3ο Γυμνάσιο Θέρμης 2018 – 2019 Γ4
«Μιζοάδειο ή μιζογεμάηο;»
Η Γ’ Γυμναζίου
Επιμέλεια:
Διαβάδει Καρυωηάκε και γράθει . . .
Ραφτούδη Δήμητρα
ΠΡΟΛΟΓΟ Σο δομικό στοιχείο ενός ποιήματος είναι οι λέξεις! Η μαγεία όμως ενός ποιήματος έγκειται στο ταίριασμα λέξεων, που φαινομενικά δεν ταιριάζουν, αλλά ενωμένες φανερώνουν έναν άλλο κόσμο! Σον δικό τους κόσμο θέλησαν ν’ αποτυπώσουν οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου μέσα σ’ ένα ποίημα. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου είπε κάποτε πως η ποίηση είναι «ομιλούσα ζωγραφική», ενώ η ζωγραφική είναι «σιγώσα ποίησι». Σα παιδιά λοιπόν σ’ αυτό το βιβλίο τα συνδύασαν και τα δύο! Γράφοντας οι μαθητές ταξίδεψαν στην ψυχή τους, τράβηξαν τις «κουρτίνες» του ασυνείδητου και φανέρωσαν συναισθήματα, έννοιες, σκέψεις και απόψεις. Σο πιο σημαντικό που έμαθαν είναι ότι η ποίηση μπορεί να αποδομήσει την γλώσσα και να την ξαναχτίσει με άλλη όμως δυναμική. Ακόμα ένιωσαν την ανακούφιση ψυχής και πνεύματος που μπορεί να προσφέρει ένα ποίημα. Εύχομαι η δημιουργία- γιατί η ποίηση είναι δημιουργία- να γίνει ένα από τα χόμπι των μαθητών μου! Ευχαριστώ τους μαθητές μου που με εμπιστεύτηκαν στην ποιητική τους αυτή διαδρομή, κερδίζοντας σε γλωσσική ελευθερία και συναίσθημα……
Ραφτούδη Δήμητρα
-2-
-3-
-4-
Σο φεγγαράκι απόψε στο γιαλό ΚΑΡΤΨΣΑΚΗ
ΥΕΓΓΑΡΙ Σο φως του δεν φτάνει!
Σο σκεπάζει ο μαύρος ουρανός. Και με παγιδεύει σε βαθύ σκοτάδι. Καταιγίδα ξέσπασε, τα κύματα φουσκώνουν. Ένα ένα με πνίγουν σε ζοφερούς εφιάλτες.
Μα μόνο εσένα μπορώ να σκεφτώ γιατί μου δίνεις θάρρος να κολυμπώ!
Δημήτρης Μαυρίγκος
-5-
-6-
Κωνσταντίνος Καρυωτάκης από το ποίημά του: Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα την έχουν μέσα τους τίχος: τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου Ο πόνος είναι σχετικός Σον πόνο τον ζούνε όλοι.
Κάποιοι περισσότερο απ’ άλλους . Κάποιοι ακόμα πετούν στα σύννεφα ψηλά. Άλλοι έχουν συντριβεί από την αλήθεια της πραγματικότητας! Εμένα όμως κάτι με κρατάει μακριά από τον πόνο αυτό.
Η ιδέα ότι μια μέρα θα βρω το κουράγιο να σου μιλήσω…
Νίκος Μεγγούσης
-7-
-8-
αν δέσμη από τριαντάφυλλα…. Κ. ΚΑΡΤΨΣΑΚΗ ΦΨΡΙ ΝΑ ΣΟ ΞΕΡΕΙ Έχω κάτι σπασμένα φτερά, είπε και εδάκρυσε,
χωρίς να ξέρει το γιατί. Η ψυχή έχανε σιγά σιγά τις αισθήσεις της, καθώς αυτός άκουγε το χιόνι να πέφτει ελαφρά στο σύμπαν. Και σαν την κάθοδο του τέλους τους, να πέφτει ελαφρά το χιόνι, ξεσηκώνοντας ζωντανούς και νεκρούς στο κάλεσμα του.
ΕΛΙΑΒΕΣ ΜΙΦΑΗΛΙΔΟΤ
-9-
- 10 -
(
ΣΟ ΥΕΓΓΑΡΑΚΙ ΑΠΟΧΕ) Κ. ΚΑΡΤΨΣΑΚΗ Υεγγαράκι Σο φεγγαράκι απόψε στο γιαλό θα πέσει, σ’ ένα βαθύ σκοτάδι. Και απάνω μου θα πέσει το τρελό φεγγάρι ! λο θα σπάει το κύμα στο χαλίκι και θα ξεπλένει τη λύπη της καρδιάς μου .
Θα ανέβει στους ώμους μου και θα ραντίσει την ψυχή μου. Σο πέλαγος μπερδεμένο, όπως εσύ μες στο μυαλό μου!
τέφανος Μούδιος
- 11 -
- 12 -
Εμπνευσμένο από το ποίημα του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη "αν δέσμη από τριαντάφυλλα". Γύρνα πίσω…
Καθώς κυλά ο χρόνος μακριά σου, μες την ψυχή μου ένα κομμάτι λείπει, ένα κομμάτι ευωδιαστό που δείχνει τη μορφή σου. τα χέρια έχω το παλτό μα πάλι εσένα σκέφτομαι. Έρχεται το σκοτάδι της σιωπής μέσα στο απόβραδο. Μία φωνή σαν χάδι με πλημμύρισε, φωνάζοντας: Μην απελπίζεσαι, μπορεί να έρθει πίσω! Μα το αγκάθι που ματώνει την καρδιά μου είναι η δική σου απουσία απ' τη ζωή μου. Λυσσομανάει ο αήρ του Άδου παίρνοντάς σε από κοντά μου. Μα εγώ ακόμα εσένα σκέφτομαι κάθε νύχτα, κάθε μέρα. Αυτό το ποίημα γράφτηκε για να σου αποδείξω πως χωρίς εσένα δεν μπορώ! Απλά γύρισε πίσω……… Μουρμούρα ταυρούλα - 13 -
- 14 -
ΠΡΙΝ ΦΡΟΝΙΑ… Σο βράδυ αυτό είναι γλυκό. Απαλό το αεράκι και τ’ αστέρια εκατομμύρια στον ουρανό. Οι αναμνήσεις με κατακλύζουν! Ένα όμορφο βράδυ σαν κι αυτό, στο ίδιο μέρος μου κρατούσες το χέρι. Κι εγώ με την σειρά μου στο άλλο χέρι μου σφιχτά κρατούσα το αρκουδάκι. αν χθες θυμάμαι την στιγμή που σου είπα πως φοβάμαι . Κι εσύ σφίγγοντας το χέρι μου υποσχέθηκες πως θα μείνεις για πάντα. Μα τώρα χιλιόμετρα μακριά έχεις την ζωή σου φτιάξει. Σώρα που είναι η υπόσχεσή σου; Μα δεν πειράζει που έφυγες φτάνει που με θυμάσαι. Να είσαι ευτυχισμένος θέλω! Μου φτάνει που ξέρω … πως μ’ αγαπάς!
Μπαζούκα Αθανασία - 15 -
- 16 -
ΦΑΜΕΝΕ ΕΛΠΙΔΕ
Οι νύχτες στο σκοτάδι κρύβουν παγίδες, και το φεγγάρι εσύ απόψε δεν το είδες. Λένε πως οι έρωτες πριν την ανατολή φωτίζουν σαν τις σπίθες. Αυτό είναι για όλες τις χαμένες ελπίδες, που σαν δέσμη από τριαντάφυλλα κρατιούνται σφιχτά, για των ματιών σου τις μικρές αχτίδες. Για λόγια που βαστάνε όπλα, για καρδιές που δεν σήκωσαν ασπίδες.
Μπερμπέρη Καλλιόπη
- 17 -
- 18 -
Κ.Γ.Καρυωτάκης
Σο πέλαγο χρυσάφι αναλυτό Θα βάλω τ’όνειρο μου σε καΐκι.
Μια βάρκα μες στο πέλαγος Σο πέλαγος απέραντο γαλάζιο. Γεμάτο με όνειρα κι ελπίδες . Δυο άνθρωποι ζητούν αλήθεια κάποτε να γίνουν. Κι εγώ τώρα σε βάρκα Σ’ όνειρό μου θα αφήσω για ν’ απομακρυνθεί από το θαλασσί το κύμα.
Η ψυχή μου πια γεμάτη ανυπομονησία για το αύριο. Και κάθε μέρα πιο φωτεινή φαντάζει!
Μπόζη Φαρίκλεια Μαρία
- 19 -
- 20 -
Κ.Γ.Καρυωτάκης
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες
Σι είμαστε ; Είμαστε μόνοι μας. Είμαστε ο άνεμος. Είμαστε η θάλασσα. Είμαστε η γη, τ’ άστρα και ο ουρανός. Είμαστε τα πάντα. Αλλά μπροστά στο τίποτα είμαστε απλοί άνθρωποι. Πουλιά τα όνειρα μας που πετούν και χάνονται Και μένουμε μόνοι μας ! Μετρώντας αντίστροφα περιμένουμε το σπίρτο να σβήσει. κόνη γινόμαστε που περιπλανιέται δίχως σκοπό. Σελικά είμαστε τίποτα. Είμαστε μόνοι μας !
Μπόζης Γιώργος - 21 -
- 22 -
αν ίσκιος Μα γιατί σαν ίσκιος να σβήσει το όνειρό του,
αναρωτήθηκε με μια βαριά μελαγχολία που σώμα και ψυχή κυρίεψε.
Και έτσι χωρίς να το ξέρει εδάκρυσε. Ίσως γιατί έπρεπε, γιατί ήταν γραφτό, ποτέ δεν έμαθε..
σο την αγάπησε, τόσο και την μίσησε, και μίσησε ακόμα περισσότερο τον βαρύ εγωισμό της.
Θάνος Μυλωνάς - 23 -
- 24 -
Καρυωτάκης: Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρο μου Υιλία Κι αν έσβησε σαν φλόγα η απόσταση τα όνειρα, η φιλία μας θα μείνει για πάντα. Βρέξει , χιονίσει παντού μαζί στις αποτυχίες και στις επιτυχίες! Θα είμαι αυτός που εμπιστεύεσαι και που κουράγιο θα σου δίνει! Μια ζωή θα είμαστε , ο κόσμος να χαλάσει φίλοι. Και αν τολμήσει κανείς εσένα να πειράξει
στο λέω για να το ξέρεις, πως δεν θα του περάσει. Πάντα λοιπόν να το θυμάσαι, είσαι κολλητός μου και πάντα θα’ σαι!
Νεόφυτος Αντώνης
- 25 -
- 26 -
αν δέσμη από τριαντάφυλλα είδα το βράδυ αυτό Κ. Καρυωτάκης
ΥΨ Βυθίζομαι στην ομορφιά των ρόδων, και ξαφνικά με πνίγει το σκοτάδι. Γυρίζει γύρω μου σαν κύμα που στροβιλίζεται μέσα στην καταιγίδα . Μπερδεύει το πάνω με το κάτω, το αριστερά με το δεξιά. Συλίγεται γύρω μου , με καταπίνει.
Σα χέρια μου δυο χούφτες σβησμένα αστέρια που παλεύουν με τα κύματα. Και ξάφνου πάλι φως !ηκώνομαι μουδιασμένη και αφήνω πίσω μου τον ζωντανό εφιάλτη ! Ευαγγελία Ντινούλη - 27 -
- 28 -
Κι είναι θεριό η θάλασσα. Κ. Καρυωτάκης ε άλλο όνειρο Κατεβαίνω από τις σκάλες και αντικρύζω την θάλασσα , με το βαθύ μπλε της χρώμα και το ηλιοβασίλεμα να φαίνεται από πίσω. κέφτομαι γιατί δεν είσαι εδώ να βλέπαμε μαζί αυτό το μαγικό δειλινό . Κρίμα που δεν είσαι εδώ να νιώθαμε τα κύματα να μας χαϊδεύουν. Να ζωγραφίζαμε στην άμμο τα όνειρά μας Κρίμα που λείπεις ! Ίσως βρεθούμε άλλη ώρα ,σε άλλο όνειρο! Αντίο!
Ντίτσιου Αθανασία - 29 -
- 30 -
αν δέσμη από τριαντάφυλλα Καρυωτάκης «αν δέσμη από τριαντάφυλλα» Αγάπη αν δέσμη από τριαντάφυλλα
Θα είναι η αγάπη μου αυτό το βράδυ. Ο ήλιος και το φεγγάρι θα γίνουν φίλοι Και θα σου τραγουδούν καντάδες. Ο ήχος της θάλασσας θα ακούγεται όλο και πιο δυνατός όταν θα την πλησιάζεις . Κάτω από το παραθύρι σου, Θα σε προσμένω κάθε βράδυ.
Δήμητρα Ντοκμετζή
- 31 -
- 32 -
τίχος: Καληνύχτα, το φως χαιρέτισέ μου -Καρυωτάκης , Δικαίωσις –
ΣΟ ΒΟΡΕΙΟ ΕΛΑ Εκεί στο κρυστάλλινο ψύχος, στο σκοτάδι, εκεί που το πέπλο του θανάτου σ’ αγκαλιάζει,
στο στοιχειωμένο πηγάδι της αβύσσου, Τπάρχει ένα φως , το Βόρειο έλας. αν μια αγία ηλιαχτίδα ελπίδας , σαν το θερμό χαμόγελο αγάπης, είναι η σπίθα που θα ζεστάνει τις καρδιές μας! Σο πινέλο που θα χρωματίσει την ψυχή μας! Ένα νούφαρο με γαλήνιες σκέψεις. Είναι η ίδια η λύτρωση , το Βόρειο έλας!
Ξανθίδης Γιώργος
- 33 -
- 34 -
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες Καρυωτάκης
Κιθάρες Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, αντίθετες από την πραγματικότητα,
που ανεμίζουν στην ακτή. Άδικη που είναι η ζωή. Ανθίζει η λύπη μέσα μας, αγγίζει την τραχιά καρδιά
με αίμα βαμμένο από δάκρυ. Κιθάρα σπασμένη , καταραμένη η εγκλωβισμένη μας συνείδηση ψάχνει μέρος σε μια θάλασσα για να σωθεί
Ηλίας Ξενίδης - 35 -
- 36 -
«αν δέσμη από τριαντάφυλλα…» Καρυωτάκης
‘μορφη ψυχή αν δέσμη από τριαντάφυλλα ήταν η ψυχή της.
μορφη, αγνή, βελούδινη. Δεν χρειαζόταν κανένα για να πετύχει. Μόνη της έφτανε στον ουρανό και επέστρεφε. Μα όσο καθόταν εκεί ψηλά, κρυφά αγνάντευε τους ανθρώπους. Δεν ήθελε καθόλου να τους μοιάσει. Αδυνατούσε ν’ αποδεχθεί τον ρόλο του κομπάρσου στη δική της ζωή.
Μαρία Οικονόμου
- 37 -
- 38 -
Κ. Καρυωτάκης : Πεθαίνοντας Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής, ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη, την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς, φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη Νεαρή ψυχή! Δεν είμαι έτοιμη να πετάξω, να ανοίξω τα χρυσά φτερά, τα πληγωμένα και να ταξιδέψω ελεύθερη. Αν και χάθηκε η ζωή μου πια, εγώ δεν θέλω να ξεχαστώ σαν μια ανάμνηση, θέλω να ‘μαι πάντα εκεί για εσάς. Φάρηκα που έζησα σ’ αυτό το όνειρο, έστω και για λίγο, έστω και αν φύγω. Μα τώρα πρέπει να σας αποχαιρετήσω, το ταξίδι μου θ’ αρχίσει όπου να ‘ναι. Μην στεναχωριέστε όμως, θα είμαι πάντα στη καρδιά σας. Ήρθε η ώρα να πετάξω πια, ν’ αφήσω πίσω τ’ όνειρο αυτό και στους ουρανούς θα με βλέπετε, εκεί ψηλά.
Βίκυ Παλάβρατζη - 39 -
- 40 -
Μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή. -Καρυωτάκης Δεν σε ξέχασα Μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή, για κάποιας άλλης την ψυχή που μόνιμα θα μένει μαραμένη. Δεν θέλω πια να τον θυμάμαι, μονάχα η σκέψη με πονά. Δεν είμαι άξια να το δεχτώ. Άραγε ήταν γραφτό να θέλω να σ’ εκδικηθώ; Σα βράδια ξαγρυπνούσα, νιώθοντας την φωνή σου , να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και να μου απλώνει σκέψεις. Και το μετάνιωσα πολύ που ακόμη σε ακούω. Μακάρι να ‘χα το κλειδί που ξεκλειδώνει την ψυχή, για να μπορούσα όπως και αυτή , να σου μιλήσω αληθινά χωρίς καμία λύπη. Γιατί σαν άνοιξες φτερά , έθαψα την ψυχή μου , στα ερημικότερα νησιά, στα βάθη της καρδιάς μου. Δεν την αντέχω τούτη την ζωή, μοιάζει σα καταδίκη. Γι’ αυτό κι εγώ έπαψα να σου τραγουδώ, τα λίγα βράδια που περάσαμε μαζί. και που μακάρι να ξανά ‘χα.
Παλάτου Μαριάνα - 41 -
- 42 -
Και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια Καρυωτάκης «Φαμόγελο» Καθώς χαμογελάει…
Σην βλέπω να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, να βλέπει τον ουρανό. Θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια. Σην βλέπω να παρατηρεί τον κόσμο, ν’ ακούει τον άνεμο, να μυρίζει την ατμόσφαιρα, καθώς χαμογελάει. Ση βλέπω ν’ απλώνει το χέρι, να πιάσει το πράσινο φύλλο ενός δέντρου. Να προσπαθεί καθώς χαμογελάει. Σην βλέπω να προσπαθεί τον τσιμεντένιο τοίχο να πιάσει καθώς χαμογελάει. την πραγματικότητα όμως δεν βλέπει τίποτα, μόνο φαντάζεται καθώς χαμογελάει.
Νικολίνα Παπαδαφνιάδου - 43 -
- 44 -
Εμπνευσμένο από το ποίημα του Κ. Καρυωτάκη : ‘ΝΤΦΣΑ’ ΝΤΦΣΑ
τὶς μεσονύχτιες στράτες περπατάνε χέρι χέρι στο απέραντο κενό . Ξαστεριά είχε την ερωτευμένη νύχτα, απόλυτη μελαγχολία στην λαμπρή ατμόσφαιρα. Μια καρδιά τρύπια χωρίς πνοή. Ένας άγγελος φτερωτός με αίμα βαμμένος , αναστατωμένος. Είναι χτισμένος και μαρμαρωμένος μέσα στην ψυχή των ερωτευμένων την νύχτα αυτή. Αισθήσεις χωρίς εικόνα ,χωρίς λόγια ,χωρίς σκέψη. Δύο άνθρωποι ευαίσθητοι ,αγκαλιασμένοι Κουρασμένη η νύχτα , ρούχα άδεια . Μια φλόγα κύκλωσε και έσβησε το πάθος για ελευθερία από την απόλυτη σιγή . Μονότονη η νύχτα με αταξίδευτο μυαλό. Ατμίζει το τσιγάρο ,βουρκώνει το φεγγάρι ακούγοντας τον αρπαχτικό φόβο της ψυχής. Σρέμουν μπροστά στην ακαταμάχητη ζωή κορμιά σταλμένα από απομακρυσμένα αστέρια. Θεοδώρα Περτσινίδου - 45 -
- 46 -