Naar de Noordkaap
Van Kiel naar Talinn
Op weg naar
De Noordkaap
In dit eerste deel van haar verslag beschrijft Angelika Wilke de route van Kiel naar Tallinn. Het lijkt alsof de tijd er heeft stilgestaan; eindeloze landschappen, ongerepte natuur met slaperige dorpjes, ooievaarsnesten, stille meren, diepe bossen en eenzame stranden. In het tweede deel van de reis neemt ze je mee door Finland naar de uiterste noordpunt van Europa. Kilometer na kilometer over zo goed als verlaten wegen, langs huizen en boerderijen van hout, over bruggen die je steeds weer over andere rivieren en beekjes helpen en door dichte en lichte bossen, tot uiteindelijk de bomen schaars worden en het einddoel in zicht komt.
H
Na 1,5 uur fietsen vanaf het centrum komt de Selenter See in zicht. Tussen de bomen die aan de oever staan glinstert het lichtblauw van de lente in het water. Ik ‘zweef’, zonder noemenswaardige inspanning, over de smalle en glooiende paden en weggetjes en vergeet acht te slaan op de verschillende omleidingsborden die ik onderweg passeer. Maar… dan gebeurt natuurlijk toch het onvermijdelijke: een vier meter diepe geul over de hele breedte van deze idyllische route naar Selent. Zonder te mopperen duwt een van de wegwerkers mijn fiets, die met dertig kilo beladen is, door het rulle zand langs de geul naar de andere kant. "Je hebt wel heeft veel bagage op je fiets", zegt hij glimlachend. Misschien heb ik inderdaad wel wat te veel ingepakt. Maar… bijvoorbeeld twee fleecejacks voor de lange reis naar de Noordkaap lijkt me toch geen overbodige luxe. Nu, eind april is het hier, in Sleeswijk-Holstein, nog relatief fris. Niet zo gek want deze regio mag al
gezien worden als een uitloper en daarmee een stukje van het ‘echte noorden’. Een witte muur van vogels siert onderweg de bermen en de rode bakstenen boerderijen vormen een krachtig contrast met de bloeiende koolzaadvelden. De Oostzee ligt als een gladde, gepoetste glasplaat voor het kuuroord Timmendorfer Strand. De voetganger/fietsers-veerboot brengt me vervolgens naar de overkant, naar Priwall, en daarmee zo kom ik in de Mecklenburgregio die vroeger tot de DDR behoorde. Inmiddels is het al weer zo’n dertig jaar geleden, maar ik ben telkens weer blij te ervaren welke belangrijke bijdrage de open grenzen leveren aan het ongecompliceerde reizen. Rijp De soms wel erg en vaak opgelapte, kleine landweggetjes vertonen soms trekken van moderne kunstwerken. Kraanvogels schreeuwen in de velden; het oeverriet
52 BIKE explorer 3-2021
BE3_2021__MA_V01.indd 52
25-10-21 15:36
