Haz-art 1 Gothic by haz art

Haz-art

gothic

Αυτή είναι μια σειρά συμμετρικών, συμπλεγματικών σχεδίων πειραγμένης οικειοποίησης που παραπέμπει σε Inkblots. Μια ενότητα ψυχογραφημάτων που διατρέχει το δύσκολο έτος 2013. Με την πρώτη ματιά δεν παραπέμπει στα βιώματα αυτής της περιόδου, αλλά για συναισθηματικούς λόγους και όχι μόνο, θα την εντάξω σε αυτο το χρονικό πλαίσιο σαν κάτι που απορρέει από αυτήν. Τα περισσότερα απο αυτά έγιναν με αφορμή το μεταξοτυπικό πιεστήριο που ήδη είχα συνθέσει και ο χειμώνας κύλησε με την αγωνία του ράστερ που δεν έβγαινε ή έβγαινε. Παρόλα αυτά το ενδιαφέρον μου για την επαναχρησιμοποίηση με κάνει να θέλω να τοποθετήσω αυτά τα σχέδια κάτω απο άλλο πλαίσιο. Να τα εντάξω σε ένα βιβλίο.

Οι σκοποί αυτού του εγχειρήματος αναλύονται και στην συνέχεια, παρόλα αυτά οφείλω να πω οτι κατευθύνθηκα πιο πολύ απο συναισθήματα τα οποία καθόρισαν την αισθητική μου. Επίσης μια μορφή ημερολογίου ή καταγραφής όσων διάβασα ή σκέφτηκα και ένα ξεκαθάρισμα στο μυαλό μου με την μορφή defragment. Τα κείμενα λοιπόν που περιέχονται σε αυτό το βιβλίο αποτελούνται απο πρωτότυπα δικά μου, αλλά και αυτούσια αποσπάσματα άλλων, τα οποία ενίσχυσαν την σκέψη μου όλο αυτό τον καιρό. Και κάτι ακόμα: Ένα ακόμα κίνητρο ήταν το βιβλίο καθεαυτό. Με σκοπό να δημιουργήσω ακόμα ένα βιβλίο.

Θα προτιμούσατε να σας πω μια ιστορία; -Μα αυτό είναι μια ιστορία...

Οι

κηλίδες βγήκαν σαν κάτι αφηρημένο από ένα κινέζικο πινέλο και όχι μόνο. Όχι ότι ήταν Κινέζικο αλλά γενικά το θέμα πήγε συνειρμικά από την αφηρημένη τέχνη μέχρι την ανατολίτικη καλλιγραφία και κατέληξε σε κάτι που είναι και δεν είναι ή σε κάτι που γίνεται συνειρμικά και εντελώς υποκειμενικά. χρόνο για να ανακαλύψω τις δυνατότητες του καινούργιου μέσου μου (μεταξοτυπία) και πως μπορώ να το διαχειριστώ. Η διαδικασία του μπρός πίσω, ανακαλύπτοντας τις δυνατότητες αλλά κυρίως τους περιορισμούς, δημιούργησε μια ταυτότητα. Ο δρόμος μέχρι το τελικό προιόν έδωσε την υφή στα πράγματα. Η μεταξοτυπία σαν αναπαραγωγικό μέσο παρέσυρε μακριά την διάθεση για φωτογραφικές απεικονίσεις. Δεν μου αρέσει η γραφή μου να γίνεται εξπρεσιονιστική. Έπρεπε να βρεθεί μια μέση οδός. Μια χειρονομία χωρίς την χειρονομία. Στην πραγματικότητα δεν μου αρέσει να έχω καθόλου γραφή. Νιώθω ότι δεν το σηκώνει η εποχή. Πως γίνεται να μην κάνω κάτι και να είναι δικό μου; Πως γίνεται να ζωγραφίσεις ένα δάσος σαν μηχανή;

Θα ήθελα να ζωγραφίζω σαν εκτυπωτής...

Τις εκτυπωτικές ατέλειες του εκτυπωτή μου τις απολαμβάνω δεόντως. Τις θεωρώ σαν ένα ακόμα οπτικό φαινόμενο που πρέπει να αποτυπώσω. Ο εκτυπωτής έχει μια τάση να ομαδοποιεί χρώματα, φόρμες, να ομογενοποιεί και φυσικά να ερμηνεύει αφού και αυτός εκτυπώνει με κάποιο πρωτόκολλο (colour management). Κάνει λάθη! Βγάζει γραμμές και έχει αποκλίσεις. Πολλές φορές βλέπεις μια εκτύπωση και πραγματικά είναι “έτοιμη”. Είναι σχεδόν ζωγραφισμένη. Το μηχάνημα έχει κάνει όλη την δουλειά για σένα.

Η ψηφιακή εκτύπωση είναι ένα ψέμα. Όλα είναι analog! ……

Ο ορίζοντας με τα καράβια του και τα χρώματα του πρωινού. Όσο βρίσκεσαι ακόμα σε κίνηση καλά είναι. Η κατηφόρα είναι παρηγορητική. Η ζωή απλή. Όλα αυτά τα χρόνια που σε ξέρω πασχίζεις να είσαι “κανονικός”. Μα εσύ δεν ανήκεις στα κανονικά παιδιά. Όλοι οι άνθρωποι είναι ιδιόρρυθμοι. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι ακόμα πιο ιδιόρρυθμοι. Έχουν όλες αυτές τις σκοτεινές περιοχές στον ψυχισμό τους σαν την λίγδα που έχει καθίσει σε μια επιφάνεια και που ζητάει ένα καλό νύχι, υποχθόνια και ηδονικά να ξύσει λίγο απο το σάπιο. Μόνο και μόνο για να πάρουν λίγο αέρα ελευθερίας και χωρίς να μάθουν απο αυτό να συνεχίσουν σαν σκουληκιάρες μύγες το έργο τους.Σε αυτό το σημείο θα ανατρέξουμε στον κόσμο των avant garde φωτογραφήσεων μόδας. Εκεί τις περισσότερες φορές τα πράγματα έχουν αρκετό

In the sky Spotlights search The ghosts of birds The ghosts of things gone by How can we live Forget But not forgive?

(Codeine)

ενδιαφέρον αλλά και βάθος. Αξιόλογα είναι και τα περιοδικά του χώρου, μια πλειάδα ξένων αλλά και ενός ελληνικού απ’ όσο γνωρίζω. Εκτός από τον πλουραλισμό χρωμάτων, υφών, συμπεριφορών κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η πρόκληση σοκ. Οι παραπομπές είναι συχνό φαινόμενο και αυτό

στην υπηρεσία των προτύπων. Παρόλα αυτά το διαδίκτυο αλλά και ο ορατός κόσμος της πόλης έχει γεμίσει με ιλουστρασιόν εικόνες, ευκολίες των νέων μέσων που γενικά μετά το “ουάου”της μάζας έχουν κουράσει εδώ και καιρό. Πέρα από την διαφήμιση, που δεν θα αναλύσω εδώ, έχουμε κατακλυστεί από άπειρα site γεμάτα με εφετζίδικο design, εικονογραφήσεις, τέχνη αλλά και site που σκοπό έχουν να συσσωρεύσουν τις ευφάνταστες δουλειές που συσσωρεύουν άλλα site. είναι φυσικό όσοι έχουν “κολλήσει” με τέτοια πράγματα να μην προλαβαίνουν για τίποτα άλλο. Πάλι πίσω στις avant garde φωτογραφήσεις. Ένα χαρακτηριστικό που εκτιμώ ιδιαίτερα είναι επίσης ο αυτοσαρκασμός που επικρατεί. Εννοείται ότι η διάχυτη σεξουαλικότητα, ο φετιχισμός όλα τελειώνουν πριν καν γεννηθούν, κατακερματίζονται αλλά και γι αυτό μάλλον είναι όλα τόσο έντονα. Παρατηρώ ότι όσο περνάει ο χρόνος και τα χρόνια χρησιμοποιώ όλο και λιγότερο χρώμα. Σε ποσότητα εννοώ. Κάπου άκουσα ότι ο Chuck Close χρησιμοποιεί πολύ λίγο χρώμα. Κάτι σαν οικονομία. Αυτό βέβαια δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει με το φωτορεαλιστικό του στιλ, αλλά είναι μια Επίσης τώρα μόλις παρατήρησα ότι όσο προχωράω χρονικά πιο πολύ σβήνω παρα γράφω και σε αυτό με έχουν βοηθήσει πολύ τα λάδια που μένουν νωπά

Look under the bed There’s no ghosts, that I can see (Codeine)

για αρκετές μέρες. Παλιότερα που είχα τον χρόνο να ζωγραφίζω πιο πολλές ώρες χρησιμοποιούσα κάτι στεγνωτικά βερνίκια τα οποία την τελευταία περίοδο συνειδητοποιώ ότι δεν τα χρειάζομαι Η σύγχρονη τέχνη έχει πολύ κινηματογράφο. Ποπ κουλτούρα και κοινωνιολογία. Τα πράγματα πηγαίνουν ακριβώς όπως θα έπρεπε να πηγαίνουν. Δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Όλα έχουν γίνει, και υπάρξει. Την Ιστορία την γράφουν οι νικητές και την Ιστορία της τέχνης τα Golden boys. Καμία γοητεία για τους ηττημένους. Η τέχνη είναι μια μεταφυσική εμπειρία. Ένα μαγικό

αντικείμενο. Μια Αλχημεία που συνέχεια παίζει κρυφτό με τον θεατή. Και αυτές οι λέξεις ένα πρόσχημα για να γεμίσει αυτη η σελίδα.

Οικειοποίηση και φωτογραφία.

Δεν μπορείς να καταλάβεις ακριβώς που σε πάει αυτή η εποχή. Είσαι μέσα της. Δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς αλλά δεν θες κιόλας. Τόσα όμορφα πράγματα που μπορείς να κλέψεις και μετά να τα κάνεις δικά σου. Όταν ζωγραφίζεις κάτι το κάνεις δικό σου. Τα όμορφα πράγματα ξεχειλίζουν σε μια τόσο άσχημη εποχή... Οι φτωχοί λένε οτι είναι πιο λίγοι, οι δυστυχισμένοι πιο πολλοί. tumblr tumblr tumblrtum blrtum blrt umblr tum blr t umblr tumb Οι φωτογραφίες που τραβάς σε έμψυχα όντα είναι σαν να τοποθετούν ένα χρονικό σημείο, σταθμό στην πορεία του χρόνου και ίσως να μεταβάλλουν κάτι. Εγκλωβίζουν ενέργεια. Οι ιθαγενείς το γνώριζαν αυτό. Φοβόντουσαν την φωτογραφία για την δύναμη της να εγκλωβίσει την ψυχή τους. Η Μέριλιν έπρεπε να το ξέρει αυτό. Ούτως ή άλλως αυτό είναι ένα fanzine που θέλει να αγγίξει το μεταφυσικό. Κάνε πράγματα με το ένστικτο σου. Δεν έχεις να τους εξηγήσεις τίποτα! Όλα είναι μια οφθαλμαπάτη και όλα είναι αλήθεια. Δεν βγάζεις άκρη. Οι λέξεις γλυστράνε και εκεί που δεν υπάρχει τίποτα όρθιο εμφανίζεται μια λέξη και περικλείει τα πάντα. Το ίδιο και με τα χρώματα. Μεταβάλλονται συνέχεια. bORdoRODOkokkIno! «Η Άλια άγγιξε το γράμμα και ένιωσε μια αλλόκοτη αίσθηση κοινής επαφής. Αυτό το χαρτί είχε περάσει από τα χέρια της μητέρας της. Το γράμμα ήταν μια τόσο αρχαϊκή συνήθεια – άλλα έφερνε τον αποστολέα και τον παραλήπτη σε επαφή με τρόπο που καμιά άλλη καταγραφή δεν θα μπορούσε να μιμηθεί….» (Ο μεσσίας του Dune)

Το έντυπο

Κατά καιρούς αμφισβητείται η αναγκαιότητα πολλών πραγμάτων μέσα μου. Πολλών πραγμάτων που κάνω και που η αλήθεια είναι ότι πολύ παλιότερα κρατούσα μια πιο αταλάντευτη στάση. Θέλω να κάνω… Η ανάγκη με κάνει να κάνω…

I’m not telling a view I’ve got this night to unglue I moved this fight away By doing things there’s no reason to do (John Frusciante)

Lee Godie was an American self-taught artist who was active in Chicago during the late 1960s until around the early 1990s. She was a prolific artist who was known for her paintings and modified photos which are shown in galleries and museums. She is often considered Chicago’s most collected artist. Godie lived on the streets, she kept her belongings in various lockers throughout the city, showered in hotel bathrooms, sleeping outdoors or in transient hotels. She could be seen sleeping outdoors in sub-zero temperatures, “on a concrete bench...clutching her large black portfolio case. Living outdoors seemed to be by choice, since she had quite a lot of money saved and did not seem to enjoy being indoors.

έρασε ένας χειμώνας μαζεύοντας τις προσχεδιακές μου εκτυπώσεις. Ανάμεσα σε κομμένα χαρτόνια και μεταξοτυπικά χρώματα χυμένα πάνω στο τραπέζι. Τελικά αποφάσισα να πετάω λιγότερα. Όλες αυτές οι αποδείξεις των δραστηριοτήτων μου όλο και κάπου θα χρησίμευαν αν τις σκάναρα. Ένα σωρός και κάπου εκεί δίπλα ένα σκαθάρι βαλσαμωμένο.

Αναμετριέσαι με τον χώρο και αυτό δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Χώρος εργασίας, προσωπικός χώρος. Ο χώρος που κάνω τις δραστηριότητες μου είναι ένας καινούργιος χώρος αλλά μου δίνει μια περίεργη αίσθηση για τους πίνακες μου. Δίνει την αίσθηση του ατελούς και της τσαπατσουλιάς. Ο χώρος που στηρίζει τα θεμέλια. Μπορεί και να νιώσεις την πίεση. Ποτέ δεν θα νικηθεί ο χώρος. Πρέπει να φτιάχνεις τον χώρο με όλες τις αποδείξεις μέσα και μετά αυτό να γίνεται ζωγραφική. Δεν μπορεί να υπάρχουν άσχετα πράγματα. Τα πάντα έχουν την σημασία τους. Τώρα όλα μυρίζουν μούχλα. Χρειάζεται φρέσκος αέρας. Η μεγαλύτερη τέχνη είναι αυτή της ζωής. Σου ξαναγράφω τα λόγια σου: “Θέλω ένα κήπο απο ανθρώπους”. - Σου λείπει η πόλη; - Μου λείπουν οι άνθρωποι. Ωραίο το τοπίο αλλά είχε πολλά σπίτια. Πιο πολλά σπίτια από ανθρώπους, αυτό είναι σίγουρο. Το καλοκαίρι βέβαια θα γίνεται χαμός. Με νεκρούς ανθρώπους. Η θάλασσα στην κυριολεξία ήταν γυαλί. Μια ερημιά. Το μέρος βέβαια έκανε ό,τι μπορούσε. Δεν μπορείς να είσαι rock n roll εδώ πέρα. Είναι μάταιο. Και τι μπορείς να είσαι εδώ; Ένα ενοικιάζεται 120 τ.μ; Είναι χαζό στο είπα... ……

Η Ιστορία είναι γεμάτη με καλλιτέχνες που ζωγράφιζαν νεκρές φύσεις όσο προήλαυναν οι φασίστες ή μονόχρωμους μουσαμάδες όσο η χώρα τους σφαγίαζε τη νοτιοανατολική Ασία. «η τέχνη είναι πάντοτε πολιτική». Ανοησίες. «Πολιτική» είναι ένας χαρακτηρισμός που, χρησιμοποιημένος με αυτόν τον τρόπο, παραμένει τόσο ανοικτός ώστε τελικά να μην έχει άλλη χρησιμότητα από το να κολακεύει τους καλλιτέχνες και τους περί την τέχνη επαγγελματίες και να απαλύνει τις ενοχές τους.

(Αυγουστίνος Ζενάκος, ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ)

Η μέρα

Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί τα πάντα. Τα περισσότερα από αυτά είναι σερβιρισμένα στην ζωή τους από άλλους και αυτοί τα δέχονται με ένα “τι να κάνουμε τώρα…”. Το να γερνάς είναι ανήθικο… αλλά και σε αυτό δηλώνουν συγκατάβαση αφού “έτσι είναι”. Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να δώσει μια και να σπάσει αυτό το κέλυφος της πραγματικότητας που πέφτει πάνω μας σαν βαριά κουρτίνα. Παλιά σχεδόν νόμιζα ότι μπορούσα, τώρα νομίζω ότι πιστεύω λιγότερα στα θαύματα. Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν εύκολα και προσαρμόζονται ακόμα πιο εύκολα και αυτό είναι ανήθικο αν και αναγκαίο.

Μικροαστική τάξη

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν τρομερή αδράνεια. Το νιώθεις όταν μπαίνεις στα Δημόσια Μέσα Μεταφοράς. Μπορεί να σε παρασύρουν, πάνε μόνο ευθεία. Το ίδιο ισχύει και με τις απόψεις τους βέβαια. Η Ηθική τους από την άλλη κατά μεγάλο μέρος έχει εμποτιστεί από τις κάθε λογής εξουσίες που ασκούνται πάνω τους. Ένα απο τα χειρότερα είναι η θρησκεία. Η αισθητική τους περιγράφει ένα ποταπό όραμα… Το όραμα του να ανέβουν τάξη και να κάνουν λεφτά. Γι αυτό και τα σπίτια τους είναι κιτς. Όλα είναι απομίμηση κάτι άλλου. Απομίμηση ξύλου Βέγγε, απομίμηση Σβαρόφσκι, μια σούπα.

Kitsch

Λεξικά και ειδικά κείμενα πιθανολογούν προέλευση του όρου από το γερμανικό ρήμα kitschen που σημαίνει «πασαλείβω». Τα αρχικά χαρακτηριστικά της έννοιας ήταν η γλυκερή, αισθηματολογικά νοθευμένη μίμηση του ωραίου και η δι’ αυτών εύκολη διείσδυση στην εύνοια των πολλών. Τα χαρακτηριστικά που πρόσθεσε η διεύρυνση του όρου στην αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση ήταν το πομπώδες, το ψευδεπίγραφο, το φανταχτερό και το ξιπασμένο….

(ANTΩNHΣ KΩTIΔHΣ)

Το σπάσιμο των πιάνων

Κάποια κινήματα στις δράσεις τους βανδάλισαν αληθινά πιάνα για να δηλώσουν την αντίδραση τους στην Αστική τάξη. Ξέρεις… με Γαλλικά και πιάνο που λέγανε… Βέβαια οι Αστοί πάντα θα νικάνε και πάντα θα επιβεβαιώνονται. Xρησιμοποιεί πολύ λίγο χρώμα. Κάτι σαν οικονομία. Αυτό βέβαια δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει με το φωτορεαλιστικό του στυλ, αλλά είναι μια μικρή λεπτομέρεια που μου έκ

Λεξικό κηλίδων

Για να ανατρέχει κανείς σε φόρμες και σχήματα. Σε μια κοινώνια που όντως θα μιλάνε “άλλοι με χρώματα και άλλοι με νότες”.

apodei3e oti den eisai computer...

<?php session_start(); include(“captcha.php”); $_SESSION[‘captcha’] = captcha(); echo ‘<img src=”’.$_SESSION[‘captcha’][‘image_ src’].‘” alt=”CAPTCHA” />’; ?> CAPTCHA: (an initialism for “Completely Automated Public Turing test to tell Computers and Humans Apart”). Is a type of challenge-response test used in computing to determine whether or not the user is human.

CAPTCHA: (an initialism for “Completely Automated Public Turing test to tell Computers and Humans Apart”). Is a type of challenge-response test used in computing to determine whether or not the user is human.

Όλα είναι στο πρόγραμμα

Είναι φορές που ακούς από έναν δικό σου άνθρωπο την ίδια ατάκα για πολύ καιρό και συγκεκριμένα για όλη σου τη ζωή, μέχρι να έρθει κάποια αναπάντεχη στιγμή για να καταλάβεις τι θέλει να πει. Λες και οι κουβέντες ενός απλού ανθρώπου (Όλα είναι στο πρόγραμμα), μπροστά σε μια σκηνή θανάτου, να διαισθάνονται την ουσία του MATRIX, έτσι από ένα ίσως απλό προγραμματιστικό λάθος.

Το προσωπικό σου πρόγραμμα είναι ένα κακέκτυπο ενός μεγαλύτερου σχεδίου. ‘Ένα “λάθος άκουσα” ή “παράκουσα” ή “μέχρι εκεί μπόρεσα να καταλάβω”. Μέχρι εκεί μπόρεσα, σε μια δυνατότητα πεπερασμένη. Το πολύ μέχρι εκεί που φτάνει το πρόγραμμα. Συμπαντικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι δεμένα με μια, ας πούμε, κλωστή. Είναι φτιαγμένα από την ίδια ποιότητα. Ο χρόνος είναι ένα. Δεν θέλω να καταλήξω ένα άδειο σακί. Έχουμε εθιστεί στον φόβο. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ φοβόμαστε. Ο φόβος πάει με την χυδαιότητα; Με την λαγνεία; Δεν υπάρχουν στεγανά μόνο οικειοθελής εγκλεισμός. Φοβάσαι να βγείς έξω. Η συνύπαρξη έφτασε να συνεπάγεται την καταπίεση. Θα επιτελέσω τον

pragmata. Palia htan kalutera. Oles oi gkomenes einai Zara. H planh na antigrafoume paleies kales epoxes. Olh h A8hna exei ginei βιντατζ.

Placebo

Ξέρω ένα φανάρι για πεζούς που δεν είναι Placebo. Μόλις το πατάς ανάβει πράσινο, και περνάς. Παρόλα αυτά δεν το πατάω γιατί έχω συνηθίσει από τα άλλα φανάρια που απλά ανάβουν πράσινο, κανονικά, με την ροή των αυτοκινήτων. Μετά από ώρα δηλαδή. Στην δουλειά πάντως ο θερμοστάτης για τον κλιματισμό είναι σίγουρα Placebo γιατί όπως και να τον ρυθμίσεις την ίδια ψύξη βγάζει… Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για την ψευδαίσθηση της επιλογής στις ζωές μας και επίσης για την ψευδαίσθηση της επιλογής στο ίντερνετ, που έχει γίνει η ζωή μας. Η την ψευδαίσθηση του Σαββατοκύριακου. Γιατί όπως έχει πει και ένας φίλος η επευφημία (το χέρι που δείχνει προς τα πάνω) στο youtube θυμίζει ρωμαϊκή αρένα και οι ζωές μας είναι γεμάτες με “άρτους και θεάματα”.

Three angels Holes in their socks I’ll take the one on the right Threshold You take the one on the left One in the middle One to forget ……

Αυτό είναι απο το Photoshop. Στην ουσία αυτό που κάνει είναι να στυλιζάρει μια εικόνα σε άσπρο μαύρο. Σε άπειρα 0101010101 ή ανάβει και

(Codeine)

σκοπό μου σε αυτή τη ζωή, θα πεθάνω όπως οφείλω; Όπως οι άλλοι θέλουν να οφείλω;

Συμμετρία

Όταν σκέφτομαι την λέξη συμμετρία πάντα έρχεται στο νου μου μια Αιγυπτιακή σφίγγα, γλυπτό, που είχα δει κάποτε στο πρώτο νεκροταφείο. Συμμετρική και μνημειώδης ό,τι πρέπει για την περίσταση. Anapoloume ta palia pou den exoume zhsei se mia xronikh poria pou moiazoun na xeiroterevoun ta

Όταν διπλaσιάζεται μια εικόνα bitmap σε αξονική συμμετρία το αποτελέσμα μπορεί να είναι πολύ δυνατό. Ένα inkblot. Αυτή η “τερατογένεση” δημιουργεί ένα καινούργιο πλάσμα ή ακόμα ένα οργανικό κέντημα. Γίνεται διακοσμητικό αλλά και όχι ακριβώς. Το αντικείμενο με τον καθρέπτη του ή ακόμα το αντικείμενο μεσα στον καθρέπτη του. Οι φόρμες οσμώνονται μεταξύ τους κρατώντας επιμέρους λεπτομέρειες οι οποίες σε ωθούν να δώσεις ερμηνείες.

σβήνει εκατομμύρια pixels στην οθόνη. Είναι η βάση για να συνειδητοποιήσει έμπρακτα κάποιος ότι η εικόνα είναι πληροφορία.

Melencolia I

Παρατηρώντας το γνωστό αυτό χαρακτικό του Durer συνειδητοποίησα ότι στο φόντο αριστερά πάνω υπάρχει ένα φωτεινό αστέρι. Ακριβώς μπροστά του διαφαίνεται ένας δαίμονας κρατώντας ένα ύφασμα που γράφεται πάνω του η λέξη “Melencolia I”. Συνειρμικά έκανα την σύνδεση με την ταινία του Lars von Trier “Melancholia” κυρίως γι αυτό το απειλητικό αστέρι και λιγότερο για το προφανέστερο, τον τίτλο (Ο λόγος είναι ότι δεν είχα διαβάσει ακόμα τον τίτλο!!). Ο Durer ήταν Αλχημιστής, το ίδιο είναι και ο von Trier που προφανώς συνεχίζει αυτήν την βόρειο- Ευρωπαϊκή παράδοση σκέψης που κληρονόμησε από τους προκατόχους του και που κληρονομήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες και τον Πυθαγόρα. Εξού και το πυθαγόρειο πολύεδρο που φαίνεται στο χαρακτικό του Durer. Πρέπει να σταματήσεις να πέφτεις συνέχεια σε μαύρες τρύπες. Λες και το κάνεις επίτηδες. Κάποτε έβλεπες ενα έρημο βουνό και αισθανόσουν συντριβή μπροστά... αλήθεια απο πόσες πέτρες και βράχους αποτελείται ενα βουνό; Τώρα προσπαθείς να το ζωγραφίσεις. Τα ΄θελες και τα ΄παθες.

Φωτορεαλισμός

Τι θα γίνει με την μη- χειρονομία. Το σιχαίνομαι το στυλ. Όλα τα στυλ είναι ψεύτικα. Η εικόνα πάντα θα είναι το ζητούμενο, ό,τι και να λένε. Πρέπει να ψάχνω συνέχεια να βρίσκω καινούργια νοήματα.

Η τέχνη είναι παντού

Που έχουν οδηγήσει όλα αυτά; Σε αυτό που ο Μποντριγιάρ ονομάζει «ολοκληρωτική αισθητικοποίηση του

κόσμου». Η τέχνη βρίσκεται πλέον παντού, γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να την εντοπίσουμε. Όπως το θέτει γλαφυρά, και μαζί επώδυνα: «Η τέχνη δεν πεθαίνει επειδή δεν υπάρχει πια τέχνη, πεθαίνει επειδή είναι υπερβολικά πολλή». Εδώ σχετίζεται και η έννοια της «διαφάνειας»: όταν όλα καθίστανται ορατά, η όραση χάνει πια το νόημά της. Ο Μποντριγιάρ («Η τέχνη… σύγχρονη του εαυτού της», 2003) θεωρεί ότι η σύγχρονη τέχνη είναι η αποθέωση της στιγμής σε έναν κόσμο που επιταχύνει χωρίς όρους και όρια. Σε μια φράση συνοψίζει όλη την απορία, την αμηχανία, έως και την αποστροφή που νιώθει ένας θεατής των εικαστικών, όταν βλέπει διάσπαρτες εγκαταστάσεις με έτοιμα αντικείμενα, καθώς και βίντεο με ανοικονόμητες (και ανεικονικές, μετά από τόση επανάληψη) εικόνες: «Η τέχνη καταλήγει στη μηέκθεση μη-έργων σε μη-γκαλερί – η αποθέωση της τέχνης ως μη-συμβάντος. Αντιστρόφως, ο καταναλωτής κινείται μέσα της για να τεστάρει τη μηαπόλαυσή του από τα έργα».

(εφημ. “Αξία”, 20/8/2011)

Κάτι σαν γένεση

Η γέννηση της συνείδησης διχοτόμησε την πραγματικότητα και μάλιστα το ένα σκέλος της διχοτόμησης, σε αυτό που ανήκει η ανθρώπινη αντίληψη “έσπασε” σε άπειρα θραύσματα, όσες και οι ανθρώπινες αντιλήψεις. Έτσι γεννήθηκε το εικονικό, που όσο η ανθρωπότητα προχωράει μέσα στον χρόνο, γιγαντώνεται όλο και περισσότερο. Το matrix. Μέσα από το εικονικό η φύση προβάλλεται και ποσοτικοποιείται ανάλογα

Ο Αρράκις διδάσκει τη φιλοσοφία του μαχαιριού- ακρωτηριάζοντας οτιδήποτε ημιτελές και λέγοντας: “Τώρα είναι ολοκληρωμένο, αφού τελειώνει εδώ.” (Πριγκίπισσα Ίρουλαν, “Απάνθισμα Αποφθεγμάτων του Μουάντ’Ντιμπ”.)

με τις κουλτούρες του κόσμου, δημιουργώντας μεγαλείο αλλά και άπειρη αυτοκαταστροφική μοναξιά. Το άλλο σκέλος, η φύση και τα ζώα είναι εναρμονισμένα μεταξύ τους. Εδώ δεν υπάρχει συνείδηση.

Κάτω από τον διαυγή και έναστρο ουρανό κάθεται ένας άνθρωπος “μολυσμένος” από μια μεταφυσική αίσθηση του χρόνου και του τόπου σκεπτόμενος ότι το ωραίο θα υπάρχει όσο υπάρχει ανθρωπότητα.

πρόοδος δεν οδήγησε στη γη της επαγγελίας. Ακόμα και αν η οικονομική εξαθλίωση είναι αντιμετωπίσιμη, εκείνο που σταθερά καιροφυλακτεί είναι η αδυναμία νοηματοδότησης στα α-νοητα πράγματα που σε περιβάλλουν.

from other inmates how to make paint tints from crushing material that were on hand, like Skittles. He creates paintbrushes by cutting his own hair and attaching it to broken cutlery. Now on the outside, he supports himself as a writer and a painter.

My forest wa Υπάρχει μια θεμελιακή ασυμβατότητα μεταξύ οθόνης και χαρτιού. Τεχνικά εξηγείται αν σκεφτούμε ότι στην οθόνη τα χρώματα παράγονται μέσω φωτεινής πηγής, ενώ στο χαρτί μέσω φίλτρων. Στην πρώτη το φως είναι πηγαίο ενώ στη δεύτερη ανακλούμενο.

Ο David Hockney σε ένα video κρατώντας ένα κυλινδρικό βιβλίο προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε την διαφορετική αντίληψη που επικρατεί σχετικά με την Ιαπωνική ζωγραφική μετασχηματισμένες εικόνες και ταυτόχρονα φόρμες και την Δυτική όσον αφορά την αίσθηση του που τις ξανά- αντικρίζεις από την αρχή. Ένα καλό χώρου. Πίσω απο τον ίδιο είναι κρεμασμένος ένας αρχείο φωτογραφιών ίσως και απλά σχήματα και δυτικότροπος πίνακας. Το κυλινδρικό βιβλίο κηλίδες πάνω σε χαρτί που απλά έχουν τυχαία πέσει. είναι ζωγραφισμένο και σου αποκαλύπτεται μια Ούτως ή άλλως στο τέλος όλα θα είναι χρώματα και ιστορία η οποία έχει χρονικότητα (αρχή, μέση, φόρμες. Τώρα για την ιδέα δεν είμαι τελικά και πολύ τέλος). Επίσης μπορείς να αυξομειώσεις την σίγουρος από που ξεκινάει ακριβώς. Το κουβάρι της περιοχή θέασης αλλάζοντας το μέγεθος της (το ξεκινάει από πολύ παλιά. Βέβαια η μεθοδολογία της καδράρισμα της ζωγραφικής ιστορίας). Μια απεικόνισης είναι αυτή που πρέπει να είναι αυστηρή διαφορετική αντίληψη δηλαδη του σταθερού και είναι προτιμότερο να αποκλείει με αυστηρότητα κάδρου που κατά ένα βαθμό δρά και περιοριστικά. παρά να εντάσσει με ευκολία πράγματα και στοιχεία. (Ο ψυχισμός στην γκρίζα ζώνη της ήρεμης απελπισίας, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Τα Νεα)

Creation is a place of freedom. The instant you hear Chris Wilson’s voice, you know this is a man worn and weathered by hard experience. Drugs and dabbling in petty crime in the Mission and Tenderloin were his rights of passage. He landed in prison at 16 after being caught in a stolen car... Some invent gangs to survive, some create art. Chris, for instance, learned

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει πιο χαμηλά, το φθινόπωρο φθάνει. Μια γλυκιά μελαγχολία καταλαμβάνει τα πάντα. Κάτι νιώθω ότι αρχίζει, μια ηλίθια αλλά ωραία ψευδαίσθηση. Τα άνθη της εποχής έχουν και αυτά μια μελαχγολική ωριμότητα. Κάτι το θανατερό. Τα χορτάρια και οι τσουκνίδες έχουν μεγαλώσει αρκετά μέσα στο χωράφι, πλησιάζουν το γόνατο. Τα πάντα είναι βρεγμένα, δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα. Στην ευθεία των δέντρων μισοφαίνεται ο τοίχος της εγκαταλελειμμένης ΕΛΠΑ. Τα αυτοκίνητα ακούγονται από τον κεντρικό δρόμο και εσύ πηγαίνεις προς τα εκεί, βλέποντάς τα να περνάνε

γρήγορα, αφήνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο τους. Είσαι μικρός, απλά στέκεσαι εκεί και τα βλέπεις. Μετά χάνεσαι για λίγο. ……

θέλω να σκανάρω αυτό το αποτύπωμα που σχηματίστηκε από τον ιδρώτα μου στην μπλούζα. Από τα δυο πνευμόνια που στο σημείο

φωτάκια άναβαν εδώ και εκεί δημιουργώντας ευχάριστες ψευδαισθήσεις στα μάτια τους. Οι αχνοφωτισμένοι άνθρωποι έμοιαζαν να αιωρούνται στο κενό περιτριγυρισμένοι από ένα γλυκό μαύρο. Εδώ έβλεπαν τα άστρα. Μια αρχέγονη νοσταλγική ανάμνηση έσπρωχνε το μάτι τους προς τα εκεί. Κάποιους προς τα εκεί και κάποιους προς τη θάλασσα. Κάποιες φορές στον ουρανό και κάποιες φορές στο νερό έχοντας μια βαθιά αφηρημένη αίσθηση από που μπορεί να προερχόταν και τι μπορεί να ήταν. Μια παλιά χαμένη ανάμνηση.

as a metaplace εκείνο η εφίδρωση ήταν πιο έντονη και τις δυο γραμμούλες -συμμετρικές και αυτές- που έτρεξαν με τη μορφή σταγόνων κάτω από το ρούχο. Αυτό το συμμετρικό σχέδιο με άξονα το στέρνο δεν μπορεί να λέει ψέματα. Είναι εκεί καθημερινά τα μεσημέρια και αλλάζει διάθεση και σχήμα. Δεν μπορεί να μην διαβάζεται κάπως, να αποκρυπτογραφείται.Μου προκαλεί σεβασμό γιατί ενώ δεν είναι φτιαγμένο από χέρια μπορώ να καυχιέμαι ότι το δημιούργησα εγώ. Καθόντουσαν χαλαροί και απολάμβαναν το αεράκι που ερχόταν μέσα από την θάλασσα στο κλειστό κολπίσκο που ένιωθαν ότι τους αγκαλιάζει κάπως προστατευτικά. Είχαν σβήσει όλους τους λεντοφακούς αλλά που και που κάποια

Αυτός ο κόσμος δεν θα τελειώσει ούτε με έναν βρόντο ούτε μ’ ένα λυγμό, αλλά μ’ έναν τίτλο εφημερίδας, μ’ ένα σλόγκαν, μ’ ένα μυθιστόρημα της πεντάρας πιο χοντρό και από κέδρο του Λιβάνου.(…) Η σιωπή είναι μια εναλλακτική λύση. Όταν οι λέξεις στην πολιτεία είναι φορτωμένες βαρβαρότητα και ψέμα, τίποτα δεν μιλάει δυνατότερα από ένα άγραφο ποίημα.’’

(George Steiner, Η σιωπή και ο ποιητής, εκδόσεις Έρασμος)

W ho dares it- has no courage To whom it is missing- feels well

Who owns it- is bitterly poor Who is successful- is damaged Who gives it- is as hard as stone Who loves it- stays alone

Institute Benjamenta

168

-Λεξικό κηλίδων-