Reisverslag_Zimbabwe_Botswana

Zimbabwe Botswana Donderdag 23 September

&

Ons pap bracht ons naar Schiphol. Er waren geen file’s, dus waren we op tijd daar, rond 13.00 uur. We waren als eerste bij de incheckbalie waar iemand van Sawadee stond te wachten. We kregen van haar de tickets. Ze vroeg ons ook de papieren voor Nanke de reisbegeleidster mee te nemen. Het inchecken verliep vlotjes, dus konden we door de douane. We zouden om 15.30 uur vertrekken naar London Heathrow, dus hadden we nog wel even tijd om shag te kopen voor Marijn en cappucino te gaan drinken. Ik had ‘s morgens thuis een hoop broodjes gesmeerd, want in London zouden we zes uur moeten wachten. En aangezien London Heathrow nogal duur is en wij altijd wel honger hebben, konden we in ieder geval een hoop broodjes nuttigen. Op de schermen van de vertrektijden kwam te staan dat onze vlucht een uur vertraging had. Dat vonden wij niet erg, dan maar wat langer wachten op Schiphol.

Bij Holland Casino gaan zitten. Daar hebben ze makkelijke stoelen en mag je roken. Een biertje en een sinas later liepen we naar de gate, waar bleek dat we nóg een uur vertraging hadden.

Dan maar naar het tijdschriftenwinkeltje, waar we twee tijdschriften kochten. Weer wat gaan drinken. Terug bij de gate zagen we dat we om 18.00 uur zouden vertrekken. Maar weer even wachten.

Bagage in de regen

Inmiddels al 2 1/2 uur vertraging. Voor ons maakte dat niks uit, nu hoefden we in London nog maar 3 1/2 uur te wachten. Om 18.30 uur zaten we in het toestel van British Midlands, we moesten nog even wachten op twee mensen die de gate niet konden vinden of zoiets. Om 19.00 uur meldde de steward dat er één stuk bagage te veel was op het aantal passagiers. Dat moest eerst uitgezocht worden, want als ze de bagage niet konden koppelen aan een passagier, dan zou er wel eens iets mis kunnen zijn. Dus voor onze eigen veiligheid wilden ze dat toch uitgezocht hebben. Natuurlijk, wij zitten er nou toch, wij wachten nog wel even. Om 20.00 uur kwamen ze met het verzoek om allemaal via de achterkant het vliegtuig uit te lopen, ieder zijn eigen bagage aanwijzen en via de voorkant er weer in. Alle tassen werden links langs het vlieg-

Vertrek

tuig neer gezet (in de regen). Alle mensen eruit, aanwijzen en weer erin. Het was binnen 15 minuten gebeurt. Wat bleek: er was niet 1 tas teveel, er was een fout op de computerprint. Nou ja zeg! Pas om 21.00 uur reden we weg van de pier en taxiden we naar de baan om te vertrekken. Maar om dat het niet onze vertrektijd was, moest de piloot wachten op een “gaatje”. Gelukkig viel dat mee, dus om 21.10 vlogen we. Het is maar 1 uur vliegen naar London, dus zouden we om 21.10 uur ook aankomen, maar zouden we dan onze vlucht naar Johannesburg wel halen??? Als BMI iets laat weten aan South African Airways, dan kunnen de mensen van onze groep in ieder geval mee, onze bagage sturen ze dan maar na. Aangekomen op LHR moesten we wachten op een plek aan een pier. Ik zag twee toestellen van SAA staan aan de linkse kant van de pier. Wij parkeerden na 10 minuten aan de rechterkant. Terwijl onze piloot de motoren afzette, zag ik een staart van SAA wegrijden. Ik zeg tegen Marijn: “daar gaat ons vliegtuig”. Toen we onderhand uit het vliegtuig waren, haastten we ons via de transferlounge naar gate 30. We renden de longen uit ons lijf, maar natuurlijk waren we te laat.

Er zat zelfs geen personeel van SAA meer. Raar, ze moesten toch minstens 15 mensen gemist hebben. Zouden ze dan niet even wachten?!

Wij weer terug gelopen naar de transferlounge.

Ook daar zat niemand van SAA. Iemand van Air France adviseerde ons om helemaal uit de aankomsthal te gaan en dan in de vertrekhal naar de balie van BMI te gaan. Het was immers hun schuld dat we de aansluiting gemist hadden.

Ze hadden maar één telefoontje hoeven te plegen naar SAA en dan hadden we gewoon mee gekund. De juffrouw aan de balie van BMI kon op dat moment ook niks meer doen, dus zorgde ze voor een hotelovernachting met ontbijt en busvervoer naar het hotel.

Pizza’s en bier

We zouden de dag erop terug moeten komen om te kijken wat ze voor ons konden doen. Onze bagage zou in opslag gaan op LHR. Het hotel was maar twee km. rijden van het vliegveld. We stopten voor het Crowne Plaza Hotel. Een 4-sterren hotel!! Wow, dat hadden we niet verwacht. We waren al blij dat we niet op het vliegveld hoefden te blijven. Aan de balie vroegen ze ons of we al gegeten hadden, waar we ontkennend op moesten antwoorden.

Aangezien de keuken al dicht was (logisch het was al 23.15 uur) stelden ze voor om pizza’s te bestellen. Een biertje konden we nog wel in de hotelbar krijgen. Even naar de kamer om de

Donderdag 23 September handbagage weg te zetten en wat op te frissen.

Om 00.30 uur kwamen we weer bij elkaar in de lobby. We zaten in een grote kring in heerlijke stoelen. De biertjes werden besteld en ik stelde voor om de pizza’s en de drank met onze creditcard te betalen, aangezien niemand veel Engelse Ponden bij had. Iedereen zou mij dan in US$ terugbetalen. Normaal wordt er op de plaats van bestemming een voorstelrondje gedaan, zodat je wat over jezelf kunt vertellen, maar door de omstandigheden waren we al een hechte groep voordat we elkaars namen kenden. Maaike had op het vliegveld aan de

Vertrek

BMI balie al geroepen: “Och dit is goed voor de teambuilding!!

Ondanks dat iedereen bekaf was en toch wel benieuwd naar de afloop (zouden we de reis überhaupt nog wel kunnen maken), was het gelijk heel gezellig. Maar om 2.30 uur gingen we toch maar slapen. God weet wat voor dag het morgen wordt. Marijn en ik hadden geen toiletspullen bij, dus tanden poetsen konden we niet. Dan zo maar tussen de lakens. Door het fijne bed in de luxe kamer waren we zo vertrokken.

Vrijdag 24 September Om 9.00 uur kregen we een wake-up call, ik ging even douchen. Ondanks dat we geen schone kleren hebben of een tandenborstel, voelde ik me toch een beetje opgefrist. Rond 9.30 uur zijn we gaan ontbijten. Het was een errug goed buffet. Ondertussen werden er door Jantien en Yvonne verschillende telefoontjes gepleegd naar Sawadee, BMI en SAA. Rond 11.30 uur zijn we met de shuttlebus weer naar LHR gegaan.

Amigo Schumacher

Bij de balie van BMI wederom zo’n 2 uur rondgehangen. De vlucht van SAA naar Johannesburg van deze avond zit al vol. Misschien dat we via Milaan kunnen. Sawadee zei dat we dat niet moesten doen, omdat we dat nooit zouden halen. We hadden maar 3 uur overstaptijd en in die tijd moesten we van vliegveld Linata naar Malpensa. Hoe we van het ene naar het andere vliegveld komen zien we wel, met taxis, met de

Vertrek bus of metro, het enige dat we weten is dat we helemaal om Milaan heen moeten, midden in de spits. We besloten met de groep om het toch te proberen. De vlucht van LHR naar LIN was om 17.30 uur met British Airways. Onze bagage zou rechtstreeks van LHR naar JNB gaan met SAA, zodat we die niet op hoefden te wachten in LIN en we dus meteen op weg konden naar MAL. Om 18.30 uur kwamen we aan en in het luchthavengebouwtje stond al een vrouwtje op ons te wachten. Ze riep: “Johannesburg?”. En wij: Jaaaaa!! Als iemand ons hier kan helpen, dan zouden we het misschien halen.

En dat gebeurde dus ook, ze regelde een gratis shuttlebus naar Malpensa. Die vertrok om 19.15 uur. De chauffeur die geen Engels sprak, zei dat we het wel zouden halen. Ik probeerde zijn ego te strelen door hem “Amigo Schumacher” te noemen. Maar natuurlijk kwamen we in een giga file terecht. Het wordt nu echt “Murphys Law”. Maar we haalden het toch en om 20.30 uur waren we op Malpensa. Even inchecken, ze hadden alles al klaar liggen. Ons maakt het niet meer uit of we nu wel of niet bij elkaar kunnen zitten, als we maar mee kunnen, alle 15!!

EINDELIJK zaten we in een vliegtuig dat naar JNB vloog.

Alles zou nu goed komen. We kregen heerlijk eten en ik keek nog de film Garfield. Rond 00.30 uur ging ik slapen.

Zaterdag 25 September Ik sliep tot een uur of 5.00, keek de helft van Shrek 2, ondertussen een heerlijk ontbijtje en rond 7.30 uur landden we in JNB. Ik zat bij het raam en had dus een goed uitzicht over de stad: de luxe buitenwijken, de krottenwijken en de skyline van het centrum. Op de luchthaven moesten we natuurlijk even laten weten dat onze bagage uit London zou komen. De dame van SAA zei dat we een uur na aankomst van de vlucht uit LHR even terug moesten komen, dan zou ze ons weten te vertellen of onze bagage er bij zou zijn.

Bagage- en visumperikelen

De vlucht van 9.00 uur naar Vic Falls zat vol, dus moesten we wachten tot die van 14.00 uur. We aten wat, rookten, dronken, liepen wat rond, probeerden te internetten, maar het was allemaal erg duur. Onze bagage stond toch nog op LHR. Die komt misschien morgen. De vlucht naar Vic Falls ging op tijd en tijdens de landing zag ik bavianen op het gras naast de landingsbaan zitten. Eindelijk waren we op de plaats van bestemming, toch duurde het nog een uur voordat we door de douane waren. We moesten weer het overbekende inreisbriefje invullen voor een double-entryvisum. We werden naar de rechtse rij gestuurd, toen weer naar de linkse en eindigde toch bij de rechtse. Er was nl. maar 1 stempel (waar double-entry opstaat) voor de twee tafels waar ze de visa afhandelden!!??

Victoria Falls

Nanke, de reisleidster, stond ons al op te wachten en was erg blij dat we er nu waren. We moesten nog wel even naar een balie om aan te geven hoe onze bagage er uit ziet. Toen met de bus naar het hotel. In de bus kregen we allemaal een presentje van Nanke. Een welkomstbriefje met daaraan vastgemaakt een hanger van zeepsteen. Het is een afbeelding van Njaminjami de riviergod. We vonden het allemaal een heel erg leuke attentie. Op weg naar het hotel werden we al getrakteerd op vier olifanten langs de weg.

Het Sprayview Hotel is leuk, de kamers met airco okay. Eerst even douchen, toen bij het zwembad een biertje drinken en info gekregen over de activiteiten rondom Vic Falls. Ik ga een halve dag raften op de Zambezi River in de chickenboat (niet zelf peddelen, maar wel dezelfde rapids).

Samen gaan we ’s middags wandelen naar de Victoria Watervallen zelf, ’s avonds een Sunsetcruise en maandag een helicoptervlucht over de Falls. Sawadee bood ons een welkomstdiner aan.

We zaten lekker buiten onder het afdak. We aten rumpsteak met knoflooksaus. Er kwam een groepje zangers/dansers een optreden doen voor een andere groep, dus hadden wij mooi achtergrondgezang. Na het eten deed Nanke haar introductiepraatje, kochten we nog wat flessen water en gingen we rond 22.00 uur slapen.

Zondag 26 September

Victoria Falls

Als een blok in de verkeerde houding in slaap gevallen, dus toen ik om 5 uur wakker werd voelde ik het al, het zat weer niet goed in mijn rug.

Nog anderhalf uur liggen prakezeren wat te doen en toen om 6.30 uur de wakeupcall kwam, besloot ik om toch maar niet te gaan raften. Ik moet verstandig zijn en het raften voor jammer opschrijven. Ik ging doorgeven aan Shearwater (de activiteitenorganisatie) dat ik wilde annuleren en ik zou mijn geld terug krijgen. Ontbeten met de rafters en ons reisverslag bijgewerkt. Nog een tijdje zitten kletsen met Nanke. Nadat Marijn ook wat gegeten had, zijn we met Jantien en Annie naar de watervallen gelopen. Bij de ingang water gekocht, want het was al behoorlijk warm en dan moet je gewoon genoeg water bij hebben. We liepen eerst naar de meest zuidelijke kant van de watervallen. Je hoort ze al een tijdje en je ziet het opspattende water, maar de kloof met de watervallen zie je dan nog niet. Een pad loopt kronkelend langs de kloof, zodat je steeds opnieuw verrast wordt door het uitzicht. Onze eerste blik op de 110 meter hoge watervallen, liet onze monden openvallen. Prachtig!!

We liepen het hele pad

af en maakten verschillende foto’s, gelukkig is het nu niet het natte seizoen, anders hadden we geen foto’s kunnen maken. De nevel die over de kloof waait is dan zo hevig dat je eigenlijk niks ziet, je een regenjas aan moet en je camera niet eens voor de dag durft te halen. Bij Danger Point, waar geen hekjes staan om je voor een grote smak te behoeden, lieten we Jantien een mooie foto maken van ons tweetjes. Daarna zijn we tot aan de bungyjumpbrug gelopen en weer terug door het parkje, waar we heel mooie vogeltjes zagen. Eenmaal buiten het hek, werden we overspoelt door souvenirverkopers, gelukkig kwam er net een bus toeristen aan en renden ze daar naar toe. Terug in het dorp hadden we het zo warm en hadden we zo’n honger gekregen, dat we direct naar een restaurantje liepen.

Marijn en ik bestelden ieder een dikke hamburger met cola. Langzaam werden we weer een bietje mens. We liepen terug naar ons hotel en hadden ‘t inmiddels weer zo warm dat we even op onze kamer gingen relaxen en uitzweten.

Onze kleren legden we op de airco, zodat ze een beetje droog geblazen werden. We hadden immers nog steeds geen schone kleren. Tandenborstels hadden we van SAA gekregen.

Sunset Cruise

Rond 16.00 uur gingen we de Sunsetcruise doen met Corry en Bert, heel rustig over het water van de bovenloop van de Zambezi River. Aan dek waren allemaal zitjes gemaakt. De drank en de snacks waren inclusief.

We zagen ons eerste nijlpaard en verschillende vogels, de zonsondergang was prachtig. Na de boottocht die zo’n 2 en een half uur duurde werden we afgezet bij het Kingdom Hotel, waar de rest van de groep ook zou zijn om de video van de rafters te bekijken. Heel leuk, maar toch een traantje weggepinkt, want ik had het ook zo graag gedaan. Inmiddels was wel alle bagage, behalve onze kanozak met kampeerspullen aangekomen. Misschien morgen?! Met de hele groep gaan eten bij Mama Africa, Marijn en ik aten de wildschotel: krokodil en impala. Rond 21.00 waren we terug in ons hotel. In onze rugzak was alles okay, eindelijk schone kleren aan, de teva’s en mijn zalfjes (die doe ik de volgende keer toch maar in mijn handbagage).

Om 23.00 uur gaan slapen.

Maandag 27 September Vandaag iets echt spannends gedaan.

We hebben weer eens een nieuwe manier van vliegen uitgeprobeerd.

We hebben namelijk met een helicopter gevlogen. Na het ontbijt werden we opgehaald en samen met Bert en Corrie om 9.00 uur naar het helicopterveldje gebracht. We zouden om 9.30 uur een vlucht maken van ongeveer een kwartier over de Vic Falls. Maar het waaide zo hard dat het een uur uitgesteld werd. Om 10.30 uur gingen we dan toch. Marijn zat voorin en ik zat samen met Corrie en Bert achterin. We waren opgewonden als kleine kinderen, zo spannend vonden we het. Voor we er erg in hadden waren we al in de lucht, zo geleidelijk ging het. Met het lawaai viel het erg mee, we konden de raampjes open laten staan. Dat was wel zo makkelijk voor het filmen en foto’s maken. We hadden prachtig uitzicht, want er was rondom glas, ook aan de onderkant. Het uitzicht over de Vic Falls was natuurlijk prachtig, de zon scheen volop, dus zagen we verschillende regenbogen. We vlogen drie rondjes, links en rechtsom. De kloof waar de rafters doorheen gaan, zagen we ook heel goed.

Via de bovenloop van de Zambezi en daarna boven de oever terug richting het helicopterveldje. We zagen nog een flinke kudde olifanten.

Wauw, wat een geweldige ervaring. Ontzettend kicken. Zo kwamen we ook allevier uit de helicopter. Jammer dat het al weer voorbij was, maar voor ons gevoel had het langer geduurt dan een kwartier. Waarschijnlijk omdat we het zo leuk vonden. Terug in het hotel onze rugzak gepakt, afgegeven bij de bus en met een taxi naar het dorp gegaan. Voor Rik kochten we een t-shirtje

Victoria Falls

met apen en voor Marijn een gekko, gemaakt van ijzerdraad en kraaltjes. Bij Wimpy aten we nog een paar lekkere hamburgers. Rond 13.30 uur moesten we verzamelen bij de bank, daar zou de bus op ons wachten. Nanke en Cham stonden al op iedereen te wachten. Nanke had goed nieuws, onze rode kanozak was inmiddels ook gearriveerd, dus was onze bagage ook compleet.

Tegen 14.00 uur vertrokken we naar de grens met Botswana, zo’n 50 km van Vic Falls.

Geheim vakje

In de bus legde Nanke uit dat we geen Zimbabwaanse Dollars uit mochten voeren, maar omdat iedereen nog met een hoop van die Zim Dollars zat en we die over een paar dagen toch weer nodig hebben, verstopten we ze in een geheim vakje in de bus. Na het gebruikelijke invullen van de immigratiebriefjes, verliep de grenscontrole erg vlot. Binnen een half uur reden we Botswana binnen. Kasane lag nog zo’n 20 km. verder, dus daar waren we ook al snel. Daar wisselden we US Dollars voor Botswana Pula. Ook deden we boodschappen bij de Spar. Bij Kasana ligt het Chobe National Park, dus daar waren we ook al vlot. We gingen kamperen bij de Chobe Safari Lodge. Sawadee heeft hier eigen tenten. Nanke haalde ze op bij de receptie en eenmaal op de campsite aangekomen, was iedereen al gauw bezig met tentjes opzetten. Daarna zijn we wat gaan drinken bij de bar aan de Chobe River met prachtig uitzicht. Om 20.00 uur gingen we eten bij de lodge. Het buffet was zeer uitgebreid en erg lekker. Rond 23.00 uur zijn we gaan slapen.

Dinsdag 28 September Chobe National Park Ik had niet zo goed geslapen, maar dat zal wel weer het wennen aan het matje zijn. Het ontbijt in de lodge was ook goed verzorgd. Om 9.00 uur vertrokken we voor een drie uur durende bootcruise op de Chobe River. We hadden de boot voor onze groep alleen, dus konden we lekker rondlopen boven danwel beneden. Het weer was niet geweldig, want het was nogal bewolkt.

Maar we zagen wel heel veel dieren: nijlpaard, krokodil, watervaraan, baviaan, whitefronted bee-eater (bijeneter), giant kingďŹ sher (ijsvogel), visarend, red lechwe, african jacana, yellow-billed stork (geelbek ooievaar), heilige ibis, grote witte reiger, gewone ijsvogel, blacksmith plova (?), guinee fowl (hoen), verved monkey (meerkat), grote olifant, mannetjesolifant, kleine olifant, vrouwtjesolifant, jonge mannetjesolifant, olifanten in het water spelend, het water overstekend, grazend op de oever, drinkend, spelend, met modder gooiend enz. enz. Dit alles konden we van zeer korte afstand bekijken.

Vooral de vechtende nijlpaarden en de olifanten maakten grote indruk op iedereen. Het was dan ook jammer dat het alweer voorbij was, de tijd was omgevlogen.

We gingen lunchen op het grasveld bij de tenten, broodjes en sap. Daarna gingen we onze spullen reorganiseren voor de trip naar de Okavango Delta, want we mogen in de Cesna’s die ons de delta in vliegen maar 10 kg.

per man meenemen. Aangezien de zon inmiddels was gaan schijnen, hadden we het behoorlijk warm gekregen in ons tentje, dus na het inpakken, zijn we lekker gaan douchen en daarna natuurlijk naar de bar aan de rivier. Daar gezellig zitten kletsen en ondertussen de batterijen opgeladen van de video en de fotocamera.

Game-drive

Om 15.30 hadden we een gamedrive door het Chobe National Park, weer erg veel olifanten gezien, zelfs een leeuw, maar dan van heel ver weg. Het duurde tot 18.30 uur. Terug in de lodge zijn we meteen gaan eten bij het zwembad, ook nu een overheerlijk buffet. We hebben gezellig na zitten kletsen en K4: Maaike, Minke, Monique en Wendy introduceerde het vragenrondje.

Iemand stelde een vraag, waar dan de rest antwoord op moest geven.

Er werden nogal vreemde vragen gesteld. Maar de meesten deden wel mee.

Rond 24.00 uur gingen we slapen.

Woensdag 29 September Okavango Delta Vandaag zou een lange reisdag worden. Vanwege het feit dat wij één dag later aan onze reis waren begonnen, moesten we ergens een dag inhalen. om de De hele groep koos ervoor, overnachting bij de Mkadigadi zoutpannen te laten vervallen en in één dag door te reizen naar Maun. Daarom moesten we vandaag vroeg op. Om 5.00 uur kwam Nanke iedereen wakker maken. Vlug even wat water in onze gezichten gekwakt, tanden gepoetst en tentje afbreken in het donker. Bij het eerste licht, om 6.00 uur vertrokken we, dus dat hadden we mooi voor elkaar in een uurtje. Om 8.00 uur gestopt om broodjes te eten, te roken en te plasen. Het is alweer lekker warm, want het zonnetje schijnt volop. Het landschap was niet echt interressant, maar de meesten lagen toch te slapen, dus misten we niks.

Om 14.00 uur waren we al in Maun.

Deze tweede grootste stad van Botswana ligt net ten zuiden van de Okavango Delta. Van hieruit worden alle trips geregeld.

Vliegen over de Okavango

De bus stopte bij het vliegveld, zodat Nanke een paar Cesna’s kon gaan regelen voor de groep.

Na een half uur had Nanke het geregeld. Per Cesna 4 personen. We liepen met onze spullen het gebouw in en andere kant er weer uit, zo de luchthaven op naar de Cesna’s. Er stonden er wel 50. Niks inchecken, niks bagagecontrole enz.

Gewoon rechtstreeks naar het ons toegewezen vliegtuigje. Bagage onderin gepropt en wijzelf bovenin gepropt. Even wat uitleg gehad van de piloot over de veiligheid en daar gingen we. Een stukje rijden naar de landingsbaan en huppekee de lucht in. Gaaaaaaaaf!

We vertrokken om 14.45 uur voor een vluchtje

van 20 minuten.

Meteen toen we op hoogte waren (wat natuurlijk helemaal niet zo hoog is), draaiden we naar links richting de Okavango Delta. Geleidelijk aan zagen we het steeds groener worden, maar dieren zagen we nog niet. Wel heel veel paadjes door het moeras, die alleen door dieren gemaakt konden zijn, want er wonen geen mensen en wegen zijn er niet. Om 15.05 uur landden we op de zandpad die als landingsbaan diende van Gunn’s Camp. Dit kamp ligt op een eilandje dat nooit over stroomt als de delta weer volloopt met water. We moesten even wachten tot de andere vliegtuigjes ook binnen waren en gingen daarna te voet naar de campsite. Het was ongeveer 15 minuten lopen.

De campsite is heel mooi.

Veel bomen dus genoeg schaduw.

Tina en haar man beheren Gunn’s Camp en zij legde ons uit hoe het allemaal werkte in het kamp. We kunnen onze drank zelf pakken en dat moeten we dan aanvinken op een lijst. Aan het einde van ons verblijf kunnen we het in één keer afrekenen. Als het eten klaar is dan slaan ze op de tamtam, dan kan iedereen naar het ’restaurant’ komen. Ze vertelde ook, dat waar wij onze tenten op moesten zetten, we een paadje vrij moesten houden voor de olifanten!!

Die kwamen daar wel eens langs, dus die raad namen we graag ter harte.

Nadat we onze tenten opgezet hadden, gingen we wat drinken. Ze hadden aan de rand van het eiland een groot verhoogd terras gemaakt. Als je de trap opliep kon je links naar het barretje, dat in een nagemaakt grotje was. Alle soorten fris en sterke drank waren er te krijgen. Op de grond lag gewoon zand. Errug leuk. Ging je bovenaan de trap rechts dan kwam je op het terras. Daar hadden ze allemaal zitjes gemaakt en er stond ook een grote houten tafel met banken. In het midden van de tafel was een gat gemaakt met

Woensdag 29 September Okavango Delta een buis naar beneden. Hier moesten we onze lege blikjes ingooien. Hierover later meer.

Het terras was half boven het water gemaakt en we hadden er een prachtig uitzicht over de omgeving. We zagen al een stel impala’s voorbij rennen. De wc was ook in een grotje gemaakt onder aan de trap. Als je erop ging moest je een kettinkje voor de “deur” spannen, zodat anderen konden zien dat hij bezet was.

Nadat we wat gedronken hadden gingen we douchen.

Nou de douchefaciliteiten waren helemaal prachtig. In een ommuurde cirkel hadden ze allemaal keramieken wasbakken langs de kant. Elke wasbak was versierd met verschillende dieren. In het midden waren de douches, die je ook weer “afsloot” met een kettinkje. Het water was lekker warm, maar

ook erg roestig. Dus toen ik mijzelf af droogde werd mijn handdoek zo bruin, dat ik dacht dat ik me niet goed gewassen had, dus weer terug onder de douche, maar daarna was het nog het zelfde.

Pas toen ik Michael hoorde zeggen dat dat bij hem ook was, had ik pas door dat het aan het water lag. Maar goed, we waren toch weer fris gewassen.

Maar weer lekker wat gaan drinken aan de bar.

Om 19.00 uur hoorden we de tamtam.

Het eten was klaar. Dus we togen naar het “restaurant”. Ze hadden de tafel buiten gedekt en het zag er heel mooi uit. Het eten was ook erg lekker. Jammer dat er zoveel vliegjes op de lampen afkwamen, maar ja, zo hadden we wel extra vlees. Nog even bij het kampvuur gezeten en rond 22.00 uur gaan slapen, want morgen moeten we weer vroeg op.

Donderdag 30 September Okavango Delta Weer niet zo bijzonder geslapen, dus was ik eigenlijk wel blij dat het 6.00 uur werd. Zo laat moesten we namelijk opstaan. Vandaag was Bert jarig, dus feliciteerde niemand hem, want hij wilde het niet vieren. Hij dacht zeker dat wij ons daaraan zouden houden. Tijdens het ontbijt om 6.30 uur kreeg hij van Nanke een hoofdtooi, gemaakt van een flightbag en verband. Hierin hadden ze veren gestoken. Bert vond het toch wel leuk en hij heeft de hele mokorotocht de tooi opgehouden. Om 7.00 uur stapten we per twee in een mokoro. Ik moest wel even wennen aan het gevoel, maar toen ik eenmaal lekker zat, vond ik het allemaal prima. We werden heerlijk rustig door hele smalle watergeultjes in het riet gepoled.

Het duurde maar een half uurtje, want toen waren we alweer bij een ander eilandje waar we een gamewalk gingen maken.

De groep moest zich opsplitsen in twee groepjes, dat moet voor de veiligheid. Een klein groepje is nou eenmaal beter te overzien dan een grote. We kregen van de gids wat veiligheidsinstructies. Hoe en wat te doen bij het verschillende wild dat we tegen zouden kunnen komen.

Erg belangrijk, want je weet maar nooit. We zagen veel vogels, red lechwes, een olifant en als klap op de vuurpijl zagen we drie Afrikaanse wilde honden. Héél bijzonder. Helaas waren ze te ver weg om er foto’s van te maken. Na de gamewalk weer met de mokoro terug naar het kamp. Het was inmiddels erg warm geworden, dus gingen we maar wat drinken aan de bar. Na de lunch, die bestond uit heerlijk frisse salades enz. ging ik even in het zwembadje afkoelen en daarna even slapen op het terras. Ik had daar lekker mijn matje neergelegd en lag heerlijk in

de schaduw te maffen. Op een gegeven moment was er een hoop commotie, er was een grote olifantenbull een eindje verderop door de omheining van het kamp gebroken en sjokte op zijn gemak door het water en het riet. Om 15.30 uur gingen we weer een mokorotochtje maken en ongeveer een uurtje wandelen. Helaas zagen we deze keer niet meer dan wat aapjes.

Bert’s verjaardagsfeestje

Eenmaal terug in het kamp, gedoucht en ons opgemaakt voor Bert’s verjaardagsfeestje.

Maaike gelde mijn haar, vol- gens haar was het helemaal te gek, zelf vond ik het allemaal maar vreemd, maar goed het zal allemaal wel.

We aten weer overheerlijk buiten en de staf van Gunn’s Camp had een mooie taart gemaakt voor Bert.

Met kaarsjes, waarvan er natuurlijk één bijzat die hij niet uit kon blazen. Inmiddels was Bert toch ook wel in de stemming gekomen om zijn verjaardag te vieren, dus aan de bar (barretje) wat borreltjes besteld.

De meesten bleven buiten zitten, maar met een paar man gingen we aan de bar hangen, waar Rasta ons hielp met de verschillende shotjes. Eén daarvan was de Vulcano, dit is rum met amarula en nog iets en als je het bij elkaar giet, dan golft het alsof er een vulkaanuitbarsting plaats vindt. Ik vond het drankje een bietje te heftig, dus de rest van de avond alleen maar shotjes amarula gedronken naast de gewone biertjes.

Het werd steeds gezelliger en luidruchtiger in het de grotbar. We deden zuipspelletjes en limbodansen en nog meer van die ongein. Op een gegeven moment, toen de meesten al naar de

Donderdag 30 September Okavango Delta tent waren, hebben we nog even onze geweldige zangtalenten laten horen. De amarula zorgde voor de meest creatieve tekstveranderingen, zoals “daar in dat kleine café in de delta” en nog meer van die ongein.

Om 24.00 uur vond Marijn het tijd dat ik mee ging slapen, dus we probeerden zo zachtjes mo-

gelijk te doen. Maar ja, hoe zachter je probeert te doen, hoe minder goed dat lukt. Zeker als je met ongeveer 15 amarula’s op en een zaklampje je weg naar de tent moet vinden over een bospad. Affijn, we hebben een hoop lol gehad en Bert heeft zeker een onvergetelijke verjaardag gehad.

Vrijdag 1 Oktober Weer om 6.00 uur op, deze keer had ik erg goed geslapen, maar dat was ook niet zo gek na al die amarula’s. Even wat opgefrist en gaan ontbijten.

Om 7.00 uur lagen de mokoro’s al weer klaar, voor een tocht van zo’n anderhalf uur. Deze

keer niet allemaal wandelen, maar lekker in de mokoro de roes uitzitten. We gingen langs een hippopool, dat is een dieper gedeelte in de Okavango Delta, waar de nijlpaarden vaak rondhangen. Met de mokoro’s gingen we dwars door het riet en gingen aan de rand van de geul liggen, zo konden we de nijlpaarden goed bekijken zonder gevaar te lopen dat ze ons zouden aanvallen. Maar de nijlpaarden bleven de meeste tijd onder water, dus zagen we niet veel.

Op bezoek bij de polers

We hadden de polers gevraagd waar zij woonden en ze vertelden ons dat ze op een eilandje vlakbij Gunn’s Camp woonden. Op hun vraag of wij hun dorpje wilden bezoeken, antwoorden wij allemaal ja natuurlijk. Het was erg leuk om daar te zijn. Nu zagen we ook waarom wij onze frisdrankblikjes in de tafelkoker moesten gooien.

Om de zoveel tijd, haalt iemand van het dorpje ze op en de blikjes worden gebruikt voor het bouwen van hun huisjes. Voorheen gebruikten ze alleen leem, maar nu verstevigen ze de muren door er de blikjes in te verwerken. Heel inventief. Natuurlijk verkochten ze wat zelfgemaakte spullen. Wij kochten een houten nijlpaard en een kunstig gevlochten mandje. Nadat we wat rondgelopen hadden en foto’s hadden gemaakt

Okavango Delta stapten we weer in de mokoro’s voor ons laatste tochtje terug naar ons kamp. We gaven de polers allemaal een fooi en bedankten ze hartelijk voor de fijne tijd. We gingen onze spullen inpakken en de tenten afbreken, even wat opfrissen en lunchen. We zouden op drie verschillende tijden vertrekken. Deze keer was het niet mogelijk om met vier Cesna’s tegelijk te gaan. Nanke, Michael, René en Yvonne gingen met de eerste, zodat Nanke het een en ander kon regelen. In de tweede groep gingen acht man en Marijn en ik gingen in het laatste vliegtuigje. De Cesna’s die ons kwamen halen moesten eerst leeg gehaald worden. Elke vlucht de delta in wordt gebruikt om boodschappen mee te laten brengen. Er zijn geen wegen en met een mokoro duurt het twee dagen voor je in Maun bent. Dus als ze toeristen komen ophalen, kunnen ze een hoop eten en drinken mee invliegen. Op ons vluchtje terug zagen we wel een hoop dieren: olifanten, zebra’s, buffels en giraffen. Supergaaf!!

Om 17.00 uur waren we in Maun.

Cham stond al met de bus op ons te wachten.

We reden meteen door naar Audi Camp, een heel mooie camping met een prachtige bar en restaurant. Eerst gingen we een biertje drinken, terwijl Nanke tenten ging regelen voor ons. De Sawadee-tenten waren er namelijk niet. Ze bleef nogal lang weg en ik ging samen met Maaike kijken. Want wij hadden het vermoeden dat zij voor ons de tenten aan het opzetten was. En jawel hoor, samen met Cham had ze er al één opgezet. We hadden dat stiekem zitten bekijken en wilden net terug gaan naar de bar, toen Nanke onze kant op kwam. Ze had ons niet gezien, dus zijn we haar achterna gegaan. Toen pas kreeg ze ons in de gaten. Ze wilde de groep verrassen, maar het werd zo snel donker dat ze niet meer dan één tent opgezet kreeg. Wij verklaarde haar allemaal voor gek en veels te goed en gingen meteen meehelpen. Wij namen de tent die al stond en Marijn ging de anderen helpen met opzetten. Ik ging de bagagekar leeg halen. Zo was het weer in een mum van tijd gebeurt. Het waren erg ruime tenten, hier konden we zelfs in staan. We gingen op tijd eten en nadat ik even naar ons Mark had gebeld (voor US 40, wat volgens ons niet kan voor 2 minuten bellen), zijn we rond 21.00 uur al gaan slapen. Er was veel herrie van de nabijgelegen pub, maar we vielen toch in slaap.

Zaterdag 2 Oktober Om 5.00 uur moesten we opstaan, want weer een lange reisdag voor de boeg. Nou was dat niet zo’n straf, want de hele nacht was de herrie van de pub doorgegaan. Niet echt jofel! We dronken koffie, braken de tenten af, ruimden op en zijn om 6.30 uur vertrokken.

Om de 2 uur stopten we om een plas cq. rookpauze te houden. In Nata kochten we in de benzinepompwinkel biltong, cola en koekjes.

We zouden om 13.00 uur ergens stoppen om langs de weg te picknicken, maar de bus kreeg een klapband rond 12.30 uur, dus tijdens het verwisselen van de band, werden er ook broodjes gesmeerd en genuttigd. In Francistown nog wat boodschapjes gedaan en de laatste Botswana Pula’s uitgegeven.

Douanegezeik

We lagen goed op schema, tot we bij de grens met Zimbabwe kwamen. Wij vlogen de bus uit en het douanegebouw in, want er kwam een stampvolle lokale bus aan. Het uitstempelen was zo gebeurt. Toen naar de grens van Zimbabwe. Weer in de rij en ondertussen weer een immigratiebriefje invullen. We hoefden alleen maar ons dubbel-entry-visum af te laten stempelen. Maar toen de eerste van onze groep aan de beurt was, ging de beambte ineens zeuren over of we goederen aan te geven hadden. Dat hadden we niet, maar we moesten toch weer in een andere rij gaan staan en daar weer een briefje overhandigen dat we niks aan te geven hadden. Dus weer een briefje invullen en ondertussen ging Nanke vragen waar dat nou toch allemaal voor nodig was enz. Maar ja we gingen toch maar weer in een rij staan. Nou stond er een vrouwtje voor ons die uit die lokale bus kwam en daar kwam steeds een ander bij staan en zo lostten zij elkaar af. Dus als er één naar het loket liep, stonden er al weer twee voor in de plaats. Wij al eens geprotesteerd en Nanke ging eens even vragen hoe het zat.

Nou het zat zo: zij hadden een ’line’ (een rij)

geboekt. Met andere woorden wij moesten maar wachten tot al die mensen uit de lokale bus (ongeveer 50 personen

Matobo Hills of meer) geweest waren. Ho eens effe, zei Nanke, je kunt geen line boeken, jullie maken het helemaal te gek. Daarbij kwam natuurlijk ook nog, dat deze mensen wel vanalles aan te geven hadden, want in Botswana is het voor de Zimbabwanen veel goedkoper en er is meer te krijgen. Nou dat zagen we ook wel aan de bus. Die was bovenop net zo hoog opgeladen als de hele bus hoog was. Nanke kreeg het wel voor elkaar dat de mensen gewoon achter ons aansloten, maar niet dat we geen loketgang meer hoefden te doen. Affijn, toen we allemaal ons briefje ingeleverd hadden, waren we toch weer een uur verder. Maar we waren nog niet door de slagboom. Alle lokale mensen moesten binnen hun briefje af laten stempelen en dan buiten onder een gigantische loods hun tassen leeg halen en laten zien of het klopte met wat ze op hun briefje geschreven hadden. Wij dachten dat wij daar ook moesten aansluiten en zagen de bui al hangen, want er stonden wel honderden mensen, maar gelukkig werd er nu toch een uitzondering gemaakt. Iemand van het douanekantoor sprong bij ons in de bus en reed mee naar de slagbomen. Een soldaat kwam bij ons in de bus een kletspraatje maken. Wij gezellig terugkletsen, als we maar door mogen rijden. Hij vroeg nog of we wapens bij hadden.

Nee, nee, wij hebben geen wapens bij, natuurlijk niet wij zijn brave toeristen. Oh maar als dat wel zo was, was dat geen probleem, want er komen hier genoeg toeristen om te jagen. Uiteindelijk mochten we na het vele oponthoud doorrijden.

Jippie!!

Matopos,eindelijk!

Het was toch nog zo’n honderd kilometer naar Matopos. Helaas kwamen we in het donker aan, dus konden we nog niks zien van de mooie omgeving. The Farmhouse Lodge was erg gezellig. En omdat we zo laat aangekomen waren, konden we meteen aanschuiven voor het avondeten. Heerlijk! De lodge ligt aan de rand van het Matobo Hill’s National Park. Het staat bekend om de grote populatie witte en zwarte neushoorns. Er schijnen ook nogal wat luipaarden te zitten. Na het eten legde Nanke uit welke activiteiten we hier allemaal konden ondernemen: gamedrive + rhinowalk (achter neushoorns aan), wandelen naar grotten met rotstekeningen, zonsondergang vanaf The View of the World en een nightdrive. Verder was er een zwembad in de tuin. De meesten wilden meedoen aan alle activiteiten, dus Nanke maakte een planning. Na het eten gingen we naar onze slaapplaats. Deze keer een heel ruime bungalow, het leek meer op een vakantiehuisje. Even gedoucht en rond 22.00 uur gaan slapen.

Zondag 3 Oktober Rond 7.00 uur opgestaan, nadat we heerlijk hadden geslapen.

We leverden wat kleren in om te laten wassen. Na het ontbijt gingen we met de bus het Matobo Hill’s National Park in. Nanke haalde de Zim Dollars uit het geheime vakje en gaf iedereen zijn geld terug. We maakten een wandeling naar de Bambatagrot. Het was een flinke klim over een monoliet. Maar eenmaal boven hadden we prachtig uitzicht over het gebied. Kenmerkend zijn de rotsformaties.

Het lijkt net of er ronde rotsblokken op elkaar gestapeld zijn, terwijl dit door de natuurlijk elementen ontstaan is. In de Bambatagrot waren wat rotstekeningen te zien, maar Marijn en ik genoten meer van het

uitzicht. Vanaf de grot konden we nog verder omhoog, tot we boven op de monoliet stonden.

Daar maakten we een groepsfoto,

Matobo Hills waarna we weer naar beneden liepen. Met de bus een gamedrive gemaakt, we zagen giraffen, zebra’s, klipspringers en witte neushoorns. Daarna reden we terug naar de lodge om te gaan lunchen. Ze hadden een lange tafel in de tuin gezet, onder de parasols. De tafel was heel mooi gedekt. De lunch was weer erg lekker.

Even afgekoelt en koffie gedronken. Om 15.30 uur gingen we met de bus naar de Vieuw of the World. Cecil Rhodes (de stichter van Rhodesië) vond dit zo’n

mooie plek dat hij er na zijn dood begraven wilde worden. Dat is dan ook gebeurd. Het uitzicht was heel mooi. Samen met Maaike en Minke ben ik boven op een rots zo rond als een knikker gaan zitten. Daar hebben we onder het eten van mariekoekjes en coladrinkend op de zonsondergang zitten wachten. Was wel mooi, maar niet spectaculair. Rond 19.00 uur waren we weer terug in de lodge voor het avondeten en wederom was het erg lekker.

Cham had een fles amarula gekocht en gaf twee rondjes weg. Voordat we naar bed gingen, haalden we onze was op, die was alweer klaar. In de bungalow de batterijen opgeladen, de was opgeruimd en tegen 22.00 uur gaan slapen.

Maandag 4 Oktober Goed geslapen tot 8.00 uur en als ontbijt hadden we eieren met spek. De koffie was niet zo geweldig, maar gelukkig had Yvonne zakjes cappuchino bij.

Voor de middag was er niks gepland. Er waren er een stel paard gaan rijden, maar wij gingen lekker op het terras zitten.

Daarna in de tuin wat lezen en het reisverslag bijgewerkt. Marijn heeft een hele tijd met René en Minke op de rand van het zwembad zitten ouwehoeren. Ik ben ook nog even het water ingeweest, even lekker afkoelen. Ik was net in het zwembad, toen ik een struisvogel de tuin in zag komen lopen. Ze kuierde op haar gemak de tuin door en ging aan de andere kant in de schaduw van een boom liggen. Bleek het de huistruisvogel te zijn. Nog maar weer thee besteld, sigaretje roken, lekker relaxen.

Twister!!!!

Op een gegeven moment hoorden we vanuit de omliggende bosjes iets aankomen, het leek wel op een vrachtwagen, maar daar liep helemaal geen weg. Het was heel raar. De wind begon op te steken en op het moment dat we ons realiseerden dat er iets niet in orde was, hadden we te maken met een heuse windhoos. We grepen snel alles vast op de tafel en zette ons schrap. Binnen vijf tellen was het over, 2 parasols waren als luciferhoutjes afgebroken en vlogen door de lucht. Gelukkig had niemand iets. Er waren alleen nog wat kopjes gesneuveld en Marijn kon nergens zijn shagbuil meer vinden.

Maar goed, als dat alles is. Hebben we dat ook weer eens meegmaakt. We zijn maar op het terras in de schaduw gaan zitten. Inmiddels was de tafel al weer gedekt voor de lunch. We hadden lasagna met salade. Erg gezellig om zo in de tuin te eten. Daarna nog even gezwommen en toen ons omgekleed om te gaan wandelen.

Om 15.00 uur gingen we met de ranger/eigenaar van de lodge op pad. Eerst naar het nationaal park in twee pickups waarin wij achterin plaats namen op de twee banken die achter elkaar geplaatst waren. De ranger ging al rijdend op zoek naar verse sporen van neushoorns. Als hij dan sporen

Matobo Hills

gevonden had, dan gingen we er te voet op uit om te kijken of we de neushoorn zelf konden vinden. Ze deden al acht jaar lang elke avond een rhinowalk en hadden pas 20 keer geen neushoorns gezien. Dus moest het lukken. We zagen al snel giraffen, klipspringers, dassies, nijlpaard, waterbok en wrattenzwijn. Op een gegeven moment zagen ze vanuit de pickup een witte neushoorn, dus met z’n allen te voet achter dit mannetje aan. Helaas had de neushoorn ons door en liep hij steeds verder de thick bush (lage begroeiing) in. Toch konden we hem goed zien op zo’n 100 meter afstand. Was erg gaaf!! Op de weg terug naar de ingang van het park zagen we, in het licht van de ondergaande zon zebra’s rennen, giraffen eten en..... een neushoornvrouwtje met jong. Prachtig! Om 18.15 uur waren we terug bij de lodge, waar ze een braai (barbeque) voor ons geregeld hadden.

Heerlijk gegeten. Nanke en Cham waren de hele dag naar Bulawayo geweest voor een reservewiel voor de bus. Na het eten even naar ons Mark gebelt en Rikje aan de lijn gehad. Om 20.30 uur vertrokken we voor een nightgamedrive over het land van de ranger/eigenaar van de lodge. We zagen zebra’s, kudu’s, gnoe’s, maar helaas geen luipaard. Het was wel een gezellig ritje. Het was op het laatst ook wel fris, gelukkig lagen achter in de pickup genoeg dekens, waar we lekker onder kropen. In de bar nog even wat gedronken en rond 22.00 uur gaan slapen

Dinsdag 5 Oktober Chipangali - Masvingo .

Om 6.30 uur opgestaan en bij het ontbijt weer eieren met spek gegeten. Tegen 7.30 uur vertrokken we naar Bulawayo. Dit is een grote stad waar we dus geld konden wisselen en eventueel internetten.

Wij hadden nog genoeg geld, dus wij hoefden geen geld te wisselen en gingen dus naar het internetcafé. Voor 1 uur internetten moesten we Zim 9.000 betalen. Dat is €1,70. Eerst een paar meeltjes gelezen, toen zelf aan het typen geslagen. Ik had net mijn verhaal af en wilde het verzenden toen we eruit geknald werden. Het werkt daar zo, dat als je zegt dat je een uur wilt internetten en daar dan voor betaald, je ook maar één uur mag. Je wordt er automatisch afgegooit. Belachelijk! Zeker als ze dat niet van te voren vertellen. Opnieuw geprobeerd, want ik had mijn tekst gekopiëerd.

Maar dat werkte ook niet, gvd/ndj. Een uur voor jan lul zitten typen. Goed pissig naar een koffiebar, waar we afgesproken hadden om te verzamelen. Lekkere cappuchino gedronken en om 10.30 uur vertrokken richting Masvingo.

Onderweg maakten we een stop bij het Chipangali Orphanage. Dit is een opvangcentrum voor allerlei soorten wilde dieren. We werden anderhalf uur rondgeleid en zagen oa. leeuwen, cheeta’s, allerlei herten, apen enz., maar wat het meeste indruk maakte waren de zwarte neushoorns. In dit opvangcentrum proberen ze ermee te fokken, om de soort in stand te houden, want de zwarte neushoorn wordt met uitsterven bedreigd. We konden de neushoorn aanraken en aaien. Wat Marijn en ik ook geweldig vonden waren de zeven

Afrikaanse wilde honden. We konden ze goed van dichtbij bekijken. Het was echt jammer dat we niet meer tijd hadden.

Nanke had ondertussen in een gebouwtje van de bijbehorende campsite alles al klaargezet voor onze lunch, zodat we langer rond konden kijken.

Wij hoefden nu alleen nog maar onze broodjes te beleggen en lekker te eten. Wat is het toch een schatje, wij hebben nog nooit zo’n lieve reisleidster gehad. In het winkeltje kochten we ansichtkaarten en een adresboekje.

Om 14.00 uur moesten we verder naar Masvingo. In Ghiszahne moest er weer getankt worden. Aangezien dat hier nogal tijdrovend is staken we de straat over en gingen bij een oud nogal vervallen hotel een biertje en cola drinken. Ik had meer zin om even op straat te kijken en terwijl ik dat aan het doen was, kwam er een man aangelopen die sadzalepels verkocht. Sadza is het nationale gerecht en lijkt op aardappelpuree, maar dan gemaakt van maïs. Hij had lepels in allerlei

Dinsdag 5 Oktober Chipangali - Masvingo formaten. Ik riep hem bij me en vroeg wat ze kostten. Ik kocht de middelgrootste. Die man had lol, want die weet ook heus wel dat wij zo’n grote lepel niet gebruiken in de keuken.

Ik gebaarde naar hem, dat ik hem dan wel gebruikte om mijn man een pak rammel mee te geven. Nou hij kwam niet meer bij, zeker niet toen Marijn ook de straat op kwam en ik eens voordeed hoe ik dat dan met die lepel zou doen.

Om 17.30 uur waren we in Masvingo, waarvandaan het nog een half uurtje was naar Lake Kyle. We reden door heuvelachtig landschap en op verschillende van die heuvels woedde bosbranden. Aangezien het al weer donker was, zagen die branden er wel eng uit. Maar hier schijnt niemand zich er druk om

te maken.

Het hotel waar we zouden verblijven heette Kyle View Hotel. Met.... je raadt het al, uitzicht op Lake Kyle. We kregen ieder weer een zeer ruime chalet: 2 slaapkamers, keuken, douche en een terrasje. De chalets lagen op een helling in een prachtig aangelegde tuin.

Voor het eten dronken we wat in de hotelbar, waar het heel gezellig was ondanks de sfeervolle t.l.- verlichting. Rond 20.30 uur gingen we eten.

De meiden van K4 hadden weer een spelletje bedacht: Pink Piggy. Daarna in de bar nog zitten 51-en en om 23.30 uur gaan slapen.

Woensdag 6 Oktober Masvingo - Lake Kyle Om 7.00 uur al wakker, terwijl we eigenlijk een beetje uit kunnen slapen, want we hoeven pas om 9.00 uur te ontbijten. Marijn sliep nog dus ging ik in het zonnetje zitten voor ons chalet.

Verslag bijgewerkt, gedoucht, gewassen en video gekeken. Om 9.00 uur zijn we gaan ontbijten.

K4, Michael, Marijn en ik gingen niet mee naar de Great Zimbabwe Ruines. We hadden er geen zin in. Lekker buiten gezeten onder een hele grote boom. Thee leuten en gezellig zitten kletsen tot een uur of 11.30. Cham kwam ons met de bus ophalen, zodat we ons weer bij de groep konden voegen. We lunchten bij het Great

Zimbabwe Hotel, hamburgers met frietjes.

Daarna liepen we naar de straat, waar een hoop soevenierkraampjes waren. Kleden, beeldjes, mandjes en andere gebruiksvoorwerpen, met andere woorden”shoppingtime”. Wij kochtten 2 kleden, 2 asbakken, 2 potjes en een stenen nijlpaard.

Na het shoppen brachtten we een bezoek aan een schooltje, helaas waren de kinderen al naar huis. Het schoolhoofd legde het een en ander uit over hoe ze daar les gaven. Opvallend was dat op het lesrooster per klas 2 uur per week les gegeven werd over AIDS. Bijna 50% van de bevolking van Zimbabwe heeft AIDS, via de kinderen proberen ze nu de bevolking om te scholen.

We doneerden geld van de groepspot.

Eenmaal terug in het hotel gingen we ons wat opfrissen in ons chalet. We gingen met de groep dineren bij het Great Zimbabwe Hotel. Marijn had gemarineerde kip en ik had groenten met kaas in deeg. Erg lekker allemaal.

We hadden uit de pot een fles amarula gekocht voor Cham, maar hij wilde hem persé delen met de groep, dus daar gingen we weer.

Het was erg warm in het restaurant, zo erg zelfs dat ik een tijdje buiten heb gezeten met Monique. Rond 22.00 uur waren we terug in het hotel en gingen we meteen slapen.

Donderdag 7 Oktober

Chimanimani

Om 6.30 uur op, 7.00 uur ontbijten om 7.45 uur vertrek naar Masvingo. Vanuit Masvingo reden we oostwaarts, naar de bergen op de grens met Mozambique. Langzaamaan werd het landschap heuvelachtig, dus leuker. Er verschenen ook steeds meer baobabbomen. Bij een hele grote baobab stopten we om foto’s te maken. Op weg naar Chimanimani in de bergen, zouden we ook over de Birkenaubrug komen. Net daarvoor moesten we weer een tankstop maken. Marijn en ik gingen even een flesje cola kopen. Voor het winkeltje waren ze aan het tafelvoetballen op een halfgare tafelvoetbaltafel.

Ik gebaarde dat ik wel mee wilde spelen. Dat vonden de jongens wel goed. Er zaten alleen zo weinig poppetjes meer aan de stangen, dat het nog niet meeviel om überhaupt het balletje, of wat er voor door moest gaan, te raken. Toch scoorde onze kant en gejuich allom.

Helaas moesten we verder, dus baai baai zwaai zwaai!!

Nanke vertelde dat we geen foto’s of film van de Birkenau brug mochten maken, want dat zou als spionage gezien kunnen worden.

Eerlijk gezegd was de brug niet zo bijzonder maar aangezien het de enige brug van betekenis

is in Zimbabwe, waren ze er voorzichtig mee natuurlijk. Het laatste stuk reden we echt door de bergen en het was een prachtige rit. Rond 13.30 uur waren we in Chimanimani bij ons hotel. Er was de mogelijkheid om een bergtocht met overnachting te maken, maar wij hadden daar geen zin in. Degenen die dat wel hadden, moesten zelf hun rugzak dragen en dus zo weinig mogelijk meenemen. De rest van hun bagage bleef achter bij ons in het hotel op een aparte kamer. René, Yvonne, Annie en Jantien bleven ook in het hotel. De wandelaars namen een snelle lunch en daarna zwaaiden wij ze uit.

Lekker lamzakken

Ook wij genoten van de overheerlijk sandwichlunch met koffie, we moesten toch even wachten op de kamersleutels. We kregen een heel mooie kamer met fantastisch uitzicht op de bergen, de prachtig aangelegde tuin en het zwembad.

Nadat ik wat gerommeld had met onze spullen: batterijen opladen, rugzak herpakken enz. gingen we een biertje drinken bij het zwembad. Lekker rustig, bietje kletsen, niet wandelen, gewoon helemaal niks doen. Rond 17.00 uur naar de kamer om te baderen.

Was ook wel weer een keer lekker. We verzamelden in de bar tegen 19.00 en gingen daarna eten in het hotelrestaurant. Ze hadden een buffet, dus dat was lekker gemakkelijk.

Tegen 22.00 uur gaan slapen.

Vrijdag 8 Oktober Heerlijk geslapen en om 8.30 uur ontbijtbuffet.

Lekkere scones en vers fruit. We hadden aan Cham gevraagd of hij ons met de bus naar de Breidal Veil Falls wilde brengen. Die watervallen liggen in het Chimanimani National Park (van het dorp naar de Falls was het 6,5 km). Hij wilde ons wel wegbrengen, wij zouden dan van daar terug lopen naar het dorp. De parkwachter was zo blij dat er weer eens iemand “zijn” nationaal park kwam bezoeken, dat ie volgens ons extra lang deed over het uitschrijven van de entreebonnetjes.

Hij bleef maar registreren in boeken ed. Na een half uur hadden we toch zes bonnetjes en konden we verder. Cham zette ons af en reed weer terug naar het hotel. Wij bleven een klein uurtje van de rust genieten. Het water was erg koud, dus een duik zat er niet in. Tegen 10.45 uur begonnen we aan de wandeling terug naar het hotel. Het was inmiddels erg heet geworden en de weg liep geregeld omhoog (vals plat), maar toch was het goed te doen. Halverwege even uitgerust en de onze flesjes gevuld bij een klein watervalletje. Het hoofd lekker nat gemaakt, koekje gegeten.

Troffee voor de wandelaars

Om 12.00 uur waren we terug bij het hotel.

We trokken gelijk onze zwemkleding aan en verzamelden spullen om voor de klimmers iets te gaan maken. Ik had gisterenavond al een stel ansichtkaarten gekocht waar bergen op stonden. Verder hadden we verbandmateriaal, touw, bast, wc-papier, bloemetjes, leukoplast.

We maakten rozetten van wc-papier, daarop kwam in het midden een fotootje van bergen.

Aan de achterkant een stukje papier met een spreuk erop. Onder aan de rozet kwam een lintje van leukoplast. Van het touw, verband en de bast maakten we kettingen waar we de rozetten aanhingen. Daar knoopten we weer verse bloemetjes aan. Het werd een hele kleurrijke bedoeling.

Voor iedereen was de spreuk: Nkadapona

Chimanimani

Mawenge, dat zoveel betekend als: ik heb de Mawengeberg beklommen. Voor Michael was er de versie: ik verdwaalde op de Mawengeberg.

We genoten weer van de overheerlijke sandwiches en hebben daarna nog even lekker gezwommen. Om 15.30 uur gingen we ons omkleden en alles klaarzetten. In het midden van de tafels nog wat bloemen, Marijn sneed onze salami in stukken, we deden chips in bakjes. Daarna gingen René, Yvonne en Marijn de drank regelen en kijken of alles koud stond.

Annie, Jantien en ik bleven bij het zwembad. Om 17.00 uur kwamen de klimmers aan bij het hotel.

Ze werden door René, Yvonne en Marijn naar de tuin gedirigeerd, waar wij ze al op stonden te wachten. Verrassing!!!! Ze vlogen op al het lekkers af en tijdens een fris biertje, wijntje of colaatje, deelden we de onderscheidingen uit.

Vooraf hield ik een praatje en natuurlijk moest Michael er weer aan geloven. Het was een gezellige toestand. De klimmers wilden graag even badderen, dus vertrokken ze naar hun kamer. Ik deed mijn beloofde massage-rondje.

Nanke en K4 genoten volop. Om 19.00 uur verzamelden we in de lounge bij de bar, waar we vast doorgaven wat we wilden eten. Nog wat gedronken en om 20.00 uur gaan eten. Het was weer erg lekker allemaal. Om 22.00 uur gaan slapen.

Zaterdag 9 Oktober Om 7.00 uur op, ontbijten en om 8.15 uur vertrek. Door de mistige bergen naar Wezengi aan de doorgaande weg naar het noorden. Bij een benzinepomp een colaatje gekocht. Daarna in Mutare, een middelgrote stad, gemaild en bij de OK-supermarkt broodjes, gesneden en cola gekocht voor Marijn en mij. Op de verzamelplek bij een stationarywinkel werden 2 dozen met schoolspullen gebracht voor de school van Rusape waar we op bezoek gaan.

Even buiten Mutare moesten we stoppen bij een politiepost. Ik zag dat ze langs de weg van hout gemaakte traktors verkochten. Die moest ik 1 hebben. Voor maar Zim 30.000 (€4,50), met stuurstang. Ik reed hem terug naar de bus.

Keigaaf!! Maar weer zien hoe ik hem thuis krijg.

51-en en afscheid van Cham

Rond 15.30 uur uur in het resettlementdorpje.

We hadden hier authentieke rondavels als slaapplek. Er stonden wel heel comfortabele boxsprings in. De mensen die de zaak hier beheren wonen allemaal in een dorpje verderop.

Ze hadden koffie voor ons gezet en hamburgers gebakken en het smaakte nog ook.

Marijn had

Mutare behoefte aan een dutje doen en ik moest het reisverslag weer eens bijwerken. De anderen van de groep gingen een wandeling maken naar een landbouwproject. Om 18.00 uur was het tijd om een potje te 51-en. K4, Nanke, Cham en ik maakten een kaarttafeltje van een boomstam.

Helaas heerstte er nogal wat beginnersgeluk en lag ik er als eerst uit. Tegen 19.00 uur was het avondeten klaar en ondanks de gebrekkige omstandigheden in de keuken was het die mensen toch gelukt om een lekkere maaltijd voor ons te maken. Onder het eten brak er een geweldig onweer los, nu maar hopen dat de rieten dakjes van de rondavels waterdicht zijn.

Na het eten zouden we afscheid nemen van Cham. Hij kan namelijk de reis niet met ons beëindigen, want hij kan een drieweekse trip maken, terwijl wij na Harare alleen nog maar op en neer hoeven naar Mana Pools. Ik had een speechje in elkaar gezet en de fooi verzameld. Ik bedankte hem namens de groep voor het veilige rijden, de gezelligheid en vooral zijn humor.

Nadat ik hem de envelop had overhandigd, deed hij ook nog een woordje en toen was het tijd voor een borreltje en hoop vals gezang.

Nanke was de enige die een beetje kon zingen en tekstvast was. Het onweer was overgetrokken en tegen 22.00 uur gingen Marijn en ik slapen. De enige verlichting in de rondavel was een klein kaarsje, maar we hadden er genoeg licht van om ons uit te kleden en in bed te kruipen. Het bed lag heerlijk en we vielen al gauw in slaap.

Zondag 10 Oktober We hadden heerlijk geslapen en wilden eigenlijk nog niet opstaan, omdat we nog zo lekker lagen.

Maar omdat om 8.00 uur het programma van vandaag al weer zou beginnen, stonden we toch maar om 7.00 uur op. Na een stevig ontbijt vertrokken we naar het community-kliniek. Eén grote armoedige toestand, maar we hadden ook niks anders verwacht. Maar goed, ze hebben in ieder geval iets.

Praise the Lord

Daarna gingen we naar de kerk. De mis was al begonnen en we hoorden heel mooi zingen. We werden door de voorganger welkom geheten en Nanke deed ook nog een woordje. We waren net op tijd voor de collecte, dus dat kwam goed uit voor deze kerkgemeenschap. We bleven tot het einde van de mis, wat nog zo’n half uurtje duurden. Er werd nog verschillende keren door het koor gezongen, en zoals het een echt gospelkoor betaamt swingde het flink. Sommige mensen

hadden ook hun eigen sambaballen meegenomen en als het koor dan zong, deed de hele kerk mee en rammelde met die sambaballen. Onze groep was erg onder de indruk. Na de mis hebben we een tijdje met de mensen staan kletsen. Ze wilden vooral een handje geven en op de foto. Het werd ons aangeraden om vooral een bezoek te brengen aan de “plaatselijke supermarkt” Zo gezegd, zo gedaan.

Mutare - Harare De “supermarkt” was natuurlijk niet meer dan een rij bouwvallige winkeltjes met de altijd aanwezige bar, waar de nodige zatlappen al aanwezig waren. Zodra we uit de bus stapten, werden we omringt door een hoop kinderen, die het heel erg leuk vonden om op de foto te mogen. Zodra ik een foto had gemaakt, liet ik ze in het schermpje kijken en zagen ze dus zichzelf terug. Ze werden steeds enthousiaster. Daarna nog wat gefilmt en werd het tijd om verder te gaan. We bezochten een boer en zijn vrouw.

Maar daar was niet veel te beleven. Een paar van de groep waren wel bij moeders in de keuken geweest, maar daar hing zoveel rook dat ze hoestend naar buiten kwamen. K4 besloot om ze wat geld te geven en zodra moeders het geld aannam begon ze te gillen en te roepen van blijdschap. Ze bedankte ons hartelijk. Het was ocherrum Zim 10.000 = €1,50.

Om 12.00 uur waren we terug bij de rondavels om te lunchen en om 13.00 uur vertrokken we naar Harare.

Onderweg een stop gemaakt bij een theehuis cq. souvenierwinkel waar wij giraffen en een slabak met lepels kochten. Tegen 17.00 uur kwamen kwamen we in Harare aan bij het George Hotel. Het was een ongezellig hotel, een smoezelige kamer, veel zatte lui (mannen en vrouwen) in de hotelbar, dus we voelden ons hier niet echt op ons gemak. Zeker omdat Harare bekent staat als een zeer onveilige criminele stad, zelfs overdag.

De helft van de groep was niet tevreden met dit hotel, we legden Nanke onze gevoelens uit en ze zou proberen voor de laatste nacht een ander hotel te regelen. We liepen naar de Griek, waarbij Nanke van te voren zei, dat we bij elkaar moesten blijven en dat we na het eten in groepjes, dus niet alleen, terug naar het hotel moesten lopen. Het was lekker eten bij de Griek en het werd een gezellige avond.

We reserveerden ontbijt bij de Italian Bakery en gingen daarna nog wat drinken in de hotelbar met Maaike, Minke en Nanke. De meeste zatlappen waren inmiddels vertrokken. Tegen 23.30 uur gaan slapen.

Maandag 11 Oktober Harare -Lake Kariba Om 6.15 opgestaan, spullen ingepakt en om 7.00 uur afscheid genomen van Cham.

We gingen ontbijten bij de Italian Bakery en bestelden meteen lunchpakketjes voor onderweg. Daarna terug naar het hotel en de nieuwe bus ingeladen. Ismaël is de laatste dagen onze chauffeur. Om 9.15 uur vertrokken we naar het noorden naar Lake Kariba. Het was slecht weer vandaag, veel regen, dus konden we niet veel zien van de omgeving. Dus lazen we maar wat in de bus, die stukken minder comfortabel was dan die van Cham. Hij was ook erg gammel en vooral lek. Het regenwater kwam via de wielkassen de bus in. Dus alle spullen moesten van de vloer. In het noorden werd het weer wat heuvelachtiger en het ging steeds harder regenen. Om 15.30 uur kwamen we aan bij het stuwmeer Lake Kariba. We zouden de nacht doorbrengen bij Kariba Breeze Cottages.

Een gezellig hotel met zwembad en een gave, schone kamer. We hadden een balkon met uitzicht op het meer. Nadat we onze spullen op de kamer gelegd hadden en wat opgefrist waren, zijn we met René en Michael biertjes gaan drinken onder een parasol aan het zwembad.

Op een gegeven moment zagen we twee olifanten de tuin van het hotel in komen lopen, ze waren aan het eten bij een klein riviertje.

Dat schijnt hier heel normaal te zijn. Maar omdat het nog steeds flink regende, konden we ze niet zo lang bekijken. Het werd tijd om de bar op te zoeken. Daar stond de televisie aan op het sportkanaal en tot onze grote verrassing was de Formule 1 race van China erop. Dus Marijn en ik onder het genot van een fleske bier de helft van de race gekeken. We kregen uitleg van Kingsley over de activiteiten die we allemaal met hun zouden gaan ondernemen in Mana Pools National Park.

Dit park ligt links van de hoofdweg naar het noorden en de parkheadquarters ligt nog zo’n twee uur rijden het park in, aan de Zambezi River. We zouden opgehaald worden door drie pick-up’s en zo naar het park gaan, waar we gamedrives, gamewalks en kanosafari’s kunnen houden. Het kamperen zou op non-participating basis zijn, maw. alles zou voor ons geregeld worden: kamp opbouwen, tent opzetten en afbreken, eten koken, afwassen, kampvuur aanmaken en wat we maar konden bedenken.

We hadden er allemaal erg veel zin in. Dus konden we bijna niet wachten tot morgen. Als nou het weer maar meewerkt. Na het avondeten, om 21.25 uur, zijn Marijn en ik naar onze kamer gegaan, om lekker te douchen en op tijd te gaan slapen.

Dinsdag 12 Oktober Om 7.00 uur opgestaan, nadat we heerlijk hadden geslapen.

Na het ontbijt om 8.00 uur vertrokken uit Kariba. In Makuti, zo’n 70 km. van Kariba, deden we boodschappen bij een Spar. Op de parkeerplaats van een hotel in Makuti haalden we onze bagage uit de bus en laadden ze in de kano’s, die achter de jeeps op een aanhanger lagen. De bus zou bij het hotel blijven. Er waren 2 jeeps waar wij achterin stapten.

Het was ongeveer twee uur rijden naar de Park Headquarters van Mana Pools National Park. Het was een nogal hobbelige en stoffige rit. Eenmaal bij de headquarters aangekomen lazen we de veiligheidsinstructies van het park. Ondertussen schreef Nanke ons in en verzameldde de staf de laatste kampeerspullen. Eén van de instructies was dat we geen etenswaren in de jeeps of in de tenten mochten bewaren, aangezien dit alleen maar overlast van de dieren veroorzaakt. We hadden koud de instructies gelezen of er doken een paar Velvet-monkeys (meerkatten) één van de jeeps in. Iemand had nog wat koekjes in zijn of haar rugzakje zitten. Zo snel als ze in de jeep doken, zo snel vlogen ze er ook weer uit, met de rol koekjes onder de arm. Ze gingen hoog in de boom zitten smikkelen en de rol was zo op. Er was weer hilariteit alom.

Bushcamp mét luchtverfrisser

Vanaf de Park Headquarters was het nog zo’n 25 km naar ons eerste bushcamp. De helft van de groep ging nog een stukje wandelen onder begeleiding van de gids (je mag hier niet alleen rond gaan wandelen). Wij gingen aan de rivier zitten, wat drinken, chips eten en moppen tappen. Het kamp was nog niet helemaal klaar,

Mana Pools maar we mochten niet helpen. We zagen nijlpaarden en verschillende vogels.

De zon was langzaam onder aan het gaan, maar er waren nogal wat wolken, dus het was niet echt spectaculair. Tegen dat het echt donker werd, was het bushcamp klaar.

De tenten waren opgezet en waren een stuk groter dan die van Sawadee, hier konden we zelfs rechtop in staan. Er waren veldbedjes, matrasjes, slaapzakken, lakenzakken en kussens.

We hoefden alleen maar iets te pakken dat als sloop kon functioneren, want die waren ze vergeten. Per twee tenten hadden ze een wasbakje op poten,om ons te kunnen opfrissen. Er was een w.c.tent (met papier en luchtverfrisser!?!?) en een douchetent (emmer met douchekop).

Als we wilden douchen, moesten we dat even doorgeven en dan kookten ze water voor ons en kreeg ieder een emmer warm water. Nadat we onze spullen in de tent gelegd hadden en de zaklampen en muggenspul voor de dag hadden gehaald, gingen we even bij het kampvuur zitten tot het eten klaar was. Om 20.00 uur was het eten klaar en gingen we aan tafel. Ze hadden de tafel heel mooi gedekt. Het was allemaal erg luxe. Behalve het donker en de geluiden deed niets er ons aan denken dat we midden in de bush zaten. Helemaal geweldig. We aten kip, bloemkool, pompoen en rijst. Vooraf tomatensoep en ijs (echt ijs) na. Voor de liefhebbers was er rode of witte wijn en verder bier en cola. Na het lekkere eten weer bij het kampvuur gezeten. We vroegen of Henry en Kingsley wat spannende verhalen konden vertellen, maar ze wilden ons geen schrik aanjagen en beloofden ons dat de laatste avond te doen. Ze vertelden nog wel wat over het hoe en waarom in de bush. Als we ’s nachts geluiden in het kamp horen, dan moeten we niet in paniek raken en in de tent blijven.

Moet je nou toch de tent uit, bijv. naar de w.c., dan moet je met je zaklamp naar beneden schijnen en even om je heen schijnen, maar zeker niet in de ogen van een beest, want dan schrikken ze en kunnen ze in paniek raken, met alle gevolgen van dien.

Marijn en ik gingen, na een plasje gedaan te hebben, om 22.30 uur slapen.

Moest ik ’s nachts om 2.00 uur toch weer piesen. Wat gedaan? De w.c.tent was niet zo ver weg, maar ik ben toch maar tegenover onze tent in een bosje gegaan, wat druk erachter gezet en vlug de tent weer in gedoken.

Woensdag 13 Oktober Om 6.00 uur opgestaan, we hadden allebei goed geslapen op de veldbedjes. Het ontbijt was om 6.30 uur en daarna moesten we verzamelen bij de waterkant waar de Canadese kano’s al in het water lagen. Ik had voor ons tweeën een droog t-shirt en de regenjassen gepakt, want het dreigde te gaan regenen. Marijn had onze oude fotocamera mee en ik de video. Aangezien ik het er toch niet helemaal op had met die kano’s die machtige Zambezi op en langs de vele nijlpaarden, had ik voorgesteld om niet bij Marijn in de kano te gaan. Ik zou dan bij een gids gaan en Marijn bij Minke en Monique. Eenmaal in de kano voelde het toch wel goed aan, want we zaten op stoeltjes, dus mijn schrik verdween al snel. Het eerste stuk was nog wel beetje eng, want het waaide nogal en de Zambezi was daar nogal breed, dus waren er flinke golven. Maar eenmaal daar voorbij, viel het allemaal wel mee.

Kingsley ging voorop met Corrie in zijn kano. Hij peddelde een aantal slagen en sloeg dan met zijn peddel tegen de zijkant van zijn kano. Als er nijlpaarden in de buurt waren, zouden ze vanzelf met hun kop boven water komen. Ze zijn nogal nieuwsgierig aangelegd en voelen zich snel bedreigd, dus houden ze altijd in de gaten wat er onder en boven water gebeurt. Als ze dan boven kwamen kon Kingsley inschatten of we er net langsaf konden, of dat we de rivier over moesten steken. Als we over moesten steken, dan moest dat snel gebeuren, want er was een flinke onderstroming. Deden we het te langzaam, dan zouden we alsnog afdrijven in midden in zo’n “hippopod” te recht komen. En dat wil je echt niet, want nijlpaarden zijn zeer agressief en daardoor sterven er in Afrika meer mensen door toedoen van een nijlpaard dan door welk ander wild dier. Ze trekken je namelijk onder water en wat er verder gebeurt hebben niet veel mensen na kunnen vertellen. Dus het was niet overdreven dat we echt goed op moesten letten. Marijn, Minke en Monique waren op een gegeven moment wat afgedreven van de groep en kregen echt op hun sodemieter van Kingsley.

Het was dus erg spannend allemaal, want we moesten regelmatig de Zambezi oversteken om de nijlpaarden niet te storen. Helaas ging het na een half uur regenen en dat is tot laat in de midddag zo gebleven. Het uitzicht werd er flink door belemmerd, maar dat kon voor Marijn en mij de pret niet drukken, want we hadden goeie regenjassen. Plus konden Marijn en ik niet steggelen over het kanoën dus had hij de grootste pret met die meiden

Mana Pools en ik voelde me veilig bij Henry in de kano, die ook nog eens vanalles vertelde over de natuur.

Rond 12.00 uur wilden we aanleggen op een mooie plek aan de rivier om te gaan picknicken, maar voor we uit konden stappen moesten we even wachten tot de vijf olifanten, die daar aan het drinken waren en stuk doorgelopen waren.

Zo konden we ze wel goed bekijken vanaf het water. Wat zijn het toch een grote beesten.

Degenen onder ons die nog geen gamewalk hadden gedaan, konden nu met de gids mee.

Het liep niet echt lekker met natte kleren en natte Teva’s. Het was ook maar 10 minuten droog en we hadden zeker 100 meter gelopen, toen het weer begon te regenen. We schuilden even onder een boom, maar het werd alleen maar erger, dus liepen we terug naar de rest. Intussen was alles uitgepakt voor de lunch. Ze hadden in twee containers eten en drinken in de kano’s meegenomen en onder een boom konden we ons bordje vol scheppen. Er was rijst, kippebillen, eieren, chips en drankjes. Heerlijk! Rond 13.30 uur alles weer in de kano’s, plasje gepleegd en weer verder de rivier af. Tegen 16.00 uur weer aangelegd, het was de hele tijd echt baggerweer geweest. De natste onder ons en degenen die geen zin meer hadden, liepen verder naar een plek waar de jeeps hun op zouden pikken.

Kingsley zou met hun meegaan. De rest mocht verder kanoën als ze wilden. Henry zou dan bij de kanovaarders blijven.

Hart in je keel!!!

Ik had er nog lang geen genoeg van en het was inmiddels opgehouden met regenen. Nou dan wilde ik ook nog wel een uurtje “droog” peddelen. Zo ook Maaike, Wendy, Minke, Monique, Nanke, Jantine en Annie. Allemaal meiden dus, de Bikkels!! Het was heerlijk om te peddelen zonder steeds met je ogen te hoeven knijpen en de kano leeg te hozen. De temperatuur liep ook gelijk wat op en het uitzicht was prachtig. We zagen een heel stel buffels langs de kant. Toen ze ons in de gaten kregen, gingen ze er snel vandoor. We genoten met volle teugen en bijna aan het einde van de tocht (25 km) maakten we een raft. Dat hield niet meer in als dat we

Woensdag 13 Oktober elkaars kano vast hielden en zo met vier kano’s langs elkaar kwamen te liggen en met de stroom meedreven. Tot onze grote vreugde zat in de container in onze kano de drankvoorraad, dus die werd opengemaakt. De biertjes werden uitgedeeld en er werd zelfs een fles wijn burgemeester gemaakt. We hadden de grootste lol en er werd wat afgelachen met al die meiden onder mekaar. Ondertussen dreven we richting ons tweede kamp. Ik zag de tentjes al op de kant staan. Maar wat we ook gelijk zagen was een grote olifantenbull recht tegenover het kamp op een stukje land. Hij was aan het eten van de rietstengels en het gras. En wij dreven daar recht op. Het was gelijk gedaan met de joligheid. Henry instueerde ons: geen bewegingen en absoluut geen geluid meer maken. Allemaal leuk en aardig, maar ik zat in de linkse kano: het dichtst bij de olifant. Het was echt super-supersuperspannend!! Toen we op zo’n twee meter afstand van de olifant waren, greep Henry een boomstronk vast en bleven we daar aan de kant liggen. We konden de olifant goed bekijken terwijl hij aan het eten was. Hij trok met zijn slurf de lange rietstengels uit het water en spoelde het zand van de wortels door de stengels door het water te slaan. Daarna smikkelde hij ze lekker op. De olifant stoorde zich absoluut niet aan ons.

Waarom zou hij ook. Hij hoefde niks te vrezen van vier miezerige kano’s met daarin wat toeristen. Die overigens met rode wangen, waterige ogen (van het niet durven

knipperen met de ogen) en de kin op de borst zaten toe te kijken. Ik kon de olifant mooi van dichtbij filmen. GEWELDIG!!!

Tot de olifant bedacht dat het riet langs onze kano er nog lekkerder uitzag en hij onze kant op kwam gelopen. Ik denk, ik stop mijn camera vast weg

Mana Pools en als ie te dicht bijkomt, spring ik in het water, want dat is toch niet zo diep en de eventuele nijlpaarden of krododillen probeer ik wel te omzeilen. Henry fluisterde nog een keer: don’t move, no sounds! En daar kwam hij aan, tot vlak langs de kano van Henry en mij. Marijn riep vanaf de kant: “peddelen, peddelen”. Maar ja, wij mochten niet bewegen, dus peddelen gaat dan iets moeilijker. De heer O. Lifant liet zich nergens door tegenhouden en begon met zijn slurf in onze kano te zoeken naar iets eetbaars.

Hij zal wel iets geroken hebben. Ik had het niet meer en durfde niet meer om te kijken. Als hij gewild had, had ie me zo bij mijn hoofd kunnen pakken of zoiets. Mijn hart klopte in mijn keel. Henry vond het nu ook welletjes en maakte rustige geluiden naar de olifant, die zich daarna rustig teugtrok en verder ging met gras eten.

Ondertussen had ik mijn peddel al gepakt en gefluistert naar de rest: “zo is het goed hé, ik ga peddelen!” We waren zo aan de overkant van het riviertje en zodra we de kano’s op het droge hadden rende ik naar het tentenkamp. Ik vloog op Marijn af en riep: “zag je dat, zag je dat?”. Ik zwaaide met mijn armen en stond te springen als een klein kind. Alle adrenaline kwam eruit en ik barstte zo wat van geluk uit elkaar. Marijn lachtte en begreep helemaal hoe gelukkig ik was, aangezien ik olifanten als één van mijn favoriete dieren beschouw. Wat een ervaring!

Bezoek in het kamp

Ik had me voorgenomen om een douche te nemen, omdat we toch wel wat kou geleden hadden, maar ik zat te vol van het olifantenavontuur en had het daar al warm van gekregen. Dus spoelde ik mijn voeten af en deed droge warme kleren aan, waarna we bij het kampvuur gingen zitten. Ondertussen konden we mooi afkijken wat de olifant ging doen. Hij zal gedacht hebben: gullie dicht bij mij, dan ik dicht bij jullie. Hij kwam op zijn dooie gemak ons kamp binnengewandeld. Daar stond namelijk een boom waarvan hij de vruchten wilde eten. Hij zette zich schrap en bonkte met zijn kop tegen de stam, waardoor de vruchten uit de boom vielen. Nu hoefde hij ze zo maar van de grond op te rapen.

Hij trok zich wederom niks aan van ons. Iedereen was muisstil en zat ineengedoken achter tenten, tafels ed. Ik wilde hem weer van dichtbij filmen, dus steeds als hij niet keek liep ik dichterbij. Waarschijnlijk hoeft zo’n olifant je niet te zien, want hij ruikt je al van ver. Maar goed, op een gegeven moment vond hij dat ik te dichtbij kwam. Hij maakte zich groot door zijn oren uit te flappen en maakte toen rechtsomkeer. We aten spaghetti Bolognese, brocolli en pompoen.

Vooraf groentecrêmesoep en frambozenpudding na. Na het eten gaan slapen om 21.30 uur, want we waren toch behoorlijk moe van het gekano en mijn armen deden erg pijn. En morgen moeten we zowiezo weer vroeg op. Wat een dag!

Donderdag 14 Oktober

Mana Pools

vonden het wel komisch. De valk ging in de boom zitten kijken of er nog meer te snaaien viel, maar wij aten door met één arm boven ons bord. Marijn en ik waren niet van plan ons het spek van ons bord te laten eten.

Na het ontbijt wilden we onze Teva’s schoon gaan maken, maar iemand van de crew had dat al gedaan en ze stonden al te drogen. Wat een verwennerij.

De hele groep ging wat relaxen en ’s middags was er weer een mogelijkheid voor een gamedriver en gamewalk. Ik had er effe geen zin in en bleef met Yvonne en Nanke achter in het kamp.

De jongens van de crew gingen onze tenten uitvegen (modder) en de bedjes opmaken. Ik bood hulp aan, maar ik moest Weer om 6.00 uur op, slecht geslapen want ik van mijn vakantie genieten zeiden ze en hoefde had nogal wat pijn in mijn rug. Marijn had wel echt niet te helpen. Dus ging ik ons reisverslag goed geslapen, maar ja, dat is ook niks nieuws. bijwerken en wat lezen. Ik had mijn veldbedje uit Maar nadat ik even rond had gelopen, ging het onze tent gehaald en onder het zeilafdak gezet. een stuk beter. Om 6.45 uur hebben we een Na 10 minuten lezen kreeg ik een slaapaanval en gamedrive en gamewalk gemaakt. Alles wat we heb heerlijk in de buitenlucht liggen slapen tot hier kunnen ondernemen om wild te bekijken, de rest terugkwam. Marijn was wel meegegaan gebeurt ’s morgens vroeg of laat in de miden vertelde dat ze een grote groep olifantendag, want dan heb je meer kans om ze te zien. vrouwtjes met jongen hadden gezien. En dat We maakten een flinke ronde met de jeep door ze op een gegeven moment achterna gezeten Mana Pools National Park en zagen waterbokken, zijn door zo’n vrouwtje. Het was best wel eng impala’s, bavianen en verschillende vogelsoorgeweest, maar goed afgelopen. Vandaag zijn we ten. Ook hebben we nog buffels beslopen. We wel gaan douchen. Je had precies genoeg aan 1 moesten over de grond kruipen om dichterbij te emmer warm water. Heerlijk fris gewassen zetten komen, zonder dat ze ons zouden zien. Aangewe ons rond 19.30 uur weer aan tafel voor een zien ze nogal slecht zien, ruiken ze des te beter. heerlijk diner. Daarna onze laatste avond aan de Ze stonden al in de lucht te “sniften” toen wij Zambezi River doorgebracht rond het kampvuur. bij de rand van de open plek in het bos aan We stelden voor om de reünie bij ons te houden kwamen gekropen. Maar als we laag genoeg bij en iedereen vond dat een goed idee. We hadden de grond bleven en zo weinig mogelijk geluid Henry en Kingsley al gezegd dat we vanavond maakten, konden we de spannende verhalen wilden horen. ze ongestoord bekijken. Er waren nogal wat buffels met jongen en het was leuk om het zoogtafereel af te kijken.

Om 9.30 uur waren we terug in ons kamp, waar we een superontbijt hadden. Gebakken eieren met spek.

We waren net aan het eten toen er een roofvogel op onze tafel afdook en bij Minke de spek van haar bord gristte. Een hoop gegil, want niet iedereen scheen fan van vogels te zijn. Marijn en ik

Donderdag 14 Oktober Voor ze begonnen te vertellen moest ik nog even naar de wc. Dus met mijn zaklamp naar de w.c.tent.

Ik scheen even naar het “adrenalinegras”, want dat moet je altijd even doen.

Dan weet je of er een beest dichtbij is. Meteen toen ik dat deed, zag ik twee paar groene ogen en in een flits schoot het door me heen dat dit wel eens hyena’s konden zijn. Ik liep achteruit terug naar het kampvuur en vroeg Henry om eens mee te komen kijken. Op mijn vraag of die ogen bij hyena’s hoorden antwoorde hij bevestigend en ging er met mijn zaklamp achteraan.

Hij joeg ze weg en adviseerde ons om toch maar de tentflappen dicht te doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Zitten we net weer allemaal gezellig bij elkaar, horen we ineens een scheurend geluid. Alsof er een stuk

Mana Pools

stof kapot gescheurd wordt.

Met z’n allen tegelijk schijnen we naar daar waar het geluid ongeveer vandaan kwam. Zien we twee hyena’s bij de laatste tent staan.

Ze hadden geprobeerd om in de tent komen. Henry en Kingsley gingen ze meteen wegjagen en wij inspecteerden de tent die van Minke en Monique was. Er zat een winkelhaak in het doek onder de rits van zo’n 20 bij 20 centimeter. Achteraf bleek dat de meiden nog lollies in een tasje in de tent hadden liggen en ja... hyena’s vreten alles en hebben een heel goede reuk. Met wat ducktape de scheur gerepareerd. En al gauw was de rust wedergekeerd. Maar van spannende verhalen kwam het niet meer, we hadden er net middenin gezeten. Rond 21.00 uur ging iedereen slapen ...... met de tentflappen dicht!!!!

Vrijdag 15 Oktober

Mana Pools - Harare

kwamen we daar aan. We stopten even bij een Vandaag moesten we helaas afscheid nemen van het prachtige Mana Pools National Park en supermarkt, zodat ik sigaretten kon kopen en de Zambezi River. Wat hadden we hier graag reden we linea recta naar ons hotel. We hadden nog wat langer gebleven. We ruimden het kamp nu een ander hotel als een paar dagen geleden. mee op en na het ontbijt werd alles weer in de Het lag in een iets betere buurt en het zag er kano’s op de aanhanger geladen. Het was weer in ieder geval wat vriendelijker uit. We gingen een twee uur lange rit het park uit. Onderweg lekker in bad. Binnen 5 minuten was het bad kwamen we weer voorbij wegwerkzaamheden. vol, maar het was een beetje te heet en aangeZo’n man of 15 waren een brug aan het maken. zien er geen overstort was moest de stop eruit.

Ze hadden op de heenweg al om sigaretten geMaar de stop zat goed vast en het water was zo heet dat we hem er niet uit kregen. We waren vraagd, maar toen wist ik nog niet of ik zelf genoeg zou hebben. Nu kon ik ze gerust een pakje er al 20 minuten mee bezig, maar het lukte niet.

We belden de receptie en die stuurden iemand geven, wij gingen toch weer naar de bewoonde wereld. Bij de park ingang werd er gespoten teom de stop er uit te halen. Eindelijk konden we gen de tsetse-vlieg. Wij hadden er absoluut geen in bad. Heerlijk gewassen gingen we met de gezien, maar op het moment dat ze begonnen groep uit eten bij een heel chic restaurant. Het te spuiten, vloog er zo’n vlieg op mijn voorhoofd was heel gezellig en na het hoofdgerecht hield en stak me daar. Nou maar hopen dat ik niet de ik het afscheidswoordje voor Nanke. Ze kreeg tsetseziekte krijg. de groepsfooi en van ons nog een tasje met In Makuti aangekomen laadden we onze spulverzorgingsspulletjes, onder het mom van de len van de kano’s over in de bus en aten we nog “stinkende reisleidster”. Nadat we allemaal nog wat door de crew klaargemaakte sandwiches. een lekker toetje hadden gehad gingen we weer Daarna namen we afscheid van Henry en Kingsterug naar het hotel, waar we rond 22.00 uur ley en vertrokken naar Harare. Tegen het donker gingen slapen.

Zaterdag 16 Oktober Harare - Johannesburg Heerlijk geslapen en na het ontbijt met Nanke in een taxi naar het centrum op jacht naar verpakkingsmateriaal. Wij wilden te voet, maar Nanke zei dat je in Harare zelfs overdag niet te voet door de stad moet gaan lopen, zo gevaarlijk is het er. De taxichauffeur zou op ons wachtten. Bij een schoenenwinkel vroegen we legen schoenendozen en bij een kantoorboekhandel kochten we brede plakband. Terug in het hotel gingen we onze giraffen inpakken. Eerst onze fleecetruien om de kopjes en de badslippers voor de stevigheid. Daarna de schoenendozen opengescheurt en eromheen gedaan. Daar omheen weer een hoop plakband en klaar waren we. Zo moeten ze goed in Nederland aankomen. Rond 11.00 uur vertrokken we van het hotel naar het vliegveld van Harare. Inchecken en afscheid nemen van Nanke en door de douane. We kochten een fles Amarula in de taxfreewinkel en gingen een cappucino drinken. Om 13.30 uur vertrokken we naar Johannesburg waar we om 15.00 uur aankwamen en we rechtstreeks naar de bar

gingen. Samen met René, Yvonne, Corrie, Bert en Michael ploften we op een hoekbank neer.

We moesten hier zo’n vijf uur zien te overbruggen. Nou barst het hier ook van de soevenierwinkeltjes, dus hoefden we ons niet te vervelen.

Maar om nou steeds te lopen sjouwen met de rest van onze handbagage.... daar hadden we niet zo’n zin in, dus gingen we om de beurt een rondje shoppen.

Marijn en ik kochtten niet veel: een zilveren hanger, badspulletjes, wijnflesstoppen en ander klein spul. Niet dat ze niet veel hadden, maar het was ook behoorlijk aan de prijs. Tegen 19.30 uur moesten we in gaan boarden en liepen Yvonne en ik uiteindelijk met de spullen van Michael te sjouwen, want die had zijn zaakjes weer eens niet op orde. Eenmaal in het vliegtuig naar London kregen we weer lekker eten en gingen we weer films kijken. Daarna een paar uur geslapen en voor we erg in hadden waren we al weer geland. Nu nog een paar uur wachten tot we naar Amsterdam kunnen vliegen.

Zondag 17 Oktober In London wat rondgehangen en gekeken voor een iPod, maar toen we onderhand een keuze hadden gemaakt, bleek hij uitverkocht te zijn.

Dan maar niet. Maar weer ergens cappucino gaan drinken en de tijd uitgezeten. Wel balen als je zo dicht bij huis bent en dan toch nog zo lang moet wachten voor een vluchtje van een uur.

Maar ook aan deze wachttijd ging voorbij en rond 13.00 uur vlogen we naar Amsterdam waar ons Mark ons op zou komen halen. We namen afscheid van iedereen en we hoopten elkaar allemaal te zien op de re端nie. Ik ging een karretje halen, terwijl Marijn op onze bagage wachtte.

Zie ik ons Mark al staan en..... Rik was er ook bij. Hij keek heel blij en van mij naar ons Mark, want die had mij nog niet gezien. Hij keek zo

Amsterdam van: pap daar staat ze al hoor.

Toen we onze spullen hadden, wist ik niet hoe snel ik naar de aankomsthal moest komen. Eenmaal door de deuren zagen we ons Mark en Rik. Ik ging op mijn hurken, deed mijn armen wijd en Rik vloog in mijn armen. Wat een welkom!!

De meesten van onze groep werden wel door iemand opgehaald. Zwaai, zwaai en het was over.

Wij dronken eerst een biertje voor we aan de rit naar huis begonnen. Ons bagagekarretje lag behoorlijk vol, maar Rik kon daar nog makkelijk bovenop. Het was wederom een schitterende reis geweest, waarbij we spannende dingen meegemaakt hebben, actief bezig geweest zijn en veel gelachen met de perfecte groep. Het was geweldig!!!!