OVER WIJN COLUMN
Het gaat hard. Nog even en we staan in 2022. How time flies zoals ze zeggen in Noord Oost Drenthe. Na toch een aantal stukken met jullie gedeeld te hebben, kan ik wellicht een van mijn guilty pleasures vertellen. Nee, nee ik ben geen hardcore Modern Talking fan, maar ik ben in het trotse bezit van een dessertwijnen fetish. Nu kan ik de smaakkubus helemaal doorlopen, maar resumé: deze wijnen geven mij een bijzonder aangenaam mondgevoel. ‘Fijn’ hoor ik je denken, maar hoe is dit toch zover gekomen? Komtie. Ik heb een leuke jeugd gehad met een hoop vrienden. Een van deze vrienden was de breakdancende Hoogvlietse Casanova. Op speels gemak wond hij iedere vrouw om zijn vingers. Iedere zaterdag stond ik in het Piekie de groots mogelijke Joe Cool uit te hangen. Nonchalant tegen de bar leunend en lonkend naar iedere vrouw, met als resultaat nul. Gefrustreerd keek ik om me heen en zag daar twee losse heupjes rond dartelen. Back by dope demand schalde door de speakers en daar lag, tenminste in mijn beleving, hij op de vloer te dweilen. Nu is dat niet zo erg zou je denken, maar daar stond ik met mijn mond vol tanden. Alle meiden van de Einstein stonden in een kring de John Travolta look-a-like aan te moedigen. Langzaam droop ik af met een zak vol met muntjes. De bessen7up oorlogskas gooide ik in een hoek en kroop stilletjes in mijn bed. Na diverse pogingen om mijn alpha mannenstatus weer een beetje glamour te geven, besloot ik mij dan maar te verdiepen in wijn. En dat was nog eens leuk ook! Tot op een bepaalde dag. Met zijn zessen op vakantie. ‘Six amis en France’ hadden we verzonnen. Verdomd leuke vakantie! Als je teveel port drinkt, is Sweet & Sour ook te marineren, alleen opwarmen brengt wat complicaties met zich mee. Breakdancend, drinkend en karaokend brachten we samen de tijd door.
Dessertwijn fetish
Door de Bordeaux toerend bezochten we andere grote liefdes van mij. De Grand Cru’s. Wijngaarden, kastelen en kelders deden mijn hartje opspringen. Mouton Rothschild, Lafitte, Margeaux, Cos d’Estournel, heerlijk. Het beste wat de wijnwereld voortbrengt. En iedereen deed lekker mee, oprecht geïnteresseerd en de juiste vragen stellend. Ik steeg in aanzien daar ik er ook wat van wist te vertellen. Tot we in Sauternes kwamen. Chateau d’Yquem. De top van de dessertwijnen-wereld. Een koninklijk domein, immers eigendom van Lodewijk VII en de favoriete wijn van Thomas Jefferson. Dat bleek uit een brief uit 1787 toen hij d’Yquem wilde kopen met de woorden “ik weet dat uw gewassen tot de beste behoren van Sauternes”. Zo liep ik te oreren terwijl we door de wijngaard liepen, 20 % sauvignon, 80 % semillon, pourriture noble, een fles uit 1811 die verkocht wordt € 85.000. Het heilige der heiligen. Opeens zag ik een vriendje, rommelend aan zijn gulp aan komen lopen. “Huh, waar is je vrouw ?” vroeg ik schoorvoetend. ‘Oh”, zei hij lachend, “die zit nog even op haar hurkjes tussen de wijnstokken. Heb even tegen haar gezegd dat ze maar aan de gang moest, was ook zo’n stuk lopen naar het Chateau.” Mijn hart sloeg over. Deze vrouw was het toonbeeld van fatsoen en reinheid, leermeester van Amy Groskamp-ten Have. Ze liet zich volledig meeslepen. Het bleef lang onrustig in de bus op weg naar de camping. Later bleek dat het een van de beste jaargangen van d’Yquem was.
Frank is een horeca-man met een imposant CV als sommelier. “Wijn is altijd al mijn passie geweest.” In Wijnhuis 167 aan de Groenmarkt 167 in Dordrecht etaleert hij prachtige wijnen in zijn winkel en organiseert tal van proeverijen voor de liefhebber.
Frank Kila
Fotografie: Chantal de Visser
BrAM | 57
