(Βερολίνο, Γερμανία) Σε άφησα στο σπίτι σου πήγα και εγώ στο δικό μου απέναντι ξαπλώσαμε σκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο
)Πετράλωνα, Αθήνα(
Σε ένα δρόμο μένουμε τα παράθυρά μας αντικριστά μπερδευτήκανε οι ζωές μας, οι ύπνοι μας οι δουλειές μας οι ταυτότητές μας τόσα χρόνια στην πόλη χωρίς καν να συστηθούμε, ίσως πια να μην υπάρχει ανάγκη ή ίσως πια να μην έχει και σημασία.
(Ταρατσιστάν, Αθήνα)
Δε ξέρω εσύ τι λες Καιρός να γίνουμε ρεαλιστές 0000000000000000000010001000 Πέσε το δε σε ό,τι νευρωσικό πίστευες μέχρι χθες. Και τότε εγώ θα σου μάθω ποιο τ’ αληθινό. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ Σου ‘πα να μου δώσεις κλειδιά για την ταράτσα Και μου πες πως τέτοια δεν ζήταγαν οι άλλοι ενοικιαστές Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές. Κάθισα και σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τη Σαλαμίνα Και μου πες με το ενοίκιο του μήνα Να σου στείλω πέντε φύλλα τιμωρία «δεν είμαι ο Ξέρξης»
)Γλυφάδα, Αθήνα( όμως όλα σου φαίνονται μάταια… αδιάφορα… τόσο μικρά… είναι σαν να τα ζεις χωρίς να τα ζεις… αναρωτιέσαι
Περπατούσαμε μέχρι αργά το βράδυ λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που ανασαίναμε πιο ελεύθερα τον Αύγουστο μακριά από τη σαχλαμάρα των τουριστών συζητούσαμε πολύ, περπατήσαμε πολύ
η ζωή διψά για αναμνήσεις που δε βουλιάζουν στις ψευδαισθήσεις. Και τώρα Τι;;;… τυρί… Τώρα είσαι ένας κατά φαντασίαν ασθενής. Κι εγώ δεν είμαι ένας γιατρός, αυτός έρχεται με ραντεβού. Είμαι ένας άνθρωπος διόλου αδιάφορος. Έμαθες πια ότι είναι ψεύτικο το φάρμακο που καταπίνεις. Κι όλοι το γνώριζαν έξω από εσένα. Παραπονιάρικό μου νιώθεις προδομένο και παραμελημένο; Μίλησε μου λοιπόν κι εσύ τώρα ήρθε η εδική σου ολοδική σου η ώρα. Με την μπόρα και τον μπάτη τα λόγια σου θα φθάσουνε σε εμένα. Και το πέπλο που θα ανεμίζει θα αποκαλύπτει της καρδιάς σου τα σφιγμένα.
Τι με κρατάει μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σ’ αυτά που ζω… είναι σκέψεις… εικόνες του μυαλού άλλες πραγματικές άλλες ψεύτικες και γεγονότα αλλόκοτα ταιριασμένα… ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό για να ζω τη δική μου ψευδαίσθηση…
Και τώρα πρέπει να απολογηθώ πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την αναισθησία μου μάλλον πρέπει και να σε προσέχω πια μη κάνεις καμιά ανοησία
Είναι το πέπλο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας… από εσένα κι εμένα. Φυσάει. Μουσική αυλού στις αυλές μας. Θες να κάνουμε σιωπή να δούμε ποιος θα μιλήσει πρώτος; Κι αν δεν σε ακούσουν οι δίπλα σου είναι επειδή είναι ο άνεμος και πάει τα λόγια μακριά. Aλήθεια, δε χάνονται. Οι δίπλα σου ακούν μια φωνή ασθενική που λέει κάτι απλά για να το πει. Είναι καιρός που εσύ αρρώστησες σύμφωνα με αυτούς και σε κάνουν βόλτα με τους ορούς. Είναι επειδή γύρευες μια ζωή στα όρη και σ’ ένα χαρούμενο αγόρι.
χουμε τόσα πολλά να πούμε Που καλύτερα να μην πούμε τίποτα Η συνεχώς αδικαιολόγητη θλίψη Σ’ αυτόν τον κόσμο Αποτελεί δείγμα ευφυΐας Ο πόνος δε θα είναι για πάντα πόνος Πλασίμπο Γιατί στο τέλος της νύχτας Το μόνο που έχει σημασία Είναι από ποια μεριά θα βγει ο ήλιος Πλασίμπο Κάτι που λέγεται μοναξιά Καινούριο κρασί, απρόοπτες αφίξεις Πλασίμπο Όλα στη θέση τους.
Έπρεπε να μου το έλεγες νόμιζες ότι εννοείται τίποτα δεν εννοείται στις ανθρώπινες σχέσεις
-αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια τι ζώδιο είσαι; -τι θα κάνω με σένα είμαι σε απόγνωση αυτός ο καιρός δεν υποφέρεται μου κάνει τα μαλλιά πιο κατσαρά -πόσο όμορφη είσαι έχεις φίλους να μου γνωρίσεις; -πουθενά δε πάω, εδώ θα μείνω θέλω να πάω ένα ταξίδι, μακριά, οπουδήποτε -όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου
...για όλα αυτά που δεν είναι ψέμα…
Αυτά ύστερα φοβήθηκες και δεν τα εμπιστεύτηκες πως ήταν για εσέ. Γατζώθηκες πάνω τους μη σου φύγουν κι έτσι δεν τα φρόντισες. Στην αρχή ξύπνησαν από λήθαργο οι αισθήσεις σου μα τώρα ζεις με παραισθήσεις. Γιατί; Γιατί και πώς και πότε. Ποτέ δε θα μάθεις αν δε νιώσεις πως
Εντάξει λοιπόν θα μιλήσω κι εγώ. Μόνο που δεν θα ’ναι μονόλογος. Μήτε παραμιλητό από το ψευδοφάρμακο αυτό. Μια παλάμη ζητάω. Ανοιχτή να ‘ναι. Να την αγγίξω και να βγούνε δυο άνθρωποι. Από πού να βγήκαν; Από το καπέλο κανενός μάγου; Είπα δε θα ‘ναι μονόλογος, γι’ αυτό σταματώ εδώ. ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΕΞΕΠΕΤΑΧΘΗΣΑΝ
(Αυλίδα, Εύβοια)
astidromos@gmail.com
astidromos.blogspot.com
(Τούμπα, Θεσσαλονίκη)
Ούτε καν ήξερα ότι… με περίμενες χρόνια μέσα από εφήμερες σχέσεις μέσα από τη μόδα της ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα από επίμονες παρακολουθήσεις της προσωπικής μου ζωής μέσα από… χωρίς καν να διανοηθείς ότι… μετά από τόσα χρόνια ποτέ δε σ΄ αγάπησα ποτέ δεν υπήρξες στη ζωή μου ποτέ δεν ένοιωσα τη σκιά σου ή την ανάσα σου να με κυνηγά ποτέ δεν...
-όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου -τίποτα δε βάζω πιο πάνω από σένα σαν να ανοίγω μια επιχείρηση -δε ζω χωρίς εσένα τι προσφέρεις, τι θα κερδίσω; -δε με νοιάζει ό,τι και αν γίνει πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός -σ’ ονειρεύομαι συνεχώς έχεις αμάξι; -αν δε σε δω θα τρελαθώ σε πειράζει να βρεθούμε το Σάββατο; -μικραίνει το σώμα μου, μεγαλώνει η καρδιά μου δε λέω, χαριτωμένος είσαι
Ούτε καν ήξερα ότι… με περίμενες χρόνια μέσα από εφήμερες σχέσεις μέσα από τη μόδα της ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα από επίμονες παρακολουθήσεις της προσωπικής μου ζωής μέσα από… χωρίς καν να διανοηθείς ότι… μετά από τόσα χρόνια ποτέ δε σ΄ αγάπησα ποτέ δεν υπήρξες στη ζωή μου ποτέ δεν ένοιωσα τη σκιά σου ή την ανάσα σου να με κυνηγά ποτέ δεν... Έπρεπε να μου το έλεγες νόμιζες ότι εννοείται τίποτα δεν εννοείται στις ανθρώπινες σχέσεις Και τώρα πρέπει να απολογηθώ πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την αναισθησία μου μάλλον πρέπει και να σε προσέχω πια μη κάνεις καμιά ανοησία Περπατούσαμε μέχρι αργά το βράδυ λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που ανασαίναμε πιο ελεύθερα τον Αύγουστο μακριά από τη σαχλαμάρα των τουριστών συζητούσαμε πολύ, περπατήσαμε πολύ Σε άφησα στο σπίτι σου πήγα και εγώ στο δικό μου απέναντι ξαπλώσαμε σκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο Σε ένα δρόμο μένουμε τα παράθυρά μας αντικριστά μπερδευτήκανε οι ζωές μας, οι ύπνοι μας οι δουλειές μας οι ταυτότητές μας τόσα χρόνια στην πόλη χωρίς καν να συστηθούμε, ίσως πια να μην υπάρχει ανάγκη ή ίσως πια να μην έχει και σημασία.
Δε ξέρω εσύ τι λες Καιρός να γίνουμε ρεαλιστές 0000000000000000000010001000 Πέσε το δε σε ό,τι νευρωσικό πίστευες μέχρι χθες. Και τότε εγώ θα σου μάθω ποιο τ’ αληθινό. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ Σου ‘πα να μου δώσεις κλειδιά για την ταράτσα Και μου πες πως τέτοια δεν ζήταγαν οι άλλοι ενοικιαστές Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές. Κάθισα και σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τη Σαλαμίνα Και μου πες με το ενοίκιο του μήνα Να σου στείλω πέντε φύλλα τιμωρία «δεν είμαι ο Ξέρξης»
-όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου -τίποτα δε βάζω πιο πάνω από σένα σαν να ανοίγω μια επιχείρηση -δε ζω χωρίς εσένα τι προσφέρεις, τι θα κερδίσω; -δε με νοιάζει ό,τι και αν γίνει πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός -σ’ ονειρεύομαι συνεχώς έχεις αμάξι; -αν δε σε δω θα τρελαθώ σε πειράζει να βρεθούμε το Σάββατο; -μικραίνει το σώμα μου, μεγαλώνει η καρδιά μου δε λέω, χαριτωμένος είσαι
Είναι το πέπλο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας… από εσένα κι εμένα. Φυσάει. Μουσική αυλού στις αυλές μας. Θες να κάνουμε σιωπή να δούμε ποιος θα μιλήσει πρώτος; Κι αν δεν σε ακούσουν οι δίπλα σου είναι επειδή είναι ο άνεμος και πάει τα λόγια μακριά. Aλήθεια, δε χάνονται. Οι δίπλα σου ακούν μια φωνή ασθενική που λέει κάτι απλά για να το πει. Είναι καιρός που εσύ αρρώστησες σύμφωνα με αυτούς και σε κάνουν βόλτα με τους ορούς. Είναι επειδή γύρευες μια ζωή στα όρη και σ’ ένα χαρούμενο αγόρι.
-αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια τι ζώδιο είσαι; -τι θα κάνω με σένα είμαι σε απόγνωση αυτός ο καιρός δεν υποφέρεται μου κάνει τα μαλλιά πιο κατσαρά -πόσο όμορφη είσαι έχεις φίλους να μου γνωρίσεις; -πουθενά δε πάω, εδώ θα μείνω θέλω να πάω ένα ταξίδι, μακριά, οπουδήποτε -όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου
)Γλυφάδα, Αθήνα(
η ζωή διψά για αναμνήσεις που δε βουλιάζουν στις ψευδαισθήσεις. Και τώρα Τι;;;… τυρί… Τώρα είσαι ένας κατά φαντασίαν ασθενής. Κι εγώ δεν είμαι ένας γιατρός, αυτός έρχεται με ραντεβού. Είμαι ένας άνθρωπος διόλου αδιάφορος. Έμαθες πια ότι είναι ψεύτικο το φάρμακο που καταπίνεις. Κι όλοι το γνώριζαν έξω από εσένα. Παραπονιάρικό μου νιώθεις προδομένο και παραμελημένο; Μίλησε μου λοιπόν κι εσύ τώρα ήρθε η εδική σου ολοδική σου η ώρα. Με την μπόρα και τον μπάτη τα λόγια σου θα φθάσουνε σε εμένα. Και το πέπλο που θα ανεμίζει θα αποκαλύπτει της καρδιάς σου τα σφιγμένα.
(Τούμπα, Θεσσαλονίκη)
(Ταρατσιστάν, Αθήνα)
)Πετράλωνα, Αθήνα(
(Βερολίνο, Γερμανία)
χουμε τόσα πολλά να πούμε Που καλύτερα να μην πούμε τίποτα Η συνεχώς αδικαιολόγητη θλίψη Σ’ αυτόν τον κόσμο Αποτελεί δείγμα ευφυΐας Ο πόνος δε θα είναι για πάντα πόνος Πλασίμπο Γιατί στο τέλος της νύχτας Το μόνο που έχει σημασία Είναι από ποια μεριά θα βγει ο ήλιος Πλασίμπο Κάτι που λέγεται μοναξιά Καινούριο κρασί, απρόοπτες αφίξεις Πλασίμπο Όλα στη θέση τους.
Τι με κρατάει μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σ’ αυτά που ζω… είναι σκέψεις… εικόνες του μυαλού άλλες πραγματικές άλλες ψεύτικες και γεγονότα αλλόκοτα ταιριασμένα… ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό για να ζω τη δική μου ψευδαίσθηση… όμως όλα σου φαίνονται μάταια… αδιάφορα… τόσο μικρά… είναι σαν να τα ζεις χωρίς να τα ζεις… αναρωτιέσαι
astidromos@gmail.com
astidromos.blogspot.com
...για όλα αυτά που δεν είναι ψέμα…
Αυτά ύστερα φοβήθηκες και δεν τα εμπιστεύτηκες πως ήταν για εσέ. Γατζώθηκες πάνω τους μη σου φύγουν κι έτσι δεν τα φρόντισες. Στην αρχή ξύπνησαν από λήθαργο οι αισθήσεις σου μα τώρα ζεις με παραισθήσεις. Γιατί; Γιατί και πώς και πότε. Ποτέ δε θα μάθεις αν δε νιώσεις πως
Εντάξει λοιπόν θα μιλήσω κι εγώ. Μόνο που δεν θα ’ναι μονόλογος. Μήτε παραμιλητό από το ψευδοφάρμακο αυτό. Μια παλάμη ζητάω. Ανοιχτή να ‘ναι. Να την αγγίξω και να βγούνε δυο άνθρωποι. Από πού να βγήκαν; Από το καπέλο κανενός μάγου; Είπα δε θα ‘ναι μονόλογος, γι’ αυτό σταματώ εδώ. ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΕΞΕΠΕΤΑΧΘΗΣΑΝ
(Αυλίδα, Εύβοια)
Ούτε καν ήξερα ότι… με περίμενες χρόνια μέσα από εφήμερες σχέσεις μέσα από τη μόδα της ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα από επίμονες παρακολουθήσεις της προσωπικής μου ζωής μέσα από… χωρίς καν να διανοηθείς ότι… μετά από τόσα χρόνια ποτέ δε σ΄ αγάπησα ποτέ δεν υπήρξες στη ζωή μου ποτέ δεν ένοιωσα τη σκιά σου ή την ανάσα σου να με κυνηγά ποτέ δεν... Έπρεπε να μου το έλεγες νόμιζες ότι εννοείται τίποτα δεν εννοείται στις ανθρώπινες σχέσεις Και τώρα πρέπει να απολογηθώ πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την αναισθησία μου μάλλον πρέπει και να σε προσέχω πια μη κάνεις καμιά ανοησία Περπατούσαμε μέχρι αργά το βράδυ λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που ανασαίναμε πιο ελεύθερα τον Αύγουστο μακριά από τη σαχλαμάρα των τουριστών συζητούσαμε πολύ, περπατήσαμε πολύ Σε άφησα στο σπίτι σου πήγα και εγώ στο δικό μου απέναντι ξαπλώσαμε σκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο Σε ένα δρόμο μένουμε τα παράθυρά μας αντικριστά μπερδευτήκανε οι ζωές μας, οι ύπνοι μας οι δουλειές μας οι ταυτότητές μας τόσα χρόνια στην πόλη χωρίς καν να συστηθούμε, ίσως πια να μην υπάρχει ανάγκη ή ίσως πια να μην έχει και σημασία.
Δε ξέρω εσύ τι λες Καιρός να γίνουμε ρεαλιστές 0000000000000000000010001000 Πέσε το δε σε ό,τι νευρωσικό πίστευες μέχρι χθες. Και τότε εγώ θα σου μάθω ποιο τ’ αληθινό. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ Σου ‘πα να μου δώσεις κλειδιά για την ταράτσα Και μου πες πως τέτοια δεν ζήταγαν οι άλλοι ενοικιαστές Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές. Κάθισα και σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τη Σαλαμίνα Και μου πες με το ενοίκιο του μήνα Να σου στείλω πέντε φύλλα τιμωρία «δεν είμαι ο Ξέρξης»
-όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου -τίποτα δε βάζω πιο πάνω από σένα σαν να ανοίγω μια επιχείρηση -δε ζω χωρίς εσένα τι προσφέρεις, τι θα κερδίσω; -δε με νοιάζει ό,τι και αν γίνει πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός -σ’ ονειρεύομαι συνεχώς έχεις αμάξι; -αν δε σε δω θα τρελαθώ σε πειράζει να βρεθούμε το Σάββατο; -μικραίνει το σώμα μου, μεγαλώνει η καρδιά μου δε λέω, χαριτωμένος είσαι
Είναι το πέπλο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας… από εσένα κι εμένα. Φυσάει. Μουσική αυλού στις αυλές μας. Θες να κάνουμε σιωπή να δούμε ποιος θα μιλήσει πρώτος; Κι αν δεν σε ακούσουν οι δίπλα σου είναι επειδή είναι ο άνεμος και πάει τα λόγια μακριά. Aλήθεια, δε χάνονται. Οι δίπλα σου ακούν μια φωνή ασθενική που λέει κάτι απλά για να το πει. Είναι καιρός που εσύ αρρώστησες σύμφωνα με αυτούς και σε κάνουν βόλτα με τους ορούς. Είναι επειδή γύρευες μια ζωή στα όρη και σ’ ένα χαρούμενο αγόρι.
-αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια τι ζώδιο είσαι; -τι θα κάνω με σένα είμαι σε απόγνωση αυτός ο καιρός δεν υποφέρεται μου κάνει τα μαλλιά πιο κατσαρά -πόσο όμορφη είσαι έχεις φίλους να μου γνωρίσεις; -πουθενά δε πάω, εδώ θα μείνω θέλω να πάω ένα ταξίδι, μακριά, οπουδήποτε -όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου
)Γλυφάδα, Αθήνα(
η ζωή διψά για αναμνήσεις που δε βουλιάζουν στις ψευδαισθήσεις. Και τώρα Τι;;;… τυρί… Τώρα είσαι ένας κατά φαντασίαν ασθενής. Κι εγώ δεν είμαι ένας γιατρός, αυτός έρχεται με ραντεβού. Είμαι ένας άνθρωπος διόλου αδιάφορος. Έμαθες πια ότι είναι ψεύτικο το φάρμακο που καταπίνεις. Κι όλοι το γνώριζαν έξω από εσένα. Παραπονιάρικό μου νιώθεις προδομένο και παραμελημένο; Μίλησε μου λοιπόν κι εσύ τώρα ήρθε η εδική σου ολοδική σου η ώρα. Με την μπόρα και τον μπάτη τα λόγια σου θα φθάσουνε σε εμένα. Και το πέπλο που θα ανεμίζει θα αποκαλύπτει της καρδιάς σου τα σφιγμένα.
(Τούμπα, Θεσσαλονίκη)
(Ταρατσιστάν, Αθήνα)
)Πετράλωνα, Αθήνα(
(Βερολίνο, Γερμανία)
χουμε τόσα πολλά να πούμε Που καλύτερα να μην πούμε τίποτα Η συνεχώς αδικαιολόγητη θλίψη Σ’ αυτόν τον κόσμο Αποτελεί δείγμα ευφυΐας Ο πόνος δε θα είναι για πάντα πόνος Πλασίμπο Γιατί στο τέλος της νύχτας Το μόνο που έχει σημασία Είναι από ποια μεριά θα βγει ο ήλιος Πλασίμπο Κάτι που λέγεται μοναξιά Καινούριο κρασί, απρόοπτες αφίξεις Πλασίμπο Όλα στη θέση τους.
Τι με κρατάει μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σ’ αυτά που ζω… είναι σκέψεις… εικόνες του μυαλού άλλες πραγματικές άλλες ψεύτικες και γεγονότα αλλόκοτα ταιριασμένα… ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό για να ζω τη δική μου ψευδαίσθηση… όμως όλα σου φαίνονται μάταια… αδιάφορα… τόσο μικρά… είναι σαν να τα ζεις χωρίς να τα ζεις… αναρωτιέσαι
astidromos@gmail.com
astidromos.blogspot.com
...για όλα αυτά που δεν είναι ψέμα…
Αυτά ύστερα φοβήθηκες και δεν τα εμπιστεύτηκες πως ήταν για εσέ. Γατζώθηκες πάνω τους μη σου φύγουν κι έτσι δεν τα φρόντισες. Στην αρχή ξύπνησαν από λήθαργο οι αισθήσεις σου μα τώρα ζεις με παραισθήσεις. Γιατί; Γιατί και πώς και πότε. Ποτέ δε θα μάθεις αν δε νιώσεις πως
Εντάξει λοιπόν θα μιλήσω κι εγώ. Μόνο που δεν θα ’ναι μονόλογος. Μήτε παραμιλητό από το ψευδοφάρμακο αυτό. Μια παλάμη ζητάω. Ανοιχτή να ‘ναι. Να την αγγίξω και να βγούνε δυο άνθρωποι. Από πού να βγήκαν; Από το καπέλο κανενός μάγου; Είπα δε θα ‘ναι μονόλογος, γι’ αυτό σταματώ εδώ. ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΕΞΕΠΕΤΑΧΘΗΣΑΝ
(Αυλίδα, Εύβοια)
Το υπόγειο πατάρι
Το κατάπιε, γέμισε και ήπιε ένα ποτήρι με νερό να πάει κάτω, ξαναήπιε λίγο να κάνει γαργάρες να πέσουν μέσα και τα τελευταία υπολείμματα και μετά είπε στον γιατρό: Σίγουρα θα είμαι καλύτερα με όλα αυτά; Αύριο δηλαδή θα ξυπνήσω και θα είναι μία καλύτερη μέρα; Ναι, απάντησε με βέβαιη φωνή ο γιατρός, αρκεί σήμερα να κοιμηθείς ήσυχος. Μα δεν γίνεται αυτό, έχω μήνες να κοιμηθώ ήσυχος, απάντησε ο χαρακτήρας που υποδύεται τον πελάτη ενός γιατρού. Μη σε νοιάζει, απάντησε με περίσσια φιλικότητα ο γιατρός, γύρνα σπίτι και να ’σαι σίγουρος ότι αύριο όλα θα είναι καλύτερα. Γύρισε σπίτι με εμφανή αισιόδοξη διάθεση. Πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει το νυστέρι της επίγνωσης ώστε να ξελεπίσει οποιαδήποτε αμυχή αυτοεξαπάτησης; Μα δεν συμφέρει αυτό, σκέφτηκε ο ηθοποιός καθώς κατέβαινε τα σκαλιά για να μπει στο υπόγειο δωμάτιο όπου έμενε. Το βράδυ για να αισθανθεί κάπως καλύτερα την αλλαγή που επέφερε πάνω του το φάρμακο και για να πάψει να νιώθει σαν να ’ναι θαμμένος δέκα μέτρα κάτω από τη γη, αποφάσισε να κοιμηθεί στο πατάρι, δίπλα στο θερμοσίφωνα. Έστρωσε μία φλοκάτη, έβαλε από πάνω το sleeping bag και έγειρε στον ύπνο του. Ήταν το βράδυ που εξερράγη ο θερμοσίφωνας αλλά ο ηθοποιός που υποδυόταν το γιατρό δεν το έχει μάθει ακόμη, ειδάλλως θα είχε υποδυθεί κάποιον υδραυλικό.
(Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)
...Πάντα ήθελε να βρίσκεται πάνω από τα πράγματα με κάποιο τρόπο να ίπταται χωρίς να χρειάζεται να ανακατεύεται με όλα αυτά τα καθημερινά που τον περιορίζουν σε μια φαύλη κατάσταση. Το παραδεχόταν πως δεν κατάφερνε μάλλον και πολλά. Κάτι επίμονο τον κρατούσε χαμηλά με την αγωνία και όχι με το ύψος του ιλίγγου...
μια στιγμή όμως…
Ψευδαίσθηση της επιλογής Αίσθηση και παραίσθηση Τελικές αλλαγές, μεταστροφή Φτου και απ´ την αρχή
κάτι νιώθω ξαφνικά… (Φάρος, Αλεξανδρούπολη)
(Βούπερταλ, έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή)
απεργάζεται σχέδια μαζικής δολοφονίας προβάτων (είχε κάτι κακά προηγούμενα), παραδόξως, δέχτηκε. Ο Γιώργος από τότε έγινε άλλος άνθρωπος. Για την ακρίβεια έγινε ο Μπάμπης που ήταν ποδοσφαιριστής σε μια ερασιτεχνική ομάδα μπάσκετ. Όχι ο πιο επιτυχημένος συνδυασμός. Του χαλούσε τελείως το παιχνίδι. Δεν μπορούσε να φύγει στον αιφνιδιασμό για το φόβο του οφσάιντ (κάτι που γρήγορα γινόταν αντιληπτό από τις αντίπαλες ομάδες με αποτέλεσμα να παίζουν πίσω από τη σέντρα). Επίσης δεν μπορούσε να πιάσει την μπάλα χωρίς να κοιτάει επίμονα τον διαιτητή, καταλογίζοντάς του έμμεσα αλλά σαφώς ότι δεν κάνει καλά την δουλειά του. Τότε γινόταν από τα νεύρα του άλλος άνθρωπος. Σωστά, ο Γιώργος. Ο Ανέστης λοιπόν, που όποτε δεν ήταν Γιώργος ή Μπάμπης ήταν και γαμώ τα παιδιά (με εκκρεμμείς μηνύσεις από τους γονείς των παιδιών του νηπιαγωγείου της περιοχής του), ήταν αποφασισμένος να βάλει ένα τέλος σ’ όλο αυτό τον
παραλογισμό της εναρμόνισης με το κοινοτικό πρότυπο και των τριών δευτερολέπτων στη ρακέτα. Αποφάσισε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια. Αλλά του Κάκκου (λολ).Ο διαιτητής ήταν άτεγκτος και Εγώκαιρος. Ήταν οφσάιντ εδώ και καιρό και δεν είχε ISO. Διαπίστωσε επίσης, ότι για κάποιο λόγο τίποτα δε βοηθούσε. Ακόμα και να λουστεί δοκίμασε. Η κατάσταση χειροτέρευε. Δεν μπορούσε με τίποτα να συντονιστούν κανένας μεταξύ μας. Είχε προβλήματα σύνταξης στη δουλειά, με κάποιους υπαλλήλους γερασμένους και υστερικούς, και όσο και αν προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι η καλύτερη λύση για τα ταμεία και το έθνος είναι να το βουλώσουν και να ψοφήσουν ήσυχα ήσυχα, τόσο αυτοί φώναζαν όταν αφού τους σύστηνε στον Ντόν με τη φράση «αφεντικό, κάτι πρόβατα με ενοχλούν», τους άφηνε στα χέρια του προϊσταμένου του.. αισθανόταν άσχημα όμως, και ασχολούταν με το ISO οπότε και γινόταν άλλος άνθρωπος. Στο ποδόσφαιρο (μπάσκετ ήθελα να πω) ακόμα χειρότερα. Είχε εξελιχθεί στον πολυτιμότερο παίκτη της ομάδας του. Με σέντρες ακριβείας και ψηλοκρεμαστές μπαλιές αποδιοργάνωνε τις αντίπαλες άμυνες και κατέστρεφε το παιχνίδι των αντιπάλων. Αλλά του Δαλούκα (ομιτζι). Πάντα ήξερε ότι κάτι πάει λάθος αφού δεν έπαιρνε τις κίτρινες κάρτες που του αναλογούσαν με το προφανές αποτέλεσμα. Γινόταν ο Γιώργος και έχανε τα τελευταία κρίσιμα λεπτά των αγώνων προσπαθώντας να μετρήσει το γήπεδο και να δει αν πληροί τις προϋποθέσεις για το πρότυπο. Ένα βράδυ το τηλέφωνο χτύπησε και τον πήγαν στο Νοσοκομείο για ράμματα και μεταμόσχευση μαλλιών. Το αμέσως προηγούμενο απόγευμα ο Ντον σκότωσε τον Ανέστη για λάθος σε μια πρόσθεση. Σ’ αυτές τις εταιρίες τα λάθη πληρώνονται και όλοι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Πλασίμπο.
τελικά είχε δίκιο ο γιατρός… τώρα αρχίζει και πιάνει………………τώρα….. τώρα τίποτα πια δεν είναι γκρι τώρα όλα είναι ΡΟΖ Για τη θάλασσα και τον ουρανό Μιλήσανε πολλοί και λίγες Για τ’ αστέρια, τα περιστέρια Τα ποτάμια, τα πλοκάμια Τους ασβούς και τους αυγερινούς Για τους θρήνους και τις χαρές Τα μάρμαρα και τις οιμωγές.
να μπεί Στ’ αρχίδια για να ξαναμπεί στο μουνί Και να γίνει αρχίδι Η ψευδαίσθηση της επιλογής διαπλέκεται Στον ομφάλιο λώρο της δουλείας.
Και μετά ήρθε ο χριστιανισμός, ο καπιταλισμός, η αποικιοκρατία, ο κομμουνισμός και τα εθνικοαπελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα Η αγάπη έβγαλε φτερά και πέταξε από τη θρησκεία στην αμαρτία, στον εμφύλιο, στη φαυλοκρατία, στη φαλλοκρατία, στο φεμινισμό, στην τράπεζα σπέρματος και στην τράπεζα αίματος.
Κάποια στιγμή όμως η ψευδαίσθηση σταματά Μπροστά στην πραγματικότητα Η συνείδηση σηκώνει κεφάλι κι αναρωτιέται: «Πώς θα συνεχίσω; Και τώρα τι κάνω;» Μετά καταλαγιάζει και την συνεπαίρνει Μια γαλήνια μικροαστική αδιαφορία Μιζέρια κι ηρεμία Κάνει το χρέος της και κοιμάται ήσυχη Δουλεύει, τρώει, αυνανίζεται, γαμά, αγαπά, εκμεταλλεύεται, ψεύδεται, υποκρίνεται, κλέβει, βλέπει τηλεόραση και κοιμάται Τι άλλο να ζητήσει; Τι άλλο να βρεί; Η ψευδαίσθηση της επιλογής επαναπαύεται στο κρεβάτι της φυλακής.
Spa sibo
Ο Γιώργος δούλευε στο οικονομικό τμήμα μιας μικρομεσαίας εταιρίας δολοφόνων. Η δουλειά του αν και ανούσια, ήταν γεμάτη από συναρπαστικές διαδικασίες ελέγχου και ευφάνταστες δημιουργικές λογιστικές. Είχε προτείνει πριν κάμποσο καιρό στο αφεντικό του να βάλουν πρότυπο ISO 9002 και ο Ντον Κιχώτης (έτσι λέγανε το αφεντικό του) χαμένος στο να
Διάδραση και μονόλογος εφίδρωση και αμηχανία Τεχνητά θέματα... εξέλιξη ποια ανέλιξη;
Κι ύστερα η μεταπολίτευση του κέντρου και η μεταπολίτευση της δεξιάς, το έθνος κι η μεσαία τάξη, τα σύνορα με την Τουρκία, το όνομα των Σκοπίων κι οι λογαριασμοί των ρασοφόρων Αναρχικών. Εκεί κοντά στα –άντα δηλαδή τα πράγματα ξεκαθαρίζουν Κι επιστρέφουν στην εκλογική τους βάση Η ζωή καταλήγει εκεί που αρχίζει Το παιδί βγαίνει από το μουνί για
Ελευθερία λοιπόν και μοναξιά ή γάμος και παιδιά; Ελευθερία και ξαστεριά ή γάμος και πουστιά; Α ξέχασα! Ελευθερία λένε τη μουνάρα Ρωσίδα Που πήραμε χθες βράδυ με το σύντροφο Λάκη Κι η οποία δεν ήθελε να με φιλήσει με αποτέλεσμα
Να στραβώσω και να τελειώσω στην πίπα! Η Επανάσταση λοιπόν δε θα γίνει με φιλιά Και θα ‘ναι κόκκινη, ζουμερή, καλλίγραμη Κι όχι μπαζούκλα ούτε μπαζούκας Και θα χύσουμε όλοι και όλες αδέρφια κι αδερφές Και δυο και τρεις και χίλιοι δεκατρείς.(Φτάνουν τόσοι!) Μου πήρανε τηλέφωνο λοιπόν Ετοιμάζεται μου λένε Είναι στα σκαριά Ψάχνουνε λένε μέλη, φίλους, κομπάρσους, κεφάλαια Μέσα παραγωγής και χειραγώγησης, διαφημιστές Νταβατζήδες, ψυχιάτρους, χορηγούς Εμβόλια για όλους τους ιούς κι άλλα τέτοια Θα ‘χουμε και ένσημα λένε και σύνταξη κι αξιοπρεπή μισθό Τα κέρδη των τραπεζών και των πολυεθνικών θα γίνουν ποιήματα Συναυλίες και ροκ συγκροτήματα. Djs θα παίζουν psychedelic trance. Σε φεστιβάλ στα βουνά και στα λαγκάδια. Τα ναρκωτικά θα είναι δωρεάν και αβλαβή. Τα ποτά δε θα ‘ναι μπόμπες
Εδώ και καιρό εν αγνοία του έριχνε ψεύτικο αλάτι στο φαγητό του (του το απαγόρευε ο γιατρός κάτω από τις επευφημίες της γυναίκας του) και έπινε εκείνα τα κινέζικα χάπια για το στομάχι που μάλλον για τα νεύρα ήταν. Το περίεργο ήταν ότι νόμιζε πραγματικά ότι του έκαναν καλό αφού ανακουφιζόταν σχεδόν αμέσως από τις φρικτές σουβλιές. Και εκείνα τα γράμματα πάνω στη συσκευασία κινέζικα ήταν ή κάποια άλλη άγνωστη για αυτόν γλώσσα; Όλα αυτά του ήρθαν κάπως ξαφνικά καθώς έβαζε στο καλάθι του ένα έτοιμο συσκευασμένο γεύμα τύπου μεξικάνικης κουζίνας. Μεξικάνικη κουζίνα ξαναζεσταμένη στον υπέροχο φούρνο μικροκυμάτων του; Υπέροχη μεξικάνικη κουζίνα σε σελοφάν;...
Αργοπορία... εκτός πορνείας. Νέοι υποκόσμοι; Όψη, κάτοψη, υπεροψία υπεραξία
Το ξεχαρβαλωμένο κασκόλ σκούπισε το πάτωμα... Το κλειδί μπήκε σχετικά απαλά στην κλειδωνιά και εξίσου άνετα άναψε η μηχανή του αυτοκινήτου. Έβαλε πρώτη, δευτέρα, γλιστρώντας κάπως νευρικά στον δρόμο και συνέχισε την ίδια καθημερινή πορεία προς το σπίτι του αφήνοντας πίσω το σουπερμάρκετ, με το κασκόλ του μαγκωμένο στην πόρτα να γλύφει επανειλημμένα την άσφαλτο...
Αμήν και πότε... Ίσως και ποτέ... πλάνα, τομές, ελπίδα στα ίδια
...To αυτοκίνητο κόλλησε στον τοίχο σαν ζυμάρι και το κεφάλι βεντούζαρε στο μπαμπρίζ αφήνοντας μια κόκκινη μουντζούρα... Ο πόνος σκέφτηκε είναι το ποιο αληθινό συναίσθημα στις μέρες μας... Στήθηκε πάλι στην θέση του ρίχνοντας ένα έξαλλο χαχανητό, έβγαλε ένα τσιγάρο (απ´ τα κομμένα) και τράβηξε απολαυστικά μερικές τζούρες... η αγαπημένη του σειρά λογικά θα είχε αρχίσει... τύλιξε το κασκόλ μια φορά ακόμα στον λαιμό του και ξεκίνησε περπατώντας για το σπίτι...
(Μετς, Αθήνα ή Παρίσι) και τα φαγητά δε θα ‘χουν διοξίνες. Οι εκκλησίες και τα στρατόπεδα θα γίνουν μουσεία και μέγαρα μουσικής. Το μέταλ και το πανκ θ’ αναστηθεί. Δε θα υπάρχουν αρρώστιες, ούτε και γηρατειά, γιατί θα ‘χουμε την ευκαιρία να κάνουμε copy / paste σε πόδια και καρδιές. Θα μπορούμε δηλαδή να κλωνοποιούμε κατά παραγγελία ό,τι θέλουμε, από όργανα μέχρι παιδιά και ερωμένες. Εν ολίγοις θα ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς και χωρίς θάνατο, γεμάτη δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, κοινοκτημοσύνη και πολυγαμία, χωρίς ιδιοκτησίες, κτητικότητες κι αποκλειστικότητες. Θα κοστίσει λίγο παραπάνω βέβαια, αλλά τι να κάνουμε; Επανάσταση είναι αυτή. Ετοιμαστείτε λοιπόν αδέρφια κι αδερφές! Θα μας πάρουνε τηλέφωνο σε λίγο. Η Επανάσταση ετοιμάζεται. Η Επανάσταση έρχεται. Κι η Επανάσταση θα χει όνομα. Και τ’ όνομα αυτής…Πλασίμπο. Σαν να λέμε…Σπασίμπο!
(Σαράντα Εκκλησιές, Θεσσαλονίκη)
Αν κάποιος το δει-διαβάσει ολόκληρο αυτό ΘΑ πατήσει refresh και θα εξαφανιστεί Αλαλάζοντας ασυναρτησίες του τύπου «Ι Λοβ Franco» ενώ παράλληλα θα αυτομαστιγώνεται με το καλώδιο του ασύρματου? ποντικιού, χορεύοντας ΜΠΑΙΝΤΟΥΣΚΑ με τις λευκές αρκούδες του Τροπικού.... Οι ατελείωτοι ποδηλατόδρομοι διασταυρώνονται με την απύθμενη ηλιθιότητα του μέσου ατόμου, που χτενίζεται και ετοιμάζεται για ραντεβού, ενώ η λακ εκτοξεύεται ασυνάρτητα στο μεσοχώρο μεταξύ ξανθού και πλατινέ, καταλαμβάνοντας το ζωτικό χώρο που απορροφά από το μπ3 ποστ-emo εφήβου, καμένου από τα μπιτς αντ μπαιτς… Οι τελευταίοι των Αφρικανών, ναι αυτοί με τις γραβάτες και τα ρόλεξ, που στέλνουν σε υπέργειες στοές τρυφερά μυαλουδάκια πεταλουδιτσών γενετικά μεταλλαγμένων ώστε να αντέχουν στις ‘Ω του Θαύματος’ κανονικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο μικροκλίμα του οχετού του απέναντι Μαλλ…. Τετραφωνικές πεταλούδες έρπονται στα χαμερπή κράσπεδα της παπαλάου, αναπολώντας την μνήμη που ετσιθελικά παρέδωσαν? στον ούγκα ούγκα φύλαρχο της καθεκατωμερινότητάς τους, με αντάλλαγμα τον προκαθορισμένο επ’ αμοιβή τερματισμό του μαρτυρίου της αναμονής της επερχόμενης, στον αιώνα τον απαντώ, συνταξιοδότησης-μεταλοβοτόμησής τους…. Οι ορθοκανονικές δομές της αναρχοζούγκλας του νεοφιλελεύθερου αστικού μοντέλου σε συνδυασμό με τη μεγαλομανή ανυπαρκτότητα του ‘ΜΕΣΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ’ (σύμφωνα πάντα με την αυθαίρετη κατηγοριοποίηση των εταιρειών κλωνοσκοπήσεων) συνθέτουν το ανίκητο κοκτέιλ λοβοτομοποίησης ακόμα και του σουρεαλιστικότερου ΝΤΑΝΤΑΙΣΤΗ – ΜΗΔΕΝΙΣΤΗ ιεροκήρυκα της Ωχ-επανάστασης… Νυχτοπερπατώ σέρνοντας πλαστικές παντόφλες γεμάτες χημικά 6ης γενιάς, χαμογελώντας μου στα μούτρα εκτοξεύουν απειλές ανεφάρμοστες πολυφονόντας ρινγκτόνες οουυ χοουυ χοουυ (βονταφον φάση...) και μετά ξυπνάς ζητώντας λίγο κωλόχαρτο για να σκουπίσεις τον κώλο σου.... Επιτέλους έναs κάδος καθώς-κύκλωσης στην γωνία μου. Παρέα με 43,7 % ανεργία. Και ίδρυμα για τα γαμωστερημένα παιδάκια. Και πίτα γύρος!!και φραπομάγαζα παντού!!Αναχρονιστική αντίστροφη λογική, αυτή σαρώνει το φολκλοριστάν και την επάρατη τιμημένη ελληνική δεξιά… Σκριν αουτ και μποξ αουτ, Πικ εν Ρολ η μόνη βαριά αθλητική μας βιομηχανία, μάλλον γενικότερα βιομηχανία… Σοσιαλιζόμενος και σερνόμενος ψάχνω το ταίρι μου για μια ΜΠΑΙΝΤΟΥΣΚΑ ολκής… Μοναξιά και απομόνωση, χιλιοειπωμένα κλισέ, συννεφιά και ντραμ αντ μπαιζ, φιλοσοφία και Γιάννενα, ντααλλαιι αλλαιιια ιτς γκονα μπε α fine day (radical mix http://www.youtube.com/watch?v=jnKEnqGaP3Q ) ‘Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος’ δήλωνε ο υπαρξιστής Σαρτρ. Μήπως τελικά κατάφερε, με τις χαοτικά αβέβαιες, προδιαγεγραμμένες όμως επιλογές του, να είναι ‘ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ’ μεν, καταδικασμένος δε σε ‘Σισύφειο’ υπαρξιστικό-υλιστικό μαρτύριο….? Εν τέλει, ευτυχώς η πρωτοπόρα θεραπεία στην οποία αυτοπροτάθηκα σαν ΔΕΝθελοντής και αφορούσε την άκριτη κατάποση άγνωστων ποσοτήτων διαφόρων πολυσκευασμάτων σε σχήμα κουραδούλας, είχε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που περίμεναν…. ΤΟ ΨΕΥΔΟΦΑΡΜΑΚΟ ΓΑΜΗΣΕ!
o Δο ν Μαργ αρ ίτ ος
(Κίρκη, Έβρου)
μπα! τίποτα δε με πιάνει, όλα είναι γκρι, ο φάρος, οι άνθρωποι, οι ταμπέλες, οι δρόμοι, τα σήματα της τροχαίας, τα σουπερμάρκετ, η κυρία που επιστρέφει απ’ το σουπερμάρκετ, η μάνα που τρέχει πίσω απ’ το παιδί της, όλα είναι γκρι. πάει τελείωσε.
πιστός του σύντροφος η μαργαρίτα Είναι ξεκουρδισμένη η πόλη μας. ο Σάντσο Πάντσα. Είχε γυρίσει από άλλον τον με Καμία σχέση ο ένας μάχες στις πεδιάδες της Σαραγόσας αυτοί που την διασχίζουν…Υπάρχει η σε αυτό το νησί που εκείνη την εποχή αι κινούντ όλοι πως α ομολογί γενική ήταν γεμάτο ιππότες. Ιππότης κι ρυθμό. ρφο σε έναν εντατικό ομοιόμο αυτός μέσα σε όλους ήθελε να σώσει Μα δεν είμαστε εδώ για να βγάζουμε μαρκησίες και κοντέσες. …….. θεωρίες άγουμε ή να αναπαρ Έριχνε βλέμμα τα γεμάτα γλύκα Θα σας μιλήσω για έναν ηλικιωμένο στις γυναίκες της Πανεπιστημίου. κύριο. Φόραγε σακάκι και μελόν Μα…μά ταια. Του έδειχνα ν είτε τις καπέλο. Προχώραγε στην πλατεία πλάτες ή τις ελιές που έχουν στα Συντάγματος μια ηλιόλουστη προφίλ τους. Μια στιγμή όμως μια ύφος με μέρα ρινή φθινοπω φωνή από τα πίσω του ερχόταν. Δε έναν ει ανθρώπου που απλά περιμέν γίνεται… γι’ αυτόν θα ήταν. Μια ελληνικό καφέ και την εφημερίδα φωνή που κάτι νόμιζε πως είχε χάσει ήταν που λοιπόν του. Εκεί κι ήθελε κάποιον να την κατευθύ νει. αμέριμνος το πρόσωπό του δείχνει Ήταν μια γυναίκα, τα χέρια της ήταν κατάπληκτο από μια μαργαρίτα σε γεμάτα τσάντες, όπως από βραχιόλ α μια δήμου… του μία σκαλωματιά τα χέρια των ισπανίδων χορευτριών. απλή, καθημερινή μαργαρίτα…. Της Την κοίταξε γλυκά και περίμενε ο πρόσωπ ήταν να σαν ασε χαμογέλ να καταλάβει τί ήθελε, γιατί δεν καιρό. δει γνώριμo που είχε να το πολυκα ταλάβαινε. ΄«ΜΜΜ όχι…θα κάνουμε παρέα» «Τα Hondos τα πέρασα; Είναι την καθώς έλεγε της να ήταν σαν μακριά;;;» Ο κύριος κατάλαβε έκοβε. «Καλά είσαι εδώ» είπε και πως η γυναίκα αυτή όντως ήθελε την έβαλε στο πέτο του. Το πρόσωπο τη βοήθειά του, τη σωτήριά του ότατο τεραστι ένα του γέμισε από χερούκλ α. Την πήρε από το χέρι να χαμόγελο. Kαι προχώρησαν, αυτή κι την οδηγήσει. Τις πήρε τις τσάντες . κέντρου του ίμια καλντερ στα αυτός να την αλαφρώσει κι έτσι αυτή δεν . στημίου Ας πούμε…κατά την Πανεπι μπορούσε μακριά του να φύγει. Την Οι δρόμοι του φάνταζαν πήγαινε που; Στα Hondos; Αγνοείται στο ίτα μαργαρ τη Με ίμια. καλντερ η τύχη τους. πέτο πίστευε τον εαυτό του ιππότη στην οδό των ιπποτών της Ρόδου. (Σύντα γμα-Ιπποκράτους, Αθήνα) Ο δον Κιχώτης ήταν αυτός και ο
Το υπόγειο πατάρι
Το κατάπιε, γέμισε και ήπιε ένα ποτήρι με νερό να πάει κάτω, ξαναήπιε λίγο να κάνει γαργάρες να πέσουν μέσα και τα τελευταία υπολείμματα και μετά είπε στον γιατρό: Σίγουρα θα είμαι καλύτερα με όλα αυτά; Αύριο δηλαδή θα ξυπνήσω και θα είναι μία καλύτερη μέρα; Ναι, απάντησε με βέβαιη φωνή ο γιατρός, αρκεί σήμερα να κοιμηθείς ήσυχος. Μα δεν γίνεται αυτό, έχω μήνες να κοιμηθώ ήσυχος, απάντησε ο χαρακτήρας που υποδύεται τον πελάτη ενός γιατρού. Μη σε νοιάζει, απάντησε με περίσσια φιλικότητα ο γιατρός, γύρνα σπίτι και να ’σαι σίγουρος ότι αύριο όλα θα είναι καλύτερα. Γύρισε σπίτι με εμφανή αισιόδοξη διάθεση. Πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει το νυστέρι της επίγνωσης ώστε να ξελεπίσει οποιαδήποτε αμυχή αυτοεξαπάτησης; Μα δεν συμφέρει αυτό, σκέφτηκε ο ηθοποιός καθώς κατέβαινε τα σκαλιά για να μπει στο υπόγειο δωμάτιο όπου έμενε. Το βράδυ για να αισθανθεί κάπως καλύτερα την αλλαγή που επέφερε πάνω του το φάρμακο και για να πάψει να νιώθει σαν να ’ναι θαμμένος δέκα μέτρα κάτω από τη γη, αποφάσισε να κοιμηθεί στο πατάρι, δίπλα στο θερμοσίφωνα. Έστρωσε μία φλοκάτη, έβαλε από πάνω το sleeping bag και έγειρε στον ύπνο του. Ήταν το βράδυ που εξερράγη ο θερμοσίφωνας αλλά ο ηθοποιός που υποδυόταν το γιατρό δεν το έχει μάθει ακόμη, ειδάλλως θα είχε υποδυθεί κάποιον υδραυλικό.
(Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)
...Πάντα ήθελε να βρίσκεται πάνω από τα πράγματα με κάποιο τρόπο να ίπταται χωρίς να χρειάζεται να ανακατεύεται με όλα αυτά τα καθημερινά που τον περιορίζουν σε μια φαύλη κατάσταση. Το παραδεχόταν πως δεν κατάφερνε μάλλον και πολλά. Κάτι επίμονο τον κρατούσε χαμηλά με την αγωνία και όχι με το ύψος του ιλίγγου...
μια στιγμή όμως…
Ψευδαίσθηση της επιλογής Αίσθηση και παραίσθηση Τελικές αλλαγές, μεταστροφή Φτου και απ´ την αρχή
κάτι νιώθω ξαφνικά… (Φάρος, Αλεξανδρούπολη)
(Βούπερταλ, έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή)
απεργάζεται σχέδια μαζικής δολοφονίας προβάτων (είχε κάτι κακά προηγούμενα), παραδόξως, δέχτηκε. Ο Γιώργος από τότε έγινε άλλος άνθρωπος. Για την ακρίβεια έγινε ο Μπάμπης που ήταν ποδοσφαιριστής σε μια ερασιτεχνική ομάδα μπάσκετ. Όχι ο πιο επιτυχημένος συνδυασμός. Του χαλούσε τελείως το παιχνίδι. Δεν μπορούσε να φύγει στον αιφνιδιασμό για το φόβο του οφσάιντ (κάτι που γρήγορα γινόταν αντιληπτό από τις αντίπαλες ομάδες με αποτέλεσμα να παίζουν πίσω από τη σέντρα). Επίσης δεν μπορούσε να πιάσει την μπάλα χωρίς να κοιτάει επίμονα τον διαιτητή, καταλογίζοντάς του έμμεσα αλλά σαφώς ότι δεν κάνει καλά την δουλειά του. Τότε γινόταν από τα νεύρα του άλλος άνθρωπος. Σωστά, ο Γιώργος. Ο Ανέστης λοιπόν, που όποτε δεν ήταν Γιώργος ή Μπάμπης ήταν και γαμώ τα παιδιά (με εκκρεμμείς μηνύσεις από τους γονείς των παιδιών του νηπιαγωγείου της περιοχής του), ήταν αποφασισμένος να βάλει ένα τέλος σ’ όλο αυτό τον
παραλογισμό της εναρμόνισης με το κοινοτικό πρότυπο και των τριών δευτερολέπτων στη ρακέτα. Αποφάσισε να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια. Αλλά του Κάκκου (λολ).Ο διαιτητής ήταν άτεγκτος και Εγώκαιρος. Ήταν οφσάιντ εδώ και καιρό και δεν είχε ISO. Διαπίστωσε επίσης, ότι για κάποιο λόγο τίποτα δε βοηθούσε. Ακόμα και να λουστεί δοκίμασε. Η κατάσταση χειροτέρευε. Δεν μπορούσε με τίποτα να συντονιστούν κανένας μεταξύ μας. Είχε προβλήματα σύνταξης στη δουλειά, με κάποιους υπαλλήλους γερασμένους και υστερικούς, και όσο και αν προσπαθούσε να τους εξηγήσει ότι η καλύτερη λύση για τα ταμεία και το έθνος είναι να το βουλώσουν και να ψοφήσουν ήσυχα ήσυχα, τόσο αυτοί φώναζαν όταν αφού τους σύστηνε στον Ντόν με τη φράση «αφεντικό, κάτι πρόβατα με ενοχλούν», τους άφηνε στα χέρια του προϊσταμένου του.. αισθανόταν άσχημα όμως, και ασχολούταν με το ISO οπότε και γινόταν άλλος άνθρωπος. Στο ποδόσφαιρο (μπάσκετ ήθελα να πω) ακόμα χειρότερα. Είχε εξελιχθεί στον πολυτιμότερο παίκτη της ομάδας του. Με σέντρες ακριβείας και ψηλοκρεμαστές μπαλιές αποδιοργάνωνε τις αντίπαλες άμυνες και κατέστρεφε το παιχνίδι των αντιπάλων. Αλλά του Δαλούκα (ομιτζι). Πάντα ήξερε ότι κάτι πάει λάθος αφού δεν έπαιρνε τις κίτρινες κάρτες που του αναλογούσαν με το προφανές αποτέλεσμα. Γινόταν ο Γιώργος και έχανε τα τελευταία κρίσιμα λεπτά των αγώνων προσπαθώντας να μετρήσει το γήπεδο και να δει αν πληροί τις προϋποθέσεις για το πρότυπο. Ένα βράδυ το τηλέφωνο χτύπησε και τον πήγαν στο Νοσοκομείο για ράμματα και μεταμόσχευση μαλλιών. Το αμέσως προηγούμενο απόγευμα ο Ντον σκότωσε τον Ανέστη για λάθος σε μια πρόσθεση. Σ’ αυτές τις εταιρίες τα λάθη πληρώνονται και όλοι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Πλασίμπο.
τελικά είχε δίκιο ο γιατρός… τώρα αρχίζει και πιάνει………………τώρα….. τώρα τίποτα πια δεν είναι γκρι τώρα όλα είναι ΡΟΖ Για τη θάλασσα και τον ουρανό Μιλήσανε πολλοί και λίγες Για τ’ αστέρια, τα περιστέρια Τα ποτάμια, τα πλοκάμια Τους ασβούς και τους αυγερινούς Για τους θρήνους και τις χαρές Τα μάρμαρα και τις οιμωγές.
να μπεί Στ’ αρχίδια για να ξαναμπεί στο μουνί Και να γίνει αρχίδι Η ψευδαίσθηση της επιλογής διαπλέκεται Στον ομφάλιο λώρο της δουλείας.
Και μετά ήρθε ο χριστιανισμός, ο καπιταλισμός, η αποικιοκρατία, ο κομμουνισμός και τα εθνικοαπελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα Η αγάπη έβγαλε φτερά και πέταξε από τη θρησκεία στην αμαρτία, στον εμφύλιο, στη φαυλοκρατία, στη φαλλοκρατία, στο φεμινισμό, στην τράπεζα σπέρματος και στην τράπεζα αίματος.
Κάποια στιγμή όμως η ψευδαίσθηση σταματά Μπροστά στην πραγματικότητα Η συνείδηση σηκώνει κεφάλι κι αναρωτιέται: «Πώς θα συνεχίσω; Και τώρα τι κάνω;» Μετά καταλαγιάζει και την συνεπαίρνει Μια γαλήνια μικροαστική αδιαφορία Μιζέρια κι ηρεμία Κάνει το χρέος της και κοιμάται ήσυχη Δουλεύει, τρώει, αυνανίζεται, γαμά, αγαπά, εκμεταλλεύεται, ψεύδεται, υποκρίνεται, κλέβει, βλέπει τηλεόραση και κοιμάται Τι άλλο να ζητήσει; Τι άλλο να βρεί; Η ψευδαίσθηση της επιλογής επαναπαύεται στο κρεβάτι της φυλακής.
Spa sibo
Ο Γιώργος δούλευε στο οικονομικό τμήμα μιας μικρομεσαίας εταιρίας δολοφόνων. Η δουλειά του αν και ανούσια, ήταν γεμάτη από συναρπαστικές διαδικασίες ελέγχου και ευφάνταστες δημιουργικές λογιστικές. Είχε προτείνει πριν κάμποσο καιρό στο αφεντικό του να βάλουν πρότυπο ISO 9002 και ο Ντον Κιχώτης (έτσι λέγανε το αφεντικό του) χαμένος στο να
Διάδραση και μονόλογος εφίδρωση και αμηχανία Τεχνητά θέματα... εξέλιξη ποια ανέλιξη;
Κι ύστερα η μεταπολίτευση του κέντρου και η μεταπολίτευση της δεξιάς, το έθνος κι η μεσαία τάξη, τα σύνορα με την Τουρκία, το όνομα των Σκοπίων κι οι λογαριασμοί των ρασοφόρων Αναρχικών. Εκεί κοντά στα –άντα δηλαδή τα πράγματα ξεκαθαρίζουν Κι επιστρέφουν στην εκλογική τους βάση Η ζωή καταλήγει εκεί που αρχίζει Το παιδί βγαίνει από το μουνί για
Ελευθερία λοιπόν και μοναξιά ή γάμος και παιδιά; Ελευθερία και ξαστεριά ή γάμος και πουστιά; Α ξέχασα! Ελευθερία λένε τη μουνάρα Ρωσίδα Που πήραμε χθες βράδυ με το σύντροφο Λάκη Κι η οποία δεν ήθελε να με φιλήσει με αποτέλεσμα
Να στραβώσω και να τελειώσω στην πίπα! Η Επανάσταση λοιπόν δε θα γίνει με φιλιά Και θα ‘ναι κόκκινη, ζουμερή, καλλίγραμη Κι όχι μπαζούκλα ούτε μπαζούκας Και θα χύσουμε όλοι και όλες αδέρφια κι αδερφές Και δυο και τρεις και χίλιοι δεκατρείς.(Φτάνουν τόσοι!) Μου πήρανε τηλέφωνο λοιπόν Ετοιμάζεται μου λένε Είναι στα σκαριά Ψάχνουνε λένε μέλη, φίλους, κομπάρσους, κεφάλαια Μέσα παραγωγής και χειραγώγησης, διαφημιστές Νταβατζήδες, ψυχιάτρους, χορηγούς Εμβόλια για όλους τους ιούς κι άλλα τέτοια Θα ‘χουμε και ένσημα λένε και σύνταξη κι αξιοπρεπή μισθό Τα κέρδη των τραπεζών και των πολυεθνικών θα γίνουν ποιήματα Συναυλίες και ροκ συγκροτήματα. Djs θα παίζουν psychedelic trance. Σε φεστιβάλ στα βουνά και στα λαγκάδια. Τα ναρκωτικά θα είναι δωρεάν και αβλαβή. Τα ποτά δε θα ‘ναι μπόμπες
Εδώ και καιρό εν αγνοία του έριχνε ψεύτικο αλάτι στο φαγητό του (του το απαγόρευε ο γιατρός κάτω από τις επευφημίες της γυναίκας του) και έπινε εκείνα τα κινέζικα χάπια για το στομάχι που μάλλον για τα νεύρα ήταν. Το περίεργο ήταν ότι νόμιζε πραγματικά ότι του έκαναν καλό αφού ανακουφιζόταν σχεδόν αμέσως από τις φρικτές σουβλιές. Και εκείνα τα γράμματα πάνω στη συσκευασία κινέζικα ήταν ή κάποια άλλη άγνωστη για αυτόν γλώσσα; Όλα αυτά του ήρθαν κάπως ξαφνικά καθώς έβαζε στο καλάθι του ένα έτοιμο συσκευασμένο γεύμα τύπου μεξικάνικης κουζίνας. Μεξικάνικη κουζίνα ξαναζεσταμένη στον υπέροχο φούρνο μικροκυμάτων του; Υπέροχη μεξικάνικη κουζίνα σε σελοφάν;...
Αργοπορία... εκτός πορνείας. Νέοι υποκόσμοι; Όψη, κάτοψη, υπεροψία υπεραξία
Το ξεχαρβαλωμένο κασκόλ σκούπισε το πάτωμα... Το κλειδί μπήκε σχετικά απαλά στην κλειδωνιά και εξίσου άνετα άναψε η μηχανή του αυτοκινήτου. Έβαλε πρώτη, δευτέρα, γλιστρώντας κάπως νευρικά στον δρόμο και συνέχισε την ίδια καθημερινή πορεία προς το σπίτι του αφήνοντας πίσω το σουπερμάρκετ, με το κασκόλ του μαγκωμένο στην πόρτα να γλύφει επανειλημμένα την άσφαλτο...
Αμήν και πότε... Ίσως και ποτέ... πλάνα, τομές, ελπίδα στα ίδια
...To αυτοκίνητο κόλλησε στον τοίχο σαν ζυμάρι και το κεφάλι βεντούζαρε στο μπαμπρίζ αφήνοντας μια κόκκινη μουντζούρα... Ο πόνος σκέφτηκε είναι το ποιο αληθινό συναίσθημα στις μέρες μας... Στήθηκε πάλι στην θέση του ρίχνοντας ένα έξαλλο χαχανητό, έβγαλε ένα τσιγάρο (απ´ τα κομμένα) και τράβηξε απολαυστικά μερικές τζούρες... η αγαπημένη του σειρά λογικά θα είχε αρχίσει... τύλιξε το κασκόλ μια φορά ακόμα στον λαιμό του και ξεκίνησε περπατώντας για το σπίτι...
(Μετς, Αθήνα ή Παρίσι) και τα φαγητά δε θα ‘χουν διοξίνες. Οι εκκλησίες και τα στρατόπεδα θα γίνουν μουσεία και μέγαρα μουσικής. Το μέταλ και το πανκ θ’ αναστηθεί. Δε θα υπάρχουν αρρώστιες, ούτε και γηρατειά, γιατί θα ‘χουμε την ευκαιρία να κάνουμε copy / paste σε πόδια και καρδιές. Θα μπορούμε δηλαδή να κλωνοποιούμε κατά παραγγελία ό,τι θέλουμε, από όργανα μέχρι παιδιά και ερωμένες. Εν ολίγοις θα ζήσουμε σε μια κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς και χωρίς θάνατο, γεμάτη δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, κοινοκτημοσύνη και πολυγαμία, χωρίς ιδιοκτησίες, κτητικότητες κι αποκλειστικότητες. Θα κοστίσει λίγο παραπάνω βέβαια, αλλά τι να κάνουμε; Επανάσταση είναι αυτή. Ετοιμαστείτε λοιπόν αδέρφια κι αδερφές! Θα μας πάρουνε τηλέφωνο σε λίγο. Η Επανάσταση ετοιμάζεται. Η Επανάσταση έρχεται. Κι η Επανάσταση θα χει όνομα. Και τ’ όνομα αυτής…Πλασίμπο. Σαν να λέμε…Σπασίμπο!
(Σαράντα Εκκλησιές, Θεσσαλονίκη)
Αν κάποιος το δει-διαβάσει ολόκληρο αυτό ΘΑ πατήσει refresh και θα εξαφανιστεί Αλαλάζοντας ασυναρτησίες του τύπου «Ι Λοβ Franco» ενώ παράλληλα θα αυτομαστιγώνεται με το καλώδιο του ασύρματου? ποντικιού, χορεύοντας ΜΠΑΙΝΤΟΥΣΚΑ με τις λευκές αρκούδες του Τροπικού.... Οι ατελείωτοι ποδηλατόδρομοι διασταυρώνονται με την απύθμενη ηλιθιότητα του μέσου ατόμου, που χτενίζεται και ετοιμάζεται για ραντεβού, ενώ η λακ εκτοξεύεται ασυνάρτητα στο μεσοχώρο μεταξύ ξανθού και πλατινέ, καταλαμβάνοντας το ζωτικό χώρο που απορροφά από το μπ3 ποστ-emo εφήβου, καμένου από τα μπιτς αντ μπαιτς… Οι τελευταίοι των Αφρικανών, ναι αυτοί με τις γραβάτες και τα ρόλεξ, που στέλνουν σε υπέργειες στοές τρυφερά μυαλουδάκια πεταλουδιτσών γενετικά μεταλλαγμένων ώστε να αντέχουν στις ‘Ω του Θαύματος’ κανονικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο μικροκλίμα του οχετού του απέναντι Μαλλ…. Τετραφωνικές πεταλούδες έρπονται στα χαμερπή κράσπεδα της παπαλάου, αναπολώντας την μνήμη που ετσιθελικά παρέδωσαν? στον ούγκα ούγκα φύλαρχο της καθεκατωμερινότητάς τους, με αντάλλαγμα τον προκαθορισμένο επ’ αμοιβή τερματισμό του μαρτυρίου της αναμονής της επερχόμενης, στον αιώνα τον απαντώ, συνταξιοδότησης-μεταλοβοτόμησής τους…. Οι ορθοκανονικές δομές της αναρχοζούγκλας του νεοφιλελεύθερου αστικού μοντέλου σε συνδυασμό με τη μεγαλομανή ανυπαρκτότητα του ‘ΜΕΣΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ’ (σύμφωνα πάντα με την αυθαίρετη κατηγοριοποίηση των εταιρειών κλωνοσκοπήσεων) συνθέτουν το ανίκητο κοκτέιλ λοβοτομοποίησης ακόμα και του σουρεαλιστικότερου ΝΤΑΝΤΑΙΣΤΗ – ΜΗΔΕΝΙΣΤΗ ιεροκήρυκα της Ωχ-επανάστασης… Νυχτοπερπατώ σέρνοντας πλαστικές παντόφλες γεμάτες χημικά 6ης γενιάς, χαμογελώντας μου στα μούτρα εκτοξεύουν απειλές ανεφάρμοστες πολυφονόντας ρινγκτόνες οουυ χοουυ χοουυ (βονταφον φάση...) και μετά ξυπνάς ζητώντας λίγο κωλόχαρτο για να σκουπίσεις τον κώλο σου.... Επιτέλους έναs κάδος καθώς-κύκλωσης στην γωνία μου. Παρέα με 43,7 % ανεργία. Και ίδρυμα για τα γαμωστερημένα παιδάκια. Και πίτα γύρος!!και φραπομάγαζα παντού!!Αναχρονιστική αντίστροφη λογική, αυτή σαρώνει το φολκλοριστάν και την επάρατη τιμημένη ελληνική δεξιά… Σκριν αουτ και μποξ αουτ, Πικ εν Ρολ η μόνη βαριά αθλητική μας βιομηχανία, μάλλον γενικότερα βιομηχανία… Σοσιαλιζόμενος και σερνόμενος ψάχνω το ταίρι μου για μια ΜΠΑΙΝΤΟΥΣΚΑ ολκής… Μοναξιά και απομόνωση, χιλιοειπωμένα κλισέ, συννεφιά και ντραμ αντ μπαιζ, φιλοσοφία και Γιάννενα, ντααλλαιι αλλαιιια ιτς γκονα μπε α fine day (radical mix http://www.youtube.com/watch?v=jnKEnqGaP3Q ) ‘Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος’ δήλωνε ο υπαρξιστής Σαρτρ. Μήπως τελικά κατάφερε, με τις χαοτικά αβέβαιες, προδιαγεγραμμένες όμως επιλογές του, να είναι ‘ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ’ μεν, καταδικασμένος δε σε ‘Σισύφειο’ υπαρξιστικό-υλιστικό μαρτύριο….? Εν τέλει, ευτυχώς η πρωτοπόρα θεραπεία στην οποία αυτοπροτάθηκα σαν ΔΕΝθελοντής και αφορούσε την άκριτη κατάποση άγνωστων ποσοτήτων διαφόρων πολυσκευασμάτων σε σχήμα κουραδούλας, είχε το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που περίμεναν…. ΤΟ ΨΕΥΔΟΦΑΡΜΑΚΟ ΓΑΜΗΣΕ!
o Δο ν Μαργ αρ ίτ ος
(Κίρκη, Έβρου)
μπα! τίποτα δε με πιάνει, όλα είναι γκρι, ο φάρος, οι άνθρωποι, οι ταμπέλες, οι δρόμοι, τα σήματα της τροχαίας, τα σουπερμάρκετ, η κυρία που επιστρέφει απ’ το σουπερμάρκετ, η μάνα που τρέχει πίσω απ’ το παιδί της, όλα είναι γκρι. πάει τελείωσε.
πιστός του σύντροφος η μαργαρίτα Είναι ξεκουρδισμένη η πόλη μας. ο Σάντσο Πάντσα. Είχε γυρίσει από άλλον τον με Καμία σχέση ο ένας μάχες στις πεδιάδες της Σαραγόσας αυτοί που την διασχίζουν…Υπάρχει η σε αυτό το νησί που εκείνη την εποχή αι κινούντ όλοι πως α ομολογί γενική ήταν γεμάτο ιππότες. Ιππότης κι ρυθμό. ρφο σε έναν εντατικό ομοιόμο αυτός μέσα σε όλους ήθελε να σώσει Μα δεν είμαστε εδώ για να βγάζουμε μαρκησίες και κοντέσες. …….. θεωρίες άγουμε ή να αναπαρ Έριχνε βλέμμα τα γεμάτα γλύκα Θα σας μιλήσω για έναν ηλικιωμένο στις γυναίκες της Πανεπιστημίου. κύριο. Φόραγε σακάκι και μελόν Μα…μά ταια. Του έδειχνα ν είτε τις καπέλο. Προχώραγε στην πλατεία πλάτες ή τις ελιές που έχουν στα Συντάγματος μια ηλιόλουστη προφίλ τους. Μια στιγμή όμως μια ύφος με μέρα ρινή φθινοπω φωνή από τα πίσω του ερχόταν. Δε έναν ει ανθρώπου που απλά περιμέν γίνεται… γι’ αυτόν θα ήταν. Μια ελληνικό καφέ και την εφημερίδα φωνή που κάτι νόμιζε πως είχε χάσει ήταν που λοιπόν του. Εκεί κι ήθελε κάποιον να την κατευθύ νει. αμέριμνος το πρόσωπό του δείχνει Ήταν μια γυναίκα, τα χέρια της ήταν κατάπληκτο από μια μαργαρίτα σε γεμάτα τσάντες, όπως από βραχιόλ α μια δήμου… του μία σκαλωματιά τα χέρια των ισπανίδων χορευτριών. απλή, καθημερινή μαργαρίτα…. Της Την κοίταξε γλυκά και περίμενε ο πρόσωπ ήταν να σαν ασε χαμογέλ να καταλάβει τί ήθελε, γιατί δεν καιρό. δει γνώριμo που είχε να το πολυκα ταλάβαινε. ΄«ΜΜΜ όχι…θα κάνουμε παρέα» «Τα Hondos τα πέρασα; Είναι την καθώς έλεγε της να ήταν σαν μακριά;;;» Ο κύριος κατάλαβε έκοβε. «Καλά είσαι εδώ» είπε και πως η γυναίκα αυτή όντως ήθελε την έβαλε στο πέτο του. Το πρόσωπο τη βοήθειά του, τη σωτήριά του ότατο τεραστι ένα του γέμισε από χερούκλ α. Την πήρε από το χέρι να χαμόγελο. Kαι προχώρησαν, αυτή κι την οδηγήσει. Τις πήρε τις τσάντες . κέντρου του ίμια καλντερ στα αυτός να την αλαφρώσει κι έτσι αυτή δεν . στημίου Ας πούμε…κατά την Πανεπι μπορούσε μακριά του να φύγει. Την Οι δρόμοι του φάνταζαν πήγαινε που; Στα Hondos; Αγνοείται στο ίτα μαργαρ τη Με ίμια. καλντερ η τύχη τους. πέτο πίστευε τον εαυτό του ιππότη στην οδό των ιπποτών της Ρόδου. (Σύντα γμα-Ιπποκράτους, Αθήνα) Ο δον Κιχώτης ήταν αυτός και ο
(Βερολίνο, Γερμανία) Σε άφησα στο σπίτι σου πήγα και εγώ στο δικό μου απέναντι ξαπλώσαμε σκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο
)Πετράλωνα, Αθήνα(
Σε ένα δρόμο μένουμε τα παράθυρά μας αντικριστά μπερδευτήκανε οι ζωές μας, οι ύπνοι μας οι δουλειές μας οι ταυτότητές μας τόσα χρόνια στην πόλη χωρίς καν να συστηθούμε, ίσως πια να μην υπάρχει ανάγκη ή ίσως πια να μην έχει και σημασία.
(Ταρατσιστάν, Αθήνα)
Δε ξέρω εσύ τι λες Καιρός να γίνουμε ρεαλιστές 0000000000000000000010001000 Πέσε το δε σε ό,τι νευρωσικό πίστευες μέχρι χθες. Και τότε εγώ θα σου μάθω ποιο τ’ αληθινό. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ Σου ‘πα να μου δώσεις κλειδιά για την ταράτσα Και μου πες πως τέτοια δεν ζήταγαν οι άλλοι ενοικιαστές Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές. Κάθισα και σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τη Σαλαμίνα Και μου πες με το ενοίκιο του μήνα Να σου στείλω πέντε φύλλα τιμωρία «δεν είμαι ο Ξέρξης»
)Γλυφάδα, Αθήνα( όμως όλα σου φαίνονται μάταια… αδιάφορα… τόσο μικρά… είναι σαν να τα ζεις χωρίς να τα ζεις… αναρωτιέσαι
Περπατούσαμε μέχρι αργά το βράδυ λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που ανασαίναμε πιο ελεύθερα τον Αύγουστο μακριά από τη σαχλαμάρα των τουριστών συζητούσαμε πολύ, περπατήσαμε πολύ
η ζωή διψά για αναμνήσεις που δε βουλιάζουν στις ψευδαισθήσεις. Και τώρα Τι;;;… τυρί… Τώρα είσαι ένας κατά φαντασίαν ασθενής. Κι εγώ δεν είμαι ένας γιατρός, αυτός έρχεται με ραντεβού. Είμαι ένας άνθρωπος διόλου αδιάφορος. Έμαθες πια ότι είναι ψεύτικο το φάρμακο που καταπίνεις. Κι όλοι το γνώριζαν έξω από εσένα. Παραπονιάρικό μου νιώθεις προδομένο και παραμελημένο; Μίλησε μου λοιπόν κι εσύ τώρα ήρθε η εδική σου ολοδική σου η ώρα. Με την μπόρα και τον μπάτη τα λόγια σου θα φθάσουνε σε εμένα. Και το πέπλο που θα ανεμίζει θα αποκαλύπτει της καρδιάς σου τα σφιγμένα.
Τι με κρατάει μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σ’ αυτά που ζω… είναι σκέψεις… εικόνες του μυαλού άλλες πραγματικές άλλες ψεύτικες και γεγονότα αλλόκοτα ταιριασμένα… ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό για να ζω τη δική μου ψευδαίσθηση…
Και τώρα πρέπει να απολογηθώ πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την αναισθησία μου μάλλον πρέπει και να σε προσέχω πια μη κάνεις καμιά ανοησία
Είναι το πέπλο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας… από εσένα κι εμένα. Φυσάει. Μουσική αυλού στις αυλές μας. Θες να κάνουμε σιωπή να δούμε ποιος θα μιλήσει πρώτος; Κι αν δεν σε ακούσουν οι δίπλα σου είναι επειδή είναι ο άνεμος και πάει τα λόγια μακριά. Aλήθεια, δε χάνονται. Οι δίπλα σου ακούν μια φωνή ασθενική που λέει κάτι απλά για να το πει. Είναι καιρός που εσύ αρρώστησες σύμφωνα με αυτούς και σε κάνουν βόλτα με τους ορούς. Είναι επειδή γύρευες μια ζωή στα όρη και σ’ ένα χαρούμενο αγόρι.
χουμε τόσα πολλά να πούμε Που καλύτερα να μην πούμε τίποτα Η συνεχώς αδικαιολόγητη θλίψη Σ’ αυτόν τον κόσμο Αποτελεί δείγμα ευφυΐας Ο πόνος δε θα είναι για πάντα πόνος Πλασίμπο Γιατί στο τέλος της νύχτας Το μόνο που έχει σημασία Είναι από ποια μεριά θα βγει ο ήλιος Πλασίμπο Κάτι που λέγεται μοναξιά Καινούριο κρασί, απρόοπτες αφίξεις Πλασίμπο Όλα στη θέση τους.
Έπρεπε να μου το έλεγες νόμιζες ότι εννοείται τίποτα δεν εννοείται στις ανθρώπινες σχέσεις
-αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια τι ζώδιο είσαι; -τι θα κάνω με σένα είμαι σε απόγνωση αυτός ο καιρός δεν υποφέρεται μου κάνει τα μαλλιά πιο κατσαρά -πόσο όμορφη είσαι έχεις φίλους να μου γνωρίσεις; -πουθενά δε πάω, εδώ θα μείνω θέλω να πάω ένα ταξίδι, μακριά, οπουδήποτε -όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου
...για όλα αυτά που δεν είναι ψέμα…
Αυτά ύστερα φοβήθηκες και δεν τα εμπιστεύτηκες πως ήταν για εσέ. Γατζώθηκες πάνω τους μη σου φύγουν κι έτσι δεν τα φρόντισες. Στην αρχή ξύπνησαν από λήθαργο οι αισθήσεις σου μα τώρα ζεις με παραισθήσεις. Γιατί; Γιατί και πώς και πότε. Ποτέ δε θα μάθεις αν δε νιώσεις πως
Εντάξει λοιπόν θα μιλήσω κι εγώ. Μόνο που δεν θα ’ναι μονόλογος. Μήτε παραμιλητό από το ψευδοφάρμακο αυτό. Μια παλάμη ζητάω. Ανοιχτή να ‘ναι. Να την αγγίξω και να βγούνε δυο άνθρωποι. Από πού να βγήκαν; Από το καπέλο κανενός μάγου; Είπα δε θα ‘ναι μονόλογος, γι’ αυτό σταματώ εδώ. ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΕΞΕΠΕΤΑΧΘΗΣΑΝ
(Αυλίδα, Εύβοια)
astidromos@gmail.com
astidromos.blogspot.com
(Τούμπα, Θεσσαλονίκη)
Ούτε καν ήξερα ότι… με περίμενες χρόνια μέσα από εφήμερες σχέσεις μέσα από τη μόδα της ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα από επίμονες παρακολουθήσεις της προσωπικής μου ζωής μέσα από… χωρίς καν να διανοηθείς ότι… μετά από τόσα χρόνια ποτέ δε σ΄ αγάπησα ποτέ δεν υπήρξες στη ζωή μου ποτέ δεν ένοιωσα τη σκιά σου ή την ανάσα σου να με κυνηγά ποτέ δεν...
-όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου -τίποτα δε βάζω πιο πάνω από σένα σαν να ανοίγω μια επιχείρηση -δε ζω χωρίς εσένα τι προσφέρεις, τι θα κερδίσω; -δε με νοιάζει ό,τι και αν γίνει πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός -σ’ ονειρεύομαι συνεχώς έχεις αμάξι; -αν δε σε δω θα τρελαθώ σε πειράζει να βρεθούμε το Σάββατο; -μικραίνει το σώμα μου, μεγαλώνει η καρδιά μου δε λέω, χαριτωμένος είσαι