PİXAR KOLEKTİF YARATICILIĞI NASIL BESLİYOR? by Ed Catmull, Harvard Business Review
B
irkaç yıl önce yemek yediğim film stüdyosu sahiplerinden biri bana en büyük probleminin iyi insanlar bulmak değil iyi fikirler bulmak olduğunu söylemişti. O zamandan beri yaptığım konuşmalarda dinleyicilere o stüdyo sahibiyle aynı fikirde olup olmadıklarını soruyorum. Çoğu zaman cevaplarda yarı yarıya bir oran oluyor, bu da stüdyo sahibine kesinlikle katılmadığım
için beni oldukça şaşırtıyor. Çünkü onun görüşü yaratıcılığa dair çok yanlış bir düşünceyi, üretim sürecinde ilk fikri yücelten bir düşünceyi yansıtıyor. Ve de yeniliklerin özünde olan tehlikelerin nasıl yönetileceğine dair çok yanlış bir anlayışı temsil ediyor.
Artistik ve teknolojik yenilik diyince Pixar’ın yeri ayrı. 1990’ların başında bilgisayar animasyonu alanının teknoloji lideri olarak biliniyorduk. Ar-Ge yıllarımız 1995 yılında ilk uzun metrajlı animasyon olan Oyuncak Hikayesi’nin vizyona girmesiyle sonuç verdi. Takip eden 13 yılda sekiz filmimiz daha ilk on film arasına girdi: Bir Böceğin Yaşamı, Oyuncak Hikayesi 2, Sevimli Canavarlar, Kayıp Balık Nemo, İnanılmaz Aile, Arabalar, Ratatouille, Wall-E. Diğer stüdyoların aksine dışarıdan hiç fikir veya senaryo almadık. Bütün hikayelerimiz, dünyalarımız, karakterlerimiz kendi bünyemizdeki sanatçılar tarafından yaratıldı. Ve bu filmleri yaparak teknolojinin
“Creativity involves a large number of people from different disciplines working effectively together to solve a great many inherently unforeseeable problems.”
sınırlarını zorlarken pek çok da patent aldık.
Hiçbir zaman başarısızlıklarımızın olmayacağını söyleyecek kadar ileri gitmesem de başarımızın şans olduğunu düşünmüyorum. Başarımızda yaratıcılığı ve risklerini idare