Maria Smith Abdy ποίηση
Μετάφραση: Ασημίνα Λαμπράκου
The Home Of Happier Days
Yes, bright the velvet lawn appears, And fair the blooming bowers; Yet blame me not—I view with tears, This scene of light and flowers; Strangers possess my native halls, And tread my wonted ways; Alas! no look, no voice recalls, The Home of Happier Days. The gay guitar is still in tune; The greenhouse plants are rare; Glad faces throng the wide saloon, But none I love are there: Oh ! give me friendship's cherished tone, Give me affection's gaze; Else my sad heart can never own The Home of Happier Day.
Το σπίτι των πιο ευτυχισμένων ημερών
Ναι, λαμπερό εμφανίζεται το βελούδινο λιβάδι, Κι αγνές οι ανθισμένες κληματαριές· Μη με κατηγορήσεις άλλο – βλέπω με δάκρυα· Αυτή η σκηνή από φως και άνθη· Ξένοι έχουν τους γενέθλιους κοιτώνες μου· Αλλοίμονο! Κανένα βλέμμα, καμιά φωνή δεν υπενθυμίζει, Το Σπίτι των πιο Ευτυχισμένων Ημερών. Η κεφάτη κιθάρα είναι ακόμη σε αρμονία· Τα φυτά του πράσινου σπιτιού είναι σπάνια· Ευτυχισμένα πρόσωπα συρρέουν στο ευρύχωρο ποτοπωλείο, Μα κανείς που αγαπώ δεν είναι εκεί: Ω! δώσε μου της φιλίας την αγαπησιάρικη διάθεση, Δώσε μου το αφοσιωμένο βλέμμα αγάπης· Αλλιώς η λυπημένη μου καρδιά δε θα μπορέσει ποτέ να κάνει δικό της Το Σπίτι των πιο Ευτυχισμένων Ημερών.
Broken Ties
The Broken Ties of happier days, How often do they seem To come before our mental gaze. Like a remembered dream; Around us each dissevered chain, In sparkling ruin lies. And earthly hand can ne'er again Unite those Broken Ties. The parents of our infant home, The kindred that we loved, Far from our arms perchance may roam. To distant scenes removed, Or we have watched their parting breath, And closed their weary eyes, And sighed to think how sadly death Can sever human ties. The friends, the loved ones of our youth, They too are gone or changed, Or worse than all, their love and truth Are darkened and estranged; They meet us in the glittering throng With cold averted eyes, And wonder that we weep our wrong, And mourn our Broken Ties. Oh ! who in such a world as this, Could bear their lot of pain, Did not one radiant hope bliss Unclouded yet remain? That hope the Sovereign Lord has given, Who reigns beyond the skies; That hope unites our souls to Heaven, By Faith's enduring ties.
Σπασμένοι δεσμοί
Οι σπασμένοι δεσμοί των ευτυχέστερων ημερών, Πόσο συχνά μοιάζουν Να προβάλουν στο προσηλωμένο στοχαστικό βλέμμα μας μπροστά. Όπως ένα όνειρο που θυμηθήκαμε· Γύρω μας κάθε αλυσίδα που έχει διαχωρισθεί, Σε αστραφτερά ερείπια κείται. Και γήινα χέρια δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά Να ενώσουν εκείνους τους σπασμένους δεσμούς. Οι γονείς του βρεφικού μας καταφύγιου, Το συγγενολόι που αγαπούσαμε, Μακριά πολύ από τα χέρια μας κατά τύχη μπορεί να περιπλανώνται ασκόπως. Σε απομακρυσμένες εικόνες μετακόμισαν, Ή εμείς έχουμε παρακολουθήσει την χωριστή αναπνοή τους, Και κλείσαμε τα αποκαμωμένα μάτια τους, Κι αναστενάξαμε στη σκέψη πόσο θλιβερά ο θάνατος Μπορεί να αποκόψει τους δεσμούς του ανθρώπου. Οι φίλοι, εκείνοι οι αγαπημένοι κάποτε της νεότητάς μας, Έχουν κι αυτοί φύγει ή αλλάξει, Ή χειρότερα απ’ όλα, η αγάπη κι η αλήθεια τους Έχουν σκοτεινιάσει και αποξενωθεί· Μας συναντούν ανάμεσα σε πλήθος αστραφτερό Με ψυχρά μάτια αποστραμμένα, Και απορούνε ότι θρηνούμε το δικό μας λάθος, Και πενθούμε τους σπασμένους μας δεσμούς. Ω! ποιοι σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν, Θα μπορούσαν να φέρουν της μοίρας τους τον πόνο, Καμιά ακτινοβολούσα ελπίδα παράδεισος Ασυννέφιαστος ακόμη δεν μένει; Εκείνη η ελπίδα που ο Απόλυτος Κύριος έχει δώσει, Που βασιλεύει πέρα από τους ουρανούς· Εκείνη η ελπίδα που ενώνει όλες τις ψυχές στον Ουρανό, Με της πίστης τους διαρκείς δεσμούς.
Each care, each ill of mortal birth, Is sent in pitying love, o lift the lingering heart from earth, And speed its flight above; And every pang that rends the breast, And every joy that dies, Tell us to seek a safer rest, And trust to holier ties.
Κάθε φροντίδα, κάθε αρρώστια από θνητή γέννηση, Αποστέλλεται με ελεήμονα αγάπη, Να σηκώσει τη βραδύνουσα καρδιά από τη γη, Και να επιταχύνει την πτήση της προς τα επάνω Και κάθε σουβλιά πόνου που σκίζει το στήθος, Και κάθε χαρά που πεθαίνει, Μας παραγγέλνει να ψάξουμε ένα πιο ακίνδυνο καταφύγιο, Και να εμπιστευτούμε ιερότερους δεσμούς.
My Very Particular Friend
Are you struck with her figure and face? How lucky you happened to meet With none of the gossiping race, Who dwell in this horrible street! They of slanderous hints never tire; I love to approve and commend, And the lady you so much admire, Is my very particular friend! How charming she looks — her dark curls Really float with a natural air; And the beads might be taken for pearls, That arc twined in that beautiful hair: Then what tints her fair features o'erspread That she uses white paint some pretend; But, believe me, she only wears red She's my very particular friend! Then her voice, how divine it appears While carolling: "Rise gentle moon;" Lord Crotchet lastnight stopped his ears, And declared that she sung out of tune; For my part, I think that her lay Might to Malibran's sweetness pretend; But people won't mind what I say — I'm her very particular friend! Then her writings — her exquisite rhyme To posterity surely must reach; I wonder she finds so much time With four little sisters to teach!) A critic in Blackwood, indeed. Abused the last poem she penned; The article made my heart bleed — She's my very particular friend!
Η πολύ ξεχωριστή φίλη μου
Με την εικόνα της έχεις κολλήσει και το πρόσωπό της; Πόσο τυχερός που να μη συναντηθείς έτυχε Με καμιά κοτσομπολίστικη ράτσα, Που σ’ αυτό το φριχτό δρόμο κατοικεί! Δεν κουράζονται ποτέ εκείνοι των συκοφαντικών υπαινιγμών· Να σχολιάσω θα ήθελα και ν’ αποδείξω, Πως η κυρία που τόσο εσύ πολύ θαυμάζεις, Η πολύ ξεχωριστή φίλη μου είναι! Γοητευτική πόσο φαίνεται – οι σκούρες μπούκλες της Με φυσικό αέρα πραγματικά ταλαντεύονται· Για μαργαριτάρια τις χάντρες θα μπορούσες να πάρεις Στα όμορφα αυτά μαλλιά το τόξο αυτό συστρέφεται: Έπειτα ό,τι τα αγνά χαρακτηριστικά της χρωματίζει πάνω απλώνεταιΠως λευκό χρώμα χρησιμοποιεί υποστηρίζουν κάποιοι· Μα, πιστέψτε με, απλώς κόκκινα φοράει Η πιο ξεχωριστή φίλη μου αυτή είναι! Η φωνή της έπειτα, θεϊκή πώς εμφανίζεται Όταν χαρούμενα τραγουδά: «ευγενικό φεγγάρι φούσκωσε·» Σταμάτησε ο Λόρδος Κρόκετ χθες βράδυ ν’ ακούει Και πως από αρμονία ξέμεινε κόμπασε· Από τη μεριά μου, το καταφύγιο της νομίζω Στη γλυκύτητα των Malibran πιθανά αξιώνει· Μα δε θα νοιαστούν οι άνθρωποι τι εγώ λέω – Η πιο ιδιαίτερη φίλη της εγώ είμαι! Μετά, τα γραπτά της – ο εκλεκτός ρυθμός της Στους απογόνους σίγουρα πρέπει να φτάσουν· (τόσο πολύ χρόνο βρίσκει αναρωτιέμαι Με τέσσερεις μικρές αδελφές να διδάξει!) Μια κριτική στο Blackwood, αληθινά. Το τελευταίο ποίημα που έγραψε, κακοχαρακτήρισε· Να ματώσει η καρδιά μου το άρθρο έκανε – Η πιο ιδιαίτερη φίλη μου αυτή είναι!
Her brother dispatched with a sword, His friend in a duel, last June; And her cousin eloped from her lord, With a handsome and whiskered dragoon: Her father with duns is beset, Yet continues to dash and to spend — She's too good for so worthless a set — She's my very particular friend! All her chance of a portion is lost, And I fear she'll be single for life; Wise people will count up the cost Of a gay and extravagant wife: But its odious to marry for pelf, (Though the times are not likely to mend,) She's a fortune besides in herself — She's my very particular friend! That she's somewhat sarcastic and pert, It were useless and vain to deny; She's a little too much of a flirt, And a slattern when no one is by: From her servants she constantly parts, Before they have reached the year's end; But her heart is the kindest of hearts — She's my very particular friend! Oh! never have pencil or pen, A creature more exquisite traced; That her style does not take with the men, Proves a sad want of judgment and taste; And if to the sketch I give now, Some flattering touches I lend; Do for partial affection allow — She's my very particular friend!
Μ’ ένα σπαθί ο αδελφός της σκότωσε, Τον φίλο του τον περασμένο Ιούνη σε μια μονομαχία· Κι η ξαδέλφη της από τον κύριο της κλέφτηκε, Μ’ έναν όμορφο μουστακαλή δραγώνο: Μ’ απαίτηση πληρωμής ο πατέρας της ταλανίζεται, Μα να αποθαρρύνει και να ξοδεύει, εξακολουθεί – Αυτή είναι πολύ καλή για ένα τόσο ανάξιο σύνολο – Η πιο ξεχωριστή φίλη μου αυτή είναι! Όλες οι ευκαιρίες της στη προίκα χάθηκαν, Και πως μόνη θα μείνει στη ζωή φοβάμαι· Οι σοφοί άνθρωποι το κόστος θα μετρήσουν Μιας πολυδάπανης και κεφάτης συζύγου: Αλλ’ αποκρουστικό είναι για παράδες να παντρευτείς, (Παρότι οι καιροί απίθανο δεν είναι να βελτιωθούν,) Μια περιουσία από μόνη της είναι – Η πιο ιδιαίτερη φίλη μου αυτή είναι! Πως σαρκαστική κατά ένα τρόπο είναι κι αυθάδης, Άχρηστο και μάταιο ήταν ν’ αρνηθούμε· Ένα φλερτάρισμα λίγο πολύ αυτή είναι, Κι απεριποίητη όταν κανείς κοντά δεν είναι: Σταθερά από τις υπηρέτριές της ξεχωρίζει, Προτού το τέλος του χρόνου εκείνες φτάσουν· Αλλ’ η καρδιά της η πιο ευγενική απ’ τις καρδιές είναι – Η πιο ξεχωριστή φίλη μου αυτή είναι! Ω! ποτέ δεν αποδίδει μια πένα ή μολύβι Ένα πλάσμα πιο εξαιρετικά σχεδιασμένο· Ότι απ’ τους ανθρώπους το ύφος της δεν ακολουθιέται, Μια λυπηρή ανάγκη φανερώνει δικαιοσύνης κι αντίληψης· Κι αν στο σκαρίφημα που τώρα δίνω, Μερικά αγγίγματα κολακευτικά δανείζω· Μεροληπτική αφοσίωση ας δεχτείς– Η πιο ιδιαίτερη φίλη μου αυτή είναι!
Η Μαρία Άμπντυ, (1797 – 1867) ήταν μια Αγγλίδα ποιήτρια, κόρη του Ρίτσαρντ Σμίθ που ήταν νομικός σύμβουλος επαρχίας. Η Μαρία ήταν ανηψιά των Τζέυμς και Όρακ Σμιθ οι οποίοι ήσαν συγγραφείς του βιβλίου κωμωδίας «Απορριφθείσες Διευθύνσεις» ("Rejected Addresses"), γραμμένο το 1812.
Πηγή: http://hellopoetry.com/maria-smith-abdy/
Περιεχόμενα: The Home Of Happier Days………………………………..σελ. 4 Το σπίτι των πιο ευτυχισμένων ημερών……………………….σελ. 5 Broken Ties…………………………………………………σελ. 6 Σπασμένοι δεσμοί…………………………………………....σελ. 7 My very particular friend……………………………………σελ. 10 Η πολύ ξεχωριστή φίλη μου………………………………… σελ. 11
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ
MARIA SMITH ABDY
ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑ
από την
ΑΣΗΜΙΝΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΥ τον ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ του 2015