XOXO The Mag/December 2015-January 2016

058 FASHIONMUSICARTDESIGN

ARALIK2015/OCAK2016 ÜCRETSİZDİR

DARIA MALYGINA

MARGHERITA MISSONI COLIN FARRELL ALİ ELMACI BOMONTİADA CHVRCHES I GESTI NASTASYA GENERALOVA

SEN DE UYGULA!

sacintarzin.com

Hair_WardrobeTR

ŞEKİLLENDİRİCİ ETKİLİ

KURU ŞAMPUAN

daria wearing dior cover guest daria malygina photography olga jadan

İmtiyaz Sahibi CO Prodüksiyon Yayıncılık adına Cihan Şerbetcioğlu cihan@xoxothemag.net Genel Yayın Yönetmeni Olga Şerbetcioğlu olga@xoxothemag.net Sorumlu Müdür Ruşen İnceoğlu Yayınlar Direktörü Serap Gecü Editörler Seza Bali, Deniz İrem Çek, Melda Ennekavi, Gazali Görüryılmaz, Ayşecan İpek, Evrim Kaya, Aslin Kumdagezer, Alican Öyke, Utku Palamutçu, Gökhan Polat, Başak Ulubilgen, Selin Ünüvar İdari İşler Vadi Gengüç Grafik Tasarım Elif Sunar, Rüya Dilara Şen Katkıda Bulunanlar Esra Acar, Serhat Cacekli, Sarp Dakni, Gülşah Görücü, Gülüm Erzincan, Erman İştahlı, Haldun Kırkbir, Nevşin Mengü, Dilek Öztürk, Nando Salvà, Polina Shabelnikova, Isaac Sterling, Murat Süyür, Aslı Şen, Ali Tünay, Merve Yeşilçimen, Begüm Yetiş, Yağmur Yıldırım Reklam cihan@xoxothemag.net İletişim 123@xoxothemag.net / +90 212 2590669 Yayın Türü Aylık, Yaygın, Süreli.

Baskı ve Renk Ayrımı Mas Matbaacılık San. ve Tic. A.Ş. Hamidiye Mahallesi Soğuksu Caddesi No:3 34408 Kağıthane, İstanbul, Türkiye, Sertifika No: 12055 XOXO The Mag'de yayınlanan yazı ve fotoğraflar kaynak belirtilmeden kullanılamaz.

Contents

COVER 122 Daria Malygina

16 Mario Levi Daha Çok Bilgelik röportaj evrim kaya

52 Virgilio Martínez Véliz Peru’nun Mirası röportaj esra acar

100 Sun Kills Cold photography ümit savacı styling deniz irem çek

20 Margherita Missoni Olduğu Gibi röportaj melda ennekavi

56 Chris Ying The Carbon Eraser röportaj başak ulubilgen

114 Trevor Paglen Görmeyi Bilmek Üzerine röportaj seza bali

24 Colin Farrell Aşırılıklardan Sonra röportaj nando salvà

60 Chvrches Glasgow’un Synth Hali röportaj gülşah görücü

118 Ebru Debbağ 23 Yıldır Her Gün röportaj melda ennekavi

28 Isca Greenfield-Sanders Katmanların Sonucunda röportaj seza bali

64 Felipe Oliveira Baptista Ama Retro Değil röportaj serap gecü

132 I Gesti photography haldun kırkbir styling utku palamutçu

32 Ali Elmacı Gözler Üzerinde röportaj serhat cacekli

68 Ursula Boehle Her Yer Kadın röportaj nevşin mengü

138 Nastasya Generalova Altınsın Sen, Altın Kal röportaj utku palamutçu

36 Soulland Friends with Benefits röportaj utku palamutçu

70 Yalın Tan & Timuçin Unan Tasarımın Stratejik Tarafı röportaj dilek öztürk

148 Lola photography erman iştahlı styling deniz irem çek, ayşecan ipek

40 Bomontiada İstanbul’da Yeni Bir Kabile röportaj sarp dakni

80 Cynthia Davidson Any-Conversation röportaj yağmur yıldırım

156 Hediye Alın, Aldırın photography murat süyür text ayşecan ipek

44 Jimena Canales Zamanı Anlamanın Yolları röportaj ali tünay

84 Some Women of Classical Music hazırlayan merve yeşilçimen

161 #aboutlastnight photography murat süyür styling deniz irem çek, utku palamutçu

OLGA ŞERBETCİOĞLU

Stark, Frances__Fan_ Letter_you rule001_2

SONSUZA DEK GEZGİN

SONSUZA DEK GEZGİN

SONSUZA DEK GEZGİN

Nişantaşı İstinye Park Hermes.com

INTERVIEW/IWC ICONS Bu bir ilandır.

MARİO LEVİ

Daha Çok Bilgelik IWC Icons sayfalarımızın bu ayki konuğu Mario Levi’nin Kasım ortasında raflarda yerini alan kitabı Bu Oyunda Gitmek Vardı, yazarın on birinci kitabı.

Levi bu kitapta yine İstanbul’dan ve aşktan bahsetse de, geçen yıllar boyunca hem yazarlığının hem de İstanbul’la olan ilişkisinin değiştiğini saklamıyor.

Zaman değişirken değişmeyen şey ise zamanla kurduğu ilişki. İlk günkü gibi yoğun çalışıyor ve yazarlık için sakınıp sakladığı kıymetli zamanı öyle herkesle paylaşmaktan geri duruyor.

Mario Levi, IWC Pilot’s Watch Chronograph Edition Antoine de Saint-Exupéry takıyor.

röportaj evrim kaya fotoğraflar gökhan polat

Zamanı nasıl idare ediyorsunuz?

Birçok şeyden feragat ederek. Ben meyhanelerdeki ve kafelerdeki uzun sohbetleri bir vakit kaybı olarak görürüm. Bir münzevi değilim, sosyal ortamlarda rahat bir insanım ama yokluğunu hissetmiyorum. Bir salon insanı değilim, kendi zamanım çok kıymetlidir. Geceleri derslerim olmadığı zamanlarda akşam dokuz buçukta yatar, sabah üçte kalkarım ve sekize kadar yazarım. Yani aslında çok hareketli bir gece hayatım var.

düşünüyor musunuz?

Bundan çok emin değilim. Benim bildiğim kadarıyla edebiyatın şehri şekillendirmesi iki şehir için söz konusu. Bunlardan biri Paris öteki de Dublin. Dublin gerçek bir edebiyat şehri, gittiğimde bunu çok yoğun bir şekilde hissettim. Paris de 1960 ve 70’lerde öyleydi, ama Dublin bu kimliği sürdürüyor. Mesela turistik eşya satılan mağazalarda edebiyatçıların mıknatısları satılıyor.

Sizi başkarakterinizin üniversite yıllarına dönmeye iten ne oldu? Kişiliğimizi şekillendiren, bugünü belirleyen yıllar onlar mı?

Muhtemelen öyle. Bir de elbette Saffet’in hayatında o dönemin çok belirleyici bir etkisi var. Üniversite yılları kendini tanıma sürecinin en karmaşık olduğu dönemdir; Saffet, bu yıllarda çok önemli bir dost ediniyor, ikincisi de karısı Hülya’nın hayatına giriyor. İnsan belli bir yaşa gelince üniversite yıllarını anar. Ben kırklı yaşlarımın ortalarında bile yirmili yaşlarıma özlem duymadım. Bugünle karşılaştırıldığında çok zorlu bir dönemdi. Ama belirleyici olduğunu inkar edemem. Galiba Saffet’e bu geri dönüşü yaptırmayı bu yüzden istedim.

Sizce bir insanı ikonluk mertebesine taşıyan nedir?

Bir ikon karşısındaki kişiye mutlaka kendisiyle ilgili bir mesaj verir.

Bu anlamda ikonu bir gösterge olarak tanımlıyorum. Ama önemli olan mesajı alan kişidir; onun mesajı nasıl algıladığı ve bu algılamayı doğuran da ortamın kendisidir.

Kariyeriniz boyunca dikkatle izlediğiniz ikonlaşmış isimler kimler?

Kafka, Dostoyevski ikonlaşmış yazarlar. Sinema söz konusuyken aklıma ilk Marilyn Monroe geliyor. Daha çok sevdiğim oyuncular olsa da ikonluk mertebesine ulaşan o, ayrıca oyunculuğunu da çok seviyorum.

Marlon Brando da benim için bir ikon. Bir başka tutkum olan futbol deyince aklıma ilk olarak Pelé ve Lefter geliyor. Bu isimler çevrelerinde kendi etkinlik alanlarının dışında da mesajlar verdi. Söz gelimi Pelé yoksulluktan zirveye tırmanışın sembolü. Janis Joplin ve Jimi Hendrix 60’ların ikonları ki benim müzik tarihinde en sevdiğim dönem budur.

Amerikan romanında Salinger’ı anmak gerekir, çünkü tek bir romanla bütün bir gençliği fethetmeyi başarmış, hiçbir yazara nasip olmayan bir şöhreti elde etmiştir.

Ağır bir nostalji duygusuna kapılmadan geçmişe bakmak mümkün mü?

Biz geçmişe bakarız ve geçmişte yaptıklarımızla yapamadıklarımızın bizi nasıl şekillendirdiğini anlamaya çalışırız. Küçük zaferlerimiz de, pişmanlıklarımız da bu sürece dahildir. Ben geçmişe bakarken bile aslında geleceğe bakıyorum, sadece geçmişe bakmak bize bir şey kazandırmaz. Zor geçen yıllar bile aradan uzun yıllar geçtikten sonra güzel hatırlanır, oysa bu bir yanılsamadır. Ben bu konuda biraz daha gerçekçi olmaya çalışıyorum. O yüzden size yirmili yaşlarımı özlemediğimi söyledim.

Mario Levi’nin dünyasında şehirler ve özellikle İstanbul çok önemli bir yer tutuyor. İstanbul’la ilişkiniz, yıllar içinde nasıl değişti?

Ben nasıl değişiyorsam İstanbul’la olan ilişkim de öyle değişiyor.

Kendimi artık yaşananları olduğu gibi kabul eden bir insan olarak görüyorum, eskisi kadar isyankar değilim. Bu tamamıyla yaşla ilgili bir şey. Eskiden İstanbul’la olan ilişkim daha çok bir tutku ilişkisi gibiydi, içinde sevgi de, öfke de, vazgeçemeyiş de vardı. Şimdi biraz daha yumuşak bir ilişkimiz var. Daha çok bilgelik taşıyor, ama sadece benim bilgeliğimden söz etmiyorum. İlişkinin kendisi bilgeleşti. Doğrusunu söylemek gerekirse İstanbul’u eskisi kadar vazgeçilmez bulmuyorum.

Eskiden yurtdışında bir süre kaldığımda bir heyecanla dönerdim, şimdi de heyecanlanıyorum ama aynı heyecan değil.

Bu Oyunda Gitmek Vardı bir ayrılıkla başlıyor. Ayrılık kararını cesaretle alınan yapıcı bir karar olarak yorumluyorsunuz.

Kopuşların olumlu tarafını görmek hep iyi yaptığınız bir şey miydi?

Tabii ki hep böyle değildi. Dürüst olmam gerekir, her zaman ayrılıkları bilgece karşılamadım. Ama bugün gerçekten öyle bakıyorum, ayrılıkların yapıcı bir tarafı olduğuna kesinlikle inanıyorum.

Geçmişimde de böyleymiş ama ben o günlerde bunun farkına varmamışım. Her ayrılığın aynı zamanda bir başlangıç olduğuna da inanıyorum. Sadece duygusal ilişkilerim değil, bütün hayatıma bakınca bunun geçerli olduğunu görüyorum. Profesyonel hayatımda da böyle oldu. Evet ayrılık acıtır, ama o acıdan da çıkarılacak bir pay vardır.

Bu değişim kitaplara nasıl yansıdı? Örneğin son kitabınız Bu Oyunda Gitmek Vardı’daki geri dönüşler İstanbul’un da geçmişine bir yolculuk.

Bu romanımı örneğin İstanbul Bir Masaldı ya da İçimdeki İstanbul Fotoğrafları ile karşılaştırınca göreceksiniz ki onlarda İstanbul başroldeydi, oysa şimdi kahramanlar ön planda. Bu kitapta da Saffet ile Nevval. Benim için İstanbul aynı zamanda bir ilham kaynağı, bir duygu. Birçok romancı yaşadıkları şehirden ilham alır, bu benim için de geçerli, ama şimdilik başrolü kaptırmış durumda.

İnsan kaçınılmaz olan kopuşlara rağmen bütünlüğünü nasıl korur? İnandıklarıyla korur. İnandığınız bir değer varsa bütün kalırsınız. Bu değer herkese göre değişebilir, benim için yazmak böyledir. 2002-2003 yılları benim için zor yıllardı. Duygusal açıdan büyük bir çöküntüye girmiştim. O günlerde Lunapark Kapandı’yı, yani eski bir ilişkimin bende bıraktığı kalıntıları yazıyordum. Ve birdenbire romanıma sıkı sıkı sarıldığımı, büyük bir şevkle yazdığımı fark ettim. Sait Faik Haritada Bir Nokta adlı hikayesini “Yazmasam deli olacaktım.” cümlesiyle bitirir. Onun haklı olduğunu gördüm, yazmak beni delirmekten kurtardı.

Geçmişte İstanbul üzerine yazan, ilgiyle okuduğunuz yazarlar kimler?

Sait Faik, Selim İleri benim için gerçek İstanbullu yazarlardır. Klasik edebiyatımızdan Abdulhak Şinasi Hisar da öyle. Her ne kadar kendisi gibi yazmıyorsam da Hüseyin Rahmi Gürpınar’ı da anmam gerekir. Şairleri de geçmeyelim. Edip Cansever, Yahya Kemal Beyatlı ve Atilla İlhan’ın bazı şiirleri de beni çok beslemiştir.

Aşk üzerine çok yazdınız, bu konuyu tükenmez bir ilham kaynağı yapan nedir? Tekrara düşmenizi ne engelliyor?

Birincisi önemli bir konu bu. Hep döndüğüm bir konu, çünkü aşkın insanın hayatını belirleyen çok güçlü bir duygu olduğuna inanıyorum. İnsanın kendine olan inancını hem sarsıyor hem de tesis ediyor. Aşkın çok varoluşsal bir mesele olduğuna, içinde her şeyi barındırdığına

Edebiyatın İstanbul’un kimliğinde belirleyici bir rolü olduğunu 19

inanıyorum. Hiç şüphe yok ki bugüne kadar milyonlarca aşk şarkısı bestelenmiştir, biz de herhalde binlerce değilse bile yüzlerce aşk şarkısı dinlemişizdir ama dinlemekten hiç bıkmayız. Nedeni basit; çünkü biz o şarkıları dinlerken orada anlatılan aşkı değil kendi aşkımızı dinliyoruz.

Herkesin bir yerde terk ettiği, terk etmek zorunda kaldığı bir sevgilisi vardır. İnsan hayatında hep sarsıcı olan bu deneyimlerle yüzleşmek gerekir. Ben bu son romanımda anlattığım aşkı kurguladım, yazdıklarımı hiç yaşamadım ama yaşamış olduğum aşkların izleri de mutlaka vardır ve ben onlarla yüzleşmekten çekinmiyorum.

On birinci kitabınız yeni çıkmışken yazarlığınızı değerlendirseniz, nelerin değiştiğini söylersiniz? Bütün değişiklikler olumlu mu, kaybettiğinizi fark ettiğiniz şeyler var mı?

Galiba acemilikler biraz geride kaldı ama ilerleyen yıllarda yazmaya devam edersem bugünkü Mario’da da birtakım acemilikler bulur muyum onu bilmiyorum. Bu kendini oluşturan bir süreç ve ben bu sürecin önemli olduğuna inanıyorum. Ben sürekli kendimi geliştirdiğime inandım. Bir Şehre Gidememek’teki hatalarımı açıkça görüyorum ve bu romanımda onları tekrarlamadım. Ama tabii buraya gelmek için uzun bir yol almam gerekti. Kendimi ne kadar geliştirmiş olduğum da ayrı bir mesele, onu değerlendirmek bana düşmez. Ben hala arayıştayım ve hala en iyi kitabımı yazmadığım inancındayım. Bir gün yazabilecek miyim onu da bilmiyorum ama denemeye değer. Yani acemilik bir saflıktır, güzeldir ama bugün yazmayı daha iyi bildiğim düşüncesindeyim.

Yemekle güçlü bir bağınız olduğunu biliyoruz. Yemek yapmayı bir ritüele dönüştüren şey nedir? Söz gelimi paylaşılan bir şey olması mı gerekir?

Bir kere yemek yapma sürecinin yazma sürecine çok benzediğini söyleyebilirim, çünkü yemek yaparken işin içine duygu da, bilgi de,

aşk da girer. Aşkla yazmak ve duygularını katarak yemek pişirmek benzerdir, temel eylem asla değişmez. İkincisi de söylediğiniz gibi birine ulaşma kısmı. Ben “Bir kitap yazdım, kim okursa okusun umurumda değil.” diyen yazarlardan değilim. Mutlaka okunmak istiyorum. Ne kadar çok okura ulaşabilirsem yaptığım iş benim için o kadar anlamlı. Yemek de böyledir, yalnız olduğum dönemlerde hiç oturup zevkle yemek yapmadım. Yemek mutlaka birine ulaştırılmalı.

Uzun zaman gündüzleri reklamcılık yaparken, geceleri yazarak romancılık yaptınız. Bu tempoyu bırakmanın üretiminizde nasıl bir etkisi oldu?

Elli sekiz yaşındayım ve on bir kitap yazdım. Eğer sıkı bir tempom olmasaydı belki on üç kitap yazmış olurdum. Ben sadece beş saat uyuyorum, on dokuz saat ayaktayım ve çalışıyorum. Çalışmayı bırakmadım, sadece artık sevdiğim işleri yapıyorum. Reklamcılığı sevmiyordum, sadece ilginç buluyordum. Neredeyse yirmi yıldır eğitim alanındayım ve bunun hayatımın en doğru kararlarından biri olduğunu düşünüyorum. Tempomsa hala yorucu.

Kolunuzda Saint-Exupéry anısına tasarlanan bir IWC var.

Küçük Prens’i ne zaman okudunuz?

Aramızda kalsın, Küçük Prens’i ilk kez Saint Michel’de okurken Fransızcasından okudum. Küçük Prens hiçbir şekilde bir çocuk romanı değildir, 14-15-16 yaşında iyi algılanabilir. Sonra Fransız edebiyatı okurken üniversitede tekrar okudum, 1978 yılında olmalı... En son da geçen sene yeniden okudum. Gülümseyerek okudum, keyifli bir roman. Ama bana göre aceleye getirilmiş bir roman. Galiba güzel tarafı samimiyeti ama Saint-Exupéry’nin en iyi romanı değil. Bana göre onun en iyi romanıysa tartışmasız Gece Uçuşu.

XOXO The Mag

FOR THE PRINCE OF WORDS: A WATCH THAT LEAVES YOU SPEECHLESS.

IWC Schaffhausen Boutique İstanbul: Mim Kemal Öke Cad. Altın Sokak 4/A Nişantaşı Tel: (212) 224 4604 İstanbul: Arte Gioia, İstinye Park Tel: (212) 345 6506 - Greenwich, Zorlu Center Tel: (212) 353 6347 - Unifree Duty Free, Ataturk International Airport Tel: (212) 465 4327 Ankara: Greenwich, Armada Tel: (312) 219 1289 - Next Level Tel: (312) 219 9315 I Bursa: Permun Saat, Korupark AVM Tel: (224) 241 3131 I İzmir: Günkut Saat, Alsancak Tel: (232) 463 6111

IWC.COM

INTERVIEW/KIDS

MARGHERITA MISSONI

Olduğu Gibi

Margherita Missoni’yi soyadının getirdiği tüm yükümlülüklerden ve zihninizde çağrıştırdığı bilgi kırıntılarından ayrı bir yere koyun. Şimdi ona, kendi çocuk markası Margherita Kids’i kurup hayatını devam ettirmek için çalışan, kimi zaman fazla korumacı olabilen bir anne, sadece Margherita olarak bakın.

Yatmadan önce çocuklarına kitap okuyor, mükemmel tercih diye bir şeyin var olmadığına inanıyor ve ait olmadığını hissettiği durumlardan uzak duruyor. röportaj melda ennekavi fotoğraf piotr niepsuj

XOXO The Mag

Margherita Kids, Fall 2015

Missoni’nin mirasını taşımak üzerinde baskı yaratıyor mu?

Bazı zamanlarda, evet. Eskiden sadece bu mirasın bir parçası olarak var olduğumu hissediyordum. Ama artık bir anneyim ve yeni bir ailem daha var. Bu da, hayata farklı bir açıdan bakmamı sağlıyor.

Etrafın çocuklarla çevrili. Yetişkinlere ait dünyadan koptuğunu düşünüyor musun?

Kesinlikle hayır.

Koleksiyonundaki parçaların renkli ve rahat olduğunu göz önünde bulundurursak, giyinmenin pek de ciddiye alınmaması gerektiğini ve aslında kendimizi ifade etmenin eğlenceli bir yolu olduğunu söyleyebilir miyiz?

Farklı renkleri, dokuları ve baskıları karıştırmak koleksiyonun kalbini oluşturuyor. Tabii kıyafet seçme evresinin bu sürece dahil olan herkes için eğlenceli olması gerektiğini de düşünüyorum.

Giydiğiniz kıyafetlerin içinde rahat ve mutlu hissetmek güç verici bir şey, özellikle de çocuklar için. Bu yüzden, doğru, yanlış ya da mükemmel tercih diye bir şey yok. Çocukların dışarıda sınırsız ihtimalle dolu bir dünya olduğuna inanmalarını ve bu dünyadan istediklerini alabilmelerini istiyorum.

Yine de Margherita Kids’i şekillendirirken Missoni ailesinin adımlarını izlediğini söyleyebiliriz.

Yollarımız aynı sayılır ama benim hikayem daha mütevazı. Bu da aslında taşıdığım yükün daha hafif olduğu anlamına geliyor. İçinde bulunduğum dönemi göz önünde bulundurduğum zaman, benim için de önemli olan bu zaten. Kendimi fazla zorlamak istemiyorum.

Peki Missoni Kids rakibin mi?

Hayır, Margherita Kids ve Missoni Kids stil ve fiyatlandırma açısından birbirinden çok farklı.

Markanla özdeşleştirdiğin bir sembol var mı?

Logomuzdaki gülen papatyanın da dahil olduğu papatya karakterler.

Kendi markanı yaratma kararında anneliğin direkt bir etkisi oldu mu?

Evet, anne olmamla beraber, kendi ritmimi ve hızımı yansıtabileceğim bir işe sahip olmam gerektiğini anladım. Margherita Kids’i kurmak, istediğim zaman istediğim yerde çalışma özgürlüğüne sahip olmamı sağladı. Çocuk markası yaratmayı seçmemin sebebi ise şu anki odak noktamın bu alanda yoğunlaşması. Tabii satın aldığım kıyafetlerin birçoğunun çocuk sahibi olmayan ve çocukların ihtiyaçlarını öngöremeyen tasarımcılar tarafından üretilmiş hissi uyandırması da bu kararımda bir etkendi. Bizim koleksiyonumuz ile çocuklar, hata yapmadan istedikleri kıyafetleri seçip karıştırma özgürlüğüne sahipler. Bu sayede, büyüdüklerinde de, onların fikir sahibi birer yetişkine dönüşeceklerini umuyorum.

Anne olduktan sonra bırakmak zorunda kaldığın, ama özlediğin alışkanlıkların var mı? Özellikle arkadaşlarımı çok özlüyorum. Birçoğu yurtdışında yaşıyor. Ve son zamanlarda eskisi gibi seyahat edemediğim için onları pek de sık göremiyorum.

Sıkı bir Burning Man hayranısın. Sence tekrar ne zaman gidebileceksin?

En kısa zamanda geri dönmek istiyorum.

23

Margherita Kids, Fall 2015

Hayatında bunca şey olup biterken dengeyi nasıl koruyorsun?

Ait olmadığımı hissettiğim zorlama ortamlardan uzak durup sadece kendim olabileceğim anlar yaşamaya odaklanıyorum. Şanslı olduğumun farkındayım. Bunun için minnettarım. Kendimi iyi hissetmeye ekstra ihtiyaç duyduğum zamanlarda ise iki kilo tuz eklediğim sıcak su dolu küvetime giriyorum. Ve tabii seyahat ediyorum. Ya da en azından seyahat etmenin hayalini kuruyorum.

Sana en çok kim yardım ediyor?

Yıllar içerisinde, birçok insan, hem benimle hem de ailem ile birlikte çalıştı. Artık onlar da ailenin bir parçası haline geldiler.

Yarattığımız bu klana kendimi tamamen ait hissetsem de söz konusu bebek bakıcılığı olduğunda sadece büyükannem Rosita’ya güvenebiliyorum. Zira geriye kalan herkes kendi hayatlarını yaşamak ile meşgul.

Sosyal medya hesaplarında çocuklarının fotoğraflarını paylaşma kriterin ne?

Belirgin bir şekilde yüzlerinin göründüğü fotoğrafları paylaşmayı tercih etmiyorum.

Bazı çocukların küçük yetişkinler gibi yaşamasına ne diyorsun? Çocukların çocuk gibi davranması gerektiğini düşünüyorum. Ben, çocuklar için kıyafet tasarlıyorum, yetişkin kıyafetlerini çocuklara uyarlamıyorum.

Gereğinden fazla mı korumacısın?

Belki de.

Uykudan önce çocuklarına kitap okur musun?

Evet, her gün.

Çocuklarının bir markanın yüzü olması seni rahatsız eder mi?

Benim için sorun olmaz. Ama onlar aynı zamanda Eugenio’nun da çocukları. Ve o, bu fikre pek de sıcak bakmıyor.

Diyelim ki tüm Missoni ailesi bir arada. Pazar günü büyük bir kahvaltı sofrasında mısınız yoksa akşam yemeğinde mi?

Her ikisi de. Gün uzun.

Ailede artık üç erkek olduğuna göre üstünlük onlarda mı?

Kesinlikle. Yakında evde taç takarak gezmeye başlayacağım. Bu sayede benim bir yastık değil prenses olduğumu düşünerek büyüyecekler.

Peki mükemmel bir günde, neredesin?

Lokal bir panayırdayım. Bitpazarı, sokak sanatçıları, yemek, çocuklarım, kocam, ailemin büyük bir kısmı, arkadaşlarım yanımda. Ve tabii elimde de bir bardak kırmızı şarap var.

XOXO The Mag

Jaeger-leCoultre Boutique Abdi İpekçi Cd. Altın Sk. 4/A Nişantaşı, İstanbul +90 212 232 3017

Geophysic Universal Time watch Philippe Jordan, Chief Conductor and Music Director in Paris and Vienna

Open a whole new world

INTERVIEW/CINEMA

COLIN FARRELL

Aşırılıklardan Sonra Dublin’den Los Angeles’a taşınınca, Hollywood’un mimli kötü çocuğu olmuştu. Ancak uyuşturucular, viski ve kadınlarla olan tüketici ilişkisi onu uçurumun kenarına yaklaştırdı, rehabilitasyona gitmek zorunda kaldı. Rehabilitasyondan tam on yıl sonra, onu karşımızda gördüğümüzde de doğruladığımız üzere, her zaman olduğundan daha fit ve zinde görünüyor. Son filmindeki tombul hali göz önünde bulundurulursa, bu durum daha da etkileyici bir hal alıyor.

Farrell ile, Yorgos Lanthimos’un sürreel satiri The Lobster’dan söze başlayıp, yön değiştirmeye başlayan kariyerini konuştuk. röportaj nando salvà fotoğraf joe seer

XOXO The Mag

The Lobster, 2015

Bugüne kadar oynadığınız en zor rol bu. Kabul ederken tereddüt ettiniz mi?

Hayır, etmedim. Senaryo öyle tuhaftı ki hayır diyemezdim. Yorgos’un yarattığı dünya her ne kadar tuhaf ve sapkın olsa da, çok derin boyutları var ve belli bir mantığı takip ediyor. Bir hikaye anlatıcı olarak onunla ilgili beni en çok etkileyen şey bu. Tanınır bir yönetmen olmasını sağlayan Dogtooth’u izleyip: “Bu da nedir?” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Film çok kafa karıştırıcı ve rahatsız ediciydi, ama aynı zamanda, mantığında hiç boşluk yoktu. Yarattığı dünya, dilin kullanımı ve anlamın ters yüz edilişi tam anlamıyla kusursuzdu. Aynı şey The Lobster için de geçerli. Elbette bu benim takip edemediğim bir mantık.

hissediyordum, çünkü kilo almak için o kadar az vaktim vardı ki gece gündüz durmadan yemek zorundaydım. Kahvaltıda çizburger yiyordum, sık sık da gecenin bir vakti uyanıp tereyağlı kurabiye ya da çikolatalı dondurma yiyip kola içiyordum. Fiziksel olarak berbat durumdaydım. Soluğum ağırlaştı. Neyse ki her şey çok hızlı oldu.

Sekiz haftada kilo aldım, sekiz haftada da verdim. Biter bitmez de bir Dolce&Gabbana reklamında oynadım!

The Lobster’daki ana temalardan biri, toplumumuzun bekar insanlara biriyle birlikte olmaları için yaptığı baskı. Bu konuda siz ne düşünüyorsunuz?

Hepimiz yalnız hissederiz, birilerinin varlığına ve bir tür aidiyet hissine ve bir amaca ihtiyaç duyarız. Ancak hayatın en büyük lütuflarından biri, bir eş seçme ya da bir eş olarak seçilebilme ve hayatı biriyle paylaşacak bir uyuma ulaşma şansıdır. Bu süreç bazen zordur, özellikle de kafamız kusursuz ilişkilerin neye benzediğiyle ilgili, gerçekte doğru olmayan fikirlerle dolu olduğu için. Film ise şunu söylüyor: Dünyada kendi yerinizi bulmalı ve çevrenin size nasıl davranmanız gerektiğini dikte etmesine izin vermemelisiniz.

Filmi anlamadığınızı mı söylüyorsunuz?

Dürüst olmak gerekirse tam olarak anladığım söylenemez. Ama bu benim için sorun değil. Sette Yorgos’a durmadan karakterimle ilgili sorular sorduğumu hatırlıyorum, “Neden şöyle ya da böyle davranıyor?”, “Bu adam nereden geliyor?”. Yorgos’un bana tek söylediği “Sen senaryoya uy, yeter.” oldu. Biz oyuncular bazen çok soru soruyoruz ve bu, iş için her zaman iyi bir şey değil. Kendi geleneksel fikirlerini ve mantığını filme taşıyarak yönetmenin yarattığı sihri kaçırabilirsin.

Film bir açıdan da Tinder ve Match gibi online çöpçatan uygulamalarının eleştirisini yapıyor. Bu uygulamalar hakkında ne düşünüyorsunuz? Çöpçatan uygulamalarının kişisel olmamasıyla ilgili çok konuşuluyor, ama bence kendi başına doğru ya da yanlış olan hiçbir şey yok.

Bir arkadaşım internet uygulamaları üzerinden kadınlarla iletişim kurmanın bir barda olduğundan daha dürüst ve sağlıklı olduğunu söylüyor. Ama internet üzerinden randevulaşmakta rahatsız edici bir şey var. Birini size tıpatıp benzediği için eş olarak seçmek narsistik bir yaklaşım, ancak internet çöpçatanlığının büyük kısmı bu fikre dayanıyor: Bunlar benim ilgi alanlarım, sen de aynı ilgi alanlarına sahipsen haydi onları paylaşalım. Bence sizden farklı ilgi alanlarına sahip birini bulmak çok daha heyecan verici, böylece dünyanızı yeni deneyimlere açıp genişletebilirsiniz. Ama pek çok insan kolay ve rahat olan yolu tercih ediyor. Neyse, aslında benim internet randevularıyla ilgili bir şey bildiğim yok.

Filmi çekerken büyük bir fiziksel değişim geçirdiniz.

Karakterin dış görünüşüne nasıl karar verdiniz?

Senaryoyu okur okumaz David’in bıyıklı olduğunu hayal ettim. Yorgos başta onun biraz tombul olacağını söylemişti, ben de yedikçe yedim.

Bir noktada Yorgos bana “Lütfen daha fazla yeme.” dedi, çünkü sonunda gitgide şiştim. Bu beni kariyerimde hiç bulunmadığım ilginç bir yere getirdi ve çok faydalı oldu. Vücudumun nasıl değiştiğini görmek büyüleyiciydi.

Yönetmenin sizi yemek yemek için cesaretlendirmesi güzel bir şey olmalı. Hepimiz yemek yemeyi çok seviyoruz, değil mi?

Açıkçası o kadar güzel bir şey değildi. Üç günün sonunda çok kötü 27

The Lobster, 2015

Ama kadınlar hakkında bir şeyler biliyorsunuz. Kadınlarla olan ilişkileriniz tabloidlere uzun uzun konu oldu...

Ne diyebilirim ki? Kadınları çok seviyorum. Nasıl sevmem? Çok güzeller. Evet, pek çok kadınla beraber oldum ve bununla gurur duymuyorum. Biliyorsunuz, zamanımın çoğunu alkol ve uyuşturucu yüzünden kafam bulanık olarak geçiriyordum. On yıl önce rehabilitasyona girmeden, ayıkken sevişmenin nasıl bir şey olduğunu unutmuştum.

Ciddi misiniz?

Kesinlikle. Temizlendikten sonra ilk kez bir kadınla birlikte olmak hayatımın en korkutucu anlarındandı. Sarhoşluğa, karanlık odalara ve tuvaletlere alışmıştım, halbuki bu sefer bir öğleden sonra perdeler açıkken sevişiyorduk. Ama çok tatlıydı.

Siz de hayatınızı paylaşacak birini bulma baskısı hissediyor musunuz?

Pek değil, ama elbette aşık olacağım güzel bir kadın bulmayı umut ediyorum. Hayat paylaşılmak içindir, yalnız olmak zor. Ama acele etmek istemiyorum, şimdi kendi kendimin mutlu bir versiyonuyum.

2005’te rehabilitasyona girmeden önceki çılgın yıllarınızdan söz ettiniz. Hayatınızın o döneminden nasıl anılarınız var? Çok hızlı başarıya ulaştım ve hayatımda bu kadar büyük bir değişiklikle nasıl baş edeceğimi bilemedim. Hollywood’a gittiğimde açık bir şeker dükkanındaymışım ve ne istersem alabilirmişim gibi hissettim. Kimse beni durdurmayacaktı. Ben kafası karışan, olayları anlamaya çalışan, bazen de çok fena yanılan bir varlığım. Hiçbir şeyden pişmanlık duymuyorum, ama ilk oğlum James doğmamış olsa burada olur muydum bilmiyorum. O, hayatımda birtakım değişiklikler yapmama neden oldu.

James’in Angelman Sendromu adı verilen nörogenetik bir bozukluğu var. Bu hastalıkla karşı karşıya kalmak size bir baba

ve insan olarak neler öğretti?

Gerçekten beni daha iyi bir insan yaptığını düşünüyorum. En başından beri onun zaferlerini birlikte yaşadık; altı-yedi yaşında ilk sözcüklerini söylemesini, kendi kendine yemek yiyebilmesini, nöbetlerinin kontrol altına alınmasını... James dört yaşında ilk adımlarını attığında heyecandan ölecektim. Onun bütün engelleri teker teker aşmasını izlemek çok ilham vericiydi.

Geçmişteki aşırılıklarınıza bakınca onların da bir açıdan ilham verici olduğunu düşünüyor musunuz? Öyle olduğunu sanmıyorum. Eskiden sadece aşırılıklara sürüklenerek ve acı hissederek sanat üretilebileceğine inanırdım, ama zamanla bu yanılsamadan kurtuldum. Dünya zaten aşırılıklarla dolu bir yer değil mi? Kaldırabileceğiniz kadar acı ve korkuyu deneyimlemek için haberleri izlemeniz yeter.

Son yıllarda kariyeriniz yeni yönlere gidiyor gibi. Bir yandan, Miss Julie’de ve The Lobster’da oynadınız, ki bunlar kariyerinizin en riskli filmleri. Diğer taraftan True Detective’in ikinci sezonunda rol alarak Amerikan televizyonuna adım atmış oldunuz. Bilinçli olarak ortalığı hareketlendirmeye mi çalışıyorsunuz?

Pek sayılmaz. Bazı kararları kendiniz verirsiniz, bazı kararlar sizi bulur. Telefon siz istediğiniz zaman çalmaz ve doğrusunu isterseniz son zamanlarda Hollywood’dan gelen iyi roller bulmakta zorlanıyorum.

Ama bir şekilde, fırsatların eninde sonunda kendini göstereceğine inandım. The Lobster da böyle karşıma çıktı, menajerimi arayıp “Bana kariyerimin en tuhaf rolünü bul.” demedim. True Detective’e gelince...

Açıkçası o rolü oynamamam gerekiyordu, çünkü kendime en az on sene polis rolü oynamama sözü vermiştim. 2002’de Minority Report’ta, 2003’te SWAT’te ve The Recruit’te, 2006’da Miami Vice’da, 2008’de Pride and Glory’de polis rolünde oynadım... Derdim neydi bilmiyorum, ben silahları sevmem bile...

XOXO The Mag

INTERVIEW/ART

ISCA GREENFIELD-SANDERS

Katmanların Sonucunda

Isca Greenfield-Sanders’ın resimlerindeki sahneler gözünüzü bir yerden ısırıyor olabilir; zira anne babanızın eski fotoğraf albümlerinde gördüğünüz karelerle -neredeyse- bire birler. Çalışmalarına, artık karşılaşmakta zorlandığımız renkli slaytlarla başlayan Isca, tam on yedi yıldır tekniğine oldukça sadık bir ressam. Sanatçının fırça darbeleriyle yeni bir benlik kazanan fotoğraflar yağlıboya resimlere dönüşürken, ait olmadığımız bir geçmişe referans veriyor. Fotoğraf ile resmin buluştuğu noktada biz de kendisiyle buluşuyoruz ve ona sorularımızı yöneltiyoruz.

Isca, Watercolor and collage on stretched paper, 2015, Portrait by Sebastian Blanck

röportaj seza bali

Left to right: Bathers (Detail I), Mixed media oil on canvas, 2015, 14 x 14 inches; Sailboat 1488, Mixed media oil on canvas, 2015, 35x35 inches; Bathers (Detail III), Mixed media oil on canvas, 2015, 14x14 inches; Seaside, Mixed media oil on canvas, 2015, 63x63 inches; Beach Fade, Mixed media oil on canvas, 2015, 56x56 inches; Brett and Sven, Mixed media oil on canvas, 2015, 35x35 inches

Isca, sanatın yanında matematik okumuşsun.

Evet Brown University’de çift dal okudum. İki konuyla da ilgileniyordum ve matematiği sanat pratiğimden ayrı tutmayı hiç düşünmedim. Birbirlerine benzer yönleri olduğunu düşünüyorum, sanat eğitimi matematik kadar zor. Sanırım matematik geçmişim sayesinde sanat pratiğimde sistematik bir çalışma sistemi kurdum.

başlarsın, ve anladığın için bir teselli hissedersin. Ama benim işlerime baktıkça, onları daha çok sorguluyorsun. İşlerini resim olarak mı görüyorsun yoksa multimedya mı?

Ben bir ressamım, ağırlıklı olarak suluboya ve yağlıboya resimler yapıyorum. Arada çizimler de yaptığım oluyor, ayrıca 23 tane etching baskım var.

O halde, bir resmin nasıl ortaya çıkıyor?

Sürecim üç adımdan oluşuyor. İlk başta bit pazarlarından ve ikinci el eşya satışlarında bulduğum 35 mm renkli slaytları tarayıp büyük boyda pirinç kağıdına basıyorum. Daha sonra bu baskıların üzerine suluboya veya renkli kurşun kalem ile bir çizim yapıyorum, ve bunu da tarayıp büyük boyda bastıktan sonra tuvale yapıştırıyorum. En son, bunu yağlıboya ile boyuyorum. Bütün bu aşamaların sonunda elde ettiğim şey bir yağlıboya resim.

Resminin suluboya ile başladığını söylüyorsun. Bunu biraz açar mısın?

Yeni bir resim serisi, suluboya çalışmalar yapacağım görseli binlerce slayt arasından seçmemle başlıyor. Resme ilk boya uyguladığımda ise o resim için seçtiğim renk paletine de karar vermiş oluyorum.

Yumuşak tonların nostaljik bir hava taşıyor.

Renk paletim her seriyle birlikte değişiyor. 2006’da koyu yeşil bir seride cart kırmızı, sarı ve turkuaz vurgular kullanmıştım. 2008’de siyah resimler yapıyordum. 1950-60’larda kullanılan filmlerin hızı düşüktü, dolayısıyla fotoğraf makineleri az ışıklı bir ortamda iyi sonuç veremedikleri için insanlar genellikle dışarıda fotoğraf çekiyordu. Ben de bir manzara ressamı olduğum için bu konuda oldukça çok görsel bulma şansına sahibim.

Neden bu tür bir teknik?

Katmanlı çalışma tekniğim bana fotografik bir görüntüyü, tarama, dijital baskı ve dijital büyütme gibi modern, suluboya, çizim ve yağlıboya gibi geleneksel metotlarla işlememe izin veriyor. 1998’den beri bu şekilde çalışıyorum.

Bu katmanları kavramsal olarak nasıl ele alıyorsun?

Bilimin dediği şey, en net hatıraların aslında en az anımsananlar olduğu. Yani bir hatırayı ne kadar çok aklına getirirsen onun doğruluğundan o kadar uzaklaşıyorsun. İşimde sıklıkla kullandığım tekrar kavramından hoşlanıyorum, fotoğrafın üzerine çalıştıkça oradaki fotografik bilginin gerçekliği ile oynuyorum. Resimlerim fotoğraf temeline dayandıkları için, izleyici o resme direkt bir giriş noktası bulabiliyor. Farklı malzemelerin ve boya, yapıştırıcı, kağıt ve baskı gibi fiziksel katmanların üst üste işlenmesinin, o resimden anlaşılanı parçaladığını düşünüyorum. Geleneksel olarak yapılmış bir resme ne kadar uzun süre bakarsan o kadar çok detay fark etmeye ve anlamaya

Negatif veya fotoğraf kullanmak yerine neden slayt kullanıyorsun?

Slaytlarım 1950-60’lı senelerden kalma. Onlar genellikle bir kutu içinde, evlerin bodrum katlarında saklandıkları için güneşten korunmuş oluyorlar, bu da onların renk kaybına uğramamalarını ve zarar görmemelerini sağlıyor. Eski negatif veya fotoğraflar için bu pek geçerli değil.

Orijinal slayt senin için ne kadar önemli? Ona ne kadar 31

Ailende başka sanatçı var mı?

Herkes. Babam fotoğrafçı, büyükbabam ressam, amcam heykeltıraş, kız kardeşim filmle çalışan bir sanatçı. Kısacası ailem sanatçı dolu ama ben bu yolda ilerleme konusunda üzerimde bir baskı hissetmedim.

Favori bir rengin var mı?

Evet. King’s Blue diye mavi tonlarında, French Ultramarine ve Titanium White’ı karıştırarak elde ettiğim bir renk.

Bize bir gününü anlatsan...

Sabahları 06:00’da ayaktayım. İki oğlum var ve 08:00’da okulda olmaları gerekiyor. Bütün günümü, ressam ve müzisyen eşim Sebastian ile birlikte paylaştığım atölyemizde geçiriyorum. Atölyede çalışırken berbat televizyon programları izliyorum. Her akşam Sebastian ve çocuklarla birlikte yemek yapıyoruz. Daha sonra yatakta biraz masal okuyup onları uyumaya ikna etmeye çalışıyorum. Çalışmaların hakkında konuşmayı seviyor musun?

Atölyeme sürekli ziyaretçiler geliyor dolayısıyla tecrübeliyim ve evet anlatmayı seviyorum. Ama asıl Sebastian çok iyi atölye turu veriyor, bazen onun anlattıklarına kulak kabartıyorum ve neler anlatacağını asla kestiremiyorum.

Pek çok sanatçı işlerinde bir şeyin doğru olmamasını tercih ediyor. Bu mükemmellikten uzak olma isteği nereden kaynaklanıyor?

Bence sanatçılar güzel şeylerin biraz bozuk olmaları gerektiğini anlıyor.

Kendini tepkisel ressam olarak tanıtıyorsun. Bu tam olarak ne demek?

Bulunmuş bir objeyle başlayan bir çalışma sistemim var, dolayısıyla bir bilgiye tepki vererek başlıyorum. Çalışma sürecimin her adımında elimdeki görsel değişiyor, ben de bu değişime gerekli yerlerde boya ve bilgi ekleyip çıkartarak tepki veriyorum ve o resmi bir adım daha öteye götürüyorum. Beynim bu şekilde çalışıyor. İşlerinde plaj kültürünü sıklıkla işliyorsun. New York gibi kaotik bir şehirde yaşarken, plaj manzaraları çizerek günlük hayatında kendine bir kaçış mı yaratıyorsun? Özellikle New York’ta kar fırtınaları olduğu sırada atölyemi ziyaret eden herkesten bu tepkiyi alıyorum. Resimlerim için fotoğraf seçimi yaparken, sanat tarihinden kompozisyon ve konulara referans vermeye çalışıyorum. Beğendiğim birçok ressamın da irdelediği bir konu olan su içindeki insan görsellerine karşı bir zaafım var. Suya olan yatkınlığımın sadece bundan ibaret olduğunu sanıyordum, ta ki kısa süre önce babamın 1980’lerde Miami’de bir plajda bizi çektiği videoyu görene kadar. Orada çocukluğumun bir parçasına tanık oldum, büyükannem ve büyükbabam, annem ve kız kardeşim okyanusta süzülüyoruz. Kamera pozlamayı tutturmaya çalışıyor, ışığı ve rengi gidip geliyor, biraz kusurları olan ama aklımı başımdan alan bir videoydu. Fotoğraflarla çalışma sebebim, ve özellikle fotoğrafı işlerimin konusu olarak ele almam, aslında hatıra ile çalışmayla bağlantılı. İçinde su geçen sahnelerin, insanlar için güçlü evrensel tetikler olduğuna inanıyorum.

XOXO The Mag

Ferryboat, Mixed media oil on canvas, 2013, 63x63 inches; Cowboys and Indians, Mixed media oil on canvas, 2014, 35x35 inches; Fire on the Beach, Mixed media oil on canvas, 2014, 63x63 inches; A Girl in Maine, Mixed media oil on canvas, 2014, 35x35 inches, Man in the Waves, Direct to plate photogravure and aquatint, etching, 31.5x30.5 inches; Man in the Waves, Direct to plate photogravure and aquatint, etching, 31.5x30.5 inches

referans veriyorsun?

O, resmin alevi, kıvılcımı. Slayt olmadan ortada sadece data var.

Ben o dataya tepki gösteriyorum. Bazen bir slayttaki figürleri başka bir slayttaki manzara ile birleştiriyorum, genellikle de figürleri birbirlerine yaklaştırıyorum. 2004’te, 20 kadar resmi tek bir slayt üzerinden ürettim, içindeki figürleri teker teker ele alıp, her birini bir resmin konusu yaptım. 2011’de yaptığım bir seride ise, filmlerin sonlarını kullandım.

INTERVIEW/ART

ALİ ELMACI

Gözler Üzerinde İktidarın kullandığı süslü ve manipülatif dili, kendine özgü detaycı dünyası ve ironisiyle harmanlayarak tuvaline taşıyan Ali Elmacı, otoriteyi ve sistemi kendi silahlarıyla hedef alıyor. Gözümüzün içine bakan portreleriyle bizi huzursuz ederken, aynı anda arka planda renkli çiçeklerle bezeli fantastik bir dünya sunan sanatçıyla yeni serisi ‘Silahlar Çekilince Gölgeler Büyür’ üzerine konuştuk. röportaj serhat cacekli fotoğraf gökhan polat

XOXO The Mag

Senin En Güzel Halini Ben Bilirim II, Tuval üzerine yağlı boya, 60x50cm, 2014

Senin En Güzel Halini Ben Bilirim I, Tuval üzerine yağlı boya, 60x50cm, 2014

Geçtiğimiz sene Onu Öldür, Beni Güldür başlıklı kişisel serginde eğitim politikaları üzerinden biçimlenen bir iktidar eleştirisi vardı. Yeni serin ‘Silahlar Çekilince Gölgeler Büyür’de nelere değiniyorsun?

Serinin ilk parçasını x-ist’te geçtiğimiz yaz gerçekleşen “Bir Endülüs Köpeği” Üzerine Çeşitlemeler adlı karma sergide gösterdim. Politik anlamda 1990’lı yılları aratmayan bir gerilim ve çatışma ortamının o sıralarda tekrar ortaya çıkması nedeniyle bu konuyu işlemek istedim. Seride yer alan resimler iktidarların ya da herhangi bir otoritenin, kendisine, hem küçük gördüğü hem de ciddiye aldığı bir düşman yaratması geleneğini konu alıyor. Bir kaşık suda boğarız derken, orduya ve silaha yatırım yapmanın tezatlığı bu seriye ilham verdi.

göre okumak lazım. Herkes daha dekoratif, daha cici ve daha yumuşak işler istiyor. Kitleye uygun yapılan Hollywood filmleri gibi biraz. Bu üç milyon izlettirir, bu fuarda selfie çektirir gibi.

Kısa zamanda buradan bir çıkış yolu görebiliyor musun?

Kendimi bu modanın dışında tutmaya çalışarak insanların beğenisi üzerine değil, inandığım şeyler üzerine resim yapıyorum. Sağlam bir izleyici kitlem var ve bundan memnunum. Bütün hayatım boyunca ürettiklerim ve yaptıklarımla bir cümle kuruyorum ve buradan ayrıldığım vakit, okunaklı ve doğru bir cümle kalsın istiyorum.

Amacım da bu. Sanat dünyasında da zamanla bir şeylerin yoluna gireceğine inanıyorum. İnsan inandığı şeyi yaptıkça bir şekilde başarıya ulaşıyor.

Ana haber bültenlerinden bahsettik. Popüler kültürden beslendiğin diğer kaynaklar neler?

David Lynch’in hem müziklerini hem de filmlerini severim. Çalışırken çoğunlukla onu dinlerim. Roy Andersson’ın filmlerini, özellikle sabit kameralarla yaptığı çekimleri çok resimsel buluyorum. Bir karede dünya kadar olay oluyor. Ama asıl referansım resimden. Ingres’ın kitabı, resim yaparken sürekli yanımda durur, o yüzden de boya ile kaplı. Benim hocam gibi, ondan hala çok şey öğreniyorum.

Çalışmaların iktidar, otorite ve toplum konuları üçgeninde yer aldığı için gündemi sürekli takip ediyorsundur.

Tabii ki. Üretim sürecimi en çok besleyen mecra ana haber bültenleri. Orada iktidarın davranış biçimi ile ilgili bir sürü ipucu elde edebiliyorum. İktidarın insanlara neleri dayatmak istediği ve unutturmak istediği hep ana haber bültenlerinde saklı. Başlangıçta verilen haberi bültenin sonunda geldiğinde unutuyorsun. Benim resimlerim de biraz bunun gibi. İzlemesi ve bakması eğlenceli, kolay ama okuması güç kompozisyonlar oluşturmaya gayret ediyorum.

Bir şeyler söylüyorum ama önerdiğim veya işaret ettiğim bir yer yok. Detaylar arasında kayboluyorsun. Yani işlerim ana haber bültenlerinin mantığıyla uyuşuyor. Her birinin önünde uzun vakit geçirmen gerekiyor.

Ingres haricinde seni etkileyen başka sanatçılar da olmalı.

Hendrick Goltzius, Jan Massijs, Francisco Goya’nın işleri, her gördüğümde kalbimi sıkıştırır, beni heyecanlandırır.

Peki hiç resim ve desenin dışına çıkıyor musun?

Heykel yapıyorum. Önceki sergilerimde ve 2013 yılında Contemporary Istanbul’da sergilediğim ‘Beni Aradığın Yerde Değil Unuttuğun Yerde Bulursun’ adlı projemde de heykel gösterdim.

Peki bu sistemin bir yansıması olarak, sanat dünyasındaki otorite biçimleri hakkında neler söylemek istersin?

Sanat dünyasındaki, daha doğrusu piyasasındaki otorite fuarlarda daha net görülebiliyor. Genelin beğenisi üzerine üretmeyi bir moda haline getirmek ve insanları buna yönlendirmek istiyorlar. Bu, tamamen satış ve sonuç odaklı, yanlış bir yaklaşım bence, ve bu beni rahatsız ediyor. Bir keresinde resimlerim hakkında “Çok güzel ama çok sert. Bunlar duvara asmalık değil.” denildiğini duydum.

Her şeyden önce bunun bir resim olduğunu algılamak lazım, buna

Figürlerin kadar, You Must Love Me, Child Prodigy gibi kullandığın metinler de bir o kadar dikkat çekici.

Yazı ve resim iki farklı ifade biçimi olmasına rağmen onları aynı düzlemde birleştiriyorum. Resmimde kullandığım diğer nesneler gibi yazı da konuya ve görüntüye hizmet eden elemanlardan biri, 35

Silahlar Çekilince Gölgeler Büyür V, Tuval üzerine yağlıboya, 200x160cm, 2015

Silahlar Çekilince Gölgeler Büyür IV, Tuval üzerine yağlıboya, 200x160cm, 2015

ayrıca içeriği pekiştirmesi bakımından güçlü bir katkısı var.

Başlıkların da her zaman şiirsel ve bir o kadar akılda kalıcı.

Bu tarz başlıklar koymayı seviyorum. Bu konuda biraz hassasım sanırım. İşlerimdeki ironiyi başlıklarda da hissettirmek istiyorum. İkisini birbirinden ayrı düşünemiyorum.

Birer diyalog gibiler, sanki izleyiciye hitap ediyorsun. Sana İnandım, Sana Güvendim; Ateşinle Koru Beni; Onu Öldür, Beni Güldür...

Sergi isminin ve eser başlıklarının işleri tamamlaması, onları tek bir varlık haline getirmesi, görünür kılması gerektiğini düşünüyorum. İsmini gördüğünüzde aslında serginin temelinde yatan kavramı, anlayışı anlamalı, hissetmelisiniz. İzleyiciye kesinlikle bunu vermek istiyorum.

Onu Öldür, Beni Güldür sergindeki resimlerinde figürler farklı olsa da hep aynı karakter karşımıza çıkıyordu. Bu seride de aynı anlatım biçimini kullanıyor musun?

Evet, ben aynı karakteri resimden resme dolaştırma olayını çok seviyorum. Silahlar Çekilince Gölgeler Büyür’de de aynı karakterleri bir resimde çocukluk halleriyle, diğerinde makam ve mevki sahibi olmuş, kurulu bir sofrada yemek yerken görüyorsunuz. Figürlerimde dikkat çeken bir diğer şey ise gözler. Bütün gözler kendi gözlerim, kendi otoportremi yapıyorum bir şekilde. Böylelikle o karakterler de izleyiciye benim gözümle bakmış oluyor. Resimlerimdeki figürler izleyiciye hep bakar. O rahatsız edici izlenme hissini yaşatmak istiyorum. İzleyiciyi neden rahatsız etmek istiyorsun? Bir düello mu bu?

Egemenler, bizi tehdit oluşturacağımız kaygısıyla sürekli olarak izlerler. Buna ek olarak, gözetlendiğimizin de bilinmesini isterler, mesela kameralar buna örnek. Bunlar fertleri korkutup

sinikleştirir. Böylece muhalif kanat yok edilip ehlileşmiş bir toplum oluştururlar. Ben de izlenmenin rahatsızlığını tekrar tekrar duyumsamalarını istediğim için izleyicimin gözünün içine bakıyorum.

Atölyeni Nazlı ve Karateci’yle paylaşıyorsun. Rahat veriyorlar mı, nasıl çalışıyorsun atölyende?

Kedilerim benim bir parçam gibiler. Karateci, Üsküdar’daki atölyemde doğdu, o günden beri birlikteyiz. Nazlı’yı da burada buldum. Atölyemle evim birbirine çok yakın, öğlen 12:00 gibi atölyeme geliyorum ve ilk önce çay demliyorum. Bir şeyler okuduktan sonra saat 15:00 gibi çalışmaya başlıyorum. Akşam yemeğinden sonra ise yoğun bir zamandaysam ertesi sabah 05:00’a kadar aynı tempoyu sürdürürüm. Genelde tek resim üzerinde çalışıyorum. Ancak elimdeki iş o bittikten sonra başka bir parçaya geçebiliyorum.

Peki üretim sürecin nasıl ilerliyor?

Tuval üzerinde çalışmaya başlamadan önce bir fotoğraf çekim aşaması oluyor. Kafamda oluşturduğum ana karakter ve kurguyu, bir modelin yardımıyla stüdyoda canlandırıyorum. Mesela, Contemporary Istanbul’da gösterdiğim tuvallerde modelim Salih Topçuoğlu’ydu.

Neyse, daha sonra bu fotoğrafları bir kolaj malzemesine dönüştürüyorum, tek başına kullandığım bir fotoğraf olmadı bugüne kadar. Her fotoğraftan beğendiğim detayları bir araya getirerek kompozisyonlarımı oluşturuyorum.

Okuldan mezun olduğundan beri x-ist’in sanatçısı olarak çalışıyorsun. Tam zamanlı bir sanatçı olmak sana nasıl hissettiriyor?

Eğlenceli olduğu kadar yorucu da. Geçtiğimiz Mayıs ayından beri tatil yapmadım. İki tane fuar atlattım. Ocak ayında x-ist’le beraber Art Stage Singapore’a katılacağım, orada göstereceğim yeni bir seri üzerinde çalışıyorum. Bu sefer tüketim kültürü ve moda üzerinden ilerleyeceğim.

XOXO The Mag

INTERVIEW/FASHION

SOULLAND

Friends with Benefits Jacob Kampp Berliner ve Silas Adler, Kopenhag’da yaşayan iki yakın arkadaş. Doğdukları coğrafyanın üzerlerindeki etkisini pek çok farklı kanalla ifade etmeye çalışıyorlar ve Soulland bu kanallardan sadece bir tanesi. Hazır erkek modası altın çağını yaşıyorken, Soulland’in çağın gereklerini yeniden yorumlaması gerektiğini düşünen ikili, yaklaşık 10 yıldır, erkek gardıroplarında hatırı sayılır bir yere sahip. Hal böyle olunca, markanın Sonbahar/Kış koleksiyonunu fırsat bilip, Jacob’a sorular sormaya başlıyoruz ve akabinde, eski ve yeninin tanımını yeniden yapıyoruz. röportaj utku palamutçu fotoğraflar sascha oda

XOXO The Mag

Soulland, SS 2016

bahsettiğin duruşun vücut bulmuş hali gibi.

Kesinlikle öyle. Adler Fedora şapkaları, bizim tasarıma bakış açımızı çok iyi yansıtıyor. Tabii bu şapkanın hem Danimarka Postanesi’nin resmi üniformasına dahil olması, hem de Danimarka Tasarım Müzesi’nin kalıcı koleksiyonuna girmesi bizim için ayrı bir önem taşıyor.

Soulland’i bir hızlı moda markası olarak değerlendirebilir miyiz?

Hayır, en azından biz öyle düşünmüyoruz. Hızlı moda markaları, trendleri takip eden, onlara ayak uydurmaya çalışan ve bu süreçte ayakta kalabilmek için koleksiyonlarını hiçe sayanlardan ibaret.

Biz kar marjını ve trendleri gerçekten önemsemiyoruz, bir şeyi yetiştirmek için acele ettiğimiz de yok.

Şapkaların satışa çıktığı ilk gün tükenmesi de bu durumdan mütevellit o halde.

Pek çok insan bizi Adler Fedora ile tanıdı ve bu tasarım bir nevi imzamız haline geldi. Ama bu durum avantajları ve dezavantajları ile birlikte geliyor. Müşterilerimizin veya müşterimiz olma ihtimali olan tüketicilerin tek bir ürün gamına takılıp kalması hoş bir durum değil, ne yazık ki. Ama işe iyi tarafından bakacak olursak; şapkanın ününü duyan insanlar, mağazalara akın ediyorlar ve aslında Soulland’in çok daha fazlasını sunduğunu görüyorlar. Bu da bizi, erkek modasında bir adım ileriye götürüyor ve farklı tasarımlarla sınırları zorlamak için bize cesaret veriyor.

İskandinav hayat tarzını moda sektörüne entegre etmek için tek bir kelime seçecek olsan, bu ne olurdu? İskandinav kültürü, eski ya da yeni olanla ilintili olsun ya da olmasın, minimalizmi sahipleniyor. Özellikle moda sektörünün de dahil olduğu kreatif işlerde minimalizm, eğlenceli fakat olabildiğince elitist bir bakış açısına sahip. Bu yüzden, bu ikiliyi tek bir kelimeye sığdırmak benim için mümkün değil. Ama İskandinav mirasını Soulland’in bakış açısından yorumlayacak olursam, ‘çağdaş zanaatkarlık’ doğru tanım olurdu.

Bu tanımı biraz açalım. Danimarka’nın eski ve yeni arasında yakaladığı uyum ve bu durumun tasarıma yüklediği değer, Soulland için de geçerli mi?

Soulland her zaman uluslararası bir duruş yakalamak için uğraşıyor.

Tabii doğup büyüdüğünüz yerin ve deneyimlediğiniz çevrenin, bu duruşa her zaman etkisi olacaktır. Danimarka’nın üzerimizde yarattığı etkiyi temel alıp, onun üzerine farklı değerler katmaya çalışıyoruz ve bu noktada eski ve yeniyi bir araya getirecek modern bir duruş elde etmek için, bakış açımızı sadece burayla sınırlayacak at gözlükleri takmıyoruz. Global etkiye sahip kültürel, politik ve sanatsal olguların bizi de etkilemelerine izin veriyoruz.

Soulland için kafanızda oluşturduğunuz bir stereotip var mı?

Stereotipik bir erkek oluşturmaktan ziyade, markamızla aynı zihniyete sahip olacak bir erkek hayal etmeyi tercih ediyoruz.

Baştan aşağı Soulland giyen bir erkek yaratmaktansa, tasarımlarımızdan birini satın alan bir erkek nasıl bir kafa yapısına sahip ve bunu dışarıya nasıl yansıtıyor diye düşünmeyi seviyoruz. Günün sonunda elde ettiğimiz sonuç bizi tatmin ediyor ve bahsi geçen bu erkekle herhangi bir yerde tanıştığımızda, çok iyi anlaşabilecekmişiz gibi hissediyoruz.

Markanın çıkış noktası olarak, klasik kasket tasarımından esinlenerek ürettiğiniz bir fötr şapkayı esas almanız,

Bu arada, adınız nereden geliyor?

Kopenhag’ın yer aldığı bölgenin ismini İngilizceye çevirip, ufak bir 39

Soulland, SS 2016

kelime oyunu yaptık. Sjælland, yani Sealand’e kendi yorumumuzu kattık.

da uygulamaya karar verdik. Ocak ayında London Collections: Men kapsamında üçüncü defilemizi gerçekleştiriyor olacağız.

Sonbahar/Kış 2015 koleksiyonunuz Exotic/Erotic vurgusuyla tanıtıldı. Koleksiyonun geneline baktığımızda ise 90’ların size büyük bir ilham kaynağı oluşturduğu aşikar. Peki bol paça jean’lerin ve basic sweatshirt’lerin gerçekten erotik bir tarafı olduğuna mı inanıyorsunuz?

Aslında koleksiyonun multi-fonksiyonel bir tarafı var, bu da sweatshirt’lere ve koleksiyondaki basic parçalara birden çok tarz yüklenebileceğini ifade ediyor. Yani kıyafetleri nasıl kullanacağınızı size bırakıyoruz ve topu size atıyoruz. Aynı parçaları kendi tarzlarına göre yorumlayan insanları düşünmek bizi heyecanlandırıyor. Bu fikirden yola çıkarak, koleksiyona bir slogan aramaya başladık.

Manchester sokaklarında Silas ile gezindiğimiz bir gün, vitrininde Exotic/Erotic yazan bir seks shop gördük. İkisi de birbirinden farklı anlamlara sahip olsa da, bir araya geldiklerinde farklı bir heyecan uyandırıyorlardı. Biz de ilhamımızı buradan aldık.

Bu global duruşun beraberinde getirdiği farklı işbirlikleri var mı?

Her şeyden önce yeni bir koleksiyon hazırlığındayız ve bu, şu an için bizim önceliğimizi oluşturuyor. Diğer yandan, 2016 içerisinde bir mobilya koleksiyonu için henüz ismini açıklayamayacağım bir marka ile birlikte çalışacağız. Akabinde SoullandxHarvey Nichols işbirliği var, birlikte bir kapsül koleksiyon hazırlayacağız. Mi-Pac ile yeni bir çanta koleksiyonu tasarlayacağız ve Soulland’in onuncu yılı adına büyük bir parti veriyor olacağız. Bunların hepsinin yakın zamanda gerçekleşecek olan projelerden sadece birkaçı olduğunu düşünürsek, liste uzayıp gidiyor.

Eski koleksiyonlarınıza baktığımızda, bol kesim kumaş pantolonlardan, blazer ceketlerden ve hatta ropdöşambrdan vazgeçip, sokak stiline adapte olduğunuzu fark ediyoruz.

Soulland’e daha genç bir görünüm mü kazandırmaya çalışıyorsunuz?

Aslında bu geçişi yaşa bağlamayı sevmiyoruz. Sadece mevsimlerin gerektirdiği ölçüde, kullandığımız dokuları ve kumaşları değiştiriyoruz.

Hatta markanın genelinde büyük değişiklikler yapmaktan olabildiğince kaçınıyoruz. Koleksiyonları oluştururken kullandığımız ilham kaynakları bu algıyı oluşturuyor ama aslında her yaştan erkeğe hitap ettiğimize inanıyoruz.

2012 ve 2013’te yaptığınız defilelerden sonra, neden Copenhagen Fashion Week’ten çekilme kararı aldınız? Çünkü yaptığımız işten sıkılmaktan korktuk. Malum, bu etkinlik diğer ülkelerle kıyaslandığında daha lokal bir etkiye sahip ve sınırlı sayıda insanla iletişime geçip, olduğumuz yerde saymaktan endişe duyduk.

Bu yüzden, daha global bir alana kayma fikrini moda haftalarına

Hazır yeni yıldan bahsetmişken, yeni koleksiyonun neye benzeyeceğini de soralım.

Bu sezon, maskülen duruştan biraz daha uzak bir koleksiyon hazırlıyoruz. Androjenliğe kadar uzanmıyoruz ama bu algıyı renk ve dokularla veriyoruz.

Ortağınla çalışmanın en rahatsız edici kısmı ne?

Silas bu röportaja dahil olamadığı için gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, kendisinin dakik olmayışı beni sinir ediyor.

Genelde toplantılara ve buluşmalara geç kalıyor. Çalışmadığınız zamanlarda da birlikte takılıyor musunuz?

Eşlerimiz ve çocuklarımız da bizim gibi yakın arkadaşlar. Bu yüzden bir şekilde buluşuyoruz; günün sonunda ya çocuk parkında bir araya geliyoruz ya da gece dışarıda içki içiyor oluyoruz.

Aranızda bir iş bölümü var mı?

Silas tasarım ekibinin başında yer alıyor, ben ise markanın CEO’suyum. Hiyerarşik düzene pek inanmasak da, birbirimizin işine olabildiğince az karışmaya çalışıyoruz. Tutturduğumuz düzeni yıkmaktan çekiniyoruz ve birbirimizin uzmanlık alanlarına saygı duyuyoruz.

XOXO The Mag

INTERVIEW/DIALOGUE

BOMONTİADA

İstanbul’da Yeni Bir Kabile Babylon’u doğduğu yerden kaldırıp yeni bir maceraya doğru yola çıkaran Pozitif ekibinin yeni projesi Bomontiada son zamanlarda en çok kulağımıza fısıldanan isimlerden biri. Onun tüm hikayesini, hedeflerini, kapılarının ardında bizi nasıl keşiflerin beklediğini, beyin takımını oluşturan Vasıf Kortun, Alexis Şanal, Ahmet Uluğ ve Cem Yegül’e sorduk. Kendimizi son derece dinamik bir sohbetin içinde bulduk. röportaj sarp dakni fotoğraf gökhan polat

Babylon’a gelmemiş yeni bir izleyici grubu da oluşmaya başladı mı?

AU: Evet, yeni bir izleyici grubu geliyor. Daha önce Beyoğlu’na herhangi bir sebep yüzünden gelmeyen birçok kişiyi burada izleyici olarak görüyoruz.

CY: Bence Bomontiada’da Alexis ve Vasıf’la birlikte kurguladığımız dünyanın da bunda etkisi var. Buradaki Babylon, Asmalı’da olduğu gibi yeldeğirmenlerine karşı çarpışan bir Don Kişot gibi değil artık. Yeni Babylon’un çok daha farklı bir arsenali var. İnsanları buraya çeken biraz da, bizim hissettiklerimizi ve gördüklerimizi algılayabilmeleri diye düşünüyorum.

AU: Gelenler hala ‘’Eski Babylon çok güzeldi!’’ diyorlar. Ancak kimse yeni mekanla ilgili olumsuz bir hisse de sahip değil. Şahsi olarak yeni mekandan çok memnunum, bize çok daha iyi şeyler yaptıracağına eminim. Booking çalışmalarımıza da şimdiden büyük katkısı oldu.

Herkesin en çok merak ettiği noktadan başlayalım.

Babylon’un aslında göç ettiğini söyleyebilir miyiz?

Ahmet Uluğ: Göç bunun için doğru kelime mi bilmiyorum...

Ancak değişim elbette, hayatın bir parçası. Bu bir zorunluluktan öte başka bir dürtü ile gerçekleşti. Babylon’u açtığımız ilk yıllarda, başarının getirdiği coşkuya kapılmayıp kalıcı bir dünya için çok çalıştık ve her zaman bu dünyayı geliştirmeye gayret ettik.

Asmalımescit büyük bir popülarite yaşamadan çok önce de ve sonrasındaki dönemde de yine oradaydık. Babylon seneler önce radyosuyla, dergisiyle zaten kendine özel bir dünya yaratmıştı.

Ancak mekanın altyapı sistemi ve sponsorluk anlayışındaki değişiklikler de artık bir yeniliğe ihtiyaç duyulduğu sinyalini veriyordu. Öte yandan, dijital müziğin yaşadığı patlama ve albüm satışlarının düşmesi sanatçıları neredeyse sadece konserlerden para kazanır hale getirdi. Bu da onların kaşelerinde ciddi bir artışa neden oldu. Babylon’un izleyici kapasitesi bu yeni koşullar için yeterli gelmiyordu. Biz her zaman bazı ihtiyaçlarla boğuşurken karşımıza yeni fırsatlar da çıkıyor. İşte Bomontiada da bu fırsatlardan biriydi. Bu mekanın sadece Babylon’la ilgili değil yeni başka projeler için de fırsatlar sunması, bizi çok fazla nostaljik düşünmeden, doğrusu budur diyerek senin göç diye adlandırdığın yola yöneltti.

Alexis, eski ve yeni mekanını da göz önüne alacak olursak Babylon sana ne hissettiriyor?

Alexis Şanal: Babylon söz konusu olunca eski ve yeni kavramlarının kendi kontekstleri içinde birbirine son derece uyumlu olduklarını düşünüyorum. İkisinin ortasında kültürel bir mekanizma söz konusu. 15 yıl önce Babylon ilk açıldığında bir enstitü görevi üstlendi. Bu yüzden, insanların mekanın lokasyonuna ve enerjisine böylesine nostaljik yaklaşmalarını normal karşılıyorum. Ülkenin içinden ve dışından insanları müzik çatısı altında bir araya getiren, farklı müzik türlerini kaynaştıran ve bunu yaparken alt kültürlerin de gelişmesini sağlayan bir enerjisi var. Oldukça güçlü bir kimyaya sahip olduğunu da kabul etmek gerek. Biz Bomontiada için çalışmaya başladığımızda öncelikle şunu düşündük; 15 yıl önceki İstanbul’da bu mekanın farklı ihtiyaçları vardı. Günümüzde ise bambaşka bir durum söz konusu.

Aradan geçen bu zaman diliminde farklı kuşaklar da gelip geçti. Örneğin, 15 yıl önce sadece beş yaşında olan bir çocuk bugün 20 yaşında ve Babylon kabilesinin içinde yer alabiliyor. Yeni kuşak, şehir için daha farklı düşüncelere ve beklentilere sahip. Hem bir mimar hem de şehir planlaması yapan biri olarak bu projenin şehirde nasıl daha iyi nefes alabileceği hem de daha interaktif olabileceği düşüncesi üzerinden hareket ettim. Babylon’un öncü bir lider olduğunu kabul etmek gerek. Bu çalışmada önemli olanın şehri bir ortak olarak kabul edip onu kucaklamak olduğunu biliyordum. Haliyle bu da oldukça zorlu bir süreci peşinden getiriyordu. Babylon bugün hala kendi yerinde kalıp yaşamaya devam edebilirdi. Ama Ahmet ve Cem’in peşine düştüğü bu yeni enerji beni de çok heyecanlandırdı.

AU: Ben burada bir şey eklemek istiyorum. Babylon’un büyük bir marka olduğu doğru. Bu markayı doğru şekilde yönetmek de benim görevim. Ancak burada karşımızda oldukça büyük ve önemli bir şey var: Bomontiada. Şu anda burada bu masada olan herkes Babylon’dan çok daha ötesini yani Bomontiada’yı görebilen ve hayal edebilen bir ekip. Hatta daha da ötesine geçecek olursak genel olarak İstanbul’un geleceğini de görebiliyorlar.

AŞ: Babylon insana kolektif bir öğrenme sürecine dahil olma, size, kendinizi onun bir parçası yapma şansını sunan bir oluşum.

CY: Bizi kendimizden daha iyi anlatarak zor durumda bırakıyorsun Alexis!

AŞ: Ah, ben sadece bu şehri gerçekten çok seviyorum, hepsi bu.

AU: Babylon kendi içinde kolay dönebilen bir sisteme sahip değil. Dolayısıyla, biz bu kompleks sistemi yürütmeye çalışırken, Bomontiada ve İstanbul ile ilgili bu yeni bakış açısı bize çok farklı

Babylon’u bulunduğu yerden sökmek kuşkusuz mekanla ilgili içeriden/dışarıdan herkesin üzerinde az ya da çok etkili olmuştur.

AU: Biz bu nostaljiye yapışıp kalsaydık, eski mekanda, hedeflediğimiz ivmeyi hayata geçirmemiz mümkün olmayacaktı.

Elbette Asmalımescit’teki Babylon’u da terk etmedik. Oradaki benzersiz ‘özel bir oda’ hissini ne yaparsak yapalım zaten başka bir yere taşıyamazdık. Öte yandan, bunu maddi olarak ölçümlendirmenin de çok zor olduğunu düşünüyorum. Dolayısıyla göç etmekten ziyade yeni bir mekana daha sahip oluyoruz diyebilirim. Cem, eklenecek bir şey var mı?

Cem Yegül: Buna bir göç denmesinde bir sakınca yok bence.

Babylon kendi yarattığı enerjiden daha büyük bir şeye dönüştü.

Dolayısıyla, bunu taşıyabilmek için bir nevi diversifikasyona ihtiyaç vardı. Asmalımescit’teki Babylon, İstanbul kültür hayatında bir simgeye dönüştü. Bunu da yaşatmak ve sürdürmek için uğraşacağız.

Belki de iki Babylon olacak. Babylon Asmalımescit’te yeniden açıldığı zaman burada yeni bir soylulaştırma -tabii bunu jenerik olarak söylüyorum- hareketini de tetikleyebilir diye düşünüyorum.

Peki, Bomonti’ye geçiş süreci öncesinde bu değişiklik kararınızı olumlu/olumsuz yönde etkileyebilecek analizler yaptırdınız mı?

AU: Babylon ahalisi, yani birlikte çalıştığımız herkes, dostlarımız, müdavimlerimiz, bu söz konusu fikre ilk başta karşı çıktılar.

Asmalımescit’e, yani nostaljiye, yapışıp kaldılar bir süre. Diğer taraftan, yeni mekanı başta bu fikre karşı çıkan hemen herkesin hızla benimsediğini görebiliyorum. Burada gerçekleştirdiğimiz konserlerin doluluk oranları da bize hızlı bir işaret olarak geri döndü. Birçok konserin biletleri konserden günler öncesinden tükeniyor. Hem izleyicilerin enerjisinde ve sayısında bir yükselme var, hem de bu yükselme sanatçıların sahne performanslarını da olumlu yönde etkiledi. Kısacası, sanatçıları da yukarı çeken bir durum söz konusu.

Söylediğiniz seyirci sayısındaki bu gelişme Asmalımescit ile aynı profil üzerinde mi ilerliyor yoksa daha önce hiç 43

bir dinamik kazandırıyor.

Bu ekip ilk kez nasıl bir araya geldi? Bomontiada’yı ilk ziyaretiniz ve sonrasında gelişen olayları da hızlıca dinlemek isteriz.

Vasıf Kortun: Beni buraya önce Cem getirdi, iki yıl oldu sanırım.

Mimari ve iç ve dış mekanların kullanımı konusunda aklıma pek yatmayan meseleler vardı. Cem de aynı arayıştaymış. Arkadaşlığımız 40 yılı geçmiş, Pozitif’in kuruluşunda yanlarındaydım, hani sözlerimizi kıvırtacak halimiz yok. Çalışabileceği kişiler konusunda önerilerde bulunduk. Gerisi enteresan değil, mimari süreçler, git geller, ikna turları, yaz boz...

CY: Buradaki avlu ile ilgili önümüzde önemli bir sorun vardı.

Vasıf bir gün bana tamamen dönüştürülerek açılan Şişhane Park’ı ziyaret etmemi söyledi. Burayı gördüğümde gerçekten şok geçirdim. Sonrasında Alexis & Murat (Şanal) ile tanışmak istedim.

Tanıştığımızda birbirimizle aynı dili konuştuğumuzu fark ettik ve Alexis de büyük bir hızla projeye dahil olup bizimle çalışmaya başladı.

Neler oldu bitti tüm bu süreçte?

AŞ: En başından beri oldukça ilginç bir proje ile karşı karşıya olduğumuzu biliyorduk. Çünkü Bomontiada söz konusu yapının değil, tüm bu bölgeye zamanında verilen tarihi ve önemli bir isim aslında. Burada felsefi bağlamda bir sinerji yaratabilmek çok önemliydi. Öte yandan, bu sinerjinin İstanbul’un üretim ve ekonomik dinamiklerine de uyum sağlaması gerekiyordu. Bu, bizim projeye bakış açımızı da değiştirdi. Ahmet bu işe başladığımızda bize bir ışık yaktı. İşin kolay kullanılabilir olması gerekiyordu.

Kısacası, burada birlikte çalışan tasarım ve inşa ekipleri, ekolojik bir yapı ortaya çıkarırken bunun aynı zamanda faydalı olması için de çaba sarf etmeliydi. Bomontiada’yı da farklı ve çağdaş bir mekanizma olarak kurgulayabilmek için yeni fikirlere ve yeni çözümlere ihtiyacımız vardı. Biz de bu fikirler ve çözümlerin peşine düştük. Sanırım işin en zorlayıcı yanı buydu.

Beyoğlu’nda çalışmayı, nefes almayı özlüyor musunuz?

AU: Benim buna cevabım evet, Cem’in cevabı ise hayır olacaktır muhtemelen.

Beyoğlu’nda nitelikli mekanların büyük bölümünün el değiştirmesi ve kapanmaya başlaması sonrasında insanlarda bunalma, zorunlu terk ediş gibi durumlar söz konusu oldu.

Beyoğlu’nu çok sevmesine rağmen artık bölgeye adımını bile atmayan çok kişi olduğunu biliyoruz. Bomontiada, sadece kendi kültür kompleksine sahip olması dışında bulunduğu bölgeyi yeni bir Beyoğlu ya da yeni bir Asmalımescit’e çevirecek mi? Sizin böyle bir amacınız var mı?

VK: Beyoğlu hiçbir zaman aynı kalmaz. Bundan 13 yıl önce bugün caddenin geldiği yerin senaryosunu yazmıştım, durumu görmek için kahin olmak gerekmiyordu, birçoğumuz da farkındaydık, buna rağmen caddede kaldık çünkü bir gerdanlığın parçasıydık. Nitelikli mekanların büyük bölümünün el değiştirmesi gibi bir durum yok.

Alışveriş yerlerinin niteliği değişti, küçük yerler, aile şirketleri, dengeli kira artışlarının yasa yoluyla yok edilmesi ve müşteri tipinin değişmesiyle, caddeden ayrılarak yerlerini çok uluslulara bıraktılar. Arter, SALT Beyoğlu, AnaMed, Pera Müzesi, Aksanat ve birçok kurum, biz hala buradayız. Bu kurumlar her yıl yüzbinlerce konuk ağırlıyor. Burun kıvırmayalım. Ama Beyoğlu’nun dinamik ahalisi Kadıköy, Beşiktaş ve diğer bölgelere kaymakta, ki bu çok

sağlıklı bir durum. Her kuşak kendi realitesini, kültürel ifadelerini üretir. Kentin kültür çeşitliliğine sahip olması kadar iyi bir şey olabilir mi? Bomontiada farklı bir konum, kendi içinde bir kampüs. Çevresiyle edepli ve katılımcı bir kesitte durmak konusunda da iddialı. Ben Asmalımescit benzetmesini çok talihsiz bulurdum.

Hayatımın 25 yılı bölgede geçti. 80’lerin sonu ve 90’ların başını orada yaşadım. Babylon’dan da önce, hanımın alt katta yeme içme yeri, benim de ikinci katında çalışma mekanım vardı. Asmalımescit bugün farklı şekilde berbat bir yer, o zamanlarda da farklı şekilde berbat bir yerdi. Bu konuda nostalji biriktirenler orayı hiç tanımamış olanlar. Bomonti civarının kendi ekolojisi var, bu ekolojiyi değiştirme gücü olan çevredeki eğreti kulelerin getirdiği baskı ve talepler olabilir. Cem’in, çevrenin çivisinin çıkmaması için arzuladığı başka önlemler de var ve ilk etapta önemli olan Bomonti’nin nitelikli programlarla bezenmesi, kamusallığından vazgeçmemesi, dışlayıcı olmaması ve dahası iyi bir ev sahibi olması.

Feriköy sakinleri bu değişimi nasıl karşılıyor?

AU: Emlakçılara soracak olursan fiyatlar şimdiden artmış.

Ancak aldığımız tepkiler şimdiden fazlasıyla olumlu. Bu da bizi çok mutlu ediyor. Diğer taraftan, kentsel dönüşüm Türkiye’de her zaman olumlu sonuçlar doğurmayabiliyor. Bu da beni biraz endişelendirmiyor değil, doğrusu.

VK: Bana bir tepki gelmedi. Feriköy sakinlerinin seslerine dikkat edecek, onları dinleyecek araçları geliştirdiğimizi düşünmüyorum henüz. İnşaat harala gürelesinden dolayı geciktik ama bu öncelikli bir konu. Endişeler var tabii, sonu Santral’a benzerse diye soranlar çok oldu. Gene yanlış bir okuma ama anlayabiliyorum. Biz mutsuz olmaya, kusur aramaya bir şey daha oluşmadan kötülemeye yatkın, birlikte çalışmanın keyfini, asgari müştereklerde buluşmanın değerini kabullenemeyen bir toplumuz.

Babylon dışında içeride Populist, Kiva, Delimonti ve Kilimanjaro gibi yeni kurgulanmış noktalar var. Tüm bunlar daha proje aşamasından belli miydi, yoksa mimari çalışmalar tamamlandıktan sonra oluşan yeni alanlar birer birer bu noktalara mı dönüştürüldü?

CY: Hedefimiz oldukça basitti; burayı yaratıcı bir kültür kompleksine, bir kampüse dönüştürmek. Bu düşünceyle yola çıkarak, bu isimleri bir araya getirdik. Popüler olsun ya da olmasın yaratıcı kültür kavramı altında bütünleşebilecek ya da buna katkıda bulunabilecek olmaları da büyük önem taşıyordu elbette...

Malumunuz, aralarında Türkiye’den pek çok şehirden bölgelerin de bulunduğu bazı kentler, CittaSlow projesi altında birleşiyor. Yaşamın yavaşlatıldığı, ömrün uzadığı huzur dolu bu şehirlerin sayısı giderek artıyor.

Bomontiada’nın İstanbul’un tam göbeğinde böyle bir adımı attığını söylemek mümkün mü?

VK: CittaSlow güzel bir pazarlama projesi aynı zamanda. Asla kötü bir şey değil, yavaş hızlıdan iyidir ama ne anlama geldiğini de unutmayalım. Gayrimenkul fiyatları yükselir, turizmde niş olunur vb. Ben Bomonti’ye bir “es” verdiğimiz bir yer olarak bakıyorum.

Kimileri yavaşlama diyecektir, kentin üzerinize gelmediği bir yer.

Bu bile önemli.

AU: Babylon Asmalımescit’teyken insanlar etkinlikten hemen sonra büyük bir hızla sokaktan ya da mahalleden ayrılıyorlardı. Kimse konserden sonra orada kalıp sosyalleşmiyordu. Bomonti’de konser ya da performansın hemen arkasından izleyicilerin en azından yarısının orada kalıp, takılmaya devam ettiklerini gözlemliyoruz.

XOXO The Mag

attınız. Ancak Alt’ın kendi kulvarındaki diğer projelere kıyasla daha dinamik bir titreşimi olacak gibi.

VK: Alt’ı direktörü anlatmalı. Benim hayalim, İstanbul’da çok görmediğimiz, dinamik pratiklere yer veren, yeni kültürel pratiklere tarafsızca bakan bir yer olması. Yeni medyayla ilgilenmesi ve en önemlisi Bomontiada’nın diğer birimlerinin kesitinde işleyebilmesi.

CY: Alt bir Pozitif markası. Vasıf ’ın rehberliğinde ilerleyen ve zaman zaman SALT’tan da destek alacak bir oluşum. Aslında çok daha büyük bir güncel sanat platformu yaratmayı düşünüyoruz. Alt da bu platformun altına yerleştirilecek. Bu yönetimde elbette Vasıf da olacak. Güncel sanatın olası tartışmalar ve mutabakatlarda onun büyük ve önemli bir rolü var. Elbette şehrin başka noktalarında dönüştürücü bir güç olmasını hedeflediğimiz bir güncel sanat platformu oluşturmak için çabalıyoruz.

Bunu görmek kesinlikle harika ve bizi inanılmaz mutlu ediyor.

Kendimizi çok daha güçlü hissediyoruz.

CY: Böyle hissetmeleri tam da hedeflediğimiz şey; insanların özgürce vakit geçirebildiği ve tamamen kendileri olabildikleri bir yer. Bomontiada tüketim toplumu hissinin pompalandığı bir yer değil. Davetkar ve oldukça samimi. İnsanların buraya geldiklerinde gerçekten mutlu hissetmelerini istiyoruz.

AU: Kesinlikle. Eğer biraz yavaşlamak ve nefes almak ya da kendinizi güvende hissetmek istiyorsanız...

AŞ: Burası birbirine yakın duran tüm fikirleri yan yana koyuyor, tartışmaya açıyor. Bir araya gelip, fikirlerimizi özgürce tartışabileceğimiz, konuşabileceğimiz, kendimizi birçok anlamda geliştirme şansı bulacağımız sınırların olmadığı bir yer hayal edin... Uzun zamandır bu şehrin yaratıcı insanlarının buna çok ihtiyaç duyduğunu ve bundan olabildiğince faydalanacaklarını düşünüyorum.

AU: Atölye İstanbul’un bu noktada önemli bir rol üstleneceği kesin. Burada çok sayıda söyleşi ve atölye çalışması gerçekleştirilecek. Örneğin ilk aklıma gelenlerden biri müzik endüstrisiyle ilgili olanı. Burada müzisyenler, menajerler ve bu camiada yer alan birçok kişiyi bir araya getirip yeni çözüm yolları bulmaya çalışacak ve onların önerilerini dinleyeceğiz. Genç insanları da buraya toplayıp onların da fikirlerini duymak istiyoruz.

Mehmet Uluğ’un hayal ettiklerini birer birer hayata geçirmeye devam ediyorsunuz. 2016’da bizi bekleyen başka sürprizler de var mı?

AU: Mehmet büyük bir kayıp kuşkusuz. Onun hayal ettiği hemen her şeyi hayata geçirmeyi başardık. Cappadox ve Kaş’taki Müzik Evi de bunlar arasında. Bu yoldan devam edeceğiz.

CY: Her ne kadar pek ruhani biri olmasam da hep Mehmet her an şu kapıyı açıp içeri girecekmiş gibi hissediyorum. Onun arkadaşlığını çok özlüyorum ama yokluğunu aramıyorum. Çünkü sanki o hiç aramızdan gitmemiş gibi hissediyorum.

Vasıf Bey, bu ekiple uzun senelere dayanan bir dostluğunuz var ve ortak birçok kolektif ve inovatif çalışmaya da imza 45

INTERVIEW/WHATEVER

JIMENA CANALES

Zamanı Anlamanın Yolları 1922 yılında Albert Einstein ve Henri Bergson zamanın özüne dair muazzam bir münazaranın iki tarafı olmuştu. Einstein’ın İzafiyet Kuramı felsefenin bilimle olan ilişkisine meydan okurken, Bergson insanoğlunun ve felsefenin bilim için gerekli olduğunu savunmuştu. Illinois Üniversitesi’den Jimena Canales yeni kitabı The Physicist and the Philosopher: Einstein, Bergson, and the Debate That Changed Our Understanding of Time’da bu heyecan verici hikayeyi anlatırken, zamana ve moderniteye yönelik iki farklı bakış açısı sunuyor. Canales ile, Einstein’ın yirminci yüzyıla damgasını vuran İzafiyet Kuramı’nın yüzüncü yılında, felsefe, modernite, tarih ve bilimin kesiştiği bir röportaj yaptık. röportaj ali tünay fotoğraf alfredo salazar

XOXO The Mag

Kitabında değindiğin gibi, diğer taraftan Bergson, Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Saatleri Ayarlama Enstitüsü kitabını etkileyecek kadar da önemli bir figür. Bilim karşısında “yenik” düştüğü varsayılan Bergson böyle bir etkiye nasıl sahip olmuştu?

Bence Türkiye, Japonya ve Latin Amerika ülkelerinde Bergson’un fikirlerinin etkisi daha fazlaydı. Bunun arkasında jeopolitik bir neden var. Batı-dışı dünya, sürekli olarak geri kalmış olarak görülüyor. Özellikle teknoloji ve bilim alanında... Bu anlatı kuşkusuz bir klişe. Dünya tarihinin bundan çok daha karmaşık olduğunu biliyoruz. Ancak maalesef bilimin Kuzey Amerika ve Batı Avrupa’dan geldiğine dair hatalı, kalıplaşmış bir fikre sahibiz. Şunu da saptamamız lazım; modernite ile beraber bilim insanının hakimiyetini artırması, küresel olarak var olan basmakalıp fikirlerin iyiden iyiye hissedilmesinden bağımsız bir durum değil. İşte tam da bu noktada Bergson başka bir şeyler söylemiş, başka bir seçenek sunmuştu. Ona göre insanoğlunun algıları bilimdışı veya irrasyonel değildi. Böylece insanın, dünyanın nasıl işlendiğine dair fikirlerimizin içinde mutlaka yer alması gerektiğini savunuyordu. Bergson’un zaman anlayışında kimse dışlanmamıştır. Sadece insanlar değil, hayvanların, bitkilerin hatta nehirlerin bile bir rolü vardı. Bu yaklaşım herkes için ilham vericiydi. Frantz Fanon Black Skin White Masks kitabında hem Bergson hem de Einstein’dan bahseder. Fanon’a göre Fransızlar her ikisini de sömürgeleştirilmişlerin bağımlılık kompleksini kuvvetlendirmek için kullanırlar. Böylece beyazların siyahlardan daha üstün olduğu vurgusu yapılır. Ama aynı zamanda Musevilerin de Araplardan daha üstün olduğu vurgusu vardır. Fanon son olarak şunu söyler: “Museviye denir ki, sen Araplarla aynı seviyede değilsin, sen en azından beyazsın ve Bergson ile Einstein’a sahipsin.” Kendisi Cezayir’in bağımsızlığı için Fransa’ya karşı savaşmıştı. Onun için bu iki adamın durumu İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemin ırksal gerginliklerine örnekti. Kısaca şunu söyleyebiliriz, Bergson dünyanın çeşitli yerlerinde Einstein’dan daha farklı şekilde algılanmıştı. Ancak çoğunlukla her ikisi de modernitenin, kültürel ve edebi modernizimin ikonları olarak görülüyordu. Dünya çapında üne sahiplerdi.

Bergson ve Einstein isimleri neden önemli? İki önemli entelektüelin zaman kavramı üzerinde anlaşamaması heyecan verici bir konu. Benim için ikisi, zaman ve modernite üzerine düşünmek için iki farklı yolu temsil ediyor. Bu konu yirminci yüzyıl boyunca tartışılmaya devam etti. Einstein zamanın homojen olduğuna ve parçalara ayrılıp tekrar birleştirilebileceğine inanıyordu. Kısaca söylersek, onun için zaman saatin ölçebildiği bir şeydi. Bergson’un zaman anlayışı ise bundan tamamen farklıydı. O, geçmiş ve geleceğin hafızamız ve beklentilerimiz yoluyla birleştirilebileceğini düşünüyordu. Bu zaman anlayışı pek çok kez “psikolojik” olarak nitelendirildi. Einstein’ın zamana bakışına ise “objektif” gözüyle bakıldı. Gerçi bu etiketler arkalarındaki felsefeyi anlamamız için epey kısıtlayıcı. Bergson Einstein’dan farklı olarak, zamanın heterojen yapısına önem verdi. Buna “tahmin edilemeyen zaman” da diyebiliriz… Bergson bu aşamada ‘Saatler neden icat edildi?’, ‘Neden saatleri kullanıyoruz?’ gibi daha derin sorular sormak istiyordu. Ona göre zamanın derinlerinde yatan, keşfetmek istediği farklı bir mefhum vardı.

Böylece Einstein ve Bergson modernite içindeki büyük bölünmeleri temsil eder hale geldiler. Biri objektif, diğeri sübjektif… Biri homojen zaman diyor, diğeri heterojen zamandan bahsediyor… Einstein determinist bir yaklaşım benimsedi. Evren bilim içindi. Her şey tek seferde bize sunulmuştu. Geçmiş, şimdiki zaman ve gelecek arasında temel farklar yoktu. Bu kategoriler daha ziyade psikolojikti. Bergson’un düşüncelerine ise sübjektif ve psikolojik olarak bakılıyordu. Bergson’un anladığı zamana “insanoğlu zamanı” diyebiliriz. Bergson enstrümanlara ve enstrümantal rasyonaliteye bakıyordu. Sonuç olarak ben de kitabımda, modernitenin bu bölümüne, Einstein ve Bergson üzerinden bakmış oldum.

Sen bir tarihçi olarak moderniteyi nasıl tanımlarsın?

Bence bu, son derece karmaşık fikirlerin, belli bir kronolojik dilim içerisinde ortaya çıktığı bir dönem. Moderniteyi çeşitli şeyler üzerinden nitelendirebiliriz. Benim açımdan birinci derecede önem taşıyan konu, bilimin otoritesinin artması. Yeni teknolojilerin ortaya çıkması, dünyanın seküler hale gelmesi. Tabii bütün dünya bir anda seküler oldu demiyorum.

Bu konuya ihtiyatlı yaklaşmak gerekiyor. Moderniteyi tanımlamanın çok farklı yolları var. Bu konu üzerinde çok çalıştım, şu anda da üniversitede ders verdiğim konulardan biri. Etnik moderniteler var, moderniteye karşı eleştirel yaklaşımlar var... Mesela Jürgen Habermas moderniteye “yarım kalmış proje” der.

Meksikalı bir kadın olarak, her ne kadar akademinin merkezinde olsan da, sen de çevreden gelenlerdensin. Bu kitabı yazarken neler hissetin?

Bugüne kadar kimsenin Einstein-Bergson hikayesini anlatmamasına şaşırmıştım. İlk kitabımı bitirdikten sonra, bu ikilinin buluşmalarında yaptıkları konuşmaların kayıtlarına denk geldim. Ardından da daha önce bu hikayenin neden anlatılmadığının farkına vardım, zira kitabımı bastırmak siyasi nedenlerle çok zor hale gelmişti. Açıkçası ben bu durumu biraz kimlik politikalarına bağlıyorum. Sonuç olarak ben bir Meksikalıyım ve her ne kadar dindar olmasam da Katolik bir geçmişten geliyorum. Bazı akademisyenler çok tehlikeli şeyleri tekrar gündeme getirdiğimi düşünüyordu. Rasyonel Einstein ile irrasyonel Bergson’u anlatıyordum. Bahsettiğim kişilere göre Einstein tartışmasız üstün olandı.

Kuramları kanıtlanmıştı. Bergson ise ya hatalı ya da irrasyonel olarak görünüyordu. Sonuç olarak bir sürü insanın Bergson’un konuşulmasından rahatsızlık duyduğunu anladım. Aynı zamanda Einstein’ın her şeyden önce, bir insan olarak tanıtılmasından da rahatsızlık duyuyorlar.

Kitabından, Einstein’ın “Filozofun zamanı var olmamıştır.” diye bir sözü olduğunu öğreniyoruz. Bununla ne kastetmişti sence?

Einstein’ın felsefeden anladığı şey kendine hastı. Şunu diyordu: “Felsefe, psikolojik olanla fiziksel olanın kesiştiği bir alandır.” Bilim insanlarının, filozofların zamanın psikolojik olarak değerlendirme şekillerinin ne kadar hatalı olduğunu ortaya çıkardığını da iddia etti. Filozoflara göre zamanın simültane bir şekilde geçip geçmediğini anlamaya ihtiyacımız yoktu. Zira ışık hızı ile hareket etmiyorduk. İzafiyet kanununa ihtiyacımız yoktu. Rakamlarla çalışan bilim insanları ise zamanın göründüğünden çok daha farklı olduğunu belirtiyorlardı. Sonuç olarak Einstein zamana dair psikolojik değerlendirmelerin hatalı olduğunu düşünüyordu. Bu düşünce de şuna bağlanıyordu: Artık psikolojik olanla fiziksel olan kesişmiyordu.

Filozofların söyledikleri boş fikirlerdi. Gerçeklikle hiçbir bağlantıları yoktu. Einstein’ın bu yaklaşımı Bergson’u gerçekten korkutmuştu. Bergson hayatını psikoloji ve fizik bağlantısı üzerinde düşünerek geçirmişti. Ona göre psikoloji bir anda silinip atılamazdı. İnsan bir anda silinemezdi.

Einstein’ın bize sunduğu şeyin yaşamlarımızla olan bağlantısı gerçekten çok zayıftı. 1940’lı yıllardan bu yana, Einstein’ın yaklaşımının çok doğru olmadığını düşünen fizikçiler de var. Bunlardan biri Harvard’lı fizikçi, Nobel Ödülü sahibi Percy Bridgman’dı. Demek istediğim kendisi son derece saygın bir bilim insanıydı. Şunu söylemişti; “Fiziğin yaşam deneyimleriyle hiçbir bağı kalmamıştır.” Böylece Einstein, insanoğluna ait benzersiz bakış açısını reddederek bilime zarar vermişti. Bridgman’a göre, Einstein, bilimi “deneyimlerin gözle görülür yapısına” karşı gelen bir yolda yürütmüştü. Bu arada eklemem lazım, söz konusu düşünceye sahip çok fazla bilim insanı var günümüzde.

Açıkçası bu cevap şaşırtıcı oldu.

Dürüst olmak gerekirse genel okuyucunun kitapta Einstein karşıtı bir söylem hissettiğini düşünmüyorum. Tarafsız ve dengeli yazdığıma inanıyorum. Ancak bazı insanlar maalesef Einstein’in toplumsal konumuna oldukça bağımlılar ve bu tartışmayı tekrar ortaya koyduğum için rahatsız oldular.

Neyse, sonuçta elimizde Princeton University Press tarafından basılmış bir kitap var.

Evet, evet hayatta kalmayı başardım. Eh, Harvard’da 10 sene geçiriyorsanız, bunun bir nedeni vardır.

Einstein’ı konuşmaya devam edelim; ne oldu da Bergson zamanla 47

unutulurken, Einstein modern bir ikona dönüştü?

Aslında bu ikilinin ilk karşılaşmasında Bergson’un biraz öne çıktığını bile söyleyebiliriz. Akıllıca şeyler söylemişti. Tabii Einstein akıcı Fransızca konuşamıyordu, bunun da etkisi var. Bergson Société Française de Philosophie’de son sözü almıştı ve şunları söylemişti: “Saat geç oldu.”

Zamanın tamamen fizikçilere ait olmadığını göstermek için ekledi: “Saate bakmadan zaman hakkında konuşmayacağımız için ve geç olmaya başladığı için, özet yorumlarımı bir veya iki nokta ile sınırlayacağım.”

Belki çok iyi bir konuşmacının ufak bir hilesiydi söyledikleri ama salondaki bazıları için işe yaramıştı. Bu Bergson’un bakış açısına tipik bir örnek, onun için biçim ve içerik bütün halindedir. Söylediği sadece felsefi bir söz değildi, bunu aynı zamanda uygulamalı bir şekilde gösteriyordu.

Ancak sonra şunu fark ettim ki, Einstein’ın genel İzafiyet Kuramı’yla değil de başka çalışmaları nedeniyle Nobel almasının sebebi, Bergson’un Paris’te söyledikleriydi. Bu inanılmaz bir şey. Kimilerinin yirminci yüzyılın en önemli filozofu ve en önemli fizikçisi bilimsel bir tartışma yaşıyor. Bu nedenle de Einstein İzafiyet Kuramı yerine başka çalışmalarla Nobel alıyor. Ancak nedense Einstein biyografilerini yazanlar bunun altını çizmek istemiyorlar. “Başka nedenler de vardı.” diyorlar. Tabii ki vardı.

Ancak şu da bir gerçek ki, Nobel Komitesi’nin ödülü Einsten’a verirken yaptığı açıklamada Bergson’a açık bir referans var. Einstein’ın ikonlaşması, biraz önce de söylediğim gibi, bilimin yükselmesiyle ilgili.

Yazdığım kitapla ben de yaşanan bu durumun bir parçası oldum. Bundan dolayı mutluyum. Diğer yazarların çoğu Einstein’ın kuramının çok yakın bir okumasını sunuyor, ancak bir adım geriye çekilerek, Einstein’ın nasıl meşhur olduğuna veya nasıl eleştirilere maruz kaldığına bakmıyorlar.

Bir yandan da konuların siyasi olarak daha bölücü hale geldiğini düşünüyorum. Aslında tarihi yazarken bir yandan da onu üretiyoruz.

Bunu, üzerine düşünülmesini istenmeyen konuları işleyerek yapıyoruz.

Söz konusu bu durum tarihçi için çok güncel bir mücadele.

Bergson’un zamana yaklaşımı son dönemdeki post-modern anlatılara benziyor, değil mi?

Kesinlikle benziyor. Modern anlatıların çoğu kronolojik değil. Bergson’dan doğrudan etkilenmiş bir sürü yazar var. Bu etkiyi dile getirmiş yazarlar mevcut. Bu arada T.S. Elliot ve Faulkner’ı da Bergsoncu olarak görenler de mevcut. Yani illa Virginia Woolf’un Bergson’dan etkilenmesi gibi doğrudan bir ilişki olmak zorunda değil. Edebi anlatı zamanının kronolojik olmayan doğasını kabul ediyor gibiyiz. Anılarımızın gelecekte nasıl hareket ettiğimizi etkilediğini biliyoruz. Edebiyatçıların, edebiyat dışı yazanların ve filmlerin kullandığı zamanla, bilim insanlarının düşündüğü ve kullandığı zaman arasında fark var. Bu durum modernitenin bir semptomu.

Kitabında Bruno Latour’un bilim ve kültür ilişkisi çerçevesinde yönelttiği “Yirmi birinci yüzyılda daha iyisini yapabilir miyiz?” sorusunu alıntılıyorsun. Yapabilir miyiz, sen ne düşünüyorsun?

Kesinlikle yapabiliriz. Kitabı yazarken, ‘bilim teknolojiden farklıdır’ ya da ‘psikoloji fizikten farklıdır’ gibi düşünceleri kafamdan tamamen çıkardım. Kendi kendime şunu söyledim: “Bunlar büyük batılı metafizik ayrımlar. Eğer zaman tamamen heterojen veya homojen değilse; sosyal olan, maddesel dünyadan ayrı değilse, geriye dön ve tarihi bu ayrışmalarla sınırlamadan yaz.” Bu şekilde çok fazla şey öğrenebiliriz. Bilim gerçekten nasıl işliyor? Bilim ve siyaset arasındaki ilişki nedir? Bilimin kültür, edebiyat ve sanatla olan ilişkisi nasıldır? Böylece bu soruların cevaplarını öğrenebiliriz. Latour biraz önce bahsettiğim ayrımları göstermekte çok yardımcı oldu, ancak bu ayrımları nasıl geride bırakabileceğimiz konusunu çok açmadı. Benim verdiğim cevap, öncelikle bu ayrımların tarihini yazmak oldu. Bundan sonra ne olacağını hep beraber görelim.

Bu ayrışmanın yirmi birinci yüzyıla nasıl taşındığını düşünüyorsun?

Bu yıl genel İzafiyet Kuramı’nın açıklanışının yüzüncü yılı, Einstein’ın tekrar tekrar yeniden sunuluşunu izlemek açısından ilginç bir yıl oldu.

Yirmi birinci yüzyılda felsefenin bilimle olan ilişkisi nasıl olmalı?

Bence bu alanda felsefe büyük bir rol üstlenmeli. Çünkü bilim, bizim sandığımız gibi işleyen bir mekanizma değil. Hele bu aralar hiç değil.

Bilim felsefesi ile uğraşanlar, bilim insanlarına göre çok ufak bir grubu oluşturuyor. Antropologlar henüz 1970’lerde bilim insanlarının davranışlarını gözlemlemeye başladılar. Daha önce böyle bir şey olmamasının nedeni konuştuğumuz üzere Batı ve Öteki arasındaki ayrımdı.

Antropologlar laboratuarda yaşananların hiç de bizim hayal ettiğimiz gibi olmadığını gösterdi. Hayalimizde olaylar şöyle gelişir: Bilim insanının bir fikri vardır ve bunu hipoteze dönüştürür. Sonra gidip bu hipotezi test eder.

Oysa işler bu şekilde yürümüyor. Bu nedenle filozofların önünde büyük bir fırsat var. Bilim dünyası münakaşanın ve rekabetin çok fazla olduğu bir alan; işin içinde siyaset ve arkada dönen oyunlar da var.

XOXO The Mag

Twist Chain Wallet, Twist Petite Modèle Noir ve Twist Petite Modèle Epi Aztèque, Santimetre’nin Anonymous koleksiyonundan tabaklarla birlikte.

MODERN ESSENTIALS Gördükleriniz ve deneyimledikleriniz arasındaki ters orantı, lehinize değiştiği takdirde şaşırıyorsunuz. Tanıklık edeceğiniz bu mat dünyayı, şaşırtıcı hale getiren şey ortada. Hikayeyi anlatan biziz, yorumlayan da siz.

realization olga şerbetcioğlu photography begüm yetiş styling assistant utku palamutçu photography assistant can sever

Twist Petite Modèle Noir, ebru kağıdı üzerinde duruyor ve ona, Muhtelif Design Products’ın tornadan geçirilerek yuvarlak forma kavuşan, dekoratif, masif mermeri eşlik ediyor.

Twist Moyen Modèle Pink, Santimetre’nin modern deney kabı ve Muhtelif Design Products’ın masif mermer topu ile birlikte, ebru kağıdının üzerinde.

INTERVIEW/FOOD

VIRGILIO MARTÍNEZ VÉLIZ

Peru’nun Mirası

Virgilio Martínez’in memleketi Peru’ya dönüşü, Lima’nın bir gastronomi şehri olarak yükselişiyle aynı zamana rastlıyor. Mütevazılık etmesine gerek yok, bunda Acqua Panna’ya göre Latin Amerika’nın en iyi restoranı seçilen Central’in payı büyük. Ancak yerel üreticilerle doğrudan iletişim kurarak doğru malzemeye ulaşma becerisiyle tanınan aşçının hayata geçirdiği projeler Central’le sınırlı değil. Başarının içyüzünü ve daha fazlasını kendisinden dinliyoruz. röportaj esra acar fotoğraf virgilio martínez véliz

XOXO The Mag

Rock Spiders - Arañas de Roca

Peru’daki genç aşçılara ilham verdiğinizi düşünüyor musun?

Diğer şeflerin olması gerektiği gibi umarım ben de genç aşçılara ilham oluyorumdur. Burada birçok genç, aşçı olmak istiyor; bu beni çok şaşırtıyor. Ama gelecek yıllarda gastronomi alanında büyümemiz için yeni aşçıların yanında lojistik için çalışan insanlara, gıda mühendislerine, pazarlamacılara da ihtiyacımız var.

alanda bulabildiğimiz tüm malzemeleri ve onlarla ilgili ayrıntıları kayıt altına almak için kurduk. Bu ürünlerin arkasında o kadar çok insan, o kadar çok hikaye var ki, daha çoğuna hakim değiliz. Tabii işin içine bilim de giriyor... Birkaç arkadaşımızdan yardım istedik. Çok yardımcı oldular çünkü entegre bilginin büyümek için en iyi yol olduğunun onlar da farkındalar. Bunların arasında antropologlar, biyologlar, dil bilimciler, beslenme uzmanları, fotoğrafçılar, ziraat mühendisleri de var. İlham kaynağımızsa gezdiğimiz yerler oldu.

Central, S. Pellegrino & Acqua Panna’nın listesinde Latin Amerika’nın en iyi restoranı, dünyanın da en iyi dördüncü restoranı seçildi. Bu ödüller hayatını nasıl etkiledi? Ödüllerin, gitmek istediğimiz yolda kendimize güven duymamızı sağladığı inkar edilemez; birilerinin size iyi bir şeyler yaptığınızı söylemesi güzel.

Ama bence inandığınız şeyi yaparken en önemlisi çok çalışmak ve tutarlı olmaya odaklanmak.

Lima’daki küçük üreticiyi ve yerel toplulukları da desteklemek istiyorsunuz. Onların size karşı ilk tepkileri ne oldu?

Gastronomiye gösterilen ilgi Peru’yu birçok yönden etkiledi. Çiftçilerin ürettikleri ürünlerle gurur duyduklarını ve yeni ürün gösterdiklerinde insanların yüzündeki şaşkınlığı izlemekten keyif aldıklarını hemen hissedebiliyorsunuz. Örneğin bu kadar çok patates çeşidini ortaya çıkarmak müthiş bir şey, ama diğer yandan bunların sürdürülebilir olmasını sağlamak çok daha önemli. Eskiden burada üretilen her ürünün sonsuza kadar kalacağına inanırdık, ama şimdi biliyoruz ki birçok ürün de biz var olduklarından haberdar bile değilken kaybolup gidiyor. Çeşitlilikten bahsederken aldığımız sorumluluğun da farkındayız.

Bu restoran Peru mutfağının son zamanlarda dünyada öne çıkmasına katkıda bulundu mu, yoksa Peru mutfağının yükselişi mi Central’in bu kadar tanınmasını sağladı?

Son zamanlarda Peru mutfağına ilginin artmasında bence bütün Perulu aşçıların parmağı var, birçok insanın ortaklaşa elde ettiği bir başarıdan bahsediyoruz. Tabii üreticilerin ve çiftçilerin katkısı da çok büyük.

Mutfakta geçirdiğim her gün, sahip olduğumuz yerel malzemenin en değerli şey olduğunu fark ediyorum.

Sence Peru mutfağı da Fransız ya da İtalyan mutfağı gibi bir klasik olabilir mi?

Peru lezzetleri bahsettiğiniz mutfaklar kadar revaçta, ancak Peru mutfağı hala yapılanma süreci içerisinde. Onun dünyada bir klasik olması için daha yapılacak çok şey var.

Peki ne oldu da Lima bir gastronomi şehri oldu?

Daha fazla istikrar ve kolektif bilinç sayesinde. Kendi yemeğimiz yapmaktan gurur duyduğumuz bir şey haline geldi; özgün ve özel hissetmemizi sağlamaya başladı. Aslında biz çok özel bir mirasa sahip olduğumuzu biliyorduk ama geçmişi şimdiki zamana adapte edememiştik. Bence yemek yapmak kültürle, insanlarla, geleneklerle, mutlu olmak için gereken her şeyle bağlantı kurmanın en muhteşem yolu.

Orada yaşamak mutfaktaki tarzını belirliyor mu?

Eğitime başladığım ilk zamanlar tarzımın ne yöne doğru evrileceğinden emin değildim. Gerçekten iyi bir aşçı olmak istediğimi biliyordum ve yaparken kendimi en rahat hissedeceğim şekilde çalışmak istiyordum.

Diğer mutfakları tecrübe ederken Peru’ya ilgi göstermekte biraz geciktim.

Buradaki biyolojik çeşitlilikten de haberdar değildim. Şimdi ise kendi mutfağımda yaptıklarımdan ve kendi ülkemde ekibimle oluşturduğum Mater Iniciativa’dan başka bir şey yapmayı hayal edemiyorum.

Mater Iniciativa’yı nasıl hayata geçirdiniz?

Cusco’ya defalarca seyahat ettik. Aslında üreticilerle bağlantılar kurmak ve bu kadar renkli, lezzetli ve daha önce hakkında çok az şey bildiğimiz ürünlere ulaşmak kolay oldu. Mater Iniciativa’yı bu geniş

Evindeki ilk restorandan sonra Londra’da Lima Floral’i açtın.

55

River Scales - Escama de Rio

Tabaklarınızı Londra’ya nasıl uyarladınız?

Lima için daha rahat bir ortam tasarladım. Central bizim hep merkezimiz olarak kalacak; araştırmalarımızın, deneylerimizin, fikirlerimizin odağı orası. Londra’da açtığımız Lima’yı ise Peru mutfağını bizim bakışımızla uygulayabileceğimiz kusursuz bir uydu olarak düşündüm. Bu yüzden de tabakların farklı versiyonlarını yaratmak zorunda kalmadım. İlk başta Peru’dan bavullarla malzeme getiriyordum, sonradan aslında Londra’da da bunların birçoğunu yerel üreticiden temin edebileceğimi fark ettim.

Arkasından yaratıcı süreç geldi.

Hala Peru’dan Londra’ya getirdiğiniz ürünler var mı?

Urubamba Vadisi’nden birkaç taze baharat getiriyorum, bunları gölgede kurutuyoruz. Bazen de Cupi’den, Puno’dan kinoa getiriyoruz. Mevsiminde ‘oca’ gibi ilginç kök sebzeler getirdiğimiz de oluyor.

Bolivya’daki Gustu ve Brezilya’daki D.O.M. gibi diğer Latin Amerikalı restoranlarla ilişkiniz nasıl?

Birbirimizin işlerine karşı saygı duyuyoruz ve doğaya yaklaşımımızdaki benzerliklerin farkındayız.

Eşin Pía da bir aşçı ve Central’de beraber çalışıyorsunuz.

Mutfaktaki stres anlarında en sevdiğin insanla birlikte çalışmak zor olmuyor mu?

Birçok insanın düşündüğünün aksine, aslında biz çok rahatız. Çok iyi anlaşıyoruz ve bunu çok basit ve pratik olarak yapıyoruz. Aynı fikirde olmadığımız zamanlarda bile her zaman konuşuyoruz ve birbirimizi dinliyoruz; bu bizim işimizde çok önemli bir şey. Ben çok talepkar bir insan olduğumun farkındayım ve ekibimi her zaman daha iyisini yapmaları için zorlarım. Pia da rekabetçidir ve her zaman en iyi yolu bulmaya çalışır. Birbirimizi en iyiyi yapmak için zorluyoruz, ikimiz için de daha iyi bir çalışma ortamı düşünemiyorum.

NOS adında daha rahat bir ortam sunan bir yer açıyorsun. Lima ve Central gibi iddialı yerlerden sonra neden daha rahat bir yer

açmaya karar verdin?

Yeni bir şeyler denemek için iyi bir zaman olduğunu düşündüm. Daha önce de dediğim gibi, Central her şeyin başlangıç noktası ve merkezi; burası insanlara ‘fine dining’ deneyimi yaşatmak istediğim yer. Eğer kendi ülkemde başka bir yer açacaksam, buranın tamamen farklı bir konseptte olması gerekiyordu.

Restoranlarınız arasındaki tutarlılığı nasıl sağlıyorsunuz? İki restoranda da ekibim süper bir iş çıkarıyor. Yaptıkları kaliteli işten ve gösterdikleri efordan dolayı onlara çok müteşekkirim. Ben tabii ki her iki zaman diliminde de bulunup yaptıkları her şeyi takip etmeye çalışıyorum. Çok şanslıyım ki hiçbir zaman çok uzun saatler uyumaya ihtiyacım olmadı. Genelde 3-4 saatlik uyku benim için yeterli ve bu zamanlar dahil telefonum hiç kapanmıyor.

Mutfakta hangisi daha önemli? Bilgi mi, hayal gücü mü yoksa teknik mi?

Ne iş yaptığınıza bağlı olarak üçü de önemli. Ama hayal gücünü vurgulamak lazım; o olmadan, ne kadar iyi eğitimli olursanız olun, geliştirici ve yaratıcı olamazsınız.

Günümüz dünyasında bir aşçı olarak seni en çok zorlayan şey nedir? Şu an benim amacım, bulunduğum coğrafyayı ve oradaki ürünleri daha yakından tanımak. Bütün bunlar için zaman bulmak ve hiçbir ayrıntıyı kaçırmamak ise zor. Her şey çok çabuk gelişiyor, birçok proje var ve aralarından en iyi yapabileceğiniz şeyi seçmeniz gerekiyor. Tabii ki bunları da, ailenizi ihmal etmeden, sizi mutlu eden diğer şeylerle birlikte yapmanız gerekiyor.

Yemekteki trendler hakkında ne düşünüyorsun?

Trendleri yakalamak harika bir şey ama kalıcı olmak daha önemli. Ben yeni şeyler denemeyi çok seviyorum, çünkü bunu da bir öğrenme süreci olarak görüyorum.

XOXO The Mag

italian Masterpieces archibald arMchair. designed by J.M. MassaUd. sala del The, Palazzo colonna, roMa. poltronafrau.com

Ayazma Yolu Sokak No:5 Etiler T: 212-2636406 www.bms-tr.com

INTERVIEW/MAGAZINE

CHRIS YING

The Carbon Eraser Lucky Peach sıradan bir gastronomik yayın olmanın dışında, edebiyat ve yemeği aynı potada eritebilecek yeteneğe ve haliyle özgün bir içeriğe sahip, matbu bir dergi. Chris Ying ise derginin editörlerinden ve kurucularından birisi olarak karşımızda yer alıyor. Haliyle, konuşmaya Lucky Peach’ten başlıyoruz; yemek tarifleri ve restoranları çevreye daha duyarlı olmaya davet ettiği projesi işin tuzu biberi oluyor. röportaj başak ulubilgen fotoğraf jami witek

Lucky Peach Issue 7, Christopher Boffoli

Lucky Peach Issue 17, Michael DeForge

Bugüne kadar aldığınız en iyi nasihat nedir?

Hem yazmak hem de düzenlemekle ilgili olduğu için Dave Eggers’ın beni tanıştırdığı “kill your darlings” fikri kulağa acımasız gelse de bana çok yardımcı oldu. İşinize objektif olarak ve belli bir amaçla bakmanız çok önemli. Güzel bir cümle her zaman sizin ihtiyacınız olan şey olmayabilir.

yazarken çalışmıştım. Momofuku ve David sayesinde üçümüz bir araya gelmiş olduk ve ilginç bir şekilde çok iyi anlaştık. Birlikte çalışabileceğimiz bir proje arıyorduk ki Lucky Peach karşımıza çıkıverdi.

Sahi, bu isim nereden geliyor?

Aslında ilginç bir hikayesi yok. Lucky Peach, Momofuku’nun Japoncadan İngilizceye çevrilmesinden ibaret.

Eğer genel yayın yönetmeni olmasaydınız bugün ne yapıyor olurdunuz?

Hiçbir fikrim yok. Uzun zaman boyunca, paralel bir evrende, McSweeney’s’de işe girmek yerine planladığım gibi hukuk fakültesine gitseydim ne yapıyor olurdum diye düşündüm. Bundan beş yıl önce bir yemek dergisinde editör olacağım hiç aklıma gelmezdi. Belki de hayatta verdiğim kararların kariyerimle bağlantılı olduğunu yeni yeni görmeye başlıyorum.

Dergide eskiye kıyasla daha sade ve anlaşılır tariflere yer veriyorsunuz.

Dergiye bir fikri savunan ya da anlatmak istediğimiz hikayeyi görsel olarak destekleyebilecek yemek tarifleri koymaya özen gösteriyoruz.

Ama dergi ve burada çalışan bireyler olarak büyüdükçe, masaya yemek koyan insanları da düşünmeye başladık. Bu yüzden, artık olağandışı ve karışık tariflerden çok, insanların gerçekten yapabileceği yemek tarifleri ilgimizi çekiyor.

Lucky Peach’in her sayısında farklı bir tema işleniyor. Bu fikirlere ekip olarak nasıl karar veriyorsunuz?

Yıllar süren okuma, yazma ve yemek yapma deneyimiyle birlikte Peter Meehan, David Chang ve benim aklımda araştırmak istediğimiz birçok konu birikti. Dolayısıyla, Lucky Peach’i kurduğumuzda arşivimizde halihazırda birçok tema şekillenmişti. Tabii ara sıra yazar ve şef arkadaşlarımızdan tema önerileri aldığımız oluyor ama genellikle içimizden biri, bir tema öneriyor ve üzerine konuşup, konuyu araştırmaya elverişli bir hale getiriyoruz. Mesela beşinci sayımızda Çin yemekleri temasını, daha spesifik bir kavramı çağrıştırdığı için Chinatown’a dönüştürdük. Kendinize sınırlar koyarak yola çıktığınızda, kreatif olmanın daha kolaylaştığını düşünüyorum.

Bir yemek tarifini kurşungeçirmez yapan şey nedir? Şefler, aşçılar ve onların yetenek seviyeleri başta olmak üzere; fırın derecesi, malzeme miktarı vs. gibi değişkenlere hesap verebilecek bir tarif yaratmak oldukça zor. Bu yüzden, bir tarifi kurşungeçirmez yapan şey, o tarifin sadece ölçüleri ve pişirme süresini kapsaması değil, aynı zamanda yaptığınız yemeğin arkasındaki fikir ve kurallara da değinen, ve böylece bir aşçı olarak üzerinde mantıklı ayarlamalar yapabileceğiniz bir formül olmasıdır.

Türk mutfağını denediniz mi?

Açıkçası San Francisco’da Türk mutfağına çok rastlanmıyor. Bu yüzden, mutfağınıza dair pek fazla bir bilgim yok. Ama gelecek sene kesinlikle Türkiye’yi ziyaret etmeye kararlıyım. Mehmet Gürs bana Anadolu’yu gezdireceğine söz vermişti ve bundan size de bahsettiğime göre, sözünü tutmaktan başka bir çaresi kalmadı.

Peki bu ekip nasıl bir araya geldi?

David’le, restoranı Momofuku için yaptığı kitap turlarından birinde tanıştım. Peter’la da McSweeney’s için Momofuku’nun tarif kitabını 59

Lucky Peach Issue 1, cover photo Noriko Yamaguchi; cover illustrations Walter Green

Girlfriend on Mars, Michael Tunk Lobsters, Cari Vander Yacht

Sizce bir kültür, mutfağına bakarak eleştirilebilir mi?

Bence bir kültürü sadece mutfağına bakarak eleştirmek saçmalık olur. Bunun yerine, o coğrafyanın insanlarının ne yediğinden, nasıl yemek yediğine kadar incelemek çok daha mantıklı bir yol.

Yemek, sizden farklı insanlarla iletişim kurmak için en ulaşılabilir yollardan biri ve yemek yemek, muhabbete çok açık bir eylem olduğu için, başka konuları da beraberinde getiriyor.

Zero Footprint adında bir akım başlattınız. Bu fikir nasıl aklınıza geldi?

Kariyerim boyunca, pozitif, sosyal ve çevresel olgularla etkileşim içinde çalışmak istedim. Hal böyle olunca işimi ve ilgi alanlarımı bir araya getirmeye karar verdim ve hazır iklim değişikliği, uykularımı kaçıran sorunlardan birisi iken, bu sorun üzerine şeflerle konuşmaya başladım. Aldığım geri dönüşler, umduğum gibi değildi, çünkü iletişime geçtiğim şefler, bazı restoranların çevre için zararlı olduğu konusunda hemfikir olsalar bile bu konuya dikkat çekmenin kötü bir fikir olduğunu söylüyorlardı. Bu yüzden, iş başa düştü ve dışarıda yemek yemenin gerçek etkisini belirlemek için restoranlar ve ev yapımı yemekler hakkında bir araştırma yaptım.

Sonuç, insanların korktuğu kadar kötü değildi, hatta biraz gayretle tamamen değişebilecek bir şeydi. Böylece biz de, bu fikri yaymak ve restoranların küresel ısınmayla savaşmasına yardım etmek amacıyla Zero Footprint’i başlattık.

Gelecekte her restoranın Zero Footprint seviyesine ulaşması mümkün mü sizce? Öyle olmasını umuyoruz. Ben, ne yazık ki, her restoranda Zero Footprint olabileceğini düşünmüyorum. Ama biz her restoran sahibiyle bilgilerimizi paylaşıp, onların daha akıllı kararlar

verebileceğini ve sıfır karbon ayak izine ulaşmanın ne kadar kolay olduğunu göstermek istiyoruz.

René Redzepi’yle bu projede çalışmak sizin için nasıl bir deneyimdi?

Noma ve René özellikle ilk projemiz için idealdi. Noma’daki herkes cana yakın, çalışmalara açık, ve sonuçlarla yüzleşmeye hazırdı. Yapmaları gereken değişiklikleri hemen uyguladılar ve en üst kulvarda bile bunun mümkün olduğuna güzel bir örnek teşkil ettiler. Şiir ve kısa mısralardan oluşan yemek tariflerinden bahsedelim. Bu büyük ihtimalle bir yemek dergisinde ilk kez kullanılıyor. Aynı zamanda yemek ve edebiyat dünyasını birleştirmek için iyi bir yöntem. Bunu yapmaya nasıl karar verdiniz?

Bu fikir tamamen kısa Japon şiirlerini çok seven Peter Meehan’dan çıktı. Ama açık olmak gerekirse, böyle sıradışı bir şey yapmak bilinçli olarak verdiğimiz bir karar değildi. Tabii önemli olan, tarifin işe yarar ve eğlenceli olması.

Lucky Peach’ten önce McSweeney’s’de çalışmak sizi şimdiki işinize nasıl hazırladı?

McSweeney’s’de üniversiteden mezun olduktan hemen sonra çalışmaya başladım ve orada çalıştığım yedi yıl boyunca stajyerlikten tasarıma, editörlükten basıma kadar yapılabilecek her işi yaptım diyebilirim.

Dergi çıkarmakla ilgili ne varsa McSweeney’s’deki yıllarımda öğrendim. O günden bugüne çok büyüdüm ve çok değiştim ama hala aynı değerleri korumak için elimden geleni yapmaya çalışıyorum.

XOXO The Mag

Pixie Clips makinenize yeni bir görünüm katın. Dekoratif yan paneller arasından farklı renk ve doku seçeneklerinden birini seçin: Tek kapakla sizin tarzınız.

Nespresso Boutique‘ler: Nişantaşı, Abdi İpekçi Cad. No:11 - Suadiye, Bağdat Cad. No:449 Nespresso Club: 444 1 576 www.nespresso.com/pixie

Pixie Clips yan panelleri Nespresso Pixie Clips makineleri için özel olarak üretildi. Yan panellere Nespresso Boutique’ler aracılığıyla ya da www.nespresso.com adresinden ulaşabilirsiniz.

TA R Z I N I Z I YA N S I T I N

INTERVIEW/MUSIC

CHVRCHES GLASGOW’UN SYNTH HALİ Eğer mevzu müzikse, bazen kazara çıkan fikirler hiç beklenmedik sonuçlara ulaşabiliyor. Müziğin en ilginç çağlarından birinde tanıştığımız ve son albümleri Every Open Eye ile iki yılın ardından aramıza dönen synth-pop ve indietronica’nın Glasgowlu temsilcisi Chvrches’den Lauren ve Iain ile, yolda olmaktan, Glasgow ilhamından, balonların içinde yaşamaktan ve biraz da müziğin ilginç hallerinden bahsettik. röportaj gülşah görücü fotoğraflar danny clinch

XOXO The Mag

sadece son 10 yıldaki değişimi göz önüne aldığımızda her şeyin artık çok farklı olduğunu görüyoruz. Ama bu durumu iyi veya kötü olarak tanımlamamak lazım, sadece eskisinden daha farklı diyelim.

Sanatçılar, plak şirketleri ya da kısacası müzik endüstrisine dahil olan herkes ya bu belirsizlik içerisinde dönüşüme ayak uyduracak, ya da kaybolup gidecek. Aslında müziğin bir parçası olmak için çok ilginç bir zamanda yaşıyoruz. Dijital müzik platformları sevdiği müziği bulmak ve dinlemek isteyen müzikseverler için elverişli kanallardan sadece bir tanesi. Ama müzikseverler ne olursa olsun canlı performans için bilet alacaklar, konserlere gidecekler. İnsanlar her zaman iyi müziği sevecekler, bence en önemlisi bu.

Chvrches fikrinin neredeyse kazara çıktığını biliyoruz.

Tesadüflere inanır mısınız?

Lauren Mayberry: Tesadüfler mi bizi bir araya getirdi bilmiyorum ama şu anda hikayenin geldiği yer yeterince ilginç. Zannediyorum bu, hayatında yaptığın her seçimin bir şekilde arkasında durmak, o seçimleri sonradan reddetmemek ile ilgili. Çünkü o seçimler en nihayetinde senin nerede olduğunun cevabını veriyor.

Bir grup olarak bir şey üretmek, bu üretim aşamasında yalnız olmamak keyif verici bir süreç olsa da, galiba beraberinde karşılıklı güven ilişkisi kurma çabasını da getiriyor. Lauren, bir kere senin de dillendirdiğin gibi aranızda egoya yer açtığınız bir odanız yok. Peki bir grup projesinde kendini bireysel bir müzisyen olarak kurgulamak ne kadar zor?

LM: Bizim için, en başından bu yana, birbirimizin aslında nasıl insanlar olduğunu anlamak, nasıl yazarlar olduğunu bilmek ve hatta birbirimizin yaratım süreçlerinin nasıl işlediğine müdahil olmak önemliydi. Bu bahsettiğim süreç ikinci albümde daha da yoğunlaştı.

Yolda birlikte vakit geçirmenin de bunda büyük etkisi var. Böylece birbirimizi hem profesyonel hem de kişisel olarak anlatma ve anlama şansımız oldu.

Neden synth-pop yolunu seçtiniz?

LM: Sound’umuz tamamen çaldığımız enstrümanlar üzerinden ortaya çıktı. Iain uzun zamandır vintage synth topluyordu ve biz de gitar kullanmak yerine, ki bunu eski projelerimizde çok yapmıştık, Iain’ın edindiği bu synth’lerle bir şeyler yaratmak istedik. Yine de sound’umuzun retro olduğunu düşünmüyorum. Sözlerin yazımı ve özellikle de üretim aşamasındaki yaklaşımımız synth-pop’un klasik döneminden oldukça farklı. Üretimlerimizde kesinlikle bu döneme atfedilecek bir şeyler var, ama tamamen klasik dönemin öncülüğünde üretmiyoruz.

Uzun yıllardır Glasgow’un çıkardığı sesler hepimizin malumu: Belle and Sebastian, Travis, Franz Ferdinand, Mark Knopfler, Primal Scream ve yıllar içerisinde pek çok başka grup...

“Weegie” olmak müziğinize nasıl etki ediyor?

LM: Glasgow gerçekten de inanılmaz derecede yaratıcı bir şehir.

Bizim bu topraklardan doğan seslere saygımız çok büyük, birkaç isim de ben sayayım; Mogwai, The Blue Nile, Arab Strap... Buradan daha önce çıkmış herhangi bir sound’a benzediğimizi düşünmüyorum.

Ama elbette ki içinde büyüdüğümüz ve parçası olduğumuz Glasgow sahnesinin müzikal karakterimizi etkilediğini inkar edemem.

Bugüne kadarki sahne performanslarınızı da aklımızda tutarsak, 2015’in synth-pop’unu nasıl resmedebiliriz sizce?

IC: Synth-pop kültürünün tam olarak herhangi bir şarkı üzerinden teşhis edilebilir olduğunu düşünmüyorum. 80’ler kesinlikle bunun mabediydi; o kültür yeni teknolojiyi keşfeden synthesizer’lar ile pop ve rock müziği yeniden icat eden grupların bir yaratımıydı. Şimdi, o dönemde olduğu gibi synth müzik diye bir akım veya hareketten bahsetmek pek mümkün değil. Müzisyenler sadece yapmak istedikleri müziği yapıyorlar gibi görünüyor, tıpkı bizim yaptığımız gibi...

Uzun süre kendinizi “internette doğan grup” olarak tanımladınız ve aslında tam olarak da zamanın ruhunu yakaladınız. Dijital müzik platformlarının neredeyse egemenliğini ilan ettiği müzik dünyası hakkında ne söylemek istersiniz?

Iain Cook: Günümüz müzik endüstrisine baktığımızda, hatta

Yeni albüm Every Open Eye ismini ‘Clearest Blue’ adlı şarkıdan alıyor. Bir hikayesi var mı?

LM: Aslında bir tek mısra her şeyi anlatıyor. “Just another time, I’m caught inside every open eye” derken aslında bir balonun içinde yaşar gibi yaşadığımızdan, yaşarken insanların sürekli olarak 63

birbirini izlediği hissinden bahsediyoruz. Albüme verdiğimiz ismin aynı zamanda “daha farkında, daha alarm halinde olmak” anlamına geliyor olması da hoşuma gidiyor. Çünkü ikinci albüm ile ilgili tam olarak da bunu hissediyoruz. Farkındayız.

gösterebilirim. Özellikle de Michael Jackson ile olan işleri bizi çok etkilemişti. Enstrümanları o kadar güzel bir yolla ve tasarruflu kullanıyor ki, ortaya sade, dinlenebilir ve kolayca büyük bir etki yaratabilen işler çıkıyor.

Lauren, bu albümde sesinde hem melankoliyi hem de kini hissetmek mümkün. Kaygan zeminde bir vokal kullanımının yanı sıra Every Open Eye şarkı sözleri açısından daha iddialı...

LM: Evet haklısın, bu albümde gerçekten Chvrches olarak yakalamak istediğimiz şeyi yakaladık. Daha kendine güvenli, daha iddialıydık çünkü yolda geçirdiğimiz son birkaç yıl sayesinde ne olmak istediğimizi daha iyi kavradık. Şarkı sözleri açısından baktığımda da, evet, daha iddialıyız. Bu galiba sözleri yazarken kişisel olarak nerede durduğumla ilgili; yazdıklarım hep kişisel bir duruştan besleniyor.

80’lere geri dönersek, o dönemden biriyle müzik yapmak isteseydiniz kimi seçerdiniz?

LM: Cyndi Lauper.

IC: Vince Clarke.

Stüdyoya girmeden önce, yazarken veya kaydederken kendinize koyduğunuz birtakım eşikler var mı yoksa kendi halinde, raslantısal bir yol mu izliyorsunuz?

IC: Aslında her şey çok spontane gelişiyor. Elektronik bir grup olduğumuz için tüm süreci stüdyo ortamında yaşıyoruz. Aynı anda yazıyoruz ve kaydediyoruz. Akoru, rifi, yapısı ve beat’i derken, baktığımızda üretim aşamasında her şey çok hızlı gerçekleşiyor. Şarkının omurgası birkaç saat içinde çıkıyor. Ondan sonrası geri kalanları birleştirmek, onların üstüne bir şeyler ekleyip çıkarmak ve şarkıyı son haline getirmekten ibaret. Sözler ise tüm melodiler yerli yerine oturduğunda devreye giriyor.

Sizin için ilham almanın özel bir yolu var mı?

IC: Genel olarak sevdiğimiz müzikten ilham alıyoruz. Bazen sadece basit bir ses çıkaran bir enstrümandan bile ilham alabiliyoruz.

Bazen de ilham hiçbir yerden gelmiyor. Every Open Eye özelinde konuşacaksak, bu ilhamın kaynağı olarak Quincy Jones’u

Günümüz müzik endüstrisine bir check-up yapsanız, teşhisiniz ne olurdu?

IC: Bence gayet sağlıklı görünüyor. Sadece çok fazla müzik var, çok fazla... Var olan müziklerin birçoğu ilgimi bile çekmiyor. Tabii bazen ilgimi çeken ve ilham aldığım bir şeyler de çıkabiliyor. Ama bu kadar çok yeni müziğin peydah olması, beklenenin aksine iyi sonuçların sayısını azalttı.

Turneler esnasında haletiruhiyeniz nasıl oluyor?

IC: Yoldayken kendi halimizdeyiz. Turneyi iyi geçirmek için elimizden geleni yapmaya gayret ediyoruz; bazen beraber, bazen de yalnız.

Bugünlerde neler dinliyorsunuz?

LM: Sufjan Stevens’ın son albümü Carrie & Lowell son zamanlarda dinlerken en keyif aldığım şey.

IC: Obsesif bir şekilde, Depeche Mode.

2016 ajandanızda sizi ne bekliyor?

LM: Her gün işimize daha çok odaklanmaya çalışıyoruz ve kendi cüssemizden daha büyük turnelere imza atıyoruz. Geçtiğimiz yıllarda gerçekten sürekli yollardaydık. 2016’ın ajandası da bize şimdiden yolları gösteriyor.

XOXO The Mag

INTERVIEW/FASHION

FELIPE OLIVEIRA BAPTISTA

Ama Retro Değil

Fotoğraf ve grafik tasarım kökenli Felipe Oliveira Baptista, ilgi duyduğu her şeyi modada bir arada bulabileceğini keşfettiği andan beri doğru dünyaya adım attığını defalarca ispatlamış bir tasarımcı. Yaklaşık beş yıldır Lacoste’un Kreatif Direktörü ünvanını haiz. Büyük bir ilham ansiklopedisi gibi kullandığı marka arşivlerinde yolunu bulmaya çalışırken, retro tuzağına düşmeme konusunda her daim özenli davranıyor. Onunla, Lacoste’a kattıklarını ve sanatçı tarafını konuştuk. röportaj serap gecü fotoğraf jacob sutton

Lacoste, SS 2016

Polo en iyi nasıl giyilir?

Günlük stil için çok iyi harmanlanabilecek bir parçadan bahsediyoruz.

Ben de onu çoğunlukla jean’lerle, sneaker’larla giymeyi tercih ediyorum. Belki üstüme bir de spor ceket geçiriyorum. Ama polo’nun güzel tarafı, seçim yaparken size esneklik sağlaması, sonuçta onunla ofise de gidebilirsiniz, plaja da. Onu şıklaştırmak ya da daha az iddialı hale getirmek tamamen sizin hayal gücünüze kalmış.

da kıyafetlerin üzerindeki yazılarla ona saygı duruşunda bulunmuştuk.

Olimpiyatlar için ikinci kez koleksiyon tasarladın. Söz konusu Rio olunca neler değişti?

Fransa’daki Kış Olimpiyatları’ndan sonra Rio ile beraber ilk kez Olimpiyatlar için bir yaz koleksiyonu hazırladık. Yani bu sefer en önemli fark mevsim farkıydı.

Oradaki ilk günlerinde neo-androjenlikten bahsediyordun.

Geçen yıllarda tasarım algını bu kavrama göre nasıl konumlandırdın?

Aslında tam olarak kastettiğim androjenlik değildi. Şöyle açıklayayım; Lacoste maskülen bir marka, kadınlar için tasarlanan pek çok kıyafet sanki onların erkek arkadaşlarının gardırobundan çaldığı parçalar gibi duruyor. Kullanılan temalar ve renk paletleri de bu duruşun önemli bir parçası. Yani biz aslında koleksiyonlarımızda androjenliğin altını çizmekten ziyade, birbirine uyumlu bir çift yaratma isteğinin peşinden gidiyoruz.

Arşivlerde yolunu nasıl buluyorsun?

Her şey kendiliğinden gelişiyor. Oradan çekip aldığım bir şeyi, yeni tasarım ve sanat akımlarıyla birleştirip geçmişle bugün arasında bir diyalog kurmaya çalışıyorum. Bu dengeyi markanın DNA’sında her zaman hissedebilirsiniz.

Rio’nun etkisi, en son New York Fashion Week’te sergilenen koleksiyonda da hissediliyordu.

Evet, o koleksiyonu tasarlamaya başlamadan bir süre önce Rio’daki atletlerin kıyafetlerini tamamlamıştım. Ve yeni koleksiyon için ilhamımı oradan alma fikri hoşuma gitmişti. Olimpik temayı, hazırladığımız diğer koleksiyona uyarlamak için Lacoste arşivlerine daldık, 1930’ların sokak stilini inceledik. Bayraklar ve kimlikler grafik tasarımda bize yön verdi. Bütün ülkelerin bayraklarını birleştirerek, çeşitliliği kutlamak ve birlik mesajı vermek istedik.

Zira buna -ne yazık ki- bugüne dek hiç olmadığı kadar ihtiyacımız var. Epik, atletik ve her şeyiyle pozitif bir koleksiyon yaratmaya çalıştık.

İşin hem yönetim hem tasarım tarafında aktifsin.

Hangisinin daha eğlenceli olduğunu sormayacağız ama ikisi arasında enerjini nasıl dengelediğini merak ediyoruz.

Tabii işin kreatif tarafı daha çok ilgimi çekiyor, eskizler yapmak, yeni bir şeyler yaratmak bana farklı bir haz veriyor. Ama genel olarak sürecin tamamından keyif aldığımı söyleyebilirim.

Enerjimi, zamanı da iyi yönetmeye çalışarak, iki taraf için hep yüksek tutmaya çalışıyorum.

René Lacoste bu koleksiyonu görseydi ne düşünürdü sence?

Ona güzel bir sürpriz yaptığımızı düşünürdü sanırım, yani en azından ben öyle umuyorum, çünkü onun işlerine ve estetiğine çok fazla referans veriyoruz. Bundan önceki koleksiyonda

Renklerle barışık bir ofis mi orası?

Pek değil sanırım, daha çok siyah, beyaz ve lacivert...

Lacoste’la bir arada yürüttüğün kendi markanı yaklaşık bir 67

Lacoste, FW 2015-16 Lacoste, SS 2016

yıl önce bıraktın. Bu kararı alma noktasına seni ne getirdi? İkisini bir arada üç yıl sürdürdükten sonra, böyle bir karar almam gerekti. Zorlu bir süreçti benim için, çünkü eşzamanlı işler inanılmaz bir organizasyon gücü gerektiriyor, fikirlerinizi dengeli dağıtmak zorunda kalıyorsunuz, iki farklı dünyayı yaşamak gibi...

Yapılamayacak bir şey değil tabii ama çok fazla emek ve zaman gerektirdiği için maalesef devam edemedim.

Mimari çizgiler tasarımlarının belki de en önemli karakteristiği. Bu ilgin nereden geliyor?

Bu ilginin kaynağıyla ilgili çok net bir şey söyleyemiyorum, çünkü bu da tıpkı tasarım süreçleri gibi kendiliğinden gelişen, organik bir ilgi. Doğadaki şekiller, mimarideki formlar beni hep cezbetmiştir. Mimari yapıların barınma ihtiyacını karşılamaları gibi kıyafetlerin de insan bedenini koruyan, ona bir anlamda hizmet eden tasarımlar olduğunu düşünüyorum. Kendimi bildim bileli etrafımı, formlara duyduğum ilgiyle izliyorum.

Bir sonraki koleksiyon için aklında neler var? İşin sürprizi kaçmamalı. Hem renkler hem formlar konusunda sınırlarımızı zorlamaya, daha yeni bir şeyler yakalamaya çalıştığımızı söyleyebilirim.

Instagram’da paylaştığın çizimleri de konuşalım.

Karakterlerini yaratırken nelerden etkileniyorsun?

Etrafımda olup biten herhangi bir şey beni etkileyebiliyor. Gördüklerim, okuduklarım zihnimde yeni pencereler açıyor. İşten bağımsız olarak yaptığın bu çizimlerin beni kreatif açıdan da beslediğini düşünüyorum, bu yüzden bu uğraşıya daha derinlemesine eğilmek ve daha fazla

vakit ayırmak istiyorum. Çizim yapmak dışında, fotoğraf çekmek de beni besliyor. Tabii eskiden daha fazla fotoğraf çekiyordum, dijital olanaklar arttıkça bu işten biraz uzaklaştım sanırım. Neyse, size bir sır vereyim, ne zaman olacağını bilmiyorum ama çizimlerimi kitaplaştırmayı düşünüyorum.

Sergi açmayı da düşünüyor musun? Çizimlerimi sergilemeyi isterim tabii. Bunu bir meslek olarak yapmadığım için üretim açısından kendimi çok özgür hissediyorum, ve bu açıdan kendime hiç baskı yapmıyorum. Ama ileride, yeterince iş biriktirdiğimde, bunu gerçekten yapabilirim. Kendime zaman vermeyi, ileri zamana yaymayı seviyorum. Yani iş dışında kalan zamanda çizelgelerden, katı planlardan uzak duruyorum.

Genelde nerede çalışmayı tercih ediyorsun?

Lacoste’la bağlantılı tüm işleri Lacoste ofisinde yapıyorum. İş dışındaki çizimlerimi ise evde yapmayı tercih ediyorum. Haftada bir gün her şeyi bir kenara bırakıp kendime vakit ayırıyorum.

Hala eşinle birlikte mi çalışıyorsun?

Evet, Lacoste’un defileleri için danışmanlık yapıyor. Onunla, daha önce kendi markam için de beraber çalışıyorduk, yaklaşık on yıldır profesyonel anlamda da beraberiz diyebilirim. Ve ikimiz de halimizden memnunuz.

Son zamanlarda gördüğün en güzel şey ne? Çok kısa bir süre önce Picasso’nun sergisine gittim. Onun işlerini ilk kez yakından gördüm ve çok etkilendim. Renklerini canlı canlı yaşayabilmek benim için çok özeldi.

XOXO The Mag

INTERVIEW/WOMEN OF POWER

URSULA BOEHLE

Her Yer Kadın

Sanırım girişimcilik insanı gerçekçi yapıyor. Siyasetçilerin hayallere ihtiyacı var, hakeza yazarların, sanatçıların, gazetecilerin... İş dünyası içinse hayalden ziyade idealler gerekli. Gidilecek yol belirlenmeli, fizibilite yapılmalı; yapılabilen neyse o yapılmalı. Girişimcilikte hayaller değil gerçekler konuşuyor. Tam da Paris saldırısı olduğu sırada, European Women’s Management Development toplantılarından biri İstanbul’da yapılmaktaydı. Ursula Boehle ile konuştuk. Her şeye rağmen, “Birlik olmalıyız, iş birliği yapmalıyız, beraber çalışmalıyız.” dedi. röportaj nevşin mengü fotoğraflar gökhan polat

XOXO The Mag

Bütün bir hafta sonu Avrupa’da etnik çeşitliliğin önemi ve çok kültürlülük üzerine konuştunuz ve ne kötü bir tesadüf ki, Cuma günü Paris saldırıları gerçekleşti. Sizce bu saldırı Avrupa’nın geleceğini nasıl etkileyecek?

Kimse ahmak değil. Paris saldırıları toplumdaki etnik çeşitlilik yüzünden oldu diyenler, sadece olanı biteni kendi emellerine alet etmeye çalışanlar.

Umuyorum yüz yıl sonra çocuklarımız 2015 yılını, Avrupa’nın, zorla da olsa dar kafalılığı bir yana bırakarak, ortak prensipler ve ortak bir gelecek perspektifinin önemini anladığı yıl olarak yad edecek.

sponsorlarımıza bravo. Şaka bir yana, çok da değişik bir durum değil. Bu konut alma trendi son birkaç yıldır Avrupa’da da var.

Bizim için iş ve politikayı tanımlar mısınız? İkisi birbiri üzerinde hakimiyet mi kurmak ister, yoksa beraber çalışabilirler mi?

Politika, toplumu şekillendirme arzusu, bu şekillendirme bir şirket düzeyinde de, bir aile düzeyinde de, tüm toplum düzeyinde de olabilir.

Buradan bakınca, iş dünyası da politika da değer yaratmaya çalışır. Biz de üyelerimize, ittifaklar yaparak nasıl daha çok değer üretebileceklerini, kendi alanlarını nasıl geliştirebileceklerini öğretiyoruz.

“Liberté, Egalité et Fraternité”; bir gün Fransız Devrimi’nin bu ideallerine erişme şansımız olacak mı sizce? Sanırım her geçen gün birbirimize daha şüpheci yaklaşıyoruz, karşılıklı güvenimiz azalıyor.

Saf olmayalım, bizi zor zamanlar bekliyor ve asil sloganların ardına saklanmak bu gerçeği değiştirmeyecek. İlk ihtiyacımız olan, herkesi kapsayan yapıcı politikaların arkasında duracak olan basiretli liderler. İkincisi de, olgun vatandaşlar, ki bu biz oluyoruz. Teröristlerin nefret tuzağına düşmeyecek olgunlukta olmalıyız. Yani Avrupalılar, Türkler, kadınlar, erkekler… Her ne isek, birbirimize karşı daha açık ve ortak bir gelecek fikrine daha inançlı olmalıyız.

Hangi sektörlerin geleceği parlak görünüyor?

Size bir soruyla yanıt vereyim: Anneniz, babanız hayatlarında kaç kere iş değiştirdi, kaç kere farklı alanları denedi, kaç farklı dil öğrendi?

Zaman Y Jenerasyonunun kuşağı. Bu kuşak profesyonel yeteneklerini farklı koşullara hemen adapte edebiliyor, mutlaka farklı ülkelerde iş tecrübesi yaşıyor. Gelecek tamamıyla küresel koşullara ayak uyduran, dünya vatandaşı olan, adapte olabilen profesyonellerin olacak. Bu yüzden biz EWMD olarak tecrübe ve bilgi paylaşımına çok önem veriyoruz.

“Kadın ya da erkek gibi iş yapmak” diye bir şey var mı? Patron patron mudur, yoksa kadını erkeği olur mu?

Ben insanları sahip oldukları X ya da Y kromozomlarına göre sınıflandırmaya karşıyım. Ancak yirmi beş yıllık iş tecrübesi ve dört kıtada çalışmak bana farklı liderlik davranışları olduğunu öğretti.

McKinsey kriz anlarında kadın yöneticilerin daha basiretli davrandığını söylüyor. Yani beyler, gidin ve X kromozomu size nasıl yardımcı olabilir kendiniz keşfedin.

Suriye’deki durum Avrupa’da iş hayatını nasıl etkiliyor?

Açıkçası, iş hayatı her zaman belirsizliklerle doludur, bu belirsizlikler arasında bir politika belirlemekse yöneticinin işi. İş dünyası Avrupa ve Türkiye’de tümden farklı mı dersiniz?

Elbette farklıyız, ama neyse ki hem Türk hem de Avrupalı iş insanları gerekli esnekliği gösterecek kadar açık fikirliler ve girişimciler.

Farklılıkları avantaja dönüştürebiliyoruz. Organizasyonumuz Türkiye’de iki konferans düzenledi. Bu toplantılarda amaç, birbirinden farklı daha fazla kadın arasında iş koordinasyonunu sağlamak. Yüzlerce iş kadını bu hafta sonu buradaki farklılığı tecrübe etti.

Sadece meraktan soruyorum; sizin gibi bir kadın hayatı nasıl tarif eder?

Hayat bana şu ana kadar verilen en güzel hediye, aynı zamanda da en zorlu görev.

Size enteresan bir şey söyleyeyim: Mesela Türkiye’de biri para kazanınca hemen ev alır. Türkler en çok konut sektörüne güveniyorlar. Amerikalılar borsaya yatırırlar, Avrupalılar da fon gibi şeyler alırlar. Bu durum Türkiye’de iş yapma koşullarını değiştiriyor olabilir mi? Çok ilginç. O zaman konut sektörü konusunda bir konferans düzenlemek yerine kadın girişimcileri bir araya getirmeyi uygun gördükleri için

Size göre hayatın merkezi nerede?

Evde; sevdiklerimin yanında.

Eğlenceyi nasıl tanımlarsınız?

Açık fikirli bir kız evlat, iyi bir dost olan bir kız kardeş ve yüzü kahkaha kırışıklarıyla şekillenmiş bir anne.

71

INTERVIEW/DESIGN

YALIN TAN & TİMUÇİN UNAN

Tasarımın Stratejik Tarafı

Çok disiplinlilik ihtiyaçtan öte bir zaruriyet haline geldi. Doğru taşları yan yana koyduğunuzda, tıpkı iyi bir maestronun orkestrayı yönetmesi ve doğru ahengi oturtması gibi, birbiri ile aynı dilde konuşan çözümlere ulaşabiliyorsunuz. Disiplinler ötesi çözümleri bulmaya çalıştığımız bir dönemde, tek çatı altında paralel bir denge içerisinde ilerleyen Too Many Disciplines’den Yalın Tan ve Timuçin Unan ile ekip sinerjisinden, hikaye anlatma süreçlerinden ve yeni, dinamik oluşumlardan bahsettik. röportaj dilek öztürk fotoğraf gökhan polat

XOXO The Mag

Mohini

Başka türlü çok zor oluyor herhalde. Hem güvendiğiniz, hem de işini takdir ettiğiniz kişileri ekibinizde istiyorsunuz.

YT: Kesinlikle, aslında bu iş biraz da tesadüfle gelişiyor. Aradığınız insan ile karşılaşmak da büyük bir şans. Araştırmacı-sosyolog Zafer Yenal, stratejist Burak Şuşut, araştırmacı Michael Kubiena, Mimar Eren Çıracı, endüstriyel tasarımcı Mevce Çıracı, görsel tasarımcı ve vitrin tasarımcısı Beliz Sarıyer ekibimizin temel taşlarını oluşturuyor, ki hepsi uzun zaman beraber çalıştığımız takım arkadaşlarımız. İnsanların da o elektriği yakalaması, bu sinerjiyi yaratması çok önemli.

Oluşumlar bir şekilde artık felsefe ve bakış açılarını tasarıma yansıtma becerileri ile ön plana çıkıyorlar. Yalın Tan and Partners’dan bahsederek söyleşimizi açalım. Bu oluşum nasıl bir zemin üzerine oturuyor?

Yalın Tan: Burada genç bir ekip var ve sistem ortaklık prensibi ile yürüyor. Süreç içerisinde ekibi sistemin içerisine entegre ederek yolumuza devam ediyoruz. Sektörde geçirdiğim 23 yıldan edindiğim mesleki tecrübeler ve genç ekibin dinamizminin yarattığı sinerji ile özgün bir bakış açısıyla, sebep/sonuç ilişkisinin de irdelendiği süreçlerden sonra tasarımlarımıza yön veriyor ve hayata geçiriyoruz.

Sektörel olarak perakende, ofis ve konut projelerinin, tasarımından projelendirme ve uygulamasına kadar uzanan bir perspektifte; Ayakkabı Dünyası, Matraş, SuperStep, Koleksiyon, IngBank, Lowe, Novartis, Vodafone, Bristol Myers Squibb, Eczacıbaşı gibi yerli ve yabancı bir çok marka, kurum veya bireye servis veren bir ekibiz.

İnsanlar böyle bir sinerjinin arayışında da olabiliyorlar.

YT: Açıkçası, bu sinerjiden çok farklı bir pazar yaratabilirsiniz.

Tasarım disiplinlerinin ötesine geçen bu “tek merkezden yönetim modeli” bizler için ne kadar kıymetliyse onlar için de öyle çünkü masada egoları çarpıştırmadan, daha doğru süreçlerde, aynı fikri, aynı dili paylaşan bir takımın hizmet vermesi söz konusu. Doğru taşları yan yana oturtup süreyi de kısıtladığınız zaman karşı taraftaki kişi için çok büyük faydalar sağlayabiliyorsunuz.

İki farklı tasarım grubu var. Bir yandan bir mekan sorunsalını çözen, bir yandan da iletişim ve kimlik tasarımı yapan bir ekipten bahsediyoruz.

YT: Kendimizi bir marka olarak görüyoruz. Tek çatı altında, paralel bir denge içerisinde ilerliyoruz. Timuçin’le beraber, sadece grafik ve iç mimari olarak kalmayıp ekibimizi büyütelim kararımızın arkasında durduk ve aynı bakış açısına sahip 8 farklı disiplinden oluşan profesyonel bir ekip kurduk. İnsanlara bir hizmet verirken, bir şeyleri öğreterek aktarmak çok önemli. Karşınıza bazen çok vizyoner bir müşteri gelebiliyor. Ama bazen karşınızdaki vizyoner de olsa, brief eksikliğinden dolayı, işinizi istediğiniz gibi yapamamaya başlıyorsunuz. Sonrasında sizin yaptığınız işle birlikte insanlar kendi doğrularını buluyorlar. Biz de o doğruları beraberce yaşamaya başlıyoruz. İşin bu kısmını fazlasıyla önemsiyoruz. Diğer taraftan, günümüzde insanların zamanları çok kısıtlı. Bu tip hizmetleri almaya kalktıklarında çok farklı noktalardan işleri yürütmeye çalışıyorlar.

Bir hikaye sizden bağımsız ilerlediği zaman, proje bazen yolundan sapabiliyor. Neyse ki biz böyle olası sapmaları ekibimizle önlüyoruz.

Timuçin Bey, bu oluşuma dahil olmadan önce siz nasıl bir süreçten geçtiniz?

Timuçin Unan: 20 yılı aşkın bir süre önce kurduğum Timuçin Unan + Crew ile iletişimin farklı alanlarında, yerel ve global birçok markayla çalıştım. Kampanya ve marka kimliği yaratımından, önemli sanat projelerine kadar birçok kreatif çalışma yürüttük. Sanat, perakende sektörü ve marka kimlik yaratımı hep odağımızda oldu.

Bir çok sanat kurumu ile çalıştık ve hala çalışıyoruz. Arnavutluk Başbakanı Edi Rama’nın Tophane-i Amire’de yer alan kişisel sergisinin konsept ve kitap tasarımı, en son gerçekleştirdiğimiz işimiz.

Kısaca hep tasarımın içinde ve öncü kreatif insanların arasında yer aldım. Yıllarca sanata ve tasarıma dair farklı fikirleri değerlendirme ve anlama olanağım oldu. Tasarım ile kurduğum ilişkinin doğal sonucu, beni, Yalın ile bu çok disiplinli oluşumu kurma sürecine taşıdı diyebilirim.

73

Too Many Disciplines, Arzu Kaprol for Mudo

Too Many Disciplines, Barçın

Yalın Tan + Partners, Dağbaşı ofis Too Many Disciplines, Barçın

Çok disiplinliliğin ihtiyaçtan öte biraz zaruriyet olması noktasına geldik. Disiplinler ötesi düşünmek durumundayız.

Ekibiniz şaşırtıcı çünkü Türkiye’de tasarım adı altındaki oluşumlar arasında böyle bir organizasyon şeması göremiyoruz. Böyle bir zemindeki süreci nasıl yönetiyorsunuz?

YT: Açıkçası, şöyle bir durum var, biz tasarımcılar bugüne kadar brief’i müşteriden alıyorduk. Ne tür bir müşteri olursa olsun, aldığımızdaki doğrulukları tartma şansımız yoktu. Proje size geldiği zaman, o marka için bugüne kadar bilgi birikiminiz, vizyonunuz ve benzer projedeki tecrübelerinizi bir sepetin içine döküyordunuz.

Tamamıyla kendi hayalinizde o marka için veya o ürün için hayal ettiğiniz bir dünya tasarlayıp sunmaya çalışıyordunuz. Bugüne kadar tasarım süreçleri hep bu şekilde oldu. Bize her zaman doğru bir brief’in verilmesini arzu ettik. Karşınıza rahatsızlığın ne olduğunu telaffuz edemeyen bir muhatap olduğunda, ve siz o rahatsızlığı tanımlamaya çalışıp bir tasarım yarattığınız an, arada çok büyük boşluklar oluşmaya başlıyor. Biz tamamıyla stratejik bir tasarım yapmaya çalışıyoruz. Stratejik tasarımın da aslında en kilit başlangıç kriterlerinden bir tanesi, doğru bir brief’le ve doğru bir hikayeyle başlaması.

Peki kullanıcıyı ne kadar özgür bırakıyorsunuz?

YT: Eğer görsel tasarıma kadar beraber geldiysek, zaten müşteri gerisini bize bırakıyor. İlk safhadan, buranın tek merkez yönetiminden onlara yarayabileceğini ve bu evrelerden geçerken, her evrenin markasına ve kendisine büyük katkıları olacağını algılayabilmesi, ve bizim de bunu doğru bir şekilde anlatabiliyor olmamız önemli.

Piyasaya baktığın zaman grafik ajanslarıyla iç mimari ajanslarının artık daha entegre çalıştığını görüyoruz. Biz de zaten bu işe biraz daha geniş bir çerçeveden baktığımız için araştırma ekibimizi geliştirdik.

Sinerjiden ve tesadüflerden bahsettik. İstanbul’da ortak çalışma kültürüne kendini adamış birçok genç oluşum var. Siz bunlardan besleniyor musunuz?

YT: Böyle bir genç popülasyonun olması ve onların kendi aralarında

takım oluşumları yaratmaları pazarı heyecanlandıran bir husus.

Too Many Disciplines aslında sekiz tane disiplin başı gibi dursa da kapımız bunları besleyecek herkese açık. Bir film projesi geldiği zaman bu çatı altında birçok insanı barındırabiliriz. Ana sistemimizi yürütecek ayaklar ortada ama bununla birlikte bizim bünyemizin içerisine alabileceğimiz insan sayısı çok fazla. Bu tabii ki disiplin farklılıklarıyla ve farklı bir iş tecrübesiyle alakalı bir durum. Bugün dünyaya baktığınızda herhangi bir perakende markasında veya farklı iş birlikteliklerinde hiç bilmediğiniz çok kontrast ilişkiler var.

Bu bizim için de geçerli. Bünyemizde olmasını hayal etmediğimiz bir kişi ile, ileride kontrast ya da paralel düzeyde bir iş birlikteliği içerisine girebiliriz. Farklı kuşakların tezatlıkları aslında herkese bir şey öğretiyor ve bu yüzden ofisimizde genç nüfusun olması veya dışarıdan çalıştığımız kişilere baktığımız zaman yaş ortalamasının genç olması bu anlamda bizler için çok önemli. Yalnız burada eksik olan kısım tecrübe. Tecrübe de bizde olduğu için düzeneği daha rahat oturtabiliyoruz.

Tecrübe eksik olsa da güzel fikirler ortaya çıkabiliyor.

YT: Yeni insanlarla tanıştıkça onlara dair öğrendiklerinizi kafanızda bir yere atıyorsunuz, o bilgiler orada duruyor. Herhangi bir projeye başladığınızda da dönüp bu kişilerle işbirliklerini yapmak çok kolay oluyor. Bazen iki tane çok bilen yan yana geldiğinde iş yürüyemeyebiliyor. Bu yüzden, az bilenle çok bilenin dengesini kurabilmek çok mühim. Bizim yaş grubu ve üstüne baktığınız zaman aslında pazarda satüre olmuş bir durum var. Yeni gelen kuşağın bu satüre durumu daha farklı canlandıracağını düşünüyorum.

Bu tecrübe de sizin markalaşmanızı sağlayan bir unsur.

Ne kadar çok olursanız bir yandan da o kadar objektif olabilirsiniz.

YT: Tabii burada iyi bir maestro olmanız çok önemli. Bazen ekip olarak toplantı yapmak bile çok zor. Herkesin koşulları ve zamanı uygun olmayabiliyor. Bu da bir yönetim sistemi. Biz buna işletim sisteminin bir parçası olarak bakıyoruz.

XOXO The Mag

p.c. studio - photo tommaso sartori

MAXALTO IS A B&B ITALIA BRAND. COLLECTION COORDINATED BY ANTONIO CITTERIO. WWW.MAXALTO.IT B&B Italia Stores: Ortaköy Dereboyu Cad. No: 78 34347 İstanbul T. +90 212 327 05 95 - F. +90 212 327 05 97 Cinnah Cad. No: 66/1 Çankaya Ankara T. + 90 312 440 06 10 - F. +90 312 440 05 94 www.mozaikdesign.com - info@mozaikdesign.com

Bu bir ilandır.

DRY CLEANING WITH A STYLE Eğer bir romantik komedi filminin içinde yaşamıyorsanız, sabah uyandığınızda harika bir cilde ve kuaförden yeni çıkmış gibi görünen saçlara sahip olmayabilirsiniz. Aynı durum, toplantıdan toplantıya koşturduğunuz ve şehrin tozunun saçlarınıza nüfuz ettiği bir günün sonunda, gideceğiniz akşam yemeği için de geçerli olabilir. Zira, bir romantik komedi filminde olsaydınız, tüm zorluklara göğüs gerip, olabilecek en kısa sürede bu yemeğe baştan aşağı hazır bir şekilde gidebilir, etraftaki masalarda oturanların gözlerini üzerinize çekebilirdiniz. Bu çok bilinmeyenli denklemi gerçek hayata uyarlayacak olursak, karşımıza pratik çözümler çıkıyor ve sağlama yaparak gidersek, aslında gözümüzün önünde olan cevabı bir kez daha fark ediyoruz: Zaman ve saçlarınızın performansının ters orantılı olduğu bir düzlemde, Toni&Guy Dry Shampoo şişesini alınız ve saçlarınıza şekil vermek için kullanınız. Adından mütevellit, saçınıza temiz bir görünüm vereceğini de unutmayınız. an original idea by CO for TONI&GUY photography murat süyür/rpresenter text başak ulubilgen

CASUAL MATT TEXTURE DRY SHAMPOO İtalyan Rivierası’nda ya da Avustralya kıyılarında olduğunuzu hayal edin. Deniz tuzunun saçlarınıza vereceği doğal dalgayı, alıp eve götürmek ve her gün bu duruşu yakalamak istediğinizi biliyoruz. Her gününüzü Baywatch ekibinin bir üyesiymiş gibi yaşayamayacağınız da aşikar. Sörf yapmasanız bile okyanus suyunun doğal yollarla yarattığı saç stilini kendi saçınıza uygulamak için, bahsi geçen bu görünümü vermeyi vadeden Toni&Guy Casual Matt Texture Dry Shampoo’yu kullanın. Yağ emici özelliğiyle saçları ferahlatır, aynı zamanda doğal ve çabasız dalgalarla deniz tuzu etkisini dört mevsim saçlarınızda hissetmenize yardımcı olur.

GLAMOUR SKY HIGH DRY SHAMPOO Hikayenin bu kısmında, hayal gücünüzü biraz daha sınırlamamız gerekiyor, zira ihtiyacınız olan bukleler ve dalgalı saçlar, şehir hayatına daha iyi uyum sağlayacak cinsten. Yaklaşık iki buçuk saat süren bir trafik sıkışıklığı ve akabinde saçınıza nüfuz etmiş yoğun nem bulutu, hayalini kurduğunuz saçların hazin sonunu hazırlayabilir. İşte tam bu noktada, saçlarınızı daha kalıcı bir forma sokmak ve ona anında hacim vermek için Toni&Guy Glamour Sky High Dry Shampoo kullanın. Ürünü saçınıza uyguladıktan hemen sonra parmaklarınızla saçınıza istediğiniz şekli verin ve hayalini kurduğunuz hacime ulaşın.

XOXO The Mag

81

INTERVIEW/ARCHITECTURE

CYNTHIA DAVIDSON

Any-Conversation

Anyone, Anything, Anywhere, Anyhow… Anyway; “Herhangi/Hiç Birisi” Şirketi (Anyone Corporation), kulaklarda “tam bir ticarethane ismi” gibi tınlıyor olsa da, aksine, kar amacı gütmeyen, “durup mimarlığın bugün ne olduğunu ve ne anlama geldiğini düşünmeyi” güden bir kuruluş.

Konferanslar ve yayınlar üreten projenin yaratıcılarından Cynthia Davidson ile Any’yi ve eleştirel çıktılarını, kendi deyişi ile “bu post-yapısalcı projenin yapısal çılgınlığı”nı konuştuk. Elbette ABD Pavyonu’nda eş küratörlüğünü gerçekleştirmekte olduğu gelecek Venedik Mimarlık Bienali’ni ve bugünün mimarlığı üzerine gözlemlerini de. röportaj yağmur yıldırım fotoğraf chelsea spencer

XOXO The Mag

toplumda, Osmanlılar’ın saatleri kucaklamasını radikal bir biçimde değiştirdiği için. Ankara’da 38 kişi, başlangıçlar ya da gelecekler gibi, zaman ile ilişkili fikirlerini sundu. Anytime’dan sonra, Paris’te Anymore’u düzenledik ve ardından, son olarak 2000’de, New York’ta Anything’i gerçekleştirdik -hatta, Anything Goes olarak isimlendirmiştik. Her şehirde, o çevreden insanları dahil ederek mimarlığı, mimarlığın diğer disiplinlere etkisini, ve diğer disiplinlerin mimarlığa etkilerini tartıştık. Teorik bir projeydi; hiçbir manifesto üretmedi, “sürdürülebilir binalar” için bir kural ortaya koymadı -bir şeyin nasıl yapılacağına dair hiçbir kural çıkarmadı. Bu anlamda tam anlamıyla “pragmatik-olmayan”dı; bugün, mimarlık da dahil olmak üzere metaların üretimine ve tüketimine değer veren bir kültürde bunu sürdürmek, oldukça zor.

Any projesi düşünce üzerine, eleştirel analiz üzerine bir projeydi; mimariyi estetik bir nesne olarak değil, kültürel bir proje olarak ele alıyordu.

Bugün mimarlık yayımlamak üzerine ne söyleyebilirsiniz?

Editörlüğünü yaptığınız, üç ayda bir yayımlanan Log: Observations on Architecture and the Contemporary City, çağın kolay tüketilebilir imajlar medyasında dikkat çekiyor.

Bu durum, mimarlığın çoğu insan için profesyonel bir iş, ve mimarlık yayımlamanın da bu işin bir parçası oluşundan kaynaklanıyor. İnsanlar para kazanmanın ve dinleyiciler yaratmanın peşindeler; ve bu dinleyiciler tüketiyor. Mimarların çoğu, bu iş modeli ile çalışıyor. Log’da ise, çok farklı bir şey yapıyoruz; çünkü söz konusu biçimde düşünenler, mimarların tümü değil. Log kültürel konularla ve fikirlerle ilgileniyor, yazarların kelimelerle kavramları ve eleştirileri tanıtmalarına izin veriyor; bunu imajların ifadesindense, metin ile sağlamayı tercih ediyor. Mimarlıkta eleştirel bir diyaloğun sürekliliğini sağlamaya çalışıyoruz; Log, mimarlığın inşa etme ve para kazanma ihtiyaçları ile ilgilenmiyor.

Hatta tersine; durup mimarlığın bugün ne olduğunu, ve ne anlama geldiğini düşünüyoruz.

Bir de Any yayınları var.

Başladıktan kısa süre sonra, yılda bir periyodunun konferansın katılımcı sayısını artırmak için yeterli olmadığını fark ettik, böylece 1993’te, tabloid bir dergi çıkarmaya başladık; derginin ismi, aynı zamanda “Architecture New York”un akronimiydi.

Konuk editörler tematik sayılar önerebiliyorlardı; bu sayıların çoğu da, New York’ta ufak konferansları harekete geçiriyordu. Örneğin, 1994 yılında Mark C. Taylor ile birlikte -Mark’ın isim babası olduğu- “Electrotecture” adında bir sayı ve bir etkinlik gerçekleştirdik. Sanal mekanın, ya da internette yeni sosyal toplulukların biçimlenmekte olduğu “sohbet odaları”nın erken bir tartışmasıydı. Esas soru, bu tür yeni sosyal mekanların mimariye nasıl etkilerde bulunacağıydı. Sonra, 1995’te MIT Press ile birlikte “Writing Architecture” dizisine başladık; eleştirel tarih ve teori üzerine bağımsız yazarların oluşturduğu bir kitap dizisi. Ayrıca her konferans da, aynı isimli bir kitap olarak basıldı. Aslında, halen birkaç Anytime kitabı mevcut!

Bu duruşun izlerine çalışmalarınızın genelinde rastlamak mümkün; kar amacı gütmeyen kuruluş Anyone Corporation’ın direktörüsünüz. Mimari tasarım, teori, tarih ve eleştiri üzerine konferanslar, konuşmalar, bir dergi ve kitaplar üreten bir düşünce tankı niteliğindeki Anyone Corporation’ın hikayesinden ve bu tankın yapısından biraz bahsedebilir misiniz? İronik bir biçimde, bir ticarethaneyi oldukça çağrıştıran bir isme sahip olan Anyone Corporation, kar amacı gütmeyen bir kuruluş olarak 1990 yılında, bir amaçla yola çıktı: milenyumun eşiğinde, mimarlık üzerine on adet uluslararası ve kültürlerarası konferans düzenlemek amacıyla yola çıktı. Tokyo’dan Arata Isozaki, Barcelona’dan (yakın zaman önce kaybettiğimiz) Ignasi de Solà-Morales Rubió, New York’tan Peter Eisenman ve benim tarafından kuruldu. Japonya’da, on adet Any konferansını gerçekleştirebilmek için temel gereksinimleri karşılayabileceğimiz kadar fon topladık. Esas fikir; yeni bir yüzyıla girerken, 1990’ların mimarlığı ve mimarlık teorisi üzerine gerçekleşecek çok-disiplinli bir konuşmanın ev sahibinin mimarlık olmasıydı. Anyone ismindeki ilk konferans, Los Angeles’taki Getty Center’da gerçekleşti.

21 katılımcı davet ettik -mimarlar, felsefeciler, eleştirmenler, sanatçılar, hatta bir avukat- ve onlardan, kendilik, bireysellik ya da imza üzerine sunumlar hazırlamalarını, sonrasında da izleyici ile tartışmalarını istedik. “Any” kelimesi, belirli şeylere ya da yerlere işaret etmediği gibi, karar verilemez koşulları da ima eder -bu da bizim, her konferansta bunları yeniden tanımlamamıza olanak sundu. Örneğin, yere dair “anywhere” ve “anyplace” kelimeleri, benzer anlamlar ifade eder; bizse bunları, farklı birer mimarlık konuşması çerçevesi çizecekleri biçimde yeniden tanımladık.

Anywhere, “Genius Loci” kavramına, yerin ruhuna baktı; Anyplace ise kültürel üretimde mimarlığın yerini, ya da rolünü irdeledi.

Konuşmaların çerçevesini oluşturmak için “any” kelimesini kullanmamız, bu karar verilemez, post-yapısalcı projede yapısal bir çılgınlıktı. Bu sayede, mimarlığı başka disiplinlere ve diğer düşünce biçimlerine açmayı istedik.

“Anyone Corporation” ismi de oldukça sevilesi; özellikle yıldız egolar çağında. Bugünün “yıldız mimarlığı” üzerine ne söyleyebilirsiniz? Öncelikle, bu kelimeden nefret ettiğimi söylemeliyim; tekrarlamak bile istemeyeceğim kadar. Bunun sözlüğümüzden çıkarılması gerek. Bu bir medya yaratısı; mimarların başlattığı bir şey değil.

Mimarlığın bir disiplin olarak kabul edilişinden beri, öncü tasarımcılarımız ve önemli figürlerimiz oldu. Bugün zamana direnen muhteşem villalarına, kiliselerine, kitaplarına bakarak Palladio’nun bir yıldız olduğunu söyleyebilirsiniz. Fakat medya bu durumu yarattı; zira şöhretler kültüründe yaşıyoruz. Bu anlamda da, mimarların toplumda önemli figürler olarak addedilişinin iyi olduğunu düşünüyorum. Frank Gehry, örneğin, kimi müstesna mimari işler yaptı; fakat bazı binaları, diğerlerinden daha iyi. Bir Gehry binasının niçin müstesna olduğunu, diğerlerinin neden olmadığını söyleyebilmeliyiz. Kitle iletişim araçları, hepsini aynı olarak etiketliyor; ve sonrasında da toplum, bir ikona sahip olmak için bir Gehry binasına sahip olması gerektiğine inanıyor.

Geçenlerde Sydney’de bir Gehry binası gördüm, ve muhteşem bir bina değildi. Fakat Avustralyalılar, bir Gehry’leri olduğu için son derece mutluydular; zira bina yalnızca “Gehry” isminden dolayı, derhal bir kent simgesine dönüşmüştü. Belki de bu iyi bir şeydir, bilmiyorum. Fakat mimarlıkta her zaman tasarım liderleri olmuştur, ve her zaman olmalıdır da.

Konferansların biri de Ankara’da gerçekleşmişti.

Evet, sekizinci konferans olan Anytime’ı, bildiğiniz gibi, 1998’de Ankara’da düzenledik. Fikir, Cenevre’deki Ağa Han Vakfı’ndan tanımış olduğum Süha Özkan’ın işlerinden çıktı. Açıkçası, “Anytime”, en çok talep gören kelime olmuştu; ev sahiplerinin tümü, zamanın ve mekanın mimari fikirlerinden ötürü bu kelimenin konferansını gerçekleştirmek istemişti. Ankara’da bir konferans gerçekleştirmeye karar verdiğimizde, zamanı orada irdelemek bize son derece uygun gelmişti; yalnızca Türkiye’de katmanlaşan yüzyıllık medeniyetlerden ötürü değil, aynı zamanda zamanın tarihini, ya da zamanın gözlemlenmesini güneşe göre tutan bir

Gelecek Venedik Mimarlık Bienali’ndeki ABD Pavyonu’nuzdan biraz bahsedelim. The Architectural Imagination projesi ile pavyonun iki eş küratöründen birisisiniz.

Eş küratörüm Mimar Monica Ponce de Leon’un, dekanı olduğu 83

Michigan Üniversitesi Taubman Mimarlık ve Şehir Planlama Okulu, Detroit’ten yaklaşık kırk mil uzaklıkta. Pavyonun yetkililerine karar veren merci olan ABD Dışişleri Bakanlığı’na bir başvuru yaptık ve Detroit üzerine bir proje önerisi sunduk. Kazandığımız zaman, ilgiyi dışa vuracak bir ulusal çağrının sonucunda on iki Amerikalı mimar seçtik ve sonrasında, onlardan şehir üzerine yeni spekülatif projeler üretmelerini istedik. Sergi yalnızca son tasarımları değil, aynı zamanda önerileri şekillendiren süreçlerin kimilerini de sunacak. Detroit bugün yaşadığı dramatik nüfus kaybından ötürü oldukça boş bir şehir; fakat aynı zamanda olağandışı bir icatlar tarihine sahip bir yer -otomobil endüstrisinden mimari beton kullanımına, ya da tekno gibi müzikal icatlara varıncaya dek. Aynı zamanda şu an, bir 21. yüzyıl şehri olmanın karşılığının hayal edilmesine ihtiyacı olan bir post-endüstriyel şehir. Detroit, uzanıp giden boş alanlarını değerlendirmek için plancılarla ve peyzaj mimarları ile birlikte çalışıyor. The Architectural Imagination ise, post-endüstriyel şehirler üzerine projeler hayal etmek için masaya mimarları getiriyor; ve, bunu yalnızca Detroit için değil, öğrenebilecek tüm şehirler için yapıyor.

Architectural Imagination (Mimari Tahayyül) ismi, aynı zamanda oldukça naif, hatta neredeyse romantik tınlıyor.

Bugün mimari tahayyül eksikliğinden muzdarip olduğumuzu düşünüyor musunuz?

Bir miktar romantik olduğunu söyleyebilirsiniz; eğer artık, mimarların değişim yaratma gücüne sahip olmadığını düşünüyorsanız. Biz onlardan, belirli alanlar için biçimler ve mekanlar yaratmalarını istiyoruz. Bu bir fantezi projesi değil; birisinin tahayyülünü, tanıdık olmayabilecek bir şeyi canlandırması için kullanmaya dair bir meydan okuyuş -bilinmeyeni görselleştirmek gibi; mimarlık ve şehir üzerine yeni düşünceleri harekete geçirmek üzere bir adım. Mimarlar daima, tahayyülleri ile çalışırlar. Buna tarihten muhteşem bir örnek, Piranesi’nin Campo Marzio projesi.

Piranesi, antik Roma’nın arkeolojik izleri ile hayali yapıları birleştirerek, “yeni” bir Roma planı hayal etmişti. Bu projeyi bugün çalışmak, halen, binaların ilişkilerinin nasıl iç ve dış şehir mekanları yarattığını yeniden düşünmeye, ya da yeniden hayal etmeye zorluyor.

Pavyonunuz ile birlikte Alejandro Aravena’nın küratörlüğünde gelecek yıl gerçekleşecek Venedik Mimarlık Bienali, kavramsal çerçevesinde yeni mimarlık biçimlerine, yeni arayışlara, yeni yollara bir “hareket odası” niteliğinin altını çiziyor. Çağdaş mimarlık sahnesinden beğendiğiniz

kimlerin ya da neyin ismini anabilirsiniz?

Belirli bir mimarın işlerini takip etmiyorum, bu yüzden de özellikle beğendiğim insanların isimlerini anamam. Fakat, ABD sahnesi özelinde söyleyebilirim ki; bienal için seçtiğim insanlar, şu anda gerçekten ilgilendiğim isimler Greg Lynn, Stan Allen, Michael Meredith and Hilary Sample, Marshall Brown ve diğerleri. Fakat herhangi bir insanı, ya da onun işini takip etmiyorum. Daha ziyade, mimarlıktaki hareketleri ve yön değiştirmeleri analitik ve eleştirel bir yolla gözlemlemekle ilgileniyorum; tıpkı Log’da yaptığımız gibi.

Mimari projelerdense, onların ardındaki düşünce ilgimi çekiyor.

“Reporting from the Front/Cepheden Bildirmek” teması ile bienal, tüm cephelerdeki savaşları küresel bir sahneye taşımayı gözetiyor. Alejandro Aravena’nın düellosu hakkında ne düşünüyorsunuz? Sizce “cepheden bildirebilecek” mi?

Aravena ile henüz konuşmadım, yegane bilgim, bienalin internet sitesinde okuduklarımdan ibaret. Monica ve ben, Aravena’nın küratörlüğünün duyurulmasından önce projeye başladık. Bienalin “bildirmek” fikrine iyi uyacağımızı düşünüyorum; Detroit için tasarlanan yeni işler göstereceğiz ve bu şehir, düşünceli bir özene oldukça ihtiyaç duyan ve tasarımın müdahalesinden yararlanabilecek bir şehir. Aravena’nın bienalinde, enformel mimariye dair oldukça fazla alan bulunacağını sanıyorum; bu iyi bir şey olsa da, bizim yaptığımız değil. Biz formel mimari projelerin, sosyoekonomik dönüşüm için önemli bir katalizör olduğunu göstermeyi umuyoruz ve bunu, disiplinin bünyesinden fikirler ve kavramlar aracılığıyla gerçekleştirmeyi planlıyoruz. Bence bu, Aravena’nın yaptığına çok iyi bir ekleme olabilir.

Belki de son olarak, devam eden fotoğraf yarışmanızdan söz edebiliriz.

Bienal sergisinin bir parçası olarak, yirmi Detroit kartpostalı sunmayı düşünüyoruz. Detroit’te bulunmuş ve şehrin, ya da şehirdeki bir şeyin fotoğrafını çekmiş olan herkes yarışmaya katılabilir ve 31 Aralık’a kadar thearchitecturalimagination.org adresinden başvuru yapabilir. Fotoğrafçı Camillo José Vergara ve ben, başvurulardan yirmisini seçerek, fotoğrafları kartpostallar olarak sergiye dahil edeceğiz. Kartpostallar, Venedik’teki izleyiciye hem göstereceğimiz spekülatif projelere dair bir bağlam oluşturacak, hem de Detroit’e dair bilgi verecek. Bu aynı zamanda, sergiyi daha umumi kılmanın bir yolu; yalnız izleyici anlamında değil, aynı zamanda katılımcı anlamında.

XOXO The Mag

FILE

SOME WOMEN OF CLASSICAL MUSIC hazırlayan merve yeşilçimen fotoğraflar gökhan polat

Dilbağ Tokay İlk çello dersini hatırlıyorsundur...

Nasıl unuturum, çok heyecanlıydı... Daha ilkokuldaydım. Üniversite öğrencilerinin de dahil olduğu, koridorlarından ve her odasından ayrı müzik seslerinin yükseldiği konservatuarda, viyolonsele ilk dokunuşum, bana bambaşka ve sihirli bir dünyanın kapısını açtı.

Pablo Casals, 93 yaşında hala çalmaya devam ediyordu.

Bu bağlamda, enstrüman zamanla bedeninizin bir parçası haline geliyor demek pek de yanlış olmaz. Kaç yaşına kadar devam etmeyi düşünüyorsun?

Bedenim izin verdiği sürece devam etmek istiyorum.

Biraz da ilham veren kadınlardan bahsedelim. Jacqueline du Pré güzel bir örnek…

Jacqueline du Pré’ye hayranlık duymadan yetişmiş kadın bir çellist olduğunu düşünmüyorum. Onun çello çalışındaki rahatlık ve müzik dilindeki özgünlük, pek çok müzisyene ilham vermiştir. Onu müziği haricinde de tanımak isteyenlere Remembering Jacqueline du Pré’yi izlemelerini öneririm.

Emine Serdaroğlu ile CelloPianoDuo projeniz nasıl ortaya çıktı?

Bu birliktelik, ikimizin de aynı üniversitede çalışan akademisyen annelerimiz sayesinde gerçekleşti. Birbirini tanımak isteyen

iki müzisyen olarak, hemen bir prova ayarladık. Sonrası ise kendiliğinden gelişti. Şimdiye dek Türkiye haricinde Almanya, İtalya, Fransa, Belçika, Bulgaristan, Sırbistan ve İsveç’te sayısız konser verdik. Bu sene NAXOS tarafından çıkartılan, Turkish Music for Cello and Piano adlı albümümüze dünyanın her yerinden erişilebiliyor. Ayrıca, önümüzdeki günlerde, Türkiye’deki müzik marketlerde de yerini alacak.

Yakın zamanda sizi seyredebileceğimiz bir performansınız olacak mı?

8 Aralık’ta Sakıp Sabancı Müzesi’nin içinde yer alan the Seed’de, Zero sergisi kapsamında CelloPianoDuo ve kemancı Bahar Biricik ile birlikte yer alacağız. 9 Aralık’ta ise Akbank Sanat bünyesinde, öğrencilerimle birlikte bir konserim var.

Aynı zamanda eğitmensin, konserler ve dersler arasında geçen yoğun bir hayatın var. Kendine vakit ayırabiliyor musun?

Elbette. Hatta boş zamanlarımda yaptığım şey de içinde yine müzik barındırıyor; tango dersleri almaya başladım ve Milonga gecelerine katılıyorum. Ancak yaptığım işi de avantaja dönüştüren bir insanım, zira tek yönlü olmayı ve tek şeyden beslenmeyi tercih etmiyorum.

Bir öğrencimle çalışırken ben de kendimi geliştiriyorum veya konser vermeyi, en sevdiğim şeyi başkalarıyla paylaşmak için bir olanak olarak görüyorum.

XOXO The Mag

Ece Göksu Klasik piyano eğitimi aldıktan sonra caza yöneldin.

Bu fikir Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuarı’nda piyano bölümünde okurken sınıf arkadaşımın, caz grubu kurmak istediğini söylemesiyle aklıma girdi. Caz dinlemeyi her zaman çok sevmişimdir, bir de çok kıymetli hocam Prof. İlhan Baran, solfej derslerimizde bizlere caz standartları söyletiyordu. Yani aslında aşina olduğum bir müzik türüne geçiş yapmış oldum.

Caz dışında kendini yakın hissettiğin bir müzik türü var mı?

Klasik müzikle başladığım için, bundan uzaklaşabileceğimi hiç sanmıyorum. Ama R&B, Gospel, Soul, Neo-Soul ve Hip-Hop dinlemeyi de çok severim.

Yeni albüm veya single çıkarma planın var mı?

Evet, zamanını henüz kestiremesem de yeni yılda çıkarırız diye düşünüyorum.

İlk konserine gidelim, neredeyiz ve kendini nasıl hissediyorsun?

Piyanist olarak ilk konserim çocukluk yaşlarıma denk geliyor, bu yüzden pek hatırlayamıyorum. Şarkıcı olarak ise ilk önemli konserim, Ankara’da Moulin Rouge filminin galası öncesi verdiğimiz konserdi. İlk kez o kadar büyük bir kalabalık karşısında şarkı söyleyecektim, dolayısıyla, çok heyecanlanmıştım.

Sahne dışında seni en çok mutlu eden yer neresi?

Ailem ve dostlarımla evimde vakit geçirmeyi çok seviyorum. Bir de deniz kenarını… Bunlar bana çok iyi geliyor.

Tek başına kaldığında neler yaparsın?

Seyahat etmeyi çok seviyorum. Yeni yerler keşfetmek beni besliyor.

Piyano çalmak, kitap okumak ve müzik dinlemek de yalnızken keyif aldığım bazı şeyler.

Şu ana kadar kaç festivalde yer aldın?

Sayısını net bilmiyorum ancak Ankara, İstanbul, İzmir, Afyon Caz Festivalleri’nde birçok konser verdim. Son olarak da geçtiğimiz yaz Kazakistan’da Almati Caz Festivali’ne katıldım.

Bizlere yeni keşfettiğin bir caz albümünü söyler misin?

Piyanist Sullivan Fortner’in Aria adlı albümünü mutlaka dinlemeniz gerektiğini düşünüyorum.

Peki, aynı sahneyi paylaşacak olsan, Billie Holiday’i mi yoksa Ella Fitzgerald’ı mı tercih ederdin?

Her ne kadar ikisiyle de aynı sahnede olmayı çok istesem de, tek bir şansım varsa, Ella Fitzgerald derdim.

Yakın zamanda seni nerede seyredebiliriz?

Aralık ayında İzmir ve İstanbul’da konserlerim var. İlk olarak 12 Aralık’ta, Nardis Jazz Club’da sahne alacağım.

87

FILE

Meriç Dönük Arp, kökleri çok eskiye dayanan bir enstrüman. Mistik bir tarafı var…

Evet, kesinlikle öyle. Çeşitli medeniyetlerin içinde var olmuş, sanki doğanın bir parçası olduğunu unutmamış bir enstrüman. Onunla bütünleşik halini koruyup, biraz da zamana meydan okuyan bir duruşa sahip. Arpın insan bedeni ile teması da öyle; bedeninizdeki tüm enerjiyi dolaysız bir şekilde yansıtıyor.

Genç arpçılar klasik müziğe alternatif olarak birçok farklı müzik türünü deniyor. Sen de bu akımda yer alan isimlerdensin.

Buna bir akım der miyim, bilemiyorum. Her zaman enstrüman ve eser arasında birbirlerini tamamlayan ve güçlü taraflarını öne çıkaran bir denge arıyorum. Böyle bir denge yakalaması kolay olmadığı için de, karşınıza çıktığında sizi heyecanlandırıyor. Müziği türlere ayırıp, sınıflandıramıyorum. Dolayısıyla merak ettiklerimi deneyip, sonuçlarını gözlemleme fırsatı bulabileceğim her müzik benim için cesaretle girilebilecek kıymetli bir yol.

Joanna Newsom’ı nasıl buluyorsun?

Arpın çok yönlü olarak kullanıldığı ürünler ortaya koyan müzisyenleri her zaman takdir ederim. Newsom benim için yeni bir isim, arpı değişik bir biçimde kullanıyor. Benim ilgi alanımın dışında olmakla birlikte, denemek, yeni renkler aramak, bu anlamda meraklı olmak güzel. İnsan, merakı, öğrenme arzusu ve heyecanıyla besleniyor, bunları hayata geçirdikçe büyüyor ve gelişiyor.

Öğrenme sürecinde kimleri örnek aldın?

Başta ailem, sonrasında 16 yaşında tanıdığım ve o günden beri, ne şanslıyım ki, bir arada olduğumuz, gün geçtikçe bağlarımızın kuvvetlendiği hayat hocam Şirin Pancaroğlu. O, yaşamım boyunca hakkını ödeyemeyeceğim nadide müzisyen, öğretmen, dost…

Ailende başka kimler müzikle uğraşıyor?

Halam Nuran Çapanoğlu, Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuarı Şan Bölümü mezunu. Mersin Devlet Opera ve Balesi’nin uzun yıllar müdürlüğünü yapmış ve beni müzik yapmaya teşvik eden çok değerli bir müzisyen. Ben müzikle henüz ilkokuldayken, halamın kurduğu Çocuk Korosu’nda şarkı söylemeye başlayarak haşır neşir oldum.

Performans yapmayı hayal ettiğin bir yer var mı?

Birkaç yıl önce Kaş’ta, Büyükçakıl Plajı’nda, içine ancak yüzülerek girilebilen ve güneş ışıklarının yer yer aydınlattığı muazzam bir mağaraya gitmiştim. O andan beri, hep orada çalmak istemişimdir. Bir de, son dönemlerde suya girebilen arplar üretildi. Sanırım iyi sonuç verip vermediğini araştırıp, bunu denemek isterim. Bunların yanısıra, henüz gitmedim ama Vietnam’daki Son Doong Mağarası çok ilgimi çekiyor.

Bu dünyanın biraz dışına çıkalım. Bize bilmediğimiz yönlerinden bahseder misin?

Sosyal ilişkiler kurmakta zorlanmayan ama aslında içe dönük birisiyim.

Kendimi açmam genelde çok uzun zaman alır, ya da o zaman hiç gelmez. Bununla birlikte esnek bir yapım olduğunu düşünüyorum.

Hayatımda değişmeyen şeyler azınlıktadır.

XOXO The Mag

Özgecan Günöz Kızılay Yakın zamanlarda sergileyeceğin bir solo performansın olacak mı?

Solo performans değil ama oda müziği konserlerim var. En yakın olanlar, 24 Aralık’ta Koç Üniversitesi’nde, 29 Şubat’ta Kadıköy Süreyya Operası’nda. 4 Mayıs’ta ise Martı Klasikleri’nde eşim Olgu Kızılay ile birlikte bir konserimiz olacak.

Son zamanlarda izlediğin en iyi keman performansı?

Geçen konser sezonunda İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası’na solist olarak gelen Maxim Vengerov’un Tchaikovsky keman konçertosu performansı.

Sahnede talihsizlik yaşadığın oldu mu?

Elbette. Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası ile solist olarak Sibelius keman konçertosu çalıyordum. Yaklaşık yarım saat süren eserin sonlarına yaklaştığımızda birden yayımdan bir şey fırladığını gördüm ama yoğun konsantrasyon yüzünden dönüp ne olduğuna bile bakamadım. Eser bittiğinde gördüm ki yayımın bir parçası yerinden çıkmış. O parçanın fırlamasıyla yaydaki kılların hepsi incecik olup birbirine yapışmış ve çalınmaz hale gelmişti. O şekilde yayı dengeli kullanmak ve kemandan ses çıkartmak çok zordur. Konçertonun son üç dakikasını o şekilde çalmak zorunda kaldım. Şanslıydım ki yay tamamen dağılmadan eseri bitirebildim.

Yeteneğin ilk nasıl keşfedildi?

Annem opera sanatçısı, babam viyolacı, ablam da kemancı. Çocukluğum operalarda ve konser salonlarında geçti. Müzisyen bir ailede büyürken, yeteneğimin fark edilmesi zor olmadı. Zamanla da ilgim arttı ve bu alanda kendimi geliştirmeye başladım. İlk kemanını hala saklıyor musun?

Evet, kemanım hala duruyor, hatta şu anda çok yakın bir arkadaşımızın oğlunda. Yani şu anda beş yaşında bir çocuk benim çocukluk kemanımla keman derslerine başlamak üzere.

İleride seni müzikle ilgili farklı projelerde görecek miyiz?

Orkestra ve oda müziği konserlerinin dışında, fırsat buldukça solist olarak konserler vermeye çalışıyorum. Bunlardan benim için en ilginç olanı, başta da bahsettiğim, Olgu ile iki keman solisti olarak yaptığımız konserler.

Türkiye’de fazla bilinmeyen veya bilinip de çalınmayan eserleri araştırıp bulmaya ve onların Türkiye’de ilk kez seslendirmeye çalışıyoruz. Onunla aynı sahneyi paylaşmak benim için ayrı bir heyecan.

Keman dışında bir enstrüman denedin mi?

Aslında müzik hayatıma ben de beş yaşında piyano dersleri ile başladım ve on yedi yaşıma kadar da keman ve piyano eğitimimi birlikte devam ettirdim.

Sana göre dünyanın en iyi orkestrası hangisi?

Dünyada birbirinden kaliteli çok sayıda iyi orkestra var. Ama benim dinlemekten en keyif aldığım orkestralar Berlin Filarmoni ve Paris Orkestrası.

Peki, rolleri değişecek olsaydık, sen kiminle röportaj yapmak isterdin? Çok beğenerek okuduğum Paulo Coelho.

89

FILE

Amy Salsgiver-Dorsay Türkiye’de yaşamaya nasıl karar verdin?

Brooklyn Üniversitesi’nde yüksek lisans yaparken Perküsyon Grubu olarak Bilgi Üniversitesi’nin Yeni Müzik Günleri Festivali’nde çalmak üzere İstanbul’u ziyaret etmiştik. Zorlu işleri severim ve İstanbul bir icracı olarak kendimi ifade etmek adına iyi bir fırsattı. Burada müzikal sesimi kullanabileceğimi ve duyurabileceğimi düşündüm.

O halde Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası’yla ne zaman çalışmaya başladın?

Buraya ilk geldiğim zamandan beri, yani 13 senedir Borusan İstanbul Filarmoni’de çalıyorum. 2011’den beri İstanbul Teknik Üniversitesi Müzik İleri Araştırmalar Merkezi’nde perküsyon eğitmeni olarak çalışıyorum. Bir hayal gerçek oldu ve MİAM standartların dışında müzikler üreten müzisyenleri ve akademisyenleri bir araya getiren bir enstitü oldu. Bu dinamik ve ilham verici takımın bir parçası olmak gerçek bir ayrıcalık.

SA.NE.NA’ya gelecek olursak, bu üçlü nasıl buluştu?

Bir orkestrada perküsyon çalıyorsanız, bazen sıranızın gelmesi için uzun süreler beklemeniz gerekir. Kuliste diğer perküsyoncu arkadaşlarla kendimizi icracı olarak temsil edebileceğimiz yaratıcı bir oluşum istediğimizi konuşuyorduk. İçimizdeki rock yıldızının doğması için şansımızı denemek istedik ve ortaya SA.NE.NA çıktı.

Grup olarak yakın zamanda sergileyeceğiniz bir performans var mı?

Aralık’taki iki konser için çok heyecanlıyım, ikisi de Borusan

Sanat’ın Borusan Müzik Evi’nde düzenlediği Batı Yakası Hikayesi Festivali bünyesinde olacak. İlki 16 Aralık’taki SA.NE. NA konseri, besteci Micheal Gordon’ın Timber isimli eserinin Türkiye prömiyerini yapacağız. Bu parça altı perküsyoncunun amplifikasyondan geçen tahta parçalarını (kereste) çaldığı bir icra. Ritim dalgalarının odak içine ve dışına yolculuk ettiği bir parça düşünün, sonuç büyüleyici oluyor. İkinci konser 23 Aralık’taki Hezarfen Ensemble konseri, Amerikalı bestecilerin eserlerini seslendireceğiz. Bunları düşünmek bile kalp atışlarımı hızlandırmaya yetiyor.

Perküsyon dışında hangi enstrümanları denedin?

O kadar çok vurmalı çalgı çeşidi var ki, başka bir çalgı denemeye zaman kalmıyor. Bir zamanlar bariton saksafon çalıyordum. Sanırım büyük çalgılara düşkünüm.

Henüz kimsenin bilmediği bir projen var mı?

SA.NE.NA underground çevrelerde iyi bir takipçi sayısına ulaştı. Ayrıca az önce bahsettiğim ve bir parçası olduğum Hezarfen Ensemble’dan biraz bahsedebilirim. Şu an hayatta olan bestecilerin eserlerini seslendiriyoruz. Yakınlarda, modern müzikte Türk çalgıları kullanımı üzerine çalışabilmek adına bir Avrupa Birliği fonu kazandık. 2016 Haziran’da İstanbul Müzik Festivali’nde Micheal Ellison’ın yeni yazdığı operayı seslendireceğiz. Yaşar Kemal’in bir romanından ilham alıyor ve ismi Deniz Küstü. Hem Klasik Batı Müziği çalgılarına hem de Türk sazlarına yer veriyor.

XOXO The Mag

EYES M.A.C Waveline Fluidline Eye-Liner Gel, jel yapısıyla bu iddialı göz makyajının kalıcılığını ve gücünü artırıyor. M.A.C Deep Truth ve M.A.C Freshwater Eye Shadow’un karanlık, doygun tonlarıyla yaratılan bu maske, yüzdeki tek dominant nokta olmayı hak ediyor.

CHEEKS M.A.C Mid-Tone Sepia Cream Colour Base’le yanaklara verilen sıcak ton, mavinin derinliğine baş kaldırarak dengeyi koruyor.

LIPS M.A.C Nothing Sexier Pro Longwear Lip Pencil ile çevrelenen dudaklar, M.A.C Fresh Brew Lustre Lipstick’e teslim oluyor.

photography mustafa nurdoğdu production ayşecan ipek 3d graphics zeynep erdem makeup gülüm erzincan/m.a.c ürünleriyle hair yıldırım bozüyük/no.21 makeup assistant alev karslı hair assistant yunus dever model jessica/true models istanbul *eric maillet’den ilhamla.

SKIN Mineralize Charged Water Moisture Gel’le nemlenen cilt, Strobe Cream ile aydınlanıyor. Prep + Prime Essential Oils, bu kez dudakların üzerinde. Studio Waterweight, White Face & Body Foundation, Luna Cream Colour Base ile birleştiğinde tende sürreal bir etki yaratıyor.

EYES Up The Amp Amplified Crème Lipstick’in yumuşak ve kremsi yapısı, bu kez göz kapaklarında. Bu ruj oyununa iyi bir zemin sağlamak şart; suya dayanıklı jel krem Pure White Chromaline, mat bir kapatıcı görevi görüyor.

LIPS Cherish Satin Lipstick dudak sınırında gezinirken, Paramount’un yanık tonu dudak içine yerleşerek etkileyici bir boyut yaratıyor. Luna Cream Colour Base, dudak üçgenini aydınlatıyor.

an original idea by CO for MAC Cosmetics

GENTLE SINGULARITY

SKIN M.A.C Mineralize Charged Water Moisture Gel’le nemlenen cilt, M.A.C Strobe Cream ile aydınlanıyor. M.A.C Prep + Prime Essential Oils, bu kez dudakların üzerinde. M.A.C Studio Waterweight, M.A.C White Face & Body Foundation, M.A.C Luna Cream Colour Base ile birleştiğinde tende sürreal bir etki yaratıyor.

EYES M.A.C Up The Amp Amplified Crème Lipstick’in yumuşak ve kremsi yapısı, bu kez göz kapaklarında. Bu ruj oyununa iyi bir zemin sağlamak şart; suya dayanıklı jel krem M.A.C Pure White Chromaline, mat bir kapatıcı görevi görüyor.

LIPS M.A.C Cherish Satin Lipstick dudak sınırında gezinirken, M.A.C Paramount’un yanık tonu dudak içine yerleşerek etkileyici bir boyut yaratıyor. M.A.C Luna Cream Colour Base, dudak üçgenini aydınlatıyor.

EYES M.A.C Camel Coat ve M.A.C Soft Ochre Paint Pot’la yaratılan karışım göz kapağında etkileyici bir bütünlük yaratıyor. M.A.C Brule ve M.A.C Wedge Eyeshadow, kaş kemiğinden buruna doğru koyu bir gölgeyle bakışları güçlendiriyor. M.A.C Risqué Technakohl Liner, pudra renginin sıcak tonuyla göz rengini ısıtırken M.A.C Blacktrack Gel Eyeliner, kaşın sınır noktasına doğru iddialı bir kuyrukla uzanıyor.

LIPS M.A.C Nightmoth Lip Pencil, ait olduğu yerde, dudak hattını belirginleştiriyor ve yeniden şekillendiriyor. M.A.C Instigator Matte Lipstick, kalıcı dokusuyla boşlukları dolduruyor.

EYES Göz kapağında doğru baz rengini yaratmak için yine iki farklı M.A.C Paint Pot, M.A.C Painterly ve M.A.C Layin Low birbirine karışıyor.

M.A.C Ricepaper Eyeshadow, göz pınarında yanar döner bir etki yaratıyor.

CHEEKS M.A.C Madness Magenta Cream Colour Base, elmacık kemiklerinin altından şakaklara doğru yükselerek yanaklar ve gözler arasında yumuşak bir geçiş yaratıyor.

LIPS Kırmızı ve pembe arasında kararsız kalan M.A.C All Fired Up Retro Matte Lipstick’in etkisini artırmak M.A.C Beet Lip Pencil’a düşüyor.

EYES M.A.C Taylor Grey Paint Pot ve M.A.C Print Eyeshadow, göz kapağı üzerinde koyudan açığa doğru birlikte yükseliyor. M.A.C Coppering ve M.A.C Goldmine Eyeshadow ise gözün altına yerleşerek bakır tonlarıyla güçlü bir kontrast yaratıyor. M.A.C Nightmoth Lip Pencil, üst kirpik çizgisinde eyeliner görevi görüyor.

CHEEKS M.A.C Root Cream Colour Base, elmacık kemiğinin hemen altında, yüzü incelten güçlü bir gölge yaratıyor.

gÜmlek thomas tait çanta maria lamanna/beymen kßpe lizzie fortunato/v2k designers

SUN KILLS COLD photography ümit savacı styling deniz irem çek makeup hakan kültür/kum agency hair serkan yıldırım/no.21 photography coordinator merve pakyürek photography assistant emre çakır, ibrahim erdal, cumhur özen styling assistant aslı şen makeup assistant ece karagülle hair assistant kenan şen model corinna/dominique models location galerist

sol: triko toga palto céline sağ: çizgili gömlek thakoon/beymen gömlek céline/beymen pantolon stella mccartney/beymen ayakkabı prada

elbise thomas tait bileklik mon rĂŞve koltuk jockey/bms

t端m端 sportmax

t端m端 toga

t端m端 stella mccartney

kazak sportmax etek sportmax รงizme editรถre ait

INTERVIEW/PHOTOGRAPHY

TREVOR PAGLEN

Görmeyi Bilmek Üzerine Trevor Paglen, bizden oldukça uzak ama aslında tamamıyla hayatımızı şekillendiren konular üzerinde çalışan, neyi bildiğimizle değil de neyi bilmediğimizle ilgilenen bir sanatçı. Çalışmalarıyla kanıt, merak, sırlar, istihbarat ve gizlilik konularını kurcalayarak, bize görmeyi öğretmek istiyor. Deutsche Börse Photography Foundation Prize’ın finalistlerinden Paglen’ın işlerini gördükten sonra gökyüzüne tekrar bakın, yıldız sandıklarınız başka bir şey olabilir. röportaj seza bali fotoğraf traver paglen studio

XOXO The Mag

NSA-Tapped Fiber Optic Cable Landing Site, Marseille, France, 2015, C-print, 48 x 62 inches

Son projen ülkeler arasında data transferi yapan su altı kabloları hakkında. Bu kabloların geçtiği yerlerde fotoğraflar çekiyorsun fakat biz kabloları görmüyoruz. Bu proje ile başlayarak, görsel kanıt ve gizlilik konularından bahseder misin?

Birkaç senedir araştırdığım konu, toplu gözetim ve internetin neye benzediği, nitekim bunlar birbirinden ayrılmayan şeyler. İnternet dediğimizde aklımıza bulut, siber alan vs. gibi kelimeler geliyor. Bunlar, internetin her yerde olduğunu, bir o kadar da hiçbir yerde olmadığını anlatan çok mistik kelimeler. Fakat Snowden dosyaları sayesinde biliyoruz ki internet aslında spesifik yerlerde bulunuyor.

ama ben aynen bunu yapıyorum. Dolayısıyla benim birini işe alıp bu fotoğrafları çektirmem çok zor olurdu çünkü o kişi kendi estetiğine göre çekerdi. Kontrolü elde tutarak bu riskleri minimuma indiriyorum.

Art Basel Miami’de bir dalış turu yapacaksın. Nasıl bir tur bu?

Katılanlar genel anlamda sanatla alakası olan kişiler, küratörler ve birkaç gazeteci var. Bu sadece dalış yapabilen kişilerin katılabileceği bir tur tabii. Benim yaptığım şey ise rehberlik, yani karada yapılan bir turun su altı versiyonu gibi.

Askeriye kültürü, uydular, Ulusal Güvenlik Ajansı (NSA) gibi konularla ilgileniyorsun. En başta merakını uyandıran şey neydi?

UC Berkeley’de doktoramı yaparken, ofisim Coğrafya Kütüphanesi’nin tam üst katındaydı. Burada ABD’nin farklı yerlerinden gelen, havadan çekilmiş fotoğraflar var. O dönemde Google Earth yoktu, eğer kuşbakışı fotoğraflar bulmak istiyorsan, bu tür görsellerin olduğu bir imaj arşivine ulaşman gerekiyordu. Ben de bu konuyla ilgilenirken zamanla o arşivde bulunması gereken bazı fotoğrafların orada olmadıklarını fark ettim.

Orada olmamalarının sebebi bunların askeri yerlerin fotoğrafları olmasıydı, devlet onların fotoğraflanmasını istememişti. Bu da bana sanki 19. yüzyılda bir haritaya bakıp da orada bilinmeyen bir yere parmak basmak gibi geldi. Böyle bir şeyin 21. yüzyılda olmasını aklım almıyordu, sonuçta haritada boş yerler vardı. Bunu keşfettiğim an sanırım merakımı uyandıran ilk anlardan biri.

İnternetin fiziksel olarak var olmasından mı bahsediyorsun? İnternet kavramsal bir varlık değil. Dünyanın farklı yerlerinde onun fiziksel olarak bulunduğu yerler var; su altından geçen fiber optik kabloların içinde yer alıyor. Bu kablolar karada “Landing Sites” denilen noktalardan geçiyor. Ben birkaç yıldır bu yerlerin fotoğraflarını çekiyorum. Fotoğraflarımda kablolar görünmese de, onların okyanusun dibinde yattığını biliyoruz.

Peki biz bir şekilde onları görebilir miyiz?

Tabii ki, ama tek yolu dalış yapmak. Ben de onların fotoğraflarını çekebilmek için dalış dersleri alıp bu noktalarda dalmaya başladım.

Sadece bu proje için dalış yapmayı öğrendiğine göre, fotoğrafı çeken kişi olmak senin için önemli olmalı.

Evet, bunun benim işimin bir parçası olduğunu düşünüyorum. Tabii bir de şu var; bir yer hakkında bir şeyler öğrenmek istiyorsan, bunu ancak gerçekten oraya giderek yapabilirsin. Fotoğraflarımın nasıl görüneceklerine dair spesifik fikirlerim var, bunu elde etmenin tek yolu da o fotoğrafı şahsen benim çekmemden geçiyor. Çoğu zaman, bir şeyi yanlış şekilde fotoğraflamak istiyorum.

Bulduğun her veriyle, merakın daha da artıyor mu?

Bir proje diğerine yol açıyor. On sene önce uluslararası istihbarat aktiviteleri ile ilgili uçakları takip ederken casus uydularını öğrendim ve ilgim buna kaydı. Bir işle uğraşırken hep yeni bir şey öğreniyorsun ve daha görmen gereken ne kadar çok şey olduğunu anlıyorsun.

Casus uydulardan çoğu kişinin haberi yoktur, bunlar günlük hayatımıza çok uzak konular, değil mi?

Evet, ben de bu yapıların aslında her gün etrafımızda olduğunu ve yaşadığımız dünyayı ne kadar şekillendirdiklerini göstermek istiyorum.

Nasıl yani? Çektiğim bazı fotoğraf tiplerinde dikkat edilmesi gereken genel kurallar var, örneğin objektifinizi güneşe direkt yöneltip fotoğraf çekmezsiniz, 117

KEYHOLE 12-3 (IMPROVED CRYSTAL) Optical Reconnaissance Satellite Near Scorpio (USA 129), 2007, C-print, 59 x 47 1/2 inches

PARCAE 2-1(A) in Monoceros (Naval Ocean Surveillance System; 1990-050A) 2013, C-print, 48 x 60 inches.

Ama, biz kelimenin tam anlamıyla onları görmüyoruz. Ya onları görmeyi bilmiyoruz ya da gerçekten görünmezler. Örneğin, İstanbul’da, şehirden uzak bir açık alanda gökyüzüne bakarsanız ve nasıl bakmanız gerektiğini bilirseniz düzinelerce uydu görebilirsiniz.

Konu uydulardan açılmışken, The Last Pictures’dan bahsetsek?

Uydular üzerine çalıştığımdan beri yörüngeler hakkında da birçok şey öğrenmeye başladım. Araştırmalarım sırasında merak ettiğim şeylerden biri, bir uyduyu yörüngeye yerleştirdikten ne kadar süre sonra onun dünyaya döndüğüydü. Uzaya yerleştirilen uyduların çoğunun yörüngesi bir süre sonra çürüyor ve dünyaya dönerken atmosferde yanıp yok oluyor.

Kanada’da konuştuğum bir yörünge uzmanı, bana bazı iletişim ve televizyon uydularının dünyadan 36.000 km uzağa konumlandırıldıklarını ve çürüdüklerinde aslında yörünge etrafında milyarlarca yıl kaldığını söyledi. Milyarlarca yılı bizim kavramamız mümkün bile değil.

Bugünden bir milyar yıl geriye baksan, bu dünyadaki bütün insan ve hayvan yaşamının toplamının iki katı anlamına geliyor. Bundan şunu anlıyoruz; gezegenlerin etrafında, biz dünyadan yok olduktan çok uzun bir zaman sonra bile orada kalabilecek makineler ürettik. Gelecekte bir gün, insanlığın varlığına dair hiçbir kanıt olmayacak, ama bu uzay araçları hala orada olacaklar. Ben de bu araçların taşıyabileceği bir sanat eserinin, dünya yörüngesinde seyahat etmesini istedim. MIT’de misafir sanatçı programına katıldığım dönemde oradaki bilim insanlarıyla çalışıp, milyonlarca hatta milyarlarca yıl boyunca var olacak malzemeler araştırmaya başladık ve bu malzemelere fotoğraflar yapıştırmak istedik.

Neyin fotoğrafları bunlar? İnsanların dünyanın yüzeyini değiştirdiğini gösteren tarihi anların.

Peki kimin bu uyduyu bulmasını bekliyorsun?

Bence asla bulunamayacak. Bu yüzden, projenin ulaşması gerektiği kişi aslında günümüz insanı. Benim de sormaya çalıştığım şey şu; milyarlarca yıl boyunca etki bırakacak değişiklikler yaptığımız bir dünyada yaşamak ne demek? Daha milyar yılın ne olduğunu anlayamıyoruz bile...

Untitled (Drones) serisinde olduğu gibi, komplike konuları güzel fotoğraflarla belgeliyorsun. Bu işler çerçevesinde estetik ve güzellikten bahseder misin? Öncelikle dünya güzel bir yer ve dünyadaki güzel olmayan şeyler bile güzel gözükebilir. Sanırım güzel şeylerin iyi, ve çirkin şeylerin kötü gözükmesini bekliyoruz, ama görsellik ve estetik bu demek değil. Ben de bu tezatı göz önüne çıkarmaya çalışıyorum. Örneğin, gökyüzünde bir

casus uydusu gördüğünde bir yandan onun senin fotoğraflarını çektiğini biliyorsun ve bu seni rahatsız hissettirebilir ama aynı zamanda o uydu gece karanlığında gökyüzünde inanılmaz güzel gözüküyor.

Fotoğrafların başlıkları da bu tezatı görmemize yardımcı oluyor.

Evet, kuru başlıklar kullanıyorum, bu da fotoğrafta gördüğün manzaranın neye benzediği ile içeriği arasında bir gerilim yaratıyor.

Peki bu kadar bilgiye sahip olunca, kendini hiç paranoyak hissediyor musun? Mesela Google’ı kullanmaktan sakınıyor musun?

Paranoyak değil de, gerçekçiyim diyebiliriz. Tabii Google’ı kullanıyorum ama ondan çok daha güvenli teknolojiler de kullanıyorum, güvenli telefon konuşmaları ve mesajlaşma yapabileceğin uygulamalar var mesela. Bu bir denge ve ben sadece devletin gözetiminden endişelenmiyorum, aynı zamanda kurumsal gözetlemeden de endişeleniyorum. Örneğin, bir sağlık sorunum varsa bunun Google tarafından bilinmesini istemiyorum, bu bilgiyle ne yapacaklarını tam bilmesem de kesinlikle bundan para kazanmak için bir yol bulacaklarını biliyorum.

Sanırım paylaştığın bilginin kontrolünü elinde tutmak istiyorsun.

Deniyorum, ama yaşadığımız çevrede bu oldukça zor.

Dünyaya farklı açılardan bakmaya çalışıyorsun, helikopterden, su altından... Çocuksu bir merakın var gibi.

Sanatçı olarak istediğim şey nasıl görmemiz gerektiğini öğrenmek. İçinde yaşadığımız dünyayı şekillendiren yapıları görmek istiyorum, bu yapılar okyanusun dibinden gökyüzündeki yıldızlara kadar uzanıyor. Dolayısıyla, her açıdan bakma isteği buradan geliyor, dünya iki boyuttan ibaret değil.

Görmeyi bilmiyoruz dedin...

Evet, günlük hayatımızda etrafımızda olup bitenleri anlatan metaforlar ve dünyayı görmemizi sağlayan görseller genelde yetersiz. Bunun sebebi de etrafımızda olup biten şeyin çoğunun aslında görünmez olması, daha doğrusu biz onları görmeyi bilmiyoruz. Bir yandan da dünya sürekli değişiyor, ve senin de bu hızla değişen dünya içinde sürekli yeni görseller üretmen gerekiyor ki bu değişimi görebilesin. Sanatçı olarak ben bunu görevim olarak görüyorum. Sanat hakkında sevdiğim şey onun her şeyi kapsayabilmesi, sanat üretiminin bir özgürlüğü var. Ama her sanatçı sanattan ne istediğine karar verip, kendi endişelerini ve dünyaya ne tür bir katkıda bulunması gerektiğine karar vermeli. Benim katkım da, sürekli değişen dünyamızı görmeyi öğrenmek.

XOXO The Mag

EVENT MANAGEMENT

PUBLISHING

CONCEPT DESIGN

BRAND PLATFORMS

AND ANYTHING COOL

FOR MORE FACEBOOK.COM/COISTANBUL 123@COISTANBUL.COM +90 212 2590669

INTERVIEW/FASHION

EBRU DEBBAĞ

23 Yıldır Her Gün Bilim insanları, aşkın ömrünün kaç yıl ile sınırlı olduğunu keşfetme çabalarına devam ederken, size 23 yıllık tutku dolu bir ilişkinin baş kahramanından, Ebru Debbağ’dan bahsedelim. Kendisi, Orta Anadolu’da çalıştığı ilk günden bu yana sahip olduğu coşkuyu ve inancı yitirmeden, markayı geleceğe taşımak için elinden geleni yapıyor. Bir araya geldiğimizde ise, ilişkisinin merkezine koyduğu denimin, ona atfedilen tanımlardan sıyrılıp, bu yolculukta nasıl bir başkaldırı simgesine dönüştüğünü anlatıyor. röportaj melda ennekavi fotoğraf gökhan polat

XOXO The Mag

Bu sabah yoga yaptınız mı?

Yoga yaşamımın önemli bir parçası ve günlük rutinim içinde yer alıyor.

Nerede olduğum hiç fark etmez, her sabah 06:30’da yoga matımın üzerindeyim. Tıpkı bu sabah da olduğu gibi...

başkaldırının simgesi olan bir ürün. Günümüz tüketicisinin beklentilerini iyi değerlendirmek gerek. “Fit-Bit” kültürü ile tüketici, kullandığı ürünlerden daha fazlasını beklerken performansın gizli kalmasını tercih ediyor. Denim performans ürünü olmasına rağmen modaya yön vermeli, köklerinden, geçmişinden aldığı öğreti ile modern bir kimliğe bürünüp, tüketici karşısına çıkmalı. Vintage ile modern denimin birleşmesinden bahsediyoruz. Bunu modern tüketicinin geçmişle kurduğu bir köprü gibi de düşünebilirsiniz.

Sizi yoga mı sakinleştiriyor?

Uzun zamandır düzenli olarak yoga yaptığım için günlük yaşam streslerinin etkisini pek yaşamıyorum. Aslında yoga benim için aksiyon sırasında meditasyon. Uzun senelerdir Mysore pratiği yapıyorum. Her pratikte farklı bir keşif yaşıyorum; zihnimi tamamen boşaltabildiğim anlardan sonra yaratıcılığım artıyor ya da kişiliğime yönelik yeni bir şeyler öğrenebiliyorum. İşte ben bu anlara bayılıyorum.

Denimi özgürlük ile eşleştiriyorsunuz. Arz talep doğrultusunda ortaya çıkan bu kumaş hangi noktada bağımsızlığını ilan edip kendi bildiğini okuyor?

Denim aslında hep bildiğini okumuş. O hep duyduğunuz, maden işçilerinin kıyafetlerinden ya da yelken bezlerinden podyuma uzanan harika bir serüveni var. Evrensel anlamda kabul görmüş, her kesimden tüketicinin ve tasarımcının kullanım alanına girmiş, kendi kendine ikonlaşmış bir ürün. Bu kumaş, 2000’li yıllarla birlikte kendine başlı başına bir moda kesimi yarattı. ABD’nin Batı Yakası’nda birçok farklı markanın doğmasını sağladı. Hızlı modanın, spor giyimin ve tasarımcıların göz bebeği olan denim, nasıl başına buyruk olmasın?

Orta Anadolu’yu hala objektif bir şekilde değerlendirebiliyor musunuz?

1992 yılından bugüne, yani 23 senedir Orta Anadolu’dayım. Şirketi ve yaptığım işi geleceğe uyarlayabilmek için objektif olmak zorundayım ve bunu yapabildiğime de inanıyorum. Burada çalışmaya başladığım ilk günden itibaren markanın bir ruhu olduğuna inandım ve bu ruhu oluşturan, yaşatan, geliştiren ekibin parçası olmaktan keyif aldım. Bu anlamda işime duygusal olarak bağlıyım ve işimi aslında yaşamımın bütünü ile bağdaştırdım. Bu bağlılık bende daha iyisini nasıl yaparım algısını uyandırıyor. Başarıları kucaklarken yenilgileri veya eksiklikleri fırsat olarak değerlendirebiliyorum.

Sokağa mı ait dersiniz?

Bence o hem sokağa hem de defilelere ait. Hatta kimi zaman da müzelere. Fashion Institute of Technology, bu ay başlayan Denim: Fashion’s Frontier sergisinde denimin tarihini, 19. yüzyıldan bugüne kadar denimin moda yolculuğunu ele alıyor, lüks algısından ve güncel tasarımcıların denimi yeniden tanımlamasından bahsediyor.

Denim, fabrikalarda üretim hattında çalışanlarla, onu şekillendiren tasarımcılarla, teknoloji ile onu geliştirenlerle, müzikle, sanatla, özetle yaşamın kendisi ile iletişim içinde. Sosyal medyada gelişen iletişim kanalları sayesinde, sokak modasının gerçek podyuma dönüştüğü kanısındayım. Amaç modayı yaratanlara doğru malzemeyi sunmak.

Bu kadar uzun bir ilişkiyi ayakta tutan nedir?

Coşku, keyif, güven ve bahsettiğim Orta Anadolu ruhu. Biz bir aileyiz ve ailenin tüm üyeleri aynı duyguları paylaşıyor. Ofis saatlerinde çalışmak gibi bir anlayışım yok. İşim gerek tarz gerek aldığım keyif nedeniyle zaten günlük yaşamın içinde. Çok şanslıyım ve bu şansı kendim yarattım. Kısaca, mutlu olmak ve beslenmek bu ilişkiyi ayakta tutuyor.

Aşinalık karar alma sürecini de hızlandırıyor mu?

Pozisyonum gereği sürekli karar alıyorum. Yaklaşık 100 kişilik bir ekipten sorumluyum. Ekibimdeki arkadaşların sorumlu olduğu işleri çalışma hayatım boyunca sürekli deneyimledim. Gelecek üzerine sürekli düşünüyorum ve hem kendime hem de işime yönelik bir kurgu yapıyorum. Deneyimlediğim farklı pozisyonlar ve geleceğe bakma hevesim karar alma sürecinde bana yön ve hız veriyor. Ayrıca, karakter olarak da hızlı bir yapım var, bu da işimi kolaylaştırıyor.

Karl Lagerfeld’in, denimi Chanel’in couture koleksiyonuna dahil etmesi, moda dünyasında tekrarı gelmeyecek bir denemeden mi ibaretti sizce?

Lüks markaların tasarımcıları denimi keşfettiler ve artık onu bırakmayacaklar. Fendi, Saint Laurent, Balenciaga ve Gucci artık koleksiyonlarında sürekli denime yer veriyor. Teknolojik gelişmeler sayesinde, denim farklı ağırlık, konstrüksiyon ve elastikiyet ile üretilebiliyor. Bu kullanım esnekliği ile hem tasarımcıya hem de tüketiciye yeni özgürlükler sunuluyor. Yakın zamanda defilelerde daha fazla denim görmeye alışacağız.

Orta Anadolu hakkında bize bilmediğimiz bir şey söyleyebilir misiniz?

Dünya markalarının katıldığı Bread & Butter fuarına ilk ve tek katılan üretici olduk. UNICEF İtalya-Beyrut ile yürüttüğümüz Sosyal Sorumluluk Projesi ile UNICEF’ten ödül alan ilk kurum olduk ve bu projenin hikayesini Pazarlama Zirvesi’nde paylaştık. Amsterdam Denim Days başlamadan bir yıl önce, Amsterdam’ın Avrupa denim merkezi olacağını öngörüp burada bir showroom açtık.

Ofisten çıktınız. İstikamet ev mi?

Eve gittiğim günler sayılı. Çoğunlukla seyahatlerde oluyorum. İstanbul’da, ofisten çıktığımda ise eve gitmeden mutlaka uğradığım belirli duraklarım var. Galeriye, konsere, kitapçılara, oğlumla sinemaya, tiyatroya ya da yeni açılan vegan yemekleri yapan bir kafeye gidebiliyorum. O kadar çok seçenek var ki... Şehirden uzakta sakin bir hayat kurmak gibi hayalleriniz var mı?

Ben şehirliyim, nereye gidersem gideyim şehirli olmaya da devam edeceğim. Doğada olmayı çok seviyorum ancak şehir yaşamı beni daha çok besliyor. Şehrin içinde kendi doğa kaçamaklarımı yaratıyorum.

İlkbahar/Yaz 2017 trendlerini anlatırken denimi, ona yüklediğimiz tüm anlamlardan arındırmamızı söylüyorsunuz.

Denimin, başka bir kumaşa ya da ürüne benzetilme gereği duymadan kendi kimliği içinde kullanılmasından bahsediyoruz. O, kendine ait bir tarihçesi olan, kültürel gelişimlerle şekillenen ve yeri geldiğinde 121

NEWS/BRAND

VOLEZ, VOGUEZ, VOYAGEZ

Yolculuğun İdeal Hali yazı aslin kumdagezer görseller louis vuitton’un izniyle

Seyahatin, kelimenin gerçek anlamıyla lüks addedildiği ve gerçek lüksün seyahat olduğu dönemde Jules Verne ve kahramanları dünyayı 80 günde turlayıp, uçan balonda beş hafta geçirmenin peşindeydi.

Yeryüzü seyahatlerinin heyecan seviyesi düşmeye başladığında Verne ve hayal gücü yerin 20.000 fersah altına inmekten ya da aya çıkmaktan da çekinmedi. Seyahat romanlarının ve 1800’ler bilim kurgusunun babasının 2 Ekim 1872’de, meşhur karakteri Phileas Fogg’u Londra’dan trene bindirmesinin 37 yıl öncesinde Louis Vuitton, seyahat kavramını yeniden tanımlamak için evini terk etti ve gün itibarıyla bildiğimiz ve arzuladığımız lüks seyahat kavramını yaratmak için kendi yolculuğuna start verdi. İki yılın ve yürüdüğü 450 kilometrenin ardından Paris’e varan Louis Vuitton, takvimler 1854’ü gösterdiğinde 4 Rue Neuve-Capucines’te “En kırılgan objeler için sağlam paketler, moda için özel sandık düzeni” sloganıyla bugün tüm seyahat severlerin arzu listelerinin başında gelen bavullarını üretmeye

başladı. Bu çerçevede Jules Verne’in tüm karakterlerinin, okuyucunun hayal gücünde Vuitton’un valizleriyle yola çıkmaları da dönemin ve günümüzün kaçınılmaz koşullanmalarından. Geçen bir yüzyılın ardından Wes Anderson’ın hayal gücünde Hindistan’da buluşan Owen Wilson, Adrien Brody ve Jason Schwartzman’ın yine Louis Vuitton valizleriyle yolculuk etmesi, Charade’de Audrey Hepburn’ün kocasının ölüm haberini monogram valizleri eşliğinde alması, The Talented Mr. Ripley’de Cate Blanchett’in Matt Damon’la ilk karşılaşmasının Louis Vuitton’un alametifarikası tasarımı eşliğinde gerçekleşmesi 1854’teki Louis’nin öngörüsünün ve markanın köklerini modern zamanlara entegre etmesinin başarısı olduğu su götürmez.

160 yıldan fazladır süregelen bu başarı hikayesini kutlayan marka, 4 Aralık 2015-21 Şubat 2016 tarihleri arasında “Volez, Voguez, Voyagez-Louis Vuitton” sergisiyle modern zaman kullanıcılarına

XOXO The Mag

söz konusu olduğunda da haliyle sonuç kronolojik bir dizilimden fazlası oluyor. Sergi, seyahatin moda kavramı ve günlük gereklilikler arasındaki rolünü incelerken izleyicisine de markanın başlangıcından bugününe bir zaman yolcuğu bileti temin ediyor. Yüzyıllık mirası, dönemine geri dönerek yansıtma işini üstlenen Robert Carsen’e serginin küratörü koltuğunda Olivier Saillard eşlik ediyor. Bugüne kadar markanın hemen hemen tüm sergilerinin şef küratörlüğünü yapan Salliard, Grand Palais’nin 9 odalı Salon d’Honneur bölümünde ‘Volez Voguez Voyagez-Louis Vuitton’ ile izleyicileri hava, kara ve deniz yolculuğuna davet ediyor. Varılan son noktada Louis Vuitton gelecekten sesleniyor. Malum, her seyahatin başlangıç noktası o ilk parçanın bavula konduğu andır, ve bitiş anı ilk parçanın bavuldan çıkarıldığı zaman. Seyahatin başlangıç ve bitişini kontrol eden Vuitton hanedanın hikayesini keşfetmek için bavulunuzu açınız ve ilk parçayı yerleştiriniz. Bon Voyage!

hikayesinin ve mirasının kapılarını açıyor ve bu vesileyle Louis Vuitton’un yolu yeniden Grand Palais ile kesişiyor: Louis’nin ardından markanın iplerini devralan George, 1900 yılında tam da bahsi geçen lokasyonda Universal Exhibitions’ın “Seyahat ve Deri Ürünler” bölümünün organizasyonunu kontrol ediyor ve bugün marka kimliğinin vazgeçilmez bir parçası haline gelen alışılmışın dışındaki vitrin tasarımı ve görsel gücünün temellerini Georges Vuitton burada atıyor. Sadece o sene 48 milyon ziyaretçiye ev sahipliği yapan fuarda Louis Vuitton standı gerçek bir atlıkarınca olarak tasarlanıyor ve Vuitton’un valizleri bu sistemin üzerinde sergileniyor. Mareoama’daki ziyaretçiler dönemin en hip seyahat şekliyle buluşup hayali bir cruise gezisine çıkarken, diğer ziyaretçiler için Vuitton bir tren illüzyonunda camlardan izlettiği Moskova-Pekin arasındaki doğa görüntüleriyle Trans-Siberian Express algısı yaratıyor. Her daim avangart yaratıcılığın öncüsü olan markanın şimdiki zamanda başarısını paylaşması 123

DARIA MALYGINA

Daria Malygina, ya da pek çok insanın onu tanıdığı adıyla Dasha, radarımıza takılıyor.

P.S. From İstanbul to Moscow with love.

interview olga şerbetcioğlu photography olga jadan styling polina shabelnikova hair&makeup sofa kaplan

Daria, şu an neredesin?

New York’tan Moskova’ya doğru giden bir uçaktayım.

Bu sabah uyandığında aklından hangi parça geçiyordu?

Ned’in Montauk single’ı.

Kahvaltıda ne yedin?

Kahvaltıyı es geçip, uçağı kaçırmak pahasına, Ruby’s’de harika bir öğle yemeği yedim. New York’a gelir gelmez ilk gittiğim mekan orası. Bazen de şehri terk etmeden hemen önce uğrarım.

Günlük rutinlerin var mı?

Genelde bir günüm diğerini tutmuyor. Bazen bir gün sonra bir çekimim olduğunu haber veriyorlar ve DJ’lik ile modelliği aynı güne sıkıştırmam gerekiyor. Sabahları modellik yapıp akşamları setin arkasına geçiyorum. Buna benzer günlerle oldukça sık karşılaştığım için, rutin oluşturmak benim için neredeyse imkansız.

Kendini nasıl tanıtıyorsun?

Modelliğe 2005’te, DJ’liğe ise 2008’de başladım, dolayısıyla önce model sonra DJ’im.

Neden iki iş?

Annemin genlerini taşıdığım için. O, Rusya’da iyi tanınan bir moda tasarımcısı. Hep onun gibi çalışkan bir kadın olmayı hayal ederek büyüdüm. Şu anda da bunun peşinden koşmaya devam ediyorum.

Ailem sayesinde hayatımda müzik, resim, güzellikler ve sevgi hiç eksik olmadı. Çocukken piyano çalıyordum. Etrafımda hep çok yetenekli insanlar vardı. Bu kadar istekli olunca, modelliğe 15, DJ’liğe 18 yaşında başlamış oldum.

Başka neler yapacaksın?

Bir tasarım projesi var aklımda. Müzikle ilgili de daha fazla şey yapacağım. Modellikten biraz sıkıldım, beni daha çok mutlu eden şeylerin peşinden gideceğim ve onlara ağırlık vereceğim.

Kendini bir film sahnesinde hayal edebiliyor musun?

Haftaya ilk defa sete çıkacağım. Ama bu konuda hiçbir ipucu veremem.

Nerelisin? Tipik Rus kadınlarına benzemiyorsun.

Annem ve babam Rus, Belarus’un ufak bir bölgesinden geliyorlar. İnsanlar genelde Rusların sarışın ve mavi gözlü olduklarını düşünüyorlar, ama benim gibi kahverengi gözlü esmerler de var.

Ailende kime benziyorsun?

Annemin gözlerini almışım ama babama daha çok benzediğimi düşünüyorum. Sanırım ikisinden de bir şeyler taşıyorum. Ne yalan söyleyeyim, ikisi de taş gibi!

Kendini ünlü olarak görüyor musun?

Ben sadece sevdiğim ve beni mutlu eden şeyleri yapıyorum. Bunları yaparken insanları etkileyebiliyorsam ve onları bir şeyler yapmaya teşvik ediyorsam bu beni mutlu eder tabii. Ama bu beni ünlü yapıyor mu ondan emin değilim. İkonların kimler?

Annem ve Marvin Gaye.

Bu arada kaç yaşındasın?

25.

Okulda ne okumuştun?

Resim ve müzik. İlk setini ne zaman çalmıştın?

2008’de en yakın kız arkadaşımla, Saint Petersburg’da bir kulüpte funky disco şeyler çalmıştık. Ardından, bütün kulüplere yayıldık.

Up tempo mu, down tempo mu?

Tabii ki down tempo. Aşk şarkıları her zaman en sevdiklerim.

palto dior

gömlek céline pantolon the row ayakkabı agl

Müziğin bir anlamı olmalı. İyi müzik günün her anında dinleyebileceğin müziktir. Tek sefer dinlenip tüketilen dans şarkılarından yana değilim.

En çok hangi şehirde çalmayı seviyorsun?

Kiev, Tiflis ve Milano favorilerim arasında. Ama Moskova’nın yeri bambaşka.

Sahnede olmak nasıl bir his? İnanılmaz. Bazen 1000-2000 kişi için çalıyorsun ve o insanların senin şarkılarını dinleyip dans ettiğini biliyorsun. Onlardan aldığım enerji anlatılamaz, dünyanın en muhteşem hissi olabilir. Sanırım müzisyenler dünyadaki en mutlu insanlar.

Birlikte çalışmak istediğin müzisyenler de olmalı.

Yenilerden bahsetmek gerekirse Jungle’a bayılıyorum. Ama hayalim Stevie Wonder ile sahne almak, hatta aynı sahneyi paylaşmayı bırakın elini bile tutsam yeter. New York’ta iki kere konserine gittim, yaşadığım en güzel anlardan biriydi.

Sosyal medya hesaplarında yansıttıkların gerçeğe ne kadar yakın?

Gerçeğin neredeyse kendisi. Bulunduğum şehirlerin, sokaklarda kulağıma çalınan müziklerin atmosferini yansıtmaya çalışıyorum.

Ve tabii etrafımdaki insanları da. Moda çekimleri de cabası.

Peki sosyal medya, kariyerindeki yükselişini ne kadar tetikliyor sence?

Herkese olduğu gibi bana da faydası oluyor tabii. Bazen şans eseri bir yerlere geliyorsunuz, bazen de gerçekten iyi bir şeyler yaptığınız için adınız duyuluyor. Bu iki ihtimal iç içe geçmiş durumda. Keşke 80’lerde yaşasaydım.

Modada trendler değişmesine rağmen hiç üzerinden çıkarmadığın bir kıyafetin var mı?

Moskova’da, New York’tan çıktığı kadar çılgın trendler yok. Her

neyse, ben hep Versace montumu giyiyorum. İki kültür ve ülke arasında git gel yapmaktan zorlandığın oluyor mu?

Aslında bu farklılık benim hoşuma gidiyor, Rusya’nın %60’ını gördüm, ve bütün şehirlerdeki kültürler bile birbirinden farklı. İnsanların farklı düşünce yapılarını tecrübe etmeyi seviyorum.

Bu sezon moda haftalarında podyuma çıktın mı?

Hayır, bu aralar müzikle daha haşır neşirim. DJ kabinini, podyuma tercih ediyorum.

Bir tasarımcının ilham perisi olabilseydin, kiminle çalışmak isterdin?

Annemle. Zaten onun tasarımlarına ilham veriyorum ve bu benim için çok değerli. Az önce de söylediğim gibi 1980-90’larda yaşıyor olmayı ve Helmut Newton’a ilham vermeyi çok istedim. Studio 54’te o dönemin müziklerini dinlediğini düşünsene. O zamanlardan çıkan her şeye hayranım, bugünlerde neler olup bittiğini anlamıyorum bile. Instagram fenomenleri, yapay suratlar, şişmiş dudaklar...

Nasıl formda kalıyorsun?

Bir şeyler yapıyorum işte.

Yılbaşında ne yapıyorsun?

Plan yapmadım. Sevdiklerimle bir araya gelmek için harika bir gün.

Arkadaşlarımla ve annemle olacağım. Çekimle ilgili bir şey söyle. Çok iyi geçti. Umarım bir sonrakinde Türkiye’den bir ekiple de çalışabiliriz.

En büyük hayalin ne?

New York’ta güzel bir bar açmak. Ve bunu çok ileride, tam bir babaanneyken yapmak istiyorum. Bir sürü başka hayalim de var, bakalım hayat ne getirecek.

kaban edun kemer dior

sol: kaban cĂŠline saÄ&#x;: triko comme des garçons pantolon the row

I Gesti Supplemento al Dizionario Italiano kitabından hareketle, alt metni okuyunuz. photography haldun kırkbir styling utku palamutçu

excellent Gördüğünüz, aklınıza hükmetmesin. Zira, bir şeyin onaylanmasını ve içten gelen, oldukça yüksek bir tatmin duygusunu ifade eden bir el hareketine bakıyorsunuz. eldiven dents/beymen triko a.p.c./v2k designers ceket vakko bileklik tyran design

to read Sağ işaret parmağının, sol eli, bir kağıt edasıyla baştan başa çizmesi, okumak fiilinin vücut bulmuş farklı bir versiyonuna delalet ediyor. eldiven dents/vakko triko edwards kaban niyazi erdoğan

thumbing a lift Görmüş olduğunuz jest, adından mütevellit, otostopçular sayesinde hayatımıza girdi. Yolculuğunuz tahmin ettiğinizden daha zor geçiyorsa; kolunuzu, yola paralel uzanacak şekilde konumlandırın ve baş parmağınızın gideceğiniz yönü işaret ettiğinden emin olun. eldiven dents/vakko bileklikler tyran design

crowded 10 parmağınızın bir araya gelişiyle, bulunduğunuz ortamın ne kadar kalabalık olduğunu ifade edebilirsiniz.

Suratınızı asmanın hiç lüzumu yok. eldiven dsquared2/beymen gömlek network ceket vakko

crossed fingers Ağzınızdan çıkanları hayata geçirmek konusunda tereddütleriniz varsa, el işaretlerinin hükümdarlık kurduğu paralel bir evrende, parmaklarınızı karşınızdakinin görmeyeceği bir şekilde çapraz konuma getiriniz. eldiven valentino/beymen gömlek niyazi erdoğan

contentment İki elin, birbirini ısıtmak için bir araya geldiği noktada, içinde bulunduğunuz mutluluğu en basit şekilde anlatmak istiyorsunuz. eldiven cos gömlek brooks brothers ceket network

INTERVIEW/SPORTS

NASTASYA GENERALOVA

Altınsın Sen Altın Kal

Karşınızda Z kuşağının parmakla gösterilebilecek örneklerinden biri var. Nastasya 15 yaşında, yaklaşık üç yıldır ABD Milli Jimnastik Takımı’nda yer alıyor ve henüz bu kadar genç olmasına rağmen, hayatını bir dengeler bütünü üstüne kuruyor oluşunu, basit bir rutin olarak ifade edebiliyor. Dolayısıyla sorduğumuz sorulara verdiği cevaplar, bizi şaşırtır cinsten değil, zira konuştukça, Nastasya’nın kaç yaşında olduğunu unutuyoruz. Sonra, Isaac Sterling devreye giriyor ve görsel hafızamızı güçlendirmek için Los Angeles’ta Nastasya ile bizim için bir çekim gerçekleştiriyor. interview utku palamutçu photography isaac sterling hair datanaka jones makeup kellie batiste

XOXO The Mag

Peki topun, kurdelenin ya da halkanın bu uyumda rolü ne?

Bu üçünden birini kullanmak, jimnastik için oldukça önemli. Çünkü platforma çıktığınızda tek başınızasınız ve size eşlik edecek bir partnere ihtiyacınız var. Hal böyle olunca, sizin yönlendirebileceğiniz ve bu estetik kompozisyona uyum sağlayacak üç seçenekten biri performansınızı güçlendirecektir. Karşınızda başka bir insan olsa ve onunla bir bağ kursanız, seyirci çok kolay bir şekilde bunu gözlemleyebilir. Bir obje ile etkileşime geçmek ve bunu izleyiciye aktarmak, tahmin ettiğinizden çok daha zor bir şey.

Stasya, sen Taylor Swift’in klibindeki kız değil misin?

Evet, inanılmaz eğlenceliydi. Taylor Swift’i beğeniyorum ve böyle bir teklif aldığımda çok heyecanlandım. Her zaman karşıma çıkacak bir şey değildi, bu yüzden, benim için çok değerli bir deneyimdi.

Sahi, insanlar neden sana Stasya diyor?

Kendimi bildim bileli tüm ailem bana böyle sesleniyor, sanırım söylemesi daha kolay olduğu için.

Los Angeles’ta hava hala sıcak mı? İstisnai bir şekilde bu aralar biraz soğuk olsa da, yılın neredeyse 360 günü sıcak havalarla karşılaşmaya alıştım.

Sen bu üçlüden hangisinde daha iyisin?

Hepsinde eşit ölçüde iyi olduğumu düşünüyorum ama dışarıdan gözlemleyen profesyoneller topu çok daha iyi kullandığımı söylüyorlar.

Son zamanlarda hangi şarkıyla dans etmeyi seviyorsun?

Bu aralar Latin müziklerini çok beğeniyorum. Duymaya alıştığım pop müziğin aksine, samba ve salsa arasında gidip gelen tınıyı dinlemek çok hoşuma gidiyor ve müzik başladığı an yerimde duramıyorum.

Jimnastikle arandaki bağı anlatır mısın?

Neredeyse hayatımın tamamı... Dört yaşımdan beri bu işle uğraştığımı düşünürsek, tüm geleceğimi jimnastik üzerine kurduğum aşikar. Her ne kadar başlarda uygun bir vücut yapısına sahip olmadığım için pek çok profesyonel tarafından geri çevrilmiş olsam da, bana inanan insanlar, jimnastik ile aramdaki bu bağı kurmama yardımcı oldular.

Bacaklarımın kısa olduğuyla ilgili yorumları her duyduğumda biraz daha hırslanıyordum ve daha çok çalışıyordum. Özellikle son birkaç yıldır, katıldığım turnuvalarla beraber, Avrupa’nın jimnastik alanında daha gelişmiş olduğunu gördükçe, ABD’yi bu alanda temsil ediyor olmak da beni hırslandırıyor ve jimnastikle kurduğum bağı güçlendiriyor.

Jimnastik ve dans arasındaki temel fark ne?

Her şeyden önce, jimnastik, dansa kıyasla çok daha fazla akrobatik bilgi gerektiriyor. Dans ederken daha özgürce hareket edebilirken, jimnastik yaparken sergilediğiniz performans belirli kurallar çerçevesinde olmalı ve bu kurallar bütününü başka materyallerle tamamlamalısınız. Tabii özellikle ritmik jimnastik için konuşacak olursak, farklardan ziyade, benzerlikler ortaya çıkıyor. Çünkü baleden, modern danstan ve hatta salsadan faydalanıyoruz.

Peki ya performans sergilerken sürekli gülümsemek bir süre sonra sinir bozucu bir hal almıyor mu?

Aslında sürekli gülümsemek zorunda değiliz, bu durum seçtiğimiz müziğe göre değişebiliyor ama genelde mutlu bir ifade takındığımız doğru. Beden hareketleri ve müzik arasında bir uyum yakaladıktan hemen sonra düşünmemiz gereken diğer şey, bu bağı izleyiciye ve jüriye aktarabilmek. Bu yüzden, mimikler ve ifade çok önemli.

Bahsettiğimiz bu kurallar, iyi bir performans sergiliyorsam, oldukça esnekler ve kendimi ifade etmek için bana alan bırakıyorlar.

Dört kez üst üste ‘Yılın Atleti’ seçilmiş olman bir kenara, bugüne kadar toplamda kaç madalya kazandığını biliyor musun?

Tam sayıyı gerçekten bilmiyorum ama epey madalyam var. Basit bir matematikle yaklaşık 500 tane kazanmış olabileceğimi söyleyebilirim.

Sibirya ve Rusya ile jimnastik arasında nasıl bir bağ kurabilirsin?

Bu konu hakkında gerçekten hiçbir fikrim yok.

141

ABD Milli Takımı’na girmeyi bekliyor muydun?

Milli takıma 12 yaşımdayken kabul edildim ama takımda aktif olarak yer alabilmem için en az 13 yaşımda olmam gerekiyordu ve bu yüzden bir sene boyunca beklemek zorunda kaldım. Etrafımdaki insanlar katıldığım yarışmalarda aldığım derecelerle milli takıma çok rahat girebileceğimi söylüyorlardı ama ben buna güvenip kendimi rahata alıştırmadım.

Tabii açık konuşacak olursam, takıma girebileceğimi düşünüyordum ve kendime güvenim sonsuzdu.

Sports Illustrated seni ‘spor dünyasının altın kızı’ olarak lanse etti. Bu sıfatı hak edecek kadar başarı elde ettiğine inanıyor musun?

Spor sektöründeki insanlar benden çok daha fazlasını bekliyorlar. Tabii ben de onlarla aynı fikirdeyim. Yaşımın çok küçük olması, insanların gözünü boyuyor ve altın kız olarak anılmak, sanki her istediğimi elde etmişim gibi bir algı doğurabiliyor ama daha yapmak istediğim çok fazla şey var. Henüz olmak istediğim yerde değilim ve önümde çok uzun bir yol var.

2016 Rio Olimpiyatları’na nasıl hazırlanıyorsun?

Her zamankinden çok daha yoğun bir programım var. Rio Olimpiyatları için özel olarak çalıştığım bir koreograf var. Bir yandan antrenörüm de benimle birlikte hazırlık sürecinde yer alıyor. Neyi en iyi yapabildiğime değil, neyi yapamadığıma odaklanıyoruz ve ritmik jimnastik adı altında aklınıza gelebilecek her şeyde başarılı olmanın yollarını arıyoruz.

Her sabah saat 06:00’da uyanıyorum, annem beni okula bırakıyor ve okuldan çıkar çıkmaz antrenman yapmak için spor salonuna koşuyorum.

Antrenmandan sonra eve gelip ev ödevlerimi yapıyorum ve bütün işlerimi tamamlayıp yatağa yattığımda önümde uyumak için dört saatim kalmış oluyor ve bu durum artık benim rutinim haline geldi.

Tabii bir yandan okul ve spor kariyerim arasında bir denge tutturmaya çalışıyorum.

Sosyal hayatından fedakarlık yapıyor olmak sana kendini

nasıl hissettiriyor?

Okul, antrenman ve dans dersleri arasında mekik dokuyorum ve ne kendime ne de arkadaşlarıma vakit ayırabiliyorum. Yaşıtlarım, arkadaşlarıyla buluşup sinemaya giderken ya da aylak aylak dolaşıp, alışveriş merkezindeki vitrinlere bakarken, ben muhtemelen esneme hareketleri yapıyor oluyorum. Şu an içinde bulunduğum durumun çok eğlenceli tarafları da var tabii. Dünyanın pek çok yerini görme ve seyahat etme şansı yakalıyorum. Günlük hayatımda tanışamayacağım pek çok insanla bir araya geliyorum. Arkadaşlarım ailelerinden sinemaya gitmek için izin alırken ben, İsrail’e ve Rusya’ya gidip, şehrin keyfini çıkarıyorum.

Yakın zamanda imzaladığın modellik sözleşmesinden bahsedelim; gelecekteki mesleğin bu olabilir mi?

Etrafımdaki insanlar, yüz hatlarımı çok ilginç buluyorlar. Şüphesiz bunun sebebi, Amerikalılara kıyasla, daha farklı görünüyor olmam. Rus genlerim bu noktada devreye giriyor. Sanıyorum annem de bunu fark etmiş olacak ki, etrafındaki insanların sözünü dinledi ve modellik yapabileceğimi düşünmeye başladı. Tesadüfün böylesi, biz kafamızda bu konu üzerine fikir üretirken, şu anki ajansım benimle iletişime geçti ve bana bir modellik sözleşmesi teklif etti. Jimnastikteki gibi kendimi ifade etmeye çalıştığım için modelliği çok seviyorum. Moda dünyası çok büyüleyici ve bunun bir parçası olmak çok hoşuma gidiyor. İleride de bu sektörün önemli bir parçası olarak kalmayı çok istiyorum.

Nowness için çektiğiniz videonun alt metnini sana soru olarak yöneltelim; spor ve modanın iyi birer ‘yatak arkadaşı’ olduğuna inanıyor musun?

Spor ve modanın aynı aileden geldiğini savunamam, bu çok mantıksız olur. Ama modanın her geçen gün evrildiğini ve bu gidişatın olabildiğince rahat bir tarz oluşturduğunu söyleyebilirim. Sonuçta insanlar sporla uzaktan yakından alakaları olmasa dahi, sportif kıyafetlere farklı bir bakış açısı kazandırabiliyorlar. Yani spor ve moda arasındaki bu dostluk insanların moda için çizdikleri yöne bağlı.

XOXO The Mag

145

lola

photography erman iştahlı styling deniz irem çek, ayşecan ipek makeup gülüm erzincan/m.a.c ürünleriyle hair hüseyin açıkgöz/no.21 nail art banu zeren/pronail photography assistant eray akkurd styling assistant aslı şen post production cem yurtsever

etol essentiel antwerp/beymen

sweatshirt eleven paris/bilstore k端pe kenneth jay lane/beymen

sweatshirt dries van noten/beymen k端pe biella

hediye alın, aldırın.

Bu ürünlerden bazılarıyla belki de uzun zamandır tanışıyorsunuz, hatta onlara koşulsuz bir sadakatle bağlanmış bile olabilirsiniz. Ama bu, onların hediye paketleri arasından göründükleri ilk an, sizi mutlu edemeyecekleri anlamına gelmiyor. Almak, vermek ya da belki sadece yakından bakmak için, sayfaları çeviriniz.

photography murat süyür/rpresenter text ayşecan ipek

second skin 1 Lancôme Miracle Cushion 01 Pure Porcelaine, köpük fondöten teknolojisini farklı ve işlevsel bir ambalajda sunuyor. 2 Giorgio Armani Sì Eau de Toilette, gourmand notalar da içeren zarif ve zamansız bir floral. 3 Valentino Donna Eau de Parfum, vanilya, deri ve gülü, pudranın yumuşacık etkisiyle yorumluyor. 4 Dior Prestige Crème Satin Revitalisante Satin Revitalizing Creme, ultra-lüks ham maddeleri yüksek teknolojiyle buluşturuyor. 5 Viktor & Rolf Flowerbomb Eau de Parfum, çiçeklerin her zaman o kadar masum olmadığının patlamaya hazır kanıtı. 6 Lancôme Teint Visionnaire Skin Perfecting Makeup Duo, aynı anda iki cilt problemiyle birden savaşarak ihtiyaç listesine en tepeden giriyor. 7 Givenchy Dahlia Noir Eau de Toilette, meyvelerle yaptığı açılışına kocaman bir çiçek buketiyle devam ediyor. 8 YSL Couture Mono High-Impact Colour Eye Shadow No.3, her günün vazgeçilmez baz rengi olmaya aday.

pour homme 1 Tiziana Terenzi Laudano Nero Extrait de Parfum, isli ve odunsu notalara amberin sıcaklığını ekliyor. 2 Sort of Coal Kuro Shampoo, saç köklerine kadar inen derinlemesine bir temizlik sağlıyor. 3 Viktor & Rolf Spicebomb Eau de Toilette, kelimenin tam anlamıyla, patlamaya hazır bir ‘baharat bombası’.4 Oud de Robert Piguet Eau de Parfum, Parizyen ekolün ‘kirli parfüm’ anlayışını tam gaz devam ettiriyor. 5 Czech & Speake No 88 Fragrance Bath Oil, küvet keyfine koku duyusunu davet ediyor. 6 Editions de Parfums Frédéric Malle Cologne Indelebile, erkekler için ama kadınlar tarafından da arzulanıyor. 7 Toni & Guy Men Styling Glue Creative Stick It Up, en ısrarlı saçları hizaya sokuyor. 8 Gianna Rose Atelier Westie Dog Triple Milled Soap, kullanmaya asla kıyamayacaklarınızdan.

shades of green 1 Chanel No 19 Eau de Toilette, acımtırak yeşil notalarıyla Chanel parfüm tarihçesinde önemli bir yere sahip. 2 M.A.C Prep + Prime Fix + Skin Refresher/ Finishing Mist Yuzu, markanın bakım ritüeline yuzunun canlandırıcı aromasını ilave ediyor. 3 Versace Eros Pour Femme Eau de Parfum, iddialı notalardan ve feminen esanslardan hoşlananlar için. 4 Prada Les Infusions Iris Eau de Parfum, zambağın şeffaf yansımalarını cam şişeye hapsediyor. 5 Nuxe Huile Prodigieuse Multi Purpose Dry Oil, ihtiyaç anında nem takviyesinde bulunmaya hazır. 6 Givenchy Dahlia Noir L’Eau, karanlık parfümün etkisini birkaç doz hafifletiyor ve güne uyarlıyor. 7 Chanel No 5 Eau Première Eau de Parfum, klasik versiyona modern kesimli, kadife bir elbise giydiriyor. 8 Histoires de Parfums Opéra Collection 1831 Parfum, Bellini’den Norma’ya ithaf edilmiş, eserine ylang ylang, gül ve yasemin notalarıyla başlıyor.

gentle touch 1 Estée Lauder Modern Muse Le Rouge, kırmızı ipek bir elbisenin parfüme dönüşmüş hali. 2 Ligne St Barth Extra Mild Shampoo With Spirulina Algae, saçları yıpratmadan arındırıyor. 3 YSL Mascara Volume Effet Faux Cils No:2, kahverenginin en doğru tonuyla yumuşacık bakışlar yaratıyor. 4 Sort Of Coal Shiro Shampoo, içeriğiyle saç tellerini, topraksı ve isli kokusuyla sizi canlandırıyor. 5 Van Cleef & Arpels Collection Extraordinaire Rose Velours, acımtırak gül yapraklarına yazılmış bir aşk mektubu. 6 Michael Kors 24K Brillant Gold, meyve ve çiçekleri odunsu notalarla buluşturuyor. 7 Ligne St Barth Vanille West Indies Parfum, alışılmışın dışında bir vanilya yorumu arayanlar için. 8 Les Exclusifs de Chanel Misia Eau de Parfum, Mademoiselle Chanel’in en yakın arkadaşlarından Misia gibi zamansız ve zarif.

the purist 1 Aveda Control Paste Finishing Paste with Flax Seed, ara boy saçların inatçı tavrına verilmiş doğal bir cevap. 2 L:A Bruket No 65 Saltbad, deniz tuzu ve nane aromasını bir araya getiriyor. 3 L:A Bruket No 87 Balsam, kişniş otu ve biberle ortamı ısıtıyor. 4 Sort Of Coal Char Essence, durulama suyuna sirke katmaktan hoşlananlar için. 5 The Laundress Whites Detergent Classic, beyaz çamaşırları temizlemenin en niş ve havalı yolu. 6 Stop The Water While Using Me! All Natural Rosemary Grapefruit Conditioner, biberiye ve greyfurtun kan dolaşımını hızlandırıcı etkisinden sular kapalıyken faydalanmanızı rica ediyor. 7 Sothys Paris Inspiration Art & Beauté Tender Body Lotion, spa ritüelini evinize taşıyor. 8 Gianna Rose Atelier Le Pug French Milled Soap, siyah Pug sahiplerini tatmin etmeyebilir.

powder like 1 Darphin Stimulskin Plus Multi-Corrective Divine Cream, zamanın etkilerini geriye sarmak için cilde cesaret veriyor. 2 La Mer Moisturizing Cream, okyanusun derinliklerinden cilde uzanan bir mucize. 3 Glossier Soothing Face Mist Rosewater Spray’i buzdolabında saklamanız şiddetle tavsiye edilir. 4 Le Weekend de Chanel Édition Douce’un lüks dokusuyla tanışmak için hafta sonunu beklemeyin. 5 Chanel No 5 The Body Lotion, kült parfümün her versiyonuyla bire bir uyumlu. 6 Narciso Rodriguez Narciso Eau de Toilette, misk ve odunsu notalarla başladığı yolculuğunu iki farklı sedir ve vetiverle tamamlıyor. 7 Chanel Le Lift Masque de Massage, cilt maskeleriyle ilgili tüm önyargılarınızı yıkmaya aday. 8 M.A.C Mineralize Timecheck Lotion, mineral yapısıyla hem cildinizi hem de sizi daha iyi hissettirecek.

night owl 1 Bobbi Brown Intense Pigment Liner Midnight, gecenin üç farklı rengini kirpik diplerine taşıyor. 2 Benefit They’re Real! Mascara, tanıdığınız dokusuyla bu kez elektrik mavisine bürünüyor. 3 Benefit Specialist Instant Comeback Facial Serum, sabahın ilk ışıklarına kadar süren bir partinin izlerini silmeye aday. 4 M.A.C Colour Drenched Pigment Ascent Of Glamour, Night Thrill, Moon Is Blue, tek bir fırça darbesiyle yoğun renk sağlıyor. 5 Notes de Robert Piguet Eau de Parfum, bergamot ve adaçayına, karanfil, vetiver, tonka çekirdeği ve meşe yosununu ekliyor. 6 Versace Eros Eau de Toilette, mavi şişesinden beklenmeyecek bir baharat ve odunsu etkisine sahip. 7 Histoires de Parfums Opéra Collection 1926’nın başrolündeki Turandot gizemini paçuli, amber, deri ve tütsü notalarına borçlu. 8 Maison Francis Kurkdjian Oud Satin Mood’da Bulgar gülü, benzoin, Türk gülü, menekşe ve vanilyanın da izine rastlanabilir.

the orientalist 1 Tom Ford Bronzing Powder 02 Terra ve Blush No 50, ayrılmaz ikili olarak makyaj masanızdaki yerlerini almaya hazır. 2 Les Exclusifs de Chanel Cuir de Russie, 1924’de toplum içinde sigara içebilen kadınlara ithafen yaratılmış, yani Coco Chanel’in kendisine. 3 Tom Ford Atelier d’Orient Shanghai Lily Eau de Parfum, genelde saydam bir sunumla karşımıza çıkan zambağı ısıtıyor ve isliyor. 4 Christian Louboutin Velvet Matte Lip Colour Rouge Louboutin 001M, mücevher kılığına bürünmüş kıpkırmızı bir ruj. 5 YSL Palette Fétiche 5-Color Ready-To-Wear, gece saatlerine ayak uydurabilen bir far paleti. 6 Linari Fuoco Infernale Eau de Parfum, açılışını karanfil, Cezayir menekşesi, kekik, tarçın, huş ağacı ve laden reçinesiyle yapıyor. 7 Chanel Signe Particulier Quadra Eyeshadow, mürdüm rengi ve dorenin etrafında dans eden ışıltılı bir dörtlü.

The Book

55 issues,

illustrated, reimagined...

XOXO The Book is available at selective bookstores and online in a limited edition of 500. xoxothemag.net/thebook

#aboutlastnight photography murat süyür/rpresenter

styling deniz irem çek, utku palamutçu styling assistant aslı şen

1

2

3

4

6 5

1. clutch’lar edie parker/harvey nichols 2. gözlükler hally&son/turkuaz optik, ray-ban/showroomist, italia independent/turkuaz optik 3. ayakkabı charlotte olympia/beymen, clutch edie parker/harvey nichols 4. sırt çantası louis vuitton, el portföyü louis vuitton 5. elbise özgür masur 6. ayakkabı lanvin/beymen

1

2

3

4

5

6

7

1. tabak fornasetti/beymen 2. jean levi’s 3. ayakkabı miu miu 4. ceket levi’s 5. fular hermès 6. kemerler louis vuitton 7. sweatshirt les benjamins

2

1

4

3

5

7

6

8

9

1. korse agent provocateur 2. çantalar dior, gözlük dior 3. çanta dior, gözlük dior 4. pantolon özgür masur 5. ayakkabı alexander wang/v2k designers 6. sırt çantası moschino/brandroom 7. ayakkabı jimmy choo/beymen 8. saatler rolex 9. sırt çantası christian

louboutin

1

2

3

4 5

7

6

8

1. bileklik hermès 2. clutch’lar louis vuitton 3. iç çamaşırı agent provocateur 4. kürk editöre ait, çanta saint laurent/beymen, fular hermès 5. ayakkabı christian louboutin 6. korse agent provocateur 7. ayakkabı christian louboutin 8. cruiser editöre ait, çanta miu miu

BRIEFS

ve sütsüz, şekersiz bir filtre kahve içerim. Bir de masamda bir kase muz cipsini ilerleyen saatlerde yemek üzere hazır tutuyorum.

Pastel renklere takıntılı mısın? Yoksa sadece işlerinde mi bu renkleri kullanmayı seviyorsun?

Aslında yaptığım işlerde oldukça geniş bir renk skalasından yararlanıyorum, tabii ki bu pastel renkleri de içeriyor. İlginç bir şekilde kişisel yaşantımda ve kıyafetlerimde siyah, lacivert ve beyaz ağırlıkla kullandığım renkler. Tabii araya kırmızı, turuncu ve açık mor gibi renkler de katıyorum.

XOXO ID MARTINE PAUKOVA Sanatçı Stilini nasıl tanımlarsın?

Yaptığım çalışmalar garip karakterlerin günlük hayatlarından rahat kesitler sunuyor; renkli, banal ve telaşsız. Genel olarak baktığınızda esprili, farklı saç modellerini, saç renklerini ve insan uzuvlarını göz önüne seren işler.

Dünyanın herhangi bir yerinde bir galeride sergin olsa, hangi galeride olmasını isterdin?

Ve serginin onur konuğu kim olurdu?

Garip bir şekilde daha önce hiç düşünmediğim bir soru. Londra’daki Chisenhale Galeri’sinin sergi mekanını, tasarımını ve boyutlarını çok seviyorum. Bu mekanın içini objeler, desenler ve modlarla doldurduğumu hayal edebiliyorum.

Ve onur konuğu? Kendimden daha özel kimseyi düşünemiyorum.

Juliano-Villani’nin en büyük hayranlarındanım. Şu an röportaj sorularımızı cevaplamıyor olsaydın, ne yapıyor olurdun?

Muhtemelen oldukça sıkılmış bir şekilde muhasebecim ve yanında getirdiği dosyalarla uğraşıyor olacaktım.

Sence günümüzde illüstrasyon ne kadar güçlü?

Oldukça. Geçtiğimiz on yıl illüstrasyon için çok büyük bir rönesans dönemiydi, bu sayede illüstrasyon günlük yaşama tüm yönleriyle entegre oldu. İllüstrasyon bilgilendiriyor, eğlendiriyor, ilham veriyor ve en önemlisi ikna ediyor. Bugün illüstrasyon görsel iletişimin bir kolu olarak kabul ediliyor, ben de kariyer olarak bu yolu seçtiğim için oldukça mutluyum.

En sevdiğin illüstratörler kim?

Patrick Kyle, Sac Magique, Bien Philty ve Jamian

Ruh halin işlerine yansır mı?

Aslında tam tersi geçerli, ne zaman bir resim üzerinde çalışmaya başlasam ruh halim düzelmeye başlıyor. Bu yüzden resimlerim renkli, komik, günlük yaşamdan eğlenceli kesitler içeren işler.

Yaptıkların arasında en sevdiğin çalışma hangisi? İngiliz Riposte dergisi ile yakın zamanda yaptığım bir röportajda en sevdiğim çalışmamın Sunbury House olduğunu söylemiştim. Bu parça daha kişisel ve diğer çizimlerimin genel havasından daha farklı bir stile sahip. Çevremdeki günlük objelere yer verdiğim bu resimde perspektif algısıyla oldukça güçlü bir şekilde oynamıştım, bunda hayatımda o zamanlarda süregelen değişimlerin de etkisi vardı. Çizime başlamadan önce yaptığın geleneksel bir seremoni var mı?

Masamı temizler, bilgisayarımı yeniden başlatır SMART SPEAKER Endüstriyel tasarımcı Michael Young’ın, Brionvega ile yaptığı işbirliği, portatif radyoyu günümüze uyarlıyor. İlhamını, markanın ilk ürünlerinden olan TS 207 taşınabilir radyodan alan WearIt, açık kahverengi, vişne kırmızısı ve petrol mavisi seçeneklerine sahip olan deri taşıma çantaları ile 1960’ların stilini günümüz teknolojisi ile birleştiriyor. TS 207’ye brionvega.it sayfasından sahip olabilirsiniz.

XOXO The Mag

PERA’DAN SEVGİLERLE Atelier Rebul’un Pera’nın küçük sokaklarına adadığı yeni serisi gül, paçuli ve saf amber notalarından oluşuyor. Markanın doğum yeri olan Pera’nın ruhunu tam anlamıyla yansıtmak isteyen Atelier Rebul’un, doğu ve batının esanslarını bir arada kullanmasıyla amacına ulaştığına karar veriyoruz.

SEKSENLER PEMBESİ Carly Jo ve Matthew Morgan daha önce mücevher, sanat eseri ve kumaş üretmek için bir araya gelmişti. İkili, bu sefer pembe mermer, pastel kadife ve ceviz ağacını bir araya getirerek 1980’lerin kuaför dükkanlarını hatırlatan sürreel mobilyaları yarattılar. Sanat ve tasarım arasındaki ince çizgiden yola çıkan pembe koleksiyon, detaylara önem verirken parçalara ilişkin tuhaflıkları koruyor. Only Love is Real imzasıyla ürettikleri mobilyaların ilhamını ise Wendell Castle, Buckminster Fuller, eller, dağlar ve gizemli yolculuklardan aldıklarını söylüyorlar.

KIEHL’S X PETER MAX Kiehl’s’ın en sevdiğimiz ürünleri Peter Max’in ellerinden geçerek yeni ambalajıyla karşınızda. 1 Aralık’tan itibaren satışa sunulacak renkli ürünler Creme de Corps, Creme de Corps Whipped, Ultra Facial Cream ve Calendula Herbal-Extract Toner’dan oluşuyor. Banyo dolabına renk katmak isteyenlere duyurulur.

COLOR COORDINATED Son koleksiyonu için Patricia Urquiola, Finn Sködt ve Anne Fabricius Møller’le çalışan Kvadrat, beş yeni kumaşla yeni yıla hazırlanıyor. Her kumaş sekizle 13 arası farklı renkten oluşuyor ve esin kaynakları arasında Rönesans tabloları da bulunuyor. Koleksiyon tasarlanırken kullanılanlar arasında buklet ipliği, velur ve siyah perdelik kumaş da mevcut.

169

DOUBLE TAP Opening Ceremony, Samsung’la işbirliği yaparak Galaxy S6 edge ve Galaxy Note 5 için telefon kılıfları tasarladı. İlkbahar/Yaz 2016 koleksiyonunda kullanılan mavi, pembe, bej ve sarı tonlarının çiçek ve soyutlaştırılmış çita desenleriyle buluştuğu kılıflara openingceremony.us üzerinden sahip olabilirsiniz.

BRIEFS

INTO THE WILD Máximo Riera’nın yeni mobilyaları bizi okyanuslara ve vahşi doğaya alıp götürüyor. Ahtapot, balina, boğa, fil, gergedan, walrus, su aygırı ve kurbağadan oluşan sandalye ve koltuklar, ahşap kadar dayanıklı bir malzeme olan poliüretandan yapılıyor ve her parçanın yapımı yaklaşık 10 hafta sürüyor. Riera, bu seriyi hayvanların fiziğine sadık kalmak şartıyla ve doğanın güzelliğini günlük hayatımıza yansıtmak amacıyla tasarladığını söylüyor.

DARK AGES Tom Ford’un sınırlı sayıda üretilen Noir makyaj koleksiyonu gece kadar karanlık. Noir Pour Femme parfümünden esinlenerek yaratılan seri siyah, lacivert ve kobalt mavisi hakimiyetinde. Ambalajları da içini aratmıyor, parlak siyah kapakları üzerinde ışıldayan bir TF amblemi görüyoruz.

Aradan sıyrılan altın renkte maskarası ve Nude ruju da bu karanlığa ışık tutuyor. Lakin bu ruj ikinci kez lanse ediliyor.

Lip Color Matte serisinden First Time, geçen seneki koleksiyonda da bulunuyordu, ve bu koleksiyona biraz aydınlık getirmeye devam ediyor.

MİNİMAL YARDIM Japonya’nın deprem ve tsunami riskinden yola çıkan Nendo, acil durumlar için MINIM+AID’i tasarladı. Silindir şeklindeki set, suyun üstünde yüzebilen beş parçaya ayrılıyor ve radyo, şarj aleti, yağmurluk, fener, ilaç kutusu, düdük ve su şişesi gibi nesnelerden oluşuyor. Gümüş, siyah ve beyaz renklerde üretilen MINIM+AIDler, Haziran 2016’dan itibaren satılmaya başlayacak.

XOXO The Mag

denememişler bile. Oval kesimli taşla tasarlanmış büyük bir yüzük parmaklarınızı uzun gösterebilir.

Bu yüzden kesinlikle ön yargılı davranmamak gerekiyor.

Asla çıkarmadığınız bir aksesuarınız var mı?

Alyansım.

Yılbaşı planlarınız nedir?

Yeni yıl, yeni enerji ve başlangıç anlamına geldiği için beni hep heyecanlandırır. Ben dileklerimin onlara odaklandığım oranda gerçekleştiğine inanıyorum. Bu sebeple 2016’dan istediklerimiz için ufak bir koleksiyon hazırladık. Yeni koleksiyonumuz 1 Aralık itibariyle atelierpetitespierres.com’da satışa sunulacak.

XOXO ID ATELIER PETITES PIERRES Selin Küçükkayalar/Tasarımcı Atelier Petites Pierres nasıl doğdu?

2004’te Paris’ten döndükten sonra kafamda kendi işimi yapma fikri yoktu. Mücevher tasarımı eğitimi almıştım ve bu dalda henüz Türkiye’de eğitim veren kurum sayısı çok azdı. Çalıştığım firmalarda yeni modeller geliştirmek neredeyse mümkün değildi. Bu sebeple işimi çok sevmeme rağmen, bu şekilde devam edemeyeceğime inanmışken, takı koleksiyonları satmaya karar veren yurtdışı bağlantılı bir konsept mağazadan teklif aldım. Kendi koleksiyonumu oluşturmam çok kısa bir sürede oldu. Öyle ki, isme bile bir günde karar verdim diyebilirim. Elbette soyadımın Küçükkayalar olması bu konuda bir etken.

El işçiliğinin artıları ve eksileri nelerdir? Özel tasarım ürünler kullanmak ve bunu ulaşılabilir fiyatlara satmak, son zamanlarda köklü dünya markalarının stratejilerinden biri. Atelier Petites Pierres’le yapmaya çalıştığımız da tam anlamıyla bu.

Seri üretim için az, tasarım ürün için çok denilebilen bir kapasitede çalışıyoruz. Her ürün elde üretiliyor ve bunu yapan kişinin emeğini hissetmenin kullanıcıda çok farklı bir his yarattığını düşünüyorum. Böylece her ürüne özgünlük katılmış oluyor. Diğer taraftan, bu performansta çalışmak yorucu olabiliyor. İşe ilk başladığınız günden bugüne kadar takı sektöründe neler değişti?

Sadece takı değil, her sektör için olan en büyük

değişiklik e-ticaret. Bu işe ilk başladığımda e-ticaret yok denecek kadar azdı. O zamanlar bu ürünleri pazarlamak zorunda olmadan satabilmenin hayalini kurardım. İnternet öncelikle bunu sağladı. Diğer yandan takı tasarlıyorum deyince çok ilginç bir uğraş olduğu düşünülürdü. Şimdi hem hobi hem de ticari olarak ilgilenenlerin sayısı çok fazla olduğu için işimin takı tasarlamak olduğunu anlatmakta zorlanıyorum.

Takılarınızı tasarlarken en çok hangi materyallle çalışmayı seviyorsunuz?

Maden olarak altını tek geçerim. Ancak APP koleksiyonlarının ana üretim materyali pirinç ve bronz. Pirinç iyi bir şekilde işlendiği zaman çok keyifli bir maden. İşlenmemiş doğal taşları seviyorum. Her biri birbirinden farklı olduğu için sadece size ait olan özel bir ürün olduğunu biliyorsunuz. Özellikle labradorit taşını, içinde su damlası kaldığı ve taşta renk oyunları yarattığı için çok seviyorum.

Mevsimler tasarım sürecinizi etkiliyor mu?

Kesinlikle. Kışın giyilen kıyafetlerde daha çok kolye ve yüzükler tercih edilirken, yazın kısa kollular çıkınca bileklikler daha çok revaçta oluyor.

Koleksiyon oluşumunda bu unsurlar elbette etkili oluyor. Kışın siyah metalleri, yazın da bronz tenlere daha uygun olan altın tonlarını kullanıyoruz.

Sizce herkes her takıyı taşıyabilir mi?

Herkese uyan bir tasarım mutlaka vardır.

Yenilikleri denemeden bilmemiz çok zor. Mesela bazı müşterilerimiz elleri küçük olduğu için büyük yüzük takmadığını söylüyor, ama hayatlarında BOUQUET IDEALE

KIRMIZI VE DAYANAKLI Victorinox’un yeni saati I.N.O.X.’un başından çok şey geçti. Test etmek için tankın altına atıldı, çamaşır makinesinde yıkandı ama ona hiçbir şey olmadı. Markanın 130. yılına özel olarak üretilen bu kırmızı saati, yılbaşına dayanıklı girmek isteyenlere tavsiye ederiz.

171

Xerjoff’un Vintage Casamorati Koleksiyonu’nun niş parfümlerine sahip olmak için İtalya’daki arkadaşlarınızla iletişime geçmenize gerek kalmadı.

Artık Türkiye’de de satılan markanın tarihsel ve sanatsal mirasını korumak için hazırlanan serisinden Bouquet Ideale, yılbaşı sezonuyla uyumlu kırmızı şişesiyle dikkat çekiyor.

Temelini tarçın ve muskatın oluşturduğu parfüme vanilya, papirüs, kaşmir, kumarin ve miskin notaları eşlik ediyor.

BRIEFS

BAROQUE ON YOUR BACK Konstantin Kofta’nın İlkbahar/Yaz 2016 çanta koleksiyonu, ilhamını Barok’tan alıyor. 13 parçadan oluşan ARXI koleksiyonu, dönem mimarisinin kıvrımları, botanik elementleri ve spirallerini, sırt ve el çantalarında taşıyor. Bir heykeltıraş tarafından üretilen ve el yapımı çerçevelerin deri üzerine baskısını çıkartarak yapılan çantalar, sırtınızda taşıdığınız birer heykel olarak da algılanabilir.

SKATE WITH ANDY Andy Warhol’un meşhur Campbell’s çorba konservelerini artık kaykayların üstünde göreceğiz. Art Basel Miami Beach’te satılacak olan kaykaylar, The Skateroom ve Andy Warhol’s Foundation for the Visual Arts’la ortak bir çalışma. “Pop Art herkes içindir” misyonuyla tasarlanan koleksiyona ek olarak Warhol’un diğer ikonik çalışmalarından altın Marilyn Monroe’lu kaykaylardan da sadece 100 adet üretildiğini söylemeden geçmeyelim.

SERAMİK ÇİÇEKLERİ Biophilia’nın ilhamı da kökeni de doğaya dayanıyor. Stoft ve Zol Art’ın tasarladığı kapların her biri, bir bitkinin büyüme evrelerinden birini temsil ediyor. Her parça birbirinden farklı olsa da, iç içe geçebiliyor ve ortaya doğal bir estetiğe sahip sayısız kombinasyon çıkıyor. Tohum aşamasını da, çiçeklenmiş bir bitkiyi de görmek mümkün. İçine ne koyacağınız size kalmış ama tasarımcılar taze bitkileri tercih ediyor.

AI WEIWEI’İN ALTINLARI HELLA GOOD En son Lego ile aynı cümle içinde adı geçen Ai Weiwei, şimdi de Londra’da çağdaş takı galerisi Elisabetta Cipriani ile yaptığı işbirliği ile karşımızda. Sanatçının altından ürettiği takı koleksiyonu, inşaat sahalarında göreceğiniz metal çubukları anımsatıyor. Rebar in Gold koleksiyonu ile, 2008 Wenchuan depremininin ardından ürettiği ‘Straight’ enstalasyonuna atıfta bulunan Weiwei, depremde etrafa saçılan inşaat demirlerini bu sefer altın ile kaplıyor.

Malzemenin bükülebilir olması ise, bu giyilebilir heykelleri, boynunuz, kolunuz veya parmağınızda taşımanıza izin veriyor.

Makyajın özgür çocuğuyla, müziğin asi kraliçesi bir araya gelince ortaya Urban Decay ve Gwen Stefani işbirliği çıkıyor.

15 renkten oluşan far paletinde ihtiyaç duyacağınız her renk mevcut. Bunların 12’si yeni, diğer üç tanesi de Urban Decay’in far koleksiyonlarından seçmeler.

Gwen Stefani ve markanın kurucusu Wende Zomnir’in birlikte hazırladığı palet Sephora’da satılıyor. Eğer far kullanmıyorsanız, alıp evinize süs olarak koyabileceğiniz güzellikte bir dış görünüme sahip olduğunu da ekleyelim.

XOXO The Mag

SURF SOUND Saint Laurent İlkbahar/ Yaz 2016 koleksiyonunun ikinci bölümü, Kaliforniyalı sörfçü gençlerin ruhunu taşıyor. Hedi Slimane’ın çektiği siyah beyaz fotoğraflarda zımbalı gömlek, yılan derisi motifi, bir Saint Laurent klasiği siyah deri ceket ve uzun bir sörf seansından çıkıp partiye gitmeye hazırlanan bir model görüyoruz.

ATIK ÇÖZÜMLERİ Zanzibar için turizm hem bir lütuf hem de lanet. Adanın bir numaralı geçim kaynağı aynı zamanda ağır bir atık yükü anlamına da geliyor ve cam atıkların bu duruma sebep olduğunu kestirmek güç değil. Hal böyle olunca, altı Hollandalı tasarımcı, atığı fırsata çevirmek için Bottle Up projesini hayata geçirdi. Bölgedeki cam ustalarıyla çalışarak cam atıkları fonksiyonel ve estetik ürünlere dönüştürüyorlar ve neticede bu ürünleri turistlere satarak çemberi tamamlamış oluyorlar.

Sahile attıkları bira şişelerini üstüne para vererek evlerine götüren turistler de, Zanzibar halkı da kazançlı görünüyor.

COOL SHADES KITH X BEATS BY DRE Geçtiğimiz ay, dergiyi okuduysanız, Mykita ve Maison Margiela işbirliği sonucu ortaya çıkan görselde, insanların nereye baktıklarını çözmeye çalıştığımızı hatırlarsınız (ne yazık ki Moritz Krüger, merak her zaman iyidir diyerek bizi geçiştirdi). İki marka arasındaki işbirliği önümüzdeki sezon da devam ediyor olacak ve koleksiyon daha geniş bir tüketici kitlesine hitap edecek. Zira tercihini minimal ve metal aksamdan yana kullanan Mykita, yüzünü farklı materyallere doğru çeviriyor ve gözlükleri transparan, renkli asetatla kaplıyor. Beşinci kez bir araya gelen Mykita ve Maison Margiela, bu işbirliğini her geçen gün biraz daha kalıcı hale getiriyor.

173

Kith’in tasarımcısı Ronnie Fieg, New Balance’la yaptığı City Never Sleeps koleksiyonuna Beats by Dre Studio Wireless Headphone’u ekledi. New York’un ikonik siluetine gönderme yapan ve sınırlı sayıda üretilen kulaklıklara, Kith mağazalarında ve kithnyc.com’dan ulaşabilirsiniz.

BRIEFS

‘ ‘

ELEKTRİĞE GEREK YOK Floris Schoonderbeek’in Wetteyree için tasarladığı elektriksiz buzdolabı, aslında yer altına gömülü bir odacıktan ibaret. İlhamını geleneksel kilerlerden alan, ahşap raflarla kaplı dairesel tabanı ve merdivenleriyle bu buzdolabı hafiften fallik bir şekle sahip. Yer altında gömülü olması yıl boyu sıcaklığın 10-12 derece civarında tutulmasını sağlıyor, böylece durmadan elektrik tüketen buzdolaplarının doğaya yaptığı tahribat ortadan kalkıyor. Bu da sebze, peynir ve şarap için ideal bir ortam yaratıyor. Hafif bir polyesterden olan kaplama da toprağın içindeki köklere dayanıklılık sağlıyor. Ortalama bir Wetteyree buzdolabı normal bir buzdolabının yirmi katı ürün alabiliyor.

STAR WARS UPGRADED Yeni Star Wars filmi için heyecan doruktayken Star Wars ilhamlı ürünler şimdiden etrafımızı sarmaya başladı. Blank William’ın fil, gergedan ve hipopotamdan oluşan bir üçlüyü Stormtrooper olarak hayal ettiği heykeller şimdilik karşımıza çıkan en iyi yeni “Star Wars oyuncağı” oldu. Öyle ki yaldız ve krom kaplamayla ince detaylara sahip bu heykellerin kendilerine yeni üçleme içinde bir yer bulduklarını hayal etmeden duramıyoruz.

TABAK TABAK AMERİKA Corbé’nin el yapımı seramik tabaklardan oluşan setinin adı The Fifty United Plates Map. Sanatçının ABD’nin alın teriyle çalışan insanlarına bir saygı duruşu olarak tasarladığı bu tabaklar, adından anlaşılacağı üzere bir araya gelerek üç boyutlu bir ABD haritası oluşturuyor. 2 metrekareyi geçen tasarım ilk olarak 2013 yılındaki bir Kickstarter kampanyasıyla duyurulmuş, yoğun bir çalışmayla geçen iki yılın ardından Amerikan ekonomisinin karanlık günlerini hala yaşamakta olan Detroit’te tamamlanmış.

XOXO The Mag

FRANK & OAF FOR YOUR SKIN Aktif spor kıyafetleri ve şapkalar ile ün salan Frank & Oak, kendini değiştirmek üzerine bir yeni yıl kararı vermiş olsa gerek. Zira markanın kişisel bakım ürünleri ile tanışmak üzeresiniz. Kadın ve erkek için cilt bakım ürünleri hazırlayan marka, diğer markalara kıyasla, ulaşılabilir bir ürün gamı oluşturmanın peşinde. Kanada’nın doğal zenginliğinden faydalanarak üretilen Balsem adındaki seri, oldukça hafif ve yağdan olabildiğince uzak bir formül ile geliyor. Cilt temizleme suyu, tıraş köpüğü, deodorant, şampuan ve saç kremi, bu serinin ilk çıkan ürünleri arasında. Üzülmeyin, kişisel bakım kategorisi altına eklenen esanslı mumlar, Balsem serisinde de mevcut.

IT’S MoMA TIME Günümüz işbirliklerinin, geniş bir skalaya sahip olduğunu artık hepimiz biliyoruz. Zira moda evleri arasındaki yakınlaşmalar bir kenara, zıt kutupları birbirine çeken projelere de tanıklık ediyoruz.

Bu örneklerden bir tanesini MoMA ve Uniform Wares ile birlikte karşımıza çıkıyor. Metalik renklerin ve deri kayışın yakaladığı uyum, saatin minimal kadranıyla tamamlanıyor ve tahmin edersiniz ki, Uniform Wares’ın İngiliz ruhu ön plana çıkıyor. Toplamda 150 adet üretilen saat, MoMA’da, müzenin Tokyo mağazasında 450 dolara satılıyor. Online alışveriş seçeneği her zaman oldu gibi, bu sefer de baki.

SMELLS LIKE SOMETHING NEW Yılbaşı için alınacaklar listeniz ekleyiniz; By The Fireplace ve Lipstick On. Sizin için bir şey ifade etmediyse anlatmaya devam edelim. Maison Margiela, Replica adındaki parfüm koleksiyonuna iki yeni isim ekliyor. Tahmin edersiniz ki By The Fireplace, bir kış ayından ilham alıyor, akabinde kestaneyi ve odunsu notaları üzerine ekliyor. İşin daha ateşli kısmına gelecek olursak Lipstick On’dan bahsetmemiz gerekir. Zambak, kasnı otu, hint baklası ve vanilyanın beklenmedik uyumu, adından mütevellit, daha çarpıcı bir esans oluşturacak.

JR Şubat 2014’te kapak konuğumuz olan JR, retrospektif niteliğindeki sanatçı kitabıyla kütüphanemizde yer edinmeye hazırlanıyor.

Phaidon tarafından yayınlanan JR: Can Art Change the World?, sanatçının bütün projelerine yer vermenin yanı sıra, New York ve Paris’teki atölyelerinin kamera arkası fotoğraflarını içeriyor. JR’ın işbirlikçi ruhu, kitapta da kendisini gösteriyor; girişte, çizgi roman sanatçısı Joseph Remnant’ın, JR’ın sokak sanatçılığından bugüne kadar geçen süreci anlatan bir çizgi roman bulacaksınız.

SKULL AND BOYS 4fellas, “Ben takı takmam” diyen erkeklere dahi aksesuar kavramını sevdirmek misyonuyla kuruldu. Bileklik ve kolyelerinin yapımında gümüş, gerçek deri ve doğal taşlar kullanılıyor ve her biri elde, özenle yapılıyor. Kancalı ve kurukafalı parçaların renk skalası siyah, kahverengi, lacivert tonları arasında gidip geliyor. Tabii aralara birkaç kırmızı, beyaz ve altın tonları kaçmamış değil. Esin kaynağı keşfetme tutkusu olan 4fellas’ın cool takıları 4fellas.co ve Vakkorama’da.

175

SET UP

ALEXANDER KOKOSKERIYA

The Sense of Style

Alexander Kokoskeriya’yı (ilerleyen satırlarda ondan Alex olarak bahsedeceğiz) halihazırda tanıyorsunuz ama, boşlukları doldurmak için bir kez daha üzerinden geçelim: Alex bundan yaklaşık sekiz yıl önce moda sektörüne giriş yapıyor, bir süre New York’ta French Connection için satın alma yaptıktan sonra yolu İstanbul’a düşüyor. Moda sektörünün geçirgen yapısı, edindiği tecrübeyle bir araya geliyor ve ortaya çıkan sonuç stil danışmanlığı ve editörlük oluyor. Tasarımcı işbirlikleri, işin tuzu biberi. Alex’in Adamintown’da ve farklı mecralarda oluşturduğu görsel dünyanın işaretleri ise şöyle: hazırlayan selin ünüvar fotoğraflar gökhan polat

XOXO The Mag

soldan sağa: 1. Kıskaç 2. Kristal ‘A’ harfi 3. Analog fotoğraf makinesi 4. Makas 5. Gümüş haç 6. Palto düğmeleri 7. Çengelli iğne 8. Yüz kremi ve maskesi 9. Güneş gözlüğü 10. Terry Richardson fotoğraf kitabı 11. Metal robot kolye 12. Madalyon 13. Yüzükler 14. Parfüm 15. Büyüteç 16. Metal magnet 17. Defter 18. Ayakkabı çekeceği 19. Broş 20. Cüzdan 21. Kol saati 22. Yaka iğnesi 23. Süs anahtar 24. Metal haç 25. Rus asker rozetleri 26. Maneki Neko kedi biblosu 27. Kravat iğnesi 28. Buzdolabı magneti 29. İzolasyon bantları 30. Siyah iplik 31. Papyon 32. Bumerang 177

XOXO’nun mekanınıza gönderimi için mail atın: 123@coistanbul.com

180 COFFEE BAKERY 360 3DÖRTGEN 400DERECE 44A 48A LOUNGE 7GR 9 ECE AKSOY ALL SPORTS CAFE ANTI CAFE ARKA ODA ART NEXT İSTANBUL AŞŞK KAHVE AYI BABYLON BACKHAUS BALKON BALTAZAR BANT MAG. MEKAN BEBEK KAHVE BEBEK KORU KAHVESİ BEJ BEYMEN BRASSERIE BISANFA BREAD&BUTTER BUTİK BUKA CAFE FİRUZ CAFFÈ NERO CAFE SETUP CAHİDE CASITA ÇEKİRDEK CHERRYBEAN COFFEES ÇOK ÇOK THAI RESTAURANT CORVUS WINE & BITE COS COUPE LUNCH PUB CREMERIA MILANO DA MARIO RISTORANTE & PIZZERIA DAI PERA DELICATESSEN DELIRIUM DEM DEN CAFE DERIN DESIGN DIVINE ESMOD FAKÜLTE İSTANBUL FERAHFEZA FOTİNİ CAFÉ GALATA KAHVEHANESİ GALATA NO:5 GALERİ NON GALERİ ZILBERMAN GALERIST GATETATTOO GEYİK GEZİ İSTANBUL GRANDMA HABITAT HAMM HAMSİLİ KARADENİZ LOKANTASI HAPPILY EVER AFTER HARDAL HARVARD CAFE HELVETIA HERA HEZARFEN LOKANTASI HILLSIDE CITY CLUB HOMEROOM HÜNKAR İSTANBUL MODA AKADEMİSİ JAMIE’S ITALIAN JUNO KABİNE NADİRE KAFİKA KAHVE 6 KAKTÜS KAHVESİ KANTİN KARABATAK KARE SANAT GALERİSİ KARGA KASABIM KİKİ KIRINTI KRONOTROP KULİNATA KULP LE PAIN QUOTIDIEN LEB-İ DERYA LES BENJAMINS LIMONCELLO LOKANTA MAYA LOMOGRAPHY LUCCA LUSH HOTEL LUZIA MAGNOLIA CULTURE MAHALLE MAKAS MAMA SHELTER RESTAURANT MAMBOCINO COFFEE MANGERIE MANO BURGER MANUEL DELI & COFFEE MAVRA MENTHA NİŞANTAŞI METİN GÜRSOY MIDNIGHT EXPRESS MIDPOINT MİLLİ REASÜRANS SANAT GALERİSİ MINOA MISS PIZZA MIXER MOC İSTANBUL MOMO MONO CAFE & BRASSERIE MONOCHROM MSA MUAF MUHİT MUM’S CAFE MUNCHIES CRÈPES & PANCAKES MÜNFERİT MUSE İSTANBUL NAAN BAKESHOP NAR PERA NARA GALATA HOTEL NESPRESSO BOUTIQUE NOODLE TOWN NORM COFFEE OKAFE ÖKTEM & AYKUT OPS CAFE OPUS3A OTTO PANDORA KİTABEVİ PAPPA CAFE PARISTEXAS PAROLE PATİKA KİTABEVİ PI ARTWORKS PICANTE PIOLA PLUMON POINT HOTEL POP-UP QUE TAL RAFİNERİ RAVOUNA 1906 ROBINSON CRUSOE SALOMANJE SALT BEYOĞLU BISTRO SHOPI GO ŞİMDİ CAFE SİMURG KİTABEVİ SMYRNA SNTRL DÜKKAN SODA SOSA SUNDAY COFFEE BAR SUSAM SUSHI EXPRESS SUSHICO SWEDISH COFFEE POINT TAPS TASARIMBOOKSHOP THE HOUSE APART THE HOUSE CAFE THE HOUSE HOTEL TOST BİLDİKLERİM TOUCHDOWN TRIBECA UGLY ULUS 29 UNTER URBAN VOGUE W İSTANBUL WE WHITE MILL WON YASEMİN ÖZERİ YER CAFE YILDIRIM ÖZDEMİR ZENCEFİL ZEPLIN PUB & DELICATESSEN

Sadece standart teslimat ücreti ödeyerek abone olmak için aşağıdaki link’e gidin. www.xoxothemag.net/uyelik

SEÇKİN KİTABEVLERİNDE...

Cemal Emden M İ M A R İ FOTO Ğ R A F L A R