Zaterdag 28 en zondag 29 augustus Reis met MAS via Kuala Lumpur goed verlopen, frikandellen zonder problemen het land in gesmokkeld. Zondag bij aankomst in Saigon eerst 5 uur geslapen in het Liberty 4 Hotel aan Pham Ngu Lao. Daarna eten op De Tham Street, dat is de backpackerstraat. Meteen maar wat leuke shirts gekocht. Daarna om 20.00 uur de Formule 1 race van Belgie gekeken, ze hebben in ons hotel satelliet tv met sportkanaal. Hamilton gewonnen, Steffie gestegen in de poule, dus Steffie blij. ‘s Avonds op terras gezeten. Maar weer gegeten, ons Marijn loempiaatjes en ik een lekker dikke bananenpannekoek. Maandag 30 augustus t/m woensdag 1 september Naar Hue gevlogen. De Hoefjes stonden ons op te wachten. Mark en Na hebben een heel mooi huis. Moeder van Na kookt 2 keer per dag de lekkerste gerechten en ja... wij zeggen geen nee hoor. De frikandellen zijn in de wok gebakken met verse frietjes erbij. Het smaakte goed. Maar het eten hier is natuurlijk veel lekkerder. Gelukkig is er airco op de slaapkamer, anders niet te doen. De matrassen zijn keihard, heeeeel slecht voor mijn rug en ook die van Marijn. Al 2 nachten slecht geslapen, maar ja de Vietnamezen zijn hard slapen nou eenmaal gewend en de moeder van Na heeft de bedden geregeld. We kaarten veel, Cartee = Vietnamees spel om geld (ik heb eergisteren verloren en gisteren gewonnen, dus quite gespeeld). Het gaat altijd om geld hier, en er wordt allemaal met briefjes heen en weer geschoven over tafel. Da’s nog ingewikkelder als het kaartspel zelf. Met Rik doen we pesten, dat is tenminste niet zo moeilijk. Dinsdagmiddag naar het strand met de hele familie van Na. Je weet hier nooit hoe laat, hoe, met hoeveel enz enz. We gingen met zun tienen en uiteindelijk komen dur nog een stel bij. Maar goed, de hele dag zon en op het punt dat we met een busje naar het strand zouden gaan, regenen. En niet zo’n bietje. Binnen 10 minuten kwam het water overal vandaan over de straten en steegjes gegutst. Zeiknat de bus in, och ja we gaan toch zwemmen, dan worden we toch nat. Moeders had verse krab gekookt en die ging in een schaal mee. Op het strand aangekomen (13 km) eerst krab eten. Daarna met Rik, Lisa en Nie (een nichtje) gaan zwemmen. Heerlijk water. Daarna weer eten en lauw bier met grote ijsklompen drinken. Heel gezellig. Woensdagmiddag zouden we gaan motorbiken, maar ja hoor... startklaar en hoppa... nieuwe regenbui. Dan maar koffie drinken bij het “cafeetje” op de hoek. De goten stromen snel over, de straten komen
blank te staan, maar gelukkig zitten we hier op een heuvel. Toch maar niet gaan motorbiken, te gevaarlijk. Dan maar naar het internetcafe. Hadden nog niet kunnen emailen. Rik ging met ons mee zodat hij computerspelletjes kon doen. ‘s Avonds gaan eten met de architect, schilder, timmerman, loodgieter en ons Mark, Na en Rik. Voor het eerst zelf door het drukke verkeer van Hue gereden op de motorbike. Rik bij mij achterop, die is dat zo gewend inmiddels dat ie zelfs aanwijzingen kon geven. We zouden op de oever van de Parfum River gaan smikkelen, maar al gauw kwamen de donderwolken aan zetten. Aan de oever lag een grote rondvaartboot te niksen, dus de bootsman geld gegeven om bij hem op de boot te mogen zitten. Nu moest het menneke van het restaurant wel steeds ons eten onder een parapluuke naar de boot komen brengen, maar hij had zo tenminste wel omzet en de bootsman ook. Het lauwe bier met ijsklompen vloeide weer rijkelijk en er kwam allerlei spannends aan eten op tafel. Inktvis, kikkerbillen (lekker: smaakt naar malse kip), potjes gekookte varkenshersenen (ik heb het geproefd, maar het was net snot, dus 1 hapje is genoeg), Vietnamese loempias, en natuurlijk fried rice enz. Het was heel gezellig. De regen was gestopt dus met z’n allen naar de Karaoke tent. Gigagroot met allemaal verschillende kamers. Er wordt weer bier…. jawel en een emmer ijs aangesleept en zingen maar. De broers van Na waren ook nog alle drie gekomen met de meid. 85% van de liedjes was natuurlijk in het Vietnamees, de een nog zoeter dan de ander. Over verloren liefdes en grote problemen, haha. Ons Mark en ik deden ook nog een poging om de stemming te verhogen, dus Una Paloma Blanca (van good old George Baker), Mamma Mia en nog een andere ABBA-topper werd vol ingezet. Het klonk natuurlijk niet echt ergens naar, maar
we hadden weer lol. Daarna kregen we nog complimenten ook, maar dat is volgens mij meer uit beleefdheid. Om 22.00 uur was het ineens gedaan en scheurden we naar huis. Nog effe kaarten dan en slapen. Donderdag 2 september Donderdag dan toch eindelijk motorbiken. Om 9.30 uur vertrokken we: Mark, Marijn en ik (met Rik voor mij op het zadel, dan zou hij wel richting aangeven en toeteren). We reden gelijk Hue uit en door de heuvels rond de stad. Je zit dan meteen in een rustig deel. We kwamen weer langs de hele grote begraafplaatsen en uiteindelijk langs de Parfum River. We passeerden kleine dorpjes en rijstvelden. Ons Mark kwam een keer zonder benzine te staan, maar een eindje verder verkochten ze benzine uit de literfles. We dronken wat bij de tombe van keizer Cai Dinh. We hoeven niet naar binnen, we hebben in 2000 die van Tu Duc gezien en in 2003 die van Minh Mang. Snel weer gaan rijden want het is zo heet. Toen ik stopte om een waterbuffel te filmen, wilde mijn motorbike ook niet meer starten, benzine ook op. Mark, Rik en Marijn gingen op zoek naar benzine, terwijl ik door een boerke werd uitgenodigd om in de schaduw van zijn hut op een ministoeltje te komen zitten. Ik nam het aanbod graag aan. Hij stuurde zijn vrouw weg om een theezakje te halen bij de buren en zette wat minikopjes klaar. Binnen no-time was er een lekker kopje thee gezet. Zo hebben we gezellig zitten kletsen (met het beetje Engels dat hij kende) tot de mannen terug waren. Zij ook nog een kopje thee en daarna benzine erin en wij weer op pad. We wilden ergens binnendoor steken bij wegwerkzaamheden. We moesten rakelings langs een ravijn, over bamboestaken, rotsblokken, modder enz. Tegen 12.30 waren we terug. Marijn en ik gingen met Rik lunchen bij een overbuurrestaurantje. We aten soep, rijst, tahoe,
kotteletjes, pork en cola. Alles bij elkaar was het namnam Dong = 55.000 Dong = €2.10. Veel lekker eten voor weinig. Daarna douchen, relaxen en vast onze tas wat in te pakken. Marijn en Rik deden nog een paar potjes pesten. Om 18.00 uur moesten we mee naar de verjaardag van Bun, (4) het zoontje van Yum. Dat was een groot sjiek restaurant ergens achteraf. Unnen hoop jong aan de ene kant van de tafel en de groten aan de andere. Hetzelfde verhaal gaat hier weer op. Veel bier en vooral veel proosten: Mot Hai Ba Yo ( 3-2-1-Proost). Over het eten begin ik maar niet meer, we krijgen al commentaar mailtjes terug vanuit NL, haha!! Afijn het werd een uur of negen en de Hoefkes moesten nog in gaan pakken, zij vertrekken om 6.30 naar het vliegveld, wij pas ‘s middags.
nog wat gegeten waarna we in konden checken bij Laos Airlines voor onze vlucht naar Luang Prabang. Het ging allemaal heel soepeltjes. Tijdens de vlucht van een uur naar LP kregen we zelfs nog wat te eten. Om 19.30 uur arriveerden we. Bij aankomst een visum voor Laos gekocht, we moesten US$1 extra betalen voor het visum, omdat we na 19.00 aankwamen. Met een taxi naar Sopha House, aan de Nam Khan River. Daar slapen we 4 nachten en nog 1 nadat we terug komen van het Elephant Camp. Het is gebouwd op Laotiaanse wijze. Gelukkig is er airco die aan kan blijven, ook al ben je niet op je kamer. Gaan eten en drinken bij The House, dat is een restaurant/bar van een Belg. En..... ze hebben er koude Hoegaarden, Duvel, Leffe, en Maredsous (een beetje het bier van ons Halve Zolen Clubje).
Vrijdag 3 september Goed geslapen, maar vroeg op om de Hoefkes uit te zwaaien.De rest van de morgen rustig aan gedaan. Nog een keer lekker gegeten met Na en Quynh (de vrouw van Gôn) en toen was het al weer tijd om afscheid te nemen. Moeders wilde persé dat we zakjes koffie en toiletpapier mee zouden nemen, want in Laos hebben ze dat niet, gebaarde ze. Om 12.30 uur vertrokken naar Phu Bai Airport, waar we om 14.45 de vlucht met Vietnam Airlines naar Hanoi hadden, daar
Zaterdag 4 t/m Maandag 6 september Sabaidee vanuit Laos! Tis hier wel zo godvernakend heet en vochtig. De porieen zijn inmiddels al aardig doorgespoeld. Ondanks dat het ook hier in Laos regenseizoen is, hebben we nog niet echt een bui gehad. Gelukkig maar. Zaterdag eerst lekker uitgeslapen en daarna gaan ontbijten op Mainstreet. Daar zitten allemaal restaurantjes, winkeltjes, travelshops, moneychangers en een massagesalon. Het een en ander geregeld: vervoer Luang Prabang - Vang Vieng, vliegtix
Vientiane - Pakse, tourtje Pak Ou grotten, geld gewisseld enz. Na het geregel een lekker vers sapje gaan drinken en het straatleven bekeken. In de LP staat een mooie wandelroute langs allerlei bezienswaardigheden. We besluiten om die te gaan lopen. We beginnen bij de Royal Palace Museum, waar je een goede indruk krijgt hoe de laatste koning leefde. Helaas mogen we geen foto’s maken. Tegenover het Museum zien we een winkeltje waar ze gigantisch grote sieraden verkopen. Het blijken halssieraden van de Hmong Tribe. Ze zijn allemaal anders en schitterend. Nadat we 2 videotapejes gescoord hebben lopen we naar de Mekong, waar we aan de waterkant fried rice/noodles gaan eten. Ik reserveer een massagebehandeling voor zondag. Het is echt bloedheet, dus moeten we veel drinken en regelmatig hartig eten. Maar daar hebben wij geen moeite mee. We gaan even afkoelen op de kamer en ’s avonds eten bij The House. We lopen een keer over de nightmarket die tot 22.00 uur duurt. We kopen drie kettinkjes: 1 met bloem voor ons mam en 1 met olifant voor Miran en mijzelf. Zondag met een slowboat over de Mekong River naar de Pak Ou grotten. Daar staan wel 4000 boedhabeeldjes. Nog naar wat dorpjes, waar ze papier maken, whisky (LaoLao) stoken en geluncht met uitzicht op de rivier. Beetje saaie tocht, maar goed we hebben toch over de Mekong gevaren.
Rond 12.30 uur zijn we terug in Luang Prabang. We regelen vast 2 motorbikes voor morgen en nemen weer een lekker sapje op een terras. Het is heel handig dat je hier bij veel eettentjes gratis gebruik kunt maken van hun WiFi verbinding, mits je iets besteld natuurlijk. Zo kunnen we onze mail checken en even een berichtje achterlaten. We doen wat boodschappen en lopen terug naar ons guesthouse. De straat begint al drukker te worden, woensdag zijn er namelijk bootraces op de rivier. Er wordt volop geoefend door de roeiers. We gaan even afkoelen en tegen 16.30 uur ga ik even douchen en wandel naar de massagesalon. Daar krijg ik een 1 uur durende massage van rug/nek/hoofd en armen op Laotiaanse wijze. Dit alles voor maar E6,-. Als ik terug kom in het guesthouse ligt Marijn lekker te slapen, dus ga ik maar even het reisverslag bijwerken. Via de nightmarket lopen we later naar een restaurantje waar we weer heerlijk eten. Maandag motorbikes opgehaald en naar de Kuang Si watervallen gereden, zo gaaf om zelf te rijden. Het is zo mooi groen in deze omgeving en heuvelachtig. We doen 1,5 uur over de rit, waarbij we af en toen langs de Mekong rijden en ook door pittoreske dorpjes. De route leidt omhoog de heuvels in, dus is de temperatuur hier heerlijk. De watervallen zijn echt prachtig. Heel anders als je zou verwachten. Het water stroomt tussen de bomen en over
kalkstenen terrassen. Het water is te koud om in te zwemmen, maar pootje baden is heerlijk. We lopen zo’n twee uur rond bij de watervallen en gaan dan een bordje fried rice/noodles eten. Als we terugrijden richting Luang Prabang filmen we om de beurt het motorrijden van elkaar. Terug in de stad is het gelijk weer bloedheet, we nemen dus plaats op een terrasje waar Marijn een pineapplefrosti pakt en ik een orangejuice. We leveren de brommers in en gaan relaxen op onze kamer. We pakken meteen wat spullen in een tas voor morgen als we naar het Elephant Camp gaan. We blijven maar 1 nacht weg, dus hebben we niet alles nodig. Rond 19.30 uur gaan we eten in Khmu Restaurant. Dinsdag 7 september Om 8.30 uur worden we opgehaald voor onze trip naar het Elephant Camp in de jungle. Het is een opvangcentrum voor olifanten die in de loggingindustrie (bosbouw) gewerkt hebben. Ze worden van de eigenaar gekocht, omdat ze oud, gewond of ziek zijn. Voor de eigenaar leveren ze niets meer op dan de kiloprijs aan vlees. Ze zijn er vaak verschrikkelijk aan toe. Hier hebben ze nu 11 olifanten. 2 worden gebruikt voor meerdaagse trektochten met toeristen aan de overkant van de rivier. 9 vrouwtjes olifanten verblijven in het kamp, waar ze hun kostje en verzorging verdienen met de activiteiten in het
kamp. Bij aankomst in het kamp maken we eerst een echt toeristisch ritje in zo’n bakkie op een olifant. Wij zitten op Mae (moeder) Khammang ( 36 jaar oud). Wij hebben zoiets als eens in Thailand bij Chiang Mai gedaan, maar het verschil met nu is, dat we steil omhoog en omlaag gaan door de bush. Het is zo heet dat het zweet van alle kanten over ons lijf gutst en dat terwijl we geen fysieke inspanningen doen. Na een uurtje zit het erop. Dan krijgen we mahouttraining. Hierbij leer je de commando’s die de mahouts gebruiken met de olifanten. Pie = lopen, Hau = stop, Sai = links en Kwa = rechts. Dan mag je op de olifant klimmen en op zijn nek gaan zitten. Nou kunnen de meesten er met het commando Seung = til je rechtervoorpoot op, wel opklimmen. Marijn ook. Maar ik dus niet. Gelukkig zijn er nog twee olifanten waar de knieen niet zo van versleten zijn dat ze nog Mep = liggen, kunnen. Zelfs dan is het een hele klim. Nou daar zit je dan, hoog op een olifant, op zijn nek, met je voeten tegen de achterkant van zijn oren. Gaaaaaaafffff!! Het wiebelt wel verschrikkelijk, dus met je platte handen steunen op zijn hoofd. Gaan met die banaan. Pie, Pie en dan nog een bietje met oew tenen tegen zijn eurkes aan duwen. Hij liep nog aan ook. Na een klein rondje was het tijd voor de lunch. In het kamp is een Feedingstation, waar de olifanten in de schaduw kunnen staan en eten, en waar wij ze bananen kunnen voeren. Ook is er een hospitaaltje, waar alles voorradig is om
de olifanten te behandelen als dat nodig is. Er is ook een dierenarts beschikbaar. Nadat alle dagtoeristen weg waren, mochten wij weer op onze fanten. Marijn op Mae Khammang en ik op Mae (kben effe dur naam kwijt), de dames zijn allebei 36 jaar oud en komen uit Thailand. Nou toen begon het echte werk pas echt. De mahout van elke olifant zat achter ieder van ons. Een half uur door de bush naar de lodge waar we gaan slapen. ZWAAR!!!!!!!!! Bij het naar beneden lopen, moest de mahout die achter mij zat me vasthouden, anders was ik er voorover achtergefl*****erd. Ik had niet de kracht om me een half uur tegen te houden. Bij de lodge aangekomen en eraf geklommen, schudden mijn armen bijna van mijn romp van het geforceerd tegen houden. Maar gaaf dat ut was. De olifanten gaan ‘s middags de jungle in, ze hebben dan al vrijaf en gaan eten en rusten. We dumpen onze spullen op onze kamer en frissen ons wat op. Halverwege de middag gaan we naar de Tad Sae Falls met een klein bootje. Prachtig. Hetzelfde principe als bij Kuang Si Falls, maar nog mooier. Het was er erg druk met locals die er aan plonsen en pootjebaden waren. Die hebben vandaag vrijaf vanwege het bootracefestival morgen. ‘s Avonds dineren in het Elephant Camp Restaurant met twee Aussies, die ook een overnachting hadden geboekt. Erg gezel-
lig. Tegen dat het donker wordt moeten we met het bootje weer terug naar de lodge. Daar is niks te beleven en geen bier te krijgen, dus om 20.00 uur moeten we al naar bed. We hebben alleen een fan die boven de klamboe hangt. Hij draait volop, maar geeft geen koelte. Als je 10 min. met je gezicht op je kussen ligt, moet je van het zweet al weer omdraaien. Dat wordt een leuk nachtje. Woensdag 8 september Vandaag het hoogtepunt van deze trip. Olifanten wassen in de rivier. Om 6.00 uur opstaan, om 6.30 uur worden de olifanten opgehaald uit de jungle. Marijn klom wel op zijn fant, ik bleef er maar langs lopen. Ik moet nie hebben dat ik er in de rivier afsodem****ter, omdat mijn spieren het niet kunnen houden. Aangekomen bij de rivier, liep Mae Khammang met Marijn op haar rug heel rustig het water in. Ik gaf de videocamera’s aan Satith de gids en klom via de modderige oever op Mae “wa bende toch een lieverd”. Ik vindt het bruine diepe
water best eng, maar eenmaal op mijn olifant gezeten is mijn angst gelijk weg. Ze loopt heel langzaam het water in en naar een iets dieper deel waar ze drie kwart onder water kan. Ik zeg tegen Satith: filmen al wa ut halen ken. Niet op stop drukken, ik maak er thuis wel iets fatsoenlijks van. Ondertussen zat ook ik tot mijn gat in het snelstromende water op mijn fantje. HET WAS ZALIG. De olifanten genoten volop, ik werd nog ondergespetterd. Met een borstel kunnen we hun hoofd lekker scrubben en daarna afspoelen met het water. De mahout neemt de rug voor zijn rekening. Na 20 minuten zijn we klaar en al druipend gaan we de rivier uit. Wat een ervaring. Nog even wat vers voer geven en aaien. Daarna terug naar de lodge om te douchen. Ik ben nie gauw stil (te krijgen), maar geloof me als ik zeg, dat ik van zoiets stil wordt. Een heerlijk ontbijt sluit deze trip af, waarna we terug gaan naar Luang Prabang. In Luang Prabang is het inmiddels een drukte van jewelste. Ons guesthouse is tegenover de Nam Kahn River, waar de jaarlijkse bootraces worden gehouden. Het is ook een feestdag , maar ik weet niet ter ere van welke heilige. De straat van ons guesthouse is omgetoverd in een braderie. Niks dan eetstalletjes, fruitkraampjes, sapkraampjes, troepkraampjes, terrasjes enz. enz. We dumpen onze spullen en gaan gelijk de straat op. Pikken een terrasje, eten en drinken het een en ander. Om 13.00
uur beginnen de bootraces. We kijken wat wedstrijden, kopen nog een smoothie en gaan dan naar onze kamer want het is bloody hot. Marijn gaat later in de middag bij een kraam wat kipsaté’s halen, die we op onze kamer opeten. Als de hitte wat weg is gaan we de straat weer op en internetten. Daarna eten bij Lao Lao Beer Garden. Na het eten kopen we wat blikjes bier, cola en snacks voor de trip morgen. We gaan op
tijd slapen, want we hebben al twee dagen geen middagdutje gedaan. Donderdag 9 t/m zondag 12 september We zijn nu in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Daar zijn we vanmiddag om 13.00 uur aangekomen. We slapen in het Ramayana Gallery Hotel, heel luxe. En .... met zachte bedden, HOERA!! Ik zal een update geven van afgelopen week, want van de week had ik geen tijd meer. Donderdag na een heerlijk pannekoek ontbijtje, met een prive minibus door de bergen naar Vang Vieng. De chauffeur zegt dat we er zo’n zes uur over zullen rijden. Zodra we Luang Prabang uit rijden begint route 13, de hoofdweg naar Vientiane, te klimmen. Gemiddeld rijden we 40 km. per uur. Het is constant bochtig, dus zijn we blij dat we maar met z’n tweeen zijn. Nu kunnen we gaan zitten waar we willen. Ik natuurlijk voorin. Na een uur zijn we bij een uitkijkpunt over een vallei, waar we de Nam Kahn River in de verte zien. Dit is de laatste blik op de rivier die de afgelopen vijf dagen ons uitzicht en activiteiten heeft bepaald. Na een peukje gaan we weer verder. Helaas is het gaan regenen. Het landschap wordt gedomineerd door bergen van ca. 1600 meter hoog. Het hoogste punt dat wij oversteken is op 1510 meter. De gehuchtjes waar we doorheen rijden zijn klein en armoedig. Vooral de huisjes langs de weg op de hellingen. We rijden door tropisch regenwoud, bananen- en teakplantages.
Ook worden er pompoenen verbouwd en die worden langs de weg te koop aangeboden. Alles leeft hier op het asfalt: mensen, kinderen met peuters op de rug, kippen, koeien, honden, motorbikes, zwaar beladen vrachtwagens, grote- en kleine bussen, pickups enz. Het valt ons op, dat als men hier al een auto kan betalen, het gelijk van die grote bakken zijn. In Poukhoun stoppen we om 12.30 uur voor de lunch. We eten een noodlesoupje. Na drie kwartier gaan we verder. Bij de wat grotere plaats Kasi rijden we de bergen uit. Daarvoor in de plaats zien we schitterende karstbergen afgewisseld met rijstvelden in alle schakeringen groen die je maar kunt bedenken. In een woord adembenemend. Jammer dat het nog steeds regent. In Vang Vieng aangekomen, vinden we snel guesthouse Villayvong. We hebben een gardenbungalow met een terrasje, dus gaan we nog even buiten zitten tot het donker wordt om 18.00 uur. We regelen bij de eigenaar van het guesthouse vervoer naar Vientiane voor zondag 12 sept. We eten bij de Kangaroo Bar: Marijn Ginger Chicken en ik een Pizza Hawai. We lopen het dorp in voor een bakje koffie. Effe de benen strekken na een lange dag in het busje. Gelukkig is het nu droog. We willen morgen een motorbiketour gaan maken. Maar alles hangt af van het weer. Om 22.00 uur gaan we naar onze bungalow om te douchen, facebooken en mail checken.
Toch handig overal gratis WiFi en een iPod. Vrijdag wordt een hangdag. Als we om 7.00 uur wakker worden, komt het met bakken uit de hemel. De regen klettert op het dak. We gaan maar weer slapen tot 11.00 uur. Daarna ontbijten en wat rondwandelen in Vang Vieng, zodra het niet meer zo erg hard regent. Vang Vieng is vooral voor de outdoor-activiteiten, verder is er geen ruk aan. Veel vervelende backpackers, die herrie maken. (We worden oud). We ploffen ergens bij een barretje neer op een loungeplatform, een verhoging met kussens. We drinken een sapje en kijken wat afleveringen van Friends, die worden hier in elke toko tot in den treure herhaald voor de toeristen. We bestellen frietjes met mayo en als de zon weer is gaan schijnen lopen we terug naar onze bungalow. Daar gaan we verder met lamballen, verslag bijwerken en emailen. Rond 20.00 uur gaan we eten bij de Elephant Crossing, waar we net voor het eten wordt opgediend moeten verhuizen naar binnen, omdat het weer begint te regenen. Hopelijk is het morgen droog, zodat we brommer kunnen gaan rijden. Want nog zo’n dag…. aub niet! Zaterdag moet de dag van de motorbike tour zijn. Het weer is beter dan gisteren. Als we na het ontbijt de motorbikes ophalen is het nog steeds droog en soms schijnt de zon zelfs. We gaan eerst tanken. We willen met een volle tank vertrekken, want
de route die we gaan rijden is 45 km. en waarschijnlijk zijn er geen benzinepompen langs de weg. Zodra we op weg gaan merk ik dat mijn voorband lek is, dus terug naar het verhuurvrouwtje. Oh das zo gerepareerd: only ten minutes. Dat worden er natuurlijk veel meer. Uiteindelijk zijn we om 10.45 uur op weg. We steken de Nam Som River over en rijden al snel in een prachtige omgeving. Hoge karstbergen die omgeven zijn door smaragdgroene rijstvelden en huisjes op palen. Hier woont de Hmongstam en de mensen roepen allemaal vriendelijk goediendag. Het zandpad is nog goed te berijden. Er zijn wel veel plassen, maar daar rijden we met gemak omheen, er is verder toch geen verkeer. Regelmatig steken we riviertjes over via houten bruggetjes en stoppen vaak om foto’s te maken. Na een uur begint het te regenen, gelukkig hebben we onze regencapes van de Action
bij. Nadat we die aangedaan hebben, rijden we verder. Alleen dat rijden wordt al snel glibberen. Zeker voor Marijn die op een automaatje rijdt. Als hij een boer met waterbuffels wil passeren, glijdt hij bijna onderuit. Een eindje verder zie ik een gehuchtje en met de ogen dichtgeknepen tegen de grote regendruppels rijden we door tot bij een schooltje. Op een groot veld staan wat gebouwtjes, één ervan is een betonnen verhoging met een dak erop. Ideaal om te schuilen. We blijken in Ban Nam Som te zijn. Het lijkt uitgestorven, maar binnen vijf minuten zijn we gespot door een drietal kinderen. Ze vinden ons heel erg interressant en bekijken ons giegelend. Als het ophoudt met regenen gaan we verder, maar zoals we al vreesden is door de regen het water zo snel gestegen, dat we het volgende riviertje niet over kunnen. Hier is namelijk geen bruggetje gemaakt. Dus maar omgedraaid. Heel jammer! Wéér begint het te regenen, gelukkig kunnen we schuilen bij een winkeltje. Na vijftien minuten kunnen we weer verder, zo snel veranderd de situatie. Nu blijft het droog tot we terug zijn in Vang Vieng. De plassen op de dirtroad zijn nu wel drie keer zo groot geworden. Er omheen rijden gaat niet meer, dan maar vol er doorheen. Tot aan de knieen zitten we onder de modder. Terug in VV gaan we eerst lunchen bij de Elephant Crossing. Daar kunnen we ook onze voeten en teva’s afspoelen. Om 16.00
uur leveren we de motorbikes weer in en gaan douchen, relaxen en onze tas inpakken. ’s Avonds weer lekker gaan eten bij EC. Zondag staan we vroeg op, want om 8.45 uur worden we opghaald door een minibusje die ons naar Vientiane brengt. Deze vertrekt om 9.00 uur en komt om 11.30 uur daar aan. Het is weer eens goed georganiseerd, NOT!! Om te beginnen komt er pas om 9.10 uur een soort van pickup/vrachtwagentje ons ophalen. Een eindje verder is het centrale overstappunt. Onduidelijkheid alom, nog een keer terug naar ons guesthouse, wij waren al opgehaald, oh toch bij de buren, toen naar het centrum van Vang Vieng, toen weer naar de centrale plek. Daar staan inmiddels geen minibussen meer, dus naar het minibus-station. Daar komt het toch nog goed en vertrekken we om 10.00 uur eindelijk naar Vientiane. Ik kan gelukkig voorin zitten langs een Belgische jongen, waar ik gezellig mee kan kletsen. We komen om 13.00 uur aan in VTE en nemen een Tuk Tuk naar het Ramayana Gallery Hotel. Het is vlakbij het Patuxai Monument. Na het inchecken de rest van de dag luieren op de heerlijk zachte bedden. Eindelijk!! Na het eten kijken we op onze kamer de Formule 1 race van Monza en die kunnen we live kijken. Maandag 13 september We slapen uit tot 9.00 uur en na het ontbijt gaan we een wandeltocht maken langs de
bezienswaardigheden van Vientiane, de hoofdstad van Laos. Het is regenachtig dus de regencapes gaan weer mee. We beginnen bij het Patuxai Monument. Het wordt ook wel de Arc de Triomph genoemd en de straat Lane Xang Avenue de Champs Elysee. Wij vinden het erg overdreven. De Patuxai is één klomp beton met wat bogen. Je kunt wel in 1 van de plompe poten met de trap naar boven, waarna je een mooi uitzicht hebt over de stad. Via Talat Sao (de markt) lopen we naar Wat Sisaket, een oude tempel van vergane glorie. Daarna naar Haw Pha Keo, het nationaal museum. Het is een mooi gebouw, maar we hebben geen zin om binnen de religieuze voorwerpen te gaan bekijken. We lopen langs het Presidentieel Paleis, maar daar mogen we niet naar binnen. De route uit de Lonely Planet geeft aan dat je via een promenade langs de Mekong naar het oude centrum kunt lopen. Helaas zijn er veel bouwwerkzaamheden, dus is het niet mooi. We beginnen honger te krijgen en strijken neer bij een TexMex-restaurantje. Ik bestel een burito, Marijn blijft het op nasi houden. De burito is koud van binnen, maar wel lekker van smaak. De fruitshake is heerlijk, zoals alle shakes en juices hier in Laos. Het weer blijft wisselvallig, dus gaan we op een terrasje om de hoek cappucino’s drinken. We vervolgen onze wandelroute via een aantal Watjes en eindigen weer op de oever van de Mekong. Daar zouden straatventers moeten zijn, waar je heerlijke hapjes en
drankjes kunt kopen. Ook hier werkzaamheden dus geen venters. We nemen een tuktuk terug naar ons hotel en geven ons over aan het niksen: tv kijken, ipodden, mailen, spelletjes doen, lezen, douchen, koffie drinken enz. Een mens moet toch iets. Om 20. 00 uur gaan we eten bij Restaurant Aroon. Het ligt om de hoek bij ons hotel. De keuze op het menu is enorm, we gaan voor Wantansoep met garnalen, fried rice met garnalen, fried noodles met bbqpork, morning glory in oestersaus, nog een biertje en een banana-pineappleshake erbij en smullen maar. Toch gauw voor E10 besteld. Als we terug willen lopen naar ons hotel, komt het met bakken uit de hemel. De straat staat voor de helft blank en er is ginnen tuktuk te bekennen. De hele dag vragen ze of je er een moet hebben en als je ze echt nodig hebt, dan zie je ze niet. We roken maar weer een sigaretje en 20 min later komt er een. Marijn fluit hard op zijn vingers en na een bijnabotsing stopt hij aan onze kant van de straat. Binnen 5 min zijn we droog terug in het hotel. Dinsdag 14 september Het heeft ook vannacht flink geregend en dat is als we opstaan nog zo. We gaan niet onbijten, maar zetten zelf koffie en lamballen tot de middag. Als ’t droog is gaan we de straat op en eten bij een vegetarisch restaurant achter Talat Sao. Het is een buffetje voor E2 de man. Best lekker. Daarna met een tuktuk naar Pha That Luang, het grootste boedhistische monument in Laos.
Het gebouw/stupa staat ook op de vlag van Laos. Het moet schitterend zijn als de zon erop schijnt, maar het regent weer en ook de gouden verf is afgebladdert. Een hoop gedoe om niks eigenlijk. Nog een Wat bekeken en met een tuktuk terug naar Talat Sao om geld te wisselen en boodschappen te doen. Op de kamer koffie gezet en ’s avonds gaan eten bij Aroon. We gaan op tijd slapen want we de taxi naar het vliegveld morgen komt al om 5.30 uur. Woensdag 15 september Als we om 4.45 uur opstaan drinken we eerst een bakkie koffie. Onze spullen staan klaar dus effe wassen en aankleden en op naar het vliegveld. De taxi is op tijd, het is nog stil op straat, maar zodra de zon opkomt rond 6.00 uur verschijnen de eerste brommertjes al weer in het straatbeeld. Om 7.30 uur is onze vlucht met Lao Airlines naar Pakse, waar we om 8.45 uur aankomen. Met 2 Franse backpackers delen we een minibus transfer naar Paksong. Wij gaan er eerder uit bij Tad Fane. Zo delen we de kosten van US$50. Na een uur zijn we bij de zandpad die naar het resort leidt. De chauffeur wil niet verder rijden, omdat het modderig is. Ik zeg (en gebaar, want hij spreekt geen Engels en kan ook niet autorijden): “moet ik dan 1,5 km met mijn tassen gaan lopen sjouwen? Ge probeert ut mar! Affijn dat deed ie, maar de sukkel zocht juist de gaten op ipv er omheen te rijden. Op de helft besluiten we om toch
maar uit te stappen en de rest te gaan lopen. Gelukkig is het hier op 1100 m. hoogte niet warm, maar de tas is voor Marijn wel zwaar. Na 10 min zijn we bij het Tad Fane Resort, waar we de familiebungalow geboekt hebben. Die heeft het mooiste uitzicht op de watervallen. We installeren ons en wat blijkt….. er bestaan nog hardere matrassen dan die we al gehad hebben!! Je moet kniebeschermers aan om in bed te kruipen, anders zou je je knieen blesseren. Volgens mij zijn de Laotianen allemaal een beetje van de sm. De bungalows liggen in een prachtig aangelegde tuin op de rand
van het Boloven Plateau. We gaan lunchen in het restaurant met mooi uitzicht. En ja hoor! Het begint weer te regenen, te onweren zelfs. Maar we zitten er goed, drinken nog een bakje koffie en lezen wat tijdschriften. We informeren naar wandelroutes. De trekking die we willen maken door de jungle wordt ons afgeraden. Door de regen zijn de paadjes te gevaarlijk zelfs met bergschoenen aan. Er wordt ons een altenatieve route voorgelegd. Rond 14.00 uur, als het opgehouden is met regenen, gaan we terug naar onze bungalow. Marijn gaat foto’s maken en ik een warme douche nemen. De temperatuur is gezakt naar 20 C. De wolken vliegen de canyon zo snel in en uit, dat ze op rookwolken lijken. ’s Avonds gaan we spaghetti eten en de tijd doorbrengen met lummelen en lezen. Internet hebben ze hier niet. Hopelijk is het morgen droog, zodat we kunnen wandelen, want dat rondhangen is niks voor ons. Donderdag 16 september We hebben slecht geslapen op de betonnen bedden. Mijn rug voelt heel beroerd aan. Zelfs Marijn heeft het gevoel alsof tie overal blauwe plekken heeft. Maar de zon schijnt, dus na het ontbijt, gaan we rond 10.00 uur op pad. We beginnen vol goede moed aan de wandeling naar de Tat Yuang Falls. We nemen de normale pad naar de hoofdweg. Dat is natuurlijk niet zo mooi als door de natuur, maar wel leuk langs de lokale bevolking. Iedereen groet ons. Als we 3 km gelopen hebben, begint het toch te regenen. Regencapes aan en doorstappen. Op het moment dat het erger wordt, zien we een eindje verder een cafeetje. We stoppen daar om te schuilen en drinken een colaatje. Toch maar even wachten tot het minder wordt. Helaas wordt het alleen maar erger, inmiddels komt het met bakken uit de hemel. De eigenaar van het cafeetje lacht erom en geeft ons een heet bakkie thee. Na drie kwartier is het gedaan en lopen we verder. We missen de afslag naar de waterval en als we terug lopen worden we vergezeld door een hond. Als we de goede zandpad inslaan blijft de hond bij ons. Hij loopt steeds een stukje voor ons uit en wacht dan weer. Als hij een bocht al om is en het duurt hem te lang voor wij komen, komt hij terug gelopen om te kijken waar we blijven!! Na nog zo’n 1,5 km lopen zijn we bij de waterval. De Tat Yuang Falls dendert hier van het Boloven Plateau af. Er is een mooi aangelegd parkje bovenaan. Wij gaan via een glibberig stenen trapje naar de bodem van de waterval. Onder aangekomen staan we recht voor de waterval en in de nevel van water. Dat is leuk als het 35 graden is, maar we zijn al genoeg nat geworden vandaag. Suki (het beestje moet toch een naam hebben) is nog steeds bij ons. Pas als we bij de onvermijdelijke eet- en souvenierstalletjes zijn, laat hij ons achter en gaat al snuffelend op
zoek naar eten. We eten een bordje nasi en beginnen dan aan de wandeling terug. Gelukkig blijft het nu droog. Om 15.00 uur zijn we terug bij de lodge. We nemen een lekkere warme douche en overleggen wat te doen. Door de regen kunnen we niet wandelen en rondhangen is niks voor ons. Verder is hier niet veel te beleven. Dus besluiten we een dag eerder weg te gaan en door te reizen. We regelen een minibusje dat ons rechtstreeks naar ons hotel op Don Khong Island brengt. Mooi dan hoeven we nog maar 1 nacht in die verschrikkelijke bedden. Vrijdag 17 september Gelukkig was dit de laatste nacht op de harde bedden. We pakken in en gaan ontbijten. Om 10 00 uur komen er twee mennekes onze tassen halen. De pad is te slecht voor de minibus, dus moeten we naar de hoofdweg lopen. Het is een privétransfer en de chauffeur rijdt goed door. Om 10.30 uur zijn we al in Pakse en nemen daar de afslag naar het zuiden. Het is 120 km naar Don Khong Island. Daar doen we nog 1,5 uur over en ineens staan we weer aan de Mekong rivier. We steken met de autoferry over en om 13.00 uur staan we voor ons hotel. We zijn een dag te vroeg in het SSX Hotel, maar het is overal zo slap dat ze zeker een kamer vrij moeten hebben. Het moet geen probleem zijn om te verschuiven. Het enige probleem vormt het personeel, ze snappen er geen drol van. Ze spreken ook geen Engels en de manager is er niet. Om een lang verhaal kort te maken: ik zeg, doe mij die kamer die ik gereserveerd heb maar en dan regel ik het wel met iemand die engels spreekt, zo irritant!!! De kamer zelf is perfect, de bedden een stuk zachter als wat we gehad hebben, dus okay. Het is er koel, schoon, ruim enz. met uitzicht op de Mekong. We installeren ons voor de komende dagen en gaan het “dorp”in. Don Khong is 8 km breed en 18
km lang. Er zijn maar een paar dorpjes, ons hotel ligt in Muang Khong. Hier zijn ook de hotels, guesthouses, restaurantjes enz. We gaan eten bij een gezellig uitziend restaurantje. De jongen die daar werkt spreekt genoeg engels om informatie te krijgen. We huren voor 2 dagen twee motorbikes, zodat we zelf het eiland kunnen verkennen. We hebben geen zin in tourtjes. Bij hem kunnen we ook vervoer van DK naar Ubon Ratchathani (Thailand) regelen. De rest van de middag hebben we gerelaxed. ’s Avonds weer bij hem gegeten. Marijn is daarna in bad gegaan, heeft hij toch wel gemist. Om 23.00 uur gaan slapen. Zaterdag 18 september Heelijk geslapen!! Na het ontbijt halen we de motorbikes op en beginnen aan een ronde van 4 uur over het eiland. Khong Island is 1 van de ca. 4000 eilandjes in de Mekong. Het weer is hier een stuk beter, maar natuurlijk blijft het onvoorspelbaar. Het is een prachtige rit, we rijden constant tussen de rijstvelden door, waar de men-
sen rijstplantjes aan het overzetten zijn. De waterbuffels hebben nu vakantie, want na het oogstseizoen in oktober/november komen zij pas weer in actie om de rijstvelden om te ploegen. Nu lopen ze overal los te grazen en als het te heet wordt duiken ze een modderpoel in om af te koelen. Zo’n modderpoel is toch wel hun favoriete plekje. Goed voor de huid ook!!!!!! De mensen blijven maar goeiendag roepen en niet alleen kinderen. Rond de middag gaan we op zoek naar een eettentje, maar pas als we bijna terug zijn in Muang Khong vinden we een noodle-tentje. We bestellen twee noodlesoepen en 2 Pepsi voor E3,- !! We rijden ook nog naar de zuidpunt van DK. Inmiddels schijnt de zon volop en gelijk is het bloedheet. In ons hotel hebben we geen WIFI, maar er zit een internet cafe op de hoek, dus gaan we daar effe mailen. Daarna terug naar het hotel om af te koelen. Om 18.00 uur gaan we eten: Laos Laap, het nationaal gerecht. Marijn gaat het thuis ook een keer maken. We regelen meteen de transfer naar Ubon voor maandag. Ook hier gaan we dus een dag eerder weg. Zondag 19 september We steken om 10.30 uur met de motorbikeferry (twee met een plank aan elkaar gebonden kano’s) de Mekong over en rijden naar de Phapeng Falls. Ze liggen op de grens met Cambodja. Door deze watervallen in de Mekong rivier, is scheepvaart naar het noorden niet mogelijk. Ze zijn niet hoog, maar er komt me toch unne klap wa-
ter naar beneden (15 meter ofzo). We lunchen in één van de vele restaurantjes en bekijken daarna nog wat kraampjes met souveniers, het meeste is blingblingtroep. Om 14.00 uur zijn we terug bij ons hotel waar we af kunnen koelen, douchen, tas inpakken en tv kijken. s’Avonds weer Laos Laap gegeten, meteen de motorbikes ingeleverd. Om 23.00 uur slapen. Maandag 20 september De minibus naar Pakse komt pas om 11.30 uur, dus kunnen we op ons gemak doen. We worden met een motorbikeferry overgezet, waar we nog een kwartiertje moe-
ten wachten op het busje. Het is prachtig weer vandaag, dus bloedheet. Naar Pakse is het 2 uur rijden. De VIP bus van Pakse naar Ubon zou om 15.30 uur vertrekken. Bij een loket met verveelde medewerksters onze kaartjes opgepikt en bij navraag blijkt de bus om 15.00 uur te vertrekken, nee hoor toch 15.30. We hebben honger dus gaan we eten. Helaas onze Laotiaanse Kips zijn op. Bij loket gevraagd om geld te wisselen. Ze geven een erg slechte rate, willen misbruik maken en daar hou ik niet van. Ik heb nog 50.000 Kip in mijn beurs voor eventuele exittax. Die gebruiken we om te eten. Aan de grens zien we wel of we die tax nog moeten betalen! Mijn irritatielevel is al lang overschreden. We hebben net besteld of er begint iemand te roepen: Ubon, Ubon. Met andere woorden we moeten de bus in. Hoezo de bus vertrekt toch nog lang niet? Na een hoop gedoe en heen en weer geloop, ons bestelde eten maar inlaten pakken. Gaat de bus toch pas om 15.30 uur. GVD wa ist nou? Wij gaan nu eten, aan tafel daarmee klaar. 10 minuten voor vertrek gaan we dan toch de bus in. Het is er net een sauna, zo heet. En zo begint het volgende gevecht: om die knuppels er van te overtuigen dat ze de airco aan moeten zetten, of toch in ieder geval de blazers. Binnen een paar minuten gutst het zweet bij iedereen van het lijf. Maar ze willen het niet begrijpen. De bus vertrekt overigens precies om 15.30 uur. Pas als we na drie kwartier aan de grens staan begint het iets koeler te worden in de bus. We hoeven maar 10.000 Kip exittax te betalen,
haha. We lopen naar de Thaise grens, waar we na 20 minuten weet buiten staan. Het verloopt allemaal heel soepel. We hebben zelfs nog geld (Kip) over om twee flessen water te kopen. Het is nog twee uur rijden naar Ubon Ratchathani en zelfs de bus wordt koel en comfortabel. Ik denk dat ik de betekenis van VIP verkeerd begrepen heb. Het is VIP (Very Irritating Personnel)!!! Het is al donker als we in Ubon aankomen. Op het busstation staat de chauffeur van het hotel al op ons te wachten dus kunnen we gelijk door. Ubon is een grote drukke stad die weinig aantrekkingskracht heeft. Het Ubon Buri Hotel ligt buiten het centrum in een rustige, groene omgeving. We hebben een cottage in de tuin en er is een groot zwembad. We besluiten om morgen in het hotel te blijven. We gaan eerst eten in het hotelrestaurant, maar ook in Thailand is het laagseizoen en er zijn geen andere gasten. Na het eten douchen en vroeg
naar bed, want we zijn heel moe. De WIFI doet het niet. Dinsdag 21 september Heerlijk geslapen en na het ontbijt bij de receptie gevraagd of we vanavond de boardingpassen van Airasia uit mogen printen. Dat was okay en het kost niets. We vragen handdoeken voor bij het zwembad, die worden uit het kantoor van de manager gehaald. ?!?! De WIFI doet het nog steeds niet. We installeren ons op de ligbedden bij het zwembad. We zwemmen effetjes en willen dan gaan lezen. Maar het begint alweer te druppelen. Dus zijn we gelijk klaar met het zwembad. Een uurtje bij de bungalow gezeten tot de zon weer gaat schijnen. Daarna weer terug naar het zwembad. Om 13.30 uur gaan lunchen. We hebben het helemaal gehad met het klungelige gedoe in Azie, vooral het personeel in de hotels en guesthouses. Het spreekt allemaal geen Engels, maar vooral het half affe van alles. Op de website wordt vanalles beloofd en lijkt het heel wat te zijn, maar in het echt is het maar zozo. We gaan relaxen
op de kamer, best saai hoor. Maar ja zulke dagen kunnen er tussen zitten, al hebben we dat niet vaak. De rest van de middag heeft het 3 uur geonweerd, maar daar hadden we geen last van, want we hebben hier een goei bed dus... juist ja SLAPEN!!!!!! Woensdag 22 september Vanavond gaan we met Air Asia naar Bangkok, daar slapen we nog een nacht vlakbij het vliegveld om morgen naar Singapore te vliegen. Karin en Herbert komen daar morgen ook aan en ome Jan vrijdag. We are ready for the races!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Partytime!!!!!!!!! (nou ja met Mariah Carey wit ik ut zo net nog nie)