ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ - Αστυδρόμος νο5 by haz art

| Onoma

#5 | Κουλοχέρης Το παιχνίδι |

Η ΙΔΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΝΤΑ

| ROGER THAT. ROGER. | Κουλά

φρουτάκια | ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ | τα τελευταία δεκατρία

κέρματα | ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΣ | Μια οργισμένη –

επιθετική τοποθέτηση | Ο

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΝΙΚΑ ΤΗΝ

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ | Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΠΑΘΑΤΩΝ | Κυρίες και

κύριοι... | Θα ’ρθει μια μέρα | ΑΥΘΟΡΜΗΤΩΣ

| Α.Φ.

Το παιχνίδι είναι εύκολο… απλοϊκό ή μάλλον γελοίο. Όλα τα ονόματα μέσα στο κουτί ποιος θα είναι ο νικητής… ποιος θα «φέρει» τέσσερα κοινά για τη νίκη… Ποιος θα προσπαθήσει να «ρεφάρει» με επιτυχία… Ο μοχλός κατεβαίνει… όλα γυρίζουν… ανακατεύονται ασταμάτητα μέσα στο κουτί. Σε ποιον τελικά θα δώσει τη χαρά το μικρό δολάριο, το μήλο, το εφτάρι, το… η… ο… Σε ποιον; Σ’ αυτόν που θα επιλέξει ο «κουλοχέρης» τυχαία, απερίσκεπτα ίσως… ή μάλλον φανατικά… χωρίς συνειδητή επιλογή… χωρίς άποψη…

| Υακίνθη Νικητοπούλου

Η ΙΔΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΑΝΤΑ

Η ίδια διαδρομή πάλι… με βροχή αυτή τη φορά… Χτύπησε το κουδούνι, αφού πρώτα βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν κανείς τριγύρω, έσπρωξε την πόρτα και ξανάβαλε το χέρι στην τσέπη βιαστικά… Η ίδια αίσθηση μικροαστικής πολυκατοικίας-κανείς καθρέφτης, κανένα φυτό… όλα καθαρά… Του άνοιξε την πόρτα-μισή, με χαμόγελο αμηχανίας «Τι κάνεις Ανδρέα», πήγε να του πει, δεν το είπε, τα μαλλιά της πιασμένα πίσω από το κεφάλι χαμηλά… Η ίδια αίσθηση συνάντησης ψυχής με ψυχή, «Πόσο όμορφη είναι» σκέφτηκε, πόσο όμορφη είναι πάλι… ήταν πάντα, θα είναι πάντα… Τα χέρια στις τσέπες πάντα, κάθισαν στον καναπέ με τα πετσετάκια στη ράχη και τα ομοιόμορφα μαξιλαράκια... Εκείνη του χαμογελούσε και φλυαρούσε διαρκώς-για τη δουλειά της-πήρε κι άλλη προαγωγή-, για το πόσο σιχαίνεται την Έιμυ Γουάνιχάουζ που την παίζουν συνέχεια τα ραδιόφωνα, για το σπίτι που χτίζουν στο χωριό-βοηθούσε κι αυτή-για το νέο της σύντροφο-Καρκίνος αυτή τη φορά, καλύτερα από τον Ταύρο… Κοιτάζονταν διαρκώς στα μάτια, «Σε θέλω» του έλεγε το βλέμμα της, η ίδια αίσθηση πάντα… Η ίδια αίσθηση πάντα, του αναγκαστικού προλόγου, της κάλυψης του νεκρού χρόνου πριν τη συνουσία-και συνάμα της αντανάκλασης της ψυχής, του μυαλού του, του σώματός του σ’ αυτό το όμορφο πλάσμα απέναντί του… που δε θα του ανήκε ποτέ, γιατί ήταν εγωιστής κι ο Θεός του πήρε τα χέρια του από τους καρπούς ή γιατί είχε πιει πάρα πολύ εκείνο το βράδυ κι έτρεχε ή γιατί… δεν ήξερε κι αυτός… Η ίδια αίσθηση πάντα…

| Χρήστος Εργοδηγός

ROGER THAT. ROGER. Και ο μάγος απάντησε: ‘Τέρμα τα μαγικά, ώρα για δουλειά!’. Ο ανέμελος μαθητευόμενος φυσικά δεν πήρε στα σοβαρά τα λόγια του δασκάλου του… Άλλωστε η δουλειά είναι για τους μαλάκες, για ‘εμάς τους εξυπνάκηδες’ υπάρχουν τα κορόιδα, που θα τους πουλάμε ‘ανάπτυξη και κινητά’ να κάνουνε την μίζερη ζωίτσα τους ακόμα πιο μίζερη… Χμμμ!! Ο μαθητευόμενος μάγος έχει μια ακόμα πιο τρελή ιδέεααααα!! ‘Επειδή τα κορόιδα είναι περιορισμένα, δεν εκμεταλλεύομαι και τα παιδιά τους? Ας το συνεχίσω λίγο… Τα παιδιά των παιδιών τους? Άλλωστε και αυτά ανθρωπάριακαταναλατοειδή δε θα εκκολαφτούν?’ Με αυτά στο μυαλό του και ξεχνώντας αυτοστιγμεί τα λόγια του μεγάλου μάγου, ο μαθητευόμενος ρίχτηκε με τα μούτρα στα μαγικά… Τι πιστωτικές δεν έκανε, τι εορτοδάνεια, τι γάμο-γαμώδάνεια, τι διακοποδάνεια τι τι τι…!! Ένιωθε ότι πράγματι είναι αντάξιος μαθητής του δασκάλου του!! ‘Ο δάσκαλος θα μείνει με το στόμα ανοικτό!!! Τέτοια ξόρκια και μαγικά δεν πρέπει να τα σκέφτηκε ποτέ κανένας!!’ και συνέχισε να δημιουργεί. Παράλληλα άρχισε να βάζει χέρι σε περιοχές και ξόρκια που ποτέ κανένας αρχιμάγος δεν είχε τολμήσει μέχρι τότε σκεφτεί καν να πάει… ‘Να και ένα ξόρκι για την υγεία!!Το σχολείο? Να και ένα για το Πανεπιστήμιο… ΟΟοο για το περιβάλλον θα κάνω τα αδύνατα δυνατά και το δάσος θα ξαναγίνει δάσος, χωρίς να φυτέψω ούτε μισό νέο δέντρο!!’ Εκστασιασμένος από τον δημιουργικό του οργασμό δεν παρατήρησε ότι είχε ξεπεράσει το όριο δημιουργίας που του είχε ηλεκτρονικά θέσει το κεντρικό σύστημα διαχείρισης συνειδήσεων, με αποτέλεσμα πατώντας ‘Αποθήκευση’ το τυχερό ηλεκτρονικό παίγνιο να τιλτάρει… Περίμενε 10 δευτερόλεπτα, βλέποντας την οθόνη να τρεμοπαίζει και ξαφνικά εμφανίστηκε το παρακάτω μήνυμα : Μα ναι ή ψυχορραγώ, αναπνέω τεχνητά, Το μάτι πάντα θα γυαλίζει. Παράταιρες Απολαύσεις, Πρωινές Νυχτερινές Διασκέδασέ το Μπαμ μπαμ μπαμ το περίστροφο αναθάρρησε.

Αχ αγκαλιά, αχχχχχχχ, Πάντα μία τέτοια αναζητάς.

Δέχομαι ακόμα και πίστωση. Πότε θα ξεφουσκώσεις, απολυτήριο? ΠΛΈΟΝ πίνω water Από Ανεμιστήρα. Ξάδελφε το προσπαθώ, Αέναες συζητήσεις με θέμα τους Ανασφάλιστους Αναλφάβητους. Ανασυγκρότηση ΥΠΟΤΑΓΗΣ, Καθετήρας Τσικνισμένος, εκτόξευση ούρων ανύπαρκτου Ντεπόν και κάτω. Απλά επιβιώνω. _ Πορεία 1-5-7,Heading zero. ROGER that. ROGER. Ο μάγος κατάλαβε ότι το τέλος είχε έρθει. Είχε ξεμείνει από κρέντιτς. Τον περιμένει η κρεμάλα ή ο ανασκολοπισμός ή ο λιθοβολισμός ή όλα αυτά μαζί. Το πλήθος περιμένει αλαλάζοντας ζητώντας εκδίκηση. Μέσα σε αυτούς και εγώ και εσύ, ναι σε είδα μην κρύβεσαι, μην ντρέπεσαι, το δικαιούσαι….

| Γ. Τ.

Κουλά φρουτάκια

«Αν ο θεός παίζει ζάρια, τότε ο διάβολος παίζει σκάκι»

Πως αλλιώς εξηγείται όλη αυτή η γνώση και συνάμα άγνοια των input και των outcomes και άλλων τηλεοπτικών παρταλλιώς; Ποιος νικάει εν τέλει σε αυτόν και σε όλους τους τόπους; Η στρατηγική ή η τύχη; Τι πιθανότητες υπάρχει αν περνάς κάτω από ένα σπίτι να σου πέσει κεραμίδα στο κεφάλι; Για να ερευνηθεί αυτό δημιουργήθηκε διεπιστημονική ομάδα σκέψης αποτελούμενη από έναν ντόπιο, έναν κουλοχέρη, μία ανεμογεννήτρια κι ένα άλλον, ξένο, δεν τον ήξερα. Είναι γνωστό ποιου η άποψη επικράτησε. Είναι γνωστό επίσης ποιος έφαγε τα φρουτάκια που πλάκωναν το κεραμίδι: αυτός που έκανε την έρευνα. Δυστυχώς (άλλες φορές ευτυχώς), ο άνθρωπος ξεχνάει. Αν θυμάται είναι γιατί επιμένει να θυμάται και να επαναλαμβάνει τις αναμνήσεις του. Αλλά αυτό δεν είναι μνήμη είναι βίωμα, πως το αίτιο να ’ναι ξεχασμένο παρελθόν αν το αποτέλεσμα είναι στο παρόν; Υπάρχει output χωρίς input; Μα γιατί η λήθη να οδηγεί σε ηλίθιες καταστάσεις; Που πήγαν οι κουλοχέρηδες και τα φρουτάκια; Η ίδια μας η τύχη κι η ελπίδα; Τα όνειρα ευεξίας και χλιδής; Ποιος έφαγε τα φρουτάκια και το ξέχασε λες και ήτανε λωτοί; Που πήγε ο κουλοχέρης μας, εκείνος που μας υποσχόταν μέλλον λαμπρό; Μήπως μας εγκατέλειψε η τύχη; Αν ναι ποιος διάολος παίζει τόσο καλό σκάκι και γιατί η τηλεόραση σιωπά, ταΐζοντάς μας εκπομπές με πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό γκουρμέ τόσο καλό όσο και το φαγητό του Τάνταλου; Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μαντραγκούγκοι «το χρηματιστήριο δεν είναι κτίριο, είναι η ίδια η κοινωνία». Εξ’ ου και ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη. Μνημειακός. Λες για αυτό να το είπανε μνημόνιο;

| Δημήτρης Φύσσας

O & )( O-O

}

Κάποτε ήταν ένας κύριος πολύ κάν΄ντ χιτ Ο οποίος, μέσα στη μέση του δρόμου Υποστήριζε ότι γύρω του δεν υπήρχε άστυ, αλλά βουνό. «Λες να ΄ναι στ΄ αλήθεια έτσι;», Οσμίστηκε ως αλήθεια την παραπάνω διερώτηση ένα Χάπατο περιπλανώμενο, που πέρναγε από κει. Επιπόλαια μιλώντας, Ριαν δίκιο είχανε, ούτε ο ένας, ούτε το άλλο: Η πόλη δεν ήτανε βουνό, σύμφωνοι, Σάματι όμως το και το βουνό έφερνε προς πόλη;

| Αλ

τα τελευταία δεκατρία κέρματα - Πόοοσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα, ναι ναι τρία ναι τέσσερα, όχι ρε, πάρ’ τα. - Ω χού αυτός ο γρουσούουουζης ο γαλανομάτης, από την ώρα που έκατσε κοντά μου, χαΐρι δεν είδα! - Τώωωρα βρήκε η Μαίρη να με πάρει τηλέφωνο, έλα τι θες? το παιδί έχει δέκατα? ρ ε Μαίαιαιρη μου, δώσ’ του κανα φρουτόν! συγγνώμη κανα σιρόπι ντεπόν, δεν είναι τίποτα θα περάσει, άααντε γεια. - Ο κουλοχέεερης εσύ, ο Αργύρης εγώ δυο αρσενικοί είμαστε, πρέπει να τα βρούμε, ενώ η Μαίρη η χασούρα η κόοολαση, όλα θηλυκά είναι. Φτου σου παλιοαδελφή. - Έ λα μια φορά σε παρακαλώωω, δώσε μου πέντε φρουτάκια, να την κάνω, πάρ’ τα πάλι μη στα χρωστάω. - Και ’δω πολιτική γαμώτο, όπως τα πέντε μεγάααλα κόμματα, τάζουν όλοι το ίδιο και βγαίνουν διαφορετικά. - Τι φοβερόοο ήταν αυτό που είπα ο πούστης!!! μου αξίζει έεενα μάρλμπορο κ’ ένα ουισκάκι...πάλι σκατά. - Νικοτίιινη και αλκοόλη, έλα βρε καργιόλη…τακ τακ τακ τι είναι αυτό, τρία μόνο, τα τρία μου ’δωσε ρε παιδιά. - Παρ’ τα τρία και άλλο ένα τέεεσερα, σ’ αυτήν την χώρα γυμνός έρχεσαι, γυμνός φεύγεις. Εδώ έρχεσαι ντυμένος και ο κουλοχέρης σε γδύνει, πάλι καλά που το αυτοκίνητο έχει βενζίνη.........

| Χρήστος Εργοδηγός

ΤΥΧΑΡΠΑΣΤΟΣ

Πινγκ πονγκ πινγκ πονγκ, οι πιθανότητες χορεύουν ταγκό Συζητούν τις επιλογές τους, κοροϊδεύουν την αυθεντία Κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει τη στιγμή σου Πορεία στο γνωστό, προορισμός ουτοπικός Ορθοκανονικότητα-αυτοομοιότητα δυναστεύουν Πιθανότητες επανερχόμενες αέναα, αεράκι χτύπημα φιλικά στον ώμο Στον λαβύρινθό μου μίτο δεν μοιράζω, γοητεία ανασφάλεια Στοκατζής αναζητεί έμπορα για συνεργασία Σμπρώχνουν ελπίδες στη λευκή αγορά μικροαστικότητας Λογότυπα καταλαμβάνουν το 90% της συνειδητότητάς σου Σοκολατάκι Τζοκόντα, μίσος οργή, μισοτελειωμένες δουλειές Οθωμανική Βαλκανικότητα σε πλήρη ταύτιση με ανορθολογισμό Ο μοχλός που τράβηξες, σε ξέρασε εδώ, τζακ ποτ Οι πιθανότητες συνεχίζουν να χορεύουν τανγκό Μας σιγοβράζουνε σε χαμηλή φωτιά, ελέγχοντας τον αριθμό των ενεργών εκρήξεων Βούτα στην ενδοσκόπηση, αφουγκράσου εσένα Αναζητώ την ευκαιρία να συναντηθούμε, που και που Οινόπνευμα για εντριβές, Χονολουλού αφρικάνα τουρίστρια Τα γενετικά μεταλλαγμένα πορτοκάλια, αφαιρούν κάθε ικμάδα έμπνευσης Η σχέση 2 ανθρώπων μεταφράζεται σε συναλλαγή Η σπηλιά μου έχει γεμίσει ΑΝΑΧΩΡΩ.

| Ανέστης Ελευθεριάδης

Μια οργισμένη– επιθετική τοποθέτηση: Απέναντι στους εκάστοτε τρομολάγνους χρεοκόπους του συστήματος – με άλλα λόγια απέναντι σε όλους όσοι κινδδυνολογούν περί μιας ενδεχόμμενης χρεοκοπίας της χώρας και οι οποίοι φοβούνται μήπως χάσουν τα οφίκιά τους - χρειάζζεται να τονίσουμε ότι η ενδεχχόμενη χρεοκοπία της χώρας δεν είναι απλώς μιας χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά μια χρεοκοππία του συστήματος συνολικά. Η υπάρχουσα οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τον «τραπεζζικό αέρα» της Αμερικής και επεκτάθηκε στους ουρανούς κυρίως της Ευρώπης δεν είναι απλώς ένα περιστασιακό κι αποσπασματικό πρόβλημα του καπιταλισμού, αλλά ένα εγγεννές και – ελπίζουμε όχι – διαχχρονικό χαρακτηριστικό του υπάρχοντος ιδεολογικοοικονομμικού συστήματος. Με άλλα λόγια, το υπάρχον σύστημα βρίσκεται για ακόμη μια φορά – όπως κι άλλες στο παρελθόν – αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό και την ίδια του την αυτογνωσία, δηλαδή την πουσστιά ή αλλιώς κλοπή ή αλλιώς εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας του εργαζόμενου. Η εκμετάλλευση της υπεραξίας 10

της εργασίας του εργαζόμενου συνίσταται στο εξής γεγονός: ο προικισμένος από τη φύση, το θεό ή τη μοίρα κατέχων προσσλαμβάνει αυτόν που δεν έχει, προκειμένου να παραγάγει μια πατάτα. Την ώρα λοιπόν που ο κατέχων παρακολουθεί γεμάττος σαδιστική ευχαρίστηση πίνοντας κρασί από τον πύργο του - και ποιος ξέρει τι άλλο κάνοντας με τις εκμισθωμένες εταίρες του… - τον κακόμοιρο φτωχό ν’ αφήνει τα κοκκαλάκκια του στο χώμα από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βγάλει μια πατάτα, παράλληλα διαππραγματεύεται την πώληση της πατάτας στον άλλο κατέχχοντα σε τιμή π.χ. 1 ευρώ δίνονντας ως αμοιβή στον εργάτη 1 λεπτό. Πουλάει δηλαδή την πατάτα στην 100πλάσια τιμή από αυτήν που «αναλογεί» στον κόπο του εργάτη. Στην πορεία βέβαια ο εργάτης αντιδδρά και μετά από χιλιάδες απεργιακούς θανάτους συναδδέλφων του αποκτάει κι αυτός μια σπιθαμή γης. Επειδή όμως ο καιρός δεν ευνοεί ενίοτε τον εργάτη – αγρότη και επειδή ο εργάτης τα τσούζει λιγάκι παραπάνω ή τζογάρει για να γίνει κι αυτός κατέχων, έρχεται

ίδιας της καπιταλιστικής σχιζοφφρένειας. Κι αυτό με χαροποιεεί ιδιαίτερα, γιατί είναι πιθανό επιτέλους μετά από χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς και φασισμού ν’ αναζητήσουμε τον άλλον μας εαυτό, να επιδιώξουμε δηλαδή να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ήρεμα – γι’ αυτό δεν είμαι και πολύ σίγουρος – και ανθρώπιννα, χωρίς ατομικισμούς, εγωισσμούς, φόβους, συμφεροντολογγίες, ανταγωνισμούς, πουστιές και κερδοσκοπίες, για μια κοινωνία άλλη…πιο ανθρώπιννη, πιο αυθόρμητη, πιο άμεσση, πιο ειλικρινή, πιο φυσική, πιο δίκαιη, πιο ελεύθερη, πιο ερωτική…

Thomas More/Utopia/1516

κάποια στιγμή που ο εργάτης κηρύσσει πτώχευση. Και τότε λοιπόν εμφανίζεται ο σωτήρρας κατέχων, για να δανείσει τον εργάτη, ώστε να συνεχίσει ο κατέχων ν’ απολαμβάνει την πατάτα του. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβανόμενη πολλάκις και πλειστάκις – με αρκετές βέβαια παραλλαγές και προεκκτάσεις - καταλήγει στο αμύθθητο οικονομικό ολιγοπώλιο των σημερινών πολυεθνικών εταιριών. Απλό, κλασικό, μαρξξικό…Πάμε παρακάτω… Μετά λοιπόν την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989 και την ήττα του αντίππαλου δέους του ολιγοπωλιαακού πολυεθνικού καπιταλισσμού, δηλαδή του υπαρκτού – ανύπαρκτου σοσιαλισμού, της ιδέας δηλαδή ότι οι εργάττες παίρνουν την εργασία στα χέρια τους κι αποφασίζουν αυτοί δημοκρατικά για τη ζωή τους – που ποτέ βέβαια δεν εφαρμόστηκε τοιουτοτρόπως – έρχεται το 2010, για να μας υπενθυμίσει ξανά την εγγενή ανεπάρκεια κι αρρώστια του συστήματος με όλα τα συναφή κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομμικά, πολιτικά και ιδεολογικά συμπαρομαρτούντα. Απέναντι λοιπόν σ’ όλες τις κότες που κακαρίζουν δεξιά, κεντρώα και ψευδοαριστερά, υπενθυμίζω ότι η ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας σημαίνει την πτώχευση του ίδιου του κτηνώδους κι ατομικιστικού εαυτού μας, της

| Αχιλλέας Ραζής

Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που είχε να κάνει. Τα περιθώρια λάθους φάνταζαν μηδαμινά. Μήνες το μοίραζε στο μυαλό του. Τα κολλυβογράμματα που είχε μάθει στο σχολειό αυτό του φανέρωναν. Και για να το κάνουμε πενηνταλεπτάκια: Θα τους τίναζε τη μπάνκα στον αέρα. Φοράει κολόνια, μαλλιά επιμελώς άλουστα για να 12

μοιάζουν ατημέλητα, λόγω έλλειψης αφρού, να θυμίζει ολίγον τζόκερ. Σήμερα θα έπαιζε τα ρέστα του. Είχε έρθει η δική του σειρά. Αισθανόταν τους άσσους στο μανίκι του. Θα γινόταν ο σπαθάτος – πρωταγωνιστής και όλοι οι άλλοι θα ήταν οι μπαλαντέρ. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Τα τρία κερδίζουν την κέντα και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ο κούκος μονός θα έφερνε την άνοιξη. Σήμερα θα γίνει ο τάφος του Ινδού. Όμως η μπόμπα έσκασε :«Συνάντηση στο Γιακουμή, το σφαιριστήριον, απόγευμα» ήταν το τηλεφώνημα. «Το καρέ αρρώστησε». Μπλόφα; Δε νομίζω. Αλλά αυτό ήταν άδικο. Τα πνευμόνια αρχίζουν να ξεφουσκώνουν. Λήξη κόκκινου συναγερμού. Το φλος δεν έβγαλε ούτε χρώμα και ζητάμε δικαίωμα να ξεπλύνουμε τη ντροπή μας, πριν πάρουμε άλλη μια κάβα. Βγήκε λαβωμένος. Περπάτησε και συνειδητοποίησε ότι άλλοι δεν αισθάνονταν πια τίποτα. Τι σημαίνει αρρώστια μπροστά στη συγκίνηση και στην έκκριση αδρεναλίνης. Η κοινωνία βουλιάζει. Κανένα πνεύμα ομαδικότητας. Έπρεπε να βρει ένα παιχνίδι που να μην εξαρτάται από άλλους. «Γιακουμής; Γιακουμής.» «Κουλοχέρης; Κουλοχέρης.» Τα βλέπει. Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ρεφάρει σήμερα. Έτσι κι αλλιώς είναι παίκτης. Και ο παίκτης παίζει. Με όλους τους όρους. Πάντως τα όνειρά του το τελευταίο καιρό έγιναν πολύχρωμα. Ο εγκέφαλος του μανάβικο που έρχονται να ψωνίσουν πιθηκάκια και ροζ κουνελάκια ντυμένα κλόουν που παίζουν τρομπέτα =X200. Bonus οι μαρμελάδες βατόμουρου που είχαν κολλήσει σε κάθε επισύναψη των νευρώνων του. Καραμελίτσες σε σχήμα $ που προσφέρονται από κόκκινα φλογερά χείλια κοριτσιών με μίνι φούστα μπλούζα . Και όλα κινούνται κινηματογραφικά. Lord of the rings έως Tomb Raider. Sparta vs Gladiator. Χολιγουντιανά και μοναχικά. Και διαδικτυακά πια, άμα λάχει. Τζόγος με κλαρωτή ρομπ ντε σαμπρ. Το μόνο που τον πείραζε στο οδοιπορικό για τα Σούσα ήταν ότι τα βράδια πεταγόταν στον ύπνο του φωνάζοντας δυνατά ξεψυχώντας: «bar κουφάλες… bar λαμόγια…bar κουφάλες» αλλά δεν άκουγε το χαρακτηριστικό ήχο του τσίγκου να ρέει.

| Δήμητρα Περδίκη

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΝΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

«Δεν

θα πάω σπίτι μου απόψε» έλεγα σε όποιον μίλαγα στο τηλέφωνο και του το ’κλεινα. Μα πού θα πήγαινα και προπάντων με ποιον αφού αφού είχα φτύσει με αυτό τον τρόπο τους πάντες. «Δεν θα πάω σπίτι μου απόψε» «καλά αλλά που θα πας», έλεγε όταν το θυμόταν η κυρά συνείδηση. Βρεγμένος δρόμος, σκοτάδι σχετικό, απαλό φως και σκιές. Αντικείμενα δίχως ανθρώπους, με νερό και λάσπη. «Δεν θα πάω σπίτι μου απόψε.» Κι ένα μπαούλο, κομμάτι της βρεγμένης γης. Κάτι λαμπυρίζει όμως σε ένα του σημείο. «Ορέ γλέντια ακούστηκε από μέσα του»… Κάπου την ήξερα αυτή τη φωνή. Πήγα πιο κοντά. Είχαν πέσει ψιχάλες σε μια γυαλιστερή χρωματιστή επιφάνεια κι αυτό ήταν που λαμπύριζε. Έκανα να την πιάσω στα χέρια μου μα το μάκρος της επιφάνειας δεν τελείωνε. «Μας πιάσανε;; Τί τραβάς καλέ;» Έβγαλα τελικά τελείως την επιφάνεια κκκκκαι ήταν ο Καραγκιόζης. Δεν μπορώ να πω ότι με συμπάθησε και πολύ μα δεν χρειαζόταν αυτός και πολλές οικειότητες για να μου πει τα δικά του. Μου είπε και τον πήγα κάτω από ένα παράπηγμα, για να μην βρεχόμαστε. Το οχυρό μας δεν διέφερε και πολύ από την παράγκα του, όπως τη θυμόμουν. Κι εκεί άρχισε να μιλά στο κοινό του (σε εμένα δηλαδή) με όλη του τη μαεστρία. «Κυρίες και κύριοι, μικρά μου παιδιά, καλησπέρα πέρα για πέρα…πιο πέρα δεν γίνεται γιατί είμαι πια ένας κουλοχέρης. Ναι καλά ακούσατε. Το πέρα για πέρα κουλό μου χέρι κουλάθηκε γιατί ο καραγκιοζοπαίχτης μου αποτρελάθηκε. Τον κάλεσαν στα Λονδίνα και σε ένα θέατρο μαύρο κατράμι, σας λέω!, και το χέρι του Καραγκιόζη δεν κουνιέται πια, δεν φθάνει τα φλουριά του Αλή- Πασά.» Μου είπε να πάω κοντά του, να τα πούμε ιδιαιτέρως. Μου αποκάλυψε ότι έχει κατάθλιψη το κουλό του πια χέρι. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ο καραγκιοζοπαίχτης του τον εγκατέλειψε σαν ήταν να το απλώσει ο Καραγκιόζος μας στο θησαυρό του Αλή Πασά. «Έπαθε λοιπόν ψυχική ματαίωση η χερούκλα μου πανάθεμά τηνα κι επιδεινώθηκε σε κατάθλιψη. Μα έτσι όπως σε βλέπω σαν 14

κουλουριασμένο σαλιγκάρι μες στη βροχή για κάτσε λίγο…γιατί να μην μου θεραπεύσεις εσύ το χέρι και σου ’χω κι άλλα σχέδια για μετά». Έτσι περάσαμε τα δυο μας μια βροχερή βδομάδα κάτω από υπόστεγα, κι έτσι «δεν πήγα πάλι σπίτι μου απόψε». Του κινούσα το χέρι όπως το χέρι μόνο ενός Καραγκιόζη κινείται κι αυτός μίλαγε. Φυσιοθεραπεία με ψυχοθεραπεία μαζί, προχωρημένα πράματα. Ο φίλος μας δεν άργησε να βρει τις δυνάμεις του «Τη νιώθωω! Α ρε παλικάρι χερουκλάρα μου τί σου ’μελλε να πάθεις. Σ’ εσένανε ρε;» Την έβδομη ημέρα κατά τας ανατολάς του ηλίου ο Καραγκιόζης δεν ήταν πια ένας κουλοχέρης. Για την επιτυχή όμως ολοκλήρωση της θεραπείας επόταν και συνέχεια, τόνιζε ο «ασθενής». «Ήρθε η ώρα να σου πω το υπόλοιπο σχέδιο» μου είπε συνωμοτικά, «μα γιατί με κοιτάζεις με μάτια γουρλωμένα; Τελοσπάντων εσύ δεν μιλάς τώρα, εγώ συνεχίζω: Δίπλα στην πλατεία στο Γκάζι είναι το παλάτι του Βεζίρη. Αρκετά σου ’πα, θα πάμε και θα δεις. Α! πέσε και σε κανέναν κουλτουριάρη σαν και του λόγου σου να ’ρθει να δει τί ’ναι τέχνη, όχι ότι εμένα με νοιάζει. Έτσι να τους πεις.» Η αλήθεια είναι ότι κοινό δεν ήρθε αφού άλλη ώρα είχα ενημερώσει κι άλλα αποφάσισε εκείνη τη μέρα ο σκηνοθέτης. Παρόλα αυτά σύμφωνα με την πείρα του Καραγκιόζη η παράσταση τηρούσε όλα τα κομφόρ. Είχαμε στηθεί κάτω από μια πολυκατοικία όπου αδιαμφισβήτητα διέμενε ο Βεζίρης. Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τί παράσταση θα ανεβάζαμε. «Εσύ μόνο θα κάνεις στο μακρύ μου χέρι ό,τι λέω» Κι έτσι ξεκίνησε η παράσταση: «Αγαπητά μου παιδιά καλησπέρα πέρα για πέρα! Απόψε το πασίγνωστο μακρύ χέρι μου που πρόσφατα αντιμετώπισε επιτυχώς τη νόσο της κατάθλιψης θα ανασταθεί και στα άδυτα του παλατιού του Βεζίρη θα ανεβεί, θα ανεβεί και τί θα κάνει; ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ» Όλο αυτόν τον καιρό το χέρι του δυνάμωνε αλλά και μεγάλωνε. Από ένα σημείο και μετά δεν το ανέβαζα εγώ αλλά τα έκανε όλα μόνο του. Η άκρη του χεριού κατέληξε στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας. Εκεί μια φιγούρα στην οποία διέκρινες μόνο τα χαρακτηριστικά του τρόμου άρχισε να τρέπεται σε φυγή. Αυτή η φιγούρα από τότε τρέχει. Ο «Βεζίρης» ήταν ο πρώην καραγκιοζοπαίχτης του Καραγκιόζη. Τρέχει και κλείνεται σε όλα τα κλειστά θέατρα της Ευρώπης. Όσο για τον Καραγκιόζη να είστε προσεχτικοί όταν κυκλοφορείτε μόνοι. Σταματά και χαιρετά τους μόνους. Απλώνει την παντοδύναμή του χερούκλα, βάζει μέσα της αυτή του περαστικού κι υπάρχει κίνδυνος να είστε εσείς οι επόμενοι κουλοχέρηδες. 15

| Γιάννης Σοβαρός

-*Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΠΑΘΑΤΩΝ*Ήταν πολύ συγκεκριμένο αυτό που είχε να κάνει. Τα περιθώρια λάθους φάνταζαν μηδαμινά. Μήνες το μοίραζ ζε στο μυαλό του. Τα κολλυβογράμματα που είχε μάθει στο σχολειό αυτό του φανέρωναν. Και για να το κάνουμε πενηνταλεπτάκια: Θα τους τίναζε την μπάνκα στον αέρα. Φοράει κολόνια, μαλλιά επιμελώς άλουστα για να μοιάζουν ατημέλητα, λόγω έλλειψης αφρού, να θυμίζει ολίγον τζόκ κερ. Σήμερα θα έπαιζε τα ρέστα του. Είχε έρθει η δική του σειρά. Αισθανόταν τους άσσους στο μανίκι του. Θα γινόταν ο σπαθάτος – πρωταγωνιστής και όλοι οι άλλοι θα ήταν οι μπαλαντέρ. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. Τα 16

τρία κερδίζουν την κέντα και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ο κούκος μονός θα έφερνε την άνοιξη. Σήμερα θα γίνει ο τάφος του Ινδού. Όμως η μπόμπα έσκασε: «Συνάντηση στο Γιακουμή, το σφαιριστήριον, απόγευμα» ήταν το τηλεφ φώνημα. «Το καρέ αρρώστησε». Μπλόφα; Δε νομίζω. Αλλά αυτό ήταν άδικο. Τα πνευμόνια αρχίζουν να ξεφουσκώνουν. Λήξη κόκκινου συναγερμού. Το φλος δεν έβγαλε ούτε χρώμ μα και ζητάμε δικαίωμα να ξεπλύνουμε τη ντροπή μας πριν πάρουμε άλλη μια κάβα. Βγήκε λαβωμένος. Περπάτησε και συνειδητοποίησε ότι άλλοι δεν αισθάνονταν πια τίποτα. Τι σημαίνει αρρώστια μπροστά στη συγκίνηση και στην έκκριση αδρεναλίνης. Η κοινωνία βουλιάζει. Κανένα πνεύμα ομαδικότητας. Έπρεπε να βρει ένα παιχνίδι που να μην εξαρτάται από άλλους. «Γιακουμής; Γιακουμής.» «Κουλοχέρης; Κουλοχέρης.» Τα βλέπει. Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να ρεφάρει σήμερα. Έτσι κι αλλιώς είναι παίκτης. Και ο παίκτης παίζει. Με όλους τους όρους. Πάντως τα όνειρά του το τελευταίο καιρό έγιναν πολύχ χρωμα. Ο εγκέφαλος του μανάβικο που έρχονται να ψωνίσ σουν πιθηκάκια και ροζ κουνελάκια ντυμένα κλόουν που παίζουν τρομπέτα =X200. Bonus οι μαρμελάδες βατόμουρου που είχαν κολλήσει σε κάθε επισύναψη των νευρώνων του. Καραμελίτσες σε σχήμα $ που προσφέρονται από κόκκινα φλογερά χείλια κοριτσιών με μίνι φούστα μπλούζα. Και όλα κινούνται κινηματογραφικά. Lord of the rings έως Tomb Raider. Sparta vs Gladiator. Χολιγουντιανά και μοναχ χικά. Και διαδικτυακά πια, άμα λάχει. Τζόγος με κλαρωτή ρομπ ντε σαμπρ. Το μόνο που τον πείραζε στο οδοιπορικό για τα Σούσα ήταν ότι τα βράδια πεταγόταν στον ύπνο του φωνάζοντας δυνατά ξεψυχώντας: «bar κουφάλες…bar λαμόγ για…bar κουφάλες» αλλά δεν άκουγε το χαρακτηριστικό ήχο του τσίγκου να ρέει.

| Αριστοτέλης Ρήγας

Κυρίες και κύριοι...

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρόεδρε του ευρωκοινωβουλίου. Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή την ομιλία λέγοντας ότι δεν πρόκειται να σας κουράσω με λεπτομέρειες για ένα θέμα που ήδη έχει καλυφθεί αρκετά αναλυτικά από τα μέσα ενημέρωσης τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ήδη γνωστό σε εσάς. Αυτό που θα ήθελα όμως είναι να σας επιστήσω την προσοχή καθώς οι εξελίξεις προοιωνίζονται ραγδαίες και επαχθείς για την ευρωπαϊκή ευημερία αλλά και γενικότερα για την παγκόσμια οικονομία. Σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία που μας παρείχε η εθνική στατιστική υπηρεσία, το τελευταίο διάστημα υπήρξε μια μεγάλη αλλαγή στην παροχή και κατανάλωση υπηρεσιών και αγαθών στη χώρα μας. Οι πωλήσεις των γαντιών υποδιπλασιάστηκαν. Των μουσικών οργάνων επίσης, με εξαίρεση του ντραμ σετ των δεφ λέπαρντ. Των τριφτών για τυρί με μύλο. Των σαπουνιών κυριολεκτικά κατακρημνίστηκαν. Μεγάλη πτώση σημειώθηκε στα αναψυκτικά και τα εμφιαλωμένα προιόντα με βιδωτό καπάκι ενώ αντίστοιχα μεγάλη αύξηση στα αναψυκτικά που ανοίγουν με δαχτυλίδι. Οι πωλήσεις των πετώμενων βελακίων (throwing darts, όπως λένε στο χωριό μου) αυξήθηκαν. Οι τραυματισμοί από πετώμενα βελάκια αυξήθηκαν αντιστοίχως. Ο κλάδος των περφόρμερ έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα από την αδυναμία του κοινού να χειροκροτήσει και η αντικατάσταση του χειροκροτήματος με σφυρίγματα με τα δάκτυλα έχει προκαλέσει εσωτερική μετανάστευση αιγοπροβάτων της ελληνικής επαρχίας στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου και διοργανώνονται συχνά τέτοιου είδους θεάματα με δυσμενείς συνέπειες στην κυκλοφορία των οχημάτων στο οδικό δίκτυο λόγω της ακριβολογίας του «που πάνε όλα αυτά τα ζώα τέτοια ώρα». Τεράστιο πλήγμα έχει υποστεί ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας και του ψαρέματος καθώς είναι σχεδόν αδύνατο να πλέξει κανείς σεμεδάκι και να τοποθετήσει το δόλωμα στο αγκίστρι και σε άλλα νησιά του αργό και γρήγορο σαρωνικού. Συγνώμη δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο λογοπαίγνιο. Οι παραδοσιακοί κυκλικοί χοροί, η καλαθοσφαίριση, η πυγμαχία, το άρμεγμα αγελάδας έχουν αλλάξει δραματικά με επιπτώσεις στην οικονομία και γενικότερα το κοινωνικό σύνολο. Αντιθέτως το παίξιμο του μπεγλερίου το κάπνισμα το φασκέλωμα και το μπραντ ντε φερ δεν έχουν αλλάξει

ως πρακτικές. Η χρήση του κινητού ωστόσο, σε συνδυασμό με την αλλαγή των ταχυτήτων στο αυτοκίνητο έχει αποδειχθεί μοιραία για τους οδηγούς. Γενικότερα και για να μην μακρηγορώ και σας κουράζω αγαπητοί συνάδελφοι, η κατάσταση στην ήδη επιβαρυμμένη χώρα μας έχει γίνει δραματική. Η επιπολαιότητα που μας χαρακτηρίζει ως έθνος ας γίνει παράδειγμα για άλλα κράτη με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Οι φράσεις «αν τους ξαναψηφίσω να μου κοπεί το χέρι από τη ρίζα» ή «δεν το κόβω καλύτερα» ήταν μέχρι πρότινος απλώς ανώδυνα κλισέ. Μέχρι που σε ένα πρωί και με χαρακτηριστικά μαζικής παράλυσης όλοκληρος ο πληθυσμός με την εξαίρεση ατόμων κάτω των δεκαοχτώ ή ψηφοφόρους της ΟΑΚΚΕ έπαθε παράλυση του χεριού με το οποίο ψήφιζε τα αστικά κόμματα, χτυπούσε την πόρτα βουλευτών και πληκτρολογούσε αριθμούς «δικών μας» ανθρώπων. Ας παραδειγματιστείτε Ολοι, Ρεν, σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

| Βαγγέλης Παπαδημητρόπουλος

Θα ’ρθει μια μέρα

Λεφτά λοιπόν! Έχεις λεφτά ζεις, δεν έχεις λεφτά φυτοζωείς. Έχεις λεφτά χαίρεσαι, δεν έχεις λεφτά λυπάσαι. Λεφτά εσύ, λεφτά η άλλη, λεφτά κι ο παραδίπλα. Αυτό είναι το έργο…με λίγη σάλτσα γιαουρτιού, μπριάμ και συκωτάκια πίθηκου. Ό,τι μπορεί ο καθένας και η καθεμιά. Γιατί το μενού είναι στημένο εξυπαρχής στα μέτρα ενός «αιώνιου» χρέους που μετακυλύεται από πάππου προς πάππου, από φτωχό σε πλούσιο. Η ζωή μας λοιπόν ένα κέρδος κι ένα χρέος στις πλάτες των άλλων. Κι ο κουλοχέρης καλά κρατεί παρά το χέρι το κουλό. Κι είναι κουλό το χέρι σαν την κουλή ζωή μας. Σαν τη φτώχεια, την αδικία, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, την καχυποψία, τον φόβο, την ανασφάλεια, το άγχος, την πίεση, την πουστιά, το ρατσισμό και κάθε είδους φασισμό. Γιατί φασισμός είναι να επιβάλλεις το θέλω σου στο θέλω του άλλου. Φασισμός είναι το ολιγοπώλιο της επιθυμίας που ρυθμίζεται στα μέτρα των πλουσίων. Κι ο κουλοχέρης καλά κρατεί, γιατί είναι κουλό το χέρι που ρυθμίζει και ρυθμίζεται από τη μια μέσα στην απληστία και την αχαριστία, την έξαψη και τον ενθουσιασμό, τη δύναμη και την εξουσία κι από την άλλη μέσα στη μιζέρια και στην κατήφεια, στη μοιρολατρία και στη δουλοπρέπεια, στο μαζοχισμό και στο σαδισμό και σ’ όλο αυτό τον κυκεώνα των συναισθημάτων που απωθούμε συστηματικά στον κυνισμό και στο μηδενισμό της επιβίωσης. Θα έρθει μια μέρα όμως που το χέρι το κουλό θα σηκωθεί και θα ψάξει την υγειά του, την αξιοπρέπειά του, την δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία. Γιατί ελευθερία είναι αυτή που θα έλθει… 20

Δεν ξέρω όμως πότε.

Η ζωή μας λοιπόν ένα κέρδος κι ένα χρέος στις πλάτες των άλλων

| Γιάννης Σοβαρός

ΑΥΘΟΡΜΗΤΩΣ «Οι πράξεις και οι σκέψεις μου παρακινούνται αμιγώς από την περιέργεια εν αντιθέσει με τις πράξεις και τις σκέψεις της οικογενείας μου οι οποίες καθοδηγούνται από τη συστολή και τη λιποψυχία καθώς και από την ένδεια καινοτόμων ιδεών.»

Με αυτό το τρόπο συνήθιζε να αυτοσυστήνεται τον τελευταίο καιρό στους φιλολογικούς κύκλους που εισερχόταν αυθορμήτως και βεβαίως απρόσκλητος. «Κύριοι και τολμηρά, που παρευρίσκεστε στη συντροφιά μας, ωραιοτάτη κυρία μου» συνέχισε «η προηγούμενη εκκεντρική αναφορά είχε επί σκοπώ να σας παραξενέψει και να υπεισέλθει στο μέγιστο ‘Δυτικό ζήτημα’ περί περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου από φορείς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι σφόδρα επιθυμούν τη μακροημέρευση και ευδαιμονία του πολυαγγ γαπημένου μας ’ζῲου’, του ανθρώπου. Επί παραδείγματι, η οικογγ γένεια κλαίει για μπαγιατίλα, θα μου επιτρέψετε τον αδόκιμο όρο (άλλωστε η ομιλία μου βρίθει από δαύτους), απαγορεύει τις αισθήσεις: “Κάτω τα κουλά σου από το γλυκό του κουταλιού δεν είναι για τα δόντια σου, είναι για τους καλεσμένους” ή “κάτω τα κουλά σου από την κόρη μου δεν είναι για τα μούτρα σου”. Η κοινωνία με τη σειρά της επιβάλλει τον καθηλωτισμό, απαγορεύει την αυτενέργεια: “Κάτω τα κουλά σας, θα σηκώσω στον πίνακα όποιον θέλω εγώ”. Όμως από την άλλη ευνοεί την δουλοπρέπγ πεια και τον ψευδοδεσποτισμό: “Άπλωσε τα κουλά σου παιδί μου, βοήθησε τον προϊστάμενο, δε βλέπεις ότι η τσάντα του είναι βαριά”. Ενώ η πολιτεία διψάει για γύψο και για αυτό μας εκπαιδγ δεύει στο ιδιοτελές φιλότιμο: “Τέντωσε το κουλό σου στρατιώτη, γιατί δε σε βλέπω να απολύεσαι”. Κ.ο.κ. Εάν κάποιος μελετήσει ιστορικά τις πρώτες μορφές οικογένγ νειαρχίας-οίκου και κοινωνίας δε είναι δύσκολο να διαπιστώσει ότι…» Τότε αποφάσισε να στρέψει το βλέμμα του στο ‘ακροατήριό’ του προκειμένου να αντιληφθεί εάν τα ευήκοα ώτα των πνευμματικών ανθρώπων είχαν μαγευτεί από τo ‘σειρηνικό’ του λόγο. Το αποτέλεσμα για άλλη μια φορά ήταν απογοητευτικό, απερίγ22

γραπτο. Δεν είχε νόημα. Δεν καταλάβαιναν. Ανίδεοι. Άτολμοι και ανέμπνευστοι και αυτοί. «…δηλαδή, εν ολίγοις, καλά κούλουμα» είπε και με μια ευγεννική υπόκλιση έφυγε όπως ήρθε˙ αυθορμήτως. ΤΡΑΓΟΥΔΟΓΡΑΦΙΑ Τω Αγνώστω Θεώ Τα κανονικά παιδιά Είμαι γυφτάκι

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Μονόλογος ευαισθήτου Λεμονοδάσος Μαριάμπας

εικονογράφηση:haz-art

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ Λούφα και παραλλαγή Σπιρτόκουτο Κυνόδοντας

οε με εικαστικές πρ τεύχ η: #1 Ψυγείο #2 Spam #3 Placebo #4 Δορυφόρος #5 Κουλοχέρης

Αστυδρόμος #5 | Κουλοχέρης

Ιαν 2011 / 2000 αντίτυπα

astidromos.blogspot.com astidromos@gmail.com

χνίας Έντυπο λογοτεκτ άσεις.