ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ, ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ
Κάθεται σαν παντελόνι σε καρέκλα. Γράφει σαν μολύβι. (Φυσικά ζει κάπου. Κατά μήκος. Έντρομο κι ακίνητο, κρεμασμένο απ’ την ουρά. Στο γενεαλογικό του δέντρο.)
Φθαρμένη μέρα τρύπια με βροχή. Τυφλά ντουλάπια.
Ασώματα ρούχα.
Δεν πάνε πουθενά
Τα πόδια της καρέκλας, τα πόδια
Του τραπεζιού
Κι η πόρτα με το τρίξιμο
Ανοίγει προς τα μέσα.
Να εννοώ το μάταιο και να μη φεύγω.
Εξάλλου τίποτα δε φεύγει. Μόνο
Δήθεν έξω από το μάτι μου η πόλη Αλλάζει
Εποχές, διαστάσεις, μήκη κύματος.
Κάθομαι άνεργα.
Μ’ όλα τα δάχτυλα αναμμένα.
Θα σου χαρίσω την ειρηνική ζωή, λέει ο Γιάννης. Θα μου
Χαρίσεις αυτό που κάτι λέει για τη γενιά μας;
Παίρνουν τις θέσεις τους αγαπημένα στο γραφείο. Σαν σε
Βιογραφία. Περνά θροΐζοντας κι η Νάσα. Θέλετε κάτι; Περισσότερο φως; Ίσως. Γράφουν. Το ποίημα είναι μια Επιταγή. Υπογράφουν.
Εντόπισα εντέλει Τα συνομήλικα πετρώματα.
Χωρίζω το μερίδιό μου απ’ τα κλοπιμαία
αυτής της κακοποιού νύχτας
με το δεξί γράφοντας και τ’ αριστερό
τρέμοντας
στο διακόπτη του χρόνου.
Έτοιμο Έντομο Ξαναγυρίζω στην ανόργανη θλίψη.
Συλλογή: ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ, 1980, εκδ. Η ΜΙΚΡΗ ΕΓΝΑΤΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΠΕΝΑΚΗ
ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ, ΚΥΡΙΑΚΗ
Στη λεωφόρο των Γκομπλέν στων δέντρων τη σειρά
Ένα μαρμάρινο άγαλμα απ’ το χέρι με περνά
Σήμερα είναι Κυριακή τα σινεμά κλειστά
Χαζεύουνε τ’ ανθρώπινα στους κλώνους τα πουλιά
Και μ’ αγκαλιάζει τ’ άγαλμα χωρίς κανένας να μας δει
Μονάχα με το δάχτυλο μας δείχνει ένα τυφλό παιδί.
μετάφραση: Τάσος Κόρφης, από τη συλλογή: ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΙΣ
(
η έκδοση υπηρετεί το πολυτονικό)
Μοιάζει σχεδόν γελοίο να περιφρουρώ και να εξηγώ τη χρήση μιας
λέξης σε κάποια περίπτωση όπου αυτή η χρήση θα ’πρεπε φυσιολογικά να
είναι αυτονόητη. Κι όμως, κρίνεται απαραίτητο, εξαιτίας της κατάχρησης της
λέξης «συμπάθεια», μιας κατάχρησης εξαιρετικά διαδεδομένης σήμερα, με
την οποία, αντί να εκλαμβάνουμε τον όρο στη σωστή του σημασία, δηλαδή στο ότι αναπαράγουμε με το νου μας τα αισθήματα κάποιου άλλου, είτε πρόκειται
για μίσος και αγανάκτηση είτε πρόκειται για αγάπη, για οίκτο ή για συναινεση, τον έχουμε καταντήσει συνώνυμο της λέξης οίκτος· εξού και πολλοί συγγραφείς, αντί να γράφουν «συμπάθεια με τον άλλον», υιοθετούν τον τερατώδη βαρβαρισμό «συμπάθεια για τον άλλον». (Σ.τ. Συγγρ.)
υποσημείωση της σελίδας 23, του βιβλίου: ΤΟ ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΟ ΤΟΥ ΜΑΚΒΕΘ, εκδ ΑΓΡΑ
τι είναι το ροΐ;
το ροΐ είναι δοχείο σε σχήμα κώνου ή κυλινδρικό με μακρύ στόμιο στο πλάι ή εμπρός
και χρησιμεύει για να ρίχνουμε λάδι στο φαγητό
στα παιδικά μου χρόνια το άκουγα σαν ρογί κι έτσι καταχωρήθηκε στη μνήμη
εδώ, το ροΐ έρχεται να παίξει το θέμα, ή τίτλο, ενός δελταρίου λογοτεχνικών κειμένων
που η ίδια έχω κατά καιρούς, ή και στο μέλλον θα…, πληκτρίσει από βιβλία στο facebook χάριν ενός τύπου επικοινωνίας που μπορεί και να είναι απεύθυνση στον έναν, εκείνον που στέκεται ενίοτε η αιτία σκέψεων, συναισθημάτων, η ανάγκη να μιλήσω
χαλαρά και… σταγόνα τη σταγόνα… όπως το ρογί (ασημίνα λαμπράκου, 2022)
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ και ΚΕΙΜΕΝΑ
ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ FACEBOOK ΤΗΣ ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΙΟΥΛΗ ΤΟΥ 2022 ακολουθήθηκε η μορφοποίηση των συλλογών και περιοδικών από όπου αντιγράφηκαν
ΓΕΝΑΡΗΣ ΤΟΥ 2023
