ΠΡΟΛΟΓΟ Διαβάζοντας ποίηση, τα παιδιά μαθαίνουν να αφουγκράζονται τα ζωή και όσα αυτή δίνει. Μαθαίνουν να σκέφτονται και να νιώθουν, να αναρωτιούνται και να απαντούν. Είναι μια υπέροχη διεργασία του νου και της ψυχής. Υέτος στάθηκα ιδιαίτερα τυχερή, γιατί κάποιοι μαθητές από τα δυο τμήματα (το Β4 & το Β5), που διδάσκω το μάθημα της Λογοτεχνίας της Β΄ τάξης, διαθέτουν ιδιαίτερα αυξημένο γλωσσικό και λογοτεχνικό αισθητήριο. κέφτηκα, λοιπόν, να ωθήσω αυτούς, που το διαθέτουν, να το καλλιεργήσουν και μαζί να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους. Ποιος ξέρει, ίσως το διάβασμα της ποίησης να έχει ως αποτέλεσμα και τη δημιουργία μελλοντικών «ποιητών»! Έτσι, και φέτος - ακολουθώντας μια προσπάθεια, που ξεκίνησε πέρυσι με εργασίες δημιουργικής γραφής για τον Κ. Π. Καβάφη - τους ανέθεσα ως εργασία να δημιουργήσουν ένα ποίημα εμπνευσμένο από τον Καρυωτάκη, να το ζωγραφίσουν, να το σχολιάσουν ή να το ερμηνεύσουν. Σους επιτράπηκε να χρησιμοποιήσουν, αν θέλουν κι όσο τους εξυπηρετεί, τις πληροφορίες για τη ζωή του Καρυωτάκη και το έργο του, που τους είχαν δοθεί και είχαμε συζητήσει μέσα στην τάξη. Θέλησα επίσης, να σπάσω τα δεσμά της σχολικής τάξης, αφού τα παιδιά δούλεψαν χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο. Μάλιστα, για οποιαδήποτε απορία, επικοινωνούσαν μαζί μου μέσω της διεύθυνσης του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Έτσι, οι περισσότερες από τις εργασίες τους μου εστάλησαν ηλεκτρονικά. Οι προσεγγίσεις των παιδιών ποικίλουν. Κάποιων είναι απλές και επιφανειακές. Ορισμένες είναι περισσότερο διεισδυτικές. Μερικές δίνουν έμφαση στο περιεχόμενο και άλλες στην μορφή. «Είναι παράξενο πώς γράφει κανείς ποιήματα» όπως μας λέει ο εφέρης, και ιδιαίτερα τα παιδιά, θα προσθέσω εγώ. ποιες κι αν είναι οι προσεγγίσεις τους, αυτές είναι! Και τους αξίζει να τις διαβάσετε. ταυρούλα Γιάγκου, Μάιος 2019
Εργάστηκαν οι εξής μαθητές & μαθήτριες του τμήματος Β4: Σαφριάδης Ραφαήλ Σικούδης Γιώργος Σίλη Ελεάνα Σουφεξής Ιωάννης Σριπτσόγλου Γιώργος Σραϊούτσης Αντώνης Σριανταφυλλίδης Αλέξανδρος Σριανταφυλλίδου τεφανία Σσαλίκογλου Αναστασία Σσαραβά Άννα Μαρία Σσατάλης Πυθαγόρας Σσεσμετζή Αναστασία Φιούσα τέφανος Σσιουρέλα Βιργινία Σσιρακίδης υμεών Σσιτσολλάρι Μελίσσα Σσονίδου Ραφαηλία Σσιωνίδης Ιωάννης Υερεντίνος Ευάγγελος Υωτιάδου Νιόβη Φαλιμούρδας Ανδρέας Φασιρόπουλος Κυριάκος Φάσου Νικολέτα Φατζηδημητρίου Φρυσούλα Φρέμια Παρασκευή
σελ. 5 σελ. 6-7 σελ. 8-9 σελ. 10-11 σελ. 12 σελ. 13 σελ. 14 σελ. 15 σελ. 16 σελ. 17-19 σελ. 20 σελ. 21-22 σελ. 23 σελ. 24-25 σελ. 26 σελ. 27-29 σελ. 30-31 σελ. 32 σελ. 33 σελ. 34-35 σελ. 36-37 σελ. 38 σελ. 39, 44 σελ. 40-41 σελ. 42-43
Γραφιάς: κέψεις και ερμηνεία Σην πνίεκα ν πνηεηήο καο πεξηγξάθεη ηελ εηθόλα ελόο ππαιιήινπ πνπ ράλεηαη κέζα ζηα ραξηηά ηνπ, ζην γξαθείν ηνπ. Η δσή ηνπ είλαη κνλόηνλε θαη δύζθνιε, κέζα ζε έλα δσκάηην κπξνζηά από ην γξαθείν, ρσξίο λα ηνπ πξνζθέξεη ηίπνηα θαη θπξίσο ηελ επηηπρία θαη ηελ ραξά πνπ ζα είρε αλ ήηαλ ειεύζεξνο θνληά ζηε θύζε. Πξέπεη λα επηιέμνπκε κηα δνπιεηά πνπ ζα ηελ αγαπάκε θαη ζα καο δίλεη ραξά. Έηζη, ζα είκαζηε επηπρηζκέλνη.
Γ υρεύω έναν κόσμο όμορφο Ρ όδινο για όλους. Α γάπη θέλω στην ψυχή Υ ύση να την χαζεύω Ι δανική ζωή
Α νάσα στη ρουτίνα κέπασμα στην ασχήμια. Σαφριάδης Ραφαήλ, Β4
Η ζωή και ο χρόνος το ταβάνι βλέπω τους γύψους μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε. Η ευτυχία μου σκέφτομαι θα’ ναι ζήτημα ύψους.
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου βαθιά μέσα στον χρόνο που πονώ πώς τραντάζεται η ψυχή μου σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μες το σώμα κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός μας πόνος, Και λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…
Σικούδης Γιώργος, Β4
(Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο από ζύδεπμε δύν ή πεξηζζνηέξσλ άιισλ πνηεκάησλ ηνπ Καξπσηάθε: «Εκβαηήξην Πέλζηκν θαη Καηαθόξπθν», «Κη αλ έζβεζε ζαλ ίζθηνο...», «Αλδξείθεια»)
ΓΙΩΡΓΟ ΣΙΚΟΤΔΗ, Β4
Δυό περιστέρια Εκεί που καθόμουν σκεπτική άκουσα μια ψιλή φωνή. Γύρισα τότε ξαφνικά και είδα δυο περιστέρια στα πόδια μου μπροστά. Δυο περιστέρια που μιλούν με όμορφα λόγια συζητούν. Λένε για τα περίεργα στη γη, που συμβαίνουν αυτή την εποχή. Άκουσα για τους πολέμους τους ήρωες, τους νέους άκουσα για την ειρήνη τι ωραία όταν θα γίνει! Άκουσα για τους γειτόνους που φωνάζουν τους αστυνόμους. Άκουσα για την αγάπη, πότε όμως αυτή θα ‘ρθει; Ζήτησα τον λόγο κι εγώ και τους είπα πως κάποιον αγαπώ. Και αυτά χωρίς λαλιά με αγκαλιάζουν ξαφνικά. Tρέχω τώρα εγώ μακριά τα περιστέρια από κοντά , δυο περιστέρια λευκά μου δωσαν Λευκά Υτερά! Σίλη Ελεάνα, Β4 (Ο ηίηινο ηνπ πνηήκαηνο πξνέξρεηαη από ζηίρν πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε»)
ΕΛΕΑΝΑ ΣΙΛΗ, Β4
Σι είναι η ΑΓΑΠΗ… Σι είναι η αγάπη μέσα σε μια πόλη; Ήλιος λαμπρός που όλους τους φωτίζει.
Λάμπει και διώχνει την κακία. Ιαματικά λουτρά που Απομακρύνουν καθ’ αδικία. Κράτησε την και εσύ Αθώο μου παιδάκι. Δύναμη να ‘ναι. Αδιάκοπη, ασταμάτητη.
Που όποιος την αισθανθεί Ιδιαίτερα θα νιώσει. Νίτρο θα είναι σε όποιον ευθύς την αποκτήσει. Ελπίδα, Φαρά μες την καρδιά, Ισόβια θα τον γεμίσει
Σουφεξής Ιωάννης, Β4 (Aθξνζηηρίδα από ζηίρν πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Νεξαληδηά»)
ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΤΦΕΞΗ, Β4
Είμαστε κάτι Είμαστε κιθάρες ξεχαρβαλωμένες που δεν περνάει ο αέρας από μέσα μας. Ξυπνάει παράφωνους ήχους καθώς κρέμονται οι χορδές μας διαλυμένες. Είμαστε απίστευτες αντένες. που υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη. Η κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει αλλά όπως και να ‘χει θα πέσουμε σπασμένες. Είμαστε αισθήσεις διαπεραστικές χωρίς ελπίδα συγκέντρωσης ενώ μπερδεύεται κι η φύσις μας. την ψυχή και στο μυαλό πονούμε. Σα πράγματα δεν μας θέλουνε, αλλά στην ποίηση μπορούμε να αναζητούμε... Σριπτσόγλου Γιώργος, Β4 (Πνίεκα δηαζθεπαζκέλν από ην νκόηηηιν ηνπ Καξπσηάθε: «Είκαζηε θάηη…»)
Είμαστε κάτι μαθητές… Είμαστε κάτι κουρασμένοι μαθητές. Βαριόμαστε που ζούμε. Σο μάθημα είναι βαρετό και κάθε τι μέσα στην τάξη το βρίσκουμε ανιαρό. Είμαστε εδώ και ώρα νυσταγμένοι ενώ δυο, τρεις είναι από την πρώτη ώρα κοιμισμένοι. Ο δάσκαλος μιλάει για περισπωμένες και ψιλές και εμείς κοιτάζουμε με βλέμμα απλανές. Για διάλειμμα ελπίζουμε σε λίγο να χτυπήσει για να ξυπνήσουν τα παιδιά και η μέρα μας επιτέλους να αρχινίσει. Σραϊούτσης Αντώνης, Β4 (Παξσδία ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Είκαζηε θάηη..»)
Γραφιάς
Γυρτός βρέθηκα ξανά στο αχάριστο τραπέζι. Ρήμαξε μέσα μου η άνοιξη και ψάχνω φως στο τούνελ. Άδικα αρμένιζα με τσακισμένο το καράβι. Υωτιά έγινε και στάχτη η νυχτιά. Ιλαρό φως, το φως του δειλινού. Ανήμπορος μπροστά στης ιστορίας το κατώφλι. ώσε με από της ανημποριάς το χάδι.
Σριανταφυλλίδης Αλέξανδρος, Β4
(Aθξνζηηρίδα από ηνλ ηίηιν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Γξαθηάο»)
Βράδυ αν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα αυτή την νύχτα και άκουσα μια φωνή στ’ αυτιά μου σαν να ‘τανε σφυρίχτρα.
τα χέρια το παλτό κρατούσα στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη, ηλεκτρισμένη από φιλήματα με σκέψεις και ποιήματα.
Έχω σπασμένα φτερά για κάποιαν ανέλπιστη χαρά. Δεν ξέρω γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό ποιο ταξίδι να ονειρευτώ;
Σριανταφυλλίδου τεφανία, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: «Σαν δέςμη από τριαντάφυλλα»
Ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι Έλα φεγγάρι μου κι απόψε Να ιδώ το πρόσωπό σου, Ανατολή και Δύση μου. Σώρα να μου μιλήσεις. μορφο που ΄σαι μάτια μου, Τπάρχεις στην ψυχή μου. Υαντάζεις λαμπερό τα βράδια Εκεί που εγώ σε χρειαζόμουν Και είχε σκοτεινιάσει, Ιδρώτας στην καρδιά μου.
Σσαλίκογλου Αναστασία, Β4 (Aθξνζηηρίδα από ζηίρν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Αλζξώπηλν! Πνιύ αλζξώπηλν!» )
Σο σύγχρονο Μεσολόγγι Ελεύθεροι πολιορκημένοι Ίσον ημερινοί Έλληνες Αδούλωτο το φρόνημά σας Νοερή η ελευθερία σας Διχάζεστε για την πατρίδα Ρίχνοντας την ευθύνη στους ηγέτες Ελεύθεροι νομίζετε ότι είστε! Αλλά αυθυποβολή τούτη η ελευθερία Να παλεύετε για τα εδάφη σας Και Ασυγκίνητοι οι ηγέτες σας Λογίζεστε ότι Βοήθεια σας λείπει μως Νους και καρδιά στη ζωή σας χρήζει! Σσαραβά Άννα-Μαρία, Β4 (Aθξνζηηρίδα από ηνλ ηίηιν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Εηο Αλδξέαλ Κάιβνλ»)
Σο φεγγαράκι απόψε Κάθε βράδυ το ίδιο τρελό φεγγάρι σα βαρύ μαργαριτάρι πέφτει στο γιαλό. Φρώμα ρουμπινί αστεριού μορφή φεύγει μέσα απ’ τις παλάμες σαν περιστέρι.
Θα αντικρίζω το πέλαγο χρυσαφί χάρη στο φεγγάρι. Σο χαλίκι που πατώ, λαμπρό κι η καρδιά μου ένα βαρύ μαργαριτάρι. Και θα κλαίω αντί να γελώ.
Σσαραβά Άννα-Μαρία, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε»)
ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΡΑΒΑ, Β4
Είμαστε… Είναι κάτι τέτοιοι χειμώνες Ιανουάριος και το κρύο του στην ψυχή μου μέσα Με παγερούς άνεμους στην καρδιά μου Απελπισία και σκέψεις μαύρες. κοτεινιασμένα πρόσωπα και εκφράσεις. Σι να σκεφτώ για το αύριο Ένας τοίχος ορθώνεται μπροστά μου. Και τώρα τι να σκεφτώ? Άγνωστε εσύ τυχαίε, Ση συντρόφια σου ζητώ Ίσως να πεις και μια κουβέντα που φως θα φέρει. Ξέρω είναι δύσκολο Ένας άνθρωπος τον άλλο στα μάτια να κοιτάξει Φαρά και γέλιο να προσφέρει Ανάμεσα εκεί στα δάση, που οι ζωές μας χωρίζουν . Ρήμαξε η ζωή μας από τους φόβους Βάσανο να βρούμε τον φίλο Αφημένη στο ράφι η ειλικρίνεια Λέω όμως τώρα πάλι Ψραία είναι η ζωή Μοναδική και μία. Εάν να παλέψεις με τα κύματα θελήσεις Νέα δύναμη θα βρεις Ελευθερία. Αλήθεια. .Αγάπη. Γνώση. ύρε και έλα τώρα. ε περιμένω. Ο ήλιος ανατέλλει. Σσατάλης Πυθαγόρας, Β4 (Aθξνζηηρίδα από ηνλ ηίηιν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Είκαζηε θάηη μεραξβαισκέλεο»)
Γραφιάς: κέψεις και ερμηνεία Τν πνίεκα εμηζηνξεί ηελ αλππόθνξε δσή ελόο γξαθηά πνπ από ηελ κηα βιέπεη ηελ δσή ηνπ ηόζν θνηλή, ρσξίο λόεκα θαη γεκάηε από ελέξγεηεο θαζεκεξηλήο ξνπηίλαο θαη από ηελ άιιε βιέπεη ηελ δσή ηνπ κε άιιν κάηη, πην ζεηηθά. Δειαδή θαη ζε κηα ηέηνηα δσή κπνξεί θαλείο λα δεη θαη θάηη θαιό. Ο πνηεηήο βιέπεη ηνλ ήιην, γλσξίδεη πώο αλ βξεζεί έμσ ζα έξζεη ζ’ επαθή κε ηελ νκνξθηά ηεο δσήο, αιιά παξακέλεη εγθισβηζκέλνο ζην «αράξηζην ηξαπέδη». Αληηπαξαβάιεη ηελ θαζεκεξηλή εκπεηξία, πνπ ηνλ θνπξάδεη ζσκαηηθά θαη ςπρηθά κε ην εμσηεξηθό πεξηβάιινλ (ν ήιηνο σο ζύκβνιν ραξάο, δσήο θαη ειεπζεξίαο.) Ο πνηεηήο ρξεζηκνπνηεί αληηζέζεηο. Από ηελ κία εθθξάδεη ιύπε θαη κειαγρνιία θαη από ηελ άιιε πην αηζηόδνμα ζηνηρεία. Η γξαθή ηνπ ζεσξώ όηη είλαη πξσηόηππε θαζώο έρεηο ηε δπλαηόηεηα λα ην δηαβάζεηο κε δύν ηξόπνπο. Είλαη αξθεηά απαηζηόδνμν, όκσο κε απηό ηνλ ηξόπν, καο απνθαιύπηεη ηα ζπλαηζζήκαηά ηνπ, ην πνηεηηθό ππνθείκελν.
Σσεσμετζή Αναστασία, Β4
(Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο από ζύδεπμε δύν ή πεξηζζνηέξσλ πνηεκάησλ ηνπ Καξπσηάθε )
Για ποιάν ανέλπιστη χαρά ; Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Νύχτα βαθιά Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι Λευτεριά, λευτεριά σε νοσταλγούνε Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη βάρος περιττό, για ποιο ταξίδι ονειρευτό; αν δέσμη από τριαντάφυλλα όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη πρόδωσαν την αρετή και ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι. Καμία ελπίς να συγκεντρωθούμε τα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις το σώμα, στην ενθύμηση πονούμε Οι άνθρωποι δεν ακούνε; Ελπίδα Έχω κάτι σπασμένα φτερά. Νύχτα βαθιά. Με πνεύμα οργής έσπρωξα το κρεβάτι Υώς ψάχνω στο σκοτάδι. Είναι πολλά στις πλάτες μας τα χρέη βάρος περιττό, για ποιο ταξίδι ονειρευτό; αν δέσμη από τριαντάφυλλα όσοι άνθρωποι προσδέχονται την ελπίδα αν σμήνος από μαυροπούλια όσοι προστρέχουν στην λύπη Αυτοί που πρόδωσαν την αρετή και οι έσχατοι ήρθαν πρώτοι Αυτοί δεν μας αφήνουν να συγκεντρωθούμε. Καμία ελπίς τα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύση Και όλο ξεχνούμε αυτό που αναζητούμε μέσα στην σιωπή κρυβόμαστε Και όλο αναρωτιόμαστε Οι άλλοι δεν ακούνε;
Σσεσμετζή Αναστασία, Β4 Θέμα ποιημάτων: Οη ζεκεξηλνί λενέιιελεο πνπ πξνζπαζνύλ λα πξνζαξκνζηνύλ ζηνλ ζύγρξνλν ηξόπν δσήο ηεο ρώξαο θαη δεηνύλ απεγλσζκέλα λα βγνπλ από ηα αδηέμνδά ηνπο.
ΣΕΦΑΝΟ ΧΙΟΤΑ, Β4
Σο φεγγαράκι απόψε... Ένα αεράκι πέρασε και το φεγγαράκι έλαμψε. Δύο πουλιά πετάξαν μες τον ορίζοντα, πάνω από πέλαγος ασημί σαν το φεγγάρι. Σαξίδια σαν τούτα, τους ξάνοιξαν όλο τον κόσμο. Απόψε βράδυ τέτοιου όμορφου καλοκαιριού, αφήνουν τα όνειρα τους να αρμενίζουν μες τη νύχτα και το φεγγάρι τους οδηγεί, διάσπαρτα στην περιπέτεια της τρελής ζωής. Αν έχουν εμπιστοσύνη στην καρδιά τα όνειρα θα γίνουν πραγματικά. Έτσι θα απολαύσουν τα ταξίδια σε ολόκληρο τον κόσμο. Να, να και το τρελό τρελό φεγγάρι. Σσιουρέλα Βιργινία, Β4
(Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε» )
ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΣΙΟΤΡΕΛΑ, Β4
Υεγγάρι λεγόταν Καθώς καθόμουν και κοίταζα τον ουρανό Ανακάλυψα κάτι φανταστικό! Ρωτούσα συνέχεια τι είναι αυτό το ολόγιομο, στη λαμπερό.
θάλασσα
Όστερα και εγώ αναρωτιόμουν συνεχώς πώς να λεγόταν αυτό; Ψραία ήταν η όψη του, κι αστραφτερή Σελικά όταν τελευταία φορά, επίμονα, τους ρώτησα τι είναι αυτό; Αστροναύτης, μόνο μου λέγαν ότι πάει εκεί. Και θα γελώ. Και θε να κλαίω.... Και να, να το φεγγάρι! Η πτήση για να πας εκεί, μου απάντησαν ότι είναι ακριβή! το τέλος, θα το βλέπω μόνο από τη γη…
Σσιρακίδης υμεών, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από έλα πνίεκα ή έλαλ ζηίρν ηνπ Καξπσηάθε - Ταπηόρξνλα δεκηνπξγείηαη θαη αθξνζηηρίδα κε ην όλνκα ηνπ πνηεηή)
Σο γύρω φώς ως θαν τη διαπερνά… Σο φεγγάρι απόψε , λη την νύχτα φως σκορπούσε. Γύρω γύρω από την γη, Όπνος βαθύς σε έπιασε, που Ρε φίλε μου καλέ, ο Ψκεανός σε πήρε. Υιλιά σου στέλνω από εδώ, γιατί στον Ψκεανό δεν σε φτάνω. ' αγαπώ για αυτό δεν θα πεθάνω. Ψς την μέρα που θα σε βρω τιγμές και αναμνήσεις, Θα σου διηγηθώ. Αύριο θα ψάξω Να σε βρώ . Σα μυστικά μου στον Ήλιο να πάνε. Δεν σου γράφω άλλο. Ιδέες έχω πολλές. Αλλά για εσένα Πιστεύω είναι αρκετές. Εσένα σε θυμάμαι κάθε λεπτό της ζωής μου. Ρωτώντας με που Να ‘ναι η Αγάπη μου. Σσιτσολλάρι Μελίσσα, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ζηίρν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε» - Ταπηόρξνλα δεκηνπξγείηαη θαη αθξνζηηρίδα κε ηνλ ηίηιν )
Για ποιές αγάπες Για ποιές αγάπες, για ποιό ταξίδι ονειρευτό. Ποιό ταξίδι ονειρευτό, υπάρχει στον κόσμο αυτό; ταν τα βράδια η καρδιά αρχίζει και σταματά να χτυπά. Για ποιές αγάπες η ζωή μας μιλά. Για αυτές που πέφτουν από τα σύννεφα ή για αυτές που χάνονται στην ερημιά; Ποιό ταξίδι ονειρευτό; ήμερα θα προσπαθήσω εγώ να δω, μήπως για τις αγάπες που θα ερωτευτώ... Σσιτσολλάρι Μελίσσα, Β4
(Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ζηίρν πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Σαλ δέζκε από ηξηαληάθπιια»)
ΜΕΛΙΑ ΣΙΣΟΛΛΑΡΙ, Β4
Σο Περιστέρι, το Φελιδόνι και το Αηδόνι Λάθος σημείο διάλεξες Από την αρχή ξεκινά. Μία φορά κι ένα καιρό ήταν το Περιστέρι και το φώναζαν Ρίκι κι έτσι απέκτησε ένα όνομα. ταν όμως πέταξε κοντά του ένα Φελιδόνι τότε κελάηδησε και το τελευταίο Αηδόνι, που το φώναζαν Γκριζόνι. Λίγο γκρι είχε στον λαιμό του. Ιδιαίτερο ήτανε πολύ Και αυτό και η φωνή του. Ιόνιο πέλαγος σαν άκουγες όταν κελαηδούσε. Σσονίδου Ραφαηλία, Β4 (Δεκηνπξγείηαη αθξνζηηρίδα από ζηίρν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε»)
ΡΑΦΑΗΛΙΑ ΣΟΝΙΔΟΤ, Β4
ΡΑΦΑΗΛΙΑ ΣΟΝΙΔΟΤ, Β4
Η αγάπη μου
Έβαψα τα τριαντάφυλλα κόκκινα σαν αίμα και με τα δάκρυά μου τα πότισα ζωή, καρδία μου αιμορραγώ γιατί ποθώ εσένα, ξέρω ότι δεν θα καταλήξουμε μαζί. Ανθόσπαρτος ο δρόμος που βαδίζεις, πολύτιμα πετράδια στολίζουν το κεφάλι σου, βγάλε έξω όλα τα μυστικά που κρύβεις, δεν είμαι χαρούμενος μα ούτε λυπημένος αγάπη μου Σσιωνίδης Ιωάννης, Β4
(Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ζηίρν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Σαλ δέζκε από ηξηαληάθπιια»)
Θλίψη…
Θέλω να βρω αναπνοή Λίγο να ξαποστάσω Ιδιαίτερες ώρες Χάχνω στη σκόνη των χαρτιών Ήλιο να βρω μα δυστυχώς εχάθη. (Σπλαίζζεκα πνπ πεγάδεη από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε «Γξαθηάο»)
Εχλώμιασε Λύγισε Παράθυρο Ιδέα Δυστυχία Απόκαμα Υερεντίνος Βαγγέλης, Β4 (Δεκηνπξγία αθξνζηηρίδαο από ιέμεηο πνπ βξίζθνληαη ζην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: « Γξαθηάο»)
Σα αστέρια
Πολλές φορές τα αστέρια μου θυμίζουν τις σκέψεις μου, πολλές, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες… μέσα σε ένα απέραντο κενό, φυλακισμένες όμως. Γλυκό νόημα και πικρή πράξη, σαν να λαχταράς κάτι και να ξέρεις ότι δεν γίνεται. Μετά το παρομοιάζεις με τον εαυτό σου, τόσο μικρός σε ένα τόσο μεγάλο κόσμο. Υαντάζεις αδύναμος. Μα τα μικρά πράγματα κρύβουν μέσα τους κάτι μεγαλύτερο από αυτό που φαίνεται
Υωτιάδου Νιόβη, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ζηίρν πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε»)
ΝΙΟΒΗ ΦΩΣΙΑΔΟΤ, Β4
Ρωμιοί περήφανοι Κράτος και πατρίδα μου Ρωμιοί περήφανοι Αρχαίοι ημών πρόγονοι Σρανοί πολεμιστές Ήσασταν παρτιάτες ανδρειωμένοι Ελλήνων δοξασμένοι. το χέρι το τουφέκι. Και η πατρίδα στην καρδιά. Ήταν και θα ‘ναι για Πάντα. Ση δόξα όλη κουβαλάν τα Ρωμαλέα σας μπράτσα. μως ποτέ δεν σας ξεχνά ο Έλληνας κι η Ελλάδα. Φαλιμούρδας Ανδρέας, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από έλα πνίεκα ή έλαλ ζηίρν ηνπ Καξπσηάθε - Ταπηόρξνλα δεκηνπξγείηαη αθξνζηηρίδα από ην ζηίρν: Κξάηεζε ζθήπηξν, ηνπ πνηήκαηνο «Υπνζήθαη»)
ΑΝΔΡΕΑ ΧΑΛΙΜΟΤΡΔΑ, Β4
Γραφιάς Γυρτός στο γραφείο μου δούλευα. Ριγμένος πάνω στα χαρτιά μου. Από την κούραση τα χέρια μου πονούσαν. Υρίκη πια αυτή η δουλειά. Ιατρικό… δεν υπάρχει πια; το τέλος, όμως καλά θα είμαι, αν πραγματικά εγώ το θέλω,
Φασιρόπουλος Κυριάκος, Β4 (Δεκηνπξγία Αθξνζηηρίδαο από ηνλ ηίηιν ηνπ πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Γξαθηάο»)
ΚΤΡΙΑΚΟ ΧΑΙΡΟΠΟΤΛΟ, Β4
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα Ηλεκτρισμένη από φιλήματα τούτη η βραδιά. Γύρω γύρω λουλούδια και φεγγάρια. Μονάχα εμείς οι δυο τούτη τη βραδιά περιτριγυρισμένοι από φιλήματα πολλά. ου χαρίζω ένα μπουκέτο λουλούδια. Μου χαρίζεις μια βραδιά γεμάτη χαμόγελα και τραγούδια. Σι ωραία που είναι τούτη η βραδιά ηλεκτρισμένοι κι οι δυο μας από πολλά φιλιά. Φάσου Νικολέτα, Β4 (Τίηινο παξκέλνο από ζηίρν πνηήκαηνο ηνπ Καξπσηάθε: «Σαλ δέζκε από ηξηαληάθπιια»)
ΝΙΚΟΛΕΣΑ ΧΑΟΤ, Β4
Λευτεριά, Λευτεριά…
Λησμονιά για λευτεριά Ελεημοσύνη όχι άλλο πια. Όφος χαρούμενο, γενναίο. Συραννία χωρίς τίμημα εχθρικό. Ελπίδα για να ‘χουμε ζωή; Ρητορική ερώτηση, δίχως καμιά απάντηση. Ίχνος κανένα, έχουν τα πάντα χαθεί. Αγάπη ανύπαρκτη, πονάει πολύ. Λυτρωτικά αγγίγματα, Ερημιά στο τίποτα. Τιοθεσία άλλων πια, Σρέλα πολύ για λευτεριά. Ερυθρά η θάλασσα. Ράμματα σε όλα τα κορμιά! Ικανοποίηση θα ‘ρθει, πλησιάζει σύντομα. Αγνή καρδιά μέσα βαθιά. Φατζηδημητρίου Φρυσούλα, Β4 (Τίηινο θαη αθξνζηηρίδα παξκέλα από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: «Σην άγαικα ηεο Ειεπζεξίαο πνπ θσηίδεη ηνλ θόζκν»)
ΧΡΤΟΤΛΑ ΧΑΣΖΗΔΗΜΗΣΡΙΟΤ, Β4
Να το φεγγάρι Κάτω απ’ το φεγγάρι περπατώ και γύρω μου τ’ αστέρια. ’ έναν απέραντο ουρανό σε δυο ζεστά καλοκαίρια. Καθώς το κύμα με χτυπά νιώθω απέραντη γαλήνη. Απ’ το χέρι με κρατά έρχεται και σβήνει. σο το φως με διαπερνά διακρίνω δυο μαργαριτάρια. Ασημένια και χρυσά μοιάζουν με δυο φεγγάρια. Πάνω απ’ τη θάλασσα τ’ αστέρια μέσα σ’ αυτήν μαργαριτάρι. Μα όλα αυτά τα καλοκαίρια εγώ κοιτάζω το φεγγάρι.
Φρέμια Παρασκευή, Β4 (Δεκηνπξγία λένπ πνηήκαηνο, εκπλεπζκέλνπ από ην πνίεκα ηνπ Καξπσηάθε: «Τν θεγγαξάθη απόςε»)
ΠΑΡΑΚΕΤΗ ΧΡΕΜΙΑ, Β4
ΝΙΚΟΛΕΣΑ ΧΑΟΤ, Β4
Πεξηγξαθή ηνπ Καξπσηάθε Ο Καξπσηάθεο έρεη ην πξόζσπό ηνπ πάληα ζνβαξό θαη θαίλεηαη ζθεπηηθόο. Τα ξνύρα ηνπ είλαη απιά, θαζεκεξηλά βαζηζκέλα ζηελ επνρή ηνπ. Τα καιιηά ηνπ ζθνύξα θνληνθνπξεκέλα θαη πεξηπνηεκέλα. Τα κάηηα ηνπ είλαη ακπγδαισηά θαη θαθεηηά. Η εμσηεξηθή ηνπ εκθάληζε δείρλεη έλαλ άλζξσπν ζνβαξό θαη κεηξεκέλν. Έρεη ώξηκε θξηηηθή ζθέςε πνπ ελαξκνλίδεηαη κε ηελ εκθάληζή ηνπ. Χάζνπ Νηθνιέηα, Β4