Máme odvahu na svobodu?

Kateřina Dudková

Mojí prací je s lidmi mluvit a naslouchat jim. Když si s lidmi povídám a cítím, že jim tato otázka pomůže, tak se ptám „Kdo jsi?“. Zkuste se zamyslet i Vy sami, co byste odpověděli. Často dostávám odpověď po dlouhém odmlčení „no já jsem já“ a řeknou své jméno. Zdánlivě jednoduchá otázka se mění v pocit nedostatečnosti, že nedokážu říci, kdo jsem. Ta otázka je směřována pro daného člověka, aby si na ni odpověděl. V životě jsem si ověřila, že pokud jsem si nebyla vědoma toho, kdo jsem, a neujasnila si, co chci, vždycky se našel někdo v mém okolí, kdo přesně věděl, co je pro mě to nejlepší. Možná máte podobnou zkušenost. A pokud ten někdo je pro nás dostatečná autorita, můžeme prožít kus života v plnění očekávání někoho jiného. Ale hlavu vzhůru, můžeme to změnit.

Pokud si uvědomíte, co chcete, dejte si vzápětí otázku: „A jak si to přidám do života?“ „ Jak chci, aby to vypadalo, aby se mi ten stav líbil?“ Těmito otázkami jdete více do hloubky a začnete se více zamýšlet, a tím si i své cíle a touhy více uvědomovat. Faktem však je, že je naprosto pochopitelné, pokud jste takto dosud neuvažovali. Tyto otázky si běžně nepokládáme. K vedení tohoto vnitřního rozhovoru sami se sebou jsme totiž nikdy nebyli vedeni. Víte, jsem ráda, když si dovolíme představit si ideální stav, jak by to v životě člověk chtěl mít. Můj mentor mi vždycky říkal, že 90 % všech plánů skončí tím, že se neposunou do implementační fáze. Ano, možná rádi přemýšlíme a sníme, a mnohdy u těch snů zůstane. Bohužel pro nás, protože nikdo nás neudělá spokojenějšími, než my sami. Jsme to my, kdo máme největší kompetenci se udělat spokojenější. Je to o naší odpovědnosti k sobě samotným. Zamysleme se nad otázkou, co pro nás znamená slovo odpovědnost. Lidé, s kterými hovořím, velmi často vnímají toto slovo jako zodpovědnost vůči někomu. A tady se dostávám k zamyšlení, proč dříve myslíme na potřeby někoho jiného, než na ty svoje, a vypěstovali jsme si silnou odpovědnost vůči jiným, a sebe máme na druhé koleji. Tady uvedu příklad, na kterém si lze uvědomit, že to máte stejně jako hrdinka, která v letadle při poklesu tlaku v kabině letadla nasazuje dýchací masku dítěti, které sedí vedle ní, pak pomáhá lidem kolem sebe, ale když letadlo přistane, najdou ji bez kyslíkové masky. Pomohla všem ve svém okolí, ale na záchranu sebe ji nezbyl čas. Není to náhodou nejčastější výmluva? „Teď na to není správný čas. Teď se do toho nemůžu pustit, jsem v časovém presu.“

Nastal čas přijmutí odpovědnosti. Ujasnit si, zda jsem ve svém životě oběť, nebo tvůrce. Nic není černobílé, ale jde o uvědomění si, na kolik procent jsem v životě tvůrce a na kolik procent jsem ještě oběť. Nemusí být ani od věci uvědomit si, ve kterých oblastech, nebo při čem se chovám jako tvůrce a kdy ještě jsem v pozici oběti. Oběť je ovládána svými myšlenkami, vnějším okolím, přizpůsobuje se ostatním. Oběť si neustále stěžuje na lidi, nebo na své okolí. Oběť manipuluje, nikomu nevěří, chce mít vše pod kontrolou. Má obavy a strachy. Také často hodnotí a posuzuje ostatní, jak by měli vypadat, co by měli dělat. Soudí lidi. Zajímá se o své okolí, poukazuje, pohoršuje se, odvádí pozornost od sebe. Řeší ostatní, aby se náhodou nemusela zaobírat sama sebou. Rychleji vidí chyby na ostatních, než u sebe. Oběť tak nějak dělá, co se od ní očekává. Jsme obětí toho, jak chceme, aby nás vnímalo okolí a vidělo, jak jsme skvělí. Záleží nám na tom, abychom byli součástí smečky, a proto se zavděčujeme a děláme to, co se od nás čekává. Proto často říkáme lidem ano, i když vnitřně chceme říci ne. Přestáváme myslet na sebe, co chceme my, a místo toho děláme to, co se od nás očekává. V tomto stavu můžeme žít několik let. Dokonce si začneme i omlouvat, proč toto chování neopustíme. Čím jsme inteligentnější a kreativnější, tím náš mozek vymýšlí stále lepší výmluvy pro nás samotné a proč je pro nás dobré nic neměnit. Tvůrce to má v životě jinak. Ten se inspiruje, sní a jedná. Ano, on jedná a tvoří si svoji realitu. Je odpovědný za to, co má, ale i nemá. Tvůrce si nestěžuje, snaží si vytvořit podmínky, aby žil podle toho, co chce on. Žijeme v době mnoha změn, a mnoho z nás v populaci změnu nemá rádo. Tím, čím teď procházíme, je změna, která tu v historii nikdy nebyla, nemůžeme si z ničeho vzít příklad. Zastavili jsme se – nuceně díky opatřením, a mnoho lidí se chce vrátit opět do toho koloběhu do svého rytmu. Vyšší moc nás zastavila, ale my přesto chceme rychle zpět do práce, která nás už dávno před tím nenaplňovala, chceme se scházet na kávu s lidmi, kteří nám nemají co říci. Možná se cítíme i provinile, že jsme se zastavili, že nepracujeme, že za námi nejde vidět výsledek práce. Ale není to právě ta šance, která tu nikdy nebyla, se zastavit a rozmyslet se, co chci dál ve svém životě dělat? Co mi dává smysl a u čeho cítím vášeň? Kdy jindy než nyní. Máme možnost být svobodní. Slovo, které dokázalo v minulosti vyburcovat k revoluci. Máme však odvahu na svobodu? Osvobodit svou mysl a pustit se do něčeho nejistého, ale přesto tak pro naši mysl lákavého? Nebo je nám lépe být nesvobodní, a tím pádem mít tu možnost si zoufat, stěžovat si. Volba je na každém z nás. Čeho se držím já osobně, je to, že jsem si uvědomila, na kterých hodnotách mám postavený svůj život. Co je pro mě v životě důležité. Zkuste si pro sebe říci pět svých hodnot. Když se dostanete do situace, kdy jste naštvaní, rozzuření nebo naopak zklamaní, řekněte si, čeho jsem v té situaci měl málo nebo naopak moc. Necítili jste tam například upřímnost, rovnost či pravdivost. Tak vám někdo porušil právě tyto vaše hodnoty, a vy vyvádíte, zlobíte se. Tak z vás někdo chtěl v té situaci udělat oběť. Není dobré být obětí, tak jak ze situace ven? Možná jste už za svůj život zjistili, že lidé se kvůli nám nemění, to my musíme změnit komunikaci s nimi a dostat se do polohy tvůrce. Jak to udělám? Tím, že začnu měnit komunikaci s těmito lidmi. To, že někdo zkusil z nás udělat oběť, se nám bude dít celý život. Důležité je se tomu umět bránit. Účinnou obranou je autentická komunikace s těmito lidmi. Nenechat se v situaci, která je emočně vypjatá, přemoci obvyklými svými vzorci chování. Pro někoho to je ústup či vyhýbání, pro některé kompromis či konfrontace. Možná to máte podobně, že vás napadne správná odpověď až poté, co jste v klidu. To je ono, v klidu náš mozek vyprodukuje chytré věci, a možná byste byli i vtipní. Znáte to, jak si říkáte „Jo to jsem mu měla říci“, ale už je po situaci a my jsme naštvaní, že jsme prohráli. Nezoufejte, nejste první ani poslední, máme to tak všichni, pod stresem nás nic nenapadne. Dá se tomu čelit, a vřele doporučuji se naučit slovní sebeobranu. Více o ní bude řečeno 3.-7. března na workshopu. Tak jak tedy komunikuje tvůrce? Tvůrce se ptá a je v pozici, kdy zjišťuje od komunikačního partnera jeho postoje a důvody. Až zjistí informace, tak o svém stanovisku a postojích k dané situaci informuje. Musím říci, že se mi osobně v praxi tento postoj vyplácí. Když mě někdo tlačí do něčeho, co nechci, tak říkám „Nemám z toho, co říkáte dobrý pocit“. Popisuji, jak ta situace na mě působí a komunikuji to. Přijímám odpovědnost, za vše, co v dané situaci dělám, ale i za to, co nedělám. Hledejme tedy vlastní autentickou cestu pro život. Kdy jindy než teď. Ale pokud se nevydáme na cestu hned zítra, buďme k sobě laskaví. Být v postoji svobodného tvůrce není procházka růžovou zahradou zalitou sluncem. Přijdou různé zkoušky a pokušení, ale také různé kompromisy, někdy i výčitky, a myšlenky uhnout z této cesty. Proto je úplně v pořádku, když si na tuto cestu vezmete průvodce. Je třeba se vzájemně propojit a inspirovat se.

Kateřina dudková – coach, pomaga wykorzystywać swój potencjał i znaleźć własną, autentyczną drogę w życiu. potencjał i znaleźć własną, autentyczną drogę w życiu. vlastní potenciál a vlastní autentickou cestu pro život. Tel.: + 420 608 384 003, e-mail: katerina.dudkova@atlas.cz www.katerinadudkova.cz

Kateřina dudková – lektorka/coach, pomáhá nalézt svůj vlastní potenciál a vlastní autentickou cestu pro život. Tel.: + 420 608 384 003, e-mail: katerina.dudkova@atlas.cz www.katerinadudkova.cz

Magorzata Werner

Praca, którą kocham. Czy to realne?

„Życie daje każdemu tyle, ile sam ma odwagę z niego wziąć.”

Jacek Pałkiewicz

Nasz stosunek do siebie samych buduje się przez całe życie, co ma odzwierciedlenie zarówno w naszym życiu prywatnym, jak i w kreowaniu swojego życia zawodowego. W każdym momencie życia mamy jednak możliwość podjęcia decyzji, czy chcemy realizować się w pełni, czy też wolimy nadal „biczować się” poczuciem swojej niedoskonałości. To ograniczające myślenie nie pozwala rozwinąć skrzydeł ani w przestrzeni prywatnej, ani zawodowej.

Wybierając swoją drogę zawodową, często idziemy na kompromis, w którym zgadzamy się na rezygnację z części siebie, z radości czy własnych wartości. Pomimo dyskomfortu nie wychodzimy poza określone ramy, nie sięgamy po siebie. Może się wydawać, że realizacja w pełni w życiu zawodowym oznacza totalne zmiany, włącznie ze zmianą dotychczasowego miejsca pracy czy jej pro lu. Ale czy zawsze realizowanie własnych wartości, misji, poczucia sensu tego co robimy musi oznaczać porzucenie obecnej drogi zawodowej?

Często spotykam się z wyrażanymi emocjami wielu kobiet, które mówią, że tęsknią za realizacją swojej misji, mają potrzebę robienia wzniosłych rzeczy, czasem na miarę ratowania ludzkiego życia niczym bohaterowie Marvela. Nie widzimy jednak, że możemy realizować nasze powołanie, misję pomagania innym niemal w każdym miejscu – bo sama nasza obecność zmienia wiele w naszym otoczeniu, życiu nas samych i innych ludzi. Osoby z silnym poczuciem własnej misji są jak promyk światła dla swojego otoczenia. Często też, mała zmiana w zakresie umiejętności, komunikacji, postaw, prowadzi do ogromnej jeśli chodzi o rezultaty czy efekty na zewnątrz. Tu jednak wymagana jest świadomość siebie, wiara we własne możliwości i działanie w swoim obszarze najlepiej, jak się potra , nie tracąc z oczu człowieka.

Zdarza się jednak, że szukanie własnej drogi zawodowej wymaga od nas odwagi w podejmowaniu decyzji i otwartości na zmiany. I tu autonomia w kreowaniu własnego życia zawodowego mocno wiąże się z poczuciem własnej wartości, określeniem tożsamości i potrzebą autentyczności w życiu. To jak czujemy się sami ze sobą, w jakim stopniu w siebie wierzymy, co myślimy o sobie, determinuje to, po co także w sferze zawodowej sięgamy.

Jedną z przeszkód na drodze rozwoju zawodowego jest lęk przed tą zmianą i brak zaufania do życia, do własnych wyborów. Boimy się też opinii innych, odbieramy często nasze decyzje jako ostateczne, określające też nas różnymi de nicjami typu: sukces, porażka, zaradność, bezradność, upadek, wzlot itd. To w jaki sposób o sobie myślimy jeszcze bardziej potęguje nasze dalsze wybory i samopoczucie w pracy. Trudno mówić o autonomii w życiu zawodowym, gdy jest się niewolnikiem własnego, często destrukcyjnego sposobu myślenia o sobie samym.

A przecież w każdej naszej historii, nawet tej bardzo trudnej, ukryty jest potencjał. Zaakceptowanie całości swojej historii wraz z porażkami i sukcesami, zaletami i wadami, gorszymi i dobrymi momentami pozwala pójść dalej w swojej drodze realizacji siebie.

Najgorsza jest jednak w życiu bierność i stagnacja. Można by powiedzieć, że to nie życie, a wegetacja. Kiedy boimy się żyć teraz, robić coś, co nam w duszy gra, być spójnym, podejmować ważne dla siebie decyzje, podążać w swojej prawdzie, kiedy w ogóle boimy się życia, to tak jakbyśmy się już poddali i skazali na cierpienie.

Szczęście zawodowe, realizacja w tym obszarze lubi działanie. Lęk jest naturalny i będzie Ci towarzyszył, ale jeśli będzie zatrzymywał Cię w działaniu, w podejmowaniu własnych wyzwań, paraliżował, to nigdy nie pozwoli Ci zobaczyć lepszej perspektywy.

„Źle czy dobrze okaże się później, ale trzeba działać, śmiało chwytać życie za grzywę. Wierz mi, malutka, żałuje się wyłącznie bezczynności, niezdecydowania, wahania. Czynów i decyzji, choć niekiedy przynoszą smutek i żal, nie żałuje się.” Andrzej Sapkowski

Bo działanie to przepływ, to energia, która pozwala nam żyć i realizować się. Działanie umożliwia doświadczanie, zderzanie naszych wyobrażeń z rzeczywistością, wery kowanie, wyciąganie wniosków, udoskonalanie kolejnych kroków. Porażka to tylko kolejna metoda, która nie działa, jesteś więc bliżej odkrycia właściwego rozwiązania. „A gdy udasz się wystarczająco daleko, rozpoznasz samą siebie wychodzącą sobie na spotkanie. A wtedy powiesz - TAK” Marion Woodman, „Uzależnienie od doskonałości”

Tak więc zapytaj siebie:

- Czy tak naprawdę chcesz zmienić coś w obszarze swojej samorealizacji zawodowej i usłyszeć ten swój wewnętrzny głos? - Szukasz sposobu na zmianę, czy może powodu by tego nie zrobić? - Czy mówisz sobie i życiu TAK?

Odpowiedz sobie szczerze… I usłysz co lub kto w Tobie odpowiada?

- Czyj głos słyszysz? - o ary, rodziców, szefa, kogoś bliskiego, bezradności, cierpiętnika czy może wręcz przeciwnie? - Czy realizowana rola (kobiety sukcesu, menadżerki, ratującej, pomagającej, bohaterki, siłaczki – nazwij ją) nie stała się twoim więzieniem?

Nazwij te swoje głosy i wewnętrzne „potworki”, które Cię zatrzymują na drodze do samorealizacji w życiu zawodowym. Zobacz je… Czasami do swojej jaskini wejść musisz, jak mawiał mistrz Yoda. Jednak ta wyprawa się opłaca, jeśli schodzisz tam po wiedzę o sobie i po siebie. W taką wyprawę wybierzemy się podczas naszej rozmowy już w marcu, w ramach projektu Ja – Tu i Teraz.

Małgorzata WERNER o sobie

Moja zawodowa historia zaczęła się 23 lata temu. Życie zawodowe obfi towało w zmiany, ciekawych ludzi i doświadczenia. Niezależnie od zajmowanego stanowiska, branży zawsze za każdym działaniem stał człowiek – człowiek ze swoją niezwykłą historią i emocjami. Nieuchronnie więc zmierzałam w tej zawodowej drodze, choć z początku bardzo biznesowej, do pracy z człowiekiem w jego prawdzie, wrażliwości i chęci rozwoju. Moją misją stało się działanie w służbie życia. Dziś jestem trenerem wspierającym biznes i rozwój kompetencji, coachem PCC zgodnie ze standardami ICF, coachem zespołów, coachem grupowym, terapeutą RTZ (Racjonalnej Terapii Zachowań), terapeutą systemowym.

www.centrumskrzydla.pl tel. +48 535 198 208 BIURO@CENTRUMSKRZYDLA.PL

Nikado – kolorowe szczęście

Urszula Markowska

„Trudno mówić o szczęściu gdy jesteśmy niezadowoleni z dzisiaj, zatroskani o jutro i rozżaleni decyzjami podjętymi wczoraj.”

Andrzej Niewinny Dobrowolski

Nikado- nazwa rmy, powstała od imienia właścicielki. Dominika Łabędzka jest piękną kobietą, która zaraża pozytywną energią, szaleństwem kolorów i szczerym uśmiechem. Na co dzień tworzy autorską kolekcję ubrań i biżuterii, w czasie wolnym studiuje na ASP i maluje. W Krakowie otwiera swój pierwszy butik. Jej celem było od zawsze być szczęśliwą, i jest najlepszym dowodem, że bycie szczęśliwym człowiekiem, to nie tylko slogan czy cytat z książki, ale codzienność. Odwiedzając Dominikę w jej krakowskiej pracowni, miałam niezwykłą przyjemność ze wspólnej rozmowy. Nie trzeba więc zadawać pytań gdy opowieść snuje się sama.

Filcowe początki

Malowałam od zawsze. Szyłam również z potrzeby moich wymagań estetycznych, lub braku w sklepach rzeczy, które by mi się podobały i byłyby też wygodne. Oprócz tego robiłam biżuterię, wtedy modną lcową, która szybko zdobywała uznanie w oczach pań. Nauczyłam się dość szybko techniki lcowania szali, a od tego, do tworzenia bardziej artystycznych sukienek już było bardzo blisko. Początkowo moje projekty cieszyły się wzięciem u koleżanek i znajomych. Moje życie zawodowe związane było z oświatą, a później pracowałam jako przedstawicielka w rmie medycznej. Szycie i robienie biżuterii traktowałam więc jako hobby, które dawało dużo frajdy i rozwijało moją kreatywność. Zainteresowanie tym co tworzyłam zataczało coraz szersze kręgi, a dla mnie stawało się powoli pomysłem na życie. Nikado towarzyszy mi od początku moich artystycznych zmagań. Najpierw powstała strona internetowa, a później „zapisałam” się do Facebooka, ale z tym wiąże się już całkiem inna historia.

Znad morza do Krakowa

Życie czasem wbrew naszym przyzwyczajeniom i planom wywraca wszystko do góry nogami. Stawia przed nami zupełnie nowe wyzwania i albo im się odważnie poddamy, albo najzupełniej w świecie będziemy wciąż czegoś żałować, zastanawiając się co by było gdyby… Moje życie obrało zupełnie inny kurs i z Sopotu przeprowadziłam się do Krakowa.

Nad morzem została cała rzesza moich klientek. W Krakowie nikt na mnie nie czekał. Moje początki w tym mieście były niezwykle trudne. Brak znajomości i punktu zaczepienia zapoczątkował nowe wyzwania. Facebook stał się więc miejscem w którym można mnie było zawsze znaleźć, bez względu na to po której stronie Polski się mieszka. Moje koleżanki i wierne klientki również pomagały zapraszając mnie i moją biżuterię nad morze. Organizowały się w grupach co dawało jednocześnie szansę na miłe spędzanie czasu i poznawanie nowych ludzi. Tak powstały „Chichoty”.

Przez całą Polskę na „Sopockie chichoty”

Przemierzałam więc prawie cały kraj co dwa miesiące w celach zarobkowych. Były to również początki gdy szyłam i malowałam torby lcowe i pierwsze sukienki. To właśnie torby lcowe cieszyły się wielkim powodzeniem. Dbałam o jakość materiałów, ale również o wykonanie. Pilnowałam by nawet wstążka przy pakowaniu była idealnie związana. Moje zmagania dopingował mój mąż,

który mobilizował mnie i pomagał robiąc m.in. cudne zdjęcia. Miało to wszystko więc jakość, którą wiele pań bardzo ceniło. To był czas na zdobywanie doświadczeń. Dzieje się tak do dzisiaj. Chichoty już rzadziej, ze względu na pandemię do dzisiaj się odbywają i mam nadzieję, że będą trwały nadal. Świat zakupów przeniósł się do sieci. Nie jest już nowością kupowanie ubrań przez Internet. Tam również znalazło się miejsce dla Nikado. Pozwoliło mi to także rozbudować ofertę oraz pracownię, bo dzisiaj swoje projekty tworzę z pomocą kilku bardzo fachowych pań.

Jestem artystką, która mocno stąpa po ziemi

Być może odwiedzając stronę Nikado klientki mają wrażenie, że moje życie to jedna wielka zabawa. Faktem jest, że radość jest ważnym towarzyszem codzienności, jednak oprócz bycia artystką umiem konsekwentnie prowadzić swój biznes. Pracuję naprawdę dużo, umiejętnie stawiając granice między pracą, a życiem prywatnym. Nawet jeśli praca sprawia nam sporo przyjemności i wręcz jest pasją, to nie można w niej być bez ustanku. Każdy potrzebuje czasu dla rodziny, na odpoczynek, a co najważniejsze, na życie. Facebook jest miejscem w którym funkcjonuje moja rma. To pierwszy kontakt z klientkami i zbieranie zamówień. Jest to również moja przestrzeń w której określiłam swoje zasady. Dbam o to, by posty nie były pretekstem do kłótni. Nie wpuszczam tam niepotrzebnych informacji. Bywa, że subtelnie wpuszczę politykę, jeśli coś bardzo mocno mnie uwiera, jednak nie pozwalam na obrażanie. Panie wiedzą, że na mojej stronie nie mogą sobie na pewne komentarze pozwolić i cieszę się, że to rozumieją. Moje klientki i obserwatorki to wspaniałe, mądre i wrażliwe Madamki.

Bilet w jedną stronę

By móc sobie pozwolić na taką pewność trzeba poznać swoją wartość. To jednak nie przychodzi samo. Ciągle się tego uczę. To długa i bardzo trudna droga samorealizacji. Jednak gdy na nią wejdziesz, pamiętaj, że to bilet w jedną stronę. Czasem nawet masz ochotę zawrócić, ale ten poszerzony horyzont daje więcej możliwości, i sprawia, że widzimy więcej. Sama musiałam sporo w sobie przepracować bo jak każdy niosę swój plecak doświadczeń. Jednak kiedyś postanowiłam sobie, że będę szczęśliwa. Tu należy uważać, bo słowa mogą stać się pułapką. Wiele osób mówi, że czegoś chce i chce osiągnąć szczęście, jednak słowo chcę, a będę to zupełnie inne kategoria pragnień. To rodzaj pewnej decyzji, która stawia nasze życie w zupełnie nowej perspektywie. Wymaga ona już konkretnych działań, nie pozostając tylko w sferze pobożnych życzeń. Jeśli jednak ktoś myśli, że nie spotykają mnie dramaty jest w błędzie. Umierają i chorują mi bliscy. Dopadają mnie czasem smutki wszelkich rodzajów. Tego doświadczają wszyscy, a ludzie szczęśliwi nie są od tego wolni. Szczęście to kwestia zmiany optyki. Podejścia do problemu i szukania rozwiązań. Można problem przyjąć jako lekcję, bo tylko od nas zależy jak odrobimy zadanie. Tego nauczyłam się od swoich mistrzów.

Szczęście w kolorach

To co nosimy w sobie odbija się na naszych działaniach. Nie interesowały mnie i nadal nie interesują trendy w modzie. Inspiruje mnie cały świat. Był czas gdy nosiłam szarości i czernie. Lubiłam proste zupełnie projekty. Kolory pojawiły się gdy układałam świat w swojej głowie, korzystałam z terapii. Kolory tak jak wszystko inne przychodzą w odpowiednim czasie. Stały się moją pasją, tak jak moja praca. Wychodząc z pracowni biegnę na zajęcia z rysunku, gdzie spędzam czas do 20:00. Mam z tego wielką frajdę i czuję się spełniona. Jednocześnie szczęśliwie mój mąż jest fotoreporterem, więc udało nam się stworzyć wspaniały team. Nie brakuje rozmów, wzajemnego wsparcia i zrozumienia. Związek to wspólna podróż. Wybierając się w nią chcemy by było wspaniale. Czekamy na fajerwerki. Ja tez ich pragnę, ale już wiem, że sama musze te fajerwerki rozpalać. Świat daje mi rozwiązania, ja z nich korzystam.

Stolarska malowana kolorem

Nikado to 10 lat na rynku. Projektujemy i wykonujemy odzież, kapelusze, torby, a nawet malujemy buty. Teraz swoją ofertę poszerzam o obrazy, dzięki czemu wchodzimy na nowe tory. Nikado to przede wszystkim kilka tysięcy klientek, które czasem są z nami na chwilę lub zostają na dłużej. Dzisiaj stoimy przed kolejnym wyzwaniem bo postanowiłam otworzyć Salon Mód, czyli galeryjkę. To też jest długa lista konsekwentnych decyzji, choćby związanych z lokalizacją. Wiedziałam od początku, że jeśli już to w centrum. W Krakowie, nie jest tak łatwo znaleźć lokal w dobrym miejscu. Na ul. Stolarskiej więc w Krakowie powstaje zupełnie nowe miejsce, taka perełka, któremu oddaje powoli kolejny kawałek serca. Już dzisiaj mogę zaręczyć, że będzie pięknie. Zapraszam na Stolarską.

DOMINIKA ŁABĘDZKA NIKADO MANUFAKTURA

nikado.manufaktura

zdjęcia Jacek Łabędzki

NIKADO MANUFAKTURA