XOXO The Mag/May 2013

032 FASHIONMUSICARTDESIGN

MAYIS 2013 ÜCRETSİZDİR

(140) GARETH PUGH (16) IRVINE WELSH (20) SEZA PAKER & ALİ AKAY (60) THE KNIFE (70) CURTIS KULIG (76) GOING,GOING,GONE! (108) DAYDREAM (176)

cover guest joséphine de la baume photographer grant thomas cover wardrobe chanel

İmtiyaz Sahibi CO Prodüksiyon Yayıncılık adına Cihan Şerbetcioğlu cihan@xoxothemag.net Genel Yayın Yönetmeni Olga Şerbetcioğlu olga@xoxothemag.net Sorumlu Müdür Ruşen İnceoğlu Editörler Aslı Arduman, Serap Gecü, Gazali Görüryılmaz, Ayşecan İpek, Sedef Kırdök, Aslin Kumdagezer İdari İşler Vadi Gengüç Grafik Tasarım Irmak Nur Sunal Fotoğraf Editörleri Sezer Arıcı, Emir Sarısaç Katkıda Bulunanlar Ali Akay, Muhsin Akgün, Elif Akti, Erkan Altunay, Gizem Bingöl, Koray Birand, Deniz Cansever, Sarp Dakni, Emre Doğan, Busen Dostgül, Güneş Engin, Zeynep Erdem, Şenol Erdoğan, Can Erker, Yasmine Esmali, Merve Evirgen, Yağmur Giray, Vehbi Görgülü, Neslihan Işık, Abdullah İnal, Elif Kamışlı, Doç. Dr. Yunus Emre Kocabaşoğlu, Linda Kocabıyık, Ersin Koray, Ayşe Küçükkoca, Seda Niğbolu, Özkan Önal, Refik Özcan, Beren Özel, Ceren Palaz, Tuba Parlak, Jason Rodgers, Murat Süyür, Didem Şenol, Dinçer Şirin, Grant Thomas, Arda Tümer, Ali Tünay, Murat Türkili, Erman Ata Uncu, Emre Ünal, Onur Yazıcı, Samra Zeller Reklam cihan@xoxothemag.net İletişim 123@xoxothemag.net / +90 212 2590669 Yayın Türü Aylık, Yaygın, Süreli.

Baskı ve Renk Ayrımı Mas Matbaacılık San. ve Tic. A.Ş. Hamidiye Mahallesi Soğuksu Caddesi No:3 34408 Kağıthane, İstanbul, Türkiye XOXO The Mag’de yayınlanan yazı ve fotoğraflar kaynak belirtilmeden kullanılamaz.

N U R TA N E S İ S K . N O : 3 4 Y I L D I Z B E Ş İ K TA Ş İ stanbul T : + 9 0 2 1 2 2 5 9 0 6 6 9

CONTENTS

INTERVIEW 20... Irvine Welsh A Filthy Mind röportaj şenol erdoğan

28... Simon Anholt Yumuşak Güç Uzmanı röportaj ali tünay

COVER

34... Patrick Waterhouse

140…Joséphine de la Baume

Farklı Renkler, Farklı Açılar

MUSIC 32... The Child Of Lov İçi Kara, Dışı Ak

ART & DESIGN

röportaj beren özel

70... The Knife 52... Ali Emir Tapan Uzaydaki Kozmik Balina

Maskeler Kalktı yazı seda niğbolu

röportaj serap gecü

40... Ronn Wiegand Tutku Meselesi röportaj doç. dr. yunus emre kocabaşoğlu

46... Yağmur Sencer Serbest Meslek Erbabı röportaj serap gecü

röportaj elif kamışlı

92... All In One

56... Arik Levy

Ye, Gez, Eğlen

Işıkla Yıkanan

röportaj cihan şerbetcioğlu

röportaj elif akti

136... Ryan Cross

60... Seza Paker & Ali Akay

A True Classic's Classic röportaj cihan şerbetcioğlu

Sanatla Müziğin Birleştiği Yerde

76... Curtis Kulig Love Him röportaj aslı arduman

FASHION 16... Gareth Pugh The Dark Side of Fashion

154... Murat Pilevneli İlk Adım röportaj tuba parlak

röportaj aslin kumdagezer

160... Ali Aydın O Mesafeyi Korumak İstiyorum röportaj erman ata uncu

MORE 82... Pazara Gidelim Lokal Malzemenin Kaynağı yazı didem şenol

88... Soledad Miranda İstridye Kızın Hüzünlü Ölümü yazı sarp dakni

108... Going, Going, Gone!

122... TEGV Gönüllülük yazı samra zeller

124... Top Of The Lake Bir Kapsül Jane Campion yazı erman ata uncu

156... Gösterge Yoktur Barthes ve Militarizmin

116... Norma Kamali

Sınır Durumu

Aging Backwards, Thinking Forwards

yazı deniz cansever

röportaj aslin kumdagezer

126... After/Before photographer emre ünal stylist mahizer aytaş

176... Daydream photographer koray birand creative direction murat türkili

illustration curtis kulig for xoxo the mag

Life is Life Canım bu aralar sözcük oyunları yapmak İstİyor. Aslen, anlamları aşıp, görünene kefen gİydİrmek nİyetİndeyİm.

Yazdıklarıma mana yüklenmesİn, cevaplarıma soru üretilmesİn İstİyorum. Bu da yetmezse, dedİklerİmİn altına süpürülmeye çalışılan tozların üzerİne su dökmeyİ planlıyorum. Özetle; oyun oynayarak, söyledİğİm/yazdığım her şeyİ tam anlamıyla kullandığımı sadece ben bİlmeyeyİm, ve aksİnİ belİrtmedİğİm sürece tarİz yaptığım düşünülsün İstİyorum.

Bahardandır.

Canım bu aralar durmadan spor yapmak İstİyor. Bedenİmİ küstürmeden ona yüklenmek nİyetİndeyİm. Gocuklar üzerİme üzerİme gelmesİn, kalın kazaklarI, botlarI, eldİvenlerİ ve hatta soğuğu hatırlatan ne varsa sadece üstümden değİl, aklımdan da çıkarmak İstİyorUM. Ve tabİİ sonrasında tazelenmİş görünümümü üzerİme yapıştırmak İstİyorUM. Özetle; kışı üzerİmden çıkartarak, gİydİğİm/gİydİrdİğİm her şeyİ gerİde bırakmak İstİyorUM. yİne bahardandır.

P.S. I Love Real People OLGA ŞERBETCİOĞLU

M! AŞA Y İR F B İ T R SPO

BİR TİF R SPO

!

AM Ş A Y

M! AŞA Y İR F B İ T R SPO

Nişantaşı İstinye Park Hermes.com

Brand

L'ÉTÉ PAPILLON DE CHANEL

Kelebek Kanatlarından Çalınan Güzellik yazı ayşecan ipek fotoğraflar richard burbridge, chanel sas'ın izniyle

Kaygısız, oyuncu, enerjik ve rengarenk bir yaz. Mavi gökyüzünde uçuşan kelebekler. Mavi, yeşil, sarı ve pembenin insanı hipnotize eden, vibran -yanar döner- tonları. Peter Philips, Chanel için sınırlı sayıda üretilen bu koleksiyonda kelebek kanatlarından çaldığı renk bloklarını göz kapaklarına yerleştiriyor. Koleksiyonun başrolündeki maskara ve farlar, klasik Chanel kadınından beklediğimiz renkler değil. Zaten Philips de bizi oyuna getirerek kafamızdaki o klasik kadını yerle bir ediyor. Kirpiklerini yaz gününün parlaklığına batırmaktan çekinmeyen Chanel kadını, Inimitable Waterproof serisinden mavi yeşil Aqua Blue, sütlü yeşil Lime Light, fosforlu sarı Zest, elektrik mavisi Blue Note ile siyah maskaraya bir süreliğine elveda diyor. Stylo Yeux Waterproof True Blue, yazın mutlak rengi, pırıl pırıl bir turkuaz. Göz çevresini sarmalayan bu renge, yaz makyajı için özel olarak düşünülmüş, pratik ve şık bir ürün eşlik ediyor: Stylo Eyeshadow. İncecik bir kalemin içinden çıkan krem far, dokusu ve kalıcılığı ile büyülüyor. Doğadan esinlenen altı farklı tona sahip: Gece yarısı okyanusu hatırlatan, koyu Black Stream, ışığın kayalardaki yansımasından ilham alan platinum Moon

River, yeşim taşının etkileyici rengini bire bir yansıtan Jade Shore, koral pembe Pink Lagoon, Güney denizlerinin gümüşi mavisini ödünç alan Blue Bay, gün ışığını taklit eden Cool Gold. Gözün çevresini bir maske gibi saran bu canlı renkler, dudaklara başka seçenek tanımıyor. Onlar, olabildiğince doğal, narin ve yumuşak olmak zorunda. Rouge Coco Shine Idylle, genç Coco Chanel'in şerefine, güneşte şeftali rengi parıldıyor. Pygmalion ise yine aynı Mademoiselle Chanel gibi duygularında ve hareketlerinde özgür, sulu bir böğürtlen rengi. Lèvres Scintillantes dudak parlatıcısı, dudakları tek boyutlu görünmekten kurtarıyor, yarattığı yansımalarla dolgun ve çarpıcı bir görünüm yaratıyor. Eden, pembeleşmiş, capcanlı bir dudak rengi. Envolée, mandalinaların tazeliğine bir doz dore ve lame katıyor. Zéphyr ise inci etkisiyle parlayan bir bej. "Her Chanel koleksiyonunun bizlere sunacağı muhteşem bir oje vardır."

Chanel, bu koleksiyonda da sözünü tutuyor ve Le Vernis serisine üç muhteşem yeni renk kazandırıyor. Bel-Argus mavilerde, Azuré ise mavi-yeşilde geziniyor. Egzotik ve yoğun mercan rengi Lilis ise bize kalırsa yazın simgesi haline gelecek.

XOXO The Mag

15

INTERVIEW/Fashion

Gareth Pugh

The Dark Side of Fashion Hayat siyah-beyaz değil önermesiyle koyulmuştuk yola. Grilerin içerisinde orta yolu bulmaya çalışırken keskin kenarlı tasarımlarıyla renksizliğin dünyasına çağırdı bizi Gareth. Teatral bir evrende sayborg bir lüksün ortasında bulduk kendimizi. Zırhlarımızdan arınmıştık ama kabuklarımız soyulmamıştı henüz. Ta ki... röportaj aslin kumdagezer fotoğraf gareth pugh'un izniyle

XOXO The Mag

Fotoğraf Ruth Hogben

Yaratım sürecinin otobiyografik olduğunu okumuştum. Şimdiye kadar hayal gücünün ya da hayatının ne kadarını gördük?

Her şey öncelikle kafamın içerisinde şekilleniyor. O yüzden bu soruna cevap vermek, daha doğrusu kafamın içerisinde neler olduğunu anlatmak benim için çok zor. Ama şu kadarını söyleyebilirim ki, her defile çıplak yürümek gibi.

Tüm dünyaya adını duyurmadan önce epey çaba sarf ettin.

Moda dünyasında ciddiye alınmanın ve hayatta kalmanın sırrı ne? İlk adım, gerektiğinde hayır diyebilmenin önemini kavramak.

Sonrasında sıkı çalışmak, kendinden şüphe edebilmek ve tabii ki şanslı olmak geliyor.

Son zamanlarda şovlarında daha giyilebilir kıyafetlerle karşılaşıyoruz. Bunu tasarım sürecinin olgunlaşmasına mı yoksa ticari kaygılara mı bağlamalıyız?

Bunun gerçekten doğal bir sürecin sonucu olduğuna inanıyorum.

Belli bir noktada durup gerçekten ne yapıyorum diye bakman lazım.

Açık olmam gerekirse işin başında uzun vadeli planlarım yoktu, fakat zaman geçtikçe yaptığım şeye devam edebilmem ve yarattığım markanın uzun soluklu olabilmesi için defilelerde sunduğum gösterinin ardında ticari bir kuruluşa sahip olmamın ne kadar önemli olduğunu anladım. Yaptığım şey ya bir heves, boş bir proje olarak kalacaktı ya da oyunda uzun zaman kalmak için gerekeni yapacaktım.

İzleyicide de aynı etkiyi yaratıyorsun. Onları konfor alanlarından çıkmaya zorluyorsun. Peki senin konfor alanından çıktığımızda ne görüyoruz?

Fobim mi? Derin sular... Bir psikolog değilim gerçi, o yüzden gerisini sen çözersin.

V&A ve The Metropolitan Museum of Art’ta sergilere katılan bir tasarımcı olarak moda ve sanat arasındaki ilişkiyi nasıl açıklıyorsun? Bazen bu iki kelimenin yan yana olması bile insanları rahatsız edebiliyor.

Ben bu iki dünya arasında çok yoğun bir bağ olduğunu düşünüyorum.

Neticede modada olduğu gibi sanatın içerisinde de ticaret var. Çok subjektif olmasına rağmen kötü sanat ve kötü moda tasarımı, iyi sanat ve iyi moda tasarımı kavramları her iki branş için de geçerli. Bununla birlikte, kıyafetler kadar fikir ve simge üzerinde de düşünüyor olmama rağmen kendimi bir sanatçı olarak addetmem.

Demokratik lüks kavramı hakkında ne düşünüyorsun?

Demokratiklik kendini lükse öylece teslim etmeyecektir. Bu iki kelime yan yana geldiğinde birbirlerine uymuyorlar bile.

Peki lüks markaların ‘high-street’ mağazalarla yaptığı iş birliklerini nasıl değerlendiriyorsun? Az önce söylediğini dikkate alarak böyle bir iş birliğine girmeyeceğin çıkarımını mı yapmalıyız? Şimdilik, temposunu kendim belirlediğim şekilde yol almaktan memnunum diyelim. Bununla birlikte asla, asla demem. Ben bu iş birliklerinin daha çok markanın mitolojisine dahil olmak isteyen ve bu düsturla satın alan insanlarla alakalı olduğu kanısındayım.

Ve aslında bu durumun da kendi içerisinde bir değeri olduğunu düşünüyorum.

Peki ya modanın teknolojiyle olan bağı hakkında ne düşünüyorsun? Neticesinde sen de moda dünyasının inovatif tasarımcılarındansın.

Az önce bahsettiğim yoğun paralellik bu iki kavram için de geçerli.

Teknoloji dünyası durmaksızın ilerleme, değişim ve inovasyon peşinde. Moda dünyası için farklı bir şey söyleyebilir misiniz? İkisinde de aynı itici güç mevcut.

Fazlaca gösterişli giyinmenin aslında saklanma ihtiyacından 17

Fotoğraflar Ruth Hogben

doğduğu kanısına katılır mısın?

Bunun kesinlikle bazı durumlar için geçerli olduğunu düşünüyorum.

Bu dediğinle aslında bam telime bastın, çünkü kıyafetin zırh gibi düşünülmesi fikrini seviyorum.

Moda eleştirmenleri hakkında ne düşünüyorsun?

Aralarında derinden saygı duyduklarım var, fakat birçoğu da zerre kadar umurumda değil. İsimler üzerinden devam edeceğim. Rick Owens senin için ne ifade ediyor?

Rick ve eşi Michéle Lamy benim için çok özel ve önemli isimler. Çok uzun yıllar endüstri içinde bana tabiri caizse göz kulak oldular.

Ah, arada sorayım bir keresinde moda filmleri için “Yaptığım işi kontrol etmemi sağlıyor” demiştin. Sence bu dal film endüstrisinin bir alt branşı mı yoksa moda fotoğrafçılığının bir alternatifi mi?

Sanırım ikisi de değil. Yeni bir tür ve değişik bir dil bence söz konusu olan.

Online yayınlanan defileleri de göz önünde bulundurarak, sence moda filmleri defilelerin yerini alabilir mi?

Yaratıcının, işini nasıl daha geniş bir izleyici kitlesine sunacağını düşünmesi, bunu dikkate alarak hareket etmesi bence çok önemli.

Yine de moda filmleri ve şovlar için bir genelleme yapıp birinin diğerinin yerini alabileceği kanısına katılmıyorum. Bu durum için söyleyebileceğim tek şey, sanırım, yaratıcı endüstriler söz konusu olduğunda evrimin en önemli konulardan bir tanesi olduğu... Özellikle de moda endüstrisi gibi ağırlıklı olarak değişim üzerine kurulu olanlar söz konusu olduğunda kaçınılmaz bir durum. Bazı durumlarda akıntıya karşı yüzmenin gerekli olduğunu düşünüyorum.

Bireysel olarak senin dijital dünya ile aran nasıl? Twitter ve Instagram’da seni aradığımda hesaplarının çok da aktif olmadığını gördüm.

Evet, dijital dünya muhteşem, birçok şey için kaynak oluşturuyor fakat işin içine kişisel olarak girildiğinde enginliği beni endişelendiriyor. Bireysel varlığının, özünün tükenmesi tehlikesiyle karşı karşıya kalıyorsun. Sanırım bu sebeplerden dolayı daha çok gerçek dünya üzerine konsantre olmaya çalışıyorum. Dolayısıyla da Facebook, Twitter, Tumblr ya da Instagram’da aktif değilim. En azından şimdilik.

Peki Nicola Formichetti...

Nicola’ya gerçekten çok şey borçluyum. En başından beri beni zorlayan itici güç görevi gören isimlerden biri. Yaptıklarından dolayı ona her zaman minnettar olacağım.

Ne zaman “İşte başardım” dedin?

Hiç dedim mi bilmiyorum aslında, ya da hiç demek ister miyim emin değilim. Benim için her şey, o mükemmel anı, mükemmel resmi yakalamak için verilen daimi bir mücadeleden ibaret. Ve dürüst olmam gerekirse o mükemmelliğin de biraz erişilmez olması gerektiğine inanıyorum. Ama günün sonunda baktığınızda hiçbir şey mükemmel değildir. Ve eğer olur da bir gün başardığımı düşünürsem, o zaman neden devam etmek isteyeyim? Bu durum bir tek benim için geçerli değil, hepimizi ileriye iten güdü bu. Çok partiler misin? Çok çalış, delice eğlen.

Son olarak, iş birliklerinden hoşlandığını düşünüyorum. Şimdiye kadar Absolut, M.A.C. ve Melissa ile ortaklıklar yürüttün. Ajandanda yeni iş birlikleri var mı?

Kendi koleksiyonumu tasarlamak dışında yaptığım projeler, her zaman eğlenebileceğim, yapmaktan zevk alacağım şeyler olmalı. Ve evet, üzerinde çalıştığımız birkaç enteresan proje var. Ama tabii ki şimdilik bu konu hakkında detay vermem mümkün değil.

XOXO The Mag

Photographer: Thierry Mugler

THE TH T HE NE N NEW EW INTENSE FRAGRANCE

Discover more at mugler.com

INTERVIEW/LITERATURE

Irvine Welsh

A Filthy Mind

Irvine Welsh isminin yalnızca edebiyatla sınırlı kalmadığını Trainspotting’in 1996 tarihli film uyarlamasından beridir biliyoruz. Welsh’in o gün bugündür sinema ile ilişkisi devam ediyor; çok yakında ise bir diğer kitabı Filth’in sinema uyarlamasıyla yeniden gündeme gelecek. Biz de bunun üzerine, Welsh’i Chicago’daki evinde yakaladık ve ondan bazı konularda merakımızı gidermesini istedik. röportaj şenol erdoğan fotoğraf rankin

XOXO The Mag

Fotoğraflar FameFlynet Pictures, 2012

Peki, endüstrinin içinde olduğunuza göre, favori yönetmenlerinizi sorabilir miyiz?

Gerçekten çok yetenekli yönetmenlerle çalışma fırsatına sahip olduğum için oldukça şanslı sayılırım. Danny Boyle ve Jon Baird, eksiksiz ve güçlü vizyonlarından dolayı, benim için diğerlerinden bir adım önde.

Sizi takip etmekte zorlanıyoruz; sürekli olarak yer değiştiriyorsunuz. Şu anda neredesiniz?

Chicago’dayım. Eskiden oradan oraya taşınmanın ‘cool’ bir şey olduğunu düşünürdüm. Şimdiyse insanın üzerinde fazlasıyla stres yarattığı kanısındayım; böyle hissetmek belki de yaşla gelen bir şey. Artık yerleşik düzene geçmem gerektiğini hissediyorum. Şu anda tekrar yer değiştirmem için ancak çok sarsıcı bir şey olması gerekiyor, ve tabii ki hayatta böyle şeyler ister istemez olabiliyor.

İnanılmaz oyuncu kadrosunu da düşünecek olursak, sizce Filth’in sinema uyarlaması Trainspotting’inki kadar başarılı olacak mı?

Evet, başarılı olacağına inanıyorum. Hele de filmin yönetmeninin Jon Baird olduğunu hesaba katarsak; ki dedim ya, bence son zamanların en iyi yönetmenlerinden. Onu henüz tanımıyor olabilirsiniz; ama emin olun ki çok yakında tanıyacaksınız.

Hala günlük tutmaya ve günlüklerinizi metinlerinizde kullanmaya devam ediyor musunuz? Günlüğün ayrı bir tür olarak kurgulanıp yayımlanması konusunda ne düşünüyorsunuz?

Hayır, artık günlük tutmuyorum. Şu aralar daha çok belli projeler üzerine çalışıyorum. Bunun dışında, fikir ve düşüncelerimi karaladığım defterlerim var halen. Diğer soruya gelecek olursak; bana sorarsanız her şey kurgulanabilir. Form her zaman için içerikten daha az önem taşır.

Biraz da TV projeniz Knuckle’dan bahsedebilir misiniz? Ne zaman izleme şansını bulacağız?

Maalesef bahsedemem. Knuckle, dahil olduğum üç TV projesinden biri ve uğursuzluk getirmemek için bu projeler üzerine konuşmak istemiyorum.

Eski alışkanlıklardan konu açılmışken, halen boks yapıyor musunuz?

Hala antrenman yapıyorum ve kum torbası çalışıyorum ama dövüşmüyorum. Yumruklarımın hızı ve reflekslerim yaşla birlikte azaldı.

Trainspotting’in devam filminin 2016’da çıkacağını duyduk.

Bu tarih aynı zamanda Trainspotting’in 20. yıl dönümüne de denk geliyor. Öte yandan, iki filmin arasındaki zaman aralığını düşündüğümüzde, Porno’nun bire bir uyarlaması olmayacağı kanısına varıyoruz. Bu çerçeveden baktığımızda, siz bu filmin yapımında nasıl bir rol oynuyorsunuz?

Danny’nin böyle bir şeye kalkışması çok hoşuma gitmiş olsa da, esasında bu tartışmaya dahil edilmesi gereken çok fazla insan var.

Filmin içeriği konusunda benim de henüz bir bilgim yok. Dediğiniz gibi, tam olarak Porno’nun uyarlaması olmayacak. Bunun yanı sıra, ev yapımı porno film kavramı 10 sene öncesinde olduğu kadar yeni bir şey değil. Dolayısıyla, filme yeni unsurlar katma durumu söz konusu. John Hodge’un yazdığı gayet iyi bir taslak var ve buna göre

Gelelim film projelerinize... Film şirketleriyle ortaklıklarınız oluyor, bunun yanı sıra bir de kendi film şirketiniz var. Biraz film yapımcılığına olan ilginizden bahsedebilir misiniz? Bunu bir şekilde edebiyatla ilişkilendirmek mümkün olabilir mi?

Ben hikayelerle ilgileniyorum ve metinlerden referans aldığım gibi imajlardan da referans alıyorum. Benim için bir film, bir kitap, TV veya bir tiyatro oyunu için yazıyor olmak arasında çok da bir fark yok. Tabii ki her birinin belli kuralları var, ancak esas olan, hikayenin kalitesi.

21

ana karakter, Sick Boy yerine Renton. Ancak, üzerinde biraz daha çalışılması gerekiyor. Benim projedeki rolüme gelecek olursak; kim bilir?

okuyorum. Günümüzde bir yerlere seyahat edip, yeni bir şeyler keşfetme imkanımızın olmaması üzücü. Onun dışında eskiden beri her türlü kitabı okuyorum.

Genel kanıya göre -en azından Türkiye’de öyle- yazarlar ve romanları, film uyarlamaları sayesinde meşhur oluyor.

Buna örnek olarak da Chuck Palahniuk’u gösterebiliriz.

Bu durumda siz de filmlerin edebiyat eserlerinin önüne geçtiğine inanıyor musunuz?

Bana kalırsa edebiyatta başarıya giden iki yol var: Birincisi, önemli bir ödül kazanmak, ikincisi de, başarılı bir film uyarlaması. Ödül ile başarı kazanma yolu bence artık geçerliliğini yitirdi. Filmler ise kitapların önüne geçti, ve hatta kaliteli TV yayınları da filmlerin önüne geçti.

Biraz kitaplarınızda işlediğiniz konulardan bahsetmenizi isteyeceğim. Bunlardan birisi futbol; günümüz futboluyla ilgili ne düşüyorsunuz?

Futbol denince ilk aklıma gelen Alman futbolu. Bence artık İngiliz futbolundan eser kalmadı; mega zengin kulüp sahipleri için fantezi futbolu olmaktan ibaret yalnızca.

Peki, Walter Salles’in yönettiği, On the Road’un sinema uyarlaması hakkında ne düşünüyorsunuz?

Hikayenin büyük bir kısmı ana karakterin kafasında olduğu için filme uyarlanması oldukça zor bir kitap. Dolayısıyla sinematik olarak, hikayenin izleyebileceği tek yol, sonrasında kişisel hırslara dönüşecek olan grup psikolojisi. Bunun dışında, filmin sonunda Sal ve Dean arasında geçen sahneyi sevdiğimi söyleyebilirim.

Kerouac’tan konu açılmışken, Beat edebiyat akımının üzerinizde etkileri oldu mu?

Evet, ‘Beate dair her şeyi okudum.

Burroughs’un Junky’si hakkındaki görüşlerinizi de almak isterim. Çok sevdiğim bir kitap. Cronenberg’ün filmi esasında Junky ve Naked Lunch kitaplarının karışımıydı.

Peki şu aralar neler okuyorsunuz?

Victoria döneminde yapılmış keşif gezileri hakkındaki kitapları

Peki ya Tanrı?

Tanrı hakkında hiçbir görüşüm yok -başkalarının da görüş beyan etmemesini dilemekten başka... ABD’de de nereye giderseniz gidin, karşınıza mutlaka Tanrı hakkında bir şeyler zırvalayan tuhaf bir tip çıkacaktır. Tanrı’yı rahat bırakın, kuşbeyinliler.

Bunların yanı sıra, çocukluğunuzdan beri müzikle iç içe olduğunuzu biliyoruz. Bugünlerde neler dinlediğinizi öğrenebilir miyiz?

David Bowie’nin son albümü The Next Day; bu albüme kafayı takmış vaziyetteyim.

Röportajlarınızdan birinde ölümün 28 yaşından sonra başladığını söylemiştiniz. Sık sık ölümü düşünüyor musunuz?

Hiç düşünmüyorum; ta ki röportaj verene kadar. Gazeteciler ölüm konusuna epey takık.

Son olarak klasik soruyu sormak istiyorum; şu anda ne üzerinde çalışıyorsunuz?

Yazmakta olduğum romanı bitirmek üzereyim. Kitaplarımın çoğu gibi Doğu İskoçya’da geçiyor. İnsanlar bu kitabı yazarken orada olmam gerektiği kanısındalar, oysa ki bazen bir yerden uzaktayken orayı çok daha net görüyorsunuz.

XOXO The Mag

RACE THE STREETS

YEARS OF CLASSIC LEATHER

©2013 Reebok International. All Rights Reserved. Reebok is a registered trademark of Reebok.

CLASSIC LEATHER. RUNNING THE STREETS SINCE ‘83

“Hayatta

saçtan daha önemli şeyler de var. Ama saç,

başlamak için

”

iyi bir nokta.

Aussie Felsefesi

Watsons ve Gratis magazalarında! facebook.com/AussieTurkiye

İşte

Aussie’ye (güneşte kavrulan, çook çok

uzaklardaki yabancı bir ülkenin, yani Avustralya’nın kısaltması) göre

hayatın anlamı:

Saçların için endişelenmeyi bırak,

hayatı yaşamaya bak.

Yeni Aussie’nin 3 Dakikada Mucize Yapılandırması’yla tanış.

Aussie, Avustralya’ya özgü nane

balzamı özüyle ve derinlemesine saç

bakımıyla sana kısaca “Rahatla” diyor.

“Sen hayatın keyfini çıkarmaya bak, saçına bakmayı da bana bırak.”

O yüzden gel sen de Aussie’yi

dene.

(Ama gerçekten seninle konuştuğunu falan duyarsan

yardım çağır.)

“Hayatta saçtan daha önemli şeyler de var. Ama saç, başlamak için iyi bir nokta.”

facebook.com/AussieTurkiye

INTERVIEW/people

Sımon Anholt

Yumuşak Güç Uzmanı Simon Anholt ülkelerin imajı ve kimlikleri üzerine yaptığı araştırmalarla konusunda lider uzmanlardan biri olarak gösteriliyor. Dünyayı ‘nation brand’ kavramıyla tanıştırmış olmasının yanı sıra, bu konuda yapılan en büyük anket olan Anholt-GfK Roper Nation Brands Index’in de isim ve fikir babası.

Elliden fazla hükümete ve resmi kuruluşa danışmanlık hizmeti veren Simon Anholt’a kısaca, “Siz n’apıyorsunuz?” diye sorduk. Ve -bir kez dahadiplomaside İngilizlerin neden hala bu kadar ciddiye alındığını da anlamış olduk. röportaj ali tünay fotoğraf chris gloag

XOXO The Mag

sözcüğü kullanmayı çelişkili buluyorum. Yumuşak güçten bahsederken de aslında gücün tam tersini dile getirmek istiyorum. Ben insanlara istediğinizi yaptırmak veya onları kandırmak için güç kullanmaktan bahsetmiyorum. Bu nedenle Joseph Nye’ın “yumuşak güç” tanımını çelişkili buluyorum. Onun tezi ABD’nin, farklı hedeflere, “sert güç” içinde sayılan silahları değil de yumuşak güç olarak kabul edilen kültür ve benzeri silahları kullanarak nasıl ulaştığı üzerine. Ama dil aynı. Hegemonya kurma üzerine bir dil. Ben kesinlikle böyle görmüyorum. ABD bu hareketleri yapabilir ve yaptıkları yanına kar kalabilir, ki hiç kuşkusuz kalıyor. Ancak dünya üzerinde ülkelerin çoğunluğu bu taktiği uygulayamaz.

Dolayısıyla ülkeler karşılıklı çıkarları gözeterek hareket etmek zorunda.

‘Nation brand’ nedir, ve neden ‘nation-branding’ diye bir şey yok diyorsunuz? Aradaki fark nedir?

Bu konu üzerine yazmaya başladığım yıllarda -sanırım 1998 yılıydı- 20. yüzyılın marka ulusları üzerine bir makale yazdım ve ilk kez bu makalede ‘nation brand’ ifadesini kullandım.

Küreselleşen dünyada, bir ülkenin imajının ve itibarının, o ülkenin refahına giden anahtar olduğundan bahsediyordum.

‘Nation-branding’ ifadesinden de özellikle kaçındım, çünkü “eğer bir ülkenin imajını beğenmiyorsanız, bunu reklam ve halkla ilişkiler yoluyla değiştirebilirsiniz” düşüncesine hiçbir zaman inanmadım. Ülkeler söyledikleriyle değil, yaptıklarıyla ve sahip oldukları güçle, dünya üzerindeki etkileri ve insanlığa katkılarıyla yargılanır. Bu nedenle ‘nation-branding’ yoktur diyorum. Olsa da propaganda ve boşuna para harcamaktan öteye gitmez.

Şöyle bir söyleminiz var; “Ulusal imaj kültürün bir üretimidir.” Bu durumda kültür politikalarının ulusal imaj açısından diğer politikalardan daha değerli olduğunu söyleyebilir miyiz?

Aslında tam olarak değil. Tabii ki kültürü çok önemsiyorum.

Diğer ülkelerdeki insanlarla bağlantı kurmanın iyi bir yolu olduğunu düşünüyorum. Ama tek başına yeterli olduğunu düşünmüyorum. Örneğin, Rusya kültür politikalarına ciddi para harcıyor. Rus kültürünün bilinmesi konusunda ciddi işler yapıyorlar, ancak bu, Rusya’nın imajı üzerinde çok büyük bir etki yapmıyor. Yaptığımız araştırmalar gösteriyor ki Rusya hala insanların sevdiği ve güvendiği bir ülke konumunda değil. Çin, Mısır, Yunanistan, bunlar da kültürel miraslarıyla ciddi bağ kurulan ülkeler. Hepsi kültürlerinin tanınması için çaba harcıyor, ancak bu durum onları daha popüler, gıpta ile bakılan ülkeler arasına sokmuyor. Diyebiliriz ki kültür, imajın önemli bir parçası ama tek başına yeterli değil. Kültür diğer alanlarla iş birliği içinde olunca işler yürüyor. Ülkenin iş çevreleri, dış politikası, eğitim politikası ve kültür politikaları bir hedef için hareket etmeli.

Bu minvalde, “Anholt-GfK Roper Nation Brands Index” anketiyle tam olarak neyi ölçüyorsunuz?

Bu anketle, temelde, dünya üzerindeki ülkelerin imajını ölçüyoruz. Malum, ülkelerin içinde bulundukları gerçek durumlarla ilgili pek çok anket var -insan hakları sicilleri gibi.

Ama sıradan bir insanın ülkeler hakkındaki düşüncelerini ölçen bir anket yok. Nation Brands Index’in amacı da bu.

Sıradan insanlar farklı ülkeler hakkında ne düşünüyorlar, nasıl bir izlenimleri var ve ne hissediyorlar? Aslına bakarsanız bu anlamda büyük bir boşluğu dolduruyoruz diyebiliriz.

Tekrar ‘nation brand’ kavramına geri dönersek, sizin sürekli dile getirdiğiniz fikir şu: “Bir ülkeyi dünyadaki diğer ülkelerin ilgisini çekebilecek noktaya getirmelisiniz.” Bu konuyu biraz açabilir misiniz? Şu bir gerçek, ülkeler herkesin ilgisini, dikkatini çekemez.

Bütüne baktığımızda, insanlar öncelikle yaşadıkları ülkeyle ve sonra da komşularıyla ilgilenirler. Bu noktada doğru soruları sormak gerekiyor. Bilgi çağında yaşıyoruz ve esas sorun ülkelerin kendini anlatması değil. Sorun şu, insanlar bu bilgilere ulaşmak istiyorlar mı? Sadece ABD, Almanya, Çin gibi ülkeler dünyada herkesin ilgisini çekiyor. Bu durumda zor olan şey, insanlara sizin hakkınızda düşünmek için bir neden vermek oluyor. Türkiye’den ilerleyecek olursak, kuşkusuz, Türkiye ciddi bir bölgesel güç. Bulunduğu coğrafyada önemli bir rolü var. Dolayısıyla, Avrupa ve Ortadoğu’da son derece üzerinde düşünülen bir ülke, ama bunun biraz dışına çıktığınız zaman işler değişiyor. Amerika kıtasında, Asya’nın doğusunda, Afrika’nın büyük bir kısmında yaşayan insanların Türkiye hakkında hiçbir bilgileri yok. Bir şey bilmeleri için neden de yok. Onları ilgilendirmiyor. İşte bu, her ülkenin problemi.

Bana yirmi beş saniye verseniz, 21.yüzyılla ilgili yirmi beş farklı küresel sorun sayabilirim. Küresel ısınma, nükleer silahlanma bunlara örnek olabilir. İskandinavya’da Norveç gibi ufacık bir ülke, Oslo Barış Süreci gibi süreçlere destek verdiği için bugün Güney Amerika’da bile bilinir durumda. İşte Türkiye ve benzeri ülkelerin de yapması gereken bu. Küresel sorunlara eğilerek, çözümün bir parçası olmak.

Çokça dile getirdiğiniz gibi, bir ülkenin imajını değiştirmesi zaman alıyor.

Evet, çok yavaş ilerleyen bir süreç. Şunu anlamamız lazım, ulusal imajınızı bir anda değiştiremezsiniz. Gazetelerde iyi haberler çıktı diye imajınız değişmez. İnsanlar fikirlerini haftadan haftaya veya aydan aya değiştirmezler, çünkü değiştirdikleri zaman hayat çok karmaşık hale gelir. Bizler sürekli etrafımızdaki ülkelerle ilgili fikirlerimizi değiştirsek gerçekten bunun dışında başka hiçbir işe zaman ayıramayız.

Bu nedenle yabancı ülkelere karşı sabit fikirlerimiz var. Ülkeler politikalarını değiştirse bile biz hemen fikrimizi değiştirmiyoruz. Ülkelerin profilinin değişmesi farklı jenerasyonları içine alan bir süreç. Benim işimin zorluğu burada. Demokratik ülkelerde politikacılar, hükümetler hemen kendilerine yarayacak sonuçlar almak istiyorlar. Uzun vadeli düşünmüyorlar. Bu nedenle benim, iş dünyası, sanat dünyası gibi, ülkelerin geleceği konusunda uzun vadeli çıkarları olan aktörlerle iş birliği içinde olmam önemli. Çok kısa sürede imajlarını değiştiren ülkelere baktığımız zaman ise simgeleşmiş insanlar görüyorsunuz. Güney Afrika’da Mandela, Brezilya’da Lula, hatta İngiltere’de Margaret Thatcher gibi.

Yazdıklarınızı okuduktan ve konuşmalarınızı dinledikten sonra özellikle bugün uluslararası ilişkilerde ve resmi diplomatik dilde çok söz edilen “yumuşak güç” kavramını daha farklı kullandığınızı algıladım.

Bu kavramın kurucusu Joseph Nye’a kıyasla, daha hümanist bir yaklaşımınız var. “Yumuşak güç” denince ne anlıyorsunuz?

Bence en önemli fark, Joseph Nye bir Amerikalı, bense bir Avrupalıyım. Haliyle, Amerikalı bakış açısı daha ticari oluyor, “güç” sözcüğünü kullanması da bundan. Ama ben bu

Dikkatimizi tekrar Türkiye’ye çevirirsek, siz Türkiye’nin Batı ile Doğu ve dinler arası köprü olma rolünü ciddiye alması gerektiğini söylüyorsunuz.

Ben görüşünüzü biraz oryantalist buluyorum. Bu arada şunu da söylemek lazım, oryantalist olsa bile işe yarayabilir. Bir diğer konu ise Türkiye’de karar verme noktasında olanların -politikacıların- artık bu 29

söylemden biraz sıkıldıklarını gözlemliyorum. Siz ne dersiniz, bu görüşünüz hala geçerli mi?

Bilirsiniz, maalesef bu tartışmalar mutlaka bir şekilde siyasi oluyor. Bu noktada sağduyu ile düşünmek lazım.

Türkiye büyümek istiyor. Ekonomik olarak büyümek istiyor.

Daha fazla güç ve etki alanı istiyor. Bunu iyi bir imajınız yoksa yapamazsınız. İnsanların sizi sevmesi, takdir etmesi, güvenmesi ve size gıpta etmesi gerekiyor. Bu hedefe ancak uluslararası, sorumluluk sahibi bir aktör olarak ulaşabilirsiniz.

Dünyanın dört bir tarafındaki insanların gece yatmadan önce şu düşünceyi kafalarından geçirmeleri gerekir; “Tanrım iyi ki Türkiye var!”. Türkiye’nin bu noktaya nasıl gelmek istediği tamamen kendisinin bileceği bir konu. Bu, Avrupa ve Asya arasında köprü olmak olabilir, ki ben Türkiye’nin bundan kaçamayacağını düşünüyorum; ya da başka bir rol de olabilir. Basitçe demek istediğim şu, Türkiye başarılı olmak istiyorsa beğenilmek, takdir edilmek zorunda. Bunu elde etmek için de bir şeyler yapmalı. İnsanlık için bir şeyler yapmalı. Bu gezegen için bir şeyler yapmalı. Bunun ne olacağı ilgi çekici bir seçim olacaktır. Bu seçimi ben Türkiye için yapamam. Türkiye’nin köprü olması fikrine gelince, bu fikrin gelenekselleşmiş olması, kötü bir fikir olduğu anlamına gelmez. Ülkeler çoğunlukla müthiş fikirler bulmak istiyorlar, ama aslında mükemmel bir fikir arayışı içinde olmamalıyız.

Bu durum eğer bir cep telefonu satıyorsanız işinize yarayabilir ama ülkelere böyle yaklaşamazsınız. Her ülke, stratejisini vatandaşlarının rahat edeceği şekilde oluşturmalı. Stratejiniz kültürel, entelektüel ve ekonomik koşullarla uyumlu olmalı.

Coğrafya ve sahip olduğunuz tarih de uygulanan stratejiyi desteklemeli. Bu nedenle “köprü” fikrinin Türkiye için kaçınılmaz olduğunu düşünüyorum. Türkiye bunun için yaratılmış gibi.

Güncel bir soru sormak istiyorum. Geçen ay içerisinde İstanbul Borsası’nın adı ve logosu değiştirildi. Logonun içine -değişiklik olsun diye- bir lale yerleştirdik. Sizce bu tarz hareketler işe yarıyor mu?

Hayır. Bence bunlar çocuk oyunu. Bu tarz hareketlerin hiçbir sonucu yok. İstanbul gibi bir şehirdesin. Sokağa çık ve dışarıdaki logoları say. Binlerce ve hiçbiri fark yaratmıyor. İyi bir logo için milyonlarca dolar harcayabilirsiniz ve büyük bir şirketseniz bu logo çok önemlidir, ama uluslar için bu tür logoların hiçbir önemi yoktur. Üzerinde çok durduğunuz başka bir konu ise ülkelerin gerçekleştirmesi gereken sembolik eylemler. Sembolik

eylem derken neyi kastediyorsunuz?

Bu teknik bir konu. Eğer reklam, halkla ilişkiler, pazarlama işe yaramıyorsa, mesajınızı nasıl iletirsiniz? Benim cevabım şu: Ülke olarak davranışlarınızla. Bazı hareketler (politikalar, projeler) dikkati hemen çeker ve sizin yaptıklarınızı en iyi şekilde karşı tarafa geçirir. Örneğin Katalonya’nın boğa güreşini yasaklaması sembolik bir karardır. Herkes bilir ki boğa güreşi İspanya’ya ait bir şeydir. Katalonya bunu yasaklayarak “Katalonya İspanya değildir” mesajı veriyor.

Tabii bu arada şunu da söylemek gerekir; tek bir sembolik eylem işe yaramaz, aksine hemen unutulur.

Türkiye ile ilgili son sorum. Bu yıl Türkiye’nin tanıtımı için 50 milyon dolar harcanması planlanıyor ve bunun yaklaşık yüzde 10’u Londra’da kullanılacak.

Bu harcamaların bir getirisi var mı? Sıradan bir Londralının hayatında fark yaratır mı?

Eğer turizme yönelikse kesinlikle fark yaratır. Turizm, bir ülkenin imajından çok daha basit bir kavram. İkisi farklı şeyler. Turizm basit bir ihracat alanı. Otel, sahil satıyorsunuz.

Böyle bir durumda, reklam, pazarlama, halkla ilişkiler hatta logo ve sloganlar işe yaracaktır. Bunların üzerine para harcarsanız daha çok turist gelecektir. Turizm, Türk ekonomisi için çok önemli, dolayısıyla turizm sektörünü tanıtmaya yönelik para harcamak çok doğru bir strateji. Ancak bu reklamlar ülkenin imajını değiştirmez. Belki zamanla turizmde başarı elde edilip, gelen turist sayısında artış olursa, ülke imajına katkısı olabilir ancak bu çok uzun vadede olacak ve çok ikincil bir etki.

Bugün benimle paylaştığınız fikirler sizce kişisel seviyede uygulanabilir mi? Yoksa söyledikleriniz sadece hükümetler seviyesinde uygulanacak fikirler midir?

Prensiplerin büyük bir kısmı farklı seviyelerde uygulanmaya uygun diye düşünüyorum. Birçok insan söylediklerimin şirketlere de uygulanabileceğini söylüyor. Örneğin Finlandiya Hükümeti için çalışırken, dönemin Nokia CEO’su, söylediklerimin Nokia’nın yaptıklarıyla örtüştüğünü söylemişti. Tabii o zamanlar Nokia da zirvedeydi... Bütün bunlar kişisel seviyede de düşünülebilir. Sonuç olarak ulusal imaj kişilerin hayatını da etkiliyor. Örneğin, sizinle bütün niteliklerimiz aynı olsa ve ABD’de bir akademik pozisyona başvursak, muhtemelen ben işe alınırım çünkü Britanya’nın imajı çok iyi. Neden olduğunu anlamıyorum ama öyle.

Türkiye için de hala Geceyarısı Ekspresi filmini düşünüyor olacaklardır. Irkçı bir yaklaşım ama durum maalesef bu.

XOXO The Mag

EFES PİLSEN

Biranız daha soğuk olacak ve daha uzun süre soğuk kalacak.

Daha soğuk Efes Pilsen, Şok Soğuk buzdolabı olan marketlerde ve Şok Soğuk fıçı kulesi olan her yerde. Ayrıca renk değiştiren etiket sayesinde, buzdolabınızda da yeterli soğukluğa ulaşıp ulaşmadığını görebilirsiniz.

Biranızı buzdolabına atın. “Şok Soğuk” yazısı koyu maviye döndüğünde içebilirsiniz.

Efes Pilsen “Şok Soğuk” filmimiz için:

Uzun süre derin dondurucuda bekletilmemelidir.

efespilsen.com.tr /// facebook.com/efespilsen /// twitter.com/efespilsen

BİLDİĞİNİZ EFES PİLSEN BİLMEDİĞİNİZ SOĞUKLUKTA

INTERVIEW/MUSIC

THE CHILD OF LOV İçİ Kara, Dışı Ak

Geçen seneden bu yana merakla takip ettiğimiz ve gizem perdesinin kalkmasını beklediğimiz The Child of Lov ile nihayet görüştük. Tamamen kaldıramadıysak da, perdenin arasından içeri baktık ve gördüklerimiz bizi heyecanlandırmaya yetti. yazı beren özel fotoğraf valentina voss

XOXO The Mag

süreç olsa gerek.

Şarkılarının piyasaya çıktığı günden bu yana, kimliğini son derece özenli ve tahminimiz o ki, bilinçli olarak gizli tuttun.

Takipçilerinden olan bizlerin yorumu; öncelikle müziğini ön planda tutup, somut bir tipleme ile bağdaştırmadan müziğinin dinleyicileri fethetmesini amaçladın. Peki, bu yorumumuz ne kadar gerçekçi? Ve gerçekçi ya da gerçeğe yakın ise, yapmak istediğini başardığını düşünüyor musun?

Yorumunuz yüzde yüz doğru! İlk birkaç şarkıyı piyasaya sürerken, sadece müziğin olmasını ve dinleyiciler için bir anlam ifade etmesini istedim. Günümüzde birçok şey imaja özgüleniyor.

Tabii, imaj son derece ‘cool’ olabilir ama bana göre, imaj müziği güçlendirmek/geniş kitlelere yaymak için kullanılmalı. İmajını güçlendirmek için müzik kullanılmamalı. Bana gelince, olayların doğal gelişimi için bir alan yaratmak istedim ve bu gelişimden de son derece memnunum.

Videolarında Focus Creeps ve JT Moneymaker ile birlikte çalışma fırsatı yakaladın. Yapım süreci, iş birliği içinde mi gerçekleşti? Ve bu çalışmalar sonucu ortaya çıkan eserler şarkılarını ne ölçüde yansıtıyor?

Videoların hepsi beni çok mutlu etti. Her bir videoya ilişkin fikir benden çıktı, diğer bir deyişle öngörülerim videoları oluşturdu.

Bu nedenle, videoların yapım sürecinde kontrolün bende olmasını istedim. Çekim sırasında bizzat bulunamadım, ama edit/kurgu sürecinde kontrolü elime aldım. Ve ortaya çıkan videolar da benim öngörümün bire bir kopyası oldu. Tabii, süreç tamamen benim kontrolümde gelişmedi; çok yetenekli sanatçılarla birlikte çalıştım, o yüzden bu sonuç beni daha da mutlu etti.

Albüm kapağını kim tasarladı?

Tasarımı ben yaptım. Şu ana kadar gördüğünüz bütün görseller benim eserim. Sevdiğim bir şey daha; grafik tasarım. Gençken partiler ve benzeri etkinlikler için poster ve ilanlar tasarlardım.

Kimliğin halihazırda bir gizem konusu olduğu üzere, biraz kendinden bahsedebilir misin bize?

Ne bilmek istiyorsunuz hakkımda?

Grafik tasarım konusunda eğitimin var mı peki?

Hayır, grafik tasarım kendi kendime öğrendiğim bir şey. Kolaj yapmak, sevdiğim parçaları bir araya getirmek beni çok heyecanlandırıyor.

Mesela ne zaman müzik yapmaya başladın, ne tarz müzik dinlersin, en sevdiğin yemek nedir... Aklına ne geliyorsa?

Müzik yapmaya on üç yaşında başladım. Hamburger severim. Funk dinlerim. Gençken pin pon şampiyonuydum. Sevdiğim başka birçok şey var, ama size hepsini söylemeyeceğim.

Damon Albarn ile çalışma imkanını nasıl yakaladın; hangi noktada bu sürece dahil oldu?

Damon Albarn saygı duyduğum ve başarılı bulduğum bir müzisyen.

Tahmin edeceğin gibi, kendisine ulaşmak epey zordu, yaklaşık bir sene beraber çalışmak için bekledim. Ama sonunda başardım!

Müziğe dönelim. Seni sahnede canlı olarak ilk ne zaman görebileceğiz? Beraber tura çıktığın grup üyeleri kimlerden oluşuyor?

Birkaç hafta önce ilk provamızı yaptık Londra’da. Bir davulcu, bir keyboard’cu ve bir de elektronik müzik aletlerinden sorumlu bir müzisyenden oluşacak grup. Bunlara ek olarak, mümkün olan en fazla sayıda back vokalist istiyorum ki, albümdeki çok sesliliği sahneye taşıyabileyim. Birçok festivalde sahne almayı planlıyorum, tercihen büyük festivallerde. Şu ana kadar kesinleşen festivaller arasında Glastonbury, Bestival ve Benicàssim yer alıyor. Bu festivallerde sahne alacak olmam ve genel olarak turneye çıkmak beni çok heyecanlandırıyor.

Damon Albarn’a ek olarak MF DOOM ile de çalıştın. Farklı değerlere haiz bu iki müzisyen, kayıt sürecine ne tür bir katkı sağladı?

MF DOOM’un yer aldığı şarkının kayıtları aslında önceden tamamlanmıştı. Sürece dahil olacağını söylediğinde, “Bu şarkıda bir parmağın olması gerek.” dedim ve o noktadan sonra şarkı daha karanlık bir yapıya büründü. Damon ise, albümdeki bazı şarkıların ek prodüksiyonunu yaptı. Son derece kendine güvenen ve çalışması rahat bir müzisyen. Kendini kanıtlama mücadelesi içinde olmadığı için albüm hazırlıkları çok kolay geçti.

Amsterdam’da doğup, Londra’ya taşındığını okudum.

Londra’ya taşınmış olman müziğini nasıl etkiledi?

Londra’ya taşınmam tamamen müzikle ilgili. Müzik yapmaya karar verdikten sonra uygulamaya koyduğum başka bir karar. Londra son derece gri ve merhametsiz. Buna karşılık Amsterdam son derece huzurlu bir şehir. Bana göre, günümüz müziği, en azından dinlediğim ve sevdiğim müzik, o kirli ve neredeyse deforme olmuş sesten oluşuyor. Londra’yı da bu yüzden seçtim ve seviyorum.

Barınmak ve geçim sağlamak başlı başına bir mücadele! Adeta balta girmemiş bir orman ve ben bu ormanda yaşamaya bayılıyorum.

Albümdeki şarkıları yazarken neler veya kimlerden ilham aldın?

Temel olarak dinlediğim müzik türlerinden ilham aldım. Yani funk, soul ve hip hop. İsim vermem gerekirse; James Brown, Prince, D’Angelo, Pharrell, N.E.R.D, Madlib ve çok daha fazlası.

Arada sırada DJ’lik de yapıyorsun. DJ performanslarında neler çalıyorsun?

Birçok Prince şarkısı! Ve hip hop. Çoğunlukla sevdiğim müzisyenlerin şarkılarını çalıyorum, 2000’lerin başında piyasaya sürülen şarkılar. Pharrell, Jay-Z ve Outkast gibi benim de sevdiğim ve geniş kitlelerin bayıldığı müzisyenlerin şarkılarını da çalıyorum.

The Child of Lov ne anlama geliyor peki?

Lov; ışık, oksijen ve voltaj anlamına geliyor. Şarkılarımın her birinin, bu öğelerden en az birisine haiz olmasına dikkat ediyorum.

Kısaca, The Child of Lov müzik yaparken aradığım öğeleri temsil ediyor.

İlk single’ın Heal’da aşk ve kurtuluş halini, Rotisserie’de ise yemek ve seksi bağdaştırdın. Bu iki şarkıya benzer olarak, temel insani ihtiyaçların keşfi diğer şarkılarında da temalarından biri mi olacak?

Evet, yine doğru tespit. Müzik zaten bu konuları işlemeli -bana göre öyle, en azından. Temel ve basit insani ihtiyaçların başka bir ortamda işlenmesi önemli bir husus. Görünenden daha fazla şey yatıyor altında. Müzikal ortamda da bunun ortaya çıkması doğal bir

Moda ile yakından ilgilendiğini biliyoruz. İyi bir takım elbise nasıl olmalı sence?

Nevi şahsına münhasır, ‘funky’ olmalı! Tabiatıyla, iyi bir kesimi olmalı ama ben her zaman farklı, şaşırtıcı unsurları olan kıyafetler giymeyi seviyorum. Kamuflaj renklerini ve sıra dışı renkleri tercih ediyorum (bana yakıştığını da düşünüyorum). Yine de, iyi kesimli bir siyah takım elbisenin üstüne hiçbir şey tanımam.

33

INTERVIEW/MAGAZINE

Patrick WAterhouse

Farklı Renkler, Farklı Açılar

Rahatımızı kaçıran şeylere merakımız baki; son zamanlarda A Survival Guide serisiyle söz konusu eylemi başarıyla gerçekleştiren COLORS’ın Kreatif Direktörü Patrick Waterhouse bu ayın dergi yöneticisi konuğu. Patrick’e, Kalman ve Toscani zamanından, Fabrica’da çalışmaya başladığı ilk günlere, Welcome to Vörland’dan Apocalypse’e, COLORS’ı ve dergiciliği sorduk. Dünyanın acı gerçeklerinden olumsuz etkilenmemeyi başardığının ispatı sakin ve ılımlı cevapları için bakınız takip eden sayfalar. röportaj serap gecü görseller colors'ın izniyle

XOXO The Mag

Küreselleşmenin benim için ne ifade ettiğine gelirsek, insani değerler anlamında bazı şeyler aynı kaldı ama bence hepimiz dünyanın çok daha karmaşık bir hale geldiği ve insanların birbirleriyle hiç olmadıkları kadar etkileşim halinde olduğu konusunda hemfikiriz.

Diğer taraftan, çok büyük bir ayrışma da var. Yani bence iki taraflı bir hikaye bu ve konuya böyle yaklaşmak daha anlamlı.

Bildiğim kadarıyla 2006’dan beri Fabrica’yla bağlantılısın.

COLORS’la çalışmaya nasıl karar verdin?

Dergiyi sanat öğrencisi olduğum yıllardan tanıyordum, ve yapılan işlere hep hayrandım. Fabrica’ya ilk geldiğimde de bir şekilde kendimi COLORS için bir sayı hazırlarken buldum. Hatta Fabrica’daki ilk işim bu oldu diyebilirim. Sürdürülebilirlikle ilgili bir sayıydı ve benim de üzerinde çok düşündüğüm bir konuydu. Zamanlama açısından şanslıydım sanırım.

Geçtiğimiz yılki TED konuşmanda bahsettiğin gibi, COLORS ilk çıktığında ‘pre-internet’ çağını yaşarken şimdi bir anlamda ‘post-Google’ zamanlarını deneyimliyoruz. Bu süreçte yayın olarak nasıl evrildiniz?

Yeni medya araçları bulundukça gazetelerin yok olacağına dair bir inanış vardı, televizyon çıktığında başka bir şeyin sonunun geleceği düşünüldü; yeninin eskinin yerini alacağı düşüncesi hep vardı ama gerçekte böyle bir şey yaşanmadı. Tam tersine iletişim kanalları artmış oldu. COLORS’ın dünyayı algılayışı ise üzerinde çalışılan sayının konusuyla ilgili daha çok. Dünyaya bakışımızda ‘merak’ ve ‘müdafaa’ anahtar kelimeler.

Daha sonra da Welcome to Vörland sayısı için konuk editörlük yaptın. Vörland’ı bugün tekrar hazırlıyor olsaydın, neyi farklı yapardın?

Aslında fikir aşamasındayken her şey çok daha incelikliydi, ama gerçeğe dönüştükçe fazlasıyla kitsch bir şey ortaya çıktı. Vörland’ı tekrar yapacak olsam sanırım biraz daha incelik katardım. Son sayılarımızda olduğu gibi biraz daha derinlere iner ve konuyu daha fazla detaylandırırdım. Mesela, adada ulaşımın nasıl sağlandığı ve insanların adaya nasıl erişebilecekleri konusu üzerinde dururdum. Yani aslında o sayıyla ilgili yapmış olmayı isteyebileceğim tek şey sanırım Vörland’ın daha gerçekçi bir yer gibi gözükmesini sağlamak olurdu.

Anladığım kadarıyla, matbu dergilerin zamanla yok olacağına dair söylentilere de kulak asmıyorsun.

Hayır. Tabii ki bir şeyler değişecek. Mesela bu tip son dakika haberlerinin yok olacağını düşünüyorum. Matbu yayınlarda daha derinlikli ve daha fazla analiz gerektiren konular işlenmeye devam edecek. COLORS da bir nevi ‘slow-journalism’ yapıyor, bu anlamda da matbu kalmak bizim için anlamlı. Tabii ki bu diğer mecralarda bulunmayacağımız anlamına gelmiyor ama biz hala epey matbuyuz.

Vörland’ı çıkardıktan sonra COLORS’dan ayrıldın ve 2011’de geri döndün. O arada neler yaptın? Geri dönüşünü tetikleyen ne oldu?

COLORS’dan ayrıldıktan sonra Güney Afrika’da yaşadım. O sıralarda, 2008’den bu yana iş birliği içinde olduğum fotoğrafçı Mikhael Subotzky ile Johannesburg’da Ponte City projesi üzerinde çalışıyorduk. Eş zamanlı olarak Dante’nin Inferno’sunun bir versiyonunu yaptık birlikte.

Bir de daha uzun vadeli başka bir proje üzerinde çalışıyorduk. Güney Afrika’da bir binada, insanların Apartheid döneminden bu yana hayatlarının nasıl değiştiğini anlamaya çalışan ve o binanın etrafındaki mitolojiyi araştıran bir projeydi. O süreçte COLORS’la da bağlantımız sürdü ve bir gün beni arayıp dergide iş teklif ettiler. İyi bir fikir gibi geldi.

1991’de COLORS’ın fikren doğduğu Tilbor Kalman’ın New York’taki stüdyosuna dönersek, başlangıcından bugüne onu diğer dergilerden ayıran ne söyleyebilirsin?

Oliviero Toscani dergi çıkarma fikrini ilk ortaya attığında, o günden sonra da derginin hep bir parçası olacak geniş bir özgürlük tanındı kendisine. COLORS’ı diğer dergilerden ayıran şey de bu özgürlüğün beraberinde getirdiği insanlar ve o insanların vizyonları oldu. Ayrıca Toscani’nin sosyo-grafik geçmişinin ve tarzının da bunda büyük payı var. Ve sanırım COLORS da, diğer dergilerin maruz kaldığı baskılardan muaf tutulduğu özel bir alanda çalışma şansını iyi değerlendirdi.

COLORS küreselleşme düşüncesi etrafında şekillenmiş bir yayın; peki kişisel olarak küreselleşmeye bakışın derginin algısıyla nasıl örtüştü?

Yaklaşık 20 yıl önce dergi ilk çıktığında dünya bazı açılardan çok farklı bir yerdi. Şimdiki internet faktörünün o zamanlarda var olmadığını düşünürsek inanılmaz bir araştırma boyutu vardı işin. Derginin siyah beyaz olması da o dönem için bence epey orijinal bir şeydi, şimdiyse bunu yapan pek çok dergi var. Bugün de COLORS’ın hala çok kendine özgü ve benzersiz bir duruşunun olduğunu düşünüyorum. Çünkü diğer yayınlara kıyasla çok daha kavramsal bir yaklaşımı var.

Bir taraftan da sponsorlu bir dergisiniz ve bu durum özgürlüğünüzü olumsuz etkilemiyor. Marka tarafıyla nasıl anlaşıyorsunuz?

Evet bu bana da hep ilginç geliyor. Benetton’un sponsorluğunda olmamıza rağmen diğer yayınlardan çok daha fazla editoryal özgürlüğümüz var. Bu normalde pek karşılaşılabilecek bir şey değil 35

ve bence genel olarak insani değerlerden kaynaklanıyor. COLORS’ın tarihsel olarak da önemli bir yeri var ve insanlar da bu önemin farkındalar. Ben de geçmişte yaptığımız harika şeyleri düşünüyorum ve onları bugün kendim yapıyor olmaktan mutluluk duyuyorum.

Kalman bir keresinde COLORS için “National Geographic ve Life’ın asit etkisindeki karışımı” demişti. Sen nasıl tanımlarsın?

Bence şu anda bağlam olarak eskiye göre çok farklı bir yerde. Şunu söyleyebilirim ki, şimdiki haliyle bazı açılardan derginin başlangıçtaki DNA’sını korusak da çok daha incelikli bir hale getirdik ve eski pop duruşundan daha uzak bir yere taşıdık. Kalman’ınki gibi bir tanım yok aklımda ama işlediği konular ve üslup açısından benzersiz olduğunu umuyorum. Özgürlük gibi çeşitlilik de derginin anahtar kelimelerinden olmalı; katkıda bulunan pek çok insan var.

Geniş bir ilişkiler ağımız var. Daha önce burada çalışmış ve ayrılmış insanlar da var bu ağa dahil olan. Ama işin esas kısmı çekirdek kadro tarafından yürütülüyor; derginin ana çerçevesini bu ekip oturtuyor, sonra da dışarıdan katılımlar oluyor. Çekirdek kadrodan biraz bahseder misin?

Küçük sayılabilecek bir ekibimiz var ve dergi için her şeylerini ortaya koyuyorlar. Malum, dergi yapmak kolay iş değil. Ve hatta, yapılan detaylı araştırmalar göz önünde bulundurulursa çok kısa bir sürede kitap çıkartmak gibi bir iş aslında yaptığımız. Ekip olarak herkes, her ne yaparsa yapsın, kendini yaptığı işe adıyor, gerçekten inanarak ve özel bir şey yaptığını hissederek çalışıyor.

Peki, ekibin senin için ne söyler?

Bilmem! Muhtemelen biraz kaotik ve biraz deli olduğumu söyleyebilirler. Onlara sormak lazım, ama korkarım verecekleri cevaplar tarih olarak dergi takviminin neresinde olduğumuza göre değişecektir. Önceki sayılardan farklı olarak 81. sayıdan itibaren dergide

A Survival Guide serisi başlattınız ve bunun bir parçası olarak her sayıda dünya sorunlarına yer veriyorsunuz. Böyle bir seri yapma fikri nasıl ortaya çıktı?

Rehber olarak kurguladığımız için seri formatı da kurguya eşlik etti aslında. Derginin, esnek ve gelişime açık olmasının yanı sıra, aynı zamanda bir süreklilik hissi yaratması gerektiğini de düşündüm. Şimdiki konseptte hayatta kalma düşüncesiyle yaşıyoruz ve bu oldukça ilginç bir dil kurmamızı sağlıyor, insanlara sadece dünyanın durumunu anlatmıyoruz, aynı zamanda bu konuda neler yapabileceklerini hem ciddi hem de nüktedan bir şekilde sunuyoruz.

Bir noktadan sonra seriyi bitirip önceki formata dönecek misiniz? Bir sonraki sayı neyle ilgili olacak?

Bitirebileceğimizi düşünüyorum ve biterse de yeni bir formata ve yeni düşüncelere evrileceğini umuyorum. Ve bu da yine kendiliğinden olacaktır hatta belki de olmaya başlamıştır... Sonraki sayı habercilikle ilgili olacak. Alışılageldik bakışımızın dışına çıkıp biraz geride duracağız ve konuyu daha geniş bir bağlamdan ele alacağız.

Haberciliğin zaman içinde nasıl değiştiğini araştıran bir sayı olacak.

How To Make Your Own bölümlerinden de bahsetmek istiyorum. Okurun, zor şartlar altında yaşayan insanlarla empati kurmasını ve gerçekliği hissetmesini sağlamaya çalıştığınızı söyleyebilir miyiz?

Evet, bir tarafıyla öyle. İnsanlarda empati yaratacak şekilde illüstrasyonlar ve fotoğraflar kullanarak okurla hikaye arasında güçlü bir ilişki kurmayı ve görünenin ötesine geçmeyi hedefliyoruz.

Hikaye ve görseller arasındaki ilişkiyi nasıl kuruyorsunuz?

Hikayeye olduğu kadar görsellere de ağırlık vermesi COLORS’ı farklı kılan özelliklerden. Başından beri de böyleydi ve bence ikisi de eşit derecede önemli. Bazen bir hikaye yazılı olarak çok ilginç olabilir ama görsel dile çevirdiğinde aynı etkiyi yaratmayabilir. Bu yüzden de konuların görsel olarak da nasıl aktarılabileceğini ve somutlaştırılabileceğini sürekli düşünmek gerekiyor.

XOXO The Mag

izleyemedim ama bazı bölümlerini biliyorum.

Bugüne kadarki favori sayıların hangileri?

Bence ilk sayılar gayet iyiydi. Mesela Travel Special çok iyi bir sayıydı ve harika bir kapağı vardı. Bir de Adam Broomberg ve Oliver Chanarin’in birlikte hazırladığı sayılar geliyor aklıma; dergide oldukça güçlü kimliği olan bir dönem yaşattılar.

Biraz alakasız olacak ama, buradan Dante’nin Inferno’suyla ilgili işine geri dönersek, Inferno’daki en sevdiğin mitolojik karakteri de sormak isterim. Bir de, Yunan Mitolojisi’nden bir karakter olsaydın hangisi olurdun?

Inferno’daki köpeği seviyorum... Muhtemelen cehennemde yananlardan biri olmak yerine, uçabilen Yunan tanrılarından olmak isterdim.

82. sayıdan öğrendiğimiz kadarıyla bok inanılmaz bir kaynak.

Sence bunca zamandır homo-sapiens’ler olarak kaynakları yanlış yerde mi arıyoruz? Belki de zor olanı seçerek...

Bu, karışık ve insanlık tarihi kadar da eski bir hikaye. İnsanların doğal kaynaklar açısından yapması gereken şeyin yön değiştirmek olduğunu düşünüyorum. Başka bir tarafa bakmalılar, ki esas zor olan da bu. Hele ki kurumlar için böyle bir değişiklik yapmak çok daha zor. Ama ne olursa olsun alternatif yaklaşımları kesinlikle artırmak gerekiyor.

Tekrar dergi; şimdiye kadar 15 dile çevrildi. Türkçe de var mı sırada?

Türkçe yayımlanmasını çok isterim. Yakın zamanda böyle bir planımız yok ama harika olurdu!

Daha önce Türkiye’ye geldin mi?

Sanat okulundayken, yani bir 10 sene önce, İstanbul’a gitmiştim ve çok sevmiştim. Okul gezisinde hocalardan birinin bir arkadaşı bize rehberlik yapmıştı. İnsan hakları aktivisti eski bir askerdi. Ve o geziyle ilgili gerçekten çok güzel anılarım var.

Hiç kuşkusuz, insanların kahvaltıda okuyabilecekleri, sadece resimlere bakıp zaman geçirecekleri türden bir dergi üretmiyorsunuz. Dünyanın acı gerçeklerinin sürekli farkında olmak nasıl hissettiriyor?

Bu açıdan bakmak da mümkün tabii, ama diğer taraftan COLORS’ın pek çok olumlu tarafını da görebilirsin. Şöyle ki; zor durumdaki insanların hayatlarına odaklanırken, aslında onların bu zorluklarla mücadele etme yöntemlerine ve çözümlerine de yer vermiş oluyoruz.

Bu da insanın zor durumlarla başa çıkma becerisine ve pratik zekasına bir övgü niteliği taşıyor.

Bu arada takip ettiğin dergileri de sormak zorundayım.

Dürüst olmak gerekirse, dergilerden çok kitaplarla ilgiliyim. Hayranlık duyduğum ve harika fikirleri, tasarımları ve içerikleri olan dergiler de var tabii. Ama asıl referans noktalarım fotoğraf ve edebiyat diyebilirim.

Ve çoğunlukla o sırada hazırlamakta olduğumuz sayının temasıyla ilgili araştırma kitapları okuyorum. Mesela son olarak Apocalypse sayısını hazırlarken Nick Davies okumaları yaptım.

Peki, seni ne mutlu eder?

Tam olarak bilmiyorum ama Happiness sayısını yaptığımızdan beri beni neyin mutlu edeceğiyle ilgili daha fazla fikir sahibi olduğumu düşünüyorum, yine de bunu burada söyleyebileceğimden emin değilim.

Apocalypse demişken, kapanışı Kurt Vonnegut’la yapmak istiyorum: “Hepimiz korkunç hayvanlarız. Yeryüzünün bağışıklık sistemi de, doğal olarak, bizden kurtulmaya çalışıyor.” İyi lafmış! Çoğunlukla korkunç hayvanlar olabiliriz, ama umarım hep öyle değilizdir ve umarım hep birlikte yok olup gitmeyiz!

COLORS’ı okurken yaşadığımız rahatsızlık hissi bize Black Mirror’ı hatırlatıyor bir yandan.

Charlie Brooker’ı çok başarılı buluyorum. Dizinin tamamını henüz 37

Magazıne

Zİhİn Adelesİne Proteİn Tozu

Libertine

Kadın dergiciliğinin tıkanıp başka söylemler ürettiği, siyasal ve entelektüel üretimler etrafında yeni sözler kazandığı bir zamanda, başka yayıncılık modellerine okuyucunun yavaş yavaş hazır olduğu günlerdeyiz. Kadın dergisi dediğimizde artık aklımıza baldırı çıplak erotikalar ya da libidonun sayfalara çağrıldığı görsellikler değil, daha ziyade kadınların ürettiği, onlar etrafında üretilen kültürün tartışıldığı yayınlar geliyor. Bir diğer deyişle artık moda ve güzellik sektörünün başka şekillerde konuşulduğu bir dilin olanakları aranıyor. Bunu yapmayan ise eğer ki büyük bir medya kuruluşunun şemsiyesi altından güneşe bakmıyorsa kulüpten atılıyor. Bağımsız kadın dergilerinden büyük medya patroniçeleri çok şey öğrenirken, kendi yağında kavrulan yayınlar da bu isimlerin artık işlemeyen taktiklerine tepki veren şeyler icat ediyorlar.

Dergi sektörünün daha çok kendi yapmak isteyip de yeterli cesareti

gösteremeyen yayınlardan geri dönen fikirlerini icra ettiği ve yukarıda bahsettiğimiz kültürün tartışılması meselesini kendine şiar edinmiş yayınlardan biri daha bu ay konuğumuz oluyor. İlk sayısı çıkmış Libertine, kendisini farklı merakları olan kadınlara adıyor. Derginin kapağına alınan konuların içinde sadece iki adet isim öne çıkıyor. Bunun dışındakiler derginin tartıştığı meseleleri daha soyut bir boyuta çekmek konusundaki kararının arkasında duruyor. Kapaktan bize ulaşanlar, içeride okuyacaklarımızın başlıkları dışındakiler olmuyor, böylece konular arasındaki hiyerarşi kapaktan halledilmiş oluyor. Oyuncu Gillian Anderson ve yazar Joan Didion dışında derginin içeriği genel olarak kadınsı bir mekan fikrini tartışıyor. Yıllar içinde mekanın teorisi hakkında aklımıza ilk gelen yüksek ve popüler kültür ayrımı, bunlar etrafında/arasında gelişen iktidar ilişkileri de derginin şıklık tarifini yapıyor. Yoga sırasında sırtına değil zihnine nefes almak isteyenlere biraz özgürleşme fikri, biraz hoyratlık... interestedwomen.com

XOXO The Mag

26 nisan - 5 mayıs

7-12 mayıs

14-19 mayıs

nerdworking lara kamhi bubituzak

nazım ünal yılmaz christine kofler mads westrup seni görmem imkansız

emre ünal mahizer aytaş sezer arıcı gazali

Karaali Kaptan Sokak No: 4 Karaköy

INTERVIEW/WINE

RONN WIEGAND

Tutku Meselesi

Şarap serimizin bu ayki konuğu Ronn Wiegand; malum, dünya üzerinde hem Master of Wine hem de Master Sommelier ünvanına sahip üç büyük isimden biri. 5. Masters Of Wine Weekend kapsamında bu ay İstanbul’a da konuk olacak Wiegand ile 30 yıllık şarap geçmişini, şarap kültürünün ortalama bir insan ömrüne sığması namümkün inceliklerini ve bugüne dek tattığı yaklaşık 150 bin şarap arasından unutamadıklarını konuştuk. röportaj doç. dr. yunus emre kocabaşoğlu fotoğraf ronn wiegand'ın izniyle

XOXO The Mag

ithalatçıları için de aynı durum geçerli; üreticilerin onlara sunduğu portfolyodan hangi şarapları ithal etmeleri gerektiği konusunda, fiyat, stil, alkol oranı, pazar potansiyeli gibi kriterleri göz önüne alarak danışmanlık yapıyorum. Bir şarap eleştirmeni olarak ise, okur kitlesinden dolayı, sadece halihazırda ABD ithalatçıları bulunan şaraplar hakkında yazıyorum.

Şarapla ilk nasıl tanıştınız? İlk gençlik günlerimde bir gün arkadaşlarımla, Boone’s Farm’ın Gallo yapımı, meyve şarabı Mountain Berry’yi denedik. Ucuz ve oldukça şekerli olmasına rağmen içilebilir bir şaraptı. Birkaç ay sonra da bir Liebfraumilch (Sichel’s Blue Nun) denedim ve onu çok daha fazla sevdim. Damak tadıma göre gerçek bir şaraptı ve bu yola çıkmamda kesinlikle katkısı olduğunu söylemeliyim.

Bir yandan da, ABD’de şarap profesyonelleri için en önemli yayın olarak gösterilen Restaurant Wine’ı çıkarıyorsunuz. Bu yayını bu denli özel kılan nedir?

Restaurant Wine, bildiğim kadarıyla, dünyada bu tarz bir içeriğe sahip tek yayın ve bu sene 25. yılını kutlayacağız. Ticari bir yayın olarak ve restoranların daha iyi, daha kazançlı şarap satışları elde etmesi için tasarlandı. Müşteriye servis, kazançlı işletme pratikleri, şarap trendleri ve tabii ki benim ABD’deki şarap pazarı hakkındaki kişisel önerilerim üzerine yoğunlaşıyor. Restaurant Wine’ı farklı kılan başka özellikler ise; reklamsız ve tamamen abonelikle destekleniyor oluşu, sadece önerilen şaraplar hakkında içerik bulunması -ki bu şarapların yaklaşık %30’u dergiye girmeye hak kazanıyor- ve şarapları fiyat kategorilerine göre sınıflandırması. Şahsen, profesyonel şarap yarışmaları gibi özel durumlar dışında hiçbir zaman 100 üzerinden puanlama yapmayı tercih etmiyorum; onun yerine düşük, orta, yüksek ve pahalı olarak sınıflandırma yapıyorum.

Peki, şarap üzerine kariyer yapmaya nasıl karar verdiniz?

Bir anda verilmiş bir karar değildi. Baştan anlatmam gerekirse, Napa Valley’ye ve Sonoma County’ye 80 kilometre mesafede, Kuzey Kaliforniya’da doğup büyüdüm. 20 yaşımdayken bir yıl kadar İskoçya’da yaşadım, orada üniversiteye gittim ve yaz dönemlerinde seyahatlere çıktım. Hatta İstanbul’dan Paris’e otostopla gitmişliğim bile var. Bu seyahatlerim sırasında, şarabın, yeni tanıştığım kültürlerin bir parçası olduğunu fark ettim ve bu beni çok etkiledi. ABD’ye döndüğümde, şarap benim için bir hobi haline geldi ve üniversiteyi bitirmeye yakın, faturaları ödeyebilmek için bir restoranda garson olarak çalışmaya başladım. Müşterilere şarap seçenekleri sunmak için görevlendirilmiştim. Birkaç ay içerisinde, hobim gerçek bir tutkuya dönüştü ve bütün boş vakitlerimi şarap hakkında okuyarak, Napa Valley’deki mahzenleri ziyaret ederek ve San Francisco Bay Area’da şarap tadımlarına giderek geçirmeye başladım. Birkaç yıl sonra da, o zamanlar San Francisco’nun en prestijli oteli olan Clift Hotel’de yardımcı sommelier olarak çalışma fırsatıyla karşılaştım ve bu fırsatı tabii ki kaçırmadım. Tesadüf bu ya, ABD’nin ilk Master Sommelier’si Raoul Sofer çalıştığım yerde Head Sommelier’di. Şarapla ilgili kariyerim de böylece başlamış oldu.

30 yıldan uzun bir süredir dünyanın en iyi şaraplarını tadan biri olarak, asla unutamadığınız favori şaraplarınız hangileri?

Yüzlerce olmalı, gerçekten. 1943, 1959, ve 1971 Romanée-Conti, Domaine de la Romanée-Conti; 1947 ve 1953 Château Margaux; 1928, 1929, 1945, 1949, ve 1961 Château Latour; 1937 Bernkasteler Doctor Riesling Beerenauslese, Wwe. Dr. H. Thanisch; 1953 Erbacher Marcobrunn Riesling Beerenauslese, Stattweinguter/Eltville; 1971 Wehlener Sonnenuhr Riesling Trockenbeerenauslese, J. J. Prum; 1928 Krug Brut, Champagne; 1876 Tokaj Ausbruch; 1920 & 1955 Fonseca vintage Port; 1931 Quinta da Noval vintage Port ve diğerleri… Aynı zamanda şunu da vurgulamak isterim, muhteşem şarapları tatmayı ve içmeyi seviyorum ancak bu yolda ilerlerken karşılaştığım şaraplar arasında üzerine titrediğim bazı şaraplar var. Ufkumu ve şarap anlayışımı değiştiren şaraplar bunlar ve böyle belki yüzlerce şarap var.

Bazıları şöyle:

Dünyada hem Master Sommelier hem de Master of Wine ünvanına erişmeyi başarmış üç kişiden birisiniz, ve bu ünvanlara erişmenizi sağlayan sınavların ikisini de ilk seferinde geçtiniz. Bu sınavlar arasındaki farkları ve ne gibi yetenekler arandığını anlatır mısınız? İkisi de belirli bir hazırlık ve deneyim gerektiren zorlu sınavlardı.

The Master Sommelier diploma sınavı, üst seviye içecek ve servis bilgisi üzerine yoğunlaşmıştı. Asıl önemli bölümü de yoğun şarap ve akşam yemeği servisi uygulamasıydı. The Master of Wine sınavı ise tamamen yazılıydı. Bu sınavı geçebilmek için müthiş bir yazım ve iletişim yeteneği gerekiyordu. Sadece şarap hakkında değil, tüm endüstri hakkında bilgiye sahip olmalıydınız. Üzüm asmasından şaraba, satıştan pazarlamaya, paketlemeden tadıma, Şili’den Çin’e...

Bu sınavda başarılı olabilenler, dünyanın her yerinde şarapla ilgili çok farklı alanlarda başarılı olabilirlerdi.

2004 Château Pichon-Baron (Pauillac, Bordeaux) - her açıdan harika bir şarap; yumuşak, saf aromalı, oldukça dengeli ve bunların yanında ciddi anlamda yoğun ve karakterli. Bordeaux’ya yakışır şekilde.

2011 Robert Weil Kiedrich Turmberg Riesling Spatlese (Rheingau, Almanya) - yıllarca yüzlerce Alman beyaz şarabı tattım, birçoğu da Weil’dendi. Weil’in 2011 Grafenberg Riesling Spatlese’ini çok sevdim ama Trumberg’de sıra dışı bir yoğunluk ve zarafet buldum. Muazzam, orta tatlı bir şaraptı.

Size göre, bir sommelier bir Master of Wine’dan ne öğrenebilir? Ya da tam tersi?

Tüm şarap profesyonelleri birbirlerinden bir şeyler öğrenebilirler. Ben öğrendim ve 10 yıldır da öğreniyorum. Üstelik öğrendiğim insanların bazılarının diploması ya da herhangi bir derecesi yok. Şarap çok geniş, karmaşık ve dinamik bir konu; dolayısıyla hayat boyu öğrendiğiniz şey, var olan bilginin sadece küçücük bir parçası olabiliyor. Bu meslekte, alçakgönüllülük, perspektif ve bitmek bilmeyen bir merak olmazsa olmazlardan.

2005 Jacques Puffeney Vin Jaune (Arbois, France) - Dikkate şayan bir sek şarap; oldukça zarif ve kompleks, aynı zamanda da kadifemsi zenginliğe ve istisnai bir yoğunluğa sahip. Tattığım en iyi Vin Jaune.

En iyi beyaz Burgonya’lar ve Fino Sherries’lerin bir birleşimi gibi.

Bu 30 yılda ABD’de şarap dünyasında ve kültüründe neler değişti? Yeni trendler neler?

Kısaca, ABD şarap içen bir ulus haline geldi ve şarap kültürü ülkenin tamamına yayıldı. Bugün özellikle büyük metropol bölgeler en çok şarap tüketilen yerler haline geldi. Restoranlar şarap seçeneklerini ciddi anlamda çoğalttı. Eskiye göre daha eklektik ve aynı zamanda menüleri ile daha uyumlu seçimler yapmaya başladılar. Şarap barları gelişmeye başladı. 10 sene önce ABD’de sadece 500 tane şarap barı vardı. Şimdiyse binlerce var. Trendlere gelince, üç tanesinden bahsedeceğim. Birincisi, şarap tüketicileri eskisinden daha deneysel

Şarap ve restoran endüstrisinde pazarlama profesyoneli ve eleştirmeni olarak da en saygın isimlerden birisiniz. İşinizin, ABD’de şarap pazarına girmek isteyen ithalatçılarla ilgili kısmı nasıl ilerliyor?

Yaklaşık 35 senedir ABD’de şarap tadımı ve şarap trendleri üzerine eleştirmenlik yapıyorum. Pazar hakkında oldukça geniş bir deneyime sahibim. Bir danışman olarak şarap üreticilerine hangi şarapları ithal etmeleri gerektiği, piyasadaki rekabet çerçevesinde şaraplarını nasıl fiyatlandırmaları ve hangi ithalatçılarla bağlantıya geçmeleri gerektiği gibi birçok farklı başlık altında danışmanlık yapıyorum. ABD’nin 41

fotoğraf the whiteclub

ve üreticilerin daha önce duymadıkları, Türkiye dahil, bilmedikleri bölgelerden şarapları içmek için daha hevesliler. İkincisi, şarap tüketicileri ‘büyük şaraplardan’ (alkol ve tanen oranı yüksek) uzaklaşmaya, yüksek alkollü veya ağır olmayan, yemekle birlikte tüketimi daha kolay olan şaraplara yönelmeye başladılar. Son olarak, fiyat/kalite oranı artık eskisinden daha önemli. Tüketiciler artık şarap konusunda daha bilinçli, ekonomik krizden birçoğu etkilendiği için neye para harcadıklarına artık daha çok dikkat ediyorlar.

Son trendleri göz önüne alırsak, hangisi daha çok kazanç sağlıyor? Meşemsi, büyük kırmızı şaraplar mı yoksa daha zarif ve rahiyalı olanlar mı?

ABD’de büyük, meşemsi kırmızı ve beyaz şarapların sağladığı kazanç son 10 yılda oldukça düştü. Bu sürede, daha incelikli ve özel şaraplar tüketiciler ve üreticiler tarafından daha çok rağbet görmeye başladı.

Eski bir sommelier olarak şunu söyleyebilirim, büyük şaraplar asla yok olmayacak, her zaman menüdeki en büyük şarabı soran birileri olacak, ama son 20 yıldan farklı olarak, bu büyük şaraplar asla belli başlı ‘tastemaker’ların (medya ve üreticiler) ilgi odağı olmayacak.

Peki sizce tatlı şaraplar eski şöhretini tekrar kazanacak mı?

Sanırım. Özellikle Tokaji, German Riesling, Porto, Sherry, Madeira gibi dünyadaki karakterli ve kompleks, klasik tatlı şarapların şöhretlerine tekrar kavuşacaklarını düşünüyorum. Şarap tüketicilerinin tatlı şarapların ne kadar kayda değer olabileceğini anlamasında ve sağduyularını işin içine katmalarında eğitim ve deneyim oldukça büyük bir etken. İnsanların tatlı şarapları sevmediklerini duyduğumda, fırsat bulursam, onlara “O zaman tatlı olan hiçbir şeyi sevmiyorsun. Mesela şeftali, elma, muz, incir seviyor musun? Onlar da tatlı?” diye soruyorum. Fazla söze gerek yok; şimdiye kadar tattığım en iyi 1.000 şarabın en az üçte biri tatlı şaraplardı.

Merak ediyorum; yemek ve şarap eşleştirmesine yaklaşımınız nasıl?

Ben oldukça pratik ve gerçekçiyimdir. Örneğin; özel bir yemek bir şarap ile pekiştirilebilir ama bu duruma ve şartlara göre değişkenlik gösterir. Aynı yemekle iyi gidecek yüzlerce, binlerce şarap biliyorum.

Yine aynı şarapların bir sürü farklı yiyecekle de iyi gidebileceğini biliyorum. Ayrıca bu eşleştirmelerin damak tadına ve insanların geçmiş deneyimlerine ve kültürlerine göre değişkenlik gösterdiğini de düşünüyorum. Genel olarak, şaraplar, menü ve konuklar konusunda esnek ve saygılı olmaya çalışıyorum. Evde ailem ve arkadaşlarımlayken, genellikle, hem kırmızı hem de beyaz şarabı aynı yemekle servis ederim, ve insanların ikisinin de tadını çıkarmasına izin veririm.

O zaman hemen sorayım, son günlerde evde hangi şarapları içiyorsunuz?

Bu hafta, Tokaj’ın 2011 sek beyaz şaraplarını (Furmint ve

Furmint-blends), İtalyan kırmızılarını (2008 Barolo), ve 2011 Alman Riesling’leri (Mosel ve Rheingau’dan hem sek hem de sek olmayanları). Şaraplara karşı duruşumuzu bozmadan, günden güne, haftadan haftaya değişen eklektik ve dinamik bir sofra anlayışımız var.

Türkiye'yi ziyaret ettiğinizi söylediniz. Nasıldı ve herhangi bir Türk şarabı tattınız mı?

Tanıştığım insanların arkadaş canlısı oluşlarından ve nezaketlerinden çok etkilendim. Türkiye'de bulunduğum üç hafta boyunca çok fazla çay içtim ama hiç Türk şarabı içmedim. Muhteşem Türk şarapları ile geçen sene tanıştım. Kavaklıdere, Kayra ve Suvla. Bu şarapların güzelliklerinden çok etkilendim; özellikle 2008 Kavaklıdere, Prestige Öküzgözü, Elazığ. Bu şarap 2012 yılında, benim için kıyaslama çıtası kabul ettiğim özel şaraplardan biri oldu.

Bu arada, sizce global şarap ticaretinin karşı karşıya olduğu en büyük sorun ne? Çok fazla büyük sorun var: İklim değişikliği, tarım alanlarındaki şehirleşme, sürdürülebilirlik (üzüm bağlarında kimyasallar kullanımının kısıtlanması), alkol karşıtı gruplar ve dünya çağındaki şarap üretim rekabeti. Bu rekabetin içinde yer alan ülkelerden biri de Türkiye olduğu için konuyu biraz daha açmak istiyorum.

Avusturalya’dan Birleşik Krallığa, Güney Afrika’dan Gürcistan’a, artık çok daha iyi şaraplar üretiliyor. Tüketicinin dikkatini çekmek oldukça zorlaştı. Öne çıkabilmek için, yüksek kalite şarapları rekabet yaratabilecek fiyatlarla üretmek, çağdaş bir paketlemeyle fark yaratmak ve aynı fiyat aralığındaki diğer şaraplarla karşılaştırıldığında daha pozitif ve karakterli bir duruşa sahip olmak gerekiyor. Şarap üreticileri ve pazarlamacıları şaraplarını özel ve farklı kılan şeyleri mutlaka bilmeli; sadece bilmek de yetmez, farklı bölgelerde üretilen, ancak aynı segmentte yer alan diğer şaraplardan hangi konularda daha iyi olduklarını anlatabilmeleri de gerekir.

Son olarak, Amerikalı tüketicilerin ithal şaraplardan beklentileri nedir? Bu bize de fikir verir böylece.

Aslında tek tip bir tüketici yok, birçok farklı tüketici grubu söz konusu. Fiyata, markaya ve bölgeye bağlı olarak, tüketicilerin ithal şaraplardan beklentileri değişiyor. Şüphesiz, düşük fiyatlı (750 ml’lik şişesi 8 doların altında olan) ithal şaraplar söz konusu olduğunda, şarabın kalitesi, karakteri, dengesi, kompleksliği hatta paketlemesi ile ilgili beklentiler de aynı oranda düşüyor. Çünkü bu tür şarapları satın alan tüketiciler için asıl öncelik şarabın tadıdır; nerede üretildiği ise ikincil derecede önemlidir. Diğer taraftan, şarabın bölgesine göre perakende fiyatları yükseldikçe (750 ml’lik şişesi 15 ya da 20 doların üstünde olan) tüketicinin beklentileri daha çeşitli, sofistike ve zorlu olmaya başlar ve hayat kalitesi ile ilgili ölçütler eklenir. Tüketiciler şarabın üretildiği bölgeyi, üzüm bağlarını, yapımını, yetişme dönemini, şarabın ardındaki kişileri, yemek eşleştirme önerilerini, şarap imalathanesine nasıl erişebileceklerini bilmek isterler… Daha önce de bahsettiğim gibi bu ölçütler iletişim sürecinin anahtarlarıdır.

XOXO The Mag

Brand

YSL MANIFESTO

Olmak İstediğimiz Kadın yazı ayşe küçükkoca fotoğraflar yves saint laurent'ın izniyle

Sene 1971. Muhafazakar bir dönemde kendine güvenen kadının simgesi Rive Gauche piyasaya çıkıyor. Sene 1977. Oryantal floral Opium, akla beyaz çarşafları ve tutku dolu anları getiriyor. Sene 1983. Şampanya parlaklığında, ışıltılı bir gül esansını şık bir ambalajla sarmalayan Paris, bugün hala aşkın kokusu olarak biliniyor. Sene 2009. YSL, Parisienne ile özgürlük, aşk ve Paris tutkusunun bir kere daha altını çiziyor. Sene 2013. Feminenliğin yeni 'Manifesto'su, gerçek kadının kokusunu besteliyor. Bu ihtişamlı kadın, tüm dikkatlerin üzerinde toplanmasından rahatsız olmuyor. Aksine, o dakikaların keyfini çıkarıyor. Ametist taşından ilham alan mor kemeriyle, kıvrımlı vücut hatlarını iyice belirginleştiren Manifesto, 'elbisesiyle' bize kendisi hakkında ipuçları veriyor: Vadilerin yeşiline bürünmüş transparan zambak notaları, Frenk üzümünden ışıltılı bir salkım, odunsu akorlar sedir ve sandal ağacının kafesinde. Bu yoğun notalar sayesinde parfüm, tene hapsoluyor. Vanilya ve tonka fasulyesinin olgun ve dişi notaları ise esans derinleştikçe kendini gösteriyor. Manifesto, YSL koku ailesinin geleneklerine saygıda kusur etmiyor. Yves Saint Laurent, parlak ve

incelikli kariyeri boyunca aynı tasarladığı kıyafetlerde olduğu gibi, modaevinin parfümleri için de kafasında belli bir kadın kimliği oluşturmuş. Seneler boyunca YSL’ın ilham perisi olmuş isimlere bakarsak bu kadının sadece gardırobunda değil karakterinde de çabasız şıklığa sahip olduğunu fark ediyoruz. Le Smoking’in yaratıcısı Pop Art, Ballet Russes, Picasso ve Chinoise koleksiyonlarıyla moda çizgilerinin dışına taşarken Loulou de La Falaise, Betty Catroux, Tabitha Pol-Getty, Catherine Deneuve, Hope Portocarrero, Diane Vandelli gibi sıra dışı ikonları ağırlamaktan çekinmedi. 2011 Cannes Film Festivali'nde Terrence Malick, yönetmenliğindeki Tree Of Life'daki rolüyle Palme d'Or Ödülü'nü kazanan, kızıl saçları ve beyaz teniyle heykelsi güzelliğe sahip, yetenekli aktris Jessica Chastain'in de Manifesto kadını olarak seçilmesi bir tesadüf değil. "Mor, kızıl saçlılara yakışır" klişesini arkamızda bırakalım ve Chastain'in yeteneğinin, başarıyla canlandırdığı riskli rollerin, samimi ve mizah dolu röportajlarının farkına varalım. İşte Manifesto, hepimizin olmak isteyeceği türde, böyle bir kadının dışa vurumu.

XOXO The Mag

INTERVIEW/PEOPLE

Yağmur Sencer

Serbest Meslek Erbabı Yağmur Sencer yabancı değil, Dank!’ın tek tabancası. 30’unda her şeyi bırakıp kendine yeni bir yol çizenlerden. Yıllar önce “Ne olacak dünyadaki bu çılgın tüketimin sonu” diyerek çıktığı yolda kendi rehberliğinde ilerlemeye devam ediyor. Neyse, Sencer ile, İstinye’deki ofisinde bir araya geldik ve ikinci ele düşkünlüğünü, savaşçı ruhunu ve Dank! serüvenini konuştuk.

fotoğraf emir sarısaç

röportaj serap gecü

XOXO The Mag

fotoğraf özkan önal

Dank!’tan önce neler yapıyordun?

Pek çok Türk genci gibi neye kafamın bastığını bilmediğimden, şu an yaptığım işle bir ilgisi olmayan, farklı bir alan seçmiş bulunup turizm okudum. 10 sene otellerde çalıştım. Her düğünün birbirinin aynısı olduğu banket departmanında en son bütün müşterilerle birbirimize girdikten sonra, “ben bu hayata düğün yapmak için mi geldim” diyerek otuzumda her şeyi bıraktım. Bambaşka şeyler denedim, bir ara partiler bile düzenledim Park Orman’da. O sıralarda, şimdi eşim olan Cahit’le tanıştım, o da iç mimardı. Sezon bitince ikimizin de Park Orman’la ilişkisi kesildi. Sonra, içimdeki protest ruhun da etkisiyle dünyadaki tüketim nereye gidiyor diye sorgulamaya başladım. Bir gece, ne olacak bu dünyanın hali diye yattım ve ertesi sabah Dank! diye bir fikirle kalktım. Kafama dank etti yani.

iş de o. Sevdiğimi alırım, sevmediğimi almam, istediğime satarım, istemediğime satmam. Bu kadar netiz yani. Bir insanın hayatında kendi işini yapmasının keyifli taraflarından biri de bu bence.

Ürünleri nasıl seçiyorsun? Mobilyaları arayıp bulma sürecinden biraz bahseder misin?

Mobilyalar bizi buluyor aslında, çünkü her zaman talepten çok arz var.

Bir sürü insan mobilya gönderiyor. Yaşamını birleştirenler, yaşamını ayıranlar, o parçaları bir daha görmek istemeyenler oluyor. Vefat söz konusu oluyor veya hiçbir şey olmuyor sadece sıkılıyor, onunla bağlantısı kopuyor, değişiklik yapmak istiyor hayatında. Benim nasıl seçtiğime gelince, mobilyalarını elden çıkarmak isteyenler önce bir e-mail atıyorlar, bizde gider mi gitmez mi, istenilen fiyat makul mu, bakıyorum. Çünkü dünyanın en güzel ürünü olur, 15.000 Euro ister, satamayacağım için "hayır" derim. Hem ürün güzel olacak, hem çabuk gidecek, hem de fiyatı uygun olacak. Bir de tabii, hep benim bayıldığım ürünler iyi gidiyor diye de bir şey yok; hatta “bunu kim alır” dediğim parça bazen ilk giden oluyor.

Peki ya satılamayan parçalar olursa? Onların akıbeti ne oluyor?

“Kusura bakmayın, yanlış yaptım, satamıyorum” diyorum. Ya geri alıyorlar, ya da fiyatını bir anda indiriyoruz, cazip gelir diye. Fiyatı indirmemize rağmen gitmiyorsa da, o zaman ya alıp ihtiyacı olan birine veriyorlar, ya da tekrar nakliye ödemek istemiyorlarsa ihtiyacı olan birilerine biz veriyoruz.

Satmak için kabul edip, sonradan dayanamayıp evine ayırdığın parçalar oluyor mu?

Bir tane hurda heykel, bir tane de seramik takım var mesela, onları kesinlikle satmam. Zamansız tasarım severim. Metal ve hurdadan yapılan her şeye bayılırım; katiyetle veremem. Genel olarak, teneke severim, 50’lerin 60’ların seramiklerine bayılırım. Yani bıraksanız beni Almanya’yla Fransa içinde kaybolurum. Kutuları, sepetleri de çok severim; asla veremem. Kahverengi, yumuşak derili, mahvolmuş bir Wassily koltuk görürsem de dayanamam.

Biraz da iç mimari projelerinden bahsetmek istiyorum.

Projelerde koleksiyonundaki mobilyalardan da faydalanıyor musun?

Cahit’le Ömer iç mimari kısmımızı yapıyorlar beraber. Son zamanlarda ev projelerinden ziyade genelde işyerleriyle ilgili projeler yapmaya başladılar. Aslında hiçbir zaman bana bu anlamda bir faydaları olmadı diyebilirim. Yani “aman ne akıllıca, proje yapıyor, Dank!’tan da mal alıyor” gibi bir şey hiç bugüne kadar vaki değil. Ama genel olarak iki tane işimizin olmasının faydalarını yaşadık. Bütün yumurtalarını aynı sepete koymama mantığı yani, iki ayrı iş kolu. Çünkü bu kadar keskin çizgili, bu kadar dik kuyruklu yerler aslında zor ayakta kalır.

Ürün seçme işini kendin mi yapıyorsun yani?

Yirmi kişinin yaptığı işi bir kişi yapma durumu var biraz tabii.

Her şeyi tek başıma seçerim, bence zaten Dank!’ın duruşu ve başarısı da biraz onunla alakalı. Hakikaten ben neysem yaptığım 47

fotoğraf özkan önal

“Gülümseyin, telefonda gülümseyen sesiniz karşı tarafa duyulur” sistemini benimsemiş agresif satış mantığının karşısında durmak zordur. Bir müşteri gelecek ve ben onun ensesinde “çok güzel, çok güzel, ne istersiniz, bu kanepeyle bu koltuk iyi gider” diye dolaşacağım; düşüncesi bile tüylerimi diken diken etmeye yetiyor.

Mesela ‘kombin’ lafı, yanlış kullanılıyor; bir de çekyat denmesine illet oluyorum.

Biraz da özel hayatına gelelim, çocuklar, üç köpek ve iş; nasıl sekmeden işliyor denklem?

Zor aslında, iyi organize olmak gerekiyor. Her adımınızı düşünmelisiniz, bir şey bozulduğunda domino taşı gibi hepsi yıkılıyor.

Diyelim ki kar yağdı servis gelemedi, bütün şeyler aksıyor. Ama yıllar içerisinde oturttuk bir şekilde. Köpeklerin dışında bir de kedimiz var: Kaplan, ki benim için çok kıymetlidir.

“Kaçmaz fırsat” yapmıyorsun yani.

Onu da yapmam ama bazı ürünlerde hakikaten de kaçırılmaz fırsatlar oluyor, onları da Facebook’taki grubumuzdan duyuruyoruz. Kanepe 1850’den 900’e düşünce, “it’s a deal” gibi koyuyorum. Ama yanıma gelene “bu kaçmaz” demiyorum.

Evine ilk defa gelen birinin dikkatini çeken ilk şey ne olur?

Ruhu vardır evimin; renkten korkmam. Renkli derken de illa mor koltuk koymak anlamında demiyorum. Rahat hissedersin evimde, kasılıp kalmazsın. Dokunamayacağın hiçbir şey yoktur. Yaşarsın, yayılırsın. Resim ve heykel çok severim, evime gelen kişinin dikkatini çeken ilk şey de resimler olur. Modern resim ve ayrıca çirkin severim.

Bir röportajında “Dank! 9 yılda Türkiye’de ikinci el mobilya sektörü oluşturdu” demişsin. Yola çıkarken böyle bir noktaya gelebileceğini düşünüyor muydun?

“Hayat biz başka planlar yaparken başımızdan geçenlerdir” lafı benim için çok geçerli. “Üç sene sonra kendinizi nerede görüyorsunuz” derler ya, ben hiçbir yerde kendimi göremedim. Hamile kaldım, evlendim; çocuğum oldu, ikinciye hamile kaldım; bir tane köpek sevdim, birini aldım iki tane daha geldi. Yani hiçbirinde benim öyle yaşamla ilgili büyük planlarım olmadı. Maslak Oto Sanayi’de bir yer bulduk, fikir dank etti, o zaman onu yapabiliyorduk, orayı tuttuk. Sonra beni Etiler Maya’ya Esra çağırdı, çok iyi satış oldu, dört sene orada kaldık. Sonra yönetimle site kavga etti diye oradan bizi çıkarıyorlardı, ne yapalım deyip can havliyle burayı bulduk. Yani hep başıma bir şey geldi ve ona karşı savaşırken bir şeyler elde ettim, benim hayatımdaki her şey böyle oldu. Ama iyi savaşçıyımdır, kendimle ilgili tek söyleyebileceğim; plancı falan değilimdir ama ‘survivor’ımdır.

Bu arada bildiğim kadarıyla Dank!’ta sadece ikinci el yok.

Evet, ikinci elin dışında, firmaların stok fazlası ve dükkanlarında satılamayan, teşhire konulmuş, ufak defoları olan ürünlerini alıyoruz.

Bunların yanı sıra, genç tasarımcıların işlerine de yer veriyorum ve işin bu kısmından da çok hoşlanıyorum. Malum, tasarım okumuş herkes kendi işini yapamıyor, bu anlamda gençlere destek olmak beni mutlu ediyor.

Reklam kampanyalarınız da oldukça ilgi çekici oluyor genelde. Birkaç ödül de aldınız sanırım bu kampanyalarla.

DBB & Co ile çalışıyoruz. Karpat Polat ve takım arkadaşları muhteşem projeler yapıyorlar. Yıllar evvel çok yakın bir arkadaşıma, yaratıcılıklarını kullanabilecekleri bir yer aradıklarını söylemişler ve o arkadaşımdan bize ulaşmışlar. Biz de yıllardır bayıla bayıla çalışıyoruz.

Peki, evine asla giremeyecek ne var?

Rokoko ve Barok tasarımlar. Varaklı varaklı aynalar falan, katiyen sokmam evime.

Tasarımda özellikle ilgini çeken belirli bir dönem var mı?

Zamansız klasik tasarımları seviyorum. Ama “50’leri severim 80’leri sevmem” diye bir şey yok. Her dönemin iyi ürününü severim, genelleme yapamam.

Konfor senin için ne ifade ediyor?

Konforla hiçbir alakam yoktur. Ayağımı uzatıp rahat yattığım kanepedir konfor en fazla. Tabii ki yaşım ilerledikçe lüks yerler hoşuma gidiyor ama öyle beş yıldız merakım yoktur. Küçükken sırt çantalı bir hostelciydim, ruhum hep bitli ve hippidir benim. Keşke 60’larda Woodstock’ta yaşasaydım, çok mutlu olurdum. Hiçbir zaman paraya ve konfora kanmam, ruhuma aykırı.

Stilinde ikinci elin yeri ne?

Arkadaşım Melis'in dolabı... Hayatımın hiçbir döneminde, çocukluğum da dahil, alışverişe çıkan bir tip olmadım. Tarzım vardır, ama “yeni sezonda ne renk modaymış dur bir bakayım” diyen biri olmadım hiçbir zaman. Diğer yandan, yurt dışına gidip bir şeyler almaya bayılırım, ama öyle gidip de saatlerce dolaşıp alışverişten alışverişe atmam kendimi.

Son zamanlardaki en büyük keşfin?

Müziksiz yaşamam mümkün değil. Çok fazla American Idol, X Factor izlerim. 20 yaşımda olsam kalkıp giderdim. En son, American Idol’da Phillip Phillips diye bir şarkıcı keşfettim. Gerçi ben keşfetmedim Amerika keşfetti ama mühim değil. Çok aşığım, bayılıyorum.

XOXO The Mag

BEAR GRYLLS in Dockers® Alpha Khaki.

DOCKERS.COM ©2013 LEVI STRAUSS & CO.

Š 2013 Vans, Inc. Photo: Liam Marsden

INTERVIEW/art

Alİ EMİR TAPAN

Uzaydaki Kozmik Balina Karaköy’ün kalabalık ve gürültülü sokakları her an dikkatinizi dağıtmak için hazırda beklerken, Ali Emir’le kurgudan, korkulara, başka kültürlerden hayvanlar alemine uzanarak yaptığımız sohbet görünmez bir kalkan gibi bizi sarıp bu dünyadan soyutladı. Heyecanlı, durgun, kendinden emin, meraklı halini izlerken alter egosunda bir tilkiyle bir balinanın izlerini taşıyan bu adamın rüyalarını merak etmeden duramadım. röportaj elif kamışlı fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

çok zor oluyor. Bana kalırsa bir sanat eseri kendi dilini oluşturuyor ve semboller sisteminin dışına çıkıyor.

Şiddetle şefkatin harmanlandığı çalışmaların izleyiciyi gizli saklı bir yerlere davet ediyor. Serginde dolaşırken kendimi biraz Alice’in yolunda hissettim. Ali Emir’in harikalar diyarında beş çayına kimler katılıyor?

Kurt Cobain, William Burroughs, Markiz Casati, Max Jacob, Guillaume Apollinaire, ve bu ortamda karşı kamptan birinin de var olabilmesi için kesinlikle Bertrand Russell, Haluk Akakçe olabilir, Kiki de Montparnasse, aşağı yukarı böyle galiba. Lemurlar, tavşanlar, zürafalar derken gayet başarılı bir çay saati olabilir bana kalırsa. Bertrand Russell ile William Burroughs’un diyaloğunu düşünüyorum da muhteşem olurdu.

Sana en şiirsel gelen eserin hangisi?

Onlarla geçirilen zamanı ve harcanan fiziki emeği düşününce haritalar, yani aynalı işler herhalde. Her biri için 120-130 saat arasında bir emek var; haftalarca, günlerce, gecelerce... Bir de malzemenin zehirli olması, benim bu süreçte bağışıklığımın ciddi bir şekilde azalması söz konusu. Prodüksiyon esnasında vücuduma çok fazla girdiği için artık o malzemeye karşı koyamıyor bedenim, direnci kalmadı. Bunun yanı sıra sırtın, belin, başın ağrıyor; çalışıyorsun, çalışıyorsun ve çalışıyorsun saatlerce, her detayına kadar.

İstanbul’a dönüş, stüdyoya kapanış, işlerinde iki boyuttan üç boyuta geçiş, seyahatler derken iki yıl geçmiş. Bu dönemin ürünlerindeki kişisellik bir kendine serüven gibi. Sence taşlar yerine oturuyor mu, yoksa tersi mi?

Ben herhalde uzayda yüzen taşlar diyarında yaşıyorum ve de yüzmeyi öğreniyorum. Taşların yerine oturduğu yok; ama zaten benim sözlüğümde bir şeyin bir yere oturması gibi bir durum pek yok.

İğne oyası gibi biraz...

Ben de iğneyle yapıyorum zaten. Bu fiziki meydan okuma hali sebebiyle herhalde haritalar en şiirsel işlerim diyebilirim.

Obsesyon, kırılganlık ve zarafet senin için ne ifade ediyor?

Obsesyon, yorucu ve gereksiz. Eğer bu üçünü bir aile gibi düşündüysen, obsesyonu aileye çok dahil etmiyorum. Benim için kırılganlık ve zarafet arasında bir ilişki var. Zarafetin, kırılganlık durumunda canını kurtarabilmiş olma halinden doğduğunu düşünüyorum. Yani zarif bir şeyin, kırılganlığın inceliğini taşıyan sağlam bir yapısı olması gerekiyor. Bir başka deyişle de zarara maruz kalıp, kırılganlığındaki hassasiyeti kaybetmeden kendini taşıyabilen kişiler zarif oluyor.

Bir de yer değiştirildiğinde kişisel sözlüklerdeki anlamlar da bulunulan bağlama göre dönüşmeye başlıyor. Bunun yerleşmeye denk geldiğine inanıyorum. Peki sen buraya yerleştiğini hissediyor musun?

Her yerde ne kadar yerleşiksem, burada da o kadar yerleşiğim. Ben etrafımla yabancılık üzerinden ilişki kuruyorum, böylesi hoşuma gidiyor. Dünyanın herhangi bir yerinde ne kadar yabancıysam, burada da aşağı yukarı o derece yabancıyım. Biraz tersine çevirirsem yerleşik değil, yabancı olmaktan keyif alıyorum.

Haluk Akakçe’nin Discreet Intimacy adlı sergin için yazdığı metni çok sevmiştim, küratörlüğünü yaptığı Kusursuz Gün adlı serginde de bana kalırsa yerleştirmedeki anlatım çok iyiydi. İşlerinle böylesine yoğun bir bağ kuran biriyle çalıştığın için şanslısın. Peki iki farklı kuşaktan iki sanatçı olarak nasıl bir ilişkiniz var?

Aşağı yukarı benim şu anda yaptığım şeyi yapıyor olmamın sebebi Haluk. Tanışalı epey uzun zaman oldu; o dönem entelektüel tarih ve fotoğraf okuyordum, daha Central Saint Martins’e gitmemiştim.

Gördüğü birkaç iş üzerinden konuşmaya başladık, sonra da arkadaş olduk. Haluk'la tanışana kadar bir dışarıdalık hissi içerisinde yaşıyordum. O, bana dışarıdalığa ait bir dünya olabileceğini gösterdi. Haluk’un sanat eseriyle ilişkisinde ve o eserin alanla kurduğu ilişki düşünüldüğünde muhteşem bir perspektifi var. Benim işlerimi de çok çok eskiden beri tanıyor. Anlatım açısından ne yöne gittiğim, neyi seçtiğim, hangi dönemde neyi yaptığım derken evrimimi takip ettiğinden sergi için Haluk doğru isimdi. Kusursuz Gün, sanıyorum, onun da ilk küratörlük tecrübesiydi.

Eserlerini anlatırken sıkça kullanılan ifadelerden biri de “şiirsel güzellik”; peki sen bu dünyada şiirsel/ilahi adalete inanıyor musun? İlahi adalet fikri insanların hayatla ilişkisinde basbayağı dolandırıcılık bence, düalistik bir fikir. Benim şiir algımın da adaletle yakından uzaktan ilgisi yok. Şiir, estetik ve etik herhangi bir yük taşımayan, neyin doğru neyin yanlış olduğu üzerine bir tanım getirmeyen bir kavram. Adalet bir doğruluk mekanizmasının taşıyıcısıyken; şiirsellikte karşı kutuplardaki fikirlerin nasıl konumlandığından öte, daha bütün bir gerçeklik algısı olduğunu düşünüyorum.

Benim ilahi adalet algım karmik düzeni ifade ediyor aslında, ne ediyorsan bir yerde onu buluyorsun.

Ama biliyorsun karmik düzen değişik hayatlar arası var olan bir şey, yoğun olarak hissettiğin şeyi kendine çağırıyorsun, mesela korkuyu ya da endişeyi. Bir şeyden çok korktuğunda bazen onu severek kılabileceğinden çok daha fazla kendine ait kılıyorsun.

Suçluluk hissettiğin zaman o hisle bir şeyleri kendine çağırıyorsun, hissi reddettiğindeyse onu daha da çok kendine çekiyorsun.

Sonuçta, insanların başlarına gelen "ceza"yı kendilerine çektiklerini düşünüyorum. Ama bunların yanı sıra bir de çağırmama ihtimali var.

Suçluluğun olmadığı bir dünyanın da var olduğuna inanıyorum, onun için başta, ilahi adalet olabilecek en büyük dolandırıcılıklardan biri dedim. İnsan varoluşunun sonsuz ihtimali var.

Orada bir yerde seni bu kadar iyi okuyan biri olduğunu bilmek sana bir konfor alanı yaratıyor mu?

Tam anlamıyla bir konfor alanı diyemeyiz, Haluk bir yandan da korkunç bir eleştirmendir. Bütün bu gelişim sürecinde en vahşi eleştirmenim oydu ve bu anlamda kötü ya da zayıf bir iş üretme ihtimalim kesinlikle yoktu. Onun varlığı bana her zaman güven verir. İki boyuttan üç boyuta geçiş süreci nasıl oldu?

Central Saint Martins’de inceden oraya kayıyordum. İstanbul’a geldikten sonra iki boyutlu gibi sunulup aslında üç boyutlu olan ve obje olmayan objeyle başlayarak yavaş yavaş ilerledi.

Peki eserlerini tanımlarken şiire referans verişin...

Bir yazıda sanat eserinin referanslarını tanımlayabilirsin, iyi kötü üretim sürecini anlatabilirsin, sunulduğu çerçeveden bahsedebilirsin; ama bir sanat eserini temelde tanımlayabilecek tek şeyin başka bir sanat eseri olduğunu düşünüyorum. Bir işimi anlatan rasyonel bir yazı yazmak benim için tüyler ürpertici; çünkü o dilden özellikle çıktım. Dilin herkese ait sembollerden ibaret olduğu bir dilden kendimi çıkardığım için onu oraya geri sıkıştırmak

Malzemelerle ilişkin nasıl?

Sanat malzemesi olmayan, görünmez ve kuvvetli malzemeleri seviyorum; cam ve ayna gibi. Malzemene elektromanyetik bir varlık yüklüyorsun ve bu en sıradan malzemenin elektromanyetik varlığı bir çekim alanı oluşturuyor. Yaşamayan bir şey, böylece karizmatik bir alan kazanıyor.

53

"Kuyruklu yıldız cenazeyle buluştuğunda, uyuyan güzel, bu yıldızların tomurcukları, bu mavi kırlar", Harita Serisinden, 2011, Nitrik asit ile kazınmış aynalar, 150 cm x 100 cm (her biri). Tüm görseller sanatçı ve Galerist'in izniyle. Fotoğraflar Rıdvan Bayrakoğlu.

Bir şeyler toplar mısın?

Saksağan gibi. Parfüm topluyorum. Kutu topluyorum; metal, karton, boy boy, cins cins, korkunç bir şey. Tümünü bir şehir gibi diziyorum; çalışma odamda büyüyen bir kutu şehrim var. Daha başka küçük tılsımlar ve takı topluyorum. Taş toplamanın ucundan kurtuldum. Çiçek toplayıp, defter arasında saklıyorum. Çok da vahşi bir şey aslında, doğada üremek için dalında açan şeyi sen koparıp bir yaprağın arasına basıyorsun; ama gittiğim yerlerden çiçek getirmeyi seviyorum. Bir yerlere gidince sürekli begonvil topluyorum mesela.

Her şey fiziki olarak ulaşmadan, görüntü olarak o kadar ulaşılabilir ki; bundan dolayı gerçeklikleri de o kadar hassas ve kırılgan. Fiziki olarak gittiğim bir yerden bir parça getirdiğimde, o bana ait ve daha az kırılgan bir gerçeklik oluşturuyor. Bunu biraz daha açacağım... Çok fazla fikir uçuşuyor havada, mesela interneti düşünelim, genel olarak kedi videoları ve porno için kullanılsa da merak ettiğin her şey hakkında bilgi alabiliyorsun, inanılmaz bir şey. Buna karşı durmadığım gibi, muhteşem olduğuna da inanıyorum; ama elinin altında bu kadar bilgiye erişebilir olman ilkin hayal alanını kısıtlıyor. İkinci olarak da kendine ait bir hikaye oluşturmanı zorlaştırıyor.

Mekandan bir şey toplamakla, sana ait bir hikayeye dönüşen bir bağ kuruyorsun. Duygu durumu biraz Charles Darwin’deki gibi; ilgi, merak ve hayranlık iç içe geçiyor. Yeni bir bitki keşfederken duyulan heyecan gibi. Bu arada çay partisine kesinlikle Charles Darwin de katılırdı, Kiki de Montparnasse ile acayip bir ikili olurlardı.

Paralel bir dünyada Wes Anderson filmleri oynuyor olsa, hangisinin içine uyanmak isterdin?

Elbette Fantastic Mr. Fox’un içine uyanmayı isterdim. Çünkü ilk olarak sabahları kalkıp kültür fiziğini yapıyor, kollar önde çömelip kalkıyor ki bu çok önemli bir şey. Sonra, iyi giyiniyor. Bir de benim için konuşan hayvanlar durumu çekici. Fantastic Mr. Fox’un kendisi olmayı ya da olmamayı bilemiyorum, çok iyi bir baba figürü de değil zannedersem. Sonunda dersini alıp almadığından da emin değiliz. Yabani bir hayvan olma hali hoşuma gidiyor. Uslanmama hali de herhangi bir karakterde çok çekici. Bütün mitoloji de zaten uslanmayan adamlar üzerine kurulu, en popüler bölümleri insankader ilişkisi ve uslanmayan tanrılar gibi bir hikayeye geliyor. Müzik

olaraksa favori filmim Darjeeling Limited, Rolling Stones’dan Play with Fire’ın çaldığı Anjelica Huston’lı sahne çok güzel sahiden.

Rüyalar çocukluğumdan beri hayatımdaki en belirleyici ögelerden. Brion Gysin ve William Burroughs’un Rüya Makinesi’ni denemiş olmayı isterdim. Peki ya senin, rüyalarla aran nasıl?

Her gece rüya görüyorum, benim için uyanık gerçeklik ve rüya gerçekliği aslında bir devamlılık olarak var; ama aynı sistemlerle işlemediğini ayırt edebiliyorum. Yavaş yavaş uyanık gerçekliği rüya sistemiyle işler hale getirmek gibi bir planım var; bunun yolu musluğu açık bırakmak... Galiba hayatımdaki en önemli kararları da rüyamda aldım. Bu durumun kültürümüzdeki karşılığı rüyaya yatmak.

Beat kuşağında seni çeken ne? Özgürlük. Sıradan olmama hakkını kendinde gören ve yeni bir özgürlük dili yaratan kişiler bana çok çekici geliyor. Beat kuşağında da beni çeken bu. Beat estetiği şu ana kadar binlerce kere taklit edilmiş olduğu için o dönemi düşünmeden okuyunca Burroughs dışında çok çarpıcı gelmiyor; ama dönemsel olarak düşününce muhteşem bir şey. Geçen yaz epey okumuştum. Şu anda Georges Bataille okuyorum.

Biraz korkulardan bahsetmek istiyorum. Yaratıcı işlerle meşgul olan kişilerde dönem dönem korkular ağırlaşır.

Bir daha hiç üretememe korkusu, bir daha beğenilmeme korkusu. Peki korkuların seni avladığı zamanlar daha çok hangileri; bir fikrin çıktığı anlar mı, yoksa fikrin üretime alındığı süreçler mi?

Değersiz olma korkusu her sanatçıda var. Ben de parçalı bulutlu paranoyak bir insanım. Yakınımdakiler absürt olduğunu öne sürse de, çok irrasyonel korkularım yok sanırım. Geçen gün uçakta yanımda oturan adam da “Neden korkuyorsun?” diye sordu, kendisi uçaktan ve yılandan korkuyormuş; ona da cevap veremedim.

Reenkarnasyon falan derken her şey çok rahat görünüyor; ama ruh ölümü de söz konusu ve tehlikeli bir şey; galiba bundan korkuyorum.

XOXO The Mag

"Transparanlar" serisinden, 2013, Cam üfleme heykeller, Galerist sergi görseli.

"Örnek #52", 2012, Arşiv pigment baskı, 150 cm x 100 cm.

Seninle kaza yapmış araba fotoğrafların üzerine ilk konuştuğumuzda bir Hindu mezhebinden bahsettiğini hatırladım.

Aghorilerden bahsetmiştim, Şiva’nın takipçileri. Aghori anlayışında her şey kutsal olduğundan sana iğrenç, rahatsız edici gelen, toplumsal olarak yanlış görülen şeyleri negatif his beslemeden olumluyorlar. Ganj Nehri’nin kenarında meditasyon yaparken orada yanan cesetlerin küllerine bulanıyor, cesetlerin parçalarını yiyor, insan kafataslarını kase olarak kullanıyorlar, mezarlıklarda kalıyorlar... Bir Aghori sadusunu cüzzamlılarla yaşarken veya sırtında bir köpek leşi taşırken görebiliyorsunuz. Yani iğrenç ve rahatsız edici olanla bütünleşerek, her şeyin tekilliğinin bilincine vararak Nirvana'ya ulaşılabileceğine inanıyorlar. Sonuçta ölüm, çürüyüş ve yok oluşun evrensel bütünlüğe açılan yol olduğu fikri hakim. Arabalara da buradan bağlanıyor.

Peki sanatçılığın bağlamındaki korkular? Üretim sürecinde genelde ömrüm törpüleniyor, ama o kadar; orada çok varoluşsal bir endişe duymuyorum. İşle ilişkimde endişe ve korku yok benim, daha çok dış dünyayla ilişkimde var. Kendi yarattığım bir şeyi kelime dahilinde anlaşılabilir kılma sorumluluğu hissetmiyorum, başka şekillerde anlaşılabilir kıldığımı da düşünüyorum; ama galiba bundan doğan patolojik bir endişe söz konusu. Normalize etmeyi reddetmekten gelen ince bir suçluluk ve bunun da yanında getirdiği inceden bir endişe. Pek kolay değil; ama bunun da üstesinden geliyorum. Vücudum, yani yaşayan biyolojik varlığım, bir üç boyut makinası ve ben bunun içindeyim; bunun hepsini kullanabilecekken, zihinsel ve zihin dışı bütün elektromanyetik varlığın sınırlarına varabilecekken neden sakat gibi yarısıyla yaşayayım ki... Beni engelleyen herhangi bir şeyin üstesinden gelmem gerekiyor. Bir şeyin yapılabilir olması için illa kolay olması gerekmiyor, zor şeyler de yapılabiliyor; bu da kendine rahat vermemekle oluyor. Vasat olanla huzur bulmazsan, gidilebilecek yerlerin sonu yok.

Lou Reed’in ‘Perfect Day’ şarkısına dair çok net hatırladığım bir anım var. 17 yaşındaydım, hemen her ergen gibi kendime dar geliyordum ve ılık bir yaz günü bir arkadaşımla tüm gün şehirde yürüyerek hayattan konuşmuştuk. Hava, bulutlar, vişne pembesi atkım derken tüm günümüze eşlik eden bu şarkı muhteşem bir arka plandı. Senin bu şarkıya dair hatırladığın bir an var mı?

Coney Island’da bir gün; denize giriyorum, sonra yürüyüp Brighton Beach’teki Rus restoranı Tatiana’ya gidiyoruz ve Atlantik üzerinden gün batımını izliyoruz, çocuk yaşlardayım. Başka bir tanesi de iki sene evvel dolunayın akrep burcuna girdiği gece; önce akrepli viski ve ballı acı biberli bir kokteyl içip Garanti Bankası’nın çatısına tırmanıp, soyunup, sime bulanıyoruz.

Sırtındaki dövmeleri Tayland’da yaptırdın diye hatırlıyorum. Bunlar bizdeki muskalar gibi nazardan korunmak için mi yapılıyor? Kendini dilini anlamadığın birinin ellerine bırakırken, biraz da kaderci olduğunu söyleyebilir miyiz?

Bahsettiklerinin adı “sakyan”. Yantra, mantranın dilden dile geçişte bozulması. “Sak” da “yan”ı batırma durumu oluyor. Nazar, kaderci bir sistem ve senin varoluşunu başkalarının algısının dikte ettiği inancına, buna karşı savunmasız olduğun fikrine dayanıyor.

Sakyanların ise nazarla ve kadercilikle bir ilgisi yok. Sırtımdakiler animist, şamanik bir süreç ve temelden geliyor. Tanrısal olanı senin derine işliyor, dolayısıyla bir tanrı parçasını senin bir parçan haline getiriyor ve seni tanrısallaştırıyor. Senin de içinde var olduğun bir ritüel. Çoğunda eski dilde bir dua yazıyor ve okunamayarak kuşaktan kuşağa geçiyor, neredeyse hiyeroglif gibi. Dolayısıyla daha geometrik bir dil yapısı var; aldığın şey de bir kelime formu değil, bir estetik form. Yapılırken gelen enerjiyi ve varlığı hissediyorsun, o hissettiğin şeyin karşısında kelime diline ihtiyacın yok.

Son dönemde rastladığın, seni hayrete düşüren, heyecan veren bir şeyler var mı?

Balinaların dik olarak uyuduğunu öğrenmek; muhteşem hayvanlar.

Gelecek on yılda, tam kırk olmuşken kendini nerede görüyorsun?

Uzayda kozmik bir balina olarak.

55

INTERVIEW/DESIGN

ARIK LEVY

Işıkla Yıkanan Milano Tasarım Haftası’nda Türk “doğaltaşı” mermerin güçlü hikayesi gündeme geldi. İlki geçtiğimiz sene hayata geçirilen “Ve Mermer Dedi ki: Yol Seni Değiştirir” sergisi, bu sene de Zona Tortona Superstudio Piu Art Garden’da 900 metrekarelik alanda “Işıkla Yıkanmak” adıyla izleyiciyle buluştu.

Sergi için yaptığı çalışmayla Milano’da oldukça dikkat çeken ve yakın zamanda Türkiye’yi de ziyaret edecek olan Arik Levy ile hem sergiyle ilgili detayları konuştuk, hem de son zamanlarda ona heyecan veren şeylerden söz ettik. röportaj elif akti fotoğraf ian scigliuzzi

XOXO The Mag

sanatçıların arasında ilginizi çeken isimler ve takip ettikleriniz var mı?

Dikkatimi çeken, kurulumların ve fikirlerin çeşitliliği oldu. Bir grup sergisi olarak, kimin, nasıl dahil olduğu kadar tüm sergi çalışmalarının ve işlerinin birbirleriyle pekiştirilmesi önemli.

Türkiye’de mermer, kullanılmaya başlandığı ilk dönemlerden günümüze oldukça önemli bir malzeme. Çıkış noktası Türkiye olan “Işıkla Yıkanmak” sergisinde yer almak sizin için ne ifade ediyor?

Türkiye’den gelen harika bir girişim ve buna katılmak kesinlikle muazzam. Mermerden oluşturabileceklerimizin bu kadar fazla olması çok sık rastlanan bir durum değil.

Bu serginin Milano Tasarım Haftası’na nasıl bir katkısı oldu sizce?

Bu konuda gayet net bir cevabım var, Milano’da bu ölçekte ve büyüklükte başka bir sergi bulamazsınız.

Sergide yer aldığınız çalışmadan biraz bahsedebilir misiniz?

Bana bu projeye dahil olma talebi geldiğinde ve özeti okuduğumda gözümün önüne gelen ilk izlenim, taşın gücüydü.

Sadece mermeri sarmak ve o olmak istedim. Enstalasyon, insanları içinden yürümeye davet ediyor ve bir dönüşüm kanyonunda olma hissi veriyor, bir düşünceden diğerine, bir histen diğerine, sıvıdan katıya atlayan ve geri giden bir geçiş yolculuğu gibi… Yatay katmanlar, taşın oluşum tarihini, zamanını ve formunu, yetiştiğimiz katmanları ve proje fikirlerini, yaratıcılığını açıklıyor. Teknolojik gelişim, insanların yenilikçi düşünce ve evrimi ile yan yana duruyor. Ayrıca Pierre-Gilles ile stüdyodaki iş birliğimiz, geçit ve deneyim için son derece önemliydi.

Baccarat için yaptığınız pek çok tasarım da Milano Tasarım Haftası’nda sergilendi. Markayla ve bir tasarım malzemesi olarak kristalle olan ilişkinizi nasıl tarif edersiniz?

Baccarat’yla aramdaki, sıradan bir iş ilişkisinin ötesinde; daha çok bir aile gibiyiz. Onları yıllardır tanıyorum, birbirimize çok yakınız ve ilişkimizde gereksiz formalitelerin hiç yeri yok.

Kristal sihirli bir malzeme, onu bu şekilde dönüştürebildiğim ve Baccarat’dan bu anlamda destek alabildiğim için çok şanslıyım.

Aynı zamanda, geleceğe giden yolu bulmak zaten benim işim...

Bu defa, yeni süreçlerden geçirerek ve mimarlık dünyasıyla sıkı bir ilişki içerisinde daha uzun süre kalıcı olacak stratejik ürünler geliştirdim. ‘Ego friendly’ bir sistem yani.

Şüphesiz, mermer üzerinde çalışılması oldukça zor bir malzeme. Geçmişte de mermerle çalışmış bir tasarımcı olarak, bu zorluğun çekici bir unsur olduğunu düşünüyor musunuz?

Daha önce çalışmış olmam sayesinde, hem malzemeyi tanıyorum hem de nasıl çalışılacağını biliyorum. Ayrıca, IMIB ekibinden de büyük destek ve yardım aldık, çok ilginç bir süreçti. Yani sonuçta, enstalasyonu oluşturan çözümlerin bir kombinasyonuydu.

Baccarat Crystal, Türkiye’nin saraylarında da köklü bir geçmişe sahip. Sizce modern Türkiye Baccarat’nın modern tasarımlarını nasıl karşılar?

Yeni projemi hem modern hem de çağdaş Türk mimarisi ve iç mimarisine entegre etme konusunda kararlıyım. İnsanlar bu tasarımlarda, geçmiş, bugün ve gelecek arasındaki bağlantıyı keşfedecekler.

Hazırladığınız bu yeni tasarımlardan bazılarını yakın zamanda Türkiye’de görebilecek miyiz?

Evet, hatta Mayıs sonunda bu tasarımların lansmanı için Türkiye’ye geleceğim. Türkiye’yi, kristalin ve benim fikirlerimin sunabileceği büyüleyici bir yolculuğa çıkarmak istiyorum. Ruh,

Ana malzeme olarak mermerin kullanıldığı sanat eserleri ya da mimari yapılar var mı sizi etkileyen?

Evet, Michelangelo’nun Davud heykeli.

Sergide çalışmalarıyla yer alan diğer tasarımcı ve 57

zihin ve mekan için bir ekspertiz yolculuğu.

Peki, Türkiye'deki tasarım ve sanat ortamını takip eder misiniz?

Kısmen, fakat içten içe kaynadığını biliyorum. Dünya çapında sanatı getiren, İstanbul Modern gibi harika oluşumlar, birlikte çalıştığım Galerist gibi galeriler var. Tabii bir de Bienal var.

Meyve tabağından, halıya; oldukça geniş bir tasarım yelpazeniz var. Çalışmalarınızın hepsinde de farklı bir espri var. Siz tasarım tarzınızı nasıl yorumluyorsunuz?

Sunduğumuz parçalara bakarsanız eğer, bir stil göremezsiniz…

Fikir, kavram, çözüm ve güzellik bulabilirsiniz. Benim endüstrideki görevim, editörler ve üreticiler için doğru cevapları barındıran çözümler sunmak, stratejik çözümler ve potansiyel pazar piyasası önermek.

Tasarımın yaratım sürecinde talep edilene ne kadar bağlı kalırsınız? Yorumunuzu kısıtlayan yaklaşımlarla karşılaştığınız oluyordur.

Müşterilerimi dinlemek zorundayım, fakat kendi yolumu takip edip, onları hayallerinin ötesinde yerlere götürecek fikirlerle dönmeliyim. Aynı zamanda yeterli miktarda bilgi temin edip yeni bir koleksiyona dönüştürmeleri için onları serbest bırakmam gerekir. Kısıtlamalar meydan okumadır, sınırlama değildir.

Dünya gündemi; sanat, edebiyat, politika, müzik, teknoloji ve aklımıza gelebilecek birçok şey çalışmalarınızı nasıl etkiliyor? İlginç bir yönden… Bulunduğumuz durumun hepimiz için ilginç olduğuna inanıyorum ve hepimiz en iyisini düşünmek zorundayız, en iyisini yapmak için ekstra çaba sarf etmeliyiz.

Finans zorluğuna rağmen, bu bir geçiş aşaması ve sonu ilginç olacak. Hazırlıklı olmalıyız. Çok yönlüsünüz; sanat, set tasarımı, sörf, sinema gibi çok farklı alanlarda adınıza rastlıyoruz. Bunların dışında

gelecekte profesyonel olarak uğraşmak istediğiniz bir alan var mı?

Henüz tecrübe edinmediğim alanlara dahil olmak isterim.

Bunun da asli sebebi endüstrinin benim düşünme ve projelendirme yolumu onayladığını ve takdir ettiğini görmek için sanırım.

Farklı alanlarda çalışırken mutlaka harika deneyimler edinmişsinizdir; en çok eğlendiğiniz ve ilham aldığınız işler hangileriydi?

Cevabıma şaşırmayacağınızı hissediyorum! Her projenin özel bir açısı vardır. Tümünün üstünde olan birini seçemem.

Son zamanlarda size en çok heyecan veren şeyler neler? Çocuklarım… Onların dışında, dünya dönüşüyor.

Dönüşmek dediniz, 100 yıl sonra dünyada nasıl bir gündelik yaşam olabilir sizce?

Farklı bir kabukla çok benzer bir yaşam. İnsan dışında birçok şey değişiyor. Biz bu kadar hızlı değişmeyeceğiz ve 300 yıl veya çok daha önceki senelerdeki gibi aynı gereksinimlere sahip olacağız.

“Yaratım istem dışı bir kastır” diyorsunuz, peki ticari bir ürünü tasarlarken yeterince özgür olabildiğinizi düşünüyor musunuz?

Elbette ve bunun bir çelişki olduğunu düşünmüyorum.

Ticari ürünleri de farklı alanlar hakkında gördüklerime ve hissettiklerime karşı bir tepki olarak alabilirsiniz.

Son zamanlarda sizi en çok ne etkiledi?

Ron Mueck.

Bir gün mutlaka hayata geçirmek istediğiniz bir proje var mı?

Kalbin ve zihnin hayalleri sürekli evrim içinde… İstediğim şey, yaptığım ve yapmak istediğim şeyler hakkında tutkulu olmaya devam etmek basit.

XOXO The Mag

INTERVIEW/ART

Seza Paker & Alİ Akay

Sanatla Müziğin Birleştiği Yerde Asmalımescit’te yüksek tavanlı ve ışığı bol bir stüdyodayız. Seza Paker ile Ali Akay’ın, Paker’in siyasi dokunuşlarla ortaya çıkardığı işleri üzerine, 1970’lerden başlayıp günümüze kadar gelen ve dünyanın çeşitli yerlerine uğrayan koyu sohbetini dinlemeye koyuluyoruz. Yolumuz uzun ama tekdüze değil; Boltanski’den başlayıp, progressive rock’a dokunuyoruz, Kudüs’ten Drüz köylerine, oradan da Issy-les-Moulineaux, Paris’e kadar geliyoruz. fotoğraflar özkan önal

XOXO The Mag

yaşta yaşanmış bir tecrübe. Çok etkilenmişsindir diye tahmin ediyorum.

Evet, hakikaten dün gibi hatırlıyorum. 12-13 yaşındaki bir insanın bir anda, konuyla ilgili hiçbir bilgisi olmadan, böyle bir deneyim geçirmesi büyük bir şok etkisi yaratıyor. Sonra Boltanski’nin çalışmalarını gördüğüm zaman zaten bir yerde müzenin bir parçası gibi olduklarını görüyorum.

Uzunca bir zaman yurt dışında yaşadın. Önce grafik ve ardından Paris’te güzel sanatlar okudun. Ben çalışmalarını 1988 yılından beri izliyorum. Bu dönemde Türkiye’deki sanatsal hareketlilikle veya senin sanatsal tanışmalarınla, Paris’teki hayatında bir uyuşmazlık vardı diye hatırlıyorum.

Oradan başlayabilir miyiz?

Tabii ki. Evet, bu bahsettiğimiz dönem 80’ler. Bu dönemde güzel sanatlarda resim bölümündeyim ve bundan bağımsız olarak da doküman üzerine çalışıyorum. Fakat dokümanter üzerine çalışan çok az sanatçı var ve resim bölümünde bunu gerçekleştirmek de oldukça zor. Ben de serbest bir şekilde, fotoğraf ve doküman üzerine çalışmaya devam ediyorum. Aynı zamanda da resim yapıyorum fakat resimleri bir köşeye atıyorum.

Ve bu hala, son sergine kadar süregelen bir çizgi...

Devam ediyor, evet. Duvar üzerine çalışıyorum. Ama duvarlar karışıyor; Çin Seddi’nden Berlin Duvarı’na, Berlin Duvarı’ndan Ağlama Duvarı’na, Ağlama Duvarı’ndan mental duvarlara... Onlar üzerine birtakım düşüncelerimi, çalışmalarımın içinde konseptüel veya post-konseptüel olarak göstermeye çalışıyorum.

Senin Plan 1 ve Plan 2 çalışmanda hatırladığım kadarıyla Christian Boltanski’den bir kartpostal kullanmıştın. Boltanski o dönemde henüz güzel sanatlarda değildi. Kendisi doküman kullanan sanatçılardan birisi aynı zamanda; bellek üzerine çalışıyor ve sen de fotoğraf ve doküman kullanıyorsun.

Evet, Boltanski’nin çalışma sistemi de aynı şekilde doküman üzerine derinleşen bir çalışma. Dediğin gibi, bellek üzerine. Ben de ona göz kırpıyorum Plan 1 ve Plan 2 çalışmasında. Kartpostalı kendi fotoğrafımın içinde, mekansal bir çalışmanın içine sokuyorum.

Peki, 1998 ya da 1999 senesinde sanırım, The Long March, İsrail fotoğrafları, ve sen onlarla bir enstalasyon yaptın.

Orada desenler de var, aynı zamanda birtakım yazılar da var.

Bunu, İsrail’e ikinci ziyaretinin ardından gerçekleştiriyorsun.

Bu çalışmadan biraz bahsedebilir misin? İlk deneyimimin sonucu yalnızca, bir kız çocuğunun -burjuva bir kız çocuğunun- bakış açısının ortaya çıkması diyebiliriz. 1999’da tekrar İsrail’e gittiğim zaman, sınırın kuzeyindeki kuzenlerimi ziyaret ettim. Orada yalnızca bana anlatılanları dinledim, çünkü onların yaşantılarındaki zorlukları bizim düşünsel olarak onlara ifade etmemizin imkansız olduğunu görüyordum. Ve bu ziyaret esnasında en büyük şansım, onların beni Lübnan sınırına kadar götürmeleri oldu. 1999’da sınırın adı Good Frontier (İyi Sınır) idi, çünkü Lübnan ve İsrail arasındaki sınırın açık olduğu senelerden biriydi. Bütün sınırın etrafını dolaştım. Drüz köylerine gittim ve buralardaki Arapların, İsrail içerisindeki yaşantılarını gördüm. Bu tecrübeden yola çıkarak, 1999’da bu konuşamamanın, müthiş samimi yaklaşımlarla başlayan bu dünyanın çöküşü ve huzursuzluklar içinde iki tarafın da parçalanışı üzerine bir iş yaptım. İşin adı The Long March; hem bir video hem de bir desen enstalasyonundan oluşuyor.

Bazen ikisini birden sergiledim, bazen de sırf video gezdi. Video, Buenos Aires’ten Ermenistan’a, Ermenistan’dan Kıbrıs’a, Kıbrıs’tan unutamadığım birtakım yerlere erişti ve dolaşmaya devam etti. Bütün o sorgulama, yani bu durumdaki hayıflanmanın getirdiği sorunlar ve hayallerin tamamen bombaların içerisinde oluşunu anlatan bir iş The Long March.

O dönemle ilgili bir şey daha sormak istiyorum. 1970’lerin başında İstanbul’da ilgini çeken neydi? Müzik miydi?

Konservatuar deneyimin var tabii, onu da hatırlatmak lazım.

Evet, İstanbul Belediye Konservatuarı’na gidiyordum ve piyano üzerine çalışmalarımı devam ettiriyordum. Aynı zamanda da progressive rock dinliyordum, fazlasıyla. Müzik, çalışmalarımın içinde karışık bir şekilde ilerliyordu; 1969’da King Crimson Epitaph’ı duvarıma yaptım mesela. O sırada 13 yaşındaydım. Annem ve babam da gayet cool’du bu konuda; böyle bir şey de var, o da çok ilginç.

Buna istinaden, son serginin adından yola çıkarak Pink Floyd ile de bir bağlantı kurabilir miyiz?

Son sergimin adı Sea of Tranquility. Bu adı koymamın nedeni, Dark Side of the Moon’dan yola çıkarak, tranquility/huzur yerine huzursuzluktan bahsetmek. Dediğin gibi, Pink Floyd’u düşünerek hareket ediyorum.

O işinde bir de Max Roach’u kullanıyorsun. Mao’nun uzun yürüyüşüne de bir gönderme var, değil mi?

Max Roach çok önemli bir caz davulcusu. Bitmeyen bir yürüyüşü anlatan bir çalışması var; bir taraftan The Long March’ın uzunluğunda, diğer taraftan da onu tamamen ritminin içine alıyor.

Yani, Max Roach’un parçası videoyu tamamen hakimiyetine alıyor.

Huzursuzluk deyince aklıma çok genç yaşta bir Kibbutz deneyimi yaşadığın geliyor.

Evet, 1968-1969’da ilk defa İsrail’e gittim ve orada bambaşka bir dünya gördüm. O dünyada bir sürü ‘hippie’ vardı ve hiç burada algılanan gibi bir İsrail değildi; çok serbest, herkesin otostop yaptığı, bir yerden bir yere içki içerek dolaştığı bir ülkeden bahsediyorum.

Progressive rock orada da çok dinleniyor ve yöresel bir şekilde dağılmış bir serbestliği daha rahat görebilme imkanı var. Bu yaşam içinde bir sürü ziyaretçi var; Avrupa’dan çok sayıda insan geliyor ve bu Kibbutz dünyasına katılıyor. Daha sonra Kudüs’e gittim ve burada ilk defa Yad Vashem Müzesi’ni gezdim, ve orada Türkiye’de anlatılmayan gerçeklerle karşılaştım. Dolayısıyla da İsrail’e yaptığım bu ilk seyahatim her bakımdan çok büyük bir deneyimdi benim için.

Babanın arşiv fotoğraflarından ve buna bağlı olarak da bellek meselesinden bahsedebilir misin? Bu bir şekilde çalışmalarında sürekli olarak mevcut; Galerist’teki son serginde, 2010’da Paris’teki serginde, Sophie’de, Nature Morte’ta ve İsimsiz (Havadan Sudan)’da da kullandın.

Epitaph’tan ve Boltanski’den geçen bir çizgide, sürekli olarak bir şekilde belleği kullanıyorsun ve arşiv de zaten bununla alakalı sanırım...

Arşivler, babamın bana bıraktığı, 5000’e yakın siyah-beyaz fotoğraftan oluşuyor. İsimsiz (Havadan Sudan) çalışmasında 15-17 siyah-beyaz fotoğrafı alarak, 1940’tan 1990’a uzanan bir Türkiye tarihi yaratıyorum ve bunu, hem babamların gençlik fotoğraflarını kullanarak hem de kendi çocukluk fotoğraflarımı ve dolayısıyla kendi belleğimi de katarak, çok samimi bir şekilde yapıyorum.

Mesela, Rusya’ya ilk giden turist kafilesinin fotoğrafları da yer alıyor.

Fotoğrafları kumaşa transfer edip, bazı uygulamalar yaparak, daha

Evet ben de 1976 yılında Saint Benoit’yı bitirdikten hemen sonra Paris’e gittiğimde ilk defa Yahudi soykırımını duydum. Dediğin gibi, Türkiye’de bahsedilmeyen bir şey.

Bütün arkadaşlarıma sordum daha sonra “Haberiniz var mıydı?” diye. Çünkü Saint Benoit azınlıkların çok olduğu bir okul; Ermenisi, Rumu, Yahudisi, Bulgarı, Levanteni, vs. Kimsenin bu konudan bahsetmediği bir ortam. Niçin soykırımdan bahsedilmez ben de bilmiyorum, belki Ermeni meselesi konuşulmasın diye... Senin için de bu, çok erken 61

XOXO The Mag

‘All Well’, Concrete, Brick, Glass, Wood, Fiber Glass and Soundtrack, 300 cm x 500 cm, piece unique, Installation View from Akbank Art Center, 2008

‘Untitled (How are you?), Architectural Colours, Photography Transfer on Linen and Ribbons, 2006

araçları koleksiyoncuları ortamının içinde olmasına rağmen kendini kabul ettirmiş vaziyette. Aynı zamanda bir başka mesleği daha var; onun için vurucu olacak olan bir meslek.

Evet, para kazanmak için her birinin başka meslekleri de var.

Sophie ise dalgıç ve nükleer araçların borularını temizliyor. Yani 60 cm boruların içine giriyor ve bu boruların temizliği ile uğraşıyor.

Kanada’daki işi bu. Ve sonrasında maalesef bu tehlikeli hayatın içerisinde hayatını kaybediyor.

sonra üzerlerine tekrar fotoğraf yapıştırdığım bir çalışma metodum var. Bu metoda göre her fotoğraf yavaş yavaş, zamanla ilerliyor.

Fotoğrafların yanı sıra, Türkiye’deki bazı karikatürlerden de küçük parçalar ve kolajlar var. 1990’a geldiğimizde de, Kapadokya’da bir ışık hüzmesinin olduğu renkli bir fotoğrafla bitiyor. Sea Of Tranquility’de ise yine aynı dünyanın içinde devam ediyorum. O da, 1990’dan bugüne epey bir bilgi aktarıyor bize.

2000 yılındaki işin Nature Morte’ta ise harp araçları koleksiyoncuları üzerine çalıştın. Biraz bu işinden bahseder misin?

Bir arkadaşımın Paris’te büyük bir hangarda atölyesi var. Bir gün oraya gittim ve orada harp araçları koleksiyoncuları ile tanıştım.

Bu tanışmadan sonra, aşağı yukarı iki sene boyunca oraya giderek çok sayıda fotoğraf çektim. Daha sonra, onların üzerine bir film yaptım. Bu film fotoğraflardan yola çıkıyor. Still Life/Nature Morte adı; sadece harp araçlarının detaylarını ve mekanın içindeki yerlerini ve bu inanılmaz koleksiyonun nasıl oluştuğunu görüyoruz.

Vermek istediğim duygu o fotoğrafların içerisinde oluşuyor. Yani işi neden Still Life olarak adlandırdığımı gösteren bir anlatım oluşuyor. O süreçte bir transseksüel ile tanışıyorum. Adı Sophie, Kanada’da oturuyor ve oraya gelip gidiyor. O da bir harp araçları koleksiyoncusu, 32-33 yaşlarında. 18 yaşından beri orada ve o yaştan beri de bütün bu harp araçlarını tamir ediyor. Kendi tankı var. Küçük bir tank. O tankla köye ve ailesini ziyarete gidiyor ve bana inanılmaz hikayeler anlatıyor. Orada bulunduğu zaman içerisinde, insanların ona teknik sorular sorduğunu görüyorum. Teknik olarak ne kadar kuvvetli olduğunu ve aynı zamanda böyle zor bir ortamın içinde bu kadar ses getirmiş bir insan olduğunu görerek ona odaklanıyorum ve çalışmamı ikiye bölüyorum. Bir yandan foto-film var ve diğer yandan Sophie ile yaptığım dokümanter filmin dondurulmuş kareleri... Yani bir tanesi fotoğraftan film, diğeri de filmden fotoğraf olarak oluşuyor.

Sen bir ara işi yarım bırakmaya kalkmıştın, fakat diğer harp araçları koleksiyoncuları “Sophie’nin anısına bunu yapman lazım” demişlerdi diye hatırlıyorum.

Evet, sonuna kadar devam ettim.

Bir de enstalasyonda bambu, yani yaşayan bir bitki kullandın.

Evet, sadece tek seferliğine yaptığım bir enstalasyon var.

Fotoğraflardaki bir görüntüyü hakiki bir şekilde enstalasyona dönüştürdüm. Bir masa var ve üzerinde beyaz bir çarşaf var. Aynı zamanda bir de havalandırma cihazı var ve buradan da Sophie’nin sesi geliyor. Hatta Sophie’nin konuşmasını Türkçe’ye çevirmeye karar verdik ve tüm çeviriyi de Serra Yılmaz yaptı; tahmin edeceğiniz gibi Serra o müthiş endamı ile Sophie’nin sesini bambaşka bir yere getirdi.

2006’da Galerist’te İsimsiz (Nasılsın?) adlı bir sergin oldu; alt başlığı ise Mimari Renkler. Sonrasında, 2007’de Rem Koolhaas üzerine çalışmaya başladın ve Rem Koolhaas’tan Berlin Duvarı’na geçtin ve bu çalışman 2008’de dünya krizi ile birleşti ve All Well isimli bir enstalasyon yaptın. Bu geçişten bahsedebilir misin?

Le Corbusier’nin paletindeki kısıtlamaları farklı bir şekilde ele alıyorum All Well’de. All Well; yani bir taraftan her şey iyi gidiyor, diğer taraftan da ‘well’ İngilizcede kuyu anlamına geliyor. All

Yani Sophie hem transseksüel hem de aşırı sağcı bir harp 63

Untitled (Family Tree) 1’, Mixed media and print on cardboard, 53 cm x 73 cm x 3 cm, 2011

Well’e baktığınızda, ilk gördüğünüz parça kırmızı bir halı. Sol tarafta tuğlalar var. Tuğlaların arasında ve üstlerinde camlar var ve Berlin Duvarı’na bir göz kırpma söz konusu. Sağ tarafta da bir beton parçası var. Tam ortada da siyah bir pleksiglas. O, hem kuyu hem de bugünkü Holy Motors’ın amblemini, yani limuzinlerin camlarını, kapitalizmi simgeleyen bir parça. Ayrıca bir de dışarıdan bakıldığında hiçbir şekilde gözükmeyen bir ses enstalasyonu var; sadece ilk iki notasını duyduğumuz bir Miles Davis parçası ve geometrik şekiller çizerek gidip gelen kaykaycıları duyuyoruz her defasında. All Well aynı zamanda, Richard Serra’nın Tilted Arc eserinin 10/1 ölçeğine göre kuruldu. Serra’nın Federal Plaza’nın tam ortasına yerleştirdiği, kavis şeklinde, 36.6 x 3.66m ölçülerindeki bu çalışmayı 1989’da Federal Plaza sakinleri artık beğenmedikleri için kaldırmak istiyorlar ve başka bir yere götürmeyi teklif ediyorlar.

Richard Serra da “Bu çalışma burası için yapıldı ve başka yere gidemez, aksi takdirde onu yok ederim diyor ve dava açıyor. Davayı kaybettikten sonra da onu yok ediyor. All Well de, Berlin Duvarı sorununa gönderme yaparken, aynı zamanda da Richard Serra’nın bu çalışmasına göz kırpıyor; sanatçının bir işi bir maket gibi ele alışını ve onu bir mekan için yaparkenki düşüncelerini aktarıyor. Şunu da eklemeliyim: İşin ilginci, hem Berlin Duvarı’nın yıkılması hem de Richard Serra’nın işinin yıkılması da neredeyse aynı zamana denk geliyor. Tilted Arc’tan dolayı kimsenin birbirini görememesi hikayesi, zaten nükteli ve çok ince bir iş esasında. Neticede duvar gibi bir iş, tek farkı kavisli olması. Federal Plaza’da oturanların bu işten sıkılmaları ve birbirlerini görememeleri yüzünden onu yok etmek istemeleri de çok eğlenceli aslına bakarsanız. İşte All Well de tüm bunlar üzerine.

Varèse geliyor ardından, 1929 krizi ve Varèse’in o sene yapmış olduğu Ionisation parçası... Daha sonra ise 2008 krizi. Bu ekonomik krizler seni oldukça ilgilendiriyor. Bunun işlerine yansımalarından bahsedebilir misin biraz?

Holy Motors filmi çok iyi bir örnek bence. Bana çok yakın geldi.

Bütün anlatmak istediğim konuları kapsıyordu. Kaykaylar ile beraber kendinizi orada görebiliyorsunuz belki veya tam o sırada limuzinin camlarını tercih ediyorsunuz. Tabii bir de, LAK7DE16A’daki (Fransızcada ‘la cassette de Seza’ olarak okunuyor, yani Seza’nın kasedi anlamına geliyor) barkodlardan bahsetmeliyim; her aldığımız ürünle bizi kodlayan barlar. Bu barkodlar, biri ince, biri orta, biri de daha kalın olarak üçe ayrılıyor. Şimdi, 12’li, 14’lü barkodlar bile var. Ama başta beş tane ile başlıyor. İlk barkodu kullanan Wrigley’s Chewing Gum. Ondan örnek alarak, yine biraz İsimsiz (Nasılsın?)’da yaptığım gibi bir matematik oyunu ve yine görülmeyen bir ses enstalasyonu var LAK7DE16A’da.

Kaset malum eski teknoloji. Dolayısıyla o sarma sesini vermek için Bagdad Cafe’deki Boomerang’i kullanmıştın.

Boomerang’i ve John Zorn’un bir saksafonunu kullandım. Bir de ayrıca, 2001: A Space Odyssey’nin ilk başındaki sesi kullandım.

Birtakım sesleri karıştırdım yani. Bir ses mühendisi ile çalıştım.

Zaten bu proje 17 kişi ile yapıldı. Bir ince, bir orta, bir kalın barkodları kullanarak bir müzik parçası oluşturduk.

Aynı zamanda, seslerle de oynuyorsun, anlamların arasında heterojenlikleri buluyorsun; mesela All Well denince ‘kuyu’, aynı zamanda da ‘her şey iyi gidiyor’ diyorsun. Sesleri bir formül gibi kullanıyorsun, mesela LAK7DE16A’da olduğu gibi... Bitirmeden biraz bu konudan da bahsedebilir misin?

Fransa’da çok uzun zaman yaşayıp, oradaki dil dünyasının içinde, Duchamp, Raymond Roussel, Beat jenerasyonu şiiri ve onun iki lisanda gelişmesinden etkilendiğimi söyleyebilirim. Bunların yanı sıra, Paris-İstanbul arası gidip gelmelerim, Fransızca, Türkçe, İngilizce olarak üç lisanda düşünmemin de etkisi var. Bugün bile Paris hayatımdaki en önemli iki serginin de tamamen dil üzerine olduğunu hesaba katarsak, bu konu üzerinde çok zaman harcadığımı görüyorum. Tüm bu çalışmalarım, müzik ile sanatın da birleşimi aynı zamanda.

XOXO The Mag

INTERVIEW/Fashion

JULIEN D’YS

Full of Layers

Julien d’Ys, ismini bir efsaneden almaya karar verdiğinde, kendisinin de bir efsaneye dönüşeceğinden hiç mi hiç haberi yoktu; oysa ki gelmiş geçmiş en maharetli saç stilisti olmasının yanı sıra, başka meziyetlerinin de olduğunu zamanla gösterecekti -usul usul ve sonsuz bir tevazu ile. röportaj aslı arduman fotoğraflar ilker akyol

XOXO The Mag

tarihin hangi dönemi?

En çok 20’li yılları seviyorum. Paris’te, Antoine adında bir saç stylisti vardı, ve benim şu an moda dergileri için yaptığımı o dönemde her yer ve herkes için yapıyordu; ipekten, özel boyadan peruklar üretiyordu, bilirsiniz işte. Ayrıca 40’lı ve 50’li yıllar da çok ilham verici. Bunun yanı sıra sanırım günümüzde olup bitenler pek hoşuma gitmiyor ve bana sıkıcı geliyor. 90’larda Peter Lindbergh ile çalıştığımızda mesela, saça bir-iki bir şey koyuyordum ve tarıyordum, bu kadar basitti. Ama şimdi sokaklardaki insanlara bakıyorum, aynen bu şekilde saçını arkaya tarıyor, demek istediğim her şey çok sade ve basit bir hale geldi. Eski dönemlerin yaratıcılığından pek eser kalmadı. Bir de ayrıca postişi de sevmiyorum, bana fazlasıyla tuhaf geliyor.

Öncelikle seni biraz tanıtmak adına sormak istiyorum: Gerçek adın Pierrick Le Verge fakat insanlar seni Julien d’Ys olarak tanıyor; ismini niye değiştirdin? Neden Julien d’Ys? Paris’in en iyi kuaförlerinden birinde, Jean Louis David’in yanında işe başladığımda çok gençtim. Jean Louis David bir gün geldi ve artık bana Julien diyeceğini söyledi; nedenini hiç bilmiyorum ama genç ve toy olduğum için de ne diyeceğimi bilemedim ve kabul ettim. O zamanlar, hayatım boyunca bu ismi kullanacağım aklımın ucundan bile geçmemişti. Daha sonra d’Ys soyadını seçtim.

Ys’li Julien anlamına geliyor aynı zamanda. Bu ismi seçmemin nedeni de Bretonya’da doğup büyüdüğüm şehrin eski adının Ys olmasından kaynaklanıyor. Atlantis gibi efsanevi bir şehir Ys -sular altında kaldığı söyleniyor, çok güzel bir hikayesi var ve ben de bu efsaneyle büyüdüm. Bir anlamda, Bretonya tarihine ve burada geçen çocukluğuma duyduğum bağlılığın ifadesi gibi oldu d’Ys adını almam. Tabii aynı zamanda da Ys efsanesinin verdiği masalsı bir havası var. Bretonya’da yaşayan ailem bana halen Pierrick diyor.

Sanki Julien d’Ys ve Pierrick Le Verge diye iki ayrı kişiliğim varmış gibi hissediyorum ve bu da hoşuma gitmiyor değil. Öte yandan, gerçek adımı seviyorum ve şimdiki aklım olsaydı ismimi katiyen değiştirmezdim.

Joan of Arc filminde Milla Jovovich’in saç tasarımını yapmıştın. Bundan sonra hiç başka bir film prodüksiyonunda çalıştın mı?

Hayır, bundan sonra başka hiçbir film deneyimim olmadı. Bir film yapımında çalıştığınızda daha çok yönetici/idareci tarzda insanlarla çalışmak durumundasınız. Bu da benim çok hoşuma giden bir durum değildi. Bir de film prodüksiyonu çok uzun zaman alan bir iş ve bir projenin bu kadar uzun sürmesi beni sıkıyor. Tabii mesela Marie Antoinette gibi bir dönem filmi ya da Apocalypto gibi bir filmde çalışmak da güzel bir deneyim olabilirdi, ve hatta Marie Antoinette’te çalışmam için teklif aldım ama bu işe girişmemeye karar verdim. Bir filmde çalışmak tamamen bambaşka bir deneyim ve bana çok daha zor gelen bir şey.

Müthiş peruklar yaratıyorsun, bu işe nasıl başladın? İlk başlardan beridir hep yeni ve farklı bir şeyler yaratmaya çalıştım. Mesela Linda Evangelista’nın saçını kısa kesmeden evvel ona hep kısa peruklar takıyordum ve bir noktada Linda’nın saçını da kısa kesmeye karar verdim. 1989 senesiydi ve bu onun kariyerinde bir dönüm noktası oldu ve hatta bukalemun olarak anılmaya başladı bundan sonra. Demek istediğim, farklı formlar yaratmayı sevdiğim için perukları kullanmaya başladım. Bir süre sonra Grace Coddington ile Amerikan Vogue için bir projede çalışmaya başladım.

O sırada The Metropolitan Museum of Art’ta AngloMania isimli bir sergi hazırlanıyordu ve Vogue’daki proje sırasında işlerimi görenler, bu sergi için de çalışmamı istediler. Ve böylece daha da fazla peruk ürettim. Perukların akrilik boya sayesinde aynen birer heykel gibi katı hale gelmesi için de bir teknik geliştirmiştim. Bir müddet sonra Anna Wintour benden yine Metropolitan’da gerçekleşecek olan American Woman sergisinde çalışmamı istedi. Bunun ardından Superheroes: Fashion and Fantasy geldi ve son olarak da The Model as Muse sergisi için peruklar yaptım. Özetlemem gerekirse, peruk kullanmamın esas nedeni bir insanı farklı bir forma sokmanın en kolay yolu olması.

Peki sence saç endüstrisinde yapılmış en müthiş inovasyon nedir? İlk aklıma gelen saç boyası. Örneğin yıllar önce Japonya’ya gittiğimde, bütün kadınlar yalnızca siyah saçlıydı ve saçı sarartmak için gerekli olan teknoloji henüz yoktu. Şimdiyse ortalıkta bir sürü sarışın Japon kızı var. Evet, kesinlikle en müthiş yenilik saç boyası. Öte yandan kadınların uzun saç merakını anlamama rağmen aynı şeyi postiş için söyleyemeyeceğim... Bunu ikinci kez söylediğimin farkındayım ama postişi hakikaten hiç sevmiyorum!

Bizi en sevdiğin ‘vintage’ berber dükkanına götürdüğünü hayal etmeni istesek....

Vintage berber dükkanı diye bir şey kaldı mı ki? Sanırım artık var olmayan bir şeyden bahsediyoruz. Yani en azından Paris’te böyle bir şeye rastlayabileceğimizi sanmıyorum. Hatta bence İstanbul’da rastlamak bile daha olası olabilir. Sanırım New York’ta ve İtalya’da da bulabilirsiniz eski berber dükkanları. Ama Paris’te çok zor, çünkü tüm berberler modern olma çabasında. Fikir olarak çok güzel. Ama günümüzde insanların hiçbir şeye vakti yok, hayat çok hızlı. Sanırım

Scrapbook’larında da olduğu gibi işlerinde epeyce tarihi referansa rastlamak mümkün. Öte yandan oldukça soyut ve modern bir tarzın var. Peki senin için en ilham verici olan 67

eskiden insanlar bu kadar stresli değildi. Kuaföre ya da berbere gitmek kadınlar ve erkekler için bir terapi gibiydi, sanki hamama gitmek gibi, rahatladıkları bir yerdi.

Gelelim farklı yönlerine... İki yıl önce Paris’teki Comme des Garçons mağazasında ilk defa bir resim sergisi açtın. Bize biraz bu tecrübeden bahseder misin?

Rei Kawakubo bana gelip böyle bir sergi açmamı istediğinde çok mutlu oldum. Ve işin en güzel tarafı beni tamamıyla özgür bırakmış olmasıydı. Böylece tablolarımın yanında, eskiz defterlerimi, scrap book’larımı ve renkli ‘couture’ peruklarımı sergileme fırsatını buldum. Hatta Christy Turlington’ın 1992’de Chanel defilesinde taktığı kırmızı peruğu bile sergiledim. İnsanlar da benim farklı bir yönümle tanıştıkları için heyecanlıydılar. Bunun dışında, John Galliano’nun reklam kampanyası için çalıştığım sırada önceden kimsenin görmediği bir sürü fotoğraf ve hatta bir de film çekmiştik.

Sergide tüm bunlara da yer verdim. Onca zaman sonra tekrar ortaya çıkmaları çok enteresandı benim için. Kısacası, gizli kalmış yönlerimi insanlara gösterme fırsatını buldum bu sergiyle.

Rei Kawakubo demişken, nasıl bir deneyim onunla çalışmak?

Rei ile çalışmak her zaman için büyülü bir tecrübe oldu benim için. Birbirimize saygı duyduk hep, bu yüzden de onunla çalışmayı seviyorum ve halen de çalışmaya devam ediyorum. Bence günümüzün en yaratıcı tasarımcılarından birisi ve moda dünyasında pek çok insana ilham verdiği bir gerçek. Son Comme des Garçons koleksiyonu için, bu sefer farklı bir şeyler yapmak istediğimi ve renk kullanmayı düşündüğümü söyledim ona. Bunun üzerine çok şaşırdı, çünkü hazırladığı koleksiyon da oldukça renkliydi. Sanki birbirimizin aklını okumuştuk. Hatta perukları yaktım, ortaya çıkan sonuç çok enteresandı ve Rei’in de çok hoşuna gitti. Kısacası her zaman mükemmel bir uyum içinde çalıştık. Kavga ettiğimiz, tartıştığımız zamanlar da oldu. Ama öyle bir şey ki bu, beni daha da motive etti ve onun için hep daha iyisini yapmak ve hep yeni bir şeyler denemek istedim. Şu da var, insanların ne düşündüğünün onun için hiçbir önemi olmadı ve hep aklına ne esiyorsa onu yaptı.

Ben de aynı şekilde, insanları şaşırtmayı, heyecanlandırmayı, onların karşısına farklı bir şeylerle çıkmayı sevdim hep.

Arada sırada doğaçlama yaptığın oluyor mu?

Tabii ki, her zaman! Çoğu zaman ne yapacağımı önceden bilmiyorum. Bazen de her şey bir anda değişebiliyor. Konsepti ve setin nasıl olacağını bilmene rağmen ne yapacağına son dakikada karar veriyorsun. Bir keresinde Tim Walker ile Amerikan Vogue için bir çekim yapacaktık. Belki hatırlarsınız, Marilyn Monroe’nun saç kesimini andıran bir peruk kullandık ve bu tamamen tesadüf eseri oldu. Kısacası, işimin büyük bir kısmı doğaçlamalardan oluşuyor.

Beyaz perdede saçlarına hayranlık duyduğun oyuncular var mı?

Brigitte Bardot, Ava Gardner ve Romy Schneider benim için daima ilham kaynağı oldu. Bunun dışında, sanırım TV dizileri bugünlerde sinemanın yerini almaya başladı desek çok da yanlış olmaz. Mesela Rome dizisindeki saç tasarımları bana kalırsa mükemmel. Şu anda genç olduğunu farz et lütfen, yine aynı mesleği seçer miydin?

Gençken, yani bu işe ilk başladığımda, gelecekte nerede olacağımı hiçbir şekilde görmeme imkan yoktu. Yani şimdi olduğum yere geleceğim aklımın ucundan bile geçmedi. Sanki dur durak bilmeyen bir trene atlamış gibiydim. Şimdi geriye dönüp baktığımda yılların ne kadar çabuk geçtiğini fark ediyorum. Bazen yaptığım işten çok mutlu oluyorum, bazen de işlerin yürüyüşüyle ilgili inanılmaz hayal kırıklıkları yaşadığım oluyor. Bu nedenle de şu aralar en mutlu olduğum zamanlar resim yaptığım anlar. Ve tabii bir de sevdiğim fotoğrafçılarla, modellerle ya da stylist’lerle çalıştığım zamanlar, ki bu da gittikçe seyrekleşiyor ne yazık ki. Eğer şu anda genç olsaydım, yani hayatımı yeni yeni kazandığım bir yaşta olsaydım muhtemelen farklı bir kariyer seçerdim. Öte yandan, genç olduğum yıllara ve yeni işe başladığım zamana baktığımda hakikaten çok şanslı olduğumu görüyorum, çünkü o zamanlar çok yaratıcı insanlar vardı. Mesela inanılmaz sanatçılarla ve fotoğrafçılarla tanıştım; Andy Warhol, Robert Mapplethorpe, Irving Penn, Richard Avedon ve Helmut Newton bu isimlerden bazıları. Böyle insanlarla tanışmak benim için büyük bir şanstı ve üzerimde büyük etki yarattı. Tabii bu listeye stylist’ler ve moda editörleri de dahil, mesela beni Helmut Newton ile tanıştıran Florentine Pabst idi. Çok gençtim ve Helmut Newton gibi birisiyle tanışmanın beni epey korkuttuğunu hatırlıyorum. Yeni nesil fotoğrafçılar deyince de aklıma Mert & Marcus geliyor. Onlar da harikalar. Çok avangartlar aynı zamanda, ve buna ek olarak da çok gelişmiş bir teknoloji kullanıyorlar; modellerin hem makyajını hem saçını bilgisayarla yaratabiliyorlar, saç rengiyle oynayabiliyorlar. Artık her şey çok farklı. O yüzden, şimdi genç olsaydım, herhalde daha çok atölyemde resim yapıyor olurdum.

Son olarak, şu anda ne üzerine çalıştığını sormak istiyorum.

Paris’te bir sergim olacak. Ayrıca John Galliano’nun tüm backstage’ini içeren bir kitap çıkaracağım. Bir de Rizzoli ile 20 yıl öncesinden itibaren kimsenin görmemiş olduğu backstage fotoğraflarının yer alacağı bir kitap çıkaracağım. Bunun dışında tabii ki resim yapmaya devam ediyor olacağım. Ve kim bilir belki bir gün İstanbul’da da bir sergi açarım. Halen insanlara sunacak çok şey var, kimselerin pek bilmediği...

XOXO The Mag

MUSIC

The KNIFE

Maskeler kalktı

“Bilmemek üzerine bir albümü nasıl yaparsınız? Daha fazla hata yapmak, otorite olmadan hareket etmek istiyoruz. Hiper-kapitalizm, bu katil ruhlu sınıf sistemi, artık işlemeyen okul sistemi… Her yerde şatolar var bir de. Sahte bronzluklarına ve fotoğraf imzalayışlarına da bakın! En azından ardında durduğumuz bir şey var. Hala bir ekosistem var öyle değil mi? Ve ses sistemi de burada. Alışkanlıklar yok! Bir şeyler yapmanın başka yolları da var… Dans pistinin her köşesinde şunu soruyoruz: Bu DNA başka bir şeye dönüştürülebilir mi? Alışkanlıklar yok. Tabii ki huzursuzluğumuz büyüyor.” yazı seda niğbolu fotoğraflar alexa vachon

XOXO The Mag

Maksat popun çekim alanı ve düşünsel berraklığının verdiği etki gücünden yararlanmak, bunu çok iyi yapıyorlar. Kafa karıştırıcı tezler yok burada, çok temel, çok evrensel dertler var. Irkçılık, queer kültürü, feminizm, ayrımcılık, eşitsizlik, kraliyet karşıtlığı…

Ayrı tutulan, baskılanan ve ayıran, baskılayan her şey… Albümün ilhamlarını sayarken müzisyenlerden evvel Judith Butler’ı, postkolonyal feminizmi anıyorlar. Ama anlattıkları, temelde teoriler ya da tezler değil, hikayeler… ‘Full of Fire’da “Benim hikayemi kim yazacak?” diye sormalarından kasıt, erkek egemen, heteroseksüel egemen, beyaz egemen, zengin egemen sistemde kaybolan alternatif tarih. ‘A Tooth for an Eye’ın videosunda güçlü erkeklerin arasına düşmüş küçük kız “Sana hikayeler anlatıyorum, bana inan.” derken varoluşunun ve farklılığının arkasında duracak güce sahip. ‘Raging Lung’da konu yine hikayeler: “Paranın satın alamayacağı hikayelerim var.” Ve bu hikayeleri duymamız için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlar.

The Knife’ın dönüş albümü Shaking The Habitual’la birlikte yaldızlı tanıtım cümleleri yerine yayınlanan manifestodan alınmış cümlelerdi girişte okuduklarınız. İsveçli kardeşler Olof Dreijer ve Karin Dreijer Andersson’un, onlara şimdiye kadarki en büyük patlamalarını yaşatan Silent Shout’un yedi sene ardından geri döndüklerinde büyük bir ilgiyle karşılaşacakları muhakkaktı. Ne de olsa yakın pop tarihinin en tuhaf işlerini üretip, üstüne solo projeleri Oni Ayhun ve Fever Ray ile etraflarını saran gizem halesini genişletmeye devam etmişlerdi.

Ancak, beklenmedik olan; üzerlerindeki bu ilginin yarattığı gücü bu denli provokatif bir silaha dönüştürmeleri. Geleneksel olanı her zaman reddettikleri geçmişleri düşünülünce bu şaşırtıcı değil belki, ama başkaldırının bu kadar büyük bir konsepte, bir grubun varoluşunun kendine dönüşmesi sıklıkla rastlanılan bir durum değil. Hatta kendi alanlarında bir eşi daha yok. İlk dalga müziğin bazen anlamını yitirdiğinden, heveslerini geri kazanmak istediklerinden söz ettikleri anlaşılmaz bir teaser’la geldi The Knife. Kafalar biraz karışmışken dokuz küsur dakikalık endüstriyel ve hiperaktif ateş topu ‘Full of Fire’la darbe tepemize indi. Dirty Diaries toplamasındaki kısa filmiyle bilinen İsveçli feminist porno yönetmeni Marit Östberg’in çektiği videoda uzun zamandır müzik televizyonlarında göremediğimiz her şeyi gördük: Queer kültürünü, fetişi, SM eğilimlerini, yaşlılığı, gençliği, güzelliği, çirkinliği, heyecanı, mutsuzluğu, fakirliği ve The Knife üyelerinin oynadığı ayrıcalıklı ailenin bedeninde zengin sömürüsünü. Tek başına bile yeterince ikna ediciydi parça ve video. Ama The Knife’ın amacının bundan çok daha kapsamlı bir değişim olduğunu, her anı her saniyesi planlanmış bir hareketle karşı karşıya olduğumuzu anlamak için Shaking the Habitual’ın kendisiyle yüzleşmemiz gerekiyormuş.

İkili aslında başından beri aynı hikayelerin peşindeydi, ama daha dolaylı şekilde ve daha az bağırarak. 2003’te ülkelerinde yılın pop grubu ödülünü kazandıklarında ödülü kendileri almak yerine feminist kolektif Guerilla Girls’ten iki kişiyi yollayıp sanat endüstrisindeki kadın azlığına dikkat çekmişlerdi. 2007’de tonla ödül kazandıkları Grammy törenine gitmediler bile. İlk konserlerini vermeleri 2006’yı buldu. Medyada ya görünmediler ya da maskelerinin ardına gizlendiler. Erkek vokal kullanmak istediklerinde Olof Dreijer yerine ablasının sesiyle oynayıp onu kullandılar. Gender Bender isimli bir EP’leri bile vardı 2004 tarihli. Şimdi yeni albüm fotoğrafları ve videolarında arkaları dönük ve uzun peruklarıyla görüyoruz onları. Hangisi kadın hangisi erkek seçmek mümkün değil. Artık maske yok, çünkü herkes ve her şey maskelerin ardına gizlenmiş halde. Maskenin kendileri için bir enstitüye dönüştüğünü, imajları haline geldiğini söylüyorlar. Ve bu albümle yapmak istedikleri zaten kendilerini, The Knife’ı sorgulamak. O kadar ki isimlerini değiştirmeyi bile düşünmüşler, ama aynı isim altında beklentileri sarsmak, bildiklerini unutmak ve unutturmak -kendilerinin de fark

Hİkayeler anlatıyorum, bana İnan Shaking the Habitual tüm deneyselliğinin içerisinde derdini o kadar açık, basit ve net şekilde ifade ediyor ki “Bunu neden daha önce kimse denemedi?” diye kafasını duvarlara vurası geliyor insanın.

71

ettiği üzere- çok daha etkili.

Popun İşlevİ Algıyla oynamak, her şeyi sarsmak sadece tematik değil, müzikal olarak da çıkış noktaları. Shaking the Habitual’ın hiçbir elementini diğerinden ayırmak mümkün değil. Hepsi birbirinin etkisini artırmak için orada ve hiçbir ayrıntı tesadüfi değil. Süresi 100 dakikaya yakın albümün, çünkü zamansal beklentilerle, kolay tüketilirlikle oynamak istiyorlar. 20 dakikalık manidar isimli ‘Old Dreams Waiting to Be Realized’ bir yana, parçaların çoğunluğu 10 dakika civarında ve şarkı formatıyla bağları yok. Eskiden nakaratlarla, akla giren melodilerle en azından bir pop illüzyonu vardı, şimdi illüzyon yakıp yıkılmış halde.

Tabii ki tanıdık The Knife melodileri, synth’leri, vokalleri tamamen ortadan kalkmış değil. Mesele zaten yok etmek değil, sarsmak.

Cinsiyet mevzusunda yaptıklarının aynısını seslere de uygulamışlar.

Organik mi sentetik mi anlaşılamayan sesler bunlar. Kaynakları da, nereye gittikleri de belirsiz. Kendi enstrümanlarını yapıp, kendi ses kaynaklarını oluşturup, emprovize uçuşa geçmişler. ‘Full of Fire’ın manik enerjisinin hemen ardından ‘A Cherry on Top’la birkaç sene önce Tomorrow, in a Year operası için yaptıklarını andıran bir kıyamet operası geliyor. ‘Without You My Life Would Be Boring’de Doğu’nun perküsyonlarını, ‘Wrap Your Arms Around Me’de Çin’in teatralliğini duyuyoruz. ‘Stay out Here’da huzur kaçıran bir house, ‘Networking’de techno… Doğu-Batı, geleneksel-fütüristik, techno ya da ambient; içeride ya da dışarıda olan her şey, ayırıcı niteliklerini kaybetmeden bütün haline geliyor. Olof Dreijer, Guardian’a verdiği bir röportajda “Kimi seslerin diğerlerinden daha otantik bulunmasını eleştiriyoruz” demiş. O yüzden tıpkı cinsiyetleri gibi, sesleri de nereden geldikleri anlaşılamayacak şekilde manipüle etmişler. Sözlerin ilhamıysa 70’lerin protest parçaları ve özellikle “Protest parça nedir?” sorgulamasından gelmiş.

Ayrıcalıkları ortaya koymak Tüm bunlar yanıltmasın, sorgulanan hala popun sınırları, ya da

kendi tabirleriyle popun işlevi. Tüm bu zor içerik neon pembesi bir renkle, “Aşırı zenginliğe son verin.” mesajı internet sitelerindeki bir çizgi romanla ulaşıyor dinleyiciye. Daha çok kişiye mesajı yaymak için kullanılabilecek en temel, ama en az kullanılan yöntem olarak popu kullanıyorlar. Olof Dreijer, Pitchfork’a verdiği röportajda diyor ki: “Batı ülkesinde beyaz ve varlıklı bir ailede büyüdüğümüz için ayrıcalıklıydık. Müzik yapma şansına, eğitim alma şansına ve genel politik durum hakkında neler düşündüğümüzün sorulması şansına sahip insanlar olarak ayrıcalıklıydık. Bu da bir sorumluluk getiriyor. Önce ayrıcalıklarımızı transparan şekilde ortaya koyalım ki, politika konuşabilelim.”

Her şey bu kadar açık seçik ve hayal gücüne mahal bırakmayacak derecede ciddiyken, bundan rahatsız olanlar da eksik olamazdı.

Kendilerini çok ciddiye aldıklarını ya da dinleyicinin onları çok ciddiye aldığını düşünenler de var. Ama ciddiye aldığınız, egonuz, piyasa kanunları ya da bireysel hayalleriniz değil de, dinleyicinin de içinde yaşadığı dünyaysa ve bunu büyük bir hassasiyetle yapıyorsanız, karşı tarafın da sizi ciddiye almasından doğal bir şey olamaz.

Ancak çağın modası ciddiyet değil sarkazm. Ciddi ya da gerçek olduğunuz anlaşılamadığı sürece ilginçsiniz. Ama herkes aynı yolu mu yürümeli? Bazen gerçek ve daha doğrusu hayalin gerçek olduğunu bilebilmek, hayalin kendisinden daha ilham verici. Ve The Knife’ın dinleyicisine sunduğu değişim olanağı ciddiye alınan bir hayal değil, içinde nefes alabileceğiniz gerçek bir alanın kendisi.

Hayal kurmaya devam edebilmek için temel ihtiyaç olan bir alan. Bu kadar bağırmaları meselenin aciliyetinden ileri geliyor, didaktiklik arzusundan değil. Her şeyin göndermeler ve dolaylı tabirlerle ifade edildiği bir kültürde sesinizi duyurmanın en kolay yolu direkt ve açık olmak. The Knife yanlış anlaşılmamak için bu kadar çaba gösterdiği sürece, dinleyicilerin de onları doğru anlamak için sarf ettiği çaba meşru. “Kendi dilimizi başkalarının dili aracılığıyla bulduk.” diyorlar bu albüm için. Birilerinin de kendi dilini The Knife aracılığıyla bulacağı kesin.

XOXO The Mag

Yeni

OPEL ADAM

BU SESE KULAK VER. ADAM&SEN.

Senin tarzn hangisi? Yeni Adam ile kendini ifade et. Onu kişiselleştir ve tarzn yanst.

www.opel.com.tr Ortalama yakt tüketimi 5.3 lt / 100 km, ortalama CO2 emisyonu 124 g/km

INTERVIEW/ART

Curtis Kulig

Love Him

Curtis Kulig'i Los Angeles'ta yakaladık ve ondan bu ayki kapağımıza kendi yorumunu katmasını istedik; o da memnuniyetle kabul etti. Tabii bu esnada, hem özel bir çekim yaptık hem de ona merak ettiklerimizi sorduk. 'Love Me'yi defter sayfalarından Los Angeles'a ve New York'a, oradan da tüm dünyaya serpiştirmesinin öyküsünden başlayıp, fotoğraf aşkı ve yeni projelerine kadar geldik. Kusurlu olanın daha çekici ve eğlenceli olduğu bir dünyaya, Curtis Kulig'in dünyasına buyurun. röportaj aslı arduman fotoğraflar jason rodgers

XOXO The Mag

Farklı aracı alanlarda oynamak, işlerimi geliştirmek ve sanatımın zaman içinde geçireceği değişimi izlemek istiyorum.

Çekim nasıl geçti?

Harikaydı. Jason’ı çok sevdim. Rahat, telaşsız biri; ki bu her zaman iyiye işarettir, çünkü her şeyin yolunda gittiğini bilirsin ve kafan rahat çalışırsın.

Madem konuyu açtın, ben de oraya gelecektim, ‘Love Me’ kaçınılmaz şekilde bir marka halini aldı; New York’un her yerinde ve dünyanın farklı köşelerinde karşımıza çıkıyor.

Bu konuda ne hissediyorsun? İşin bu noktaya geleceği hiç aklına gelir miydi?

Marka mı? Fabrikam da yok halbuki! Demek istediğim, ‘Love Me’ şimdiye kadar ayakkabılarda, iskambil kağıtlarında kullanıldı. Ha bir de makyaj malzemeleri ve çoraplar var. Ama marka dediğin zaman benim aklıma, ‘spor giyimci’, ‘kozmetikçi’ veya ‘kola üreticisi’ şeklinde tanımlamalar geliyor. Bense bunlardan hiçbiri değilim. Bana göre, verdiğin mesaj ve o mesajı hangi yolla ilettiğin her şeyden önemli –bu bir resim de olabilir, bir iPad kılıfı da, tamamen erişmek istediğin kitleye göre değişir. Ben bir marka yaratmak üzere yola çıkmadım. Sadece verdiğim mesaj, doğası gereği, farklı şekillerde uygulamalara müsait, hepsi bu. Ve ben yapmasaydım, muhtemelen markalar bunu benim yerime, üstelik benim iznim olmadan zaten yapacaklardı; o açıdan bu biraz da benim gidişatı kontrol etme yöntemim diyebiliriz.

Şu anda neredesin ve ne üzerine çalışıyorsun?

Los Angeles’tayım. İki günlük Coachella macerasından sonra, yeni döndüm. Saguaro Hotel’de Urban Outfitters için bir pop up mağazası yaptık ve birlikte parti düzenledik. Normalde neredeyse hiç boş günüm olmadığı için bütün günü havuz başında geçirmek çok iyi geldi.

Yoğunluğun malum, peki hikayenin başına dönersek, sanatla uğraşmaya nasıl karar verdiğini hatırlıyor musun? Daha spesifik olalım; tuval olarak sokağı seçmen nasıl oldu?

Aslında sanatla büyüdüm. Amcam ressam, babam da serigrafiyle uğraşıyordu. Küçük bir kasabada yaşıyorduk, bu yüzden de sanatla veya sanat değeri taşıyabilecek işlerle uğraşan bir aileye sahip olmak gerçekten inanılmazdı. Çünkü birçok insanın ailesi ya doktordu ya da içki dükkanları vardı... 19 yaşıma geldiğimde ise, Los Angeles’ta yaşıyordum, ve orada birtakım sanatçılarla tanıştım.

Dediğim gibi, sanata hiçbir zaman uzak olmadım, ve ‘Love Me’ o zamanlar sadece deftersayfalarına karaladığım bir şeydi; ta ki bir gün arka sokakta bir yerde ilk kez ifşa edene kadar... Sonrasını zaten biliyorsunuz.

Biraz önce sen de çok kısa bahsettin, ki zaten herkes ‘Love Me’nin hikayesine aşinadır diye düşünüyorum, ama bizim için biraz daha spesifik olup, ‘Love Me’yi ilk yazmaya başladığın günlerden farklı detaylar verebilir misin?

Keşke her şeyi çok net hatırlayabilsem... Ama şuradan başlayabilirim; gençliğimde gerçekten çok zor zamanlar geçirdim.

Bir taraftan da kendini sokak sanatçısı olarak görmüyorsun.

Evet, çünkü tek bir kontekstle sınırlamak istemiyorum kendimi.

77

Öfke ve can sıkıntısı içindeydim; ki bu bence pek çok gencin yaşadığı bir şey... ‘Love Me’nin ilk halleri de eski defterlerimde duruyor. Biraz daha geniş, daha tombul; ‘e’ harfi, ‘Love’ sözcüğü ve kalp şeklindeki ‘m’ arasında daha fazla boşluk var. Her şeyi net hatırlayamasam da, başlangıcın bu olduğundan eminim en azından.

Küçük parçalara yazarak arkadaşlarıma verdiğim, yani etrafımdaki insanlarla ilk paylaşmaya başladığım zamanlar da 2005’e denk geliyor sanırım.

‘Love Me’ senin için her gün başka bir şey ifade ediyor, biliyoruz. Bugünlerdeki anlamı ne? Şu anda eğlenceyi çağrıştırıyor. Geçtiğimiz bir buçuk yıl boyunca çok yoğun çalıştım. Ve bana kalsa o zamanları sadece resim yaparak geçirmek isterdim. O yüzden de yeni kuralım şu: “Ne yaparsan yap, eğlenceli, hafif ve anlamlı olsun.” Yoksa hiçbir şeye değmiyor.

Bir yandan da, hem galerilerdeki varlığıyla hem de ticari olarak ölümsüzleşti. Bundan sonra, onun başarısını geride bırakabilecek yeni bir şey yaratmak senin için zor olacak mı?

Kesinlikle! Çünkü hiçbir şey planlı değildi, bir şey yaptım ve karşılığında elde ettiğim fırsatlar için minnettarım. Bundan sonra da mesajımı farklı yollardan iletmeye devam etmek istiyorum, ama ayrıca farklı cümlelerle yeni parçalar yazmak istiyorum. Bir taraftan da çok büyük boyutlu heykeller yapmak istiyorum, tabii tuvalle oynamaya da devam ederek... Bu arada, henüz hiç kimseye göstermediğim birçok şey var yaptığım; her konuda olduğu gibi, sevenler de olacak, nefret edenler de, kayıtsız kalanlar da... Ama ne olursa olsun, işlerimin görülebilir olacağı bir platforma sahip olmak muhteşem.

Birçok markayla iş birliği yaptın. Yakın tarihli olanlar; Urban Outfitters, Smashbox ve Vans. Peki sırada ne var? Çok kısa bir süre önce, Tokyo’da Saturdays Surf NYC ile fotoğraflar ve yeni baskılardan oluşan bir sergi yaptım. Gerçekten çok özel bir işti. Kuruculardan Colin Tunstall arkadaşım ve baskılarla ilgili yeni fikirler üretmemde ve serginin küratörlüğünde bana yardımcı oldu. Şu anda Uniqlo’nun bir kampanyası için, Andy Spade, Anthony Pappalardo ve birkaç enteresan isimle birlikte çalışıyoruz, ki çok memnunum bundan. Sonbahar’da da DKNY ile bir proje yapacağım.

Soho’da Houston Street’teki meşhur eski duvarlarına “R.I.P DKNY Love Love Love” yazdığımı görmüşler ve benimle kontağa geçtiler.

Benim için New York ikonu olan bir marka ve bu projenin bir parçası olmaktan mutluluk duyuyorum. 2014 için birkaç şey daha var, ama onlarla ilgili konuşmaya henüz iznim yok. Hepsi de iyi işler tabii ki. Üretim sürecini de merak ediyorum. Yeni bir iş üretme mecburiyeti hissettiğinde, iletmek istediğin mesaj mı odak noktası oluyor, yoksa sanat yapma arzusu mu?

Bu benim için cevaplaması hayli zor bir soru. Bir atlete sporu sevdiği için mi, yoksa yarışı kazanabilmek için mi idman yaptığını sormak gibi bir şey aslında. Bilemiyorum. Yarattığım şey ile verdiği mesajın tesiri arasında bir ayrım göremiyorum. Tek bildiğim stüdyomda resim yaparken kendimi çok iyi hissettiğim. Tam bir sessizlikten söz ediyorum... Sonuç olarak sanırım bu tutku ile tetiklenen bir şey ve benim için en önemli kısmı yapım aşaması.

Tuval ile başlayıp farklı araçlarla farklı uygulama yöntemleri geliştirdin. Son zamanlarda hangi materyaller ilgini çekiyor? Şu sıralar neredeyse sadece tuval üzerine akrilikle çalışıyorum.

Bunun yanında sulu boya ile yazı fontları çalışmaya başladım. Sulu boyanın köşelere doğru dağılıp dokulu bir hal almasını seviyorum. Çünkü mükemmeliyet fikrinden hazzetmiyorum, beni rahatsız ediyor; çok fazla beklenti içinde oluyorsun... Bu arada tekrar büyük

boyutta çalıştığım işlerimle neon renklere döndüm. Çok eğlenceli ve parlaklar, bayılıyorum! Bana 80’lerin sonunu hatırlatıyorlar ve bende tetikledikleri hisler şu an hissetmem gerekenlermiş gibi geliyor. İlk aşkın fotoğrafa dönersek; son zamanlarda neler çekiyorsun?

Gerçekten sadece kendi fotoğraflarımı çekiyorum. Sanırım başkası için yaptığım en son çekim geçen Sonbahar’da Paper Magazine için yaptığım Barry McGee ve Chris Johanson çekimiydi. Harika bir deneyimdi, bir film çektim ve beraber bir gün geçirmiş olduk.

Her şey çok doğaldı. Fotoğraflama ve röportaj esnasında da bu doğallık hakimdi. Zaten ben de fotoğraflarımın öyle olmasını tercih ediyorum. Eğer her şey fazlaca hesaplanmış olursa fotoğraf amacından kaymaya başlıyor. Fotoğraf dediğin, belli bir zamanda birilerinin duygularını yakalamak olmalı, kesin ve mükemmel bir şekilde onları portrelemek değil...

Tokyo’da bazı fotoğraflarını da sergilediğini söyledin. Peki daha büyük çapta bir sergi düşünüyor musun?

Evet, sergilere devam edeceğim. Hiç kimseye göstermediğim, 4 yıldır biriktirdiğim fotoğraflar üzerine büyük bir sergi açmayı düşünüyorum.

Fotoğraflarının sanatınla nasıl bir ilişkisi var?

Atılgan ve sabırsızım. En sevdiğim şey Polaroid’le çekim yapmak, çünkü sonucu hemen görebiliyorum ve oluşumu bana hala biraz sihirli gibi geliyor. Üzerinde fazlaca düşünemezsiniz ve gelişme süreçlerini de genelde kontrol edemezsiniz. Ve ben bu durumu çok seviyorum. Bazı şeylerin kontrolüm dışında gelişmesi fikri ve el yapımı olmaları hoşuma gidiyor. Resimlerim de öyleler ve hiçbiri bir diğerinin tıpatıp aynısı değil. Bazen bir hata resmin en güzel parçası olabiliyor ve kontrol edilemeyen şeyler bir işi daha iyi yapabiliyor çoğu zaman.

Kuzey Dakota’ya geri dönelim; o zamanki hayatın nasıldı?

Bir de çocukluğunda sana en çok kim ilham verirdi, bilmek isteriz.

Kaykay yaparak büyüdüm. O zamanlar en büyük ilham kaynağım olan Mark Gonzales’le fazlaca vakit geçirme imkanı buldum.

Hayatınız kaykay yapmaktan ibaretse ve 13 yaşındaysanız, muhtemelen daha büyük bir idolünüz olamaz. Ben de böyle büyük bir isimle beraber video yapma şansını elde ettim ve KROOKED için bir kaykay yaptık. Daha yeni bitti hatta.

E o zaman, kendini nasıl oldu da New York’ta buldun?

Los Angeles’ta yaşarken bir kıza aşık oldum ve o New York’a taşınmak istiyordu. Oldukça başarılı bir şirketi, büyük bir loft’u ve kocaman bir kalbi vardı ve beni de yanında götürdü. Hala çok yakın arkadaşız; hayatım üzerinde ve bugün geldiğim yere gelmemde büyük etkisi olan çok özel biri.

Seyahat etmek sana en çok ilham veren şeylerden biri olmalı. Dünya üzerinde en sevdiğin yer neresi?

Vay canına, sadece tek bir yer mi seçmemi istiyorsunuz? Emin misiniz? Peki o halde, New York demeliyim, çünkü evim orası.

Bunun dışında, Berlin, İstanbul ve Los Angeles’ı da çok seviyorum.

Bir de geçenlerde ilk defa Mexico City’e gittim ve inanılmazdı. Tabii bir de Tokyo var. Kısacası şehirleri seviyorum. Sakin ve huzurlu tatiller yapmak konusunda pek iyi olduğumu söyleyemem; bütün bir hafta plajda yatmaktansa, büyük bir şehirde olup, orada bir günlüğüne bir spa’ya gitmeyi tercih ederim.

O zaman hemen sorayım, İstanbul seyahatin nasıldı?

Orada bulunduğum süre boyunca kendimi çok şanslı hissettim,

XOXO The Mag

79

çünkü beni gezdirenler harika insanlardı. Vogue benimle ilgili bir makale hazırlıyordu, dolayısıyla İstanbul tecrübem daha çok onun etrafında gelişti. İnsanların enerjisi, yemekler ve camiler şehirle ilgili en çok hoşuma gidenler oldu. Bütün şehirde yankılanan ezan sesi çok güzeldi. Bunun dışında Bodrum’a da gittim ve denizin üzerinde birkaç gün geçirdim. Türkiye gerçekten güzel bir ülke.

Son zamanlarda hoşuna giden işler ve sergiler neler oldu?

Bu hafta Alexis Ross’un Los Angeles’taki stüdyosuna gidecek olmam beni heyecanlandırıyor. Sanırım New York’taki favori galerim ise David Zwirner’ın 20th Street’te yeni açtığı yer; burası gerçekten inanılmaz. Şu anda orada sergilenen Judd ve Flavin’in işleri de her zamanki gibi harika.

2003’ten beri Shepard Fairey ile çalışıyorsun; nasıl tanışmıştınız?

Shepard o zamanlar da tanınıyordu, ama bugünkü kadar büyük bir isim değildi. Sokağa çıkıp yeni şeyler yaratıyordu ve bir gün beni de çağırdı. Bütün akşam onunla takılıp fotoğraf çektim. Shepard’ı ve tüm Obey ailesini 19 yaşımdan beri tanıyorum. İlk marka iş birliklerimden birini onlarla gerçekleştirdim, sonra da bunu Keith Haring izledi. Obey’den böyle bir teklif almak gerçekten çok onur vericiydi.

Peki, Fairey ile yakında yeni bir iş birliğin olacak mı?

Onlarla bir giyim projesi gerçekleştirdim. Sanat konusuna gelirsek, bilemiyorum, bu konuda pek konuşmadık. Ofislerinde erken dönem baskılarımın olduğunu bilmek bile beni mutlu ediyor.

Birkaç ay önce oraya gittiğimde, duvarlarında asılı onca işin arasında kendiminkini de görmek -ki o zamanlar beni sadece 19 yaşında bir çocuk olarak tanıyorlardı- gerçekten çok güzel bir histi.

Mart sayımızın kapak konuğu Krink’ti ve senin de onun ürünlerini severek kullandığını duyduk. Geniş bir Krink koleksiyonun olmalı...

Evet, Krink koleksiyonum o kadar geniş ki, sevdiğimi bildikleri bir ürünü üretimden kaldıracakları zaman, KR’ın asistanı bana hemen e-mail atıp haber veriyor. KR’ı uzun zamandır tanıyorum ve birçok konuda fikirlerine saygı duyuyorum. Gerçekten çok zeki bir insan.

Eğer kişisel bir manifeston olsa, üç ana kuralı ne olurdu?

Az Laf. Çok İş. Asla Durma. Her şeyin sırrı bu.

Bitirmeden, senin için mükemmel bir günün tarifini alabilir miyiz?

Yarın. Çünkü henüz yaşanmadı.

XOXO The Mag

ÜÇ Ç E Ş İ T AR PA DA N Ö Z E L H A R M A N Biranın ustası Efes, 3 çeşit arpayı 43 yıllık ustalığıyla harmanladı. Eşsiz lezzeti ve kalit esiyl e maltların şahı Efes Malt. facebook.com/EfesMalt

FOOD

PazarA GİDELİM

Lokal Malzemenin Kaynağı yazı didem şenol fotoğraflar orhan cem çetin

Güneyde yaşadığım dönemlerde pazarlardan alışveriş yapmak hayatımın keyifli rutinlerinden oldu. Marmaris Pazarı'yla başladım önce. Her perşembe sabahı güneş yeni doğmuşken yolunu tuttum pazarın. Kurulma aşamasında pazarcılarla sohbet edip çay içmeyi sevdim. Hiç bilmediğim malzemeleri, pişirme şekillerini öğrendim onlardan. Zaman ilerledikçe normalde pazara getirmedikleri, kendileri yemek için hazırladıkları peynirleri, salçaları getirir oldular. Ben de normalde evlerine misafir olmadan yiyemeyeceğim birçok lezzeti tatma fırsatı buldum. Bu malzemelerle vakit geçirmek yaptığım yemeklere ilham vermeye başladı. Mis kokulu Karacasöğüt çileğiyle, çam balıyla, binbir çeşit otla, harnup pekmeziyle düşünür oldum tabakları. Bu vesileyle çıkan tabaklar o kadar hoşuma gitti ki yeni pazarların peşinde koşar oldum. Muğla Pazarı, Ula Pazarı, Milas Pazarı derken haftalık seyahatler düzenlemeye başladım değişik pazarlara. Hepsinin ruhu ayrıydı. Kimi hüzünlü, kimi kalabalık, kimi tenteler altında, kimi kasabanın meydanında. Birçok dede ve nineyle tanıştım; bazen sadece yaptığı birkaç kilo tereyağını pazara getirmiş, bazen güneşte yaptığı pekmezi tattırmak isteyen. Tüm bu

zenginlik, dünya malzemelerinden çıkıp bu toprakların malzemesine yönelmemi sağladı. Tahmin bile edemediğim bir çeşitlilik vardı bu pazarlarda. İstanbul'a geri döndüğümde ve burada bir lokanta açmaya karar verdiğimde mevsimsel ve lokal malzemeden vazgeçmeyeceğimi biliyordum.

Bu sefer İstanbul çevresindeki pazarlara gider oldum. Tire'ninkinin, Urla'nınkinin yerini tutmasa da İstanbul pazarları da fazlaca vakit geçirdiğinizde sizi şaşırtabiliyor. Sadece daha fazla emek harcamak lazım. Zaman zaman Fatih Pazarı'na yolumu düşürdüm. Çarşamba günleri kurulan bu pazar sanırım İstanbul'da gördüklerimin en büyüğü. Birçok mal halden gelip tezgahlara yerleştirilse de, ara sokaklara dalıp biraz gezdiğiniz zaman, mevsiminde malzemeye ulaşıyorsunuz. Şimdi enginar, bakla, bezelye, hodan, şimşir, çilek zamanı. Yeşil erik, karadut da tezgahtaki yerini almış. Yazın habercisi kirazın çıkmasına ise çok az kaldı. Fatih Pazarı'nda kuşburnu marmeladı, taş kadayıf, erişte gibi her zaman rastlamadığımız malzemeleri de bulmak mümkün.

XOXO The Mag

lezzet farkını, gerçek malzemenin peşinden koşmanın ne kadar değerli olduğunu... Anadolu'nun daha keşfedeceğimiz çok fazla malzemesi olduğunu anladıkça sanırım ilerisi için daha da heyecanlanıyorum.

Bazı Cumartesiler organik pazara, Feriköy'e gidiyorum. Sera olan organiklere çok yanaşmadan mevsim malzemelerinden toparlıyorum.

Baharda bu pazarda fide bulmak hoşuma gidiyor. Bazen eve tavuk alıyorum, uzun uzun haşlayıp suyunu çıkarmak için. Gitmeyi sevdiğim bir diğer pazar ise pazar günleri kurulan Kastamonu Pazarı.

Her ne kadar pazarcının sattığı ürünlerin kalitesiyle ilgili daha çok bilinçlenmesini istesem de, arada alacak hoşluklar buluyorum.

Anadolu Pazarları Marmaris - Perşembe Tire - Salı Datça - Cumartesi Muğla - Perşembe Milas - Perşembe Alaçatı - Cumartesi

Tüm bu İstanbul semt pazarları gezilerime rağmen yine de Türkiye genelinden bize malzeme yollayan dostlar olmasa sanırım işim zor olur.

Halam kış boyunca Marmaris'ten mandalina, bergamot, mevsiminde çıntar, kuzu göbeği yolluyor. Pekmezimiz, nar ekşimiz Hatay'dan, pul biberimiz, salçamız Urfa'dan geliyor. Yumurtalar Bolu'dan, otlar Gebze tarafından. Bu çeşitlilik olmadan sanırım istediğimiz tabakları oluşturmamız epey zor olurdu.

İstanbul Pazarları Fatih - Çarşamba Kadıköy - Salı Feriköy organik - Cumartesi Kasımpaşa - Pazar Bakırköy - Salı

Marketlerden aldığımız endüstriyel üretilmiş malzemelerden sıyrılıp gerçek malzemeyi tüketmeye başladığında anlıyor insan aralarındaki 83

BRAND

ALICE IN CHAINS

Girl Loves Boy yazı ceren palaz fotoğraflar chanel sas'ın izniyle

Ünlü sanat eleştirmeni John Berger’ın, kendisinden de ünlü analizine göre, erkeklerin kendilerini eylemleriyle tanımladıkları, kadınlarınsa kendilerini görüntüleriyle ifade etmeye çalıştıkları bir dünyada yaşıyoruz. Hareket halindeki erkek ve en alımlı haliyle beklemekte olan kadın: Medyada karşımıza çıkan bilinçli görsellerden ailemizin masumane fotoğraf albümüne kadar pek çok karede tekrar tekrar üretilmiş, çok da tanıdık bir kalıp bu -ve çarpıcı örneklerle giderek daha sık bozulan.

o ilişkilerden çok önce, hareketli ve sportif bir hayatın peşine düşmüştü zaten; içine düştüğü aşklar, bu hayatı seçmesinin sebeplerinden çok sonuçlarıydı. Ama yumurta-tavuk tuzağını daha fazla beslemeye gerek yok, çünkü her şekilde değişmeyen iki şey var: Hiçbir zaman evlenmeyen Coco Chanel, Boy Capel ile birlikte tarihteki en tutkulu aşk hikayelerinden birine konu oldu. Ve harekete olan düşkünlüğü sayesinde, kadınların içine hapsolduğu korse silüetini yıkarak moda tarihinde bir çığır açtı.

“Kıyafet tasarlamak istediğim için dışarı çıkmıyordum, dışarı çıktığım için kıyafet tasarlıyordum.” Kalıpları ters yüz eden fotoğraflardan bir tanesinin, bu sözleri söyleyen kadına ait olması hiç şaşırtıcı değil aslında. Geçmişin, üstelik Berger’ın yüzleştirmeci gözleminden bile öncesinin siyah-beyaz renklerine bürülü olan söz konusu karede Gabrielle Coco Chanel, boynunda kravatı, başında hasır şapkası, yüzünde özgüven dolu ifadesi ile at sürmekte, hemen yanında ise o dönemki sevgilisi ve meşhur aşkı Boy Capel bekliyor.

Yıllar geçti, Coco dünyayı terk etti ve arkasında zaman üstü stili ile Chanel’i miras bıraktı. Tüvit ceket, küçük siyah elbise, kapitone babetler ve tabii ki kapaklı çanta.

Hayat arkadaşlarının yaşam tarzlarından, hobilerinden ve gardıroplarından çokça etkilenmesiyle nam salmış olsa da, Coco Chanel’in gönlünü durup durup genç sporculara kaptırması yalnızca bir tesadüf değildi şüphesiz. Kim bilir, belki de bu kadın tüm

Karl Lagerfeld 2011’de Coco Chanel ile Boy Capel’in aşkından yola çıkarak Boy Chanel Bag’i tasarladığında ise ilginç bir şey oldu. Kitlesel arzunun büyüklüğü değişmedi elbette -en azından bir düşüş olmadığı kesindi. Ama arzunun şekli değişmişti işte.

1920’lerde kadınların elleriyle sıkı sıkı tutundukları çantalara, asker çantalarından esinlenerek iki ince askı eklemesiyle başladı her şey. O günden bu yana Chanel’in çantaları her sezon önce merak, sonra arzu nesnesi olageldi.

XOXO The Mag

85

Bizim bildiğimiz, bir Chanel çanta omuzda taşınabileceği gibi masadaki çerçevenin içindeki çizimiyle de sergilenebilir, her iki şekilde de insanın gününü güzelleştirirdi. Boy Chanel ise, 1920’leri hatırlatacak şekilde, bakmakla, beğenmekle veya koleksiyona eklemekle yetinilemeyecek bir aksesuar olup çıktı. İlle de kullanılmak için yaratılmış bu çanta, modern kadının vintage fantezisini tatmin etmekten bir adım öteye geçerek bugünün tüm kıyafetlerinin en uygun tamamlayıcısı ilan etti kendini. Pek çok modeli kısa sürede tükendi. Ve pek tabii, pek çok kadının ilk Chanel çantası ünvanını kazandı.

Alice Dellal’ın da öyle. Karl Lagerfeld’in iki senedir Boy Chanel’in yüzü olma görevini teslim ettiği Alice için bu aslında oldukça doğal bir durum, çünkü kendisi zaten nadir rastlanılan, çanta kullanmayı sevmeyen kadınlardan. Ve çanta kullanmayı sevmeyen bu kadın, katıksız sahiciliğiyle Karl Lagerfeld’e göre Boy Chanel’i dünyaya tanıtmak için biçilmiş kaftan.

Modelliğin yanı sıra Thrush Metal ve Split Milk’te davulculuk yapan modelimiz, Boy Chanel’in 2013 tanıtım kampanyası için bu defa Fransa’nın kuzeyindeki küçük bir kasabada beyaz atlı prens(es) rolüne büründü. Kuşkusuz, Alice’in masallardaki prens(es)leri

andıran pek bir yanı yok; o yine yarısı kazıtılmış saçları, dövmeleri, ilginç piercing’leri ve keskin yüz hatlarıyla kadınsı olmanın kurallarını bir bir geri çeviriyor. Etrafa yaydığı punk dalgaları ile temiz pak kolejlilerin gardırobuna ait hırka-gömlek ve kurdeladan oluşan kostümü, birbirlerini hoş bir zıtlıkla vurgularken, Boy Chanel’in çeşitli boy ve renkleri tezatlarla dolu bu sahnenin her bir unsuruyla ayrı bir uyum içinde. Alice Dellal’ın çantada en çok sevdiği özellik olan zincir askı onun protest ruhuna; av fişeklerini taşımaya yarayan çantalardan ilham alan tasarım, binicilik üzerine kurulmuş atmosfere; kapitone deri, imza niteliğindeki kilit ve o ünlü kapak, Chanel’in preppy stiline göz kırpıyor.

Boy Chanel için bir kez daha kameranın arkasına geçen Karl Lagerfeld ise, çantanın yeni renklerini belli etme derdine düşmeden tüm kampanyayı bir çırpıda siyah-beyaza bürümüş. Beyaz bir at, zamanının ötesindeki tarzıyla binici bir kadın ve arka planda at terbiyecisi rolünde genç bir adam monokromatik düzlemde bir araya geldiğinde, Coco Chanel ile Boy Capel’in aşkına bir saygı duruşu daveti de iyiden iyiye somutlaşıyor.

Lagerfeld’e Alice ile Coco Chanel arasında kurduğu bağlantı sorulduğunda, Chanel’in gençlik yıllarının modern bir versiyonunu

XOXO The Mag

çalışmak, tüm bu kampanyayı onun için unutmak istemeyeceği, spontan anlarla dolu keyifli bir anıya dönüştürmüş. Sahip olduğu kıyafetler ve aksesuarlarla duygusal ilişki kuran ve onları hayatındaki farklı dönemleri hatırlamak için de kullanan Alice Dellal, Lagerfeld ile gerçekleştirdikleri ilk Boy Chanel çekiminden beri her davette kolunda meşhur çantasıyla görünüyor. Bu elbette Boy Chanel’in geniş iç hacmi ve bizzat kendisi kadar androjen tarzının yanı sıra, Karl Lagerfeld’le kurduğu dostluğun ve Chanel deneyimini her an anımsama isteğinin bir sonucu.

çizmek üzere yola çıkarak bu genç kadına ulaştığını kabul ediyor, fakat bugüne ait olan 'modern'in çok farklı olduğunu da ekliyor. Anlaşılan Alice’in güçlü kişiliği ve her gün değişmeyen, muhtemelen hayatının herhangi bir döneminde keskin bir dönüşüm geçirerek edinmediği ve bir bakıma kaçınılmaz olan kişisel tarzı, onu Karl Lagerfeld’in gözünde nadiren rastlanan bir değer yapıyor.

Coco Chanel ile Alice’in belli başlı ortak noktaları bunlar. Soğuk mu soğuk bir günde, filmlerde oynatılan iyi huylu atların beslendiği bir çiftlikte, yıllardır ata binmemiş olan Alice ile yapılan çekimin büyük bir kolaylıkla gerçekleştirilip başarıyla noktalanması ise, Alice Dellal ile Karl Lagerfeld arasındaki karşılıklı sevgi ve hayranlığın sonucu. Duyguların sebep ve sonuçlarını analiz edip onları kelimelerle formülize etmeye kıyamayan Herr Lagerfeld, kısaca İngilizlerle genel olarak iyi anlaştığından ve hoşlandığı insanlarla çalışmanın da işini kolaylaştırdığından oldukça emin. Ona göre Alice çaba sarf etmeden her şeyi doğal gösterme yeteneğine sahip. Alice ise, öncesinde hiçbir yargı beslemeden tanıştığı Lagerfeld’in dost canlısı tavırlarına ve işine eğlence katabilme yetisine hemen hayran kaldığını belirtiyor. Bir pozu defalarca çekip sonrasında yine ilk fotoğrafı kullanan fotoğrafçıların aksine, ne istediğini bilen ve kolaylıkla elde eden bir adamla

Marilyn Monroe, Catherine Deneuve, Vanessa Paradis ve Nicole Kidman gibi pek çok ismin ardından asla hayal etmediği şekilde bir Chanel kadını olan Alice Dellal, Lagerfeld’e göre artık eskitilmiş olan punk terimine sığmıyor. Tıpkı konformist dişilik kavramlarına sığmadığı gibi. O, omzunda değişmeyen çantası, elinde bagetleri ve yüzünde özgüven dolu gülümsemesiyle, zarafetin hanım hanımcık kıyafetlerden değil, hayat tarzından doğan bir stilden geçtiğinin kanıtı. Söz konusu hayat ne kadar dinamikse, stilin de o kadar zengin olması kaçınılmaz. Ve Alice Dellal’ın sahip olduğu o zahmetsiz doğallığın simgesi haline gelen Boy Chanel, Coco’nun mirasını başarıyla yorumlayan bu iki dostun iş birliğiyle modern kadının vazgeçilmezi olacağı bir sezona daha merhaba diyor.

87

WHATEVER

SOLEDAD MIRANDA

İstiridye Kızın Hüzünlü Ölümü

3.

1.

2.

4.

İstanbul Film Festivali 2010 yılında 29. programını önümüze koyduğunda heyecandan hop oturup hop kalkmak için harika bir sebebimiz vardı. Zira manyaklıkta sınır tanımayan dahi Jesús Franco'nun geri planına İstanbul'u yerleştirdiği 1971 tarihli Vampyros Lesbos'u ilk ve muhtemelen son kez sinemada izleme şansına kavuşmuştuk işte! Film yarı yarıya dolu (evet, hiç fena değil) bir salonda gösterildi. Gözlerimi bir saniye bile perdeden alamadığımı hatırlıyorum. Bram Stoker'ın kapı gibi Dracula'sını küçük(!) bir dokunuşla bambaşka bir hale çeviren Jaime Chávarri'nin kendi hikayesinden senaryolaştırdığı Lezbiyen Vampirler, bugün türün çoğu meraklısına göre aşılamamış bir başyapıt olarak kabul ediliyor. Chávarri'nin bunu yazarken ne içtiğini merak ediyorum doğrusu.

Sıradan bir sinema izleyicisi için bütünüyle bir saçmalık olarak tanımlanabilecek bu filmin benim için en akılda kalıcı nesnesi kuşkusuz Kontes Oskudar (Üsküdar?) rolündeki Soledad Miranda'dan başkası değildi. Bugün artık hemen hemen kimsenin hatırlamadığı seks tanrıçası Miranda'nın, Tim Burton'dan ödünç aldığım yazı başlığından da anlayabileceğiniz üzere pek trajik bir hayat hikayesi var.

Portekiz kökenli son derece fakir bir ailenin Sevilla doğumlu kızı olan Soledad'ın ismi de 'solitude/yalnızlık' kelimesinin uyarlanmasından başka bir şey değil. Altı çocuklu Bueno ailesi o kadar zor durumdaymış ki, Soledad eve gelir getirmek için sekiz yaşında sahnede flamenko yeteneklerini göstermeye başlamış.

Sonrası klasik hikaye: Ünlü olma sevdası ve peşi sıra gelen yepyeni bir soyadı: Miranda! Çalışmak için Madrid'e yerleştikten sonra bile ailesine düzenli olarak para göndermeyi ihmal etmeyen Soledad, korku, komedi, fantastik, macera hatta spaghetti western diye ayırt etmeden 30'un üzerinde filmde irili ufaklı rollerde oynadı ve ülkesi İspanya'da önemsenen bir film yıldızına dönüştü. Bu gazla iki 45'lik bile doldurdu. Dahası cingöz Amerikalı prodüktör Sidney Pink'in keşfi sayesinde uluslararası birkaç filmde de kendini gösterdi.

Kitap okumayı, resim yapmayı ve şiiri seven bu hem seksi hem de entelektüel kıza tapmamak mümkün değildi! 1965 tarihli arkeolojik bir kazı sırasında ortaya fırlayan görünmez bir dinozoru anlatan El Sonido de la Muerte (Sound of Horror) gibi kulağa son derece saçma gelen bir filmde sirtaki yaparken görünen Soledad, kuşkusuz en az Zorba the Greek'teki Irene Papas kadar mükemmel görünüyordu.

Portekizli karizmatik otomobil yarışçısı José Manuel da Conceiçao

XOXO The Mag

1-3.Vampyros Lesbos, directed by Jesús Franco, 1971, Central Cinema Company Film (CCC), Fénix Cooperativa Cinematográfica. 4. Der Teufel kam aus Akasava, directed

by Jesús Franco, 1971, Central Cinema Company Film (CCC), Fénix Cooperativa Cinematográfica.

yazı sarp dakni

5. Der Teufel kam aus Akasava, directed by Jesús Franco, 1971, Central Cinema Company Film (CCC), Fénix Cooperativa Cinematográfica. 6. Sie tötete in Ekstase, directed by Jesús Franco, 1971, Tele-Cine Film- und Fernsehproduktion. 7. Der Teufel kam aus Akasava, directed by Jesús Franco, 1971, Central Cinema Company Film (CCC), Fénix Cooperativa Cinematográfic.

6.

7.

5.

Simões ile yaşadığı büyük aşkın evliliğe evrilmesi ve oğlu Antonio'nun doğumu onu ne yazık ki sinemadan uzaklaştırdı.

Soledad oğlunu büyütmek için evine kapandığında, acımasız sinema endüstrisi de onu hızla unutuverdi... Ta ki yeniden işe dönmeye karar verdiği western filmi 100 Rifles sayesinde adamımız Jesús Franco onu yeniden hatırlayıncaya kadar. Franco ile başlayan ortaklık, çok kısa süre içinde tamamlanan yedi erotik kült filme kavuşmamıza sebep oldu. Soledad, büyük umutlarla başladığı film kariyerinde belki de ilk defa gizemli bir seks tanrıçasına dönüşmüştü ve bundan duyduğu mutluluğu saklayamayacak kadar harika hissediyordu. Ama yine de eşini ve oğlunu küçük duruma düşürmemek için bu filmlerin çoğunda Susann Korda adını kullanacak kadar da alçak gönüllüydü.

Ne yazık ki günümüze kadar ulaşamayan Sex Charade, değeri sonradan anlaşılan Sade uyarlaması Eugénie de Sade, ölü sevicilik temalı She Killed in Ecstasy ve elbette bol striptizli The Devil Came From Akasava bunlardan birkaçı. Ama yine de en önemli filmi şüphesiz Vampyros Lesbos oldu. Uzun seneler sonra bile bizi sinema salonlarına sürüklemeyi başaran bu film 'kült' kelimesinin hakkını sonuna kadar veriyor. Öte yandan, Soledad'ın kariyeri boyunca oynadığı en ilginç filmin

Vampyros Lesbos olduğunu iddia etmek belki de o kadar kolay değil.

Franco'nun bizzat Dracula'dan dönüştürdüğü Vampyros Lesbos ile hemen hemen aynı dönemde çektiği Count Dracula bir İspanyolİtalyan-Alman ortak yapımıydı ve mevzunun en kilit karakterlerinden biri olan Lucy rolünde parlayan Soledad Miranda, artık Christopher Lee'nin karşısında boy gösteren bir korku süperstarı olacağının sinyallerini açıkça veriyordu. Film Klaus Kinski, Maria Rohm ve Herbert Lom gibi dönemin gerçekten önemli oyuncularının başrolde olduğu, ancak bugün çoğu eleştirmen tarafından son derece sıkıcı ve banal olarak kabul edilen bir uyarlama olarak hatırlanıyor. İlginç olan tesadüflerden biri de, Renfield rolünü üstlenen Kinski'nin tam dokuz yıl sonra bu kez Werner Herzog'un çektiği Nosferatu the Vampyre filminde bizzat Dracula'yı canlandırmış olması.

Franco onu uluslararası bir yıldıza dönüştürmeye karar verdiğinde, önüne 'harika fırsatlarla dolu' bir kontrat koydu. Soledad, eşi José'nin kullandığı bir arabada güle oynaya bu kontratı imzalamaya giderken korkunç bir trafik kazası sonucu komaya girdi ve birkaç saat sonra da öldüğü açıklandı. İşin hüzünlü kısmını sona sakladık. İsminin anlamı yalnızlıktan gelen istiridye kız, öldüğünde sadece 27 yaşındaydı.

XOXO The Mag

INTERVIEW/FOOD

All In One

Ye, Gez, Eğlen Mutfak Sanatları Akademisi'ndeyiz. Masamız, herkesin hep bir ağızdan konuşabileceği kadar yuvarlak. Şimdiyi konuşuyor gözüksek de, okuyacağınız üzere, aslında gelecekten bahsediyoruz. Hani, o en çok değer verdiğimiz, vadedilmeyen, kendi kendimize oluşturduğumuzu düşündüğümüz gelecekten. Konumuz ise Arçelik Gastro İstanbul, şehrin yeni gastronomi festivali. Ama, festival yeni diye avuçlarınızı ovuşturmamanız yan yemek olarak size tavsiyemiz, çünkü ana yemekte, birliğini oluşturmuş yılların tecrübeleri var. röportaj cihan şerbetcioğlu fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

msa'nın izniyle

bu alanda yapılan en kapsamlı kent etkinliğini koyuyorsunuz. Eh bu durumda, böyle bir proje zaman almasın da ne yapsın?

Arçelik Gastro İstanbul epey uzun süredir konuşulan bir etkinlik, ve geçtiğimiz dönemde bir türlü istenilen noktaya gelinememişti. Bu sene nasıl oldu da etkinliği gerçekleştirecek noktaya geldiniz, ilk merak ettiğim konu bu.

Cem Mirap: O halde, festivalin nasıl ortaya çıktığından bahsederek başlayalım. Biz hepimiz; farklı mekanların sahipleri olmanın yanı sıra, Türk gastronomisinin, yeme-içme ve eğlence dünyasının, ve tabii ki işin akademik tarafının temsilcileri olarak, bu şehirde aslında çok güzel şeyler yapıldığını düşünüyoruz. Hem dışarıdan gelen yabancılara, hem de İstanbul’da yaşayan insanlara çok güzel şeyler sunduğumuzun farkındayız. Ama bugüne kadar bunu yeterince anlatamadığımızı, yapılan işlerin, projelerin, mekanların, mutfağın ve tartışmaların derinliğini insanlara pek yansıtamadığımızı düşünüyorduk. Aslında festivalin çıkış noktası da bu oldu.

"Kendimizi daha iyi nasıl anlatırız?" sorusundan hareketle, restoran ve yiyecek-içecek işletmecilerinin bir araya geldiği en büyük dernek TURYİD, Türk Mutfağı Derneği ve de organizasyon tarafında DDF’in iş birliğiyle böyle bir şehir festivali düzenlemeye karar verdik. Özünde, bu çok komplike bir proje ve bugüne kadar bir araya gelmemiş çok büyük yapıların bir araya gelmesi ile ortaya çıktı.

Dolayısıyla, planlama ve icraat dönemi, senin de söylediğin gibi, beklenenden biraz daha uzun sürdü. Sonuç; İstanbul’u, şehirdeki yeme-içme kültürünü ve dünyasını tanıtan, çok kapsamlı ve güzel bir proje oldu. Bu nedenle mutluyuz.

Güçlü bir devlet desteğinden söz edebilir miyiz?

Sitare Baras: Kültür Bakanlığı desteği var tabii. Her şeyden önce Türk Mutfağı zor bir proje. Çünkü, başlı başına büyük ve herkesin işin içinde olmasını gerektiren bir konu. İşin kültürel ve akademik yönlerinin yanı sıra, pazarlama iletişimi, mutfak ve ağırlama ile ilgili tarafları da var. Bu nedenle, çok kolektif bir çalışma gerektiriyor. Projede üç ortak gözüküyor olabiliriz, ama konuları doğru aktarabilmek ve doğru noktalara odaklanabilmek amacıyla birçok kurum ile işin içindeyiz. Mesela, aynı anda, en azından çadır aktivitelerinde 45-50 kurum ile birden görüşüyoruz. Dolayısıyla öyle bir konu ki, biz yapıyoruz ve bitiriyoruz diyemiyorsunuz, herkesi işin içine bir şekilde sokmanız gerekiyor.

Tabii ki herkes dahil olamayacağı için küskünler de olacaktır.

SB: Aynen öyle. Dolayısıyla çok doğru bir dengede, çok özenli olması lazım bence, çünkü bu daha ilki. Eminim ki, ilkinden çok fazla şey öğrenip, gelecek sene çok daha iyi bir festival yaparız.

Yıllık mı olacak peki?

SB: Her sene yapılması planlanıyor, evet. Bu sene tek bir konuya odaklanmak yerine, çadır aktiviteleri de dahil olmak üzere, “Türk mutfağını her yönüyle ele alalım ve farkındalık yaratalım” konsepti ile yola çıktık, ama belki seneye tek bir konu-konsept üzerine yoğunlaşırız.

Levent Büyükuğur: Benim cevabım biraz daha tanıtım kokacak, ama bu kadar avantajlı yanları olan bir projenin gerçekleşebilmesi için zaten belli bir zamanın geçmesi ve bizim bu işin içinde kendi yolumuzu en mantıklı şekilde bulmamız gerekiyordu. Düşünün, gastronomi alanında dünyanın önemli rotalarından biri olan İstanbul’un yeme-içme ve eğlence kültürünü, zenginliklerini paylaşmayı, geliştirmeyi hedefliyorsunuz, ve bunu yaparken de, ana tema olarak Türk mutfağının ve kültürünün zenginliklerini dünya kültürü ve trendleriyle buluşturmayı seçiyorsunuz. Diğer yandan, hem kente hem de yeme-içme ve eğlence sektörüne -gerek turizm ve ekonomi açısından, gerekse sektör gelişimi ve sektörün tüketiciyle bağ kurması açısından- fayda sağlamak istiyorsunuz. Bunun için de konuyla ilgili dikkat çekecek tüm profesyonelleri bir araya getirecek ve aynı zamanda halkla buluşturacak büyük kapsamlı bir kent etkinliği söylemini kolunuzun altına alıyorsunuz. Ve sonuçta önünüze

Ben de bunu merak ediyorum, üst çatı konu o kadar geniş ki, belki de altını dolduramama ve bolca eleştiri alma riski içindesinizdir.

CM: Değiliz bence. Tam tersine, böyle olmaması için başından beri çok dolu bir yapı ile hazırlanıyoruz. Aslında biz, çok büyük bir dilimi temsil ediyoruz. Levent ile ben TURYİD’in yönetim kurulundayız.

Mekan sahibi olmanın haricinde, derneğimiz İstanbul’daki 300 tane restoran ve yiyecek-içecek mekanını temsil ediyor. Türk Mutfağı Derneği de aynı şekilde Türkiye’deki gastronomi yelpazesinin çoğunun temsil edildiği ve bu misyonla ortaya çıkmış bir dernek.

SB: Evet katılıyorum ve hatta eklemeliyim ki; çok da sağlam bir 93

içerikle yol alıyoruz. Hatta dört güne sığdıramıyoruz gibi bir durum var. “Ne yapsak, beş güne mi çıkarsak” gibi dertlerimiz olmadı değil...

LB: Evet, katılım için de herkes çok hevesli. İlk seneden, daha kendimizi duyuramadan ve marka olmadan bu kadar talep varsa, önümüzdeki seneleri düşünemiyoruz bile.

TURYİD demişken, malum, pek göz önünde olan bir dernek değil aslına bakıldığında. Ama genel olarak hepiniz hem basın, hem de çevre yönünden gerçekten güçlüsünüz. Acaba bu zamana kadar neden suskundu?

LB: TURYİD yeni sayılacak bir dernek. 10 senelik daha... Bu tarz ses getirecek projelerin içerisinde pek fazla bulunmadı. Birçok sosyal sorumluluk projesinde ve olmazsa olmaz projelerde yer aldı. Ama durum bu konuda daha farklı, çünkü çok fazla insana aynı anda ulaşabilecek bir projeyle ortadayız. Bu nedenle daha gerçekleşmeden dahi adı oldukça ön plana çıktı.

CM: Ben de, daha önce bir sürü projeye imza atmış olmasına rağmen en çok ses getirenlerden birinin bu olacağını düşünüyorum.

Biraz ucundan bu konuya değindik gerçi; etkinlik dahilinde çok fazla aktivite var. Peki tam olarak mekanizma nasıl işleyecek? Mesela dışarıdan katılımcı olmak isteyenler olunca ne yapıyorsunuz?

LB: Bir kere TURYİD’e üye olmayan bir restoranın etkinliklere katılması pek mümkün değil. Özellikle ilk senesinde bu kadar talep toplarken ve organizasyonun üçte birini TURYİD yaparken, üye olmayan bir insanı ya da mekanı festival içerisine dahil etmek doğru değil. İlerleyen zamanlarda, çok daha büyük bir festival alanında, çok daha uzun bir şekilde düzenlersek belki bu değerlendirilebilir.

Diğer taraftan TURYİD’in dışında da gastronomi dünyası ile ilgili birçok kuruluş var. Biz bu kuruluşlara da yer veriyoruz. Akademiler var, ürün sağlayan şirketler var...

deneyimli festivaller. Bir süre sonra bu tip festivaller, sadece lokali hedef almaktan çıkıp bütün dünyada isim getiriyor ve dolayısıyla turizm için bir sebep oluyor. Festivalin olduğu dönemde de turistler seyahat eder hale geliyor. İstanbul’un turizmde her sene ne kadar ilerlediği malum. Arçelik Gastro İstanbul’un tabii ki bir vazifesi de turizme hizmet verebilmek. Ama yine de dedim ya, benim görüşüm, amacımıza paralel, etkinlik ilk senelerde ağırlıklı olarak lokal misafir alacaktır.

SB: Bir de İstanbul'un artık böyle bir festivale ihtiyacı ve alenen talebi var. Çünkü müthiş bir metropol bu şehir. Bir de bunun haricinde, Türk mutfağı var tabii ki. Türkiye belki bugüne kadar hep sahil turizmi ile anıldı; ancak önümüzde çok güzel bir İspanya örneği var. Adamlar Mallorca’yı, Sevilla’yı ve benzeri şehirleri pazarladılar, daha sonra döndüler ve “Bir dakika! Bu bize gelir getirmiyor. Başka bir yerden destek olmamız lazım.” deyip gastronomiyi insan çekme stratejilerinin tam ortasına oturttular.

Hani geçtim Madrid’i, Barcelona’yı, bazılarımız şimdi sadece yemek yemek için San Sebastian gibi bir yere gidebiliyoruz. O yüzden aynı mantık burada da geçerli olmalı, İstanbul bunu çoktan hakketti bizce. Hiç dokunulmamış bir Türk mutfağı var ortada.

Bunu fırsata çevirip, festivalin bir bölümünde işin yiyecek-içecek, eğlence kısmı anlatırken İstanbul’u da ortaya koyarak, öbür taraftan da Türk mutfağının değerlerini aslında göz önüne alıp, farkındalık yaratarak popüler kültür içerisine dahil etmeyi planlıyoruz. Orada da malzemeler; ki aklınıza tarım hayvancılık ürünleri gelmesin sadece; Türk şarapları, Türk kahvesi, lokum ve daha niceleri..

Ah tabii ki, ayrıca Türkiye’deki ürünler üzerine oryantal yaklaşımlar devam ediyor. Türk mutfağı denince akla ilk gelen hala ağdalı Osmanlı Mutfağı. Bir yandan da yaptıklarınız bu algının kırılması için oluyor, değil mi?

SB: Aynen öyle. Ayrıca, artık Türk mutfağının standart reçetelerinin de yurt dışındaki bir ‘fine dining’ restoranında, hangi porsiyonlarla ve nasıl bir sunumla kullanabileceğinin de örneklerini görebileceğiz festivalde.

SB: Lokal üreticiler var.

LB: Evet, aslında amaçlardan bir tanesi onların da desteklenmesi, onların da biraz ön plana çıkartılması. Nasıl iş birliği yaptığımızı insanların görebilmesi.

CM: KüçükÇiftlik Park’ta da 40 tane küçük lezzet standına sahip marka olacak.

LB: Restoran, kafe, bar ya da sokak lezzeti...

CM: Aralarında; Mikla, Ca’d’Oro, Kitchenette, Lucca, Hayal Kahvesi, Divan, Midpoint var. Yani İstanbul’da tanıdığınız çoğu markayı bir arada görebileceksiniz. İstanbul dışı var mı peki?

CM: Hayır, İstanbul dışı yok.

Misal; Dubrovnik’teki yeni gastronomi festivalini düşünürsek, tamamen turistik kaygılarla ortaya çıkmış bir festival olduğu aşikar. Amaç lokali güçlendirmekten ziyade, daha fazla turist çekmek. Anlattığınız kadarıyla kesinlikle sizin amacınız daha derin.

LB: Tabii ki! Asıl amaç, özellikle ilk 3-5 sene boyunca, sunmayı planladığımız lezzetleri tatmamış veyahut bunları aynı anda tatmayı isteyebilecek lokal misafire ulaşmak. Bunun dışında, bütün dünyada, senin de biraz önce Dubrovnik örneğini verdiğin gibi, benzeri gastronomi festivalleri düzenleniyor. Bunların çoğu gerek büyüklüklerinden, gerekse uzun yıllardır yapılmalarından ötürü çok

LB: Ya da Türk lezzetlerini direkt mutfaklarına nasıl uyarlayacaklar... O tarifi yapmayacak belki ama, sadece Türkiye’de bulunan bir lezzeti, o tarifi kullanırken malzeme olarak kullanacak.

Türk Malatya kayısısı diyebilmesi için, kullandığı bir tatlıda, Alain Ducasse’ın aklına sokulması lazım. “Hakikaten bu kayısının en iyisi Malatya’da.” Biz burada bir farkındalık yaratmak istiyoruz.

Bizim de kendi aramızda tartıştığımız konulardan biri; Türkiye’de dışarıda yemek yeme alışkanlıklarının son senelerde inanılmaz ölçülerde değişmesi ve eskiden lüks olarak nitelendirilen bu durumun artık normal karşılanması ve tanımının değişmesi. Bu anlamda da şeflerin ve mekanların üstlendiği önemli bir görev var ve festival de bu konuda iyi bir rol oynayacak, tamam. Peki sizin festivalin genel anlamda artçı faydasının ne olacağını düşünüyorsunuz bundan sonra?

CM: Geçen gün çok güzel bir sözle karşılaştım: “Şefler yeni rock yıldızlarıdır.” Doğru. Türkiye’de ve dünyada gastronomiye olan ilgi gittikçe yükseliyor ve popüler kültürün daha büyük bir parçası haline geliyor. Sektöre özel çok fazla festival, fuar vb. var belki, ama, bu işe meraklı/az meraklı insanların bir anda her şeyi birden görebilecekleri fazla bir nokta yok İstanbul’da. Bu nedenle birinci artçı, işin değişik taraflarından bir yere gelerek bunu insanlara sunmamızla ortaya çıkacak pozitif etkiler silsilesi. İkincil olan ise, Sitare’nin de anlattığı gibi; insanların buradaki tartışmalardan, birleşimlerden ve kesişmelerden değişik fikirler ortaya çıkarması.

Ayrıca, yeri gelecek, miksolojiyle ilgili, rakı kokteylleri olmalı mı, olmamalı mı, olursa nasıl olmalı gibi konuları tartışacağız. Bu

XOXO The Mag

fotoğraf özkan önal

miydi? Bunlardan biz de ilham alacağız. Bizim eksiklerimiz neydi?

Bundan sonra ne yapmak lazım? Yani anlayacağınız sıkı bir davetli listesi var.

esnada, belki, yeni kokteyl yapmaya başlamış bir barmen adayı çeşitli fikirler üretecek. Veya, bir yerel üreticinin getirdiği bir malzemeyle çok değişik bir yemek yapma fikri ortaya çıkacak. Daha nice örnekler türetilebilir.

CM: Bu arada bir konuyu da atlamadan söyleyeyim. Türkiye’den de aslında çok içerik var. Festival alanı içerisinde devamlı olarak bir hareket olacak. Atölyeler, “Chef Talk” dediğimiz şef konuşmaları, yiyecek-içecek kültürüne hayatını vermiş kişilerin konuşmaları, devamlı olarak canlı performanslar ve tüm mekanlarımızdan DJ’ler.

LB: Tüm dünyadan, gastronomi içerisinde yer alan anahtar isimleri çağırıyoruz. Onların yarattığı farkındalığın yan etkisi daha sonra ortaya çıkacak; ülkelerine döndükleri zaman böyle bir festivalden, mutfaktan, içerikten ve ürünlerden bahsedecekler. Bu da festivalin yaratacağı en önemli etkilerden birisi.

LB: Evet. Sadece gastronomi olarak düşünemeyiz. Tabii ki ismi Arçelik Gastro İstanbul, ancak bunu eğlence kültüründen uzaklaştıramayız. İstanbul’un gece hayatı biliyorsunuz ki çok ön planda. Dolayısıyla, sadece tekdüze, gastronomi olan sıkıcı bir ortam istemiyoruz. İşin içerisinde eğlence olduğu zaman, sürprizleri çok daha rahat içeriğe ekleyebiliyoruz.

Peki, oteller var mı bu işin içinde?

LB: Oteller TURYİD üyesi değil. Ama Otel Birliği destekçilerimizden biri. Yine de, otel yok bu sene.

Türkiye’de ben bu durumu anlamıyorum. Gerçi son yıllarda değişiyor ama; Cem “Şefler Rock yıldızlarıdır” demiştin, ancak bakıldığı zaman, şeflerini ön plana çıkarmak isteyenler genelde oteller oluyor. Mekanlar, şeflerden ziyade sundukları konfor ve yemekleri ile ön plana çıkıyorlar. Yani bir restorana pek şefi için gidilmiyor. Bakıldığında, belki de bu festivalin yan etkilerinden biri de şeflerin ön plana çıkmasına destek olması olur.

CM: Aslında yavaş yavaş başlıyor. Yurt dışındaki gibi rock yıldızlığı yok belki ama Türkiye’de bu kültür de gelişiyor.

SB: İstanbul öyle bir şehir zaten. Çok renkli olmak zorundayız biz de. Türk mutfağı deyince aklımıza sıkıcı bir imaj geliyor, ama aslında hiç öyle değil.

CM: Alanda mesela DJ performanslarının yanı sıra sürpriz bir sürü canlı performans da olacak. Yani insanların devamlı ilgisini çekecek bir sürü aktivite var. Aynı zamanda Wines of Turkey’nin hazırladığı ve Türkiye’de şu zamana kadar üretilen hemen hemen her şarabı tadabileceğiniz dev bir duvar olacak.

Kimler geliyor mesela?

LB: Şu anda tam finalize olmadı ama.

Merak ettiğim bir diğer konu da; genç şeflerle ilgili bölüm.

Bildiğim kadarıyla tanıtım anlamında en çok güvendiğiniz bölümlerden biri bu.

SB: Biraz önce de bahsettiğimiz gibi, Türkiye’de şef tarafı çok gelişiyor. Sürdürülebilir olması bizim için çok önemli tabii ki. Bu nedenle biz de dedik ki, böyle bir etkinlikte buna da değinelim; “2023’te, Cumhuriyet’in 100. yılında, Türk mutfağını hangi gençler temsil edecek?” Bu nedenle bugünün, çok genç ama yetenekli, 10-15 tane şefini seçelim ve etkinlik anında çok seri “İşte bu şefler bizi buralara taşıyacak” durumunu gösterelim istiyoruz. Bir kapanış aktivitesi olarak. Hatta rock yıldızı diyoruz ya, hayalimiz bir rock & roll müzik eşliğinde bu aktiviteyi gerçekleştirmek.

SB: Yabancı şefler. Sadece basın değil; bloggerlar, akademisyenler..

LB: Kaldı ki bu sene biraz geç kaldık. Önümüzdeki senelerde çok daha iyi organize olup, çok daha bilinçli yaptığımız zaman katılım daha da yüksek olacaktır.

SB: İki ayrı çalışma/tartışma platformumuz var; bir tanesi, yeni İskandinavya mutfağı çok meşhur oldu biliyorsunuz, adeta küllerinden doğdular. Oradan şef, stratejist, yani işin eğitim tarafından pazarlamacılar gelecek. Başarıyı etkileyen faktörlerden bahsedecekler. İkinci ise, İtalyan mutfağı. Bir bakkaliye başarısı vardı orada, müthiş. Nasıl oldu? Bu 50 yıllık bir ülke stratejisi

Türk mutfağı diyoruz. Türkiye’deki restoranların Türk 95

msa'nın izniyle

mutfağına genel olarak pek gönderme yapamaması durumu söz konusu. Bunu nasıl açıklarsınız? Örneğin birisi çıkıp dese ki; “Lucca öncülerden biri, bana menüsünden Türk mutfağından olan bir yemek söyleyin.”

CM: Tabii, hemen söyleyeyim; Bodrum mandalinalı kokteylimiz, parmesanlı ve pastırmalı sigara böreğimiz. Bizim en çok satan iki ürünümüz. Biz aslında İstanbul’da bir şey yaparken, en yabancı gözüken restoranlardan olsak bile, buranın ürünlerinden etkileniyoruz. Zaten amaç biraz da kolektif bir bilinç yaratmak.

Türk mutfağının tek temsilcisi balıkçılar, kebapçılar değil; Osmanlı mutfağı yapan mekanlar da var bu seçkinin içinde. Doğru Türk mutfağını ve Türk içeriklerini kutlayan bir festival olmasının yanında aynı zamanda şehirdeki restoranları kutlayan da bir festival.

Bu nedenle sadece Türk mutfağı yapan mekan olarak değil de şehrin restorancılığı olarak düşünmek daha doğru olur.

LB: Evet. Önemli olan Türk mutfağı yapan restoranlarını değil, İstanbul’un restoran sahnesini öne çıkarmak. Zaten çoğu restoran da Türk mutfağı kullanmıyor görünse bile, Türk ürünlerini kullanıyor; pastırmasını, Bodrum mandalinasını kullanıyor... Ben de bizim üzerimizden örnek vereyim; Kitchenette çok yabancı bir mutfağa sahipmiş gibi gözüküyor, ancak menünün %25’i Türk yemeklerinden oluşuyor. Raika’yı açtık, tamamı Türk yemeği. O kadar da uzakta değil aslında.

Bu vesileyle şunu da sorayım. Katılımcı mekanların festivale özel menüleri olacak mı?

CM: Tabii, katılan her mekanın, bu etkinlik için hazırladığı bir menüsü olacak. Aynı şekilde her katılımcıdan bu menüyü, kendi restoranında bir hafta boyunca sunmasını istiyoruz. Şeflerin menüyü oluştururken kullanmalarını istediğimiz tema İstanbul. Yani İstanbul’u hatırlatan yemekler. Uzak Doğu mutfağı yapan birinin bile, yerel bir balıkla bir Uzak Doğu yemeği yapması ve içine İstanbul'u katması durumu yani...

var. Hayallerimiz ve planlarımız çok fazla. Ama bu bir başlangıç.

Yüzmek için havuza atlıyoruz şu an, sonrasında çok daha güzelleşecek.

Riskleriniz neler peki? Korktuğunuz, daha doğrusu çekindiğiniz bir şeyler muhakkak vardır. Yanlış anlaşılma değil de, yeteri kadar katılımcı olmamasından, şeflerin düzgün bir iş çıkaramamasına kadar...

LB: Şahsi olarak benim öyle bir korkum yok. Tanıtım çok güçlü yapılacak çünkü. NTV medya sponsorumuz, Hürriyet keza öyle. Şehrin göbeğindeyiz zaten. İnsanların çok ilgisini çeken ve merak ettiği bir konu. Herkesin bütün mekanları aynı anda görebilmesi de enteresan, çünkü hepsi birbirine rakipmiş gibi görülen mekanların ilk defa bir iş birliği içerisinde olması söz konusu. İstanbul Büyükşehir Belediyesi ve Şişli Belediyesi’nin de tam desteği var.

Dolayısıyla ben katılımın çok yüksek olacağını düşünüyorum.

Sormadan olmaz. Genel olarak sponsorlar kimler ve bunlar neler yapıyor?

CM: Evet. Ana sponsor Arçelik, banka sponsorumuz Garanti. Neler yapmıyorlar ki... Bu arada, Türk Hava Yolları, Öztiryakiler, Efes Pilsen ve Diageo grubu da bolca aktivite yapacak...

Peki, biletli giriş var ama bu kadar sponsor ve taraf olunca davetiye işini nasıl çözmeyi düşünüyorsunuz? Kötü bir huyumuz var malum.

LB: 10 TL’lik bir giriş ücreti var. Katılımcılar, her restoranın tadımlık birkaç tabağını, restoranda yediği fiyatın çok daha altına yiyebiliyor. Böylelikle, sadece bir restoranı değil, 5-6 restoranı denemiş oluyorlar.

LB: Sweet & Sour Lüfer.

CM: Davetiye yok. Ancak 1.000 kişilik özel bir VIP bölümü var.

Burası davetliler için bolca kullanılır. Tartışmaların olduğu bölüme ise giriş ayrı olacak, biletleri Biletix’te satılıyor. Aynı şekilde festival biletleri de Biletix’te satılıyor. Bunun da davetiyesi istenmez herhalde.

CM: Veya Hamsili Sushi mesela. Böyle alternatiflerin ortaya çıkmasını istiyoruz. İlk yılda yapabildiğimiz kadar yapmaya çalıştık.

Son bir soru, yağmur yağarsa ne olacak?

LB: Yağmur yağmayacak.

LM: Çok düşüncemiz var ama bir o kadar da kısa zamanımız

CM: Yağarsa da, zaten bolca kapalı alan var.

XOXO The Mag

Bu bir ilandÄąr. Chivas Regal 18 %40 alkol ihtiva eder. Sorumlulukla tĂźketiniz. *gĂśrme

*

Chivas 18 presents: An incredible journey to the heart of your five senses.* realisation olga şerbetcioğlu photographer murat süyür rpresenter assistant erkan altunay

* Duyular İçİn özenle İşlendİ. Chivas 18 İle beş duyunuzun kalbİne unutulmaz bİr yolculuk.

*TATMA

*

*DUYMA

*

*KOKU ALMA

*

*DOKUNMA

*

FILE

Going, Going, Gone!

Güneş ışınlarının Kuzey Yarımküre’ye dik inmeye başlamasıyla başımızın üzerinde düşünce baloncukları belirmeye başladı. Kabına sığmaz ruhumuz saatler içerisinde attığı dünya turundan döndüğünde tatile çıkma dürtüleri karşı konulamaz bir hal aldı. Sıradan tatil standartlarını unutun, bu sefer çıtayı yükseltiyoruz. Huzurlu bir manzara, muhteşem bir mimari, yeniden keşfedilmeyi bekleyen bir tarih ya da lüks anlayışınız her neyse... İlerleyen sayfalarda nereye gitmemiz gerektiğine karar verip röportajlardan aldığımız feyz ile bavulumuzu hazırlayacağız.

Misyonumuz belli: Biraz bronzlaşmak, biraz uzaklaşmak!

Torre DI Moravola İtalya’da, Montone Tepesi’nin üzerinde 2001 yılına kadar bir harabe olarak Carpini Vadisi'nin manzarasını izler Torre di Moravola. 50 yıldan uzun süredir terk edilmiştir. 12. yüzyıldan kalma Orta Çağ mimarisine sahip yapı, 7 yıl süren restorasyon sürecinin ardından farklı kültürleri birleştiren bir otel olarak karşımıza çıkar. Hong-Kong merkezli mimari ofisi Studio Mackenzie-Chong Design’ın restore ettiği bina İtalyan kültürüyle Asya minimalizmini buluşturuyor ve paralel evrende bir hayat vadediyor. Taş yapının muhafaza edildiği mimariye bildiğimiz anlamıyla medeniyet henüz uğramamış. İçerisinde elektrik ve su tesisatı bulunmayan kule modern hayatınızın alışkanlıklarına meydan okuyor. www.moravola.com

Capri Suite by zetastudıo

İtalyan mimarlık ofisi Zetastudio tarafından tasarlanan Capri Suite, Capri adasının Anacapri bölgesinde yer alıyor. Esasen 17. yüzyıldan kalma San Michele Manastırı'nın bir parçası olan bu mekan, ev görünümüne rağmen aslında yalnızca iki odadan oluşan küçücük bir butik otel. İşin en cazip tarafı da mimar Giuliano Andrea dell’Uva’nın, yapının orijinal mimarisine sadık kalmış olması. Dolayısıyla, duvarlar, tavanlar ve avlu tamamıyla eskiden olduğu gibi bırakılmış. Odaları birbirine bağlayan koridor, bahçeden ufak bir kesit sunuyor ve aynı zamanda mekana ışık girmesine şans tanıyor. Aynı şekilde, pencerelerin ve aynaların konumu sayesinde odalara ışık doluyor ve aynı zamanda da Anacapri manzarasına nail oluyoruz. Birçoğu tasarımcı Gio Ponti imzası taşıyan limon sarısı ve mavi tonlardaki mobilyalar ise mekanın geleneksel mimarisiyle güzel bir kontrast oluşturuyor. www.caprisuite.it XOXO The Mag

Serendipity PATMOS Küçük ve sakin bir Yunan adası olan Patmos, Ege Denizi’ndeki Oniki Ada takım adalarının en güzellerinden biri. Bizim kıyılarımıza yakın olmasından dolayı Türk turistlerin genelde tekneyle yanaştığı adada ev kiralamak da hiç fena fikir değil aslında. Serendipity Patmos villaları, yalın ve özenli dekorasyonlarıyla, deniz manzaralı balkonları, avluları ve arka bahçeleriyle ön plana çıkıyor. Kurucularının en çok övündüğü nokta ise, Patmos’a dair her türlü bilgiye sahip olmaları; onlara göre lükse giden yol, bilgi ve tecrübeden geçiyor. Kısacası eğer Serendipity villalarından birinde kalacaksanız, adanın kaçırılmaması gereken yerleri konusunda önceden araştırma yapmanız gerekmiyor. www.serendipitypatmos.com

Domaine de Murtoli Güneye göç tarihleri başlamışken aklınızdaki klişeleri bu yaz bavula almıyoruz. St. Tropez seferlerini başka bahara bırakıp yolu Corsica’ya düşürüyoruz. Gözleriniz 5 yıldızlı otelleri aramasın, Corsica kırsalında 2,500 hektarlık alana yayılan, 17. yüzyıldan kalma taş evler 2-13 kişi kapasitesiyle farklı zevklere hitap ediyor. Huzur dolu bir manzara, kişiye özel plaj ve organik yiyeceklerini yetiştirdikleri alanlarla Mayıs’tan Eylül ayına kadar lüks bir macera sağlayan Domaine de Murtoli villaları için tek eksiğiniz uçak biletiniz. www.murtoli.com

Aiguaclara Hotel Aiguaclara’nın hikayesi, 2000 yılında Clara ve Joan çiftinin Barselona’daki evlerini bırakıp, Costa Brava’daki Orta Çağ kasabası Begur’da bulunan 1800’lerden kalma bir konağı alıp restore ettirmeleriyle başlıyor. Bu butik otelin yalnızca 10 odası var ve odaların her biri de farklı şekilde dekore edilmiş.

Aiguaclara’nın rahat ve sıcak atmosferi, konukların her biriyle teker teker ilgilenen Clara ve Joan çiftinin samimiyetiyle bütünleşiyor aynı zamanda. Otelin bulunduğu Begur kasabası deniz kenarında değil, dolayısıyla araba kiralamak şart. Begur yakınlarındaki mavi bayraklı plajların yanı sıra birkaç saat uzaklıktaki Cadaqués kesinlikle uğranması gereken yerler arasında. Costa Brava’ya gitmek için en güzel zamanın Haziran olduğunu belirtmekte fayda var, çünkü hem boğucu sıcaklar henüz tam olarak bastırmamış oluyor hem de ortalık turist kaynamıyor. www.hotelaiguaclara.com

109

Four Seasons Resort Bali at Sayan Bali’ye gitmek için en ideal zaman bizde yazın başladığı döneme denk geliyor; yani Haziran ve Ağustos ayları arası. Nisan ayıyla birlikte yağmur sezonunun bitmesiyle kuru sezon başlıyor; nemlilik azalıyor. Haziran’da ise hafif serinletici meltem rüzgarlarıyla Bali’nin en güzel zamanı başlıyor.

Gelelim Bali’nin en müthiş otellerinden biri olan ve Sayan köyünde yer alan Four Seasons Resort’a. Ayung Nehri vadisine kurulmuş ve ‘Balinese’ villalardan oluşan otele adım atmak için tik bir köprüden geçiyorsunuz. Daha ilk adımda etrafınızı baş döndürücü bir manzara sarıyor. Tik ağacı kerestesinden ve Endonezya taşından yapılmış villalar, Bali ormanları, Ayung Nehri ve lotus havuzlarıyla çevrili. www.fourseasons.com

San Giorgio Hotel by Design Hotels Mykonos sahillerinde Berlin merkezli tasarım ekibi Lambs&Lions’ın estetiği ile 2012 yılında kuruldu San Giorgio. Güneye yerleşme hayallerinizi yeniden canlandıracak ya da hayallerinize daha sıkı sarılmanızı sağlayacak bir hikayesi var otelin. Berlinli iki arkadaş, Thomas Heyne ve Mario Hertel 90’ların ortasında çok geç olmadan hayallerini gerçeğe dönüştürme peşine düşüyor, Mykonos’a yerleşiyor ve kurdukları otel ile geleneksel anlamından bağımsız bir lüks vadediyorlar. Hayatın yoğunluğundan kaçmakla tanımlanan yeni lüks çerçevesinde benzer düşüncelerin peşindeki insanları çatısı altında topluyor San Giorgio. Henüz yerleşmek için erken olabilir ama çok geç olmadan ziyarete etmeye hazırlanın. www.sangiorgio-mykonos.com

The Maison d’Ulysse

Güney Fransa’da, saat yönünün tersinde ilerleyip çıktığımız zaman yolculuğunda, şair, fotoğrafçı, arkeolog Ulysse Dumas’nın evine misafir oluyoruz.

Ulysse evinin tarihi sahibinden de eski, 16. yüzyıla kadar uzanıyor. Karadut ağaçlarına nazır çiftlik evlerinden oluşan yapıda eski bir ipek çiftliği karşılıyor bizi. Provence’ın istisnai ikliminde evin üç bahçesinden hangisinde vakit geçireceğimize karar vermeye çalışırken, buradan hiç ayrılmayacakmışız gibi yoğun bir aidiyet duygusuyla basıyoruz yeşil toprağa. Baron’da pırnal meşeleri, zeytin ve incir ağaçları aidiyet duygumuzu perçinleyedursun, mutfaktan yükselen iştah açıcı kokular iliklerimizde hissettiğimiz hazzı doruklara çıkarmayı vadediyor. Ulysse evi 2009’dan bu yana dışarıdan misafir ağırlayan bir konaklama mekanı olmasına rağmen geçtiğimiz yıl TripAdvisor’dan Certificate of Excellence almaya hak kazanmış bile. www.lamaisondulysse.com XOXO The Mag

Hotel Chrıstopher St. Barts, namıdiğer Ouanalao, ada tatiline kendini teslim etmek isteyen yorgun ruhları ağırlamak için Fransa’nın deniz aşırı topraklarında tüm sükunetiyle bekliyor. Adanın Beverly Hills’i olarak nam salmış Pointe Milou’da konuşlanan Hotel Christopher adanın en büyük otellerinden. Önünde uzanan açık deniz ve etrafını saran yemyeşil tropik bahçelerin yanı sıra yakın zaman önce geçirdiği renovasyonun tazeliği ve çağdaş mimarisi ile cazibesini pekiştiriyor. Adaya hakim olan atmosfere paralel olarak Hotel Christopher Fransız stiliyle konforlu tatil anlayışını birleştiriyor. www.hotelchristopher.com

C

M

Y

CM

MY

CY

Sextantio Le Grotte della Civita 1993 yılından beri UNESCO Dünya Miras Alanları arasında sayılan Sextantio Le Grotte della Civita, Güney İtalya’nın Sassi bölgesinde yer alıyor.

Yüzyıllarca mesken, kilise hatta saray olarak kullanılan mağaralardan otele çevrilmiş yapı türünün tek örneği. Göz bebeklerinizi büyütecek manzaraya odaklanmadan önce birkaç tarihi bilginin daha işinize yarayacağı kanısındayız: İtalya topraklarında neredeyse yüzyıldır geçerli olan ‘Albergo Diffuso’ uygulamasına saygılı yapı tarihi dokunun içerisinde eriyor. Ayırtabileceğiniz sadece 18 odası olan geçmişe yolculuk mahiyetindeki otelde gerçekle bağınızı koparmadan önce sitelerinde ufak bir keşfe çıkabilirsiniz. www.sextantio.it

Casa Talia Barok mimarisiyle, yine UNESCO Dünya Mirasları listesinde yer alan Modica’dayız. 18. yüzyılda filozofların ve şairlerin arşınladığı sokaklarda, Sicilya’nın tipik Akdeniz ikliminin etkisi altında, kendimizden ve ne aradığımızdan oldukça emin adımlarla yürüyoruz. Casa Talia, henüz geçtiğimiz yıl vücut bulmuş olmanın tazeliğinin yanında, kendisini taşıyan tarihi yapıya uyumuyla da yüzyıllardır hep oradaymış izlenimi veriyor. Her odasında bahçe girişi ve özel terası, doğal ve tipik Sicilya materyalleri kullanılarak restore edilmiş küçük evleri ve slowliving mottosuna yakışır yatıştırıcı atmosferiyle Modica’nın tarihi merkezini ve her köşesinde dokunuşu hissedilen mimar Marco Giunta’yı selamlıyor. Hepsi farklı renkler ve tasarımlarla donatılmış odalarının adlarıyla da Sicilya tarihini şekillendiren farklı kültürlere ve mekanlara saygı duruşunu ihmal etmiyor. www.casatalia.it XOXO The Mag

CMY

K

buluyorsun? Çok eğlenceliler!

Tabii ki Ancient Greek’in Ikaria sandalları ile karşılaştırınca çok daha pop bir uyarlama.

Ayakkabı tasarımının olmazsa olmazı nedir?

Bence giyildiğinde, ayakta güzel durması.

oldu mu?

Louis Vuitton ve Balenciaga’da çalıştığım sıralarda hayli şey öğrendiğim aşikar fakat tasarım estetiğimi etkilediğini söyleyemeyeceğim. Her iki modaevinde de onların kuralları ile oynuyor, onların estetik anlayışı ile hareket ediyordum. Şimdi, sonunda kendi markama sahip olduğum için kendi

İşinin en sevdiğin yanı ne?

Aslında araştırmadan tasarıma, numunelerden üretime tüm sürece bayılıyorum ama sanırım işin en heyecanlı kısmı fabrikadan yeni çıkan tasarımın prototipini elime aldığım an.

Tasarımların bildiğimiz ayakkabıların tersine yıllandıkça ve giyildikçe gelişiyorlar.

Nasıl bir işlem bu durumu mümkün kılıyor?

Christina MartinI Ancient Greek Sandals'ın sahibi ve tasarımcısı Şu anda ayağında nasıl bir ayakkabı var?

Hava buralarda yavaş yavaş ısınıyor ve ben Ancient Greek sandaletlerimi giymeye başladım bile. Yaz neredeyse geldi!

Ancient Greek markasını yaratmana ne sebep oldu?

Sandaletler adı üzerinde Antik Yunan’dan, sanattan ve mücevherlerden aldığım ilhamlarla ortaya çıkıyor.

Markanın kuruluş sebebine gelince, Yunan Adaları’nda, Atina’da, Akropolis yakınlarında turistler için satılan sandaletleri tasarım ve kalite açısından geliştirme isteğim.

Yaratım sürecindeki en büyük ilhamlardan biri Hermes’in uçan sandaletleri. Jeremy Scott’un uyarlamalarını nasıl

Ayakkabılarımızda kullandığımız deri, kullandıkça ve güneş ışığına maruz kaldıkça koyulaşıp değişime uğruyor.

Tasarımlarımızın ana amacı sadece bir sezon değil olabildiğince uzun giyilebilir

olması ve size biriktirdiğiniz harika yaz anılarınızı hatırlatması.

Peki, tasarım mı yoksa rahatlık mı daha ön planda?

Bence tasarım konfora hizmet etmeli. Tasarımlarımızda taban ve taban astarı arasına küçük bir yükselti sağlaması için ufak bir dolgu topuk yerleştiriyoruz.

Ayrıca 3.5 cm topuğa sahip tasarımlarımız da çok yüksek olmayan ama topuklu ayakkabı isteyenler için harika seçimler.

Birçok insan ayakları çirkin olduğu için açık sandalet giyinmekten çekiniyor.

Tasarlarken ayak şekillerini dikkate alıyor musun?

Tecrübelerim, bana bu durumun daha çok erkekler için geçerli olduğunu gösterdi. Ve iş ortağımın teklifi üzerine erkek koleksiyonu için 3 adet kapalı burunlu sandalet tasarladım.

anavatanım Yunanistan’a dönme kararı aldım. Şimdi Corfu Adalar’ında yaşıyorum ve doğa ile çevriliyim. Eski iş yerlerimden çok farklı fakat sandalet tasarlamak için harika bir ortam bence.

Tasarımlarına sihirli bir güç bahşedebilecek olsan bu ne olurdu?

Giyeni görünmez yapabilmesi ve tabii ki uçurabilmesi.

zevkimi ortaya koyabiliyorum.

Dünyanın birçok noktasında satılıyor tasarımların. En çok hangi ülkeden talep alıyorsun?

Ancient Greek Sandals’ın dünyanın birçok yerinde stok listesi mevcut. En çok talep ise ABD, İngiltere, İtalya ve Fransa’dan geliyor. Ayrıca Türkiye’de de Beymen’lerde bulabilirsiniz.

Uluslararası başarının sırrı ne?

Pazarda var olan bir boşluğu doldurduğumuzu düşünüyorum. Bunun yanında tabii ki çok güçlü bir konseptimiz var ve sürekli ona bağlı kalarak hareket ediyoruz.

Ayrıca her kadının zevkine hitap edebilecek çok farklı ve enteresan tasarımlarımız var.

Sandaletler çok rahat, kaliteli ve ulaşılabilirler. Son olarak da Ancient Greek Sandals’ı dünyanın dört bir yanında çok iyi temsil eden bir temsilcimiz var. Belki de sırrı sadece onlardır. İş alanın nasıl?

Londra, Milano ve Paris’te aşağı yukarı 13 yıl yaşadıktan sonra

Louis Vuitton ve Balenciaga’daki tecrübelerinin tasarım estetiğinde bir etkisi

XOXO The Mag

Kaç ayakkabın var?

300’den fazla sanırım ama hepsi şu an yaşadığım yer itibarıyla müzelik parçalar.

Artık kırsal bir yerde yaşadığım için sadece düz ayakkabılar giyiniyorum.

Ufukta planlanmış iş birliklerin var mı?

Evet, beni çok heyecanlandıran iki iş birliği var. Ama maalesef şu an için

açıklamaya iznim yok.

Antik Yunan Tanrılarıından favorin hangisi?

Hayatımın şu döneminde sanırım bolluk ve bereket tanrısı Demetra. İlkbahar-Yaz 2013 koleksiyonlarında yoldan çıkan ayakkabı tasarımları için ne düşünüyorsun?

Hepsine bayıldım. Bana eski çılgın hayatımı hatırlattı.

Mega şehirlerden uzakta, pop kültürle aran nasıl?

Sık seyahat eden biri olduğum için ve internet sayesinde aslında epey iyi.

Yaz için planın var mı?

Yazın Yunanistan’dan dışarı çıkmam. Çünkü gidecek daha iyi bir yer yok bence.

Favori tatil noktam ise Small Cyclades adaları.

FILE/INTERVIEW

Norma Kamali

Aging Backwards, Thinking Forwards Çoğunun emekli olmayı düşündüğü yaşta, hala keşfedemediği alanların peşinde koşup, kendine addedilen yenilikçi tasarımcı sıfatının hakkını vermek adına elini her taşın altına sokuyor Norma Kamali. Bu sırada nasıl olduğunu hala çözemediğimiz bir şekilde hala 30’larında görünmeye de devam ediyor.

Egolarımızı kapının dışında bırakıyoruz, 60’lara geri sarıp sohbetin ivmesiyle geleceğe ışınlanıyoruz. röportaj aslin kumdagezer görseller norma kamali'nin izniyle

XOXO The Mag

Norma Kamali SS2013

tüm koleksiyonunuzu 3D sundunuz. Nasıl bir deneyimdi, ne gibi geri dönüşler aldınız?

Bu soruna modadan tamamen bağımsız cevap vereceğim. Yaptığım işin yanında, eğitim için zenginleştirilmiş gerçeklik, sanal gerçeklik ve daha geniş tabanlı teknoloji projeleriyle ilgileniyorum.

Keşfedilmeyi bekleyen tüm alanlara el atma şansımız olduğuna ve fırsatlardan yararlanmamız gerektiğine inanıyorum.

Kadere inanır mısınız?

Daha çok, evrenin ne yapmamız gerektiği konusunda söz sahibi olduğuna inanıyorum. Bazen, çok istediğimiz şeyler gerçekleşmez ve bizi mutsuzluğa sürükler, fakat büyük resme baktığınız zaman gerçekleşmeme hali çok daha iyi bir duruma yol açmıştır. İşin zor kısmı da bunu görebilmek.

Konuya kaderle girmemin sebebi, Farrah Fawcett’in o ikonik posterinde sizin mayonuzu giymesinin aslında bir tesadüf sonucu olması.

Evet, benim için muhteşem bir şanstı ve bu şansımın sürmekte olduğunu düşünüyorum. Zeki, başarılı ve harika kadınların tasarımlarımı giydiğini görmenin olağanüstü ayrıcalığını yaşıyorum hala. Farrah’ya geri dönecek olursam, göz kamaştırıcı, aynı zamanda da çok tatlı bir kadındı. Zamanının hayal edebileceğiniz en güzel kadınlarından biriydi. Görünüşünün yanında, dışarıya da hayli insan canlısı bir enerji yayıyordu. Kadınları görünüşüne göre değerlendirmekten nefret ederim, fakat Farrah Amerikan güzellik ideallerini belirleyen isimlerden biriydi.

Peki 3D teknolojisinin geleceği ile ilgili ne düşünüyorsunuz?

Bir zamanlar bize harikulade gelen diğer teknolojilerle aynı kaderi paylaşacağını düşünüyorum: Çok yakın zamanda sıradanlaşacak.

Teknolojiden bu kadar bahsetmişken müşterilerinizle Skype konuşmalarınızı da sormak isterim.

Sadece müşterilerimle değil denizaşırı tedarikçilerimle de Skype üzerinden konuşmayı tercih ediyorum. Evet, mail ve mesajlaşma mükemmel teknolojiler ve çok da etkili yöntemler, fakat yüz yüze olmak her şeyi kişiselleştiriyor ve karşılıklı duygusal bir bağ oluşturuyor. Az önce de dediğim gibi direkt iletişimden yana biri olarak, yüz yüze olma durumunun iletişimi çok daha gerçek kıldığını düşünüyorum.

Siz de Charlie’s Angels fanatiklerinden miydiniz?

Dizinin çok büyük fanatiği olduğumu söyleyemeyeceğim, ama çok eğlenceliydi.

Tasarıma başladığınız günlerden bugüne alışveriş deneyiminde nasıl değişimler gözlediniz?

Bildiğimiz haliyle perakendecilik ve alışverişin soyu tükenmek üzere. Yeniden keşfetme sürecindeyiz. Artık ürüne sahip olmaktan çok alışveriş deneyiminin kendisinin ön planda olduğu bir safhadayız.

Efsanevi mayolardan paraşüt kumaşı ile yapılan gece elbiselerine, kimono stilinden uyku tulumu montlara uzanan hayli renkli bir tasarım geçmişiniz var. Peki şimdiye kadarki favori parçanız hangisi?

Sık duyduğunuz bir şey olmalı ama en iyisi her zaman üzerinde en son çalıştığın şeydir. Benim için de durum farklı değil. Zamansız bir stil anlayışıyla tasarladığım ve online olarak satışa sunduğum KAMALIKULTURE koleksiyonum şu anda favorim. Bu arada online satış rekorları kırdığını da belirtmeden geçemeyeceğim.

Markanıza dönersek, sürdürülebilirlik konusunda hayli iddialı bir isimle karşılaşıyoruz. Yaratıcılığın yanında finans ve pazarlama dalında da marifet gerektiren bir durum. Bir sırrınız var mı? Özel bir sırrım yok açıkçası. Hiç iş ortağım olmadı ve tüm faturalarımı kendim ödemek durumundaydım. Bu durum da daha akla yatkın kararlar vermemi tetikledi. Ama başarılarımdan çok hatalarım sayesinde bir şeyler öğrendiğimi ve bu sayede ilerleyebildiğimi her zaman söyleyeceğim.

Online satış demişken, bu kulvara adım atan ilk tasarımcılardan birisiniz. İnternet üzerinden alışveriş yapma kavramına hayli temkinli yaklaşılan yıllarda böyle bir kararı vermenizdeki etken ne oldu?

Her zaman direkt iletişimden yana olmuşumdur. Söz konusu işim olunca da bu düsturda ilerleme fırsatını kaçırmadım. Kişisel olarak da kesinlikle online alışveriş taraftarıyım. Harika bir servis sunuluyor ve alacağım şeyi denemek için kıyafetlerimi insan içerisinde çıkarmam gerekmiyor.

Ödüllü bir tasarımcı olarak, ödül almanın tasarım sürecine bir etkisi olduğuna inanıyor musunuz?

Daha çok, ödül alan kişinin etrafındaki insanlar ve annesi için önemli olduğunu düşünüyorum.

Moda sektörünün topluma ve gelişmekte olan ülkelerin

Geçtiğimiz yıl bu tutkunuzu bir sonraki seviyeye taşıdınız ve 117

Norma Kamali SS2013

ekonomisine nasıl bir katkısı olduğunu düşünüyorsunuz?

Moda hayal ve arzu üzerine kurulu bir sektör, üretici ve tüketici skalasında da ayrım gözetmeksizin hayli katılımcısı mevcut. Bu çerçeveden baktığınızda iş kolu üretiminde ve arzular üzerine kurulu bir iş yaratmada etkili olduğunu düşünüyorum.

Toplumla sosyal ilişki bazında baktığımız zaman gözümüze kadının güçlendirilmesi adına başlattığınız kampanya çarpıyor. Tüm dünyadan kadınların hikayelerini paylaşabildiği bir platform yarattınız. Kadının metalaştırılması üzerine böyle bir proje için sizi tetikleyen ne oldu?

Ben de dahil tüm kadınların kendine güven ile alakalı sorunları olduğunu ve bu sorunlardan kaçınılmaz bir şekilde etkilendiklerini gözlemledim. Ne kadar başarılı ya da güzel olursak olalım, o gün şekil almayan saç ya da kendini ağır hissetmek gibi ufak tefek sorunlar enerji ve motivasyonumuzun düşmesine sebep olabiliyor.

Tüm kadınların çeşitli derecelerde ve farklı sebeplerle yemek ile alakalı sorunları var. Bunun yanında, zamanın başından beri ataerkil dünya koşullarına boyun eğmeye alışkınız. Tüm bunları topladığımızda nesneleştirilmemizin nedeni biraz da bizlerden kaynaklanıyor. Aslında, evrimimizde ulaştığımız noktada süregelen metalaştırmaya karşı durmaya hazır olduğumuzu düşünüyorum.

Bunun için de paylaşımın gücüne inanıyorum. Tecrübelerimizi paylaştığımız takdirde utanç, aşağılanma ve kendine güven sorununa sebebiyet verme olasılıkları da yok oluyor. Paylaşımın cinsiyetler arası olması gerekliliğini de savunuyorum. Böylece erkekler de bilinçlendirme konusunda bize destek olabilirler. Kızının başına gelenlerden haberdar olan bir baba, uygunsuz bir duruma şahit olduğunda karşısındaki kadının kendi kızı olabileceği iç güdüsüyle davranıp duruma müdahale edecektir. Böylece farkındalık artacaktır.

Baktığınız zaman çoğu erkek kadın sömürüsünün sadece lafta olduğunu ve bu durumun yıllar önce sona erdiğini düşünüyor. Birçok kadın da duruma o denli alışmış ki maruz kaldıklarının kendisinde ne gibi değişimlere sebep olduğunun bile farkında değil. O yüzden tekrar etmeliyim; farkındalık anahtar kelime.

Nesneleştirildiğinizi hissettiğiniz bir an oldu mu? Çok fazla, çok çok fazla.

Tekrar moda dünyasına dönersek, KAMALIKULTURE’dan yola çıkarak lüksün demokratikleşmesi hakkında ne düşünüyorsunuz? Bu minvalde iş birlikleri her iki taraf için de göründüğü kadar avantajlı mı?

Her gün ne giydiklerini paylaşan blogger’lar ve sokak modasının

devinimiyle de hareket etmeye başlayan endüstri bize modanın demokratikleştiğini apaçık gösterdi. Bununla beraber gelen lüksün demokratikleşmesi kavramı da bence mükemmel bir yaklaşım.

Hiçbir dezavantajı olduğunu düşünmüyorum. Ucuz olan her şey kötü olmadığı gibi, her pahalı olan da iyi değildir. Çok çağ dışı bir düşünce bu.

Bundan 10 yıl sonrası için moda dünyasının ne yönde evrilmesini beklemeliyiz?

Herkes için çok daha ulaşılabilir olacağını öngörebilirim. Kişisellik çok daha fazla ön plana çıkacak ve tavsiyede bulunan kişisel sitelerin sayısı da doğru oranda artacak.

Peki ya endüstrinin inovatif gücü olarak adlandırılan Norma Kamali’den önümüzdeki yıllarda neler beklemeliyiz?

Daha çok hikaye paylaşacağımı ve kadınların güçlendirilmesi adına gerekli olanakları sağlamak için elimden geleni yapacağımı söyleyebilirim.

Tüm bunların yanında bir de Wellness Cafe'niz var. Kendi sağlığınızın kontrolünü nasıl sağlıyorsunuz?

Bağışıklık sistemim üzerinde çalışarak ve spor ile vücudumu güçlendirmek için elimden geleni yaparak...

Modern dokunuşlarla bezediğiniz stilinizin temeli aslında vintage estetiğe dayanıyor. Bir arşiviniz var mı, koleksiyoner misiniz?

Koleksiyonerdim. Epey deli bir koleksiyoner. Hayatımda bir farkındalık noktasına ulaştığımda tüm sahip olduklarımı geride bırakma kararı aldım. Eğer kullanmıyorsan başkasına ver.

Gardırobumdan parçalarla periyodik olarak gerçekleştirdiğim ‘sample sale’lerle karşılaşabilirsiniz. Kendimi özgür hissetmeme olanak tanıyor.

Bu arada aplikasyonlara da hayli meraklı olduğunuzu öğrendik. En son keşfettiğiniz aplikasyon hangisi?

Fitbit. Sporunuz ve diyetinizde ne durumda olduğunuzu takip eden bir aplikasyon.

Yaz için planlarınız ya da kaçamak noktalarınız var mı?

Eğer okyanusu görüp dinleyebiliyorsam cennete olabileceğim en yakın mesafedeyim demektir. Muhteşem bir iksir.

Son olarak mottonuz var mı?

Kendini tanı!

XOXO The Mag

Brand

Fit For The Future

BMW i

yazı aslin kumdagezer fotoğraflar bmw'nin izniyle

Tanışmamız daha erken zamanlara denk gelebilirdi. Antik zamanlardan beri elektriğin gücünün farkında olan atalarınız 1600’lü yılların başında ivmeyi yakalamış William Gilbert’ın çalışmalarıyla randevu tarihimizi ayarlamıştı. Karşınıza çıkmaya hazırlanırken Pekin’de Cizvit misyoner Ferdinand Verbiest’in buharlı oyuncak arabası buluşmayı ertelememizi gerektirdi. İtiraf etmeliyim, benim için uzun bir bekleyişti. Doğru zaman belki de çoktan gelmişti, dünya gerekli direktifleri vermekteyken tanışmamızın gerçekleşmemesi sadece tek bir nedene bağlanabilirdi: Alışkanlıklarınızı unutturacak doğru ürün, beklemeyi bırakıp karşınıza dikilmemişti henüz.

9 Nisan 2013, Münih için normalin üzerinde seyreden bir havada, BMW Welt’te olabilecek en havalı görünümümle bekliyorum sizi, iki farklı konseptle. Sadece otomobille ilgili bildiklerinizi değil, sürüşle ilgili tüm öğretilerinizi ve öğrendiklerinizi de kapıda bırakmanızı rica edeceğim. 2008’in sonlarında dünya nüfusunun büyük çoğunluğu mega şehirlerde yaşamaktayken, aynı saat aralıklarında trafiğe çıkan milyonlarca insana çözüm bulmayı sadece yeni bir otomobil tasarımıyla mümkün kılmak imkansızı ummaktı. Bu düsturla Benoit Jacob nasıl görünmem gerektiği konusunda harcadığı saatlerin ardından öğleden sonra saat 3 sularında üzerimdeki perdeyi kaldırdı. İşte buradayım. İnsanlar arası etkileşimin doruk noktasında, globalleşme kavramının içine otomobili de katın, evrim ve devrim nosyonlarından bir tutam ekleyip sürdürebilirlik üzerine kurulu bir konsepte yaklaşın: Ben, BMW i8 Concept. Bir spor otomobil, sunduğu her şeyin ötesinde, duygulara dokunmak üzere üretilir; alametifarikam karbon fiber kasamın içerisinde, elektrikten aldığım güçle duygularınızı sarsacak bir teknoloji yatıyor. Sadece gaza basmak üzerine kurulu tecrübelerinizi tarihe gömelim, malum artık devir değişti. Amacım mükemmelliğim üzerine böbürlenmek değil, bu yüzden tasarımımın inceliğini anlatmak için sadece Jacob’un birkaç cümlesini kullanacağım: “Tasarım aşamasında BMW i8’in burun kısmını 11mm daha uzun yapma kararı aldım ve mühendislerin fark etmeyeceğini umdum. Ertesi gün bir telefon aldım. Yaptığım değişikliğin onlara 300 gr’a mal olduğunu ve böylesi bir ağırlık eklemenin söz konusu olmadığını söylediler.”

Aynı ince tasarım BMW i3 için de farklı motivasyonlar ışığında gerçekleşti. İlerlemeyen şehir trafiğinde geçirilen her dakika karbon emisyonuna katkıda bulunup dünyanın ömründen çalarken, BMW i3 Concept sürdürülebilir taşımacılığın sözlük anlamı olarak karşınıza çıkıyor. Tamamen sessiz ilerleyen, hıza değil sürüş keyfine bağlı bir deneyim; tatmak üzere olduğunuz. Elektrikli otomobil konusunda kafanızda beliren en büyük soruyu yöneltmeden ben cevabını vereyim: Haftada iki ya da üç kez şarj edildikten sonra günde 40 km sürüş kapasitesi, bunun yanında kamusal alanlarda hazır bulunacak şarj üniteleri ve evde şarj için de bir kurulum aklınızdaki soru işaretlerini silmeye yetecektir.

Akşam olmak üzere, bavulunuzu toparlayıp yarınki Milano seyahati için hazırlanın. Bir otomobil tasarımı için alışılmışın dışında bir atılımla Salone Del Mobile kapsamında hazırlanan enstalasyonun önünde gerçekleşecek ikinci buluşmamız...

Facoltà Teologica dell’Italia Settentrionale’nin manastır avlusuna sessizlik hakim. Tüm gözler, hafif yapım, transparanlık politikam ve çevre dostu materyallerle gerçekleştirilen tasarımımdan ilham alarak Ronan ve Erwan Bouroullec kardeşlerin tasarladığı Quiet Motion’ın üzerinde. Çekinmeyin, oturun üzerine ve Erwan Bouroullec’in sözleri eşliğinde kapatın gözlerinizi: “Hareketin içerisine, etrafındakileri de içine alan bir harmoni katarak, bir otomobil camından baktığınızda görebileceğiniz manzaradan ilham alarak, modern göçebelik kavramı üzerine şiirsel bir soyutlama yarattık.”

Ayrılık vakti geldiğinde buruk bir mutluluk hakim. 2013 bitmeden tekrar buluşacağız. Vadettiğim her şeyle orada olacağım, belki daha da fazlasıyla. Yokluğumda aklınızda bulunmasını istediğim son şey: BMW için ne 3 en küçük sayı ne de 8 en büyük. Takipte kalın.

XOXO The Mag

Yandaki QR kodu okutarak daha fazla bilgi ve fotoğrafa ulaşabilirsiniz.

WHATEVER

TEGV

Gönüllülük

yazı samra zeller görsel tegv öğrencilerinin çalışmasıdır

Ralph Waldo Emerson'ın kişiyi ve hayatının yönünü değiştirme potansiyeli taşıyan kitabı İnsanın Görkemi'ni okumaya başladım.

Başka bakmak, başka görmek ve bambaşka bir hissiyata giden yolda durabilmek için... “Her insan evrensel aklın vücut bulmuş bir başka halidir. Bütün nitelikleri insanın içinde mevcuttur.” Hayatın temposu içinde bazen unuttuğumuz bu önemli tespiti aslında bu kitabı okumaya başlamadan önce bana ilk anlatan 7 yaşındaki bir dostum oldu en saf hali ile; Devrim. Devrim, gönüllü olarak çalıştığım TEGV Yeniköy biriminde tanıştığım akıllı çocuğum.

Biraz geriye sarıp hikayeyi baştan almam gerekirse; yardıma ihtiyacı olan insanlar için bağışta bulunmaktan daha fazlasını yapmamız gerektiğini hissediyordum. İnternet üzerinden hissetmeden yapılan bir kuru bağış da beni artık tatmin etmiyordu. Ne yapmak lazımdı? Yine bilgisayar başına oturdum ve toplum için, eğitim için faaliyetler gösteren kurumları araştırdım, soruşturdum. Birkaç tanesine internet üzerinden başvuru yolladım. İlk cevap Türkiye Eğitim Gönüllüleri Vakfı’ndan geldi. Beni toplantıya çağırıyorlardı; tanışma toplantısı. Ardından eğitim toplantısı, ardından bir eğitim toplantısı daha, derken, ben galiba bir gönüllü olmak üzere adım adım eğitiliyordum.

Ne kadar güzel gençler vardı toplantılarda gözlerimi alamadığım... Ben o yaşlarda öğrenciyken aklımın ucundan geçmezdi; böyle bir sosyal sorumluluk projesinde yer almak, buna vakit ayırmak. Sonradan fark ettim ki artık farklı bir çağdayız ve sosyal sorumluluk projeleri modern insanın hayatında mutlaka yer almalı. (Yurt dışında iş görüşmelerinde mezun olunan okul, akıl, fikir kadar o güne dek hangi projelerde yer alındığı da etkili oluyor). Gençlere, hatta çocuklara, bu bilinç okul çağlarından itibaren veriliyor. TEGV toplantılarındaki öğrenci grubu da aslında bu bilince okulda sahip oluyor. Bende ise onlardan daha farklı işledi süreç; zamanla, hayatta edindiğim deneyimlerle ve duygularımla

karar verdim gönüllü olmaya.

Toplantılar ve detaylı eğitimlerden sonra, nihayet kendimi Yeniköy biriminde 2. sınıfa giden çocuklarla baş başa buldum. Sahneye çıkmak gibi bir heyecan, 12 meraklı göz üzerimde, bana bakıyorlar daha da kötüsü bana bakmıyorlar, kendileriyle ve arkadaşlarıyla meşguller.

Yapmam gereken etkinliğe ve adım adım takip etmem gereken kitaba odaklanmam, iç sesimi dinlemem, aklımı ve bütün duyularımı çalıştırmam gerekiyor. “Olmadı galiba, beni dinlemiyorlar mı?” Neyse ki korktuğum gibi olmadı ve 2. haftaya geldiğimde bana sarılmaya başladılar bile, ben de “gönüllü abla” rolümü sevmeye başladım, galiba.

Olabildiğince çabuk bağ kuruldu. 3. haftaya geldiğimizde artık bir sonraki hafta olsun da etkinlik günü gelsin diye beklemeye başlamıştım çoktan.

Yine sahnedeyim. Verdiğim etkinlik ‘Okuyorum Oynuyorum’.

Okuduğumuz kitap Koyun Russel ve Kayıp Hazine. Kitap bu ya, Koyun Russel bir hazine bulur, içinde de bir fotoğraf makinesi, hem de eski...

Ama aslında bulmak istediği hazine bu değildir. Sonra bu makine ile ailesinin, sevdiklerinin fotoğraflarını çekmeye başlar ve çektiklerinden bir albüm yapar. Artık Koyun Russel'in hazinesi olmuştur bu albüm.

Ben de 12 çocuğuma üzerinde boş bir hazine sandığı resmi olan kağıtlar dağıttım ve kendi hazine sandıklarının içini doldurmalarını istedim.

Devrim dedi ki: “Kendimi yazabilir miyim? En büyük hazine ben değil miyim?” Dondum kaldım, “tabii ki” dedim ve kendimi düşündüm bir anlığına. Benim yeni yeni keşfetmeye başladığım bu hazineyi Devrim hangi ara keşfetmişti? Devrim ve diğer çocuklar sayesinde ben de başkalarına faydalı olmanın değerini, gönüllü olmanın keşfini yaşıyorum şimdi. Kıssadan hisseye gelince; geç olmadan herkes bir sosyal sorumluluk projesinde yer almalı. Hem de öyle internet bankacılığı bağış bölümünden değil, kalpten, içten, parmağını kaldırarak.

XOXO The Mag

SERIES

Top of the lake

Bir Kapsül Jane Campion yazı erman ata uncu

Jane Campion, 1993’te Piyano’yla Altın Palmiye kazanarak uluslararası şöhretini iyice pekiştirdiğinde, birçok açıdan çığır açıcı bir figürdü. İlk olarak kadın arzularını bu kadar müdanasız bir şekilde perdeye getirmesi, sinemada kadın dilinin mümkün olduğunu göstermişti; ki Piyano’da asıl çığır açıcı olan, bu dilin ana akıma sirayet edebileceğini de kanıtlamasıydı. Bir arzu nesnesi olarak çıplak Harvey Keitel, o dönemde tezlerini Mulvey göndermeleriyle süsleyen akademisyenlerin başını döndürmüştü. Sebebi belirtilmeyen bir şekilde altı yaşından beri konuşmayan, beyaz kocasının ‘gözetiminde’ Yeni Zelanda’ya gelen Ada’nın (Holly Hunter) buradaki yerel bir işçiyi arzulamasının hikayesi, ülkenin sömürgeci geçmişiyle ilgili bas bas bağırmasa da meramı bariz bir yorum sunuyordu.

Campion’ın filmografisinin geri kalanı da bu eksende ilerledi.

Campion filmlerinde, kadınlar hep ataerkil düzenin kendilerine çizdiklerinden farklı arzulara sahip oldu, onları gerçekleştirmek istedi, erkekler de hep daha fazla hoyratlaştı. Henry James uyarlaması Bir Kadının Portresi’nde Nicole Kidman, alametifarikası olan gergin bakışlarını John Malkovich’in ‘machismo’suyla başa çıkmak için kullandı. Kutsal Duman’da Kate Winslet’ın delişmenliği komik derecede stereotipik Avustralya banliyölüsü ailesinin dengelerini oynattı. Belki Piyano’ gibi çığır açıcı bir örnek gelmedi bir daha.

Ama bunu Campion’ın reflekslerini yitirmesine değil de endüstrinin bu reflekslerin hakkını teslim etmedeki isteksizliğine bağlamak sanki daha adil. Romantik komedi kraliçesi Meg Ryan’dan tam da bu ünvanın keyfini sürdüğü sırada ‘In The Cut’taki kanlı canlı kadını çıkartabilmesinin bu kadar sessiz karşılanması, başka türlü açıklanamaz zira.

Campion’ın Gerard Lee’yle beraber yaratıcısı olduğu ve ilk iki bölümünün de yönetmenliğini üstlendiği mini dizi ‘Top of the Lake’ tüm Jane Campion filmografisini bir kapsül halinde önümüze sürdüğünden daha da heyecanlandırıcı bir iş. Piyano’dan sonra

Holly Hunter’la Jane Campion’ı bir kez daha bir araya getirmesi, üstelik -eleştirilere bakılırsa- tarikatımsı bir kadın komünitesinin lideri rolündeki Hunter’ın fiziksel olarak Campion’vari bir karakteri canlandırıyor olması da bu heyecanı pekiştiren bir unsur. Malum, yaratıcılık konusunda ekranın beyaz perdeden önde olduğu ‘televizyonun altın çağı’nda ıskalanmaması gereken bir ‘auteur’ Jane Campion. Kariyeri boyunca cinsiyet rollerini usul usul sorgulayan bir yönetmenin bu sorguya devam için artık iyiden iyiye formüllere bağlamış sinemaya değil de, daha ayrıntılı, derin hikayeler anlatma imkanı sunan televizyon dizilerine açılması çok olağan. Campion da bu olanağı filmografisi boyunca onu meşgul eden meselelerin hayatiliğini tekrar hatırlatmak için kullanıyor. Kendini Yeni Zelanda’nın kırsalında, ataerkilliğin en sınırlanmamış haliyle hüküm sürdüğü bir coğrafyada bulan kadın kahraman; burada. Kapalı bir toplulukta yaşamaktan kelli tuhaf adetler edinmiş Yeni Zelandalılar; burada. Yapmak istedikleriyle yapmasına izin verilen arasında çatışmalar yaşayan kadınlar; burada. Çareyi onlara sunulandan farklı düzenler kurmakta bulan kadınlar; burada.

Ancak tüm bu ‘tasdik listesi’, ‘Top of the Lake’in ruhsuzluktan muzdarip sıkıştırılmış bir Campion dosyası olduğu izlenimini uyandırmasın. Neyse ki Campion’ın refleksleri hala yerli yerinde.

Ondan bekleneni kuru bir şekilde vermekle yetinmiyor. Yarattığı çatışmalar canlılığını koruyor, karakterler stereotipiklik tuzağının sınırlarında dolaşmasına rağmen halen alışılmadıklar ve Campion, kadın karakter yaratma konusundaki farkını yıllar sonra yine hatırlatıyor. Kırsalda herkesi etkisi altına almış bir uyuşturucu patronunun (Peter Mullan) 12 yaşındaki kayıp ve hamile kızının izini süren ‘şehirli’ dedektif Robin Griffin’in (Elisabeth Moss) hikayesi, tabii ki Campion’dan beklenmedik özellikleriyle insanı sarsan bir iş falan değil. Ama zaten Campion da beklenmediği gerçekleştirmesiyle değil, etrafında dönüp dolaştığı meselelerin nasıl zengin madenler olduğunu her seferinde hatırlatmasıyla büyük bir ‘auteur’.

XOXO The Mag

AFTER/BEFORE photographer emre ünal stylist mahizer aytaş hair ibrahim zengin make-up georgina billington photography assistants erdi doğan, abdullah inal hair assistants yıldırım bozüyük, livan yıldızay, ateş remzi models nicole, barbora, paula new models timea, katya option model management post production sezer arıcı studio sdl 101

elbise ve ceket pĂŠ de chumbo/vakko etek topshop

bluz alberta ferretti/harvey nichols tunik alberta ferretti/beymen ceket dries van noten/beymen etek nina ricci/harvey nichols

elbise vakko ceket giambattista valli/harvey nichols eldivenler gazzas

gรถmlek balenciaga/beymen dรถpiyes vakko

sütyen topshop gömlek sonia rykiel/harvey nichols elbise robert rodriguez/harvey nichols etek atıl kutoğlu

INTERVIEW/MASTERS

Ryan Cross

A True Classic's Classic Masters serisinin bu ayki konuğu Ryan Cross. Reebok Classic Leather 30. yılını kutluyor, birçoğunuz şahit olmuşsunuzdur zaten buna. Ama burada konumuz sadece bu olmadı, genel olarak bir markanın kültürü ve onu yöneten Ryan Cross'un bu kültüre dair içten cevapları da satır aralarına oturdu. Okuyucuya soru: Sizce de artık anormal olmak için olmadık şeyler deneyenlerin yanında normal kalmayı başarabilenlerin de taçlandırılması gerekmiyor mu? röportaj cihan şerbetcioğlu görseller reebok'ın izniyle

XOXO The Mag

durumlarda ve artık sıkça, sanki markaların pazarlama yapmalarına yarayacak bir alet olmaktan öteye gidemez oldu bu tip önemli günler.

Dediğinize katılmıyorum. Bana göre, bu tip zamanlar yaratıcılığımızın sınırlarını zorlamak için birer fırsat. Yeni malzemeler keşfetmek, yeni renkler bulabilmek ve tabii yeni marka iş birlikleri oluşturmak gibi olumlu sonuçları oluyor. Ayrıca, unutmamanız lazım, Reebok gibi inanılmaz büyük bir mirasa sahip markaların arşivlerinde tonlarca eğlenceli fikir ve hiç gün yüzü görmemiş modeller saklıdır. Biz de böyle zamanları fırsat bilip, ya bazılarını yeniden yorumluyoruz ya da hiç akla gelmeyecek bir projenin parçası yapıyoruz.

Sıkıcı ama bir o kadar da bilgilendirici bir soruyla başlayalım istiyorum. Çok genç yaşlarınızdan beri ayakkabı endüstrisi içindesiniz. Hikayeniz nerede başlayıp nasıl evrildi?

Sanırım, her şey sporla başladı. New York, Long Island'da büyüdüm.

Her gün basketbol ve futbol oynuyordum, ve yaptığım sporlarda performansımı artırmak için fonksiyonel çözümler arayışındaydım.

Yaşım ilerleyip de gençliğe adım attığımda artık bu fonksiyonel gelişim arayışı yerini moda ve stil konularına bırakmaya başladı.

Videolarda ve dergilerde gördüklerimin peşine düşüyordum, yani işin aslı, o sırada, motivasyonum "kesinlikle sahip olunması gerekenler" listesini doğru takip etmek üzerine kuruluydu. Yıllar yılları takip ettikçe spor giyim endüstrisinin, satıştan pazarlamaya, çeşitli alanlarını keşfetmeye devam ettim ve nihayet Reebok'ta satış departmanına girişimle kariyerim şekillenmeye başladı.

7 yıl önce önce de Reebok Classics ürünleri üzerine çalışmaya başladım. Kendimi şanslı görüyorum. Her ne kadar hayat her gün yeni zorluklar çıkarsa da, ben hala Long Island’daki o genç gibi her gün yeni bir heyecanla kariyerime devam ediyorum. Sonuçta, nasıl heyecanlı olmayayım ki? Pump'ın 20. yılı ve Classic Leather'ın 30. yılı benim dönemime rast geldi.

Bu anlattıklarınız, aslında çizmeye çalıştığınız/çizdiğiniz marka ruhuyla da örtüşüyor. Öyleyse, hemen bu ruhu daha da net tanımlayayım. Reebok, sahip olduğu mirasla, dünyanın her yerinde, sokaklarda, konserlerde ve kulüplerde en ‘hip’ silüeti sunan, gerçek bir fitness yaşam stili markasıdır. Sanırım bu tanımla tarihe geçiyorum şu an. İşte tam da bununla, yani fitness ve performansın spor giyim alanına girdiği noktayla ilgili bir yeniden tanımlama söz konusu. Malum, son dönemde spor giyim markaları arasındaki, ve hatta spor markalarının kendi alt markaları arasındaki sınırlar iyiden iyiye incelmiş durumda. Bu minvalde, sizin pazardaki duruşunuz ne yönde, Reebok'ı bir performans markası olarak mı yoksa yaşam stili markası olarak mı tanımlarsınız?

Biz gerçek bir performans markası olmanın yanı sıra, aynı zamanda bu bir oyunsa, oyunun kurallarını belirleyen en eski oyunculardanız. 1895 yılında, performans, koşu ayakkabıları üzerine yoğunlaşmış bir koleksiyonla kurulduk. Daha sonra 1970'ler ve 1980'lere gelindiğinde fitness devrimini yaratırken de, toplumun devasa bir yaşam stili değişimi yaşadığı dönemde bu değişime eşlik ettik. İşte biz hep buyduk ve hala buyuz. Kendi dönemim adına, bu sürece müdahil oluşumuzdan dem vuracak olursam da, bu mirası gençlere günün şartları dahilinde taşımaya gayret ettiğimizi söyleyebilirim. Burada amaç, tüketicilerimizin ve potansiyel tüketicilerimizin sadece spor yaparken değil, günlük yaşamlarında da stil sahibi olmalarını sağlamak. Tabii ki diğer taraftan da, Ar-Ge departmanımız, rekabetin çok sert olduğu bu sektördeki öncü yerimizi korumak için yeni teknolojilerin ayakkabılara nasıl

Heyecanla işe gitmek diyorsunuz, o zaman ofiste tipik bir gününüz nasıl geçiyor? Özellikle bu sene normal zamanlara göre biraz daha farklıdır.

Kesinlikle. Dediğim gibi, Classic Leather'ın 30. yılını kutluyoruz.

Bu kutlamaların da en önemli ayaklarından biri, sertifikalı 17 bayimizle (Burn Rubber, Packer Shoes, Mita, Hanon Shop, Solebox, Livestock, BTNC, Atmos, Colette, Crooked Tongues, Foot Patrol, Sneakersnstuff, Kasina, Shoe Gallery, Limited Edt Vault, Highs & Lows ve Bodega) sınırlı sayıda üretilecek özel versiyonların tüketiciye ulaşması. Aynı zamanda, İlkbahar-Yaz 2014 koleksiyonumuz için de bu bayilerle çok yakın temas halindeyiz.

Her gün fikir teatisi içindeyiz; beraber tasarım yapıp, var olan ve karşımıza çıkacak ve hatta bizim yaratabileceğimiz trendler üzerinden çözümler üretiyoruz. Beni çokça heyecanlandıran bir başka proje de eski dostum, ünlü sokak sanatçısı Stash'in başı çektiği ve 12 ülkeden, 12 ünlü sokak sanatçısıyla beraber gerçekleştirdiğimiz, Classic Leather'ların yeniden yorumlandığı proje. Neler yarattıklarını Temmuz'da görebileceksiniz.

Peki bu tür yıldönümlerini sıkıcı bulmuyor musunuz? Bazı 137

uygulanacağıyla ilgili sürekli olarak çalışıyor.

dışı tasarım özelliklerinin eklenmesi için yaptıklarımız.

Arada kesildi, bu özel yıla geri dönmek isterim. Classic Leather için yaptığınız başka özel iş birlikleri neler? Mesela, bu yeni çıkan White Collection fikri çok hoş duruyor.

Daha önce bahsettiğim, bayilerle yapılan özel koleksiyon ve sokak sanatçılarıyla üretilen şehir koleksiyonu dışında, Jean-Michel Basquiat Estate ve The Keith Haring Foundation'la da çok büyük ilgi toplayan koleksiyonlar üretiyoruz. Görüyorsunuzdur, dünyaca ünlü isimler, mesela Beyoncé ve Cara Delevigne, bu koleksiyonları bizden bağımsız bir şekilde sahiplendiler. Ayrıca Eylül'de, kış dönemi için birçok yeni özel ürün de sunacağız. Burada ilhamımız, geri dönen retro-basketbol trendi. White Collection’ı beğenmenize sevindim. Bu koleksiyon hem markanın ruhunu yansıtması hem de zanaatkarlık açısından bizim için büyük önem taşıyor.

Dijital platformlardan yeteri kadar istifade ettiğinize inanıyor musunuz?

Bir kere şu konuda anlaşalım; keşfetme alanı bu kadar geniş olan ve inanılmaz bir hızda kendisini güncelleyen/yenileyen hiçbir alanda veya durumda gelişmenin tam anlamıyla hakkını veremezsiniz.

Ancak, biz, özellikle son yıllarda Twitter ve Spotify ile yaptıklarımız göz önünde bulundurulursa, çok fazla yeniliğe imza attık. Elbette ki asla, bunların yeterli düzeyde olduğuna inanmayacağım, ama güzel bir yerdeyiz. Ayrıca, markamız için konuşan ve sosyal entegrasyonumuzu geliştirmede çok önemli rol oynayan marka elçilerimizi de yeri gelmişken anmamız lazım. Ve tabii burada en önemli örnek Alicia Keys olacaktır.

Zanaatkarlık deyince akla dayanıklılık geliyor. Büyük çapta üretim yapan bir markasınız ve ürün ömrünün uzunluğunun, satışa direkt etkisi olması sebebiyle, size bazen zarar verebileceği bir sektördesiniz. O halde, zanaatkarlığın Reebok'taki rolünü biraz açıklar mısınız?

Zanaatkarlığın bizde çok önemli bir yeri var. Ve şanslıyız ki bu tip koleksiyonlar için iş birliği yaptığımız atölyelerle, birinci sınıf deri ve materyaller kullanarak üretimi gerçekleştiriyoruz. Bu sayede de normalin üzerinde fiyatlarla, seçilmiş özel mağazalarda satış yapıp, yüksek geri dönüş alabiliyoruz. Haliyle, bu da çıkabilecek sorunları minimize ediyor ve bize yüksek geri dönüş sağlıyor.

Peki fiyat-kalite paradoksunu nasıl çözüyorsunuz? Günün sonunda, ürünler uzun ömürlü olmalı, ama bu fiyatları artıracaktır ve garip bir şekilde de satış adetlerini düşürecektir. Ya da sizin durumunuz bu anlattığımdan çok daha farklı mı?

Bu söyleyeceğim size tanıdık gelebilir, ama bizde durum tam anlamıyla şöyle; biz kaliteyi her şeyin en üstünde tutuyoruz. Bu yüzden her yeni sezon öncesinde, standartlarımıza uyuluyor mu diye kontrol etmek ve ürünlerin final görünümlerini onaylamak amacıyla üretici fabrikalara geziler düzenliyoruz. Bu sayede, tüketicilerimizin ürünlerimizden beklentilerini karşılamak için, bize üretim yapan yerlerle aramızdaki iş birliğinin ne kadar üst düzeyde olması gerektiğini bir kez daha hatırlamış oluyoruz. Bu arada, fiyatı artıran; ürünün uzun ömürlülüğü için yaptıklarımız değil, genellikle sneaker'lar için alışılagelmemiş malzemelerin kullanılması ve sıra

Reebok Social Platform nedir? İnsani şartların geliştirilmesiyle fitness'ın dünyayı değiştireceği inancımıza paralel oluşturduğumuz bir platfrom. Bunun için mesela BOKS adında bir program da yürütüyoruz. Buna inancım çok kuvvetli, çünkü 3 çocuğum ve ben de ABD'de doğup büyüdük.

Neden bunu söyleyerek söze başladım? Çünkü BOKS, yenilikçi bir okul öncesi fiziksel aktivite programı olarak 5-12 yaş arasındaki çocukların fitness'a erişimini kolaylaştırmak için hizmet veriyor.

Devlet desteğinin yeterli olmadığı bölgelerde, marka olarak ekip ve bütçe sağlayarak, üzerimize düşeni yapmaya çalışıyoruz. Şu ana kadar, 250 okulda aktif hale geldik ve gelecek sene sonuna kadar bu ücretsiz hizmet 750 okula yayılarak 2015'te 1000 okulu geçecek.

Toparlarsam, BOKS programı Reebok Foundation'ın ana sosyal sorumluluk projesi. Ama diğer yandan, ofislerimizin yerleşik olduğu Boston bölgesinde de yoğun sosyo-ekonomik eşitlik programları yürütüyoruz. Amacımız, her zaman, çocukların ve gençlerin kendilerini en etkili şekilde gerçekleştirmelerine olanak sağlamak.

Biraz da size döneyim. Tarzınızı nasıl tanımlıyorsunuz?

Tam anlamıyla klasik.

Ve tabii hiç görmediğimiz klasik sneaker’larınız da vardır.

Elbette, ama sırlarımı ifşa etmeyeceğim burada.

Peki o zaman, gitmeden, bari ilhamlarınızı ifşa edin.

Tabii ki ailem, müzik -90'lar hip hop'u, Led Zeppelin ve The Smiths gibi kült gruplar- ve sanat -özellikle sokak sanatı ve Haring, Futura ve tabii ki Stash.

XOXO The Mag

vespaturkeyofficial

vespaloversclub

www.vespaturkiye.com

vespaturkey

COVER

TOUJOURS JEUNE JOSÉPHINE DE LA BAUME Bu ay kapak konuğumuz beraber vakit geçirmek istediğimiz insanlardan biri, çok çalışıp/üretip az konuşanlar ve asla böbürlenmeyenler klanından; Joséphine de la Baume. Ne ilginç bir tesadüftür ki, Joséphine'in yaşadığı hayatın bir özeti gibi, konsepti Los Angeles'tayken belirledik, röportajı Paris'teyken yaptık, çekimi ise Londra'dayken bitirdik. Konuşmamız gittikçe garip (iyi manada) bir hal alıyorken sözü tam yerinde kestik. Çünkü ne onun ne de bizim boşluklar için vaktimiz vardı, ne onun anlatma kaygısı vardı ne de bizim öğrenme… Neyse… İlkbaharı ve hatta yazı çiçekten yapılmış bir kadınla karşılamak için de kameranın arkasına süper yetenek Grant Thomas'ı ve setin ortasına da Yasmine Eslami'yi davet ettik. Sonuç asla unutamayacağımız bir süreç ve onun sulu meyveleri oldu. Afiyetle...

interview olga şerbetcioğlu photographer grant thomas stylist yasmine eslami hair choccy make-up holly silius using Illamasqua nails sophie harris-greenslade photographer assistants michael williams, conrad norton stylist assistant clemence belin XOXO The Mag

elbise vivienne westwood gold label

Dün nasıl bir gündü, neler yaptın, başından sonuna?

Sabah 9’da uyandım, bir saat egzersiz yaptım, sonra duş aldım. Sokağın köşesindeki kafeye gittim; kahve almak için. Bir senaryo okudum, bitirir bitirmez de, grubumuz Singtank'in yeni EP’sinin kayıtları için kardeşimle çalışmaya stüdyoya koştum. Biraz çalıştıktan sonra, yapımcımız Samy Osta, JAMAICA’nın gitaristi Antoine ve kardeşimle beraber öğle yemeği yedim. Sonra stüdyoya dönüp gece 10’a kadar orada kaldım. Ve, eve dönüp, hafif bir akşam yemeği yedim, ardından, bilgisayar ve cep telefonuna daha fazla dayanamayacağıma karar verip her şeyi kapattım. Dünya politikalarının globalleşmesi üzerine bir kitap okumaya başladım, yaklaşık yarım saat sonra, uyuklamaya başlamamla beraber, kendimden beklentilerimi birazcık yüksek tutmuş olabileceğimi fark edip, Truffaut'nun Les Ecrits du Cinéma’sına geçiş yaptım, ki uyuyana kadar ilgimi çok daha uzun süre ayık tutmaya yetti.

En son The 400 Blows’la ilgili bir şeyler okuduğum için olsa gerek, bir kısa film fikri geldi aklıma ve ışığı tekrar açtım. Aklımdaki hikayeyi telefona yazmaya başladım (evet, ne yazık ki yine elime almış oldum telefonu).

Dünün yarısı ama hayatının geniş alanı müzik kariyerinle devam edelim o zaman. Singtank'in hikayesinden biraz bahseder misin?

Az önce de bahsettiğim gibi, kardeşimle ortak projemiz. Şarkıları birlikte yapıyoruz. Alexandre müzikleri yapıyor, ben sözleri yazıyorum ve aranjmanlara birlikte karar veriyoruz. Pin pon oyunu mantığıyla çalışıyoruz. Hatta, bir şeyler üretirken de birbirimize destek oluyoruz, onun müziği ve benim yazdıklarım üzerinde birlikte oynuyoruz. İlk albümde, daha önce Massive Attack ve Björk’le de iş yapmış Nellee Hooper ve Alan O’Conell ile çalıştık, şu anda üzerinde çalıştığımız albüme göre daha masumane bir albümdü; çünkü aslında o albümü yapmaya yıllar önce başlamıştık, ama son haline getirip sözleşme imzalayana kadar epey vakit geçti. Şu anda üzerinde çalıştığımız ve bu yaz bitiminde çıkacak yeni albüm ise -ki temelde uzun bir EP demek mümkün- çok daha olgun ve ortaya çıkan sonuçtan gurur duyuyoruz.

Aslında ilk albümle çok iyi eleştiriler de aldınız, ama hiç gerçek anlamda bir turneye çıkmadınız. Bunun belli bir sebebi var mı?

Fransa’da turneye çıktık aslında. Ayrıca İngiltere, Almanya, Rusya ve Çin’de de çaldık. Ama çoğunlukla Fransa, evet. Sonuçta, biz Warner France ile çalışan Fransız bir grubuz. Ama müziğimizi İngilizce yapıyoruz. İlk albümde, çok fazla Brit referans vardı, o yüzden de aslında İngiltere’de daha geniş bir dağıtım yapılmış olsa çok iyi olurdu.

Ayrıca, muhtemelen bunu duymaktan bıkmışsındır ama, bir eş olarak seni desteklemesinin ötesinde, Mark Ronson’ın müziğiniz üzerindeki etkisi ne? Gerçi, Singtank evliliğinizden daha eskiye dayanıyor...

Nellee’nin stüdyosunda çalışıyorduk. Birbirimizin müziklerini dinler ve ne düşündüğümüzü söyleriz, ama yaptığımız müzikler birbirinden çok farklı. Ve Mark bir yapımcı olarak diğer yapımcıya karşı oldukça saygılıdır ve başkasının işini ezmeye çalışmaz; yine de, ona bir şeyler çaldığımda ilgisini ve görüşlerini paylaşmaktan da geri durmaz, aynı şey benim tarafımdan onun için de geçerli. Onun ne düşündüğünü önemsiyorum ve inanılmaz derecede yetenekli olduğuna inanıyorum, ama bütün samimiyetimle söylemeliyim, Mark’ın müziğim üzerindeki asıl etkisi, birlikte sürdürdüğümüz hayatımızda bana ilham kaynağı olması, muhteşem bir insan oluşu, ve bu olağanüstü aşk hikayesini birlikte yaşıyor olmamız.

Romansa ara vermiş gibi olacağım ama... Sound’unuz, her ne kadar temelde pop sound’u olsa da çağdaş rock ve hatta folk etkileri de görülüyor; özellikle de yavaş parçalarda.

Nihayetinde, yaptığınız ve genel olarak yapmak istediğiniz müziği nasıl tanımlarsın?

Müziğimizde referanslar olmasını dert etmiyorum, ve sound’umuzu

anlatmak için süslü kelimeler icat ederek, bizden başka kimseye aslında pek bir şey ifade etmeyecek tanımlamalar yapmayı komik buluyorum. Bence sound’umuzu anlamanın en iyi yolu albümü dinlemek. Ama illa bir şey söylemem gerekirse, pop müzik derim.

Ve müzik kariyerinle ilgili bu bölümün son sorusu. Olumlu anlamda tuhaf bir video tarzınız var; tıpkı ironik şarkı sözlerinizdeki gibi, çoğunlukla iğneleyici bir üsluptan söz ediyorum; ama aynı zamanda ciddi bir mesaj da veriyorsunuz.

Bu anlamda, 'The Party' ve ‘Give It To Me’nin arkasındaki motivasyonlardan bahseder misin?

Albümün adı In Wonder; bir şeyleri sorgulamayı ve aynı zamanda bir sihrin etkisi altında olma durumunu ifade ediyor. Bu yüzden de, 'The Party' için yaptığımız videoda Singtank’in bu taraflarını, hayal gücümüzün de etkisiyle ve iyi bir kurguyla vurgulamak istedik.

Albümün tamamı, gerçeklik ve rüyalar veya başka bir deyişle farklı dünyalar ve boyutlar arasında kaybolma halini anlatıyor. Yani bir taraftan hepimiz farklı dünyalara açılan kapılar arasında kayıp vaziyetteyiz. ‘Give It To Me’ye gelince, sanırım kendimizi fazla ciddiye almak istemedik. Feminist bir tirat gibi biraz; hafif alaycı ve bu yüzden video da öyle olmalı diye düşündük. Ama aslına bakarsan, videoyu o kadar da sevmedim.

Biraz da oyunculuk kariyerinden konuşalım. Gördüğüm kadarıyla gittikçe daha büyük bir isim olma yolunda ilerliyorsun. Açıkçası, seni ilk defa Notre Jour Viendra’da izlemiştim, ve zaten kısa bir süre sonra da daha önemli yapımlarda büyük roller almaya başladın.

Teşekkür ederim, böyle düşünmene sevindim. Uzunca bir süre oyunculuk dersleri aldım, daha sonra güzel sanatlar okumaya karar verdim. O sırada oyunculuk derslerim hala devam ediyordu aslında, ama birkaç sene ara verip okuldaki derslerime konsantre olmak istedim.

Mezun olduktan sonra da, oyunculuğa geri döndüm ve bu da çok isabetli bir karar oldu! Ancak, tabii, bazı şeyler zaman alıyor; yani, geliştiğimi hissetmeme rağmen kendime karşı biraz acımasız olduğum zamanlar da olmuyor değil. Bu meslekle ilgili şunu söyleyebilirim: Öğreneceğin şeyler asla bitmiyor ve aynı zamanda kurduğun hayallerin de asla sonu gelmiyor; çalışmak istediğin yeni bir yönetmen veya oynamak istediğin bir rol... Bunların sonu yok ve bu mesleğin hem zor hem de güzel tarafı bu. Şunu da belirtmeliyim ki, ben hikayeden çok yönetmenle ilgileniyorum, çünkü bir hikayeyi anlatmanın milyonlarca yolu vardır, fakat bir insanın gözünden bakıldığında o hikaye bambaşka bir şeye dönüşebilir. Şu ana kadar filmlerinde rol almış olduğum yönetmenlerin hepsiyle de çalışmış olmaktan çok memnunum. Her birinden bir sürü şey öğrendim, hepsi de birbirinden çok farklıydı.

Halen de birlikte çalışmak istediğim bir dolu yönetmen var.

O halde biraz da Kiss of the Damned’deki rolünden bahsedebilir misin? Djuna büyük bir ikilemde kalıyor sanırım...

Evet, aynen! Oldukça zorlu bir roldü, çünkü Djuna 250 yaşında olmasına rağmen ilk defa aşık oluyordu. Ona iyi demek ve kız kardeşine kötü demek çok da doğru olmaz aslında; birbirlerine, olmak istediklerini yansıtan birer ayna gibiler esasında. Djuna’yı oynamak çok güzeldi; aynı zamanda hem çok içtendi hem de acı çekiyordu.

Peki ya Rush? Bildiğim kadarıyla sonbaharda vizyona girecek...

Ron Howard ile çalışmak nasıldı?

Ron Howard’la çalışmak harikaydı. Hakikaten çok yetenekli bir insan.

Onun sayesinde en ufak bir detayın bile çok önemli olabileceğini anladım. Aynı zamanda o da aktör olduğu için, verdiği tavsiyeler de çok yardımcı oldu. Bunun dışında Niki Lauda’nın inanılmaz bir hayatı olmuş ve zamanda yolculuk yapmak her zaman güzel.

Bir filmin yeniden çevrilmesinde önemli bir rol alacak olsan, bunun hangi film ve hangi rol olmasını isterdin?

XOXO The Mag

elbise chanel k端pe chanel bilezik chanel

143

Ĺ&#x;apka maison michel elbise olympia le-tan

XOXO The Mag

taşıyacağım bilmiyorum, insanın öncelikleri değişiyor. Öyle olması da gerekiyor sanırım. İşin özeti şimdilik içimdeki arzu ve enerjiyi sonuna kadar kullanacağım. Ta ki... Kim bilir? Sorudan saptığımı hissediyorum; kötü özelliklerimi sormuştun değil mi? Kaygılı biriyimdir ve kararsız.

Bazen gerçekten saçma konular üzerinde 5 dakikada bir karar değiştirebilecek kadar kararsız.

Ladies and Gentlemen, the Fabulous Stains’de Diane Lane’in oynadığı rolü çok seviyorum.

Bu arada, unutmadan sorayım, geçtiğimiz yıllarda, sinemada müzikallerin yükselişine şahitlik ettik. Böyle bir rolün üstesinden gelebilir miydin sence?

Evet kesinlikle! Çok isterdim! Müzikal seyrederek büyüdüm: Peau d'Âne, Annie, West Side Story, Les Demoiselles d'Avignon, Mary Poppins, Phantom of the Paradise (bu aynı zamanda en sevdiğim film), bu liste uzadıkça uzar... Kısacası, bir müzikal filmde rol almak çok hoşuma giderdi; neticede hem bir oyuncu olduğum için hem de aynı zamanda müzik yaptığım için kulağa mantıklı geliyor.

Peki ya iyi özelliklerin?

Hevesliyimdir ve yaratıcı yanım çok kuvvetlidir.

OK, modaya geri dönelim. Moda/stil profesyonellerini kendine çekmende tarzının etkisi var mı? Bu arada kendi stilini de nasıl tanımladığını sormam lazım.

Bilmiyorum. İnsanların hakkımda ne düşündüklerini bilemiyorum. Gün içerisinde ‘tomboyish’ giyiniyorum, hatta gece de öyle giyiniyorum, sadece bir event’e gideceksem oldukça kadınsı giyiniyorum. Sanırım stilim de hayatımın geri kalanı gibi biraz şizofren. İki şehir; iki, üç farklı iş... Söyledim ya asla karar veremiyorum. Ama üzerimde her zaman eski bir hazineyi çağrıştıran şeyleri taşımayı severim. Yani hikayesi olan şeyleri seviyorum, Maison Michel’den vintage bir şapka ya da ‘Victorian’ bir ceket. Bu arada son zamanlarda yüksek belli pantolonlara da bayılıyorum. Özellikle Balmain’inkilere.

Peki müzikallerden nasibini almış olan Londra ve Paris’te yaşadığını düşünecek olursak, gerçek müzikallere ne diyorsun?

Biraz yorucu olduklarını düşünüyor musun sen de?

Fransız müzikallerine çok bayıldığımı söyleyemem. Öte yandan, yakın zamanda Broadway’de çok iyi müzikaller seyrettim; Kuti ve The Book of Mormon gibi... Londra’da da hem çok iyiler hem de kötüler var, ama en azından yeterince çeşit olduğu için aralarından seçme şansınız var; Fransa’daki gibi kısıtlı değil yani. Diğer taraftan, konu müzikallere gelince biraz nostaljik olabiliyorum; çocukken Londra’da yaşayan büyükannemi ziyaret ettiğimde, birlikte müzikallere giderdik.

Dolayısıyla müzikaller kendimi beş yaşında bir kız çocuğu gibi hissetmeme neden olabiliyor. Cats’i seyrederken ne kadar büyülendiğim hala aklımda.

Söz konusu moda olunca asla yapmam dediklerin var mı? Ya da asla anlam veremediğin stiller?

Her zaman doğru sonuçlara ulaşamasalar da deneme cesaretini gösteren insanlara bayılıyorum. Çabaları takdire şayan. Ve İngiltere bu konuda muhteşem bir yer. Bana gelince, sanırım şimdiye kadar giydiğim en korkunç şey gençlik yıllarımdaki yüksek topuklu ‘trainer’larımdı.

Şarkıcılık, şarkı sözü yazarlığı ve oyunculuğun yanında modellik de yapıyorsun ve moda ile ilgili projelere katılıyorsun.

Geçmişte yaşadıklarından ve gelecekteki projelerinden biraz bahsedebilir misin?

Moda bazlı yaptığım her iş birliği, farklı seviyelerde katıldığım, fakat hepsinde kendimi tam anlamıyla projenin içerisinde hissettiğim çalışmalardı. Bazen sadece müziğimi kullandılar, bazen beraberimde getirdiğim hikayeyle birlikte ben de işin içerisine girdim ve marka yüzü oldum. Aslında bir model gibi görünmüyorum; bir modelin boyuna ya da kilosuna da sahip değilim ve hiçbir zaman bir modelmişim gibi davranmadım. Sanırım beraber çalıştığım markalarla birbirimizi seçmemizin temelinde de bundan fazlası yatıyor; çoğu zaman beraber çalışmamızın mantıklı olması bizi anlaşma yapmaya itiyor.

Peki ya güzellik sırların?

Shiseido’nun Bio serumunu seviyorum. Parfümde ise tercihim, Prada ve IUNX, rujlarım için M.A.C’i tercih ediyorum. Ve tabii ki yağlar; yaz için Leilani Bishop kullanıyorum.

Evinin stiline gelelim. Elektronik markalarından tutkunu oldukların ya da dekorasyonda vazgeçilmezin olan tasarımcılar var mı?

Doğrusunu söylemek gerekirse pek yok. Şu an İngiltere’deki evimi dekore ediyorum ve Tony Duquette’in iç mekan tasarımlarını seviyorum.

Art deco elementleriyle bezeli samimi ve eğlenceli bir ortam yaratmaya çalışıyoruz.

Bu arada senin kadar yoğun çalışan bir kadın biraz saplantılı olmalı. Öyle misin? Genel olarak, ‘kötü’ addedebileceğin özelliklerin var mı?

Kesinlikle takıntılı ve beklenilenden baha başarılı olmayı hedefleyen biriyim. Her zaman daha ileriye gidebileceğimi, daha iyi olabileceğimi düşünürüm. Tabii bunun çok da orijinal bir şey olmadığını biliyorum; kreatif sektörde çalışan birçok kişi size aynı cevabı verecektir. Ama insanı sürükleyen de bir yerde bu. Aslında bu sorular sayesinde ilk defa bir röportajın, kendimi tam olarak anlatmama izin verdiği hissine kapılıyorum ve karşı tarafın da beni anladığını hissediyorum. Garip bir durum... Neyse soruna dönersem, evet, şimdilik itici kuvvetim bu ama içimden bir ses, çocuğum olduğu anda bunun değişeceğini ve bu takıntılı, mükemmeliyetçi tavrımın yumuşayacağını söylüyor.

Odağım, çocuklarımın o küçük yüzleri olacak, dolayısıyla bir duygu süngerine dönüp her yerim bebek maması olmadan yapabildiğim her şeyin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Tabii eminim ikisini aynı anda yapmak da mümkündür. Kendime bu kadar yüklenmemin çok saçma olduğunu bilmeme rağmen, yaptığım işi ve zorluklarını sevdiğim için, gülünç gözükme pahasına devam edeceğim. Çünkü günün sonunda bu bir oyun, eğlenceli bir oyun ve geçici... Evet, inişleri ve çıkışları var, zaman zaman oyuncu ya da müzisyen sıfatıyla kabul görmeme riskim de var, ama sevdiğim işi yaptığım sürece bunlar şikayet etmeme neden olamaz -ki bu benim ülkemde ulusal bir spor gibidir. Bu arada, şu an yaptığım işi çok seviyorum, ama hayatım boyunca hep aynı arzuyu mu

Bu arada geçtiğimiz Ekim’de Mark bir konser için buradaydı.

Sen neden gelmedin?

Gelmiş olmayı çok isterdim, Türkiye’yi çok seviyorum. Bir yaz gelmiştim, muhteşem bir yerdi. Mark’ın ve benim seyahatlerimiz arasında tatil planı yapmak hayli zor oluyor. Mark’ı yeniden davet etmelisiniz, bu sefer kesinlikle ben de geleceğim.

O halde seni de bir konser için çağıralım. Yoksa turistik bir ziyareti mi tercih edersin?

Sanırım ikisini birden. Bir konser için gelmek ve ardından orada bir hafta geçirmek harika olurdu. Yıllar önce geldiğimde arkadaşlarımızla bir gulet kiralamıştık ve Türkiye’nin koylarında dolaşmıştık. Harika yerlerdi.

Bir değişiklik yapıp senin bize soracağın bir soru ile bitirelim.

Bu röportaj gittikçe daha iyi bir hal alıyor. XOXO The Mag kurulduğundan bu yana başınıza gelen en garip şey neydi?

XOXO The Mag: En garip yok, gariplikler silsilesi var: Her ay sonunda üretimimize yabancılaşıp, ay başında dergimiz elimize geldiğinde, yeniden, yaptığımız işe aşık olmak kadar saçma sapan bir şey olamaz herhalde.

145

XOXO The Mag

kazak chanel etek olympia le-tan ayakkab覺 chanel

147

elbise kenzo

elbise vivienne westwood gold label

XOXO The Mag

elbise nina ricci 153

INTERVIEW/ART

Murat PİLEVNELİ

İlk Adım

Farklı disiplinlerden gelen genç sanatçılar Pilevneli Project'in küratörlüğünde 26 Nisan-19 Mayıs tarihlerinde Unter Karaköy’de vuku bulacak Atelier

by Absolut'ta buluşacaklar. Projeye dair detayların yanında, genel bir üslupla, galeri dünyasına eleştirel bakışını bir de Murat Pilevneli’den, ilk ağızdan, dinledik. röportaj tuba parlak fotoğraf abdullah inal

XOXO The Mag

yapmamalarından dolayı da artık bir kısır döngüye girdik. Bu, gün geçtikçe daha da kötüye gidecek. Galericiler satışlarda daha da çok zorlanacaklar. Ciddi kan kaybedecekler. Zaten dikkat ettiyseniz son altı ayda bazı galeriler demirbaş denilecek türden sanatçılarını kaybetmeye başladı. Galeri sisteminin ilk yıllarında işin çok içinde olup da, şu anda galeri sisteminin tamamen dışında durmayı tercih eden pek çok sanatçı var.

Projede süreç nasıl işliyor ve genel olarak beklenti ne yönde?

Proje kapsamında birer haftalık arayla oluşturulan üçer grup ve farklı disiplinlerden gelen genç sanatçılar Karaköy’deki Unter’in üst katında bir atölye ortamı oluşturuyor. Zaten her şey bu atölye fikrinden başladı. Malum, Pilevneli Project olarak genç sanatçıları desteklemeye önem veriyoruz. Galeri olmadığımız için bir galeriden daha rahat bir tavır içinde sergilemelerimizi gerçekleştiriyoruz. Rahat bir tavırdan kastım, galerilerin ticari birtakım zorunlulukları var, satış gayeleri var. Biz burada bundan çok başka bir yapının içindeyiz. Çünkü gençleri ve özellikle kariyerlerinin başındaki sanatçıları mümkün olduğunca serbest bırakmak lazım. Bu nedenle bu atölye fikri bizi cezbetti, hem genç sanatçılarla yapılan hem de deneyselliğe müsaade eden bir proje.

Bu en başta neye işaret eder?

Bu öncelikle mevcut galeriler hakkındaki memnuniyetsizliklerinin göstergesi. Gidebilecekleri başka bir galeri bulamamış olmaları da sistemin tıkanıklığının göstergesi. Bizim bu projemiz, sırf bu yüzden bile önemli addedilebilir. Hiç ticari olmayan alternatif piyasayı tekrar ortaya koyuyoruz. Zaten, dünya sanat piyasasına da baktığımız zaman şunu görürüz: Başta hiç ticari olmayan sanatçılar ve sanat, sonra bir anda ticari hale gelebilir. 2000'lerin başında Galerist’i kurduğumuzda video gösteriyorduk. Herkes de bizimle dalga geçiyordu. Sonra bir bakmışsın ki video art almış başını gitmiş. İyi sanatın değeri genellikle gelecekte anlaşılıyor. Bunu gösterecek de birilerinin olması lazım, ama yok. Bu da piyasanın tıkanıklığı meselesine getiriyor bizi yine.

Genç bir ekipten bahsediyorsunuz. Kim bu isimler?

Pilevneli Project olarak daha önce çalıştığımız üç sanatçıyı baz aldık: Lara Kamhi, Nazım Yılmaz ve Sezer Arıcı. Bunların dışında moda fotoğrafcısı Emre Ünal, styling danışmanı Mahizer Aytaş, 2010 yılında İstanbul 2010 ajansının davetiyle Haydarpaşa Garı üzerinde yaptıkları "Yekpare" adlı performanslarıyla tanınan Nerdworking ekibi ve sanatçı Christine Kofler de var.

Peki yabancı koleksiyonerler aldıkları işleri sattılar dediniz.

Neden? Çünkü bizim pazarımıza da her zaman olduğu gibi önce spekülatörler geldi, sonra koleksiyonerler. Bizim pazarın gelecek vadeden, yükselen bir pazar olacağını düşündüler ama iş öyle olmadı. Onlar da yanlış alımları hemen elden çıkardılar. Çin, Hint ve Orta Doğu sanatının yükselmesiyle oluşan trend kapsamında Türkiye’yi de ihtimal olarak düşünmeye başladılar. Sotheby’s gibi uluslararası müzayede şirketleri, modern ve çağdaş Türk sanatı müzayedesine başladılar. Bununla birlikte de müzayede piyasası üzerine ticaret yapan alıcılar geldi ve bu kişiler bir şekilde pek çok iş aldılar. Birtakım sergiler de yaptılar.

Malum Londra’daki Saatchi Gallery'nin üst katı kiralanıp sergi açılabiliyor. Burada bir Türk sergisi yapıldı. Ama uzun vadede baktılar ki ticaret hacmi adına çok da bir alan yok, ileride gelişme ihtimali de görmeyince %20-30 gibi kar marjlarına sattılar.

Genç sanatçıların bu tarz projelerle desteklenmesi çok önemli. Burada önayak olduğunuz deneysellik ortamına bir sanatçı galeriyle anlaştıktan sonra maalesef sahip olamıyor.

Mademki yükseldiği iddia edilen böyle bir çağdaş sanat piyasamız var, bu tarz projelere daha çok destek gelmesi ve bunların sayısının artması gerekmez mi?

Bu başlı başına vizyonla alakalı bir şey, ayrıca daha da önemlisi, masraflı bir iş. Bizim Pilevneli Project olarak yaptığımız projelerde, esasında, çok fazla bir ticari potansiyel yok. Yeni başlayan bir sanatçının eser fiyatı düşüktür, maliyeti yüksektir. Bu nedenle, galeriler ve sanat piyasası çok fazla genç sanatçı işine girmemeye özen gösteriyor. Dolayısıyla bu tür projeler çok çıkmıyor, ama aslında bunlar çok önemli. Çünkü sonuçta, bu sanat ortamı yeni sanatçılarla birlikte büyüyecek ve onlar desteklenmediği sürece bu nasıl olacak ki? O zaman sürekli aynı sanatçıların üzerinde dönecek bu iş. Bu tür projeler ise yeni sanatçılara bir görünürlük sağlıyor en azından, ki Absolut sponsorluğunda yapacağımız bu projenin sonucunda ortaya çıkacak işlerin bir kısmı başka açılımlar yaratacaktır mutlaka. Açılım derken burada sanatçıların kariyerleri anlamında bir açılımdan bahsediyorum. Yani buradaki kolektivitenin ve izleyiciyle karşı karşıya kalmanın getirdiği deneyselliğin bile, kendini ifade etmek adına bir sanatçı için ciddi tecrübeler olduğunu düşünüyorum.

Demek ki burada anahtar nokta Türk sanatının yurt dışına açılabilmesi. Bunun için olmazsa olmazlar nelerdir peki? İlk başta gereken şey farklılık. Şöyle anlatayım: Batı dünyasında son derece oturmuş bir sanat dünyası var, değil mi? Yüzyıllardır gelen bir gelenek var ve bu gelenek içinde her şey yapılmış. Şimdi Türkiye’den birisi geliyor, resim yapıyor. Yabancı koleksiyoner ya da galerici ya da müze bu resmi neden alsın? Alması için mevcut çevresi içinde, geçmişten bugüne gelen sanat tarihi içinde bir farklılığı olması lazım.

Gerek tarz gerek tavır olarak, farklı bir yan olmalı. Bizim Türkiye’de gözden kaçırılan bir şey var. Türkiye yıllarca hep Batı’ya bakarak kendini yarattı. Bu durum kültürümüzün pek çok aşamasına sirayet ettiği gibi sanatımıza da sirayet etti. Yabancı alıcı baktığı zaman bizim sanatçılarımızın yaptıklarının onun evinde gördüklerinden bir farkı yok ki. Biz bu işe ilk girdiğimizde, piyasada sanatçılara "Aman yerel ögeler kullanmayın!" denirdi. Tam tersi! Yabancı, senin sanatında senin kültürünü görmek istiyor. Sen o kültür elemanını çıkarttığın zaman geride kalan şeyde onun için ilgi çekici bir taraf yok.

Sizi bulmuşken biraz da yerel sanat piyasamızdan bahsedelim. Şu an bir patlamadan bahsediliyor, hızla yükselen bir pazarımız olduğuna dair iddialar var. Bazı galericiler ise bunun fasa fiso olduğu görüşünde.

Bu yanlış algının yaratılması konusunda sadece galericilere yüklenmemek gerek. Ancak sanat profesyonellerinin burada şöyle bir hatası var. Çoğu galericinin geçtiğimiz yıllarda yaptığı, sanatçılarına herhangi bir yurt dışına açılım fırsatı yaratmadan fiyatlarını artırmak oldu. Ve şu an piyasa tıkanmış durumda. Yani öyle bir şey ki, bir bakıyorsun bazı Türk sanatçıların eserleri için 80, 90, 100 bin liralık rakamlar isteniyor. Ama aslında bu sanatçının yurt dışından bir alıcısı falan yok. 2007-2008’de biz yurt dışına ilk iş satanlar olduk. Çok ciddi koleksiyonlara sattık ama 2012-2013 arası gördük ki bu işleri alan bütün yabancılar, çok süre geçmeden bunları müzayedelerde geri satmaya başladılar. Bu satışlarda da bunları alanlar Türkler oldu. Yani dediğim şu ki, biz tam anlamıyla ulusal bir pazarız.

Trend bir ara yaratıldı ve bu trendle beraber herkes havaya girdi; fiyatlar artırıldı ama işte, tekrar altını çizeyim, süreç tıkandı. Yerel piyasamızda da sıkıntılar var, çünkü yerel alıcılar da artık doymuşlar.

Onların doygunluğundan ve galericilerin de genç sanatçılara yatırım

Ama bu durumda da Batı’nın oryantalist gözüyle ve tüm o oryantalist söylemle bir şekilde hesaplaşmak gerekiyor. Yoksa o göze hizmet eder durumunda kalma riskiniz var. Konuyu böylece bağlamış olalım.

Evet bahsettiğin risk var ama bu riski almamanın yolu, geldiğimiz yeri inkar etmek olamaz. Şu anda yaşadığımız süreç ve bu kapalı piyasa hali bizi zaten kendimizle ve geçmişimizle hesaplaşma ve yüzleşmeye itecek. Başka yolu yok bunun. Kendi tarihimizle hesaplaşmak zorundayız ve belki buradan yola çıkarak yeni ifade şekilleri bulacağız.

155

WHATEVER

Gösterge Yoktur

Barthes ve Militarizmin Sınır Durumu yazı deniz cansever illüstrasyon güneş engin

“(…) Öyle görünüyor ki, bütün devrimler gelip gelip bir kişilik kültüne dayanıyor -Çinliler bile bir baba figürüne ihtiyaç duyuyor gibiler. Aynı şeyin Küba’da da Che ve Fidel’le olmasını bekliyorum ben. (…) Batı tarzı komünizmde neredeyse hayali derecede, baba figürü olarak kendilerini gören bir işçiler imgesi yaratmak zorunda kalacağız.”

-John Lennon Bir süre sonra 1950 Kuşağı olarak adlandırılacak (özellikle Batı Avrupa Blok ülkeleri ve ABD'yi içine alan hudutlar) entelektüel birimler, aslında üç büyük sosyal çöküş travmasının yarattığı sorumlulukları, dolaylı yahut doğrudan bir şekilde üzerlerinde taşımaktaydılar: 19. yüzyılın sonlarına doğru, son iki yüz yıllık dilimde çeşitli faktörlerle kendilerini fes eden kadim monarşiler ve bunu takiben meydana gelen kapitalist stoklama estetiğinin flamasını devralan 1. ve 2. Paylaşım Savaşları.

1800’lerin ortalarında kurumsallaşan yeni bankacılık tecrübeleri, kentleşme (mimari izolasyon ve bu yerleşkelerin getirdiği yabancılaşma süreci), “makam”larını devreden monarşiler ve belirledikleri üst yapısal döngüyü, ekonomileriyle birlikte burjuvaziye çoktan bırakmak durumunda kalarak değişen aristokrasi; toplumsal dinamiklerde de büyük bir histeriye yol açmıştı. İktisat ve yönetim katmanlarının meydana getirdiği bu kitle değişimi, 20. yüzyılın savaş gerilimini de yöneten/yönlendiren çok aşamalı faktörlerin de katalizörü rolündedir.

Sürecin yasal kürtajını gerçekleştirecek olan Yeni Militarizm anlayışı ise; kullandığı şablonlar, şovenizmi tetikleyen figürler, evlerinde gündelik yaşam ikonalarına bağlı olarak hayatlarını idame ettirmeye çalışan orta sınıfı temsil eden ebeveynlere yönelik, ideal yaşam tarzının propagandasını yapan bürokratik odaklarıyla birlikte revize edilen metotları kullanmaktaydı. Bu gelişmelerin paralelinde; modern estetik kurallarına ve militer vurguya karşı çıkan sanat-politika akımlarının meydana getirdiği ilk çeyrek; Roland Gérard Barthes’ın da 1915 yılındaki doğum yılına tekabül edecektir, ki bu durum, birçok şeyin, birçok yönden değişeceği bir sene olarak da önem taşımaktadır.

Le Corbusier’nin mimari alanda gerçekleştirdiği bir ucu Akdeniz kültürüne de dayanan radikal temellendirmeler, birçok alanda yankı uyandırmış; ortaya çıkardığı yapılar, Avrupa’nın yaşadığı ilk savaş sonrasında kapitalist ve militer işgalin oluşturduğu uç-yıkım döneminden sonra yeniden yorumlanmaya (ya da deyim yerindeyse acımasızca kritik edilmeye) başlanan ontoloji, formellik dışı estetik ve mekânsal göstergelerin yeniden yorumlanışı; çeşitli isimler tarafından odak noktası kabul edilerek kuramlaştırılmış ve pratiklerinin hangi tip deneylerden hareket edilerek nasıl ürünler verileceği hususunda fikir egzersizleri yapılmıştır. Barthes’ın, özellikle mimari alıntılamalarda kodlamalarını ve panoramik açımlamalarını yaptığı; 1887 Fransa’sında “(…) Paris’in ayıbı” olarak nitelendirilen Eiffel Kulesi de, bu geçiş’in

XOXO The Mag

tabiatını betimleyen önemli noktalardan birisidir.

Anıt-Sanat-Alan Derinliği üzerine kurulu olan Eiffel notlarında; toplumun bakış açısı ve nesne fetişizminin bileşkesinden hareketle üretilen gözlemleri, devamında deneysel çıkarımlar izlemektedir.

Aslında bu değerlendirmeler ışığında dikkat çekici olan kısımlardan birisi de; 1964 yılında ilk kez basılan bu metnin, ortaya çıkan mekânsal/ mimari dinamiklerden ivme kazanarak simüle edilmesi ve bunun kağıt üzerinde aktarılmasıdır: Paris, aslında bir yıkım şehridir. Tarih açısından planlamasını yaptığımızda; emperyal işgal döneminden kabuğa doğru çekilmeye yönlenen ve 1940 Mayıs’ında III. Reich’ın özellikle bazı mekânların üzerinde titizlikle çalışıp geri kalanının bombalanmasına geçit verdiği bir “kültürel/fiziki” temsil noktasıdır da aynı zamanda.

Kule’nin de simgesel bir devamlılık kazanması ve emsal noktasına doğru yükselişi de aslında militer örgünün kodlarının sunulduğu noktayı işaret etmektedir. Cocteau, Giraudoux ve yola çıktığımız üzere Barthes da; çeşitli alanlarda bunun deşifresini birçok yönden gerçekleştirmişlerdir.

Bu panoramik nesnelliğin irdelenişi ve -böylece- epistemesini de besleyen, zaman temsilini ekarte ederek farklı bir görsel faktörü oluşturan “fotoğraf” üzerinde de birkaç noktaya değinilmesi kaçınılmazdır:

Barthes’ın Camera Lucida: Fotoğraf Üzerine Düşünceler (6.45 Yayınları, 1992) adlı çalışmasında, fotoğrafın bir karşı-işlevselliğinin olduğu ve akabinde, durağan ya da hareket halindeki figürün/nesnenin, hangi şekilde bir geribildirim sağladığının algı, matematik yorumlama ve göstergebilim üzerindeki etkisi kritik edilmiştir. Mevcut analiz; mekânın ve nesnenin; göstergeler ya da anın değiştirdiği “formalar”ın bir özetini sunmakta ve birbirini tamamlayan örneklemleri ön plana çıkarmaktadır.

Ana akım sinema ve magazin sektörüne ait isimleri sado-mazoşist arzu nesnelerine dönüştürerek “pozlayan” David Lachapelle, pornografinin üst sınırını belirleyen algı ve uygulama biçimlerini yorumlayan ve tüketici anglo-beyaz orta sınıfın, gündelik militer enjektörlerini nasıl doldurduklarına selam çakarken, burada Barthes’ın “nesnenin konuştuğu, bizi gizliden gizliye düşünmeye zorladığı” anekdotu üzerinden birtakım çıkarımların yapılmasını mümkün kılıyor.

Gilles Deleuze ise, bize banyo edilerek askeri nizamda sunulan imgekarelerinin yaratım ve yıkılışını şu şekilde özetleyerek aslında bir nevi son makarayı teslim ediyor: “(…) İmgeler vardır, şeyler bizatihi birer imgedir çünkü imgeler beynimizde değildirler. Beyin de diğerleri arasında bir imgedir yalnızca. İmgeler sürekli olarak birbirleriyle etkileşim ve tepkimede bulunurlar, üretirler ve tüketirler. Sonuçta imgeler, şeyler ve hareket arasında bir farklılık yoktur.”

XOXO The Mag

Aeron®

reçete ile satılan tek koltuk

Authorized Herman Miller Dealer

Ayazma yolu sokak No:5 Etiler T: +90 212 263 6406 info@bms-tr.com / www.bms-tr.com

INTERVIEW/CINEMA

Alİ Aydın

O Mesafeyi Korumak İstiyorum Küf’ün uzun planlarını, benzeri yoldan yürüyen çoğu filmdekinden ayıran bir şeyler var. Bu fark 90’larda kaybolmuş oğlunun izini arayan Basri (Ercan Kesal) karakterinin ayrıntılarına yavaş yavaş vakıf olmaya başlamamızdan mı, yoksa yan hikayenin odağındaki Cemil’in (Tansu Biçer) tekinsizliğinden mi kaynaklanıyor, bunu tam kestiremiyoruz. Ama faili meçhuller gibi vurucu bir meseleye yaklaşırken koruduğu mesafe ve soğukkanlılık, Küf’ü Türkiye sinemasında, şimdiden, ayrı bir yere koyuyor. Venedik Film Festivali’nde ilk filme verilen Genç Aslan Ödülü'nü kazanan, Küf’ün yönetmeni Ali Aydın’la buluştuk, bu mesafeyi konuştuk. röportaj erman ata uncu fotoğraf muhsin akgün

XOXO The Mag

hikayeler çok çeşitlilik sunmuyor. İşin içine yaratıcılığı daha fazla koymak gerek. Mesela, bugün 8 mm unutulmuş bir format ama o formatı işin içine tekrar sokmak yaratıcı bir çözüm olabilir.

İlk uzun metrajlı filminde bir kayıp hikayesi anlatmanın sebebi nedir?

Açıkçası planlı programlı yaşayan bir adamım. “Niye bu işi yapıyorum? Niye film çekiyorum? Niye senaryo yazıyorum?” sorularından başlayarak süregelen bir meselem var. Ve kayıp insanlara kayıtsızlığım çok canımı sıkmaya başlamıştı. Bu mesafemi koruyarak bu işi yapmak hem beni vicdanen rahatlatacak, hem de istediğim bir filmi çekmiş olacağım diye yola çıktım. Önce kendimi konumlandırdım. “Kendi hayatımda nasıl baktıysam senaryoda da böyle bakacağım” diye bir çizgi çektim kendime. Hemen hemen hiçbir faili meçhul hikayesi araştırmadım. Senaryoyu bitirdikten sonra baktım. Ama çok enteresan bir şey; benim kurgu olarak yürüttüğüm şeylerin gerçekte de karşılıkları olduğunu gördüm. Asıl çıkış noktası, bu kayıp meselesinin beni rahatsız etmesiydi. 90’larda başlamış bu süreçte benim senaryoyu yazdığım 2010’lara kadar herhangi bir derman bulunamamış. Bu yeterince can sıkıcı bir meseleydi.

Ben de girmek istedim.

Peki ilk filmde hikayeye odaklanmak, daha kolay bir yol muydu?

Bu, ona elverdiği için öyle yaptım. Çok da limit zorlayacak bir alanı yoktu. Çünkü geçmişten günümüze referans alınan bir durumu var. O referans alınan durum içerisinde işlemek zorundaydım. Bazıları “Nuri Bilge Ceylan’dan çok mu etkilenmişsin?” diye soruyor. Bresson’u, Visconti’yi, Angelepoulos’u ben mi hatırlatayım? Dünya sinemasında zaten yıllardır yapılan bir şey. Bunun sebebi de dünya sinemasında şu anda en ciddi açılımı yapan yönetmenin Nuri Bilge Ceylan olması. Türkiye’den en çok bilinen, dolayısıyla Türkiye’de de çok bilinen bir isim. Ben yeni bir şey icat etmedim. Zaten var olan bir biçimi kendi filmime uydurdum. Bu film onu gerektiriyor. Bekleyen bir adamın üstüne ben nasıl agresif bir kamera kullanımı uygulayayım ki! Ya da nasıl kurgu numaraları yapayım! Çünkü kavram olarak beklemeyi kullanıyorsun.

Mesafeyi koruma isteğin genel sinemasal tavrınla alakalı bir seçim mi, yoksa sadece bu hikayeyi mi bağlıyor?

Galiba benim genel sinemasal tavrım bu olacak. İlk işte buna vardı olay, evet. Ama sonraki işleri düşündüğümde de buna gidiyor. İkinci projeyi bitirdim. Ona baktığım zaman da yazdığım konuda sömürüye ya da istismara bir alan tanımadığımı gördüm. Sadece bendeki hisleriyle hareket etmişim. Bir de ben bağıra bağıra derdini anlatan, meselesinin içine sonuna kadar izleyiciyi sokan işleri sevmiyorum. Çevremdeki hikayelere onları yaşadığım kadar vakıfım. Bir meseleye farkında olmadan haddinden fazla mesafe koymuşsam, o mesafeyi senaryoda da korumak isterim. Tabii bu beni bağlar. Tam tersine davranan yönetmenleri ve senaristleri de yadsımıyorum.

Filmin kahramanının demiryolu nöbetçisi olması da bekleme kavramıyla mı ilişkili?

Evet. Biraz da karakteri soyutlamak istiyordum. Ama kayıplarla, Cumartesi Anneleriyle ilgili bir film yapmaya koyulmadan önce elimdeki ilk done yol bekçiliği mesleğiydi. Ama sırf yol bekçiliğine odaklanacaksam o zaman bir döküdrama yapsam da olur diye düşündüm. Çok zayıf bir tema çünkü. Bir hikayeyle eklemlendirmeye karar verince, benim canımı sıkan meselede, faili meçhullerde karar kıldım. Bir anda her şey birbirini destekledi: Beklemek, yalnızlık, kendi kendini tecrit etmek…

Bütün bu meseleler iç içe girdiğinde zengin bir alan oluştu. Bu işte hikayeye yüklenseydim çok dramatik bir hal alacaktı. Şunu söyleyebilirim, bunu ana akım bir hikaye olarak yaz, çek, 750 bin, 1 milyon seyirciyi toplarsın sinema salonuna. İnsanları ağlata ağlata… Ama benim böyle bir sinema yapmak gibi bir derdim yok. Benim istediğim tek şey, bu meselenin bir filmini yapmak ve bunu bir kavramın etrafında şekillendirmek. Benim kavramım beklemekti. Filmden 90 dakika attım. Çünkü bir kavramın etrafında şekillendirmek zorundasın.

Başka hangi yönetmenler, senin dediğin bu tavra yakın sence?

Mesela Cristian Mungiu’nun son filmi Tepelerin Ardı’na bayıldım. Eski Doğu Bloku’nun sinema biçimini çok seviyorum.

Zvyagintsev mesela en sevdiğim yönetmenlerdendir. Onlarda hep bir mesafe vardır. Zvyagintsev, son filmi Elena’da da hep kenardan köşeden bakan adam konumundaydı. Tepelerin Ardı birkaç gün aklımdan çıkmadı. Bazen sadece siyah lekeler seyrettim. Işığı kullanımı, sadece birkaç sekansta sesle yönlendirmesi çok hoşuma gitti. Anlatacağı şeyi, altını çizmeden anlatan adamlara bayılıyorum. Mesela son filmini bir kenara bırakalım, Dagur Kári de benim çok sevdiğim yönetmenlerdendir. Ben o yolda ilerlemek, meselenin dışında kalmak ama bunu yaparken de yaratıcılığı kullanmak, materyallerle, mesela kurguyla oynamak istiyorum. Bu film, çok izin vermediği için bunu yapmadım. Ama kurgu inanılmaz bir alan. Görüntü formatlarıyla oynamak istiyorum. Video formatını da katmak, renklerle oynamak, biraz daha sınırlarda dolaşmak istiyorum. Yoksa tekdüzeleşmek benim en korktuğum şey.

Henüz ilk filmde bu kadar sahneden vazgeçebilmek çok da rastlandık bir durum değil. İlk filmini çekenlerle ilgili eleştirilerden aklımda en çok kalan şey, çok fazla hikaye anlatmak istedikleriydi. Ben de bunun üstüne yan hikayeleri ana karaktere uyacak şekilde kurmayı tercih ettim. Diğeri çok ciddi bir handikap ilk filmini çekenler için, onun da farkındayım. Hatta böyle filmleri de oturdum seyrettim. Bazı filmlerde yan hikayeye o kadar giriyorsun ki ana karaktere ne olduğunu sormaya başlıyorsun.

Yan hikayelerden bahsetmişken Cemil karakterinin motivasyonunu başta anlayamamamız bir gerilim unsuru da katıyor filme. İzleyicinin Basri’ye çok da fazla yakınlaşmasını istemediğimden kaynaklanıyor. Basri’yle polis arasında geçen 11 dakikalık sahnede adamın tüm derdini anlıyorsun. Onun istediği, oğlunu bulmak. O andan sonra otomatikman Basri’ye daha fazla odaklanılıyor. Ben bunu istemiyordum. Bu sefer Cemil gibi hoyrat bir karakteri işin içine katarak bir ket vurmak istedim. Cemil, şu açıdan yarıyor Basri’ye: Vicdan meselesinin tek boyutlu olmadığını gösteriyor. Film boyunca kendisi vicdan bekleyen Basri, Cemil’in ölümüne şahit oluyor ve hiçbir müdahalede bulunmuyor, kendisi vicdansız konumuna düşüyor.

Bu daha da zenginleştiriyor hikayeyi, çünkü vicdan tek boyutlu bir

Zaten Küf ’te bazı planlarda plastik sanatlarla da dirsek teması var gibi görünüyor, ki sen de üniversitede sanat yönetimi okudun...

Okul boyunca bölümümün işe yaramadığını düşünüyordum.

Ama mezun olup da sektöre girince anladım ki ben çok iyi bir bölümde okumuşum. Bir kere plastik sanatlarla uğraşanlar daha cesur. Caravaggio’nun bir tablosunu gördüğünüzde ya da Joseph Beuys’un bir performansını izlediğinizde sizde inanılmaz etkiler bırakabiliyor. Biri klasik, biri de kavramsal sanat… Ama sinema bu aşamada çok zayıf kalıyor. İşin içinde sahne sanatları, müzik, edebiyat, görsel sanatlar olmasına rağmen zayıf. Çünkü hikayenin peşinde koşuyoruz. Yılda kaç film çekilirse çekilsin 161

şey değildir. Cemil, tüm bu alanlarda dolaşma imkanı sunduğu için yer alıyor hikayede. Bir de Anadolu’da Cemil gibi çok hoyrat karakter vardır. İstanbul’da da var onlardan. Cemil, aslında biraz da faili meçhullere dair genel algının bir temsilcisi.

Venedik’te Genç Aslan Ödülü sürpriz miydi?

Beklemiyordum. 22 tane film yarışıyor. Açıkçası benim tek düşündüğüm izleyicinin filme göstereceği refleksti. Orası, “senin hikayen evrensel mi, değil mi?” sınavını verdiğin yer. Ben ilk defa bir toplulukla beraber filmi seyrediyordum. Gösterim sonrası alkışlarla filmin izleyiciye geçtiğini düşündüm. Ama açıkçası kendinizi ödüle koşullandırdığınız zaman başka bir yere gidiyorsunuz. Biz filmi gösterdik ve döndük. Bir de şu var; filmi göstermeden önce Nanni Moretti’nin şirketine İtalya’daki gösterim haklarını satmıştık. Bu bile başlı başına müthiş bir şeydi. Galaya katıldı ama filmin önüne geçecek hiçbir şey de yapmadı.

Moretti’yle yüz yüze konuşma fırsatın oldu mu? Çok kısa. Filmi sevdiğini söyledi. Galiba o mesafe onun da hoşuna gitti. Ama böyle bir meselenin de varlığını hatırlatan bir hikayeyi seyretmenin kendisini mutlu ettiğini söyledi. Bunu duymak bile kafi. Çünkü çok daha deneyimli, büyük başarılar kazanmış bir isim. Hiç beklemediğim bir şekilde Hollywood’un ana akım yönetmenlerinin söyledikleri de beni çok mutlu etti. Ana akım vurgusunu eleştirmek için yapmıyorum. Ama bu tür filmler için sabır gerekiyor ya, sabır göstermelerini beklemiyorsun. Venedik’te filmin gösterimi sonrası Ercan Kesal’la bir kafede oturuyorduk. Jonathan Demme geldi, “çok tebrik ederim” dedi. Bizim yarıştığımız bölümün jüri başkanı Shekhar Kapur da çok güzel şeyler söyledi. Ne var ki “ödülü hiç düşünmüyordum” demek de yalan olur. Düşünüyorsun tabii. Böyle bir yarışmanın içine giriyorsan o da kafanın içinde bir şekilde oluyor.

Ercan Kesal ve Tansu Biçer, kafandaki ilk isimler miydi?

Yok, hayır. Tansu’ya varana kadar üç dört kişiyle ‘audition’ yaptık ama olmadı. Bu oyunculardan bir tanesiyle anlaşmıştık; Onur Bayraktar’la.

Ama o da trafik kazasında hayatını kaybetti. Öyle olunca tekrar oyuncu arayışına girdik. Ama çok uzun bir süreçti o. Bazı oyuncular ‘audition’ meselesinden hoşnut olmadı. Böyle araya araya Ercan ağabeyi ve Tansu’yu bulduk, iyi ki de öyle oldu. İkinci film daha mı farklı olacak?

Evet, bundan çok farklı olacağı kesin. Ben hikayelerin biçimlerine

uyması gerektiğini düşünüyorum. Kendim bir dil geliştirip hikayeyi o dile uygulamak istemiyorum. Hikayenin bir dili olduğunu düşünüyorum ve o dile de kameranın, kurgunun uyması gerektiğini düşünüyorum. İkinci filmde böyle bir film umanların şaşıracağını düşünüyorum.

Nasıl bir hikaye olacak bu? Şimdilik bir şey söylemeyeyim. Ama çok sert bir film olacağını söyleyebilirim. Erkek toplumu üzerinden kadınlara bakan, toplumdaki kadın algısının ikiyüzlülüğüne dair bir hikaye. Erkeklere ait dünyadan kadınlara bakmak istiyorum.

Küf neredeyse tamamen erkekler arasında geçen bir hikaye.

Bunun belli bir sebebi var mı?

Kadını koyarsan, izleyici bir anda daha yakınlaşmaya başlar. Mesela, Almodovar’ın filmlerinde kadınlara çok yaklaşıyorsun. Almodovar da renklerle, mekan tasarımlarıyla bir mesafe koyuyor. Böyle şeyler yapmak durumunda kalıyorsun. Sadece kadınlara ait hikayeler de çekmek istiyorum ama bunu olduğu gibi, istismara alan tanımadan, sert halleriyle anlatmak istiyorum. Romantik bir kafayla filmler çekmek istemiyorum. Bu yüzden Küf’te hiç kadın olmamasını tercih ettim.

Peki seni romantizmiyle ya da o dramatik anlarıyla etkileyen filmler oluyor mu hiç?

Bahman Ghobadi’nin ve Majid Majidi’nin bütün filmlerinde kayboluyorum. Beni yerden yere vuruyorlar. Özellikle Ghobadi’nin filmlerini seyrederken inanılmaz ızdırap çekiyorum ama kalkmıyorum başlarından. Çünkü çok güzel anlatıyor hikayelerini. Çok fakir bir hayat süren insanların hikayelerini anlatıyorlar ve üzerlerine hiçbir şey koymuyorlar. İran sinemasına bayılıyorum. Bizim sinemamızla İran sinemasının ortak bir yönü olduğunu düşünüyorum. Asghar Farhadi o döngüyü kırdı artık, ama İran sineması çok aynılaşmıştı. Ben Küf’ün de bizim sinemamızın aynılaşması içinde yer alacağını biliyordum.

Ama çaresiz de kaldım. Çünkü hikayenin ve kavramın gerektirdiğini düşünerek bunu yaptım. Ancak bizim sinemamızın en büyük problemi bu. İki üç yıl sonra dünyanın, uluslararası festivallerin Türkiye sinemasına ilgisi aynı oranda kalmayabilir. Aynılaşmaya başlıyoruz.

Bunun için hikayelere bakmanın, kavramlarla biçimlendirmenin, yeni kamera, kurgu yollarını bulmanın faydalı olacağını düşünüyorum.

Bunu ilk ben de söylemiyorum. Avrupa ve dünyada artık klasik Türk filmi algısı var. Bu da çok tehlikeli.

XOXO The Mag

ALEX gömlek mavi fular h&m pantolon gap kemer mavi çorap calzedonia ayakkabı camper MYOK tişört american apparel ceket acne/beymen pantolon koton çorap calzedonia ayakkabı camper

ALEX tişört american apparel pantolon banana republic kemer mavi çorap calzedonia ayakkabı camper MYOK gömlek mavi pantolon mavi çorap calzedonia ayakkabı camper

ALEX tişört american apparel gömlek gap pantolon gap çorap calzedonia ayakkabı camper MYOK tişört american apparel gömlek h&m pantolon editöre ait çorap calzedonia ayakkabı camper

gömlek aspesi yelek mavi şort gap kemer mavi çorap calzedonia ayakkabı camper

tişört banana republic pantolon gap çorap calzedonia ayakkabı camper

tişört h&m pantolon h&m kemer mavi çorap calzedonia ayakkabı camper

tişört american vintage ceket american vintage pantolon mavi çorap calzedonia ayakkabı camper

gömlek editöre ait yelek opening ceremony/beymen pantolon gap çorap calzedonia ayakkabı camper

bu bir iland覺r.

C

M

Y

CM

MY

CY

CMY

K

XOXO The Mag

175

D AY D R E A M 27 Nisan’da SALT Galata'da gerçekleştirilen Fashion Film Day İstanbul kapsamında gösterilen Daydream moda filminin büyüsüne hoşgeldiniz. Gözlerinizi kapamadan rüya görmek -ya da kelimenin tam anlamıyla hayallere dalmak- üzeresiniz… Zaten burada amacımız da sizi bu duruma çağırmak. Kımıldamayın, sırtınızı da sizi görebileceklere dönün, şimdi hazırsınız. Bu arada dertlenmeyin, zira sayfaları çevireceğinizde gireceğiniz dünyadan çıkmak istemezseniz size hak veririz, verdiririz.

photographer koray birand creative direction murat türkili production arzu koçman hair serkan aktürk make-up ali rıza özdemir manicurist pınar kozan talents caroline de bruhl, josefine vaher-vahter

elbise lanvin 177

端st academia

XOXO The Mag

saç aksesuarı çekim için özel üretim şort academia özel üretim kemer beymen/beymen wedding

179

Ĺ&#x;apka eugenia kim etek carolina herrera

XOXO The Mag

181

sa癟 aksesuar覺 jennifer behr/beymen wedding XOXO The Mag

Ĺ&#x;apka eugenia kim

183

taç zeynep dilman/beymen wedding üst academia

XOXO The Mag

185

tarlatan beymen wedding, Ăśzel Ăźretim

XOXO The Mag

187

BRIEFS

MODEL KITCHEN Modeller ne yer ya da hiç yer mi sorularını bir deri bir kemik modellerle beraber tarihe gömdük. Ama yine de arada sırada gardıroplarına olduğu kadar mutfaklarına da sızma içgüdülerinize hakim olamıyorsanız okumaya devam edin. Cesar Casier 24 yaşında ve dünyanın en ünlü podyumlarında şimdiden arzı endam etmiş bir model. Saint Laurent, Dior ve Missoni’nin yanında Armani Exchange’in de yüzü olan Casier’nin en büyük tutkusu yemek. 75 tariften oluşan model kitchen da tutkusunu işiyle birleştirdiği, merakımıza derman kitabı. Afiyetle okuyunuz.

Dannijo Ablasına kendisini beğendirip, daha büyük arkadaşlar edinmek ile başlayan maceranın ileride uluslararası bir markaya dönüşeceğini aklının ucundan geçirir miydi Danielle bilemeyiz.

Fakat ablası Jodie ile güçlerini birleştirip, Jacksonville’de ilk mağazalarını açtıklarında başarının kokusunu almış olmalılar. New York’a taşınıp tasarımlarına devam eden ikilinin indie ve glam’i buluşturan estetiğinden, el yapımı zanaatlarından ve renkli taşların değişik metallerle harmanlanışından nasibinizi almak için Snyder kardeşleri ve markaları Dannijo’yu radarınızda tutunuz.

CLUTCH UP Fransız eldiven yapımının tarihi başkenti Haute-Vienne bölgesinde 1893’e uzayan bir hikaye ile tarihe gömülmenizi istemeyiz.

Fakat Fransız zarafetinden ve Perrin Paris’ten bahsetmeden önce yapmak zorunluluğunu hissettiğimiz bir girizgahtı. Şimdiki zamanda heykelsi Ball Bag’in feriştahı olan marka 2013 yazında clutch’larıyla tabiri caizse avuçlarımızı kaşındırıyor. Çantayı ele bağlayan, eldivenli, kelepçeli tasarımların ilk karşımıza çıkışı değil bu, ama bu sefer üzerlerine eklenen Perrin Paris estetiği küçük bir çığlığı hak ediyor.

XOXO The Mag

XOXO ID Şule Orhan L’enfant Terrible markasının kurucusu ve tasarımcısı.

Kendi markanı yaratmadan önce neler yapıyordun?

Aslında sanat ve tasarımı kapsayan her türlü şeyi yaptım diyebilirim. Öğrencilik yıllarımda, mimarlık ve grafik tasarım okurken, uzun süre film ağırlıklı VJ’lik yaptım. Üniversiteden sonra bir süre Viktor & Rolf için tişört ve kıyafet baskıları ve ayrıca kitapçık ve davetiyeler tasarladım. Daha sonra da sanat direktörü olarak reklam ajansında çalıştım. Sanat ve tasarımın her dalıyla ilgilendiğim için, gerçek tutkum olan ayakkabıya yönelmeye karar verdim.

Kendi ayakkabı markamı yaratmak her zaman hayalimdi ve artık vaktinin geldiğini düşündüm. Bunun yanında tasarımcı olarak işin ticari kısmı için de hazır hissetim.

L’enfant Terrible genç bir marka, yaratım süreci nasıl gelişti?

Yaratım süreci aslında birkaç yıl önce başladı. Viktor & Rolf’dayken bir arkadaşım marka için ayakkabı tasarlıyordu. Her zaman ilgimi çeken bir alan olmasını fırsat bilip oradan esinlenerek kendi çizimlerimi yapmaya başladım. Geçen sene üretici aramaya başladım. Hayli zorlu bir süreçti; İtalya’dan başladım, istediğim sonucu alamayınca İstanbul’a yöneldim. Yaklaşık 6 aylık bu süreçte İstanbul’da kaldım.

Birkaç usta ile çalıştım ve nihayetinde aradığım kalitede ayakkabı yapan, disiplinli ve özenli çalışan, ve fikir alışverişi yapabileceğim üreticiyi buldum. Sonunda, L’enfant Terrible SS2013 bir hayal iken gerçeğe dönüştü.

Markanın adı nereden geliyor?

Bir zamanlar tam bir L’enfant Terrible (yaramaz çocuk) olduğumdan dolayı bu adı koymaya karar verdim. Hollanda temelli bir marka olduğu için, burada ve bütün Batı Avrupa’da kullanılan, Fransız kökenli bir kelime kullanmak istedim.

Ayrıca Fransız stilini de çok seviyorum ve bu tarzın markaya da uyduğunu düşünüyorum.

Tarantino’nun Death Proof filmi de ilhamlarım arasındaydı. Tarantino’nun kadın karakterleri ve tasarımlarımın hitap ettiği kitle arasında benzerlikler olduğu kanısındayım. Her ikisi de özgür ve kendi stilini ortaya koymaktan çekinmeyen kadınlar. Mesela ‘Rosco’ filmde kullanılan bir tabanca adı. ‘Eat My Dust’ eski bir yol filmi, ‘Sabotage’ tasarımının ilhamını Beastie Boys’dan alan bir parça ve tabii ki ‘Vendetta’ özgürlüğü simgeleyen bir tasarım. Bütün ayakkabı isimleri güçlü bir L’enfant Terrible’i anlatıyor.

Bilinçli tasarım senin için ne ifade ediyor?

Benim için bilinçli tasarım eşittir dayanıklılık. Çabuk tüketilen şeylerin değerinin kalıcı olmadığını düşünüyorum. Bu nedenle kendi ürünlerimde, yüksek kalite daima ön planda.

Zamansız, klasik, aynı zamanda da yeni trend’lere uyan ayakkabılar tasarlamayı her zaman bir meydan okuma olarak görüyorum.

Sezon defilelerindeki komik derecede abartılı ayakkabı tasarımları hakkında ne düşünüyorsun?

Céline, Prada gibi büyük modaevleri bunları yapabilme özgürlüğüne sahipler.

Bunun yanında ‘show collection’ dediğimiz koleksiyonlarıyla da ilgi çekmek zorundalar. Açıkçası benim çok hoşuma gidiyor ve bana ilham veriyor. Tabii söz konusu günlük kullanımın dışında tasarımlar. Moda tutkunları dahil sokaktaki insanlarda nadir görülebilecek modeller. Benim için modanın en dikkat çeken tarafı, podyumda görünenden ziyade sokağa yansıyan tarafı.

İlkbahar-Yaz 2013 koleksiyonunun ilhamları neler?

Koleksiyonda mimari ve grafik tasarım deneyimlerimden yararlandım. Genelde geometrik ve cut out şekiller kullandım.

Benim için birkaç kriter vardı; konfor, deride birinci kalite ve ayakkabıları müşterilerime uygun fiyatlara sunabilmek, koleksiyonum için olmazsa olmazlardandı.

Sana asla ne yaptıramayız?

Bana asla istemediğim ve beğenmediğim bir şeyi yaptıramazsınız.

Bu hayat felsefem işimde de geçerli.

Eğer kendi ürünümün arkasında durmuyorsam, bu ürünü müşterilerime sunmak istemem.

‘Sabotage’, ‘Rosco’, ‘V from Vendetta’ ayakkabı modellerinin isimlerinden bazıları. Bunlar ışığında markanın karakterini çıkarmak mümkün ama bir de senden duyalım.

Markayı yaratırken rock müzikten ve modern görsel kültürden esinlendim.

Tam bir film tutkunu olduğumdan ilhamımı da filmlerden aldım. Özellikle 70’li yılların filmlerinden. Ayrıca

Son zamanlarda iş dışında en çok vakit harcadığın şeyler neler?

Aslında şu an vaktimin çoğunu işim alıyor, 7/24 diyebilirim. Kalan vaktimi

189

de, benim için çok değerli olan ailemle geçiriyorum. Bunun dışında tabii ki spora vakit ayırıyorum. Az önce de dediğim gibi, tam bir film hastasıyım.

Boş bir günümde 5 film bile izlediğim oluyor bazen. Daha izleyemediğim liste ise sonsuz. Seyahat etmek de en büyük tutkularımdan, fakat artık fazla vaktim olmadığı için iş ile birlikte yürütmeye çalışıyorum.

En büyük korkun ne?

Sanırım öyle büyük bir korkum yok.

Hayatı zaten korkusuz yaşamak gerekiyor, yoksa her şeyde olumsuz bir yan bulup vazgeçersin. Bir şeye ulaşmak istiyorsan cesaretli olman lazım. Özgüvenli ve kendinle barışık olman gerekiyor. İsteme gücünü korkudan daima üstün tutmak gerekiyor. Kısaca, çok çalış, pozitif düşün, sonunda her şey yoluna girer.

DEL TORO 2005 yılında Miami sahillerinden uluslararası sulara açılan Del Toro yeni sezonda kalite anlayışını bir sonraki seviyeye ulaştırdı.

Devekuşu derisinin kırmızı deri bağcıklarıyla altını çizen tasarım yaz için tercihleriniz dışındaysa, South Beach Camo Alto Chukka beyaz bağcıklarıyla emrinize amade.

Mehry Mu Loves Mavİ Tasarladığı çantalarla kalbimizi çalan Mehry Mu, bu sezon için Mavi’ye özel bir koleksiyon ile çıkıyor karşımıza.

2 farklı konseptte hazırlanan koleksiyonda toplam 6 çanta bulunuyor. Mehry Mu’nun klasikleşen Rez Bag’inin yanında Mavi için özel olarak üretilen bir de festival çantası bulunuyor. Kapalıçarşı’da bulduğu ilhamı uluslararası platforma taşıyan Güneş Mutlu’nun kapsül koleksiyonu lacivert, bordo, vizon, siyah ve mint yeşili renk paletiyle yazın hafifliğini taşımak için açık ara en iyi alternatifler arasında.

Tothem 2012’de Milano’da kurulan Tothem, fotoğrafik kompozisyonları dijital baskı yoluyla kıyafetlere aktarıyor. Yazar burada ne demiş sorusuyla kafaları kurcalayan 'psychedelic' tasarımlar renkleri yüceltiyor.

Kendi varlığını, hayvan ya da insan karakterlerinden, sembolik yüzlerden, egoyu saklamaktan aciz maskelerden yola çıkarak sorgulatan tasarımlar akıl oyunları oynatıyor. İlk erkek koleksiyonu SS 2013 -ROOTS- meyve ve sebzelerin hayal ürünü dünyasına odaklanırken, kadın koleksiyonu -FLOS- çiçeklerin dinamik dünyasını ele alıyor.

Remain in Balance Steven Harrington’ın tahta ile ilk çalışması totemleri dengede tutmaya odaklanmış. Case Studio iş birliği ile gerçekleşen çalışmaların ardında günlük yaşantılarımızda aradığımız harmoninin temsili var. Soğukkanlılık ilhamıyla şekillenen lambalar sahiplerine ılımlılık ilhamları verme peşinde aydınlatıyor. Pop ilhamlarının da hazırda bulunduğu koleksiyondaki 3 farklı tasarımın her biri 12 ayrı parçadan oluşuyor.

Collette’de satışa sunulan ‘Remain in Balance’ koleksiyonu, içsel huzuru ve dengeyi bulmanın, bir lambanın ışığını yakmak kadar kolay olabileceği olasılığını aklınıza soktu bile.

XOXO The Mag

OWENS VS. SIMONS Yeni yılda TASCHEN ile iş birliği yapan i-D, 30 yıldır gözünün önünden ayırmadığı moda tasarımcılarının, yaşam ve kariyerlerini merkeze alan kitap serisi ile karşımıza çıkmıştı.

Rei Kawakubo’nun ardından Mayıs ayında satışa sunulan iki isim var karşımızda: Rick Owens ve Raf Simons. Kaliforniya güneşine doğmuş olmasına rağmen ışıltının antitezi estetiği ile 94 yılında kurduğu markası ve Owens’ın dramatik dünyası i-D’nin arşivindeki tüm görsellerin saçılmasıyla açığa çıkıyor.

Eski endüstriyel tasarımcı, özgür çizgileri zarif tasarımlarla buluşturan Raf ise arşivde açığa çıkanlardan nasibini alıyor ve 120 sayfalık, röportajların da bulunduğu bir kitap halinde karşımıza çıkıyor.

PIERRE HARDY FOR NARS Her şeyden önce bu özel koleksiyonun sınırlı sayıda üretilen allık paletleri bizi çıldırtmış vaziyette.

Bu itirafın ardından, sakin bir ses tonuyla Pierre Hardy ve François Nars'ın güçlerini birleştirdiği koleksiyondan bahsedebiliriz. Pembe greyfurt Boys Don't Cry ve şeftali Rotonde'u derin bir nefes alarak bir kenara bırakıyor ve ojelerle devam ediyoruz. Hardy'nin 2013 ayakkabı koleksiyonundan ilham alarak yaratılan ve yine sınırlı sayıda üretilen ikili ojeler, altı farklı kombinle sunuluyor: Ethno Run, Sharplines, Vertebra, Easy Walking, Sharks, Venemous'ın yanına bir çift lastik pabuç satın almak, boynunuzun borcu.

191

MINI PACEMAN Aileye en son katılan üye için beklentiler her zaman yüksektir. MINI ailesinin 7. üyesi için de kural bozulmuş değil. Çizgisi dışına çıkmadan inovatif tasarım yapabilme çelişkisinde bireyselliği ön plana koyan MINI Paceman akla gelmeyecek beklentilerinizi masaya yatırabilir. Coupé silüetiyle kıvılcımlanan hız tutkusunu arka koltuğa alalım, şehirli çocuk sokaklarda salınıp tüm gözleri üzerine çekmeli önce. Spor görünümünün ardında, Countryman ile genişleyen kasasına 4 metre daha eklemenin heybetini paylaşmalı. Şehrin kalabalığından sıyrılıp rengiyle sahibini yansıtmayı görev bilen Paceman, 7. kuşak olmanın verdiği sorumlulukla tekrarların tuzağına düşmeden renk paletini de doğru oranda genişletiyor. Duyguların tetiklediği tasarımında materyal ve renklerle açılan yeni dünyanın kapısını yavaşça aralayın, MINI kültürünü gelecekle buluşturan tasarıma yavaşça yaklaşın ve kalp çarpıntılarınıza hakim olun ya da olmayın.

XOXO ID Florent Tanet Fotoğrafçı ve moda tasarımcısı Seni tanımayan birine kendini nasıl tanıtırsın?

Genç bir fotoğrafçı ve moda tasarımcısıyım. Birkaç yıl Paris’te çalıştım. Fotoğraf ve gastronomi beni oldukça etkiliyor ve bu iki tutkuyu her zaman bir araya getirmeye çalışıyorum. Ayrıca, kolektif bir grup olan Minigolf Studio’da müzisyenim.

sanatçılardan oluşan ve Outsider Art'a adanmış, eski bir okulda yer alan bir sergi. Çalışmalar da sanatçıların geçmişleri kadar ilgi çekiciydi. Bu marjinal sanatçılar yoluyla keşfettiğim Outsider Art direkt bir müzeyle bağlantılı olmadığından da 'yeni' sıfatını taşıyor. Ayrıca böyle bir serginin her şeyin kurumsallaştığı Paris gibi bir şehirde gerçekleşmesi de hoşuma gitti.

Fotoğraflarını 5 kelime ile nasıl tanımlarsın?

Eğlenceli, minimalist, şiirsel, canlı ve açık seçik. Şu an yaptığın işe nasıl başladın?

Gündelik objeler ve natürmortlara hayranım. Neredeyse hiçbir şey ifade etmeyen durum ve şeyler oluşturabilmeyi seviyorum. Kafamda etrafımdaki şeyleri heykelleştirme fikri vardı ve daha sonra onları renkli bir arka planla beraber bir konuma yerleştirdim. La Grande Epicerie

du Bon Marché’deki sergi, beni daha sonra sebze ve meyvelerle çalışmaya itti.

Son zamanlarda ne öğrendin veya keşfettin?

En son geçici ve gezici müzeye gittim: Her şeyin müzesi.

Düşünmeden sanatsal bir pratik sergileyen, kendi kendini eğitmiş

En son kimlerle çalıştın?

La Grande Epicerie du Bon Marché’de yaptığımız fotoğraf işinden sonra, Citizen K dergisine bir fotoğraf verdim. Beraberinde, lüks hazır giyim sektörünün büyük markalarından birinde moda tasarımcısı olarak çalıştım. Ayrıca kolektif Minigolf Studio'da içinde müzikle de ilgili olan işlerin yer aldığı çeşitli projelerim var.

Hangi lifestyle fotoğrafçıları beğeniyorsun?

Sarah Illenberger, Carl Kleiner, Wyne Ween, Scheltens & Abbenes, Rachel de Joode ve Samuel Henne gibi fotoğrafçıları seviyorum. Bu sanatçıların ortak yönü, günlük durumlarla özgürce oynamaları. Gündelik ve sıradan bir şeyi sıra dışı hale getiriyorlar.

Gelecek planların neler?

Birçok fotoğraf projem var.

Yemek ile ilgili ama sadece yemek ile de ilgili olmayan fotoğraf serileri de geliştirmek istiyorum.

Bu iş hakkında düşünürken diğer projelere kapalıyım.

Paris'teki sergin nasıl geçti?

La Grande Epicerie du Bon Marché 'deki sergi Mart başlarında son buldu.

Fotoğraflar, vitrinde ve mağazada sergilendi. Paris'te kurum haline gelmiş böyle büyük bir mağazada sunulması çok etkileyiciydi. Mağazanın görsel kimliği üzerinde çalışan ekiple yürüttüğümüz sergiyle ilgili güzel geri dönüşler de aldım. İnternet sayesinde de dünyanın her yerinden dönüşler aldık.

Bize kısaca pişirmeyi sevdiğin bir yemeğin tarifini verebilir misin hemen? Şimdilerde, kendi ravioli’mi yapmayı seviyorum, bir de parmesanlı ya da mantarlı ricotta. Şekillendirmesi biraz zaman alıyor ama birileriyle yaparken oldukça eğlenceli hale geliyor. Sage tereyağı eşliğinde mükemmel. Basit yemekler genelde en iyisi.

Personal Statement "Mücevher kişiseldir, samimiyet gerektirir ve sevgiyle yapılmalıdır” diyor Anton Heunis ve kendi adıyla kurduğu markasını bu düsturda yürütüyor. Mücevher tasarlama tutkusu ise çocukluğuna dayanıyor, her şey anneannesinin makyaj masası ile başlamış: “Masasının üzeri her zaman güzel mücevherler ve mineli taraklarla dolu olurdu” diyen tasarımcının hayalleri 2004 yılında Madrid’de gerçekleşiyor. ‘Statement’ kolyelerin hala gündemimizin baş köşesinde olduğu zamanlarda Anton tasarımlarıyla hayal gücümüzü zorluyor.

iHOME Apple ürünleri için aksesuar üreten iLounge bünyesindeki iHome, son zamanlarda Bluetooth teknolojisini tekrar merkeze aldı.

Daha önceki iP4 serisinin tasarım estetiğini sürdüren iHome kablosuz hoparlörler, iPad, iPhone ve iPod ile çalışmasının yanında FM radyo özelliklerini de barındırıyor.

Yeniden şarj edilebilen baterisi 7 saate kadar aralıksız çalışabiliyor. Teknik özellikleriyle pek ilgilenmeyenler için farklı renk seçenekleri ve modern tasarımı gerekli albeniyi sağlıyor olacak.

Drama drama drama!

Alber Elbaz ile Lancôme'un yolları ilk olarak tasarımcının gençlik yıllarında, JFK Havaalanı'nın Duty Free koridorlarında annesi için çalışırken kesişiyor.

Daha sonra keyifli bir iş birliği içine giren ikili, mizah duygusuyla lüks ürünleri birleştiriyor. Lüks, eğlenceyi tetikliyor. Bu yaz, markanın 4 ikonik maskarasını yeniden tasarlayan Elbaz, Drama Eyes Palette'e de imzasını atmayı ihmal etmiyor.

Bizleri bol illüstrasyonlu, uzun kirpikli, kahkaha dolu bir yaz bekler.

RON ARAD X PQ ‘3D printing’ üzerine birbirinden yaratıcı gelecek senaryoları hız kesmeden yazıladursun, tasarım dünyasının yıldız isimleri de bu konuya hiç uzak olmadıklarını kanıtlıyor. Son olarak Ron Arad’ın PQ için tasarladığı ve SLS teknolojisiyle tamamen naylon tozundan üretilmiş 3D-printed gözlükler de geleceğin habercisi niteliğinde.

Reebok x Alicia Keys “Set The World On Fire” turu ile dünyayı dolaşan Alicia Keys malumunuz pek de paralel sayılmayan alanlara el atmaktan çekinmiyor. Blackberry Kreatif Direktörlüğü ile ilk çalımı atan Keys bu kez de Reebok ile yaptığı iş birliği ile sayfalarımızda. Rahatlığı ön plana koyan stiline bir tutam da seksapel katan sanatçının estetiğini yansıtan tasarımlar bahar için mağazalarda yerini aldı.

Hendrick’s Gin Sözlük anlamını, 11 farklı bitkiyi kaynatma ve buğulama yöntemiyle iki ayrı tip imbikten geçirerek cin üretme sanatı olarak da değiştirebileceğimiz Hendrick’s Gin İskoçya’nın küçük sahil kasabası Girvan’da üretilmekte.

Damıtma yöntemiyle üretilen tek cin olarak farklı kulvarında koşuya devam eden içkinin ansiklopedik bilgilerini bir kenara bırakıp, salatalık ve gül yaprağı özüyle lezzetlendirilmiş ferahlık için kapağı açabilirsiniz. Tonik ekleme kısmını tercihinize bırakıp, buz ve salatalık konusunda ısrar etmek durumundayız.

ERASE AND REWIND REN Skincare'in ileri biyoaktif teknolojisi ile geliştirdiği Glycolactic Radiance Renewal Mask, içinde bulunduğumuz geçiş döneminde tüm sorunlarımızın çözümü olabilir.

Ne de olsa ölü hücrelerden arınmak, cilt tonunu eşitlemek, on dakika içinde ışıltılı ve sağlıklı bir cilde kavuşmak hepimizin listesinde yer alan bahar aktiviteleri. Doğal meyve asitleriyle geliştirilmiş bu maske, tüm REN ürünleri gibi cilt dostu olmayan maddelerden arındırılmış, üstelik ödüllü. Öyleyse düşün peşine!

193

SECRET DE NUIT Yeni bir güzellik reçetesiyle mi karşı karşıyayız? Dilimize bostan otu olarak çevrilen Milk Thistle, bugüne kadar hayatımızda minik haplar şeklinde boy gösteriyordu.

Phyto'nun gece bakım serisiyle bu tek kişilik orkestra, saçlarımıza terfi ediyor. Çok mantıklı değil mi? Gece boyunca cildimizi ağır bir bakıma alıyoruz, saçlarımızı da es geçmek zorunda değiliz. Botanik içeriği ile antioksidan görevi gören Phyto Secret de Nuit, saç köklerini nemlendiriyor ve güçlendiriyor. Özellikle işlem gören saçlara şiddetle tavsiye edilir.

SOFRA ADABI Piselli’nin ilk projesi ‘White Animal Life’ belgesel adını çağrıştırsa da aslında sofra aksesuarları üzerine yapılmış bir proje.

Siz kısaca WAL da diyebilirsiniz. 17. ve 18. yüzyıllarda hayvanların dekorasyon malzemesi olarak kullanılmasından ilham alan proje ile Piselli, objelere farklı fonksiyonlar addedip hayvan figürünü güçlendirmeyi amaçlamış.

The Cosmic collection ‘Bana burcunu söyle sana ne giyineceğini söyleyeyim’ önermelerine pek sıcak bakmasak da Charlotte Olympia yeni koleksiyonuyla bir istisnaya sebebiyet veriyor. Sade tasarımın üzerine iliştirdiği el yapımı burç sembolleri ile kalp atışlarımızı hızlandırıp gözbebeklerimizin büyümesine neden oluyor. Sadece burcumuzla yetinmeyip yükselenimiz için de yer açıyoruz. Her siparişin yanında bir de burç kitabı geldiğini ekleyelim.

MANYETİK ALAN Oje sürmenin de sanat addedildiği yıllarda seçiminizi hala sadelikten yana kullanıyor olabilirsiniz. Orta yolu bulalım.

Metalik renkleriyle radarımıza takılan Barry M, isimleriyle kalbimizi çalmayı başardı bile.

Moon Dust, Neptune Sea, Venus Sunset, Supernova, Cosmic Glow ile uzaya yolculuk hayallerine dalmak serbest. Yine de biz hayalden önce manyetik başlığıyla işin sanat kısmını halletmenizi tavsiye ederiz.

XOXO The Mag

The Cult Kökleri 1897 yılına dayanan Globe-Trotter kült bavul markaları arasında ismini hala en üst sıralarda tutuyor. 1912 yılında Kaptan Robert Falcon Scott’un Antarktik seferinde, Sör Winston Churchill ve Kraliçe Elizabeth’in tüm seyahatlerinde, Sör Edmund Hilary’nin 1953’te Everest’i fethinde yanlarında bulunan bavul markasının el yapımı olduğu detayını belirtme gereği duymuyor ve en son Skyfall’da da kullanılan kült bavulların karşısında reverans yapıyoruz.

Dİkkat: Yemek İçİn değİl gİyİnmek İçİndİr!

La Durée’yi nasıl bilirdiniz?

Yanlış cevabı vermeden biz sizi Uniqlo ile yaptıkları iş birliğiyle tanıştıralım. Makaronları yemek varken neden giyineyim diye sorgulamadan önce de belirtelim: Gelirin bir kısmı 2011 Japonya depreminden etkilenen çocuklar yararına kullanılacak.

Another BB Cream?

Uzun zamandır alfabenin ikinci harfi üzerine kafa yorar olduk. Blog’ları karıştırıp BB’nin alametifarikasının ne olduğu üzerine hayli yazı hatmettikten sonra yine dayanağı çıkış noktasında bulduk. 1960 yılında dermatolog Dr. Christine Schrammek tarafından formüle edilen krem ameliyat sonrası hastaların cildini onarmak için kullanılmaya başlamış. Sonrasında Kore’nin porselen görünümlü cilt furyasında başrolü kapan BB, sayfalarımıza Clarins’in formülüyle konuk oluyor.

Cildi pürüzsüzleştiren yapısı yanında katafray özü ve hyaluronik asit birleşimi ile cildi nemlendiren, beyaz çay, succory dock-cress ve E vitamini ile kir ve serbest radikallere karşı koruma sağlayan, mineral filtreleriyle de güneşin zararlı etkilerine karşı cildi koruyup leke oluşumunu önleyen Clarins BB Cream’i uygularken gözlerinizi kapatın ve cilt bakımı ürünü uygulamanın tadını çıkarın. Gözlerinizi açtığınızda makyajınız tamamlanmış olacak.

Analog mu?

Dijital çağın tam ortasında olmanız hiçbir gerçeği değiştirmiyor. Analog bıraktığınız yerde durmaya, kendini sevdirmeye ve vazgeçilmez olmaya devam ediyor. Lomography Smartphone Film Scanner, akıllı telefonlarla çekilen imajları 35mm'lik filmlere aktararak, kendi teknolojisi ile yeni teknolojiye dil çıkarıyor.

LIZZIE FORTUNATO Orta Amerika’dan yola çıkan ikiz kız kardeşler, Costa Rica’dan topladıkları deniz kabuklarının sesini dinlemeye başlar. Duyduklarını aksesuar tasarımında hayata geçiren Lizzie ve Elizabeth Fortunato, Hint boncuklarını İtalyan işçiliği ile işler.

Son koleksiyonları için sınırlı sayıda ürettikleri çantalarla ikili Peru desenlerine dokunup ruhumuzu Machu Picchu’ya yolluyor.

CROP A LA LINDA Tıpkı moda gibi güzellik dünyası da 'flashback'leriyle var oluyor. Son iki sezondur hayatımıza bomba gibi düşen Pixie, şekil değiştiriyor.

Biraz daha uzuyor, biraz daha serserileşiyor. Dior'un pırıltılı dudaklarına eşlik eden ıslak kesim, Into The Gloss'un kurucusu Emily Weiss'ın saçları, moda haftalarında Guido Palau ya da Sam McKnight'ın makasına teslim olan modeller…

Hepsi tek bir kişiyi işaret ediyordu: Linda Evangelista. Pixie ve bob arasında gidip gelen bir yerlerde içinizdeki Evangelista'yı keşfetme zamanı geldi de geçiyor bile.

195

MUSIC

REVIEWS

The National

Kings of Tomorrow

Peace

Indie veteranları The National, altıncı stüdyo albümü Trouble Will Find Me’nin ilk resmi single’ı Demons’ı yayınladı. Gitarist Aaron Dessner’ın, iki albüm arası daha çok odaklandığı prodüktörlüğünün meyvelerini toplayan Demons, Matt Berninger’in yüzlerce yeni yetme gruba emsal olan alametifarikası bariton vokalleriyle ve karanlık bir şiir oluşuyla sürpriz olmayan bir The National şarkısı. Albümle belayı bulurlar mı bilemeyiz, ama hayranlarının tutkusunu bulacakları kesin.

Kings of Tomorrow, house müziğin gediklilerinden Sandy Rivera ve tecrübeli prodüktör Jose Burgos’un projesi. Proje dediğimize bakmayın, ilk EP’lerini 20 sene önce basmışlar. Fall For You, İngiliz ses sanatçısı April Morgan’ın eşlik ettiği iki nefis parçadan oluşuyor. İkisi de aşk dolu, ikincisi belki biraz daha karamsar. Soul vokaller, basların basit ama ne istediğini bilen yürüyüşü, nazik yaylılar ve ihtiraslı sözler doğru kompozisyonla buluşunca ortaya modern klasik olmaya aday eserler çıkıyor.

Geçtiğimiz günlerde ilk albümünü piyasaya çıkaran Peace, şu ana kadar 2013’ün en iyi işlerinden birine imza attı diyebiliriz. In Love’ın yapımında Arctic Monkeys’e Mercury kazandıran ilk albümlerinin prodüktörü Jim Abbiss ile çalışan Peace, yıl sonu listelerinde kendisine yer bulacak gibi görünüyor şimdiden. Brit Pop etkileşimi, punk vokaller ve harika bas gitarlarla, karanlık patikalardan The Horrors’a benzeyen grup, Foals, The Maccabees ve Klaxons gibi isimlere de bir hayli yakın duruyor.

merve evirgen

emre doğan

Demons 4AD (Single)

Fall for you Defected (EP)

In Love Columbia (LP)

onur yazıcı

The Thermals

Lapalux

David August

Bazı grup ve müzisyenler ne yapsalar öyle ya da böyle dinleniyor. Thermals da, More Parts Per Million’dan bu yana bu gruplardan ve Desperate Grounds da öyle ya da böyle bu albümlerden biri. Onuncu senelerinde hala yeknesaklığa haiz, beklentiyi karşılayan, kısa ve sert vuruşlu şarkılarla basit ama temel söylemlerde bulunuyorlar. Savaş ve mücadele halinin irdelendiği Desperate Grounds, bir asker gözünden hikaye anlatıyor gibi gözükse de, pekala bir ofis insanının yaşadığı huzursuzluğu anlatıyor olabilir.

2012’de Flylo'nun radarına girip Brainfeeder ailesine katılan Lapalux, When You’re Gone ve Some Other Time EP’leri ile yılı hayran kitlesinin çapını 100 kat genişleterek kapatmıştı. Essex’li prodüktör ilk stüdyo albümü Nostalchic ile bu halkayı daha da genişletmenin peşinde. ‘Flowers’ ve ‘Swallowing Smoke’ gibi parçalar ile kendine has çizgisinin altını kalınlaştırmanın yanı sıra, IDM, chillwave, enstrümantal hip-hop baharatları ile popa yakın seyreden hibrit prodüksiyonları da cesurca icra etmiş.

Yeni dönem dans müziğinin önemli isimlerinden olan August, geçtiğimiz yıllar boyunca çok ses getiren deep house parçalarına imza atmıştı. ‘Hamburg is For Lover’ ve ‘Instant Harmony’ gibi solo çalışmaların yanı sıra, Stimming’le yaptığı ‘Sexy Biest’ ile doğru yolda olduğunu kanıtladı. Times ise genç prodüktörlerden beklenmeyecek olgunlukta bir çalışma.

Parçalardaki enstrüman/vokal zenginliği ve şımarıklıktan uzak duran kompozisyonlar August’u akranlarından daha ileriye taşıyor.

Desperate grounds Saddle Creek (LP)

Nostalchic Brainfeeder (LP)

Times Diynamic (LP)

beren özel

arda tümer

XOXO The Mag

emre doğan

DJ Sprinkles

Queens Of The Stone Age

La Femme

Geçen sene çıkardığı 30 saatlik ‘Soulnessless’ ile hem ruh hem gender dersi veren müzisyen, akademisyen, yazar ve teorisyen Terre Thaemlitz, şimdi de Japonya’da gece kulüplerinin saat 1’de kapanmasına yol açan Fuzoku kanunlarını eleştiren bir mix’le döndü.

Süresi 80 dakikayı bulan 14 deep house parçası arasında ‘Sound Mechanix’, ‘Ron Trent’ ve ‘Fingers Inc.’ gibi eskilerin yanında ‘MyMy’ ve ‘Understars’, gibi yeni isimleri de görüyoruz. Söz konusu Thaemlitz olduğunda kalp ve bedenin bir arada işleyeceği garanti.

Queens Of The Stone Age’in yeni albümü “…Like Clockwork”ü en az Daft Punk’ın yeni albümü kadar heyecanla beklerken yayınladıkları ‘My God Is The Sun’ single’ı ile çok özlediğimiz Josh Homme, tam da beklediğimiz gibi döneceğinin sinyallerini verdi. Sert gitarlar ve davulların yanı sıra, özlediğimiz QOTSA ritimleri 2013'te de bizleri yalnız bırakmıyor. İçimizden “iyi ki döndünüz” demeyi de ihmal etmediğimiz bu single’dan sonra albümü beklemek artık daha da zor.

La Femme, Fransızcanın disko sahnelerine geri dönüşünün ta kendisi! Gitar ve synth’lerin, popun ve dans müziğinin buluşması. Daha önce piyasaya sürdükleri EP’lerde yer alan şarkıların (‘Sur La Planche’, ‘La Femme Ressort’, ‘from Tchernobyl with Love’) güncellenmiş versiyonlarını içeren, karanlık gece kulüplerine okyanus esintisi getiren 15 şarkılık bir albüm. Adı üstünde Psycho Tropical Berlin. Bu noktada, hoş geldin yaz ve yaz partileri demem uygun düşer mi?

seda niğbolu

busen dostgül

beren özel

Where Dancefloors Stand Still Mule Musiq (LP)

My God IS THE SUN Matador Recordings (single)

Psycho Tropical Berlin Born Bad Records (LP)

Le Carousel

Deadboy

Banco de Gaia

Phil Kieran, techno semalarında kendini ispat etmiş Belfastlı bir DJ/prodüktör. Le Carousel ise Kieran’ın herhangi bir kalıba sokulması hayli güç olan yeni projesi. Indie Dance, electronica, post punk, ne ararsanız var.

Serge Gainsbourg’dan Brian Eno’ya oradan New Order’a uzanan bir esin yelpazesini de hissediyorsunuz. Sanal alemde Maya Jane Coles’dan tutun Matthew Dear’a kadar herkes methiyeler düzüyor Le Carousel’e. Öne çıkan parçalar ise; ‘Carousel’, ‘Good Times’, ‘Lose Your Love’.

2009 ve 2011 tarihli U Cheated ve Here EP’leri ve özellikle ‘Heartbreaker’ hit’i ile bas alemini içlenmelere gark eden Deadboy, bu sefer biraz daha bedensel ve karanlık bir EP ile karşımıza çıktı. Merkezine her daim garage ve house’u alan Deadboy tavrı dört parçalık EP’de electrohouse ile yola koyulup techno etkisiyle hız kesmeden devam ediyor. Üçüncü parça ‘Black Reign’de adına yakışır şekilde karanlık giderek çökerken ve bir yandan da tempo artarken, EP’nin en özel parçası ise kendini en sona saklayan jungle etkili melankolik ‘Nova’ oluyor.

Tüm üyelerin grubu terk etmesinin ardından yola tek başına devam eden Toby Marks, yedi yıl aradan sonra kariyerinin en ilginç albümlerinden birine imza atıyor. Sitarların ışıldadığı ‘Oreia’dan Parov Stelar’ın electroswing kayıtlarına göz kırpan ‘Wimble Toot’a kadar zengin ve karakteristik prodüksiyonların yer aldığı albümde, ‘Hu!’ ise müzisyenin antik dönemden aldığı ilhamı modern zamanlara ışınlayan başarılı bir dans parçası olarak ön plana çıkıyor. Ruh hali değişkenlik gösterenler için biçilmiş kaftan.

Le carousel Phil Kieran Recordings (LP)

Blaquewerk Numbers (EP)

Apollo Disco Gecko Recordings (LP)

arda tümer

seda niğbolu

197

vehbi görgülü

MUSIC

REVIEWS

Toddla T Sound

Deerhunter

Wavves

UK garage müziğinin en sağlam temsilcilerinden biri olan Toddla T, İngiliz vokal Shola Ama ile birlikte yarattıkları Alive’ın ardından ikinci bir iş birliğine imza atıyor. Shola Ama’yı 90’larda çıkardığı ünlü şarkısı ‘You Might Need Somebody’den hatırlayacaksınız; ‘Alive’ ise ikilinin hazırladığı ilk ortak çalışmaydı. Worst Enemy de en az ‘Alive’ kadar dikkat çekici ve birçok noktada lounge’a göz kırpan downtempo bir kayıt. Setlist’lerdeki yerini şimdiden garantileyen Deadboy remix’ine ise mutlaka kulak verilmeli.

vehbi görgülü

10 yılı aşkın zamandır müzik yapıp da her seferinde böylesine evrilen gruplar az bulunuyor desek yalan olmaz.

Deerhunter'ın ‘Monomania’ single'ını dinlediğimizde ilk aklımızdan geçenler bunlar oldu. 2008'deki Microcastle albümü huzur doluyken, 5 yıl içinde noise'la çok yakın arkadaş olan grubun yeni single'ı, yine de karakterlerini ortaya koyuyor.

Dinler dinlemez “vay be” dedirttiyse bizce gerisi teferruat. Kapı gibi bir albüm bizi bekliyor.

2009 Primavera’da yaşananlar her ne kadar bir davulcuya ve İspanyol müzikseverlerin öfkesine mal olmuş olsa da Wavves’ın elebaşı Nathan Williams, uyuşturucu ve alkol problemini dizginlediği zamanlarda ne kadar yetenekli bir surf rocker olduğunu bize her zaman gösterdi. M.I.A ve Rihanna prodüksiyonları apoletli John Hill, Afraid of Height’in yüzünü King of the Beach’e nazaran bir nebze modern popa döndürmüş olsa da vokaller ve gitarlarla 90’ların Seattle havasını ciğerlerimize çekiyoruz.

We Draw A

Kurt Vile

Goldie

Electro-pop, hipster dünyasında birçok farklı akım arasında peynir ekmek gibi giden, reçetesi en kolay türlerden biri kuşkusuz.

Kimileri Fenech-Soler oluyor, kimileri ise silinip gidiyor. Bu ortama henüz girmiş yeni yetme bir ikili We Draw A. Albümlerini bile kendileri de daha çocuk olan Polonyalı kardeşleri Kamp!’in plak şirketinden çıkarıyorlar. Dört şarkılık EP’leri çıtır çerez niyetine her öğüne serpiştirilebilir. ‘Tears From Love’, ‘Bound To Love’ karışık kuruyemiş paketindeki Şam fıstığı ve fındık.

Kurt Vile için “iyi bir baba” benzetmesinin yanı sıra, “her daim sıkkın bir insan görüntülü vokalleri” olduğunu iddia etmiştik iki sene önce. Sıkkın kelimesini 2013 itibarıyla güncellemek istiyoruz: Her daim kendi halinde bir insan görüntülü vokalleri.

Mütemadiyen seyahat halinde, elinde gitarı, yanında birisi var mı yok mu muhakemesi yapmadan aklından geçenleri bir bir sıralayan bir ozan kendisi. Beşinci albümünde, geniş zamana yayılan, sükunetin hakim olduğu bir seyahatte eşlik ediyoruz ona.

90’lı yıllarda imza attığı işlerle adeta drum and bass’in standartlarını belirleyen Goldie, kariyerinin yirmi yılını kapsayan The Alchemist ile elektronik müziğin önde gelen isimlerinden olduğunu hatırlatıyor.

37 parçanın yer aldığı albümde Goldie’nin Timeless döneminden bu yana yayınladığı tüm single’ların yanı sıra, Björk, Garbage ve Bush gibi müzisyenler için hazırladığı remix’lere de rastlamak mümkün. ‘Inner City Life’ ve ‘State of Mind’ gibi klasiklerin yanı sıra prodüktörün son yıllarda yaptığı işler de bu albümde.

Worst Enemy Ninja Tune (EP)

Monomania 4AD (LP)

Glimpse Brennessel Records (EP)

Afraid of heights Mom & Pop (LP)

busen dostgül

Wakin on a pretty daze Matador (LP)

arda tümer

The Alchemist: The Best Of 1992-2012 FFRR (LP)

beren özel

XOXO The Mag

arda tümer

vehbi görgülü

Rainbow Arabia

Black Rebel Motorcycle Club

Tyler, The Creator

Danny ve Tiffany Preston’dan oluşan ikili Rainbow Arabia, indie pop civarlarında gezinen ilk albümleriyle oldukça ivmeli bir yükseliş yakalamıştı. Yeni çalışmaları FM Sushi ise yine aynı bahçeden çıkan bir meyve tadında. Zira ton olarak küçük farklılıklar sezilse de albümün genel rengi öncekine çok ama çok benziyor. Sabit bir müzikal formül oturtmayı başaran ikili, 80’ler sound’u ve melodik synth’lerle örülen şarkılara sempatik vokaller ekleyerek albümü bir çırpıda tamamlamışlar.

Albümü dinleyince daha iyi dönemlerine dönüp en büyük hit’lerindeki soruyu sormamak mümkün değil: Whatever happened to my Rock’n Roll? Kariyerindeki düşüşü sürdüren ekip bu sefer yüzünü tamamen klasik rock’a dönerken klasik olmanın en önemli kuralları, ateşli gitar riff’leri ve melodilerini unutmuş gibi. Ağır anlarındaysa ikinci sınıf bir Spiritualized gibi geliyorlar kulağa. Kötü değil, sönük bir albüm… Modern klasiklerin peşindeyseniz eğer The Black Angels dinlemek daha yerinde bir hareket olur.

Tyler Gregory Okonma, henüz 22 yaşında olmasına rağmen Wolf ile üçüncü stüdyo albümünü fırına verip servise sundu bile. Bu yaşta bu başarı ile kendine adam olacak çocuk dedirten Tyler, isminin yanına aldığı Creator sıfatını fazlasıyla hak ediyor. Earl Sweatshirt, Pharrell, Erykah Badu, Laetitia Sadier ve tabii ki Frank Ocean ile Wolf, hip hop tarihinin önemli albümlerinden biri olacak gibi. Tyler, Wolf’ta müzisyen marifetlerinden ziyade prodüksiyon maharetlerini öne çıkarmak istemiş.

seda niğbolu

merve evirgen

FM Sushi Time No Place (LP)

Specter at the feast Abstract Dragon (LP)

emre doğan

Wolf Odd Future (LP)

Maria Minerva

Wire

Round Table Knights

Not Not Fun’ın deneysel pop eğilimli alt şirketinin favorilerinden Estonyalı Maria Minerva’dan yine uçucu, hafif ve fazla işlenmemiş bir kayıt daha… 'Black Magick’in şekerli popu, ‘Symbol of my Pleasure’ın AfroLatin etkisi, ‘Soulsearchin’in George Carlin sample’ı ve Lady Blacktronica’nın garage remix’i derken bakıldığı yere göre anlam ve form değiştirebilen bir EP ile karşı karşıyayız. Lo-fi ve eğlenceli olduğu kadar ucuz ve sinir bozucu olarak da tanımlamak mümkün Minerva’yı.

Baktığınız açı çok önemli.

Çoktan efsane statüsüne erişen Wire, Change Becomes Us ile nostaljik bir yolculuğa çıkıyor.

Pink Flag, Chairs Missing ve 154 gibi üç muhteşem albümün ardından yayınladıkları Document and Eyewitness’ta yer alan canlı kayıtları bu kez stüdyoda yorumlayan grup üyeleri, Wire’ın düşüşe geçtiği yılların melodik izlerini Change Becomes Us ile zafere dönüştürüyor. Yıllar sonra yeniden yorumladıkları ‘Piano Tuner’ ve ‘Eels Sang Lino’ gibi kayıtlarda grubun sergilediği performans en az 154 dönemi kadar dinamik.

Orta-düşük tempolu, vokalli ve melodik deep house sevenlerin son dönemde takip ettiği plak şirketleri arasında OFF ve Exploited öne çıkıyor. Round Table Knights da bu iki etiketle plak yayınlamış bir ikili. Plağın ön yüzündeki ‘I Just Want’, yeni moda 90’lar house revival akımına ayak uyduruyor. Arka yüzündeki ‘Whoo’ ise The Rapture’un ‘W.A.Y.U.H.’ single’ına gönderme yapan neşeli bir dans parçası. Farklı kulüplerde sıkça duyabilirsiniz çünkü parçaların ikisi de ünlü DJ’lerin setlerinde yer bulmaya başladı.

Bless 100% Silk (EP)

Change Becomes Us Pinkflag (LP)

seda niğbolu

I just want Exploited (EP)

vehbi görgülü

199

emre doğan

GAMES

hazırlayan emre doğan

Fünye: Aynı Nakarat Geçtiğimiz Ağustos ayına kadar Overstrike adıyla duyurulan oyun Fuse, dört kişi beraber oynanacak bir aksiyon oyunu. 2011’deki ilk trailer, müzikleri ve anlatımı itibarıyla adeta Disney ya da Pixar tarafından 12-15 yaş arası bir profil için hazırlanmış gibi duruyordu. İsim değişiminin buna etkisi oldu mu bilinmez, Nisan ayında lanse edilen videolarda şiddet dozu biraz artmış gibi görünüyor. Hikaye yakın gelecekte, özel görevlere atanan dört kişilik bir ekibin etrafında geçiyor. Her biri farklı bir sınıfa ait olan karakterler için şimdilik "durdurulamaz" (paladin, assault dengi olabilir), "gizlilik/sessizlik ustası", "uzman keskin nişancı" ve "güçlü şifacı" gibi ipuçları verilmiş. İlk karakter zar zor adam edilmiş ve sarkastik, ikincisi haşarı bir hırsız, üçüncüsü asi ruhlu bir bilim insanı, sonuncusu ise bol madalyalı ama çabuk sinirlenen bir dedektif. Ortada dünya dışı bir teknoloji, uzaylı icadı bir enerji kaynağı var ve paramiliter bir örgüt tarafından

çalınmış. Tipik bir "yanlış ellerde çok tehlikeli olabilecek şeyler" öyküsü.

Gerek karakterleri, gerekse hikayesi itibarıyla aklıma daha klişe bir oyun gelmiyor.

Kasıtlı yapılsa ancak bu kadar sıkıcı olur sanırım.

Fuse’un oynanışı hakkında halen çok bilgi sızdırılmış değil. Aynı geliştiricilerin eski oyunları Ratchet & Clank ile Resistance’ın iyi yanlarını birleştirdiği konuşuluyor. Trailer’larda third person action öğeleri ağırlıkta, birtakım tırmanma vb. sahnelere de rastlanıyor.

Geliştiriciler bir de ‘leap’ özelliği ekleyerek oyunu oynarken herhangi bir anda karakterler arası geçiş yapmaya olanak tanımışlar. Öte yandan o kadar eleştirdim ama, bölümler çok çeşitlilik gösteriyor, dolayısıyla tekdüze olmayan bir deneyimle de karşılaşabiliriz. Satın almadan önce temkinli yaklaşmak en doğrusu.

Fuse [PS3, Xbox 360]

Gündelik Yarışçılara Codemasters firması, bildiğiniz gibi bilhassa araba yarış oyunu konusunda ihtisas yapmış köklü bir oluşum. Özellikle Colin McRae serisi, TOCA ve F1 serileri ile üne kavuştu. Bu ve benzeri oyunları sıklıkla çıkarmasına rağmen, GRID’in ikincisi için 5 seneden uzun bir geliştirme sürecini bekledik. GRID, ne Gran Turismo gibi katı gerçekçi bir simülasyon, ne de Burnout vb. gibi laubali bir arcade. Gerçekçi ve görece kolay oynanabilmesi onu türdeşlerinden ayırıyor. Codemasters’ın alametifarikası, geliştirdikleri EGO adlı oyun motoru. Dirt ve benzeri oyunlarda iyice olgunlaştıktan sonra, son sürümünün lansmanını GRID 2 ile yapıyorlar. Yazının yazıldığı gün itibarıyla görebildiğim görüntüler oldukça etkileyici. Işık ve gölgeler yüksek bütçeli bir Hollywood animasyonunu aratmıyor; çarpışmalar, parçalanmalar ve diğer GRID 2 [PS3, Xbox 360, PC]

efektler gayet doyurucu. Oyunu henüz deneyimleyemedim ancak görebildiğim kadarıyla her arabanın farklı ve orijinaline uygun bir hissiyatı var. Arabalar demişken, bir yarış oyunu üreticisinin ikincil mahareti de araba üreticileriyle masaya oturarak doğru arabaların lisanslarını alarak oyuna eklemek olmalı.

Codemasters bu konuda da hiç geri kalmamış. Arabalar dört partiden oluşuyor. Kullanımı rahat olanlardan daha agresif olanlara doğru ilerliyor.

Mercedes, BMW ve Ford’un caddelerde görebileceğimiz modelleriyle başlayan liste, üçüncü partiden sonra iyice nadide parçalara doğru ilerliyor.

Volvo’lar, McLaren’ler ve Pagani’ler belirmeye başlıyor.

Motor sporlarına özel bir ilginiz varsa belki benim göremediğim zayıflıkları görebilirsiniz. Ancak benim gibi "haydi değişiklik olsun, bugün de yarış oyunu oynayayım" diyenlerdenseniz GRID 2 oldukça isabetli bir tercih olabilir.

Yeraltına Dönüş Arşivden aradım buldum: Önceki oyun Metro 2033’ü yine bu sayfalarda inceleyeli tam 3 yıl olmuş. Last Light, aslında Metro: 2034 adıyla piyasaya sürülmesi planlanırken birtakım gelişmelerden ötürü isim de değiştirmiş. Yayıncı THQ’nun geçtiğimiz Ocak ayında resmen iflas etmesi neticesinde, Last Light’ın dağıtım ihalesi de Alman firma Deep Silver’a kalmış.

Bu arada 30 yılı aşkındır sektörde sağlam bir yeri olan, film vs. uyarlaması oyunlarla olduğu kadar Red Faction ve Saints Row gibi popüler oyunları da yayınlayan bir dağıtımcının neden iflas ettiği bambaşka bir yazının konusu.

Biz konumuza dönelim. 2033 yılından bu yana Moskova’da pek değişen bir şey yok. İnsanoğlundan geriye kalanlar hala yeraltında, Moskova’nın metro hatlarında, dahili ve harici bedhahlara rağmen yaşam mücadelesine devam etmeye çalışıyorlar. Oyunun trailer’ı İncil’de tanrının

Zombili Drama dünyayı nasıl yarattığını betimleyen kısımlardan alıntılarla ve bunlara eşlik eden post-apokaliptik oyun görüntüleriyle başlıyor. Çaresizlik ve sefalet içinde yaşamlarını devam ettirmeye çalışan insanları ve ardından metro hattında terör estiren mutantları görüyoruz. Zaten apokalips oldu mu, mutantsız olmuyor. Mutant olacak illa. Aksi takdirde, karanlık koridor ve tünellerde el fenerimizin cılız ışığıyla ilerlerken, su şıpırtıları ve derin homurtular kulağımıza çalınırken o kadar da ürkemeyiz. Anlaşıldığı üzere Last Light, yine Doom 3’ü andıran, düşmanın nereden geldiğini kestiremediğimiz ve tedirginlikten artık anksiyete krizlerine gireceğimiz bir oyun olmayı hedefliyor.

Metro: 2033 günün sonunda çoğu eleştirmenden geçer not alabilen bir çalışma olmuştu, bu da yeni oyunla ilgili beklentilerimizi yüksek tutmamıza olanak tanıyor.

Metro: Last Light [PC, PS3, Xbox 360]

Son yıllarda nedense bir postapokalips teması çılgınlığı yaşanmakta. Jericho, Walking Dead, Revolution gibi televizyon programları da bu çılgınlığın önde gidenleri, bayrak taşıyanları. Özellikle Walking Dead, beklenenden de fazla bir sükse yaptı. Çok geçmeden video oyunları da zombi temasının istilasına uğradı, üstelik başarılı olanları da azımsanamayacak kadar fazla. Uncharted serisinin yaratıcısı Naughty Dog, başarılı ve işini doğru yapan bir firma. Hal böyle olunca, oyunu “zombili drama” deyip kenara atmak kolay olmuyor.

Bir mantar türü yüzünden insanlığın büyük bir çoğunluğu bir anda ölür. Bu mantar türü, hikayeyi yaratanlara da ilham veren, BBC Planet Earth’den hatırladığımız, böceklerin kafasında büyüyen ve beyinlerini kontrol eden Cordyceps türü. Neticede Amerikan ordusu olaya müdahale eder ve karantina bölgeleri oluşturur. Olaydan 20 The Last of Us [PS3]

yıl sonra hikayemiz başlarken, hayatta kalanlar ve enfekte olanlar bu askeri yönetim altında hayatlarını sürdürmeye çalışmaktadırlar. Karaborsacılar, 14 yaşlarında bir genç kız, anaç ama çekici bir kadın, bir direniş örgütü gibi hikayenin olmazsa olmaz öğeleri yerli yerinde.

Kahramanlarımız hem zor fiziksel şartlar altında kurtuluşun olduğu bir yere, hem de varoluşsal sorunlarını çözmek için kendi içlerine bir yolculuğa çıkacaklar.

Cutscene’lerde animasyonlar, özellikle de mimikler çok gerçekçi görünüyor. The Last of Us yoğun olarak enfekte olanlara ve insanlara karşı silahlı çatışma ve yakın dövüş eksenine oturacak. Maharetli ve dengeli bir yapay zekanın geliştirildiği haberleri duyuluyor. Örneğin karakteriniz cephanesi azalmış ya da saldırı altındaysa, rakipleriniz bunu fark edip durumdan avantaj sağlamaya çalışacak, belki de arkadaşlarını çağırarak işinizi zorlaştıracaklar. Özetle, drama kısmı bayabilir ancak Naughty Dog yapmışsa oynamaya değer.

BEST OF Selected by atelier 55

Vivienne Westwood

İşte yılların asisi Vivienne Westwood’un hayatımıza soktuğu asla eskimeyecek imzalardan biri: The Diamante Armour Ring. Yüzük, tasarımcının klasik mücevher koleksiyonuna bir geri dönüş.

Zooloji bilgilerimizi tazeleyip tespih böceğinden aldığı ilhamla üst üste bindirdiği sekmeleri Swarovski kristalleriyle bezeyen Westwood'un bu tasarımıyla, kendinizi minyatür bir şövalye gibi hissetmekte serbestsiniz.

Zaida

Kültür mirasımız ikat kumaşlarının değeri geç de olsa turistlerin yaptığı yeniden keşifler sayesinde ulusal tabloda da yükselmeye başlarken, Zaida yastıklarını es geçemezdik. 15. yüzyılın kusursuz zanaatını 21. yüzyılın tasarımıyla birleştiren tasarımlar, saf yün, ipek ve pamuktan dokunuyor. İkat desenlerinin dekorasyonda başı çektiği zamanlarda Zaida’nın renklerinin tadını çıkarıp rahatça arkanıza yaslanabilirsiniz.

Philip Treacy

Şapka sözcüğünün ardından İngiltere Kraliyet Ailesi, Isabella Blow, Lady Gaga ve Madonna diye devam etsek cümlemizi Philip Treacy ile tamamlarsınız. Şapkaların statü belirtisi olduğu yıllardan bugüne inişli çıkışlı kariyerinde tekrar yüzünü göstermeye başladığı zamanları yaşarken gözlerimiz Treacy’nin tasarımlarına kilitleniyor. Işık saçan teknoloji yansımaları, çocukluğunuzdan kaçan çizgi filim kahramanları ya da tutkalla birleştirilmiş bir tutam sanatla Treacy’nin başımızın üzerinde yeri var.

Illesteva

Çokuluslu gözlük markası Illesteva, Fransa, Almanya ve İtalya’nın el işçiliğiyle tasarımın geleneksel sınırlarını zorluyor. Asetat, bambu, titanyum ve doğal manda boynuzu gibi alışılmışın dışındaki ham maddeleri yuvarlak çerçeveler halinde hayatımıza sokan marka dünyaya daha renkli bakmamızı sağlıyor. Illesteva ile hayatını renklendiren isimlerin arasında Beyoncé, Julia Roberts, Gwen Stefani, Rihanna, Daniel Craig, Rachel Zoe, Kate Bosworth, Elton John, Katy Perry, Alexa Chung, Kirsten Dunst, MIA, Vanessa Hudgens ve Sienna Miller da var.

Atelier 55

Beyoğlu’nda yürürken Seraskerci Çıkmazı'na geldiğinizde gözlerinizi alamadığınız vitrinde salınan etek için nabzınızın hızlanmasını olağan karşılıyoruz. Yazın sıcağını renklerle bloke etmek ve rahatlığı ön plana almak için Peru’nun yerel kıyafetlerinden destek alıyoruz. Ruhunuzu Cajon Festivali'nin ritmine, bedeninizi de şıklık ve değişimin buluştuğu Atelier 55’in eteğine bırakabilirsiniz.

XOXO The Mag

Bobbies

2010 yılında iki Parizyenin elinden çıkma Bobbies, basmakalıp renk paletlerini altüst etmek üzere yola çıkıyor. İkonik mokasenleri demokratikleştiren ve modern çizgiler bahşeden Antoine ve Alexis orijinal tasarımlara yeni anlamlar yüklüyor. Bilindik renklerin hükmüne isyan bayrağı açmak için Bobbies’in adımlarını takip etmeye başlayın, keza Fransa’nın yeni gözdesi sıkça karşınıza çıkacak.

Pop Up

İki çocukluk arkadaşı, Gaulthier Malard ve Victor Van De Rosieren akıllarından geçen birçok fikirden birini epey parlak bulurlar. Beraber kurdukları markaları Pop Up’ı yaratırken tek bir düsturda ilerlerler: Günlük monoton yaşamı, içerisinden sürprizler çıkan tasarım ürünlere dönüştürmek. Geniş ürün yelpazelerinin arasından bizim gözümüze çarpan Fransız mumları. İşin sürprizi mi? Her 50 tanesinden birine yerleştirdikleri pırlantalar.

Samra Zeller

Basit formlar ve sade çizgiler ile çarpıcı bir etki yaratan Samra Zeller, tasarımlarında pembe altın ve pırlanta kullanıyor. Pozitif düşünmek, akışta kalmak, gönül gözü ile görmek, sınırlara takılmamak gibi felsefelerini, modern çizgilerle birleştirdiği tasarımları eşliğinde tene taşıyor.

Güneşin dik açıyla vuracağı günlere geri saymaktayken sınırlara takılmadan yaşamak için bileklerinizde gerekli alanı açın.

Byredo Parfums

Stockholm denince akla ilk gelenin tasarım olmasından yola çıkarak az sonra vereceğimiz haberin sizi pek de şaşırtmayacağının farkındayız. Tasarım şehrinin namına layık tasarım bir parfüm satırlarımızda ağırladığımız. 2006 yılında Ben Gorham tarafından kurulan Byredo’nun ürün yelpazesi sadece parfümle de sınırlı değil. Oda kokularından, vücut losyonlarına ve aksesuarlara uzanan koleksiyonun her parçası İsveç’te kalite ve zanaatı merkeze alarak gerçekleştirilmekte.

R+Y Augousti

Ria ve Yiouri çiftinin çantaları için ortak bir düşüncede buluşmamız gerekse, heykel forumda oldukları ve mimari tasarımdan nasibini aldıklarını söylerdik herhalde. Filipin ve Yunan ilhamlarını Londra’da buluşturan çift en büyük hayallerini gerçeğe dönüştürürken tasarım dünyasına da yeni arzu nesneleri bahşettiler. Kişiye özel çanta tasarımlarının yanında ev dekorasyonu için de parçalar tasarlayan ikili genelde egzotik derileri tercih ediyor.

203

BEST OF Selected by ATELIER 55

Sena Çevik Z

Central Saint Martins’te Grafik Sanatlar ve Tasarım bölümünü bitirdikten sonra İstanbul’a dönen Sena Çevik, Galata’ya yolunuz düştüğünde uğramanız gereken mekanlardan biri.

Koleksiyonerlerin favori listelerine eklediği sanatçının işleri sadece tablolarla da sınırlı değil.

Baskılar ve ürettiği eskiz defterleriyle de sanatını paylaşan Sena’nın kıyafet tasarımları da favorilerimiz arasında.

Gotwob

2007’den beri beraber çalışan Begüm Çelik ve Berk Şimşek kişisel perspektiflerini paylaştıkları bakış açısıyla harmanlayarak tasarlıyorlar. Harmonilerinin sonucu olan Gotwob markası ile tekil parça tasarımdan iç mekan tasarımına uzanan bir hizmet sunuyorlar. Sehpa ve tabure tasarımlarıyla ise evlerimize sızmayı çoktan garanti altına aldılar.

Histoire de Voir

Hayatı nasıl gördüğünüz nasıl baktığınızla alakalıdır. Histoire de Voir da bakış açınızı olabilecek en lüks kadraj ile donatıyor. Aynalı renkli camlar, deri saplar, kemik el yapımı çerçeve ile gözlüğü en üst safhasına taşıyor. Güneş gözlüğü, optik gözlükler, vizörler ve goggle’lardan oluşan ürün yelpazesinin koleksiyonerlerin de listesinde hazırda bulunduğunu belirtelim.

David Koma

Vücudu saran siluetleriyle adını moda dünyasında duyuran Koma, estetiğini feminen form üzerine kuruyor. Güzel sanatlar okuyan David Koma, olabilecek en hızlı girişle moda endüstrisine adım atıyor ve ilk koleksiyonunu 15 yaşında sunuyor. Geoffrey Beene ve Thierry Mugler’ın işlerinin de kendisi için büyük ilham kaynağı olduğunu belirtiyor. Kylie Minogue, Beyoncé ve Rihanna’nın da takipçileri olduğu David Koma tasarımları için Atelier 55’in kapısını çalmanız yeterli.

Melis Goral

Moda tasarımı okuduktan sonra kariyerini aileden gelen mücevher tasarımı üzerine yoğunlaştırma kararı alan Goral ilk koleksiyonunu 2008 yılında sunmuştu. Milyonlarca yıldır hüküm sürdüğü dünyada gizli saklı etkileriyle hayatımıza müdahale eden renkleri merceğine alan tasarımcı size renginizi soruyor. İyi düşünün, hayatınızı etkileyecek bir karar veriyor olabilirsiniz.

XOXO The Mag

Aliye Dörtler

Seramik sanatı ile yola çıkan tasarımcı sadece obje tasarımıyla değil mimari detaylarla da evimize giriyor. Tasarladığı saksıları çiçek yetiştirecek sabra sahip olmayanlar için bir kenara bırakıyor, baharın getirdiği çiçek temasını Dörtler’in seramikleriyle karşılıyoruz. Siz kendi favorinizi seçmeye çalışırken biz çiçek formundaki spotları mutfakta ve dış mekanlarda yakmaya başladık bile.

Nicholas Kirkwood

Birleşik Krallık’ın en arzulanan tasarımlarına imza atan Kirkwood’dan bir çift gördüğümüzde hepimizde aynı duygu dalgalanmaları vuku buluyor. İlkbahar-Yaz 2013 koleksiyonu için ise dalga formlarını ayaklarımıza taşıyor tasarımcı. Metalin deriye işlenmiş halini de yansıtan tasarımları için Kirkwood “doğru bir proporsiyon yakalamak söz konusu olduğunda doğru topuk boyunu seçmek her zaman en büyük zorluklardan biridir” diyor.

Olympia Le-Tan

E-book ve Kindle matbu kitap alanların sayısını gün geçtikçe azaltırken, Olympia Le-Tan bizi entelektüel tarafımızdan vurdu. Kütüphanelerden emekli kitapları kırmızı halıya taşıyan LeTan, Alice’i sadece Harikalar Diyarı’nda ziyaret etme zorunluluğundan kurtarıyor bizi. Favori yazarlarınızın özel basım kapağı ya da Le-Tan’ın hayal gücünün alametifarikası size göz kırpıyor.

Zumrut

"Baştan aşağıya tasarlamak nasıl bir şey?" sorusunun cevabını arıyor olsaydık, sizi tek kelimeyle tatmin edebilecek bir marka söylerdik: Zumrut. Şapkadan cekete, çantadan bilekliğe gardırobunuzun eksik parçaları en ince detayına kadar düşünülmüş. Bize de söyleyecek bir şey kalmamış.

Dominic Jones

2009 yılındaki koleksiyonu ‘Tooth and Nail’i sunduktan sonra Anna Wintour’dan yıldızlı pekiyiyi kapan Jones moda dünyası kültleri arasına ismini yazdırmış oldu. Akabinde kazandığı ‘Jewellery Designer of the Year’ ödülü ile tasarımcı, marka elçileri arasına Beyoncé, Rihanna ve Florence Welch’i de ekledi. Kendi markasının yanında Charlotte Olympia ve Thierry Mugler gibi markalar için de tasarımlar yapan Jones’un takma tırnakları ilkel şıklık kodları yaratıyor.

205

SET UP

VİDAL ERKOHEN

Shade Your Eyes

Persol’le ilk tanıştığında şekillenmişti Vidal Erkohen’in hikayesi. Sadece keşfetmesi için biraz zamana ihtiyacı vardı. 2001 yılından beri Rare Vintage Sunglasses firmasının sahibi olan Vidal, 2005 yılından beri de RVS ve Point of View için gözlük tasarımı ve imalatı yapıyor. Lady Gaga, P. Diddy ve Rick Ross’un gözünde gördüğünüz gözlüklerden birkaçını masaya yatırdık. En küçük vidasına kadar parçalarına ayırdık. Gerekli tüm ayrıntıları öğrenip Jack Nicholson’ın bile, “gözlüklerim gözümdeyken Jack Nicholson’ım, çıkardığımda ise şişman ve 60 yaşında bir adam” dediğini duyduktan sonra gözlüğümüzü asla çıkarmamaya karar verdik. hazırlayan linda kocabıyık fotoğraflar özkan önal

XOXO The Mag

soldan sağa: 1.Cam değiştirmek için çerçeve ısıtıcısı 2. Makas 3. Asetat numunesi 4. Tabela 5. Guitars Book 6. Masa kıskacı 7. Method okuma gözlüğü 8. 50’lerden kalma orijinal Persol gözlük ilanları 9. Asetat numunesi 10. Ekstra çerçeve vidası 11. Ürün çekimi için Leica fotoğraf makinesi 12. Gözlük camı numuneleri 13. Sap değişimi için tornavida 14. Zımba makinesi 15. İsme özel gözlük baskısı için el makinesi 16. Gömme baskı boyası kalemleri 17. Gözlük ayarı tornavida seti 18. Renkli saten ip 19. Asetat kolyesi 20. Vida 21. RVS Simon 22-23. RVS Visionary 24-25. RVS Kayla 26-27. RVS Reflector 28. Renkli saten ip 29. RVS hard case kılıf 30. 1930 G. Ratti orijinal kart 31. POV Black Swan 32. Ekstra gözlük ön parçası 33. RVS Palladium 001 34. RVS Limited Edition Paris 35. RVS Celine 36. RVS Leisure 37. RVS Skye 38. Gözlük pensesi 39. Ekstra gözlük sapı 40. Maket bıçağı 41. RVS Air 42. RVS gözlük temizleme mendili 43. Asetat numunesi 44. Le Grand Livre Des Lunettes.

207

Locations Where You Can Find Us...

40 360 All Sports Anjel Arzu Kaprol Aşşk Cafe Babylon BAYLAN Backhaus Badehane Bahar Korçan Balkon BBC Bebek Kahve Bebek Koru Kahvesİ BEJ Cafe Beymen BLENDER Bloom BEymen Brasserie BREAD & BUTTER Bruno's Building Butİk Buka Cafe Fİruz Caffe Nero İKSV Cahİde Casİta Çello Cezayİr ÇOKÇOK Thai COOK SHOP Corvus Wine & Bite cremeria milano CUBA BAR Cullinary Institute Cuppa Cafe Da Mario Dai Pera Delicatessen Delirium Den Cafe Derİn Design DİVAN DİVANE Dizzia DÜKKAN BURGER Ece Aksoy EGERAN Ellipsis ESMOD FAKÜLTE AJANS Flavio Galatta Brasseria Galerİ Zilberman Galerist Garajİstanbul Gate Gatetattoo Gezİ İstanbul Ghetto Gölge Cafe Gram Groove Günselİ Türkay H&M Hardal Habitat Happily ever after Harvard Cafe Hatİce Gökçe Helvetia Hillside City Club Home Room İstanbul Moda Akademİsİ Journey Kafika Kahve6 KAKTÜS KAHVESİ KanTİN Karabatak KaSABIM Kiki Kırıntı Köşe Brasserie Kulp La BRISE Lastİk Pabuç Laundromat Lazy Butİk Le Pain Quotidien Leb-İ Derya Leblon Lili Pud Lokal Asmalı Lomography Lucca Lulu's Lush Hotel Mahalle MAMA SHELTER Mangerie Mano Burger Masa Mavra MAYA Mesta Meyra Midnight Express Midpoint Mİnyon Miss Pizza Momo Mono MSA ISTANBUL Münferİt Nar Pera Non Galerİ OFF PERA OPS Cafe OPUS 3A Otto Sofyalı Otto Tünel Pandora Kİtabevİ Paristexas Patİka Kİtabevİ Pi Artworks Picante Pilot Galerİ Piola Plieé Point Hotel Pop-Up Cafe PROPOGANDA Que Tal Rafİnerİ Reasürans Galerİ Robinson Crusoe Rook SANAT GALERİSİ Salomanje Salt Bistro San Lazzaro Sİmay Bülbül Şİmdİ Simurg Kİtapevİ Smyrna SNTRL DÜKKAN Soda Sosa Sugar Cafe Susam Cafe Sushi Express Sushico Tabe Kıyamet Takkunya Tamİrane TAPS The House Apart The House Cafe The House HOTEL Touchdown Tribeca Ugly Ulus 29 Unter Urban Vogue WE White Mill Witt Suites Xflats Yıldırım Özdemİr Zanzibar Zencefİl

Also, you can ask for us at cool hair salons and innovative art galleries!

XOXO The Mag

Samsung Galaxy S4 sizi sevdiklerinizle bir araya getirir ve birlikte geçirdiğiniz bütün eğlenceli anları yakalamanıza yardımcı olur. Her özelliği günlük hayatınızı kolaylaştırmak için tasarlanan Galaxy S4, sağlık ve form durumunuzu izlemeye de özen gösterir. Daha zengin, daha kolay, daha eğlenceli bir hayat için size eşlik eder.