Δεκαετία 1950

Καλλιτεχνική πορεία

Δεκαετία 1950

Η δεκαετία του 1950, ξεκινάει με πολλή μεγάλη παραγωγικότητα, ενώ ολοένα και περισσότερο τα έργα του αποκτούν συγκεκριμένη ταυτότητα και θέμα. Η έντυπη φωτογραφία αποκτά τεράστια σημασία για το έργο του Μπέικον, καθώς τη χρησιμοποιεί εκτεταμένα για τη έμπνευση και δημιουργία. Το στούντιο του γεμίζει με φωτογραφίες από έργα τέχνης, από καρέ ταινιών, από γνώριμα πρόσωπα, από ζώα ή ανθρώπους σε κίνηση. Επεξεργάζεται την πληροφορία της φωτογραφίας με έναν πολύ προσωπικό ύφος και αποκτάει για τις επόμενες δύο δεκαετίες μια εμμονική σχέση με το «Πορτραίτο του Πάπα Ιννοκέντιου Ι’»(εικ.17). Σε μία από τις παραλλαγές που δημιούργησε το 1953 (εικ.18), ίσως η πιο ζωντανή και έντονη, συγκεντρώνονται πολλά από τα μοτίβα που χρησιμοποίησε στους πινακές του: η κραυγή και η σημασία του στόματος (που απόκτησε εξέχουσα σημασία λόγω της εικόνας της τραυματισμένης νοσοκόμας του Θωρηκτού Ποτέμκιν –εικ.16), το φόντο που μοιάζει με «κουρτίνα» ή πυκνή βροχή, ο χώρος που οριοθετείται με περιγράμματα που μοιάζουν να δημιουργούν ένα κλουβί στο οποίο τοποθετείται η κύρια ανθρώπινη μορφή, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο. Αργότερα σε συνέντευξη ο ίδιος λέει: «Ήθελα να φτιάξω το στόμα με την ομορφιά που έχει το χρώμα του, έτσι που να μοιάζει στα ηλιοβασιλέματα του Μονέ και όχι να είναι απλά ένας Πάπας που κραυγάζει»1 .

19. Eadweard Muybridge, The Human Figure in Motion, 1887, αρχείο Francis Bacon Παράλληλα, ο Μπέικον πειραματίζεται με την απόδοση της κίνησης του ανθρώπινου σώματος, παίρνοντας έμπνευση από τη δουλειά του Muybridge (εικ. 19). Στο έργο του “Two Figures” (εικ. 20), που προέρχεται από φωτογραφία του Muybridge, η ταύτιση παλαιστών και εραστών μας δίνει πληροφορίες για τη σεξουαλικότητα του Μπέικον. H σχέση που είχε συνάψει εκείνη τη περίοδο με τον Peter Lacy έχει χαρακτηριστεί καταπιεστική και καταστροφική, με τον Φράνσις να είναι το «θύμα» του νευρωτικού σαδισμού του Πίτερ1 , με αποτέλεσμα η ερωτική ζωή του να πάρει μια εμμονική και μαζοχιστική στροφή. Ο ίδιος ανέφερε πως «ένα από τα τρομερά πράγματα σχετικά με αυτό που λέγεται αγάπη, και οπωσδήποτε για ένα καλλιτέχνη, είναι η καταστροφή»2 . Η σωματική βία που απολάμβανε ο Φράνσις μέσα από αυτή τη σχέση αντικατοπτρίζεται σε διάφορους πινακές του έμμεσα και πιθανών να εμπνεόταν από την κατάστασή του όταν δημιουργούσε έργα που απεικόνιζαν πληγωμένους άντρες (εικ. 21).

20. Francis Bacon, Two Figures, 1953

21. Francis Bacon, Man with head wound, 1955

Το 1957 ο Μπέικον, εκθέτει στη Hanover Galleryμια σειρά έργων του (εικ. 23,24), βασισμένα στο έργο του Van Gogh “Ο ζωγράφος στο δρόμο για το Tarascon” (εικ.21). Η επιρροή από το έργο του Van Gogh και η πρόσφατη επίσκεψη και επαφή με τον έντονο ήλιο του Μαρόκου οδήγησαν στην χρήση πιο φωτεινών χρωμάτων και παχύτερης πάστας χρώματος. Οι παραμορφωμένες σκοτεινές μορφές δίνουν τη θέση τους σε ανθρώπινες φιγούρες, το σκοτεινό μαύρο φόντο του πρώτου μισού της δεκαετίας του 50’ αρχίζει να απουσιάζει, δίνοντας τη θέση του σε εκρηκτικά χρώματα.

22. Vincent Van Gogh, The artist on the Road to Tarascon, 1888