Ποδήλατο - Αστυδρόμος νο6 by haz art

#6 | Ποδήλατο

| Γ. Μ.

Αξονική κίνηση αβέβαιης τροχιάς Οι δυο κύκλοι που δείχνουν την πορεία σου ζαλίζουν τους δρόμους Οι πενήντα ακτίνες που μετράνε τη δύναμή σου Τα δυο πόδια που κουρδίζουν την ισορροπία σου πατάνε σταθερά στον αέρα ακολουθούν το βλέμμα σου Σε ποιόν ανήκει ο έλεγχος αυτής της μηχανής; Ποιος προηγείται του σημείου ή της στιγμής; Τα λυγίσματα προδίδουν το παίξιμο των ματιών σου ο χορός του άξονά σου Η γραμμή που γράφεις κάτω ο χώρος σου ο ζωτικός που από κάποιον άλλο κλέβεις Ανακατεύεις τους δρόμους τους πλέκεις και ξεμπλέκεσαι Μ’ αυτόν τον τρόπο ικανοποιείσαι Δεν πιάνεις τόπο πουθενά δεν ακολουθείς καμιά σειρά Τίποτα περιττό ή κτητικό επάνω σου τίποτα που να μένει πίσω σου Ό,τι ρουφάει η ανάσα σου το κάνει η ρόδα σου γραμμή και προσπερνάς αλλού γλιστράς, αλλού πετάς αλλού το ρυθμό σου αργά μετράς και προσπερνάς 2

Κανείς δεν ξέρει που κοιτάς Ένα βλέμμα είναι ώθηση το δεύτερο εκτροχιασμός Η θέα από ψηλά μες στη σκηνή, μα τόσο μακριά εθισμός Ο αέρας που αγκαλιάζεις το μπροστά προσπαθείς μόνο να διαβάζεις και προσπερνάς αλλού γλιστράς, αλλού πετάς αλλού το ρυθμό σου αργά μετράς και προσπερνάς

Η ενοχή είναι η δικαιο-σύνη και η εκ-δίκηση η επαναφορά της ισορροπίας, όπως ο σεισμός είναι το αποτέλεσμα της κίνησης των τεκτονικών πλακών κι ο κεραυνός το αποτέλεσμα των ηλεκτρικών εκκενώσεων της βροχής. Αναλόγως, ο άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεων και των σκέψεών του που χαράσσουν την τροχιά του στην έγχρονη ύπαρξή του και σηματοδοτούν την κατεύθυνσή του. Όπως στρώνει ο καθένας κοιμάται στα στρώματα των προγόνων του, στρώνοντας παράλληλα τα στρώματα των επιγόνων του. Έτσι, η ποιότητα της ζωής μας αντικατοπτρίζεται κάθε μέρα στην ποιότητα της ψυχής μας, έτσι όπως η τελευταία διακτινίζεται, σαν ήλιος που αντανακλάται και διαθλάται στα κατοπτρικά είδωλα της φτωχικής, ανιαρής και καταπιεστικής ή άνετης, χαρούμενης και τρυφηλής ύπαρξής μας. Όπως και να 'χει, η αδικία εκ-δικείται σαν δικαιοσύνη που δικάζει χωρίς να διχάζει, σαν ήλιος που λάμπει χωρίς να τυφλώνει. Κι αν η επανάσταση μοιάζει προς στιγμή μακρινή και επικίνδυνη, θα έρθει μια μέρα που θα γυρίσει ο τροχός και θα γαμήσει κι ο φτωχός.

ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΕ ΣΠΕΙΡΑ Ι

| Ανέστης Ελευθεριάδης

Haz-art

| Γιάννης Σοβαρός

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΗ Γιατί έχεις… τα jumbo πλάι σου… έχεις τα jumbo πλάι σου ….μην το ξεχνάς Στην εν λόγω διαφήμιση ο Πασχάλης αρνείται πεισματικά να σηκώσει το κινητό του που χτυπάει στη Βαρβάκειο αγορά να μιλήσει με το βαφτιστήρι του επειδή έρχεται Πάσχα και δεν έχει λεφτά να του πάρει λαμπάδα και δώρα και τότε όλοι οι μουστακαλήδες κρεοπώλες φορώντας ποδιές jumbo χορεύοντας τον παροτρύνουν να του μιλήσει γιατί Γιατί έχεις… τα jumbo πλάι σου… έχεις τα jumbo πλάι σου ….μη το ξεχνάς Γιατί λοιπόν δε το σηκώνει το κινητό του ο Πασχάλης; Γιατί δεν έχει λεφτά. Και εννοείται ότι το βαφτιστήρι του τον θέλει μόνο για τα λεφτά. Ποιος σήμερα παίρνει τηλέφωνο το νονό του για να τον ρωτήσει αν είναι καλά ή να μάθει τα νέα του; Κανένας γιατί πια όλες οι σχέσεις έχουν καταντήσει δούναι και λαβείν. Αυτό θέλουν να μας υποβάλουν άμεσα ή έμμεσα ακόμα και στις πιο αγνές σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν ανάμεσα στους ανθρώπους όπως αυτή η “υποτιθέμενη” πνευματική σχέση μεταξύ του πνευματικού πατέρα και του πνευματικού του παιδιού. Καθημερινά με κάθε τρόπο επιτακτικά, απολυταρχικά τα μέσα ενημέρωσης επιβάλλουν την ταυτότητα: άνθρωπος = καταναλωτής. Αλλιώς δεν υφίστασαι ως ύπαρξη. Ας αναλογιστούμε έναν άνθρωπο (ή καλύτερα ας τον αναζητήσουμε στο ευρύτερο περιβάλλον μας) που δεν έχει κινητό τηλέφωνο, δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ του πιστωτική κάρτα ή δεν έχει πάρει ποτέ στη ζωή του δάνειο και δεν ψωνίζει από τις γνωστές αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Τουλάχιστον είναι εξωγήινος, εχθρός της πατρίδας και φυσικά αποτελεί άχθος αρούρης του κοινωνικού μοντέλου που με τόση αγωνία επιδιώκεται από όλους τους φορείς της εξουσίας. Σήκωσε το ρε Πασχάλη το κωλοκινητό σου, ντριν, ντριν στο αυτί μας… μην απομονώνεσαι, μην κρύβεσαι, μπορεί να μη θέλει τα λεφτά σου, μίλα του, εξήγησέ του, όσο μικρό κι αν είναι το βαφτιστήρι σου, αν του πεις την αλήθεια θα καταλάβει. Τόσους αιώνες έζησε ο άνθρωπος με λιγότερα υλικά αγαθά, σήμερα γιατί να μην μπορεί να ζήσει με περισσότερα από τότε; Γιατί μας τα έταξαν; Ε και; Ζήσαμε και σε χειρότερες οικονομικά περιόδους αλλά δεν χάσαμε το θάρρος μας, δε ντρεπόμασταν. Τι μιζέρια είναι αυτή Πασχάλη; Άντε μη σ΄ αρχίσω και εσένα Πασχάλη. 4

Άλεξ

Στο βωμό του κέρδους, επομένως, της επιχειρηματικότητας, του ανταγωνισμού, του προτύπου homo-consumus έχουμε διαβρώσει γενιές ανθρώπων, στρεβλώσει συνειδήσεις παιδιών με “αθώες” διαφημίσεις εξασφαλίζοντας όμως μια ευρύχωρη θέση στη αναμονή των ψυχιατρικών αιθουσών –έτσι κι αλλιώς είναι της μόδας κι αυτό, group therapy, όπως λέγαμε παλιότερα shopping therapy- που αποτελούν το λαμπρό εξιδανικευμένο επιστέγασμα του καπιταλιστικού συστήματος. Εξάλλου στη μνημονιακή πολιτική που ζούμε, όσα έχουμε με κόπο και αγώνα και θυσίες πληρώσει για κάποιο λόγο θα τα ξανά πληρώσουμε. Δηλαδή όταν κάποιος έχει αγοράσει π.χ ένα ποδήλατο και του το κλέβουν, τότε ο κάτοχος του ποδηλάτου αναγκάζεται να το ξανά αγοράσει “νόμιμα” το ίδιο του το ποδήλατο, το κλεμμένο, σε κάποια στενά της Αθήνας ή σε κάποια παζάρια του Σχιστού, με μικρότερο ή μεγαλύτερο αντίτιμο του αρχικού ποσού, από αυτούς που του το έκλεψαν ή από τους “ανυποψίαστους” μεταπωλητές. Αυτό είναι το μνημόνιο με απλά λόγια. Που σημαίνει ότι θα γίνουμε φτωχότεροι. Κι όσο κι αν θέλουν να μ’ εκβιάζουν να πιστέψω ότι είναι η κρίση οικονομική, αντιτάσσω, όπως και πολλοί άλλοι, τη θέση ότι η κρίση είναι πρωτίστως ηθική και δευτερευόντως οικονομική. Επομένως ας αναζητήσουμε τη χαμένη “στη μετάφραση” ηθική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί την έχουμε ξεχάσει και μ΄ αυτόν τον τρόπο ίσως να μη γίνουμε φτωχότεροι. Πασχάλη, μην την ξεχνάς.

| Αλ

Ο ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΘΕΟΣ Αφού μας λέτε, πως το ποδήλατο για σας δεν σημαίνει ούτε οικιακή συσκευή ούτε μεταφορικό μέσον ούτε όργανο γυμναστικής μήτε μόδα αλλά ούτε καλλωπιστικό για την αυλή, απλά μας λέτε πως το έχετε μην τυχόν και χρειασθεί! Συμπαθάτε μας, γιατί έτυχε και το είδαμε, το ποδήλατο που χάσατε δηλαδή, για ένα φεγγάρι βρισκόταν στην δούλεψη του Χασάν. Συμβουλή μας: πριν προμηθευτείτε άλλο ποδήλατο, να ξέρετε τουλάχιστον, γιατί το θέλετε !!! Το μάτι δεν διέκρινε ακόμα καλά καλά, το φως της ημέρας, όταν ο Χασάν από το Αφγανιστάν, τελείωνε με την πρωινή του προσευχή, και ξεκίνησε για την δουλειά, καβάλα πάνω στο καινούριο του απόκτημα. Στην αρχή πήγαινε εμβολοειδής, θα έλεγε κανείς και με μια δόση τσαχπινιάς, μετά από λίγο όμως στανιάρισε και πήγαινε φυσέκι. Τώρα τελευταία αισθανόταν τον Αλλάχ στα δεξιά του, αφού κατάφερε με μια μικρή παρανομία να αποκτήσει ολοκαίνουριο μεταφορικό, τελευταία λέξη της τεχνολογίας, μέχρι και φορτιστή για κινητό. Η μάνα του έπρεπε να μεταφερθεί από το χωριό στα βουνά Αμουντάρια, μέχρι την Καμπούλ, για να κάνει εγχείρηση στα μάτια, φυσικά έστειλαν τα δυο του αδέλφια από την Σαουδική Αραβία, μα αυτός τσοντάρισε τα περισσότερα, και μ’ αυτήν την σκέψη χαμογέλασε και χάιδεψε τον δεξιό του ώμο. Πλέον μαζεύει για την προίκα του, την προίκα που θα δώσει για μια καλή νύφη! Το μήνυμα για άλλη μια καυτή μέρα το έστειλε η πίσσα της ασφάλτου καθώς γυάλιζε, το μαρτύραγαν και τα τζιτζίκια στο διάβα. Ο αέρας είναι της ώρας, τα μάτια υγρά, μα η τριβή πάνω στην σέλα, τον ώθησε στην σκέψη της νύφης που τον περιμένει, έβλεπε μπούργκες και χρωματιστούς φερετζέδες να πέφτουν, μα δυσκολευόταν στο όραμα του προσώπου, ίσως να μοιάζανε όλα με το πρόσωπο της μάνας. Τα σανδάλια σταθερά στο πετάλι, τα χέρια όμως παπαριάζανε. Μεγάλε και παντοδύναμε Αλλάχ! προσφώνησε έκπληκτος ο Χασάν, πότε έφτασα κιόλας?! ούτε μια ώρα δεν έκανα! Η δουλειά είχε μετατραπεί σε Δονκιχωτική μάχη ανάμεσα στα ξερά άγρια χόρτα και τον Χασάν. Ήταν ίσα με το μπόι του, γύρω γύρω από το φράχτη. Ηχούσαν τα λόγια του αφεντικού στα αφτιά του συνέχεια, Χασάν 6

μου, πρέπει να προλάβουμε, μην και πιάσει καμιά φωτιά καήκαμε. Έτσι μέσα σε λίγες ώρες είχε θριαμβεύσει ο Χασάν. Ο Χασάν έβλεπε το σπίτι του αφεντικού σαν μικρό παλάτι, με μεγάλο καταπράσινο κήπο, έτσι οι υπόλοιπες μικροδουλειές μέσα στον κήπο ήταν μια απόλαυση. Το διάλειμμα το έκανε τσακίζοντας, το κατά παράκληση μη χοιρινό κολατσιό, για παρέα είχε το λάστιχο του νερού. Κάποια στιγμή όμως πλατσούριζε, αντίκρισε μέσα από την μεγάλη τζαμαρία, την γυναίκα του αφεντικού να κάνει ποδήλατο ολόγυμνη σχεδόν, μούδιασε πατόκορφα, ζορίστηκε μα κατόρθωσε να την φέρει πλάτη του καθώς τα μάτια του κάναν καστανιέτες. Σκέφτηκε, ο δικός τους θεός την θέλει εντελώς γυμνή, ο δικός μου την θέλει εντελώς σκεπασμένη, άραγε δεν υπάρχει ενδιάμεσος θεός? Δεν είχε η σκιά ξεπεράσει το διπλάσιο σε μέγεθος, όταν ο Χασάν τελείωσε την δουλειά. Μεροκάματο της κρίσης πήρε, αλλά δόξασε τον θεό του, και βγήκε έξω για φεύγα. Όχι, όχι, γιατί μεγάλε Αλλάχ?! Έκανε νεύμα στον ουρανό, και έσκυψε να περιμαζέψει την κομμένη αλυσίδα, και ξεφώνισε με παράπονο, ποιος θεέ μου να πήρε το ποδήλατο μου?? θαρρώ πως το ξέρω Αλλάχ μου, μόνο αυτοί οι κερατάδες οι Ινδοί έχουν τον ενδιάμεσο θεό, βούρκωσε μα συγκρατήθηκε καθώς είχε αρχίσει το περπάτημα, αυστηροί είναι οι κανόνες μόνο οι γυναίκες κλαίνε.....

| Νικόλαος Λιάγκας

‘’Ο αστροναύτης’’ Η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο οχημάτων και συσκευών. Αποφορτισμένα αυτοκίνητα και σκάφη, σκουριασμένες μηχανές. Η Γη δε χωρά άλλους μηχανικούς σκελετούς. Είναι δύσκολο να δουλεύεις εδώ. Είναι το 2154 και η σύμβαση που υπέγραψες για 5ετή εργασία μοιάζει με πρόσκαιρη συγκατάθεση στην εξορία. Εσύ και άλλες χίλιες ψυχές περίπου, φρουρείτε τα απόβλητα. Παλεύεις να μην τρελαθείς, ζώντας σε μια πόλη που προστατεύεται από ένα θόλο. Όταν είσαι έξω από τα όριά του, η επικοινωνία με τους άλλους γίνεται λιτή, η σιωπή αφόρητη. Έφτασε η αποστολή των απορριματοφόρων της Γης. Διαστημόπλοια στη σειρά, ξερνούν γερασμένες μηχανές και παρατημένα σίδερα. Πρέπει να τα ταξινομήσεις, μαζί με τους συναδέλφους σου. Καθώς τα απορριματοφόρα αποθέτουν το περιττό τους βάρος, η ματιά σου εντοπίζει κάτι σπάνιο. Βλέπεις το σκελετό ενός ποδηλάτου. Υποτίθεται πως τα ποδήλατα έπαψαν να κατασκευάζονται, το 2108. Ποιος άνθρωπος είχε ακόμα ένα τέτοιο στην κατοχή του; Τρέχεις προς τα εκεί, με μεγάλα άλματα λόγω της ελάχιστης βαρύτητας. Σηκώνεις το κειμήλιο με τα χέρια σου. Σου έρχεται μια λαμπρή ιδέα. Κάνεις ένα νόημα σε ένα συνάδελφο, πως πας στον κήπο. Ο κήπος. Είναι ένα μέρος που κατασκευάστηκε για να δίνει φως σε αυτό το μίζερο τοπίο. Αποτελείται από ηλιοτόπια, μεγάλους φωτεινούς δίσκους που εκπέμπουν φως σε όλες τις δυνατές αποχρώσεις. Νιώθεις πως μπορείς, μπορείς να δώσεις ζωή σε αυτόν το σκελετό που κρατάς. Σα να προσφέρεις πάλι την κίνηση σε έναν παράλυτο άνθρωπο, χαρίζεις τους δίσκους στο ποδήλατο. Ρόδες φωτεινές, εναλλακτικές. Ανεβαίνεις στη σέλα, ακόμα κι αν η στολή σε ενοχλεί. Απίστευτη αίσθηση να κουράζεσαι λίγο! Να κοπιάζεις να κάνεις πετάλι. Έχεις βαρεθεί τα κουμπιά. Θες να ιδρώσεις. 8

Κινείσαι προς μια προεξοχή, σαν πλατφόρμα. Θα κάνεις άλμα. Γελάς! Είναι υπέροχο που η βαρύτητα είναι διακριτική εδώ. Θα μείνεις να αιωρείσαι στο κενό για αρκετό χρόνο, μέχρι να προσγειωθείς ξανά. Όσο κι αν ταξίδεψες, όσα κι αν έμαθες, όσο κι αν προχώρησες, όσα κι αν κατέκτησες.. Τα είχαν κάνει πολλοί πριν από σένα. Όμως.. Όμως τώρα είσαι ο πρώτος αστροναύτης που κάνει ποδήλατο. Είσαι ο μόνος που κατάφερε να κάνεις χίλιες ψυχές στο νεκροταφείο των οχημάτων να πουν την ιστορία σου. Είσαι ο μόνος που ένιωσε πως οι ακτίνες του ποδηλάτου μπορούν να λάμψουν ξανά. Είσαι ο μόνος που η στολή δε σου έκλεψε την παιδική καρδιά.

Haz-art

Εμπρός, κάνε πετάλι.

| Γ. Τ.

Καλωσόρισες τυχερέ «Βρέχει! Σήκωσε τα μπατζάκια! Κλείδωσε το ποδήλατο, βγάλε το καπέλο, τη μάσκα και τα γυαλιά: Δεν πιστεύω να κρύβεσαι από κάποιον; Καλημέρα και καλή εβδομάδα, με όρεξη, ενθουσιασμό, μα πάνω από όλα υγεία. Καλωσόρισες στο τμήμα 5.m. -Πέρασες από το bio-test σήμερα; Φαίνεσαι ωχρός! - Ήπιες τον καφέ; Πήρες το κίτρινο χάπι προτού φας; -Χτυπάει ακόμη η ένδειξη δυσυπνίας. Απευθύνσου στο τμήμα 7.m. Ακούμπησε τον δείκτη του αριστερού σου χεριού στην εγκοπή. Θα βγει κόκκινο υγρό από το δάχτυλό σου, στη συνέχεια ακούμπησε το δείκτη σου στην απαλή επιφάνεια δίπλα στην εγκοπή και μετά βούτα το δάκτυλο στο υγρό. Διάβασε τις οδηγίες στην οθόνη και πράξε αναλόγως. Ωραία! Η ψηφιακή αρχειοθήκη προσέλευσης στην εργασία ενημερώθηκε, σου χορηγήθηκαν βιταμίνες προσαρμογής. -Πέρασε για ανάλυση συγκέντρωσης: Παρατήρησε την οθόνη για δύο λεπτά και σημείωσε τα παπάκια που είδες να περνούν από μπροστά σου: τώρα ενημέρωσε την οθόνη για το πόσα ήταν αρσενικά και πόσα θηλυκά. -Είμαστε έτοιμοι, πέρασε για τη διαδικασία στο τμήμα επικέντρωσης στην επίτευξη στόχων: παρακαλώ κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα. Θα σου κάνουμε κάποιες ερωτήσεις, αν απαντάς λανθασμένα θα σου παρέχουμε βολτ, τα οποία διαρκώς θα αυξάνονται. Την ίδια στιγμή θα είσαι συνδεδεμένος με ασύρματο τηλεφωνικό δίκτυο μέσω του οποίου θα πρέπει να προσελκύεις νέους, ολοκαίνουριους πελάτες. -Είμαστε έτοιμοι, παρακαλώ συνέχισε στο τμήμα ομαδικού πνεύματος: οι άνθρωποι που βλέπεις είναι μελλοντικοί συνάδελφοι. Θα είστε φίλοι, κολλητοί. Θα βγαίνετε μαζί, πάντα, μόνο εσείς. Σε αυτό το σημειωματάριο που σου χορηγείται θα σημειώνεις κρυφά την συμπεριφορά τους και θα ενημερώνεις αμέσως τον team leader.

-Εντάξει, συνεχίζουμε στο τμήμα πειθούς: ο άνθρωπος που βλέπεις ισχυρίζεται ότι είναι άνεργος, πρέπει να τον πείσεις να βάλει τέρμα στη ζωή του. Σωστός! Δεν χρειάστηκε καν πολύς κόπος βλέπεις. Σκούπισε τα χέρια σου και συνέχισε. -Συνεχίζεις στο τμήμα εταιρικής προσήλωσης: Μπροστά σου βλέπεις διάφορους ανθρώπους από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Θα πρέπει να επιλέξεις αυτούς οι οποίοι είναι καταναλωτικά ανάπηροι για την εταιρεία μας και να τους εξουδετερώσεις πατώντας το κουμπί της νάρκης που βρίσκεται κάτω από τα πόδια τους. Εύγε!! Η διαδικασία τείνει στην ολοκλήρωση με την τελευταία δοκιμασία: έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο αρμοδιότητες, όποια επιλέξεις θα είναι και σταθερή αρμοδιότητα για σένα: επιλέγεις να διανέμεις φυλλάδια που διαφημίζουν την εταιρεία μας, είτε να τιμωρείς νόμιμα ανθρώπους σαν και αυτούς που συνάντησες σήμερα; Χαχα, πολύ σωστή απάντηση, η συσκευή ανίχνευσης προσωπικότητας ήξερε εξαρχής ότι αυτό δεν ήταν παρά ένα ψευτοδίλημμα για σένα. Καλημέρα, καλωσόρισες στο τμήμα εργασίας, είναι τιμή μας που έχουμε έναν επιστήμονα στο team μας. Και θυμήσου: η εργασία δεν είναι ντροπή. Η εργασία απελευθερώνει…» 11

| Δήμητρα Περδίκη

Ο ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ, ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΚΙ Ο ΠΟΔΗΛΑΤΑΣ Στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό Σε μια ακτίνα χτυπά το φώς και φέγγει ο ποδηλάτης. Φαντάζει ιππότης και κάπως σαν πότης. Πριν από τη μάχη. Πριν από τα λάθη. Βρέθηκε στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό. Το άρμα να φτιάξει, Να τον φυλάξει απ’ το εδώ. Και τώρα εδώ, στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό Κάτι περίτεχνο και σκοτεινό Ωσάν το μυαλό Λαμβάνει χώρα…. Τ΄ ασυντόνιστα μπαίνουν σε τάξη Όσα από τα ταξίδια αποχωριστήκανε Στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό ξανανταμωθήκανε Ρόδες, κόρνες, πετάλια, τιμόνια, σανδάλια Γύρω-γύρω από τον ίδιο τροχόΧορό Στη λεωφόρο Στου αποσυντονισμού το στενοχώρο Αντάμωσαν ο ποδηλατάς κι ο ποδηλάτης Στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό Που σαν χωμένο σοκάκι βαστά στις γωνιές του αιτήματα. Τουμπαρισμένα ποδήλατα Δίχως τις ρόδες Σαν μετέωρα αιτήματα Που γνέφουν έξω από τις πόρτες Στα διασκορπισμένα τους στην άσφαλτο εξαρτήματα.

Στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό Ο ποδηλατάς σκυφτός Δε φεγγοβολά στο φως. Μόνο φαίνεται μια μουτζούρα Που προσπαθεί να μην πιαστεί Από του ποδηλάτη τη μουρμούρα. Μον αφουγράζεται Και ξάφνου εδά τραντάζεται Εκεί που δοκιμάζει τη νέα ρόδα Οι μουντζούρες στα χέρια του σχηματίζουν τρίκορφα βουνά Και μια ατέλειωτη ανηφοριά.

Η ενοχή δεν είναι το αίσθημα της αδικίας που εναποθηκεύεται στη μυθολογία ενός φτωχού ή πλούσιου πεπρωμένουμοίρας και μιας αντιστρόφως ανάλογης δικαιοσύνης ή εκδίκησης που θα έρθει νομοτελειακά αύριο. Η επόμενη μέρα δεν είναι η χθεσινή κατά το πρότυπο ενός εξισορροπητικού κύκλου της ζωής που θα μας μάθει με τα χρόνια να κάνουμε πετάλι σεβόμενοι την κυκλοφορία του άλλου. Η επόμενη μέρα είναι άλλη στο βαθμό που υπάρχει χθες και που χθες δεν υπάρχει σήμερα. Κι αν υπάρχει συνοχή μεταξύ του χθες του σήμερα, του εγώ και του άλλου, αυτή η συνοχή είναι κενή στο βαθμό που μετεωρίζεται στην ακαθοριστία της ελευθερίας που διακτινίζεται στη μια και μοναδική αρχή της δράσης και της αντίδρασης και της παράλληλης ηδονής και οδύνης, η οποία και ορίζει την πορεία μας. Η ενοχή είναι συνεπώς συνένοχη από τη στιγμή που δεν συνέχει την πορεία μας στην αντιδραστική μεταστροφή της οδύνης στη δράση της ηδονής.

Ποδήλατο σε σπείρα ΙΙ Του νου του η στράτα σε κακότοπο σταυροδρόμι λοιπόν ευρέθη…. Τη μοίρα του ποδηλάτη και του ποδηλάτου στα χέρια του την έχει… Μον αυτός ξέρει για την ανηφοριά που τους περιμένει

Θα αντέξουν άραγε; Όχι στο σώμα Μα στο μυαλό είναι το πιο δύσκολο να αντέξεις στις ανηφόρες με το ποδήλατο σου. Στις ανηφόρες που το μυαλό κουράζεται πρώτο από το σώμα Και κουράζει έτσι το σώμα Λησμονώ τις αργές κινήσεις του ποδηλατά Στο ποδηλατάδικο το σκοτεινό.

| Ανέστης Ελευθεριάδης

Η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσω για τη ζωή μου. Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήταν καν δική μου. Ήταν σαν να είναι στα χέρια κάποιου άλλου, κάποιου διαφορετικού από εμένα. Φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου ιδιαίτερ α αν είσαι αδύναμος. Αλλά όλα αυτά κάποια μαγική στιγμή άλλαξα ν. Σε ένα λεπτό η ζωή μου, μου δωρίστη κε. Ναι ήταν ένα δώρο αυτό από ένα φίλο μου. Μου αρέσουν πολύ οι φίλοι μου. Με σκέφτονται όταν βρίσκομαι σε δύσκολ ες στιγμές και μου δίνουν πολύτιμα πράγματα. Τη ζωή μου την ίδια. Έτσι λοιπόν πήρα σε μια στιγμή τη ζωή μου στα χέρια μου. Και από τότε έχει αλλάξει η ζωή μου. Ήταν συντροφιά μου παντού . Με πήγαινε αυτή όπου ήθελα να πάω, μάλλον όχι. Εγώ οδηγούσα τη ζωή μου όπου ήθελα να την πάω. Ένιωθα πιο δυνατός και αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι γινόμουν πιο δυνατός κάθε φορά που οδηγούσα τη ζωή μου. Αυτή δεν μου αρνήθηκε ποτέ τίποτα. Ακούραστη. Μου έλεγε πάντα ναι. Ανεβαίναμε μαζί τις ανηφόρες όσο κουρασ τικές και αν ήταν. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Σύμμαχος μαζί και σύντροφ ος. Κάθε μου σκέψη γινόταν πράξη. Αυτό είναι το νόημα του να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Να παίρνεις στα χέρια το τιμόνι και να προσπαθείς ειλικρινά με όλο σου το είναι να φτάσεις εκεί που θέλεις. Να κινείσα ι εκεί που όλα είναι σταματ ημένα. Ακίνητα. Η ζωή είναι κίνηση και ο θάνατο ς ακινησία. Στη δουλειά , στη βόλτα, παντού. Η ζωή μου μια βόλτα. Κάποια άλλη στιγμή ένιωσα τη ζωή να φεύγει από τα χέρια μου. Ήταν ένα βράδυ που κουρασ μένος όπως ήμουν από τις ανηφόρες της ζωής εμφανίσ τηκε μπροστά μου μια άλλη. Και έκανα ένα σφάλμα. Βέβαια , κανείς δεν είναι άσφαλτος, αλλά εκείνη

| Αριστοτέλης Ρήγας

ήταν. Δεν μπορούσα να της βρω ούτε ένα ψεγάδι ουσιαστικό. Είχε βέβαια κακοτε χνίες αλλά επί της ουσίας ήταν πραγματικά άσφαλτος ύπαρξη. Όμως δεν φταίει αυτή. Φταίω αποκλειστικά εγώ που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κάλεσμά της. Η πτώση ήταν μοιραία. Την ένιωσα σκληρή στο πρόσωπό μου. Σε όλο μου το σώμα. Δεν ήμουν έτοιμος για αυτή και με τιμώρησ ε για την υπεροψία μου. Σε μια στιγμή ένιωσα τη μια να πλησιάζει και την άλλη να φεύγει από τα χέρια μου. Μου πήρε καιρό να συνέλθω από αυτή τη μοιραία νύχτα. Εκεί στο Ζάππειο ανάμεσα στους στύλους του Ολυμπίου Διός και το καλλιμά ρμαρο άλλαξε ξανά η ζωή μου. Έπρεπε να πάρω το μάθημά μου και να ισιώσω ότι στράβωσα με τη συμπεριφορά μου. Τώρα ποια έχω μάθει και προσέχω περισσό τερο. Το γεγονός ότι έχω πάλι τη ζωή μου στα χέρια μου με φορτίζει με μια εξαιρετική ευθύνη. Πρέπει να την προσέχω για να την έχω σε καλή κατάσταση γιατί από την κατάσταση που είναι αυτή εξαρτά ται η δικιά μου. Είναι η ζωή μου. Αν και τα πράγματα είναι γενικότερα δύσκολα, τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο και αν και νομίζω ότι καταλαβαίνω, πάντα υπάρχουν τροχοί και γρανάζια σε κίνηση που γυρίζουν και χρειάζε ται ψυχραιμία για να δει κανείς ότι οι κατάρε ς μπορούν να γίνουν ευλογίε ς και το αντίστρ οφο. Η ζωή ποδήλατο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό πράγμα..

| Δήμητρα Περδίκη

ΡΟΔΑΛΙΕΣ

Μες στη ρόδα κάνω κύκλους Τσουλήθρα κάνω στις ακτίνες που 'ναι σαν τους λεπτοδείκτες. Μου δείχνουν το χρόνο μα πλέκομαι στις αλυσίδες. …..κι έτσι να 'μαι γεμάτη λάδια. Αφήνωντας λεκέδες στο δρόμο προσπαθώ να αποτυπώσω τη μορφή μου. Πάνε χρόνια που 'μαθα ποδήλατο Και; Ο αέρας από κάπου θα βρει να ξετρυπώσει. Ιδίως όταν θες να σε φθάσει στην άκρη του κύκλου Ο αέρας κάποιες φορές δεν φτουράει Όταν θες να φθάσεις εκεί που σε προστάζει το ποδήλατό σου. Και νιώθεις γλάρου φτερό ανάμεσα στους κύκλους της ρόδας. Κι ο μπαμπάς λείπει ταξίδι κάπου… στους δικούς του γλάρους… Μα εμένα αυτό που με νοιάζει είναι να προχωρήσω Κι όχι να γυρίζω με τρόπαια από φτερά παπαγάλων. Πετάω λοιπόν με τα πόδια στα πέταλα. Με αέρα αρκετό μα όχι άπλετο. Γη και αέρας κάτω από τα πόδια μου, μες στα πνεμόνια μου. Το ποδήλατο τελικά ξεχνιέται, Όταν φεύγει αυτός που σε κράταγε από πίσω και δε φαινόταν. Όταν προσπαθείς να μπεις στη ρόδα και να αλλάξεις τη φορά της. Τότε μαθαίνεις ποδήλατο. Μην κοιτάξεις πίσω. Η ρόδα γυρνά μονάχη. Το νου σου στο τιμόνι και τα μυαλά στα πέταλα.

| Πένυ

ΟΙ ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Το κινητό μου χτυπούσε δαιμονισμένα, δεν έλεγε να σταματήσει κι όσο αυτό επέμενε τόσο χωνόμουν πιο βαθιά στα σκεπάσματα. Αναθεμάτισα την επιμονή του και το σήκωσα. Ποιος είναι? “ Έλα ρε η Ντόλυ είμαι. Καλημέρα να τα εκατοστίσεις. Ραντεβού στις δώδεκα στο στέκι μας ΟΚ....γεια ” Καμπανάκι στ’ αυτιά μου. Τι έγινε ρε παιδιά, γενέθλια? Ήθελα δεν ήθελα ξύπνησα. Ετοιμάζω τον καφέ μου, ανοίγω την τηλεόραση, και κάνω ζάπινγκ. Πάλι ψυχοπλάκωμα, πολιτικά, οικονομικά προβλήματα, ληστείες, φτώχεια.......ουπς να και κάτι καλό «Ακτιβιστές με ρόδες» ο τίτλος. Ποδηλάτες παρακινούσαν τον κόσμο να γίνουν μέλη στο σύλλογο τους. Πολύ καλό και οικολογικό μου ακούγεται βέβαια, για την κόρη μου ....γιατί εγώ στα πενήντα μου? (ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ) αλλά πάλι, γιατί όχι? Και πριν προλάβω καλά καλά να το σκεφτώ οι αναμνήσεις μου ξεχύθηκαν στο δωμάτιο, τρύπησαν τα ντουβάρια και γύρισαν πίσω στη φτωχογειτονιά - όχι τώρα ότι είμαι σε παλάτια - και στο πρώτο μου ποδήλατο. Φώναζε ο πατέρας μου «κάνε πετάλι γρήγορα για να μην πέσεις» ναι ρε πατέρα έκανα πετάλι και τι πετάλι. Από τα ΠΕΝΤΕΜΙΣΙ να μάθω προπαίδεια στο δημοτικό και εξισώσεις στο γυμνάσιο. Με βοηθητικές ρόδες στην αρχή γιατί το τιμόνι δεν ήταν σταθερό. Από τα ΔΕΚΑΕΞΙ άρχισα να πηγαίνω πιο σταθερά με πολλές τούμπες ενδιάμεσα. Από τα ΕΙΚΟΣΙ και μετά εκεί να δεις πεταλιές ΕΡΩΤΑΣ ΣΕΞ ΕΡΓΑΣΙΑ τέλειος συνδυασμός!!!!!!!!!!!! Όποτε τα πήγαινα καλά με το ένα, έχανα το άλλο, η μια στραβοτιμονιά πίσω απ’ την άλλη. Ε!!!ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ. Και μετά ΤΙ ΧΑΡΑ!! έρχεται η οικογένεια. Εκεί το ποδήλατο από μονόσελο γίνεται δίσελο και το τιμόνι θες δεν θες το παίρνει άλλος. Και σε οδηγεί σε κάτι μονοπάτια ...σε περνάει από κάτι δάση...που αντί να απολαύσεις την ομορφιά τους, τα κλαδιά σου χαράσσουν το πρόσωπο με πληγές που άλλες επουλώνονται και άλλες όχι, αναγκάζεσαι έτσι να κάνεις πιο γρήγορες πεταλιές για να βγεις από το αναθεματισμένο δάσος, με αποτέλεσμα να σου βγει η γλώσσα έξω. Αφήστε ρε παιδιά ΕΛΕΟΣ!!!! Η ζωή μου ήταν και είναι ένα ποδήλατο. Φτάνει το αφήνω σε εσάς τους νέους και εγώ πάω με τα ποδαράκια μου να πιω καφέ με την φίλη μου. ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΙΣΩ 17

| Αλ

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Παιδιά του Δημοτικού τότε, με την Μυρτώ ήμασταν κώλος και βρακί! «καλώς τα δυο Χανάκια» μας φώναζαν οι μεγάλοι στο χωριό. Το να φτιάχνουμε, θυμάμαι, παλάτια στην άμμο ήταν για μας εθισμός. «Τέλειο Νικολή μου, υπέροχο το σπίτι μας!!!» μου έλεγε όλο χαρά, καθώς έπαιρνε σχήμα η άμμος. Πάντα το ίδιο σκηνικό όμως, τραγικό φινάλε, ο διάολος ο Παντελής, τσιφλικάδων κωλοπαίδι, το μοναδικό παιδάκι στο χωριό που είχε ποδήλατο, περνούσε με φόρα πάνω από την κατασκευή μας, αφήνοντας το αποτυπώματα του ποδηλάτου… έκλαιγε η Μυρτώ... Κάποια στιγμή πήρα την μεγάλη απόφαση, έπιασα δουλειά στο μανάβικο, και κάθε που σχόλαγα έπαιρνα ένα παγωτό ξυλάκι με λεμόνι και το έδινα στην Μυρτώ. Της εκμυστηρεύτηκα, «έχω μαζέψει τριάντα κέρματα και κάποια στιγμή θα πάρω κι εγώ ένα ποδήλατο». «Ναι, ναι!!!» χοροπηδούσε από χαρά, «και θα με πας βόλτα σ’ όλο το χωριό». Ήμουν απόγονος θαλασσινών, ο πατέρας μου όπως και ο παππούς μου ο Νικολής, ήταν ψαράς, δούλευε σε καΐκι... «θάνατος από πνιγμό» μας αναγγείλανε μια μέρα αιφνίδια, η μια λέξη τσούζει πιότερο απ’ την άλλη, έτσι μου αφήσανε μια τεράστια ουλή χαραγμένη πάνω στο ψυχισμό μου που με συνοδεύει πάντα.. Εξ ου ο λόγος που έγινα οικοδόμος, καλουπατζής για την ακρίβεια. Ξεκίνησα με συστάσεις κοντά σ’ ένα μάστορα, πρώτα μαζεύοντας πρόκες -στην ανάγκη τις ίσιωνα- μετά κουβαλώντας μαδέρια και μπετόν στον ώμο, στο τέλος μάστορας. Τα σκεπάρνια που έχω χαλάσει και τα μαστροκαφενεία μόνο, ξέρουν πόσα έχω χτίσει!!! Σήμερα πλέον και χρόνια είμαι συνταξιούχος... Ίσα με δέκα μέτρα αμμουδιάς σε απόσταση, χώριζαν το καφενείο της χοντρής όπου συχνάζω, από την θάλασσα. Εκείνο το πρωινό λοιπόν, καθώς μέριασα τα μουστάκια μου για να πιω την πρώτη καϊμακλίδικη τζούρα του καφέ, και καθώς ένα αδέσποτο πετούσε με τα νύχια του, την άμμο πάνω σε άμορφο βράχο που μόλις είχε κατουρήσει, ξεπετάχτηκε, όπως το Τζίνι από το μπουκάλι, μια παλιά μου ξεχασμένη επιθυμία, κι αυτή η σκέψη σαν την μπίγα με ρεμούλκησε και με άφησε μπροστά στο μαγαζί του κυρίου Μένιου με τα ποδήλατα. Δεν ξέρω αλήθεια πως βρέθηκε αυτός ο παράξενος μαγκούφης εδώ στο νησί μας να πουλάει ποδήλατα!

Άλεξ

Πέντε γραμμάτια μου ’κανε «πολύ καλό το ποδήλατο που πήρατε κύριε Σπύρο, κινέζικο είναι από τα καλύτερα, καλορίζικο!!!» Όσες φορές και αν του έχω πει «Νικόλαο με λένε», τον χαβά του αυτός «ναι ναι κύριε Σπύρο» μου απαντάει!! Ωχού, τελευταία όλο και κάτι ξεχνάω, από την φόρα μου είχα ξεχάσει να πληρώσω τον καφέ μου στην Χοντρή. Το γέλιο της Φάλαινας σαν με είδε έτσι με το ποδήλατο τρόμαξε μέχρι τις μύγες του μαγαζιού. Από το καφενείο στο μουράγιο και την αποβάθρα, πήγαινα στο πλάι, μονοπετάλιο, και από το τηλεφωνικό θάλαμο έστριψα στην γωνία σπρώχνοντας και βρέθηκα στην αυλή του σπιτιού. Στάθηκα κορδωμένος πλάι στο ποδήλατο και πάταγα απανωτά το κουδούνι του μέχρι που πρόβαλε η κυρά Μυρτώ με τα δυο εγγονάκια πίσω της, πάγωσε μόλις με είδε με το ποδήλατο, μεγάλωσε το αέτωμα των μουστακιών μου, με πήρε αγκαλιά και με παρέσυρε μαζί της στο κλάμα. «Δεν είναι αρεοπλάνο βρε γιαγιά, ποδήλατο είναι» φώναξε η μια εγγόνα!! «Πάμε πάμε Νικολή μου μια βόλτα» μου είπε η κυρα Μυρτώ, όλο χαρά. Στην μέση το ποδήλατο εμείς στο πλάι και στράτα. Στη γωνία σηκώθηκε όρθιος με δυσκολία ένας γεροντάκος σαν μας είδε έτσι, παλιός ψαράς και αυτός γνωστός με το παρατσούκλι ο «Φταίει το δόλωμα», έβγαλε την τραγιάσκα του, και με νωχελική υπόκλιση μας καλωσόρισε «Καλώς τα δυο Χανάκια»

| Γιάννης Σοβαρός

Ο ΚΥΚΛΟΣ Κάθε πρωί ξύπναγε νωρίς, χωρίς ξυπνητήρι, με το που άνοιγε τα μάτια του έγραφε στο τετράδιο που είχε πάντα δίπλα του όποιες λέξεις του έρχονταν στο μυαλό ή κάποιους στίχους από ανολοκλήρωτά του ποιήματα ή μια ανακάλυψη για τη ζωή ή το όνειρο που είχε δει. Έπειτα σηκωνόταν, άνοιγε το παράθυρο κι ανέπνεε το πρωινό αεράκι, χειμώνα καλοκαίρι και αισθανόταν μια υπεροχή που αντίκριζε τον κόσμο και όλοι οι άλλοι κοιμούνταν. Νόμιζε ότι έτσι ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά. «Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για αποφάσεις, μετά όλα δυσκολεύουν» συνήθιζε να λέει. «Μετά όλα δυσκολεύουν» και είχε δίκιο. Το δημοσιοϋπαλληλίκι τον σκότωνε. Το πνεύμα του ρήμαζε σ’ αυτό το γραφείο. Γαμώ τον ΑΣΕΠ. Τι ήθελε και τον έδωσε. Τα βράδια όμως έπρεπε να παραμένει ζωντανός. Προς το βραδάκι θα τον συναντούσες να περπατάει στο Μετς και να καταλήγει στο Νέο Κόσμο στο Τρίκυκλο για κρασί και μεζέ. Συνήθως εκεί θα έβρισκε το φίλο του το Σπύρο και θα καταστρώνανε τα σχέδια τους για το μέλλον ενώ συνάμα μαζεύονταν και η παλιοπαρέα. Ο Λουκιανός, ο Δημήτρης ο Τζουμ, η Άννα με τα χαραγμένα μπράτσα, ο Ύποπτος και η Ύποπτη, η Ειρήνη που μπαίνοντας άφηνε τεύχη Αστυδρόμου στο τραπεζάκι της εισόδου, ο ατρόμητος Νικόλας, ο μυώδης και ομιλητικός Αργύρης, η Μελισσούλα, η Εβίτα, εγώ, εσύ. Πολλές φορές τα πνεύματα αγρίευαν μεταξύ τους αλλά εμείς δεν έπρεπε ούτε και θέλαμε να παρεμβαίνουμε, χωρίς βέβαια να μας το είχαν απαγορεύσει. «Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν είσαι φίλος ή φίδι» του πρόταξε. «Μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι τίποτα δε σε νοιάζει» απάντησε. Ήδη είχε αρχίσει να αδειάζει το Τρίκυκλο λόγω περασμένης ώρας με αποτέλεσμα οι φωνές τους να γίνονται εντονότερες και πιο ενοχλητικές. Τι τους χώριζε άραγε μετά από τόσα χρόνια φιλίας; Το τρακάρισμα τότε που βρέθηκαν στο νοσοκομείο και ο ένας κατηγορούσε τον άλλον; Η Βάλια που έπαιζε ερωτικά και με τους δύο και πριν δύο χρόνια εξαφανίστηκε τελείως από την παρέα και ούτε οι ίδιοι μας εξήγησαν τι ακριβώς συνέβη; Ή τελικά τα πολλά χρόνια φιλίας; Τελικά αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους πίνοντας ποτά στο Ποδήλατο στα Εξάρχεια. Βγήκαν έξω και άρχισαν να περπατούν. Το κρασί και ο αέρας 20

είχαν διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα. Από το σχολείο φίλοι, είχε ράμματα ο ένας για τη γούνα του άλλου… Εκεί συνάντησαν την ομάδα των Ιαπώνων. Έτσι αυτοαποκαλούνταν μια παρέα από φοιτήτριες του Πολυτεχνείου που είχαν κάποιες πρωτοποριακές αντιλήψεις περί ζωής εμπνεόμενες από την αγωνιστικότητα που επέδειξε το πολιτικό μόρφωμα του 1906 δεδομένου ότι ασκούσε δριμεία κριτική στο τότε υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αμέσως άρχισαν να παίρνουν φωτιά τα ερωτικά πειράγματα, εννοείται ότι άφησαν παράμερα τις διαφορές τους γι’ άλλη νύχτα, και επιδόθηκαν στις επιτακτικές μη ανατρέψιμες προκλήσεις της βραδιάς. Άλλοτε η παρέα μεγάλωνε, άλλοτε μίκραινε, άλλοι ήρθαν διπλοί και έφυγαν μονοί, άλλοι ήρθαν μονοί και έφυγαν διπλοί ή τριπλοί. Γενικά κύκλος η κατάσταση. Ανάθεμα τους κύκλους. Ένας κύκλος η ζωή. Να μπορούσαμε να βγούμε από τον κύκλο. Να ακολουθούσαμε μια άλλη πορεία, ευθεία που να τείνει στο άπειρο. Ό,τι βιώνουμε και ζούμε να είναι πρωτόγνωρο, παρθενογενές. Αντιθέτως όλοι μέρα περιδιαβαίνουμε τις εμπειρίες της ζωής και επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε και μάλιστα σε εμβρυϊκή στάση. Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί έγραφε στο τετράδιο που είχε πάντα δίπλα του όποιες λέξεις του έρχονταν στο μυαλό ή κάποιους στίχους από ανολοκλήρωτά του ποιήματα ή μια ανακάλυψη για τη ζωή ή το όνειρο που θα ήθελε να δει.

| Χρήστος Εργοδηγός

ΝΥΧΤΕΡ(O)ΔΑ Κρύα δάχτυλα άρχισαν να συζητούν για μετοχές, αδιαφορώντας για τις πορείες που χαράζουν άλλοι για το μέλλον τους, προσπαθώντας να ρουφήξουν όλο το μεδούλι της νωχελικής νύχτας που έμελλε να θεωρήσουν ως το απόγειο της επανάστασης τους. Συνεπικουρούμενα φυσικά από τα υπόλοιπα μέλη ενός τσακισμένου σώματος, συνέχεια μιας περήφανης ψυχής που καθημερινά πετιέται στο πάτωμα και αναμοχλεύεται με τσίμπλες και τσίχλες. Κάπου εκεί στις αμυχές 2 ντουβαριών (είτε ψηλά, είτε κάτω στις άκρες, γενικώς εκεί που το μάτι δεν προσέχει) Μίκρο-αποικίες ασύμβατων οργανισμών, επιβιώνουν σε αυτό που οι άλλοι ονομάζουν περιθώριο. Αν θες να μπεις στον μαγικό αυτό κόσμο, απλά πρέπει να τσαλακώσεις το Εγώ σου, Να Βουτήξεις στο Αυτό και να νιώσεις. Οι αισθήσεις θα δρουν συμπληρωματικά. Το σόναρ σου πρέπει να λαμβάνει τα μηνύματα 2ου και 3ου επιπέδου που αντανακλούν σε δήθεν επιφάνειες. Οι χορεύτριες που θα συναντήσεις, αν και εντελώς εξωτικές, θα σε λικνίζουν σε ρυθμούς γνωστού μέτρου. Όχι πρέπει να τις χορέψεις εσύ. Τα αποστάγματα πλέον είναι νερό. Το νερό πιο πολύτιμο από το ΝΕΡο. Τακ τακ το ξυπνητήρι σε επαναφέρει εκεί που σε θέλουν. Σπάστο. Αν και τρώω τα νύχια μου, αυτά συνεχίζουν να επιμένουν να φυτρώνουν διεκδικώντας το μερίδιο στο δάχτυλό μου. Οι μετοχές ανέβηκαν. Κέρδισα 3,67 % Το έσω κέρας του δεξί μηνίσκου όμως διαμαρτύρεται ότι δεν φροντίζω τον τετρακέφαλο μου, οι νευρικές απολήξεις στον αποφλοιωμένο εγκέφαλο, θεωρούν ότι ο Π.Xωμιάδης είναι το απόλυτο θρεπτικό υλικό. Οι πρώτοι των πρώτων βυθίζονται στην μοναξιά της πρωτιάς τους. Ηδονιζόμενοι στην ανάγκη για βιώσιμη ανάπτυξη. Το κράτος δημιουργεί προϋποθέσεις για αυτή καλώντας τους συναδέλφους να συνδράμουν στην οικογένεια. Οι γιορτές είναι για τα παιδιά, για τους μεγάλους μιζέρια. Το κλίμα είναι μουδιασμένο, οι γιαγιάδες χάσανε? την Εγνατία οδό τους, η στοχευμένη κατανάλωση με όπλο την εικόνα σημαδεύει στόχους τυφλούς. Οι νυχτερίδες συνεχίζουν τις νυκτόβιες πτήσεις τους, σε πορείες χαοτικές. Δεν υπάρχει στόχος. Δεν υπάρχει Χάος. Υπάρχει όμως ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ. 22

Haz-art

ίας Έντυπο λο γο τεχν άσεις. οεκτ με εικαστικές πρ τεύχ η: #1 Ψυγ είο #2 Spam #3 Placebo #4 Δο ρυφό ρο ς #5 Κουλοχέρης #6 Πο δή λατο

astidromos.blogspot.com astidromos@gmail.com

| Onoma

Οκτώβριος 2011 / 2000 αντίτυπα