Siły powietrzne
Michał Fiszer Jerzy Gruszczyński
Siły Powietrzne Pakistanu Zbudowane na brytyjskich tradycjach Siły Powietrzne Pakistanu stanowią dziś znaczącą siłę w regionie, używając nietypowej kombinacji sprzętu pochodzenia amerykańskiego i chińskiego, ale także pozyskanego z innych krajów. Pakistan buduje niezależność obronną, opartą o odstraszanie jądrowe, ale nie zaniedbuje także konwencjonalnych możliwości obronnych, tak w zakresie odstraszania potencjalnego przeciwnika, jak i rzeczywistego prowadzenia działań bojowych. Przyszłość pakistańskiego lotnictwa bojowego, to samoloty Chengdu JF-17 Thunder opracowane w Chińskiej Republice Ludowej, ale produkowane z licencji w Pakistanie.
Do chwili obecnej Siły Powietrzne Pakistanu otrzymały 120 wielozadaniowych samolotów myśliwskich JF-17 Thunder, w dwóch wersjach: 1-miejscowej bojowej F-17A i 2-miejscowej szkolno-bojowej F-17B. Na zdjęciu: oblot F-17B miał miejsce 28 kwietnia 2017 r. w Chengdu.
38
P
akistan, a właściwie Islamska Republika Pakistanu, to państwo położone w południowej części środkowej Azji, o powierzchni blisko 2,5-raza większej od Polski, z ludnością ponad 200 milionów obywateli. Państwo to ma bardzo długą granicę z Indiami na wschodzie – 2912 km, z którym „od zawsze” toczy spory graniczne. Na północy graniczy z Afganistanem (2430 km), a pomiędzy Indiami a Afganistanem – z Chińską Republiką Ludową (523 km). Na południowym zachodzie Pakistan graniczy także z Iranem – 909 km. Ma dostęp od południa do Oceanu Indyjskiego, długość wybrzeża wynosi 1046 km. Pakistan to w połowie kraj nizinny, a w połowie górzysty. Wschodnia połowa, za wyjątkiem samej północnej części, to dolina rozciągająca się w dorzeczu rzeki Indus (długość 3180 km), płynącej z północnego wschodu na południowy zachód, od granicy z Chińską Republiką Ludową do brzegu Oceanu Indyjskiego (Morza Arabskiego). Najważniejsza z punktu widzenia obronności granica z Indiami ciągnie się wzdłuż tej doliny. Z kolei północno zachodnia połowa kraju wzdłuż granicy z Iranem i z Afganistanem to obszar górzysty, z łańcuchem górskim należącym do pasma Hindukusz – Góry Sulejmańskie. Najwyższy ich szczyt to Takht-e-Sulaiman – 3487 m n.p.m. Z kolei na północnym końcu Pakistanu znajduje się część gór Karakorum, z najwyższym szczytem K2, 8611 m n.p.m.
Lotnictwo Aviation International
Cały Kaszmir, większość którego znajduje się po indyjskiej stronie, jest dużym terytorium spornym pomiędzy oboma państwami. Pakistan uważa, że kontrolowaną przez to państwo część Kaszmiru zamieszkują muzułmanie, a zatem Pakistańczycy. Terytorium po indyjskiej stronie linii demarkacyjnej, do którego Pakistan wysuwa żądania, to leżący na chińsko-indyjsko-pakistańskim pograniczu Lodowiec Siachen. Z kolei Indie żądają kontroli nad całym Kaszmirem, także w części kontrolowanej przez Pakistan, a nawet niektórych terytoriów, które Pakistan dobrowolnie oddał ChRL. Indie starają się też znieść autonomię swojej części Kaszmiru. Innym spornym terytorium jest Zatoka Sir Creek w delcie rzeki Indus, chodzi o rozgraniczenie toru wodnego, choć przy tej zatoczce nie leży żaden port, a cała okolica jest
bagnista i prawie niezamieszkała. Ten spór jest więc niemal bezprzedmiotowy, ale za to spór o Kaszmir przybiera bardzo ostre formy. Dwukrotnie, w 1947 r. i w 1965 r. doszło do wojny o Kaszmir między Indiami a Pakistanem. Trzecia wojna w 1971 r. toczyła się wokół secesji Pakistanu Wschodniego, na bazie którego powstało nowe państwo popierane przez Indie, znane dziś jako Bangladesz. Od 1974 r. Indie dysponują bronią jądrową. Jak się można było tego spodziewać, pełnoskalowe wojny pomiędzy oboma państwami od tego momentu wygasły. Jednakże Pakistan także podjął własny program atomowy. Prace nad pakistańską bronią jądrową ruszyły w styczniu 1972 r. Pracami tymi przez ponad ćwierć wieku kierował fizyk jądrowy Munir Ahmad Khan (1926-1999). W pierwszej kolejności rozwinięto infrastrukturę
STYCZEŃ 2020
