Het geeft een heerlijk gevoel om nat van het bier en plakkend van de Malibu neer te ploffen met je welverdiende biertje. 's Ochtends de buren een fijne dag te wensen die strak in pak richting negen tot vijf gaan. Maar het fijnst is toch om de sleutel in het slot om te draaien, muisstil de trap op te lopen en met je ranzige lichaam in bed te kruipen. De geur van Sanex in je neus op te nemen en in

"Goedemorgen liefje, je stinkt."

je oor te horen fluisteren:

GETTMAG 23

TEKST VALERIE WILLEMSE FOTOGRAFIE EILANDGASTEN

Illegale technofeesten. Exposities.

Een wielerronde door Rotterdam.

Een typische combinatie als je het ons vraagt. Voor Eiland Gasten is het niet meer dan normaal.

Twee leden van dit mysterieuze collectief komen uit Dordt; tijd voor een praatje.

Eiland Gasten, een collectief van jonge creatieve vrienden dat voor alsnog opereert in Rotterdam. ‘We zijn een vriendengroep die veranderd is in een organisatie die feesten opzet.

Vrienden die samen dingen willen ondernemen, dingen die we zelf leuk vinden om te doen en om aan andere mensen voor te schotelen.’

Eiland Gasten= experimenteren

TEKST & FOTOGRAFIE ILSE VAN DRIEL

Dordrecht heeft wel toffe locaties om een keer een feest te geven trouwens en in Rotterdam kunnen we bijna nergens meer illegaal organiseren. Dus ja, het is een optie.

‘Het begon in 2012 met ‘Buiten Gebruik’. De tweede editie van dat feest is het grootste wat we ooit hebben gedaan. Met een bosmaaier hebben we een klein bos plat gemaaid, in een grote cirkel met allemaal gangetjes voor de bar en de dj booth. Er was zelfs een backstage. Geen idee van wie dat stuk land was overigens. We begonnen om twee uur ’s middags en gingen door tot een uur of zeven de volgende morgen.

We moesten van de politie stoppen, met wie we trouwens wel goed contact hadden. We hadden het zo aangepakt dat je van buitenaf alleen een barbecue en misschien veertig mensen zag staan. Als je een stukje verder door de bosjes liep, stond er zeker 500 man.

Maar dat zagen zij niet. Zij dachten dat het allemaal wel meeviel.’ Er moest een einde gemaakt worden aan het feest toen een van de feestgangers met een ambulance op moest worden gehaald. ‘Te veel drugs denken we.

Maar dat was geen uitzondering. De volgende dag kwam er nog een gast de bosjes uitlopen. Die had daar lekker liggen slapen.’

‘Voor ons was Buiten Gebruik het leukste feest tot nu toe. Hoewel het misschien wel een beetje boven ons eigen kunnen lag. Er waren te veel mensen. Het was niet te overzien en te controleren. Maar dat vonden wij juist leuk. Dat maakt het gedenkwaardig, de spanning.’

Eiland Gasten mag dan twee leden uit Dordrecht hebben, tot een feest op hun eigen eiland is het nog niet gekomen. ‘We willen het wel, maar de rest niet.

Dordrecht is gewoon nog niet op ons pad gekomen.

We hebben onze handen al vol aan Rotterdam. Maar Dordt heeft wel toffe locaties om een keer iets te organiseren. En in Rotterdam raken de locaties om illegaal iets neer te zetten langzaamaan wel op.

Dus wie weet.’

‘Het grootste deel van onze doelgroep bevindt zich wel in Rotterdam. En de mensen uit Dordrecht vinden het niet zo erg om de trein te pakken voor een feestje.

Andersom zal het misschien niet zo snel gebeuren. We hebben een doelgroep die best kieskeurig is. Maar dat zijn we zelf ook. Ons doel is om zoveel mogelijk leuke feestjes te blijven geven. De sfeer van onze illegale feesten is daarbij de standaard. Het moet laagdrempelig en visueel aantrekkelijk zijn, maar ook exclusief.

Uiteindelijk moeten we het vooral zelf leuk vinden.

Het is ontstaan uit liefde voor feestjes. Laten zien hoe het ook op een andere manier kan en daar weer mensen mee inspireren. Op een bepaalde manier zijn we daarin een beetje punk.’

‘Maar we doen meer dan alleen feesten. We hebben een wielerrace georganiseerd in Rotterdam. De grap was dat je langs checkpoints moest rijden, waar je dan geen stempel kreeg maar bijvoorbeeld een ongekookt ei. We hadden er wel weer een kleinschalig feest aan gekoppeld. Daarnaast hebben we expositie gehouden, met een feestje eromheen. Iedereen dacht dan weer wel dat het om het feest ging, terwijl wij daar juist vanaf wilden. Net zoals met de wielerronde. Dat is ook Eiland Gasten: experimenteren. We proberen iets zonder dat we weten wat de uitkomst zal zijn. Wij spelen niet op safe.’

Eiland Gasten beweegt zich vaak binnen het grijze gebied richting illegaliteit. De leden willen daarom niet bij naam genoemd worden in dit artikel.

GETTMAG 25

®

GETT de Lentebock strippenkaart In 2 maanden tijd in 4 zaken een biertje. Koud kunstje voor een gemiddelde drinker! Koop in

drunk

like

a

monk

DORDTS GENOEGEN www.dordtsgenoegen.nl Hertog Jan Lentebock DE VREEMDE EEND www.devreemdeeend.nl Gulpener LenteBock MERZ www.caferestaurantmerz.nl Anker Lente bock

KOTHINSKY www.khotinsky.com Hertog Jan Lentebock Nog ff invullen voordat je een gratis biertje hebt...

de 4 deelnemende cafe’s een Lentebock en laat je kaart afstempelen. Een volle kaart lever je in bij 1 van de 4 café’s en je hebt een gratis lente bockbiertje te pakken!

Dus knip de kaart uit, stop ‘m in je portemonnee en proosten maar. Easy piecy, japanesy.

Deze actie loopt tot en met zaterdag 31 mei 2014.

Dordts Genoegen/www.dordtsgenoegen.nl Hertog Jan Lentebock Lentebock was vroeger het laatste bier dat de brouwers voor de traditionele zomerstop brouwden. In 1539 verbood de vorst van Beieren het bierbrouwen in de zomer. De vuren onder de ketels in het droge zomerveld vormden een gevaar voor brand.

Daarom kreeg het bier een hoger alcoholpercentage mee zodat je het langer kon bewaren. Het woord bock geldt als een algemene benaming voor zwaarder bier.

Dit traditionele bockbier van Hertog Jan wordt gebrouwen in Arcen. Het is een seizoensbier van hoge gisting. Goudgeel met een fruitige smaak en stevige afdronk, romig en fruitig. Het bevat 7,2 % alcoholpercentage.

de Vreemde Eend/www.devreemdeeend.nl Gulpener LenteBock Het bier werd voor het eerste gepresenteerd op 19 april 1993 onder de naam Gulpener Meibock. In 1997 werd de naam gewijzigd in Gulpener Lentebock. Het is een amberkleurig helder bier met een alcoholpercentage van 6,5%.

Het is als een zoete inval en laat je wegdromen bij de ondergaande zon in het voorjaar. Lentebock is een uitermate speels bier met veel smaakelementen en in ieder geval eerste keus van onze brouwmeester.

Eens of oneens?

Rijke volle mondbeleving met frisse tonen van voorjaarsbloemen en een lichtzoete moutbeleving. De afdronk is relatief lang met een subtiel edele hopbeleving.

MERZ/www.caferestaurantmerz.nl Anker Lentebock

Naam: E-mailadres:

Meld me aan voor nieuwsbrief: O ja / O nee Bij 4 stempels krijg je een gratis lente bockbiertje in een van de deelnemende bedrijven.

Deze actie loopt tot en met zaterdag 31 mei 2014.

Anker Lentebok is een heerlijk bloemig en zacht fris bier. Anker Lentebok is het eerst geïntroduceerd in 2007 en sinds dien niet meer weg te denken uit de lente.

De oude recepten vormen nog steeds de basis van het brouwproces, chemicaliën zijn uit den boze en een variëteit aan hop en kruiden zoals koriander, komijn en zoethout brengt de bieren op smaak

KOTHINSKY/www.khotinsky.com Hertog Jan Lentebock Lentebock was vroeger het laatste bier dat de brouwers voor de traditionele zomerstop brouwden. In 1539 verbood de vorst van Beieren het bierbrouwen in de zomer. De vuren onder de ketels in het droge zomerveld vormden een gevaar voor brand.

Daarom kreeg het bier een hoger alcoholpercentage mee zodat je het langer kon bewaren. Het woord bock geldt als een algemene benaming voor zwaarder bier.

Dit traditionele bockbier van Hertog Jan wordt gebrouwen in Arcen. Het is een seizoensbier van hoge gisting. Goudgeel met een fruitige smaak en stevige afdronk, romig en fruitig. Het bevat 7,2 % alcoholpercentage.

ÂŽ

FERRY THIRSTY FOTOGRAFIE FREDERIKE SLIEKER

Speciaalbier met een speciaal gevoel...

Nederland is echt een pilsland. Veel verschillende merken met een eigen traditie, maar stiekem eigenlijk ook erg veel van hetzelfde.

Mensen genieten van pils maar zijn ook op zoek naar karakter in bier. En gelukkig wordt hier het aanbod ruimschoots op afgestemd. Smaak is iets persoonlijks, dus als je echt iets op maat wil serveren, moet je ook diverse richtingen op kunnen.

Duvel is zo'n mooi merk met een volledig eigen karakter. Een mooi glas, een typische flesvorm, een heel eigen smaak en je wordt er ook nog eens sneller dronken van. Dit komt niet door het hoge alcoholpercentage, maar door het hoge koolzuurgasgehalte.

Dit zorgt voor een snellere opname van de alcohol. Vandaar ook de karakteristieke vorm van de flesjes met een extra 'gaskamer'.

Voorheen was Nederland een pilsland bij uitstek. In de tweede wereldoorlog zijn vele kleine brouwerijen geplunderd door de Duitsers. Alle koperen brouwketels werden in beslag genomen en gebruikt voor munitie. Dit betekende een einde voor het speciaalbier assortiment in Nederland. Pils kreeg hierdoor een explosieve groei, met Heineken als internationale ambassadeur. Maar anno 2005 begon de vraag naar speciaalbier sterk te groeien. Met als gevolg een diversiteit van speciaalbier op de tap.

Speciaalbier is in veel groepen verdeeld. Van dubbel (bruin) tot blond, van Trippel tot Quadruppel, van Witbier tot fruitbier. Daarnaast heb je ook het zogenaamde 'nieuwe werelds bier' zoals een Corona of Desperados.

Ik vind het altijd een mooi moment als ik een terras zie met tafeltjes waarop veel speciaalbier staat in bijpassende glazen. Het is een compliment voor het personeel als gasten een ruime keuze kunnen maken en dus op zoek kunnen naar iets anders.

Ik verwacht dat de diversiteit van zomer- en witbieren dit jaar verder wordt uitgebreid.

Merz zal voor dit jaargetijde ook drie passende biertjes van de tap serveren. Het begint al vroeg met twee verschillende lentebocken, waaronder Ancker Bockbier.

Dus wil je een keer iets anders proberen, vraag het gerust! We geven je graag uitleg en er is altijd mogelijkheid om te proeven, zodat je de gelegenheid krijgt je eigen Ferry de Klerk - eigenaar cafĂŠ/restaurant Merz

smaakportefeuille op te bouwen.

Er is meer dan pils; er is voor ieder wat wils!

Ferry.

GETT MAGAZINE 1 029

GETTMAG 27

TEKST CASPER HOUTMAN FOTOGRAFIE SINAN SEYHAN & PIETRA LIGURA

‘Niets is zo interessant en niets is zo uitdagend als

TED een stad die helemaal onbevlekt en helemaal

maagdelijk is, waar eigenlijk helemaal geen

L

A

N

G

E N

B

fuck te doen is’, aldus Ted Langenbach.

Naast party-goeroe, mode-icoon en autodidact

ook een prima historicus, socioloog en econoom.

Wat kan Dordrecht met zijn wijze les?

A C

H

D

“De culturele diversiteit is qua aanbod en consumptie zo divers dat het niet meer aansluit bij de bestaande geïnstitutionaliseerde programmeringen.”

FOTO: SINAN SEYHAN

GETTMAG 29

HISTORIE

OMSLAG?

Teds verhaal start aan het begin van de jaren tachtig.

Dit was de tijd waarin Rotterdam volgens hem een enorme evolutie in het uitgaansleven doormaakte: ‘In Rotterdam was er op dat moment veel ruimte en een groot aantal programmeurs die allemaal op een eigen creatieve manier hun gang konden gaan. Dit ging gepaard met een enorme opkomst van nieuw talent.

Er waren op een bepaald moment gewoon heel veel verschillende mensen, plekken en programmeurs waardoor interessante activiteiten geïnitieerd konden worden. De stad Rotterdam kreeg op dat moment een enorme plurifomiteit in alle lagen van het uitgaansleven. Er waren niet alleen podia met jazz, maar ook podia met punk, electro en hiphop (op dat moment in opkomst). Het was een heel interessant spanningsveld.

Er was als het ware een ‘premature cultuur’ waarin iedereen zijn gang kon gaan en waar er weinig regelgeving was. Een fijne bijkomstigheid was dat er daardoor ook veel platenlabels, radioprogramma’s en vinylpersers waren.’

‘De institutionalisering heeft een interessante paradox opgeleverd. Aan de ene kant zijn er de grote instituten die door de gemeente verbouwd zijn. De Doelen, Ahoy, De Rotterdamse Schouwburg, Grounds en LantarenVenster bijvoorbeeld. Ze staan vaker leeg dan dat ze gevuld worden, of het zijn de babyboomers die ze vullen - de mensen met geld. De zalen zullen niet gevuld raken omdat ze heel erg in hun eigen comfortzone aan het programmeren zijn. Aan de andere kant zijn er juist de mensen die wel publiek hebben, maar geen locatie.

De attitude van het uitgaanspubliek, oftewel het cultureel consumentisme, is volgens Ted dermate veranderd. ‘Het nieuwe cultuurpubliek wil meer een ‘experience’. De bestaande instituten voldoen met hun gebouwen niet aan een plek waar aan deze experience voldaan kan worden. Er treedt hierdoor een discrepantie op: anno 2014 is het cultureel consumptief gebruik totaal anders dan het aanbod. Dat is in de popwereld, de klassieke muziek, maar ook in de festivalwereld goed terug te zien. De festivals zijn bijvoorbeeld heel erg ‘mono’. De culturele diversiteit is qua aanbod en consumptie zo divers dat het niet meer aansluit bij de bestaande geïnstitutionaliseerde programmeringen.’

“Eind jaren tachtig is er een keurslijf voor uitgaansgelegenden ontstaan: de institutionalisering van de popmuziek” INSTITUTIONALISERING Eind jaren tachtig veranderde de situatie, een fase die Ted ook wel ‘De institutionalisering van de popmuziek’ noemt. ‘In het uitgaansleven kwamen er een aantal dominante figuren die steeds meer tegen de politiek aanzaten. Iedereen probeerde popmuziek als het ware te claimen. Iemand die de Sociale Academie had gedaan en had geleerd hoe je subsidies aan moest vragen, kon al heel snel het monopolie krijgen in een stad. Tegelijkertijd werd ook de volle prijs voor de bandjes betaald. Buitenlandse bandjes wisten dit en vroegen dan ook de hoofdprijs. Dit proces is nu ook heel goed waarneembaar in de Dance en elektronische muziekwereld. Er zijn DJ’s die zeggen dat ze niet bij Awakenings gaan optreden maar liever bij Doornroosje omdat ze daar 2000 euro meer krijgen. Zalen als Doornroosje, Paradiso, de Melkweg en Tivoli hebben gewoonweg veel meer budget. Het probleem is wel dat er door deze processen een wat meer eendimensionaler aanbod van muziek is ontstaan. Het is soms gewoon bijna religieus! Dit komt omdat een zaal opeens moet voldoen aan de wensen van de programmeur, de mogelijkheden van het gebouw, de regelgeving van de gemeente en de eisen van de subsidieverstrekkers. Eind jaren tachtig is er als het ware een keurslijf voor uitgaansgelegenden ontstaan: De institutionalisering van de popmuziek.’

Maar valt hier dan iets aan te veranderen? Wat zijn de kansen die op dit moment voor alle culturele ondernemers te pakken zijn?

INCUBATORS In het systeem zoals Ted zojuist geschetst heeft, is er een grote invloed voor zogenaamde ‘incubators’ weggelegd. ‘Een incubator is iemand die uit de rafelranden van een stad creatieve concepten in het geïnstitutionaliseerd milieu injecteert. Hij of zij doet dit bovendien met zo min mogelijk middelen. Een incubator kan een nerd in een klein schuurtje zijn, maar het kan ook een vormgever zijn die superberoemd wordt door een stoelontwerp. Van de 100 mensen, zijn er 10 die zo excellent zijn dat ze de wereld rondgaan. Dat ontstaat doordat er in een stad een vibrerend uitgaansleven is.

Als mensen 24 uur in een levendige stad kunnen verblijven is dit economisch gezien ook goed voor een stad. Als er incubators zijn komen de entrepreneurs en de investeerders vanzelf naar een stad. Vanuit talentvolle milieus onstaan langzamerhand ‘iconen’ en dat is het moment dat investeerders hun geld gaan inzetten.

Op deze manier is het dus mogelijk dat je een stad krijgt die zonder de overheid enorm gaat vibreren.

In Nederland zijn enkele voorbeelden van steden met incubators te vinden: Eindhoven (technologie & design), Amsterdam (festivals & musea) en Rotterdam (muziek & mode).’ >

“Door de aanwezigheid van talenten en iconen ontstaat een stad die vibreert!”

GETTMAG 31

“Ik heb Dordrecht altijd wel als het plezierige zusje van Rotterdam gezien.”

- Als ik het goed begrijp is er dus een sterke relatie tussen het uitgaan

- In het Energiehuis zijn er zeker ook bezoekers uit andere steden,

en alle andere creatieve en culturele uitingen die er in een

maar in Dordrecht zie je ook vooral veel mensen die naar Rotterdam,

stad plaatsvinden?

Amsterdam of Breda gaan voor hun vertier...

‘Die is er zeer zeker! Want het uitgaan is de basis van deze relatie en de basis van uitgaan is vrijheid! Het tweede punt is dat het goedkoop moet zijn voor de incubators, maar ook voor bijvoorbeeld studenten om in zo’n stad te verblijven. Hierdoor is het mogelijk dat je naast je huur ook nog geld over hebt voor cultuur, uitgaan en eten. In bepaalde steden zijn er bijvoorbeeld geen goedkope woonruimtes meer. De studenten hebben daardoor minder geld om uit te geven. Het beetje geld dat ze dan wel over hebben, gaan ze spenderen in steden of op plekken waar het gewenste aanbod wel aanwezig is. Bijvoorbeeld op festivals zoals Melt en Sziget. Van het Milkshake festival in Amsterdam -waar Ted mede-organisator is- konden we via de online verkoop zien dat meer dan de helft van de bezoekers een kaartje had gekocht in Rotterdam! Van de Heineken Music Hall, Paradiso en de Melkweg is ook bekend dat Rotterdam vaak op de tweede plaats qua kaartverkoop staat. Hoe zit dat eigenlijk met jullie Energiehuis?’

DORDRECHT

“Ik geloof altijd maar in één norm en dat is de creatieve norm.”

‘Ik heb Dordrecht altijd wel als het plezierige zusje van Rotterdam gezien. Maar Dordrecht heeft ook best wel een raar imagoprobleem. Ik vind dat het altijd al een heel geitenwollen sokken kunstscenetje heeft gehad.

Toen ik een tijd geleden in Dordrecht was, viel het me op dat er zo enorm veel winkelpanden leegstaan in het centrum! Dan denk ik: hoe pragmatisch kan je zijn door dat je stad zo aan te doen! Het heeft natuurlijk ook te maken met de hoge huurprijzen. Maar de gemeente moet wel goed beseffen dat wanneer mensen niet meer naar de binnenstad komen om te winkelen, er dan geen beleving meer is, omdat er veel te veel leegstaat. Een goede oplossing zou het tijdelijkheid waarborgen van de leegstand kunnen zijn. Dit is ook een verantwoordelijkheid voor de gemeente en projectontwikkelaars: vul de leegstand met pop-up stores! Het ontbreekt Dordrecht aan studenten. Vanuit de ‘binnenkant’ is er in die zin dus weinig. Maar je kunt ontzettend veel importeren. Het kan geen toeval zijn dat daar waar het meest wordt uitgegaan en de meeste cultuurparticitpatie is, ook een betere economie en een beter aanbod is? Ik geloof in generatieloosheid, ik geloof in verschillende doelgroepen. Ik geloof altijd maar in één norm en dat is de creatieve norm. De creatieve norm van de stad bepaalt de sfeer van je stad, de wijk, of een bepaald gebied. Met zo min mogelijk instituten.’

Bestel & Lees TED! Bol.com

AMBACHTEN ‘Niets is zo interessant en niets is zo uitdagend als een stad die helemaal onbevlekt en helemaal maagdelijk is, waar eigenlijk helemaal geen fuck te doen is! Ik zie wel een mogelijkheid in Dordrecht op het punt van vakmanschap en ambachten. In Zuid-Spanje zijn er ook steden die lang niet zo hip waren als Madrid of Barcelona. Doordat ze een heel eigenzinnig, soms bijna truttig DNA hadden, zijn dat nu toch ook een soort hippe steden geworden.

Door vergroten van het ambacht dat er al in de stad aanwezig was, is er soms een nieuwe mode-industrie of nieuwe vormgevers industrie ontstaan.

Stimuleer dat vooral, herdefinieer de vertrutting! Vanuit de eerlijkheid van een product kan wel zeker iets ontstaan. Vakmanschap is meesterschap [Grolsch]. Maak als de stad Dordrecht een verbinding met de literatuur, de authenticiteit van de stad. Kijk en vind het DNA van de stad.’

TOEKOMST ‘Consumenten zijn constant op zoek naar een nieuwe eerlijkheid: intelligent inconsequent. Dit houdt in dat je bijvoorbeeld de ene dag McDonalds mag eten als je de volgende dag maar weer duurzame groenten koopt.

De consument wordt alleen nog maar meer intelligent inconsequent. Ze zijn op zoek naar nieuwe normen. Die nieuwe normen worden aangegeven door een aantal mensen die voor de troep uitlopen. Die zou je wel redelijk kunnen sturen. Kijk veel meer naar het vakmanschap dat in Dordrecht aanwezig is en probeer dat te linken aan de creativiteit en een doe-factor. Je hebt hiervoor mensen nodig die pragmatisch zijn en die heel snel een vertaling kunnen maken naar koopmanschap. Ik zie daar altijd mogelijkheden. In een stad waarvan iedereen twijfelt aan het imago. Des te cooler is het voor mensen die daar misschien wat willen gaan doen!’

GETTMAG 33

TEKST EN FOTOGRAFIE SALWA VAN DER GAAG

Southampton nights Geordie Shore for real...

GETTMAG 35

Over de stijl van Dordtenaren valt genoeg te zeggen, maar alles valt in het niet zodra je een Britse nachtclub binnenwandelt. Die tijgerpanty van Truus is opeens zo vreselijk niet meer. God, ik wou dat ze hier eens een panty aantrokken. Nee, wat zeg ik. Ik wou dat ze hier eens ondergoed aantrokken.

Ik ben al een paar dagen in mijn nieuwe woonplaats, Southampton, als ik voor het eerst voet zet in een club. Ik voel me al helemaal thuis en zie mezelf hier de komende vijf maanden wel bivakkeren en studeren. Een cultuurshock heb ik nog niet gehad, zo ver weg van huis is het ook niet.

Alleen maar het water over. Nou dat water doet meer dan je denkt.

Want die cultuurshock krijg ik wel degelijk als ik zie wat het Engelse nachtleven precies inhoudt. Man o man, ik heb op één avond meer billen gezien dan de gemiddelde vent in zijn leven. Hoge hakken, korte rokjes, nepwimpers, lagen make-up en vooral het ontbreken van kledingstukken tot waar het oog reikt. Dus dít is het paradijs voor mannen.

Over die mannen zelf valt ook genoeg te zeggen. Ze verschillen ten opzichte van de nuchtere Hollanders. Als Tim helemaal uit zijn dak gaat, gaan er zeker twee vingertjes in de lucht. Als de Engelse Tim uit zijn dak gaat, komen hier zeker een stuk of vier spagaten aan te pas. Of ze het nou kunnen of niet, dansen doen ze!

En daar blijft het niet bij. Ze zijn hier ook niet bang voor lichamelijk contact. Niet alleen met het vrouwelijk schoon, maar ook met elkaar.

Ik heb voor het eerst in mijn leven twee hetero mannen elkaar een zoen zien geven. Op de mond! Het was een shockerende ervaring.

Verder zijn ze ook redelijk in de war. Doordat de vrouwen de skinny jeans laten hangen omdat je dan hun bil niet zou kunnen zien, hebben de mannen ze aangetrokken. De pijpen een beetje opgerold en gaan met die banaan. Een erg verwarrend land is dit.

Wat ze zeggen klopt trouwens ook echt. Engelsen kunnen drinken! En naarmate de avond vordert, komen er meer lichaamsdelen tevoorschijn.

Ik weet het nu zeker, Geordie Shore is echt.

GETTMAG 37

TEKST ROXANNE SEBES FOTOGRAFIE123RF STOCK

Studentenkamer Deluxe in centrum Dordrecht

Strak laminaat, een hoekbank en een serie foto’s aan de muur. Klinkt niet als een doorsnee studentenkamer. Toch wordt de woning in het centrum van Dordrecht bewoond door Toine van den Enden (18), student. Hij komt oorspronkelijk van ‘beneden de rivieren’.

“Sinds september woon ik in een studentenkamer in (een Dordtenaar zou natuurlijk zeggen 'op') Voorstraat Noord, Dordrecht. Ik studeer geneeskunde in Rotterdam en ben eerstejaars. Ik kom uit Eindhoven en zocht een plek waar ik rustig kon studeren. Reizen is niet te doen.” Toine is met een kwartiertje op het centraal station van Dordrecht. De meeste studiegenoten wonen op kamers in Rotterdam. “Daar kwam ik niet zo snel aan een kamer, dus ben ik hier gaan kijken. Het bevalt me hartstikke goed.

Ik heb een mooi plekje.” De kamer van Toine is modern ingericht met witte en zwarte meubels. Hij heeft een eettafel en een laag dressoir met een televisie erop.

Flarden van zijn studentenleven zijn te herkennen aan de multomappen op een boekenplank en het bureau, waar een laptop en printer op staan. Er is zelfs ruimte voor een keyboard.

Dagelijks reist hij heen en weer. “Bij het horen van de naam Dordrecht dacht ik niet aan zo’n mooie stad. Ik kende Dordt wel. Ik speel in een band in Rotterdam en af en toe repeteren we in het Energiehuis. Je kan hier op elke hoek van de straat een foto maken, zo mooi is het.”

De kamer van Toine is 45 vierkante meter groot. Hij is er niet heel vaak door zijn intensieve studie. Hij moet vroeg op en is laat thuis, maar als hij er is, geniet hij.

“Ik ben er erg blij mee, het is hartstikke luxe.” Zijn Brabantse vrienden zijn al eens langs geweest. “Ze keken ook op van de ruimte die ik hier heb.” De rekening valt volgens hem mee. “Ik betaal voor deze kamer wat je voor een gemiddelde studentenkamer in Rotterdam betaalt.

Dat is niet veel voor wat ik heb.”

Ondanks een woning in het centrum van de stad, leidt Toine hier geen ruig studentenbestaan. “Als ik uitga, ga ik toch naar Rotterdam. Daar zitten mijn vrienden.” Op lange termijn wil hij toch daarheen verhuizen, zodat hij dichterbij zijn school woont. “Voorlopig blijf ik hier.

Toevallig komt iemand van mijn opleiding binnenkort vlakbij me wonen.” In het centrum van Dordrecht zijn er meer studentenkamers te vinden, bijvoorbeeld op de Oranjelaan, de Toulonselaan en het Banckertplein.

®

Music

The Pretty Reckless – Going to Hell (V2 Records) The PrettyReckless, de band rond voorvrouw en Gossip Girl-actrice Taylor Momsen, heeft met ‘Going to Hell’ een goede opvolger van het debuut ’Light Me Up’ uit 2010.

De officiële video voor de titeltrack, die ondertussen al bijna 3 miljoen keer is bekeken, is een lyric-video bij ’Follow Me Down’, een teaser voor de track Burn en een door fans via Instagram samengestelde video bij ’HeavenKnows’. HeavenKnows is tevens de eerste officiële single van GoingTo Hell. Eind januari start The PrettyReckless met een tournee door Noord-Amerika waarna ze eind februari de oversteek naar Europa maken voor de Save Rock & Roll European Tour 2014 met Fall Out Boy. The PrettyReckless werd in 2009 opgericht en bracht haar debuut Light Me Up een jaar later uit. Het album, waarvan wereldwijd ruim 1 miljoen exemplaren werden ver kocht, kreeg in 2012 een vervolg in de vorm van de EP ’Hit Me Like a Man’. Sinds de release van Light Me Up en Hit Me Like A Man is The PrettyReckless min of meer constant op tournee geweest. Als headliner, maar ook als support van o.a.

Evanescence, Guns N' Roses en Marilyn Manson.

Hallo Venray – Show (Excelsior Recordings) Hallo Venray heeft in het voorjaar van 2013 haar dertiende album ‘Show’ opgenomen. Het thema van de nieuwe plaat is het getal zeven: de zeven dagen en de zeven nachten in de week; na zeven jaar heb je al je cellen vernieuwd; zeven is het getal van de eeuwigheid. Het laatste nummer op de plaat sluit als een cirkel naadloos aan op het eerste nummer.

Show is de opvolger van ’Leather on my Soul’ uit 2008. Hallo Venray is: Henk Koorn op gitaar en zang, Peter Konings op bas en Henk Jonkers op drums. Als vanouds zijn de invloeden van Neil Young, Velvet Underground en The Beatles terug te horen. Sinds de band in deze vorm bestaat wordt echter het experiment ook zeker niet geschuwd en dat hoor je op Show. Met hun gebruik van dynamiek, vernieuwingsdrang, vakmanschap, maar toch pakkende songs, hebben ze met Show een nieuw meesterwerk afgeleverd. Neem alleen al een nummer als ’Bob Dylan Lyrics’, dat zich niet laat vangen in reguliere poptermen. Ook een cover van de Prince-track ’Controversy’ is een gedurfde en mooi uitgevoerd nummer dat tóch helemaal Hallo Venray klinkt. ’Show’ is een intensieve opnameperiode van 10 dagen op Vlieland opgenomen en vervolgens samen met Frans Hagenaars gemixt.

Happy Camper – The Daily Drumbeat (Excelsior Recordings) Luidt de klokken en sla de trom! ’The Daily Drumbeat’, het tweede album van Happy Camper is uit. In 2011 nam het debuut van Job Roggeveen's muziekproject meteen een grote vlucht. Met een belachelijke hoeveelheid zangers reisde Happy Camper het hele land door. Ze speelden hun revue shows van Noorderslag tot Lowlands en eindigden zelfs met een korte tour door Indonesië. En tot hun grote verrassing werd het hele project bekroond met een Edison. En nu is er ’The Daily Drumbeat’. Een album waarbij de liedjes prachtig aansluiten op het centrale thema; het ritme van het dagelijks leven. Lukt het je om het tempo bij te benen? Ga je eraan onderdoor? Of doe je er gewoon een vrolijk dansje op? Roggeveen haalde zijn inspiratie uit filmmuziek, chansons en Vaudeville. Hij ging zich vervolgens te buiten aan een keur aan instrumenten zoals de tuba, dwarsfluit, klarinet en pizzicato viool, waarmee hij verrassende arrangementen tevoorschijn toverde. Ook deze keer wist Job een geweldige reeks vocalisten op te trommelen die hun stem beschikbaar stelden aan dit project: Janne Schra (Room Eleven), Tim Knol, Marien Dorleijn (Moss), OdiloGirod (Coparck), Bouke Zoete (The Kevin Costners), David Pino& Appel (El Pino& The Volunteers), Ricky Koole, Eefje de Visser, Helge Slikker (Miss Molly& Me) en Maurits Westerik (GEM).

Highasakite – Silent Treatment (Propeller Records) ’Silent Treatment’ is het debuutalbum van de Noorse band Highasakite die avontuurlijke indiepop maakt die doet denken aan Vampire Weekend en Bon Iver. De band die tegenwoordig in Oslo woont werd opgericht door zangeres en songschrijver Ingrid Helene Havik samen met drummer Trond Bersu waarmee ze studeerde aan de Trondheim Jazz Conservatory. Havik is ook beïnvloedt door artiesten zoals Mary Margaret O’Hara, DiamandaGalas en Fever Ray. Komende lente gaat de band op tour door Europa en treedt ook op tijdens SXSW in Austin.

GETT MAGAZINE 1 029

GETTMAG 39

TEKST MARLIES VAN DER NEUT FOTOGRAFIE STOCK

Omdat we toch aardig wat kroegen op de planning hebben staan, jawel Dordt bezit er toch minstens 35, beginnen we redelijk vroeg met een wit wijntje in Grand Café Khotinsky aan de Noordendijk. Er zijn verschillende voorstellingen en optredens in het Energiehuis dus het is al gezellig druk. Het valt meteen op dat Khotinsky anders is dan andere uitgaansgelegenheden in Dordrecht. “De ruimte lijkt nog niet af, en dat geeft het een stoere, rauwe uitstraling”, constateert een van mijn stapgenoten. Een andere vriendin schuift aan en we bestellen nog een wijntje. Zodra de dj zijn plek op het podium heeft gevonden en de rustige, saaie, restaurant-muziek verruilt voor verrassende beats, krijgt de grote ruimte de sfeer van een trendy uitgaansgelegenheid met veel potentie. We kletsen nog wat, drinken onze drankjes op en vertrekken richting de binnenstad.

Allerlei type mensen Stadscafé Rijke aan de Voorstraat is onze tweede stop. Waar Khotinsky juist vernieuwend en hip bezig is, heeft het Stadscafé echt de sfeer van een ouderwetse, bruine kroeg. Alle tafeltjes zijn bezet dus genieten we aan de bar van ons derde glaasje wijn. Doorsnee kun je het publiek van het Stadscafé niet noemen. Een vaste mengelmoes van allerlei type mensen komt hier om een drankje te doen en lekker te ouwehoeren. Mijn bezoeken aan het Stadscafé zijn op een hand te tellen: na de wantij-avonden in de zomer, is een drankje bij ‘Stads’ vaste prik. Maar nu ik hier zo sta op een grijze bewolkte zaterdagavond, bevalt het aparte sfeertje me ook wel. Iedereen doet gewoon z’n ding en boeit het niet hoe je eruitziet.

Afgeladen druk Wijnbar BRUT aan de Groenmarkt is de derde tent waar we langsgaan. Binnenlopen is niet zo vanzelfsprekend omdat het er afgeladen druk is. Na wat ‘ge-sorry’ en ‘ge-pardon’ bereiken we de bar. Ik merk meteen dat hier totaal andere mensen komen dan in het Stadscafé. Het is hier zien en gezien worden, want iedereen ziet er op en top verzorgd uit.

De inrichting en de mensen die er komen, maken BRUT tot een hippe, moderne plek waar het goed toeven is. Met mijn vierde en vijfde wijntje achter mijn kiezen, die heerlijk waren, begin ik ‘m al aardig te voelen. Mijn eerste wc-bezoek is dan ook een feit.

In Dordt is ’s avonds geen hol te doen. Een zin die opvallend vaak uit de monden van Dordtse jongeren komt. Ik moet bekennen dat ik de woorden zelf ook wel eens heb laten vallen. Maar is het nachtleven van Dordrecht echt zo saai als iedereen elkaar wijsmaakt?

De hoogste tijd om de proef op de som te nemen!

Stapavondje Dordt

Nacho’s eten in no-time Café Restaurant Merz aan de Korte Kalkhaven is stop vier. Hier komen we heel wat vrienden en bekenden tegen waardoor we onze planning totaal vergeten. Oké, misschien heeft de alcohol er ook iets mee te maken...

Naast witte wijntjes, horen shotjes nu namelijk ook bij de bestelling.

Dronken in Merz betekent met z’n allen in no-time een schaal nachos wegwerken. Dit doen we dan ook met volle overgave. Om nog enigszins aan onze geplande kroegentocht te voldoen, besluiten we toch nog een tent te bezoeken. We zijn het er snel over eens dat dat Het Dolhuis of De Kazerne moet worden. Na een discussie met veel dubbele tongen en gebrabbel is De Kazerne de gelukkige winnaar. Waarom ik ermee instemde, weet ik niet meer.

Café De Kazerne aan de Houttuinen is een verhaal apart. Vooralsnog dacht ik dat het alleen geoorloofd was daar te belanden als je ontoerekeningsvatbaar bent. Toch zie ik al rondkijkend tussen de ´typische Kazerne-gangers´ opvallend veel bekende gezichten voorbijkomen.

We bestellen nog een drankje en blijven een beetje in het begin van de tent hangen. De muziek gaat van kwaad tot erger, maar ik moet in alle eerlijkheid toegeven dat ik het prima naar m’n zin heb. Veel bekenden en genoeg alcoholische versnaperingen zijn een must.

Ik fiets ietwat slingerend naar huis en al nagenietend bedenk ik me dat je echt wel een leuke avond kunt hebben in Dordt. Verwacht je dat je letterlijk van de ene tent naar de andere kunt rollen zoals in Breda of Rotterdam, ja dan kom je bedrogen uit. Maar voor een avondje gezellig drankjes drinken met vrienden en een bescheiden dansje in beschonken toestand als afsluiter, is Dordt prima.

GETTMAG 41

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE FRANK VAN HILTEN

Waarom is het ieder weekend stampensvol bij wijnbar Brut op de Groenmarkt in Dordrecht? ‘Wijn is het gewoon’, zegt Takis Tsatsos (27). En ‘Niets moet hier, alles mag’, valt Nicky van der Toorn (28) hem bij. Een gesprek met beide mannen.

T: Brut is misschien wat ‘on-Dordts’ voor zover die term ergens op slaat. De uitstraling is meer Rotterdams, of Amsterdams misschien.

N: 80% vindt het niks, de andere 20% zit hier wekelijks aan de wijn. Het gaat heel goed, zo goed als nu is ook boven onze eigen verwachting. Mensen verklaarden ons voor gek toen we net begonnen.

T: Ik denk dat we met ons enthousiasme al een heel eind zijn gekomen.

Enthousiasme, in welke zin?

T: In alles eigenlijk. De foto’s op de website, de kaart, de manier van adverteren, promotie op facebook.

N: Het feit dat er altijd wel een van ons in de zaak te vinden is.

T: Nicky vooral, ik heb ook nog andere zaken waar ik af en toe mijn hoofd moet laten zien.

N: Service, kwaliteit, sfeer en gastvrijheid. Dat zijn onze vier statements. We hebben hier gewoon gerockt, vanaf dag één.

Rocken, met wijn?

T: Noem het een uit de hand gelopen hobby. Ik ben al zo’n tien jaar bezig met wijn. Het idee om een eigen wijnbar te openen is denk ik vier jaar geleden ontstaan.

N: Ja het is echt niet zo dat Brut uit de lucht is komen vallen voor ons. We hebben een hoop locaties bekeken maar hebben uiteindelijk voor Dordt gekozen. Toch de plaats waar onze roots liggen.

Een goede keus, blijkt nu...

N: Absoluut. Sowieso dit pand, met de tuin erbij. Het is de ideale zaak om dat ongedwongen, easy going sfeertje neer te zetten. Niets moet, alles mag. Dat is wat we willen uitstralen.

T: Nu hebben we nog veel proeverijen binnen, maar in de zomer willen we wel uitpakken met bubbelparty’s, een Ladiesnight of barbecues in de tuin.

N: We hebben genoeg ideeën.

T: En die komen ook echt vanzelf. Het is niet zo dat we stijve entrepreneurs in pak zijn die uren over nieuwe plannen moeten nadenken. Het zit er gewoon in.

Nog even terug naar de wijn. In hoeverre hebben jullie echt verstand van de wijnen die jullie schenken?

N: We gaan sowieso een aantal keer per jaar op training met het team. Daarnaast komen we allebei uit een horecafamilie. Het is er met de paplepel ingegoten.

T: We zijn allebei toen we nog vrij jong waren van de biertjes overgegaan op wijn.

N: Kijk, we zijn geen vinologen. Maar we staan wel met kennis aan tafel.

RUT B We gett it, jullie kennen je wijnen..

T: Het is niet zo dat we met een mond vol tanden staan als een klant een vraag stelt over een bepaalde wijn.

N: We weten gewoon wat we doen. Als iemand om een bepaald soort smaak of afdronk vraagt, weten wij precies welke wijn we van de kaart kunnen aanraden. Je let op bepaalde elementen; is een wijn fruitig, kruidig, vol of elegant?

T: Het liefst geven we mensen iets nieuws mee. Een smaak of ervaring met wijn die ze nog niet kennen.

N: De wijnkaart is voor ons echt een sport. We willen mooie wijnen aanbieden, voor een betaalbare prijs. Wij proberen mensen die stellig zeggen ‘de huiswijn zal wel niks zijn’ er juist van te overtuigen dat ook de goedkoopste wijn heel lekker kan zijn.

T: We geven mensen die duur gewend zijn voor de grap wel eens de instapwijn. Gewoon om te kijken wat hun reactie is.

Deze bar is geen excuus om zelf iedere dag lekker aan de wijn

Benieuwd naar de dure en minder dure wijntjes van Takis en Nicky? Brut is

te zitten?

iedere week van woensdag tot en met zondag open.

T: Haha nee, het is ook niet zo als ik een bepaalde wijn lekker vind dat die dan gelijk op de wijnkaart komt te staan. Maar we houden wel van een wijntje ja.

N: Een lekkere Brunello met een beetje ‘pata negra’ erbij.

Ja hoor, kom maar door. Of een goeie Pinot Noir.

T: Het ligt bij mij wel aan het seizoen of het moment van de dag hoor, waar ik zin in heb.

N: Of een Verdejo. Met een paar gambaatjes op tafel.

Lekker hoor.

GETTMAG 43

VIOUS

TEKST VALERIE WILLEMSE FOTOGRAFIE OBVIOUS

OB Obvious Collective is een collectief dat zich inzet voor underground

music, art, stagebouw en het organiseren van feestjes. Dani: “Onze

feesten gaan om de totale beleving en de sfeer die wordt neergezet. Bij

ons gaat het om meer dan driehonderd die man alleen maar naar een paar dj’s en een headliner staan te kijken.”

Rutger: “We willen dat mensen onder de indruk zijn van onze feesten, dat ze de zaal binnenstappen en zegen: ‘Wow, what the fuck is hier gebeurd?!’” Dani: “Dat is toch ook de lol van het geven van feestjes?”

Rutger richtte het collectief samen met zijn broertje Wessel op. Rutger: “Oorspronkelijk begon ik Obvious alleen met hem. Na onze eerste twee feesten in het Dolhuis ben ik eens met Wes gaan praten of het niet slim was om er een groep van te maken, een collectief.

Wessel was daar altijd al een voorstander van. Zo kwamen Jampa, Sjoerd, Simon (decoratie), Brahim Louie, Dion Syus (dj’s) en Stefan (promotie) bij de groep.

Daarna zijn we bij Dani terecht gekomen.”

Dani: “Ik zat al met Wessel in een andere groep waar we feesten mee organiseerden. Toen Wes me vroeg voor Obvious zei ik meteen: ‘Ja, is goed!’”

Niet van het foute soort...

Qua muziek richt Obvious Collective zich voornamelijk op (deep)house, techno en tech-house. Dani: “We proberen mensen iets te brengen wat ze niet vaak horen en we proberen de muziek op een dusdanige manier te programmeren dat het niet mainstream wordt. We draaien house, maar niet van het foute soort, haha. Dus geen muziek die in vrijwel iedere commerciële tent wordt gedraaid. Bakermat of top-40 zal je bij ons niet snel horen.”

Op 28 februari organiseerde Obvious Collective hun eerste evenement in Dordrecht: Jumanji, in het Dolhuis.

Rutger: “Het was een en al liefde”

S

c o l l e c t i v e ‘Dordt wordt groter qua evenementen’

Ze zijn nog niet zo heel lang bij elkaar, maar het Dordtse Obvious Collective timmert hard aan de weg om vernieuwende en indrukwekkende feestconcepten door het hele land te introduceren.

Gelukkig slaan ze hun thuisstad niet over. Een gesprek met Rutger Heij en Dani White.

Dordt is wel een lastige stad.

Hoewel de jongens feesten willen organiseren door het hele land, slaan ze Dordrecht gelukkig niet over.

Dani: “Ik kom als enige niet uit Dordrecht, maar uit Rotterdam. Het begon daarom met de feesten in Dordt. Ik had zoiets had van: daar kunnen Rotterdam en Amsterdam ook wel bij. Dat begint aardig te lukken.

Maar we blijven ook gewoon in Dordt dingen doen hoor. En waarom ook niet? Het is hartstikke leuk!”

Rutger: “Dordt is wel een lastige stad om feesten te organiseren, het uitgaansleven leeft hier niet zo. Dat begint overigens wel te komen. Dordt gaat veel groter worden qua evenementen. Zo weet ik bijvoorbeeld dat er een aantal clubs binnenkort opengaan. Daar mag ik alleen nog niets over zeggen, maar er gaat een hoop gebeuren.”

Dani: “Ik denk dat Dordt tot nu toe best wel een bandjes-stad is. Je hebt bijvoorbeeld Dolhuis en Bibelot.

Naar mijn idee staan daar best vaak bandjes en loopt dat allemaal prima. Misschien moeten mensen in Dordt ook gewoon leren dat ze niet meer voor een feestje met die kuttrein naar Rotterdam moeten gaan.”

Over de toekomst lijkt het collectief zich geen zorgen te maken. Vanaf 6 april starten zij met een zondags concept - Loft - in Amsterdam, waarvoor zij gaan samenwerken met Donker Collective. Maar er staan ook evenementen in Rotterdam en een vervolg op Jumanji op de planning.

Rutger: “We willen sowieso doorgaan met feesten organiseren, maar we willen ook meer stagebouw gaan doen.”

Dani: “We hebben absoluut grote plannen. Op een gegeven moment willen we gewoon feesten geven, onze eigen boekingen doen, stagebouw, stagebuilding voor andere organisaties, whatever. Het kan alle kanten op.” Dani: “Over een jaar willen we een standaard avond in Rotterdam hebben, een standaard avond in Amsterdam en een avond in Dordrecht. Dat zit er wel aan te komen. En iedereen draait sowieso dan veel meer.”Rutger: “En natuurlijk willen we een eigen festival. Dat zal - denk ik- binnen vijf jaar wel gaan gebeuren.”

GETTMAG 45

TEKST DA VINCI COLLEGE/ROXANNE SEBES FOTOGRAFIE FRANK VAN HILTEN

Toegepaste Psychologie op HBO Drechtsteden aan het Achterom

‘Lekker studeren in eigen stad!’

Myrna is 20, ze studeert Toegepaste Psychologie op HBO Drechtsteden in Dordrecht. ‘De opleiding is hartstikke leuk en de sfeer is ontspannen en persoonlijk: docenten kennen je allemaal bij naam. Colleges volg je met maximaal 30 studenten, werkcolleges zelfs met de helft. De studenten komen uit de regio, maar ook uit Rotterdam, Brabant en Zeeland. Myrna woont in Sterrenburg, een kwartiertje met de bus naar het centrum: ‘heel relaxed.’

Dordrecht is een van de eerste steden die hbo Toegepaste Psychologie aanbood. Sjoerd Wiersma, teamleider HBO Drechtsteden: ‘Hogeschool Saxion Next verzorgt de opleiding al in Deventer en Twente, ze zochten een partner in het Westen, dat werd het Da Vinci College. Na bijna 10 jaar zijn we een zelfstandig particuliere hogeschool: HBO Drechtsteden.’ Behalve Toegepaste Psychologie biedt HBO Drechtsteden ook de opleiding Ondernemerschap aan en diverse cursussen en trainingen, dat zijn losse modulen, bijvoorbeeld Marketing, ICT-vaardigheden en Groepsdynamica.

Sjoerd Wiersma: ‘Nu we zelfstandig zijn en onder ‘eigen vlag varen’ hebben we ook de vrijheid om meer te investeren in onze ambitie: meer opleidingen aanbieden en het hbo in Dordrecht uitbreiden.’

Wat is toegepaste psychologie?

Wie Toegepaste Psychologie studeert neemt een duik in de wetenschap. Wat drijft de mens? Waarom denken we wat we denken en waarom doen we wat we doen? Sinds de wereldberoemde Sigmund Freud is hier een aparte wetenschap voor: psychologie. Studente Myrna stort zich op de vruchten van die wetenschap, dikke boeken als Inleiding in de psychologie, klinische psychologie -

veel kennis. Maar ze wordt toegepast psycholoog, ze leert hoe ze psychologische inzichten aan kan wenden om mensen beter te laten functioneren. Myrna: ‘Gesprekstechnieken oefen ik in de werkcolleges, ook coachingsvaardigheden en het meer diepgaande counselen. Op mijn stage heb ik daar heel veel aan.’

Studenten Toegepaste Psychologie kun je overal tegenkomen. Sommigen beginnen een eigen praktijk als coach, counselor of trainer. Tijdens hun opleiding lopen ze stage als trainer van sociale vaardigheden, als gezinsbegeleider bij Homestart, in de re-integratie van werklozen, sommigen in de psychiatrie. Op het Da Vinci College lopen studenten stage, ze begeleiden leeftijdsgenoten die studieproblemen hebben of zelfstandig willen wonen en niet weten hoe ze die stap moeten zetten.

Myrna loopt stage op basisschool de Fontein, ze ondersteunt daar het school maatschappelijk werk, ze ‘groeit’ na iedere stagedag. ‘Wat ook echt wel gaaf is, is dat ik nu ook gewoon word benaderd door de docenten of ik bepaalde dingen wil doen, omdat ze weten dat ik het kan. Dat geeft echt een goed gevoel. Als ik mijn stage en de ervaringen tot nu toe zou moeten omschrijven in één woord, zou ik het gelijk weten: wauw!”

Kom zelf kijken

l Meeloopdagen: Volg colleges en workshops.

l Meet&Greet met studenten en docenten: 14 april (10.00 – 14.00 uur) en 27 mei (10.00 – 14.00 uur).

l Informatieavond deeltijd: woensdag 7 mei ( 19.00 – 21.00 uur)

l Extra informatiedagen (op donderdagen van 15.00 – 17.00 uur) :27 maart; 24 april; 22 mei; 26 juni .

Schrijf je snel in en maak kans op een Samsung tablet (meer info op www.hbodrechtsteden.nl)

GETTMAG 47

arty party fotografie model styling make up

JEROEN VAN LELIEVELD MARLIES BORRINK LOU STYLING PETER DWARS

Jeans: MTWTFSS Weekday Shoes: Asos Coat: MTWTFSS Weekday Collection Top: MTWTFSS Weekday

FASHION IS NOT ABOUT BUYING A SECOND SKIN, ITS ABOUT HAVING A FANTASY Blouse: H&M Belt: H&M Leather pants: Topshop

GETTMAG 49

I’M VERY MUCH DOWN TO EARTH, JUST NOT THIS EARTH

Jacket: H&M Dress: MTWTFSS Weekday

FASHION IS THE ARMOR. TO SURVIVE THE REALITY OF EVERYDAY LIFE

Jacket: Superstar Leather pants: Topshop

GETTMAG 51

houdt u van live muziek?

Kom dan eens op vrijdagavond of zondagmiddag naar de eend!

Zie programma: www.devreemdeeend.nl

88 x 115 mm

Bagijnhof 27 - Dordrecht

T 078 631 66 78 - mail@devreemdeeend.nl

Meer weten over leuke winkels in Dordrecht?

Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

Khoken met Khotinsky

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

In mousserende wijn zwemmende varkens Ik ontwijk nipt een auto, wat voetgangers en met slippende banden stop ik voor een stoplicht. Het is warm en druk. De klanken van de stad zijn zomers en het lijkt alsof het geluid door het warme weer en hete asfalt wordt gedempt tot een aangenaam geroezemoes. Bij plaza de Catalunya sla ik rechtsaf om parallel aan las Ramblas richting de havens en het strand te fietsen. Bij het zoeken van mijn weg door de kleine labyrintachtige straatjes fiets ik plots achter de Mercat de la Boqueria.

Stoppen en naar binnen dacht ik! Hier is het alle dagen feest voor de culinaire liefhebber. De grootste versmarkt van Spanje met ruim 2.500 m² aan versproducten. Eindeloos veel viskraampjes, groentekraampjes, vele soorten fruit, kruiden en veel meer. Bij de afdeling vleeswaren blijf ik verlekkerd kijken naar de mooiste hammen met van die hoedjes aan de onderkant. De alleraardigste verkoper lacht vriendelijk en vraagt of ik wil proeven. Natuurlijk wil ik dat! Boterzachte, nootachtige, goddelijke ham smelt op mijn tong... dit is geweldig! “mmmm, Delisioso..!”zeg ik in mijn beste Spaans. De man glimlacht en begint zachtjes, op serieuze toon, in gebrekkig Engels te vertellen “Deze ham is zo bijzonder omdat het varken voor de slacht 7 dagen zwemt in een bad gevuld met Cava, een mousserende wijn zoals champagne. Vervolgens in een strandstoel wordt gemasseerd door de mooiste maagden van het land om daarna in slaap te worden gezongen met muziek van Julio Iglesias.”

“Wow! Echt waar…?, wat een heerlijk ham”, zeg ik.

De beste man begint eerst te proesten en daarna te schateren. De hele Mercato, tientallen Spanjaarden en alle verkopers vergaan van het lachen... “Haha, deze stomme Hollander denkt dat wij onze varkens laten

zwemmen in de Cava en laten slapen in een strandstoel! Wat een lol. “Natuurlijk is dat niet waar”, zegt een grinnikende Spanjaard naast mij. Een beetje ongemakkelijk staar in naar mijn teenslippers en stamel wat in het Spaans-Nederlands. Natuurlijk geloofde ik dat niet…

“De waarheid?, Het echte verhaal is eigenlijk nog veel mooier”, zegt de verkoper! “Het Iberische zwartpootvarken mag zijn leven lang in alle rust doorbrengen, vrij rondlopen tussen- en siësta houden onder de kurkeiken in de regio Salamanca. Ze krijgen heerlijk fris, groen gras te eten en in het najaar krijgen ze enkel nog eikels te eten. Per dag wel meer dan 10 kg en dat proef je!

(Belotta is Spaans voor eikel) resultaat is een heerlijk nootachtige smaak en door de olie van de eikels bijzonder zacht van structuur. De ham wordt na een bad van zeezout, dus geen Cava, 24 tot 26 maanden gerijpt. Deze Ibérico Belotta ham is eigenlijk te mooi om waar te zijn!”

“Echt waar” vraag ik? “Echt waar”, zegt de verkoper.

Fietsen in Barcelona is geweldig. En met een hele ham van het eikeletende Iberische zwartpootvarken op de bagagedrager fiets ik voldaan naar het strand op zoek naar een fijne strandstoel.

Dimitri Deze goddelijke Ibérico Belotta ham is nu te proeven bij Khotinsky en het is echt waar!

Dimitri Overbeeke – Chefkok – Khotinsky te Dordrecht

GETTMAG 53

d D

n n

iic

ll

o o m m ii

c

Schr

er eij

TEKST MARA DAMEN FOTOGRAFIE KATARINA SLEDZ

9,5 vraag aan

Dominic Schreijer Hoe kittig en swingend is een burgemeester die aan de Nieuwjaars-

5. Dat is allemaal leuk en aardig, al die successen in Rotterdam,

receptie het thema ‘jong en in beweging’ hangt? Wat voor verborgen

maar wat voor hippe acties kunnen we in Zwijndrecht verwachten

en gevierde successen op het gebied van sport en in de liefde zou hij

op uitgaans- en evenementengebied?

“Jongeren zoeken uiteraard mogelijkheden om uit te gaan. Ik heb het idee dat velen zich ook binnen het rijke verenigingsleven dat Zwijndrecht kent vermaken, maar ik begrijp ook wel dat er behoefte is aan alternatieven v voor de Blue Lagoon, die nog wel eens als een gemis wordt genoemd. Al geloof ik dat discotheken niet meer van deze tijd zijn. Feesten op locatie wel. We zijn aan het uitzoeken hoe we daar de Veerplaat meer voor in kunnen gaan zetten.”

hebben? En zou hij wel eens laveloos aangetroffen zijn op een of ander obscuur feestje, zich schuldig gemaakt hebbende aan overmatig dranken of drugsgebruik? Niet dat we ook maar het minste vertrouwen hebben dat hij dit met ons zou delen, maar dat neemt niet weg dat we er gewoon nieuwsgierig naar zijn. In ieder geval pleit het voor Dominic Schrijer dat we hem met ‘je’ aan mogen spreken. Dat is bij andere traditionele burgervaders binnen de Drechtsteden echt not done …

1. Hoe jong ben je?

“47 jaar.”

2. Dat is niet echt meer ‘piep’, hoe zie je dat zelf?

“Bij jong denk ik aan puber- en puber + (leuke term, die kenden we nog niet. Red.). Waar het volgens mij om gaat is dat je open blijft staan voor nieuwe ideeën en indrukken. Met andere woorden: met je tijd meegaan is jong blijven.”

3. En ben je een beetje losbandig van aard?

De burgemeester van Zwijndrecht antwoordt daarop natuurlijk volgens verwachtingspatroon en noemt zichzelf geen wildebras. “Ik ben eerder een beetje ingehouden van aard.” Ook al houdt hij wel van gezelligheid en een borreltje, hij neemt op tijd afstand.

Al met al een burgemeester die lekker in balans is, of zoals hij het zelf formuleert: “het moet wel leuk blijven.”

4. Maar hoe zit het met dansen en sjansen? Met andere woorden; ga je nog wel eens uit en waar?

“Tijdens mijn studie- ik studeerde in Rotterdam en ik heb het over de tijd tussen mijn 18e en 24e werkte ik in het - destijds theatercafé - Plan C in de Oude Haven.

Paul de Leeuw is daar ooit begonnen. Ik zat toen dus volop in het uitgaansleven. Later toen ik als wethouder in Rotterdam evenementen en horeca in mijn portefeuille had, kwam ik ook wel op de feestjes van Ted Langenbach in Now & Wow. Bovendien heb ik actief meegedacht bij de ontwikkeling van de Maassilo als uitgaansgelegenheid. En ja, ik houd van dansen, maar dat doe ik niet zo vaak. Ik ga wel graag een hapje eten met mijn vrouw. In Zwijndrecht is het Veerplein een prachtige plek die we verder willen ontwikkelen als uitgaansgelegenheid á lá Oude Haven. Ik kom daar graag bij Zomerlust, maar ik vind En Verre en het Ara hotel bijvoorbeeld ook mooie horecagelegenheden.

In Dordt was ik laatst bij Deli Cees en ook daar was ik erg van onder de indruk.”

6. En fanatiek sporter?

“Ik kan fanatiek zijn, maar ik kan ook prima tegen mijn verlies. Op dit moment vind ik het wel leuk om te skaten en als de Verkerkloop weer wordt georganiseerd, zal ik daar zeker aan meedoen. Al houd ik het dan waarschijnlijk lekker veilig bij de 5 km.”

7. Aanhanger van carnaval?

“Ik ben in Amersfoort opgegroeid en ik speelde in het Harmonieorkest. Dus ja, met carnaval waren we altijd van de partij. Ik heb zelfs tot puber+ (daar is ‘ie weer…) bloedserieus in zo’n pakje ‘Rosamunde’ en ander dergelijk repertoire op mijn klarinet gespeeld.”

Lachend voegt hij daar aan toe dat hij zich toen ineens besefte dat hij er op die leeftijd maar eens mee moest stoppen.”

8. Ooit wel eens un faux pas gemaakt?

“Ha, ha, nou tijdens mijn studententijd hadden we voor de studentenvereniging waar ik lid van was een clochard-feestje georganiseerd. Blijkbaar had ik me samen met een studiegenootje zo levensecht verkleed dat we werden opgepakt door de politie.”

9. De liefde van je leven?

Daarop kregen we uiteraard ook geen schokkende bekentenis los, maar te horen dat de huidige vrouwdie Schrijer al vanuit zijn studententijd kent- de liefde van zijn leven is. Iets dieper graven leverde toch een vertederende herinnering op: “het is klassiek, maar ik was op de lagere school smoorverliefd op Astrid. Ze had prachtige blonde haren en zag mij niet staan. Ik probeerde wel indruk op haar te maken door heel hard voor haar uit te schaatsen - steeds achterom kijkend of ze wel doorhad wat voor een fantastische schaatser ik was - maar helaas eindigde dit bruut toen ik met mijn schaats in een scheur terecht kwam en viel…..”

9,5. Hoofd of hart?

“Meer GETTMAG 55

Steun Gett magazine en adverteer voor een crisisvriendelijk tarief!

Stuur een mailtje naar info@gettmagazine.nl of bel naar 078 610 55 50.

GETT #4 VERSCHIJNT EIND JUNI 2014

like gettmagazine

GETTMAG 57

www.vergaderenindordrecht.nl

®

FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

Naam

Sander van der Kleissen

woont

in Dordrecht

Leeftijd

Pissed

24

Waarom Boos?

Ik word pissed als ze over m’n t shirt beginnen te zeiken

Ook Pissed? En wil je volgende keer in Gett? Meld je aan via info @gettmagazine.nl GETTMAG 59

Break out of your cage Wat een tripje naar de dierentuin al niet uit kan halen. Renske en Jochem (beiden 22) komen na een dagje Blijdorp helemaal geïnspireerd thuis en zetten binnen no time hun eigen kledinglijn op: Diamond Zoo. De uil stond als een van de eerste ontwerpen op papier. Al snel volgden de andere dieren. Een giraf, de struisvogel, een leeuw en misschien wel de vreemde eend in de bijt: de stekelbaars.

“De giraf is nog steeds wel mijn favoriete ontwerp,” moet Jochem bekennen. “Die is naar mijn idee wel het beste gelukt.” Onder het mom van Break out of your cage verschijnen er steeds meer ontwerpen online.

De link van Break out of your cage naar de kledinglijn is makkelijk te vinden. Dat de slogan ook op Renske en Jochem zelf slaat misschien wat lastiger, maar zeker niet onduidelijk. Op hun opleiding zijn ze een van de weinigen die al een eigen onderneming op poten hebben gezet en het daarbij voor elkaar krijgen om hun kleding ook daadwerkelijk aan de man te krijgen. Wat dat betreft zijn ze hard op weg om buiten de lijntjes te lopen en gewoon te doen waar ze zin in hebben: toffe ontwerpen maken.

Naast de vrienden die de twee Dordtenaren graag supporten door af en toe een trui aan te trekken of rond te lopen met een Diamond Zoo muts, heeft een van de ontwerpen de landelijke televisie al gehaald. “We kregen opeens een berichtje van een vriend dat Tim Hofman, van de Social Club op BNN, de trui met de giraf aan had op tv, supergaaf,” vertelt Renske.

Waar hun eerste lijn is ontstaan na een bezoekje Blijdorp, heeft hun tweede serie veel weg van hun eigen poes. Ook wel Loes de Poes genaamd. “We hebben Engelse spreekwoorden verwerkt in de vorm van dieren, in dit geval dus in de vorm van een kat.”

Ook zo’n kekke dierentrui? Check de website van Renske en Jochem: www.diamondzoo.nl.

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE DIAMOND ZOO

GETTMAG 61

LAAD OP IN HET ENERGIEHUIS! Het Energiehuis is dé culturele hotspot van Dordrecht en de regio. Talloze inspirerende activiteiten brengen de oude elektriciteitscentrale weer tot leven. De voormalige energiehallen zijn getransformeerd tot concert-, theater- en popzalen, lesruimtes, studio’s, ateliers, vergader- en loungeruimten en een grand café. Het Energiehuis is een ontmoetingsplek voor iedereen, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Vaste bewoners van het Energiehuis zijn poppodium Bibelot, Muziektheater Hollands Diep, Grand Café Khotinsky, Schouwburg Kunstmin en ToBe cultuurcentrum met haar onderdelen Popcentrale, Jeugdtheaterschool Dordrecht en Muziekstroom (voorheen Kunstkerk).

KAARTVERKOOP Kaarten voor voorstellingen in het Energiehuis zijn verkrijgbaar via • www.energiehuis.nl.

• Centrale kassa Energiehuis (dinsdag t/m zondag van 16.00 tot 20.30 uur) • Velvet Music Dordrecht, Vriesestraat 110

KIJK VOOR DE VOLLEDIGE AGENDA OP WWW.ENERGIEHUIS.NL

DOUWE BOB VR 11 APR Main Stage

TICK, TICK, BOOM! ZA 12 APR Machine 3

CREATE EXPERIENCE ZO 13 APR Lesruimtes ToBe

ALAIN CLARK VR 25 APR Main Stage

THE KIK VR 02 MEI Main Stage

ALLES MAG JAM MET KIM & CASE ZO 04 MEI Talent Stage

MUZIEKSTROOM ON STAGE VR 09 MEI Ketel 1

OP STERK WATER VR 09 MEI Machine 3

GEJAAGD DOOR DE WIND ZA 10 MEI Machine 3

www.twitter.com/energiehuis | www.facebook.com/energiehuis

TEKST CHRISTIAAN DOOLAARD FOTOGRAFIE FRANK VAN HILTEN

Hij speelde in de tv-serie Moeder, ik wil bij de Revue, schrijft muziek voor Rob Geus en betaalt twee keer meer voor condooms dan jij.

Is dit een treffende omschrijving van de Dordtse Laurens Goedhart (23)? Niet echt, maar het is wel allemaal waar.

Laur ens Goed hart

Je kijkt naar De Smaakpolitie op SBS6, het is bijna reclame. De diepe, dramatische stem van de voice-over maakt je lekker om te blijven kijken.

‘Straks, na de break: Rob kan zijn oren niet geloven als hij hoort dat de eigenaar van de Chinees uit Sint-Michielsgestel in het frituurvet plast.’ Snelle beelden en de stem worden ondersteund door een onheilspellende melodie, die doet vermoeden dat er op elk moment een kolonie kakkerlakken uit de vriezer komt krioelen. Die muziek kan zomaar van de hand van Laurens Goedhart komen.

De jonge muzikant schrijft niet speciaal muziek voor De Smaakpolitie. ”Dat programma is van Endemol. Wat we voor hen schrijven mogen ze in al hun programma’s gebruiken,” vertelt Laurens in zijn studio op de zolder van zijn ouders. Met ‘we’ bedoelt hij Fons Merkies en hij.

Merkies is een van de grootste Nederlandse componisten voor muziek in televisieseries- en programma’s, films en musicals. Samen componeren, arrangeren en spelen ze muziek, soms zelfs met complete orkesten. Laurens is nu ruim twee jaar zijn enige werknemer. Het begon als stage voor zijn studie aan de Hogeschool voor de Kunsten. “Maar na twee weken vroeg hij al of ik interesse had om voor hem te gaan werken.” Een bijzonder aanbod, aangezien Merkies altijd in zijn eentje werkte.

Inmiddels heeft Laurens een waslijst aan producties op zijn naam staan.

Alles is Familie, Het Bombardement, Mannenharten, het is een kleine greep uit de films waar Laurens op de aftiteling staat. Bij de serie Moeder, ik wil bij de Revue wordt hij zelfs als acteur genoemd. “Ze hadden nog een pianist voor in de serie nodig. Aangezien ik de liedjes al kende, mocht ik die rol spelen.” Een andere serie waar het duo voor schreef – het stopt namelijk alweer door lage kijkcijfers - is StartUp. “Op zich wel jammer dat het zo flopte, want dit was het eerste grote project dat Fons op den duur helemaal aan mij over zou laten. Maar heel erg is het niet, zo’n project komt wel weer.”

Dat hij als 23-jarige al zoveel succes heeft, is een dikke vette middelvinger naar veel mensen uit zijn jeugd. “Op de basisschool werd ik erg gepest en op de middelbare school was ik nogal onzeker.” Laurens staat daar bekend als ‘de jongen die niet tegen ballonnen kan’. Hij heeft namelijk een latexallergie, waardoor hij allergisch is voor veel soorten eten, voor rubber en dus ook voor, tja, condooms. Gelukkig zijn die ook zonder latex te krijgen. “Maar die zijn wel twee keer zo duur als normale. ‘Naaidozen’, zegt Laurens met een grijns.

Zijn onzekerheid is nu wel weg. “Ik weet nu dat ik ergens heel erg goed in ben, dat heeft me geholpen.” Die onzekerheid heeft plaatsgemaakt voor ambities. Naast zijn werk voor Merkies beunt Laurens als zzp’er zelfs nog bij met kleinere projecten waar hij zelf alle touwtjes in handen heeft. “Mijn droom is om helemaal zelf de muziek voor grote films te maken. Mijn eigen bedrijfje is daar een soort oefening voor.”

Voor het extra geld hoeft hij het niet te doen, als filmmuzikant leeft Laurens absoluut niet op droog brood. Hij verhuist binnenkort dan ook met zijn vriendin naar een eigen huis.

Alleen niet in Dordt, maar in Rockanje.

Dwaas.

GETTMAG 63

JASON ‘CALISTHENICS’ BONAM Wie? Jason Bonam, 21 jaar uit Dordrecht.

Wat? ‘Calisthenics is een vorm van fitness waarbij je je eigen lichaamsgewicht als weerstand gebruikt. De sport is vanuit Amerika overgewaaid naar landen als Rusland en Frankrijk. En natuurlijk naar Nederland. Calisthenics is voor mij een lifestyle. Ik combineer de sport met gezond leven en eten. Het is een creatieve manier van sporten!’

Waarom?

‘Ik probeer via calisthenics mensen te stimuleren gezonder te leven.

Via mijn Facebookpagina 'Calisthenics Projects' geef ik training- en voedingsadviezen. De sportopleiding die ik volg en de zeven jaar calisthenics ervaring komen hierbij goed van pas. Verder begeleid ik verschillende sporters bij het beoefenen van de sport. Het leuke aan calisthenics is dat iedereen van jong tot oud het kan doen. Het is zowel een sport voor beginners als voor gevorderden.’

Waar?

‘Ik begon zeven jaar geleden met optrekken aan de deurpost. Maar daar moest ik mee stoppen, omdat ik de verf beschadigde. Gelukkig hebben we nu twee calisthenics parken in Dordrecht, in het Sterrenburgpark en het Weizigtpark. Iedere zondag om 13:00 uur is er een training, in een van de twee parken, waarbij iedereen zich vrij kan aansluiten.’ Welk park precies, is wekelijks te vinden op Facebook.

Meer weten? Check de 'Calisthenics Project' Facebook pagina van Jason!

TEKST VALENTIJN KATTEMØLLE FOTOGRAFIE HUIB KOOYKER

GETTMAG 65

BAR BRO’S

&

bar girls

GETTMAG 67

CALISTHENICS IS EEN

CREATIEVE MANIER VAN

SPORTEN GETTMAG 69

WWW.GLASWATER.NL

FOTOGRAFIE FREDERIKE SLIEKER

Pollers in het beklaagdenbankje In de Dordrecht vinden regelmatig debatjes plaats over het wel en wee van onze prachtige stad. Vooral het ‘wee’ vertaalt zich dan in ‘pollergepiep’. Het gemor over die paaltjes wil maar niet verstommen. Ze zouden de bezoekers wegjagen. Maar welke bezoekers? Dordrecht wil helemaal geen bezoekers. Voor het pollertijdperk kwamen er alleen wat bejaarde zondagse wandelaars naar onze stad. “Prachtige stad,” werd er dan bij terugkomst in de aanleunwoning gemompeld, “maar je moet wel je eigen brood meenemen.”

Hartelijk welkom Anno 2014 komen er wat meer, maar om nu te zeggen dat het centrum ze hartelijk welkom heet... Voor 11.00 uur is het op zondag vrijwel onmogelijk iets te eten of te drinken te krijgen. De Voorstraat tussen Visbrug en Scheffersplein oogt naargeestig. Met vervallen gevels en troosteloze winkels vol aanbiedingen en ‘alles-moet-weg-posters’. Potentiële woningen boven winkels staan te verrotten en verkrotten. De gemeente staat erbij en kijkt ernaar. Zit er waarschijnlijk niet mee. Restpartijenwinkels woekeren als onkruid en tot overmaat van goedkoop komt er ook een Primark om de binnenstad een impuls te geven. Alsof mensen die een jurk van 4 euro willen kopen daarna gaan lunchen bij De Stroper… Of een flatscreen kopen bij Saturn en daarna nog even een doosje bonbons halen…? Ik zie het te weinig.

Het pollerwijzen is makkelijk. Misschien té gemakkelijk. Want bij Verkerk (Spuistraat) zijn de top paardenworsten vrijwel altijd uitverkocht. Bij de achter de pollers gelegen bakker Nobel’s (Grotekerksbuurt) loopt het terecht storm. Coffeelicious, nog dieper in het pollergebied, puilt op zondagochtend uit. Met Christa’s, diverse chocoladezaken, wijnwinkels, snuisterijenwinkeltjes, antiquairs, galerieën, Velvet, Boekenla en nog veel meer heeft Dordt aardig wat te bieden.

Wanneer is het genoeg?

Maar misschien nog niet genoeg. De huren voor verlopen winkelpanden zijn absurd hoog. En Dordrecht mist samenhang. De Nieuwstraat is opgeknapt, maar stukken Voorstraat zijn verwaarloosd. En er zijn dure parkeergarages, nauwelijks logistieke verbanden met Papendrecht en Zwijndrecht, en voor reuring zorgende instellingen als ToBe worden verbannen naar het fraaie, maar wel erg grootse Energiehuis. Met het vele water gebeurt bovendien niets. Winkels moeten op zondag toch voornamelijk gesloten zijn. Evenementen met iets meer allure dan de tenenkrommende Kerstmarkt (zoals het Belcanto- en Poppentheaterfestival) worden niet op prijs gesteld.

Allemaal de schuld van de pollers…

Peter Kuiters – Onderwijzer & Dordtenaar in hart en lever

GETTMAG 71

®

Inside

“Ik neem het niet zo nauw met de houdbaarheidsdatum. Zolang het niet wegloopt of stinkt, is er niets aan de hand. Ik ben fan van de stoommaaltijden van de AH, vooral die ene met Thaise curry en pangasiusfilet vind ik erg lekker.”

Anoniem

TEKST MARLIES VAN DER NEUT FOTOGRAFIE MANOEK HANTELMANN

“Ik eet altijd alles met ketchup, daarom ligt er mosterd in mijn koelkast.”

Mathijs Duran

GETTMAG 73

Voor strandgangers,

marktplaatsgangers...

en festivalgangers... ...de goedkoopste en meest comfortabele oplossing vind je bij Van Gent autoverhuur!

Per uur, per dagdeel of een heel weekend? Alles kan bij Van Gent!

Check www.vangentautoverhuur.nl of bel naar 078 619 17 24

“Ik vind koken heel leuk omdat je kunt experimenteren tot je erbij neervalt. De Oosterse keuken vind ik erg lekker en daarin kan ik echt mijn ei kwijt. Verder let ik goed op mijn gezondheid door zoveel mogelijk te koken met verschillende groenten, peulvruchten en varieer ik met vis-, vlees- en vegetarische gerechten.�

Sabine Snelders

Cor Noltee - Design Thinker GETTMAG 75

TEKST PEGGY MERISON&LAURIE DOOL FOTOGRAFIE LAURIE DOOL

w a lt ni

®

Old Een hoofd hangt hoog uit het raam, twee seconden later opent de deur van het havenpand als vanzelf. Een vitale zeventiger wandelt vlot door het lichte, ruime huis met grijze vloeren en een bewust gekozen interieur. Boekenkasten tot aan het plafond gevuld met mooi drukwerk, een bank in de kleur van gepatineerd koper.

Stapels Frankfurter Allgemeines op tafel met ertussen een enkele NRC. Hier leeft vormgever Walter Nikkels: met één been in Dordrecht

er kk els en met het andere in Duitsland. Tweeëntwintig jaar was hij

hoogleraar aan de kunstacademie van Düsseldorf. Legio van zijn

opdrachten zijn afkomstig van onze oosterburen. Maar ook in de

rest van de wereld oogst Nikkels bewondering en waardering met

zijn grafische en architectonische vormgeving.

Geboren als zoon van een douanier in het aan de Rijn gelegen

plaatsje Tolkamer, koos Nikkels voor de schoonheid van de

grafische kunst. Na omzwervingen vestigde hij zich decennia

geleden in Dordrecht. De stad waarvan hij zegt niet te houden,

maar waar hij toe veroordeeld lijkt. Maar er is een kentering

gaande, het minderwaardigheidscomplex van Dordrecht neemt

af. Gloort de Dordtse Lente? >

GETTMAG 77

Kunstacademie

Schoonheid

‘Mijn ouders, die toen nog iets in de melk te brokkelen hadden, vonden het heel erg dat ik naar de kunstacademie in Rotterdam ging. Mijn moeder huilde tranen met tuiten toen ik het toelatingsexamen had gehaald. Schrale troost was dat ik me inschreef voor de studierichting decoratieve en monumentale kunst en dus niet voor de vrije kunst.

Want dan zou ik tenminste nog uitzicht hebben op een vaste baan. Ze bleken wel gelijk te krijgen, overigens. Na mijn studiejaren in Rotterdam, München en Milaan kreeg ik mijn eerste baantje als typograaf bij een uitgever in Rotterdam en woonde ik in een souterrain aan de Heemraadssingel. Ik was buitengewoon zenuwachtig toen ik bij de bank mijn eerste betaling ging afhalen, ik weet nog: dat was 300 gulden.’

‘Ik hield van mooie dingen, al heel vroeg. De verzorgdheid van dingen. Ik kwam oorspronkelijk uit een streng protestants milieu waar de Spiegelserie en Mannen van Sliedrecht in de boekenkast stond.

Sober, maar ik dacht dat het zo hoorde. En in de kringen van de Partij van de Arbeid - waar ik lid van was - was het ook allemaal karig, maar dan weer op een andere manier. Vaak haast een cultivering van de smakeloosheid. Dat was natuurlijk ook het gevolg van de tijdgeest van de jaren zestig en zeventig. In die tijd kende ik weinig mensen die iets gaven om esthetiek in huis. Dat zag je gewoon weinig in die tijd, het was uniek. Ik herinner me een feestje van een klasgenootje van de academie, in een mooie villa van haar ouders in Kralingen (Rotterdam). Dat was een oase voor me: mooie spullen en tekeningen aan de muur, er hing zelfs een originele Toulouse-Lautrec. Toen merkte ik voor het eerst dat ik een zekere heimwee had naar een mooie omgeving om in te verblijven.’

Dordrecht ‘Een zwager wist een landarbeidershuisje in de polder bij Willemsdorp voor me, aan de Kilweg tegen Dordrecht aan. Doodstil en eenzaam was het daar. Ik heb er jaren gewoond voordat ik naar de stad verhuisde. Eerst in de Koningin Wilhelminastraat en later aan de haven. Ik had aansluiting bij een paar vrienden die hier woonden: Nico Lamers, Rein Dool, Theo van Halewijn. Mensen vragen vaker aan me waarom ik in Dordrecht woon. Ik woon in een huis. En mijn huis staat toevallig in Dordrecht.

Binnen is de en mijn wereld, buiten blijft het Dordrecht. Ik heb me nooit heel erg verbonden gevoeld met deze stad, al woon ik er al heel lang.

En dat is waarschijnlijk wederzijds. Ik voel me hier nog altijd anoniem. Ik krijg bijvoorbeeld weinig reactie op mijn werk van Dordtenaren. Alsof de mensen hier niet verder kijkt dan hun eigen eiland.

Wat trouwens een schitterend eiland is, ga maar eens fietsen op een mooie zomeravond naar De Kop van het Land.’

Architectuur ‘In de tijd na de oorlog is er veel geïnvesteerd in het inrichten van musea. Ze waren namelijk behoorlijk verkommerd. Vormgevers maakten de affiches, de catalogi. Pas later zijn de renovaties op gang gekomen, in die tussenfase werden grafisch vormgevers gevraagd om adviezen over de inrichting van tentoonstellingsruimten. Het was een geleidelijke ontwikkeling waar meer grafisch ontwerpers mee te maken hadden. Ook ik ben de architectonische kant op gegaan. De verwantschap tussen typografie en architectuur is ook groot. Het loopt in elkaar over, beide disciplines hebben te maken met proporties, verhoudingen. Ik ben erg gevoelig voor hoe Dordrecht eruit ziet, qua architectuur. De nieuwbouw van Bob van Reeth aan de Riedijkshaven vind ik bijvoorbeeld een zeer geslaagd voorbeeld van intensief ruimtegebruik. Je kunt zien dat er gewoond wordt. Een stad die aantrekkelijk is, begint met goede architectuur en stadsinrichting zodat er zich een goede leefcultuur kan ontwikkelen.’ >

Postzegel 100 cent - 1996: Thema Ontdekkingsreizen Reis van Mahu en De Cordes 1598 - 1600 PTT Post BV Postzegel 90 cent - 1994: Thema Mondriaan Detail van Broadway Boogie Woogie 1942 - 1943 PTT Post BV

Omslag catalogus en voorstudie: Lothar Baumgarten: America Invention.

The Solomon R. Guggenheim Museum New York 1993

GETTMAG 79

Catalogus omslag Sam Taylor - Wood Stedelijk Museum Amsterdam 2002

Citymarketing ‘Voor wat betreft het bestrijden van provinciale treurigheid, dat probleem heeft niet alleen Dordrecht. Ik denk alleen niet dat al die citybrandingsprogramma’s daar iets aan bijdragen.

De manifestaties en evenementen die hier georganiseerd worden vanuit de gemeente zeggen mij persoonlijk niets. Het heeft iets kunstmatigs en het is volgens mij een schijnoplossing. Waar het om zou moeten gaan, is dat de kwaliteiten die een stad al heeft: die versterken en beter zichtbaar te maken.

De tragiek is natuurlijk dat de middenstand niet meer zo specialistisch is, zodat het interessant blijft om in Dordrecht je spullen te halen. Een nieuwe generatie trendgevoelige ondernemers en initiatiefnemers moet het overnemen en de stad aantrekkelijk maken. Dat zie je de afgelopen jaren gelukkig terugkomen in Dordrecht, kijk naar Villa Augustus.

Het Energiehuis met Khotinsky dat schitterend gerenoveerd is met een on-Nederlandse uitstraling.

En dan straks De Holland als onderwijsmuseum, dat zijn dingen die goed zijn voor het imago van de stad. Als grootste bijdrage aan de ontwikkeling van een goed cultureel klimaat zie ik de komst van de bioscoop The Movies. Samen met de waardevaste kwaliteiten zoals het Dordrechts Museum, de Grote Kerk, het Hof, maar eigenlijk de hele binnenstad met de havens: daar moeten we heel zuinig op zijn en de veranderingen aan die ‘beelden’ heel kritisch begeleiden. De stadswerven was de laatste kans om de binnenstad van Dordrecht met een werkelijk complex stedelijk milieu te vergroten. Die kans is niet benut, als ik de plaatjes van de nieuwbouw zie.

Het is van een onvoorstelbare middelmatigheid.’

Boek ‘Ik ben er trots op dat vorig jaar een drietalige monografie over mijn werk is uitgegeven (Walter Nikkels: Depicted, Abgebildet, Afgebeeld, red.) waarvan de presentatie in de Universiteit van Amsterdam en het Stedelijk Museum heeft

plaatsgevonden. Het is als één van Nederlands Best Verzorgde Boeken uit 2013 genomineerd. Het bevat al mijn grafische werk van 1964 tot 2010. Een hoogtepunt is het jaarverslag van de PTT uit 1982, van alweer een tijd terug. Maar mijn omslag voor het America-boek voor het Guggenheim (1993) in New York is een soort van icoon geworden en wordt nog steeds als motief toegepast. Dat is een enorm compliment. Het is nog altijd mijn meest vitale ontwerp. In 1994 ben ik gevraagd om de Mondriaanpostzegel te ontwerpen: ook dat was een grote eer in de tijd dat postzegels nog werkelijk van betekenis waren in Nederland.’

Werk ‘Mijn werk staat centraal in mijn leven. De architectuuropdrachten zijn incidenteel. Het maken van boeken, dat doe ik nog steeds het liefst. Ik geloof trouwens heilig in het voortbestaan van gedrukte boeken. Als typograaf kan je natuurlijk ook niet anders dan blijven geloven in je eigen werk. Ik ben drommels nieuwsgierig naar nieuwe media en actuele ontwikkelingen en kijk overal naar. Er is veel elan bij jonge vormgevers. Maar je ziet dat het handwerk afneemt en de reproduceerbaarheid toe.

Design als verpakkingsindustrie. Daarmee verliezen we wel de authenticiteit. Maar los van de hele e-bookontwikkeling: er kòmt een moment dat iedereen verlangt naar een gedrukt boek. Juist wanneer vormgeving toegevoegde waarde biedt aan de inhoud, wordt duidelijk dat boeken een culturele waarde bevatten die nooit zal verdwijnen.

Ik werk nog steeds, ben op dit moment druk bezig met een catalogus voor de Hermitage in St. Petersburg. Dat brengt veel internationale contacten met zich mee. Ik reis bijna elke week naar Duitsland, ik kan buitengewoon goed zonder Dordrecht. Maar schrijf dat laatste maar niet op…’

Uitnodiging Stedelijk Museum Amsterdam 1999

GETTMAG 81

®

Music “Hij is geen BN’er, rockster, geen geldlustige organisator of festivaldirecteur, maar toch heeft hij Europa al meerdere malen rondgetourd, organiseert hij al jaren tientallen events door heel Nederland en in maart voor de derde keer een festival met grote toekomstplannen. Patrick Batenburg is pas in de twintig, maar met zijn Hardcore band Hawser, bookingsbureau Harbor en Hardcore Festival Northcote heeft de man uit Hendrik Ido Ambacht al een flinke reputatie.”

Hoe ben je in de Hardcore scene terecht gekomen?

Tja, een slechte jeugd denk ik haha. Ik begon al heel vroeg met metal. Je groeit op, wilt anders zijn, alternatief. Zo kwam ik in dat genre terecht en langzaam aan werd dat hardcore. Maar toen ik metal

ging luisteren was die scène nog veel groter, dat is door de jaren heen wel echt veranderd volgens mij. Nu zie je er af en toe nog wel eens eentje, maar in mijn tijd waren we echt met een grote groep.

Wat maakt de Hardcore scène zo bijzonder?

De samenhang. Het maakt niet uit hoe je eruitziet, het maakt niet uit wie je bent, zolang je maar doet wat je zelf echt wil en de wereld een stukje beter wil maken.

Het gaat niet om elkaar afkraken, wie de coolste kleding heeft. De sfeer is gewoon chill en tolerant.

Je kwam dus in dat wereldje terecht. Waarom ben je je eigen shows gaan organiseren?

Dat is een mooi verhaal. In 2014 ben ik alweer tien jaar booker. Ik begon in 2004 bij Dock 3 in Hendrik Ido Ambacht. Ik stond daar als vrijwilliger achter de bar en op een keer vroegen ze of ik het leuk zou vinden een keer mee te helpen bij het organiseren van een show.

Dat beviel wel dus al gauw volgde een tweede avond.

Toen werd het een showtje per kwartaal, al gauw een keer per twee maanden en zo ging het steeds verder.

En toen vond ik het wel tijd om er een label aan te plakken. Eerst werd dat Batman Bookings en later Crawl Back Bookings. Dat heb ik zo’n vier à vijf jaar gedaan denk ik, toen vond ik het tijd om weer verder te gaan en zo ontstond Harbor.

Batman Bookings, Crawl Back, Harbor, je doet alles non-profit, waarom?

Omdat ik het belachelijk vind dat er geld uit gehaald moet worden. Muziek is iets waar mensen passie voor hebben, en dus hoef ik er niks mee te verdienen. Mijn doel is vanaf het begin geweest om voor kleine bands shows te regelen, en dat is al moeilijk genoeg zonder winstmarges. Ik ben er om de kleine bands te helpen. Ik vind het tof om grote namen te boeken, maar je zult altijd zien dat ik er een kleintje probeer bij te krijgen. Dat doet de Melkweg niet, dat doet Tivoli niet, maar ik vind ‘t ontzettend belangrijk dat die bandjes de aandacht krijgen die ze verdienen.

Naast booker ben je ook gitarist en sinds twee jaar speel je in de hardcore band Hawser, hoe is Hawser ontstaan?

In die tijd zat ik in 21 Gun Salute, maar ik wilde iets zwaarders. Alles wat we schreven vond ik wel vet, ook heel veel tours gedaan en ontzettend veel opgetreden, maar het was niet mijn ding. Toen ben ik zelf een band op gaan starten. Als eerste vroeg ik een maat van mij, Oskar, of hij wilde drummen en die stemde in. Een korte tijd later zag ik Stijn als bassist bij zijn toenmalige band ClearXpath, dus ik vroeg hem voor bass, maar hij wilde liever de vocals doen. Stijn bracht ook Ruben, onze bassist mee en zo ontstond in november 2011 Hawser. Twee jaar later hebben we nog steeds dezelfde formatie en klikt het nog steeds perfect.

Wat is het meest bijzondere wat jullie in de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt?

Eigenlijk gewoon het touren over het algemeen. Je maakt zoveel vette, gekke dingen mee. In je boxershort door de file joggen op de Duitse Autobahn, in je broek kakken bij de Tsjechische grens, bedreigd worden door clubeigenaren, tijdens een tour maak je altijd wel iets aparts mee.

Nog even terug naar Patrick de Booker. Als je een avond zou mogen programmeren met elke mogelijke band, wie zouden er staan?

Ik zou denk ik toch gewoon mijn favoriete bands booken. The Doom Riot vind ik super vet, AC/DC, Blacklisted, Foo Fighters, Guns up en Means. Ook zou ik wel eens een hip-hop avond willen doen, met de Wu-Tang Clan ofzo.

TEKST TED VAN AANHOLT

In maart is de derde editie van het Hardcore Festival Northcote in Bibelot.

Waarom ben je Northcote gaan organiseren?

Omdat er in Nederland naast This Is Europe Fest geen enkel groot festival meer was voor Hardcore. Dat vond ik wel zonde, Waldrock was uit elkaar gevallen, Jera on Air te commercieel geworden. Toen heb ik in 2012 een try-out georganiseerd, dat ging al goed. En het volgende jaar heb ik het toen groter aangepakt en toen verkocht het meteen uit. Dus waarom zou je dan stoppen? Het gaat goed, het concept is goed, mensen vinden het vet, dus lekker doorknallen.

Je zegt dat het concept goed is, wat maakt Northcote precies bijzonder?

Het is en blijft een hardcore festival. De truc is goedkope entree, non-proďŹ t, niet meer vragen dan nodig is. Als ik uit de kosten kom dan ben ik blij, tevreden. Ook is de mix van grote en kleine bands redelijk uniek. Bij Northcote krijgen de talentvolle, opkomende bands de kans om te spelen voor veel mensen, op hetzelfde podium als de grote bands.

Wat zijn je toekomstdromen voor Harbor, Northcote en Hawser?

Voor Harbor dat het zo doorgaat als het nu is. Ik ben tevreden zoals het nu gaat. Ik kan doen wat ik wil, doen wat ik leuk vind, het is prima zo. Met Northcote wil ik groeien, grotere bands, meer publiek met als uiteindelijke doel een buitenfestival. En voor Hawser de volgende stap maken. Een nieuwe plaat uitbrengen en de wereld rondtouren.

GETTMAG 83

Deze pagina wordt door Gett magazine gratis ter beschikking gesteld aan goede doelen en maatschappelijke organisaties in de Drechtsteden.

Miss Urania analyseert en becommentarieert de wondere wereld der seks en erotiek.

Follow Miss Urania @missurania1

Ik voel- precies zoals Ali B. dat zo mooi bij De Wereld Draait Door verwoordde, dat als je angsten en onzekerheden op tafel gooit, met andere woorden: jezelf kwetsbaar opstelt, je dan pas echt contact maakt en daarmee iemand oprecht de kans geeft je te leren kennen. In zijn theatershow ‘Ali B. Beken(d)t’ heeft dat volgens hem tot prachtige openbaringen geleid.

Dus, zo bedacht ik me, moet ik, om met jullie lezers intimiteiten te kunnen bespreken, eigenlijk ook eerst wat meer over mezelf vertellen. Juist ja, met de billen bloot dus. Nou ja, figuurlijk dan, want ik wil het deze keer hebben over ‘the art of kissing.’

Ok, nou ik kuste (met tong) voor het eerst op een slaapfeestje van een klasgenootje toen ik 14 jaar oud was. Dus echt vroeg was ik er niet bij. En werkelijk ik vond het helemaal niks! Ik begreep niet wat iedereen daar nou zo leuk en lekker aan vond. De jongen met wie ik kuste vond ik wel aardig, maar verliefd was ik niet. En toen hij zijn tong ruw en ongecontroleerd in mijn mond stopte, was ik echt helemaal genezen.

Van hem. En voor een tijdje ook van tongzoenen.

Dat is vrij snel daarna goed gekomen hoor, mochten jullie je zorgen maken. Al moet ik zeggen dat ik toch nog menigmaal teleurgesteld ben geworden. Soms was de kus te ruw, soms smaakte de kus naar verschraald bier. Weer anderen draaiden zenuwachtig rondjes met hun tong zonder enig benul, of staken tijdens het kussen snel hun hand onder mijn rokje, maar wisten ook op dat gebied niet van wanten, zodat de kus al snel uitliep op niks. Al met al: kussers zonder gevoel. Kussers die niet echt snapten dat het

FOTO TIM LEGUIJT

om een subtiele vorm van communiceren gaat. Want oh God, als je iemand treft die het wel begrijpt, wat is kussen dan heerlijk! En opwindend vooral. Een enorme opwarmer voor meer.

Ik hang eigenlijk de theorie aan dat als iemand lekker zoent, hij ook in bed een goede minnaar is. Die ervaring heb ik in ieder geval wel. Wat niet wegneemt dat slechte kussers in een later stadium toch een beetje bij kunnen trekken in hun performance. Maar echt subliem zal het nooit worden. Subliem, en de beste kus ooit, was de zoen die ik een aantal jaar geleden kreeg van iemand tijdens carnaval. Ik kende de man in kwestie niet, wist niet eens zijn naam en kon eigenlijk ook niet echt goed zien hoe hij eruitzag, maar hij snapte het wel! Het was alsof wij met de kus een soort paringsdans deden. Het vormde en vloeide als vanzelf. Onze tongen krioelden naar steeds hogere toppen. Niet als klaarkomen, maar wel als een soort samensmelting. Helaas leidde deze kus niet tot ‘de daad’, maar ik kan alleen maar fantaseren hoe orgastisch lekker dat geweest zou zijn.

En versta ik dan eigenlijk zelf de kunst van het kussen?

Dat is lastig van jezelf te zeggen. Laatst sprak ik iemand die mij als kusser hoog aanschreef en die vooral de zachtheid van mijn lippen, zeker na een paar wijntjes, positief beoordeelde. Tja, en dat brengt ons dan vanzelf bij het onderwerp van de volgende keer: “let’s talk about sex baby.”

Vind je het allemaal erg vergezocht of wil je iets anders delen? Laat het weten @missurania1 #nosecrets

GETTMAG 85

TEKST VALENTIJN KATTEMØLLE FOTOGRAFIE DUTCHPIX.COM

..

U P UR GE LU L

PUUR GELUL is een initiatief van rashagenees Boozy.

Een avond vol literaire orgasmes en schuddende

buikjes. Een avond keihard gesproken woord, dat is wat het is. Met zo’n titel is elke uitleg eigenlijk overbodig, maar voor de minder bedeelden dan toch maar een poging:

GETTMAG 87

Je noemde Puur Gelul in een interview ooit eens de “rock ‘n rol versie van spoken word”. Wat maakt Puur Gelul rock ‘n roll?

“Lekker los, recht voor je raap, gevarieerd, onverwacht en zeer vermakelijk... “un ieder mot met un smile-van-

Eindhoven, Fresku’s Hometown. Henk nam hem mee om te performen. Fresku was toen net naar iets “anders” op zoek. Hij staat vaak voor volle zalen die bij ieder gebaar al uit hun dak gaan, daardoor gaan de teksten wel eens verloren. Dit was voor hem de ultieme manier om zijn teksten te delen. Het was een openbaring voor hem… en voor ons ook.”

plaat-tot-naad weer de deur uit.”

Puur Gelul in Dordrecht. Is Den Haag te klein geworden of is Wat is volgens jou de kracht van Puur Gelul?

dat een idee van Ronald Giphart?

“Het is een soort van totaalconcept. Kort maar krachtig. De doorsnee mens heeft een spanningsboog van een fruitvlieg. Bij Puur Gelul draait niet iedereen zomaar een nummertje af. Er is bij binnenkomst een foyer-orkest, om de mensen al met een goed gevoel te verwelkomen. Dan is er ook nog een MC/DJ die iedere performer aankondigt zoals bij een bokser die de arena betreedt. Onze Re-Animatie-Meisjes, The Sissies, die het publiek verwennen zoals alleen zij dat kunnen. Tot slot nog een projectiescherm, waar tijdens de pauzes nogal wat Haagse tegelwijsheden de revue passeren.

Oftewel, vanaf het moment dat je binnenkomt en twee uur later weer de straat op wordt gejetst, word je vermaakt!”

“Puur Gelul richt zich niet alleen op Den Haag, we touren regelmatig door het land. Lowlands, Paaspop, Crossing Border, Zwarte Cross, Bevrijdingspop, maar ook De Effenaar, noem maar op! En 6 april alweer voor de derde keer Gebouw T in Bergen op Zoom.”

Puur Gelul zorgt voor literaire orgasmes, zo staat op de website. Waar moet een tekst aan voldoen wil het jou een literair orgasme bezorgen?

“Een tekst die mij pakt hoeft niet per se lollig te zijn, zolang het maar onderhoudt. En uitgesproken door een echte performer. Iemand die het verhaal kan voordragen, alsof je het weer opnieuw beleefd.”

Je hebt een flink aantal grote namen om je heen verzameld in de loop der tijd. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?

“Simpel… door ze te vragen! Heb Mathijs van Nieuwkerk drie keer niet gevraagd, en die is toen ook drie keer niet gekomen. Ik probeer de meeste mensen persoonlijk te ontmoeten om ze te enthousiasmeren.

Sommige performers zeggen achteraf dat “bedreigen” een beter woord is…”

Fresku lijkt een vreemde eend in de bijt, hoe is dat zo gekomen?

“Henk van Straten is een goede vriend van me geworden en die is weer bevriend met Fresku. Ik heb Puur Gelul ooit georganiseerd in De Effenaar in

Waarom in het Dolhuis?

“Ben er eens geweest met een muziekavond van Bobby Kinghe. Ik was zwaar onder de indruk van de atmosfeer en de prachtige uitstraling.En Dordrecht is natuurlijk de geboortestad van Ronald Giphart die heel vaak meedoet aan Puur Gelul."

Is dit uitstapje naar Dordrecht eenmalig of keren jullie regelmatig terug?

“Als het aan mij ligt komen we er in ieder geval een keer per jaar terug!”

Wat is je doel met Puur Gelul voor de toekomst?

“Puur Gelul geeft het suffe juk wat over het dichters/schrijvers-gilde hangt een doodschop en laat eenieder die de zaal betreedt deel uit maken van een spervuur van woorden. Dit alles in een setting die voelt alsof je zo een mega afterparty in wandelt. Een avond vol zinloos literair geweld!”

Drie regels om onze lezers uit te leggen waarom zij zondag 13 april naar het Dolhuis moeten gaan...

“Puur Gelul geeft het suffe juk wat over het dichters/schrijvers-gilde hangt een doodschop en laat eenieder die de zaal betreedt deel uit maken van een spervuur van woorden. Dit alles in een setting die voelt alsof je zo een mega afterparty in wandelt. Een avond vol zinloos literair geweld!”

Wil jij 2 VIP plaatsen winnen en plaats nemen op de bank op het podium?

Check dan onze facebook pagina en doe mee met de actie!

®

design thinking FOTOGRAFIE FREDERIKE SLIEKER

PS Dit is een van de 330 verhalen van mijn blog http://zenoemenhetdesign thinking.wordpress.com.

Toen ik zaterdag 26 januari 2013 om 4.54 wakker werd met het idee ‘ik ga een boek schrijven’ en de woorden ‘een’ en ‘boek’ schrapte, ben ik uit bed gestapt en gaan schrijven.

Die zaterdagochtend publiceerde ik om 7.02 mijn eerste blogpost. Het idee om een jaar lang, elke dag te schrijven over Design Thinking was geboren. Verhalen over empathie, creativiteit en prototyping. Ik ben Cor Noltee.

Ik geloof dat het beter kan.

Ik ben een Design Thinker.

Download alle verhalen GRATIS op http://www.slideshare.net/ cornoltee/zenoemenhetdesignthinking

Jeroen de Bakker was ooit mijn directeur bij TBWA\ een groot internationaal reclame bureau. Jeroen legde mij als eerste uit hoeveel een idee waard is.

Toen ik, een van de vele keren, vroeg of ie tijd had om naar een idee van me te luisteren (waar hij altijd de tijd voor nam), zei hij: “Cor, je bent een ideeën man.”

Ik voelde een compliment aankomen.

“Hoeveel denk je eigenlijk dat een idee waard is”?

“Hoe bedoel je?” zei ik.

“Nou. Stel je voor je hebt 1.111 punten te verdelen.

Hoeveel is het idee dan waard van die 1.111 punten?”

“Uhmmm. Toch minstens de helft.” zei ik zonder veel aarzeling. “600?”

“Ja? Denk je dat?” zei Jeroen.

“Jaaaa. zeker wel!” zei ik resoluut.

“1 punt.” zei Jeroen.

“1?????” vroeg ik met half openstaande mond. Ik heb Jeroen namelijk erg hoog staan en luister altijd heel goed als ie iets vertelt. Ik was nogal geschokt.

Wat was mijn carrière nog waard? Ook 1 punt? Nauwelijks de moeite om door te gaan dan. Ik voelde een lichte migraine opkomen maar zag hoop fonkelen in de blauwe kijkers van Jeroen.

“Vertel, leg uit”, vroeg ik hem.

Breed gebarend begon Jeroen met zijn uitleg.

“Kijk dat zit zo. Als je 1.111 punten hebt te verdelen gaat er 1 naar het idee.

10 naar het uitgeschreven idee 100 naar het project of businessplan en 1.000 naar het……….

Prototype.”

Zooooo! Jeroen had me iets geweldigs geleerd en een enorme spiegel voorgehouden. Mijn hele carrière zit ik in de creatieve industrie. Ik heb honderden, misschien wel duizenden ideeën bedacht. Maar hoeveel had ik er uitgeschreven? En hoeveel businessplannen had ik geschreven? Er bleven er schrikbarend weinig over. Maar degene die realiteit werden waren altijd de ideeën die ik eerst prototypte. Die ik maakte. Van hoofd naar handen. Niets is beter in staat om perspectief te delen als een prototype. Een voorstelling van hoe het in het echt gaat werken. En dat hoeft er echt niet perfect uit te zien.

En het kan van alles zijn. Van modelletje tot storyboard, van lego tot klei model.

Maak iets. En maak het vooral niet te perfect. Geef de ander de ruimte om het te verbeteren. Make Stuff.

Cor Noltee - ‘Kleinzoon van’ & Design Thinker

GETT MAGAZINE 1 029

GETTMAG 89

TEKST LENNERT VAN DRIEL FOTOGRAFIE JOSJE BLOKLAND

Expositie ‘Let the music play’ Graffiti als uitlaatklep GETTMAG 91

Noem het guilty pleasures. Voor kunstenaar Bram Verbrugge (32) zijn Blondie en Lionel Richie alles behalve passé. Met spuitbussen

Zijn stijl neigt een beetje naar popart, maar is wilder en vrijer. Zijn portretten zijn kleurrijk, modern en energiek. ‘Ik onderscheid mij door alles met spuitbussen te doen. Als je goed kijkt, zie je dat ik vaak werk met spetters en klodders verf. Ik ga vrij wild met verf om. Zo komt het portret meer tot leven, vind ik. Als ik aan de slag ga, kan ik helemaal opgaan in het maken van een schilderij. Dan denk ik even aan niets anders meer. Heerlijk is dat.’

Wat van een schilderij echt kunst maakt? ‘Als je erdoor geraakt wordt,’ zegt hij, terwijl hij naar een modern, blauwgroen schilderij in zijn woonkamer Johnny Cash, André Hazes, Barry White, ze dienen als onderwerp wijst. ‘Dat kocht ik twee jaar geleden, op vakantie én inspiratie. ‘Ik zing nog iedere dag uit volle borst mee.’ in Turkije. Het is gemaakt door een docent van de kunstacademie in Istanbul. Ik weet niet waarom, maar ik liep er langs en dacht: die móet ik hebben.

Als iemand al zijn muzikale helden op een rijtje zet, Het is heel raar, want het zijn gewoon vlakken blauw zou je enige samenhang verwachten. Niet bij Bram. en een beetje groen. Maar het raakte mij. Eigenlijk Zijn expositie slingert de kijker van country, naar moest ik sparen, omdat ik bijna ging trouwen, maar gangster rap en van Nederlandstalige smartlappen ik werd enthousiast en kreeg een lach op mijn naar de protest songs van Bruce Springsteen. ‘Ik heb gezicht.

Zo simpel hetrondjes zijn. Ik hoop dat iedereen portretten gemaakt van alle muzikanten die ik zelf te een. We reden gewoon een kan beetje door de die mijn expositie eenzagen lach op zijn gek vind. Mijn muzieksmaak is heel gevarieerd, eenbuurt, totdat we een anderebezoekt jongen ook trucjes gezicht krijgt van Zeker mijn portretten.’ tikkeltje raar misschien. Elvis Presley, Anouk, Michael doen.” Shajen is verkocht. als hij het skateJackson, Tupac en Pink neem ik bijvoorbeeld mee park ontdekt, het wordt zijn tweede thuis. Tussen naar de expositie.’ Het geheel is vernoemd naar hetalle andere skateboarders moddert hij wat aan. Een album Let the music play van ‘de koning der liefde’van die andere boarders is Zev van Sluysdam. Hij Barry White. ‘Dus het portret van hem krijgt een herkent meteen het talent van Shajen. “Ik had toen extra mooi plekje.’ echt een vergaard board. Zev kwam naar me toe en zei dat hij wel een betere voor me had.”

Hij is van jongs af aan met zijn spuitbussen in de weer. Als tiener sloop hij ‘s nachts urenlang langs het Het blijft niet bij liefdadigheid. Zev neemt Shajen spoor om illegaal zijn ‘pieces’ te zetten. De graffiti- onder zijn hoede. “Hij heeft mij alle basisdingen verslaving is nog steeds niet helemaal verdwenen, geleerd.” Mede door hem groeit Shajen uit tot een maar inmiddels kiest de Dordtenaar voor legale van Nederlands beste skateboarders. Nu, meer dan muren of canvas. Zo hielp hij vorig jaar mee om eeneen decennium later, heeft Zev zijn eigen skatelegale graffitimuur aan de Wantijdijk in Dordrecht tewinkel – Fier, aan de Vriesestraat – en rijdt Shajen realiseren. ‘Die muur stimuleert creativiteit onder voor hem. Al zijn benodigde spullen krijgt hij via jongeren. De gemeente probeert op deze manier sponsors als Fier. Leuk, die gratis meuk, zeker als de illegale graffiti tegen te gaan en jongeren krijgenje net als Shajen elke twee weken een board verslijt. de kans hun talent te laten zien.’ Zelf wil hij er ook Goed geld verdienen lukt alleen nog niet, ook al nog wel eens een muurtje spuiten. Bovendien werktwint hij flink wat prijzen. “Ik werk nu tijdelijk als Bram in opdracht van gemeenten, bedrijven en vuilnisman en ben op zoek naar ander werk, maar particulieren en spuit hij steeds vaker portretten, het is mijn doel om van het skaten te kunnen leven. liefst van personen die hem intrigeren.

Maar dan moet ik grote sponsors hebben.” portretteert hij zijn muzikale helden voor een nieuwe expositie.

Zo prijkt op zijn logeerkamer een grote muurschildering van Nelson Mandela. Zijn grote voorbeeld.

‘Ik ben wel eens ongeduldig in het verkeer of geïrriteerd als anderen iets doms zeggen of doen.

Mandela herinnert mij om dat soort dingen te relativeren. Ik was een jaar of acht toen Mandela werd vrijgelaten. Elke keer als ik hem op televisie zag, ging ik juichen en dansen. Ik had geen benul van politiek, maar hij maakte indruk op mij. Daarnaast is Afrika speciaal voor mij. Ik ben geboren in Mozambique en voel na dertig jaar nog altijd een klik met het continent. Toen Mandela overleed, voelde het alsof er iemand was gestorven die heel dichtbij mij stond. Daarom maakte ik dat portret.’

'Waarom niet bezuinigingen op kunst?'

In tegenstelling tot veel van zijn collega's vindt Bram de bezuinigingen op kunst en cultuur logisch. 'Liever bezuinigen op kunst dan op de zorg,' zegt hij. ‘Het is gewoon onvermijdelijk. Ik begrijp dat kunstenaars het niet leuk vinden, maar als je écht iets heel bijzonders maakt, verkoop je dat toch wel. Dan heb je geen subsidie nodig.

De individuele kunstenaar zou zich als ondernemer moeten ontwikkelen en leren om zijn werk te verkopen.

Daar heb je geen overheidssteun voor nodig.’

Het werk van Bram is vanaf 19 april te zien in café Merz in Dordrecht.

GETTMAG 93

CURVED BY NATURE STRAIGHT BY LAW

tenholternoordam.nl

GETTMAG 95

Rijntje het bejaarde model

TEKST CHRISTIAAN DOOLAARD FOTOGRAFIE RIJNTJE VAN WIJK

Catwalks, fotoshoots, en heel veel tijd in het vliegtuig. Rijntje van Wijk (21) reist als model de wereld over. Zo nu en dan vliegt de oud-Dordtse ook nog naar haar ouders in Jeruzalem. Of ze gaat naar de verjaardag van Leo. Leonardo DiCaprio, ja.

Met een zak chips en een fles cola op tafel - light, dat wel vertelt Rijntje in Parijs over haar modellenleven. “En ik heb net een pizza achter m’n kiezen,” zegt ze lachend terwijl ze een sigaret opsteekt. “Ik hoor nu eigenlijk te rennen.” Het lijkt alsof ze schijt heeft aan de gevolgen die een paar gram teveel vet kan hebben, maar dat is niet helemaal waar. “Ik heb een diëtiste en sport soms drie uur per dag. Het wordt niet hardop gezegd door je bureau, maar je hoort als model ondergewicht te hebben.”

Begin februari was ze voor de New York Fashion Week voor Jan lul de oceaan overgevlogen. “Ik had niet de juiste maten, dus dan kom je daar gewoon helemaal voor niks.” Gelukkig is het voor Rijntje geen ramp. De Fashion Week in Parijs is van start gegaan en ze kan elk moment bericht krijgen om op te draven voor een casting. “Ik hoop dat ik nu wel wat te doen krijg. Dat ik in New York mijn gezicht niet heb kunnen laten zien werkt daarbij alleen niet echt mee.”

Met de contacten zit het nu wel goed. Zo goed, dat Rijntje in november via vrienden op het verjaardagsfeest van Leonardo DiCaprio terechtkomt. “Ik werd voorgesteld en heb ‘m gefeliciteerd. Eigenlijk is het maar een vies mannetje, hij houdt nogal van jonge modellen,” zegt ze terwijl ze op haar telefoon checkt of ze al is opgeroepen voor een casting. Rijntje houdt sowieso wel van een feestje.

“Bij vorige Fashion Weeks gebeurde het wel eens dat ik nachten niet sliep. Of ik kwam bij fotoshoots aan zonder geslapen te hebben, met een gigantische kater,” zegt ze met een ondeugende glimlach, die snel omslaat in een strak gezicht. “Nu doe ik dat niet meer, daar ben ik professioneler in geworden.”

Dordt was altijd wel mijn stad.

Deze maand komt Rijntje weer in Nederland wonen om haar studie af te maken. Niet in Dordrecht, maar in Amsterdam. “Dordt was wel altijd mijn stad. Er wonen ook nog veel vrienden van me. Ik vond het dan ook heel lastig om van daar naar Israël te verhuizen. Ik heb er hele goede herinneringen aan overgehouden. Je zal me er nog wel eens vinden.”

Het bureau wilde me niet meer.

Rijntje is pas 13 als ze wordt gescout door een modellenbureau. Maar omdat het niet zo lekker gaat op school, zien haar ouders het niet zitten. Het jaar daarna emigreert het hele gezin Van Wijk - met drie broers en een zus - van Dordrecht naar Jeruzalem, Rijntje is namelijk joods opgevoed.

Na drie jaar besluit ze als enige van het gezin om terug te gaan naar Nederland om te gaan studeren en te kijken of er nog een modellencarrière in zit. “Maar het bureau dat me op mijn dertiende scoutte, wilde me niet meer.” vertelt Rijntje.

“Gelukkig vond ik een ander bureau dat me graag wilde.”

Daar zit ze nog steeds. Een goed bureau is belangrijk, ze regelen namelijk alles. “Vliegtickets, chauffeurs, hotels. En als ik bijvoorbeeld naar Milaan ga, zorgen ze dat ik daar bij een bureau terecht kan.”

Ze gaat naar de verjaardag van Leo. Leonardo DiCaprio, ja.

Inmiddels is Rijntje, met onder andere shoots voor Elle en Vogue op haar cv, met haar 21 jaar al ongeveer bejaard in modellenjaren. 24 jaar is de gemiddelde pensioenleeftijd.

“Maar tegenwoordig zie je ook steeds vaker modellen van 30.” Het ervaren model weet inmiddels precies hoe alles werkt. In het begin was dat wel anders. “Ik durfde tijdens een fotoshoot niet eens te vragen of ik mocht plassen.” Eenzaam terechtkomen in grote steden bevalt in het begin ook niet helemaal. ”De eerste keer dat ik alleen in een onbekende stad was haatte ik het. Maar ik maakte met mezelf de afspraak dat ik overal leuke dingen ging doen. In New York ging ik bijvoorbeeld naar een filmfestival, daar kom je in contact met mensen die daar ook alleen zijn.”

GETTMAG 97

Het wordt niet hardop gezegd door je bureau, maar je hoort als model ondergewicht te hebben.�

24 jaar is de gemiddelde pensioenleeftijd.

GETTMAG 99

Op het moment dat we haar spreken zit Lotte Gerritse in het noorden van Vietnam. Hanoi om precies te zijn. In november vertrok ze met trillende knietjes vanaf Schiphol richting Nieuw-Zeeland.

Inmiddels is ze op de helft van haar trip en is ze stiekem al nieuwe reisplannen aan het maken.

‘Anderhalf jaar geleden was ik voor vier weken in Thailand, op Koh Chang, het mooiste eiland ooit. Genieten op het strand, lekker eten en vooral heel veel leuke mensen ontmoeten. Na die vier weken wilde ik écht niet naar huis. Ik besloot dat ik zou gaan sparen om een lange reis te maken.’

En dus ging Lotte weer bij haar ouders in Ridderkerk wonen, nam ze drie baantjes en heeft zoveel mogelijk gespaard. ‘Ik besloot uiteindelijk om zeven maanden weg te gaan. Ik ben in Nieuw-Zeeland begonnen. Daarna volgden Australië en Thailand. En nu dus Vietnam. Hierna ga ik door naar Cambodja, Maleisië en Indonesië. Tenminste, als ik onderweg niet weer van gedachten verander.’

Want Vietnam stond in eerste instantie niet eens op het lijstje.

‘Nadat ik zoveel fantastische verhalen hoorde over dit land van andere backpackers, besloot ik heel impulsief dat ik er per direct heen wilde. Ik boekte een ticket en nu zit ik hier.

Ik merk dat het mij een stuk gelukkiger maakt om juist van mijn planning af te wijken. Het is niet de bedoeling dat ik ergens met tegenzin heen ga. Ik wil genieten.’

Toch moet dat genieten geen doel op zich worden, weet ze.

‘Op reis worstel ik wel eens met de gedachte dat ik alleen maar leuke dingen moet doen en iedere dag onder de mensen moet zijn. Maar jeetje, in Nederland zou ik gek worden als ik iedere dag iets moest doen. Dat kan niet. Dus die gedachte probeer ik los te laten. Lekker alleen door een stad lopen of de hele dag in bed liggen met een boek is ook genieten.’ >

®

TEKST ILSE VAN DRIEL FOTOGRAFIE LOTTE GERRITSE

Away

‘Op reis worstel ik wel eens met de gedachte dat ik alleen maar leuke dingen moet doen’

GETTMAG 101

‘Maar ik doe wel onwijs veel leuke dingen hoor. Zo heb ik in Nieuw-Zeeland de Tongariro Alphine Crossing gedaan. Een trektocht van zeven uur door de bergen waar Mount Doom van Lord of the Rings is opgenomen. Ontzettend zwaar, maar als je eenmaal boven bent is het uitzicht geweldig. En mijn parachutesprong natuurlijk. Ik was super zenuwachtig en wilde het liefst heel hard wegrennen toen ik het vliegtuig instapte.

Maar de deuren gingen dicht en daarmee de zenuwen weg.

Er was nog maar één manier om het vliegtuig te verlaten en dat was springend. Ik zat opeens aan de rand van het vliegtuig, de wind in mijn gezicht en mijn voeten bungelend in het niets. En toen was het ‘jump’. De adrenaline die je voelt is onbeschrijflijk. Uren daarna liep ik nog met de grootste glimlach en vlinders in mijn buik rond. Skydiven is denk ik het gaafste wat ik ooit heb gedaan. Ik zou het nog honderd keer opnieuw kunnen doen.’

Andere dingen die Lotte van haar lijstje kan strepen zijn slapen onder de sterren (op een catamaran, detail), toegezongen worden, bandjes die liedjes opdragen aan ‘cute blonde dutch girls’, en slapen in de outback van Australië.

‘De outback is alles wat je er van verwacht en waarvan je stiekem hoopt dat het niet zo is. Het is er tegen de 45 graden, dor, droog en je ziet kilometers lang helemaal niets. Soms is er zo lang geen toiletstop dat je ergens achter een struik moet gaan zitten. En dat terwijl je minimaal drie liter water per dag moet drinken om je goed te blijven voelen.’

‘Backpacken is alles wat ik er van had verwacht. Vieze douches, harde bedden, openbaar vervoer dat veel te laat is, maar ook vrienden maken, de prachtigste landschappen zien, nieuwe gerechten ontdekken en dingen doen die je anders nooit zou doen. Iedere dag ontmoet ik nieuwe mensen. Ik het begin raakte ik heel erg gehecht aan reisgenoten. Vervolgens was ik bij ieder afscheid in tranen. Dag zeggen tegen mensen die ik waarschijnlijk nooit meer ga zien, breekt mijn hart. Je beleeft zoveel mooie momenten samen. Binnen een halve dag ben je beste vrienden. Een half uur dansen en je bent tot over je oren verliefd. Emoties slaan hier in als een bom. Maar gelukkig is er facebook en wonen sommigen gewoon in de buurt.

Een reisje naar Dublin staat al op de planning.’

‘bandjes die liedjes opdragen aan ‘cute blonde Dutch girls’

Ik heb een flexibel vliegticket, dus wie weet.

Een tweede bezoekje aan Australië zal Lotte ook zeker niet afslaan. ‘Op sommige plaatsen ben ik echt verliefd geworden.

Ik denk er sterk aan om een jaar in Australië te gaan wonen.

De plaatsen en de mensen hebben mijn hart gestolen. Ik moet het alleen nog even aan mijn ouders vertellen haha.’

Toen ze in november op het vliegtuig stapte, vroeg ze zich nog af waarom ze zeven hele maanden weg wilde. Nu, halverwege haar reis is ze allesbehalve van plan om naar huis te gaan. ‘Ik wil eigenlijk alleen maar nog langer blijven. Ik heb een flexibel vliegticket, dus wie weet. Het reisvirus heb ik in ieder geval goed te pakken.’ Als ze eenmaal thuis is, verwacht ze wel als een ander mens terug te komen. ‘Hoe cliché dat ook is. Ik doe alles alleen, waardoor ik alles zelf moet beslissen. Ik merk nu al dat ik makkelijker met teleurstellingen om kan gaan en rustiger ben als ik met een moeilijke situatie te maken heb. Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Het is niet meer eng om op nieuwe mensen af te stappen. En als ze me niet leuk vinden, jammer dan. Genoeg anderen die dat wel vinden!’

Do’s & Don’ts Stel je flexibel op.

Durf van je planning af te wijken.

Luister niet te veel naar Lonely Planet.

Vraag je mede reizigers naar leuke hostels, nieuwe plekken en tips.

Neem gewoon je leukste outfits mee. Veel mensen zeggen dat je het best oude kleding mee kunt nemen. Maar geloof me, na een maand ben je dat ene oude kloffie echt helemaal zat.

Kijk de documentaire ‘A map for Saturday’. Ik heb hem wel vijf keer gezien, het gaf me net even dat extra duwtje om door te zetten.

GETTMAG 103

ZOeK DE 7

The Movies Dordrecht

VERSCHiLLEN

GETTMAG 105

®

STYLE Naam: Berend Zitman Leeftijd: 27 jaar Woonplaats: Dordrecht Werk: Horeca Hoe zou je jouw stijl omschrijven?

Variërend. Wat ik draag, ligt vooral aan mijn mood. De ene keer draag ik een colbert met een stropdas en de andere keer een joggingsbroek met sportschoenen.

Wat heb je aan?

1. Blouse | Deus Ex Machina | cadeautje 2. Trui | H&M | € 30 3. Muts | cadeautje 4. Broek | H&M 5. Schoenen | Adidas | € 179 Hoeveel geld geef je per maand uit aan kleding?

Ongeveer € 100.

Wat is je favoriete kledingwinkel in de Drechtsteden?

H!p.

Welke trend vind je zwaar belachelijk?

Nickelson jassen.

Met welke trend ga je wel mee?

Leren jas.

Wat was je beste aankoop deze winter?

Een paar Palladium schoenen.

Wat staat er nog op je verlanglijstje?

Een T-shirt van Lennard Schuurmans.

Hij blogt over motoren op bubbelvisor.blogspot.com.

TEKST MARLIES VAN DER NEUT FOTOGRAFIE MANOEK HANTELMANN

Naam: Hanaan Mohamed Leeftijd: 20 jaar Woonplaats: Dordrecht Werk: Horeca Hoe zou je jouw kledingstijl omschrijven?

Ik draag meestal dingen die comfortabel zitten. Een oversized vest of een grote trui met sneakers bijvoorbeeld.

Wat heb je aan?

1. Broek | Zara | € 50 2. Jas | Zara | € 60 3. Schoenen | Miss Copenhagen | € 30 4. T-shirt | Zipper | € 15 5. Tas | Dearhunter | € 20 6. Sjaal | American Apparel | € 28 Hoeveel geld geef je per maand uit aan kleding?

Dat verschilt heel erg, maar gemiddeld € 150.

Wat is je favoriete kledingwinkel in de Drechtsteden?

H&M, maar ik ga meestal naar Rotterdam om te winkelen.

Welke trend vind je zwaar belachelijk?

Sneakers met een hak eronder. All Stars met een naaldhak bijvoorbeeld.

Met welke trend ga je wel mee?

De crop top. Ik draag vaak broeken met een hoge taille dus daar staat zo’n top leuk bij.

Wat was je beste aankoop deze winter?

Mijn winterjas.

Wat staat er nog op je verlanglijstje?

Een leren biker jack en leuke Clarks.

GETTMAG 107

Naam: Kirstin Dierking Leeftijd: 28 jaar Woonplaats: Dordrecht Hoe zou je jouw kledingstijl omschrijven?

Over het algemeen basic zonder circus, maar ik vind het wel leuk om mijn kleding aan te passen aan de gelegenheid.

Wat heb je aan?

1. Broek | Sting | € 20 2. Trui | Mango | € 10 3. Jas | Zara | € 40 4. Boots | € 40 5. Tas | Chill Out 6. Zonnebril | Ray Ban | € 107 Hoeveel geld geef je per maand uit aan kleding?

Ongeveer € 70.

Wat is je favoriete kledingwinkel in de Drechtsteden?

H&M. Welke trend vind je zwaar belachelijk?

De harembroek, dat ding staat niemand goed.

Met welke trend ga je wel mee?

Van die stoere biker jasjes vind ik erg leuk.

Wat was je beste aankoop deze winter?

Een tasje met studs van Thomas Wylde. Ik heb hem voor € 5 op de kop getikt, maar hij blijkt $ 2000 waard te zijn!

Wat staat er nog op je verlanglijstje?

Leuke Nikes.

WAAROM MOET JE EEN FILM WEL OF NIET GAAN KIJKEN? Cinema The Movies heeft een plaats gekregen in Dordrecht. Ruim 60.000 bezoekers kwamen er al films kijken. Maar wat is dat eigenlijk film kijken? Daarop zijn honderden antwoorden mogelijk, variërend van 1,5 uur achterover leunen tot één grote reflectie op het leven en jezelf.

Eén ding is zeker, kijken doe je zelf. Het vraagt jouw activiteit (losjes of intensief) om iets te kunnen zien. Welke films verdienen die activiteit?

Een kleine vooruitblik op de nieuwe films in de lenteperiode; met mijn eigen persoonlijke afwegingen over waarom WEL/NIET.

FILMS KIJKEN IN THE MOVIES

Nebraska van Alexander Payne (vanaf 28 maart) Mijn favoriete film van het laatste FilmFestival Rotterdam. Een vader en zoon-film, die treffend schetst hoe ingewikkeld die relatie vaak is. Mannen onder elkaar, dat is vanzelfsprekend goed. Maar het is ook vaak een relatie, waar je niet uit haalt wat er in zat. Gewoon omdat praten en emoties delen niet gewoon is. Omdat zonen hun onafhankelijkheid graag bewijzen aan hun vader. Omdat vaders nooit hun zonen tot last willen zijn. Zoon David geeft toe aan zijn vader Woody om hem naar Lincoln in Nebraska te rijden, omdat vader denkt dat hij daar de hoofdprijs van 1 miljoen dollar kan ophalen. Onderweg doen ze het geboortedorp van Woody aan en ontmoeten ze sinds lang weer familieleden. Iedereen wil graag iets van die prijs naar zich toetrekken. Zo ontstaat een innemend, soms komisch en soms tandenknarsend relatiedrama met Woody als nuchter (nou ja ??) middelpunt.

Er zijn een paar goede redenen om WEL te gaan kijken. Allereerst acteur Bruce Dern, die 77 jaar oud heel invoelend de licht-dementerende Woody speelt. Niet voor niets een Oscarnominatie waard. Dan is er het prachtige zwart-wit camerawerk, dat het platteland van Amerika heel treffend laat zien. En de geweldige scènes met de familieleden, vol komische onzinnige dialogen en geestige misverstanden. Daaraan levert ook Woody’s vrouw Kate scherpe bijdrages.

Een NIET-reden? De film duurt de normale 2 uur, maar heeft een trage voortgang. Zoals het leven in Nebraska. Als je daar niet van houdt, kan het een lange zit worden. En ik betwijfel sterk of je deze film de moeite waard vindt wanneer in het echte leven je vader (of je zoon) je niet meer interesseert.

Noah 3D van Darren Arronofsky (vanaf 10 april) Een film over een Bijbels verhaal is altijd link. Ook Arronofsky kreeg bij de testvertoningen al veel kritiek op zijn weergave van het Bijbelse verhaal van Noach en zijn ark. Logisch, want hij is een onafhankelijk filmmaker, die een eigen visie niet schroomt. Hij noemde Noach al de eerste milieu-activist . Maar de bijbelgetrouwheid van de film is een issue dat iedere kijker alleen voor zichzelf kan beslechten.

De film baseert zich op een stripversie van het verhaal. Dat zie je meteen terug in de landschappen en de luchten. Het 3D-effect vergroot dit nog eens uit tot spectaculaire “Lord of the Rings”-achtige beelden. Die zijn overweldigend en zullen aanslaan bij een breed publiek. De grimmige sfeer, die er heerst tussen de mensen/volken, doet daar niets aan af.

Het gaat niet goed met de aarde en dat maakt de toorn van God begrijpelijk. Russel Crowe is geknipt voor deze rol. Het zien van good-old Anthony Hopkins vind ik ook altijd weer fijn.

Een reden om NIET te gaan is de opvatting dat Bijbelverhalen alleen naar de stikte letter mogen worden verteld. En verder zul je andere films verkiezen, wanneer je niet van visueel spektakel houdt.

De 100-jarige man die uit het raam viel en verdween van Felix Herngren (vanaf 1 mei) Boekverfilmingen hebben altijd de spanning van de vraag of de film recht zal doen aan het boek en of het net zo succesvol wordt. Dat is nu zeker weer aan de orde met de verfilming van de megaseller van Jonas Jonasson. Het boek is vrolijk, licht, beeldend, fris en een prachtig mengsel van een karakterschets, een reisverhaal en de wereldgeschiedenis.

Hoe ga je dat verfilmen? Natuurlijk met hetzelfde begin van het verhaal. De 100-jarige Allan Karlsson heeft het gehad met zijn bestaan in het bejaardenhuis. Hij klimt uit het raam, gaat naar de bushalte en krijgt een koffer (vol geld) aangereikt, waarmee hij op reis gaat. Zowel de politie als een groep gangsters gaan daarom achter hem aan. Met een topbudget naar de maatstaven van de Zweedse filmindustrie. Met een karakteracteur als Robert Gustafsson, die veel lof krijgt van de filmpers voor zijn vertolking van Allan Karlsson op verschillende leeftijden. De geschiedenisscènes zijn vindingrijk en doen soms denken aan Tarantino’s: Inglorious Basterds. De verhaallijnen zitten vol verbeeldingskracht. Ga NIET als je je positieve ervaring met het boek onbesmet wil blijven koesteren. Want het risico bestaat dat je de film niet zo goed vindt als het boek.

Zo gevarieerd is het filmprogramma aan de Nieuwstraat 60-62 in Dordrecht. En dan hebben we nog niet eens gesproken over de leuke kinderfilms: o.a. Rio in 3D-animatie of een film over de geruchtmakende zaak van Lucia de B. Ook zeer de moeite waard, zijn de Movie Classics die we regelmatig gaan vertonen.

Zoals om te beginnen, Breakfast at Tiffany’s met Audrey Hepburn of Modern Times van Charlie Chaplin.

Check het programma op www.themoviesdordrecht.nl of bel voor info/reservering: 078-7200777.

Tot ziens in The Movies, Geert ter Steeg, directeur.

GETTMAG 109

VERGADEREN

DANSEN

CULTUUR RECEPTIES

MUZIEK

Merz beschikt over een vernieuwde bovenzaal die zich uitstekend leent voor recepties, workshops en vergaderingen.

Merz Dordrecht Korte kalkhaven 3 3311 JM Dordrecht 078 613 2582 info@merzdordrecht.nl http://caferestaurantmerz.nl

Kinderboekwinkel

ETEN DRINKEN

Groenmarkt 163 3311 BD Dordrecht 078 6312386

Openingstijden: dinsdag 10.00 - 17.30 uur woensdag 10.00 - 17.30 uur donderdag 10.00 - 20.00 uur vrijdag 10.00 - 17.30 uur zaterdag 10.00 88 x- 17.00 115uur mm

www.kinderboekwinkeldegiraf.nl

Meer weten over leuke winkels in Dordrecht?

Gert Jan de Kaasboer

Dé kaasspeciaalzaak Openingstijden: woensdag tm vrijdag 09:00 - 17:30 Zaterdag: 08:00 - 17:00

Vriesestraat 93 - 3311 NP Dordrecht T 078-6141599

Gett the ‘Dordrecht app’ in de appstore!

Fahrad Hoesseini - FRS fietsen

Succesvol ondernemen in Zwijndrecht?

Ben jij (startende) ondernemer en wil je een persoonlijk op maat gesneden advies!

Bel dan Gerard Keuzenkamp. Als accountmanager bedrijven is hij de deskundige spil tussen bedrijfsleven en gemeente.

Gerard Keuzenkamp T 078 770 3578 M 06 1830 1312 g.keuzenkamp@zwijndrecht.nl www.zwijndrecht.nl

GETTMAG 111

Hoe had het laatste avondmaal van Leonardo Da Vinci eruit gezien als Jezus een vrouw was.

FOTOGRAFIE EN CONCEPT: Huib Kooyker KLEDING: Marjan de Mol - www.tlevv.nl VISAGIE: Aarti A. Bihari - Van Shi beauty artist - www.vanshi.nl LOCATIE: Opnieuw & Co Dordrecht

GETTMAG 113

Vormgever van Gett magazine communicatie en vormgeving Ontwerp Concept Strategie Advies www.eyedesignbno.com