Mona Lisa Ireneusz Statnik
Nowy rok szkolny w perspektywie wolności
8 lipca 2021 roku minister edukacji i nauki ustalił kierunki realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2021/2022. I co z tego? Właściwie na tym mógłbym skończyć. Wskazany wyżej dokument jest jednym z tych, które w obecnej sytuacji mało kogo interesują; no, może któryś z nauczycieli rytualnie powie jakąś złośliwość pod adresem ministra Czarnka. Dlaczego tak jest? Ano dlatego, że realizacji tych kierunków nikt nie sprawdza, zresztą nie ma jak. Oczywiście, zawsze można stworzyć jakieś kwestionariusze, ankiety i tym podobne, a następnie wyciągnąć z tego jakieś „wnioski”, z czym każdy nauczyciel niepoczątkujący w swojej pracy się zetknął. Z tych „wniosków” może coś konkretnego wynikać i wtedy jest naturalne, że ludzie koncentrują się na tym, w jaki sposób sprawić, by owo „coś” było dla nich korzystne lub przynajmniej niezbyt uciążliwe. Jednak
38
AO P KT LE UA ML I KA NOŚCI
w tym przypadku tak nie będzie, nigdy nie było, ludzie to wiedzą – i tyle.
Komu szkoła powinna pomagać? Oczywiście, można czytać wspomniane „kierunki” jako wyraz dążeń ministerstwa i też wyciągać z tego wnioski, ale tym razem własne. Podejmę taką próbę, zaznaczając, że poszczególnych punktów dokumentu nie obdarzę uwagą „po równo”. To, co tu przedstawię, to tylko wybór z niezmierzonego bogactwa zagadnień, które się z tymi kierunkami wiążą; wybór osadzony w „coraz bardziej nas otaczającej rzeczywistości” (Kazimierz Rudzki). Zacznę od punktu pierwszego, w którym czytamy: „Wspomaganie przez szkołę wychowawczej roli rodziny, m.in. przez właściwą organizację zajęć edukacyjnych wychowanie do życia w ro-
R E F L E KS J E 1/2022
