Mohammed de BENDELEIDER - Psychologische analyse van een criminele leider [stichter van Islam]

Mohammed de Bendeleider Psychologische analyse van de Criminele leider Mohammed – de stichter van Islam Auteur van het boek: Diversen Compilatie Š Boekenplank vertalers 2020 1

INHOUDSOPGAVE Voorwoord POLITIEKE MOORD, ETNISCHE ZUIVERING EN GENOCIDE ..................... 4

MOHAMMED EVALUEREN ................................................................... 9 HET VERWEER VAN ONTOEREKENINGSVATBAARHEID ....................... 14 VERDUIDELIJKEN VAN MOHAMMEDS PERSOONLIJKHEIDSSTOORNISSEN.................................................................................... 20

MOHAMMED DE PSYCHOPAAT ......................................................... 22 VROUWENHAAT, GYNOFOBIE, EN VERLATINGSANGST ...................... 28 AFHANKELIJKE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS (APS) .......................... 43 NAPOLEON COMPLEX EN GROOTHEIDSWANEN ................................ 49 SCHIZOFRENIE EN SCHIZOTYPISCHE PERSOONHEIDSSTOORNIS ......... 58

NARCISTISCHE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS .................................... 70 MESSIAS EN GOD COMPLEX .............................................................. 78 OBSESSIEVE COMPULSIEVE STOORNIS (OCD)................................... 101 DWANGMATIG WASSEN EN HYGIËNE .............................................. 105 OBSESSIEF TELLEN ........................................................................... 110 EN VEEL MEER.. ............................................................................... 114

Aanbevolen boeken kritisch over Islam: .......................................... 115

2

Voorwoord In deze publicatie is een gedeelte opgenomen van het boek De Mensen versus Mohammed (J. Sheindlin, vertaler Ghaisai Vertaalbureau, met toestemming overgenomen door Boekenplank Vertalers), de titel is eigenlijk incorrect vertaald, want het zou moeten heten: Het volk versus Mohammed. Dit boek bevat het gedeelte van het boek, en de voetnoten zijn dus in het boek terug te vinden. Het is een psychiatrische evaluatie van Mohammed. Net zoals het boek van Ali Sina “Understanding Muhammed”, waarin ook een psychiatrische evaluatie is opgenomen.

De titel van deze publicatie is “Mohammed de bendeleider” aangezien dit een goede samenvatting is van het geheel complexe misdadige karakter van de profeet van Islam: Mohammed.

Deze man is niet wat het lijkt te zijn, en het is een wonder te noemen dat de Islamitische wereld deze man vergoddelijkt hebben als “de meest perfecte mens” en “rolmodel” om na te streven. Complete waanideeën in de hoofden van veel moslims dus. Door de waarheid te verkondigen over het karakter van Mohammed, wordt een poging gedaan om een eind te maken aan veel van deze waanideeën. Dat de waarheid hen vrij mag maken.

3

POLITIEKE MOORD, ETNISCHE ZUIVERING EN GENOCIDE Het was in de formatie jaren in Medina, dat Mohammeds sekte alreeds grote veranderingen had ondergaan. Na uitroeien van individualiteit en de gestage voortzetting van psychologische indoctrinatie, richtte zijn aandacht zich meer op de regio – door het in een verstikkende wurggreep. Eindelijk bereikte de Islamitische theocratie het punt, dat het niet meer terug kon keren, en bereikte het een toestand van kritieke masse, waar Mohammed uiteindelijk zijn ware narcistische natuur liet zien, toen hij campagne startte van meedogenloze politieke moorden. Om de haat aan te wakkeren tegen degenen die verschillend waren, vertrouwde de profeet hevig op psychologische manipulatie om de Moslim geest zo te conditioneren, zodat het een eendrachtig moordend organisme werd.

Door de oren te kietelen en in te spelen op hun inherente egoïsme, bevorderde hij een sentiment van rancune en wrok, door iedereen die niet-Moslim was, niet meer als ‘mens’ te beschouwen, maar ‘submenselijk’. Deze afschuwelijke ideologische leerstelling of dogma, is in de Koran opgeschreven, “zij die niet geloven… zij zijn het slechtste van alle schepselen” (87) Dus begon de Islamitische zuivering van Medina. Op dit moment, vestigde hij een district breed systeem van censuur voor alle inwoners, en hij besteedde een grote meerderheid van zijn tijd aan beramen, voorbereiden en in het vizier krijgen tegen een ieder die gezien werd als een bedreiging voor zijn organisatie. Vrouwen, ouderen, blinden, en zelfs kinderen, zij allen waren slachtoffer van zijn wrede regime – zij werden alle vermoord door onbeschrijfelijke daden.

Dichters werden in het bijzonder in het vizier genomen, en werden beschouwd als de grootste politieke bedreiging voor Islam. Hun invloedrijke composities, terwijl zij werden beschouwd als het hoogtepunt van Arabische cultuur, traditie, kunst en verfijning, werden ook effectief gebruikt om rebellie op te wekken tegen Mohammeds 4

militaristische sekte. Om psychologisch te voorkomen dat zijn discipelen zichzelf bezighielden met hoog gerespecteerde kunst, verklaarde de profeet dat “Het beter is voor iemands buik om te worden gevuld met pus, dan om iemands geest te vullen met poëzie.” (86) In de acht jaren van Mohammeds heerschappij in Medina, werden alleen al 50 mensen vermoord, nadat zij officieel werden geclassificeerd als politieke dissidenten. Sommige van de meest opvallende politieke moorden waren Asma bin Marwan, Abu Afak, Kinana ibn al-Rabi en Umm Qirfa.

De stamleider Marwan, werd harteloos vermoord, toen ze nog haar kind borstvoeding gaf, terwijl ze naast haar kinderen sliep. De oudere Joodse dichter Afak, was ook in zijn slaap vermoord, nadat hij geprotesteerd had tegen het nieuw gevormde regime, terwijl al-Rabi gemarteld en onthoofd werd omdat zij weigerde de locatie te onthullen van waardevolle schatten van zijn stam. Een van de meest bekende politieke moorden door Mohammed was de oudere Umm Qirfa, die ook hetzelfde lot onderging als Afak. Qirfa’s benen werden een touwen gebonden aan twee verschillende kamelen, en getrokken tot de half was gescheurd. Uiteindelijk, nadat ze onthoofd was, werd haar hoofd geparadeerd in de straten van Medina, als een waarschuwing voor toekomstige dissidenten. (89) Terwijl hij zich bezig hield met politieke moorden, was het alleen onvermijdelijk dat een despoot als Mohammed uiteindelijk etnische zuivering en genocide zou begaan. Zoals tevoren al is aangehaald, Mohammed probeerde om de Joodse stammen te overtuigen, dat zijn profeetschap was gekoppeld aan Judaïsme – zonder succes. De Joden wezen zijn claims af, gebaseerd op het feit dat alleen Joden profeetschap zouden kunnen verkrijgen – wat op zijn beurt hem tentoonstelde als een valse profeet. (90) De Christenen wezen ook zijn claim af, doordat de boodschap van het ‘Nieuwe Testament’ verklaard dat het woord van God compleet is, en geen verdere boodschappen of openbaringen te verwachten zijn. (91) Zoals Jezus verklaarde op het kruis: “Het is volbracht” – Johannes 19:30

5

Op dezelfde manier, volgens de Bijbel, de indicatoren van een ware profeet zijn te vinden in de Bijbel, en een profeet moet er aan voldoen (Deuteronomium 18:20-22 en 13:1-3). Dit gezegd hebbende, hij moet in staat zijn om nauwkeurig toekomstige gebeurtenissen te voorspellen, en deze moeten zich ook daadwerkelijk voltrekken – zijn boodschap mogen de geschriften niet tegenspreken – zijn boodschap moeten de mensen brengen tot het woord van de Bijbelse God, en niet van hem weg. (92) Mohammed voldeed aan geen van deze vereiste voorwaarden – hij diskwalificeerde zichzelf en gedroeg zich op een manier die niet past in het onderwijs van Jezus.

Echter, de Christelijke minderheid was aanvankelijk uitgezonderd van toenemende vervolging door de handen van Moslims – alleen als ze zich hielden aan de constitutionele wet, die dicteerde dat geen “kwaad” (bekeringen) verspreid mochten worden door het hele land. (93) Niettemin, een dieper liggende anti-Christelijk sentiment werd bevorderd door Mohammed, wat uiteindelijk leidde tot hun voortdurende vervolging onder de leiding van Kalief Uma (zie Pact van Umar), die hen meedogenloos onderdrukte. (94) Het is evident dat Mohammed uiteindelijke daad van vervolging naar de Joden niet voortkwam uit frustratie, maar vanuit zijn eigen angst om onthuld te worden als een bedrieger. Vervolgens, om zijn bedrog te verhullen, beschuldigde Mohammed alle Joden in het algemeen van “corrumperen” van het originele woord van Allah. E een paar jaar voor zijn verovering van Mekka, Mohammed droeg de laatste overblijvende Joodse stam van ‘verraad’ en ‘misleiding’ door de insinueren dat deze stam samengespannen had in een alliantie en verdrag met Mekka. Of deze stam werkelijk had samengespannen om Mohammed ten val te brengen, is dubbelzinnig. Hypothetisch, als de Joden werkelijk een akkoord sloten met Mekka, zou niet moeilijk zijn te begrijpen, gezien de moedwillige destructieve natuur van Mohammed, en de toenemende dreigingen van genocide. Uiteindelijk bleken hun vermoedend correct te zijn.

Onvermijdelijk, doordat hij een man was, die negatief stond ten opzichte van verantwoording en aansprakelijkheid, verzon heel gelegen een andere ‘openbaring’ die erop aandrong dat Allah hem 6

‘commandeerde’ om elke laatste Jood in Medina af te slachten. (95) De Joden waren volledig onschuldig. Na het wreed onthoofden van meer dan 800 mannen en jongens, van zonsopgang tot zonsondergang, verkocht Mohammed de overblijvende Joodse vrouwen en meisjes als slaven.

Vanwege dit beruchte historische incident, is de neiging tot geweld, haat en paranoia naar Joden toe onverminderd doorgegaan in Islamitische landen. (96) Natuurlijk waren niet alle ongelovigen onderworpen aan het genocide mandaat, Mohammed was slim genoeg zich te realiseren dat zijn rijk niet kon groeien zonder toenemende heffing van belastingen en toenemende onderwerping. Dus waren de minderheden onveranderlijk ‘uitgenodigd’ (door het zwaard) om zich te bekeren tot Islam. Als elke ongelovige zijn aanbod afwees, waren ze onveranderlijk gedwongen om de ‘Jizya belasting’ te betalen, dit is een oppervlakkig een vorm van monetaire schatting, of beschermingsgeld. Echter, de ware motivatie om zulke discriminerende belasting in te stellen, was om het stigma af te dwingen van onderwerping aan Islam, en dat van vernedering. (97) Het betalen van de Jizya belasting was de meest schandelijke daad die een niet-Moslim kon doen – om eerbetoon te geven aan een theocratie, die de rechten van alle andere geloven verwerpt, en hen als ‘sub-humaan’ of ‘niet menselijk’ beschouwd. Dit is ronduit weerzinwekkend. Voor degenen die weigerden om te leven als ‘dhimmi’ (een niet-Moslim onderworpen aan Islamitische wet), hun lot was marteling en executie – een andere trend die onverminderd is doorgegaan in de meerderheid van Islamitische landen.

Het eerste Islamitische rijk was gebouwd over de ruggen van deze ‘dhimmi’s’ door het innen van de Jizya belasting, en als tweede-rang burgers werden hun bezittingen vaak in beslag genomen onder valse beschuldigingen van verraad (blasfemie). Deze onduldbare onderdrukking is een feit in het leven van Christenen vandaag, zeker voor degenen die leven in Moslim landen als Pakistan. (98) Schijn- of volksgerichten die onder de regering van toekomstige Kaliefen werden gehouden, maakten dankbaar gebruik van Mohammeds blasfemie wetten, en zij vergemakkelijkten doorgaans de Islamitische corruptie.

7

In werkelijkheid, terwijl Mohammed ervan genoot dat zijn ondergeschikten doodbloedden, het ultieme genoegen ontleende hij niet van alleen hun financiën te stelen, maar ook door hun waardigheid te ontnemen. In feite, zijn leer verspreidde de boodschap, dat voor een Moslim om een dhimmi te respecteren, was een ‘oneer’ tot het Ummah rijk. (99) Triest genoeg, de dhimmi natie heeft nooit de gelegenheid gehad om de ketenen van het Islamitisch totalitarisme, als men beschouwd dat het hen verboden was om wapens te dragen. Bovendien, onder Islamitische recht was het de Christenen verboden om kerken te bouwen of repareren, en men werd geconfronteerd met marteling of executie voor het tonen van een kruis. Als de Christenen ook weigerden om Moslims toe te staan in hun kerken, om hen er te laten slapen of Allah te aanbidden, dan werden ze zeker geëxecuteerd.

Tot zijn dood ging Mohammed door om zijn sterk anti-semitische, anti-Christelijke sentiment te propageren, opdat de Moslims niet de Joods-Christelijke profetieën leren, die uiteindelijk zouden onthullen wat door charlatan hij was. In de Bijbelse boeken van Daniël en Openbaringen zijn er meerdere openbaringen te vinden die een nauwkeurige voorspelling gaven van de komst van een ‘valse profeet’ en een ‘systeem’ dat exact dezelfde trekken vertoond als Islam. Vooral de profetieën in het boek Openbaringen voorspelden dat dit politieke systeem nadrukkelijk zou de kruisiging van Christus ontkennen - iets wat Islam heftig doet.

8

PSYCHIATRISCHE EVALUATIE VAN MOHAMMED

MOHAMMED EVALUEREN Als hoogmoedig en blufferig individu dat hij was, zou Mohammed zichzelf natuurlijk ‘niet schuldig’ pleiten wat betreft zijn misdaden tegen de menselijkheid. Daarom kunnen we alleen aannemen, dat Moslims geloven dat hun profeet mentaal toerekeningsvatbaar is om een berechting te ondergaan. Echter, voor hun rechtszaak zou dit desastreus uitpakken als het vonnis ‘schuldig’ is, iets waarvan ik zeker ben, dat dit zo zal zijn. Daarom, achten wij Mohammed Ibn-Abdullah wettig gezien bij zijn volle verstand, en volledig verantwoordelijk voor zijn daden. Als de aanklagende partij, zou ik graag een lijst willen presenteren, qua aantal ongeveer een handjevol, medisch erkende geestelijke ziekten, die in elk geval de beklaagde motiveerde om deze misdaden te begaan. Op deze wijze kunnen wij een beter begrip vormen van de persoonlijkheid van de aangeklaagde, die ons ook wat inzicht geven in zijn criminaliteit.

Zoals hierna zullen vernemen, is er een groot verschil tussen hen die ‘ontoerekeningsvatbaar’ (krankzinnig) zijn en individuen zie lijden aan een persoonlijkheidsstoornis en ‘toerekeningsvatbaar’ zijn. Wettelijk gesproken zullen de meeste rechtbanken alleen de ‘ontoerekeningsvatbaar verweer’ toelaten als de crimineel is gediagnosticeerd met een ‘persoonlijkheidsstoornis’. (158) Dit is omdat degenen met een persoonlijkheidsstoornis, met de uitzondering van ‘dissociatieve identiteitsstoornis’ (of meervoudige persoonlijkheidsstoornis), in elk geval het concept van goed en kwaad begrijpen, en zich bewust zijn van wat zij hebben gedaan. (159) Concluderen, individuen die lijden aan een traditionele ‘krankzinnigheid’ 9

hebben absoluut geen begrip of verbinding met de werkelijkheid. De doodstraf die in sommige landen nog bestaat, is een van de redenen waarom het dringend noodzakelijk is, dat de crimineel ‘geestelijk gezond’ om het proces te ondergaan – een ‘krankzinnig’ individu kan zijn eigen straf niet begrijpen, of waarom die veroordeeld is tot zelfs de dood toe.

(160) De ware ‘krankzinnigen’ zijn niet in staat om zich te communiceren, om hun eigen gedachten uit te drukken op rationele wijze, en zij kunnen in een staat van permanente psychose, catatonie (onbeweeglijkheid of allerlei spasmen) of fantasie. Echter, er aangevoerd dat de individuen met ‘borderline’ persoonlijkheidsstoornis, wat vaak wordt verward met ‘krankzinnigheid’, heel goed in staat zijn om het concept van goed en slecht te begrijpen. (161) Hetzelfde geldt voor de ‘sociopaat’, die ook goed en slecht begrijpen; zij geven er alleen niets om. Ze kunnen een gebrek aan geweten hebben, maar ze begrijpen de ‘intellectuele’ betekenis van het concept. (162) Goed en kwaad zijn bedrieglijke concepten. Een geestelijk ‘gezond’ persoon die de principes begrijpt, zou met opzet iemand schade kunnen aandoen, en iemand ‘een kwaad’ toebrengen, uit haat of uit zelfvoldoening, terwijl ze weten dat hun acties ongevoelig waren. Echter, hun acties zouden snel verkeerd begrepen kunnen worden door het onervaren publiek als een ‘krankzinnige’ daad. En verder, iemand met een scheve perceptie van principes, kan zelfs geloven anderen kwaad aandoen een daad van rechtvaardigheid is, ‘een recht’. Echter, we leren allemaal het verschil tussen goed en kwaad als we kinderen zijn; niet vanwege onze opvoeding (die in elk geval anders is), maar dat we als mensen allemaal een code aanhangen – de gouden regel. (163) De ware ‘krankzinnige’ verstaat dit concept niet.

Onvermijdelijk, wanneer we nadenken over het principe van goed en kwaad, komt de kwestie van ‘eigenrichting’ in het zicht (het voor eigen rechter spelen). Het is belangrijk te vermelden dat dit persoonlijke gedrag, omdat Mohammed werkelijk geloofde dat hij een spiritueel waakzaam persoon was; gestuurd om de puinhoop op te ruimen die de heidenen en de Joden hadden achtergelaten. Eigenrichting betekent in eigen hand nemen van zaken, en opereert boven het rechtssysteem om 10

de eigen behoeften te dienen, en zonder verontschuldiging hun eigen ‘wet’ afdwingen. Dit manifesteert zich onvermijdelijk in geweld en de betreffende persoon gelooft dat het acceptabel is om ‘rechtvaardige’ moorden te begaan. (164) Eigenrichting is zelden het resultaat van geestelijke ziekten, maar een uitdrukking van gepassioneerd idealisme.

Vandaag, kunnen we getuigen zijn van eigenrichting en eigengerechtigheid die zich verspreidt in de wereld, bijv. Arabische lente, de Moslim Broederschap, Ultra-rechtse Politieke Bewegingen, ISIS. Alhoewel dit de perso(o)n(en) niet uitsluit om aangemerkt te worden voor persoonlijkheidsstoornissen.

Doordat wij ons nu alleen volledig op Mohammed richten, geloof ik dat het noodzakelijk is om de opzettelijk toebrengen van schade aan weerloze o.a. dieren, kinderen en ouderen. Ongetwijfeld, dit zieke gedrag wordt toegewezen aan talrijke persoonlijkheidsstoornissen, maar uiteindelijk is deze daad een vorm van ‘sadisme’. ‘Sadistische persoonlijkheidsstoornis’ is zelf een manifestatie van het verlangen in de persoon naar macht en zijn eigen egomanie kwesties (grootheidswaanzin) (165) Zijn deze mensen psychopathisch? Het korte antwoord is: Ja. Alhoewel, de term ‘Psychopaat’ is een toestand die wij uitgebreid misbruiken, en zelden begrijpen. In elk geval, ‘psychopaten’ zijn geen bijldragende maniakken. Ze zijn listig, manipulatief, en in elk geval geen begrip hebben van ‘liefde’. Echter, men moet verhelderen dat de meerderheid van klinisch gediagnosticeerde ‘psychopaten’ waardig geacht worden om in de maatschappij te leven. De meerderheid van hen zijn gewoonlijk geen gevaar voor het publiek, ondanks het negatieve stigma dat de wereld rondgaat. Maar de enige uitzondering voor de regel zijn degenen, die openlijk propageren om zichzelf of anderen kwaad te doen.

Niettemin, is het gevaarlijk en foutief om Mohammed als ‘krankzinnig’ en ontoerekeningsvatbaar te verklaren en in staat te achten een proces te ondergaan – zulk handelen zou de beklaagde kunnen ontheffen van totale verantwoordelijkheid. Islam is niet gecreëerd door een bevlieging of een uit een gril ontstaan. Het was zorgvuldig in elkaar gezet en gearrangeerd door een rationeel denkproces van manipulatie, 11

de uitbuiting van de onwetenden en slecht opgeleiden. Anders dan totaal ‘krankzinnig’, was hij zich volledig bewust van zijn acties. Gedurende zijn carrière, verleidde hij velen op een bedrieglijke manier, kietelde hun oren, en verzoende zijn vijanden. Later beraamde hij met voorbedachte rade plannen van genocide, en probeerde hij zijn wreedheden te bedekken met ‘goddelijke openbaringen’. Hij speelde het slachtoffer, en voor het grootste deel opereerde hij in alle heimelijkheid, totdat hij volledig in staat was om militaire controle te verkrijgen. Alleen dan openbaarde hij zijn ware egomanie en egocentriciteit, waarbij het ontbrak aan krankzinnigheid, maar waarbij hij vol was met opzettelijke imperialisme. Mohammed was niet krankzinnig. Integendeel – het feit dat zijn plannen zorgvuldig ontworpen en uitgevoerd werden, betekent dat hij in die zin rationele logica toepaste. Een ieder, die een ‘plan’ wil verwezenlijken, moet rationeel de beperkingen van zijn waargenomen werkelijkheid erkennen. Zijn fantasierijke onderwijzingen van oude mythische wezens, hemelse maagden, en eigenaardige hygiëne, mag op zichzelf niet rationeel zijn, maar voor het grootste deel diende het een doel, namelijk om een onsterfelijke sekte samen te smeden, die voorzag in sterke psychologische indoctrinatie.

Het is passend te noemen dat er heen bepaalde manier is om Mohammeds gehele karakter samen te vatten; of hij bijvoorbeeld voortdurend humeurig, snel opvliegend, dat hij globaal een prettige gedrag had; dit blijft onbekend. Islam wil je laten geloven, dat hij een voorbeeld was van rationaliteit en compassie. Ik verwerp dit, doordat de getuigenissen op basis van de diverse Hadith tradities namelijk anders bewijzen. Hij liet namelijk aanvallen van buitensporige opvliegendheid zien bij meerdere gelegenheden, en bovendien ook jaloezie, irritatie, prikkelbaarheid en frustratie. Maar dit is typisch voor een ieder die in een positie wordt geduwd van grote verantwoordelijkheid.

Wat we wel weten, is dat Mohammed in elk geval tekenen liet zien, dat hij leed aan meervoudige psychologische persoonlijkheidsstoornissen; niet te verwarren met iemand die traditionele ‘dissociatieve (meervoudigheids) identiteitsstoornissen’ – omdat nooit is opgetekend dat Mohammed zichzelf identificeerde als iemand anders – ook niet Allah, Jibreel of welke andere gepersonificeerde 12

verzinsel van zijn verbeelding – hij bleef aanhoudend consistent met zijn verhaal van ‘goddelijke invloed’, alleen handelende uit zijn eigen identiteit.

Ofschoon hij een man was die leed aan meerdere psychologische storingen, ‘meervoud’ is het sleutelwoord dat de onderbouwing blijft van het argument dat de beklaagde in dit proces een ‘construct’ of samenstelling was van meerdere, ontaarde, perverse mensen, die daarnaast ook mentaal gestoord konden zijn. Niettemin, als we naar de Hadith refereren, zijn gedrag was alleen prijzenswaardig in paar minuten respect, als hij vluchtig respect toonde naar mede Moslims (wanneer het hem uitkwam), maar toch betreurenswaardige relaties aanging met nietMoslims.

Dus om samen te vatten, was Mohammed krankzinnig? De definitie van krankzinnig (Engels: insane) in het Oxford woordenboek is: “In een toestand van denken dat normale perceptie voorkomt, gedrag of sociale interactie” (166) Voor het grootste gedeelte, kruist Mohammed alle vakjes aan, behalve een – ‘sociale interactie’. Dit bewijst alleen al dat Mohammed bij zijn verstand was, omdat de ‘krankzinnige’ geen zinnige sociale interactie kan aangaan, wat uiteindelijk hun gedrag strikt abnormaal maakt.

13

HET VERWEER VAN ONTOEREKENINGSVATBAARHEID Het is hoogst onwaarschijnlijk dat de Islamitische verdediging van de beklaagde, zeg maar de advocaat, het beruchte ‘ontoerekeningsvatbaarheids verweer’ zal gebruiken, op grond van het feit dat zij geloven dat hun cliënt zijn religie niet verzonnen heeft in een toestand van permanente psychose of ‘tijdelijke krankzinnigheid’. En waarschijnlijk in het gehele proces, is dit de enige keer dat we in staat zijn om het hierover met elkaar eens te zijn – voor een keer. Niettemin, elke seculaire verdediging mag wensen de beklaagde te verdedigen met gebruikmaking van deze tactische zet, voor mij is het een plicht om buiten redelijke twijfel te bewijzen dat de beklaagde niet leed aan langdurig verlies van geweten en verstand – en dit is genoeg om het ‘toerekeningsvatbaarheid verweer’ te rechtvaardigen Ten eerste, als Mohammed hypothetisch gezien zijn talloze, afschuwelijke daden van substantieel misbruik pleegde, terwijl hij in een toestand van ‘verminderde bekwaamheid’ was, dan is het argument van de verdediging nog steeds betwistbaar voor de volgende reden: een dader kan zich niet achter alcohol of drugs verschuilen om zichzelf te excuseren voor bestraffing. Natuurlijk, een uitzondering is een ‘klasse A’ psychotische, geestverruimende stoffen, bijv. LSD, heroïne, en de aantoonbaar verschillende geestestoestand wanneer de dader is aangehouden of getuige was. In elk geval, iemand die beschonken is door een verdovend middel, maar nog steeds goed en slecht kan begrijpen gedurende zijn misdaad, worden altijd in de volle omvang van de wet gestraft, ongeacht hun staat van intoxicatie of dronkenschap. Echter, als de beschonkene onder druk werd gezet, of gedwongen werd, dan worden de zaken geheel anders. Niettemin, Mohammed was niet onder invloed.

Hij verbood krachtig alcohol en stimulerende middelen. (167) Alhoewel de voor de kwestie van hasjgebruik geheel anders ligt. Echter, in de Hadith is geen vermelding te vinden dat hij deelnam in verdovende middelen (maar het was cultureel geaccepteerd in pre-Islamitische tijden). (168) 14

Ten tweede, als iemand een pleidooi maakt voor het ‘ontoerekeningsvatbaar verweer’, de dader moet voldoen aan de door de rechtbank goedgekeurde psychologische ‘realiteit test’, die kan bepalen of de beklaagde goed en kwaad kan begrijpen, en hij ook moet zijn algehele begrip van de werkelijkheid is aangetast. (169) Deze testfase zal analyseren of de betreffende persoon een gebrek hebben aan het vermogen om de verkeerdheid in te zien en te beseffen van zijn vermeende gedrag. De test meet ook ‘crimineel voornemen’ en ‘onweerstaanbare impulsen’; wat probeert vast te stellen of de crimineel van plan was de misdaad te begaan, en of er sprake was of hij zijn gedrag onder controle kon houden, bijv. misdaad uit passie. (170) Echter, er zijn veel geestelijke gezondheid experts die de basis van de tests verwerpen als niets meer dan een antieke manier van beoordeling, die subjectief en tegennatuurlijk is.

Niettemin, er zijn alleen weinigen die hebben gepleit voor het ‘ontoerekeningsvatbaar verweer’ en hebben het pleit gewonnen, maar dit waren uitzonderlijke omstandigheden, of een grote rechterlijke dwaling. Helaas, wanneer het pleit door de rechtbank als achtenswaardig wordt gezien, wordt dit vaak geëxploiteerd door listige advocaten, die een legale manier ‘gaten’ vinden in de wet, om hun cliënt te vrijwaren van overtreding – zelfs wanneer al het bewijs het tegendeel laat zien.

Als voorbeeld beschouwen we de zaak van ‘De Mensen versus John Hinckley jr.’ (die een poging deed in1981om president Ronald Reagan te vermoorden). De verdediging pleitte in de zaak voor ‘ontoerekeningsvatbaarheid’, en beweerde met nadruk dat de cult-film klassieker ‘Taxi rijder’ een aanzienlijke rol had gespeeld in de mentale achteruitgang van de cliënt. (171) Tot wanhoop van het geschokte publiek, werd Hinckley vrijgesproken van alle van de 13 aanklachten van de aanval, moord en wapentelling. Mohammeds verdediging zou gemakkelijk gebruik maken van de in de “Bijbel” voorkomende beschrijvingen van oude historische oorlogen en bestraffende verordeningen, en men zou kunnen redeneren dat de aangeklaagde ongetwijfeld werd beïnvloed door deze teksten. Dit is trouwens best problematisch voor de verdediging, immers de aangeklaagde beweerde nadrukkelijk dat het boek corrupt zou zijn – en dit geeft weinig twijfel dat 15

hij inderdaad was geïnspireerd door de getuigde historische verslagen ervan. (172) Werkelijk, de beklaagde had maar een beperkt begrip van de Bijbelse geschiedenis, hij had alleen een vaag begrip van enkele delen, die waren doorgegeven door mondelinge traditie. En het belangrijkste – hij was ongeletterd. Iemand kan niet worden geïnspireerd door welk werk dan ook, als hij niet kan lezen. Daarnaast is er niets in zijn eerste openbaring dat aangeeft dat hij was gemotiveerd door driftige kunst, expressie, of literatuur – inclusief de Bijbel.

Niettemin, ‘De Mensen vs Lorena Bobbitt’, een vrouw van een misbruikende echtgenoot, die eerloos het geslachtsdeel van haar man afsneed, pleitte ook succesvol het verweer. (173) Haar verdediging was dat zij jaren van mentaal en seksueel misbruik had ondergaan. Net als Mohammed claimde zij ook te lijden aan mentale depressie, wat haar zaak nog sterker maakte. De omstandigheden van mevrouw Bobbitt waren uitzonderlijk – zij vertrouwde de rechtbank toe, dat haar echtgenoot haar jarenlang herhaaldelijk misbruikte en verkrachtte. Deze getuigenis was genoeg om de verdachte te ontheffen, en dit versterkte het pleit voor vergelijkbare toekomstige zaken. Echter, van wat we weten, Mohammed zelf ondervond geen misbruik door de handen van wie ook in zijn leven – voor zover wij weten. Er is geen geregistreerde geschiedenis van fysiek of mental misbruik voor het ontvangen van zijn openbaringen. Voorafgaand aan zijn eerste openbaring, had Mohammed een comfortabel leven, verwend door zijn rijke vrouw Khadija. Er kan wel erkend worden, dat de beschuldigde periodiek fysiek misbruik meemaakte gedurende zijn vroege carrière als een ‘profeet’, echter deze vervolging had hij zelf uitgelokt, omdat hij de aanvallers meerdere keren agressief en uitdagend toesprak. Daarom, het pleidooi van de verdediging dat hun cliënt uitgebreid fysiek misbruik heeft ondergaan is ontoelaatbaar. Mohammed was niet onschuldig, zachtmoedig of timide – iets wat de verdediging de rechter graag wil doen laten geloven.

Verrassend genoeg, twee van de meest beruchte en slechte criminelen in de geschiedenis waren niet in staat om het pleit vol te houden – beiden verworpen, ondanks de hevigheid van de gepleegde misdaden.

16

De zaak van ‘Mensen vs John Gacy’ getuigt van een van de meest donkere dagen in geschiedenis van de mensheid en waren toppunt van ontaarding en slechtheid. (174) Gacy verkrachtte en vermoordde 33 jonge mannen en jongens, terwijl hij zich vermomde als een zorgzame kinderclown in de gemeenschap. De seriemoordenaar probeerde de jury te overtuigen van zijn ‘krankzinnigheid’ met zijn eigen lijn van psychiatrische experts. Ondanks de betreurenswaardige natuur van zijn misdaden en het lijden dat hij veroorzaakte bij zijn slachtoffers (die alleen gepleegd konden worden door een ‘gestoorde’ crimineel) – de rechtbank verwierp zijn pleidooi, en vervolgde hem volledig met alle mogelijke juridische middelen. De jury had unaniem geconcludeerd dat Gacy uitgebreide maatregelen en voorzorgen nam, om opsporing te voorkomen – wat bewijs was dat zijn misdaden vooraf listig bedacht waren, verstoken van ‘krankzinnigheid’. Gacy werd tot de dood veroordeeld met injectie. Als we Mohammed analyseren, hij gedroeg zichzelf op vergelijkbare wijze als Gacy, doordat hij openbaringen verzon (reserveplannen) en hij een hele catalogus verzon van foutieve geschiedenis, om bij zijn criminaliteit te passen. (175) Het loutere feit dat de beklaagde zijn wreedheden gearrangeerd en gepland heeft (geen passie misdaden), ontneemt hem de gelegenheid om het pleit ‘krankzinnig’ te voeren.

Ten slotte, de meest weergaloze seriemoordenaar, die het echt waard is om het oordeel ‘krankzinnig’ te krijgen, ‘De Mensen vs Jeffrey Dahmer’ is een mijlpaal in criminele wet. (176) Ironisch genoeg, Dahmer, die beschouwd wordt als voorloper van de opperste positie van menselijke ontaarding, heeft enige gelijkenis met de Mohammeds criminaliteit in verschillende opzichten. Zijn misdrijven hadden betrekking op verkrachting, marteling, necrofilie, wreedheid naar dieren, verminking en in stukken hakken. Al deze beschuldigingen zijn ook vastgesteld en opgetekend bij Mohammed. (177) Alhoewel, anders dan Dahmer, praktiseerde Mohammed nooit kannibalisme – echter, dit is alleen wel recentelijk gezien bij Jihad strijders. (178) Net als Dahmer, verkrachtte en molesteerde Mohammed wel kinderen. (179) En ook, het is opgetekend dat Mohammed bij een gelegenheid heeft deelgenomen aan gesanctioneerde necrofilie. (180) Er is ook opgetekend, dat de 17

‘profeet’ ook de moord op kinderen heeft bevolen. (181) En net als Dahmer’s getuigenverklaring, Mohammed onderwees zijn mannen nadrukkelijk om hun slachtoffers te verminken; om hun handen af te hakken, en hen te onthoofden. (182) Dahmer getuigde zijn slachtoffers te martelen, en als de seriemoordenaar, heeft Mohammed ook bij meerdere gelegenheden, zoals is opgetekend, zijn slachtoffers tot de dood toe gemarteld – zowel om financiële redenen, als voor persoonlijk plezier. (183) Beide criminelen leden aan sociale angsten en sociale terugtrekking. Dahmer getuigde dat hij onredelijk en grillig gedrag liet zien, en hij claimde afwijzing te hebben ervaren die gebeurde bij zijn eerste moord. Mohammed leed ook aan afwijzing door zijn leven heen, wat ongetwijfeld ook relatie heeft met zijn criminaliteit.

De misdaden van Dahmer zijn misschien Amerika’s meest verontrustende optekening van menselijke slechtheid. Daarom, zijn pogingen om te pleiten voor ontoerekeningsvatbaarheid, zou zeker haalbaar zijn geweest, met een kans op succes. Dat was niet het geval. De jury verwierp zijn pleidooi, op grond dat Dahmer exact wist wat hij aan het doen was. Net als Mohammed, was Dahmer niet succesvol in het overtuigen van de rechtbank, dat hij niet handelde uit een volledig begrip van de realiteit en de omgeving. Hij werd veroordeeld voor 15 moorden en hij werd veroordeeld tot 15 keer levenslang. Echter, Dahmer kon alleen worden veroordeeld voor de misdaden die hij zich ‘herinnerde’ en voor de misdaden waarvan men bewijs had om moord te bewijzen.

Gelukkig, deze gruwelijke zaak betekende de doodsteek voor het pleidooi van ontoerekeningsvatbaarheid. Als Dahmer de jury niet van zijn krankzinnigheid had kunnen overtuigen, dan zou Mohammed het ook niet kunnen – daar ben ik vrij zeker van.

Echter, als we de ‘realiteit test’ zouden toepassen bij de beklaagde, terwijl wij erkennen dat hij inderdaad psychotische episodes ervoer (alhoewel kort), dan moeten we erkennen dat hij deze criminele daden niet uitvoerde terwijl hij in een toestand verkeerde van ‘verminderde capaciteit’. Wat betreft ‘criminele intentie’, al deze wreedheden die door Mohammed zijn uitgevoerd, waren van te voren uitgedacht, gecalculeerd en zorgvuldig uitgevoerd; dus hij wist precies wat hij deed. Zijn 18

betreurenswaardige daden van marteling en brutaliteit zijn geen impulsieve daden (misdaad uit passie), omdat opgeschreven is, dat hij met het slachtoffer eerst een gesprek voerde, zonder boosheid, voordat hij hun dood beval. Daarom, hij kan niet verweten aan de ‘onweerstaanbare impuls’ voorwaarde te voldoen.

19

VERDUIDELIJKEN VAN MOHAMMEDS PERSOONLIJKHEIDS-STOORNISSEN Leed Mohammed werkelijk aan de tevoren genoemde ‘dissociatieve identiteitsstoornis’? Nee. Degenen die voldoen aan deze conditie, hebben absoluut geen zorg voor anderen, en handelen onverantwoordelijk, kunnen geen relaties onderhouden, en hebben een lage tolerantie voor frustratie. (184) Mohammed had wel zorg voor zijn mensen (alhoewel oppervlakkig en zonder werkelijke empathie), maar dit was hoogst waarschijnlijk zo bedoeld om zijn inkomen te beschermen (zakat). De organisatie van Islam was niet ongeorganiseerd; integendeel, het was een formidabele oorlogsmachine, die heel georganiseerd zowel geallieerden als vijanden financieel uitknepen. Niet karakteristiek voor deze conditie, Mohammed onderhield hechte relaties voor de rest van zijn leven. In feite was hij al te afhankelijk van zijn cohorten en gemalinnen. Echter, aangezien dat hij aanvallen van ongeduld liet zien gedurende zijn eerste carrière, is frustratie niet exclusief voor de conditie.

Het is het vermelden waard dat hij geduldig talrijke aanvallen door de Mekkanen verdroeg. (185) Leed Mohammed aan een ‘antisociale persoonlijkheidsstoornis’?

Bijna, maar uiteindelijk niet. Hij kruiste wel de meeste vakjes aan, maar kwalificeerde zich nog steeds niet voor deze conditie. Degenen die hier aan lijden, hebben een grote geneigdheid naar alcohol en drugsgebruik, falen om vooruit te plannen, en veel belangrijker laten absoluut geen respect zien voor andere mensen. (186) Mohammed werd afgestoten door alcohol en opwekkende middelen, hij plande listig vooruit om Islam te ontwikkelen, en in zekere zin respecteerde zijn mannen, en moedigde liefdadigheid aan, maar dan alleen voor Moslims.

Kon Mohammed beschreven worden als een ‘sociopaat’? Heel, heel erg dichtbij, maar nee. Vanwege het simpele feit dat sociopaten het ‘niet kunnen schelen’ – ze geven om niets. (187) Ze zijn narcistisch, koud, berekenend, charmant, en geneigd tot seksueel afwijkend gedrag – ironisch genoeg allemaal gedragingen, waarin Mohammed een 20

voorbeeld stelde. Alhoewel Mohammed een psychopaat zou kunnen zijn, sociopaten zijn niet alleen oppervlakkig glad en missen empathie, maar hun hele wereld is gehuld in complete apathie. Deze conditie is niet in overeenstemming met zijn karakter. Mohammed was niet apathisch, hij was sterk gedwongen door zijn eigen geloofssysteem en zeer ideolistisch.

Was Mohammed een ‘sadist’? Zeer zeker, ja. Degenen met een ‘sadistische persoonlijkheidsstoornis’ genieten van controle, macht, autoriteit en het bereiken van doelen. (188) Mohammed kruist elk vakje aan in de ‘sadist’ categorie. Hij maakte zich weg als mensen pijn hadden, en pleegde onnodige daden van marteling voor zijn eigen genoegens (zie het verhaal van Kinana en Umm Qirfa). (189) Zijn uiteindelijk verlangen was om controle te hebben, en hij gebruikte zijn oppervlakkige charmes en hofmakerij om dit doel te bereiken.

Echter, van alle hiervoor genoemde gedragsstoornissen, was Mohammed in ieder geval een voorbeeld in ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’ (B.P.S). Degenen met deze conditie hebben een grote moeilijkheid hun eigen identiteit te rationaliseren, en constant vatbaar zijn voor een fluctuerend zelfbeeld. (190) Mohammed liet deze karakteristieken vlekkeloos zien gedurende zijn vroegere carrière, doordat hij herhaaldelijk zijn mentale vermogens betwijfelde. (191) Toen hij eenmaal zijn imago versterkt had, formuleerde hij een identiteit door zichzelf te definiëren als ‘de redder van de wereld – de laatste profeet’.

Karakteristiek voor B.P.S. is dat zij een extreem generaliserend geloof delen, dat anderen of ‘allemaal goed’ of ‘allemaal slecht’ zijn, Mohammed propageerde een wet van segregatie tussen de “rechtvaardige” Moslims en de ‘slechte” ‘kuffir’. (192) Hij was geneigd tot aanvallen van buitensporige nijdigheid, en koesterde intense persoonlijke banden om vervolgens de relatie af te danken met een bevlieging (door bij zijn vrouw Sawda te dreigen met scheiding); allemaal indicaties voor deze conditie. (193) Net als bij B.P.S., de angst voor verlating leidde tot overdreven afhankelijkheid op anderen (Mohammed trouwde pas met Sawda een paar dagen na Khadija’s dood), en zijn terugkerende neiging om met zelfmoord te dreigen, was niet een traditionele roep om hulp, maar een manipulatieve manier om aandacht te krijgen van mensen.

(194) 21

MOHAMMED DE PSYCHOPAAT Om te beginnen, het is gepast om de kwestie van psychopathie te behandelen, omdat Mohammed in elk geval kenmerken vertoont van een psychopaat. (195) Als we de term psychopaat horen, is het makkelijk om dit af te doen als een ‘krankzinnig’ persoon, en traditioneel worden psychopaten in de media afgeschilderd als met de bijl hakkende maniakken, kannibalen, enz. Zelfs alhoewel ware psychopaten uiteindelijk zich ontvouwen in afschuwelijk angstaanjagende individuen, de alledaagse tuinvariëteit ‘psychoot’ is allesbehalve dat. Oppervlakkig gezien is het uiterst moeilijk om iemand te diagnosticeren die de conditie heeft. En of iemand als ‘psychoot’ geboren wordt, of wordt gemaakt, is een onderwerp van debat. (196) Om een individu te diagnosticeren met de veronderstelde psychopathie, daarvoor is het nodig te refereren naar de officiële Hare checklist voor psychopathologie. (197) Samengevat zijn er ongever twintig eigenschappen die aangeven of iemand legitiem psychopathisch is. Enkele van de meest overheersende terugkerende eigenschappen zijn: “Het laten zien van een gladde, oppervlakkige beminnelijkheid of charme, pathologisch liegen, listigheid en manipulatie, gebrek aan berouw en schuld, seksuele promiscuïteit, parasitaire leefstijl, vroege gedragsproblemen, criminele veelzijdigheid en gebrek om verantwoordelijkheid te accepteren voor de eigen daden.”

Psychopaten zijn bekend voor het uitoefenen van emotionele chantage; zij dreigen zelfmoord te plegen, maar zetten het nooit door. De zijn zelden in staat werkelijk lief te hebben, of om het begrip te begrijpen.

Door en door egocentrisch hebben psychopaten een neiging voor gevaarlijke situatie, riskant gedrag, vermijden verantwoordelijkheid, en geloven sterk dat ze verkeerd begrepen worden. (198) Ik geloof, dat dit onvermijdelijk ontwikkeld in een ‘martelaarscomplex’. Ze kunnen vlug ‘krokodillentranen’ huilen, armoede voorwenden, en op een overtuigende manier onschuld veinzen, of zich charismatisch te gedragen om hun slachtoffers te ontwapenen en voor zich te winnen. Om ronduit eerlijk te zijn, psychopaten beschouwen (het tonen van) andermans 22

emoties als een zwakte; als wapen om gemanipuleerd te worden of als een middel om hun welzijn te verbeteren.

Als we refereren naar de Hadith, Mohammed liet voorbeelden zien van pure psychopathie. En terwijl ‘die-hard’ extreme Moslims dit zullen aanvallen, omdat het voor hen onbevattelijk is dat de ‘perfecte mens’ ook maar in de verste verte mentaal onbekwaam zou kunnen zijn, moeten we een belangrijk principe herkennen – ‘Ockhams scheermes’, ofwel de wet van de eenvoudigste verklaring. Deze term wordt wijdverbreid gebruikt in de wetenschappelijke gemeenschap, om tastbaar vast te leggen van wat kenbaar en waar is. Het principe is gebaseerd op de redenatie dat de simpelste verklaring vaak de correcte is. Daarom, als we rekening houden met de volgende feiten van Mohammed, dan is het onmogelijk om zijn gedrag af te doen als iets anders dan psychopathie.

Als we de biografische en anekdotische Islamitische boekdelen en volumes bestuderen die gebaseerd zijn op zijn leven, dan zien we een herhaald patroon dat duidelijke tekenen laat zien van zijn oppervlakkige charme, waarvan misleidde zwakbegaafde idioten dachten dat hij de redder van de mensheid was. Hij loog pathologisch over zijn ‘profeetschap’, zijn aangehaalde genealogie, verzon verhalen over mythische fabeldieren, en moedigde in het algemeen deceptie aan – en al die tijd zijn discipelen voor de gek houdende. (199) En bovendien, bij het gewaarworden van de tegenzin van zijn mannen om in de strijd te sterven, nam hij een toevlucht in liegen om het moraal te verstreken, door onzinnige verhalen te bedenken over wellustige hemelse beloningen, die overduidelijk een hevig geplagieerde vorm was van de Hindoeïstisch-Boeddhistische folklore (zie hoofdstuk over Bijgeloof) En terwijl de Islamitische natie verwerpt dat hun meester medeplichtig was in kindermoord, de waarheid is dat hij vasthield aan zijn psychopathologische neigingen, door kindermoord te goed te keuren, en moord op ouderen. Wat erger is, hij liet absoluut geen berouw zien voor de zwakkeren en onschuldigen die hij vermoordde of liet vermoorden.

Verhaald door As-Sab bin Jaththama: De Profeet ging mij voorbij bij een plaats die Al-Abwa of Waddan werd genoemd, en werd gevraagd of het 23

toelaatbaar was om de heiden soldaten ’s nachts aan te vallen met de waarschijnlijkheid hun vrouwen en kinderen aan gevaar bloot te stellen. De Profeet antwoordde, “Zij (d.w.z. vrouwen en kinderen) zijn van hen (d.w.z. heidenen).”

Ik hoorde de Profeet ook zeggen, “De instelling van Hima (beschermingsgrenzen) is niet geldig, behalve voor Allah en zijn Apostel.”

Sahih Bukhari 4:52:256 Bovendien, het laatste gedeelte van het vorige vers markeert zijn inherente narcisme, als zijn psychopathologie.

Evenals de overweldigende meerderheid die lijden aan deze conditie, Mohammed was ook uitzonderlijk seksueel promiscue, hij pleitte voor ongebreidelde seksslavernij en verkrachting. Hij papte aan met kleine kinderen voor zijn eigen seksuele voldoening, en deed zo zonder verontschuldiging. (200) En hij was een bekende parasiet, die leefde van zijn oudere vrouw en hij eiste 15% van de buitgemaakte in beslag genomen en geplunderde goederen. Zonder twijfel, Mohammed demonstreerde een moeiteloze transitie naar criminaliteit en ontwikkelde zich naar verloop van tijd in een listige criminele meesterbrein, die georganiseerde gewapende overvallen en rooftochten berekende, terwijl hij ook hardvochtig groepsverkrachtingen arrangeerde (met tegenzin van zijn mannen). (201) Als een ware psychopaat gebruikte hij schuld aanpraten en emotionele chantage als wapen om zijn discipelen te bedwingen, in het bijzonder zijn kindvrouw Aisha. De Hadith maakt melding van een bijzondere gelegenheid, toen de toen meer rijpere Aisha jaloers werd op Mohamed’s flirtgedrag – hij beschuldigde haar snel van beïnvloed te zijn door de “duivel”: “Aisha de vrouw van Allah’s profeet, deed verslag dat Allah’s boodschapper uit haar (appartement) kwam gedurende de nacht, en ze was jaloers. Toen hij kwam en hij mij zag en ik was (in een wat geprikkelde gemoedstoestand). Hij zei: Aisha, wat is er met jou gebeurd? Voel jij je jaloers? Daarop 24

zei ik: Hoe kan het zijn (dat een vrouw als ik) niet jaloers zou zijn vanwege een echtgenoot als jij? Daarop zei Allah’s boodschapper: het was jouw duivel, die tot jou gekomen is.

En zij zei: Allah’s boodschapper, gaat er een duivel met mij mee? Hij zei: Ja. Ik zei: Is de duivel aan iedereen gehecht?

Hij zei: Ja. Ik (Aisha) zei weer: Allah’s boodschapper, is dat bij mij ook zo? Hij zei: Ja, maar mijn Heer heeft mij geholpen tegen hem en daarom ben ik absoluut vrij van enig kwaad van hem.”

Sahih Muslim 39:6759 Karakteristiek voor psychopathie, zijn vermeende zelfmoord dreigingen, waren ook indicatief voor zijn conditie, maar hij voerde zijn intenties nooit uit. Integendeel, de Hadith beschrijft dat Jibreel hem heel gelegen “redt” van zijn pogingen. (202) Mohammed was een echte egocentrische man. Hij kon nooit werkelijk liefhebben, en hij ervoer geen of weing liefde in zijn vroegere vormende jaren. In plaats daarvan imiteerde hij de ‘fysieke’ attributen van liefde, affectie, verzotheid, deze waren allemaal ongetwijfeld oppervlakkig. Werkelijke liefde betekent je echtgenote of partner op de eerste plaats te zetten, voor jezelf. Mohammed was een egoïstische man die zijn eigen behoeften op de eerste plek zette. Bovendien, het zou mogelijk zijn dat hij in zijn vroegere vormende jaren getuige was van huiselijk geweld en misbruik, en dit gedrag toeschrijven aan normale ‘liefhebbende’ relaties. Dus was hij een man van misbruik. Hij misbruikte zijn vrouw Sawda emotioneel en mentaal, een vrouw die leed aan buitengewone gewichtstoename, en hij dreigde van haar te scheiden, aangezien zij snel de menopauze naderde. (203) We moeten ook in beschouwing nemen, dat het feit dat hij het kind Aisha trouwde, aantoont dat hij werkelijk onbekwaam was om het concept van liefde te begrijpen tussen man en de vrouw. Hoe kan een rationeel ingestelde man verliefd worden op een kind? Niettemin, Aisha was onderworpen aan zijn opvliegendheid, zo sloeg Mohammed haar op meerdere gelegenheden op een gewelddadige manier. (204) In feite, door zijn voorbeeld te volgen, begonnen Moslim mannen al snel zijn 25

daden te imiteren, en zouden hun eigen vrouwen op een ernstige manier slaan. Walgend als gevolg van de groeiende brutaliteit die door haar echtgenoot werd aangewakkerd, zei Aisha zelf: “ik heb nog geen enkele vrouw zoveel zien lijden als de gelovende vrouwen.” (205) Als een man zijn vrouw fysiek misbruikt, dan heeft hij haar niet lief. Zo simpel is het.

En zelfs al zou de Hadith beweren dat Mohammed Khadija “liefhad”, werpt het de vraag op naar zijn overtuigingen wanneer de man (Mohammed) uiteindelijk haar schoothondje is, een financieel verpeste en door haar in stand gehouden man.

Kenmerkend voor psychopathie, door zijn hele carrière heen, liet hij de neiging zien voor het opzoeken van gevaarlijke situaties, omdat hij constant verlangde naar het houden van gevechten, ongeacht de consequenties en ondanks dat de kansen mathematisch tegen hem waren. Als we verwijzen naar de kronieken van de Islam, zijn leger was constant in aantal overtroffen, wat erg indicatief is voor psychopathologisch riskant gedrag. (206) Niettemin, kenmerkend voor de conditie, vermeed hij ook constant verantwoordelijkheid door elke verantwoording af te schuiven op een imaginaire god.

Gedurende zijn carrière tijdens de vroege jaren in Mekka, beweerde hij ‘niet begrepen’ te worden, en hij uiteindelijk, door zijn nieuwgevonden spiritualiteit, een “martelaarscomplex” ontwikkelde.

Alhoewel, net als zijn ‘zelfmoord pogingen’, die hij nooit uitvoerde, legde hij zijn leven nooit neer voor de zaak. In plaats daarvan, ontweek hij alweer zijn verantwoordelijkheid door zijn mannen psychologisch te manipuleren, en door jonge soldaten voor hem tot een zekere dood te verordenen: Er is gerapporteerd in het bijzijn van de autoriteit van Jabir, dat een man zei: Boodschapper van Allah, waar zal ik zijn als ik wordt gedood?

Hij antwoordde: In het Paradijs. De man gooide zijn dadels uit zijn hand, en vocht totdat hij was gedood (d.w.z. hij wachtte niet totdat de dadels op had gegeten).”

Sahih Muslim 20: 4678

26

En vandaar, slaan we munt uit een Islamitisch centrale term: “Martelaar.” Voor elk van zijn betreurenswaardige daden, rechtvaardigde hij zijn wreedheid en grillige natuur, door ‘openbaring’ als een excuus te gebruiken. Natuurlijk, Mohamed zou zeggen “ik ben niet een origineel iemand onder de boodschappers”, elke keer als hij geconfronteerd werd vanwege zijn psychopathie. (207) Uiteindelijk, ondanks zijn immense rijkdom die hij verzameld had uit het bezit van Khadija, en natuurlijk door zijn honderden (gewapende) rooftochten – was Mohammed berucht voor het pleidooi van armoede. Als gevolg daarvan, de meerderheid van Moslims geloven nadrukkelijk dat de “arme, vrome, nederige” Mohammed doodging zonder een cent. (208) Werkelijk, Mohammed was het ‘poster kind’ zijn voor traditionele psychopathie, daar hij hardvochtig zijn volgers manipuleerde om zijn doelen te verwezenlijken. Het is belangrijk op te merken dat deze trekjes ook voorkomen in de volgende mentale stoornissen waar Mohammed zeer zeker aan leed.

Psychopathie is de hoeksteen van Islam’s geloofssysteem. Terwijl de Islamitische gemeenschap zonder twijfel deze analyse opvatten als een voltallige aanval op de ‘profeet’, ontworpen om de man te denigreren en belachelijk te maken, de waarheid is dat terwijl Mohammed verantwoordelijk is voor zijn misdaden, zijn psychopathie niet gearrangeerd was. Iedereen is een product van zijn omgeving.

Mohammed werd niet op een morgen wakker, en besloot om een psychopaat te zijn. Integendeel. Als gevoelige individu dat hij was, het is begrijpelijk dat zijn vroeger traumatische kinderjaren en de ontvouwing van de gebeurtenissen in zijn leven daarna, hem gedwongen hebben om een berekende, zelfingenomen en manipulatieve tiran te worden, die hij werd in zijn veertig jarige leeftijd.

Uiteraard, dit argument gaat terug naar de klassieke vraag – of psychopaten worden geboren, of dat ze een product zijn van de omgevingscondities.

27

VROUWENHAAT, GYNOFOBIE, EN VERLATINGSANGST Als we dieper in de psychologische bouw van Mohammed kijken, dan is het geschikt als we hier opnieuw zijn exclusieve, levensveranderende gebeurtenis introduceren, wat ongetwijfeld de fragiele geest van de ‘profeet’ in onbalans heeft gebracht: de verlating in zijn kindertijd.

Als de refereren naar de Islamitische kronieken, Mohammeds moeder overleed naar verluidt toen hij ongeveer 6 jaar oud was. Echter, ongeacht haar onverwachte en voortijdige verlaten van deze wereld, deze traumatische ervaring zou uiteindelijk door hem zijn waargenomen als een verlating. Of hij nu verweesd was of verlaten, de details van complexen zijn feitelijk gelijk; psychologisch gesproken zijn beide gedefinieerd als verlatenheid.

Gegeven het feit dat Mohammed op zo’n vroege leeftijd was verlaten, en dat door een vrouw, moet bijna zeker zijn vertrouwen hebben geschaad met ouderlijke figuren en autoriteit (volwassenen); en meer in het bijzonder – vrouwen. Dit zou ook zijn inherente verlangen kunnen verklaren om seksueel te experimenteren met kinderen (zie hoofdstukken ‘pedofilie’, en ‘homoseksuele pedofilie’).

Zoals we spoedig zullen ontdekken in deze lange psycho-analyse, haar dood zou ongetwijfeld niet alleen een hele catalogus aan psychopathalogische stoornissen aan de dag leggen, en elke stoornis die als domino steen dient voor de volgende stoornis, maar hij veranderde ook zonder moeite in een onboetvaardige crimineel.

Voor elk kind dat verlaten is, of verweesd, de psychologische consequenties zijn catastrofaal voor hun mentale opbouw. Eerst en vooral, de primaire karakteristiek bij verlaten kinderen is angst. Alle kinderen herkennen de parameters van veiligheid, hun grenzen en herkennen met toegenegenheid degenen die aangewezen zijn om hen te beschermen. Als hun ouderlijke bescherming plotseling wegvalt, dat is het zeer waarschijnlijk dat zij zich een vorm van zelfhaat eigen maken, en 28

zichzelf de schuld geven voor de gebeurtenis. Hoewel Amina naar verluidt gestorven was, als gevoelig individu dat Mohammed was, zou hij ongetwijfeld zijn eigen rol hebben afgevraagd in de gebeurtenis.

Voor elk verlaten kind (of wanneer het later een volwassene wordt), is het natuurlijk voor hen om te geloven dat het verwaarloosdzijn is veroorzaakt door hun eigen tekortkoming om te leven naar de verwachtingen van de ouders. Ongeacht of de door de ouders verbaal uitgedrukte teleurstelling of boosheid afwezig is, kinderen zijn intrinsiek gevoelig, en met hun beperkte mentale capaciteiten beginnen ze hun eigen akelige, moeilijke positie om een negatieve manier te rationaliseren. Onnodig om te zeggen, het litteken van de afwezigheid van de ouder zal zich voortzetten voor de rest van hun leven, en hun ervaring creëert een vorm van “toxische schaamte.”

De emotionele implosie van het kind zal ook gecompliceerd worden door het gebrek aan voldoende voeding, adequate supervisie, kleding, huisvesting, warmte of onderdak. Verder, als het kind ook seksueel is misbruikt door of ouder of pleeggezin, (wat ik vermoed dat het geval is bij Mohammed), dit zal ook uitlopen op complete sociale afzondering of een afhankelijkheidsstoornis. (209) Zonder twijfel, het is duidelijk dat Mohammed een levenslange wrok tegen zijn moeder permanent internaliseerde. Wij kunnen dit argument verduidelijken met het feit dat de beschrijvingen in Hadith zelfden een beschrijving geven van letterlijke affectie voor Amina, en elke informatie over haar is schraal, op zijn minst. In feite, de Islamitische tradities houden Mohammeds tante Fatima in hogere achting dan zijn haar. Deze spreekt boekdelen (en volumes) over zijn gevoelens wat betreft zijn moeder, die simpelweg overleden was. Bijna alle kinderen hebben herinneringen van hun moeder op een leeftijd van 6 jaar, en voor Mohammed om alle details van hun relatie weg te laten, is een trieste indicator voor zijn ultieme bitterheid.

Als we zijn leven bestuderen, van jonge volwassene tot senior leeftijd, zijn inherent natuur weerspiegeld verlatings-karakteristieken door de meervoudigheid persoonlijkheidsstoornis dat hij ontwikkelde.

Bijvoorbeeld, Mohammeds aanhoudende angst, irrationele fobieën en obsessieve compulsieve stoornis (dwangmatig gedrag), waren zijn eigen 29

unieke manier om zichzelf te reinigen (katharsis) en zichzelf te beschermen tegen de talrijke onzekerheden die hij ontwikkelde, die afstammen van deze enkele gebeurtenis. Sommige van deze fobieën, ziektekiemen, demonen, en natuurlijk vrouwen.

In feite, er is betoogd dat de strafmaatregelen die Mohammed tegen Moslim vrouwen verordineerde, niet zozeer een uiting waren van haat, maar meer van angst. Om meer nauwkeurig te zijn, de term is ‘gynofobie’, en volgens de auteur van Tangled Web (Mel Konner, Md Phd) stamt dit gedrag van een man zijn woede met betrekking tot de vroege afhankelijkheid voor vrouwen, maar ook een latere afhankelijkheid op hen voor seksuele genoegdoening. (210) Terwijl het verschil tussen vrouwenangst (gynofobie) en vrouwenhaat (misogynie) strikt genomen semantiek is, het stelt Mohammeds intrinsieke gebrek bloot om te argumenteren met vrouwen, vanwege dit vroegere trauma in de kinderjaren. Ironisch genoeg, de ‘profeet’ liet beide eigenschappen zien in zijn leven.

De mate van zijn psychopathologie wordt aan deze sleutelgebeurtenis toegeschreven, consolideerde niet alleen een overvloed van ongewenste eigenschappen, inclusief zijn vrouwenhaat, maar het onvermijdelijke pad dat tot zijn criminele carrière leidde. Het verband tussen criminaliteit en psychopathie vloeit voort uit ‘het verlaten kind syndroom’ (alhoewel niet een officiële erkende conditie) – includeert verbroken huishoudens, verwaarlozing in kinderjaren, misbruik of trauma. Deze factoren zijn een aantal keren vermeld in gevallen met betrekking tot beruchte criminelen, zoals Charles Manson, Jeffrey Dahmer, Aileen Wuornos, David Berkowitz, Ted Bundy, Andrei Chikatilo en veel, veel meer.

En zoals de hiervoor genoemde lijst van moordenaars, die ook verwaarloosd waren, afgewezen, of beschaamd door hun gemeenschap, door hun ouders en nauwste relaties zoals kinderen, zou Mohammed ook constante bespotting hebben ondergaan door zijn leeftijdsgenoten omdat hij een wees was – een sociaal verworpene. Dit zou de onuitwisbare psychologische wond moeten zijn, die zijn psychologische neigingen verder heeft versterkt en mogelijk zelfs vergelding naar degenen die hen oorspronkelijk verwierpen.

30

De kwestie van Mohammeds verlating tijdens zijn kindertijd geeft ook een belangrijk inzicht in zijn uitgebreide psychoseksuele stoornissen (zie hoofdstuk). Alhoewel hij een bijzondere hechte (hier vermoed ik ongepaste) relatie met zijn pleegmoeder aanging, te weten zijn tante Fatima, zijn tijd in haar huishouden zou van korte duur zijn (zie hoofdstuk ‘Oedipus complex’). Dus is het begrijpelijk dat het verlaten zijn om vervolgens op zichzelf te vertrouwen in zijn vroege tienerjaren, Mohammed zou neigingen hebben vertoond die of wijzen naar of sociale afzondering, onzekerheid of totale afhankelijkheid. Zijn vroegtijdige lozing in de koude middeleeuwse handelsclub van Mekka zou zeker ook hebben bijgedragen aan zijn ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’.

Als we ook in beschouwing nemen, zijn buitengewone afhankelijkheid op de moederachtige Khadija, en haar onophoudelijke de baas spelen en manipulatie, dit zou ook een cruciale rol hebben gespeeld in zijn ontluikende haat voor vrouwen. Verder, zijn seksuele onderdrukking (zie hoofdstuk), en de vroege bespotting die hij onderging van vrouwen, omdat hij een dwerg was, droegen allemaal bij aan zijn voornemen om een misogyne (vrouwenhatende) maatschappij op te zetten.

Als we ook de Koran bestuderen, en meer exclusief, de Hadith, welke voorbeelden geven die door hem aan de Ummah gegeven werden, de tradities zijn een schokkend relaas van vrouwenhaat (misogynie), angst voor vrouwen (gynofobie), bijgeloof, discriminatie, fysiek misbruik en seksuele misdaden. Verder, door de teksten heen, is er een duidelijk onderliggende ondertoon in de boodschap van vrouwelijke inferioriteit met betrekking tot intelligentie, leiderschap, hygiëne, lichamelijkheid, moraliteit en betrouwbaarheid.

Het is overduidelijk dat de vroegere traumatische gebeurtenissen in zijn kindertijd, de onderliggende haat naar zijn moeder, de verontwaardigde minachting door de vrouwen van zijn stad (hij was een dwerg) en Khadija’s manier van omgang met mannen, droegen allemaal bij dat Mohammed zijn eigen minderwaardigheidscomplex ontwikkelde.

Psychologisch gesproken, de meest voorkomende vorm van ‘aanval’ is een sterke verdediging. Dus, Mohammeds persoonlijke tekortkomingen werden in elk geval geprojecteerd op zijn vrouwelijke discipelen, want de 31

vrouwen ondergingen altijd de consequenties van zijn eigen fouten; niet hijzelf. Dit is een andere aanwijzing voor zijn ‘nascistische persoonlijkheidsstoornis’ (zie hoofdstuk).

Zeker, Mohammed was een man van wrok en verbolgenheid. Als een man met immense trots, en chronische onzekerheid, verbood hij vrouwen om te leiden, volledig, en hij beweerde dat hun intelligentie hun verbood voor deze taak; (211) Verhaald door Abu Bakra Gedurende de strijd van Al-Jamal, Allah bevoordeelde mij met een Woord (die ik hoorde van de Profeet). Toen de Profeet het nieuws hoorde, dat de mensen van Perzië de dochter van Khosrau Koningin (leider) hadden gemaakt, zei hij, “Zo’n natie zal nooit slagen, die een vrouw als hun leider maakt.”

Sahih Bukhari 9:88:219 In zijn eigen woorden, “dit is vanwege de deficiëntie in de geest van de vrouw.” (212) In waarheid, zijn intrinsieke haat die afstamt van zijn verlating in zijn kindertijd, vernietigde elke kans op een utopische, egalitaire theocratische maatschappij.

De essentie van Medinaanse Islam was verstrikt met een bijtende boodschap van mannelijke superioriteit, compleet met de ‘heilige’ verordeningen door hemzelf gecreëerd om de vrijheid en expressie van vrouwen te verstikken. Nergens in de geschiedenis heeft er zich zo’n vrouwenhatend, misogyn sentiment voorgedaan, en is die ingeworteld in de theocratische fundamenten, dan in de Mohammedaanse Islam. Zelfs het meest basale recht van ‘getuigen’ was afgenomen en verboden voor de Moslim vrouw, in welke Islamitische rechtbank dan ook. Hun status in de Ummah was uiteindelijk erkent bij het hoogste echelon als tweede rangs, zo kon een getuigenis van een Moslima alleen als legitiem worden beoordeeld, als die gepaard ging met 4 aanvullende mannelijke getuigen.

(213) Als men beschouwt dat Mohammed preekte dat een “getuigenis van een vrouw, is de helft (waard) dan die van de vrouw”, dit zou mathematisch betekenen dat een totaal van acht vrouwen nodig is, om 32

het getuigenis van een Moslim zuster bij te staan. Vanzelfsprekend, is er nog nooit een (rechts)zaak geweest, die zo stoutmoedig was voor Moslima’s door de hele geschiedenis heen, om hun organisatie te trotseren en uit te dagen, en nog belangrijker, hun echtgenoten.

Echter, de stank van mannelijke superioriteit is door de eeuwen heen continu blijven doordringen in de Islamitische jurisprudentie.

Bijvoorbeeld, volgens de Mohammedaanse wet, is de echtgenoot toegestaan, neen, aangemoedigd, om valse getuigenissen te verzinnen om hun vrouwen te beschuldigen van wulpsheid (overspel) – zonder twijfel is deze wet uitgevonden als een snelle oplossing voor mannen die niet langer verlangen naar hun vrouw. (214) Tenslotte, dit bedrieglijke protest dient om het verlangen van de echtgenoot te faciliteren, om zijn vervallen (over-de-datum) vrouw te executeren middels steniging. (215) Werkelijk, onder Islamitische bewind waren de rechten van de Moslim vrouw (beperkt) om stilletjes hun echtgenoten te dienen, en hen nooit te hinderen, opdat zij niet de verschrikkelijke consequenties onder ogen zien: Er is verhaald door Mu’adh Jabal dat: De Boodschapper van Allah zei: “Geen vrouw moet haar man hinderen of ergeren, maar zijn vrouw onder houris (van het Paradijs) zegt: ‘Erger hem niet, moge Allah jou vernietigen, want hij is alleen maar een tijdelijke gast met jou, en snel zal hij jou verlaten en in ons gezelschap delen.’”

Ibn Majah 9:2092 De wetten die aan mannen gegeven zijn met betrekking tot de vrouw, zijn draconisch op zijn minst – die doet denken aan een Orwelliaans landschap dat gedrenkt is in hopeloosheid, gezonken in een gevaarlijke religieus dogma. Als een man die geplaagd werd door onzekerheid, Mohammed genoot van zijn autoriteit van onontkoombare controle en overtuiging. Door zijn heerschappij, onderhield hij de manvrouw machtbalans zo, dat de meerderheid van de macht aan de man werd toegekend, en door dit wettelijk te bekrachtigen – zo waren wetten van overerving of erfenis disproportioneel, en altijd meer gunstig voor de 33

man in de familie. (216) Natuurlijk, dit zou vrouwen verbieden om te ontsnappen van hun gevangeniswereld, bijvoorbeeld door enige positie te bereiken of invloed. Als gevolg daarvan, zouden Moslim vrouwen nooit in staat zijn om macht te verkrijgen, te rebelleren, en de bevolking te controleren zonder financiële ondersteuning om een egalitair democratisch systeem te vestigen, of misschien om te investeren in beschermende lijfwachten voor hun goede zaak. Geen twijfel, deze discriminatie wetten, die zijn afgeleid van Mohammeds haat omdat zijn vrouw Khadija zijn beurs beheerde en de touwtjes in handen had. De uitkomst was onvermijdelijk, dat vrouwen opgesloten werden in een metastasis van mannelijk georiënteerde hegemonie, waar de grenzen van de Islamitische sekte zich verder uitbreidden, tot zelfs voorbij de grenzen van rede en gezond verstand.

Net zo discriminerend als de ‘wet van erfenis’, Mohammed verordende dat alleen mannen zelfs tot vier vrouwen konden trouwen, en zoveel bijvrouwen konden nemen als zij wilden. (217) Om bij het onderwerp te blijven van overdadige sensuele gunstbewijzen voor zijn mannen, de Moslim vrouwen zouden niet alleen geregeerd worden door Islamitisch wetgeving, maar primair door hun echtgenoten en de vrouwelijke familie hiërarchie. Zij zouden voor altijd worden gedegradeerd in een systeem van overgedienstigheid, eeuwig wedijverend met drie andere vrouwen, tientallen bijvrouwen, en jongere aanstaande bruiden, allemaal gretig om hun meester te plezieren, opdat zij niet de onvermijdelijke scheiding onder ogen zien (zie het tragedie van Sawda). (218) Als we Mohammeds huwelijken gebruiken als criterium voor Islamitische sociale cohesie, dan is het overduidelijk dat eventuele schisma’s zouden uitbarsten binnen polygame Moslim huishoudens.

Ironisch, het schitterend voorbeeld van excellentie, de perfecte mens zelf, kon het niet laten om meer aandacht te verkwisten aan zijn jonge vrouw, Aisha. Als gevolg daarvan, kwam zijn ‘perfecte’ huishouden periodiek tot een gevecht over discriminatie. (219) Echter, het pleit (door Mohammeds voorbeeld) voor echtelijke geheimstrijd, kon alleen maar het ego van de echtgenoot versterken, daar hij het centrum werd van hun ontegenzeggelijk klein universum. Net zoals de planeten in het zonnestelsel rond de zon draaien, zo zullen de 34

Moslima’s de hemelse giganten nastreven, door rond hun meester te graviteren.

Bij het verder bestuderen van de Hadith, wordt het ook duidelijk dat Mohammeds geestelijke ziekte, zijn mannelijke kameraden had beïnvloed die het dichtst bij hem stonden. Wanneer onenigheden tussen vrouwen het kookpunt had bereikt, kwam zijn eerste vertrouweling Umar tussenbeide, om elke vrouw te berispen om voorrang te eisen boven zijn kindvrouw, Aisha. Toen Umar de beroemde reprimande gaf aan Hafsa (Mohammeds vrouw), “Imiteer Aisha niet, want zij is meer bekoorlijk dan jij, en meer geliefd bij de Profeet.” (220) Men hoeft niet het leed te benadrukken dat zijn vrouwen werd toegebracht door de misogyne en waardeloze beledigingen, en dat allemaal om te proberen in de cirkel te blijven, om het zo te zeggen.

Verder, de bureaucratische procedure voor Islamitische ‘scheiding’ zelf is een ander feit, dat de misogyne (vrouwen hatende) trekjes laat zien van de Islamitische wereld. Bijvoorbeeld, Moslim echtgenoten hoeven alleen hun intenties te uiten door te verklaren, “ik ga van je scheiden” (Talaaq) twee, of drie keer in het bijzijn van een Islamitische notaris – dit gewoonlijk laat de vrouw compleet scheiden van de Ummah.

(221)Typisch genoeg, zou het uitzonderlijk moeilijk zijn om haar weer terug te brengen naar haar ouders, die een fraaie huwelijksgift hadden ontvangen van de echtgenoot. Scheiding wordt in Islam in elk geval gezien als een daad van schande, en kan leiden tot ‘eermoorden’ , om de vlek van oneer af te wassen van de naam van de familie.

Zelfs vandaag, dragen vrouwen de ‘schande’ van hun mislukking om hun ex-echtgenoot te plezieren, en zij nemen vaak een toevlucht in een leven van prostitutie en leven van Zakat (aalmoezen) om te overleven, en te voorzien voor hun kinderen. (222) Ironisch genoeg, dit taboe daad dat eten op haar tafel brengt, is strafbaar met de dood in Islam (wordt beschouwd als overspel). Dus, het werpt de vraag op: als Islam een liefdevolle egalitaire samenleving was (zoals veel Moslim apologeten voorgeven), dan zou de vrouw nooit haar toevlucht hoeven nemen in het beroep dat in Mohammeds ‘perfecte’ ecologie wordt beschouwd als ‘doodzonde’.

35

Verder, voortkomend uit de kwestie van zijn vroege verlating – zijn eigen neuroses, onzekerheden en persoonlijke jaloezie – werden allemaal als voorbeeld gesteld, omdat het vrouwen verboden was om hun huis te verlaten zonder vergezeld te gaan door een iemand anders (man of vrouw) of een hijab (hoofddoek) te dragen – opdat zij, weer opnieuw, niet beschuldigd worden van overspel. (223) Werkelijk, als Mohammed het kon klaarspelen, er is geen twijfel dat alle Moslim vrouwen tot vandaag toe, gedwongen zouden zijn om halsbanden en riemen te dragen. Naar verluidt, de compagnons die het dichtst bij hem stonden, zijn geslepen kindvrouw Aisha was getuige van de neiging van haar echtgenoot om te vernederen, door hem te beschuldigen “Jij hebt ons (vrouwen) tot honden gemaakt.” (224) Onnodig te zeggen, zijn jonge vrouw was nauwkeurig in haar aanval, toen een discipel van Mohammed het commentaar gaf, dat “Als er pus zou vloeien uit de neus van de echtgenoot, en de vrouw zou het oplikken met haar tong, zou ze nog nooit in staat zijn om zijn rechten over haar te vervullen.” (225) Deze afschuwelijke vermaning reflecteert de onbekwaamheid van Moslim mannen om liefde te uiten of te begrijpen. Alleen een ziek individu zou zo’n vernederende daad beramen om te voorkomen dat Moslim vrouwen opklimmen vanuit hun gedegradeerde tweederangs status. Hoe kan iemand een ander mens op zo’n wijze behandelen, dat ieder rationeel ingesteld persoon verbijsterd zou staan.

Nog altijd, het af en toe plaatsvindend protest en de timide onenigheden van zijn vrouwen, deed niets om hem ervan te weerhouden nog meer straffende maatregelen te bedenken. In plaats daarvan, Mohammed openbaarde een andere ‘openbaring’ van god, wat de Moslim vrouwen voor altijd onder de voet plaatste van mannen: “Mannen hebben de leiding over vrouwen, door het recht dat Allah geeft, van de een over de ander en wat zij spenderen van hun (echtgenoot) rijkdom. Moslim vrouwen zijn toegewijd gehoorzaam.”

Koran 4:34

36

Dit bevel alleen al drijft de dogmatische Islamitische verwachting voor onwrikbare gedienstigheid van Moslima’s. Evenzo, het is het vermelden waard, dat een Moslim echtgenoot zijn vrouw mag slaan tot onderwerping, alleen als hij ongehoorzaamheid vreest (en niet verduurt) – zonder enig bewijs: “Maar de vrouwen, van wie je rebellie vreest, vermaan hen en verban hen tot een apart bed, en sla hen.”

Koran 4:34 Op dezelfde manier, een aanvullende bevel was ook bekrachtigd om andere rationeel ingestelde mannen (die er niet veel waren) om rondvraag te doen bij het huiselijk geweld in andere Islamitische gezinnen: De profeet zei: “Een man zal niet bevraagd worden over waarom hij zijn vrouw slaat.”

Abu Dawud 11:2142 Zelfs als een selecte minderheid van meedogende Moslim mannen zou bestaan, en die eerder hun vrouw zouden liefhebben dan haar slaan, Mohammeds onbetwistbare wet sloot elke egalitaire tussenkomst uit.

Bijgevolg, de ‘heiliging’ van echtelijke verkrachting werd onderdeel van deze onbegrijpelijke wet. En aanvullend, instemming met seks werd ook een zaak van geen belang, omdat de Islamitische teksten voorgeven dat een echtgenoot geen verduidelijking of uitleg hoeft te geven over zijn intentie voor de daad, omdat ‘de instemming van de vrouw is haar stilte” (226) En omdat Moslim vrouwen wisten dat er straffende wetten waren voor eventuele ongehoorzaamheid, dan spreekt het vanzelf dat zij ook geen andere keus had dan om stil te blijven.

De vernedering die vrouwen leden was weergaloos, en misschien het hoogtepunt van Mohammeds intolerantie was zijn botte opmerking: Vrouwen zijn jouw veld van cultivatie, en ga in je akker om het te bebouwen wanneer je het wilt” 37

Koran 2:223 (Shakir) Deze uitspraak legt zijn redenering bloot, dat vrouwen niets meer zijn dan objecten die men geen toestemming zou vragen voor seks, maar die men kan molesteren, verkrachten en impregneren, allemaal zonder haar toestemming.

Zijn intense haat voor vrouwen eindigde niet bij deze onderdrukkende bevelen, maar de misogyne sentimenten die bijdroegen aan zijn inherente bijgelovige natuur, resulteerden in een verdere vernedering van vrouwen, legaal en spiritueel. De Islamitische teksten doen onveranderlijk melding van Mohammeds schimprede tegen vrouwen, en hij beschuldigt hen bijgelovig van “vooruitgaan en terugtrekken in de vorm van de duivel”, “het tegenhouden van gebed van mannen om Allah te bezorgen” en hij hield vol dat de meerderheid van de vrouwen bestemd waren voor de hel. (227) Inderdaad, niet alleen was het deze haat en dit bijgeloof die een hel op aarde creëerden, maar de ‘profeet’ baseerde zijn gehele filosofie met betrekking tot vrouwen op angst. In feite, het was hij alleen die, als gevolg van zijn onbuigzame wantrouwen voor het tegengestelde geslacht, de ideologie propageerde dat vrouwen slechte voortekenen waren. (228) Zijn inherente bijgelovige paniekzaaierij creëerde een cultureel vacuüm van gynofobie en obsessieve dwangmatigheden voor vrouwen om zichzelf voortdurend schoon te maken (zie Ghusl), maar ook voor mannen als ze met hen in contact kwamen, in het bijzonder als ze menstrueerden. Door zijn leven heen, demonstreerde Mohammed een intense en irrationele angst voor de volwassen vrouwelijke genitaliën, en dit ging zelfs zo ver om te beweren dat menstruatie van Satan was: Verhaald door grootvader van Adi ibn Thabit “Allah’s boodschapper (vrede op hem) zei: niezen, versuffen, gapen tijdens gebed, en ook menstruatie… zijn van (de daden van) Satan.”

Tirmidhi Hadith, Nummer 315

38

Werkelijk, de omvang van deze (vermeende) ‘mannenhaat’ verbood vrouwen verder om een moskee binnen te gaan, of hen toe te staan de Koran te reciteren terwijl ze menstueerden. (229) Als iemand nadenkt over dit weerzinwekkend seksleven, dan wordt het wat begrijpelijk waarom zijn inherente gynofobie (haat) voor volwassen vrouwen hem motiveerde om seksuele voldoening te zoeken bij kinderen. Aangezien zij nog het begin van seksuele ontwikkeling moeten bereiken, zijn kinderen uitgezonderd van menstruatie, wat Mohammed niet alleen te pas kwam bij zijn seksuele dwangmatigheden, maar ook zijn obsessieve angst voor menstrueel bloed. En ook zijn intense afschuw voor het schaamhaar van een vrouw, zag hem genoodzaakt om sterke voorkeur te hebben voor pre-puberteit jeugd, d.w.z. Aisha. (230) Niettemin, ondanks zijn onderliggende neiging van wrok naar vrouwen, liet hij hints zien van jaloersheid en bezitterigheid door een wet in te stellen, die mannen verbood om zijn huis binnen te gaan zonder toestemming. En zo, werden alle mannelijke bezoekers gereduceerd om op een onhandige manier met Mohammeds vrouwen te communiceren middels de alomtegenwoordige Islamitische sluier, die ook zijn intrede deed bij de vroegere moskeeën. (231) Ondanks zijn oppervlakkig vertoon van bescherming voor zijn vrouwen, zijn acties en woorden bewezen, dat hij niets meer was dan een vrouwenhater en een schurk. De grote meester van de Islam, van wie Moslima’s geloven dat hij het schitterend voorbeeld is van menselijke perfectie, inspireerde de Islamitische denkbeeld dat “de beste vrouwen zijn degenen met de mooiste gezichten, en de goedkoopste bruidschatten.” (232) Deze proclamatie geeft een heel nieuwe betekenis aan de term ‘vleesmarkt’. Voor een echtgenoot om een prijs te zetten op zijn vrouw is ondenkbaar, want dan zou dit ook gelden voor elke god.

Treurig genoeg, zelfs vandaag zijn Moslima’s geïndoctrineerd door te geloven dat de grote, positieve en sociale hervormingen gekomen zijn nadat Mohammed op het toneel verscheen. Terwijl in werkelijkheid, het systeem was zo ontworpen om alleen hem en zijn mannen tot voordeel te zijn. Alhoewel, de Mekkanen praktiseerden inderdaad ongebreidelde polygamie, en begunstigden zonen over dochters, en investeerden in een 39

reeks van discriminerende culturele verknochtheden. Eveneens, hun inherente geringschatting voor vrouwen leidde tot de cultureel pleit voor kindermoord, door hun meisjes levend te begraven bij de geboorte. (233) Echter, Mohammed deed niets om het tij van vrouwenhaat te keren, en maakte de zaken alleen erger.

In feite, zijn hypocrisie en onwil om een egalitaire hervorming door te zetten, is een voorbeeld van zijn zelf behagende praktijk van ongelimiteerde polygamie, en de gecontinueerde pleit voor totalitaire rechten over zijn vrouwen. Mohammed begunstigde zonen boven dochters, en was intrinsiek discriminerend naar vrouwen met betrekking tot hun spirituele voorspraak. Bijvoorbeeld, het moet worden opgemerkt, dat van de 360 pre-Islamitische goden, dat het echelon van de god hiërarchie bestond uit drie vrouwelijke godinnen, Al-Lat, Manat en Al-Uzza. Alhoewel origineel erkend door Mohammed, maar gedurende zijn invloed onder Satans vloek, werden zij beschouwd als de ‘vliegende kraanvogels’ (de Guaraniq) die naar verluidt de dochters van Allah waren. Echter, bij zijn verovering van de Kaäba, vernielde de ‘profeet’ elke afgodische godheid, in het bijzonder als men ziet dat de tevoren vrouwelijke goden compleet van de Arabische geschiedenis zijn gewist. In plaats daarvan, hij koos alleen een mannelijke god, Allah. Het is onweerlegbaar dat Mohammeds inherente haat voor vrouwen hem inspireerden om elke mogelijkheid uit te roeien om ooit te worden geregeerd door een vrouwelijke hogere macht.

Verder, hij mag dan wel de praktijk van kindermoord hebben afgeschaft, maar gezien zijn historische vermeldingen wat betreft zijn wellustige pedofilie, is het waarschijnlijk dat zijn verlangen om de preIslamitische cultuur af te schudden, alleen maar was om zijn seksuele neiging voor kleine kinderen te faciliteren. Echter, zijn vermaningen over ‘afvalligheid’ bewezen in elk geval averechts te werken in het uitbannen voor heidense kindermoord, daar jonge meisjes en vrouwen vaak gestenigd werden tot de dood, of erger, allen voor het niet gehoorzamen van hun vaders en Islam. Zoals Mohammed zo welsprekend vermeldde, “neem hen en dood hen waar je ze ook vindt (wat betreft afvalligheid).”

(235)

40

In werkelijkheid, werden de rechten van vrouwen veel erger onder Islam dan onder Mekkaanse wet. Tijdens de pre-Islamitische tijdperk was het vrouwen toegestaan om hun stam te leiden en hun vaste bezit en rijkdom te behouden, en om zelfstandig beroep te hebben (hierbij wordt verwezen naar Khadija en de tragedie van de stamleider Umm Qirfa).

Maar Mohammed schafte elk concept af dat welke vrouw dan ook, hem zou dicteren of voorzeggen. (236) Ironisch genoeg, het was een van de dichtstbijzijnde discipelen Umar, die indirect het vanzelfsprekende verklaarde, dat vrouwen meer rechten zouden genieten, inclusief verbale expressie, voor de uitvinding van Islam. (237) Opnieuw, het sentiment werd weerklonken door zijn geliefde kindvrouw, Aisha, die tussenbeide kwam voor een nauwe vriendin, die gewelddadig geslagen was door haar echtgenoot. Aisha zou tegen haar echtgenoot hebben gezegd, “ik heb nog geen enkele vrouw zoveel zien lijden als de gelovende vrouwen.” (238) De waarheid is dat Mohammed niet minder gegeven kon hebben voor de toestand van vrouwen. Ik geloof dat het feit dat hij een gevoelige individu was die hij was, en dat de verlating in zijn kindertijd, gediend hebben als de primaire begrippen zijn om zijn psychologische staat te ontwarren. Als we elk intrinsiek aspect bestuderen van zijn psychopathologie, dan leidt het in elk geval telkens weer terug naar zijn moeder. Het onderliggende thema van ‘vrouwelijke inferioriteit’ heeft als versterking gediend voor elk van zijn gedragsmatige stoornissen, en in feite, hij projecteerde zijn haat, zijn gebreken, zijn vroegere wrok, en zijn eigen verlangen om vrouwen belachelijk te maken, op zijn vrouwelijke deelgenoten. Met totale straffeloosheid, genoot hij van de gelegenheid om alle vrouwen het grootste aantal vernederingen toe te brengen, inclusief zijn vrouwen. Ongetwijfeld, het thema van ‘vernedering’ is een begrip dat de ‘profeet’ gek op was uit te oefenen, om zo een ieder te denigreren die hij inferieur beschouwde. Deze neiging is ook weerspiegeld door zijn bevel om de Jizya belasting op te leggen aan ongelovigen, “zij die weigeren moeten de vaste belasting betalen uit vernedering en uit lage positie.” (239) Mohammed was geen man van renaissance. Geen ‘profeet’ van god. In werkelijkheid, zijn gedrag, alhoewel een voorbeeld in barbarisme, 41

werd weerspiegeld bij de talloze krijgsheren en despoten in de geschiedenis. Als een vrouw naar verluidt verkeerd werd behandelt in pre-Islamitische tijden, dan deed hij vast en zeker niets om hun lijden te verlichten. Zeker, geen van zijn wetten die hij instelde, dienden om beide seksen met compassie en harmonieuze solidariteit te verbinden.

Dus, als we even een stap terug doen, en objectief de vroegere gebeurtenissen in zijn leven analyseren, dan is het eerlijk om te zeggen, dat als Amina haar kind niet had verwaarloosd, dat de wereld nu een veel betere plaats zou zijn geweest. Helaas, voor de laatste 1400 jaar is de planeet getuige geweest van enkele van de ergste wreedheden die afstammen van Mohammeds misogynie, allemaal gebaseerd op zijn psychopathologie die afstamt van een gebeurtenis: zijn verlating en afwijzing.

42

AFHANKELIJKE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS (APS) Deze sectie van Mohammeds psychoanalyse laat waarlijk de geboorte van Islam zien, en hoe het tot stand kwam – door zijn kinderlijke onbekwaadheid om zich een weg te vinden in de wereld.

Om te beginnen, alhoewel het duidelijk is dat Mohammed leed aan ‘Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis’ in zijn vroege jaren, hij groeide gedeeltelijk tot volwassenheid toen hij in de veertig was. (240) Niettemin, individuen die lijden aan deze stoornis hebben een al lang bestaande behoefte verzorgd, gekoesterd en vertroeteld te worden. Niet zijn ze alleen uitzonderlijk plakkerig, en hebben wanhopige angst voor verlating en afwijzing, maar de houden een duidelijk gebrek aan vertrouwen en zijn vatbaar voor verlengde perioden van zelftwijfel. Beroepsmatig gesproken A.P.S (afhankelijke persoonlijkheidsstoornis) individuen kunnen in feite zo verzwakken dat het in elk geval hun werkprestaties en de kans voor toekomstig werk beïnvloeden. Overmatige afhankelijkheid om vertrouwde metgezellen is vereist om maatschappelijke betrokkenheid en vriendschap te onderhouden. Ze zijn intrinsiek onbekwaam om alledaagse basale beslissingen te initiëren, en ze zijn bekend als ‘mensen behagers’ vanwege hun onvermogen om meningsverschillen te uiten met anderen. Bijgevolg, dit maakt degenen die lijden aan deze stoornis gevoelig voor manipulatie.

In zijn vroege jaren, Mohammed belichaamde de conditie. Net als degenen met A.P.S, had hij ook problemen met het uiten van meningsverschillen met mensen door zijn hele adolescentie en dit werd gerefereerd als een ‘onpartijdige scheidsman’. (241) Met andere woorden, hij kon het niet eens zijn met wie dan ook, en hij was de typische ‘aanbrenger’. Direct na het ontvangen van zijn eerste ‘openbaring’ werd hij karakteristiek geplaagd met pessimisme en zelftwijfel. Als men in beschouwing neemt Mohammeds meerdere zelfmoordpogingen, is dit een duidelijke aanwijzing dat hij leed aan een hevige aanval van A.P.S. 43

Door zijn hele leven heen, liet hij uitzonderlijke ‘plakkerige’ natuur.

Zijn controversiële huwelijk met Khadija was erg symptomatisch voor deze conditie. Net zoals alle individuen die aan deze stoornis lijden, had Mohammed ook moeilijkheden om acties te initiëren – hij deed nooit een voorstel naar zijn eerste vrouw, en hij was overgehaald door Khadija voor haar eigen agenda. (243) Alhoewel, Mohammed was duidelijk verkikkerd om een veel oudere vrouw te trouwen, vanwege een gebrek vertrouwen en langdurige behoefte om verzorgd te worden. Tegelijkertijd, vertrouwde hij hevig op haar om sociale interactie aan te gaan met anderen. Als we refereren naar de Islamitische tradities met betrekking tot zijn vroegere leven, dan is het duidelijk dat Mohammed geen hechte vrienden had, als hij al vrienden had.

Door de jaren heen dat hij getrouwd was met zijn oudere vrouw, onderhield hij een sterke financiële, sociale, en een wat ‘vaderlijke’ afhankelijkheid op haar. Toen Khadija stierf, zijn angst die was toe te schrijven aan zijn afwijzing in de kindertijd, kwam weer aan de oppervlakte en dwong hem om een andere relatie te beginnen als een bron van verzorging en ondersteuning. Toevallig, binnen enkele dagen na het heengaan van zijn eerste vrouw, trouwde Mohammed snel de maternalistische Sawda “de moeder van alle gelovigen”, van wie bekend was fysiek lang en groot te zijn, en een moederlijke type. (244) Aangezien zijn abnormale korte gestalte, Mohammed zou zo klein als een dwerg geweest zijn, vergeleken met haar formaat. Ongeacht, zijn nieuwe relatie zou twee doelen gediend hebben: hem in staat stellen om een familie te beginnen, en ook opnieuw om zijn ‘Oedipus complex’ te vervullen. (245) Interessant genoeg, Aisha (Mohammeds kindvrouw, de derde vrouw) verwees ook naar Sawda als meer een moeder voor haar, dan een wederhelft voor haar echtgenoot. (246) Het is overduidelijk dat nadat hij verlaten was door zijn moeder, en in de zorg was geplaatst van verschillende familierelaties, dat hij buitensporig afhankelijk en onzeker werd. Omdat zijn vader was gestorven voordat was geboren, ervoer hij nooit een zegen om bij een traditionele familie te behoren. Dit zou een bron geweest kunnen zijn van bespotting van zijn leeftijdsgenoten, en dus zijn zelfvertrouwen hebben ondermijnd, en een vacuüm hebben gecreëerd van zelfverachting en 44

twijfel aan zichzelf. Het was Khadija’s dood dat ‘wake up call’ was, en een signaal dat zijn angsten in gang zette van zijn inherente onzekerheid en slechte vooruitzicht om ooit nog een familie te stichten. Dus, propageerde hij Islam’s polygamie wetten, niet alleen om zijn seksuele verlangens te vervullen, maar ook om het vooruitzicht weg te nemen om ooit nog alleen te zijn. Echter, zijn overmatige jaloerse natuur bewees dat zijn ‘profeetschap’ hypocriet en frauduleus was; Mohammed trouwde aanzienlijk meer vrouwen dan de ‘heilige’ wetten die uit uitvaardigde (die alleen tot 4 vrouwen toestonden). (247) Zijn zwakke werkethos, dat afstamde van zijn afhankelijkheidsstoornis (A.P.S.), inspireerde hem tot een mateloze houding van traagheid. Het feit dat hij bewust zijn werkende dagen achter zich had gelaten in zijn midden 20’er jaren, bewijst dat hij grotendeels werkloos was. Natuurlijk, de traditie van Islam wil je laten geloven dat Mohammed een vaardig en ijverige werker was; gerespecteerd en uitzonderlijk hardwerkend. (248) En natuurlijk, deze tradities werden aan de Ummah gedicteerd, door Mohammed. Niemand weet veel over zijn verleden, behalve hijzelf. Een oud gezegde in de Engelse taal is “een luipaard verandert nooit zijn vlekken”, en dit spreekwoord is ook toepasselijk op Mohammed, en op zijn leven en zijn verlangen naar werk.

Het feit dat Mohammed vanuit zijn werk ‘met pensioen ging’ toen hij ongeveer 25 jaar was, bewijst alleen maar zijn inherente onwil om te werken. Natuurlijk, dit zou nooit mogelijk kunnen zijn door zijn afhankelijkheidsstoornis te pronken tegenover Khadija. Echter,hij wist er weinig van af, dat zijn toekomstige vrouw verborgen motieven had.

De eenheid was waarschijnlijk niet gevormd uit liefde, maar vanuit haar geslepen zakelijke gerichte gevoeligheden om munt te slaan uit de ‘profeetschap’ van haar aanstaande echtgenoot. (249) Volgens de kronieken, toen zij van haar dienaar Maysarah vernam dat haar werknemer bestemd was om een ‘profeet’ te zijn, toen heeft Khadija onmiddellijk een voorstel gedaan om te trouwen. (250) Alhoewel, het is wel eerlijk te zeggen, dat Mohammed ook voordeel had van de verbintenis, en als het luie individu dat hij was, spendeerde hij de meerderheid van zijn tijd om van haar rijkdom te leven – als het gezegde gaat “ijdelheid is het oorkussen van de duivel”.

45

Uiteindelijk, Mohammeds afhankelijkheid op Khadija, was zijn achilleshiel. Muhammed werd gemanipuleerd door zijn vrouw en haar nicht, Waraqa, die een groot potentieel zag in de toekomstige ‘openbaringen’ (schizofrene periodes) voor politiek gewin. Als een listige opportunist, kreeg zij veel voordeel uit Mohammeds smeedbare en weke natuur, en zij manipuleerde hem als een pion, toen ze vernam van de speciale connectie die haar echtgenoot had met ‘god’.

Ironisch genoeg, Khadija was net zo manipulatief als Mohammed toe in staat was in zijn latere jaren. Dus, hij leerde het van de beste. En als we zijn inherente ‘Oedipus complex’ erkennen, dan is het geschikt om te zeggen “Zoals moeder, zoals zoon.” Haar intenties om het begin van de schizofrenie van haar echtgenoot te exploiteren, is toegeschreven aan het feit dat ze louter een vrouw was. Omdat ze een echt onafhankelijke vrouw was in oude tijden, en ongeacht haar significante financiële positie en status, ze bereikte een ‘politieke glazen plafond’ met betrekking tot haar verlangen naar meer macht en autoriteit. Het feit dat ze alreeds een aantal rijke aanzoekers had afgewezen, bewijst dat ze alleen ernaar verlangde een totaal autonome individu te zijn. (251) De oude trend van onderdrukking naar vrouwen is door alle culturen heen, en het is juist te zeggen dat vrouwen nooit gelijke kansen hadden en dezelfde positie hadden in vergelijking met mannen. (252) Dit is onderbouwd door het feit dan kindermoord bij vrouwen een culturele normaliteit was in pre-Islamitische tijden (ironisch, de trend van haat naar vrouwen bleef doorgaan met Islam). (253) We moeten erkennen dat Mohammeds vrouw de instemming van haar vader nodig had om haar echtgenoot te trouwen. Wanhopig om deze instemming te verkrijgen, deze oefening bewees haar listige en manipulatieve natuur; Khadija dwong haar vaders acceptatie voor Mohammed door hem dronken te maken. (254) Ironisch genoeg, Mohammeds afhankelijkheid bestond naast Khadija’s woeste zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Het was ongetwijfeld zij alleen die Mohammeds afhankelijkheidsstoornis tegemoet kwam met ‘egoïsme’, en het stelde hem in staat later de meedogenloze krijgsheer en bendeleider te worden. Concluderend, het is heel duidelijk dat zonder Khadija en al haar rijkdom, Mohammed niet 46

de tijd had gehad om zijn religie te vestigen en te propageren, en om zijn leger te vestigen in Medina.

Niettemin, kenmerkend voor deze conditie, het moet hier opgemerkt worden dat voor zijn ‘profeetschap’, Mohammed heel erg twijfelachtig was over zijn ‘vaardigheden’ en veel belangrijker, zijn mentale vermogens. Khadija moest bijna wanhopig zijn geworden om haar echtgenoot te overtuigen van zijn ‘gave’, in het geval dat hij zich daadwerkelijk van zijn leven mocht beroven, en dus haar plannen zou vernietigen voor meer politieke macht. En zo gebruik makend van zijn afhankelijkheidsstoornis, zijn goedgelovigheid en naïviteit, vertrouwde zij op een eeuwenoude traditie; een toevlucht nemen tot de laagste gemeenschappelijke noemer – seks.

Voordat we vergeten, Islam zou zich niet hebben kunnen verwezenlijken, als Khadija haar geslachtsdelen niet uitgestald had voor haar echtgenoot; een verontrustende listige kunstgreep, dat hem uiteindelijk overtuigde van zijn ‘geestelijke gezondheid’. Zoals de traditie heeft behouden, Mohammed werd steeds meer grillig en niet overtuigd van zijn ‘profeetschap’. Meerdere keren verscheen een ‘geest’ aan hem, en Mohammed vermoedde dat het Satan was, en deze bleef zich aan hem verschijnen en hem beangstigen. En Khadija, die als vrouw ervaren was met intriges, ‘testte de geest’ door verleidend zijn jonge onderworpene om op haar dijen te zitten. Ze vroeg vervolgens aan haar echtgenoot of de ‘geest’ doorging hem te volgen, waarop hij bevestigend antwoordde dat het nog aanwezig was. Uiteindelijk, deed ze haar benen uit elkaar en haar japon omhoog om haar geslachtsdelen te onthullen.

Opnieuw vroeg ze dezelfde vraag, en Mohammed informeerde haar dat de ‘verschijning’ was verdwenen. Khadija vertelde haar echtgenoot dat het werkelijk een ‘heilige engel’ was, en niet Satan- vermoedelijk omdat engelen niet zouden verschijnen voor de naaktheid van een vrouw. (255) Maar, een ieder met gezond verstand, zou afleiden dat Mohammeds vooringenomenheid met het ‘visioen’ verdween, louter nadat hij in vervoering was gebracht door de genitaliën van zijn vrouw; en die waren in vol vertoon. Vanaf dat moment, Khadija wist dat ze haar seksualiteit (waar Mohammed naar snakte) kon exploiteren om haar verlangens naar complete autonomie te vervullen). Alhoewel hij in wezen een 47

schoothondje bleef voor zijn vrouw, een nieuwe meer verstoute Mohammed kwam aan de oppervlakte, die overtuigd werd van zijn connectie met god, en dus op weg ging om ArabiĂŤ voorgoed te veranderen. Uiteindelijk, zijn afhankelijkheid kwesties gingen in plotselinge remissie, na het consumeren van een strikt dieet van egoĂŻsme en seksuele manipulatie.

Echter, enkele schaduwen van zijn conditie kwamen wel aan de oppervlakte bij verschillende voorvallen gedurende zijn latere jaren.

Bijvoorbeeld, Mohammed forceerde Moslim discipelen nadrukkelijk om het meeste van zijn onredelijke vuile werk te doen. Vreemd genoeg, de sluipmoorden, moorden, plundering werden (bijna) nooit door hem uitgevoerd. (256) Typisch genoeg, krijgen sekteleiders bijna nooit hun handen vuil. Zij zijn al te zeer afhankelijk van hun volgers om het vuile werk te doen.

48

NAPOLEON COMPLEX EN GROOTHEIDSWANEN Genoemd naar de historische Franse keizer Napoleon – die onjuist verondersteld werd uitzonderlijk kort van gestalte te zijn – zij die leiden aan de stoornis, daarvan is gedocumenteerd dat ze gedrag laten zien van arrogantie, opschepperij, narcisme en agressie. (257) Interessant genoeg, deze karakteristieken zijn erg heersend in mannen die abnormaal kort zijn, bijv. onder de 165 cm of minder.

Voordat ik de ingewikkeldheden van deze conditie uitleg, is het toepasselijk dat ik de kwestie van Mohammeds werkelijke lengte behandel. Eerst, terwijl dit uiteindelijk een lachwekkende anekdote lijkt voor de Moslim wereld, het feit is dat Mohammed werkelijk een dwerg was, en een zwaarlijvige: Verhaald AbuBarzah: “Ik zag AbuBarzah die kwam om Ubaydullah ibn Ziyad te bezoeken. Toen een man genaamd Moslim die daar in het gezelschap was, vermeldde dit mij. Zodra Ubaydullah hem (Mohammed) zag, zei hij: Deze Mohammed van jullie is een dwerg en dik. De oude man (d.w.z. AbuBarzah) begreep het.

Zo zei hij: ik denk niet dat ik onder mensen moet blijven, waarvan ik mij zou schamen in het gezelschap van Mohammed.”

Abu Dawud 40:4731 Terwijl deze traditie overduidelijk de grote meester van het universum afbeeld als niemand meer dan een dwerg met overgewicht, de Islamitische wereld heeft heel gelegen de mythe geveinsd en geleverd dat de man perfect, groot, donker en een knappe type. Ik heb veel Moslims uitgedaagd over dit onderwerp, en ze waren allemaal onwillig om deze waarheid te accepteren, door mijn positie te belasteren als iemand die een zwakke vertaling (daif) verschafte. Echter, het is moeilijk voor mij om tegemoet te komen in hun gevoeligheden als ik beschouw

49

dat het overweldigende bewijs allemaal wijst naar het feit dat Mohammed een abnormaal kleine man was.

Een schreeuwende tegenstrijdigheid in de Islamitische weerlegging is dat de vroege tradities met betrekking tot Khadija’s ‘opvoeden’ van haar echtgenoot, bewijst ontegenzeggelijk dat hij een man was van een zwakke gestalte. Als wij refereren aan de hiervoor genoemde anekdote waarin Khadija haar echtgenoot geruststelt en opnieuw verzekert van zijn geestelijke gezondheid, dan zien we een cruciaal detail die de Islamitische leugen blootlegt. De traditie houd het erop, dat Khadija de ‘geest testte’ door haat echtgenoot uit te nodigen om op haar dijen te “zitten”, alternerend, en voordat ze haar benen opent, haar genitaliën laat zien aan de ‘geest’: “Zou je mij alsjeblieft willen vertellen wanneer de geest naar jou toekomt? Toen Mohammed haar vertelde van de komst van de geest, zei Khadija: “Mohammed, zit op mijn linker dij.”

Mohammed zat op haar linker dij. “Zie je de geest?”, vroeg ze. “Ja.” “Zit nu op mijn rechter dij.” Mohammed ging op haar rechter dij zitten. “Zie je de geest”, vroeg ze. “Ja”, antwoordde hij. “Ga nu op mijn schoot zitten” Mohammed ging op haar schoot zitten. “Zie je de geest?”, vroeg ze. “Ja” antwoordde hij. Khadija ontblootte het vrouwelijke deel van haar lichaam, terwijl Mohammed op haar schoot zat. “Zie je de geest?” “Nee”, antwoordde hij. Toen zei Khadija, “Mohammed, die geest is een engel, en geen duivel” (258) Ik vraag aan jou, hoe kon een vermeende lange, zware en gespierde man in zijn beste tijd, op de dijen van een verouderde vrouw zitten, en er geen vermelding wordt gemaakt van haar ongemak in de Hadith? Zeker, een man van normale grootte, zou haar hebben verboden om door te gaan met dat bespottelijke schouwspel, laat staan zo’n absurde test voor te stellen. Het is duidelijk dat Khadija in staat was om haar subject op haar dijen te laten stuiteren, omdat de man duidelijk een dwerg was.

Dus, wat precies is een Napoleon complex? Een tekstboek classificatie van de conditie beschrijft individuen die lijden aan een sterk ‘minderwaardigheidscomplex’ en zijn erg geneigd om vanwege hun 50

gebrek aan hoogte te ‘overcompenseren’ – dit gebeurt dan door onverantwoordelijk en blufferig gedrag, om zo respect en acceptatie te verkrijgen van de ‘grote jongens’. (259) Kleine mensen hebben meer moeite om aandacht te krijgen in het algemeen. Zij voelen zich ontoereikend en hebben voortdurend validatie nodig. Aangezien de Islamitische teksten Mohammeds fysieke gestalte als een ‘dwerg’ omschrijven, zouden veel psychologen concluderen dat hij had te maken met bijzonder negatieve persoonlijke kwesties met betrekking tot zijn hoogte en zijn afwijzing in zijn vroege leven. (260) Bijgevolg, Mohammed verzon een misleidend achtergrondverhaal van zijn vermeende ‘profeetschap’ en verzon ontmoetingen met bovennatuurlijke wezens om boven zijn onbeduidendheid uit te stijgen.

Verder, het feit dan honderden van zwak-begaafde idioten de onzin die hij preekte in zich opnamen, interpreteerde hij die hun verzotte reacties als een positief signaal en bevestiging voor zijn ontluikende psychopathie, die hem verder conditioneerden om zich permanent op die manier te gedragen. Individuen die het ‘Napoleon complex’ hebben ontwikkeld zoeken actief naar manieren om degenen in hun aanwezigheid te controleren, en zij overdrijven hun sociale stand en prestaties. (261) Kleine mensen hebben de neiging om het luidst te zijn in een sociale setting, om obsessief bezig te zijn met body-building, om hun imago op te poetsen, en zij overdrijven hun prestaties (als ze die hebben). Degenen met een ‘Napoleon complex’ zullen leugens fabriceren om zichzelf te verheffen boven professionaliteit en sociaal, en zij zijn over het algemeen behoorlijk onaangenaam. (262) Zelf-aanbeveling is een universele trek die vaak voorkomt bij kleine mannen. (263) Hun grootste angst is te vervagen in onbeduidendheid of overbodigheid.

Mohammed leed duidelijk aan dit complex. Als iemand de Hadith bestudeerd, zullen ze zien, dat hij zichzelf buitengewoon aanbeval, zichzelf karakteriseerde als “de verheven standaard van karakter”, “een uitstekend voorbeeld van gedrag” en de “perfecte mens.” (264) En zoals we hiervoor hebben bediscussieerd, zijn inherente neigingen voor misandrie en misogynie (resp. mannen- en vrouwenhaat) lokten hem zeker uit om heerszuchtig en controlerend te zijn naar zijn vrouwen, en vrouwen in het algemeen. (265) Alhoewel dit onvermijdelijk was voor een 51

uitzonderlijk kleine man die leed aan het Napoleon complex, waar het controleren van anderen het belangrijkste is.

Geobsedeerd door zijn zelfbeeld, en helaas voorzien van een onaantrekkelijk fysiek uiterlijk (het is zeer waarschijnlijk dat hij ook leed aan acromegalie, een zeldzame endocrien syndroom) en een dwerg zijnde, projecteerde hij zijn gebreken op zijn mannen. (266) Bijgevolg, hij verbood Moslim mannen om hun torsos en bovenlichaam tentoon te stellen en hun onderbenen, of om strak zittende kleding te dragen. (267) Ongetwijfeld, zijn soldaten moeten zeer masculien en goed getint zijn geweest, als men beschouwt dat het leger zich constant in een staat van fysieke inspanning bevond, en hun welgevormde lichamen zouden zijn eigen vertrouwen hebben ondermijnt, dus dreef het hem tot de ‘openbaring’ om het speelveld te gelijk te maken; opnieuw om zijn ego op te vijzelen. Dit is heel kenmerkend voor een Napoleonistisch ‘minderwaardigheidscomplex’.

Eveneens, als jaloers individu kon hij het niet velen om mensen hem zouden overtreffen, en hij verbood zijn sekte op arrogante manier, om muziek te spelen of te beluisteren. (268) Voor een ieder om een muzikaal instrument te bespelen, dit vereist een aanzienlijke mate van vaardigheid. Als Mohammed geen muzikaal instrument kon spelen, zou dit bewijzen dat hij niet de ‘perfecte mens’ was die hij zichzelf maakte te zijn. Hoezeer moet het niet hebben geknarst en geschuurd op zijn gevoeligheden, om de mooie, georkestreerde composities van waar talent te horen, wetend dat hij nooit in staat zou zijn op dit ook te verrichten, of zelfs maar om het complexe proces van deze kunstvorm te doorgronden.

Niettemin, toen hij eenmaal zijn sekte deze vorm van sensualiteit ontnam, verbreidde hij de leugen dat alleen hij een ongelimiteerde set van ‘bovennatuurlijke’ vaardigheden had, die zelfs elke gewone man overtrof – zelfs hiermee plagiaat plegen met de wonderen van Jezus Christus die zijn opgetekend in het Nieuwe Testament. Volgens de Hadith, was Mohammed begiftigd om zelfs de maan te splijten, en water uit zijn vingers te laten materialiseren (voor rituele wassing), en brood te vermenigvuldigen voor zijn volgelingen. (269) Nochtans, de ironie is dat Mohammed naar verluidt als een pauper stierf zonder enig voedsel in zijn 52

huis (duidelijk vertoon van vroomheid om aandacht te trekken). Als dit zo is, dan stelt dit de man tentoon als een charlatan – waarom zou hij zijn huis niet hebben kunnen vullen met brood door zijn eigen handen? Maar natuurlijk, het zijn beide gevaarlijke leugens die door Islamitische ijveraars worden gefabriceerd om de mythe te verspreiden, maar uiteindelijk zette het Moslims in de positie om zich af te vragen of hij werkelijk een bedrieger was.

Helaas, alsof Mohammeds Napoleonistische dorst voor complete verering niet genoeg was, was de ‘profeet’ zo stoutmoedig om zichzelf indirect te verklaren als god zelf (zie de Messias en God Complex). Dit was een vermetele zet voor een man, die leed aan de ergste vorm van psychologische onzekerheden, vooral omdat hij wist dat, ondanks het niet hebben van de gave van ware profetie zoals in de Joodse tradities is vermeld, hij ook niet simpele strategie kon begrijpen. Mohammed begreep nooit strategische theorie, vooruitzien of anticipatie, en in plaats daarvan vertrouwde hij op wanhopig gefabriceerde absurde ‘openbaringen’, die toevallig gelegen tijdstip kwamen, en wanneer hij als het ware ‘betrapt was met zijn broek naar beneden’ – wat routine was.

Zijn militaire campagnes werden gefinancierd door lukraak plunderen, en aanvallen op handelsroutes, die aantonen dat er absoluut geen vaardigheid was om te arrangeren, en daarnaast aantoonden dat hijzelf niets meer was dan een gedachteloze barbaar. Opnieuw dit demonstreert ‘riskant gedrag’.

Werkelijk, het feit dat Mohammed meerdere gefaalde pogingen deed om de stad Mekka binnen te vallen, bewijst dat zijn strategische vaardigheden onder de maat waren – op zijn minst. Dus, is het geen wonder waarom hij het strategische spel van ‘schaken’ verbande, omdat een ieder die dit spel meester kon worden, en de mathematisch gebaseerde theorie erachter, die zou onbedoeld de ‘profeet’ hebben overschaduwd – een ondenkbaar perspectief voor een man die naar verluidt door god was gekozen onder heel de mensheid. (270) Bovendien, zijn Napoleonistische controle instinct reguleerde ook het dieet van Moslims, omdat hij de consumptie van varken en alcohol verbood. (271) Langzaam maar zeker, door zijn eigen opgeblazen gevoel van eigendunk, verwijderde hij alles was leuk en plezierig was uit het 53

leven van Moslims. De laatste daad van verwijdering van individualiteit, was de beperking van haarstijlen en instellen van persoonlijke kledingcodes, iets wat niet veel verschilt van de sektarische ideologie waarmee Noord Korea zijn inwoners mee indoctrineert. (272) Waarschijnlijk, het verbod op mannen die gewaden droegen die uitstak boven de enkels, was ook toe te schrijven aan zijn dwerg natuur, omdat hij zeer zeker er niet van hield om ‘normale’ kleding te dragen, die onvermijdelijk over de grond zouden slepen, en hem periodiek doen struikelen. Nadat hij een rijk man was geworden (door te trouwen met Khadija), zou Mohammed op maat gemaakte kleding dragen, speciaal genaaid om bij zijn kleine gestalte te passen, en hierbij de mogelijkheid wegnam om over zijn kleding te struikelen (al zijn kleren waren boven zijn enkels geheven). Dit zou erin hebben geresulteerd, dat zijn mannen gedwongen werden deze kledingstijl ook na te streven. Opnieuw een indicatie van Napoleonistische trots.

Maar Mohammed zou voor een lange tijd een onuitwisbare psychologische wond hebben geïnternaliseerd, en dit veroorzaakte hem om mensen met angst aan te sporen om zijn eigen bizarre kledingstijl na te bootsen, en dus mogelijkheid weg te nemen van ooit nog herinnerd te worden aan zijn dwerg status: De Profeet zei, “Het deel van een Izar (kleding) dat onder enkels hangt is in het vuur.”

Sahih Bukhari 7:72:678 En..

Allah’s apostel zei, “Terwijl een man zijn Izar (kleding) meesleepte over de grond (achter hem), plotseling maakte Allah hem in de aarde zinken, en hij zal doorgaan daarin te zinken, tot de Dag van het Oordeel.”

Sahih Bukhari 7:72:681

54

Angst was altijd een middel dat werd gebruikt als het sociale bindmiddel in de sekte. Mohammed dicteerde zijn volgelingen vurig met wie zij vrienden zouden worden, en hij demoniseerde ongelovigen door hen te portretteren als vieze schepsels, en dit stelde hem in staat om de Islamitische sociale cirkels te definiëren en te controleren. (273) Bovendien manipuleerde hij de krijgsbende om in valse logica te geloven, en ontmoedigde hij gezond verstand, en verbood zijn volgelingen om compassie te laten zien aan niet-Moslims. (274) Alle zijn typische kenmerken voor het ‘Napoleon complex’. In waarheid, Mohammed was een egocentrische controle freak; gelijkstaand aan een schoolplein pestkop, of een paranoïde bendeleider.

De Islamitische Hadith doet verslag van vele van Mohammeds lange en grote verhalen: zijn vermogen om al zijn vrouwen te bevredigen in een nacht, ondanks zijn chronische impotentie, en zijn wilde fantasieën die claimden dat hij de seksuele potentie had van 30 mannen (Allah zond hem naar verluidt een gekookte pot vlees met magische ingrediënten...).

(275) Personen met een grandioos gevoel van eigenwaarde, kunnen handelen uit waanvoorstellingen, waarin zij geloven om een speciale relatie met een persoon, macht of entiteit te hebben. (276) Als gevolg daarvan, Mohammed pochte dat hij een ‘speciale’ connectie had met god, en dat hij gekozen was voor een grote taak. Om zijn gebrek aan prestaties en bekwaamheid te compenseren, schiep hij op over zijn vaardigheid om bovennatuurlijke wonderen te doen, en zijn unieke connectie met de geestelijke wereld. (277) Als iemand met een Napoleon complex niet wordt gediagnosticeerd wordt en behandeld met psychotherapie, dan kan dit zich ontwikkelen in een erg bedrieglijke staat van grandioos zelfbestaan, ‘inbeeldingen van grootheidswaan’ of ‘megalomanie’. (278) Triest genoeg, Mohammeds staat van groeiende overdrijvingen en waanvoorstellingen van eigenwaarde, inclusief zijn ongehinderde agressie, resulteerde in de dood van miljoenen onschuldige slachtoffers – identiek aan Napoleon’s strijdlustige en bedrieglijke natuur. Individuen die lijden aan ‘grootheidswaanvoorstellingen’ zijn zelden in staat om hun eigen middelmatigheid te accepteren en zijn vatten elke actie die zij doen op 55

Als weergaloos, geniaal, welwillend en zonder fouten. Triest genoeg, mensen die lijden aan dit complex kunnen hun waanvoorstellingen manifesteren als psychotische episodes, en kunnen elke gelegenheid najagen om uit hun fantasie te leven, soms met gewelddadige consequenties. (279) Studies hebben laten zien dat degenen die aan een ‘minderwaardigheidscomplex’ lijden, zich in elk geval onveilig en ongerust voelen. Laten we niet vergeten dat Mohammed ook een angstige en onzekere man, en hij was wanhopig om zijn bestaan te bevestigen en valideren door voortdurend de aandacht naar zichzelf te trekken; zelfs als het ronduit negatieve aandacht was. Zijn onzekerheid was ook te zien in zijn afhankelijkheid op Khadija, Sawda en zijn krijgbende.

Onderzoekers hebben nu het ‘Napoleon complex’, ‘minderwaardigheidscomplex’ en ‘grootheidswanen’ direct in verband gebracht met ‘paranoïde schizofrenie’, waar Mohammed ook aal leed.

Men heeft ontdekt dat degenen die aan ‘schizofrenie’ lijden, hun waanvoorstellingen gebruiken als een afweermechanisme om tegengewicht te bieden aan hun gevoel van minderwaardigheid en inferioriteit. (280) Helaas, zelfs vandaag Islam blijft doorgaan met de leugen verspreiden dat de man een perfecte fysieke gestalte had, en zijn zogenaamde beminnelijke temperament, en zijn psychologisch stabiele conditie. Natuurlijk, de typische Moslim verdediging kan niet worden geholpen, als je bedenkt dat de sekte ongebreidelde psychologische indoctrinatie te verduren heeft gehad voor meer dan 1400 jaar. Net als de verlengde Kim dynastie van Noord Korea, waar het Noord Koreaanse publiek hun leiders vereren met complete aanbidding – allen overgehaald in de sekte van persoonsverheerlijking – Islam houdt een identieke benadering met betrekking tot hun meester.

Triest genoeg, voor een man die naar verluidt een grote Adonis was – de ‘perfecte mens’ – de waarheid is dat Mohammed niets meer was dan een gefrustreerde, zelf afkerige en teleurgestelde persoon was, voor een reden – zijn lengte. Ik heb geen sympathie voor welke Moslim dan ook, die bewust de mythe verteert, dat hun meester een indrukwekkende fysieke gestalte had, en ook weigert aan te nemen dat de ‘profeet’ niet 56

meer was dan een kleine man – niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel.

57

SCHIZOFRENIE EN SCHIZOTYPISCHE PERSOONHEIDSSTOORNIS Als we de Hadith bestuderen, zullen we ongetwijfeld ontdekken dat de ‘openbaringen’ die Mohammed vertolkte, het directe resultaat waren van schizofrenie, wat uiteindelijk begon in zijn vroege veertiger jaren. Net zoals elke klinisch gediagnosticeerde schizofrenie, is er opgetekend dat hij persoonlijk hoorbare stemmen hoorde, hallucinaties en visioenen zag. Terwijl schizofrene personen technisch gesproken ‘toerekeningsvatbaar’ worden geacht, een neurologische afwijking veroorzaakt een slopende ziekte bij de patiënt, waar de scheiding tussen realiteit en het imaginaire uiteindelijk wazig wordt; als dit niet behandeld wordt, kan dit verder ontwikkelen in permanente ‘krankzinnigheid’. (281) Patiënten die lijden aan de conditie, zijn bekend om niet alleen hallucinerende fantastische of verontrustende verschijningen te zien, maar zijn zich ook bewust van het feit dat hun geest deze gehele existentiële episodes gefabriceerd heeft, en niet te onderscheiden van hun eigen realiteit. (282) Wat onderscheidt de traditionele schizofrenie van het klinisch ‘krankzinnige’ individu? Elke onbehandelde schizofreen individu is zelden in staat om te onderscheiden wat fantasie is en wat realiteit. Tot op verschillende niveaus, schizofrenie maakt zelden dat de patiënt het begrip moraliteit niet kan begrijpen, ‘goed en kwaad’ – het sleutelbegrip in ‘krankzinnigheid’ vast te stellen. We weten dat dit waar is, omdat schizofrene personen zelfden crimineel gedrag laten zien. (283) Echter, is een misdaad is gepleegd door iemand met een geschiedenis van schizofrenie, de vermeende psychotische episode moet ongetwijfeld het oordeel van de dader hebben beïnvloed en zijn perceptie van ‘goed en kwaad’. (284) Alhoewel, als we verwijzen naar talloze criminele rechtszaken waarbij deze ziekte was betrokken, dan is het veel moeilijker voor de verdediging om een zaak tot stand te brengen over negatieve psychotische geestelijke beïnvloeding, dan voor een aanklager om dit te weerleggen. Dit feit hangt af van de diagnose dat gewelddadige 58

misdaden zelden worden gepleegd door schizofrene personen. In feite, zelfmoord is meer waarschijnlijk in patiënten, dan de neiging tot moord.

(285) Terwijl de rechtbanken vaak rekening houden met de conditie, het feit is dat onbehandelde schizofrene hallucinaties alleen voor een korte tijd kunnen aanhouden, wat uiteindelijk twijfel zal brengen in het pleit van elke verdediger. (286) De laatste tijd, zeker in ontwikkelde landen, is permanente verzwakking zelden, vanwege medische onderwijsprogramma’s. In elk geval, individuen die de tekenen beginnen te vertonen, zullen steeds meer sceptisch worden ten aanzien van hun irrationele hallucinaties, en zullen, onder de diagnose van een professionele psycholoog, in staat zijn om de stoornis te identificeren; behalve als zij lijden aan ‘anosognosie’ (gebrek aan bewustzijn voor zijn ziekte). (287) Dit is in het bijzonder het geval als de patiënt ‘stemmen’ ervaart, terwijl hij zich in een gebied van eenzaamheid bevindt, of wanneer hij hallucinaties heeft van objecten of dieren, die vreemd zijn aan de streek. Echter, als het onbehandeld blijft, kunnen schizofrene personen continu in een fantasiewereld getrokken worden, spionage, science-fiction, heldhaftige daden of vreselijke scenario’s waarbij gevaarlijke insecten, slangen, en dergelijke bij betrokken zijn. Het is ook heel goed mogelijk dat de patiënt ‘religieuze wanen’ zal ervaren alsof god met hem praat, of dat zij ‘duivels’ kunnen zien of horen. (288) Schizofrenie is een levenslange conditie – er is geen kuur, alleen maar behandeling.

Met betrekking tot ‘De Mensen vs. Mohammed’, schizofrenie is een problematische grijs gebied, en noodzaakt verdere beschouwing. Ter verduidelijking, de kwestie van ‘berouw’ is een controversieel onderwerp dat herzien moet worden. Er zijn een aantal gevallen geweest, waarin een schizofrene dader ondubbelzinnig berouw heeft laten zien voor hun misdaden, terwijl anderen die helemaal geen last hadden van schizofrenie, absoluut geen berouw hebben laten zien. Echter, maakt dit de laatste ‘krankzinnig’? Nee. Trots en arrogant, ja. Maar niet krankzinnig.

Bijvoorbeeld, Mohammed liet nooit geen berouw of boetvaardigheid zien voor zijn slachtoffers. Ondanks een uitgebreide carrière, die toegewijd was aan het ‘systematisch’ uitmoorden van minderheden, 59

waren zijn misdaden een voorbeeld van ‘krankzinnigheid’, maar nog steeds was Mohammed zich altijd bewust van zijn acties. Hij zou eventueel geleden kunnen hebben aan ‘anosognosie’ en met zijn hele hart hebben geloofd in zijn hallucinaties, maar het feit dat zijn misdaden berekend waren, methodisch en ‘systematisch’, spreekt boekdelen. In ieder geval was hij wel altijd ‘beïnvloed’ na de schizofrene episode, nooit tijdens. In werkelijkheid, Mohammeds hallucinaties waren een bijproduct van zijn alreeds ontluikende anti-semitisme, megalomanie en minderwaardigheidscomplex. Zijn geest fabriceerde actief expressies van Jodenhaat, minderheden en vrouwen door zijn eigen schizofrenie, wat zich uiteindelijk manifesteerde in hallucinaties van ‘leiding’ van engelen en ‘bedrog’ en ‘trucage’ van Satan. Zijn gebrek aan berouw is niet alleen indicatief voor ‘krankzinnigheid’, maar stamde misschien af van ‘anosognosie’, omdat hij volledig geloofde dat zijn ‘openbaringen’ authentiek, en door god gezonden waren. Niettemin, hij bleef compleet ‘toerekeningsvatbaar’, omdat hij in staat was om vaardig met mensen te communiceren.

Ik postuleer dat als Mohammed de kans was gegeven (onder gevangen bewaring) om over zijn misdaden te reflecteren, dat hij ongetwijfeld gedeeltelijk berouw getoond zal hebben – in het bijzonder vanwege de kinderen die hij vermoord had. Mij mocht misschien wel arrogant geweest zijn, verwaand en narcistisch, maar absoluut niet ‘krankzinnig’ genoeg om de moord op kinderen te rechtvaardigen.

Niettemin, dit is irrelevant, want het doet niet het feit teniet, dat opgeschreven was dat hij deelgenomen had aan kindermoord. (289) Opnieuw, het onontkoombare feit dat het pleit van de verdediging voor ‘ontoerekeningsvatbaarheid’ volledig onderuit haalt – hij voerde zijn misdaad nooit uit, terwijl hij een hallucinatie ervoer – het was alleen na zijn episodes waren verdwenen, dat hij ‘geïnspireerd’ was, om crimineel te handelen. Zijn eerste schizofrene episode zou een verschrikkelijke angstwekkende gebeurtenis zijn geweest, omdat hij symptomen ervoer, die hij nooit had voor de gebeurtenis. Het zou eerlijk zijn om te zeggen, dat de meeste schizofrene personen een graduele toename zien bij de psychotische hallucinaties. Echter, bij het begin van Mohammeds

60

levenslange gevecht met deze ziekte, moet een nachtmerrie zijn geweest, en erg confronterend.

Zoals de tradities beschrijven, werd Islam vervolgens gecreëerd nadat de ‘profeet’ gewelddadig werd aangeklampt door een vermeende ‘geestelijke’ entiteit in de grot van Hira. Terwijl hij vele dagen onafgebroken aan het vasten was, en zijn religieuze heidense verplichtingen voldeed, ervoer hij zijn eerste schizofrene episode, die gepaard ging met een ontmoeting met een imaginaire personage Jibreel.

In het bijzonder, de ‘geest’ naar verluidt spelde Mohammed aan de grond met een angstaanjagende wildheid en agressie (wat heel erg ongepast en ongewoon is voor een Bijbelse engel). Volgens de bronnen, was Mohammed nauwelijks in staat om te ademen, en worstelde continu met de ‘entiteit’. Blijkbaar, de ‘geest’ forceerde en dwong zichzelf op aan zijn ongewillige onderdaan, en commandeerde de ongeletterde ‘profeet’ om de eerste Koran vers te “reciteren” (lezen). Zoals de traditie het zegt, Mohammed ging door om weerstand te bieden aan de hallucinatie en argumenteerde wanhopig met de entiteit. Echter, het is Mohammeds ongeletterdheid dat het feit ondersteunt dat hij werkelijk een schizofreen persoon was, voor een simpele reden: Als Allah zou bestaan, dan waarom gaf hij niet de gave van geletterdheid aan zijn kostbare ‘profeet’ om zijn lijden te verlichten. De gave (van lezen en schrijven) kwam nooit. Eveneens, het is ook veelzeggend dat de ‘heilige’ recitaties nooit met de traditionele Bijbelse theologie correleerde, wat een ander zeker teken was dat Mohammeds schizofrene geest het hele incident fabriceerde.

Uiteindelijk, vluchtte Mohammed van de grot, en had een sterk vermoeden dat hij in een toestand van geestelijk verval was geraakt. Zoals de ‘profeet’ beroemd verklaarde: “Wee tot mij, dichter of bezeten?”

(290) Alhoewel zijn erkenning van verminderde capaciteit, dient als een beschuldiging voor ‘krankzinnigheid’, het is toepasselijk te vermelden dat bij het ervaren van de eerste hallucinatie hij onmiddellijk hulp zocht van zijn vrouw – een gecertificeerd ‘krankzinnig’ persoon zou zoiets nooit doen – maar een schizofreen persoon wel.

61

Inderdaad, Mohammed was een schizofreen. Zijn eerste psychotische episode werd verergerd door veel meer hallucinaties die hij ervoor gedurende zijn leven; elke hallucinatie meer voorkomend en meer frequent dan de laatste, met toenemende heftigheid – een ander teken van uitbreidende schizofrenie. Moslims vandaag de dag geloven nadrukkelijk dat zijn ervaringen ‘goddelijk’ waren, maar als we verwijzen naar de symptomen van traditionele schizofrenie, dan vernietigt de medische wetenschap ongetwijfeld het argument voor zijn ‘profeetschap’. Dus, door zijn hele leven heen, bleef hij verontrustende stemmen horen, die hem aanmoedigden om moraliteit en verantwoordelijkheid aan de kant te zetten. Een van de meest opvallende van deze psychotische episodes behelst de afschaffing van ‘adoptie’ om zijn incestueuze huwelijk met Zaynah te op weg te helpen, en de kwijtschelding van zijn trouwbelofte met zijn vrouw Hafsa.

Hij ervoor duidelijke ‘religieuze’ zinsbegoochelingen van engelen en demonen, en hij was in staat hen tot in detail te beschrijven, maar allen conformeerden zich tot zijn grote vooroordeel van zwarte donkere mensen, en kleur in het algemeen. (291) Eveneens, Mohammeds ziekte ging ook door om nieuwe hallucinaties te fabriceren over vermeende halfdoorzichtige Jinn (demonen), die toiletten zouden bezetten, en feestvieren op botten en ontlasting. (292) Voorts, de ‘profeet’ ontving onnauwkeurige ‘heilige’ helderziendheid, waarvan geen van de voorspellingen werkelijk uitkwam, en hij werd geplaagd door het geluid van ‘bellen’. (293) Door zijn inherente fixatie met vuiligheid, projecteerde hij zijn schizofrenie in een obsessieve dwangmatige (compulsieve) stoornis, die hem aanspoorden om bevelschriften te creëren met betrekking tot rigoureuze wassingen, paranoïde rituelen en irrationele gewoonten.

In ieder geval, de omvang van zijn schizofrenie benevelde zijn juiste oordeel en gezond verstand, zo hield hij vol dat water zelf niet vervuild kon worden, door wat dan ook.

Zoals de traditie volhoudt, een bepaalde gebeurtenis beschrijft dat zijn leger in dubio was tussen religieuze verplichtingen of hun gezondheid te riskeren. Omdat periodieke wassing een dagelijkse noodzakelijkheid werd en een morele dringend noodzakelijk, werd toegang tot water 62

steeds problematischer. Op een keer arriveerde men bij “De Bron van Buda’ah”, dit was een locatie die berucht stond voor het open riool, waarin menstruatie lappen, dode honden en misselijkmakende uitscheidingen gedumpt werden. Maar verplicht om te wassen, vroegen zijn mannen hun meester of zulk een vuil en onsmakelijk water acceptabel was voor hun rituele bad. Mohammed, terwijl hij onder invloed was van een andere schizofrene episode, drong erop aan dat het water van de bron volkomen schoon was, door te verklaren “het water is schoon, en niet verontreinigd door wat dan ook.” (294) Onnodig te zeggen, het leger ging door met hun lichaam en hun genitaliën te wassen in het met ziektekiemen besmette water.

Dit is een perfect voorbeeld van hoe niet alleen zijn eigen hygiëne leed van zijn mentale ziekte, maar ook de mensen waarmee hij omging, en degenen die om hem heen cirkelden. Werkelijk, niet alleen was het water besmettelijk en overdraagbaar, maar ook zijn schizofrene inspiraties.

Wat bijdroeg aan zijn dwangmatig gedrag, bij hem waren aanvallen te zien van gevaarlijke paranoia, die in gang werd gezet door zijn ‘openbaring’ van Jibreel dat de Joden tegen hem samenspanden; wat uiteindelijk leidde tot de massamoord van 800 Joodse mannen. (295) Zijn vermeende bespeurde ‘connectie’ met de natuur en levenloze objecten waren ook een duidelijk teken van zijn graduele afdaling naar schizofrene psychose, in het bijzonder wanneer hij claimde dat bomen werkelijk zouden huilen, als hij negeerde om bij hen te preken. (296) Evenzo, zijn schizofrenie werd zo intens, dat de ‘profeet’ begon te hallucineren dat voedsel hem prees en zijn god, wanneer ze werden gegeten. (297) Zoals vele schizofrene personen, die geloven dat zijn de vaardigheid hebben om te vliegen, Mohammed was hierin geen uitzondering. Hij beweerde onvermurwbaar dat op een keer in zijn leven, hij daadwerkelijk op de rug vloog van een buraq (mythisch dier) naar fictieve locaties, namelijk de Islamitische hemel. (298) Natuurlijk werd deze beroemde psychotische mislukking snel en gemakkelijk verhuld als ‘traditie’ om te verklaren hoe de ‘profeet’ naar de hemel (Jannah) steeg, om orders te krijgen met betrekking tot het aantal van Islamitische dagelijkse gebeden.

63

Triest genoeg, Mohammeds hallucinaties liet hem zelfs geloven dat kameel urine ‘medicinaal’ was – iets wat niet alleen hem beïnvloedde, maar ook zijn volgelingen, die bevelen kregen om te drinken. (299) Verder, een bepaalde Hadith traditie maakt melding van een van Mohammeds meer storende hallucinaties, die beschrijven dat hij Satan gevangen nam en verstikte, maar hem uiteindelijk losliet om onlogische redenen. (300) In werkelijkheid, zijn hallucinaties draaiden in elk geval rond zijn visies van Satan, en de problemen die hij zou veroorzaken voor Mohammed. Vanzelfsprekend, de verzinsels van zijn geest zouden uiteindelijk dienen als zondebok voor de sekte en zijn eigen feilbaarheid.

Als gevolg daarvan, in elk geval werden zijn verstoringen steeds meer beschuldigend van aard, zo insinueerde Mohammed dat Satan sliep in de neuzen van zijn discipelen, en urineerde in hun oren (die veroorzaakten dat de ‘gebedsoproep’ in de ochtend misten). (301) Dit veroorzaakte hem om obsessief zijn neus vele keren per dag ritueel te wassen door in zijn neus water op te snuiven – niet anders dan een nerveuze tik.

Natuurlijke lichaamsuitscheidingen werden ook problematisch voor de ‘profeet’, zo beschuldigde hij vrouwen van vies te zijn voor het menstrueren, en demonisch gemotiveerd. (302) In feite, dit alleen draagt bij aan een andere kwestie, dat hij zou leiden aan ‘hemofobie’, en meer specifiek de angst voor vrouwelijk bloed. Maar afgezien daarvan, zijn intrinsieke obsessieve dwangmatige handelingen werkte samen met zijn psychotische ziekte om zijn irrationele angsten te formuleren. Triest genoeg, Moslim vrouwen werden in elk geval de dupe van zijn paranoïde geïnduceerde hallucinaties, en zij werden uiteindelijk verbannen tot de keuken en de slaapkamer, en anders de grootste straf onder ogen te zien.

(303) Bovendien, Mohammeds schizofrene stoornis verenigde zijn intense hygiënische idealisme met de wens om te voorkomen dat het volk scheten zou laten. (304) Om de absurdheid van zijn rationaliteit met hoofdletters te schrijven, de ‘profeet’ controleerde ook blijkbaar het aantal scheten dat zijn discipelen zouden produceren. (305) Meer belangrijker, hij hekelde hen die moesten lachen om het ‘ontsnappen van wind’ bij anderen, zo drong hij erop aan dat winderigheid de communicatie breekt met Allah. (306) Eenvoudige genoegens zoals kunst, 64

muziek, en alcohol waren ook verboden in overeenstemming met zijn schizofrene fobie. (307) Afbeeldingen van kunst werden in het bijzonder het doelwit, in de veronderstelling dat zulk vermaak zou voorkomen dat zijn imaginaire vriend Jibreel hem zou opzoeken. (308) In waarheid, de man was een bovengemiddeld gevoelig en teer, maar ook kieskeurig individu, die verschillende keren ongetwijfeld schizofrene hallucinaties heeft nagedaan en verzonnen, om tegemoet te komen aan zijn obsessieve dwangmatige stoornis. In elk geval, Mohammeds geestelijke ziekte en fixaties met al deze dingen met betrekking tot Satan of duivel, bewijzen beschamend genoeg dat hij een valse profeet was; als knoflook, scheten laten, en menstruatie indicatief waren voor “het kwade”, dan waarom zou Allah ze creëren? Het is overduidelijk dat de meerderheid van zijn vreemde ‘openbaringen’ tot doel hadden om zijn wrok tegemoet te komen, die hij had voor artistiek talent, hun tijd voor ontspanning door alcohol te drinken, en zijn sterke afkeer voor exotisch eten.

Echter, als we doorgaan met het bestuderen van de Hadith, is het overduidelijk dat door zijn jaren heen, zijn wanen steeds meer verontrustend en fantastisch werden. Bijvoorbeeld, Mohammed hallucineerde een verlengd scenario waar hij persoonlijk met Jezus van Nazareth en Mozes in de ‘Hemel’, waarbij deze verschijningen doorgingen om hem te prijzen, en hem te erkennen als de opperste ‘profeet’. (309) Het is belangrijk om aandacht te besteden aan deze bijzondere hallucinatie, omdat het inzicht geeft in Mohammeds aanhoudend ‘narcisme’ en zijn ‘grootheidswanen’. Tenslotte, in een van de ongetwijfeld meest verontrustende hallucinatie, zag hij Jibreel zijn borstkas openrijten, die dan doorging om zijn organen te wassen in ‘heilig water’. (310) Als men het bewijst beschouwd, dat hier te berde is gebracht, dan werpt het de vraag op of Mohammed werkelijk ‘krankzining’ was? Deze hallucinaties waren gewoonlijk vluchtig van nature, en waren zelden langdurig. Om samen te vatten, hij had een degelijk begrip van zijn realiteit, en hij gleed periodiek af in korte psychotische periodes. Afdoend om te zeggen, hij was niet ‘krankzinnig’.

Er zijn vijf typen van schizofrenie: 65

Paranoïde, gedesorganiseerd, katatoon, ongedifferentieerd en overgebleven of rusttoestand. (311) Belangrijk is dat de conditie ‘katatoon’ ongetwijfeld een vorm is van ‘krankzinnigheid’. Katatone individuen zijn niet in staat te reageren of zich te verbinden met de realiteit. Dus, technisch gesproken, schizofrenen kunnen wel aangemerkt worden als ‘krankzinnig’, alhoewel dit is in extreme omstandigheden.

Mohammed was nooit katatoon. De Hadith vermeldt dat zijn episodes maar kort waren, en te zien als korte sporadische momenten.

De classificatie ‘Paranoïde’ is heel indicatief voor Mohammeds toestand, maar het past niet geheel in zijn toestand. Ik moet hierbij vermelden dat het toepasselijk is te vermelden, dat zowel ‘Katatoon’ als ‘Paranoïde’ nu als een subtype classificaties worden aangemerkt – in 2013 heeft de Amerikaanse Psychiatrische vereniging deze classificaties afgedaan als van weinig nut te zijn. (312) Tenslotte, Mohammed voldoet in elk geval aan de classificatie type ‘Rusttoestand’ (residual), waarvan de ernst van de conditie, of wordt verminderd, minder aanhoudend, of ervaren bij lagere intensiteit. (313) De Koran is een typisch voorbeeld van het product van een schizofreen.

Het is niet georganiseerd, grillig, veel fouten, en stormachtig. Het is contextueel dubbelzinnig, bipolair, en is geschreven onder de pseudoniem ‘Allah’ of ‘wij’ – een andere indicator voor schizofrenie.

Evenzo, als we verwijzen naar de Hadith en Tafsir, de tradities geven ons een inzicht in Mohammeds periodieke hallucinaties en wanen, maar zijn episodes voldoen in elk geval aan de beschrijving van ‘epilepsie’; een aanval met heffen, stuiptrekken, flauwvallen, spartelen, draaien en schuimen met de mond. (314) Echter, epileptische personen zijn zich niet bewust van hun episoded, en ervaren ook geen hallucinaties of visioenen.

Was Mohammed epileptisch? In de context van schizofrenie is dit niet te bepalen. Voor het grootste gedeelte, zijn hallucinaties konden zich hebben gemanifesteerd in axiomatische epileptische aanvallen, door de alle karakteristieke symptomen te laten zien, maar dit blijft voor een groot deel een misdiagnose. Mohammeds indeling in deze categorie blijft verwarrend. Wat de vraag oproept: Deed Mohammed alsof hij deze epileptische toestand had? Dit is heel goed mogelijk.

66

Mohammed zou heel erg gemakkelijk en onwetend, zijn symptomen hebben kunnen simuleren, waarvan wij nu weten dat dit schizofrenie is. Maar deze conditie werd alleen herkend tot in de vroeg twintigste eeuw – het is niet plausibel dat iemand een ziekte zou kunnen simuleren, die in zijn tijd nog niet officieel geclassificeerd was. Echter, er zouden heel waarschijnlijk anderen in zijn tijd zijn geweest, die wel aan deze ziekte leden (de ‘bezetenen’), en die zou Mohammed hebben kunnen imiteren; zeker als men beschouwd dat hij een neiging had om te liegen en te plagiëren (de Bijbel, Perzische mythologie, profeetschap).

Het is heel goed mogelijk dat hij toevlucht nam tot deze betreurenswaardig gedrag om aandacht en bekendheid te krijgen – terwijl hij tegelijkertijd degenen beledigde die werkelijk aan deze ziekte leden. Het is een feit dat Mohammed bij verschillende gelegenheden opzettelijk zijn hallucinaties, visioenen en stemmen ‘opwekte’. Als we verwijzen naar zijn ‘heel gelegen komende openbaringen’, kunnen we zien dat hij bedrieglijk ‘episodes’ verzon, om zijn leven van losbandigheid te rechtvaardigen, bijv. zijn schoondochter Zaynab’s geforceerde huwelijk met hem, zijn huwelijk met zijn kindvrouw Aisha, de Duivelsverzen, zijn verbroken eed met zijn vrouw Hafsa, en de slachtpartij van 800 Joden.

(315) We zullen dit later in detail bediscussiëren in het proces.

Maar toch, was Mohammed een bedrieger of een werkelijke schizofreen? Beide. Voor de eenvoudige reden, voor een ongeletterde, onopgeleide, en hoogst fantasierijke man, om de fantastische legenden en verhalen te bezweren die in de Hadith staan, bewijst voor een groot deel dat de man leed aan schizofrenie. Alhoewel, hij zou beïnvloed kunnen zijn door mondelinge recitaties van de Bijbel, of traditionele kennis van het Midden-Oosten, maar zijn verhalen zijn zo verwilderd en vergezocht, dat ze eerder erg indicatief zijn voor traditionele vorm van schizofrenie.

Niettemin, zijn gedrag was in elk geval ook toegeschreven aan een Schizotypische persoonlijkheidsstoornis (STPS), wat een variëteit is van de schizofrenie. STPS patiënten hechten vaak geloof aan vreemde geloven en magisch denken, die inconsistent is met de subculturele normen. Ze lijden aan een sterke cognitieve, perceptuele vervormingen en zij hebben een sterke neiging tot bijgeloof, inclusief een vurig geloof 67

in hun eigen vaardigheid om helderziendheid te beoefenen. Patiënten fantaseren vaak over telepathie en lijden aan bizarre fantasieën.

Verdenkingen en paranoia zijn ook algemeen voorkomend bij individuen met STPS. Ze lijden ook aan een buitengewone sociale angsten en zijn niet in staat om hechte relaties te vormen met anderen. (316) Als we Mohammeds leven bestuderen, zijn relaties waren in elk geval erg wispelturig. Hij propageerde ongebreidelde polygamie, om de beperktheden van monogamie te ontvluchten, en hij onderhield een sterke historie van echtscheidingen, grillige ontmoetingen, veranderlijke verplichtingen, en hij gebruikte vrouwen louter voor huiselijke plichten en seks. (317) Indicatief voor STPS bizarre fantasieën, zo beweerde Mohammed eens dat hij ‘verloofd’ was met Jezus’ moeder Maria, in de hemel. (318) Ongetwijfeld, als een man die was geobsedeerd door kuisheid, hij geloofde dat zij ‘maagdelijk’ bleef tot haar dood. Echter, door zijn eigen onwetendheid, slaagde hij er niet in om zich te realiseren, dat alleen Jezus een maagdelijke geboorte was – al zijn jongere broers waren ‘natuurlijk’ ontvangen, d.w.z. de kinderen van Maria en Jozef.

Als we verwijzen naar de Hadith, dan past Mohammed zeker in het profiel van een STPS kandidaat. Hij was erg bijgelovig, en geloofde dat hij de bekwaamheid bezat om toekomstige gebeurtenissen te voorspellen, door zijn vermeende vermogen tot telepathie of telekinese. Zijn bizarre fantasieën en paranoia leidden tot de dood van meer dan 800 Joden, en hun meedogenloze vervolging daarna; Mohammed propageerde het paranoïde geloof, dat er uiteindelijk ‘vrede op aarde’ zou komen als de Moslim natie elke laatste Jood zou vermoorden. In feite, door zijn verdraaide schizofrene perceptie, geloofde hij dat zelfs de “rotsen en bomen” verbaal te hulp zouden komen in de vernietiging van het Joodse ras. (319) Eveneens, zijn irrationele denkproces ontwikkelde zich uiteindelijk in de beschuldiging dat iedereen, in het bijzonder zijn kindvrouw Aisha, een persoonlijke demon had. (320) Zeker, zijn uitzonderlijke ‘sociale angst’ en zeker gebrek aan sterke relaties, kan gemakkelijk worden toegewezen aan zijn verlating door zijn moeder. Bijgevolg, opgemerkt wordt ook, dat Mohammed zijn volgelingen verbood om hem thuis, bij zijn huis, te verstoren, en hij alleen uitgenodigde gasten toestond binnen te gaan. (321) In feite, onder 68

Islamitische geleerden wordt algemeen geaccepteerd dat hij inderdaad een rustige, laconieke, en teruggetrokken individu was. (322) Natuurlijk moet worden opgemerkt, dat hij zijn soms door zijn eigen stoornis heenbrak, in tijden van grote gelegenheid, en hij een meer opschepperig, arrogant en agressieve natuur liet zien. Het is ontegenzeggelijk dat Mohammed’s psychologische vordering, uiteindelijk eindigde met een onverbiddelijk Napoleon complex, in plaats van de sociaal onhandig persoon dat hij was in de vroegere jaren van zijn ‘profeetschap’.

Om samen te vatten, was Mohammed ‘krankzinnig’ of alleen een ‘schizofreen in rusttoestand’? De beklaagde was niet ‘krankzinnig’ – hij voldeed aan alle karakteristieken die horen bij traditionele schizofrenie.

Maar belangrijker, het feit dat Mohammed nooit enige misdaad beging, terwijl hij hallucinaties ervoer, vernietigt elk pleit voor een zaak van ‘tijdelijke krankzinnigheid’.

69

NARCISTISCHE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS Uiteindelijk zijn we gearriveerd tot het hart van Mohammeds gedragstoornissen, en zijn fundamentele persoonlijkheid – narcisme.

Zoals je snel zal ontdekken, deze psychologische belemmering is intrinsiek verbonden en verweven met de meeste, zo niet alle, van Mohammeds persoonlijkheidsstoornissen, en het geeft ons een direct inzicht in de fundamentele trekjes van de Islam van onvermurwbare trots, arrogantie en intolerantie naar alle andere geloven, wettelijke systemen en soevereiniteiten. Het is Mohammeds narcisme, zijn zelfliefde, zelf-aanbidding geweest, die heeft gewerkt als de oorzaak voor het geweld en agressie naar hen die het aandurven om intellect en redenatie te gebruiken om de absurde overtuigingen van deze sekte of cult (Islam) uit te dagen.

Narcisten zijn ijdel, arrogant, betrokken bij hunzelf, zelfaanbiddende individuen. Onafscheidelijk verbonden, deze individuen lijden aan een overdreven perceptie van eigen rechten en privileges, en zij geloven dat de wereld hen alles schuldig is. (323) Hun opgeblazen gevoel van zelfwaarde verblindt hen voor het feit dat ze geheel gewoon zijn, en talentloos. Waar talent en vaardigheid vertolkt zichzelf in nederigheid, maar narcisten voelen zich inherent gedwongen om zichzelf op te blazen en hun eigen ‘vaardigheden’ te vergroten. Ze zijn berucht voor het domineren van conversaties, het onderbreken van mensen, en ze schenken zelden aandacht aan wat anderen aan het zeggen zijn. Dit gedrag is toe te schrijven aan hun geloof, dat niemand anders ook maar iets van waarde heeft bij te dragen. Eveneens, ze hebben een obsessieve dwang om grenzen, regels en wetten te testen, om te bepalen wat de parameters zijn die zij in elk geval kunnen manipuleren voor hun eigen gezin. (324) Verder, narcisten zijn kenners van het projecteren van een ‘vals beeld’ van zichzelf, d.w.z. succesvolle zakenman, held, kunstenaar of ‘profeet’, enzovoort. (325) Ze verfraaien de waarheid met betrekking tot hun opvoeding, verzinnen een valse geschiedenis om hun waargenomen verleden van onbeduidendheid of verlegenheid te bedekken. (326) Ze zijn 70

meesters in charmeren, en laten een voorbeeldig charismatisch gedrag zien, alhoewel ook bij tijden ongeïnteresseerd en glad. (327) Echter, als iemand probeert om een narcist te plezieren, zullen zijn inspanningen zelfden worden herkend; narcisten zijn niet in staat om dankbaarheid te tonen. Evenzo, narcisten zijn heel erg geneigd om een serie van verzonnen prestaties te overdrijven, en zij vinden het onmogelijk om zich in te onthouden om uitgebreid over zichzelf vertellen – constant.

Tenslotte, manipulatie is ook een doordringend trekje die bij narcisten wordt gevonden, zoals het ook veel voorkomt bij variëteit van andere persoonlijkheidsstoornissen (328) In elk geval, echte narcisten zijn onbekwaam om empathie te tonen of te begrijpen. (329) De wereld zoals zij die kennen, blijft alleen rond hen draaien; iedereen en alle andere dingen zijn inferieur en het niet de moeite waard om aan te merken.

Ironisch genoeg, wanneer zij een fout maken, weigeren zij om verantwoordelijkheid te nemen, ongeacht van door hen ervaren ‘opperste’ existentiële positie. (330) Mohammed heeft voorbeelden gegeven van alle kernmerken van narcisme. Hij overdreef zijn waargenomen eigenwaarde, en verkondigde dat hij de ‘ultieme profeet’ en redder was van de mensheid. (331) Hij veronachtzaamde de Joden op een arrogante wijze, wanneer zij hem corrigeerden over zijn foutieve vermoeden dat hij een profeet van Judaïsme was, en hij ging door o de grenzen van de culturele en religieuze conformiteit te testen, en dus zo de wetten veranderde naar zijn eigen zelfzuchtige behoeften (de Soenna). (332) Als een zelf gecentreerde, egoïstische persoon met waanvoorstellingen, zou hij insubordinatie of dienstweigering niet hebben getolereerd, of de perceptie daarvan, ofwel van een Moslim of ongelovige. Een ieder die het in zijn hoofd haalde om hem uit te dagen, en de vrijmoedigheid had om de echte waarheid te spreken, namelijk dat hij een valse profeet was, werd automatisch gedemoniseerd als een “leugenaar” – door de narcist: De Profeet zei: “Hij die bewust liegt over mij, laat hem zijn verblijfplaats zoeken in de Hel Abu Dawud 3641 71

Vanzelfsprekend, deze woorden zijn typisch voor een narcist, die vaak angst gebruikte voor het hiernamaals en voor het huidige leven, om zijn aanhangers te controleren. En het werkte erg goed, door dit te doen.

Als men bij de traditie blijft, hij slaagde erin om zijn sekte in een luchtdichte omgeving te houden, gebaseerd alleen op zijn narcistische principes, en niet blootgesteld aan de waarheden van de wereld om hen heen. Dus bleef Mohammed doorgaan met charmeren, verleiden en manipuleren van duizenden onopgeleide zwakbegaafde boeren en kooplieden, door een vals beeld te projecteren, dat in ieder geval niet correleerde met zijn opvoeding en zijn etniciteit. (333) In feite, de Koran zelf, de hoogtepunt van Islam’s ‘heilige’ schrift, is een onverholen getuigenis van Mohammed immense hoogmoed en trots, hypocrisie en dubbele standaarden. Als iemand zelfs maar een paar hoofdstukken doorleest van de incoherente dialogen, het hele boek is alleen gecentreerd rond hemzelf, en is ongetwijfeld bedoeld om hemzelf te dienen.

Net als een typische narcist, was het buiten zijn bevattingsvermogen, hoe iemand interesse kon hebben in welke andere tekst ook, behalve de Koran. Voor hem was het boek, waarvan de inhoud alleen door hem gecreëerd en geïnspireerd was, het enige stuk tekst dat vereist was voor zijn gehersenspoelde volgers. In werkelijkheid, Mohammed was doodsbang dat zijn onderdanen de waarheid zouden ontdekken door de historische documentatie en manuscripten, en dergelijke, te vergelijken met de Koran.

Bij een gebeurtenis, kreeg een hechte compagnon een ernstig reprimande, omdat hij de Joodse Torah had gelezen: “Umar bracht een kopie van de Torah tot de Profeet en zei: “O, Apostel van God, dit is een kopie van de Torah.” Maar de Profeet bleef stil. Toen Omar begon met erin te lezen, begon het gezicht van de Profeet te veranderen. Dus, Abu Bakr onderbrak hem gewelddadig: “Zie je niet het gezicht van de Profeet?” Umar keek naar de het gezicht van de Profeet, en zei: “Moge God mij bewaren voor zijn woede…”

72

Toen zei de Profeet: “Als Mozes aan jou zou verschijnen, en je hem zou volgen, en mij zou achterlaten, dan zou je verdwalen van het rechte pad, en als hij levend zou zijn, dan zou hij mij volgen.”

Sunan ad-Darimi We kunnen hier zien, wat voor verwaande narcist hij was.

Mohammed neemt een toevlucht om arrogant de geschiedenis te wissen, en een andere religie op te nemen en te vervangen en zijn discipelen te misleiden.

Zeker, de vraag die beantwoord moet worden is, dat als de Koran de waarheid is, dan zou het totaal niets uitmaken of zijn discipelen nietIslamitische literatuur zouden lezen. Natuurlijk, om hun eigen ‘heilige’ geschriften te vergelijken met de vermeende corrupte, zou verder hun ideologie bemoedigen, als de “waarheden” in de Koran en de historische “feiten” daarin, zouden bewijzen dat de Torah een bedrieglijk stuk werk is. Dit was niet het geval. De Torah is historisch, archeologisch en logisch solide, degelijk en betrouwbaar in zijn boodschap. Dus, Mohammed voelde de noodzaak om wanhopig alle on-Islamitische dingen te censureren, omdat anders zijn sektarische organisatie ontward en opgedoekt zou worden.

Natuurlijk, dit blijft alleen zijn echte narcisme aan het licht brengen, en ijdelheid was een van de intrinsieke eigenschappen ervan – zeg maar de achilleshiel. Als een ijdel en verwaand schepsel, droeg hij een overvloedige hoeveelheid parfum (alhoewel onderzoekers er ook op wijzen dat dit misschien voor een deel was, vanwege zijn prikkelende stinkende huid conditie). (334) Vanwege zijn extreme ijdelheid (en het feit dat hij wist dat hij onaantrekkelijk was) verbood hij iedereen om zijn portret te schilderen, of die van wie dan ook; hij vermomde zijn immense trots door zich zielig te verschuilen achter gefabriceerde ‘verafgodings’wetten. Maar in werkelijkheid kon hij het niet het idee verdragen dat iemand beschouwd zou worden als meer ‘knap’ dan hij. En ondanks zijn ongehinderde natuur van zelfaanbidding, kon hij zichzelf zich ook niet genoeg misleiden om te geloven dat hij ook maar iets anders was dan fysiek onaantrekkelijk. Net als ieder van ons, die geen narcist is, zijn we in 73

staat om onze eigen tekortkomingen te erkennen voor de spiegel – maar dit was niet het geval bij Mohammed.

Zijn pogingen om zichzelf te misleiden door zijn dwergachtige corpulente natuur voor de spiegel te ontkennen, zou uiteindelijk van korte duur zijn. Als een typische narcist, zou hij wanhopig proberen om het image te verfraaien dat naar hem terug zou gereflecteerd zou worden. Maar hij vond uiteindelijk troost door alle vormen van ‘ijdelheid’ uit te roeien. Helaas, als de Islamitische wereld vandaag zou weten dat het strikte verbod op afbeeldingen afstamt van de narcistische onbekwaamheid om zijn eigen fysieke tekortkomingen te accepteren.

En opnieuw, zijn extreme ijdelheid wordt getoond in een woordenwisseling met zijn kindvrouw Aisha, toen ze een onschuldige aankoop deed van een kussen, met daarom geborduurde ‘afbeeldingen’ (duidelijk portretten – afbeeldingen van dieren geven mensen geen gevoel van ontoereikendheid). De traditie vertelt dat Mohammed vel afrekende met haar, en iedereen verbood om zulk kunstzinnig werk te bezitten, door te citeren “De makers (van de afbeeldingen) zullen worden gestraft in de Dag van de Opstanding.” (355) Hij beschuldigde hen die portretkunst vervaardigde, als “vervloekte, slechtste wezens en kwaad”, maar in werkelijkheid kon hij het feit niet verdragen dat iemand anders in de geschiedenis herinnerd zou worden, dan hij. (336) Zijn obsessie was zo erg, dat onschadelijke iconografie (beelden) naar verluidt een onuitwisbare effect op zijn psyche had. Als gevolg daarvan berispte hij Aisha voor het versieren van het huis met gordijnen met afbeeldingen, door te beweren “dat de afbeeldingen ervan komen nog steeds in mijn geest.” (337) Net als een echte narcist, was hij onverzadigbaar geobsedeerd met zijn zelfbeeld.

Mohammed was ontwijkend over zijn opvoeding, want de Hadith is vaag over gedrag in zijn kinderjaren en zijn vroege jaren. Hij fabriceerde verhalen die hemzelf portretteerden als een hardwerkend individu, terwijl hij in werkelijkheid een buitengewone luie man was; hij stopte met werken op een leeftijd van 25 jaar. Natuurlijk, weerleggingen over zijn enorme ijdelheid, zijn overvloedig in veel Hadith. Echter, het bewijs spreekt de officiële tradities tegen. Bijvoorbeeld, als we zijn onverbiddelijke traagheid beschouwen gedurende zijn ‘profeetschap’, de 74

afpersingen van minderheden, niet-Moslims, en zijn ongebreidelde belastingen voor zijn volgelingen. Al deze feiten weerleggen de claims van de apologeten ontegenzeggelijk.

In werkelijkheid, was hij niet alleen werkshuw, maar ook een lafaard. Net als een narcist, leidde hij nooit zijn troepen in de strijd. In plaats daarvan, zond hij vatbare jonge mannen naar hun zekere dood voor hem, om zijn eigen kansen om gewond te raken significant te verminderen. (338) Mohammed manipuleerde zijn mannen door hen op te dragen gedachtenloos in de strijd te gaan door mythen te fabriceren over hemelse maagden en eeuwige erecties. Werkelijk, hij was sluw en listig, maar ook charismatisch en charmant. Verder was hij opschepperig, trots en hij zei nooit sorry; nooit liet hij berouw zien voor de onschuldige kinderen die hij sloeg, en inclusief de ouderen (zie het verhaal van Abu Afak en Umm Qirfa). (339) Geen van de mensen die dichtbij hem waren, en ook niet zijn familie, waren uitgezonderd van zijn egoïstische en verwaande natuur, in het bijzonder Khadija. Terwijl Islam hun huwelijk beschouwd als perfect voorbeeld voor een liefhebbende eenheid, de waarheid is dat zijn vrouw hem uiteindelijk begon te haten, nadat zijn ego begon te winnen van zijn gevoeligheden. Zij heeft persoonlijk nooit gefloreerd volgens haar plannen, en in plaats daarvan heeft zij het monster aangezien dat zij zelf gecreëerd heeft, en die hetzelfde geslacht onderwierp dat zijn organisatie ondersteunde en financierde. De laatste druppel was mogelijk nadat Mohammed insinueerde dat haar overleden kinderen (van een eerdere echtgenoot) in de hel waren – vanwege hun overlijden in de preIslamitische ‘periode van onwetendheid’: “Khadija vroeg Allah’s Apostel over haar kinderen die waren gestorven in de dagen van onwetendheid. Daarop zei Allah’s Boodschapper: “Ze zijn in het hellevuur” en toen hij het teken van afschuw zag op haar gezicht, zei hij: Als jij hun situatie nu zou zien, dan zou je ze haten.”

Al-Tirmidhi Hadith 117

75

Als de ware narcist dat hij was, in plaats van zijn vrouw te troosten over haar verlies van het sterfgeval, en de ware pijn die hij haar voor had veroorzaakt te erkennen, beoefende hij zijn immense trots door verder te verklaren dat zelfs zij haar eigen vlees en bloed zou terechtwijzen.

Dit is een typisch voorbeeld van iemand die lijdt aan een toestand van geabsorbeerd te zijn door zichzelf. En als Mohammed geen empathie kon laten zien, kon hij ook geen dankbaarheid tonen Op een gelegenheid, wees hij zijn discipelen ernstig terecht, omdat zij bezweet en gehavend zijn huis binnenkwamen na een tocht van 4 kilometer door de woestijn, ondanks dat zijn helemaal die tocht hadden gemaakt om hem te ontmoeten. Mohammed rekende vel met hen af door te zeggen, “ik zou willen dat jullie je schoon houden op deze dag van jullie (d.w.z. neem een bad).” (340) Je kunt je voorstellen hoe beledigd zijn discipelen zich zouden voelen, om alleen al te proberen hun plicht te vervullen naar hun meester. Maar vanzelfsprekend, voor een narcist, iedereen staat beneden hem, en iedereen is viezer dan hem.

Zijn verwaandheid was zo sterk, dat hij weigerde te erkennen, dat de Mekkanen hem bespotten en er beschimpingen gericht waren naar hem persoonlijk. In plaats daarvan, trouw aan zijn gedragsstoornis, wendde hij de beledigingen af op een fictief persoon: Verbaast het je niet, hoe Allah mij beschermt voor het misbruik, de bespottingen en het gevloek van de Quraish? Zij misbruiken Mudhammam en vloeken Mudhammam, terwijl ik Mohammed ben (en niet Mudhammam).”

Sahih Bukhari 4:56:733 Voor een narcist is het onbegrijpelijk dat iemand geen plezier heeft, of zelfs ongenoegen heeft bij zijn gezelschap. Niets wat zij doen, kan ooit fout zijn. Dus, zoals de Koran blijft volhouden, is hij de ‘perfecte mens’ – een boek door hem gedicteerd. (341) Tenslotte, als een ware narcist geloofde Mohammed dat al zijn acties gerechtvaardigd waren, door zijn eigen opgeblazen gevoel van eigenwaarde. Dat is ook de reden, waarom hij nooit echt werkelijk empathie kon waarderen of begrijpen, en bleef consequent minachtend 76

naar de onschuldige mensen die hij vermoordde. Om zijn moorden te rechtvaardigen, wees hij de misdaden af te kondigen dat alle nietMoslims die afgeslacht waren, nu aan het branden waren in het ‘hellevuur.’ (342) Eensgelijks, als een trotse en arrogante man, die opschepte en meende belichaming te zijn van de ware vroomheid, werden zijn discipelen gecommandeerd om niet voor iemand te staan gedurende gebed, uitgezonderd hij: “Sta niet op tijdens het gebed, tenzij je mij ziet, en observeer voorzichtig in kalmte en plechtigheid.”

Sahih Bukhari 2:13:32 Zijn arrogantie was verbazingwekkend. Echter, dit is een van de vele tradities die inzicht geven in Mohammeds intenties, om zich te vestigen en op te bouwen op hetzelfde niveau als god. Zijn narcisme met betrekking tot zelfverheerlijking en vergoddelijking was zelfs zo erg, dat hij propageerde in de Islamitische traditie, dat hij het universum regeert met god; wat hem uiteindelijk zelf als ‘god’ maakt: “God zal Mohammed op zijn troon zetten, (en hij) blijft een wiens vastheid niet kan worden verworpen.” (343) Tabari Echter, trouw aan zijn narcisme, nam hij nooit volledige verantwoordelijkheid voor zijn acties, wanneer zijn fraude en irrationaliteit blootgelegd werd. In plaats daarvan, wees hij iedere beslissing toe aan zijn imaginaire vriend, Allah: “Ik ben niet een nieuw ding onder de boodschappers…. Ik volg alleen, dat wat aan mij geopenbaard is, en ik ben alleen maar een duidelijke waarschuwer.” (344) Pure narcisme.

77

MESSIAS EN GOD COMPLEX Het Messias en god complex is praktisch dezelfde in natuur, waar het individu gelooft dat hij uitstijgt boven de menselijke moraal, of zijn de redder voor de mensheid. (345) Alhoewel de condities niet officieel worden herkend, zijn beide niet diagnostiseerbare stoornissen, en tragisch genoeg wordt vermeld dat ongeveer 10% van de bevolking symptomen zouden hebben van deze complexen. De ‘messias en godcomplex’ is werkelijk indicatief voor een psychologische stoornis, en zijn vaak in verband gebracht met ‘grootheidswanen’, ‘narcisme’, ‘bipolaire stoornis’ en ‘schizofrenie’. (346) Ironisch genoeg, Mohammed leed aan het merendeel van deze stoornissen, maar het is twijfelachtig of hij ook leed aan ‘bi-polaire stoornis’, ongeacht de polariserende verzen, en grillige ondertoon. (347) Degenen met een diagnostiseerbare ‘bi-polaire stoornis’ zijn vatbaar voor grillige stemmingswisselingen, manie, en depressie; de ene minuut manisch blij en vol van energie, de volgende, onbeweegbaar teruggetrokken en soms suïcidaal. (348) Als we Mohammeds leven onder de microscoop leggen, stelde hij dit gedrag tentoon. In plaats daarvan zien we een ontluikende toon van egoïsme, verstoken van manie en depressie. Ja, Mohammed was heel kort suïcidaal in zijn vroegere leven, maar dit was veroorzaakt door het begin van schizofrenie.

Voldoende om te zeggen, zijn psychotische episodes manifesteerden zich in een ‘messias complex’, wat ongetwijfeld bemoedigd werd door zijn manipulatieve vrouw, Khadija. Uiteindelijk ontwikkelde uit zijn stoornis met waanvoorstellingen een veel gevaarlijker psychologische conditie, het ‘god complex’. Symptomatisch, terwijl de verschillen tussen de twee complexen oppervlakkig gezien verwaarloosbaar lijken, beide zijn uniek op hun eigen manier.

Om te beginnen met het ‘messias complex’, degenen die lijden aan deze conditie geloven in elk geval dat zij ‘de gekozene’ zijn, en zij vertonen symptomatisch gedrag, dat het traditionele iconische gedrag wil nabootsen van historische figuren, zoals Jezus van Nazareth, Boeddha, Bijbelse profeten, etc. (349) Hun wanen zijn altijd van nature groots, en 78

zij imiteren de ideologische toepassing van deze instituties – maar door hun eigen interpretatie. Hun acties, hoe klein ook, worden door henzelf waargenomen als ‘goddelijke’ loop van zaken. Sekteleiders zijn berucht om hun eigen retorische waanvoorstellingen in zich op te nemen, en zij propageren een boodschap van esoterische redding, wat natuurlijk altijd dient om hun eigen verlangens tegemoet te komen en te vergemakkelijken.

De term ‘messias’ is Hebreeuws, wat betekent ‘gezalfde’, een bevrijder van het kwaad, een redder. (350) Ironisch genoeg, zoals we hebben ontdekt, het woord Mohammed betekent in werkelijkheid ‘de geprezene’. Werkelijk, Mohammed geloofde met nadruk dat hij de ‘gekozene’ was, de beste van alle profeten, de laatste autoriteit. (351) Dit onderliggende thema wordt meerdere keren herhaald in de Koran en de Hadith. In werkelijkheid was Mohammed zo misleid met zijn door zijn ‘god’ gegeven messiaanse aanduiding, dat hij zijn positie opnieuw bekrachtigde door te zeggen: “(Mohammed) is de boodschapper van Allah en ‘Khataman Nabiyyeen’ (“de laatste zegen van de profeten” – vertaald door Yusuf Ali)” Koran 33:40 “…ik (Mohammed) volg alleen datgene, wat mij is geïnspireerd in mij, en ik ben alleen maar een duidelijke waarschuwer.”

“Geen van jullie zal geloof hebben (redding), totdat hij mij meer liefheeft als zijn vader en zijn kinderen.”

Sahih Bukhari 1:2:13 “(Mohammed is) de heer van de Moslims, leider van een ieder die Allah vreest, en boodschapper van de heer van de werelden, de niet te evenaren en aan wie niemand gelijk is” Ishaq 233

79

“Werkelijk, jullie hebben een uitstekend voorbeeld van gedrag in de Boodschapper van Allah, voor een ieder die hoopt heeft op Allah en in de Laatste Dag, en die zich bezighoudt in Allah te loven.”

Koran 33:21 Door deze verzen, verheerlijkt Mohammed zichzelf niet alleen, maar ‘kwalificeert’ zijn bestaan, gereed voor de volgende taak. En daarnaast, de man zet zichzelf apart van de rest van de mensheid. Zonder twijfel, de hele Islamitische codex weerklinkt het hele concept van spirituele zekerheid door de ‘profeet’. Heel kenmerkend, kan men opmerken dat bij de tweede vers het woordje “Ik” staat.

Om inzicht te verkrijgen in de ontwikkeling of ‘messias complex’, moeten we het begin bestuderen van zijn ten tonele verschijnen in het politieke Mekka, als een zelf-verklaarde messias, door de Koranische Mekkaanse verzen objectief te bestuderen. Inderdaad, elke openbaring die hij openbaarde gedurende zijn vroegere carrière, bleef hij bij een goedaardige, onschuldige, en vredelievende natuur die messiaanse figuren typisch laten zien. Nergens in deze tijd specifieke Soera-teksten zul je enige directe oproep zien tot geweld, maar in plaats daarvan een vorm van wanhopige verzoening door bedrog en verduistering. Eigenlijk, het Mekkaanse hoofdstuk 48 van de Koran, laat de intenties en doelen van Mohammed expliciet zien, als zich neer te zetten als de laatste en enige hoop voor de mensheid – de laatste ‘profeet’-messias: “Werkelijk, We hebben jou [O Mohammed], gegeven een duidelijke verovering…

“Dat Allah jou mag vergeven dat voortkwam uit jou zonde, en dat wat zal volgen, en zijn gunst mag voltooien voor jou, en je leiden in een recht pad….” “[En] dat hij Hij de gelovige mannen en de gelovende vrouwen mag toelaten tot de tuinen beneden, wiens rivieren vloeien om daarin te eeuwig te verblijven, en van hen hun 80

misdaden vergeven – en altijd is dat, in het zien van Allah, een grote verworvenheid…”

“Werkelijk, Wij hebben jou gezonden als een getuige en als een brenger van goede berichten en een waarschuwer…”

“Dat jullie [mensen] mogen geloven in Allah en zijn Boodschapper, en hem eren en de Profeet respecteren en Allah verheerlijken in de morgen en in de avond…”

“Allah heeft jou veel roofbuit beloofd, dat je zal nemen [in de toekomst] en heeft voor jou deze [zege] verhaast, en de handen van mensen van jou teruggehouden – dat het voor de gelovigen een teken mag zijn en [dat] Hij je mag leiden tot een recht pad…”

“Het is Hij, die zijn Boodschapper stuurt met een begeleiding, en de religie van waarheid om zich te manifesteren over alle religies. En toereikend is Allah een getuige.”

Koran 48:1-28 Technisch gesproken, de hiervoor genoemde verzen zijn niets meer dan een messiaanse ‘missie verklaring’, een zelf-verheerlijkende uitspraak van zijn komst, en wat uiteindelijk zal volgen. Zoals gewoonlijk, net als elke sekteleider, is zijn verkooppresentatie (‘sales praatje’) van de nieuwe organisatie opgesmukt met beloften van het paradijs, een aardse en een hemelse, inclusief de typerende verleiding tot rijkdom. Dus, dit is het begin van zijn frauduleuze bediening.

Psychologisch gesproken, voor hen die leiden met het ‘messias complex’, zij internaliseren hun waargenomen strijd en voorgevoel van overwinning in een psychologisch vacuüm; dit is indicatief voor ‘paranoïde waanvoorstellingen’ – de messias wordt dan de vervolgde martelaar. Ongetwijfeld is er een specifiek trauma in hun leven, dat hen bekrachtigt om hun waargenomen ‘welwillende’ idealen na te streven.

81

Zoals we alreeds hebben bediscussieerd, het is bekend dat schizofrenie zichzelf manifesteert als een verdedigingsmechanisme. Wij weten dat Mohammed werd verlaten als een kind was, en verworpen als een jonge man, en het is erg waarschijnlijk dat zijn schizofrene conditie het resultaat was van een traumatisch verleden.

Echter, de vraag of Mohammed alreeds een ‘messias complex’ had ontwikkeld voordat zijn eerste schizofrene episode begon, dat blijft onduidelijk. Onvermijdelijk, dit manifesteerde zich door het voortdurend en aanhoudend coachen van zijn vrouw, en jammer genoeg kreeg hij het voor elkaar om een voldoende aantal lichtgelovige dwazen te overtuigen, om zo zichzelf te vestigen als een onvergankelijke cultus of sekte.

Het is overduidelijk, dat deze internalisatie van de strijd begon in de straten van Mekka, toen hij probeerde de lokalen te overtuigen van zijn profeetschap. Zoals de geschiedenis ons vertelt, waren de Mekkanen niet geheel meegaand met zijn boodschap, en wezen hem uiteindelijk terecht, soms gewelddadig. Daarom is het begrijpelijk hoe deze twist zijn eigen overtuiging en geloof bevestigde dat hij een vervolgde martelaar was, terwijl in werkelijkheid hij het was, die het conflict initieerde.

Interessant genoeg, de conditie van dit complex ontwikkelt zich gewoonlijk geheel op een volwassen leeftijd, als de ‘geteisterde’ zichzelf realiseert, dat hij zichzelf niet gerealiseerd heeft, de onmogelijkheden in zijn leven, en de negatieve consequenties in zijn leven. (352) We moeten ons realiseren dat Mohammed 40 jaar was toen hij tekenen begon te vertonen van deze ziekte; niet exact een jonge leeftijd. Het is ook mogelijk dat hij haatdragend bleef voor het feit dat hij gehouden werd voor een man met een onvoltooid en onvervuld leven, en begrijpelijk zou hij woorden van bespotting en belachelijk maken hebben opgevangen met betrekking tot zijn verwende en vertroetelde leven; dit zou onvermijdelijk zijn gevoel van mannelijkheid ondermijnen. Nog altijd was hij een intrinsiek luie man, en hij had geen andere keus, dan te vertrouwen op zijn rijke vrouw, die niet alleen zijn ijdele leven mogelijk maakte, maar zelfs zijn ontluikende mentale stoornis aanwakkerde.

Sektarische ‘messias-type’ leiders zijn in elk geval bekend om charismatisch te zijn. Mohammed vertoonde ook tekenen van traditioneel religieus charisma, omdat hij zijn volgers wist te verleiden 82

voor zijn zaak. De Islamitische tradities prijzen hun leider nadrukkelijk, en vereren elke actie die hij deed; ongeacht of deze erg hardvochtig waren: “Ik heb niemand gezien, die meer lachte dan de Boodschapper van Allah” Tirmidhi 3641 “De Boodschapper van Allah weigerde nooit om mij te zien, van de tijd dat ik Moslim werd, en wanneer hij mij zag, zou hij naar mij lachen.”

Ibn Majah 159 Werkelijk, zijn volgers werden bedwelmd met zijn oppervlakkige openhartigheid en warmte. Echter, om Shakespeare te citeren: “Iemand kan wel lachen en een schurk zijn”. In werkelijkheid, de echte Mohammed was een egocentrische tiran, die gewelddadig handelde wanneer iemand hem mishaagde. Zijn oppervlakkige genialiteit was alleen een façade, een dun laagje vernis dat een staalhard, ijzig en koud hart bedekt. (353) En zoals de meerderheid van hen met een mentale stoornis, het natuurlijke pad van openbaring naar vervolging eindigt altijd met het demoniseren van zijn tegenstanders.

Zoals verwacht, zelfs voor de ‘vervolging’ had Mohammed als ‘speciale plannen’, een missie, om Arabië te ‘reorganiseren’ en te zuiveren van zijn kwalen. We weten dit, doordat zijn eerste openbaringen tijdelijk tolerant waren, en deze bewijzen op een axiomatische wijze dat hij een product was van de beraamde plannen van zijn vrouw: “Ik ben een list aan het plannen en beramen… Daarom geeft de ongelovigen respijt. Handel zacht met hen voor een tijd.”

Koran 86:16-17 En… “We gunnen hen hun genoegens voor een kleine tijd: op het einde zullen Wij hun tot kastijding drijven, onverbiddelijk.”

83

Koran 31:24 Zonder twijfel, deze verzen geven een voorbeeld, wat de karakteristieken zijn van hen met deze conditie, dat zij een ‘groot plan’ moeten bereiken, maakt niet uit wat de kosten zijn. (354) Voor Mohammed, dit kon hij alleen bereiken door daden van geweld, intimidatie, dwang en listige uitvluchten – allemaal indicatief voor een sektarische organisatie. In elk geval, dit is wat de conditie ‘messias complex’ verschilt van de conditie van een ‘god complex’ – de laatste heeft geen plan nodig – zij geloven al dat zij god zijn.

Echter, de ironie is dat Mohammed een ideologie moest internaliseren van redding door hem, voordat zijn narcisme door kon voortwoekeren. Natuurlijk, na het emigreren naar Medina had hij zijn messiaanse dekmantel afgeworpen, en begon een meer gevaarlijke stoornis op te treden – het ‘god complex’. En zoals we kunnen zien, zijn vermeende en waargenomen te boven gaan of transcendentie boven de mensheid, is blootgelegd in de Koran, daarin beschrijft hij zichzelf als “de perfecte mens.” (355) Dit is een krachtige uitspraak. Als mensen zijn de intrinsiek gebrekkig, en deze uitspraak zet Mohammed apart van heel de mensheid. Maar als we de context serieus bestuderen, is het niet te ontkennen dat hij zichzelf had misleid door te geloven dat hij god was. De Islamitische Shahada weerklinkt dit sentiment perfect, en zet Mohammed doelgericht op de hoogte van god…

“Er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn boodschapper.” Als Mohammed niet kon bewijzen dat Allah bestond (door profetie), dan neemt hij zelf de positie.

Dus begon Mohammeds verandering of overgang van messias naar god. Individuen die door deze ziekte misleid worden, geloven werkelijk en zonder twijfel dat zij de laatste rechter en autoriteit zijn over alle zaken en standaarden. Werkelijk, de Koran zegt niets anders over Mohammed – alleen dit ideologisch argument. Passend voor de situatie, degenen met het ‘god complex’ voelen zichzelf bevoorrecht, onfeilbaar, en claimen zekere ongeëvenaarde vaardigheden te bezitten; wonderen, bevrijding, of andere bovennatuurlijke krachten. Interessant genoeg, de Hadith beschrijft ook met nadruk zijn opgegeven wonderen: 84

De bovennatuurlijke vaardigheid om naar de hemel te stijgen en terug, om de maan te splitsen, om levenloze eetbare objecten te vermenigvuldigen, om water te materialiseren uit zijn vingers, om ziekten te genezen met een simpele aanraking, zijn vaardigheid om voorspraak te zijn voor zijn volgers (in het bijzonder, zijn uitgevoerde daad van necrofilie met zijn tante). (356) En terwijl Moslims zonder twijfel het idee zullen terechtwijzen dat Mohammed een levende god was, het bewijs voor het tegendeel is overweldigend.

Als eerste, ondanks wat de ergste onheilstichters onder Moslim apologeten zullen zeggen, terwijl Mohammed elke vorm van afgodverering uitroeide, hij heeft zichzelf voor onbepaalde tijd opgeworpen als het ultieme rolmodel om te worden vereerd door alle Moslims, gelijkwaardig aan een god. Zoals hiervoor verklaard, het onderliggende thema in de Koran, is dat redding niet alleen afhangt van Allah, maar meer exclusief door Mohammed zelf. In feite, als ik nu zal bewijzen, Allah kan niemand redden, maar alleen door Mohammed.

Terwijl het ogenschijnlijk mag lijken dat Mohammed een werktuig is van Allah, per se, de waarheid is geheel tegengesteld hieraan – Allah is Mohammeds persoonlijke handpop.

In de Koran, een van de meest belangrijke verzen zie de intenties van de man blootleggen om zichzelf als ‘god’ neer te zetten, is in het bijzonder de openbaring die heel duidelijk bewijst, dat zonder Mohammeds tussenkomst of voorspraak, Allah de mensheid verwerpt: “Wij zenden geen boodschapper, behalve dat hij zou gehoorzamen met permissie van Allah. En als, wanneer zij zichzelf verkeerd hebben gedaan, zij hadden maar tot u [Mohammed] kunnen komen, en vergeving gevraagd van Allah, en vergeving gevraagd van de boodschapper, dan zouden zij Vergeving van Allah gevonden hebben, genadig.”

Koran 4:64 Dit bewijst dat Islam onverbiddelijk de man als een idool of afgod beschouwt, die men moet vereren, aan wie de gebeden van Moslims zijn 85

gericht. De technische term om deze communicatieve verering en voorspraak te beschrijven is ‘Salat’ (ritueel gebed). En terwijl het woord gewoonlijk, maar onwetend beschouwd wordt als ‘bidden’, de ware betekenis is ‘aanbidding’. Dus, als we ook het hiervoor genoemde vers en de Salat beschouwen, zien we dat Moslims inderdaad bevolen zijn om Mohammed te aanbidden. Vermetel als dit is, in de Tafsir, bevestigd Ibn Kathir ook dat deze vorm van smeekbede, niet alleen voor Moslims voorgeschreven is, maar in feite ook voor Allah zelf!: “O Allah, zend jouw Salat naar Mohammed en op de familie van Mohammed, zoals U Uw Salat op de familie van Ibrahim zend, werkelijk U bent de meest prijzenswaardige, meest glorieuze. O Allah, zend ‘uw zegeningen’ op Mohammed en op de familie van Mohammed, zoals U ‘Uw zegeningen’ zend op de familie van Ibrahim, zeker, U bent de meest prijzenswaardige, meest glorieuze.”

Tafsir Ibn Kathir – Koran 33:56 Wat het interessante is aan Ibn Kathir’s uiteenzetting over de tekst in de Koran (33:56) is het concept dat Allah eigenlijk ‘bidt’ (Salat – aanbidding). En terwijl Moslims dit zullen tegenspreken, Kathir bevestigt deze onderzoeking door ook het getuigenis van Mohammeds eerste neef op te nemen: Ibn Abbas zei: “Het volk van Israel zei tot Mozes: ‘Doet uw Heer aan bidden?’ Zijn Heer riep hem (zeggende): O Mozes, zij vroegen jou of de Heer bidt. Zeg (tot hen) ‘Ja, Ik bidt, en mijn engelen (bidden) naar mijn profeten en mijn boodschappers’, toen zond Allah (gebed) neer op zijn boodschapper (gebed en vrede zij op hem): ‘Allah en zijn engelen bidden…’”

Tafsir Ibn Kathir – Koran 33:56 Verbazingwekkend! Nergens in de theologische geschiedenis is er welke god ook geweest, die persoonlijk naar of voor een mens moest bidden.

Inherent, goden zijn uitgezonderd van deze verplichtingen, anders 86

zouden zij geen god zijn! Als Kathir’s analyse van het vers correct is, dan bewijst het opnieuw dat Mohammed regeert als opperste in Islam, en geen enkele legitieme god zou ook maar welke mens dan ook aanbidden.

Dus, als Mohammed wordt verhoogd in de theologische hiërarchie – en god verdringt en vervangt die bidt – dan wordt hij uiteindelijk een god.

Bovendien, de verplichte en beruchte Salat bezweringen, “Vrede zij op hem” of “Vrede zij op jou, o profeet” zijn ook nodig voor de gehele voltooiing van de dagelijkse verplichting om te aanbidden. Zonder het zeggen van deze aanroeping, en ook het vergeten om Mohammeds feitelijke vergoddelijkte status te getuigen, dan wordt het Moslim gebed volledig nietig verklaart. Dit wordt ook bevestigd in de Islamitische Hadith: Ibn ‘Abbas rapporteerde: De Boodschapper van Allah (moge vrede met hem zijn) was gewoon om ons de tashahbud te onderwijzen (nederige aanbidding) zoals hij het gewoon was om ons een Soera van de Koran te leren. En hij zou zeggen: Alle diensten die door woorden weergegeven worden, daden van aanbidding en alle goede dingen zijn dankzij Allah.

“Vrede zij op u, o Profeet” en Allah’s genade en zegeningen…

“Ik getuigde dat er geen andere god is dan Allah, en Ik getuig dat Mohammed de Boodschapper is van Allah.” En zoals hij ons de Koran zou onderwijzen.”

Sahih Moslim 4:798 Terwijl het vers in de Hadith inderdaad Allah vereert, Mohammed wordt nog steeds in opperste positie gehouden, door zijn discipelen te bevelen ook naar hem te bidden (aanbidden) met de verplichte bezwering. Daarenboven, alhoewel het zelfs Moslims dwangmatig bevolen wordt om de standaard VZMH (vrede zij met hem) te zeggen, zij drukken nooit een equivalente vorm uit van unieke, maar dwangmatige verbale aanbidding van Allah. Het lijkt dus voldoende te zijn om zijn naam te reciteren, zonder welke dienstbare stichting.

Zelfs Isa (de Moslim Jezus) is onderworpen aan meer aanbidding dan de Islamitische god, door de identieke verbale dwangmatige 87

bezwering te ontvangen als Mohammed. Echter, nergens is er in de Koran geschreven, dat Isa verbaal aanbeden moet worden als de ‘profeet’. Het lijkt erop dat het Moslims verleent is, om alleen oppervlakkige respect tot de Moslim Jezus te geven, om de traditie tegemoet te komen van excessieve dogma. Dus, het is onthutsend dat de Koran alle Moslims opdraagt om tot Mohammed te bidden, maar niet tot welke andere profeet in de Bijbelse geschiedenis. Hier is geen geniaal iemand voor nodig om te begrijpen, dat zijn religie was bedacht om hemzelf van dienst te zijn, en niet een ander.

Zoals ik al hiervoor al bediscussieerde, het is een bekend feit, dat Mohammed geen verzekering had van zijn eigen redding. (357) Hij maakte dit meerdere keren overduidelijk, en deze proclamatie heeft sindsdien een intens gevoel van paranoia aangewakkerd in de Islamitische wereld. Dus, het is eerlijk om aan te nemen dat de man niet werkelijk in de hemel is, maar nog steeds ontbonden in het graf ligt. De ironie is, dat terwijl Salat (aanbidding), getuigen en tussenkomst allemaal naar Mohammed gericht zijn, en zo aanbidden Moslims in feite een man, die al 1400 jaar dood is.

Echter, als ik de advocaat van de duivel zou spelen, en zou accepteren dat Mohammed (waar hij nu ook is) nog steeds de gebeden hoort van alle gelijktijdige gebeden rondom de wereld, en sinds het graf voor 1400 jaar – dit zou hem uiteindelijk classificeren als een alwetende entiteit – een kenmerk dat alleen toegeschreven is aan een ‘god’. En tot nadere aandacht, is het ook interessant om erop te wijzen, dat de Bijbel (die claimt om ultieme kennis te hebben op) op krachtige toon verbiedt, dat iemand doet aan ‘necromantie’ – wat is communicatie met doden of aanbidden van de doden. Als Mohammed werkelijk een profeet zou zijn van de Bijbelse God, dan rijst de vraag waarom zijn volgelingen werden opgedragen tot hem te bidden, zelfs na zijn dood? Is niet dit communiceren (aanbidden) met een dode man voor meer dan 1400 jaar, niet een vorm van zwarte magie of toverij? Als dit waar is, dan veroordeeld Mohammed zichzelf door zijn eigen woorden, omdat ‘zwarte kunst’ ook in Islam verboden is.

Als de lezer nog steeds niet overtuigd is, en gelooft dat ik de vrijheid neem en de Islamitische geschriften gebruik om een mens te belasteren, 88

dan zal de volgende informatie duidelijk bewijzen dat de ‘vergoddelijking’ van Mohammed een gekoesterd principe is in Islam.

Het volgende vers bewijst heel specifiek dat de man niet volledig op zijn ‘god’ vertrouwde voor inspiratie, maar vanuit zijn eigen wil: “Vecht hen die niet in Allah geloven, en ook niet in de Laatste Dag. En houdt ook niet voor verboden wat door Allah verboden is, en zijn Boodschapper, en erken ook niet de religie van de Waarheid (zelfs als zij zijn) van de mensen van het Boek, totdat zij de Jizya belasting betalen met gewilde onderwerping, en zichzelf overwonnen voelen.”

Koran 9:29 Als iemand vluchtige schatting geeft aan de tekst, dan is het erg makkelijk om het punt te missen. Toch, bemerk hoe het vers zegt “en zijn boodschapper”. Dus concluderend, het is in feite Mohammed die de regels maakt; over wat wel of niet gedaan moet verboden zal worden.

Dus opnieuw, dit maakt de man tot een god. Maar natuurlijk, van het bovenstaande vers lijkt het erop, dat de identiteit Allah en Mohammed langzaam een individu worden.

Als ik zou bewijzen dat Allah nooit echt bestaan heeft, en dat Mohammed zijn gefabriceerde identiteit van zijn god gebruikte voor zijn eigen doelen, zou ik dan makkelijk kunnen doen. Het feit dat geen ware god zo haatdragend naar zijn eigen creatie zou zijn, zo grillig en onredelijk.

Deze trekken zijn heel klaarblijkelijk de tekortkomingen van het zelfgerichte eigen ik van een mens. Als ik correct ben in mijn verklaring, en als Allah werkelijk Mohammed is, dan zou de ‘god’ een voorbeeld moeten zijn van ‘voorwaardelijke’ liefde, wat uiteindelijk symptomatisch is voor mensen met een ‘god complex’. Hier zien we een ander vers dat bewijst dat Allah daadwerkelijk Mohammed is, zoals de Koran claimt dat ‘god’ alleen degenen liefheeft die zich onderwerpen aan hem: “Zeg, (O Mohammed tot de mensheid): Als je Allah liefhebt, volg mij; Allah zal jou liefhebben en jou jouw zonden vergeven. Allah is vergevend, genadig.

89

Zeg: Gehoorzaam Allah en de boodschapper. Maar als zij wegkeren, zie! Allah heeft de ongelovigen niet lief (in Zijn leiding).”

Koran 3:31-32 Dit is het ‘god complex’ gedefinieerd! En terwijl dit onweerlegbaar bewijst dat Allah zonder twijfel een fictieve entiteit was – een verzinsel van zijn eigen verbeelding – wat het meeste opvalt van Islamitische theologie, is het concept van ‘voorwaardelijke’ goddelijke liefde, wat een banvloek is in de Bijbel (waarover Mohammed claimt autoriteit over te hebben). Bijbels gesproken, Yahweh (de Joodse God), betuigt heel de mensheid lief te hebben, en naar verluidt had ons lief voordat we hem liefhadden. Het spijt me, maar dit klinkt niet als de ‘voorwaardelijke’ Allah. Maar zeker, als een ‘profeet’, zou Mohammed bekend zijn met de Bijbelse God. Maar in plaats daarvan, het is hier duidelijk dat de man, door zijn identiteit te veranderen om Allah te worden, zijn volgelingen kon manipuleren om totale devotie naar hem te uiten.

En terwijl hij een listige psychopaat was, zijn inherente manipulatieve natuur richtte zich niet alleen op zijn kudde, maar ook op zijn ‘god’. Een voorbeeld hiervan is het veranderen van de Qibla (de richting van aanbidding) wat ook Mohammeds onverontschuldigende zelfverheerlijking, en zijn schreeuwerige personificatie van Allah. Zoals de traditie aangeeft, de richting van gebed was eerst bedoeld gericht te zijn op Jeruzalem, omdat hij daadwerkelijk geloofde dat hij een profeet van Judaïsme was. Echter, in de geschiedenis van Tabari, veranderde Mohammed snel de richting van de Qibla naar ‘de Kaäba’ in Mekka nadat de Joden hem bespotten, omdat hij niet de exacte oriëntatie wist van de oude Joodse stad. Opnieuw, op heterdaad betrapt, was hij ‘geïnspireerd’ door god (hemzelf) om een bevel te onthullen om zijn bedrog te bedekken: “Wij zien het draaien van uw gezicht (door leiding tot de hemel: nu zullen Wij u keren tot een Qibla, dat u zal behagen.

Draai dan Uw gezicht in de richting van de heilige Moskee (de Kaäba): waar u ook bent, keer uw gezichten in die 90

richting. De mensen van het Boek weten heel goed dat dit de waarheid van hun Heer is. Ook is Allah niet onwetend van wat zij doen.”

Koran 2:144 Bemerk hoe gemakkelijk hij een andere zelfingenomen openbaring ontvangt, gericht om zichzelf te aanbidden en te bouwen, en een openbaring die alleen gericht is om “U te behagen”, dit betekent hemzelf eerst boven al het andere, inclusief god. Nooit heeft Allah gezegd om ‘Onszelf te behagen’ (zoals in de Bijbel, God bestaat uit drie personen in een). Opnieuw, net zoals de een na laatste vers, toont dit voorbeeld hoe gewillig Allah was om Mohammed te dienen (aanbidden) – niet andersom. Dit bevestigt ook de vermoedens van zijn kindvrouw, die heel bekend verklaarde, “ik voel dat de heer haast maakt om jouw verlangens te vervullen.” (358) Inderdaad, in de Islamitische geschiedenis heeft Allah Mohammed niet een keer een vermaning gegeven. In het bijzonder met betrekking tot het incident met de Satanische verzen, waar hij persoonlijk achterover boog om op een nederige man te lijken, die de leerstellingen van de Islam erg serieus beledigd had. In werkelijkheid, Allah bestond alleen voor het plezier van Mohammed.

Natuurlijk, dit bespeelt alleen zijn arrogante, zelfingenomen natuur – de titel “de geprezene”. Maar in feite, de Islamitische bronnen claimen dat de man zo belangrijk was, dat Allah zelf ernaar verlangde om zijn status en ‘namen’ te delen met zijn ‘profeet’. Terwijl dit bewijst dat Mohammed inderdaad schuldig is aan shirk (polytheïsme), niettemin is het cruciaal om dit bewijs toe te geven om mijn claim te ondersteunen.

In feite is dit genomen van de reputabele bronnen, al-Qadi Iyad’s ‘al-Shifa’ in het gedeelte met de titel, “Op Allah, de profeet erende met enige van zijn eigen mooie namen en hem te beschrijven met zijn eigen sublieme kwaliteiten”. In Iyad’s werk vermeldt hij dat door de vele vleiende titels die geschonken zijn aan Mohammed, een van de meest veelbetekende is “al-Hamid” – wat betekent “prijzenswaardig”. Men kan zien waar de man inspiratie opdeed om zichzelf te hernoemen van ‘alAmin’ tot de verwaande titel – “Mohammed”. Als dit niet een duidelijke

91

indicatie is, dat de man inderdaad geloofde dat hij god was, dan is niets anders dat.

Daarom, men kan begrijpen waarom binnen een van de meest iconische Islamitische moskeeën - de Hagia Sofia in Istanbul in Turkije – een grote schijfachtige gekalligrafeerde embleem voor Allah hangt, terwijl daartegenover een andere schijf hangt, identiek in vorm en grootte, met daarop de naam ‘Mohammed’ – beide compleet op dezelfde hoogte, bijna niet van elkaar te onderscheiden – de ‘profeet’ wordt god.

En zoals de Koran verklaart, dat hij “een verheven standaard van karakter” is. Al deze woorden beschrijven zijn vergoddelijking. Allemaal karakteristieken van een ‘god complex’.

Natuurlijk, als de narcistische wezen dat hij was, was het alleen een kwestie van tijd voordat hij uiteindelijk zijn verlangen openbaarde om zijn god compleet buiten te sluiten uit de religie en totale aanbidding alleen naar hem te richten. In werkelijkheid, Mohammeds intenties waren altijd om een voorbeeld te zijn boven Allah, maar nooit had hij de moed om dit te doen, anders zou hij van ‘shirk’ beschuldigd worden. Niettemin, het volgende vers geeft een voorbeeld van zijn groeiende arrogantie en zijn verlangen om zijn god met pensioen te sturen: “Hij die de Boodschapper behoorzaamt, gehoorzaamt Allah: Maar als iemand zich afkeert, We hebben u niet gestuurd om over hen (hun slechte daden) te waken.”

Koran 4:80 Tenslotte heeft Mohammed zichzelf direct voor Allah geplaatst, door de Islamitische Shahada opnieuw in te richten. Natuurlijk, deze verklaring van vergoddelijking van zijn zelf kan alleen legitiem zijn, als hij geloofde dat alleen hij de macht bezat om voorspraak te zijn, te redden en mensheid te vergeven van hun zonden. Terwijl de onwetendheid van Moslims van het volgende vers de laatste troefkaart is om de ‘profeet’ te vernederen, de waarheid is dat de Hadith en meerdere Islamitische bronnen Mohammeds vermetelheid bevestigen om de Ummah absolutie te geven (vrijspreken):

92

“Wanneer de Dag van de Opstanding komt, zullen de Moslims door elkaar dringen, als golven. Zij zullen naar Mozes gaan en zeggen: ‘Doe voorspraak voor ons met jouw Heer’, maar hij zal zeggen ‘ik ben daarvoor niet geschikt. Ga naar Jezus, want hij is een ziel door Allah gecreëerd en zijn woord.’ Dus zullen ze naar Jezus gaan, maar hij zal zeggen, ‘Ik ben daarvoor niet geschikt. Ga naar Mohammed.’ Dus zullen ze tot mij komen, en ik zal zeggen, IK BEN DAARVOOR GESCHIKT.’ Dan zal ik Allah vragen voor toestemming en hij zal mijn toestemming geven (geparafraseerd).”

Sahih Bukhari 9:93:601 Puur en simpel – alleen god kan vergeven, maar als Mohammed voorspraak kan doen, en tussenbeide komen voor een mens – hij werpt zichzelf op als god. Om voorspraak te doen voor de mensheid is een behoorlijke prestatie, want naar verluidt was hij alleen een mens. Zelfs zijn pogingen om de autoriteit van Jezus te verdringen, is erg onbeschaamd. Dus is er geen ontkennen aan, dat met inbegrip van de overweldigende hoeveelheid bewijs, dat ik hier heb laten zien, ondersteunen allemaal het feit dat de man zichzelf opwierp om als god ‘aanbeden’ te worden.

Ter verduidelijking, wat het onderscheid is, met degenen met een traditioneel ‘messias complex’ is dat zij wensen om te redden. Degenen met een ‘god complex’ voelen dat het hun goddelijk recht is om te heersen. Waar een ‘messias’ geslagen individu uiteindelijk een plan voor de wereld zal hebben, de laatste heeft het niet; die hebben er geen nodig, wanneer zij geloven dat zij zelf god zijn. Natuurlijk, het is mogelijk om af te leiden, dat als er bij iemand een ‘god complex’ zou ontwikkelen, dat dit zou afstammen van jarenlang ‘plannen’, misschien door of een eerder ontwikkeld ‘messias complex’, of door constante zelfverheerlijking en arrogantie. Niettemin, degenen met deze conditie beschouwen in elk geval alles wat zij doen, of hebben bereikt, als ‘goddelijk’, zoals ik juist heb bewezen.

Zoals verwacht, en zoals de hiervoor genoemde vermetele zet om Allah van Islam te ontkoppelen, was het onvermijdelijk dat Mohammeds 93

inherente narcisme keer op keer zijn akelige hoofd op zou heffen. Een voorbeeld hiervan is de Soenna waarin expliciet wordt gewaarschuwd, dat geen enkele Moslim ooit hun verplichte gebeden moeten onderbreken, voor wat dan ook, voor wie dan ook. (360) Opnieuw, zoals al is bewezen, de Salat (aanbidding) moet doorgaan, zoveel als mogelijk is tot hun god-‘profeet’. Echter, de klinkklare arrogantie van de man is verbazingwekkend, als men leest in de tradities dat Mohammed zijn discipelen fel hekelden, omdat hij hen tijdens het gebed ontbood, en hij op zijn discipelen moest wachten, omdat zij eerst hun gebed afmaakten, voordat ze naar hem toekwamen: “Verteld door Abu Said bin Al-Mu’alla: terwijl ik aan het bidden was, passeerde Allah’s apostel mij en riep mij, maar ik ging niet naar hem toe, totdat ik het gebed had afgemaakt.

Toen ik naar hem toeging, en hij zei: “Wat heeft jou weerhouden om tot mij te komen? Zei Allah niet: --“O jij die gelooft! Beantwoord de roep van Allah (door hem te gehoorzamen) en Zijn Apostel, wanneer Hij jou roept?” (361) In werkelijkheid, zijn kudde kon nooit winnen, vanwege zijn grillige bi-polaire bevelen. Het hiervoor genoemde vers is eigenlijk drie keer herhaald in de Hadith. In feite is het Moslims ook verboden om zelfs ‘gassen vrij te laten’ tijdens het gebed – Mohammed hield vol dat Satan hen met opzet scheten liet maken, om hun verbinding met Allah te verbreken – dit is gebaseerd op zijn schizofrenie, waardoor hij ook claimde dat Satan in de oren van Moslims urineert, om het geluid van Adhan te blokkeren. (362) Op dezelfde manier, als een man in het gezelschap van een vrouw is, of dichtbij een hond, dan zal het zijn gebeden krachteloos maken. (363) Maar de hypocrisie is dat Mohammed geloofde dat hij het door ‘god gegeven’ recht had om zijn discipelen te onderbreken wanneer hij maar wilde, ongeacht de onmogelijke bevelen die hij beraamde. Deze tradities bewijzen zijn ziekelijk vertoon van narcisme als gevolg van zijn ‘god complex’, wat in elk geval Moslims heeft gedwongen om constant klaar te zijn op afroep van hem, om hem op zijn

94

wenken te bedienen. Boven alles, niet alleen demonstreerde hij zijn arrogantie, maar ook een onwilligheid om genegeerd te worden.

Toegegeven, de conditie van het ‘god complex’ kan twee kanten opgaan, en het is mogelijk dat de patiënt kan handelen uit welwillende acties van moed om mensen te redden of helpen. Maar als hun moraliteit twijfelachtig is, kunnen hun intenties dubbelzinnig en erg gevaarlijk zijn.

Het gevaar ligt daarin, dat het individu de wet kan veronachtzamen, en uiteindelijk zijn wettelijke beperktheden als triviaal kan zien, en niet van toepassing voor hen. Er is geargumenteerd, dat het ‘god complex’ gewoonlijk verbonden is met ‘eigenrichting’ (het voor eigen rechter spelen), of met de zoektocht naar hogere politieke idealen. Zoals we alreeds hebben ontdekt, had Mohammed de neiging tot eigenrichting, en hij geloofde dat zijn hogere ‘spirituele autoriteit’ zegevierde boven de Mekkaanse en Joodse ideologieën. De oorsprong van deze eigenrichting, dat een nevenproduct is van zijn ‘god complex’, is expliciet uiteengezet in de biografie (Sirat) van Mohammed.

Na het consolideren van zijn militaire status in Medina, stond hij al op het punt zichzelf bekend te maken als de ultieme autoriteit in het universum. Echter, nadat hij beslag had gelegd op de Kaäba , en 360 afgoden had vernietigd, en de religieuze verordeningen opnieuw had uitgevonden, internaliseerde hij zijn ‘goddelijkheid’, en ondersteunde zo zijn zelf vergoddelijkende rationalisatie. Dus, de ideologie van zijn perverse geloof kwam tot complete groei.

Horend bij Mohammeds natuur, ‘spirituele eigenrichting’ (eigen rechter spelen) is ontegenzeggelijk gekoppeld aan trots, opschepperig en denkbeeldige karakters. Zij die erg idealistisch zijn, en ontevreden met hun leven, en het ontbreekt aan prestaties hebben een grote neiging om de psychologische conditie te ontwikkelen. Alhoewel, Mohammed liet alleen idealisme zien na de tussenkomst van zijn vrouw. Het is nu ontegenzeggelijk dat iemand van een lage sociale achtergrond zoals hij was, Mohammed ongetwijfeld ontevreden was met zijn leven. Echter, het is nu billijk om te verduidelijken dat mensen met hoge idealen, niet noodzakelijkerwijs laten zien dat zij zullen lijden aan het complex.

Ontgoocheling in de eigen overheid of grote teleurstellingen in het leven, die resulteren in een rigoureuze zelf-verbetering is niet een ziekte op zich.

95

Wat het verschil uitmaakt is dat normale mensen zich bewust zijn van hun beperkingen en tekortkomingen, en weten dat het moreel onacceptabel is om zichzelf te verbeteren ten koste van anderen.

Terwijl deze ongeclassificeerde condities geen directe bedreiging voor de maatschappij lijken te zijn, is het ontegenzeggelijk dat elke onderliggend gevoel van superioriteit nooit bevorderlijk is voor een gezonde geest, of voor de veiligheid van een natie. Integendeel, het ‘messias-‘ en het ‘god complex’ zijn extreem gevaarlijke condities, ongeacht hun ogenschijnlijke goedaardige natuur. Als wij refereren naar een aantal individuen door de geschiedenis heen, kunnen we zien dat de complexen erg problematisch zijn, infectueus, publiek besmettelijk, en uiteindelijk catastrofaal. Niet alleen bedriegt de aanhanger zichzelf, maar zal naar de onbeduidend bevolking de absurde redenering overdragen, dat zij ook deel uitmaken van het grotere plan. In werkelijkheid, de leringen van hen die lijden aan beide complexen, staan gelijkwaardig aan een politiek kaartenhuis, waarvan uiteindelijk het bouwsel neer zal storten – mens is uiteindelijk feilbaar.

Specifiek gezegd, van een aantal individuen is men door de geschiedenis getuige geweest van het ‘messias complex’. In het bijzonder “Ja, we kunnen!” (Yes, we can) President Barack Obama was extatisch verwelkomd als de komende redder van Amerika, en hij was in elk geval tegemoet getreden met immense lof en vleierij, zelfs voordat hij zijn functie bekleedde. Media ‘koningin’ Oprah Winfrey heeft de beruchte verklaring afgelegd, dat “Hij de ene is”, wat verband houdt met de naïeve voorspelling van het publiek dat hij een vastberadenheid, oplossing en een ‘plan’ zou hebben om de financiële achteruitgang van Amerika te beëindigen, evenals de controversiële buitenlandse politiek. Dat deed hij niet. (364) Blijvend bij het ontluikende ‘messias complex’, Adolf Hitler was ook omgeven met nationale lof en een buitengewone sektarische stijl aanbidding. Ook hij onthulde ook een ‘plan’ om een duizend jarig rijk in te leiden, dat draaide om de beweerde Duitse arische ‘superioriteit’, en men geloofde dat dit de “problemen” van Europa zou oplossen. Dat deed het niet. Interessant genoeg, tijdens de Tweede Wereldoorlog, had de Britse Veiligheidsdienst Hitler psychologisch geanalyseerd, en men 96

concludeerde dat de führer een ernstige vorm van ‘messias complex’ had ontwikkeld. (365) En, net als Mohammed, werd hij ook verliefd op zijn eigen legende, en geloofde in zijn eigen ‘god complex’ redenatie.

De Katholieke kerk is een van de ergste aanstichters van het ‘god complex’, zoals het Vaticaan berucht is voor het bestemmen van de onfeilbare “Heilige vaders”, meer specifiek, de Paus, die allen geloofden dat zij bemiddelaars waren, en bemiddelaars zijn, voor de mensheid.

(366) Het Vaticaan gelooft dat het alleen de macht bezit om wie dan ook waardig te achten om de hemel binnen te gaan, en wie bestemd is voor de hel. (367) De macht om ‘absolutie’ uit te oefenen (van zonde) is heel indicatief voor het ‘god complex’, en het stelt de inspanningen bloot voor een voortdurende zelf-vergoddelijking. (368) Om binnen de psychologische parameters te blijven van het complex, Mohammed onthulde ook een ‘goddelijk plan’ dat bestond uit het wegvagen van de Mekkanen, en Islam te ‘herstellen’, en het land te zuiveren van Arabische Jodendom. Hij geloofde dat door deze taak te volbrengen, en verder te gaan met de wereld te bekeren met het zwaard, dat er vrede op aarde gevestigd zou worden. Dat deed het niet. Het is toepasselijk om te vermelden, dat het voortzetten van Mohammeds ‘god complex’ overgedragen is naar de Islamitische geestelijke klerken voor meer dan 1400 jaar. Vandaar dat Moslim geestelijken vandaag nog steeds geloven dat zij zondeloos (Isma) zijn; een teken van zelf-vergoddelijking, symptomatisch voor de conditie. (369) Bijgevolg, de voortzetting van het bloedvergieten door de handen van Mohammed, zijn klerken, en kaliefen stammen allemaal af van het misleidend geloof van een man. Op dezelfde manier, de ergste misdaden in de geschiedenis zijn allemaal gepleegd door mannen die in elk geval geteisterd werden door beide psychologische stoornissen: Ayatollah Khomeini: De Iran Revolutie – 30.000 vermoord De Katholieke Kerk: De Spaanse Inquisitie – 150.000 vermoord Kim Il Sung: Noord Koreaanse Zuivering – 1.600.000 vermoord Pol Pot: De Cambodiaanse Genocide – 1.700.000 vermoord Islamitische Ottomaanse Rijk: De Armeense Genocide – 2.000.000 vermoord 97

Adolf Hitler: De Holocaust – 6.000.000 Joden (30.000.000 totaal) vermoord Mao Zedong: “De Culturele Revolutie” – 60.000.000 vermoord Jozef Stalin: Russische Genocide, “The Grote Zuivering” – 62.000.000 vermoord Mohammed: Islamitische Expansie – 270.000.000 niet-Moslims vermoord (370) Al deze individuen en organisaties geloofden volledig dat zij in zeker zin ‘goddelijk’, ‘bestemd’ of ‘gekozen’ waren om de wereld te zuiveren van zijn kwalen. Maar de overeenkomsten onder hen met de conditie zijn vreemd genoeg opvallend, en de kandidaten gaan gewoonlijk gematigd van start, en door listige manipulatie, overtuigende retoriek, of een vorm van religieuze hypnose, en zijn stijgen naar een positie van autoriteit en absolute macht. Zo groeide Mohammed vanuit een nederig begin, en net als andere despoten, werd hij ook geholpen door een selecte kleine groep, dat in hem potentie zag om hun eigen grootse verlangens te vervullen. Identiek aan de hiervoor genoemde lijst van dictators en moordenaars, die een vurig en listig een propaganda bediening startten, om hun ondergeschikten erin te luizen; Mohammed investeerde ook in de praktijk om zijn volgers af te dwingen.

Blijvend bij zijn ziekte, de hypnotische Adhan (oproep tot gebed) zou vanuit de (dak)top van zijn huis klinken, waarin de ‘profeet’ doorging om vanuit zijn preekstoel (in de binnenplaats van zijn huis) een preek te houden voor de massa van Moslim discipelen. Daar koesterde Mohammed hun aanbidding van hem, en hij interpreteerde hun verzotheid op hem als bevestiging en versterking van zijn overtuiging dat hij inderdaad ‘de gekozene’ was. (371) De parallellen tussen de man en zo veel andere dictators met het complex is onthutsend. Echter, geen andere moordenaar weerspiegeld Islam’s meester meer dan de antisemitische Adolf Hitler. Net als Mohammed, Hitler genoot ook in het preken tot de massa bij de beruchte jaarlijkse Neurenberg massabijeenkomsten (zogenaamde Rijkspartijdagen), waar de egomaniak trots over het plein liep, en de immense vleierij van tienduizenden Nazi’s die zijn ego streelden – allemaal meegetrokken in 98

zijn ‘messias complex’. Net als Mohammed, Hitler wilde ook zijn ‘preken’ bezorgen vanaf zijn preekstoel tot de Nazi massa, en hij schetste daar wat hij van plan was, o.a. segregatie en vernietiging van de Joden (de Neurenberg wetten). (372) Zelfs vandaag, Islamitische apologeten zijn in volle gang door het niet-Moslims publiek proberen over te halen en te verleiden door hun dawa (bekeringen) door Mohammeds ‘speciale plan’ (Shariah) te openbaren. Echter, net als alle sekten en fascistische groepen, wiens ‘plannen’ aanvankelijk goedaardig en vredelievend lijken te zijn, politieke groepen (wat Islam ook is) die in elk geval grootse plannen hebben, verbergen hun ware agenda voor het publiek. Mohammeds Islam is een bedreven ideologie, dat erg deskundig is in onderwerpen, en misleiden, en het is berucht voor het uitoefenen van Taqiyya (Islamitische misleiding) om hun ‘meester’ plan te onthullen. Indicatief, als misleiding vereist is, dan de boodschap zal uiteindelijk enorm onaangenaam voor de meerderheid van de maatschappij. Islamitische misleiding en het betreurenswaardig excessief gebruik van politieke correctheid belemmert het rationeel ingestelde publiek om de intenties te analyseren van hen die zijn overgehaald om Mohammeds ‘plan’ voor wereldvrede te geloven.

Door het vergemakkelijken van het ‘messias complex’ ideologie van hun meester, om consequent onbetwistbare politieke invloed te verkrijgen, zal de sluier van Islamitisch bedrog uiteindelijk vallen, en hierdoor zal de gewelddadige blauwdruk om de mensheid te “redden” van “kwaad en immoraliteit” – dit zal met zich meebrengen het demoniseren en marginaliseren van Joden en hen die weerstand bieden aan de Sharia wet. Zoals de geschiedenis herhaaldelijk heeft bewezen, Mohammeds nalatenschap van meedogenloze politieke infiltratie, eindigt altijdt met regionale beroering, systematische genocide van Joden, en de zuivering van Christelijke en etnische minderheden.

Uiteindelijk en onvermijdelijk, Mohammeds ‘god complex’ zal niets meer betekenen dan een weergaloze globale cataclysme of ramp. Sharia wet is de ‘uiteindelijke oplossing’ (final solution) voor het westen en is idee van de psychopathie van een man. Hitler liet ook een identiek sentiment zien, en verzon de term “de uiteindelijke oplossing”, wat eindigde met de 99

uitroeiing van meer dan 6 miljoen Joden. (373) Net als Hitler, geloofde Mohammed ook dat de problemen van de mensheid verlicht en verminderd zouden worden door systematisch miljoenen Joden te vermoorden: “Het laatste uur zal niet komen, totdat de Moslims zullen vechten tegen de Joden, en de Moslims zullen hen vermoorden, totdat de Joden zichzelf zullen verschuilen achter een steen, of een boom, en een steen of een boom zal zeggen: Moslim, or de dienaar van Allah, er is Jood achter mij; Kom en doodt hem.” (374) Ironisch, de fundamentele leer van Hitlers Nazisme zijn erg identiek aan Mohammeds Islam. Voor een ieder die een ‘messias complex’ ontwikkelt, zij zullen uiteindelijk een valse rationaliteit internaliseren van een waargenomen strijd of politieke worsteling. Hitler geloofde dat hij een “strijd” (Duits: Mein Kampf) het hoofd bood, om de wereld te overtuigen van de vermeende samenzwering van Joods internationalisme. (375) Mohammed gebruikte de Joden ook als een zondebok, en gebruikte de term gevecht lang voordat Hitler dat deed. In feite, het woord ‘Jihad’ betekent in het Arabisch strijd. (376)

100

OBSESSIEVE COMPULSIEVE STOORNIS (OCD) ‘Obsessieve compulsieve stoornis’ of dwangstoornis, is een erg algemene mentale conditie, die, zoals de naam aangeeft, het individu drijft met dwangmatige (compulsieve) rituele gewoonten, waarvan men zich bijna onmogelijk van kan onthouden. Patiënten met deze conditie lijden in elk geval aan opdringerige gedachten, waarvan men door herhaalde handelingen probeert de symptomen te verlichten, in de hoop om hun obsessieve zorgen te verminderen. Triest genoeg, de repetitieve rituelen die OCS patiënten gedwongen voelen te initiëren, zijn niet effectief en verergeren alleen de zorgen van het individu, vanwege de intrinsieke neurologische natuur ervan. Typisch, OCS wordt gekarakteriseerd door de volgende algemene indicators, die inhouden: Obsessief handen wassen, wassen van lichaam, opdringerige seksuele gedachten, herhaald controleren, extreme religiositeit, aversie voor bepaalde getallen en patronen, nerveuze rituelen (ticks), ruimtelijk en symmetrische organisatie, visuele onregelmatigheden en obsessie met calculaties.

Wat veroorzaakt precies de obsessieve compulsieve stoornis’? Artsen, diëtisten en natuurgeneeskundigen, hebben allemaal geconcludeerd dat het gemeenschappelijk component in OCS is een arm dieet – meer specifiek, lage niveaus van ‘serotonine’ zorgen ervoor dat het individu symptomen ervaart van de conditie. Serotonine is een chemisch stofje in de hersenen, die werkt als een neurotransmitter, die hersensignalen zend door het neurologische netwerk in de schedel. De uitputting van deze chemische stof zorgt ervoor dat de patiënt OCS symptomen ervaart, die hoofdzakelijk zijn: repetitieve gedachten, obsessies en mentale echo’s.

(377) Probeer je een deur voor te stellen, die je op slot doet, alleen je brein zegt je dat dit niet zo is. Bijgevolg, de patiënt blijft doorgaan met het repetitief het slot erop en eraf te doen, en wanhopig probeert om het gedachteproces te perfectioneren. Voor degenen met OCS, kan het leven een echte hel zijn, als het onbehandeld blijft. Zonder medische en psychologische tussenkomst, zullen verstorende gedachten, kwellende 101

gedachten en andere irrationele angsten zich manifesteren, wat uiteindelijk zal veranderen in een angststoornis. OCS en angst is een vicieuze cirkel, en deze zullen elkaar onveranderlijk voeden. Dus begint de obsessie om compulsieve (gedwongen) handelingen uit te voeren om de angst tegen te gaan. Eigenaardig genoeg, patiënten kunnen beginnen om situaties te vermijden die symptomen in gang zet en de conditie verergert.

Een andere kant van de lage serotonine niveau is ‘klinische depressie’. Er is beschreven dat Mohammed aan deze conditie leed in zijn vroege twintiger jaren, en karakteristiek voor zijn ziekte, werd hij suïcidaal. (378) Natuurlijk, zijn vermeende depressie en suïcidale pogingen waren ongetwijfeld te danken aan zijn eerste schizofrene episode.

In elk geval, de sleutel om OCS te bestrijden is om voedsel voor te schrijven die rijk is aan ‘tryptofaan’, een aminozuur die het lichaam gebruikt om serotonine aan te maken. (379) Een van de algemene vreesgroepen die grote hoeveelheden van het product bevat, is varkensvlees. (380) Ironisch, Mohammeds heftige verbod van de vleesgroep zou hebben bijgedragen tot zijn onbepaalde gevecht met de ziekte. Als de ‘profeet’ had toegegeven aan de vleesgroep, dat zouden hij en de anderen in zijn sekte, in ieder geval minder vatbaar geweest zijn om de ziekte te ontwikkelen. Echter, dit rijst de vraag: Als Allah zo alwetend is, waarom verbood hij zijn geliefde ‘profeet’ van varkensvlees te consumeren, wetende dat het product, naast andere vleesgroepen zoals lam, en kip, vitaal zijn voor Mohammeds mentale gezondheid?

Op dezelfde manier, de voedingswaarde van vis is voortreffelijk en is een van de meest gunstige vleesgroepen voor het brein. (381) Visolie is bijzonder vol in omega-3, het vetzuur dat net als tryptofaan, wordt opgenomen in het brein voor verbeterde cognitieve functionaliteit. (382) Omega-3 of visolie, wordt breed voorgeschreven door natuurgeneeskundigen om de schadelijke effecten van OCS en schizofrenie te bestrijden. (383) Interessant genoeg, onderzoek heeft uitgewezen dat regionen waarin men geneigd is veel vis te consumeren, overwegend Azië en 102

Oceanië, de ziekte OCS veel minder voorkomt dan in de rest van de wereld. (384) In het bijzonder Arabië, komt de conditie significant vaker voor, bijna drie keer meer dan in ontwikkelde landen. (385) Terugverwijzend naar het leven van Mohammed, de geografische locatie van Mekka en Medina, was een wat betreft het dieet een restrictieve regio, wat de bewoners verder verbood om vis te consumeren. Als Mohammed toegang had een overvloed van zeevruchten (vis en schaaldieren), dat is het meer dan waarschijnlijk dat hij nooit OCS hebben ontwikkeld. Opnieuw, als Allah wist, dat zijn “perfecte mens” ‘profeet’ uiteindelijk aan de stoornis zou lijden, waarom droeg hij hem niet op om te verhuizen naar een locatie aan de zee?

Terwijl de hiervoor genoemde vleesproducten gunstig zijn voor degenen die aan de conditie lijden, er is ook gerapporteerd dat alcohol erg averechts werkt voor de rehabilitatie van een OCS-patiënt, en verergert alleen de symptomen. (386) als men beschouwt dat alcohol in Islam verbannen is, is het erg goed mogelijk dat Mohammed gemerkt heeft dat zijn conditie alleen verergerde terwijl hij onder invloed van alcohol was, en dus de substantie geheel verbood. Er is absoluut geen wetenschappelijke verklaring te geven in geen enkele van de Islamitische teksten, die beschrijven waarom alcohol verboden zou worden. Dat is het gewoon. Ondanks dat hij zichzelf voorgaf een ‘profeet’ van Judaïsme te zijn, geloofde hij dat het perfect aanvaardbaar was om de substantie te verbannen, alhoewel de Bijbelse figuren Noach, Koning David, en Paulus, alle alcohol consumeerden, d.w.z. wijn. Evenzo, Jezus veranderde water in wijn. Waarom zou Mohammed zo’n sterke aversie hebben tegen de substantie? Het lijkt erop, omdat we nu zijn conditie hebben blootgelegd, komt dit perfect bij elkaar met zijn onbijbels, onschriftuurlijk perspectief.

Ik veronderstel dat zijn voortdurende gevecht met OCS, en zijn intolerantie voor alcohol, heel beslissend heeft bijgedragen tot dit onverwachte bevelschrift.

Verder, Mohammeds constante plaag met hoofdluizen, kan ook een onuitwisbare psychologische indruk op hem hebben gemaakt, en hem hebben aangemoedigd tot een obsessie over zijn persoonlijke hygiëne. (387)

103

Dus, de omstandigheden van zijn locatie, restricties in zijn dieet, blootstelling aan onhygiĂŤnische omstandigheden (buiten zijn invloed) en de zelf-straffende verordeningen dienden voor zijn eigen ondergang. Als we de anekdotisch voorbeeld van Mohammeds leven bestuderen, liet de man niet alleen een irrationeel gedrag zien, dat indicatief is voor zijn aandoening, maar hij ontwikkelde de ergste symptomen van OCS. Net als degenen die de ergste vorm van de conditie hebben, Mohammed was in elk geval geobsedeerd met hygiĂŤne, religieuze wassing, ritueel wassen, handwassen, genitaliĂŤn wassen, aantallen tellen, en symmetrische orde.

104

DWANGMATIG WASSEN EN HYGIËNE Allereerst, het is onweerlegbaar, dat de kwestie van hygiëne een uitzonderlijk cruciale rol speelt in Islamitische doctrine. Door de Hadith heen, zijn de uitzonderlijke dwangmatigheden om de dagelijkse herhaaldelijke wassing te doen, niet te ontkennen. Een van de eerste indicatoren van algemene symptomen van OCS, is de obsessieve dwangmatigheid om de handen rigoureus te wassen, ook wanneer er geen noodzaak toe is. De patiënt lijdt aan een mentale tic, wanneer zij geloven dat hun handen voortdurend vuil zijn, of geneigd zijn om vies te zijn als met ook maar iets aanraakt. Mohammed bewees symptomatisch dat hij leed aan dit leed, doordat hij zich overgaf aan het buitensporig en onnodig wassen van de handen: Verhaald Maimuna: “Ik plaatste water voor het bad van de Profeet. Hij waste zijn handen twee of drie keer, en goot toen water op zijn linkerhand, en waste zijn privédelen. Hij wreef zijn handen over de grond (en maakte ze schoon), spoelde zijn mond, waste zijn neus door er water in te doen, en uit te blazen, waste zijn gezicht en beide voorarmen en goot toen water over zijn lichaam. Toen trok hij van plaats weg, en waste zijn voeten.”

Sahih Bukhari 1:5:257 Het feit dat Mohammed zijn handen meer dan 3 keer moest wassen, en voortging om water in zijn neus op te snuiven om zich schoon te voelen, is heel erg symptomatisch voor de conditie. Als we de Hadith bestuderen, dan is het overduidelijk dat hij bijzonder gevoelig bleef met betrekking tot fysieke aanraking met zijn handen. Angst om zijn handen ‘vuil’ te krijgen, Mohammed ging zelfs zo ver, dat hij zijn ‘vroomheid’ (alhoewel ongetwijfeld vermomd als vrouwenhaat) om zijn obsessie te verbergen om zijn handen ‘schoon’ te houden. Het is gemeld dat hij weigerde om handen te schudden, in het bijzonder met vrouwen. Op een 105

bepaalde situatie, een groep van smoorverliefde Moslima’s wensten om hun trouw te kennen te geven door hem de handen te schudden – Mohammed wees het gebaar snel af, met de smoes dat “zijn woord alleen, garandeert geen handdruk.” (388) Als we de vele tradities in beschouwing nemen, die beschrijven dat vrouwen beschouwde als uitzonderlijk vuile wezens, dan is het duidelijk dat de OCS het beste uit hem heeft gekregen.

Verwijzend naar het bevelschrift die door Mohammed gecreëerd is, is het overduidelijk dat de omvang van zijn dwangmatige gedrag zich in elk geval verbreidt tot geobsedeerd wassen om seksuele ‘puurheid’ te behouden; dit is symptomatisch voor deze aandoening. Bij voorbeeld, Mohammeds obsessieve dwangmatigheden met betrekking tot genitale ‘zindelijkheid’ inspireerde hem om onmiddellijke wassing te eisen als een vrouw een orgasme in haar slaap ervaart, als pre-coïtale vloeistof uit met mannelijk geslachtsdeel sijpelt, of als welke Moslim dan ook de intentie heeft om herhaalde seksuele gemeenschap te hebben; wassen is verplicht na elke verrichting. (390) Een andere Hadith schrijft dwangmatig wassen voor als het mannelijk geslachtsdeel (top) alleen maar klein beetje de vagina binnendringt. (391) Werkelijk, zijn obsessies met lichaamsvloeistoffen en fysieke aanraking hebben een grote indruk achtergelaten in zijn psyche, en hij voelde zich sterk gedwongen om zijn hoofd onmiddellijk te wassen en te schrobben met “marsh-mallow”, nadat hij zich had toegegeven had in de daad. (392) Als men beschouwt dat op een gelegenheid, de ‘profeet’ opschepte over het feit dat hij seks had gehad met al zijn vrouwen in een nacht (9 in totaal), zou dit geresulteerd hebben met vermoeiende uren van wassen en schrobben. Eveneens, menstruatie was altijd een problematische lichaamsuitscheiding voor hem, dat door een vreemde reden, hem motiveerde om een wet te creëren die scheiding verbood, als de vrouw in haar periode was. (393) Toegevend aan zijn dwangmatigheden en aan zijn angst voor ‘besmetting’, zou hij zijn vrouwen het bevel geven om een taille-doek te dragen, als hij gedwongen was hen te omhelzen. (394)

106

In feite, het is erg duidelijk dat Mohammed worstelde om zijn irrationele gedrag en zijn obsessieve fobieën te rechtvaardigen. Als een gevolg daarvan, om de schijn hoog te houden, verweet hij zijn excentrieke natuur aan zonde, als reden om zichzelf grondig te boenen en te schrobben: “De Profeet zei: “hij die zijn wassing (ablutie) goed uitvoert, komen zijn zonden uit zijn lichaam, zelfs van onder zijn nagels.”

Sahih Moslim 2:0476 Deze absurde ideologische dwangmatigheid prikkelde hem om een wet te maken die verplicht baden voorschreef op elke vrijdag. (395) Dezelfde motivering gold voor urine, omdat Mohammed doodsbang was om deze substantie aan te raken. Opnieuw, rigoureus wassen en boenen werd verplicht voor alleen al de daad van zichzelf ervan te verlichten. Als het wassen niet intensief genoeg was, werd een hele set van andere bizarre rituelen opgenomen; dit was inclusief wrijven over het hoofd en schoenen. (396) Deze tekenen zijn indicatief van een verergerde OCS. Opnieuw, zijn intrinsieke haat voor vrouwen motiveerde hem in elk geval om discriminerende wetten voor te schrijven met betrekking tot urine. In zijn eigen woorden, als een vrouwelijk kind per ongeluk op een volwassen urineert, dan is volledig wassen van het kledingstuk noodzakelijk. Maar in het geval van een mannelijk kind, was alleen “besprenkelen met een beetje water voldoende”. (397) De omvang van deze fobie voor urine, maakte dat hij weer opnieuw zijn axiomatische excentrieke wegen rechtvaardigde door bijgeloof erbij te betrekken. Op een specifieke gelegenheid, wandelde Mohammed op een begraafplaats en betuigde twee stemmen te horen van dode Moslims, die in hun graven gefolterd werden voor hun overtredingen – naar verluidt, een was een onheilsstoker, de andere had op zichzelf geplast. (398) Mohammed was zo geschrokken dat hij zijn eigen regels overtreden had, dat zijn dwangmatige gedrag hem ertoe bracht om bij 107

het plassen neer te hurken als een vrouw. Deze traditie kwam ook als een schok bij zijn mannen, maar toch rechtvaardigde hun meester zijn eigenaardige natuur door de Joden de schuld te geven. (399) Wat mij persoonlijk verbijsterde, is dat de man geleden mocht hebben aan een extreme OCS, maar met heel zijn hart geloofde, dat het consumeren van ‘kameel urine’ compleet hygiënisch was, en voedzaam.

(400) Bovendien, het eenvoudige feit van scheten laten, was ook niet uitgezonderd van Mohammeds obsessie met hygiëne. Herhaaldelijk schrijven verschillende Hadith tradities voor om zich rigoureus te wassen en dwangmatig opnieuw te beginnen met gebed, zelfs als iemand een scheet laat. (401) Op dezelfde manier, zijn obsessieve wassen van de anus was voorgeschreven bij het wandelen, als de “leren riemen van zijn anus werden losgemaakt.” (402) Tot nu toe heeft nog geen Moslim geleerde mij dit uitgebreid uitgelegd, en ook begrijp ik nog steeds niet wat “anale leren riemen” zijn. Ik dwaal af.

Woonachtig in de geografische regio waar water een van de kostbaarste goederen zijn, de belachelijke verkwisting van water, zou zichzelf bewijzen als ongepast voor in de woestijn woonachtige Arabieren. In het bijzonder, wanneer de ‘profeet’ voorschreef, dat de exacte hoeveelheid van “twee waterkruiken” alleen voldoende was voor het ritueel wassen: “Wanneer er genoeg water is om twee kruiken te vullen, dan draagt het geen onzuiverheid.” Abu Dawud 1:63 De frivole veronachtzaming voor een vitale benodigdheid als water, zou tegemoet worden getreden met overvloed aan schuine blikken van zijn volgelingen. Ongetwijfeld, de tekorten van water zouden zwaar hebben gewogen om zijn dwangmatige verlangens, en van bijna bewezen hebben dat hij een valse profeet was – als de wassingen een moreel dringend noodzakelijk was voor de Ummah, waarom beval Allah hen niet te migreren naar landen met een overvloed aan stromend water?

Niettemin, zijn brandende jeuk om zich voortdurend te wassen, reinigen en te zuiveren, leidde hem tot het bevelschrift te maken over “stof”. Natuurlijk, Mohammed liet het uiteindelijk neekomen 108

op“religieus” wassen, maar het bewijs voor zijn obsessieve dwangmatigheid voor ‘persoonlijke hygiëne’ bewees anders.

Bijvoorbeeld, de heiliging van een substantie werd ook toepasbaar op wassen voor “onzuiverheden”: “Stof is een schoonmaakmiddel voor een gelovige, als hij geen water vind, zelfs als is zo voor 10 jaar zou zijn.”

Tirmidhi Dus, aan de hand van Islamitische doctrine zou men afleiden, dat een schoen, die op een dampende hoop hondenstront gestapt is, schoongemaakt kan worden door er meer vuiligheid (zand) overheen te gooien? Of, zichzelf niet wassen met werkelijk water voor meer dan ‘tien jaar’ is niet bevorderlijk voor een voorbeeldige hygiëne standaard. Dit is de dwangmatige en irrationele geest van Mohammed.

Zijn onwetendheid met betrekking tot schadelijke affecten van het consumeren van kameel urine, en ‘desinfecteren’ van hondenuitwerpselen met zand, is nog niet eens het uiterste van idiotie.

De meester van het universum geloofde met zijn hele hart dat vliegen een dubbelzijdig zwaard waren: De Profeet zei: “Als een huisvlieg in het drinken van iemand valt, dan zult je het dopen (in het drinken), voor een van zijn vleugels heeft een ziekte, en de andere heeft een kuur voor de ziekte.”

Sahih Bukhari 4:54:537 Dames en heren, het feit dat Mohammed zich gedwongen voelde om herhaaldelijk een onsmakelijke vlieg vol met bacteriën in een drankje onder te dompelen, bewijst twee dingen – zijn schreeuwerige gebrek aan intellect wat betreft ziekte, en inderdaad leed hij aan sterk obsessief dwangmatig gedrag. Natuurlijk, deze traditie alleen brengt zijn bijgelovige natuur aan het licht, waarvan beide zaken intrinsiek met elkaar verbonden zijn.

109

Tenslotte, het beruchte incident met betrekking tot zijn geforceerde bevel voor zijn mannen om zich te wassen en zelfs te drinken in vervuilde open riolering van “De Bron van Buda’ah”, bewijst dat zijn obsessieve dwangmatigheden het gezond verstand overstegen: Verhaald Abu Sa’id al-Khudri “De mensen vroegen de Boodschapper van Allah (vrede zij met hem): Kunnen wij de reiniging uitvoeren uit het water van de bron van Buda’ah, wat de bron waarin menstruele lappen, dode honden en stinkende dingen worden gegooid?

Hij antwoordde: Het water is schoon, en is niet verontreinigd met wat dan ook.”

Abu Dawud 1:66 Bemerk hoe zijn mannen de gevaren vermoedden voor het wassen in de ruwe riool? De Arabieren mogen een primitief volk zijn, maar hun inherente menselijke gezond verstand dwong hen om de logica van hun overduidelijke dementerende meester te betwijfelen. Ik hoef niets meer te zeggen en heb mijn punt gemaakt.

OBSESSIEF TELLEN Als we andere aspecten van Mohammeds OCS analyseren, de nummers 3 en 7, en meer specifiek oneven nummers, zijn een terugkerend thema in Islamitische tradities. Bijvoorbeeld, het begin van zijn associatie met het getal begon waarschijnlijk in de vroege jaren als een Moslim, zoals bekend is dat hij tot 3 dagen en 3 nachten opbleef in een grot in de Jabal Thawr bergen (hij en Abu Bakr verscholen zich daar om te ontkomen aan de vervolging van de Mekkanen). Evenzo, het Islamitische concept van ‘tijdelijke huwelijken’ (alias gesanctioneerde prostitutie en overspel) duurde zoveel als 3 dagen, of 3 maanden. (403) Eveneens, door bij dit thema te blijven, het is beschreven dat de ‘profeet’, nadat hij een stad veroverd had, hij er nog 3 dagen bleef.

110

Terwijl een ieder zou concluderen dat deze toevalligheden gewoon zo zijn, maar de diepte van zijn obsessieve tellen en toewijding aan dwangmatig genummerde routine, is onthutsend. Bijvoorbeeld, het is opgeschreven dat wanneer Mohammed iemand groette, dat hij dat deed door de introductie 3 keer te herhalen. Op dezelfde manier, wanneer hij een zin uitsprak, dan zou hij dat 3 keer herhalen. (404) Toevalligheid? Ik zal doorgaan.

Klaarblijkelijk, lijdend aan mentale stoornissen en ernstige angsten als gevolg van de psychologische conditie, wanneer Mohammed een bezoeker had, zou hij van hen eisen dat ze op zijn deur zouden kloppen en vragen om binnen te komen – 3 keer. (405) Evenzo, de ‘profeet’ beval zijn reisgenoten ook om niet hun schoenen uit te trekken voor 3 dagen, en 3 nachten. (406) Er was geen logische reden gegeven. Weer een van zijn dwangmatigheden.

Opnieuw, hij nam bijgeloof op in zijn bizarre obsessieve rituelen en commandeerde zijn discipelen om hun neus 3 keer schoon te maken bij het wakker worden. De reden hiervoor?

De profeet zei: “Wanneer iemand wakker wordt vanuit slaap, moet hij zijn neus 3 keer schoonmaken, want de duivel verblijft in de nacht in het binnenste van de neus.”

Muslim 97 Verder, niet alleen was zijn bijgeloof geïntroduceerd, maar ook zijn obsessie met ‘symmetrie’: Uthman b. Abu al-‘As rapporteerde dat hij bij Allah’s Boodschapper kwam, en zei: “Allah’s Boodschapper, de Satan komt tussenbeide, tussen mij en mijn gebed, en mijn reciteren van de Koran en hij verward mij. Daarop zei Allah’s Boodschapper: Dat is (het doen van) Satan (duivel) die bekend is als Khinzab, en wanneer jij zijn effect waarneemt, zoek toevlucht van het bij Allah, en spuw drie keer naar je linkerzijde. I deed dat, en Allah verdreef dat van mij.”

111

Sahih Muslim 26:5463 Weer opnieuw, spuwen moet altijd meerdere keren gedaan worden – 3 keer. In feite, de werkelijke daad van spugen terwijl met tot ‘3’ telt, wordt meerdere keren in de Koran herhaald.

Nog nadenkend over zijn obsessieve dwangmatigheden voor hygiëne, het lijkt erop, dat zijn neiging voor oneven genummerde acties ook hiermee verbonden was. Bijvoorbeeld, het was opgeschreven dat wanneer Mohammed eindigde met ontlasting, dat hij “zijn anus afveegde” met kiezelstenen en dat voor een oneven aantal keer. (407) Dit wordt ook herhaald in een andere traditie, die bevestigd het verbod voor het gebruiken van minder dan 3 kiezelstenen, en afvegen met de rechterhand. (408) Dit zou problematisch zijn voor elke Moslim oorlogsveteraan, die alleen een linkerhand heeft, of een dief die zijn rechterhand verloren heeft door bestraffing.

Ongetwijfeld is dit materiaal voor bespotten en anekdotische komedie, maar de waarheid is dat Mohammed had, en heeft, gecontroleerd hoeveel keer Moslims hun achterste afvegen voor meer dan 1400 jaar. Opnieuw deze verbondenheid met oneven nummers ontwikkelde zich door de heiliging van het getal 7. Ongetwijfeld, dit nummer was geplagieerd vanuit de Torah, omdat dit nummer van grote betekenis is voor de Joden – maar het is niet toepasbaar voor het afvegen van de anus of een lange lijst excentriekheden, die door de ‘profeet’ opgenoemd worden.

Deze keer, het feit dat Mohammed bijgeloof opnam in zijn uitspraken, dreef hem ertoe, dat hij preekte over de magische, medicinale voordelen van dadels: Verhaald Sad: Allah’s Apostel zei, “Hij die 7 dadels eet elke morgen, zal niet beïnvloed worden door vergif of magie op de dag dat hij ze eet.”

Sahih Bukhari 7:65:356 Opvallend, geen Moslim is ooit verleidt geweest om deze boute uitspraak te testen, als hij beschouwd hoe belachelijk dit idee is. Dus, 112

sinds het concept niet is getest is, gelooft de Ummah met nadruk dat dit een wetenschappelijke zekerheid is.

Niettemin, het lijkt erop dat Mohammed niet in staat was om vrij te komen van zijn bijgelovige dwangmatigheden, met betrekking tot numerieke dogma. Een andere traditie beschrijft dat de ‘profeet’ voorschrijft om de “duivel te stenigen” (Jamras rots), wat ook 7 keer uitgevoerd moet worden, of een oneven aantal. (409) Bovendien, bij het voltooien van het cult-achtige (sektarisch) ritueel, moeten Moslims preIslamitische heidendom nadoen, door rond the Kaäba te wandelen – 7 keer (410) Opnieuw, ik leid hier uit af, dat deze sektarische traditie gestart was door iemand die chronisch leed aan obsessieve dwangmatige stoornis (OCS).

Ironisch, er is absoluut geen reden gegeven, waarom alleen oneven nummers, 3 en 7 moeten worden toegepast. Mohammed gaf nooit enige mathematisch logische verklaring voor de getallen en aandoening en zijn dwangmatigheden, maar opnieuw schoof hij elke verantwoordelijkheid aan de kant, en riep zijn imaginaire vriend te hulp, Allah: “Allah heeft 99 namen, d.w.z. een honderd min een… En Allah is èèn (Witr) en heeft de èèn (Witr) lief (d.w.z. oneven nummers).”

Sahih Bukhari 8:75:419 Dus in theorie, omdat Allah “èèn” is, dan alles wat Islamitisch is, moet ook oneven genummerd zijn, of oneven worden toegepast of gebalanceerd. Daarom, èèn zou betekenen dat elke maatschappij die gebaseerd is op oneven fundamenten, erg instabiel is, en zelfs indicatief is voor chaotische vestiging. Helaas, de Bijbelse beschrijving van de Hebreeuwse God is orde, terwijl Satan chaos is.

Evenzo, het is duidelijk dat Mohammeds voorliefde voor deze oneven nummers, beinvloed was door zijn beperkte begrip van de Torah.

In het Joodse heilige boek, het nummer 7 duidt specifiek Yahweh aan, de Hebreeuwse God. Maar meer dan dat, het nummer kondigt voltooiing aan. Volgens de Bijbel, maakte God het universum in 6 dagen, en rustte 113

op de 7de. Er zijn 7 dagen in een week – 6 werkdagen en de zevende dag is een Sabbath. Op dezelfde manier, Bijbels gesproken alle schulden moeten worden kwijtgescholden in 7 jaren. Het Bijbelse even nummer 40 is ook indicatief voor testen en beproeving. God overstroomde de wereld voor 40 dagen en nachten, Jezus was beproeft voor 40 dagen en nachten.

Geen van de Bijbelse beschrijvingen van numerieke toepassing, zijn gerelateerd aan de ezelachtige oneven genummerde dwangmatigheden die Mohammed beschreef. De Bijbel blijft intrinsiek mathematisch in verhouding tot een goddelijk plan. Mohammeds Koran en de tradities zijn alleen maar de obsessie van èèn man, die leed aan een mentale ziekte, vermomd met esoterische en geperverteerde Judaïstische numerologie.

EN VEEL MEER..

Hiervoor wordt verwezen naar het boek: De Mensen versus Mohammed – psychologische anayse, pagina 122. Zie link onder aanbevolen boeken achterin dit document.

114

Aanbevolen boeken kritisch over Islam:

De Politiek Incorrecte Gids van Islam (en de Kruistochten), R. Spencer, 173 p.

Te Lezen op OnlineTouch (link juni 2020): https://onlinetouch.nl/zzpvertalers/politiek-incorrecte-gids-van-islam-en-kruistochten Te lezen op ISSUU (juni 2020): https://issuu.com/ghaisai1400/docs/politiek_incorrecte_gids_van_islam__d7034973eb4306

Vragen die Islam niet kan beantwoorden, J.K. Sheindlin, 130 p.

Online gratis te lezen op ISSUU (link 2017): https://issuu.com/bickyghai/docs/vragen_die_islam_niet_kan_beantwoor

De Waarheid over Mohammed: Stichter van ’s werelds meest intolerante religie https://issuu.com/ghaisai1400/docs/de_waarheid_over_mohammed_pdf https://onlinetouch.nl/zzpvertalers/de-waarheid-over-mohammed

115

De Mensen versus Mohammed: Psychologische analyse Te lezen op ISSUU (per 2017) https://issuu.com/ghaisai1400/docs/sheindlin_jk_dutch_translation_v3.1_word20

De Donkere Kant van Islam https://issuu.com/boekenplank2020/docs/de_donkere_kant_van_islam

De ‘Infidel’ Gids voor de Koran https://issuu.com/ghaisai1400/docs/de_infidel_gids_voor_de_koran Boeken te verkrijgen bij: ( PDF-versie op te vragen bij: ghaisai1200@gmail.com ) ( Zet in Onderwerp: Vraag om PDF versie boek )

116