(Ka)boel in Gent \
Dirk Vandewiele
‘Hey pas op man! Kijk verdomme uit waar je rijdt onnozelaar!’ Luidop tierend door de botsing valt de vrouw van haar fiets op de harde straatstenen. Heel even blijft ze liggen op de grond terwijl de schuldige scooter-piloot haar ter hulp snelt en haar rechtop helpt. Gelukkig slechts een paar schrammetjes , een blauwe plek op haar rechter bovenbeen en lichte schade aan de fiets. ‘Je was bezig met je smartphone al rijdend, klootzak. Dat kan toch niet!’ ‘Sorry but my mother is in the hospital in Afghanistan’. ‘Wat heb ik daarmee in godsnaam te maken?’ roept het vrouwelijke slachtoffer, nu nog meer van haar melk door de manipulatieve reactie van de Engelssprekende man. Een tsunami van verontschuldigende woorden vallen als een instortend flatgebouw uit zijn mond: ‘are you hurt? ‘I will pay for your bicycle repair.’ Met één knop op zijn telefoon verzamelt hij ter plekke drie Afghaanse collega’s-vrienden, binnen de twee minuten na het accident. In hun onbegrijpelijke moedertaal overleggen ze onderling, terwijl de jonge vrouw hoopt dat de dader op zijn minst zal toegeven dat zijn rijgedrag fout is. Tevergeefs. De Perzische inwijkeling blijft maar excuses debiteren, in de rug gesteund door zijn kompanen op scooters in de achtergrond. ‘No police please! We must make money. We are poor people. I have no cash but give me your banknumber and I will transfer 25 euro.’ ‘Yes but you must admit you should not drive and use your fucking phone’ huilt de verbouwereerde vrouw. ‘That is not the problem!’ ‘Toch wel godverdomme! Voor hetzelfde geld was ik zwaar gekwetst en brachten we de andere weggebruikers in gevaar.’ Als klein kind verhuisde Ali met zijn ouders vanuit een bergdorp in Afghanistan naar de hoofdstad Kabul. Zijn vader verdient er de kost als taxichauffeur om zijn gezin van vier te onderhouden. Zijn gesluierde echtgenote mag enkel het huishouden doen en ervoor zorgen dat al het nodige op tijd en stond gebeurt: eten, drinken, wassen, de liefde bedrijven. Onderwijs heeft zij niet genoten. Vrouwen in de afgelegen bergdorpen werden en worden nog steeds geweerd van alle geneugten des levens. Sinds de Russen en de Amerikanen Afghanistan overweldigden, is het religieus fanatisme toegenomen en ontstond de Taliban. Vier jaar geleden ontvluchtte Ali zijn land, samen met twee leeftijdsgenoten, op zoek naar een beter leven. Overland via Turkije belanden ze in Ankara, waar ze een vliegticket versieren naar ons land. Niet nadat ze eerst bijna een jaar onderduiken en zich uitsloven als arbeiders in een exportbedrijf van fruit. Sinds corona zit de huis-aan-huis bestelling van fastfood in de lift: een niche voor immigranten op scooters en speedelecs. Speed eten en speed daten? Voor dat laatste blijft er voor hen nauwelijks tijd over, want de thuis online werkende gediplomeerde Vlaming wil zo snel mogelijk zijn eten op tafel om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Dat weten de Afghanen, de Afrikanen, de Bulgaren, de Polen of de Syriërs zeer goed. Hun prioriteit is overleven. Hoe doet er minder toe.
Haiku \
Luk Daras
De spontane haiku’s die Luk bracht op onze Pickfriet: Blijde Bleekweide Viool en accordeon Trillen naar het loof Zonnige herfstdag Mijn grootmoeder en Syrië Dansen met elkaar Begijnhofgroeten, Luk
11
