1
omer
2015
Z
Inhoudsopgave Editorial Heldengalerij Notities PoĂŤzie 2
2 4 6 8 9
10 18 20 34 46 48
Ian Komac Column Coverstory Helga Hoogmartens Boekenworm Colofon
3
E ditorial
4
I
k ben een wandelende paradox. Ik ben vrijgevochten en feministisch, maar tegelijk een wandelend cliché. Ik ben een modeliefhebber zonder stijlgevoel. Een einzelgänger die toch graag iemand heeft die meeloopt. Een warhoofd met drang om alles te labelen en te organiseren. Een honkvaste ontdekkingsreiziger. Een huismus met een verlangen naar verre oorden. Een vrije geest met behoefte aan structuur. Een boekenliefhebber die weinig leest. Een kunststudent zonder kunsttalent. Een pratende luisteraar en een luisterende prater. Ik heb een persoonlijkheid vol ogenschijnlijk onverenigbare karaktereigenschappen. En toch lijken ze in behoorlijke vrede naast elkaar te bestaan. Maar begrijp me vooral niet verkeerd: er zijn genoeg momenten waarop het in mijn hoofd storm en waait en dondert en bliksemt door al die eigenschappen die op dat moment wel degelijk onverenigbaar lijken te zijn. Dan heb ik het gevoel dat ik door de bomen het bos niet meer zie en door het bos de bomen niet meer. De storm in mijn hoofd belemmert mij dan om nog helder te zien. Want dat is wat een storm doet. Die maakt alles donker. Maar op een gegeven moment begint altijd de zon weer te schijnen. Zo ook in mijn hoofd. En dan besef ik dat al mijn paradoxen misschien wel onverenigbaar lijken, maar het zijn wel mijn paradoxen. Ze maken me tot wie ik ben. Mijn stormbuien definiëren mij. En dat is misschien wel belangrijker dan een karakter vol bij elkaar passende eigenschappen. Lijkt me saai.
5
H
eldengalerij
6
7
notities Het Belgische label Ciao Tutti komt met dé oplossing voor lege batterijen onderweg, op reis of op festivals. Ciao Tutti brengt tasjes in een strak design die rond de heup of cross body gedragen kunnen worden. In de tasjes zit een batterij met zonnecellen waarop elektronische toestellen zoals een smartphone of fototoestel aangesloten kunnen worden. Met direct zonlicht kan de opgeslagen energie aangevuld worden. Prijzen: €55 voor de miniheuptasjes, €65
www.ciao-tutti.be
voor de grotere heuptas zonder batterij en €99 voor de tas met batterij.
De zusjes Hendrickx van het juwelenlabel ‘Les Soeurs’ openen vanaf 3 juni de eerste pop-up boetiek in Hasselt. Ze sloegen daarvoor de handen in elkaar met pandeigenaar Heleen Timmermans, eveneens eigenaar van Hasselts eerste soepbar
‘Zuppa’,
en
enkele
andere
ondernemers waaronder Dries Dols van Dols Design (Skandinavisch interieur) en
8
Dr. Willemsstraat 8, 3500 Hasselt
www.lessoeurs.be
Martine
Hendrickx
van
(handgemaakte sjaals en tops).
Patch.M
strip mijn huid af raak mijn ziel aan ik zal mijn ogen wel afwenden ga je gang analyseer me ik zal me wel afzijdig houden observeer me analyseer me keur me maar af zwijgend maar ik voel het in je ogen
9
10
Ian Komac | fotografie Realistisch met een twist, dat is hoe je de beelden van Ian Komac zou beschrijven. Zijn beelden zijn dan ook altijd herkenbaar maar met surrealistische invloeden. Duik mee in de wereld van fotograaf Ian Komac.
11
Inspiratie haalt Ian vooral uit het dagelijkse leven. “Dat gaat
Hoe ziet het creatieve proces eruit dat voorafgaat aan je beelden?
Ik studeer op dit moment communicatiewetenschappen aan de VUB dus fotografie is op dit moment gewoon een hobby. Vroeger was het mijn droom om als full time fotograaf aan de slag te kunnen gaan maar nu ben ik perfect tevreden om het als hobby te houden. Het moet natuurlijk een passie blijven, geen opdracht.”
Wanneer ik dan de tijd vind om de foto uit te werken, gebruik ik die schets als basis. Het fotograferen zelf gaat meestal vlot omdat ik een duidelijk resultaat voor ogen heb. De nabewerking neemt meestal veel tijd in beslag omdat ik probeer om alles perfect uit te werken.”
dan van conversaties die ik heb met vrienden tot reizen en andere culturen. Al die dingen geven me ideeën voor foto’s. En natuurlijk als kind van het internet haal ik enorm veel inspiratie uit beelden die ik online zie.
12
“Wanneer het gaat over foto’s met een concept erachter, vertrek ik meestal vanuit een beeld dat ik in mijn hoofd heb. Zo’n creatieve bui gebeurt meestal ’s nachts en dan kan ik me niet weerhouden om uit bed te kruipen en te beginnen met schetsen. Ik probeer dan een ruwe schets te maken met wat notities over kleur en licht.
Ideeën omzetten naar een concrete foto blijkt dan wel eens een probleem te zijn. “99% van
mijn ideeën worden dan ook nooit omgezet naar foto’s. Ik probeer ze wel allemaal bij te houden. Soms lukt het gewoon niet en dan probeer ik later nog eens opnieuw. Bij sommige foto’s had ik een totaal ander beeld in gedachten maar dan vind ik het resultaat dan toch beter dan mijn schets, dat zijn de leuke momenten.”
je zelf altijd je strengste criticus bent. Meestal ben ik de eerste dag heel tevreden van mijn werk, maar als ik er een week later op terugkijk, moet ik mezelf tegenhouden om het niet te verwijderen. Het leuke is dat ik zelf ook een evolutie zie binnen mijn foto’s.”
Ook tevreden zijn met je eigen werk, is duidelijk een heikel punt bij veel kunstenaars, dus ook bij Ian Komac. “Ik denk dat
13
Net zoals bij alle andere dingen in het leven, zijn er ook moeilijke en/of minder leuke kanten aan fotografie. “Vaak heb ik dan ook grootse ideeën voor fotoshoots maar kan ik ze niet uitvoeren door een gebrek aan budget. Het zou natuurlijk leuk zijn om sets te bouwen, locaties af te huren,… Maar vaak ligt dit nu eenmaal niet binnen mijn budget als student. Mensen verwachten ook dat je alle types fotografie graag doet. Ze vragen me voor fuiven, huwelijken,… terwijl dit totaal niet mijn stijl of doel is. Ik voel me
14
vaak vervelend als ik opdrachten afwijs, maar ik zou hun ook niet teleur willen stellen.”
Gelukkig komen er ook veel leuke dingen kijken bij deze bezigheid: “In
het begin postte ik mijn foto’s op Flickr, een aantal jaren terug had deze website een hele leuke community. Vele van deze mensen kan ik nu mijn vrienden noemen. Door fotografie heb ik zo veel nieuwe mensen leren kennen van overal ter wereld. Deze ervaring zou ik echt voor geen geld van de wereld willen missen!”
15
16
17
C olumn
18
Ik ben nooit het Fight like a girl typische meisje wringen. Wanneer ik nu geweest. Roze was nooit terugdenk, heeft het een echt mijn kleur, ik droeg hele andere betekenis liever gescheurde jeans voor me. Het heeft even en band shirts. De eerste geduurd, maar zonder keer dat ik een rok droeg haast voel ik me eindelijk voor een eindpresentatie goed in mijn vel, flaws in mijn laatste jaar van and all.Ik dacht dat de middelbare school, wanneer ik opgroeide, gaf mijn leerkracht me ik in een categorie moest de opmerking dat ik thuishoren. Ik dacht dat moest opletten hoe ik zat ik me moest haasten om op een stoel… ergens bij te horen. Maar Mijn laatste jaar in België, van 17 tot 18 jaar, was wanneer ik mezelf begon te begrijpen. Ik was een laatbloeier op een aantal verschillende vlakken, dus het duurde even voordat me zelfverzekerd voelde. Veel veranderde op dat laatste jaar: ik deed mee met Model of the Year, ik was soms een haarmodel voor Wella in Brussel, plus ik had een beste vriend van Nieuw-Zeeland die veel meer van fashion wist dan ik ooit zou kunnen begrijpen. Shawn’s favoriete spreekwoord was dan ook “You can’t rush beauty, honey.” Dat was zijn antwoord wanneer we ergens laat voor waren, en ik zijn nek om wou
ik hoorde simpelweg nooit in één categorie thuis. Om eerlijk te zijn, het modellenwerk was leuk en een geweldige ervaring, maar het was niets voor mij. Ik wou zien of ik het kon;
ik wou weten of ik mooi kon zijn, in een categorie waarin ik eerst niet thuishoorde. Ik was er niet klaar voor, fysiek noch mentaal. Ik wist nog niet waar mijn plaats in de wereld was, ik was zo in de war soms, want elk stuk van mezelf hoorde ergens anders thuis. Ik kon niet beschreven worden met één simpel karakteristiek. Ik was een individueel met een sterke persoonlijkheid, vol tegenstellingen en boeiende gedachten.
Ik begin nu te begrijpen dat ik op verschillende plekken thuishoor. Ik weet wie ik ben en ik ben daar tevreden mee. Ik heb uiteindelijk mijn thuis in de Brazilian Jiu Jitsu gevonden. BJJ heeft me stuk per stuk afgebroken en terug opgebouwd. Het is niet alleen een fysieke sport, elke Martial Art vraagt voor een mentale verbintenis.
Rule #1: Leave your ego at the door. Rule #2: There is no gender on the mat.
“Dat is geen vrouwensport” “Je hebt een veel te mooi gezicht om dit te doen” “Jij vecht met mannen dan? Waarom dat?”
Zelfs in de sport hebben de meeste beginners moeite om dit te begrijpen. Veel beginnende mannen worden slechtgezind wanneer ik hen in een wurggreep heb en ze moeten tappen, of ze gaan een dutje doen.
Uiteindelijk heeft iedereen die serieus is met trainen, hier begrip voor. Het grappige is dat wanneer sommige gympartners me buiten Rush MMA zien, ze opkijken van de volwassen vrouw die voor hun staat in een jurk en met make-up.Mijn vrienden lachen ermee wanneer ik zeg dat ik een wandelende tegenstelling ben. Soms ben ik een leerkracht, die al haar tattoos verbergt voor werk. Soms ben ik een hippie, die zonder drugs van een avond vol muziek geniet. Soms draag ik hoge hakken en een strakke jurk op een avondje uit, genietend van de aandacht, wanneer ik ’s morgens vroeg weer in de gym volwassen mannen te lijf ga in een vechtsport. Ik hou van alternative muziek, maar ik geniet ook van goede (intelligente) rappers. Ik zorg graag voor anderen, maar wil alles zelf doen. En zo is er een hele lijst. En dat ben ik, jack of all trades, genietend van het leven. Wanneer je stopt met proberen jezelf in één simpele categorie te plaasten, begin je meer open te staan voor al de verschillende gelukken in het leven. Ik denk dat wanneer we ouder worden, we dit concept meer beginnen te begrijpen. We hoeven nergens thuis te horen, we zijn wie we zijn; een groep wandelende tegenstellingen die hun geluk in verschillende hoeken van de wereld proberen te vinden. Iedereen is uniek op hun eigen manier.
Wees daar blij mee. Wees gelukkig.
19
20
louche
types Twee louches types interviewen over hun gedeelde passie, dat is om problemen vragen. Over de mensen achter de tekeningen, over tegenstellingen en over plezier. En oh ja, elke tekening is in feite in zelfportret. Maak kennis met Gilis & Kabergs. Tekst Valerie van den Berg Foto’s Leen Hoogmartens Helga Hoogmartens
21
Hoe zijn jullie erbij gekomen om samen te gaan werken?
Jens: Ik heb er echt geen flauw idee van. Wij zijn daarmee begonnen in ons eerste jaar vanuit een gemeenschappelijke interesse in elkaars werk. Pieter heeft mij de eerste keer gevraagd om samen te werken, vanuit waarnemingstekenen. En dan ook via illustratieve vormgeving en sinds vorig jaar zijn we daar echt serieus mee begonnen. We hebben nu ook afgesproken om samen iets te beginnen en serieus werk te maken.
Werken jullie nu dan regelmatig samen? Jens: Ja, maar dit is wel het eerste echt grote gezamenlijke project. Wij
22
doen heel veel kleine dingen samen, ingevingen. Dat zijn losse ideeën. Plezier staat centraal in ons werk, wij baseren ons werk daarop. Hoe zouden jullie de stijl van de ander omschrijven?
Jens over Pieter: Zijn gestructureerde mannekes zijn echt hiëroglief-achtig, een soort Neo-Egyptiaans Postfuturisme. Pieter is ook heel maniëristisch in zijn manier van tekenen, met uitgerokken lichaamsdelen. Hij is ook echt een narcist in zijn tekenen. Alles is een zelfportret bij Pieter. Hij tekent ook altijd met klare lijn en gebruikt heel veel witruimte. Pieter over Jens: Hij is eigenlijk het tegenovergestelde van mij. Zijn lijnen zijn ruw. We
kennen elkaar nu drie jaar en in het begin kon hij echt totaal niet tekenen. Ik heb dan ook niemand zo veel zijn groeien in zijn tekenstijl als Jens. Jens is heel experimenteel, ik vind zijn vrij werk beter dan zijn figuratief werk. Als hij probeert, lukt dat ook altijd. Hij houdt ook heel veel van gradients. Dat is ook terug te vinden in bijna al zijn werk. Net zoals blote vrouwen.
Hoe zijn jullie tot een eigen stijl gekomen? P: Heel veel tekenen J: Heel weinig tekenen. Ik teken niet veel, ik doe gewoon. Maar ik steel met mijn ogen. Je moet heel veel kijken om te kunnen leren en dat is heel belangrijk. Gewoon doen. P: Je moet uw tekeningen niet
kapot maken door er te veel aan te willen werken. Je moet die vrije handbewegingen erin kunnen houden. Dan hebt je onmiddellijk een eigen stijl.
die is zo onnozel als hij groot is. Hij kan intellectueel zijn terwijl hij onnozel doet en daar streef ik naar, om belachelijk te zijn terwijl ik slim ben. Als je dat hebt, heb je alles.
J: Je moet ook alles eens geprobeerd hebben. Ik streef Jens: Tom er altijd naar om Lambeens kan de nieuwe homo universalis te intellectueel worden.
Naar wie kijken jullie op dan? J:
zijn terwijl hij onnozel doet en daar streef ik naar.
Tom Lambeens. Als er één mens is waardoor ik hier in de MAD Faculty ongelofelijk veel respect voor heb, is het Tom Lambeens.Zijn gedachtegang is loepzuiver, die mens weet alles. Die heeft een doctoraat geschreven én
Als je zo kunt zijn en doen wat je graag doet, en daar geld mee verdienen, dan hebt je bereikt wat je moet bereiken. P: Dat is ook mijn doel, doen wat ik graag doe en daar bakken geld mee verdienen.
J: Maar jij bent ook een grote fan van Kim (Duchateau, nvdr), he? P: Ik ben fan van Kim ja, hij
doet wat ik echt zou willen doen. Hij heeft echt goed werk en goede humor. Maar de reden waarom ik eigenlijk met illustratie begonnen ben, is Kamagurka. Die heb ik ooit op een vernissage ontmoet als klein manneke, ik was zes, zeven. Toen heeft hij voor mij een strip gesigneerd en hij was heel vriendelijk. Toen had ik zoiets van “Dat is wat ik wil doen”. Sindsdien ben ik daarvoor aan het vechten. J: Ik kijk naar heel veel mensen op. Ook heel erg naar de mensen waar ik nu les van krijg. Dat zijn allemaal krakken in wat ze doen, iedereen heeft zijn specialisaties, gewoon hoe die mensen zijn. P: Er zijn inderdaad heel veel voorbeelden. Als je nu het
23
J: Ik niet. Ik heb al veel werk afgeleverd waarvan ik heel blij was. Maar dat ligt aan mezelf, ik geef iets af waar ik achter sta, of ik geef niks af. Er is geen proces middenweg. het fijnste. Soms betrap ik P: Ik ook, maar ik heb altijd het dat ik mĂŠĂŠr kan en dat mezelf erop dat ik zelf moet gevoel ik meer wil, en daarom ben ik lachen terwijl ik een cartoon daar niet tevreden van.
internet afzoekt, komt je heel veel goede dingen tegen. Maar hier leer je die mensen kennen omdat we daar zo dichtbij staan en het zijn stuk Pieter: Ik vind het voor stuk toffe mensen. J: De mensen die achter een tekening staan, maken soms een tekening veel aan het tekenen beter. We hebben Wiede Vercnocke eens ontmoet. Dat is echt een hele plezante man en dat maakt zijn tekeningen nog veel beter. Ik ben fan van de mens achter de tekening.
Welke moeilijkheden komen jullie tegen wanneer jullie (samen) een project doen? P: We willen wel iets serieus doen, maar de hoofdreden waarom we samenwerken is plezier, wat dan vaak belemmert dat we serieus aan iets werken. J: Ja, dat is echt.
Zijn jullie altijd tevreden van jullie werk?
P: Totaal niet. Ik doe mij altijd voor alsof ik er heel tevreden van ben, want ik ga ervan uit dat als je iets vaak genoeg zegt, dat mensen dat dan ook gaan geloven. Ik ben eigenlijk helemaal niet vaak tevreden van mijn tekeningen.
24
ben.
J: Dat begrijp ik. Maar van de meeste van mijn afgewerkte producten ben ik content. P: Ik ook.
Ook de dingen die jullie samen maken?
J: Daar sta ik altijd 100% achter. Er is geen enkel werk wat ik samen met Pieter heb gemaakt dat ik echt niet goed vond.
Wat is er het leukste aan?
J: Het einde. P: Dat vind ik absoluut niet, ik vind het proces het fijnste. Wat ik bijvoorbeeld heb, is dat ik een cartoontje teken van een mannetje en dan betrap ik me er vaak op dat ik zelf aan het lachen ben, gewoon door dat gezicht, dat vind ik plezant. Die emoties die ik op papier zet, voel ik zelf ook.
J: ik ben blij als het af en je het eindproduct ziet. Dan heb je iets om trots op te zijn.
Zijn er ook minder leuke kanten? J: Niet echt,
behalve misschien dat het soms heel veel werk is.
P: Het vele werk ja. Ik begin altijd met heel veel moed, maar soms is dat echt ver zoek en moet ik me daar echt achter zetten om verder te kunnen werken. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. J: Sommige deadlines haal ik niet en dat zijn de minder leuke kanten. P: Ik kan ook vrij moeilijk tegen commentaar. Ik snap dat niet iedereen mijn tekeningen goed kan vinden. Als iemand opbouwende kritiek geeft, zal ik ook proberen om daar rekening mee te houden. Maar eerder omdat ik die persoon wil laten zien dat ik wél goede dingen maak. Voor mij is dat eigenlijk een uitdaging, maar toch vind ik dat niet fijn als het echt negatieve kritiek is.
Zijn jullie altijd al met tekenen bezig geweest?
P: Ik wel. J: Ik niet. Absoluut niet. Tot mijn vijfde middelbaar wou ik architect worden. Toen heb ik dat opgeborgen en ben ik aan de universiteit kunstwetenschappen gaan volgen, eigenlijk uit interesse. En door daar dag en nacht naar kunst te kijken, had ik zoiets van “Eigenlijk wil ik dat zelf maken” en toen ben ik naar hier gekomen. Dus ik teken nog maar een goede vier jaar. Maar ik wist
wel vrij snel dat ik illustratie wou doen. P: Voor Moederdag heb ik ooit iets moeten maken en toen heeft de kleuterjuf tegen mijn mama gezegd “Die jongen moet iets in de kunsten gaan doen later”. Ik heb ook een grootmoeder die schildert dus als ik daar op bezoek was, mocht ik in haar atelier op doek schilderen met haar penselen en haar dure verf. Het zit in het bloed. Ik ben er altijd mee bezig geweest. Ik heb ook kunsthumaniora gedaan, tekenschool, dat soort dingen. Ik ben ook opgegroeid op een school waar jongen en meisjes apart zaten. Dat waren twee verschillende speelplaatsen, verschillende klasjes, wij zagen nooit meisjes. Dus zochten wij manier om toch contact te zoeken. Één van die dingen was door liefdesbrieven te schrijven, op een bal te plakken en over de muur te stampen zodat de meisjes die konden lezen. Ik was eigenlijk degene in de klas, samen met nog een
andere jongen, die heel goed konden tekenen, dus wij kregen de opdracht om de hartjes te tekenen voor iedereen, omdat hartjes heel moeilijk zijn om te tekenen.
Is het iets waar jullie dag in dag uit mee bezig zijn? J: Nee. Doordeweeks wel, in het weekend neem ik vrijaf.
P: Nee, ik ben daar niet constant mee bezig. Maar er kan wel op elk moment van de dag ineens iets in mijn hoofd beginnen spelen. J: ’s Nacht krijg ik de beste ideeën. En dan werk ik die uit en ’s morgens zijn dat de slechtste ideeën. P: Ik ben wel echt iemand die tot 3-4 uur ’s nachts kan tekenen en dan oververmoeid terug opstaan. J: ’s nachts werken doe ik niet, maximum tot 1 uur, ik heb echt mijn slaap nodig. Maar ik word wel soms ’s nacht wakker om een idee op te schrijven.
25
Als jullie iemand zouden mogen kiezen om eens mee samen te werken, wie zou dat dan zijn? J: Francois
Boucher. Want hij was echt een held in zijn tijd. Onze interesses zijn zeer gelijklopend. Hij schilderde dikke blote vrouwen en ik teken blote vrouwen, alle maten. Dus ik zou daar sowieso iets mee doen. Wat weet ik nog niet, dat hangt af van Boucher. Hij is de kunstenaar, ik ben gewoon Jens Gilis. P: Ik zou iets met Wouter Deprez willen doen. Ik vind dat die geweldige boeken schrijft. Ik zou daar graag een cover voor ontwerpen of illustraties voor maken.
Wat zijn jullie ambities met illustreren? J: Ik zou later
heel graag een eigen bureau openen gecombineerd met een kledingwinkel. Ik wil echt dat mensen door mijn bureau kunnen lopen en ondertussen designerkleding kunnen kopen met een muziekje op de achtergrond en heel veel planten. Ik zou ook heel graag boeken uitgeven, zelfgeschreven en zelf geïllustreerde verhalen. P: Ik zou ook heel graag boeken willen uitbrengen, ook zelf schrijven, zelf illustreren, van strips tot kinderboeken tot zelfs romans. J: Geen kinderboeken voor mij. Absoluut niet. P: Ik zou mijn illustraties wel zo willen maken dat het aanzien wordt als vrije kunst. Ik zou leerkracht willen worden omdat ik heel graag met kinderen
26
samenwerk. Ik zou eigenlijk gewoon iemand willen worden die mensen gelukkig maakt en doet lachen. J: Ik zou een doctoraat willen schrijven. P: En ik totaal niet.
Zijn er nog concrete toekomstplannen? Projecten in de maak? Een tipje van de sluier? J: We zijn nu bezig met het opstarten van ons eigen muziekproject.
P: We willen slechte Duitse techno maken. Bewust slechte techno. We hopen wel dat we op feestjes mogen gaan draaien. Slechte feestjes. Vernissages. J: We hebben ook aan elkaar beloofd dat als de ander een tentoonstelling heeft, dat we daar gaan draaien. Maar echt met panfluitmuziek en zo gemixt met Deep House. Die combinatie spreekt mij heel erg aan. P: Ik ben nu aan een boek aan het werken, maar daar zeg ik liever nog niks over. J: Ik ben ook bezig aan een beeldverhaal, het heet “India”. Het gaat over een band die rolt. Dat is al uitgewerkt, daar zijn al pagina’s van beschikbaar. Dat is binnenkort digitaal te zien. Heel binnenkort. Dat zit eraan te komen. De illustraties staan nog niet helemaal op punt. P: Maar ze zijn al heel goed.
Speciaal voor Elena Magazine hebben Pieter en Jens een reeks illustraties gemaakt met als thema ‘Tegenstellingen’. Zoals jullie hebben kunnen lezen, is dit thema dan ook uitstekend van toepassing op zowel hun samenwerking, hun interesses en hun stijl en op hun gedeelde passie voor illustratie en kunst in het algemeen.
Ontdek hun illustraties op de volgende pagina’s!
27
Appel valt niet ver van de boom
28
Pieter Kabergs
29 Jens Gilis
30
Jens Gilis
Met de mantel der liefde bedekken
31
Pieter Kabergs
Er kunnen geen twee grote masten op een schip zijn
32
Pieter Kabergs
33 Jens Gilis
Separated Helga Hoogmartens
34
Hoe zou je jouw stijl omschrijven?
Meestal zou ik mijn stijl omschrijven als minimalistisch, omdat dat voor een heel groot deel van mijn werk wel het geval is, ik hou van de eenvoud die beelden kunnen hebben. Maar in het geval van deze fotoreeks past dat niet helemaal vind ik. Wel realistisch. Het zijn dagdagelijkse situaties uit mijn eigen leven, en dat is denk ik ook wel kenmerkend voor andere foto’s die ik maak. Verder hou ik van strakke rechte lijnen, en daar zal ik dan ook altijd naar streven in een beeld.
Door wie/wat word je geïnspireerd?
Ik laat mij inspireren door zowel bekende moderne, als klassieke kunstenaars. Maar aan de andere kant ook gewoon door knappe Instagram profielen. Inspiratie komt ook heel erg door gewoon heel veel rond te kijken en te luisteren naar wat mensen te vertellen hebben. Het banale leven van de mensen, en hoe andere mensen omgaan met of reageren op bepaalde situaties vind ik fascinerend. Enkele van mijn favoriete fotografen op dit moment zijn Gregory Crewdson, Titus Simoens, Larry sultan, Jasmine Deporta,...
Hoe ga je te werk?
Mijn beste werken komen eigenlijk uit last-minute projecten. Als ik onder tijdsdruk sta maak ik de beste beelden, dus erg veel voorbereiding heb ik niet. Meestal komen foto’s door een spontaan idee, als ik op dat moment zin heb, werk ik het meteen uit en anders blijft het liggen. Dan kan het zijn dat ik er later aan ga werken maar vaak verwatert dat ook gewoon en komen er nieuwe ideeën.
Ben je dag in dag uit met fotografie bezig?
In zeker zin wel ja, overal waar ik kom maak ik foto’s, van alles. Beroepsmisvorming zeker? Maar ik denk dat veel mensen dat wel doen vandaag de dag; met de smartphones van tegenwoordig heeft ook iedereen constant een camera bij de hand. Maar om nu te zeggen dat ik echt bewust hele dagen met fotografie bezig ben, dat niet.
35
36
37
Krijg je de ideeën in je hoofd altijd perfect omgezet naar een foto? Nee, helemaal niet! Vaak lukt dit zelfs verre van. Maar meestal is het uiteindelijk werk wel even goed, en soms zelfs beter dan wat ik in gedachte had. Je kan heel veel zotte ideeën hebben, maar pas als je die echt begint uit te werken merk je dat het eigenlijk moeilijker is als verwacht, en dat het beeld dat je voor ogen had sowieso een beetje onrealistisch is. Maar de lat hoog leggen kan geen kwaad zeker? Ben je altijd tevreden van je werk? Nee, maar werk waar ik echt niet tevreden van ben, gooi ik meestal ook gewoon weg. Ik zal daar niet ontmoedigd door worden, je hebt dat gemaakt en het trekt op niks? Oké, volgende keer beter. Welke moeilijkheden kom je tegen bij fotografie? Soms moet je gewoon beseffen dat je met de middelen die op een bepaald moment voor handen zijn (locatie, licht,…) niet alles kan bereiken hoe je het graag had gewild, en dan moet je er gewoon het beste van proberen te maken. Wat is het leukste aan fotografie? Mensen situaties laten zien hoe jij dat wilt. Met fotografie kan je een werkelijkheid scheppen zoals jij wilt dat andere die zien.
38
Wat is het minst leuke? Zoals in de meeste kunstvormen, de opmerking “Dat kan ik ook”, “Fotografie, dat is toch maar op een knopje duwen”. Ja, iedereen ‘kan’ foto’s maken, maar een dure camera maakt niet van iedereen een fotograaf.
Als je zou mogen kiezen, met wie zou je dan eens willen samenwerken? Gregory Crewdson, de manier waarop hij foto’s maakt vind ik ongelofelijk! Hij bouwt scènes alsof ze voor een film zouden zijn. Met een volledige ploeg bouwen ze tot in de kleinste details decors, acteurs, belichting,...
39
40
41
42
43
44
45
BOEKEN
WORM Lieve Dochter | Elizabeth Little Wanneer Janie Jenkins tien jaar van haar straf heeft uitgezeten voor de moord op haar moeder, komt ze vrij op basis van een procedurefout. Ze is echter niet van plan om met volle teugen van haar nieuwe vrijheid te genieten. Ze wil er namelijk achter komen of zij daadwerkelijk degene was die haar moeder om het leven heeft gebracht. Herinneringen aan die bewuste avond heeft ze namelijk niet en door haar twijfelachtige verleden heeft ze dan ook alle reden om aan zichzelf en haar motieven te twijfelen, aangezien zij zelf niet altijd het toonbeeld van beleefdheid was en de band met haar moeder op z’n minst gezegd ontwricht was. Daarom gaat ze incognito in een klein dorpje graven naar de geschiedenis van haar moeder, hopend op antwoorden. Dit debuut van Elizabeth Little sloeg meteen in als een bom en heeft dan ook geruime tijd in verschillende Top 10’s gestaan. Het boek is dan ook zeer onderhoudend en spannend, waarbij je telkens benieuwder wordt naar de afloop. Bij elke bladzijde vraag je je steeds sterker af hoe de vork nu eigenlijk in de steel zit. Verschillende onverwachte plotwendingen maken van dit boek een echte pageturner. Pas wanneer het boek op zijn einde loopt, komt alles aan het licht. Een aanrader.
46
Little Black Book | Sofie Valkiers In haar Little Black Book neemt Sofie Valkiers je mee in haar fascinerende modewereld. Niet alleen gunt ze ons een kijkje in haar dagelijkse maar zeker niet alledaagse leven, ze geeft ons ook stijladvies, toont ons haar grote rolmodellen, bespreekt de beste basics voor elke garderobe en voorziet ons van allerhande tips en trics die ze zelf aan den lijve heeft ondervonden en toegepast. Daarnaast is het boek ook nog eens heel mooi vormgegeven, wat voor mij altijd een héél groot pluspunt is!
De laatste bekentenis van Mabel Stark | Robert Hough Dit boek gaat over Mabel Stark, één van de bekendste en meest legendarische vrouwelijke dompteuses ooit ter wereld. Het boek speelt zich voornamelijk af aan het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw tijdens de hoogdagen van het circus en leest als een biografie, hoewel het leeuwendeel van het boek fictie is. Met veel humor en geloofwaardigheid vertelt dit boek dan ook het verhaal van Mabel Stark, een eigenzinnige en sterke vrouw die misschien niet altijd de beste keuzes heeft gemaakt in haar leven, maar die wel altijd 100% haar eigen keuzes maakte. Resultaat is een sterk en écht verhaal met een historische inslag. Het boek werd in 2005 dan ook verfilmd met Kate Winslet in de hoofdrol.
47
C
olofon
Hoofdredactrice Valerie van den Berg Medewerkers Jens Gilis Helga Hoogmartens Leen Hoogmartens Pieter Kabergs Ian Komac Nadine Mandiau Merken Ciao Tutti (www.ciao-tutti.be) Les Soeurs (www.lessoeurs.be) Boeken De laatste bekentenis van Mabel Stark door Robert Hough (www.roberthough.ca) Lieve dochter door Elizabeth Little (www.elizabeth-little.com) Little Black Book door Sofie Valkiers (www.fashionata.com)
48