ContACt Lente 2021

Contact Lente 2021

Vaccineren een hele operatie

NIEUW bij AxionContinu: Tanja en Marieke Wet Zorg en Dwang: Vrijheid, tenzij . . .

Onderzoek naar valrisico

1

Inhoud Lente 2021

Contact Het magazine van AxionContinu

Diepe buiging

4 10

12

4 Vaccineren, een hele operatie 7 Zorg, structuur en gezelligheid 10 NIEUW: Tanja en Marieke 12 Stilstaan bij een jaar corona 20 Vrijheid, tenzij...

24 Onderzoek naar valrisico

Rubrieken 8 Graag gedaan 14 Functie Centraal

We hadden allemaal gehoopt dat we rond deze tijd ons normale leven weer een beetje terug zouden hebben.

Gewoon naar school en werk, bezoek zonder beperkingen en bij mooi weer een terrasje pakken. Maar de realiteit is dat corona ons nog flink in de greep houdt.

Ik spreek veel collega’s. Zorgmedewerkers met schoolgaande kinderen die lange tijd thuis les kregen of nog steeds niet naar school kunnen, zij vertellen hoe ze dat allemaal organiseren. Evengoed draaien zij hun diensten. Kantoormedewerkers zijn lange tijd niet op hun werkplek geweest, doen hun werk aan de keukentafel en zien collega’s alleen op het scherm. Samen zorgen zij ervoor dat de zorg aan onze cliënten doorgaat, ook onder de lastige corona-omstandigheden in de locaties.

Ondertussen hebben onze medewerkers ook in hun privéleven met corona te maken, met alle beperkende coronamaatregelen.

Voor familieleden is het natuurlijk niet anders. Thuis alles in de lucht houden en dat combineren met de zorg voor je naaste. Ga er maar aan staan. Dat vraagt enorm veel. Cliënten moeten het doen met minder bezoek. Dat niet al je kinderen tegelijk langs kunnen komen als je jarig bent, dat is gewoon heel zuur.

Ik ben blij dat het vaccineren in volle gang is. Onze zorgmedewerkers en de cliënten in onze woonzorgcentra zijn inmiddels ingeënt. Dat haalt de druk wat van de ketel en geeft lucht. Dat is heel fijn.

Maar we zijn zoals gezegd voorlopig nog niet van het coronavirus af. In het werk en in ons privéleven moeten we ons blijven schikken naar de situatie en er het beste van maken. Ik heb veel waardering voor hoe jullie dat allemaal doen.

Daarom: een diepe buiging!

16 Mijn verhaal 19 Social talk 22 Kort Contact 26 Op locatie

Martin den Hartog Raad van Bestuur

De Nachtwacht op reis

Bewoners van De Ingelanden konden een week lang genieten van een reproductie op ware grootte van De Nachtwacht. Het meesterwerk van Rembrandt trok niet alleen veel bekijks, bewoners vonden het ook leuk om in bijpassende kleding te poseren. En daar was flink wat belangstelling voor, volgens medewerker welzijn Elleke van Ling. “Het was een bijzonder initiatief en een groot succes.”

4

Het was het moment waar iedereen bij AxionContinu naar had uitgekeken, de vaccinatie van bewoners en cliënten in onze locaties. De eerste week van februari was het zover. Dankzij een goede voorbereiding liep de hele vaccinatie-operatie gesmeerd.

Het officiële prikmoment was dinsdag 2 februari in woonzorgcentrum Voorhoeve.

Vaccineren, een hele operatie

1 De vaccins - 165 flacons - worden maandag 1 februari precies om 12 uur bij Domstate afgeleverd. De avond ervoor kregen we het tijdstip door.

Projectleider Bernard van Gisteren, die samen met collega Joost van Schaik zorgt dat alles geregeld is, neemt ze in ontvangst.

4 Joost en Bernard maken de pakketten voor de locaties klaar,

5 Maandag 2 februari is het zover! In de eerste locaties wordt

zoals het juiste aantal spuiten, vaccinatiekaarten en etiketten.

Alles gaat in kratjes en wordt klaargezet.

gevaccineerd. Bernard brengt in een speciale mobiele koelkast de vaccins Voorhoeve binnen. Hierin worden de vaccins op de juiste temperatuur gehouden.

9 Uit een flacon kunnen

10 Afdelingsmanager

vijf spuiten gehaald worden. Met heel precies werken zes. En dat lukt! Het vraagt opperste concentratie, zoals van praktijkverpleegkundige Carmen Huisraad. Als de spuiten eenmaal klaargemaakt zijn, moeten ze binnen twee uur worden gebruikt.

Wendy Burgwal (links) haalt de eerste vaccins op voor de bewoners van haar afdeling.

5

2 Het Pfizer-vaccin zit in een minipotje. De vaccins zijn bewaard op

3 Behalve de vaccins worden ook naalden en andere spullen die

de voorgeschreven temperatuur. Omdat ze binnen vier dagen worden gebruikt, hoeft dat niet -70 te zijn.

nodig zijn geleverd. Ook alvast voor de tweede prikronde in maart.

Een paar flinke dozen vol.

6 De juiste bewaartemperatuur wordt steeds gecontroleerd.

7 Als de vaccins in Voorhoeve zijn aangekomen, gaat de voorbereidingsploeg aan de slag. Een groepje AxionContinu-medewerkers heeft instructie gekregen hoe de spuiten moeten worden klaargemaakt. Deze bereiders gaan alle locaties langs om dit te doen.

8 De bakjes waarin de klaargemaakte spuiten komen te liggen staan klaar.

11 Mevrouw Koopman krijgt van Wendy haar vaccinatie.

Een bijzonder moment voor haar en voor AxionContinu. Ook de pers kijkt mee.

12 Martin den Hartog, voorzitter raad van bestuur, heeft een bloemetje voor mevrouw Koopman.

6

Prik voor bewoner met eigen huisarts AxionContinu heeft in vier locaties ook bewoners kunnen inenten die een eigen huisarts hebben. Deze bewoners gingen niet als vanzelfsprekend mee in de vaccinatieronde van AxionContinu. Hoe zit dat?

In enkele woonzorgcentra van AxionContinu wonen zowel mensen die vallen onder de medische verantwoordelijk van de specialist ouderengeneeskunde (‘verpleeghuisarts’) als mensen met een eigen huisarts.

Deze laatste groep heeft minder zware zorg nodig.

Aanvankelijk mochten alleen verpleeghuisbewoners worden gevaccineerd en niet de bewoners die vallen onder hun huisarts. Zij worden door hun eigen huisarts geprikt. AxionContinu heeft de bestelling daarom volgens de voorschriften op de eerste groep afgestemd.

Vlak voor het vaccineren begon, werd bekend dat bewoners die onder de huisarts vallen, toch ingeënt mogen worden in het verpleeghuis. Maar toen waren de vaccins al besteld. Bijbestellen was niet mogelijk.

Producent Pfizer geeft aan dat er vijf doses in flacon zitten. Door heel precies te werken, hebben onze ‘bereiders’ zes spuiten uit elk potje gehaald.

Daardoor waren er ruim 150 vaccins over.

Daarmee hebben we alle ‘huisarts-bewoners’ in ’t Huis aan de Vecht, De Bijnkershoek, De Drie Ringen en De Schutse toch kunnen vaccineren.

In Mariënstein en De Wartburg zorgen de huisartsen met ondersteuning van AxionContinu voor de vaccinaties van deze bewoners. ●

‘Licht aan het einde van de tunnel’

Esli Verhoeff en Frieda van den Bosch behoorden begin januari, in aanwezigheid van veel persfotografen, tot de eerste zorgmedewerkers die een vaccinatie kregen tegen het coronavirus in de Expo Houten. “Ik hoop dat we een voorbeeld zijn voor anderen,” zei Esli, leerlingverpleegkundige in De Parkgraaf. “Het is niet alleen een bescherming voor jezelf, maar ook voor anderen.”

Frieda, verpleegkundige en afdelingsmanager in De Gildenborgh, noemde 8 januari ‘een dag met een gouden randje’.

“Ik heb van dichtbij gezien hoe genadeloos het virus is en hoeveel pijn en verdriet het veroorzaakt. Het uitdoven van het virus zal nog wel tijd nodig hebben, maar met het vaccineren komt er wel licht aan het einde van de tunnel.” ●

7

Dagactiviteitencentrum De Bijnkershoek

Zorg, structuur en gezelligheid Güler van der Wekken is afdelingsmanager van Dagactiviteitencentrum De Bijnkershoek, waar ouderen die nog thuis wonen overdag terecht kunnen. Bijzonder is dat er ook groepen zijn voor mensen met een Marokkaanse en Turkse achtergrond.

D

e activiteitengroepen zijn er voor mensen die nog thuis wonen, maar te maken hebben met lichamelijke beperkingen of geheugenproblemen. “Wij bieden zorg, structuur, gezelligheid en vooral een fijne dag. Zo hebben ze minder last van eenzaamheid en houden ze een sociaal netwerk. En als ze een partner hebben, wordt die even ontzien van zorgtaken. Ook met die achterban onderhouden we goede contacten, dat was bijvoorbeeld belangrijk tijdens de lockdown van de eerste coronagolf.”

De groepen draaien alweer, er is voldoende ruimte gemaakt om de anderhalve meter afstand te garanderen. “Een enkeling vindt het nog riskant, maar de meesten zijn er weer.” Ze komen uit heel Utrecht. “Velen horen van anderen dat het hier zo fijn is. Met de opvang van Turkse en Marokkaanse vrouwen zijn we natuurlijk redelijk uniek en we doen het al lang.”

Eerste generatie Zo’n twintig jaar geleden werd de Turkse vader van Güler opgenomen in een verpleeghuis. “Hij werd

liefdevol verzorgd maar miste de voor hem zo vertrouwde cultuur.”

Güler wilde zich inzetten voor die eerste generatie arbeidsmigranten die hier oud worden. AxionContinu stond ervoor open dagbesteding aan te bieden voor Marokkaanse vrouwen. Dat was achttien jaar geleden. Inmiddels is dat uitgegroeid tot activiteitencentrum Marhaban. “Dat loopt zo goed, ze hebben een eigen locatie. Op De Bijnkershoek hebben we groepen voor Turkse vrouwen en voor Nederlandse mannen en vrouwen. Marokkaanse en Turkse vrouwen gaan niet samen, Turkse en Marokkaanse mannen wel, maar er is nu even geen groep.”

Hoogtepunt Het dagactiviteitencentrum werkt met deskundige verzorgenden en activiteitenbegeleiders. Op de groepen met een niet-Nederlandse achtergrond werken mensen die die culturen goed kennen. Güler lachend: “Al is lekker kunnen koken voor grote groepen de functie-eis waaraan ze per se moeten voldoen. De maaltijd is voor die vrouwen het hoogtepunt van de dag. Ze geven niks om sjoelen of bingo, ze zitten liever te handwerken of worden voorgelezen uit de Koran. Nederlandse mannen en vrouwen doen wel weer heel graag spelletjes. Wij kijken actief naar waar mensen behoefte aan hebben. Ik wil dat mensen genieten. Dat ze naar huis gaan en zeggen: wat jammer dat de dag weer voorbij is.” ●

Voor meer informatie over Dagactiviteitencentrum De Bijnkershoek of Marhaban kunt u terecht bij Güler van der Wekken: gvanderwekken@axioncontinu.nl. Of kijk op de website (onder ‘zelfstandig wonen en thuiszorg’)

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu.

In deze rubriek vertellen zij over hun vrijwilligerswerk in de locaties.

Graag gedaan

8

Jari van Ingen:

Jari aan het Skypen met mevrouw Del Negro

Een gesprek voeren lukt niet meer, maar ik heb het idee dat hij me herkent en zich vertrouwd voelt

Bijkletsen in moedertaal

A

ls Hollandse jongen van 24 in het Italiaans skypen met een dame van 88.

Jari van Ingen, vrijwilliger in De Ingelanden, draait er zijn hand niet voor om.

Mevrouw Del Negro zit als het ware bij Jari aan de keukentafel. Haar levendige stem komt uit de speaker van de laptop. Si, ze voelt zich momenteel wat eenzaam. Ze mocht graag een klein stukje wandelen met Jari, maar haar gezondheid laat dat

momenteel niet toe. In het Italiaans: “Maar het is fijn om met hem in mijn moedertaal te kunnen praten, Jari is een fijne jongen.”

De twee mogen elkaar, dat is duidelijk.

Jari: “Mevrouw vertelt me veel over haar leven, dat vind ik boeiend.”

Mevrouw Del Negro: “Soms te veel, dan maak ik hem gek met mijn verhalen.”

Jari: “Dat is helemaal niet zo, ik luister daar juist graag naar.”

Steentje bijdragen Afgelopen zomer kwam Jari in contact met mevrouw Del Negro en haar man. Hij heeft een financiële baan bij een groot cateringbedrijf, maar wilde ook maatschappelijk een steentje bijdragen. Bij toeval zag hij op de website van het Oranjefonds dat een ouder echtpaar in De Ingelanden een Italiaans maatje zocht. Jari heeft een Italiaanse moeder en spreekt de taal goed. “Maar niet perfect. Het was een mooie gelegenheid om iets voor anderen te betekenen en tegelijk mijn Italiaans op peil te houden. We maakten kennis en er was direct een klik.”

Voetbalspullen mee Ook de locatie was perfect, want het ligt op de route naar PVC, de voetbalvereniging aan het Amsterdam-

Rijnkanaal waar Jari speelt. “Ik kon met mijn voetbalspullen naar De Ingelanden en gelijk door naar PVC, waar ik twee keer per week train.”

Op dat moment woonde het echtpaar nog redelijk zelfstandig in De Drie Ringen, totdat meneer steeds meer last kreeg van dementie en ze verhuisden naar De Ingelanden. Met zijn echtgenote ging het lichamelijk juist bergafwaarts. “Sindsdien skype ik met haar en ga ik langs bij meneer.”

Meneer Del Negro vertrok ooit uit Italië om te gaan werken in de Limburgse mijnen. Hier ontmoette hij zijn latere vrouw, die op bezoek was bij haar broer. Van het een kwam het ander… Hij kreeg het Nederlands goed onder de knie, maar raakte de taal ook weer helemaal kwijt. “In zijn hoofd speelt het werk in de mijnen nog steeds een rol. Een gesprek voeren lukt niet meer, maar ik heb het idee dat hij me herkent en zich vertrouwd voelt. En af en toe kan ik iets vertalen voor de medewerkers, wat best handig is.”

Ook mevrouw Del Negro is blij met haar ‘maatje’.

Jari: “Het gaat momenteel minder goed met haar, maar ik zag zojuist wel een grote lach op haar gezicht. Alleen zo’n klein moment geeft me al voldoening.” ●

Hospice Ijsselstein Student Karlok Ho verkoos vrijwilligerswerk in Hospice IJsselstein boven een betaalde bijbaan. Hij raakte geïnteresseerd nadat hij had gelezen wat het Hospice allemaal aan zorg biedt aan gasten die er verblijven.

Karlok raadt iedereen aan zich vrijwillig in te zetten. “Als je twijfelt, probeer het een keer. Loop een keer mee. Het is een ervaring die je veel voldoening geeft en die je niet snel vergeet.”

Kom jij ook mee-eten?

Voor woonzorgcentrum Voorhoeve zijn we op zoek naar vrijwilligers (studenten of buurtbewoners) die het leuk vinden om te helpen bij het bereiden van een maaltijd.

Eind van de middag beginnen we met de voorbereidingen en wordt er gekookt. Het is de bedoeling dat iedereen die meehelpt met de maaltijd ook mee-eet. Mocht je het leuk vinden om één keer in de week te helpen en mee te eten, dan kun je contact opnemen met Monique den Boer (coördinator vrijwilligers) op tel. 030 - 295 38 53 of email mdenboer@axioncontinu.nl.

Ook vrijwilliger worden?

Kijk op: mijnprachtbaan.nl

Vrijwilligersnieuws

Werk in de mijnen

9

10

Tanja

NIEUW

in het management team van AxionContinu

Naastepad-Ammerlaan Directeur divisie Revalidatie en herstel In dienst sinds 1 december 2020

Waarom (naar AxionContinu): Mijn drijfveer is dat ik van toegevoegde waarde wil zijn voor een organisatie.

De ouderenzorg staat voor enorme uitdagingen, die ik ongelooflijk boeiend vind en waarvoor ik mijn kennis en ervaring en gevoel van de frontline graag wil inzetten. Ik hecht heel veel waarde aan samenwerking en ik heb ervaren dat zorgprofessionals fijne mensen zijn om mee samen te werken, omdat ze zo veel passie hebben voor hun werk en de drive om er het beste uit te halen voor de patiënt.

Uitdagingen (plannen): Mijn ouders

Wie (achtergrond): Met een achtergrond als bedrijfskundige heb ik diverse managementfuncties gehad in de gezondheidssector, onder andere bij een producent van medische apparatuur. Na de val van de Muur in 1989 heb ik een aantal jaren in Polen en Rusland gewoond en gewerkt, een bijzondere periode. Daarna kwam ik wat dichter bij de zorg te werken. Eerst bij een organisatie voor fysiotherapie, met topsport/sportblessures als specialisatie, daarna was ik verantwoordelijk voor dialyseklinieken in de Benelux.

“Ik wil alle ervaring en expertise die er is optimaal benutten en verder uitbouwen.

Ik zie heel veel potentieel.”

zijn nu tachtigers, ze wonen nog thuis, en ik zie dat in die levensfase veel onverwachts op je pad kan komen. Als er tegenslag is, op welke steun kan je dan rekenen? Ik zie AxionContinu voor me als een organisatie die in elke fase van ouderenzorg maatwerk levert. Van thuiszorg en dagopvang tot revalidatie en verpleeghuiszorg, waarbij soepel kan worden geschakeld tussen die diensten. Dat betekent dat er goede verbindingen moeten zijn tussen onze divisies en dat er samenwerking is met andere zorgverleners.

Ik wil me ervoor inzetten dat Revalidatie en herstel een sterke schakel is in die – wat ik maar even noem – ‘reis van de klant’. En natuurlijk wil ik alle ervaring en expertise die er is optimaal benutten en verder uitbouwen.

Ik zie heel veel potentieel.

Persoonlijk: Ik ben geboren in Canada, maar mijn Nederlandse ouders zijn teruggekeerd toen ik elf was.

Nu woon ik met veel plezier in Maarn met Paul (man) en Julia (dochter) die recent uit huis is gegaan om te studeren. Ik houd van sporten. Graag wil ik nog kwijt dat ik het zo jammer vind dat ik door de coronamaatregelen zo weinig mensen echt kan ontmoeten. Dat haal ik graag in als de situatie dat weer toelaat. ●

“Thuis is een boeiende tak die zal blijven groeien omdat landelijk de doelstelling is mensen veel langer thuis te laten wonen”

11

ben meer een regelaar, iemand die zorgt dat alles goed loopt, die nieuwe dingen oppakt. Al snel kwam ik als manager in de ouderenzorg te werken en dat doe ik nu twintig jaar. Hiervoor was ik leidinggevende van een grote thuiszorgorganisatie.

Waarom (naar AxionContinu): Ik ben heel optimistisch, iemand die altijd kansen ziet, oplossingen zoekt en probeert vanuit het positieve te denken: wat kan wel! De kernwaarden van AxionContinu – vakmanschap, aandacht en plezier – spreken me aan, en (lachend) roze is mijn lievelingskleur. Ik houd van uitdagingen en zie dat de divisie Thuis nog mooie stappen kan maken. Het is goed dat er nu een eigen directeur is. Het maakt duidelijk dat er binnen de organisatie serieus aandacht is voor de zorg en welzijn die we voor de thuissituatie te bieden hebben. Die medewerkers en cliënten verdienen het om nog meer gezien te worden.

Marieke

Uitdagingen (plannen): Ik wil de divisie beter posi-

NIEU

in he

W

t ma van A nageme n xion Cont tteam inu

van Guldener Directeur divisie Thuis In dienst sinds 1 december 2020

Wie (achtergrond): Ik wilde altijd in de zorg werken.

Van waarde kunnen zijn voor een ander, hoe klein soms ook, vind ik belangrijk. Lange tijd dacht ik dat ik huisarts wilde worden, maar uiteindelijk koos ik vlak voor de start van de studie geneeskunde voor een studie economie. Uiteindelijk ben ik afgestudeerd als gezondheidseconoom. Met mensen werken vind ik fijn, maar ik

tioneren, zowel intern als extern, en mooie projecten mogelijk maken. Thuis is een boeiende tak die zal blijven groeien omdat landelijk de doelstelling is mensen langer thuis te laten wonen. Dat brengt complexere zorgvragen met zich mee, want een deel van wat nu in ziekenhuizen, verpleeghuizen en revalidatiecentra gebeurt, verplaatst zich naar de wijk. Dat vraagt ook het een en ander van onze medewerkers. Dat het lastig kan zijn voldoende goede medewerkers te vinden, is iets wat ik al twintig jaar ervaar. Dat is in de wijkzorg eigenlijk nooit anders geweest, al wordt de problematiek wel steeds groter. We zullen mensen enthousiast moeten maken voor ons werk. Thuiszorg is heel afwisselend en biedt bovendien een grote mate van zelfstandigheid.

Persoonlijk: Wat wil je weten? Ik ben de trotse moeder van twee kinderen en ik houd van plezier maken en gezelligheid. Als gezin ondernemen we graag dingen, zoals kamperen en naar musea gaan. Daarnaast draag ik als vrijwilliger graag mijn steentje bij. ●

Hans van Viegen:

12

“De solidariteit tussen medewerkers heeft een impuls gekregen. Iedereen zet de schouders eronder, harten gaan open.” door en door, cijferden zichzelf helemaal weg terwijl ze vaak het gevoel hadden tekort te schieten omdat corona nou eenmaal genadeloos kan zijn.”

De druk op de zorg is groot, maar er ontstaat tegelijk veel moois: De solidariteit tussen medewerkers heeft een impuls gekregen. Iedereen zet de schouders eronder, harten gaan open.”

Handschrift bewoner Ruim een jaar geleden kregen we met corona te maken.

Hoog tijd om stil te staan bij de corona-epidemie en wat er allemaal is gebeurd. AxionContinu doet dat met een gedicht van de Utrechtse Ingmar Heytze.

Stilstaan bij een jaar corona H

ou vast’ heet het gedicht dat sinds 2 maart als geprojecteerde animatie te zien is op de zijgevel van Domstate. Het is een rijk gedicht, zegt geestelijk verzorger Hans van Viegen.

“Ingmar draait er niet om heen, hij noemt corona bijvoorbeeld een nachtmerrie. Maar hij gebruikt niet alleen zware woorden, er zit ook zachtheid in het gedicht. Liever de rijkdom van de nuance dan alleen maar zinnen van poedersuiker die de werkelijkheid geen recht doen. Het is een mooi, duidend verhaal.”

Genadeloos De werkgroep ‘Stilstaan bij Corona’ waar Hans deel van uitmaakte, overlegde met Ingmar Heytze over het beeld dat het gedicht zou moeten oproepen.

“Het resultaat nodigt uit tot stilstaan en dat is o zo belangrijk in deze moeilijke tijd. Ik merkte dat ook in gesprekken met zorgmedewerkers: ze gingen maar

Ingmar Heytze maakte het gedicht, maar het handschrift dat in de animatie is gebruikt is van een bewoner van woonzorgcentrum Voorhoeve. “We hebben meerdere bewoners gevraagd en kregen prachtige handschriften binnen,” zegt projectleider kunst en cultuur Cas van Dijk. “Maar die waren tegelijk wat minder persoonlijk, dus hebben we voor een wat beveriger handschrift gekozen. Dat geeft ook goed weer om wie het uiteindelijk gaat: kwetsbare mensen.”

Het gedicht is niet alleen geprojecteerd op het gebouw van Domstate, het wordt ook op de afzonderlijke locaties gebruikt om stil te staan bij ‘een jaar corona’. Medewerkers en vrijwilligers krijgen een exemplaar op ansichtformaat thuisgestuurd. “Het zijn geen herdenkingen, want we zitten er middenin.

Maar nu iedereen is gevaccineerd, gaat het wel de goede kant uit.” In alle locaties liggen exemplaren om mee te nemen. ● Cas van Dijk (links) en Hans van Viegen.

13

INGMAR HEYTZE

Functie centraal

14

Bij AxionContinu werken ruim 2000 medewerkers in bijna 140 verschillende functies. In deze rubriek staat steeds een andere functie in de schijnwerpers.

Zij-instromer Iris Hurkmans-Willemsen

‘Naar school’ Iris Hurkmans-Willemsen is zij-instromer in de ouderenzorg. Sinds 1 april 2020 werkt ze 24 uur bij AxionContinu en ze gaat een dag in de week ‘naar school’. Eind van dit jaar hoopt ze het diploma Verzorgende IG/MZ niveau 3 te halen.

Reisbranche “Ik had totaal geen link met zorg,” vertelt Iris in De Componist, waar ze de komende maanden zal werken met bewoners met geheugenproblemen. “Als jong meisje dacht ik er weleens over om verloskundige te worden, maar na de havo en een opleiding aan het Tio-college kwam ik te werken in de reisbranche. Dat heb ik ruim twintig jaar tot volle tevredenheid gedaan.

In mijn hoofd was het echter al een tijdje aan het broeien en toen ik bij toeval een advertentie van AxionContinu zag om als zij-instromer de overstap te maken naar de zorg heb ik gereageerd. Ik kreeg een uitnodiging voor een test. Ze willen zien of je voldoende in je mars hebt. Dat vond ik spannend, het voelde als een soort examen en zoiets had al lang niet meer gedaan. Maar ik mocht door en ben op 1 april vorig jaar begonnen in een groep van zo’n zestien studenten.”

Externe stage “Het was natuurlijk een wat vreemde tijd om te beginnen, want het was midden in de lockdown. Daardoor zijn we wel een hechte groep geworden. Woensdag is onze vaste online lesdag.

De andere dagen werkt ieder op een ‘eigen’ afdeling.

Voor mij is dat afdeling 5 van ‘t Huis aan de Vecht voor bewoners met onder andere lichamelijke klachten.

De collega’s daar hebben me superwarm ontvangen.

Ik voelde me echt welkom, terwijl je in het begin natuurlijk nog niet veel kunt. Je bent dan boventallig, dat wordt langzaam afgebouwd, maar je wilt meteen je steentje bijdragen. Vanuit mijn werk was ik wel gewend om contact te maken met mensen en ik merk dat dat in de zorg heel belangrijk is. Ook hier in De Compo-

nist, een huis voor ouderen met dementie. Ik vind toch manieren om in gesprek te raken, al zijn die gesprekjes natuurlijk anders. Eind juni keer ik weer terug naar ‘mijn’ afdeling in ‘t Huis aan de Vecht, om daar het traject af te ronden. Maar zo’n externe stage, zoals ze dat noemen, op een andere afdeling, is fijn. Zo leer je de ouderenzorg van meer kanten kennen. Hier ben ik trouwens ook hartelijk ontvangen.”

Vis in het water “De zorg blijkt me te passen als een jas. Ik voel me als een vis in het water. Het is werk dat je met je hart moet doen. Daarnaast ben ik nieuwsgierig van aard en vind ik het heerlijk om me in van alles en nog wat te verdiepen. Het instroomtraject biedt een mooie mix van theorie en praktijk. Ik leer iedere dag.

Aan de andere kant is het ook best pittig, het combineren van werk en studie, met daarnaast een gezin.

En zeker in die eerste weken was het voor mij vreemd om in ‘t Huis aan de Vecht te zijn, met van die lange door de lockdown uitgestorven gangen. Toen ik eenmaal was ingewerkt, zorgde de coronaperiode er juist weer voor dat we als team een echte eenheid waren, een geoliede machine. Dat voelde heel fijn.

Ik heb toen veel geleerd, over infectiebestrijding natuurlijk. Ik heb bijvoorbeeld ook, onder supervisie uiteraard, corona-testen afgenomen. Mogelijk dat ik na het behalen van het VIG-diploma nog doorga om me verder te bekwamen. AxionContinu biedt de mogelijkheden om je te blijven scholen. Maar eerst maar eens dit goed afsluiten. Ik vind het nu al geweldig dat ik de kans heb gehad om me om te scholen op mijn bijna-vijftigste.” ●

15

Functie Zij-instromer leerlingverzorgende IG/MZ niveau 3

Functiedoel Start als Helpende: verlenen van basiszorg. Na opleiding Verzorgende: verantwoordelijk voor stabiliseren gezondheid en zorgen voor een goede kwaliteit van leven van cliënten.

Opleiding Vooropleiding MBO-niveau.

Binnen AxionContinu 18 maanden leren en werken.

Aantal medewerkers 38 Aantal fte 32

Elk levensverhaal is bijzonder. In ‘Mijn verhaal’ vertellen bewoners over hun lange levensgeschiedenis.

Mijn verhaal

16

IJsselsteiner in hart en nieren. Dat mag je Frans Mastwijk gerust noemen.

Op iets meer dan een steenworp afstand van de Klaproos, waar hij momenteel woont, bracht hij bijna zijn hele leven door. Maar het stadje aan de IJssel was niet de plek waar hij ooit prinses Beatrix ontmoette…

‘Ongelooflijk dat ik haar niet herkende’

D

oelenstraat 1, hartje IJsselstein. Daar ziet hij in 1935 het levenslicht, ietsje later dan tweelingbroer Henk. Als twee-eiige tweeling zullen ze niet bepaald opgroeien als elkaars evenbeeld. Henk is fors en heeft de branie van zijn moeder, Frans is tenger en ingetogener.

Lachend: “Als kleinste liep ik altijd achteraan.”

Op de bakfiets Ze maken deel uit van een groot, levendig gezin met zes jongens en drie meiden.

Hun ouders hebben een melkhandel aan huis. IJsselstein telt maar liefst zes melkboeren, ieder met hun eigen wijk. De werkdag begint al om zes uur ’s ochtends wanneer de melk wordt gebracht die de vader van Frans vervolgens op de bakfiets rondbrengt. Moeder staat in de winkel en verkoopt boter, kaas en eieren. Frans springt bij wanneer dat nodig is, totdat hij op z’n dertiende zijn eerste baantje buitenshuis krijgt in de werkplaats van een drukkerij aan de Utrechtse Oudegracht.

Diensttijd op Texel Een jaar of vijf later vliegt hij echt uit: naar Texel, voor het vervullen van zijn militaire dienst. En Texel verovert zijn hart: de zee, de ruimte, vissen...Wanneer hij zelf twee dochters krijgt, zal het gezin er vele vakanties doorbrengen. Bijna twee jaar lang verblijft hij op het Waddeneiland als marinier, apetrots op het hagelwitte kostuum dat hij bij speciale gelegenheden mag dragen. De sportman is geknipt voor de marine. Hij mag in IJsselstein graag trimloopjes doen, tafeltennissen en als begenadigde linkspoot voetballen bij de plaatselijke VVIJ. Geld voor nieuwe voetbalschoenen is er nooit, Frans gebruikt het schoeisel van zijn oudste broer Theo.

Na zijn diensttijd ontdekt Frans werk dat hem zijn leven lang zal blijven bekoren: hij verhuist naar Soest om aan de slag te gaan als stoffeerder. “Ik haalde de oude stof van stoelen en bekleedde ze opnieuw, ontzettend leuk werk.”

Prinses Beatrix Op een dag loopt zomaar ineens de piepjonge prinses Beatrix naar binnen. Frans herkent de koninklijke

17

verschijning niet en staat haar vriendelijk te woord als een gewone klant. “Ze kwam stoeltjes kijken, en niet de goedkoopste! De prinses wilde iets kopen, maar zei dat ze eerst aan haar moeder moest vragen of ze dat wel goed vond.”

Pas wanneer de prinses weer naar buiten gaat waar haar gevolg staat te wachten, valt het kwartje. “Ongelooflijk dat ik haar niet eerder herkende. Nee, ik heb haar niet meer teruggezien.”

Economisch moeilijk Na een aantal jaren in Soest mist hij IJsselstein steeds meer en besluit hij met vrouw en dochter Antoinette terug te keren naar zijn wortels: IJsselstein, waar de nieuwe wijk IJsselveld verrijst. Niet lang daarna krijgen ze een tweede dochter Francis.

Het is halverwege de jaren zeventig en het zijn economisch zware tijden - de stoffeerderij gaat failliet.

De liefhebber van oude spulletjes zou het liefst een antiekwinkel beginnen, maar dat durft hij niet aan.

Werk vinden lukt niet direct, maar wanneer de nood hoog oploopt komt gelukkig ziekenhuis Isselwaerde in beeld. Daar werkte zijn vrouw voor hun huwelijk al als medisch secretaresse en Antoinette krijgt er in de jaren tachtig een baan als leerling-verpleegkundige. Frans kan er beginnen en ontpopt zich als alleskunner: receptionist, klusjesman en zelfs

18

Verdriet

Ambulancechauffeur bij Isselwaerde

ambulancechauffeur. “Het was even wennen, maar ik kan aardig met mensen omgaan, dus het lukte allemaal wel.”

Oude liefde Hij blijft er met veel plezier werken tot zijn vervroegd pensioen en pakt zijn oude liefde weer op: stofferen. “Niet vanwege het geld maar als hobby, ik beleefde er nog enorm veel plezier aan. En ik kan niet stilzitten.”

De rest van de tijd gaat op aan het verzorgen van zijn vrouw, die Alzheimer krijgt. Met haar en de onafscheidelijke hond Sheila wandelt hij veel in IJsselstein en daar gaat hij mee door na het overlijden van zijn vrouw. Langzaam wordt zijn wereld kleiner: van een aanleunwoning verhuist hij naar Mariënstein en vervolgens naar de Klaproos. Sheila blijft zijn metgezel. Soms raakt hij de weg kwijt in zijn geboortestadje, maar iedereen kent hem en er is altijd wel iemand die hem terugbrengt. Totdat corona toeslaat, Mariënstein tijdens de lockdown vanwege besmettingen op slot gaat en uitlaten niet meer lukt.

“We moesten haar laten inslapen, dat was een van de verdrietigste momenten in mijn leven.”

Dat verdriet voelt hij ook wanneer tweelingbroer Henk in zijn hoofd zit. Henk werd ernstig ziek en besloot dat hij euthanasie wilde. “Ik vond dat heel moeilijk. Het is lang geleden, maar ik mis hem nog altijd.”

Tegelijk vindt hij het fijn om herinneringen op te halen. En wanneer dochter Antoinette hem foto’s laat zien van vroeger en daarover vertelt, verschijnt er een brede lach op zijn gezicht. “Ik heb het goed gehad en heb het nog steeds best.” ● Frans met de onafscheidelijke Sheila

Social talk

AxionContinu en bijna alle locaties zijn actief op social media.

Volg ons op Facebook, Instagram, LinkedIn en Twitter

19

De sociale media van de vacaturesite Mijn Prachtbaan en AxionContinu zijn samengevoegd. We gaan verder onder het account van AxionContinu.

Daar vindt u nieuws, mooie projecten én de vacatures van AxionContinu bij elkaar. Handig!

20

Wet zorg en dwang

Vrijheid, tenzij…

Vanaf 1 januari 2020 is de Wet zorg en dwang (Wzd) van kracht. De wet heeft een eenvoudig uitgangspunt: onvrijwillige zorg mag niet, behalve als er ernstig nadeel dreigt voor de persoon of zijn omgeving en er geen alternatieven zijn om dat te voorkomen. Het uitgangspunt is samen te vatten in vrijheid, tenzij.

D

e geest van de wet is prachtig,” zegt Linette Belo, die als Projectleider Zorg de invoering bij AxionContinu begeleidt, “niemand wil zorg verlenen tegen iemands zin. In de praktijk zien we dat de werkelijkheid soms weerbarstig is.”

Volgens de wet zou je een bewoner met dementie die een sterke drang heeft om naar buiten te gaan, en zich duidelijk verzet tegen een gesloten deur, niet tegen zijn zin in mogen tegenhouden. “Natuurlijk snapt iedereen wel dat je zo iemand niet in zijn eentje de straat op kunt laten gaan. Naast dat we uit veiligheidsoverwegingen zeggen dat dat niet kan, zoeken we naar passende andere oplossingen.”

Ouderenzorgorganisaties als AxionContinu werken bijvoorbeeld steeds vaker met leefcirkels of gps-

trackers, technologische oplossingen die afdoende vrijheid aan bewoners kunnen geven.

Omslag Wat de Wzd vooral van zorgprofessionals vraagt, is een omslag in het denken over zorg, zegt Linette.

“Minder directief zijn en een cliënt meer laten doen – of laten – wat hij of zij wil. Zo lang iemands gezondheid of veiligheid niet in gevaar komt, heb je daar in principe in mee te gaan.” Dat levert overigens nog genoeg kwesties op. Wat doe je bijvoorbeeld als iemand geen incontinentiemateriaal om wil en iedere nacht huilend wakker wordt in een nat bed en vervolgens niet meer kan slapen? “Als dat slaaptekort ten koste gaat van iemands gezondheid, zal je een oplossing dienen te bedenken. Het vraagt overleg met andere disciplines, in eerste instantie met de arts en de psycholoog, en natuurlijk met de cliënt en zijn wettelijk vertegenwoordiger. Het gaat vaak over maatwerk en het afwegen van risico’s.”

Procedures De Wzd regelt de zorg wanneer mensen met een psychogeriatrische aandoening of een verstandelijke beperking daar niet mee instemmen. De wet

geldt zowel voor thuiswonende mensen, als voor mensen die in een instelling verblijven. Een zorgaanbieder hoeft de wet niet uit te voeren, maar moet dan wel doorverwijzen naar andere aanbieders als een cliënt een indicatie dementie krijgt en onder de wet gaat vallen. AxionContinu wil en kan als grote zorgaanbieder aan de benodigde voorwaarden voldoen en kan zo al zijn cliënten blijven helpen.

Linette: “Het gaat voor dit artikel te ver om over alle regels en voorwaarden uit te weiden. De wet werkt met een Stappenplan waarvoor de zorgverantwoordelijke een spin in het web is. Zo moet er een termijn worden vastgesteld voor de duur van onvrijwillige zorg, met duidelijke afspraken over evaluatie en afbouw. Zogenaamde Wzd-functionarissen gaan toezien op de gang van zaken en procedures rond een casus waar onvrijwillige zorg wordt toegepast.

Soms schakelen we een deskundige van buiten in.”

Overgang Omdat de invoering van de wet nogal wat inspanningen van zorgorganisaties vraagt, was 2020 een overgangsjaar. Door de coronaperikelen liep dat allemaal wat anders. “We zijn al ver. Alle zorgplannen zijn aangepast op de wet, er zijn vier Wzd-functionarissen benoemd en we verwijzen zo nodig door naar de landelijke klachtencommissie onvrijwillige zorg. We zijn bezig met de laatste punten op de i.

Omdat we zo druk waren met corona hebben we nog geen ervaring met alle stappen in het Stappenplan.

Ook in de thuiszorg is het nog wat zoeken. De wet schrijft voor dat er 24/7 iemand bereikbaar moet zijn voor vragen over onvrijwillige zorg die wordt toegepast. Dat kunnen veel organisaties nu niet

Linette Belo:

“De geest van de wet is prachtig, de werkelijkheid is soms weerbarstig.”

21

leveren, dat is ook een kwestie van bekostiging. Het regelen van toezicht is in een thuissituatie ook lastiger. Daar wordt landelijk naar gekeken.”

Alternatieven “Maar,” zo benadrukt Linette, “de intentie van de wet is mooi en we moeten het ook weer niet te moeilijk maken en ons te veel fixeren op procedures. Bij de scholing van medewerkers gaan we bijvoorbeeld in zee met theatermakers die mensen laten ervaren hoe het is als iemand alles voor jou bepaalt. Wat de wet eigenlijk oplegt, is om ons vaker de vraag te stellen: doen we dit omdat het beter is voor de cliënt of omdat het ons beter uitkomt? Heel vaak zijn er alternatieven te bedenken als je met anderen overlegt. We hebben ook de Alternatievenbundel van kenniscentrum Vilans met 85 ‘andere’ opties verspreid. Bovendien is er binnen onze organisatie veel kennis en ervaring met bijvoorbeeld complex gedrag. Laten we vooral ook elkaar als medewerkers vinden via overleggen en ons sociaal intranet voor vragen en antwoorden.” ●

Leefcirkels of gps-trackers, technologische oplossingen die afdoende vrijheid aan bewoners kunnen geven.

22

Kort Contact Berichten van(uit) AxionContinu

Kleur het leven Het project ‘Kleur het leven’ is een project voor mensen met dementie die niet gemakkelijk meer met activiteiten kunnen meedoen. Tijdens de activiteit voorzien bewoners een afbeelding van kleur.

Een idee van creatief therapeut Lilly van Persie.

Zij stelde een set samen met kwalitatief goede kleurpotloden, waskrijt, pastelkrijt, aquarelverf én mooie zelfgemaakte tekeningen op stevig papier.

Op de achterkant van iedere tekening staat een gedichtje of een vraag, zodat je gemakkelijk een gesprek op gang kunt brengen.

De dozen werden in 2018 verspreid onder meerder locaties en zijn vanaf nu ook beschikbaar voor cliënten van de Dagbehandeling De Gildenborgh en Dagactiviteitencentrum De Bijnkershoek. ●

Het koor ‘Eigen Wijs’ bestaat 10 jaar!

10 Jaar geleden was ‘Eigen Wijs’ het eerste Alzheimerkoor van Nederland. Het koor biedt mensen met dementie en hun mantelzorgers een podium om gezellig samen te zingen.

Samen hebben ze een repertoire samengesteld van vergeten liedjes van vroeger. Omdat het repertoire veel waardevolle momenten oplevert, is het een positief contactmoment tussen mantelverzorger en de persoon met dementie.

Vanaf de eerste lockdown in maart 2020, zingt en repeteert het koor helaas niet meer.

De repetities waren elke woensdagochtend in het Auditorium van Domstate onder leiding van dirigente Frederiek Kamphuis en onder begeleiding van Jolien van Schaik. Zo jammer! Want zingen helpt. We hopen, na de lockdown, weer te mogen zingen.

Vorig jaar waren er nog wel fijne muzikale contactmomenten met de koorleden.

Mantelzorgers en vrijwilligers kwamen, bij mooi weer, zingen in de tuin van de Gildenborgh.

En iederéén zong mee! ●

23

Studentenmaatje gezocht?

Heeft u of iemand in uw omgeving behoefte aan een maatje? AxionContinu werkt graag samen met Stichting Senior&Student.

Stichting Senior&Student koppelt u aan een student die goed bij u past. De student komt elke week op bezoek voor een kletspraatje, samen buiten wandelen, boodschappen doen, hulp met digitale vaardigheden of iets anders samen ondernemen. Ook helpt de student om de zelfredzaamheid en het sociale netwerk te vergroten. Er geldt een eigen bijdrage van 1 euro per bezoekuur.

Meer weten?

Kijk dan op www.stichtingseniorenstudent.nl of bel 020-3080916. ●

Kalender 2 april Goede vrijdag Wereld autismedag 4 en 5 april Pasen 27 april Koningsdag 4 mei Dodenherdenking 5 mei Bevrijdingsdag 9 mei Moederdag 12 mei Dag van de verpleging 13 mei Hemelvaartsdag 23 en 24 mei Pinksteren 4 juni Opa- en Omadag 20 juni Vaderdag

Opfrisdames In Woonzorgcentrum Mariënstein en Woonzorgcentrum De Wartburg start in maart een nieuw project tegen eenzaamheid: Opfrisdames. Verbinding door contact en verbeelding, individueel en collectief Met dit nieuwe project wil Stichting Snor bijdragen aan het voorkomen en tegengaan van eenzaamheid bij ouderen. ‘De Opfrisdames’ – een theatermaker en een illustrator – leggen op ontwapenende wijze contact met ouderen en brengen hen op een veilige manier in verbinding met hun eigen dierbare herinneringen en gedachtes. Mooie, intieme, humoristische en ontroerende gesprekken leggen zij met een illustratie vast in een ‘souvenir uit eigen leven’.

Dit project richt zich op bewoners van woonzorgcentra, met in het bijzonder aandacht voor bewoners met beginnende dementie. Voor veel bewoners geldt dat gevoelens van eenzaamheid één van de redenen is geweest om naar een woonzorgcentrum te verhuizen. ●

CVA-revalidanten, mensen die herstellen na een beroerte of hersenbloeding, hebben veel moeite met het bewaren van

24

hun evenwicht en hebben dus een grotere kans om te vallen.

Tijdens hun herstel test een fysiotherapeut hen regelmatig op lichamelijke stabiliteit. Zulke testen zijn tamelijk tijdrovend en het zou fijn zijn als dat eenvoudiger kan.

‘Making sense of sensordata’

Onderzoek naar valrisico

D

e Parkgraaf, revalidatiecentrum De Hoogstraat en de Hogeschool Utrecht onderzoeken nu samen of het herstel en het valrisico van mensen die revalideren na een beroerte met de gegevens van bewegingssensoren is in te schatten. Fysiotherapeut en onderzoeker Marieke Geerars van AxionContinu vertelt enthousiast over de eerste resultaten van het onderzoek, dat overigens nog zo’n drie jaar zal duren. Centraal in het onderzoek staan sensoren met de omvang van een flink horloge, die meten hoe (in)stabiel iemand op zijn benen staat.

Betrouwbaar Allereerst werd onderzocht of de gegevens die de sensoren leveren betrouwbaar zijn. Meet de sensor bij dezelfde persoon steeds hetzelfde onder dezelfde omstandigheden? “Bij gezonde proefpersonen meten sensoren goed. Maar als mensen na de beroerte een verlamming hebben, en ‘anders’ of heel langzaam lopen, is

dat toch lastiger. Het is dan soms moeilijk met de sensor een patroon in de stappen te zien. Nu weten we dat de sensoren betrouwbare gegevens leveren en gaan we mensen langer volgen in de tijd.”

De komende drie jaar willen de onderzoekers hier meer dan 210 revalidanten bij betrekken, van wie Marieke Geerars

25

circa 75 tot 80 in De Parkgraaf. Ze hoeven de sensoren niet de hele tijd om, maar tot ze met ontslag gaan worden ze iedere drie weken getest.

“In dat vervolgonderzoek willen we vooral toetsen of de gegevens voorspellende waarde hebben. Of ze iets zeggen over hoe groot de kans is dat iemand gaat vallen en vooral of ze iets duidelijk kunnen maken over de herstelprognose. Revalidatie na een beroerte is intensief en soms langdurig, mensen willen graag iets weten over het te verwachten eindniveau. Het idee is dat we gerichter kunnen werken als de revalidatie eenvoudiger kan worden gemonitord.”

Verdieping Het onderzoek past volgens Marieke goed in het streven van AxionContinu om kennis te verdiepen en te delen met andere instituten. “Wij hebben veel ervaring met geriatrische revalidatie, bewegingswetenschappers van de Hogeschool Utrecht zijn al gewend met sensoren te werken en zijn sterk in het analyseren van gegevens. Ze bouwen momenteel aan het computerprogramma om de gegevens van de sensoren toepasbaar te maken in de praktijk. Hoe mooi zou het zijn als de fysiotherapeut de sensor inplugt en meteen kan zien hoe stabiel iemand beweegt en hoe het revalidatieproces verloopt?

Mogelijk kunnen we sensoren dan ook toepassen bij mensen met dementie met een verhoogd valrisico.

Dan hoef je geen lastige testjes met ze te doen.” ● Revalidanten op de CVA-afdeling van De Parkgraaf kunnen de komende periode door Marieke Geerars en collega’s worden gevraagd mee te werken aan het onderzoek ‘Making sense of sensordata’.

Dineke Wolf Onderzoeker Marieke Geerars: “De bereidheid om mee te werken aan het eerste deel van het onderzoek was groot, hoewel het ook wel een beetje belastend was. Met sensoren om moesten deelnemers diverse testjes doen, zoals zitten zonder rugsteun en zonder houvast met de ogen dicht staan.”

Revalidant Dineke Wolf: “Ik deed mee aan het onderzoek omdat ik het belangrijk vind ook iets voor anderen te betekenen en niet alleen met mezelf bezig te zijn. Onderzoek over evenwicht en vallen vind ik heel belangrijk, dus meldde ik me aan toen ik ervan hoorde. Mijn man vond dat ook een goed idee, omdat je toch je grens weer verlegt.”

“De opdrachten vond ik leuk, al waren ze wel spannend. Het was een hele uitdaging om twee minuten stil te staan zonder iets vast te houden. Staan op een zachte ondergrond werkte niet voor mij niet. Ik wil alles kunnen, maar dat ging niet. Vooral niet met ogen dicht, je bent je hele gevoel voor balans kwijt.”

Op locatie

26

In de locaties van AxionContinu gebeurt van alles.

Tips? Mail de redactie: communicatie@axioncontinu.nl

Duofiets dankzij Crowdfunding (De Ingelanden)

In december 2020 startte welzijnsmedewerker Elleke samen met Mariska, groepsleider en Anjanee, echtgenote van Sander, een mooie doneeractie om voor Woonzorgcentrum De Ingelanden een duofiets te kunnen kopen.

Er is ondertussen genoeg geld opgehaald. De fiets is in bestelling. Sander woont al bijna 4 jaar in De Ingelanden.

Hij woont daar samen met relatief jonge mensen die te kampen hebben met 'Niet aangeboren hersenletsel' (NAH).

Boodschappen voor bewoners (serviceappartementen De Bijnkershoek) Yvonne Vestjens en Inge Krajnc, de woonconsulenten, vonden dat de bewoners van De Bijnkershoek wel een extraatje konden gebruiken. Via een oproep op Facebook kwamen veel reacties met donaties waardoor de bewoners een kleine supermarkt aan de deur ontvingen waarbij iedereen zijn eigen keuze in producten kon maken. Het was een leuke actie met veel dankbaarheid van de bewoners.

Zilveren aap (Isselwaerde en Mariënstein) Op 12 februari 2021 kregen medewerkers de Zilveren Aap. Zij ontvingen deze onderscheiding als enorme waardering voor hun tomeloze zorg en inzet het afgelopen jaar van de Karnavals Organisatie IJsselstein KOIJ. Alaaf!

Taart voor personeel (’t Huis aan de Vecht) Op 2 februari kwam personeel van de Bijenkorf heerlijke taart bezorgen voor medewerkers die aan het werk waren. Wat een mooie, maar vooral lekkere taarten. Dank jullie wel!

Mede mogelijk gemaakt door NL Cares.

Colofon

27

Contact is het magazine van AxionContinu.

Het magazine verschijnt vier keer per jaar in een oplage van 6.000 exemplaren. Contact wordt verspreid onder cliënten, medewerkers, vrijwilligers en relaties van AxionContinu.

Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie Beneluxlaan 922 3526 KJ Utrecht (030) 282 22 00 communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland Jesse van Mourik Berber Schrijver Mirjam Welleweerd Louis Nouws Eddy Steenvoorden Willem de Bruijn Fotografie Willem Mes Eddy Steenvoorden en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix Lente 2021

ContACt wordt gedrukt op papier van verantwoorde herkomst

AxionContinu.

Optimisten in de zorg.

AxionContinu biedt wonen, zorg en revalidatie, thuis of in één van de veertien locaties in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Onze passie is het bieden van waardevolle zorg aan cliënten door te denken in mogelijkheden. In wat wél kan.

Zo halen we het beste uit een situatie, zelfs wanneer die onomkeerbaar is.

Optimisten in de Zorg. www.axioncontinu.nl

180 jaar Wartburg Het had een groot feest moeten worden, de viering van het 180-jarig bestaan van De Wartburg. De Dr. Oudendalstichting, nauw betrokken bij de geschiedenis van De Wartburg, dacht bijvoorbeeld aan een jubileumconcert als cadeau voor bewoners en medewerkers. Maar vanwege corona was alleen een sobere viering mogelijk. Weldoener de heer Van Dorsselen deed 180 jaar geleden een grote schenking aan de Utrechtse Lutherse Gemeente om een huis voor ‘weeskinderen en ouden van dagen’ te stichten. Het woonzorgcentrum startte in 1841 op het Domplein, een eeuw later verhuisde het naar de huidige plek en werd het een modern woonzorgcentrum. Van Dorsselen had één voorwaarde, elk jaar moest zijn schenking op 10 januari herdacht worden met een maaltijd van grauwe erwten, vlees en rijst voor de bewoners. Een traditie die nog altijd in ere wordt gehouden.

Melanie Smit Casemanager Dementie in Leidsche Rijn.

‘Ik hoop op meer collega’s. Want het is een prachtbaan!’

Ik heb de overstap gemaakt van een baan in het ziekenhuis, waar ik de hele dag binnen zat, naar werken in de wijk. Ik kom niet alleen bij mensen thuis, maar ben ook veel aan het netwerken met bijvoorbeeld de gemeente, woningcorporaties, mensen van de dagbesteding. Daar kunnen mooie samenwerkingsverbanden uit voortkomen en daar geniet ik echt van.

Het mooie van dit vak is dat ik echt de tijd kan nemen om na te gaan hoe iemand zich voelt die dementie heeft. Gewoon iemands verhaal aanhoren neemt vaak al veel onrust weg. Niet alleen bij de cliënt zelf, maar ook bij de mantelzorgers. Als ik tegen de partner zeg: “Het is wel pittig wat u moet meemaken,” maakt dat veel los en creëert het echt begrip.

Trots op onze Optimisten in de zorg!

Kijk voor de nieuwste vacatures op

www.mijnprachtbaan.nl

“Over 5 jaar hoop ik nog steeds casemanager te zijn en ik hoop dat ik dan nog meer collega’s heb die er ook achter zijn gekomen dat het vak van de casemanager dementie een prachtbaan is.”