Es gheims Gheimnis

Es chunnt vor, dass es Gheimnis plötzlech nümm gheim isch. Aber das ich en angeri Gschicht.

Es het fadefyn i fluumig Schnee grägnet, u di wyssi Pracht isch i pflotschige Pflotsch verpflotschet. Im Radio het der Glenn Goulds grad d Goudbärgvariatione gspiut, wo der erscht Sunnestrau di schwarze Wuucheschiff am fyschtere Himu mit Goudrändli i märlihafti Barke verzouberet. Ds Sunneliecht het o a ihrne trüeb-graue Gedanke umegfingerlet. Im Momänt het si eifach nid gwüsst, was si söu, u nid gwüsst, was si wott, u nid gwüsst, was si würklech u überhoupt wett. Es isch Bruuch gsi, dass am Chlousetag paar Zwöierteam vor Firma ir Stadt Gschäichli verteile. O der CEO isch zum Chlöisle verdonneret worde. Ehresach! U was macht me nid aus für d Firma! Är het se gfragt, ob sii aus Schmutzli mit ihm wöu ungerwägs sy.

Si het Bedänkzyt verlangt. Hätts ja gärn gmacht, aber ihre het der Muet für ds Zuesäge gfäut. «U warum fragt dä grad mii?», het si sech gfragt.

Sii u dä! Dä, wo ke Glägeheit uslat für ihre z signalisiere, dass är se mag. Aber si isch no nid so wyt. Wi söu si mit ihrne Gfüeu, u mit ihrne Wünsch, wo äbe o vorhande sy, umgaa?

Me müesst der Schleier vom Rätsu vor Liebi wäggnäh, Muet haa, u de Tatsache i ds Oug luege. E Schlussstrich mache unger das, wo passiert isch. U vilech chäm de Hoffnig oder wenigschtens en Abglanz vo Zueversicht uf? – Si ghört geng no, u geng ume, ds lieblose Gmöögg. Es wüeschts, schreegs Bbrüeu mit

Vorwürf u Aaschudigunge, wo Beleidigung u Wuet mitschwinge, u i de Ohre weh tuet. Si gseht geng no, u geng ume, wi ihre Fründ zur Tür uus, d Stäge ache uf d Strass rennt. Ghört Pnö quitsche, wi ne Färich vou Fährli …

Im Dezämber vor emne Jahr isch di einisch so heissi Liebi a sich säuber u ar Yversucht verbrönnt. Naadisnaa het der Winter di luti Erinnerig u d Landschaft unger ere dicke Schneedechi versteckt u erstickt. U ihrer Gfüeu sy ungerwägs vom Chopf zum Härz ygfrore. Nüüt gspüre, nüüt däiche, het si ddäicht. – U itz, e Winter später: Söu si? Wott si? Cha si? Sött si? Wett si? Chönnt si? – Sii … Schmutzli! Är Chlous!

Si tschillet ir Stadt, hanget desume, hocket i ne lääri Chiuche, stuunet i ds bunte Glasschybeliecht, wo farbegi Fläcke-Muschter uf e Bode ströit, lümlet ziulos dür Gasse u Gässli. De seit si zue. «Aber nume Schmutzli, u süsch nüüt!», het si klipp u klar erklärt.

Wiu, e Fründ, wo guet dopplet so aut isch wi sii, wott si nid. U überhoupt wott si no gar ke nöji Beziehig. Das syg klar, het är gseit.

U de sy si zäme, wi zwe aut Kumple, dür d Gasse bummlet, hei im Name vor Firma Chlouseseckli verteut, Ching, wo Värsli ufgseit hei, grüemt, u de Erwachsne frohi Feschttage gwünscht. Der Bysluft het beidne roti Nase blaase, u der Chlous het vorgschlage, me chönn sech ja inere Beiz ga wärme. Si sy a nes Zwöiertischli ghocket, hei Händsche, Chappe u Mäntu abzoge, är het der Bart unger ds Chini gchlemmt, u bsteut.

De het är se gfragt, obs ihre ir Firma gfaui, u wis ihre süsch göng.

Anstatt vo sich z verzeue, het si keck gfragt, wis de ihm göng. Das syg doch o nid geng eifach aus Chef sövu Aagsteuti unger ei Huet z bringe, ds Aagebot der Nachfrag aazpasse, u der Umsatz z steigere. Derzue het si närvös mit em Zöttu vor Chlousechappe gspiut. Im Läbe syg haut nid geng aus eifach, het er mit beleiter Stimm gseit. – U es het se ddüecht, är heig plötzlech Träne i de Ouge. – Är wüss itz grad nid, win är ihre das söu säge. Aus Chef göngs niid, aber vilech aus Chlous. Är söu doch nid so gheimnisvou tue. E Samichlous heig doch vor em Schmutzli kener Gheimnis. «Use mit der Sprach!», het si mit der ruuche Schmutzlistimm theäterlet. Si het d Ermle vom Pulover bis über d Fingerspitze fürezoge, sech uf em Schtueu hingere glähnt, d Arme verschränkt, u ne erwartigsvou aagluegt. – Är heig einisch e Fründin gha, aber das syg lang här. E «Mesalliance» heig me däm denn gseit. Fürs churz z mache, är syg der Familie zweni gsi. U obwou sii schwanger gsi syg, heige si nid dörfe hürate. Är syg de i ds Usland ggange, u ersch vor paarne Jahr zruggcho. Vor Fründin heig är nie meh öppis ghört. Är heig o uf ke Brief

en Antwort übercho. – «E truuregi Gschicht!», het si gseit u sech gfragt, warum är, der Chef, ihre das aus verzeui. Är isch ufgstange, i Chlousemantu gschlüffe, het der Bart über ds Chini uechezoge, Zipfuchappe mit em schneewysse Peuzrand töif i d Stirne achezoge, d Händsche aagleit, der Sack mit Schwung über d Schuutere gworfe u gseit: «U das Ching, wo si denn erwartet het …, das bisch du!» – D Mueter het ihre aber öppis ganz angersch verzeut.

Was het ächt d Mueter ihrer Tochter verzeut? Wi isch di Tochter, wo plötzlech e Vater het, mit der Situation umggange? Was däichet Dihr? Verzeuet: