ΑΦΗ ΓΗ SEE ● ΤΕΥΧΟΣ #13 by Περιοδικό / ΑΦΗ ΓΗ SEE

Η ΑΦΗ ΓΗ SEE είναι περιοδικό ψηφιακό και διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο κάθε 15 ημέρες, με άδεια Creative Commons.

Εξώφυλλο: Νικόλας Στεφαδούρος Bio: Γεννημένος το 1980, από γονείς Αλεξανδρινούς, με σπουδές στο Ε.Μ.Π. και αρκετή δόση τρέλας, τον κέρδισε τελικά ο αιώνιος έρωτας, το σκίτσο και δηλώνει πλέον ευθαρσώς “Σκιτσογράφος μηχανικός”. website: www.stefadouros.gr

ISSN: 2241-648X

Α Φ Η Γ Η S E E

Εκδότης Επιμέλεια ύλης Δημιουργικό: Βαγγέλης Ευαγγελίου www.vaeva.gr

Επιμέλεια Κειμένων Μεταφράσεις: Ελίνα Κοντονή

24 ωρος Συνεργάτης Νικόλας Στεφαδούρος

Συνεργάτες: Σοφία Μαμαλίγκα Εύχρηστος

Τόπος Έκδοσης: Ελλάδα Σύρος - Αθήνα

1 Ιανουαρίου 2014 Τεύχος #13

Αφήγηση δέκατη τρίτη

Καθημερινά παίρνω τροφή από οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου. Μέσα σ’ ένα απλό περπάτημα στο νησί μπορεί να χωρέσει ολόκληρος ο κόσμος. Όπως και μία ολόκληρη νέα χρονιά, μπορεί να χωρέσει μέσα σε ένα Ρόδι. Ένα Ρόδι που έσπασε μπροστά στην εξώπορτα και μέσα του δεν είχε μόνο σπόρους. Ας ανακαλύψει ο καθένας από εσάς τι άλλο μπορεί να είχε, μέσα από αυτή την πρώτη ΑΦΗ ΓΗ SEE του νέου έτους. Εύχομαι το 2014 να βγάλετε όσο περισσότερες χειροπέδες μπορείτε από «φυλακισμένα πλάσματα» μήπως και η Ελευθερία μία μέρα, φαγωθεί ευτυχισμένα με μπόλικη ζάχαρη, σαν Ρόδι απ’ τον κήπο μας στο Δήλεσι. Όλα Ρόδινα, στους Συνεργάτες μου και Αναγνώστες Αφηγητές μας.. Ο Εκδότης Βαγγέλης Ευαγγελίου

Χάπι New Year του Βαγγέλη Ευαγγελίου

Που κρύβεται η Ελπίδα; Η Αλήθεια; Η Αγάπη; Σ’ ένα παλιό Depon. Στρογγυλό, σαν τη γη μας. Λευκό, σαν την ψυχή μας. Πικρό, σαν τη ζωή μας. Μουδιασμένα λόγια, κλειδωμένες φάτσες, παρατημένα ημερολόγια, μπερδεμένες ράτσες. Δε θα το πιω μαζί με νερό. Γιατί απλά δε διψάω. Υπογλυκαιμία έχω. Και όταν άνθρωποι, γίνετε γλυκείς, τότε, κάτι θα έχουμε να πούμε παρέα. Έως τότε, θα έχω καραμέλες ως αντικατάστατό σας. Άλλωστε και να διψούσα δε θα το έπινα. Ποιος σας είπε ότι εσείς πίνετε το χάπι; Αυτό σας πίνει. Και σας το λέει κιόλας. Όταν λιώνει και προκαλεί παλίρροια μέσα σας.

ΠΟΙΗSEE Στη δική μου βασιλόπιτα, το φλουρί παράξενο! Ένα παλιό Depon. Όποιος το κερδίσει, τι; Απλά θα κερδίσει και έναν πονοκέφαλο λιγότερο. Και τα λίγα λεπτά που θα ζήσει χωρίς πόνο, θα πονάει επειδή θα τον νιώθει να έρχεται. Η νέα χρονιά δεν έχει θηλυκότητα και πως θα την ερωτευθώ; Φοράει στρατιωτικό παντελόνι. Με πολλές τσέπες. Μα! Ποιος θα πρωτοχωρέσει;

Trouble will find me

The National

Σύμφωνα με τον τραγουδιστή των The National, Matt Berninger αυτός είναι ο ήχος της απελπισίας. Αναφερόμενος στο 6ο κατά σειρά άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο “Trouble will find me”. Ενός πειραματισμού που τελικά απέδωσε καρπούς. Που μέσα από τους ήχους του αποπνέει αυτοπεποίθηση και συνάμα οικειότητα με το τελικό αποτέλεσμα. Δίχως κάποιου είδους υπερπροσπάθεια για το τι το κοινό θέλει ν’ ακούσει από εκείνους, μα με γνώμονα την εσωτερικότητα και το συναίσθημα καταφέρνουν να θέλουμε να τους ακούμε. Πολύ! Το «If you want to make me cry» και το «Don’t swallow the cap» από πολύ νωρίς, έρχονται ως επιβεβαίωση του συμπεράσματος του Berninger, αν και ο τίτλος του άλμπουμ, του συγκροτήματος από το Μπρούκλιν, ομολογώ πως εγείρει εξ’ αρχής υποψίες.. Σ’ ένα μεγάλο μέρος του οι λιτές φράσεις και τα μονοτονικά επιφωνήματα από τους κιθαρίστες Bryce και Aaron Dessner αγκαλιάζουν τη βαρύτητα και την αισθαντικότητα του βαρύτονου Berninger, δημιουργώντας μια έντονα μυστικιστική ατμόσφαιρα. Το “Trouble will find me”, είναι πλημυρισμένο από γεμάτες λυρισμό φράσεις που μοιάζουν να παίζουν κρυφτό ανάμεσα στα ρεφραίν. Το άλμπουμ δεν στερείται και pop στοιχείων. Όχι όπως έχουμε στο μυαλό μας τους Beatles μα περισσότερο ένα πρώιμο στάδιο των U2 μα και τον κλασσικό Βowie. Στο “Sea of love”, Ο Berninger τραγουδά για κακές επιλογές μα μοιάζει να τις πασπαλίζει μουσικά με αστερόσκονη. Δυσκολεύτηκα να αντισταθώ στο πολλαπλό άκουσμα του “Fireproof”, όπου οι χορδές της κιθάρας χαρίζουν έναν ήχο που θυμίζει δάκρυα που ξέχασαν να σταματήσουν. Κάπως έτσι ξέχασα να πατήσω stop. Το πιο προσωπικό μα και μελωδικά φιλόξενο άλμπουμ των The National είναι εκεί έξω και περιμένει να το ακούσετε.

ΜΟΥSEEΚΗ ΠΡΟΤΑSEE

της Ελίνας Κοντονή

14 ουτοπίες για το 2014

ως τροφή.

γεύσου! by flake

7 γνωμικά στην τύχη..

Η φύση δίνει την αξία και η τύχη την βάζει σε ενέργεια. Λα Ροσφουκώ 1613-1680 Γάλλος συγγραφέας

Ξεκίνα. Και θα ξυπνήσεις την τύχη σου Περσική παροιμία

Η τύχη ευνοεί τα προετοιμασμένα μυαλά. Louis Pasteur 1822-1895 Γάλλος επιστήμονας

Καλύτερα να πας σπίτι και να φτιάξεις ένα δίχτυ, αντί να βουτάς για ψάρια στην τύχη. Κινέζικη παροιμία

Όλα είναι του μυαλού κι η παντρειά της τύχης Ελληνική παροιμία

Τύχη είναι αυτό που συμβαίνει στους άλλους. Zarko Petan Σλοβένος θεατρικός συγγραφέας

Η τύχη είναι το ψευδώνυμο του θεού όταν δεν θέλει να βάλει την υπογραφή του. Théophile Gautier 1811-1872 Γάλλος ποιητής & συγγραφέας

ΜΙΚΡΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

Πρόβα Νυφικού της Ελίνας Κοντονή

Ήταν

Σάββατο

βροχερό και εορταστικό!

Ξεκίνησα λοιπόν κι εγώ να πάω στο κέντρο της Αθήνας ως θεατής αυτής της γιορτής που είχε προαναγγελθεί. Ή καλύτερα ως παρατηρητής. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη. Για αυτοκίνητο ούτε λόγος, οπότε ποδαράκια, ομπρελίτσα και μετρό. Μα που να ‘ξερα πως κάνοντας αυτή την κατά γενική ομολογία, λογική δεύτερη σκέψη θα με τσάκωνα να μονολογώ, σαν κάτι γιαγιάδες που νομίζεις πως τα ‘χουν χαμένα, μα τα ‘χουν 400 και 800 μη σου πω, συνοπτικά συμπεράσματα του θυμόσοφου λαού μας; Και η δυο σκέψεις μου πάτησαν σε μπανανόφλουδα. «Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη». Και τι γκαστριά! Κάθε βαγόνι του μετρό ετοιμόγεννο, με τα νερά να σπάνε και το πλήθος να ξεχύνεται πρησμένο, κατακόκκινο έως και μπλαβιασμένο από την ανυπομονησία να πάρει την πρώτη ανάσα, στην εορταστική Πρωτεύουσα. Ή λεβαντί όπως εγώ. Κάθε 20 λεπτά! Το χωράει ο νους σου; 20λεπτος τοκετός! Και αν σου έλεγα πως τα γεννητούρια έπρεπε να ‘ναι συνοπτικότερα, γιατί το μωρό δεν άντεχε το τόσο σφίξιμο και ήθελε μάνι μάνι να κλάψει; Από χαρά πάντα, βλέποντας εκείνο το τεράστιο αυτοκόλλητο «Λευκή νύχτα.. Λευκές τιμές!» στη βιτρίνα γνωστού καταστήματος, που παρεμπιπτόντως το καλοκαίρι η my baby sister αγόρασε στις εκπτώσεις όχι ένα μα τρία ζευγάρια παπούτσια που δεν έβγαλαν δεύτερο σαββατοκύριακο. Εκεί να δεις κλάμα το μωρό! Στο δια ταύτα. Ψάχνω κι εγώ τα καρτελάκια τα λευκά. Άφαντα. Όλα επάνω τους είχαν τυπωμένους κάτι μαύρους αριθμούς. Και μετά σου λένε εναντιωνόμαστε στη μαύρη διαφήμιση.. Νούμερα! Μήπως να σου δώσω και λευκή επιταγή να τη συμπληρώσεις, να κάνεις την τύχη σου φίλε επιχειρηματία; Δεν ήταν λευκή νύχτα σας λέω, νύχτα πρεμιέρας ήταν, με θέμα έναν γάμο. Λευκό! Μη σε παραπλανά η γκαστριά πιο πάνω. Η Ερμού wide screen και Dolby surround ένας αχταρμάς από το βουητό που εξέπεμπαν σμήνη περιπατητών, κάτι γάτες που τραγουδούσαν jazz στην Πλατεία Συντάγματος, πλήθος πλανόδιων μα εκλεκτών σολίστ κατά μήκος της Ερμού και μέλη ειρηνι-

κών, μα όχι σιωπηλών διαδηλώσεων για το άδικο της μέρας. Ήμουν σίγουρη πως στην σκηνοθεσία είχε βάλει το χεράκι του ο Λιντς. Με την Οδό Μαλχόλαντ παράδρομο, μπροστά σ’ αυτό το θαύμα ανάπτυξης και προόδου. Πρωταγωνιστής της, ο Έλληνας που δεν είχε να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας και παρέδωσε πινακίδες. Εντάξει κι εκείνος που τα πλήρωσε αλλά φρόντισε να κάνει πρώτα διακανονισμό με ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και ΟΤΕ. Για να διασφαλίσει το τρίπτυχο ΦΩΣ ΝΕΡΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. Θυμηθείτε το μου, δεν θ’ αργήσει η στιγμή που θα το δούμε σε πανό. Ένα γλέντι τρικούβερτο λοιπόν στήθηκε όπως σε κάθε ελληνικό γάμο, με τις πέριξ καφετέριες φίσκα στον κόσμο, μουσικές για κάθε γούστο (παραδέχομαι όποιον το διοργάνωσε) και το οφθαλμόλουτρο να ‘χει την τιμητική του. Κάτι που αποδείκνυε για άλλη μια φορά πως ξέρει ο Έλληνας να τιμά τις παραδόσεις. Που και που έβλεπες και κάποια σακούλα να κρέμεται από κάποιο χεράκι. Γάμος σου λέει, να μην πάμε και μ’ άδεια χέρια. Πέρα από σουρεαλιστικό, το έργο ήταν και διαδραστικό. Με τις αγκωνιές, το ξενύχιασμα και το παζάρεμα των τελευταίων δώρων να τα βιώνεις μέχρι το κόκκαλο. Κυριολεκτικά. Ήταν οι επικαλαμίδες μου στο πατάρι, ήθελα κι εγώ να διατηρήσω τη φινέτσα μου.. Δεν ήξερα, δεν ρώταγα; Πάγο βάζω ακόμα. Και κάτι ποπ κορν, που φρόντισα να προμηθευτώ πριν την έναρξη της προβολής, μια μάχη συνανθρώπων μου για μια θέση στη βιτρίνα κι όχι στο ταμείο, τα έκανε την πρωινή ποδοπατημένη τροφή για τα πτηνά του κέντρου. Ζούσα την απόλυτη εμπειρία! Μα η συγκίνησή μου ήταν τόσο μεγάλη που φρόντισα να αποχωρήσω πριν τις σοβαρότερες απώλειες. Πρώτη φορά έφυγα στην μέση του έργου. Νομίζω. Περπατώντας στην Πανεπιστημίου, αποφάσισα να επισκεφτώ ίσως το μοναδικό μουσείο του κέντρου που από αμέλεια τόσα χρόνια σαν παιδί της Αθήνας δεν είχα επισκεφτεί. Έτσι έκλεισα τη Λευκή μου αυτή βόλτα περπατώντας και χαζεύοντας στο Νομισματικό μουσείο που είχε κρατήσει κι εκείνο τις πύλες του ανοιχτές.. Και ήταν ότι έπρεπε μετά τις πύλες της κολάσεως! Αν ρωτούσες τους εργαζομένους του κέντρου, πιστεύεις πως θα τις χαρακτήριζαν διαφορετικά;

πορώ να σου μιλήσω Ελεύθερα απόψε; Σε παρακαλώ όμως μη με πάρεις για τρελό. Διότι είμαι κάτι πολύ περισσότερο. Άσε με να σου ανοίξω το μυαλό. Να ρίξω ζάχαρη. Μπόλικη.

Κάθε φορά που βλέπω ζάχαρη, μου έρχεσαι στο μυαλό άλλωστε. Ας φέρω κι εγώ την ζάχαρή μου στο δικό σου.

ότε θα με πάρεις μαζί σου στα ψώνια του super market; Όταν επιτέλους ξεκρυφτείς πίσω απ’ την κουρτίνα. Κρυψώνες άπειρες έχεις σαν παιδί κι εσύ. Μα το δωμάτιο γιατί το γέμισες

σερπαντίνες; Αφού είπαμε ότι φέτος δε θα φορέσουμε μάσκες αγάπη μου. Μου τελείωσαν τα φρούτα σπίτι και ήθελα φυσικό χυμό τώρα. Θα πιω από τους δικούς σου, αλλά πριν, θα θηλάσεις τους εγωισμούς μου για να μεγαλώσουν γρήγορα και υγιείς.

Ρ Μ

ου αρέσει να σε κοιτάζω να στρώνεις το κρεβάτι μου. Επειδή το ξεστρώνουμε μαζί. Συγχώρεσέ με αλλά στις μαξιλαροθήκες απόψε, δεν έβαλα μαξιλάρια. Τη μυρωδιά μου άφησα

Ελεύθερα φυλακισμένη και της αρέσει πολύ.

το έχω πει πως η φωνή σου απ’ το τηλέφωνο, μαζεύει παράξενα πλάσματα στην πόρτα του σπιτιού; Αλήθεια. Και επειδή κάποτε μιλούσαμε συχνά, έγινα φίλος με Ξωτικά, Νεράιδες,

Αερικά, Μικρούς Πρίγκιπες, Παιδιά που έχουν τα μάτια στην ψυχή και την ψυχή στο σπίτι, Πουλιά με ανθρώπινη λαλιά και κομήτες σκουλαρίκια, αλλά το καλύτερο δε στο είπα ακόμη. Γέμισε ο κήπος ξαφνικά με δυόσμο άπειρο και ανάπηρο. Εγώ τον πηγαίνω βόλτα με καροτσάκι. Αυτό που οι άνθρωποι βάζουν τα ψώνια! Ξέρεις ποιο λέω. Άνθρωπος είσαι άλλωστε..

πορώ να σου μιλήσω Ελεύθερα απόψε; Σε παρακαλώ όμως μη με πάρεις για τρελό.

Διότι είμαι κάτι πολύ περισσότερο. Αν δε θέλεις να με χάσεις, πόνταρέ τα όλα, στο κόκκινο. Νούμερο δε θα σου δώσω. Ξέρεις πότε γεννήθηκα άλλωστε. Είμαι έτοιμος να σε κοιτάξω στα μάτια με αυτό το βυσσινί βλέμμα μου, που βάφεις τα νύχια σου. Το ξέρεις ότι ποτέ δε ρώτησα καμία και τίποτα; Δεν είχα ερωτήσεις βλέπεις.

ι απαντήσεις πάντα με ερωτεύονταν και εγώ υπέκυπτα σε όλα τα καθάρια τερτίπια τους.. Δε θα σε ρωτήσω αν με απάτησες με τις επιλογές σου. Το αντίστροφο έγινε και όχι επειδή το έχεις

χόμπι. Απλά όταν ο Θεός ζητάει, εμείς του δίνουμε. Ψέματα σου είπα λίγο πριν ότι δεν έχω ρωτήσει καμία και τίποτα. Κάποτε ρώτησα κάποια, αν την αγάπησα και αυτή η χαζή απάντησε ναι. Είμαι καλός ηθοποιός στο να δείχνω, πως αγαπώ. Μόνο που αυτήν τη φορά σ’ αυτήν την παράσταση, δεν είμαι στο σανίδι, αλλά στο ταμείο! Θα ήθελες να είμαι γιός σου ή φευγιό σου;

Από το βιβλίο «Τα Λιγαπάτητα»

του Βαγγέλη Ευαγγελίου

ΠΟΙΗSEE

με n i t a r g u a κά ι ς τ ε τ α ά μ τ ω α ρ Π ια α κ α ι ρ ά μανιτ

ΣΥΝΤΑΓΗ της Ελίνας Κοντονή Τα υλικά μου

4 κουτ. σούπας βούτυρο 2 κρεμμύδια ξεφλουδισμένα και κομμένα σε λεπτές φέτες 250 γρ. μανιτάρια κομμένα σε φέτες 1 σκελίδα σκόρδο Αλάτι, πιπέρι 1,5 κιλό πατάτες, ξεφλουδισμένες και κομμένες σε πάχος 5 χιλιοστών 4 φλιτζάνια τριμμένο τυρί (Κάποια γραβιέρα η κεφαλογραβιέρα σε συνδυασμό με gouda. Προτίμησή μου η γραβιέρα Νάξου) 2 ½ φλιτζάνια κρέμα γάλακτος 2 κουτ. γλυκού φρέσκο θυμάρι ¼ του φλιτζανιού ψιλοκομμένο πλατύφυλλο βασιλικό.

εσταίνω ένα αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια φωτιά και προσθέτω το βούτυρο. Αφού λιώσει το βούτυρο, προσθέτω τα κρεμμύδια και σοτάρω για 3 λεπτά. Προσθέτω τα μανιτάρια και συνεχίζω να μαγειρεύω για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να μαλακώσουν τα κρεμμύδια και να πάρουν ένα ελαφρύ καφέ χρώμα τα μανιτάρια. Βάζω και το σκόρδο και μαγειρεύω για ένα ακόμα λεπτό. Αλατοπιπερώνω και αφήνω το τηγάνι μου στην άκρη. Προθερμαίνω τον φούρνο στους 180 βαθμούς και βουτυρώνω ένα ταψί ή πυρέξ (23 επί 33). Τοποθετώ τις μισές πατάτες, το μισό μίγμα κρεμμυδιού

και το μισό τυρί. Επαναλαμβάνω τις στρώσεις. Ανακατεύω την κρέμα γάλακτος, το φρέσκο θυμάρι, αλάτι και πιπέρι και περιχύνω τις πατάτες μου. Καλύπτω το ταψί μου με αλουμινόχαρτο και ψήνω για 40-45 λεπτά ή μέχρι η πατάτες να τσιμπιούνται με το πιρούνι. Ξεσκεπάζω και ψήνω για ακόμα μισή ώρα, μέχρι να πάρουν οι πατάτες μου ένα χρυσαφένιο χρώμα. Τις αφήνω στην άκρη για 15 λεπτά και σερβίρω αφού τις πασπαλίσω με βασιλικό. Καλή όρεξη!

Η Κιβωτός του Νώε Τ

ρίτη πρωί και δέχομαι τηλέφωνο από τον αδερφό μου. Ξέρω ότι είχε σώσει την προηγούμενη έναν μικρό γατούλη από τη βροχή και τον έχει προσωρινά σε ένα χαρτόκουτο στην δουλειά αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες. Θέλει λοιπόν να επικοινωνήσω με το petshopτης γειτονιάς, μπας κι έχουν διάθεση να τον κρατήσουν. Εκείνος δυστυχώς δεν μπορεί να τον πάρει γιατί με το 6κιλο ιγκουάνα στο σπίτι σε ερωτική υπερδιέγερση φοβάται για το μέλλον του σφιγκτήρα του πρωκτού του μικρού. Φέρ’ τον σε μένα, του κάνω. «Έχε υπόψη σου ότι έχει πρόβλημα στα ματάκια του…» με ενημερώνει, «ε, το πολύ πολύ να είμαστε δύο οι διοπτροφόροι μες στο σπίτι» απαντώ εγώ. Όλα γίνονται με ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη της ανάπτυξης της χώρας. Γάτα; Πρώτη φορά θα αποκτούσα. Googleit. Άμμος. Τρέχω! Κρεβατάκι. Τρέχω! Τροφές. Τρέχω! Γενικώς πολύ τρέξιμο όλο το πρωί, η δουλειά πάει πίσω, οι πελάτες γκρινιάζουν, πάω να τον πάρω, με πιάνει λάστιχο στον δρόμο - ευτυχώς μπροστά από βουλκανιζατέρ (α, ρε φάρδος ατελείωτο!) - και ξανά προς τον γάτο τραβάω. Το πρόβλημα στα μάτια εμφανές. «Πες μου για δε μ’αφήνεις με δυο φιλιά να πάρω απ’τα θολά σου μάτια τη μαύρη συννεφιά» ένα πράμα… Και τα δυο θολά, το ένα πολύ πρησμένο. Θυμίζει λίγο καρτούν. Έπρεπε οπωσδήποτε την ίδια μέρα να τον πάμε σε γιατρό. Για καλή μας τύχη υπάρχει κτηνιατρείο ένα τετράγωνο πιο κάτω. Κτηνιατρείο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα ονομάζουν κτήνη, αφού δεν μας μοιάζουν καθόλου. Ο γιατρός θυμίζει αγγαρειομάχο του στρατού, ψιλομαστουρωμένος και ενοχλημένος που τα Χριστούγεννα καθυστερούν, μου θυμίζει κομπάρσο ταινιών του ‘80. Ελεεινός. «Έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια.». «Και δεν του φαίνεται…». «Και θα τον κρατήσετε;…». «Όχι, σκεφτόμασταν να τον κάνουμε παστίτσιο. Ο κιμάς από αόμματους γατούληδες δίνει άλλη γεύση στο φαγητό, δεν συμφωνείτε;». Η χημεία μεταξύ εμού και το δόκτορα είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Πρέπει να τον πάω και σε δεύτερο κτηνίατρο, κάτι μου βρωμάει και δεν είναι οι ψύλλοι στο τρίχωμά του που κάνουνraveparty. Στο δεύτερο ιατρείο κατάλαβα γιατί το πρώτο ήταν κτηνιατρείο ενώ αυτό ιατρείο μικρών ζώων.

ΑΦΗΓΗΜΑ

του Νικόλα Στεφαδούρου

Ο προσωπικός μου γιατρός ποτέ δεν είχε τόσο καθαρές εγκαταστάσεις. Μήπως να πήγαινα κι εγώ στον κτηνίατρο; «Πως τον λέτε να τον περάσω στο αρχείο μου;» μας κατακεραυνώνει ο γιατρός και συνειδητοποιούμε ότι το Σναρφ που είχαμε σκεφτεί αρχικά προς τιμή των Thundercatsδεν αρμόζει στο statusτου γάτου μας (είχε και πολύ ψαρωτικό ύφος ο γιατρός…). «Νώε. Γιατί γλύτωσε από τον κατακλυσμό.» αποφασίζουμε επιτόπου. Ο έλεγχος ενδελεχής, γιατί ως αδέσποτος έτεινε να έρχεται πακέτο με παρέα. Ψώρα στ’ αυτιά, με το «Ουόου!!» του γιατρού να δίνει το μέγεθος της αποικίας , πιθανά παράσιτα, ψύλλους όπως προανέφερα και ερπητοϊό στα μάτια, κέρασμα της μανούλας του. Για έναν περίεργο λόγο άκουσα ερπετοϊός και φαντάστηκα το JurassicPark στο βλέμμα του! Βγάλαμε και βιβλιάριο με το ονοματάκι του, τα εμβόλιά του, και το όνομά μου να δεσπόζει ως περήφανος μπαμπάς (το ιδιοκτήτης με χαλάει.). «Μπορώ να τον περάσω και στην ασφάλεια μου, στο ΤΣΜΕΔΕ;», ο γιατρός δεν συμμερίζεται το χιούμορ μου… Τα βάσανα του μικρού Νώε όμως δεν τελειώνουν εκεί. Το μάτι το πρησμένο δεν πάει καλά, όσο και να προσπαθούμε με σταγόνες και λοιπά φάρμακα. Είναι ήδη πολύ αργά.Πρέπει να βγει. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που τον πήγα στην χειρούργο οφθαλμίατρο μικρών ζώων - ναι, υπάρχει!! - ,ήμουν άρρωστος από τη στενοχώρια… Δύσπιστος για τα λεγόμενα της γιατρού ότι υποφέρει. «Μα είναι πολύ παιχνιδιάρης» απολογούμαι. «Πάρε με δύο μέρες μετά το χειρουργείο να μου πεις πόσο παιχνιδιάρης ήταν» μου κάνει και δεν ξέρω τι να απαντήσω. Δύο μέρες μετά το χειρουργείο και με εμένα να τον κακομαθαίνω σε σημείο να μου γκρινιάζει η γυναίκα μου ότι θα τον κάνω σαν και τα μούτρα μου, ο Νώε τρέχει πάνω κάτω σαν δαιμονισμένος με διάθεση για παιχνίδι που δεν έχω ξαναδεί από την μέρα που τον υιοθετήσαμε. Α, ρε ντόκτορ! Ο μονόφθαλμος, πανευτυχής, κακομαθημένος γατούλης, που αράζει πάνω μας στον καναπέ και βλέπουμε μισοκοιμισμένοι ταινίες στην TV, βρήκε ένα σπιτικό, φαγητό, αγάπη και μερικούς κινούμενους μεζέδες («Μακριά από τους παπαγάλους, Νώε!!»). Τα αδερφάκια του είναι κάπου εκεί στην Φραντζή και σας περιμένουν. Καλές γιορτές!

WEBSITE

www.stefadouros.gr

Όλα Ρόδινα

Ποίηση : Βαγγέλης Ευαγγελίου Photo : Devian Art

ΠΟΙΗSEE

Αθώοι πελάτες Οι πέτρες έχουν τη γεύση εκείνου που τις πετάει. Μια γεύση, συνήθως ψηλοτάβανη που τρέχει πρώτη γι’ αυτοψία με τα ψηλοτάκουνά της. Κάθε φορά που μία πόρνη μένει ξυπόλυτη, κάποιος εχθρός ισόβιας συμφιλίωσης με το περίτεχνα αθώο, φοράει τα ψηλοτάκουνα και παραγγέλνει ουρανό. Μα οι σερβιτόροι πέθαναν απ’ τους λιθοβολισμούς.

Παράξενο Κορίτσι Είναι το δέρμα σου γιορτή και η ματιά σου πόλη, τα πόδια σου είναι βυθός και ο λαιμός σου δέντρο. Είναι τα χείλη σου νερό τα δάχτυλά σου ήλιος, ο αφαλός σου ένα πτηνό κι οι βλεφαρίδες ψάρια. Το βλέμμα σου είναι νησί που κατοικεί η αλήθεια και τα μαλλιά σου από κλωστή, θα ράψω παραμύθια. Είναι η σκέψη σου βροχή οι ανάσες σου είναι μέλι, οι επιθυμίες σου Θεός που εμένα διαφεντεύει.

Αγριολόγιο 2014 Οι άνθρωποι, Ιανουάριο κάνουν δώρο ημερολόγια. Παντού ημερολόγια. Στους εαυτούς τους και στους άλλους. Εαυτούς καβάντζα! Από μικρός δε γουστάρω τα ημερολόγια, μεγάλε. Ίσως, γιατί δε σου επιτρέπουν καμία ημέρα από τις 365 να είναι αγριολούλουδο. Από τότε λοιπόν, εγώ κρατώ αγριολόγιο. Τέρμα με τα ήμερα. Κι έτσι, οι ημέρες μου είναι τίγρεις και λιοντάρια! Με λίγα λόγια ζούγκλα με τριγυρίζει αδερφέ μου. Τα πράγματα είναι άγρια από πάντα φίλε και όχι στο έτος ’14. Αλλά όταν έχεις μάθει να κρατάς αγριολόγιο, δε σε φοβίζουν 300 μέρες μπαμπούλες με γραβάτα! Αυτό που μου αρέσει στ’ άγρια είναι πως ποτέ δεν χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Προτιμότερο να μη χάσεις κάτι που δεν είχες ποτέ, παρά, να σου το κλέψουνε γελώντας.

Χωρίς Φωνήεντα Υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που σώνει και ντε, πρέπει να. Το ποίημα που θα αλλάξει τον κόσμο το δειλό. Τον κόσμο τον κροκόδειλο. Πέσαν οι μετοχές των δακρύων. Που σώνει και ντε, πρέπει να γράψεις, γράψεις, γράψεις. Σ’ ένα σπίτι που απόψε έπεσε θύμα ληστείας με ληστές αλλόκοτους. Μα να κλέψουν μόνο μελάνι, μολύβια και στυλό; Τα παράπονά σας που δε θα αλλάξω τον κόσμο, σ’ αυτούς με τις κουκούλες. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα σ’ έναν κόσμο που δεν αλλάζει, να μην αλλάζει εξαιτίας των ανθρώπων χωρίς φωνήεντα.

Η θάλασσα ξεκινάει με υπόσχεση

Η θά/λασσα ξεκινάει με υπόσχεση ενώ τα δέν/τρα με άρνηση. Φοβάμαι να υπόσχομαι μήπως και με τηρήσω. Γιατί όταν αρχίσεις να σε τηρείς αργά ή γρήγορα, σε κάποια ουτοπία θα σε συντηρείς. Η συν/ήθεια ξεκινάει με πρόσθεση ενώ το μειον/έκτημα με αφαίρεση. Συνηθίζω να προσθαφαιρώ ζωές και θάνατους. Ρε/αλιστής με μία μόνο νότα. Εκείνη που έχει τσαγανό. Αυτήν θα σου χαρίσω δάσος μου όμορφο. Η θά/λασσα ξεκινάει με υπόσχεση ενώ τα δέν/τρα με άρνηση.

Φ ξαπλωμένο Υπομονή κύριοι και κυρίες. Ένας ένας. Όλοι θα δείτε την εικόνα της Παναγίας που δάκρυσε. Αλλά πρώτα, κοιταχτείτε στα μάτια ο ένας με τον άλλον. Ίσως έτσι προσελκύσουμε και τους ξεχασμένους εαυτούς μας, να κοπιάσουν, να τους φιλέψουμε μια χούφτα θαύματα. Ένας ένας, όλοι θα πάρετε Ελπίδα. Μη σπρώχνετε σας παρακαλώ, θα σκοντάψουν οι γερόντισσες λέξεις, οι σοφοί γέροντες που ως κουβαλητές τις ερωτεύθηκαν, η τρέλα που μας χαζεύει, από το πρώτο πάτημα μας στο χώμα, η εθελοντική προσφορά μας στο Θάνατο. Αυτή μας έφαγε! Ποιος άνθρωπος μπορεί να διαδώσει, πως αφέθηκε στο ΤΕΛΟΣ; Σ’ αυτόν που δε γνωρίσαμε ποτέ, παρά μόνο όνομα του δώσαμε. Για άλλη μια φορά, βαφτίσαμε τους φόβους μας, με Φ ξαπλωμένο! Νομίζοντας ότι όταν τον φωνάζουμε, θα γυρίζει, θα έρχεται ή θα φεύγει. Υπομονή κύριοι και κυρίες. Ένας ένας. Όλοι θα δείτε την εικόνα του Θανάτου που χαμογέλασε. Κάποιον από μας πήρε και σήμερα..

Παραπάνω φορές Κάποιες φορές, είναι κάτι αγκαλιές με τόσο πολύ αγάπη εντός τους, που δεν τις αντέχεις άλλο. Κάποιες φορές, είναι κάτι βλέμματα που σε κοιτούν με τόσο λατρεία, που δεν τα μπορείς άλλο. Κάποιες φορές, είναι κάτι ζωές που σε θέλουν μέσα τους, αλλά εσύ είσαι νεκρός. Γι’ αυτές.. Κάποιες φορές, γράφεις σε χαρτιά τόσα ψέματα και τόσους ηρωισμούς, που δε σε αντέχεις άλλο. Και θέλεις να γίνεις αγκαλιά, βλέμμα και ζωή ανοιχτή! Μα κάποιες φορές, είναι αργά γι’ αυτές τις παραπάνω φορές..

PHOTO PLAYLIST Κάθε εικόνα είναι ένα βίντεο

Σημείωμα Συγγραφέα

Φέτος o Ηθοποιός Ιεροκλής Μιχαηλίδης διαλέγει έναν ρόλο διαφορετικό και όχι κωμικό. Γιατί;

Δεν υπάρχει απάντηση γι αυτό. Όλη μου τη ζωή επιλέγω τους ρόλους μου διαισθητικά. Στο θέατρο γενικά έχω παίξει λίγους κωμικούς ρόλους. Η επιλογή δεν ξεκινάει από τον ρόλο, αλλά συνολικά από το έργο. Δηλαδή, πάντα όταν διαβάζεις ένα έργο φυσικά και σε αφορά ο ρόλος που θα παίξεις αλλά και όλη η ιστορία του έργου. Εδώ πρόκειται για ένα καινούριο έργο του Γιάννη Τσίρου το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον.

«Άγριος Σπόρος» του

Γιατί να έρθει κάποιος στον «Άγριο Σπόρο» σας;

Ιεροκλή

Καταρχήν γιατί είναι εκπληκτικό το κείμενο και ελπίζω πως θα κάνουμε μία παράσταση αντάξια του κειμένου. Αυτό όμως δεν μπορώ να το κρίνω εγώ, αυτό που μπορώ να κρίνω είναι το κείμενο από το οποίο βρίσκομαι σε απόσταση σαν αναγνώστης. Να το πω όμως με άλλους όρους για να γίνει ελκυστικό στους αναγνώστες για να γίνουν θεατές, είναι ένα κείμενο το οποίο είναι φαινομενικά λαϊκό έργο με περισσότερα όμως στοιχεία από ένα απλοϊκό έργο. Έχει χιούμορ, είναι μία παράσταση που έχει στοιχεία κωμωδίας, και είναι ένα νέο στοιχείο για τη δραματουργία του Τσίρου, αλλά παρουσιάζει και το δραματικό στοιχείο μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο, το οποίο νομίζω το έχουμε ανάγκη σήμερα. Θεωρώ πως είναι λυτρωτικό για τους Έλληνες θεατές. Ένα τέτοιο θέμα μ’ αυτή τη προσέγγιση… Για όλη αυτή την κακή ψυχολογία που έχουμε, για όλα αυτά τα ερωτηματικά, νομίζω πως θα λειτουργήσει παρηγορητικά αυτό το κείμενο. Νομίζω ότι αυτό που λέμε “θέλω να πάω κάπου αλλά να μην φύγω άδειος, να μου μιλήσουν γι αυτά που ζω” ένα είδος κάθαρσης θα το έλεγα, νομίζω ότι ως κείμενο τουλάχιστον θα λειτουργήσει παρηγορητικά για τους θεατές, θα το απολαύσουν.

Μιχαηλίδη

Αν δεν ήταν ηθοποιός ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, τι θα ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει; Είμαι πολύ καιρό σ’ αυτή τη δουλειά για να πω ότι μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Αυτή η δουλειά έχει πολύ χώρο. Μέσα σε όλα χωράς κι εσύ. Μπορείς να ξεγελάσεις λίγο τον κόσμο ότι κάνεις σοβαρά αυτή τη δουλειά και ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Δεν ξέρω, κανένας μάγειρας θα ήμουν, κανένας δικηγόρος… αυτές είναι δουλειές. Πάντα έλεγα πως θα ήμουν γιατρός της ομοιοπαθητικής.

Περισσότερα www..themachine.gr

Με μισές αλήθειες οι λαοί καλλιεργούν και θρέφουν τις εθνικές τους προκαταλήψεις. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον εθνικής αυταρέσκειας, οι εθνικές προκαταλήψεις, απαλλαγμένες από ατομική συνείδηση και συναισθήματα, αποκτούν τη σκληρότητα ενός λαϊκού κατηγόρου. Κανένα ελαφρυντικό δεν γίνεται δεκτό. Έτσι η απλούστευση των κατηγοριών αποκτά μια ιδιαίτερη τεχνική, και η γενίκευση γενικεύεται ως κανόνας. Φταίχτες είναι οι άλλοι. Από αντίδραση λοιπόν στις κατηγορίες αυτών των προκαταλήψεων, ίσως προκατειλημμένος κι εγώ, τοποθετώ συνειδητά τα πρόσωπα του έργου μου σ’ ένα οριακό μεταίχμιο ελληνικής παρακμής. Σ’ ένα επαρχιακό τοπίο, όπου η αγωνία της επιβίωσης προηγείται από την εφαρμογή των οικονομικών διατάξεων, και η ανυποταξία στους νόμους γίνεται καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Σ’ αυτό το τοπίο οι κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται. Η απολογία τους είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη είναι αρκετή για καταδίκη.

Γιάννης Τσίρος

Υστερίες από την κρίση #1 Α

πίστευτο κι όμως αληθινό: ιδιωτικός υπάλληλος παραιτήθηκε.

Άφωνη έχει μείνει η κοινή γνώμη από την απόφαση ιδιωτικού υπάλληλου να παραιτηθεί, επειδή ο εργοδότης του, του ζήτησε να δουλέψει λίγο παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, ο εργοδότης, ιδιοκτήτης γνωστής καφετέριας, ο οποίος λόγω κρίσης έχει αναγκαστεί να μείνει με έναν και μοναδικό υπάλληλο, του ζήτησε, όχι παράλογα, να καλύψει ταυτόχρονα τη θέση του καφετζή, της σερβιτόρας, του dj και της καθαρίστριας, με μια συμβολική μείωση του μισθού του.

του Εύχρηστου

Έξαλλος ο υπάλληλος, κατά το φραστικό επεισόδιο που ακολούθησε, φέρεται να απάντησε στον επιχειρηματία «ναπάνα γαμηθείς παλαιό μαλάκα» και στη συνέχεια δήλωσε την επιθυμία του να παραιτηθεί. Αμέσως έσπευσαν στο σημείο δυνάμεις της πυροσβεστικής και της αστυνομίας καθώς και πλήθος κόσμου, αλλά τελικά δεν κατάφεραν να τον αποτρέψουν από το απονενοημένο διάβημα. «Έκανα ότι μπορούσα» δήλωσε συντετριμμένος ο επιχειρηματίας «Και τι δεν του είπα: ουρά περιμένουν οι άνεργοι, και εγώ εδώ είμαι όλη μέρα, θα έπρεπε να με πληρώνεις κιόλας αλλά δεν κατάφερα να τον μεταπείσω.» «Δεν θα έφτανα ως εκεί αν δεν με υποχρέωνε να κυκλοφορώ με μίνι φούστα για να φέρνω πελάτες» δήλωσε αργότερα ο νεαρός. Ανάστατη η τοπική κοινωνία της λεωφόρου Συγγρού. «Εμείς βγήκαμε στο πεζοδρόμιο γιατί μας ανάγκαζαν να φοράμε παντελόνια» Τραγικές φιγούρες οι γονείς του πρώην υπαλλήλου «με πόσες θυσίες! και τι δε κάναμε για να τον στηρίξουμε να πάρει το διδακτορικό του στη συγκριτική λογοτεχνία! Ποιος το περίμενε να τινάξει στον αέρα την καριέρα του για ένα καπρίτσιο..»

ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ

Υστερίες από την κρίση #2 Τ

α Χριστούγεννα έρχονται και φεύγουν γρήγορα και το μόνο που αφήνουν πίσω είναι ο διάκοσμος και το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Γι’ αυτό ήταν μικρή η έκπληξή μου όταν, περπατώντας στα στενά της γειτονιάς μου, με έβγαλε από τις σκέψεις μου μια βροντερή φωνή: -Θες να ακούσεις καμιά Παναγία Χριστουγεννιάτικα; Έξι μέρες μετά την γέννηση του θεανθρώπου και το Χριστουγεννιάτικο κλίμα καλά κρατεί. Ήμουν μάρτυρας μιας ταχέως κλιμακούμενης σκηνής παρ’ ολίγον τρακαρίσματος. Το παρ’ ολίγον τρακάρισμα συχνά δημιουργεί εντάσεις μεγαλύτερες ενός πραγματικού τρακαρίσματος, ίσως λόγω του απροσδιόριστου της δυνητικής ζημιάς που θα μπορούσε να έχει συντελεστεί. Στην προκειμένη περίπτωση ο τύπος έχει στοπ, αλλά βλέπει επιφυλακτική γυναίκα οδηγό να κατεβαίνει τον κάθετο δρόμο και κάνει την κλασική κίνηση εκφοβισμού μήπως και της πάρει την προτεραιότητα: κάνει ότι μπαίνει με φόρα στη διασταύρωση, αλλά κοκαλώνει το αμάξι για δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσει αν την τρόμαξε, δηλαδή αν έχει πετύχει ο εκφοβισμός. Συνήθως ο άλλος τρομάζει και φρενάρει και ο εκφοβιστής γκαζώνει και κλέβει την προτεραιότητα. Όμως η εταίρα οδηγός κόβει μεν, άλλα αμέσως ψυχανεμίζεται την κατάσταση και ξαναγκαζώνει, τη στιγμή που και ο άλλος θεωρεί ότι την έχει τρομάξει και κάνει και αυτός την κίνηση του. Αμέσως κόβουν και οι δύο, βλέποντας ο ένας την πρόθεση του άλλου, κοντοστέκονται και αρχίζει το επόμενο κύμα επίθεσης με τους δύο να εφορμούν και να κόβουν ξανά και ξανά μέχρι που φτάνουν στο παρ’ ολίγον τρακάρισμα. Σε δευτερόλεπτα η εξαγριωμένη οδηγός, κατηγορίας φτερού, πετάγεται έξω από το αυτοκίνητό της και μου λέει:

-Μήπως έχετε ένα στυλό κύριε; -Γιατί, της λέω, θέλετε να κάνετε φιλική δήλωση; -Όχι, μου λέει, για να του τον καρφώσω στο λαιμό. Είναι ξέρετε τεχνική του KRAV MAGA, μιας πολεμικής τέχνης αυτοάμυνας που τυγχάνει να γνωρίζω. -Μια στιγμή να δω, της λέω. Μέχρι να ανοίξω την τσάντα μου ο εκφοβιστής οδηγός που βρίσκεται ακινητοποιημένος στο αμάξι του και έχει ακούσει τη στιχομυθία, κάνει όπισθεν κακήν κακώς και εξαφανίζεται από το χώρο της επικείμενης μάχης. Γυρίζω και κοιτάζω την οδηγό που χαμογελάει ευχαριστημένη. «Είδες;» μου λέει «χέστης ήταν τελικά». -Φαντάζομαι ότι δεν σοβαρολογούσατε προηγουμένως, της λέω. -Κάθε άλλο, μου απαντάει, παρακολουθώ σεμινάρια KRAV MAGA. -Μα θα τον καρφώνατε με το στυλό; - Βέβαια! Αμυνόμενη πάντα, όπως σας εξήγησα, πρόκειται για τεχνική αυτοάμυνας. Θα έπρεπε να μου επιτεθεί πρώτα. -Αχαχαχα. Καλά και δεν φοβηθήκατε καθόλου; τη ρωτάω. -Εδώ και πέντε χρόνια που άρχισα τα σεμινάρια, μόνο μια φορά έχω φοβηθεί, απαντά. -Πότε, πότε; Φώναξε κάποιος από το πλήθος που είχε μαζευτεί πλέον γύρω μας. -Όταν καθυστέρησα να πληρώσω την συνδρομή των σεμιναρίων.

ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΚΑΛΟΔΙΑΘΕΤΟΣ

ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΕΥΔΙΑΘΕΣΙΑΣ

ΔΙΝΕΙ ΓΕΥΣΗ ΣΕ ΟΛΑ

Baltasar Gracian ISSN: 2241-648X