Καλλιτεχνική πορεία Δεκαετία 1950
Η δεκαετία του 1950, ξεκινάει με πολλή μεγάλη παραγωγικότητα, ενώ ολοένα και περισσότερο τα έργα του αποκτούν συγκεκριμένη ταυτότητα και θέμα. Η έντυπη φωτογραφία αποκτά τεράστια σημασία για το έργο του Μπέικον, καθώς τη χρησιμοποιεί εκτεταμένα για τη έμπνευση και δημιουργία. Το στούντιο του γεμίζει με φωτογραφίες από έργα τέχνης, από καρέ ταινιών, από γνώριμα πρόσωπα, από ζώα ή ανθρώπους σε κίνηση. Επεξεργάζεται την πληροφορία της φωτογραφίας με έναν πολύ προσωπικό ύφος και αποκτάει για τις επόμενες δύο δεκαετίες μια εμμονική σχέση με το «Πορτραίτο του Πάπα Ιννοκέντιου Ι’»(εικ.17). Σε μία από τις παραλλαγές που δημιούργησε το 1953 (εικ.18), ίσως η πιο ζωντανή και έντονη, συγκεντρώνονται πολλά από τα μοτίβα που χρησιμοποίησε στους πινακές του: η κραυγή και η σημασία του στόματος (που απόκτησε εξέχουσα σημασία λόγω της εικόνας της τραυματισμένης νοσοκόμας του Θωρηκτού Ποτέμκιν –εικ.16), το φόντο που μοιάζει με «κουρτίνα» ή πυκνή βροχή, ο χώρος που
16. Θωρηκτό Ποτέμκιν, Sergei Eisenstein, 17. Diego Velázquez, Portrait 2 Sylvester, Η ωμότητα των πραγμάτων, σελ.72 1925 of Innocent X, 1650
οριοθετείται με περιγράμματα που μοιάζουν να δημιουργούν ένα κλουβί στο οποίο τοποθετείται η κύρια ανθρώπινη μορφή, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο. Αργότερα σε συνέντευξη ο ίδιος λέει: «Ήθελα να φτιάξω το στόμα με την ομορφιά που έχει το χρώμα του, έτσι που να μοιάζει στα ηλιοβασιλέματα του Μονέ και όχι να είναι απλά ένας Πάπας που κραυγάζει»1.
18. Francis Bacon, Study After Velazquez's Portrait of Pope Innocent X, 1953
