ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ /ΤΡΙΩΝ ΤΟΥ 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΘΕΡΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (ΤΜΗΜΑ Γ1)

3ο Γυμνάσιο Θέρμης 2018 – 2019 Τμήμα Γ1

Ποίηση Κ. Καρυωτάκη «Μισοάδειο ή μισογεμάτο;» Η Γ’ Γυμνασίου Διαβάζει Καριωτάκη και γράφει . . . Επιμέλεια: Ελισάβετ Σιμουλίδου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ο μικρός αυτός συλλογικός τόμος προέκυψε μέσα από την συνεργατική προσπάθεια των μαθητών της Γ΄τάξης (τμήμα Γ1) να διαλεχθούν ποιητικά, αφού προηγουμένως ασκήθηκαν στη δημιουργική γραφή και μελέτησαν την προσωπικότητα, το έργο, τον τρόπο γραφής και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του Κώστα Καρυωτάκη. Γνώρισαν μέσα από το έργο του τον ρηξικέλευθο πολιτικό παρατηρητή, τον κοινωνικά ευαίσθητο καλλιτέχνη, τον ατομοκεντρικό και υπαρξιακό ποιητή, που τον σημαδεύει η δυναμική του ρήγματος και της ανατροπής, χαρακτηριστκά που διαχρονικά γοητεύουν τους έφηβους. Εμπνεύστηκαν, έτσι, να γράψουν «σκαλίζοντας» την ψυχή τους . Με τις ποιητικές τους δημιουργίες μας αποδεικνύουν ότι διαθέτουν τα αποθέματα που απαιτούνται για να εκφραστούν δημιουργικά σε θέματα υπαρξιακά, πνευματικά, κοινωνικά, ανθρωπολογικά, θέματα νοηματοδότησης της ζωής. Κρατώντας τον τόμο αυτό ανά χείρας, αισθάνομαι ότι επιτεύχθηκαν οι βασικότεροι στόχοι του εγχειρήματος, που ήταν μέσα από τον ποιητικό λόγο οι μαθητές μου να εκφράσουν όσα βιώνουν, όσα σκέφτονται και αγωνίζονται να κατακτήσουν, να αποκτήσουν το κίνητρο να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους, να νιώσουν τη δύναμη και την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας στην αποτύπωση των μύχιων σκέψεών τους , να απολαύσουν τη χαρά του να γίνουν οι ίδιοι ποιητές. Το τελευταίο είναι μία δυνατότητα έκφρασης που τους προσφέρθηκε στο σχολείο για να την καλλιεργήσουν περαιτέρω και να πορευτούν στο μέλλον. Ελισάβετ Σιμουλίδου

1

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Αδάμου Άννα……………………………………………………4 Αϊβαζίδης Γεώργιος……………………………………………..6 Αβραμίδης Θεόφιλος……………………………………………7 Αϊτσίδου Χρυσούλα…………………………………………….8 Αμπόνης Νικόλαος …………………………………………...10 Ακριβού Γέωργιος…………………………………………….12 Βλαχάβα Χριστίνα……………………………………………14 Βασιλείου Μαρκέλλα…………………………………………16 Βλαχοπούλου Κλεαρέτη……………………………………....17 Βουρβούλια Δωροθέα - Μαρία………………………………...18 Βούρου Αναστασία…………………………………………...20 Γαλανός Αλέξανδρος………………………………………....21 Γαντσίδου Ελένη…………………………………………….22 Γαρδίκη Θωμαή……………………………………………...24 Γεωργακάκη Παρασκευή –Ρόδο……………………………...26 Γιακουμάτου Ελένη…………………………………………28 Γιοβανάκη Καλλιόπη – Ελευθερία…………………………..30 Γκατζούρας Κωνσταντίνος…………………………………..32 Γκατζόλα Θεοδώρα………………………………………….34 Γκουγκλέρη Πασχαλία……………………………………...36

3

NEΚΡΟΙ ΠΟΥ Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΙΣ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός, γυρεύοντας ομοιοκαταληξία. Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία, έγινε της ζωής μας ο σκοπός. Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα, μα θάνατο, καθημερινό θάνατο και χολή μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο κι αν γελά η αχτίνα του ήλιου και οι ώρες πνέουν. Κι είμαστε νέοι, πολύ νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο, το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά, χάνεται και ρωτιόμαστε τι να’ χουμε, τι να ‘χω, που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά! Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας, δημοσιεύομε τα ποιήματά μας, για να τιτλοφορούμεθα ποιητές. Άννα Αδάμου Ποιήματα που χρησιμοποιήθηκαν: - Όλοι μαζί, τι νέοι που φτάσαμεν εδώ - Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο.

4

5

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη τα λιμάνια φαίνονται μικρά και τα καράβια πήγαινε-έλα σε ξένες ηπείρους τριγυρνά. Καράβι πάρε με μαζί σου σε ταξίδι χωρίς επιστροφή για μια ανέλπιστη χαρά σε νέες θάλασσες με βαθιά νερά. Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ, καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου σα φεύγω από το λιμάνι που αγαπώ.

Aϊβαζίδης Γιώργος

6

7

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝΕ Λευτεριά, με το ευ θα προχωρούμε ευχαριστούμε τους παλιούς, στηρίζουμε τους νέους, νοσταλγούμε τα καλά και χτίζουμε τα νέα. Λευτεριά, βοήθα την καρδιά δικαιοσύνη να ποθεί, ισότητα σε όλους, δουλειά παντού στον δρόμο της προόδου. Λευτεριά, χτίσμα σταθερό πάνω στης θυσίας τον βωμό που έχεις πυλώνες την τιμή και την δικαιοσύνη για σκεπή. Κράτα γερά στης αδικίας τον καιρό Και του πλούτου τον πειρασμό.

Αϊτσίδου Χρυσούλα

8

9

ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ Μαύρα κοράκια, τρώνε τις σάρκες ανθρώπων, εντεροβγαλμένα και ακρωτηριασμένα σώματα νεκρών ανθρώπων στα ναρκοπέδια, μοιάζουν με χωματερή. Γκρίζος ουρανός, Βροχή και σύννεφα, Δροσίζουν τους πολεμιστές κατά την διάρκεια του μακελειού. Και η ομίχλη, Μοιάζει για πολλούς σωτηρία για να ξεφύγουν. Το λασπωμένο χώμα έγινε κόκκινο από τα αίματα, το ρυάκι γέμισε με κεφάλια νεκρών ανθρώπων. Τα σφαγεία ζώων έγιναν για ανθρώπους, και το σκοτάδι σκέπασε την περιοχή. Για άλλη μια νύχτα το φεγγάρι δεν θα λάμψει, και οι πιο άσχημοι εφιάλτες θα είναι τα όνειρα των πολεμιστών, και τα κεφάλια των πεθαμένων θα είναι τα μαξιλάρια των ζωντανών.

Αμπόνης Νίκος

10

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ Κι αν κέρδισα για πάντα την χαρά κι αν κέρδισα για πάντα της θλίψης την παρουσία . Το σπίτι το άφησα χωρίς σκέψη και πήγα αλλού.

Πήρα το εισιτήριο και έφυγα για το Αεροδρόμιο, αμέσως να πάω εκεί να πάω εκεί που θα έβρισκα την χαρά, εκεί που η θλίψη δεν θα με έβρισκε χωρίς τη σκέψη του τι θα γίνει.

Ακριβού Γιώργος

12

13

ΤΟ ΦΩΣ ΣΟΥ Ήτανε κάποτε άνθρωπος κουνούσε όποτε ήθελε τα χέρια της τα πόδια της, ακόμα μπορούσε να ελέγξει το μυαλό της, τις σκέψεις της. Μέρες πάνω στις μέρες κι από κάτω να υπάρχει μια άδικη ζωή να νιώθει τον πόνο και την απογοήτευση. Τώρα; Δεν νιώθει τίποτα, μπροστά κενό μια μαριονέτα είναι που φοβάται μην της κόψουν τα σχοινιά που την ελέγχουν. Κάποιος άλλος κινεί τα νήματα την κατευθύνει όπως αυτός θέλει, μέχρι και την τελευταία στιγμή η κοπέλα χορεύει. Χορεύει ανέκφραστη μέχρι που ρίχνει ένα χαμόγελο, κόβει τις χορδές, πέφτει σιωπηλή και πεθαίνει ελεύθερη… Τα φώτα τρεμουλιάζουν καθώς τα μάτια της ανοιγοκλείνουν προτού δακρύσει ,το κοινό σηκώνεται και χειροκροτεί νομίζοντας πως όλο αυτό είναι μέρος της παράστασης. Έμειναν γυμνά τα συναισθήματα άδεια η ψυχή , ακόμα και το τέλος σε αφήνει άδειο και εξαντλημένο αλλά την αρχή την ορίζεις εσύ! Καλό ταξίδι.......

Βλαχάβα Χριστίνα

14

15

ΓΡΑΦΙΑΣ Και εμένα οι ώρες περνούσαν βασανιστικά όπως οι δικές σου στο αχάριστο τραπέζι ( ο ήλιος Προσπαθεί να εισέλθει στην τάξη όπως εσένα από το ανοιχτό παράθυρο στο τοίχο )

Προσπαθώντας και εγώ να ξεκουραστώ στο χάρτινο εξώφυλλο του βιβλίου μου ( όπως και στον τόπο σου ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή στα ελεύθερα του δρόμου)

Όμως μπορούμε να υπομένουμε όλες αυτές τις συνθήκες παρά τα ταλαιπωρημένα μας μάτια και το θολωμένο νου ( και παρόλο που συγκρίνεις τους δυο φωτεινούς κρίνους σα να’ χουν βγει σε τάφο εγώ θα σου συμβούλευα να μην τα παρατήσεις ποτέ).

Βασιλείου Μαρκέλλα

16

ΔΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ Κι αν το όνειρο μου έγινε εφιάλτης κι αν εσένα για πάντα έχασα οι δρόμοι που περπατώ στο σκοτάδι εσένα θυμίζουν εκείνες τις μέρες. Κι αν το παρελθόν μας έχει ξεχαστεί κι αν στο μέλλον δεν ξανασυναντηθούμε το παρόν μου ακόμα σε περιτριγυρίζει χωρίς εσύ να το γνωρίζεις. Προσπάθησα να θάψω τα συναισθήματά μου μα οι αναμνήσεις ξαναπαίζουν στο μυαλό μου σαν μονότονη ταινία που ξεχάστηκε στις σελίδες τετραδίου. Γκρίζος ο ουρανός σαν την μέρα που έφυγες κι ο αέρας πιο δυνατός σε παίρνει μακριά μου. Μου λέει ότι ίσως δε θα ξανασυναντηθούμε μα ένας ψίθυρος μου ξεστομίζει ότι δε θα τελειώσουμε ποτέ. Βλαχοπούλου Κλεαρέτη

17

ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Λιλιπούτειο, λιλιπούτειο παιδί. Θαρρείς πως ο ήλιος παίζει κρυφτό με το φεγγάρι αλλά εσύ κρατάς τις τσίλιες. Το φως τους παραλύει κρυμμένο κάτω από το βάρος Του στο γήρας επτά χρόνων και το τοπίο αντικαθίσταται με μια ανιαρή παλέτα ενός συνοφρυωμένου καλλιτέχνη. Ψέματα επιχρυσωμένα που ο χρυσός τους ξέφτισε και πια έχει ξεθωριάσει η αλήθεια. Μια κατάκοπη φωνή επαναφέρει το παρελθόν. Λιλιπούτειο, λιλιπούτειο παιδί . Πως θα εκμυστηρευτείς το σημαινόμενο ενώ φυσάει και φουντώνει με λυγμό το σημαίνον μέσα σου. Πρόσωπα. Πολλά πρόσωπα. Πρόσωπα με επαναστατικά βλέμματα που αναπλάθουν στα μάτια τους τις συλλαβές του θανάτου. Ως αντίποινα είχαν ανακοινώσει στο χωριό. Ένας θάνατος για αυτούς ισοδυναμούσε με πενήντα μια αγχόνες. Με μια κίνηση της αγχόνης, ο αέρας φορτίστηκε με μια αλλόκοτη σιωπή. Λιλιπούτειο, λιλιπούτειο παιδί. Δυσάρεστα αναφιλητά κηλιδώνουν το πρόσωπο σου. Μια μητρική αγκαλιά σε σκεπάζει και σου εξομαλύνει τον πόνο. Οι αχτίδες του ηλίου εσωκλείονται σε μια καυτή σφαίρα φωτιάς και χάνονται σταδιακά στον ορίζοντα. Ο ουρανός πλουτίζεται με ροζ-κόκκινα χρώματα του ροδιού. Πιτσιλωτά ορνιθοσκαλίσματα θαρρείς και οι σκέψεις του καλλιτέχνη ήταν ιδιαίτερα θορυβώδης. Και έπειτα, ο ουρανός ξαναμετατρέπεται σε έναν σκοτεινό καμβά χάνοντας την ελπίδα και την γοητεία του. Βουρβούλια Δωροθέα - Μαρία 18

19

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΜΙΑ "ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΕΝΗ " ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες ανθοδέσμες. Ο καιρός περνάει, αναμνήσεις, συναισθήματα, όμορφες στιγμές ξυπνάει, στα μαραμένα τριαντάφυλλα που κείτονται στην ανθοδέσμη που λυγάει.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις μες την ατμόσφαιρα, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε στη σκέψη, στα ποιήματά, στην καρδιά. Στα νερά μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Βούρου Αναστασία

20

ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΝ ΕΔΩ Οι νέοι που φτάσαν εδώ ηύραν εσύ να λείπεις εμπνεύστηκαν και συμπόνεσαν από τους καλοφτιαγμένους δικούς σου στίχους. Τους άφησες ολομόναχους χωρίς καμία άλλη συμπαράσταση χωρίς να σκεφτείς πόσους άλλους θα στεναχωρήσεις άμα φύγεις. Οι νέοι που φτάσαν εδώ συμπονούνε μεταξύ τους, ένας από τους λίγους τους ανθρώπους που ένιωθε πώς είναι τα ευαίσθητα συναισθήματα ενός εφήβου βρέθηκε νεκρός χωρίς κανένα δισταγμό. Ποιήματά σου τα λόγια μας τα συναισθήματά σου δέκα φορές δικά μας και η καταπίεση μοιρασμένη στο σώμα το δικό σου και το δικό μας. Γαλανός Αλέξανδρος

21

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ Ένα βράδυ στη μνήμη γραμμένο, από όλα τ’ άλλα το μόνο λησμονημένο ποιος να’ ξερε πως είναι ξεχασμένο ενώ ήταν τόσο φημισμένο.

Είναι μια ανάμνηση μακρινή όλοι την αποζητούν είναι από όλους σεβαστή το καλοκαίρι είναι αυτό που ζητούν.

Γαντσίδου Ελένη

(Εμπνευσμένο από το ποίημα του Καρυωτάκη τριαντάφυλλα»)

22

«Σαν δέσμη από

23

ΓΙΑ ΠΟΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ Για ποιες αγάπες μου μιλάς συνέχεια για έρωτες μου τραγουδάς αφού στην αγκαλιά της σκέψης σου δεν με έχεις φυλακισμένη.

Κακό δεν είναι να αγαπάς γίνε για μια φορά ο πρίγκηπας να γνωρίσεις της ζωής τα πάθη να ξέρεις από αληθινή αγάπη

Υπήρχαν αγάπες που δεν άντεξαν μαζί χάθηκαν μακριά, κρύφτηκαν, έφυγαν. Για ποιες αγάπες λοιπόν Για ποιες αγάπες μου μιλάς;

Γαρδίκη Θωμαή

24

25

ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Απανθρωπιά, Απανθρωπιά ,ριζώνει στις καρδιές του ανθρώπου. Καμιά αξία δεν έμεινε στου ανθρώπου την περιουσία. Μόνος του τη ζωή του σκλαβώνει και νομίζει πως στο χρήμα είναι η ουσία.

Απανθρωπιά, Απανθρωπιά ,αυτό θα παραδώσει. Ένας αιώνας πέρασε και οι γενεές με χρέη τίποτα δεν άλλαξε ,μα η ζωή συνέχεια ρέει. Δημοκρατία ,πολύ μικρή η δόση έχασε την πίστη του και παγκοσμίως "pray"

Απανθρωπιά ,Απανθρωπιά ,μα μόνο λίγοι κλαίνε χάσαμε τον εαυτό μας και τον τρόπο για να ζούμε. Άνθρωποι άψυχοι χωρίς τόπο, πίσω τους ξέχασαν να κοιτάξουν και μόνο λένε "Αγώνας για το τίποτα", εγώ δεν έχω άλλο να πω. Γεωργακάκη Παρασκευή (Εμνευσμένο από το ποίημα του Καρυωτάκη: «Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο»)

26

27

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΠΟΥ ΦΘΟΝΟΥΜΕ Είναι το καταφύγιο που φθονούμε Η αγκαλιά της μάνας Είναι η φωλιά που μας λείπει Όταν φύγουμε από το σπιτικό μας

Ποτέ δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία της Ποτέ δεν αισθανόμαστε την θαλπωρή Παρά μόνο όταν δεν είναι πια εκεί Το παιδικό μας καταφύγιο ,η αγκαλιά της.

Η αγκαλιά της μάνας.

Γιακουμάτου Ελένη

28

29

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ Τα όνειρα που έκανα από μικρή Πάντα μου έδιναν μια αστείρευτη δύναμη Που πήγαζαν από μια όαση περίεργη Στου μυαλού μου το χάος αδύνατη Να πραγματοποιηθεί Δεν πίστευα πως το ανεξάντλητο θάρρος που μου έδινε Θα μεταμορφωνόταν σε αβάσταχτο άγχος που με έγδερνε Διότι καθώς περνούσε ο καιρός Ενοχλητικές αμφιβολίες με προβλημάτιζαν διαρκώς Αρκετά πολλές ανυπόφορες σκέψεις Ώστε να με αφήσουν να ονειρευτώ Και έτσι μένω στο σκοτάδι Που όλα καίγονται ολοσχερώς Κι αν όλα σβήσουν τόσο απλά Επώδυνα ,αργά αργά, οδυνηρά Τρυφερά θα αγκαλιάζω την σιωπή Μέχρι να έρθει το φως να χαράξει Το μονοπάτι για μια καινούρια αρχή Γιοβανάκη Καλλιόπη-Ελευθερία

30

31

Ο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ

Το γήπεδο, η μπάλα, οι μπασκέτες, η απαλή κλειδαριά, κάτι τελευταίες φωνές που δε θα ξανακουστούν… Στις λίγες μέρες που μου απομένουν, οι γονείς, οι φίλαλθλοι, οι οπαδοί που με υποστηρίζουν, ενθύμιο κάποιας βραδιάς αξέχαστης ασφαλώς , αλλά κιόλας ξεχασμένης. Τόσα και τόσα πράγματα , καρέκλες, χρήματα, κάγκελα που μας βοηθούσαν αρκετά, τυφλά και απολύτως βουβά! Θα επιζήσουν πέρα απ’ τη λήθη μας. Δίχως να ξέρουν καν πως έχουμε υπάρξει.

Γκατζιούρας Κωνσταντίνος

32

33

Ο ΓΡΑΦΙΑΣ Ξέρω πως νιώθεις περνώντας τις ώρες σου στο αχάριστο τραπέζι, γιατί και έμενα έτσι με εχλώμιασαν οι ώρες καθισμένη σε ένα ξεχασμένο γραφείο (βλέποντας έξω από το ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο, τον υπέρλαμπρο ήλιο και τη χαρά της ζωής). Πολλές φορές και εγώ αναζητούσα μια στιγμή χαλάρωσης, γέρνοντας το σώμα μου πάνω στα χαρτιά μου. (Όμως ξέρω ότι και εσύ νοσταλγούσες το πόσο θα ήθελες να βρίσκεσαι εκεί έξω όπου χιλιόφωνα ακουγόταν η ζωή στα ελεύθερα του δρόμου) Παρόλο που ένιωθα εξαντλημένη με θολωμένα μάτια και νου, Ποτέ δεν έπαψα να ελπίζω για μια καλύτερη ζωή. (Αυτό που θα σου πρότεινα να κάνεις είναι ότι παρόλο που συγκρίνεις ους δύο κρίνους, σαν να’ χουν βγει από τάφο, πρέπει να κάνεις υπομονή και να μην το βάλεις κάτω. Γκατζόλα Θεοδώρα

34

35

ΣΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ Η ΦΥΣΙΣ Είμαστε κάτι άγρια άλογα Ο άνεμος όταν χτυπάει πάνω στα αγέρωχα κορμιά μας, στη μνήμη μας ξυπνάει πως είμαστε ελεύθερα Είμαστε κάτι μικρά πουλάρια Τρέχουμε τριγύρω παντού, στους επιβήτορες θέλουμε να μοιάζουμε αφού. Είμαστε ελεύθερα μες τα χορτάρια Είμαστε κάτι άγρια άλογα Ήλιος, νερό, αέρας γη. Εμείς κι όλοι αυτοί. Είμαστε κάτι που δε μπορείς να αφήσεις. Στα νεύρα μας μπερδεύεται η φύσις.

Γκουγκλέρη Πασχαλία

36

37