XOXO The Mag/April 2012

021 FASHIONMUSICARTDESIGN

NİSAN 2012 ÜCRETSİZDİR

SéBASTIeN TELLIER (90) HAMRA ABBAS (20) MORT KÜNSTLER (34) TUE MANTONI (54) ART IS NOT A THING (58) FALL RECAP (79) MADONNA (122) THE SHINS (124) GÜRCİSTAN (186)

t he submariner d ate

EDITO 008 NEWS 010 fall recap 079 best of

086 sébastıen tellıer 090 snobby hobby 116 music 122 games

148 what was her name agaın?

150 dıvınatıons

165 far east movement

172 design

182 agenda

196

cover guest sébastien tellier photographer emre ünal cloak zeynep tosun suit corneliani/beymen

İmtiyaz Sahibi CO Prodüksiyon Yayıncılık adına Cihan Şerbetcioğlu cihan@xoxothemag.net Genel Yayın Yönetmeni Olga Toraman olga@xoxothemag.net Yazı İşleri Müdürü Sarp Dakni sarp@xoxothemag.net Konular Direktörü Sıla Güven sila@xoxothemag.net Sorumlu Müdür Ruşen İnceoğlu Editörler Defne Ayas, Gazali Görüryılmaz, Sedef Kırdök, Dinçer Şirin İdari İşler Vadi Gengüç Grafik Tasarım Yavuz Aydın, Güneş Engin Fotoğraf Editörü Sezer Arıcı, Emir Sarısaç Katkıda Bulunanlar Zeynep Alpaslan, Erkan Altunay, Mahizer Aytaş, Uğur Babürhan, İrem Başer, Oben Budak, Onur Büber, Emre Doğan, Öykü Doğan, Gizem Dölçel, Murat Ekşi, Gökhan Emre, Mert Gafuroğlu, Gökçe Gökçeer, Vehbi Görgülü, Ayşecan İpek, Seda Niğbolu, Refik Özcan, Beren Özel, Arda Savcı, Murat Süyür,Türkü Şahin, Ziya Şanlı, Tuba Şatana, Ali Tünay, Arda Tümer, Erman Ata Uncu, Emre Ünal, Onur Yazıcı Reklam zeynep@xoxothemag.net İletişim 123@xoxothemag.net / +90 212 2590669 Baskı ve Renk Ayrımı Mas Matbaacılık San. ve Tic. A.Ş. Hamidiye Mahallesi Soğuksu Caddesi No:3 34408 Kağıthane. İstanbul, Türkiye XOXO The Mag’de yayınlanan yazı ve fotoğraflar kaynak belirtilmeden kullanılamaz.

N U R TA N E S İ S K . N O : 3 4 Y I L D I Z B E Ş İ K TA Ş İ stanbul T : + 9 0 2 1 2 2 5 9 0 6 6 9

LISTEN TO YOUR HEART HER SENE BAHARIN GELDİĞİNİ SİZE MÜJDELEMEK GİBİ BİR TAKINTIM OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYORSANIZ, HAKLISINIZ. BAHAR GELDİ, YAZ DA SIRAYA GEÇTİ! OKUYUN, SEÇİN, ALIN (EVET MECBURSUNUZ, DAHA ÇOK ALIN), TAKIN, TAKIŞTIRIN, PLANLAYIN, GERÇEKLEŞTİRİN YA DA İÇİNİZDEN NE YAPMAK GELİYORSA ONU YAPIN, ONLARI DİNLEMEYİN, ONU DA DİNLEMEYİN, BENİ DE DİNLEMEYİN. KENDİNİZİ DİNLEYİN. BİZ BU AY İÇ SESİMİZE KULAK VERDİK EN ÇOK VE SİZE KUTSANMIŞ BİR SAYI OLUŞTURDUK. YETMEDİ, SON YILLARIN EN ‘KÜLTÜR DOSTU’ ÜLKESİ OLAN HOLLANDA’YI DA YANIMIZA ALDIK VE BOLCA OKUYUN, BOLCA BAKIN, OKURKEN KENDİNİZİ DİNLEYİN DİYE, SİZE 400’Ü HAZIRLADIK. THERE’S NOTHING ELSE YOU CAN DO NASIL OLSA İÇİNDEKİLER KISMINDA YİNE NELER YAPTIĞIMIZI GÖRÜP, KENDİNİZE UYANLARI KONUDAN KONUYA ATLAYARAK İRDELEYECEKSİNİZ. BAHSETMEKTEN HOŞLANDIĞIMIZ NE VARSA BUNLARI BULMAYA DEVAM ETTİĞİMİZİ GÖRECEK, MODAYA YAKLAŞIMIMIZDAKİ DEĞİŞİME -DAHA KESKİN HATLARIN BIRAKTIĞI İZLERİ TAKİP EDEREK- HEMEN YANI BAŞIMIZDA ŞAHİT OLACAKSINIZ. KISA DÖNEMLİ HAFIZANIZA BİZDEN DE ANILAR EKLEYECEKSİNİZ. BEFORE I TELL YOU; ‘SEE YOU NEXT MONTH!’ SİZE DERGİDEN BAĞIMSIZ BİR KAÇ SÖZÜM VAR. BAYRAMLARDA KÜSMÜŞLERİ BARIŞTIRMA KÜLTÜRÜYLE YOĞURULMUŞ İNSANLARIZ. BARIŞMAYI ÇOK SEVDİĞİMİZ İÇİN DE KAVGA ETMEYE BAYILAN BİR MİZACA SAHİP OLMUŞUZ -EVET AT GÖZLÜKLERİMİ ÇIKARTMADAN YAZIYORUM- VE KENDİMİZE DERT ARIYORUZ. SİZ ONU BUNU BOŞ VERİN DE, KIŞ UYKUNUZDAN UYANIP YENİ GÜNEŞ GÖZLÜKLERİNİZLE GÜNEŞE BAKIN. HİÇ KİMSENİN SİZİ ÜZMESİNE İZİN VERMEYİN. ÇÖZÜM ORADA BİR YERDE DEĞİL, TAM DA OLMASI GEREKTİĞİ YERDE. KENDİNİZİ DİNLEYİN. P.S. I LOVE ME! YOU BETTER DO TOO!

OLGA TORAMAN

news Fashıon

HEDI SLIMANE

Neredeydin? Sana ihtiyacımız var! yazı sıla güven illüstrasyon güneş engin

Raf Simons, kreatif direktörlüğünü yaptığı Sonbahar 2012 Jil Sander defilesi bittiğinde, her zaman olduğu gibi selam vermek üzere podyuma çıkıyor ama bu defa gözlerinden yaşlar dökülüyor, hıçkırıklarını tutmak için eliyle ağzını kapatıyor. Moda evi tasarımcıyı bırakıyor ve 90’larda sessiz bir fırtına gibi esen markanın isim annesi Jil Sander’i yeniden tahtına oturtuyor. Son birkaç aydır, hatta neredeyse John Galliano’nun talihsiz olayından beri, moda dünyası tuhaf bir çalkantıyla sarsılıyor: Moda evleri kreatif direktör değişiklikleriyle, kaybettikleri heyecanları yeniden yakalama çabasına giriyor. Raf Simons’un bu acıklı ayrılışı ve beraberindeki diğer sektör dedikoduları, dergimize de yeni bir konu çıkarıyor. Bir moda dedikodusu yazmaya hazırlanırken, sektörün meşhur yazarlarından Hilary Alexander’ın tweet’ini görüyorum. Şöyle diyor, “Hedi Slimane YSL’de Stefano Pilati’nin yerine geçiyor. Yani 2012 moda puzzle’ında bir parça daha yerini buluyor.” İşte bu haberle birlikte, odağım bir anda bütünüyle Hedi Slimane’a kayıyor. Kakülümsü kesimli saçlı, kocaman patlak ve mavi gözlü bu son derece ‘skinny’ adamın yarattığı, jilet gibi ama biraz da rock’n’ roll silüetlerini, yani geçmişte yaptığı Dior Homme erkek koleksiyonlarını hatırlıyorum. Slimane, bu defa başka bir kült markaya, hem de kadın koleksiyonuna direktör olarak geri dönüyor. Yaratacağı koleksiyonu hayal bile edemezken, Thierry Mugler’e kreatif direktör olarak geçen Nicola Formichetti’nin marka ile olan muhteşem uyumu aklıma geliyor. ‘Trash’ ve tek kelimeyle çılgın görünümlerin kült yaratıcısı Mugler gibi, bir diğer kült moda evinin/ devinin başına böyle bir vizyona sahip bir adamın geçmesi, benim gibi bir moda nerd’ü için, son derece heyecan verici bir haber oluyor. Dost olduğu rock’n’roll camiasıyla birebir örtüşen, çektiği fotoğrafların dilini bir başka aksanla yani modayla da anlatabilen Slimane’ın şimdi neler yapacağı, yinelemem gerekirse beni derinden heyecanlandırıyor. Zaman zaman hülyalara dalıyorum: Gördüğüm gündüz gözü rüyalarında Hedi,

hayallere sığmayan mükemmellikteki koleksiyonunun sunumunun bitiminde podyuma çıkıp selam veriyor ve hemen ardından basında çıkan yazılar, sektörün yeniden canlandığına işaret ediyor. Alexander McQueen’in ölümünün ardından esen ağır matem havası, adeta uğursuz bir sis gibi çöktü neredeyse tüm koleksiyonların üzerine. Yaratıcılıktan yoksunluğun, ekonominin ‘muhteşem’ gidişatı ile harmanlanmasıyla, can sıkıcı, hiçbir okuma yapamadığımız, son derece sıradan koleksiyonlar ortaya çıkardı. Eskiden defilelerde odaklandığımız noktalar yaratıcılığın kesimlerde vücut bulmasıyken, şimdi dikkatler sahne şovlarına ve kötü kumaşları ya da anlatılan sıradan hikayeleri kapamak istercesine, desenlere ve baskılara çekilmeye çalışıldı. Rock’n’roll ruhlu Hedi Slimane’ın klasik bir moda evinin başına geçmesi, ateş ve suyun bir arada varlıklarını sürdürmeye çalışmalarını izlemek kadar heyecan verici ve tehlikeli şimdi. Hedi’nin bayıldığı o California ucubelerinin Yves Saint Laurent’ın sofistike çizgisi içinde nasıl bir yer bulacağı aklıma geldikçe, ağzım kulaklarıma varıyor. Modadan bir adım uzaklaşan, kendini ilk aşkı fotoğrafçılığa veren bu cool adamı, senaryosunun nereye gittiğini bilmediğim moda filmime dahil ediyorum hemen. Şöyle bir kare geliyor gözlerimin önüne; California sokaklarında, palmiyelerin altında kaldırım kenarında yürüyor Hedi. Kocaman gözleri devamlı etrafı keserken, elini tel örgü çitlere sürterek ilerliyor. Çitin diğer tarafında basketbol oynayan genç adamların dövmelerine kilitleniyor. Sonra onları saha kenarında izleyen kısacık jean şortlu, jersey tişörtlü ve çilli kızlara takılıyor gözleri.

Tam o sırada, yanından bir kaykaycı geçiyor hızla. Bu arada tüm bunlar olurken, kulağında The Drums’dan ‘Book of Stories’ çalıyor. ‘Sanatçı Hedi Slimane’ olarak görüyor etrafındaki her ayrıntıyı. Ve bu defa, fotoğraf makinesiyle değil ama kumaşlar ve kuplarla yansıtmaya hazırlanıyor hikayesini bir kere daha. Tam da çağın ve kısır bir döngü içindeki moda dünyasının ihtiyacı olduğu gibi...

XOXO The Mag

11

news BOOK

TAM BENİM TİPİM

Bana Fontunu Söyle yazı gökçe gökçeer

Tam Benim Tipim / Just My Type Simon Garfield / Çev: Sabri Gürses 353 sayfa, Domingo Yayınevi

Yazılarını Comic Sans’le yazan zevksiz şakacılardan, e-postalarında sadece büyük harf kullanarak bağıranlardan ve sırf farklı olmak için göz yoran fontları tercih edenlerden nefret ederim. Bunun bana ve yakın çevreme özel bir züppelik olmadığını tahmin etmek için müneccim olmak gerekmiyordu. Zaten işimiz gereği fontların içinde yüzüyoruz. Yine de, Tam Benim Tipim’i okurken fontlar dünyasında her şeyin bir karşılığı ve anlamı olduğunu doğrulamak iyi geldi yorgun bünyeme. Her gün gözümüzün önündeki, elimizin altındaki, seçip beğenemediğimiz fontların doğuşundan tutun, en çok kullandıklarımıza, hiç kullanmadıklarımıza, en kötülerine ve bunların alt anlamlarına ışık tutuyor kitap. Tabii kullanıldıkları işleri nasıl vezir ve rezil ettiklerini okumak asıl eğlence. Örnekler şahane. Albüm kapaklarından ilan çalışmalarına, dergilerden mağaza logolarına kadar uzanan bir derya!

Font deyip geçmemek lazım. Basılı yayın ve reklam işine bir şekilde bulaşanların fontlarla, puntolarla haşır neşir olması kaçınılmaz. Ama bu taraklarda bezi olmayanların da dikkat etmesi gereken bazı kurallar var. Mesela şirket içinde asla sadece büyük harfler kullanarak yazışma yapılmamalı. Yeni Zelanda’da, bu hataya düşen bir kadının işten atıldığını söylesek, şaşırır mısınız? Şaşkınlıklarınızın sayısını artırmak için, metnin tamamına hakim olmanız gerekiyor. IKEA 2009’da fontunu değiştirdiğinde İsveç’te neler yaşandığını, Beatles logosunun Paul McCartney’le olan şaibeli bağını, Amy Winehouse’a neden 30’lar Art Deco’sunun yakıştırıldığını, Helvetica rejimi yapan New York’lu Highsmith’i okuyunca

şaşırmak neymiş göreceksiniz. Benim gibi uzun yıllardır Times New Roman’la yazı yazan sıkıcı bir insansanız, kitabın sizin için ekstra keyif verici olacağını söyleyebilirim!

Filmlerdeki çekim hatalarını fark edip tarifsiz mutluluklarla tatmin olmak ve koskoca yönetmenleri yerin dibine batırmak en büyük zevklerimizdendir. Biz buyuz! En sevdiğimiz şey hata bulmak, rezillik yakalamak. Peki, font hatalarını fark edecek kadar ileri gidebilir misiniz?

Onu da yapan var. Bir dönem nedense çok kullandığım Georgia ve çok sevdiğim Verdana fontlarının yaratıcısı Matthew Carter, izlediği filmlerde sürekli font hataları buluyormuş. Mesela 50’lerde geçen Ed Wood’da, bir stüdyonun 80’li yıllarda doğan Chicago fontuyla süslenmiş tabelası bizim gözümüzden elbette kaçmıştı ama Carter’ınkinden kaçmamış. Dahası, kendi yaratısı olan 1972 doğumlu Snell Roundhand fontunu, İkinci Dünya Savaşı’nın başında geçen bir filmde görmüş ve hayretler içinde kalmış.

Carter için büyük eğlence!

Londra Matbaacılık Okulu’nda verilen derslerde, okunaklılığı ölçmek için yapılan göz kırpma testlerinde en iyi sonucu Bodoni, Bembp ve Garamond fontlarının verdiği söyleniyormuş. Göz kırpmak, yorgun gözü dinlendirmek için en iyi ve en otomatik yöntem. Yani ne kadar az yorulursa o kadar az kırparız gözümüzü! Bir süredir okuduğunuz ve bitirmek üzere olduğunuz bu yazının ve tüm derginin ana fontu Bodoni. Gözlerinizin emin ellerde olduğunu bilerek, sayfaları çevirmeye devam edebilirsiniz. İyi okumalar!

XOXO The Mag

13

XOXO The Mag

15

news SERIES

HELL ON WHEELS

‘Western’in Tam Karşılığı yazı erman ata uncu

Bir western dizisi, insan bu türün hayranı değilse pek de heyecan verici bir haber değil. Zorlu demiryolu inşaatları, intikam peşindeki suskun, beyaz ve erkek kahramanlar, acımasızlık şahikası karakterler, en sertinden kapitalizm temsilcileri ve benzeri klişelerin her hafta bir saat boyunca ekranlara sökün etmesi western’lere gönülden bağı olmayan izleyiciye biraz fazla gelebilir.

‘Mad Men’ ve ‘Walking Dead’in yayımcısı ACM TV’nin yeni dizilerinden ‘Hell on Wheels’ işte en başta böylesi bir etki yaratıyor. Hikaye ve karakterler en azından kağıt üzerinde insanda aşırı doz bir western etkisi yaratacak gibi.

Amerikan İç Savaşı sonrası mağlup güneylilerden mağrur bir kahraman olan Cullen Bohanahan (Anson Mount), ölü zannettiği karısını aramak için yollara koyuluyor. (Dizinin kahramanın şaşırtıcı bir cinayetiyle sonuçlanan açılış sekansı, seyirciyi bir hikâyenin içine sokma konusunda bir ders olarak önümüze gelse pek kimsenin itirazı olmaz.) Sonrası, açıkgöz bir senatör/iş adamının sahibi olduğu demiryolu şirketi vesilesiyle vahşi batı’nın derinliklerine bir yolculuk. Kölelik kalksa bile çetin koşullardan kurtulamayan siyahlar da, İrlandalılar da, topraklarının elinden alınmasıyla ne yapacağını şaşıran Amerikan yerlileri de bu yolculuğun bir parçası.

Ancak, ‘Hell on Wheels’ bir vahşi batı tema parkını aratmayacak kadar western klişeleriyle doluysa da önemi, bu klişelerin hâlâ etli meselelere temas edebileceğini bir kez daha hatırlatmasında.

Misal, eğer klişe alerjisi baştan nüksederse, Cullen Bohanahan’ın ağırlığını, hedefe odaklılığını, ketumluğunu, kısacası ‘cool’ tabirinin ilk akla getireceği türden tüm özelliklerini bir kenara atmamız hatta diziyle aramıza mesafe koymamız kuvvetle muhtemel. Ne var ki ‘Hell on Wheels’in sunduğu büyük resim sağolsun, ‘yalnız kovboy’ Cullen’a dair tüm bu klişeler ayaklarını yere sağlamca basabilecekleri bir zemine kavuşuyorlar. Şimdiye kadar sayısız westernde kullanıla kullanıla etkisini yitirmiş, sadece parodilere yakışacak hallerinden sıyrılıp yine kendilerini buluyorlar.

Cullen’ın ‘cool’luğu bu sayede yenik güneyin halet-i ruhiyesini, el değiştiren sermayenin yılmışlığını kavramaya vesile olabiliyor.

Ya da eşinin Amerikan yerlilerince öldürülmesi sonrası çaresiz, kırılgan, masum ve beyaz kadın prototipine cuk oturan Lily Bell (Dominique McElligott)… Tam da bu özellikleri dolayısıyla demiryolu şirketinin acımasız sahibi Thomas ‘Doc’ Durrant tarafından ‘vahşilere karşı bir masumiyet ve medeniyet’ simgesi olarak kullanılmaya çalışılınca, bu klişenin kökenleri de bir şekilde dizide ifşa ediliyor. Ve aslında her şey, dizi formatının

XOXO The Mag

17

uzunluğu sayesinde mümkün. Tıpkı ‘Mad Men’in 60’lar başı ABD’sinden yadigar illüstrasyonlardan, dönemin aile filmlerinden yadigar, gücü her şeye yeter, aile reisi erkek figürünü kat kat açması, onu deşmesi gibi... ‘Hell on Wheels’ de benzer bir stratejinin western’lere uyarlanmasından ibaret. Belki ‘Mad Men’ gibi klişeleri doğrudan ‘deşen’, onu analiz eden bir tavrı yok. Ama ‘Hell on Wheels’, karakterler üzerine daha fazla eğildikçe, onların güdülerini daha ayrıntılarıyla inceledikçe, western klişelerinin tam olarak nereye oturduğunu gösteren, onların klişe olmadan önce nasıl bir işlevselliğe sahip olduğunu hatırlatan bir dünya çıkıyor önümüze. Yani, ‘western’ bir diziden ne beklenirse ‘Hell on Wheels’ onun tam karşılığı. Heyecanı, o bildik klişeleri tekrar ilgi çekici kılabilmesi ve onlardan kurulu sürükleyici bir hikaye çıkartabilmesinde.

sahnede bizzat kendi konuşmasını, ‘yalan dolandan ibaret’ diye nitelendirene kadar.

Tuhaf bir şekilde bu sürükleyiciliği sağlayan da, olay akışını kesintiye uğratmakla yükümlü, ‘dizi kötüsü’ Thoman ‘Doc’ Durrant.

Bu açgözlü, kötü niyetli girişimci/işadamı/politikacının tüm vurucu replikleri, durum değerlendirmeleri dizinin çerçevesini çizip hikâyenin bir sonraki adımına hazırlık yapmakta. Durrant’ın, kıtayı bir uçtan diğerine kat eden bir demiryolunun neden bu kadar gerekli olduğuna dair nutku biz seyircileri bile yerimizde hafif kıpırdatacak kadar hararetli olabiliyor. Tabii, hemen sonraki

Karizma sahibi ‘dizi kötüleri’, mağrur kahramanlar, yardıma muhtaç kadınlar, öfkeli siyahlar... Hepsi sonuna kadar klişe unsurlar. Ama bu, ‘Hell on Wheels’ dünyasında içlerinin boş olmasına sebep değil. Ne de olsa klişeler de anlatı araçları ve bu konumlarını boşuna almadılar. Önemli olan ne kadar yaratıcı kullanıldıkları.

Yoksa insan yıllardır aşina olduğu, ezberlediği vahşi batı hezeyanlarını bir kez daha görebilmek, yaşamak için niye her hafta televizyonunun başına geçme isteği duysun?

Bu karakter, neredeyse hikâyedeki tüm karakterlerin hayatta kalabilmek için atlatması gereken engeller ağının merkezinde yer alıyor. Ama ilk bölümün sonunda yine tüm o karakterlerin güdülerini açıklayan, hikâyenin altyapısını bizimle paylaşan da Durrant’ın ta kendisi. Akla diğer ‘dizi kötülerinin’ işlevselliklerinin gelmesi kaçınılmaz. Misal cazibesini New York yüksek sosyetesini konu edinmesinden alan ‘Gossip Girl’de alaycı ve küçümseyici tavırlarıyla bizi bu diziyi niye sevdiğimizle yüzleştiren Blair Waldorf ya da ‘Desperate Housewives’da entrika iştahımızı doyuran Edie gibi... JR’dan beri dizi kötülerini sevmemizin bir sebebi var; ‘Hell on Wheels’ ekibi de bunun farkında.

XOXO The Mag

19

news PEOPLE

HAMRA ABBAS

O Aslında Tam Bir Şehir Kızı Onunla röportaj yapacak olma mevzusu haftalar önce ilk kez önüme geldiğinden beri ne sorabileceğimi düşünerek uzun süre içimdeki ‘bekleme’ tuşunu aktif hale getirdim. Bekledikçe içimdeki gerginlik ve sıkıntı arttıkça arttı. Bu röportaja nereden başlayıp nasıl çıkacağımı bir türlü kestiremiyordum nedense. Dakikalar saatleri, saatler günleri kovaladı. Derginin baskıya girmesine sayılı zaman kala gözümü kapatıp kendimi bırakıverdim… Ve kelebek etkisiyle, ona bir bebek ve şu sıralar iPod’unda sürekli dinlediği M.I.A.’i kazandıran İstanbul’un ekseninde gelişen ve PİLOT Galeri’de bu ay başlayacak yeni sergisi ‘Şehir ve Gündelik Hayat’ üzerine konuştuğumuz bu söyleşi ortaya çıktı… röportaj sarp dakni fotoğraf vipul sangoi

XOXO The Mag

Boston, İslamabad ve İstanbul arasındaki ortak nokta nedir? Üçünde de sana aynı hissi veren bir şeyler var mı?

Bu bahsettiğin şey sanırım insanın hemen her yerde farklı şekilde hissettiği aidiyet mevzusu ve bu duygunun değişik yerlere uyum sağlama çabasıyla alakalı olsa gerek. Farkında olmadan bulunduğumuz yere serpiştirdiğimiz ufacık rahatlık tozları var. Sen de bilirsin, hemen her şehrin birbirinden farkli nitelikleri var. İşte bu niteliklerin değeri o şehirde yaşayan kişi tarafından doğru şekilde değerlendirilebilirse, görüngüsel boyutları olan ve tanımlanması oldukça zor tatlara sahip olan olağanüstü bir mutluluk ve keyif kalıyor geriye…

Boston’la kıyasladığında İstanbul’da günlük hayat nasıl akıyor sence? Seviyor musun İstanbul’u?

Rahatlıkla söyleyebilirim ki bu şehri çok seviyorum. İstanbul birçok açıdan benim için gerçekten çok özeldir. Onunla ilişkim 2007 yılında İstanbul Bienali’ndeki ‘Aşk Dersleri’ için iki ay boyunca orada kalmamla başladı. Bu benim İstanbul’u ilk ziyaretimdi fatkat şimdi o zamanki duygularımı tam olarak açıklamak biraz zor. Şehrin kültür ve sanat coğrafyası, sosyal dokusunun içinde inanılmaz derecede etkin durumda. İstanbul birçok kültürün kesişme noktasında bulunuyor ve ortaya çıkan bu muhteşem enerjiden büyük ilham alıyorum. Ama en ilginç olanı 2010 yılında bir başka sergi için oradayken bana bir çocuk sahibi olmam konusunda ilham vermiş olması. Bu ay yeniden oraya geleceğim ve bebeğimin de yanımda olmasını istiyorum. Boston’a gelince, o İstanbul’dan çok farklı. Ben MIT ve Harvard’a çok yakın bir bölge olan Cambridge’de yaşıyorum. Penceremden baktığımda sahip olduğum manzara fazlasıyla ilham verici…

Seninle hemen hemen aynı yaştayız. Yani aynı kuşağın çocuklarıyız. Kuveyt Savaşı’nı televizyondan 24 saat canlı izleyen bir neslin çocuklarıyız biz. Doğduğun yerin üzerinde binlerce bombanın uçuşmasına tanıklık ettin. Neredeydin tüm bunlar olup biterken?

O zamanlar ben Lahor’daydım. Ailem savaştan önce Kuveyt’ten ayrılmıştı. Haliyle savaşın vahşetine bizzat yakalanmadık ama aynı zamanda bu korkunç tanıklık hepimiz için haddinden fazla rahatsız edici bir durumdu.

Yaklaşık iki sene önce ‘Şehir Manzaraları’ndan söz ediyordun. Şimdi yine şehir var başrolde. Seni şehri anlatmaya iten güdü ne? İstanbul’da gerçekleşen ‘Şehir Manzaraları’ şehir temasını keşfetmem için bir bakıma bana yeni bi ışık yaktı. Örneğin senelerdir yaşadığım her şehirde yani Lahore, Leipzig ya da Berlin’de, şehrin değişik açılarına bakarak onlarla iletişim kurmaya çalıştım. İşte bu yüzden, içerik benim için daima çok önemli oldu. ‘Şehir ve Gündelik Hayat’ isminin çıkış noktası tam da buradan geliyor. Sergilenen büyük işlerimden bir tanesi New York temalı ‘Idols’. O da diğer işlerim gibi şehirler üzerine yoğunlaşmış durumda. Önce Boston’da başladı, sonra İstanbul’da devam etti ve yakında da bir sonraki şehir Lahor’a doğru kayacak.

Bu savaşın senin üzerinde nasıl bir etkisi oldu peki? Artistik anlamda ifade şekline ve anlattığın hikayelere doğrudan veya detaylı bir dokunuşu var mı?

Yaşanan acı, hiçe sayılan insan hayatı, yerleşim yerlerinin tamamen imha edilmesi ve sonuçta ortaya çıkan ekolojik ciddi bir bozulma ve dengesizlik elbette fazlasıyla trajik. Çalışmalarımda tüm bunlardan söz etmeye devam edeceğim.

Bu sergide 2004 yılına kadar giden işlerin de var. Neden yaklaşık 8 sene sonra ‘MoMA is the Star’ı yeniden uyandırdın?

Senin üzerinde bu derece etkili olmasının sebebi nedir bu çalışmanın?

‘MoMA is the Star’ı bu sergiye eklememin birden fazla sebebi var.

Ama bunlardan en önemlisi şu, bir küratör gözüyle baktığımda bu çalışma her anlamda sergiye çok uygundu. Şehir hakkındaki kaygılarım konusunda bana yalnız olmadığımı hissettiriyor. Üstelik daha önce İstanbul’da hiç sergileme şansı da bulamamıştım. Berlin’de New National Gallery’de gerçekleşen ‘MoMA in Berlin’ sergisinin son gününde bir çekim yapmıştım. Tam yedi aydır açık olan serginin son günü, açılış saatinden başlayıp kapanış törenindeki havai fişek gösterisine kadar süren bir çekim bu. Ayrıca sergi süresince gösterilen ‘The Making of MoMA in Berlin’ adlı belgeseli de sanki serginin bir parçasıymışçasına takip etmiştim.

Şehirlerin yakasını asla bırakmayan ve yaşanan devinimin belki de en önemli itici gücü sosyo/kültürel/etnik meseleler ve elbette politika. Politikadan tamamen uzak kalabilseydin bu işler yine de ortaya çıkar mıydı? Ya da sonuç ne derece farklı olurdu?

‘Cityscapes/Şehir Manzaraları’, oldukça karmaşık yapılı Avrupa’da toplumun aleni politik ortamında araştırmacı bir deneysel girişimin sembolü olarak başladı. Ancak bu yeni çalışma, hafıza ve hayal gücü gibi zihinsel çabalar sarf etmeden diğer katmanlardaki anlam ve çalışmaların da önüne geçti. Bu haliyle, önceden beri var olan Cityscapes, God Grows on Trees, Please do not Step vb. gibi çalışmalara dayanak oluşturduğum durumlardan ayrılıyor ama yine de kendi içinde gelişerek görüntünün anlamından başlayarak yeni bir görsel dilin keşfi vb. endişeler barındırıyor. Dolayısıyla bu çalışmam da diğerleri gibi zaman içerisinde yolculuğuna devam ederek ileride yeni yorumlar ve bağlamlar ortaya çıkaracak.

‘MoMA is the Star’ aslında sanat dünyasının da popüler alemden nasıl beslendiğini gösteriyor bir anlamda. Tıpkı bir Madonna konserinde 24 saat önce kamp kurup sıraya girenler ya da ünlü tasarım markalarının yeni sezon ürünleri için güneş doğmadan mağazaların önünü dolduranlar gibi. Bunların hepsi aslında aynı şey gibi geliyor bana. Sence de öyle mi?

John Elderfield bahsettiğim bu belgeselde şu ilginç yorumu yapıyor ‘İnsanlar MoMA’da gördükleri şeyleri modern sanat tarihinin bir parçası olarak kabul ediyor, görmedikleri ise bu tarihin tamamen dışında kalıyor.’ İşte Elderfield’in bu kelimeleri doğrudan MoMA dışındaki inanılmaz kalabalığa odaklanmamı sağladı. Bu çalışma, ürünün yapım süreci de ele alındığında, otoritenin nasıl ortaya çıktığını, nasıl yayıldığını ve ne şekilde bu derece kalıcı olabildiğini açıkça anlatıyor.

‘Yine Aşk Dersleri’ ya da ‘Minare-Tahammül(süzlük)-İslam’ üçlemesini tokat gibi işleyen ‘Şehir Manzaraları’ kadar olay yaratacak bir şeyler beklemeli miyiz bu yeni sergiden? Nasıl bir kamuoyu tepkisi bekliyorsun?

Bu ay başında PİLOT Galeri’de başlayacak olan yeni sergimin şimdiye kadar İstanbul’da yaptıklarımın en büyüğü olacağını söyleyebilirim.

Geniş çaplı işlerin vitrinlerinin yanısıra, bugüne kadarki uygulama ve pratiklerimin önemli bir dizisine yer veriyorum. Bu derece geniş bir ölçüde olduğu için özellikle burada sergilenmek için yaratılmış yeni işlerimi de içeriyor. Bu yüzden onun daha önceki sergilerimden de daha etkili olacağını düşünüyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse bu çalışmaların tamamını bir bütün olarak İstanbul ile paylaşıyor olmak bana büyük bir heyecan veriyor.

21

idoller, fotoğraf, 80x120 cm, 2012

Sergide en çok merak ettiğim çalışmalarından biri ‘The work might be abstract, but it is made of rubber and looks like a male organ!’ Hikayesi müthiş. Ben araştırıp öğrendim ama bu gümrük meselesini bir de senin ağzından dinleyelim…

‘Her ne kadar soyut olsa da, lastikten yapıldığı için erkek cinsel organına benziyor.’ Evet bu abartılı ve son derece sıradışı cümleyi kuran Karaçi gümrüğünden başkası değil. Boston’dan bir sergi için Karaçi’ye gönderdiğim bir işimin gümrüğe takıldığını öğrendiğimde çok şaşırmıştım.

Daha sonra ulaştığım yetkililer de bana bu açıklamayı yaptılar. Genelde dinsel yönlendirmelerle ilişkili vitraylar yapmaya başladığımdan bu yana, bunun açıkça ahlaksal düzlemde iyiyi kötüden ayırt etmeye yarayan duruşa açık bir cevap eğiliminde olduğunu düşünüyordum. Bu çalışma, sansürle alakalı olarak doğdu, ama diğer yandan sansürsüz zamanı, hiçbir işaret ya da belirti (bu durumda olduğu gibi) olmadan acaba kaç yaşındadır, kadın olabilir mi, tek kişi mi ya da birden fazla mı, güldüler mi, şakalaştılar mı, gün ışığı ya da florasan ışıklarla kaplı bir alan mı ya da birileri onu alıp evine götürmek istedi mi gibi sorulara ilişkin cevapları peşpeşe hayal etmemizle alakalı…Diğer taraftan, kendi görüntüleri olmadan 17. yüzyıl Hint minyatürlerine dikkat çektiğim ‘Title 1 ve Title 2’ diye adlandırılan diğer çalışmalarımla da benzeşiyor.

Bu tanımlar oryantal resimlerin tasniflendirilmesi konusunda tecrübeli bazı batılı eğitmenler, küratörler veya satıcılar tarafından adlandırıldı.

Elbette, nedensiz ve öylesine isimlendirilmiş bu tanımlar şimdilerde resmin kendisinden çok küratörün geçirdiği zaman hakkında bize daha çok şey anlatıyor. Ben sadece izleyicinin bu ilişkili görseli hayal edebilmesi açısından bu tanımı sağlamış oldum.

Yani ondan bir daha haber alamadın öyle mi?

Ne yazık ki hayır…

Bu çalışmanın üretimi için, sana Abraaj Capital Art Prize’ı kazandıran sansasyonel vitray çalışması ‘Woman in Black’i yapan İngiliz firması ile çalışmışsın. Bu kemerli pencere gezdiği ülkelerde ne gibi tepkiler aldı? Ve devam edecek bu gezi sırasında sana yeni bir ödül daha getirebileceğini düşünüyor musun?

Bu vitraylar aslında sadece Art Dubai 2011’de sergilendi. Ben o sıralarda aynı zamanda bir bebek beklediğim için Dubai’ye gitme şansı yakalayamadım. Ama bana orada çalışmamla ilgili yapılan yorumların büyük bölümünün çok olumlu olduğu söylenmişti. Kısa süre içinde Dubai’ye gitmeyi ve onlara bizzat destek verebilmeyi umuyorum.

‘Hamra Abbas’ı, ödüllerini, başarı ve şöhreti bir kenara koyarsak, şehirli kız ‘Hamra’ neler yapıyor? Bugün iPod’unda ne dinliyordun mesela? Şehirli kız Hamra kocasını çok sıkıntıya sokuyormuş, bir takım anormallikleri ve hayvan korkusu varmış. Müziğe gelince, şu sıralarda sürekli M.I.A. dinliyorum, biliyor musun bu da İstanbul’dan kalma başka bir alışkanlığım aslında…

Son olarak sana ‘XOXO’ desek ve bununla ilgili bir iş yapmanı istesek, bu ne olurdu?

M.I.A.’ın acı dolu XXXO şarkısını sizin için yorumlamama ne dersin?

XOXO The Mag

23

news food

Bahar, balık, ıspanak...

Kış Çocuğundan Bahar İtirafı yazı ve fotoğraflar tuba şatana

Bahar geldi. Sonunda ve zorlukla... Ama kalacak çünkü o şimdiden etrafımızda. Ben kış çocuğuyum, kara da hiç itirazım olmadı ama baharı da pek severim. En çok da baharın tazeliğini.

Bahar, bir deyişle soframıza konar kendiliğinden... Her yer yeşillenir, pazarlar otlarla dolar. Çiçekler de gelir pazara. Bahar en güzel Ege’de karşılanır bence. Bodrum dolaylarından koliler gelmeye başlar; sarmaşık, taze kekik, dikenli ot, tilkişen, daha neler neler... Bahar benim için bahçemizdeki sarı papatyalardır. Hafiflemek, dışarılara kendimiz atmak, akşamüstü içkileri için balkonu hazırlama zamanıdır.

Küçük ekimler yaparım baharda. Her işi becermeye heveslenir, çiçek büyütmeyi öğrenirim. İşte bu zamanın başlangıcıdır bahar. Bin hevesle aldığım, seracılara, pazardaki bitkicilere ricalarla getirttiğim adaçayı, kekik, limon kekiği, fesleğen, biberiye, mercanköşk... Bir türlü iyi bakamam onlara; seyahat etmekten de olabilir belki. Bu aralar balkon bahçemi tamamlamaya çalışıyorum. Kurutmadan, zamanında ve kıyarak kesebileceğim yeşil yenilebilir bir bahçe tahmin ediyor ve umuyorum.

Balık filetodan bir şeyler kotarayım istedim bu defa. Vereceğim

balık fileto tarifini yıllar önce Hugh Fearnley-Whittingstall’un River Cottage kitaplarından birinde okumuş, beğenmiş ve üzerine birçok kez pişirmişliğim vardır. Her seferinde pek beğeni kazanmış, yeniden pişirilmesi istenmiş, basit ve emin bir tariftir bu. Ne pişirsem derken, bu taze otllu balık filetonun, yanına taze sarımsaklı hafif bir patates ezmesi, çam fıstığı ve portakal kabuk rendeli ıspanak kavurma yapayım dedim. Patates mi, bezelye mi diye gittim geldim ama bu taze baharatlı balık tarifinin yanına patatesi yakıştırdım. Dil veya pisi balığı olsaydı yanına bezelye püresi yapmak daha şahane olacaktı. Zaten dil balığı olsa tarife gerek kalmayacak, onu tereyağında pişirip mideye indirecektim.

Yazdıkça acıkıyorum, of!

Balık fileto lazım bu tarif için. Kırlangıç, karagöz, çipura, kefal gibi bir fileto da iş görecektir. Levrek, pisi, dil de kullanabilirsiniz, tercihe kalmış... Filetoyu kendiniz de çıkartabilirsiniz tabii ama balıkçılar varken uğraşmaya da gerek yok. Benim önlüğümü takıp, fileto çıkarttığım tek taraflı ‘sekimagoroku’ bıçağımı kullanmak için fırsat olarak gördüğüm bir durum bu... Siz bana bakmayın, balıkçınızdan fileto balık isteyin. Derisi üzerinde kalsın, ne olur!

XOXO The Mag

(Tavayı biraz eğik tutarsanız daha rahat yapabilirsiniz.) Sonra hemen tabağa alıyoruz. Aman! Balığı fazla pişirmemeye gayret gösterin. Zaten bir filetocuk, ne canı var ki?

Öncelikle balıklar bir yanda dursun. Filetoların içine sığacağı kalın tabanlı bir tava lazım. Önce sosu yapacağız; sarımsağın baskın çıkmayacağı bir miktarda orta boy bir dişi minicik doğruyor, ufak bir avuç maydanoz yaprağı, az nane, az kapari, bir limonun kabuğunu rendeleyip ilave ediyor ve tüm tatlar birbirine karışsın diye hepsini bir araya getiriyoruz. Minik parçalar haline gelene kadar doğramaya devam ediyoruz. Doğradığımız bu güzel kokan yeşil karışımı bir kaseye koyup, üzerine biraz limon suyu ekleyip kalın bir sos kıvamına gelene kadar sızma zeytinyağı ilave etmeye devam ediyoruz.

Bu arada haşlanmış patatesleri, yumuşasın ve kokusu çıksın diye tereyağında çevirdiğim taze sarımsakların üzerine ekliyor ve biraz eziyorum. Amaç püre olması değil. Üzerine tuz, biber ve bol tereyağı ekliyorum. Sıcak, tereyağlı, taze sarımsaklı patates ezmeniz oldu bile.

Bir de ıspanak lazım. Ama ne ıspanak! Bebek ıspanakları çok kızgın tavada harlı ateşte suları çıkmadan kavurmak gerek önce. Sonra bir kaseye alıp, üzerine deniz tuzu atıyoruz. En son dokunuşumuz ise; susam yağında bir sarımsağı çevirip, onu çıkarıp, o yağa portakal kabuğu rendesi atıp, kavurduğumuz çam fıstıklarını eklemek ve hemen altını kapatmak oluyor. Bu karışımı da ıspanakların üzerinde gezdirip bir parça daha portakal kabuğu rendesi ekliyoruz.

Balığa girişiyoruz şimdi. Kuru olduğundan emin olduğumuz balık filetolarını tuz ve karabiber ile tatlandırıyoruz. Tavayı ısıtıp, azıcık zeytinyağı koyuyor ve yağ ısınır ısınmaz derisi aşağıda olmak üzere balıkları yavaşça tavaya yerleştiriyor, çıtırtılı kızarma sesleri arasında, derisi güzelce kızarana kadar, 3 dakika gibi pişiriyoruz. Sonra dikkatli bir şekilde çevirip, 2 dakika daha pişiriyoruz. Bu arada tavanın bir kenarına bir lokma tereyağı ekliyoruz. Bu yağ erir erimez, üzerine koca bir kaşık sosumuzdan ekliyoruz. Tavanın kenarındaki bu sosu kaşık yardımı ile balığın üzerine döküyoruz. Hem de bol bol, kaşık kaşık.

Hazırladığımız bu yemekle şişelerce beyaz şarap içilir. Biz içtik. Şimdi sıra sizde.

25

news PERFUME

Bİr parfümün anatomİsİ

Olfaktif Çocuğum yazı ayşecan ipek illüstrasyon deniz yeğin ışık

Bir beher, bir mezura, bir ölçüm kağıdı ve bir burunla ne yapabilirsiniz?

Kimya testi. Peki, diyelim ki yüzden fazla esansın üzerinde sıralandığı, upuzun, ahşap bir masanın başında oturuyorsunuz. Bu şartlarda bir parfüm yaratmak çok daha eğlenceli ve şık bir deneyim olmaz mı?

Başlıkla ilgili açıklamanın işte tam zamanı: Kimya dersinden asla zevk almamış ama parfüm denen iksire ölesiye meraklı bir kişinin, kendi elleriyle hazırladığı bir parfümün anatomisi bu. Ilgım’la tanışın; parfüm perim. Bana yol gösterecek. Masayı düzenlerken parfümlerin üçgen şeklinde inşa edildiğini anlatıyor. Vücut dilime bakacak olursanız; hevesli, heyecanlı ve sabırsızım. Üst notada hiç yüz vermediğim yeşiller, tazeler, narenciyeler. Ortada iki çiçek: Yasemin, mutlak ve tek. Sabah akşam koku değiştiren gül ise son derece kafa karıştırıcı: Karanfille isleniyor, mügeyle ıslanıyor. Baharatlar da orta grupta. Dipte ise misk, amber, vanilya ve reçine. Ağır takım. Klasik parfüm formülü bu ama ben pek de klasik olmayan bir şeyler yaratmanın peşindeyim. Tütsü, odun ve baharat istiyorum. Her sorunun cevabı koklayarak bulunuyor bu odada, tüm önyargılardan kurtulup burun denen komik organa güvenmek şart. Kokluyorum: Oryantal baharat. Ait olduğum yer. Plan şu: Ölçüm kağıdına not al, mezurada ölç, beherde karıştır, tuşla. Sonra kokla. Sonra karar ver. 5’er mililitre amber, sandal ve miskle başlıyoruz, fiks mönü. Dip notalara başka ne ekleyebilirim? Biraz paçuli? Hayır.

Castorium nasıl da keskin ve seksi bir şey böyle! Hemen içeri. Biraz da çikolata ekledim mi yukarı çıkmayı hak etmişim demektir. Esanslara

(insanlarda yaşanan durumun aksine) yolculuklarının sonunda isim koymak mümkün. Kalbinde meyve, gül yaprakları, gardenya, tarçın ve ylang ylang olsun parfümümün. Chanel No:5’e yakın bir yerlerde olduğumu söylüyor Ilgım. Mandalina, yeni kesilmiş çimen ve frenk üzümünü üst notalara eklediğimde beklediğimden çok daha feminen bir kokuyla karşılaşıyorum. Frezya bir doz tazelik katsın. Mezuraya baktığımızda 40 ml civarında olduğumuzu görüyorum, o ana kadar mililitre hesaplarını sürekli şaşıran ve parfümü dışarı taşıran ellerim, parfümün son damlalarına vardığımda ustalaşıyor. Üst notanın sahte agresyonu güldürüyor beni, önce diğer tüm notaları bastırmaya çalışıyor sonrasında ise hemen geriye çekiliyor. Maço kostümü giyinmiş bir sevgili adeta… Biraz yeşil nota, biraz mango: ‘Animalic’ etki. Aradığım sıcaklığı, Ilgım’ın yarattığı ‘Parfumer’s Secret’ baz notada bulabilir miyim? Yanımıza gelen Birgül, ‘haki renk bu koku’ diyor. Bana göre yeşil, Ilgım’a göre bordo. O da ne? Badem badem badem! Kremli, baharatlı, temiz ve net. Kokum hazır, 51 ml ile maratonu tamamladım.

Elmas kesim, altın kapaklı, parfümümün hak ettiği kadınsılıkta, vintage esintiler taşıyan ama yine de modern bir şişe seçiyorum. İsmi mi? Yoğun baharatlarıyla diğer her şeyi bastıran bir kış kokusu hazırlamak için yola çıktığım ama burnumun biraz daha uçuşan, biraz daha feminen notalara ihtiyaç duyarak kontrolü ele aldığı bugünün anısına… L’Hiver Volant koyuyorum olfaktif çocuğumun adını. ‘Uçuşan Kış’ anlamına geldiğini umarak… ladeesse.com.tr

XOXO The Mag

MINI HOTLINE 0850 2522020

çOCUĞUnA AnlAtAmAyACAĞIn

mACerAlAr İçİn.

MINI go-kart hissini şıklıkla birleştiren yeni MINI Roadster. Onunla her gün yeni bir maceraya hazır olun. İlk maceranız için test sürüşü Borusan Otomotiv Yetkili Satıcıları’nda.

MINI Cooper S Roadster modelinin CO2 emisyonu 139 gr/km, ortalama yakıt tüketimi ise 6 lt/100 km arasındadır.

27

news LIFE

VIOLA DAVIS

Pisi Pisine (Oscar) Kaçırmak yazı can togayhan

2001 yılında, sahnede mucizeler yarattığı ‘King Hedley II’ oyunundaki Tonya rolüyle, peş peşe evine götürdüğü Drama Desk ve Tony ödüllerine bakarak hayaller kurmaya başlamıştı Viola. 35 yaşındaydı. Fiziksel ve zihinsel olarak performansının zirve yaptığı ve başrol oynadığı ilk oyun Seven Guitars ile ‘hop’ diye yakaladığı ilk Tony adaylığından beri, tam beş yıldır bu anı bekliyordu. Ama bu başarı onun için yeterli değildi. Zira, Viola’nın zihninin derinliklerinde başka planlar vardı.

Tiyatro’daki başarısının, sinemadaki karşılığı -en azından şimdilik- sadece ‘istikrar’ olan bir oyuncudan söz ediyoruz. 1997 yılında tanıştığı Steven Soderbergh’in kült bir modern klasik olarak kabul edilen ‘Out of Sight’ filminde, Jennifer Lopez ve George Clooney gibi yıldızların parladığı bir kadroda, kendine ufak da olsa bir rol(cük) bulmayı başarmıştı. Bu film Jennifer Lopez için, ‘oyunculuğunun hakkını vererek kotarabildiği ilk ve son film’ olarak tarihe geçerken, Viola sessiz ama emin adımlarla sinemadaki ısrarını sürdürmüştü. Çünkü uzun zamandır hayalini kurduğu tek şey, tiyatro ödüllerini doldurduğu dolabına bir adet de pırıl pırıl bir Oscar heykelciği eklemekti. Bu arzusunu dile getirip ağlamak yerine sessiz sedasız çalışmaya başlayan Viola, bir yandan da siyah bir oyuncunun Oscar almasının neredeyse imkansız derecede zor oluşuyla avuttu kendisini. 1939 yılında Rüzgar Gibi Geçti filminde Scarlett’in dadısı rolündeki Hattie McDonald’dan beri hiçbir Afro-Amerikalı kadının ödülü yakalamadığını bilinen bir gerçek: Tam da Viola’nın Tony Ödülü’nü kazandığı 2001 senesinde Halle Berry’nin şiddetli gözyaşları eşliğinde elinde ödülüyle milyonlarca izleyiciye ağlak bir şekilde gülümsemesi, onun bu hırsını daha da körüklemişti. Traffic ve Solaris arasında çektiği Antwone Fisher filmi ile Independent Spirit Ödülleri’nde En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu ödülünü aldı. Ödüllerini koyduğu dolabı büyütmeye karar verip, marangozun yolunu tuttu. Bir yandan da televizyon dizi setlerinde koşturuyor ve bol bol sahne tozu yutuyordu. NYPD Blue’da figüran olarak başlayan TV macerası, 2000 yılında 19 bölüm olarak yayınlanan City

of Angels’daki hemşire Lynnette Peeler rolü ile devam etti. Bu arada daha önceki evliliğinden iki çocuğu olan aktör Julius Tennon ile evlenip ve hatta bir de çocuk evlat edinmişti. Hem üç çocuğa annelik etmek, hem de tiyatro/TV/sinema setlerinde mekik dokumak gibi zor bir işin hakkını verdiğini dosta düşmana ispatlarken, önüne düşen bir senaryo hayatını sonsuza dek değiştirmişti. Bahsettiğimiz film Doubt’un çekirdek oyuncu kadrosu, 2009 Oscar’ları kırmızı halısından aday olarak geçti.

Film tonlarca adaylığa rağmen hiçbir Oscar ya da Altın Küre ödülünü kazanamadı. Viola Davis’in Oscar hayali belki de sonsuza dek suya düşmüş olabilirdi o gece… Ama o pes etmemişti. 2010 yılında yeniden tiyatroya döndü ve Fences adlı oyundaki Rose rolüyle hem Tony hem de Drama Desk ödüllerini çantasına doldurarak bir kez daha evinin yolunu tuttu. Ve nihayet yıl 2011, ‘The Help’ filminin seti... Bahislerde ‘bingo’ olarak görülen, Kathryn Stockett’in aynı adlı romanından uyarlanan film, 1960’lar ABD’sinde ‘ırkçılık’ olgusunu masaya yatırıyordu. ‘Tamamdır…’ dedi Viola, ‘Oscar artık benim!’ Tahminler boşa çıkmadı ve Viola Davis bu kez En İyi Kadın Oyuncu dalında ödüle aday gösterilirken, rol arkadaşları Jessica Chastain ve Octavia Spencer En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu dalında yine rakip oldular. Fakat sonra diğer adaylar açıklandığında karşısına belki de en büyük kabusu olan Meryl Streep çıktı. Margaret Thatcher’i The Iron Lady’de canlandıran Streep 17. kez ödüle aday oluyordu. Onun 1982’deki Sophie’s Choice’dan beri ödül kazanamadığı düşünüldüğünde belki de yine adaylığı ile gelip geçecek bir seneydi bu.

Viola kalbi pır pır atarak Kodak Theatre’dan içeri girdi. Hala bir çok kritik, onun ödülü kazanacağına kesin gözüyle bakıyordu ama ekran beşe bölündüğünde buruk bir gülümsemeyle büyüyen beşinci kareyi alkışlayan diğer dört küçük kareden biri olarak kalmıştı yine. Eve kalbi kırık ve eli boş döndü. Oscar’ı bir kez daha pisi pisine kaçıran bu pek şanssız ama bir o kadar yetenekli kadından şimdi yeni bir hamle bekleniyor. Bu kez şeytanın bacağını kırabilecek mi dersiniz?

XOXO The Mag

29

news MAGAZINE

Garage

Kendinden Işıklı Gelin Zhukova yazı dinçer şirin

Açık konuşalım; ‘Bienallerden bize ne kaldı?’ sorusunun cevabı, ‘ertesi güne sarkan ‘akşamdan kalmalık’tır. Fakat Venedik Bienali’nde en çok konuşulan konu, bu genç kadının yaptığı partiydi. Bu partinin sahibi, ünlü koleksiyoner Roman Abramovic’in kız arkadaşı Dasha Zhukova’ydı. Şimdi ise Zhukova, dergisi Garage Magazine ile gündemi meşgul ediyor uzun bir süredir. İlk sayısındaki Damien Hirst kapağı çok konuşulan dergi, bu genç kadın hakkında daha fazla haset içeren düşünceler üretilmesine sebep oluyor. Kimileri, etrafındaki ünlü sanatçı bolluğundan istifa ederek dergiyi yayınladığını söylüyor, kimileri de diğer moda, sanat dergilerinin ve dijital yayınlardaki içeriklerin de aslında Garage kadar dürüst olmadığını itiraf ediyor. Kısacası Garage Magazine ilk sayısıyla beraber, moda ve sanat arasındaki sınırların kalktığı, sanatın parayla ve şöhret ile beraber geldiği bu noktada, ‘bugün konuşulanları’ düşünmemizi sağlıyor.

Sanatın bugün geldiği noktada haset ilişkilerini belirleyen bir tek şey vardı. O da; ‘tanınma’ ve ‘tanınmamanın’ yarattığı gerilim hattı üzerinde yaşayan ego hayaleti. Artık bugünlerde, kariyerinizin basamaklarını aydınlatan, hangi koleksiyonerin yemeğine davet edildiğiniz oluyor.

Bu basamakları beraber çıkarken karşılaştığınız yüzlerdeki sahte gülümsemeler de, sizin ‘geri paslama’ kabiliyetinize kalıyor. Peki bu arada Maya Takvimi ne diyor? Kıyamet dediğimiz şey, dinler tarihinden çıkardığımız anlama pek benzemeyecek. Asıl kıyamet enerjileri değiştirecek, tersten başladığımız okumalara, tüm anlamları yıkarak, daha önceden bilmediğimiz bir akıl yürütmenin ışığında bize yol gösterecek. Gün, Dasha Zhukova’yı anlamaya çalışmanın günüdür. Gün onun iyi bir iş kadını olduğunu görmenin günüdür. Ona uzaktan zeka testi yapanların, IQ-ut (Türkçe’de Aykut) testinde çıkabildiği zihinsel faaliyet aralığına bakmaya çalışanların düştüğü açmaz da budur. Beğenin ya da beğenmeyin, onu görmezden gelemezsiniz. Şöyle düşünün; koleksiyonculuk tarihiyle ilgili bildiklerimizden başka bir yere gelmedik.

Bunun yerine, sanatı başka türlü algılar olduk. Ve işte sanatı başka türlü

anlayan Zhukova’nın az önce bahsettiğimiz, üç ayrı davetli listesine sahip olan o meşhur Venedik Bienali partisine kapıdan olmuyorsa, bacadan, o da olmuyorsa yandaki restoranın içinden, tepeleri aşarak giren ya da girmek isteyen siz değil misiniz?

Bu uzun girişi Garage Magazine’in yeni sayısı için yaptık. Farkındayız; uzattıkça uzattık. Kapağındaki sevimli ‘Harry the Hare’ ve ‘Frederic the Fox’, Norman Rockwell benzeri bir illüstrasyon. Yayoi Kusama’nın 1968 tarihli ‘Homosexual Wedding’ eserine referans yaratılan kapak, toplumsal bir mesele olarak patlamaya hazır; erkek tavşanımız hamile kalmış! Derginin içeriğinde gözümüze çarpanlar, küratör David Elliott’ın Tokyo’dan bildirdikleri, Yayoi Kusama, Pınar Yolaçan’ın Zaha Hadid dekoru, denizaltı canlıları ve Chanel 2012 İlkbahar koleksiyonu ile yaptığı çekimi ile acayip bir seyahate çıkıyoruz.

Heykellerin üzerine giydirilen parçalar ile yeni sezona bakıyoruz ve Elmgreen&Dragset’in Calvin Klein iç çamaşırı giydirdiği heykellerini hatırlıyoruz. Derginin tüm içeriğini sayıp, ışığını söndürmeyelim.

Ama Clare Rojas ve Adrien Varejao gibi sanatçılar üzerine de yazılar olduğunun altını çizelim. Garage, aslında okumak için değil bakmak için bir dergi gibi görünse de, yazılara göz atmakta, yazanlara haklarını geri vermekte de fayda var. Ne demişler; Sezar’ın hakkı Sezar’a...

Dergi, öğrenmek zorunda kaldığımız yeni bir dili konuşuyor. Bu dili öğrenmek zorunda bırakıldığımız şu günlerde, şöhretin üzerimizde bıraktığı ağır yüklere karşı öğrenmemiz gereken bir savunma sporu var. Bunun için sadece dışarıda kalarak neler olduğunu izlemeye ve beklemeye ihtiyacımız var. Bu yılın sanat gündeminin çalkantılı insan ilişkileri bizi ‘sabır taşı olmak’ gibi bir mertebeye taşıyacak.

Bu erdeme kavuşmak için ise, ışıkları kapatıp sessizce beklemek gerekiyor. Nede olsa Neptün’ün hareketi size 12 yıl veriyor kendinize dönmeniz için. Ama dönerken kendinize dolanıp boğulmayın; bırakın Garage Magazine kutsal kitabınız olsun.

XOXO The Mag

31

news BRAND

Gece & gündüz

TechnoMarine Night Vision yazı oben budak

Perdeleri sıkı sıkıya kapalı ve karanlık bir otel odasındayım.

Karşı yatağımda yatan arkadaşıma iyi geceler diliyorum ve uykuya dalmaya hazırlanıyorum. Sabahın erken saatlerinden beri içtiğim kokteyller kolay bir şekilde uyumama yardımcı olacaklar, biliyorum.

Ve sonra birden, derinden bir saat sesi geliyor, irkiliyorum. Daha o gün kullanmaya başladığım TechnoMarine saatimin bu kadar ses çıkarması imkansız gibi gelse de, her güzelde bir kusur vardır diye düşünerek saatimi aramaya başlıyorum. Odanın süper ötesi karanlığında, bir hazine gibi parıldayan saatimi ses çıkarmasın diye çantanın dibine sıkıştırmak için elime alıyorum ama o da ne? Ses TechnoMarine’imden değil, karşı yatağımda uyuyan kız arkadaşımın saatinden geliyor. Beni bilirsiniz... Elbette hemen lafı oturtuyorum,

“Sorun benim saatimde değil, seninkinde!”

Herkesin saat anlayışı farklıdır: Siz hafifliğine önem verirsiniz, bir başkası karanlıktaki görüş özelliğine, diğeri ise dikkat çekici dizaynına. Bense, çocukluğumdan beri ses çıkaran saatlerden hoşlanmam. Seçtiğim saat, önce kullanışlı olmalıdır sonra da ses çıkarmamalı. İşte TechnoMarine bu konuda oldukça başarılı.

Saatin tek özelliği sessiz oluşu değil tabi. TechnoMarine yeni sayılabilecek bir marka olmasına rağmen kısa sürede geniş bir hayran kitlesi edindi. Madonna gibi bir çılgının ya da Barbara Streisand gibi bir muhafazakarın kolunda da görebilirsiniz

XOXO The Mag

Bu bir ilandır.

beraber parlamaya başlıyor. Hem de sizin seçiminize göre turuncu, mavi ve yeşil renklerde. Diğer saatlerden farklı olarak, sadece iç kadranında değil, saatin çevresi ve silikon kayışın kenarlarından da bu rengi almak mümkün. Aydınlanmayı sağlayan İsviçre bazlı Super LumiNova teknolojisi sayesinde parlaklığını da saatler boyunca koruyor. Sadece geceleri değil, 200 metre suyun altına indiğinizde de bu özellikten yararlanıyor ve saatten haberdar oluyorsunuz.

onu. Plastik ve pırlantayı birleştiren ilk saat firması olmasıyla rakiplerinin arasından sıyrılan TechnoMarine, aslında ihtiyaçtan doğuyor. Markanın yaratıcısı Frank Dubarry, fazlasıyla haşır neşir olduğu su sporlarında kullanmak üzere hem suya dayanıklı hem de lüks saatlerin özelliğini taşıyan bir saat üretme arayışına giriyor ve TechnoMarine doğuyor. 1997’de Apple’ın masaüstü bilgisayarlarından ilham alarak yarattığı transparan kayışla kombinlenen Raft modelini piyasaya sürüyor önce. 1999’da da bu modellere pırlantayı eklediğinde, kısa sürede satış rekorları kıran bir saat keşfetmiş oluyor Dubarry.

Benim henüz bu saatle sualtı deneyimim olmadı ama gece hayatında saatimin parlaklığı sayesinde eğlenceli tanışmalar yaşadım.

Parlaklıktan bahsedince, kulüplerde disko topu gibi parıldayacağınızı da zannetmeyin: Sizde farklı bir şeyler olduğunun altını çiziyor sadece, o kadar...

İyice ünlenen marka şimdi yeni ürünü Night Vision ile sahalara döndü. Bütün gün simsiyah olarak kullandığınız saat gece vaktiyle 33

news ART

MORT KÜNSTLER

Mavi ve Gri Arasında © mort künstler

yazı sarp dakni

80’lerin ilk yıllarında televizyonumuz hala tek ekranlıydı. Önümüze ne konursa başımızı önümüze eğip, sorgulamadan tüketmek ve daha korkunç olanı iyi vakit geçirip eğlenmekle görevliydik. Ben de bunu layığı ile yerine getiren ailelerden birine mensup olmanın verdiği dayanılmaz hafifliğin içindeydim. Sadece, ‘Pazar Konseri’ programından babam çok sıkılırdı ve o zaman televizyon kapatılıp, pikap açılırdı.

Gelsin Fausto Papetti’ler, James Last’ler… Ama o bir saatlik mola dışında köleliğimize itirazsız devam ederdik. Yine de hakkını yemeyelim, gerçekten çok başarılı, nefis prodüksiyonlar izlerdik.

Hatta çoğunu bugün mumla arıyoruz. O dönem özellikle ABD’de televizyon pastasının büyük bölümünü afiyetle tüketen canavar CBS’in üç bölümlük dev prodüksiyonu The Blue and The Grey’in hayatımıza girişi de işte tam bugünlere rastlıyor. Abraham Lincoln olarak Gregory Peck’in döktürdüğü dizide Stacy Keach ve Lloyd Bridges gibi dönemin yıldız isimleri de resmi geçit yapıyordu. Bruce Catton’ın aynı adlı hikayesinden yola çıkılarak gerçekleştirilen dizi 1861 ve 1865 yılları arasında gerçekleşen ve ABD’yi hiç olmadığı şekilde değiştiren ‘İç Savaş’ı tırnak yedirecek derecede heyecanlı bir atmosferle anlatıyordu.

600 binden fazla insanın hayatını kaybettiği bu korkunç savaş, Jefferson Davis’in komutasındaki 11 güneyli eyaletten oluşan Konfedere Devletleri’nin darmadağın olmasıyla son bulmuştu. Eh buna bir de Abraham Lincoln suikastini eklersek ülkenin yakın tarihine olan etkisi

daha iyi anlaşılabilir. Yazımızın başkahramanı Mort Künstler’in hikayesi de işte ‘İç Savaş’a duyduğu bu sonu gelmez tutkuyla tamamen değişiyor.

Daha da ilginç olanı ise CBS’in tarihçilerden bu dizi için oluşturduğu komisyonun Mort’tan özel bir resim istemesi… O dönemde İç Savaş konusundaki uzmanlığı ve detaycılığı ile dünya çapında ünlenen sanatçı bu öneriyi heyecanla kabul ettikten sonra da hızla çalışmaya başlıyor. Ama bu çalışmanın tamamlanması düşünüldüğü kadar hızlı olmuyor. Mort, kendi imzasını taşıyacak bu iş için titizlendikçe, resmin yapımı da geciktikçe gecikiyor. Dolayısıyla hem CBS ekibi hem de Künstler için oldukça sancılı bir süreç söz konusu oluyor. Dizi çekilip, yayınlanıp ve tarihe karışırken, Mort seneler boyunca onun için yapmaya başladığı resim üzerinde çalışıp durur. Uzun seneler sonra Gettysburg National Military Park Müzesini dolduran konuklar heyecanlı bir bekleyiş içindedir. Çünkü bahsi geçen resim artık tamamlanmıştır ve üzerindeki örtü kalktığında heyecanlı bakışlar yerini büyülü bir hayranlığa bırakır. Bunun nedeni Künstler’in neredeyse bir fotoğraf gerçekliğindeki işinden başka ne olabilir?

The Blue and The Grey adlı prodüksiyon, Mort Künstler’in popüler kültürle yolunun ilk kesişmesi değil. 1980’lerin başında kendini tamamıyla İç Savaş dünyasına kaptıran Mort Künstler aynı zamanda 50 yaşında bir sanatçı olarak hem kariyerinde hem de özel hayatında

XOXO The Mag

35

© mort künstler

© mort künstler

© mort künstler

ciddi bir değişim yaşıyordu. Brooklyn College, U.C.L.A. ve Pratt Institute’da sanat eğitimi alan genç Künstler, New York’ta yaşamaya başladığında yeteneği sayesinde fazla sefillik çekmeden hayatını rayına oturtmayı başardı. Çünkü o artık Classics Illustrated serisine kapak çalışan bir sanatçı olmuştu. Para parayı, başarı başarıyı çeker derler. Bu genel geçer kural onun için de aynı oldu. Kısa sürede bir çok kitaba ve dahası erkek macera dergilerine kapak çalışmaya başladı. MagazineManagement ile yaptığı bir sözleşmede onlara her ay üç dergi kapağı ve iki tane de dergilerin içinde kullanılmak üzere illüstrasyon yapacağına dair bir madde bile vardı. Ama yayınladıkları hemen her işin altında Künstler imzası olmasını istemeyen yayıncılar onu Martin Key ve Emmett Kaye gibi uydurma isimlerle çalışmaya zorladılar. Bu durumdan şikayetçi olup sızlanmak yerine, arkadaşları İkinci Dünya Savaşı sonrası yeni bir kimlik kazanan New York sokaklarında takılıp barlarda zaman öldürürken oturup çizmeye ve çalışmaya devam etti. Mad Magazine’e ‘Mutz’ takma adıyla arka kapak çizmeye başladığında ve The Posiedon Adventure filminin afişinin altına imzasını attığında onun için, ok yaydan çıkmıştır çoktan.

Sonra 70’lerde dönemin en önemli sanat koleksiyoncularının, çalışmalarını ‘Street Fighter’ karakterlerini aratmayan bir çeviklikte dövüşerek kapışmaya başladığı Künstler, her ne kadar İç Savaş çalışmalarıyla anılsa da onun Prehistorik dönem atmosferinden uzay mekiklerine kadar uzandığını belirtmemiz gerek. Ama benim en çok dikkatimi çeken kompozisyonların büyük bölümünde gizli kahraman olarak kullandığı kadın figürü. Hepsi birbirinden seksi ve dişilik sembolü olan bu kadınlar, casus, asker, dansçı, fahişe ya

da resmin merkezinde duran yakışıklı başkahramanın kurtarmaya çalıştığı masum sevgili olarak karşımıza çıkıyor. Ancak hepsinin ortak noktası taşıdıkları gizem ve ifadelerindeki derin anlam. Çalıştığı dönem her ne olursa olsun, yarattığı figürlerde kullandığı kostümlerin kusursuzluğu, Künstler’in moda tarihi alanındaki bilgisinin mükemmelliğini de ispatlıyor aslında. Bir nazi askerinin kamçı darbelerine maruz kalmış sarı elbiseli baygın kadının elbisesinin kıvrımlarının gerçekliği insanı her bakışında hayrete düşürüyor. En çarpıcı işlerinden birinin merkezinde yine kült bir kadın var. Zamanın en büyük medya imparatoru William Randolph Hearst’ün torunu olan Patricia Campbell Hearst’ün mahkemesi sırasında çekilen bir fotoğrafından yola çıkarak yaptığı çalışması 1975’te Newsweek’te yayınlandığında tüm dünya onu konuşuyordu. Symbionese Liberation Army tarafından evinden kaçırılan Patty, ödenen milyonlarca dolarlık fidyeye rağmen örgüte katıldığını ve Tania adını aldığını açıklayarak büyük bir şok yaratmıştı. Daha sonra bir banka soygununa da katılan Patty’nin hakim karşısındaki unutulmaz zafer pozunu ölümsüzleştiren Künstler, aslında mahkemeye hiç katılmamıştı. Uzaktan çekilen fotoğraflar ve tanıkların ifadelerine dayanarak çizdiği Hearst portresi ise Daytona Beach Museum of Arts and Sciences arşivinde ölümsüzleşti. Dinozorlardan Vietnam Savaşı’na, Jack Dempsey’den Lindbergh’e kadar uzanan Mort Künstler ilerleyen yaşına rağmen üretmeye ve hayranlarını büyülemeye devam ediyor. Çalışmalarının orijinallerine ulaşmak için koleksiyonerlerle yarışacak gücünüz yoksa, sınırlı sayıda özel olarak basılan reprodüksiyonlardan birinin peşine düşebilirsiniz. Dr James I. Robertson pek güzel söylemiş…

“Tarih, bu resimlerde yaşıyor.”

XOXO The Mag

37

news technology

pınterest

Yeni Çağın Görsel Koleksiyonculuğu yazı seda niğbolu kolaj güneş engin

Pinterest en yeni sosyal medya platformu olarak aramıza katılalı bir kaç ay oldu ama sadece bu senenin başında aylık 12 milyon kullanıcıyla Linked in, You Tube ve Google plus’ın toplamından fazla bir trafiğe sahip olarak en hızlı büyüyen platform ünvanını aldı. ‘Bir tane daha mı’ diye hayıflanmak mümkün, sanal iletişim kanallarının kalabalığı karşısında yorulmamak da zor. Ama Pinterest’in aradan sıyrılması anlaşılır gerekçelere sahip, çünkü olabilecek en sade, açık ve düz şekliyle tek bir ilgi alanına oynuyor, o da çağın en kolay paylaşılır/takip edilir olan alanı, yani görseller. Temel prensibi özetlersek ilgi alanınıza giren görselleri foto albüm mantığında kendi isimlendirdiğiniz boardlarda toplayıp paylaşıyorsunuz. Tasarım ya da illüstrasyonlar da olabilir bunlar, fotoğraf da, arabalar da, kıyafetler de… Benzer prensipteki video/resim paylaşım komünitelerinden ayıransa hız ve işlevsellik. Tek bir pin tuşuyla tamam işiniz. Arayüz de son derece minimal. Bunun dışında ortada yeni bir şey yok aslına bakılırsa. Başkalarının koyduğu görselleri Facebook’taki gibi beğenip Facebook ya da Twitter’daki gibi paylaşmak üzerinden karşılıklı etkileşim sağlanıyor; durumunuz yine bu sitelerdeki gibi sayfanın bir köşesinde akıyor. Zaten Pinterest’e bu sitelerdeki hesaplarınız vasıtasıyla da üye olup buradaki arkadaşlarınızı otomatikman takip listenize alabiliyorsunuz. Resimleri, arayanlara kolay ulaşması için tagleyebiliyorsunuz. Flickr, Instagram gibi görsel

ağların sahip olmadığı sosyallik Pinterest’in öne çıkmasının ve ‘resimli Facebook’ gibi adlar takılmasının da nedeni. Tumblr’ın reblog fonksiyonu nedeniyle en çok burayla karşılaştırılıyor ama Tumblr -her ne kadar çoğunluk blogger adı altında fotoğraf paylaşımından öteye gitmese deçıkış noktası olarak daha blog eğilimli ve sosyal platform olarak daha az kişiselken Pinterest’te kendi küratöryal fantazilerinize kapılıp ‘benim’ demeniz kolaylaşıyor.Sadece teknik değil içerik anlamında da yeni değil tüm bunlar. Kendini ve hayatını yedikleri, içtikleri, gezdiği yerler ve nihayetinde zevkleri üzerinden tanımlama çabası her zaman vardı, sadece internet öncesi devirde şekli farklıydı. Fotoğraf albümlerimizi başkalarına hevesle gösterip ne kadar güzel ve ilginç bir hayatımız olduğunu, resim kolajları ya da biriktirdiğimiz kartlarla ne kadar seçkin zevklerimiz olduğunu duyurmaya çalışırdık. Temelde fark yoktu aslında ama daha müdahildik belki yaptıklarımıza, bizden daha fazla parça taşıyorlardı. Eylemler sanallaştıkça kişisellik azaldı ve kişisellik azaldıkça o anonimliğin içerisinden ben farklıyım diye bağırma çabası da arttı. ‘Ne yiyorsan osun’, ‘ne dinliyorsan osun’ benzeri sloganların son zamanlarda ağızlara iyice sakız olması da bu yüzden. Eylemlerimizi kolaylıkla gösteremediğimiz yerde zevklerimizle sürüden ayrılabilmek için. Facebook ve Twitter gibi mecralar söz, video ve resimlerle bunu zaten yapmaktaydı ama tüm bu mecralarda da en kolay ve hızlı aktarım

XOXO The Mag

bir fark var ki Pinterest’in diğer sitelerden en çok ayrıldığı noktayı ve kadın kullanıcıların fazlalığını açıklıyor: O da aslen bir alışveriş yeri işlevini görmesi. Sitedeki görsellerin hepsinin orijinallerine verilen linkler beğendiğiniz objeyi satın almanız amacını güdüyor. Pinterest de bunun üzerinden küçük bir komisyon alıyor. Aslen satış amacına sahip bir sitede araştırmalara göre en fazla ilgi çeken kategorilerin sırasıyla; ev, el işi, moda ve eğitim olması tesadüfi değil. Pinterest daha domestik hayata yönelik bir yer. Zaten cinsellik ve her türlü tehlikeli içerikten de arındırılmış şekilde. Ama iş telif haklarına gelince o kadar da masum değil. Site telif haklarına saygılı olduğunu ve her pinin anında silinebileceğin açıklasa da Pinterest’e dair pek çok tartışma bu noktada kilitleniyor. Markalar kolay yoldan reklam yaptığından bu durumu sorun yapmasa da korunan içerikler konusunda daha pek çok tartışmaya yol açacak Pinterest. Ama bu kadar içeriksiz ve salt görselliğe dayanan bir platformun herkesi hızlıca ele geçirmesi gibi ondan sıkılması da hızlı ve kolay olacaktır. Soru yine aynı: Veri kirliliğine bir katkı daha mı yoksa hayatımıza bir şey katabilir mi? Yanıt da yine kişisel tercihlerde kilitleniyor. Bütün gün objelere bakarak beyninizi de uyuşturabilir, birilerini takip ederek yeni ilhamlar da alabilirsiniz. “Ne seviyorsan osun”dan ziyade “ne amaçla kullanıyorsan osun” sözü bizi daha gerçekçi saptamalara götürecektir.

her zaman fotoğraflar üzerinden sağlanıyordu. En çok vakit geçirdiğimiz, en merakla baktığımız, giderek daralan dikkat aralığımıza en uygun yerler görseller. Bu yalnız sosyal medya değil yazılı basın için de geçerli: Dergiler, gazeteler içeriğe göre fotoğraf seçmektense fotoğraflar için içerik üretiyor artık. Görselliğin evrensel dilinin bu denli çok veri içerisinde bize en kolay ulaştığı zamanlarda Pinterest’in yaptığı çok basit bir gerçeği alıp iyi bir estetikle sunmak. Aslında bir nebze daha dürüst diğerlerine göre, çünkü zaten göründüğünden farklı bir iddiası ya da sunduğu yeni bir yaşam ya da iletişim tarzı yok. Size yaptırdığı şey, bir çeşit görsel koleksiyonculuğu. Pinterest bir yandan da kendi hayat hikayenizi ya da söylemlerinizi paylaşma zorunluluğu olmadığından sosyal medyadan fazla hoşlanmayanları da kendine çekebiliyor. Nasıl kullanacağınız size kalmış. İster kimseyle paylaşmadan bilgisayarınızda bookmark işlevi görsün isterse konunuzla ilgili yeni resimler keşfetmenin bir aracı olarak kullanın ister rafine zevklerinizle gösteriş yapıp size verilen ‘tastemaker’ statüsüne erişmek için. Pinterest’e dair en fazla dile getirilen gözlemlerden biri de kadınların ağırlıkta olması. Bunun nedeni ilgi alanları değil sadece, sonuçta erkekler de sosyal medyada paylaşıma bir o kadar düşkün, moda, tasarım ve bilimum görsel alanları takibe bir o kadar hevesli.

Ancak fark büyük oranda koleksiyon yapma ve görsel toplama konusunda kadınların daha farklı bir yaklaşıma sahip olmasında. Ve daha da büyük 39

news THEATRE

PHANTOM OF THE OPERA II

Bu Kalp Seni Unutur mu? yazı uğur babürhan illüstrasyon güneş engin

Film dünyasında çok sık karşımıza çıkan bir durumdur devam filmleri. Yüzüklerin Efendisi 1, 2 ve 3 örneğin... Yıldız Savaşları 1, 2 ve 3 yetmez, 4, 5, 6 olsun hallerini bilirsiniz... Aslında hikayenin ilk doğuşu tabii ki Hollywood’dur. Yüzlerce versiyon yaratma fikriyle -hazır bir film yokluğu da varken- içinde bulunduğumuz bu film yokluğunda seyirciyi kafalayarak işin ekmeğini yerler. Başka bir sahne gösteri sanatında, bu tip bir durum karşımıza hiç çıkmamıştı daha önce. Ta ki müzikal dünyanın son dönemdeki altın çocuğu Andrew Llyod Webber, ikinci Phantom Of The Opera’yı yaratana kadar. İzleyenler hatırlayacaktır; Phantom of the Opera, oyunun sonunda ortadan kaybolur. Eh, ölmeyen bir başrol karaktere ikinciyi yapmak da, zaten adettendir. Royal Albert Hall’un ev sahipliği yaptığı kutlamada, bu güne kadar eserde oynayan bütün oyuncular, birlikte söylerler şarkılarını. Sarah Brightman ile olan evliliklerinin bitmesinin ardından, eseri boşandıktan sonra söylemesini yasaklar ve sonra aralarındaki buzlar eridikten sonra tekrar izin verir Andrew Llyod Webber. Webber’in sunduğu gecede görürüz ki, zaman bu eski sevgililer için ilaç olsa da, dünyanın önemli seslerinden biri olan ‘ilk Phantom’ Michael Crawford’a pek iyi gelmemiştir. Eserin ikincisinin yapılmasında ekibi cesaretlendirenin ne olduğuna geri dönecek olursak; 25 yıl bir müzikalin sahnede olması, haftada dokuz oyunla seyirciyle buluşması ve gerek sanatsal, gerekse finansal boyutta en başarılı sahne gösterisi olarak tarihe adını altın harflerle kazıması nedenlerin başında gelebilir. Bana soracak olursanız. 27 ülkede, 145 şehirde, 130 milyon kişinin izlediği,

dünya çapında toplam 3.5 milyar pound gelire sahip olan müzikalin ikincisinin bu güne kadar yapılmaması zaten bir hata olabilirdi.

Yurtdışına seyahate giden herkese şiddetle tavsiye edilen, mutlaka gör denilen ve hatta biraz abartacak olursak ‘bu oyunu görmeyene kız verilmeyen’ bir hale gelmiştir Phantom Of The Opera. Oyunun zenginliğini tesadüfen vurgularcasına soruyorum yönetmen Harold Prince’e; İstanbul’a hangi hava yoluyla geldiniz?¨ Cevabı şöyle, oluyor ‘‘Haftaya yeni oyun için Alpler’deki ‘chalet’me gideceğiz.

Bizimle gelmek ister misin? Seni de İstanbul’a uğrayıp alabiliriz.¨ Bu tekliften de anladığınız üzere, içinde ‘özel jet’ alt metnini barındıran cevap, bir nevi bu 3.5 milyar poundluk gelirin de bir göstergesi. Bu arada Webber ve ortağı söz yazarı Tim Rice’ın, 80’li yıllardan beri bir çok başarılı ve olaylı işlere imza attıklarını da hatırlatmadan geçmeyelim. Okul mezuniyeti için yazdıkları eserden 19 milyon pound kazanıyor ikili ve bu ortaklık uzun yıllar boyunca devam ediyor. “Jesus Christ Superstar” oyunu sebebiyle, tam dokuz tiyatro oyunu bombalanıyor. Fakat Weber’in son üretim dönemi -hatta özellikle ‘Sir’ ünvanını aldıktan sonra- pek de verimli geçmiyor. Çok kısa bir süre sahnede kalan ‘Love Never Dies’, 12 Mart 2012’de DVD olarak piyasada satılmaya başlanıyor. Kuşkusuz gidip izlemek en zevklisidir ama kaçıranlar için internetten sipariş yoluyla elde edilecek bu DVD, inanılmaz bir görsel şölen fırsatı sunuyor. İzlemedim dememek için, bu sefer tiyatro ya da gişenin adresi yerine size harika bir mağazanın adresi geliyor: www.dresscircle.co.uk.

Keyifli seyirler!

XOXO The Mag

41

news WHATEVER

MODERN(LEŞME)

Entelektüel Bir Kayıp yazı ali tünay

John Singer Sargent, The Bedouin Arab, 1891 tablosu üzerine, Eric Parnes Bedouin’ın LV adlı çalışması.

Şubat ayı içerisinde önce CNN’de, sonra da New York Times’da Türkiye’deki modern sanat piyasası ile alakalı iki haber yayınlandı. İki haberin de ortak noktası, astronomik rakamlara alıcı bulan işler ve son 10 yılda inanılmaz büyüme kaydeden İstanbul’daki modern sanat piyasasıydı. Ancak hikâyelerin arka planına baktığımızda daha farklı analizler yapmak mümkün.

Bu haberlerden bir hafta önce ise farklı bir haber The Economist’te yer almıştı. Yazı temel olarak Arap Baharı’ndan sonra Suudi Arabistan’da sanatçılar için az da olsa daha özgür bir ortam oluştuğunu söylüyordu.

The Economist’te açıklama yapan sanatçılardan biri şu tabiri kulanmış; “Günümüzde, hükümete bulaşmadan kendimizi ifade etmek istiyoruz.” İşte Suudi Arabistan ile ilgili olan haber ile Suzy Hansen’in New York Times için yazdığı makale burada çakışıyor. Suzy Hansen, Türkiye’deki sanatçıların göreceli bir özgürlük içinde olduklarından bahsediyor ve hükümetin sanata direkt olarak destek olmamakla beraber, sanatçılar üzerinde herhangi bir baskı unsuru yaratmadığını söylüyor. Çok da haksız değil, kendimi bildim bileli, bu ülkenin en tutucu köylerinde bile öyle veya böyle sanatçıya karşı biraz “delidir, ne yapsa yeridir” anlayışı hakimdir. Bu bakış açısı zaman zaman siyasi bellekte de yer ediyor olabilir. Bununla beraber günümüz sanatçılarının ideolojiden kopuk olması veya ideolojik bir işleri olsa bile kitleleri etkileme ihtimalinin çok düşük olması, sanırım hükümetlerin bu göreceli özgürlüğe göz yummasına neden oluyor. Bunların ötesinde şu anda sınırlı da olsa sanatın ekonomik büyümeye olan katkısını göz ardı etmemek lazım.

Hiçbir hükümet bu katkıdan mahrum kalmak istemez. Bahsettiğimiz bu göreceli özgürlük ortamı yeni jenerasyonun neden görsel sanatlara eğilimli olduğunu açıklıyor. Cidde’den gelen haber ise bu akımın küresel

nitelikte olduğunu söylüyor. Hiç kuşkusuz Körfez sermayesinin sanatı önemli bir yatırım aracı olarak görmesi de bu sürece destek oluyor.

Yakında Abu Dabi’de Louvre ve Guggenheim müzelerinin şubeleri açılacak. Fazla söze gerek yok sanırım.

Konuyu fazla dağıtmadan İstanbul’a geri dönmek istiyorum. New York Times’daki makalede İstanbul’un Doğu ile Batı arasında bir köprü olması klişesinin dışında aslında şehrin bir kopukluk yaşadığından bahsediliyor. İstanbul için 20. yy’ın kayıp olduğu ve şu anda sanat piyasasında olanın bir canlanmanın ötesinde normale dönüş olduğu şeklinde bir görüş de var. 1923 yılında kurulan Cumhuriyet’in ve devamında gelen darbelerin, 2. Dünya Savaşı gibi olayların da atmosferi etkilediğinden söz ediliyor.

Açıkçası bu görüş biraz kolaya kaçıyor. Tarihi ve ekonomik olayların toplumun her katmanına etkisi oluyor. Bir yorgunluk ve bıkkınlık yaratığı da kesin ancak koca bir imparatorluğun mirasının bıçak gibi kesilip atıldığını söylemek ve devam eden modernleşme sürecinin 20. yüzyıl İstanbul’u üzerine tamamen olumsuz bir etkisi olduğunu dile getirmek çok iddialı. Hiç kuşkusuz İstanbul’da yaşayan yeni jenerasyonda politik ve entelektüel bir yüzeysellik söz konusu ancak bunu tek bir nedene bağlamak bana tatmin edici gelmiyor.

Bugün elinizdeki bu dergiden, bir Türk sanatçının en basit işine kadar bu devrimin etkilerini görebilirsiniz. Sırf uluslararası sanat uzmanları istiyor diye bu topraklardan çıkan her iş egzotik olmak zorunda değil. Kaldı ki zaman zaman toplumumuzda var olan kafa karışıklığı neden geçerli bir kimlik olmasın? III. Selim’den bu yana her gelen, kendine göre zaten bir modernleşme çabasına girmiş. Asıl bunu yok saymak entelektüel bir kayıp sayılmaz mı?

XOXO The Mag

Shop online at camper.com

Water Runner by Camper

ISTANBUL: AKBATI, AKMERKEZ, BEYOĞLU, BUYAKA, CAPACITY, CAPITOL, CITY’S, ERENKÖY, ISTINYEPARK, KANYON, MARMARA FORUM, PALLADIUM IZMIR: ALSANCAK, AGORA ANKARA: CEPA, PANORA BURSA: KORUPARK ANTALYA: TERRACITY ADANA: ZIYAPAŞA BULVARI 43

news the chance

Fırsat Bu Fırsat

The Chance Creative Challenge

2012’de düzenlenen ve düzenlenecek devasa spor organizasyonları sebebiyle bu yıl bir çok markanın, iletişim dillerinde -hakkını da fazlasıyla vererek- sporu öne çıkardıklarını görüyoruz. Modaevlerinden hiç beklenmeyecek hamlelerle, umulmayacak mekanlarda defileler yapılıyor ve ürün kullanımına daha ‘sportif’ yaklaşılıyor. Fakat bu konuda en dirayetli iletişimi spor ve spor giyim markalarının sergilediği bir gerçek. Ancak şimdi size bahsedeceğimiz dönemsel bir iletişim türü değil, geçmişi, bugünü ve geleceği olan, sadece iletişim stratejisi olarak değil ama aynı zamanda sosyal sorumluluk özelliği de ağır basan, dokunduğu futbol alanına farklı bir bakış açısı getiren bir program. Bu programın adı, ‘The Chance’. Amaç basit; başarma arzusu yüksek genç futbolcuların, onların yeteneklerini anlayıp değerlendirebilecek isimler tarafından tabir-i caizse avlanması ve futbol dünyasına kazandırılması diye kısaca anlatılabilir. Bu isimler kimler mi? Pep Guardiola, Laurent Blanc, Rio Ferdinand... Program, finaller için önce 100 futbolcunun seçilmesine ön ayak oluyor ve

sonrasında da dünya futbolunun en iyi tesislerinde antrenman ve maç yapma, seçkin antrenör ve akıl hocalarının önünde yeteneklerini sergileme, geliştirme ve iyileştirme fırsatını sunuyor. Anlayacağınız üzere ‘The Chance’in tek bir amacı var; o da fark edilmek. Bu programa Türkiye’den katılacak üç şanslı oyuncuyu ise U18-19 Milli Takımlar Yardımcı Teknik Direktörü Emre Aşık belirliyor. Usta direktörün yanında da, Bekir Gür, Ömür Altunsöz ve Dursun Genç’ten oluşan iyi bir ekip yer alıyor. Sözü daha fazla uzatmayalım; program hakkında daha detaylı bilgiye Nike Football Türkiye’nin facebook fan sayfasından ulaşılabilirsiniz. Şimdi konuşacağımız asıl konu ise, The Chance Creative Challenge.

Program, 18 yaşını tamamlamış ve 25 yaşından gün almamış, Türkiye vatandaşı ya da Türkiye’de yerleşik düzeni olan, herhangi bir sanat galerisi ya da fotoğraf ajansı tarafından sürekli temsil edilmeyen tüm katılımcılara açık. The Chance Creative Challenge’ın, belirli ve güçlü

XOXO The Mag

istersen üç ay boyunca gerçekleştirilecek tüm çekimlerde yer almak dahil geniş bir staj imkanı veriliyor.

bir amacı var: Nike’ın Nisan ve Mayıs ayları içerisinde, İstanbul’da Asya ve Avrupa yakaları ile İzmir, Ankara ve Bursa’da yürüteceği ‘The Chance’ programında ortaya çıkabilecek ilginç anların, en iyi ve en yaratıcı şekilde dokümante edilmesi ve aynı zamanda bu etkinliklerde yer alan oyuncuların ilginç hikayelerinin de gözler önüne serilmesi.

Buradaki gizli olmayan asıl amaç ise futbol sevgisiyle güçlendirilmiş azmin ve kararlılığın arkasında yatan dramayı sergilemek. İşte katılımcılardan beklenen de tam burada ortaya çıkıyor, bu anları sergileyebilmek. Sergilenen işlerin değerlendirilmesinde ise Nike ile işbirliği içerisinde, XOXO The Mag Genel Yayın Yönetmeni Olga Toraman, fotoğraf sanatçıları Emre Ünal ve Emir Sarısaç asli rolü oynuyorlar. Tamamında jüri üyelerinin kararlarıyla şekillenecek programın kazanan kişisini ise bir çok fırsat bekliyor. Aslında buna fırsatın ödüle dönüştüğü zamanlardan biri diyebiliriz. Burada sana sesleniyoruz ey program sonucu seçilecek olası katılımcı! Önce XOXO The Mag’de Nike ile özel bir çekim yapmana olanak sağlanıyor. Ayrıca

Bunlar sadece başlangıç: Diğer ülkelerden gelecek seçili katılımcılarla Barselona’ya gidip Spike Lee’ye -evet doğru okudun- işlerini sunabiliyorsun ve onu etkilersen de kariyerine süper bir başlangıç yapmak için üst seviye bir ekiple Nike Sportswear’ın yeni sezon lookbook’unu çekiyorsun. Elbette ki tek ihtiyacın olan şey futbolu ve bu oyunda kendisine yer edinmek isteyen gençlerin arasındaki ilişkiyi anlamak. Öngörün ve stilinin iyi olduğuna, disiplininin üst düzey olduğuna ve en önemlisi başarmak için organize olma noktalarını iyi kavrayabildiğine inanıyorsan gerisi kolay... Biz zaten senin yanında olacağız. *The Chance Creative Challenge hakkında detaylı bilgi için xoxothemag.net/thechance 45

news fashıon

Petroleum Jewellery

İşlenen Güzellik yazı türkü şahin

Çocukluğumuzda Barbie bebekler ve Power Ranger’larla oynardık. Plastik tabaklarımızdan yemeklerimizi yerken, biberonlarımızın yerini sentetik polimerden üretilen sakızlar almıştı bile. Asfalt yollarda ip atlarken kimimiz bununla yetinmez, evden legolarını kapıp gelirdi. İlkokula giderken ise öğretmenlerimizin ceza vermek için bizi sıraya dizip avuç içlerimize şakacıktan vurduğu ilk cetvelimiz, tahta değilse de plastiktendi. Biz küçük yaşlardayken adı ‘ürkünç’ gelen petrol tüm hayatımıza bu denli hükmediyorsa, uğruna sıraya dizilmeye değerdi besbelli. Büyükler de dizilmiyor muydu hem? Müzik ve hız, PVC ve benzinden türeyen vazgeçilmezleriydi hayatlarımızın. Plakların yerini kaset ve CD’ler aldı, benzin uçak motorlarında kerosen olup yandı, ama petrol hayatımızdan hiç çıkmadı. Biter diye korktular, endişeleri kitleleri yok etti. Çünkü Ajda Pekkan’ın Eurovision’daki sitemi nafileydi. Ancak petrolü boyna asmayı, kulağa ya da parmaklara takmayı kimse akıl edememişti. Ta ki Florian Dussopt ve Julie Gigard 2006 yılında kurdukları Anna Gram Design Studio’da petrolün altın ve gümüşle buluştuğu ‘Petroleum Jewellery’ koleksiyonunu geliştirip, Londralı takı tasarımcısı Ninza Huang’ın hünerli ellerine emanet edene dek! Anna Gram’ın ‘Petroleum Jewellery’ isimli koleksiyonundaki her bir parçanın diğerlerinden ayrı ve karmaşık yapısı 18 karat altın kaplama som gümüş, gümüş, petrol ve mineral camdan oluşuyor. Her biri bir diğerinden farklı ve incelikle işlenmiş formlara sahip bu yüzük, küpe, kolye ve bilezikler el yapımı bir heykel niteliği taşıyor ve petrolü mineral camın altından vadiyi yararak akan bir nehirmiş gibi sergiliyor. İşlenen güzelliği Anna Gram anlatıyor.

XOXO The Mag

ve Ninza bu özellikleri taşıyordu. İlk kolyenin yapımı yaklaşık bir yıl kadar sürdü. Sonra Ninza, projeyi basınla paylaşmadan önce genişletip çok parçalı bir koleksiyona dönüştürmeyi önerdi.

Petroleum Jewellery koleksiyonunu tasarlamaya ne zaman başladınız ve ürünler ilk kez ne zaman üretildi?

Aslında 2008 yılında gerçekleşmiş olan French International Design Biennale için tasarlandılar. Ancak ortaya çıkan ilk ürünler seri üretim için fazla karmaşık bir yapıya sahipti.

Petroleum Jewellery koleksiyonu ürünlerinde hem René Lalique’in zarif ve detaylı estetiğini, hem de yalın bir form anlayışını bir arada gözlemliyoruz. Formların oluşturulmasındaki çıkış noktası nedir?

Koleksiyonun formları minyatür bir dağ ve vadi manzarasından ilham alınarak oluşturuldu. Dokunun kendisiyse Ninza Huang’ın her parçayı önce balmumundan elle oyarak kalıbı oluşturduğu organik sitilinde meydana getirildi. Koleksiyonun oluşum aşamasında CAD ya da 3D yazılım kullanılmaması bu organik formu elde etmekte fayda sağladı.

Peki petrolden takı tasarlama fikri ilk kez nasıl ve ne zaman oluştu? Petrolün sosyo-politik yönüyle bir ilintisi var mı çıkış noktanızın?

Petrol medyada her zaman için önemli bir yer işgal etmiştir. Petrol tankeri faciaları, ekonomik petrol krizi ve savaşlar gibi. Aynı zamanda bilim adamları ve Albert Jacquart gibi deneme yazarları da bu hammaddenin değerine vurgu yapmışlardır hep. Buradan ‘siyah altın’ olarak anılan petrole bakışı takı tasarımı yoluyla değiştirmek fikri ortaya çıktı.

Bahsettiklerinizin dışında diğer ilham kaynaklarınız neler?

Güzel sanatlar ve insanlar her daim benim ana ilham kaynağımı oluşturmuştur. Londra deyince müzik ve modayı da ayrı tutamayız tabii ki.

Koleksiyonu oluşturma fikrinin ekolojik bir yönü olduğuna da eminim?

‘Siyah altın’ olarak kabul edilen petrol, değerli bir öze sahip olup, modern dünyanın işlemesini sağlarken onu yok etme potansiyelini de barındırıyor. Bu koleksiyon bizi bu özün değeri, estetik için ne yönde kullanılabileceği, gezegenimizin gelecek nesiller için korunması yolunda nasıl rezerve edilebileceği gibi konular üzerinde düşündürttü.

Bunu önceki işlerinizle kıyasladığında neler görüyorsun?

Anna Gram tasarım stüdyosu olarak birçok çeşitli tasarım hayata geçiriyoruz. Hepsinin ortak yönü ürünleri oluşturma metodolojimiz, bir yandan da işbirliğine olan heves ve yatkınlığımız. Yeni birliktelikler her zaman farklı ve yenilikçi sonuçlar doğurur ve bu, ürünün nihai haline her zaman yansır. Doğa ve enerji temalarıyla ve doğal malzemelerle daha önce de çalışmıştık. Örneğin Citrus Clock aynı hikayeyi başka bir yolla anlattığımız diğer bir ürün.

Petroleum koleksiyonunu diğer mücevher tasarımlarınızdan nasıl ayrıştırabilirsin?

Bizce ürünlerin sürdürebilirliği için en önemli ve geçerli unsur ürün müşteri bağının güçlü kılınması. Mücevher, sıklıkla dekoratif bir amaç doğrultusunda kullanılmakta. Bu koleksiyonla mücevheri, modern dünyamıza güçlü bir hikayeyle bağlamak için kullandık.

Biraz da üretim sürecinden bahsedelim. Zorluklar nelerdi?

Koleksiyonu alışıldık olandan daha az miktarda üretmenizin nedeni nedir?

Sıvı olan petrol incelikle akıtıldıktan sonra katman katman kurutuluyor.

Bir nehrin yönünü bulduğu gibi alıyor şeklini. Petrolün, onunla birlikte kullanılan değerli metalleri lekelememesi için bu çok tehlikeli ve riskli bir sürece dönüşüyor. Her katmandan sonra petrol katılaşarak şekil alıyor.

Petrolü takı tasarımında kullanmak ve siyah altın yönünü vurgulamak önemi ve değerine bir referans olarak kabul edilebilir mi?

Biz bu koleksiyonla insanların petrole farklı bir gözle bakmalarını sağlamak istedik. ‘Bu çok kıymetli bir malzeme, öyleyse dikkatli bir biçimde kullanmalıyız’ diye düşündük. Aynı şey mobilyalarımız için de geçerli. Yüz yıllık bir zaman dilimi içinde bu mücevherin değeri ne olacak? Petrolün değeri ne olacak? Aynı şekilde petrolün değeri yaşam biçimimizi nasıl etkileyecek? Koleksiyon tüm bunların farkına varmak ve tercihleri doğru yapmak için hoş bir bahane…

Gelelim Ninza Huang’la olan işbirliğinize... İlk koleksiyondan sonra Julie ve ben açık görüşlü ve orijinal temaya bağlı kalmayı becerebilecek bir usta bulmaya karar verdik. Ninza’ya ofisimizi Londra’ya taşıdıktan sonra rastladık. Bu tarz yenilikçi bir proje için ‘bu işi başarır’ duruşuna ve enerjiye sahip birine ihtiyacımız vardı

Petroleum Jewellery bugüne kadar hangi galerilerde sergilendi? İlk koleksiyon 2008 French International Design Biennale 2008’de sergilenmek üzere üretildi. Yeni koleksiyon ise yeni piyasaya sürüldü ve ilerleyen zamanlarda nerelerde sergileneceği şimdilik sürpriz.

47

news GOSSIP

RachEl ZOE

Eski Hippilerden Kim Kaldı yazı sıla güven

Sevgili Rachel, Bu satırları yazarken öncelikli amacım seni incitmek değil asla. Sadece içimdeki ‘kibirden’ biraz çıkarıp, kustuğumu farz edelim. Ama öncelikle, aslında seni anlamak istediğimi lütfen unutma. Konuya girelim: Açıkçası neden bu kadar büyütüldüğünü anlamıyorum. Öte yandan kafadan attığın’ işini ve ‘hippi artığı’ elbiselerine kesinlikle saygı duyuyorum.

Ama ‘neden?’ diye sormaktan da kendimi alıkoyamıyorum. İnsanların sana milyonlarca dolar ödemesini sağlamışsın bir kere. Son derece sıska vücudun, sarkık yanakların, kocaman ağzın ve fazla beyaz dişlerin de problem değil; malum insanlar türlü türlü... Uyanık bir kadınsın belli... ‘İşini’ ve hayatını paylaştığın televizyon programın uzun süredir yayında ve sana ciddi paralar kazandırıyor üstelik. Bu da yetmezmiş gibi, o korkunç hippi ve L.A kadını stilinle ‘The Rachel Zoe Collection’ı yaratıyorsun.

Sahiden Rachel, ciddi misin? Çünkü aslında koleksiyonun, vintage elbiselerinin birer kopyası. Süper zeki Amerikan wannabe’lerinin bunu anlamaması ne üzücü! Aslında seni anlamak çok da zor değil: Seni yerden yere vurmadan önce, belki de içinde bulunduğumuz sirk kıvamındaki, medya bazlı hayatlarımıza bakmalıyız önce. Bir tarafta televizyon kameraları, diğer tarafta paparazziler… Gerçek hayat yıldızlarının hikayeleri, bir defa yazılı basında, bir defa da televizyonda olmak üzere, pişirilip önümüze iki defa sunuluyor artık. Bu dedikodunun ölümü müdür, yoksa bir rönesans mıdır, bunu düşünüyoruz. Sonra ‘celebrity çağı’ndan hemen önceye gidiyoruz. Mesela Hugh Hefner’ın hala sadece bir yayın yönetmeni olduğu zamana, Paris Hilton’un seks kasetine ya da Nicole Richie’nin bulimik hastalığına. Ve hatta ünlü isimlerin anı kitaplarına ve Oprah Winfrey’nin kim bilir kimlerin geçtiği koltuğunda anlatılan skandallara. Reality televizyonunun üremesiyle birlikte merak ettiğimiz ve insanların yapamadığı hiçbir şey kalmadı kısaca. İzlediklerimiz artık birer dedikodu değil, eve geldiğimizde ses olsun diye açtığımız televizyonlarımızdan gelen acı bir ağıt gibi artık.

Reality yayıncılığı, ünlülerin paparazzilerle ilgili düşüncelerini de değiştirdi. Mesela sen, televizyon programın olmadan önce ilginç bir yoldan isim yaptın önce. Yazılı basına moda dergileri gibi yaklaştın.

Bir paparazzi ordusunun yanından geçmek, hem senin hem de ünlü müşterilerin ve giydikleri tasarımcı kıyafetleri için en az kırmızı halıda yürümek kadar önemliydi. Aslında öte yandan işin çok kolaydı. Canlı bir reklam panosu gibi, son moda kıyafetler içinde görünmek için yapman gereken tek şey, günlük işlerine bakmaktı. Hem de olabildiğince gürültülü ve açık bir şekilde. Bu şekilde yaşamak bir reality yıldızının işinin toplamı olduğu için de, bir taşla iki kuş vurman kaçınılmazdı. Seni işe alan ünlüler bedava kıyafetlere sahip oluyor ama o kıyafeti bulmaları için sana binlerce dolar ödüyor. Bu sana da güveni kötüye kullanma ya da hatta zimmetine para geçirmek gibi gelmiyor mu? Elbette gelmiyor...

Neyse ki André Leon Talley’nin sözleri beni yalnız bırakmıyor, “Keşke Rachel Zoe’nin maaşını alabilseydim. Ve evini ve televizyon şovunu da tabi…” Eğer Vogue klanı üyeleri bile seni kıskanıyorsa, bir şeyleri gerçekten doğru yapıyor olman gerekiyor. Artık günümüzde stilist ya da stil danışmanı olmak, insanlara fındık zekalarıyla bile milyonlar kazandırabiliyor. Women Wears Daily’ye, The Rachel Zoe Project’i ‘pompalamak’ amacıyla verdiğin bir röportajında, sana karşı söylenen ‘kötü’ sözler hatırlatıldığında, olayı nasıl da drama bağladığını hatırlıyor musun? “Sanki ben insanları aç bırakıyorum ya da onlara uyuşturucu satıyormuşum gibi davranıyorlar bana” diyordun ve şöyle devam ediyordun, “Cidden… Bütün bu sıfır beden meselesini anlamıyorum.

Benim müşterilerim sıfır beden değil. Bazen öyle kötü haberler çıkıyor ki, bir taşın altına saklanmak, işimi bırakmak ya da ortadan kaybolmak istiyorum.” Düşünüyorum da, yıllardır devam eden, görüp görebileceğimiz en narsist reality programıyla ‘bir taşın altına girmek’ zor oluyordur herhalde. İşte sen ve normal olanlar ya da olduğunu zanneden bizler burada ayrılıyoruz...

XOXO The Mag

49

news art

Seçİlmİş Gerçeklİk

Yalnızca Kaçıklar İçin

ydessa hendeles koleksiyonu

yazı zeynep alpaslan

Ydessa Hendeles’in bembeyaz bir teni, çok güzel gözleri, kıpkırmızı upuzun saçları, kıpkırmızı upuzun tırnakları, simsiyah giysileri, kocaman gümüş yüzükleri ve yumuşak ama titrek bir sesi var. Masallardaki cadıların, daha doğrusu bu cadıların günümüze uyarlanmış karikatür imgesinin, yani ‘eksantrik kadın sanatçı’ klişesinin son temsilcilerinden biri o. Eleştirmenlerin Morticia Addams’a benzeterek alay ettikleri, hayranlarının çıkarcılıklarını gizlemeden destekledikleri, belgeselini yapan Agnes Varda’nın bile tüm dünyaya ‘çok tuhaf, çok yalnız ve çok zengin’ olarak tanıttığı kaçık bir hayalperest o.

Meşhur fotoğraf koleksiyonundan ve oyuncak ayılara olan tutkusundan bahsederken takındığı ifadeyle, Yahudi soykırımından ve toplama kampından kurtulmuş ailesinden bahsederken takındığı ifade arasında hiçbir fark yok: Ciddi, hüzünlü, dikkatli, ürkek. Bu ifadesi, yaşama bakışını da ele veriyor. Geçmiş ve şimdi, gerçek ve kurmaca, tarih ve hikaye, koleksiyonerlik ve sanatçılık, canlılar ve nesneler, yaşayanlar ve ölüler... Ydessa ne anlatırsa anlatsın, aslında hep aynı sınırlardan, sınırların yokluğundan söz ediyor sanki. Talepkar bir tonla, aynı şeyi tekrarlayıp duruyor: Bir zamanlar mutluydum. Şimdiyse, benim için üzülmeni istiyorum. Beni dinle, beni seyret, beni anla, acımı paylaş.

Geçmişte, Ydessa’nın takılıp kaldığı çok mutlu bir an var. Ydessa bu

anı sadece fotoğraflardan ve sevgili annesinin anlattığı hikayelerden biliyor. Aslında bu anı önemli kılan, onun (bebeğin) o güneşli günde, açık havada, annesinin yanında, beşiğindeki oyuncak ayısıyla birlikte, kendini ne kadar mutlu ve güvende hissettiği. Ydessa bunların hiçbirini hatırlamıyor, yine de sırf o ana dönebilmek için durmaksızın çalışıyor; tek başına, ama tüm dünyadan kendisine bu yolculukta eşlik etmesini rica ederek. Çocukluğun bitmek zorunda olması korkunç bir şeydir. Ydessa bunun acısını belli ki derinden hissediyor. O aynı Peter Pan gibi, bir yetişkin olmaktansa bir çocuk olarak ‘Olmayan Ülke’de yaşamayı tercih etmiş değil. Aslında daha çok, Peter Pan’i ve çocukluğuna dair sevdiği bütün her şeyi geride bırakmak zorunda kalmış melankolik bir Wendy’e benziyor.

Yaşlanıyor, ama hatırlamadığı bir geçmişin, terk edilmiş ayıcıkların yasını tutmaya devam ediyor. Bu terk edişler hiçbirimize yabancı değildir aslında; oyuncak ayıya her daim hüzünlü, yıpranmış, acınası bir kişilik atfetmemiz de bu yüzdendir. Fabrika çıkışlı ayıcıklar, paketleri açılır açılmaz eskimeye başlarlar. Güzel günler geçip gider ve ayıcık başkasına verilir. Kenara atılmış ayıcık imgesi, kaybettiği çocukluğunun arkasından ağlayan yetişkinin o kaybolan çocukla bir kereliğine mahsus buluştuğu yol ayrımının simgesidir. Çoğu yetişkin, bu duygu yüklü buluşmayı kendi

XOXO The Mag

ydessa hendeles koleksiyonundan

2004 yapımı Ydessa, Les Ours Et Etc. (Ydessa, Ayıcıklar, Vs.) belgeselinde Agnes Varda, Ydessa Hendeles’in başkalarının anılarıyla inşa ettiği bu geçmişi irdelemek istemiş ve Ydessa’nın bir sanatçı olarak portresini çizmeye çalışmıştı. Ydessa’nın sergisinde seçilmiş anılardan oluşturduğu alternatif geçmiş, belgelemeyle kişisel tarih yazımı arasındaki ilişkiyi ortaya koyması açısından önemliydi çünkü. Her birinde mutlaka ayıcık bulunan binlerce fotoğraf, son yüz yılın her anında, her evde, adım başı, mutlaka bir ayıcık bulunduğu yanılsamasını doğuruyordu.

Varda, tüm ciddiyetiyle, neden, diye soruyordu. Bütün bunlar ne için? Şöyle cevaplıyordu Ydessa: “Herkesin bir oyuncak ayıya sahip olduğu, kendini güvende hissettiği ve mutlu bir hayat sürdüğü bir dünya yaratmak istedim!”

isteğiyle sonlandırır ve yoluna devam eder. Bazıları ise bunu yaparken o kadar acı çeker ki, bambaşka bir evren yaratma ihtiyacı hisseder. Eskiyle yeninin yan yana yaşadığı, her sabah geçmişin o en parlak, en güneşli anına uyanılan, limon sarısı, tozlu bir dünya...

Ydessa’nın en sevdiği fotoğraf, o her şeyi başlatan fotoğraf, bebek Ydessa’yı, oyuncak ayısını, gencecik annesini güneşli bir günde açık havada sonsuza dek hapsetmiş o fotoğraf... Sonsuza dek mi, yoksa solup gitti mi çoktan? Gittiyse bile, arkasından binlercesini sürükledi: Ydessa Hendeles on yılda biriktirdiği (bazılarını hayranlarından bizzat satın aldığı) binlerce fotoğrafı geçtiğimiz senelerde Münih’te sergiledi. Sanatsal değeri olmayan, bazıları yüz yıllık, üst üste - yan yana dizilmiş bir sürü ‘anı’ fotoğrafı... Askerler, okullu kızlar, sporcular, pikniğe çıkmış aileler, takım elbiseli yetişkinler, çırılçıplak dansçı kadınlar, şimdi çoktan tarih olmuş güler yüzlü kadınlar, erkekler, çocuklar: Bütün bu fotoğrafların ortak noktası, her sahnede nasılsa kendine yer bulmuş oyuncak ayıların varlığıydı. Her fotoğrafta karşımıza çıkan, fotoğrafa bakma deneyimini oyuna dönüştüren, fotoğrafın ‘konu’sunun bile önüne geçen bu ayıcıklar, Ydessa’yı o insanlara ve sayılamayacak kadar çok hikayeye bağlayan birer ‘tılsım’ aslında. Göçüp gidenlerin arasında, yıpranmış ama dimdik ayakta, o mutlu evrenin gözcülüğünü yapıyorlar.

Teddy Bear Project (Ayıcık Projesi) belki de hiçbir zaman bitmeyecek. Bir zamanlar mutluydum. Şimdiyse... Şimdi, eklenen her bir parçayla (eski fotoğraflar ya da o fotoğraflarda görünen eski, orijinal oyuncak ayılarla) Ydessa kendini daha az yalnız hissedecek. Ayıcık Projesi Münih’teki sergi mekanının dışına taşmış, sınırları belirsiz boş odalarda büyümeye, çoğalmaya, gezmeye ve sahnelenmeye devam ediyor; ama herkes için değil. Hermann Hesse’nin Bozkırkurdu romanındaki gezici tiyatronun ilanında yazdığı gibi; yalnızca kaçıklar için...

51

news beauty

Viva Las Vegas

Rulet Masasında

Onu lüks ve aşkın buluştuğu nokta olarak tarif edebiliriz. Eşsiz ve görkemli görünümüyle, bir mücevher gibi, altın gibi ışıldadığını ama biraz da riskli ve tehlikeli bir güzelliğe sahip olduğunu da eklemekte çok da haksız sayılmayız. Peki sizce bahsettiğimiz Las Vegas mı, yoksa Chanel mi? Aslına bakarsanız ikisi de! Nevada’nın ışıldayan çölünden ilham alan Chanel, yeni makyaj koleksiyonu ‘Las Vegas de Chanel’ ile geceye gündüze taşıyor, görkemi tüm güne yayıyor.

2012 yazı için hazırlanan, uzun zamandır kozmetik dünyasında görmediğimiz cesareti ve parlaklığı içinde barındıran koleksiyon, Las Vegas’ın ışıltılı sokaklarını 4 parçalık kitiyle avucumuzun içine taşıyor. Sınırlı sayıda üretilen Las Vegas de Chanel 2012 koleksiyonundaki favori parçamız, günün erken saatleri için yaratılan çok amaçlı Lucky Stripes far paleti. Meşhur ‘Las Vegas’a Hoş Geldiniz!’ simgesini hatırlarsınız… İşte bu ikonik sembole ithafen Lucky Stripes paleti de sekiz başlı yıldız motifiyle süslenmiş.

Bu paleti gözlerinizin dışında yanaklarınıza ve alın bölgenize de kullanabiliyorsunuz. Uçuk şampanyadan gül rengi bronza uzanan

bu muhteşem renk skalasını birbirine karıştırdığınızda; ışıldayan, deyim yerindeyse Vegas’ın tüm ışıklarını teninize taşıyan sofistike görkemi yakalıyor adeta. Aslında Chanel make-up’ın kreatif direktörü Peter Philips tarafından, Las Vegas’daki Bellagio Otelin içinde yer alan Chanel butiğinin yeniden açılışı için hazırlanıyor bu çok özel koleksiyon. Gördüğü talep karşısında diğer mağazalarda da satılmaya başlanan Las Vegas de Chanel için Chanel make-up ekibi, koleksiyonunun daha şimdiden vazgeçilmez ürünler arasına girdiğini söylüyor. Koleksiyonunun Gold Fingers parçası ise tırnaklarınızın yeni en yakın arkadaşı. Altın suyuna batırılıp çıkarılmış hissini veren oje, slot makinelerinde üçünü birden tutturduğunuz altın paraları hatırlatıyor. Katılacağınız partinin en cesur ismi olmanız ise Le Crayn Lèvres dudak kalemiyle tahmin ettiğinizden çok daha kolay. Vegas’ın altın tonlarını yakalayan Rouge Coco Shine, kremimsi dokusuyla bir Mısır Prensesi efektini yakalamanıza yardımcı oluyor.

Sizce de Las Vegas de Chanel koleksiyonu parlak ve daha zengin bir hayatın küçük izlerini taşımıyor mu?

XOXO The Mag

nixonnow.com

53

nixonnow.com

news masters

Tue Mantoni

Eski Köye Yeni Adet röportaj cihan şerbetcioğlu

Bang&Olufsen gibi markalar bulundukları coğrafyanın havasından ve suyundan mütevelli ulaşılmaz görünürler. Elbette bu ulaşılmazlık algısını bu kadar basit bir sebeple açıklamak yersiz olacaktır. Her halükarda fiyatı, tasarımdaki ihtişamlı duruşu, tüketicileriyle ilişkileri, bulundukları ülkelerdeki ulaşılabilme düzeyi ve mağaza lokasyonları gibi bir çok faktör de bu algıya tuz biber olur. Ancak, değişim lüks markaları da yenilikler yapmaya itti ve bu yeniliklere direnmeyenler başarıya çok daha hızlı ulaşacak gibiler. Lafı uzatmayalım, Bang&Olufsen’de son zamanlarda çok güçlü değişimler gerçekleştiriliyor ve bu değişimlerin baş mimarlarından Tue Mantoni, Bang&Olufsen CEO’su, bu ayki konuğum. Yine egodan muaf, yine oturaklı...

XOXO The Mag

Sadece biraz şekli değişti. Stratejimizin odağında yine kendi satış mağzalarımız var, ama bu kez onun yanına, mağaza içinde mağaza şeklinde olacak ancak bize özel ayrılmış alanları ekliyoruz. Bunun artıları eksilerinden çok daha fazla. Öte yandan kendi özel alanınız olmadığında markanızın temsiliyeti azalıyor. Nitekim, Bang&Olufsen gibi bir marka müşterilerine tam bir ürün ve servis deneyimi yaşatmadığı taktirde, marka ve müşteri ilişkisinin her zaman bir yanı eksik kalacaktır. Bu yüzden amacımız ya bunu tamamen engellemek ya da kaybı minimize etmek.

Merak ettiğim bir soruyla başlayayım; nasıl Bang&Olufsen CEO’su oldunuz? Bildiğim kadarıyla markayla belli bir dönemdir süre gelen bir ilişkiniz vardı. Ama öncesinde de oldukça etkileyici bir kişisel kariyeriniz var.

Triumph Motorcycles Ltd’de geçirdiğim dokuz muhteşem yılın sonunda, İngiltere’den doğduğum ülke olan Danimarka’ya geri dönmeyi planlıyordum. Tam da bu sıralarda Bang&Olufsen Yönetim Kurulu’ bana CEO olmamı önerdi. Aslına bakarsanız, her ne kadar geçmişimde buna benzer pozisyonlarda bulunmuş olsam da, bu kadar önemli bir şirketin geleceğine söz sahibi olarak katkıda bulunmak inanılmaz bir kişisel meydan okuma. Sonucunu merak etmiyor değilim.

Bahsettiğiniz şey sanki lüksün tanımı gibi... Çok duyuyor olabilirsiniz, bu tanım sürekli değişse de cevap için antremanlı olduğunuzu düşünüyorum. Sizce lüks nedir ve nasıldır?

Lüks kişiseldir, ona sahip olan ya da olacak bireye seçkin ve bir o kadar da göz alıcı bir deneyim sunar. Diğerlerinden mutlak bir şekilde ayrışması için bu bir fırsattır. Lüks ürünlerin özellikleri de bana göre işte tam burada ortaya çıkıyor; benzersiz bir el işçiliği, sınırları zorlayan tasarım ve kusursuz performans.

Bang&Olufsen’de CEO olduğunuzdan bu yana ne değişti?

Her şeyden önce beyaz ve siyah kadar keskin bir fark olmadığını belirtmeliyim. Ama elbette daha güzel ve zorlu bir pozisyon olduğu yadsınamaz. Çok güçlü sorumlulukları da beraberinde getiriyor. En büyük değişim yeni başlattığımız, 5 yıllık yeni stratejimiz ‘Daha Geniş, Daha Hızlı, Daha Güçlü’yü hayata geçirmemiz oldu. Bunun için entegre sesgörüntü çözümlerine odaklanmak ve burada ortaya çıkan ürünleri tahsis edilecek perakendeci ağıyla tüm dünyada beğeniye sunmak planımız var.

Organizasyon yapımızı da bu meydan okumaya paralel olarak adapte ettik.

Bu anlamda, bahsettiğim bu stratejiyi hayata geçirmemizi destekleyecek ‘mutlaka kazanılması gereken altı savaşın’ ilkini, B&O PLAY altmarkamızın lansmanı ile başlattık.

Peki, bu durumda alınabilir lüks ya da politik olarak doğru söylemek gerekirse ‘ekonomik lüks’, bir kelime oyunu mudur sadece?

Hayır, aksine. Alınabilir lüks, yukarıda biraz önce saydığım karakterlere sahip bir ürünün ulaşılabilir fiyatlarla sunulmasından ibarettir. Size lüksün vaadettiği tüm o çekiciliği sunmaktan kaçınmaz ama lüks kadar da zor ulaşılabilir değildir. Hem rakamsal hem de ekonomik açıdan... Burada Beolit 12’yi örnek olarak gösterebilirim.

Daha geniş bir tabana yayacağımız ama lüks özelliklerini hakkıyla taşıyan bir ürün.

Burada küçük bir vurgu yapmak istiyorum. Bildiğim kadarıyla parekendecilerle çalışmak yerine hep kendi özel mağzalarınızda satış yapmayı tercih ettiniz. Bu stratejinin sebebi neydi ve neden terk ediliyor?

Aslına bakılırsa bunu tam olarak terk ettiğimiz hala söylenemez.

55

Bang&Olufsen’in limitlerini genişlettiğini ve özellikle son bir kaç yıldır müşteri profilini değiştirmeye başladığını söyleyebilir miyiz? Aslında sanırım bu Beolit 12 ile değil de BeoVision 12 8 ile başlamış bir süreç ve hatta belki de çok daha öncesinden...

Evet, uzun bir geçmişi olsa da uygulama safhası henüz daha çok yeni denilebilecek kadar yakın bir dönemde başladı. Bunu bu şekilde söylemem öyle olduğu anlamına gelmez ama şöyle anlatayım: Bizim burada inandığımız; uygunluk ve yüksek kalitenin, çağdaş tasarım ve eğlenceli tasarımın tek başına kullanılabilecek ürünlerde ulaşılabilir fiyatlarla sağlanmasının sadık Bang&Olufsen tüketicisi yanında daha genç jenerasyonları da çekebilme gücü. Bu gücü doğru oranlarda, doğru bir iletişimle kullandığınız zaman BeoSound 8 gibi büyük bir başarı şeklinde size dönmesi doğal oluyor. Bu bağlamda B&O Play’den Beolit 12’nin de daha da önemli bir başarı yakalaması hiç de sürpriz olmayacaktır.

Beolit 12’ye çok güvendiğinizi biliyoruz. Hatta öyle bir sözünüz var ki, “Bu ürünü diğerlerinden bu kadar da çok ayıran ne?” sorusunu aklıma getiriyor: “İnsanlar Beolit 12’de taşınabilir müzik deneyimlediğinde, neden daha önce başka aletlerle dinlediklerini merak edecekler.”

Beolit 12, teknik bir dille açıklarsam; dijital taşınabilir cihazınızdan ya da akıllı telefonunuzdan çıkan müziği (ya da sesi), baskılanmamış ses performansıyla dinlemenizi sağlar. Çok daha detaya inmem gerekmeden bir başka özelliğini de ekleyeyim; 120 Watt çıkışı var -ve tarafsız bir şekilde söylüyorum- akustik ses deneyimi sırf bu yüzden bile benzersiz.

Aynı zamanda, karşısına geçip ona bakmak da çok güzel, tasarımına bayılıyorum. Sonuçta Bang&Olufsen ana akımdan ayrışıp duyulara hitap eden tasarımlara imza atıyor. Tasarımcılarımızı her zaman yeni fikirlerle, göze istinasız güzel gelen tasarımları birleştirip kendilerini ifade etmeleri konusunda cesaretlendiren bir kültüre sahibiz. Önceden tahmin edilen ya da gelenekselleşen tasarımlara meydan okumaları, bizi biz yapan en önemli faktörlerden biri. Beolit 12 de bu, eşine sık rastlanmayan, kültürün bir çıktısı.

Bu genel anlayış MoMA’da yerleşik tek ürün sergisinin Bang&Olufsen’e ait oluşunu açıklıyor o zaman. Peki, tasarım yoluyla sanattaki (ve sanat yoluyla tasarımdaki) bir sonraki adımınız ne?

Size olabildiğince açık olmaya çalışsam da gizli şirket bilgilerini açıklamamak konusunda kararlı olduğumu söylemeliyim. Ama inanın, şu an üzerinde çalıştığımız yenilikçi fikirleri görseniz sürprizle karşılaşmışlıktan öte bir tepki verirdiniz. Yine de yeri gelmişken şu an lansmanını başlattığımız BeoVision 12 ve Beolab 12 ürünlerimizden bahsedeyim. Bu ikisindeki ana motivasyonumuz var olan limitleri aşmaya çalışarak ve tabi ki teknolojinin bize vaad ettiklerini de baş ucumuzda tutarak yeni tasarım önermeleri sunmaktı. Başardığımıza inanıyorum ama son sözü sadık ya da sadık olmaya aday müşterilerimiz söyleyecektir.

Bu kadar çok teknolojiden bahsetmişken, internete geçiş yapmak istiyorum. Internetin aldığı ve hatta almakta olduğu

XOXO The Mag

şekil hakkında düşünceleriniz neler ve şirket olarak tepkileriniz nasıl olacak?

Bunu söylemem pek şaşırtıcı değildir herhalde; internette ve online ticaret servislerinde büyük bir potansiyel görüyoruz. Bu potansiyeli, B&O Play serisi için yeni müşterilere ulaşmak ve satış kanalları yaratmak için iyi bir şekilde kullanmaya başladık, beoplay.com ‘u kontrol ederseniz farkımızı da göreceğinizi düşünüyorum.

yaşıyoruz ve ben bir senede kaç tane görünüm yaratıldığını takip edemez oldum. Dört mü yoksa altı mı oldu en son? Bu yüzden moda insanı değil tarz insanı olduğumu düşünüyorum. Çalışma ofisimde ve iş dışı yaşamımda rahat ve modern kıyafetleri tercih ediyorum. Resmi toplantılarda ve etkinliklerde çok keskin kıyafetleri tercih ediyorum.

Sürekli iyi görünmek zorunda olduğumun farkındayım ve bu bir süre sonra kendiliğinden oluveriyor, uğraşmanıza gerek kalmıyor. Sonuç olarak bu her iki tarz içinde de kendiniz gibi olduğunuz sürece rahat hissediyorsunuz.

Peki ya sosyal medya? Sürekli yeni müşteri profili yaratmaktan ve onlara ulaşmaktan bahsettiğinize göre bu alanda da çok büyük bir atılım yapmanızı beklememiz olası mı?

Hem Bang&Olufsen hem de B&O Play facebook’ta çok popüler hayran sayfalarına sahip. Buna paralel olarak da sosyal medyanın bize hem facebook’ta hem de diğer platformlarda sunduğu, sunacağı fantastik fırsatlardan da yaralanmak için projeler üretiyoruz, üretmeye de devam edeceğiz. Dün sonuçlanan, sosyal medya üzerinden yürüttüğümüz son tasarım yarışmamız da buna güzel bir örnek. Bu yarışmada, dünyanın bir çok ülkesinden katılımcıların kendi kişisel zevklerini ve tasarım algılarını ifade edebilecekleri şekilde, BeoSound 8 hoparlör kılıfı tasarlamalarını istedik. 5000’in üzerinde geçerli başvuru aldık, gayet heyecan verici.

Herhangi bir koleksiyoner parçanız var mı?

1968’de üretilen orijinal bir Beolit radyo ve bir Triumph Bonneville Steve McQueen Limited Edition.

Son olarak sizin için aile nedir? Hem evinizde hem de işyerinizde.

Bölünmezlik her şeyden önce gelir, sadece benim için değil, her yerde böyle olmalı. Ofisimdeki ailem, takımım. Hepsi yüksek derecede donanımlı ve yetenekli. En önemlisi bu takım, içinde bulundukları organizasyonun yüksek performans ve mükemmel uygulama için mücadele etmesini sağlayacak profesyonel bakış açısı ve deneyimine sahip kişilerden oluşuyor. Eve dönersem de, uzun çalışma saatlerim ve seyahatler, haftaiçleri ailemle uzun vakit geçirmemi engelliyor.

Ama haftasonu olduğunda, zamanımın çok büyük bir kısmını eşime ve üç çocuğuma ayırarak bu engellerin bende ve bizde oluşturabileceği negatif etkileri yok etmeye çalışıyorum.

Tamam... Şimdi de biraz kişisel olarak sizden konuşalım isterim. Kişisel tarzınızı nasıl tarif edersiniz?

Modayla doğrudan bağ kurmaktan hiç bir zaman kaçınmamış olsam da son bir kaç yıldır artık sezonların birbirine geçtiği bir dünyada 57

2012 art file

ART IS NOT A THING, IT IS A WAY hazırlayan seda niğbolu

Tüm dünyanın odağı haline gelen Venedik Bienali ya da Türkiye’nin sanat gündemini ateşleyen İstanbul Bienali’nin yokluğunda, heyecan verici yeni sanatsal keşiflere açık bir sene 2012. Manifesta, Documenta ve Paris Trienali’nin çakıştığı, Liverpool’dan Sidney’e dünyanın dört köşesindeki bienallerin yeniyi yakalama yarışı içine girdiği bir senede zamanınız ve imkanınız varsa tatil hakkınızı kültür gezisinden yana kullanmanız olası. Biz de bu maratonu fırsat bilip, bahar ve yaz dönemiyle birlikte yoğunlaşan sergi, fuar ve bienal etkinliklerinden bir seçki hazırladık. Her şekilde seçenek sıkıntısı çekmeyeceğiniz kesin. Efor sarf etmeden satın alabileceğiniz güzel opsiyonlardan bizce en güzel olanları, alfabetik sırayla ve kadın/erkek model ayrımı olmaksızın...

Untitled #465. 2008 Photo: © 2012 Cindy Sherman

Cindy Sherman 26 Şubat – 11 Haziran The Museum of Modern Art, New York

Lucian Freud - Portraits 9 Şubat – 27 Mayıs National Portrait Gallery, Londra Cindy Sherman’dan sonra önemli bir portre sergisi de Lucian Freud’dan. Ama bu sefer fotoğrafın yerini resim alıyor ve portreler Freud’un ailesi, dostları, sevgilileri ve aralarında Francis Bacon ve David Hockney gibi sanatçıların bulunduğu diğer tanıdıklarına ait.

Resimlere dramayı getirenin insanlar olduğuna inanıyormuş Freud.

Geçtiğimiz seneki vefatından önce galeriyle çok yakın bir işbirliği içerisinde gerçekleştirilmiş bu sergi, gerçekçi resmin efsanevi isminin 1940’larda başlayan 70 senelik kariyerini görmek için mükemmel bir fırsat olmasının yanında mahremiyetiyle de bu sene yaşayacağınız en yoğun ve duygusal deneyimlerden biri olabilir. Dünyanın çeşitli yerlerindeki müze ve koleksiyonlardan getirilen 130 eserin bazıları daha önce hiçbir yerde sergilenmemiş üstelik.

XOXO The Mag

Reflection (Self-portrait), 1985 © The Lucian Freud Archive

Bu senenin uluslararası çapta en büyük yankı uyandıran bir kaç sergisinden biri MoMA’daki Cindy Sherman retrospektifi. Çağdaş sanatta kimlik sorununu en etkili şekilde aktaran figürlerden biri olan Sherman’ın tek kişilik gösterisi 180 fotoğrafa yayılmış halde sizi bekliyor. 70’lerden bu yana kendi kendisinin fotoğrafçısı, modeli, stilisti, kuaförü, kısaca her şeyi olarak kılıktan kılığa giriyor Sherman.

Görünümünü ve çevresini sürekli değiştirdiği portrelerinde canlandırdığı kimlikler Holywood yıldızlarından palyaçolara, kadınlardan erkeklere sınır tanımıyor. MoMa’da görebilecekleriniz arasında Sherman’ın en bilinen serilerinden ‘Untitled Film Stills’in yanısıra, tarihi kimlikleri canlandırdığı erken dönem ressamlarının tarzındaki portreleri de var.

Sanatçının son dönem duvar resimlerinin Amerikan prömiyeri de bu sergide. Sherman’ın sinemadan sanat tarihine çok geniş bir alandan beslenen portrelerine burada doyamazsanız ikinci durak olarak Viyana’daki Vertikale Galerie’de başlayan ‘That’s me-that’s not me’ sergisinde sanatçının erken dönem işlerini görebilirsiniz.

Manifesta 9 2 Haziran – 30 Eylül Genk, Belçika Sonuncusu 2010 yılında İspanya’da gerçekleşen Manifesta’nın dokuzuncusu Belçika’nın Limburg bölgesindeki Genk’de, eski bir kömür madeni olana Waterschei’da gerçekleşiyor.

Bu Manifesta’nın özelliği hem ilk kez tek bir mekanda gerçekleşmesi, hem de ilk defa sadece güncel sanata adanmış olmayıp tarihi eserlere de yer veriyor olması. Meksikalı küratör Cuauhtémoc Medina Limburg’un endüstriyel geçmişinden yola çıkarak tarih, sanat, ekoloji ve coğrafyanın birbirlerini karşılıklı olarak nasıl etkilediğini araştırmak istemiş. ‘The Deep of the Modern’ başlıklı Manifesta 9, üç bölümden oluşacak. İlki için 35 uluslararası sanatçıdan bölgeye uygun olarak yeni işler yaratmaları istenmiş. 19. ve 20. yüzyılın eserlerine ayrılmış ikinci bölümde, kömür endüstrisinin sanata etkisi konu ediliyor. Üçüncü bölümün odağıysa, maden endüstrisinin bölgeye bıraktığı miras.

Waterschei Mine in Genk, Limburg

Untitled, Keith Haring, 1982 © Keith Haring Foundation

Keith Haring: 1978-1982 16 Mart - 8 Temmuz Brooklyn Museum, Brooklyn Sergi, New York sokak kültürünün yıldızı Keith Haring’in erken dönem işlerine odaklanmış ilk büyük çaptaki sergi olmasıyla çok önemli. Çoğu zor bulunur 155 çizimin yanında, 150’nin üstünde arşivlik obje var sergide. Flyerlar, eskizler, cut-up metinler, günlükler, kolajlar, posterler, metro çizimleri derken Haring’in New York’a ilk gelişinden sokaklarda sanat yapmasına uzanan ilk dönemine ve hatta sokak sanatının görünürlüğünün artmasına tanık olmak için eşsiz bir fırsat. Daha önce görülmeyen işler arasında yedi deneysel video da yer alıyor.

59

2012 art file

Damien Hirst 4 Nisan – 9 Eylül Tate Modern, Londra Sadece şişirilmiş bir star mı yoksa sanatçı mı olduğu tartışması süredursun Tate Modern’deki sergi bunca zamanın ardından Hirst’ün İngiltere’deki ilk kapsamlı sergisi olması açısından önemli. Sergide Hirst’ün erken dönem örümcek ve kelebek resimlerinin yanında aralarında formaldehit içerisindeki bir köpekbalığını sergilediği ‘The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living’ ve çürümüş bir inek başının da yer aldığı ‘A Thousand Years’ gibi ikonlaşmış işleri de var. “Neden şimdi” diye sorduğumuzda tabii ki Olimpiyatlar’la eş zamanlı bir turist çekim merkezi yaratma cevabı ön plana çıkıyor.

Tate küratörü Ann Gallagher’a göreyse sergi Hirst’ün etrafındaki tüm tantanadan biraz geriye çekilip 20 yıllık kariyerine bakmak için iyi bir fırsat. Zamanlama şüphe uyandırıcı da olsa yeni tartışma soruları ortaya atmak ve Hirst’ün gerçekten bugüne dek ne yaratmış ya da yaratmamış olduğunu kapsamlı şekilde görmek için iyi bir fırsat.

The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living, Damien Hirst, 1992

Durbar Hall Site Inspection © RK

Kochi-Muziris Bienali 12 Aralık- 13 Şubat Kerala, Hindistan Genellikle ilkbahardan sonbahara uzanan dönemdeki bu etkinliklere hem tarih hem de coğrafya anlamında bir alternatif aranıyorsa, ismi çağdaş sanatla birlikte anılmayan bir coğrafyaya, Hindistan’a bakılabilir. Geçen sene Viyana Bienali’nde ilk kez stand açan Hindistan, bu sene ilk kez bir bienale de ev sahipliği yapıyor. Kerala Eyaleti’ndeki Kochi, Muziris ve civar adalarda gerçekleşecek bienal hakkında haliyle fazla öngörü sahibi değiliz ama şimdilik çağdaş sanatı örneklerinin yanısıra eski koloni şehri Kochi ile tarihi Muziris’in geçmişine sahip çıkmak gibi bir misyonu olduğunu biliyoruz. Sergiye katılacak sanatçıların yarısı Hindistan’dan geliyor. Bienal vakfının gelen fonları nasıl harcadığının bilinmemesiyse bir süredir tartışmalara neden oluyor.

XOXO The Mag

Documenta 13 9 Haziran – 16 Eylül Kassel 1955 yılından bu yana beş senede bir Kassel’de düzenlenip 100 gün boyunca onbinlerce ziyaretçiyi çeken documenta’nın 13.’sünün çıkış fikri yöneticisi Carolyn Christov-Bakargiev tarafından ‘çöküş ve iyileşme’ olarak nitelendirilmiş. Sanatçılardan antropologlara, tarihçilerden kültür teorisyenlerine tüm dünyadan 150’nin üzerinde katılımcının yer alacağı documenta 13’ün açıklanan isimlerinden bazıları Etel Adnan, William Kentridge, Carol Bove, Dora Garcia, Simryn Gill, Trisha Donnelly ve Amar Kanwar. Film, fotoğraf, resim, heykel gibi farklı sanat dallarının politika, bilim, sosyoloji gibi alanlarla ilişkilerini inceleyen documenta bu sene tek bir konsepte adanmaktansa farklı malzeme, yöntem ve bilgileri bir araya getiriyor.

Christov-Bakargiev’in kendi sözleriyle: “Küratoryal olanın hakim olduğu sanat dünyasında, önceden tanımlanmış bir küratoryal plan olmadan hareket etmek hem dijital çağın bağlantı ağını tekrarlıyor, hem de onun kusur ve sonuçlarını eleştirel bir bakış açısından yansıtıyor.’’

Ten Kafesi (Cage of Flesh), Taner Ceylan, 2012

Propositional collage for Between the Waves, Tejal Shah, 2012

Contemporary Art/ Turkish - MüzayedE 26 Nisan Sotheby’s, Londra Sotheby’s müzayede evinin bir kaç seneden bu yana Türk sanatına artan ilgisi 24 Nisan’da başlayacak ‘Klasikten Çagdaş’a: Sotheby’s Türk ve İslam Eserleri Haftası’nda gerçekleşecek müzayedelerle doruk noktasına çıkıyor. Oryantalist Resim, Osmanlı Sanatı, İslam Eserleri müzayedelerinin yanında bizi en çok ilgilendiren 26 Nisan’da gerçekleşecek olan Çağdaş Türk Sanatı müzayedesi. En büyük ilgiyi çekeceği düşünülen Nejad Devrim’in ‘Soyut Kompozisyon’una biçilen fiyat 250.000-350.000 pound arası bir rakam. Aralarında Taner Ceylan’ın ‘Ten Kafesi’ ve Burhan Doğançay’ın ‘Composition no.3’ünün de bulunduğu 90 eser açık artırmaya çkıyor. Canan Tolon, Erinç Seymen, Elif Uras, Mehmet Güleryüz, Ansen Atilla da toplam geliri 1,5 milyon poundu bulması beklenen müzayedede yer alan diğer sanatçılarımızdan.

61

2012 art file Art Cologne 18 Nisan – 22 Nisan Köln

Nr. 1125GL12 © Mona Schwenker 2012

Sanat izlemek ve satın almak adına tarihi bir önemi var Art Cologne’un. Ne de olsa ilk sanat fuarı olarak köklü bir geleneğe sahip. Ama özellikle Avrupa içerisinde güncel sanatta neler olup bittiğine göz atmak isteyip nispeten daha yakın ve hesaplı bir sanat üssü arayanlar için tavsiye edilesi. Başta Almanya olmak üzere Avusturya ve Fransa’nın ağırlıkta olduğu tüm dünyadan yaklaşık 200 galeriye yer veren fuarın tamamı 20. ve 21. yüzyıl sanatına adanmış. Yeni Çağdaşlar ve Yeni Pozisyonlar gibi bölümleriyle genç sanatçıları keşfe çıkmak ve takip etmek için uygun bir platform Art Cologne. 46.’sı düzenlenen fuarın bu seneki ayrıcalığıysa ilk kez New York’lu NADA, yani Yeni Sanat Tacirleri Birliği ile işbirliğine giderek iki organizasyonu birleştirmesi. Fuarın bir cazibesi de, hemen ardından başlayacak olan 7. Berlin Bienali ve yine Berlin’in önemli sanat etkinliklerinden Gallery Weekend ile birleştirebileceğiniz komple bir kültür gezisi fırsatı sunması.

Super Mario Brothers 3 courtesy of Nintendo of America, Inc.

Art of video games 16 Mart – 30 Eylül Smithsonian American Art Museum, Washington Bilgisayar oyunlarının sanat olup olmadığına dair senelerdir süren tartışmaları ismiyle bir kenara iten sergi, ele aldığı dijital medyanın 40 senelik tarihini Atari VCS’den Playstation 3’e uzanan beş devre içerisinde masaya yatırıyor. Daha çok dijital ya da görsel festivaller içerisinde sanat muamelesi görmekle yetinen bilgisayar oyunlarını, ‘yüksek bir sanat’ platformuna sokmasıyla çok mühim olan serginin küratörü, eski video oyunlarını koruma altına alan Past Pixels’in kurucusu Chris Melissinos.

Sergideki her şey onun başının altından çıkma değil, gösterilen oyunlar büyük bir uzmanlar grubunun yanısıra 175 ülkeden 119.000 kişinin oylarıyla seçilmiş. Super Mario Bros.’dan Heavy Rain’e, World of Warcraft’den Final Fantasy’ye oyunlardan kareler, büyük formatta screenshotlar ve işin içyüzüne değinen videolar bir yana, serginin en heyecanlı yanı oyunların doğasına da uygun şekilde interaktif olması ve sunduğu oyunların bir kısmını oynayabilecek olmanız.

XOXO The Mag

63

BEACHY PERFUMES [Jil Sander Sun]

[Eau des Merveilles by Hermès]

Jil Sander’e olan sevgimiz, kıyafetlerden çıkıp ‘notasal’ bir görünüme bürünüyor. Bizim gözümüzde klasik parfümlerden biri olmaya aday olan Jil Sander Sun, floral, hafif ve üstelik de kalıcı aromasıyla markanın eşsizliğini ve güneşin sıcaklığını teninize taşıyor. Mona Lisa, sanat tarihi için neyse, Sun parfümü de, tüm tazeliğiyle o olmaya aday!

Sıcak bir yaz gecesinde katıldığınız o yat partisinde, birisi kolunuzdan tutup sizi kendine doğru çekerse sakın şaşırmayın. Çünkü Eau des Merveilles by Hermès, beklenmedik, inanılmaz derecede seksi ve baştan çıkarıcı bir parfüm. Güçlü aroması ile Christian Dior’un Dune’ü ile kıyaslayabileceğimiz koku, kabe samanı, meşe, sedir, esmer amber, limon, portakal ve pembe biber ile sofistike kadını işaret ediyor.

[1000 by Jean Patou]

[CB I Hate Perfume At The Beach 1966]

Jean Patou 1000, vintage değerinde bir parfüm olsa da, yeşil notalarına karışan iris, yasemin, menekşe, amber ve musk ile yaz parfümlerinin sahip olduğu ruhu barındırıyor. Ama öte yandan da kıştan kopamayanlar için, o ağır asaleti taşıyor. Parfümün tüm tatlığı, kadifemsi bir yumuşaklığı ve klasik havayı içeriyor. Bir küçük vintage yıldızı olan Jean Patou 1000, yaz kurallarını çiğnemek isteyenler için.

Markanın adının sahip olduğu mükemmel tavır yüzünden bile kullanmaya değer At The Beach 1966. Christopher Brosius’in hiç de şaşırtıcı olmayan bir şekilde güneş yağı kokularından esinlenerek yarattığı parfümün güçlü tuzlu ve güneşi hissettiren notaları, surf yapan yakışıklıları hatırlattığı sürece, bizce en harika yaz aroması. Yani uzun lafın kısası, çantanızla eve taşıdığınız tüm sahil kokuları At The Beach şişesinde.

[Beach by Bobbi Brown]

[Fire Island by Bond No9]

Kozmetik devi Bobbi Brown, güneş sonrası favorilerimizden biri olan nemlendiricilerine gelen harikulade tepkilerden sonra, Beach’i yaratmaya karar veriyor ve kremlerin tacı aloe vera, jojoba ve ay çiçeği yağının tanıdık ve açıkçası bir parfüm için pek de enteresan olmayan notalarını bu kokuda bir araya getiriyor. Kısaca, şehirde yaşayıp ama ‘tam olarak’ kumsalda hissetmek için, Bobbi Brown Beach ideal.

Kakule, beyaz misk ve paçuli.

Adadan ilham alan ve güneş yağı ürünlerini desteklemek için piyasaya çıkarılan parfüm, bu şekilde anlattığımızda kulağa hayli sıkıcı geliyor. Ama Bond No. 9, bakın bize aslında ne diyor; “Kumsalda çıplak uzandığınızı ve üzerinizde sadece bu kokunun olduğunu düşünün. Fire Island’ın baharatlı ve tatlı aroması, Avrupa’da geçirdiğiniz yazları hatırlatıyor.”

[Island Hawaii by Michael Kors]

[Miranda by Fragonard]

Bir modacı olarak nasıl bir anda ve bu kadar sükse yaptığını hala kestiremediğimiz Michael Kors, yine seyahatlere çıkıyor ve elbette yine ‘esinleniyor’. Adından da anlaşılacağı üzere Hawai’nin sıcak kumsallarından çıkan bu parfüm, portakal, ananas, sandal ağacı, amber ve yasemini bir araya getiriyor. Üzüleceksiniz biliyoruz ama yazdan kalan bu son dem ve saf cennet maalesef sadece, yaz döneminde raflardaki yerini alıyor.

Rüya gibi, hindistancevizi kremalı bir pay gibi kokuyor Miranda. Yaz kokularının belki de en romantiği, tropikal bir kumsalda (ama içinde bolca hindistancevizi ağacı olan bir kumsalda), vanilya ve çiçek notaları arasında gezdiriyor.

Orkideye karışan vanilyanın tatlı amber ve likörümsü bir esansla buluşması ise, bu tropik seyahatin en çekici yanı. Bergamutun ağır olarak hissedildiği Miranda, yazın en oryantal masalı.

XOXO The Mag

[Bvlgari Aqua]

[Estee Lauder Bronze Goddess Soleil]

Bir yaz parfümü için aslında oldukça sert ve baharatlıdır Bvlgari Aqua. Fakat teninize sıktığınızdaki hissi denizden gelendir. Su bazlı erkek parfümlerinin en özgünü diyebileceğimiz parfüm, ilk sıktığınızda portakal çiçeği ile karışık hafif deniz yosunu kokusu bırakıyor. Daha sonra ise şehir limanlarının sabah sisindeki tuzlu kokusu kalıcılığı ile aklımızı çeliyor.

Bronze Goddess Soleil, yazı turunçgillerle yakalayan kumsalı anımsatan bir parfüm.

Işıldayan kokunun üst notalarını Sicilya ağaç kavunu, bergamot, kan portakalı, mandalina ve lavanta oluşturuyor. Orta ve alt notalarında ise Akdeniz pittosporum bitkisi, portakal çiçeği, greyfurt ağacı çiçeği, pembe zambak, iris, ve kristal özleri birbirine karışıyor.

[Ensoleille Moi by André Gas]

[Vanille Coco by Comptoir Sud Pacifique]

Parfüm ustası Mathilde Laurent’in muhteşem yaz kokusu Ensoleille Moi, hindistancevizi, ylang ylang, vanilya ve beyaz misk notalarını içeriyor. Biraz biberli bir kokusu olsa da, kumsalın yalın, serin ve taze havasını bu özel kokuyla deneyimleyebiliyorsunuz.

CSP’nin mükemmel vanilyalı parfümler yarattığını bilmiyor olamazsınız! Eğer henüz markayla tanışmadıysanız, Vanille Coco Eau de Toilette harika bir yaz seçimi. Onun dengeli aroması, amber ve sandal ağacı notalarından kaynaklanıyor. Yapmak istemediğiniz Hawai tatilini hissetmek için Vanille Coco Eau de Toilette Natural Spray by Comptoir Sud Pacifique, biçilmiş kaftan!

[Armani Acqua Di Gio Men]

[Miss Marisa Tropical Perfume Oil by Ebba]

Ebba’nın bu son edisyonunda mango suyu ve kremalı hindistancevizi ile karışıyor, içine de biraz zencefil ve şeftali ekleniyor. Aradığınız taze ve son derece flörtöz bir parfümse, bu yazıyı daha fazla okumanıza gerek yok. Bayan Marisa, tüm cazibesi ve meyvemsi kokusuyla yaz çapkınlarını bekliyor.

Armani Acqua Di Gio Men, kalıcı parfümün yeni yorumuydu ilk çıktığı zamanlarda. Yıllar geçse de bu iddiasını devam ettiren parfümün üst notalarında mandalina, bergamot ve neroli, orta notalarında ise Trabzon hurması, biberiye, latin çiceği ve yasemin kullanılmış. Gündüz ve gece kullanım için en uygun parfümü buldunuz mu sanki?

[Mahora by Guerlain]

[Guerlain Homme]

Tepeden tırnağa çiçeklere bürünüyor Mahora. Yaz kokularının en oryantal tınıları, içinde hiç misk olmadan sunuluyor. Benzer parfümler günlük kullanımlar için ağır olsa da, Mahora günden geceye size eşlik edebiliyor. Seksi ve olgun bu koku, kendine güvenen kadının portresini çiziyor. Sandal ağacı ve vanilya ile sunulan feminenlik ve sonsuz lüks, Mahora’nın şişesinde bekliyor.

Guerlain Homme, hafif odunsu, asidik yeşil kokularla açılıyor. Özellikle fresh kokuları sevenler için alıştıklarından farklı bir deneyim olabilir. Parfümü incelemeye başladığımızda yeşil limon, nane ve vetiver nota olarak kendini gösteriyor ve diplere indikçe sedir/vetiver kombosu sazı eline alıyor.

Sabunsu temizliği hissetmek için ideal, harika bir yaz kokusu.

65

[Kenzo Homme Fresh]

[David Yurman Exotic]

Bu koku centilmen bir erkek resmi çiziyor. Meyvemsi ve odunsu parfüm, ferah, ışıltılı ve bir o kadar da şehvetli. Berrak deniz notaları, turunçgiller ve aromatik notalar içeren Kenzı Homme Fresh, bergamot, limon, adaçayı ve deniz çamıyla açılıyor, orta notalarda biber, küçük hindistancevizi ve çay akordu hissediliyor. Alt notalardaki sandalağacı, paçuli, vetiver, meşe yosunu ve misk ise bir yaz parfümünün olmazsa olmazı.

David Yurman’ın ‘egzotik’ kokusu, zengin amber esansıyla çabasız sıcaklığı ve gizemi teninize taşıyor. Büyüleyici taş sitrin’den esinlenerek hazırlanan parfümün aklınızı başınızdan alan notalarından vanilya, amber ve Avustralya sandal ağacı yükseklerde hissediliyor.

Kokuların egzotik esansında kaybolmak istiyorsanız, yumuşak musk ve şeftali derisinin kattığı tensel duygusallığa kulak verin.

[Chaldee by Jean Patou]

[Versace Eau Fraiche]

Bir Guerlain parfümü gibi kokan Chaldee, aynı zamanda bir başka klasiği, Vol de Nuit’yi de hatırlatıyor. Markanın burnu Almeras tarafından, güneş yağlarını hatırlatması için yaratılan parfüm, bu fikri taşıyan ilklerden. Yeni açan portakal çiçeklerinin tazeliği, leylak ve yaseminin zarafeti ve nergisin sert dokunuşuyla noktalanan aroması kulağa ağır gelse de, hafifliğiyle sizi Florida’nın sıcak sahillerine götürüyor.

Modern erkeğin efsane kokusu Versace Eau Fraiche, seksi çekiciliğin esansı ile hayat buluyor. Üst notalarında palmiye yaprağı, floresan ferah akor, donmuş yeşil notalar bulunuyor. Orta notalarında ise kişniş yaprağı, kakule, beyaz adaçayı, yenibahar, huş ağacı bir araya geliyor. Temel notalarında ise misk, tonka fasulyesi, sandalağacı, liken yosunu, vetiver ve küçük hindistan cevizi, cezbedici bir yaz gecesine davet ediyor.

[Calvin Klein Eternity Summer for Men]

[Classique by Jean Paul Gaultier]

Serin ve ağaçsı kokulu Eternity Summer, klasik Eternity’nin modern bir türevi diyebiliriz.

Sakin, iyimser ve çekici bir his veren kokunun tepe notasında okyanus akorları ve kişniş, duygularınızı harekete geçiriyor.

Dip notasında ise kırmızı amber, sedir ağacı ve paçuli özü kokularını içeriyor. Şişesi ve ambalajı ise yaz trendlerine uygun olarak bir yaz gününün hayali için yeniden yorumlanmış.

Paris Moda Hafta’sının her zaman en heyecan verici ama öte yandan da en klasik isimlerinden biri olan Jean Paul Gaultier, adı üzerinde bir ‘Classique’e daha imza atıyor. Gül, orkide, vanilya ve amber notalarını barındıran seksi koku, zengin çiçek birlikteliğiyle yazın en çarpıcı parfümlerinden biri olarak dikkat çekiyor.

[Fracas by Robert Piguet]

[Suntan Lotion by Demeter Fragrance Library]

Bu parfüm sanki kendi içinde bir hayat barındırıyor. Karakteri, üzerinize sürdüğünüz anla birlikte adeta gün içinde başka hallere bürünüyor. Kimyanızla muhteşem bir uyum sergileyen Fracas, ilk başta çok çiçeksi ve hatta ‘yaşlı’ gelse de, son derece derin ve floral olan parfüm, içindeki yüksek gardenya notasıyla sahip olmak isteyeceğiniz tüm lüksü, tatlılığı ve sıcaklığı içinde barındırıyor.

Demeter, her kokunun gerçek esansını yakalamaktaki ustalığını bir kere daha gösteriyor ve ortaya Suntan Lotion çıkıyor. Bu özel ürün, deriyle bütünleşiyor ve tenin saf kokusuna bürünüyor.

Bizi yazlık sahillerde geçirdiğimiz çocukluğumuza götüren marka, klasik el yapımı üretimin nostaljik havasını taşıyor ve günlük kullanım için en ideal birleşimi sunuyor.

XOXO The Mag

photographer emre ünal fashion editor mahizer aytaş hair mehmet menteş make-up gülüm fashion editor assistant umut yıldırım photographer assistants erdi doğan-abdullah inal

PRODUCED BY XOXO THE MAG

Bu bir iland覺r.

fashion

FALL 2012

RECAP Moda haftası bittikten hemen sonra, ön sırada kimlerin oturduğu, hangi modelin podyuma çıkıp çıkmadığı ve sokak modasının hitleri çer çöpe karışır, geriye başa çıkılması gerekilen trendler ve koleksiyon okumaları kalır. Az sonra göreceğiniz defileler, fırtınadan geriye kalan en sofistike ayrıntılar. Hazırsanız, başlayalım.

Sonbahar’ın en cool defileleri huzurlarınızda!

79

ACNE Acne tasarımcısı Jonny Johansson, Sonbahar 2012 koleksiyonunda fotoğrafçı André Kertész, erotik heykelleriyle bilinen Hans Bellmer ve ressam Hanneline Røgeberg’e göndermelerde bulunuyor.

Acne’ye yakın durmayanlara tuhaf gelebilecek olan koleksiyon, beden takıntılı sanatçılardan aldığı ilhamla, bildiğimiz kadın formunun şeklini bozuyor.

Tasarımcı, koleksiyondaki parçalara Kertész’in bombeli sirk aynalarıyla yakaladığı deformasyonunu, Bellmer’in şişme bebek tavrını yansıtıyor ve aynı bir Røgeberg tablosuna baktığınızdaki gibi bulanıklığın içinde kaybolan imgeyi sorgulama isteğini bırakıyor. Bir sokak markası olduğunu unutuyor Acne belli ki. Yeni koleksiyonuyla Johansson, alıcı kitlesini ve markayı sadece bir denim markası zannedenleri, olabilecek en sofistike ve garip şekilde test ediyor, yepyeni ve daha büyük bir oyuna davet ediyor.

CHANEL Karl Lagerfeld’e olan hayranlığımızın sebeplerini sıralamaya başlasak tüm sayfaları doldurmamız gerekir. O her ne kadar, ‘Eğer yaptıklarımı Coco Chanel görseydi, benden nefret ederdi’ dese de, biz ona katılmıyoruz.

Koleksiyonlarını sergilediği her defile sonrasında –belki de bu söyledikleri yüzündeneleştirilerle de yüz yüze geliyor Karl. Ama her defasında ‘Karl Lagerfeld’ efsanesini devam ettiren parçalara imza atıyor. Üç parça kıyafetlere getirdiği yeni yoruma, Michel Gaubert’in müziği eşlik ediyor. Doğanın en büyük tasarımcı olduğuna işaret ediyor koleksiyonuyla. Modeller podyumda dev ametistlerin etrafında yürüyor, milyonlarca yıllık taşlar tüm güzellikleriyle moda evinin varoluşunu temsil ediyor. İşte bu kristaller, kabanlarda, ayakkabılarda ve takılarda hayat buluyor.

Koleksiyonun rengi ise kısaca ametistin ışıkla buluşmasını andırıyor. Kıyafetlerin üzerindeki desenler, renk blokları ve hatta kesimleri, kübist bir etkilenmenin izlerini taşıyor.

CÉLINE Batı Londralı Phoebe Philo’nun Sonbahar 2012 koleksiyonu, şehrin olimpik yılına yaptığı akıllıca göndermelerin punk ama elbette sofistike bir özetiydi. Kadın formunun mimarisiyle oynuyor, şekillerini sorguladığımız pantolonları, kesimlerini düşürdüğü omuzları, siyah beyaz ve griyi, turuncu, pembe, mavi ve kırmızıyla bir araya getiriyor. Arka fonda Portishead’in ‘Glory Box’u çalarken, Philo’nun kabanları, yine koleksiyonun yıldızı oluyor. Özetle; tasarımcının markaya kattıkları göz ardı edilemez. Onun artık oturmuş, yalın ve fazla riske girmeyen çizgileri, telaşı olmayan ve hep aynı çizgide görünmek isteyen kadınların gözdesi. Yani Céline koleksiyonu, elbette yanlış oynamıyor. Ama yıllar sonra dönüp baktığımızda akılda kalacak tasarımlara imza attığını da söyletemiyor. Devamlı değişen bu sektörün içinde kalıcılığa da gerek var mı peki? İşte bu tartışılır.

STELLA MCCARTNEY Stella McCartney’nin zevkli bir stili vardı. Sonra bu stili ‘halka açmak’ istedi. Derdi, etrafta ‘küçük Stella’lar gezinmesiydi.

Ve işte bu ‘dertle’, 2001 yılında yarattığı markasına azimle devam ediyor. Talepkar bir alıcı kitlesine de ısrar gerekmiyor elbette.

Stella McCartney, şık, sofistike ve cool kadınını Sonbahar 2012 defilesiyle bir kere daha tatmin ediyor. Kendi deyimiyle ‘tamamen dengeden oluşan’ Stella kadını, tek kelimeyle ‘cilalı’ parçalara bürünüyor. Yan fermuarlar, grafik ve botanik desenler bayıldığımız detaylar oluyor. Bedene büyük gelen ceketler, uzun kollu elbiseler, tweed parçalar, renk blokları ve kalçadan başlayan ekose pantolonlar zeki kadının ihtiyacı olan tüm seksapeli bir araya getiriyor. Olimpiyata tasarımlarıyla cevap veren diğer Londralı meslektaşları gibi o da jimnastikçilere, squash ve tenis oyuncularına, pon pon kızlara gönderme yapıyor.

THE ROW Mary-Kate ve Ashley Olsen’ın ilk defilelerini sergiledikleri iki yıl öncesi, sanki dün gibi geliyor şimdi. Kısa zamanda bu kadar yol almaları, çıkardıkları her koleksiyonla bir kaç basamak birden sıçramaları bizi şaşırtmıyor değil. Bu iki küçük kadının hızla yükselişinin ardında son derece stil sahibi olmaları ve ortalıkta ne kadar hit ürün varsa, hepsini yakından inceleme ve yaşama fırsatına sahip olmaları olabilir. İkizlerin son koleksiyonlarına düz sandaletlerin eşlik etmesi, kıyafetlerinin harikulade ve son derece organik bir şekilde evrim geçirmesi geçer not almalarına ve belki de yeniden CFDA ödüllerine aday gösterilmelerine yardımcı oluyor. Şehirli ve kaygısız kadının Chloé ve Céline gibi favorisi olan The Row’un koleksiyonundaki kilit oyuncusu, kürk parçalı kaban ve trençkotlar oluyor. Kürkü bir kumaş gibi değerlendirip yeni bir yapı yaratıyorlar, siyah, kahverengi tonları, lacivert renkleriyle monokrom bir görünüm yakalıyorlar temiz, derli toplu görünümü destekliyor, zamansızlığı yakalamaya çalışıyorlar.

CHALAYAN Bozuk bir video görüntüsünü andıran imajlar ve şifreli yazılar beliriyor Hüseyin Çağlayan podyumunda önce.

Okunabilen ilk yazılardan bir tanesi ‘No Dark No Light’ olsa da, kıyafetler renklerle hayat buluyor. Karanlığın içindeki ışığı anlatıyor her parça. Sonbahar defilelerinde gördüğümüz ve kısa bir süre önce başlayan, seyircinin dikkatini kıyafetlerden işin şov kısmına çekmeye gayret gösteren markalara cevap veriyor adeta koleksiyonuyla. Seyirciye bir temasının olmadığını, dikkate alınması gerekenin kıyafetler olduğunu, mesele şovsa ‘kıyafetlerin konuşacağını’ anlatıyor. Duyguyu fiziksel olanla mükemmel bir şekilde harmanlayan Çağlayan, zarif silüetlerini renkler, usta kesimler, birbirini bloke eden ama asla sakil görünmeyen dokularla canlandırıyor. Son dönemin favori mücevheri paladyum da, Hüseyin Çağlayan dünyasına giriyor ve son zamanlarda gördüğümüz en etkileyici elbise modellerinden birinin boynuna dolanıyor.

Hüseyin Çağlayan, ‘iç güdüsel’ yeteneği ile bir defilenin daha maystrosu oluyor.

CHRISTIAN DIOR John Galliano’nun ayrılmasıyla markanın başına kimin geçeceği dedikoduları devam ederken, tasarımcının ayrılmasının ardından gerçekleşen defilelerde izlediğimiz koleksiyonlar dev moda evine olan inancımızı ayakta tutmaya devam ediyor.

Galliano’nun ayrılışının ardından gerçekleşen defilenin sonunda podyuma çıkıp selam veren beyaz önlüklü ekibi düşündükçe tüylerimiz hala diken diken oluyor. Uçuşan silüetler, modern feminenliği resmediyor yeni koleksiyonla. Bu romantik görünümlere eşlik eden örgü bereler, markanın sokağa olan yaklaşımını da unutmadığını işaret ediyor. Christian Dior, şimdiki tasarımcı ekibi ile uyumlu görünse de, bazı look’lara eklenen berelerin yenilik için yeterli olmadığını görebiliyoruz.

Modern feminen olarak tarif ettiğimiz, balerinimsi figürlerle buluşan koleksiyon son derece ‘güzel’ ve rüya gibi görünse de, moda evini tuhaf bir cansızlığın sardığını söylemek eminiz yanlış olmaz.

JIL SANDER Yılın en acıklı ve en romantik defilesiydi Jil Sander Sonbahar 2012. Markanın yedi yıldır yaratıcı direktörlüğünü üstlenen Raf Simons’un ağlayarak selamını verdiği koleksiyon, bir vedayı barındırıyordu içinde.

Podyumdaki çiçek buketleri, sanki tasarımcıya bir ‘güle güle’ armağanı gibiydi. Bütününde ‘Hitchcock’umsu bir hava taşıyan koleksiyon, bir klasik film yıldızına yakışır elbiseler ve kabanlardan oluşuyor. Modellerin üzerlerindeki kabanları elleriyle tutmaları bir zarafet ayrıntısı olarak akıllarımıza kazınıyor.

Uçuk pembe, gri ve kahveden oluşan renk paleti, günün erken saatlerinde çiçek bahçesinde çıkılan bir yürüyüşü andırıyor.

Defilede çalan Mazzy Star’ın ‘Fade Into You’ ve Sonic Youth’un ‘Superstar’ yorumu tüm atmosferi tamamlıyor. Daha önceki sezonlarla bir ‘couture’ üçlemesi yarattığını söyleyen Sander, yarattığı mükemmel dünyanın son sahnesini yazıyor ve markayı geri alan yaratıcısı Jil Sander’e emanet ediyor.

HAKAAN Sert omuzlarla başlayan silüetler sezonun favori üçgen şeklini veriyor parçalara. Parlak lame, bronz, mavi ve siyah renkler, yine bir favori olan ‘boxy’ görünümle buluşuyor. Geçmişte olduğundan daha farklı bir resim çiziyor Hakan Yıldırım İlkbaharYaz 2012 koleksiyonuyla. Her ne kadar parçalar eskisinden daha az seksi görünse de, hala iddialarını koruduklarını da eklemeliyiz elbette. Moda dünyasını parmaklarında oynatan ünlü ikili Mert ve Marcus’un Mert Alaş’ı, yaratıcı danışmanlığını konuşturuyor bir kere daha. Emin adımlarla ilerleyen marka, Paris’e girdiğinden beri, kaçırılmayacak defilelerden biri oluyor.

Seksenlere geri dönen Hakan Yıldırım geçmişte gerçekleştirdiği ‘kitabına uyan’ defilelere başarılı bir tanesini daha ekliyor. Vücuda oturan elbiseler, androjen kimlikler derken bu defa gördüğümüz Hakaan kadınının tehlikeli yüzü oluyor.

YVES SAINT LAURENT Stefano Pilati’nin son Yves Saint Laurent defilesi olarak geçiyor moda tarihine Sonbahar 2012 koleskiyonunun defilesi. Fetişist bir disipline sahip olan modunu devam ettirerek, hafif vampirimsi, dominant bir kadın yaratıyor son moda masalını anlatmak için. Pilati’nin cinselliği ortaya çıkarış şekli, metal, plastik, zincir gibi ayrıntılarla canlanıyor.

Yarattığı son Amazon kadınlarda, hem Yves Saint Laurent’in arşivinden esintileri hem de gece hayatının tehlikeli yanını, kendi “gençliğini, markaya verdiği emeği ve popüler kültürün kült imajlarını anımsatan ayrıntıları görebiliyorsunuz. Defilenin sonunda selama çıkan Stefano Pilati, Jil Sander’den ayrılan Raf Simons örneğinde gördüğümüz gibi hıçkırıklara boğulmaktansa, gülücüklerle karşılıyor olan biteni. Bu gülümsemenin ardında belli ki, yeni bir başlangıcın sevinci yatıyor.

BALMAIN Bu sene ikinci defilesini gerçekleştiren genç tasarımcı Rousteing’in, Balmain’in aradığı taze kan olduğunu cümle aleme gösteren bir koleksiyonla karşı karşıyayız. Markanın imzası el işçiliklerine daha taze ve daha kolay bir yaklaşımla cevap veriyor tasarımcı. Örneğin Balmain’in meşhur ceketi, onun ellerinde iyiden iyiye form değiştirip ‘karemsi’ bir hal alıyor. Bu maskülen görünüm sizi korkutmasın. Zira diğer parçalardaki kristaller, inci ve kadife dokunun yardımıyla feminen duruş, ustalığa yakın bir düzeyde dengeleniyor.

Fabergé yumurtalarını ya da anneannelerimizin goblen yastıklarını hatırlatan üst parçalar, koleksiyonu izlerken gözlerimizi kocaman açmamıza neden oluyor. Deri, bedene oturan elbiseler ve bol paça pantolonlarla rock’n’roll havayı koruyan Balmain, ‘hard core’ takıldığı günleri geride bırakan ve artık daha yumuşak takılmaya karar veren kadının resmini çiziyor. Rousteing, tüm telaşının ardında ümit vaat eden yeni koleksiyonları haber veriyor.

ALEXANDER WANG New York moda haftasının en genç ve en yetenekli tasarımcılarından biriydi Alexander Wang. Hala da öyle.

Basic çizgileri ‘high street’e çıkarması, onu diğerlerinden farklı bir yere koymuştu kısa zamanda. Sonbahar 2012 koleksiyonuyla birlikte uzak doğudaki lüks pazara girmeye hazırlanan tasarımcı, biraz daha sofistike dokulara yer veriyor bu defa. İlkbahar-Yaz 2012 koleksiyonunda kullandığı ve tuhaf detaylarla hayata geçirdiği fileyi, sonbahar parçalarında daha ‘anlamlı’ yerlere ve belki de Çinli turistlerin hava kirliliğinden korunmak için suratlarından çıkarmadıkları medikal maskeleri hatırlatan bir yerleştirmeye gidiyor. Kesimlere takındığı sürrealistik tavrı kumaşlara da taşıyor, tüvit kabanları deyim yerindeyse ‘cilalıyor’, derileri daha da parlatıyor, fitilli bir hale getiriyor, ceketlere kapüşonlar takıyor. Uzun lafın kısası Alexander Wang ‘boy atıyor’ ve bir yaş daha büyüyor.

HAIDER ACKERMANN Frank Sinatra’nın seslendirdiği ‘Autumn Leaves’ çalıyor arka fonda. Geçen sezon dikkatleri üzerine çeken, hayran kaldığımız rock’a billy tarzının ipek kumaşlara harikulade buluşmasından sonra şimdi daha organik şekillerle ilgileniyor tasarımcı. Ama sarıp sarmalamaya meraklı bünyesi, mükemmel denilebilecek şekilleri ve Paris’in şimdiye kadar gördüğü en çarpıcı renkleri ortaya çıkarıyor. İpek bluzlar, streç dik yakalı elbiseler, yüksek belli geniş pantolonlar, deri ceketler ve kabanlarla zengin bir sunum yakalıyor. Çift katmanlı etekler, bir çiçeğin yaprakları gibi şekil alıyor ‘wrap’ tutkunu tasarımcının elinde. Renk paletindeki seçimler elbette şaşırtmıyor bizi. Turuncu, sarı ve mavi, dikiş ve kesimlerin muhteşem buluşması, çok zamandır görmediğimiz kusursuz moda paketini sunuyor önümüze.

HELMUT LANG Helmut Lang’ın kreatif direktörleri Nicole ve Michael Colovos’un ikinci sezonlarıydı bu. Özgüvenleri gün geçtikçe artan ikilinin yükü aslında hiç de hafif değildi. Dünyadaki en büyük alıcıların favorisi olan marka, skinny pantolonları, yüksek platformlu ayakkabıları, blazer ceketleri ile beklenen ilgiyi buluyor yine. Colovos çifti, markanın DNA’sı olan ‘easy ama cool’ görünümü, wrap deri ve kürk ceketler, drapeli elbiseler, asimetrik süveterler ve örgülerle yorumluyor. Kemerli ceketlerde kullanılan kürk detayı, bir başka look içinde kırmızıya boyanarak, daha önce Helmut Lang koleksiyonlarında pek de rastlamadığımız bir görünüme bürünüyor. Kıyafetlerde kullanılan desen ve baskıları doğadan alıyor ikili ama son derece şehirli havasını da koruyor. Helmut Lang bir kere daha, alternatif görünümü tercih eden cool ve biraz da soğuk kadınına, vazgeçemeyeceği bir koleksiyon daha sunuyor.

GARETH PUGH Moda sahnesine adım attığı günlerden beri takipte olduğumuz ‘nadir’ İngilizlerden biri olan Gareth Pugh, artık sizin bildiğiniz o sıska ve çelimsiz genç adam değil. Karanlık, son derece gotik, fütürsitik ve deneysel ruhundan bir şey kaybetmemiş olsa da, daha giyilebilir tasarımlara imza atıyor şimdi. Deriyi ve tay tüyünü ustaca kullanan Pugh, alışık olmadığımız bir görüntüyü yakalıyor: Kadını, içine biraz erkek biraz da amazon kaçmış bir şekilde sunuyor gözlerimizin önüne. Kadın gücünü vurgulayan parçaları, bir yetiyle harmanlanan Aztek kadınını andırıyor. Fütüristiktekno olarak tabir edebileceğimiz bu ‘galaktik’ koleksiyon, derinin ‘origamik’ katlanmalarıyla, yabancı yerlerden gelen, olmak istediğimiz güçlü ve dinamik kadının kıyafetlerinden oluşuyor.

CALVIN KLEIN Rooney Mara, The Girl With The Dragon Tattoo hali ile değil ama ‘kırmızı halı’ look’uyla karşımıza çıkıyor Calvin Klein Sonbahar 2012 defilesinde.

Film gösterime girdiğinden beri, türlü tasarımcılara ve moda çekimlerine ilham olan oyuncu ve canlandırdığı karakter, en yalın haliyle çıkıyor karşımıza.

Markanın tasarımcısı Francisco Costa, pre-fall koleksiyonuna bıraktığı yerden devam ediyor. Volümlere ve diğer koleksiyonlara görece, daha uzun siluetlere olan düşkünlüğü, sonbahar parçalarında siyahın hakimiyetiyle çıkıyor karşımıza.

Genele bakacak olursak tutucu bir görünümü benimseyen koleksiyon, tül ve kesim detaylarıyla zaman zaman seksi bir görünüme de davet ediyor.

Rooney Mara’yı bilmiyoruz ama şehirli kadınların favorisi olacağını tahmin ettiğimiz koleksiyonu kısaca anlatmak gerekirse; cool ve modern bir görünüm vad ediyor.

MUGLER Nicola Formichetti, Mugler’e yaratıcı direktörlük yapmaya başladığından beri, Sébastien Peigné ile birlikte alkışlanan koleksiyonlara imza atıyor.

Formichetti’nin Lady Gaga’nın stil danışmanı olması ve markanın 80’ler ve 90’lardaki ‘celebrity’ sever kült tavrı, olabilecek en mükemmel haliyle bir potada eriyor. Peigné ve Formichetti’nin ikiye böldüğü defile, beyaz görünümler, heykelimsi kaşmir ve siyah tül kıyafetlerle yükseklerden bağırıyor. Thierry Mugler’in oluşturduğu kimliği başarılı bir şekilde devam ettiren ve günümüze uyarlayan ikili bir kere daha, ‘sizi canlı canlı yemeye hazır olant’ Mugler kadınıyla buluşturuyor. Süper kahraman omuzları ve bedeni saran kesimler, bu kadının en vahşi ayrıntıları oluyor.

Koleksiyonun en güzel yanı nedir diye fikrimizi soracak olursanız, cevabımız hazır: Lady Gaga’nın gardırobunda yer bulacağına emin olduğumuz krokodil ve piton aplikli tül elbiseler ve mağazalarda askılarda görebileceğiniz sade parçalar birbirleriyle harika bir uyum içinde dans ediyor. Pençeler yukarı!

ALEXANDER MCQUEEN Sarah Burton birçokları için sadece ‘Alexander McQueen’in adımlarını takip ediyor’ gibi görünse de, işin mutfağından gelme bir isim olmasından dolayı aslında dikkate alınması gereken en önemli isimlerden bir tanesi.

Tasarımcının dikiş, kumaş ve detaylardaki yeteneği, ustasından öğrendikleriyle birbirine karışıyor ve eriyor adeta. McQueen’in genel karamsar tavrının tersine, markanın sahip olduğu gotik duruşu, kendi deyimiyle ‘güzel bir gelecek ve pozitif bir tavırla’ destekliyor. Sarah Burton’un sci-fi hayaletleri, grafik jakarlı kumaşlar, lazer kesimler, keçi ve kuş tüyleriyle, bizi beklediğini düşündüğümüz karanlık geleceği ‘hafif’e alıyor. Dev organzadan kat kat elbiseler, başlı başına birer heykel gibi görünüyor. Ve bir kere daha bir McQueen defilesini izleyenler, kıyafetlerin ne kadar giyilebilir olup olmadığını sorgulamaktansa, tapınacak yeni objelerle tanışmanın dayanılmaz keyfini çıkarıyor.

GIVENCHY Geçen sonbahar-kış defilesinde kullanıdığı mor irisler ve panterlerden sonra, heyecanla bekledi tüm ‘fashionista’lar Givenchy defilesini. Kulaklara çalınan at adımları ve neon ışıklarla Riccardo Tisci hamlesini yapmaya hazırdı. Bir önceki defilesinden daha hafif maskülen bir yapıya bürünmüştü kadınları.

Bu defa binici ve varlıklı bir kadının gardırobuydu karşımıza çıkardığı. Çizmelerin içine sokulan pantolonlar, kimono manşetli kabanlar, deri ve renkli kürklerden oluşan kürk patchwork’ler, feminen ve maskülenin buluştuğu noktayı temsil ediyordu. Kırmızı ve siyah çalışmasıyla daha önce karşılaştığımız Tisci, bu defa bu ikiliye gök mavisini, turuncuyu ve moru dahil ediyor. İlhamını Guy Bourdin’in yetmişler fotoğraflarından alıyor ve yakaladığı hafif sert duruşu, zarif drapeler, ipek, dantel ve taşlarla yumuşatıyor. Geçen koleksiyonu ‘her yerde’ olan tasarımcının bu defaki parçalarının bırakacağı etkileri merakla bekliyor, durumu abartanları eshefle kınıyoruz.

MAISON MARTIN MARGIELA Maison Martin Margiela’nın yeni koleksiyonundaki ana tema –her zaman olduğu gibi‘yeniden yorumlamaydı’. Sezonun favorisi kimono kumaşıyla oynuyor, pilili etekleri kalçadan indiriyor, trençkotların boylarını uzatıyor, kısaca her zaman olduğu gibi bir Margiela dünyası yaratıyor tasarımcı. Geçen sezon, modellerin kendi saçları sarılıydı kafalarına ama bu defa dik yakalı kazakları vardı onları saklayacak. Gözlerine kadar çektikleri dik yakaları birer maske görevi görüyor, markanın gizemli kadınını yakalıyor. Defileyi açan smokin ceketler ve takım pantolonları normal görünüyor. Ama modeller arkalarını döndüğünde, bel kısımlarındaki bir kaç santim kısalık, bir Margiela dünyasında olduğumuzu hatırladığımızda hiç de tuhaf gelmiyor. Koza formundaki pelerinler ve deri eteklerdeki keskin detaylar, bir tuhaf dünyadan çıkan göz alıcı ama yalın diğer parçalar oluyor.

RICK OWENS Zebra Katz grubuna ait ‘Ima Read’ parçasının hafif ırkçı sözleri ve baslarıyla açılıyor Rick Owens defilesi. Modellerin çıkış yerinde yanmaya başlayan ateşle birlikte, Rick Owens’ın apokaliptik prensesleri süzülmeye başlıyor emin adımlarla.

Parçalanmış kayak maskelerinin ardından bakan modeller, kıyafetlerine her zaman en iyi şekilde uyum sağlayan solgun ten renkleri ve kırmızı rujlarıyla belki de şimdiye kadar sergiledikleri en sakin koleksiyonla huzurlarımıza çıkıyor. Derinden bir şeyleri irdelemek istiyor sanki tasarımcı.

Gri ve siyahın hakimiyetindeki parçalar, uzun siluetlerle ve deriyle buluşuyor. Kontrol, disiplin ve güzellik, Zebra Katz’ın parçasıyla birleşiyor ve Owens’ın kaygısını yansıtıyor.

Alışık olduğumuz vahşilikten sıyrıldığı görülen tasarımcının son koleksiyonuna ilham olan mimari esintiler, bir Rick Owens sonbaharında, yumuşak, düzgün, akışkan ve yuvarlak formlarla yorumlanıyor.

HÈRMES Modern lüksün adı Hermès, tasarımcı koltuğuna oturan yetenekli isim Christopher Lemaire ile daha güvenli bir çizgiye oturdu. Daha önce Lacoste markasının yaratıcı direktörü olan Lemaire, uzun yıllardır var olan kült bir markayı yönetmek konusunda ustaydı haliyle. Fakat bu defa kendi adını taşıyan markasına daha yakın duran bir moda deviyle çalıştığı için şanslıydı belki de. İşte bu şans ve kader ilişkisinden sonra, bir harika Hermès defilesi daha çıkıyor ortaya. Sonbahar 2012 koleksiyonunda teması olan ‘yolculuğuna’ devam ediyor tasarımcı. Modern bir hareketin temsili yapılıyor podyumda ve deri pantolonlar, içlerine sokulan botlar ve folklorik desenler Rus adımlarını atıyor koleksiyonun.

Bir yandan Martin Margiela’nın hazırladığı eski Hermès koleksiyonlarını da andırıyor bu koleksiyon. 90’ların sonlarından gelen bazı ‘arşiv’ etkisi taşıyan parçaların eşliğinde Hermès Sonbahar 2012, sakin ve androjen bir duruşla yeni yolculuğuna hazırlanıyor.

DRIES VAN NOTEN Ayrıntılara olan takıntısıyla bilinen tasarımcı Dries Van Noten, detayları ve muhteşem desenleriyle büyülüyor yine. İki parçadan oluşan defilenin bir tarafı parlak ve renkli bir seriden oluşurken, diğer kısmı ise karanlığa bürünüyor. Bon Iver’in ‘Woods’ parçası, Dries Van Noten’in bu ikili dünyasına mükemmel bir şekilde eşlik ediyor. Dries Van Noten’in desenleri ele alışındaki ustalığı bir kere daha kanıtladığı kıyafetler, çabasız şıklığın ama aynı zamanda da derin bir dünyası ve değerleri olan kadının portresini çiziyor. Uzakdoğu motiflerinin kullanıldığı baskılar ipeğin üzerine işleniyor, farklı şekillere sokuluyor. Baskılar, ceketlerde, pantolonlarda ve kabanlarda kendini gösteriyor.

Maskülen değil ama erkeklerden ödünç alınan kesimler Antwerp’in Avrupalı havasını, yakınlığını ve bir o kadar da uzak olan duruşunu yansıtıyor.

BALENCIAGA Balenciaga’nın kadınları sezonun favori trendi suluboya renkleriyle çıkıyor karşımıza.

Deneysel bir havaya hakim olan koleksiyon, yeniliğe açık gözlerin doyuma ulaştığı noktayı temsil ediyor. Renkler başta olmak üzere, kesimleri ve parçaları bütünlemeleriyle koleksiyon, Fransız kadınının klasikten sıyırılıp, özgürlüğe kavuşmasını resmediyor. İşte tüm bu özgürlük içinde yepyeni silüetler sunuyor.

Abartı proporsiyonlar, son zamanlarda birçok koleksiyonda rastladığımız gibi kadın formuyla oynuyor. Üzerlerinde sloganların yazılı olduğu tuhaf ipek üstler bizleri modernle buluşan 90’lara götürüyor. Mesele Balenciaga olunca, ne sweatshirtlerden fırlayan asilzadeleri hatırlatan fırfırlı yakalar şaşırtıyor bizi, ne de paraşüt kumaşlar.

BEST OF Cintia Silver Collar Necklace/Dannijo

Biraz tarihe dalmaya ne dersiniz? Ama eskilere hem de çok eskilere... Bronz ve demir çağının ilhamını hissettiğimiz son derece minimalist bir aksesuar trendi var son zamanlarda.

Bahsettiğimiz parçalar, çoğu zaman güya ‘fashionista’lar tarafından yanlış anlaşılan tasma kolyeler.

Daha çok 70’ler moduyla uyum gösteren bu parçanın en başarılı ve kibar yorumlarından birisi de, Dannijo’nun geometrik aksanlı gümüş kaplama yakası.

Denim Trench/Acne Resort 2012

Acne ne yapsa, tapınma ve hayranlık arası karmaşık duygular içine dalıyoruz. sunduğu koleksiyonlarla yarattığı denim ile alakalı dünyası, cool ve şehirli genç kadının portresini çiziyor. Resort 2012 koleksiyonundan gözümüze takılan bu trenchcoat, yumuşayan havalarla birlikte nasıl bir stile bürüneceğimizin habercisi oluyor. Markadan bir başka gözdemiz olan yırtık jean etek ve bebe yaka gömlekle sizce de harika olmaz mı?

Round Sunglasses/Cutler&Gross

Gözlük dünyasının Klark ve Kent’i, süper ikili Graham Cutler ve Tony Gross, markalarını 1971 yılında, Londra’nın en özel yerlerinden biri olan Knightsbridge’de kuruyorlar. El yapımı çerçeveleri, zamanla lüks moda çevresinde de tanınmaya başlıyor. Gözlük dünyasının kült isimlerinden biri olan Cutler and Gross’un çizginin dışında kalan yuvarlak çerçevesi bu ayki favorimiz.

Paris: Portrait of a City/Taschen

Paris; Portrait of a City kitabı, sizi fotoğrafçılıkla en büyük aşkı yaşayan o şehre götürüyor. Kitapta yer alan Paris fotoğrafları, Daguerre’den yakın dönem imajlara kadar geniş bir skalaya yer veriyor.

600 sayfada paylaşılan tam 500 fotoğrafta, geçmişin ve geleceğin ikonik objeleri, kişileri ve yerleri bir araya geliyor. Daguerre dışında Marville, Atget, Lartigue, Brassaï, Kertész, Ronis, Doisneau ve Cartier-Bresson gibi pek çok sanatçının Paris fotoğrafları ihtiyacımız olan o parizyen havayı sağlıyor.

Two-Tone Sandals/Pierre Hardy

Onun volüm, oran ve grafik görsellikten ilham alan, trendlerle asla işi olmayan duruşuna zaten çoktan beridir tutkunuz. Fransız tasarımcı Pierre Hardy’nin bu grafik oyunu, onun her zaman özel görünmeyi başaran modellerine harika bir örnek. Siyah, beyaz ve platform tabanın mükemmel yüksekliği, stil sahibi kadının uzun bir gününe eşlik edebilecek en akıllıca parça.

Gece ve gündüzü siyah ve beyazla buluşturan marka, ‘kelimenin tam anlamıyla’’ tüm gün konforu ve şıklığı aynı pakette sunuyor.

XOXO The Mag

Elliot Wallet/Forrestbound

Uzun, çok uzun zaman önceye gidelim. Butch Cassidy ve The Sundance Kid’in ortalığı kasıp kavururduğu günlere. Efsanevi bu banka/tren soyguncuları, rastgele bir dükkana girdikleri zaman korkudan zangırdayan parmaklar onlara tüm kasayı ve içindekileri uzatıyordu muhtemelen. Ama her zaman soygun yapmak için değil belki de alışveriş yapmak için takılmak istemez miydi bu iki kafadar? Peki en az görüntüleri kadar klas bir cüzdanı da hakederlerdi muhtemelen. Ama bunun için günümüze ışınlanmaları gerek. Onlara en uygun cüzdanı Forrestbound üretti. İsmi Elliot Wallet.

Sadece tek gözü var. Ama tüm paranızı, kredi kartlarınızı ve ehliyetinizi alacak kadar basit ve zarif. Üstelik kahverengi ve siyah olmak üzere iki farklı renkte üretilmiş.

Riviera Sandals/Yves Saint Laurent

70’ler esintili platform tabanlı siyah bir ayakkabının tabanının üzerindeki gümüş ‘YSL’ ve çapa işlemesinden daha sofistike ve yaza dair ne olabilir ki? Yves Saint Laurent’in süet sandaletleri, nautical havayı şimdiden yakalamak isteyenler için. Kısa beyaz bir şort ve breton bir üstle muhteşem uyumu yakalayacak olan platformlar, denize kesinlikle daha yakın hissettiriyor. Uzun lafın kısası Yves Saint Laurent ayaklarınızda, adımlarınız denizin hemen kıyısında.

Fall Braids/Fendi Runway 12

Örgü dediğimizde aklımıza genellikle yumuşak, sevimli ve elbette romantik olanları gelir ya da küçüklüğünden kopamamış tatlı ve minik bir kız çocuğu gibi takılan koca kadınlar. Ama bu defa farklı. Fendi’nin Sonbahar 2012 defilesindeki modeller, saçlarındaki tuhaf örgülerle güçlü birer savaşçıyı andırıyor. Başın üstünde sıkıca bağlanmış çift örgülere eşlik eden iki yandan örülmüş atkuyrukları, adeta Victorian bir masal kahramanını resmediyor.

High Waisted Suede Skirt/Balmain

Feminen gösterişi yakalamak için süper dar bir silüet ve rock ‘n’ roll ruhu yeterli olabilir. Bir grupla takılmak ve bir kadeh viskide işinizi görebilir elbette. Stil ve rock ‘n’ roll’u en iyi bir araya getiren Balmain oluyor. Her koleksiyonuyla bizi hiç şaşırtmadan yoluna devam ediyor.

Rock chick modu, bu siyah, tokalı ve süet mini etekte hayat buluyor. Vücudu ortaya çıkaran mini eteğin üzerindeki altın aksanlarsa, yüksek oktavda bir seksapel yakalıyor.

The Rising Table

Evinizde masa niyetine bir sanat eseri bulundurmak ve dosta düşmana feci şekilde hava atmak istiyorsanız, Robert Van Embricqs’in muhtemelen ödüllere doymayacak ‘The Rising Table’ı ile tanışmanızı isteriz. Güçlü ve çarpıcı tasarımı ilk dikkat çeken yönü olsa da aynı şekilde çok kullanışlı olduğunu da belirtmemiz gerek. Birbirine ustalıkla geçirilmiş bu parçalar ufacık bir hareketle masanın dümdüz olmasını sağlıyor. Yani onu nefis bir akşam yemeği davetinden sonra konuklarınızı biraz daha büyülemek için tek hamlede düz hale getirip ortadan kaldırabilirsiniz.

Sürpriz bir yumurtadan hiç farkı yok aslında. Hem eğlenceli, hem oyuncaklı hem de lezzetli.

Afiyet olsun!

87

iP4 FM Stereo Boombox/iHome

Boombox, 80’lerin en önemli popüler kültür imgelerinden biri. Omuzlarının üstünde boombox’larını taşıyan bembeyaz Nike’lı, baseball şapkalı tipleri hatırladınız değil mi? Hani, şu Spike Lee filmlerindeki tiplere benzeyenler... Biraz nostalji yaşamak isteyenler için iHome iP4 iPod/iPhone boombox ideal bir parça. Old school’a bu en modern gönderme, taptaze, cesur ve pembe!

Spring-Summer 2012/Camper

Her Barselona ziyaretimizde otelinde konaklamaktan asla bıkmadığımız Camper’ın esas uzmanlık alanı bildiğiniz gibi ayakkabılar. İsmi rahatlıkla birlikte anılan Camper’ın en az rahat olduğu kadar güzel olan modellerinden oluşan koleksiyonunuza bir yenisi daha ekleniyor. Zira Camper 2012 İlkbahar/Yaz koleksiyonu görücüye çıktı. Yüksek topuklu modeller kadınlara neredeyse bir çift babet hafifliğini yaşatırken diğer yandan klasik modellerle birlikte, spor ayakkabılar ve sandaletler de fazlasıyla dikkat çekici. Bağcıklarından tabanına kadar her parçası özenle üretilen bu zarif koleksiyondan sonra tek yapmanız gereken 2013 Sonbahar/Kış sezonunda neler olacağını beklemeye başlamak.

Lazerwood Beats/Dre

Dre’nin kulaklıkları kısacık bir sürede tüm dünyada olay yarattı. Oldukça yüksek fiyatlarına rağmen peynir/ekmek gibi satılan modellere sürekli yenileri ekleniyor. Sokakta karşılaştığınız her 10 kulaklıklı kişiden neredeyse ikisinde Dre imzalı parçalar var. Dolayısıyla tıpkı iPhone gibi Dre serisi için de sektörün hareketlenmesi kaçınılmazdı. İşte bu sayede harekete geçen Lazerwood ekibi oturup kafakafaya vermiş ve buldukları fikir onları o kadar heyecanlandırmış ki hemen üretime geçmeye karar vermişler. Beats ise kulaklığınıza son derece klas bir hava katacak bir ‘skin’. Sadece 35 dolara satılan bu parça sayesinde, kulaklığınızı yüzyıllar önce elle özel olarak yaptırmışsınız gibi müthiş bir hava yaratabilirsiniz.

Blue Rebel, Coco Blue, Blue Boy/Chanel

Günümüzü kurtarabilen en ikonik parçalardan biri olan jean’i ilham alıyor Chanel ve ortaya denimin en güzel renklerini tırnaklarımıza taşıyan Coco Blue, Blue Boy ve Blue Rebel ortaya çıkıyor.

Her Chanel ürününe olduğu gibi bu koleksiyona ilgi büyük. Öyle ki başka markalarda renklerin replikalarını çıkarıyor. Ama siz de, biz de çok iyi biliyoruz ki, Chanel’in denim renk koleksiyonu her zaman bir numara.

Piiqshop.com

İnternet’ten alışveriş yapmak artık ekmek/su ikilisi kadar doğallaştı hayatımızda. Diğer yandan aynı derecede bir ihtiyaç haline dönüştüğünü de kabul etmemiz gerek. Fırsat sitelerinden fırtına gibi gelen e-postalardan kafamızı kaldırmakta zorlandığımız şu tuhaf günlerde değişik ve dikkat çekici haberler de gelmiyor değil. Ülkemizin ilk e-concept tasarım butiği de kapılarını piiqshop.com üzerinden bizlere açtı. Tüm dünyadan sayısı 60’ı geçen tasarımcıların imzasını taşıyan ürünler mobilya’dan ayakkabı’ya kadar oldukça farklı kategorilere dağılıyor. Üstelik sadece Türkiye içine değil, tüm dünyaya gönderim yapıyorlar.

Doğal olarak İngilizce, Fransızca ve Türkçe olarak hizmet veriyor. Siz kendinize en çok hangisini yakın hissederseniz o dile tıklayın ve alışverişe başlayın.

XOXO The Mag

Ramino Table

Belki de salonunuz çok küçük. Hatta o kadar küçük ki iki kişilik bir koltuğu bile zor sığdırdınız.

Ama kalabalık misafirlerinizi ağırlarken onları oturtacak minderlere bir de orta sehpasına şiddetle ihtiyacınız var. Bunun imkansız olduğunu düşünüp gözyaşlarına boğulmak yerine, ‘google’layın.

Karşınıza ihtiyacınız doğrultusunda çıkacak nefis ürünler göreceksiniz. Tıpkı mimar Giorgio De Rossi ve tasarımcı Alessandra Corsi’nin yarattığı Ramino Table gibi. Bu sehpa/masa kendi içinde üç tane minder saklıyor. Ama renkleri o kadar güzel ki evin her yerinden görünmesi şart. Zaten tasarım tam da bu düşünülerek yapılmış. Üç ayaklı sehpa’nın her milimetresi İtalyan zevkinin yansıması.

Ufacık tefecik içi dolu turşucuk!

Tsumori Chisato/Laduree

Fransız çay evi Ladurée bu yıl150. yaşını kutluyor. Makaron ustaları bu önemli kutlamaya daha kalıcı bir imza atmak için, Japon tasarımcı Tsumori Chisato ile bir araya geliyor. Özel bir set makaronun sanat yönetmenliğini yapan tasarımcının yarattığı kutudan, kokulu mumlar çıkıyor. Yani kısacası eğer makaronlar sizi yeterince heyecanlandırmıyorsa, Chisato’nun kutusu kalp atışlarınızı hızlandırabilir.

Rouge Coco/Chanel

Bu ruju tek kelimeyle ve itiraf edelim biraz da kolaya kaçarak ‘pembe’ olarak tanımlayabiliriz.

Ama bu pembe, diğerleri gibi değil. Zaman zaman markalar -iş yeni renkler yaratmaya geldiğinde- renk skalalarının suyunu çıkarsa da, Chanel her zaman olduğu gibi klasını koruyor. Yumuşak, orta derecede ve son derece hafif bir ışıltıya sahip olan Rouge Coco, dudağınıza sürdüğünüzde kendi renginizle bütünleşiyor.

Mettalic Wallet/Comme des Garçons

Aslında Comme des Garçons, gördüğünüz bu metalik harikasını bizimle ilk defa yılbaşında tanıştırmıştı. Çok kısa bir zamanda popüler cüzdan alternatiflerimiz arasına bir numaradan girdi. Altın, yeşil ve mavi metalik cüzdanlar, büyüklükleriyle şık bir clutch gibi işinizi görebilir. Zira, büyüklükleriyle cep telefonu ve paranızı, yani şu hayatta en değer verdiğiniz maddeleri sarıp, sarmalar, onları hep metalik kılar. Sonsuza kadar.

Desktop Jellyfish Tank

Her çeşit tropik hayvanı evinde besleyip sergilemekten gurur duyan insanoğlu çılgınlıkta sınır tanımıyor. İş öyle bir noktaya geldi ki, SüngerBob’un evcil hayvan niyetine bir deniz salyangozu beslemesinden daha ötesi olmadığını düşünenlerin dudaklarında tatlı birer uçuk pıtırdayabilir.

Lütfen ‘Desktop Jellyfish Tank’ ile tanışın. Evet artık düzenli olarak besleyebileceğiniz bir deniz anası’na sahipsiniz. Hatta iki… Belki de üç… Oldukça şık tasarlanmış bu özel akvaryum sıradan süs balıkları için fazla komplike. Tamamen deniz anası türü için yapılmış. Ama iş bu tank’ı almakla bitmiyor. Sonra kocaman bir set satın almanız gerek. Ama en önemlisi sizin için önceden üretilip paketlenmiş deniz anası’nı sipariş etmeyi de unutmayın. Adını ne koyacaksınız peki?

89

cover

Blue Is The New Black Sébastien Tellier

L’incroyable Vérité albümünde gayet komik, bir o kadar politik -bir Fransız ne kadar politik olabiliyorsa- ve elbette sonsuz derecede yaratıcı kimliğini keşfetmiştik Sébastien Tellier’nin. Sonra, tüm uslanmaz romantiklerin kahramanı olan Politics albümü ile hayatımızdaki yerini sağlama alan müzisyeni herkese tanıtan parça ise ‘La Ritournelle’di. Hah! Evet, şimdi hatırladınız…

Bunların ardından, üzerine hafif bir şeyler giydi Sébastien Tellier ve ‘Sexuality’ ile kariyerinin doruk noktasına çıktı. ‘Divine’ ile Fransa’yı Eurovision’da temsil ederken, birçokları için şok edici bir parodiyle, bizi kendisine sıkı sıkıya bağladı. Hah! Evet, bu defa onu daha da iyi hatırladınız... Geçmişi dedikoduyla dolu ünlü Paris kulübü Carmen’de, Genel Yayın Yönetmenimiz Olga Toraman prodüksiyonuyla, Emre Ünal’ın kamerasından ve Mahizer Aytaş moda editörlüğüyle size sunduğumuz bu dinden mütevellit, bol göndermeli çekime hoş geldiniz. Şimdi parmağınızı şaklatın ve mesaja odaklanın.

Ayrıca geçmişi boş verin. Çok yakında kavuşacağımız yeni albümü My God is Blue ile dolu bu röportaja iyice konsantre olun ki, gelecekte yardımımız olmadan onu hatırlayabilesiniz.

interview olga toraman photographer emre ünal fashion editor mahizer aytaş hair megumi zlatoff make up nori takabayashi fashion editor assistant pınar aytaş photographer assistant sezer arıcı XOXO The Mag

pelerin zeynep tosun ceket fabrika gömlek damat pantolon vakko mendil vakko kolye topshop yüzük moda editörüne ait

cover

Paris nasıl?

Bence en güzel dönemine giriyor, şehir canlanmaya başladı. Kış olduğu zaman, bir çoğuna garip gelebilir ama gerçek bir Parisli için en sıkıntılı dönemler başlıyor, hava fazlasıyla soğuk ve şehir fazlasıyla ıslak. Ayrıca yıllardır süren şehir yenileme çalışmaları da bu dönemde çekilmez hal alıyor. Yaz dönemini de çok sevmiyorum çünkü bu sefer de sıcaklar beni sıkıyor. Bir de bu dönemde gereğinden fazla turist oluyor şehirde, ne dediğimi anlıyorsunuz... Bu yüzden ara mevsimler en güzel zamanlar, Parisli olmaktan gerçekten mutluluk duyduğum aylar. Yeşilin tonlarıyla şehri yaşayabiliyorsunuz ya da tam tersi.

Bu arada ‘Midnight in Paris’i izledin mi? Söylediklerin aklımızda filmi canlandırdı.

Filmi izlemedim, ama konusunu biliyorum, iyi olduğunu duydum. Bu filmi baz alarak, Amerikalılar ve Fransızlar hakkında çok net bir şey söyleyeceğim, bu iki ulusun ruhu birbiriyle çok iyi uyuşuyor. Bu yüzden, anladığım kadarıyla, birbirimizden kopyalama seviyesine varacak kadar ilham alıyoruz. Sanki aynı kandan geliyormuş gibi...

Evlendiğini duyduk. Peki karın nasıl birisi? Bir de onu tanımayanlar için bir tarif alabilir miyiz senden?

Gayet iyi. Sürekli albümü dinliyor, sanırım. Çok güzel bir kadın, büyük memeleri, çok güzel saçları, kıvrımlı bir vücudu ve şahane bacakları var. Ayrıca çok yumuşak bir kişiliğe sahip, onun kadar anlayışlı olan ve yardım etmeyi seven bir insanla karşılaşmamıştım. Tabi bence, dünyanın en güzel kadını.

Bunu iltifat etmek için söylemiyorum, gerçekten öyle. Çekim nasıldı? Ayrıca çekim mekanı olan Carmen iyi bir seçim miydi sence?

Fantastikti. Bunu sizi övmek için söylemiyorum. Sanki bir kampanya ya da albüm görselleri çekimindeymiş gibiydim. Styling, fotoğrafçı ve genel konsepti düşünen kişi her şeyi tadında kullanmıştı. Hem modern hem klasikti. Hem kiç, hem de estetikti. O kadar çok heyecan duydum ki, çekimden sonra plak şirketime gittiğimde konserde de bu çekimde kullanılan ürünlerden kullanalım diye baskı yaptım. Carmen’e gelince, bence çekim için de iyi seçim olmuş, içeride vermek isteyeceğinizi düşündüğüm hislerle ilgili bir çok uygun alan vardı diye düşünüyorum. Zaten hep gittiğim bir yer. Çünkü sürekli orada özel partiler yapılıyor, karım da DJ olduğu için orada çok çalıyor ve ben de benim ekiple birlikte eğleniyorum.

XOXO The Mag

pelerin zeynep tosun takım elbise vakko gömlek vakko takılar moda editörüne ait

pelerin zeynep tosun takım elbise corneliani/beymen kolye ve yüzükler moda editörüne ait ayakkabı sebastien tellier’ye ait

cover

Yeni albümden dolayı hepimiz senden çok şey bekliyoruz, üstündeki baskı seni rahatsız ediyor mu? Ya da tam tersini sormam lazım; sence insanlar üzerlerinde garip bir baskı mı hissetmeli? Çünkü bir röportajında söylediklerin gayet de bunu doğruluyor; “Albümümü dinlemeyin; mesajımı dinleyin. Müziğimle etkileşime girin. Dünyayı temizleyecek bu devasa mavi dalga içinde ortak enerjimizi yayarak, hep beraber rüyalarımızda kaybolalım ve gerçek ortaya çıksın.”

Elbette omuzlarımın üstünde inanılmaz bir yük hissediyorum, çünkü bu tartışmasız yaptığım en iyi albüm. Beklentimiz de bu yüzden yüksek. Ayrıca dinleyicilerime ve topluma da zevk vermek istiyorum. Bu hep aklımda oluyor. Ayrıca bu sefer hedefimden şaşmak istemiyorum. Mükemmel, güzel, tek ve tapılan olmak istiyorum. Müziğim kadar havalı olmak zorundayım. Size garip mi gelir bilmem ama ben iyi müzik yapan küçük bir insanım ve dışarı çıkıp müziğimin ve mesajımın olduğu yeri yakalamalıyım. İnsanlar da omuzlarında yükü hissetmeli çünkü biz biriz. Albümün amacı bu; bir olmak.

Sanki söylemin dini anlamlar taşlıyor ama diğer yandan da taşımadığını biliyoruz. Yine de dinle alakalı bir soruyla devam edelim.

Peki sence dinler olmasaydı müzik yine bugünkü haliyle ya da eğlenceli haliyle var olur muydu?

Bence müzik sizi hasta da eder, tedavi de eder, size problem olurken probleminizi de çözer, mutlu ederken diğer yandan da üzer. Müzik her şeyi yapabilir.

Ben, müziğimle bir mesaj vermek derdindeyim. Biraz önce referans gösterdiğiniz soruda da olduğu gibi; ben müziğimle insanlara siber bir mutluluk etrafında birleşmeyi öneriyorum. Hayal güçlerinin peşlerinde koşmayı öneriyorum, dinin müziğe katkısı bu aslında. Mesela benim müziğimle Noel Baba’nın varlığına inanmalarını ve yüzünü görmelerini istiyorum. Albümün de genelinde hep Tanrı’nın yüzünü görmelerini, aslında bir yüzün güzelliğini fark edebilmelerini istiyorum. Sonuçta Tanrı’nız yoksa bu yüz sevdiğiniz ya da sevmediğiniz birsinin de yüzü olabilir.

Mesaja takılın mı diyorsunuz aslında insanlara?

Evet kesinlikle, çünkü özellikle bizim çağımızda müzik çok güzel olsa da mesaj net olmayınca müziği yapanların neyi işaret ettiklerini insanlar atlayıp melodiye kapılabiliyor. Ama sadece melodiyle müzik yapmak yeterli değil, mesajı da algılatmak lazım. Daha net olayım; ‘yüzleri hayal edin, olmayanı aklınızda var edin’ derken, aslında Tanrı’yla yüzleşmelerini istiyorum. Çünkü ben, benim ideal Tanrı’mla yüzleşmemi anlatıyorum. İnsanlardan da bunu istiyorum.

Son albümünde Daft Punk’tan Guy-Manul de Homem-Christo ile çalışmıştın ama bu sefer farklı bir isimle berabersin.

Evet, Ed Banger’dan Mr. Flash ile ürettik albümü. Çok dolu bir sound üretiyor ama ondan sevdiğim şey müzikteki önermeleri ve kabiliyeti değil aynı zamanda içinde barındırdığı kişilik. Aynı zamand hem ciddi, hem çok komik, hem anlayışlı hem de mükemmeliyetçi, aynen benim müziğimin karakteri gibi.

XOXO The Mag

cover

Albümde, alışageldiğimiz arkadaş çevrenizden daha başka isimler yer aldı mı?

Biliyorsunuz biz büyük bir aileyiz, Sebastian, So Me, Justice, Air, Daft Punk, Mr. Oizo, Kavinsky, Vincent ve adını unuttuğum veya saymakla bitmeyecek daha başkaları. Hepimiz Paris’te yaşıyoruz. Aynı yerlerde yemeyi, dolaşmayı, eğlenmeyi seviyoruz. Paris küçük bir şehir, daha doğrusu bizim Paris’imiz küçük bir yer ve bu yüzden hep beraberiz. Hep beraber olunca zaten tüm üretimler birlikte oluyor gibi. Profesyonel bir ilişki kurmasanız da ürettikleriniz için hep arkadaşlarınızdan -pardon ailenizden- fikir alıyorsunuz. Bu bizim için çok havalı bir durum ve de çok güzel. Evet, doğru kelime güzel! Sanırım hepimiz aynı tip rüyalara sahibiz ve bu da bağımızı artırıyor. Ama profesyonel anlamda bir ilişki kuruldu mu derseniz, cevabım hayır olur. İhtiyaç duymadık sanırım.

Bu kadar albümden konuştuğumuz yeter. Ne kadar zamandır sakalın ve uzun saçların var. Ve aslında bunların altında ne var?

Bu sakal hikayesi 15 yaşımda başladı, saçımı da bu dönemde bazen uzatıp bazen kesiyorum ama sonra ne zaman hepsini beraber uzatmaya karar verdim diye düşündüğümde, çok zaman olduğunu fark ediyorum. Altında ne mi var? Sizinkiler gibi bir surat var sanırım, tam hatırlamıyorum.

Ne zaman keseceksin peki bunları, daha doğrusu kesmen için ne teklif edilmeli?

Hiç bir şey teklif edilmesin. Zaten hayatımda yeterince teklif var başka konularda da. Ah, ama bir gün hayranlarıma sürpriz yapıp keseceğim her şeyi ve yeni bir karakter yaratacağım: Çıplak bir fare!

Herhangi bir koleksiyonluk parçan ya da sanat eserin var mı?

Koleksiyon ruhuna sahip olmadığıma eminim. Her şeyi kaybetme eğilimim ya da onlardan sıkılıp atma eğilimim var. Bu iki şart olmasa bile, bir şeye uzun dönem değer vermenin gayet zor olduğunun farkındayım ve bu hiç benlik değil. Sanat eseri konusuna gelirseniz, bir kaç tane var evet. Favorim Xavier Veilhan’a ait olan gümüş bir beyzbol sopası. Müziğimle sanatı yan yana tutmaya çalışıyorum. Tamam, genel ad olarak sanatçıyım ama doğrusu müzisyenim. Müziğimi de çağdaş sanat öğelerine yakın tutmaya çalışıyorum, konforlu, özgürlükçü, düşünülen ama yapılamayan.

Bitirmeden önce geçmişe dönelim, 2008’de Eurovision’da Fransa’yı temsil etmiştin. Hem de gayet komik ve yaratıcı bir şekilde. Şimdi ise Eurovision ekibine ve onları izleyip oylayan yavaş düşünen insanlara mesaj yollamanı istiyoruz.

I LOVE YOU. XOXO The Mag

ceket kiton/beymen hırka network pantolon vakko şapka panama hat/beymen kemer moda editörüne ait kolye cem lokmanhekim yüzük ve bilezikler moda editörüne ait ayakkabı sebastien tellier’ye ait

Bu bir iland覺r. Chivas Regal 18 %40 alkol ihtiva eder. Sorumlulukla t羹ketiniz.

Chivas 18 presents: An incredible journey to the heart of your five senses. * realization olga toraman photographer murat süyür rpresenter assistants erkan altunay-mert gafuroğlu

* Duyular İçİn özenle İşlendİ. Chivas 18 İle beş duyunuzun kalbİne unutulmaz bİr yolculuk.

Bu bir iland覺r. Chivas Regal 18 %40 alkol ihtiva eder. Sorumlulukla t羹ketiniz.

Bu bir iland覺r. Chivas Regal 18 %40 alkol ihtiva eder. Sorumlulukla t羹ketiniz.

Bu bir iland覺r. Chivas Regal 18 %40 alkol ihtiva eder. Sorumlulukla t羹ketiniz.

SNOBBY HOBBY photographer sezer arıcı model priscilla k joy model

“Genellikle lüks olarak adlandırdıkları şeylerde sevdikleri, onların ardındaki paraydı: Varlıklı olma istekleri, hayat sevgilerinden önce geliyordu” diyor Georges Perec, genç bir çifti anlattığı ‘Şeyler: Altmışlı Yılların Bir Hikayesi’ isimli kitabında. Bahsettiği bu durum, bugün ‘gardrop insanları’ olarak tabir edebileceğimiz bir kesimi de anlatıyor olabilir aslında. Ama biz durumu ciddileştirmekten ziyade, lüksün gerçek simgelerine gözlerimizi çeviriyoruz. Kadınların ve aksesuarların kraliçeleri olan bu ikonik çantalarla, Perec’in lükse tapanlar kavramına, mümkün olduğunca uzaktan ve hafif bakıyoruz.

XOXO The Mag

Balenciaga Brogue Bag Christobal Balenciaga moda evini kurduktan tam iki yıl sonra, Fransız basını onu bir devrimci ilan ediyor.

Kadınlar ve kıyafetler arasında kurduğu ilişkiyi, Christian Dior’un ‘new look’undan bambaşka bir yere koyuyor. Kadın formuyla oynadığı tasarımları, 80’lerde yeniden yapılanan markanın koleksiyonlarında eski arşivlerden ilham alınarak yaratılıyor. Fakat çoğu zamanda, bu kopyala yapıştır sistemiyle tasarlanan parçalar, aslında son derece avangart bir duruşa sahip olan markanın orijinal çizgisine ‘pop’ bir bakış açısı getiriyor. Hollywood’un alternatif stil gurularının, reality televizyon yıldızlarının ve modellerin favorilerinden biri olan ‘Balenciaga Brogue Bag’, ünlü yıldızların ve klasik adımları izleyen cool tiplerin gözdesi.

117

Bottega Veneta Nappa Large Veneta Aslında ilhamını sokaklardan ve dönemlerden alan moda sektörünün, dünyevi

olmayan değerleri maddeleştirmesi ne tuhaf ve büyüleyici değil mi? Buna verebileceğimiz en iyi örneklerden biri olan Bottega Veneta’nın Nappa Large Veneta modeli, zamansız aksesuar ‘hobo’ çantalardan alıyor ilhamını. Şimdi markanın imza parçalarından biri haline gelen modelin diğer ‘hobo’lardan ayrıldığı nokta, elbette kullanım rahatlığının dışında, mükemmel derisi oluyor. Veneta’nın minimalist modeli, cep telefonu gözü, iç fermuarlı cebi ve geniş gövdesiyle sokağa adım atmadan önce sorgulamadan kolunuza geçirebileceğiniz en pratik ama son derece lüks parça.

XOXO The Mag

Yves Saint Laurent Muse Two Aynı kült bir filmin ikincisinin çevrilmesi gibi, Yves Saint Laurent’de Muse modelinin ikincisini yaratıyor. Über popüler ‘annesi’ne göre daha hip ve ‘edgy’ bir görünüme sahip olan Yves Saint Laurent Muse Two, geçen günlerde moda evinden çıkarılan yaratıcı direktör Stefano Pilati’nin mirası. Çanta, tasarımcının minimalist estetiğini dev markanın klasik çizgisiyle buluşturuyor. Genç çanta snoblarını favori modellerinden biri olan Muse Two’nun yumuşak derisini, mükemmel kırmızılıktaki rengini ve kısa olsa da son derece kullanışlı olan sapını hazmedebildiyseniz, Muse Three’ye hazırsınız demektir.

119

Chanel Flap Bag Bir kadına sahip olmak istedikleri arzu nesnesini sorsanız, eminiz büyük bir çoğunluğu klasik bir ‘Chanel Flap Bag’ cevabını verecektir. İlk defa 1955 yılında piyasaya sürülen 2.55 takma adıyla da bilinen çanta, aslında tasarımcının acı dolu hayatını resmediyor. İç rengini, Coco Chanel’in kahve tonundaki yurt üniformasından alan çantanın zincir askıları, rahibelerin kemerlerine asarak taşıdıkları oda anahtarlarından ilham alınarak tasarlanıyor. Bir kadın her hüznünü geçirmek istediğinde nasıl otomatik olarak kendini aksesuarların huzur veren kollarına bırakırsa, Coco’da aynı şeyi yaparak, tüm bu kadınların derdine çare olan bu kült parçayı yaratıyor.

XOXO The Mag

HermÈs Constance Efsane ve Hermès, artık neredeyse birbirine karıştırdığımız iki kelime gibi. Fakat bu defa uğruna aylarca sırada beklenen bu çanta, gerçek ve masalsı bir hikayeyle buluşuyor. Ya da genç kesimi yakalamak için bir hikaye yaratılıyor. Şüpheciliğimizi, markanın tasarımcısı Catherine Chaillet’den ödünç aldığımız hikayenin yanına koyuyoruz. Bu ‘efsane’ çantanın adını, aynı zamanda Fransız televizyonlarına da çizgi filmler yapan tasarımcının kızı Constance’dan aldığını öğreniyoruz ve beyinlerimize kazınan ‘H’ harfinin kullanışla buluştuğu mükemmel noktaya dalıyoruz. Umursamaz bir tavırla beynimizin yıkanmasına izin verirken, yıllar geçtikçe şarap gibi güzelleşen Hermes Constance’ı, tapındığımız yeni idolümüz ilan ediyoruz.

121

music, yazı seda niğbolu fotoğraflar mert&marcus

MADONNA

Dans Pistlerinden Aerobik Salonlarına Madonna’nın dönüşünün habercisi Super Bowl performansı kelimenin tam anlamıyla bir gövde gösterisiydi. Performanstan anlaşılansa, artık yalnızca bedensel güç.

XOXO The Mag

Kadın ya da erkek ol, farketmez…

Madonna ile ilgili söylenecek şeyler bu yüzden asla bitmedi. Müziği sıkıcılaştığı zamanlarda bile hakkında konuşmak için müzikten fazlasına sahiptik. Bugün de Madonna’yı daha az ilginç kılan müziğinin ilginçliğini kaybetmesinden öte sunduklarının provokatifliğini yitirmesi. Çünkü tahrik unsurları aradan çekildiğinde elimizde kalan asla ‘büyük bir sanat’ değil. Esas gerçek Martin Amis’in ta 1992 yılında ifade ettiği gibi: ‘Muhteşem bir yeteneğe sahip değil…Derin bir güzelliğe de…Madonna, Amerika’ya şöhretin onu yeterince feci şekilde istemekten geçtiğini gösterdi. Ve herkes bir şeyleri feci şekilde istemek konusunda korkunç iyidir.”

Görsel ya da işitsel olarak Madonna’ya herhangi bir şey borçlu olup olmadığınız tamamen sizi ne şekilde etkilediğine ve onunla kurduğunuz kişisel ilişkiye bağlı. Ama bugün popüler kültüre ait kimlikleri ucuz, değerli, entel, yüzeysel diye ayıklamadan aynı heyecanla analiz ediyorsak; ‘pop’, kültür bilimlerinin favori oyun alanlarından biri haline geldiyse, bunun (en azından müzik özelinde) önemli bir kısmını Madonna’nın senelerce sunduğu tartışma malzemelerine borçluyuz.

Kişisel ya da duygusal değil kolektif bir borç bu… Kültürel üretimin büyük oranda referanslardan ibaret olduğu bugünlerde bir şeylere anlam yüklemek kolay ama 80’lere dönüp baktığımızda ondan başka bir pop fenomeni yok ki bu kadar farklı fikri ateşlemiş olsun. Madonna’ya dair en iyi şey sanatı değil de algımızı tahrik etmesi oldu hep. Feminist mi maço aşığı mı, asi mi yoksa sadece bir Amerikan pastası mı?

Madonna’nın dünyasında her şey aşırı çalışma ve adanmışlıkla ilgili.

Birkaç gün önce çıkan yeni albümünün fazla ince zeka işi olmayan ismi ‘MDNA’in narkotik çağrışımlarının aksine her şeyi ayıklığına borçlu Madonna. İlk dönemlerindeki gibi yaratıcı hamlelerle karşımıza çıkamadığında trendleri kovalaması, başka kimlik, alt kültür ve cinsiyetlerden kendi kimliğini oluşturması ve en önemlisini hepsine kendi dokunuşunu katıp müdahil olduğundan kendi eseriymiş gibi göstermesi büyük mesai istiyor.

Onda farklı olansa bu soruların hiçbirinin cevabını kesin şekilde vermeden, bugünün soru sordurmayan tek boyutlu yıldızlarının aksine sürekli hareket halinde olup tartışmayı daimi kılmasıydı. Kesin cevaplar verecek zekası ya da birikimi olup olmadığını önemsiz kılacak kadar zihnimizi meşgul etti. Akla gelecek en kolay karşılaştırmadan yola gidersek döneminin diğer en büyüğü Michael Jackson gibi müthiş bir yeteneği yanlış kararlar ve yanlış yönetmeyle trajik bir sona çevirmek yerine, hiç de müthiş olmayan nitelikleri zekice hamlelerle sansasyonel bir varoluşa çevirdi Madonna. Bugünün kırık egoları ve düşmüş melekleri yerine daha yarışın en başında kendini en üstte konumlandırdı. Ve bir şeye kendiniz inanırsanız başkalarını da ikna etmek daha kolaylaşır.

Cinsiyetler üstü müzisyen ve aktivist Terre Thaemlitz’in DJ Sprinkles adıyla yaptığı ‘Ball’r’ parçasına neden ‘Madonnasız Bölge’ alt başlığını koyduğuna dair söyledikleri zihin açıcı. Madonna’nın ‘Vogue’ gibi Afro-Amerikan, Latin ve eşcinsel kültürlerinin içerisinden gelen bir dansı alıp “siyah ya da beyaz, kadın ya da erkek ol farketmez” 123

diyerek bağlarını kopardığını, dans pistlerini depolitize ettiğini söylüyor Thaemlitz. Ama kaç kişi bunu sorguluyordu ki o zamanlar…

Eşcinsellerin sevgilisi, kadın gücünün simgesi olan Madonna oldu.

Kadın, erkek, eşçinsel, tüm kimlikleri tek bir egoda eriterek kendi varoluşuna hizmet edecek şekilde istediği yerde istediği zamanda kullandı.

Fİzİksel güce tapınma ‘Vogue’u seneler sonra Super Bowl’un devre arasında izlemek o kimliklerin sosyal ya da politik temellere dayanmadığına, nihayetinde büyük bir oyunun parçası olduğuna şahit olmak gibi ve biraz da can sıkıcı. Madonna’nın büyük bir şov olarak çokça kutlanan 13 dakikalık Super Bowl performansı gladyatör giysilerinden militarist göndermelere, kimliklerden ve cinsellikten arındırılmış bir gövde gösterisiydi. Son zamanların en büyük TV fenomeni, iyi bir şovu harcanan elektrik, dökülen para ve terle ölçenler için kusursuz, işin içinde biraz gerilim ve heyecan arayanlar içinse ruhsuz bir sirk gösterisi, bir akrobasi şovuydu. Tamamen fiziksel performans üzerine kurulu şovun her anı ‘yarı yaşındakiler bile yapamıyor’ cümlesini duymak üzerine kuruluydu. Feminenliği de maskülenliği de aerobik benzeri bedensel hareketlere indirgenmiş makina benzeri bir varlıktı karşımızdaki. Madonna’nın kariyerini üzerine inşa ettiği aşırı çalışma ‘Hung Up’ın aerobik salonlu videosundan bu yana artık sadece spor yapmaya indirgenmiş gibi. Güce tapınma fiziksel güçten ibaret. Genç göstermekle genç olmaya çalışmak arasındaki çizginin yanlış tarafında duruyor Madonna.

Vahşi bakireden Marilyn Monroe’ya, erotizmden ruhaniyete giden roller silsilesi pek çok yeni akımı ve taklitçiyi tetiklemesiyle ilginçti ama geleceğe yatırım yapmak yerine geçmişi alıntılamanın ilgi uyandırdığı bir dönemde Madonna’nın kaynakları da kurumuş durumda. Artık her şey yapılabilir, her şey geçerli ve her şey yan yana varolurken sürpriz faktörü yaratmak eskisi kadar kolay değil ki, Madonna zamanında sansasyonun kitabını yazdığından bu kendini tekrarlamak olurdu. Geriye kalan bir seçenek tüm bu güç ve gençlik yarışından bağımsız iyi müzik yapmak. Tıpkı Madonna düşkünü olmayanların favorisi ‘Secret’ta ya da Massive Attack’li ‘I Want You’da olduğu gibi en sade haliyle… Ama sanatsal anlamda en büyük olamayacağını bilecek kadar akıllı olduğundan herkes için varolmaya devam edeceği ‘tanrıça’ rolünü başka yerlerde arıyor Madonna. Belki bu yüzden eskiden sadece tek tabanca takılıp kutsadığı varislerinin ona saygı duruşunda bulunmasına izin verirken ilk defa bu kadar çok işbirliğinin peşinde. Nicki Minaj ya da M.I.A.’den aldığı destek bir yana, Super Bowl’da Cee-Loo ile soul ve hip-hop LMFAO ile en leş pop fantezilerine oynaması, her yerde varım ve hepinizi elde edebilirim demenin yeni ve daha az klas bir yolu.

Tüm bunların sonunda kaç kişi yeni Madonna albümünün içeriğini gerçekten heyecanla bekliyor acaba. Super Bowl’daki akrobasi gösterisinin yarattığı coşkuya bakılırsa yeni bir fitness DVD’si de pekala yetebilirdi efsaneyi sürdürmeye. En azından çelişkili şekilde sonunda ‘barış’ mesajı verilen bir gövde gösterisi uğruna milyonlarca dolar harcanmasına da gerek kalmazdı o zaman.

XOXO The Mag

125

music, röportaj öykü doğan fotoğraflar linda brownlee

THE 2 BEARS

House Müziğe ‘Kıllı’ Bakış Açısı Raff Rundell ve Joe Goddard iki ayı. Aman canım, olur mu öyle şey demeyin, gerçek bu. Kendileri de oldukça memnunlar bu durumdan. Ringin bir köşesinde Ministry of Sound’un ev sahiplerinden ve plak şirketi sahibi Raff Rundell, diğer tarafta Hot Chip’in beşte biri; prodüktör Joe Goddard ve ortada biz... O halde maç başlasın!

XOXO The Mag

etmek... Sebep her ne olursa olsun biz bu işin parçası olduğumuz için çok eğleniyoruz, bundan büyük keyif alıyoruz. Eğer insanlar da bizimle birlikte eğlenmek, bu işin içine dahil olmak istiyorsa, bu harika olur.

Her ikiniz de kişisel projelerinizle (plak şirketini idare etmek, DJ’lik, solo kariyer, Hot Chip vs.) oldukça meşgul görünüyorsunuz. Tüm bunların dışında bir araya gelip de kendi müziğinizi yaratmak ve buna vakit ayırmak biraz zor olmuyor mu?

Bizim için adım attığımız, yapmaya karar verdiğimiz her şeyin başlangıç noktasında müzik var. Bu yüzden ne olursa olsun sevdiğiniz, zevk aldığım müziği ortaya koyabilmek adına şartlar ne olursa olsun vakit yaratabiliyoruz. Bu biraz da neye ne kadar bağlı olduğunuzla alakalı. Bizim açımızdan birçok farklı projeyi eş zamanlı yürütmek pek de sorun olmuyor.

Hangisini tercih edersiniz; DJ’lik mi yoksa prodüktörlük mü? İkisinin de farklı yönleri, farklı özellikleri ve dolayısıyla farklı aşamaları var. Bu nedenle ikisini de yapmayı seviyoruz. Seçim yapmak zorunda mıyız?

Israr ediyorum.

O zaman DJ/Prodüktör olarak anılmak istediğimizi söyleyip politik bir cevapla geçiştirelim.

Birbirinizi 3 kelimeyle tanımlamanızı istesek ne cevap verirsiniz? Dürüst olun!

Raf, Joe için: Gerçek, yaratıcı ve havalı. Oldukça dürüst cevapladım.

Joe, Raf için: Yakışıklı, seksi ve durdurulamaz. Dürüst müyüm bilemiyorum.

Müziğinizin eğlence odaklı olduğunu siz de kabul ediyorsunuz. Bence, kimse sevgilisinden ayrılmış karanlıkta otururken arka plana The 2 Bears koymayı düşünmez. Peki bir gün, ‘karanlık yönünüzü’ görme şansımız olacak mı?

Evet, eğlence odaklı bir müzik yaptığımız doğru ancak müziğimizde, derinlerde bir yerde ‘karanlık bir taraf’ olduğunu da düşünüyoruz.

Müzikteki bu aydınlık/karanlık algısı biraz da sizin hissettiklerinizle, o anki ruhsal durumunuzla alakalı. Gerçekten görmek isterseniz, yani hem kalbiniz hem de zihninizle müziğimiz arasında bir ilişki kurarsanız ortaya çıkabilecek bir durum bu, diğer yandan yaratım sürecindeki ruh halimizle de değişebiliyor. Gelecekte daha karamsar bir müzik yapma kararı alsak bile, bu ancak o anki hissettiklerimize bağlı olarak ortaya çıkabilir...

Artık yavaş yavaş yeni kuşağın müzikal kahramanları olarak anılmaya başladınız. Peki sizin müzik piyasasındaki kişisel kahramanınız kimler?

Bu soru için verebileceğimiz yüzlerce cevap var aslında. Ama bu haftanın kahramanını söylemek gerekirse, kesinlikle Julian Cope!

Google’da görsellere girip arama motoruna ‘The 2 Bears’ yazdığımızda karşımıza çıkan görüntü daha çok; “Bu iki adam ayı kostümleri içinde sadece eğlenmekle meşgul” dedirtiyor.

Siz kendinizi nasıl değerlendiriyorsunuz? Yani sadece eğleniyor musunuz yoksa büyük kitlelerin de sizinle birlikte eğlenmesini mi amaçlıyorsunuz?

Sevdiğimiz müziği ortaya koymak ya da ayı kostümleri içinde dans

Son zamanlarda hangi gruplar sizde dans etme isteği uyandırıyor?

Talking Heads, Eric Agyeman ve Inner City.

127

Maya Takvimi’ne göre 2012 Aralık ayında dünyanın sonu gelecek. Pek vaktimiz kalmadığını düşünürsek müzik endüstrisi için son hamleniz ne olacak, bir planınız var mı?

Madem dünyanın sonu geliyor, o zaman hedefimiz insanlığın var olduğu döneme ait son grup olmak. Son dakikaya kadar tutunmayı planlıyoruz.

Biraz da ayı kostümleriyle yaptığınız bu fotoğraf çekimlerinden bahsedelim. Dışarıdan bakıldığında o kadar eğlenceli görünüyor ki, fotoğraflara göz attığımda grubunuzun bir parçası olmak istiyorum inanın. Çekimler nasıl geçti?

Gerçekten eğlenceli miydi?

Evet, gerçekten öyleydi. Sonuçta her gün ayı kostümleriyle sokakta dans eden insanlar görmüyorsunuz değil mi? Üstelik çevrede bu sıra dışı anınızı fotoğraflayan birileri olunca inanın daha da keyifli oluyor.

Gruba dahil olmak istemene sevindik, yoksa açıkçası bir şeyleri yanlış yaptığımızı düşünebilirdik. Sonuçta amaçlarımızdan biri de buydu ve fotoğraflar aracılığıyla bir şekilde eğlendiğimizi hissettirmeyi başardık galiba.

Müzik sektöründe olmasaydınız, şu an ne yapıyor olurdunuz?

Kriket oyuncusu olabilirdik.

Issız bir adaya düşseniz ve yanınıza sadece üç tane albüm alabilme hakkınız olsa (CD çalar konusunda endişelenmeyin, o kısmını biz halledeceğiz) hangi albümleri alırdınız?

Van Morrison – Moondance ve Jimi Hendrix Experience - Axis Bold As Love. Üçüncüye gerek yok. Bize bu ikisi yeter.

Albüm kayıt dönemlerinde müzisyenlerin oldukça enteresan konulardan ilham aldığı bir gerçek. Örneğin Designer Drugs

bir röportajlarında; müzik ve mix’lerini oluştururken mimari ve fotoğraf sanatından etkilendiklerini söylemişti. Designer Drugs’ın sound’unu düşününce bu durum kulağa oldukça garip geliyor. Sizin de bunun gibi ilginç ilham kaynaklarınız var mı?

Var tabii ki. Hatta şu şekilde uzayan karışık bir liste yapabiliriz; yemek, ailelerimiz, Londra civarlarında bisikletle ortalıkla turlamak, ping pong, hava durumu... Gördüğün gibi biz de pek normal insanlar değiliz. İlk yaptığınız işleri hatırlıyor musunuz? Eminim bir sabah müzisyen olarak uyanmadınız.

Elimizde gitar ve davulla doğsak güzel olabilirdi gerçekten. Birimiz bulaşık yıkıyor, diğerimiz gazete dağıtıyordu.

Joe bu soru senin için geliyor. The 2 Bears ve Hot Chip arasındaki temel fark nedir? Neden iki farklı müzikal oluşum içindesin?

Aslına bakıldığında The 2 Bears ve Hot Chip arasında birçok fark var. Bu yüzden iki farklı oluşumun içindeyim. Müzikal farklılıkları zaten bir kenara koyarsak, önce vokalistler farklı. Ayrıca Hot Chip daha kalabalık, biz ise sadece iki kişiyiz. Ve tabii unutmadan, Hot Chip’dekilerin hepsi korkak!

Moda ve müzik endüstrisi özellikle son zamanlarda birbirlerinden ayrılamaz hale geldiler. Peki sizin bu konuya ilginiz var mı? Moda, markalar, tasarım ürünler ilginizi çekiyor mu?

Söz konusu olan ayı kostümüyle sokaklarda dolaşan iki kilolu adam ise gerisini sen düşün...

XOXO The Mag

129

music, yazı erman ata uncu

Müzİğİ İzlemek

Öyle Geldi, Öyle Gitmez oil city confidential, julien temple, 2009

Müzik tarihindeki damarları en iyi yoklayan belgeseller, verdikleri içeriden bilgilerin dışında, izleyicide yakın bir tanıklık hissi bırakıyorlar.

XOXO The Mag

woodstock, mike wadleigh, 1970

tarihli bu festivaldeki konserleri kronolojik bir sırayla, olduğu gibi perdeye getirmek yerine kareleri donduruyor, perdeyi bölüyor, bu festivali şekillendiren kültürü de kadrajın içine sokuyor. Sonuç, Jimi Hendrix’in ‘Star Spangled Banner’ yorumu, Janis Joplin’in uhrevi sahne performansı pop tarihinde durdukları noktada ölümsüzleştiriliyor. ‘Woodstock’ yıllar sonra 1994’te yönetmen kurgusuyla tekrar perdeye getirilip de İstanbul Film Festivali’nin programına alındığında, seansların nasıl dolduğu, programın en hit filmlerinden oluşu hâlâ akıllarda. ‘Woodstock’ bu özellikleriyle pop müziğin, rock’ın, ‘konuşan kafalar’ tabir edilen kuru röportajlardan ve aralara serpiştirilmiş performans görüntülerinden oluşan bir tarza fazla geleceğinin en erken bilincine varan eserlerden.

Atlas Sineması, geçen sene bu zamanlar... Çok kalabalık değilse de hevesli bir izleyici topluluğu, İstanbul Film Festivali’nde gösterilen yeni Julien Temple belgeseli ‘Oil City Confidential’ sonrası yönetmenle yapılacak soru cevap seansını bekliyor. Bir süre sonra Türkçe çeviriye gerek duyulmayacak kadar hararetlenen ‘soru cevap’ta ‘Oil City Confidential’ın konu edindiği 70’ler grubu Dr. Feelgood üzerine birkaç, Julien Temple’ın yıllardır tanıklığını paylaştığı punk âlemiyle ilgili ise sayısız soru geliyor. Döneme dair bir şeyler öğrenmek isteyen herkes Sex Pistols’a, Sid ile Nancy’ye dair merak ettiklerini ‘The Filth and The Fury’nin yönetmeni Julien Temple’a sormanın peşinde. Temple’ın, kariyerindeki sayısız müzik videosuna ve her biri gayet ilgi çekici özelliklere sahip uzun metrajlı filmlerine değil, sadece müzik belgeseli tarihine geçen işlerine yönelik ilgi, türe dair algıyı da az çok açıklıyor aslında. Müzik belgeselinden beklediğimiz, ‘içeriden’ bilgi vermesinden, tabloidlere özgü merakı doyurma kapasitesinden çok bir şeylere tanık olduğumuzu hissettirmesi, her döneminde heyecan verici bir gelişme bulunabilecek pop tarihinde damarı yoklayabilmesi.

Yıllarca etkisinden çıkmadığınız bir müzik belgeselini hatırlayın.

Belgelenmeye, anlaşılmaya çalışılan müzisyenin karizmasının, birtakım ilginç görsel tercihlere, deneysel girişimlere kaynak olması, yönetmenle konu edindiği yıldız arasında böyle bir etkileşim olması kuvvetle muhtemel. Akla ilk gelen örnek, Bob Dylan’ın İngiltere turnesini takip eden ‘Don’t Look Back’teki (yönetmen: D.A. Pennebaker) ‘Subterranean Homesick Blues’ sahnesi. Dylan’ın şarkının sözlerinin yazılı olduğu kartonları bir bir yere attığı, arka planda da Allen Ginsberg’ün bulunduğu bu sahne, müzik videosu yolundaki ilk adımlardan biri de aynı zamanda. Maysles kardeşlerin, Rolling Stones’un 1969’da güvenlikten ‘sorumlu’ Hell’s Angels üyeleri yüzünden dört ölü bilançolu meşhur Altemont konserlerini belgelediği ‘Gimme Shelter’, yönetmenle

‘İlk müzik belgeseli’ diye belirgin bir film ortaya koymak zorsa da, pop/rock tarihindeki dönüm noktalarından birini belgeleyen ‘Woodstock’ın tam da bu yüzden bir milat olduğuna kuşku yok.

Zira, 1970 yapımı ‘Woodstock’ın yaptığı, performansları kayda düşürmekten ibaret değil. Yönetmen Mike Wadleigh ile kurgu masasındaki Martin Scorsese ve Telma Shoonmaker ikilisi 1969 131

don’t think, adam smith, 2012

music

müzisyenin etkileşim içinde olduğu, tarzların birbirine uyduğu bir diğer klasik örnek. ‘Gimme Shelter’, sadece belgelediği cinayetle polislerce kanıt sayılması gibi ilginçlikleriyle değil, yönetmenlerin ‘belgeselci duvarda bir sinek olmalı’ anlayışıyla ham rock’n roll enerjisinin birbirine uyumu sayesinde de bir klasik.

Biraz daha ileri saralım, bu sefer 1990’ların bir ‘olayına’, ‘In Bed With Madonna’ya gelelim. Yönetmen Alex Keshishian’ın hafif kirli, siyah beyaz görüntüleri, ilk bakışta dönemin müzik video anlayışının bir uzantısı olarak kabul edilip bir kenara atılabilir. Ama -istediği kadar kabul etmediğini söylesin- kontrol manyaklığıyla nam salmış bu kadının en hassas anları etkilerini bu renkler sayesinde daha da belirginleştirir. Madonna, sahnedeki problemlerinden köpürmüş haliyle teselliyi o dönemdeki sevgilisi Warren Beatty’den bulmaya çalışır, çocukluğundan beri ilk defa annesinin mezarına gider, sahnede mastürbasyon ima eden şovunu yaparsa tutuklanacağı söylenir. Ve tüm bu olaylara tepkisi, amatör çekimleri anımsatan kirli siyah beyaz görüntülerle sanki röntgenleniyormuş gibi bir hisle perdeye gelir. Belki de Madonna’nın sonraki belgesellerinden ‘I’m Gonna Tell You A Secret’ı daha unutulur kılan da, şarkıcının kontrol manyaklığıyla bu sefer daha ayyuka çıkmasıyla alakalı bir şeydir.

Müzisyenin egosunun aynası olan değil de, gerçekten onu özel yapan unsurları deşebilen, hem yıldız hem de yönetmen için ayrı bir tecrübe olan müzik belgeselleri her zaman yeğdir. Söz konusu pop ve rock starların hikâyeleri olduğunda Cameron Crowe’un kendi acemi müzik muhabirliği yıllarını konu aldığı ‘Şöhret Peşinde’nin kahramanı William’ın bakışını paylaşmak kaçınılmaz. Bir taraftan hayranlık sürmeli, diğer taraftan da hayran olunanının sırrına erişmeli.

Kuşkusuz müzik belgeselleri de her tür gibi yıllar içinde kendi basmakalıp örneklerini üretti, çoğu stratejisi aşına aşına etkisini yitirdi. ‘Mockumentary’ şaheseri ‘This is Spinal Tap’ ve bir ara müzik belgesellerini arka arkaya tiye alan Dawn & French skeçleri, konuya dair ilk bakılacak kaynaklar. Ne var ki popüler müziğin enerjisi bildik algılara yeni bir şeyler katmaya hatta onları alaşağı etmeye her zaman yeter. Misal, her ne kadar ‘konuşan kafalar’, arşiv görüntüleri gibi alışıldık yöntemler kullansa da ‘This is Hardcore’da Nirvana’nın gökten inmediğini, ABD’de onun öncüsü bir müzikal ortamın yıllardır yeşermekte olduğunu görmek gayet keyiflidir. Fatih Akın’ın ‘İstanbul Hatırası’ Doğu ve Batı harmanı gibi gayet tahmin edilebilir bir çıkış noktasından hareket etse de eşine az rastlanır bir müzikal İstanbul deneyimi sunar. Röportajlara ve performans görüntülerine ağırlıkla yer vermesine rağmen The Family Jams, Antony Hegarty, Devendra Barnhart gibi isimler özelinde ana akım dışında hareketlenen müziğe tanık olma zevkini yaşatır. Elektronik müzik ortamı, radarın hem altında hem de üstündeki kalabalık nüfusuyla belgeselcilerin ayrıca ilgisini çeker. ‘Shut Up and Play the Hits’te ‘egosal’ hezeyanlarını eğlenceli bir boyutta yaşayan James Murphy’yi son LCD Soundsystem konserine hazırlanırken izlemek, ‘Don’t Think’te The Chemical Brothers’ın kudretine bir kez daha tanık olmak, son dönem müzik belgesellerinde yaşadıklarımızdan. Müzikal üretimin durma noktasına gelinen günlerde müzik belgesellerindeki artış gayet ironik, ama bu belgeselleri niye sevdiğimizi de bir kez daha hatırlatan bir gelişme. Belli ki başka bir yöne evrilen müzikal ortam, belgeselcilere aradığı damarı bulacakları bir enerji içeriyor. Müzik belgeseli ve dramatik televizyon dizisi gibi yan yana gelmeyeceği düşünülen iki mecrayı buluşturan Treme gibi bir örnek de bunun kanıtlarından değil mi?

XOXO The Mag

133

music, yazı beren özel fotoğraflar frank w. ockenfels, annie beedy

THE SHINS

Bu Şarkı Hayatını Değiştirecek The Shins’in ilk albümü, Oh, Inverted World’ün piyasaya sürüldüğü haftayı hatırlıyorum. Şikago’daydım, şehrin müzik severler tarafından rağbet edilen plakçılarındaki ‘çalışanların önerileri’ ve ‘yeni çıkanlar’ raflarında hemen yerini almıştı. Bir ay içinde ise şehrin popüler kahvecilerinin ‘bunu dinlediniz mi’ stantlarında yeni hayranlar kazanmaya başlamıştı. Tabii, orası Şikago’ydu, senelerden 2001’di ve indie-pop, adı üstünde bağımsız idi.

Pek güzel günlerdi.

XOXO The Mag

Spiral’) üzerine bir albüm. Adını Oregon’daki endüstriyel bir limandan alan Port of Morrow, James Mercer için ölümü sembolize ediyor. Albümün açılış şarkısı, ‘The Rifle’s Spiral’, James Mercer’in bir intihar bombacısı hakkında okuduğu makaleden yola çıkarak yazdığı bir şarkı ve çaresizlik, din ve ölüm hakkında. ‘Fall of ‘82’, James Mercer’in kendi ergenlik döneminde geçirdiği depresyonu anlatıyor. Benzer çıkış noktası olan ‘It’s Only Life’da bir adım daha ileri gidiyor ve ‘şu an her şey karanlık ve olumsuz gözükse bile zaman içinde üstesinden gelebilirsin, ben de aynı yoldan geçtim ben de geldim sen de geleceksin’ diyerek, umut dolu bir mesaj veriyor. Tabii bu mesajı iletirken, yakın zamanda verdiği bir röportajda da belirttiği gibi, söz konusu kişinin içinde bulunduğu duruma dışardan bakınca içinden nasıl çıkabileceğini görse bile, müdahale edemediğini ve kişinin kendisinin bir anda vücut-beyin dengesini oturtması gerektiğini çok iyi bildiğini, yaşadığının altını çiziyor. Albümdeki bir diğer parça olan ‘For a Fool’ ise, sona eren bir ilişkinin ardından yalnızca ilişkinin bitişine değil, kullanıldığını düşündüğü için özgüveninin kırılmasına içerleyen bir karakterin seslenişi. Şarkının samimiyeti James Mercer’in seyrek de olsa bu hissiyata kapıldığı izlenimini yaratıyor. Bir anlamda, bir özeleştiri. Kısacası, Port of Morrow, kişisel bir albüm: James Mercer’in gördükleri, izlenimleri ve hayatının parçaları.

1997 yılında, o zamanlar Flake adlı grubuna zamanının çoğunu ayıran James Mercer’in yan projesi olarak başlayan The Shins, on beş senede çıkardığı albüm sayısıyla ters orantılı gelişmelere imza attı. Modest Mouse ile turneye çıktılar, Sub Pop ile anlaştılar. ‘New Slang’ ve ‘Know Your Onion!’ gibi bağımsız hit’lere sahip olan Oh, Inverted World 2000’lerin önemli indie-rock albümleri arasında yerini aldı. Görece büyük bir gelişme gösteren grup için sonrasında bir dizi gelişme daha oldu: Grup elemanları Albuquerque’den Portland’a taşındı, ikinci albümleri Chutes Too Narrow büyük beğeni topladı ve son nokta ise grubun Zach Braff ’ın kendi yönettiği ve oynadığı Garden State’in can alıcı sahnesinde ‘New Slang’i arka plana koyarak hayranlarına hayran katması oldu.

Bitti mi? Bitmedi tabii ki; 2007 çıkışlı üçüncü albümleri Wincing the Night Away, birinci haftasında 100.000 adet sattı ve Billboard listesinde iki numaraya oturdu, aynı albüm ‘En İyi Alternatif Müzik Albümü’ dalında Grammy adayı oldu ve artık yetenek avcılarının radarına giren The Shins, Sub Pop’tan James Mercer’in plak şirketi Aural Apothecary’ye transfer oldu. Ani bir ivmeyle harekete geçen The Shins cephesinde eleman değişiklikleri de kaçınılmaz oldu.

Grubun bir diğer temel taşı olarak bilinen Jesse Sandöval ‘estetik kaygılar’ sebebiyle gruptan ayrıldı. Bu ayrılığın The Shins’in sound’una ise etkisi kaçınılmadı. Birinci albümlerinin çıktığı 2001 senesinden bu yana büyüyüp çoğalan, form değiştiren grup, bugün itibariyle dördüncü albümleri Port of Morrow ile başlangıç noktasına, ana şarkı yazarı James Mercer’in eksenine geri dönmüş oldu.

Kişisel albüm kişisel tercihleri beraberinde getirir yoksa gerektirir mi demek gerekir? Hal böyleyken, James Mercer’in albüm piyasaya sürülmeden önce The Shins elemanlarından, Jesse Sandöval, Marty Crandall ve Dave Herhandez ile yollarını ayırması da bu kişisel tercihlerden birisi olsa gerek. Crandall ve Hernandez her ne kadar Port of Morrow’da yer alsalar da, James Mercer, (Sleater-Kinney,

Port of Morrow, aşk (‘September’, ‘Simple Song’), depresyon (‘It’s Only Life’, ‘Fall of ‘82’) ve ölüm (‘Port of Morrow’ ve ‘The Rifle’s 135

Wild Flag’den tanıdığımız) Janet Weiss, (Modest Mouse davulcusu) Joe Plummer, (Conor Oberst’in Mystic Valley Band ve Broken Bells’in turne ekibinden) Mick Freitas ve prodüktör Greg Kurstin’in yardımıyla albümün büyük bölümünü kaydetti. Yakın zamanda verdiği bir röportajda, James Mercer, Joe Plummer, Crystal Skulls elemanı Yuuki Matthews, Beck ile de çalışmış olan gitarist Jessica Dobson ve Richard Swift’i yardımcı grup elemanı olarak sıralıyor.

Daha açık olmak gerekirse, The Shins her ne kadar bir ‘grup’ olsa da, ilk baştan beri kendi yazdığı şarkılar ile kendi fikirlerini temsil eden bir grup olduğunun altını çiziyor Mercer. Grup formatından solo projeye geçiş; uzun zamandır müzik yapan birçok grupta gördüğümüz gelişme, çıkış noktasına geri dönüş.

The Shins’in bu zamana kadar yaptığı şarkılardaki rüştünü ispat etme/hayat beni sürüklemeden önce ben ne yapmalıyım ve benzeri 30 yaş öncesi sorgulamalar, Amerikalı şarkı yazarlarının önde gelenleri gibi hayatın anlamına dair çıkarımlara doğru yol almış olsa da, Port of Morrow, müzikal olarak bugüne kadar yaptıkları en pop çalışma. Bir diğer deyişle indie-pop’un bağımsızlık sembolü öğelerinin bir kısmı pop öğeleri ve prodüksiyon hileleri ile değiş tokuş edilmiş. Bu da bizlere, kaç yaşımıza gelsek de gizliden gizliye bekliyor olduğumuz ‘hayatımızın-gidişatını-değiştirecek-karışıkkaset’ yerine, televizyon ve radyoda sıkça karşılaşacağımız şarkılar topluluğu sunuyor anlamına geliyor.

The Shins’in bizlere bu zamana kadar kazandırdıklarını (‘Know Your Onion!’, basit bir melodinin yarattığı hayal dünyası, ‘New Slang’, bir an için bile olsa kötü giden şeylerin yok olabileceğini düşünme, ‘One By One All Day’, umut dolu bakışlar, ‘Kissing the Lipless’, ansızın beliren bir tebessüm, ‘So Says I’, zamanın nasıl geçtiğinin farkında olmamaktan duyulan mutluluk, ‘Saint Simon’, yeni dans figürleri, ‘Australia’) hiçe saymak, birçok değeri tek unsura indirmek niyetinde değilim. Ancak, Garden State’teki o sahneye dönmek istiyorum: (9 Mart 2012 itibariyle, söz konusu sahnenin Youtube’da yer alan videosu The Shins’in internet sitesinde de yer almaktadır) Zach Braff ve Natalie Portman bir hastanenin bekleme salonundadırlar. Zach, gözüne kestirdiği Natalie’yle konuşmak için fırsat elde ettiği gibi, ne dinlediğini sorar. Natalie, kendinden emin ve hafif muzip bir ifadeyle “The Shins – biliyor musun?” der. Zach’ın bilmediğini söylemesi üzere, muzipliği kenara koyup, şeker ve kendinden emin bir kız olarak “bu şarkıyı dinlemen lazım – hayatını değiştirecek, inan bana” der ve kulaklığını Zach’e verir. ‘New Slang’ başlar. Natalie Portman’in heyecan ve merak dolu bakışlarının ardından gelen kocaman tebessüm: Her şey bir anda değişebilir. 20’li yaşlardaydık, o filmi bizden birisinin çekmiş olduğunu düşünürdük ve bir şarkının hayatımızı değiştiren anın mimarı olacağına inandırdık. Bu yüzden, hala hayatımızda etki yaratacak, benliğimizi ele geçirecek karışık kaseti bekliyor olmak bize umut veriyor.

XOXO The Mag

137

music, yazı arda tümer fotoğraflar syad

Graham Coxon İnişli Çıkışlı Bir Yolculuk 90’lar, Bay Coxon için grubu Blur’un müzikal kimliği konusunda gelip giden panik ataklar, Damon Albarn ile olan sevgi/nefret ilişkisi, alkolün pençesindeyken kulis arkasında dönüştüğü personalar ve kendi sanatsal zevklerini gerçekleştirmeye attığı ilk adımlar ile geçmişti. Kum saati onun için de ters çevrildi: Olgunlaştı, Blur’a döndü... Önümüzdeki günlerde piyasaya çıkacak olan sekizinci stüdyo albümü öncesinde, Graham Coxon’ın zaman tüneline giriyoruz.

XOXO The Mag

MUTLAK BAŞARI BAĞIMLILIĞI Hikayenin başlangıcını hepimiz biliyoruz. Gerçekte birer erkek kardeşleri olmadığı için birbirine kenetlenen dört genç müzisyen.

90’ların başlarında peşpeşe patlayan Leisure, Modern Life is Rubbish ve Parklife albümleri ile üç sene gibi oldukça kısa sayılabilecek bir sürede, Graham ve Damon’ın yanlarına Alex ve Dave’i de alarak yarattıkları Blur’un, İngiltere’de bir çılgınlığa dönüşmesi artık kaçınılmaz bir gerçek oluyor.

Şafak sökerken, bünyemizde kalan alkolü en optimum şekilde kullanmak, güzel havada eve yürümek (ki bu bir nebze olsun bizi kendimize getirsin) ve gözümüzü açtığımız an başlayacak olan baş ağrısı bandosunu katlanılabilir bir seviyenin altına geriletmek için kulaklarınızdan içeri dolması gereken tek şey Graham Coxon’a ait olan ‘No Distance Left To Run’ın gitar riff’leridir.

Coxon, 1980’de Essex’deki ilk gençlik yıllarında, bahsettiğimiz şafak deneyimlerinden birinde, belki de kendi şarkılarını henüz dinleyemeceği için Londra’ya gidip iyi bir müzisyen olmanın hayalini kuruyordu. Uzun yıllar sonra, çocukken hiç görmediği Londra’yı yine hiç görmediği New York’a benzettiğini itiraf etmesi, içinde sakladığı saf dünyanın elle tutulur bir kanıtı olarak kabul edilebilir.

Sonu gelmeyen turne programları, yoğun çalışma saatleri ve ünlü olmanın verdiği çekilmez çile hepsi için oldukça yıpratıcıydı. Özellikle de 20’li yaşlarının ortasında olan, Graham gibi içine kapanık biri için... Çevresinde bir anda türeyen ve saçmalıktan başka bir şey konuşmayan birbirinden sinir bozucu insanlardan bunalan bir sanatçının alkol problemi yaşaması elbette doğaldı.

Coxon’ın mutlak başarı bağımlılığının verdiği gerilim, doğal olarak Albarn ile olan ilişkisine de yansıdı. Damon Albarn, Britpop’un mucidi olarak gösterilirken 90’ların ortasına gelindiğinde, medyanın Blur ile Oasis arasında suni bir rekabet oluşturması, grubu ama özellikle -Coxon’ı- olumsuz yönde etkiledi. Dördüncü albüm, The Great Escape ile belki de Graham’ın deyimi ile bu ‘ucuz’ rekabetin galibi Blur oldu. Ama Coxon artık pop müzikten nefret ediyor, grup elemanları ile birlikte vakit geçirmek istemiyordu, Camden’daki tıkabasa şair ve ressam dolu pub’larda deli gibi içki içmek ona daha cazip geliyordu.

Stanway Comprehensive School’da, birlikte kurdukları Blur ile müzikal başarı anlamında en gösterişli dönemleri yaşayacağı, bir rock yıldızı olmanın keyfini doyasıya çıkaracağı biriyle tanıştı.

Burası hayatı boyunca tahammül sınırlarını en fazla zorlayan, en çok problem yaşayacağı, en egosantrik ama aynı zamanda en yetenekli insan olan Damon Albarn ile tanıştığı yerdi. Onu ilk kez okulun sahnesinde gördüğünde, “İnanılmaz bir sahne adamı, ne gösteriş manyağı ama!” diye düşünmesi, uzun süre tanık olacağımız gelgit’li ilişkilerini açıklamak için yerinde bir başlangıç olur. Albarn, o günlerde kendi yazdığı bir şarkı için okulda saksafon çalan birini arıyordu. Eğer bulduğu başka biri olsaydı bugün Blur efsanesinden yoksun kalabilirdik.

139

music

BEYAZ BİR SAYFA Grup elemanları bu çöküşü stüdyoda ipleri Graham’ın eline bırakıp onu biraz daha özgürleştirerek bir süre için çözdüler. Sanatçının, Blur’un müziği ile insanları yeniden ürpertme isteğine, Damon gibi egosu tavan yapmış birinin ayak uydurması sonucu ‘Song 2’, ‘Bettleburn’, ‘Bugman’ gibi efsane ama sert parçalar ve ‘No Distance Left To Run’ gibi yumuşak baladlar ortaya çıktı. Blur, artık tam da Graham’ın istediği gibi ‘alternatif rock’ muhteviyatında bir topluluktu. Onun bu verimliliği, kendi solo kariyerinin başlangıcına da vesile oldu. Sanatçı iki Blur albümünün arasına, İngiliz folk müziği ve 60’ların garage rock’ından ve dolayısıyla Billy Childish’den etkilendiği The Sky Is Too High adında bir albüm yaptı. Çoklu ortamdaki zorlu yaratım sürecinden, bağımsız bir atmosfer geçmek bazı sanatçılar için bir tür terapi olmalı.

1999 senesinden sonra Blur müziğe ara verince, Coxon ikinci solo albümünü oluşturmak için kolları sıvarken, Albarn da kendi müzikal kariyerinin sınırlarını hayli genişleteceği ve bugün geldiği ‘dev prodüktör/müzik adamı’ mertebesinde bir başlangıç vuruşu sayılabilecek Gorillaz’ın temellerini atıyordu. Graham, 2000 ve 2002 yılları arasında üst üste albümler çıkarıyor, resimle ilgileniyor hatta albümlerinin kapaklarını bile kendi çiziyor ama en önemlisi Camden Town entelektüelleri ile içiçe mutlu, mesut bir hayat yaşıyordu. Muhtemelen bu yüzden Damon, Blur ekibini yeni albüm Think Thank için stüdyoya topladığında, Graham artık onlarla değildi.

KİŞİSEL TATMİN/DİNGİNLEŞME 2005 yılında, eski grubunda da beraber çalışma şerefine eriştiği, The Smiths’ın prodüktörlüğünü yapmış Stephen Street ile çalışan gitar üstadımız, Happiness In Magazines ile NME Ödülleri’nde ‘En İyi Solo Sanatçı’ ödülünün sahibi oldu. Kişisel kariyerinde elde ettiği başarı ile sakinleşen, belki de yıllar yılı Damon’ın gölgesinde olma hissinden arınarak ruhunu özgür bırakan Coxon, neredeyse bir Hermann Hesse kitabına önsöz yazabilecek durumdaydı.

2007’de Blur’e geri dönen ve iki yıl sonra eski ekibiyle yeniden sahneye çıkan sanatçı, kişisel kariyerini ve diğer zevklerine de sorun yaşamadan devam etmeyi başardı. Mesela Pete Doherty’nin aynı yıl çıkardığı Grace/Wastelands albümünün mimarlarından biriydi.

YENİDEN BLUR 2012 Londra Olimpiyatları’nın kapanışında Hyde Park’ta bir kez daha Blur ile birlikte sahnede olacak Coxon’ın sekizinci stüdyo albümü olan A+E’ye, uzun bir bekleyişin sonunda bu ay nihayet kavuşacağız. Dinleyeceğimiz şey her zamanki gibi, Coxon’ın sevdalısı olduğu indie ve bileşenlerinden oluşan bir prodüksiyon olacak. İlk single ‘What’ll It Take’ zaten bunun habercisi. Biraz daha elektronik bir hava ile süslü ama temelindeki rock olgusunu muhtemelen hiç kaybetmeyecek ve kısa zamanda klasikleşecek bu albüm belki de şafak vakti yürüyüşlerimize eşlik edecek yeni bir şarkıyı içeriyordur.

XOXO The Mag

141

LPs

music

Sinead O’ Connor How About I Be Me? (And You Be You) One Little Sinead O’ Connor şüphesiz, hem müzikal hem de kişisel anlamda popun en huzursuz kadınlarından biri. Son on yılını geleneksel İrlanda klasiklerini yeniden yorumladığı Sean-Nos Nua, Sly and Robbie’yi arkasına alıp Rastafari hareketine selam çaktığı Throw Down Your Arms ve Tanrı’ya adadığı Theology gibi albümlerle geçiren O’ Connor, How About I Me’nin açılışını ‘4th & Vine’ gibi ondan beklenmeyecek optimistiklikte bir aşk bestesiyle yaparak dinleyiciyi şaşırtıyor. Üstelik ‘Old Lady’ ve ‘Very Far From Home’ gibi parçalar, O’Connor’ın halen bir one-hit-wonder olarak anılmasına neden olan Prince bestesi ‘Nothing Compares 2U’ kadar melodikler ve üstelik başarılılar. Albümün kanımca en başarılı şarkısının bir cover olması ise (Midlake-John Grant şaheseri ‘Queen of Denmark’) dikkat çekici. Belki de O’Connor’ın bundan sonraki albümlerinde indie-folk ahalisiyle ortak müzikal girişimlerde bulunması gerektiğinin işaretçisi. Velhasıl, ‘How About I Be Me’, O’Connor’ın utanıp sıkılmadan pop sularına çekildiğine işaret eden, başarılı olduğu kadar kendi halinde bir kayıt. Teşhisi konulamayan bipolar bozukluğu, lezbiyen olduğu açıklamalarına inat yaptığı heteroseksüel evlilikleri ve uyuşturucu bağımlılığı gibi O’Connor hakkında çıkan sansasyonel haberleri bir kenara bırakıp, müzisyenin ‘Faith & Courage’dan bu yana çıkan en bütünlüklü albümüne kulak vermeli derim. vehbi görgülü

The Magnetic Fields Love at the Bottom of the Sea Merge Records Kırık kalplerin coşkusunun mimarı, popun ustası Stephin Merritt ve dadaşlar, 2 dakika 40 saniye altında pop hissiyatını aşılamaya yeltenmişler on birinci albümlerinde. Stephin Merritt’in bariton sesi, Claudia Gonson ve Shirley Simms’in vokalleriyle, aşkın diğer hallerine bakış atılıyor: Özlem, çaresizlik, şehvet. Bir diğer deyişle, kaybedilmiş, ulaşılmaz, imkansız aşk hakkında on beş şarkı. Synthesizer’ların kullanılmadığı üç albümden sonra (sırasıyla, i, Distortion ve Realism), synthesizer’lara geri dönerek hem eski günlere dönüş yaşatıyor, hem de synthesizer’ları başka enstrüman ve müzikal öğelerle (‘Your Girlfriend’s Face’de bando, ‘Infatuation (With Your Gyration)’da ukulele, ‘All She Cares About the Mariachi’de mariachi) birleştirerek ‘synthesizera hayır’ üçlüsünden daha uzun süren bir müzikal yolculuğa çıkarıyor.

Kelime oyunları (‘I’d Go Anywhere with Hugh’), enteresan kafiyeler (France, séance, nonce / Hugh, you / Mariachi, Liberace) gibi The Magnetic Fields’in modus operandi’si her şarkıda, ve özellikle homoerotik ‘Andrew in Drag’, evlenmeden önce asla inancına atıf yapan ‘God Wants Us to Wait’, bir aşk üçgenini anlatan ‘I’d Go Anywhere with Hugh’ ve hain planların yapıldığı ‘Your Girlfriend’s Face’de ortaya çıkıyor. Bir bilenin dedigi gibi, “okyanusun dibinde de olsa hazine, kalmaz orada sonunda”. Ama aşk başka sey. 69 Love Songs gibi bir şaheserden sonra bile denizin dibinde kalmaya devam edebiliyor. beren özel

Ital Hive Mind Planet Mu Garip bir adam Daniel McCormick. ‘Mi Ami’, ‘Sex Worker’ ve ‘Ital’ gibi projeleriyle bir yandan analog videolardan psychedelic triplere deneysel elektronik müzik sahnesinin son dönemde bayıldığı pek çok şeyle yakından ilgili, tam bir zamane prodüktörü. Öte yandan bu kadar belirgin iham kaynaklarına rağmen hala gerçekten tuhaf, özgün ve bayağı da gizemli.

Dub’dan house’a techno’dan synth-pop’a etkilendiği her şeyi birbirine benzemeyen karakterde EP’lerinde açık etti bugüne kadar; ilk albümünün yönlü sadece tek bir türe adanmış bir albüm olması beklenemezdi. Üçü 10 dakika civarında seyreden beş parçada oluşuyor Hive Mind ve Ital’in bugüne kadarki en yetkin işi. İlk dinleyişte akla kazınan dikkat çeken parçalar değil bunlar, daha çok zihninizi uyuşturuyor derinlere çekiyor ve böylece detayları içerisindeyken keşfediyorsunuz. Yolculuk boyunca size sürekli eşlik eden deep house, ritmine takılıp gideceğiniz türden değil asla. Oyunu ya ritimleri düşük tutup aksatarak bozuyor Ital, ya Lady Gaga ve Whitney Houstan’dan aldığı sample’larla ya da kendini tamamen ambient’a vererek.

Kulüpleri domine eden akımlardan bağımsız olarak her zaman bir adım önde giden Plant Mu’nun Ital’i neden bünyesine dahil ettiği çok belli. Geçmişten aldığı ilhamları saklamayanlar içerisinde çok azı bu kadar geleceğe dönük bir müzik yapıyor. seda niğbolu

XOXO The Mag

Mouse on Mars Parastrophics Monkeytown 90’ların ilk yarısında electronica’nın en deneysel örnekleriyle ses dünyamızı sarsmaya başladığı, her şeyin kulağa yeni geldiği zamanlarda Mouse on Mars, teknik ciddiyet, enerji ve mizah bileşimiyle en büyük öncülerden biriydi. Bugün aradan 20 yıl geçti, türler adına 20.000 şey denendi ve Mouse on Mars hala benzersiz ve yeri doldurulamaz bir konumda. Üstelik yedi senenin ardından çıkardıkları ilk albümleri grubun en iyi işlerinden bir tanesi. Bir yandan da en eğlenceli, funky ve dans edilebilir albümleri. Eski albümlerinde sonik patlamaların ardından gelen zor ambient/electronica anlarının yerini özellikle finaldeki ‘Baku Hipster’ ve ‘Seaqz’ gibi parçalarda tamamen canlı performanslarındaki enerji almış. Modeselektor’un şirketi Monkeytown’dan çıkan albüm, ‘Chordblocker’, ‘Cinnamon Toasted’ gibi anlarda Modeselektor’un deneyselliğe daha çok yüz verdiği, grubun en iyi zamanlarını da çağrıştırmıyor değil. Alman ikiliyi başından bu yana takip edenler için ‘They Know Your Name’ büyük bir electro-patlama olacak belli ki. Tüm bu eğlence içinde ‘Syncropticians’ gibi daha durgun parçalarda da geldikleri yeri sürekli hatırlatıyorlar. Parastrophics çok fazla bileşene ayrılıyor ama nihayetinde her şeyi olduğundan kolaymış gibi gösteriyor. Kökenleri bu kadar deneysel bir müziği bu denli eğlenceli, mizahi ve hatta komik kılmak fazlaca zeka işi. seda niğbolu

Marc Houle Undercover Items & Things 2000‘lerin başlarındaki minimal furyasını yakalayanlar, Kanada elektronik müzik sahnesini izleyenler ve M_nus sound’una aşina olanların çok yakından tanıdığı bir isim Marc Houle.

Richie Hawtin’in kabilesinden kendisi, 90‘ların sonunda Detroit’teki kulüplerde çalmaya başlayarak bugünlere geldi. Çoğu M_nus’çı gibi Houle’un da tercihi ilkel synth’lerden, yavan ritimlerden, bolca tekrardan ve karanlık tonlardan yana. Gariptir, az sayıda EP’si ve çok sayıda LP’si bulunmakta. Bir yerde duysanız, tanıdığınıza emin olacağınız ama kim olduğunu hatırlayamayacağınız bir sürü parça var bu plaklarda. 2012 itibariyle oturup baştan sonra dinlemesi oldukça güç, ama her biri kıymeti bilinesi eserler. İşin magazin tarafını bilmiyorum ancak, geçtiğimiz senelerde M_nus tayfasında bir altyapılanma yaşandı. M_nus ile bağlar tam koparılmasa da Troy Pearce, Magda ve Marc Houle toplanıp Berlin’de Items & Things adında bir plak şirketi açtılar. Houle da son albümünü bu etiketle yayımladı. Ocak sonunda albümün ilk hit’i ‘Undercover’, Miro Pajic ve Bruno Pronsato’nun da katılımıyla şenlik gibi patladı.

Parçanın videosunu da Ahmet Said Kaplan ve Uğur Engin Deniz hazırladı. Hayran olup 5 vakit dinlenebilecek bir albüm değil ama sanatçının imzası her parçada belirgin bir şekilde okunabiliyor. Ne aradığını bilen için ziyadesiyle doyurucu olabilir. emre doğan

Memoryhouse The Slideshow Effects Sub Pop “Haydi bir müzik grubu kuralım ve dream pop yapalım” mantığıyla kurulmadı Memoryhouse.

Grubun iki üyesinden biri olan Denise Nouvion enteresan kareler yakalamayı seven bir fotoğrafçıydı. Grubun diğer üyesi Evan Abeele ise konservatuar mezunu bir neo-klasik dönem aşığı. Aslında her şey ikilinin ortak arkadaşları aracılığıyla tanışması ve Denise’in, Evan’ın kısa filmleri için minimal/enstrümantal besteler yapmasıyla başladı ve bu noktaya geldi. “Son dönemlerde tüm gruplar birbirlerini taklit ediyor. Bizim bu albümle yapmaya çalıştığımız şey insanların bizi ayırt edebilir hale gelmesi, müziğimizin karakteristiğinin ayırt edilebilir olması” diyor Abeele ve kanımca varmak istedikleri noktadan çok da uzak değiller. Albümün öne çıkan parçaları ‘All Our Wonder’ ve ‘Walk With Me’, grubun hayalperest mizacının dinleyiciye birer yansıması gibi. The Slideshow Effect’i sakin bir akşamın fon müziği olarak arka plana koymaktan çekinmeyin, çünkü grubun yeni albümleri ile kalitelerini arttırdıkları bir gerçek.

Ancak Memoryhouse, diğer gruplar arasında ayırt edilebilir olma hedeflerini yerine getirmiş görünse de, hangi şarkının nerede başlayıp nerede bittiğini ayırt etmemizi biraz zorlaştırmış gibi de görünüyor. Unutmadan, kayıt esnasında ortamda açık unutulmuş bir müzik kutusu olduğundan şüpheleniyorum. öykü doğan

143

LPs

music

Nina Kraviz Nina Kraviz Rekids Nina Kraviz, Sibirya doğumlu çok hoş bir hanımefendi. Moskova’nın ünlü gece kulübü Propaganda’da çalarak kariyerine güzel ve emin bir başlangıç yapmış. 2006’da bir mix albüm yayınlanmış. 2007’de ise Myspace Rocket’la Amok adında ortak bir 12” yayınlamışlar. Şu an dinleyince bile kulağa nazik gelen bu çalışmanın ardından, ilk olarak 2009’da tamamen kendine ait ilk EP’sini kaydetme şansı bulmuş. Bu plakta yer alan ‘Pain In The Ass’, Radio Slave tarafından bir Fabric Mix’ine konduktan sonra, Nina’nın önünde ünlü olmak için hiçbir engel kalmamış diyebiliriz. Ben kendisini ilk olarak Sascha Funke’la birlikte 2010’da BPitch Control etiketiyle yayınladıkları Moses aracılığıyla duydum.

Zannediyorum ki, Kraviz’in asıl patlama ve geniş kitleye yayılma anı, geçtiğimiz Kasım ayında çıkan ‘Ghetto Kraviz’ oldu. Sanatçıyla aynı adı taşıyan albüm bu parçanın yanı sıra 13 parça daha içeriyor.

Genel olarak chill out’la deep house arasında seyreden albüm, arada yaptığı sıçramalar haricinde sakin bir tonda diyebiliriz. ‘False Attraction’ ve ‘Love Or Go’ albümün bence öne çıkan parçaları. emre doğan

The Ting Tings Sounds From Nowheresville Columbia ‘Shut Up And Let Me Go’ ve ‘That’s Not My Name’ gibi parçalarıyla tanıdığımız İngiliz ikili The Ting Tings, özellikle 2008 yılı boyunca oldukça gündemdeydi. ‘Shut Up and Let Me Go’ iPod reklamının müziği olarak kullanıldıktan sonra adeta ünlerine ün kattılar ve dünya çapında başarı yakaladılar. Sounds From Nowheresville, ani şöhret sonrası uzun süredir ne yapacağına karar verememiş ikilinin ikinci albümü. Birçok farklı müzik tarzının dinleyicisi olarak gruplara ya da albümlere bu derece eleştirel bakmayı sevmesem de, açıkçası bu albümü hiç dinlememiş olsaydım ve The Ting Tings’i 2008 yılında bıraksaydım çok daha iyiydi. Son parça ‘In Your Life’ ile sakin ve diğer parçalardan çok daha farklı bir sona imza atmış olsalar da, etkileyici olduğunu söyleyemeyeceğim. Kısa sürede iyi noktaları gelmeyi başarmış The Ting Tings nasıl bir hedef kitle belirleyerek bu albümü yapma kararı aldı bilmiyorum, ancak olur da bundan sonra bir albüm daha çıkarırlarsa, bu şekilde olmamasını umuyorum. öykü doğan

David Sylvian A Victim of Stars 1982-2012 EMI A Victim Of Stars, müzisyenin en kapsamlı toplaması olması bakımından etrafında tek ayak üstünde dönülerek tavaf edilecek bir tapınak niteliğinde. EMI’ın yayınlamak için geç bile kaldığı bu albüm için, Sylvian’ın post-Japan dönemi kaydetmiş olduğu tüm solo parçaların arasından öne çıkanları bir araya getirilmiş. Japan’in dağılmasının üzerine Sylvian’ın yeniden kotardığı ‘Ghosts’un ‘yeni’ versiyonunu ve ex-Yellow Magic Orchestra üyesi Ryuichi Sakamoto’nun enstrümantal bestesi ‘Merry Christmas, Mr. Lawrence’ı Sylvian’ın eşsiz yorumuyla tertemiz bir kayıttan dinleme lüksüne sahip olmak, adeta yeni yılın ilk aylarının bahşedilen sürprizlerden biri. Zira electro-acoustic emprovizasyonlarıyla Japan döneminin izlerini Slyvian’ın solo kariyerine taşıyan Christian Fennesz ve Can üyesi Holger Czuker’ın ambient altyapıları sayesinde zenginleşen müzisyenin, otuz beş yılı aşkın müzik kariyerine ışık tutan bir toplama A Victim Of Stars. Velhasıl, devri çoktan geçmiş ve hiç geçmeyecek olan Yeni Romantik Akımı’na saygı duruşu niteliği taşıyan, arşivlik bir toplamayla karşı karşıyayız. vehbi görgülü

Lambchop Mr. M Merge Records Bir takım şarkı yazarları var, icra ettikleri sanatın büyük parçasının şarkı sözü olduğu izlenimi veren.

Her yeni albümle dinleyicide yarattığı hissiyat başkalaşırken ve insan doğasına dair benzer hususlara ne kadar farklı şekilde değinilebileceğini göstererek hayranlık yaratırken, müzik tek değişmeyen olarak kalıyor adeta. John Darnielle, David Berman, Bill Callahan ve Kurt Wagner, 2008’de piyasaya sürülen OH (Ohio) albümünden sonra, dostu Vic Chesnutt’i anmak için kendini resme verdi. Dostunun kaybı ile şarkı yazma yetisini de bir miktar kaybettiğini düşünse de Wagner, söz konusu resim stüdyosunda yirmi seneyi aşkın zamandır müzik yapan Lambchop’in on birinci albümünün alt yapısını oluşturdu.

Beautillion Millitaire 2000 adlı seride yer alan resimlerin bir kısmı da bu albümün kapağı ve kartonette yer aldı. Vic Chesnutt’a ithaf edilen bu albüm, sevgi, kayıp, var olmak gibi temel konular hakkında ve kaybetmenin ardından gelen süreçte sevgiyle (ve dolayısıyla hayatla) olan, pekiştirilen bağlılıkla.

Mr. M, sanılanın aksine bir cenazeden çok, kırk yılda bir gecirilen hoş bir Pazar gününü andırıyor. beren özel

XOXO The Mag

EPs San Laurentino Forbidden Fruit Live At Robert Johnson Lóránt Talpai 30 yaşlarında, Macar bir elektronik müzik sevdalısı. Aldığı siyasal bilimler eğitimin yanı sıra, bağımsız, adı sanı duyulmamış bir de plak şirketi var. Müzikal kimliğini ararken çeşitli türlere bulaşıp talihsiz denemelerde bulunmuş, fakat sonunda deep house’da karar kılmış. Bu bağlamda, ilk çalışması ‘Love Potion’ 2 sene önce, işinin pek de ehli sayılmayacak Electric Minds etiketiyle yayımlandı. Sonraki sene, bu sefer Chicagolu, görece orta büyüklükte bir plak şirketi olan Mathematics Recordings ile anlaştı ve ‘Traces’ adlı EP’yi çıkardı. Laurentino’nun imzası ve en önemli silahı olan düzensiz ama melodik synth’ler, bu sefer daha olgun bir altyapı ve daha groove bir anlayışla birleşti.

Soundcloud’ta parçalarını Cosmic Techno veya Space Disco olarak işaretleyen sanatçının son durağı ise Frankfurt’un fiyakalı etiketi Live At Robert Johnson oldu. 4 parçalık EP’de, önceki çalışmalarından edindiği tecrübe net bir biçimde hissediliyor. Kesinlikle özgün, ne istediğini bilen, meramını cümlelerle anlatan, pek lezzetli parçalarla dolu bir mini albüm var karşımızda. emre doğan

Lapalux When You’re Gone Brainfeeder Flying Lotus ve saz ekibi, son zamanlarda müzik adına ‘yeni’yi en çok arayan ve denemekten çekinmeyen gerçek sanatçılardan oluşuyor. Gerçekler çünkü sonsuz malzeme bulunan bir kilere sahip olduklarının fazlasıyla farkında olan aşçılar gibiler ve yaptıkları yemekler her zaman radikal, her zaman lezzetli. Lapalux, yani Stuart Howard, Brainfeeder’a yeni katılanlardan. Essexli sanatçının mixtape’leri ve remix’leri epey dikkat çekince, Los Angeles tayfası Brainfeeder onu ekibe katmak konusunda -hele ki Baths’ın Anticon ile anlaşması üzerine experimental pop alanında bir kadro boşluğu da olunca- fazla düşünmemiş. ‘When You’re Gone’ EP’si 7 şarkıdan oluşuyor. Bir hayaletin sesini andıran vokaller, biraz R&B, biraz trip-hop, biraz saykadelik, biraz ondan, biraz bundan derken çeşnisi zengin, taze, genç ve bambaşka bir lezzet ortaya çıkıyor. Bazen ‘Moments’ ve ‘Gutter Glitter’in enfes vokal sample’ları üzerine inşa ettiği ritimler ile bazen de ‘Yellow 90’s’ ve ‘Gone’ gibi diğerlerine nazaran daha deneysel parçalarla, bilinmeyene yolculuk etme arzusu ve karanlığın dürtüsü zihninizi ve kalbinizi esir alıyor. arda tümer

Softwar This Time Aroun Future Classic Hani bazen, yanlış bir şey yaptığını bilsen bile ‘o şeyi’ sürekli yapmak istersin. İşte bu EP de öyle bir EP. Bir kere dinledikten sonra başka bir şey dinleyemiyorsun ve sürekli başa sarmak zorunda kalıyorsun. Avustralyalı ikili Myles Du Chateau ve Jeremy Lloyd’tan oluşan Softwar, geçen sene yayımladıkları mini albümlerinden sonra şimdi de ‘This Time Around’u, leziz plak şirketi Future Classic’ten yayımladı. Açılışı, EP ile aynı adı taşıyan şarkı ‘This Time Around’la yapıyoruz. Şarkıda, ‘iyi hisset” sözleriyle aslında bizlere bazı “şeylerin” değerini ne kadar iyi bilsek de, bunun bir sonu olabileceğinin mesajını büyük harflerle beynimize kazıyor. İkinci şarkı ‘August’, Los Angeleslı Poolside‘ın kaleminden çıkmışa benzese de, ‘Taken Liberty’ ve ‘Darker’ şarkılarını dinlerken Softwar’un karanlık ama bir o kadar da sevimli ve rahatlatıcı tarafını görüyoruz. Bu dört/dörtlük EP hakkında yorumu sorulan Azari & III, ‘vur patlasın, çal oynasın’ derken ben ise, ‘ense tıraşı yerinde bir delikanlı gibisin’ diyerek kendi tarafımdan edebileceğim en büyük iltifatı gönderiyorum. onur büber

Lemâitre Relativity1 Substellar Bu piyasada henüz oldukça yeni olan Lemâitre, Kitsuné’nin toplamalarının en sonuncusu olan Maison 12’de yer alarak daha geniş kitlelere ulaşma şansı buldu. Norveç’in en büyük yetenek avcılarından biri olan, Datarock’tan tanıdığımız Fredrik Saroea bu ikiliyi elinden nasıl kaçırmış diye düşünedursun, Kitsuné yine hızını ve farkını konuşturdu. Ketil ve Ulrik isimli Norveçli ikili, beş şarkıdan oluşan ‘Relativity1’ ile son zamanlarda en çok dikkat çeken yeni isimler arasında yer almayı başardı. Grup icra ettikleri disco ritimleriyle insanı dansa davet ederken, Fransız electro’suna da yumuşakça dokunmayı ihmal etmiyor. Öyle ki, onları dinlerken Cassius’tan da, Justice’ten de bir şeyler duyar gibi oluyor insan. İlk EP’leri ‘Relativity1’daki beş şarkıdan tam dördüne video çekerek hızlı yükselişine devam eden ikili, İsveçli Lo-Fi Fnk’a yaptıkları remix’lerle de gündemde kalmayı başardı. Indieelectronic sound’un yükselen değerlerinden biri olarak görülebilecek olan Lemâitre, kulaklarınızın içinde yapacağı patlamayla ilerleyen günlerde de kendilerinden çokça bahsettirecek gibi. onur yazıcı

145

music

News

ALUNAGEORGE

İKİ BİLİNMEYENLİ DENKLEMİ ÇÖZMEK GÖRÜNDÜĞÜ KADAR KOLAY MIDIR? Dersimiz matematikse iki bilinmeyenli bir denklemi çözmek oldukça kolaydır. Fakat müzikte bu durum biraz daha karmaşık. Öncelikle, müziği sadece seslerden ibaret sananlar bir tarafa geçsin. Diğer tarafta ise sesler dışında başka formüllerin de olduğunu düşünen şüpheciler toplansın. Şimdi sözümüz bu şüphecilere; siz sonuna kadar haklısınız. Maalesef, müzik sadece enstrüman hakimiyeti, şarkı yazımı ve canlı performans gibi kalemlerin çok daha fazlasından oluşuyor. İçinde bazen farkına bile varamadığımız karmaşık formülleri de barındırıyor; dönemim trendleri, ana akım türler, müziğin cinsiyeti ve hatta grup elemanlarının cinsiyetleri... Karşımızda ise boşlukları gayet akıllıca dolduran, şıklardan giderek sonuca ulaşmayı beceren, abartı olmayacaksa yılın en heyecan verici yeni gruplarından biri var; Alunageorge. Peki neden heyecanlanıyoruz bu kadar? Çünkü Alunageorge, kulaklarımıza ulaşmadan yapılacaklar listesinin üzerinden çok sıkı bir şekilde geçmiş. R&B’yi indie ile karıştırmaları, ayaklarındaki sneaker’lardan dizlerindeki dantelli çoraplara kadar kendilerini konumlandıracakları bölgenin sınırlarını çok belirgin bir şekilde çizdiklerini gösteriyor. İşin aynada yansıyan

kısmı gördüğünüz gibi tamam. Şimdi de müziğe bir göz atalım. İkili bir araya gelmeden önce George bir math rock grubunda gitar çalıyor, Aluna ise Leftfield elektronik müzikle uğraşıyordu. Kısa süreli birliktelik ve ortaklığın sonucunda, iki vizyon sahibi müzisyen olarak, dönemim ihtiyaçları ve eğilimlerini göz önüne alarak, aynı zihin ekseninde müzik üretmeye karar verdiler. Ortaya ise Aluna’nın seksi vokali ve George’un prodüksiyon teknikleriyle birleşince dinleyeni ilk saniyeden içine çeken bir sound çıktı. Londra’nın son yıllarda indie rock’ı rafa kaldırıp R&B’ye yönelmesinin en keyifli yanlarından biri AlunaGeorge.

ROSTAM

VAMPIRE WEEKEND’İN ORTA DOĞU AYAĞI BAĞIMSIZLIĞINI İLAN ETTİ 2008 yılında Vampire Weekend kendi adlarını verdikleri ilk albümlerini yayımladıklarında, henüz Afrika ritimlerini güncel rock müziğe bu denli homojen şekilde yedirmeyi başarmış ve indie terimiyle Afrika’yı tek bir karede gösterebilmiş bir grupla tanışmamıştık. Oxford Comma’nın inceliklerini punk, pop ve dünya müziğiyle aktarma yolunu seçen Vampire Weekend’in, ta Amerika’dan kalkıp Afrika açılımı yapmasının en büyük sebeplerinden biri kuşkusuz grubun İran asıllı üyesi Rostam Batmanglij’di. New York merkezli grubun kurucu elemanlarından da olan multi-enstümantalist Rostam Batmanglij şimdilerde solo kariyeri üzerine yoğunlaşıyor. Ra Ra Riot’tan tanıdığımız Wesley Miles’la birlikte yürüttükleri Discovery projesinden sonra üçüncü girişimini tek başına yürütmeye karar vermiş Batmanglij . 2011’in sonlarına doğru yayımladığı Wood isimli single’ının ardından Don’t Let it Get to You ile ikinci hamlesini yapan Rostam, üzerindeki

pop punk kimliğinden sıyrılıp, tamamıyla köklerine dönmüş görünüyor. Yaylılar, Boollywood tarzı vurmalılar ve Orta Doğu nameleriyle yarattığı kişisel sound’u gerçek bir Afrika pop örneği sunuyor. Unutmadan şunu da ekleyelim, şarkı yazımından, kayıta, enstrümanlardan prodüksiyona kadar tüm aşamaları Rostam kendi üstleniyor.

XOXO The Mag

CLAPTONE

HER ŞEY BİR PRODÜKSİYON İKİLİSİNİN ETRAFINI SARAN GİZEMLE BAŞLADI.

Elektronik müzikle ilgiliyseniz, hele bir de Juno ve Beatport’a kendinizi kaptırdıysanız Claptone’la tanışmış olmanız muhtemel. Berlinli prodüksiyon/DJ ikilisi Claptone, ilk EP’leri ‘She Loves You’ ile ufakça araladığı kapıdan kafasını uzatıp, hemen ardından yayımladıkları ‘Cream’le de biraz önce saydığımız bu listelerde daha kendini doğru düzgün tanıştırmadan, çat kapı gelip üst sıralara oturdu. Tabii haliyle herkes tanrı misafiridir deyip kucak açtı Claptone’a. Buraya kadar her şey normal gibi görünse de hikayenin asıl heyecanlı kısımları bundan sonra başlıyor. Ufak armonilerle geçiştirilen çay faslının ardından direk yemeğe oturan Claptone, ilk lokmadan itibaren karbonhidrat ve protein oranı yüksek bir şekilde patlıyor bünyede. Keskin prodüksiyon yeteneklerini tech-house, deep house, disco’nun kıvrak ve statik kimliğiyle bütünleştiren ikili, kısa süre içinde DJ Hell, A-Track, DJ Sneak, Soul Clap, Noir, Julia Bashmore, Tensnake, East Everything, Matthew Dear ve Tim Sweeney gibi isimlerin dikkatini çekti. Kimliklerini ön plana çıkarmadan yalnızca yarattıkları müzikle dans pistlerinin yeni katili olmaya adaylığını

koyan Claptone’un sound’unu klasik terimlerle anlatmak kolay, fakat ortaya koydukları hissiyatı tarif etmek inanın çok güç. Bu nedenle daha fazla tasvirden kaçınıp sizi Claptone’a kulak vermeye davet ediyoruz. Bu arada ufak da bir hatırlatma yapalım; ‘Cream’i dinlemeye başladığınızda yanınızdaki arkadaşınıza dönüp ‘ben bu şarkıyı daha önce dinlemiştim’ diye hava atmanıza gerek yok. O duyduğunuz tanıdık melodi ‘90’ların efsanevi hip hop figürlerinden Wu-Tang Clan’in ‘C.R.E.A.M’ adlı şarkısından alınan sample’dan başkası değil. Şimdi tüm kimlik ve etiketlerden arınıp bu büyüleyici sesleri takip etmenin zamanı.

RXGIBBS

80’LER NE KADAR AYDINLIKSA 90’LAR DA BİR O KADAR KARANLIKTI. PEKİ ÇOCUKLUĞUNU BU KARANLIĞIN İÇİNDE GEÇİREN BİR YETİŞKİNDEN NASIL BİR MÜZİK BEKLERSİNİZ? Hazır prodüktörlerin devri açılmışken yeni yeteneklerin de ardı sıra su yüzüne çıkmasını beklememek işgüzarlık olur. Kişisel yeteneklerini, ekipman kabiliyetini ve nerd boyutunda müzik teknolojilerine olan tutkusunu şarkı formatına dönüştürebilen şanlı isimlerden biri de RxGibbs. Michiganlı müzisyen yatak odasını tam teşekküllü bir stüdyoya çeviren akranları gibi, altında boxer’ı, bir elinde siyah kahvesi, bir elinde de sigarasıyla başladı bu işe.

Bornoza dökülen küller, masanın üzerinde halka halka olan bardak izleri derken melodik, krema kıvamındaki synth’leri, lo-fi vokal loop’larıyla birleştiren RxGibbs, dijital beat’ler yaratma konusunda kusursuzun sınırlarında dolaşmaya başaladı. ‘80’li yıllarda, ki bu aşağı yukarı RxGibbs’in 7.sınıfta okuduğu döneme denk düşüyor, Yngwie Malmsteen t-shirt’üyle ortalıkta dolaşmanın çok havalı olduğunu düşünen, ‘90’ları My Bloody Valentine, Slowdive, Primal Scream ve The Telescopes gibi grupları dinleyerek geçiren,

günümüzdeki favori müzisyenleri arasında ilk sıraya Grimes’ı koyan birinden nasıl bir elektronik müzik beklerseniz, işte onun aynısını yapıyor RxGibbs. Tabii ki ambient, tabii ki karanlık ve tabii ki karamsar. İster ‘80’lerdeki biçimsiz giyim tarzınızın isterseniz de ‘90’ların gri havası hatırına RxGibbs ‘in Cascine’den çıkan son EP’si ‘Futures’a bir göz atın.

147

games, hazırlayan emre doğan

Hareketin Kralını Görürsün Xbox’ın şu an piyasaki en önemli kozu, bildiğiniz gibi Kinect.

Playstation’ın Move teknolojisiyle çok yakın zamanda piyasaya sürülen Kinect, bana sorarsanız Move’dan daha inovatif ve daha fiyakalı. Stereo kamera kullanımı sayesinde kullanıcının içinde bulunduğu ortam 3 boyutlu algılanabiliyor (aynı insan gözü gibi) ve bu sayede, Move’un aksine, herhangi bir aparata gerek kalmadan kullanıcı enteraksiyonu sağlanabiliyor.

Yapay görme ve görüntü işleme alanında çalışma yapmış biri olarak rahatlıkla söyleyebilirim ki, Kinect’in arkasındaki bilimsel metodlar daha kompleks ve ilerici. Kinect’in maharetlerine -yine zorlu bir çalışma alanı olanvoice recognition da (ses tanıma) eklenince, daha üstün bir ürün olduğunu rahatlıkla savunabilirim.

Kinect’in hitap ettiği kitlenin yaş ortalaması hayli düşük olsa gerek, zira Kinect için geçtiğimiz iki yıl boyunca çıkan oyunların büyük çoğunluğu, nasıl desek, biraz çocuksu. Yeni Star Wars da bu

tarzda bir oyun olacak. Oyunun sitesindeki ilk trailer zaten bu savı destekler nitelikte: Girly Vader başlıklı vidyoda, Darth Vader yerine 10-11 yaşlarında bir kız oynuyor ve kodaman amiralleri lakayıt bir şekilde boğup duruyor. Bu sululuğa rağmen, vücut hareketleri ile force kullanmak, light saber ile robot parçalamak, zıplayıp atlamak gerçekten çok eğlenceli olabilir. Bunun yanına yine el hareketleriyle kontrol edilen pod yarışları ve X-Wing savaşları eklendiğinde iş oldukça keyifli bir hal alabilir. Sonuçta, Minority Report filmini izlediğimizden beri, eminim ki hepimiz jestler ile bir şeyler yönetmeye özeniyorduk. Şahsen deneyimlemedim ve ne kadar kullanıcı dostu, ne kalitede çalışıyor kestirmekte zorlanıyorum.

Sonuçta Kinect, bu konudaki ilk ciddi ürün ve gelişme sürecinin henüz başında. Bana kalırsa Microsoft bir yandan Kinect teknolojisini iyileştirirken, bir yandan da daha ciddi oyunlar üreterek yetişkin oyunculara hitap etmeli.

Kinect Star Wars [Xbox 360]

Zombi Apokalipsi Sürüyor Prototype 2009’un en çok satan oyunlarından biriydi. Hakkını vermek gerek, oynayanları uzun saatler boyunca kilitlemeyi becerecek kadar da bağımlılık yaratan bir yapısı vardı.

Gezme serbestisi veren oyunlar (literatürde Open World diye geçer), doğrusal olmayan kurguları itibariyle, repetitif de olsalar oyuncuyu uzun süre oyalayabiliyorlar. Hele bu Manhattan gibi bir metropolde geçiyorsa, hele bir zombi apokalipsi söz konusuysa ve hele de protagonistimizin insan üstü güçleri varsa ekran başında saatlerin nasıl geçtiği anlaşılmaz. Şu ana kadar söylenenler konusunda benle hemfikir olanlara müjde, Nisan sonunda oyunun ikincisi geliyor. İlk oyundaki karakterimiz Alex Mercer, 14 ay sonra geçen ikinci oyunda kötü adam. Neden bilinmez, başlarda felakete neden olan virüsü durdurmak isterken, artık yaymak ister bir görüntü çizer. Yeni kahramanımız, çavuş James Heller ise, zaten çok

zor bir görevden memleketine dönmüş, ailesi ve sevdikleri virüs yüzünden ölmüş, tam yeminini bozmaya aday bir tezcanlı. Başına gelen tüm kötü şeylerin faturasını Alex’e kesmiş. Ayrıca kendisi de virüsten etkilenmiş ve benzer insan üstü güçlere o da sahip.

Uzuvlarına uzantılar mı istersiniz, aşırı güç, dayanıklılık, kendini iyileştirebilme, insanlara virüs zerkedip onları canlı bomba haline getirme, daha neler neler.

Düşmanının üzerine, örümcek adam misali ağ gibi bir şeyler fırlatıp onları etkisiz hale bile getirebiliyor. Öte yandan, askeri kökenli olduğundan ateşli silahlar konusunda da oldukça meziyetli ve istekli. Büyük patlamalar, uçuşan taksi ve tanklar, kaos ortamı, vücutlardan barbarca ayrılan kelleler, kan, dehşet, hepsi fazlasıyla Prototype 2’de mevcut. Görüntüler ilk oyuna göre daha iyi ama, açıkçası aradan geçen iki seneden sonra ben daha farkedilebilir bir gelişme beklerdim. Bu tür oyunları sevenler kaçırmasın.

Prototype 2 [PS3, Xbox 360, PC]

Eksikliğini Çekiyorduk!

Dünyanın şu an neye ihtiyacı var çok emin değilim ama, yeni bir MMORPG’ye ihtiyacı olmadığı konusunda uzun bir tartışmaya girebilirim. Yakın çevremde bu batağa saplanmış tanıdıklarım var; sosyal hayatlarını bu oyuna göre ayarlıyor, o akşam raid var ise, kesinlikle plan yapmıyorlar.

Gerçi onların savunmaları da oldukça geçerli, “sosyal ağlarda elalemin düğün fotoğraflarına bakıp aynı sıkıcı vidyoyu yüzüncü kez paylaşacağıma, dünyanın öbür ucundan tanımadığım insanlarla sanal maceralara çıkıyorum” diyorlar. Bilemiyorum, belki de olay harcanan zaman ve enerjinin dozajını ayarlayabilmekten geçiyordur.

TERA, uzun haliyle The Exiled Realm of Arborea, bir garip sürgün alemi. Bundan bir milenyum kadar önce, iki muktedir titan dipsiz bir uykuya dalmışlar ve Tera diye bir dünyanın düşünü kurmaya başlamışlar. Bu alemde 12 tanrısal yaratık varmış, ama çok geçmeden kavga başlamış.

Rüya sürdükçe, yeni mahluklar

Risen 2

hasıl olmuş; bunlar ölümlü ve görece zayıflarmış, ancak güçleri sayılarından geliyormuş. Her bir titan, aralarında elflerin, insanların, vampirlerin, perilerin, devlerin bulunduğu farklı ırklar hayal etmişler. Bu zavallı ölümlüler de eninde sonunda tanrıların savaşlarında taraf olmaya mecbur kalmışlar. Savaş bu ırkların bazılarını tamamen yeryüzünden sildiği gibi, tanrıları da bertaraf etmiş. Şimdi tüm bu ırklar, Argonlar adındaki ortak bir düşmana karşı birleşmek zorundalar. Çünkü argonlar titanları uykularından uyandırıp, Tera’yı yok etmek istiyorlar.

Hikayesi kulağa hoş geliyor. Bir sürü ırk, bir sürü karakter sınıfı, eminim ki bir kıyamet eşya ve obje ile akılalmaz bir çeşitlilik karşısında afallayacağız. Bu arada uzun zamandır bilgisayar oyunlarının gerektirdiği donanım konfigürasyonuna bakmamıştım, olay almış yürümüş. TERA’nın istediği donanımla orta büyüklükte bir şirketin sunucusu rahatlıkla çalışır sanki.

TERA [PC]

WWE oyunları 2000’den beri oynanıyor. Her sene sektirmeden yeni bir oyun çıkartabildiklerine göre, iyi de satıyor zahir. Yıllardır Smackdown başlığıyla oyuncuyla buluşan oyunun yapımcıları, bu sefer daha minimal bir isimde karar kılmış. Belki de Fifa, PES, NBA, NFL gibi bir marka olmanın satışlara daha olumlu yansıyacağına inanmışlardır.

Neyse, biz isminden çok cismiyle ilgileniyoruz esasen.

bir spor olmadığı için, olayın müsabaka kısmından çok diğer yan bileşenleri satıyor. Dramatik geçmişler, güreşçiler arasında yaşanan entrikalar, şampiyonluğa uzanan yolda yaşanan ani çalkantılar, duygusal açmazlar ve sürprizler. Pembe dizi çizgisinden çok uzak sayılmaz. Arada bolca adele yığını, ter ve birbirini dövermiş gibi yapan koca koca adamlar, işi sıradan bir izleyici için heyecanlı hale getiriyor olsa gerek.

Oyunda 70’ten fazla karakter bulunuyor. Güreşçi manitaları eski kurt antrenörler de bu sayıya dahil. Bir kısmı da indirilebilir içerik olarak sunuluyor ve devamı gelecek gibi görünüyor.

Işıltılı bir şekilde lanse edilen Predator Technology sayesinde hem görüntülerin, hem de oyun mekaniği ve dinamiğinin daha iyi olacağı söyleniyor. Açıkçası ben aradaki farkı anlayacak kadar bu oyunun hastası değilim. Ama iyi diyorlarsa iyidir herhalde.

WWE12’nin başka ilginç özellikleri de var. Alengirli TV sunumu sistemi sayesinde aynı televizyonda izleniyor hissi verebiliyormuş. Bu oyunların hayatı simüle etmesi durumunun geldiği yer, içler acısı. Çılgın ve tehlikeli bir macerayı canlandırmak yerine, televizyonda izlediğimiz bir şeyi canlandırmayı şiar edinmiş WWE. Bravo çocuğum, otur sıfır. Serinin hastası değilseniz hiç zahmet edip almayın, paranız cebinizde kalsın, seven bir arkadaşınıza gittiğinizde iki el güreşirsiniz. Ata sporumuz bir yerde.

Amerikan Güreşi dediğimiz olay aslında gerçek anlamda

DARK WATERS [PC, Xbox 360, PS3]

photographer emre ünal fashion editor mahizer aytaş hair artist ismet kemer yıldırım özdemir make-up artist gülüm fashion editor assistant umut yıldırım photographer assistants erdi doğan-abdullah inal hair assistant emrah yılmaz studio close-up post production sezer arıcı model elcee new models

elbise emilio pucci/beymen kĂźpeler gazzas bilezikler moda editĂśrune ait

ceket machka s端tyen american apparel pantolon machka kolye cem lokmanhekim tasma ve k端peler moda edit旦r端ne ait

eldivenler gazzas y端z端k cem lokmanhekim

gömlek givenchy/beymen pantolon armani/beymen bilezikler moda editörüne ait

tunik zeynep tosun bilezik ve kolyeler cem lokmanhekim ayakkab覺lar bottega veneta/beymen

ceket lanvin/beymen hırka machka sütyen american apparel etek lanvin/beymen küpeler chanel tasma (büyük incili) moda editörüne ait tasma, kolye, bilezik ve yüzük (küçük incili) cem lokmanhekim eldiven gazzas

elbise emilio pucci/beymen k端peler gazzas

ceket balenciaga/beymen bluz givenchy/beymen sütyen american apparel etek balenciaga/beymen kolyeler ve yüzük cem lokmanhekim küpeler chanel eldiven gazzas çorap marks&spencer ayakkabı bottega veneta, beymen

tunik zeynep tosun küpeler chanel tasma ve kolye cem lokmanhekim tasma (büyük incili) moda editörüne ait

elbise atıl kutoğlu kolye ve küpeler moda editörüne ait

ceket roland mouret/beymen sütyen american apparel küpeler chanel kolyeler, yüzük ve bilezik cem lokmanhekim çorap marks&spencer

elbise emilio pucci/beymen küpeler gazzas bilezikler moda editörüne ait

Divinations (Oraculaire)

konuk sanat癟覺 jompet, haz覺rlayan Defne Ayas

Uria sequatis voluptate voluptaquid qui tem facessunt estis cone renis expernatur? Nequi que volorer orionet faccum velecus asi qui vidustotatia aut voloratem et ad quid quaspiendem. Uptae minvelignim velia cus exped et, sanderuntet, et molorerissi consequi is excerchil eos sunt am harum sit, everum consedis consect otatur?

Arum rectibu sanimil loreptae solo int.

Hilluptatur sitatem poritibea doluptio viderite corepe venimaximil min perum dolut est, conectiam audigentur alit res dem volest, qui ati di sus, sitem nem. Itasit quia voloremquam elliquia.

Cum ea Aute

far east movement ZEYNEP TOSUN FALL 12/13 COLLECTION photographer emre ünal fashion editor mahizer aytaş hair mehmet menteş make-up gülüm fashion editor assistant umut yıldırım photographer assistants erdi doğan-abdullah inal post production sezer arıcı models oksana flash model studio close-up

design yazı sedef kırdök

FUNKY FUTURE: MARC NEWSON Şu yılda

şurada doğdu… diyerek başlayan sıradan ve sıkıcı bir yazı olmayacak bu… Çünkü bir tasarım ikonuna asla yakışmaz. Sadece çalışmalarıyla değil, fiziksel görüntüsü ve yaşam stiliyle de her zaman genç ve yenilikçi kalmış biri olan Marc Newson’ı tasarımla haşır neşir olanlar hemen tanıyacaktır. Tanımayanlar da şimdi kendisine merhaba desin.

XOXO The Mag

lockhead lounge, 1985/1986, fiberglass, aluminium courtesy vitra design museum© marc newson fotoğraf thomas dix

tanıyor, kendine has üslubu ile konuyu ele alıyor ve ‘funky’ bir çizgide yer alan tasarımlarıyla dünya çapında bir ikona dönüşürken, satın alınabilecek en pahalı objenin yaratıcısı oluyor. Sanat ve tasarım alanlarındaki tutkusu ve titizliği ona başarının kapılarını sonuna kadar açtı. Diğer yandan Lockheed sayesinde hayatımızdaki yeri de ölümsüzleşti. Onunla ilgili söylenebilecek o kadar çok şey var ki…

Ford’tan Aston Martin’e, uçaktan gemiye dokunmadığı hiçbir şey yok. Son tasarımı ise insana aklını kaçırtabilecek güzellikteki Pentax fotoğraf makinesi. Yarattığı tasarımlar milyonlarca dolara satılan birinin imzasını taşıyan ‘ulaşılabilecek’ bir tasarım var artık. ‘Hemen almalıyım!’ hissinizi bastırmanıza imkan yok. Kareli bir robdöşambr ile gerçekleştirdiği basın toplantısının videosunu izleme şansınız olursa, onunla ilgili ne demek istediğimizi daha iyi anlayacaksınız.

Büyüleyici Avustralya aksanıyla konuşmaya başlıyor. Tüm konseptte gizli kahraman eşi Charlotte’un payı büyük. Beş duyumuza aynı anda hitap etmeyi başaran bu müthiş adam sanki ‘ikon’ olmak için doğmuş. Marc Newson’ın önce tasarım okuyup zihnini nasıl açtığını sonra heykel ve takı tasarımı konularında da eğitim aldığını öğrenince hayranlık katsayımız da artıyor. Kısaca Newson, kendisini farklı zamanlarda farklı disiplinlerle besleyebilmiş bir dahi. Asla vazgeçmediği serbest form oyunları, onu önce bugüne taşıdı. Şimdi sıra ‘yarın’da…

İkonik mobilyaları ve kendine özgü ‘Funky Futurist’ stiliyle zihnimize çıkmamak üzere yerleşen Newson’ın endüstriyel tasarım aleminin genç neferleri tarafından da adeta ilahlaştırıldığı malumunuz. Bunun en önemli nedenleri arasında bir endüstriyel tasarımcının sahip olması gereken tüm özellikleri doğuştan bünyesinde barındırıyor olması da sayılabilir. Yenilikçi, modern, yüksek teknoloji tutkunu bir maceracı.

Ama ona biraz daha dikkatli bakarsanız, bu özelliklerinin daha gerisinde derinlerde farklı bir şeyler farkedebilirsiniz. Sanki üçüncü bir göz gibi… Onun hakkında bir yazı kaleme alıyor olmanın getirdiği tuhaf hissiyatın tutukluğundan mıdır yoksa başka bir şey midir bilinmez, ama Newson’daki bu farklılığın ne olduğunu bulabildiğimi iddia etmeyeceğim. Biraz geçmişi kurcalayınca Avusturyalı genç bir tasarımcı çıkıyor karşıma. Qantas havayollarına danışmanlık yapan bu genç adamın yüksek teknolojiye ait malzemeleri yakından tanıması ve rahatça kullanabilmesi onu daha da ilgi çekici kılıyor. Onu bir ikon yapan bu belki de… Çizdiği yol, çalıştığı firma ve çevresi çok doğru kişilerden oluşuyor. Normal formlar ile yetinmeyen kişilik yapısı belki de bir başka sebep olarak sayılabilir. Sonuncusu ve en önemlisi ise stilist eşi Charlotte Stockdale olmalı. Ah bir de Lockheed sandalyesini 2 küsur milyon dolara satmış olmasını unutmamalı! Tüm bu parçaları birleştirdiğimizde, hepsinin payı olduğunu görmemek imkansız.

Uçak imalatı yapan bir firma ile kurduğu ilişki sayesinde malzemeyi 183

design/architecture, yazı arda savcı

Evİnİ yenİleyen komşu: Gürcİstan

sarp sınır kapısı, jesko malkolm johnsson-zahn

Komşuda pişiyor ama ne yazık ki bize düşmüyor. Kuzeydoğu komşumuz Gürcistan uzun yıllardır ardında gizlendiği sis perdesini modern mimarinin birbirinden ilginç ve sıra dışı örnekleriyle dağıtmaya başladı. Bir hayli de yol aldı.

XOXO The Mag

milli olimpiyat komitesi binası, tiflis

ve çok katlı yapı, yansıttığı sürreal görüntünün altında gayet dünyevi aktivitelere ev sahipliği yapıyor. Üst katlardaki ‘boğumlar’ Karadeniz’e ve kıyısındaki enfes, yemyeşil coğrafyaya açılan birer gözlem platformu işlevi görüyor. Alt katlarda ise sınır kontrol noktası, gümrük kontuarları, café, ofisler ve bir de toplantı odası bulunuyor. Berlin merkezli mimarlık firması J. Mayer H. Architects imzası taşıyan yapı geçtiğimiz yılın Kasım ayında açıldığında pek çok tasarım ve mimari blogunun radarına takıldı. O günden beri de Türkiye ile Gürcistan arasındaki turistik ve ticari alışverişin ana kontrol noktası olarak faaliyet gösteriyor. Yolu Artvin’e ve yaylalarına düşenler, rotayı kırıp Sarp’a kadar bir iniversinler. Sınırın öte yanına geçmeseler de bilimkurgu filmlerinden çıkmış gibi duran bu ilginç yapıyı uzaktan da olsa görebilirler. Sınırdan iki adım ötedeki Batum’a uzanıp (vizesiz) bu sınır kapısını birinci elden tecrübe etmeyi de tercih edebilirler tabii. Sarp’tan uzun bir sıçramayla rotayı başkente Tiflis’e çevirelim. Gürcistan’ın modernleşen yüzünün bir diğer göstergesi buradkai Milli Olimpiyat Komitesi binası.

19. yüzyılda özel konut olarak inşa edilen yapı 1960’lardan sonra resmi kurumlara ev sahipliği yapmış. Aslına bakılırsa bu özelliğini bugün de koruyor ancak içi bürokrasi ile asla bağdaştırılamayacak

20. yüzyılın büyük bir bölümünü büyük ağabey Rusya’nın himayesinde geçiren, bağımsızlık sonrası o Sovyet-eskisi imajını üzerinden atmakta güçlük çeken ve bu uğurda Rusya ile savaşa girme pahasına yepyeni bir kimlik yaratma çabasına girişen bu ilginç ülke hakkında bildiklerimiz epey sınırlı. Ancak komşu benzetmesini sürdürerek ifade etmek gerekirse, yan daireden hummalı bir tadilat sesi geldiği kesin. Yenilenen Gürcistan, bunu modern mimarinin en ilginç örneklerini peşi sıra hayata geçirerek yapıyor. Ustalar çalışırken aralık kalan kapıdan kafayı uzatıp neler oluyor diye bakan meraklı komşular gibi biz de, 1921 Kars Antlaşmasından beri Gürcistan’la aramızdaki kapı olmayı sürdüren Sarp’tan başlayarak mimarlar ne gibi yenilikler yapıyor bir bakalım. 50 yıla yakın süre Demir Perde olarak adlandırdığımız o görünmez bariyerin ana noktalarından biri olan Sarp sınır kapısı bugün eski günlerin acısını çıkarırcasına, yoğun bir trafiğe ev sahipliği yapıyor. İlkokuldayken ailece çıktığımız bir Karadeniz seyahati sırasında yolumuzu buraya kadar düşürmüş, uzaktan da olsa Sovyet topraklarına bakmıştık. Üzerinde hareket halinde fazla araç olmayan, upuzun bir yol hatırlıyorum. Şimdiyse burada dünyanın en ilginç sınır kapılarından biri yükseliyor. Tek hücreli tuhaf bir yaratığı andıran, bu bol kıvrımlı 185

barış köprüsü, tiflis kutaisi havalimanı, unstudio© sarp sınır kapısı, beka pkhakadze

başkanlık sarayı, tiflis

tarzda bir modernite ile karşı karşıya bırakıyor insanı. Girişteki resepsiyon bölümünde yer alan masa ortasındaki ilginç yarıkla ilk anda bakışları üzerine çekiyor. Kanyonu andıran bu yarık başta Tiflis olmak üzere Gürcistan’ın engebeli topografyasına bir göndermede bulunuyor adeta. Olimpiyat denince spora değinmeden olmaz. Binada konukları yönlendirmek için atletizm pistlerindeki kulvar çizgilerini andıran bir zemin düzenlemesi uygulanmış. Aynı zamanda müze işlevi de gören binanın yeni düzenlemesindeki en çarpıcı detaysa havada uçuyormuş izlenimi veren büyük merdiven.

Dört kat boyunca yükselen bu ahşap merdiven sergi alanları ve ofisler arasında geçiş sağlayan semavi bir köprüyü andırıyor. Çelik konstrüksiyon üzerine ahşap kaplama uygulanarak hazırlanan merdiven, kesintisiz kıvrımlar halindeki yükseliyor. Projeye imza atan Gürcistan merkezli mimarlık firması Architects of Invention, bunun insanoğlunun başarılarının sonsuzluğunu ve sporun dinamizmini sembolize ettiğini söylüyor. Firmanın kurucusu Niko Japaridze hakkında ilginç bir de bilgi var; 1974 yılında dünyaya geldiğinde Tiflis’te doğan bir milyonuncu bebek olarak tarih geçmiş ve kente nüfussal anlamda ‘şehir’ statüsü kazandırmış. Başkent Tiflis’in dikkatlerden kaçmayan bir diğer yeni yapısı ise Başkanlık

Sarayı. Devlet başkanı Saakashvili’nin pek bir övündüğü saray, görkemle karışık kitsch bir görünüme sahip. Antik tapınakları andıran sütunlu neo-klasik bir giriş kapısı var. Sanki Berlin’deki yenilenen Reichstag’ın kubbesinden esinlenilerek uygulanmış camlarla kaplı çelik konstrüksiyon kubbesiyle kenti tepeden domine eden bir yapı bu. İtalyan mimar Michel de Lucchi imzası taşıyan bina mimari açıdan, yazıya konu olan diğer yapılar kadar sıra dışı ve yenilikçi görünmüyor. Ancak binanın biraz aşağısında, Tiflis’i ikiye bölen Kura Nehri üzerinde konumlanan ve yine Michel de Lucchi imzası taşıyan Barış Köprüsü için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Zira köprü Tiflis’in kendine has eski ve tarihi dokusuyla tuhaf bir uyum içerisinde. Kentin en dikkat çeken yapıları arasında yer alan, camla kaplı bu kıvrımlı köprü Tiflis’in eski ve yeni bölgelerini birbirine bağlıyor. Üzeri LED ışıklarla kaplı bu köprü, gün batımından gün doğumuna kadar çeşitli ışık oyunlarıyla hoş görüntülere sahne oluyor. Bu yapı, Gürcistan’ın yansıtmayı arzu ettiği, kabuğunu kıran yeni ve modern ülke imajını belki de en etkili biçimde sunan unsurlardan biri olarak da değerlendirilebilir.

Gürcistan değişiyor. Değişim sadece mimariyle sınırlı değil. Ülkenin merkezi de yer değiştiriyor.

XOXO The Mag

187

sarp sınır kapısı, jesko malkolm johnsson-zahn Saakashvili, parlamentonun yeni merkezi olarak ülkenin coğrafi merkezinde konumlanan Kutaisi kentini belirledi. Muhtemelen merkezi yönetimi sembolik olarak kuvvetlendirme mesajı güden bu değişim tabii ki kentin genel altyapısının yenilenmesini gerektirdi. Ülkenin siyasi anlamda dünyaya açılan yeni kapısı olacak Kutaisi’de ilk değişim de havalimanından başladı. 11 ve 12. yüzyıllarda yaşayan ve modern Gürcistan’ın kurucusu olarak kabul edilen Kral David’in ismini taşıyacak olan yeni havalimanı Hollanda merkezli mimarlık firması UNStudio tarafından projelendirilmiş. Proje metnine göre bina Gürcistan’ın tarihi topografyası ve geleneksel mimarisinin bir kombinasyonunu yansıtıyor. Halen inşaat halinde olan alanın Tiflis havalimanının yüksek ücretlerinden ötürü ülkeye uçuş yapamayan ucuz havayolu firmalarını çekmek için uygun bir ortam yaratacağı ifade ediliyor. Merkezi konumuyla sadece Gürcistan değil, Türkiye, Azerbaycan ve Ermenistan gibi komşu ülkelerden de yolcuları kendine çekmesi bekleniyormuş. Ülkenin yeni merkezinde yeni bir de parlamento binası inşa etmek gereği doğdu. Bu görev de İspanyol mimar Alberto Domingo Cabo’ya verildi. Ancak inşaat daha başlamadan büyük tartışmaların merkezine oturdu. Zira bunun için aynı noktada bulunan ve 2. Dünya Savaşı sırasında Naziler’e karşı

savaşan Gürcü halkının anısına dikilen meşhur bir anıtın yıkılması gerekmiş. İnşaat hala devam ediyor. Bittiğinde ortaya üzerinde beyaz beton şerit geçen dev bir cam kubbe çıkacak. Zaten bu şeffaflık ve beyazlık mevzusu Gürcistan’ın yenilenen yüzünün anahtar kelimeleri adeta. 2004’te göreve gelen Saakashvili, demokratikleşme yolunda ilk büyük adımını polis kuvvetlerinin reformuyla attı. Yolsuzlukla mücadele çerçevesinde gerçekleşen bu reformlar ve uygulanan şeffaflık politikası, ülkenin dört bir yanında karakol binalarının camla kaplanarak gerçekten ‘şeffaf’ hale gelmesini sağladı.

Barış Köprüsü’nden karakollara, Sarp sınır kapısından Kutaisi Havalimanı’na şeffaflık, beyazlık ve ışık, ortak tema olarak mimari yenilenmeye şekil veriyor. Üstelik burada bahsedilenler onlarca projeden sadece birkaçı. Bizler İstanbul’u sıradanlıktan ölen, sıkıcı görünümlü gökdelenlerle donatmaya devam edelim, yan komşumuz dekorasyon dergilerine çıkacak kalitede, şık bir ev döşüyor kendine.

Bölgedeki diğer komşumuz Azerbaycan da öyle. Bakü hali hazırda ‘Starchitect’ dediğimiz, dünya mimarisinin ağır toplarının arka bahçesi oldu bile. Başımızı o kapıdan da uzatıp bir bakmakta fayda var. O da kısmetse artık başka bir yazıya...

XOXO The Mag

189

design/product, yazı irem başer fotoğraflar david skyes

SKULL POPSICLES Kurukafalar dünyanın her yerinde

sanatçıların ve tasarımcıların her daim gözdesi. Evirip çevirip, aksesuardan kıyafete, hatta yemeğe kadar uzanan değişmeyen takıntımız kuru kafalar bu kez moda ile ilintilenmekten bıkmışa benziyor ki yemek ile sanat arasında bir yede şıkışmış durumda...

SKULL POPSICLES DESIGNER: DAVID SYKES INFO:

davidsykes.com

Trendsetterların tavsiyesi: Asiyim! Bu slogana uyup geç kalmadan kendinize bir kurukafa edinin. Ölümcül tehlikenin asli temsilcisi kuru kafalar, çoktan underground ve gotik kimliğinden sıyrıldı.

Bu akıma değişik bir yaklaşım ise Londralı fotoğraf sanatçısı David Sykes’dan geliyor. Sanatçının portfolyosu gayet ilgi çekici...

Reklam amaçlı çalışılmış sıkıcı günlük hayat kompozisyonlarına gerçek dışı bir yaklaşımla yaratıcılık katıyor. Bunlardan bizim ilgimizi çeken ise ölümcül motiflerin takipçilerine hitap eden ‘Skull Lolly’ başlıklı proje. Sykes’ın kuru kafalarını, İngiliz sanatçı

ekibi Hamilton Ice Sculpters şekillendirmiş, Dikkatlice ve hassas bir ışıklandırma ile kompoze edilmiş bu natürmort fotoğraf serisi, adeta çocukluğumuzun masumiyetine çağrışım yapıyor. Lolipopları, tehlikeli form ve tatlarla buluşturan sanatçı, yarattığı kontrast algıyla dikkat çekiyor. Her ne kadar balkabaklarının, hayaletlerin, şekerlerin havada uçuştuğu Cadılar Bayramı çoktan geçmiş olsa da bu çalışma ağzımızı sulandırmaya devam ediyor. “Ben yemem, yanında yatarım” diyorsanız bu koleksiyona sanatçının web sitesinden ulaşabilirsiniz.

XOXO The Mag

191

design/dining pieces, hazırlayan gizem dölçel

YEME İÇME BAHANE

Uyandığımızda ilk aklımıza gelen ve gerçekleştirmeden de uyutmayan bir aktivite yemek yemek. Bu monoton aktiviteye biraz komiklik, hatta abartıp biraz da saçmalık katmak istedik.

Delicatessen İlk parça Maxim Velčovský’nin porselen tabakları. Gayet zarif çiçek desenli bir porselen tabak düşünün (buraya kadar sorun yok). Ama ortasında batan bir araba ya da kenarında ölü bir kuğu kafası var. Buram buram absürdizm kokan bu tabaklara baktıkça benim aklıma tabii koleksiyonun isminin de etkisini yadsımazsak Jean Pierre Jeunet’nin unutulmaz filmi Delicatessen geliyor.

Din-ink Çocukluğumuzdan beri düşünmesek bile düşünür gibi algılanmamızda en büyük destekçimiz olan kalem kemirme alışkanlığımızdan bıkmadık, bıkmayacağız da. Ama bir de şöyle düşünün: Yazarken çıkarıp kalemin arkasına taktığımız kapak bir çatal ya da bir bıçak.

Nasıl yani dediğinizi duyar gibiyim. Andrea Cingoli, Paolo Emilio Bellisario, Cristian Cellini, Francesca Fontana isimli 4 İtalyan tasarımcının bir araya gelerek oluşturdukları Din-ink isimli bu kaşık, çatal, bıçak şeklindeki çevreye duyarlı, atoksik kalem kapaklarıyla artık ofisinizde her an yemek yemeye hazırsınız. Daha ne olsun?

XOXO The Mag

Whale Tongs David Mayhew tarafından tasarlanan, yandan görünümü balinayı andıran bu tahta maşa, manyetik menteşesi sayesinde ikiye ayrılıp kolayca yıkanabiliyor. Ve bu maşaların gelirinin Balinaları Kurtarma Örgütü’ne bağışlanması da işin en güzel yanı.

Fragile En son ne zaman bir şeyi kırdınız? Hayır, yanlışlıkla ya da istemeyerek değil; büyük bir zevkle. Kulüplere gidip, sahnedeki şarkıcıyla tabak kırma klişesinden bahsetmiyorum. Masaya oturdunuz, yemeğinizi tattınız fakat tuzu eksik. Seramik tuzluğu elinize aldınız ve ortadan ikiye kırdınız. Artık yemeğinizi tuzlayabilirsiniz.

Boaz Kahn’ın kırılgan tuzluğu size bir kırma tecrübesi kazandırmaya hazır, büyük bir zevkle hem de.

193

design/dining pieces snack and dıne Taşınabilir, tek kişilik bir masanız olsa ve yoldan aldığınız herhangi bir şeyi üzerine koyup yemeye başlasanız herhalde epey bir madara olurdunuz.

Ama plastik bir servis tabağını kimse o kadar yadırgamaz. İngiliz tasarımcı Demelza Hill, tabak, çatal, bıçak ve kaşık kombinasyonuyla plastiği zarif bir biçime sokuyor ve adeta tek kişilik bir masa yaratıyor.

Tea Diver Adaçayı, yeşil çay, ıhlamur, zencefil ve türevi bitki çaylarınızı küçük, saydam bir dalgıçın midesine koyup, bardağınızda demlenmesini beklemenin, naylon poşet ya da metal bir süzgeç kullanmaktan ne farkı var demeyin. Koreli geleneksel dalgıç Meoguri’den esinlenerek yine Koreli bir tasarım stüdyosu tarafından tasarlanan bu sevimli figür oldukça eğelenceli görünüyor.

Brothers in Arms Espressonuzu içerken “elim titredi, biri bana çarptı, hapşırmam lazım…” vs. telaşlarından sizi Andre Gouveia ve Gonçalo Pimenta ikilisi kurtarıyor. Tasarladıkları mıknatıslı espresso fincanıyla 2008 yılında genç tasarımcılar ödülünü de kazanan ikili, fincanı, tabağı ve kaşığıyla birlikte üç mıknatıslı parçadan oluşan bu setle pimpirikli kahve tutkunlarına selamı borç biliyorlar.

XOXO The Mag

Pipette Bottles Elinizin ayarı yoksa lütfen yağ ve sos işlerine bulaşmayın.

Bırakın Pipette Bottles yardımcı olsun size. Adeta bir laboratuvar havasındaymış gibi çalışın mutfakta. Çünkü, damlalar en az kimyadaki kadar mühim, yemek ve salatalarda da. Keza Camilla Kropp’un bu şişeleri de yağı pompalayarak tüpe çekerken kimyager havasına girmeniz için tasarlanmış gibi.

Pick- up Chopstick’leri kullanmak her ne kadar keyifli olsa ve hoş görünse de herkesin harcı değil. Elinin hamuruyla bu işlere bulaşmak istemeyenler için Stig Ahlstrom tarafından tasarlanan Pick-up, aslında yemek pişirirken, servis yaparken ya da yemek yerken de kullanılabilen oynar başlıklı bir tasarım.

Hybrid Tea Set İsrailli tasarımcı Ronit Baranga, çay saatinizi bir kabusa dönüştürmeye çalışmıyor, yanlış anlamayın lütfen. Tamam, çayınızın içinden bir elin parmaklarının çıkmasını ya da porselen çaydanlığınızın parmaklar üzerinde yürümesini istemezsiniz. Ama çayınız bitene kadar Alice in Wonderland’den Mad Hatter’ın masasında olduğunuzu varsayarsanız, ortada hiçbir sorun kalmaz...

195

agenda

SANAT

4

konser

BİZ KÜÇÜKKEN

THE CIVIL WARS

13 Mayıs’a kadar PG Art Gallery

4 Nisan Salon IKSV

2007 yılında, Yüzücüler isimli bir sergi düzenleniyor. Serginin sahibesinin resimlerindeki iyimserlik ve yaşam enerjisi, sanatseverlerin dikkatini çekiyor hemen. Ayşe Wilson, cıvıl cıvıl renkleri, çocuksu karakterleri ile hayattaki tüm zorluklara rağmen, insanın içindeki umudu yansıtıyor. Şimdi Ayşe Wilson, ikinci kişisel sergisiyle Pg Art Gallery’ye konuk oluyor. Gençlik, masumiyet ve çocukken zamanı hiç umursamadan yaşadığımız mekanları konu edinen sanatçı, umut ve tasasız bir ruh halini tasvir ederken, gençlik dolu hayallerin de nostaljisini yansıtıyor. Resimlerinde hayata dair gözlemden ve fotografik imgelerden ziyade, saf hayaller ve duygulardan yola çıkan Wilson’ın kişisel yansımalarla örülü bakışı, izleyiciyi her şeyin masum ve güvenli hissedildiği kendi çocuk anılarına götürüyor.

KONSER

4

Son zamanlarda duyduğumuz en yaratıcı grup isimlerinden birine imza attıkları için Joy ve Paul’u yürekten kutlamak gerek. Folk dünyasında emin adımlarla ilerlemek için tası tarağı toplayıp California’dan Nashville’e göçen ikili ne kadar doğru bir hamle yaptıklarını ilk albümleri Barton Hollow’un folk ve country dalında Grammy adayı olmasıyla anladılar. Ama “Ok yaydan nasıl çıktı” diye soracak olursanız Adele’in turnesine uzanmamız lazım. Şu sıralar dünyanın bir numaralı süperstar’ı olan Adele ile bir Kuzey Amerika turnesi yapmayı bile başardılar. The Guardian onlara bayılıyor; dahası sahnede Michael Jackson ve Leonard Cohen cover’lıyorlar…

4

HILARY COLE QUARTET

KONSER

İstanbul Jazz Center

RENAUD GARCIA-FONS

New York’ta bir gece dışarı çıktınız. Hava tatlı/sert. Az önce yağmur yağmış. Yerler ıslak. Uzun zamandır gelmek istediğiniz bu müthiş şehirde ilk geceniz. Yalnızsınız. Ne yapacağınızı bilmeden sokaklarda dolaşırken bir taksiye binip kendinizi Manhattan’da buldunuz. Küçücük bir kulüp. İçeriden nefis bir müzik duyuluyor.

Kapıya doğru yaklaştınız. Girişteki tanıtım kartonetinde zarif harflerle Hilary Cole Quartet yazıyor. Kapıyı aralayıp içeri girdiniz.

Sizi ufacık bir masaya oturtup içkinizi soran garsona gülümsedikten sonra sahneye kilitlendiniz. Zira Rainbow Room’da bugüne kadar sahne alan en genç isim olarak ünlenen Hilary Cole ile başbaşasınız.

20 Nisan

5-13 Nisan

3

garajistanbul

Kontrbas’ın Paganini’si övgüsünü haketmek kolay olmasa gerek. Fons bunu haketmek için neler yapmış olabilir? 5 yaşında müzikle tanışan her genç deha gibi çocukluğunu ve oyuncaklarını sonsuza dek bir sandığa kaldırıp piyano ve klasik gitar’ın başına oturdu. Ancak daha sonra kontrbas’la tanıştı ve hayatı değişti. Sonrası malum. Gelsin ödüller, madalyalar… Açık görüşlü bir müzisyen olmanın avantajını sonuna kadar kullanan Fons, kontrbas’a beşinci bir tel ekleyerek ciddi bir sarsıntı yarattı. Kontrbas’ın onun sayesinde bir nevi evrim geçirdiğini bile söyleyebiliriz. Doğaçlama onun ruhunda var.

XOXO The Mag

konser

3

MO’HORIZONS 14 Nisan Ghetto

Bir zamanlar hayatımızda Buddha Bar serisi vardı. Renkli kapaklarıyla aklımızı başımızdan alan bu mistik seriye akıttığımız paranın haddi hesabı olmazdı. Bugün durup düşününce bu yatırımın gerekliliği haliyle tartışma konusu oluyor. Ama bu yazının konusu Buddha Bar değil, tam da bu seriyle ünlü olmayı başaran Mo’Horizons. Önce latincaz ile yola koyulan ekip, 1990’ların ortasına geldiğimizde nu-jazz, down tempo, acid-jazz, soul, funk, dub, trip hop, big beat, bossa nova, boogaloo ve drum’n’bass türlerini aynı kazanda kaynatabilen hamarat büyücülere dönüşmüşlerdi bile. Grammy ödüllü perküsyonist Néné Vasquez ve soul vokal Denise M’Baye kazan doğurdu misali gecenin sürprizleri.

SANAT

4

Çağatay Odabaş Sıfır Tolerans 19 Nisan - 19 Mayıs Studio 9

KONSER

Dile kolay 9 kişisel ve 29 karma sergiden sonra, Studio 9’daki yeni sergisi ile, bir kez daha İstanbullu sanatseverlerin huzuruna çıkıyor Odabaş. Sıfır Tolerans isimli serginin teması da haliyle adıyla aynı.

Deforme edilmiş figürleri, iddialı renkler ile net ve pürüzsüz bir teknikle birleştiriyor sanatçı. Dünya’da şu an hali hazırda toplumların, birbirlerine ve kültürlerine karşı ‘sıfır tolerans’ göstermesi ne kadar keyif kaçırıcı ise, Odabaş’ın aynı isimle kendi sanatı adına geliştirdiği ve halen geliştermekte olduğu bu benzersiz teknik, tema ve sergi de bir o kadar görülmeye değer.

5

SUSANA BACA 27 Nisan Aya İrini

Zaman ne kadar çabuk akıp geçiyor. 1995 yılında The Soul of Black Peru albümünü keşfettiğimizde mutluluktan deliye döndüğümüz Susana Baca, bu albümden şarkıları da söyleyeceğini umduğumuz bir konser için kendisine en çok yakışacak mekanlardan biri olan Aya İrini’ye geliyor.

Baca son olarak geçen sene ülkesi Peru’nun Kültür Bakanı olmasıyla gündemdeydi. Baca vokalinin büyülü etkisinden daha çok sahnedeki duruşuyla etkiliyor insanı. Üstelik Peru ve Afrika kültürleri arasında gidip gelen hikayeleri son albümü Afrodiaspora ile anlatıyor. Peri masallarından sıyırılıp kendinizi Porto Riko sokaklarına atmak istemez misiniz?

197

agenda

SANAT SANAT

3

ROMANTIQUE 21 Nisan’a kadar

FINAL FRONTIER

C.A.M. Galeri

14 Nisan’a kadar SODA

Londra’da doğan Andrew Barton, 90’ların sonlarına kadar eserlerinde erkek doğurganlığı, aşksız seks, şiddet ve yamyamlık gibi temalara yer veriyor sık sık. Daha sonra çalışmalarına farklı bir yön veriyor, torso ve vücut parçalarını yabancı bir madde veya soyut bir şekil ile birleştirerek, bedensel değişimleri, varoluşun düşünceli halini ifade etmeye yoğunlaşıyor. Sanatçının son çalışmaları ise korkutucu bir gelecekte var olabilecek endüstriyel ürünler üzerine. Dinlerin son bilinmeyen gibi gözüken uzaya yayılması fikri üzerine kurgulanan sergisinde, farklı ebatlar ve yorumlamalarla meydana getirilmiş üç büyük dinin uzay başlıklarından oluşan eserler yer alıyor. Sanatçı, uzayda meydana gelebilecek olası bir dini çatışmanın sonuçlarını eserlerinde kendi heykel diliyle ifade ediyor.

‘Romantique’ bir sergi bu. Hayalci, nostaljik ve poetik bir yapının hakim olduğu eserler, bu çizgisine alışkın olduğumuz Nihal Martlı’ya ait. Konudan maddeye ve resimsel değerlere bulaşan, içinde tutkuyla hassasiyeti barındıran, bakışı baştan çıkaran davetkâr ve karanlık bir romantizm Martlı’nınkisi. Onun yarattığı karakterler siyah bağımlısı bir atmosferde dalgalanıyor. Yöntem’in her şeye hâkim olduğu bu zamanda romantik ruh henüz evi terk etmiyor. Martlı’nın sesinden, sergi şöyle tanımlanıyor, Romantik sergisi bir eğretilemenin gerçekleşmesi; siyah en iyi renklerin, romantizm ise en coşkulu hislerin koma hali gibi. Hassas ruhlara dokunan, alt yazılı sergi C.A.M. Galeri’de sizleri bekliyor.

FESTİVAL SANAT

3

4

5

KAYRA RESTORAN HAFTASI 12-26 Nisan Bağdat Caddesi, Nişantaşı, Meşrutiyet Caddesi, Kuruçeşme Boğaz Hattı, Bebek ve Kanyon AVM

DOĞRULUK MU CESARET Mİ?

8 Nisan’a kadar CDA-Projects

Iran’lı sanatçı Hossein Edalatkhah’ın İstanbul’daki ilk sergisi Mısır Apartmanı’ndaki Cda-Projects’de açılıyor. Çalışmalarını Tahran, İstanbul ve Londra arasında sürdüren sanatçının yakın dönem yapıtlarından oluşan ‘Doğruluk mu Cesaret mi?’ başlıklı sergisi resim ve heykellerden oluşuyor.

Eşcinsel olarak kendi ülkesinde yaşamak zorunda olduğu durumu sanatı aracılığıyla cesurca eleştiren Edalatkhah, çarpıcı kurgularla özgün bir plastik dil yaratıyor. İran’ın zengin tarihinden gelen kültürel sembolik ikonların kullanıldığı seçkide, aslan figürleri ve mollalar, çiçek tasarımları ve İran halıları farklı formlar aracılığıyla bir araya geliyor.

Caz müziği belli coğrafyalara yüklemenin ne kadar yanlış olduğunu bilen gruptaysanız, şanslısınız. Keşfedecek sayısız müzisyen ve mükemmel şarkılarla dolu bir dünyanın kapıları sizlere sonuna dek açılabilir. Chicago’da doğmasına rağmen ailesinin kökleri Hindistan’a uzanan Sachal’ın macerası bugün İstanbul’u da kapsayan başarılı bir turneye kadar uzanıyor. Dedesi klasik Hint müziği şarkıcısı olan genç Sachal, oldukça farklı müzik türlerine açık olan bir ailede büyüdü. Çabası ona 1999 yılında Down Beat dergisinden bir ödül olarak döndü. Wynton Marsalis ile aynı sahneyi paylaşacak kadar yetenekli Vasandani’nin son albümü geçen sene yayınlanmıştı.

Ajandanıza not alınız…

XOXO The Mag

KONSER

4

MÜNİH ODA ORKESTRASI 5 Nisan İş Sanat Kültür Merkezi

Bu ay yolumuzun İş Sanat’a düşmesine sebep olacak olan ekip Münih Oda Orkestrası. Bize eşlik edebilmek için, bilet alabilmeyi başarmış hızlı silahşörlerden biri olmanız gerek. Yoksa muhtemelen bu yazıyı okumakla yetinmek zorunda kalacaksınız. Orkestranın daimi şefi Alexander Liebreich yine iş başında. Peki solist kim? Güzel soru. Vilde Frang keman alemine kendisini sadece 12 yaşındayken kabul ettirmiş. Aynı sene Oslo Filarmoni Orkestrası ile verdiği ve ailesini gururdan gözyaşlarına boğan konserden sonra Vilde’yi durdurabilene aşkolsun. Liebreich’in dehası ve Frang’in yeteneği bir araya gelince neler oluyormuş görelim bakalım.

KONSER

3

NIGEL KENNEDY 18–19 Nisan Salon IKSV

Kennedy ile ilgili ayrıntılı bilgiler vererek bu satırları doldurmak yersiz.

Zira klasik müzikle yakından ya da uzaktan ilgilenen hemen herkes onun adını biliyor. Zamanında Vivaldi / Dört Mevsim albümüyle sadece klasik değil pop müzik listelerini de altüst eden, dönemin gençlik dergilerinde boy boy posterleri verilen karizmatik müzisyenin yolu, belli aralıklarla İstanbul’dan geçiyor. Bu durum biz fanilerin elbette çok hoşuna gidiyor.

Performanslarından her seferinde ayrı bir keyif aldığımız bu çılgın adama bir kez daha eşlik edebilecek olmak gerçekten çok güzel. Bir gece kesmez beni diyenler için iki gece Salon IKSV’de.

SANAT

5

HİÇ GİTMEDİN 28 Nisan’a kadar Galerist Tepebaşı

Kariyeri, 1992 yılında David LaChapelle ile tanışmasıyla başlıyor Mısır asıllı sanatçı Youssef Nabil’in. Sonra Mario Testino ve Tracey Emin gibi isimlerle çalışıyor. Profesyonelliğe adım attığında; Marina Abramovic, Omar Sherif ve Catherine Deneuve gibi isimler konusu oluyor. Şimdi bu yıl, Galerist Tepebaşı sanatçıyı İstanbul’daki ikinci kişisel sergisi ‘You Never Left / Hiç Gitmedin’e ev sahipliği yapıyor. Sergide aynı zamanda, el boyamasıyla renklendirdiği fotoğraflarının yanı sıra Fanny Ardant ve Tahar Rahim’in rol aldığı ve kayıp Mısır’ın metaforu olan öteki bir yerde geçen kısa filmini de sunuluyor.

199

NEW PLACES ADDED...

360 49 21 8 Istanbul ADA MÜZİK AL JAMAL All Sports Ara Cafe ARTLIMITS ARZU KAPROL Assk Cafe BABYLON BABYLON NUBLU Backhaus BADEHANE BAHAR KORÇAN BALKON Bebek Kahvesi BEBEK KORU KAHVESİ BEJ BEYMEN BRASSERIE BLOOM BuIldIng BUKA BUTİK CAFFE NERO CasIta Cezayir CORVUS Cuba Cuppa ÇOK ÇOK DAI PERA Da MarIo DelIcatessen DELIRIUM Derin DIZZIADükkanBurger ECEAKSOYFLAVIOGALATTABRASSERIAGaleristGARAJİSTANBULGATE TATTOO Gezi Pastanesi Gölge Cafe Groove Haaz HabItat HAPPILY EVER AFTER Harvard Cafe HelvetIa HIllsIde CIty Club Etiler HIllsIde CIty Club İstinye HOME ROOM THE House Apart THE House Cafe House Hotel Istanbul CullInary INSTITUTE ISTANBUL MODA AKADEMİSİ JUKEBOX JOURNEY KAF:F KAKTÜS Kantin Kiki Kırıntı KItchenette KÖŞE BRASSERIE Kulp La BrIse Lastik Pabuç LaUndromat Lazy BoutIque LE PAIN QUOTIDIEN Leb-i Derya LEBLON LİLİ PUD Lokal Lucca Lush Hotel LUX Mahalle MangerIe MANO BURGER MASA MATCHBOX Mavra MESTA Meyra MEZZALUNA MIDNIGHT EXPRESS MIdpoInt MİNYON MIss PIzza Momo MONO CAFE BRASSERIE MÜGE ERESİN Münferit NAR PERA NON GALERİ OFF PERA OlIvIa Otto Santral Otto Sofyalı Otto Tunel OUTLET Pandora Kitapevi ParIsTexas Patika Kitabevi PI ARTWORKS PIcante PIola PLIEÉ PoInt Hotel Porte QUE TAL Rafineri REASURANS GALERİ ROBINSON CRUSOE ROOK Salomanje SALT BISTRO SİMAY BÜLBÜL Simurg Kitapevi Smyrna Soda Sosa Sugar SPOIL RESTAURANT Susam SushIco SUSHI EXPRESS Şimdi/Now Tabe Kıyamet Tamirane TAPS TGI FrIday’s Touchdown TRIBECA Ugly ULUS29 Urban Ümit Ünal Vogue W HOTEL WhIte MIll WITT SUITES ISTANBUL YILDIRIM ÖZDEMİR Zanzibar Zazie Zencefil On top, ask for us at cool hair salons and innovative art galleries!

XOXO The Mag

Onun yanında her şey tarih öncesi kalacak!

Yeni nesil TV Vestel Terranova, ince ve şık tasarımıyla diğer LED TV’leri geçmişte bırakıyor.

Glass-on tasarımıyla evinize şıklık katarken, Smart TV özellikleriyle size özel eğlenceli bir deneyim yaşatıyor.

Vestel Terranova LED TV ile geleceğe bakın.

www.facebook.com/VestelTerranova