ΑΦΗ ΓΗ SEE ● ΤΕΥΧΟΣ #11

Εξώφυλλο: Νικόλας Στεφαδούρος Bio: Γεννημένος το 1980, από γονείς Αλεξανδρινούς, με σπουδές στο Ε.Μ.Π. και αρκετή δόση τρέλας, τον κέρδισε τελικά ο αιώνιος έρωτας, το σκίτσο και δηλώνει πλέον ευθαρσώς “Σκιτσογράφος μηχανικός”. website:

www.stefadouros.gr Το περιοδικό ΑΦΗ ΓΗ SEE διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο, κάθε δεκαπέντε (15) ημέρες σε μορφή ψηφιακού εντύπου, με άδεια Creative Commons.

1 Δεκεμβρίου 2013

ISSN: 2241-648X

Αφήγηση ενδέκατη

11n ΑΦΗ ΓΗ SEE. Γίναμε ένα, δύο φορές. Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Σας ευχαριστώ όλους, για την αγάπη που δείχνετε στο περιοδικό μου, εδώ και μισό περίπου χρόνο. Υπόσχομαι να συνεχίσω να σας δίνω ψηφιακές σελίδες που μυρίζουν χαρτί και δυόσμο. Καλό μήνα και εύχομαι ο Δεκέμβρης να έχει να μας Αφηγηθεί σπουδαία πράγματα.. Βαγγέλης Ευαγγελίου

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου ρωτά τον Δημήτρη Λιόλιο

Π

ες μου Δημήτρη, με τι αφορμή ονόμασες ολόκληρο το δίσκο ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ; Είχες πρώτα το τραγούδι στο μυαλό ή γεννήθηκε στην πορεία; Το Αερόστατο είναι μια συνειδητοποίηση ζωής. Η αποκωδικοποίηση της πορείας μας φτάνοντας σε κάποιο σημείο «ήσυχο» της ζωής μας, φέρνει στο νου όλα μας τα «θέλω». Τα πριν, τα τωρινά αλλά και τα «θα ‘θελα» που αφορούν το μέλλον. Μπαίνεις αναγκαστικά λοιπόν εκεί, στη διαδικασία μιας σύγκρισης με το μέσα σου και χαράζεις νέα πορεία και ίσως εντελώς διαφορετική. Το Αερόστατο είναι οι ανασφάλειές μας, οι πεποιθήσεις μας, τα όνειρά μας, η κρυψώνα μας, το παιδικό μας παιχνίδι και ταυτόχρονα με όλα αυτά, είναι η δική μας ζωή με τις κατευθύνσεις που παίρνει μέσα στους ανέμους... Το να «βαφτίσω» αυτήν την καινούργια επερχόμενη δουλειά «Αερόστατο» είναι μια ανάγκη που μου δημιουργήθηκε να πω στον εαυτό μου πράγματα. Ενδεχομένως να του θυμίσω κάποια άλλα ή ακόμα και να δικαιολογήσω εμένα και τους άλλους ώστε να δω το όλο θέμα της ζωής από μια νέα οπτική. Αυτή που σε κάνει να χαμογελάς επειδή αναγνωρίζεις. Για σένα, μετά από τόσα χρόνια ως τραγουδοποιός και έχοντας στο ενεργητικό σου μπόλικα τραγούδια, το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ έχει κάτι διαφορετικό; Στον ήχο, στις λέξεις, στην ερμηνεία ή όπου εσύ τέλος πάντων, βλέπεις το διαφορετικό. Το διαφορετικό που υπάρχει εδώ αυτή τη φορά, είναι το παιχνίδι.

Τα πάντα στο τραγούδι αυτό αλλά και στο δίσκο γενικότερα είναι σαν παιχνίδι. Ο στίχος, η εκφορά του λόγου, η «σκηνοθεσία» των ήχων, η ενορχήστρωση, έχουν μια τέτοια ενέργεια και αυτό μπορώ να πω πως χαρακτηρίζει τη δουλειά μου για πρώτη φορά... Το τραγούδι αυτό που θα ήθελες πρώτη φορά να το πεις ζωντανά / live και από κάτω ο κόσμος να είναι έτοιμος να ανέβει μαζί σου; Όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στο ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ! Θα ήταν όμορφα να μπορούσα να χωρέσω φίλους σ’ ένα Αερόστατο, να τους πάω μια βόλτα στον ουρανό και να τους το τραγουδούσα για πρώτη φορά εκεί. Που θα ήθελες να αφιερώσεις το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ; Στις πεποιθήσεις μας για τους εαυτούς μας αλλά και στις εμμονές μας. Αυτές οι δυο έννοιες έχουν στενή συγγένεια πιστεύω. Σ’ ευχαριστώ που μας δίνεις το ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ σου δωρεάν και ανεκτίμητα, ώστε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα! Το έχουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ, να πέσουμε ψηλότερα! Εύχομαι καλή διαδρομή να έχει και το τραγούδι και ολόκληρος ο δίσκος. Εγώ ευχαριστώ Βαγγέλη και σας εύχομαι τα καλύτερα εδώ στην ΑΦΗ ΓΗ SEE. Πραγματικά, αυτό το περιοδικό που είναι ηλεκτρονικό, μυρίζει χαρτί! Καλή και δημιουργική συνέχεια!

Σκαλιστά κλειδάκια της Ελίνας Κοντονή

Πάντα θεωρούσα την ύπαρξη ημερολογίων, ξέρετε, εκείνων που «κρατάς» σκέψεις, συναντήσεις και απρόοπτα που συνέβησαν τη μέρα που πέρασες, πριν περάσει κι εκείνη με τη σειρά της, σαν μια προσπάθεια επιβεβαίωσης ζωής και υπενθύμισής της. Από πιτσιρίκι με θυμάμαι να πλημυρίζω απογοήτευση στη θέα εκείνων των μικρών σκληρόδετων, που στόλιζαν χαριτωμένες παραστάσεις αποτελούμενες από στρουμπουλά αγγελάκια ή σούπερ σταρ ηρωίδες, κινουμένων σχεδίων της εποχής. Απογοήτευση που την κάλυπτε ένας άκρατος ενθουσιασμός για κάτι που παραδοσιακά τα συνόδευε. Εκείνα τα μικρά χρυσά ή κατά περιπτώσεις ασημένια, σκαλιστά κλειδάκια που στο γεμάτο αθωότητα παιδικό μυαλουδάκι μας είχαν λόγο ύπαρξης. Να κλειδώνουν όλα εκείνα που με αφοσίωση καθημερινά

θα γράφονταν και αποτελούσαν τα μεγάλα μυστικά με απαγορευμένη την πρόσβαση. « Η μνήμη είναι το ημερολόγιό μου», ήταν η απάντηση στην εύλογη τώρα μα ακατανόητη τότε ερώτηση που ερχόταν αγκαζέ με την ζωγραφισμένη έκπληξη, εκφρασμένη με δυο μάτια έτοιμα να αφήσουν το σπιτικό που τα φιλοξενούσε. «Μα δεν κρατάς ημερολόγιο;» και η κατά παράδοση απάντηση συμπλήρωμα της πρώτης, «Κρατάω τα κλειδάκια». Βρίσκομαι μέσ α σ’ ένα άδειο σ ι ντριβάνι. Σ’ ένα καταπράσινο καφενεδάκι, στη Λευκάδα. «Γύρω, γύρω όλοι..» και το κυκλικό σιντριβάνι αποκτά κύκλο ζωντανό. Μία παιδική χαρά δίχως κανένα παιχνίδι, γεμάτη όμως πιτσιρίκια γελαστά που συναντήθηκαν κι έπιασαν τα

χέρια δίχως καλά καλά να έχει ακουστεί ένα όνομα. Εκτός από το «Μανώλης» που βρισκόταν στη μέση της ζωής. Μυρωδιές φρεσκοτηγανισμένης πατάτας, παραδοσιακά, πράσινα, στρογγυλά, μεταλλικά τραπεζάκια, γλυκό του κουταλιού κυδώνι και αχνιστός ελληνικός καφές.. Αυτή ήταν η πρώτη σελίδα στο ημερολόγιο της ζωής μου που καταγράφηκε όταν ήμουν δυόμιση ετών. Λένε πως είναι πολύ νωρίς για να ‘χεις μνήμες, αλλά ως φαίνεται η πρώτη μου απάντηση ήταν ό,τι ειλικρινέστερο. Τα κλειδάκια απλά μου άρεσαν.. Μεγάλωσα και η συλλογή από τα σκαλιστά κλειδάκια κατοικεί μέσα σ’ ένα συρτάρι, ξεκλείδωτο από ανάγκη. Αποτελείτο από πολλά, μα και διαφορετικά κλειδάκια που τελικά φάνηκαν χρήσιμα. Πολλά και διαφορετικά τα μυαλά και στόματα που βρέθηκα να θέλω να ανοίξω. Ναι έτσι εγωιστικά, γιατί ο εγωισμός του κλειστού και απόμακρου μόνο με ένα εξίσου εγωιστικό θέλω μπορεί να νικηθεί. Μετά τη νίκη τα κλειδάκια δωρίζονταν σ’ εκείνον που ελευθερώθηκε. Τίμια πράγματα. Και λέω κλειδάκια, γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων, τη σιωπή συντροφεύουν πολλά λουκέτα. Η συλλογή μου πια στερεύει. Η ευχή μου, να στερεύουν και οι φοβισμένοι άνθρωποι.

Απλός και κύριος ή αλλιώς Monsieur Minimal της Αντιγόνης Παφίλη

Μεγάλωσα

στα Γιαννιτσά και τα πρώτα μουσικά μου βήματα άρχισαν όταν φτιάξαμε με μια παρέα φίλων μια grunge μπάντα. Τότε πιστεύαμε πως θα γίνουμε οι νέοι Nirvana. Στην συνέχεια αφού μεγαλώσαμε, εγκαταλείψαμε αυτό το εφηβικό όνειρο. Περιπλανήθηκα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για σπουδές και δουλειά, κάποια στιγμή βρέθηκα στην Ικαρία για ενάμιση χρόνο περίπου να σκαλίζω όλη μέρα και όλη νύχτα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να αποτυπώνω τις πρώτες μουσικές ανησυχίες. Στην συνέχεια επέστρεψα στο αυτοσχέδιο υπόγειο στούντιο στα Γιαννιτσά όπου συνέχισα να κάνω το ίδιο και παράλληλα κάποιες δουλειές για βιοποριστικούς λόγους. Και κάπου εκεί στο 2006 αποφάσισα να μετακομίσω Θεσσαλονίκη και να πιστοποιήσω τις γνώσεις μου σπουδάζοντας μουσική παράγωγη για να προσπαθήσω με περισσότερες αξιώσεις να κυνηγήσω τα μουσικά μου όνειρα. Η μουσική ήταν και είναι το νούμερο 1 στην ζωή μου. Μεγάλωσα στην χρυσή 10ετια των 80s, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί φανατικά το Αμερικάνικο Mtv και να γράφω αμέτρητες βίντεο κασέτες με βίντεο clip της εποχής. Αγαπημένος φυσικά ο Michael Jackson. Μετά ήρθε το grunge και η βρετανική pop ,η μουσική που έγινε σημαία μου κατά την διάρκεια της εφηβείας μου και λίγο παραπάνω. Από κει έπειτα τα αυτιά μου άνοιξαν και συνεχίζουν να είναι ανοιχτά σε όλο και περισσότερα αξιόλογα μουσικά

είδη. Ονόματα όπως Βelle end Sebastian, Jens Lekman, Smiths, Pulp, Wham, Moby, Radiohead, JJ Johanson, Placebo είναι μερικά από τα ονοματα του με επηρέασαν στο παρελθόν. Όσον αφορά το σήμερα, ονόματα όπως Foals, M83, Churches, Hot Chip, Jessie Wear, Trentemoller, Polica, Jack Penate είναι μερικά που με επηρεάζουν σήμερα και αισιοδοξώ να με βοηθήσουν στη συνέχεια.

Γιατί απλός και κύριος, Monsieur Minimal; Είναι θέμα μουσικής φιλοσοφίας και γενικότερης αισθητικής αντίληψης των πραγμάτων. Έτσι έπρεπε να βρω ένα ψευδώνυμο, που να συνδυάζει τα παραπάνω, άλλα και να αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα μου και την μουσική μου. Τώρα μένω στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι πως αυτή η πόλη δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει ακόμα, ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να δω και τα καλύτερά της. Είμαι 4 χρόνια πλέον εδώ, έχω συνηθίσει μερικά πράγματα, άλλα αρνούμαι να συνηθίσω τα περισσότερα. Μ’ αρέσουν οι βόλτες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στο λόφο του Φιλοπάππου και τα άνω Πετράλωνα, επίσης μ’ αρέσει το παλιό Φάληρο, αλλά και λίγο πιο έξω οι βόλτες στο Τατόι. Με χαλάει η απανθρωπιά, η αδιαφορία του κόσμου, η κατάντια των ανθρώπων, η βρόμικη και η άρρωστη κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο της.

Είναι όνειρο μου να φύγω στο εξωτερικό. Με ενδιαφέρει και για αυτό θα το προσπαθήσω. Έχω παίξει σε Βερολίνο και Λονδίνο, έχω δώσει και τη μουσική μου σε ένα διαφημιστικό σποτ σε Αμερική και Καναδά. Επίσης και το feedback που λαμβάνω από έξω είναι ενθαρρυντικό. Ωστόσο, θεωρώ πως για να κάνεις κάτι αξιόλογο και με συνέχεια θα πρέπει να βρεις ένα label στο εξωτερικό το οποίο θα πιστέψει στην μουσική σου και πέρα από ένα release θα αναλάβει τόσο το promo όσο και το agency, αλλά και το publishing. Προσωπικά θεωρώ πως αν κάποιος θέλει να διακριθεί στο εξωτερικό τότε θα πρέπει να μεταφέρει και την έδρα του εκεί. Τώρα, μετά την καλοκαιρινή περιοδεία και το τελείωμα αυτής με μια πόλη όμορφη συναυλία στο Live stage του Six dogs πριν 10 μέρες, αυτή την περίοδο βρίσκομαι στην διαδικασία της σύνθεσης, κάνω ένα μικρό pause, ακούγοντας πολλά, διαφορετικά πράγματα . Μπαίνω στο studio και γράφω και παράλληλα πειραματίζομαι σπίτι μου, πάνω στις νέες μου συνθέσεις, με πιο πρόσφατη αυτή που κυκλοφόρησε ανεπίσημα το καλοκαίρι και επίσημα σε λίγες μέρες με τίτλο «Summer Loves», το οποίο κυκλοφορεί ψηφιακά σε όλα τα digital music stores.

από μόνες τους , είτε τις κυνήγησα εγώ, όπως το live στο Μουσείο της Ακρόπολης, το opening act στον Moby και τα live στο Βερολίνο και στο Λονδίνο . Κάθε φορά που τελειώνω ένα άλμπουμ, ένα νέο κομμάτι , ένα βίντεο κλιπ ή ακόμα και κάποιο σημαντικό live, αυτό αποτελεί και επίτευξη ενός μικρού ονείρου . Αυτή την περίοδό δουλεύω ενα project στο μυαλό μου, που αφορά το επόμενο άλμπουμ και είναι αρκετά φιλόδοξο, αν τα καταφέρω και το πραγματοποιήσω θα το μάθετε!!

Όταν μεγαλώσω

θέλω να κάνω το δικό μου ντισκοκαφενείο ,σε ένα νησί της Ελλάδας να φωνάζω τους φίλους μου, να μαγειρεύουμε και να παίζουμε μουσικές.

Οι καινούργιες συνθέσεις πάνε αλλού ξεφεύγουν απο το Minimal to Maximal άλλα και προηγούμενα άλμπουμ (Lollipop / Πάστα Φλωρα) χωρίς να χάνεται το χαρακτηριστικό ύφος της μελωδικής indie pop και αυτό μ’ αρέσει”.

Το πιο τρελό μου όνειρο;; Το όνειρο μου ήταν να καταφέρω να αποτυπώσω τη μουσική που είχα μέσα στο μυαλό και να την αποδώσω μέσα από την δική μου αισθητική. Αυτό έγινε αρχικά με το “lollipop”, από κει και έπειτα το ένα όνειρο έφερνε το άλλο, πράγματα που δεν ήταν προγραμματισμένα αλλά επιθυμίες που , είτε ήρθαν

Πηγή: www.themachine.gr

του Εύχρηστου

Σ

ήμερα καταπιάστηκα με τα ψώνια. Κυριολεκτικά καταπιάστηκα, πιάστηκε η μέση μου, τα χέρια μου και μια σειρά από μύες, για καιρό ξεχασμένους από το νευρικό μου σύστημα. Γιατί ο συγκεκριμένος μυς σου λέει «αφού τόσο καιρό δε δουλεύεις και τη βγάζεις καθαρή κάνε το κορόιδο και σιγά σιγά θα σε ξεχάσουνε». Δημοσιοϋπαλληλίκι. Έρχεται όμως μια μέρα μυ, που θα σε καλέσει το καθήκον και δε θα είσαι σε θέση να ανταπεξέλθεις, με αποτέλεσμα τον δικό σου φόρτο να τον επωμιστεί ο επόμενος μυς (δελτοειδής). Ο οποίος και θα καταρρεύσει λόγω του πλεονάζοντος φορτίου, υπερφορτώνοντας τον επόμενο και ούτω καθεξής μέχρι ολικής κατάρρευσης του ατυχούς αγύμναστου σαρκίου. Στο ανθρώπινο σώμα, όπως και στην πλειοψηφία των φυσικών συστημάτων, ό,τι δουλεύει παραπάνω, μεγαλώνει και αποκτά δεσπόζουσα παρουσία, συχνά δε και δευτέρα παρουσία. Δουλεύεις μόνο το σαγόνι, θα αποκτήσεις διπλό. Σάγονο. Κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι, όπως όλα εκείνα τα πράγματα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Όπως το σημάδι στην οθόνη του λάπτοπ σου είναι άραγε κάποιο καμένο πίξελ ή ενθύμιο από το πρωινό φτάρνισμα; Αρκεί να ξύσεις λίγο την επιφάνεια για να δεις ότι μπρατσαράς και κοιλαράς έχουνε κάτι κοινό: τη μονόπλευρη ενασχόληση με την αντίστοιχη δραστηριότητα που τους προσδίδει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους*.

asics Και όπως και να το κάνεις το μονόπαντο δεν πάει καλά. Γιατί μοιραία θα έρθει και η στιγμή που ο μπρατσαράς θα αντιπαρατεθεί με τον κοιλαρά. Και θα υπερισχύσει ο μπρατσαράς, ακόμα και στην περίπτωση που ο κοιλαράς έχει επιχειρήματα στέρεα, όσο και τα εν λόγω στερεότυπα. Νους υγιής εν σώματι υγιεί, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά εδώ που τα λέμε είναι εύκολο να το λες, αν αυτό που μένει τελικά από σένα είναι δεκαεννέα τραγωδίες και ένα άγαλμά σου στο Μουσείο του Βατικανού. Ε, λοιπόν στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ρητό δεν είναι Ελληνικό. Οφείλεται στον Ρωμαίο σατυρικό ποιητή Decimus Iunius Iuvenali που το όνομα του, για κάποιο περίεργο λόγο, κυκλοφορεί στα ελληνικά ως Γιουβενάλης λες και διατηρεί μπακάλικο στα Καμίνια. Η φράση που βρίσκεται στο έργο του ‘Satire X’ είναι ή εξής:

Anima Sana Ιn Corpore Sano Το’ πιασες; Φάε ελεύθερα.

*Προφανώς δεν ισχύει για φυσικά χαρακτηριστικά. Π.χ. όσο και να μυρίζεις μυτόγκας δε γίνεσαι. Γεννιέσαι. Πολλά τα ανάλογα παραδείγματα, μυριάδες τα θρυλικά παρατσούκλια.

Δε γεννηθήκαμε Ηλιοτρόπια! του Βαγγέλη Ευαγγελίου

Δε

γεννηθήκαμε Ηλιοτρόπια! Γεννηθήκαμε, για να μείνουμε μόνοι. Να μένουμε μόνοι. Να μας λείπουν αυτά που αποχωρούν και να νιώθουμε ασφυκτικά, με όσα χωρούν. Να ερωτευόμαστε τους καλούς εαυτούς μας και να αγαπάμε τους κακούς. Γεννηθήκαμε για να πεθαίνουμε πριν την ώρα μας. Να πετάμε κέρματα σε λίμνες, μήπως και.. Να μετανιώνουμε, για τις λάθος επιλογές και να τις αυγατίζουμε ολοένα. Να ασκούμε κριτική στους άλλους και οι άλλοι σε μας. Δυστυχώς, δεν είμαστε οι άλλοι. Να κουρνιάζουμε στο καβούκι μας και να μιζεριάζουμε που γεννηθήκαμε χελώνες και όχι καβούρια! Να ξεπουλάμε τις καβάτζες μας, για να αγοράσουμε τις επόμενες. Να έχουμε κάνει τη θλίψη επάγγελμα και εργοδότρια την αυτοκτονία! Η μοναδική που δεν κάνει περικοπές, διότι η περικοπή ζωής, δε σηκώνει επόμενες. Γεννηθήκαμε, για να γινόμαστε μάρτυρες υπεράσπισης στα αδικαιολόγητα. Να γινόμαστε τρομοκράτες του τρόμου – που μας δωρίζουν καθημερινά από παντού – με τα περίστροφα στην τσέπη και τις σφαίρες στον κώλο!

Να κρατάμε τα μέτωπά μας λίγο πιο καθαρά, από τα σκατά και τα σκουπίδια. Τα σκατά που τρώμε και είμαστε και τα σκουπίδια που ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε. Γεννηθήκαμε, για να στεκόμαστε μπροστά σε παράθυρα, με αλλεργικό άσθμα στη θέα! Να έχουμε εικόνα, την ταμπέλα με τα κεφαλαία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, λες και είναι επιτρεπτή η ΕΞΟΔΟΣ. Να πιστεύουμε πως η Άνοιξη, είναι μόνο εποχή. Γεννηθήκαμε, για να έχουμε την Ελπίδα και τη Δημοκρατία κατοικίδια. Να τα ταΐζουμε ξηρά τροφή, με ανθρώπινη γεύση και αργότερα να μας τρώνε ολόκληρους χωρίς να προλάβουμε να ρωτήσουμε ένα γιατί. Γεννηθήκαμε, με προορισμό την ανάπτυξη, μα μείναμε κοντά πλάσματα (κοντόφθαλμα) τόσο κοντά, που μας προσπέρασαν σε ύψος τα Ηλιοτρόπια! Γεννηθήκαμε, ναι. Και τι μ’ αυτό; Τι λέει το εγχειρίδιο της γέννησης, διαβάσαμε ποτέ ή γεννηθήκαμε για να γίνουμε αθλητές του στίβου, δρομείς μετ’ εμποδίων; Πηδήξαμε τα όνειρά μας, πηδήξαμε τη γλώσσα μας, πηδήξαμε την ιστορία του τόπου μας, μα το σημαντικότερο είναι πως πηδήξαμε την παιδική μας ηλικία. Την προσπεράσαμε μ’ ένα σάλτο. Τρέχουμε, τρέχουμε και δεν μας έχει πει κανείς, πως στο τέλος, βγαίνοντας πρώτοι, θα κόψουμε το νήμα της ζωής.. Τι να το κάνεις το μετάλλιο!

Φωτο

γραφ

Χει

μων

ιάτι

κη Β

όλτα

στην

Κέρ

ίες τη

κυρα

ς Ελ

λίνας

Κοντ

ονή

Αφιέρωμα στην σκιτσογράφο Σοφία Μαμαλίγκα

ΚΑΚΟ ΧΩΡΙΟ

ΤΑ ΛΙΓΑ

ΣΠΙΤΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ

ISSN: 2241-648X