Folletointercambio

Casa-Museo Trasalba

INTERCAMBIO EPISTOLAR IES Tomiño IES Cosme López Rodríguez O conxunto arqueolóxico de San Cibrao de Las, tamén coñecido como A Cidade ou Lansbrica -entre os concellos de San Amaro e Punxín- é un dos xacementos meirandes e mellor conservados do noroeste peninsular. Habitado desde o s. II aC ata o s. II dC, conta con dous recintos amurallados: a “croa” ou recinto superior e o recinto inferior, de maior superficie e onde se sitúa o espazo habitacional do xacemento. Unha única rúa empedrada cruza os recintos de leste a oeste.

O poboado atópase rodeado dun forte sistema defensivo, formado por sólidas liñas de murallas, un foxo e parapetos. Este asentamento, na súa última etapa, sufriu unha forte romanización e, alén das típicas vivendas circulares, ten tamén vivendas rectangulares. Téñense atopado nel abondosos obxectos como puñais, colgantes ou moedas e conta cun centro de interpretación: o Parque Arqueolóxico da Cultura Castrexa Lansbrica, que vos permitirá coñecer todos os misterios da cultura dos vosos antepasados da Idade de Ferro…

A Casa Grande de Cimadevila, no concello de Amoeiro, é un dos grandes espazos simbólicos da cultura galega contemporánea ao ser a residencia habitual do escritor Ramón Otero Pedrayo e clave da súa obra.

Considerado o "Patriarca das letras galegas", pertenceu á Xeración Nós e cultivou ensaio, narrativa e poesía, Entre as súas novelas destacan Os camiños da vida e O mesón dos Ermos, descrición minuciosa dos costumes e da vida rural galega. Pero a máis coñecida é Arredor de si, que pode considerarse como a biografía do percorrido dos homes de Nós até o galeguismo.

Consérvase nesta casa fidalga de Trasalba a biblioteca persoal do escritor, así como mobles, fotografías e pinturas que o acompañaron en vida.

Destaca de xeito especial o Mapa de Galicia elaborado por Domingo Fontán ao que Otero deu sempre unha significación especial na súa obra.

Ourense, 29 abril 2015

Castro de Las

Ourense, Universo literario

Tres cousas hai en Ourense que non as hai en España: O Santo Cristo, a Ponte, e a Burga fervendo a auga.

A vella cidade de Ourense ten recibido unha longa xeira de alcumes que testemuñan a pegada do seu glorioso pasado: a cidade do ouro, das augas quentes ou das letras.

En tempos dos romanos esta civitas romana foi bautizada como "a cidade de ouro" ou Auriense pola abundancia deste metal precioso ciscado nas augas do río Miño.

A Catedral de Ourense, baixo a advocación de San Martiño, é un templo de estilo románico de transición con influencias cistercienses, pero con numerosas reformas posteriores. Nela mestúranse elementos románicos, góticos, renacentistas, barrocos e neoclásicos.

Na entrada á catedral pola porta principal atópase o policromado Pórtico do Paraíso , da primeira metade do século XIII, que lembra o Pórtico da Gloria da catedral compostelá.

Tamén é coñecida como “a cidade das Burgas" debido á sona das súas famosas fontes de augas termais que abrollan das entrañas da terra a máis de 60 graos. Así, ademais das famosas Burgas, conta coas augas termais do balneario da Chavasqueira, o Tinteiro, Muíño da Veiga e Outariz, mananciais de saúde e acougo… e de balde!

Pero a Auria de Blanco Amor ou a cidade do progreso –representado pola locomotora- para Curros, tamén é a cidade máis literaturizada do noso país. Neste “Universo literario” salientan escritores e intelectuais galeguistas como Lamas Carvajal, Cuevillas, Otero Pedrayo, Vicente Risco, Losada Diéguez, Xaquín Lorenzo, Alexandre Bóveda, Carlos Casares ou Méndez Ferrín.

O chamado Cenáculo Ourensán e a Xeración Nós estiveron moi unidos á cidade das pontes, e as súas xentes e rúas ficaron inmortalizadas en obras como A Esmorga de Blanco Amor, O porco de pé de Risco ou Ilustrísima de Casares.

Entre a rúa da Paz, a Praza do Ferro e a Barreira, alí onde naceu Bóveda, desenvólvese un itinerario cultural cargado de significados e simbolismos para a literatura e historia galega; de aí que se teñan organizado no centro histórico diversas roteiros como o da Esmorga ou o de Alexandre Bóveda, que cómpre percorrer devagar.