XOXO The Mag/December 2014-January 2015

048 FASHIONMUSICARTDESIGN

ARALIK 2014/OCAK 2015 ÜCRETSİZDİR

GiFt (112) Les Garçons (22) DonaLD sutherLanD (38) soLanGe azaGury-PartriDGe (42) Çİğdem Vİtrİnel (70) ora Ïto (122) Aloe BlAcc & mAyA Jupiter (140) my SiSter my GiFt (156)

cover artwork anna-wili highfield, commissioned by xoxo the mag photographer murat süyür

İmtiyaz Sahibi C Genel Yayın Yönetmeni

C cihan@xoxothemag.net olga@xoxothemag.net

Sorumlu Müdür R Editörler D C

S

İ E

İdari İşler Grafik Tasarım Katkıda Bulunanlar Z C D T E

İ S R D

S

S S

D

D S

S

Reklam cihan@xoxothemag.net İletişim 123@xoxothemag.net / +90 212 2590669 Yayın Türü Aylık, Yaygın, Süreli.

Baskı ve Renk Ayrımı S T S XOXO The Mag’de yayınlanan yazı ve fotoğraflar kaynak belirtilmeden kullanılamaz.

C

XOXO The Mag

0

İ

T

S

12055

D

T

CONTENTS

COVER 112... Gift

MUSIC 140... Aloe Blacc & Maya Jupiter

MORE

Talk Cool, Look Great

ART & DESIGN 26... Can Altay Mekan Üretimindeki Sanat İçeriği röportaj müjde metin

röportaj utku palamutçu

152... Lamb Minimalist Tedavi röportaj barış fert

INTERVIEW

54... Davet Hazırlığı Yeni Yıl, Yeni Başlangıçlar yazı didem şenol tiryakioğlu

13… Olivia Da Costa Make a Wish, Please!

56... No.5

röportaj serap gecü

Frequently Unasked Questions hazırlayan ayşecan ipek

FASHION

34... Paul Budnitz

The Sweet Harmony

22... Les Garçons

röportaj serap gecü

röportaj frejya dolunay

Moda İdealizmine Zola Realizmi

42... Solange AzaguryPartridge

röportaj aslin kumdagezer

58... Shubhankar Ray

30... Brian Atwood

röportaj yağmur yıldırım

Eat, Pray, Buy Shoes röportaj koray caner öztürk

Sosyalist Realizmin İzinde röportaj barış fert

86... Some Women of Dance Music hazırlayan müjde metin

38... Donald Sutherland O Derin Mavi Gözler

Wow!

78… Pier Luigi Cecioni

What is Ello?

röportaj nando salvà

102... Sabaha Kadar Show Geceler, Katran Karası Geceler

48... Semih Gök

hazırlayan deniz tokgöz

Plastic Surgery With Feeling

114... Cavalier Perspective

röportaj ayşecan ipek

150... Watch Out R-Z hazırlayan mehmet sofyalı

photographer koray parlak

64... Permaid

96... Semiha Berksoy

stylist aslin kumdagezer

İdeal Kadın?

172... Mondo

Anka Kuşu’nun Halüsinasyon Duvarı

hat designs merve bayındır

röportaj utku palamutçu

Gerçeğin Kurmacadan Tuhaf Halleri

98... Ouchhh

126... Fast Talk with Pyper America

70... Çiğdem Vitrinel

Aslında Hepsi Arkadaş

photographer ward robinson

röportaj erman ata uncu

röportaj dilan ceylan emektar

stylist leah henken

yazı sarp dakni

yazı zeynep aksoy

röportaj aslin kumdagezer

156... My Sister My Gift

Creation Is a Journey

photographer alina negoita

yazı selin biçer

stylist kate carnegie

Her Şeyi Yapmak röportaj yağmur yıldırım

170... Bora Başkan Aksaklığa Övgü röportaj dilan ceylan emektar

74... Willem Dafoe Oyuncu

110... Louis Vuitton x Frank Gehry

122... Ora Ïto

Tanımların Ötesinde

röportaj nando salvà

106... Karen Joy Fowler Human Animals röportaj aslı arduman

136... Yıldıray Çınar Çizgi Roman Üzerine röportaj sarp dakni

IWC PILOT. ENGINEERED FOR AVIATORS.

Pilot’s Watch Double Chronograph.

Ref. 3778: Bir saat mi? Yoksa bir makine mi? 46 mm

başyapıt yapıyor. Uçması için gereken tek şey bir pilot.

IWC . ENGINEERED FOR MEN.

paslanmaz çelik kasası, ara zaman ölçümü için ikinci saniye ibresiyle mekanik çifte kronograf hareketi ve manyetik alanlara karşı hareketi koruyan yumuşak demirden iç kasası bu saati hem yok edilemez bir parça hem de Schaf fhausen merkezli saat üreticilerinden gelen yüksek hassasiyete sahip bir

Mekanik kronograf hareket, Kendinden kurmalı, Tamamen kurulduğunda 44 saatlik güç rezervi, Tarih ve gün gösterimi, Küçük sekerek ilerleyen saniyeler, Saat, dakika ve saniye göstergeli kronometre fonksiyonu, Ara zaman ölçümü için ikinci saniye ibresi (resimde), Manyetik alanlara karşı koruma sağlayan yumuşak demirden iç kasa, Vidalı kurma

kolu, Safir cam, dışbükey, her iki tarafta yansıma önleyici

kaplama, 6 bara kadar su geçirmezlik, Paslanmaz çelik

IWC Schaffhausen Butik !stanbul: Mim Kemal !ke Cad. Alt"n Sokak 4/A Ni#anta#" Tel: (212) 224 4604 !stanbul: Arte Gioia, Akmerkez Tel: (212) 282 1901 - Arte Gioia, $stinye Park Tel: (212) 345 6506 I Ankara: Greenwich, Armada Tel: (312) 219 1289 - Next Level Tel: (312) 219 9315 Bursa: Permun Saat, Korupark AVM Tel: (224) 241 3131 I !zmir: %ems $lkan & G&nkut Saat, Alsancak Tel: (232) 463 6111

IWC.COM

İzlemişsinizdir, izlemediyseniz...

BAZEN CEVAPLARI DEĞİL, SORULARI DEĞİŞTİRMEK LAZIM. SORUN, LÜTFEN. ...........?

YAŞAMAK, GİZEM İÇİNDE YAŞAMAK VE BİR AMAÇ BULMAK. ŞİMDİYİ VE ŞİMDİNİN SİHRİNİ YAŞAMAK. ...........?

TAM ŞU AN, YAŞADIĞIMIZ DAKİKA EN BÜYÜK MACERA. ...........? ŞİMDİYİ YAŞAYIN. YAŞLANMAYIN. İNSANLARI YARGILAMAYIN, ÇÜNKÜ EĞER ONLARI YARGILARSANIZ ASLA ÖZGÜR OLAMAZSINIZ. ŞİMDİYİ SEVİN. YARATIN. BAŞKALARINA İLHAM VERİN. ...........?

SEVDİĞİN ŞEYİ YAPMAK. ...........?

BUNU SEVİYORUM, BU ANI... SİZ DE SEVİN, ŞİMDİ. BU KENDİNİ TEKRAR EDER. ...........?

SİZ ZATEN KALBİNİZDEN GEÇENİ YAPIYORSUNUZ. KİMSE KALBİNDEN KAÇAMAZ. ZİRA HAYAT BİR PARADOKSTUR, BULANIK BİR AYNADIR. YANİ SEVİN, HEMEN, ŞİMDİ.

P.S. I LOVE YOU ALL.

OLGA ŞERBETCİOĞLU

«Plume» dana derisi çanta

Metamorfoz, bir Hermès hikayesi

Metamorfoz, bir Hermès hikayesi

‘Phantom’ deri detaylı palto Tek pileli ince deri yünlü kumaş pantolon Toskana dana derisi bot

Metamorfoz, bir Hermès hikayesi

«Oxer» timsah derisi çanta işantaşı tinye Park Hermes.com

INTERVIEW/

Olivia da COsta

Make A Wish, Please!

O, anahtar kelimelerle konuşan insanlardan. Sorular değişse de bazı sözcüklerin sık sık tekrarlanışı bundan. Mücevherler, renkler, ışıltı ve bir parça vintage... Olivia da Costa, moda fotoğrafçılığıyla yayıncılığı bir arada kotaran, kendini tek bir başlıkla kısıtlamayacak kadar özgür ruhlu bir Parizyen.

Kurucusu ve Kreatif Direktörü olduğu Please! de tıpkı onun gibi anahtar kelimelerle ifade ediyor kendini. Biz de Olivia’yla, dergisini ve anti-minimalist hayatını konuşuyoruz. Gözünüzün önünde canlanan fotoğraf karelerine direnmeden okuyunuz. röportaj serap gecü fotoğraf theodora richter

13

Z

E

Please!’den önce hayatın neye benziyordu?

Kendimi bildim bileli moda fotoğrafçılığıyla haşır neşirdim, yaklaşık iki yıl bir fotoğraf ajansıyla çalıştıktan hemen sonra kendi ajansımı kurdum. 2008’de ajans işini bıraktım ve kendimi her şeyimle dergiye ve kişisel fotoğraf projelerime adamaya karar verdim. Bu, hiç tartışmasız, hayatımda aldığım en doğru karardı.

Hayatının modaya paralel seyredeceğini ilk ne zaman fark ettin?

Annem, ki tam bir Parizyendir, beni bu konuda çok etkilemiştir. Sofistike kıyafetler; üzerine oturan kalem etekler, siyah vizon kürkler giyer ve YSL Opium’unu da hiç eksik etmezdi. Onun zamanında kadınlar çok Helmut Newton-vari bir atmosferde yaşıyorlardı. Yani jean’leri, tişörtleri ve jogging eşofmanlarını aklınızdan bile geçiremediğinizi düşünün...

Fotoğrafçılığa bir Air France kampanyasıyla başlamışsın.

Paris’te bir reklam ajansında çalışıyordum, ilk işimdi. Orada birkaç ay çalıştım. Ajans o dönem Air France’in kampanyalarını yapıyordu ve Steven Klein, Michel Gondry, Liz Collins, Nathaniel Goldberg gibi harika sanatçılarla çalışmak güzel bir fotoğrafın ne kadar güçlü olabileceğini öğretti bana. Bu nedenle, fotoğrafın üzerine daha fazla eğilmeye karar verdim ve fotoğrafçı temsilciliği dünyasına girdim. Ama dürüst olayım; fotoğrafçıları çekip çevirmek bana pek iyi gelmedi, çünkü hep kendimin de fotoğrafa dair söyleyecek sözü olduğunu düşünüyordum. Gizli gizli biraz styling, art direktörlük ve illüstrasyon yapmaya başlamıştım, hatta YSL için parfüm şişesi bile tasarlamıştım. Fotoğrafla adam akıllı uğraşmaya ise ancak iki yıl sonra cesaret edebildim. Bir arkadaşımla still life çekimler yapmaya başladık ama bunun da hiç bana göre olmadığını fark ettim. Çok yavaş bir işti ve hep tek başıma kalıyordum... Benimse insanlara, temasa, kıyafetlere, renklere, tırnaklara, aksesuarlara, sohbetlere, kahkahalara ihtiyacım vardı...

Please!’e nasıl sıra geldi?

Bu proje hep aklımdaydı. Ben girişimci bir insanım, her zaman yeni maceralara açık oldum. Bu yüzden, sanırım her şey doğru zamanda doğru fikri bulmakla başladı. Ve takvimler o sırada 2007’yi gösteriyordu.

Acne Paper’ın Genel Yayın Yönetmeni Thomas Persson’la röportaj yaparken, Andy Warhol’un dergisi Interview’dan ilham aldıklarını söylemişti. Kendi dergini çıkarma noktasına geldiğinde senin aklında böyle net bir ilham kaynağı var mıydı? Önceleri Please! tamamen takı ve mücevher bazlıydı, ve daha önce ona benzer başka hiçbir yayın olmadığı için benim de bu anlamda herhangi bir referans noktam yoktu. Ama diğer taraftan; French Vogue, Self Service, Numero, Pop, Dutch gibi dergiler açık referanslardı benim

için. Şık, parlak, Fransız, ve fark yaratan bir dergi yapmak istiyordum.

Neden kadın dergisi? Çünkü ben modayı, aksesuarları çok seven ve takip eden bir kadınım.

Başka bir dergi yapmak aklımdan bile geçmedi.

Please! adını nasıl seçtin?

Her şeyden önce, güzel bir anlamı olduğunu düşündüm, aynı zamanda da basit bir nezaket formülüydü, ki nazik insanları severim. Sonundaki ünlem işareti ise bu nezakete bir parça ısrar ekliyor. Kendisine kocaman bir elmas yüzük alsın diye kocasına ısrar eden bir kadının ağzından dökülür gibi: “Please!”

Nazik ama ısrarlı bir cümle kurmanı isteyelim o zaman...

Lütfen, bir dilek tutun!

Derginin odağına fenomenal modayı alıyorsun. Bu tanım senin için ne ifade ediyor?

Please!’in ana çizgisini belirlerken böyle tuhaf bir çağrışımla hareket ettim. Fenomenal moda deyince aklıma kişiliklerini kabullenen ve kendi gibi olmaktan korkmayan insanlar geliyor. Yankı olmakla yetinmeyip, kendi sesi olabilen insanlar...

Bugünün moda sahnesinde bu mertebeye erişebilmiş kimler var dersek?

Miuccia Prada, Phoebe Philo, Katie Grand, Rei Kawakubo, Franca Sozzani, Anna Dello Russo, Leandra Medine… Tuhaf ama nedense aklıma sadece kadınlar geliyor.

Derginin pusulasını moda tarafına kaydırmaya, daha doğrusu takı ya da mücevheratla moda arasında makul bir denge kurmaya nasıl karar verdin?

Takı ve mücevheratla hala ilgileniyorum ama derginin tamamen bu iki konuya odaklanmasını biraz fazla ‘exclusive’ buldum. İşin kreatif kısmına bakarsak da, özellikle fotoğraf çekimleri söz konusuyken oldukça sınırlayıcı ve yıldırıcıydı. Mücevherler ufak şeyler, malum, ve belli açıların dışına çıkamıyorsunuz. Hele ki lüks mücevherlerden bahsediyorsak… Bir de bütün bunlara enerji ayırmak bizi modadan ve diğer aksesuarlardan alıkoyuyordu. Sonuçta kadınların beğenileri çok çeşitli; mücevherleri tabii ki seviyorlar ama ayakkabıları, kıyafetleri, çantaları da seviyorlar… Buradan hareketle, 2010’da Please!’in kapılarını modaya açtık, derginin tasarımını ve formatını değiştirdik. O günden beri deri çok daha kreatif bir hal aldı. Mücevherler konusunda da kendimi çok daha özgür bırakıyorum artık.

XOXO The Mag

Yaşları ilerledikçe kadınların mücevherle ilişkisi nasıl evriliyor sence?

Kendimden yola çıkarak cevap vereyim. Ben mücevherleri her zaman çok sevdim ve bundan sonra da hep seveceğim. Hatta yaşım ilerledikçe daha da çok seveceğim, çünkü onlar bana ya bir anıyı ya da bir insanı hatırlatacak. Bir kıyafetin veya çantanın asla yaşatamayacağı derin bir his bu. Bazıları rujsuz yapamaz, bense evden mücevhersiz çıkmam.

Dijital ve matbunun iç içe geçtiği, birbirini beslediği bir dönemi yaşıyoruz. Please!’in dijitale yönelik planları ne yönde?

Bu değişim dönemi çok heyecan verici. Net-a-Porter, Style.com gibi web siteleri büyük bütçelerle matbu yayınlar çıkarmaya başladı, diğer taraftan matbunun ağır topları nihayet web siteleri ve e-ticaret platformları geliştirmeye koyuldu. Ben henüz Please!’in web sitesini o kadar ticarileştirmeye hazır olduğumdan emin değilim. Ama sosyal ağların, özellikle de Instagram’ın, derginin tanınırlığına inanılmaz bir katkısı olduğunu yadsıyamam. Bu nedenle de üzerinde belki küçük adımlarla ama özenle çalışmaya devam edeceğim bir konu bu.

Bir moda bağımlısı olduğunu sık sık söylüyorsun. Asla vazgeçemeyeceğin rutinlerin var mı?

Eh, artık cevabını biliyor olmalısınız; mücevher almak ve takmak, özellikle vintage olanları tabii.

Markalar için kurumsal yayınlar yapmak da var mı planların arasında? Özellikle dijitalde.

Aslında işin bu kısmı benim daha çok ilgimi çekiyor. Dijital yayıncılık size çok fazla özgürlük tanıyor ve yaratıcılığı destekliyor. 6 ay boyunca izleyeceğimiz global kampanyalar yerine, sadece 2-3 günlük ömrü olan post’lar görüyoruz. Ve bu sayede projeler her zamankinden çok daha eğlenceli ve ilgi çekici bir hal alıyor. Yani evet, markalar için dijital içerik üreticisi olmak istiyorum.

Dergideki çekimlerin hatırı sayılır kısmında senin imzan var, ve fotoğraflarına baktığımızda 80’ler etkisinin baskın olduğunu görüyoruz. Yaratıcılığını başka neler tetikliyor?

80’lerin yanı sıra 60’lar, 70’ler ve çok geriye gidersek 30’lar da ilgimi çekiyor. Beni harekete geçiren çok fazla şey var; canlı renkler, grafik çizgiler, vintage arabalar, Willy Rizzo ve havuzlar, Amerikan estetiği, Venice Beach, jean’ler, Coca Cola, lunaparklar, dokular, ipek, parıltı, plastik, makyaj, Harri Peccinotti ve Nova Magazine, Yves Saint Laurent ve Helmut Newton, Guy Bourdin ve Charles Jourdan, Paris ve Eiffel Kulesi, oryantalizm ve 70’lerin Londra’sındaki Biba dükkanı…

Yaklaşan yeni yılı düşündüğünde iple çektiğin bir şeyler var mı? İşlerimde videoya ağırlık vermeyi çok istiyorum, yaptıklarıma ses ve hareket eklemek bana inanılmaz heyecan verici geliyor. 2015 için sabırsızlandığım büyük olaylar yok, ama yeni yılda hedeflerim; iki güzel sayı çıkarabilmek, cool moda çekimleri yapabilmek, dijital içerik üretebilmek ve iddialı moda filmleri çekebilmek!

Minimalizmin yakınından geçmediğin çok açık; gardırobunda hangi markalar var?

Evet, kesinlikle anti-minimalist bir insanım. Siyah, gri ya da denizci mavisi hiç bana göre değil. Her zaman print’lerden, renklerden ve ışıltıdan yanayım. Miu Miu, Dries van Noten, Stella McCartney, Sacai, Marni, Carven, J.W. Anderson, Rodarte, Stella Jean ve Tata Naka en sevdiklerim. Vintage kıyafetleri de çok seviyorum, eşsiz parçalar bulmak beni inanılmaz tatmin ediyor.

“Bir parça zevksizlik, kararında kullanılmış baharat gibidir.

Kuvvetlidir, sağlıklıdır, kendini hissettirir. Ve bence daha fazla baharat kullanmalıyız.” Diana Vreeland’in bahsettiği eser miktarda zevksizlik için senin bir formülün var mı?

Altınla leopar desenini birlikte kullanmak.

15

XOXO The Mag

19

INTERVIEW/

S

les GarçOns

Moda İdealizmine Zola Realizmi Rousseau’nun ardından önüne geçilemez bir ivmeyle yükselen idealizm ve beraberinde gelen romantizm, içerisinde bulunduğumuz yüzyılın moda sahnesiyle benzerlikler gösteriyor olabilir. Tarih söylendiği gibi tekerrür etmeyi hobilerinden biri haline getirdiyse, etki-tepki zincirinde artık Stendhal’leri görmemiz kaçınılmaz. Şeyleri olduğu ya da olmadığı gibi göstermek kaygımız yok, her şey görünmek istediği gibi olabilir, sonuçta moda dünyasının varlık kuralları da bunu gerektirir. Bu noktada biz realizmle ters düşsek de ‘trend forecaster’ sıfatları ve erkek iç çamaşırı markaları Les Garçons’la Louis ve Grégory, Zola’nın rolünü çekinmeden üstleniyorlar. İşlerinin bir parçası da geleceği tahmin etmek olan ikili kürelerinin başına oturuyor; Paris’te tasarlamanın ön koşulları, İstanbul’da modanın geleceği ve insanlığın yakında nüdist olabileceği kehanetler arasında. röportaj aslin kumdagezer fotoğraf özkan önal

Fotoğraf: Eric Lanuit

İstanbul’a geliş sebebinizle başlayalım.

Louis: Texworld’ün sanat direktörleri sıfatıyla buradayız. Beş seneyi aşkın bir süredir Paris’teki, üç senedir de ABD’deki şovun direktörlüğünü yapıyoruz, bu sene de ilk defa İstanbul’u devraldık.

çok daha kesin sınırlarla çizilmiş olması sektörü nasıl etkiliyor?

G: Sadece Paris özelinde değil aslında, Avrupa genelinde ön yargılar var. Ve açık konuşmam gerekirse snop bir dünya yaratma peşinde koşuyoruz. Bu da çok içe kapalı bir sistem oluşturuyor. Tekstil ve modayı iki farklı sektör gibi görmek çeşitliliği azaltıyor. Paris’te sokaktaki insanlara baktığınızda, çok belirgin bir stil görürsünüz.

Neredeyse herkes birbirinin aynıdır, çok şık ve zarif olduklarını iddia ederler ve gelenekselin bir adım bile ötesine geçmek istemezler. Doğal olarak yaratımlar da geleneksel kodların yeniden yorumlanmasından oluşan kısır bir döngüdür. İstanbul’da ya da New York’ta böyle bir konformizm yok. İtiraf etmeliyim çok fazla alışveriş merkeziniz var, bunun olumlu ya da olumsuz yönlerini tartışacak değilim ama buralarda gördüğüm insan çeşitliliğinden, korkusuzca girişilen stil denemelerinden oldukça etkilendim. Burada insanlar çok daha cesur ve modayı seviyorlar; bu da gelişimi ve keşfetmeyi tetikliyor.

Tam olarak ne yapıyorsunuz?

L: Gelecek yılın trendlerini belirliyoruz ve şov boyunca görsel olan her şeyi biz kurguluyoruz. Bunun yanında üç lokasyonda gerçekleşen etkinlikler arasında bir tutarlılık olması için pazarın müşteri profilinden, yararlı olabilecek pazarlama tekniklerine kadar tüm incelemelerini yapıyoruz. Bunun yanında tasarımcılara tüm yeni ürünleri bulabilecekleri bir alan sağlıyoruz ve bunu yaparken işin tekstil tarafından çok moda tarafında kalmasına dikkat ediyoruz. Çünkü günün sonunda Grégory ve ben birer moda tasarımcısıyız. İstanbul’a baktığınızda bir tekstil şehri mi yoksa moda şehri mi görüyorsunuz?

L: Açıkçası bugüne kadar Türkiye hep bir tekstil ülkesiymiş gibi tanıtıldı. Fakat özellikle son 5 yıldır yoğun olarak yaratıcı gücünü de göstermeye başladı. Tarihiniz ve el işçiliğinizle ilgili sürekli övgüler alıyorsunuzdur ve böyle bir alt yapıdan kreatif enerjinin yükselmemesi imkansızdı.

Grégory: Tabii bir de ekonomik dengelerin bu coğrafyanın lehine işlediği gerçeği var. Ve her şeyden öte bence şehrin marketing taktikleri de olumlu yönde evrildi. İtiraf edelim; bugünlerde İstanbul moda dünyasının partilemeyi en sevdiği lokasyonlardan biri.

L: Her hangi bir şeyin hip olması doğru yer doğru zaman denklemine de dayanıyor bence ve Doğu kültürü şu anda sanat ve moda dünyasında tepe noktasını yaşıyor. Geçtiğimiz aylarda, Dice Kayek’in İstanbul’dan aldığı ilhamla tasarladığı koleksiyonla V&A’in The Jameel Prize’ını kazanması şehrin önümüzdeki günlerde nasıl bir odak noktası olacağının en büyük kanıtı. Öyle ki ödül bugüne kadar hiçbir moda tasarımcısına verilmemişti. Ayrıca moda okullarınızın tekstil firmalarıyla yaptığı iş birlikleri de kreatif inisiyatifin üretimle iç içe geçmesini sağlıyor. Bu da moda ülkesi olmak için gerekli en büyük adımlardan biri.

Bu kadar kapalı bir sistemde kendi markanızı kurmak ve ayakta tutmak nasıl mümkün oldu?

L: Cahil cesaretiyle. Başımıza neler gelebileceğinden bihaberdik.

Les Garçons konseptiyle birçok ödül kazandık ve çok geçmeden uluslararası satışlarımıza başladık. Fakat krizle gelen dönemde markamızı kapatıp sadece danışmanlık hizmeti verdik. Fransa’nın var olan sisteminde yeni bir marka yaratmak oldukça zor. Evet, markanızı kurmanız ve geliştirmeniz için devlet birçok yardım sağlıyor. Fakat bu yardımları ancak belirlenen kurallar dahilinde tasarlamaya devam ettiğiniz, Fransız dokunuşunu her şeyin önüne koyduğunuz sürece alabiliyorsunuz. Tabii yine ekonominin gidişatı da verilen desteği etkiliyor.

G: Paris’te yeni bir marka kurmak için gelenekselleşmiş temel bir model vardır; dükkanınız hem tasarımlarınızı sattığınız mağazanız hem de üretim atölyeniz olur. Artık bu modelin çökmek üzere olduğunu çok net görebiliyoruz. Çünkü Paris içerisindeki mağaza kiralarını ödemek için o atölyede üretebileceğinizden çok daha fazla satış yapmanız gerekiyor.

Online alışverişin yaygınlığı da bu sistemin çöküşünü körüklemiş olmalı.

L: Muhakkak. Zira, web sitesi üzerinden satış yapmak bile Paris moda

Şehirlerden devam edersek, moda ve tekstil algısının Paris’te 23

Fotoğraflar: Eric Lanuit

sahnesinde yaşamınızı sürdürmeniz için yeterince tasarruf etmenizi sağlamıyor. Uluslararası bilinirlik kazanmak için fuarlara katılmalısınız ki üretiminiz, PR’ınız gibi birçok şey gibi fuar giderlerini de kendiniz karşılamalısınız. Kanada ya da ABD’de durum biraz daha iç açıcı.

Bazı durumlarda Kanada’da, yeni tasarımcılar olarak devlet desteği alabiliyorsunuz. Paris’te moda haftasına katılırken bile her şeyi markanız dahilinde aranje etmelisiniz. Çünkü Paris, moda haftasına bir sponsor kabul etmeyecek kadar snop bir yapılanmaya sahip.

Hali hazırda modanın en büyük isimlerine ev sahipliği yaptığından, Paris, bu tutumuyla başka isimlere ihtiyacı olmadığını söylemek istiyor belki de?

G: Olabilir. Markamızı kurmadan önce, okuldan yeni mezun olduğum yıllarda kariyerimi adım adım kurma kararı aldım ve Chanel’de bir asistanlık işine kabul edildim. Sonraki yıllarda da planıma sadık kalarak istediğim yere geldim. Bugün böyle bir planla başarılı olmanız neredeyse imkansız. Çünkü artık büyük modaevleri işe aldığı genç tasarımcılara yok denecek kadar az para ödüyor ve tasarımcılar, sürece hemen hemen hiç dahil olmuyor hep asistan kalmaya devam ediyorlar.

L: İşin aslı bu tutuma sebep olan yine işe talep gösterenler. Aynı işi bedavaya yapmaya gönüllü o kadar tasarımcı var ki büyük modaevleri de haliyle işe aldığı yeni tasarımcılara “sen işini bu şartlar altında yapmak istemezsen yapacak binlerce insan var” tutumuyla yaklaşıyor.

Ve günün sonunda, “burada çalışmana olanak tanıdığımız için mutlu olmalısın ve bize teşekkür etmelisin” gibi bir algı oluşuyor.

Başarı için şimdilik büyük moda evlerini denklemden çıkarıyoruz, o halde okuldan sonra ilk adım ne?

G: Her şeyden önce ticaret bilmek ve yöneticilik kabiliyetine sahip olmak gerekiyor. Sadece ürünü değil tüm markayı satabilme ve kendi reklamını yapabilme yetisi de şart... Üzgünüm ama artık sadece yetenekli olmak ve muhteşem tasarımlar yapmak yeterli değil.

hazır giyim gibi sattığı yıllarda değiliz. Ama bu sadece moda dünyasının tekil sorunu değil. Sosyoekonomik minvalde şaşaayı merkezine alabilen kaç coğrafya var? Malum dünya daha fonksiyonel, daha sade, daha kaliteli, daha endüstriyel ve en hızlı olana yöneliyor. Markalar iki haftada bir yeni bir koleksiyon sunuyor. Çıldırmamak işten değil. Çizilen kakafonide yaratıcılık nerede duruyor?

G: Saklanıyor. Bugünlerde ortada olan yegane şey pazarlama ve tüketim. Her şey birbirinin tekrarı, hatta kopyası. Üstelik bu duruma açık açık takılan isimlerden de hiç rahatsız değiller. Bkz. Zalenciaga ve Zeline. Bunun sebebi de 20. yüzyılın ikinci yarısından itibaren moda sektörünü finanse edenlerin modayla hiç alakası olmayan, sadece rakamlar dünyasında yaşayan ve hatta biraz ileri gideyim, modayı sevmeyen insanlar olmaları. Salık verilen yegane şey; para kazanın. Coco Chanel ya da Yves Saint Laurent ne pahasına olursa olsun kendi markalarını kendileri finanse ettiler, böylece tüm kreatif ve can alıcı kararları kendi tekellerinde tutabildiler.

Konuyu değiştirelim, giyinmenin aslında ‘karşı taraf’ için yapılan bir eylem olduğu söylenir ama bu önerme sizin tasarımlarınız doğrultusunda çoğu zaman geçersiz. Bu durum tasarım algınızı ve müşteri ilişkilerinizi nasıl etkiliyor?

L: Epey sinir bozucu bir durum, çünkü yolda yürürken tasarımlarımızı birisinin üzerinde görme lüksümüz yok. Bu iletişim bakımından da engelleyici. Çünkü ne kadar ünlü müşteriniz olursa olsun bunu herhangi bir yolla paylaşma imkanınız yok.

G: En azından bir skandal yaşanıp o ünlü iş üzerinde yakalanmadığı sürece. İç çamaşırı özel bir şey olduğundan çoğu zaman ne aldıklarını ve bedenlerini gizli tutmamız için isteklerde de bulunuyorlar.

Yüzmeyi bilmeden suya atlamak ve hayatta kalıp kalamayacağını görmek gibi...

L: Bir bakıma öyle. Ama her şeye rağmen, Paris hemen hemen her moda haftasında yeni tasarımcılar çıkarıyor. Fakat Galleries Lafayette gibi çok markalı mağazalar bu tasarımcıların hayatta kalıp kalamayacaklarını görmek için birkaç sezon tasarımlarını asla satın almıyor. Bu bir zincirleme tepki yaratıyor, çünkü Tokyo’dan ya da Barney’s’in herhangi bir şubesinden gelen uluslararası buyer’lar da lokal çok markalı mağazaların satın aldıklarını alıyorlar.

Neden iç çamaşırı?

L: Okuldan yeni mezun olduğumda couture, prenses elbiseleri tasarlamak istiyordum. Grégory’se kişiye özel takımlar tasarlamak istiyordu. Çok kısa sürede ikimiz de hayal kurduğumuzun farkına vardık ve pazardaki yumuşak noktaları aramaya başladık. Evet, birçok lüks marka erkek iç çamaşırı üretiyor ama kadın iç giyimde olduğu gibi sadece bu çerçevede üretim yapan lüks markalar yok.

G: Pazardaki bu açığı da ilk zamanlarda epey enteresan bulduğumu da itiraf etmeliyim. Özel dikim Zegna ya da Dior takım giyinen bir adamın içine 20 dolarlık Calvin Klein ya da Dolce&Gabbana boxer giyinmek durumunda kalması biraz ironik. Yarım kalmış bir lüks gibi... Bu arada, lüks ve zarif iç çamaşırlar üretip marka kimliğinde heteroseksüel kalmak da, hedef kitleni geniş tutmak da epey zor.

Şaşaalı bir dünya vadeden modanın vurdumduymaz ve şen hali sona erdi gibi hissediyoruz.

L: Kabul edelim, Yves Saint Laurent’ın 21 yaşında Dior’un kreatif direktörü olduğu ve 28’ine gelmeden kendi markasını uluslararası başarıya taşıdığı ya da Jean Charles de Castelbajac’ın couture’lerinin

Tasarımlarınızda dantel kullandığınızı da göz önünde bulundurursak sizin özelinizde daha da zor olmalı.

L: Aslında bakarsanız dantel, ortaya çıktığı 17. yüzyılda sadece kralların kullandığı ve erkeklere özel bir kumaştı. Biz sadece onu tarihsel kullanım alanına geri döndürdük, çok da devrimsel bir hareket değildi.

XOXO The Mag

INTERVIEW/ RT

Can altay

Mekan Üretimindeki Sanat İçeriği Can Altay’ın sanat çalışmalarına bakan biri, onları birer felsefe taşına dönüştürme niyetine girseydi, yolu mutlaka Henri Lefebvre’in Mekanın Üretimi kitabından geçerdi; mekanın, toplumun karakterini, alışkanlıklarını ve hafızasını üretip biçimlendiren bir dinamik olduğunu hissederdi. Altay, kültür ve mekanı, tüketimin başkalaştırmadığı bir çerçeveden harmanlıyor. Kamusal alanların geniş diyarlarında, üzerine eğilmeyi seçtiği konuyu, fonksiyonu, anlamı ve organizasyonuyla, kendi ‘setting’ini yaratarak sorguluyor. Mimarinin, sanatın ve akademinin, aynı uzayda sahip oldukları paralellik ve kesişimleri sorgulama sırasını ise şimdi size devrediyoruz. röportaj müjde metin fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

Deposit, 2012 COHAB (Excerpts), 2011

Distributed, 2012 (Frieze Foundation ve Arcade), Fotoğraf: Polly Braden

da sonucu izleyiciye sunuyorsunuz. Bu belgelemeyi andıran sistematik kreatif sürecin sebebi akademik background’unuza da dayanıyor mu?

Araştırmacı bir yanım var tabii, ama onun norm ve sınırlarına takılmadan üretebilmek de önemli. İlk başlarda kendime o rolü biçmiyordum, kendiliğinden olan şeylerden bahsetmek daha iyi geliyordu. Ama zamanla “Neden bu olup bitene müdahil olmayayım?” dedim galiba. Tabii beraberinde getirdiği sorumluluğu alarak. Şu anda İstanbul Bilgi Üniversitesi’nde Endüstri Ürünleri Tasarımı Bölümü’nün başındayım. Tasarım, tüketimi pekiştiren bir hizmet olmaktan öteye gidebilir mi, bunun kime hayrı dokunur, bu mümkünse nasıl bir eğitim gerektirir gibi soruları soruyoruz.

İlk olarak İç Mimarlık ve Çevre Tasarımı üzerine eğitim gördünüz; daha sonra sanata yöneldiniz. Peki sanatsal üretiminize ne zaman ve nasıl başladınız?

1997-98 Genç Etkinlik sergileriyle başladım. O dönem Bilkent’te kendime sanat odaklı bir müfredat oluşturmuştum. Sanat kuramı ve eleştirel düşünce, Selim Birsel’le çağdaş sanat tartışmaları, Lewis Johnson ve Mahmut Mutman; formasyonum buralardan. 1998 Genç Etkinlik’teki işim üzerinden Vasıf Kortun’la tanıştık, sonra 2001’de Yer-leşmek sergisi, Serkan Özkaya ve Hüseyin Alptekin’le dostluğumuz... 2003’te Walker Art Center ve İstanbul Bienali’nde işlerimi sergileyince “sanatçıyım” demeye başladım.

Mimari bakış açınız sanat anlayışınızı nasıl etkiliyor?

Mimari ve tasarım sanata konu olabildiği gibi, sanat da mekan ve sergileme üzerinden tasarıma konuk oluyor. Ben dahil olduğum durumların hangi kategoriye girdiğinden ziyade hangi meseleleri tartışmaya açtığıyla daha çok ilgileniyorum.

Sanatsal çalışmalarınızda endüstrinin faydacılığını ve buna paralel fonksiyonelliği eleştiriyor musunuz? Örneğin geçtiğimiz ay Artissima Fuarı’nda gördüğümüz ‘Deposit’ çalışmanız sizce bu bağlamda nasıl konumlanıyor?

‘Deposit’ benim için bir tekillik denemesiydi. Söylemek istediğim pek çok şeyi tek bir nesneye yükleyebilmek, bir yandan da karşılaşanları ve bulunduğu mekanı içine alabilecek bir delik yaratmak. Kumun sürekli hareketi ve titreşimi ile ayna yüzeyinde yansıyan yüzler, bedenler bir arada. Ekonomik krizden, Dubai gözlemlerime, oradan su meselesine, doğuya batıya tek cümlede gitmemi sağlayan, ya da bambaşka hisler uyandıran bir “şey” oldu Deposit.

Mekan, mimarlığa hizmet ediyor; kamusal sanat ise mekanı anlamlandırmaya çabalıyor. İkisiyle de uğraşan biri olarak aralarındaki dengeyi nasıl tanımlıyorsunuz? Ya da aralarında bir ilişki/denge var mı sizce?

Benim için temel mesele hala mekan, ama bunu sadece içinde dolaştığımız barındığımız yerlerin biçimlendirilmesi olarak düşünmeyelim. Sosyal, siyasi ve ekonomik bir yığın süreç içeriyor.

Mesleğin benim için tıkandığı yerler buralardı sanırım. Bir anlam arayışı, bir şeylerden bahsedebilme ihtiyacı duyuyordum. Bir yandan insanlara, bir yandan nesnelere uzanma ihtiyacı diyebiliriz.

Önceden, ‘Minibar’la başlayan, fotoğraf, video, röportaj ve yazılarla dolu bir metot üzerinde ilerliyordunuz; fakat enstalasyonlarınızın son zamanlarda daha sembolik ve form odaklı olduğunu görüyoruz, siz pratiğinizde bu eğilimi hissediyor musunuz?

Zaman içinde uzun anlatılardan, yeni birliktelikler kurabilecek mekanlara yöneldim (‘Setting’ serileri), oradan da etraflarına toplaşabileceğimiz ya da kendileri ağ kuran nesnelere. Ama hala bu üç üretim biçimi arasında gidip geldiğim oluyor. Bazen kurduğum ‘setting’ bir anlatıya sebep veriyor, Church Street Partners’ Gazette sergisiyle ürettiğimiz mahalli gazetede olduğu gibi. Ya da COHAB

Bugün bireyler kamusal mekanları nasıl şekillendirebiliyor?

Beraber hareket ederek. Ama kolektif davranabilmek için de bireysel, minör, görünmez adımları atmak gerekiyor. Hayal gücü yavaşça yaygınlaşır ama aniden çarpıyor… Çalışmalarınızın mikro-politik tarafları var; kurduğunuz teoriyi tanıdığınız mekanlarda inceleyip değerlendiriyorsunuz, sonra 27

Inner Space Station, 2013 (Protocinema)

Inner Space Station Poster Kampanyası (Aslı Altay ile)

projesini takiben gelişen ‘anıt protezleri’nde olduğu gibi detaylı bir inceleme sonunda birkaç yeni öneri doğabiliyor. Temelde hepsini birer ‘deneme’ olarak görüyorum.

Olimpiyat’ın göstermek istemediği yerlere dikkat çekiyor, hem de silinmek istenen yerel hafızayı kuvvetlendiriyordu. Bunu yapma biçimi, 20 adet irikıyım ayna yüzeyli kapı kulbunun belediye binasından yerel barlara, halk kütüphanelerinden alışveriş merkezine farklı umumi mekanlara yerleştirilmesini içeriyordu. Bu garip, neredeyse gülünç nesneler, mekanlar ve insanlar arasında bir bağ, bir ağ kuruyordu.

Waltham Forest’ta yaşıyorsanız, muhtemelen birden fazlasına denk geliyor, “Bunlar ne, neden buradalar?” gibi sorular sormaya başlıyordunuz. Kısacası, öyle mega jestler içermeden, biraz inceden gitmek yine de tercihimdir, ama bence yaptıklarımın bir mizahı da var.

Kamusal alanlardan ziyade, kavramsal olarak evleri irdeleyen pek çok sanatçı da var; siz son yıllarda endüstriyel donanımı daha da artan residence’ları bu bağlamda nasıl mekanlar olarak görüyorsunuz? Artık, evler kişileri sizce nasıl etkiliyor? Şu anda Bolzano’da üzerinde çalıştığım bir proje var, küçük bir sanat kurumu bütün bir yılın programını bana ayırdı. Projenin çerçevesi “Radikal Misafirperverlik”. İki taraf için de büyük sorumluluk ve risk içeriyor. Ev sahipliğini mülk ve onun sınırlarını kuvvetlendirmek olarak değil de misafirperverlik olarak ele alsak, bahsettiğiniz yapılar çıkar mıydı acaba ortaya? Öte yandan bir “iç” arayışı olduğunu ben de hissediyorum. Bu iç ile dış nasıl buluşur merak ediyorum. 2013’te New York’ta Protocinema ile yaptığımız proje Inner Space Station (İçimin İstasyonu) belki bunun biraz başlangıcı olarak görülebilir.

Bir de Casco (Utrecht) ve The Showroom (Londra), Grand Domestic Revolution (Büyük Evcimen Devrim) isimli bir proje yürütüyorlar, ben de ucundan bulaştım bu projeye. Ama konu ev olunca feminizm devreye girmeli. Orada da bana susup dinlemek düşer.

Mesela billboard’lar… Sanatçılar fuarlar yerine, işlerini oralarda sergileselerdi, sizce nasıl olurdu? Kamu ve sanatçı bundan karşılıklı nasıl etkilenirdi?

Billboard deyince ister istemez otorite ve propaganda devreye giriyor.

Dayatmacı bir yanı var. Aslı Altay (Future Anecdotes Istanbul) ile yaptığımız poster kampanyalarında bu sınırları biraz zorluyoruz. Örneğin Marakeş Bienali için tüm şehre yayılan projemizde olduğu gibi. Umuma seslenmenin metotlarına bakıyoruz. Bu bir yandan sanat işinin ömrüne dair, öte yandan dolaşımına, ve de tabii görsel diline dair bir dizi deneme.

En yakın örneklerden, John Baldessari’nin ‘Your Name in Lights’ adlı çalışmasıyla, 100 bin kişinin isminin Paris’in dört bir yanında ışıklandırılmasını düşünerek soracak olursak, kamusal sanat bugün insanların dikkatlerini çekebilecek kadar eğlenceli mi? Eleştirellik hep ciddi tavır mı takınmalı?

Hiçbir zaman somurtan bir sanatçı olmak istemedim. Evet Dünya çok ağır, ama eğlenmek de aciliyet içerebiliyor. Londra Olimpiyatları ve Frieze Foundation davetiyle yaptığım Distributed isimli proje hem

Son olarak, yeni yıl için sanatsal planınızda neler var?

Yine Aslı Altay ile Tasarım Bienali için yaptığımız Okuma Odası hala heyecanla devam ediyor, haftalık buluşmalar düzenliyoruz ve Robinson Crusoe 389’da da bir köşe oluşturduk. Bunun yanı sıra Loughborough ve Bolzano’da iki uzun soluklu proje üzerinde çalışıyorum, ikisi de 1-1,5 yıl sürecekler. Bologna ve Selanik’te grup sergileri ve de Londra’daki galerim Arcade’de gerçekleşecek kişisel sergi ile 2015’in ilk yarısı geçecek.

XOXO The Mag

CROSSING THE GLOBE IN TWO SECONDS.

Grande Reverso Ultra Thin Duo. Jaeger-LeCoultre Calibre 854/1.

Two dials driven by a single movement: for the very first time, the iconic Reverso reveals a second face within its ultra-thin case. It combines two back-to-back dials to offer its owner a fascinating journey through time. A refined blend of style and watchmaking performance stemming from 180 years of expertise cultivated by the Inventors of the Vallée de Joux.

YO U D E S E RV E A R E A L WATC H.

JAEGER-LECOULTRE Butik, Nişantaşı, +90 212 232 3017 İstanbul: GREENWICH Zorlu AVM, +90 212 353 6347 - Antalya: ARGOS, +90 242 310 3210 www.jaeger-lecoultre.com

INTERVIEW/

S

Brian atwOOd

Eat, Pray, Buy Shoes Kadınların ilgisine her daim mazhar olan ve belki de bu ilginin karşılığını verebilmek için onlara göz alıcı, yüksek topuklu ayakkabılar tasarlayan Brian Atwood, Harvey Nichols Kanyon mağazasındaki shop-in-shop açılışı vesilesiyle İstanbul’daydı. Neden İstanbul’da buluşamadığımız konusuna İstanbul trafiği ve karşılıklı yoğun çalışma tempomuzu bahane göstererek, Milano’ya döndüğünde sohbet ettiğimiz Atwood ile, -doğal olarak- kadınları, ayakkabıları, çıkış noktası olan Versace’yi, lüks anlayışını ve günlük hayatında olup bitenleri konuştuk. Ve tabii bir de anlatmaktan vazgeçmediği karaoke yeteneğini. röportaj koray caner öztürk fotoğraf brian atwood’un izniyle

Şu anda neredesin?

Neredeyse bir dünya turu attıktan sonra yeniden Milano’ya döndüm, az önce.

stüdyosunu açıp onunla birlikte çalışmak istediğini söylüyor. Versace’nin böyle bir adım atması gerçek üstüydü; belki de on milyonda bir görülebilecek bir şeydi. Bu hayalin gerçeğe döndüğüne inanabilmek için kendimi birkaç kere çimdiklediğimi söylememe gerek yok sanırım.

Orada pek uzun süre kalacağını sanmıyoruz.

Evet, önümüzdeki hafta başında New York’a gidiyorum. Oradan nereye gideceğimse benim için bile sürpriz.

Versace için muhteşem kıyafetler tasarlarken bir anda kendi adınla bir ayakkabı koleksiyonu yaratma fikri nasıl ortaya çıktı?

Yani neden özellikle ayakkabılar?

Tabii ki bir tasarımcı olarak her türlü ürünü tasarlamaya karşı ilgim vardı ve Gianni de beni güzel kıyafetler tasarlamam için işe almıştı.

Ancak Versace’de çalışmadan çok önce bile ayakkabılara karşı farklı bir tutkum olduğunun farkındaydım. Belki de mimarlık eğitimi aldığım için, ayakkabılar kadar mimariye yakın başka bir tasarım objesi olmadığını düşünmüşümdür hep. Çünkü dikkatli bir göz, bir ayakkabıyla bir binanın benzerliklerini fark edebilir; iyi planlanmış sağlam bir zemin üzerinde yükselen göz alıcı bir silüet... Bir de tabii kadınların ayakkabılarla olan ilişkilerinin farklı bir boyuta taşındığını gözlemliyordum.

Zaten seyahat etmek, kendini ve işlerini anlatabilmek için olmazsa olmazlardan birisi, değil mi?

Elbette. Halihazırda New York ve Milano arasında mekik dokumaya devam ediyorum. Çünkü stüdyom ve ekibim Milano’da. Tabii fırsat buldukça farklı şehirlere gitmeye çalışıyorum. Ama İstanbul, bir kere daha gelmek için bahaneler üretebileceğim bir şehir. Londra, Moskova ya da Paris de öyle.

Kendi deyiminle “neredeyse bir dünya turu atarken” İstanbul’a uğradın. Biraz anlatır mısın, neler yaptın? İstanbul’a Harvey Nichols mağazasında yer alan “shop-in-shop” bölümümün açılışına katılmak ve yeni sezon modellerimi tanıtmak için geldim. Benim ve ekibim için çok heyecanlıydı çünkü göz alıcı, markamızla bire bir örtüşen bir alan yaratılmıştı. Gördüğünüzde “İşte seksi, değerli, beni heyecanlandırabilecek ayakkabıları bulabileceğim yer burası!” dedirtecek cinsten. En sevdiğim renk olan morla kaplı bir duvar üzerine dizilmiş Brian Atwood ayakkabılar, hemen önünde kırmızı kadife bir koltuk; ilk bakışta beni görüp, anlayabileceğiniz bir alan kısacası. Mağaza dışında da çok keyifli zaman geçirdim. Özellikle Boğaz’daki otelimden bir tekneyle alınıp saray gibi bir evde muhteşem bir akşam yemeğinde ağırlandığım gece, unutulmazlarım arasında yerini aldı bile.

“Cinderella Effect” mi?

Kesinlikle. Nasıl ki erkekler için kaliteli bir saat ya da son model bir arabaya sahip olmak önemliyse, kadınlar için de göz alıcı bir çift ayakkabıya sahip olmak önemli. Bugüne kadar “Çok fazla ayakkabım var!” diyen bir kadın duydun mu? İşte kadınlarla ayakkabılar arasında böylesine özel bir bağdan bahsediyorum.

Erkeklerin de ayakkabılarla böyle bir bağı yok mu yani? Belki sen tasarlarsan bu bağı yaratabiliriz.

Aslında bu bir süredir üzerine düşündüğüm bir konu ve umarım yakın zamanda sonuçlarıyla da karşılaşacaksın. Ancak Brian Atwood imzalı erkek ayakkabılarının neye benzeyeceğini; ne zaman, nerede, nasıl sunulacağını şimdi anlatamam.

Peki, çok daha önceye, başka unutulmazlara dönelim. Gianni Versace tarafından tasarım ekibine alınan ilk Amerikalı olmak sana ne hissettirmişti?

Bununla ilgili bir benzetmem var aslında. Kendini var etmeye çalışan, sıkça bocalayan bir sanatçı düşün, bir ressam. Bir gün Picasso geliyor ve bu adı sanı bilinmeyen, bir yerlere tutunmaya çalışan sanatçıya kendi

Gelelim kadınların Brian Atwood ayakkabılarını seksi olarak değerlendirmesine. Sanırım sen de seksi tanımını sıkça kullanıyorsun. Peki bu kelime ortadan kalksa, tasarımlarını nasıl tanımlardın?

‘Drop-dead gorgeous.’ İnsanların gördüklerinde ağızlarının açık 31

kalacağı ve gözlerini ayıramayacakları ayakkabılar yapmak istiyorum.

Tasarımlarım heyecan verici olduğu sürece kelimelerin önemi yok.

Sıradan bir kadın sana ilham verebilir mi?

Evet, her an her yerde bana ilham verebilecek bir kadınla karşılaşabilirim.

Sadece ikon olmuş isimler değil, sosyal paylaşım ağlarında karşıma çıkan, hiç tanımadığım kadınlar bile bana ilham verebilirler.

Sosyal paylaşım ağlarında çok zaman geçiriyor musun?

Bu sitelere bayılıyorum ve yakından takip ediyorum. Her şeyden önce, bu tür paylaşım ağları, işlerimin çok geniş bir kitleye ulaşmasını sağlıyor. Hayatına dokunduğum kadınların yorumlarını okumaksa hem bana keyif veriyor hem de bir çeşit ilham kaynağı oluyor. Tabii bir de bu kadınların moda dünyasından neler beklediklerini, bir ayakkabıda neye önem verdiklerini ve çok daha fazlasını sosyal paylaşım ağlarındaki konuşmalarından öğrenebiliyorum.

Moda ve sanat dünyasının ilişkisine nasıl bakıyorsun?

Markalarım adına bu ilişkiyi sıcak tutabilmek için elimden geleni yapıyorum. 2009 yılında Rene Russo ile Role Play Rene adlı özel bir çekim gerçekleştirip bu çekimden çıkan fotoğrafları sınırlı sayıda basılan bir kitapta toplamıştık. 2011 yılında David Downton, benim koleksiyonum için özel çizimler hazırlamıştı. Fotoğrafçı, aktris ya da illüstratör; sanatçıların sizin işlerinize bakıp onlara kendi yorumlarını katışına şahit olmak her zaman için fazlasıyla heyecan verici.

Ayakkabılarının yansıttığı lüks ve ihtişamı günlük hayatında da görüyor muyuz yoksa son dönemin trendi “normcore” bir hayatın mı var?

Tabii ki lüks ve ihtişam, benim için vazgeçilemeyecek şeyler. Ancak yedi gün yirmi dört saati bu şekilde geçirmek mümkün değil –ve belki de biraz yorucu. Günlük hayatımı bir dengeye oturtmaya çalışıyorum. Bir akşam Valentino’nun masasında kendime yer bulmuşken ertesi akşamı sessiz sakin bir şekilde, chill-out melodiler dinleyerek geçirebiliyorum.

Yakın dönemde yeni işbirlikleri duyacak mıyız? Şu anda tanıtımına devam ettiğimiz bir illüstrasyon projemiz var. Donald “Drawbertson” Robertson, Sonbahar-Kış 2014 koleksiyonumdan

on parçayı barındıran illüstrasyonlar hazırladı ve bu çalışmalar MS hastalığının tedavisi için yapılan çalışmalara destek olmak amacıyla açık artırmayla satışa çıktı. Bu tür projelerin devamını önümüzdeki İlkbahar’da da yapmayı planlıyoruz.

Sonbahar-Kış 2014 koleksiyonunda en sevdiğin parçalar hangileri?

Püsküllü botlar –ki onlara Lindy adını vermiştim– ve renkli ponponları olan Genie, bu sezon en sevdiklerim.

Ayakkabılarını giymesini istediğin ve henüz bu konuda başarılı olamadığın bir kadın oldu mu?

Bir bakalım... Aslında aklına gelebilecek pek çok kadın şu ana kadar benim ayakkabılarımı giydiler. Ancak Kate Middleton bir istisna olarak kaldı. Onun, benim tasarımlarını tercih etmesini çok isterdim. Belki de İngiliz olmadığım için henüz beni tercih etmemiştir. .

Herhangi bir pişmanlığın var mı?

Asla pişmanlık duymam. Bir şeyi istediğinde onun için her şeyi göze alan ve yaptıklarından ya da yapmadıklarından pişmanlık duymayan insanlardanım.

“Asla pişmanlık duyma!” Facebook sayfan için yeni bir ileti olabilir o zaman.

Tabii ki, bunu not edeyim. Çünkü sayfamda gördüğünüz mesajları ben yazıyorum. Örneğin, “Live, pray, buy shoes.” ya da “Life is short, heels shouldn’t be.” gibi.

Kadınlar erkekleri mi daha çok seviyorlar, yoksa ayakkabıları mı?

Bence ikisine de yetecek kadar sevgileri var ama genellikle ayakkabıları daha çok seviyorlar. Zaten benim reklam kampanyalarımda da poz veren muhteşem erkekler dururken daha muhteşem olan ayakkabılara ilgi duyan kadınlar olması bunun bir örneği değil mi?

Bitirmeden; seni yakın zamanda tekrar burada görecek miyiz?

Türkiye’nin markam için çok daha büyük potansiyele sahip olduğunu düşünüyorum ve burada yeni shop-in-shop’lar açmak için sabırsızlanıyorum. Belki yeniden görüşmemiz için de bahane olur.

XOXO The Mag

INTERVIEW/D

T

Paul Budnitz

What is Ello?

12 yaşında girişimciliğe başlamış bir iş adamı söz konusuysa, onun söylediklerini bir kenara not etmeniz faydanıza olabilir. Ya da belki notlar geçersizdir, herkes içindekini yaşar. Paul Budnitz, çok-yönlülük ve seri girişimcilik tabirlerinin açıklamaya yetmediği, risksever bir karakter. Son zamanların çok konuşulan dijital projesi Ello, onun belki en riskli ama aynı zamanda en başarılı adımlarından biri. Anti-Facebook olarak tanımlamakla yetinmenin bir parça haksızlık olacağı bir sosyal ağdan bahsediyoruz. Ve Ello’nun aslında ne olduğunu, hedef tahtasında ne gördüğünü, ilk ağızdan, Paul Budnitz anlatıyor. röportaj serap gecü fotoğraf jamie kripke

XOXO The Mag

Adına Budnitz Bicycles ve Kidrobot’tan aşinayız. Kendi sosyal ağın Ello’yu kurmak nereden çıktı?

Arkadaşlarım, ki bence dünyanın en iyi dijital tasarımcılarındandır ikisi de, Todd Berger ve Lucian Fohr’la takılıyordum. Onlara, kullandığım hiçbir sosyal ağın beni artık eğlendirmediğini söyledim –hepsi boost edilmiş iletilerle, reklamlarla, algoritmalarla feed’imi sabote ediyordu, reklamlar yüzünden arkadaşlarımın iletilerini göremez hale gelmiştim.

Yani genel olarak kullanıldığımı hissediyordum. Böylece kendi ağımızı kurmaya karar verdik. Onu, butik bir programlama kolektifi olan Mode Set’teki arkadaşlarımızla kurduk. Ve yaklaşık bir yıl boyunca, sadece yaklaşık 100 arkadaşımızla kullandığımız bir ağ olarak var oldu. Eh tabii sonra durum değişti, binlerce ve binlerce arkadaş ve onların da arkadaşları resme eklenmek istediler, biz de herkese açık bir versiyon geliştirmeye karar verdik.

yolunda ilerliyor ve böylece internetin sadece devasa bir billboard gibi hizmet etmek zorunda olmadığını ispatlıyoruz.

Siteye üyelik neden davetiyeler üzerinden ilerliyor? Bu tercihin özel bir sebebi var mı?

Ello’nun organik bir şekilde, kulaktan kulağa yayılarak büyümesini tercih ediyoruz. Böylelikle, Ello’yu seviyorsanız, arkadaşlarınızı da davet ediyorsunuz ve onlar da sizin gibi bu yeni sosyal ağı sevmeye meyilli oluyorlar. Beta versiyon sayesinde de siteyi aşırı hızlı büyümekten korumuş oluyoruz, bu sayede server’larımız da büyümemizle başa çıkabiliyor.

Bazı insanların e-Bay üzerinden davetiyelerini satışa çıkardıkları doğru mu?

Ah evet, çok komik bir şey bu. İnsanların davetiye satın almalarına tabii ki gerek yok. Basitçe sitemize giriş yapılıp form doldurulması kafi, yeterince sabırlı olurlarsa onları davet edeceğiz.

Ello sık sık Facebook’la kıyaslanıyor, malum. Hatta çoğu kişi onu anti-Facebook olarak biliyor. Senin bu repütasyonla ilgili yorumun ne?

Bunun pek doğru olduğunu düşünmüyorum. Doğrusu, Facebook’u bir sosyal ağ olarak bile görmüyorum. Bence o bir reklam platformu; müşterisi reklamverenler olan bir platformdan bahsediyorum ve oradaki insanlar yaptıkları her şeyi, daha fazla reklam gösterebilmek ve satabilecekleri daha fazla kişisel veri elde edebilmek uğruna yapıyorlar. Reklamverenin müşteri olduğu bir ortamda, kullanıcı da alınıp satılıyor işte... Ello ise kullanıcılar için yaratıldı; nokta. O çok basit ve güzel; her yeni özelliğiyle de daha iyiye gidiyor. Ve bu yüzden kullanması çok zevkli.

Yakalanan popülerliğin aksine, siteye üye olunca pek fazla bir şey göremiyoruz orada. Ello’nun hala yapım aşamasında olduğunu söyleyebilir miyiz? Yoksa basitlik sizin için özel bir tercih mi?

Ello’da çok fazla şey olup bitiyor. O, canlı ve kreatif bir komünite. İnsanların post’ları öne çıkabilsin diye basitliği özellikle tercih ediyoruz.

Platformun eşsiz tarafları var mı? Çok var. Ello, içerisinde istediğiniz herhangi biri olabileceğiniz bir açık ağ. Ve tabii çok fazla eşsiz özelliğimiz var, yığılmayı yönetebilecek özel bir ikili sıralama mekanizmamız var mesela. Liste daha da uzar…

En popüler sosyal medya servislerinin, bahsettiğin sebeplerden ötürü güç kaybedeceklerine inanıyor musun? Onlar için en kötü senaryo ne olabilir? Şu anda en iyi günlerini yaşıyorlar diyebilirim. Ello, reklama izin vermeyen ve kullanıcı bilgilerini satmayan önemli bir sosyal ağ olma

Siteyi kurduktan sonra hayatında ne değişti?

Arkadaşlarım ve ben, hepimiz, çok şaşırdık ve sevindik. Bir yıllık büyüme hedefimizi bir haftada tutturduk. Ve o günden beri de durmadan çalışıyoruz.

35

Saatte kaç başvuru formu alıyorsunuz? Site ilk açıldığında bu sayı 34.000 civarındaymış…

Rakamları açıklamıyoruz, ama büyüme inanılmaz hızlı. Milyonlarca kullanıcımız olduğunu söyleyebilirim.

Konuştuk. Siteyi reklamlardan koruma konusunda kararlısınız, hatta bu konuda bir manifestonuz bile var. Kullanıcıya, “Sen bir ürün değilsin.” diyerek bitiriyorsunuz manifestoyu. Bu biraz fazla büyük bir söz değil mi? Hele ki dijital dünya için…

Ello bir tür kamu yararı şirketi. ABD’de, bu, yasal olarak yerine getirmek zorunda olduğu bir misyonu bulunan kar amaçlı işletme anlamına geliyor. Ello’nun misyonu gereği, sitede reklam yayınlamamız ya da kullanıcı bilgisi satmamız yasal olarak imkansıza yakın.

Sahi, işin fonlama kısmında durum nasıl? VC’de başlangıç için 435.000 dolar toplamıştınız.

5.5 milyon dolar daha ekledik ona, bu sayede giderek artan kullanıcılara iyi hizmet verebilmek için zamandan kazanıyoruz.

Bir keresinde, “Yaptığım şeyleri, onlara aşık olduğum için yaparım, çünkü onları mükemmelleştirmek isterim.” demiştin.

Ello şu anda mükemmele ne kadar yakın?

Mükemmelden çok uzaktayız. Aslında mükemmel diye bir şey yok, sadece bir şeyleri olabildiğince iyi yapabilmek var. Bu uçsuz bucaksız bir yol, neticede. İş hayatındaki ilk adımlarına dönelim. Senin için her şey nasıl başladı? Seri girişimci olmak için doğduğunu ne zaman anladın?

Henüz bir öğrenciyken, yaklaşık 12 yaşımda, arkadaşlarıma el altından havai fişek satarak işe başladım. Tutuklandım, ve yasal bir iş edinmenin daha iyi olacağını ve aynı zamanda iş yapma konusunda başarılı olduğumu keşfettim. O günden beri de hiçbir zaman birileri için çalışmadım, hep kendi işimi yaptım.

Seri girişimcilerin tipik bir düşünme biçimleri var mı sence?

Zorluklardan kaçmak yerine onların üzerine gitmeyi tercih etmenin daha doğru olduğunu düşünmek gibi… Senin için durum nasıl?

Riske bağışıklık geliştirmeniz şart. Bana, her şey, oynamaya alıştığım zevkli bir oyun gibi geliyor. Çocukken bir şeyler üretmeyi, yapmayı çok severdim ve bu hiç değişmedi.

Girişimcilik bir yana, aynı zamanda yazarlık, fotoğrafçılık ve yönetmenlikle uğraşıyorsun. Bu alanlarla ilgili yeni projelerin var mı?

Beğenmediğimiz yönlerimizi avantajımıza dönüştürebilmekle ilgili bir kitap üzerinde çalışıyorum. Çoğu insan kendisinin sadece iyi taraflarını görmeye çalışır, oysa ki bizi başarıya götüren zayıflığımızdır.

Dijital dünya için bir sonraki büyük şey ne olacak? İnternet, 10 yıl önce müzik endüstrisinin yaşadığı parçalanmayı deneyimlemek üzere. Büyük ağlar varlığını koruyacak ama küçük ve belli konularda uzmanlaşmış, daha iyi hizmet sunan sitelerin sayısı arttıkça gücünü yitirecek.

Tweet’lerinden birinde teknolojiden çok sıkıldığını söylüyorsun.

Son zamanlarda seni bu konuda en çok ne sıkıyor?

Teknoloji aşkına teknoloji çok sıkıcı. Teknoloji görünmez olmalı, hayatlarımızı sadeleştirmeli ve basitleştirmeli.

Kısa özgeçmişinin son cümlesi şöyle diyor: “Paul Budnitz Vermont’ta ve New York’ta yaşıyor, bisiklete biniyor ve 47 numara spor ayakkabı giyiyor.” Paralel evrende bu cümleyi nasıl kurardın?

Paul Budnitz, dünyanın en iyi yemeklerinin yapıldığı Türkiye’de yaşıyor, bisiklete biniyor ve 47 numara spor ayakkabı giyiyor.

XOXO The Mag

HUGO BOSS Turkey www.hugoboss.com

Ankara BOSS Menswear Store Next Level BOSS Menswear Store Panora Antalya BOSS Menswear Store Terracity Istanbul BOSS Menswear Store Akasya BOSS Menswear Store Akbat覺 BOSS Menswear Store Bak覺rk繹y Capacity BOSS Menswear Store IstinyePark

INTERVIEW/C

E

dOnald sutherland

O Derin Mavi Gözler

Belki el sıkışındandır... Kesinlikle gerektiğinden sert biçimde sıkıyor elinizi. Belki ona Gandalf, Musa ya da Asterix’e sihirli iksirini hazırlayan Büyüfiks gibi mitsel bir karakter havası veren o beyaz saçları ve sakalından... Belki de ciğerinize işlemek istermiş gibi bakan o mavi gözlerinden. Yakın mesafeden bakınca ürkütücü biri Donald Sutherland. Ta ki ağzını açıp da kariyerinin geçmişine dair anılarını anlatmaya başlayana dek... Yarım asırlık oyunculuk geçmişinde, aralarında 70’lerde onu yıldız yapan bir dizi müthiş yapımın da olduğu 130 filmde ve TV dizisinde rol alan, genç kuşakların ise en çok The Hunger Games/Açlık Oyunları’nın kötü adamı Başkan Coriolanus Snow olarak tanıdığı Sutherland’e kulak veriniz. röportaj nando salvà fotoğraf andreas rentz/getty images entertainment/getty images turkey

XOXO The Mag

The Hunger Games Catching Fire, 2013, Lionsgate

2012’de, tam bir gişe canavarı olarak tasarlanmış olan The Hunger Games/Açlık Oyunları’nda rol almanızın sebebi neydi?

Açlık Oyunları’nın, yani ilk filmin senaryosu bana gönderildiğinde kitaplardan ve tabii ne kadar başarılı olduklarından da haberim yoktu. Fakat, okur okumaz bunun son yılların en önemli ve politik olarak en güncel Amerikan filmlerinden biri olabileceğini düşündüm. İnsanları, bir zamanların La Battaglia di Algeri/Cezayir Savaşı gibi etkileyebileceğini ve harekete geçirebileceğini hissettim.

Açlık Oyunları’nın insanları harekete geçirmeyi başaramadığını mı düşünüyorsunuz?

Sorun şu ki yeni nesil hiçbir şeyle ilgilenmiyor, bütün zamanını kendi fotoğraflarını çekerek ve Facebook’ta aptalca şeyler paylaşarak geçiriyor. Gençlerin dikkatini dağıtacak çok fazla şey var. Zombi gibiler.

Peki ama filmlerin sosyal değişim yaratabilecek bir güce sahip olduğuna inanıyor musunuz gerçekten?

Tabii ki yaratabilir. Kendimden örnek vereyim. 18 yaşındayken Toronto’da sinemaya gitmiştim. Şehir merkezinde bir sinemaydı ve Stanley Kubrick’in filmi Paths of Glory/Zafer Yolları’nı izlemiştim.

Size söyleyeyim, o film hayatımı değiştirdi. Sinemadan çıktığımda kendimi o kadar öfkeli hissetmiştim ki çığlık atmak, etrafı taşlamak istemiştim. O andan itibaren baskıya ve adaletsizliğe karşı savaşmak için elimden geleni yapacağımdan emindim. Yani evet, filmler insanların politik amaçlar edinmesini sağlayabilir.

Tam olarak neye karşı harekete geçmekten söz ediyorsunuz?

Gençler seslerini yükseltmeli, dünya çapında bir devrim başlatmalı diye düşünüyorum. Adaletsizliğe karşı isyan etmek gerekiyor, çünkü dünyada işler çok ama çok çirkinleşiyor. Örneğin; ABD’de yoksulluk sınırının altında yaşayan 47 milyon insan var. Onların çocuklarına verecek yiyecekleri bile yok; öte yandan, insanların yüzde biri milyar dolarların sahibi. Bu zalimce.

Fakat, Bay Sutherland, bir Hollywood yıldızı olarak sizin de o zengin azınlığa mensup olduğunuzu öne sürenler olabilir.

Ama gerçek bu değil. İnsanlar genellikle aktörler hakkında yanlış varsayımlarda bulunuyorlar. Ben fildişi bir kulede yaşamıyorum, biliyor musunuz? Bu sistemin yanlışlığını bizzat tenimde hissediyorum. Bir gün, Los Angeles’ta Fool’s Gold/Altın Şans’ın çekimlerindeyken göğsümde berbat bir ağrı hissettim. Çok korktum; her nefes aldığımda bağırıyordum. Hemen hastaneye gittim. Kapıdaki polis memuru beni kucaklayıp muayene odasına sürüklemeye çalışıyordu ki girişteki adam “Durun!” diye bağırdı. Polis, “Adam kalp krizi geçiriyor,” derken, adam “Umurumda değil, önce kredi kartını almam lazım.” dedi. Buna inanabiliyor musunuz?

Şu anda kendiniz bir devrime öncülük eder miydiniz?

Ah, çok yaşlıyım. Benim yaşıma gelince enerjinizin neredeyse tamamını kazara gaz çıkarmamaya çalışmak için harcıyorsunuz.

Ama daha aktif olmak isterdim, 70’lerde olduğum gibi. Vietnam Savaşı sırasında askerlere savaş karşıtı gösteri yapmak için Jane Fonda’yla beraber Güneydoğu Asya’daki askeri kampları dolaştığımızı hatırlıyorum. Öyle eğlenceliydi ki... 70’ler hayatımın en iyi zamanlarıydı, o zamanlar bazı korkunç kararlar vermiş olsam da…

Ne gibi?

Birçok yönetmene hayır dedim ve sonra hayatım boyunca pişmanlık 39

The Hunger Games Catching Fire, 2013, Lionsgate

duydum. Antonioni gibi yönetmenleri, Peckinpah’ın Straw Dogs/ Köpekler’i, Boorman’ın Deliverance/Kurtuluş’u gibi filmleri reddettim.

O zamanlar, ki bu kariyerimin çok kısa süren bir dönemiydi, şiddet içeren filmlerde rol almaktan kaçınıyordum, sebep buydu. Birçok hata yaptım. Örneğin John Landis’in beni arayıp Animal House/Çılgınlar Okulu’nda rol almamı istediği zamanı hatırlıyorum da, oynayacağım karakterin birkaç günlük bir çekimi vardı. Bu rolün karşılığında bana düzgün bir ücret yerine filmin karından yüzde iki buçuk pay teklif etmişti. “Hayır!” dedim, “Beni aldatmaya çalışma, ücretimi isterim!”

Sonunda 25.000 dolar ödediler ve bu karar bana 6 milyon dolara mal oldu.

En başta, neden oyuncu olmak istemiştiniz?

Doğrusu, hala bilmiyorum. Hayatımda hiç tiyatroya gitmemiştim, hiç oyun görmemiştim. Mühendis olacaktım ama üniversitede bir tiyatro grubuna katıldım ve her şey öylece başladı. 50’lerin sonlarında London Academy of Music and Dramatic Arts’a gittim, ama çok kötüydü, orada psikolojik olarak insanları mahvediyorlardı. Dokuz ay sonra bıraktım. Ve bugüne kadar hiçbir plan yapmadım. 50 yıldır bu işi yapıyorum, hala karımı alıp uzak bir yerlere çekime gitmeyi seviyorum.

Dönüp kariyerinize baktığınızda en çok hangi rollerinizle gurur duyuyorsunuz?

JFK’de çıkardığım işten epey gurur duyuyorum. Sadece bir günlük bir işti ama 20 sayfalık bir monolog gibiydi, hazırlığı uzun sürmüştü. Şimdi o performansı okullarda, üniversitelerde falan kullanıyorlar galiba; bu çok gurur verici. Ama seçmek zor. Alıştığınız bir cevap vereyim: “Filmlerim çocuklarım gibidir, aralarından en iyilerini seçemem.”

130 film yaptınız. İnsanın 130 çocuğa sahip olması imkansız.

Denedim!

Açlık Oyunları’nda canlandırdığınız karakter, Coriolanus Snow, nasıl bir kötü adam?

Aslında onu kötü adam olarak görmüyorum. Bir durumu kontrol etmesi gerekiyor; düzeni ve bildiği anlamdaki toplumun yaşamasını sağlamak için aşırı tedbirler almak zorunda. Yani ona göre toplumun ayakta kalmasının tek yolu bu, o yüzden kendisi de kötü bir adam olduğunu falan düşünmüyor. Tıpkı Başkan Obama gibi, ki onu beğenirim; Pakistan’ı bombalamak için insansız hava araçları gönderiyor, bu korkunç bir şey ama eminim bunu yapmaktan o da mutlu değildir.

Fakat siz kötü adamları oynamakta özel olarak iyi bir aktörsünüz.

Novecento/1900’deki sadist kalfa rolünde muhteşemdiniz mesela.

Teşekkürler! Evet, kötüleri oynamak eğlencelidir. Ve gerçekten ikna edici bir kötü adam olabileceğime inanırım ben. The Eye of the Needle’da bir Nazi subayını oynadıktan sonra bir gün, komşularımızdan biri karıma yaklaşıp “Nasıl böyle bir canavarla yaşayabiliyorsun?” demiş. Karım susmuş kalmış tabii.

Yıldız oyuncu olarak yükselişinizin yolunu açan film The Dirty Dozen/12 Kahraman Haydut idi. O filmin çekimlerini nasıl hatırlıyorsunuz? Çok çılgıncaydı. Lee Marvin her gece sarhoş olurdu. Her gece. Ama komik olan, her seferinde ertesi sabah sete zıpkın gibi gelmesiydi.

Bunu hiç anlayamadım. O sette bir grup vahşiyle beraberdim: Telly Savalas, Charles Bronson, Ernest Borgnine, John Cassavetes… Bense o sıra çok naif biriydim, ne sigara ne içki içerdim, sarhoş olmak nasıl bir şeydir onu bile bilmezdim.

XOXO The Mag

The Hunger Games Mocking Jay Part 1, Colorforce, Lionsgate

1973 yılında Don’t Look Now/Karanlığın Gölgesi’nde başrol aldınız. O filmde Julie Christie ile beraber oynadığınız seks sahnesi o derece şok ediciydi ki bugün hala oradaki seksin rol değil gerçek olduğu söylentisi vardır. Bu konuda ne söyleyebilirsiniz?

Ne saçmalık! Julie ile önceden birbirimizi tanımıyorduk. Venedik’teki o odada çırılçıplak çekime başladık. İkimiz de utanıyorduk. Yatağa uzandık ve Nicolas Roeg bağırmaya başladı: “Julie, kafanı geri at, evet”, “Donald, göğüs uçlarını em, çok güzel”. Cehennem gibi bir üç saatti, bitince karımla beraber eve döndüm. Benim için öyle sarsıcı bir deneyimdi ki bir ay boyunca seks yapamadım.

Siz de anneniz gibi bir inancı benimsediniz mi hiç?

Tanrıya inanmam. Ve inanan birçok kişiden, ister Hristiyan ister Müslüman, korkarım. Tanrı adına ne kadar korkunç şeyler yapıldığını biliyor musunuz? Haçlı Seferleri’ni yaptılar, uçakları düşürdüler, seçimleri manipüle ettiler. Korkutucu, değil mi? Ama yine de bir tür üstün güce, yüksek bir enerjiye ya da adına ne derseniz ona inanıyorum. Ne de olsa ölümden dönmüş biriyim.

Nasıl yani?

Evet, 1968 yılında Yugoslavya’da... Menenjit olmuştum, hastaneye kaldırıldım. Fakat o zamanlar Yugoslavya’da gereken antibiyotikler yoktu, o nedenle komaya girdim. Orada, yatağımda yatıyordum ve etrafımda konuşulanları duyuyordum. Yapımcım da odadaydı ve karıma gönderilmek üzere şöyle bir telgraf yazdırıyordu: “En iyisi siz gelmeyin, biz bedenini size göndeririz.” Delicesine parmaklarımı kıpırdatmak ve hala hayatta olduğumu göstermek istiyordum ama yapamıyordum.

Karanlığın Gölgesi ve Il Casanova di Federico Fellini/Fellini’nin Casanovası’nda oynadıktan sonra adeta bir seks sembolü oldunuz.

O filmin çekimlerine dair bütün anılarım güzeldir. Federico beni sevmişti, neden bilmiyorum. Çekimler boyunca hep bana yakın olmak istedi. Ah, Federico, ne harika bir adamdı. Her filmin bir matematik işlemi olduğunu söylerdi ama yine de çalışma yöntemi tam bir kaostu.

Gerçekten manyaktı. Ama size şunu söyleyeyim, öldüğüm gün son düşündüklerim Federico, karım Francine, çocuklarım ve köpeğim olacak.

Sonra ne oldu?

Kısa bir an için bedenimi terk ettim. Bir tünel vardı ve tünelin en sonunda o meşhur beyaz ışığı gördüm. Müzik ya da başka herhangi bir şey duymadım ama o tünelin içine girdim. Nasıl olup da oradan tekrar çıktığımı hiç bilmiyorum. O zamandan beri geceler benim için gerçek bir sorun. Önceden sekiz ya da on saat uyurdum ama 1968’den beri günde üç saatten fazla uyuyamıyorum. O yüzden hep bu kadar yorgun görünüyorum. Yine de her şeyin iyi bir tarafı var...

Peki bu alışılmadık seks sembolü olma durumunu nasıl karşıladınız?

Ama yüzümü görmüyor musunuz? Lütfen. Yeniyetmeliğimde anneme yakışıklı mıyım diye sormuştum, bu büyük, büyük bir hataydı. Bir presbiteryenin kızı olduğundan asla yalan söylememesi lazımdı. Bana baktı ve gözlerinde dehşeti gördüm. Şöyle dedi: “Karakterli bir yüzün var”. Oysa ben karakter istemiyordum. Kızları istiyordum!

Bunun iyi tarafı nedir? İyi tarafı; ölüm beni korkutmuyor artık. Bir kere onunla göz göze geldim zaten.

41

INTERVIEW/DES

sOlanGe azaGury-PartridGe

The Sweet Harmony

Solange Azagury-Partridge, renklere, doğaya ve matematiğe olan hassasiyetiyle mücevher tasarlamaya devam ettiği parlak kariyerine 1987’de kendi nişan yüzüğünü tasarlayarak başladı. 25 yıl boyunca işleri dünyanın seçkin müzelerinde ve galerilerinde sergilendi, köklü markalarla çalıştı ve en sonunda kendi markasını kurdu. Her daim işinden aldığı hazzın peşinden giden Solange ile, hasbelkader başlayan tasarımcılık hikayesini ve geometriye olan tutkusunu konuştuk. röportaj freyja dolunay fotoğraf laurence ellis

XOXO The Mag

Solange Azagury-Partridge, 5 Carlos Place, Mayfair, London

Klasik bir başlangıç yapalım. Nasıl mücevher tasarımcısı olmaya karar verdiniz?

Kendi nişan yüzüğümü tasarladıktan sonra karar verdim diyebilirim.

Ortaya çıkan şey arkadaşlarımın da oldukça hoşuna gitti, ve benden, onlar için özel bir şeyler tasarlamamı istediler. Bu sayede de mücevher tasarımcılığı kariyerim başlamış oldu.

güveninizi bir üst seviyeye taşıyor.

O halde Boucheron’daki yıllarınız hakkında konuşalım. İşlerinize karşı beklemediğiniz ve ummadığınız tepkiler aldığınız oldu mu?

Monokrom mücevherlerin tanıtımı sırasında şirket içinden birçok olumsuz tepki aldım, çünkü o dönem bu tarz mücevherler pek yaygın değildi. Fakat müşteriler bu mücevherleri çok sevdi ve ekip içinden aldığım tepkiler de zamanla tam tersine döndü.

Bu durumda, elmas bir yüzükle nişanlanmanın hayatınız için bir dönüm noktası olduğu konusunda hemfikir miyiz?

Kesinlikle. Bu durum benim için yepyeni bir hayatın kapılarını ardına kadar açtı. Evlenmem ve simültane bir şekilde mücevher tasarımcılığı kariyerime bir başlangıç yapmam, hayatımda bir dönüm noktasıydı.

Orada geçirdiğiniz verimli üç yıldan sonra kendi markanızı kurdunuz. Boucheron gibi yaklaşık 150 yıllık köklü bir markanın bir parçası olmakla, kendi kurduğunuz yeni bir oluşum için çalışmak arasında ne gibi farklılıklar var? Zorlandığınız anlar oluyor mu?

Kendi markanızı yarattığınız zaman, büyük ve köklü bir şirkette çalışırken sahip olamayacağınız kadar geniş bir özgürlüğe sahip olabiliyorsunuz ve daha geniş bir skalada fikirler üretme fırsatınız oluyor.

Bunun sonucu olarak da kendi hayatınız üzerinde daha çok söz sahibi olabiliyorsunuz. Tabii ki bu durumun beraberinde getirdiği zorluklar da yok değil. Kendi işinize sahip olduğunuz zaman bütün hayatınızı bu oluşuma adamanız gerekiyor ve bu da hem maddi hem manevi açıdan oldukça külfetli. Genç girişimcilerin, kurdukları işe veya markaya yüzde yüz inanmaları gerekiyor. Özetlemek gerekirse bu durum, güven duygusu ve bağımsızlık hissiyatı arasında yaptığımız bir seçim.

2003 yılında, Londra Tasarım Müzesi tarafından ‘Yılın Tasarımcısı’ ödülüne aday gösterildiniz. Adaylığınızı duyduğunuz an ne hissettiniz?

Doğrusunu söylemek gerekirse, ilk başta şaka olduğunu zannettim. İlk şoku atlattıktan sonra da onur duydum tabii ki. Ayrıca, o yıl ödüle layık görülen Jonathan Ive ile aynı listede olmak benim için gurur vericiydi. Çok geçmeden, işleriniz uluslararası mecralarda yoğun bir ilgiyle karşılandı ve Paris’teki Musée des Arts Décoratifs du Louvre’un ve Victoria & Albert Museum’un kalıcı koleksiyonlarında sergilenmeye başladı.

Boucheron’daki Kreatif Direktörlük görevimi sürdürürken elde ettiğim bu gurur verici gelişmeler kendime güvenimi artırdı ve yeteneklerimin farkına varmama sebep oldu. Eğer işinizi severek yapıyorsanız, hiç beklemediğiniz ya da ummadığınız bir anda olumlu geri dönüşler alıyorsunuz; bu durum da hayata olan inancınızı ve kendinize olan

Hayata bakış açınızda köklü değişikliklere sebep olan özel bir insanla tanıştınız mı?

Bu konuda oldukça şanslıyım, çünkü şu ana kadar hayatıma giren insanların hepsi bana yepyeni bakış açıları sundu ve benim için birer ilham kaynağı oldular. Ama tabii eşim, çocuklarım ve yakın 43

arkadaşlarım benim için çok köklü değişikliklerin kaynakları.

şey tasarımlarımın içeriğini oluşturabilir.

Yaratım sürecinde en çok keyif aldığınız koleksiyon hangisiydi?

The Platonic, kesinlikle. Aslına bakarsanız, bu koleksiyonu sadece kendime saklamayı tercih ederdim, çünkü matematik ve geometri gibi disiplinlerin büyüleyiciliğini bu koleksiyonu yaratırken fark edebildim. Bu arada, matematik konusunda hala çok başarısız olduğumu da eklemeliyim.

Eğer bir film seti tasarlama şansınız olsaydı, bu hangisi olurdu?

Oz Büyücüsü’ndeki zümrüt şehri kesinlikle!

Küreselleşme, teknolojideki gelişmeler ve sanatın dijitalleşmesi gibi dinamiklerin mücevher sanatını nasıl etkilediğini düşünüyorsunuz?

Elbette çok değişti. Modern teknoloji aracılığıyla gelişen yeni metotlar, üretim hızını da büyük oranda artırıyor. Ne var ki fazla mükemmel görünen veya el yapımı olmayan mücevherleri sevmiyorum. Bir mücevhere baktığım zaman zanaatkarın ustalığını görmek her zaman tercih ettiğim bir durum.

Sizin tasarımlarınızı incelediğimiz zaman birçok geometrik öğeye yer verdiğinizi görebiliyoruz. Bunun bir sebebi var mı?

Büyük sanatçıların, yönetmenlerin veya müzisyenlerin işlerini incelediğimiz zaman, geometriye ve matematiğe verdikleri önemi hemen fark edebiliyoruz. Sanat ile geometrinin harmanlanmasının sonucunda ortaya çıkan işler, daha farklı ve özel bir estetik anlayışını beraberinde getiriyor. Tasarımlarımdaki geometrik öğelerin arkasında da daha estetik ve özel işler ortaya çıkarabilme isteği yatıyor.

Enamel koleksiyonunda tasarımlarınızın içine hayvan figürlerini entegre ettiğinizi görüyoruz. Bu tercihin özel bir nedeni var mı?

Doğaya çok yakın hissediyorum kendimi. Tasarımlarımın da kendimden izler taşımasını istiyorum, ve bu bağlamda da doğayı anlamlandıran unsurlar önemli birer ilham kaynağı oluyor benim için. Organik olan her

Bir mücevher tasarımcısının, işlerinde kendisini daha iyi aktarabilmek için hatırı sayılır bir tarih bilgisine sahip olması gerektiği düşüncesine nasıl yaklaşırsınız?

Bence bir mücevher tasarımcısı her alanda kendisini geliştirmeli. Bu; tarih, sanat, edebiyat veya felsefe olabilir. Sonuçta, her farklı disiplin hayal gücünü besliyor, ve bu da tasarımları daha kuvvetli hale getiriyor.

En sevdiğiniz değerli taş?

Favorim zümrüt ama yakutu da çok seviyorum.

Bütün koleksiyonlarınızı sınırlı sayıda üretiyorsunuz. Seri üretime karşı mısınız?

Hayır, karşı değilim, fakat seri üretim benim iş modelime uymuyor.

Zira o tür bir üretim, bambaşka üretim metotları ve geniş bir dağıtım ağına ihtiyaç duyuyor, ve ben bunlara sahip değilim.

Sizce genç tasarımcılar ticari kaygılarla nasıl başa çıkmalılar?

Genç girişimciler kesinlikle ticari kaygıları göz önünde bulundurarak hareket etmeliler. Sonuçta bir noktaya gelebilmeleri için ürettiklerini pazarlayabilmeleri gerekiyor. Yani bu kaygıları görmezden gelemezler.

Eh bu durumda, yaratıcı endüstrilerde başarılı olmanın anahtarı, o işi yaparken duyulan hazla ne kadar bağlantılı?

Bir şey yarattığım zaman hissettiğim tatmin duygusu beni daha da çok mutlu ediyor ve bu mutluluk ve zevk beni tekrar üretime teşvik ediyor.

Yaratıcı endüstrilerde çalışıyorsanız ve yaptığınız işten keyif almıyorsanız başarılı olmanız zaten mümkün değil. Yani, haz neredeyse başarı orada.

XOXO The Mag

move your lee Let’s celebrate 125 years of denim expertise

INTERVIEW/ E

T

Semİ G

Plastic Surgery With Feeling İstanbul’da herhangi bir mekanda otururken gözünüze kestirip doğal güzelliğini kıskandığınız bir çift göğüs, kalkık bir burun, gergin bir cilt onun imzasını taşıyor. Biz güzellik kavramının yanına matematiksel verileri kondurmayı asla düşünmezken o, altın oranın peşinde tutkulu bir yolculuk yapıyor.

Plastik, Rekonstrüktif ve Estetik Cerrah Dr. Semih Gök’ün cevaplarını okurken şefkatli bir ses tonu, yumuşacık bir kalp, özgüven işaretleri taşıyan bir dinginliği cümlelerin arasına yerleştirmeyi ihmal etmeyin. röportaj ayşecan ipek fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

Semih Bey, biz size hiçbir şey sormasak siz bize ne anlatmak istersiniz? Şu sıralar aklınıza takılan ne var? İpler.

asit denen maddenin %30’unu, 40’lardan sonra ise %50’sini üretmeyi bırakıyor. Bu madde nedir biliyor musunuz? Doku altındaki sıvı. Su. Doku suyu.

İpler mi? İnce cilt içine işlenen ipler, sarkan ve gevşeyen noktalarda azalmış olan liflerin yerine geçiyor, bir çeşit ameliyatsız gençleşme operasyonu. Ülkemize gelen her yenilik, hiç test edilmeden, denenmeden sanki en iyiymiş, en doğruymuş gibi pazarlanıyor.

Halbuki ABD’de ve Avrupa’da her şeyin bir deneme süreci var. Herkes gelip, “Siz ip yapıyor musunuz?” diye soruyor. En son ipler üzerine bir toplantıya katıldım, yabancı doktorlara göre, yüze yerleştirilen, eriyerek, reaksiyona geçerek cevap veren bu ipler yüzünden on sene içinde sokakta akne hastaları gibi gezen komplikasyon hastalarına rastlamamız mümkün. O reaksiyon artarak öyle bir hal alacak ki ipli hastaları herhangi bir işlem için kabul bile edemeyeceğiz.

Bir kuru üzüm gibi büzüşüyoruz yani… Öyle mi?

Cilt susuz ve desteksiz kaldığında, evet. Bir bebeği düşünün. Yatar, kalkar, yatağında sağa sola döner. Kucağınıza aldığınızda yüzünde tek bir iz bile göremezsiniz. İşte belli bir yaştan sonra yüzümüzde izlerle kalkmaya başlıyoruz. Çizgiler eskisi kadar yüzeysel kalmıyor.

Sonra da sarkıyoruz. Yerçekimi işi bitiriyor. Bu durumda yeni temeller atıyorsunuz. Eskimiş ve hacmini kaybetmiş yerlere destek veriyorsunuz. Bunu yaparken de asla kocaman ve abartılı şeyler yapmıyorsunuz. Durmanız gereken çizgiler var. Kendinizi kaptırıp sadece belli bir bölgeyi doldurup kaldırırsanız doğal olmayan bir şeye doğru gidersiniz. O yüz altın oranlarıyla size dur dediğinde bir cerrah olarak gidebileceğiniz maksimum noktaya ulaşmışsınız demektir.

Mükemmelin peşinde koşarken kendini kaybetmek. Bu, estetikle ilgili her dalda kendini gösteren bir durum galiba…

Kesinlikle. İyiye ulaşmaya çalışıyoruz, amacımız mükemmeli elde etmek. Oysa ki sürekli göz ardı edilen bir nokta var: Mükemmele ulaşmaya çalışırken iyiyi kaybetmememiz gerekiyor.

Her yüz altın orana ulaşmak zorunda mıdır peki?

Hayır değil. Hiçbirimiz simetrik değiliz ki. İşte bu da yolculuğumuzun ta kendisi zaten. Tüm bu eşitsizlikler içinde doğal güzelliğimizi muhafaza etmeye çalışmak. Yaşlanmayı asla durduramayız, bunu baştan kabul etmemiz gerek.

Söz konusu estetik ve güzellik olduğunda hep altın orandan bahsedilir. Bu abartılı bir kavram mı sizce?

Bence değil, farklı alanlarda güzel olan her şeyi ölçüp baktıklarında altın oranla karşılaşmışlar. Mimaride, sanatta, insanlarda, hayvanlarda hep altın oran çıkmış. Biz estetik cerrahların da bir şekilde bunun üzerinde düşünüp çalışması gerekiyor, ben buna çok kafa yoruyorum. Örneğin likit yüz kaldırma diye cerrahi dışı bir işlem yapıyorum.

Bu işlemi yaparken hastamın çevresinde 360 derece tur atarak, bazen tepesine çıkarak, bazen başının altındaki bir noktadan yukarı bakarak yüzün bütününü algılayıp nerede ne yapmam gerektiğini anlamaya çalışıyorum. Tek boyutlu çalışmıyorum çünkü hastamın kendine aynaya baktığında asla görmeyeceği, minicik bir açıdaki farklılık yüzün bütününde olağanüstü bir etki yaratabiliyor, büyük bir destek verebiliyor. Estetik dengenin ipucunu yakalamak, çözümünü bulabilmek için bu tip işlemler yapmak gerekiyor.

Bunu yapmak her zaman o kadar da kolay olmayabilir. Mesela siz kendinize ve eşinize yaşlanmak için izin veriyor musunuz? İnsan bu kadar işin içinde olup, mutfağa bu kadar yakın durunca ufak tefek şeyler yapıyor tabii. İnandığınız işlemleri, dozunu kendiniz belirleyerek uygulayabiliyorsunuz. Bir grup var, sonsuz pürüzsüzlük istiyor, hiç çizgi istemiyor. Bizim işimizde şöyle bir şey var: Müşteri ve hasta kavramları iç içe. Bu benim eşim için de geçerli bir durum.

Bir yerde müşterinizi dinlemeniz gerekiyor, bir yandan da hastanızı korumak adına sınırlarınızı iyi çizmeniz lazım. Kendim ve ailem için, hastalarım için hep daha doğala yakın olanı tercih ediyorum. Beni de böyle bir güzellik anlayışına sahip insanlar buluyor. Sanırım bu, ten uyuşması gibi bir şey.

Eğer “Kendime hiçbir şey uygulamıyorum, uzak duruyorum.” deseydiniz ciddi bir hayal kırıklığı olmaz mıydı? “Madem yaptığınıza inanıyorsunuz, neden siz de yapmıyorsunuz?” demek gerekmez miydi?

Kesinlikle. İnsan inanmadığı hiçbir şeyi yapmamalı. Bugüne kadar ailemde yaklaşık 10 küsur kişiyi ameliyat ettim, göz kapağı problemimiz var bizim. Ben de kendimde bu problemi hissetmeye başladım, bir yıl içerisinde de ameliyat olma kararını verdim, çünkü inanıyorum. Bu işin ne kadar iyi yapılabildiğini de biliyorum. Bunu yaşamaya benim de hakkım var!

Güzelliğin matematiksel bir şey olduğuna inanıyorsunuz öyleyse?

Yüzde yüz inanıyorum. Çok basit bir şey söyleyeceğim; ben resim yapamadığımı zannediyordum, ilkokulda resimleri babam yapardı, ben sınıfı geçerdim. Plastik cerrahiyle uğraşmaya başladıktan sonra bu işin matematikten ibaret olduğunu, etrafımızda gördüğümüz her şeyin oranlar içine dağıldığını anladım. Bir gün elime bir resim kağıdı aldım ve masanın üzerinde duran orkidenin resmini yapmaya başladım. Ve sadece yaptım, düşünmeden. Planı belirleyip noktalar koydum. Araları birleştirip ışık ve gölge için de oranları dikkate alınca ortaya şahane bir resim çıktı. Eşim benim yaptığıma inanmadı!

Mesleki deformasyonlardan muzdarip misiniz? Gözünüz kusurlara takılır mı?

Bunu nasıl yaptım, nasıl becerdim bilmiyorum ama benim gözüm takılmıyor. Bu bir profesyonellik aslında. Hastamı asla incelemem, bana belli bir bölgeden şikayetçi olduğunu söyleyene kadar yüzünde kusurlar aramam. İnsanların barışık olduğu noktalar var. Öyle yaşamaktan mutlu biri, sizin onu değiştirmeye çalışmanıza hazır olmayabilir. Günlük hayatımda sokakta asla kimseye bakmam, kimseyi o gözle incelemem. Neden yapayım ki? Bana ekstra yük olur.

Bir röportajınızda “Sanat bana göre güzelliği arama macerasıdır.” demişsiniz. Bugün o macerada nasıl bir yerdesiniz?

Her gün bir şeyler yapıyorum. Her gün yaşıyorum. Aramaya devam! Bana gelen hastalar da bir şeyleri arıyor, geçmişlerini ya da hayallerindeki bir güzelliği… Birlikte bulmaya çalışıyoruz. Biz sadece değiştirmiyoruz, aynı zamanda elimizdekini koruyoruz. Bunun üstünde çok durulması gerektiğini düşünüyorum. Biz koruyucu hekimlik yapıyoruz. Eğer koruyucu hekimlik yaparsanız bir anda çok dramatik değişikliklere gitmek zorunda kalmadan, sabit bir yüzün yavaş yavaş ve güzel yaşlanmasını sağlayabilirsiniz.

Hikayenizde en başa dönecek olursak cerrahiye nasıl girdiniz?

Hikayemin en güzel noktası cerrahiye girememiş olmamdı. Yanlış bir seçim yaparak doktor oldum. Daha doğrusu hayatta ne yapmak istediğimi hiç bilmediğim bir dönemde üniversite sınavına girdim. İstanbul Tıp Fakültesi’ni kazandım ama ilk sene doğru dürüst devam etmedim, onun yerine Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi’nde okuyan arkadaşlarımın derslerine girmeye başladım. O sene bütünlemeye kaldım, devam etme kararı aldım yine de. Sanırım

Güzellikle ilgili kabul etmemiz gereken en acı gerçek nedir sizce?

Yer çekimi. Acı bir gerçek ve acımasız bir faktör. Yüzümüz yer değiştiriyor. Bundan da öte içten yaşlanıyoruz. Kimyasal reaksiyonlar, oksidasyonlar yaşıyoruz. Yüzümüz 30’lu yaşlardan sonra hiyalüronik 49

ölüm ve hayat arasındaki noktada olmayı hiç istemedim. Hep orada olmamam gerektiğini düşündüm, benim yerim değildi. Tıp fakültesini zar zor bitirdikten sonra bir süre heykelle uğraştım.

Ve sonra güzel sanatlar ve tıbbı bir araya getirmenin yolunu estetik cerrahiyle buldunuz. Böyle dinleyince kolay bir iş gibi görünüyor, oysa estetik cerrahinin son derece zor bir dal olduğunu artık hepimiz biliyoruz.

Bu bakımdan kendimi kandırmış oldum aslında biraz… Çünkü estetik cerrahide final noktaya ulaşabilmek için ölüm ve hayat arasında benim girmek istemediğim her yola zaten girmek zorundasınız. Tüm ihtimalleri hesaplamak gerekiyor. Yanık cerrahisi, el cerrahisi, yüz kemikleri cerrahisi ve travma cerrahisi gibi daha tehlikeli alanlarda tecrübe edinmeden estetik cerrah olamıyorsunuz.

Tıp, uzun bir yolculuk. Neredeyse 30 senedir onunla ilgileniyorum.

Hayatınızın kocaman bir bölümünü kapsadığını düşünerek sizce daha ne kadar süre kendinizi tıbba adayabilirsiniz?

Dünyada başka bir işi yapamazdım, işimi çok seviyorum. Bir iş yaparken ya da bir şey üretirken gözümde çizgi film karakteri gibi bir ışık yanabiliyor, gözlerim parıldıyor ve o an çılgın bir konsantrasyon başlıyor. En güzeli, en iyiyi üretmek için müthiş bir arzu duyuyorum.

Heykel devam ediyor mu hala? İnsan üzerinde, organik olarak devam ediyor. Bu etik kurallar yüzünden de gösterme imkanı bulamadığımız bir şey ama cerrahiyi bienal tadında bir anlatabilsek! Mesela işin başlangıçtaki boyutunu ve ameliyat süresince yaşanan ufak değişimleri… Neyin nereden nereye geldiği gerçeğini… Müthiş bir yolculuk, çünkü malzemeniz canlı bir insan. Önce aşağıda ve düşük bir bölge… Sonra yukarı kalkıyor, canlanıyor, gülümsüyor… Oyun gibi. Bir heykelde asla çok güzel bir kadını ya da çok güzel bir erkeği beğenmiyorum, ben onda duyguyu arıyorum. Onun öfkesini, korkusunu, şiddetini… Dışarıya attığı duyguyu bulmaya çalışıyorum, benim için güzel olan o. İnsan yüzüne gelince, yaş, yıpranma gibi başka faktörler de giriyor işin içine.

Bu anlamda birbirine karşı duran, farklı şekilcilik anlayışlarına adapte olduğunuzu söyleyebilir miyiz? Hastalarınız size duygularını ifade ederken ortaya çıkan mimikleri, zamanın izlerini silmek için geliyor.

Zaten bu anlamda ciddi bir savaş var içimde. Özünde şekilcilik olan bir adam değilim, hatta buna tamamen karşı duruyorum. Yaptığım işte ise şekilci olmak zorundayım. Üniversite döneminde Leo Buscaglia’nın kitaplarını okurdum. O dönem biraz romantik, depresif, duygusal bir dönemdir ya… Şöyle tavsiyeler vardı kitabında: Evden çıkmadan iyi bir moda geç, çıktıktan sonra herkese günaydın de ve sana sorulduğunda iyi olduğunu söyle. Gerekiyorsa en başta kendini kandır. Baktığın resmin içerisinde sadece güzel olan parçayı tut ve onu öne çıkar.

Buna devam ettikten bir süre sonra zaten bir bakıyorsun, kendini iyi hissetmeye başlamışsın.

Hiç kuşkusuz iyi görünmek de iyi hissetmenin bir parçası. Şekilcilik o kadar da kötü bir şey değil mi yoksa?

Estetik cerrahi ve şekil olgusu aynen Buscaglia’nın bu yöntemi gibi işliyor. Bir kadın aynaya bakıyor. Aşağı inmiş ağlayan dudaklar, yorgun gözler, sarkık yanaklar. İfade yorgun, bitik. Sonuçta bu da bir oyun. Tersini düşünelim. Kaşı kaldır, yüz hatlarını yukarı çek, ifadeyi uyandır. Her şey canlanıyor. Aynaya bak. Yüzün canlı ve zinde görünürken bak, bir de yorgunken. Modun hangisinde daha yüksek olur? Bu bir kural ve işliyor. O zaman buna inanmak zorundayız. O zaman şekle inanıyoruz.

Ameliyata girmeden titizlenir misiniz? Ritüelleriniz var mıdır?

Her ameliyata bir sporcu gibi hazırlanırım. Eğer ertesi sabah ameliyatım varsa gece dışarı çıkmam, uykusuz kalmam, kötü beslenmem. Sabah

zinde uyanmak için ne gerekirse yaparım. Tüm bu hazırlığın altında hep aynı çaba var: Birisi bana emanet edildi, ben de onu korumalıyım.

Sağlam olmalıyım. Ameliyata girmeden önce her zaman minik bir enerji çalışması yaparım, iyi enerjilerin benim üzerimden hastama geçeceğini düşünürüm. Bu belki de daha ziyade bana iyi gelir hep.

Birçok işlemle ilgili yanlış önyargılar içindeyiz belki de. Örneğin liposuction deyince insanlar minik bir deliğe ince bir iğne sokup hiçbir şey yapmadan saatlerce beklediğinizi, hatta kendinizi oyalamak için kahve içip kitap okuduğunuzu düşünebilir…

Oysa liposuction dediğiniz şey hele de sert bir yağ kitlesine denk geldiyseniz ciddi bir kuvvet antrenmanı sayılabilir. Kimse bir spor salonunda dört saat boyunca aynı hareketi yapamaz; biz yapıyoruz.

Kol kasım o kadar büyük mü? Değil. Öte yandan sağ ve sol kolumu uzun saatler boyunca ara vermeden kullanabilirim.

Nasıl yani? İki elinizle birden çalışabiliyor musunuz? Üniversitede birinci sınıftayken bir trafik kazası geçirdim, sağ kolum kırıldı. O sene biyoloji laboratuarında soğan zarını sol elimle çizmeyi öğrenmiştim. Sonra yazı yazmayı öğrendim. Sonra birçok şeyi ekledim listeye. Sağlağım ama sol elimi de %60-70 kullanırım. Ameliyatta iki kolu birden kullanmak şart, biri yorulunca diğeri destek olmak zorunda. Lipoda bir kol çalışır, diğeri hisseder, sonar görevi görür. Eğer biri durursa mekanizma bozulur. Sağ ile git gel yapıp, derinliği solla algılarsınız. Çoğu doktor ameliyathanede bambaşka bir ruh haline bürünüyor. Çok minik bir nokta üzerinde saatler süren ameliyatlar yaptığınızı da hesaba katarak içeride sizi neyin canlı tuttuğunu merak ediyoruz. İşime çok büyük saygı duyuyorum, çok büyük emek sarf ediyorum, mesaimi, ömrümden koca bir parçayı veriyorum. Devamlı bir eser ürettiğimi, ameliyat ettiğim her hastaya içimden bir parça koyduğumu düşünüyorum. Ameliyathaneyi bir savaş meydanı gibi görüyorum, orada ulaşmam gereken yere istediğim şekilde ulaşmalıyım.

Ulaşamıyorsam oradan çıkmam. İşe böyle giriyorum. İki göğüs derken istediğim gibi olması için uğraşıyorum. On kere takar, on kere çıkarır, on kere bozar, tekrar dikerim. Yeter ki çıktığım zaman iş iyi olsun.

Sizce güzellik konusunda çok sabırsız değil miyiz? 14 yaşında bir kız büyümeyi bekleyemeden yüzünü ya da vücudunu değiştirmeye çabalıyor mesela…

Bu önemli bir konu, toplumumuzun en büyük kusuru sabırsızlık ve tahammülsüzlük. Bir hastayı ameliyat ediyorsun ve hastaya diyorsun ki bir ay sonra bu olacak, iki ay sonra bu olacak, altı ay sonra şu değişim yaşanacak, bir sene içinde bunlar deneyimlenecek.

Yurtdışında o hasta asla ve asla bir ay dolmadan size gelip “Neden böyle oldu?” demiyor, sürenin dolmasını bekliyor. Bizde ise hastamıza diyorsunuz ki “Üç gün şöyle şişeceksiniz, bir hafta böyle olacaksınız…” Ameliyatın ertesi günü arıyor. Böyle bir şey olamaz ki. O zaman şöyle hissediyorum, ben mi dürüst değilim, ben mi bir şeyleri atladım diye düşünüyorum. Kendimi kontrol ediyorum, yok bir hata. Ben dürüstüm, hastayı ameliyata ikna etmek için asla prosedürleri kolaylaştırmıyorum. Fakat hep bu şoku yaşıyorum. Bu çok anlamsız bir şey. Bir kendimize gelelim. Hokus pokus yok. Estetik cerrahiye başvuruyorsan, vücudundaki dokunun formunu değiştirip başka bir forma taşıyorsan bunun bir iyileşme süreci var. Şu an eğitim gören genç bir cerrah adayına tavsiyeniz ne olur?

Kendini bir dünya insanı olarak yetiştirsin, çünkü bu, çok boyutlu bir iş. Gözünü ve algılarını geliştirsin. Kendini sadece teknik olarak değil, insan ilişkileri konusunda da eğitsin. Bir estetik cerrah mutlaka kıyaslama yapmayı öğrenmeli, seçkin bir beğeni kriterine sahip olmalı ve onu bir sürü kavramın içinde harmanlayabilmeli. El, dil, beyin ve kalp. Biz cerrahların kulak vermesi gereken organlar bunlar.

XOXO The Mag

H E RYE R D E

HERZAMAN TEK MONT T Ü M K O S¸ U L L A R D A S U N D U G U E S¸ S I Z I S I P E R F O R M A N S I I L E Ç I G I R A Ç A N T H E R M O B A L L™ H A K K I N D A D ETAYLI B I LG I I Ç I N TH E N O RTH FA C E . C O M

NEVER STOP EXPLORING AT L E T: L U C A S D E B A R I / Y E R : M I C A , B C / F O T O : A N D R E W M I L L E R

™

food

dAVet A irliği

Yeni Yıl, Yeni Başlangıçlar yazı didem şenol tiryakioğlu fotoğraflar orhan cem çetin

Sekiz veya dokuz yaşındaydım. Bir gece anneannemlerde kalıyordum.

Akşamüstü anneannemin dedeme “Seneler ne çabuk geçiyor...” dediğine kulak misafiri oldum. Sonradan öğrendim ki meğer evlenme yıldönümleriymiş. Bir şeyler yapmalıydım, “Hediye mi alsam ne yapsam?” diye düşündüm. Yok, dışarı çıkmama izin vermezlerdi o saatte, zaten param da yoktu yanımda. Mutfağa koştum ve anneanneme “Lütfen siz gelmeyin, yemeği ben hazırlayacağım.” dedim. Havuçları çubuklar halinde kestim, limonun suyunu sıktım, hepsini şarap bardağına yerleştirdim. Sonra bu şarap kadehini cam başka bir tabağın ortasına koydum, etrafına da peynir, salatalık, ne bulduysam ekledim. Anneannemden öğrendiğim gibi ekmekleri dilimleyip fırınladım. O da tavuk yapmıştı, tavuğu en büyük, ayarsız gümüş tabağa koydum, masadaki mumları yaktım. Sofrayı, normalde kullanmadığımız havalı yemek takımıyla hazırladım, bahçeye koşup birkaç papatya topladım. Mutfağın kapısını kapalı tutup, içeri girmelerine izin vermiyor, su bile almaya çalıştıklarında vızırdıyordum. “Deli bizim çocuk!” demişlerdir, kesin. Sonra hep birlikte sofraya oturduk ve hazırladıklarım için peş peşe sıraladıkları iltifatları büyük bir gururla dinledim. Neler de becermiştim...

Birazdan, onları bu özel günlerinde baş başa bırakmak istedim, ama

çabalarım azarla sonuçlanınca, evlenmeleriyle ilgili binbir soru sorarak masanın kenarında yemeğimi kaşıklamaya devam ettim. İlk davet hazırlığım göreceli olarak iyi geçmişti.

Davet hazırlamak eğlencelidir. Misafiri şaşırtmak, onun beklemediği detayları düşünmek, keyif alıp mutlu olacağı ortamı eksiksiz kurgulamaktır önemli olan. Sekiz yaşındaki heyecanımı bugün de kaybetmemiş olmak çok güzel ve değerli bir his. Benim için davetin küçük ya da büyük olması fark etmez; evime misafir geldiğinde de, eşime sürpriz yaptığımda da, 300 kişilik catering yaptığımızda da, Gram’da 12 kişi misafir ağırladığımızda da aynı şekilde heyecanlanırım. Ve bu heyecan, genelde panikten değil, misafirleri şaşırtacak hoşlukları yapıyor olmaktan kaynaklanır. Kelebekvari bir durum.

Yeni yıl yaklaşırken heyecanlanmak da ayrı bir mutluluk kaynağı.

Yeni başlangıçlar hep güzel ya; kutlamalar da hep eğlenceli, ve bu eğlence günün ehemmiyetinden çok bir araya gelmenin keyfinden ileri geliyor... Aralık ayı boyunca birbirinden farklı misafirler ağırlıyoruz. Davet hazırlarken tasarladığımız menü önemli tabii ki

XOXO The Mag

baz yumuşamasın diye de kanepeleri son anda bir araya getiririm.

Sofra hazırlarken, evdeysem, genelde misafirlerin yanından çok kalkmayacağım bir menü oluştururum. Başlangıçları, ana yemekleri sofranın ortasına getirir, hep beraber kesip yiyeceğimiz bir şekilde servis ederim. Hatta davetliler çok yakınlarım olduğunda, onları da mutfağa çağırıp, bir yandan laflayıp bir yandan içki içip yemek hazırlarım.

ama esas anlaşılması gereken, her zamanki gibi, misafirin beklentisi.

Bazı davetlerde çok ağır ikram yaparken bazılarında rahat ve hafif alternatiflere yöneliriz. Mesela yılbaşı akşamı için hazırlık yaparken normal gün menüsünden biraz daha havalı malzeme kullanmaya yönelirim. Zira genel beklenti menünün sıradışı olması yönündedir. Bu tür davetlerde havyar, çiğ balık, ördek, kaz gibi malzemeler kullanmayı seçerim. Sıradan günlerimizde basit malzemeyi keyifli hale getirmek için doğru teknikleri kullanmaya çalışır, basit malzemeyle misafiri şaşırtmak için uğraşırım. Yeni yılda ise işler kolaylaşır, havalı malzeme kendini gösterir ve davetin keyfi sadece eşlik edenleri doğru seçmekten geçer. Kokteyl tarzı davetlerde de ayakta atıştırmalıklar servis ettiğim zaman bilirim ki normal bir insan sekiz lokmayla doyar. Önemli olan, bu lokmaları lezzetli ve dengeli planlamaktır. Minik lokmalar hazırlarken aşçının işi kolay aslında, sadece, misafir bir lokmada yiyeceği için tat kuvvetli olmalıdır. Aynı mantıkla; kaşık kaşık içilen bir çorbayla shot bardağında verilen çorba arasında fark vardır. Bu yüzden, shot bardağında verdiğim çorbayı kasedeki kadar sıcak hazırlamam. Ve kıtır ekmekler üzerinde servis ettiğim başlangıçların bir lokmada yenebilmesine, kırılıp dökülmemesine özen gösteririm. Altındaki

Bu sene Lokanta Maya’nın yılbaşı menüsüne, sıcak ekşi maya ekmeklerle servis etmek üzere, tarama üstü havyar koydum. Ördek confit’yi de, biraz kurutulmuş lahana ile servis etmek üzere, yıldız anasonlu ılık fasulye püresiyle beraber tartların içine doldurmaya karar verdim. Ayrıca, ızgara marulun yanına çıtır dana yanak koymayı düşündük, ana yemek olarak da Müdahir süper bir hindi tarifi keşfetti. Sous vide’de 3 saat pişen hindinin derisi 300 derecelik fırında çıtır çıtır oldu. Hurma ve adaçayı doldurmaya karar verdiğim hindi için hepimiz bayağı heyecanlandık. Bu muhteşem hindiyi davetlilerle paylaşacağımız yılbaşı akşamı için şimdiden sabırsızlanıyorum ve tüm bu detayların yılbaşı davetleriniz için size de ilham vereceğini umuyorum.

55

BRANd

n° 5

Frequently Unasked Questions Bugüne kadar Chanel No 5’le ilgili 53.700.000 yazı okumuş ve siyah beyaz ikonik ambalajını 2.810.000 kere görmüş olabilirsiniz. Buna rağmen bazı sorular, aslında çok basit ve temel olmalarına rağmen hiç sorulmadı. Şimdi, Gisele Bündchen’in rol aldığı yeni reklam filminden başlayıp bu kült parfümün yaradılışına doğru geriye sarıyoruz. Bir No 5 şişesinde kaç adet çiçek gizli? Bugüne kadar duyduğunuz her şeyi unutun ve Chanel’in yorumuyla onun gerçek hikayesine kulak verin. yazı ayşecan ipek fotoğraflar chanel sas’ın izniyle

Chanel No 5 ne zaman yaratıldı?

1921’de.

Chanel No 5 nerede doğdu?

Güney Fransa’da, Ernest Beaux’nun da laboratuarını kurduğu Grasse şehrinde.

Gabrielle Chanel ve Ernest Beaux nasıl tanıştı?

Ernest Beaux, Rus Çarı’nın parfümörü olarak müthiş bir ün kazanmıştı.

Dük Dmitri Matmazel’in bir parfüm yaratmak istediğini duyunca bu önemli burunla tanışması gerektiğini düşündü ve onları tanıştırdı. İlk olarak Beaux’nun, deney tüpleri ve imbiklerle dolu laboratuarında bir araya geldiler. Matmazel, parfümörün disiplin duygusundan ve fikirlerinden anında etkilendi. O sıralar Beaux, çiçeksi notalara taze bir hava katmak için kullanılan sentetik bir madde üzerinde çalışıyordu.

Chanel No 5, aldehitlerin kendini gösterdiği en önemli parfüm olarak tarihe geçti.

Gabrielle Chanel Ernest Beaux’ya parfümüyle ilgili nasıl bir talimat verdi?

Her şeyden önce parfümünün başka hiçbir şeye benzemesini

istemiyordu, formülü karmaşık olmalıydı, dönemin parfümleri gibi tek bir çiçek notasından oluşmamalıydı. Müthiş kokmalı, binbir farklı yüzüyle Matmazel’in kendisini yansıtmalıydı, baştan çıkarıcı bir yönü olmalıydı, mütevazı duruşuna rağmen anlaşılmaz olmalıydı. Hafif ama akılda kalır bir esans arıyordu. “Kadın gibi kokan bir parfüm istiyorum.” demişti.

Chanel No 5’in ismi nereden geliyor?

Ernest Beaux, Gabrielle Chanel’e iki farklı seri sundu. 1’den 5’e kadar ve 1’den 24’e kadar numaralanmış bu iki farklı seride Matmazel, beşinci denemeyi beğendi. Aklında dönemin akımlarına aldırmadan, kendi parfümüne gösterişsiz, basit, kimlik numarası tadında bir isim takmak vardı. 5 onun uğurlu rakamıydı, Mayıs ayına ve aslan burcuna denk geliyordu. Ayrıca uluslararası bir semboldü ve akılda kalıcıydı.

Chanel No 5’in formülünü kaç kişi biliyor?

Sadece tek bir kişi: Jacques Polge.

Chanel No 5’in formülü hiç değişti mi?

Asla. Sadece ham maddelere ve düzenlemelere ayak uydurdu.

XOXO The Mag

Chanel No 5’in formülü nerede ve kim tarafından korunuyor?

Parfümerinin en büyük miraslarından biri olarak kabul edilen bu gizemli formül bir kasada saklanıyor. Doğal ham maddelerin karışımı, akorlarda kullanılacak alkol oranı gibi teknik talimatlar Jacques Polge tarafından teknisyenlere aktarılıyor. Bu bilgiler asla dışarı sızdırılamaz.

pahalı ham maddelerin kullanımıyla mümkün olabilir. Bir de tabii sürülmesi gereken yerlerle ilgili yine Gabrielle Chanel’in 1930’da verdiği röportajdan bir cümleyle cevap verelim: “Parfümünüzü öpülmek isteyeceğiniz yerlerinize sürün.”

Chanel’in kutladığı özel bir gün var mı?

Hayır.

1 kilo mayıs gülü kaç çiçekten oluşuyor?

350.

Chanel No 5’i yılbaşı hediyesi olarak özel bir paket tasarımıyla göndermek mümkün mü?

Sitemizden verilen her siparişin kendisine özel bir paketi var. Çok şık, siyah-beyaz bir kofrenin içinden çıkan beyaz, ipek kağıt.

1 kilo yasemin kaç çiçekten oluşuyor?

8000.

Bir saatte ne kadar yasemin toplanabiliyor?

500 gr.

Chanel No 5’in ana notaları nedir?

Açılışını Comoro Adaları’ndan gelen ylang-ylang ve Grasse’tan neroli ile yapıyor. Neroli, bir çeşit portakal çiçeği. Kalp notasında özel bir çiçek akoru var. Grasse’ta özel olarak Chanel için üretilen yasemin ve mayıs gülü. En dipte ise Hindistan’dan gelen sandal ağacı, Bourbon’dan gelen vetiver ve vanilya var.

Chanel’in kullandığı yaseminin üretiminden kim sorumlu?

Mul ailesi. Ürettikleri yasemin tüm Grasse üretiminin %9’unu kapsıyor ve tümü Chanel No 5’te kullanılıyor.

30 mililitrelik bir Chanel No 5 parfümünde yaklaşık kaç çiçek var?

1000 yasemin çiçeği ve 12 mayıs gülü olduğunu söyleyebiliriz.

Dünyada bir dakikada kaç Chanel No 5 şişesi satılıyor?

Efsaneye göre her 30 saniyede 1 adet satılıyor.

Chanel laboratuarlarında çalışan ekibin üniformasında Chanel logosu bulunuyor mu?

Hayır.

Grasse nasıl bir parfüm başkenti haline geldi?

12. yüzyılın başında dericilikle tanınıyordu, tabakhaneleriyle meşhurdu. Grasse dendiğinde akla keskin bir deri aroması gelirdi. 17. yüzyıldan sonra bereketli toprakları ve rüzgardan korunaklı tarlaları, ılımlı hava koşulları sebebiyle deri parfümünde kullanılan çiçekler için ideal bir üretim alanına dönüştü. Gül, yasemin, sümbülteber, mimoza, portakal çiçeği, menekşe ve lavanta tarlaları dört bir yanı sardı.

Chanel No 5’in yeni yüzü olarak Gisele Bündchen’in seçilmesinde süper modelin hangi özellikleri etkili oldu?

Onu uzun zamandır tanıyan Baz Luhrmann’a göre Gisele, bir kadın olarak sürekli değişmeye ve daha iyiye gitmeye devam etti. Gerçek hayatında da dalgaların üzerinde atletik bir portre çizebiliyor, spor yapıyor, müthiş bir aileye sahip, bir yandan da kariyerine aralıksız devam ediyor. Objektifin karşısında baştan çıkarıcı, ilham verici, son derece ihtişamlı bir kadına dönüşebiliyor. Yine de onun için en önemli şey, sevgi. Chanel No 5’in yeni reklam filminde de vurgulamaya çalıştığımız şey tam olarak buydu.

Chanel No 5’in şişesi tasarlanırken hareket noktası ne oldu?

Gabrielle Chanel ölçülü, yalın, bütünlüğü olan, geometrik bir şişe hayal ediyordu. Bu sayede çekici tasarımlara olan tutkusunu ilk parfümüne de taşıyacaktı. İlk tasarımı olan sade ve tüysüz şapkaları, onu moda dünyasında ikonik bir yere koyan ‘minik siyah elbise’ gibi No 5’in şişesi de efsanevi bir güce sahip oldu. Hiçbir aksesuara ihtiyacı olmayan, zamansız ve kendi zamanının ötesinde bir şişe...

Chanel No 5’in yüzü olan ilk erkek kimdi?

Brad Pitt.

Chanel No 5’in şişesi zaman içinde değişti mi? İlk şişenin kenarları özellikle yuvarlatılmıştı. 1924’te, gücünü ve hava geçirmeyen kapağını vurgulamak amacıyla, yeniden tasarlandı ve zümrüt kesim elmaslardan ilham aldı. Geçirdiği tek önemli değişim bu oldu. Chanel’in siyah-beyaz ceketlerinden esinlenen kutu, altın rengi detaylarıyla öne çıkıyordu. 1959’da No 5 şişesi New York Metropolitan Müzesi’nde sergilendi. Bugün onun zamana ayak uydurmasına, çağın gerisinde kalmamasına özen gösteriyoruz, her on yılda bir kimliğini değiştirmeden minik düzenlemeler yapıyoruz.

Chanel No 5’i başka parfümlerle karıştırıp sürmekte bir sakınca var mı?

Kesinlikle yok, bu tamamen kullanıcının zevkine kalmış bir seçim.

Şişe bugüne kadar kaç kez ve hangi senelerde değişime uğradı?

Toplam beş kez. 1921, 1930, 1950, 1970 ve 1986’da.

1921’de yaratılmış bir parfüm nasıl oluyor da günümüzde hala bir arzu objesi olarak varlığını sürdürebiliyor?

No 5, bir parfümden çok daha fazlası; o, Chanel’in özü. İlham veriyor, markayı yükseltiyor. Chanel stilinin tüm temel özelliklerine sahip: feminen, cesur, modern, soyut, siyah ve beyaz. Jacques Polge, No 5’i “Chanel stilinin grameri” olarak görüyor.

Günde kaç damla No 5 sürmeyi tavsiye edersiniz?

Bu soruya Mademoiselle Chanel’in sözleriye cevap verelim; “Bir parfüm sizde yumruk yemişsiniz gibi bir etki yaratmalı, anlıyorsunuz değil mi? Sürdükten sonra kokup kokmadığını anlamak için sürekli kendimi koklamak zorunda kalmamalıyım. Parfüm, süreni bir korse gibi sarıp sarmalamalı ve bu sağlamlıkta bir parfüm de ancak en

Reklam filminde Gisele Bündchen sörf tahtasından baştan çıkarıcı bir gece elbisesine terfi ediyor. Yine de en büyük ilgiyi siyah ve pudra rengi, Chanel logolu sörf tulumu çekti. Bu tulum koleksiyona dahil edildi mi?

Hayır, Karl Lagerfeld tarafından bu reklam filmi için özel olarak tasarlandı.

57

INTERVIEW/DES

S uB An Ar rAy

Wow!

Fransız modernist Jean Prouvé’nin ikonik tasarımları, iki devin, vitra. ve G-Star’ın birlikteliğinde yeniden yorumlanıyor. 2012’deki ev koleksiyonunun ardından bu kez bir ofis koleksiyonu ile karşımıza çıkacak olan bu alışılmadık projeyi, G-Star’ın Global Marka Direktörü Shubhankar Ray ile konuştuk.

Dikkat: Bu ofisler Stendhal Sendromu’na yol açabilir. röportaj yağmur yıldırım fotoğraf özkan önal

İletişim ve teknolojinin getirdiği olanaklar ile disiplinlerin sınırlarının muğlaklaşması, bugün tasarıma dair yeni birlikteliklere ve heyecan verici deneylere imkan tanıyor. Müzelerle lüks giyim markaları ya da aksesuar üreticileriyle mimarlar gibi birliktelikleri bir süredir ilgiyle izliyoruz. Fakat biri hazır giyim, diğeri mobilya konusunda uzman iki markanın bir araya gelerek kült tasarımları yeniden yorumlamalarının beklenmedik bir durum olduğunu söylemeliyiz. G-Star olarak, yeni ve farklı kulvarlarda işbirlikleri oluşturmanızın arkasında hangi fikirler var?

Hayranlık duyduğumuz farklı üreticilerle işbirliği yapmak bizim için çok önemli. Mühendislik ve tasarımın ortaya koyduğu endüstriyel ürünler, Land Rover ya da Cannondale gibi isimler ilgimizi çekiyor. G-Star olarak DNA’mızı onlarınkiyle karıştırıyoruz. Biz jean üzerine çalışıyoruz, fakat tasarımcılarımız Land Rover üzerine düşünmeye başladığında işin rengi değişiyor; yeni düşünceler ve heyecan verici sonuçlar çıkıyor. Bir nevi RAW egzersizi yapıyoruz gibi düşünün, ortaya çıkansa somut ve satın alınabilir bir ürün oluyor.

Jean Prouvé’nin mobilyalarındaki anlayış bizim tasarıma bakışımızın temelini oluşturuyor; üç dünyanın görüşü bu yüzden bu kadar iyi örtüşebildi. Prouvé’nin tasarımlarındaki felsefeyi; biçim, işlev, malzeme ilişkisini düşündüğümüzde, orada güçlü bir mantık ve denge görüyoruz. Bu iki unsur G-Star’ın dünyasına hiç yabancı değil, ve tabii vitra.’nın da... 21. yüzyılda ürettiğiniz bir jean giysinin öncelikle işlevsel oluşuna dikkat etmeniz gerekir, ayrıca estetiği ve teknolojiyi de göz önünde bulundurmalısınız. Jean Prouvé’nin tasarımları da bu anlayışta yaratılmış tasarımlar.

Koleksiyondaki tasarımlara G-Star’ın müdahalesi nasıl oldu?

“Müdahale” doğru bir kelime oldu, zira süreç boyunca minimum müdahaleyi gözettik. Aklımızı kurcalayan sorulardan biri, Jean Prouvé’nin tasarımlarının çağdaş bir mekana nasıl uyarlanacağıydı.

Tasarımlara ufak dokunuşlarda bulunduk; boyutlarda ve açılarda kimi değişiklikler yaptık, hatta tamamlanmamış çizimlerdeki kimi detayları bizim çözmemiz gerekti. Renklerde ve malzemelerde bizi yansıtan seçimler yaptık, fakat tasarımların özgün etkisinin ve onların verdiği endüstriyel hissin korunmasını istedik. Modern klasikleri seviyoruz, çünkü bu klasiklerde estetiğin saf halini ve temiz tasarımı görürüz.

Peki Prouvé RAW projesinin hikayesi nasıl başladı?

G-Star olarak tüm dünyada mağazalarımız ve showroom’larımız var -malum, büyümeye devam ettikçe yeni mekanlara ihtiyacımız arttı.

Bunun bir uzantısı olarak, ofislerimiz ve mağazalarımız için istediğimiz mobilyaları bulmakta sorun yaşamaya başladık. Bu sorun bizi yeni bir yönelime itti; mimarlardan ve tasarımcılardan oluşan ekibimizle kendi mobilyalarımızı üretmeye başladık. Ekibin başındaki kişi, vintage Jean Prouvé mobilyalarıyla özellikle ilgilenen bir koleksiyonerdi. Ve her şey onun koleksiyonundaki 1940 Chaise Director sandalyeyi görmemizle başladı. Jean Prouvé, tıpkı Charles ve Ray Eames gibi, tasarım dünyasınca bilinen bir isimdi ve modernist bir endüstriyel tasarımcı olarak ilgimizi çekti, yaklaşımını kendimizinkine yakın bulduk.

Bu yakınlıktan hareketle de onu kendi dünyamıza taşımak istedik.

Başlangıçta vitra.’dan ofislerimiz ve showroom’larımız için birkaç bin tane Chaise Director sipariş etmeyi düşünerek, markayla iletişime geçtik. Onlar da bize tüm arşivlerini açtılar. Ve bir süre sonra bize gelip, “Neden koleksiyonu siz yapmıyorsunuz?” dediler. Tasarımları yeniden yorumlama fikri böylece ortaya çıktı.

Projede sizi zorlayan konular neydi?

Klasik bir parçayı yeniden yorumlama fikri bile, kulağa fazlasıyla iddialı geliyor. Malum, binlerce hayranı olan kült tasarımlardan bahsediyoruz. Sıkı bir hayranı tatmin etmek neredeyse imkansızdır, çünkü onun için parça mevcut haliyle zaten mükemmeldir. Bizim de modernist ikonları G-Star’ın bakış açısına göre yeniden yorumlamamız, 1940’ların ihtiyaçlarına ve imkanlarına göre yaratılmış detayları günümüze uyarlayarak ergonomik tasarımlar yaratmamız gerekiyordu.

Aslında yapmayı amaçladığımız, orijinal tasarımların kullanışlılığının altını çizmekti. vitra. ile birlikte çalışmak nasıl bir deneyim oldu? Modern ikonların yeni dokunuşlarla çağdaş sahneye çıkmaları, vitra.’nın son dönemde önemsediği ve sevdiği bir konu; son olarak bu yılki Milano Design Week’te, yeniden yorumlanan Charles ve Ray Eames’in 1958 Aluminium Chair oturma serisinin görkemle boy gösterişini izlemiştik. Bir başka modern ikon olarak Jean Prouvé tasarımlarının, G-Star ve vitra. birlikteliğinde yorumlanması ilgiye şayan. vitra. ile G-Star arasında bir çeşit benzerlik olduğunu fark ettik, hatta bu konuda ilk izlenimimiz şöyleydi: “Bu insanlar da tıpkı bizim gibi

Jean Prouvé’nin, biçimi malzeme ve işlevden bağımsız düşünmeyişi ile işlerindeki zanaatkar anlayış, G-Star’ın bakışıyla son derece örtüşüyor.

Evet, G-Star’ın temelinde de bu endüstriyel bakış yatıyor. Modern parçalardaki, Le Corbusier’nin, Oscar Niemeyer’in binalarındaki ya da 59

deli!” Saf tasarıma ve estetiğe dair delice bir tutku duydukları ve aynı zamanda kullanışlılığa da önem verdikleri için onlarla çok rahat çalıştık... Chaise Director gibi vintage parçaları edinmek zordur; bulmak için epey uğraşmanız ve bulabilirseniz de cebinizde 50.000 dolarınız olması gerekir. Bu anlamda, vitra. ile yaptığımızın, aslında bir nevi demokratikleştirme olduğunu söyleyebiliriz. Koleksiyon sayesinde G-Star’ın hedef kitlesi de yüksek tasarım ile haşır neşir olabiliyor çünkü ürün onlar için erişilebilir hale geliyor. Kısacası, vitra.’nın ve G-Star’ın dünyaları arasında bir vektör oluşturuyoruz; bu vektörde iki tarafın da kitlesi yer değiştirebiliyor ve bu iki dünya için de iyi bir şey. Tabii burada ilginç olan, ortada bir üçüncü taraf oluşu. Bu tarz işbirliklerinde genellikle iki taraf olur, oysa burada bir de işin tasarımcı ayağı var.

Bu birlikteliğin sonucu olan Prouvé RAW: Office Edition mobilya koleksiyonunda hangi ürünler yer alıyor?

Oturma elemanları, sandalyeler, sehpalar, aydınlatmalar, depolama üniteleri ve çalışma masaları. Bu arada, masaların yemek masası olarak da fazlasıyla havalı olacaklarını düşünüyorum.

Jean Prouvé için ilk kez 2012 yılında bir araya gelmiştiniz ve bir ev koleksiyonu üretmiştiniz. Bu kez ise bir ofis koleksiyonu göreceğiz. İki seriyi karşılaştıracak olursak, ofis mobilyaları üzerine çalışırken ne gibi farklılıklarla karşılaştınız ve ürünler nasıl değişti? İlk seride 15 parçalık bir mobilya koleksiyonu yarattık. DNA’mız vitra.’nınki ile çok iyi uyuyordu; süreç kendiliğinden ilerledi ve birlikte devam ettik. Çok verimli bir işbirliğiydi ve ilk koleksiyon kısa sürede tükendi. Ev serisini oluştururken showroom’larımızdaki ihtiyaçlarımızdan yola çıktığımızı, ofis serisini ise kendi ofisimizdeki arayışlar doğrultusunda geliştirdiğimizi söyleyebilirim. Dolayısıyla iki seri de gerçek mekanlardaki gerçek insanların gereksinimleri ile şekillendi. İlk koleksiyon, ilk işbirliğimizdi ve bu da bize yorumlarda daha esnek olma imkanı verdi. Ofis sisteminde ise işlevi daha çok önemsedik, daha pratik çözümler uyguladık.

Prouvé RAW: Office Edition koleksiyonunu hazırlarken, çağdaş ofislerin gereklerini göz önüne aldığınızdan söz ediyorsunuz.

Modern dönemden beri değişen iş yaşamı, hangi yeni koşulları getirdi ve bu koşullar tasarımlarınıza nasıl yansıdı?

Koleksiyon için çalışırken, öncelikle Prouvé’nin tasarladığı ofis sistemlerini inceledik. Onun çalışmalarını günümüze uyarlarken bize en çok sorun çıkaranınsa -çok şaşırtıcı ama- teknoloji olduğunu

söylemeliyim. Mesela kablolar... Prouvé’nin zamanında, saklanması gereken kablolar yoktu ortalıkta ve tasarımlardaki detayları buna göre yeniden çözmemiz gerekti. Kısacası bizi yeniden düşünmeye iten, teknik ve yasal gerekliliklerin değişmesi oldu. Bugünkü sağlık ve güvenlik ihtiyaçları da modern döneme göre çok farklı. Oturma elemanlarını ve aydınlatmayı, çalışma ihtiyaçlarına göre yeniden yorumladık.

Süreç boyunca Prouvé ailesi ile birlikte çalıştınız. Tasarımcının yakın çevresinin tamamlanmış koleksiyona tepkisi nasıl oldu?

Süreç boyunca dikkat ettiğimiz konulardan biri, mirasa saygı göstermekti. vitra., orijinal çizimlere erişmemizi sağlayarak, bizi Jean Prouvé Vakfı’nı işleten Catherine Prouvé ile tanıştırdı. Catherine, bizim için elinden geleni yaptı; babasının üretilmiş ve tamamlanmamış çizimleri üzerinde onunla birlikte çalıştık ve sonuçlardan çok memnun oldu. Koleksiyonu ailenin de sevmiş olması bizim için önemli.

G-Star’ın çağdaş tasarım ve mimari ile yakın bir ilişkisi var.

Firmanın bu yılın başında tamamlanan Amsterdam’daki genel merkezini de Rem Koolhaas’ın OMA’sı tasarlamıştı.

Yeni binaya taşınmadan önce, Amsterdam’da üç farklı binada üç ofisimiz vardı ve bu müthiş bir sorun yaratıyordu. OMA ve Rem, ne istediğimizi ve neye ihtiyacımız olduğunu çok iyi anladı. İçinde her şeyin aktığı ve işleyen bir ofis istiyorduk, bir bilgi ağı kurulmalı ve aynı zamanda yaşayan bir yer olmalıydı -insanlar birbirine mail atmak yerine sohbet etmeliydi. Rem’e bir havaalanı hangarının fotoğrafını gösterdik. Fotoğrafta bir grup insan bir uçak tamir ediyordu. Bizim istediğimiz de tam olarak buydu; birlikte çalışacağımız ve kendisine hayat vereceğimiz bir mekan...

G-Star olarak, RAW Prouvé, RAW Ferry, RAW Cannondale gibi katılımcı projeleriniz devam edecek mi?

Elbette. Ama tabii süreç organik ilerliyor, hikayeler kimi zaman bizi de şaşırtan sürprizlerle ortaya çıkıyor. Örneğin vitra. ile çalışırken bizi Leica ile tanıştırdılar ve birlikte bir şeyler yapmamız gerektiğini söylediler. Gerçekten de iyi anlaştık ve böylece RAW Leica projesi doğdu. Bu tür işbirliklerinde hedef kitleniz dışında insanlara ulaşma şansı buluyorsunuz ve ürünlerinizin hem bilinirliği, hem de değeri artıyor.

Son olarak, Prouvé RAW: Office Edition koleksiyonunu ne zaman edinebileceğiz?

Koleksiyon 2015 yılının Nisan ayından itibaren satın alınabilecek.

XOXO The Mag

INTERVIEW/ E

E

Permaid

İdeal Kadın? Özgür düşünce, kendi yolunu bulmak için şekilden şekile, zikirden fikire, beyazdan siyaha dönüşebilir. Akla gelen, vuku bulabilir, hem de hiç beklenmedik bir formla, renkle, adla... Eh bu olasılıklar dünyasında, Nicolette Mishkan ve Aeschleah DeMartino bu kontrolsüzlüğe el atıyorlar ve amacı baştan belirlenen, hikayesi az çok yazılmış ama kaderi kendinden mütevellit bir fikirle; Persian Mermaid, namıdiğer Permaid’le, nefes almaya anlam katıyorlar.

Karşı olduklarına, onların silahlarıyla, kendi evlerinde konuk oluyorlar. Şimdi sıra, XOXO için Los Angeles’ta geçirdikleri herhangi bir başka günde, macera bile olmayan onlar için normal bir günde... röportaj utku palamutçu fotoğraflar aeschleah demartino for xoxo the mag

XOXO The Mag

Şu an üzerinizde ne var?

Nicolette Mishkan: Aeschleah ve ben, Hawaii’de bir otel odasında, yatağın üzerinde beyaz bornozlarımızla oturuyoruz.

mücadele etmeyi öğrenmek zorunda. Kendi içindeki dengeyi, akıllı kararlarını, kendine bakmayı ve sonunda mutlu olabilmeyi kafasında çözmeli.

Nicolette, ilk olarak; siyah lateks kostümün sana bir doğum günü hediyesi olarak gelmiş. Hediyeyi aldın ve böyle bir karakter yaratmaya karar verdin, her şey bu kadar basit mi?

NM: Yaratılışı dediğin kadar basit ama sürekli bir karakter haline gelmesi çok daha komplike bir süreç. Permaid’in geçmişi ve kişiliği ben ve Aeschleah’ın bir kombinasyonu. Onun hakkında konuşurken üçüncü tekil şahısmış gibi bahsediyoruz, (hatta ideal kadını yarattığımıza dair espriler yapıyoruz) onun ne yediğinden ne tür müzik dinlediğine, kiminle birlikte olduğuna ve benzeri konulara dair sürekli bir diyalog var. Hepimiz hata yaparız, o yüzden onun aslında ideal kadın değil normal bir kadın olmasını istiyoruz. Ama yaptığı (yaptığımız) hataları daha mantıklı ve sofistike reflekslerle geri çeviriyoruz.

Farklı kültürlerden alabileceğiniz eleştirilere karşı hiç tereddüt etmediniz mi peki? Sonuçta İranlı kadınlarla kıyaslandığında Permaid oldukça edepsiz bir karakter...

Aeschleah DeMartino: Herkesi memnun etmek çok zor bir şey. Buna rağmen dünyanın daha geleneksel kısımlarından aldığımız en gurur verici eleştiri, insanların Permaid’i komik bulması ve bu absürtlüğün onlara güzel ve çekici gelmesi. İnsanların onu şapşal ya da kaba görebileceği pek çok an yaşayabiliyor ve biz bu anları elimizi korkak alıştırmadan paylaşıyoruz. Bakınız; Permaid’in Las Vegas anıları...

Ama Permaid bir erkek olsaydı, eminiz çok daha farklı bir algıyla karşılanırdı. Cinsiyet ve cinselliği hesaba katmadan, onun ruhunu keşfetmenin peşindeyiz.

Permaid, Persian Mermaid’den türetme... E bu durumda dünyanın başka bölgelerindeki siyaha bürünmüş kadınları mı düşündün?

NM: Permaid daha bebekken, Los Angeles’ta yaşayan İranlı bir aile tarafından kıyıya vurmuş bir halde bulundu. Bu yüzden de Amerikan ve Pers kültürüne aşina. Baştan aşağı siyah, parlak bir derisi var. Onun dış görünümü başka insanlara seksi ya da itici gelebilir, bize göre ikisi de mantıklı yorumlar. Sokakta simsiyah burka içinde yürüyen bir kadın gördüğünüzde ne hissediyorsunuz? Hayal edin. Peki ya daracık bir elbise ve yüksek topuklu ayakkabılar giymiş bir kadın gördüğünüzde?

Bir yere varabildiniz mi? Kadınları hayal ettiğiniz mekan gözünüzün önüne geldi mi? Her kültür, kadını yüceltecek ya da değersizleştirecek, kendine özgü beklentileri ve standartlarıyla var oluyor. Biz etrafa baktığımızda gördüğümüz şeyin bir çeşit replikasını yaratmak istiyoruz.

Permaid’in kendi dış görünüşüyle ilgili alternatifi yok, var olduğu siyah deriyi kabullenmek zorunda. “Sudan çıkmış balığa dönmüş” haliyle

Los Angeles’ın sıcağında yaşayıp, bacaklarını doğru düzgün hareket ettiremediğin, nefes almak için üzerinde herhangi bir delik dahi olmayan, siyah lateks bir kostüm giymek nasıl bir cesaret örneği?

NM: Protestoyu ya da çekimi yapacağımız yere gittiğim an kıyafeti üzerime geçiriveriyorum. Bazı durumlarda çok fazla dikkat çekmemek için gidip gizlice üzerimi değiştirmem gerekiyor. Böyle anlarda Aeschleah, şefkatli ve iyi bir arkadaş olup beni sırtında taşıyor ve fermuarımı kapatıyor. Nefes alabileceğim bir delik yok ve etrafı da kostümün içerisinden görmem gerekiyor, fazla sıcak olduğunda bacaklarım birbirine yapışacakmış gibi hissediyorum. Herhangi bir cesaret örneği söz konusu değil.

Kostümü giydiğinde kendini seksi hissediyor musun?

NM: O gün nasıl hissettiğime bağlı olarak değişiyor. Genelde kendimi hiç olmadığım kadar iyi hissediyorum.

65

Instagram’daki bir takipçiniz, fotoğrafınızın altına “Permaid 2014 yılındaki tek gerçek cinsiyettir” gibi bir yorum yapmış, sizin gibi insanların türeyeceğini düşünüyor musunuz?

ADM: Permaid’in, ABD’nin yıllardır gerçekleştirmek istediği, farklı ulustan ve ırktan insanların bir araya geldiği bir coğrafya olma hayalini cisimleştirdiğine inanıyoruz. Bu ülke iki yüzyılı aşkın zaman önce kuruldu ve ayrımcılık hala inanamayacağınız kadar sık karşınıza çıkıyor. California, ABD’deki en liberal eyalet olmasına rağmen ırkçılığa ve cinsel ayrımcılığa maruz kaldığımız zamanlar oluyor.

Permaid’i, hayatında verdiği kararları olabildiğince açık görüşlü olarak tasvir etmek istiyoruz. O, cinsiyet kavramının çok ötesinde bir yerde.

Kesinlikle seksi hissetmek istiyor, ama bunun için başka bir insanın onun yaşam tarzını geçerli kılmasına ihtiyacı yok. Bana göre en önemli şey toplum üyelerinin Permaid’e karşı ne düşündükleri. İşin ilginç tarafı, Permaid’le tanışma fırsatı yakalayan çoğu insan (hepsi olmasa da), onu çok sevdi. Dindar yönü ağır basan Hıristiyan ve Yahudi arkadaşlarımız dahi Permaid’i beğeniyorlar, ki bu da umut verici bir şey.

Kostümü ne sıklıkta yıkıyorsunuz?

ADM: Yıkamıyoruz. Onun kirlenmesini istiyoruz.

Okyanusun derinliklerinden gelen bu kız, okyanusu ve deniz canlılarını korumak için protestolara katılıyor. Protestocular, aralarında anarşist bir denizkızı gördüklerinde nasıl tepki veriyorlar?

NM: İnsanlar onun anarşist tarafına olumlu tepkiler veriyorlar. Onun asıl amacı deniz canlılarını köleleştiren Sea World’e son vermek, ama bir yandan da insanların deniz ve okyanuslara dair bilincini arttırmayı umuyor. En basit şekilde ifade edersem; denizleri kirletiyoruz ve doğal olarak deniz canlıları da kirleniyor, sonra nasıl oluyorsa onları

mideye indirmeye devam ediyoruz. Permaid’in hayvanların canice kullanılmasını durdurmak ve okyanustaki canlıların sağlığını geri kazandırmak için mücadele etmesini seviyoruz.

Tinder’dan bulduğun insanlardan bahsedebilir misin? Kostümlü fotoğrafını kullanarak beğendiğin bir insandan aldığın ‘like’ı kostümsüz halinle alamadığın oldu mu?

NM: Tinder hesabı bizim çok daha fazla sayıda eğlenceli ve cool insanla tanışmamızı sağladı. Ama ne yazık ki çok garip tipler ve pislik herifler de vardı. İnsanların BDSM’ye karşı olan ilgisini görmeniz lazım! Lateks kaplı bir denizkızının, insanların içerisindeki fantezi dünyasını bu kadar kamçılayacağını hiç tahmin etmezdim. Ama reddedildiğimiz anlar da oldu. Bu reddedilişlere karşı, Dita Von Teese’in bir sözünü hayat felsefemiz olarak belirliyoruz; “Dünya üzerindeki en olgun ve en sulu şeftali olabiliriz, ama elbet bir yerlerde şeftali sevmeyenler olacaktır!”

Aeschleah, sanatınızı diğer sanat eserlerine kıyasla nasıl konumlandırıyorsun?

ADM: Sanatımızı performans, belgesel, sürrealizm ve kavramsal sanat arasında bir yerde duran bir oto-portre gibi görüyoruz. Umarım açıklayabilmişimdir...

Dünya çapında ünlü olmaya devam ediyorsunuz, belki de batı yakası sahilini bırakıp yeni koylar keşfetmeye çıkarsınız?

NM: Üçümüz birlikte yeni yerlere seyahat etmeyi çok isterdik ve tekliflere açığız! ABD içinde bir kaç eyalate, performans sergilemek ve kendimizi göstermek için davet edilmiştik ama henüz okyanus yolculuğu yapmadık. Teklif edilen hikaye Permaid’in mantığıyla uyuştuğu ve onu kapitalist sistemin bir oyuncağı gibi göstermediği sürece, Permaid’in pasaportunu çıkartmaya hazırız!

XOXO The Mag

BMW i3

Sheer Driving Pleasure

ELEKTRİĞİN EN ÇARPICI HALİ.

BMW i3 TÜRKİYE’DE. BMW, daha az emisyon daha fazla sürüş keyfi felsefesini bugüne taşıyor. Karşınızda, en ince ayrıntısına kadar elektrikle çalışmak için tasarlanan BMW i3. eDrive teknolojisiyle şehirde ilerlemenin en akıllı ve dinamik yolu BMW i3 şimdi Türkiye yollarında.

Test sürüşü ve detaylı bilgi için: 0850 252 10 10 www.bmw-i.com.tr

INTERVIEW/C

E

Çİğdem Vİtrİnel

Tanımların Ötesinde

Geriye Kalan’la Türkiye sinemasının kadın erkek algısını şöyle bir sarsan, arada da ezber bozan bir yönetmen... Çiğdem Vitrinel, ikinci filmi Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku’da ise -kendi ifadesiyle- “koşulların eşit olduğu” bir aşk hikayesi anlatıyor. Ve şimdilik her şeyin daha net olduğu bir sinemanın peşinde hikayelerini anlatmaya devam ediyor. Vitrinel’le buluştuk, 90’lar kültü aynı adlı İlhami Algör romanını yorumladığı Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku’yu masaya yatırdık. röportaj erman ata uncu fotoğraf özkan önal

anlayışınızda temel mesele mi?

Biraz karışık bir konu bu benim için. Kabaca anlatmaya çalışayım.

Açıklama yapma gereği hissetmeyen, seyirciyi aynı düzleme koyan, kendisinin katılmasını bekleyen anlatım dilini seviyorum aslında.

Ama ben bazı meselelerin biraz daha net konuşulması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü kadınlarla ilgili çok fazla önyargı, çok fazla genelleme var. Orada bir tereddüt yaratmadan açık bir şekilde tavrımı koymak istiyorum. Galiba en azından ilk filmlerimi böyle çekeceğim. Sonra bambaşka bir şey de yapabilirim. O yüzden şöyle bir sinema anlayışım var diyemem. Kadınlarla ilgili konuşuyorsak ne konuştuğumuzu bilelim gibi bir tavrım var sadece.

Filmin, romandan bire bir uyarlanmadığının üzerinde özellikle duruluyor. Kitaba nasıl denk geldiniz? Ve hikayeyi filme çekme kararı nasıl gelişti?

Aslında kişisel bir karar değildi, kendi başıma bu kitabı filme uyarlamaya karar vermiş değilim. Ama 1995 yılında kitap ilk çıktığı dönem onu bir arkadaşımın hararetli tavsiyesiyle okumuştum. O zaman da farklı, enteresan gelmişti bana, ama bir gün filme çekileceği -hem de benim tarafımdan- aklımın ucundan geçmezdi. “Tamamen bilinç akışı yöntemiyle yazılmış, sinemaya uyarlaması zor.” diye düşünürdüm herhalde. Ama kitabı filme çekme süreci, ilk filmimden sonra tanıştığımız yapımcı Marsel Kalvo’nun teklifiyle gelişti. Kitabın büyük hayranlarından kendisi. Onun bana gelmesinin şaşırtıcı olduğunu düşünmüştüm. Kadınlar kadınları erkekler erkekleri anlatsın gibi saçma bir düşünceden ötürü değil elbette ama sevdiği kadın tarafından terk edilen bir erkeğin hikayesi için beni tercih etmesi ilginç gelmişti. Bunu Marsel’e de söyledim. “Ben senin Müzeyyen’i daha iyi anlatacağını düşünüyorum.” dedi. Akıllı bir adam Marsel. Çünkü Müzeyyen hikayede adam kadar önemli ve bir karakter olarak sinemada edebiyatta kendilerine daha az yer bulabildikleri için üzerinde daha çok çalışılması gerekiyordu. Kitap -biraz hikayenin yapısı gereği de- kadının neyi niye yaptığını detaylı olarak anlatmıyorsa da dominant bir karakter olarak onun varlığını hep hissediyoruz. İnsanlık halinin iki tarafını da temsil eden bir kadın Müzeyyen. Bir tarafım ev, diğer tarafım sokak diyor. Bir şekilde benim için doğru bir damar olduğunu hissetmiştim. İşi kabul ettim. Sonra Ceyda Aşar’la beraber oturup senaryoyu yazdık.

Kendinizi, konuşmanın da sinemasal bir unsur olabileceğini insanlara anlatmaya çalışırken buluyor musunuz hiç?

Kesinlikle. Karakter çok konuşur belki ama yalan söyler mesela.

Orada hem seyirciyi hem karşısındakini aldatabilir. Sizin bunu nasıl kullandığınız önemlidir. En güçlü örnek de Tarantino sinemasıdır.

Konuşmanın ardı arkası kesilmez ama bunlar boş laflardır. Bugün bizde de böyle bir şey yapılabilir. Çünkü Türkiye’de iletişim biçimimizde ve medyada da benzer bir sorun var. Çok konuşuluyor ama dilin manipülatif ve gerçeği çarpıtan, bir şeyi açıklamaktansa tam tersi bulandıran bir işleyişi var. Bunu bir hikayenin içine koyabilirsiniz.

Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku’da hikaye erkek karakterin gözünden anlatılıyor. O konum sizin için keşfedilmemiş bir alan mıydı?

Bir erkeği anlatma meselesinde başta şaşırdım. Gidip insanlarla konuştum. Ama benim filmin kahramanı Arif’le bağlantı kurduğum nokta yazar olmasıydı. Erkek olmasındansa daha çok o yönüne kilitlendim. Bazı detaylar için Erdal’la (Beşikçioğlu) paslaştık.

Senaryo ilk yazıldığında Arif karakterinin daha dişi, kırılgan, ufak tefek bir adam olması gerektiğini düşünüyordum. Erdal, fiziğiyle, duruşuyla onu biraz daha erkeksi bir hale getirdi.

Bilinç akışıyla yazılan ve çok da klasik yapısı olmayan bir hikayeyi senaryolaştırmak nasıl bir süreçti?

Kitap belirli bir olaylar zincirinde, mekan ve zaman bütünlüğü içinde akmıyordu. Birinci tekil şahıs üzerinden bir duyguyu anlatıyordu daha çok. Sevdiği kadının gitgide kendisinden uzaklaştığını hisseden bir adamın bir yandan terk edildiği için öfkelenirken bir yandan kadının gidişine kadının özgürlüğü olarak bakıp çaresizce susuşunu anlatıyordu. İki güçlü karakteri ve şehre dair bir atmosferi vardı. Bu bir filme ilham kaynağı olmak için gayet yeterli bir malzemeydi. Kitabın özüne sadık kalarak bunu bir olay akışı olan, daha rahat seyredilen bir hikayeye çevirmek istedik. Marsel’le ilk baştan konuştuğumuz buydu. Ama en nihayetinde bütün adaptasyonlar bir yorumdur tabii. Aynı öyküde bir başkası bambaşka bir esin kaynağı bulabilir.

Bir kadın yönetmen olarak aşk filmi çektiğinizde, üstelik bunu bir de erkek tarafından anlattığınızda devreye giren beklentiler var mı? Mesela bundan dolayı daha protest bir tavır beklendiğini hissediyor musunuz?

Aslında hayat, kadın olmak, erkek olmak gibi tanımlar üzerinden ilerleyebileceğiniz bir alan değil. Bir sürü kafa karışıklıkları, korkular, egolar var. Bir de kadın olmak illaki mükemmelliği getirmiyor. Zaten en büyük sorun da o, yani kadınlığa kutsallık gibi şeylerin atfedilmesi.

Daha çok seyirciye ulaşmayı hedeflediğinizi söylediniz. Sadece bu filme özgü bir durum mu bu? Yoksa hikaye anlatmak sinema 71

Sanki insan değil de başka bir şeymişsin gibi... Ama öyle değil, insansın işte. Bir bakıyorsunuz; siz de o iktidar ilişkilerinin içine girip orada yalpalıyorsunuz. Nasıl ki erkekler bir şeylerden etkileniyorlarsa kadınlar da etkileniyorlar. Onların da bir sürü arızaları var ve ben onlardan da konuşmak gerektiğini düşünüyorum. Kadının, sokakta olmayı ve gitmeyi istemesi çok doğru bir hal. Genel olarak bizden sadakat beklerler, anne olmamızı isterler. Bu film ise ‘aşkla ilgili ve hayatla ilgili oturalım konuşalım’ filmi daha çok. Mesela kitapta kadının çocuğu vardır, ama filmde yok. Senaryoyu yazma sürecinde İlhami’yle de (Algör), Marsel’le de nasıl bir şeyler yapalım diye görüştüğümüzde ilk başta koyduğum tek bir kural oldu; filmde bu kadının çocuğu olmayacaktı. Eğer çocuğu olsaydı bu aşk ilişkisi tamamen başka kurallarla ilerlerdi ve ben buradan yumuşak bir şeyler çıkarmazdım.

Bu, kitaptan çıkarılan en bariz detaydır.

Arif, yazdığı romandaki kadın karaktere başta bir isim vermiyor ama sonradan yine kadın editörünün isteğiyle ona ismini veriyor.

Bu ayrıntının hikaye bağlamında belli bir sebebi olsa gerek…

Bu, sinema ve edebiyatta kadın karakterler üzerine çok söylenen bir şeydir. Kadın karakterin derinlikli işlenmemesi, flu kalması... Kadın çalışmalarında çok dile gelir, biraz bununla dalga geçmek istedik.

Erdal Beşikçioğlu’yla yolunuz nasıl kesişti? Başta kafanızda başka bir erkek tipinin olduğundan bahsetmiştiniz...

Tabii ama senaryoyu Erdal’a götürme fikri de çok heyecan vericiydi.

Erdal’dan olumlu bir yanıt gelince de reddetmem mümkün değildi çünkü o çok iyi bir oyuncu. Bir de Erdal’ı bambaşka bir performansta Behzat Ç.’deki gibi erkeksi bir karakterden sonra burada görmek nasıl olur diye merak ettim ve hiç de pişman olmadım. Onun çok etkileyici, özel bir yanı var. Ve bu kadar yetenekli bir adamla çalışıyorsanız biraz da ona alan bırakmanız gerekiyor. Erdal, daha önce de söylediğim gibi, karakterle ilgili yaptığı yorumlarla senaryoya katkıda bulundu. Tabii çok profesyonel bir oyuncu olduğu için son noktada kararı bana bırakıyordu.

Peki, Müzeyyen’e gelirsek, Sezin Akbaşoğulları’nın kendini rahat hissettiği bir rol müydü?

Sezin’le daha ilk tanıştığımız gün, yarım saat geçmeden, onun Müzeyyen için uygun olduğunu anladım. Normalde mesafeli, uzak bir hali vardır.

Sonra gülümser. Sanki hep aniden gülümsemiş gibi gelir insana.

Sanki bir lamba yanar tepesinde, inanılmaz güzelleşir, sımsıcak bir

kadın haline gelir. İşte dedim tam Müzeyyen. Sadece birkaç sahnede zorlandık. Ama genel olarak onun da memnun kaldığını düşünüyorum.

Zor bir karakterden iyi bir performans çıkardı.

Erdal’ın ve Sezin’in daha önce Behzat Ç.’de birlikte oynaması sete avantaj olarak yansıdı mı?

Ben çok fazla televizyon seyretmediğim için bu konuda biraz da tufaya düştüm. Daha önce beraber çalışmış insanların tekrar bir araya gelmesi keyifli ama bu kadar tanınan insanları bir kez daha oynatmak çok da tercih edilecek bir şey değil. Diziyi izlemediğim için bunu fark edemedim. Sonra bir baktık ki Behzat Ç. kadrosuyla çalışmışız. Hatta Ege de (Aydan) oradandı. Neyse, işin iyi tarafı, Erdal’la Sezin beraber çok rahatlardı. Özellikle Erdal yüksek bir oyuncu. Onunla yan yana durabilecek bir kadın oyuncu da pek yok. Ve tabii Müzeyyen karakterinin de çok üste çıkması gerekiyordu. Sezin o anlamda çok iyiydi.

Bu sene Altın Portakal’a da katıldınız. Sansür tartışmalarını nasıl değerlendiriyorsunuz?

Uzun zamandır yaşanan şeylerin bir patlaması olduğunu düşünüyorum. Şu anda konuşulan şeylerden hiçbiri ilk defa konuşulan şeyler değil.

Sadece her şey görmezden gelemeyeceğimiz, erteleyemeyeceğimiz kadar gün yüzüne çıktı. Olaylar başladığı sırada ulusal uzun metraj filmlerinin yönetmenleri hassas bir konumdaydı. Çekilecekler mi çekilmeyecekler mi diye soruluyordu. Öyle yapmak doğru mu olurdu bilmiyorum, ben mesela ilk başta çekilme taraftarıydım. Dokuz yönetmen bir araya geldik, yarışmada filmi olan yönetmenlerden sadece birkaçı katılmadı. Ortak bir karar alacağız diye konuştuk. Çok fazla şey konuşuldu. Belgeselcilerle, ön jüriyle, festival komitesiyle görüşüldü.

Konuyu nereden tutsak elimizde kalıyordu. Şu anda, katılmamak daha doğru bir karar olurdu diye düşünüyorum. Festival iptal edilseydi, şu işin dibini görseydik. Sonuçta, can sıkıcı bir festival yaşadık. Ama bu yaşananların en iyi tarafı, yönetmenlerin bir araya gelmesi oldu.

Umarım uzun vadede bunu bir kazanıma dönüştürebiliriz. Geçtiğimiz günlerde sansür üstüne çalışan Siyahbant’la toplantı yaptık, sansürle ilgili bir projelerine destek olacağız. O toplantıda da konuşulduğu gibi, bugün sansür gerçeği 80’ler öncesinde devlet eliyle yapılan bariz, daha kolay tespit edeceğimiz bir müdahale şekli değil. Daha sinsi, üstü kapalı bir sansür yaşanıyor. Burada yaşanan da buydu. Sürekli bir idare etme durumu... Demokrat ve kendine güvenen bir ortamda olmadığımızdan sürekli bir takım ilişkileri dengede tutmaya çalışıyoruz.

XOXO The Mag

INTERVIEW/C

E

willem dafOe

Oyuncu

Dünya onu Çavuş Elias karakterindeki performansıyla Oscar’a aday gösterildiği Platoon/Müfreze filmiyle tanıdı. O zamandan beri rol aldığı yaklaşık 80 film ile perdede olağanüstü derecede etkileyici varlık gösteren bir aktör olarak kabul gördü. Willem Dafoe, sinema salonundan çıktıktan uzun süre sonra bile üzerimizdeki etkisini sürdüren kişilere hayat veren bir usta: Canlandırdığı karakterlerin içinde tamamen kayboluyor ve adım adım yeni katmanlarını sergilediği bu kişiliklere bakış açımızı sürekli değiştiriyor. Aktör, yeni filmi Pasolini’de filme adını veren efsanevi yönetmen ve şairi oynuyor. Abel Ferrara’nın yönettiği film, İtalya’nın dahi sinemacısının korkunç ölümünden önceki son saatlerine odaklanan, rüyayı andıran bir yolculuk... Venedik Film Festivali’nde bir araya geldiğimiz Dafoe ile Pasolini’den yola çıkıp, oyunculuk, yaşlanmak ve kadınsı yanı hakkında konuştuk, ve sonunda size sunduk. röportaj nando salvà fotoğraf carlos r. alvarez/getty images entertainment/getty images turkey

XOXO The Mag

A Most Wanted Man, 2014, The Ink Factory

Bu filmi yaparken Pier Paolo Pasolini hakkında ne öğrendiniz?

Birçok şey. Yönetmen olarak yaptığı işler her zaman ilgimi çekmiştir, o nedenle hakkında bir şeyler biliyordum zaten. Eşim, ki kendisi İtalyan’dır, onun şiirleriyle de tanıştırdı beni. Ayrıca, Pasolini hakkında birçok biyografik metin ve ayrıca kendi yazdığı yazıları da okudum.

Hepsinden çok etkilendim ve çok ilham aldım. Pasolini çok ileri görüşlü biriydi.

Bugün hayatta olsaydı onunla çalışmak ister miydiniz?

Denerdim ama Pasolini oyuncu olmayanlarla çalışan bir yönetmen olarak bilinirdi. Benim en sevdiğim filmlerin birçoğu da oyuncu olmayanlarla çekilmiş filmlerdir; Carlos Reygadas’ın filmleri mesela.

Bir keresinde Carlos’la karşılaştığımda, onunla çalışmak istediğimi söylemiştim. “Seni beğenirim Willem, ama ben oyuncu olmayanlarla çalışıyorum.” diye cevap vermişti. Birden çok tuhaf hissetmiştim: yani oyuncuydum ama hayranlık duyduğum yönetmenle çalışabilmek için oyuncu olmamam gerekiyordu.

Onun karakterine bürünürken en çok hangi noktada zorlandınız?

Gerçek yaşamdan beslenen karakterlere yer veren filmlerde sık rastlanan o gösterişçi psikolojik yaklaşımdan kaçınmaya çalıştım.

Gerçeğe sadık kalıp, ona saygılı olmamız ama aynı zamanda da özgür davranmamız gerekiyordu. Amacım seyirciye Pasolini’nin kim olduğunu anlatmak değildi. Bu imkansız bir şey zaten. Daha ziyade, onun zihnine girip ruh halini yansıtmaya, düşüncelerini ifade etmeye ve yaşamının son gününde neler yaptığını, kişiliği hakkında ipuçları veren ve çağrışımlar uyandıran bir biçimde anlatmaya çalıştım.

Oyuncu olmayan birine dönüşmeniz, yani kariyeriniz boyunca öğrendiğiniz ne varsa unutmanız gerekse bunu yapabilir misiniz?

Evet, aslında geçmişte bazen bunu yaptığım oldu. Egonuzu nasıl konumlandırdığınıza, yapmak istediklerinize ve oynadığınız filmden ne beklediğinize bağlı bir şey bu. Benim amacım, oynadığım karakterlerin içinde kaybolabilmektir. En sevdiğim performanslar, oynayan aktörü fark etmediğiniz performanslardır. Pasolini’yi izlerken kendimi tanımadığım anlar oldu, fiziksel olarak ona hiç benzemiyorum halbuki.

Pasolini’nin bugün hala bir anlam ifade etmesinin sebebi nedir?

Pasolini, toplumun nereye doğru gittiğini öngörebilmişti. Toplumun ruhunu kaybetmesiyle, yolsuzlukla, tüketimle, sahte hoşgörü ve sahte özgürlükle ilgili korkuları bugün hala anlam taşıyor. Teknolojik gelişmelerin bizi ileri götüreceğini ama aynı zamanda gerileteceğini biliyordu. İtalya’daki hızlı yükselişi gördü, bunun insanlar üzerinde nasıl etkileri olacağını tahmin etti ve birey olarak herkesin ödemek zorunda kalacağı bedelleri açıkça öngördü.

Abel Ferrara ile dördüncü kez birlikte çalıştınız bu filmde.

Birbirinizin ruh eşi olduğunuzu söyleyebilir misiniz?

Evet. Onunla çalışmaya devam etmek istememin başlıca sebebi çılgın olması. Onun için film yapmak bir macera, gizemli ve kafa karıştırıcı bir deneyim. Çok da kişisel filmler yapıyor. Bazı filmleri diğerlerinden daha iyi olabilir ama sonuçta onunla çalıştığınızda hep bir şeyler öğrenirsiniz. Bir de bugün her zamankinden daha disiplinli çalışıyor. Malum, Ferrara’nın kötü alışkanlıklara eğilimli olduğunu 75

Pasolini, 2014, Capricci Production, Urania Pictures, Tarantula, Dublin Films

herkes bilir, uyuşturucu bağımlısıydı ama artık bunu geride bıraktı. Şimdi daha güvenilir biri ancak aynı zamanda daha öfkeli ve daha çılgın. Geçmişte bazen çok sarhoş olduğu için seti terk etmek zorunda kaldığı olurdu. Ya da aynı rolü üç ya da dört farklı oyuncuya teklif ederdi ama hatırlamazdı.

Ferrara’nın teklif ettiği bir rolü reddettiğiniz oldu mu hiç?

Evet, oldu ama hangisi olduğunu söylemem. İnsanların şöyle şeyler söylediğini çok duydum: “Şu Platoon/Müfreze filmi var ya? O filmde rol teklif etmişlerdi, kabul etmedim, sonra o rolü Willem Dafoe oynadı.” Bu tür yorumlar çok çirkin.

Bu yorumlar, aktörlerin ne kadar egosantrik, ne kadar rekabetçi insanlar oldukları hakkında söylenenleri de doğruluyor, öyle değil mi?

Ego değil, başka bir şey bu. Bir aktör bir sahnede bir şey yapar ama sonra o başka bir şeye dönüşecektir; yani aslında çok kötü bir performans bile iyi bir görüntü yönetmeni ve iyi bir yönetmen sayesinde perdede iyi görünebilir. Aktörler işte bu yüzden derin bir güvensizlik içinde, sürekli övgüye ihtiyaç duyan insanlardır.

Ferrara ya da Lars von Trier gibi yönetmenlerin Pasolini’nin mirasçıları olduğu söylenebilir mi?

Yönetmenler arasında bu tür bağlantılar kurmak bana düşmez; aktör olarak da bir işime yaramaz. Bu daha çok sizin işiniz. Yine de şahsen Lars ve Abel ile Pasolini arasında gerçekten bir bağ gördüğümü söyleyebilirim. Ve sanırım onlarla çalışma eğiliminde olmam da bir tesadüf değil.

Birçok kötü adamı oynadınız. Neden karanlık taraf her zaman

daha ilgi çekicidir? Çünkü sakladıklarımızı; günışığına çıkmayan, bastırılan şeyleri temsil eder. Ve bunlarla yüzleşmek özgürleştiricidir. Bu yüzleşme bizi daha iyi insanlar yapar demek istemiyorum ama zihnimizi ve yüreğimizi açmamıza yol açar; günahlarınızdan arınmanızı sağlamaz ama o günahların orada olduklarını kabul etmenize yardımcı olur. Hepimiz aydınlık bir hayat yaşamaya çalışırız, ama karanlık yanımızı fantezi yoluyla terbiye etmenin de sağlıklı olduğunu düşünüyorum ben. Çoğu kişi iyi biri olmaya çalışır ve başaramaz, ama karanlık yanımız galip geldiğinde bile bir süre sonra hepimiz aydınlığa ihtiyaç duyarız.

Anneniz hemşire, babanız cerrah olduğundan ikisinin de çoğu zaman evde olmadığını, bu nedenle sizi beş kız kardeşinizin büyüttüğünü söylemiştiniz. Bu kadar çok kız arasında büyümek sizi nasıl etkiledi?

Hep kadınlar arasındaydım; 25 yıl boyunca bir kadın tarafından yönetilen bir tiyatroda (The Wooster Group) çalıştım ve birçok kadının yönetmenliğinde oyunculuk yaptım. Kadınlara yakın olmakla övünen erkeklere şüpheyle yaklaşırım ama benim durumumda bu gerçek.

Kadınlara hayranım: Bizim kültürümüz erkeklerden dış görünümlerini, yani kabuklarını geliştirmelerini bekliyor, buna karşılık kadınlar çocukluktan itibaren içsel kimliklerini keşfetmeye yöneliyorlar ve sonuçta içsel olarak daha enteresan insanlar oluyorlar. Derin şeyleri önemsemeyi bana onlar öğretti.

Duygusal ve cinsel meseleler hakkında da onlardan öğrendiğiniz şeyler oldu mu?

Kızlarla büyüyünce onlardan bir sürü şey öğreniyorsunuz. Onlar her şeyi konuşurlar. Erkeklerse kızlara kıyasla daha kapalı, daha rekabetçidir.

XOXO The Mag

Platoon, 1986 Hemdale Film, Cinema 86

Bay Dafoe, gişe filmlerini bir kenara koyarsak, insanlar her geçen gün daha az sinemaya gidiyorlar gibi görünüyor. Bu konuda ne düşünüyorsunuz?

Nostaljiye kapılmak istemem ama bu çok üzücü. Ben karanlık bir odada tanımadığım insanlar arasında oturup film izlemeye bayılıyorum; orada perdeyle kurulan ilişkiyi seviyorum. Bu sadece perdenin boyutlarıyla ilgili bir mesele değil, başkalarıyla sosyalleşmek de var işin içinde. İçeriğin giderek daha parçalı ve dijital hale gelmesi kültürümüzü yoksullaştırıyor, çünkü seyirci sadece onları rahat hissettiren filmleri tüketiyor artık. Kültürel ve entelektüel açıdan iyi zamanlar yaşamıyoruz. Gerçekten bunun değişeceğini ve yeniden sinemalara döneceğimizi umuyorum ama bu hemen yarın olmayacak.

çok daha yumuşak, daha korkak. Gerçeğe sırtlarını dönüveriyorlar.

Psikolojik olarak çok rahatlar çünkü onları gerçeğe karşı koruyan her şeye sahipler: kahveleri, iPhone’ları, bilgisayarları…

Bu meslekte yaşlanmak söylendiği kadar zor mu?

Yaşlanmak zor. Ciddiyim. Yaş almak beni gerçekten endişelendiriyor, ama özellikle kariyerim açısından değil. 16 yaşında bir çocukla beraber sokakta yürüyorsunuz, genç bir kadına rastlıyorsunuz ve kadının sizi zerre kadar umursamadığını, çocuğa baktığını görüyorsunuz. Çünkü siz artık dede gibisiniz. Buna alışamıyorum.

Film endüstrisinin ne kadar değiştiğinden söz ediyoruz. Peki siz değiştiniz mi?

Tabii ki, artık daha az şeye ihtiyaç duyuyorum, daha esnek, daha meraklıyım. Genç olmak güzel şey; kim olduğunu, ne istediğini bulmaya çalışıyorsun ve tek düşündüğün kendinsin. Ama bir süre sonra kendi kıçını düşünmeyi bırakıp, dünyaya açılmaktan başka çaren olmadığını anlıyorsun. Başka şeylerden haz almayı ve enerjini akıllıca kullanmayı öğreniyorsun.

Hollywood’da kıymetinizin bilinmediğini hissettiniz mi hiç?

Kim bilmeyecek kıymetimi? Hollywood’un bir cemiyet olduğunu biliyorum da ben onun bir parçası değilim. Bunu sırf havalı görünmek için söylemiyorum, gerçekten Hollywood’a ait değilim ben. Orada yaşamıyorum, oradan kimseyi tanımıyorum. Zaman zaman orada film yapıyorum ve bazı insanlarını seviyorum ama orası benim hayatım değil. Öyleyse bir parçası olabilir miyim? Sanmıyorum. O insanlar hakkında kötü hiçbir şey söyleyemem. Ama benim için onlar ‘o insanlar’.

Peki film endüstrisinin olgun aktörlere karşı acımasız olduğunu düşünüyor musunuz?

Yaş bir mesele tabii, çünkü sonuçta endüstri çocuklar tarafından yönetiliyor. Gerçek sinemaseverler, sinemaya gitmeye zamanı ve parası olanlar benim yaşımda ama ne fark eder. Bugünlerde amaç pek zeki olmayan insanların dünya görüşünü destekleyen filmler yapmak. Yapımcılar para kazanmanın yolunun bu olduğunu anladılar.

Oysa kültürel gelişim için insanların kendilerininkine benzemeyen dünya görüşleri ile de karşılaşması gerek. İronik olan şu ki; ciddi bir ekonomik bunalımdan geçiyoruz ama insanlar önceki kuşaklara göre

Bu mesleğe ilişkin olarak kendinizi herhangi bir konuda ders almakta gecikmiş hissediyor musunuz?

Birçok konuda, evet, ama önemli değil; 15 yıl öncesinin dersleri artık bir işe yaramıyor zaten, çünkü bu iş de değişti, ben de değiştim. İçgüdüsel olarak ders almaya devam ediyor insan tabii, ama aslında dersimi aldığımı zannettiğim birçok konuda aynı hataları tekrar tekrar yapmaya devam ediyorum. Yapım böyle, bunu kabul ediyorum. Ama bu yüzden kendimi aptal, çok aptal hissediyorum…

77

INTERVIEW/ RT

Pier luiGi CeCiOni

Sosyalist Realizmin İzinde Mansudae Art Studio, 55 yıldır, dünyanın belki de en çok merak edilen ülkesi Kuzey Kore’de faaliyet gösteriyor. Gizemli oluşunun yanı sıra, küresel ölçekte en büyük sanat stüdyolarından biri olarak da gösterilen bu stüdyonun uluslararası temsilcisi Pier Luigi Cecioni ile, Kuzey Kore’de sanata olan yaklaşımdan, stüdyonun temel dinamikleri ve gelecek planlarına uzanan bir söyleşi yaptık. Merakınızı gideriniz. Bu arada, tahmin edeceğiniz çeşitli sebeplerden, Cecioni’nin portresi yerine, onun isteğiyle, Jeong Seon’un yaklaşık 300 yıl önce yaptığı Geumgang Jeondo adlı eserini koyduk.

Jeong Seon, Geumgang Jeondo, 1734, Ink and light colors on paper, 130.7 cm × 94.1 cm (51.5 in × 37.0 in)

röportaj barış fert

XOXO The Mag

2

1.Won Sye Bong, Tiger, 200, 110cm x 90cm 2. Choe Yong Sun, Liking, 54cm x 79cm 3. Ri Hyok, Female Pilots, 142cm x 242cm

1

3

Dünyadaki en büyük sanat oluşumlarından biri olarak kabul edilen ve Kuzey Kore’nin en yetenekli sanatçılarıyla çalışan böyle bir stüdyoya kabul edilmek kolay olmasa gerek. Nasıl bir prosedür izliyorsunuz?

Burada bir başvuru sistemi yok. Stüdyo, çalışmak istediği sanatçıları bünyesine dahil etmek için onlara davetiye gönderiyor ve genellikle bu davetiyeler Pyongyang’daki Kim Il Sung Üniversitesi’nden yeni mezun olan yetenekli ve genç sanatçılara gönderiliyor. Ayrıca, zaman zaman, diğer stüdyolardaki yetenekli sanatçıların da davet edildiği oluyor.

fakat herkesin tercih ettiği bir teknik değil. Mücevher boyama sanatı ise oldukça az tercih ediliyor. Ülkenizde bir sanat piyasasının varlığından söz edebilir miyiz?

Serbest piyasa ekonomisine sahip olmamamızın bir sonucu olarak, burada yerel bir sanat piyasası mevcut değil. Geçen yıl ülkeye giriş yapan sınırlı sayıda turist, sanat eserlerine oldukça ilgi gösterdi, fakat bu durum ekonomik anlamda ülke için herhangi bir kaynak teşkil etmiyor.

Kim Jong Il’in, Mansudae Art Studio’ya ‘özel rehberlik’ yaptığını biliyoruz. Stüdyonun bütün kazanımları devlet hazinesine mi aktarılıyordu?

Kim Jong Il, stüdyoyu doğrudan destekliyordu, fakat işleyişe finansal açıdan herhangi bir müdahalede bulunmuyordu. Ayrıca şunu belirtmek istiyorum: Biz, genel olarak Kuzey Kore’nin içinde kullanılmak üzere sanatsal üretimlere devam ediyoruz. Mesela, liderlerin dev heykelleri, Pyongyang metrosu için üretilen mozaikler, anıtlar ve kamusal alanlarda sergilenmek üzere yapılan yağlıboya çalışmaları... Bununla birlikte, birçok stüdyoyla kurduğumuz işbirlikleriyle Asya ve Afrika’da oldukça büyük projeler üretiyoruz ve tabii ki stüdyo bu işlerden ekonomik bir geri dönüş almıyor. Ne var ki, Kuzey Kore dışında yaşayan koleksiyonerlere satılan işlerin gelirleri doğrudan stüdyonun gelir hanesine yazılıyor.

Kuzey Koreli sanatçılar, Batılı meslektaşlarından ilham alıyorlar mı?

Buradaki sanatçılar, rönesans dönemi eserlerine oldukça ilgi gösteriyorlar. Mesela, Roma’daki Vatikan Müzesi’ne veya Floransa’daki Uffizi’ye yaptığımız gezilerde rönesansa ait eserleri hemen tanıdılar.

Sosyalist realizm akımına dahil olan sanat eserlerini de, Rusya ve Çin ile kurulmuş yakın ilişkiler sayesinde inceleme fırsatına sahip oluyorlar. Ülkedeki sanat anlayışı realizm temelli olduğu için görsel olmayan sanat formları buradaki kitlede herhangi bir ilham ve ilgi uyandırmıyor. Ayrıca, Kuzey Kore sanatı çok köklü bir geleneğe sahip ve insanlar da bu gelenekselliği kendileri için bir ilham noktası olarak görüyorlar.

Stüdyo bünyesindeki sanatçıların aynı mekanda üretim yapmaları, onları özgün fikirlerden uzaklaştırmıyor mu?

Sanatçılarımız aynı mekanda üretim yapıyorlar, fakat sürekli beraber çalışmıyorlar. Ayrıca, 120.000 metrekarelik bir alana yayılan stüdyonun içindeki binalar, büyük bir galeri ve futbol sahası, sanatçılara kişisel alanlar sağlıyor. Pyongyang’da yaşayan sanatçıların birçoğunun evinde kendi kişisel stüdyoları bulunuyor ve istedikleri zaman evlerinde çalışabiliyorlar. Ayrıca, sanatçılarımız çoğu zaman birbirleriyle fikir

Kuzey Koreli koleksiyonerlerin ilgisini en çok hangi işler çekiyor?

Geleneksel Kore resim sanatı, Çin ve diğer Uzak Doğu ülkelerinde de mevcut olan bir sanat tekniği ve ülkede de en çok talep gören işler, bunlar oluyor. Hemen ardından yağlıboya işleri geliyor. Benim kişisel favorim ise ağaç baskı tekniği. Nakış sanatı da oldukça ilgi görüyor, 79

Do Not Be fooled by American Disguises, 70cm x 100cm

alışverişinde bulunuyorlar ve tartışıyorlar. Tabii ki onların ülkelerine olan bağlılıkları ve sahip oldukları ortak ideoloji işlerine de yansıyor. Çağdaş sanat hakkında ne düşünülüyor?

Kuzey Kore sanatı günümüzde çağdaş sanat kapsamı altında değerlendiriliyor. Stüdyonun uluslararsı temsilcisi olarak, birçok eseri çağdaş sanat galerilerinde sergileme şansım oluyor ve koleksiyonerler de, bu işleri koleksiyonlarına ekliyorlar. Batı ülkelerindeki hissiyatla algıladığımız çağdaş sanat kavramı ve formu, Kuzey Kore’de yer almıyor. Ülkedeki sanatçılar, yaptıkları uluslararası gezilerde görme fırsatı buldukları çağdaş sanat kapsamında değerlendirilen eserleri gerçek sanat formu olarak görmüyorlar ve bu eserlerin aktarmak istediklerini ciddiye almıyorlar. Mesela, Kuzey Koreli birçok sanatçıya Floransa’daki çağdaş sanat eserlerini gösterme fırsatı buldum ve hepsi alaycı bir ifadeyle birbirlerine bu eserleri işaret ettiler.

Bir koleksiyoner stüdyonuzun işlerine nasıl ulaşabilir? İşler stüdyonun kendi web sitesinden satın alınabiliyor ve herkesin oldukça ilgisini çeken propaganda posterleri de, koreanposters.com aracılığıyla satılıyor. Stüdyo, nadiren de olsa İtalya’daki sanat organizasyonlarına katılıyor ve insanlar bu organizasyonları takip edip, stüdyonun işlerine ulaşabiliyorlar. Ayrıca, Pekin’deki sergi alanı da, sanatçılarımızın eserlerine ulaşılabilecek başka bir lokasyon.

Stüdyonun uluslararası temsilcisi olarak en son hangi sergiyi ziyaret ettiniz? İtalya’da yaşadığım için birçok sanat organizasyonunu ziyaret etme fırsatı bulabiliyorum. En son Venedik Mimarlık Bienali’ni ziyaret ettim

ve Haziran ayındaki açılışına da katıldığım bu görkemli bienali tekrar görmek istedim. Şahsen, Venedik Mimarlık Bienali’nin sürprizi, Güney Kore Pavyonu’nun ödül kazanmasıydı. Güney Kore ve Kuzey Kore mimarisi arasındaki farklılıklara değinen Güney Kore Pavyonu, bizim işlerimizi de bienalde sergiledi.

Kuzey Koreli olmayan bir sanatçının işleri, Mansudae Art Gallery’de sergilenebilir mi?

Prensip olarak bu mümkün, fakat çok karmaşık bir prosedür izlenmesi gerekiyor. Ayrıca, böyle bir durum henüz gerçekleşmedi. Kuzey Kore’de mevcut olmayan sanat piyasası sebebiyle bu sergiler ve organizasyonlar, ancak uluslararası kültürel diyalogları geliştirmek için yapılabilir.

Son olarak, çok yakın bir zamanda Londra’daki Kuzey Kore Büyükelçiliği, Kuzey Koreli sanatçıların işlerinin gösterildiği bir sergi düzenledi. Kuzey Kore’den, uluslararası nitelikte tanımlanabilecek bu tarz girişimler bekleyebilir miyiz?

Bu durumun bir trend olacağını düşünmüyorum, fakat gelecekte mutlaka bu tarz organizasyonlar olacaktır. Bu sergiden önce birçok sergi zaten düzenlenmişti, ama bahsettiğiniz tipte bir organizasyon pek tabii ki oldukça komplike bir şekilde ilerleyecektir. Kuzey Kore büyükelçiliklerinin sayıca az olması da tabii ki bu duruma bir etken oluşturuyor. Şahsen, elçiliklerin düzenlediği sergilerden ziyade, sanat kuruluşlarının düzenleyeceği etkinliklerin çok daha kapsamlı ve etkili olacağını düşünüyorum. 2007 yılında, Cenova’da oldukça prestijli bir lokasyonda düzenlediğim sergi büyük yankı uyandırmıştı ve İtalya’daki Kuzey Kore Büyükelçisi ile dönemin İtalya Başbakanı serginin açılışına katılmışlardı. Şu sıralarda da çalışmalarımız sürüyor.

XOXO The Mag

müjde metin

C

Bu bir ilandır.

MOMENTS by PANDORA Pandora özkan önal

MEHTAP ELAİDİ

mehtap elaidi pandora

Ne iş yapıyorsun? T Yaptığın işin eşsiz tarafı ne sence? S İş gününde en yavaş geçtiğine inandığın bir saat dilimi var mı? İ Yaşam tarzını nasıl betimlersin? T İyi hissettirdiğine inandığın bir taş?

Kıyafetle aksesuar uyumlu olmalı mı?

Dakik misin? E Zamanın durmasını dilediğin bir anını paylaşsan?

Sabah mı, akşam mı? S Zamanı bir buz kalıbında dondurabilseydik, sen nasıl bir kalıp/şekil seçerdin?

Pandora’nın charm’ları senin için ne ifade ediyor? T

kahve içerim. düşünmemeye çalışmak. kızlarımı özledim. İnsanlar defileden önce ayakkabılarla ilgili bir sorun çıkmış olması demek. asla demek. İ normal karşılar ve herşeyi akışına bırakırım. Z bazen kısa geliyor. Trafiksiz İnsanların karakterini anlayan bir makin S hatırlamıyorum Z birini beklediğim herhangi bir yer. Mavi yolculukta Z güzel işler çıkıyor.

“Hadi canım.”

ZEYNEP DEVOOGHT

zeynep devooght pandora

Ne iş yapıyorsun?

Yaptığın işin eşsiz tarafı ne sence? İ İş gününde en yavaş geçtiğine inandığın bir saat dilimi var mı?

Yaşam tarzını nasıl betimlersin? İyi hissettirdiğine inandığın bir taş?

Taktığın takıların görselliklerinden başka anlam taşıdıkları oluyor mu?

Kıyafetle aksesuar uyumlu olmalı mı?

Dakik misin? E Zamanın durmasını dilediğin bir anını paylaşsan?

Sabah mı, akşam mı?

S Zamanı bir buz kalıbında dondurabilseydik, sen nasıl bir kalıp/şekil seçerdin?

Sence artık her zaman meşgul olduğumuz yıllarda mıyız?

Pandora’nın charm’ları senin için ne ifade ediyor?

ellerimi ve ayaklarımı incelerim. ne zaman ve nasıl uykuya dalacağımdır. fark ettim. Hayat sık sık yenilik demek. henüz bilmiyorum. İ duruyorum.

Z mevsimlerin tadını çıkarıyorum. Her zaman daha mutlu olacağıma Kaybolmuş bir şeyi S 13 Temmuz. Z burası ve şimdi. Evde S bence gevşemeye ve rahatlamaya izin vermemiz olabilir. Z ortaya çok tehlikeli bir şey çıkabilir.

“Kötü yoktur.”

CEYLAN İNSEL

ceylan insel pandora

Ne iş yapıyorsun? R Yaptığın işin eşsiz tarafı ne sence? İ dilimi var mı? İyi hissettirdiğine inandığın bir taş?

C İş gününde en yavaş geçtiğine inandığın bir saat Yaşam tarzını nasıl betimlersin? S Taktığın takıların görselliklerinden başka anlam taşıdıkları oluyor mu?

Kıyafetle aksesuar uyumlu olmalı mı?

Dakik misin?

E Zamanın durmasını dilediğin bir anını paylaşsan?

Sabah mı, akşam mı? S Sence artık her zaman meşgul olduğumuz yıllarda mıyız?

Pandora’nın charm’ları senin için ne ifade ediyor? İ

kahve içerken kedimle oynarım. yastığa başımı koymanın ne kadar huzurlu bir iş olduğu. karmakarışık olan aksesuar çekmecemi düzeltme ihtiyacı hissettim. Her şeyi kafalarına takan insanlar sakin kalmaya çalışmak demek. sevdiğim insanlardan sıkılmak. İ sinir oluyorum. Z zamanın çok çabuk geçtiğini fark ediyorum. Herkesin sağlıklı olacağının garantisi verilse Yeni bir boya Çok sevdiğim için Cannes’a her gittiğimde Z başarının geleceğine inanıyorum. “Çalışmak da çok iyidir.”

fILE hazırlayan müjde metin fotoğraflar özkan önal

SOME WOMEN OF DANCE MUSIC

Sibel Engingök Kulüpte çalmayı tanımlamanı istesek?

Gerçekten çok farklı ve tatmin edici bir his. O an seçtiğim müziği dinlemek için orada bulunan insanlarla aynı havayı soluyup, verilen tepkileri bizzat görebilmek beni inanılmaz heyecanlandırıyor. Bütün sesler etrafınızda dolanırken, aynı odada insanların ayin yapar gibi bir araya gelip tek bir şeye odaklanıyor olması düşüncesi de beni çok etkiliyor.

Peki, radyoda çalmak?

Radyoda çalmanın güzelliği ise az önce tanımladığım hisleri hiç görmediğiniz biriyle paylaşmak. Bir süreliğine dinleyiciyle baş başa kalıyorsunuz ve karşılıklı bir güven durumu doğuyor. Ve dinleyen her kimse bir süreliğine kendi dünyasını yönlendirmenize izin veriyor.

Teknik eğitim alternatifi, DJ’liği ne kadar besliyor sence?

Açıkçası, özellikle DJ’liğin tanımını yaparken, kendime bu tanımı yakıştırmakta biraz zorlanıyorum. O işin hakkını vermek gerektiğini düşünüyorum. Hem teknik hem de sunum açısından her şeyin birbirini tamamlaması gerekiyor. Zira müzikle ilgili alınan eğitim, teknik bilgilerle sunulan şeyin sadece altyapısını oluşturuyor. O yüzden, DJ’lik dendiği zaman aslında ‘herkesin yapabildiği bir şey’ algısından kurtulup, durumun teknik bilginin desteklediği hayal gücünden ibaret bir yetenek olduğunu bilmek gerekiyor. İşin teknik eğitimini alabilir ve elbette hatasız bir şekilde uygulayabilirsin, fakat onu bir bütün kılan asıl şey, kimsenin bilmediği, yalnızca senin bildiğin tarifindeki o gizli malzeme.

Pazarlamanın direkt olarak etkilediği ticari başarı ve kişisel başarı kavramlarının farkını en iyi hissettiren alanlardan biri, müzik. Peki, müzikteki başarı algını sen nasıl tanımlarsın?

Maalesef, insanları bir araya getirmeyi başaran yegane şeylerden biri olan müziğin de, suistimal edilip ticari çıkar ve kitleleri yanlış yönlendirme aracı olarak kullanılması, gün geçtikçe daha üzücü ve ucuz bir hal alıyor. Müzik aracılığıyla kişisel başarı yakalayıp sonrasında bu durumu sadece ticari başarı üzerinden yürüten müzisyenler/prodüktörler elbette ki var ve bu geçişi görmek insanı gerçekten hayal kırıklığına uğratıyor. Ama severek yaptığın bir şeyden para kazanmak istemek yanlış olmasa gerek. Önemli olan bunu yapıyor olmandaki amacı unutmamak.

Bu durumun karşılıklı sevgi ve yoğun duygular alışverişinden ibaret olduğunu düşünüyorum. Benim için başarı bu.

Yurtdışında yapmak isteyeceğin bir konsept sorsak? İngiltere’de bir warehouse’da çalmak isterdim, hep hayalimdir.

Ayrıca fotoğraf da çekiyorsun; görüntü ve ses ilgini birleştiren bir proje yapmayı düşündün mü hiç?

Fotoğraf çekmek, üzerine özenle titrediğim ve çabuk tüketmeye korktuğum bir şey. Özellikle günümüzde, yüzeyselliğin sınırlarını zorlayan “fotoğraf çekmek” algısı alt üst olmuşken… Çok sevdiğim bir şarkının zihnimde canlandırdığı görüntüleri yakalamayı ve görsel olarak bunu uygulamayı denerim. Buna sağdık kalarak, zaman zaman sevdiğim şarkılar için yazdığım kısa sahneleri çekmek, uzun süredir gerçekleştirmek istediğim bir proje.

XOXO The Mag

fILE

Elif Tanrıbilir DJ’lik merakın, moda tasarımı okumak için Londra’ya gittiğinde başlamış. Bu, şehirlerin birey üzerinde yarattığı etkinin bariz bir göstergesi gibi.

Londra’nın dinlediğim ve çaldığım müzik üzerindeki etkilerini, kısaca; çeşitlilik, dinamizm ve özgürlük olarak sıralayabilirim. Şehirlerin üreten ve paylaşan insanlara kattığı zenginliğin yanı sıra, dönemin ve ortamın da çok etkili olduğunu düşünüyorum. Farklı şehir ve ülkelere yaptığım kısa seyahatler bile oldukça ilham verici. Bu doğal olarak çaldığım müziğe de yansıyor. Londra bunun için doğru bir başlangıç noktasıydı ve tarzımın şekillenmesinde büyük rol oynadı.

noktada iş, organizatör ve müzik direktörlerine düşüyor, konsepte uygun DJ değil, DJ’lere uygun konsept oluşturulması, herkesin işini kolaylaştırabilir.

Deep house, nu-disco ve funk dinleyicileri sence Türkiye’de ne durumda?

Her ne kadar çaldığım müzik genel olarak bu türlerle anılıyor olsa da, aslında yelpazem bundan çok daha geniş. Ben de dahil olmak üzere, Türkiye’deki elektronik dans müziği dinleyicilerinin yeniliklere açık ve değişen şartlara hızla adapte olduğunu düşünüyorum. Setlerimde ve performanslarımda arada sırada denediğim, hoşuma giden farklı türlere dinleyicilerden gelen pozitif tepkiler de bu adaptasyonun en bariz göstergesi.

DJ popülasyonu epey artarken; müzik eğitimleri, akademileri, DJ’liğe nasıl katkı sağlıyor sence?

Bu akademilerin ve eğitimlerin, katılanlara DJ’liğin teknik detaylarını ve püf noktalarını öğrettiğine eminim. Ben, müzik zevkinin ve çalma stilinin; pratik yapmak, keşfetmek ve paylaşmakla paralel geliştiğini deneyimledim. Bu eğitimler tabii ki değerli, fakat bu işte hızlı bir başlangıç yapmak değil, istikrarlı olabilmek önemli. İster analog olsun, ister dijital, nasıl çaldığımızdan çok; neleri, ne zaman çaldığımızın mühim olduğuna inanıyorum. Müzik vizyonunu, tarzını ortaya koyabilmek birikim isteyen ve zaman alan şeyler.

‘Konsepte uygun müzik.’ Her DJ’in çarptığı sınır olsa gerek…

Konsepte uyduramadığını düşündüğün bir anın oldu mu bu zamana kadar?

Kesinlikle doğru ve bu çarpma durumu benim de başıma geldi. İkinci kez çalmak için davet edildiğim bir elektronik müzik festivalinde bir grup dinleyicinin verdiği olumsuz tepkiler yüzünden, ilk kez performansımı yarıda bırakmak zorunda kalmıştım. Bu

Bugünlerde seni en çok heyecanlandıran müzik haberi ne?

Hayranlık duyduğum ve takip ettiğim, Röyksopp’un yeni albüm haberine önce çok sevindim, fakat son albümleri olacağını öğrenince hem şaşırdım hem de üzüldüm. Sektörde başarılı, kendini kanıtlamış bir grubun bile ‘kaçınılmaz sonu’ kabul etmesi enteresan geliyor çünkü bu tarz başarılara imza atmak hiç kolay olmuyor.

Yeni projelerinden bahsetmeni istesek? Var mı aklından geçen bir şeyler?

Son zamanlarda farklı birikimleri olan müzisyenlerle ortak platformlarda buluşmak ve prodüksiyon anlamında yeni bir şeyler üretmek hem öğretici hem de keyifli oluyor. Yakın zamanda DJ performansımın canlı enstrümanlarla birleştiği yeni oluşumlara denk gelebilirsiniz.

XOXO The Mag

fILE

Ahu Keleşoğlu Kulüpte çalmak ve radyoda çalmak senin için ne ifade ediyor? İkisini nasıl kıyaslarsın?

Kulüpte çaldığınızda insanları dans ettirme sorumluluğunuz var, fakat radyoda istediğinizi çalabilirsiniz. Ben insanların radyoyu artık genellikle arabada veya çalışırken bilgisayar üzerinden dinlediğine inanıyorum.

DJ popülasyonu epey artarken; müzik eğitimleri, akademileri, DJ’liğe nasıl katkı sağlıyor sence?

Son dönemde neredeyse mp3 indirebilen herkes DJ oldu. Aslında tabii DJ’lik sadece teknik bir konu değil, ama tüm müzik türlerine, en azından bu müzik türlerinin ne olduğuna hakimiyetiniz olması gerekiyor. Bu da kendi kendinize geliştirebileceğiniz bir şey… Bu konuda herhangi bir okul sadece yol gösterici olabilir ama araştırmak ve dinlemek size kalıyor. Eğitimler teknik açıdan yardımcı oluyor; okullardan, mix’lemeyi, sample almayı öğrenebilirsiniz. Ben Red Bull Music Academy’ye, seçilerek gittim. Oradaki en büyük avantaj, dünya çapında çevre edinme imkanınızın olması. Bu sebeple RBMA’yi diğerlerinden ayrı tutuyorum. Şarkı bestelemek, vokal olmak, DJ’lik ve seslendirme… Tüm bunların arasında, üretim/hazırlık aşamasında sana en çok keyif veren hangisi?

Hepsinin yeri ayrı. DJ’likte, çok sevdiğiniz, beğendiğiniz yeni bir şarkıyı kulüpte ya da radyoda çalmak çok heyecan verici. Şarkı yazma, söyleme ve seslendirmede herhangi bir hazırlık kısmı yok sayılır. Ben bu konuların daha spontane gelişmesi gerektiğine inanan

insanlardanım, ve aslında bu dört konuda da doğru yolu içimdeki sesi dinleyerek buluyorum.

Sese olan ilgini ne zaman keşfettin? Yeteneğini keşfetmeden önce mi, sonra mı?

Klasik olacak ama, küçüklüğüm hep resim yaparak ve şarkı söyleyerek geçmiş, öyle diyorlar.

Ticari başarı ve kişisel başarı ayrımı müzik sektöründe keskin bir biçimde hissedilebiliyor. Peki, müzikteki başarı algını sen nasıl tanımlarsın?

Müzikteki başarının insanlara dokunabilmekten geçtiğini düşünüyorum, bu film endüstrisinde de böyle... Siz ne kadar dürüst olursanız, yaptığınız müzikle o kadar fazla sayıda doğru insana dokunabiliyorsunuz. Doğru insan derken; hedef kitlesinden bahsediyorum. Hatta bazen hedef kitlenizin dışına çıkıp, çok beklemediğiniz kitlelere de ulaşma ihtimaliniz var; bu, yaptığınız işin dürüstlüğü ve netliğiyle ilgili. Aradaki en büyük fark ise, pazarlama başarısı kalıcı olmuyor fakat diğer taraf hiçbir zaman eskimiyor.

Bugünlerde seni en çok heyecanlandıran müzik haberi ne?

Açıkçası, müzik haberlerini çok fazla takip etmiyorum.

Son zamanlarda nelerle ilgilendin, gündeminde neler vardı?

Kendi albümümü bitirdim, ayrıca Karışık Kaset adlı filme Samba De Sol adında Portekizce bir şarkı yazıp, onu seslendirdim. Jazzanova ile bir projemiz var; ayrıca DJ’liğe de devam ediyorum.

XOXO The Mag

fILE

Bengi Ünsal & Evrim Tüfekçioğlu Seti hazırlamak, çalmak ve gelen tepkileri görmek… İlginizi en çok çeken süreç hangisi? Ve tabii, neden?

Bengi Ünsal: Ben her setten önce biraz geriliyorum, yeni şarkı arayışına giriyorum, eldekileri gözden geçiriyorum. Yoğun ve stresli bir iki gün geçirdikten sonra seti hazırlıyorum. Çalmaya başlayınca ilk saat yine biraz gergin geçiyor. Neredeyse hiçbir zaman tam olarak hazırladığım seti çalmıyorum, bazen tamamıyla başka bir liste çaldığım oluyor. Gelen tepkiyle senkronize olduğumda ise tüm gerginliğim geçiyor, çok eğleniyorum. O zaman herkes eğleniyor zaten, en sevdiğim zaman da işte tam o an.

Evrim Tüfekçioğlu: Seti hazırlamak en çok zaman harcadığım ve ilgimi odakladığım süreç. Bu süreci güzel kullandıysam ve sonucundan mutluysam, zaten çalmak ve gelen tepkileri görmek çok daha keyifli oluyor. İşten sonra uzun saatler süren bir setin başına geçmek yorucu olmalı. Diğer işleriniz ve DJ’lik arasındaki dengeyi nasıl kuruyorsunuz?

BÜ: Ben gece insanıyım. Belli bir saatten sonra enerjim çok artıyor. O yüzden işten sonra DJ’lik çok problem olmuyor. Bana uzun bir setten sonra sabah işe gitmek daha zor geliyor. Sağlıklı beslenerek, öncesinde uykumu alarak dengeyi kurmaya çalışıyorum. Bir de sabahları şahane bir kahve, kahvaltı ve bol bol su içmek günü kurtarıyor.

ET: Çalışma saatlerimi kendim belirlediğim için sıkıntı yaşamıyorum ama gündüz işe gidecek olsam uslu uslu çalar ve setim biter bitmez evime gidip uyurdum.

Müzik sektöründeki genel başarı algısını ve buna kıyasla kendinizinki nasıl tanımlarsınız?

BÜ: Bence biz DJ’liği genel başarı algısı sınırları içerisinde yapmıyoruz. Bu işe başladığımızda -tek tek veya DearHead olaraktek istediğimiz, güzel müzikle dans etmek, eğlenmek ve her şarkının bir önceki kadar iyi olduğu, çok eğlenceli bol danslı bir gece geçirebilmekti. Bu konuda başarılı olduğumuzu düşünüyorum. Ne

zaman çalsak ben çok eğleniyorum.

ET: Müzik göreceli bir kavram. Bir DJ’in çaldığı müziğin neye göre iyi, neye göre kötü olduğunu tartışmak gereksiz. Her müzik tarzının seveni kadar sevmeyeni hatta ona tahammül edemeyeni de var. Tüm bunları geçip daha yüzeysel bir cevap vereyim. Son dönemlerde, DJ olarak müzik sektöründe başarı ayda kaç program aldığın ve kaşenin ne olduğu ile ölçülüyor. Üzerine birkaç parça da ürettiysen, tamamdır, ama tabii uzun süre hem üretip hem aktif bir şekilde çalan DJ’ler piyasada daha kalıcı olabiliyorlar. Bu kıyasla, kendi çapımda fena sayılmam ama daha yapmam gereken ve öğrenmem gereken çok şey var.

Günümüz müzik kültürü, melankoliden uzaklaşıyor mu sizce?

Elektronik müzikte melankolinin yeri var mı mesela?

BÜ: Hiç öyle bir hissiyatım yok. Popüler elektronik müzikte melankolinin yeri olmayabilir ama sanki hiçbir zaman pek olmadı.

ET: Eski melankolik, güzel sözlerle dolu ve duygusal aşk parçaları maalesef yerini daha yüzeysel parçalara bıraktı. Esasında dünyadaki toplumsal gelişime bakıldığında sosyal ilişkiler de aynı benzerlikte evriliyor. Piyano, keman gibi enstrümanlardan yaratılan melodiler sayesinde elektronik müzikte de melankolik parçalar üretiliyor. Hatta, vokalli, sazlı-sözlü elektronikler şu an pop dünyasının şarkı sözlerine kıyasla daha melankolik olabilir.

Bir ‘Best Original Song’ kategorisi yaratmanızı ve bu hayali aday listenizi paylaşmanızı istesek?

BÜ: Bu tanımı sanırım pek sevmiyorum. Tutması için belli bir formülle yaratılmış belirli pop müzik şarkıları dışında aslında her şey orijinal.

Listemde de Douglas Dare, Nils Frahm, Isolée, GoGo Penguin, Chilly Gonzales, These New Puritans, Diskjokke gibi isimler olurdu.

ET: Kategoriyi birazcık daraltıp, yakın dönem elektronik müzik dalında dersek: Isolée - Brazil.com; JayDee - Plastic Dreams; Emmanuel Jal - Kuar (Henrik Schwarz Remix); Ame - Rej; Tv Baby - New York is Alright; Douglas Greed - Animals Will Only Come To You If You Feed Them; Vaal - Seahnak (Original Mix).

XOXO The Mag

fILE

Başak Günak Ah! Kosmos’un, sesin elektronik halinin bedenler ve duvarlar arasındaki yansımasını ele aldığını söylüyorsun; neden elektronik hali?

Sesi psiko-fiziksel, sosyo-kültürel veya politik açıdan ele alınabilecek bir kavram olarak görüyorum. Yaptığım müziğin herhangi bir türle tanımlanmasından açıkçası kaçınıyorum. Müzik sayesinde evrenle dolaysız bir ilişki kurmak isterken, kategorilerin, sınırları yeniden ürettiğine inanıyorum. Dolayısıyla “elektronik” bir tür olmaktan çok, benim müziğimde sesin titreşimsel haline, oluşuna dair bir atıf.

Sesle beraber gelen bağlamlara söylemsel değil de, elektronik bir atıf diyebilirim.

Geçtiğimiz aylarda Tokyo’da gerçekleşen Red Bull Music Academy’de yer aldın. Nasıl geçti? Sence akademiler yeni nesil müzisyenleri nasıl etkiliyor?

Benim sadece Red Bull Music Academy bağlamında bir deneyimim olduğu için sadece burası hakkında konuşabilirim. Academy’nin denemeye ve deneyime yer açan hatta kucak açan bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Üretebilmek için gerek duyabileceğiniz her şeyin olduğu, ilham verici konuşmacıların davet edildiği ve açık gönüllükle deneyimlerini paylaştıkları bir ortam vardı. Academy’de geçen süreçte de diğer sanatçılarla aynı mekanda çalışmaktan keyif aldım.

Kendi işiniz üzerinde çalışırken bir yandan başka insanların üretim süreçlerine de şahit olmanın, onları kendi sürecinize davet edebilmenin çok kıymetli olduğunu düşünüyorum.

İlk EP’in Flesh’ten bu yana sence Ah! Kosmos’ta neler değişti?

Sound açısından sürekli deneme yapıyorum, bu açıdan özellikle canlı performansların çok yönlendirici olduğunu düşünüyorum. Parçaları çaldıkça hem teknik noktalar hem de kompozisyonel tercihler açısından neyin işleyip neyin işlemediği açığa çıkmaya başlıyor. Bu yüzden Flesh’ten bu yana parçaların icrasında da belli değişiklikler olduğunu söyleyebilirim. Albüm bir yandan yaygınlaşırken bir yandan canlı performanslarımızı nasıl daha güçlü kılabileceğimiz konusunda tartışmalar ve çeşitli denemeler yapmaya başladık. Son gelinen noktada sahnede gitarda Övünç Dan ve görselde Gizem Aksu’yla birlikteyim.

Canlı performans, tiyatro, çağdaş dans, video gibi farklı alanlardan sanatçılarla ortak işler yapıyor olmak sence ufkunu nasıl açıyor? Bu noktada birbirlerine sağladıkları katkılar olduğuna inanıyor musun?

Uzun bir süredir farklı disiplinlerden insanlarla ortak işlerde yer alıyorum. Bu ortaklaşmalar süresince farklı disiplinlerin ve bambaşka sanatçıların bakış açısına tanıklık etme şansım oluyor. Kompozisyon söz konusu olunca, farklı insanlarla çalışmanın perspektifimi derinleştirdiğini düşünüyorum. Bu, sese yaklaşımımda yepyeni şeyler denememi mümkün kılıyor. Örneğin çağdaş dans alanından sanatçılarla çalışırken sesin bedenle olan ilişkisini düşünmek ve bunu dansçı bedenlerde görebilmek kendi bedenime, duyuşuma, duygularıma yeni yollardan bakmama imkan veriyor. Hayal gücümün katmanlarını açmamı, kosmosa farklı kanallardan açılabilmemi mümkün kılıyor.

XOXO The Mag

ART

Semİ A Ber Soy

Anka Kuşu’nun Halüsinasyon Duvarı

Halüsinasyon Duvarı, Semiha Berksoy, Galerist

yazı zeynep aksoy fotoğraflar özkan önal

Semiha Berksoy’u, bu toprakların yetiştirdiği en eksantrik ve çokyönlü sanatçılardan birini, sahnede görme şansına erişmiş az sayıdaki dünyalıdan biriyim. Robert Wilson’ın New York Lincoln Center’da sahnelenen operası Önceki Günler: Ölüm, Yıkım & Detroit III, 2000 yılında İstanbul Tiyatro Festivali bünyesinde şehre gelmişti.

Semiha Berksoy, eserde Wagner’in Tristan & Isolde operasının final müziği Liebestod’u dramatik bir sahnelemeyle seslendiriyordu.

Wilson’ın hayranı olduğum ışıktan yarattığı o mistik tablo içine Semiha Hanım’ın kadife bir kanepede etolleri ve kırmızı yanaklarıyla taşınışını ve sahnede olduğu süre boyunca bütün seyircilerin hipnotize olmuş gibi sadece ona odaklanışını hatırlıyorum. Koskoca Wilson operasından aklıma kazınan tek sahne bu. Wilson’ın efsane ışıkları, sahne tasarımı, mühendislikle sanatçılık arasında gidip gelen o kendine özgü atmosferi karanlığa bürünmüş, bir tek Semiha Berksoy, sesi ve koltuğu kalmıştı sahne üzerinde adeta.

Türkiye’nin ilk opera sanatçılarından biri olarak sürdürdüğü 30 küsur yıllık kariyerine ek, ondan daha uzun ve en az onun kadar önemli bir de ressamlık kariyeri var Berksoy’un. Çok üretken bir ressam olduğu herkesin malumu, ve bugüne kadar İş Sanat’taki başta olmak üzere çeşitli retrospektifleri yapıldı. Fakat Galerist’te 10 Ocak’a kadar devam edecek Halüsinasyon Duvarı, Berksoy’un ilk galeri sergisi.

Küratörlüğünü galerinin kendisinin üstlendiği serginin en dikkat çeken yönü, bir sürü işi karışık ve art arda seyircinin önüne döken çok yüklü retrospektiflerin aksine, seçici, belli temalar çerçevesinde organize edilmiş, sistematik ve Berksoy’un resim kariyerini çok iyi özetleyen bir sergi olması. Halüsinasyon Duvarı’nda, sanatçının naif

ve dışavurumcu resimleriyle birlikte 100 yıla yaklaşan ve Türkiye Cumhuriyeti’nin bütün bir tarihine tanıklık eden çok renkli, tutku, üretim ve yaratıcılık dolu bir ömrün izini sürüyor seyirci...

Bebek mavisine boyanmış ‘Doğum Odası’ndan başlıyoruz. Bu ilk odada Berksoy’un hayatının başlangıcına ve onu bütün hayatı boyunca meşgul eden fikirlere, temalara dair ipuçları var. Doğduğu ve çok sevdiği semt Çengelköy’ün yeşil, mavi ve sarının hakimiyetindeki bir resmi… Çok sık resmetmeyi sevdiği, çevresindeki insanların portreleri. En önemlisi de, etkisi, aynı Berksoy’un hayatına olduğu gibi bütün sergiye yayılan, sekiz yaşında kaybettiği annesinin ud çalarken bir portresi. Semiha Berksoy’un babası şair Ziya Cenap Bey, 1918 yılında 1. Dünya Savaşı’ından eve, o yıllarda dünyayı kasıp kavuran İspanyol gribine yakalanmış olarak döner. Baba iyileşir fakat anne heykeltraş Fatma Saime Hanım eşinden kaptığı hastalıktan, karnında bebeğiyle birlikte ölür. Annesini ve doğmamış kardeşini küçük yaşında kaybetmesi Semiha Berksoy’u derinden etkiler ve çok küçük yaşlarda ölüme dair bir fikir geliştirmesine sebep olur. Ölümü bir yokoluş, bir hiçlik olarak değil yaşamın doğal bir devamı olarak görür Berksoy ve annesini, annesiyle kendisini sürekli resmederek, hayatının bu en önemli figürüyle bağını ve ilişkisini bir anlamda daim ve canlı tutar.

“Annem ve ben” konseptli ikinci odada en dikkat çekici tablolardan biri aynı adı taşıyor. Karnında bebeği ve başında en sevdiği renk olan eflatundan bir hareyle resmetmiş annesini, bir kolu da küçük ama yine onu hep tanıdığımız haliyle elma yanaklı ve küt saçlı Semiha’nın arkasından uzanarak adeta onu kavrayıp sarmalamış. Bu portre,

XOXO The Mag

Halüsinasyon Duvarı, Semiha Berksoy, Galerist

umutla durduğunun göstergeleri olarak çok güçlü resimler.

annesinin hayatı boyunca yanında olduğunu, onu koruyup kolladığını düşündüğünün resimde vücut bulmuş hali.

Son oda, Berksoy’un hayal dünyasını ve hayatını kapsamış en önemli simgelerin bir araya geldiği yer. Opera, yaşam, ölüm... Kendisini anka kuşu olarak tanımlayan sanatçının, üzeri yazılar, desenler ve Beethoven’ın operası Fidelio’ya dair dizelerle dolu ünlü çarşafı burada en dikkat çeken işlerden biri. Berksoy’un resimlerinin tamamında ölüme dair simgeler var. Mezarlıklara çok dikildiği için ölümün simgesi olan selvi ağaçları, kendisinin ve annesinin mezarları ve çoğu resmini farklı yerlerde ikiye bölen yatay bir çizgi. Bu, Semiha Berksoy’un ölüm çizgisi.

Onun, yaşamla ölümün bir olduğuna, incecik bir çizgiyle birbirinden ayrılan ama her zaman iç içe geçen iki farklı varoluş biçimi olduğuna dair iyimser inancının hiç değişmeyen sembolü. Çok küçük yaşta en bağlı olduğu insanı kaybederek çıktığı hayat yolculuğunda ölümün varlığı ve somutluğu onu hiç korkutmamış, tam tersine yaşadığı süre boyunca sürekli üreterek varoluşunu ölümün ötesine taşımak isteğini kamçılamış sanki. Anka kuşu, selviler, ud çalan anne, Nazım Hikmet, opera, Çengelköy, Beethoven, mistisizm ve yaşamla sanat tutkusunun dışavurumu renkler, renkler, renkler… Berksoy, yaşamında büyük izler bırakan kişilerin yansımalarını odasındaki Halüsinasyon Duvarı’nda gördüğünü söylermiş. Galerist’teki sergi de adını buradan alıyor. 94 yıllık ömre asla sığmayan, yaşamın sınırlarından sanatın beşinci boyutuna, yerçekiminin olmadığı ve varoluşun sonsuzluğa evrildiği, sadece çok üretken sanatçıların ulaşabildiği o yaratıcılık boyutuna geçerek varlığını eserleriyle sonsuz kılan bu çok özel kadının olağanüstü hayatını, ilham kaynaklarını ve eserlerinden çok özenli bir seçkiyi görmek için Semiha Berksoy: Halüsinasyon Duvarı sergisi çok iyi bir fırsat.

“Aşk” temalı diğer odada Berksoy’un ömürlük tutkularının resimleri, mektuplar ve bir video karşılıyor bizi. En sevdiği besteci Beethoven’ın bir portresi, tanıştığı an hayran ve aşık olduğu, evli olduğunu öğrenince hayal kırıklığı yaşasa da sanatsal dostluğunu ömür boyu sürdürdüğü Nazım Hikmet’in bir portresi ve birbirlerine yazdıkları mektuplar. Bir de Nazım Hikmet’in Berksoy için yazdığı, 2002’de şairin doğumunun 100. yılında Devlet Tiyatrosu tarafından sahnelenen Bu Bir Rüyadır operetinin, Berksoy’un da oynadığı final sahnesinin bir videosu... Diğer odalarda Berksoy’un hayatındaki diğer önemli “aşk”lara dair resimleri var. Hayat arkadaşı, eşi Ercüment Siyavuşoğlu’nun portresi, kendi otoportreleri ve fırtınalı bir ilişki sürdürdüğü operaya dair resimler... 1929’da başlayan ve 1972’de kendi emekliliğini istemesiyle sona eren opera kariyerinde dönem dönem çeşitli politik kimliklerle olan dostlukları, dik başlılığı, görkemli dramatik soprano sesini taşıyabilecek altyapı eksiklikleriyle ilgili eleştirileri yüzünden sık sık sahneden uzaklaştırılır sanatçı.

Ankara Devlet Operası’nda primadonna ünvanını taşımasına, Batı Avrupa’da sahne almış ilk Türk opera sanatçısı olmasına rağmen birçok kez çeşitli rapor ve belgelerle kendini yeniden ve yeniden kanıtlamak zorunda kalır. Tiyatronun simgesi, gülen ve somurtan maskelerden ilham almış gibi görünen, siyah-beyazın hakimiyetindeki ‘Gülen’ ve ‘Gören’ adlı otoportreler, bu zorlu dönemlerin dışavurumu olmalarının yanı sıra, sanatçının her şeye rağmen hiç umudunu kaybetmediğinin, sanatının ve kişiliğinin arkasında iyimserlik ve 97

INTERVIEW/ RT

OuChhh

Aslında Hepsi Arkadaş Cihangir gece hayatının en yoğun noktalarından birine komşu Ouchhh ofisindeyiz. Mekanın, düşündüğümüze çok yakın bu yeraltı atmosferine hızlıca adapte oluyor; Direktör Ferdi Alıcı ile ‘render’ zaman biriminde akan ofis hayatlarını ve bugünlerde sık rastlamadığımız ekip ruhuyla ortaya koydukları video mapping ve motion design projelerinin bahsine dalıyoruz. röportaj dilan ceylan emektar fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

Video still, Homeomorphism, 2014, New Mexico, ABD

Ouchhh’u nasıl duymamız gerekiyor; bir acı nidası mı yoksa akla birden düşen fikrin çıkardığı ses gibi mi?

Aslında ismi düşünürken o kadar derin bir alana inmedik, hem evrensel, hem de belirli anlamların yüklenmediği, daha homojen bir kelime arıyorduk. Diğer yandan her yerde görebileceğiniz bir kelime.

Bir de çalışma süreçlerimiz malumunuz biraz can yakıcı olduğu için de bu ismin uygun olacağını düşündük.

Mapping’lerin bu denli etkileyici olması, hikayeleriyle ilintili diyebilir miyiz?

Aslında her proje için benzer bir araştırma süreci var ve bu oldukça detaylı bir süreç. Çoğunlukla bir araya gelmesi zor anahtar kelimeleri bir araya getiriyoruz. Bu da bizlere ilgi çekici bir hikayeler sunuyor; farklı medyumları tercih etmeye çalışıyoruz, yine bu zenginliği korumak adına... Aklınıza gelebilecek herhangi bir başlık olabilir bu; matematik, astroloji, felsefe... Bunların birkaçından ya da tümünden yararlanarak hikayeyi oluşturuyoruz. Mevzu binanın üzerine rastgele görseller yansıtmak ya da çok benzer hikayeleri farklı binalara uygulamaktan ibaret değil -ki bu çok sıklıkla yapılan ve satılan bir şey. O nedenle, çok sıkı bir araştırma yapıp spesifik bir sunum hazırladığınızda, karşı taraf da ister istemez sizden etkileniyor. Diğer yandan, önceki işlere dönüp bakıldığında; müşteriye güven veren bir geçmişimiz de var. Zaman zaman ufak tefek değişse de, ana hatlarımız bu şekilde; düzgün bir hikaye, bu hikayeyi işleyecek düzgün bir görsellik ve tabii programa uygun hareket edebilmek... Özetle, yüzey bilgisi, animetik içerik ve işbirliğinde bulunduğumuz taraflara bağlı olarak bu ana hatlar üzerinden ilerliyoruz.

Ekip nasıl bir araya geldi?

Neredeyse dört senedir birlikteyiz, ekip bu süreçte çok değişti. Üniversitede bir araya gelip bir şeyler yapmaya başlayan naif bir ekipken, işin peşini bırakmayıp devam ettik ve hala aynı şekilde devam ediyoruz. Tabii ki, zaman içerisinde ticari anlamda ve çalışma sistemimizde çokça değişikliklerimiz oldu. Üç-dört kişilik bir ana kadromuz var, bu kadroya eklemlenip tam zamanlı çalışan ekip arkadaşlarımız oluyor. Çok geniş projeler söz konusu olabiliyor, yapı sürekli değiştiği için esnek davranabiliyoruz. Proje bazlı çalışanlara ek olarak, kimi zaman fikir paylaşmak/danışmak için de konuştuğumuz ve sıklıkla iş yaptığımız bir network de mevcut.

Aynı okul çıkışlı olduğumuzdan, birbiriyle iletişimde olan küçük bir topluluk belki bir cemaat gibi de görülebilir bu.

Ses ister istemez en büyük işbirlikçilerinizden biri. Projelerinizde bu ulvi görevi kime emanet ediyorsunuz?

Yurtdışında, ses projeden ayrı bir kol gibi ya da projenin bir eşlikçisi gibi algılanıyor ve ona pek önem verilmiyor. Bizim için, müzikten ziyade ses tasarımı ön planda... Yani yüzeyde gördüğüm her hareketin sesini de duyabilmem lazım. Hatta işin %60-70’i ses diyebiliriz.

Dolayısıyla ses projeye paralel ilerliyor. Genelde de ses tasarımcılarına çalışmalarını tamamlayabilmeleri için çok kısa süreler kalıyor. Farklı tarzda birçok ses tasarımcısı ile çalışıyoruz, hatta kimi zaman aynı proje için farklı sesçilerle çalıştığımız ve bu insanların asla birbirini görmedikleri de oluyor. Benim de en çok hoşuma giden detay bu aslında; gün sonunda, sonucun her bir kişi için sürpriz olması...

Çalışma anlamında, nasıl bir sisteminiz var peki?

Dediğim gibi, ekipteki kişi sayısı net değil, tamamen projelere bağlı olarak değişkenlik gösterebiliyor. Ancak genel akışımız aynı. Sunumu sattıktan sonra projeyi tüm ekibe iletiyoruz ve ekipte herkes sunum içerisinde ilgilendiği kısmı seçiyor. Sonrasında herkesin özgürce ortaya koyduğu her farklı anlayış, alt metninden sıyrılarak; grafiksel akış ve izleyici deneyimi de göz önünde bulunduracak şekilde, bir kurguya oturtuluyor. Bu noktada direktör devreye giriyor ve çoğu zaman bu farklı parçalardan müthiş bir uyum ortaya çıkıyor.

Barselona ve Münih ayağınız da mevcut...

Evet, o noktalarda network’ü geniş ve ekibimizle çalışmayı seven kişilerle çalışıyoruz. Fiziksel olarak bir ofis mevcut değil, ancak süreç kişiler ve onların bağlantıları üzerinden ilerliyor. Son dönemde ABD’de projelerimiz sıklaştı, bir dönem biz de birkaç proje için orada bulunduk ve Türkiye’ye paralel olarak bir ofis açmayı kafamıza koyduk...

Stage Mapping’de işler biraz daha zorlaşıyor sanırız... Sahnede nasıl çalışıyorsunuz? İKSV ve Nerdworking ile ortak çalıştığımız, içinde büyük bir ekibin yer aldığı DJ Shadow performansı için bir ‘stage mapping’ çalışmamız olmuştu. Bize belirli keyword’ler verildi ve sanatçı bize 99

Video still, Mentalis Structuram, 2014, Milano, İtalya

istediklerinden ziyade istemediklerini belirtti ve onun etrafında bir rota belirledik.

Projeler genelinde seçici davranıyor musunuz peki? Çoğu zaman show roomumuza işlerin tamamını koymuyoruz, yani portfolyomuzda beş iş görünüyorsa aslında 15 adet iş yapılmış olabiliyor. Müşterilerimize sunacağımız işleri seçerken ister istemez seçici davranıyoruz. Kimi zaman çok büyük ölçekte işlerle daha naif işleri aynı dönem içerisinde çalıştığımız oluyor. Bu noktada projeleri çok ayrıştırmıyoruz, sadece yoğunluğumuza ve isteğimize bağlı olarak seçimde bulunuyoruz. Diğer yandan, kredi sıkıntısı sıklıkla yaşanıyor, o da çok dikkat ettiğimiz diğer bir konu. Neticede çok büyük ekiplerle iş yapıyoruz ve yaptığımız iş ile var oluyoruz. Bu noktada kredi, satışın ta kendisi haline geliyor.

Bu seneki Contemporary İstanbul’un Plug-in bölümünde New Media’da Room adında bir işiniz yer aldı. Bu iki senelik süreçte Plug-in Ouchhh için nasıl bir deneyim oldu?

Plug-in’in tüm kurumsal kimliğini biz tasarladık, bu bölüm oluşmaya başladığından bu yana da destekçisiyiz aslında. Bu şartlar altında, çok iyi isimleri İstanbul izleyicisi ile buluşturduklarını düşünüyorum.

Alanları da her yıl fuarla birlikte büyüyor, hele ki bu denli geleneksel bir sanat anlayışı içerisine entegre edildiğini düşünürsek, gayet iyi gidiyor. Keza yeni medya işlerinin de satılabilir olduğu, bu noktada fuar gibi bir konseptte yer alması gerektiği fikri de henüz yeni keşfedilmeye başladı.

New Mexico’da Homeomorphisim adında bir performans yaptınız. Bu işiniz; sanat tarihinde de sıkça yer bulan, doğa ile geometri arasındaki muhtemel benzerlikler üzerineydi ve kentin doğasıyla birebir ilişkiliydi. Bu noktada New Mexico’yu nasıl ele aldınız ve nasıl bir çalışma süreci izlediniz?

Daha önce hiç bulunmadığımız bir yerdi ve New Mexico’ya kalabalık bir ekip olarak gittik. Bu proje, Eylül (Duranağaç) olmasa, gerçekleşmezdi diyebilirim. Zaten yurtdışı projelerimiz Eylül’e emanet. İşin ilk onayı alındıktan sonra yaklaşık altı aylık bir çalışma süreci takip etti, dört

aylık da bir dökümantasyon süreci oldu. Çünkü bu tarz işler, bizim özellikle üzerine titrediğimiz ve aslında en çok zevk aldıklarımız; bu yüzden de, bunlara bolca zaman ayırmayı tercih ediyoruz. Diğer yandan, şöyle enteresan bir detay var, bizim bu üstüne titreme halimiz o ülkedeki ekibi çok şaşırtabiliyor. Çünkü onlardaki proje süreçleri, çalışma biçimleri ve yoğunlukları Türkiye’den inanılmaz farklı.

Yeni medya uzun süredir hem dansın hem de performansın yakın işbirlikçilerinden... Ouchhh bu tarz birlikteliklere nasıl bakıyor?

Bu, bizim için de heyecan verici bir konu aslında, başta dans olmak üzere sahne üzerindeki farklı her tür performans ilgimizi çekiyor. Kimi zaman spesifik bir sanatçı için çalışıp, işi sunup projeyi sattığımız da oluyor. Mesela Devlet Opera ve Balesi için bir projemiz olmuştu; interaktif bale çalışmasıydı, çok da heyecanlanmıştık, ancak ne yazık ki bunu gerçekleştiremedik. Şimdi sahne sanatlarına odaklı başka platformlarla yeni işler de konuşuyoruz; aslında günden güne böyle bir işbirliğinin mümkün olduğu bilinci gelişiyor ve bir şekilde ortada buluşmaya başlıyoruz.

Son dönem açık ara favorilerimizden biri, Woodkid’in Black Atlass için hazırladığı el emeği göz nuru video. Sizin şu sıralar favoriniz olan ya da geri dönüp sürekli izlediğiniz işler var mı?

Romain Tardy, Gmunk ve Dvein’ı örnek verebilirim; onlar sık sık dönüp baktığımız, takip ettiğimiz isimlerden... Bu işi yapmaya başladığım dönemde, sıklıkla sevdiğim işlere benzer şeyler yapmaya çalışıyordum ve bu benzetme çabası gitgide benim yorumumla birleşti ve gelişmemi sağladı. Bu anlamda ilham kaynakları çok kritik olabiliyor.

Nelerle meşgulsünüz? Şu sıralar, ilk olarak bir kimlik yenileme çalışmamız olacak, web sitemizi de yenileceğiz. Onun dışında yine yurtdışı projelerimiz var, San Francisco’da bir yerleştirme projesi olacak, Alper Derinboğaz’ın da müdahil olduğu bir proje, kamusal alanda gerçekleşecek. Türkiye’den çalışmayı düşündüğümüz hatta artık diyalog aşamasına geçtiğimiz sanatçı projelerimiz de mevcut.

XOXO The Mag

WhATEVER

SABA A AdAr S o

Geceler, Katran Karası Geceler

Jimmy Kimmel Live

David Letterman - The Late Show

Saturday Night Live

The Graham Norton Show

yazı deniz tokgöz

Bazen kendi kendime YouTube kapatma cezaları veriyorum, ülkeninkiler yetmezmiş gibi; yoksa DNS ayarlarım yerinde, VPN açmama lüzum yok. Sorunum kendimle. Kayıtlı olduğum stream’lerdeki videoların hepsinin üstünde ‘İzlendi’ yazmadan bana rahat bir uyku yok. Evet, itiraf ediyorum: ben bir ‘late night show’ bağımlısıyım.

Her şey bundan sekiz sene kadar evvel Craig Ferguson’la başladı. Şu pek yakında koltuğunu İngiliz aktör James Corden’a devredecek olan tatlı İskoç’un Late Late Show’u bağımlılığımın ilk halkasıydı.

O zamanlar YouTube’da ‘subscribe’ olman gereken kanallar yoktu.

Birileri 45 dakikalık bölümlerin tamamını siteye koyar, biz de izlerdik.

Ferguson’ın ABD vatandaşlığına geçmesinden ikinci oğlunun doğumuna; babasını kaybedişine ve bu konu hakkında çok içten bir monolog döşenip gözyaşları zaten hep hazırda bekleyen beni daha da derinden etkilemesine; Britney Spears’ın meşhur saç kazıma hikayesi konusunda yaptığı ‘tanımadığımız kişilerin kişisel dramlarına karşı duyarlı olmalı ve kendi işimize bakmalıyız’ temalı önerilerine kadar neredeyse her programını zamanında ve kesintisiz izledim. Ferguson’la sürdürdüğüm bu uzun ve sadık ilişkinin ardından, şu an programı bırakıyor oluşuna mı yoksa yeni başladığı Celebrity Name Game isimli yarışma programına bir türlü ısınamamış olmama mı üzüleyim ben de bilmiyorum...

Hayatın her anını tiye almayı başarabilenlerin aslında çok kırılgan ve duygusal kişiler olduğuna inanıyorum. Jimmy Fallon ve Ellen’ın en iyi örneklerini verdikleri samimi fakat çok prova edilmiş komikliğin bir antitezini yazdı Ferguson, Late Late Show’unda. Çağırdığı konukların bazen ne iş yaptıklarını bile bilmeyebiliyor, ve diğerlerinin aksine programdan beş dakika önce öğrenip sanki çok iyi tanırmış gibi de yapmıyor.

‘Diğerleri’nin başında herkesin favorisi olan, benim de buna itirazım olmayan The Tonight Show ile Jimmy Fallon bulunuyor. YouTube başına geçtiğimde bakalım kimi ağırlamış ve onunla ne oyunlar oynamış diye merak ettiklerimin başında o var. Bir playback şarkı yarışması olan Lip Sync Battle ve nicelerinin (en son Kevin Spacey ile oynadığı taklit çarkıfeleğini izlemediniz mi yoksa?) mucidi, konuklarının hepsine en yakın arkadaşıymış gibi davranıp, bunun içtenliğine bizi inandırmayı başaran yegane şovmenlerden. Aslına bakarsanız talk show’ların geneliyle ilgili gözlemleyebileceğimiz bir durum bu. Fakat Fallon’da bu bir tık daha yoğun hissediliyor. Başardıkları en önemli şey, bizi de aynı yanılsamanın içinde bırakan bu ‘samimiyet’ duygusu. Bu yüzdendir ki; her program parçasını izledikten sonra kısa bir süreliğine de olsa o ünlüyle sanki kendi salonunuzda oturmuş, sohbet etmiş gibi hissediyorsunuz. Sanal bir gerçeklik, paralel bir evren... Ve sosyal medya sayesinde artık eskisi kadar uzak da olmayan...

Fallon kadar sevdiğim, hatta zaman zaman hangisini daha çok sevdiğime karar veremediğim biri daha var; o da Seth Meyers. Kendisi geçen sene Şubat ayında koltuğu bizzat Fallon’dan devraldı. Meyers da aynı Fallon gibi Saturday Night Live emeklisi, ve en son Emmy ödül töreninin şahane esprilerinin de yaratıcısı. Şovu sadakatle izleyenler bilirler, Oscar ve Altın Küreler’e de espri hazırlamışlığı var (Hugh Jackman, Oscar’ları sunduğunda en çok alkış ve kahkaha alan iki esprisi olduğunu ve her ikisinin de Meyers’dan geldiğini büyük teşekkürlerle birlikte programda beyan etmişti).

Bu sene emekliye ayrılacağını açıklayan David Letterman (koltuğu The Colbert Report’la altı Emmy ödülünün sahibi Stephen Colbert

XOXO The Mag

Late Night with Seth Meyers

The Late Late Show

Bazen evde çok vakit geçirdiğimde öyle bir hale geliyorum ki, ekranı güncelleyip duruyor ve yeni bir video girişi yapılmadığını görüp sıkıldığıma şahit oluyorum; bu artık dışarı çıkmam gerektiğinin işareti.

Ya da talk show’lardan nispeten daha geç keşfettiğim Saturday Night Live vakti anlamına gelebilir. Ne de olsa 40 sezondur devam eden bir program bu; sağ olsunlar geçen sene bir anda arşivlerini tüm dünyayla paylaşmaya karar verdiler de benim gibi ‘kolik’leri bir süre susturabilecekler.

40 senelik bir arşivden bahsediyoruz! Şu an YouTube ana ekranımı açtığımda iki sıra boyunca sadece SNL önerilerinin bulunması da bu yüzden. Özellikle de geçen haftalarda, arka arkaya o kadar çok parodi izledim ve o kadar çok güldüm ki Bill Hader’ı ağabeyim, Kristen Wiig’i de en yakın arkadaşım sanmaya başladım...

Espri dili anlamında ABD’nin taşrasına hitap ettiğine inandığım bir

Watch What Happens Live

The Tonight Show Starring Jimmy Fallon

devralıyor) için zamanın çoktan gelmiş ve geçiyor olduğunu düşünsem de geçtiğimiz Mart ayında Emma Watson ve çok sevdiğim Nick Offerman’ın konuk olarak katıldıkları şovuna gitme şansını elde ettim ve kanaatim değişti. Neredeyse 70 yaşındaki bu adamın enerjisine yakından tanık olunca bir kez daha durup düşündüm... Conan da Letterman’la aynı reytingi alıyor. Bu kızıl komikle ilgili en önemli problemim ise şovunu izlemek için VPN ayarlarımla oynamam gerekmesi. Anında ulaşılabilirlik sorunsalını kendi web sitesi üzerinden izleyerek aşıyor, sonra da saatlerce orada kalakalıyorum, çünkü neredeyse şovlarının tamamı halka açık bir şekilde sizi bekliyor. Önerim: Masters of Sex’te hep ciddi ve depresif yüzünü görmeye alıştığımız Michael Sheen sohbetlerine bir göz atmanız. Sheen benim için artık tamamen başka biri, oyunculuğuna saygım ise tavan.

diğer gececi de Jimmy Kimmel. İzlemediğimi sanmayın, ilgimi çeken bir aktör oldu mu beni hiçbir güç tutamıyor ama favorim değil. Bu arada onun da Sia’nın Chandelier’ına yardımcısı Guillermo ile çektiği videoyu izlemediyseniz, ne duruyorsunuz!

Son keşiflerimden Andy Cohen ise Watch What Happens Live isimli programını Bravo’da yapıyor ve konuklarına alkollü kokteyller ikram ederek gizli saklı neleri varsa ortaya dökmelerini istiyor. Her bölüm, bekar bir erkeğin salonu gibi döşenmiş stüdyosundaki barda durup içki hazırlayan bir de tanıdık yüz oluyor. Bazı aktörlerin Meyers ya da Fallon’dan çıkıp Cohen’e gittiklerini kıyafetlerinin değişmemesinden anlayabiliyor ve tabii kendinizi çok özel hissediyorsunuz. En kendini bilenler bile onun koltuklarına oturduklarında bir rahatlıyorlar sanki! Sonra bir de Graham Norton var. Norton’ın şovunun en önemli özelliği, kendisinin İrlanda aksanı dışında tabii, çoğunluğu İngiliz olan konuklarının hepsinin koltuğa aynı anda oturmaları. Bu, sohbetin daha da koyulmasına ve izleyicinin konuklar hakkında daha çok bilgi edinmesine yarıyor. Bu ve bariz içki servisi konusunda Cohen’le benziyorlar.

Az önce, bu yazıyı bitiriyor olmam gereken sırada Jimmy Fallon ve Channing Tatum’un birlikte oynadıkları Box of Lies’ı izledim örneğin. ‘Bu son olacak, bak gerçekten’ düsturuyla bir türlü başından kalkamadığım videolar zinciri sırasında düşünmeden edemedim, Emma Stone, Lip Sync Battle’ı alın teriyle kazandıktan sonra Box of Lies’da aynı başarıyı elde edemediğinden Fallon onu bir süre konuk etmeyi reddeder mi acaba? Tüm bu güler yüzler ve sıcakkan reytingler yüksek olduğu sürece mi geçerlidir? Uykularım kaçıyor sayın seyirciler...

XOXO The Mag

H6 SPECIAL EDITION

MODANIN YANSIMASI B&O Play H6 müzik ve moda tutkunlarına özel olarak tasarlanmış üç yeni renk seçeneğiyle benzersiz tasarımı yüksek ses performansıyla buluşturuyor.

Koleksiyonu keşfetmek için: BEOPLAY.COM/H6/SE

Nişantaşı Showroom: Abdi İpekçi Cad. Demet Apt No: 25/1 Nişantaşı, İstanbul | Tel: 0212 240 61 92

B&O PLAY by BANG & OLUFSEN

@bangolufsen_tr

@BangOlufsen_tr

/bangolufsentr

INTERVIEW/ TER T RE

Aren Joy Fo ler

Human Animals

Karen Joy Fowler’ın son romanı We Are All Completely Beside Ourselves’le ilk tanışıklığımız 2014 Man Booker Prize adaylarının arasında yer almasıyla gerçekleşiyor. Romanın hikayesini ana karakter Rosemary Cooke’un ağzından dinliyoruz. Rosemary, hikayeye baştan başlamak yerine ortadan, üniversite yıllarından başlıyor; sene 1996, abisi Lowell’ı en son 10 yıl önce gördüğünü, kız kardeşi Fern’ün ortadan kayboluşunun üzerinden ise 17 yıl geçtiğini söylüyor. Böylece ortada bir aile trajedisi olduğunu anlıyoruz. Romanın ilerleyen sayfalarında, Rosemary’nin bunca yıl neden sessiz kaldığını, Fern’ün gerçek kimliğini ve Lowell’ın akıbetini ister istemez dehşete kapılarak öğreniyoruz. röportaj aslı arduman fotoğraf beth gwinn

Son romanınız We Are All Completely Beside Ourselves’i nelerden ilham alarak yazdınız?

Bana ilham veren, Winthrop Kellogg adlı bir psikoloğun, 1930’larda ABD’de gerçekleştirmiş olduğu bir deneydi. Bu aslında oldukça ünlü bir deney; hatta YouTube’da deney esnasında çekilmiş videolar bulmanız mümkün. Öte yandan, benim romanımda geçen deneyse -Kellogg’un deneyinden ilham alınarak yazılmış olsa da- tamamen kurgu. Mesela Kellogg deneyini beş seneye yaymayı planlamış fakat dokuz ayın sonunda deneye son vermiş. Benim kitabımda ise beş sene boyunca devam ediyor. Romanın 1970’lerde geçiyor olması ise kişisel nedenlerden kaynaklanıyor.

esnasında değil sonrasında da hiç umurumuzda değiller. Öyle ki, uzaya gönderdiğimiz şempanzeler halkın isyanı olmasa laboratuarları boylayacaklardı.

Romanınız için fazlasıyla araştırma yapmış ve bu esnada da oldukça rahatsız edici gerçeklerle karşılaşmış olmalısınız...

Evet, böyle bir konuda araştırma yapmak benim için inanılmaz derecede zordu. Bunun yanı sıra, bazı okurların da romanı okurken zorlandıklarını duydum. Fakat, görmeye dayanamadığımız şeyleri yapmaktan da vazgeçmemiz gerektiğine inanıyorum. Pek çok insanın -eğer şahit olmak zorunda bırakılsalar- fabrika çiftliklerinde yapılan zulüme katlanamayacağından eminim. Öte yandan hiçbirimiz kafamızı bunlarla meşgul etmek istemiyoruz. Dolayısıyla ben de kendimce, ulaşabildiğim kadarı insanı bu konuda düşünmeye teşvik etmek istedim.

Romandaki karakterlerden Fern’ün gerçek kimliğini en başta açıklamak yerine ikinci bölümde açıklıyorsunuz. Bunun nedenini öğrenebilir miyiz?

Doğrusu, okurun, Fern’ün aslında bir şempanze olduğunu öğrenmeden evvel, onu Rosemary’nin kardeşi olarak düşünmesini ve yokluğunun herhangi bir aile ferdinin yokluğu kadar acı verici olabileceğini anlamasını istedim. Bir anlamda romanıma Darwinci benzerliklerimizi öne çıkararak başlamak istedim.

Araştırmalarınız esnasında sizi şaşırtan bir şeyle karşılaştınız mı?

Hayvan kognisyonuyla ilgili yapılan araştırmalar benim için genel olarak sürprizlerle dolu. Dünyayı paylaştığımız diğer canlıların müthiş özellikleri olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Zaten YouTube’da da birçok örnek görebilirsiniz: Resim yapan filler, kısa süreli bellek deneylerinde harikalar yaratan şempanzeler, okuyabilen köpekler, otomatik satış makinesi kullanabilen kargalar... Bir canlının zekası bize ne kadar yabancıysa onu zeka olarak algılamakta da o derece zorlanıyoruz, ve bu da aslında kapasitesi sınırlı olanın bizler olduğuna işaret ediyor.

Hikayeyi Rosemary’nin ağzından dinliyoruz ve belli yerlerde onun direkt olarak okura hitap ettiğini görüyoruz. Neden bu tarzda bir üsluba başvurdunuz? Öncelikle böylesi daha eğlenceliydi. Fakat bunun bir diğer nedeni de, Rosemary’nin bu hikayeyi anlatırken belli bir amacı olması. O, yıllarca bu konuda sessiz kalıyor ve sonunda hem abisi hem de kız kardeşi adına konuşmasının gerekliliğini fark ediyor, zira her ikisi de kendi adlarına konuşabilecek durumda değiller. Rosemary, okurun özellikle erkek kardeşinin içinde bulunduğu durumu ve yapmış olduğu şeyleri neden yaptığını anlamasını istiyor, bir yandan da okurun tepkisini dikkatli bir biçimde kontrol etmeye ve aynı zamanda da mümkün olduğunca dürüst olmaya çalışıyor; olup bitenlerin belli bir açıdan görünmesini istiyor, fakat hakikatleri çarpıtmıyor.

Romanınızda hafıza önemli bir rol oynuyor. Biraz bu konudan da bahseder misiniz?

Benim gençliğimde, yani 1970 ve 80’lerde hafıza konusunda devrim niteliğinde bulgulara ulaşıldı; çocuk istismarı vakalarından elde edilen sonuçlar, hafızamızın aslında ne kadar güvenilmez olduğunu gösteriyordu. Farkında olmaksızın hatıralarımızı farklı şekillere sokuyoruz. Aslında hafızayla ilgili bir roman yazmak gibi bir niyetim yoktu. Fakat yetişkin bir kadının geçmişine döndüğü ve beş yaşındayken ve hatta daha küçükken olmuş olayları sorguladığı bir roman yazmaya başladığımda, hafızanın büyük bir rol oynaması da kaçınılmaz oldu. Rosemary mümkün olduğunca dürüst olmaya çalışıyor ve bu durumda anılarının güvenilmezliğini de kabul etmek zorunda. Öyle ki zamanla diğer aile fertlerinin birtakım olayları kendi hatırladığından farklı şekilde hatırladıklarının farkına varıyor.

Romanda bahsi geçen bazı şempanzelerin gerçek hikayeleri oldukça üzücü. Günümüzde, deneylerde kullanılan şempanzelerin yaşam şartlarında iyiye dönük bir gelişme söz konusu mu?

2011’de, tam romanımı bitirmeme yakın, ABD hükümeti sonunda şempanzeler üzerinde deney yapılmasını yasakladı. Kaldı ki bu güzel haber beraberinde önemli bir sorun da getirdi: Laboratuarlarda yaşayan şempanzelere yeni evler bulmak gerekiyordu. Bugün ABD’de, laboratuarlarda, evlerde ve barınaklarda yaşayan 2000 civarı şempanze var. Onlara makul yaşam koşulları ve yeni bir sosyal çevreye ayak uydurmalarını sağlamak neticede belli bir bütçe gerektiriyor; Amerikan hükümetinin halkın refahı için dahi harcanan her kuruşun hesabını yaptığı bir zamandan bahsettiğimiz düşünülürse, bu geçiş döneminin endişe verici bir süreç olduğunu tahmin edersiniz.

Hikayenin lineer bir akışının olmaması, mesela bolca geriye dönüşler olması yazarken sizin için zorlayıcı bir unsur muydu?

Açıkçası bu her zaman için zorlayıcı bir durum; hikayeye tamamen hakim olmak kolay olmayabiliyor. Dolayısıyla kartlara notlar alıyorum ve detaylı bir zaman çizelgesinden faydalanıyorum. Ayrıca yazarlara özel bir bilgisayar programından yararlanıyorum. Ama tüm bunlara rağmen dikkatimden kaçan şeyler olabiliyor. İşte bu noktada da devreye redaktörler giriyor ve şanslıyım ki çok iyi bir redaktörüm var.

Peki insanlarla büyüyen fakat sonra laboratuarlara gönderilen tüm bu şempanzeler aslında bir şekilde onları büyüten ailelerin yanında kalabilir miydi, yoksa ailelerin bu konuda hiçbir seçeneği yok muydu?

Eminim ki ailelere bu konuda hiçbir seçenek bırakılmamıştı, ve sanırım bu psikolojik deneylerin başladığı yıllarda bu ailelerin çoğu ömür boyu sürecek bir mesuliyet aldıklarına inanıyorlardı.

Durumun böyle olmadığı gerçeğiyse şempanzeler kadar insanlar için de oldukça sarsıcıydı. Şu da var ki, işin içinde aileler olmadığında laboratuar hayvanlarına karşı son derece duyarsızız; yalnızca deneyler

Bu arada hikayede komik öğeler de var; mizah sizin için önemli mi?

Sanırım mizahtan faydalanmadan, insanlardan, içinde bolca sarsıcı bilgi olan bir romanı okumalarını isteyemezdim. Bir yandan da mizah, gerçek hayatla da başa çıkmamı sağlayan bir unsur benim için; üzgün olduğumda, olaylara iyi tarafından bakmaktan ziyade komik tarafından bakmaya çalışıyorum. Tabii mizah bazen son derece uygunsuz olabiliyor, fakat bazen de tek çare...

107

Mizah demişken, Harlow karakteri romandaki komik öğelerin büyük bir kısmının sorumlusu olsa gerek. Bu karakteri yaratırken nelerden ilham aldınız?

En büyük ilham kaynağım, Dr. Seuss karakteri, Şapkadaki Kedi idi.

Kaosa sebep olan bu karakter benim sevdiğim türde bir karakter.

Protagonist her şeyi kontrol altına aldığını düşünür fakat sonra birisi gelir ve her şeyi alt üst eder. Ama tabii, Dr. Seuss’un kitabında, Şapkadaki Kedi sonunda her şeyi tekrar yerli yerine koyar, Harlow’un ise böyle bir niyeti yok.

Rosemary’nin abisi Lowell da oldukça önemli bir karakter.

Lowell çok sevdiğim bir karakter. Aktivistleri seviyorum. Gerçek hayatta hedef olmaya çok müsaitler; naifler ve işleri olduğundan daha kötü hale getiriyorlar, özel hayatlarıysa çoğu zaman yüksek ahlak değerleriyle ters düşüyor. Bir yandan da kendimizi kötü hissetmemize vesile oluyorlar. Fakat, onlar olmasa şu anda nerede olurduk, kim bilir... Onu seven herkesin kalbini kırmış olmasına rağmen Lowell’a hayranlık duyuyorum.

Bu romanla okurlarınızda ne gibi duygular uyandırmak istediniz?

Okurlarımın, diğer hayvanlarla birlikte bizim de hayvan olduğumuzu hatırlamalarını, bunun tam olarak ne manaya geldiğini ve bu bilincin yaşam biçimimize nasıl etki edeceğini düşünmelerini istedim.

Sizi yazar olmaya teşvik eden romanlar neler?

T. H. White’ın The Once and Future King adlı romanının üzerimdeki etkisinin gerçekten çok büyük olduğunu düşünmüşümdür her

zaman... Fakat Maxine Hong Kingston’ın The Woman Warrior’ı da bana kalırsa yazım tarzımı oldukça etkiledi. Bunların yanı sıra, Doris Lessing’in The Golden Notebook’unu ve Ursula K. LeGuin’in The Left Hand of Darkness’ını sayabilirim. Ve tabii daha niceleri... Ayrıca şu anda tarihi bir roman üzerine çalışıyorum ve Hilary Mantel’in müthiş bir ilham kaynağı olduğunu söyleyebilirim.

Peki bugünlerde neler okuyorsunuz? Bize birkaç kitap tavsiyesinde bulunur musunuz?

Son zamanlardaki favorilerim Colm Tóibín’in Nora Webster’ı ve Emily St. John Mandel’ın Station Eleven’ı. Marilynne Robinson’ın Lila’sını henüz okumadım, fakat seveceğime eminim, zira onun şimdiye dek yazdığı her şeyi hayranlıkla okudum.

Bir roman karakteriyle tanışacak olsanız bunun kim olmasını isterdiniz?

Bana öyle geliyor ki, kitap sayfalarında hayran olduğumuz karakterlerle gerçek hayatta vakit geçirecek olsak, onların son derece can sıkıcı tipler olduğu gerçeğiyle yüz yüze gelme ihtimalimiz oldukça büyük. Üstelik onların da bizden hoşlanmama ihtimali var! Elizabeth Bennet’in sizi sevmediğini düşünsenize, bu tam bir felaket olurdu... Dolayısıyla, en iyisi böyle bir risk almamak.

Tarihi bir roman üzerine çalışıyorum dediniz; biraz bahsedebilir misiniz?

Doğrusu, üzerinde konuşmak için henüz çok erken, zira yazmaya başlamadım bile. Birtakım fikirlerim ve umutlarım var, ama ortada elle tutulur bir şey yok.

XOXO The Mag

deSıgn

lOuis vuittOn x FrAn Ge ry

Creation Is A Journey yazı selin biçer fotoğraflar louis vuitton’un izniyle

Frank Owen Gehry; 20. yüzyılın son yıllarında Bilbao’da tasarladığı Guggenheim Museum sayesinde elde ettiği haklı ününden 21. yüzyılda da hiçbir şey kaybetmedi. Mimari başarılarının bir yansıması olarak, popüler kültür üretimlerinden de nasibini alan Gehry, 2005 yılında The Simpsons’ın 349. bölümü The Seven-Beer Snitch’te dizinin ilk mimarı olarak boy gösterip, kendisini seslendirdi. Dizi yayınlandıktan sonra ise, “Groening bu buruşturulmuş kağıt saçmalığı ile hayatımı berbat ettiğinden beri söyleşiler zorlu geçiyor.” diyerek popüler olma haliyle gel-git’li ilişkisini cümle aleme duyurdu.

mevcut çevresel oluşumları hiçe sayarak, yaptığı işe saygı duydu, bu süreçte çevresel ya da bağlamsal verilere sırtını dönmeyi yeğledi. Önyargılardan bağımsız olarak işe koyuldu. Üst üste koyduğu her taşı, gelecekte üzerinde kimsenin hak iddia edemeyeceği bir organizmanın tohumları olarak kabul etti. Biçimi mükemmel ya da tamamlanmış olmaktan uzak tuttu. Gehry, hiçbir ön fikir ya da inşaatın nasıl olacağına dair bir vizyon geliştirmeden işe koyulmayı sevdi. Onun için bir yapı, basit ve temel biçimlerin diyaloğundan kaynaklanan, hatta zamanla evrimleşen bir olguydu.

Gehry, her ne kadar bir yıldız mimar olarak tanımlanmayı kabul etmese de, attığı her adımla tasarım dünyasının manşet isimlerinden olmasının önünü pek tabii alamadı. Uzun süredir konuşulan ve kısa süre önce açılışı gerçekleşen Fondation Louis-Vuitton da bu adımlardan biri oldu.

Paris’in yeşil alanlarından Bois de Boulogne ile Jardin d’Acclimatation’un sınırında yer alan bu sanat merkezi, her şeyden önce yaklaşık 100 milyon euro’luk proje bütçesiyle kolayca ilgi odağı haline geldi.

Gehry için temel şeyler ihtiyaç programını oluşturdu, birbirinden bağımsız elemanlar da organizmayı... Onun mimarlığının bel kemiğini oluşturan nokta ise bu elemanları ve onları nasıl inşa edeceğini çok iyi bilmesiydi. O, yapım sırasında projelerinin kendini açıkça ifade etmesi gerektiğine inanıyordu; bu yüzden, bir yapının geleceğini öngörmek için hep maketleri kullandı. Bu maketler asla bir indirgeme ya da bir başka ölçeğe uyarlanmış versiyonlar olmadı, mimarinin ta kendisi haline geldiler. Modelin gerçek bir binaya dönüşümü sırasında Gehry’nin dehası devreye girdi. Tıpkı bir heykeltıraş gibi davranan mimar, işin başına geçtiğinde geleneksel temsil yöntemlerinden uzak durmayı seçti. Projelerinin ifadesi için kat planları, kesitler ve perspektifler yetersiz kaldı. Ele avuca sığmayan tasarımlarını ifade etmek için özel bir yazılım olan CATIA’yı kullandı. Mimarlık ofisinin önemli bir uzantısı durumundaki Gehry Technologies, bu yazılımı geliştirmek için yıllarca uğraş verdi ve nihayet Digital Project isimli bir versiyonunu üretti, dahası diğer CAD programlarına rakip olarak piyasaya sürdü.

Frank Gehry’nin mimarlığa bakışı; mesleğe kendine has açılımlar kazandırmayı başarmış, güçlü ve ayakları yere sağlam basan bir anlayıştan ileri geliyor. Onun hikayesinin en başına dönersek; Los Angeles’lı mimar, şehri oluşturan tüm veri ve mekanizmaları kucaklayarak yola çıktı. Bağlamsal olmak adına bağlamı reddetti, her seferinde şehre benzer ama onu azımsatmayacak ürünler tasarladı.

Tıpkı bir şehrin mimarisi gibi, Gehry’nin mimarlığı da anıtsal olmaktan kaçındı, tipolojik kriterleri reddetti; her türlü iz, kusur ve geçicilikle başa çıkmaya çalıştı. O, mimarlığını koşullarla sınırlamaktan kaçındı;

XOXO The Mag

yapıyı, kuruluşun sanatsal yaklaşımının ilk ifadesi olarak da gördüğünü ekliyor. Gehry proje süreci boyunca, konuya dahil olan herkesle tek tek ilgilendi, özellikle de Arnault ile. Böylece iki adam ve iki takım birleşerek bir ütopyanın gerçekleşmesini sağladı. Mimarının dilinden yapıyı en iyi özetleyen cümle ise; “Saatlerin geçişi ile gelişen, ışık değişimlerinin geçiciliğin ve sürekli değişimin izlenimi yarattığı bir bina yapmayı arzu ettik.” oldu.

Geleneksel yapım yöntemlerini çok iyi özümseyen Gehry, her projesinde kullandığı prizmalar, küpler, silindirler ve yarım kürelerle bu bilgisini bir yandan pekiştirirken, diğer yandan bu tecrübeye endüstriyel ürünleri ve yeni malzemeleri ekleyerek kendini geliştirdi. Şanı her ne kadar bir dekonstrüktivist olarak alıp başını gitse de, otantiklik Gehry’nin asıl derdi oldu. Kendi neslinin sanatçıları gibi, malzemenin vadettiği potansiyelleri araştırdı. Böylece yapım ve malzemeye yeni bir bakış açısı ile mimarisini oluşturdu. Yapılarının en temel hallerinde kalmaları için özen gösterdi. En temel hal olarak kastedilen ise, yapıların bitmemiş oluşlarıydı. O, konseptle ilgilenmek yerine tasarım ile yapım arasında mimarın sıkışıp kaldığı sürece odaklandı. Özetle Gehry, her şeyden önce ihtiyaç programını çürüttü, yapmak istediği şekilleri tanımladı ve araziden gelen dürtüleri araştırdı. Nedensellik kavramının mimarisi için ne kadar önemli olduğunu keşfetti. Projelerinin birer yapı olarak algılanmasına karşı çıktı; tasarımlarının kalıcılığı ve zamansallığı, onları her daim birer sanat objesi olarak var etme çabasından kaynaklandı.

2001’de temelleri atılan Fondation Louis-Vuitton’un, Paris için bir değer haline gelmesi ana hedeflerden. 11 bin metrekare alana oturan yapının 7 bin metrekarelik kısmı halka açık olarak kullanılıyor.

3.850 metrekarelik müze alanı ise 11 adet galeri ve 350 kişilik bir oditoryuma ev sahipliği yapıyor. Eiffel Kulesi’nden Bois de Boulogne’a ve Jardin d’Acclimatation’un meşhur güvercin kulesinden La Défense’in gökdelenlerine kadar, Paris’in manzarası ise yapının terasları sayesinde ziyaretçilere keyif vermekle yükümlü. Paris’e 55 yıllığına hediye edilen ve şehrin silüetinin en etkileyici yapılarından biri olmaya aday Fondation Louis-Vuitton, nefes kesici görüntüsünün yanı sıra, çevre dostu oluşuyla da bu durumu destekler nitelikte. Projenin hazırlık aşamalarında, bölgedeki hayvan topluluğu ve bitki örtüsü göz önünde tutularak detaylı çalışmalar yapılarak; su, gürültü kirliliği ve erişilebilirlik konuları projenin her aşamasında çevresel koşullar olarak ele alınmış. Tüm bu özellikleriyle mimari açıdan değerlenen ve pek tabii tasarımcı-marka işbirliklerinde yeni bir sayfa açan Fondation Louis-Vuitton projesi, görülmeye ve keşfedilmeye değer bir Gehry yapıtı olarak, tasarım dağarcığımıza eklendi. Paris’e yolu düşenlere önemle duyurulur.

Diğer taraftan, yapılar neye benzerse benzesin, Gehry her zaman işverenin ihtiyaçları ve arzularına seslendi. Fransa’nın en varlıklı kişisi tarafından finanse edilen Fondation Louis-Vuitton projesine geri dönersek; Gehry bu tasarımıyla da görevini hakkıyla yerine getirmiş gözüküyor. Fondation Louis-Vuitton’un başkanı Bernard Arnault’nun, projeden memnuniyetini, “Gehry, Louis Vuitton’u her zaman tanımlamış kavramları (mükemmelliği ve kararlı profesyonelliğin değerlerini) sahiplenerek öngörülü kişiliğini kanıtladı.” sözleriyle Gehry’nin hayli kabarık olan övgüler defterine yeni satırlar ekleyerek dile getirmesi de bunun bir ispatı. Arnault, Frank Gehry’nin imzasını taşıyan bu etkileyici 111

Gift

GIFT

REFINED, REDEFINED.

realization olga şerbetcioğlu photographer murat süyür production aslin kumdagezer, ayşecan ipek, utku palamutçu, barış fert photographer assistant berkant demirbek location muse istanbul tailor’s dummies istanbul moda akademisi çanta christian loubutin ayakkabılar christian loubutin

Aralık ayı, paketi itibarıyla aslında gelmesini pek istemediğimiz, geldiğinde de gitmesini pek istemediğimiz bir aile ferdi gibi. Ne dediğimizi biliyorsunuz… Aklımız, dış dünyanın da ittirmesiyle, nostalji rüzgarlarının etkisi altındayken, bir de aynı anda geleceği düşünme ihtiyacıyla esip gürlüyoruz. Benzetmenin şöylesi; yastığa başımızı koyduğumuzda yaptığımız vicdan muhasebesine eser miktarda gelecek kaygısı ekleyiniz. Ve tabii aslında bu kadar da kendimizi sıkboğaz etmemize gerek yok, Aralık ayı sıkıntı ayı değil, görev ayıdır, ve hatta mutluluğun da bu görev tanımına sokulduğu ay… Gülmek zorundasınız, pozitif duygularla düne sünger çekip yeniye kollarınızı açmak zorundasınız, sözler alıp sözler vermek zorundasınız, gülüşmek zorundasınız, gitmek, gelmek, bir daha gitmek zorundasınız vs. Zorundasınız listesini okurken vs.’nin içini doğru düzgün doldurmayıp sakın ola asıl görevinizi unutmayın; almak ve vermek zorundasınız.

Bu bir test; bu sefer almayı ikinci plana koyun ve verin. Zira biz de öyle yapıyoruz. Sydney’de AnnaWili Highfield’ın bizim için tasarladığı kızılgerdanı kapağımız vasıtasıyla paylaşıyoruz. Çünkü kızılgerdan, birçok kültürde yenilenme, neşe ve iyi enerjinin sembölü. Alt metnimizi anladınız (2015) size vermek istediğimiz hediyeyi de (2015)… Bu yılbaşında bir değişiklik yapın ve kendinize eski ya da yeni bir arkadaş hediye edin, bunu da seçeceğiniz hediyeler vasıtasıyla yapın ki dosyamız bir işe yarasın. Hediye olun, edin.

Monogram geri dönüyor diyorlar, siz yine erken davranın. çanta louis vuitton battaniye louis vuitton

Bundan sonra tişörtünüz yerine siz konuşun, rolleri değişin. soldan sağa fular hermès tişört anna k./shopi go kemer urban outfitters tişört anna k./shopi go kemer missoni etek acne studios/v2k fular hermès tişört anna k./shopi go kemer h&m etek network ayakkabı adidas originals

Denim on denim, her zaman en kolayı. gömlekler (içten dışa) h&m, loft, lee, levi’s jeanler (soldan sağa) lee, loft, levi’s kemerler levi’s takılar aida bergsen

Hi癟bir zaman ayn覺 insan olamay覺z. tak覺m damat tween

İlhamınız X bir moda editörü olabilir, ama kimseyi, çorabı kafasına geçirmeye mecbur bırakmamalısınız... elbiseler zeynep tosun kolyeler monies

Yılbaşının kurtarıcı hediyesi; iç çamaşırı, çok-fonksiyonlu. soldan sağa sabahlık, göz bandı, sütyen, jartiyer f&f, fifty shades of grey koleksiyonu/room gömlek damat tween gömlek damat tween büstiyer nike gömlek cos

Yükte hafif, stilde ağır, ruhta büyük. tümü miu miu

Sevdiğinize “designer” hediye edin ya da fikirlerini... soldan sağa üst zeynep tosun etek zeynep tosun çanta zeynep tosun sweatshirt aslı filinta etek aslı filinta ayakkabı bernhard willhelmn x camper ayakkabı adidas originals x jeremy scott

Tek tek değil, kombin olarak alınız. tümü louis vuitton

Dünyanın bu tarafında yılbaşları hep soğuk geçiyor. soldan sağa ceket atıl kutoğlu gömlek ami/beymen papyon hackett london/brandroom mendil hackett london/brandroom eldivenler superdry/brandroom kürk aslı filinta kürk h&m yelek que çanta charlotte olympia/beymen kolye yazbükey/v2k designers ayakkabı asics/tru.

Evlenilecek kadın ve kocasının Stan Smith’leri ve oyun arkadaşının Les Benjamins Sweat’i. soldan sağa kazak zara battaniye hermès kazak zara büstiyer network palto zeynep tosun sweatshirt les benjamins ayakkabı adidas originals ayakkabı nike gözlükler italia independent, tom ford/turkuaz optik

Her gecenin dönüşü var, stilin de önemi... soldan sağa mont que elbise modagram/room teşvikiye mont moncler/beymen elbise jay godfrey/v2k mont zeynep tosun etek topshop mont moncler/beymen elbise modagram/room teşvikiye

Kendi etrafında yeterince hızlı dönebilen aşkınız, sizi, ateş olup sarsın diye... soldan sağa ceket academia/beymen etek academia/beymen kolye monies elbise network kolye monies

Dikkat çekmek için iki şansınız var, ya sebeple ya da sonuçla işinizi görün. soldan sağa gömlek que ceket alexander mcqueen/beymen ceket preen line/shopi go şapkalar aslı filinta

Seçenekler yetmiyorsa, bu sayı içinde özel bir çekim var. şallar hermès

(1) ALWAYS WHITE ALWAYS NATURAL İsmini gece tanrıçası Nyx’ten alan, Galata’nın minik butikler cenneti Serdar-ı Ekrem sokakta konumlanan Nyks’in tüm mumları zeytinyağı bazlı, organik ve esans olarak Anadolu’nun farklı bitkilerini sahiplenmiş. Bergamot, yeşil mandalina ve kekik favorilerimiz. Yanan mumla aldığınız her nefeste doğal ve sağlıklı bir hava sunan Nyks’in ambalajları da zanaatkarlar tarafından, elde yapılıyor. Renkli camlar, organik boyayla renklendiriliyor. Tek başına şık bir objeyken bir arada kullanıldığında keyifli bir ambiansa dönüşen bu mumlar, ‘made in Turkey’ etiketine sahip en güzel hediye seçeneklerinden…

2

1

3 (2, 3, 4) THE SKIN OF SOMEONE YOU LOVE Francis Kurkdjian yarattığı olağanüstü esansları doğru kelimelerle anlatmayı başaran 4

nadir parfümörlerden. Siam’dan gelen benzoin, önce bala bulanan Bulgar ve İran güllerine değiyor, daha sonra da keskin bir tütsüye… ‘Sıcacık bir kucaklaşma, sevdiğin kişinin teninde aldığın upuzun bir nefes’ diyor Kurkdjian bu ‘sözüm ona’ kolonya için.

Cinsiyetini asla tam olarak anlayamadığımız esansın bir adım ilerisinde Absolue Pour Le Soir duruyor. Parfüm, menüye ylang-ylang, kimyon, Atlas sediri ve sandal ağacını da ekliyor. Tüm yalınlığı ve çıplaklığıyla etkisini henüz yakılmadan hissettiren Pour Le Soir Perfumed Candle’ın kendine has yumuşacık bir ışık yaydığını da ekleyelim.

(1, 2) GREEN CARD Lyn Harris’in olfaktif hatıralarını derlediği The Perfumer’s Library koleksiyonunun yeşil üyesi Veti Vert, bugüne kadar sayısız yorumunu kokladığımız vetiver parfümlerinden bir çırpıda sıyrılıyor.

Greyfurt, kuşkonmaz ve bergamot, toprağın derinleriyle bağ kurarken, Haiti vetiveri ve meşe yosunu bu yeşil parfümü Parizyen ve unisex bir yerlere çekiyor. Tonka çekirdeği, muskat ve vanilyanın şekerden uzak duran sofistike tatlılığı, bu acımtırak karışımın ihtiyacı olan dengeyi yaratıyor. Miller Harris parfüm evinin müthiş bir sunumla yeniden hatırlattığı, 2006 tarihli Veti Vert, belli ki daha uzun yıllar boyunca aramızda kalmaya devam edecek.

2

1

4 (3, 4) A BREATH OF BEIGE Les Exclusifs serisinin Jacques Polges imzası taşıyan bu en kendi halindeki üyesi, sizi şaşırtmak için pusuda bekliyor. Mademoiselle Chanel bu sakin renk için “Ona sığınırım, çünkü doğaldır.” diyor. Tende ilk olarak 3

hafif bir floral izlenimi yaratan Beige, şehvetli yönünü uzun süre ortaya çıkarmıyor. Polge’un sofistike yorumuyla üzerine bir damla bal dökülen akdiken, frezya ve frangipani buketi, ilk koklayışta tehlike çanlarını çalmıyor olabilir, yine de beyaz ve sarı çiçekler bir araya geldiğinde dikkatli olmakta fayda var.

(1) DAY AND NIGHT The Different Company’nin tüm parfümlerinde bir yaz gününün sıcağında pasını buram buram dışa vuran bir bisikletin esansını yakalamakla uğraşacak deliliğe sahip ve tüm bu deliliği şık bir kılıfın altında gizleyen Jean-Claude Ellena’nın izlerini görmek mümkün.

Bergamote, turunçgillerle bezeli basit bir aromatik gibi görünse de bergamot, zencefil, portakal çiçeği, yeşil notalar, misk ve ışgın sayesinde tende kaldıkça derinleşiyor. Christine Nagel’in imzasını taşıyan Une Nuit Magnétique ise Aramis’in New West’ini özleyenler için harika bir alternatif olabilir. Bu gösterişli parfüm hakkında üç kelime söyleyip gerisini sizin hayal gücünüze bırakalım: All Night Long.

2

1 (2, 3) FOR RELAXING AND MEDITATIVE TIMES Hikayesine parfümle başlayıp mumu da listesine ekleyen isimler malumunuz, ancak Tiziana Terenzi’de durum tam tersi. İtalya’nın bu köklü markasında elimiz Gioconda muma uzanıyor ve kendimizi iki rahatlatıcı esansla başbaşa buluyoruz.

Meditasyon için özellikle tavsiye edilen Ecstasy, çam, ladin, çakıl taşı, tütsü, paçuli, gül, menekşe, sandal ağacı, amber, toprak ve antik odunsular gibi ilginç bir ham madde karışımına sahip. Yeşil yapraklar, buz, oksijen, çin yasemini, sarmaşık, beyaz amber, sandal ağacı, amber ve miskle beyaz rengin sahip olabileceği en dikkat çekici esansı yaratan White Fire ise gergin anlar için müthiş bir reçete.

3

(1, 2) HOW TO PLAY HOT AND COLD İş baştan çıkarmaya geldiğinde Tom Ford’un kısık gözlerine bakmak ya da koyu kahve şişesinin içinde usul usul bekleyen Private Blend serisinden herhangi bir iksiri koklamak yeterli.

Soğuk: Patchouli Absolu, paçuliyi gourmand notalarla ehlileştirmeye çabalamadan, tüm doğal çekiciliğiyle ama pek tabii ki Tom Ford cilasıyla sahneye çıkarıyor. Yeşil ve odunsu.

Sıcak: Tobacco Vanille. Kült parfümün tütün yaprağı, vanilya, kakao, kurutulmuş meyveler ve odunsu notalarla yarattığı sıcak rüzgar, etkisinden hiçbir şey kaybetmiyor.

1

3

2 (3, 4) PURPLE IS NOT A COOL COLOUR Güle özenen bir karanfil… Aklınıza donuk ve mesafeli bir natür mort gelmesin. Rodrigo Flores-Roux’nun Aedes de Venustas’ın üçüncü parfümüne getirdiği yorum korkusuz, sıcacık ve hipnotik bir deneyim. Oeillet Bengale’de karanfilin uçucu karakteri; kara biber, tarçın, kakule, safran ve turunçgillere göz kırpan bir zerdeçalla ısınıyor. Kendi ateşiyle yanan bu Bengal çiçeği küllerinde beyaz biber ve çilek aromasının yanı sıra, tolu gibi güçlü balsamları da taşıyor. Vanilya, benzoin ve laden reçinesinin güçlü karışımı, avını köşeye sıkıştırmış vahşi bir kedinin tatminkar mırıltısını anımsatıyor. Koklamadan önce gözlerinizi kapadığınızdan emin olun.

4

(1, 2) SAFFRON, INCENSE & EMBERS Her ne kadar hikayesine muskat ve zencefil gibi iki sıcak baharatla başlamış olsa da, Jo Malone’un siyah-beyaz dünyasında yaramaz notalar görmeye alışık değiliz. Cologne Intense koleksiyonunda yer alan Saffron, gösterişli baharata eklenen pembe biber, tütsü ve beyaz odunsularla modern bir karışıma dönüşüyor. Just Like Sunday koleksiyonunda yer alan Incense & Embers mum, soğuk bir kış gününde ihtiyacınız olan her şeye sahip: Gümüş köknar ve beyaz biberin çıtırdadıktan sonra isli bir tütsüye dönüştüğünü hayal edin, baştan çıkarıcı deri akoru, vetiver ve altın amberi de unutmayın. Kırmızı meyveler ve baharatlı odunsularla iştah açan Pomegranate Noir, bu esans kombininin sürprizi olmaya aday.

1

3 2 (3, 4) TWO SINNERS AND NO SAINT Sadece mantığının sesini dinleyen zayıf kalpler bir kenara çekilsin. Bu sayfa size göre değil.

Konyak hanedanlığından parfüme tutkulu bir geçiş yapan Kilian Hennessy’nin dünyası baştan çıkarmak ve çıkarılmak üzerine kurulu. In The Garden Of Good and Evil serisinde, beyaz şişesinin içinde masum bir portre çizen Playing 4

With The Devil, sulu meyvelere ağız yakan baharatları ekledikten, tehlikeli çiçekler ve odunsu notalara şöyle bir dokunduktan sonra animalik bir kapanış yapıyor. Oyuna şekerleme kokan bir öpücükle başlayan Love By Kilian ise Fas’tan kan portakalı, Tunus’tan neroli, Sambac yasemini, Türk gülü ve Floransa zambağına kattığı vanilya ve miskle, niyetinin o kadar da masum olmadığını kanıtlıyor.

(1, 2) THE ARABIAN NIGHTS COME TO NOHO 2014’ü hakimiyeti altına alan oud, yeni seneye de güçlü bir giriş yapıyor. Bond No.9’un New York şehrine ve ilk butiğine armağan ettiği parfüm, tüm duyuları harekete geçiren, iş baştan çıkarmaya geldiğinde asla mütevazı davranmayan bir kimliğe sahip. Formül, gücünü yalınlığından alıyor: Oud özü, gül, tonka çekirdeği ve misk. Eski dünyadan yeniye göz kırpan bir başka esans ise New York Amber Scented Candle’a ait. Bergamot, safran, muskat, gül, yasemin, oud, amber, sandal ağacı, misk, sarı sakız ve benzoin bir araya geliyor ve yakar yakmaz sizi bambaşka bir dünyaya götürüyor.

1

2

3 (3, 4) THE ITALIAN HERITAGE Her şeyiyle, son damlasına kadar İtalyan Acqua di Parma, bu kez Toskana’daki tabakhanelerden esinleniyor ve kolonyanın sofistike tazeliğiyle deri akorunun aromatik sıcaklığını birleştiriyor. Açılışını markanın alametifarikası turunçgillerle yapan Colonia Leather Eau de Cologne Concentrée, acı portakal, kırmızı kekik, gül ve hanımelinin altına, parfüme ismini veren güçlü deri akorunu yerleştirirken, Virginia sedir ağacı ve baharatlı huş ağacı sayesinde hafifsiklet kolonyayı geride bırakıp kalıcı bir parfüme doğru ilerliyor.

4

Battaniyeler minimum 1 kişilik, maksimum 2 kişiliktir. battaniye hermès gözlük italia independent/turkuaz optik

Gift

CAVALIER PERSPECTIVE C Hermès koray parlak aslin kumdagezer merve bayındır tayfun kaydok ufuk celeb hakan yakupoğlu & irem bahar

Perspektif aslında gördüğünüzü farklı algılamanız için vardır.

Hermès Perspective Cavaliere Kaşmir ve ipek şal, 140cm x 140cm, tasarımcı Anamorphée

Pegasus, efsanenin buyurduğu gibi bembeyaz bir at olmak zorunda değil.

Hermès Zebra Pegasus İpek fitilli eşarp, 140cmx140cm, tasarımcı Alice Shirley

Hatta Pegasus’un kanatları Afrika papağanlarının alev renklerine bürünebilir.

Hermès Zebra Pegasus İpek fitilli eşarp, 90cmx90cm, tasarımcı Alice Shirley

2 boyutlu bir düzlemde paralel çizgiler bazen beklenenden fazla hacimlenebilir.

Hermès Perspective Cavaliere İpek fitilli eşarp, 90cm x 9cm, tasarımcı Anamorphée

Fularlarla kaplama ve onları kullanma yöntemleri sınırsızdır.

Hermès Carré en Carrés İpek fitilli şal, 20cmx220cm, tasarımcı Bali Barret

Yamalama doğru sırayla yapıldığında bir sanat eseriyle sonuçlanabilir.

Hermès Patchwork Horse Kaşmir ve ipek şal, 140cm x 140cm, tasarımcı Nigel Peake

Faubourg’da saat gece yarısını vurmak üzere ve maskeli balonun dağılmasına dakikalar var.

Hermès Minuit au Faubourg Vintage ipek fitilli eşarp, 70cm x 70cm, tasarımcı Dimitri Rybaltchenko Hermès Le Bal Masqué Vintage ipek fitilli eşarp, 70cm x 70cm, tasarımcı Saw Keng Hermès Le Fil d’Ariane İpek fitilli eşarp, 90cmx90cm

INTERVIEW/DES

Ora ÏtO

Her Şeyi Yapmak Kıvrımlı bir Louis Vuitton el çantası ya da kamuflaj desenli bir Mac dizüstü bilgisayar kılıfı... Ora Ïto doksanlı yılların sonunda, dünyaca ünlü markaların adıyla kurmaca reklamlar tasarlayıp, bunları internete sızdırarak bir anda hevesli bir kitlenin ilgi odağı olmuştu. Şimdilerde ise dev markalarla gerçek ürünler üreten bir tasarımcı ve on binlerce takipçisi olan bir magazin figürü. Gerçek adıyla Ito Morabito, durmaksızın üretiyor; mekandan ulaşım araçlarına, sanattan elektronik cihaz aksesuarlarına her alanda, özgün tekno-futuristik çizgisi ile dikkat çekiyor. Geçtiğimiz yıl Marsilya’daki Cité Radieuse’ün çatısını bir çağdaş sanat merkezine dönüştüren ve kendi ismini taşıyan markasını kuran tasarımcıyı, kapsül koleksiyonlarının İstanbul’daki adresinde, Vakkorama’da yakalayıp, projelerini konuştuk. röportaj yağmur yıldırım fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

Emïly Speaker

Gïotto Headphones

Tasarım okulundan atıldıktan sonra, henüz 21 yaşındayken, dünyaca ünlü markaların sahte reklamlarını yaratıp birer fenomene dönüştürdün, keşfedildin ve sahneye davet edildin.

Ardından “kendine ait bir stüdyo” dönemi geldi, ve şimdi de “kendine ait bir marka” sürecindesin… Kendini nasıl ve ne zaman bir tasarımcı olarak buldun?

Sanırım çocukken. Kendimi bildim bileli bir şeyler çizer, tuhaf icatlar yapardım. Fakat o zamanlar tasarımdan ziyade mimarinin beni büyülediğini söylemeliyim.

Ardından, geçtiğimiz yıl Ora Ïto Mobility ile karşımıza çıktın.

Kendi markanı yaratmaya nasıl karar verdin?

Kendi markamla daha özgür olabilecektim -özgürlüğü severim. İnandığım bir kimlik ve ona paralel aklımda birtakım fikirler var, ama bir tasarımcı olarak bunları gerçeğe dönüştürmek her zaman kolay olmuyor, sonuçta başkalarıyla birlikte çalışıyorsunuz. Kendi markamı yaratma fikri birkaç yıldan beri aklımdaydı, bunu gerçekten çok istiyordum ve bana yardımcı olabilecek birileriyle yolum kesiştiğinde bunu nihayet yapabildim. Tabii henüz her şey çok yeni, hala gelişmeye devam ediyor.

Mekanla oynamayı hala seviyorsun. Paris’teki gece kulübü Cab, Toyota’nın Champs-Élysées’deki mağazası, Hôtel O, ve son dönem tasarımlarından Pathé Sinemaları gibi mimari projelerin var. Mekanlarında malzeme ile biçim baskın olarak hissediliyor ve güçlü bir ritim duygusu var. Bir mekan tasarlarken nasıl bir yaklaşım benimsiyorsun?

Mimaride kendi tasarım görüşünüzle birlikte ister istemez mekanın işlevini göz önüne alıyorsunuz, dolayısıyla tasarım da buna göre şekilleniyor. İşverenin ya da markanın bakış açısı da önemli; Toyota’nınki gibi mağazalarda çalışırken, onun bağlamını da mimariye dönüştürerek korumak zorunda oluyorsunuz. Ben bağlamları umursuyorum; tasarlarken etrafıma bakıyorum ve ne üretildiğini, ne kullanıldığını, özgün olanın ne olduğunu ve bunu kendi yolumda nasıl kullanabileceğimi düşünüyorum. Biçime önem veriyorum, yaptığım şeylere dokunuyorum ve sanırım bu yüzden kıvrımları seviyorum.

Mobility koleksiyonun mobil cihazlar için aksesuarlardan oluşuyor. Kvadrat ile işbirliğinde üretilen seri bu yılın Milano Fuorisalonesi’nde (Salondışı) sunuldu. Dört Red Dot tasarım ödüllü bu koleksiyondan ve konseptin ‘simplexity’den biraz bahseder misin?

Koleksiyonun çıkış noktası, elektronik cihazlar için yeni bir görünüm önermekti. Zira bu konuda hepimizin şaşırmaya ihtiyacı var. Ben de bir tasarımcı olarak deneyimimi ve görüşümü buna aktarmak istedim.

Mobilya ve mimarideki tasarım dilimi ürüne uyarlamaya çalıştım.

Kvadrat kumaşları tercih etmemin nedeni ise, bunların sahip olduğum dili iyi bir şekilde tamamlıyor olması. Bugün teknoloji, evlerden giysilere kadar her yerde, ve ben koleksiyonumda bu parçaları özellik ve işlevleriyle birbirine entegre etmeyi amaçladım. ‘Simplexity’ adı, ürüne basit bir görünümde kompleks işlevler vermekten geliyor.

Sahte ürünlerin hayali işverenlerinden sonra gerçek olanlarla çalışmaya başladın: adidas, Citroën, Toyota, Nike, Danone, Kenzo, L’oréal… Büyük markalarla birlikte çalışmak nasıl bir deneyim?

Bu isimlerden her zaman etkilenmişimdir, ve şimdi onlarla birlikte çalışmak benim için müthiş bir onur. Birlikte çalışıp ortaya bir ürün koyuyorsunuz ve orada sizden bir parça oluyor.

İnsanlar senin ikonoklastik olduğunu söylüyorlar. Buna katılıyor musun? Öyle mi? Gerçekten bilmiyorum.

Son zamanlarda hayali bir ayakkabıyla, Nike Eames ile gündeme geldin. Bu tasarım, Charles ve Ray Eames’in ikonik lounge sandalyelerine bir nevi saygı duruşu niteliğinde. Bu 123

Terracotta 4 Seasons for Guerlain

Café Savinskaya

Anlaşıldığı üzere, moderni seviyorsun. Le Corbusier, Charlotte Perriand, Jean Prouvé gibi isimlerin imzalı tasarımlarına sahip olduğunu da biliyoruz. Tasarım kahramanların kimler?

Hepsini saydın zaten.

Peki ya çağdaş sahne?

Aynı sahnede olduğum kişilere bakmamayı ve onlara dair konuşmamayı tercih ediyorum. Ama genel olarak, mimarlardan Jean Nouvel, Shigeru Ban, Rem Koolhaas ve Herzog & de Meuron’u seviyorum. Yine de benim için önemli olan isimlerden ziyade işler...

Daniel Buren sergisinin MaMo’da (Cité Radieuse Sanat Merkezi) kısa süre önce bitmesi vesilesiyle soralım. Sergi mekanının bulunduğu, Le Corbusier’nin modernist konutu Cité Radieuse ile ilgili ilginç bir anekdotun var: Sanatçı Xavier Veilhan ile Marsilya’da bir tekne gezintisi yapıyorsunuz, Cité Radieuse manzarasına bakan Veilhan sana dönüp “Burada hep bir sergim olsun istemişimdir,” diyor ve sen: “Şanslısın, az önce çatı terasını satın aldım.” diye cevap veriyorsun. Binanın çatı terasında açtığınız MaMo nasıl işliyor, bir çağdaş sanat merkezi olarak ne hedefliyorsunuz?

15 yıldır ürün tasarlıyorum, bundan sıkıldığımı söyleyemem ama benim için başka bir şey yapmanın vakti gelmişti. Sanatçılarla birlikte çalışmayı ilginç buluyorum. Geçmişte tasarımcı-sanatçı işbirlikleri çok görülüyordu, bugünse bunu biraz unuttuğumuzu düşünüyorum.

Ora-Gami

Ufo Citroën

kışkırtıcı fikre Nike’tan herhangi bir tepki geldi mi?

Eames’leri severim ve bahsettiğin şey yalnızca eğlenmek için Instagram’a koyduğum bir görseldi ama sonrasında öyle bir kıyamet koptu ki! Bloglarda tasarım katili bile ilan edildim. O görseli yayınlarken kimseyi kışkırtmak gibi bir amacım yoktu aslında, aklıma bir anda bir fikir geldi ve aklıma geleni yaptım. Nike’tan henüz herhangi bir tepki gelmedi, ama tabii bu çok yeni bir olay.

Kült tasarım ürünleriyle dolu bir ev hayal edin; içine en iyi isimleri, en pahalı ürünleri de koysanız yine de sanatın eksikliğini hissedersiniz.

Ben de binanın çatı katını satın aldığımda, mekana verebileceğim en iyi işlevin sanatsal bir işlev olacağını düşündüm. Böylece, işe geçen yıl Xavier Veilhan sergisiyle başladım. Genel olarak, genç tasarımcılar, sanatçılar ve mimarlarla birlikte çalışıyorum. Sezonlar açısından, kışları mekan içine dönüyor, sergiler düzenleniyor; yazları ise büyük isimlerle büyük gösteriler oluyor, tüm terası, hatta binanın kendisini işin içine katan ve mekana odaklanan etkinliklere ağırlık veriliyor.

Bir parçayı mekana getirip onu orada sergilemektense, işi mekan ile birlikte düşünerek yeni bir şeyler yaratmaya çalışıyoruz.

Cité Radieuse’ün çatı terasında böyle bir oluşum yaratılmış oluşu şu açıdan da ilginç: Le Corbusier, binalarının çatılarını sosyal ilişkiler ve sanata açarak konutun yaşayan kısmı olarak tahayyül eder ve mekanları o şekilde düzenlerdi...

Evet, yakalamak istediğimiz tam olarak bu.

Cité Radieuse için döneminde “deliler evi” (“house of the mad”) benzetmesi yapıldığını biliyoruz; bu açıdan sizin yaptığınız da bir çeşit delilik.

Bizim ekolümüz, yeni Mad Men. Tüm bunların arasında, olağan bir günün nasıl geçiyor?

Hayatım fazlasıyla basit. Uyanıyorum, saat 9 gibi kahvemi alıp biraz ortalıkta dolanıyorum, saat 10’da ofisime gidiyorum, projelere çalışıp ekibimle toplantılar yapıyorum, konsantre olup düşünüyorum, kaçabilirsem çıkıp yeni projeler için görüşmeye gidiyorum, dönüp çalışıyorum... Tanıdık geldi, değil mi? Kimi zaman -şimdi olduğu gibi- işim dolayısıyla seyahate çıkıyorum. Çok normal yaşıyorum.

Yalnızca şanslıyım, ilginç insanlarla tanışıp iyi markalarla birlikte çalışma fırsatım oldu. Onun ötesinde, hayatım insanların umdukları gibi çılgın değil.

XOXO The Mag

Défini, Fini, Infini, Daniel Buren, 2014, MaMo

Nerede çalışmayı tercih ediyorsun?

Her yerde olabilir. Ama bilgisayarlar, diğer aygıtlar ve ekibim orada olduğundan, ofiste çalışmak benim için en rahatı. Öte yandan, her yerde ve her zaman çalışabilirim. Mesela şu anda bile çalışıyorum.

için sabırsızlanıyorum. Yeni evim, şahsi eşyalarımla dolu bir “showroom” olacak.

Bu durumda, şeylere sahip olmaya ya da onları biriktirmeye meraklı mısın?

Hem evet, hem hayır. Evet, çünkü satın almayı seviyorum; ve hayır, çünkü sonrasında umursamıyorum, aldıktan sonra onları saklamakla ilgilenmiyorum. Örneğin, MaMo’yu açmaya niyetlendiğimde, çatı terasını satın almak için paraya ihtiyacım vardı ve bu yüzden koleksiyonumun hepsini satmak zorunda kaldım. Ve bunu yaptığım için bir parça bile pişmanlık duymadım. İnsanlar dehşet içinde bana gelip fikrimi değiştirmeye çalıştılar, ama eğer koleksiyonu satmasaydım projeyi gerçekleştiremeyecektim, benim için bazı şeyler böyle işliyor, bu yüzden hiç düşünmedim.

Peki, gece mi, gündüz mü? İkisi de. Gündüz benim için hareket demek, geceyse daha çok düşünceyle ilişkili. Eskiden tam bir ‘night-player’dım ama sakinleştim, artık geceleri dışarı çıkmıyorum, daha çok içime dönüyorum.

Son zamanlarda ne okuyorsun?

Okumuyorum. Yani elbette çok fazla şey okuyorum ama bilhassa bir roman alıp okumuyorum mesela. Bunu açıklamak biraz zor ama çok çabuk sıkılan biriyim.

Hangi projeler senin için daha özel?

Projelerim arasında bir favorim yok. Hepsi birbirinden çok farklı; şu anda bile çok fazla farklı projeyle uğraşıyorum ve hiçbirini birbiriyle kıyaslayamıyorum. İşimi de bu yüzden seviyorum; her proje yeni bir deneyim oluyor ve bu beni durmaksızın değiştiriyor. Ama elbette hepsini seviyorum, sevmesem zaten yapamam.

Ne dinlersin?

Her şeyi dinlerim. Elektronik, rock’n roll, hip hop…

Paris ve Marsilya ile özel bir ilişkin var. Hangisi senin için bir adım önde?

Vaktimin yarısı birinde, yarısı diğerinde geçiyor. Fakat Marsilya ile olan bağımın daha tutkulu olduğunu söyleyebilirim; çok hareketli, her şey çok hızlı gelişiyor. Paris ise onun yanında uyuyan bir şehir gibi kalıyor. Diğer taraftan, Marsilya’da büyük bir potansiyel var ve evrimindeki aktörlerden birisi de ben olmak istiyorum. Bir şehir üzerine çalışma fikri beni heyecanlandırıyor.

Zaman içinde işlerin nasıl bir değişimden geçti? Çok değişti, her gün de değişmeye devam ediyor. Elbette ben de değiştim; yaşım ilerledikçe daha farklı düşünmeye başladım ve bu da tasarımlarıma yansıdı. Kendime daha çok güvenmeye başladım, ve sanırım biraz burjuva oldum.

Nasıl bir evde yaşıyorsun? İçinde dev bir zürafa olan bir evde yaşıyordum. Şaka yapmıyorum; Paris’in Marais bölgesinde bir 17. yüzyıl apartmanındaki dairemde hiper-gerçekçi bir zürafa heykeli vardı. Sonra o evi sattım ve şimdi yeni bir eve taşınıyorum. Henüz hazır değil ama evin yakında biteceğini umuyorum, beni o kadar heyecanlandırıyor ki taşınmak

Yakın gelecekte seninle ilgili ne göreceğiz? Çok şey! Binalar, mağazalar, ürünler, mobilyalar, hatta ulaşım araçları… Farklı alanlarda çok fazla proje üzerinde çalışıyorum, fakat hepsi bir şekilde birbirine paralel. İşin içinde farklı teknolojiler ve farklı işlevler olsa da dil ve süreç bir açıdan aynı.

125

kut j. loren

XOXO The Mag

FAST TALK ER

with

ER C

T T T

E

S

S

aslin kumdagezer ward robinson van van alonso heather rae ben rice

j. loren dear creatures

vassallo drenusha xharra

Çekimin en sevdiğin yanı ne oldu?

Tabii ki tüm ekip harikaydı ama farklı olduğu için en sevdiğim kısmı makyajlarıydı.

Ne zamandır modellik yapıyorsun? Üç sene önce ajansımla anlaşma yapmıştık. Ama sadece bir buçuk senedir aktif modellik yapıyorum. Anlayacağınız, cesaretimi toplayıp Los Angeles’a taşınmam biraz zaman aldı.

Fikrini değiştirmek istersen bir B planın var mı?

Hayır, zaten modelliğe ilk başladığım yıllarda henüz lisedeydim ve bir B planına ihtiyacım yoktu. Şimdiyse gayet iyi bir ivme yakaladım ve kendimi başka bir iş yaparken düşünemiyorum. İlk casting’ini hatırlıyor musun?

Tabii ki hatırlıyorum. BGBC içindi ve beraber çalışmıştık.

Modellik ve oyunculuğun belirli noktalarda kesiştiğini söylerler, sen kamera karşısına geçmeden önce mental olarak hazırlık yapıyor musun?

Ben doğuştan hazırım. Direkt kameranın karşısına geçip direktifler dahilinde her role/poza anında girebilirim.

tabii ki hiçbirimizin yemek yemediği efsanesi var ki sizi temin ederim buna en büyük antitez ben olabilirim.

Fotoğraf çekimi mi defile mi?

Benim için defileler her zaman daha heyecan verici çünkü kıyafeti doğru sunmak ve izleyiciyi etkilemek için bir dakikadan az zamanınız var ve yaptıklarınızı geri alma şansınız yok. Düştüğünüzde kimse sizi Photoshop’la ayağa kaldıramaz. Her şey sizin kontrolünüzdedir. O yüzden sahne arkasındaki heyecanı ve podyumda yürürken hücum eden adrenalini hiçbir şeye değişmem.

Sosyal medyada çok fazla takipçiye sahip olmak hayatını nasıl etkiliyor?

Açıkçası profesyonel olarak çok işime yaradığı oluyor. Birçok marka artık Instagram’daki takipçi sayısına göre modellerini seçiyor, benim de birçok kez bu yolla teklif aldığım oldu. Özel hayatımdaysa işin rengi değişiyor, insanların size davranışları çok farklılaşıyor.

Arkadaşlarım sürekli Instagram’da paylaşmam için beni beraber fotoğraf çekmeye zorluyorlar. Bu da zaman zaman takipçilerimden faydalanmak için beni kullanmak istedikleri izlenimine kapılmama sebep oluyor.

Instagram beğenilerini sayar mısın?

Tabii ki. Ben bu mecraya bir iş kolu gibi bakıyorum. Dolayısıyla sürekli neyin işleyip neyin işlemediğini anlamak ve matematiğini çözmek için farklı fotoğraflar deneyip, popüler olanları görmeye çalışıyorum.

Peki ya o gün havanda değilsen?

Aynanın karşısına geçip kendime dik dik bakıp; “Kendine gel, dünyanın en eğlenceli işini yapıyorsun” diyorum. Ve voilà!

Kötü çıktığını düşündüğün bir açın var mı?

Bardağın dolu tarafından bakarak cevap vereyim; bence yüzümün sol tarafı daha iyi.

Oyunculuğu da düşündüğün oldu mu?

Los Angeles’ta yaşıyorum ve buradaki büyük çoğunluk gibi oyunculuk her zaman aklımın bir köşesinde. Hatta model olmaya karar vermeden çok öncesinde hayalim oyuncu olmaktı. Özellikle, televizyon beni çok çekiyor.

Yapmak için kendini çok genç hissettiğin şeyler var mı?

Tek başına yaşamak, 26 yaşıma gelene kadar ciddi bir ilişkiye girmek, ve dünyayı ele geçirmek. Sonuncusu için bana bir ya da iki sene daha verin.

Bize modellik hakkında üç şehir efsanesi söyler misin?

Tüm modellerin sigara içtiği; ben içmiyorum. Hepimizin züppe ve kendimizi beğenmiş olduğumuz; tanıştığım ve beraber çalıştığım birçok ünlü model ayakları yere basan, çok iyi insanlardı. Ve bir de

Beğenilmeyenleri siliyor musun?

Nadiren.

Sabah kalktığında ilk yaptığın şey ne?

Telefonuma bakmak. Henüz yataktayken maillerimi kontrol edip, cevapsız aramalarıma bakarım ve bazen de güne iyi başlamak için enerji veren şarkılar açarım. Ve hayır ilk iş olarak Instagram’ı kontrol etmem.

En son ne zaman yalan söylemiştin?

Yalan söylemek konusunda çok iyi değilim, o yüzden hatırlayamıyorum.

-Şu an.

Bugünlerde Los Angeles’ta hip olan ne var?

Tabii ki en hip olan şey, aktif ve bol takipçisi olan sosyal medya hesaplarına sahip olmak. Bir de Uber kullanıcısı olmak. Arabanız varsa bu uygulamanın sağladığı ortak havuza üye olup gideceğiniz yol üzerindeki yolcuları alıp para kazanabiliyorsunuz. Şu sıralar birçoklarının ek işi Uber sürücüsü olmak.

XOXO The Mag

j. loren kerol d maison de morgana

vassallo adolfo sanchez kerol d

XOXO The Mag

vassallo drenusha xharra drenusha xharra

outerbridge mathiasen mathiasen maison de morgana love is earth nicole meng

rosel j. loren kerol d

INTERVIEW/ E

E

yildiray çinar

Çizgi Roman Üzerine Yıldıray Çınar, çizgi roman dünyasının son günlerde en çok konuştuğu isimlerden biri haline geldi. Ancak başarı çıtasını giderek yükselttiği kariyerine inat, hala fazlasıyla samimi ve alçakgönüllü... Demir Adam/Iron Man ise malumunuz artık onun muhteşem ellerine emanet. Pek çok yetenekli ismi geride bırakıp bu misyonu üstlenen Yıldıray’a, geçmişi, geleceği ve süper kahramanlarla ilgili merak ettiklerimizi sorduk. röportaj sarp dakni fotoğraf özkan önal

XOXO The Mag

Yaşınla ters orantılı olarak kariyerini getirdiğin nokta, çizgi roman alemine saygı duyan insanlar için fazlasıyla parmak ısırtıcı. Bunca yetenekli ismi geride bırakarak bugün Iron Man’e hayat veriyor olmak nasıl bir his?

Güzel bir his tabii. 1985’te Sabah Gazetesi’nin ek olarak verdiği Iron Man’lere transa geçmiş bir halde bakarken bir gün benim de onları çizeceğim aklıma gelmemişti. Bu bile zaten benim için yeterli, o yüzden mutluyum. Özellikle de hayatta en çok keyif aldığım şeyi yapabildiğim için şanslıyım.

Faerber ile ilişkiniz nasıldı? Çok sevdiğim arkadaşım Mahmud’un beni Jay’e tavsiye etmesiyle tanıştık. Jay, o sıralar Noble Causes için çizer arıyordu ve iki sayfa denememi istedi. Ben de denedim ve derginin sürekli çizeri oldum.

Jay ile arkadaşlığımız hala sürüyor. O, birlikte çalışması çok keyifli bir yazar. Her türlü fikre de açık.

Erik Larsen’in, hayatında oldukça önemli bir yeri olduğunu tahmin ediyoruz. Zira kariyerinin en önemli kırılma noktalarından birini Larsen’in yaratıcısı olduğu Savage Dragon’ın 118. sayısına çizdiğin pin-up ile yaşadın. Bu hikayeyi anlatır mısın?

O dönem Larsen ile mail aracılığıyla yazışmıştık. Arada sırada çalışma gönderip fikrini sorduğum bir çizerdi. Onu kişisel olarak da çok severim.

Dolayısıyla sevdiğim bir dergide yayınlanmak beni çok mutlu etmişti.

Peki onun yeniden geri dönmesini beklemek saflık mı sence?

Bence değil. Jay belki bir gün dergiye devam etmek ister. Bu onun kararı.

Noble Causes’ın içeriden bir gözle nasıl bir dünyası var? Çarpık!

Doc ve Gaia’nın başını çektiği nefes kesici bir hikayeyi senelerce takip ettik. Okur gözüyle baktığımızda bizim en favori Noble karakterimiz olanca karanlık ve çarpıcı havasıyla Celeste idi.

Onda biraz 80’lerin tutkulu ‘soap opera’ tiplerinin gölgelerini görüyorduk. Tespitimiz sence doğru mu yoksa sadece hayal mi kuruyoruz?

Evet, doğru bir tespit. Yazar zaten o dönem dizilerinin hayranı olduğu için bu benzerlik doğal olarak kaçınılmaz. Noble ailesinin süper kahraman olması öykülerde ikinci planda. Dergi tam bir pembe dizi havasındaydı.

Tam da bu noktada GQ Men of the Year: Yılın Sıradışı Başarısı ödülünü soralım.

Bilmem. Şaşırdığım tarafı bu meslek dalından birini seçmeleri.

Bu gurur verici. Aynı zamanda çizgi romana biraz dikkat çekmek için önemli bir fırsat olduğunu düşündüm ve kabul ettim. Buradan tekrar tüm GQ ekibine teşekkür edeyim. Sonuçta, piyasamızda çizerler hala doğru düzgün bir yere konulmuş değiller. Özellikle reklam piyasasının, çalıştığı çizerlerin yapılan işin görsellerini oluşturmalarındaki ciddiyetini hala kavrayamadığını düşünüyorum.

DC Comics ekibi nasıl bir ruha sahip? Paralel bir evrenden buraya sıçraman nasıl oldu?

DC ekibi çalışması çok kolay ve rahat bir ekip. Onlarla da hala bağlantım devam ediyor. Uzun süredir DC ile kontratım olduğundan başka firmalarla çalışmam yasal olarak mümkün değildi. Kontratım bittiğinde Marvel bana ulaştı ve direkt Iron Man’i teklif etti.

Peki ya sen? Sıradışı mısın?

Sade ve mütevazı bir hayat yaşıyorum. Çok sıradışı olduğumu söyleyemem.

Başlangıçta çizgi roman dünyasıyla ilişkin nasıldı? 70’lerin sonu ve 80’lerin başında elinden sayısız çizgi roman geçtiğini tahmin etmek zor değil.

Kendimi bildim bileli çizgi roman ve çizgi hayatımda oldu. 80’lerin sonlarında okuyucu köşelerine çizimler yollardım. O kanal aracılığıyla da bir sürü insanla tanıştım. Bu tabii ki ufkumu açtı.

Her ne kadar 60’ların ortasından bu yana istikrarlı bir enerjiyle yayınlanmayı sürdürse de Teen Titans’ın, içine girmenin çok mümkün olmadığı bir dünyası var. Onunla ilgili sen ne düşünüyorsun?

Teen Titans karakterlerinin hepsi genç ve dergi de doğal olarak biraz daha gençlere hitap eden bir yapıya sahip. Ama uğraştıkları sorunların ve kötülerin boylarından büyük olması dergide bence güzel bir zıtlık yaratıyor.

Jay Faerber’ın Noble Causes’ı için çizmeye başlaman nasıl oldu?

137

Teen Titans’ın senin hayatında kelebek etkisi yarattığını söylemek mümkün mü? Çünkü sana aynı zamanda Legion of Super-Heroes serisinin kapılarını da açtı. Ve sonra da Iron Man geldi. Bu kadar kısa bir sürede böylesine büyük bir başarı bekliyor muydun?

Evet, ilk DC işim Teen Titans. O yüzden bende yeri hala ayrıdır. Başarı konusunda hiçbir zaman plan yapmadım ve beklentiye girmedim.

Dediğim gibi, bu zaten yapmayı sevdiğim iş. Ve sanatçı ürettikçe ileriye gider; bu kaçınılmazdır. Egonuz içinde kaybolmadığınız sürece bir şeyler zaten kendiliğinden geliyor.

Tüm bunları bir kenara bırakıp, bir zaman makinesine binelim ve en başa dönelim. Yıl 1997 ve sen fotokopi ile çoğaltılan bir fanzin için çiziyorsun. O günleri düşününce aklına neler geliyor? Öğrencilik yıllarım, üniversite... Mahmud, Hakan, Suat Efe ve birçok arkadaşım... Çok güzel günlerdi. O dergileri basıp katlayıp elimize aldığımızdaki hazzı asla unutamam. İlk elle tutulur üretimlerimizdi.

Ve tabii en önemlisi bu üretimi gözler önüne sermemizdi.

Karabasan ya da Maskeli çizdiğin günleri özlüyor musun?

Yani her dönemin ayrı bir tadı var. Bu işleri üretirken çok güzel ve çok kötü günlerim de oldu. O yüzden özlüyorum ya da özlemiyorum diyemem.

Sanırım herkes şunu merak ediyor: Bugünlerde sen en çok hangi çizgi romanı takip ediyorsun?

Edemiyorum. Eskisi gibi okumak için vaktim kalmıyor. Aldığım şeyler tamamıyla üreten ekibe bağlı. Sevdiğim bir yazar ya da çizerin işini gördüğümde alırım. Son dönem Manga’lara daldım biraz. Otomo, Urasawa, Inoue gibi sanatçıların işlerini topluyorum.

Iron Man’e hayat veren biri olarak sinema uyarlamaları hakkında ne düşünüyorsun? Sence Robert Downey Jr. bu iş için gerçekten biçilmiş kaftan mı?

Robert Downey Jr., Iron Man’in bu noktaya gelmesini sağlayan etkenlerden biri. Avengers ile beraber uyarlama filmlerin artık yapılabileceğine inandım.

Bu doğrultuda Hollywood’un çizgi roman dünyasına bakış açısını nasıl buluyorsun? Uyarlamaları beğeniyor musun?

Bu tarz konularda çok genel konuşamıyorum. İyi bir yönetmen iyi bir film yaptıysa bu güzeldir. Ayrıca başka insanların işlerini eleştirme konusunda çok başarılı değilim. Bunu kalabalıklar karşısında yapmayı da sevmem. Beğendiğim filmler kadar beğenmediklerim de

var tabii. Diğer taraftan, Hollywood iyi bir kanal yakaladı ve bunu sonuna kadar kullanacağa benziyor. Çizimini tamamladığın her bir sayfa için en az yarım günden fazla çalışıyorsun. Ancak biz o sayfayı birkaç saniye içinde bitirip, diğerine geçiyoruz. Bu durum içten içe seni deliye döndürmüyor mu?

Hayır döndürmüyor. Bu iş ne yazık ki böyle.

DC Comics tarihinde en sevdiğin çağ hangisi? Altın, gümüş, bronz ya da modern?

Bu konuda sadece üreten sanatçılar üzerinden cevap verebilirim.

70’lerde Neal Adams, günümüzde Greg Capullo tarafından çizilmiş iki ayrı Batman bana keyif verir. Ama ben biraz klasikçiyim. 70’ler ve 80’lerin yeri bende ayrıdır.

Kendi çalışmalarını acımasızca eleştirebilir misin? Bugüne kadar yapmaktan en az keyif aldığın hangisi oldu?

Evet, bunu sıkça yaparım. Son dönem yaptığım işlerin baskılarına bile bakmak benim için zor. En az keyif aldığım iş konusunda cevap vermeyeyim. Kimseye saygısızlık etmek istemem. Sonuçta bu bir ekip işi.

Biraz çalışma tekniğinden bahseder misin? Çizmek için masaya oturman ve kalkman arasında neler yaşanıyor?

Kağıt, kalem ve mürekkep kullanıyorum. Sabah erken kalkıp direkt işin başına geçiyorum. Çalışırken ya müzik dinlerim ya da sevdiğim bir filmi açarım, ve yalnız olmayı tercih ederim. Gün içinde acil bir iş durumu yoksa, çalışmaya iki kez ara veririm. Bu vakitleri dışarıda geçiririm. İşe ilk başladığın yıllarda hemen her genç çizer gibi Steranko, Frazetta, Eisner, Wood ya da John Buscema gibi isimlerden etkilendin mi? Eğer bu saydığım isimlerden biri değilse sana ilham veren isimler kimlerdi?

Buscema’nın yeri bende çok ayrı. O, beni en çok etkileyen çizerlerden biri. Wood’u üniversite yıllarımda fark ettim ama arayı kapattım diyebilirim. Bunlar dışında Sienkiewicz, Kirby, Adams ve Zaffino gibi isimler bana vizyon katanlardan.

Tamamen senin zihin gücünden fırlama bir karakterin günün birinde çizgi roman dünyasının altını üstüne getireceğini hayal ediyor musun?

Ne güzel olur. Belki bir gün...

XOXO The Mag

INTERVIEW/

SC

Aloe BlAcc & mAyA Jupiter

Talk Cool, Look Great

Aloe Blacc’in en erken zamanlarını bir kenara koyun. Ve çok büyük çoğunluğun onunla tanıştığı 2010 yılına dönün, lütfen. Onu ilk dinlediğinizde kafanız karışmış olabilir. Müzikal duruşu ne kadar nettiyse, söyledikleri o kadar bulanıktı. Sonra ikinci dalga ortaya çıktı ve o bildiğiniz The Man ve Avicii ile patlayan ‘Wake Me Up’ dönemi geldi. Sular duruldu, sözler netleşti. Şimdi ise yeni bir dönemin ilk tınılarına şahit oluyor olabilirsiniz, zira hayat arkadaşı Maya Jupiter bu röportaj ve çekimde rastgele yer almıyor. Sözün özü; Banana Republic’in kampanya yüzü olan iyi aile babası Aloe ve onun multi-kültürel Maya’sı, ilk defa bu çekim için çalışma fırsatını bulduğumuz Isaac Sterling’le Los Angeles’ta bir araya geliyorlar, iyi de oluyor. utku palamutçu isaac sterling leah henken lalette littlejohn brett mayo

Çekim nasıl geçti?

Aloe Blacc: Bir günlüğüne model olmak oldukça ilginç ve zevkli ama kesinlikle sahnede olup dans etmek ya da şarkı söylemenin yerini tutamaz.

How To Make It In America şarkıyı soundtrack olarak kullandığında, kendini diziye kaptırıp, ABD’de başka bir sektörde çalışıyor olsaydım acaba ne yapıyor olurdum diye düşündün mü?

AB: Benim hikayem de az ilginç değil. Eğer müzik yapıyor olmasaydım muhtemelen bir akademiye dahil olurdum. Kariyerime başlamadan önce çalıştığım kurumsal işimi kaybettiğimde master programına girip akademik bir insan olup çıkacaktım. Sonra da kendi işimi kurarım zaten diye düşündüm. İyi ki müziğe karşı yeteri kadar ilgim vardı ve bu yolda devam edersem vicdan azabı çekmeyeceğimi biliyordum. Ve neyse, dizinin şarkıyı soundtrack olarak kullanması, uzun süredir kovaladığım büyük plak şirketlerinin dikkatini çekmek ve albümün lisansı ve dağıtımını sağlamak için ihtiyacım olan açılımı sağladı.

Los Angeles’ta mı yaşıyorsun?

AB: 15 yıldır Los Angeles’ta yaşıyorum. Aslında Orange County’nin banliyösünde büyüdüm, Güney California Üniversitesi’ne başladığım zaman şehir merkezine taşındım. Ernst & Young’da işletme danışmanı olarak çalıştığım kısa sürede Orange County’ye geri taşındım, git gellerden sonra müziğe odaklanmak için Los Angeles’a geri döndüm.

Birbirinizi nasıl tanımlarsınız?

AB: Neşeli ve cesur.

MJ: Kolay kolay heyecanlanmayan ve net.

Yakaladığın ritim folk ve soul müzik arasında gidip geliyor. Peki, R&B bu ikilinin arasında nerede?

AB: Bence R&B, soul müziğin ve soul müzik de folk müziğin ikincil birer türü. Bugün yaptığım müzik ise yeni bir tınıya sahip; blues’un, hip hop ve diğer müzik türleri tarafından beslenen bir çeşidi diyelim. Hedefim; kulağa ilginç gelse de, Dr. Dre’nin sonik sadakatini, Stevie Wonder’ın aranjmanlarını ve ruhunu, Sly Stone’un üstünlüğü ve tavrıyla bir araya getiren bir müzik yaratmaktı. Böyle bir prodüksiyonu folk ve soul müzikle bir araya getirmek istedim. Zaten bence müziğe modern bir his veren şey de sözlerin klasik bir hissiyata sahip olması, başka bir şey değil.

Aile olmak nasıl bir his? Yaratıcılığınızı nasıl etkiliyor?

Maya Jupiter: Aile olmak dünya üzerindeki en iyi his diyebiliriz.

Birlikte zaman geçirirken keyif alıyoruz ve günlük hayatımız bizi yaratıcı olmaktan alıkoyuyorsa bunu asla kafamıza takmıyoruz.

AB: En son işbirliğimizin sonucu, kızımız Mandela, şu ana kadarki en yaratıcı projemiz.

2010 yılına geri dönelim; ‘I Need A Dollar’ yayınlandığında, iyi bilinen bir müzisyen olmaya hazır hissediyor muydun?

AB: Good Things albümünün ve I Need A Dollar’ın akıl almaz çıkışından önce, hip hop ve benzeri deneysel müzik türlerini mütevazı bir şekilde takip eder bir halim vardı. Müziği kaydetmeye ve gerçek anlamda müziği öğrenmeye lisede, yakın arkadaşım ve prodüktör DJ Exile ile başladım. Normalde bir prodüksiyon şirketinin yapacağı tüm işi tek başımıza omuzladık. İki küçük çocuğun müzik sektörüne girmesi ve işi öğrenmesi bizim için harika bir deneyimdi ve bizi hem ruhsal hem de fiziksel olarak iyi bilinen sanatçılar olmaya hazırladı.

Peki Avicii ile elektronik dans müziği yaratmak nasıldı? İkiniz nasıl bir araya geldiniz?

AB: Avicii, albümüne şarkı yazmam ve seslendirmem için benimle iletişime geçti. Benim soul müziğime aşinaymış ve ona benimle çalışma fikrini Linkin Park’ın kurucularından Mike Shinoda vermiş, iyi de etmiş. İlk olarak Mac Davis’in yazdığı ‘Black and Blue’yu kaydettik, ama şarkı albümün çıkış parçası olarak seçilmedi.

141

Hemen ardından Avicii beni tekrar stüdyoya davet etti ve bu sefer Incubus’tan Mike Einziger, Avicii ve ben ‘Wake Me Up’ı yazdık. Önce şarkının akustik demosunu kaydettik, ardından Avicii olaya el attı ve ortaya yaklaşık 100 ülkede listelerde 1 numaraya oturan elektronik bir dans single’ı yarattı.

Lift Your Spirit albümü için Pharrell’le de birlikte çalıştınız.

Başka kimlerle çalışmak isterdin?

AB: İşbirliği yapmak denince aklıma gelen ilk isim tabii ki Quincy Jones! Müzik sektörünü bugün olduğu hale getiren herkesle çalıştı ve onlara yardım etti, bu yüzden benim gözümde tam bir kahraman.

Aklıma gelen ve hayranlık duyduğum başka klasik sanatçılar da var.

Aretha Franklin, Al Green, Stevie Wonder gibi isimlerle çalışma fikri beni heyecanlandırıyor!

“The future is a dying art.” derken ne anlatmak istiyorsun?

AB: Ben ve arkadaşlarım şarkıyı yazarken, modern kapitalist kültürün, dünyanın refahıyla ya da şefkate ihtiyacı olan insanlarla nasıl ilgilenmediğine dair bir yorum yapmak istedik. Çevreyi nasıl etkilediğimize ve etrafımızdaki insanlara nasıl davrandığımıza, şu ankinden çok daha fazla dikkat etmemiz gerektiğini düşünüyorum.

Gelecek; bizim hayata değerli bir sanat formuna davrandığımız gibi onu besleyip, eğitip, önemsediğimiz ölçüde bize bağlı olarak evrilecek.

ASCAP’in 100. yıldönümü için çektiği Why We Create Music filminde seni izledik. Aynı soruyu tekrar sormak istiyorum; neden müzik yapıyorsun?

AB: Müzik yapıyorum çünkü eğlenceli, bu kadar basit. Müzisyenlerle birlikte stüdyoda olmak, kendi aklımız ve kalbimizden çıkan yeni bir şeyleri kaydetmek gerçekten çok keyifli. İnsanları güldürecek ve ağlatacak ya da dans ettirip onlara şarkı söyletecek kelime oyunlarına bayılıyorum.

Aynı filmde David Lang “Kendi hayatımızı idame ettirebilmek

için insanların bize inanmasını sağlamalıyız.” diyor. İnsanları kendine inandırabildiğini düşünüyor musun?

AB: Onları sunduğumuz karakterlere ya da hayalini kurduğumuz hikayelere inandırmalıyız, aksi halde şarkılar satmayacaktır. Ancak birilerinin henüz bana inanıp inanmadığını bilmiyorum. İletmem ve üretmem gereken çok daha fazla müzik olduğunu düşünüyorum.

Kaçış noktan nedir?

AB: İyi bir televizyon programı ya da bir film izlemek beni rahatlatıyor. Ailemle birlikte vakit geçirmek en güzel kaçamaklardan birisi. Avustralya’ya seyahat ettiğimiz zamanlarda, kendimi yeni olan her şeye açıyormuşum gibi hissediyorum. İlgimi çok çeken bir konuyla ilgili araştırma yaptığım zamanlarda da kendimi uzaklaşmış hissediyorum, ki bu konu son zamanlarda kuantum fiziği oluyor.

Boyutlara alternatif üretme fikri beni çok çekiyor.

Alternatif üretmek demişken, Sankofa projesinde de yer alıyorsun...

AB: Sankofa, şarkıcı Harry Belafonte tarafından, topluma rol model olan sanatçıları bir araya getirerek, dünyada pozitif değişimler yaratmak için kuruldu. Organizasyon, dünyada ve ABD’de ekonomik sıkıntılar çeken ve daha iyi yaşam şartlarına ihtiyaç duyan şehirler için çalışacak. Belafonte, Dr. Martin Luther King Jr.’ın arkadaşı ve destekçisiydi. Dr. King’in desteklediği akım, insanlar arasındaki eşitlik ve fakir halkın hakları için savaşıyordu. Bu tür sorunlar hala devam ediyor ve ben de değişiklik yaratmak için yardım ediyorum.

Maya sen de değişimin bir parçası olmak için uğraşıyorsun. Kısa zaman önce ikiniz birlikte Peace Over Violence Humanitarian Awards’da ‘Voice Over Violence’ olarak sahneye davet edildiniz.

Bu konuda nasıl hissediyorsun?

MJ: Benim için inanılmaz bir onurdu. Peace Over Violence’a dahil olan insanlara ve onların şiddeti sonlandırmak için kendilerini adamalarına hayranım.

XOXO The Mag

Şiddetin kökünü kurutmak için müziğin bir çözüm olabileceğine inanıyor musun?

MJ: Kesinlikle, müzik çözüm sürecinin bir parçası. Ve bence sosyal düzenin değişmesi için bir mesaj olarak kullanılabilir, kullanılmalı da... İnsanların şiddet ile ilgili düşünce ve hislerini değişim sürecine sokabilir. Aloe ve ben Artivist Entertainment adı verilen bir şirket kurduk ve bu şirket kanalıyla olumlu yönde sosyal bir değişim uğruna sanatlarını icra eden sanatçıları desteklemeyi hedefliyoruz. Kendimizi de sanatçı/aktivist olarak sıfatlandırıyoruz. Üç kıtaya yayılmış multi-kültürel bir insan, müziğini pek çok zemine oturtabiliyor olmalı…

MJ: Müzik sayesinde kendi kültürüme her zaman bağlı oldum, bu da benim kim olduğumu ifade etme yolum. Phenomenal’ı dinlediğinizde içindeki İspanyol, Türk ve Meksikalı detayları yakalamanız mümkün.

Kısa zaman önce büyükannemin kardeşi Şerif Yüzbaşıoğlu ve onun eşi Şenay’ın müziği üzerine çalışmaya başladım. Onların müziğini yeniden üretmek benim için büyük bir onur ve hiç tanışmadığım ama her zaman onlara dair hikayeler duyduğum aile üyelerimle bir araya gelmemi sağlayan bir fırsat.

En sevdiğin Türkçe kelime ne?

MJ: Canım. Annem bana hep böyle seslenirdi, ben de şu an kızıma böyle sesleniyorum.

Rap şarkıcılarının nefret dolu söylemlerine kıyasla senin müziğini besleyen şey ne?

MJ: Ben eşitlikten yanayım. Her insanın yemeğe, eğitime ve güvenli bir topluma ulaşma hakkı var ve onların, şiddet ve işkenceye maruz kalmaması gerekiyor. Göç etmek eski çağlara dönük bir olgu ve bu durum insanları yasadışı yapmamalı, bu nedenle asla sınırlara inanmıyorum. Bunu da nefretle değil, salsayla anlatıyorum.

Eğer şu an röportajı sen yapıyor olsaydın Aloe’ye ilk ne sorardın?

MJ: Aloe ile ilk röportajımı aslında 2007’de Avustralya’daki radyo programım Triplej için yapmıştım. Ona ilk ne sorduğumu hatırlamıyorum ama bu röportajı ben yapıyor olsaydım çöpü hala dışarıya atıp atmadığını sorardım.

Moda dünyasıyla aranız nasıl?

MJ: İhtiyaç duyduğumuzda genelde moda bloglarına ya da stylist’lere göz atıyoruz. Bunun dışında moda dünyasını müzik dünyasını takip ettiğimiz gibi etmiyoruz ama ortaya çıkan formları, yaratıcılığı ve yeni stilleri takdir ediyoruz.

E o zaman Banana Republic ile yollarınız nasıl kesişti?

MJ: Menajerimiz, merkezinde gerçek birer ilişki yaşayan çiftlerin olacağı bir kampanyaya dahil olmak isteyip istemediğimizi sordu.

Biz de aramızdaki ilişkiyi hayranlarımıza müzikten farklı bir yolla anlatmanın eğlenceli olabileceğini düşündük.

Marka yeni bir yola doğru girmişken neden mesajlarını iletmek için sizi seçmiş olabilir?

AB: Çeşitlilik ve gerçekliği temsil ettiğimizi düşünüyoruz, bu yüzden bizi tercih etmiş olabilirler. Ayrıca stilimiz de onlarla çok uyumlu, Banana Republic hem modern hem de klasik. Eh biz de klasik formları alıp modern kalıplara sokmayı seviyoruz, müzikte yaptığımız gibi.

Birlikte çalışmayı sadece kampanya ile sınırlı tutmayıp, ikinizin de dahil olduğu bir albüm planınız var mı? Karşılıklı söylediğiniz şarkılar internet üzerinden çok büyük ilgi görüyor…

AB: Evet. Birlikte müzik yapmayı çok seviyoruz ve çok eğleniyoruz, o yüzden devam edeceğiz. Türkiye’ye gelip orada Maya’nın yeni albümü için bir şeyler kaydetmeyi çok isteriz.

XOXO The Mag

BRANd Bu bir ilandır.

A piece oF JA

A MINI With 5 Doors Is A Big Thing yazı müjde metin

1ST D R Tek sırt çantasıyla dünyayı gezen seyyahın, daha kozmetik ve daha detaycı bir profile evrildiğini düşünün. MINI 5 Kapı’nın sürücü koltuğunda bu eğlenceli ve rahatına düşkün kişiye rastlayacaksınız.

Bu kişi, kendi sırt çantalarıyla dolu bagajının misafirperver hacmi sayesinde, diğer gezgin arkadaşlarını da tek başına maceraya koşma klişesinden kurtarıyor. Üstelik, bu ekibin beraber çıktıkları bu seyahatin fark edilebilir olması için kat ettikleri yolun uzunluğu veya yönlerini çevirdikleri yer önemli değil. Özgünlüğünü, MINI’si için seçtiği materyaller, aksesuarlar ve renklerle kendisinin kılıyor. Kendini ifade etmeyi bilen bu kişinin gideceği yer zaten diğer direksiyonların çevrildiği rotadan farklı oluyor. Sonuç; seyyahımız sol kapıdan biniyor, sol kapıdan iniyor.

2 DD R MINI 5 Kapı’ya ön sağ kapıdan binmek efor ister, nitekim efor

başarmanın yarısıdır. Bunu yarılayan ve ön koltuktaki yerini kazanan kişi belli ki müziği seviyor, yol boyunca otomobil içindeki ritimden o sorumlu ne de olsa. MINI Connected’dan arda kalan vakitte, co-pilot görevini üstleniyor. Tabii bunu tercihen yapıyor, çünkü öne oturmasından anlayacaksınız, arkadakilere göre biraz temkinli.

Kontrol pastasında payı olsun istiyor. Web radyo istasyonlarına erişim, trafik ve hava durumu kritiklerinden sorumlu müdür o. Sosyal ağ bağlantıları sayesinde, komik haberlerin aktarımı da yolculuk boyunca onda. Anlayacağınız, yol boyunca arka koltuktaysanız, ön koltukta oturan bu profili sevmek durumundasınız.

RD D R Sol arka kapı mı? Evet, üstelik sağ arkada da var. 3. konuğumuz ilk kez MINI Hatch’e bu şekilde biniyor, bu kadar rahat hissedeceğini tahmin bile etmiyor. Yine molaları uzun tutacağı ve iple çekeceği birkaç saatin onu beklediği kanısında… Ama yanılarak, MINI 5

XOXO The Mag

yanınızda götüreceksiniz.” O da içinden, “İyi ki yoldayız.” diyor. Hah bir de, 4. kapıdan bir şarkı önerisi var: ‘Myamy’, Louie Austen.

Kapı’nın rotasına takılıyor. 3. kapı, sabah yolculuk başlangıcında, seyyahımızın MINI 5 Kapı reklamından uyarladığı reprodüksiyona da takılıyor. Senaryonun bu versiyonu şöyle; seyyah, eşyalarını bagaja yerleştiriyor, sonra kendini en yakın kapıya atıyor (eh haliyle eski bir MINI Hatch alışkanlığı bu). Ve neticede aklından ilk kez geçen soru; “Bu seyahatte arka koltukta mı otursam?”

5T D R ‘The city slicker, a bit genius or dapper do-it all?’ MINI 5 Kapı’nın bagajında hangi profilin eşyalarına rastlayacağınız sizin hayal gücünüzün modifiye kabiliyetine ve düşünmek istediğiniz seyahat rotasına bağlı. Bir de MINI 5 Kapı’nın 4 rolünden hangisini oynamak istediğinize... Anlayacağınız, 5. kapının alt metnini biz kurmuyoruz.

Top sizde ve tabii bagaja girmek isteyen eşyalarınızda, gitmek istediğiniz yerde, yanında olmasını istediğiniz arkadaşlarınızda.

Vesaire, vesaire… Ama her halükarda MINI 5 Kapı hikayenize bir parça jazz eklemeyi ihmal etmeyin, diğerlerinin stresle düştüğü ‘edit’ notasını pek önemsemeyin ve yolunuza, müziğinize, keyfinize bakın.

(Sanki tüm bunlar herkesin bir gün seyyah olmak istediğini mi işaret ediyor?)

T D R Yolculuk fikri 4. kapının eseri. MINI 5 Kapı’nın haberini almasıyla, bunu ancak yeni bir seyahatin kutlama yetkisi olduğunu beyan ederek, herkesi çantasını toplamaya teşvik eden kişi o. Giydiği uğurlu botlarıyla sabah yolculuğunun keyfini pencereden dışarıyı seyrederek çıkarıyor ve Tad Williams’ın sözlerini okuduğunu hatırlıyor; “Evinizi bir yerle kısıtlamayın, onu kafanızın içinde kurun. Evin içini döşerken ihtiyacınız olan; anılar, arkadaşlar, keşfetme tutkusu ve bu gibi diğer şeyler olacak. Bu sayede çıktığınız her seyahatte evinizi 149

fILE

Seçkimizin üçüncü ve nihai ayağında, 2014 yılı içerisinde üretilen, saat dünyasının en yeni ve dikkat çekici modellerine yakından bakmaya devam ediyoruz. Alfabetik sırayla ilerlediğimiz ve üst segment saatler dünyasına yakın durduğumuz dosyada, 2015’in saatçilik fuarlarına geri sayarken, bu yılın arzu nesneleri elinizin altında... hazırlayan mehmet sofyalı illüstrasyon aslı yazan

RAYMOND WEIL CC İlk defa 2007 yılında piyasaya sürülen ve adını Verdi’nin aynı adlı operasından alan Nabucco serisi bu yıl yenilendi. Yenilenen seride titanyum, çelik ve roz altın kullanılan materyaller arasında.

Nabucco’nun bu modeli, 46 mm’lik kasasının içerisinde kronograf özelliği barındırmasının yanı sıra, yarışçı ve dakik stiliyle dikkat çekiyor. Saat 4-5 arasına yerleştirilen tarih penceresi ise spor tasarımı tamamlıyor. Nabucco yine spor tarzının bir göstergesi olarak 200 metreye kadar su geçirmiyor.

46 saat enerjisini koruyabilmesi de modelin bir başka artısı. Görüntüsünü tamamlayan safir cam ise iç ve dış yüzeyden parlamayı engelliyor.

ESTR SE DE E Raymond Weil’in müzik tutkusu devam ediyor. Maestro koleksiyonunun temel parçası olan Maestro Phase de Lune, 44 mm çapındaki kasası ile son derece baskın bir görünüme sahip.

Otomatik mekanizmayla tasarlanmış ve 38 saat enerji depolayabiliyor.

Ancak kuşkusuz saatin en heyecan verici özellikleri, Ay’ın devrelerini gösteren moon face özelliği ve günü gösteren, sonu hilal şeklinde biten gösterge kolu. Gümüş kadran üzerine oturtulan her biri mavi akrep, yelkovan ve saniye göstergesi ile ortaya çok zarif bir saat çıkıyor.

Maestro Phase de Lune’un siyah akrep derisi kayışı da klasik tarzı sevenler için ideal.

ROLEX T STER GMT-Master II, ilk defa 1955 yılında üretilen GMT-Master’ı kendine örnek alarak, teknik açıdan iki farklı ülke saatini aynı anda okuyabiliyor olma özelliğini sunuyor. Seramikte kırmızı rengi yakalamanın zorluğuna rağmen tek parça halinde işlediği Cerachrom bezelin aynı anda iki renge ev sahipliği yapmasını sağlayan Rolex, renklerin arasındaki geçişi de keskin bir şekilde yapmayı başarıyor. Hatırlatalım; dünya üzerinde bu özelliğe sahip tek saat GMT. 40 mm kasası ile tamamı beyaz altından oluşan ve görünümünü bezelindeki platin kaplama rakamlarla tamamlayan saatin geriye kalan en baskın özelliği ise, hiç şüphesiz, dayanıklılığı.

CE Rolex’in Baselworld 2014’te yaptığı en büyük yenilik Cellini serisini yenilemesiydi. Koleksiyonu son derece kuvvetli bir marka için böyle bir adım kuşkusuz sıradışı. Yeni Cellini serisi son derecek klasik, yuvarlak 39 mm kasaya sahip. Söz konusu kasalar beyaz altın ve pembe altından; Rolex’in kendi dökümhanesinde üretiliyor.

Saatin tasarımını ayrıştıran özelliklerin başında biri düz, diğeri tırtıklı iki bezelin üst üste yerleştirilmesi geliyor.

Kadranlardaki altın saat göstergeleri ve deri kayışıyla Cellini modern bir klasik. Altını çizelim; bütün Cellini’ler artık son derece dakik, kronometre sertifikalı ve otomatik 3165 mekanizmalara sahip.

XOXO The Mag

ULYSSE NARDIN D T E CT RE Adından da anlaşıldığı üzere, Dual Time Manufacture’ün mekanizması tamamen Ulysse Nardin tarafından üretiliyor. Dual Time’ın en önemli özelliği, hem ikinci saat dilimi göstergesinin hem de takvimin ileri-geri ayarlanabilmesi. Saat 6’ya yerleştirilen küçük saat göstergesi, büyük tarih göstergesi ve yurtdışı seyahatleri için düşünülen ikinci saat göstergesi, Ulysse Nardin’in sunduğu özellikler. Bu özellikler ve kurma kolunun hem ileri hem de geriye oynatarak ayarlanması ise UN-334 mekanizmasının marifeti. 42 mm çapındaki model, modern özelliklerinin yanında klasik tasarımını çelik veya pembe altın kasası ile iki seçenekle sunuyor.

ER ET CT RE Ulysse Nardin, yine tamamen kendi yapımı bir saat mekanizması ile karşımızda. Perpetual Manufacture, kardeşi Dual Time gibi takvim özelliğinin, kurma kolunu hem aşağı, hem de yukarı doğru döndürülerek ayarlanmasına olanak sağlıyor. Bu özelliği otomatik UN-32 mekanizma, 48 saatlik rezerv ile sunuyor. İsminden de esinlenerek saatin kadranına yerleştirilen sonsuzluk işareti saatin ruhuna atfediliyor. 43 mm çapındaki model pembe altın ve platin olmak üzere iki kasa seçeneği sunuyor. Saat 3’e yerleştirilen yerel saat göstergesi ve ana kadrandaki ikinci saat dilimi göstergesi, klasik tasarımı ve teknik özellikleri zarif bir şekilde buluşturuyor.

VACHERON CONSTANTIN TE S SEC DS Vacheron Constantin, prestijli Malte koleksiyonuna bu sene önemli bir ekleme daha yaptı. Erkeklere yönelik tasarlanan saat, son derece basit ve zarif bir yapıda. Saat 6’ya yerleştirilen saniye göstergesi, beyaz altından üretilen 36,7 x 47,6 mm kasası ile model, birçok kullanıcı için yeterli çekiciliğe sahip. Bu özelliklerin yanında 12 ve 6’ya yerleştirilen roma rakamlı saat göstergeleri, tasarıma klasik bir ağırlık veriyor. Modelin arkasını çevirdiğinizde ise 4400 AS mekanizmasını görebilirsiniz. Siyah timsah derisi kayışın tokasında ise yarım Malta hacı göze çarpıyor. Böylece saat her detayıyla ismini hak eder duruma gelmiş.

TR 51 0 Patrimony serisine bu yıl içinde eklenen gri kadranlı bu harika tasarım tam bir Vacheron Constantin klasiği. Model, 40 mm çapındaki kasası ve 8.53 mm inceliği ile klasik bir görünüm yaratmayı garantiliyor. Pembe altın kasanın içine yerleştirilen otomatik 2450Q6 mekanizma, modele 40 saatlik bir güç kaynağı sağlıyor. Saat 6’ya yerleştirilen takvim göstergesi de zarif tasarım ile son derece uyumlu bir bütünlük oluşturuyor. Koyu gri kadranın üzerinde dikkat çeken pembe altın saat göstergeleri ise bu harika tasarımı kusursuzca tamamlayıp, son dokunuşları yapıyor.

ZENITH T T E 20 E TR S EC Baselworld 2014 öncesinde Zenith’in gizlilikle tasarladığı Type 20 Extra Special, bu yıl Pilot serisine dahil oldu. Bugüne kadar gördüğümüz en iyi vintage havacılık saatleri arasında haklı yerini alan model, Zenith’in geçmişinde önemli yer tutan eski havacılık saatlerinden ilham alıyor. 45 mm çapındaki kasası ve eskiden pilotların giydiği deri eldivenlerle rahat kullanım olanağı sunan büyük kurma kolu, saate karakterini veriyor. Siyah kadrandaki vintage görünümlü Arap rakamları ise temayla uyum içinde. 42 saat enerji rezervli mekanizma ve deri kayışla tamamlanan saat bir havacılık saatine dair tüm beklentileri karşılıyor.

E R ER 10 El Primero 410 modeli, Zenith’in üretici firma oluşunun adeta tescili olmasının da bir yansıması olarak, adını markanın efsane mekanizması El Primero’dan alıyor. Firmanın otomatik kronografı; gün, tarih ve ay göstergelerine sahip. Aynı zamanda saat 6’ya yerleştirilen ay göstergesi ve 12-saat sayacı, saat 3’e yerleştirilen 30-dakika sayacı, saatin temasını oldukça belirgin hale getiriyor. 42 mm çelik kasanın içine yerleştirilen ve saate adını veren El Primero 410 mekanizma 50 saatlik güç rezervi sağlıyor. Zenith’in güvenilir imzasını kolunuzda taşımak istiyorsanız bundan daha ideal bir model düşünemiyoruz.

151

INTERVIEW/

SC

lamB mİnİmAlİSt tedAVİ

Yaklaşık 20 yıldır elektronik müziği minimal ve atmosferik tınılarla harmanlayan Lou Rhodes ve Andy Barlow, geçtiğimiz Ekim ayında altıncı albümleri Backspace Unwind’i çıkardı. Biz de grubun solisti Lou ile, grubun dağılması, tekrar birleşmesi, kişisel mutluluk tanımları, Zen Budizmi ve Samsara üzerine konuştuk. röportaj barış fert fotoğraf thisishoax

XOXO The Mag

Lamb 2004 yılında dağıldı ve ikiniz de müzikal anlamda bambaşka noktalara yöneldiniz. Sen akustik ve folk müzik üzerinden solo kariyerine devam ederken, Andy de solo projesi LOWB ve prodüktörlüğü eşzamanlı yürüttü. Bu durum, buradan baktığımız zaman sıradan bir ayrılıktan çok daha fazlası gibi görünüyor. Beş yıllık böyle bir aranın ardından tekrar bir araya gelme süreciniz nasıl işledi?

2004 yılında gerçekten ayrılmamız gerekiyordu, çünkü sahneye çıktığımız zaman hem müzikal anlamda hem de kişisel olarak anlaşamıyorduk. Yaratım sürecinde de tıkanmaya başlamıştık ve ne yöne doğru ilerlediğimizi de kestiremiyorduk. Yolun başındayken, kendi kendimize verdiğimiz bir söz vardı; müzikal anlamda her zaman söyleyecek çok şeyimiz olduğu müddetçe birlikte müzik yapmaya devam edecektik. Ve o dönem yaptığımız işin, doğal bir akışla ilerlemediğini fark ettik. Beş yıllık uzun bir aradan sonra 2009’daki Big Chill Festival’da çalmamız için teklif aldık ve bu konser beklediğimizden de iyi geçti. Artık yeterli zaman geçmişti ve Lamb olarak birkaç yerde çalmanın eğlenceli olabileceğini düşündük. Konserler muhteşemdi ve o beş yıllık zaman diliminde oldukça değişmiş olduğumuzu fark ettik.

Buna paralel, aramızdaki müzikal kıvılcımı tekrar hissetmemizin sonucu olarak beraber tekrar bir şeyler yapmaya karar verdik.

Mesela Backspace Unwind’in albüm kapağının üzerindeki iş, ses dalgalarını görsel şekillerde sunan eski moda bir harmonograf makinesinden yola çıkılarak tasarlandı. Tabii ki kapağın tasarımı dijital bir süreçten sonra ortaya çıktı, fakat bu tasarımı harmonograf makinesi konsepti içinde değerlendirebiliriz. Ses dalgalarını görsel kalıplara oturtan kapak; ses ve görsellik gibi iki ayrı formun birbiriyle ne kadar ilintili olduğuna verilebilecek güzel bir örnek.

Nick Hornby, High Fidelity’de “İnsanlar çocukların silahlarla oynamasından, şiddet içeren videolar izlemesinden dolayı endişe içindeler, bizse bir tür kültürel şiddetin onları ele geçireceğinden endişe ediyoruz. Hiç kimse çocukların kırık kalplerle, reddedilmelerle, acılarla, mutsuzluklarla ve kayıplarla ilgili binlerce şarkıyı dinlemesinden korkmuyor.” demişti. Buradan yola çıkarak, müziğin melankolinin kapılarını araladığını söyleyebilir miyiz?

Müziğin duygusal anlamdaki varlığını ve gücünü yadsıyamayız.

Melodiler, insanların mutluluğu ve mutsuzluğu en güçlü şekliyle hissetmesini sağlayabilecek güce sahip, fakat müziği gençlerin his dünyası için bir tehdit olarak görmenin çok mantıklı olduğunu düşünmüyorum. Müzik, ayrıca, bireylerin daha şefkatli olmasını sağlıyor. Tınıların yaratmış olduğu melankolik dünyalardan, tatlı ve mutlu şarkılarla uzaklaşma imkanımız da var, ve bence her iki hissiyat da deneyimlenmeli.

Lamb’i yaklaşık 20 yıl önce başlattınız ve müzikal olarak, bu kadar uzun bir süre kreatif kalabilmek oldukça zor olmalı. Ama yeni albümünüz Backspace Unwind’e baktığımızda, barındırdığı yenilikler açısından bu konuda hiç zorlanmadığınızı görüyoruz.

Backspace Unwind, müzikal anlamda yepyeni deneyimleri tattığımız ve hissettiğimiz bir albüm. Tekrar birleştikten sonra, yaratım sürecimiz esnasında Lamb’in ne olduğunu ve ne olmadığını dürüst bir şekilde birbirimize ifade ettik ve bu durumun müzikal anlamda olumlu sonuçları oldu. Bu sürecin sonunda da daha minimal ve ham bir müzik ortaya koymaya karar verdik. Backspace Unwind’in yeni bir şeyler sunması, bu sürecin beraberinde getirdiği sonuçların bizim üzerimizdeki etkisinden ileri geliyor.

Budizm, grubun müzikal yapısını nasıl ve ne şekilde etkiledi?

Zen Budizmi benim hayatımda bir mihenk taşı ve bu öğreti müziğe bakışımı derinden etkiliyor. Ayrıca, Zen öğretilerinin bilgeliği ve basit yapısı yaşam tarzımı da belirliyor ve bu durumdan oldukça mutluyum.

Madem Budizm’den bahsediyoruz, bize Samsara’yı anlatan 5 şarkılık bir playlist yapabilir misin?

Alt-J, Warm Foothills.

Sufjan Stevens, Futile Devices.

RY X, Berlin.

Spooky Black, Idle.

Aphex Twin, Avril 14th.

Albümü Andy’nin kendi stüdyosu, The Lookout’ta kaydettiğinizi biliyoruz ve bu stüdyoya mükemmel panoramik manzaraların eşlik ettiğini de duyduk. Bu durum sizi nasıl etkiledi?

Her şeyden önce bu stüdyo, bizim bu mekanla duygusal bir bağ kurmamızı sağlayabilecek bir ortam hazırladı ve bunun sonucu olarak da kendimizi The Lookout’a ait hissettik. Tabii ki manzaralar ve doğaya yakın olmak da bizi olumlu anlamda fazlasıyla etkiledi, fakat aidiyet duygusu bizim için daha çok ön plandaydı diyebilirim. Orada kendi dünyamızı yarattık ve bu inanılmazdı.

Mutlulukla müzikal derinlik arasında nasıl bir korelasyon var sence?

Müzisyenlerin genel olarak melankolik ve çok mutsuz olacağıyla ilgili yerleşmiş bir kanı var. Öncelikle mutluluğun, üstü şeker kaplı yüzeysel bir his olmadığının farkına varmamız gerekiyor. Mutluluk, hayatın iyi ve kötü yanlarının farkına varıldığı an ortaya çıkan bir duygu, ve benim tanımladığım şekildeki mutlu bir insan muhteşem şarkılara imza atabilir.

Bu albümü, birinci albümünüzle kıyasladığınızda çok fark görüyor musunuz? İnsanların bu albümün minimal doğasına atıfta bulunmaları oldukça hoşumuza gidiyor, çünkü bizim de amacımız bu yapıyı aktarabilmekti.

Bu albümle, ilk albümümüzü karşılaştırırsak tabii ki birçok farklılığa rastlayabiliriz, fakat Backspace Unwind’i yaratırken hissettiğimiz doğal akışın, çok özel olduğunu söyleyebiliriz. Gördük ki 20 yılın ardından hala kendimizi şaşırtabiliyoruz.

Müzik dışında nelerle uğraşıyorsunuz? İkimiz de müzik dışında birçok şeyle ilgileniyoruz. Kitap okumayı, doğada yürüyüş yapmayı ve sağlıklı yemekler pişirmeyi özellikle çok seviyoruz.

Gündüz mü gece mi çalışmayı tercih ediyorsunuz? Şahsen, genellikle çok erken saatlerde çalışmayı seviyorum. Güneşin en tepeye ulaştığı an, kendi enerjimin de arttığını hissediyorum.

Andy ise genellikle geceleri çalışıyor ve ertesi günün sabahında çalışmalarımızın üzerinden birlikte geçiyoruz.

Bu süreçte verdiğiniz en zor karar hangisiydi?

Açıkçası bu albümü yaratırken bizi zorlayan herhangi bir karar vermemize gerek olmadı. Her şey olabildiğince rahattı.

Son olarak, Lamb için sırada ne var? Şu an mümkün olduğu kadar çok konser verebileceğimiz bir turneye çıkmayı planlıyoruz. Birçok özel insanla tanışacağımız uzun bir yol fikri şimdiden bizi heyecanlandırıyor.

Diğer sanat formları hakkında ne düşünüyorsunuz? Yaratım sürecindeki ilham arayışınıza katkıları oluyor mu?

E tabii, sonuçta bütün sanat formları bir diğerini besliyor ve etkiliyor.

153

Celebrate Creativity

WeTransfer is a file transfer service first and foremost.

It was built to get files from A to B with no hassle, no stress and no charge. But it is much more than that.

At its heart is a global exhibition of creative talent. In curating the wallpapers and experience you see on WeTransfer today we have built an amazing network of artists, illustrators, entrepreneurs, photographers, shops and artisans.

It has allowed us to provide a free tool for our users, but also support the creativity of some incredible businesses and people around the world.

And for us, that's a really, really big deal. www.wetransfer.com

MY SISTER

MY GIFT

alina negoita kate carnegie laura buck niko weddle victoria & isis

SS black’d

CT R black’d

CT R pola thomson richard chai love

SS pola thomson pola thomson

CT R richard chai love richard chai love

SS richard chai love

CT R richard chai love

SS pola thomson

CT R yigal azrouel levi’s

SS black’d yigal azrouel

tsumori chisato

SS richard chai

CT R richard chai love

BRANd Bu bir ilandır.

anatOmy Of travel

Beklenmedik Anların Sihri yazı metin gürsoy illüstrasyon deniz yiğitbaş

Son günlerde; hayatta zorunlu olarak ya da hür irademizle yaptığımıza inandığımız seçimler üzerine sıkça düşünüyorum. Amaç ne olursa olsun, bir şekilde eylemlerimizi tetikleyen başat faktör olan ‘sonuca odaklanma’ya mahkum olduğumuz bu konjonktürde, bu seçimlerin yarattığı etkileşim ve dönüşümlere şahit olmak ne kadar keyifli olabilir? Tıpkı, nereye gideceğinizi bilmeden seyahat etmek ya da tam tersine gideceğiniz yere, yepyeni ve bambaşka bir ruh hali ile adım atmak gibi…

Gidebileceğiniz en uzak mesafeyi düşleyin; vereceğiniz ilk ve muhtemel cevap Antarktika olabilir. Şimdi de yelkovan ve akrep düzleminde kısa ancak zihin düzleminde uzun süren seyahatlerinizi düşünün. Hangisi size daha yakın ya da hangisi daha akılda kalıcı?

Burada kendi kendinize cevap vermeniz gereken asıl soru, gideceğiniz yere ne sürede gittiğiniz değil; aksine nereye ve nasıl gittiğiniz belki de… Hangi sebeple olursa olsun yolda olmak ve yeni bir destinasyonu keşfederek, meşhur A noktasından yine meşhur ve önceleri meçhul olan B noktasına uzanmaktan bahsediyorum. Bu uzanma, genişleme ya da ilerlemenin (adına ne derseniz deyin), hayatınızdaki çoğu şey gibi bir başlangıcı var ve ne güzeldir ki çoğu zaman bir sonu yok… Öyle ki, gideceğiniz noktayı seçtiğiniz ilk andan itibaren başlayan ve çoğu zaman bilinmeyenlerle dolu bu süreç, siz bitirmek istemediğiniz sürece devam edebiliyor. Birbirinin aynı şehir rehberleri, aceleyle seçilmiş oteller ve gün boyu süren toplantılardan söz etmiyorum

elbette… İş sebebiyle sıklıkla seyahat eden ve bu nedenle seyahati çoğunlukla acele ve zorunlu bir halde geçiştiriverdiği düşünülen biri olarak söylüyorum; bir şehri, bir diğerini keşfetmeden terk etmeniz pek mümkün değildir. Bu yüzdendir ki, başından beri anlatmak istediğim yere geri dönersek eğer, zorunlu seçimler ve bu seçimleri hayat boyu unutulmayacak deneyimlere dönüştürmektir önemli olan… İlk kez bir kıtanın sonuna ulaşan ve denizi karşılarında ilk kez gören insanları aklınıza getirin, ki söz konusu sahne onlar tarafından ‘dünyanın sonu’ olarak adlandırılmıştı, bu karanlık ancak heyecan dolu sahneyi yeniden tahayyül edin ve heyecanınızı hiç kaybetmeden; şimdiye, taksiden aceleyle inerek uçağa koştuğunuz dakikalara dönün. Ayrıldığınız şehri keşfetmek gibi sıkıcı bir tavırdan ziyade, onu rastlantısallığın ardında aramayı deneyebilirsiniz. Bu noktada püf noktanız iyi ve en az sizin kadar heyecanlı bir yol arkadaşı bulmaktır; bu kimi zaman yakın bir dost, kimi zaman güzel bir kadeh içki, kimi zaman ise sizi sarmalayan bir koltuk olabilir. Eğer ki benim kadar çok sık uçuyorsanız, çoğu zaman hızlıca geçiştirilen detaylara ister istemez dikkat etmeye başlıyorsunuz; rahat koltuklar, gülen yüzler, sakin bir yolculuk ve tabii ki iyi bir uyku… 12 saatlik bir yolculuk vesilesiyle, işte bu bahsi geçen tüm ufak ama oldukça mühim beklentileri karşılayabilen bir hava yolu ile tanıştım. Dostluklar benim için zaman alır, tam güven ister ve bir kez paylaşıldığında, bir daha asla vazgeçilmez hale gelir. Sanıyorum Qatar Airways

XOXO The Mag

karşılandığı iddia edilen VIP konforu, kişiye özel eşyalar ya da gurme lezzetler değil, çoğunlukla uzun süreler misafiri olduğunuz bekleme salonları ve uçuş sonrası ister istemez tanışmak durumunda kaldığınız ulaşım servislerinin de bu deneyimin bir parçası olduğu unutulmamalı. Çünkü ‘nasıl başlarsan öyle gider’ formülü ne yazık ki seyahat için pek de geçerli değil. Bu formülün temelini oluşturan ve sizden tamamen bağımsız var olan değişkenler, seyahatinizin akıbetini en son ana kadar etkileyebilir ve tüm formülü baştan gözden geçirmenize sebep olabilir.

ile aramızdaki dostluğu da en iyi bu şekilde özetleyebilirim.

Hikayelerimiz, İstanbul ve Doha gibi farklı şehirlerde başlasa da, birbirimizi bulmakta pek zorlanmıyoruz; bundan 10 yıl öncesinde, iş hayatındaki serüvenime henüz atılmışken ve hem iş hem de özel hayatımda tam da bu derinlikte dostluklar ararken, Maldivler uçuşunda onunla tanışıyoruz… Ve aradan geçen yıllara rağmen, her ikimizin de hem iyi birer dost hem de iş dünyasında iyi birer profesyonel olarak nasıl hala birlikte olduğumuzu anlayabiliyorum.

Başarı hırsından ziyade, yeni ve daha iyiye duyulan arzunun verdiği motivasyon ikimiz için de vazgeçilmez olacak ki; başarı grafiğimizin bizden bağımsız ve en doğal haliyle gittikçe yükselen bir ivme yakalaması artık beni şaşırtmıyor bile.

Hayata geçirmek için heyecanla yola çıktığınız bir projeye doğru yol alırken, karşınıza çıkması muhtemel en ufak terslik, tüm enerjinizi ve motivasyonunuzu bir saniyede yok edebilecek kudrete sahip olabiliyor, maalesef. İşte tam da bu noktada, bireysel seçimleriniz ve sizin dışınızda gelişen seçimlerinizi etkileyen güçlü değerlerin kesiştiği ara bölgede, az da olsa güvendesiniz. Yapabileceğiniz en iyi şey, bu ara bölgedeki konumunuzu muhafaza etmek, yaratıcı sürecinize katkıda bulunacak ve motivasyonunuzu canlı kılacak her olanağı yakınınızda tutmak olabilir. Ben bu seçeneği genişletmeyi ve belki de bu seçeneğe bir alternatif kazandırmayı tercih ettim; hem enerjimi yüksek tutabilecek hem de bu değerlerin dengesini sağlayabilecek güçte bir dost edindim. Doha’da parlamaya başlayan ve ışığını gün geçtikçe daha fazla kişiyle paylaşan Qatar Airways, ardında sürprizler barındıran kapılarıyla hazır ve nazır bekliyor. Yola nereden çıkacağınız size kalmış…

Henüz bu denli sık seyahat etmediğim çocukluk yıllarımda, yalnızca annemin el yapımı lezzetleri eşliğinde farklı şehirleri gezme şansım olurdu, öyle ki bu lezzetler, üzerimde çoğu seyahatimden daha kalıcı izler bıraktı diyebilirim… Belki de bu yüzden, seyahatlerim esnasında gittiğim ülkeler kadar, tanıştığım yeni lezzetler de benim için her daim çok değerli olmuştur. Qatar Airways ile bu denli çabuk dost oluşumuzun en büyük sebeplerinden biri de, damak tatlarımızın ve yemek kültürü anlayışlarımızın tamamen paralel olması... Zira bana göre seyahatleriniz, gidip gördüğünüz yerlerin bütününden ziyade, öncesiyle ve sonrasıyla her daim hatırlamanız gereken deneyimler olarak hayatınızda yer etmeli. Yalnızca, çoğu havayolu tarafından 169

INTERVIEW/ RT

BorA BA

An

Aksaklığa Övgü

Sanatın, medyanın ve artık modanın dahi sıklıkla diline dolanan politikayı uzun süreler önce dert edinen Bora Başkan ile; görselliği bir anlatıdan çok kaçışa dönüştüren çizgilerini ve her anıyla bu çizgilere dokunan üretim sürecini konuşmaya başlıyoruz. Aksamayan düzenin, aksayan parçaları, güç dengeleri ve Başkan’ın işlerini ortaya çıkartan okumalar eşliğinde başlıyoruz... röportaj dilan ceylan emektar fotoğraf tomasz kowalski

XOXO The Mag

İsimsiz, detay, 57x68cm, kağıt üzerine mürekkep, 2014

İstanbul’un hangi yakasında daha çok vakit geçiriyorsun?

Anadolu yakasında oturuyorum, haliyle vaktimin çoğu burada geçiyor.

Zaman içinde Avrupa yakasıyla ilişkim de giderek azaldı. Bunun belki de tek olumsuz etkisi, şehrin ana ekseni Avrupa yakasından geçtiği için, gelişen olaylara bilfiil tanıklık edememek.

muhatabınız da yok. Bu immobilizasyon düşünce kabiliyetini de etkiledi. Şehirlerde daha fazla alanımız yok, bu yüzden devinim de yok. Şehir ve kültür kapitalize edildi, doğaya kaçış “büyük öteki” haline getirildi. Şehirde savaşmak önemli ama zaman içerisinde savaşın kendisi de, farklı kutuplaştırmalarla arzu nesnesi haline getirildi. Evet bunların hepsi işlerimi de beni de etkiliyor. Ne yazık ki hepimiz kültür içinde sentez olarak eriyen varlıklarız.

Bir süredir yükselen bir ‘Kadıköy Kültürü’ bahsi geçiyor, hali hazırda kentsel dönüşümden nasibini alan bir Anadolu yakası da mevcut. Sen bu konu hakkında ne düşünüyorsun?

Her şeyin bu kadar hızlı değişmesi beni genelde çok korkutuyor, en çok da teknolojinin... Mesela Drone teknolojisi ya da hava kontrol programları... Daha az sibernetik bir olgu olarak kentsel dönüşüm; çıkar ilişkilerinin en yoğun yaşandığı rant alanı. Aynı zamanda, bu dönüşüm spekülatif ekonominin can damarları üzerinde kurgulandığı için ona bağlı kültürel kodların değişimi de bir o kadar sarsıcı oluyor.

Her tiranlık kendi tarihini yaratabilmek için ele geçirdiği alanlardaki yayılım şemasını bu sosyokültürel değişimle yapıyor.

İşlerinin ortaya çıkmasına vesile olan okumalarını görselleştirme noktasında nasıl bir yöntem izliyorsun? Bu görselleştirme halinin, bahsi geçen kavramları sınırladığını düşünüyor musun?

Bahsi geçen okumalar, direkt olarak görselleştirilebilecek kavramlardan oluşan metinlerden ibaret değil aslında. Eskiden illüstrasyon yaparken de direkt olanı çoğu zaman illüstre etmemeye çalışırdım. İllüstrasyonda anlam boşluğunun mümkün mertebe bulunmaması, iletişimde bir veri kaybının olmaması gerekir. Oysa metinleri işlere entegre ederken, tekil yapıyı üzerine kurmaya çalıştığım zemin; bu veri kayıplarından, anlam kaydırmalarından oluşan kaygan bir zemindi. Halen herhangi bir yazara ya da kavrama referans vermek istemiyorum; önemli olan işlerin o düşünürlerin de yazılarında bahsettiği düşünceleri duyumsatması.

Görsel ve yazı arasındaki soyut-düşünsel-duyumsanan alanı yakalamaya çalışıyorum sadece.

İşlerinde dikte etmeyen, diğer yandan belirgin şekilde okunabilen düşünceler var. Her ne kadar ‘politik’ olsalar da bir propaganda halinde de değiller. Bu ayrımı nasıl sağlıyorsun ya da bu organik olarak mı gelişiyor?

Son sergide, özellikle bu dili kurmaya çalıştım. İlk sergi, esasen yüksek lisans tezimin görsellerinden oluşuyordu, metin de -haliyleakademik olmak zorundaydı. Ankara’daki Torun’da gerçekleşen ikinci sergimde, metin ve görsellik ilişkisini daha iyi kurgulayabildiğimi düşünüyorum. Ama halen öncelikle metinden hareket eden bir yapı vardı. Bu sergide metin ve görsellik ilişkisini metinlerin de kendi şizofrenileri bağlamında kurgulamaya çalıştım. İkisi de kendi düzlemlerinde benzer bir etki yaratmaya çalışıyor. Birbirlerini netleştirmeden, karşılıklı biçimde bulanık alanlarına saygı duyarak, benzer bir duyumsama oluşturmaya çalışıyor.

Tamamlanmadığını düşündüğün ya da geriye dönüp eklemelerde bulunmak istediğin işlerin oluyor mu? İşlerinin tamamlandığına nasıl ikna oluyorsun?

Doğrusu eksik kaldığını düşündüğüm işim yok. Hatta bazı işleri fazla tamamladığımı düşünüyorum. Bu ‘fazla bitmişlik’ işlerle diyalog kurmayı bile engelleyebiliyor... Bunu genelde bilinçli yapsam da, bir noktadan sonra alışkanlık haline gelmesini istemem. İşin bitip bitmemesi tamamen benim dönemsel algıma göre belirlenen bir eşiği geçip geçmemesiyle ilgili bir konu. Her işin gidebileceği noktalar farklı, düzlemleri de öyle.

‘Politik olan sıkıcıdır’ döneminden , sürekli olarak politik olmamayı sıkıcı hale getiren, bir nevi politikliği popülerleştiren bir döneme evriliyoruz. Üstelik bu durum yalnızca sanatta değil birçok yerde karşımıza çıkıyor. Bu durumun, içerik anlamında işlerinin üzerinde herhangi bir etkisi olduğunu düşünüyor musun?

Sistemler çok güçlendiği için, internet aracılığı ile merkezsizleşen sistemlerin temsilcileri olan çokuluslu devletlerin artık insanların politik olup olmamasıyla ilgisi bir endişesi yok. Bu yüzden apolitizasyon artık bir metodoloji değil. Süper güçlerin devletleri gizlendi ve üçüncü dünyada polis devletler kuruldu. Görünmeyen yerlerden emirler yağdığı bu ortamda; manevra kabiliyetiniz de

Geçmişe dair, ıskaladığını düşündüğün spesifik bir dönem var mı? 2000’lerin devamı sana ne vaad ediyor?

Günümüzde bulunma hali en mevcut durum olduğu için, eskiden olduğunun aksine, herhangi bir çağ ile saplantılı bir ilişki kurmamaya çalışıyorum. Bundan sonrası için lazerlerin havada uçuştuğu, robot savaşlarıyla dolu bir yüzyıl temenni ediyorum.

Son olarak Öktem&Aykut’ta solo sergin yer aldı. Yakın dönemde herhangi bir sergi/proje planın var mı? Önümüzdeki sene, içinde hiçbir çizimin bulunmadığı bir sergi olabilir.

171

WhATEVER

mOndO

Gerçeğin Kurmacadan Tuhaf Halleri yazı sarp dakni

‘Şok’ kelimesinin sinema endüstrisinin hafızasına derinlemesine kazınması 1962 yılında gerçekleşti. Aynı yıl Cannes Film Festivali’nin yolunu tutanlar başlarına geleceklerden tamamen habersizdi. Zira, şeytani bir zekaya sahip olan Gualtiero Jacopetti’nin Franco Prosperi ve Paolo Cavara ile birlikte yaklaşık iki yıl önce kotardığı Mondo Cane (A Dog’s World) adlı belgesel(!), festivalde hem izleyiciler hem de eleştirmenler tarafından ayakta alkışlanıyordu. Daha da ileri gidip, Altın Palmiye’ye aday gösterilen yapımın Riz Ortolani imzalı şarkısı More Grammy’yi kucakladığında, hatta Oscar ödüllerinde En İyi Film Müziği dalında aday gösterildiğinde ise yepyeni bir türün doğuşu müjdelendi, kısacası ‘Hoşgeldin Mondo!’

Jacopetti ve çetesi dünyanın dört yanını dolaşarak ürpertici kabile ayinleri, hayvanlara uygulanan korkunç vahşet ve çevre felaketleri gibi birbirinden tamamen bağımsız görünen çekimler gerçekleştirdi. Sonra da bunları hiç zorlanmadan birbirine ekleyip, tereyağından kıl çeker gibi Mondo Cane’i oluşturdu. Filmin amacı sinema salonunu dolduran izleyicinin gerçek anlamda şoke edilmesiydi. Üçlü, bunu yaparken yer yer yanıltıcı bilgiler vermekten de kaçınmadı. Haliyle ortaya kabul görmüş belgesel kurallarına ihanet etmekten hiç çekinmeyen bir iş çıktı. Mondo Cane’in ölümsüzleşmesinin en önemli sebebi, gerçek hayattan şiddet temalı görüntüleriyle büyük patlama yaşayan bu alt türün bir nevi vaftiz babası olmasıydı.

Bir çeşit ‘snuff/mockumentary/erotik/porno’ güzellemesi hatta biraz da maytaplaması olarak nitelendirilebileceğimiz Mondo filmleri,

dışarıdan müdahale ve kurgunun gerçekliği ne derece manipüle edebileceğinin rahatsız edici bir oyunu gibi kurgulanmışlardı. Özellikle Batı dünyasına yabancı olan kültürlerin, herkes tarafından tabu olarak kabul edilen ölüm ve seks üzerinden ameliyat masasına yatırılması, bu alt türün (atası Mondo Cane ile birlikte) ırkçı ve etnomerkezci olduğuna dair eleştiri oklarına da hedef oldu. Mondo kelimesi izleyici üzerinde öylesine etkili oldu ki, sadece İtalya değil ABD’de bile filmler Mondo Bizarro, Mondo Daytona, Mondo Mod, Mondo Infame ve Mondo Hollywood adını taşıyordu. Hatta iş öylesine çığrından çıkmıştı ki Wes Craven’ın efsanevi The Last House on the Left’i, Almanya’da Mondo Brutale adıyla gösterime sokuldu. Türle yakından uzaktan alakası olmayan filmler bile gişe beklentisiyle ‘Mondo’ ön adıyla izleyiciye sunulmaya başladığında ok yaydan çıkmıştı artık...

Russ Meyer’in 1966’da çektiği ilk renkli filmin bir Mondo olması tesadüf mü bilinmez... Babette Bardot ve Lorna Maitland’ın boy gösterdiği, 60’ların San Francisco striptiz kulüplerinin kırmızı kadife perdelerini aralayan Mondo Topless, aslında daha çok bir ‘sex’ploitation uzantısı olarak tanımlanabilir. Sahte otopsi ve intihar sahneleri pazarlayan The Faces of Death’den Arap bir tecavüzcünün halk önündeki cezalandırılışını resmeden Mondo Senza Veli’ye kadar çok sayıda yeraltı hit’i barındıran bu tür, günümüzün reality show’larında yaşananların da ne kadar gerçek ya da ne kadar kurmaca olduğu sorusunun zihnimizde yeniden belirmesine sebep oluyor. İzleyin ve kararı siz verin.

XOXO The Mag

brıefS oldukça zor. Her ne kadar her yeni projemizde farklı materyaller kullansak da ışık her zaman tasarımlarımızın çekirdeğini oluşturuyor.

B Projelerimizin üstünde çalışırken genelde yeni teknolojiyi kullanmaya çalışıyoruz.

Bilimkurguyu işin içine dahil etmek için halihazırda var olmayan ‘yaratık’ları düşünüp, tükettiğimiz zaman içinde bulunan herhangi bir şeye gönderme yapmayan şekiller üretiyoruz. Kendimizi geçmişte olan ya da şu an deneyimlenen herhangi bir şeyle bağlantılı hale getirmemeye çalışıyoruz. İ

XOXO id ralPh nauta / studiO drift Tasarımcı o İkimizin de farklı fikirleri ve farklı bakış açıları var. Ben genelde kendimi bilim kurgu temelimden besliyorum. Lonneke ise küçüklüğünden beri doğal olayların gelişim sürecine odaklı. İki farklı dünyayı bir araya getirmeyi başarıyoruz. Teknolojinin doğal olaylardan evrildiği gerçeği işimizi daha da kolaylaştırıyor. Aslında birlikte çalışıyor olmak işimizin en önemli kısmı. e

Teknoloji ve doğa birbirine en çok zarar veren iki şey iken biz, bu iki dünyanın bir arada işleyebileceğine işaret etmek istiyoruz. Şu an ikisinin bir arada çalışamayacağı gibi bir algı olsa da teknolojinin sürdürülebilir olması için doğanın devamlılığı şart. İki dünyayı birbirinden uzak tutan şey ise bugün en büyük şeytan olarak nitelendirebileceğimiz insanlar ve her şeyi çok hızlı tüketiyorlar.

Bireyselcilik en çok eleştirdiğimiz ve tasarımlarımıza en sık yansıttığımız şey.

S Beni motive eden şey, aslında dünyanın ta kendisi. Bugünkü halime gelene kadar insanların nasıl bu kadar ben merkezli olduğuna hayret eder hatta korkardım.

Benim aklımın sınırları içinde insanların birey olmadığı bir toplum var. Dünyanın şu anda olduğu halini görüp hayal kırıklığına uğramak yaklaşık 30 yılımı aldı. O yüzden içimde her zaman dünyayı bu haliyle kabul etmek ve kendi bildiğimi okumak arasında bir savaş hali söz konusu.

F

F

Sınırları zorlamakla bir alakası yok, bu, işin temeline oturttuğumuz iki dünyayı birleştirmekle alakalı. Fikir Lonneke’den çıktı ve bunun üzerine doğada var olan bir şeyi doğal ürünler kullanarak yeniden yaratmak

Bu röportajı yaparken de utangaç bir halim vardı, sonra alıştım. Sanıyorum sürece ayak uydurmaya çalışıyoruz, utangaç insanlar değiliz.

S İnsanların hayal kurmamasından ya da hayalini kurdukları şeyi yapamayacaklarını düşünüp durmasından çok sıkıldım. “Nasıl yapacağım hiç bilmiyorum” gibi cümleler kuran insanlara tahammül edemiyorum. fikrini benimsedik. Doğadaki en küçük devinimle parçalarına ayrılabilen bir bitkiyi alıp ayrılmaz bir bütün haline getirmek doğanın ne kadar komplike ve takdire şayan bir şey olduğunu görmenizi sağlıyor. Diğer tasarımcıların aksine politika ya da modaya dair bir şeye bağlanmadan, bize göre olması gereken dünyayı yaratıyoruz. u Geçtiğimiz günlerde Art Academy’de tasarım sürecinde ‘bilimkurgudan etkilenmek’ temalı bir ders verdim. Kendimi gerçek anlamda ortaya koymak yüzümü kızarttı ama sonra rahatlayıp kendim olmaya devam ettim.

A Şehrin seni çalışmaya teşvik eden bir iklimi var. Çok güvenli bir yer, bu da işine odaklanıp başka şeyler düşünmemeni sağlıyor.

Aradığımız şey aslında burnumuzun dibinde, şehrin yüksek teknolojisi ve doğanın içindeyiz.

Ayrıca Hollandalı insanların her zaman sanat dolu olduklarına inanmışımdır, sanırım bu da bizim içimizde olan bir şey. e Olağanüstü uçuş kontrolü ve güzelliğiyle beni çok etkilediği için yusufçuk.

Işığın ta kendisi. Oldukça kırılgan ve dokunulmaz bir materyal. Işık üzerine çalışmak ve onu belirli bir kalıp içerisinde şekillendirmek

let me uPGrade yOu Beyoncé’yi bir kenara bırakır ve Nepal’de yaşadığı yıllarda annesinin ayna önünde kırmızı ruj tazeleyişini hayran hayran seyreden minik bir çocuğa odaklanırsak, kendimizi Prabal Gurung ve M.A.C işbirliğinin tarihçesinde buluruz. Annesinden sonra hayran olduğu bir başka kadında, Paloma Picasso’da da aynı kırmızı izlere rastlayan tasarımcı, 14 üründen oluşan ultra lüks koleksiyonun hazırlanışında aktif bir rol üstlenmeyi özellikle istemiş. İkili far, eyeliner, krem allık, aydınlatıcı, bronzlaştırıcı pudra ve üç farklı renkte rujla takım dudak parlatıcılarından oluşan, ağırbaşlı bejden isyankar kömür rengine uzanan koleksiyonun ambalaj tasarımı kimi zaman bir çöp tenekesinden kimi zaman ise Damien Hirst’ün işlerinden esinlenebilen Gurung’un ruhunu taşıyor. Yani bu da demek oluyor ki, kırmızı rujunuz bittikten çok sonra dahi şık ambalajı sizinle kalmaya devam edecek.

XOXO The Mag

i want hOGan Activewear’in tavan yaptığı trend dünyasından sıyrılıp odağınıza yeniden stili aldığınızda rotanız İtalya’ya düşecektir. Gözünüze ilişen ilk markaysa kuşkusuz 1980’lerin ikinci yarısından beri modern, şehirli ve sportif sıfatlarını tasarım düsturuna entegre eden Hogan olacaktır. Klasik tarzını Karl Lagerfeld ve Katie Grand gibi pop kültür öğeleriyle besleyen Tod’s’un küçük kardeşi, yeni yıla girerken totemleriniz arasında olsun.

made in China Neredeyse Çin ile eş anlamlı hale gelecek olan porseleni, mikro boyutlarda kullanıp, ona boyundan büyük anlamlar yükleyerek sergileyen Ai Weiwei’in yeni obsesyonu çiçeklerin ta kendisi. Yer olarak şu an yıkık dökük bir bina olan Alcatraz hapishanesini kullanması, 2011 yılında 81 gün boyunca Weiwei’in burada tutuklu kaldığı gerçeğiyle birleşince serginin ziyaret edilebilirliği giderek artıyor. Weiwei’in bu anlam yüklü mesajını görüyor ve heyecanınızı artırıyoruz; on binlerce küçük seramik çiçeğin lavabo, klozet ve küvetten taştığı bu sergi, Weiwei hala Çin’den çıkamadığı için, sanatçı sanat eserini deneyimleyemeden ortaya çıktı. Sergi 26 Nisan 2015’e kadar devam ediyor.

detOX CamP 7 milyar toksinin her gün ciltte birleşerek yenilenmenin önüne geçtiğini ve cildin sahip olduğu sağlıklı ışıltıyı yavaş yavaş yok ettiğini biliyor muydunuz? İşte Dior’un derinlenmesine yenilenmiş, yaşamla dolup taşan ciltler için tasarladığı detoks etkisine sahip, enerji verici ilk temel serum One Essential, Nobel ödüllü bir keşiften ilham alarak yapılan hücre detoksifikasyonuna ilişkin 20 yıl süren yenilikçi araştırmaları ve yepyeni bir formülü tek bir ambalaja sığdırıyor. Ambalaj, pek tabii ki Rouge Dior rengi. Yıldız içerik: Kuşburnu. Burkina Faso’daki Dior bahçesinde yetişen bu kırmızı bitki, eksiksiz bir detoks deneyimi sunuyor.

Ciltteki enerji döngüsünü özgürleştiren, hücrelerin işlevini optimize eden ve daha sonra uygulanan cilt bakımının gücünü 4 kat arttıran One Essential, yumuşacık ve ince dokusuyla parlak bir tabaka yaratmadan, tüm doğallığıyla cilde yerleşiyor.

175

brıefS

Ale Ander

AnG oBJectS no

Arzu nesnesi kavramını sözlüklerinizde güncellemek istediğinizde, bu alt göndermeden yola çıkan Maison Martin Margiela’ya yöneldikten sonra rotanızı Alexander Wang’e çevirebilirsiniz. H&M ile yaptığı işbirliğinin ardından, arzulanan tasarımcılar arasında stokları en hızlı eriyen isimlerden olan Wang, popülaritesinin hızını kesmeden yoluna devam ediyor. Bir süredir tasarladığı objelerinde 6. bölüme gelen tasarımcı bu kez seriye kül tablası, anahtarlık ve Do Not Disturb kapı askısıyla alışılmışın dışında 10 parça daha ekliyor. Enjoy!

arOmatiCs in white Clinique’in kült parfümü Aromatics Elixir’in sadık müdavimleri olduğunu biliyoruz. Yeşil ve aromatik notaların gelmiş geçmiş en güzel yorumlarından biri olan parfüm, etkisinden bir şey kaybetmiş değil.

Yine de markanın narin taç yaprakları, ılık kehribar notaları ve durgun odunsu akorlarla yarattığı Aromatics in White’ı heyecanla bekliyoruz.

Menekşe yaprağı akoru, laden, ve Uzak Doğu’ya özgü Sichuan biberinin canlandırıcı etkisiyle yaptığı açılışını, gül suyu özü ve portakal çiçeğiyle devam ettiren parfüm, misk ve akamberin buğusunu sona saklıyor. Aromatics In White’tan beyaz bir smokin takımın zamansız ve iddialı etkisini beklemekte bizce sonuna kadar haklıyız.

SeVGİlİ mArilyn Teknolojiden nasibini almamış yıllarda, gizli mektuplarla patlayan skandallar serisinde başı çeken isimlerden biri hiç kuşkusuz Marilyn Monroe ve erkekleriydi. Hikayelere kitap ve film suretinde farklı mecralarla nail olduğunuz konusunda kuşkumuz yok fakat Julien’s Auctions yıl bitmeden Marilyn’in hayatına birinci elden şahit olmanız için bir açık artırma başlatıyor. İçerisinde 300’den fazla koleksiyon objesi olan seçkide Monroe ve erkekleri arasındaki aşk mektupları da yer alıyor. Alıcı kısmındaki isimler de yıllara göre, Jane Russell, Cary Grant, Clark Gable, Arthur Miller ve Joe DiMaggio olarak değişiyor.

shOP in shOP Trendleri takip etmediğini onları bizzat yarattığını savunan Brian Atwood, Sonbahar-Kış sezonunda Harvey Nichols Kanyon mağazasında kendine ait pop up store’uyla yarattığı trendleri İstanbul’a taşıyor. Azami miktarda geometrik deseni, binici çizmelerinden esinlenerek yarattığı koleksiyonuna entegre eden tasarımcı, alametifarikası yüksek ökçeleri kış renklerine büründürüyor. Mimari formları yaratımlarında her daim kullanan Brian’ın, tasarımcı olmasaydınız ne olurdunuz klasiğine cevabı da hiç birimizi şaşırtmayacak cinsten: Rock yıldızı ya da mimar. Bu minvalde tasarımcının ayakkabılarını giydiğinizde bir Rock yıldızı gibi hissetmenizin nedenselliğini de çözmüş oldunuz...

XOXO The Mag

A Yatmadan önce yapılmaması gereken şeyi yapıp, büyük bir dilim muzlu pasta yedim. e Hardal ve bal ile iyi gidebilecek her şey bizce iyi bir sos sayılabilir. y

Her zaman birlikte bir proje yapmak istiyorduk ama uzunca bir süre güzel bir sonuca ulaşamadık. İspanya’da kurulan bir yazlık fuar için açılan poster yarışması fırsatı ayağımıza getirdi. Hiçbir ödül kazanamadık, ama sonuç olarak, şehirleri kendilerine özgü yemeklerini kullanarak yeniden yaratmak, kulağımıza iyi bestelenmiş bir şarkı gibi çalındı. Yemek ve seyahat ortak noktamız iken bu işin yürümesi gerekiyordu.

XOXO id BrunCh City Andrea G. Portolés & Bea Crespo

B Dergilere ve editoryal yayınlara freelance illüstrasyon yapıyorum.

A İsveçli fotoğrafçı Carl Kleiner’ın asistanlığını yapıyorum.

Kendi projelerimde de fotoğrafçı olarak çalışıyorum.

B Biz, birkaç yıl önce Madrid’de güzel sanatlar okurken tanışan iki arkadaşız, fotoğrafçı Andrea G. Portolés ve illüstratör Bea Crespo. Şu an kendimizi iki farklı şehirde buluyoruz; Barselona (Bea) ve Stockholm (Andrea). Aradaki mesafeyi aşmak her zaman kolay olmuyor ama proje bizi bir arada tutuyor. d B Burası gittikçe soğuyor! ( Andrea her ne kadar Barselona’nın soğuk olmadığını düşünse de.) O yüzden lezzetli ve sıcak çorbalar içmeye başladım.

A Sarımsak ile sotelenmiş bezelye, kırmızı biber ve beyaz bir şarap. Ekmeğe karşı koymayı asla beceremediğim için de kızartılmış zeytinyağlı ekmek. Bu cümleyi yazana kadar yediğim şeylerin içindeki İspanyol ruhunu hiç fark edememiştim.

e

r

Bu hissi daha ziyade renklere dayandırıyoruz. Kullandığımız yiyeceklerin çok geniş renk tonları var. Bunları üzerinde çalıştığımız şehirle karıştırmak için uğraşıp şehrin tadını çıkartmaya çalışıyoruz.

A

B Yemeğe dair her şeyi her zaman çok sevmişimdir; bu yüzden iyi bir kız çocuğu olup tabağımdakilerle oynamaktan ziyade her zaman onları yemeyi tercih ettim!

A Annemden ziyade babam kızardı. Dışarıda yediğimiz zamanlarda tabağımda kalan artıkları ve ekmek kırıntılarını şeker, kahve ve babamın şarabıyla karıştırıp, yenilemez şeyler yaratıp dururdum.

B Bunu aslında bir sır olarak tutmayı

tercih ediyoruz ama kendimizi geliştirmek için önceden yaptığımız bir şehri tekrarlamak gibi bir planımız var. İstanbul’un da çok uzak olmadığını söylemek isteriz. İ İstanbul’u oldukça lezzetli, baharatlarla dolu, acı ve iştah açıcı olarak hayal ediyoruz. Nasıl bir hal alacağını görmek için birkaç hafta beklemeniz gerekecek.

B Başka bir kap çorbayı yeni bitirdim!

this is nOt a mOsChinO tOy Jeremy Scott’la yeniden kavuşmasının ardından (bu noktada moda tarihinden sınıfta kalanlar için hatırlatalım, henüz ünlü bir tasarımcı olmadan önce Jeremy Moschino’da stajyerlik yapıyordu) pop olan ne varsa çatısı altında toplayan Moschino, kozmetik sektörüne girişi de pop göndermeler üzerinden yapıyor. Raflarda yer alacak ilk parfümü için oyuncak bir ayı suretine bürünen bir şişeden unisex notalar salan markanın 50 ml iksirinin adı Moschino Toy. Taze bergamot, pudramsı eflatun ve aromatik lavanta notalarıyla başlayıp, odunsularla nihayete eren birleşim için söylenebilecek tek şeyse René Magritte göndermesiyle mümkün oluyor: This is not a Moschino Toy.

177

brıefS

XOXO id İpe utlu Tasarımcı & Vovi Markasının Kurucusu

doğal kumaşların deriyle buluşacağı özel bir seri üzerine çalışıyorum. Ancak her sezonda ağırlık %100 hakiki deri tasarımlar olacak.

S İkisi arasından seçeceksem sırt çantası, ama bence çapraz çanta.

n Çanta; kıyafeti tamamlayan bir son dokunuş olmanın yanı sıra, kişinin aynası olduğunu düşündüğüm bir aksesuar.

Hatta, markanın sloganı üzerinde çalışırken bu düşünceden yola çıkmıştık; “çantanız kartvizitinizdir”. m Vovi benim çocukluk kahramanımın ismi.

Hala annemin evinde duruyor. İnsanlara hoş, şık ve prestijli hissettirecek bir marka olarak benden sonra da yaşamasını istiyorum. t Sadece hakiki deri kullanıyoruz. Vovi’nin ikinci sezonu Yaz 2015 koleksiyonunda

tamamlayan önemde bir etken. İyi kumaşın dikişi gösterdiği gibi, kaliteli malzeme de tasarımın algısını etkiliyor.

Çalıştığım atölyeler vasıtasıyla istediğim kalitede derilere ulaşıyorum. Türkiye deri üretim ve uygulaması alanında dünya liderleri arasında yer alıyor. Vovi tasarımlarına uygun renk ve baskıları numuneler üzerinde deneyerek son kararı veriyoruz. t Doğal olmayan malzemelere mesafeliyim.

Vovi markasını yaratırken özellikle hakiki deri çanta yapmak üzere yola çıktım. Çünkü deri çanta kullanmak bir prestijdir.

Hayatın size kattıklarına, bir gustoya işaret eder. Bununla birlikte derinin özellikle yaz aylarında harmanlanacağı doğal kumaşlar var. Tasarımlar üzerinde denendiğinde iyi sonuçlar alınabilecek doğal malzemeleri Vovi çantalarda kullanmayı planlıyorum. t Günümüzde birbirinden ayrılmayacak iki kavram olsa da; fonksiyonellik bir adım önde, çünkü tercihi belirliyor. Çok beğendiğimiz bir tasarım fonksiyonel değilse, onu kullanamıyoruz. Benim için kullanılan malzemenin kalitesi tasarımı

e Vovi erkek koleksiyonu SonbaharKış 2015 sezonunda tüketicisiyle buluştu. Markayı doğru tanıtmak ve mesajlarını anlatmak için tek sezonun yeterli olduğunu düşünmüyorum. İlk birkaç sezon odakta kadın koleksiyonu olacak. Erkek koleksiyonunun lansmanı öncesinde bu konuyu tekrar konuşalım...

G Telefon, gözlük, anahtar ve minik kartlık.

B Küçük çanta. Ç Hiç olmadı.

S Öne çıkanlar dönemsel değişse de; Jil Sander, Jimmy Choo ve Nancy Gonzalez tasarımlarını beğeniyorum.

B Aidiyet ve güven hissi.

the GlOBe trOtter 2013’te kıtalar arası uzun bir yolculuğa çıkan ve 25.000 mil kat eden Francis Kurkdjian, bu yolculuğu sonrasında seyahat etmekle ilgili tüm fikirlerini değiştirmiş. Uçuşlar, jet lag ve hava alanı hikayeleri arasında tüm bu koşturmacayı şık ve keyifli hale getirecek bir objenin hayalini kurmaya başlamış. Maison Francis Kurkdjian estetiğine sahip çıkan Globe Trotter, parfüm şişesine yeni bir anlayış kazandıran metal bir kutu.

Detaylara dikkat kesilen, elin yapısına bire bir uyumlu geometrik tasarımıyla modern bir portre çizen bu mini-heykel, kült bir aksesuar olmaya aday.

XOXO The Mag

mAry AtrAnt ou

AdidAS oriGinAlS

Moda başkentlerine desenleriyle nam salan Mary, Nisan ayında resmi olarak duyurduğu adidas Originals işbirliğinin sonuçlarıyla ay itibarıyla karşımızda. Markanın ayakkabı arşivlerinden yola çıkan Katrantzou, koleksiyonunda aynı anda fütüristik ve nostaljik tınılar yakalıyor. Eğlenceli mini elbiseler, ipek bomber ceketler ve şaşı bak şaşır ayakkabılar için sportif algılarınızı açık tutun.

the uneXPeCted miX Mutlu evler yaratmak için özel olarak tasarlanan Atelier Rebul My Home koleksiyonu, misafirleri hoş kokularla karşılamanın bir Türk geleneği olduğunu savunuyor. Buna kim itiraz edebilir? Ancak hemen bu noktada araya giriyor ve çıtayı bir adım daha yükseltelim diyoruz. Kokulu mumlar arasından Bodrum mandalinalarının eşsiz kokusuyla hazırlanan Mandarine Scented Candle ve sıcacık amberle etkileyici bir buğu yaratan Amber Scented Candle’ı seçip onları ayrı ayrı kullanmak yerine birlikte yakıyoruz. Ortaya çıkan karışım neredeyse ağız sulandırıcı! Kendini şımartmak diye işte buna denir.

in t e lAnd oF t e deAd SteppinG on the tail Of a rainBOw Sıfatların klişeleştirmesine maruz kalmak istemeyiz, fakat, Interview Magazine’in Takashi Murakami için kullandığı ‘Japon Andy Warhol’ benzetmesinin bu yazı boyunca arkasına sığınabiliriz. 2011’deki Töhoku depreminin ardından Japon sanatıyla doğal afetlere bir cevap olarak üretimlerine devam eden Murakami, yeni sergisiyle, 17 Ocak 2015’e kadar Gagosian Gallery New York’ta olacak. Totemik heykelleri şeytani ve dini betimlemelerle yorumlayan sanatçı, In the Land of the Dead, Stepping on the Tail of a Rainbow adını verdiği sergisinde inanç, acımasızlık ve fanilik kavramlarını sorguluyor.

start me uP Yeni basılmış kitap kokusunu, tasarım dünyasının dinamikleriyle ve güçlü içeriklerle bir araya getiren yayınevi Taschen, The Rolling Stones’a yepyeni kitabıyla saygı duruşunda bulunuyor. Grubun gitaristi Keith Richards’ın ‘50 yıllık bir hafıza diliminin içindeki bir roller coaster’ şeklinde ifade ettiği bu kitap, 518 sayfalık bir The Rolling Stones deneyimi sunuyor. Önsözünün Bill Clinton tarafından yazıldığı ve David Bailey, Peter Beard, Cecil Beaton, Anton Corbijn gibi efsanelerin fotoğraflarının ve David Walton, Waldemar Januszczak ve Luc Sante’nin makalelerinin yer aldığı bu eser sadece 1.150 adet basılıyor ve her bir kopya grubun üyelerinin imzasını taşıyor. Anlaşılan kütüphanelerimiz, The Rolling Stones’un 50 yıllık geçmişine tanık olmaya hazır.

30ml En sıradan güzellik ritüellerinde bile muhteşem kokular duymanız olası. Genlerindeki çekici karmaşayı her fırsatta niş parfüm markası Byredo’ya yansıtan Ben Gorham, bizleri yepyeni bir ambalaj aşkına sürüklüyor ve alüminyum tüpler içinde sunduğu el kremleriyle taşınabilir lüksün altını çiziyor. Aldehitler ve miskle temiz bir rüzgar estiren Blanche, turunçgil ve odunsu notalarla markanın yıldızı olmayı sürdüren Bal D’Afrique ve de yeşil köklerle sıcak baharatları birleştiren La Tulipe, bundan böyle ince dokulu ve besleyici krem formunda, çantanızın içindeki nem duraklarından biri olmaya hazır.

179

brıefS this is nOt a liP Balm Valmont Lip Repair’le ilgili en sevdiğimiz üç şeyi sıralamamız gerekse rujun altına sürüldüğünde müthiş bir baz oluşturmasından, dudak etrafındaki ince çizgi ve kırışıklıkları etkili bir şekilde azaltmasından ve hücresel aktiviteyi harekete geçirmesinden bahsederiz. UV ışınları ve serbest radikallerle savaşan HP DNA içeriğiyle günden güne dudak çevresini yeniden yapılandıran bu ürünü sabah ve akşam bir cilt bakımı mucizesi olarak, gün içinde ise bir dudak nemlendiricisi olarak değerlendirin.

c Arlie Bro n

ASSASSin S creed unity 3. Haçlı seferiyle başlayan Assassins Creed yolculuğumuza kaldığımız yerden devam ediyoruz. Serinin 7. oyunu Assassins Creed: Unity, Fransız Devrimi döneminde geçiyor ve Arno Dorian adlı suikasçiyi canlandırıyoruz. Kılıçtan baltaya, baltadan mızrağa kadar uzayan silah envanterimizle, bize ekmek yerine pasta ısmarlayan Fransız burjuvazisinin en seçkin üyelerini mutsuz ettiğimiz Unity, havanın soğuduğu bugünlerde içimizde biriken stresi atmaya fazlasıyla yardımcı olabilir.

BeArBric

Medicom Toys, güçlerini ikonik karakterlerle birleştirmeye devam ediyor. Bu kez radarına Peanuts’ın baş karakteri Charlie Brown takılıyor. 280 mm boyundaki oyuncak, hiçbir işinde başarılı olamayan karakterin alametifarikası kırmızı zig-zag tişört ve mavi şortla koleksiyonlarda yerini almaya hazır.

Bİr VArmi Bİr yo mu Olympia Le-Tan, kütüphaneden aldığı ilhamlarına bu kez Walt Disney’in klasiklerini ekliyor. 77 parçalık özel koleksiyonda Harikalar Diyarı’ndaki Alice’ten Uyuyan Güzel’e, Pamuk Prenses’ten Peter Pan’e masal dünyasının bütün kahramanları var. Çocukluk arkadaşlarınızı omuzdan askılı çantalar ya da clutch’lar halinde bulabilirsiniz. Hangisinin sizinle eve geleceği haliyle uzun bir değerlendirme sürecine gebe.

XOXO The Mag

leGo dc comicS Super eroeS JuStice leAGue VS Bi Arro leAGue Justice League’nin, Bizarro League ile olan amansız mücadelesi LEGO’nun tasarımsal estetiğiyle birleşiyor ve sinematografinin de gücünü alarak bir film haline geliyor. 2015’in ilk çeyreğinde DVD ve Blu-ray olarak çıkarılması planlanan LEGO DC Comics Super Heroes: Justice League vs. Bizarro League, çizgi roman hayranlarıyla LEGO severleri bir pota altında eritecek.

Batman, Superman ve Flash gibi karakterlerin kendi klonları, yani Bizarro’larıyla olan savaşını anlatacak film şimdiden heyecan seviyesini oldukça artırdı. Filmin sınırlı sayıda basılan versiyonlarında yer alacak LEGO Batzarro Batman figürünü de kaçırmamak için takipte kalmakta fayda var

selfie sanati John Baldessari, Samsung’la yaptığı iş birliğinin odağına kimseyi şaşırtmayan bir şekilde ünlülerin selfie’lerini aldı. Günün sonunda ortaya çıkan, Visionaire 64 ART, Baldessari’nin alametifarikası noktalarıyla beklenmedik bir sonuca vesile oldu.

Scarlett Johansson, James Franco, PSY, Kirsten Dunst, Yoko Ono, Ai Weiwei, Kate Upton, Gisele Bündchen, Lionel Messi gibi birçok ünlüyü listesinde barındıran kitap tabii ki sınırlı sayıda basılıyor.

muGtail İnsanoğlunun belgeleme arzusu ve bu arzuyu takip eden resmetme halinin ilk tezahüründen bu yana, hayvanlar alemi çekiciliğini koruyor.

Bu durumu sıkça tekrar edilebilen bir keyfe çevirmeye karar veren Surmometer inc. , ‘Mugtail’i tasarladı. Çay ya da kahve rutinlerinizi renklendirmek ya da ufak bir ışık katkısıyla bu renklendirme eylemini birebir gerçeğe aktarmak isteyenler için ‘Mugtail’ popüler bir yılbaşı hediyesi olabilir.

GOtta CatCh ‘em all Japon kültürüne iyi ya da kötü nasıl bir etkisi var bilmiyoruz ama, Playstation Vita ve iPad Mini’ye görece şapka çıkarttıran ürün, Nintendo’nun elinden bir kez daha geçiyor. Pokemon’un ve Pikachu’nun jübilelerini yapıp köşelerine çekildiğini sanırken, Nintendo 2DS’in iki yeni versiyonunu piyasaya sürdü. Pokemon dünyasının kendisine yaşattığı altın çağını da görmezden gelmeyen marka, modellerinin isimlerini de Pokemon isimleri ile taçlandırıyor. Eskiye kıyasla kısmen daha teknolojik olan ürün 21 Kasım’da satılmaya başladı bile.

181

SeT UP

Fe İ Altun

All The Pretty Faces Fezi Altun, 2007 yılında makeup artist olarak başladığı kariyerine, yurtdışında katıldığı workshop ve defileleri de katarak devam ediyor. Giydirdiği kadın için bir yüz tasarlamak isteyen Yves Saint Laurent, tasvir ettiği kadını Fezi’nin yarattığı dünyaya entegre ediyor. 8 yıldır süregelen bu makyaj sevdası ve kariyeri, profesyonel bir sürece doğru evrilirken, kadının yüzünü yeniden tasarlamak ve ideal olanı sunmak, elde edilmesi zor bir deneyim olsa gerek. Ya da çok kolay, kim bilir. hazırlayan utku palamutçu fotoğraflar özkan önal

XOXO The Mag

1

2 T 15 2 S 2 S D

10 1 0 E S 0

1 25 S 1 S 1 S

1 2 2

E 11 1 2 S

1 S 2 D

S

1 21

22 T 2

S

5 183

51

S

2 S

52

5

5 C

T 5

S

S D

5 C T

50 S 55

5 12 20

E

XOXO’nun mekanınıza gönderimi için mail atın: 123@coistanbul.com

7GR 37B 40 48A LOUNGE 180 COFFEE BAKERY 360 400DERECE ALL SPORTS ARTNEXT ARZU KAPROL ARKA ODA AŞŞK CAFÉ AYI BABYLON BACKHAUS BAHAR KORÇAN BALKON BALTAZAR BAYLAN BEBEK KAHVE BEJ CAFÉ BEYMEN BLENDER BIS WEAR BİSANFA BRASSERIE BLOOM BUTİK BUKA BREAD & BUTTER CAFÉ FİRUZ CAFÉ NERO CAHİDE CASİTA ÇELLO CEZAYİR CHERRY BEAN ÇEKİRDEK ÇOKÇOK THAI COOK SHOP CORVUS WINE & BITE COS COUPLE LUNCH PUB CREMERIA MILANO İSTANBUL CULINARY INSTITUTE CUPPA CAFÉ DA MARIO RISTORANTE & PIZZERIA DAI PERA DELICATESSEN DELIRIUM DEM CAFÉ DEN CAFÉ DERIN DESIGN DIVAN DIVANE DIZZIA CAFÉ ECE AKSOY EGERAN GALERİ ESMOD FERAHFEZA FLAVIO FOUR SEASONS BOSPHORUS GALATA NO:5 GALATA BRASSERIA GALERİ ZİLBERMAN GALERİST GARAJİSTANBUL GEYİK GEZİ İSTANBUL GRAM GROOVE GÜNSELİ TÜRKAY H&M HABİTAT HAPPILY EVER AFTER HARDAL HARVARD CAFÉ HATİCE GÖKÇE HELVETİA HERA HILLSIDE CITY CLUB HOME ROOM HÜNKAR İSTANBUL MODA AKADEMİSİ İSTANBUL SETUP İSTİKAMET KARAKÖY JAMIE’S JOURNEY JUNO KABİNE NADİRE KAFİKA KAHVE ALTI KAKTÜS KAHVESİ KANTİN KARABATAK CAFÉ KARE ART GALLERY KARGA KASABIM KİKİ KIRINTI KOBİ KOMODOR KÖŞE BRASSERIE KRONOTROP KULİNATA KULP LA BRISE LE PAIN QUOTIDIEN LEB-İ DERYA LOKANTA LES BENJAMINS MAYA LOMOGRAPHY GALLERY STORE LONDON PUB LUCCA LULU’S LUSH HOTEL MAHALLE MAHLE MAMA SHELTER MAMBOCİNO COFFEE MANGERIE MANO BURGER MANUEL CAFE MASA MAVRA MESTA METİN GÜRSOY PR MIDNIGHT EXPRESS MIDPOINT MISS PIZZA MIXER ARTS MOC İSTANBUL MOMO MONO CAFÉ MSA MUAF MUHİT MUMS CAFE MUNCHİES CREPE & PANCAKE MÜNFERİT MUSE İSTANBUL NAAN BAKESHOP NAR PERA NESPRESSO NON GALERİ NOODLE TOWN OKAFE OPHORM OPS CAFÉ OPUS 3A OTTO PANDORA KİTAPEVİ PAPPA CAFE PARISTEXAS PAROLE PATİKA KİTAPEVİ PI ARTWORKS PICANTE PİLEVNELİ PROJECT PİLOT GALERİ PİOLA PLİEE PLUMON POINT HOTEL POP-UP CAFÉ PROPAGANDA QUE TAL RAFİNERİ MİLLİ REASÜRANS SANAT GALERİSİ ROBİNSON CRUSOE SALOMANJE SAN LAZZARO TRATTORIA PIZZERIA SANAT GALERİSİ SELFESTATE SİMAY BÜLBÜL ŞİMDİ/ NOW SİMURG KİTAPEVİ SMYRNA SNTRL DÜKKAN SOSA STAY SUGAR CAFÉ SUSAM CAFÉ SUSHI EXPRESS SUSHICO SWEDISH COFFEE POINT TAKKUNYA TANKUT AYKUT GALERİ TAPS TASARIM BOOKSHOP THE HOUSE APART THE HOUSE CAFÉ THE HOUSE HOTEL TOUCHDOWN TRIBECA UGLY ULUS29 UNTER URBAN VOGUE W ISTANBUL WE WHITE MILL XFLATS YER CAFE YILDIRIM ÖZDEMİR ZENCEFİL ZEPLİN Sadece standart teslimat ücreti ödeyerek abone olmak için aşağıdaki link’e gidin. www.xoxothemag.net/printed-magazine XOXO The Mag