zondag 18 mei We vertrekken één dag eerder dan we gaan vliegen naar Düsseldorf. Kunnen we op ons gemak doen en riskeren we morgen geen files in de spits. We proberen via internet in te checken, maar dat lukt niet, dus morgen op tijd naar het vliegveld. We overnachten in Hotel Avidon, vlakbij Düsseldorf
International Airport. Nou deze naam verdient het inmiddels wel. In 2003 zijn we vanaf hier naar Windhoek (Namibië) gevlogen en toen was het een stuk kleiner. Nu wordt er flink uitgebreid. We hebben een ruime kamer, waar we tot 22.30 uur tv kijken en dan gaan slapen.
Pagina 2
maandag 19 mei
W
e hebben goed geslapen als we om 7.00 uur opstaan. Wassen, aankleden en naar de parkeerplaats voor lang parkeren. Het is even zoeken naar een vrije plek, het is hier echt veel drukker geworden. Met een shuttlebus rijden we naar de vertrekhal. Ook hier lukt het niet om bij de selfservice een boardingpass te printen. Dan maar gewoon in de rij gaan staan. Gelukkig is het nog niet druk. We vragen ons af waar en wanneer ze ons gaan interviewen. Zoals zo velen ons verteld hebben, moet je vanwege de strenge veiligheidsmaatregelingen die de USA eisen, voordat je het land binnenkomt een interview ondergaan. Ze vragen je dan het hemd van je lijf en je moet niet proberen er grappig over te doen. Maar er wordt niks gevraagd en we kunnen gewoon inchecken. Als we door de douane zijn gaan we ontbijten bij Starbucks (kunnen we vast wennen). Ik kom er achter dat ik mijn earpluggs vergeten ben en die kan ik eigenlijk niet missen. Helaas verkopen ze die hier niet. Bij een cafeetje gaan we wat drinken en een peuk roken. Om 11.00 uur vertrekt onze vlucht naar Parijs met Air France. We hebben tickets gekocht van Delta Airlines, maar de vluchten op de heenweg worden door AF uitgevoerd. Om 12.00 uur zijn we op Charles de Gaule, waar we snel naar terminal 1E lopen. Er is geen tijd om een peukje te roken, want het is een behoorlijk eind lopen. Bij het boarden voor de vlucht naar Boston krijgen we een groene immigrationcard en een customscard die we in moeten vullen. Nog steeds geen interview. Als we op onze stoelen zitten, komt er een knoest van een vent langs ons Marijn zitten. Dat is niet fijn, maar gelukkig gaat hij ergens anders zitten. Hij heeft namelijk een blessure aan zijn knie en krijgt van de crew een plek bij de nooduitgang. Das mazzel hebben, nu hebben we drie stoelen met z’n tweetjes. Om 13.45 uur vertrekken we naar Boston. Het entertainmentsysteem is achterhaald, dus het duurt allemaal erg lang voordat we daar gebruik van kunnen maken. Daar tegenover staat dat het eten heerlijk smaakt. We slapen zo’n 2 1/2 uur. Ik geniet van het uitzicht: IJsland, Canada, New Foundland, Maine en als we gaan landen krijg ik al een goed beeld van de de kust van Massachusettes. Het is nu 15.00 uur (6 uur vroeger als in NL). Bij de douane hoeven we maar een half uurtje te wachten. Eenmaal aan de beurt worden we vriendelijk benaderd. Ze willen wel weten wat we komen doen enz. voor de rest heel normaal. Ze maken elektronische vingerafdrukken en een foto. Wat nou streng interview. Binnen no-time staan we aan de bagageband, waar onze tas al rondjes aan het draaien is. We
roken even een peukje en nemen dan de shuttlebus naar Avis Rental Car. Als we onze huurvoucher inleveren krijgen we te horen dat ze onze Fullsize Car niet voorradig hebben. We worden gratis ge-upgrade. De komende vier weken gaan we rijden met een 4WD Ford Explorer. Wij vinden het prima als het maar niet meer kost. Op dat moment weten we nog niet precies hoe zo’n auto eruit ziet, maar daar komen we snel achter. We nemen nog wat informatiefolders mee en gaan een peuk roken. Ik kan niet meer wachten om te zien wat voor auto we dan hebben en loop vast naar het parkeervak. Ik kan mijn ogen niet geloven, het is mijn droomauto. Snel roep ik Marijn erbij en ook hij is erg blij. Wat een gave bak. Superstoer! Hij is eigenlijk belachelijk groot, er zijn zeven zitplaatsen. Dat betekend dus veel bagageruimte. De achterste bank gaat plat, dus daar kunnen we mooi onze tas inleggen. We nemen even de tijd om alles goed in te stellen en gaan dan op weg. Het is een automaat, dus opletten geblazen. De auto rijdt verbazingwekkend soepel en al snel bevinden we ons midden in het stadsverkeer van Boston. Ik heb thuis alle trajecten die we af gaan leggen al opgezocht bij Google en uitgeprint. Zo kunnen we per dag de routebeschrijving erbij pakken. Heel handig. Het is niet ver naar ons hotel, maar het is inmiddels spitsuur, dus erg druk. Op één hectisch momentje na rijden we veilig en binnen tien min. naar de Best Western Roundhouse Suites aan Massachusettes Avenue. Ze hebben een eigen parkeerplaats waar we de komende dagen onze auto veilig kunnen parkeren. We gaan hem in Boston niet gebruiken. We worden vriendelijk ontvangen en al snel zijn we op onze kamer. Die bestaat uit drie verschillende ruimtes: een zitgedeelte, een slaapkamer en de badkamer. Erg ruim allemaal en toch heel knus, wat komt omdat het een rond hotel is. We vragen bij de receptie waar we kunnen eten en ze verwijzen ons naar Victoria’s Diner, even verderop aan dezelfde straat. Het is een echte diner zoals we die van tv. kennen. We bestellen homemade meatloaf, mashed potato, spinazie en Sam Adams bier. Het is ongelofelijk veel wat ze ons voorschotelen. Toch krijgen we het voor elkaar om bijna alles op te eten. Als we teruglopen naar ons hotel, kopen we bij een benzinestation water en cola. Op de kamer reorganiseren we onze tas. Die we nu bij hebben is eigenlijk veel te groot voor ons, de volgdende keer toch maar weer onze eigen rugzak. Om 21.00 uur gaan we slapen.
Pagina 3
Dinsdag 20 mei
W
e zijn vannacht een paar keer wakker geweest vanwege het tijdsverschil. Toch hebben we goed geslapen. We staan om 6.00 uur op en zetten een bakje koffie. Een beetje slap is tie wel. Vandaag maar eens proberen oploskoffie te scoren in een supermarkt. Terwijl we wakker worden kijken we baseball (honkbal) op tv, er schijnt iets belangrijks gebeurt te zijn bij de wedstrijd van de Boston Red Sox gisterenavond. Een no-hitter of zoiets. We hebben geen idée wat dat is, maar ze zijn er nogal vol van. Het is sinds 1957 niet meer voor gekomen. Na het douchen gaan we ontbijten. Het is een redelijk goed ontbijtbuffet. Om 9.00 uur gaan we de deur uit. Het is heerlijk weer, de zon schijnt volop en het is zo’n 20 C. We lopen langs Massachusetts Avenue naar Washington Street. We willen eigenlijk met de metro naar het centrum. Als we aan een mevrouw vragen waar het dichtsbijzijnde metrostation is, verteld ze ons dat we net zo goed met de bus kunnen gaan. Zij zal ons dan vertellen waar we eruit moeten om bij het Boston Common te komen. Dat is het grote park midden in de stad. Het gaat snel met de bus en voor we het weten zijn we er al. We lopen gelijk naar de Tourist Information, waar we een plattegrond krijgen van de Freedom Trail. We worden erg vriendelijk geholpen en vol goede moed beginnen we aan de wandeling langs alle bezienswaardigheden. De Freedom Trail is 5,5 Km lang en brengt je langs alle historische plekken van Boston. De route is ook op de stoep geschilderd als een rode lijn, die je dus heel simpel kunt volgen. We gaan niet bij alle gebouwen naar binnen, maar een paar mogen we niet missen. We bezoeken het Massachusetts State House, Faneuil Hall (de eerste overdekte markthal van Amerika). We eten hotdogs en genieten van het weer en de bedrijvigheid. Er zijn terrasjes, winkeltjes, kraampjes, foodstalls enz. maar we gaan liever de route verder lopen dan winkelen. We wijken er even vanaf om op zoek te gaan naar de AAA, aangezien we in de veronderstelling zijn dat we met onze ANWB-kaart geen korting krijgen in hotels. Ze weten ons ervan te overtuigen dat het echt niet hoeft, dus gaan we maar weer. De route brengt ons in de Italiaanse wijk van Boston, waar het barst van de restaurantjes, Italiaans natuurlijk. We lopen langs het Paul Revere House en brengen een bezoek aan de Old North Church. Er staan geen gewone banken in de kerk, maar de hele kerk is verdeeld in boxen. Per familie was er een box met bankjes en een stoof. Ze brachten zelf hun kooltjes mee om in de stoof te doen. Zo bleven ze lekker warm tijdens de waarschijnlijk lang durende mis. Hoe rijker de familie en hoe meer deze familie doneerde aan de kerk, hoe dichter bij het priesterkoor hun box was. We stoppen met de Freedom Trail als we bij de Charles River komen en gaan verder met de Harbour Walk. Er zijn veel recreatiemogelijkheden, oa. een zwembad, baseballveldjes, speeltui-
Massachusetts heeft een totale oppervlakte van 20.960 vierkante kilometer. In het noorden grenst de staat aan Vermont en New Hampshire, in het oosten aan de Atlantische Oceaan, in het zuiden aan Rhode Island, Connecticut en de Atlantische Oceaan en in het westen aan de staat New York. Van noord naar zuid is de afstand 175 km en van oost naar west is de afstand ongeveer 305 km. Boston is de hoofdstad van de staat en meer dan de helft van alle zes miljoen mensen die in deze staat wonen, komen uit het gebied dat bekend staat als Greater Boston. De staat telt meer dan 1100 meren en meertjes en een aantal grote rivieren, waarvan de Connecticut River en de Merrimack River de bekendste zijn. Massachusetts is een staat met mooie vakantiegebieden zoals de vele State Parks, Cape Cod en de Berkshire Hills. Het klimaat is er een van warme zomers en koude winters.
nen en een jeu de boules baan. Er is een wedstrijd aan de gang tussen oude mannen. Schijnbaar is het Italie tegen Amerika. We maken gebruik van het openbaar toilet. Het is een heel gevaarte van zo’n 3 meter doorsnede. Voor een kwartje kun je 20 min. je ding doen. Daarna gaat automatisch de deur open en moet je eruit. Dit om te voorkomen dat zwervers voor een kwartje per nacht kunnen overnachten. Na elke gebruik verdwijnt het toilet ondergronds waar het schoongespoten wordt. Heel hygienisch en praktisch allemaal. Bij een Seven-Eleven aan Hannoverstreet kopen we oploskoffie, zoetjes en koekjes. Als we teruglopen naar Faneuil Hall stoppen we bij een brandweerkazerne. We vragen of we foto’s mogen maken van de brandweerwagens en maken een praatje met een wat oudere brandweerman. Iedereen die we aanspreken wil graag een praatje maken en we hebben de indruk dat ze het niet alleen uit beleefdheid doen, maar het echt leuk vinden. We hebben zowiezo een positieve indruk van alles. Het is wel overgeorganiseerd allemaal, maar het schept ook wel veel duidelijkheid. Echt iedereen is behulpzaam, zelfs als je nog niks gevraagd hebt. Jammer is wel het rookbeleid. Een terrasje pikken met een peuk erbij behoort niet tot de mogelijkheden. Maar buiten de eet- en drinkgelegenheden kun je gewoon roken. In Quincy Market kopen we Pagina 4
Dinsdag 20 mei vast kaartjes voor een rondrit met de Ducktour, die morgen op de planning staat. Daarna nemen we de metro naar Kenmore Station. Daarvandaan is het twee blokken lopen en staan we ineens voor Fenway Park. Het stadion van de Boston Red Sox. We gaan wat drinken bij Bleachers, dat is een sportsbar onder het stadion. Zij hebben een raam dat uitkijkt over het veld. De Red Sox zijn met de warming-up bezig voor de 2e wedstrijd tegen de Kansas City Royals. We bestellen wat te drinken en als ze onze drankjes komen brengen, vragen we hoe we aan kaartjes kunnen komen. Ze geven ons de tip om het te proberen bij Ace Tickets. Daar kopen ze seizoenskaarten op en verkopen ze dan goedkoper aan iemand anders. We lopen naar de andere kant van het stadion, waar de voorbereidingen voor de fans al volop aan de gang zijn. Ze zetten de straat af, er komen hangtafels, biertaps en kraampjes met hamburgers en andere vette happen. Aan de overkant zijn de merchandisingshops. Ik koop nog geen shirt. Effe wachten of we 端berhaupt naar de wedstrijd kunnen. Binnen 10 minuten zijn we bij Ace Tickets. De verkoper biedt ons kaartjes aan voor $85 per stuk. We willen eigenlijk maar ca. $25 uitgeven, maar de verkoper zegt dat het echt hele goede plaatsen zijn: drie rijen van het veld. Wij weten niet of dat goed is, we zijn nog nooit in een baseballstadion geweest, laat staan een baseballwedstrijd live aanschouwd. Dus we weten ook niet vanaf welke plek je het beste de wedstrijd kunt zien. Ik heb er wel oren naar, maar Marijn moet nog even over de streep getrokken worden. Hij vindt het nogal duur voor een spellletje dat we niet snappen. Eigenlijk heeft ie wel gelijk, maar hij is jarig, we zijn hier
maar 1 keer en wat gaan we anders doen? Uit eten kan thuis ook. Daar komt bij dat Fenway Park het Walhalla van de baseballsport is. Vooruit dan maar! YES, we gaan echt naar de wedstrijd. Dan ook maar meteen een shirt gekocht. We gaan terug naar Bleachers om te eten. Het is echt een leuke tent en pas een week geopend. We roken buiten nog effe een peukje en lopen daarna naar de ingang van het stadion. Door de securitycheck en cola kopen voor we op zoek gaan naar onze plaatsen. Als we door de gate van onze tribune komen en een eerste blik werpen in het stadion, is onze reactie: WOW! Wat groot. We vinden het echt gaaf om er bij te zijn, om het een keer mee te kunnen maken. Nu nog onze plaatsen vinden. Wat blijkt, onze box-row-seat ligt pal aan het veld, er staat geeneens een hek voor. Geweldige plaatsen. Ik vraag aan de man die achter ons zit om uitleg van de spelregels en hoe het scorebord werkt. Hij is heel bereidwillig en verteld wel een uur lang over vanalles. Na het volkslied en het voorstellen van de spelers begint de wedstrijd om 19.05 uur?! We blijven anderhalf van de drie uur durende wedstrijd kijken. Ik krijg door hoe het allemaal werkt en snap zelfs als het een beetje spannend wordt. Echt spectaculair vinden we het niet, maar dat zal wel komen doordat we er niet alles vanaf weten. Maar we vinden het echt heel leuk om eens mee te maken. Als het door de aantrekkende wind kouder begint te worden, besluiten we om op te stappen. We bedanken de man hartelijk voor zijn uitleg en lopen naar Boylston Street, waar we een taxi naar het hotel nemen. Het kost maar $10,- De rest van de Red Sox wedstrijd kijken we op tv. Om 23.00 uur gaan we slapen.
Pagina 5
woensdag 21 mei
I
k ben een uur eerder wakker dan Marijn en zet vast een potje koffie en kijk naar het nieuws. Als Marijn om 7.00 uur opstaat, drinken we nog een bakkie en nemen na het ontbijt de shuttle naar de Prudential Tower. Vanaf hier vertrekken de amfibievoertuigen uit WOII van de DuckTours. Je krijgt een uitgebreide rondrit door Boston met goede uitleg. Het is een mooie route, waarbij je toch weer het een en ander opsteekt. Er hoort ook een vaartochtje op de Charles River bij. Is toch grappig als je zo van het land het water in rijdt. Het is vandaag weer prachtig weer, dus na de tour lopen we naar de Public Library. Vooral de oude leeszaal
is prachtig. Het is net alsof je zo een Harrie Potterfilm binnen loopt. De Trinity Church is gesloten, dus lopen we via de Back Bay naar de Apple Store. Die is net een week geleden geopend en is de grootste van de USA. Voor Marijn het paradijs en hij loopt dan ook de hele tijd met een grijns op zijn gezicht. Dan is het tijd voor de lunch. We nemen plaats op een terrasje en bestellen een salade en Clam Chowder. Dé soep van New England. Werkelijk verrukkelijk. Deze soep kon zomaar eens mijn favoriet worden. In een klein winkeltje kopen we wat in voor morgen als we op pad gaan met de auto. Als we via Newbury Street naar Beacon Hill lopen zijn we getuige van een serieuze ruzie tussen twee zwervers. Ze vechten om de bedelplek op de stoep. De een vindt dat de ander “zijn” plek ingepikt heeft. Het gaat er flink op, dus lopen we maar door. Via Beacon Hill, met de prachtige huizen en het Boston Common lopen we naar Faneuil Hall. We drinken wat op een terrasje, kopen een sweatvest van Boston en bestellen Chinees bij een foodstall in Quincy Market. We hebben weer te veel eten, maar het is wel lekker. We gaan met een taxi terug naar ons hotel, want er dreigt regen. Op onze kamer kijken we naar de 3e wedstrijd van de Boston Red Sox wedstrijd tegen de Kansas City Royals. Zelfs Marijn vindt het leuk en spannend. Ondertussen ook nog even het reisverslag bijgewerkt, Randall gebeld en gerelaxed. Helaas zonder bier. Dus dat moeten we morgen nog even inslaan.
Pagina 6
donderdag 22 mei
O
nze route met de superdeluxe Ford Explorer begint vandaag. Om 9.00 uur vertrekken we richting het zuiden naar Plymouth. Vandaag is het wat regenachtig. Het is maar een uurtje rijden over de snelweg. We passen goed op de snelheid, want daar zijn ze hier heel streng in. Plymouth zelf is een mooi dorp. Veel houten huizen met veranda’s. Leuke winkeltjes enz. Net buiten het dorp ligt Plimoth Plantation. Het is een openluchtmuseum van het Pilgrimdorp wat hier in 1620 gesticht is, door de eerste kolonisten uit Engeland. Het ene deel is een nederzetting van de Wampanoag-indianen en het andere deel is de nederzetting van de kolonisten. De mensen die uitbeelden hoe de indianen toen leefden zijn echte afstammelingen van de Wampanoag. In het kolonistendeel worden de rollen gespeeld door acteurs. Het mooie is dat ze constant in hun rol blijven en praten oud-Engels. Je krijgt en goed beeld van hoe ze toendertijd leefden. We kopen koffie en broodjes en gaan picknicken. Nu is het eventjes droog. Daarna rijden we naar Plymouth zelf om de Mayflower II te gaan bekijken. Het is een replica van het 17e eeuwse schip waarmee de Pilgrims uit Engeland kwamen. Het schip is maar 32 meter lang en lijkt veel te klein voor de oversteek van de Atlantische Oceaan. Als je dan bedenkt dat er 102 mensen aan boord waren, die amper de ruimte hadden om hun kont te keren. We gaan bij een internetcafé cappuchino drinken en emailen. Om 14.00 uur vertrekken richting noorden naar Salem. We moesten nu letterlijk onder Boston door. Vanwege de files hebben ze een paar jaar geleden de Big Dig aangelegd.
Dat is een tunnelsysteem onder de stad door. Met afslagen en splitsingen en de hele mikmak. Dus dat is behoorlijk opletten als je daar nog nooit geweest bent. Maar we komen zonder problemen aan de andere kant van Boston uit. Het schiet lekker op, maar toch rijden we ergens verkeerd en ook belanden we in een file. We zijn pas om 16.30 uur in Salem, maar nu kunnen we het Witchmuseum niet vinden. Het kan niet moeilijk zijn, toch duurt het tot 16.55 uur voor we het ineens vinden. Zijn we er al zeker drie keer voorbij gereden. We parkeren snel de auto en vragen of we nog binnen mogen. We hebben geluk, de laatste show is om 17.00 uur. Een half uur durende multimedia show geeft je een goed beeld van de gekte die Salem ooit in zijn greep had. In 1692 werden er 150 mensen gevangen gezet en 20 geëxecuteerd na beschuldigd te zijn van hekserij. Op straat vragen we aan een meisje waar we ergens lekker kunnen eten. Ze verwijst ons naar de Beer Works. Het is een restaurant waar ook een bierbrouwerij bij zit. We eten Cajunrijst: garnalen, kip en groenten. Lekker spicy. Als toetje neem ik Blackberry-crunch met appel, ijs en slagroom. Om je vingers bij op te vreten. Na het eten rijden we naar een Liqor Store waar we blikjes Budweiserbier kopen. Op het dashboard knippert een lampje dat er een band slap zou zijn. Dus bij een benzinepomp gestopt en kijken welke band dat dan zou moeten zijn. Marijn denkt linksachter, dus maar even oppompen en waarempel het lampje gaat uit. Verder naar Danvers waar we gaan slapen bij de Days Inn. We kijken een film en gaan rond 23.00 uur slapen.
Pagina 7
vrijdag 23 mei
O
ndanks dat we goed geslapen hebben zijn we toch al weer vroeg wakker. Het ontbijt van de Days Inn is maar sober, zeker als je niet houd van zoete chips in een bakje melk. Dus eten we maar toast met jam. De zon schijnt volop en om 9.00 uur vertrekken we richting South Portland (Maine). We nemen de route langs de North Shore. Dat is een schiereiland ver weg van de drukke wegen. De route van zo’n 50 km is prachtig: heuvelachtig en dus bochtige weggetjes. Overal staan van die mooie houten huizen, de een nog groter dan de ander. Met van die veranda’s rondom. We genieten volop van de rit. De ene keer rijden we door bossen, dan weer langs de kust. We stoppen op verschillende plekken, oa. bij Magnolia Beach en Rockport. Daar drinken we cappuchino en we nemen er maar een stuk apfelstrudl bij. e verlaten Massachusetts bij Salisbury en rijden een stukje door New Hamphire. Bij Kittery rijden we Maine binnen. Ik heb de hele route door New England zo uitgezet dat we zo goed als geen snelweg hoeven te nemen en tot nu toe lukt het aardig. In het plaatsje York stoppen we bij één van de mooist gelegen en de oudste vuurtoren van Maine. De Nubble Head Lighthouse, uit 1791, ligt op een eilandje waar
W
we mooi uitzicht op hebben. Er komen vanaf de oceaan wolken aangedreven. Dat maakt het plaatje compleet met de witte vuurtoren op de voorgrond. Via de Hamptons en de Kennebuncks komen we laat in de middag aan in Old Orchard Beach. Daar gaan we naar de pier waar we fish en chips eten. Het weer is inmiddels omgeslagen, het is gaan regenen. Aangezien we nu toch bijna in Portland zijn, nemen we een klein stukje snelweg. Binnen een kwartiertje zijn we bij het Best Western Merry Manor Inn in Portland. We krijgen een mooie ruime kamer, waar we eerst koffie gaan zetten en douchen. Daarna kijken we de herhaling van een wedstrijd van de Red Sox. We snappen nu ook wat een no-hitter is (die maandag voor zoveel comotie zorgde). Een no-hitter wil zeggen dat de pitcher (degene die de bal gooit) zo goed gooit dat 5 batters achter elkaar geen geldige slag kunnen maken. Het was sinds 1956 niet meer gebeurt. De pitcher van de RS heeft 113 keer achter elkaar gegooid zonder een goede slag van de tegenpartij. Wat het extra bijzonder maakt en waar de Amerikanen erg gevoelig voor zijn is het feit dat de pitcher Lester kanker heeft gehad aan zijn gooiarm. Marijn gaat om 22.30 uur slapen, ik ga nog even lezen, maar wordt om 24.00 uur wakker met mijn boek op schoot. Snel het licht uit en slapen.
Pagina 8
zaterdag 24 mei In het noordoosten van de VS ligt de staat Maine. De staat heeft een totale oppervlakte van 86.010 vierkante kilometer. De lengte van de staat is 515 km en de breedte is 340 kilometer. Driekwart van de staat is bebost en de staat heeft een kustlijn van 5600 kilometer. De kust is mooi en grillig met veel inhammen en baaien. Vanaf noordwest Maine tot aan de kust in het zuidoosten grenst de staat aan de Canadese provincies New Brunswick en Quebec. De zuidelijke grens is de Atlantische Oceaan. In het westen is New Hampshire de enige Amerikaanse staat die aan Maine grenst. De staat heeft duizenden meren en meertjes met een overvloedig aantal vissen. Augusta is de hoofdstad van de staat en Portland, Lewiston en Bangor zijn de grootste steden. Bosbouw, papierindustrie, landbouw en toerisme zijn de belangrijkste inkomsten.
N
a de gebruikelijke bak koffie (op sterkte gemaakt met onze eigen oploskoffie), tas inpakken en uitchecken gaan we ontbijten bij Governor’s. Gebakken eieren met spek of andere lekkere dingen. En natuurlijk slappe koffie. Vandaag rijden we naar Boothbay Harbor en het is weer zonnig vandaag net zoals ons humeur. We voelen ons helemaal King of the Road in “onze” Ford Explorer, wat een gave bak is het toch. Maar opvallen doen we er niet mee, want ze rijden hier allemaal in zo’n grote wagen. Trouwens de motoren hier zijn voor 95% Harleys. En... je mag hier zonder helm rijden. Als we een uurtje gereden hebben, gaan we boodschappen doen bij Shaw’s Supermarket. We
slaan flink in: een tray van 24 flesjes water, een pak van 12 blikjes Cola, appelsap, broodjes en gesneden voor onderweg, Beef Jerkey (gedroogd vlees), koekjes en een slof sigaretten. Zo kunnen we even vooruit en hoeven we niet elke dag boodschappen te doen. Er is plaats zat achter in de bak en als we ergens inchecken, pakken we een paar blikjes bier, cola en een flesje water voor op de kamer. De kust van Maine is zeer grillig. Ze bestaat uit vele inhammen en schiereilanden, waardoor het uitzicht steeds wisselt. De rit van vandaag is niet zo lang, dus zijn we al snel in Boothbay Harbor. We besluiten om nog een stuk door te rijden naar Newagen. Dat ligt aan het einde van het schiereiland. Als we op de houten pier met uitzicht op een kleine vuurtoren willen gaan picknicken, valt ons plan in het water. Figuurlijk dan, maar er dreigt toch regen, dus gaan we toch maar naar ons hotel de Admirals Quarters Inn. Een luxe hotel met uitzicht over de haven van Boothbay. We eten onze broodjes op onze kamer en vragen aan de eigenares of we de rest van ons gesneden in hun koelkast mogen leggen. Geen probleem en als we koffie, cola, sap of zelfgebakken koeken willen... dan is dat gratis ter beschikking. Rond 14.00 uur klaart het toch weer op en gaan we wandelen. We bekijken het dorpje met de vele winkeltjes en galerien. We lopen langs de haven en kopen wat grappige t-shirts. Veel van de gebouwen hier zijn versierd met de houten boeien die men gebruikt voor de kreeftenfuiken. Tegenwoordig gebruikt men kunststof boeien. Het is zo’n typisch gebruiksvoorwerp van deze streek, dat we er een kopen als souvenier. Na zo’n twee uur rondgelopen te hebben gaan we terug naar ons hotel, waar we lekker buiten gezeten hebben op ons terras. Koffie gedronken, koekje erbij, sigaretje roken, reisverslag bijwerken, biertje en beef jerkey, nog een peukje, genieten van de zon en de route voor morgen vast doornemen. Heel relaxed allemaal. ’s Avonds eten we bij Khaler’s, een visrestaurant aan het water. Marijn eet clams (kammossel) en ik scallops (sint jacobsschelpen), daarbij aardappelen in de schil en coleslaw. Heerlijk weer allemaal. Het gaat ook allemaal heel snel, om 18.30 uur binnen en meteen bestellen, om 19.30 uur sta je met een verzadigd gevoel weer buiten. Het hoeft allemaal niet zo lang te duren. Op de weg terug naar het hotel kopen we voor weinig nog een leuk regenjasje, waarna we op terasje nog een bakje koffie doen. Als het donker wordt, gaan we naar binnen en kijken tv: Trick my Truck.
Pagina 9
Zondag 25 mei
A
ls we om 7.00 uur opstaan en buiten een peukje roken voelen we dat het vandaag een warme dag gaat worden. De zon schijnt volop. Heerlijk. Om 8.00 uur gaan we ontbijten: een soort quiche van aardappelen, tomaat en ei, daarbij Fiddleheads (varenknoppen). Dan vers fruit en appelgebak met kaneelyoghurt. Yummm! We pakken onze tas in, halen het gesneden uit de koeling en checken uit. Vandaag gaan we naar Bar Harbor. Het is een wat langere route langs de kust, maar het is niet druk op de weg, dus kunnen we ook genieten van het uitzicht. De weg die we rijden de Route 1, loopt door de dorpjes en die zijn zo pitoresk. We zijn nog steeds onder de indruk van de huizen hier. We zien ook veel vlooienmarkten, garagesales en antiekwinkeltjes en antiekschuren. In de haven van Belfast kopen we koffie en gaan picknicken in Moose Point State Park. Het is een park in een bos aan zee. We zien veel families die hier de dag doorbrengen. Er staan veel picknickbanken met een BBQ. Na het nuttigen van onze broodjes en koffie, hebben we veel lol als ik vraag of Marijn een foto van ons tweeën wil maken met de zelfontspanner. Ik geef aan dat de picknicktafel een eindje verderop een heel goeie plek is om de camera op te zetten. Ja dat is een goed idee, zegt hij. Niet in de gaten hebbend dat hij binnen 10 sec. een afstand van 25 meter moet overbruggen door het bos, om op tijd langs mij te zitten. Tot twee keer toe krijg ik hem zover dat hij door het bos rent. In Elsworth kopen we bij een videowinkel 2 geheugenkaartjes voor de fotocamera ($14,95 p/s, in NL €20 p/s) en extra videobandjes. Bar Harbor ligt op Mount Desert Island. Voor we naar het plaatsje zelf rijden, stoppen we eerst bij de toeristeninfo cq. Acadia Park Headquarters. We krijgen plattegronden mee en ze adviseren ons om vanmiddag nog de Loop Road te gaan rijden, want nu is het mooi weer. De permit voor
Acadia NP is maar $10. Als we walvissen willen gaan kijken, kunnen we het beste vandaag al reserveren in de haven van Bar Harbor. Als we het dorp inrijden zien we hoe indrukwekkend het ligt aan Frenchman Bay. We kopen twee kaartjes voor de Whale Watch trip van morgen. We drinken wat bij de Fish House & Grill en gaan dan een gedeelte van de Loop rijden. Acadia NP (14.164 ha) is een ruig en ongerept park. Golven slaan tegen de kust en in de binnenlanden liggen uitgestrekte bossen. De Loop Road (43 km) is de autoroute langs de mooiste plekken van het park. Hij klimt over de roze granieten bergen aan de oostkust, waarbij je prachtige uitzichten hebt. We stoppen bij: Beaver Dam Pond, Sand Beach, Thunder Hole, Otter Point, Hunters Beach Cove en de Gate House. Dan rijden we terug naar Bar Harbor, omdat we nu toch wel moe zijn. We checken in bij Acadia Inn. We relaxen wat op de kamer, douchen, plattegrondjes bekijken (vooral ik natuurlijk) en gaan om 19.30 uur eten bij de Fish House & Grill. Marijn bestelde haddock (schelvis) gevuld met krab en ik zalm. Het eten is tot nog toe steeds verrukkelijk: scallops, clams, haddock, zalm, krab, mosselen en natuurlijk kreeft. Die kreeften vliegen je om de oren. “Lobster hier, lobster daar, overal ligt een lobsterschaar. (Marijn op zijn meligst). Wie zegt dat je in de States niet lekker of alleen maar vet kunt eten, heeft of niet goed gezocht, of heeft niks uit willen geven. In Maine is het in ieder geval prima, de rest van New England weten we natuurlijk niet. Na het eten lopen we even langs wat winkeltjes en kopen shirtjes voor Nina en Hannah. Het is nu een stuk kouder en het waait flink. Dat beloofd niet veel goeds voor morgen, maar het weer is hier heel veranderlijk. Tot nu toe hebben we prima weer. Op onze kamer een lekker bakje koffie gedronken en om 23.00 uur gaan slapen. Het is weer een heel fijne dag geweest. Het bevalt ons hier uitstekend.
Pagina 10
maandag 26 mei
E
indelijk is het vandaag dan zover: we gaan walvissen kijken!! Helaas wordt er slecht weer verwacht, gelukkig niet zo erg als in het midden van de States, daar zijn door de vele tornados al weer doden gevallen. Om 12.00 vertrekt de boot, dus zorgen we ervoor dat we 11.30 uur op de pier zijn. We nemen een reisziektepilletje, je weet maar nooit. Gelukkig is de Friendly V een grote catamaran, dus ik heb er vertrouwen in. Ondanks dat er 150 mensen aan boord kunnen, zijn er vandaag maar zo’n 50 mensen aan boord, het is ook nog vroeg in het seizoen. De kapitein legt het een en ander uit over de veiligheid en wat voor weer we kunnen verwachten: golven van 1.20 meter, waarbij ze geen van allen dezelfde golfslag hebben. Okay dan! Goed vasthouden dus. Als we Frenchman Bay uitvaren en op volle kracht vooruit gaan, is een t-schirtje niet meer genoeg. Vlug trekt iedereen z’n vest of jas aan. Wij ook. Marijn haat wind, dus die vertrekt na 10 minuten naar binnen. Ik trek ook mijn regenjas maar aan en als alles aangesnoerd is tegen de wind, lijk ik op een blauwe pingwing. Ondanks mijn grote schrik voor de zee, blijf ik op de boeg zitten. Ik heb me kostelijk vermaakt. Het was net een achtbaan. We hebben een tijdje bij Petit Man Island naar Puffins gekeken, dat zijn papegaaiduikers. Leuk, maar een beetje ver weg. We eten een hot-dog en drinken cola, en ik verbaas me erover dat er zoveel mensen ziek zijn (wij hadden reisziektepilletjes ingenomen). Als we naar een plek gaan waar walvissen zouden kunnen zitten (voederplaats op weg naar het noorden van de Atlantische Oceaan), waarschuwt de kapitein voor nog hogere golven en ja hoor, ze worden 2 meter hoog. Yihaaa!!! Helaas wordt het ook steeds kouder en ik ga maar eens kijken waar Marijn uithangt. Als ik binnen zit, komt hij net terug van een sigaretje roken (ook heel raar trouwens, je mag nergens binnen of op een terras roken, maar wel op deze boot). Hij zegt dat ie toch niet
helemaal lekker is en vraagt om nog een pilletje. Nou da kan, maar als je niet lekker bent kun je beter naar buiten gaan: frisse lucht en je kunt naar de horizon kijken. Zover is het niet gekomen, binnen 2 minuten word ie zo ziek, dat kotsen onvermijdelijk is. Ik kan niet veel meer voor hem doen dan zakjes aangeven. Van de 45 die binnen zitten is 75 % aan het kotsen. Zelfs de bemanning vind dat er veel mensen ziek zijn en ze lopen af en aan met zakjes en tissues. Om te voorkomen dat ik ook ziek ga worden ben ik snel weer naar buiten gegaan. Er is nog maar 5 man buiten aan dek. Inmiddels hebben we de 3 plekken waar ze vaak walvissen zien bezocht, maar niet 1 walvis gezien! Wa.... nog ginnen herring! Dus terug naar Bar Harbor en daar zijn die kotsers niet rouwig om. Jammer van de walvissen, maar ons kaartje blijft levenslang geldig, dus moeten we nog een keer terug. Eenmaal aan land, verlaat iedereen nogal pips de boot. Marijn is al weer snel opgeknapt, dus kunnen we een lekker bakkie cappucino gaan drinken. Rond 16.00 u u r gaan we de rest van de “loop” rijden en naar de top van Cadillac Mountain. Helaas regent het, dus is het uitzicht wat minder, maar de weg is er weer 1 voor het Halve Zolen Weekend. Gelukkig waait de bui snel over en kunnen we er bij Bubble Pond even uit. Bij Jordan Pond is een restaurant en eten we een kop soep. Tegen 18.00 uur zijn we terug in het hotel. Ik doe een poging om een bad te nemen, maar het bad is ondiep en te klein, maar het is wel lekker warm. ‘s Avonds eten we bij Stewman’s gepaneerde clams en garnalen. Voor we gaan slapen kijken we de wedstrijd van de Red Sox tegen de Seattle Mariners.
Pagina 11
Dinsdag 27 mei
H
et is prachtig weer vandaag. We rijden een route over Mount Desert Island die niet bij het Nationaal Park hoort, maar ook heel mooi. We bezoeken Bass Harbor Head Lighthouse en het plaatsje Bernard, waar we heerlijk lobsterroll eten (broodje kreeft). Daarna rijden we terug naar het hotel, want ik heb een giga-koppijn. Misschien een kou opgelopen gisteren op de boot. Paar pillekes erin en effe relaxen op de kamer. Tegen
de avond is de koppijn bijna weg en gaan we in Bar Harbor naar het Whale Museum. Daarna eten: Marijn biologische steak en ik mosselen en blueberry pie + vanille-ijs en slagroom. Belachelijk lekker. Aan de overkant van de straat bij Cool as a Moose (winkeltje) maar weer een paar leuke t-shirts kopen. Voor Marijn vinden we een zonnebril-voorhanger. Toch wel makkelijk bij het autorijden.
Pagina 12
woensdag 28 mei
W
e vertrekken rond 9.30 uur voor de rit naar Greenville aan Mooseheadlake. Eerst gaan we nog even boodschappen doen bij Wallmart en Hanafords: broodjes, ham, kaas, salades, koekjes, beef jerkey en bier. Tegen 11.00 uur zijn we echt op weg. Marijn kan nu ook veel beter kijken met z’n zonnebrilletje. Het is weer een prachtige route. In Newport kopen cappucino to go en gaan picknicken aan een meer. We hebben de kust achter ons gelaten en kijken erg uit naar het berggebied. Vooral omdat er nogal wat Moose voorkomen. Dat is de grootste hertensoort die er bestaat op het Amerikaanse vastenland. Gemiddeld hebben een schofthoogte van 2 meter. Er wordt van op allerlei manieren gewaarschuwd voor die beesten. Langs de weg staan borden, soms zelfs met knipperlichten erbij. Er worden folders uitgedeeld en iedereen waarschuwt je ook om voorzichtig te rijden. Een Moose eet vaak langs de weg van de jonge grasscheuten en als je er met de auto aan komt rijden, gooit hij/zij zun kont tegen de krib. Met andere woorden jouw auto. Een volwassen mannetje kan met zijn gewei zo je voorruit doorprikken. Zo’n 20 km. voor Greenville zien de eerste waarschuwingsborden al. We zeggen tegen elkaar: wedden dat wij er geen zien, net als met de walvissen. Maar we letten toch goed op en de scannen de bermen goed af. Want je weet maar nooit. We checken rond 15.30 uur in bij Chalet Moosehead Lakefront Motel, waar we een luxe kamer met balkon, uitzicht over het meer en badkamer met whirlpool hebben. Marijn stelt voor om nog een rondje te gaan rijden. Het is hier zo mooi. We vinden het te vroeg om op de kamer te blijven hangen en het is ondanks het mooie weer te koud om het water op te gaan. We besluiten om een stuk dirtroad (niet verharde weg met als het effe kan nogal wat kuilen
enz.) te gaan rijden. Vinden we leuk, in Namibie hebben we 4 weken niks anders gedaan. En aangezien we een 4x4 rijden is het kicken. Een schilder die de buitenboel aan het beitsen is raad ons af om een rondje rond Mooseheadlake te gaan rijden. Het is te ver om voor het donker terug te zijn. Hij wijst ons op de kaart een of andere dam aan en zegt dat dat ook een mooie route is. Nou dan doen we dat toch. Als we naar onze auto lopen roept hij ons nog na: “Watch out for the Moose!” Yes, yes, we will watch out. Ondertussen denken we allebei: “die gaan wij toch geen zien”. We rijden van Greenville naar Beaver Cove en Kokadjo. Bij Lily Bay Cove zien we Canada-ganzen. Inmiddels hebben we een radiostation gevonden waar de hele dag alleen maar hardrock en heavy metal gedraaid wordt. Dus!!! Draaien ze net een nummer van Van Halen, dus het volume gaat open, we draaien een bocht om en...... BIG MOOSE ON THE ROAD. Remmen en zo zachtjes mogelijk dichterbij proberen te komen. Het is een vrouwtje en ze is lekker aan het smikkelen. Gelukkig loopt ze niet weg en kunnen we volop foto’s maken. GAAAAFFFF!!! Als de dirtroad begint, rijden we 40 km. p/u. Ten eerste voor de veiligheid, een Moose kan zomaar voor je auto opduiken. Ten tweede voor de kuilen en hobbels in de weg. Naar de dam is het 65 km. dirtroad rijden. De dam vinden we niet, maar wel de snelstromende rivier. Als we even van het uitzicht genoten hebben en omdat we voor het donker terug willen zijn in Greenville, besluiten we terug te gaan. Nu de schemering is ingezet komen ook witstaartherten uit de bossen. Ook zij eten van het malse gras in de bermen. Ze zijn helemaal niet bang voor de auto en blijven gewoon staan als we er aan komen rijden. Heel fijn, want dan kunnen we op ons gemak foto’s maken. Tegen zonsondergang rijden we langs Mooseheadlake. Eenmaal terug in Greenville hebben we een score van: 7 Moose (waarvan 3 mannetjes en 4 vrouwtjes), 6 witstaartherten, 1 rooie vos, 4 Canadese ganzen en 1 konijn, ( ja die tellen ook mee). Als we tegen lokalen vertellen wat we in die korte tijd gezien hebben reageren ze heel verbaasd: zoveel Moose én een vos. Over de vos waren ze nog wel het meest verbaasd. Wan gelukszakken zen we toch wir. In de dorpspub eten we kaaschili, waarna we om 22.30 uur gaan slapen. Wat een topdag weer!
Pagina 13
donderdag 29 mei gewoonte om onder je kleren te kruipen, je te steken en dan heb je voor een week jeuk. De watervallen zijn schitterend, dus zeker de moeite waard. Na deze stop rijden we naar de Harris Dam aan Indian Pond. Vanaf hier wordt geraft op de Kennebunk River. Maar vandaag geen rafters. We besluiten om op de dirtroad te blijven rijden, die loopt langs Lake Moxi. Er staan veel huisjes langs het water. De meesten zullen als vrijetijds verblijf dienen, maar er zijn er ook bij die constant bewoond zijn. Wat een mooie plek om te wonen. Het is een gave route om te rijden, maar we barsten inmiddels van de honger en de beef jerkey is ook al op. Om 16.30 uur komen we eindelijk aan in Bingham, waar we meteen gaan eten bij Thompson’s. Het is het enige restaurant in het dorp, dus veel keus hebben we niet. Het interieur is uit het jaar stillekes, zo ook de restauranthoudster. Het is een echte moeke. Knotje, grote bril, rok met schort. We bestellen ribeyesteak, mashed potato en groenten. Moeke maakt het zelf klaar en na een kwartier krijgen we onze borden. Er ligt me toch unne lap vlees op. We denken het allemaal niet op te kunnen, maar het lukt ons mede door de malsheid van het vlees.
V
andaag rijden we naar het noordelijkste plaatstje dat we in de States aan zullen doen, namelijk Rockwood. Het ligt aan een Scenic Byway, dat zijn de mooiste toeristische routes van de States. Helaas is het wat bewolkt, maar mooi blijft het hier toch. Door de sterke wind staan er schuimkoppen op de golven van Mooseheadlake. Bij het plaatsje Rockwood ligt in het meer een grote rots, Mount Kineo genaamd. Bij Rockwood rijden we westelijk naar Jackman, dat is het laatste plaatsje voor de grens met Canada. Het is maar een klein plaatsje, wat zich vooral concentreert rond de hoofdweg. Er rijden veel trucks met hout voor de papierindustrie, (in heel Maine trouwens). In de truckstop drinken we koffie en eten homemade applepie. Vanaf Jackman rijden we in zuidelijke richting over de Route 201 naar Bingham. Op eenderde van deze weg nemen we de Old Moxi Road. Daar staat langs de weg een bordje met Moxi Falls erop. We gaan eens kijken of het wat is. Naar de watervallen toe is het maar 600 meter lopen en het pad gaat door een prachtig bos. Veel berkenbomen, varens, mos enz. Helaas ook veel black flies en mugjes. Dus de fleecevesten maar helemaal dichtgeritst en door blijven lopen. Black flies hebben de vervelende
Helemaal verzadigd rijden we door naar de Bingham Motor Inn, waar ze al op ons staan te wachten. Na het inchecken krijgen we van de eigenaresse een route op papier om Moose te gaan spotten. Aangezien we die vandaag nog geen gezien hebben, zijn we toch nog maar een rondje gaan rijden. We zien niks als alleen een konijn. We halen koffie bij het benzinestation aan de overkant. Ze hebben zoveel verschillende smaken, waaronder Hazelnut en French Vanilla. Als we af willen rekenen, krijgen we te horen dat het “on the house” is. Nou das helemaal mooi. We drinken de koffie buiten op de schommelbank, met een choco/pecannotenkoek erbij. Helaas komen ook de black flies weer, dus maar weer naar binnen. Op de kamer hebben we 2 schommelfauteuils met voetenbankjes, dus installeren we ons comfortabel voor de tv. Rond 23.30 uur gaan slapen.
Pagina 14
vrijdag 30 mei
W
e staan vandaag vroeg op en gaan ontbijten bij Thompson’s: Marijn gebakken eieren en ik pannekoeken met Maplesirrup. Ook vandaag een prachtige route. Over een Scenic Byway via Stratton in het noorden, dan westelijk naar de Rangeley Lakes. Daarna naar het zuiden. Ons einddoel van vandaag is Bethel. We blijven vandaag op de gewone weg, want de route is zo
al mooi genoeg. Het weer is beter, dus heb je ook betere vergezichten. We stoppen o.a. bij Moosemaguntic Lake en picknicken bij Goose Canyon waar een aardige waterval is. De bagels die we voor onderweg gekocht hebben, zijn niet te knagen. We besluiten om geen picknickzooi meer te kopen. We zien de hele dag geen Moose (hebben wij dan bij Moosehead Lake echt zo’n geluk gehad?) Zal wel. “Onze” Ford begint er al goed smerig van de modder en stof uit te zien. Marijn wil hem laten wassen en ik wil hem smerig houden. Misschien moeten we hem maar van 1 kant wassen. In Bethel aangekomen checken we in bij The Inn at the Rostay. Als nevenactiviteit maken ze hier quilts. Elke kamer heeft een andere quilt op het bed liggen. Toevallig is die van ons er een met poezen. Volgens ons reishandboek moet het dorp van Bethel en het iets zuidelijker gelegen plaatsje Waterford (Noord , Zuid, Oost en Centraal) heel mooi zijn. De weg er naar toe is ook mooi, maar alle Waterfords bij mekaar maken het nog niet de moeite waard. Bethel is wel aardig. We eten bij Rooster’s Roadhouse en gaan voor steak vanavond, want vis is lekker, maar je hoeft er niet echt op te knauwen en dat is waar we zin in hebben. We bestellen ieder een pound Sirloin Steak van de BBQ. Met vanalles en nog wat erbij. En.. een koele Sam Adams. Rond 23.30 uur gaan we slapen nadat we op tv. een film gekeken hebben.
Pagina 15
zaterdag 31 mei De staat New Hampshire heeft een totale oppervlakte van 24.096 vierkante kilometers en is daarmee vrij klein te noemen. In het noorden grenst de staat aan het Canadese Quebec, in het oosten aan Maine en de Atlantische Oceaan, in het zuiden aan de staat Massachusetts en in het westen grenst de staat aan de Connecticut River die de scheiding vormt tussen New Hampshire en Vermont. Van noord naar zuid is de afstand 290 km en van oost naar west ongeveer 160 km. De staat behoort bij het gebied dat bekend staat als New England en is van de zes daartoe behorende staten de meest bergachtige. De naam Granite State hebben ze te danken aan de grote hoeveelheden graniet die de staat op haar grondgebied heeft. Mount Washington is in het noordoostelijke deel van de Verenigde Staten de hoogste piek. Kenmerkend voor het landschap zijn de ruige, rotsachtige en golvende heuvels. Verder is het overgrote deel van de staat bedekt met dennen, sparren, berken en eiken. Met name de gebieden die aan Vermont en Canada grenzen zijn dichtbebost. Een zeer belangrijke industrie van de staat zijn de kerstbomen. De kleine staat telt ongeveer dertienhonderd meren en meertjes en talloze riviertjes. Gedurende de IJstijd is het gebied volledig bedekt geweest met gletsjers. Grote rotsblokken en zwerfkeien zijn achtergebleven door het meevoerende ijs. Het klimaat is bijzonder prettig en gezond te noemen. De zomers zijn aangenaam warm in combinatie met koele nachten. Het meest bevolkt is het zuidelijk deel van de staat. Concord is de hoofdstad.
W
e hebben allebei niet zo goed geslapen en gaan dus maar vroeg op pad. Eerst ontbijten bij Crossroads. Het regent dat het giet. De boeren hier wachten er al lang op. Sinds de dooi heeft het hier niet meer geregend. Voor ons is dat wat minder. Toch rijden we de geplande route, misschien dat het nog opklaart en we moeten toch naar de volgende plek. We verlaten Maine en rijden New Hampshire binnen. We zijn op weg naar North Conway. We zien al verschillende Covered Bridges (overdekte bruggen) in Stark en Jackson, maar van Mount Washington zien we niks. Alles hangt in de wolken en de regen. De autoroute naar de top kunnen we vandaag niet doen, het is heel slecht weer boven en erg koud. In North Conway checken we in bij het White Trelis Motel. De Japanse eigenaresse is heel aardig en verteld waar we kunnen eten en drinken, internetten en geeft kortingscou-
pons mee. Ze waarschuwd ons ook om ’s avonds niet de bossen achter het motel in te gaan vanwege de beren die er zitten. Ze laat zien hoe een beer geprobeerd heeft de voorraadschuur open te maken. Je kunt duidelijk de krassen op de deur zien. Thanx for the warning! We rijden naar het centrum van North Conway waar we gaan internetten en capuccino drinken bij the Met. Daarna even naar de outlet-winkels waar we een blouse kopen voor Marijn en gaan eten bij Brandi’s. Dat is een Italiaans restaurantje waar we met de coupons 10 % korting krijgen. Nog even een grote bak koffie gehaald bij the Met en daarna bij onze motelkamer buiten op het benkske gezeten. Wat zitten leuten en reisverslag bijgewerkt. Af en toe breekt de bewolking open. Misschien dat het morgen beter weer is en we dan Mount Washington op kunnen rijden. Door de regen is er wel veel stof van de auto afgespoeld... hij mag niet te schoon worden :)
Pagina 16
Zondag 1 juni
W
e hebben slecht geslapen in het kleine bed. We zijn inmiddels gewend om ruim te slapen. Na koffie en een peuk op het benkske, gaan we vragen om een andere kamer met twee bedden. Het is snel geregeld, dus gaan we op pad. Gelukkig regent het niet meer. We ontbijten bij Peach’s, waar het gezellig is en we een heel goed ontbijt krijgen. Om 10.30 uur beginnen we aan de White Mountain Trail, een prachtige route om Mount Washington heen. Via de Kancamagus Highway, de overdekte brug van Albany, de Lower Falls, de Bear Notch Road naar het noordelijke deel van de route. We snijden nu een stuk af anders rijden we de Kanc twee keer, want als we morgen naar Vermont gaan moeten we er ook over. We gaan in westelijke richting naar Crawford Notch State Park, de Silver Cascades en het Base Station van de Cog Railway die naar de top van Mt. Washington gaat. Ondanks dat het droog is, ligt de top nog steeds in de wolken en dus gaan we niet naar boven. Wat hebben wij toch altijd met bergen en slecht weer? Als ik uit de auto stap om een peuk te roken (Marijn is naar de locomotief kijken), zie ik een rode vos met twee jongen op een bospad zitten. Vlug pak ik mijn videocamera en begin te filmen. Voor je het weet zijn ze weer pleite. Maar ze komt zelfs steeds dichterbij en gaat op haar gemak aan de rand van de parkeerplaats liggen. Wat een kadootje. Gelukkig komt Marijn op tijd terug, zodat hij het ook nog kan zien. We lunchen bij Fabian’s, een oud treinstationnetje. We bestellen stokbrood met roastbeef, champignons, paprika en kaas. Daarbij frietjes. Het is weer veels te veel, we kunnen maar de helft op, dus hup in een doggybag en meenemen. Via de Twin Mountains rijden we zuidwaarts door
Franconia Notch State Park. We stoppen om te gaan wandelen naar de Basin. Dat zijn watervallen die het het graniet helemaal uitgesleten hebben tot een basin. De naam zegt het al. Er zijn allerlei loopbruggen en uitkijkplateaus gemaakt. Erg handig allemaal. Dat kunnen ze hier toch wel. Dan rijden we weer oostwaarts over de Kanc. Er zijn prachtige vergezichten, maar er komen weer meer wolken. Over de Franconia Pass (1000 m) wordt de weg mooier en het klaart weer op. In North Conway gaan we even mail checken en koffie drinken bij the Met. Om 19.00 uur gaan we eten bij Delani’s, Marijn heeft gevulde scallops en ik soep en een gigagrote salade met kip. ’s Avonds op de kamer tv. gekeken. Vooral het weerkanaal is favoriet.
Pagina 17
maandag 2 juni
R
ond 4.00 uur in de nacht wordt ik wakker en ga even naar de wc. Eenmaal terug in bed kan ik niet meteen de slaap weer pakken. Mijn bed staat onder het achterraam van de kamer en ik hoor allerlei geluiden die lijken op de aanwezigheid van een beer. Ik hoor schrapen en grommen. Ik kijk door het raam, maar zie niks want het is pikdonker aan de achterkant van het motel. Helemaal vertrouwen doe ik de raamhor niet, dus schuif voor de zekerheid het raam maar wat naar beneden. Dan val ik al snel in slaap. Als we opstaan vertel ik het aan Marijn en die geeft me groot gelijk dat ik het raam wat dichtgeschoven heb. We checken uit en gaan weer ontbijten bij Peach’s. Marijn heeft eieren met sausage en ik French toast gevuld met bananen en siroop. Het is vandaag prachtig weer en om 10.30 uur vertrekken we uit North Conway. We rijden nu de hele Kancamagus Highway af naar het westen. Door het mooie weer zijn de uitzichten ook geweldig. Na Swiftwater en Woodsville rijden we in zuidelijke richting naar Hannover, door de vallei van de Connecticut River. In Hannover gaan we tanken en kopen een broodje gezond met kalkoen. We passeren de grens met Vermont. De temperatuur is
Met een oppervlakte van 24.678 vierkante kilometer ligt de staat Vermont in het noordwestelijke gedeelte van New England. In het noorden grenst Vermont aan de Canadese provincie Quebec, in het oosten aan New Hampshire, in het zuiden Massachusetts en in het westen grenst de staat aan New York. Van noord naar zuid strekt de staat zich uit over een lengte van 255 km en van oost naar west is de afstand niet minder dan 137 km op het breedste punt. De staat heeft prachtige heuvels en dalen op haar grondgebied. Tot de belangrijkste gebieden behoren de Green Mountains. De staat heeft warme zomers en koude winters met veel sneeuwval. De melkproducten, veeteelt, appels en aardappelen zijn belangrijke bronnen van inkomsten voor de staat. Verder behoren toerisme, vervaardiging van computers en de productie van plastic en papier tot bronnen van inkomsten. inmiddels opgelopen tot zo’n 22 C. We picknicken bij de Quechee Gorge, dat is een kloof van 200 meter diep. Daarna brengen we een bezoek aan VIN’s. Dat is een roofvogel-opvangcentrum. Om 15.30 uur is een show, waarbij ze allerlei dingen vertellen. Na de show lopen we nog wat door het parkje, waarna we op weg gaan naar Woodstock. We checken in bij het Pond Ridge Motel. We hebben een grote luxe kamer, met een prachtig uitzicht over de tuin. Groot grasveld met vijver en bloesembomen. De tuin grenst aan de Quechee River en er staan wat Canadian Chairs (houten tuinstoelen). Totdat het begint te schemeren blijven we daar wat lummelen en gaan daarna eten bij Angkor Wat, een Aziatisch restaurantje. Terug op kamer douchen, reisverslag bijwerken en natuurlijk een wedstrijd van de Red Sox kijken.
Pagina 18
Dinsdag 3 juni
W
e hebben heel goed geslapen vannacht. Na een bakje koffie, gaan we in het dorp ontbijten. Het weer is minder vandaag, bewolkt en af en toe regent het. Toch is de route weer schitterend. We rijden in noordelijke richting door de bossen van de Green Mountains, we passeren kleine dorpjes met grote boerderijen. We maken een stop bij de Glenn Falls en in Waterbury gaan we naar Ben & Jerry’s. Daar maken we een rondleiding door de wereldberoemde ijsfabriek. Aan het einde van de tour mogen we een nieuw smaakje testen: Whirled Peach Icecream. Hierna gaan we naar Burlington, dat aan Lake Champlain ligt. Dit meer vormt de westgrens van Vermont met de staat New York. We checken in bij het Holiday Inn Hotel. Ze hebben hier een wasmachine en droger voor de gasten, dus draaien we een donkerbonte was. In de lobby van het hotel kunnen we gebruik maken van gratis intenet, dus checken we onze mail en sturen een update. Als de was klaar is rijden we naar het centrum van Burlington, waar je overal de eerste twee uur gratis mag parkeren. Vandaag is het jaarlijkse Jazzfestival begonnen, maar erg druk is het niet. Dat zal ook wel door het weer komen. We eten bij Stuffer en ‘s avonds relaxen op de kamer.
Pagina 19
woensdag 4 juni
O
m 10.00 uur worden we wakker, drinken koffie, lummelen wat en douchen. We willen nog wel een bakje koffie zetten, maar de koffie is op. Op de gang staat de poetskar, maar de poetsvrouw is nergens te zien, ik kan dus niet vragen of ik nog wat zakjes mag nemen. Dan zo maar. Als we onderhand uitgeleut zijn gaan we om 12.00 uur “ontbijten” bij Friendly’s tegenover ons hotel. Daarna gaan we boodschappen doen bij Hannafords: cola, pinda’s, bierfleskoelers en sladressing. Max heeft gevraagd of we voor hem Ranchdressing mee willen brengen. Het is maar goed dat hij ook aangegeven heeft welk merk, want er zijn wel 30 verschillende merken. Voor onszelf nemen we ook twee flessen Ceasar’s Dressing. We rijden naar Battery Park aan Lake Champlain, maar daar is niet veel te doen. Tegenover het politiestation staat een tot snackbar omgebouwde bus. Wat een rammelbak, maar waarschijn-
lijk goede klandizie van het politiekorps. Als we naar de pier rijden, komen we langs Firestation Nr.2 waar een aantal brandweertrucks buiten staan. Wat zijn die hier toch groot, zeker de ladderwagens. Paar fotookes gemaakt. Op de pier is ook niks te beleven, dus besluiten we na een bakje cappucino om naar het winkelcentrum te gaan. Daar sjokken we wat rond en kopen in de Red Sox winkel een tshirt en autoraamsticker. Ondanks dat het bewolkt is, is de temperatuur aardig, dus gaan we een terrasje pikken. Hier mag je wel roken op een terras, zolang er geen mensen zitten te eten. We zitten recht tegenover een podium waar zo te zien een optreden gaat plaats vinden. Helaas is het van die zenuwjazz. We gaan weer eten bij Stuffer en dan terug naar het hotel. We draaien de lichtbonte was, emailen, tas inpakken, reisverslag bijwerken en baseball kijken: Res Sox tegen Tampa Bay Rays.
Pagina 20
donderdag 5 juni
O
m 7.30 uur op, koffie zetten en ondertussen de resterende kleding inpakken. Ontbijten bij Friendly’s, waarna we om 10.00 uur vertrekken van Burlington naar Montreal (Canada). We rijden via de eilanden in Lake Champlain. Het is een hele mooie route. Bij een benzinestation cq. countrystore in het plaatsje North Hero stoppen we even omdat we Canada ganzen langs de weg zien. We parkeren naast het benzinestation en zien daar een prachtige brandweerwagen uit het jaar stillekes. Rond 11.45 uur komen we aan bij de Canadese grens. We hebben gehoord dat ze hier nog strenger controleren dan bij de douane als je de States binnenkomt. We laten ons paspoort zien en ondertussen vragen ze: wat we komen doen (Formule 1-weekend), hoe en waar we Canada weer gaan verlaten (met deze wagen en via deze grenspost), of we wapens, drugs of drank bij ons hebben (nee, nee en ja, 10 blikjes Budweiser), en of we meer dan US$10.000 bij hebben (echt niet). Ze wensen ons veel plezier en we mogen door. Alles bij elkaar, dus inclusief het wachten in de rij, hebben we er 15 min. over gedaan om de grens te passeren. Heel snel dus. In Canada wordt de snelheid aangegeven in kilometers, dus moeten we goed opletten dat we niet te hard rijden.
Binnen 50 min. rijden we Montreal binnen, waarbij we in de binnenstad maar één keer fout rijden, dus valt het allemaal mee. We vinden Hotel Jazz vrij gemakkelijk. We hebben een leuke kamer, waar we ons installeren voor de komende vier nachten. Het is prachtig weer, dus we gaan de straat op. We pinnen CD$500, kopen in het metrostation een 3-dagenpas en gaan lunchen bij Pub Magellan. Daarna lopen we naar Rue Crescent in ca. 45 min. Hier is het qua feestgebeuren allemaal te doen tijdens de F1. Het is er al best druk met F1-fans, maar er hangt een raar sfeertje, waar wij ons niet helemaal bij thuis voelen. We drinken wat en lopen weer helemaal terug, een taxi nemen heeft geen zin, vanwege de spitsdrukte. We stoppen op Rue St.Denis waar veel bars en restaurants zijn. We nemen plaats op het terras, waar we wat drinken en roken. Ook hier is dat geen probleem. We bestellen ieder een frietje Canada; friet met stoofvleessaus (zonder vlees) en gesmolten kaas. Best lekker. Als we terug naar ons hotel lopen, wat om de hoek ligt, halen we koffie bij Starbucks. Op de kamer gelummeld. We gaan op tijd naar bed, want morgen gaan we voor de eerste keer naar het circuit.
Pagina 21
vrijdag 6 juni
W
e staan om 7.30 uur op en ontbijten om 8.00 uur. Het is maar 5 min. lopen naar het dichtsbijzijnde metrostation waar we om 9.00 uur de metro nemen naar Parc Jean Drapeau. Dat is een eiland in de St. Lawrencerivier. Vandaar steek je de brug over naar Ille de Notre Dame (ook een eiland), waar het circuit op ligt. Onze tribune ligt aan de andere kant van het circuit, dus moeten we een stuk lopen. Dat is niet erg want het circuit ligt in een mooi aangelegd park. Het is 45 min. lopen, in totaal doen we er vanaf de stad tot op de tribune een uur over. Het weer is een beetje miezerig vandaag. We kopen koffie en gaan op zoek naar onze plaatsen. Die hebben we snel gevonden en we hebben heel goed zicht op de eerste bochtencombinatie na de start én op een groot videoscherm. In de achtergrond zien we de skyline van Downtown Montreal. We kijken de 1e vrije training, waarna we een t-shirt van dit raceweekend kopen. We eten pitakip en ’n jumbo hotdog. We besluiten om naar het Budweiserplein te lopen via het Casino. Er staat een liveband te spelen en het bier vloeit rijkelijk. Er zijn echt al veel Formule 1 fans aanwezig (waarbij de mannelijke fans vooral voor de Budgirls komen) en de sfeer is goed. Na wat biertjes lopen we door naar de “hairpin”, waar we tijdens de 2e vrije training langs de baan staan. Het is inmiddels wat
warmer en klam geworden. We gaan rond 15.00 uur terug naar de stad, waar we op Rue St.Denis een terrasje pikken. Bij een internetcafé schuin tegenover ons hotel gaan we mail checken en cappucino drinken. Daarna op de kamer wat uitgerust. We gaan eten bij Amir, een Libanees restaurant op de hoek van de straat. Marijn eet rijst met shoarma en ik rijst met garnalenspiezen. ‘s Avonds gelummeld op de kamer. Het Weerkanaal geeft aan dat het morgen 30º C. wordt, en misschien wel onweer. Wij verbazen ons daarover, vandaag was het hoogstens 20º C. Maar regen maakt al het racegebeuren wel interresant.
Pagina 22
Zaterdag 7 juni
W
e gaan pas tegen 9.30 uur naar het circuit, waarbij we gelijk merken dat het al een stuk drukker is dan gisteren. Warmer ook, het is nu al 25º C. Op de brug naar Ille de Notre Dame staat een hele rij voor de kaartcontrole. Het duurt dus wat langer om binnen te komen dan gisteren. Om 11.00 uur zitten we toch op onze tribune, waar we de 3e vrije training kijken. Het is inmiddels 27º C, dus gaan we ergens in de schaduw op het gras zitten. De kwalificatie is erg spannend met veel spins bij ons de voor de deur”. Hamilton is het snelste!! Het is heel druk op weg terug naar de metro en nog heter; 29º C. Het weerkanaal heeft dus gelijk gekregen. Het heeft alleen niet geonweerd. In de stad nemen we de me-
tro naar Vieux Montreal, de oude stad. We kopen een vlaggetje van Canada voor de rugzak en bezoeken de Baseliek Notre Dame. Daarna gaan we eten bij een Frans restaurant. Lekker buiten op het terras in de schaduw zitten smikkelen. Op ons gemak lopen we terug naar de metro. Er zijn allerlei straatartiesten kunstjes aan het vertonen op een plein. We blijven even kijken en genieten van de relaxte sfeer die hier hangt. Met de metro weer naar ons hotel. Douchen en afkoelen. Zo’n dagje circuit hakt er toch altijd behoorlijk in. We zijn te moe om naar Rue Crescent te gaan. Marijn beloofd om morgenavond mee te gaan stappen daar.
Pagina 23
zondag 8 juni
E
en hete dag op het circuit. We zijn er sneller dan gisteren. Totdat het raceprogramma begint gaan we nog even in de schaduw zitten, eten een hotdog en drinken een koude cola. Om 11.30 uur rijdersparade, 12.00 uur straaljagershow, 12.15 uur vlaggenparade, 12.30 uur pitstraat open, 12.45 pitstraat dicht en om 13.00 DE RACE VAN MONTREAL!! Het is een fantastisch spannende race met genoeg incidenten en een verrassende winnaar. Door een fout van Hamilton, hij ziet het rode licht aan het einde van de pitstraat niet en knalt daardoor op Raikkonen, vallen de koplopers uit. Daarna zijn er verschillende koplopers tijdens de race, waarbij Kubica het maximale eruit weet te slepen en als eerste Pool een Grand Prixoverwinning op zijn naam kan schrijven. Extra bijzonder maakt het, dat hij tijdens deze race vorig jaar een gigantische crash maakte. Nu dus het meest positieve resultaat voor hem. We mengen ons tussen de andere racefans die door de omheining kruipen en de baan op lopen. We zijn net te laat voor de prijsuitreiking. Maar dat maakt niet uit. We zijn al zo freet dat we er weer bijgeweest zijn. Weer een racebezoek dat we op ons lijstje bij kunnen schrijven. Om 16.00 uur zijn we terug in ons hotel, waar we echt even af moeten koelen. Op het nieuws verteld men dat er 319.000 racefans
aanwezig waren dit weekend. Na een verkoelende douche nemen we de metro naar Rue Crescent om ons in het feestgedruis te storten!! Wat blijkt.. het duurde maar tot gisterenavond. Raar, zondag hoort toch ook bij het raceweekend. Marijn is er niet rouwig om. Dan maar gaan eten. We nemen plaats op het terras van een Italiaans restaurant, dat heel toepasselijk Enzo’s heet. Terwijl we wachten op ons eten, komt dan de beloofde onweersbui en die is zo heftig dat binnen de kortste keren de straat blank staat. De luifels boven ons hoofd kunnen het water ook niet aan en we moeten dus wel binnen gaan zitten. Eenmaal aan een tafeltje gezeten, ziet Marijn het water langs de muur naar beneden sijpelen, zodat we ook daar niet kunnen blijven zitten. Uiteindelijk, aan een derde tafeltje zitten we droog en krijgen we ons eten. We kunnen er wel om lachen en het eten smaakt ons er niet minder om. Als we terug lopen naar het metrostation, zien we eindelijk een uitrukkende brandweerwagen met de sirenes volop aan. Eindelijk heb ik er een op de video. Rond 23.00 uur zijn we terug op onze kamer en gaan meteen slapen.
Pagina 24
Maandag 9 juni De staat New York grenst in het noorden aan de Canadese provincies Ontario en Quebec, in het oosten aan Vermont, Massachusetts, Connecticut en de Atlantische OCeaan, in het zuiden aan de staten New Jersey en Pennsylvania en in het westen aan Pennsylvania en de Canadese provincie Ontario. De staat heeft een oppervlakte van 128.402 vierkante kilometer en ongeveer 18 miljoen zielen bewonen de staat. Van noord naar zuid is de afstand 499 km en van oost naar west 518 km op het breedste punt. Vele onder ons denken dat New York City de hoofdstad van New York is maar niets is minder waar. De hoofdstad is namelijk Albany. Het is een bijzonder mooie staat met bossen, meren, heuvels, dalen en vlakten. Het land is zeer onregelmatig gevormd. Normaal gesproken wordt de staat in twee duidelijk te onderscheiden delen verdeeld. Het eerste is het gebied om New York City heen: de zogenaamde New York Metropolitan Area en het tweede deel is de rest van de staat wat wordt aangeduid als Upstate New York. Het overgrote deel van de inwoners van New York woont langs de Hudson River en de Mohawk River. De Adirondack Mountains liggen in het noordoosten van de staat en beslaan ongeveer een kwart van het grondgebied. Hier ligt ook het hoogste punt van de staat: Mount Marcy (1629 m). Deze bergen zijn voor het overgrote deel bebost. Het grootste deel van de staat wordt in beslag genomen door het Appalachian Plateau.
W
e vertrekken om 9.30 uur en zijn binnen een kwartier Montreal uit. Het is heel rustig op de weg. Een uurtje later staan we aan de Amerikaanse grensovergang en ook nu gaat het heel snel. Rond 11.00 uur rijden we in zuidwestelijke richting door de Adirondack Mountains. In Long Lake kopen we bij een benzinestation broodjes en sigaretten. Het is weer erg warm, zo’n 30 C. De route door de Adirondacks is prachtig; we rijden constant door bossen en we passeren veel meren: Saranac Lake, Tupper Lake, Blue Mountain Lake, Raquette Lake en de Fullton Chain Lakes. Onderweg zien we een otter en een hert met jong. We slapen vanavond in het Best Western Hotel in Old Forge. Rond 15.30 uur checken we in en kunnen mooi de tweede
helft van de wedstrijd NL – ITA zien. NL wint met 3-0. Rond 19.00 uur gaan we Chinees eten in het dorpje. Het smaakt goed. Het is inmiddels aan het schemeren en we gaan proberen naar het meer te rijden. Als het goed is komen de herten bij het meer drinken. We kunnen niet bij het meer komen, want er staan veel huizen met grote tuinen aan. Das jammer, maar geen ramp, want de herten lopen hier gewoon door het dorp. Ze komen uit de heuvels en lopen door de tuinen naar het meer. Alleen al in het dorp Old Forge zelf zien we 8 witstaartherten, waarvan 1 jong. Zo dichtbij, ongelofelijk. We rijden via de oostelijke weg om het meer heen naar het dorpje Inlet en via de westelijke weg terug naar Old Forge, en zien nog 4 hertjes. Dus 14 herten gezien vandaag.
Pagina 25
Dinsdag 10 juni
H
eel goed geslapen, om 7.30 uur op. Het ontbijt in het Best Western stelt niks voor, dus rijden we Old Forge in om bij Keye’s te ontbijten. Marijn gebakken eitjes en ik pannekoeken met appel en banaan. Daarna gooien we de tank weer vol en kopen een tree Budweiser. Om 9.00 uur gaan we weer op weg. We nemen nu een groot stuk snelweg, want anders is de afstand van vandaag, naar de Niagra Falls, niet te overbruggen. Het is prachtig weer: 23 C al. Na een uur in westelijk richting gereden te hebben is het al 30 C. We rijden nog 2½ uur door, waarbij we een flinke regenbui op ons dak krijgen en het koelt 10 graden af. Net voorbij Rochester stoppen we voor de lunch: salades en koffie. We pinnen US$ 200 en kopen een mini-schoolbus. Om 13.15 uur rijden we verder naar het westen, waarbij de temp. weer oploopt naar 30 C. Het is maar goed dat we airco hebben. Een uurtje later zijn we in Buffalo, waar het weer flink regent. Het is nu nog maar een klein stukje naar Niagra Falls. We kunnen ons hotel niet meteen vinden, maar komen langs het infocenter en gaan daar maar eens vragen hoe het zit. Ons hotel zit bij hun om de hoek, maar de hotelnaam is veranderd. Niet handig, dat hadden ze wel
eens kunnen laten weten. Maar goed, onze reservering klopt. Als we met de lift naar onze etage gaan, staat de gang vol dozen en werklui. Wat blijkt, het hele hotel wordt heringericht. Nieuwe eigenaar, naam en dus ook spullen. Etage 4 (smokingrooms) is helemaal nog niet klaar. Wij weer naar beneden. De receptionist was niet op de hoogte??? Het alternatief is een suite, maar dan non-smoking. Nou toe maar dan. Nou wat een joekel van een kamer. Je loopt er verloren. Niks voor ons, doe ons maar een gezellige kamer. Maar goed we hebben een bed en we zijn hier toch om de Falls te zien. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen, dus gaan we op pad. We besluiten om alleen de Amerikaanse kant van de watervallen te gaan bekijken: American Falls, Bridal Veil Falls en de Horseshoe Falls. Het is allemaal heel goed te zien vanaf mooie uitkijkpunten en het ligt in een mooi aangelegd park. We wandelen er zo’n twee uur rond. Om 18.30 uur gaan we eten bij de Red Couch Inn, waar we lekker buiten kunnen zitten. Marijn heeft zwaardvis en ik scallops. Rond 20.00 uur zijn we terug in het hotel, waar we Randall bellen, koffie drinken en het reisverslag bijwerken.
Pagina 26
Woensdag 11 juni De
O
staat Ohio m e e r,
grenst in het noorden aan de staat Michigan en het Erie in het oosten grenst de staat aan Pennsylvania, in het zuidoosten aan de staat West Virginia, in het zuiden aan Kentucky en in het westen aan de staat Indiana. De staat heeft een oppervlakte van 106.765 vierkante kilometer. De staat is betrekkelijk vlak maar glooiende heuvels zijn te vinden langs de Ohio rivier in het zuiden van de staat. Dit heuvellandschap strekt zich uit tot aan de ruige bergketens van West Virginia. Overigens is de Ohio rivier een van de belangrijkste waterwegen voor de handel. In de staat Illinois, bij de stad Cairo mondt de Ohio uit in de Mississippi rivier. Het hoogste punt van de staat is Campbell Hill met 473 meter hoogte. De staat kent warme zomers en strenge winters.
m 10.00 uur vertrekken we uit Niagra Falls. We gaan meteen de snelweg op richting Ohio. Het is in totoaal zo’n 3 uur rijden naar Randall die in Youngstown woont. We rijden de helft van de tijd langs Lake Erie (waarvan het water langs de Niagra Falls gaat). Rond de middag moeten we een tankstop maken en nuttigen we een bak koffie. Het is erg warm. Om 14.30 uur komen we bij Randall aan. Het is goed om hem te zien. Hij heeft zoveel spullen overal staan dat het lijkt of hij in een antiekwinkel woont. We kletsen er gelijk weer aardig op los, alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Hij geeft een rondleiding door zijn huis, alhoewel het meer
een rondleiding is langs al zijn uitgestalde bezienswaardigheden. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft het er staan. Hij heeft ook overal een verhaal bij. We krijgen een aardige indruk van al zijn verzamelingen. We zouden minstens twee weken moeten blijven om alles te kunnen zien. In zijn kelder heeft hij een sportsbar gemaakt. Waar ik persoonlijk van onder de indruk ben is de gesigneerde baseball van Micky Mantle, een baseball legende. Ik krijg van hem een Red Soxcap en een banner. We gaan eten bij West Fork Steakhouse, waar ze heerlijke steaks hebben. ‘s Avonds nog meer geouwehoert tot in de kleine uurtjes, onder het genot van bier en Amarula.
Pagina 27
donderdag 12 juni
W
e staan om 9.30 uur op. Drinken een koffie en ouwehoeren maar door tot we in de gaten krijgen dat het al 12.30 uur is en ontbijten geen zin meer heeft. We gaan lunchen bij Bob Evans. Grote stapel wafels met aardbeien en slagroom voor mij. Randall en Marijn nemen gebakken eieren. ‘s Middags gaan we naar een safariparkje net buiten Youngstown. Was best leuk: waterbuffels, bizon’s, kamelen, geiten, herten, zebra’s, lama’s, Elandantilope, Red Lechwe, struisvogel enz. Het is zo warm dat we bij Randall thuis gaan afkoelen. Ook organiseer ik vast de handbagage. Om 18.30 uur gaan we
naar visrestaurant Youngstown Crab Company. We ontmoeten daar de ouders van Randall. Wat een lieve mensen. Ook zij zijn echte kletskousen. Ze zijn heel benieuwd hoe we het tijdens onze reis door New England gehad hebben en ook de Afrikaverhalen van onze eerdere reizen vinden ze reuzespannend. Helaas blijven we te kort bij Randall om nog meer tijd met zijn ouders door te brengen. Maar als we ooit terug komen, dan moeten we bij hun op bezoek komen. De laatste avond bij Randall brengen we weer kletsend en drinkend door. We gaan rond 1.00 uur naar bed, want morgen moeten we op tijd opstaan.
Pagina 28
vrijdag 13 juni
W
e staan om 7.00 uur op, pakken onze laatste spullen in, drinken nog een bak koffie en moeten dan toch echt afscheid nemen. We hopen elkaar snel weer te zien in NL als Randall over komt. We nemen om 8.00 uur de snelweg naar Pittsburgh (Pennsylvania). Ook vandaag weer een mooie heuvelachtige route. We doen er maar 2 uur over om bij het vliegveld te komen, maar ergens bij het vliegveld missen we een afslag en komen aan de achterkant uit. We moeten de auto inleveren bij Avis en dat gebeurt in een grote parkeergarage tegenover de terminal. Bij het uitlezen van de barcode op de voorruit halen ze de huurgegevens op. We krijgen een uitdraai waarop staat dat we nog een dag extra huur moeten betalen. Dat klopt niet, dus ga ik naar de balie van Avis in de terminal om navraag te doen. We kunnen dat beter hier afhandelen dan thuis. Het duurt even voor ze het uitgezocht hebben, maar uiteindelijk hoeven we niets bij te betalen. Om 11.00 uur checken we in voor onze vlucht die via Atlanta gaat. We hebben nog genoeg tijd om te ontbijten en een peukje te doen. We vertrekken om 13.30 uur met Delta Airlines en komen om 15.15 uur in Atlanta. Wat een gigantisch vliegveld is dat. Er liggen zes terminals achter
elkaar en natuurlijk moeten wij ze allemaal door. Gelukkig loopt er een shuttletreintje. Terwijl we naar onze gate lopen kijk ik bij een sportsbar binnen. De aanwezigen zijn naar een voetbalwedstrijd aan het kijken. Ik loop even naar binnen en zie dat het NEDERLAND tegen FRANKRIJK is. Ze staan met 2 – 0 voor. Das leuk. Jammer dat ik er niet meer van kan zien. We moeten nu eenmaal op tijd naar de gate. De vlucht van Atlanta naar Düsseldorf vertrekt om 16.45 uur. We hebben weer plaats genoeg in het vliegtuig. We landen om 7.30 uur in Düsseldorf. Een uurtje later zijn we bij onze auto en rijden we naar huis. We hebben het ontzettend fijn gehad in de States. We hadden nogal wat vooroordelen t.o.v. dit land en haar bewoners. Gelukkig is er van die vooroordelen niet veel overeind gebleven. Dat kan natuurlijk liggen aan het feit dat de staten van New England weer heel anders zijn dan de rest van de States. Het is niet zo dat we nu helemaal Americaminded zijn geworden, maar we zullen er zeker nog eens terug gaan. Als ze dan bij Avis dan weer een Ford Explorer voor ons klaarzetten dan teken ik ervoor : )
Pagina 29