XOXO The Mag/July-August 2015

054 FASHIONMUSICARTDESIGN

TEMMUZ/AĞUSTOS 2015 ÜCRETSİZDİR

NATIONAL SWIMMING POOL

AL PACINO XIUHTEZCATL MARTINEZ DENİZ GAMZE ERGÜVEN MEHMET GÜRS MAC DEMARCO BARBARA BUI ON THE ROAD IV

cover story national swimming pool photographer alina negoita

İmtiyaz Sahibi CO Prodüksiyon Yayıncılık adına Cihan Şerbetcioğlu cihan@xoxothemag.net Genel Yayın Yönetmeni Olga Şerbetcioğlu olga@xoxothemag.net Sorumlu Müdür Ruşen İnceoğlu Yayınlar Direktörü Serap Gecü Editörler Seza Bali, Deniz İrem Çek, Melda Ennekavi, Gazali Görüryılmaz, Ayşecan İpek, Aslin Kumdagezer, Utku Palamutçu, Gökhan Polat İdari İşler Vadi Gengüç Grafik Tasarım Elif Sunar, Rüya Dilara Şen Katkıda Bulunanlar Esra Acar, Carolina Antonini, Utku Atalay, Berna Demir, Emre Doğru, Burcu Ezer, Corrado Galli, Christopher Horan Gareth Horton, Douglas McWall, Nevşin Mengü, Alina Negoita, Alican Öyke, Refik Özcan, Jason Rodgers, Nando Salvà, Aslı Seven, Isaac Sterling, Murat Süyür, Sara Trevisan, Müge Turan, Ali Tünay, Bahar Türkay, Merve Yeşilçimen Reklam cihan@xoxothemag.net İletişim 123@xoxothemag.net / +90 212 2590669 Yayın Türü Aylık, Yaygın, Süreli.

Baskı ve Renk Ayrımı Mas Matbaacılık San. ve Tic. A.Ş. Hamidiye Mahallesi Soğuksu Caddesi No:3 34408 Kağıthane, İstanbul, Türkiye, Sertifika No: 12055 XOXO The Mag'de yayınlanan yazı ve fotoğraflar kaynak belirtilmeden kullanılamaz.

CONTENTS

COVER

INTERVIEW

88... National Swimming Pool

8... Rıza Tansu Time, It Needs Time röportaj refik özcan

12... Al Pacino Kendine Yabancı

ART & DESIGN

röportaj nando salvà

24... Mona Kuhn

16... Xiuhtezcatl Martinez

Bare Essence röportaj seza bali

28... Christian Rosa

FASHION

Pembe Saçlarını Deli Gönlüme

48... Barbara Bui

röportaj aslı seven

Strong Is the New Sexy röportaj utku palamutçu

40... Burçak Bingöl & Joana Vasconcelos

66... Vittorio Cordella

Muğlak Bir Aralık

The Happy CEO

moderasyon burcu ezer

röportaj aslin kumdagezer

44... RUF

70... On the Road IV

Kentleşmenin Aksak Halleri

photographer emre doğru

röportaj bahar türkay

styling deniz irem çek

MUSIC 36... Mac DeMarco

110... Fast Talk with Alina Aliluykina photographer isaac sterling

Tahminler ve Yanıtlar

styling christopher horan

röportaj alican öyke

röportaj aslin kumdagezer

Doğuştan Lider röportaj ali tünay

20... Deniz Gamze Ergüven Hayattan Daha Büyük röportaj müge turan

MORE

32... Mehmet Gürs

82... Some Women of Swimwear

Oyuna Davet

hazırlayan merve yeşilçimen

röportaj esra acar

52... Katherine Oktober Matthews Özgünlüğün Peşinde röportaj seza bali

56... İpek Onaran Muktedir röportaj nevşin mengü

58... Adriana Esperalba Masum Şeyler röportaj aslin kumdagezer

62... Nina Clarkin Not Horsing Around röportaj utku palamutçu

121... Beware: It’s Fake photographer murat süyür realization ayşecan ipek, aslin kumdagezer

Nadia Comaneci, 1976 )

ASLINDA, DÜŞÜNÜRSENİZ (SAKİN KAFAYLA VE KENDİ KENDİNİZE), MADALYA KAZANMAK ÖDÜLLENDİRİLMEKLE ALAKALI DEĞİL. BENZER BİR SÖZCÜK OLARAK; ÖDÜLLENDİRMEKLE ALAKALI, KENDİNİZİ…

SİZ SİZİ SEVERSİNİZ, O YÜZDEN LÜTFEN ALTINI TERCİH EDİN, DAHA AZI SİZİ KESMESİN.

OLGA ŞERBETCİOĞLU

INTERVIEW/IWC ICONS Bu bir ilandır.

RIZA TANSU

Time, It Needs Time Bundan daha önce de çeşitli vesilelerle bahsetmiş olabiliriz, emin değiliz. Hatırlayalım; insan olmak zamanla ters düşmemeyi ama aynı zamanda ona boyun eğmemeyi de mecbur kılıyor. Ve ne kadar çok zamana ayak diremeyip, ona ayak uydurmayı başarırsanız da sonunuz mutlu oluyor, ya da mutluluk aklınızda yer ediniyor. IWC ile ürettiğimiz Icons’da bu ayki konuğumuz Rıza Tansu. O, zamanı bükebilenlerden, bu da ona benzersiz bir dinginlik sağlamış görünüyor, gölgesinden belli. Gölgesi ne derseniz, devam eden sayfalarda...

Rıza Tansu, IWC Portugieser Yacht Club takıyor.

röportaj refik özcan fotoğraflar gökhan polat

XOXO The Mag

Zaman hakkında ne düşünüyorsunuz?

Zaman hiçbir şekilde, hiçbir şeye yetmiyor. Yettiği kadarıyla idare etmek zorunda kalıyoruz.

köşe şöyle mi olsaydı diye düşünüp not alıyorum. Mesleki deformasyon işte...

O zaman, pozitif ve negatif anlamda, mesleğinizin size kazandırdığı takıntıları söyler misiniz?

Hayatımda ve işimde her zaman basitlik ve dürüstlüğü savunmuşumdur.

Yalan söylediğiniz zaman çok büyük bir arşiv tutmak zorunda kalıyorsunuz, bu yüzden mantıklı olanı yalan söylememek. Ben de hayatımı ve doğal olarak tasarım dilimi dürüstlük üzerine kuruyorum. İşlevi olmayan hiçbir şeyi oldurmaya çalışmıyorum. Ahşap görünümlü plastik kullanmak gibi, bu bence korkunç bir şey. Tasarımcı ahşap kullanmak istiyorsa, gerçeği varken illüzyona gitmesi insanı kandırmaktan başka bir şey değil. Bu yüzden teknede tasarladığımız her şeyin bir cevabı, bir fonksiyonu var.

Göreceli bir durum mu bu?

Haliyle. O kadar hızlı ilerliyor ki, bir pazartesiyi görüyorum bir de cumayı. Ortasını asla göremiyorum. Belki bunun yaşla alakası var, belki teknoloji sayesinde her şeyi çok çabuk yakalıyoruz, bilemiyorum.

O halde, form değiştirelim; zamanla aranız nasıl?

Oryantasyonum çok zayıftır. Aradığım bir adresi 25. seferde anca bulabiliyorum ama zaman konusunda çok iyiyimdir. Dünyanın herhangi bir yerinde verdiğim bir randevuya mutlaka beş dakika öncesinden hazır olurum. Ama bir ön hazırlık yapıp, gideceğim yeri kendim bulmaya çalışmam.

‘Biçim işlevi takip eder’ anlayışı, bu konuştuğumuz şeyleri göz önünde bulundurursak, sizin için ne kadar önemli?

Oldukça önemli çünkü neticede dürüstlüğün çıkış noktası tam da bu. Bir şeyin işlevini yerine getirebilmesi için gereken formu taşıması lazım.

Rıza Bey, dışarıdan nasıl göründüğünüze inanıyorsunuz?

Biraz yabani olduğumu düşünüyorum ve bu beni kaygılandırıyor.

Uzun zamandır etrafımdaki insanların sayısını giderek azaltıyorum ve ilişkilerimin kaliteli olmasına epey özen gösteriyorum. Çok eskiden beri tanıdığım, güvendiğim ve ortak pek çok şey paylaştığım insanlarla görüşüyorum.

Örneğin bir aydınlatma biçim olarak çok farklı bir şekilde karşımıza çıkabiliyor ama günün sonunda yine aydınlatma görevini yerine getiriyor. O halde bu sizin dünyanızda çok yer almıyor. Çok doğru. Verdiğiniz örnekten ilerleyip aydınlatmayı baz alacak olursak, onun dünyası benim dünyamdan çok farklı. Ufak tefek oyunlar bizim dünyamızda dekoratif detaylarda yakalanabiliyor. Geri kalan her şey için bahsettiğim dürüstlük ilkesi geçerli. Bu tabii benim görüşüm.

Diğer insanlara yabancılaşmanın kendine yakınlaşmak anlamı taşıdığına inanıyor musunuz?

Biz hayallerinin peşinde koşan insanlarız ve deyim yerindeyse rüzgara karşı hareket ediyoruz. Bunu yaparken de sadece kendi sesimizi dinlemekten başka yapacak bir şeyimiz yok. Örneğin; siz bu dergiyi çıkaracağınızı yıllar önce bana, sokaktaki herhangi bir insana, hatta yakın bir arkadaşınıza söyleseydiniz size vereceği cevap “Yapma, deli misin?” olurdu. Aynı şeyi ben de pek çok defa duydum. Dolayısıyla kendi inandığı şeyleri yapan insanlar olarak, başka insanlardan fikir almak bizim için çok önemli bir şey olmuyor.

Neptune ödülleri almak hayatınızda neyi değiştirdi?

Ekip olarak katıldığımız tek yarışma bu, çünkü ödülü kimin alacağını bağımsız bir jürinin kararı belirliyor. Jüri üyelerinin çoğu 50 metrenin üzerinde teknesi ve özel jeti olan insanlar ve bunlar, yarışmadan hiçbir maddi karşılık almıyorlar. Bu işi çok iyi bildikleri için verdikleri ödülün çok büyük kıymeti ve doğal olarak prestiji oluyor. Bugüne kadar o ekipten bir tasarım, iki tane de super-yacht ödülü aldık.

Sabahları kaçta uyanıyorsunuz?

7:30-8:00 gibi kalkıp spor yapıyorum.

Bu durum üzerinizde baskı kuruyor mu?

Uzun zamandır insanların yapmadığı şeyi yaptığımız için baskıdan ziyade bize bir rahatlama hissi veriyor.

Yaptığınız işi bir hikaye olarak anlatır mısınız?

1985 senesinde ODTÜ’den mezun oldum ve mezun olduktan sonra hep mobilya tasarımı ve iç mimarlık yaptım. 1991 senesinde de, bir yandan işleri yürütürken, Fly Inn’i açtım. Ancak Fly Inn tahmin ettiğimizden çok daha büyük bir başarı yakalayınca tasarım yapmaya yaklaşık dört buçuk senelik bir ara vermek zorunda kaldım. Daha 35 yaşındaydım ve Fly Inn’i satıp cebime yüklü miktarda para koydum. Ama günün sonunda geriye dönüp rakiplerimin neler yaptığına baktığımda, bu dört buçuk sene içinde epey geride kaldığımı gördüm. Arayı kapatmak için çabalayıp vakit kaybetmek yerine bambaşka bir sektöre girmeye karar verdim ve sonucunda pek çok tasarım disiplinini içinde barındıran yat tasarımına yöneldim. 1996’da ilk defa kendi teknemi tasarladım. Başarılı olursam bunu bir işe dönüştürürüm, başarısız olursam da tekneyle gezip ne yapacağımı düşünürüm dedim. Bir müşterinin gelip tasarladığım teknenin iki metre büyüğünü istemesiyle kafamda kurduğum şey işim halini aldı.

Nasıl yani?

2008’den beri teknelerde kapalı alan oranı çok fazla tutuluyordu ve bence tekne eğer yazlık bir tekneyse, Akdeniz’de ya da Karayipler’de geziyorsa, açık alanı daha fazla tutulmalı. Teknelere koca koca salonlar yapılıyor ve kullanılmıyor. Ancak dört-beş tane maç meraklısı insan bir araya gelecek, televizyonun karşısına kurulacak ve maçı izlerken orada oturup bağırıp çağıracak. Yoksa o salon boş durur.

Bunun gibi pek çok eksik gördüm ve o eksikleri, bütün fonksiyonu değerlendirerektamamlamaya çalıştım. Tonla deneme yaptıktan sonra, asıl manifestomuzu 2008 yılında başladığımız ve 2010’da suya indirdiğimiz tekneyle ilan ettik.

Bartender ismi nereden geliyor?

Aslında tekneyi yaparken koyduğumuz isim Nomad’dı. Tekneyi Avrupa’ya götürdükten çok kısa bir süre sonra tekne satıldı. Sattığımız müşteri ismini Bartender olarak değiştirdi. Kendisinin pek çok teknesi vardı ve yarışlara katılıyordu. Bizim teknemizi de diğer teknelere destek sağlayacak bir araç olarak kullanacaktı. Sanırım yarışlardan sonra kutlama yaptıkları için adını Bartender koyma ihtiyacı duydular.

O halde, ürettiğiniz bir tekneye adım attığımızda mobilyasından evyesine hatta bardağına kadar her şeyini siz mi tasarlamış oluyorsunuz?

Tabii ki. Bizim serüvenimiz müşteriyle bir yemek esnasında masanın üzerinde duran peçeteden başlıyor. Bu süreç, müşteri tekneyi kullanmaya başladığında son buluyor. Tekne tamamlandıktan sonra, müşterilerimle aramda kurduğum dostluk ilişkisinden dolayı devamlı onları teknelerinde ziyaret ediyorum. Dolayısıyla bu, benim için yaşam biçimine dönüşüyor.

Müşteri seçiyor musunuz? İşe başladığımdan beri seçiyorum, seçmeye de devam ediyorum.

Bu durum sizi kontrol manyağı yapıyor mu peki?

Maalesef yapıyor, hem de çok. Bunun için de çoğu zaman o tekneye gittiğimde keyfini çıkarabilecekken, o köşeyi doğru mu yaptım, aman bu

Neye göre seçiyorsunuz peki?

Bizim yaptığımız tasarımlar belli bir kesimin hoşuna gidiyor. Zaten aynı 11

anda 15 tekne yapabilecek imkanım da yok. O yüzden bunun kıymetini bilecek insanlarla çalışmayı tercih ediyoruz.

birbirini yorumluyor. Göz göre göre taklit çok fena bir şey. Bir de esinlenmek var, ki onun önüne geçmek mümkün değil ve doğal bir şey.

Lüks olanı tanımlar mısınız?

Rahatlık ve zamanı iyi değerlendirebilmek... Bana bugün milyar dolar da verseniz benim yaşam biçimim hiçbir şekilde değişmez. Bir yerden bir yere gidişimi belki daha hızlandırmaya çalışırım, ama bence en büyük lüks rahat olmak ve başka birilerine bağlı olmamaktır. Başka birilerine bağlı olarak o lüksü elde ediyorsanız, onu istediğiniz gibi kullanmamaya başlıyorsunuz, çünkü size onu sağlayana ayıp olmasın istiyorsunuz.

Siz kimden esinlendiniz?

Benim en beğendiğim tasarımcı Dieter Rams’tir. Çok yalın... Açık ve net tasarımlarından üniversite yıllarımdan beri etkilenmişimdir.

Mesela bu bahsettiğiniz şey tam olarak nedir?

Birilerine ödün vererek, onları hoş tutarak, korkunç paralar kazanıyorsam o parayı istediğim gibi harcayamam, çünkü o parayı bana sağlayanın önüne geçmemem lazım. Mesela o bir arabaya biniyorsa benim aynı modele binmemem lazım. Böyle örnekleri etrafta çok görüyorum ve onlara çok acıyorum. Bence özgür olmak ve istediğini yapabilmek dünyanın en büyük lüksü.

Nasıl bir babasınız? Çocuklarımla çok iyi vakit geçirdim ve bundan da çok memnunum, çocuk ve aile konuları çok önemli.

Tekne dışında en son ne tasarladınız?

Mobilya. Tekne içinde küçük ölçekte bir şeyler yapmıştım. Ama 15-20 yıldır ürün tasarımı yapmadım.

Korkularınız var mı?

Ne gibi mesela?

Dakis Joannou’nun mega yatı üzerinden devam edelim.

Tasarımcı-sanatçı işbirliklerine nasıl bakıyorsunuz? Misal, Jeff Koons’la işbirliği yapar mıydınız?

Bana bu tip şeyler biraz fazla geliyor ve bu iş benim düşünceme göre çok abartılacak bir şey değil. Bizim müşterilerimiz çok tecrübeli, en azından hayat tecrübesine sahip, ne yapmak istediğini iyi bilen, mütevazı insanlar, profesyoneller, sanatçılar... Ve bu kişilerin istisnasız hepsinin zamanı kıymetli, hepsi bir an önce teknesine binmek istiyor.

Mesela sevdiğiniz birilerini kaybetmekten veya ölmekten korkuyor musunuz?

Bence o tip şeyleri doğal olarak karşılamak lazım. Bir şeylere ne kadar düşkün olursak korkumuz o kadar artar. Ben mesela genç yaşta bir teknemi sattım, bir anda iyi bir para koydum cebime ve çok rahatladım ama sonra evhamlar, korkular başladı. Bunların hepsi aslında boşluktan geliyor. Eğer kendinizi boş bırakmazsanız bunları düşünecek vakit olmuyor. Düşünürseniz çok korkunç. Ölümden de korkulur, kaybetmekten de korkulur, parasız kalmaktan da...

Devletin işinizde yeri var mı? Destek görüyor musunuz? İhracat yaptığımız için çeşitli kolaylıklar sağlanıyor. Üretim teşvikleri de sunuluyor ama biz çok kullanmıyoruz. En azından devletin her zaman köstek olduğunu düşünmüyorum.

En son kendinize, sizi heyecanlandıran ne aldınız?

Kinesis. Bu hakikaten çok iyi tasarlanmış bir şey, her bakışımda bir kez daha Antonio Citterio’yu tebrik ediyorum. Artık o büyük ağırlıkların, dumble’ların altına girmeyi canım istemez oldu.

En son neye şaşırdınız?

Kuyrukluyıldız üstüne indirilen Philae’nin uyanmasına. Onun dışında etrafımda olup bitenlere artık çok şaşırmıyorum.

Bir saatten ne beklersiniz?

Saat bence erkeğin tek ziynetidir. Bu yüzden, saate çok meraklıyımdır.

Ama saatte gereksiz fonksiyona karşıyım. Kronometreliler bana göre değil.

Aslında hepimiz orijinalin kopyasıyız. Bu geri döndürülebilir bir süreç mi sizce?

Yok, bana göre bu hep böyle olmaya devam edecek. Aslında herkes

Eskiden beri IWC kullanan bir saatsever olarak, taşımayı en çok sevdikleriniz hangileri?

Elbette Aquatimer ve ayrıca Portugieser.

XOXO The Mag

THE LEGEND AMONG ICONS.

IWC Schaffhausen Boutique İstanbul: Mim Kemal Öke Cad. Altın Sokak 4/A Nişantaşı Tel: (212) 224 4604 İstanbul: Arte Gioia, İstinye Park Tel: (212) 345 6506 - Greenwich, Zorlu Center Tel: (212) 353 6347 - Unifree Duty Free, Ataturk International Airport Tel: (212) 465 4327 Ankara: Greenwich, Armada Tel: (312) 219 1289 - Next Level Tel: (312) 219 9315 Bursa: Permun Saat, Korupark AVM Tel: (224) 241 3131 I Bodrum: Greenwich, Palmarina Tel: (252) 385 3621 İzmir: Günkut Saat, Alsancak Tel: (232) 463 6111 I Muğla: Quadran, D-Hotel Maris, Marmaris Tel: (252) 436 9191

IWC.COM

ICONS

INTERVIEW/CINEMA

AL PACINO

Kendine Yabancı Al Pacino, Michael Corleone’den, Frank Serpico’ya ve Tony Montana’ya, canlandırdığı tüm karakterleri sadece senaryo sayfalarındaki tarifleriyle değil, kendine özgü bir hassasiyetle işleyerek, her birini adeta kendi içinden birer parça gibi ortaya çıkarmayı da başarmış bir aktör. Bu durum, onun adına, zamanla hem kötü hem de iyi bir şey haline geldi; iyiydi çünkü bu karakterler Pacino’nun bir efsane haline gelmesini sağladılar.

Kötüydü, çünkü hepsi yıllarca Pacino’nun önüne geçtiler. Ancak, bundan sonra ne olacağını kim bilir? Zira, fiziksel ve psikolojik düşüşe geçmiş bir aktör izlenimi yaratırken, The Humbling’de belki de son yıllardaki en iyi performansını sergiledi. Pacino’yla, bu geri dönüşünü ve kamera önünde yeni anlamlar kazanan yaşamını konuştuk. röportaj nando salvà fotoğraf vera anderson/getty images

XOXO The Mag

The Humbling, 2014

Bir sinema yıldızı olmak istediğinizi ilk ne zaman anladınız?

Aslında her zaman onlardan biri olacağımı biliyordum. Annem sinemalarda yer gösterici olarak çalışırdı ve beni de (çok küçük yaşlarımdan itibaren) yanında işe götürmeye başladı. Her eve dönüşümüzde o gün izlediğim filmi tüm karakterleriyle yeniden canlandırırdım. Oyunculuk beni problemli bir çocukluktan kurtardı diyebilirim. Sigara içmeye dokuz, sarhoş olmayaysa on iki yaşında başladım. Hayatımı kurtaran drama kursuna gitmeden önce kavgalara karışıyordum. Ama açıkça söyleyeyim, o zamanlardan beri The Humbling kadar beni özel olarak motive eden bir yapımın içinde bulunacağımı hayal etmemiştim.

bana önlerine gelen tüm filmleri teklif ettiği bir dönem vardı. Her neyse; doğru kararları vermeyi beceremediğim bir dönemim olduğunu kabul etmeliyim. Başarılı olmakla ilgili problem şu ki; bir an geliyor ve kimse yanıldığınızı size söylemeye cesaret edemiyor.

O rollere hayır dediğiniz için pişmanlık duyuyor musunuz?

Dürüstçe; asla. O karakterlerin her biri onları oynayanlar tarafından sahiplenildi. Ayrıca o dönem, o rolleri canlandırmak istemediğim konusunda son derece açıktım. Öte yandan, geçmişte yanlış yaptığımı düşündüğüm şeyler de oldu. Şimdiyse tüm bunları yapmak imkansız geliyor. Geçmişe doğru baktığımda gördüğüm şey; epey genç olduğum, iki yılda bir film yaptığım ve çok fazla çalışmadığım... Ve aslında yaptığım hiçbir filmi gerçekten yapmayı istememiştim.

Filmde canlandırdığınız karakterle, girdiğiniz diğer rollere kıyasla farklı bir bağ mı kurdunuz?

Motivasyonunu ve hafızasını kaybeden bir adamı canlandırdım.

Yaşlanan her aktörün yaşadığı korkuyu tarif eden bir söz vardır: “Amacını kaybedersen ölürsün”. Yaptığın işe karşı duyduğun iştahı kaybettiysen, onu bırakmalısın, çünkü diğer türlü, işler giderek daha zorlaşıyor.

Gerçekten mi? Godfather’ı bile mi?

Senaryoyu ilk okuduğumda; “Neden bu herifi oynamak zorundayım ki?” dedim. İçimdeki his bana Corleone’yi oynamaya hazır olmadığımı söylüyordu ve bu konuda yalnız değildim. Francis Ford Coppola dışında hiç kimse The Godfather serisinde yer almamı istemiyordu.

Corleone’nin her zaman biraz deli olduğunu düşündüm. Şimdi geriye baktığımda neredeyse her şeyimi ona borçlu olduğumu görüyorum.

Corleone ve Shakespeare benim ben olmamı sağlayan iki kişi. Bu ikiliye viskiyi de ekleyebilirim, en azından bazı yıllar adına… Üçüyle de oldukça mutluydum.

Siz hiç bırakmayı düşündünüz mü?

Bakın, ben 75 yaşındayım. Biraz gereksiz bir hale geldiğimi düşünüyorum; kimsenin bana ihtiyacı yokmuş gibi. Bazen kendimi uzanıp sonsuza kadar uykuya dalmak isterken buluyorum. Mesela daha bu sabah aynı şeyi düşündüm. Tutkunuzu kaybetmeniz çok ama çok kolay. Yeteneklerinizin giderek kaybolduğunu gördüğünüzde ilk eğiliminiz kendinizi suçlamak oluyor, ancak gerçek problem gözden kaçıyor; yaşınız ve onun getirdiği yorgunluk. Ama tabii ne olursa olsun yine de geri çeviremeyeceğiniz roller olduğunu düşünüyorum.

Viski sizi nasıl değiştirdi? İnsanlara bunu söylediğimde genellikle bana inanmıyorlar ama; 70’lerde yaptıklarımın büyük bir kısmını hatırlamıyorum.

Tek söyleyebileceğim aniden ünlü oluverdiğim. Ve bunu hiç beklemiyordum, çünkü etrafta Robert Redford ve Warren Beatty gibi yakışıklı isimler vardı. Bense kısa boylu ve büyük burunlu bir tiptim.

Sanıyorum bu yüzden başıma gelenleri kaldıramıyordum. Başarı ve şöhret hiç istemediğim iki şeydi. Genellikle kaçıp saklanmayı istiyordum ve dikkat çekmemek için elimden gelen her şeyi yaptım.

Ancak kariyerinizde geri çevirdiğiniz büyük filmler de var; Apocalypse Now, Star Wars, Pretty Woman… İtiraf ediyorum; iş konusundaki öngörülerim berbattır. Bir zamanlar, yapımcıların onlar için gereken aktör olup olmadığımı önemsemeden 15

The Humbling, 2014

En sonunda, kendimi kabul ederek mutlu olmayı başardım.

Bu neden artık röportaj verdiğinizi de açıklıyor. Malum, uzun süre basınla arası kötü olan bir ünlü olarak anıldınız.

Yaşlanıyor olmalıyım, çünkü bu röportajlar zamanla beni eğlendiren şeyler haline geldiler. Gerçek şu ki; genellikle konuşmaya zaman bulamıyorum. Örneğin; çocuklarım benimle asla konuşmazlar. Ben de bir çocukken yetişkinlerle hiç konuşmazdım. Ama size garanti ederim ki, ben konuşabileceğiniz biriyim. Ne hoşuma gidiyor, biliyor musunuz?

Biri geliyor, selamlaşıyoruz, kelimeleri değiş tokuş ediyoruz ve benim iyi bir adam olduğumu düşünüyor.

Yaşlanıyor olmak nasıl hissettiriyor?

Belden aşağısı felçli olan bir arkadaşım vardı, aramızdan ayrılacağı güne giderek yaklaşırken bana şunu söyledi: “Benim için endişelenme, kötü hissetmiyorum, iyiyim, çünkü anılarım var, hayalgücüm var. Geriye dönüp baktığımda yaptığım şeyleri daha iyi görüyor ve anlıyorum.”

Yaşamak benim için hayatta kalmaktan ibaret ve bunu yaşlanarak öğrendim. Artık anladım; yaşlandığınızda geriye yalnızca hayalgücünüz ve anılarınız kalıyor.

Anılardan konuşmak gerekirse; Scent of a Woman ile Oscar kazanmak sizin için ne ifade ediyor? Ödül töreninin kendisi sizi zaten sürüklüyor. Çok anlamlı bir ödül alırken tüm dünya sizi izliyor, bu neredeyse Olimpiyatlar’da altın madalya almakla eşdeğer. Üstelik koşmanız da gerekmiyor. Oscar’ı aldığınızda o sizin oluyor ve söylemek istediklerinizi tam olarak ifade etmeniz bile mümkün olmuyor. Oldukça büyük bir olay… Doğru kelimeleri bulamıyorum… Oscar, sizi sersemletiyor. Ardından içinizi garip bir his kaplıyor. Sanırım gerçek bir kazanan gibi hissetmeye en yakın olduğum andı.

Bazı insanlar sizin bundan çok daha fazlası olduğunuzu

düşünüyorlar. Belki de bir efsane?

Ben? Bir efsane mi? Yapmayın. Marlon Brando gerçek bir efsaneydi.

Ve kesinlikle evet; gençken onu da taklit ettim. Tamam, tanınan biri olduğumu kabul edelim, buna karşı savaşamam, ancak iş seçimlerimde mümkün olabildiği kadar eklektik olmalıyım.

The Godfather, Dog Day Afternoon, Serpico, Scarface, Heat gibi sayısız başyapıtta yer aldınız. Bir daha böyle zirvelere ulaşamayacağınız fikri sizde hayal kırıklığı yaratıyor mu?

Olaya bu şekilde bakmıyorum. Ben canlandırdığım karakterlerin sahibi değilim. Bir filmden diğerine doğru ilerledim ve çoğu zaman bunu kontrol dahi etmedim. Öncekilerden daha iyi şeyler başaramayacağım diye her şeyi bırakmalı mıyım? Evet, belki de bu yüzden gitmeliyim, şöhretimin üstüne yaslanmalıyım. Ama daha önce de söylediğim gibi; bir sebepten ötürü, tüm bunları yapmaya devam etmek istiyorum.

Oynadığınız karakterleri nasıl seçiyorsunuz?

Onlar hakkında önemli bir şeyler öğreneceğimi hissediyorum ve merakımı tetikliyorlar. Gerçekten hala en iyi performansımı sergilemediğimi düşünüyorum, potansiyelimin tamamını henüz yansıtmadım. Bunu bir defa başardığımda sanırım yapacağım en iyi şey beynimi dışarı çıkartmak olacak.

Oyunculuk konusunda hala öğrenecekleriniz mi var yani?

Oyunculuk hakkında çok şey biliyor olmalıyım çünkü yıllardır onun üzerine çalışıyorum. Ancak yine de, hala bir uzman gibi hissetmiyorum. Ne zaman yeni bir rolle karşılaşsam sıfırdan başlıyor gibi hissediyorum, tamamıyla boş bir kağıt gibi... Bir tekniğim var ama onun ne olduğundan tam olarak emin değilim. Rolü canlandırırken bilinçli bir yol izlediğimi pek söyleyemem. Genelde her şey içgüdülerime ve bilinçaltıma kalıyor. Michelangelo’nun Sistine Chapel’ini yaparken söylediği gibi; “Tanrım, beni kendimden al ki sana hizmet edebileyim.”

XOXO The Mag

INTERVIEW/PEOPLE

XIUHTEZCATL MARTINEZ

Doğuştan Lider

Bu röportajın başlığını “Akıl Yaşta Değil, Baştadır” olarak değiştirmemek için kendimizi zor tuttuk. 15 yaşındaki Xiuhtezcatl Martinez, Colorado’da orta halli bir ailenin çocuğu ama nerdeyse doğduğu günden beri çevre sorunlarına karşı farkındalığı artırmak için elinden geleni yapıyor. Mesajını hip-hop ile veriyor, küresel bir sivil toplum kuruluşuna liderlik yapıyor. Ve söylediği çok net; değişim için kendimizden başkasına ihtiyacımız yok. röportaj ali tünay fotoğraf alex beal

XOXO The Mag

Fotoğraflar: Tamara Rose

Doğaya karşı duyarlılığının artmasında ailenin öğretilerinin etkisi oldu mu? Yoksa bu süreç daha ziyade doğa ile kurduğun fiziki bağ ile mi ortaya çıkmaya başladı?

Babam Mexico City’den. Kendisi bir Aztek. Dolayısıyla ben de bu kültür, bu gelenek ve lisan ile büyüdüm. Bizim kültürümüz etrafımızdaki her şeyin bir armağan olduğunu öğretir. Bütün yaşam kutsaldır ve korunmalıdır. Bu öğreti ufaklığımdan beri beni etkiledi.

Bu arada annem de, bana çoğu annenin öğretmeyeceği şeyler öğretti.

Ama şu anda yaptığım işin vizyonuna ve amacına gelirsek, bu tamamen benim aldığım kararla ilgili. Gerçekten istediğim için doğa aktivisti oldum. Bütün bu işlerle ilgileniyorum çünkü doğaya yapılan tahribatları umursuyorum.

Et yiyor musun?

Hayır, asla. Ağzıma sürmüyorum.

Kaç yaşındasın?

15’ime yeni bastım.

Sen altı yaşındayken kaydedilmiş bir videon var; daha o yaşta bile çok ciddi gözüküyorsun. Yaşıtlarınla iyi anlaşabiliyor musun?

Evet, bir taraftan son derece yoğun ve ciddi bir aktivist tarafım var. Büyük çevre sorunlarıyla ilgileniyorum. Ama diğer taraftan ve çoğunlukla, oyuncu, sorun çıkartan 15 yaşında bir çocuğum.

Arkadaşlarım yaptığım işe çok saygı duyuyor ve çoğu zaman onlar da dahil oluyorlar.

Earth Guardians olarak neler yapıyorsunuz?

Earth Guardians, küresel, kar amacı gütmeyen bir kuruluş. Yüzün üzerinde Earth Guardians ekibi altı kıtada aktif durumda. Farklı ekiplerimizin ortak amacı, dünyayı, havayı, suyu kısacası doğayı korumak. Gençleri bilgilendirerek kendi toplumlarında bu konulara dikkat çeken liderler olmalarını sağlıyoruz. Karşılaştıkları doğa sorunlarına karşı çözümler üretmelerine yardımcı oluyoruz. Bu arada ekiplerimiz her yerde farklı şekilde hareket ediyorlar. Tutkulu genç liderlerin birbirine bağlı olduğu küresel bir ağdan söz edebiliriz.

Tabii çevre sorunlarıyla ilgili mesajını yaşıtlarına iletebilmen için onlarla vakit geçirmen gerekiyor.

Aynen, beraber doğa yürüyüşleri yapıyoruz. Nehirde yüzüyoruz. Geç saatlere kadar beraberiz. İnsanların doğal hayattan kopuk olmalarını şarkılarında ve söylemlerinde eleştiriyorsun. Peki, senin doğayla olan bağını nasıl kuruldu?

Daha çok küçük bir çocukken ailem beni etrafımdaki dünya ile bağ kurmaya itti. Benim ve ailem için, dışarıda olmak, yürüyüşler yapmak, suyun içinde olmak, dağa çıkmak çok normal şeyler. Ormanı keşfettim, onu öğrendim. Yaptığımız her şey doğal hayatla hep bir şekilde bağlantılıydı. Bu benim yaşam stilim, böyle büyüdüm. Sonra yaşım ilerledikçe gezegenimizin nasıl tahrip edildiğini görmeye başladım ve ona olan sahiplenme hissim çoğaldı. Burası benim dünyam. Bu dünyaya ait olduğum kadar, dünya da bana ait. Ormanlar bizim ormanlarımız. Doğa hepimizin. Onu el üstünde tutmalı ve sonraki nesiller için korumalıyız. Bu koşullar altında dünyada olup bitenlere izleyici kalmayı hayal edemiyorum.

Aktivist kişiliğinden dolayı büyük enerji şirketlerinden tehditler aldın. Bütün bunlar olurken nasıl hissettin? İki sene önceydi, 13 yaşındaydım. Açıkçası çok yoğun ve korkutucu bir dönemdi. Colorado’da bir ortaokulda sunum yaptım. 20-30 kişilik iki sınıf vardı. Herkes çok heyecanlıydı. Hidrolik kırma tekniğinin doğaya verdiği zarardan bahsediyordum. Çok iyi bir sunumdu. Kardeşimle müzik performansı da verdik. Herkes mutlu ve heyecanlıydı. Bazı çocukların aileleri o malum enerji şirketlerinde çalışıyormuş, bu şekilde aileleri de bizden haberdar oldu. YouTube kanalımıza saldırdılar, web sitemize dadandılar. Komünist olduğumuzu ve çocukların beyinlerini yıkadığımızı iddia ettiler. Epey komik 19

Fotoğraf: Tamara Rose

şeylerle üstümüze geldiler. Biz de bu suçlamalara, Huffington Post’ta çıkan bir iki makale ile cevap verdik. Televizyona da çıktık. Ana sorumuz şuydu; “Neden enerji şirketleri 13 yaşındaki bir çocuğu sindirmeye çalışıyordu?” Böylece bütün ABD bizden haberdar oldu.

Sonra şirketler geriye çekildiler, zira bizim adımıza güzel reklam yapıyorlardı. Bunun dışında, benimle buluşmak istediklerine dair sahte mailler aldım. Epey korkutucuydu. Gelen elektronik postayı takip ettik ve tabii yollar yine o şirketlere çıktı. Böyle oldukça fazla garip şey oldu. Tatsız bir dönemdi.

Hala çok gençsin ama, yıllar geçtikçe, doğa sorunlarına karşı kendi duyarlılığının, zihninin bir değişim geçirdiğini gözlemliyor musun?

Sürekli öğreniyorum ve büyüyorum. Seyahat ettikçe, farklı insanlarla konuştukça, her hata yaptığımda öğreniyorum. Çok gencim, tabii ki hata yapacağım. Ancak daha iyisini yapabileceğimi biliyorum.

Ergenliğe adım atıyorum. Sorumluluklarım artıyor. Bir sürü insan, bana, şimdiden çok fazla şey yaptığımı söylüyor ama ben daha da fazla şey yapmak istiyorum. Bu arada tabii arkadaşlarımla takılmak istiyorum, müzik yapmak veya kayalara tırmanmak istiyorum. Bütün bunlar içerisinde büyüyorum.

Büyüme sürecin senin mesajını verme şeklini veya verdiğin mesajı değiştiriyor mu?

Kesinlikle verdiğim mesajlar değişti. Çünkü sorunun şekli de değişiyor, farklılaşıyor. Küresel ısınmanın etkileri de öyle. Sorunlar daha derinleşiyor ve daha hızlı hareket etmemiz gerekiyor. Özellikle son bir-iki senede verdiğim mesajlar farklı bir boyut kazandı.

Obama’dan ‘Youth Change Maker of the Year’ ödülünü almak nasıl bir histi? Çok gururlandım. Benim için çok büyük bir şeydi. Ayrıca ödülü

Obama’dan almış olmam etrafımdaki insanlara ne kadar tutkulu olduğumu da kanıtlamış oldu. Kendisiyle henüz tanışmadım ama tanışacağım. Birleşmiş Milletler’de Ban Ki-moon ve Obama’ya hitap edeceğim. İşte o, harika bir şey olacak.

Hip-hop neyi daha iyi şekilde anlatmanı sağlıyor? Öncelikle hip-hop dinleyerek büyüdüm. Hip-hop’ın amacı insanları bir araya getirmek. Farkındayım, bugünün hip-hop’u ticari veya insanları birbirinden kopartıyor. Neyse, kısaca, ben herkesin dikkatini verebileceği, ilgilenebileceği bir şey arıyordum. Cool ve popüler bir şeyi olumlu bir amaç için kullanmak, sözlerimle insanlara bir şeyler anlatmak istedim. Hip-hop ve müzik insanları bir araya getirdi. Yakında Minnesota’da bir müzik festivaline katılacağım ve müziğimi binlerce kişi önünde seslendirirken mesajımı ileteceğim.

Benim hedefim de zaten buydu.

Hangi rap’çileri seviyorsun?

Farklı ülkelerden farklı rap’çileri takip ediyorum. İspanya’dan Nach bunlardan biri ama diğer taraftan Common, Common Market, Nas, Kendrick Lamar gibi isimleri de dinliyorum.

O zaman, takip ettiğin insanların siyasi bir mesaja sahip olmalarını beklemiyorsun.

Hayır.

Bugünlerde etrafındakilere hangi kitabı okumalarını tavsiye ederdin?

Bill McKibben’ın Oil and Honey... Kendisi insanların küresel ısınmayı anlama şeklini değiştirdi. Bence bizim yapmamız gereken de bu. Dünyaya olan bakış açımızı değiştirmeliyiz. Birbirimize bakışımızı değiştirmeliyiz. İnsanların, etrafındaki olayları algılama şekli, nasıl hareket edeceklerini belirliyor.

XOXO The Mag

WHAT PILOTS NEVER TAKE OFF.

Pilot’s Watch Chronograph TOP GUN. Ref. 3880: Contrary to what you might think, a pilot’s life is full of hardship. Whether he’s cruising

come straight from the cockpit. And that’s not something he’ll give up in a hurry.

I WC . E N G I N E E R E D FO R M E N .

at 30,000 feet or stuck on an aircraft carrier far from home, there’s plenty he has to leave behind.

One thing he’ll never part with, however, is his IWC, and who could blame him? It comes in a 46-mm c ase made of r ugge d high-te ch ce ramic a nd titanium together with displays that could easily

Mechanical chronograph movement, Self-winding, 68-hour power reserve when fully wound, Date display, Stopwatch function with minutes and seconds, Flyback function, Small hacking seconds, Soft-iron inner case for protection against magnetic fields (figure), Screw-in crown,

Sapphire glass, convex, anti-reflective coating on both sides, Water-resistant 6 bar, Ceramic

IWC Schaffhausen Boutique İstanbul: Mim Kemal Öke Cad. Altın Sokak 4/A Nişantaşı Tel: (212) 224 4604 İstanbul: Arte Gioia, İstinye Park Tel: (212) 345 6506 - Greenwich, Zorlu Center Tel: (212) 353 6347 - Unifree Duty Free, Ataturk International Airport Tel: (212) 465 4327 Ankara: Greenwich, Armada Tel: (312) 219 1289 - Next Level Tel: (312) 219 9315 I Bursa: Permun Saat, Korupark AVM Tel: (224) 241 3131 I Bodrum: Greenwich, Palmarina Tel: (252) 385 3621 İzmir: Günkut Saat, Alsancak Tel: (232) 463 6111 I Muğla: Quadran, D-Hotel Maris, Marmaris Tel: (252) 436 9191

IWC.COM

INTERVIEW/CINEMA

DENİZ GAMZE ERGÜVEN

Hayattan Daha Büyük

Geçtiğimiz yıl Kış Uykusu ile gelen Altın Palmiye sarhoşluğundan sonra Cannes 2015 Türk sineması sularında sessiz sakin geçti. Uzun metraj tek bir film vardı. Festivalin paralel bölümlerinden “Yönetmenlerin Onbeş Günü”nde gösterildi, coşkuyla alkışlandı, eleştirmenlerden iyi not aldı. Bir kadının filmiydi ve yetim kalmış beş kızkardeşin büyüme hikayelerini, cinsel sınırlarını ve masumiyetlerini koruma adına verdikleri mücadeleyi anlatıyordu. Senaryosu bazı eksik ve taşmalarla kimi yerde teklese de, Mustang, her karesinden sinema gözüne, diline hakim bir yönetmenin çektiği anlaşılan, karakterlerini, öyküsünü izleyiciye sıcak sıcak geçirmeyi başaran bir film. Biz de, cesur bir konuya dikkatle ve şefkatle yaklaşan yönetmen Deniz Gamze Ergüven'le Cannes'da buluştuk ve filminin beklenmedik başarısını konuştuk. röportaj müge turan fotoğraf douglas mcwall

Mustang, 2015

Sofia Coppola’nın The Virgin Suicides’ını izlemişsinizdir.

Evet, herkes bu aralar bu filmi hatırlatıyor bana. Ben kitabı okumuş, filmi de izlemiştim. Ama Mustang’i yaparken bu film hiç aklımda yoktu. Bu yüzden, yakıştırmaları duyunca şaşırdım. Diğer senarist Alice Winocour bile basına “Virgin Suicides in Turkey” gibi bir açıklama yaptı. Filmde çok kadın olması, o kadınların dişiliği, saçları... Belki ortak noktalarımız bunlardır.

dönüşmesi, yoksa kendi repliğim değil.

İlk uzun metrajınızla Cannes’da olmak nasıl bir duygu? Önce “ne büyük şeref” diye düşünüyordum. Sonra iş sevgi şelalesine döndü. Filmi gösterdiğimizde insanlardan inanılmaz tepkiler aldık.

Cannes’daki izleyicinin beğenilerini, duygularını daha belirgin ifade ettiğini biliyordum. Ama yine de burada karşılaştığım tepkiler bana önce tuhaf geldi, mesela filmin ortasında alkışlayanları görünce şaşırdım. Gösterim bittiğinde de her şey çok duygusal bir hal aldı.

Bu bizim için bir hayli önemliydi.

Filminizle, Türkiye’nin geçirdiği muhafazakarlıkla ilgili bir çıkarımda bulunuyor musunuz?

Hiçbir yönetmen “ben bir çıkarımda bulunacağım” düşüncesiyle film yapmaya başlamaz. Ama bizim ülkede genç kız olmak, kadın olmakla ilgili bir konuya değindiğim kesin. Türkiye, muhafazakar trendin yükseldiği 1990’lardan önce çağdaş bir dönemden geçmiş bir ülke. Cumhuriyetin ve ülkenin kuruluşunun ilk yıllarında, 1930’larda, kadınlar oy kullanmaya başladılar. Kadınlara daha çok özgürlük tanındığı söylenebilir. Ama aynı zamanda babaerkil bir toplum, belki illa da tümü kötü olmayan tutucu gelenekleri var. Bu tutucu geçmiş şimdi daha somut, daha sert yaşanıyor. İktidardakiler sürekli kulaklarımıza bir şeyler fısıldıyorlar. Sesleriyle her ortamda varlıklarını hatırlatıyorlar ve sürekli birtakım ikazlarda veya yorumlarda bulunuyorlar ve bu sözler halkı şekillendiriyor.

Başrolde beş kız var. Siz kendiniz bu karakterlerde ne kadar varsınız?

Filmde gerçek hayattan alınan çokça diyalog ve olay var. Mesela açılış sahnesinde, kızların oğlanlarla suda deve güreşi yaptığı sahne bire bir benim hayatımdan bir alıntı. Ve tabii birçok ince detay var.

Ya kendi deneyimlerimden, ya bana yakın insanların hayatlarından, hikayelerinden veyahut da film için yaptığım ön çekimlerden getirdiğim şeyler... Örneğin; filmde aile, gecenin bir yarısı kızlarını, kızlık zarını kontrol ettirmek için hastaneye gider. O gerçek bir olay, aileler normal bir düğün sezonunda 50-60 kez gidiyormuş. Bunu bana oradaki yerel hastanede çalışan bir doktor anlatmıştı. Onun dışında kendim de çok kadınlı bir ailenin en küçüğüyüm. Dolayısıyla filmdeki anlatıcının bakış açısını iyi biliyorum. Aynı durumdaydım.

Bunları diyorum, ama her ne kadar kişisel benzerlik veya alıntılar olsa da, sonunda hikaye bizden daha büyük bir şeye dönüştü. Olaylar karşısında benim tepkilerimle kızların verdikleri tepkiler birbirinden çok farklıydı. Babaanneleri, erkek çocukların birbirlerinin omuzlarına çıkarak deve güreşi yaptıklarını duyunca delirdiğinde Lale, eline sandalyeyi alarak “Bu sandalyeler de kıçımıza değdi. İgrençler değil mi?” diye bağırır. Bu, kurmacanın, hayattan daha büyük bir şeye

Cinsel masumiyet, filmin dramatik yapısını belirliyor. Kızların mücadelesi kendi dişil dünyalarını korumak üzerine. Bu hassas ve ciddi bir konu, sizin yaklaşımınız, hassasiyetleriniz neler oldu?

Türkiye’de kadınlık hep ama hep cinselliğin arkasındaymış gibi hissediyorum. Ülkeden çıktığım saniye (enteresan bir şekilde) büyük bir yük kalkıyor üzerimden. Türkiye’de kadınlar sürekli cinselleştiriliyor. Bir okulda müdür “Kızlarla erkekler farklı merdivenlerden çıkacak.” dediği zaman sanki sabahın 8’inde o merdivenlerden çıkmak cinsel bir şeye dönüşüyor gibi. Aslında öyle bir şey yok. Bu bizde çok genç yaşta başlıyor; 12, 13 yaşında. Çocukluğum, benden büyüklerle çevrili geçtiği için, filmdeki açılış sahnesindeki konuşmaların, belki o kadar ağır olmasa da benzerini yaşadım. “Bacak aranız erkeklerin şurasına dokundu, bu pis bir şey.” gibi şeyler söylendi. Benim cinsellikle alakamın olmadığı bir yaşta, o rahatsızlık hissini hatırlıyorum. Tutucu politik figürlerin de ağızlarında sürekli bir cinsellik var. Bir kadını başka bir şekilde göremeyen bir söylem. Baş örtüsü konusu bile sonunda ona dayanıyor. Kadının her santimetrekaresi erotiktir. Çok görüyoruz, öğle yemeği yediğimiz bir lokantada başörtülü ev kadınları yemek yaparlar bir yandan oradaki televizyon açıktır, yarı çıplak kadınlar ekrandan fışkırırlar. Tamamen 23

Mustang, 2015

zıt, iki taraflı ilginç bir ayna gibi. Filmde de kızları mayolarıyla çekerken, bir çocuğa nasıl bakılması gerekiyorsa öyle baktık. Bu bence çok önemli. Sadece bizde değil dünyanın sanat ve sinema tarihinde de hep erkek kadına baktığı için, kadın özne değil nesne olarak algılanıyor.

Filmdeki kıyafetleri nasıl seçtiniz? Öykü, nereli olduğunu açık ve net söylemiyor. Giysilerin kültürel kodlarını okuduğumuzda sanki daha çok Egeli bir kıyı kasabasında geçiyor gibi...

Kızların ailesine ait vermeye çalıştığım hikayeyle ilgili bu. Babaanneleri ve amcaları tarafından büyütülmelerinin nedeni kendi anne ve babalarının ölmüş olması. Plan dışında Lale 3, en büyükleri Sonay 7 yaşına kadar şehirde büyümüş çocuklar. Bir şekilde farklı bir ortamdan köye geliyorlar. O yüzden de İstanbul hayalleri kuruyorlar.

Aynı zamanda anne babalarını kaybettikleri için özel bir muameleyle de büyütülmüşler böyle bir trajedi yaşadıktan sonra kırılmasınlar diye.

Bu arada siz ve oyuncularınız festival boyunca Chanel giyiyorsunuz.

Chanel’den birileri filmi görüp bizimle bağlantıya geçti. Güçlü kadın figürleri desteklemek gibi bir misyonları var, malum. Cannes’da da bizi giydirmek istediklerini söylediler. Mağazalarına girdiğimizde Versay Sarayı'ndaki bir salona girmiş gibiydik. İstediğimizi seçip giyebileceğimizi söylediler. Peri masalındaydık. Kızlar da prenses gibilerdi. Sanki çok doğal bir şeymiş gibi bir Chanel giysisini çıkarıp diğerini denediler. Çok tatlı bir deneyim oldu. Böyle parlak, cesur, akıllı Türk kızlarını sahne önünde, medyatik ortamlarda çok sık görmüyoruz. Onun yerine birtakım kara adamlar ekranlarda konuşup duruyorlar. Dönem dönem yurtdışında yaşamış bir Türk olarak, yaratılan onca negatif algının yanında, genç oyuncularımın Türkiye’yi temsil ediyor olmaları beni çok mutlu etti.

O zaman onlarla çalışma sürecinizi de konuşalım. Çocuk oyuncularla çalışmak zor oldu mu?

Genelde yazılı olmayan bir kural vardır: Eğer çocuklarla veya profesyonel olmayanlarla çalışıyorsan kafandaki karakterin tam tamına aynısını bulacaksın. Yoksa olmaz. Ama biz öyle bir telaş

içinde değildik. Cast direktörü olarak Harika Uygur ile çalıştım. O yüzlerce deneme, prova çekimi yapmıştı. Elimizde ne var, çok iyi biliyorduk. Oyuncularımdan beklediğim spesifik şeyler vardı: Nasıl dinliyorlar, oyunculuk arzuları nasıl, ne yoğunlukta bir performans sergileyebilecekler... Çok basit sahneler denedik; örneğin odada anahtar aradıkları sahnenin kamera önünde provasını yaptık.

Bunun gibi küçük aksiyonlar çalıştık. Sonra asıl zor olan bu farklı beş kızı bir karenin içine yerleştirmek, yani rolleri dağıtmak oldu.

Bazen bir kız çok iyiydi ama diğeriyle tutmadığı için değiştirmek zorunda kaldık. Pek çok farklı kombinasyon denedik. Sonra bir gün o da tam oturdu. Beş kişinin diyagonal ilişkilerine, grup içindeki dinamiklere baktık. Üç baskın karakter vardı. Aralarındaki iletişimin hem geçişken, hem organik durması, bunun iyi geçmesi gerekiyordu.

Defalarca buluştuk, konuştuk, karşılıklı güven gelişti. Gerçekten de kızkardeş gibi oldular, hepimiz bir aile olduk. Çekimlerden önce, filmde de oynayan aktris Bahar Kerimoğlu oyunculuk atölyesi düzenledi. Oyunculara, kullanabilecekleri püf noktaları, yöntemleri gösterdi. Ben de onlara çeşitli filmlerden kesitler gösterdim.

Sadece mizansenle de sınırlı değil, sanki kızların göründüğü her karede bir tür koreografi de söz konusu...

Gerçekten de her bir kareye bakıp düzenleme yapıyorsunuz. Bir vücut, beş kafa, 10 el ve ayak var. Bunları art arda yerleştirerek tablolar tasarlamaya çalıştık. Yunan mitolojisindeki kötü yılan Hidra’dan esinlendik. Beş kız bir araya geldiğinde ortaya çok güçlü bir organizma çıktı. Evet o karakterleri ben yazmıştım ama gerçekte bir araya geldiklerinde başka bir enerji çıktı. Birinin yerini veya şeklini değiştirdiğimde tüm kare değişiyordu.

Sahi, filmin adı neden Mustang? Öncelikle film öfkeyle, kızgınlıkla ilgili. Ehlileştiremeyen yabanıl bir halden söz ediyor. Görsel olarak da kızların saçları at yelelerini çağrıştırıyor ve tabii güzellikleri de gerçekten vahşi atlarınkini aratmıyor. Bir de John Huston’ın filmi The Misfits'te beni çok etkileyen bir sahne vardır; atlara hakim olmak için onları iplerle çekiştirirerek yere indirirler. Bu sahne metaforik olarak benim hikayeme çok yakındı ve filmin adı da zihnimde böylece netleşti.

XOXO The Mag

BmW 4 serisi Gran Coupé

www.bmw.com.tr

Aşk mı? mAntık mı? İkİsİ de.

BmW 418i GrAn CouPé.

Tutkularınız ve istekleriniz aynı göz alıcı gövdede karşılık buluyor.

1.5 litrelik yeni motor seçeneğiyle hem aklınıza hem de kalbinize hitap eden BMW 4 Serisi Gran Coupé, Borusan Otomotiv Yetkili Satıcıları’nda sizinle buluşmaya hazırlanıyor. Detaylı bilgi, kiralama ve finansal seçenekler için 0850 252 10 10.

sheer driving Pleasure

INTERVIEW/PHOTOGRAPHY

MONA KUHN

Bare Essence

Mona Kuhn, nü ve portre fotoğrafçılığına sımsıkı bağlı. Kariyeri boyunca bu konuyu farklı açılardan işleyen fotoğrafçı, kendine özgü bir palet ve dil oluşturmayı başarmış nadir isimlerden. Kuhn, yumuşak ışığı ve gölge oyunları ile çıplak bedenlerden çekinmemizi değil, tam tersi onların özümüz olduğunu kabul etmemizi teşvik ediyor. Gizemli ve kelimenin tam anlamıyla 'güzel' fotoğraflarıyla, bizi sanki bir rüya aleminden çıkmış karakterlerle tanıştırıyor. röportaj seza bali fotoğraf jesse diamond

AD 6046, Courtesy Mona Kuhn Studio

Fotoğraf dışında bir alana yönelmeyi hiç düşündün mü?

Arada sırada sergilerde küratörlük yapmak için davet alıyorum, ve bundan gerçekten çok keyif alıyorum. Fotoğraf üzerine yazı yazmak da sevdiğim şeylerden biri. Sanırım eğer bir gün artık fotoğraf çekemezsem, bu iki alana yönelebilirim.

da, karşındakini dinlemek için sabrımız varsa, birbirimizden her zaman bir şey öğrenebileceğimizi öğrendim.

Nü, yüzyıllar boyunca sanatın pek çok dalında işlenmiş bir konu. Sen bu konuya nasıl yaklaşıyorsun?

Benim insan bedenine karşı çok doğal ve rahat bir yaklaşımım var.

Bedenimizi, ruhumuzun yaşadığı yer olarak görüyorum. Nereden geldiğimizi veya nereye gideceğimizi bilmiyorum, ben sadece şu anda bu dünyadayken, bu gizemli konu hakkında fotoğraf çekmeye tutkuyla bağlı olduğumu biliyorum. Çıplaklık, adeta bir dengeleyici gibi, bana varoluşumuzun özünü hatırlatıyor.

En son çektiğin fotoğraf neydi?

Geçen hafta Los Angeles'ta The Schindler House'ta fotoğraf çektim.

Burası 1920'lerde Avusturyalı mimar Rudolph Schindler tarafından inşa edilen, iki ailenin komün olarak yaşadığı ikonik bir yapıydı. Bu yapı şu anda MAK Sanat ve Mimari Merkezi'ne ev sahipliği yapıyor.

Viyana'ya yaptığım son seyahatimde, MAK Müzesi'nin direktörü Christoph Thun-Hohenstein bana burada bir proje yapmamı önerdi.

Bu ikonik binayı soyutlaştırdığım yeni bir seriye başlıyorum.

Çıplaklığı tabu olarak görüyoruz ama aynı zamanda bir çıplak fotoğrafı gördüğümüzde gözlerimizi ondan alamıyoruz. Çıplaklık varlığımızın en temel halidir, bu yüzden de bence her zaman birbirimizi gözlemlemeye meraklı olacağız. Bu doğal içgüdüyle birlikte insan bedenine karşı duyduğumuz çocuksu merak ortaya çıkınca bu tür bir ikilemle karşı karşıya kalıyoruz.

Bu kadar başarılı bir kariyerin olacağını hayal etmiş miydin?

Açıkçası ben başarıyı düşünmüyorum, başarının ölçülebileceğinden de emin değilim. Benim tek derdim dengeli bir hayat yaşamak.

Günün sonunda, herkes hayatının doğru yönde gittiğine dair rahatlatıcı bir hisse sahip olmak istiyor. Buna ulaşmak, benim için başarının anlamı.

Portre her zaman ilgini çeken bir konu muydu?

Portreden ziyade insanlar benim her zaman ilgimi çeken bir konu oldu. Bence biz, birbirimizle kurduğumuz iletişim sayesinde hayatın ne olduğunu öğreniyoruz, ve bu şekilde büyüyüp gelişiyoruz.

Son dönemlerde, objektifinle sadece bedene odaklanmıyorsun. Private serinde olduğu gibi, çekimi yaptığın mekanın da hikayende önemli bir yeri var. Neydi seni çöle çeken?

Mojave Çölü'nde, hem insan bedeninde hem de minimalizmde bulduğum o özü buldum. Çöl, üzerinde görsel bir şiir yazabileceğim mükemmel bir platformdu.

Sen de modellerinle sürekli bir iletişim halindesin. Onlardan ne öğrendin?

Fotoğraf çekmek açısından ele alırsam, kişilerin vücut dillerini ve şahsi alanlarının limitlerini öğrendim. Bire bir ilişkilerime bakınca

Ve orası doğanın gerçek gücünü ve büyüklüğünü hissettiğin bir yer değil mi?

Kesinlikle. Çöl, bizi koşuşturmalı ve dikkat dağıtıcı hayatımızdan uzaklaştıran bir yer. Oradayken, adeta bu evrende sahip olduğun 27

AD 6016, Courtesy Mona Kuhn Studio

AD 6705, Courtesy Mona Kuhn Studio

rolün ne olduğunu sorguluyorsun. Öyle bir yer ki, kendinle çok özel ve dürüst bir konuşma yapabilmeni sağlıyor. Bu muazzam coğrafyada ve bir parçası olduğun evrenin içinde, kendini çok savunmasız ve alçakgönüllü hissediyorsun.

Acido Dorado serisi nasıl gelişti? Diğer serilerinden nasıl ayrışıyor?

Tam Private serisini bitiriyordum ki, Joshua Tree civarında Robert Stone tasarımı inanılmaz bir mimari yapıya rastladım. Bu yapının etrafında geniş cam paneller ve aynalı yüzeyler var. Çöldeki ışık da bu yüzeylere çarpıp çoklu yansımalar yaratıyor. Benim amacım da bu yapıyla birlikte, doğa, figür ve geometrinin bir araya geldiği zarif bir denge kurmaktı.

Evet burada ışık ve gölgenin önemli elementler olduğunu görüyoruz. Buna bir nevi soyuta doğru bir kayma diyebilir miyiz?

Bu tamamen görsel merakımın gelişmesiyle ortaya çıktı, yani doğal bir süreçti. Bu sefer, modelim Jacintha ile kelime dağarcığımızı zorlayıp, portreyi bir kenara bırakarak soyutu zorlamaya karar verdik.

Bir fotoğrafçının sadece sanatsal veya editoryal çalışması gerektiği gibi yanlış bir düşünce var, fakat sen ikisini de dengeli bir şekilde sürdürüyorsun. Bunun sırrı nedir?

Bir sırrı yok. Bu sadece hayat koşullarının ortaya çıkardığı bir durum.

Benim editoryal projeler yapmamın nedeni New York, Londra veya Los Angeles'ta sergilerimi sanat direktörlerinin görmeleri. Bugünlerde bu iki kol arasında çok ciddi bir ayrım olduğunu düşünmüyorum, artık galerilerde reklam fotoğrafçılarının da sergilerini görüyoruz.

Bence iki dünya organik bir şekilde birbirlerinden ilham alıyor. Belki beynin farklı bir tarafı aktive oluyor, belki de alışılmadık bir şekilde çalışmamızı gerektiriyor, ama eninde sonunda önemli olan aynı

yaratıcı kişinin kendini ifade biçimi oluyor.

Annen ve baban Alman, São Paulo'da büyüdün ve şimdi Los Angeles'ta yaşıyorsun. Bu farklı kültürlerin bir araya gelişinin, etkisini biz görüyor muyuz?

Hayatımın en kritik yıllarını, yani bütün çocukluğum ve gençliğimin çoğunluğunu, orada geçirdim. Gerçekten çok güzel, hatta ütopik denilebilecek bir çocukluğum oldu, büyümek için mükemmel bir yerdi. Korkusuz, yerinde duramadığım ve dilediğim gibi gezip tozup oyun oynadığım bir yer... Bu anılarımı hiçbir şeye değişmem. Şu anda Los Angeles'ta yaşıyor olmama rağmen, Brezilya'nın kalbimdeki yeri bambaşka. Yetişkin hayatımda şöyle bir denklem kurdum; hafta içinde, yani işimdeki disiplinin devamlı olması gerektiği dönemde, Alman tarafım ortaya çıkıyor. Aslına bakarsanız bir yapboz gibiyim, bazı parçaları da hala yerleştirmeye çalışıyorum.

Portre fotoğrafı, bir kişinin özel alanını işgal etmek gibi algılanabilir. Karşındaki kişilerle güven dolu ve samimi bir ilişki kurmak için ne yapıyorsun?

Elime makineyi almadan önce fotoğrafını çekeceğim kişiyle yaşadığımız bir süreç var. Birlikte vakit geçiriyoruz, hikayeler paylaşıyoruz ve bundan çok keyif alıyoruz. Benim en iyi fotoğraflarım, karşımdaki kişinin kendini en rahat ve güvende hissettiği anlarda ortaya çıkmıştır. Bir an çıplak olduklarını unutuyorlar, ve benim de işim tam o anda başlıyor.

“Bütün gürültüden uzaklaşıp bir süre saklanıyorum.” diyorsun. Ortadan yok olduğun bu sürelerde ne oluyor?

Bir süre kendi kabuğuma çekilmek gerçekten büyük bir lüks benim için. Nasıl Georgia O'Keeffe, hayatını New York'tan uzakta New Mexico'da geçirdiyse, ben de bu uzaklaşmalarımda yeniden rüya görmeye başlıyorum.

XOXO The Mag

Ahşabın çekici ve sıcak yüzeyini, seramiğin doğal özellikleri ile birleştiren Çanakkale Seramik, parke görünümlü seramikleriyle Kale Mağazaları’nda.

kale.com.tr

INTERVIEW/ART

CHRISTIAN ROSA

Pembe Saçlarını Deli Gönlüme Soyut, oyuncu ve ucu açık resimleri yaklaşık iki yıldır sanat piyasalarında hızla yükselen Christian Rosa, kurumsal referanslar ve ciddiyet karşısında dalgadan taviz vermiyor. Bu tavrı ile sanat dünyasında bir ‘yaramaz çocuk’ imgesi taşıyan Rosa ile memleketi Brezilya’daki ilk solo sergisi, esin kaynakları, punk kültürü ve davul merakı üzerine konuştuk. Jason Rodgers da XOXO için oradaydı. röportaj aslı seven fotoğraf jason rodgers

XOXO The Mag

White Cube Gallery ©2015,

Yakın zamanda Atina’da da epey vakit geçirdin ve oraya taşınmayı düşündüğün bir dönem oldu, şehirle yoğun bir ilişkin var sanırım. Atina seni ne şekilde etkiliyor, orada seni çeken nedir?

Ben yarım Yunan sayılırım. En yakın arkadaşlarımın çoğu Atinalı ve oraya bayılıyorum. Jannis Varelas, Panos Papadopoulos ve remap’i düzenleyen Andreas Melas Iasonos, ve tabii ki kız arkadaşım Artemis Baltoyanni... Yunanları sevmek zorundasın, öyle arkadaş canlısı insanlar ki! Şehir bana her anlamda ilham kaynağı oluyor; kriz, eroin bağımlıları, yükselişler, düşüşler, kent, kumsallar, yemek, Akropolis ve diğer her şey, sonsuza kadar devam edebilirim. Muhteşem bir yer.

Sende bir yaramaz çocuk havası var, sanki her an beklenmedik bir şey yapabilirsin. Resmi bırakıp tamamen başka bir şeyle uğraşmaya bile başlayabilirsin gibi geliyor.

Bugünlerde ufkunda neler var?

Bu bir ihtimal elbette, ama göreceğiz. Söyleyebileceğim tek şey, ne yaparsam yapayım, eğlenmeye devam edeceğim.

White Cube London’daki en son sergin Put your Eye in your Mouth Mayıs sonunda kapandı, İngilitere’deki bu ilk solo sergin nasıl bir deneyimdi, hangi yeni ufuklar açıldı? İşlerimi Londra gibi büyük bir şehirde ve tabii ki İngiltere’nin en büyük galerilerinden biri olan White Cube’da göstermek harikaydı.

Jay Jopling’in işlerime olan inancı ve destek olmak için elinden geleni yapıyor olması benim için büyük bir onur. Serginin başarısı da şu oldu; dünyanın her yerinden birçok insan, görmeye alıştıklarının dışında bambaşka bir seri işimi bir arada görmüş oldu, ve tabii ki bu kadar önemli bir mekanda işlerimi sergilemek olağanüstü bir deneyimdi.

Sanatsal üretimin resim biçiminde ortaya çıkıyor fakat aslında yola film ve fotoğraf ile başladın. Bu geçmişin, bugünkü üretiminde bir etkisi olduğunu düşünüyor musun?

Hayır, aslında düşünmüyorum. Bu sadece hayatta aldığım yoldu ve hala her gün fotoğraf çekiyorum, aslında şu anda yaklaşık on yıldır üzerinde çalıştığım bir fotoğraf kitabını tamamlamaya uğraşıyorum.

Her şey yolunda giderse yakında bu projeyi bitireceğim ve hayatımın son 10-12 yılının oldukça mahrem bir tarafını ifşa edeceğim.

Böyle bir deneyimin ardından, Avrupa ve ABD’de birbiri ardına açılan birçok sergiden sonra Brezilya’ya geri dönüp işlerini orada sergilemeyi düşünüyor musun?

Tam da şimdi São Paulo’dayım, iki haftadır burada, White Cube São Paulo’da 27 Haziran’da açılacak olan sergimi hazırlıyorum.

Buraya bayılıyorum ve evet birçok şey değişti. Buradaki sanat ortamı çok büyük değil ama çok aç. Adriana Costa ve Gabi Lima gibi bana motivasyon veren insanlar var. Şehrin mimarisi inanılmaz derecede güzel. Oscar Niemeyer burayı gerçekten güzelleştirdi ama onun haricinde olağanüstü mimariye sahip binalar var. Burada São Paulo’nun merkezinde Copan binasında bir yer almayı düşünüyorum, yakın bir arkadaşım buranın kaybolmak için harika bir yer olduğunu söyledi…

Peki belli bir noktada film ve fotoğraftansa resim ve kolaj mecralarını seçmenin arkasında ne vardı?

Bunun bir karar doğrultusunda geçekleştiğini söyleyemem, daha çok bir duyguyu takip ettim. 2006’da resim yapmaya başlamam bunun benim için yeni bir oyun alanı olmasıyla ilgiliydi, Martin Grandits, Rade Petrasevic, Michael Lukas, Alex Ruthner ve Bjorn Segschneider gibi meslektaşlarımla resim yaparken eğleniyordum. Yeni bir şeye başlamak her zaman keyifli; tıpkı bisiklete binmeyi öğrenmek gibi.

Başka sanatçılarla birlikte resim yapmaktan bahsettin. Adını 31

Fotoğraflar: Jason Rodgers

saydığın meslektaşlarının yanı sıra çalışmaların sıklıkla David Ostrowski ve Oscar Murillo’nun işleriyle birlikte anılıyor.

Oscar’a karşı arkadaşlık hissediyorum ve çok çok iyi bir sanatçı olduğunu düşünüyorum, işleri olağanüstü. David Ostrowski de harika bir sanatçı. Sanırım hepimiz hoşumuza giden bir şeyi aynı anda yapıyoruz, o kadar.

Çalışmaların daimi hareket ve bir belirsizlik duygusu taşıyor.

Bir resmin bittiğine nasıl karar veriyorsun? Bu bir denge meselesi mi?

Bittiğinde bitiyor ve ben bunu biliyorum. Ama evet, denge çok önemli.

Doğru kararları doğru anlarda vermekle ilgili bir mesele bu, eğer tek bir noktayı ıskalarsam resmi de batırıyorum, kendimi de.

Peki diğer yöne, senden önce gelenlere bakarsak, usta gördüğün isimlerin arasında Raymond Pettibon ve Hans Ulrich Obrist’i, seni etkileyen bir isim olarak da Cyprien Gaillard’ı sayıyorsun. Bu isimlerle nasıl karşılaştığını ve onların senin pratiğini hangi şekillerde etkilediğini anlatabilir misin?

Raymond benim için bir usta ve aynı zamanda en yakın dostlarımdan birisi, Cyprien de öyle... Bu insanlar kendi yollarında yürüyorlar, yapmaları gerektiğini düşündükleri şeyleri yapıyorlar ve bunu ne şekilde yaparlarsa yapsınlar, ben onların tavırlarına ve pratik, gerçekçi tarzlarına hayran kalıyorum. İnsanın hayatta alması gereken zor kararlar olur. Bu tür kararları almamda onların bana büyük yardımları oldu ama detayına giremem, çok özel durumlardı.

Güncel referanslarla devam edelim, Punk kültürüyle özel bir bağın var mı?

Evet kesinlikle. Gençken her gün kaykay ya da snowboard yaptığım dönemlerde sürekli punk müzik dinlerdim. Punk’ın beni kamçılayan, ‘hadi şunu yapalım’ dedirtip harekete geçiren bir tarafı var.

Resimlerinin başlangıcında bir “yenilgi” fikrinin olduğunu söylüyorsun. Yenilgi senin için ne anlama geliyor?

Sorunlar, dertler, düşünmek, yeniden düşünmek, sorunun üstesinden gelmek ve onunla birlikte ilerlemek, onun değerini anlamak... Sorun çözmeyi seviyorum.

Love’s Gonna Save The Day adlı kitabının kapağında Arnold Schwarzenegger’ın bir resmi var, bu aslında atölyende bulunan doğal boyutlarda bir panosunun resmi. Arnold senin için ne ifade ediyor?

O güçlü ve saygıdeğer bir insan. Hayalini gerçekleştirdiği için ben de ona saygı duyuyorum.

Sanat piyasasında hızlı ama kısa süren ticari başarılar yakalayan genç sanatçılarla ilgili giderek daha sık dile gelen bir kaygı söz konusu. İşlerinin ticari başarısını nasıl değerlendiriyorsun?

Ticari mi? Ticari yükseliş üzerine hiç mi hiç düşünmüyorum, düşündüğüm tek şey harika işler üretmek. Biraz abarttım galiba.

XOXO The Mag

INTERVIEW/FOOD

MEHMET GÜRS

Oyuna Davet

Yoğun geçen bir öğle servisinden sonra Tepebaşı’na koşuyorum, Mikla’ya. Geçen haftalarda dünyanın en iyi ilk 100 restoranı arasına giren Mikla’nın bu ödülü yıllar süren bir çabanın sonucu. Mehmet Gürs, çoğu defa zamanın gereklerine uygun ama hep yenilikçi şekilde evirmiş restoranını. Zaten söyleşide en fazla kullandığı iki kelime de ‘heyecan’ ve ‘kurcalamak’ oluyor. Zira bir süredir heyecanla Anadolu mutfağını kurcalıyor, derine iniyor, oralarda kendi oyun alanını kuruyor. röportaj esra acar fotoğraflar utku atalay

XOXO The Mag

Mikla’nın en iyi 100 listesine girmesinden başlayalım. Ödülün geleceğini tahmin ediyor muydunuz?

Beklemiyor değildik. Birkaç yıldır Mikla’yla ilgilenmeye başlamışlardı.

Bir şeylerin doğru gittiğinin farkındaydık. Doğru yazar çizer bir süredir buraya geliyordu, araştırıyordu. Jürinin kim olduğunu bilmiyoruz ama jüri başkanlarının kim olduğu biliniyor. Onların da buralara gelip Mikla’da yedikleri yemekle ilgili pozitif tepkilerini görünce iyi şeyler olacağını hissediyorduk. Yaptığımız iş Türkiye’de çok farkına varılmasa da yurtdışında oldukça yankı uyandırıyor; bunun meyvesi elbette gelecek. Yine de tatlı bir sürpriz oldu.

gelenler var, bu insanlar İstanbul’a geldiği zaman sadece bize gelmiyorlar, diğer restoranlara da gidiyorlar, sokak yemeği de yiyorlar.

Bu, İstanbul’un bir yeme içme destinasyonu olmasına yardımcı olacak.

Noma içinden yetiştirdiği aşçılarla Danimarka’da kendi yemek kültürünü oluşturdu. Mikla da böyle bir şey yapar mı?

Yapıyor, bizden çıkıp kendine yer açmış çok insan var, ya da başka bir mutfağın ekibinin parçası olarak giden insanlar var. Aynı zamanda Mikla’da yaptığımız ‘Yeni Anadolu Mutfağı’ndan etkilenen insanlar var. Danimarka’da ise bu hikaye yıllar önce başladı. Rene (Redzepi) ‘New Nordic’ akımının öncülerindendi. Şimdi iş öyle bir noktaya geldi ki kendileri bu akımdan farklılaşmaya başladılar. Yani önce beraberce bir noktaya geldiler, belirli bir olgunluğa geldikten sonra da ayrılmaya başladılar. Bizim de, bu bölgede, önce kendi mutfağımızı beraberce bir yerlere getirmemiz gerekiyor. Bu da zaman gerektiriyor, yani bu biraz ülkenin de zamanıyla ilgili. Aşçılık ve lokantacılık Türkiye’de yeni yeni saygınlık kazanmaya başladı, belli bir birikimin oluşması gerekiyor. Çok kolay olmayacak.

Peki Michelin yıldızlarının modasının geçtiğini düşünüyor musunuz? Çoktan... Tabii ki kendi alanında hala değerli bir ölçümlendirme sistemi. Geleneksel yemek yapılan ülkelerde ölçüt kabul edilebilir.

Türkiye’ye Michelin Guide gelmiyor. Bu, burada iyi restoran olmadığının göstergesi midir? Guide gelse de kim hangi bilgiyle buradaki yemeği denetleyecek? Türkiye’ye gelen yabancı birinin geleneksel ya da yenilikçi bir Anadolu yemeğini veya ham maddesini puanlaması çok zor. Ayrıca birçok defa dünyanın en iyi restoranı seçilen Noma’nın iki Michelin yıldızı var. Çok sıkıcı restoranlar var üç yıldızlı, çok iyi yıldızlılar da var tabii ama bunun bir mantığı yok. Ancak, Michelin kendini revize ederse geçerliliğini devam ettirebilir.

‘Yeni Anadolu Mutfağı’ fikrini nasıl oluşturdunuz? Çok yoğun geçmişi olan bir bölgedeyiz, kültürel katmanlar çok fazla, aynı zamanda müthiş bir kimlik kargaşası da var. Özellikle son yıllarda Osmanlı mutfağı sanki bizim tek mutfağımız gibi görülüyordu, İstanbul mutfağı ve azınlık mutfakları da onun tezatı gibiydi. Harika geleneksel Anadolu halk yemekleri de var.

Hepsi şahane ama bugün ne yapılıyor, yarın ne yapabiliriz diye baktık. Bugün genç bir aşçıyı, yemek yazarlarını, araştırmacılarını nasıl heyecanlandırırız? Bir de bölgenin ihtiyaçlarını düşünmeye başladık. Şehirlinin ve çiftçinin arasındaki mesafenin gittikçe arttığını gördük. Bunu da ‘kahrolsun kapitalizm’ diyerek çözmek mümkün değil artık. Eğer biz unutulan bir ham maddenin popülerleşmesini sağlayabilirsek bu alışveriş kendiliğinden olacak ve şehirli de hammaddeyi aşçıdan öğrenecek. Bu bağı nasıl

Ödüller sizi bir aşçı olarak nasıl etkileyecek?

Bilmiyorum. Ne için iş yaptığına bağlı. Evet bugün ilk 100’e girdik, çok havalı konuşmak da doğru değil ama heyecanlıyız. Birilerinin yaptığımız işi fark etmesi güzel, ama önümüzdeki sene liste dışı kalırsak kötü bir iş yapmış olmayacağız. Önemlidir tabii ama çok da ciddiye alınmamalı. İletişim açısından önemli, Türkiye’yi haritaya koymak açısından değerli. İstanbul’da böyle bir yer var, gidip bakalım diyenler olacak. Örneğin; bu akşam New York Times’dan 35

kurabiliriz diye uzun yıllar kurcaladık, kurcalamaya devam ediyoruz.

Hiçbir şey bir gecede olmadı.

platformda paylaşmaya başlayacağız. Bu sitede filmler, fotoğraflar, bilimsel araştırmalar olacak.

İnsanlardan nasıl tepkiler geldi? Çoğu yemeği önce yurtdışında deneyerek zihinsel bariyerlerden arınmak istedik. Türkiye’de birçok konuda olduğu gibi insanlar yemek konusunda da muhafazakarlar. Yıllardır annenizin evinde aynı şekilde yediğiniz yemeğe başka bir yönden baktığınız zaman alacağınız cevap ‘olmamış’tır, çoğu zaman. Neye göre? Kime göre? Örneğin yurtdışında insanların önüne lüfer koyduğunuzda ona balık gözüyle bakılır, ancak şöyle pişirdiğinde güzel olur diye ona kimse öğretmemiştir.

Bu durumda serbest düşünme fırsatımız oldu. Restoranda ilk günler insanlar ‘bu ne?’ dediler, kalkıp giden birkaç kişi de oldu. Ama Yeni Anadolu Mutfağı beklediğimden daha çabuk oturdu. Kavram olarak bu kadar hızlı oturup ve başarılı olacağını tahmin etmiyordum.

Gastro İstanbul’daki ‘Yemeğini Keşfet’ güzel bir ilk organizasyondu, devamı gelecek mi?

Türk Mutfağı Derneği olarak, 2015 sonbaharında ikincisini yapacağız. İlk yaptığımızda etkinlik dört gün sürdü ve çok fazlaydı, bu sene belli bir temaya odaklanarak bir ya da iki gün yapacağız. Program ve konuşmacılar az çok belli. Duyurusunu yapmamıza çok az kaldı.

Mutfağınızdaki yetenekli bir aşçıyı nasıl keşfedersiniz?

O kendini keşfettiriyor. Sadece yetenekli olması da yetmiyor, bir kere ‘ben oldum’ demeye çok meraklı olmaması lazım. Kafayı kaldırmadan mutfakta çalışmaya da inanmıyorum. Eskidenmiş o. Sadece güzel yemek yapmak da yetmiyor. Aynı zamanda organizasyon, takım çalışması, hesap kitap, insanlık da gerekiyor.

Bir süredir kitap hazırlığında olduğunuzu biliyoruz, o ne zaman gelecek?

O kadar büyük bir proje ki, zaman içinde değişikliğe uğruyor. Birkaç tane kitap projesi var, yurtdışından talep var. Nasıl olması gerektiğini kafamda oturtamıyorum. Konuştuğumuz kitap sadece yemek tarifleri kitabı olmayacak, beni heyecanlandıran bu değil. Kitap Yeni Anadolu Mutfağı ile ilgili olacaksa işin içine yemekle beraber tarih, bilim, kültür, deneyler giriyor. Konuyu doğru bir zemine oturtmak gerekiyor.

Yakın zamanda, 5-6 senedir yaptığımız araştırmaları online bir

Kronotrop’u bünyenize katma süreciniz nasıl oldu?

Yemek ya da şarapla ilgili bu kadar çalışıp kahveye önem vermemek garipti. Yemeğin sonunda içtiğimiz kahve genelde en son ağzımızda kalan tat. Bu da restoranlarda genelde dandik çekirdekle, emanet bir makineyle yapılırdı. Yurtdışına gittiğimde eve iyi kavrulmuş kahve alırdım, sonra dükkanlarda da yapmaya karar verdim. Noma’da yediğim yemeklerin bir tanesinde yemeğin sonunda servis elemanı “Kahve ister misiniz?” diye sordu. Evet deyince de şeker ya da süt hiçbir ayrıntıya girmeden gitti. Geri geldiğinde elinde bir cam karaf ve dört tane iç içe geçmiş bardak vardı. Bu kahve o akşam orada yediğim yemeğin aynı gazla devam etmesiydi, müthiş lezzetliydi. İşin ayrıntılarını Rene’den dinledim, sonrasında Coffee Collective ile bir araya geldik.

Bu iş bildiğimiz bir şey olmadığı için ya danışmanlık alıp sıfırdan bir iş başlatacaktık ya da bilen birileriyle yola devam edecektik. Bu sırada Kronotrop’la yollarımız kesişti. O zaman çok küçüktü, 1 kiloluk elektrikli makine ile kavurma yapılıyordu. Kronotrop’u bünyemize kattık, kavurma makinelarinin Tesla’sı olarak bilinen Loring’i getirdik, en iyi çekirdekleri aldık, eğitimlere gittik. Yaklaşık bir sene sürdü. Sonra da en iyi kahveyi kendi sistemimize dahil ettik.

9 Temmuz’daki Gelinaz’la ilgili bir tüyo verir misiniz?

Hayır, çok net.

XOXO The Mag

INTERVIEW/MUSIC

MAC DEMARCO TAHMİNLER VE YANITLAR Her fırsatta kendimizi attığımız, klişelerden uzak bir yerde, mantık ve macera bir arada barınabiliyor. Hava açık, güneş tepede. Gemimizin genç kaptanı Mac DeMarco bizi yine oraya doğru götürüyor. röportaj alican öyke fotoğraflar maria louceiro

XOXO The Mag

yandan YouTube da tüm işinizi görebiliyor. Müzisyenler artık çok büyük anlaşmalar yapmak zorunda değiller. Her şeyi kendiniz yapabiliyorsunuz ve aslında buna kimse para ödemek zorunda da değil. Size müzikten para kazanmak için plak şirketleriyle anlaşmadan izleyebileceğiniz en az 50 yol sayabilirim.

İnternet olmasaydı Mac DeMarco şu anda ne yapıyor olurdu?

Tam olarak kestiremiyorum. Bu epey zor bir soru, sanırım hala annemin evinde yaşıyor ve gitarımla şarkılar bestelemeye devam ediyor olurdum. Belki de hiç müzik yapmazdım. Bir zamanlar internet programcısı olmayı istiyordum, o alanda şansımı deneyebilirdim.

Biraz da kayıt sürecinden bahsedelim. Kayıt odasına tek başına girdiğinde ilk yaptığın şey ne oluyor?

Genelde ilk olarak piyano başına oturuyorum ya da gitar üzerinde şarkıların iskeletini oluşturuyorum. Daha sonra vokal melodileri geliyor ve bas gitarın yerleşimiyle beraber diğer eklemeleri yapıyorum diyebilirim.

2010’larla beraber DIY ve lo-fi estetiğine daha yakın bir indie ve rock müzik profiliyle tanıştık. Senin bakış açına göre; yıllar içinde gerçekleşen hangi değişiklik bu profilin varlığına sebep oldu? İnsanlar uzun süredir düşük kaliteli ev kayıtları yapıyorlar. Artık herkes evinde müzik yapabiliyor. İnternet herkese istediğini paylaşma özgürlüğü tanıdı ve çeşitliliğin çoğalmasıyla beraber bazı şeylerin öne çıkması da kolaylaştı. Bu bence güzel bir durum. Olayın aslına bakarsak; herkesin bir sesi var ve buna ruh katıldığında internette fark edilmek sanırım daha da kolaylaşıyor.

Sırada hepimizin bildiği o sıkıcı soru var; eBay’de ayakkabılarını sattın. İlk baştaki niyetin gerçekten bağış yapmak mıydı? Yoksa sadece bir denedin ve eğlendin mi?

Sanırım yarı yarıya. Bir çocuk ayakkabıları satın aldı ve olay daha büyük bir hale geldi. İlk başta sadece ayakkabılarımı satıyordum ve eğleniyordum. Daha sonra bağış kampanyası bana bir teklifle geldi ve ben de kabul ettim. Sonrasıysa bildiğiniz gibi...

Ağustos’ta yeni albümün Another One’ı yayınlayacaksın.

Dinleyiciler yeni bir Mac’le karşılaşacaklar mı? Ya da onları, anlatılmamış, yeni hikayeler bekliyor mu?

Sanırım bu kayıt biraz daha farklı olacak. Bazıları yeni bir Mac DeMarco görebilirler, ancak bu albümü kaydeden de yine aslında aynı adam. Ama elbette hepimiz değişiyor ve büyüyoruz.

Hikayelerimiz de buna göre büyüyor ve şekilleniyor.

Müzikte sana ilk adımını attıran şey neydi?

Aslında tüm ailem müzisyenlerden oluşuyor. Dolayısıyla bu yolu izlemem pek de zor olmadı. Gittiğim konserlerden ve birlikte takıldığım arkadaş grubumdan çok etkilendim.

Hayalindeki düeti kaydetme şansın olsaydı onu kimle yapardın?

Kesinlikle Billy Joel! Her şeyi tamamen Billy’ye bırakırdım, o ne isterse onu yapardım.

Sence müzisyen–dinleyici–plak şirketi ilişkisi gelecekte daha iyi bir hale doğru evrilecek mi? Ya da daha kötü bir hale mi gelecek?

Artık işler çok değişti. Dev plak şirketleri hala ayaktalar ama bir 39

Fotoğraf: Coley Brown

Hala, kendi deyiminle, “bir serseri gibi” mi yaşıyorsun?

Aslında tam olarak öyle yaşamıyorum. Sadece masrafsız bir adamım, nasıl kıyafet satın alacağımı bile bilmiyorum. Ucuz ve sağlıksız besleniyorum, iyi bir evde yaşıyorum ama kiram oldukça düşük. İndirimleri kaçırmıyorum. Satın alabileceğim birçok şey olduğunu bilmeme rağmen hala yüksek fiyatları duyduğumda “Yok artık!” diyen biriyim. Sanırım bu nasıl biri olduğumu açıklıyor.

gerektiğini düşünüyor olabilir. Ancak ben buna katılmıyorum.

Sadece istediklerimi yapıyorum ve bunun içinde hatalar da var. Ne olursa olsun, bu halimden memnunum.

Şarkı sözlerine baktığımızda kendi hikayelerini anlatan yaşlı bir adama da rastlayabiliyoruz. Sen kendi yaşlılığını nasıl hayal ediyorsun? Gelecekte kendini nasıl görüyorsun?

Hiç karar veremiyorum. Çok da düşünmüyor olabilirim. Sanırım 25 yaş bir dönemeç gibi; kendimi artık bir yetişkin olarak görüyorum ve bu berbat… Kendimi hep yaşça daha büyük biri gibi görmeye çalışıyorum. Umarım ileride de müzik yapmaya devam ederim, mutlu biri olurum ve yaşıyor olurum.

Sence müzik hala hayatları değiştirebilen bir şey mi?

Kesinlikle evet. İyi ya da kötü yönde...

Sence bir şarkıyı ne iyi yapar?

Bunu pek bilmiyorum. Sanırım insanların bu kadar uzun süredir müzikle ilgileniyor olmasının sebebi de bu. Bir şarkının çok iyi kaydedilmesine falan hiç gerek yok. Bir yerlerde kalpten gelen bir şeyler olmalı ve bunlar dinleyen herkes için farklı anlamlar ifade edebilmeli.

Centilmen birisi misin?

Herkese karşı iyi olmaya çalışıyorum, kadınlara karşı da epey kibarım ve bir kız arkadaşım var.

Hangi noktada artık müziğe karşı ilgi duymadığını düşünebilirsin?

Bu konuda heyecanımı hiçbir zaman kaybedeceğimi düşünmüyorum. Bir şarkıyı ya da albümü seviyorsam onunla birlikte yaşıyorum, hayatım onun etrafında dönüyor. Bu bağı asla kaybedemem. Kaybettiğimi hayal bile edemiyorum.

Seni taklit eden biriyle karşılaştığında ne düşünürsün?

Bundan övünç duyarım ve hoşuma gider. İnsanları taklit ederek büyüdüm, bir şeyleri taklit ederek kendinizi bulursunuz ve eğer sizde de taklit edilebilecek bir şeyler varsa, doğal olarak başkaları da sizden etkilenecektir.

Şimdiye kadarki müzik macerandan ne öğrendin?

Kendimle ilgili çok şey öğrendim. Sürekli seyahat ediyorum, birçok garip olay ve kişiyle karşılaşıyorum. Sıralamak oldukça zor.

Oldukça sık turneye çıkan bir müzisyensin. Turne hayatı senin için ne ifade ediyor? Gençliğinde hep hayalini kurduğun bir şey miydi?

Turneye çıkmak benim için çok önemli, bunu daha 18 yaşımdayken anlamıştım. Sonuçta, harika insanlarla tanışıyorum ve onlar için çalıyorum. Belki inanmayacaksınız ama tatil yapmayı bile özlemiyorum çünkü turneye çıkmak bana tatil hissini de yaşatıyor.

Hayatımın yarısı yolda, diğer yarısıysa evde geçiyor.

Müzik kariyerinde hataların olduğunu düşünüyor musun?

Belki. Bu da ilginç bir diğer şey. Bir yerden sonra birçok hit yapmak zorundaymışsınız gibi hissediyorsunuz. Milyonlar satmanız gerekiyor. Olay bunlarla ilgili değil. Her şey mutlu olmanızla ilgili. Ben bu işi yapıyorum ve mutluyum. Çoğu insan daha iyi kalitede videolar çekmem gerektiğini ve daha iyi tanıtım yapmam

Rider’ındaki en çılgın şey nedir?

Gittiğim her yerde pinball makinelerinin olduğu basit bir harita rica ediyorum. Aslında bunu daha ziyade yeterli zamanım olduğunda talep ediyorum. Çoğu grup gerçekten acayip şeyler isteyebiliyor.

Neyse ki, organizasyon ekibi genelde bu isteğimi hoş karşılıyor ve geri çevirmiyor.

Müzikte hangi on yıl senin için daha ilgi çekici?

Sanırım benim için ilgi çekici olan şeyleri herhangi bir zaman dilimine sığdıramam. Her dönemden hem sevdiğim, hem de nefret ettiğim şeyler var.

XOXO The Mag

DIALOGUE/ART

B. BİNGÖL & J. VASCONCELOS

Muğlak Bir Aralık

Güçlü ama hassas, maskülen ama feminen, eserlerinde bağıra bağıra mesaj vermekten kaçınan iki kadın... Belirsizlik ve paradokslarla dolu ifade biçimleri; tanımlanamayan, kararsız ama aynı zamanda ısrarlı ince bir çizgide cambaz yürüyüşleri. Burçak Bingöl ve Joana Vasconcelos ile ArtInternational öncesi sanatlarının ‘arka bahçe’leri üzerine konuştuk.

Burçak Bingöl

moderasyon burcu ezer fotoğraf gökhan polat

Burcu Ezer: Eserlerinize baktığımda bütünsel anlamda çok güçlü bir duruş ve adeta bir başkaldırı ile karşılaşırken diğer taraftan da kırılgan, incinmek üzere bir tavır gözlemliyorum. Siz eserlerinizin genel ruh halini nasıl tanımlıyorsunuz?

Burçak Bingöl: Aslında söyleşiye böyle başlaman çok hoşuma gitti. Çünkü bu, yaptığım işin özü denebilir. Farklılıklar arasında bir gerilim yaratma halini seviyorum. Kullandığım malzeme olan seramik de zaten çok fazla şey söylüyor. Seramik; endüstri ve gelenekle birçok bağı bulunan bir malzeme, ayrıca çok fazla çağrışım da yapıyor.

Endüstri benim tüm üretimime hakim olan anahtar bir kelime, endüstriyel nesnelerle seramiği birbirinin içinden geçirerek bir forma sokmak sevdiğim bir şey. Bence bu zıtlıklar güzel bir gerilim yaratıyor ve zıtlıklar içinden bir cazibe açığa çıkıyor. Son sergim Araba Sevdası’ndan itibaren geleneksel dekorlara merak sardım.

Orada da, yüksek sanat-alçak sanat gibi zıtlıklar söz konusu. El sanatlarını biraz daha azımsama olgusu her toplumda ve her dönemde karşılaştığımız bir konu. ‘Bu bir sanat mı, yoksa zanaat mı?’, ‘Bu bir çağdaş heykel mi, yoksa geleneksel bir heykel mi?’ sorularını

duymak ve o hemen tanımlanamayan ince çizgide yürümek hoşuma gidiyor.

Joana Vasconcelos: Benim işlerim, bizlerin dünyayla ilişkisini sorguluyor. Modern toplumun davranışları, kendimizi kuşattığımız gündelik objeler ve onların anlamları ile ilgileniyorum. Bu simgeleri, yeni anlamlar ve yeni gerçeklikler yaratmak için ya özelleştiriyor ya da yıkıyorum.

BE: Merak ediyorum; hiç “Bir kadın olmasaydım, yaşadığım topraklarda doğmasaydım üretimim nasıl evrilirdi?” diye sorduğunuz oluyor mu? Aynı eserleri mi üretirdiniz?

JV: Bir kadın ve bir Portekizli olmak doğal olarak benim dünyayla ilişkimi koşullandıryor ve dolayısıyla bu durum işlerime de yansıyor. Yaratıcılık sürecim beni kuşatan gerçekliğin eleştirel gözlemi niteliğinde. Hayatın gündelik durumlarından fazlasıyla ilham alıyorum. Yani ben bir erkek olsaydım ya da başka bir ülkede yaşasaydım işlerim bambaşka olurdu. Bununla birlikte şu andaki

XOXO The Mag

Burçak Bingöl, Superflow - II, 2014

Burçak Bingöl, Permeable I, 2013, Marker on Paper, 100x95 cm

kültürümüze ait bir şey olduğu iddiasında bulunma eğilimimize karşın, dantel aslında tüm dünyada yapılıyor. Bu teknik Orta Avrupa’da çoktan unutulmuş olsa da, Portekiz kadınlarının özellikle beş yüzyıllık diktatörlüğü soyutlaması sonucu hâlâ korunan bir uygulama. Dahası, dantel her zaman için kişiye özel bir durum olma halinde. Aile eviyle sınırlı olan dantel; iş sektöründeki konumlarını daha fethetmemiş olan kadınlar tarafından kızlarına aktarılıyor ve her ne kadar bir bakıma saklı olsa da dantel işi günümüzde Portekiz’de yine aynı şekilde sürdürülüyor. Buna ek olarak ben bu konunun çifte işlevine inanıyorum; bu işlemelerin sadece eşyaları korumakla kalmayıp ayrıca dekoratif amaçlı olduklarını gördüm. İşlerimde ise bunu bir yap-bozun parçaları gibi desen formunda kullanıyorum.

Bir zamanlar kadınların aile evindeki izolasyonunun bir ürünü olan bu işlemeler, benim çalışmalarımda korumak ya da hapsetmek için kaplayan bir deri olarak ele alınan, belli belirsiz bir biçimde diğer nesneleri kaplamak suretiyle objelerin dış yüzeylerinde konumlanıyor.

işlerimde yer alan Paris ve diğer ziyaret ettiğim Londra, Venedik, São Paulo gibi şehirler de benim dünyaya olan bakış açımı genişleten ve zenginleştiren yerler.

BB: Aslında bilmiyorum. Onu ben de çok düşündüm. Eğitim sürecimde bunu çok fazla sorgulamadım, ama sonrasında mezun olurken, “Ben daha yeni anlamıştım bu malzemeyi, okul bitti.” diyordum. Masterda bir şeyler daha da gelişti. Diğer tercihlerimden iç mimarlık ya da grafik bölümünü kazanmış olsaydım, sonrasında seramiğe yönelir miydim gerçekten bilemiyorum. Ancak ellerimle uğraşacağım bir şey yapmak isteyeceğimi biliyorum. Bilgisayar başında sürekli tasarım aşamasıyla bir şey yapmak istemezdim; onu da seviyorum ancak ellerimle üretmek, uğraşmak daha çok sevdiğim bir şey. Bu toplumda yaşıyor olmak, üretimimi doğrudan etkiliyor.

Ancak bu küçük olaylar ya da gündelik yaşadığım şeyler üzerinden değil de, daha çok kültürel kimlikle ilgili bir durum. 2000 öncesi dönemlerde hep bir yabancılaşma teması hakimdi, gündelik nesneleri bağlamından koparıp bir anda olmadığı biçimlere dönüştürüyordum.

Bunu yapmamda kendi içimde taşıdığım yabancılık ve bir yere ait hissedememe duygusunun da etkisi vardı. Bir dönem ABD’de yaşadım, Türkiye-ABD arasında gelip gitmenin de üretimlerime birtakım etkileri oldu. O kültürde büyümedim ancak o kültüre daha adapteydim ve kendi kültürümü daha çok yadırgıyordum. İstanbul’a taşındıktan sonra anladım ki bu kişisel değil toplumsal bir sorun.

Toplum olarak Doğu’ya mı Batı’ya mı ait olduğumuz bilmecesiyle de biraz ilintili bu his. Bu nedenle kendi kültürüme uzak olduğumu farkederek çinilere döndüm. Bir dönem burada yaşamayı hiç düşünmezken şimdi İstanbul’dan ayrılmak istemiyorum.

BE: Burçak seramik ile çalışmak, seramiği günlük nesneler ve formlar ile buluşturmak fikrinin çıkış noktası nedir? Neden seramiği tercih ediyorsun?

BB: Aslında ben bir sürü malzeme deneyip sonrasında seramiğe yönelmedim. Güzel Sanatlar okudum ve oraya girerken tercihlerimden birisi seramikti. Master ve doktora yaptığım dönemde üniversitede araştırma görevlisiydim. Seramikle ilgilili alınabilecek tüm eğitimleri aldım ve hala onun hakkında yeni şeyler öğreniyorum. Seramik, öğrenme süreci hiç bitmeyen, çok komplike bir malzeme. Ben de biraz zorlanmayı ve meydan okumayı da sevdiğim için seramikle çalışmaya devam ediyorum. O kadar karışık bir malzeme ki benzetmek gerekirse, onunla çalışırken o efendi sen köle olabiliyorsun. Her şeyi doğru yapmana rağmen her an her şey olması mümkün, ve hiçbir işlemin telafisi yok. O kadar çok işi son dakikada kaybettiğim oldu ki... Bir yandan da seramik birçok şeye açık. Mesela birçok malzemeyi taklit edebiliyor, bu

BE: Joana, dantel senin önemli başrollerinden bir tanesi, birçok kişi tarafından ‘demode’ diye nitelendirilen bir öğeyi, metafor olarak kullanıyorsun. Dantelin anlamı nedir senin için?

JV: Dantel büyükannelerimizin evlerinden gelen, bizim de paylaştığımız hafızamızın bir parçası. Bizlerin dantelin sadece kendi 43

Joana Vasconcelos, Fotoğraf: Alfredo Cunha

benim için önemli bir özellik. Onu bilindik formları kopyalamak için kullanıyorum. Bir piknik tüpünün kalıbını alıp, seramikten bire bir bir piknik tüpü yapabiliyorsun. Kendimce bir seramik dilim oluştu, ancak bu dile kavuşmak çok kolay olmadı, çünkü seramikte çok fazla seçenek imkanı var. Ben halihazırda endüstriyel amaçlarla üretilmiş çıkartmalardan faydalanıyorum işlerimde. Bazense kendim çıkartmalar hazırlatarak üretimime devam ediyorum.

BE: Farklı disiplinler çerçevesinde, zaman zaman bu disiplinler birlikteliğinde üretiminizi sürdürüyorsunuz. Disiplinlerarası çalışmak sizin için nasıl bir deneyim?

JV: Stüdyom değişik çevrelerden gelen; mimari, prodüksiyon, finans, basın, iletişim, fotoğraf, video, atölye, dikiş, tığ ve elektrik mühendisliği gibi yeteneklerine göre farklı bölümlere dağıtılmış elli kişiden oluşuyor. Çalışmalarım üzerine çalışmak istediğim bir fikir, kavram ve eskiz ile başlıyor. Bu eskiz daha sonra mimari bölümüne götürülüyor ve boyutların, ağırlıkların ve ne kadar materyale ihtiyaç olabileceği gibi şeylerin daha iyi anlaşılabilmesi için 3 boyutlu programlar kullanılarak bir projeye dönüştürülüyor. Sonrasında prodüksiyon bölümü materyalleri daha detaylı incelenmek için toplanıyor ve çalışmaya başlıyor. Materyaller, herkesin benim çizim ve ana hatlarımı takip ederek kendi usta olduğu alanda ve teknikte çalışmasına göre ayrılıyor. Her bir aşama benim tarafımdan denetleniyor ve bu sayede stüdyom bir bakıma Ruben gibi 17. yüzyıl sanatçılarının atölyelerini andırıyor. İşlerimi ortaya koyan bir profesyonel ekibi bir araya getiririyorum; ama eninde sonunda elde edilen benim tarafımdan düşünülüp, tasarlanıp, kontrol edilip ve de yönlendiriliyor.

BB: Seramik belirleyici bir malzeme, herkes beni seramik sanatçısı olarak tanıyor. Ancak ben kendimi çok öyle tanımlamıyorum. Seramik iyi bildiğim ve manipule edebildiğim bir malzeme, ama başka üretimlerim de var; kağıt, metal, buluntu nesneler fotoğraf ve video gibi. Mesela en son New York Volta’da gösterilen ‘Self-conscious’ isimli bir video yaptım. Benim için malzemeler arasında bir geçiş var, üzerinde çalıştığım disiplinler keskin çizgilere sahip değil, yenileri de eklenebilir. Son zamanlarda kumaş ile ilgileniyorum mesela.

BE: Kuralları ve çerçevesi belli bir sektörde üretmek nasıl bir deneyim?

BB: Sanat dünyası çok açık, bilim dünyası çok kapalı gibi değerlendirmeler bence çok yanlış olur. Nihayetinde hepsinin içinde insanoğlu var ve hepimizin farklı oranlarda egoyla ilgili dertlerimiz var. Türkiye’de de sanat dünyasında belli iktidar odakları var. Sanat piyasasının içinde de böyle bir gruplaşma var kesinlikle, ancak sanat üretimi bireysel bir şey, kapını kapattığın zaman tek başına kalıyorsun. Bu benim çok hoşuma gidiyor. Sanatın piyasası öyle bir durumdayken benim önem verdiğim kısım kişisel, yaratıcı süreç ve bu sürecin paylaşılması. Sanat kavramı çoğu zaman piyasaya indirgeniyor ve bu kısmından bahsediliyor.

BE: İkinizin de eserlerinizde günlük objelere yer vermeyi ve onlarla oynamayı sevdiğinizi görüyorum. Joana 14 bin tampon kullanarak tasarladığın ‘Bride’ isimli dev avize ya da ‘Marilyn’ isimli dev topuklu ayakkabı çalışman en bilinir örneklerinden. Burçak senin ise seramik mobesa kameran, su boruları ve seramiği birleştirdiğin ‘Kapalı Devre I’ ve ‘Manevra Kabiliyeti’ isimli serilerin buna örnek olarak

XOXO The Mag

Joana Vasconcelos, Lady, 2014

Joana Vasconcelos, Tapioca, 2014

JV: Çalışmalarımın ortaya koyduğu soruların, dünyaya olan algı ve bilgimizin genişlemesine yardımcı olan araştırmacı nitelikte olmasını amaçlıyorum. Fakat çalışmalarımın kapalı bir tartışma ya da biricik bir okuması olduğu da söylenemez. Üretimlerim belirsizlik ve paradokslarla dolu, zenginlikleri özellikle olabildiğince çok tartışma ve yoruma açık olmalarında yatıyor.

gösterilebilir. Sizin için her materyal üretim aşamasında kullanılabilir mi?

JV: Materyallerin seçimi çalışmayı amaçladığım fikir ve kavram ile tampon ya da tava gibi başvurulan gündelik objelere bağlı. Bunlar benim kavramsal ve plastik dilimin bir parçasını oluşturuyor; bu sürecin imgeleme açısından çarpıcı potansiyeller taşıdığına inanıyorum. Onları çok iyi bildiğimizi sanıyoruz; ama kavramlara hizmet etmeye ya da dünyayı sorgulamaya kalkıştığımızda hepsi yeni imgelemelere dönüşebiliyor.

BE: Sanat bu denli dijitalleşmişken neden el işçiliği?

BE: Çalışmalarınızda zaman zaman eleştirel bir yaklaşım ile karşılaşıyoruz. Bu dilin dozunu ayarlarken kaygı duyduğunuz ya da kendinizi özgür hissetmediğiniz zamanlar oluyor mu?

JV: İşlerimin çoğunda teknoloji de uygulanıyor; ama çalışmalarımın büyük çoğunluğu stüdyomda geliştiriliyor. Yıllardır filmlerde özel efektleri yapmış olan bir elektrik teknisyeni ile birlikte çalışıyorum.

Onun bilgisi ve sabrı sayesinde, benim birçok ‘buluşumu’ mekanik ve tekniği kullanarak cisimleştirip hayata geçirmeyi başardık. Örneğin bu yıl Giardini’de Venedik Bienali’ndeki stantta sergilenmesi için tasarlanan Giardino dell’Eden adlı örneği ele alırsak, mekanizmasının mükemmelleştirilmesinin neredeyse sekiz yılımızı aldığını söyleyebilirim. Yerleştirme likra kaplı silindirlerin içinden beliren plastik çiçeklerden oluşuyor. Silindirlerin içinde ışıklar, eş zamanlı motor ve transparan polikrom diskler ile dönerek çiçeklerin içinden optik fiber tarafından üretilen etkiye benzer bir ışık efekti geliştiriyor ve bu da hareket illüzyonu ile böcek ya da hafif meltemi andıran mekanik bir ses yaratıyor.

BB: İşlerimde çok net bir mesaj vermekten kaçınıyorum. O işin farklı kişiler tarafından, farklı anlamlandırılması hoşuma gidiyor.

Daha muğlak bir aralıkta durmaktan keyif alıyorum. Maskülenfeminen, sanat-zanaat örneklerinde olduğu gibi o ince çizgi arasında gezinmekten hoşlanıyorum.

BB: Bedenimle bir şeylere dahil olmak beni daha fazla tatmin ediyor.

Dijitalde daha çok zihninin içinde olan bir durum var, bedeninle bir şeylere giriştiğin zaman bambaşka şeyler ortaya çıkıyor bence. Bir şeylere, birilerinin hayatlarına dahil olmayı seviyorum. O bedensel uzantının benim için büyük bir anlamı var.

BB: Malzeme konusunda oldukça açık fikirliyim, ancak dönem dönem farklı malzemelere odaklanabiliyorum ve o malzemeyi tüketene kadar kullanıyorum. Bu kendi kendine gelişen, benim planlamadığım bir süreç. Objeler açısından bakacak olursak da; bir anda bir objeyi kullanmaya karar verebiliyorum. Mesela tüp ve kamyon kalıplarını kullanarak yaptığım seramikler buna örnek olabilir. Bir yandan da hazır üretilmiş seramikleri alarak üzerlerinde çalışıyorum.

45

INTERVIEW/ARCHITECTURE

RUF

Kentleşmenin Aksak Halleri Yeni eğilimler gittikçe sosyalleşiyor ve sosyal, çevresel olan her şey, dünyanın geleceği adına bir nevi umut ışığı olarak bizi içine çekiyor. Bırakalım bir kısım mimar ve tasarımcı kentlerde, göğe yükselen projelerle parlamaya devam etsin. Suyun öte tarafında kırsal yaşamı yabana atmayan ve hareket noktasını tek başına kent üzerinden değil, köy-kent arasındaki dinamik üzerinden alan ekipler var. RUF bu ekiplerden biri. Projelerini ağırlıklı olarak Uzakdoğu’da gerçekleştiren ikilinin Çin kırsalında, Hong Kong’da, köylerde, kasabalarda yürüttüğü mimari projeler, katkı sağladıkları sosyal değişim ihtimali adına önemli… Kent ve kırsal arasındaki sınırları ve gittikçe silikleşen çizgiyi, RUF ekibinden Joshua Bolchover ile konuştuk (sağdaki). röportaj bahar türkay fotoğraf camilla holmgren

XOXO The Mag

Dünyada sınırlar hiç olmasa her şeyin daha kolay ve basit olacağını düşünüyor musunuz?

Ben sınırları seviyorum. Bağımsız, ayrı bir proje olarak Hong Kong ve Shenzhen’i kapsayan ve süregelen sınır koşulları üzerine bir araştırma projesi yürütüyorum. Birçok açıdan, bu iki bölge arasındaki ekonomik, yasal, sosyal, kültürel ve linguistik farklılıkların, özel ürünlerin ortaya çıkabileceği bir değiş tokuş potansiyeli yarattığını savunuyorum. Ve bir süredir, sınırdaki koşulların iki bölge arasında nasıl belirli bir ilişki ortaya çıkardığını araştırıyorum. Çalışmanın bir bölümünde gelecekte, 2047’de, sınır ortadan kalktığında neler olabileceği üzerine düşünüyoruz ve sınırın rolünü, “Sınır gelecekte silinmeli mi?” sorusu üzerinden sorguluyoruz. Ama tabii Avrupa için bu soruyu sormakla, Hong Kong-Shenzhen için sormak arasında fark var. Koşullar farklı…

tanımlıyorsunuz. Çin’in özelliği nedir? Çin olmasa neresi olurdu?

Ortağım John (Lin) Hong Kong’lu. Dolayısıyla bu bölgelerdeki pek çok yerleşim yerini rahatça ziyaret etme imkanımız var. Ayrıca John ile birlikte çalışmaya başlamamız, Hong Kong ile deltanın diğer tarafında yer alan köyler, kasabalar arasında yaptığımız ilk seyahat sonrasında, Hong Kong’da yaşadığımız yerle köy koşulları arasındaki uç noktada farklılık üzerine düşünmemiz vasıtasıyla oldu. Sadece 8 saatlik araba yolculuğu arasında gördüğümüz bu ciddi fark çok enteresandı. Ancak sonradan, yalnızca Çin üzerine odaklanmadığımızı, bu bahsettiğim koşulun dünya üzerinde gelişmekte olan ülkelerin pek çoğunda gözlemlenebilen bir dinamik olduğunu düşündüm. Dolayısıyla, başka ülkelerle de ilgilenmeye başladık. Özellikle Moğolistan ilgimizi çekiyor. Başkent Ulan Bator’da çalıştığımız bir proje var. Çin ile ilgili enteresan olan, kentlerdeki ekonomik büyümenin köylere ve kırsal yaşantıyla yeniden kurulan bağa olan etkisi. Moğolistan’da ise köyden Ulan Batur’a olan kitlesel göç ilginç. Dolayısıyla Moğolistan’da köy kenti etkiliyor. Çin’de ise konu kentin bir şekilde kırsal alanı nasıl etkilediği.

İnsan yaşamının geleceği konusunda temel endişen ne?

Her yerde karşılaştığımız en büyük sorun mevcut kutuplaşma, zenginler ve yoksulların sahip oldukları arasındaki müthiş dengesizlik. İçinde bulunduğumuz 21. yüzyıl koşullarında konu, bu kutuplaşmanın kentleri nasıl etkilemeye başlayacağı... Gelir farklılıkları ve kutuplaşmalar sonucunda oluşan enformel topluluklar ve yasadışı gecekondu yerleşimleri gibi örnekler de hikayenin bir tarafı. Bir de kentlerde görülen, yalnızca belli bir tür kapitalist büyümeyi destekleyen homojen bir gelişim söz konusu. Bence tüm bunlar, yaşadığımız kentlerde neyin öncelikli olduğunu, ne istediğimizi yeniden tanımlamak ve ortaya koymak adına önümüzdeki en büyük sorunlar.

Peki hal böyleyken, geleceğe dair sana ne umut veriyor? İnsanların tüm bunların farkında olmaları ve üstesinden gelmeye çalışmaları... Sonuçta, bu konulara kafa yoran yalnızca biz değiliz.

Gittikçe, daha fazla insan bu duruma ilişkin bişeyler yapmak istemeye başlıyor.

Çin Hükümeti ile işbirliği içinde çalışıyorsunuz. Hükümet vatandaşları kırsal alanlara doğru harekete geçirdi. Bunun arkasında yatan motivasyon ne?

Tarihsel olarak biraz geriye giderseniz, ki öyle yapmanız gerekir, konu biraz daha karışık. Çin’deki ekonomik reformun başlangıcına gittiğimde ilginç bulduğum şey şu; yeni ekonomik bölgeler açmak ve ABD ile yeni ticari ilişkiler başlatmak gibi yukarıdan aşağıya harekete geçirilen reformlar, kırsal alanda aşağıdan yukarıya bir büyümeyi tetikledi. Misal ne kadar çok üretirsen, pazarda o kadar satabiliyorsun, istediğin ürünü yetiştirebiliyorsun ya da sana ait olan alana fabrika açabiliyorsun. Çin ile ilgili ilginç bulduğum nokta, yukarıdan aşağıda işleyen güçle, aşağıdan yukarıya süreçlerin arasındaki bağlantı.

O halde, RUF bu konuda neler yapıyor?

Başlangıç olarak Çin’de birtakım başka insanların da odaklandığı kırsal alanlara yönelik önermeler geliştirmek üzere çalışmaya başladık. Kırsal alanlara yönelik büyük bir ilgi vardı. Biz de kendi kendimize, “Bu alanın özellikleriyle ve tasarım için ne anlama geldiğiyle ilgili daha fazla şey keşfedebileceğimiz araştırma projeleri üzerine çalışabilir miyiz?” diye sorduk. Araştırmalarımıza başlar başlamaz fark ettik ki, kentsel dönüşüm süreci ile ilgili olan bitenler, kırsal koşullarda meydana gelen değişimlerin bir sonucu. Dolayısıyla, dönüşüm süreçlerindeki etkinin, kent ve kırsal arasındaki dinamikle ilgili olduğunu gördük. En basit tabirle, kent olmadan kırsalı, kırsal olmadan kenti düşünmek mümkün değil. Bu anlamda projelerimizin her iki dinamik arasındaki ilişkide rol oynaması gerektiğini düşündük.

Rural Urban Framework’ü kurarken, bizim için konu bu iki alan arasında, değişimin yaşandığı yerde olmaktı. “Framework” ise, ne tamamen bir tasarım firması, ne de tamamen bir akademik operasyon olmadığımızı vurgulamak anlamında önemli. Biz tam ikisinin ortasında yer alıyoruz, hem araştırmayı hem tasarımı üstleniyoruz. Araştırma ve tasarım süreçlerinin birbirini beslediği bir yapıyı kapsayan bir çerçeve çiziyoruz. Önce araştırma, sonra tasarım yapmak yerine, önce tasarım projeleri gerçekleştirip, üstüne araştırmaya girişiyoruz. Yani RUF ismi, kent ve kırsal alan arasında çalıştığımız ve çizdiğimiz çerçevenin araştırmayla tasarımı birleştiren bir pratik olduğu düşüncesinden geliyor.

Projeleriniz 2010 Venedik Bienali’nde Hong Kong Pavyonu’nda sergilendi. Geçtiğimiz yıl da 2. İstanbul Tasarım Bienali’ne katıldınız. Şimdi sırada bu yıl gerçekleşecek olan Chicago Mimarlık Bienali var. Bienaller konusundaki deneyiminiz ne yönde? Bu etkinliklerin mesleğinize nasıl bir katkısı var?

Bizim adımıza bienallere katılma fırsatına sahip olmanın en iyi tarafı, çalışmalarımızı bir adım ileriye götürebilmek. Her seferinde yalnızca projeler ve modeller sergilemek yerine, düşünce yöntemimizi bir adım ileriye taşımanın peşindeyiz. Venedik’teki sergi, Çin’e ve diğer proje yerleşimlerine yaptığımız seyahatlerden topladığımız pek çok görüntüden oluşan bir panorama inşa etme fikrini ilk düşündüğümüz zamandı. İnşa ettiğimiz bu panorama, köyden kente geçişi temsil ediyordu. Bu anlamda tüm bu belgeleri toplayarak, köy-kent çerçevesi kapsamında bu bölgelerin ilgi alanımıza girdiğini ilk defa göstermiş olduk. Bu bizim çalışmalarımızın zemini oldu. Dolayısıyla duruşumuz ve çalışma yöntemlerimiz anlamında nerede durduğumuzu belirlemek ve göstermek adına önemli bir gösterge oldu. İstanbul ise, gerçekleştirdiğimiz projelerin başarılı olup olmadığını görmek için o bölgelere geri dönmek anlamında önemli bir fırsat yarattı.

Projeleri gerçekleştirdiğimiz kasabalarda yaşayan insanlarla, okul öğretmenleriyle, projelerin etkileri ve yaşadıkları kasabada yarattıkları dönüşüm üzerine görüşmeler yaptık. Bienaller yaptığımız işe bu şekilde eleştirel bir ayna tutmak adına önemli.

Hedefinizi “projeler, araştırmalar, sergiler ve yazılar üzerinden, Çin’in köy-kent dönüşümüne dahil olmak” şeklinde

Topluluklarla yakın işbirliği halinde çalışan bir tasarım ve araştırma ekibisiniz. Ancak konu tasarım ve mimarlığa 47

Mulan Primary School, Çin

Lingzidi Bridge, Çin

House for All Seasons, Çin

gelince, bunlar hala “one man show” olarak algılanıyor.

Diğer taraftan, sayısı artan kolektiflerle birlikte bu hızla değişmeye başladı. Sizin bakış açınızla, yaratıcı endüstrilerdeki işbirliklerinin durumu ne noktada?

Mimarlar sosyal meselelerle bağlantıları anlamında ajandalarını ufaktan kaybettiler, diye düşünüyorum. Mimarların bu meselelerle ilgilenmeye başlamalarının tek yolu disiplinlerarası çalışmaktan geçiyor. Mimarlar, modernist yaklaşımla problem çözücü olmayı gündemlerinden çıkarıp, toplulukların sosyal konuların içinde daha çok yer almasını mümkün kılan bir kimliğe geri dönmeleri gerekiyor. Biz projelerimizde, mühendisler, bilim insanları ve peyzaj mimarlarıyla işbirliği halinde çalışyoruz ve ekoloji uzmanlarıyla birlikte çalışmayı düşünüyoruz. En önce kendi mesleğimiz etrafında neler yapabileceğimizi görmek istediğimiz için tasarımdan çok uzak alanlara eğilmiyoruz.

Nasıl bir ikilisiniz? Birbirinizin cümlelerini tamamlar mısınız? İkimizin de iyi olduğumuz yönler, farklı yaklaşımlarımız, eğitim geçmişimiz var ve mimariya bakışımız da farklılaşabiliyor. Sorunlara ve meselelere bakışımız, yöntemimiz farklı. Bir şekilde olaylara

değişik perspektiflerden bakıyoruz ama yine de bir arada tasarım yapmaktan keyif alıyoruz. Pek çok noktada gel-gitler, anlaşmazlıklar olsa da, bu anlaşmazlıklardan ve tansiyondan çok verimli diyaloglar çıkıyor. John’un daha sabit ve teknik bir altyapısı var. O, daha çok malzeme ve yapıp etmeyle ilgili. Ben ise daha stratejik taraftayım ve kentlerle daha ilgiliyim. Tüm bunlar tasarım üzerinden bir araya geldiğinde ortaya enteresan bir dinamik çıkıyor.

Tüm bu kırsal-kentsel araştırma projelerinden ziyade, binalar veya objeler tasarlamayı düşündüğünüz zamanlar oluyor mu?

Bilemiyorum. İkimiz de tasarımı, tasarımın gücünü ve özel şeyler gerçekleştirmeyi seviyoruz. Bizim için her şeyin özel olması gerekiyor.

Chicago ve Venedik’i örneğin, insanların çalışmalarımızla etkileşime geçebileceği özel bir sergi tasarımı olarak düşündük ve bunlar üzerine hayli zaman harcadık. Londra’da olduğum yıllarda küratörlükle ilgileniyordum ve sergi tasarımları yapıyordum. Karmaşık fikirlerin, özel bir form içinde nasıl sunulacağıyla halen çok ilgiliyim. Bu bağlamda, mekanların kurduğu iletişim ve mekan tasarımlarının gücüne halen çok kafa yoruyoruz.

XOXO The Mag

INTERVIEW/FASHION

BARBARA BUI

Strong Is the New Sexy Barbara Bui 59 yaşında ve moda sektörünü, kendi adını taşıyan markasıyla yönlendiren isimlerden biri. Trendleri ve Parizyen kadınların ihtiyaçlarını aynı potada eriterek hayallerini süsleyen ideal kadını yaratmaya çalışıyor. Üstelik bahsi geçen bu kadın, pek çok web sitesinde ‘Best Dressed of the Week’ başlığı altında karşınıza çıkabilecek pek çok ünlü isimden biri olabiliyor. Hal böyle olunca, markanın etkisi altına aldığı kadın popülasyonu her geçen gün biraz daha artıyor. Ama, Barbara Bui, olabildiğince alçak gönüllü davranmayı ihmal etmiyor ve şansının yaver gitmesinin keyfini sürüyor. röportaj utku palamutçu fotoğraf oleg covian

XOXO The Mag

Barbara Bui, Pre-Fall 2015

Ne sıklıkta alışveriş yapıyorsunuz?

Ne yazık ki gönlümce alışveriş yapabilecek zamanım pek olmuyor.

Ancak seyahat ettiğim zamanlarda bir fırsatını bulup ufak tefek bir şeyler alabiliyorum.

insanlardan biri haline dönüşüp dönüşemeyeceğimi denemek istedim.

Tabii bu, benim söylediğim kadar basit bir şey değil, çok büyük bir emekten, tek bir cümleyle, maymun iştahlı küçük bir kız çocuğu gibi bahsetmek çok yanlış olur. Tiyatroya karşı duyduğum ilgi, Japon kültürüne ve oryantalizme duyduğum merakla bir araya geldi ve ortaya Kabuki çıktı.

O halde kendi koleksiyonunuzdan bir şeyler giyiyorsunuzdur.

Evet, tabii. Hatta bu kışı geometrik desenli ve kürklü kabanımla ve Lipstick mini el çantamla geçirmeyi planlıyorum. Çok seyahat ediyor musunuz?

Son bir-iki hafta Fashion Week yüzünden sürekli seyahat halindeydim.

Ama genel olarak iş ve seyahat arasındaki dengeyi tutturup, masama oturup yeni koleksiyonlar üzerine çalışıyorum.

Multikültürel bu geçmiş, tasarımlarınızı da etkiliyordur şüphesiz.

Kesinlikle. İki farklı kültürü de deneyimlemiş birisi olarak açık görüşlü olmanın ne demek olduğunu öğrendim ve bunu tasarımlarıma yansıttığıma inanıyorum. Fransız duruşuna ve asaletine, siyahtan farklı renkler eklemek cesaret gerektiriyor.

İşe nasıl gidip geliyorsunuz?

Yürüyorum. Le Marais’de yaşıyorum ve işyerim de burada. Aradaki kısa mesafeyi yürüyerek değerlendirip sabah sporunu aradan çıkartıyorum.

Peki kendinizi komik bir insan olarak görüyor musunuz?

Komik yerine neşe dolu sıfatını kendime daha çok yakıştırıyorum.

Günlük hayatımda, ne yazık ki, sürekli espriler yapan bir insan değilim.

Paris’te hava nasıl? Güneş nihayet yüzünü gösterdi mi?

Son birkaç gündür oldukça güzel. Yaz, Paris’te her zaman güzel geçiyor, istisnai bir durumla bunca yıldır bir kez olsun karşılaşmadım.

Yoktan var ettiğiniz bir şeye adınızı vermek büyük cesaret gerektiren bir şey. Başarısızlıktan korkmadınız mı?

Tabii ki de çok korktum. Bu işe kalkıştığımda daha çok gençtim, ama bir o kadar da sorumluluk sahibiydim. Olabildiğince bilinçli hareket etmeye çalışıyordum ama aslında çok korkuyordum. Genç yaşta, bu kadar değişken bir sektörde tutunmak, ne yalan söyleyeyim hiç de kolay bir şey değildi. Şans faktörünü de bir kenara itmemek gerek tabii.

Kendi markanızı kurmadan önce standup komedilerde oyuncu olarak yer alıyordunuz ve bundan bir süre sonra kendinize ait ilk butiğinizi açıp adını Kabuki koydunuz. Japon kültürü ve sahne sanatları size ne ölçüde ilham kaynağı oldu?

Japon kültürü de dahil olmak üzere farklı kültürler her zaman ilgimi çekmiştir. Yarı Fransız yarı Vietnamlı oluşum buna sebep. Sahne sanatlarına ve tiyatroya karşı büyük bir hayranlık besliyorum. Belki de bu yüzden standup komedilerde yer alıp, hayranlık duyduğum

1987 yılında, Paris Fashion Week’te ilk koleksiyonunuzu sergilediğinizde, ilham kaynağınız neydi?

Kafamda yarattığım kadını en doğru ayrıntılarıyla tasvir edebilmek ve kadın olmanın benim için ne anlama geldiğini yansıtabilmek en büyük 51

Barbara Bui, Fall 2015, Ready to Wear

ilham kaynağımdı. Güç ve hassasiyetin aynı potada eritildiği, güzel bir koleksiyondu.

Paris’te birden çok mağaza açtıktan sonra Barbara Bui, 1998’de uluslararası bir marka haline geldi ve hemen ardından Manhattan’da, hatta deyim yerindeyse şehrin göbeği SoHo’da, ilk mağazanızı açtınız. Sizce bu sizin kırılma noktanız mıydı?

Uluslararası arenada adımdan söz ettirmek ve New York’a mağaza açabilmek gerçekten o zamanlar hayal bile edemeyeceğim bir başarıydı ama benim için kırılma noktası değildi. Kırılma noktası olarak gördüğüm adım, Paris’in lüks kavramını şekillendiren Avenue Montaigne’de mağaza açmaktı.

Aksesuarlarınızı, diğer parçalara kıyasla daha revaçta kılmak için farklı bir çaba harcadınız mı?

Tabii ki. Aksesuarlar, siluetinizi güçlü kılan temel parçalardır. Ben de buradan hareketle, aksesuar koleksiyonuma büyük önem verdim.

Herkes çok güzel giyinebilir, herkes harika bir elbiseyle kırmızı halıda yürüyebilir ama taktığı aksesuar yanlışsa bir anda yerin dibine sokulabilir. Bu yüzden, ünlü isimler Barbara Bui aksesuarlarını kıyafetlerine uydurup sokağa çıkıyorlar. Kulağa böbürleniyormuşum gibi gelse de gerçek bu.

Peki bu durum sizi nasıl etkiliyor? Mesela Beyoncé’yi Barbara Bui ayakkabılar ile görmek nasıl bir duygu? Çok heyecan verici bir şey! Sanki yapmam gerekenler listesine bir tik atmışım gibi hissediyorum ve kendimle gurur duyuyorum.

Bu arada markanızı tercih eden ünlü isimleri tek bir çatı altında toplamak için #bbuibabes adında bir hashtag kullanıyorsunuz.

Burada gördüğünüz en absürt fotoğraf neydi?

Titizlikle tasarladığım ve gözüm gibi baktığım çantaların birinin içinde uyuyan tüylü bir kedi fotoğrafı görmüştüm ve herkesin bayıldığı sokak stili fotoğraflarından daha fazla beğeni toplamıştı.

Kıyafet tasarladığınız kadın silueti ilk günden bugüne herhangi bir değişiklik gösterdi mi?

Kesinlikle hayır. Markanın kimliğine aykırı olacak hiçbir tasarımı koleksiyona eklemedim, eklemeyi de düşünmüyorum. Hayalimdeki kadın hala olabildiğince güçlü, seksi ve hayatı sokakta yaşıyor.

O halde en son koleksiyonunuzdaki geometrik şekilli derilerden, kürk detaylarından ve bu sert duruşa eklemlenen kadifeden hareketle, bu sezonki ilham kaynağınızı anlatmanızı isteyelim.

Sürekli bahsettiğim güçlü duruşu destekleyen, romantik bir kadın yaratmak istedim. Bu koleksiyondaki güçlü duruşu da rock’n roll ruhuna ve yüksek enerjiye dayandırdım. Aslında iki farklı kadın söz konusu ama her ikisi de birbirinden besleniyor.

Caroline Vreeland ve Sharon Stone’un kampanya yüzü olarak bir araya gelecek olmasını da bu ilham kaynağına borçluyuz herhalde. Bakıldığında ikisi çok farklı uçlarda duran kadınlar.

Tam olarak bu yüzden bir araya geliyorlar. İkisi de birbirinden güzel, seksi ve başarılı. Farklı oldukları noktalar da var ama bir araya geldiklerinde, bence, muhteşem bir uyum yakalayacaklar. Koleksiyonun bu algıyı oluşturmayı başardığını öğrendiğim iyi oldu, sanırım görevimi tamamladım.

Resort ve Pre-Fall koleksiyonları gerçekten gerekli mi?

Bence resort ve pre-fall, her modaevi için olmazsa olmaz koleksiyonlar. Çünkü markanın, defilede sergilenen parçalar mağazaya girene kadar, tüketiciye sunacağı bir şeyler olmalı. Tabii ki bu süreç benim için de geçerli. Ama zincir mağazaların hızına yetişmek için yeni koleksiyon tarihlerini değiştiren markalar olduğunu düşünürsek, ara koleksiyonların sektörün zorluklarına göğüs germek için ortaya çıkan bir icat olduğunu da unutmamak gerek. İşin yönetim kısmına da vakit ayırabiliyor musunuz?

Ayırmaya çalışıyorum, çünkü yönetim demek pazarlama demek ve malum, pazarlama bu işin atar damarı. Vermek istediğim mesaj için koleksiyon çok önemli bir yol, kabul, ama işin bir de ticari kısmı var ki, işte oraya dahil olmazsanız olan bitenden tamamen bihaber oluyorsunuz.

Benim örneğimde söz konusu durum adım soyadım olduğu için, ne yapıp edip orada olmak zorundayım.

Markanız uzunca bir süredir Türkiye’deki büyük mağazalarda satılıyordu ama yakın zamanda İstanbul’da kendi mağazanızı açtınız. İstanbul’a sık geliyor musunuz?

Evet, pek çok defa İstanbul’a geldim ve şehrin dokusuna hayran kaldım. Şehirle ilgili bir sürü güzel anı biriktirdim ve Nişantaşı’ndaki mağazayla birlikte çok daha iyilerinin geleceğini umuyorum.

XOXO The Mag

italian Masterpieces archibald arMchair. designed by J.M. MassaUd. sala del The, Palazzo colonna, roMa. poltronafrau.com

Ayazma Yolu Sokak No:5 Etiler T: 212-2636406 www.bms-tr.com

INTERVIEW/MAGAZINE

KATHERINE OKTOBER MATTHEWS

Özgünlüğün Peşinde

Fotoğraflara küçücük ekranlardan bakmaya alışkın olduğumuz bir dönemde, Amsterdam’dan çıkan GUP Magazine kendini, çok iyi fotoğrafçıların çok iyi fotoğraf projelerini yaymaya ve basmaya adamış bir dergi. Bu ayın dergi yöneticisi konuğu olarak da, hem fotoğrafçı, hem yazar, hem de derginin Genel Yayın Yönetmeni Katherine’i seyahatleri arasında yakaladık ve anlattıklarına kulak verdik. Siz de dinleyiniz. röportaj seza bali fotoğraf marie-charlotte pezé

XOXO The Mag

verdiniz?

Bugün fotoğraf dünyasının lüks diye tanımlayabileceğimiz bir problemi var, o da çok fazla miktarda çok iyi iş üretiliyor olması. Bu problem de bizim bazı kısıtlamalarla çalışmamızı mecbur kılıyor; örneğin kendimizi sadece güncel haberlerle kısıtlayabiliriz, ama editoryal bir takım olarak üretim sürecimizde bir tema üzerinden gitmek bize daha uygun.

Fotoğraf görmekten sıkıldığın oluyor mu?

Ah, tabii ki de. İçinde yaşadığımız dünya, fotoğraflara doyma noktasına erişmiş halde, görmek istemediğimiz zaman bile fotoğraf görüyoruz. Ama ben bu tüketimi bir avantaja çevirmeye çalışıyorum; etrafta o kadar çok fotoğraf var ki, ben gözlerimi yaratıcı ve heyecan verici işler için dört açıyorum.

Katherine, röportajımızdan hemen önce ne yapıyordun?

Budapeşte Havaalanı’nın gidiş terminalinde elimde büyük bir cappuccino ile kalkan uçakları seyrediyordum. Buraya arkadaşımı ziyaret etmeye geldim ve Amsterdam’a dönüş yolundayım. Şu anda hiçbir yerde olmamanın beraberinde taşıdığı geçici bir ruh halindeyim.

Bir sonraki sayınızın teması ne olacak peki?

Bu aslında çok heyecanlı olduğumuz bir konu, çünkü GUP Ekim ayında 10 yaşına basıyor, biz de yıldönümü sayımız için bir çağrı yapmaya karar verdik. Normalde bir konu çerçevesinde sayı ürettiğimiz için çağrı yapmayı tercih etmiyoruz ama bu özel sayı sayesinde farklı fotoğrafçıların işlerini matbuda görebilecekleri bir fırsat sunmuş olacağız.

Peki, bir Amerikalı olarak yolun nasıl Amsterdam’a düştü?

Biraz ironik olmama izin verirseniz… Sanırım şu “Amerikan hayali”ni kovalıyordum.

XOXO senede on sayı çıkartıyor, GUP ise dört. Her sayının arasında geçen o üç ayda neler oluyor?

Günlük rutinden bahsedersek, tabii ki web sitemizi sürekli güncelliyoruz.

Onun haricinde zamanımızın büyük bir kısmını fotoğraflara bakarak ve yeni gelişen projeleri takip ederek geçiriyoruz. Düzenli olarak fotoğraf serileri ve makaleleri basmak gerçekten çok iş istiyor. Kısacası bir sonraki ay dergimiz çıkmasa bile, biz hiç yavaşlamıyoruz.

Yayıncılığa nasıl bulaştın? İlgilendiğim birçok alanın bir araya gelmesiyle gelişti. Yazı yazmayı, fotoğrafı ve fikirler üzerinde konuşup tartışmayı seviyorum. Hobi olarak başladığınız bir şey zamanla hayatınızda çok daha ciddi bir boyuta gelebilir, ya da tam tersi, hayatınızda önemli yeri olan bir şey bir süre sonra sadece bir esin kaynağı olarak kalabilir. Kısacası bir şey ilgimi çekerse onu da takip etmekten çekinmiyorum.

Ofisteki bir günden bahseder misin?

Ekiptekiler ofise kendi programlarına göre gidip geliyorlar, ama temelde bir grup yazarız. Yani biri çat kapı ofise gelse, görecekleri şey laptop’larının başında sessizce yazı yazan insanlar olacak. Bir sanat yayını için düşünülen havalı bir ofis değiliz.

GUP’un açılımı Guide to Unique Photography. “Özgün” fotoğraf nedir?

Size genel olarak özgünlük hakkındaki fikirlerimi söyleyeyim. Özgün olan, ondan önce gelen ve onun çevresindeki koşullar tarafından belirlenir. Özgünlük bir sanatçının, anlatmak istediği çok spesifik bir mesajı olup olmadığıyla alakalı ve o mesajı kendine has diliyle anlatım şeklidir.

Peki ekip kaç kişi? İş dağılımı neye benziyor?

Ekipte düzenli olarak çalışan altı kişi var, bir de günlük yardım için stajyerlerimiz de var. Bir start-up şirketi gibi çalışıyoruz, insanlar kendi ilgileri, yetenekleri ve istekleri çerçevesinde yapacakları işleri belirliyorlar. Tabii ki de belli roller var, örneğin yayıncımız dergideki

Her sayınızın farklı bir teması var. Bu formata nasıl karar 55

Fernando Moleres Internet Gaming Addicts No other nation in the world has as many Internet users as China – more than 600 million. However, with this new technology, now accessible at home, at work, in cybercafés and on the go through mobile devices, has also come a troubling tendency towards addiction. Jacked in to network gaming, sometimes days at a time, the addicts end up with severely damaged family relationships and social networks. Sometimes they even die.

Fernando Moleres (1963, Bilbao) documented a facility geared towards treatment for Internet addiction, with patients ranging from 12-year-old adolescents to adults in their thirties. This program, started by Tao Ran, a colonel in the People’s Liberation Army and a psychiatrist specializing in addictions, combines psychological and medical treatment along with strict military training. Though addiction itself is nothing new, we must learn through experience the impact of introducing new technologies, and we find ourselves sometimes surprised at its extreme and unexpected consequences.

Moleres’s dramatic images illuminate the growing field of understanding what it means to lose ourselves within machines.

fernandomoleres.com

139

Making it Count An Interview with Mike Brodie

by Katherine Oktober Matthews

In 2013, Mike Brodie (1985, USA) enraptured the photographic world with the publication of his first book, A Period of Juvenile Prosperity, a richly rustic documentation of his free and filthy train-hopping journeys across America. Before the images of Juvenile Prosperity, however, Brodie honed his photo expression with a Polaroid camera that he received in 2004, taking on the moniker The Polaroid Kidd. These early images that he shot on the road, from 2004-2006, are now being published as his second monograph, Tones of Dirt and Bone.

We had the chance to ask Brodie about restless living, seeing the U.S. landscape by train and settling down.

from Tones of Dirt and Bone (Twin Palms and TBW Books, 2015)

21

ilanları organize ederken ben de içeriğin zamanında toparlanmasını sağlıyorum, ama genel olarak, yapacağın işler çerçevesinde istediğin yöne kayma konusunda serbestsin. Biz kendimizi, kolektif bağımsızlığımız ve özerkliğimizle tanımlıyoruz. İdeal okuyucunuz kim?

Ben okuyucu türleri arasında bir seçim yapmayı tercih etmiyorum, sonuçta siz okuyucuyu seçemezsiniz, okuyucu sizi seçebilir. İdeal bir okuyucu belirlemek, bizi herkese açık olmayan bir yayın gibi gösterir, ama bizim amacımız kesinlikle bu değil. Aksine, yayın olarak hedeflerimiz, yayınladığımız işlerin ve yazdığımız yazıların kalitesi.

Bunların ulaştığı kitle ise çok geniş bir skaladan oluşuyor, sonuçta bazı insanlar fotoğraflara bakmayı, bazıları ise yazıları okumayı seviyorlar.

GUP’un sanki portre fotoğrafçılığına karşı bir zaafı var, değil mi?

Evet, biraz öyle ama genel olarak insanların portreye karşı bir zaafı yok mu ki? Hepimiz yüzlere karşı ilgi duyuyoruz hatta onlara bakmaya bayılıyoruz. Portre fotoğrafçılığının en enteresan tarafı şu; insan yüzünün fotoğrafı onlarca kez çekilmiş olsa bile, bu dünyada sınırsız sayıda insan yüzü ve onları fotoğraflayabileceğimiz sınırsız şekil var.

Sen de bir fotoğrafçısın. Tek bir sayıyı sadece kendi işlerinle donatmak istediğin olmadı mı hiç?

Hiç olmadı, aklımdan bile geçmiyor hatta. Ben editör şapkamla fotoğrafçı şapkamı ayrı zamanlarda giyebiliyorum. Editörlük bir tasarımcı olmak gibidir; dışarıdan bakan biri yaptığın işin ne olduğunu tam göremiyorsa başarılısındır. Elindeki ürün o kadar başarılıdır ki, kimse el işçiliğini göremez bile. Bu daha çok, başkalarının yıldızının parlamasına izin vermektir. Ben fotoğraf çekmekle editör olmayı iki farklı ifade biçimi olarak görüyorum. GUP’ta bir editör olarak, fotoğraf aracılığıyla ilgilendiğim konuları daha derin bir şekilde

araştırabiliyorum.

GUP’un geleceğinden endişe ettiğin oluyor mu? Çok endişem olduğunu söyleyemem çünkü bence bu, başarı hakkında ne düşündüğünüzle alakalı. GUP’un bugüne kadarki başarısı ufak bir ekip olarak kalması ve dergi olarak yavaşça büyümesindendir.

Geleceğin bize sunacaklarına engel olamayız, sonuçta ben de her şeyin birdenbire yok olabileceği fikrini kabullendim, o kadar da saf değilim.

Bence burada önemli olan etrafımıza daha geniş bir perspektifle bakmak ve kendimizi sınırları olan kapalı bir kutu içine koymamak. Değişime açık olmak zorundayız, ve buna, çok ciddi olmadan yaklaşmalıyız.

Peki sizin online varlığınızdan bahsedelim. Dijital yayıncılığa yaklaşımınız farklı mı?

Evet, 2010’dan beri var olan online platformumuz dergimizden farklı. İki mecra arasında tutarlı bir dil ve ton korumaya çalışıyoruz ama ikisini ayrı ayrı ele alıyoruz. Mesela bazı fotoğraflar o kadar güzel ve zamansızlar ki onları matbuda göstermeyi istiyoruz ama diğer yandan çok yeni, ödül kazanmış bir projeyi göstermek istediğimizde web’i tercih ediyoruz, çünkü zamanlama daha çok önem kazanıyor. Malum, böyle bir projeyi dört ay sonra basmanın pek bir anlamı olmaz. Online platformun bir avantajı anbean olan şeylere hemen bir karşılık verebiliyor olmamız.

Bazı projeler çok farklı bir mizanpaj ile matbuda bambaşka bir hayat buluyor, bazıları ise web’de bir slideshow olarak var olmalılar. Kısacası iki mecra için de, içeriğine göre farklı stratejilerimiz oluyor.

Issız bir adada kalsan, bilgisayarını mı yoksa fotoğraf makineni mi yanına alırdın?

Sanırım ikisi de değil. Issız bir adada etrafta kimse yoksa, ve kimseye ulaşma umudu da yoksa, bu aletler bana ıssız bir adada ne kadar yalnız olduğumu hatırlatan semboller olurdu. Onun yerine kedilerim olmasını tercih ederdim.

XOXO The Mag

D E S I G N P O R T R A I T.

Ray, seat system designed by Antonio Citterio. www.bebitalia.com

B&B Italia Stores in Istanbul: Ortakรถy Dereboyu Cad. No. 78 34347 - T. +90 212 327 05 95 F. +90 212 327 05 97 Fulya Emirhan Cad. No. 2 34349 - T. + 90 212 236 68 00 F. +90 212 236 68 06 www.mozaikdesign.com - info@mozaikdesign.com

INTERVIEW/WOMEN OF POWER

İPEK ONARAN

Muktedir

“Kuvvetli kadın” denince akla makam mevki sahibi kadın ya da ne bileyim güreşçi, halterci bir kadın falan gelir, değil mi? Peki ya hem rüzgar gibi hızlı, hem de dayanıklı kadın? İpek Onaran, kuğu gibi zarif, ama bisikletin üzerinde makine gibi gümbür gümbür, koşuda tay gibi fıldır fıldır. Kadın aynı yarışta önce yüzüyor, denizden çıkıyor bisiklete biniyor, bisikletten iniyor sonra koşuyor diyorum size. Bir de zeki, iyi mi? Trigonometriye aşık.

Huzurlarınızda hem zeki, hem hızlı, hem kuvvetli İpek Onaran... röportaj nevşin mengü fotoğraf gökhan polat

XOXO The Mag

İpek, hiç “Ben seni geçerim ya!” diyen erkek arkadaşın oldu mu?

Hayır. Erkek arkadaşlarım, şansıma, genelde zekiydi. Ama zayıflığıma bakıp, “Bu kız yarı maratonu 1 saat 26 dakikada koşuyorsa ben 1 saatte koşarım.” diyen çok oldu.

Antrenmanlar nasıl?

Hafta içi işlerimi bitirdikten sonra koşu, kuvvet ve yüzme antrenmanlarımı yapıyorum. Hafta sonu ise uzun bisiklet antrenmanı yapıyorum. Brick olarak adlandırdığımız bisiklet üstü koşu antrenmanlarım da var. Aslında antrenmana ayrı hayata ayrı vakit ayırmıyorum. Çalışmalar zaten hayatımın bir parçası. Tabii ki bir de mesleğim, onun gün içinde kapladığı zaman dilimi ve sorumlulukları var. Bunların dışında kalan zaman zaten antrenman ve sosyalleşmek için fazlasıyla yeterli. Genelde insanların tepkisi “Ben o kadar saat antrenman yapamam.” olur. E oturur günde beş dizi seyredersen yapamazsın tabii…

“Ne gerek var, kendini neden bu kadar çok hırpalıyorsun” diyen de olmuştur o zaman.

Olmaz mı! Gerçi insanlar yavaş yavaş alışıyorlar artık… Şimdi tatile gidiyorsun, yanında erkek arkadaşın var ya da kızlı erkekli bir grupsunuz, denize giriyorsunuz, sen kulaçlaya kulaçlaya gidiyorsun, adamlar arkandan nefes nefese bakakalıyorlar; bu gibi durumları kaç kere yaşadın Allah aşkına?

Aslında tatile gittiğimde hiç denize girmiyorum. Hatta genelde bana ‘hadi kızım yüz de görsün teyzeler’ bakışı atılır. Denize gireceksem de ufak çocukların şişme oyuncaklarını çalıp onlarla oynuyorum. Yani sadece antrenmanlarda yüzüyorum.

Peki spora ilk başladığında ya da bu işte ilerlediğinde, “erkek gibi olursun, her yerin kas olur” gibi uyarılar aldın mı?

Aslında başkalarının demesinden önce ilk kendim o kaygıyı taşımıştım.

14 yaşımda bisiklet antrenmanı sonrası bacaklarım şiştiğinde eteğin yakışmayacağını düşünüyordum. Bunun gibi konularda babam beni hep teselli etti. Modellerin fotoğraflarını gösterip “Bak, hepsi spor yapıyor ve etek onlara çok yakışıyor.” diyordu.

Fiziksel kapasite olarak erkek ve kadın antrenörler arasında fark var değil mi? Erkek antrenör kadın limitlerini anlayabiliyor mu?

Bunun antrenörün cinsiyetiyle alakası yok. Zaten artık her şey çok bilimsel. İyi bir antrenör antrenman programı yazmadan önce testlerle zaten kişinin kapasitesini anlıyor ve onu geliştirmeye yönelik antrenmanlar veriyor. Herkesin motive olma şekli çok farklı, yine cinsiyetten bağımsız. Kimine “Yapamazsın, sen git, kumda oyna.” dersin, gaza gelip daha çok çalışır, diğeri ise “Ya aşkım, ben yapamazmışım.” diye ağlayıp pes eder. Benim için iyi antrenör, beni anlayandır. Yoksa yapılan antrenmanların uzaya füze atmak gibi kompleks bir formülü yok.

Kadınsı durumlar var İpek yahu, biz bizeyiz, ay başısı var, şuyu var buyu var. O zamanlar ne yapıyorsun? İlk önce yarışlara denk gelmemesi için hatim indiriyorum, çok ciddiyim.

En son Kıbrıs April Joke Triatlon’da başıma geldi mesela. Ağrıyı kessem de görüntü konusunda bir şey yapamıyorum. Zamanla durumla çok barışıyorsunuz zaten. Sonuçta her kadına olan ve herkesin bildiği bir şey.

En büyük tesellim, ilk hedef yarışım St. Pölten Ironman 70.3 yarışıma denk gelmeyecek olması.

Matematik öğretmenisin ya, matematik çok sıkıcı olduğu için mi kendini triatlona vurdun?

Tabii ki hayır. Matematiğe lise 2. sınıfta trigonometriyle tanışmamla aşık oldum. Matematik benim için ‘okumaz’ mahalle baskısıyla ‘okurum’ tepkisiydi. Tanışarak sevdik birbirimizi, galiba ‘zor olanı sevdiğimi’ itiraf etmeliyim. Triatlon maceram ise daha erken yaşlarda başlamıştı.

Yalnız pahalı spor triatlon, senin maaş bisiklete takviyeye falan gidiyordur herhalde.

Pahalı göreceli bir kavram. Ben uzun yıllar ailemin desteği ve sonrasında kendimi finanse ederek yarıştım. Bütçeniz neyse ona göre bir program, planlama, malzeme koruması yapıyorsunuz. Benim başladığım yıllarda bırakın pahalıyı, malzeme bile yoktu. Şu anda bütün markaların Aero bisikletlerini gidip pazardan domates alır gibi alabiliyorsunuz. Tabii neyi neyle karşılaştırdığınıza da bağlı, benim bisikletimin fiyatına satılan güneş gözlükleri, ayakkabılar, çantalar da var. Sponsorlarım var. Bu sayede “ayakkabım iki yarış daha çıkarır mı” derdim olmadan kendi performansıma konsantre olabiliyorum.

Yüz, bin, koş… Sprint, olimpik... Mesafeler değişiyor, değil mi? Peki bir triatlet, bu sporların hepsinde averaj mıdır, yoksa hepsinde iddialı mıdır?

Hem evet hem hayır. Triatlon, ilk olarak 2000 Sydney Olimpiyat Oyunlarına, Olimpiyat Komitesi'nce bağımsız olarak alınmış ve mesafeleri 1500m yüzme, 40k bisiklet ve 10k koşu olarak belirlenmiş. Bu olimpik mesafe triatlon. Sprint triatlon ise bu mesafenin tam olarak yarısı. 750 m yüzme 20k bisiklet ve 5k koşudan oluşuyor. Ironman olarak bilinen uzun mesafe triathlon ise 3.8k yüzme, 180k bisiklet ve 42k koşudan oluşuyor.

Hepsi yüzme bisiklet ve koşudan oluşsa da antrenmanları tamamen farklı.

Olimpik ve sprint mesafede yarışan atletler yüzücü kadar hızlı yüzmek için çok yoğun yüzme antrenmanı yaparlar. Ama bu ironman için geçerli değil. Ironman yarışlarında draft serbest olduğu için yüzme o kadar önemli olmuyor. Herkesin iddialı olduğu bir alan var ama sonuçta bu üçünün toplamına göre derecelendiriliyorsunuz.

Şu meşhur “duvara çarpma” meselesi nedir, yaşadın mı sen hiç?

Sen bizzat yaşamasan da yaşayan görmüşsündür...

Duvara çarpma deyimi maratonlarda ortaya çıkmış ve 1996 Londra Maratonu’nda yapılan araştırmayla sonuca bağlanmış bir deyim. İki türlü gerçekleşiyor; elit olmayan sporcular yarışı tam olarak içselleştiremediğinde yarışın bir yerinde fiziksel ya da zihinsel olarak dayanamayıp aniden pes ediyor, veya doğru beslenmeme sonucu performans süresince vücudun enerjisi tükeniyor. Şahsen, özellikle uzun süren bisiklet antrenmanlarında aç olmasam bile belirli zaman aralıklarında sıvı ve katı tüketiyorum. Sırf bu bile acıkmadan yeme, susamadan su içme antrenmanı olabiliyor.

Sen en çok hangi kısmını seviyorsun?

Koşuya bayılıyorum ben. Ufakken de ne zaman canım sıkkın olsa koşuya çıkardım. Çok sıkıcı bir çocukluk geçirmiş olmalıyım ki koşum epey ilerledi.

Emekli olacak mısın? Var mı bu işin emekliliği?

Spordan emekli olamazsın ki. 65 yaşında olup hala triatlon yarışanlar var.

Yani misal, okuyan faniler senin hızını anlasın diye soruyorum, 1900 metreyi ne kadarda yüzüyorsun, 90 km bisiklet ne kadar sürüyor, bir de bunların üzerine 21 km'yi ne sürede koşuyorsun?

Süreler parkura, rüzgara ve yokuş durumuna göre çok değişiyor. Ama yaklaşık olarak 31 dk yüzme, 2 saat 50 dk bisiklet ve 1 saat 30 dk koşu ile 5 saat ve altı olarak tamamlıyorum. En son Kıbrıs’ta April Joke triatlonu çok yokuşluydu, onu 5 saat 11 dakikada tamamladım.

İpek, çoluğa çocuğa karışmayacak mısın sen, yüz bin koş; yüz bin koş nereye kadar?

Seni annem mi yolladı? Çoluk çocuğa karışacağım tabii. Ama çoluğa çocuğa karışınca bunların hepsinden vazgeçmem gerekmiyor ki. Dünyada bir sürü anne olan profesyonel atlet var. Hepsi kariyerlerine devam ediyor.

Hani bir gün finish noktasında çocuğum beni beklese hoş olmaz mı?

59

INTERVIEW/KIDS

ADRIANA ESPERALBA

Masum Şeyler

Yetişkin bir kadının oyuncaklarının olması, uluslararası şartlarda garip kabul edilir. Adriana, garip yaftasından paçayı işi sayesinde kurtarıyor.

Yetişkinlere ait bir dünyadan çocukların fantazmına adım atması tabii ki kendi çocuklarının doğumuyla gerçekleşiyor ve bilinen hiçbir kuralın kabul olmadığı bir dünya için tasarlamaya başlıyor. Çocukların sınır tanımayan hayalgücüyle yarışan markası Bobo Choses, tasarımlarını onlara beğendirmek ve onları rahat hissettirmek için üretiyor. Bir nevi, çocuk hikayeleriyle yetişkin hayata adapte olmak gibi düşünebilirsiniz. röportaj aslin kumdagezer fotoğraf martina matencio

XOXO The Mag

Bobo Choses, SS 2015

İsminizin arkasında da bir hikaye var mı?

Hayır, sadece çocuklar tarafından kolay telaffuz edilebilmesini istedik. Bobo İspanyolcada masum demek ve bir çocuğun çok kolay söyleyebileceği bir kelime. Choses da Fransızcada ‘şeyler’ demek.

Sadece kıyafet yapımına değil çocukların dünyasındaki her şeye yer verebildiğimiz için uygun olduğunu düşündük.

Kendi başına olmak istediğinde ne yapıyorsun?

Koşuyorum, dağda kamp yapıyorum, ya da sahile yakın bir yerlerde tatile çıkıyorum.

Düzenli biri misin?

Daha çok kaotik bir düzenim var diyebilirim.

Adriana bize bir hikaye anlatır mısın?

Hikayenin adı ‘Bilinmeyen Dağa Seyahat’. Bundan çok da uzak olmayan bir zamanda yaşayan bir oğlan çocuğu, odasında, arkadaşlarıyla çok uzaktaki bir dağa seyahat etme hayalleri kurar. Çocuklar seyahatleri sırasında kuş sürülerine, oyuncu yabani tavşanlara, bir tilkiye ve hatta İngilizce konuşan bir ata bile rastlarlar. Ay ışığı rehberliğinde günlerce yola devam edip, sonunda dağın tepesine ulaşırlar ve yüzlerine esen rüzgara çığlıklar atarak kutlama yaparlar.

Müşterilerinizin çocuklar olması tasarım sürecini nasıl etkiliyor? Çocukların istediği tek şey rahat olmak. Genelleme yapacak olursam, kız çocukları daha koket oluyorlar ve giyim için daha fazla seçenekleri var. Ben de bu durumu marka içerisinde dengeleyerek üretmeye çalışıyorum.

Bunu şimdi mi uydurdun?

Hayır, bu aslında önümüzdeki koleksiyonun hikayesi.

Tasarımlarını onların onayından geçiriyor musun?

Onların tepkilerini sürekli ölçüyorum. Bunun yanında her hafta çocuklarla fitting’lerimiz oluyor. Kumaşların iyi oturup oturmadığına bakıyoruz ve kıyafetlerin içerisinde rahat olup olmadıklarını öğreniyoruz.

Bu sırada onlar da etrafta hoplayıp zıplayıp bir çocuğun yapabileceği tüm hareketleri yapıyorlar.

Senin çocukların var mı?

Evet, Teo ve Momo. Teo yedi, Momo da üç yaşında.

Her sezonu ayrı bir hikaye üzerine kurguluyorsun, hiç tıkandığın oluyor mu?

Ben anlatılacak hikayelerin bitebileceğine inanmıyorum. Ayrıca hikayelerimi kurgularken kendi çocukluğumdan sevdiğim hikayeleri çocuklarımın sevdiği hikayelerle harmanlıyorum. Yani sürekli yeni melezler üretiyorum.

Malum trend olgusu çocukların pek de umursadıkları bir şey değil. Bobo Choses’un trendlere yaklaşımı nasıl?

Biz trendler üstü çalışıyoruz ve daha çok tasarım alanındaki teknolojik inovasyonlara odaklanıyoruz. Geri dönüştürülebilir yeni kumaşlar bulmak ya da daha çevreci boyama teknikleri kullanmakla daha çok ilgileniyoruz. Tabii arada sırada çocukluğumuzdan birkaç modeli geri getirmeyi de seviyoruz.

Sonraki üretim süreci nasıl işliyor?

Hikayeyi daha somut görebilmek için kolajlar yapıyorum. Ardından ekiple beraber grafikler ve desenler üzerinde çalışıyoruz. Luciano Torres, genelde hikayelerimizi yazıyor, ya da benim yazdıklarıma biraz daha şairane bir dokunuş ekliyor. Bu yüzden ilk koleksiyonumuzdan sonra bir kitap çıkarma kararı aldık, böylece hikayelerimizi daha somut bir şekilde anlatabiliyoruz.

En çok satan ürününüz hangisi?

Her sezon değişiyor. Bu sezon karpuz desenleri ve Mr. Puzzled’dı.

61

Bobo Choses, SS 2015

Bu, çocukların seçimi mi yoksa ebeveynlerinin mi?

Sanırım ikisinin de. Bence alışveriş sırasında çocuklara belli bir özgürlük vermek gerekiyor. Çünkü giydikleri kıyafetin içerisinde rahat hissetmeleri onlara özgüven veriyor. Tabii diğer yandan ebeveynler olarak renk seçimlerinde ve kombinlerde yol göstermek de oldukça önemli. Ama ben her şeyden önce, çocuklara, iyi giyinmenin sadece trendleri takip etmekten ibaret olmadığını göstermek taraftarıyım.

Nasıl bir çalışma alanınız var? İki yıl önce evimizin garajından bozma küçük bir alanda çalışıyorduk ve doğrusunu söylemek gerekirse taşınmaya bir türlü cesaret edemiyorduk.

Annem olmasaydı belki hala aynı yerde olurduk. Fakat annem, çok uzakta olmayan bir oyuncak fabrikasının hala boş olduğunu hatırlattı bize. Hemen Mataro’daki kumsaldan biraz ötedeki bu oyuncak fabrikasını mesken tuttuk. Yolunuz düşerse kapı yerine kullanılan renkli eşkenar dörtgenlerden tanıyabilirsiniz.

Ekibiniz kalabalık mı?

Bobo Choses, iki tasarımcı ve satış danışmanına dönen bir sanat tarihçisiyle başladı. Bir yıl sonra, Inditex gibi büyük bir kurumda çalışan şimdiki ortağım Fenella ekibe katıldı. An itibarıyla 16 kişiyiz ve büyümeye devam ediyoruz.

Annelik bu karmaşık denklemde nasıl mümkün oluyor?

Sabrederek, fazlasıyla sabrederek... Bir de tabii hem işte hem de annelikte kapasitenin farkında olmak gerekiyor. Yapabileceğinden

fazlasına girişmemelisin.

Evde çocuklarlasın, işyerinde çocukların dünyası için yaratıyorsun. Sadece yetişkinlere ait bir dünyaya kaçmak istediğin oluyor mu?

Tam tersine. Elimde olsa çocuklarımla daha fazla vakit geçiririm. Ama tabii yetişkin hayatımızın sorumluluklarından ve zevklerinden kaçmanın da bir manası yok. O yüzden arada bir annem imdadıma koşuyor ve biz de kocamla biraz yetişkin hayatı yaşayabiliyoruz.

Olağan bir günün nasıl geçiyor?

Haftanın birkaç günü, henüz herkes uyuyorken sahilde koşuya çıkıyorum. Ardından çocuklarıma kahvaltılarını hazırlıyorum, onları bisikletle okula bırakıyorum ve saat 09:00 civarında Bobo’da oluyorum. Her Pazartesi haftalık toplantılarımız oluyor, o hafta yapacaklarımızı belirliyoruz. Akşam üstü çocuklarımı okuldan alıyorum ve erken bir akşam yemeği yiyoruz. Yatma saatleri geldiğinde en az üç uyku saati masalı anlatıyorum. Hatta eğer uyumadılarsa daha da fazla.

Hafta sonları çok daha eğlenceli geçiyor, çoğu zaman arabayla dağa çıkıyoruz.

Oyuncaklarla dolu bir evin olduğu tahmin ediyoruz, aralarında sana ait olanları var mı?

Ah, bu biraz utanç verici ama iş için olduğunu söylersem kurtarabilirim.

Bit pazarından aldığım birkaç oyuncağım var, ayrıca çocuk kitapları da topluyorum.

XOXO The Mag

INTERVIEW/SPORTS

NINA CLARKIN

Not Horsing Around Sylvester Stallone, namıdiğer Rocky, 1990 yılında; “Polo oynamak deprem olurken golf oynamaya çalışmak gibidir.” demiş. İşin içinde önemli rol oynayan yetenek ve eğitim gerçeğini görmezden gelirsek, zorluk seviyesini böylesi bir ismin ağzından duymak daha inandırıcı oluyor. Sadede gelecek olursak; Nina Clarkin, şu an dünya üzerinde en yüksek gol oranına sahip kadın polo oyuncusu ve dur durak bilmiyor. Resmi sıfatı bir kenara, erkeklerle kıyaslandığında pek çok polo oyuncusunu geride bırakıyor, üstelik onlarla yarışmaktan da çekinmiyor. Yaklaşık 30 yıldır ata biniyor, kadınların polo oynamasını teşvik etmek için elinden geleni yapıyor ve evinin hemen yanındaki polo sahasında XOXO için objektif karşısına geçiyor. röportaj utku palamutçu fotoğraflar gareth horton

XOXO The Mag

Nina, kaç yaşındasın?

33.

Hale gibi oyuncular vardı. Ben de onların bıraktığı mirası sürdürüyorum diyebilirim. Gerçi sahaya çıktığınızda cinsiyetiniz önemini yitiriyor ve sadece oyuncu olarak anılıyorsunuz, kadın oyuncu ya da erkek oyuncu olarak anons edilmiyorsunuz. En azından bunun yolunu açtığımı söyleyebilirim. Milli polo ligindeki tek kadın polo takımında oynuyorum; üstelik bahsettiğim bu takımdaki oyuncuların uzun birer spor geçmişi ve üstüne üstlük bir de sponsoru var. Geçmişe kıyasla, sadece erkek çoğunluğun oluşturduğu takımların sponsorluk anlaşmaları yaptığını düşünürsek, epey yol katettiğimiz su götürmez bir gerçek.

Yaşın ilerledikçe ata binmek senin için daha tehlikeli bir hal alıyor mu?

Aslında yaşın ilerledikçe vücuduna daha çok dikkat etmeye başlıyorsun ve spor yaptığın zamanlar giderek artıyor. Kondisyonun ve esnekliğin daha iyi bir hal alıyor, ki bu da at üzerinde hakimiyet kurmayı daha kolay kılıyor.

Baban eski bir polo oyuncusu, annen Cotswold Hunt avcılık takımının lideri, amcan da kraliyet ailesinin atlarıyla ilgileniyor.

Sahi, ailenin atlara olan ilgisi nereden geliyor?

Babam orduya katılıp Kenya’ya gittiğinde polo oynamaya başlamış ve bu onun için bir tutkuya dönüşmüş. Ailenin geri kalanı olarak, şehrin dışında büyüdüğümüz için sürekli atlarla iç içeydik. Hatta çocukluğumda etrafımızda at olmadığı bir an hatırlamıyorum bile. Bu yüzden hayatımızın atlara bağlı olarak evrilmesi çok garip gelmiyor.

Daha önce hiç büyük bir sakatlık geçirdin mi?

Bir keresinde attan düştüm ve ön üst ve alt dişlerimi kırdım. Tabii attan düştüğüm ve ufak tefek çiziklerle kurtulduğum kazaları saymıyorum bile.

Bir de geçen hafta yine düştüm ve omzumdaki kaslarımdan birinde yırtık meydana geldi ama şu an giderek iyileşiyorum. Bu korkunç hikayeler dışında oldukça şanslı bir oyuncuyum diyebilirim.

Atlarla ilgilenmediğin zamanlarda ne yapıyorsun?

Dört yaşındaki kızım Elizabeth ile ilgileniyorum, bir yandan da iki arkadaşımla işletmesini yaptığım Soushi adındaki restoranda çalışıyorum.

Spor yapmayı ihmal etmemek için özen gösteriyorum, tabii bir de bu yoğun çalışma programının arasına arkadaşlarımı sıkıştırmaya çalışıyorum. Ve tabii ki diğer tüm polo oyuncularının yaptığı gibi televizyonun karşısına oturup kim nasıl oynuyor diye maçları izliyorum.

Sen de avlanmaya gidiyor musun?

Bu aralar çok fazla seyahat ettiğim için pek fırsat bulamasam da genelde gidiyorum. Doğup büyüdüğüm Cotswold Hunt, adından mütevellit, avcılıkla ünlü bir yer. İşin içine annem de dahil olunca avcılık benim için bir tutku haline dönüştü. Şehirde neredeyse herkes birbirini tanıdığı için, avlanmaya çıktığımızda sanki arkadaşlarımızla doğa turuna çıkmışız gibi hissediyorum ve bu çok hoşuma gidiyor.

Dünya çapındaki en iyi kadın polo oyuncusu olarak anılmak, omuzlarına tahmin ettiğinden daha fazla yük bindiriyor mu?

Bu sıfat bana yüklendiğinden beri omuzlarımda daha az yük hissediyorum. Neden bilmiyorum ama sahaya çıktığımda bana yüklenen sıfatı ve konumu düşünmüyorum, yapabileceğimin en iyisini yapmayı hedefliyorum, hepsi bu. Hissettiğim tek baskı, yaşım ilerleyince ve sahalardan uzaklaşmaya başlayınca, kadın oyuncuların polo oynamaya devam etmesini nasıl daha fazla destekleyebilirim diye düşündüğümde üstüme biniyor.

Poloya geri dönelim, sence bu oyunun olmazsa olmazı engeller, onu daha zor hale getirmiyor mu?

Tabii ki. Ama oyunun temel kurallarından birisi de bu zaten. Engeller olmasa polo ve binicilik arasında neredeyse hiçbir fark kalmazdı. Ayrıca engeller oyuncunun, bireysel olarak puanını yükseltmesi için, maç sırasında daha hırslı ve mücadeleci olmasını sağlıyor.

O zaman hazır engellerden bahsetmişken, yakın zamanda açıklanan yeni engel kuralından biraz bahseder misin?

Yeni engel kuralı kadınlar için üretilmiş bir kural. Daha ziyade kadınların polo oynamasını teşvik etmek için geliştirilmiş bir düzenleme. Bu kural, kadın ve erkeklerin aynı zorluk seviyesinde, birbirlerine karşı mücadele

Aslına bakıldığında, polo bir erkek sporu olarak görülüyor ve sen erkeklerle de mücadele ettin. Kadınların poloya olan ilgisinin artmasında önemli bir rolün olduğuna inanıyor musun?

Benden önce bu iş için bilekleri sıvayan Claire Tomlinson ve Sunny 65

etmelerini daha makul bir hale getirmek için iki ay önce açıklandı. Bu sayede kadınlar sahaya çıktıklarında karışık oyunlarda erkeklerin tabi tutulduğu kurallardan biraz daha hafif bir kurallar bütününe uyacaklar. Bu da onların siciline işlenen gol oranının erkeklere göre hesaplanmasının önüne geçmiş olacak.

Peki sence de bu kural maçların daha az heyecanlı geçmesi demek değil mi?

Kesinlikle değil. Hatta şöyle söyleyeyim; kadınları erkeklere karşı dişe diş mücadele ederken görmek sizi çok daha fazla heyecanlandıracaktır.

Mücadele edebilecekleri alan daha geniş olacak ve bu durum kadınları hiç olmadıkları kadar güçlü bir konuma sokacak.

Oyuncuların kazandıkları golleri ve engelleri kim belirliyor? O kadar çok bağımsız polo kulübü var ki, hangi oyuncunun nereye bağlı olduğunu ve bu oyuncuların doğrudan ilişkilendirildiği bir merkez ofis var mı merak ediyoruz. İngiltere’deki her polo kulübünün bir engel belirleme komitesi var. Bu komite yılda iki kere bir ara geliyor ve kulübe bağlı olan oyuncuların performanslarını değerlendiriyor. Bu değerlendirmeler daha sonra milli polo komitesine iletiliyor ve günün sonunda hangi oyuncunun gol ve engel sıralamasında yerinin değişip değişmeyeceğine onlar karar veriyor.

Bu komitedeki insanların çoğu, polo sporunu gerçekten çok seven ve destekleyen insanlar olduğu için, genelde demokratik ve adil kararlar alınıyor.

Bu arada neden polo sadece sağ elle oynanmak zorunda? Çünkü oyunculara iki elleriyle de oynama şansı verilse çok karmaşık ve tehlikeli bir durum ortaya çıkardı. At üstündeyken hem atı kontrol edip hem sopayı tuttuğun elini değiştirmek gerçekten göründüğünden çok daha zor bir şey olurdu. Bu tıpkı bir ülkenin, arabaların hem sağ hem sol tarafta sürülmesine izin vermesi gibi bir şeye benzerdi. Bu yüzden, malum, çoğunluk sağ ellerini kullandığı için, böyle bir kural konulmuş.

Sen at üstüne çıktığında dengeni nasıl sağlıyorsun peki?

Aslında kontrolümü nasıl sağladığımı ben de bilmiyorum. Daha iki yaşındayken ata binmeye başladığım için sanırım denge problemini çözmek benim için refleks haline geldi.

Sahaya çıktığında hangi pozisyonda oynuyorsun?

Poloda dört temel pozisyon var ve iyi olduğun alana göre bir pozisyona yerleştiriliyorsun. Şu anda oynadığım takımda ben üçüncü pozisyondayım, ki bu da benim takım kaptanı olduğumu ve takımı

yönettiğimi ifade eder. Oynanacak oyunu ben kuruyorum, birinci ve ikinci pozisyondaki forvet oyuncularını yönlendiriyorum. Dördüncü pozisyondaki oyuncular da genelde defansif bir oyun takip ederler ve diğer takımın sayı yapmasını engellerler.

Her ne kadar polo bir İngiliz sporu olarak anılsa da, en yüksek skora sahip olan oyuncuların neredeyse tamamı Arjantinli. Sence bu, İngiliz gençliğinin polonun mirasına yeteri kadar değer vermemesinin bir sonucu olabilir mi?

Aslında polo bir Pers sporu ama şu an dünyanın her yerinde oynanıyor.

Tabii en iyi oyuncuların Güney Amerika ülkelerinden çıktığı da su götürmez bir gerçek. Neden bilmiyorum ama İngiltere’deki gençlerin poloya karşı ilgisiz olduğunu düşünmüyorum. Benim bağlı olduğum Cirencester Polo Kulübü’ne sürekli olarak genç insanlar gelip üyelik yaptırıyorlar. Poloya olan ilgilinin her geçen gün biraz daha arttığını bilmek umut verici. Sanırım İngiltere’nin eski gücüne kavuşmasına az bir zaman kaldı.

Kulübün önümüzdeki ay bir kadınlar ligi düzenleyecek. Sen de yer alacak mısın?

Evet ben de yer alacağım, hem de çok güçlü bir takımla. Kendi kulübüm diye demiyorum ama Cirencester, kadın oyuncularıyla diğer polo kulüpleri arasında çok iyi bir yere geldi ve bunun bir parçası olmak gerçekten gurur verici.

Kulüpte sadece oyuncu olarak mı yer alıyorsun yoksa eğitim de veriyor musun? Şu anda vermiyorum. Neden bilmiyorum ama son zamanlarda kendimi ileride küçük çocuklara polo eğitimi verirken görüyorum. Küçük kızları karşıma alıp polonun erkek sporu olmadığını onlara öğretmek istiyorum.

Bu arada eşin de polo oyuncusu, üstelik kendisinin sekiz golü var.

Aranızda çekişme yaşıyor musunuz?

Benden çok daha iyi bir oyuncu olduğu için onunla mücadele etmemeye özen gösteriyorum. Fırsat buldukça onunla oynamaya ve bir erkek rakibi yenmenin taktiklerini öğrenmeye çalışıyorum. Tabii ne zaman aynı takımda oynasak hep kavga ediyoruz.

Son olarak, polonun Olimpiyatlar’a dahil edilmemesiyle ilgili ne düşünüyorsun?

Poloyla ilgilenen herkesin ortak amacı bir gün Olimpiyatlar’a kabul edilmek. Tabii bahsettiğimiz şey Olimpiyat Komitesi’nin iki dudağının arasında olduğu için ne zaman ne olacağını asla bilemiyoruz.

XOXO The Mag

XOXO The Mag’in katkılarıyla yayınlanmaktadır.

INTERVIEW/FASHION

VITTORIO CORDELLA

The Happy CEO

Siz bu satırları okurken Vittorio muhtemelen Instagram hesabına bir selfie ya da ‘shoelfie’ daha ekliyor. Her iki durumda da gülen bir yüz sizi bekliyor. Zira, Joshua Sanders’ın CEO’su ve namıdiğer yetenek avcısı Vittorio da arkasında durduğu markası da her daim gülümsüyor. Tam modanın eğlenmekten ibaret olduğu klişesine sığınacağını sandığımız anda Bay Cordella nevi şahsına münhasır bir manevra yapıyor ve sürekli gülümseyen bir adamın aslında hiç gülmeyenlerden daha ciddi olabileceğini kanıtlıyor. röportaj aslin kumdagezer fotoğraflar corrado galli&sara trevisan for xoxo the mag grooming carolina antonini

XOXO The Mag

Joshua Sanders, FW 2015

Joshua Sanders’tan önce ayakkabılar bu kadar ilgini çekiyor muydu?

Gençliğimden beri ayakkabı toplarım, belki de Joshua’ya yatırım yapmamın temelinde bu vardı.

ve bağcıklı numunelerinden biri var. İş gezisi planlarına valiz yapmak da dahil mi?

Ben bu konuda tersine işleyen biriyim. Bir yerlere giderken bavulum her zaman kuş kadar hafiftir. Tamam biraz abartıyor olabilirim... Ama bavulumu toplarken matematik bir sistem üzerinden gidiyorum, asıl dönüşlerimde işin ucu kaçıyor. Her seferinde istisnasız ekstra bagaj ücreti ödüyorum. Ben buna ‘ilhamın bedeli’ diyorum. Seyahatlerinizde ilham aldıklarınızı yanınızda getirmezseniz ne anlamı kalır ki? Bu yüzden bavuluma her zaman ekstra bir sırt çantası da koyuyorum.

Koleksiyonuna eklediğin ilk ayakkabı hangisiydi?

Air Jordan. Ayakkabılar kadar basketbolu da severdim.

Bu arada koleksiyon derken kaç ayakkabıdan bahsediyoruz?

Aşağı yukarı 400 çift.

Kadınların meşhur ayakkabı takıntısına rakip olabilirsin.

Ben bu ayrımcılığa katılmıyorum. Bence erkekler de en az kadınlar kadar ayakkabıları konusunda tutkulular.

Bahsettiğin matematik nasıl işliyor? İşin püf noktası ayakkabılarda... Genelde yanıma dört çift alırım.

Her zaman biri beyaz biri de parlak olmalı. Geri kalan ikisini de yeni sezondan rastgele seçerim. Kıyafetler de bu dört ayakkabı etrafında döner.

Ayakkabılarınızın unisex olmasının ardındaki felsefe bu mu?

Bence, genel olarak, moda dünyası da daha tek cinsiyetli bir yöne gidiyor. Eh, böyle bir durumda aynı tasarımı 35 numaradan 45 numaraya kadar üretmek oldukça mantıklı.

Normlar dahilindeki CEO tanımına uyduğun pek söylenemez.

Takım elbise giyen ve sürekli ciddi görünmesi gerektiğine inanan biri olmadığın aşikar. Ciddiye alınma problemleri yaşıyor musun?

Ben görür görmez kelimenin tam anlamıyla tanıyabileceğiniz biriyim; eğlenceli ve spontane... Giysilerimin arkasında ciddiyet izlenimi vermektense gereken noktalarda, mesela para konuşurken, eğlenceli kıyafetlerimle ciddi olmayı tercih ediyorum. Açıkçası eğer gülmüyorsan, gülemiyorsan, işin ya da ilişkin ne kadar iyi giderse gitsin hayat yine de sıkıcı olacaktır.

Vittorio, bugünün nasıl geçecek? Önümde birçok toplantı ve konferans telefon konuşmaları var. Bir de çıkacağım birkaç iş gezisinin planlarını tamamlamam gerekiyor.

Ama hepsi bir yana, bugün aklımdaki birkaç tasarım fikrini kağıda geçirmem lazım.

Tasarım yaptığını bilmiyorduk.

Aslen görevim, benim için çalışanları koordine etmek. Şirket dahilinde atılan her adımın benim onayımdan geçmesi gerekiyor. Ve tüm bu yönetim işlerinin yanında fırsat buldukça kreatif ekiple oturup yeni koleksiyonu tartışmak, insanlarla vizyonumuzu nasıl paylaşacağımızı konuşmak hoşuma gidiyor. Arada sırada yaptığım çizimleri paylaşmak da işin bonusu.

Takım elbiseye karşı mısın?

Bilakis, güzel bir İtalyan takıma hiçbir zaman hayır demem. Ama yine de eğer her gün takım elbise giyinen biri olsaydım da eğlenceli olmaya devam ederdim ve takımları da gönlüm nasıl isterse öyle giyerdim; bir gün rengarenk, bir gün baskılı...

Hiç mutsuz günün yokmuş gibi hissettiriyorsun.

Yapacak çok şey ve çok az vakit olduğunda mutsuz olabiliyorum.

Nadiren.

Kendi tasarımlarını da giyiyor musun?

Tabii ki, hatta şu an ayağımda önümüzdeki sezonun fütüristik tabanlı 69

Joshua Sanders, SS 2015

Bu tutumun markayla nasıl örtüşüyor?

Tabiri caizse ‘cuk oturuyor’. Marka, kişilik bölünmesi yaşayan tek bir karakter gibi. Tek bir çatı altında birbirinden farklı 20 kapsül koleksiyon var. Her ana uyum sağlayabilmek adına tasarlıyoruz.

gemideyken tahmin yürütmek bana biraz boşa kürek çekmek gibi geliyor. Bekleyip göreceğiz.

Benzerliklerden gidelim, Joshua Sanders da Vittorio Cordella kadar sosyal medyaya yakın mı?

Olmaz mı? Bence duygularınızı, güzel bir fotoğrafla paylaşmak paha biçilemez bir lüks. Tabii marka açısından baktığımızda da nabız ölçmenin eğlenceli yegane yolu. Üstelik bu geribildirimler sadece bir saat içerisinde telefonunuzda.

Bu durum spontane ve eğlenceli olmak konusundaki fetişini besliyor olmalı.

Biraz. Ama bence sosyal mecraların en çekici yanı onca insana erişebiliyor olmak. Ve ben bu mecraların aktif kullanıcılarının çok seçici olduklarına inanıyorum. Her gün neyi beğendiklerine karar vermeleri gerekiyor ve bunları arkadaşlarıyla paylaşıyorlar, popüler olanı onlar belirliyorlar. Ellerinde müthiş bir güç var. Sadece birkaç dakikalığına onların ilgisini çekmeniz uluslararası bir üne sahip olmanızı sağlayabilir. Warhol’un kehaneti şad olsun.

Bazı lüks markalar senin bu görüşünün tam tersine gidiyorlar ve heyecan faktörünü beslemek adına koleksiyon tanıtımlarında akıllı telefon kullanımını yasaklıyorlar. Şartlar dahilinde ince bir çizgide yürüyoruz. Evet, bazen bir şeyleri saklı tutup heyecanı artırmak marka için akıllıca bir manevra olabilir.

Ama açık konuşayım; burada her şey ışık hızıyla ilerliyor, eğer pop bir markaysanız ve popüler kalmaya devam etmek istiyorsanız paylaşmaya biraz daha açık olmalısınız. Ama çok fazla ortalıkta olup eskime riskini de aklınızın bir köşesinden çıkarmamalısınız.

Anındalığı ertelemek moda dünyası dahilinde sürdürülebilir mi sence?

Belki de. Kesinlikle imkansız değil, pekala yapabiliriz. Ama istiyor muyuz? Açıkçası bu kadar hızlı ve keskin manevralar alan bir

Joshua Sanders’la yollarınız nasıl kesişti?

Yıllar önce Paris’te yatırım için yeni bir şeyler arıyordum. Yeni olan herhangi bir fikre kapılarım sonuna kadar açıktı, ama ne aradığımı ben de bilmiyordum. Ve genç bir öğrenciyle tanıştım, Joshua’nın moda algısı ve vizyonu benimkiyle birebir örtüşüyordu. Küçük bir işbirliğiyle başladık ve buradayız.

Enerjinin büyük bir bölümünü yeni yetme bir öğrenci için harcamak o zaman için büyük bir risk olsa gerek.

Joshua’nın, risk faktörünü hafifleten oldukça güçlü yönleri vardı, marka algısı da tasarımları kadar kuvvetliydi. Artık bir aile gibiyiz, bu yüzden bu soruya çok da objektif cevap veremiyorum.

Yetenek avlamaya devam ediyor musun?

Bana ilham veren her şey sokakta, bu nedenle sürekli sokakta olmaya, yeni olan ne varsa görmeye çabalıyorum. Fırsatın ve yeteneğin nereden çıkacağını asla bilemezsiniz. Doğru zamanda doğru yerde olmalısınız, ben doğru zamanda mıyım bilmiyorum ama her yerdeyim.

Yanılmıyorsak en çok ilgiyi Asya pazarından görüyorsunuz.

Pop ve eğlenceli bir marka İtalyan el işçiliğiyle birleşince Asya pazarının ilgi göstermemesi hemen hemen imkansız. Asya’da olan her şey Avrupa kıtasının sonraki beş gününün nasıl geçeceğini belirliyor.

Orada çok hızlı ve aynı derecede yaratıcı bir hayat var. Açıkçası, Asya’ya kıyasla Avrupa’da olup bitenler biraz daha tutucu kalıyor.

Başta sormamız gerekeni sonda soralım, neden odağınızda slip-on’lar var? Çünkü herkes onları giyebilir. Tıpkı eski, iyi kesimli bir jean gibi yaş, cinsiyet ve stil ayrımı göstermeyen bir tasarımı var. Şu anda yeni modeller üzerine çalışıyoruz ve Joshua Sanders ailesi hem kişi hem de ürün bazında büyüyor. Yani daha hikayenin en iyi kısmını görmediniz.

XOXO The Mag

XOXO The Mag’in katkılarıyla yayınlanmaktadır.

üst elif domaniç kürk arman barın/flesh etek chloé/beymen kemer academia/beymen bot louis vuitton şapka editöre ait aksesuarlar editöre ait

ON THE ROAD IV photographer emre doğru styling deniz irem çek hair&makeup hakan kültür/kum agency photography assistant ünal turhan styling assistant berna demir model sarah new models

Ĺ&#x;al zadig&voltaire

ceket maje/brandroom k羹rk arman bar覺n/flesh jean emanuel ungaro/beymen kemer academia/beymen

Ăźst isabel marant/beymen sandalet isabel marant/beymen Ĺ&#x;apka zadig&voltaire

gĂśmlek roberto cavalli/harvey nichols etek roberto cavalli/harvey nichols sandalet chloĂŠ/beymen

yelek chloĂŠ/v2k designers pantolon maje/brandroom bot zadig&voltaire

gรถmlek dsquared2/beymen ล ort dsquared2/beymen kemer academia/beymen

elbise cushnie&ochs/v2k designers kemer vakkorama

ceket emanuel ungaro/beymen jean emanuel ungaro/beymen kemer academia/beymen

ceket dkny bot louis vuitton eldiven elif domaniç gözlük chrome hearts/kent optik

FILE

SOME WOMEN OF SWIMWEAR hazırlayan merve yeşilçimen fotoğraflar gökhan polat

Burcu Togay Bu sıcak yaz gününde nerede olmak isterdin?

Güney İtalya’da... İtalyan sahilleri ve rivierası bana her zaman çok keyifli geliyor.

Bugünkü iş planında neler var?

Oldukça yoğun bir dönemdeyim, yeni sezon hazırlıklarına son hız devam ediyoruz. Fuarlara katılıyoruz, yaz süresince toplantılarımız oluyor, bugün bunun için hazırlık yapıyor olacağım. Bir yandan da, ürünleri kontrol edip fitting yapmam gerekiyor.

Moeva’yı ilk olarak Londra’da başlattınız. Çıkış noktanız neydi? Üniversitenin son senesinde markamızı yaratmak için çalışmalara başladık, mezun olmamıza az bir zaman kalmışken de markayı kurduk. Aklımızda hep mayo tasarlama fikri vardı, o yüzden sadece hem içinde kendimizi iyi hissedebileceğimiz hem de bizi yansıtan bir koleksiyon oluşturmaya odaklandık. Üç ortak olmak süreci kolaylaştırdı mı?

Tabii ki, birbirimize her zaman destek olduk, olmaya da devam ediyoruz. Ortaklık zor gibi görünebilir ancak birbirinizi tamamlıyorsanız ve iş disiplininiz varsa, süreç sorunsuz bir şekilde işliyor. Her ne kadar belirli iş bölümlerimiz olsa da, karşılıklı güven duyduğunuz ve birlikte rahat çalışabildiğiniz insanlarla bir marka yaratmak, işe tek başınıza atılmaktan çok daha iyi.

Bu arada tasarımlarınız İstanbul ve Londra dışında nerelerde satılıyor?

Markayı ilk kurduğumuzda hedefimiz global bir marka yaratmaktı.

Kapsamlı bir pazar araştırması yaptık. İlk başlarda birkaç ülkede satış yaparken bugün 17 farklı ülkede satış yapıyoruz ve her geçen gün bu sayı artıyor.

Online satışlar bu sürecin gelişmesine ne kadar etkili oluyor?

Oldukça fazla. Öyle ki, yaz sezonuna hitap eden parçalar üretmemize rağmen, kış aylarında da satışlarımız devam ediyor. Global bir marka olmanın avantajlarını tüm yıl boyunca devam eden satışlarımız sayesinde görebiliyoruz.

Bu sezon için nasıl bir tema belirlediniz?

Moeva’nın her koleksiyonuna hakim olan minimal, konstrüktivist yaklaşım bu sezon da devam ediyor. Bunun yanı sıra altın aksesuarlarla daha cesur ve çarpıcı parçalar sunuyoruz.

Bikini mi mayo mu?

Aslında her ikisini de kullanıyorum ama benim için önemli olan şey tasarımdır. Beğendiğim bir tasarım olduğunda mayo ya da bikini diye ayırmıyorum.

Plaj çantanda neler olur?

Güneş kremim, havlum ve değişen ihtiyaç parçaları.

XOXO The Mag

Açelya Uluçay Hayatında her şey yolunda mı?

Her şey gayet güzel gidiyor. Yeni koleksiyon mağazalara girdi ve online satışlar başladı. Atölyedeki yoğunluk biraz azaldı, kısmen daha sakin bir döneme girdik. Şimdilerde 2016 yaz koleksiyonunu hazırlıyoruz.

Koleksiyonun sadece mayo ve bikiniden oluşmuyor. İki sezondur tunik ve plaj elbiseleri tasarlıyorum. Aslında plaj elbisesi demek çok doğru değil çünkü birçok kişi elbiseleri plaj dışında da kullanıyor. Genelde siyah ve beyazın ağırlıkta olduğu, daha iddialı ve dikkat çeken parçalar tasarladığım için çok yönlü kullanılabiliyorlar. Ben de doğal olarak kumaşları buna göre seçiyorum.

Londra’da eğitim aldın, neden döndün?

Londra’yı çok sevmeme rağmen kapalı ve kasvetli havası beni çok yoruyordu. Her ne kadar şehir hayatını ve hareketliliği çok sevsem de aslında deniz, kum ve güneş aşığıyımdır. İstanbul harika bir şehir ve saydığım türlü sebeplerden dolayı havası bana daha uygundu. Bu yüzden her şeye burada başlamak istedim.

Peki hazır giyim sektörüne de girmeyi düşünüyor musun?

Plaj giyimiyle kendimi sınırlamak istemiyorum. Yılda bir kez sadece plaj koleksiyonu hazırlamak bana yetmiyor, kendimi tatmin olmuş hissetmiyorum. Bu yüzden ileride hazır giyim koleksiyonu da yapmak istiyorum.

İşini yapıyor olmanda hava durumu etkili o zaman?

Yaz benim en sevdiğim mevsim. Üstelik Kıbrıslıyım, yani her mevsim güneşin açtığı bir adada doğup büyüdüm. Tabii deniz kıyısında büyümenin ve tam anlamıyla bir sahil kızı olmanın da etkisi var. Fikir kafamda böyle şekillendi ve iki yıl önce kendi markamı yarattım.

Bu sezonki koleksiyonun için sana ne ilham veren şey neydi? Şehirli kadınlar. İstanbul’da ve Londra’da yaşayan arkadaşlarım, diğer tüm büyük şehirlerde çalışan, kendi hayatlarını kuran, güçlü ve savaşçı kadınlar bana ilham verdiler. Bu yüzden ortaya, maskülen ve feminen detayları dengeli bir şekilde barındıran bir koleksiyon çıktı.

Bize, bir yaz akşamüstü yapmamız gereken bir şey söyler misin?

Palmiyeler arasında bir hamakta uzanın, dalgaların sesiyle kitap okuyun...

60’ların geri dönüşüyle ilgili ne düşünüyorsun?

Yüksek bel kesimli bikinileri çok beğeniyorum, tabii modern yorumlar katılmış olan modelleri tercih etmeye çalışıyorum.

85

FILE

Merve Kardeş Sabah klasiklerin var mı?

Güzel bir kahvaltı yaparım ve üstüne sade bir türk kahvesi içerim.

Ne kadar süredir mayo/bikini tasarımı yapıyorsun?

Yaklaşık iki yıldır bu işle haşır neşirim. Sektöre Marquesa ile girdim ancak bir süre sonra ortağımla yollarımızı ayırdık. Hemen ardından kendime ait bir markam olsun istedim ve Norma’yı kurdum.

Norma ismi nereden geliyor?

Maria Callas’ın sesi ile dinleyicileri büyülediği opera eserinden.

Tabii beni etkileyen ve markaya bu ismi vermemi sağlayan şey sadece bu eser değil, aynı zamanda Callas’ın kariyeri de oldu.

Yeni sezon için nasıl bir koleksiyon hazırladın?

File kumaşlar, altın aksesuarlar ve asimetrik şekiller, koleksiyonun hemen her parçasında görülebiliyor. Siyah ve beyaz bu sezon da ana renkler. Turuncu, lacivert, antrasit gibi tonlar da tasarımları daha sıcak bir ruh haline sokuyor. Yüksek bel bikiniler ve mayokiniler de metalik aksesuarlarla tamamlanıyor. Özetlersem, 2016 trendlerini uyguladığım bir koleksiyon hazırladım.

Bu bahsettiğin özellikleri eski koleksiyonlarında da görmek mümkün mü yoksa bu sezon farklı bir duruş mu sergiliyorsun? Önceki koleksiyonlarıma kıyasla bu koleksiyonun en önemli özelliği 18-40 yaş aralığında her kadına hitap ediyor olması. Yaş aralığını daha geniş tutabilmek için vücudu daha ince ve fit gösteren özel parçalar tasarladım.

Peki Norma ne kadar lokal?

Sadece Türkiye ile sınırlı kalmadık. Şimdilik Dubai, Mısır, Mykonos ve Los Angeles’ta satış yapıyoruz.

Hedeflediğin başka şehirler var mı?

Tüm dünyada bilinen ve tercih edilen global bir marka olmayı çok isterim. O yüzden öncelikli olarak ABD ve Avrupa’daki şehirlerde faaliyete geçmek en büyük hedefim.

Tabii bu sektörde faaliyet gösteren markaların sayısı her geçen gün artıyor. Rakiplerin gözünü korkutuyor mu?

Gelişen ve yenilenen bir sektör olduğu su götürmez bir gerçek. Ama rakiplerimin artması benim için herhangi bir sorun teşkil etmiyor, aksine yenilenme ve markamı daha ileriye taşıma isteğimi giderek güçlendiriyor. Şu an ofis yerine nerede olmayı isterdin?

Deniz kenarında tabii ki! Önümüzdeki günler için planın nedir, tatile çıkacak mısın?

Bu aralar çok yoğunum ancak hem ürünlerimin satıldığı mağazaları gezmek hem de biraz dinlenmek için Temmuz’da Mykonos’ta olmayı planlıyorum.

Deniz kenarında olmayan bir tatil hayali kurar mısın?

Norveç’teki Igloo evlerde, tavanı camla kaplı odalardan birinde, yıldızları izleyerek uyumak müthiş bir deneyim olurdu.

XOXO The Mag

Ezgi Bozkurt Bu aralar kendini nasıl hissediyorsun?

Harika. Büyük keyif aldığım bir koşuşturmaca içindeyim.

Peki rekabetin giderek arttığı bir alanı seçmek sizin için riskli değil miydi?

Doğrusu bu yönde ilerlerken, rekabet kısmını çok da düşünmedik.

Yapmak istediğimiz, yaparken mutlu olacağımız bir iş olduğu için risk almaya değerdi.

Bu koşuşturma bir günde kaç saate tekabül ediyor?

Bu soru gelene kadar hiç farkına varmamıştım. Sanırım Kasım’dan beri uyanık olduğum her an bu yoğunluk sürüyor.

Modellik ve mayo tasarımından başka, bilmediğimiz bir uzmanlık alanın var mı?

ODTÜ Endüstri Ürünleri Tasarımı’ndan mezun olduktan sonra birçok tasarım ofisinde çalıştım ancak iç mimariye yönelmek ve bu alanda kendimi geliştirmek istedim. İTÜ Uluslararası İç Mimari Yüksek Lisans programına girdim. Şu an Co-Made isimli bir tasarım ofisinin ortak ve tasarımcılarından biriyim. Zaman zaman biri öncelik kazansa da, bir süre daha hiçbirinden kopmaya niyetim yok.

Tatile vakit ayırabiliyor musun?

Fırsat bulduğum her an yollardayım.

Biraz geriye gidelim, 5th position nasıl ortaya çıktı?

Aslında her şey ortağım Buse Uğur’un, dans mayolarını plaja uyarlamasıyla başladı. 2014’te ilk koleksiyonunu hazırladığında, lookbook modeli bendim. Buse’yi o kadar sevdim ki, sonrasında görüşmeye ve fikir alışverişi yapmaya devam ettik. En son Kasım ayında bir araya geldiğimizde, neden ortak bir şeyler yapmıyoruz dedik ve aynı günün akşamında evde yeni koleksiyon için çizim yapmaya başladık.

Çok isteyip de hala gidemediğin bir yer var mı?

Olmaz mı. Gezdikçe ve gördükçe bu isteğim giderek artıyor. Bu aralar aklımda Tayland, Fas ve Güney Amerika var.

Bu kadar kısa sürede neler tasarladınız peki?

Tercihimiz sadelikten yana haliyle desenlerden uzak durduk.

Trendlerin çok peşinde değiliz bu yüzden düz modeller ve tek parça mayolara ağırlık verdik.

Bavul hazırlaman ne kadar sürer?

Yaklaşık 1 saat. Bavulumu hazırlamak için yarım saat yeter; tabii kalan yarım saatte de kendimden emin olamadığım için alınacaklar listesini tekrar tekrar kontrol ederim.

Koleksiyonunuza nerelerden ulaşılabiliyor? Şu an web sitemizde online satış başladı. Ürünler aynı zamanda Midnight Express Bebek’te, Mae Zae Karaköy’de, Vakkorama’da ve Mabu Alaçatı’da bulunuyor.

5th Position’ın gelecek sezonunda ne göreceğiz?

Bu koleksiyonda yakaladığımız çizgiden çok sapmayan sade, sakin, detaylara boğulmamış, güçlü parçalar geliyor.

87

FILE

Roys Elhadef Son zamanlarda günlerin nasıl geçiyor?

Malum, yaz döneminde yoğunluğumuz çok artıyor, bu yüzden her zamanki gibi yapacak çok işim oluyor. İş sonrası genelde arkadaşlarımla buluşurum. Ofisten çıkınca onlarla kahve içmek ve evime geçmek bana iyi geliyor. Gerçi, sakinliği sevdiğim için evimde yalnız vakit geçirmek de hoşuma gidiyor.

Bu yoğunluk satışlara da yansıyor mu?

Kesinlikle. Satışlar gayet iyi gidiyor, her geçen sene kendimizi daha geniş kitlelere tanıtıyoruz ve böylece müşteri portföyümüz giderek genişliyor. İki arkadaşın birlikte iş yapması zor mu? İki iş arkadaşından öte, kardeş gibiyiz. Hiçbir zaman ayrım yapmadık ve markamızı kurduğumuz ilk günden beri iş bölümü yaparak, her kararı ortak vererek ilerledik. Zor ve yorucu tarafları var tabii ama beraberken çok daha verimli çalışıyoruz, bu da aramızdaki bağı kuvvetlendiriyor.

Lily and Rose’da mistik detaylar ön planda ve hatta diğer tasarımcılardan bu özelliğinizle ayrışıyorsunuz.

Marka mistik tarafını hayvan figürlerinden ve geçmişten günümüze gelen bazı sembollerden alıyor. Bu detayları özenle nakış yaparak ve boncuklarla süsleyerek fark yaratıyoruz. Bunlar da tasarımlarımızı birer arzu nesnesine dönüştürüyor.

Peki hitap ettiğiniz belirli bir yaş aralığı var mı?

Mayo seçimi karakter ve vücut tipiyle alakalı aslında, yaş çok da belirleyici değil. Her sezon koleksiyonumuzu gruplara ayırıyoruz; metal aksesuarları kullandığımız cesur tasarımlar, nakışlı veya boncuklu

gösterişli ürünler, bir de minimal tasarımlarımız var. Bu yüzden her yaşta kadına hitap ediyoruz.

Her vücut tipini plajda rahat hissettirmek gibi bir iddianız var mı?

Plajda normale göre daha savunmasız ve güvensiz hissediyoruz kendimizi, bu bir gerçek. Bu yüzden herkesin kusur olarak gördüğü şeyi kamufle edip kendini daha rahat hissetmesi için elimizden geleni yapıyoruz. Mesela, karın ve bel bölgesindeki fazlalıklardan şikayetçi olanlara kalın bantlı veya bağcıklı ürünler, küçük göğüslülere içten destekli balkonet dedigimiz ürünleri öneriyoruz.

Kişisel stilini nasıl tanımlarsın?

Rahat ve cool. Dinginliği seven bir kadınım ve bu giyim tarzıma yansıyor.

Mayo ve bikiniler genelde kısa sürede deforme oluyorlar. Bu nasıl önlenir?

Bu durum aslında kumaş, lastik ve astar kalitesine göre değişiyor ama tabii ürünü nasıl muhafaza ettiğiniz asıl önemli olan şey. Havuz ve deniz suyuyla uzun süre bırakmamak, soğuk suyla yıkamak, güneş yerine gölgede kurutmak gerekiyor.

Eskiyen mayo ve bikinilerinden atmaya kıyamadıkların var mı?

Yok, o konuda çok rahatımdır. Hatta kulağa garip gelse de dolap temizliği en sevdiğim şeyler arasındadır.

Bu yaz tatili için seni en çok heyecanlandıran şey ne?

Birçok arkadaşım evleniyor, bu yüzden, bekarlığa veda partileri için kız kıza tatil planları yaptık. Bir an önce buradan gitmek istiyorum.

XOXO The Mag

XOXO The Mag’in katkılarıyla yayınlanmaktadır.

NATIONAL SWIMMING POOL

Çünkü hayat yüzme havuzu gibi, devridaime sıkışmış bir su kütlesi (bedeniniz), ara sıra içine atılan dezenfektan (ruhunuz) ve yetmeyen zaman (havuz partisi)…

Alina Negoita da bu mükemmel döngüyü Bükreş’te milli yüzücülerle yoğun anlamlarla dolu bir metafora dönüştürüyor.

photographer alina negoita stylist emilian pospaii hair&makeup miruna degeratu @diana ionescu makeup studio models marta, selina @mra models, silvia scurtu

mayo pnk casual bone arena

mayo speedo bone arena gözlük speedo

sweatshirt acne studios

mayo lisa marie fernandez

pantolon pas du tout

terlik adidas

sweatshirt acne studios

BRIEFS

alıp duvara fırlatmazsa ya da bir havan topunun içine koyup ateşlemezse, uzunca bir süre sağlam kalabilirler.

Rembrandt’ın aynı kağıt üzerine yapılmış eserleri bugün hala aramızdalar.

Daha önce aklına gelen ama kağıda dökemediğin çılgınca bir fikir oldu mu?

Bu sürekli başıma geliyor. Olasılıklar çok fazla olduğu için kendimi sakinleştiriyorum ve yoluma devam ediyorum. Tabii eğer üretmem gereken şey kendim için değilse ve karşı taraf bir beklenti içindeyse, işte o zaman biraz deliriyorum.

Bir yandan da çocuk kitapları yazıyorsun. Hangisi daha zor? Kitap yazmak mı yoksa heykellerle haşır neşir olmak mı?

Kesinlikle çocuk kitabı yazmak çünkü çocuklar en sert eleştirileri yapabiliyorlar ve ben onları bu yüzden çok seviyorum.

Favori çocuk kitabın? İlk seferde aklıma gelen 150 kitabın içinden birini seçecek olursam Tomi Ungerer’in yazdığı Moon Man derim.

XOXO ID CYBÈLE YOUNG Sanatçı Kağıttan küçük objeler üretiyorsun. Yaptığın ilk minyatür heykelin ne olduğunu hatırlıyor musun?

Daha çok küçükken diş macunu ile küçük bir dilek kutusu yapmaya çalıştığımı hatırlıyorum. Daha kariyerime yeni başladığım zamanlarda, bakır kabartmalarım için küçük çantalar hazırlıyordum ki bu da önüme çok uzun bir yol çıkardı. Bu sayede kendimi bir anda resim yapmak yerine küçük heykelcikler yaparken buldum.

Kariyerin boyunca kağıtla ilgili ne gibi şeyler keşfettin?

Japon kağıdının görünüşüne aldanmamam gerektiğini fark ettim, çünkü aslında oldukça güçlü bir kağıtmış.

Aksine, Batı’da kullanılan pek çok kağıt da sert durmasına rağmen aslında çok kolay şekil alabiliyormuş.

Japon kağıdının aradığın materyal olduğunu nasıl fark ettin?

Büyükannem sayesinde. 1920’li yıllarda kendisi ahşaptan oyulmuş figürlerle boyama yapıyordu ve Japon kağıdı kullanıyordu. Bugün, yaptığı eserlerin neredeyse hepsi aynı şekilde duruyor.

Peki hiç kendi kağıdını üretmeyi düşündün mü?

Ne yazık ki hayır. Çünkü Japonların benim kullandığım kağıdı üretmek için yıllarını harcadıklarını düşünürsek, benim aradığım özelliklerdeki bir kağıdı üretmek ne kadar sürer düşünmek bile istemiyorum.

Heykellerle o kadar renkli bir dünya yaratıyorsun ki onlara baktığımızda kendimizi Alice in Wonderland’de gibi hissediyoruz. İlham kaynağın nedir?

Bence dünyada cansız obje diye bir şey yok.

Bütün objeler öyle ya da böyle insanlarla bir şekilde etkileşime geçiyor. Öyle ki, bu ilişkiyi düşündüğümde aklıma iki taraf arasındaki diyaloglar bile geliyor. Etrafıma baktığımda herhangi bir şeyin gözüme çarpması onun kağıttan heykelini yapmam için yeterli oluyor. Bilinçaltımın bu heykeli şekillendirmesine izin veriyorum ve heykel vücut bulduğu zaman onunla fiziksel olarak ilgilenirken, bir yandan da kafamda kurduğum hikayesini de şekillendiriyorum. Bu iki dünya bir araya geldiğinde de heykelin tamamlandığını anlıyorum.

Eserlerini nasıl koruyorsun?

Kağıt ve yapıştırıcının ekstra bir korumaya ihtiyacı olmuyor, zaten heykellerde kullandığım mürekkep de kalıcı. Çerçevelendikten sonra eğer birisi onları

DO NOT MIND THE GAP Tokyo menşeli tasarım firması E&Y ve Yuri Suzuki arasındaki işbirliği, İngiltere metrosu ve kullanıcılarının ilişkisini, iki taraf arasındaki soğuk “Mind the Gap” ibaresinden öteye taşıyor. 1933 yılında Harry Beck tarafından çizilen Londra metro haritası temel alınarak tasarlanan Tube Map Radio, her metro hattına ve durağına farklı bir radyo kanalı atayarak, her durağın ruhunu yansıtan müziği siz neredeyseniz oraya taşıyor. Londra Tasarım Müzesi’nin tam desteğini alan tasarım, 25.000 Japon Yen’i karşılığında satın alınabiliyor, tabii şanslı 500 kişiden biriyseniz.

XOXO The Mag

PLAYGROUND FOR LONDONERS London Eye’ı bir kenara bırakırsak, güzel bir şehri biraz daha güzel ve tabii eğlenceli kılacak şey, onun meydanlarını dolduracak atlıkarıncalar ve dönme dolaplar olabilir. Bizimle hemfikir olduğundan şüphe duyduğumuz Carsten Höller, Londra’daki Hayward Gallery’yi bir eğlence parkına dönüştüren sergisini hazırlarken, yüksek ihtimalle başka şeyler düşünüyordu. Çatı katından yere kadar inen kaydıraklar, metal konteynırlardan oluşturulan labirentler ve çok daha fazlası, olur da bu aralar yolunuz Londra’ya düşerse keyfinizi yerine getirmek için sizi bekliyor.

TWO IN ONE Multifonksiyonel tasarımlar görmeye alışkınız. Hatta farklı disiplinleri bir araya getiren tasarımlar neredeyse her yerdeler. Hal böyle olunca tasarımcıların iş tanımına müşterilerini şaşırtmak da ekleniyor.

San Francisco menşeli Pablo Designs ve Carmine Deganello da bu azınlık gruba dahil. İki taraf bir araya geliyor ve ortaya taşınabilir bir aydınlatma ve kablosuz bir hoparlör çıkıyor. Herkesten önce UMA Sound Lantern’a sahip olmak isterseniz Eylül ayı itibarıyla MoMA’ya ufak bir alışveriş turuna çıkabilirsiniz.

DO IT YOURSELF Birkaç sezondur yaz mevsiminin (hatta çorapla giyildiği zaman bahar aylarının) en önemli aksesuarı haline gelen terlikler, sizin imzanızı taşımak için hazırlar.

Adidas’ın efsanevi terlikleri Adilette’ler, 20 yıllık siyah beyaz çizgilerinden arınıyor ve custom design bir terlik üretebilmeniz için en saf halleriyle karşınıza çıkıyorlar.

Mi Adilette Premium Pack ve Mi Adilette Athletic Pack seçeneklerinden hangisini seçerseniz seçin, farklı desenler, baskılar ve dokularla kendi terliğinizi kendiniz tasarlayabileceksiniz. Alt metinden anlaşıldığı üzere terlikler hiçbir yere gitmiyorlar, hatta evladiyelik birer aksesuar haline geliyorlar.

105

BRIEFS

AN ENERGIZING SENSATION Kendi şansını kendin yaratacakken beklemek niye? Olivier Polge ve Chanel Fragrance Laboratory, Chance'a yeniden dönüp bakıyor ve karşımıza Chance Eau Vive'le çıkıyor. Şanslı yıldızına sahip çıkanların sahip olduğu enerjiyi, yaşam gücünü ve sınırsız bir dinamizmi betimleyen parfüm, açılışını pek tabii ki greyfurtla yapıyor. Ancak bu kez, greyfurt şaşırtıcı ve acımtırak bir keskinliğe sahip. Tene yerleşmeye başlar başlamaz, bu etkileyici citrus geri çekiliyor ve yerini kan portakalına bırakıyor. Chance ailesinin önemli üyeleri yasemin ve beyaz miskler, bu açılışın hemen ardından yüzünü gösterirken, taptaze vetiver sedir ve zambak akoruna eşlik ederek güçlü bir giriş yapıyor. Polge'un vetiver yorumu, Chance'ın ilk saniyesinde gözüken greyfurta ince bir göndermede bulunuyor. Uyandırmak, canlandırmak, arzu kıvılcımları yaratmak… Söz konusu Chance Eau Vive olduğunda durağan, hareketsiz ya da sıkıcı bir moleküle rastlamak mümkün değil, yaratıcısı Olivier Polge 'enerji' kelimesiyle şık oyunlar oynamakta zorlanmıyor ve bizi bir çırpıda bu pembe dünyanın içine çekiyor.

ONE CLICK AWAY Müzik sektörü ve doğal olarak biz müzik dinleyenler, her gün farklı bir speaker’ın satışa çıkarıldığına dair haberlere uyanırken, bu sefer işe tam tersi yönden bakan Gadi Amit’in müzik bulucu cihazıyla karşı karşıyayız. Beep adındaki bronz cihaz, her türlü speaker’a bağlanabiliyor ve tek tuş ile internet üzerinden her türlü müziği, etrafınızdaki speaker’lara dağıtabiliyor. Tabii tek bir speaker’a bağlı kalmak zorunda olmadığınızı da belirtelim.

YOUNG FASHIONISTAS Mykita, iki sezondur Maison Margiela ile bir araya gelip bizi kendine hayran bırakmaya devam ededursun, markanın yeni koleksiyonu bu sefer bizi es geçiyor ve çocuklar için geliyor. Yedi unisex model ile çocuklar için hem optik gözlük hem de güneş gözlüğü satışa çıkıyor.

FROM PROVENCE WITH LOVE L'Artisan Parfumeur, Bertrand Duchaufour ve Stéphanie Bakouche'un yorumuyla Provence'ta yetişen nadide pembe güllerden modern ve çarpıcı bir iksir yarattı.

Parfümün üst notalarında yer alan pembe güle, karanfil, manolya ve leylak eşlik ediyor.

Orta notalarda ise menekşe ve fesleğen yapraklarıyla aromatik bir çiçek buketine dönüşen bu parfüme alt notalardaki paçuli ve ot, Güney Fransa’nın sıcak güneşini taşıyor. Bir Eau de Parfum olarak hazırlanan Rose Privée, Duchafour ve Bakouche'nin usta-çırak ilişkisine de değinerek bizleri olfaktif hiyerarşinin gereğine inandırıyor. Eğer ki klasik parfümeri notalarına modern bir yorum arıyorsanız bu Mayıs gülleri tam size göre.

XOXO The Mag

EYFEL’DE DÖRT NALA Daha evvel dağ tepelerine zebralar çıkaran, devekuşlarını tekneye bindiren Paola Pivi, Eyfel Kulesi’ne dört at çıkararak en romantik şehrin en ikonik yapısını fantastik bir gerçeğin parçası yapıyor. Pivi’nin ‘performative happenings’ dediği projelerinde, hayvanlar mı insanların dünyasını işgal ediyor yoksa tam tersi mi, karar size kalmış. 1 Ağustos’a kadar yolunuz Paris’e düşerse, Yee-Haw sergisini Galerie Perrotin’de görebilirsiniz.

ARTISTS AND THEIR CATS Her başarılı erkeğin arkasında bir kadın olduğu varsayımından ilerleyerek her başarılı sanatçının da arkasında bir kedi olduğunu kabul edebiliriz. Siz de aynı fikirdeyseniz, Chronicle Books’un çıkardığı Artists and Their Cats isimli fotoğraf kitabını satın alabilirsiniz.

Zira bu kitap Andy Warhol, Picasso, Georgia O’Keeffe ve Frida Kahlo gibi sanatçıların hayatlarına ilham veren dört ayaklıları bize tanıtıyor.

SCENT OF PROENZA SCHOULER Parfümörlerin dünyası son zamanlarda modaevlerinin etrafında dönüyor. Çok değil birkaç ay geriden bugüne gelecek olursak; Azzedine Alaïa geçtiğimiz aylarda Paris’te ilk parfümünü tanıttı. Hal böyle olunca Proenza Schouler markasının duo’su L’oreal’le bir araya geldi ve markanın adını taşıyacak parfüm için bir anlaşmaya vardı. Şimdilik kesin tarihi verilmemekle birlikte, Eylül ayının marka için bereketli geçeceği yönünde açıklamalar yapılıyor.

BRIEFS

Tasarım yaparken aklında nasıl bir kadın/ erkek var?

Koleksiyonu hazırlarken metropollerden (bizim deyimimizle içinde çok az huzur barındıran şehirlerden) ve bu ‘şehirli yaşam’la boğuşmayı bırakıp ona uyum sağlamayı seçmiş, Chikirina adını vererek karakterize/karikatürize ettiğimiz kadınlardan ilham alıyoruz. Başka bir deyişle sadece spor yapan değil spor yaparcasına yüksek performanslı hayatlar yaşayan multifonksiyonel, enerjisi yüksek ama bunun yanı sıra dengeli ruhlara sahip kadınlara bakıyoruz. Doğada; bulunduğu ortama uyum sağlama kapasitesi yüksek, gerçek ‘survivor’lardan bahsediyoruz da denebilir.

XOXO ID JANELLE BERBEROĞLU Chikirina Metropol hayatının en zor kısmı ne sence?

Yorgunluk, sürekli bir yere veya bir şeylere yetişemiyor olma hissiyatı, zamanın çok çabuk akması... Kısaca, yaşamın bize dayattığı ve maalesef zamanla alışmak durumunda kaldığımız ritim galiba.

Neden Chikirina?

‘Chikirina’ kelimesi aslında Lazcada ‘küçük kız’ demek olan ‘çikirina’ kelimesinden devşirilmiş bir isim. İlham kaynağımız ise babaannem Necmiye Berberoğlu. Kendisi bize küçükken böyle seslenir, bizi böyle severdi. Ondan ilham alarak markamıza bu ismi verdik.

uğraştım. Şimdi de pilates hem eğitmeni olarak çalışıyorum hem de fitness yapıyorum. Kuzenim uzun yıllar voleybol oynadı. Sonrasında dans ile birlikte yoga ve pilates egzersizlerine yöneldi. Şu anda da aktif olarak reformer pilates yapıyor.

Son zamanlarda en çok neye şaşırdın?

Yaklaşık iki yıldır İstanbul’da yaşıyorum.

Bu şehirde yaşamanın delilik olduğunu düşünüyorum. Ve bu şehirle ilgili şaşkınlığımın konusu hiç değişmiyor; her şeyin bir felakete dönüştüğü ve kendimi büyük bir kaosun içinde bulduğum bir günden sonra bu şehre aşık olduğum başka bir gün geçiriyorum ve sonsuza kadar burada yaşayabilirim gibi geliyor.

Konfor ve lüks ilişkisi hakkında ne düşünüyorsun?

Bu ikilinin çok yakın akraba olduklarını düşünüyorum. Bizim deneyimlediğimiz metropol yaşam formu içerisinde ulaşabildiğimiz konfor artık o kadar çok efor ve ekonomik bağımsızlık gerektiriyor ki bu talebin kendisini bile ‘lüks’ bir ihtiyaç olarak görebiliriz. Hayatta kalmanın tanımı ve tatmin ihtiyacı günden güne değişiyor artık. Bu doğrultuda, kaçınılmaz olarak ihtiyaçlarımız da temel ihtiyaçlardan lüks ihtiyaçlara doğru evriliyor. İşlevsellik ve estetik dengesini nasıl sağlıyorsun?

Bu ikisi bizim için eşit miktarda önemli çünkü her ikisi ile ilgili de talepkar bir kitleye ulaşmayı hedefliyoruz. Çünkü bizce hayatı egzersiz yapar gibi yaşamak bunu gerektiriyor.

Egzersiz rutininiz var mı?

Evet. Ben uzun bir dönem jazz dans ile

IT’S A BEAUTIFUL DAY Robin Day’in 1952 yılında tasarladığı ve bugün pek çok tasarımcı tarafından kendisinin en başarılı ürünü olarak kabul edilen Reclining Chair, yeni yorumuyla karşınızda. Londra menşeli tasarım ofisi Twentytwentyone ekibinin, Day’in doğumunun 100. yılı anısına kolları sıvaması üzerine ortaya çıkan yeni ürünler, 10 farklı tasarımcının seçtiği kumaşlarla yeniden üretildi. Tom Dixon, Ilse Crawford ve Terence Woodgate gibi tasarımcıların yorumlarına sahip olmak isterseniz, önce 1-7 Temmuz arasında Twentytwentyone showroom’unu ziyaret edebilir, daha sonrasında da siparişinizi verebilirsiniz.

EFFORTLESS BEAUTY Burberry güzelliğini nasıl tanımlardınız? Aynı her gün giyilebilen bir klasik, bir trençkot gibi, doğal, çabasız, olduğu gibi görünmeyi tercih eden bir stil markanın güzellik kodlarında da öne çıkıyor. Göz makyajını hedef alan yepyeni bir koleksiyonla Burberry Uluslararası Makyaj Sanatçısı Wendy Rowe ve Burberry Kreatif Direktörü Christopher Bailey, Suki Waterhouse'un yüzünü bir kanvas gibi kullanıyor ve üç yeni ürünü makyaj çantalarımızla buluşturuyor. Doğal renk verilmiş belirgin kaşlar, tek tek ayrılmış dolgun kirpikler ve çerçevelenmiş gözler odak noktası. Effortless Eyebrow Definer, mükemmel pigment yapısı ve pudramsı jel dokusuyla kaş hattını zahmetsizce belirginleştiriyor. Suya dayanıklı Effortless Kohl Eyeliner, özel polymer dokusu ve kaygan yapısıyla düzgün bir hat çekmenizi sağlıyor. Effortless Liquid Eyeliner ise göz kapağı üzerindeki kontrolünüzü en yüksek seviyeye çıkarıyor, çok koyu bir renge bile tek sürüşte ulaşmak mümkün. Doğru göz makyajının yanına iddialı bir allık ya da koyu renk bir ruj ekleyebilirsiniz ama şöyle bir durup düşününce, buna gerçekten gerek var mı?

XOXO The Mag

STRIPES EVERYWHERE Kate Moss’un Türkiye ziyaretinde karşı karşıya kaldığımız çizgili pijamalarından hareketle, modaevlerinin resort koleksiyonlarındaki çizgilere olan saygımızı biraz daha artırıyoruz. Hal böyle olunca, floral desenlere, kısa süet şortlara ve tabii ki renk bloklarına çizgiler eşlik ediyor. Lanvin, Mugler, Sonia Rykiel ilham alabileceğiniz koleksiyonlardan ve size sadece çizgilere vereceğiniz yöne karar vermek kalıyor.

TALENTED MR. DEPP Johnny Depp müzik ve oyunculuk konusunda her an beklemediğimiz bir adım atabilir, öyle ki biz kendisinden artık her adımı bekliyoruz. Cry-Baby günlerinden Edward Scissorhands'e, Pirates of the Caribbean'dan Into The Woods'a ve kendisini çok yakında izleyeceğimiz Black Mass'e uzanan aktörlük deneyimlerinde çıtayı her seferinde biraz daha yükseltti.

Emir Kusturica, Jim Jarmusch, Lasse Hallström, Oliver Stone, Terry Gilliam ve Julian Schnabel gibi yönetmenlerle yaratıcı serüvenlere atılan Depp, 'Winona Forever' günlerinde başlayan müzik tutkusunu 'Wino Forever' dönemine de taşıdı. Klasiğin dışına taşan tuhaf yakışıklılığını bugüne kadar bir parfüme adamaktansa bugüne kadar hep kaçındı. Ancak Dior parfümlerinin yaratıcısı François Demachy, kolay reddedilebilecek bir isim değil. Johnny Depp ve Dior arasındaki el sıkışmasında nasıl bir etkiye sahip olduğunu bilmiyoruz, tek bildiğimiz parfümü de yeni reklam kampanyasını da büyük bir heyecanla bekliyor oluşumuz.

BELLE DU JOUR? Hayır, Belle de Teint. Lancôme, flulaşmış, eşit derecede dağılan, kolay uygulanabilen bir bronzlaştırıcı pudranın peşine düşüyor ve saf bir makyaj sonucu yaratmak için cilt üzerindeki faydaları bilinen malzemeler içeren bir formül tasarlıyor. Cildi sıkılaştırıcı ve yatıştırıcı özellikleriyle tanınan Rosa Gallica yaprakları, pudra haline getirilerek ilk kez bir makyaj ürününe ekleniyor. Bu yaprakların zarif gül rengi sayesinde gölgelemenin parlaklığı ve ten renginin canlılığı yükseliyor.

Bu formülün üzerine domates ve kayısı yağlarıyla eklenen E vitamini, likopen, A vitamini serbest radikalleri nötrleştiriyor, hücre zarlarını koruyor, yaşlanmayı geciktiriyor. Ciltteki tıkanıklıkları açan, rahatlatan kafein, Belle de Teint'da bir enerji maddesi olarak görev yapıyor. Her parçası bir parlatıcı maske kadar aydınlık olan bu doku, cildin nefes almasına izin veriyor ve ultra doğal bir makyaj sonucu elde ediyor. Işıltı, renk ve doku… Belle de Teint'ın gücü işte tam da buradan geliyor.

109

BRIEFS

Istituto Marangoni’de moda tasarımı programını bitirdikten sonra Parosh’da çalıştım. Aynı dönemde Domus Academy’de aksesuar tasarımı master programını tamamladım. Moda tasarımı eğitimi almaya başladığım ilk günden beri aklımdaki tek şey çanta tasarlamaktı. Çizdiğim ve düşlediğim şey kadını baştan yaratacak portföylerdi. İstanbul’a döndüğümde erkek arkadaşım O’nun ateşini yakma konusunda bana destek oldu ve ailemin de yanımda olması ile O dünyaya geldi.

Son zamanlarda seni en çok heyecanlandıran şey ne?

Son üç ayım taşınmakla geçti. Önce evimi Galata’dan Kandilli’ye, sonra Nişantaşı ofisimi Bebek’e taşıdım.

Taşınmak benim için tasarlanacak yeni ve boş alanlar demek ve her zaman heyecan verici bir şey. Yeni yerleri ve dokuları seviyorum.

Yaz tatilini nasıl değerlendiriyorsun?

Bu aralar sıkça evdeyim. Arkadaşlarımızla kısa bir Barcelona tatili yaptık ve tatilin kalan kısmını yazın sonuna doğru planladık. Tabii her yıl olduğu gibi Çeşme yine aklımızın bir köşesinde duruyor.

XOXO ID AYŞEGÜL KUNTER O Bag Kurucusu, Tasarımcı İtalyan kültürünün tasarımların üzerinde nasıl bir etkisi var?

Beş yılı aşkın bir süre yurtdışında tek başıma yaşadığım için öncelikle İtalyan kültürü bana özgürlüğü öğretti. İtalya’nın çok uluslu bir yer oluşunun da etkisi büyük. Dünyanın farklı köşelerinden gelmiş insanların kültürel zenginliği kavramsal moda eğitimi ile birleşince denklem yerine oturuyor diyebilirim. Çantayı bir aksesuar olarak görmeyen bir aksesuar tasarımcısı olmak nasıl bir şey peki? Çanta moda tarihi boyunca kıyafeti tamamlayan bir aksesuar olarak düşünüldü. Bana göre ise çanta, stilinizi tamamlayan değil tanımlayan bir obje. Hatta çoğu zaman kıyafetinizi bile belirleyen bir arzu nesnesi. Tıpkı modanın evrildiği yön gibi, çanta da evrimini tamamlıyor diyebilirim.

Deri, çalışması oldukça zor bir materyal, işin içine bir de el işçiliği girince tasarım süreci bir hayli zor geçiyor olsa gerek...

Bir noktadan sonra tasarım ve üretim tek bir bütün

haline geliyor. Bazen önce tasarlayıp sonra üretimi düşünürken, tasarladığımı nasıl üreteceğime takılıp kalıyorum. Üretim konusunda yıllarını bu işe vermiş, el işçiliği ile övünen bir atölye ile çalışıyorum. Onlar markamın gizli kahramanları.

Her modeli farklı bir hikayeye dayandırarak tasarlıyorsun. Ürünü satın alan kadınlar da bu hikayenin bir parçası oluyor mu sence?

O ile yaratmak istediğim tam anlamıyla bu. O’yu yaratırken amacım bu hissi daimi kılacak modeller tasarlamak oldu. Kadın ve çantası arasında vazgeçilmez bir birliktelik kurmak istedim. Bu nedenle her modelime özel bir isim verdim. Bu sayede kadınlar sadece alışveriş yapmamış oluyorlar, kurguladığım hikayenin birer temsilcisi haline de geliyorlar. Çantandan asla çıkartmadığın şeyler var mı?

Telefon, şarj aleti, ajanda ve makyaj malzemeleri ayrılmaz parçalarım. Bunlarla birlikte yanımda bana ilham veren şeyler de taşımayı seviyorum. O’yu kurarken hem kendime hem de bana bu konuda destek veren özel insana bazı sözler vermiş, o sözleri o an bulunduğumuz restoranda bir peçeteye yazmıştım. Bu özel kağıdı yanımdan hiç ayırmam.

Kendi markanı kurmak için harekete geçtiğinde sana cesaret veren şey ne oldu?

CASSINA VELIERO İç mimari ve tasarımda fonksiyonelliğin ve estetiğin bir arada olması bizi ne kadar da etkiliyor, hepimiz farkındayız. Tam bu noktada, Cassina’nın deyim yerindeyse tasarım harikası olarak nitelendirilebilecek kitaplığı Veliero ile göz göze geliyoruz. Markanın Franco Albani’den devraldığı ve 600 kg.’a kadar yük taşıyabilen kitaplığına evinizde yer açın. Hatta mümkünse diğer bütün mobilyalarınızın manzarası olacak şekilde yerleştirin. Zira elinizi çabuk tutmanız gerekecek çünkü Veliero 1000 adet üretildi.

XOXO The Mag

Yeni sezon tasarımlarına nasıl yansıyacak?

Geometrik geçişler mi yoksa renkler mi ön planda olacak?

Renk konusundaki ısrarım bazen insanları şaşırtıyor.

Ancak ne bugün ne de yarın, O’da çok renkli modeller olmayacak. Geometri ise O’nun ayrılmaz parçası, ana ilham kaynağı. Farklı derilerin geometrik dizilimi, şaşırtıcı portföy formları, standartların dışında çoklu kullanım şekilleri yeni sezonun da çıkış noktaları.

LONDON COLLECTION MEN Modaevlerinin resort koleksiyonlarından sonra, her şey moda ve mimarinin harika uyumunu en güzel şekilde yansıtırken, işler bir anda renk değiştirdi ve London Collection Men dönemi başladı.

Androjen tasarımların had safhada olduğu koleksiyonları bir kenara bırakırsak, 2016’nın İlkbahar-Yaz koleksiyonu renkli bir dünyayı huzurunuza sunuyor. WGSN Global Fashion Award’u kucaklayan Agi & Sam ve İngiliz ruhunu en iyi şekilde yansıtan Topman, size renkleri doğru kullanma dersi verirken, Loewe’nin Kreatif Direktörü J.W. Anderson’un kendine has koleksiyonu da dönem kıyafetleriyle adeta oyun oynuyor. İlham alınız.

BURBERRY CAFÉ Wes Anderson’ın Milano’da açtığı kafenin şokunu üzerimizden henüz tam anlamıyla atamamışken, bu sefer biraz daha kuzeyden bir haberle sarsılıyoruz. Burberry’nin Londra’da açtığı ilk kafe, Thomas’s, yerli çiftçi ve üreticilerden temin edilen organik ürünlerle İngiliz mutfağına el atıyor. Regent Street’teki dükkan, sadece kafe ile sınırlı kalmayıp, içerisinde bir hediyelik eşya alanı ve Monogram Space adında bir workshop barındırıyor. Eğer Cara Delevingne ve diğer bütün Burberry modellerinin gururla taşıdığı battaniyeleri ve adlarının baş harflerini tüm sezon hasetle izlediyseniz, bu workshop’ta satın almak istediğiniz ürüne kendi dokunuşunuzu yapabilirsiniz.

111

FAST TALK

WITH

ALINA ALILUYKINA

Alina henüz büyük çıkışını yapmadı, sapana sarılı bir taşın gerilme fazını yaşıyor. Önümüzdeki yıl, Jason Momoa, Keanu Reeves, Jim Carrey ve Suki Waterhouse’la kamera karşısına geçtiği filmi The Bad Batch ile Cannes’a gidiyor. Yakında çıkaracağı albümünün de onu nereye sürükleyeceği meçhul. İçinde bulunduğumuz anda ise bir yere gittiği yok, Los Angeles’ta hızlıca sorularımıza cevap veriyor.

interview aslin kumdagezer photographer isaac sterling styling christopher horan hair bobby eliot makeup andre sarmiento

Bad Batch’in çekimleri nasıl gidiyor?

Yeni bitirdik ve ben bundan dolayı biraz üzgünüm. Bir film çekimini bitirmek, yarattığın ve çok sevdiğin bir dünyanın fiziksel olarak ellerinden kayıp gitmesini izlemek gibi. Geriye sadece anılar kalıyor. Ama bir yandan da filmin son halini görmek için sabırsızlanıyorum.

Kendini fotoğrafın ve fotoğrafçının dünyasına mı daha yakın hissediyorsun yoksa yönetmenin ve filmin dünyasına mı?

Bence sanat bir bütün olarak insanları eğitme ve onlara şu anı fark ettirme gücüne sahip. Tabii, sanatın şahitliğinde insanoğlunun geçmişine baktığınızda, insan haricindeki hemen hemen her şeyin geliştiğini görüyorsunuz. İnsanlarsa hala aynı hataları yapıyorlar; aşık oluyorlar, ayrılıyorlar, birini kaybediyorlar ya da yeniden buluyorlar. Ve tüm bunları yaparken sanatın farklı formları duruma tanıklık ediyor. Bu nedenle ben, sanatı bütünsel algılamaktan yanayım. Ama sorunun illa ki bir cevabı olması gerekiyorsa, ben filmin dünyasına daha yakınım, çünkü daha güçlü bir etki bırakıyorlar ve kendi dünyanızı yaratmanız için size ışık tutuyorlar.

Bu aralar birçok modeli beyazperdede görmemiz, kulis arkasında dönen bir trendin sonucu olabilir mi?

Umarım değildir. Bana göre bu, insanın kişiliğiyle alakalı bir durum. Bir noktada daha büyük bir etki bırakmak istiyorsun, poz verdiğin fotoğrafın hareketlenmesini istiyorsun. Trendden ziyade başarının doğal bir sonucu olarak değerlendirilebilir. Çalıştığın bütün fotoğrafçılar, sanki seni aynı gözlüğün arkasından izliyorlar, çekimlerindeki hissiyat çoğu zaman benzer.

Ne kadar hassas ve kırılgan olduğumu görüyorlar ve beni daha masum, daha erotik bir dünyada fotoğraflamak istiyorlar.

Film sektöründeki gibi modellik kariyerinde de belli bir tip, insana yapışıyor mu?

Modellikte bu durum biraz daha güç tabii ama imkansız değil.

Açıkçası, bana belli bir tipin yapışmasından çekinmiyorum çünkü ben kişiliğim gereği sürekli ruh hali değişen bir insanım. Hayat

belli bir tipe saplanıp kalmak için çok kısa ve dünya da çok büyük. Çıplaklık senin için ne ifade ediyor?

Doğallık, hatta belki biraz toyluk ve hamlık. Bir insanın en güzel, en dürüst ve en şeffaf hali...

Oyunculuk ve modelliğin yanında piyano çalıyorsun ve şarkı söylüyorsun. Planların arasında müzik kariyeri var mı?

Evet. Hatta çok yakında bir albüm çıkarıyorum. Kimse dinlemeden hakkında yorum yapmak, çok seveceksiniz demek bana doğru gelmiyor. O yüzden bu sektörle ilgili atıp tutmak için albümün çıkmasını bekleyeceğim, hatta çıktığında size de bir kopya yollarım.

B planın müzik mi yani?

Sevdiğim şeyi yapmaktan, sanatla var olmaktan asla vazgeçmeyeceğim, bu yüzden B, C, D planlarım da aslında A planım.

Sahi, modellik kariyerin nasıl başlamıştı?

Ne olduysa üç yıl önce ABD’ye ilk geldiğimde oldu. Aslında aklımda hiç olmayan bir kariyerdi. Ama günün sonunda, hepimiz kendi yolumuzu kendimiz çizeriz, değil mi? Biraz cesaret istiyordu, ama işe yaradı.

Bu arada sosyal medyada ya da internette hakkında fazla bilgi olmamasına epey şaşırdık.

Açıkçası, sanal dünyadaki kimliğime ve orada nasıl göründüğüme pek önem vermiyorum. Yaptığım işi çok seviyorum ve çoğu zaman işimin benim adıma konuşmasını istiyorum. İnsanların paylaştığım fotoğrafla ya da yediğim yemekle beni değerlendirmesini istemiyorum.

Nitekim, Instagram hesabında altı çizili çokça kitap sayfası gördük.

Evet, bence doğru kitap hayatınızı değiştirebilir. Ben şu an Henry Miller’ın Tropic of Cancer’ını okuyorum, hatta elimden düşüremiyorum. Kitap, realizmi yüzünden ABD’de 27 yıl boyunca yasaklıymış. Bu arada bazı klasiklerin girizgahlarını dönüp dönüp yeniden okurum. Şu sıralar favorilerim Dostoyevski, Bukowski, Tarkovsky, Walden ve Lynch.

XOXO The Mag

EVENT MANAGEMENT

PUBLISHING

CONCEPT DESIGN

BRAND PLATFORMS

AND ANYTHING COOL

FOR MORE FACEBOOK.COM/COISTANBUL 123@COISTANBUL.COM +90 212 2590669

beware: it's fake! photographer murat süyür/rpresenter realization ayşecan ipek, aslin kumdagezer makeup fezi altun - ysl ürünleriyle hair harun ateş

FACTORY GIRL Matt Touch Foundation, tüm cildi kadifemsi bir etkiyle kaplıyor. Long-Lasting Waterproof Eye Pencil No 1, Babydoll Kiss and Blush Lips & Cheeks No 7 ve Shocking Mascara Volume Effet Faux Cils, göz kapaklarına serpiştirilen kalem artıkları dışında bu iddialı görünüm için ihtiyacınız olan diğer ürünler.

THE BLUE LAGOON Brooke Shields'ın arzu edilen tek güzellik dönemine gönderme yapan bu görünüm, Le Teint Touche Éclat Illuminating Foundation SPF 19 ile yaratılan şeffaf bir bazın üzerine Dessin des Sourcils No 3 kaş kalemiyle yaratılan çillerden ve dudak çizgisinin dışına taşan Rouge Pour Couture The Mats Lipstick 205'ten ibaret.

THE NEW ADVENTURES OF PIPPI LONGSTOCKING Dudak kalemleri, renkli çiller yaratmak için ideal: Dessin des Levres'in 1, 19, 17 ve 10 numaraları yanaklara dağılıyor.

Babydoll Kiss and Blush Lips & Cheeks No 9, dudaklara sağlıklı ve parlak bir görünüm kazandırıyor. Kirpikler maskarasız, ten kusursuz, mat ve iddiasız.

JOYFUL NOISE Tende Touche Éclat Highlighter, gözlerde Long-Lasting Waterproof Eye Pencil No 2 ve Babydoll Mascara Volume Effet Faux Cils, dudaklarda Glossy Stain Pop Water No 208 var. Eyeliner üzerindeki kontrolünüzü artırmak için göz kalemiyle ince bir çizgi çizip sivri uçlu bir fırçayla onu dağıtmanız ve üzerinden gerçek bir eyeliner'la geçmeniz yeterli.

SMOKEY AND THE BANDIT Long-Lasting Waterproof Eye Pencil No 2'yi tüm göz kapağına sürüp dağıtarak güçlü bir baz elde ettikten sonra Couture Eye Shadow Palette No 2'den seçeceğiniz doygun tonlarla etkiyi artırabilirsiniz. Les Sahariennes Powder Balm, elmacık kemiklerinde güçlü bir kontur yaratırken Rouge Pur Couture Vernis À Lèvres Glossy Stain No 3, dudaklara belli belirsiz dokunuyor.

127

SET UP

MELİS KOLYOZYAN

Occupation: Happiness Bu heykellerin gülümsemek için bir nedene ihtiyaçları yok. Melis Kolyozyan’ın, Teşvikiye’deki atölyesinde, mutlu formlarını alan bu kahramanlar, saf ve masalsı bir dünyadan haber veriyorlar. Kimi kucak dolusu kalp taşırken, kimi renkli balonlarla mutluluktan uçmaya hazır halde. Melis’in, beş yıl önce Ateiler 13’te seramik serüveniyle başlayan hikayesi, gelişme bölümünde, Happy People markasıyla ivme kazanıyor. Melis, illüstrasyon ve seramiği bir arada kullandığı yeni projesi üzerine çalışıyor ve sizin sonuçlar için Eylül ayını beklemeniz gerekiyor. Bu süre zarfında Z-Mix, İKSV Tasarım Mağazası veya Lunapark Shop’a uğrayabilirsiniz. hazırlayan berna demir fotoğraflar gökhan polat

XOXO The Mag

soldan sağa: 1. Happy People balonlu heykel 2. Happy People balonlu heykel 3. Ahşap ebeşuar 4. Dip alma kalemi 5. Dip alma kalemi 6. Deri kalem kutusu 7. Fırça 8. Silikon sistre kalemi 9. Silikon sistre kalemi 10. Kazıma aleti 11. Happy People iki çocuklu heykel 12. Happy People turuncu kase 13. Happy People yeşil kase 14. Seramik bıçağı 15. Modelaj kalemi 16. Dip alma kalemi 17. Happy People arı 18. Happy People kalpler 19. Happy People kalp ve balıklı heykel 20. Keçe toplar 21. Keçe kumaş 22. Ahşap mandal 23. Metal sistre 24. Happy People balıklar 25. Fil kulağı 26. Dip alma kalemi 27. Happy People balıklı heykel 28. Mavi yün yumağı 29. Kahverengi yün yumağı 30. Ahşap oklava 31. Oluk uçlu kesici 32. Seramik kafa heykelleri 33. Ahşap mini oklava 34. Ahşap ebeşuar 35. Dip alma kalemi 36. Ahşap ebeşuar 37. Dip alma kalemi 38. Seramik üstü oksit denemeler 39. Seramik üstü renk denemeleri 40. Seramik çamur 41. Ahşap sistre 129

XOXO’nun mekanınıza gönderimi için mail atın: 123@coistanbul.com

7GR 37B 40 48A LOUNGE 105 CAFE.DESIGN.SHOP 180 COFFEE BAKERY 360 400DERECE ALL SPORTS ARTNEXT ARZU KAPROL ARKA ODA AŞŞK CAFÉ AYI BABYLON BACKHAUS BALKON BALTAZAR BAYLAN BEBEK KAHVE BEJ CAFÉ BEYMEN BLENDER BIS WEAR BİSANFA BRASSERIE BUTİK BUKA BREAD & BUTTER CAFÉ FİRUZ CAFÉ NERO CAHİDE CASİTA ÇELLO CEZAYİR CHERRY BEAN ÇEKİRDEK ÇOKÇOK THAI COOK SHOP CORVUS WINE & BITE COS COUPLE LUNCH PUB CREMERIA MILANO İSTANBUL CULINARY INSTITUTE CUPPA CAFÉ DA MARIO RISTORANTE & PIZZERIA DAI PERA DELICATESSEN DELIRIUM DEM CAFÉ DEN CAFÉ DERIN DESIGN DIVAN DIVANE DIZZIA CAFÉ ECE AKSOY EGERAN GALERİ ESMOD FERAHFEZA FLAVIO FOUR SEASONS BOSPHORUS GALATA NO:5 GALATA BRASSERIA GALERİ ZİLBERMAN GALERİST GARAJİSTANBUL GEYİK GEZİ İSTANBUL GRAM GROOVE GÜNSELİ TÜRKAY H&M HABİTAT HAPPILY EVER AFTER HARDAL HARVARD CAFÉ HATİCE GÖKÇE HELVETİA HERA HILLSIDE CITY CLUB HOME ROOM HÜNKAR İSTANBUL MODA AKADEMİSİ İSTANBUL SETUP İSTİKAMET KARAKÖY JAMIE'S JOURNEY JUNO KABİNE NADİRE KAFİKA KAHVE ALTI KAKTÜS KAHVESİ KANTİN KARABATAK CAFÉ KARE ART GALLERY KARGA KASABIM KİKİ KIRINTI KOBİ KOMODOR KÖŞE BRASSERIE KRONOTROP KULİNATA KULP LA BRISE LE PAIN QUOTIDIEN LEB-İ DERYA LOKANTA LES BENJAMINS MAYA LOMOGRAPHY GALLERY STORE LONDON PUB LUCCA LULU'S LUSH HOTEL MAHALLE MAHLE MAMA SHELTER MAMBOCİNO COFFEE MANGERIE MANO BURGER MANUEL CAFE MASA MAVRA MESTA METİN GÜRSOY PR MIDNIGHT EXPRESS MIDPOINT MISS PIZZA MIXER ARTS MOC İSTANBUL MOMO MONO CAFÉ MSA MUAF MUHİT MUMS CAFE MUNCHIES CREPE & PANCAKE MÜNFERİT MUSE İSTANBUL NAAN BAKESHOP NAR PERA NESPRESSO NON GALERİ NOODLE TOWN OKAFE OPHORM OPS CAFÉ OPUS 3A OTTO PANDORA KİTAPEVİ PAPPA CAFE PARISTEXAS PAROLE PATİKA KİTAPEVİ PI ARTWORKS PİLEVNELİ PROJECT PİLOT GALERİ PİOLA PLİEE PLUMON POINT HOTEL POP-UP CAFÉ QUE TAL RAFİNERİ MİLLİ REASÜRANS SANAT GALERİSİ ROBINSON CRUSOE SALOMANJE SAN LAZZARO TRATTORIA PIZZERIA SANAT GALERİSİ SELFESTATE SİMAY BÜLBÜL ŞİMDİ/NOW SİMURG KİTAPEVİ SMYRNA SNTRL DÜKKAN SOSA STAY SUGAR CAFÉ SUSAM CAFÉ SUSHI EXPRESS SUSHICO SWEDISH COFFEE POINT TAKKUNYA ÖKTEM&AYKUT GALERİ TAPS TASARIM BOOKSHOP THE HOUSE APART THE HOUSE CAFÉ THE HOUSE HOTEL TOUCHDOWN TRIBECA UGLY ULUS29 UNTER URBAN VOGUE W ISTANBUL WE WHITE MILL XFLATS YER CAFE YILDIRIM ÖZDEMİR ZENCEFİL ZEPLİN

Sadece standart teslimat ücreti ödeyerek abone olmak için aşağıdaki link’e gidin. www.xoxothemag.net/uyelik

XOXO The Mag