(Βερολίνο, Γερμανία) Σε άφησα στο σπίτι σου πήγα και εγώ στο δικό μου απέναντι ξαπλώσαμε σκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο
)Πετράλωνα, Αθήνα(
Σε ένα δρόμο μένουμε τα παράθυρά μας αντικριστά μπερδευτήκανε οι ζωές μας, οι ύπνοι μας οι δουλειές μας οι ταυτότητές μας τόσα χρόνια στην πόλη χωρίς καν να συστηθούμε, ίσως πια να μην υπάρχει ανάγκη ή ίσως πια να μην έχει και σημασία.
(Ταρατσιστάν, Αθήνα)
Δε ξέρω εσύ τι λες Καιρός να γίνουμε ρεαλιστές 0000000000000000000010001000 Πέσε το δε σε ό,τι νευρωσικό πίστευες μέχρι χθες. Και τότε εγώ θα σου μάθω ποιο τ’ αληθινό. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ Σου ‘πα να μου δώσεις κλειδιά για την ταράτσα Και μου πες πως τέτοια δεν ζήταγαν οι άλλοι ενοικιαστές Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές. Κάθισα και σου έλεγα πως θέλω να βλέπω τη Σαλαμίνα Και μου πες με το ενοίκιο του μήνα Να σου στείλω πέντε φύλλα τιμωρία «δεν είμαι ο Ξέρξης»
)Γλυφάδα, Αθήνα( όμως όλα σου φαίνονται μάταια… αδιάφορα… τόσο μικρά… είναι σαν να τα ζεις χωρίς να τα ζεις… αναρωτιέσαι
Περπατούσαμε μέχρι αργά το βράδυ λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που ανασαίναμε πιο ελεύθερα τον Αύγουστο μακριά από τη σαχλαμάρα των τουριστών συζητούσαμε πολύ, περπατήσαμε πολύ
η ζωή διψά για αναμνήσεις που δε βουλιάζουν στις ψευδαισθήσεις. Και τώρα Τι;;;… τυρί… Τώρα είσαι ένας κατά φαντασίαν ασθενής. Κι εγώ δεν είμαι ένας γιατρός, αυτός έρχεται με ραντεβού. Είμαι ένας άνθρωπος διόλου αδιάφορος. Έμαθες πια ότι είναι ψεύτικο το φάρμακο που καταπίνεις. Κι όλοι το γνώριζαν έξω από εσένα. Παραπονιάρικό μου νιώθεις προδομένο και παραμελημένο; Μίλησε μου λοιπόν κι εσύ τώρα ήρθε η εδική σου ολοδική σου η ώρα. Με την μπόρα και τον μπάτη τα λόγια σου θα φθάσουνε σε εμένα. Και το πέπλο που θα ανεμίζει θα αποκαλύπτει της καρδιάς σου τα σφιγμένα.
Τι με κρατάει μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά σ’ αυτά που ζω… είναι σκέψεις… εικόνες του μυαλού άλλες πραγματικές άλλες ψεύτικες και γεγονότα αλλόκοτα ταιριασμένα… ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό για να ζω τη δική μου ψευδαίσθηση…
Και τώρα πρέπει να απολογηθώ πρέπει να δώσω εξηγήσεις για την αναισθησία μου μάλλον πρέπει και να σε προσέχω πια μη κάνεις καμιά ανοησία
Είναι το πέπλο που μας χωρίζει από τον εαυτό μας… από εσένα κι εμένα. Φυσάει. Μουσική αυλού στις αυλές μας. Θες να κάνουμε σιωπή να δούμε ποιος θα μιλήσει πρώτος; Κι αν δεν σε ακούσουν οι δίπλα σου είναι επειδή είναι ο άνεμος και πάει τα λόγια μακριά. Aλήθεια, δε χάνονται. Οι δίπλα σου ακούν μια φωνή ασθενική που λέει κάτι απλά για να το πει. Είναι καιρός που εσύ αρρώστησες σύμφωνα με αυτούς και σε κάνουν βόλτα με τους ορούς. Είναι επειδή γύρευες μια ζωή στα όρη και σ’ ένα χαρούμενο αγόρι.
χουμε τόσα πολλά να πούμε Που καλύτερα να μην πούμε τίποτα Η συνεχώς αδικαιολόγητη θλίψη Σ’ αυτόν τον κόσμο Αποτελεί δείγμα ευφυΐας Ο πόνος δε θα είναι για πάντα πόνος Πλασίμπο Γιατί στο τέλος της νύχτας Το μόνο που έχει σημασία Είναι από ποια μεριά θα βγει ο ήλιος Πλασίμπο Κάτι που λέγεται μοναξιά Καινούριο κρασί, απρόοπτες αφίξεις Πλασίμπο Όλα στη θέση τους.
Έπρεπε να μου το έλεγες νόμιζες ότι εννοείται τίποτα δεν εννοείται στις ανθρώπινες σχέσεις
-αυτό που αισθάνομαι δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια τι ζώδιο είσαι; -τι θα κάνω με σένα είμαι σε απόγνωση αυτός ο καιρός δεν υποφέρεται μου κάνει τα μαλλιά πιο κατσαρά -πόσο όμορφη είσαι έχεις φίλους να μου γνωρίσεις; -πουθενά δε πάω, εδώ θα μείνω θέλω να πάω ένα ταξίδι, μακριά, οπουδήποτε -όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου
...για όλα αυτά που δεν είναι ψέμα…
Αυτά ύστερα φοβήθηκες και δεν τα εμπιστεύτηκες πως ήταν για εσέ. Γατζώθηκες πάνω τους μη σου φύγουν κι έτσι δεν τα φρόντισες. Στην αρχή ξύπνησαν από λήθαργο οι αισθήσεις σου μα τώρα ζεις με παραισθήσεις. Γιατί; Γιατί και πώς και πότε. Ποτέ δε θα μάθεις αν δε νιώσεις πως
Εντάξει λοιπόν θα μιλήσω κι εγώ. Μόνο που δεν θα ’ναι μονόλογος. Μήτε παραμιλητό από το ψευδοφάρμακο αυτό. Μια παλάμη ζητάω. Ανοιχτή να ‘ναι. Να την αγγίξω και να βγούνε δυο άνθρωποι. Από πού να βγήκαν; Από το καπέλο κανενός μάγου; Είπα δε θα ‘ναι μονόλογος, γι’ αυτό σταματώ εδώ. ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΕΞΕΠΕΤΑΧΘΗΣΑΝ
(Αυλίδα, Εύβοια)
astidromos@gmail.com
astidromos.blogspot.com
(Τούμπα, Θεσσαλονίκη)
Ούτε καν ήξερα ότι… με περίμενες χρόνια μέσα από εφήμερες σχέσεις μέσα από τη μόδα της ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα από επίμονες παρακολουθήσεις της προσωπικής μου ζωής μέσα από… χωρίς καν να διανοηθείς ότι… μετά από τόσα χρόνια ποτέ δε σ΄ αγάπησα ποτέ δεν υπήρξες στη ζωή μου ποτέ δεν ένοιωσα τη σκιά σου ή την ανάσα σου να με κυνηγά ποτέ δεν...
-όλα για όλα για σένα σε μετρώ σε υπολογίζω σε ζυγίζω με τα υπέροχα μάτια μου -τίποτα δε βάζω πιο πάνω από σένα σαν να ανοίγω μια επιχείρηση -δε ζω χωρίς εσένα τι προσφέρεις, τι θα κερδίσω; -δε με νοιάζει ό,τι και αν γίνει πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός -σ’ ονειρεύομαι συνεχώς έχεις αμάξι; -αν δε σε δω θα τρελαθώ σε πειράζει να βρεθούμε το Σάββατο; -μικραίνει το σώμα μου, μεγαλώνει η καρδιά μου δε λέω, χαριτωμένος είσαι