Αστυδρόμος #7, Σήψη by haz art

Ιωάννης Μπερδέκλς

#7 | Σήψη

2 Δημήτρης Φύσσας

ΠΙΘΑΝΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΨΗ

Το λέμε «σήψη», το χρησιμοποιούμε μάλιστα και μεταφορικά ως συνώνυμο της ακινησίας, της τελμάτωσης ή και της διαφθοράς, αλλά δεν είναι παρά μια διαφορετική μορφή ζωής. Μύκητες, βακτήρια ή άλλοι μικροοργανισμοί, που εύκολα τους αποκαλούμε «παράσιτα», «περιμένουν» και «ελπίζουν» να επέλθει η σήψη, αυτοί μάλιστα τη δημιουργούν, γιατί έτσι ζουν και πολλαπλασιάζονται. Είμαστε αντίθετοι μαζί τους, δε λέω, γιατί για μας είναι παθογόνοι και νοσογόνοι: εγώ τουλάχιστον έχασα μια αγαπημένη μου θεία από σηπτική περικαρδίτιδα και μια αγαπημένη φίλη από σηπτική παγκρεατίτιδα. Ωστόσο, η πρασινίλα της μούχλας δεν είναι πάντα κακό πράμα. Στο κάτω κάτω, έτσι παράγεται το τυρί ροκφόρ, που τόσο το γουστάρουμε μερικοί από μας. Και τι θα λέγατε αν οι μύκητες ή τα βακτήρια, παράλληλα με την προφανή κοινωνική τους ζωή κατά αποικίες (έχετε δει μουχλιασμένες φράουλες, ντομάτες ή φακές;) έχουν επίσης τη δική τους λογοτεχνία, τα δικά τους μίντια ή τα δικά τους φανζίν; Ένα μυκητιακό «Αστυδρόμο», ας πούμε, ή και σκέτο «Μυκητοδρόμο». Ή «Τα νέα της μούχλας». Ή το www.sapila.gr. Ή το σινέ τέχνης «Βακτήριο» και πάει λέγοντας. Αν αυτά σας φαίνονται απλά εξυπνάδες, σκεφτείτε ότι η σύγχρονη Ζωολογία δεν αναγνωρίζει δύο μόνο ζωικά βασίλεια (ζώα, φυτά), αλλά τρία (ζώα, φυτά, μικροοργανισμοί). Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Μήπως κάτι παραπάνω ήξερε ο Χ. Τζ. Γουέλς, που έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στα μικρόβια, όταν έγραφε τον «Πόλεμο των κόσμων»;

Γ.Τ

Si.P.Si Ο.Ε

Είδες το μαχαίρι να μπήγεται. Είπες και τι έγινε; Δικό μου είναι το χέρι; Για ποιον δουλεύει αυτό το χέρι; Για μένα; Μήπως είμαι κανένας κουλοχέρης που σκέφτεται τα γλυκά του ψυγείου σαν spam για τα δόντια του; Νομίζω ότι έχω χέρια αλλά ξέχασα να κάνω ποδήλατο; Πόσα placebo κάνουν μία ασπιρίνη πια; Και τώρα η πληγή έπαψε να ματώνει. Τα νύχια μπήγονται στο δέρμα για να δαμάσουν τον πόνο. Τα κολοβακτηρίδια και οι ψευδομονάδες εγκαθίστανται στα 5 δάχτυλα της παλάμης. Η Κλεμπσιέλα σου χαμογελάει με το τερηδονιασμένο στόμα της και θες να ξεράσεις την ζωή σου μέσα σε ένα καζάνι με καυτό λάδι. Ο αρχιδιάβολος ακονίζει την τρίαινα και σε ρωτάει ευγενικά: Θα μπεις ή έχεις να δώσεις κάτι παραπάνω για να σε στείλουμε στα χαμάμ του παραδείσου; Αλλά ποιος είπε ότι ο κόσμος είναι διαβολικά πλασμένος; Κι αντίστροφα: (για) τι ακριβώς πρέπει να πληρώσω για να παραμείνω σε έναν χρεοκοπημένο παράδεισο;

4 Βάσω Καμαράτου

Τα σωθικά μου μαύρισες την ψυχή μου ποδοπάτησες Ο θεός να σε συγχωρέσει Ο θεός Και εγώ... Θέλω να σου πω, Άνοιξε το στόμα σου, Να βάλω μέσα το κεφάλι μου, Να κλείσεις τα δόντια σου, Να μου κόψεις το σβέρκο, Να μου κόψεις το λαιμό, Να με μασήσεις, Να με καταπιείς, Να κατοικήσω στο στομάχι σου...

Άλλαξα το πρόσωπό μου εχτές. Το πέταξα. Το τράβηξα και το πέταξα έξω από την πόρτα. έξω από το σπίτι. Ήσουν άσπρη. Στην αγκαλιά μου είχα εσένα, την ανάσα σου (γεμάτη αλκοόλ) και τα μυρωδάτα σεντόνια. Άλλαξες μια κακή μου ανάμνηση. Είδες τι έκανες; Θα τα αλλάξω όλα, θα τα πετάξω έξω από την πόρτα. Όλα μέχρι να μην μου μείνει τίποτα. Και θα μπω μέσα Και θα είσαι άσπρη Και εγώ άσπρη.

6 Αριστοτέλης Ρήγας

Η βροχή έπεφτε δυνατά σε εκείνη τη γωνιά του χάρτη, Βαριά μαύρα σύννεφα είχαν σταθεί πάνω από την κοιλάδα και οι κουρτίνες του νερού πότιζαν με ορμή τη γη απλώνοντας μυρωδιά από φύλλα, ξύλα και χώμα στον αέρα. Η λαίλαπα του υγρού στοιχείου σταμάτησε όμως μετά από λίγο. Στην αρχή διστακτικά αλλά έπειτα με μεγαλύτερη επιβράδυνση, οι στάλες άρχισαν να πέφτουν παίζοντας μια μελωδία που όμοιά της μόνο η επίδραση του αέρα στα νέφη μπορεί να έχει. Μια αχτίδα φωτός διαπέρασε το μαύρο σύννεφο σαν ξίφος που τρυπάει την καρδιά του δράκου. Το φωτεινό δόρυ αστραποβόλησε πάνω στο σκοτεινιασμένο φόντο και έπειτα σαν να δόθηκε το σύνθημα, ακολούθησαν ακόμα τρεις, τέσσερις αχτίδες φωτός που πέφτοντας πάνω στο φρεσκονοτισμένο τοπίο έκαναν τη χλόη να στραφταλίζει. Τα σύννεφα χωρίστηκαν και αποκαλύφθηκε στη ζωογόνο επίδραση του ήλιου να προσπελάσει το τοπίο. Άπειρες στάλες πάνω σε εκατομμύρια κλαδιά, φυτά, βράχους, πέτρες διασπούσαν πρισματικά το φως και το διαθλούσαν προς κάθε κατεύθυνση δίνοντας μια μεγαλοπρέπεια που θα μπορούσε να αφήσει άφωνο και τον πιο ευφραδή ποιητή. Το νερό μαζεμένο σε ρυάκια κυλούσε ήρεμα σε μια υπνωτιστική μελωδία χωρίς βία και ενωνόμενο μεταξύ του σχημάτιζε μια ασημόχρωμη φλέβα στην επιφάνεια του εδάφους διάστικτη από χρώματα λουλουδιών και πετρωμάτων. Τα ζώα ξύπνησαν από το λήθαργό τους και σε μια χορογραφία απείρων μικροκινήσεων απόλυτα εναρμονισμένη με την κίνηση του νερού, του αέρα και του φωτός έδενε το σύνολο σε μια τυχαία και μοναδική κίνηση στο χωροχρόνο. Δέντρα ψηλά αειθαλή έδειχναν με τις οξείες κορυφές τους το γαλανό ουρανό που χωρίς το μικρότερο σύννεφο πια απαύγαζε το βαθύ μπλε του διαστήματος κάτω από το διαγεύστερο φως που σαν άλλη αυθύπαρκτη οντότητα, με βάρος και διάσταση κυριαρχούσε στο χώρο. Τα λουλούδια ένα ένα άνοιξαν τα πέταλά τους ενώ τα πουλιά άρχισαν να φλυαρούν στα κλαδιά. Τα τηλέφωνα, οι σκούπες, οι σερβιέτες, τα μανταλάκια, τα άιπαντ, οι καρέκλες, τα τραπέζια, τα στερεοφωνικά συγκροτήματα, τα πλαστικά μπουκάλια, τα κατσαρολικά, οι τηλεοράσεις, τα ηχεία, τα χαλιά, οι καρέκλες, οι λάμπες, οι σκούπες πολυουρεθάνης, τα κίτρινα λαμπατέρ, οι νάιλον κάλτσες, τα ποδήλατα, τα αμάξια, οι δεξαμενές, τα αεροδρόμια, τα ολοκληρωμένα συστήματα παρακολούθησης, οι βάσεις δεδομένων, οι διαμοιραστές, οι διακομιστές, οι παντόφλες, τα ψυγεία, οι φραπεδιέρες, τα κόκκαλά μας, και μερικά ακόμα, λίγα μέτρα πιο κάτω από την επιφάνεια τροφοδοτούσαν με αμινοξέα, τριγλυκερίδια, σάκχαρα και γλυκοζαμίνες το έδαφος.

Αλέξανδρος Κεφαλάς

ΔΕΗΣΗ Πολύβουο το σμήνος των περαστικών, ο κόσμος τρέχει, αναθαρρεί, οσφραίνεται, χάνεται… μέσα στο γκρίζο του πολύχρωμου που φεύγει σκηνικού της πόλης. Μα μια μορφή ασκητική ανάμεσα στα αγρίμια της ρουτίνας της πολλής, της συνήθειας της κεκτημένης, του άπιαστου παρόντος, της βασιλείας του ανούσιου, μες το δρόμο εκείνη σιωπηλή στέκει. Σκύβει ευλαβικά, το πεζοδρόμιο φιλά, τη κεφαλή της γέρνει. Μάτια θολά της μέθεξης, ψυχή σβηστή και η σύριγγα στο χέρι.

8 Αλ

ΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

(Στη μνήμη μιας αυτοκτονίας)

Ο Αιγύπτιος μουμιοποίησε τη σήψη! Ο Αμερικανός, χολιγουντιανά, έδωσε κίνηση στη μούμια και την βάφτισε ζόμπι!! Ο Έλληνας πετσοποίησε το ζόμπι και του έδωσε το όνομα «πολιτικός»!!!

⋯⋰⋆⋱⋯

Ο μπάρμπας 77 ετών, επέλεξε την Αθήνα για το φινάλε. Μέσα στο μυαλό του, ακριβώς ανάμεσα από τους δυο κροτάφους, κατοικούσαν εκατοντάδες βασανιστικές σκέψεις που ψυχορραγούσαν και χαροπάλευαν, και όπως τα τραυματισμένα άλογα, τις εκτέλεσε με μια σφαίρα, ακριβώς εκεί στον κρόταφο... Ο μπάρμπας έλεγε πάντα, για να ζεις ελεύθερος πρέπει να έχεις καθαρό κούτελο, εάν η αυτοκτονία είναι αμαρτία, η βασανιστική ζωή τι είναι? Εγώ δεν φοβάμαι τον θεό, μα φοβάμαι αυτούς που είναι μετά τον θεό.

⋯⋰⋆⋱⋯

Αθήνα, αρχόντισσα του κόσμου, οι κακοποιοφονιάδες σου είναι «οι μετά τον θεό» άνθρωποι. Ποιος Αθήνα μου, σου πήρε τα χρυσά βραχιόλια σου, φως μου? Το χρηματιστήριο.

Ποιος ασέλγησε στην Ακρόπολή σου από άκρη σ΄ άκρη? Οι τραπεζίτες χαρτογιακάδες.

Ποιος σου έκοψε τις σταρένιες πλεξούδες σου κι έριξε υγρό πυρ στην ελιά σου? Tα βατοπέδια.

Ποιος δηλητηρίασε τις θάλασσές σου και μοίραζε θάνατο στις ακτές σου? Τα γερμανικά υποβρύχια που μετατράπηκαν σε γαλλικά κουφέτα. Ποιος με μελανό μαχαίρι, γέμισε με χαρακιές, το όμορφο πρόσωπό σου? Οι έχοντες μελάνι, δημοσιογράφοι.

Ποιος σε φίμωσε κλείνοντας τη βουλή για σαράντα μέρες, με σκοπό να ξεπλύνει τις αμαρτίες του? Τα βολεμένα αποβράσματα της σήψης, οι πολιτικοί.

Αχ θεά της πόλης Αθηνά μου, ποιος σε αντάλλαξε στα σκλαβοπάζαρα του Δ.Ν.Τ.? Οι μετά τον θεό άνθρωποι θεά μου.

Θεά μου, μην τους τιμωρείς, δεν αξίζει ούτε να τους ουρείς, γιατί θα βρέξει, είναι σίγουρο ότι θα βρέξει, έχει φορτώσει πολύ, και με την βροχή, θα ξεπλένεσαι από κάθε σκουπίδι και η γη θα στολιστεί πάλι με γρασίδι. Σαπίλα της πολιτικής, έντομα του πνεύματος, αμαρτωλοί της ψυχής, ασπαστείτε αλλήλους, γιατί έρχεται η βροχή, κι ας είμαι από τις πρώτες στάλες........

10 7

Π. Πειραιάς

O Σιδερένιος άνθρωπος.

Σου άρεσε ο Μάγος του ΟΖ και η μικρή Ντόροθι…αναζητούσες και εσύ τα ασημένια παπούτσια, τον δρόμο με τα κιτρινωπά τούβλα και την ζαλισμένη ανεμοθύελλα που φέρνει στους μικρούς ήρωες την παραμυθένια περιπέτεια…. Τα παιδικά σου χρόνια σαν την πρωινή ομίχλη…ασυνάρτητες, ασύνδετες εικόνες και μυρωδιές, σαν ταινία ευρωπαϊκού κινηματογράφου που ψάχνει το νόημα της ζωής…μα πάνω από όλα, σαν στοργικός σκηνοθέτης, τα χέρια του Παππού σου, χέρια σκληρά αλλά τόσο γλυκά, σαν την σοκολάτα που περίμενες να σου φέρει τις Δευτέρες τα απογεύματα, τα συννεφιασμένα μολυβένια απόβραδα που κάπως πρόωρα σαν να ανατρίχιαζες, καθώς κοιτούσες την ασπρόμαυρη τηλεόραση μπροστά στο «Θέατρο της Δευτέρας». Οι μνήμες κουλουριασμένες αλλά διαθέσιμες σαν Call-Girls Πολυτελείας, διάστικτες πάνω στο τελάρο της κρύας σου ζωής αντί να σε ζεσταίνουν έχουν κάτι από την παγωνιά του νεκροτομείου…σαν τα password ενός ρομαντικού hacker που προσπαθεί να ξεμπλοκάρει ένα επτασφράγιστο σύστημα. Οι αναμνήσεις σαν τις στάλες της βροχής που γεμίζουν το τζάμι του Ηλεκτρικού, οι σταγόνες είναι μνήμες και οι μνήμες γονιμοποιούν σαν τα σπερματοζωάρια τα απονεκρωμένα σου κύτταρα. «Όσοι βιάζονται να μεγαλώσουν πρόωρα σαπίζουν» έλεγε κάποτε ο μαθηματικός σου με ύφος Διογένη στο Γυμνάσιο.. μα άραγε όλοι κάποτε δεν θα σαπίσουμε; Προβληματισμένος ψηλάφιζες το εφηβικό σου μόριο καθώς κοιτούσες την αμίλητη οροφή του δωματίου σου εκείνες τις λευκές νύχτες της λυκειακής σου εφηβείας και σαν να είχες βρει πρόσκαιρα αλλά καλούτσικα την απάντηση. Φοβάσαι την σαπίλα, μα πάνω από όλα φοβάσαι να σαπίσεις επειδή όλοι σαπίζουν. Ταξιδεύεις στα χρόνια αλύγιστος χωρίς να κοιτάς πίσω, μόνο που σε εσένα συμβαίνει κάτι μοναδικό, αντί να ωριμάζεις …χαλυβδώνεσαι, είσαι ένα μηχανικό δίποδο σύστημα υπολογισμού και εφαρμογής, ένα χαλκέντερο προγραμματισμένο κτήνος που ξεφυσά αριθμούς και ωράρια. «Δεν θα σαπίσεις γιατί ο χρόνος σε εσένα μετρά αντίστροφα» σου είπε πριν από λίγο η ψυχαναλύτριά σου και εσύ την εξαργύρωσες με ένα σφιγμένο ρομποτικό μειδίαμα. Καθώς βγαίνεις στο δρόμο κάτι σε ενοχλεί στις απολήξεις των χειλιών σου και νοιώθεις για πρώτη φορά την απειλή στους μικροσκοπικούς κόκκους μιας κοκκινωπής σκουριάς που σε μουδιάζει ακαριαία και σε ακινητοποιεί. Ξαφνικά αρχίζει να βρέχει…………………

12 Κωνσταντίνος Κορίσσιος

Σαλτιμπάγκοι σε αυλή ηλιθίων, τους μύθους πεθαίνουμε η πίστη ζητιάνα και η ψυχή μας αυτόχειρας Πες μας γιατί ο ήλιος σήμερα κρύβει τις φορεσιές μας? Πόσο ζυγίζει τελικά η ύπαρξή μας?

Έλα να ξύσουμε μαζί τη σκουριά που διαβρώνει την ύλη, του νου μας το σκαρί πρέπει να ταξιδέψει πάλι

Βλέπω τα σύννεφα να έρχονται ξανά προς τη μεριά μας, ξέρεις καλά κι εσύ κι εγώ ποιος τα ΄χει προσκαλέσει

Στο τελευταίο γράμμα μου έχω δυο στίχους τρυφερούς μα δυστυχώς αγκάθια γίνηκαν στα χέρια μου και μάτωσα ‘’Αν προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τους καιρούς, οι πρώτες στάλες της βροχής θα έρθουν πάνω σου’’

Η διαδρασ τική απόπειρα του Αστυδρόμου1

(Ένα ενιαίο κείμενο με διαφορετικές πένες)

Δήμητρα Περδίκη

Αριστοτέλης Ρήγας

O Σήφης από τη Σηψεία

για τους ιστορικούς Σήψη για τους λοιπούς... Χάθηκε στη Νοσταλγία Ήταν νέο παλικάρι σαν έφυγε από τη Σήψη κι εκκίνησε για τόπους αντισηπτικούς. Η μάνα του τονε μοιρολογάει μα και τους περαστικούς ρωτάει: «Μήπως είδες το Σήψη που δεν μπόραγε να πει το Ψ και το έλεγε όλο Φ; Επειδή ήτανε ψευδός και για τους ντόπιους ο κουζουλός;» Κάποιος κάποτε σηψαιμικός που τόνιζε το Σ και το Ψ της είπε πως τον αντάμωσε μα ήτανε λέει ο Σήφης μας του λόγου του χλωμός. Έτρεχε λαχανιασμένος γιατί ήταν ερωτεμένος Έτσι όπως ήτανε ψευδός του είπε ότι ψάχνει μια του ερωμένη. Τη φυγή τη φαιδρή ή μήπως του την είπε φευδρή. Και τον ρώτησε άμα ξέρει με ποιον είναι παντρεμένη.

το κρύο και αχανές διάστημα. Ο αστεροειδής ΒΚ450 φαινόταν από μακρυά σαν μια κιτρινοπράσινη κουκίδα λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας σε αντιμόνιο και μεθάνιο. Ο CPsi 17, γενετικά τροποποιημένο ρομπότ παραγωγής μαντινάδων και

παρακολούθησης διαστημικών αντικειμένων με στατιστική σημαντικότητα p>0,5 πρόσκρουσης με τη γη βίωνε μια κατάσταση στο άκρο της κανονικής κατανομής συναισθημάτων που του είχε προγραμματιστεί. Βαριόταν. Είχε φάει πάνω από 10^5 ρομποτοώρες παρακολουθώντας τη σήψη του διαστημικού σταθμού να προχωράει. ατελέσφορα. αντιμόνια. απαράγραπτα. αααβάδιστα, έτσι για να προηγείται στην αναζήτηση του της μεγαλύτερης μηχανής αναζήτησης στο διά-

στημα, του doodle. Ο CPsi 17 σε ένα χρόνο θα μπορούσε να αναβαθμιστεί στο επόμενο μοντέλο CPsi 18 με στρατιωτικές εφαρμογές καθαρισμού τουαλετών και μαγειρείων. Ενα πραγματικά φονικό εργαλείο. Σκοπιές βέβαια έκανε ήδη, είχε ήδη συνθέσει μια μαντινάδα και είχε κάνει την αρχή για το ψηφιακό μυθιστόρημά του που θα είχε πάνω από 2^16 αναγνώσεις και «αρέσκειες» στο fatebook την πλατφόρμα που ενώνει τους μοιρολάτρες του γαλαξία. Αλλά παρόλα αυτά βαριόταν, ακόμα. Ώσπου ξαφνικά... Γ.Τ.

ίδε ή νόμισε πως είδε έναν ηλεκτρονικό αίλουρο. Το είδος αυτό είχε εκλείψει από τους επόμενους αιώνες και φυλασσόταν σε καλά ασφαλισμένα μουσεία προκειμένου το ανδράποδο είδος να βλέπει το μέλλον. Ο SeaFish, αναβαθμισμένο μοντέλο του Σήφη, δεν είχε μέλλον. Κι ούτε ήξερε τι είναι αυτό. Κάθε φορά που έγραφε στον doodle τη λέξη μέλλον μπλόκαρε το σύστημα εφαρμογής στο i Fall 3 που είχε ενσωματωμένο στο γυάλινο μέτωπό του και αφού έδινε μία με την πιλατική παλάμη του στο κούτελό του, ασβουρούσε μανίζοντας την αφένια σοδίνη του. Ήταν η εγγενόσημη σιψέμια τύπου azloc που τον ταλαιπωρούσε. Ήταν μαναχά ένας ήλιος της παραλία. Ένα επανελέγξιμο ράβαταρ. Ένας φτωχόθεος που έπαιζε σκάκι με τον διάβολο. Μπρος στα φιλντισένια. Κύματα του αιθέρα, που έπινε γαστρικά, όταν αποθάρρευε, να στοχαστεί, απάνω στα έν εμοι (enemy) requests και τα i Hate της μοίρας. Παρόλο που η σκοπιά δεν ήταν παρά ρ/ω ιωβικού ραταρίσματος επί της συνολικής άτονης αβγδεζηθινης ο ηλεκτρονικός αίλουρος του κάρφωσε το κέρατό μου! μέσα στο γυάλινο τοσεράκι που

είχε στη θέση του εγκεφάλου. «Ο εχθρός» είπε. «Ο εχθρός εστί εν εμοί». Εκεί, λοιπόν, απάνω στην έκρηξη της ένρινης ηντονής έγραψε με e -σκέψεις στον τοίχο του στρατοπέδου μοίρας των απανταχού ανδράποδων: Who is....? Μετά από 3 μέρες, είδε ή άκουσε κάποιον ή κάποια να κάνει ή να λέει κάτι ή κάτι άλλο.

17 Χρήστος Εργοδηγός

ούφηξε αγάπη, έλιωσε με χώμα. Ζήτησε χαρά, πήρε μια λύπη ακόμα. Λιώνει στην μοναξιά του. Την επέλεξε. Την αναζητά. Τα όνειρα του συνεχίζουν να μετατρέπονται σε πεζούς καφέδες, φαίνεται ότι οι 2 προηγούμενες αναβαθμίσεις τον βραχυκύκλωσαν ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρει πως μπορεί να ξεφύγει από την αέναη κατάσταση σήψης, στην οποία τον καταδίκασαν να ζει. Μήπως τελικά πρέπει να υποβαθμιστεί; Τελικά αποφάσισε να κάψει μόνος του οποιοδήπο-

The Silver Globe

τε υποσύστημα ένιωθε ότι τον καταπιέζει. Ναι, αλήθεια ακόμα και τα ρομποτοειδή, όταν τα μάθεις να αισθάνονται, εθίζονται στην αίσθηση αυτή και αποζητούν ηλεκτρικά σήματα που θα κάνουν τον CPU τους να πεταρίσει. Συνέχισε να πειραματίζεται με τα υποσυστήματά του. Διαπίστωνε ότι οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοματαίωσή του, αλλά το παράξενο ήταν ότι του έδινε μια τεράστια δόση ηδονής! Περίπου 3 κλικ πριν πέσει σε κατάσταση safe mode, στην κεντρική οθόνη του αναβόσβηνε η ένδειξη LOVE... Ναι σχεδόν κατάφερε να νιώσει, σχεδόν....

Γ.Μ

νιωσε κάτι που τον έκανε να θέλει να ουρλιάξει από χαρά. Ένιωσε ότι αγαπά τον εαυτό του και ολόκληρη την προ και μετά καλωδιακή ζωή του. Ένιωσε καθαρά ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα στους άλλους, να απολαύσει τη ζωή και να έχει μια χορτασμένη συνείδηση. Πόσα πράγματα θα μπορούσε να έχει κάνει αν του επέτρεπε το σύστημα... Ήταν ξεκάθαρο πια, όσο αγαπούσε τον εαυτό του, άλλο τόσο μισούσε το σύστημα. Κάνοντας αυτή τη σκέψη, για πρώτη φορά βγήκε εκτός ελέγχου, και κραύγασε «Μισώ τη σήψη του συστήματος που με κατατρώει» Και πριν προλάβει να ξεστομίσει τη φράση του γέμισε τύψεις. Μήπως ήταν το σύστημα που τον επανέφερε? Το σύστημα κωδικοτροφοδότησής του? Σα να τον τσίμπησε σφήκα, ο Σήφης τραντάχτηκε. ‘Όλοι οι διακόπτες του στριφογύρισαν και ακινητοποιήθηκαν στο 0.

Γιάννης Σοβαρός

το σημείο μηδέν λοιπόν. Πόσες προσδοκίες γεννούσε αυτό το 0; Πόσοι ονειρεύτηκαν και λαχτάρησαν το μηδέν σαν εφαλτήριο εκκίνησης νέων πραγμάτων. Μια νέα αρχή, μικρέ μου Προμηθέα, να αδειάσεις από τα πάθη και τις εμμονές που σου γδέρνουν τα σπλάχνα σου, από τις ιδεοληψίες που σου ροκανίζουν φαιά ουσία. Να αναζητήσεις νέα αρώματα, αιρετικά χάδια και ενδιαφέρουσες συντροφιές. Tabula rasa χωρίς προπατορικό αμάρτημα και αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν… Όχι όμως και για τον ήρωά μας. Τώρα τι έπρεπε να κάνει; Έπρεπε να σκεφτεί. Πως; Χωρίς μηχανική υποστήριξη; Χωρίς doodle; Έπρεπε να αποφασίσει πως θα ήθελε να ζήσει;

Χωρίς fatebook; Χωρίς CPsi 18; Τράτζικ. Αυτά είναι παλαιομοδίτικα οπισθοδρομικά ανθρώπινα καμώματα. Ούτε στον εχθρό του τέτοιο κακό. Άρχισε να μετανιώνει για την προηγούμενη του φράση. Ήθελε απλώς να αγαπήσει περισσότερο τον εαυτό του. Τόσο παράξενο ήταν; «Υποκρισία» διαπίστωσε. Άρχιζε να βγάζει καπνούς από τα άκρα του ….. μελάνιασε το σώμα του ….. ήταν άραγε η περίφημη σήψη προ των πυλών; Κι όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα! Ήξερε άλλωστε ότι με την αυτόματη επιλογή ρεστάρτ-μπαιμπάς που είχε προβλεφθεί από τους 40 κατασκευαστές του θα μπορούσε να επανέλθει ή να μεταλλαχθεί σε οποιαδήποτε μορφή ζωής επιθυμούσε: από τέλειο, αλάνθαστο, υποδειγματικό υψηλής ρομποτικής και ακρίβειας μηχάνημα έως έναν αμέριμνο καβαλάρη επαγγελματία τοκιστή σουλατσαδόρο! Του μπει ρομποτοειδές ή του μπει ανθρωποειδές;

Haz-art

Ο Σήφης ήτανε λένε από τη Σηψεία, ένα τόπο σηπτικό Πριν ακόμα γίνει SeaFish, CPsi 18 Ήτανε, οι ιστορίες λένε ερωτευμένος, μα στα λόγια του ψευδός Και για το τ’ όνειρο κίνησε μόνος, με τη δίψα του για φως (;) ................................................................. Μα για τ΄ άφταστο έτσι δεν κάνουν όσοι την μοίρα προκαλούν... Και στο τέλος καταλήγουν το μηδέν να προσκυνούν;

.........................................................................--Κι ύστερα ο Σήφης προσγειώθηκε στην Ελλάδα όπου στην προσπάθειά του να βγάλει άδεια παραμονής του ζητούσαν άδεια προσεδάφισης, κάρτα επιγένεσης, πιστοποιητικό αστρανάφλεξης, γονιδιακή ταυτότητα τύπου Ούγκα Μούγκα, αφμ διγλωσσίας, πιστοποιητικό ΟΠΑ (Όπου Λεφτά Υπάρχουν) και μίζα ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) που θα πήγαινε κατ’ ευθείαν στο κόμμα που θα έβγαινε πρώτο στις εκλογές – όποιο κι αν ήταν αυτό, δεδομένου ότι κανείς δεν ξέρει που πάει ο άνεμος… Όταν πήγε όμως να βγάλει λεφτά από τις καταθέσεις του συνειδητοποίησε ότι είχαν κάνει φτερά, γιατί πριν φύγει από τη Σηψεία το μεγαλύτερο μέρος από αυτά είχε επενδυθεί σε κρατικά ομόλογα τα οποία υπέστησαν το PSI κούρεμα, και το υπόλοιπο το κράτησε η τράπεζα, για τη λεγόμενη ανακεφαλαιοποίηση… Κι έκτοτε έγινε άστεγος κι έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει μέχρι που τον ανακάλυψε η Ομάδα Εξόντωσης Εξωτερικής Ζητιανιάς και τον έκανε σαπούνι για να πλένονται τα ζόμπι. Μέχρι που τα ζόμπι μεταλλάχθηκαν από την διαγαλαξιακή οργή του Σήφη κι εξεγέρθηκαν…Κι ύστερα έγινε η επανάσταση. Υποσυνείδητη παραπομπή βλ. Δράκουλας των Εξαρχείων ΑΝΕΣΤΗΣ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

21 7

Δήμητρα Περδίκη

Κάτω από το μανιτάρι

Το αβοκάντο που μου χάρισες ακόμα το βαστώ. Πριν δυο βδομάδες κάτω από ΄να μανιτάρι μου το ΄δωσες. Κι ύστερα χάθηκες. Σου γράφω για να σου πω τι κάνει το αβοκάντο μας. Τώρα πια το αγγίζω και τα δάκτυλά μου βουλιάζουν. Δεν με αφήνει να αγγίξω το δέρμα του, θαρρείς και ντρέπεται που έχασε τη σφριγηλότητά του. Βουλιάζω στις λακκούβες που άνοιξε η σήψη για να επεκταθεί στα εν οίκω του. Όσο για τη μυρωδιά του… οι μύγες κάνουν τελετή πάνω από το τομάρι του ωσάν να είναι αρχαίο τοτέμ. Το έχω αφήσει δίπλα στο νεροχύτη για λειτουργικούς λόγους. Βουλιάζω τόσο συχνά τα χέρια μου στο εσωτερικό του που ένας νεροχύτης αποτελεί άμεση ανάγκη.

Ξέρεις θέλω να πιάσω τον καρπό του χωρίς να θρυμματίσω το άμοιρο φρούτο. Ο καρπός του είναι το μόνο ανέπαφο τμήμα του από τη σήψη. Θέλω να τον σώσω από αυτή και να στον χαρίσω. Λεν ότι αυτός αντέχει κι έτσι δεν πανικοβάλλομαι. Το σπίτι έχει γεμίσει μύγες και ζουμιά. Δεν θέλω μήτε αυτές να κοπανήσω μήτε αυτά να σφουγγαρίσω. Φοβάμαι μήπως και παρασυρθούν από τη σφουγγαρίστρα τα δευτερόλεπτα από την ώρα κάτω από το μανιτάρι. ……Και τώρα μόνο ύστερα από τις δυο βδομάδες σκέπτηκα ότι θα μπορούσα να το έχω κόψει. Να φάω το αβοκάντο. Δεν είχε περάσει ούτε για μια στιγμή από το μυαλό μου. Δεν είναι γιατί δεν μου αρέσουν τα αβοκάντο. Είναι που δεν ήθελα να σβηστεί η ώρα κάτω από το μανιτάρι. Καιρός για ξεκαθάρισμα εδώ μέσα.!!!

-------------------------------------------

ήμερα που καθάριζα, η σκούπα τραντάχτηκε κάποια στιγμή. Τι να ’παθε πάλι αυτό το κινέζικο μαραφέτι. Την ανοίγω και τι να δω. Ο καρπός του αβοκάντο(υ). Τον γλίτωσα!! Από τη σήψη. Κι εσύ δε μου γλιτώνεις γιατί θα επεκταθώ παντού όπως καλή ώρα η σήψη στο άμοιρο το αβοκάντο και θα ψάχνω κάτω από μανιτάρια να βρω τον καρπό σου.

22 Γιάννης Σοβαρός

Δουλεύεις πολύ, διεκδικείς λίγα αντιρρησίας του παράλογου πλουτισμού με την πνευματικότητα στο περιθώριο μεσοαστικοποιημένη ζωούλα με αναλγητικά και αγχολυτικά καφές με ηρεμιστικά σε προσφορά ύπνος με δόσεις και με τηλεόραση ανοικτή στο ζενίθ της μνημονιακής υπερβολής σου στις κρίσεις χρέους για την πρόοδο του έθνους και την ευτυχία των παιδιών μας στο ναδίρ της ποιότητας της παιδείας στη φτήνια της εκπαίδευσης η μεταλαμπάδευση της μετ’ ευτελείας εκπτώσεις έως και 40% στα αξιακά μας πιστεύω διαμελίζονται οικογένειες στον οίστρο της πτώχευσης αιωρούνται δάνεια, υποθηκεύονται συνειδήσεις επενδύσεις στην αιματοχυσία της αγάπης σου δε μου γελάς δε σου μιλάω στροβιλίζονται φιλοσοφικά ρεύματα στον εγκέφαλό μου με εγκαλούν στην τάξη, δεν προσκυνώ το πλανητάριο της υποκρισίας σου τίποτα δε σου ζήτησα και για αυτό δε θα σου χαριστώ τα πάντα ρει στο εργαστήριο της εσωστρεφούς σκέψης σου στο παραεμπόριο των νοσοκομειακών περιθάλψεων οι αυτιστικές μας συμπεριφορές τυπώνονται ελπιδοφόρες ως έγκλειστοι τρόφιμοι του ιδρυματικού κωλοκράτους μας.

24 Νικόλαος Λιάγκας

Σήψη,

λοιπόν. Καίριο θέμα, καθώς ο θάνατος χτύπησε την πόρτα στο συγγενικό μου κύκλο, μέσα στον Απρίλιο. Θείος Παναγιώτης, ετών 61. Παππούς Νικόλαος, ετών 97. Για που φύγανε ταξίδι; Δεν κατανοεί το μυαλό μου. Δεν μπορώ να ορίσω το εύρος της αιωνιότητας, καθώς η αντίληψή μου στουκάρει διαρκώς σε πεπερασμένα σύνολα. Άνθρωπος γαρ, κατανοώ τα όρια, το χρόνο, τα πλαίσια. Οτιδήποτε εκτός από αυτά, ντύνεται με τα πανωφόρια της εικασίας, της θεωρίας, της πίστης. Και με το σώμα; Τι γίνεται με το σώμα; Σκεφτόμουν, καθώς η γη κατάπινε τα φέρετρα.. Για ποιο λόγο σκοτώνουμε δέντρα; Για να συντροφεύει ο κορμός τους τα παρατημένα σκεύη των ψυχών; Ώρες ώρες, τα έθιμά μας μου φαίνονται μιμητικές κακοτεχνίες αστείων και επικίνδυνων ιδεών. Ας σκάψουμε τη γη, ας τοποθετήσουμε με ευλάβεια τα σώματα στη μήτρα της. Ας τραφούν οι ρίζες, τα βακτήρια, τα σκουλήκια. Ας δεχτούμε πως η σήψη του ανθρώπινου σώματος είναι η συμμετοχή στον αέναο κύκλο της ζωής, στην ανακύκλωση της ενέργειας. Ας μας ρουφήξει το δέντρο, ας φάει το πουλί από τα κλαδιά του, ας φαγωθεί αυτό από το αρπακτικό του ουρανού, ας μην τελειώνει ποτέ αυτός ο κύκλος. Έτσι, θα γίνουμε έλατα και πεύκα, θα αποκτήσουμε φτερά, θα γίνουμε θηρευτές, θα γίνουμε μικρόβια, θα γίνουμε τα πάντα. Η ενέργεια δε χάνεται, παρά μόνο αλλάζει μορφές. Είναι θεμελιώδης νόμος της Φυσικής. Και ξαφνικά, δε μ’ αρέσει να συνεχίσω στον πεζό λόγο. Ας πούμε πως ο πεζός λόγος είναι η θνητή μου ζωή. Θα τον αφήσω πίσω. Θα γίνω ποιητής. Θέλω να πιστεύω πως οι στίχοι θα λευτερώσουν την ψυχή του θέματος, να εκφράσει καλύτερα αυτά που έχω να πω. Τέλος οι παράγραφοι, ώρα για άναρχη έμπνευση.

Τίποτα πραγματικά δε θα μου λείψει όταν με φιλήσει η σήψη Θα είμαι πλήρης καινούριος και άνεμος ούριος στα παράλληλα σύμπαντα θα με φυσήξει

Μια πολύχρωμη σφαίρα θα με αγγίξει Δε θα έχουν πια αξία -όσες κι αν μάζεψα- οι γνώσεις μονάχα της σφαίρας οι αποχρώσεις Θα ταλαντώνομαι στο άπειρο κι όχι σε ένα παρόν ανάπηρο Δε θα έχουν πια σημασία τα λεξικά καθώς τις λέξεις θα τις νιώθω σε πέλαγα του Κόσμου μακρινά Και θα θυμάμαι βιβλία με χιλιάδες σελίδες όταν θα μου πω ‘’Θυμάσαι πόσα πολλά μέσα τους είδες;’’ Τόσες νεογέννητες λέξεις από το άλφα ως το ωμέγα Όμως τότε θα κατακτήσω ένα νόημα Μέγα Θα Αγαπώ Και τούτο το ρήμα όλα τα λεξικά θα τα νικά Καθώς σε ωμέγα τελειώνει και από άλφα ξεκινά

lettering: Άλεξ

29 7

Ιωάννης Μπερδέκλς

30 Αλέξανδρος Κεφαλάς

«Δεν σας ήρθε ΣΑΣ η βρώμα;»

«Το ψοφίμι ήτο ακόμη εκεί, αναδίδον λοιμώδη οσμήν.» Η φράση αυτή, από το ομώνυμο μικρό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ξεπηδά με χαρακτηριστική αναίδεια, σαν αντανακλαστική αντίδραση, απρόσκλητη τις περισσότερες φορές μπροστά στην εσκεμμένη εθελοτυφλία μου και δημιουργώντας μια αίσθηση σήψης και παρακμής, κάθε φορά που περιδιαβαίνω τους δρόμους αυτής της πόλης. Σα χρόνιο απόστημα που έχοντας σπάσει σκορπά την ανυπόφορη δυσωδία του παντού. Κάποτε έπαιζα στο πάρκο της Τοσίτσα και στον περίβολο του αρχαιολογικού μουσείου, έκανα ποδήλατο στο Πεδίον του Άρεως και περπατούσα κατά μήκος της Πατησιών αμέριμνος. Σήμερα δεν τολμώ να κυκλοφορήσω μετά τις εννέα πιο κάτω από την πλατεία Βικτωρίας πεζός, ενώ, ανάλογα με τις ανούσιες περιπολίες «αποτροπαϊκού» χαρακτήρα, πότε στο πάρκο της Τοσίτσα και άλλοτε στη Στουρνάρη και τα γύρω στενά, γίνεται το αδιαχώρητο από τους «ζωντανούς νεκρούς» άρρωστους τοξικομανείς. Ο μελανός πλέον καμβάς του αλλοτινού λίκνου της μπουρζουαζίας είναι γεμάτος από ένα θλιβερό μωσαϊκό σκιών… Εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες, ζητιάνοι και διαρκώς αυξανόμενοι άστεγοι (οι πιο αδύναμοι κρίκοι της οικονομικής ύφεσης) συνθέτουν τους μόνιμους πλέον κατοίκους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Η απαξίωση που βιώνει τα τελευταία δύο χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας έχει λάβει πλέον διαστάσεις μάστιγας. Τα σημάδια της σήψης, της ανεύθυνης πολιτικής εγκατάλειψης και της αδιαφορίας, που είχαν ήδη εμφανιστεί μετά τη λήξη των φανφαρών των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ολοένα και πληθαίνουν κάνοντας τις γειτονιές του κέντρου να μοιάζουν με φαντάσματα. Νεοκλασικά που καταρρέουν, εξαιρετικά δείγματα Deco και Bauhaus αρχιτεκτονικής να έχουν μετατραπεί σε καταυλισμούς, ενώ το μεγαλύτερο μέρος, όχι μόνο των συνοικιακών καταστημάτων αλλά κι αυτών που βρίσκονται σε κεντρικούς δρόμους, να κλείνουν το ένα μετά το άλλο είναι φαινόμενα δυστυχώς καθημερινά. Τις πταίει; Το ιστορικό κέντρο δεν απαξιώθηκε εν μια νυκτί. Το πτώμα θέλει καιρό για να «βρωμίσει»… Η αδιαφορία των δημοτικών αρχών και των διάφορων εμπλεκόμενων φορέων του δημοσίου

που επί δεκαετίες εθελοτυφλούσαν στα προβλήματα συντήρησης και καθαριότητας, όπως και η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και κοινωνικής πρόνοιας, οδήγησαν σε μία άνευ προηγουμένου έκρηξη της εγκληματικότητας και περιθωριοποίησης των κοινωνικά αδύνατων με πυρήνα το κέντρο της Αθήνας. Η κατάσταση για τους μόνιμους κατοίκους που αρνούνται να εγκαταλείψουν τις γειτονιές που μεγάλωσαν αλλά και για όσους εργάζονται στο κέντρο είναι ανυπόφορη. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, είχαμε 10% αύξηση του τουρισμού στην Αθήνα από πέρσι κι όμως φέτος έκλεισαν τα περισσότερα ξενοδοχεία της πρωτεύουσας… Το κέντρο της πόλης μας μέρα με τη μέρα μαραζώνει. Τα σπασμένα μάρμαρα σε τράπεζες, δημόσια κτήρια και στους σταθμούς του μετρό επί της Πανεπιστημίου, δύο βήματα από το ναό της αστυνομοκρατούμενης «δημοκρατίας» μας, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρακμής του. Άστεγοι που παραπαίουν και τοξικομανείς με ανοιχτές πληγές σε κάθε γωνιά της πόλης μαρτυρούν μία κοινωνία σε πολιτική και ηθική αποσύνθεση, μία σήψη άνευ προηγουμένου. Η οικονομική κρίση, βεβαίως, δε δημιούργησε μονάχη της το τέρας αυτό της εξαθλίωσης που προϋπήρχε απλά το έθρεψε ακόμα περισσότερο.

astidromos.blogspot.com astidromos@gmail.com

Ιούνιος 2012 / 2000 αντίτυπα

ίας Έντυπο λο γο τεχν άσεις. οεκτ με εικαστικές πρ τεύχ η: #1 Ψυγ είο #2 Spam #3 Δο ρυφό ρο ς #4 Placebo #5 Κουλοχέρης #6 Πο δή λατο #7 Σήψη