Pewność poselstwa przebudzenia, cz. I i II

Część I i II

Część I i II

R. D. B.

Część I i II

Tytuł oryginału: „The Certainty of the Awakening Message” Present Truth Series Volume I and II Tłumaczył: Tadeusz Fojcik Projekt okładki: Mikołaj Leszczyński Skład: Leszek Wierzbicki Wydanie II (dla Acrobat Reader), Cieszyn, 2017 rok Wersje papierowe można zamówić pisząc na adres: w.l@op.pl

Wydawnictwo: Poselstwo Wyzwolenia ul. Majowa 141 43-400 Cieszyn tel. 502 258 738 e-mail: w.l@op.pl

Część I

Przedstawienie prawdy jaka jest w Chrystusie

„W tym życiu, chrześcijanin nie może wymagać doskonałości własnego ciała, jednak jego przywilejem jest doświadczenie doskonałości charakteru... Nie jesteśmy zależni od tego, co uczynić może człowiek, ale co może uczynić dla człowieka Bóg przez Chrystusa... „Dziękujmy Bogu, że nie mamy do czynienia z niemożliwościami.

Możemy domagać się uświęcenia. Możemy się cieszyć łaską Bożą. Nie mamy się niepokoić tym, co o nas myśli Chrystus i Bóg, ale co Bóg myśli o Chrystusie, naszym zastępcy” (GCB.23.04.1901).

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie Prawda objawiona „W tym czasie odezwał się Jezus i rzekł: Wysławiam cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Zaprawdę Ojcze, bo tak się tobie upodobało. Wszystko zostało mi przekazane przez Ojca mego i nikt nie zna Syna tylko Ojciec, i nikt nie zna Ojca tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mat.11,25-27). „...Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; Gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże. Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży. A myśmy otrzymali nie ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, abyśmy wiedzieli, czym nas Bóg łaskawie obdarzył” (1Kor.2,9-12). „A Jezus odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mat.16,17).

Najbardziej upokarzającą sprawą dla dumnego, ludzkiego umysłu jest to, że sam nie może odkryć Prawdy. Cielesne komórki mózgu nie są zdolne do jej odnalezienia. Kiedy człowiek posiądzie Prawdę, rozumie i wyżywa ją, wtedy na pewno wie, że nie doszedł do niej w wyniku własnych wysiłków. Prawda nie została odkryta na ziemi, ale jest objawiana z nieba. Prawda jest własnością Boga. W Swojej nieskończo(7)

8

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

nej miłości i łasce, Pan pozwala człowiekowi poznać Prawdę.

Tylko to, co przychodzi od Boga, doprowadzi nas do Boga!

Jezus jest Prawdą „Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie” (Jan 14,6).

Pan Bóg objawił światu Prawdę przez doskonałe jej wyobrażenie: „A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy” (Jan 1,14). W Nim nie ma trochę Prawdy, lub dużo Prawdy, lecz jej nieskończona pełnia, „w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania” (Kol.2,3). „Na początku było Słowo; a Słowo było u Boga, a Bogiem było owo Słowo. Ono było na początku u Boga.

W nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie przemogła” (Jan 1,1-5). Prawda, jaka jest w Jezusie, nie jest niepewnym domniemaniem, lecz absolutną pewnością. Ona jest niewzruszoną opoką.

Jezus jest Objawieniem Boga „W nim mieszka cała pełnia bóstwa przyjąwszy ciało” (Kol.2,9 NT.SK), a to dlatego, że Chrystus jest Bogiem. On jest Bogiem – Synem. Wszystko, co wiemy o Ojcu jest objawione w Chrystusie. Zbawiciel, zwracając się do Ojca, powiedział: „Objawiłem imię twoje ludziom...” (Jan 17,6) – „miłosierny i litościwy, nie rychły do gniewu, a obfity w miłosierdziu i w prawdzie (2Moj.34,6 BG).

Poza Jezusem nie ma poznania Boga. Kto chce poznać Boga, musi poznać Chrystusa, gdyż w innym przypadku

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

9

uwikła się w ciemnościach ludzkiej filozofii i pyszałkowatym oszustwie. Zatem jedyną drogą poznania Tego, kto jest SŁOWEM, jest przyjęcie tego, co jest napisane pod natchnieniem i oświeceniem Ducha Świętego. „Pierwszą rzeczą, jakiej muszą się podjąć medyczni misjonarze, to uzyskanie właściwego pojęcia o Bogu, które nie może być oparte na własnej ludzkiej opinii, lecz na stałym studiowaniu Słowa Bożego, charakteru i życia Chrystusa” (MM.91).

Jezus jest Objawieniem tego, jaki może być człowiek w Bogu „Tak, jak posłał mnie Ojciec, który ma życie w sobie, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie przez mnie” (Jan 6,57 NT.SK). „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten będzie spełniać czyny, które ja spełniam; owszem jeszcze większych nad te dokona” (Jan 14,12 NT.SK). „Na to bowiem powołani jesteście, gdyż i Chrystus cierpiał za was, zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w jego ślady; On bowiem grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego” (1Piotr 2,21-22).

Jezus na ziemi nie tylko był Synem Bożym; On był także Synem człowieka. Był zarówno boskim jak i ludzkim Synem.

Ze strony boskości był Synem Boga; zaś od ludzkiej strony, był nasieniem niewiasty, synem Dawida i dzieckiem Marii. „Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczył tego, który miał władzę nad śmiercią, to jest diabła... Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu” (Hebr.2,14,17).

10

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

W swojej ludzkiej naturze Jezus nie zgrzeszył, ani też nie została znaleziona zdrada w ustach Jego. „Nie powinniśmy posiadać żadnych wątpliwości, co do doskonałej bezgrzeszności ludzkiej natury Jezusa” (5BC.1131). Tak pewne jak to, że był nasieniem Abrahama, tak też pewnie możemy wierzyć, że Jego sprawiedliwość nie była wrodzona. Zatem, jak doszło do tego, że w Jego życiu nie można było znaleźć żadnego grzechu? „...abyście wiedzieli i poznali, że we mnie jest Ojciec, a Ja w Ojcu” (Jan 10,38). „Czy nie wierzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie. Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje.

Wierzcie mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie; a jeśli by tak nie było, to dla samych uczynków tak wierzcie” (Jan 14,1011). „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał. Jeżelibym Ja wydawał o sobie świadectwo, świadectwo moje nie byłoby wiarogodne” (Jan 5,30-31). „Na to odpowiedział im Jezus, mówiąc: Nauka moja nie jest moją, lecz tego, który mnie posłał. Jeśli kto chce pełnić wolę jego, ten pozna, czy ta nauka jest z Boga, czy też Ja sam mówię od siebie. Kto od siebie samego mówi, ten szuka własnej chwały; ale kto szuka chwały tego, który go posłał, ten jest szczery i nie ma w nim nieprawości” (Jan 7,16-18). „Jak mię posłał Ojciec, który żyje, a Ja przez Ojca żyję, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie przeze mnie” (Jan 6,57).

Chrystus jako człowiek był bezgrzeszny, gdyż Jego ludzka natura była ukryta w Bogu. Człowiek – Jezus Chrystus nie zgrzeszył, ponieważ On nie czynił niczego sam z siebie, dla siebie albo przez siebie. Jego człowieczeństwo było ukryte w Bogu i od Boga napełnione łaską i prawdą. Jezus żył przez

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

11

wiarę w swoim Ojcu. Człowiek – Jezus Chrystus, był sprawiedliwy przez wiarę.

Jako Syn Boży, Jezus jest zupełnym objawieniem Ojca. Jako Syn człowieczy, w swoim ziemskim życiu jest objawieniem tego wszystkiego, czym ludzka natura może być w Bogu, w tym życiu. Na podstawie tego założenia, poselstwo przebudzenia może ostać się albo upaść. Jednak oświadczamy, że bramy piekielne nie przemogą go. Ono jest tak pewne, jak niebo i tak mocne jak Tron Boży (patrz: ST.24.11.1898). [„Chociaż na Swoim charakterze nie miał żadnej skazy grzechu, to jednak łaskawie zniżył się, aby związać naszą upadłą naturę ze Swoją Boskością. Przez takie przyjęcie człowieczeństwa, zaszczycił ludzkość. A potem, gdy już przyjął naszą upadłą naturę, pokazał, czym ona może się stać, gdy przyjmie owe dostatnie zabezpieczenia, które dla niej przygotował i gdy stanie się uczestnikiem Boskiej natury” (7 ABC.s.520); dopisek tłum.].

Powtarzamy ponownie: Jezus jest Prawdą. On jest prawdą Bożą. Jest prawdą dla ludzi; jest objawieniem Ojca; jest objawieniem tego, czym ludzka natura w Bogu może być w tym życiu!

To nie jest oparte na domysłach. Jest to objawiona prawda, poświadczona przez natchnione Słowo, przez mowę, która nie dopuszcza dwuznaczności: „A łaska, którą On otrzymał, jest dostępna również dla nas” (ŻJ.45 w. II lub 44 w.VIII). „Jego przeżycia (doznania) mają być naszymi [doświadczeniami]... (ŻJ.278 w.II lub 259 w.VIII; popr. wg oryg.). „...

Przyszedł jako bezbronne dziecię z tym samym człowieczeństwem, które my posiadamy. »Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział« (Hebr.2,14). On nie mógł przyjść w postaci anioła, bo jeśli

12

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

nie spotkałby się z ludzkością jako człowiek i [jako człowiek] nie zaświadczyłby o swojej łączności z Bogiem, w wyniku której mógł otrzymać boską moc tą samą drogą, co i my, wówczas nie mógłby być dla nas doskonałym przykładem.

On przyszedł w poniżeniu, aby najbardziej pogardzana istota na ziemi, na gruncie swego ubóstwa i poniżenia nie miała wymówki i nie powiedziała, że z powodu tych rzeczy ona nie może być posłuszna Zakonowi Jehowy” (7BC.925). „Jego doskonałe ludzkie przymioty mogą być udziałem wszystkich Jego naśladowców, jeżeli ci poddadzą się woli Bożej tak, jak On to uczynił” (ŻJ.527 w.II lub 479 w.VIII; popr.wg oryg.). „Posiadając naszą upadłą ludzką naturę, pokazał nam, jaka ona może się stać, kiedy przyjmie daleko sięgające zabezpieczenia, których On [Jezus] dla niej [natury] dokonał oraz kiedy stanie się uczestnikiem boskiej natury” („Special Instrucion Relating to the Review and Herald Office, and Work in Battle Creek” 26.05.1896, p.13).

Musimy szczerze przyznać, że mamy mizerne pojęcie o naturze Chrystusa. „Nikt nie może wyjaśnić tajemnicy ucieleśnienia Chrystusa” (5BC.1129). Musimy także przyznać, że wiele rzeczy nie znamy w odniesieniu do natury człowieka. „Istota ludzka nie potrafi wytłumaczyć sama siebie...” (MM.92). Jednak wiemy, że Jezus jest objawieniem Boga i tym, czym człowiek może stać się w Bogu. Jeśli Prawdę poddamy pod mizerny ludzki osąd, wówczas wiele się traci. A gdy człowiek uwikła się w szczegóły ludzkiej natury Chrystusa, traci jeszcze więcej. Gdy zaś spędzamy czas na wyjaśnianiu Prawdy, zamiast widzieć ją taką, jaka jest w Chrystusie, wówczas wszystko się traci. „Nauka ludzka jest zbyt ograniczona, aby mogła pojąć pojednanie. Plan zbawienia jest tak dalekosiężny, iż żadna filozofia nie potrafi

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

13

go wytłumaczyć. Pozostanie on na zawsze nieprzeniknioną tajemnicą dla najgłębszych umysłów. Nauki o zbawieniu nie da się wytłumaczyć, lecz można ją poznać przez doświadczenie” (ŻJ.386 w.II lub 354 w.VIII; popr.wg oryg.). „Duszy nie oświeci ani dyskusja, ani spór. Musimy patrzeć, aby żyć” (ŻJ.124 w.II lub 118 w.VIII; popr.wg.oryg.). „Jeśli chcesz ją [Prawdę] zrozumieć, musisz zaprzestać dyskusji o twoich ulubionych teoriach, a z pokornym sercem badać pojednanie” (1SM.343). „Można doświadczyć Prawdy, jaka jest w Jezusie, ale nigdy nie wyjaśnić. Jej wysokość, szerokość i głębokość przerasta naszą wiedzę” (PCH.79 w.I i III lub 70 w.II; popr.wg oryg.).

Jezus zamknął wszelki dostęp do drzewa poznania dobra i zła. Proponuje ludziom nabywanie mądrości z drzewa żywota. Nigdy nie usiłował udowadniać ludziom, że Prawda była prawdą. Z pokornym sercem winniśmy patrzeć na Jezusa. Patrząc na Jego boskość mamy widzieć Boga w nędznym ubraniu człowieka, zaś patrząc na Jego człowieczeństwo, mamy widzieć człowieka w szacie sprawiedliwości Bożej.

Prawda Poselstwa Trzeciego Anioła Poselstwo trzeciego anioła z Obj.14r. jest ostatnim poselstwem dla ludzi przed przyjściem Chrystusa, jako że „drugi raz ukaże się nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu” (Hebr.9,28). Zanim On przyjdzie, wszystkie grzechy muszą zostać usunięte. To jest tak pewną rzeczą, jak słowo prorocze. „I rzekł mu: Aż do wieczora i do poranku dni dwa tysiące trzysta, a będzie oczyszczona świątynia” (Dan.8,14 BW). Jego świątynia i „ci, którzy się w niej [przez wiarę] modlą” (Obj.11,1), zostaną na wieki oczyszczeni zanim On przyjdzie, gdyż Jezus zakończy swoją pośredniczą służbę

14

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

zanim przyjdzie, jak zresztą jest napisane: „Kto czyni nieprawość, niech nadal czyni nieprawość, a kto brudny, niech nadal się brudzi, lecz kto sprawiedliwy, niech nadal czyni sprawiedliwość, a kto święty, niech nadal się uświęca. Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku” (Obj.22,11-12). Okres pomiędzy zakończeniem pośredniczej służby Chrystusa, a Jego drugim przyjściem, jest krótkim odstępem czasu, w którym wylewane jest siedem ostatnich plag. W tym czasie święci muszą stać przed świętym Bogiem bez Pośrednika. Ap. Jan patrząc na te wydarzenia przyszłości, mówi: „I napełniła się świątynia dymem od chwały Bożej i mocy jego, i nikt nie mógł wejść do świątyni, dopóki nie dopełni się siedem plag siedmiu aniołów” (Obj.15,8; patrz: DW.55-56 w.I lub 57-58 w.PW).

W tym czasie, kiedy Pośrednika nie będzie już w świątyni, święci muszą zająć zdecydowane stanowisko, aby móc stanąć przed Synem Bożym, kiedy On przyjdzie w wielkiej chwale i mocy. Dlatego żywi święci w swym człowieczeństwie muszą być dokładnie takimi samymi, jakim był Chrystus w swoim człowieczeństwie – „...świętymi, niewinnymi, nieskalanymi” (patrz: Hebr.7,26; WB.492 w.III lub.514 w.VII lub 439 w.VIII). Gdy Ap. Jan ujrzał tych, którzy byli żniwem poselstwa trójanielskiego, oświadczył: „Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka. I w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy” (Obj.14,4-5). Prorokini ruchu adwentowego oświadcza: „Widziałam też, że wielu nie uświadamia sobie, czym być muszą, by w czasie ucisku – już bez Arcykapłana w świątyni – mogli żyć przed obliczem Pana. Ci, którzy otrzymają pieczęć żywego Boga i będą chro-

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

15

nieni w czasie ucisku, muszą w zupełności odzwierciedlać obraz Jezusa” (DW.55 w.I lub 57 w.PW). Zmiana charakteru musi nastąpić przed Jego przyjściem. Nasza natura musi być czysta i święta...” (OHC.278). „Gdy Chrystus przyjdzie, nasze charaktery nie zostaną zmienione. To nasze nikczemne ciała muszą zostać przemienione i ukształtowane na wzór Jego chwalebnego ciała; jednak to nie dokona w nas żadnej moralnej zmiany” (RH.7.08.1888).

Człowieczeństwo Jezusa

Człowieczeństwo zapieczętowanych świętych

Żadnego grzechu, żadnej winy (1Piotr 2,22).

Nieskalani, czyści (Obj.14,4-5).

Nawet w myślach nie zgrzeszył (WB.504 w.VII lub 431 w.VIII).

Tacy będą ci, którzy przetrwają czas ucisku (patrz.WB. jak obok).

„ani przez moment nie było w Nim złych popędów” (5BC.1128).

„nie musimy zatrzymywać ani jednej grzesznej skłonności” (7BC.943).

Kuszony i zwyciężył (Hebr.4,15).

Kuszeni i zwyciężą (Obj.3.21; TM.447).

Zapieczętowany Duchem bez miary (Jan 3,34; Jan 6.27).

Zapieczętowani Duchem bez miary(Obj.7,3; TM.506).

Bez pośrednika (Iz.63,3).

Bez Pośrednika (Iz.59,16; WB.344 w.VII lub 292 w.VIII).

Można by powiedzieć, że taki lud „...będzie uzupełnieniem Jego chwały” (TM.19).

16

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Jego Prawda w Jego Świątyni „Następującymi słowami trzeci anioł zakończył swoje poselstwo: »Tu jest cierpliwość świętych, tu są ci, którzy zachowują przykazania Boże i wiarę Jezusa!« Gdy powtarzał te słowa, wskazywał na świątynię w niebie. Umysły wszystkich, którzy przyjmą to poselstwo, kierowane są na Najświętsze...”

(DW.219 w.I lub 187 w.PW.). Jezus w swej ludzkiej naturze żył nie tylko bezgrzesznym życiem, lecz także umarł i wstąpił do niebiańskiej świątyni, aby Jego lud mógł się cieszyć dobrodziejstwami Jego pojednania. Trzeci anioł wskazuje nam na niebiańską świątynię, gdzie Chrystus przez swoje pośrednictwo udostępnia ludziom życie.

Wiemy, że w ziemskiej świątyni odbywały się dwa rodzaje służb – codzienna i roczna. „...kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku [miejsca Świętego], do drugiej zaś [miejsca Najświętszego] raz w roku sam tylko arcykapłan... (Hebr.9,6-7). „...służą oni w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem niebiańskiej...” (Hebr.8,5). A dlatego, że tutaj chodzi o służbę cieniową, apostoł mówi: „...ma to znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu, kiedy to składane bywają dary i ofiary, które nie mogą doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tego, kto pełni służbę Bożą” (Hebr.9,9). „Albowiem zakon, zawierając w sobie tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może w żadnym razie przez te same ofiary, nieprzerwanie składane rok w rok, przywieść do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą. Bo czyż nie zaprzestano by ich składać, gdyby ci, co je składają, nie mieli już żadnej świadomości grzechów, gdy raz zostali oczyszczeni? Przeciwnie, one właśnie przywodzą na pamięć grzechy co roku. Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy” (Hebr.10,1-4).

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

17

Ten symboliczny rytuał nie mógł na zawsze udoskonalić sumień jak też doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tych, którzy brali w nim udział. Jaśniej nie można już tego wyrazić. Jednak apostoł pod natchnieniem wyraźnie mówi, że służba Chrystusa w prawdziwej Świątyni, może „oczyścić nasze sumienia”, może uczynić doskonałymi tych, którzy do niej przychodzą i „uczynić na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni” (Hebr.9,9,14; 10,1-4, 14-18). Jest to tak jasno wyrażone, że już tego nie można lepiej opisać. Celem służby Chrystusa w Jego świątyni jest przywrócenie moralnego wizerunku Boga w człowieku. Jakim był Chrystus jako człowiek na ziemi, takimi muszą być we wszystkim ci, którzy w wierze Go naśladują!

Po swoim wstąpieniu do nieba, Chrystus rozpoczął służbę w pierwszym przedziale niebiańskiej świątyni (patrz.WB.340 w.VII lub 289 w.VIII). Tam kontynuuje On „codzienną służbę” – to wszystko, co było symbolizowane przez codzienną służbę w ziemskiej świątyni (Dan.8,11-12). Codzienna służba obrazowała służbę przebaczenia (patrz: 3Moj.4,31). Podobnie rzecz się ma ze stałą „codzienną” służbą Chrystusa w prawdziwej Świątyni, zapewniającej usprawiedliwienie przez Jego krew i stały proces uświęcania przez oczyszczającą moc Ducha Świętego.

W czasie służby Chrystusa w pierwszym przedziale świątyni, kościół nie osiągnął błogosławionego stanu jedności i doskonałości w Chrystusie, który był celem Jego służby. „Ten, który zstąpił, to ten sam, co i wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnił wszystko. I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i pozna-

18

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

nia Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej” (Efez.4,10-13).

Powtarzamy: kościół przez służbę Chrystusa w „pierwszym przedziale” niebiańskiej świątyni, nie doszedł „...do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości... i do wymiarów pełni Chrystusowej”. Przyczyna tego niezaprzeczalnego, historycznego faktu, jest oczywista; Chrystus nie zakończył na tym swej służby w świątyni; dlatego też nie zakończył swego dzieła łaski. Aby tych, którzy przychodzą do świątyni, uczynić doskonałymi, wymagana jest cała służba świątynna. Ta przebaczająca służba nie czyni doskonałym sumienia i nie przywraca w pełni moralnego wizerunku Boga w duszy. „Pan może i przebacza skruszonym grzesznikom, ale mimo odpuszczenia na duszy pozostaje skaza” (ŻJ.214 w.VIII lub 228 w.II). „Raz pogwałcone sumienie staje się bardzo słabe” (1SK.146 w.I lub 159 w.PW.). „Co prawda mogą się jeszcze nawrócić; mogą dostrzec swą bezbożność i niesprawiedliwość wobec swoich bliźnich i tak dalece jak to jest możliwe wynagrodzić szkodę, ale blizny zranionego sumienia pozostaną” (3BC.1158). „To prawda, że niektórzy jeszcze w porę dostrzegają swoją głupotę i żałują za nią. Niech takim Bóg przebaczy.

Jednak oni zranili swoje dusze na całe życie i narazili siebie na niebezpieczeństwo. Dar zdolności rozpoznawania, który zawsze powinien być jasny i wyczulony, aby odróżnić prawość od nieprawości, został w wielkiej mierze zniszczony. Nie są wystarczająco bystrzy, aby rozpoznać ostrzegawczy głos Ducha Świętego, czy też dostrzec zwiedzenia szatana. Zbyt często w czasie zagrożenia ulegają pokusom i odstępują od Boga” (PCH.29 w.I lub 26. w.II lub 30 w.III; popr.wg oryg.).

Cytujemy te świadectwa Ducha Proroctwa po to, aby nie było nieporozumień. Służba przebaczania [w pierwszym

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

19

przedziale świątyni] jest wzniosła i wspaniała. Ona usuwa winę, usprawiedliwia wierzącego, stwarza go na nowo na obraz Boży. Jednak ona nie udoskonala moralnego wizerunku Bożego w charakterze. Nie doprowadza do doskonałości sumienia. Stosownie do służby Chrystusa w pierwszym przedziale, rozwój, mający na celu zapieczętowanie i osiągnięcie bezgrzeszności 144000-cy, nie ma miejsca. Jak dotychczas, nie znalazła się grupa świętych, która w stanie śmiertelności zostałaby przygotowana do życia bez Pośrednika w świątyni. Żaden kościół nie jest przygotowany na przyjście Syna Człowieczego.

Jednak pod koniec 2300 lat z Dan.8,14, Chrystus rozpoczął końcowy okres swojej służby. On wstąpił do Najświętszego, aby oczyścić świątynię – każdy znajdujący się w niej przedmiot i każdego, kto w niej przebywa. „I dano mi trzcinę podobną do laski mierniczej i powiedziano: Wstań i zmierz świątynię Bożą i ołtarz, i tych, którzy się w niej modlą” (Obj.11,1).

Niektórzy usiłują ograniczyć oczyszczenie świątyni do oczyszczenia pomieszczeń w niebie, nie włączając w to oczyszczenia czcicieli Boga. Jednak wzór pokazuje nam, że oczyszczenie świątyni odbywało się dla ludu! „W tym dniu bowiem zostanie dokonane przebłaganie za was, aby was oczyścić. Od wszystkich waszych grzechów będziecie oczyszczeni przed Panem” (3Moj.16,30). Rezultatem sądu śledczego i ostatecznego pojednania będzie zapieczętowanie świętych na ich czołach (patrz: Obj.7,2; 14,1). To ostateczne pojednanie (patrz: DW.218-219 w.I lub 186 w.PW), oznacza więcej aniżeli sądowy akt o wiecznym przebaczeniu. Ono zapieczętowuje świętych, dzięki czemu zostają na „wieki zabezpieczeni przed podstępami kusiciela” (2SK.115 w.I lub 180 w.PW).

20

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Jeśli będziemy studiować wszystkie informacje Biblii dotyczące Chrystusowego dzieła oczyszczenia świątyni, stwierdzimy, że jest w nim dzieło łaski dla świętych. Dzieło Chrystusa w przedziale Najświętszym jest wielce istotne dla przygotowania ludu do jego przeżycia w czasie, gdy w świątyni nie będzie Pośrednika oraz przygotowuje lud na przyjście Chrystusa. Aby to lepiej wyjaśnić, zacytujemy Ducha Proroctwa: „Lud [ten, który 22.10.1844r. oczekiwał na Pana, wyznając swe grzechy i prosząc o przebaczenie (patrz także DW.205 w.I lub 175 w.PW oraz 209 w.I lub 179 w.PW)] nie był jeszcze przygotowany na spotkanie Pana. Wciąż pozostało do wykonania dzieło przygotowania. Musiało dotrzeć do nich światło, które skierowałoby ich uwagę na świątynię Boga w niebie, a kiedy już przez wiarę zrozumieją służbę sprawowaną tam przez ich Najwyższego Kapłana, zostaną im wskazane nowe obowiązki. Kościół miał otrzymać jeszcze inne ostrzeżenie i pouczenie. „Prorok powiedział: »Lecz kto będzie mógł znieść dzień jego przyjścia, i kto się ostoi, gdy się ukaże? Gdyż jest on jak ogień odlewacza, jak ług foluszników. Usiądzie, aby wytapiać i czyścić srebro. Będzie czyścił synów Lewiego i będzie ich płukał jak złoto i srebro. Potem będą mogli składać Panu ofiary w sprawiedliwości« (Mal.3,2-3). Ci, którzy będą żyć na ziemi, kiedy skończy się już wstawiennictwo Chrystusa w niebiańskiej świątyni, będą musieli stanąć przed obliczem świętego Boga bez pośrednika. Ich szaty muszą być wtedy nieskazitelne, a charakter oczyszczony od grzechu przez pokropienie świętą krwią. Dzięki łasce Bożej i swym własnym usilnym staraniom muszą być zwycięzcami w walce ze złem.

Podczas, gdy w niebie odbywa się sąd śledczy, a grzechy okazujących skruchę są wymazywane z ksiąg niebios, na ziemi musi nastąpić oczyszczenie i usunięcie grzechu spośród ludu

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

21

Bożego. Dzieło to przestawione jest w poselstwie czternastego rozdziału księgi Objawienia. „Po wykonaniu tego zadania, naśladowcy Chrystusa będą gotowi na Jego przybycie” (WB.328-329 w.III lub 344-345 w.VII lub 292 w.VIII; popr.wg oryg.). W ten sposób Obj.14r. czyli trójanielskie poselstwo kieruje nasze umysły do przedziału Najświętszego, gdyż właśnie tam Chrystus przygotowuje lud na ów wielki dzień Boga Wszechmogącego.

Prawda o nieodwołalnym i końcowym pojednaniu Powróćmy do naszego podstawowego tematu, czyli tej istotnej Prawdy, jaka jest w Jezusie Chrystusie. On w swej boskiej naturze objawił nam prawdę o Bogu, a w swej ludzkiej objawił nam prawdę odnośnie tego, czym ludzka natura może być w tym doczesnym życiu. Prawda o Jego człowieczeństwie jest tak pewna, jak prawda o Jego Boskości. „Przyjąwszy naszą upadłą naturę, pokazał nam, czym ona może być... („Special Instruction Relating to the Review and Herald Office, and Work in Battle Creek”, 26.05.1896).

Jednak w tym studiowanym temacie potrzebujemy znajomości Prawdy o świątyni, gdyż w niej możemy dostrzec dzieło Jezusa, które pokazuje nam, jak możemy przywłaszczyć sobie Jego życie.

Wielkim błędem jest twierdzenie, że tu i teraz wystarczy „codzienna” pośrednicza służba Chrystusa, aby nasza ludzka natura stała się taka, jak Jego ludzka natura, kiedy był na ziemi.

Do tego potrzebne są obie fazy pośredniczej służby Chrystusa [codzienna i roczna służba], aby przychodzących do świątyni uczynić na zawsze doskonałymi. Na przykład: porównajmy

22

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

życie chrześcijanina, który skorzystał z codziennej służby przebaczenia, z człowieczeństwem Jezusa na ziemi. Pomiędzy bezgrzesznym, ziemskim stanem człowieka-Chrystusa, a stanem nowonarodzonego chrześcijanina jest oczywista i decydująca różnica. On „nie znał grzechu” (2Kor.5,21), nie miał w sobie doświadczenia związanego z uczestniczeniem w złym, nie miał wyrzutów sumienia z powodu zgrzeszenia, nie prześladowała Go pamięć o popełnionym grzechu czy jakimś uchybieniu, gdyż ich po prostu nie popełnił. Czy coś takiego można powiedzieć o nowonarodzonym chrześcijaninie? Nie! Absolutnie Nie! Chociaż przez pokropienie naszych serc przebaczono nam i nasze sumienia zostały oczyszczone (Hebr.10,22), to jednak to nie czyni doskonałym naszego sumienia. Codzienna służba nie w pełni odnawia grzeszność ludzkiego umysłu. Dopiero gdy sumienie, świadomość i umysł zostaną oczyszczone i uwolnione od zła i grzechu, człowieczeństwo świętych będzie w pełni podobne do człowieczeństwa Jezusa Chrystusa z Nazaretu.

Aby to umożliwić, Jezus wstąpił w 1844 roku do przedziału Najświętszego, „...by dokonać ostatecznego pojednania dla wszystkich, którzy chcieli skorzystać z Jego pośrednictwa” (DW.219 w.I lub 186 w.PW). Przez to ostateczne pojednanie, Jezus udziela swojemu ludowi najwyższego daru, gdy zastawia się za nim przed sądem, dokonując ostatecznego i koniecznego dzieła łaski, o czym wyraźnie zaświadcza Słowo Boże: „W tym dniu bowiem zostanie dokonane przebłaganie za was, aby was oczyścić. Od wszystkich waszych grzechów będziecie oczyszczeni przed Panem” (3Moj.16,30). „W owych dniach i w owym czasie – mówi Pan – będzie się szukać winy Izraela, lecz jej nie będzie, oraz grzechów Judy, ale się ich nie znajdzie...” (Jer.50,20; patrz: WB.375 w.III lub 391 w.VII lub 335 w.VIII jako komentarz).

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

23

„Gdy lud Boży korzy swe dusze przed Nim i prosi o czystość serca, pada rozkaz: »Zdejmijcie tę szatę plugawą«, zaraz po tym padają pokrzepiające słowa: »Oto zdjąłem z ciebie twoją winę i każę cię przyoblec w szaty odświętne«. Nieskazitelna szata sprawiedliwości Chrystusa zostaje włożona na kuszone, doświadczane, a jednak wierne dzieci Boże. Wzgardzone ostatki zostaną przyodziane w chwalebny strój, który nigdy już nie będzie zbrukany zepsuciem świata. Imiona ich są zachowane w księdze żywota Baranka i zapisane wśród imion wiernych wszystkich czasów. Oparli się podstępom zwodziciela, nie dali się odciągnąć od swej wiary, pomimo wściekłych ataków smoka. Teraz na wieki są zabezpieczeni przed podstępami kusiciela. Ich grzechy będą przeniesione na sprawcę grzechu. „Ostatki otrzymały nie tylko przebaczenie, lecz zostały także uhonorowane. Na ich głowy zostaje włożona »piękna czapka«. Są królami i kapłanami przed Bogiem. Gdy szatan wysuwał swe oskarżenia i dążył do zniszczenia tej gromadki, święci i niewidoczni aniołowie krążyli tam i z powrotem, kładąc na nich pieczęć Boga żywego” (2SK.115-116 w.I lub 180 w.PW). „Sprawiedliwi [w czasie ucisku] będą nieustannie i żarliwie wołać o wyzwolenie. Jednak nie mogąc sobie przypomnieć nawet najmniejszego grzechu, nie mogą też w całym swoim życiu dopatrzeć się wiele dobra. Grzechy ich zostały już wcześniej przedłożone sądowi i dlatego zostały im przebaczone. Grzechy zostały usunięte w krainę zapomnienia i dlatego nie mogą ich sobie przypomnieć” (3SG.135).* „Jednak chociaż będą mieli głębokie poczucie tego, że są niegodni, nie będą mieć żadnych skrytych grzechów do wyznania. Ich grzechy wymazała pojednawcza krew Chrystusa i nie będą mogli ich sobie przypomnieć” (PP. w I, II i III wyd. brak tych zdań; 148 w.IV i V).*

24

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

„Jak w wyniku ostatecznego pojednania grzechy prawdziwie skruszonych zostaną wymazane z rejestrów nieba i nigdy już nie będą wspomniane ani nie przyjdą na myśl...” (PP.262 w.IV; patrz 336 w.I lub 268 w.III).* „Ponieważ jednak są głęboko świadomi swej nicości, nie będą mieli żadnego zła do ukrywania. Ich grzechy były już rozważane na sądzie, zostały wymazane, nie będą więc mogli ich sobie przypomnieć” (WB.480 w.III lub 502 w.VII lub 429 w.VIII; popr.wg oryg.).* „Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze [na sądzie śledczym], aby nadeszły od Pana czasy ochłody i aby posłał przeznaczonego dla was Chrystusa Jezusa (Dz.3,19)”. (WB.423 w.VIII; Słowa w klamrach są zapisane w „Wielkim Boju” w wyd.z 1888 roku). „Późny deszcz padający pod koniec sezonu powoduje dojrzewanie zboża i przygotowuje je do zżęcia... Dojrzenie ziarna przedstawia zakończenie dzieła łaski Bożej w duszy.

Przez moc Ducha Świętego udoskonalony zostaje moralny obraz Boga w charakterze [człowieka]. Wszyscy zostaniemy całkowicie przekształceni na podobieństwo Chrystusa... Jeśli wczesny deszcz nie wykona swej pracy, późny deszcz nie będzie mógł doprowadzić ziarna do doskonałości” (TM.506). Żyjący święci, którzy skorzystali z dobrodziejstw służby pośredniczej Chrystusa w przedziale Najświętszym, „zostaną całkowicie przekształceni na podobieństwo Chrystusa” *”Oni nie będą mogli sobie przypomnieć [owych wymazanych grzechów].” To nie oznacza, że zostaną ogarnięci utratą pamięci i nie będą mogli sobie przypomnieć minionych wydarzeń. Proszę, zwróćmy dokładną uwagę na to, co mówią Świadectwa, a one mówią, że oni nie będą mogli sobie przypomnieć popełnionych grzechów. Grzechy – to złe myśli i uczucia. Każda zła myśl, każda skłonność lub dążność do grzechu, zostanie całkowicie wymazana z sumień świętych. W ten sposób sumienia staną się doskonałe (nie będzie więcej wyrzutów sumienia), a moralny wizerunek Boga w charakterze zostanie przywrócony.

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

25

(TM.506). Ich ludzkie charaktery we wszystkim upodobnią się do tego, czym był ludzki charakter Jezusa na ziemi.

Chociaż nadal będą posiadali to samo zdegenerowane ciało i krew, to jednak ich duchowe natury będą czyste i święte.

Mimo, że nadal będą posiadać nędzne ciało, zdegenerowany ludzki organizm wraz z jego fizycznymi, duchowymi i moralnymi słabościami, to jednak w niebie nie będzie wątpliwości co do bezgrzeszności ludzkiego charakteru zapieczętowanych świętych. Tak, jak Jezus mógł ostać się przed Bogiem bez pośrednika, tak święci ostaną się bez pośrednika w świątyni. Będą Jemu podobni.

Prawda o doskonałości Jezus jest Prawdą, która mówi o doskonałości moralnego i duchowego wizerunku Boga w człowieku. Dlaczego Jezus jako człowiek był bez grzechu – nie zgrzeszył? Czy posiadał jakąś siłę lub moc, która nie ma swobodnego dostępu do nas? Nie! Czy przyjął na siebie taką ludzką naturę, jaka była przed upadkiem w grzech? Nie! Czy Jego ludzka natura posiadała wrodzoną sprawiedliwość? Nie! Człowieczeństwo Jezusa było bezgrzeszne, ponieważ On przebywał w Ojcu.

Człowieczeństwo Chrystusa zamieszkało w Bogu. „...abyście poznali i wiedzieli, że we mnie jest Ojciec, a Ja w Ojcu” (Jan 10,38). „Czy nie wierzysz, że jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie? Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje. Wierzcie mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie; a jeśliby tak nie było, to dla samych uczynków wierzcie” (Jan 14,10-11). „...a Ja przez Ojca żyję” (Jan 6.57). „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego,

26

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

który mnie posłał. Jeżelibym Ja wydawał o sobie świadectwo, świadectwo moje nie byłoby wiarogodne” (Jan 5.30-31). „Kto od siebie samego mówi, ten szuka własnej chwały; ale kto szuka chwały tego, który go posłał, ten jest szczery i nie ma w nim nieprawości” (Jan 7,18).

Te pozycje Słowa Bożego ukazują nam czystą prawdę o Tym Bezgrzesznym Człowieku. Nie dążymy do wyjaśnienia tej prawdy, ale dla nas jest niezmiernie ważną rzeczą, aby ją poznawać. Człowiek Jezus był bezgrzeszny, ponieważ Jego człowieczeństwo było ukryte w Bogu. Jego człowieczeństwo polegało na Bogu, zaufało Bogu, cieszyło się w Bogu i odpoczęło w woli Bożej. On nie czynił niczego sam od siebie. Jego szata sprawiedliwości została utkana na krosnach w niebie.

W niej nie było żadnej nitki ludzkich wymysłów. W ten sposób On objawiał doskonały obraz Boga w człowieczeństwie.

Teraz zastanowimy się nad naturą grzechu. Lucyfer oświadczył aniołom w niebie, że są święci i nie uzależnieni od Boga, do prowadzenia świętego życia (patrz: PP.19-20 w.I lub 20-21 w.III lub 22-23 w.IV). To wypaczone usposobienie do uniezależnienia się od Boga było grzechem samym w sobie. Gdy Lucyfer i jego aniołowie nie chcieli dłużej żyć w Bogu, upadli. Zamiast przekazywać słowa Boga, szatan potrafił już tylko przemawiać sam od siebie. „On... w prawdzie nie wytrwał...

Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie” (Jan 8,44).

Gdy Pan Bóg stworzył człowieka, Adam miał żyć w Bogu, a Bóg w nim. Jak długo Adam żył w Bogu, był bez grzechu.

Szatan przekonał Ewę, że posiada życie sama z siebie. Gdy ta bezgrzeszna para porzuciła swoją zależność od Boga, związek z Nim został zerwany. Za późno stwierdzili, że Bóg był ich jedynym życiem i sprawiedliwością. Stali się upadłymi i grzesznymi istotami, obrabowanymi ze wspaniałej, świetlanej szaty.

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

27

Przez swoje ucieleśnienie, Jezus przyjął tę obcą Bogu naturę i doprowadził ją z powrotem do boskiej doskonałości.

Przyprowadził ludzkość do Boga i odbudował Boży tron w ludzkich sercach. O! Co za cudowne wybawienie, dokonane całkowicie i dobrowolnie przez Zbawiciela świata! Ludzie jak i aniołowie zobaczyli w Nim tę odwieczną prawdę, że żadna stworzona istota sama z siebie nie jest sprawiedliwa i że żadne stworzenie nie może być sprawiedliwe, jeśli nie przebywa w Bogu i nie utrzymuje życiowo niezbędnego związku z Nim. To jest istota prawdy, jaka jest w Jezusie, iż zapieczętowani święci nie pomyślą nawet, że mogą być bezgrzeszni z siebie i sami w sobie. Nie! Nie! Nie! Gdyby chociaż przez moment tak pomyśleli, wówczas powtórzyli by pierwotny grzech Lucyfera. Ludzka sprawiedliwość jest niczym innym, jak przebywaniem przez wiarę w Nim i posiadaniem całkowitego uzależnienia od boskiej doskonałości. To jest życie jakim żył Jezus – a On żył W BOGU. „Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy.

Kto mówi, że w nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował” (1Jan 2,5-6). „...Jeżeli pozostanie w was to, co od początku słyszeliście, i wy pozostaniecie w Synu i w Ojcu” (1Jan 2,24). „Każdy, kto w nim mieszka, nie grzeszy” (1Jan 3,6). „A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim” (1Jan 3,24). „Kto tedy wyzna, iż Jezus jest Synem Bożym, w tym mieszka Bóg, a on w Bogu. A myśmy poznali i uwierzyli w miłość, którą Bóg ma do nas. Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim” (1Jan 4,15-16).

Dzieło Chrystusa w przedziale Najświętszym prowadzi do zupełnego wypełnienia kapłańskiej modlitwy Jezusa: „Aby

28

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś.

A Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy. Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś” (Jan 17,21-23). Ten związek z Ojcem i Synem prowadzi do doskonałości charakteru.

Prawda o otwartych drzwiach „...oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć” (Obj.3,8). Prawda o człowieczeństwie Chrystusa daje nam prawo wstępu do świątyni i dopuszcza nas do dobrodziejstw Jego pośredniczej służby. Gdy człowiek dostrzeże w Jezusie to, jakim sam może być, wówczas też zobaczy jakie błogosławieństwa stoją do jego dyspozycji w świątyni. Dlatego też apostoł mówi: „Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje” (Hebr.10,19-20).

Tak więc zostało tutaj powiedziane, że Jego ciało upoważnia nas do wstępu do świątyni. Nikt tego lepiej nie widzi, niż szatan. Dlatego wprowadza już do wczesnego kościoła spory odnośnie ludzkiej natury Chrystusa. Ta wielka prawda stała się przedmiotem ludzkich osądów i domniemań. Teolodzy i uczeni podjęli się wyjaśnienia tej prawdy. Oni odrzucili fakt, że prawda ta musi zostać im objawiona. W ślepocie swojej ludzkiej „mądrości” ustanowili dogmat, że Maria była „niepokalana przy poczęciu”. Nauczali, że człowieczeństwo Chrystusa przy urodzeniu było inne i różniło się od ciała człowieka. Przestała już istnieć prawda o tym, kim człowiek może być w Bogu. Prawda o wejściu do świątyni została zburzona.

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

29

Proroctwo się wypełniło: „Wmówił w siebie potęgę, jaką ma książę wojsk, tak że odjęta mu została stała codzienna i zostało zbezczeszczone miejsce jego świątyni. Na codziennej dopuszczono się przestępstwa; prawda została powalona na ziemię, a cokolwiek czynił, to mu się udawało” (Dan.8,11-12; słowo ofiara nie jest w oryginale).

Teraz żyjemy w bardzo ważnym czasie, w którym „...świątynia znowu wróci do swojego prawnego stanu” (Dan.8,14; wg R.S.V.). Chrystus obecnie przebywa w przedziale Najświętszym, służąc tak, jak to miało miejsce we ziemskiej świątyni, której wzorem była i jest niebiańska, podczas „rocznej” służby. Świątynia nie może być odnowiona i wrócić do swojego prawnego stanu tak długo, dopóki nie pojmiemy tej prawdy, jaka jest w Chrystusie. W swojej boskości jest On objawieniem Boga; w swoim człowieczeństwie jest objawieniem tego, czym może być ludzka natura. Jego człowieczeństwo jest „zasłoną”, czyli drzwiami lub wejściem do przedziału Najświętszego. Jeśli wierzący zastanowi się nad bezgrzesznością człowieczeństwa Jezusa i uświadomi sobie, że „Jego doskonałe człowieczeństwo może być udziałem wszystkich Jego naśladowców” (ŻJ.527 w.II lub 479 w.VIII; popr.wg oryg.), wówczas pojmie, że jest jeszcze inne doznanie, o wiele głębsze, przewyższające „codzienną” służbę przebaczenia. Wówczas zobaczy swojego Arcykapłana w przedziale Najświętszym, który czeka, by na sądzie przed Bogiem dokonać dla niego „ostatecznego pojednania”, aby i jego człowieczeństwo stało się takim, jak człowieczeństwo Jezusa w czasie Jego bytności na ziemi. Dlatego niezachwianie będzie wierzył w doświadczenie ostatecznego wymazania grzechów, udoskonalenie sumienia i w zapieczętowanie udoskonalającym „późnym deszczem”. Powtarzamy: prawda o człowieczeństwie Jezusa otwiera nam drzwi nadziei i udziela odwagi do stawienia się

30

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

w Nim przed sądem, aby to koronne dzieło łaski mogło zostać dokonane w nas – oczekujących na Jego pojawienie się.

Z mocnym zaufaniem będziemy uroczyście i z radością reagować na to Boże poselstwo przebudzenia i dążyć do spotkania się z Bogiem w Jego świątyni w owym Wielkim Dniu Pojednania. „Zatrąbcie na rogu na Syjonie, ogłoście święty post, zwołajcie zgromadzenie! Zgromadźcie lud, poświęćcie zebranie, zbierzcie starszych, zgromadźcie dzieci i niemowlęta! Niech oblubieniec wyjdzie ze swej komory, a oblubienica ze swej komnaty! Niech kapłani, słudzy Pana, zapłaczą między przedsionkiem a ołtarzem i mówią: Zmiłuj się nad swoim ludem, Panie, i nie wystawiaj na hańbę swojego dziedzictwa, aby poganie szydzili z niego! Dlaczego mają mówić wśród pogańskich ludów: Gdzie jest ich Bóg?” (Joel 2,15-17).

Z drżącym napięciem i nadzieją wyczekują spotkania z Oblubieńcem, nadsłuchując okrzyku: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie” (Mat.25,6). Trąby głośno i wyraźnie obwieszczają Dzień Pojednania. Król wysyła swe sługi po raz drugi z ostatnim wezwaniem do ludzi, uznających siebie za lud Boży: „...wszystko jest gotowe, pójdźcie na wesele” (patrz: Mat.22,1-11).

Kto wzgardzi ostatnim Bożym poselstwem łaski do Laodycei, ten wypełni proroctwo zapisane w 1T.179-183 lub 1SK.43-46 w.PW lub 47-51 w.I; (w 1SK. w.I, tytuł rozdziału pt. „Udręka” jest źle przetłumaczony). Powtarzamy: za kogo walczysz? Jeśli odrzucasz Prawdę, w rzeczywistości odrzucasz Chrystusa i gardzisz Nim tak, jak nikczemny łotr podczas Jego cierpień i krzyżowania. Ty, który sam walczysz, rzucasz na Niego oszczerstwa i pomówienia; ponownie pytam: za kogo bojujesz? Prawda zawsze się ostoi, zawsze będzie żyć; ona nie może umrzeć. Podczas, gdy ludzie szydzą z niej i przybili Ją do krzyża, całe niebo widzi jej zwycięstwo.

Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie

31

Ci, którzy w spokoju ducha przyglądają się tej ostatecznej wielkiej walce z fotela anonimowości, powinni wiedzieć, że „otwarty sprzeciw jest lepszy, niż ukryta miłość” dla Prawdy. Neutralność jest tchórzostwem i jest gorsza od otwartej wrogości. „Przeklnijcie Meroz, rzekł anioł Pana, Przeklnijcie jego mieszkańców za to, że nie przyszli na pomoc Panu, na pomoc Panu wśród bohaterów” (Sędz.5,23).

Szczera skrucha może jeszcze odwrócić ten okropny wyrok: „Rozgniewał się król, a wysławszy swe wojska, wytracił owych morderców i miasto ich spalił. Wtedy rzecze sługom swoim: Wesele wprawdzie jest gotowe, ale zaproszeni nie byli godni. Idźcie przeto na rozstajne drogi, a kogokolwiek spotkacie, zaproście na wesele” (Mat.22.8-9).

Niech wszyscy, którzy umiłowali Jego przyjście, w wierze wpatrują się w otwarte drzwi do przedziału Najświętszego. Powinniśmy z wdzięcznością odpowiedzieć na zaproszenie do wejścia w związek małżeński, gdyż tutaj rozchodzi się o wieczne połączenie boskości z człowieczeństwem. „Oto Oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie” (Mat.25,6).

„»Jeżeli zechcecie być posłuszni, z dóbr ziemi będziecie spożywać, lecz jeżeli będziecie się wzbraniać i trwać w uporze, miecz was pożre, bo usta Pana tak powiedziały« (Iz.1,19-20). Te słowa są prawdą. Wymagane jest ścisłe posłuszeństwo, a ci którzy mówią, że nie można żyć doskonałym życiem, oskarżają Boga o niesprawiedliwość i kłamstwo” (Ms.148, 1899. RH. 7.02.1957, E. G. White Articles Vol. 6, p. 519).

Część II

Prawda na obecny czas z Księgi Daniela

(33)

34

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

35

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela Wprowadzenie Nadszedł czas, kiedy lud Boży powinien posiąść jasne zrozumienie odnośnie wspaniałych proroctw Daniela. Potrzebujemy światła, które ma promieniować na te, tak dawno wypowiedziane proroctwa. Przy tym musimy także zrozumieć bardzo wyraźnie przywileje i obowiązki, dotyczące ostatniego pokolenia ludu Bożego.

Oto trzy bardzo ważne klucze, służące do lepszego i pełniejszego zrozumienia księgi Daniela: 1. Zrozumienie Bożego zamiaru wobec Jego ludu przy stworzeniu i zbawieniu 2. Zrozumienie służby świątynnej 3. Zrozumienie sytuacji i okoliczności, w jakich znajdował się naród żydowski, kiedy były pisane proroctwa Daniela Przez właściwe używanie tych trzech kluczy, otworzą się okna, przez które napłynie taki ogrom światła, że księga Daniela zacznie promieniować przebudzającym poselstwem dla ludu Bożego czasów ostatecznych.

Ta analiza poselstw Daniela jest napisana dla ludu, który jest już zapoznany z tymi wielkimi proroctwami, będącymi fundamentem Adwentyzmu Dnia Siódmego.

36

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Rozdział I

Boży zamiar wobec swego ludu w stworzeniu i zbawieniu Rady Ducha Proroctwa są bardzo ważne dla studiowania księgi Daniela, dlatego też, zwróćmy uwagę na jedną z wielu: „...winniśmy brać pod uwagę zarówno naturę ludzką jak i zamierzenia Boga, dla których stworzył On człowieka” (W.10).

Natomiast odnośnie stworzenia człowieka, mamy zwracać uwagę na dwie rzeczy: że człowiek został stworzony z prochu ziemi oraz, żeby człowiek odbijał wizerunek Boga (1Moj.1,27; 2,7). Oddzielony od Boga Adam był tylko prochem. Nie miał wrodzonego życia, wrodzonej sprawiedliwości, wrodzonych cnót czy jakiegokolwiek dobra.

A jednak „miał nosić podobieństwo Boga zarówno w zewnętrznym wyglądzie jak i w charakterze” (PP.27 w.I i III lub 29 w.IV i V). Ten zewnętrzny człowiek, to ciało, ludzki organizm z jego fizycznymi, mentalnymi i duchowymi siłami. Jest to świątynia ludzkiego ciała, „...dom, w którym żyjemy” („Healthful Living” pp.13-14). Natomiast wewnętrzny człowiek to ludzki duch, serce, umysł, indywidualny charakter i osobowość (patrz: 1Kor.6,20; 5,5; 7,34; 6,17; 2Kor.7,7; Rzym.8,16; 1Sam.16,7). Adam, kiedy wyszedł z ręki Stwórcy, był nie tylko w zewnętrznej powierzchowności podobny do Boga, ale także jego duch był w harmonii z boskim Duchem. Był on przepełniony Duchem wiecznej miłości. („Ta miłość jest Duchem Boga” – 4T.224).

Celem Boga było, aby człowiek zjednoczył się z Nim, tworząc wspólnotę, która by zabezpieczyła wszechświat przed odstępstwem. To miała być „tajemnicza wspólno-

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

37

ta” – nie tylko wspólnota Boga z człowiekiem, lecz Bóg w człowieku i człowiek w Bogu. Przez swój lud, Pan Bóg zamierzał objawić całemu wszechświatu „różnorodną mądrość Bożą” (patrz: Ef.3,9-11). Człowiek, jako głowa stworzenia, miał zająć miejsce szatana w objawianiu Bożych zamiarów (por.ŻJ.602 w.II lub 546 w.VIII; 2SK.114 I w. lub 179 w.PW). Mało tego, miał współpracować z Bogiem nad zniweczeniem królestwa szatana oraz nad usprawiedliwieniem charakteru i rządów Boga. A na koniec miał mieć udział z Chrystusem w Jego chwale i wraz z Nim zasiąść na stolicy wszechświata (patrz: 1Sam.2,8; Obj.3,21; WB.374 w.III lub 391 w.90r. lub 334 w.VIII).

Boży ideał dla człowieka był niepojęcie wyższy, niż mogła go dosięgnąć ludzka myśl.

Upadek i zbawienie Przez to, że Adam wybrał uniezależnienie się od Boga, zburzył w sobie wizerunek Boży. Po pierwsze, odnośnie zewnętrznego człowieka: zburzył swoją powierzchowność; jego siły zostały wypaczone i używane w złym kierunku.

W ten sposób rozpoczął się proces degeneracji ludzkiego organizmu. Po drugie, odnośnie wewnętrznego człowieka: intelekt i charakter się zmieniły; „...miejsce miłości zajęło samolubstwo” (DCH. rozdział „Potrzeba Chrystusa”), a „Samolubstwo zaś jest duchem szatana” (Dz.Ap.251 w.I lub 205 w.II). Duchowy upadek Adama nie był procesem; ten upadek był natychmiastowy, zupełny i definitywny. Od zaraz posiadł moralny obraz szatana.

Jednak Adam nie był pozostawiony całkowicie na pastwę skutków własnego grzechu, w przeciwnym razie, w poczuciu okropnej winy, zginąłby już w Ogrodzie Eden. Chrystus

38

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

stanął w zastępstwie człowieka i rozpoczęła się realizacja planu zbawienia. Wykupienie weszło w życie. Zamiar Boży odnośnie człowieka pozostał taki sam, jak przy stworzeniu.

Upadek w grzech nie zniweczył Bożego planu stworzenia ludzkiego pokolenia. Pan Bóg postanowił ratować swoich towarzyszy i to tak, aby ponownie przywrócić im radość z wykonania do końca powierzonego im dzieła, dla którego powołał ich do istnienia.

Przegląd proroctw starego testamentu Stary Testament jest sprawozdaniem o Bożej realizacji tego wielkiego celu, jakim było stworzenie człowieka. Pan Bóg stworzył go jako narzędzie, przy pomocy którego chciał obronić swój Zakon i zburzyć królestwo ciemności. Człowiek stale pozostawał Bożą bronią przeciwko szatanowi. Jest to potwierdzone przez pierwszą proroczą obietnicę Pisma Świętego. Podczas, gdy szatan cieszył się zwycięstwem nad Ewą, Jehowa powiedział do przeciwnika: „I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę” (1Moj.3,15).

W rzeczywistości Pan Bóg powiedział do diabła: „Nie ciesz się swoim tryumfem! Ja stworzyłem człowieka po to, aby cię pokonał. Ty, co prawda pokonałeś niewiastę, ale prawdziwe nasienie niewiasty skruszy twoją głowę. Ty możesz ukąsić je w piętę, jednak ono rozwali twoje królestwo.” Tym nasieniem jest drugi Adam. W Chrystusie, Pan Bóg osiągnął swój cel dotyczący człowieka, gdyż lud Boży jest włączony do tego Nasienia i Jego zwycięstwa. Ap. Paweł pisze w swoim liście do wierzących w Rzymie: „A Bóg pokoju rychło zetrze

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

39

szatana pod stopami waszymi. Łaska Pana naszego, Jezusa, niechaj będzie z wami” (Rzym.16,20).

Otóż musimy wyraźnie zrozumieć, że taki był zawsze Boży zamiar wobec człowieka. Wróg wszelkiej Prawdy zostanie zdeptany przez lud Boży. Wszelkie ziemskie moce sprzymierzone z szatanem padną do stóp świętych. To było celem i zamiarem Bożym wobec Jego ludu przy stworzeniu i zbawieniu.

Teraz będziemy chcieli przyjrzeć się proroczym obietnicom, które były dane ludowi izraelskiemu – obietnicom, które mówią o ich ostatecznym tryumfie nad wrogami.

Pragniemy czytelnikowi uświadomić, że one nie są podane wyłącznie dla fizycznego Izraela, ale, że one od początku są zgodnym świadectwem wszystkich proroków, które dotyczą całej ludzkości. W tym rozdziale nie będziemy rozpatrywać, jak się wypełnią te obietnice (a to jest poselstwem księgi Daniela), ale będziemy chcieli się zapoznać z tymi fragmentami Pisma Świętego, które bardzo wyraźnie opisują zniszczenie wroga rękami Izraela.* Najpierw obietnice, które zostały dane Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i Judzie: „Będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody nieprzyjaciół swoich” (1Moj.22,17). „Niechaj ci służą ludy i niechaj ci pokłon oddają narody. Bądź panem braci twoich, a niech ci pokłon oddają synowie matki twojej. Kto ciebie * „Izrael” – Biblia ma tu na myśli lud Boży. W starotestamentowych czasach Izrael był identyfikowany z narodem Żydów. W nowotestamentowych czasach Izraelem jest kościół Chrystusa

40

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

przeklinać będzie, niech będzie przeklęty, a kto tobie błogosławić będzie, niech będzie błogosławiony” (1Moj.27,29). „Juda - ciebie będą sławić bracia twoi, ręka twoja będzie na karku wrogów twoich, tobie kłaniać się będą synowie ojca twego. Szczenię lwie, Juda; synu mój, z łupu, synu mój, się podniosłeś; czai się jak lew i jak lwica, któż go spłoszy?” (1Moj.49,8-9).

Bileam został zmuszony do wypowiedzenia następującego błogosławieństwa nad Izraelem: „W Jakubie nie dopatrzyłem się niczego zdrożnego, nie widziałem obłudy w Izraelu. Pan, jego Bóg, jest z nim, wykrzykują na cześć jego jako króla. Bóg, który ich wyprowadził z Egiptu, jest dla nich rogami bawołu. Gdyż zaklęcie nie ma mocy nad Jakubem ani czary nad Izraelem; już teraz powiedzą o Jakubie i Izraelu, czego dokonał Bóg. Oto lud! Jak lwica powstaje, jak lew się podnosi! Nie spocznie, aż pożre zdobycz i krwi pobitych się napije” (4Moj.23,21-24). „Jakże piękne są twoje namioty, Jakubie, Twoje siedziby, Izraelu! Jak doliny potoków się ciągną, jak ogrody nad strumieniami, jak aloesy, które zasadził Pan, Jak cedry nad wodami. Z jego wiader wylewa się woda, a jego zasiew ma wilgoć obfitą. Król jego przewyższy Agaga, Królestwo jego będzie wyniesione. Bóg, który go wyprowadził z Egiptu, jest dla niego jak rogi bawołu, pożera narody, które go uciskają, kości ich gruchocze, strzałami swymi przebija. Przyczaił się, położył się jak lwica, jak lew; któż go spłoszy? Błogosławieni są, którzy cię błogosławią, a przeklęci, którzy cię przeklinają” (4Moj.24,5-9).

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

41

Przez Mojżesza Pan Bóg obiecał Izraelowi, że pokona wrogów: „Od dziś strach i lęk przed tobą rzucę na wszystkie ludy pod niebem, że gdy usłyszą wieść o tobie, będą się bać i drżeć przed tobą” (5Moj.2,25). „Wyda też w twoje ręce ich królów, a ty wymażesz ich imię pod niebem; nikt się nie ostoi przed tobą, aż ich wytępisz” (5Moj.7,24). „Ale dziś poznasz, że Pan, Bóg twój, przechodzi przed tobą jak trawiący ogień. On ich wytępi i On ich powali przed tobą, a ty szybko ich wypędzisz i wygubisz, jak ci przyrzekł Pan” (5Moj.9,3). „Nikt się przed wami nie ostoi. Pan, wasz Bóg, będzie szerzył lęk i trwogę przed wami w każdej ziemi, po której będziecie kroczyć, jak wam przyrzekł” (5Moj.11,25). „Powali Pan twoich nieprzyjaciół, którzy powstają przeciwko tobie; jedną drogą wyjdą przeciwko tobie, a siedmioma drogami uciekać będą przed tobą. I uczyni cię Pan głową, a nie ogonem, i będziesz zawsze tylko na górze, a nigdy nie będziesz na dole, jeżeli będziesz słuchał przykazań Pana, Boga twego, które ja ci dziś nadaję, abyś ich pilnie przestrzegał” (5Moj.28,7,13). „Gdyby byli mądrzy, zastanowiliby się nad tym, zrozumieliby, co ich czeka. Jakżeby jeden mógł gonić przed sobą tysiąc, a dwaj zmusić do ucieczki dziesięć tysięcy, Gdyby ten, który jest ich skałą, nie był ich zaprzedał, a Pan ich nie porzucił?!”

(5Moj.32,29-30). „Schronem pewnym jest Bóg wiekuisty, a tu na dole ramiona wieczne; i przepędził przed tobą

42

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

wroga, i rzekł: Wytęp! Zatem Izrael mieszka bezpiecznie, na osobności źródło Jakubowe, na ziemi pełnej zboża i moszczu, nawet niebo jego kropi rosą. Błogo ci, Izraelu! Któż jest jak ty? Lud wspomagany przez Pana, tarczą pomocy twojej. On też jest mieczem chwały twojej; i schlebiać ci będą wrogowie twoi, a ty będziesz kroczył po ich wzgórzach” (5Moj.33,27-29).

Zwycięstwa Izraela były osiągane w bezpośredniej proporcji do ich wiary i posłuszeństwa. Taka jest lekcja starotestamentowej historii i jest z całą wyrazistością ilustrowana przez pisarza Kronik. Tylko wtedy, gdy lud Izraela był zwycięski w swoich sercach i życiu, mógł też na zewnątrz osiągać zwycięstwa.

Dalsze wielkie prorocze obietnice dla ludu Bożego można znaleźć w wielu innych zapisach proroków. Każda taka obietnica może być urzeczywistniana w doświadczeniach tej społeczności ludu Bożego, która spełnia warunki, na jakich ugruntowane są te obietnice: „Tak niechaj zginą wszyscy twoi wrogowie, Panie, a ci, którzy go miłują, są jak słońce, gdy wschodzi w swojej mocy. I miała ziemia spokój przez czterdzieści lat” (Sędz.5,31). „Nogi moje czyni rącze jak u łani i na wyżynach postawił mnie. Ręce moje zaprawia do walki i ramiona moje napinają łuk spiżowy. Dajesz mi tarczę zbawienia swego i prawica twoja wspiera mnie, a łaskawość twoja czyni mnie wielkim. Dajesz szeroką drogę krokom moim i nie zachwiały się kostki moje! Będę ścigał nieprzyjaciół moich i dopędzę ich, a nie zawrócę, póki ich nie zniszczę. Rozbiję ich tak, że nie zdołają powstać! Padną pod nogi

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

moje. Opasałeś mnie mocą do boju, przeciwników moich rzuciłeś pode mnie” (Ps.18,34-40). „Dzięki tobie porazimy nieprzyjaciół naszych, przez imię twoje zdepczemy przeciwników naszych” (Ps.44,6). „Poddaje ludy pod moc naszą, a narody pod stopy nasze” (Ps.47,4). „Niech wierni radują się z chwały, wesoło śpiewają na swym posłaniu! Niech w ustach ich będzie uwielbienie Boga, a miecz obosieczny w ich ręku, aby dokonać pomsty nad ludami, aby ukarać narody, aby związać pętami ich królów, a dostojników ich zakuć w kajdany, aby wykonać na nich wydany wyrok. To jest chlubą wszystkich jego wiernych. Alleluja” (Ps.149,5-9). „I wezmą ich ludy, i przyprowadzą ich na ich miejsce, a dom izraelski będzie nimi władał w ziemi Pana jako niewolnikami i niewolnicami.

I będą mieli w niewoli tych, u których byli w niewoli, i będą panowali nad swoimi ciemięzcami” (Iz.14,2). „Lecz ty, Izraelu, mój sługo, Jakubie, którego wybrałem, potomstwo Abrahama, mojego przyjaciela. Ty, którego pochwyciłem na krańcach ziemi i z najdalszych zakątków powołałem, mówiąc do ciebie: Sługą moim jesteś, wybrałem cię, a nie wzgardziłem tobą: Nie bój się, bom Ja z tobą, nie lękaj się, bom Ja Bogiem twoim! Wzmocnię cię, a dam ci pomoc, podeprę cię prawicą sprawiedliwości swojej. Oto zawstydzą się i będą pohańbieni wszyscy, którzy pienią się na ciebie, będą unicestwieni i zginą ci, którzy się z tobą spierają.

43

44

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Szukać będziesz, lecz nie znajdziesz tych, którzy z tobą walczą, będą unicestwieni i zmarnieją ci, którzy z tobą wojują. Bo Ja, Pan, jestem twoim Bogiem, który cię ująłem za twoją prawicę i który mówię do ciebie: nie bój się, Ja cię wspomogę!

Nie bój się, robaczku Jakubie, ty, garstko Izraela!

Ja cię wspomogę – mówi Pan – twoim odkupicielem jest Święty Izraelski. Oto zrobiłem z ciebie ostre brony, nowe, z zębami w dwóch rzędach, abyś młócił i miażdżył góry, a pagórki pociął na sieczkę. Będziesz je przesiewał i uniesie je wiatr, a burza je rozproszy, lecz ty będziesz się radował w Panu, będziesz się chlubił Świętym Izraelskim” (Iz.41,8-16). „Bo naród i królestwo, które tobie nie będą służyć, zginą, i takie narody będą doszczętnie wytępione” (Iz.60,12).

Przygnebiające upadki Izraela – Boże rozczarowanie Bóg chciał, aby Jeruzalem poszerzyło swoje granice, podbiło albo zniszczyło okoliczne narody, stał się sławnym niczym góra i by zapełnił ziemię. Lecz niewiara i nieposłuszeństwo Izraela powstrzymały realizację Boskiego zamiaru. Po większej części jego historia jest zapisem ponurych uchybień. Był to długi okres stale powtarzających się zapisów o grzechach i z niewieloma pozytywnymi wydarzeniami.

Prorocy wręcz realistycznie przedstawiali niewymowny smutek Boga i Jego uskarżanie się na niewierność swego ludu. Stan Izraela opisany został przez Ozeasza w osobie

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

45

uciekającej od niego żony. Ta, grzechem obciążona, głupia niewiasta, nie doceniała jego wielkiej miłości, lecz oddawała się innym kochankom, aż upodlona i zohydzona skończyła na rynku napiętnowanych. Podobnie Izrael naśladował okoliczne narody, aż został przez te wrogo nastawione do nich narody, zniewolony. Babilończycy wpadli do Jerozolimy i zabrali lud Boży do niewoli. Nie taki był zamysł Boży wobec Izraela. Wręcz przeciwnie, Izrael miał wytępić wszystkich swoich wrogów. Nikt nie miał się ostać spośród tych narodów. Cóż za przygnębiające bankructwo w obliczu boskich zamierzeń. Zamiast zwycięstwa – niewola, zburzona Jerozolima i zrujnowany kraj. Żydzi zawiesili swoje harfy na wierzbach w kraju niewoli i odmówili śpiewania pieśni syjońskich. Jednak ich smutek był nieporównywalny ze smutkiem JEHOWY! Chociaż prorocy prowadzą nas przez dolinę sądów i rozczarowań, to jednak ich proroctwa nigdy nie kończą się zapisami niespełnionych przepowiedni. Boża miłość nigdy nie zawodzi. Ona wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i nie porzuca nadziei. Wszyscy prorocy zaświadczają o ostatecznym tryumfie Bożej miłości. Sprawozdają o tym, że Pan Bóg nie utracił wiary w swój lud. Upadki i niewierność Izraela nie zniweczyła „wierności Bożej” (Rzym.3,3). Pan Bóg wierzy, że Jego lud w pełni odpowie na Jego miłość i wykona to dzieło, dla którego został stworzony. Przyjrzyj się dramatycznemu wręcz zapisowi w księdze proroka Micheasza: „Budujecie Syjon, przelewając krew, a Jeruzalem, popełniając zbrodnię. Jego naczelnicy wymierzają sprawiedliwość za łapówki, a jego kapłani nauczają za zapłatę, jego prorocy wieszczą za pieniądze, i na Pana się powołują, mówiąc: Czy nie ma Pana wśród nas? Nie spadnie na nas nieszczęście! Dla-

46

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

tego z powodu was Syjon będzie zorany jak pole, Jeruzalem stanie się kupą gruzu, a góra świątyni zalesionym wzgórzem” (Mich.3,10-12).

Jednak proszę zwróć uwagę, że ten zapis nie kończy się tragedią: „I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a ludy tłumnie będą do niej zdążać. I pójdzie wiele narodów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana i do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył swoich dróg, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon i słowo Pana z Jeruzalemu! W owym dniu, mówi Pan, zbiorę chromych, zgromadzę to, co rozproszone, i tych, których utrapiłem. Z tego, co chrome, stworzę resztkę, a z tego, co rozproszone, potężny naród; a Pan będzie nad nimi królował na górze Syjon, odtąd aż na wieki. Lecz ty, wieżo trzody, wzgórze córki Syjonu, do ciebie wróci i przyjdzie panowanie jak dawniej, królestwo córki Jeruzalemu. Czemu teraz tak bardzo krzyczysz? Czy króla nie ma u ciebie? Czy twój doradca zginął, że cię ogarniają bóle jak rodzącą? Wij się z bólu i jęcz, córko syjońska, jak rodząca! Gdyż wkrótce będziesz musiała wyjść z miasta i zamieszkasz na polu, i pójdziesz aż do Babilonu. Tam będziesz wyratowana, tam wykupi cię Pan z ręki twoich nieprzyjaciół.

Lecz teraz zebrały się przeciwko tobie liczne narody, mówiąc: Niech będzie zhańbiona, aby nasze oko mogło się napawać widokiem Syjonu! Lecz oni nie znają zamysłów Pana i nie rozumieją jego

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

47

planu, że zebrał je jak snopy na klepisku. Wstań i młóć, córko syjońska, gdyż zrobię ci róg z żelaza, zrobię ci kopyta ze spiżu, abyś mogła zdeptać wiele ludów, poświęcić Panu ich mienie, a ich bogactwo władcy całej ziemi” (Mich.4.1-2,6-13). „Potem będzie resztka Jakuba wśród wielu ludów jak rosa, która pochodzi od Pana, jak obfite deszcze na zieleń, która nie czeka na ludzi ani nie pokłada nadziei w synach ludzkich. I będzie resztka Jakuba między narodami, wśród wielu ludów, jak lew między zwierzętami leśnymi, jak szczenię lwie wśród stad owiec; gdy wtargnie, to zdepcze i rozszarpie, i nikt się nie uratuje. Gdy podniesiesz rękę na swoich wrogów, wszyscy twoi nieprzyjaciele będą wytępieni. W owym dniu, mówi Pan, wytępię twoje konie spośród ciebie i zniszczę twoje rydwany” (Mich.5,6-9). „Ujrzą to narody i wstydzić się będą przy całej swej mocy; położą rękę na ustach, ich uszy ogłuchną.

Lizać będą proch jak wąż, jak robactwo ziemne.

Z drżeniem wyjdą ze swoich grodów, z trwogą do Pana, Boga naszego, bojąc się ciebie. Któż jest, Boże jak Ty, który przebaczasz winę, odpuszczasz przestępstwo resztce swojego dziedzictwa, który nie chowasz na wieki gniewu, lecz masz upodobanie w łasce? Znowu zmiłuje się nad nami, zmyje nasze winy, wrzuci do głębin morskich wszystkie nasze grzechy. Ty okażesz wierność Jakubowi, łaskę Abrahamowi, jak pod przysięgą obiecałeś naszym ojcom za dawnych dni” (Mich.7,16-20).

Po dniach ciemności i niewoli, lud Boży w końcu uznał, że nie należy przeszkadzać Bogu w wypełnieniu Jego wielkiego

48

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

zadania, jakie miał wobec nich. Proszę, zwróć uwagę, jakie potężne świadectwo o zwycięstwie Izraela nad królestwem szatana podali inni prorocy: „Lecz na górze Syjon będzie wybawienie, jest ona przecież święta, i dom Jakuba przejmie w posiadanie tych, którzy go posiadłości pozbawili. A dom Jakuba stanie się ogniem, dom Józefa płomieniem, dom zaś Ezawa słomą; podpalą go i strawią; i z domu Ezawa nikt nie ocaleje – bo tak rzekł Pan” (Abd.17-18). „Oto Ja w owym czasie położę kres wszystkim twoim ciemiężycielom. Wspomogę to, co kuleje, zbiorę to, co rozproszone, obdarzę ich chwałą i sławą w każdym kraju, gdzie doznali hańby” (Sof.3,9). „Wróćcie do twierdzy, wy więźniowie, którzy jeszcze macie nadzieję! Nadto dziś ogłaszam: W dwójnasób ci oddam. Albowiem łuk mój jest napięty, o Judo, nałożyłem nań strzałę, o Efraimie, pobudziłem twoich synów, Syjonie, przeciwko twoim synom i synom Jawana, i uczynię z ciebie miecz bohaterstwa. Pan ukaże się nad nimi, jego strzała wyleci jak błyskawica. Wszechmogący Pan zatrąbi na rogu i nadciągnie w huraganach południa. Pan Zastępów będzie ich osłaniał, zwyciężą i podepczą procarzy, będą pić ich krew jak wino i będą jej pełni jak czasza ofiarna, jak narożniki ołtarza” (Zach.9,12-15). „Proście Pana o deszcz późnej pory deszczowej!

Pan stwarza chmury burzowe i zsyła deszcz. On daje ludziom chleb, zieleń na polu. Lecz terafy mówią słowa mylne, a wróżbici mają kłamliwe widzenia. Sny, które tłumaczą, są złudne, puste

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

ich słowa pociechy. Dlatego ludzie włóczą się jak trzoda, błąkają się, gdyż nie mają pasterza. Przeciwko pasterzom zwraca się mój gniew, kozły ukarzę, gdyż Pan Zastępów ujmie się za swoją trzodą, za domem Judy, i uczyni z nich wspaniałego rumaka bojowego. Z niego wywodzi się kamień węgielny, z niego palik namiotu, z niego łuk bojowy, z niego pospołu wszyscy mocarze. I będą wszyscy jak bohaterzy, którzy w bitwie depczą wroga jak błoto uliczne, walcząc tak, że wstydem okrywają jeźdźców, gdyż Pan jest z nimi” (Zach.10,1-5). „Oto Ja uczynię z Jeruzalemu puchar taczania się dla wszystkich ludów wokoło. Niedola dotknie także Judę przy oblężeniu Jeruzalemu. W owym dniu uczynię z Jeruzalemu ciężki kamień dla wszystkich ludów. Każdy, kto go będzie podnosił, ciężko się zrani, gdy zbiorą się przeciwko niemu wszystkie narody ziemi. W owym dniu - mówi Pan - dotknę trwogą wszystkie rumaki, a ich jeźdźców obłędem, lecz nad domem Judy będę miał oczy otwarte, a ślepotą dotknę wszystkie rumaki ludów. Potem książęta Judy będą mówić w swoim sercu: Mieszkańcy Jeruzalemu mają swoją moc w Panu Zastępów, w swoim Bogu.

W owym dniu uczynię z książąt Judy jakby garnek z ogniem wśród drwa i jakby żagiew płonącą w słomie, i będą pożerać z prawej i z lewej strony wszystkie ludy wokoło; lecz Jeruzalem pozostanie nadal na swoim miejscu” (Zach.12,2-6). „Kimże jest ta, która jaśnieje jak zorza poranna, piękna jak księżyc, promienna jak słońce, groźna jak hufce waleczne?” (Pieśni 6,10).

49

50

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Podsumowanie Aby bardziej uwydatnić w naszych umysłach zwycięstwo Chrystusa i Jego ludu nad mocami ciemności, dokonamy pewnego porównania: Chrystus

Jego lud

„W ręku Jego jest wiejadło” (Mat.3,12).

„Będzie je przesiewał” (Iz.41,6).

„...wywrę zemstę” (Mich.5,14).

„wykonać na nich wyrok” (Ps.149,9).

„Rozgromisz je berłem żelaznym” (Ps.2,9).

„będzie rządził nimi laską żelazną” (Obj.2,26-27).

„...młócił pogany” (Abak.3,12 BG).

„...młócił i miażdżył” (Iz.41,14-16 NP).

Lew (Obj.5,5).

Lew (4Moj.23,24).

„...strach przed Panem i jego majestatem” (Iz.2,19).

„strach i lęk przed tobą” (5Moj.2,25).

Baranek (Obj.5,6).

„idą za Barankiem” (Obj.14,4).

„...wielbią niepobożni” (Obj.15,4).

„kłaniają się niepobożni” (Obj.3,9).

„Kamień” (Mat.21,42-44; Dan.2,45).

„Kamień” (Zach.12.2-3; Dan.2,45).

Król wschodu (Iz.41,2)

Królowie ze wschodu (Obj.16,12).

Te prorocze obietnice wszystkich proroków są niezbędnym kluczem do zrozumienia księgi Daniela. W tej księdze są przedstawione szczegóły, które mówią o tym, kiedy Chrystus i Jego lud odniosą zwycięstwo nad swoimi wrogami – zwycięstwo, którego już dawno Pan Bóg chciał udzielić swojemu ludowi.

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

51

Rozdział II

Świątynia i jej służba Drugim kluczem, którym możemy otworzyć wspaniałe prawdy zawarte w księdze Daniela, jest właściwe zrozumienie służby świątynnej.

W poprzednim rozdziale opisaliśmy, jak Pan Bóg chciał udzielić ludowi izraelskiemu zwycięstwa nad jego wrogami. Wszystkie narody miały być mu poddane. Nawet królestwo szatana miało być usunięte przez człowieka – Chrystusa i Jego świętych. Jednak zanim święci będą mogli się cieszyć swoim ostatecznym zwycięstwem, będą musieli osiągnąć i doświadczyć w swoich sercach pełnego wyzwolenia od grzechu. O tym, iż zasadą jest, że zewnętrzne zwycięstwo musi poprzedzać wewnętrzne, mówi bardzo wyraźnie słowo Boże w następującym Świadectwie: „Chrystus nie pragnie niczego tak bardzo, jak wyzwolić swoich spadkobierców od panowania szatana. Lecz nim zewnętrznie będziemy wyzwoleni z mocy szatana, musimy być wewnętrznie wyzwoleni od jego władzy” (PCH.111 w.I lub 97 w.II lub 110 w.III; popr.wg oryg.).

Zgodnie z tym, Pan Bóg dał Izraelitom świątynię i jej służbę, aby pokazać im drogę wyzwolenia od grzechu. „W tych wszystkich [symbolach] pragnął Bóg objawić swemu ludowi swoje zamierzenia, jakie miał w stosunku do duszy ludzkiej” (W.27; popr.wg oryg.). Przeto Bóg powiedział do Mojżesza: „I wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich” (2Moj.25,8). Słowo pośród nie sugeruje, że w pobliżu, w sąsiedztwie, lecz oznacza faktycznie pośród nich, czyli w nich.

Celem Boga było zamieszkanie przez Ducha Świętego we wnętrzu człowieka, w sercach ludu (Ef.3,16-17), a ponadto

52

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

On pragnął, aby i oni mieszkali w Nim (1Jan 4,16). Taka była poglądowa nauka płynąca ze świątyni.

Codzienna Służba Służba w ziemskiej świątyni była dwojakiego rodzaju – codzienna i roczna wzorcowa służba pojednawcza (Hebr.9,67). Codzienna służba odbywała się w pierwszym przedziale.

Skruszony grzesznik przynosił ofiarę za grzech do przedsionka świątyni, a służący kapłan brał krew z zabitego zwierzęcia i wchodził z nią do pierwszego przedziału świątyni, aby dokonać pojednania (3Moj.6,30; 10,17; WB.321-323 w.III lub 338-340 w.90r. lub 287-289 w.VIII). To „codzienne pojednanie” było służbą przebaczenia (3Moj.4,31,35).

Tutaj Pan Bóg ukazuje drogę boskiego przebaczenia i jej znaczenie. Wszyscy, którzy przez wiarę i skruchę wejdą przez te drzwi i powołają się na zasługi Baranka Bożego, mogą otrzymać przebaczenie. Biblijne znaczenie przebaczenia – to wyzwolenie, usunięcie. Ono oznacza więcej niż sądowe wybaczenie. Ono oznacza wyzwolenie duszy od grzechu.

Stosownie do tego ap. Piotr mówi: „A Piotr do nich: Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego” (Dz.2,38).

Kiedy grzech zostaje wyznany i przebaczony, Pan Bóg uwalnia skruszonego grzesznika (od grzechu), daje mu nowe życie przez udzielenie daru Ducha Świętego. Nowonarodzenie, odnowienie, uświęcający dar Jego Słowa i Ducha, zawsze są powiązane z przebaczeniem grzechów. To wszystko było symbolizowane przez pierwszy przedział świątyni wraz z zawartymi w nim: stale palącym się ogniem, oliwą i chlebami. Sumując

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

53

naukę o „codziennej”, możemy powiedzieć, że przedstawia ona błogosławieństwa przebaczenia i uświęcającą moc wczesnego deszczu.

Roczna Służba Jednak przez „codzienną” służbę, dzieło łaski nie jest zakończone. Do tego potrzebna jest cała służba – zarówno w przedziale Świętym, jak i w Najświętszym – potrzebne jest pełne i skończone dzieło, aby wizerunek Boży w wewnętrznym człowieku, został całkowicie odnowiony.

Społeczność Izraela, która poprzez służbę „codzienną” miała zagwarantowane przebaczenie grzechów, była wzywana jeszcze do brania udziału w innej fazie wyzwolenia, tzn. do udziału w służbie Dnia Pojednania, która odbywała się raz w roku. W czasie, gdy Arcykapłan wchodził do Najświętszego z krwią i dużą ilością dymu z kadzidła, wszyscy byli wzywani do zgromadzenia się wokół świątyni z głęboką skruchą i utrapieniem ducha. Cała społeczność musiała zgromadzić się w tak poważnym nastawieniu. W czasie „codziennej” służby, każdy człowiek wyznawał swoje osobiste grzechy. Zatem doświadczenia każdego jednego różniły się między sobą. Jednak tak nie było w Dniu Pojednania. Podczas tego wydarzenia każdy przeżywał to samo doświadczenie. Przekazuje nam to życiowo ważną naukę.

Każdy człowiek miał swoje osobiste doświadczenie z popełnionym grzechem. Jednak wszyscy mieli jedną wspólną rzecz do wyznania: grzeszną naturę ludzkiego serca i zdegenerowanego ludzkiego ducha.

W ten sposób, każdy członek społeczności, uczestniczący w wielkim Dniu Pojednania, przypominając sobie grzechy popełnione w minionym roku (patrz Hebr.10,3), stwierdzał,

54

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

że koniecznie potrzebuje głębszego oczyszczenia, a mianowicie, oczyszczenia od skalania grzesznej natury swojego serca i umysłu.

Tylko krew, zasługi Chrystusa oraz Arcykapłan sprawiał, że Izrael był przyjęty przez Boga w wielkim Dniu Pojednania. Arcykapłan służył krwią przed Tronem Łaski i w ten sposób dokonywał dzieła całkowitego pojednania dla ludu.

Grzechy zostały symbolicznie wymazane, świątynia oczyszczona, a lud absolutnie oczyszczony. „W tym dniu bowiem zostanie dokonane przebłaganie za was, aby was oczyścić. Od wszystkich waszych grzechów będziecie oczyszczeni przed Panem... Dokona on przebłagania nad przenajświętszym miejscem świątyni, nad Namiotem Zgromadzenia i ołtarzem, dokona też przebłagania za kapłanów i za cały lud zgromadzenia” (3Moj.16,30,33).

Podobnie też księga Dan.8,14, mówiąc o oczyszczeniu świątyni, włącza w nie lud Boży, który w duchu modli się w świątyni (Obj.11,1). Zatem końcowe i ostateczne dzieło Jezusa w przedziale Najświętszym jest zupełne i pieczętuje lud, przygotowując go na ów Wielki Dzień Boga Wszechmogącego. Dzisiaj lud Boży jest wzywany, aby w wierze zgromadził się wokół niebiańskiej świątyni (Joel 2,15-17) w celu skorzystania ze szczególnego dzieła oczyszczania i wymazania grzechów. W tym Jego dziele „ostatecznego pojednania” (DW.219-220 w.I lub 186 w.PW), Chrystus chce rzetelnie wymazać grzechy nie w sensie przewodu sędziowskiego, ale wymazać je z przeżyć oraz z pamięci (świadomości) swojego ludu (patrz: Jer.50,20; Hebr.10,1-3; WB.479-480 w.III lub 502 w.90r. lub 429 w.VIII; wszędzie źle przetłum.; ma być

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

55

„wymazane” [„blotted out”]; PP.185 w.I i II brak akapitu, gdzie w oryg. jest to zapisane; lub 148 w.IV., oraz str.336 w.I lub 268 w.II lub 262 w.IV; Obj.7,2; 14,1). W ten sposób wnętrze człowieka (serce, duch i charakter) zostanie absolutnie oczyszczone od wszelkiego śladu grzeszności i lud zostanie przygotowany, by ostać się bez Pośrednika* w niebiańskiej świątyni, w owym okropnym czasie trwogi i ucisku (DW.55 w.I lub 57 w. PW).

Boskie natchnienie używa różnych wyrażeń, aby opisać owo końcowe i ostateczne dzieło łaski w sercu świętych. Daniel nazywa to „oczyszczeniem świątyni” (Dan.8,14 BW); Piotr „zgładzeniem grzechu”; Paweł „oczyszczeniem sumienia” (Hebr.9 i 10r.); Jan „pieczęcią Boga żywego” (Jan 7,2); Joel „udoskonalającą łaską późnego deszczu (Joel 2,15-30; TM.506); E.G. White nazywa je „ostatecznym pojednaniem” (DW.219 w.I lub 186 w.PW). Dla Jezusa jest to wypełnienie Jego arcykapłańskiej modlitwy – być jedno ze swoim ludem (Jan 17r.).

Podsumowując naukę o „rocznej służbie”, możemy powiedzieć, że jest ona błogosławieństwem ostatecznego wymazania grzechów oraz udoskonalającym późnym deszczem. Jest to służba w przedziale Najświętszym, z którego otrzymujemy drugi klucz do zrozumienia księgi Daniela.

* jednak nie bez uzdalniającej mocy Ducha Świętego do przetrwania tego czasu

56

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

ROZDZIAŁ III

Historyczne tło Ksiegi Daniela Trzecim kluczem służącym do otwarcia prawdziwego zrozumienia poselstwa księgi Daniela, jest nakaz zwracania uwagi na wskazania podane przez Ducha Proroctwa: „Bierzcie pod rozwagę okoliczności, w jakich znajdował się naród żydowski, gdy zostały podane proroctwa Daniela” (TM.113).

Pamiętajcie, że Pan Bóg powołał Izraela, aby był „głową”, a nie „ogonem”. Chciał, aby Jerozolima rozszerzyła swoje granice na całą ziemię, aby przez to nie poznała i nie znała żadnego innego króla, poza królem Izraela i nie znała też żadnego innego prawa, poza Prawem Jehowy. Zwycięstwa Izraela nad jego wrogami mogły mieć tylko wówczas miejsce, kiedy stosowali nauki płynące ze świątyni! Wewnętrzne zwycięstwo musi poprzedzać zewnętrzne zwycięstwo. Wiemy dobrze, że Izrael poniósł duchową porażkę i stosownie do tego wiemy, że nieuchronnym następstwem tego było fizyczne zniszczenie Jerozolimy. W czasach Daniela, babilończycy wtargnęli do Jerozolimy; królowi Izraela została zabrana korona i dana poganom (Ezech.21,31-32); W.125).

Królestwo przestało istnieć, świątynia została zburzona, a lud został uprowadzony do niewoli.

Proszę, zdajmy sobie z tego wyraźnie sprawę i wbijmy w pamięć: gdy Daniel zapisywał swoje proroctwa, sytuacja narodu żydowskiego wyglądała następująco: 1. Izrael nie posiadał ani króla, ani królestwa 2. Świątynia izraelska była zburzona 3. Izrael był w niewoli

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

57

Księga Daniela została napisana po to, aby podać Boże poselstwo o prawdziwym i ostatecznym odnowieniu tego wszystkiego, co zostało zniszczone przez babilońską niewolę. W rzeczywistości niewola babilońska była tym samym, co zniewolenie człowieka przez upadek w Edenie. Adam był koronowanym królem w Edenie. Jednak człowiek utracił swoje panowanie i popadł w niewolę nieprzyjaciela Boga i człowieka. Żydzi oczekiwali wyzwolenia z niewoli babilońskiej po swoim 70-tnim pobycie na wygnaniu (606-536 przed Ch.).

Prawdą jest, że po upadku starożytnego Babilonu w 536r., nastąpiło częściowe i wzorcowe odnowienie. Jednak Daniel wprowadza nas w przyszłość i wskazuje na prawdziwe i ostateczne odnowienie, które będzie miało miejsce w czasach końca. Usiłuje wyraźnie pokazać nam, co zostało utracone przez upadek i popadnięcie w niewolę babilońską oraz jak i kiedy wszystko zostanie odnowione tak, że Boży, odwieczny zamiar wobec człowieka zostanie chwalebnie urzeczywistniony.

Podsumowując, proroctwa Daniela pokazują odnowienie: 1. Izraela* i jego króla 2. Świątyni izraelskiej 3. Izraela – jego wyzwolenie z niewoli.

Prorocze szkice z księgi Daniela 2-gi i 7-my rozdział pokazują, jak Król i Jego Królestwo zostaną odnowione i przywrócone ludowi Bożemu. * „Izrael” – biblijnie rzecz biorąc jest to lud Boży; Boża społeczność wierzących. W St. Testamencie Izrael był identyfikowany z narodem żydowskim. W czasach nowotestamentowych Izrael, to kościół Chrystusa (patrz: Rzym.2,29; 9,8; Gal.3,29).

58

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Prorocze szkice z księgi Daniela 8-my rozdział pokazuje jak prawdziwa świątynia zostanie odnowiona i oczyszczona.

Proroczy zarys księgi Daniela 10-12-ty rozdział pokazuje, jak prawdziwy Izrael zostanie wyzwolony z niewoli.

Zatem poselstwo Daniela jest poselstwem odnowienia.

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

59

ROZDZIAŁ IV

Poselstwo Księgi Daniela 2 i 7 rozdział „Korona odebrana Izraelowi przechodziła kolejno do władców Babilonu, Medo-Persji, Grecji i Rzymu. Bóg mówi: »... aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam«” (W.125). W księdze Daniela 2-gi rozdział są nam przedstawione królestwa – przez złoto, srebro, brąz, żelazo i glinę.

Każde z tych królestw otrzymało swój okres próby i każde z nich okazało się niegodne swego panowania. W końcu kamień, mimo że nie dotknęła go ludzka ręka, uderzył w stopy tego posągu, zburzył go, a wtedy została napełniona cała ziemia. Jak jest napisane, kamień z Dan.2r. jest „królestwem”.

Kiedy Daniel stał przed królem jako wykładowca jego snu, Izrael nie posiadał królestwa. Babilon odebrał ludowi Bożemu jego królestwo. Kamień przedstawia królestwo odnowionego ludu Bożego. Oczywiście „królestwo” – ma się rozumieć ma swego króla. Chrystus jest Królem i uosobieniem Królestwa. On powołuje się na Siebie, że jest owym kamieniem, który zmiażdży swoich wrogów (Mat.21,42-44).

Jeśli zaś chodzi o wrogów prawdy, to psalmista mówi, że On „rozgromi je berłem żelaznym” i „roztłucze jak naczynie gliniane” (Ps.2,9).

Jednakże kamień z Dan.2r. nie symbolizuje jedynie Króla, on jest też przedstawiony jako „królestwo”. Stosownie do tego, włączony jest w niego lud. Jak widzieliśmy w 1 rozdziale, to nie tylko Chrystus gromi narody i panuje nad nimi laską żelazną; Jezus osobiście zwraca się do swego ludu z następującą obietnicą: „Zwycięzcy i temu, kto pełni aż do końca uczynki moje, dam władzę nad poganami, i będzie rządził

60

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

nimi laską żelazną, i będą jak skruszone naczynia gliniane” (Obj.2,26-27).

We wszystkich proroczych księgach Pisma Świętego Bóg obiecuje, że podda narody pod stopy swoich świętych. On odnowi „Jeruzalem” (społeczność świętych) i oświadcza, że są kamieniem, który porazi narody: „W owym dniu uczynię z Jeruzalemu ciężki kamień dla wszystkich ludów. Każdy, kto go będzie podnosił, ciężko się zrani, gdy zbiorą się przeciwko niemu wszystkie narody ziemi” (Zach.12,3).

Ważną rzeczą jest, abyśmy w tych proroctwach widzieli ścisłe utożsamienie się Chrystusa z Jego „ludem”. Ta zwarta tożsamość jest nam ukazana w modlitwie Jezusa: „A ja dałem im chwałę, którą mi dałeś” (Jan 17,22). Jego zwycięstwo jest ich zwycięstwem. Musimy widzieć i wiedzieć, że święci są jedno z Chrystusem w ostatecznej walce z królestwem ciemności. W ten sposób księga Daniela 2-gi rozdział mówi nam bardzo wyraźnie, że ów kamień to Chrystus i Jego lud – stanowią odnowione królestwo Izraela.

Zwrotny punkt historii Księga Daniela 7-my rozdział poszerza widzenie z Daniela 2-gi rozdział. Daniel 7-my rozdział jest ogromnie ważnym rozdziałem, gdyż zawiera w sobie serce obecnej prawdy o poselstwie przebudzenia.

Pod symbolami lwa, niedźwiedzia, lamparta i trudnej do opisania bestii, ponownie są nam przedstawione pogańskie władze panujące, które uciskają i demoralizują lud Boży.

Wśród dziesięciu rogów (narody Europy), pojawia się najbardziej okrutna, gnębicielska i zwodząca moc – papiestwo.

Ta moc jest przedstawiona w księdze Daniela 7-my rozdział

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

61

jako moc niszcząca świętych. Jednak zachodzi dramatyczny zwrot w tej długiej walce pomiędzy człowiekiem grzechu, a ludem Bożym: „A gdy patrzałem, postawiono trony i usiadł Sędziwy. Jego szata była biała jak śnieg, a włosy na głowie czyste jak wełna. Jego tron jak płomienie ogniste, a jego koła jak ogień płonący. Ognista rzeka wypływała i wychodziła sprzed niego. Tysiąc tysięcy służyło mu, a dziesięć tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed nim; zasiadł sąd i otworzono księgi” (Dan.7,9-10).

Proszę zwróć uwagę, co się dzieje na sądzie: „I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego; doszedł do Sędziwego i stawiono go przed nim. I dano mu władzę i chwałę, i królestwo, aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki, Jego władza – władzą wieczną, niezmienną, jego królestwo – niezniszczalne” (Dan.7,1314).

W czasie, kiedy Daniel pisał to proroctwo, Izrael nie miał króla. Pewien „bezecny, bezbożny książę” odebrał tę koronę.

Pan powiedział: „Także ono nie pozostanie tak, aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam” (Ezech.21,32).

Teraz sąd, odbywający się w przedziale Najświętszym, w niebiańskiej świątyni, zadecyduje, że gdy przyjdzie Chrystus, otrzyma tę koronę. To na sądzie Izraelowi przywrócony zostanie jego Król. Proroctwo wyraźnie oświadcza, że obecnie żyjemy w tej poważnej godzinie.

Lecz to zwycięstwo, o którym zadecyduje sąd odbywający się w niebie, obejmuje więcej, niż tylko obdarzenie Chrystusa panowaniem. Księga Daniela 7-my rozdział przedstawia

62

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

wyraźnie ustanowienie ścisłej tożsamości Chrystusa z Jego ludem. Dlatego odbywający się sąd pokazuje nam też decydujący zwrot w trwającej walce ludu Bożego z człowiekiem grzechu. „Owe wielkie cztery zwierzęta, to czterej królowie, którzy powstaną na ziemi. Lecz potem Święci Najwyższego otrzymają królestwo i posiądą królestwo na wieki, na wieki wieczne” (Dan.7,17-18). „A gdy patrzyłem, wtedy ów róg prowadził wojnę ze Świętymi i przemógł ich, aż przyszedł Sędziwy i odbył się sąd i prawo zostało przyznane Świętym Najwyższego, i nadszedł czas, że Święci otrzymali królestwo” (Dan.7,21-22). „I będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu, będzie męczył Świętych Najwyższego, będzie zamyślał odmienić czasy i zakon; i będą wydani w jego moc aż do czasu i dwóch czasów i pół czasu. Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy, aby ją ostatecznie zniszczyć i obalić” (Dan.7,25-26).

Królestwo nie jest dane tylko Chrystusowi; ono jest dane także Jego świętym. Oni królują wraz z Nim. „Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą służyć i jemu będą poddane” (Dan.7,27).

Mało tego, Daniel oświadcza, że święci „pozbawią władzy” bestię. To jest zupełnie inna sytuacja niż w opisie Daniela, kiedy babilońska „bestia” pokonała Żydów. Jednak kiedy nadejdzie sąd, wówczas role się zmienią: „...nadszedł czas, że Święci otrzymali królestwo” (w.22). Słowo otrzymali

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

63

wskazuje, że święci zwyciężyli. Jeśli czytamy, że jakiś generał otrzymał miasto, rozumiemy, że go zdobył i usunął panujących w nim.

Dlatego ponownie oświadcza Daniel: „Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy, aby ją ostatecznie zniszczyć i obalić” (Dan.7,26).

Tak więc sprawą oczywistą jest, że sąd przedstawia także owo wielkie wydarzenie, w którym sytuacja zmienia się na korzyść świętych. Zatem, czy sąd nie jest niezmiernie ważnym wydarzeniem? A czyż nie jest ogromnie ważnym owo potężne poselstwo, które zwiastuje całemu światu, że „...nadeszła godzina sądu Jego”? (Obj.14,7). Czyż nie jest to szczególnie dobra nowina, mówiąca nam, że godzina ta jest tuż tuż? Godzina, w której święci zadadzą człowiekowi grzechu taką ranę, z której się już nie wyleczy? Proszę, zastanów się jeszcze raz nad owymi wielkimi obietnicami zwycięstwa nad wszystkimi narodami, które Pan Bóg dał swojemu ludowi w starożytnych czasach. Daniel 7-my rozdział pokazuje nam bardzo wyraźnie, że wszystkie obietnice zwycięstwa nad wrogami Izraela znajdą swoje wypełnienie w wyniku zaistnienia sądu.

Ostatni bój Księga Objawienie 13-ty rozdział pokazuje nam, że lud Boży stoi tuż przed wielką, ostateczną próbą w walce z bestią i jej obrazem. Cały świat zjednoczy się w oddawaniu czci bestii.

Wielki Babilon szczyci się swoim diabelskim tryumfem: „Siedzę jak królowa, wdową nie jestem, a żałoby nie zaznam” (Obj.18,7). To rzucone wyzwanie: „Któż podobny bestii?

Któż z nią walczyć może?” (Obj.13,4 BG), sprowokuje armię Boga żywego do przeciwstawienia się jej.

64

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Mimo, że ogromna część nominalnego ludu Bożego przerazi się tym wyzwaniem i ugnie się przyjmując piętno bestii, to jednak Pan Bóg będzie posiadał lud, który odpowie na to wyzwanie. Będą to ci, którzy w wierze zgromadzą się wokół świątyni, z ochotą przygotują się na sąd, aby ich grzechy zostały wymazane. Oni rozpoznają, że wraz z nastaniem owej godziny próby, nadszedł czas sądu nad żywymi i czas pieczętowania. Podobnie jak królowa Estera, wejdą na wewnętrzny dziedziniec przed króla. Tak, jak Esterze i jej ludowi dano broń, aby walczyli z wrogami, tak lud Boży stawi się przed sądem, by przyjąć uzbrojenie do walki w tym ostatecznym boju. Lud Boży zostanie w pełni wyposażony w „przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże” (Ef.6,17). „Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy...” (Dan.7,26).

Wyrażenie ostateczny bój jest bardzo dobrze znane wśród ludu poselstwa trzeciego anioła. To nie jest puste wyrażenie. Kiedy święci odejmą panowanie i moc bestii? Czy to się stanie przed doznaniem przyjęcia zwycięstwa na sądzie?

Nie, nigdy! „Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy” (Dan.7,26). Proroctwo Daniela pokazuje wyraźnie, że człowiek grzechu będzie panować do czasu, gdy święci staną przed sądem. Tylko wskutek sądu, lud Boży będzie w stanie odnieść zwycięstwo w tym ostatecznym boju nad królestwem szatana. Sąd uzbraja świętych w broń (tych, którzy nie są cielesnego usposobienia), aby mogli walczyć. Królestwo szatana jest królestwem siły i przemocy. Chrystus i Jego lud nie odpowiedzą siłą na siłę. „...prawda i miłość są panującą mocą” (ŻJ.603 w.II lub 546 w.VIII; popr.wg oryg.). Święci, z wymazanymi grzechami i pieczęcią Jego wyzwolenia podejmą wyzwanie: „Któż z nią walczyć może?” (Obj.13,4 BG i BT). Duch Święty będzie „...jego murem ognistym wokoło”, a Pan „będzie chwałą pośród niego” (Zach.2,9).

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

65

„Pokazano mi tych, których widziałam przedtem płaczących i modlących się w śmiertelnej udręce ducha. Liczbę aniołów stróżów wokół nich podwojono i grupa ta została uzbrojona od stóp do głów. Poruszała się w doskonałym szyku, mocno i pewnie, niczym oddział żołnierzy” (1SK.44 w.PW; lub 49 w.I). „Kościół odziany w zbroję sprawiedliwości Chrystusowej stanąć ma do walki w ostatecznym konflikcie. »Piękny jest jak księżyc, promienny jak słońce, groźny jak hufce waleczne« (Pieśn 6,10) ma wyjść naprzeciw światu, walczyć i zwyciężać” (PK.430 w.I lub 397 w.II). „Jednak opatrzność ma swój udział w wojnie Armagedon. Kiedy ziemia zostanie oświecona chwałą anioła z 18-go rozdziału Objawienia, wówczas religijne moce – tak dobre jak i złe – obudzą się ze swej drzemki i zastępy żywego Boga wyruszą na pole walki” (7BC.983).

Musimy wyraźnie zrozumieć, że kiedy zabrzmi poselstwo z 18-go rozdziału Objawienia („wylanie późnego deszczu”), zastępy żywego Boga wyruszą na pole walki. „Późny deszcz” i „głośny zew” nie mogą się wcześniej pojawić, dopóki nie rozpocznie się sąd nad żywymi świętymi. Najpierw odbędzie się sąd (Dan.7,26), a potem zastępy wyjdą, aby zadać „człowiekowi grzechu” potężny cios, po którym się już nie podniesie. Tylko lud zapieczętowany podczas sądu nad żywymi, może należeć do tej ostatniej armii Bożej.

W 1844 roku nadszedł czas, kiedy „człowiekowi grzechu” i jego przewadze nad kościołem Bożym, można było położyć kres. Jednak z powodu naszego laodycejskiego stanu – który świadczył przeciwko nam – stanęliśmy w obliczu poważnego

66

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

kryzysu. Proszę zauważ, że z powodu wpływu złych aniołów, pojawił się drzemiący, otępiały lud, mimo, że drzwi do przedziału Najświętszego oraz związane z tym ostateczne zwycięstwo były przed nim otwarte. Jest tylko jeden sposób uniknięcia tej okropnej zwłoki, spowodowanej laodycejską ślepotą. Lud Boży musi się ocknąć i zgromadzić wokół świątyni (Joel 2,15-17). Musimy uświadomić sobie, że odebranie królestwa „człowiekowi grzechu” nigdy nie nastąpi, jeżeli przez wiarę nie przyjmiemy błogosławieństw, płynących z przedziału Najświętszego.

Zanim zastępy żywego Boga będą mogły zająć swe miejsce na polu ostatecznej bitwy, musi u żywych świętych nastąpić wymazanie grzechów. Natchnione Słowo następująco opisuje armię zapieczętowanych świętych: „Wróćcie do twierdzy, wy więźniowie, którzy jeszcze macie nadzieję! Nadto dziś ogłaszam: W dwójnasób ci oddam. Albowiem łuk mój jest napięty, o Judo, nałożyłem nań strzałę, o Efraimie, pobudziłem twoich synów, Syjonie, przeciwko twoim synom i synom Jawana, i uczynię z ciebie miecz bohaterstwa. Pan ukaże się nad nimi, jego strzała wyleci jak błyskawica. Wszechmogący Pan zatrąbi na rogu i nadciągnie w huraganach południa. Pan Zastępów będzie ich osłaniał, zwyciężą i podepczą procarzy, będą pić ich krew jak wino i będą jej pełni jak czasza ofiarna, jak narożniki ołtarza” (Zach.9,12-15). „Proście Pana o deszcz późnej pory deszczowej!

Pan stwarza chmury burzowe i zsyła deszcz. On daje ludziom chleb, zieleń na polu. Lecz terafy (obrazy BG) mówią słowa mylne, a wróżbici mają kłamliwe widzenia. Sny, które tłumaczą, są

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

złudne, puste ich słowa pociechy. Dlatego ludzie włóczą się jak trzoda, błąkają się, gdyż nie mają pasterza. Przeciwko pasterzom zwraca się mój gniew, kozły ukarzę, gdyż Pan Zastępów ujmie się za swoją trzodą, za domem Judy, i uczyni z nich wspaniałego rumaka bojowego. Z niego wywodzi się kamień węgielny, z niego palik namiotu, z niego łuk bojowy, z niego pospołu wszyscy mocarze. I będą wszyscy jak bohaterzy, którzy w bitwie depczą wroga jak błoto uliczne, walcząc tak, że wstydem okrywają jeźdźców, gdyż Pan jest z nimi” (Zach.10,1-5). „...tak nadciąga lud wielki i potężny, któremu równego nie było od wieków i po nim już nie będzie aż do lat najdalszych pokoleń. Przed nim ogień płonący, a po nim płomień gorejący. Przed nim kraj jest jak ogród Eden, a po nim jak step pusty. Nikt też przed nim nie ujdzie. Wyglądają jak konie, a biegną jak rumaki. Podskakują po wierzchołkach gór z turkotem wozów wojennych, z trzaskiem płomienia ognia, który pożera ściernisko, podobnie jak potężny lud, gotowy do bitwy. Przed nim ze strachu drżą ludy, wszystkie twarze bledną. Biegną naprzód jak bohaterowie, wdzierają się na mury jak wojownicy; każdy idzie prosto swoją drogą i nie zbacza ze swojej ścieżki. Nie wypiera jeden drugiego, każdy idzie swoim torem, prą naprzód wśród pocisków, w ich szeregach nie ma przerw. Uderzają na miasto, szturmem zdobywają mur, wpadają do domów i wdzierają się oknami jak złodzieje. Drży przed nimi ziemia, trzęsie się niebo, słońce i księżyc są

67

68

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

zaćmione, a gwiazdy tracą swój blask. I Pan wydaje swój donośny głos przed swoim wojskiem, gdyż bardzo liczne są jego zastępy...” (Joel 2,2-11).

Duch Proroctwa podaje następujący komentarz do drugiego rozdziału księgi Joela: „Anioł powiedział: »Obejrzyj się!« Uwagę moją skierował w stronę tej grupy, którą widziałam wcześniej, w trakcie wielkiego przesiewania. Pokazano mi tych, których widziałam przedtem płaczących i modlących się w śmiertelnej udręce ducha. Liczbę aniołów stróżów wokół nich podwojono i grupa ta została uzbrojona od stóp do głów. Poruszała się w doskonałym szyku, mocno i pewnie, niczym oddział żołnierzy. Na obliczach tych istot widać było ślady przebytego, ciężkiego boju, z którego wyszli zwycięsko. I choć ich twarze nosiły jeszcze znaki wewnętrznej udręki, teraz jaśniały światłem i blaskiem niebios. Osiągnęli zwycięstwo i ono wywołało w nich najgłębszą wdzięczność i świętą radość” (1SK.44 w.PW lub 49 w.I).

Co za olbrzymie wyzwanie! Co za sposobność dla ludu adwentowego, który będzie żył w tym czasie, kiedy bieg historii się zmieni i nastanie sąd, który uzdolni lud Boży do podjęcia zażartej walki przeciwko królestwu ciemności w tym ostatecznym boju! Jakże wiele światła wysyła Bóg z przedziału Najświętszego, aby objawić swój wielki plan, jaki ma wobec swego ludu!

Czyż możemy sobie pozwolić na niedostrzeganie potrzeby przebudzenia oraz celu i ważności sądu? W kręgach adwentowych coraz częściej mówi się o „zakończeniu dzieła Bożego”. Jednak daremne są mowy o „zakończeniu dzieła”,

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

69

jeśli odłącza się od niego sąd. To dzieło może być dokończone tylko przez lud, który przez wiarę zgromadzi się wokół świątyni, wejdzie do niej i przyjmie błogosławieństwa oraz zwycięstwo sądu nad żywymi. Kościół laodycejski nie uczynił tego kroku, nie wszedł do świątyni tak, jak to jest opisane w Świętych Pismach o ostatniej armii Bożej. Każdy, kto mieni się być chrześcijaninem, musi zostać ochrzczony przez moc Ducha Świętego w „późnym deszczu”, zanim może nastąpić żniwo ziemi. Kierownictwo zborów adwentowych także wzywa do zakończenia tego zadania w mocy „późnego deszczu”. Jednak nie dajmy się zwieść w tym poważnym czasie, pełnym zwiedzeń. Czy naprawdę dostrzegliśmy fakt, że nie może być wylania „późnego deszczu” w odłączeniu od błogosławieństw sądu? Nadszedł czas, aby wszędzie powiedzieć ludowi Bożemu, że jest wzywany do stawienia się przed sądem, dokonywanym wobec żywych, a dopiero potem mogą wyjść uzbrojeni mocą „późnego deszczu”, aby zakończyć dzieło Boże na ziemi. To jest poselstwem księgi Daniela 7-my rozdział. To jest także poselstwem księgi Joela.

To jest też poselstwem ap. Piotra, który powiedział: „Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze [na sądzie śledczym], aby nadeszły od Pana czasy ochłody” (Dz.3,19; patrz: WB.473 w.III lub 495 w.90r. lub 423 w.VIII; wypowiedź w klamrach mieści się w oryg. wydaniu WB. z 1888r).

Ostateczny bój obejmuje czasy „głośnego wołania”. W tym okresie święci są duchowymi zwycięzcami. Władze ciemności zostały pozbawione siły, aby móc oprzeć się przenikającym na wskroś promieniom światła, które obnażają królestwo szatana i z zadziwiającą szybkością zbierają wielkie żniwo dusz. Tak więc ostateczny bój obejmuje także czasy ucisku i trwogi Jakubowej, gdyż Jezus wyszedł ze świąty-

70

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

ni. Święci tryumfują, chociaż w tej godzinie pokuszenia są ogromnie uciskani, gdy przed całym Uniwersum objawiają swe bezgrzeszne charaktery. W końcu, w czasie siódmej plagi, głos Boży wyzwala Jego lud. Święci zostają uwielbieni; szatan i jego zastępy uciekają przed promieniującymi chwałą obliczami świętych; bezbożni padną do stóp świętych; Babilon upadł, a święci obejmują panowanie nad narodami.

Jezus przychodzi w wielkiej mocy i chwale, a panowanie bestii jest obalone. W czasie gdy On przyjdzie, święci posiądą królestwo.

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

71

ROZDZIAŁ 5

Poselstwo z Ksiegi Daniela 8 i 9 rozdział Gdy Daniel zapisywał swoje proroctwa, żydowska świątynia była w gruzach. Wraz z innymi pobożnymi Żydami, tęsknił za czasami, kiedy świątynia będzie odbudowana. W proroctwie księgi Daniela 8-my rozdział, anioł wskazuje prorokowi na przyszłe czasy, w których świątynia będzie oczyszczona i odnowiona oraz przywiedziona do swojego prawnego stanu. To będzie mieć miejsce przy końcu 2.300 proroczych dni.

Ruch adwentowy powstał na bazie proroctwa Daniela 8,14 (BW): „Aż do wieczora i do poranku dni dwa tysiące trzysta, a będzie oczyszczona świątynia”. Szatan nienawidzi tej fundamentalnej prawdy, gdyż dobrze wie, że takie oczyszczenie świątyni jest końcem jego panowania. Ziemia wręcz drży w swoich posadach, kiedy tzw. uczeni z naszych kręgów ośmielają się burzyć ową adwentystyczną prawdę.

Nie da się zaprzeczyć, że Adwentyzm Dnia Siódmego stanął w obliczu kryzysu odnośnie Daniela 8,14. Ostatnimi czasy coraz bardziej uwidacznia się, że ów kryzys się pojawił i stale wzrasta. Proszę zastanówmy się, co nas prowadzi do takiego przesiewu.

Fundamentalną prawdą Adwentyzmu jest wiara, że oczyszczenie świątyni będzie mieć miejsce tuż przed przyjściem Jezusa w wielkiej mocy i majestacie. To z kolei prowadzi nas do dalekosiężnych, ostatecznych wniosków, odnośnie doświadczeń i przeżyć ostatniego pokolenia świętych. Ponieważ niemożliwą rzeczą jest posiadanie oczyszczonej świątyni bez świętych, którzy osiągnęli zdecydowane zwycięstwo nad wszelkim grzechem i grzeszeniem, nauka o oczyszczeniu świątyni zawiera w sobie pojęcie o społeczności ludzi, którzy

72

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

będą w stanie duchowej doskonałości tuż przed powtórnym przyjściem Chrystusa.

Protestanckie społeczności, ogólnie rzecz biorąc, nie wierzą w osiągnięcie takiego duchowego stanu w tym doczesnym życiu. Wielcy reformatorzy nie mieli żadnego wyobrażenia o możliwości osiągnięcia takiego stanu w tym życiu. Milleryci ruchu adwentowego także nie wierzyli w możliwość bezgrzesznego życia. Oni rozumieli, że oczyszczenie świątyni obejmuje ostateczne oczyszczenie kościoła, jednak myśleli, że to ostateczne oczyszczenie zbiegnie się z drugim przyjściem Jezusa. Po owym wielkim rozczarowaniu w 1844 roku pojęli, że oczyszczenie świątyni musi poprzedzać powtórne przyjście Jezusa. To doprowadziło pionierów trójanielskiego poselstwa do daleko sięgających wniosków. Zauważyli, że przed przyjściem ich Pana, służba Chrystusa w przedziale Najświętszym musi spowodować zapieczętowanie 144000 – ludu, którego grzechy zostały wymazane i który doskonale będzie odzwierciedlał obraz Jezusa. Rozumieli, że taki lud będzie powołany do życia w czasie siedmiu ostatnich plag i to bez Pośrednika w niebiańskiej świątyni. Te pojęcia formują osnowę i wątek wczesnego Adwentyzmu Dnia Siódmego i każdy, kto choć trochę zna historyczny adwentyzm, nie wyprze się tego. Powtarzamy jeszcze raz: nauka o oczyszczeniu świątyni przed powtórnym przyjściem Chrystusa, prowadziła do zasadniczych wniosków, że Bóg powoła społeczność bezgrzesznych świętych, którzy będą żyć tak, jak Jezus – bez Pośrednika – i to wszystko przed pojawieniem się Chrystusa na obłokach nieba.

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

73

Rozwój nowych nauk W ostatnich latach [lata 1960-te] wśród Adwentystów Dnia Siódmego pojawiły się nowe nauki. Dzisiaj powszechnie wierzy się i naucza, że przed przyjściem Jezusa bezgrzeszne życie jest niemożliwe. Chcemy tutaj bardzo wyraźnie podkreślić, że rozwój tych nowych nauk jest kontratakiem wobec nowego poselstwa przebudzenia w społeczności adwentyzmu. Prawda zmusza lud do podjęcia decyzji – albo pójdzie naprzód, albo będzie się cofał. Wyjaśnijmy i uzupełnijmy to jeszcze raz: Przed 1844 rokiem większość protestanckich kościołów uważało, że Zakon Boży obowiązuje chrześcijan. Gdy jednak te kościoły zostały zapoznane z trójanielskim poselstwem i tym, że obowiązuje czwarte przykazanie, zaczęły odwracać się od logicznego wymogu Reformacji.

Tak bardzo znienawidzili poselstwo trójanielskie, że woleli raczej zburzyć fundamenty Reformacji, niż przyjąć światło. Żaden to dziw, że dzisiaj wracają do Rzymu! Podobnie obecne poselstwo przebudzenia jest logicznym wynikiem stanowiska pionierów Adwentyzmu. Ono pokazuje nam otwarte drzwi do przedziału Najświętszego i poleca ludowi Bożemu, by przez wiarę stawił się przed odbywającym się tam sądem w celu wymazania grzechów, zapieczętowania i udoskonalenia świętych. Płynąca z prądem Laodycea musi zdecydować, czy chce iść do przodu, czy cofać się.

Adwentystyczni teolodzy stanęli wobec Bożego poselstwa przebudzenia. Muszą podjąć decyzję. Niektórzy z nich zdecydowali się pójść wstecz zamiast do przodu. W oficjalnych publikacjach adwentystycznych, osoby zajmujące odpowiedzialne stanowiska zaprzeczyły możliwości osiągnięcia moralnej doskonałości w tym życiu. Od „Dan aż do Bersze-

74

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

by”, zza kazalnic jak i w prasie ogłaszano i ogłasza się, że do powtórnego przyjścia Chrystusa nie ma możliwości prowadzenia bezgrzesznego życia. Tego rodzaju oświadczenia nie były znane minionemu adwentyzmowi i żaden szczery badacz adwentyzmu nie zaprzeczy temu.

Przykro nam, że nie możemy zgodzić się z osobami będącymi na odpowiedzialnych stanowiskach. Nie czynimy tego z chęci krytyki, bowiem ta jest grzechem, ale z lojalności i miłości do Prawdy! Ta sporna kwestia posiada ogromną wagę, gdyż ci, którzy bronią stanowiska, że nie można osiągnąć doskonałości, cofają się do pierwszego przedziału (świątyni) i tam oczekują jakiegoś ekscytującego, fałszywego wylania „późnego deszczu”. „Ci, którzy powstali wraz z Jezusem, weszli wiarą za Nim do Najświętszego, modląc się: »Ojcze, daj nam Ducha Twego«. Wtedy Jezus tchnął na nich Ducha Świętego. W tchnieniu tym było światło, moc, dużo miłości, radości i pokoju. „Odwróciłam się, chcąc zobaczyć tę gromadę, która nadal była pochylona przed tronem. Nie wiedziała o tym, że Jezus ich opuścił. Wydawało się jakby przed tronem pojawił się szatan, usiłując dalej prowadzić dzieło Boże. Widziałam ich, jak patrzyli na tron i modlili się: »Ojcze, daj nam twego Ducha«. Wtedy szatan natchnął ich nie świątobliwym wpływem, w którym było światło i dużo mocy, lecz nie było w nim słodkiej miłości, radości ani pokoju” (DW.45 w.PW. lub 40-41 w.I).

Jeżeli przyjmujemy założenie, że Bóg nie chce mieć bezgrzesznych świętych przed powtórnym przyjściem Chrystusa, wówczas też, wcześniej czy później, musimy zrobić następny krok, czyli dojść do wniosku, że nie ma oczyszczenia

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

75

świątyni przed drugim adwentem. (Gdy lud Boży zobaczy, że na skutek takiego wniosku, wielu podejmie taki krok, wówczas będzie niezmiernie zdziwiony). Wtedy też trójanielskie poselstwo oraz odwieczny Boży zamiar wobec swego ludu utracą swoje znaczenie, jak też poznamy i zobaczymy przerażające następstwa borykającego się ludu w zborach. „Szatan śmieje się z ich szaleństwa i głupoty, gdyż wie co jest Prawdą” (TM.409).

Ustalenie ważności Daniela 8,14 W czasie, gdy wśród nas pojawi się kryzys dotyczący ważności historycznego wykładu księgi Daniela 8,14, musimy otoczyć i zabezpieczyć się prawdami Słowa Bożego.

Co jest biblijnym dowodem na to, że oczyszczenie świątyni opisane w Dan.8,14 wskazuje na sąd śledczy? Największy i fundamentalny dowód opiera się na wyraźnie równoległym zestawieniu proroctw Daniela. W księdze Daniela mamy cztery prorocze linie: rozdział 2., rozdział 7., rozdział 8. i 9., oraz rozdziały 10. i 12. One opisują tę samą historię; omawiają te same wydarzenia, kolejno dodając do tego uzupełniające szczegóły. Pan Bóg jest dobrym nauczycielem.

Najpierw udziela nam prostej lekcji w Dan.2-gi rozdział. Potem w Dan. 7. rozdział udziela nam innych, dodatkowych informacji na ten sam temat. Gdy już pojęliśmy zapisane tam zagadnienia, zaprasza nas do studiowania 8. rozdziału.

A gdy już i to zrozumieliśmy, wówczas możemy podjąć się studiowania bardzo trudnej tematyki zawartej w Dan. 10-12.

Najpierw musimy się nauczyć rachować, zanim zaczniemy kalkulować.

Zajmijmy się godnym uwagi porównaniem tematyki Dan. 7. i 8. rozdział. W Dan. 7. rozdział mamy przedstawione po-

76

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

gańskie moce walczące przeciwko ludowi Bożemu. Największą uwagę poświęca się działalności Rzymu, a szczególnie w jego okresie papieskiego panowania. Proroctwo opisuje walkę Rzymu przeciwko Bożemu świętemu ludowi, Bogu niebios i Bożemu zakonowi. Widzimy jak ta moc, w swojej nikczemnej działalności, pozornie sięga aż sądu śledczego.

Natomiast na sądzie jest nam pokazany punkt zwrotny tej historii.

W proroctwie Dan. 8. rozdział, ponownie jesteśmy zapoznawani z historią tych samych pogańskich mocy.

I tu ponownie największą uwagę poświęca się mocy Rzymu, a szczególnie w okresie jego papieskiego panowania. Pokazane jest, jak człowiek grzechu walczy przeciwko świętym zastępom (lud Boży) i burzy prawdę o świątyni. Powiedziane jest nam, że to pustoszące dzieło będzie trwać aż do oczyszczenia świątyni. Daniel 7. rozdział mówi, że będzie to trwać aż do sądu, a Daniel 8. rozdział, że aż do oczyszczenia świątyni. Tak więc sąd i oczyszczenie świątyni są jednym i tym samym wydarzeniem.

W ten sposób dowiedzieliśmy się, że na sądzie Chrystus oczyszcza swoją świątynię. A do ostatecznego oczyszczenia świątyni musi być włączony każdy człowiek, który do niej wstępuje. Kto znajduje się w Jego świątyni? Czy jesteś w duchu i w przytomności umysłu w Jego świątyni? Prawdziwy Boży wierny lud „modli się w niej” (Obj.11,1). „W tym dniu bowiem zostanie dokonane przebłaganie za was, aby was oczyścić. Od wszystkich waszych grzechów będziecie oczyszczeni przed Panem” (3Moj.16,30).

Tak więc zapis w Dan. 8,14 pokazuje, że lud Boży jest włączony w dzieło oczyszczania czy odnowy świątyni, czyli „potem świątynia znowu wróci do swojego prawa” (NP). Wszy-

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

77

scy, którzy ze świadomością i w duchu modlą się w świątyni, zostaną odnowieni w swoim prawnym stanie ducha i umysłu.* Oni zostaną zapieczętowani, a to oznacza, że moralny obraz został odnowiony w ludzkości.

Celem sądu jest oczyszczenie świątyni oraz wszystkich świętych, przebywających w świątyni, przyobleczenie ich w pieczęć uzbrojenia, aby okazali się „piękni jak księżyc, promienni jak słońce, groźni jak hufce waleczne” (Pieśni 6,10 NP; w.9 BG) w tej ostatecznej walce przeciwko bestii i jej obrazowi.

* Nie otrzymają świętego ciała, gdyż ich ciało pozostanie nadal ziemskie.

Oni nie wejdą do świątyni w ciele, lecz wyłącznie w duchu.

78

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

ROZDZIAŁ 6

Poselstwo Daniela 10-12 rozdział Teraz z łatwością możemy ustalić główny cel proroctw Daniela. Rozdziały 2-gi i 7-my mówią nam o odnowieniu i przywróceniu króla i królestwa; rozdział 8-my mówi nam o odnowieniu i odbudowaniu świątyni Izraela, a rozdziały 10-12 o odnowieniu i wyzwoleniu ludu izraelskiego z niewoli.

W rozdziale 8-mym jest postawione pytanie: „Dokądże to widzenie o [ofierze] ustawicznej i przestępstwo pustoszące trwać będzie, i święte usługi, i wojsko na podeptanie podane będzie?” (w.13 BG). Odpowiedź brzmi: „Aż do dwóch tysięcy i trzech set wieczorów i poranków, a będzie oczyszczona świątynia” (w.14 BW). Należy podkreślić, że ta odpowiedź nie mówi o odnowieniu wojska czy zastępów. Podczas, gdy Daniel 8-my rozdział zajmuje się głównie odnowieniem i oczyszczeniem świątyni, to Daniel 10-12 rozdział zajmują się szczególnie odnowieniem i przywróceniem zastępów czyli wojska.

Prorok następująco przedstawia swoje widzenia: „W trzecim roku [panowania] króla perskiego, Cyrusa, Danielowi, któremu nadano imię Belteszassar, zostało objawione słowo, słowo niezawodne: wielka wojna. On przeniknął słowo i zrozumiał, widzenie” (Dan.10,1 BT).

W tłumaczeniu „Nowy Przekład” wyrażenie wielki ucisk, zostało przetłumaczone w BT jako wielka wojna. W każdym razie, proroctwo tych rozdziałów mówi nam o wielkiej, de-

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

79

sperackiej walce resztce ludu Bożego przeciwko pogańskim mocom. Anioł powiedział Danielowi: „I przyszedłem, aby ci objawić, co ma przyjść na twój lud w dniach ostatecznych, bo widzenie znów dotyczy dni przyszłych” (Dan.10,14).

Nic nie może tak jasno i zrozumiale określić sedna ostatniego widzenia Daniela, jak ów tekst.

Szczytowy punkt tej nieustannej ostatecznej walki z ludem bożym W tym opisie historycznych wojen króla północy z królem południa, lud Boży staje się centralnym punktem naszych rozważań: „W owych czasach wielu powstanie przeciwko królowi południa; i powstaną gwałtownicy spośród twojego ludu, by wypełnić widzenie, lecz potkną się. Potem wyruszy król północy i usypie wał, i zdobędzie miasto obronne; a siły z południa nie ostoją się ani jego doborowe oddziały nie będą mogły stawić oporu. Lecz ten, który wyprawi się przeciwko niemu, będzie robił, co będzie chciał; i nikt nie stawi oporu. I stanie w prześlicznej ziemi, i dokona zniszczenia. Potem będzie dążył do opanowania całego jego królestwa; zawrze z nim ugodę i da mu córkę za żonę, aby zniszczyć królestwo, lecz to się nie stanie i to mu się nie uda...

Wojska będą przed nim doszczętnie zniesione jakby powodzią i rozbite, nawet książę przymierza będzie zmiażdżony... Potem powróci z wielki-

80

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

mi bogactwami do swojej ziemi, lecz jego umysł będzie przeciwko świętemu przymierzu; i tak postąpi, i wróci do swojej ziemi... Gdyż przeciwko niemu wyruszą kittejskie okręty, wskutek czego straci otuchę. Potem wróci i wyleje swój gniew na święte przymierze: i tak postąpi; i znowu zwróci uwagę na tych, którzy porzucili święte przymierze. A wojska wysłane przez niego wystąpią i zbezczeszczą świątynię i twierdzę, zniosą stałą codzienną ofiarę i postawią obrzydliwość spustoszenia. A tych, którzy bezbożnie będą postępować wbrew przymierzu, zwiedzie pochlebstwami do odstępstwa, lecz lud tych, którzy znają swojego Boga, umocni się i będą działać. A roztropni wśród ludu doprowadzą wielu do właściwego poznania; lecz przez pewien czas padać będą od miecza i ognia, od uprowadzenia i rabunku.

A gdy będą padać, doznają małej pomocy; i wielu przyłączy się do nich obłudnie. Nawet niektórzy spośród roztropnych upadną, aby wśród nich nastąpiło wypławienie, oczyszczenie i wybielenie aż do czasu ostatecznego, gdyż to jeszcze potrwa pewien czas” (Dan.11,14-17,22,28,30-35).

Te wiersze opisują działania wojenne przeciwko świętym, jakie miały miejsce w czasie długiego okresu supremacji papieskiej.

Ostateczny bój „A w czasach ostatecznych zetrze się z nim król południa.

[Egipt jest symboliczną nazwą, określającą ateistyczny stan; patrz: Obj.11,8 oraz WB.205-206 w.III lub 220-221 w.90r lub

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

81

184-185 w.VIII]. Lecz król północy uderzy na niego z wozami, jeźdźcami i z wielu okrętami; [tradycyjnym arcywrogiem Izraela był »król północy«; obecnie to określenie »król północy« odnosi się do głowy chrześcijaństwa – tego samego arcywroga świętych, jaki jest przedstawiany w innych proroctwach Daniela], wtargnie do krajów i zaleje je jak powódź” (Dan.11.40).

Kiedy odzyska swoją utraconą supremację (Obj.13,3) i utwierdzi swoje królestwo oraz panowanie, wówczas ów „król chrześcijaństwa” skoncentruje się nad zniszczeniem współczesnego, duchowego Izraela. „Wtargnie i do prześlicznej ziemi, a wtedy padną dziesiątki tysięcy... (w.41). Owo dramatyczne zniszczenie wielu wierzących w kościele Bożym, będzie mieć miejsce w czasie wielkiej próby, dotyczącej „przyjęcia piętna bestii” (Obj.13,14-17; 5T.81; 2SK.37-38 w.PW lub 22-23 w.I, w którym słowo „przywódców” zostało źle przetłumaczone; ma być „obrońców”, ang. „champions”). „A gdy wyciągnie swoją rękę po kraje, nawet ziemia egipska nie ocaleje. Opanuje on skarby złota i srebra i wszystkie klejnoty egipskie. Libijczycy i Kuszyci pójdą w jego orszaku” (Dan.11,42-43).

Cały świat będzie podziwiać bestię. Będzie ona kontrolować wszystkie bogactwa świata i zapanuje nad wszystkimi duszami mieszkającymi na ziemi. Pozornie wszystko będzie wskazywać na to, że ci, którzy przyznają się do trójanielskiego poselstwa, zostaną wygubieni.

Jednak, proszę zwróć uwagę na tę nagłą zmianę. „Wtem przestraszą go wieści ze wschodu i północy” (Dan.11,44).

Ten zwrotny punk w tej walce jest tak samo opisany w Dan.7-mym i 8-mym rozdziale: „Potem odbędzie się sąd i pozbawią go władzy, aby ją ostatecznie zniszczyć i obalić” (Dan.7,26); „potem świątynia zostanie oczyszczona”

82

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

(Dan.8,14 BW). „W tem przestraszą go wieści ze wschodu i północy” Dan.11,44). „Wieści” oznaczają pewne poselstwo, które przestraszy „człowieka grzechu” To poselstwo przyjdzie ze wschodu i północy. „A oto chwała Boga izraelskiego zjawiła się od wschodu. Szum jego przyjścia był podobny do szumu wielu wód, a ziemia jaśniała od jego chwały. (Ezech.43.2). „Widziałem też innego anioła wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu...” (Obj.7,2). „Potem widziałem innego anioła zstępującego z nieba, który miał wielkie pełnomocnictwo, i rozjaśniła się ziemia od jego blasku” (Obj.18,1).

W czasie tego ostatecznego przełomowego momentu, święci wejdą do sądu i przyjmą pieczęć Bożą. Ta zapieczętowana grupa jest porównana do ogromnej światłości słonecznej, która oświeci swoim blaskiem ziemię poprzez wydanie „głośnego wołania” trzeciego anioła, jak jest napisane: „...są jak słońce, gdy wschodzi w swojej mocy” (Sędz.5,31). Poselstwo też jest przedstawione jako zstępujące z „Góry Syjon, na krańcach północnych” (Ps.48,2). „Potem widziałem innego anioła zstępującego z nieba, który miał wielkie pełnomocnictwo, i rozjaśniła się ziemia od jego blasku. I zawołał donośnym głosem: Upadł, upadł Wielki Babilon i stał się siedliskiem demonów i schronieniem wszelkiego ducha nieczystego i schronieniem wszelkiego ptactwa nieczystego i wstrętnego. Gdyż wszystkie narody piły wino szaleńczej rozpusty jego i królowie ziemi uprawiali z nim wszeteczeń-

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

83

stwo, a kupcy ziemi wzbogacili się na wielkim jego przepychu. I usłyszałem inny głos z nieba mówiący: Wyjdźcie z niego, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami jego grzechów i aby was nie dotknęły plagi na niego spadające, gdyż aż do nieba dosięgły grzechy jego i wspomniał Bóg na jego nieprawości” (Obj.18,1-5).

Oto ów wielki punkt zwrotny w historii walki z Babilonem. Musimy należycie zrozumieć natchnione Słowo opisujące czasy ostateczne. Zatem niech przemówi Słowo Boże: „Wtem... ożyli, i stanęli na nogach – rzesza bardzo wielka” (Ezech.37,10). „Kimże jest ta, która jaśnieje jak zorza poranna, piękna jak księżyc, promienna jak słońce, groźna jak hufce waleczne?” (Pieśni 6,10). „Proście Pana o deszcz późnej pory deszczowej!

Pan stwarza chmury burzowe i zsyła deszcz. On daje ludziom chleb, zieleń na polu... Przeciwko pasterzom zwraca się mój gniew, kozły ukarzę, gdyż Pan Zastępów ujmie się za swoją trzodą, za domem Judy, i uczyni z nich wspaniałego rumaka bojowego... I będą wszyscy jak bohaterzy, którzy w bitwie depczą wroga jak błoto uliczne, walcząc tak, że wstydem okrywają jeźdźców, gdyż Pan jest z nimi” (Zach.10,1,3,5). „Albowiem łuk mój jest napięty, o Judo, nałożyłem nań strzałę, o Efraimie, pobudziłem twoich synów, Syjonie, przeciwko twoim synom i synom Jawana, i uczynię z ciebie miecz bohaterstwa” (Zach.9,13). „Biegną naprzód jak bohaterowie, wdzierają się na mury jak wojownicy; każdy idzie prosto swoją

84

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

drogą i nie zbacza ze swojej ścieżki. Nie wypiera jeden drugiego, każdy idzie swoim torem, prą naprzód wśród pocisków, w ich szeregach nie ma przerw” (Joel 2,7-8). „Nie bój się, robaczku Jakubie, ty, garstko Izraela! Ja cię wspomogę - mówi Pan - twoim odkupicielem jest Święty Izraelski. Oto zrobiłem z ciebie ostre brony, nowe, z zębami w dwóch rzędach, abyś młócił i miażdżył góry, a pagórki pociął na sieczkę. Będziesz je przesiewał i uniesie je wiatr, a burza je rozproszy, lecz ty będziesz się radował w Panu, będziesz się chlubił Świętym Izraelskim” (Iz.41,14-16). „Wstań i młóć, córko syjońska, gdyż zrobię ci róg z żelaza, zrobię ci kopyta ze spiżu, abyś mogła zdeptać wiele ludów, poświęcić Panu ich mienie, a ich bogactwo władcy całej ziemi” (Mich.4,13).

Zapieczętowani święci podejmą walkę z bestią! „Grzechy Babilonu zostaną objawione... Moc towarzysząca poselstwu doprowadzi do wściekłości tych, którzy się mu sprzeciwiają” (WB.469-470 w.III lub 491-492 w.90r. lub 420-421 w.VIII). „...wyruszy w wielkiej złości, aby wygubić i wytępić wielu. I rozbije wspaniałe swoje namioty między morzem i prześliczną świętą górą” (Dan.11,44-45).

Miejscem ostatecznego boju, według biblijnego sposobu przekazywania proroctw, jest Góra Syjon – owa święta i wspaniała Góra Zgromadzeń. „Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, którzy osiągnęli doskonałość” (Hebr.11,22).

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

85

„Trąbcie w trąbę na Syjonie... Zgromadźcie lud [Boży]... bo na górze Syjon i w Jeruzalemie będzie wybawienie, jako rzekł Pan, to jest w ostatkach, których Pan powoła” (Joel 2.15-16,31 BG; 3,5 NP). „...tak będzie z hordą wszystkich narodów, walczących z górą Syjon” (Iz.29,8). „...tak zstąpi Pan Zastępów, aby walczyć o górę Syjon i o jego wzgórze” (Iz.31,4). „I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane jego imię na czole i imię jego Ojca” (Obj.14,1). „Zgromadźcie się, a zbieżcie się wszystkie narody okoliczne [wokół Góry Syjon]... niech się ocucą i przyciągną te narody na dolinę Jozafat; bo tam siedzieć będę, abym sądził wszystkie narody okoliczne” (Joel 3,11-12 BG). „I zgromadził ich na miejscu, które po hebrajsku nazywa się Armagedon” (Obj.16,16).

Wyrażenia „Góra Syjon”, „święta wspaniała góra”, pochodzą od „Góry Zgromadzeń” – hebr. „har mo’ed” (patrz: „Kleines Konstanzer Biblelexikon” str.137; hasło „Armagedon”).

Lud Boży wyzwolony W czasie ostatecznego kryzysu wydawać się będzie, że święci zostaną całkowicie wytraceni na ziemi. A jednak NIE! Bowiem: „W owym czasie powstanie Michał, wielki książę, który jest orędownikiem synów twojego ludu, a nastanie czas takiego ucisku, jakiego nigdy nie

86

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

było, odkąd istnieją narody, aż do owego czasu.

W owym to czasie wybawiony będzie twój lud [nie literalni Żydzi], każdy, kto jest wpisany do księgi żywota” (Dan.12,1).

Gdy Jezus przy końcu czasu łaski powstanie i włoży szaty pomsty, wyleje siedem ostatnich plag na królestwo Babilonu (Obj.16r.). Kulminacyjnym punktem będzie siódma plaga, w czasie której głos Boży wyzwoli Jego lud: „A siódmy wylał czaszę swoją w powietrze; i rozległ się ze świątyni od tronu donośny głos mówiący: Stało się” (Obj.16,17). „Pan zagrzmi z Syjonu i wyda swój donośny głos z Jeruzalemu, tak, że zadrżą niebiosa i ziemia. Lecz dla swojego ludu Pan jest ucieczką i twierdzą dla synów Izraela” (Joel 3.16 BG lub 3,21 NP i BT).

Gdy rozlegnie się donośny głos Pana, święci zostaną uwielbieni: „Lecz roztropni jaśnieć będą jak jasność na sklepieniu niebieskim, a ci, którzy wielu wiodą do sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki wieczne” (Dan.12,3).

Moc szatana, która ich gnębiła, została na zawsze złamana.

Jego piekielne zastępy uciekają przed uwielbionymi postaciami.

Teraz wypełniły się prorocze obietnice, mówiące o tryumfie Izraela nad jego wrogami: „Zwycięzcy i temu, kto pełni aż do końca uczynki moje, dam władzę nad poganami, i będzie rządził nimi laską żelazną, i będą jak skruszone naczynia gliniane; taką władzę i Ja otrzymałem od Ojca” (Obj.2,26-28). „Niechaj ci służą ludy i niechaj ci pokłon oddają narody” (1Moj.27,29).

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

87

„Bóg, który go wyprowadził z Egiptu, Jest dla niego jak rogi bawołu, Pożera narody, które go uciskają, Kości ich gruchocze, strzałami swymi przebija” (4Moj.24,8). „Oto sprawię, że ci z synagogi szatana, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, lecz kłamią, oto sprawię, że będą musieli przyjść i pokłonić się tobie do nóg, i poznają, że Ja ciebie umiłowałem” (Obj.3,9). „Rozbiję ich tak, że nie zdołają powstać! Padną pod nogi moje” (Ps.18,39). „Tyś sam Królem moim, Boże; Dajże Jakubowi wybawienie!” (Ps.44,5). „Gdyż Pan, Najwyższy, jest groźny, Jest wielkim Królem całej ziemi!” (Ps.47,3). „W owym dniu uczynię z książąt Judy jakby garnek z ogniem wśród drwa i jakby żagiew płonącą w słomie, i będą pożerać z prawej i z lewej strony wszystkie ludy wokoło; lecz Jeruzalem pozostanie nadal na swoim miejscu” (Zach.12,6). „I wezmą ich ludy, i przyprowadzą ich na ich miejsce, a dom izraelski będzie nimi władał w ziemi Pana jako niewolnikami i niewolnicami.

I będą mieli w niewoli tych, u których byli w niewoli, i będą panowali nad swoimi ciemięzcami” (Iz.14,2).

I oto na koniec tego ogromnego boju stoi wyzwolony lud.

Już wcześniej wewnętrznie zostali wyzwoleni od mocy diabelskiej. A teraz, przez głos Boży zostali wyzwoleni od jego mocy – zewnętrznie. Teraz są królami i zwycięzcami. Chrystus przychodzi z nieba, aby obdarzyć ich nieśmiertelnością.

88

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

ROZDZIAŁ 7

Podsumowanie Poselstwa Daniela Teraz podsumujemy to bardzo ważne poselstwo z księgi Daniela. Poselstwo Daniela można streścić jednym słowem: ODNOWIENIE LUB PRZYWRÓCENIE – przywrócenie utraconego panowania – przywrócenie świątyni – przywrócenie lub wyzwolenie z niewoli.

Człowiek – Boży partner – w „społeczności onej tajemnicy” (Ef.3,9 BG) został odnowiony i przywrócony do swego pierwotnego, prawnie mu należnego stanu.

Przyjrzyjmy się jeszcze raz tym proroczym konturom, czterokrotnie opisanym w księdze Daniela: Daniel 2. rozdział przedstawia pogańskie moce, które zapanowały nad Izraelem. Utrzymywały to panowanie tak długo, aż spadł na nich kamień. Po zburzeniu tego obrazu, „kamień” ów napełnił całą ziemię.

Daniel 7. rozdział opisuje te same pogańskie moce w postaciach drapieżnych zwierząt. Walki przeciwko ludowi Bożemu przybierają na sile wraz z pojawieniem się nowej mocy, a szczytowy punkt osiągają kiedy następuje papieskie panowanie. Ta prześladująca moc wymierzona jest przeciwko świętym. Jednak i w tym rozdziale jest opisany punkt zwrotny! Nadchodzi sąd („Kamień” spada), a święci wychodzą, aby odebrać jej [bestii] panowanie, („Kamień” rujnuje obraz). Następnie tryumfujący kościół wraz z Chrystusem otrzymuje Królestwo („Kamień” napełnia całą ziemię).

Daniel 8. rozdział opisuje tę samą walkę. Bezbożne moce,

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

89

a szczególnie Rzym, panują aż do tego wielkiego, zwrotnego punktu w historii. I tu prorok zamiast powiedzieć „nastał sąd”, mówi że świątynia zostaje oczyszczona.

Daniel 10. po 12. rozdział opisuje nam jeszcze raz tę długą walkę „człowieka grzechu” ze świętymi. Ów zwrotny punkt zostaje ponownie opisany, lecz innymi słowami: „Wtem przestraszą go wieści ze wschodu i północy”. Słowo „wschód” wskazuje na pieczętowanie, które ma miejsce na sądzie. Zapieczętowani święci, podnoszą się jak słońce, aby blaskiem ostatniego poselstwa oświecić całą ziemię, oraz mocą tego ostatecznego, ostrzegającego poselstwa potrząsnąć i przesiać narody. Potem powstanie Michał, wielki książę, aby wyzwolić swój lud.

Sąd jest centralnym punktem odnowienia. Dlatego też ogromnie ważnym jest poselstwo pierwszego anioła: „I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom, który mówił donośnym głosem: Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód” (Obj.14,6-7).

Proroctwa Daniela pokazują nam tutaj, że do czasu sądu nie ma pełnego i trwałego odnowienia.

To na sądzie zostają wymazane grzechy dzieci Bożych; to właśnie tam zostają oni zapieczętowani, aby należeć do armii Bożej i móc odebrać panowanie bestii. Dzięki zwycięstwu osiągniętym na sądzie, staną się wraz z Chrystusem „kamieniem”, który zburzy obraz bestii – „mieczem mocarza” (Zach.9,13 BG), „ubranym koniem do boju” (Zach.10,3 BG), „młócącym pogan” (Hab.3,12 BG) przez „Którego” Pan Bóg

90

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

będzie młócił narody. Wszystkie starotestamentowe obietnice, mówiące o zwycięstwie Syjonu nad Jego wrogami, mają swoje wypełnienie we wstąpieniu świętych na sąd.

Laodycja jest zarażona diabelską ślepotą, ślepotą dotyczącą otwartych drzwi do przedziału Najświętszego. Nie schlebiajmy sobie dłużej złudnym mniemaniem, że robimy wspaniałe postępy w zakończeniu dzieła Bożego. Szatan cieszy się takim zwiedzeniem. W przedstawianym tu poselstwie przebudzenia, Pan Bóg wzywa swój lud, aby powrócił do owego życiowo ważnego punktu proroctw Daniela i ponownie ukazuje nam swój plan, jaki miał powołując do życia ruch adwentowy. Nie ma żadnej nadziei na wypełnienie naszego zadania, jeśli nie stawimy się przed sąd, aby tam zostać uzbrojonymi do jego wykonania. W obecnym czasie, lud Boży prawie że stracił z oczu ważność tego sądu. Prawdopodobnie nie rozumie go i dlatego koniecznością jest, aby nadzieja, dotycząca odbywającego się sądu, na nowo ożyła w sercach świętych. Bez niego [sądu] nie może być wylany „późny deszcz” ani też wydane „głośne wołanie”.

Kiedy Pan Bóg będzie posiadał lud, który będzie wiedział, co dla nich czyni ich Arcykapłan, gdy będą doceniać Jego służbę, solidaryzować się z Jego dziełem i gdy będą miłować Jego dzieło, wtedy On wprowadzi ich przed sąd oraz poleci im wyjść, aby „pozbawić go [szatana] władzy”* (Dan.7,26). „...oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi” (Obj.3,8). „Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni” (Hebr.10,19). *Słowa „jego władzy” z Dan.7,26 odnoszą się do mocy „małego rogu”; jednak musimy zrozumieć, że ta rzeczywista władza i panowanie pochodzi od szatana. Ta sama zasada ma zastosowanie odnośnie smoka z Obj.12-ty rozdział. Może to być określane jako pogaństwo albo szatan.

Prawda na obecny czas zawarta w Księdze Daniela

91

„...nadeszła godzina sądu jego” (Obj.14,7). „...wszystko jest gotowe” (Mat.22,4). „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie” (Mat.25,6).

To jest poselstwem księgi Daniela. Zatem, czy nadal możemy spać w obliczu zakończenia nadziei wszystkich wieków?!

Spis treści

93

Spis treści Prawda na dziś, jaka jest w Chrystusie .

Prawda objawiona . . . . . . . . . .

Jezus jest Prawdą. . . . . . . . . . .

Jezus jest Objawieniem Boga . . . .

Jezus jest Objawieniem tego, jaki może być człowiek w Bogu . . .

Prawda Poselstwa Trzeciego Anioła .

Jego Prawda w Jego Świątyni . . . .

Prawda o nieodwołalnym i końcowym pojednaniu . . . . . . .

Prawda o doskonałości . . . . . . . .

Prawda o otwartych drzwiach . . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

. . . .

7 7 8 8

. . . . . . . . . . . . . . .9 . . . . . . . . . . . . . . 13 . . . . . . . . . . . . . . 16 . . . . . . . . . . . . . . 21 . . . . . . . . . . . . . . 25 . . . . . . . . . . . . . . 28

Prawda na obecny czas zawarta w Ksiedze Daniela Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rozdział I . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Boży zamiar wobec swego ludu w stworzeniu i zbawieniu . . . . . . . . . . . .

Upadek i zbawienie . . . . . . . . . . . . . . .

Przegląd proroctw starego testamentu . . . . . .

Przygnebiające upadki Izraela – Boże rozczarowanie . . . . . . . . . . . . . . .

Podsumowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rozdział II . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Świątynia i jej służba. . . . . . . . . . . . . . .

Codzienna Służba . . . . . . . . . . . . . . . .

Roczna Służba . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Rozdział III . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Historyczne tło Ksiegi Daniela . . . . . . . . .

Rozdział IV . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Poselstwo Księgi Daniela 2 i 7 rozdział . . . . .

Zwrotny punkt historii . . . . . . . . . . . . . .

Ostatni bój . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . 35 . . . . . . . . 35 . . . . . . . . 36 . . . . . . . . 36 . . . . . . . . 37 . . . . . . . . 38 . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . .

44 50 51 51 52 53 56 56 59 59 60 63

94

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II

Rozdział 5 . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Poselstwo z Ksiegi Daniela 8 i 9 rozdział Rozwój nowych nauk . . . . . . . . . .

Ustalenie ważności Daniela 8,14 . . . .

Rozdział 6 . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Poselstwo Daniela 10-12 rozdział . . . .

Szczytowy punkt tej nieustannej ostatecznej walki z ludem bożym . . . .

Ostateczny bój . . . . . . . . . . . . . .

Lud Boży wyzwolony . . . . . . . . . .

Rozdział 7 . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Podsumowanie Poselstwa Daniela . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

. . . . . .

71 71 73 75 78 78

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

. . . . .

79 80 85 88 88

96

R.D.B. – Pewność Poselstwa Przebudzenia I i II