KADR • BEZ SZAROŚCI
47
Po latach wojny i okupacji, które spędził w Ludwikowie koło Lubartowa, ucząc tajnie miejscową młodzież, przyjechał do Lublina. Tu od razu powraca do pracy nauczycielskiej w szkołach średnich. Bierze też czynny udział w reaktywowaniu miejscowych wydawnictw. Przygotowuje wraz z naukowcami i pedagogami pomoce szkolne dla uczniów i nauczycieli. Będąc w latach 1945-49 wiceprezesem Klubu Literackiego wygłasza liczne odczyty, a także bierze udział w spotkaniach i wieczorach literackich. Stopniowo jednak na pierwszy plan działalności Araszkiewicza zaczyna wysuwać się praca naukowo-badawcza i dydaktyka uniwersytecka. Od 1946 roku podejmuje wykłady i ćwiczenia na sekcji polonistycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w roku następnym na Wydziale Nauk Humanistycznych KUL odbywa się jego przewód habilitacyjny na podstawie pracy „Bolesław Prus. Filozofia, kultura zagadnienie społeczne”. Odtąd w sposób trwały związał się z tą uczelnią, a po wyjeździe z Lublina profesora Juliusza Kleinera objął kierownictwo I Katedry Historii Literatury Polskiej. W 1960 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Wiele swojej pracy poświęcił dla Nałęczowa. Dzięki jego staraniom otwarto tam Muzeum Bolesława Prusa, a także wzniesiono pomnik pisarza. Należał również do grona działaczy, którzy wkrótce po zgonie Stefana Żeromskiego podjęli starania o sprowadzenie jego prochów do Nałęczowa. W roku 1938 odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi, a w r.1957 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za swoją działalność w środowisku lubelskim był dwukrotnie wyróżniony nagrodą Wojewódzkiej Rady Narodowej oraz nagrodą literacką miasta Lublina. W roku 1965 profesor Araszkiewicz przeszedł na emeryturę, ale nadal wygłaszał odczyty. Zmarł w Lublinie 30 maja 1966 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej.
TOMASZ BIELAK • BEZ SZAROŚCI
