ԿԻՍԵԼՈՎ ԱՍՏԾՈ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅԱՆ ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ

ԱՍՏՎԱԾԱՇՆՉԻ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐՈՒԹՅԱՆ ՁԵՌՆԱՐԿ ՇԱԲԱԹՕՐՅԱ ԴՊՐՈՑԻ ՀԱՄԱՐ Հու­լիս, օ­գոս­տոս, սեպ­տեմ­բեր 2020թ.

ԿԻՍԵԼՈՎ ԱՍՏԾՈ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅԱՆ ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ Մարկ Ֆին­լի

Բովանդակություն Դաս 1. Ինչո՞ւ վկայել 5 Դաս 2. Անձնական վկայության զորությունը . . . . . . . . . . . . . . . . . 14 Դաս 3. Մարդկանց տեսնելով Հիսուսի աչքերով. . . . . . . . . . . . . . . 23 Դաս 4. Աղոթքի զորությունը. բարեխոսելով ուրիշների համար. . 33 Դաս 5. Հոգով զորացած վկայություն . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 Դաս 6. Անսահմանափակ հնարավորություններ. . . . . . . . . . . . . . 52 Դաս 7. Տարածելով Խոսքը. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Դաս 8. Ծառայելով ինչպես Հիսուսը. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 Դաս 9. Զարգացնելով հաղթանակող վերաբերմունք. . . . . . . . . . . 80 Դաս 10. Ներգրավվելու ոգեվորիչ միջոց. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 Դաս 11. Պատմելով Հիսուսի պատմությունը . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 Դաս 12. Տարածելու արժանի լուր. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Դաս 13. Հավատքով արված քայլ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118

Ձեռք բերել ընկերներ Աստծո համար.

Նրա առաքելությանը միանալու ցնծությունը ­Լի­նում են ժա­մա­նակ­ներ, երբ ըն­դա­մե­նը մեկ միտք հաս­կա­նա­լը մեր կյան­քում խո­րը փո­փո­խու­թյուն է բե­րում։ Մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ ես իմ գոր­ծըն­կեր­նե­րի հետ մաս­նակ­ցում էի ծա­ռա­յո­ղա­կան հան­դիպ­ ման։ Քն­նար­կու­մը մեր հա­վա­տը կի­սե­լու, վկա­յու­թյան և­ ա­վե­տա­րան­ չու­թյան մա­սին էր։ Ընկերներիցս մեկը հետևյալ միտքն արտահայտեց. «Ա­վե­տա­րան­չու­թյու­նը նախ և­ ա­ռաջ Աստ­ծո գործն է։ Նա օգ­տա­գոր­ ծում է երկն­քի բո­լոր ռե­սուր­սնե­րը՝ փրկե­լու մեր մո­լո­րա­կը։ Մեր գործն է, կորած մարդկանց փրկելու համար, ուրախությամբ համագործակցել Նրա հետ։»։ Կար­ծես մի ծանր բեռ վեր ա­ռան իմ ու­սե­րից։ Պարզ­վում է՝ կո­րած աշ­խար­հը փրկե­լը ոչ թե իմ գործն է, այլ Աստծո գործն է։ Իմ պար­տա­կա­նու­թյունն է միայն հա­մա­գոր­ծակ­ցել Նրա հետ այն գոր­ծում, ո­րը Նա ար­դեն ա­նում է։ Այն գա­ղա­փա­րը, որ ա­վե­տա­րան­չու­թյունն Աստ­ծո գործն է, պար­ զա­բան­վում է ողջ Աստ­վա­ծաշն­չում։ Սո­ղո­մոնն այն այս կերպ է ներ­ կա­յաց­նում «­Նա (Աստ­ված) … հա­վի­տե­նա­կա­նու­թյու­նը դրել է նրանց սրտում» (­Ժո­ղո­վող 3.11): Երբ լույս աշ­խարհ է գա­լիս մի ան­հատ, Աստ­ ված հա­վի­տե­նու­թյան փա­փա­գը դնում է այդ մար­դու էու­թյան խոր­քե­ րում: Ինչ­պես մի ան­գամ ա­սել է Օ­գոս­տի­նոս Ե­րա­նե­լին. «­Տե՛ր, մենք ա­րար­վել ենք Քեզ հա­մար, և մեր սրտե­րը եր­բեք հան­գիստ չեն առ­նի, մինչև հան­գիստ չգտնեն Քե­զա­նում»։ Ըստ Հով­հան­նե­սի Ա­վե­տա­րա­նի՝ Հի­սու­սը լույսն է, որ լույս է տա­լիս այս եր­կիր ե­կած յու­րա­քանչ­յուր մար­ դու (­Հով­հան­նես 1.9): Աստ­ված մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի մեջ ոչ միայն Ի­րեն մո­տե­նա­լու փա­փագ է դրել, այլև ու­ղար­կում է Իր Սուրբ Հո­գին՝ մո­տեց­նե­լու մեզ Ի­րեն։ ­Ճիշ­տը գոր­ծե­լու ա­մեն մի ցան­կու­թյուն, մեղ­քի յու­րա­քանչ­յուր հան­դի­ մա­նու­թյուն Սուրբ Հո­գու դրդում է։ Բա­րե­պաշ­տու­թյան յու­րա­քանչ­յուր ցան­կու­թյուն, բա­րու­թյան և­ անձն­վի­րու­թյան յու­րա­քանչ­յուր հա­կում նախ և­ ա­ռաջ դրդում է Սուրբ Հոգուց։ Նույ­նիսկ ե­թե մենք լիո­վին չենք հաս­կա­նում կամ գի­տակ­ցում դա, Սուրբ Հո­գին աշ­խա­տում է մեր կյան­ քում՝ մեզ Հի­սու­սին մո­տեց­նե­լու հա­մար (­Հով­հան­նես 16.7–15): Բայց Հիսուսն Ինքն է մեծագույն Պարգևը։ Երբ մարդ­կու­թյունն ան­հույս կորած էր մեղքի մեջ՝ դա­տա­պարտ­ ված հա­վի­տե­նա­կան մահ­վան, Աստված սիրով նախաձեռնությունն իր ձեռքը վերցրեց։ Ղու­կա­սը գրում է. «Ո­րով­հետև մար­դի Որ­դին ե­կավ, որ ո­րո­նի և­ ապ­րեց­նի կո­րա­ծին» (­Ղու­կաս 19.10): Պո­ղոս ա­ռաք­յալն ա­ վե­լաց­նում է. «­Բայց Աստ­ված հայտ­նեց Իր սե­րը դե­պի մեզ, որ երբ որ

մենք դեռ մե­ղա­վոր էինք՝ Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար մե­ռավ» (Հռո­մեա­ցիս 5.8): Աստ­ված նա­խա­ձեռ­նեց մեր փրկու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սը թո­ղեց երկն­ քի փառքն ու շքե­ղու­թյու­նը և փր­կագ­նող ա­ռա­քե­լու­թյամբ ե­կավ մեղ­քից խա­վա­րած այս աշ­խարհ։ ­Նախ­քան մենք մի փոքր քայլ կա­նեինք դե­պի Ա­րա­րի­չը, Նա հսկա թռիչք ա­րեց դե­պի մեզ։ Մինչ մենք կտայինք մեր կյանքը նրան, Նա ա­ պա­հո­վեց մեր փրկու­թյունն Իր մահ­վամբ։ Մենք Նրա թշնա­մի­ներն էինք, բայց Նա մեր ըն­կերն էր։ Մենք մեջ­քով թեք­վե­ցինք դե­պի Նա, բայց Նա դեմ­քով թեք­վեց դե­պի մեզ։ Մենք հոգ չէինք տա­նում Նրա մա­սին, Նա մե­ծա­պես հոգ էր տա­նում մեր մա­սին։ ­Ղու­կա­սի Ա­վե­տա­րա­նի 15-րդ գլ­խում Նա նկա­րագր­ված է որ­պես ան­ խոնջ կեր­պով իր կո­րած ոչ­խար­նե­րին ո­րո­նող բա­րի հո­վիվ, տագնապած, հուսահատորեն իր կո­րած ար­ծա­թե մե­տա­ղադ­րա­մը տա­նը ո­րո­նող կին և­իր կո­րած որ­դուն դիմավորելու վա­զող տա­րեց հայր։ Է­լեն Ուայ­թի այս հիաս­քանչ պնդու­մը մտա­ծե­լու տե­ղիք է տա­լիս. «Փր­կագն­ման մե­ծա­ գույն ծրա­գի­րը կազմ­վել էր դեռևս աշ­խար­հի հիմ­քե­րը գցե­լուց ա­ռաջ։ Մար­դու փրկագն­ման հա­մար ար­վող այս հիա­նա­լի նա­խա­ձեռ­նու­թյան մեջ Քրիս­տո­սը մե­նակ չէր։ Երկն­քի խորհր­դում, նախ­քան աշ­խար­հի ա­րա­րու­մը, Հայ­րը և Որ­դին ուխտ կա­պե­ցին, որ ե­թե մարդն ան­հա­վա­ տա­րիմ գտնվի Աստ­ծուն, Քրիս­տո­սը, որ մի է Աստ­ծո հետ, կզբա­ղեց­նի օ­րի­նա­խախ­տի տե­ղը և արդար դատաստանում կկրի այն պատիժը, ո­ րը պետք է բա­ժին հաս­ներ մար­դուն»։ Ադ­վենտ ռևյու և սա­բաթ հե­րալդ, 1898թ. նո­յեմ­բե­րի 15։ ­Մի պահ խոր­հե՛ք դրա շուրջ։ Մեզ տրվել է ան­հա­վա­նա­կան ա­ ռա­վե­լու­թյուն և մե­ծա­գույն պա­տաս­խա­նատ­վություն, ինչ­պես նաև Քրիս­տո­սի հետ Նրա ա­ռա­քե­լու­թյա­նը մաս­նակ­ցե­լու և Նրա հետ հա­մա­ գոր­ծակ­ցե­լու հա­վի­տե­նա­կան ցնծու­թյու­նը։ Ա­հա թե ին­չի մա­սին են այս ե­ռամս­յա­կի դա­սե­րը։ Ծ­նուն­դով ԱՄՆ Կո­նեկ­տի­կուտ նա­հան­գից մի­ջազ­գա­յին ճա­նա­չում ու­նե­ցող ա­վե­տա­րա­նիչ Մարկ Ֆին­լին ե­ղել է Վեհա­ժո­ղո­վի փոխ­նա­ խա­գա­հը 2005–2010թթ.: Թո­շա­կի անց­նե­լուց հե­տո նա դար­ձավ Վեհա­ժո­ղո­վի նա­խա­գա­հի օգ­նա­կա­նը։ Հո­վիվ Ֆին­լին և նրա կին Էռ­նես­տինն ու­նեն ե­րեք ե­րե­խա և հինգ թո­ռ։

­ԴԱՍ 1 ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 27–ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 3

ԻՆՉՈ՞Ւ ՎԿԱՅԵԼ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հա­կո­բոս 5.19, 20, Ղու­կաս 15.6, Սո­փո­նիա 3.17, Հով­հան­ նես 7.37, 38, Ա Տի­մո­թեոս 2.3, 4, Բ Կորն­թա­ցիս 5.14, 15։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Ո­րով­հետև սա բա­րի և­ ըն­դու­նե­լի է մեր Փր­կիչ Աստ­ծո ա­ ռաջ, որ կա­մե­նում է, որ ա­մեն մար­դիկ փրկվեն և ճշ­մար­ տու­թյան գի­տու­թյա­նը գան» (Ա Տի­մո­թեոս 2.3, 4): Աստ­ծո մե­ծա­գույն ցան­կու­թյունն է, որ­պես­զի աշ­խար­հի բո­լոր մար­դիկ ար­ձա­գան­քեն Իր սի­րուն, ըն­դու­նեն Իր շնոր­հը, վե­րա­փոխ­ վեն Իր Հո­գով և փրկ­վեն Իր ար­քա­յու­թյան հա­մար։ Նրա մե­ծա­գույն ցան­կու­թյու­նը մեր փրկու­թյունն է։ Նրա սերն ան­սահ­ման է, ո­ղոր­ մու­թյու­նը՝ ան­հուն, կա­րեկ­ցան­քը՝ ան­վերջ, նե­րու­մը՝ անս­պառ, զո­ րու­թյու­նը՝ անս­կիզբ ու ան­վերջ։ Հա­կա­ռակ հե­թա­նոս աստ­ված­նե­րի, ո­րոնք զո­հեր են պա­հան­ջում՝ մեր Աստ­վա­ծը կա­տա­րել է ա­մե­նա­մեծ զո­հա­բե­րու­թյու­նը։ Ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան մեծ է փրկվե­լու մեր փա­փա­գը, միև­նույնն է, Աստ­ծո՝ մեզ փրկե­լու փա­փագն ա­վե­լի մեծ է։ «Ո­րով­հետև սա բա­րի և­ ըն­դու­նե­լի է մեր Փր­կիչ Աստ­ծո ա­ռաջ, որ կա­մե­նում է, որ ա­մեն մար­դիկ փրկվեն և ճշ­մար­տու­թյան գի­տու­ թյա­նը գան» (Ա Տի­մո­թեոս 2.3, 4): Նրա սրտի փա­փա­գը իմ և ձեր փրկու­թյունն է։ Վ­կա­յու­թյունն ամ­բող­ջու­թյամբ Հի­սու­սի մա­սին է, այն մա­սին, թե ինչ է ա­րել Նա մեզ փրկե­լու հա­մար, թե ինչ­պես է փո­խել մեր կյան­քը, ինչ­պես նաև Նրա խոս­քի զար­մա­նահ­րաշ ճշմար­տու­թյուն­նե­րի մա­ սին, ո­րոնք մեզ պատ­մում են Նրա Ով լի­նե­լու և Նրա բնա­վո­րու­թյան գե­ղեց­կու­թյան մա­սին։ Ին­չո՞ւ վկա­յել։ Երբ մենք հաս­կա­նում ենք, թե Ով է Նա և վե­րապ­րում ենք Նրա շնոր­հի հրաշք­ներն ու Նրա սի­ րո զո­րու­թյու­նը, չենք կա­րող լուռ մնալ։ Ին­չո՞ւ վկա­յել։ Հիսուսի հետ համագործակցելով, Նրա հետ վերապրում ենք ուրախություն, քանի որ տեսնում ենք, Նրա շնորհով փրկված ու սիրով վերափոխված մարդկանց։ ­Դաս

5

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 28

Տրամադրելով հնարավորություններ փրկության համար

Աստ­ված ա­մեն օր երկ­րի բո­լոր ծայ­րե­րում գտնվող մարդ­կանց Ի­րեն ճա­նա­չե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ է տրա­մադ­րում։ Նա նե­րազ­ դում է նրանց սրտի վրա Իր Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով, բա­ցա­հայ­տում է Ի­րեն բնու­թյան գե­ղեց­կու­թյան և բար­դու­թյան մեջ։ Տիե­զեր­քի ան­ ծայ­րա­ծի­րու­թյու­նը, կար­գու­կա­նո­նը և հա­մա­չա­փու­թյու­նը խո­սում է ան­սահ­ման ի­մաս­տու­թյուն և­ան­հուն զո­րու­թյուն ու­նե­ցող անս­կիզբ ու ան­վերջ Աստ­ծո մա­սին։ Նա մեր կյան­քում ստեղ­ծում է մեզ Ի­րեն մո­տեց­նե­լու հան­գա­մանք­ներ և նա­խազ­գու­շաց­նող ի­րա­դար­ձու­ թյուն­ներ։ Թեև Աստ­ված հայտ­նում է Ի­րեն Իր Հո­գու ազ­դե­ցու­թյան մի­ջո­ ցով, սա­կայն բնու­թյան շքե­ղու­թյու­նը և նա­խախ­նա­մու­թյան գոր­ծե­ րը՝ Նրա սի­րո բա­ցա­հայտ հայտ­նու­թյու­նը, մենք գտնում ենք Հի­սուս Քրիս­տո­սի կյան­քի ու ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Երբ Հի­սու­սի մա­սին լու­րը կի­սում ենք ու­րիշ­նե­րի հետ, նրանց տրա­մադ­րում ենք փրկու­թյան լա­վա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 19.10 հա­մա­րը և հա­մե­մա­տե՛ք այն Հա­կո­ բոս 5.19, 20 հա­մար­նե­րի հետ։ Ի՞նչ է սո­վո­րեց­նում Ղու­կա­սի ա­ վետ­րա­նը Քրիս­տո­սի՝ եր­կիր գա­լու նպա­տա­կի մա­սին։ Ինչ­պե՞ս ենք մենք Քրիս­տո­սի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցում կո­րած­նե­րին փրկե­ լու Նրա գոր­ծում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ըստ Հա­կո­բո­սի՝ «մե­ղա­վո­րին իր մո­լո­րու­թյան ճա­նա­պար­հից դարձ­նո­ղը, մի հո­գի կփրկի մա­հից» (­Հա­կո­բոս 5.20): Հռո­մեա­ցիս գրքում այս թե­ման ար­ծարծ­վում է ա­վե­լի ուժ­գին շեշ­տադր­մամբ։ Հռո­մեա­ցիս 1-ին և 2-րդ գ­լուխ­նե­րում թե՛ հե­թա­նոս­նե­րը, ով­քեր Աստ­ծո հայտ­նու­թյու­նը տե­սել են բնու­թյան մեջ, թե՛ հրեա­նե­րը, ով­ քեր ստա­ցել են Աստ­ծո մար­գա­րեա­կան հայտ­նու­թյու­նը Սուրբ Գր­ քի մի­ջո­ցով, կոր­ծան­ված են ա­ռանց Քրիս­տո­սի։ Հռո­մեա­ցիս 3–5-րդ գ­լուխ­նե­րում ա­ռաք­յա­լը հայտ­նում է, որ փրկու­թյու­նը գա­լիս է մի­ միայն հա­վա­տի մի­ջո­ցով տրվող շնոր­հով։ Հռո­մեա­ցիս 6–8-րդ գ­լուխ­ նե­րում նա նկա­րագ­րում է, թե ինչ­պես է ա­մեն մի հա­վա­տաց­յա­լի ար­դա­րաց­նող շնոր­հը նաև սրբաց­նող շնորհ։ Հռո­մեա­ցիս 10-րդ գլ­ 6

­Դաս

խում նա նշում է. «Ով որ Տի­րոջ ա­նու­նը կան­չի, կապ­րի» (Հռո­մեա­ ցիս 10.13), հե­տո մատ­նան­շում է, որ ոչ ոք չի կա­րող կան­չել, ե­թե չի հա­վա­տա­ցել, չի կա­րող հա­վա­տալ, ե­թե չի լսել, և չի կա­րող լսել, քա­ նի դեռ ինչ-որ մեկը չի պատմել նրան։ Փր­կու­թյան ծրագ­րում մենք Աստ­ծո կապող օղակներն ենք՝ Ա­վե­տա­րա­նի փառ­քով կո­րած մարդ­ կանց հաս­նե­լու հա­մար։ Մենք չենք վկա­յում, որ­պես­զի մարդ­կանց տանք փրկվե­լու նրանց միակ հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Մենք վկա­յում ենք նրանց տա­լու լա­ վա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյու­նը։ Ո՞րն է մեր դե­րը մարդ­կա­յին ցե­ղը փրկագ­նե­լու Աստ­ծո ծրագ­րում։ Խոր­հե՛ք նաև այս մա­սին, թե քա­ նի՞ մարդ է լսել բա­րի լու­րը ձե՛ր շուր­թե­րից։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 29

Ուրախացնելով Հիսուսին Ինչ-որ մե­կը երբևէ ձեզ հարց­րե՞լ է. «Ինչ­պե՞ս է ան­ցել Ձեր օ­ րը», «­Դուք Ձեզ այ­սօր լա՞վ եք զգում»։ Իսկ ե­թե այդ նույն հար­ցերն Աստ­ծուն տա՞նք՝ «Ինչ­պե՞ս է ան­ցել Ձեր օ­րը, Աստ­ված», ի՞նչ եք կար­ծում, ի՞նչ պա­տաս­խան կստա­նաք։ Հա­վա­նա­բար պա­տաս­ խա­նը կլի­նի մո­տա­վո­րա­պես այս­պի­սին. «Օրս չա­փա­զանց ծանր ան­ցավ։ Ար­ցուն­քով լցվե­ցին աչքերս, երբ տեսա փախստական ճամբարներում ապաստանած հազարավոր երեխաերի, ով­քեր մրսում էին, սո­ված էին և լացում էին։ Քայ­լե­ցի երկ­րագն­դի ա­մե­ նա­բա­նուկ քա­ղաք­նե­րի փո­ղոց­նե­րով և լաց ե­ղա տնանկ­նե­րի ու չքա­վոր­նե­րի հետ։ Սիրտս կտոր-կտոր ե­ղավ բռնու­թյան են­թարկ­ ված կա­նանց և սար­սա­փա­հար ե­րե­խա­նե­րի տես­նե­լիս, ում վա­ճա­ ռել էին սե­ռա­կան ստրկու­թյան։ Ես ա­կա­նա­տես ե­ղա պա­տե­րազ­մի ա­վե­րա­ծու­թյուն­նե­րին, բնա­կան ա­ղետ­նե­րի կոր­ծա­նիչ ազ­դե­ցու­ թյա­նը, հյու­ծող ու մա­հա­ցու հի­վան­դու­թյուն­նե­րի ցա­վոտ հո­գե­վար­ քին»։ «Աստ­ված, իսկ կա՞ մի բան, ինչն ու­րա­խաց­նում է Քեզ։ Կա՞ մի բան, ո­րը ցնծու­թյուն է պարգևում Քո սրտին։ Կա՞ մի բան, ո­րից Քո հո­գին եր­գում է»։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 15.6, 7, 9, 10 և 22–24, 32 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս են ա­վարտ­վում այս պատ­մու­թյուն­նե­րը, և­ ի՞նչ են ձեզ պատ­մում այդ վեր­ջա­բան­ներն Աստ­ծո մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ ­Դաս

7

Ամբողջ երկինքը ցնծում է, երբ կո­րած­նե­րը գտնվում են։ Հի­վան­ դու­թյուն­նե­րով, ա­ղետ­նե­րով և մա­հով լցված այս աշ­խար­հում մենք կա­րող ենք Աստ­ծուն ու­րա­խու­թյուն պարգևել՝ ու­րիշ­նե­րին տե­ղե­ կաց­նե­լով փրկու­թյան «բա­րի լու­րի» մա­սին։ Քրիս­տո­սի սի­րո լու­րը տա­րա­ծե­լու ա­մե­նա­մեծ դրդա­պատ­ճառ­նե­րից մեկն այն փաս­տի ի­ մա­ցու­թյունն է, որ մեր վկա­յու­թյունն ու­րա­խու­թյուն է պատ­ճա­ռում Աստ­ծուն։ Ա­մեն ան­գամ, երբ մենք հայտ­նում ենք Նրա սի­րո մա­սին, ողջ եր­կին­քը եր­գում է։ Կար­դա­ցե՛ք Սո­փո­նիա 3.17 հա­մա­րը։ Ո՞րն է մեր Տի­րոջ ար­ձա­ գան­քը, երբ մենք ըն­դու­նում ենք Նրա փրկա­րար շնոր­հը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Պատ­կե­րաց­րե՛ք հետև­յալ տե­սա­րա­նը։ Ձեր վկա­յու­թյան արդ­յուն­ քում մի տղա­մարդ, կին, տղա կամ աղ­ջիկ ըն­դու­նում է Հի­սու­սին որ­ պես անձ­նա­կան Փր­կիչ։ Հի­սու­սը ցնծում է։ Ողջ երկն­քում հնչում է խան­դա­վառ եր­գե­ցո­ղու­թյուն, և մեր զո­րա­վոր Փր­կի­չը եր­գե­լով ու­րա­ խա­նում է այդ մար­դու հա­մար։ Ի՞ն­չը կա­րող է լի­նել ա­վե­լի ար­ժե­քա­ վոր, ա­վե­լի ու­րա­խա­լի, քան այն ի­րո­ղու­թյան գի­տակ­ցու­մը, որ ձեր վկա­յու­թյունն Աստ­ծո սրտին ու­րա­խու­թյուն է պարգևում այս տխուր աշ­խար­հում։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ՆԻ­ՍԻ 30

Աճել՝ տալով Մեռ­յալ ծո­վը հա­մար­վում է երկ­րի ա­մե­նա­ցածր կե­տը։ Լի­նե­լով 423մ ծո­վի մա­կար­դա­կից ցածր՝ այն հա­մար­վում է աշ­խար­հի ա­մե­ նա­ցած­րա­դիր ծո­վը։ Հոր­դա­նան գե­տը սկիզբ է առ­նում Գա­լի­լե­յան ծո­վից, կտրում-անց­նում է Հոր­դա­նա­նի դաշ­տա­վայ­րը և թափ­վում Մեռ­յալ ծով։ Շոգն ու չո­րա­յին կլի­ման, կի­զիչ արևի և­ ա­նա­պա­տա­յին պայ­ ման­նե­րի հետ մեկ­տեղ ստի­պում են, որ­պես­զի ջու­րը գո­լոր­շիա­նա բա­վա­կա­նին ա­րագ։ Քա­նի որ Մեռ­յալ ծո­վի ա­ղի և հան­քան­յու­թե­րի պա­րու­նա­կու­թյու­նը կազ­մում է 33.7 տո­կոս, նրա ջրե­րում շատ քիչ օր­գա­նիզմ­ներ են կեն­դա­նի մնում։ Այն­տեղ չկա ձուկ, չկան բույ­սեր, միայն ստո­րին հատ­ված­նե­րում կան ըն­դա­մե­նը ո­րոշ միկ­րոբ­ներ և ման­րէ­ներ։ 8

­Դաս

Մեր քրիս­տո­նեա­կան կյան­քում, ե­թե դե­պի մեր կյանք հո­սող Աստ­ ծո շնոր­հը դուրս չի հո­սում դե­պի ու­րիշ­նե­րը, մենք դառ­նում ենք լճա­ ցած և­անկ­յանք, ինչ­պես Մեռ­յալ ծո­վը։ Որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ՝ մենք այդ­պես չպետք է ապ­րենք։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 7.37, 38 և Ղու­կաս 6.38 հա­մար­նե­րը։ Մեռ­յալ ծո­վի փոր­ձա­ռու­թյա­նը հա­կա­ռակ, երբ հա­վա­տաց­յալ­նե­րը Քրիս­տո­սից ստա­նում են կեն­դա­նի ջրի թար­մաց­նող շի­թե­րը, ո՞րն է լի­նում դրա օ­րի­նա­չափ արդ­յուն­քը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ «Աստ­ված ա­ռանց մեր օգ­նու­թյան էլ կա­րող էր փրկել մե­ղա­վոր­նե­ րին, բայց որ­պես­զի մեր մեջ քրիս­տո­սան­ման բնա­վո­րու­թյուն ձևա­ վոր­վի, պետք է մաս­նակ­ցենք Նրա աշ­խա­տան­քին: Որ­պես­զի մտնենք Նրա ու­րա­խու­թյու­նը, Նրա զո­հա­բե­րու­թյան շնոր­հիվ փրկված հո­գի­ նե­րին տես­նե­լու ու­րա­խու­թյու­նը, մենք պետք է հա­մա­գոր­ծակ­ցենք Նրա հետ այդ հո­գի­նե­րի փրկու­թյան գոր­ծում»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 142։ «Նրանք, ով­քեր կա­մե­նում են հաղ­թող­ներ լի­նել, պետք է հե­ռա­նան ի­րենց ես-ից, և միակ բա­նը, ո­րը կա­րող է ի­րա­կա­նաց­նել այս մե­ծա­ գույն գոր­ծը, ու­րիշ­նե­րի փրկու­թյան մեջ ե­ռան­դուն կեր­պով ներգ­րավ­ վելն է»։ Է­լեն Ուայթ, Քրիս­տո­նեա­կան կրթու­թյան հիմ­քե­րը, էջ 207։ Մենք ա­ճում ենք՝ ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լով այն, ինչ Քրիս­տոսն ա­րել է մեր սե­փա­կան կյան­քում։ Հաշ­վի առ­նե­լով այն ա­մե­նը, ինչ մեզ տրվել է Քրիս­տո­սով, ու­րիշ ի՞ն­չը, ե­թե ոչ ա­մե­նաս­տոր ե­սա­սի­րու­թյու­նը մեզ հետ կպա­հի այ­լոց հետ դա կի­սվե­լուց։ Ե­թե չկիս­վենք մեր հա­վա­տով, մեր հոգևոր կյան­քը կդառ­նա նույն­քան լճա­ցած, որ­քան Մեռ­յալ ծո­վը։ Ո՞րն է ե­ղել ու­րիշ­նե­րին վկա­յե­լու, ու­րիշ­նե­րի հետ ա­ղո­թե­լու և­ու­ րիշ­նե­րի կա­րիք­նե­րին ծա­ռա­յե­լու ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­ նը։ Ինչ­պե՞ս են այդ փոր­ձա­ռու­թյուն­ներն ազ­դել ձեր սե­փա­կան հա­վա­տի և Տի­րոջ հետ քայ­լե­լու ի­րո­ղու­թյան վրա։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 1

Հավատարմություն Քրիստոսի պատվերին Քրիս­տո­սին հա­վա­տա­րիմ լի­նելն իր մեջ նե­րա­ռում է Նրա կամ­ քը կա­տա­րե­լու պատ­րաս­տա­կա­մու­թյուն։ Այն պա­հան­ջում է հնա­ ­Դաս

9

զան­դու­թյուն Նրա պատ­վի­րան­նե­րին։ Արդ­յուն­քում սիրտն սկսում է բա­բա­խել Նրա սրտի հետ կո­րած­նե­րի փրկու­թյան հար­ցում։ Այն ա­ռաջ­նա­յին է հա­մա­րում այն բա­նե­րը, ո­րոնք Նա է ա­ռաջ­նա­յին հա­ մա­րում։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Տի­մո­թեոս 2.3, 4 և Բ Պետ­րոս 3.9 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են այս հա­մար­նե­րը մեզ ա­սում Աստ­ծո սրտի մա­սին։ Ի՞նչն է ա­ռաջ­նա­յին Նրա հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­ված նա­խան­ձախն­դիր է մարդ­կանց փրկե­լու հար­ցում։ Նրա հա­մար ա­վե­լի կարևոր ո­չինչ չկա։ Նրա ան­կեղծ փա­փագն է, որ «ա­ մեն մար­դիկ» փրկվեն և «ճշմար­տու­թյան գի­տու­թյա­նը գան» (Ա Տի­ մո­թեոս 2.4): Նա «չի կա­մե­նում, որ կոր­չող­ներ լի­նեն, բայց որ ա­մենն ա­պաշ­խա­րու­թյան հաս­նեն» (Բ Պետ­րոս 3.9): Մեկ­նա­բա­նե­լով այս հատ­վա­ծը՝ ՅՕԱ աստ­վա­ծաշնչ­յան մե­նա­բա­նու­թյուն­ներ գիր­քը նշում է, որ «կա­մե­նում» բա­ռի հու­նա­րեն տար­բե­րա­կը բու­լո­մաի եզ­րույթն է, որն ար­տա­հայ­տում է «մտքի տրա­մադր­վա­ծու­թյուն, ինչ­պես «ու­ զե­նալ» կամ «փա­փա­գել»»։ Այ­նու­հետև մեկ­նա­բա­նու­թյու­նը խո­րա­ թա­փանց ու­սում­նա­սի­րու­թյան է են­թար­կում փոք­րիկ «բայց» բա­ռը։ Հու­նա­րեն այն ար­տա­հայտ­ված է «ալ­լա» բա­ռով։ Այս­տեղ այն օգ­տա­ գործ­ված է «ընդգ­ծե­լու Աստ­ծո բնույ­թի սխալ մեկ­նա­բան­ման (իբր Նա կա­րող է կա­մե­նալ, որ ո­րոշ մար­դիկ կոր­չեն) և հա­կա­սու­թյու­նը այս ճշմար­տու­թյան միջև, որ Նա կա­մե­նում է, որ բո­լո­րը փրկված լի­նեն»։ ՅՕԱ աստ­վա­ծաշնչ­յան մե­նա­բա­նու­թյուն­ներ, հա­տոր 7, էջ 615։ Մե­ զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին տրված Քրիս­տո­սի պատ­գա­մը՝ մաս­նակ­ցել Իր ա­ռա­քե­լու­թյա­նը որ­պես Իր սի­րո, շնոր­հի և ճշ­մար­տու­թյան վկա­ ներ, հա­մայն մարդ­կու­թյա­նը փրկե­լու Նրա փա­փա­գի արդ­յունքն է։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 13.47 հա­մա­րը և հա­մե­մա­տե՛ք այն Ե­սա­յիա 49.6 հա­մա­րի հետ։ Ո՞ւմ է ի սկզբա­նե վե­րա­բե­րում այս հա­մա­րը։ Ինչ­պե՞ս է այն օգ­տա­գոր­ծում Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Լի­նում են դեպ­քեր, երբ հինկ­տա­կա­րան­յան մար­գա­րեու­թյունն ու­նե­նում է մե­կից ա­վե­լի կի­րա­ռու­թյուն­ներ։ Այս­տեղ Պո­ղոս ա­ռաք­ յա­լը վերց­նում է մար­գա­րեու­թյուն, որն սկզբում վե­րա­բե­րում էր Իս­ րա­յե­լին և մար­գա­րեա­կան տե­սանկ­յու­նից Մե­սիա­յին (տե՛ս Ե­սա­յիա 10

­Դաս

41.8, Ե­սա­յիա 49.6 և Ղու­կաս 2.32) ու կի­րա­ռում է այն նորկ­տա­կա­ րան­յան ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ։ Ե­թե ե­կե­ղե­ցին ար­հա­մար­հում կամ նսե­մաց­նում է Քրիս­տո­սի պատ­գա­մը, նշա­նա­կում է՝ ձա­խո­ղում է իր գո­յու­թյան նպա­տա­կը և բաց թող­նում աշ­խար­հի հա­մար իր մար­գա­ րեա­կան կանչ­վա­ծու­թյու­նը։ Ի՞նչ վտանգ­ներ են սպառ­նում ե­կե­ղե­ցուն, նաև տե­ղա­կան ե­կե­ղե­ ցուն, այն դեպ­քում, երբ այն այն­քան է կենտ­րո­նա­նում իր ներ­քին ան­ցու­դար­ձի վրա, որ մո­ռա­նում է, թե որն է իր ի­րա­կան կո­չու­մը։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 2

Դրդապատճառը՝ սեր Այս շա­բաթ մենք կենտ­րո­նա­ցանք «Ին­չո՞ւ վկա­յել» հար­ցին պա­ տաս­խա­նե­լու վրա։ Բա­ցա­հայ­տե­ցինք, որ երբ կի­սում ենք մեր հա­ վա­տի մա­սին տե­ղե­կու­թյու­նը, մեզ պա­րու­րում է աշ­խար­հի հա­մար ի­րա­կա­նաց­վող Աստ­ծո ա­ռա­քե­լու­թյա­նը մաս­նակ­ցե­լու ու­րա­խու­թյու­ նը։ Նրա սի­րո մա­սին մեր վկա­յու­թյու­նը մարդ­կանց տա­լիս է փրկու­ թյան ա­վե­լի մեծ հնա­րա­վո­րու­թյուն, քա­նի որ նրանք ու­նակ են լի­նում հստա­կո­րեն տես­նել Նրա շնորհն ու ճշմար­տու­թյու­նը։ Միև­նույն ժա­մա­նակ, վկա­յե­լը նաև Աստ­ծո նա­խան­շած մի­ջոց­նե­ րից մեկն է մեր հոգևոր ա­ճի հա­մար։ Ե­թե թերանանք պատ­մել այն, ինչ Քրիս­տոսն ա­րել է մեզ հա­մար և անտեսենք ուրիշներին ծա­ռա­յե­ լու հորդորը, չենք դրսևորի ի­րա­կան հոգևոր կյանք։ Վ­կա­յե­լը մեզ կա­պի մեջ է դնում Նրա սրտի հետ, Ով փա­փա­գում է, որ ողջ մարդ­կու­թյու­նը փրկվի։ Դա Նրա պատ­գա­մին հնա­զան­դու­ թյան ար­ձա­գանք է։ Այ­սօր­վա դա­սի ըն­թաց­քում կու­սում­նա­սի­րենք վկա­յե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թյան ա­մե­նա­մեծ դրդա­պատ­ճա­ռը։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Կորն­թա­ցիս 5.14, 15, 18–20 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչն էր դրդում Պո­ղո­սին հա­նուն Ա­վե­տա­րա­նի անց­նել փոր­ձու­թյուն­ նե­րի, նե­ղու­թյուն­նե­րի, դժվա­րու­թյուն­նե­րի մի­ջով և հար­թել բար­դու­թյուն­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է այս նույն դրդա­պատ­ճա­ռը խթա­նել Քրիս­տո­սի հա­մար ար­վող մեր ծա­ռա­յու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լի դրդա­պատ­ճա­ռը սերն էր։ Կան բա­ներ, ո­րոնք կա­նեք մի­միայն սի­րուց դրդված և չեք ա­նի ու­րիշ ոչ մի պատ­ճա­ ­Դաս

11

ռով։ Երբ ա­ռաք­յա­լը հայ­տա­րա­րում է «Քրիս­տո­սի սերը ստի­պում է մեզ», նա ա­սում է հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյուն։ Ս­տի­պել բա­ռը նշա­նա­կում է «հոր­դո­րել, դրդել կամ խստիվ կեր­պով դրդել, կա­ռա­ վա­րել»։ Քրիս­տո­սի սե­րը կա­ռա­վա­րում էր Պո­ղո­սի ա­րարք­ներն ու նրա վկա­յու­թյան դրդա­պատ­ճառն էր։ Ան­վե­հեր նպա­տա­կով և մտ­քի միաս­նու­թյամբ նա տա­րա­ծում էր փրկու­թյան ծրագ­րի մա­սին լու­րը հա­մայն Մի­ջերկ­րա­կան աշ­խար­հում։ «Սր­տում պետք է ապ­րի սե­րը։ Փոխ­զիջ­ման չգնա­ցող քրիս­տոն­ յա­յի ա­րարք­նե­րի դրդա­պատ­ճառ­նե­րը բխում են իր Տի­րոջ նկատ­ մամբ խո­րը սի­րուց։ Քրիստոսի նկատմամբ նույն այդ քրիստոնյայի սիրո ար­մատ­ներով դուրս է ցայտում սեփական եղբայրների նկատմամբ ան­շա­հախնդիր հետաքրքվածությունը»։ Է­լեն Ուայթ, Քրիտոնեական ըն­տա­նիք, էջ 425։ Երբ մենք իս­կա­պես գի­տակ­ցում ենք այն մե­ծա­գույն զո­հա­բե­րու­ թյու­նը, ո­րը Քրիս­տոսն ա­րել է մեզ հա­մար, մենք հե­ղեղ­վում ենք Նրա սի­րով և դր­դում ստա­նում ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու այն, ինչ Նա ա­րել է հա­նուն մեզ։ Այն Մե­կը, Ով հա­մայն Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան Հե­ղի­նակն է (գա­լակ­ տի­կա­նե­րը, աստ­ղե­րը, հրեշ­տակ­նե­րի զոր­քը, ողջ տիե­զեր­քը, այլ աշ­խարհ­նե­րը), հենց այն Մեկն է, Ով մեզ հա­մար մա­հա­ցավ խա­չի վրա։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է այս ապ­շե­ցու­ցիչ ճշմար­տու­թյու­նը մեր մեջ չծնել Աստ­ծո նկատ­մամբ սեր և­այդ սի­րով կիս­վե­լու փա­փագ։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 3

Հետագա ուսումնասիրության համար ­ ար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքի 9–16 է­ջե­րի «Աստ­ Կ ծո նպա­տակն այս ե­կե­ղե­ցու հա­մար», ինչ­պես նաև Դա­րե­րի փա­փա­ գը գրքի 822–828 է­ջե­րի «Գնա­ցե՛ք և­ա­շա­կեր­տե­ցե՛ք բո­լոր ազ­գե­րը» գլուխ­նե­րը։ Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցուն սպառ­նում էր այն վտան­գը, որ այն չի գի­տակ­ցի իր գո­յու­թյան նպա­տա­կը։ Է­լեն Ուայթն այս­պես է նկա­րագ­րում այս վտան­գը. «Ե­րու­սա­ղե­մի ե­կե­ղե­ցուն վրա հա­սած հա­լա­ծանք­նե­րը մեծ խթան դար­ձան Ա­վե­տա­րա­նի գոր­ծի հա­մար։ Խոս­քի ծա­ռա­յու­թյունն այդ վայ­րում հա­ջո­ղու­թյան էր հա­սել, և վ­ տանգ կար, որ ա­շա­կերտ­նե­րը չա­փա­զանց եր­կար կմնա­յին նույն տե­ ղում՝ ա­նու­շադ­րու­թյան մատ­նե­լով Փրկ­չի պատ­գա­մը՝ ավետարանել 12

­Դաս

ամբողջ աշխարհին։ Մո­ռա­նա­լով, որ չա­րին ընդ­դի­մա­նա­լու ու­ժը լա­վա­գույնս ձեռք է բեր­վում ե­ռան­դուն ծա­ռա­յու­թյան արդ­յուն­քում՝ նրանք սկսե­ցին կար­ծել, թե ի­րենց հա­մար Ե­րու­սա­ղե­մի ե­կե­ղե­ցին թշնա­մու հար­ձա­կում­նե­րից պաշտ­պա­նե­լուց ա­վե­լի կարևոր գործ չկա։ Անհ­րա­ժեշ­տու­թյուն կար նո­րա­դարձ­նե­րին հանձ­նա­րա­րել Ա­վե­ տա­րա­նը հասց­նել այն մարդ­կանց, ով­քեր դեռևս դրա մա­սին չէին լսել, մինչդեռ նրանք իրականացվածով բավարված լինելու վտագի մեջ էին։ Գործք ա­ռա­քե­լոց, էջ 105։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 14. Ու­շա­դիր կար­դա­ցե՛ք վերևում ներ­կա­յաց­ված մեջ­բե­րումն Է­լեն Ուայ­թի գրքից՝ կենտ­րո­նա­նա­լով հատ­կա­պես վեր­ջին տո­ղի վրա։ Ին­չո՞ւ պետք է մենք նույ­նիսկ այ­սօր զգու­շա­նանք այդ նույն հա­վա­նա­կան վտան­գից։ Ելնելով մեր օրերի ավետարանչական մարտահրավերներից՝ ինչո՞ւ է նման դիրքորոշումը սարսափելի և ողբերգական։ 15. Ըստ ձեզ, ին­չո՞ւ է Ա­վե­տա­րան­նե­րից յու­րա­քանչ­յուրն ա­ վարտ­վում միևույն կո­չով։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 28.18–20, Մար­ կոս 16.15, 16, Ղու­կաս 24.46–49 և Հով­հան­նես 20.21 հա­մար­նե­ րը։ Ի՞նչ էր սա նշա­նա­կում ա­ռա­ջին դա­րի հա­վա­տաց­յալ­նե­րի հա­ մար, և­ի՞նչ պետք է այն նշա­նա­կի մեզ հա­մար այ­սօր։ 16. Կա­րո՞ղ են արդ­յոք վկա­յու­թյունն ու ծա­ռա­յու­թյու­նը երբևէ փո­խա­րի­նել ճշմա­րիտ հոգևո­րու­թյա­նը։ Ե­թե ա­յո, ա­պա ինչ­պե՞ս, և արդյո՞ք կարող ենք խուսափել այդ ծուղակից։ 17. Դա­սա­րա­նում խո­սե՛ք ե­րեք­շաբ­թի օր­վա դա­սի վեր­ջին հար­ցի պա­տաս­խա­նի մա­սին այն ա­ռու­մով, թե ինչ­պես է վկա­յու­թյունն ու ծա­ռա­յու­թյունն ազ­դում ձեր սե­փա­կան հոգևոր ա­ճի վրա։ Ո­րո՞նք են այն դա­սե­րը, որ քա­ղել եք, և­ո­րո՞նք կա­րող են օգ­նել ու­րիշ­նե­ րին։ Ի՞նչ սխալ­ներ եք ա­րել, ո­րոն­ցից ու­րիշ­նե­րին կա­րող եք օգ­նել խու­սա­փել։ 18. Խոր­հե՛ք այն հիաս­քանչ փաս­տի մա­սին, որ Աստ­ված սի­րում է յու­րա­քանչ­յու­րիս ան­հա­տա­պես։ Ինչ­պե՞ս եք հաս­կա­նում այս ի­ րո­ղու­թյու­նը։ Ինչ­պե՞ս պետք է այս՝ թերևս հա­մայն տիե­զեր­քում առ­կա ա­մե­նա­կարևոր ճշմար­տու­թյունն ազ­դի ձեր կեն­սա­կեր­պի վրա։

­Դաս

13

­ԴԱՍ 2 ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 4–10

ԱՆՁՆԱԿԱՆ ՎԿԱՅՈՒԹՅԱՆ ԶՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ Անձ­նա­կան վկա­յու­թյան զո­րու­թյու­նը Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Մար­կոս 5.15–20, Մար­կոս 16.1–11, Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.1– 20, Ա Հով­հան­նես 1.1–3, Գա­ղա­տա­ցիս 2.20, Գործք ա­ռա­ քե­լոց 26.1–32: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «­Վասն­զի մենք չենք կա­րող այն, որ տե­սանք և լ­սե­ցինք, չխո­սել» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.20): Անձ­նա­կան վկա­յու­թյունն ար­տա­սո­վոր ուժ ու­նի։ Երբ մեր սրտե­ րը ջեր­մա­նում են Քրիս­տո­սի սի­րով, և մենք փոխ­վում ենք Նրա շնոր­հով, Նրա մա­սին պատ­մե­լու նշա­նա­կա­լից բան ենք ու­նե­նում։ Մի բան է պատ­մել, թե ինչ է ա­րել Հի­սուսն ինչ-որ մե­կի հա­մար, միան­գա­մայն այլ բան է պատ­մել, թե ինչ է ա­րել Նա ան­ձամբ մեզ հա­մար։ Դժ­վար է վի­ճել անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյան դեմ։ Մար­դիկ կա­րող են վի­ճել ձեր աստ­վա­ծա­բա­նու­թյան կամ տեքս­տե­րի մեկ­նա­բա­նու­ թյան դեմ, կա­րող են նույ­նիսկ ծաղ­րել կրո­նը։ Սա­կայն երբ մեկն ա­ սի. «­Մի ժա­մա­նակ ես ան­հույս էի, բայց այժմ հույս ու­նեմ, լցված էի մեղ­քի զգա­ցու­մով, բայց այժմ խա­ղա­ղու­թյուն ու­նեմ, անն­պա­տակ ապ­րում էի, բայց այժմ նպա­տակ­ներ ու­նեմ», նույ­նիսկ ան­հա­վատ­ նե­րի վրա կազ­դի Ա­վե­տա­րա­նի զո­րու­թյու­նը։ ­Թեև ո­րոշ մար­դիկ կա­րող են ու­նե­նալ հան­կար­ծա­կի դրա­մա­տիկ դարձ, ինչ­պես Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը վե­րապ­րեց Դա­մաս­կո­սի ճա­նա­ պար­հին, բայց ա­վե­լի հա­ճախ դար­ձը տե­ղի է ու­նե­նում, երբ մարդն ու­նե­նում է Հի­սու­սի թան­կա­գին լի­նե­լու աս­տի­ճա­նա­կան ճա­նա­չում, Նրա զար­մա­նահ­րաշ շնոր­հի խո­րը գնա­հա­տում և Նրա ա­ռա­ջար­ կած անվ­ճար փրկու­թյան ե­րախ­տա­գի­տու­թյան գե­րա­գույն զգա­ ցո­ղու­թյուն։ Քրիս­տոսն ար­մա­տա­պես վե­րա­փո­խում է մեր կյան­քը։ 14

­Դաս

Հենց այս վկա­յու­թյան կա­րիքն է աշ­խարհն այս­քան հու­սա­հա­տո­ րեն զգում և փա­փա­գում։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 5

Անհավանական վկաներ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 5.15–20 հա­մար­նե­րը։ Ըստ ձեզ, ին­չո՞ւ Հի­ սու­սը մար­դուն ու­ղար­կեց Դե­կա­պո­լիս՝ իր ըն­տա­նի­քին ու ըն­ կեր­նե­րին վկա­յե­լու՝ նրան Իր մոտ պա­հե­լու և նրա նոր գտած հա­վա­տը սնու­ցե­լու փո­խա­րեն։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Դե­կա­պո­լիս բա­ռը կազմ­ված է եր­կու ար­մա­տից՝ դե­կա՝ տաս և պո­լիս՝ քա­ղաք­ներ։ Դե­կա­պո­լիսն ա­ռա­ջին դա­րում տա­րա­ծաշր­ջան էր՝ կազմ­ված տա­սը քա­ղաք­նե­րից, ո­րոնք ձգվում էին Գա­լի­լե­յան ծո­ վի ա­փով մեկ։ Այս քա­ղաք­նե­րը միմ­յանց կապ­ված էին ընդ­հա­նուր լեզ­վով ու մշա­կույ­թով։ Այդ տա­րա­ծաշր­ջա­նում դի­վա­հա­րին շատ մար­դիկ էին ճա­նա­չում։ Իր ան­կան­խա­տե­սե­լի և վայ­րե­նի վար­քագ­ ծով նա վա­խով էր լցրել նրանց սրտե­րը։ Հի­սու­սը նրա մեջ տե­սավ մե­կին, ով փա­փա­գում էր ա­վե­լի լավ մի բան և հ­րա­շա­լի կեր­պով այդ մար­դուն ա­զա­տագ­րեց նրան կե­ղե­քող դևե­րից։ Երբ քա­ղա­քի բնա­կիչ­նե­րը լսե­ցին, որ Հի­սու­սը թույլ է տվել դևե­ րին մտնել ի­րենց խո­զե­րի մեջ, և խո­զե­րը վա­զել ու ծովն են ըն­կել, դուրս ե­կան՝ տես­նե­լու, թե ինչ է տե­ղի ու­նե­նում։ Մար­կո­սի Ա­վե­տա­ րա­նում կար­դում ենք. «Եվ Հի­սու­սի մոտ ե­կան և դի­վա­հա­րին տե­սան նստած հագն­ված և խել­քը գլու­խը ե­կած, նա՝ որ լե­գեոնն ու­նե­ցել էր, և վա­խե­ցան» (­Մար­կոս 5.15)։ Մար­դը կրկին ա­ռողջ էր՝ ֆի­զի­կա­պես, մտա­վո­րա­պես, հու­զա­կա­նո­րեն և հո­գե­պես։ Ա­վե­տա­րա­նի էու­թյունն է մեղ­քից խե­ղա­թյուր­ված մարդ­կանց վե­րա­կանգ­նել՝ հասց­նե­լով այն ա­ռող­ջու­թյա­նը, ո­րի հա­մար Հի­սու­սը նրանց ստեղ­ծել է։ Ու­րիշ ո՞վ ա­վե­լի լավ կա­րող էր ա­վե­տա­րա­նել այս տա­սը քա­ղաք­ նե­րում, քան վե­րա­փոխ­ված դի­վա­հա­րը. նա կա­րող էր իր անձ­նա­ կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը պատ­մել ամ­բողջ տա­րա­ծաշր­ջա­նում։ Է­լեն Ուայ­թը գե­ղե­ցիկ կեր­պով անդ­րա­դառ­նում է դրան. «Որ­պես Քրիս­ տո­սի վկա­ներ` մենք պետք է պատ­մենք` ինչ որ գի­տենք, ինչ որ ինք­ներս տե­սել, լսել և զ­գա­ցել ենք: Ե­թե մենք քայլ առ քայլ հետևել ­Դաս

15

ենք Հի­սու­սին, ա­պա, հարկ ե­ղած դեպ­քում, կա­րող ենք ինչ-որ բան պատ­մել այն մա­սին, թե ինչ­պես է Նա ա­ռաջ­նոր­դել մեզ: Մենք կա­ րող ենք պատ­մել, թե ինչ­պես ենք սե­փա­կան փոր­ձով հա­մոզ­վել, որ Նրա խոս­տում­նե­րը ճշմա­րիտ են: Մենք կա­րող ենք վկա­յել այն, ինչ գի­տենք Քրիս­տո­սի շնոր­հի մա­սին: Ա­հա այն վկա­յու­թյու­նը, ո­րին մեզ կոչ է ա­նում մեր Տե­րը, և­ ո­րի պա­կա­սու­թյու­նից աշ­խար­հը կոր­ծան­ վում է»։ Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 340։ Աստ­ված հա­ճախ օգ­տա­գոր­ծում է Իր շնոր­հով վե­րա­փոխ­ված ան­հա­վա­նա­կան վկա­նե­րի՝ փո­խե­լու հա­մար մեր աշ­խար­հը։ Ինչ­պի­սի՞ն է ձեր սե­փա­կան պատ­մու­թյու­նը՝ ձեր դար­ձի պատ­մու­ թյու­նը։ Ի՞նչ եք պատ­մում ու­րիշ­նե­րին այն մա­սին, թե ինչ­պես եք հա­վա­տի ե­կել։ Ի՞նչ կա­րող եք ա­ռա­ջար­կել դար­ձի չե­կած ինչ-որ մե­կին, ով կա­րող էր օ­գուտ քա­ղել այն փոր­ձա­ռու­թյու­նից, ո­րով դուք կա­րող եք կիս­վել նրա հետ։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 6

Հռչակելով հարություն առած Քրիստոսին Միա­շաբ­թի օր էր, վաղ ա­ռա­վոտ, և Մա­րիամ Մագ­դա­ղե­նա­ցին և մ­յուս Մա­րիա­մը շտա­պում էին դե­պի Քրիս­տո­սի գե­րեզ­ման։ Նրանք չէին պատրաստվում Նրանից որևէ բան խնդրել։ Ի՞նչ կա­րող էր նրանց տալ մա­հա­ցած մար­դը։ Վեր­ջին ան­գամ, երբ տե­սան Նրան, Նրա մար­մինն ար­յու­նա­հո­սում էր, ծեծ­ված էր և կոտր­ված։ Խա­չի տե­ սա­րան­նե­րը խո­րա­պես դրոշմ­վել էին նրանց մտքե­րում։ Այժմ նրանք պար­զա­պես ի­րա­կա­նաց­նում էին ի­րենց պար­տա­կա­նու­թյու­նը։ Վշ­ տա­հար՝ նրանք քայ­լում էին դե­պի Հի­սու­սի գե­րեզ­մա­նը՝ զմռսե­լու Նրա մար­մի­նը։ Հու­սալ­քու­թյան մռայլ ստվեր­նե­րը կլա­նում էին նրանց կյան­քը խա­վա­րի ու հու­սա­հա­տու­թյան մեջ։ Ա­պա­գան ա­նո­րոշ էր և քիչ հույս էր ներշն­չում։ Երբ նրանք հա­սան գե­րեզ­մա­նին, ցնցվե­ցին՝ այն դա­տարկ գտնե­ լով։ Հա­րու­թյան այդ ա­ռա­վո­տի ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րը Մատ­թեո­սը հետև­յալ բա­ռե­րով է նկա­րագ­րում. «Եվ հրեշ­տա­կը պա­տաս­խա­ նեց և­ այն կա­նանց ա­սաց, Մի՛ վա­խե­ցեք դուք, գի­տեմ, որ խաչ­ված Հի­սու­սին եք ո­րո­նում։ Այս­տեղ չէ, ո­րով­հետև հա­րու­թյուն ա­ռավ» (­Մատ­թեոս 28.5, 6): Այժմ կա­նայք ցնծում էին ու­րա­խու­թյու­նից։ Տխ­րու­թյան մռայլ ամ­պե­րը ցրվե­ցին՝ զի­ջե­լով ի­րենց տե­ղը հա­րու­թյան ա­ռա­վո­տի ար­ 16

­Դաս

շա­լույ­սին։ Տխ­րու­թյան գի­շերն ա­վարտ­ված էր։ Ու­րա­խու­թյունն էր զար­դա­րում նրանց դեմ­քը, իսկ վշտի ար­ցունք­նե­րին ե­կան փո­խա­ րի­նե­լու ցնծու­թյան եր­գե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 16.1–11 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պի­սի՞ն էր Մա­ րիա­մի ար­ձա­գան­քը, երբ նա բա­ցա­հայ­տեց, որ Քրիս­տո­սը մե­ռել­ նե­րից հա­րու­թյուն է ա­ռել։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հա­րու­թյուն ա­ռած Քրիս­տո­սին հան­դի­պե­լուց հե­տո Մա­րիա­մը վա­զեց պատ­մու­թյու­նը տա­րա­ծե­լու։ Բա­րի լու­րը հար­կա­վոր է կի­սել ու­րիշ­նե­րի հետ, և նա չէր կա­րող լռել։ Քրիս­տո­սը կեն­դա­նի՛ է։ Նրա գե­րեզ­մա­նը դա­տարկ էր, և­ աշ­խար­հը պետք է ի­մա­նար այդ մա­սին։ Մենք ևս, երբ հան­դի­պում ենք հա­րու­թյուն ա­ռած Քրիս­տո­սին մեր կյան­քի ճա­նա­պար­հին, նույն կերպ պետք է վա­զենք պատ­մու­թյու­նը տա­րա­ծե­լու, ո­րով­հետև բա­րի լուրն ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու հա­մար է։ Որ­քան զար­մա­նա­լի է նաև այն, որ ի հե­ճուկս այն բո­լոր ան­գամ­ նե­րի, որ Հի­սու­սը պատ­մում էր, թե ինչ պետք է պա­տա­հի, որ Ին­քը կսպան­վի, հե­տո հա­րու­թյուն կառ­նի, ա­շա­կերտ­նե­րը՝ նրանք, ում Հի­սուսն ա­ռանձ­նա­հա­տուկ կեր­պով ընտ­րել էր, հրա­ժար­վե­ցին հա­ վա­տալ Մա­րիա­մի վկա­յու­թյա­նը։ «Նրանք էլ լսե­լով, թե կեն­դա­նի է, և­ երևաց նրան, չհա­վա­տա­ցին» (­Մար­կոս 16.11): Ուս­տի և, ե­թե նույ­նիսկ Հի­սու­սի ա­շա­կերտ­նե­րը միան­գա­մից չհա­վա­տա­ցին, մենք չպետք է զար­մա­նանք, որ ու­րիշ­նե­րը մեր խոս­քե­րը միան­գա­մից չեն ըն­դու­նում։ Վեր­ջին ան­գամ ե՞րբ եք մերժ­վել վկա­յե­լիս։ Ինչ­պե՞ս պա­տաս­խա­ նե­ցիք և­ի՞նչ սո­վո­րե­ցիք այդ փոր­ձա­ռու­թյու­նից։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 7

Կարևոր են վերափոխված կյանքերը «Եվ Պետ­րո­սի և Հով­հան­նե­սի հա­մար­ձա­կու­թյու­նը տես­նե­լով և գի­տե­նա­լով, որ ա­ռանց ուս­մուն­քի և տ­գետ մար­դիկ են՝ զար­մա­ նում էին։ Միայն ճա­նա­չում էին նրանց՝ որ Հի­սու­սի հետ էին» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.13)։ Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցին բուռն աճ ապ­րեց։ Ե­րեք հա­զար մարդ մկրտվեց Պեն­տե­կոս­տեի օ­րը (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 2.41)։ Հա­զա­ րա­վոր այլ մար­դիկ միա­ցան ե­կե­ղե­ցուն մի քա­նի շա­բաթ անց(­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.4)։ Շու­տով իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը գի­տակ­ցե­ցին, թե ինչ է ­Դաս

17

կա­տար­վում։ Նորկ­տա­կա­րան­յան այս հա­վա­տաց­յալ­նե­րը ե­ղել էին Քրիս­տո­սի հետ։ Նրանց կյան­քը փոխ­վել էր։ Նրանք վե­րա­փոխ­վել էին Նրա շնոր­հով և չէին կա­րող լուռ մնալ։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.1–20 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ պա­տա­հեց այս­տեղ։ Ի՞նչ պա­տա­հեց, երբ իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը փոր­ձե­ցին լռեց­ նել Պետ­րո­սին և Հով­հան­նե­սին։ Ի՞նչ պա­տաս­խա­նե­ցին նրանք։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այս հա­վա­տաց­յալ­նե­րը Քրիս­տո­սով նոր կյանք էին ա­ռել, և նրանք պետք է պատ­մեին ի­րենց պատ­մու­թյու­նը։ Պետ­րո­սը՝ մե­ ծա­խոս ձկնոր­սը, վե­րա­փոխ­վել էր Աստ­ծո շնոր­հով։ Ո­րո­տի որ­դի­ ներ Հա­կո­բոսն ու Հով­հան­նե­սը, ով­քեր նախ­կի­նում դժվա­րու­թյամբ էին վե­րահս­կում ի­րենց զայ­րույ­թը, Աստ­ծո շնոր­հով վե­րա­փոխ­վել էին։ Թեր­հա­վատ Թով­մա­սը ևս վե­րա­փոխ­վել էր Աստ­ծո շնոր­հով։ Ա­շա­կերտ­նե­րը և վաղ ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րը բո­լորն էլ սե­փա­կան պատ­մու­թյուն ու­նեին և չէին կա­րո­ղա­նում լուռ մնալ։ Ու­շադ­րու­թյուն դարձ­րեք Քայ­լեր դե­պի Քրիս­տոս գրքում Է­լեն Ուայ­թի այս հզոր հայ­ տա­րա­րու­թյա­նը. «Երբ մար­դը Քրիս­տո­սի մոտ է գա­լիս, նրա սրտում ցան­կու­թյուն է արթ­նա­նում հայտ­նել մյուս­նե­րին, թե հան­ձին Հի­սու­ սի ինչ թան­կա­գին ըն­կեր է գտել։ Փր­կա­րար և սր­բա­գոր­ծող ճշմար­ տու­թյու­նը չի կա­րող թաքն­ված մնալ նրա սրտում»։ Էջ 78։ Ու­շադ­րու­թյուն դարձ­րեք նաև, թե ինչ ա­սա­ցին կրո­նա­կան ա­ռաջ­ նորդ­նե­րը 16-րդ հա­մա­րում։ Նրանք բա­ցա­հայտ կեր­պով ըն­դու­նե­ցին կա­տար­ված հրաշ­քի ի­րա­կան լի­նե­լը. բժշկված մար­դը կանգ­նել էր հենց նրանց ա­ռաջ։ Եվ սա­կայն այս ա­մե­նով հան­դերձ՝ նրանք հրա­ ժար­վե­ցին փո­խել ի­րենց դիր­քո­րո­շու­մը։ Եվ, չնա­յած այս բա­ցա­հայտ հա­կա­ռա­կու­թյա­նը, Պետ­րո­սը և Հով­հան­նե­սը չէին պատ­րաստ­վում հետ կանգ­նել ի­րենց վկա­յու­թյու­նից։ Ի՞նչ կապ կա Քրիս­տո­սին ճա­նա­չե­լու և Նրա մա­սին պատ­մե­լու միջև։ Քրիստոսի մասին վկայելու համար, ինչո՞ւ է կարևոր Նրան անձամբ ճանաչելը։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 8

Կիսելով մեր փորձառությունը Գործք ա­ռա­քե­լոց 26-րդ գլ­խում տես­նում ենք Ագ­րիպ­պաս թա­ գա­վո­րի առջև որ­պես բան­տարկ­յալ կանգ­նած Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լին։ 18

­Դաս

Խո­սե­լով ան­ձամբ թա­գա­վո­րի հետ՝ այս­տեղ Պո­ղո­սը տվեց իր անձ­ նա­կան վկա­յու­թյու­նը՝ պատ­մե­լով իր կյան­քի մա­սին ոչ միայն որ­պես Հի­սու­սի հետևորդ­նե­րի հա­լա­ծիչ, այլև, իր դար­ձից հե­տո ար­դեն՝ որ­ պես Հի­սու­սի և մե­ռել­նե­րից հա­րու­թյան խոստ­ման վկա (­Գործք ա­ ռա­քե­լոց 26.8): Երբ Պո­ղո­սը դար­ձի ե­կավ Դա­մաս­կո­սի ճա­նա­պար­հին, մեր Տե­ րը խո­սեց նրա հետ և­ ա­սաց. «Նրա հա­մար երևա­ցի քեզ, որ քեզ ձեռս առ­նեմ պաշ­տոն­յա և վ­կա լի­նե­լու այն բա­նե­րին, որ դու տե­ սար, և­ այն բա­նե­րին, ո­րոն­ցով պի­տի երևամ քեզ» (­Գործք ա­ռա­քե­ լոց 26.16)։ Մեր հա­վա­տի մա­սին պատ­մե­լը մշտա­պես շարժ­ման մեջ գտնվող փոր­ձա­ռու­թյուն է։ Այն պատ­մում է այն մա­սին, թե ինչ է ա­րել Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար անց­յա­լում, ինչ է Նա ա­նում մեր կյան­քում այ­ սօր և­ինչ է ի­րա­կա­նաց­նե­լու մեզ հա­մար ա­պա­գա­յում։ Վ­կա­յու­թյան վեկ­տո­րը եր­բեք ուղղ­ված չէ դե­պի մեզ, այն միշտ ուղղ­ված է դե­պի Նա։ Նա այն Աստ­վածն է, Ով նե­րում է մեր մեղ­քե­րը, բժշկում մեր ա­մեն ցա­վե­րը, պսա­կում է մեզ շնորհ­քով և­ ո­ղոր­մու­ թյու­նով և կշ­տաց­նում է մեր սիր­տը բա­րու­թյու­նով (­Սաղ­մոս 103.3– 5): Վ­կա­յել նշա­նա­կում է պար­զա­պես պատ­մել Նրա զար­մա­նահ­րաշ շնոր­հի մա­սին մեր պատ­մու­թյու­նը։ Դա մեր անձնական հանդիպման վկայությունն է, զարմանահրաշ շնորհի Աստծո հետ։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Հով­հան­նես 1.1–3 հա­մար­նե­րը և հա­մե­մա­տե՛ք դրանք Գա­ղա­տա­ցիս 2.20 հա­մա­րի հետ։ Ի՞նչ նմա­նու­թյուն­ներ եք տես­նում։ Հով­հան­նե­սի փոր­ձա­ռու­թյունն ին­չո՞վ է նման Պո­ղո­ սի փոր­ձա­ռու­թյա­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Թեև Հով­հան­նեսն ու Պո­ղո­սը կյան­քի տար­բեր փոր­ձա­ռու­թյուն­ ներ ու­նեին, նրանք եր­կուսն էլ անձ­նա­պես հան­դի­պել էին Հի­սու­ սին։ Հի­սու­սի հետ նրանց փոր­ձա­ռու­թյու­նը չէր կա­տար­վել անց­յա­լի ինչ-որ կե­տում և­ ա­վարտ­վել։ Այն Նրա սի­րով ու­րա­խա­նա­լու և Նրա ճշմար­տու­թյան լույ­սի ներ­քո քայ­լե­լու ա­մե­նօր­յա շա­րու­նա­կա­կան փոր­ձա­ռու­թյուն էր։ Արդ­յո՞ք դար­ձը միայն անց­յա­լին վե­րա­բե­րող ի­րա­դար­ձու­թյուն է։ Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի հայ­տա­րա­րու­թյունն այն մարդ­կանց մա­ սին, ով­քեր կար­ծում են, թե անց­յա­լում տե­ղի ու­նե­ցած ի­րենց դարձն այն ա­մենն է, ին­չը կարևոր է. «­Կար­ծես թե մի ան­գամ կրո­նի մա­սին ինչ-որ բան ի­մա­նա­լուց հե­տո այլևս ա­մե­նօր­յա դար­ձի կա­րիք չու­նեն. ­Դաս

19

ա­մեն օր մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը դար­ձի գա­լու կա­րիք ու­նի»։ Ձե­ ռագ­րեր, հա­տոր 4, էջ 46։ Ան­կախ նրա­նից, թե ինչ­պի­սին է ե­ղել ձեր փոր­ձա­ռու­թյունն անց­ յա­լում, նույ­նիսկ ե­թե ե­ղել է հզոր և դ­րա­մա­տիկ, ին­չո՞ւ է կարևոր փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ ու­նե­նալ Տի­րոջ հետ ա­մեն օր, զգալ Նրա ի­րա­կան լի­նե­լը և Նրա բա­րու­թյունն ու զո­րու­թյունն ա­մեն օր։ Շա­բաթ օ­րը դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք ձեր պա­տաս­խան­նե­րը։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 9

Անձնական վկայության զորությունը Ե­կե՛ք նո­րից անդ­րա­դառ­նանք Ագ­րիպ­պա­սի առջև կանգ­նած Պո­ ղո­սին։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը կանգ­նած է այս մար­դու առջև, ով վեր­ջինն է հրեա թա­գա­վոր­նե­րից՝ Մա­կա­բա­յե­ցի­նե­րից և Հե­րով­դե­սի տնից։ Ագ­րիպ­պասն ըն­դու­նում էր, որ հրեա է, սա­կայն հո­գու խոր­քում նա հռո­մեա­ցի էր (տե՛ս ՅՕԱ աստ­վա­ծաշնչ­յան մեկ­նա­բա­նու­թյուն, հա­ տոր 6, էջ 436)։ Տա­րեց ա­ռաք­յա­լը, հյուծ­ված իր ա­վե­տա­րան­չա­կան ճամ­փոր­դու­թյուն­նե­րից ու տանջ­ված բա­րու և չա­րի հա­կա­մար­տու­ թյու­նից, կանգ­նած է այս­տեղ. նրա սիր­տը լցված է Աստ­ծո սի­րով, իսկ դեմ­քը ճա­ռա­գում է Աստ­ծո բա­րու­թյամբ։ Ան­կախ իր կյան­քում կա­ տար­վա­ծից, կրած հա­լա­ծանք­նե­րից ու դժվա­րու­թյուն­նե­րից, նա կա­ րող է հայ­տա­րա­րել, որ Աստ­ված բա­րի է։ Ագ­րիպ­պա­սը ցի­նիկ է, ան­հա­վատ, խստա­պա­րա­նոց և­իս­կա­պես ան­տար­բեր ճշմա­րիտ ար­ժե­հա­մա­կար­գի նկատ­մամբ։ Նրան հա­կա­ ռակ, Պո­ղո­սը լցված է հա­վա­տով, հա­վա­տա­րիմ ճշմար­տու­թյա­նը և կանգ­նած ի պաշտ­պա­նու­թյուն ար­դա­րու­թյան։ Այս եր­կու մարդ­կանց միջև հա­կա­սու­թյունն ա­վե­լի ցայ­տուն հնա­րա­վոր չէ ներ­կա­յաց­նել։ Դա­տա­վա­րու­թյան ժա­մա­նակ Պո­ղո­սը խոս­քի ի­րա­վունք է խնդրում և Ագ­րիպ­պա­սից թույլտ­վու­թյուն ստա­նում։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.1–32 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս Պո­ ղո­սը վկա­յեց Ագ­րիպ­պա­սին։ Ի՞նչ կա­րող ենք սո­վո­րել նրա խոս­ քե­րից։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Բա­րու­թյու­նը բա­ցում է սրտե­րը, երբ կոպ­տու­թյու­նը փա­կում է դրանք։ Պո­ղոսն այս­տեղ Ագ­րիպ­պա­սի հետ վար­վում է ան­հա­վա­տա­ լիո­րեն ո­ղոր­մա­ծա­բար։ Նա վստա­հու­թյուն է հայտ­նում, որ վեր­ջինս 20

­Դաս

քա­ջա­տեղ­յակ է «Հրեից բո­լոր սո­վո­րու­թյուն­նե­րին և խն­դիր­նե­րին» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.3): Այ­նու­հետև նա սկսում է խո­սել իր դար­ձի մա­սին։ Կար­դա­ցե՛ք Պո­ղո­սի դար­ձի պատ­մու­թյու­նը Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.12–18 հա­մար­նե­րում, այ­նու­հետև ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք Ագ­րիպ­պա­սի վրա գոր­ծած դրանց ազ­դե­ցու­թյա­նը Գործք ա­ռա­ քե­լոց 26.26–28 հա­մար­նե­րում։ Ի՞նչ եք կար­ծում, ին­չո՞ւ Ագ­րիպ­ պասն այդ­կերպ ար­ձա­գան­քեց։ Ի՞ն­չը տպա­վո­րեց նրան Պո­ղո­սի վկա­յու­թյան մեջ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Պո­ղո­սի վկա­յու­թյունն այն մա­սին, թե ինչ­պես Հի­սու­սը փո­խեց իր կյան­քը, հզոր ազ­դե­ցու­թյուն ու­նե­ցավ ա­նաստ­ված թա­գա­վո­րի վրա։ Չ­կա ա­վե­լի զո­րա­վոր վկա­յու­թյուն, քան վե­րա­փոխ­ված կյան­քը։ Ճշ­ մար­տա­պես դար­ձի ե­կածի կյան­քի վկա­յու­թյու­նը զար­մա­նահ­րաշ ազ­դե­ցու­թյուն է ու­նե­նում ու­րիշ­նե­րի վրա։ Նույ­նիսկ ա­նաստ­ված թա­գա­վոր­նե­րի սրտին է դիպ­չում շնոր­հով վե­րա­փոխ­ված կյան­քի պատ­մու­թյու­նը։ Ե­թե նույ­նիսկ մեր պատ­մու­թյու­նը Պո­ղո­սի պատ­ մու­թյան պես հու­զիչ չէ, մենք բո­լորս պետք է կա­րո­ղա­նանք մարդ­ կանց ա­սել, թե ինչ է նշա­նա­կում ճա­նա­չել Հի­սու­սին և փր­կագն­ված լի­նել Նրա սուրբ ար­յամբ։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 10

Հետագա ուսումնասիրության համար ­ ար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքի 433-438 է­ջե­րի Կ «­Քիչ է մնում, որ ինձ հա­մո­զես» գլու­խը։ Քրիս­տո­նեա­կան կյան­քի էու­թյու­նը Հի­սու­սի հետ հա­րա­բե­րու­ թյունն է, որն այն­քան հա­րուստ ու լիար­ժեք է, որ մենք փա­փա­գում ենք կիս­վել դրա­նով։ Որ­քան էլ որ կարևոր է ճիշտ վար­դա­պե­տու­ թյու­նը, այն չի կա­րող փո­խա­րի­նել շնոր­հով դար­ձի ե­կած և սի­րով վե­րա­փոխ­ված կյան­քին։ Է­լեն Ուայթն այս մա­սին պար­զո­րոշ կեր­ պով է խո­սում. «Փր­կի­չը գի­տեր, որ ոչ մի փաս­տարկ, որ­քան էլ որ այն տրա­մա­բա­նա­կան լի­ներ, չէր հա­լեց­նե­լու կարծ­րա­ցած սրտե­րը և չէր կոտ­րե­լու աշ­խար­հա­յի­նի և­ե­սա­սի­րու­թյան կեղևը։ Նա գի­տեր, որ Իր ա­շա­կերտ­նե­րը պետք է ստա­նա­յին երկ­նա­յին պարգևը, որ Ա­ ­Դաս

21

վե­տա­րանն արդ­յու­նա­վետ կլի­ներ, ե­թե միայն հռչակ­վեր այն սրտե­ րից, ո­րոնք ջեր­մաց­վել էին, և­այն շուր­թե­րից, ո­րոնք պեր­ճա­խոս էին դար­ձել Նրա կեն­դա­նի ճա­նա­չո­ղու­թյամբ, Ով ճա­նա­պարհն է, ճշմար­ տու­թյու­նը և կ­յան­քը»։ Գործք ա­ռա­քե­լոց, էջ 31։ Դա­րե­րի փա­փա­գը գրքում նա ա­վե­լաց­նում է այս հզոր միտ­քը. «Քրիս­տո­սի հրա­շա­լի սե­ րը կփշրի և կեն­թար­կեց­նի սրտե­րը, այն ժա­մա­նակ, երբ դա­վա­նու­ թյան կե­տե­րի չոր կրկնու­թյու­նը ոչ մի օ­գուտ չի տա»։ Էջ 826։ Կան մար­դիկ, ով­քեր կար­ծում են, թե անձ­նա­կան վկա­յու­թյուն­նե­ րով կիս­վե­լը նշա­նա­կում է փոր­ձել ու­րիշ­նե­րին հա­մո­զել այն ճշմար­ տու­թյուն­նե­րի մեջ, ո­րոնք ի­րենք բա­ցա­հայ­տել են Աստ­ծո Խոս­քում։ Թեև կարևոր է պատ­շաճ ժա­մա­նա­կին խո­սել Աստ­ծո Խոս­քի ճշմար­ տու­թյուն­նե­րի մա­սին, մեր անձ­նա­կան վկա­յու­թյունն ա­վե­լի շատ հան­ցան­քից ա­զա­տագր­ված լի­նե­լու, խա­ղա­ղու­թյան, ո­ղոր­մու­թյան, ներ­ման, ու­ժի, հույ­սի և­ ու­րա­խու­թյան մա­սին է, ո­րը մենք գտել ենք հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի պարգևի մեջ, ին­չը Հի­սուսն ա­ռա­ջար­կում է անվ­ճար։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Ի՞նչ եք կար­ծում, ին­չո՞ւ է մեր անձ­նա­կան վկա­յու­թյունն այդ­քան զո­րա­վոր ու­րիշ­նե­րին տպա­վո­րե­լու հար­ցում։ Ինչ­պե՞ս են այ­լոց վկա­յու­թյուն­ներն ազ­դել ձեր և ձեր փոր­ձա­ռու­թյան վրա։ 2. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք չո­րեք­շաբ­թի օր­վա վեր­ջին հար­ցին տված ձեր պա­տաս­խան­նե­րը։ Ին­չո՞ւ է Տի­րոջ հետ ա­մե­նօր­յա փոր­ձա­ռու­թյունն այդ­քան կարևոր ոչ միայն մեր վկա­յու­թյան, այլև մեր սե­փա­կան հա­վա­տի հա­մար։ 3. Ի­հար­կե, հզոր վկա­յու­թյու­նը կա­րող է արդ­յու­նա­վետ ա­պա­ցույց լի­նել։ Միև­նույն ժա­մա­նակ, ին­չո՞ւ է աստ­վա­ծա­վախ կյան­քը մեր վկա­յու­թյան կարևո­րա­գույն մա­սը։ 4. Կիս­վե՛ք ձեր անձ­նա­կան վկա­յու­թյուն­նե­րով դա­սա­րա­նում։ Հի­ շե՛ք, որ պատ­մում եք, թե ինչ է Քրիս­տոսն ա­րել ձեզ հա­մար, և թե ինչ է Նա նշա­նա­կում ձեզ հա­մար այ­սօր։ Ի՞նչ է փո­խել ձեր կյան­ քում Հի­սու­սը։

22

­Դաս

­ԴԱՍ 3 ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 11–17

ՄԱՐԴԿԱՆՑ ՏԵՍՆԵԼՈՎ ՀԻՍՈՒՍԻ ԱՉՔԵՐՈՎ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Մար­կոս 8.22–26, Հով­հան­նես 4.3–34, Հով­հան­նես 1.40, 41, Մար­կոս 12.28–34, Ղու­կաս 23.39–43, Գործք ա­ռա­քե­լոց 8.26–38: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Եվ ա­սաց նրանց. Իմ հետևից ե­կեք, և Ես ձեզ մարդ­կանց որ­սորդ կշի­նեմ» (­Մատ­թեոս 4.19): ­Հի­սու­սը գլխա­վոր հո­գի­ներ շա­հողն է։ Հետևե­լով այն ճա­նա­պար­ հին, ո­րով Հի­սուսն աշ­խա­տում էր մարդ­կանց հետ՝ մենք սո­վո­րում ենք, թե ինչ­պես ու­րիշ­նե­րին ա­ռաջ­նոր­դել Հի­սուս Քրիս­տո­սի մի­ջո­ցով փրկու­թյան գի­տու­թյա­նը։ Ճամ­փոր­դե­լով Նրա հետ Ե­րու­սա­ղե­մի բա­ նուկ փո­ղոց­նե­րում, Հու­դա­յի փո­շոտ ա­րա­հետ­նե­րում և Գա­լի­լեա­յի կա­նա­չա­պատ բլուր­նե­րում՝ մենք բա­ցա­հայ­տում ենք, թե ինչ­պես էր Նա ո­րո­նող հո­գի­նե­րին հայտ­նում ար­քա­յու­թյան սկզբունք­նե­րը։ ­Հի­սու­սը բո­լոր տղա­մարդ­կանց և կա­նանց մեջ տես­նում էր հո­գի­ ներ, ո­րոնց հնա­րա­վոր էր շա­հել Իր ար­քա­յու­թյան հա­մար։ Նա յու­րա­ քանչ­յու­րին տես­նում էր աստ­վա­ծա­յին կա­րեկ­ցան­քի աչ­քե­րով։ Նա Պետ­րո­սին տես­նում էր ոչ որ­պես կո­պիտ, մե­ծա­խոս ձկնորս, այլ որ­ պես Ա­վե­տա­րա­նի հզոր քա­րո­զիչ։ Նա ի դեմս Հա­կո­բո­սի ու Հով­հան­ նե­սի չէր տես­նում բռնկուն, կրա­կոտ ծայ­րա­հե­ղա­կան մարդ­կանց, այլ Իր շնոր­հի ե­ռան­դուն հռչա­կող­նե­րի։ Նա տես­նում էր ան­կեղծ սի­ րո և­ ըն­դուն­ված լի­նե­լու մեծ փա­փա­գը Մա­րիամ Մագ­դա­ղե­նա­ցու, սա­մա­րա­ցի կնոջ և­ ար­նա­հո­սու­թյամբ տա­ռա­պող կնոջ մոտ։ Թով­ մա­սին Նա տես­նում էր ոչ թե որ­պես ցի­նիկ թե­րա­հա­վատ, այլ մե­կը, ով ան­կեղծ հար­ցեր ու­նի։ Լի­նեին նրանք հրեա­ներ թե հե­թա­նոս­ներ, տղա­մար­դիկ թե կա­նայք, խա­չի վրա­յի ա­վա­զակ, հար­յու­րա­պետ թե դի­վա­հար մարդ, Հի­սու­սը տես­նում էր նրանց աստ­վա­ծա­տուր նե­ րու­ժը և նա­յում էր նրանց փրկու­թյան աչ­քե­րով։ ­Դաս

23

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 12

Երկրորդ հպումը Աստ­վա­ծաշն­չում նկա­րագր­ված է ըն­դա­մե­նը մեկ հրաշք, ո­րը Հի­սու­սը կա­տա­րեց եր­կու փու­լով։ Դա Բեթ­սա­յի­դա­յի կույր մար­դու բժշկու­թյունն է։ Այս պատմությունը Քրիստոսի այսօրվա եկեղեցու հա­մար հա­վերժական դասեր է ներկայացնում։ Այն պատ­կե­րա­վոր կեր­պով ցույց է տա­լիս մարդ­կանց Հի­սու­սի մոտ բե­րե­լու գոր­ծում յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի օգ­տա­գոր­ծե­լու՝ Աստ­ծո ծրա­գի­րը։ Սուրբ Գիրքն ա­սում է. «Եվ գա­լիս է Բեթ­սա­յի­դա, և Նրա ա­ռաջ մի կույր են բե­րում և Նրան ա­ղա­չում, որ դիպ­չի նրան» (­Մար­կոս 8.22): Այս­տեղ կան եր­կու բա­նա­լի բա­ռեր՝ «բե­րում են» և «ա­ղա­չում են»։ Կույր մարդն ինք­նու­րույն չէր ե­կել։ Նրա ըն­կեր­նե­րը տե­սան նրա կա­ րի­քը և բե­րե­ցին նրան։ Մի­գու­ցե նա մեծ հա­վատ չու­ներ, սա­կայն նրա ըն­կեր­ներն ու­նեին այն։ Նրանք հա­վա­տա­ցին, որ Հի­սու­սը կբու­ ժի այս մար­դու կու­րու­թյու­նը։ Հի­սու­սի կող­մից ի­րա­կա­նաց­ված բժշկու­թյան մո­տա­վո­րա­պես 25 տար­բեր հրաշք­ներ կան Նոր Կ­տա­կա­րա­նում։ Դրան­ցից կե­սից ա­վե­ լիի դեպ­քում հի­վան­դին բժշկու­թյան հա­մար Հի­սու­սի մոտ է բե­րում բա­րե­կա­մը կամ ըն­կե­րը։ Շատ մար­դիկ Հի­սու­սի մոտ չեն գա, մինչև հա­վատ ու­նե­ցող ինչ-որ մե­կը չբե­րի նրանց։ Մեր դե­րը «նա­խա­ձեռ­ նող» դառ­նալն ու մարդ­կանց Հի­սու­սի մոտ բե­րելն է։ Մար­կո­սի ա­վե­տա­րա­նի 8.22 հա­մա­րում մեր ու­շադ­րու­թյանն ար­ժա­նի երկ­րորդ բա­ռը «ա­ղա­չում են» եզ­րույթն է։ Այն կա­րող է նշա­նա­կել «պա­ղա­տել, ա­ղեր­սել կամ հա­մո­զել», ինչն ա­վե­լի շատ են­թադ­րում է մեղմ, բա­րի, նրբին կոչ, քան բարձ­րա­գոչ, խիստ պա­ հանջ։ Այս մար­դու ըն­կեր­նե­րը բա­րեկր­թո­րեն դի­մե­ցին Հի­սու­սին՝ հա­ վա­տա­լով, որ Նա ու­նի նրան օգ­նե­լու և՛ ցան­կու­թյուն, և՛ զո­րու­թյուն։ Մի­գու­ցե մար­դը չէր հա­վա­տում, որ Հի­սու­սը կա­րող է բժշկել ի­րեն, բայց նրա ըն­կեր­նե­րը հա­վա­տում էին։ Եր­բեմն մենք պետք է մարդ­ կանց Հի­սու­սի մոտ տա­նենք մեր հա­վա­տի թևե­րի վրա։ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 8.22–26 հա­մար­նե­րը: Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ Նա կույ­րին բժշկեց եր­կու փու­լով։ Մեզ՝ Հի­սու­սի վկա­նե­րիս հա­մար ի՞նչ դաս ու­նի այս պատ­մու­թյունն այ­սօր։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 24

­Դաս

Հնա­րա­վո՞ր է, որ մենք ինք­ներս նույն­պես մարդ­կանց պարզ չտես­նենք։ Արդ­յո՞ք մենք նրանց ա­վե­լի շատ տես­նում ենք որ­պես ա­ նո­րոշ ու ստվե­րոտ «մար­դիկ… որ իբր ծա­ռե­րի պես ման են գա­լիս» (­Մար­կոս 8.24), քան որ­պես Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան թեկ­նա­ծու­ներ։ Ըստ ձեզ, ի՞նչն է եր­բեմն ստի­պում մեզ մարդ­կանց պարզ չտես­նել։ Բա­ցի ակն­հայտ դա­սից այն մա­սին, թե ինչ­պես է Աստ­ված օգ­տա­ գոր­ծում մեզ մարդ­կանց սրտե­րին հաս­նե­լու հա­մար, ու­րիշ ի՞նչ կա­րող ենք սո­վո­րել այս պատ­մու­թյու­նից։ Օրինակ, կորածներին ծառայելու և նրանց ապաքինելու հարցում ինչպե՞ս կրող են օգտագործվել, բժշկական և հոգևոր մոտեցումները։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 13

Դաս ընդունված լինելու մասին Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար ձևա­վո­րե­լով այն գա­ղա­փա­րը, թե ինչ է նշա­նա­կում յու­րա­քանչ­յուր ան­հա­տի նա­յել նոր տե­սանկ­յու­նից՝ Հի­ սու­սը նրանց սո­վո­րեց­նում էր մարդ­կանց նա­յել երկն­քի աչ­քե­րով։ Նրա տե­սանկ­յու­նը մարդ­կանց մա­սին ար­մա­տա­պես տար­բեր էր։ Նա նրանց տես­նում էր ոչ թե այն­պի­սին, ինչ­պի­սին կան, այլ այն­պի­ սին, ինչ­պի­սին կա­րող են դառ­նալ։ Իր բո­լոր փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­ նե­րում Նա մարդ­կանց վե­րա­բեր­վում էր ար­ժա­նա­պատ­վու­թյամբ և հար­գան­քով։ Նրա ա­շա­կերտ­նե­րը հա­ճախ էին զար­մա­նում մարդ­ կանց նկատ­մամբ Նրա վե­րա­բեր­մուն­քից։ Սա հատ­կա­պես տե­ղին է սա­մա­րա­ցի կնոջ հետ Նրա շփման ա­ռու­մով։ «The Archaeological Study Bible» Հնէա­բա­նա­կան ու­սում­նա­ սի­րու­թյան Աստ­վա­ծա­շու­նը (Աստ­վա­ծա­շունչ հնէա­բա­նա­կան մեկ­նու­թյուն­նե­րով) հե­տաքր­քիր դի­տար­կում է ա­նում հրեա­նե­ րի և սա­մա­րա­ցի­նե­րի փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի վե­րա­բեր­յալ։ «­Սա­մա­րա­ցի­նե­րի և հ­րեա­նե­րի միջև ան­հա­մե­րաշ­խու­թյու­նը սկիզբ է առ­նում ան­հի­շե­լի ժա­մա­նակ­նե­րից։ Հա­մա­ձայն Դ Թա­գա­վո­րաց 17-րդ գլ­խի՝ սա­մա­րա­ցի­նե­րը Մի­ջա­գետ­քի ժո­ղո­վուրդ­նե­րի շա­ռա­ վիղ­ներն էին, ում Ա­սո­րես­տա­նի թա­գա­վորն ու­ժով բնա­կեց­րել էր հյու­սի­սա­յին Իս­րա­յե­լի հո­ղե­րում Ք.Ա. 722թ. աք­սո­րից հե­տո։ Նրանք միա­խառ­նում էին Յահ­վեի երկր­պա­գու­թյու­նը կռա­պաշ­տա­կան ծե­սե­րի հետ»։ «The Archaeological Study Bible» Հնէա­բա­նա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թյան Աստ­վա­ծա­շու­նը(Աստ­վա­ծա­շունչ հնէա­բա­նա­ կան մեկ­նու­թյուն­նե­րով) (­Զոն­դեր­վան հրա­տա­րակ­չու­թյուն, 2005թ.), ­Դաս

25

էջ 1727։ Բա­ցի այս կռա­պաշ­տա­կան ծե­սե­րից, նրանք հիմ­նե­ցին մրցա­կից քա­հա­նա­յու­թյուն և մր­ցա­կից տա­ճար Գրի­զիմ լե­ռան վրա։ Հաշ­վի առ­նե­լով սա­մա­րա­ցի­նե­րի հետ նման աստ­վա­ծա­բա­նա­կան տար­բե­րու­թյուն­նե­րը՝ ա­շա­կերտ­նե­րը պետք է որ շփոթ­ված լի­նեին, երբ Հի­սու­սը Գա­լի­լեա գնա­լու հա­մար Սա­մա­րիա­յի ճա­նա­պարհն ընտ­րեց։ Նրանք զար­մա­ցած էին, որ Հի­սու­սը թույլ չտվեց Ի­րեն ներ­քա­շել կրո­նա­կան վի­ճա­բա­նու­թյուն­նե­րի մեջ։ Նա ուղ­ղա­կիո­րեն անդ­րա­դար­ձավ սիրո, ներման, ընդունված լիելու, սամարացի կնոջ փափագին։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 4.3–34 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս Հի­սու­սը մո­տե­ցավ սա­մա­րա­ցի կնո­ջը։ Ինչ­պե՞ս ար­ձա­գան­քեց կի­նը Քրիս­ տո­սի երկ­խո­սու­թյանն իր հետ։ Ինչ­պե՞ս ար­ձա­գան­քե­ցին ա­շա­ կերտ­ներն այս փոր­ձա­ռու­թյա­նը, և­ ինչ­պե՞ս Հի­սու­սը լայ­նաց­րեց նրանց մտա­հո­րի­զո­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հա­վի­տե­նա­կան դա­սը, որ Հի­սու­սը փա­փա­գում էր սո­վո­րեց­նել Իր ա­շա­կերտ­նե­րին և մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին, պար­զա­պես հետև­ յալն է. «Նրանք, ով­քեր ու­նեն Քրիս­տո­սի Հո­գին, բո­լոր մարդ­կանց կտես­նեն աստ­վա­ծա­յին կա­րեկ­ցան­քի աչ­քե­րով»։ Է­լեն Ուայթ, Ժա­ մա­նակ­նե­րի նշան­նե­րը, 1892թ. հու­նի­սի 20։ Ո­րո՞նք են այն մար­դիկ, ում հակ­ված եք նա­յել ար­հա­մար­հան­քով կամ վե­րա­բեր­վել ան­հար­գա­լից կեր­պով՝ պայ­մա­նա­վոր­ված ձեր սե­փա­կան մշա­կույ­թի ու հա­սա­րա­կու­թյան ազ­դե­ցու­թյամբ։ Ին­չո՞ւ պետք է փո­խեք ձեր վե­րա­բեր­մուն­քը, և­ ինչ­պե՞ս կա­րող է այդ փո­փո­խու­թյու­նը տե­ղի ու­նե­նալ։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 14

Սկսեք այնտեղից, որտեղ գտնվում եք Մե­կը ճշմար­տա­ցիո­րեն նկա­տել է. «Կ­յան­քում ինչ-որ բան սկսե­ լու լա­վա­գույն կետն այն է, որ­տեղ գտնվում եք, քա­նի որ սկսե­լու այլ կետ չկա»։ Հի­սուսն այս սկզբուն­քը շեշ­տադ­րում է Գործք ա­ռա­քե­լոց 1.8 հա­մա­րում, որ­տեղ Նա հայ­տա­րա­րում է. «­Բայց դուք զո­րու­թյուն կառ­նեք՝ երբ որ Հո­գին ձեզ վրա կգա և Իմ վկա­նե­րը կլի­նեք Ե­րու­ 26

­Դաս

սա­ղե­մում և բո­լոր Հրեաս­տա­նի և Սա­մա­րիա­յի մեջ մինչև երկ­րի ծայ­րե­րը»։ Ա­շա­կերտ­նե­րին ուղղ­ված Հի­սու­սի լու­րը չա­փա­զանց պարզ էր, որ­պես­զի սխալ հաս­կաց­վեր. սկսե՛ք այն­տե­ղից, որ­տեղ գտնվում եք։ Վ­կա­յե՛ք այն­տեղ, որ­տեղ Ատ­ված ձեզ դրել է։ Ա­վե­լի լավ հնա­րա­վո­ րու­թյուն­նե­րի մա­սին ե­րա­զե­լու փո­խա­րեն սկսեք նրանից ինչ ունեք։ Աստ­վա­ծա­յին աչ­քե­րով տե­սե՛ք ձեզ ա­մե­նա­մոտ գտնվող հնա­րա­վո­ րու­թյուն­նե­րը։ Ա­մենևին պետք չէ, որ դուք լի­նեք աշ­խար­հի ա­մե­նա­կիրթ, ա­մե­նա­ պեր­ճա­խոս, ա­մե­նաօժտ­ված մար­դը։ Որ­քան էլ օգ­տա­կար այդ տա­ ղանդ­նե­րը լի­նեն ճիշտ օգ­տա­գոր­ծե­լու դեպ­քում, վեր­ջում այն ա­մե­նը, ինչ ձեզ հար­կա­վոր է, ձեր սերն է Աստ­ծո և մարդ­կանց նկատ­մամբ։ Ե­թե ու­զում եք վկա­յել, Աստ­ված ձեզ հա­մար դա ա­նե­լու ճա­նա­պարհ­ ներ կհար­թի։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 1.40, 41, Հով­հան­նես 6.5–11 և Հով­ հան­նես 12.20–26 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են ձեզ պատ­մում այս հատ­ված­ներն Անդ­րեա­սի հոգևոր տե­սո­ղու­թյան և վ­կա­յու­թյան վե­րա­բեր­յալ նրա մո­տեց­ման մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Անդ­րեա­սի փոր­ձա­ռու­թյու­նը մեզ շատ բան է պատ­մում։ Նա սկսեց իր ըն­տա­նի­քից։ Քրիս­տո­սի մա­սին լուրն ա­ռա­ջինն իր եղ­բայր Պետ­րո­սի հետ կի­սեց։ Նա ջերմ կա­պեր ստեղ­ծեց մի փոք­րիկ տղա­յի հետ, ով հե­տո Հի­սու­սին հրաշ­քի հա­մար նյու­թեր տրա­մադ­րեց, իսկ Անդ­րեա­սը գի­տեր, թե ինչ ա­նել հույ­նե­րի հետ։ Աստ­վա­ծա­բա­նու­թյան շուրջ վի­ճա­բա­նու­թյուն­նե­րի փո­խա­րեն՝ նա գի­տեր նրանց կա­րիքն ու դրանք ներ­կա­յաց­նում է Հի­սու­սին։ Արդ­յու­նա­վետ կեր­պով հո­գի­ներ շահելը դա դրական ու հո­գա­տար հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ կա­ռու­ցե­լու ար­վեստն է։ Խոր­հե՛ք ձեր մտե­ րիմ­նե­րի մա­սին, ով­քեր մի­գու­ցե չեն ճա­նա­չում Հի­սու­սին։ Արդ­յո՞ք նրանք ի դեմս ձեզ տես­նում են մե­կին, ով կա­րեկ­ցող ու հո­գա­տար է։ Արդ­յո՞ք ձեր կյան­քում տես­նում են ի­րենց փա­փա­գած խա­ղա­ղու­ թյունն ու նպա­տա­կը։ Արդ­յո՞ք ձեր կյանքն Ավետարանը հաջող է ներկայացնում։ Մենք Աստ­ծո հա­մար ըն­կեր­ներ ենք շա­հում՝ պատ­ մե­լով Հի­սու­սի մա­սին։ Նրանք դառ­նում են քրիս­տոն­յա ըն­կեր­ներ և, հա­վա­նա­բար, մե­զա­նից լսե­լով աստ­վա­ծաշնչ­յան ճշմար­տու­թյան ­Դաս

27

Աստ­ծո՝ վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի լու­րը, կա­րող են նաև դառ­նալ Յո­թե­ րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ քրիս­տոն­յա­ներ։ Ին­չո՞ւ է եր­բեմն այդ­քան դժվար մեր ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րին ու բա­րե­կամ­նե­րին բե­րել դե­պի Քրիս­տո­սը։ Ձեզ հա­ջող­վե՞լ է Քրիս­ տո­սի մա­սին լու­րը կի­սել ձեր ըն­տա­նի­քի ան­դամ­նե­րից կամ մտե­ րիմ ըն­կեր­նե­րից որևէ մե­կի հետ։ Կիս­վե՛ք ո­րոշ սկզբունք­նե­րով, ո­րոնք կա­րող են օգ­տա­կար լի­նել ձեր դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րի հա­մար։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 15

Գործ ունենալով բարդ մարդկանց հետ Հի­սու­սը բարդ մարդ­կանց հետ գործ ու­նե­նա­լու վար­պետ էր։ Իր խոս­քե­րով ու գոր­ծե­րով Նա ցույց էր տա­լիս, որ դի­մա­ցինն Իր կող­մից ըն­դուն­ված է։ Նա կա­րեկ­ցան­քով լսում էր նրանց բոլոր անհանգստությունները, տա­լիս էր հար­ցեր և­ աս­տի­ճա­նա­բար հայտ­նում էր աստ­վա­ծա­յին ճշմար­տու­թյուն­ներ։ Նա տես­նում էր նույ­նիսկ ա­մե­նախս­տա­ցած սրտի ներ­քին փա­փագ­նե­րը և­ ա­մե­ նաս­տոր մե­ղա­վոր­նե­րի նե­րու­ժը։ Հի­սու­սի հա­մար չկար մե­կը, ում հնա­րա­վոր չլի­ներ հաս­նել Ա­վե­տա­րա­նով։ Հի­սու­սը հստա­կո­րեն հա­ վա­տում էր, որ «ոչ ոք այն­քան ցածր չի ըն­կել, ոչ ոք այն­քան պիղծ չէ, որ չկա­րո­ղա­նա փրկու­թյուն գտնել Քրիս­տո­սի մեջ»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­ րե­րի փա­փա­գը, էջ 258։ Հի­սու­սը մարդ­կանց նա­յում էր ոչ այն­պես, ինչպես մենք։ Նա յու­րա­քանչ­յուր մարդ ա­րա­րա­ծի մեջ տես­նում էր սկզբնա­կան Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան փառ­քը։ Նա վե­հաց­նում էր նրանց մտա­ծե­լա­կեր­պը, որ­պես­զի հաս­կա­նան այն հնա­րա­վո­րու­թյու­նը, թե ինչ կա­րող են դառ­նալ, և շա­տե­րը ձեռ­նա­մուխ ե­ղան ի­րա­կանց­նե­լու Նրա ակն­կա­լիք­ներն ի­րենց կյան­քում։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 4.18, 19, Մար­կոս 12.28–34 և Ղու­կաս 23.39–43 հա­մար­նե­րը։ Պետ­րո­սին և Հով­հան­նե­սին, հար­ցեր բարձ­րաց­նող ա­նա­նուն օ­րի­նա­կա­նին և խա­չի վրա­յի ա­վա­զա­կին ուղղ­ված Հի­սու­սի կո­չե­րում ի՞նչ նմա­նու­թյուն եք գտնում։ Ման­ րա­մաս­նո­րեն ու­սում­նա­սի­րե՛ք նրան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րին ուղղ­ ված կո­չը։ Ի՞նչը կառանձնացնեիք ձեզ համար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 28

­Դաս

Հի­սու­սը հոգևոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ էր տես­նում ա­մե­նուր, ուր որ ոտք էր դնում։ Նա Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան հա­վա­նա­կան ան­ դամ­ներ էր տես­նում ա­մե­նաան­հա­վա­նա­կան հան­գա­մանք­նե­րում։ Մենք այս ու­նա­կու­թյունն ան­վա­նում ենք «ե­կե­ղե­ցու ա­ճի աչ­քեր»։ Ե­կե­ղե­ցու ա­ճի աչ­քե­րը զար­գա­ցած զգա­յու­նա­կու­թյուն են, ո­րը թույլ է տա­լիս մարդ­կանց տես­նել այն­պես, ինչ­պես Հի­սուսն էր նրանց տես­նում՝ Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան հա­մար շահ­վող մար­դիկ։ Այս ու­ նա­կու­թյու­նը նե­րա­ռում է նաև «ե­կե­ղե­ցու ա­ճի ա­կանջ­ներ» գա­ղա­ փա­րը, ո­րը վե­րա­բե­րում է մեզ շրջա­պա­տող­նե­րի չբարձ­րա­ձայն­ված կա­րիք­նե­րը լսե­լուն։ Մենք պետք է լսենք նրանց սրտի փա­փագն ի­ րենց կա­րիք­նե­րի նկատ­մամբ, նույ­նիսկ ե­թե նրանք դա բա­ցեի­բաց չեն ար­տա­հայ­տում։ Խնդ­րե՛ք Տի­րո­ջը, որ­պես­զի ձեզ զգա­յուն դարձ­նի Սուրբ Հո­գու ծա­ռա­յու­թյան հա­մար ու­րիշ­նե­րի կյան­քում։ Ա­ղո­թե՛ք, որ­պես­զի Աստ­ված ձեզ տա երկ­րորդ հպու­մը և բա­ցի ձեր աչ­քե­րը հոգևոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի հա­մար, ո­րոնք Նա ա­մեն օր բե­րում է ձեր առջև՝ ձեր հա­վատն ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու հա­մար։ Խնդ­րե՛ք Տի­ րո­ջից պարզ տե­սո­ղու­թյուն, լսող ու զգա­յուն սիրտ, ինչ­պես նաև ձեր ճա­նա­չած և ձեր սի­րե­լի Քրիստոսի մասին լուրը ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն, և դուք կսկսեք մի ամ­բողջ կյանք տևող հրա­պու­րիչ ճամ­փոր­դու­թյուն։ Կ­յան­քը միան­գա­մայն նոր ի­մաստ ձեռք կբե­րի։ Դուք կու­նե­նաք ու­րա­խու­թյան և բա­վա­րար­վա­ծու­թյան զգա­ցո­ղու­թյուն, ո­րը նախ­կի­նում եր­բեք չեք զգա­ցել։ Ով­քեր աշ­խա­ տում են հո­գի­նե­րի փր­կու­թյան հա­մար, միայն նրանք կա­րող են զգալ այն բա­վա­րար­վա­ծու­թյու­նը, որն այն բե­րում է։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 16

Հասկանալով բարենպաստ հնարավորությունները

Գործք ա­ռա­քե­լոց գիր­քը լի է պատ­մու­թյուն­նե­րով, թե ինչ­պես էին ա­շա­կերտ­ներն օգտ­վում բա­րեն­պաստ հնարավորություններից՝ մարդկաց մոտեցնելու Աստ­ծո ար­քա­յու­թյու­նը։ Գր­քի մի ծայ­րից մյու­ սը մենք կար­դում ենք հիաս­քանչ պատ­մու­թյուն­ներ վաղ ե­կե­ղե­ցու մա­սին, և թե ինչ­պես էր այն ա­ճում նույ­նիսկ ի հե­ճուկս այն մար­տահ­ րա­վեր­նե­րի, ո­րոնց բախ­վում էր թե՛ ներ­սից, թե՛ դրսից։ Բ Կորն­թա­ցիս 2.12, 13 հա­մար­նե­րում, օ­րի­նակ, Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը պատ­մում է իր փոր­ձա­ռու­թյու­նը Տ­րո­վա­դա­յում. «­Բայց երբ որ ես հա­ ­Դաս

29

սա Տ­րո­վա­դա Քրիս­տո­սի Ա­վե­տա­րա­նի հա­մար, և դուռն ինձ հա­մար բաց էր Տե­րով, Իմ հո­գու մեջ հանգս­տու­թյուն չու­նեի, որ իմ Տի­տոս եղ­բորն այն­տեղ չգտա, այլ նրան­ցից հրա­ժա­րե­լով գնա­ցի Մա­կե­դո­ նիա»։ Աստ­ված հրա­շա­լի կեր­պով դուռ բա­ցեց Պո­ղո­սի հա­մար Եվ­ րո­պա­կան մայր­ցա­մա­քում Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զե­լու հա­մար, և նա գի­տեր, որ այն դռնե­րը, ո­րոնք Աստ­ված բա­ցում է այ­սօր, վա­ղը կա­ րող են փակ­վել։ Տես­նե­լով և­օգ­տա­գոր­ծե­լով հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը՝ նա ան­մի­ջա­պես նա­վար­կեց դե­պի Մա­կե­դո­նիա։ Նոր Կ­տա­կա­րա­նի Աստ­վա­ծը բաց դռնե­րի Աստ­ված է, Ով մեզ բա­րեն­պաստ հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ է տրա­մադ­րում, որ­պես­զի կիս­վենք մեր հա­վա­տով։ Ամ­բողջ Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքում մենք Աստ­ծուն տես­նում ենք գոր­ծե­լիս։ Բաց դռներ են ա­մե­նուր՝ քա­ ղաք­նե­րում, մար­զե­րում, երկր­նե­րում և­ա­մե­նից ա­ռաջ՝ մարդ­կանց սրտե­րում։ Կար­դա­ցե՛ք 8.26–38 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են մեզ սո­վո­րեց­նում այս տեքս­տերն Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյան նկատ­մամբ Փի­լիպ­պո­սի բաց լի­նե­լու և­ աստ­վա­ծա­յին հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րին նրա ար­ ձա­գան­քի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ «Հրեշ­տա­կը Փի­լիպ­պո­սին ա­ռաջ­նոր­դեց նրա մոտ, ով լույս էր փնտրում և պատ­րաստ էր Ա­վե­տա­րանն ըն­դու­նել։ Այ­սօր էլ հրեշ­ տակ­նե­րը կա­ռաջ­նոր­դեն այն գոր­ծիչ­նե­րի քայ­լե­րը, ով­քեր թույլ կտան Սուրբ Հո­գուն սրբա­գոր­ծել ի­րենց լե­զու­ներն ու վե­հաց­նել և­ազն­վաց­ նել ի­րենց սրտե­րը։ Փի­լիպ­պո­սի մոտ ու­ղարկ­ված հրեշ­տակն ինքն ան­ձամբ էլ կա­րող էր այդ գործն ի­րա­կա­նաց­նել ե­թով­պա­ցի ներ­քի­ նու հա­մար, սա­կայն այս գոր­ծե­լա­կեր­պը հա­տուկ չէ Աստ­ծուն։ Նա ծրագ­րել է, որ մար­դիկ աշ­խա­տեն ի­րենց եղ­բայր­նե­րի հա­մար»։ Է­լեն Ուայթ, Գործք ա­ռա­քե­լոց, էջ 109։ Ե­թե մենք ու­նենք ա­կանջ­ներ լսե­լու և­ աչ­քեր՝ տես­նե­լու հա­մար, մենք ևս կա­ռաջ­նորդ­վենք ան­տե­սա­նե­լի հրեշ­տակ­նե­րի կող­մից, որ­ պես­զի ճշմար­տու­թյուն փնտրող­նե­րին ներ­կա­յաց­նենք ար­քա­յու­թյան ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Ու­շադ­րու­թյուն դարձ­րեք, թե ինչ­պի­սի կարևոր դեր ու­նի Սուրբ Գիրքն այս պատ­մու­թյան մեջ։ Նկա­տե՛ք նաև, թե որ­քան կարևոր էր այս պատ­մու­թյան մեջ այն, որ ինչ-որ մեկն այն­քան լավ գի­տեր 30

­Դաս

Սուրբ Գիր­քը, որ կա­րո­ղա­ցավ այն բա­ցատ­րել։ Ի՞նչ դա­սեր կան այս­տեղ մեզ հա­մար։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 17

Հետագա ուսումնասիրության համար ­Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքի 103-111 է­ջե­րի «Ա­վե­տա­րա­նը Սա­մա­րիա­յում» գլու­խը։ Մեզ շրջա­պա­տող մար­դիկ հա­վեր­ժա­կան բա­նե­րի փնտրտու­քի մեջ են։ Ինչ­պես դի­պուկ կեր­պով ա­սաց Հի­սու­սը. «­Հունձ­քը շատ է, բայց մշակ­նե­րը՝ քիչ» (­Մատ­թեոս 9.37): Խն­դի­րը հունձ­քի մեջ չէր։ Աստ­վա­ծա­յին տե­սո­ղու­թյամբ Հի­սու­սը տես­նում էր ա­ռատ բերք այն­տեղ, ուր ա­շա­կերտ­նե­րը տես­նում էին միայն հա­կա­ռա­կու­թյուն։ Ի՞նչ լու­ծում ա­ռա­ջար­կեց Հի­սուսն այս խնդրի հա­մար։ «Արդ՝ ա­ղա­ չեք հնձի Տի­րո­ջը, որ մշակ­ներ հա­նի Իր հունձ­քի մեջ» (­Մատ­թեոս 9.38): Լու­ծումն է ա­ղո­թել, որ­պես­զի Աստ­ված ձեզ ու­ղար­կի Իր հունձ­քի մեջ։ Ին­չո՞ւ չա­ղո­թել հետև­յալ կերպ. «­Տե՛ր, ես կա­մե­նում եմ, որ ինձ օգտագործես Քո ար­քա­յու­թյան ա­ռաջ­խա­ղաց­ման գոր­ծում։ Բա­ ցի՛ր իմ աչ­քե­րը, որ­պես­զի տես­նեմ բա­րեն­պաստ հնա­րա­վո­րու­ թյուն­նե­րը, ո­րոնք Դու ա­մեն օր բա­ցում ես իմ ա­ռաջ։ Սո­վո­րեց­րո՛ւ ինձ զգա­յուն լի­նել ինձ շրջա­պա­տող մարդ­կանց նկատ­մամբ։ Օգ­ նի՛ր ինձ հույ­սի ու խրա­խու­սան­քի խոս­քեր ա­սել և կի­սել Քո սերն ու ճշմար­տու­թյունն այն մարդ­կանց հետ, ում հան­դի­պում եմ ա­մեն օր»։ Ե­թե այս­պես ա­ղո­թեք, Աստ­ված ան­հա­վա­նա­կան բա­ներ կա­նի ձեր կյան­քում։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Ե­թե աշ­խա­տել եք մարդ­կանց Հի­սու­սին բե­րե­լու ուղ­ղու­թյամբ, մի բան հաս­տատ գի­տեք. դա այդ­քան էլ հեշտ գործ չէ, այն­պես չէ՞։ Ա­յո, ի­հար­կե, միայն Աստ­ված կա­րող է դար­ձի բե­րել սրտեր, սա­ կայն Իր ի­մաս­տու­թյամբ Նա ընտ­րել է օգ­տա­գոր­ծել մեզ որ­պես այս գոր­ծըն­թա­ցի մի մաս։ Նույ­նիսկ ըն­դա­մե­նը մեկ մար­դու հա­ մար աշ­խա­տե­լը պա­հան­ջում է ժա­մա­նակ, ջանք, համ­բե­րու­թյուն և­ ի վե­րուստ ծնունդ ա­ռած սեր։ Ի՞նչ ընտ­րու­թյուն կա­րող եք ա­ նել, ին­չը կօգ­նի ձեր ես-ին մա­հա­նալ, մի բան, որն անհ­րա­ժեշտ է Քրիս­տո­սի լավ վկա լի­նե­լու հա­մար։ ­Դաս

31

2. Ինչպիսի՞ մարդ­կանց հետ եք հան­դի­պում, ով­քեր չեն ճա­նա­չում Տի­րո­ջը։ Ի՞նչ եք ա­րել, ա­նում կամ պետք է ա­նեք նրանց վկա­յե­լու հա­մար։ 3. Խոր­հե՛ք Տար­սո­նա­ցի Սո­ղո­սի մա­սին։ Նրա օ­րի­նա­կով ներ­կա­յաց­ ված է մե­կը, ում դար­ձը վեր էր ցան­կա­ցած մե­կի երևա­կա­յու­թյու­ նից։ Սա­կայն, այ­դու­հան­դերձ, մենք գի­տենք, թե ինչ կա­տար­վեց նրա հետ։ Ի՞նչ պետք է սա մեզ ա­սի մարդ­կանց աչ­քի երևույ­թով հապշ­տապ դա­տե­լու վտան­գի մա­սին։ 4. Մ­տա­պա­հե­լով Սո­ղո­սի պատ­մու­թյու­նը՝ ինչ­պե՞ս վար­վել այն­պի­սի հա­մար­նե­րի հետ, ինչ­պի­սին է, օ­րի­նակ, Մատ­թեոս 7.6-ը. «­Սուրբ բա­նը շնե­րին մի՛ տաք, ոչ էլ ձեր մար­գա­րիտ­նե­րը գցեք խո­զե­րի ա­ռաջ, որ նրանց կոխ չտան ի­րենց ոտ­քե­րով և հետ դառ­նան ձեզ պա­տա­ռեն»։

32

­Դաս

­ԴԱՍ 4 ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 18–24

ԱՂՈԹՔԻ ԶՈՐՈՒԹՅՈՒՆԸ. ԲԱՐԵԽՈՍԵԼՈՎ ՈՒՐԻՇՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հայտ­նու­թյուն 12.7–9, Ե­փե­սա­ցիս 6.12, Եբ­րա­յե­ցիս 7.25, Ե­ փե­սա­ցիս 1.15–21, Դա­նիել 10.10–14, Ա Հով­հան­նես 5.14–16: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Ի­րար խոս­տո­վա­նեք ձեր հան­ցանք­նե­րը և­ ի­րար վրա ա­ ղոթք ա­րեք, որ բժշկվեք, շատ զո­րա­վոր է ար­դա­րի ա­ղոթ­քը ներ­գոր­ծե­լով» (­Հա­կո­բոս 5.16): Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­ներն զգում էին ա­ղոթ­քի՝ ի­ րենց կա­րի­քը։ «Եվ նրանք ա­ղոթք ա­նե­լիս՝ շարժ­վեց այն տե­ղը, ուր որ ժո­ղով­ված էին, և­ ա­մեն­քը Սուրբ Հո­գով լցվե­ցին և Աստ­ծո խոս­քը խո­սում էին հա­մար­ձա­կու­թյամբ» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.31): Ու­շադ­րու­թյուն դարձ­ րեք, որ ա­շա­կերտ­ներն ա­ղո­թում էին։ Նրանք լցվե­ցին Սուրբ Հո­գով և Աստ­ծո Խոս­քը խո­սում էին հա­մար­ձա­կու­թյամբ և վս­տա­հու­թյամբ։ Նրանց ա­ղոթք­նե­րի, Սուրբ Հո­գով լցվե­լու, և Աստ­ծո Խոս­քը զո­րու­ թյամբ հռչա­կե­լու մեջ ու­ղիղ կապ կար։ «Ա­շա­կերտ­նե­րը …­ օրհ­նու­ թյուն­ներ չէին խնդրում մի­միայն ի­րենց հա­մար։ Նրանք լծված էին հո­գի­նե­րի փրկու­թյան բե­ռով։ Նրանք գի­տակ­ցում էին, որ Ա­վե­տա­ րա­նը պետք է հասց­վի ամ­բողջ աշ­խար­հին և խնդ­րում էին այն ու­ժը, ո­րը Քրիս­տո­սը խոս­տա­ցել էր»։ Է­լեն Ուայթ, Գործք ա­ռա­քե­լոց, էջ 37։ Երբ մենք ո­րո­նում ենք Աստ­ծուն և բա­րե­խո­սում ենք ու­րիշ­նե­րի հա­մար, Աստ­ված աշ­խա­տում է մեր սրտերի հետ, որ­պես­զի մեզ մո­ տեց­նի Ի­րեն, և տա­լիս է մեզ աստ­վա­ծա­յին ի­մաս­տու­թյուն այդ մարդ­ կանց Իր ար­քա­յու­թյուն հասց­նե­լու հա­մար (­Հա­կո­բոս 1.5): Նա նաև այդ մարդ­կանց Ի­րեն մո­տեց­նե­լու հա­մար հզոր կեր­պով աշ­խա­տում է նրանց կյան­քում այն­պի­սի ճա­նա­պարհ­նե­րով, ո­րոնք մենք չենք կա­րող տես­նել կամ լիո­վին ըմբռ­նել (Ա Հով­հան­նես 5.14–17)։ ­Դաս

33

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 19

Տիեզերական պայքար Հա­մե­մա­տե՛ք Հայտ­նու­թյուն 12.7–9, Ե­փե­սա­ցիս 6.12 և Բ Կորն­ թա­ցիս 10.4 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս են այս տեսք­տերն ազ­դում բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի՝ մեր ըն­կալ­ման վրա։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­վա­ծա­շուն­չը բացում է տե­սա­նե­լի և­ ան­տե­սա­նե­լի աշ­խարհ­ ներն ի­րա­րից բա­ժա­նող վա­րա­գույ­րը։ Տե­ղի է ու­նե­նում պայ­քար բա­ րու և չա­րի, ար­դա­րու­թյան ու­ժե­րի և խա­վա­րի ու­ժե­րի, Քրիս­տո­սի և սա­տա­նա­յի միջև։ Նույ­նիսկ տիե­զե­րա­կան այս հա­կա­մար­տու­թյան պայ­ման­նե­րում Աստ­ված հար­գում է մարդ­կանց ա­զա­տու­թյու­նը։ Նա եր­բեք չի շահարկի մեր կամ­քը և հար­կադ­րանք չի ի­րա­կա­նաց­նի մեր գի­տակ­ցու­թյան վրա։ Նա ու­ղար­կում է Իր Սուրբ Հո­գին տղա­մարդ­ կանց և կա­նանց աստ­վա­ծա­յին ճշմար­տու­թյան մեջ հան­դի­մա­նե­լու հա­մար (­Հով­հան­նես 16.7, 8): Երկ­նա­յին հրեշ­տակ­նե­րը մաս­նա­կից են դառ­նում ճա­կա­տա­մար­տին, որ­պես­զի մարդ­կանց դրդեն դե­պի հա­վեր­ժու­թյու­ն (Եբ­րա­յե­ցիս 1.14): Աստ­ված նաև մարդ­կանց կյան­ քում նպաստավոր ի­րա­վի­ճակ­ներ է թույլ տա­լիս, որ­պես­զի նրանց Իր մոտ բե­րի։ Այն, ինչ Աստ­ված եր­բեք չի ա­նի, մեր գի­տակ­ցու­թյան վրա հար­ կադ­րանք ի­րա­կա­նաց­նելն է։ Ու­ժի գոր­ծադ­րու­մը հա­կա­ռակ է Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան սկզբունք­նե­րին։ Հար­կադ­րան­քը խորթ է սի­ րո սկզբունք­նե­րին, ին­չը Նրա կա­ռա­վա­րու­թյան հիմ­նա­քարն է։ Ա­ հա այս­տեղ է, որ ա­ղոթքն այդ­քան նշա­նա­կա­լից է։ Թեև նույ­նիսկ նախ­քան մենք կա­ղո­թենք, Աստ­ված ա­նում է Իր զո­րու­թյան սահ­ ման­նե­րում ա­մեն ինչ մարդ­կանց սրտե­րին հաս­նե­լու հա­մար, մեր ա­ղոթք­նե­րը ա­զա­տու­թյուն են տա­լիս Աստ­ծո հզո­րա­գույն ու­ժին։ Աստ­ված հար­գում է ա­զատ ընտ­րու­թյան մեր ի­րա­վունքն ու­րիշ­նե­ րի հա­մար բա­րե­խո­սե­լու հար­ցում ու բա­րու և չա­րի հա­կա­մար­տու­ թյան լույ­սի ներ­քո կա­րող է ա­նել շատ ա­վե­լին, երբ մենք ա­ղո­թում ենք, քան երբ չենք ա­ղո­թում։ Ու­շադ­րու­թյամբ կար­դա­ցե՛ք այս հատ­վա­ծը. «Աստ­ծո ծրագ­րի մի մասն է` ի պա­տաս­խան հա­վա­տի ա­ղոթ­քի` մեզ շնոր­հել այն, ին­չը Նա չէր շնոր­հի, ե­թե այդ­պես չխնդրեինք»։ Է­լեն Ուայթ, Մեծ պայ­ քար, էջ 525։ Բա­րու և չա­րի միջև տե­ղի ու­նե­ցող մեծ պայ­քա­րում 34

­Դաս

ա­ղոթ­քը մեծ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի։ Երբ մենք ա­ղո­թում ենք Քրիս­տո­ սին չճա­նա­չող ինչ-որ մե­կի հա­մար, մեր ա­ղոթքն ու­ղի­ներ է բա­ցում, որ­պես­զի աստ­վա­ծա­յին օրհ­նու­թյուն­նե­րը ներ­հո­սեն նրա կյանք։ Աստ­ված հար­գում է նրանց հա­մար բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթք հնչեց­ նե­լու մեր ընտ­րու­թյու­նը և­ է՛լ ա­վե­լի մեծ զո­րու­թյամբ է աշ­խա­տում նրանց հա­մար։ Բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի թե­մա­յի շուրջ մտո­րե­լիս մենք պետք է հա­մես­տո­րեն ըն­դու­նենք, որ լիար­ժեք կեր­պով չենք ըն­կա­լում Աստ­ծո գոր­ծե­րը, սա­կայն այս գի­տակ­ցու­մը չպետք է մեզ հետ պա­հի շա­րու­ նա­կա­բար այն օրհ­նու­թյուն­նե­րի դաշտ մտնե­լուց, որն ա­ռա­ջար­կում է ա­ղոթ­քը մեզ և­ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Աստ­ված ա­վե­լի զո­րա­վոր կեր­պով գոր­ծում այն ժա­մա­նակ, երբ մենք ա­ղո­թում ենք, քան երբ ան­տե­սում ենք ա­ ղոթ­քը։ Նույ­նիսկ ե­թե լիար­ժեք կեր­պով չենք ըն­կա­լում, թե ինչ­պես է այդ ա­մենն աշ­խա­տում, ին­չո՞ւ պետք է ու­րիշ­նե­րի հա­մար ա­ղո­ թե­լու Աստ­վա­ծաշն­չի հոր­դո­րը դրդի մեզ հենց այդ­պես վար­վել։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 20

Հիսուսը՝ հզոր Բարեխոսը Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 3.21, 5.16 և 9.18 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են ձեզ պատ­մում այս տեքս­տե­րը Հի­սու­սի ա­ղոթ­քի կյան­քի և Նրա ծա­ռա­ յու­թյան արդ­յու­նա­վե­տու­թյան փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հի­սու­սի կյանքն Իր Հոր հետ շա­րու­նա­կա­կան աստ­վա­ծա­յին հա­ ղոր­դակ­ցու­թյան օ­րի­նակ էր։ Իր մկրտու­թյան ժա­մա­նակ, երբ Հի­սուսն սկսեց Իր մե­սիա­կան ծա­ռա­յու­թյու­նը, Նա ա­ղո­թեց աստ­վա­ծա­յին զո­ րու­թյան հա­մար՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու երկն­քի ծրա­գի­րը։ Սուրբ Հո­գին զո­րու­թյուն տվեց Նրան ի­րա­կա­նաց­նե­լու Հոր կամ­քը և Իր առջև դրված ա­ռա­ջադ­րան­քը։ Լի­ներ դա հինգ հա­զար հո­գուն կե­րակ­րե­լը, բո­րո­տին բժշկե­լը, թե դի­վա­հար­նե­րին ա­զա­տագ­րե­լը, Հի­սու­սը հաս­ կա­նում էր, որ բա­րու և չա­րի միջև պայ­քա­րում ա­ղոթ­քը հզո­րա­գույն զենք է դժոխ­քի ու­ժե­րին հա­կա­հար­ված տա­լու հա­մար։ Ա­ղոթ­քը մեր ա­նօգ­նա­կա­նու­թյունն ու թու­լու­թյունն Աստ­ծո ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թյան հետ միա­վո­րե­լու երկն­քի կող­մից սահ­ման­ված մի­ջոց է։ Այն Աստ­ծո ­Դաս

35

ա­ռաջ մեզ բարձ­րաց­նե­լու մի­ջոց է, Ով միակն է, որ կա­րող է դիպ­չել այն մարդ­կանց սրտե­րին, ում հա­մար մենք ա­ղո­թում ենք։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 22.31–34 և Եբ­րա­յե­ցիս 7.25 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հա­վաս­տիա­ցում տվեց Հի­սու­սը Պետ­րո­սին՝ նրան նա­խա­ պատ­րաս­տե­լու մոտ ա­պա­գա­յում սպաս­վող փոր­ձու­թյուն­նե­րին։ Ի՞նչ հա­վաս­տիա­ցում է Նա տա­լիս մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին, երբ մենք դի­մա­կա­յում ենք փոր­ձու­թյուն­նե­րի։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Սր­տեր շա­հե­լու գոր­ծում լավ արդ­յունք­նե­րի հաս­նող­ներն ա­ղոթ­ քի մար­դիկ են։ Հի­սուսն ա­ղո­թում էր Պետ­րո­սի հա­մար՝ ո­րո­շա­կիո­ րեն նշե­լով նրա ա­նու­նը։ Նա նո­րից հա­վաս­տիաց­րեց Պետ­րո­սին, որ նրա մե­ծա­գույն փոր­ձու­թյան ժա­մա­նակ Ին­քը նրա հա­մար ա­ղո­ թե­լիս կլի­նի։ Սա­տա­նան շատ լավ էր հաս­կա­նում Աստ­ծո ար­քա­յու­ թյան ա­ռաջ­խա­ղաց­ման գոր­ծում Պետ­րո­սի ու­նե­ցած նե­րու­ժը։ Նա ծրագ­րել էր ա­նել ա­մեն հնա­րա­վո­րը քրիս­տո­նեա­կան ե­կե­ղե­ցու վրա Պետ­րո­սի դրա­կան ազ­դե­ցու­թյու­նը ի չիք դարձ­նե­լու հա­մար։ Սա­կայն Պետ­րո­սի բո­լոր փոր­ձու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ Հի­սուսն ա­ղո­թում էր նրա հա­մար, և Տի­րոջ ա­ղոթք­նե­րը պա­տաս­խան ստա­ցան։ Որ­քա՜ն սահմռ­կե­ցու­ցիչ է այն ի­րա­կա­նու­թյան գի­տակ­ցու­մը, որ Փր­կիչն ա­ղո­ թում է նաև մեզ հա­մար։ Նա մեզ հրա­վի­րում է միա­նալ Ի­րեն բա­րե­ խո­սա­կան ա­ղոթ­քում և­ ու­րիշ­նե­րին ներ­կա­յաց­նել ա­նուն առ ա­նուն Իր գա­հի ա­ռաջ։ Ա­ղոթ­քում հա­րատևելն ու հա­մա­ռե­լը ցույց է տա­լիս, որ մենք գի­ տակ­ցում ենք մեր լիա­կա­տար, բա­ցար­ձակ կախ­վա­ծու­թյունն Աստ­ ծուց այն մարդ­կանց սրտե­րին դիպ­չե­լու հար­ցում, ում հա­մար մենք ա­ղո­թում ենք։ Ո՞ւմ հա­մար եք ա­ղո­թում հի­մա։ Ին­չո՞ւ է կարևոր եր­բեք չդա­դա­ րել ա­ղո­թել, ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան բարդ կա­րող է թվալ ի­ րա­վի­ճա­կը։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 21

Պողոսի բարեխոսական աղոթքները Բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթքն աստ­վա­ծաշնչ­յան հիմք ու­նի։ Իր ողջ ծա­ռա­յու­թյան ըն­թաց­քում Պո­ղոսն ա­ղո­թում էր իր ա­վե­տա­րան­չա­ 36

­Դաս

կան ծա­ռա­յու­թյան ըն­թաց­քում հիմ­նած ե­կե­ղե­ցի­նե­րի նո­րա­դարձ­նե­ րի հա­մար։ Պո­ղո­սը հա­վա­տում էր, որ երբ ա­ղո­թում է, կա­տար­վում է մի բան, ո­րը չի կա­տար­վի, ե­թե չա­ղո­թի։ Թեև նա բա­ժան­ված էր իր սի­րե­լի­նե­րից, գի­տակ­ցում էր, որ ի­րենք կա­րող են սրտե­րով միա­բան լի­նել, երբ ա­ղո­թում են միմ­յանց հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­փե­սա­ցիս 1.15–21 հա­մար­նե­րը։ Ս­տորև բեր­ված տո­ղե­րում թվար­կե՛ք այն կա­րիք­նե­րը, ո­րոնք Պո­ղո­սը ներ­կա­ յաց­րեց Աստ­ծուն ե­փե­սա­ցի­նե­րի հա­մար։ Հատ­կա­պես ի՞նչ էր նա խնդրում Աստ­ծուն տալ նրանց։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ակ­նա­ռու է Պո­ղո­սի ա­ղոթ­քը ե­փե­սա­ցի հա­վա­տաց­յալ­նե­րի հա­ մար։ Նա ա­ղո­թում էր, որ Աստ­ված նրանց ի­մաս­տու­թյուն և հոգևոր տե­սո­ղու­թյուն շնոր­հի, որ լու­սա­վո­րի նրանց մտքերն աստ­վա­ծա­յին ճշմար­տու­թյամբ և տա նրանց հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հույ­սը։ Նա նաև ա­ղո­թում էր, որ հա­վա­տաց­յալ­նե­րը վե­րապ­րեն Աստ­ծո ու­ժի հզոր գոր­ծերն ի­րենց կյան­քում։ Աստ­ված այն­քան զո­րա­վոր, այն­ քան հզոր է, որ հա­րու­թյուն տվեց Հի­սու­սին մե­ռել­նե­րից: Սա հենց այն ի­րա­դար­ձու­թյունն էր, ո­րը ձևա­վո­րում էր Նրա­նում հա­վի­տե­ նա­կան կյանք ու­նե­նա­լու նրանց հույ­սի հիմ­նաս­յու­նը։ Նա եզ­րա­ փա­կում է իր ա­ղոթ­քը՝ հա­վա­տաց­յալ­նե­րին հի­շեց­նե­լով «Քրիս­տո­սի փառ­քի հարս­տու­թյան» և «Նրա ժա­ռան­գու­թյան» մա­սին։ Ե­փե­սա­ ցի քրիս­տոն­յա­նե­րը պետք է որ քա­ջա­լե­րան­քով լցված լի­նեին՝ ի­մա­ նա­լով, որ Պո­ղոսն ա­ղո­թում էր ի­րենց հա­մար, և թե ին­չի հա­մար էր նա ա­ղո­թում։ Կար­դա­ցե՛ք Փի­լիպ­պե­ցիս 1.3–11 հա­մար­նե­րը և­ ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք Պո­ղո­սի ա­ղոթ­քի տո­նին։ Ե­թե դուք լի­նեիք Փի­լիպ­պեի ե­կե­ղե­ցու ան­դամ և նմա­նա­տիպ նա­մակ ստա­նա­յիք Պո­ղո­սից, ո­ րում նա ձեզ պատ­մեր, որ ոչ միայն ա­ղո­թում է ձեզ հա­մար, այլև ներ­կա­յաց­ներ իր ա­ղոթ­քի բո­վան­դա­կու­թյու­նը, ի՞նչ կզգա­յիք և­ ին­չո՞ւ։ Ի՞նչ խոս­տում­ներ են տեղ գտել այդ նա­մա­կի տո­ղե­րում։ Միև­նույն ժա­մա­նակ, նաև ի՞նչ հոր­դոր­ներ կան դրա­նում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ս­րանք Աստ­վա­ծաշն­չի ա­մե­նա­քա­ջա­լե­րող ու ա­մե­նա­վե­հաց­նող բա­ռե­րից են, ո­րոնք լի են խոս­տում­նե­րով, ո­րոնք կոչ են ա­նում լցվել ­Դաս

37

Հի­սու­սին ճա­նա­չե­լու ի­րո­ղու­թյու­նից բխող սի­րով, գի­տու­թյամբ և խո­րա­թա­փան­ցու­թյամբ, որ­պես­զի մենք բո­լորս լի­նենք այն, ինչ Աստ­ ված նպա­տա­կադր­վել է, որ մենք լի­նենք Ի­րե­նում։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 22

Անտեսանելի ուժերը գործելիս Բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քը հզոր գոր­ծիք է բա­րու և չա­րի միջև տե­ղի ու­նե­ցող այս պայ­քա­րում, ո­րը մենք ան­վա­նում ենք «մեծ պայ­քար»։ Այս պայ­քա­րի ա­մե­նահս­տակ հայտ­նու­թյուն­նե­րից մե­կը ներ­կա­յաց­ ված է Դա­նիե­լի գրքի 10-րդ գլ­խում։ Հի­շենք, որ Ե­րե­միա մար­գա­րեն կան­խա­տե­սել էր, որ հրեա­նե­ րը Բա­բե­լո­նում գե­րի են լի­նե­լու յո­թա­նա­սուն տա­րի շա­րու­նակ։ Դա­նիե­լի կյան­քի վեր­ջում հրեա­նե­րի գե­րու­թյան մար­գա­րեա­կան այս ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը մո­տե­նում էր իր ա­վար­տին։ Դա­նիելն ան­ հանգս­տա­ցած էր։ Նա Ե­րե­միա մար­գա­րեի խոս­քե­րի ի­րա­կա­նաց­ ման շատ քիչ ա­պա­ցույց­ներ էր տես­նում։ Ժո­ղո­վուր­դը շա­րու­նա­կում էր գե­րու­թյան մեջ մնալ։ Բա­բե­լո­նը պար­տու­թյուն կրեց մա­րե­րից և պար­սիկ­նե­րից, սա­ կայն հրեա­նե­րը դեռևս մնում էին գե­րու­թյան մեջ։ Դա­նիե­լը ե­րեք շա­բաթ շա­րու­նակ ծոմ պա­հեց և­ա­ղո­թեց։ Նա ջա­նա­սի­րա­բար ա­ղո­ թում էր իր ժո­ղովր­դի հա­մար։ Ե­րեք շա­բաթ հե­տո փա­ռա­հեղ հրեշ­ տա­կա­կերպ մի էակ հայտն­վեց նրան։ Կար­դա­ցե՛ք Դա­նիել 10.10–14 հա­մար­նե­րը։ Ե՞րբ լսվե­ցին Դա­նիե­ լի ա­ղոթք­նե­րը, և­ ի՞նչն էր ժա­մա­նա­կա­վո­րա­պես խո­չըն­դո­տում դրանց։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Սա մի հիաս­քանչ հատ­ված է։ Այն լիար­ժե­քո­րեն հաս­կա­նա­լու հա­ մար ե­կեք ծա­նո­թա­նանք հե­րոս­նե­րից մի քա­նի­սի հետ։ Ո՞վ է Պար­ սից թա­գա­վո­րու­թյան իշ­խա­նը։ Միան­շա­նա­կո­րեն՝ ո՛չ Կ­յու­րո­սը։ Նա Պար­սից կայս­րու­թյան թա­գա­վորն է։ Ա­մե­նայն հա­վա­նա­կա­նու­թյամբ «­Պար­սից թա­գա­վո­րու­թյան իշ­խա­նը» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը ներ­կա­ յաց­նում է սա­տա­նա­յին։ Հի­սու­սը նրան ան­վա­նեց «այս աշ­խար­հի իշ­խան» (­Հով­հան­նես 12.31, Հով­հան­նես 14.30): Պո­ղո­սը նրան պի­ տա­կում է «օ­դի իշ­խա­նու­թյան իշ­խան» (Ե­փե­սա­ցիս 2.2): Ե­թե Պար­ սից իշ­խա­նը ներ­կա­յաց­նում է սա­տա­նա­յին, ա­պա ո՞վ է Մի­քա­յե­լը։ 38

­Դաս

Մի­քա­յել եզ­րույթն Աստ­վա­ծաշն­չում օգ­տա­գործ­վում է հինգ ան­գամ (­Հայտ­նու­թյուն 12.7, Հու­դա 9, Դա­նիել 10.13, 21 և Դա­նիել 12.1)։ Այս հատ­վա­ծի ու­շա­դիր ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տում է, որ Մի­ քա­յե­լը (ո­րը նշա­նա­կում է «Ո՞վ է Աստ­ծուն նման») Հի­սու­սին որ­պես սա­տա­նա­յի դեմ մղվող ան­մի­ջա­կան պայ­քա­րում բո­լոր հրեշ­տակ­նե­ րի Հրա­մա­նա­տար նկա­րագ­րե­լու մեկ այլ եզ­րույթ է։ Քրիս­տո­սը հա­վի­ տե­նա­կան, մշտա­գո, ա­մե­նա­կա­րող աստ­վա­ծա­յին Որ­դին է Աստ­ծո։ Որ­պես Հրա­մա­նա­տար Նրա գոր­ծա­ռույթ­նե­րից մե­կը սա­տա­նա­յին պար­տու­թյան մատ­նելն ու վերջ­նա­կա­նա­պես ոչն­չաց­նելն է։ Դա­նիել գրքի 10-րդ գ­լու­խը մի կողմ է նե­տում վա­րա­գույ­րը և­ ի ցույց է դնում բա­րու և չա­րի միջև ըն­թա­ցող պայ­քա­րը։ Երբ Դա­նիելն ա­ղո­թում է, Մի­քա­յե­լը՝ ա­մե­նա­կա­րող Հի­սու­սը, իջ­նում է երկն­քից՝ հետ մղե­լու դժոխ­քի ու­ժե­րը։ Հի­սու­սը գոր­ծում է և պա­տաս­խա­նում է մեր բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթք­նե­րին ևս, թեև մենք կա­րող ենք դա չտես­նել։ Նա հզոր Փր­կիչ է։ Մեր ա­ղոթք­նե­րից և­ոչ մեկն անն­կատ չի մնում։ Ինչ­պե՞ս է դրսևոր­վում մեծ պայ­քա­րի ի­րա­կա­նու­թյու­նը ձեր սե­ փա­կան կյան­քում։ Այս պայ­քա­րի ի­րա­կա­նու­թյունն ի՞նչ պետք է ձեզ ա­սի այն ընտ­րու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րը դուք պետք է ա­նեք։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 23

Աղոթքի շեշտադրումը Ամ­բողջ Աստ­վա­ծաշն­չում ընդգծ­վում է ա­ղոթ­քի ա­ռանձ­նա­հատ­ կու­թյու­նը։ Ա­ղոթ­քը հո­գու ա­նո­րոշ փա­փագ չէ։ Ա­ղոթ­քը Աստ­ծուն ներ­ կա­յաց­ված կոնկ­րետ խնդրանք է։ Հի­սուսն ա­ղո­թում էր ո­րո­շա­կիո­րեն Իր ա­շա­կերտ­նե­րի հա­մար։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը ևս­ո­րո­շա­կիո­րեն ա­ղո­ թում էր ե­փե­սա­ցի, փի­լիպ­պե­ցի և կո­ղո­սա­ցի քրիս­տոն­յա­նե­րի հա­ մար։ Նա ա­ղո­թում էր իր ե­րի­տա­սարդ գոր­ծըն­կեր­նե­րի՝ Տի­մո­թեո­սի, Տի­տո­սի և Հով­հան­նես Մար­կո­սի հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Թա­գա­վո­րաց 12.22–24 և Հոբ 16.21 հա­մար­նե­րը։ Այս եր­կու հատ­ված­ներն ի՞նչ ընդ­հան­րու­թյուն ու­նեն։ Ի՞նչ են ա­ սում մեզ դրանք բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ե՛վ Սա­մուե­լը, և՛ Հոբն ընդգ­ծում են նա­խան­ձախն­դիր, սրտա­ռուչ և­ ո­րո­շա­կի կա­րի­քի հա­մար ար­վող ա­ղոթ­քի անհ­րա­ժեշ­տու­թյու­նը։ Սա­ ­Դաս

39

մուե­լի խոս­քե­րը շատ ազ­դե­ցիկ են։ Նա ա­ղա­ղա­կում է. «­Բայց ես քավ լի­ցի, որ Տի­րոջ դեմ մեղք գոր­ծեմ՝ ձեզ հա­մար ա­ղոթք ա­նե­լուց դա­դա­ րե­լով» (Ա Թա­գա­վո­րաց 12.23): Հո­բի խոս­քե­րում լսում ենք հա­մար­յա թե Սա­մուե­լի ա­ղոթ­քի ար­ձա­գան­քը. «Որ վճռեր մար­դիս հա­մար Աստ­ ծո դեմ» (­Հոբ 16.21): Աստ­ծո ա­ռաջ Քրիս­տո­սին չճա­նա­չող տղա­մարդ­ կանց և կա­նանց հա­մար բա­րե­խո­սե­լը մեր աշ­խա­տանքն է։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Հով­հան­նես 5.14–16 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է տե­ղի ու­ նե­նում, երբ մենք բա­րե­խո­սում ենք ու­րիշ­նե­րի հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Երբ մենք ա­ղո­թում ենք ու­րիշ­նե­րի հա­մար, դառ­նում ենք դե­պի նրանց հոր­դող Աստ­ծո օրհ­նու­թյուն­նե­րի ու­ղի։ Աստ­ված մեր մի­ջո­ցով նրանց վրա է թա­փում երկ­նա­յին գա­հից բխող կյան­քի ջրի գե­տը։ Սա­տա­նա­յի ողջ զորքն է դո­ղում թա­խան­ձա­գին բա­րե­խո­սու­թյան ձայ­նից։ Ա­ղոթ­քի զո­րու­թյունն Է­լեն Ուայ­թը նկա­րագ­րում է հետև­յալ նշա­նա­կա­լից խոս­քե­րով. «­Սա­տա­նան տա­նել չի կա­րո­ղա­նում, երբ դի­մում են իր հզոր Հա­կա­ռա­կոր­դին, քա­նի որ դո­ղում և սար­սա­փում է Նրա ու­ժից ու մե­ծա­փա­ռու­թյու­նից։ Ջա­նա­դիր ա­ղոթ­քի ձայ­նից սա­ տա­նա­յի ողջ բա­նա­կը դո­ղում է»։ Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 1, էջ 346։ Ա­ղոթ­քը կա­պում է մեզ աստ­վա­ծա­յին ու­ժի Աղբ­յու­ րի հետ կո­րած տղա­մարդ­կանց և կա­նանց հո­գի­նե­րի հա­մար մղվող այս պայ­քա­րում։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 18.18, 19 հա­մար­նե­րը։ Այս հատ­վածն ի՞նչ կապ ու­նի բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի հետ, և­ ինչ­պե՞ս է այս հատ­վա­ծը հան­դի­սա­նում խրա­խու­սանք ու­րիշ­նե­րի հետ ա­ղո­թե­ լու նրանց փրկու­թյան հա­մար, ով­քեր Տի­րո­ջը չեն ճա­նա­չում։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 24

Հետագա ուսումնասիրության համար ­Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Քայ­լեր դե­պի Քրիս­տոս գրքի 117-121 է­ջե­րի «Ա­ղոթ­քի ա­ռա­վե­լու­թյու­նը» և Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­ մար գրքի 7-րդ հա­տո­րի 19-24 է­ջե­րի «Աշ­խա­տանք ե­կե­ղե­ցու ան­ դամ­նե­րի հա­մար» գլուխ­նե­րը։ Երբ մենք ա­ղո­թում ենք ու­րիշ­նե­րի հա­մար, Աստ­ված գնա­հա­տում է մեր նվիր­վա­ծու­թյունն Ի­րեն և Իր ու­ժից մեր կախ­վա­ծու­թյան գի­ 1 Հայերեն հրատարակչություն, 2019թ.

40

­Դաս

տակ­ցու­մը՝ գոր­ծադ­րե­լով երկն­քի ողջ նե­րու­ժը՝ մարդ­կանց կյան­քե­րը փո­խե­լու հա­մար։ Երբ մեր ա­ղոթք­նե­րը բարձ­րա­նում են Նրա գա­հի մոտ, հրեշ­տակ­նե­րը Նրա հրա­մա­նով գոր­ծի են անց­նում։ «­Ծա­ռա­յող հրեշ­տակ­նե­րը գա­հի մոտ սպա­սում են՝ ան­մի­ջա­պես հնա­զանդ­վե­լու Հի­սուս Քրիս­տո­սի հանձ­նա­րա­րու­թյա­նը՝ պա­տաս­խա­նե­լու նա­խան­ ձախն­դիր ու կեն­դա­նի հա­վատ­քով ար­ված յու­րա­քանչ­յուր ա­ղոթ­քի»։ Է­լեն Ուայթ, Ըն­տիր լու­րեր, գիրք 2, էջ 377։ Մենք ու­նենք հա­վաս­ տիա­ցում, որ ոչ մի ա­ղոթք չի կոր­չում, ոչ մե­կը չի մո­ռաց­վում Աստ­ծո կող­մից։ Դրանք պահ­վում են երկն­քում, որ­պես­զի պա­տաս­խան­վեն Աստ­ծո կող­մից լա­վա­գույնս հա­մար­վող՝ ա­մե­նա­պա­տեհ տե­ղում և ժա­մա­նա­կին։ «­Հա­վա­տով ար­ված ա­ղոթ­քը եր­բեք չի կոր­չում, սա­ կայն հայ­տա­րա­րել, թե այն միշտ կպա­տաս­խան­վի ճիշտ այն­պես, ինչ­պես մենք ենք ակն­կա­լում, ինք­նավս­տա­հու­թյուն է»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 1, էջ 231։ Ի՞նչ քա­ջա­լե­ րանք է սա մեզ տա­լիս, երբ մենք բա­րե­խո­սում ենք մեր կո­ղա­կից­ նե­րի կամ որ­դի­նե­րի և դուստ­րե­րի, բա­րե­կամ­նե­րի, ըն­կեր­նե­րի և գոր­ծըն­կեր­նե­րի հա­մար, ով­քեր չեն ճա­նա­չում Քրիս­տո­սին։ Ոչ մի ան­կեղծ ա­ղոթք եր­բեք չի կոր­չի։ Մի­գու­ցե միշտ չէ, որ կտես­նենք ան­ մի­ջա­պես տրված պա­տաս­խան­ներ այն մարդ­կանց կյան­քում, ում հա­մար ա­ղո­թում ենք, սա­կայն Աստ­ված նրանց սրտե­րի հետ աշ­խա­ տում է այն­պի­սի ճա­նա­պարհ­նե­րով, ո­րոնք մենք կի­մա­նանք միայն հա­վի­տե­նու­թյան մեջ։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Կար­դա­ցե՛ք Փի­լիպ­պե­ցիս 1.19, Կո­ղո­սա­ցիս 4.2, 3 և Բ Թե­սա­ղո­ նի­կե­ցիս 3.1, 2 հա­մար­նե­րը։ Իր բան­տար­կու­թյան ժա­մա­նակ ի՞նչ հա­վաս­տիա­ցում ու­ներ Պո­ղո­սը փի­լիպ­պե­ցի­նե­րի ա­ղոթք­նե­րի շնոր­հիվ։ Իր կյան­քում ի՞նչ կա­րի­քի հա­մար էր նա կո­ղո­սա­ցի­նե­ րին և թե­սա­ղո­նի­կե­ցի­նե­րին խնդրում ա­ղո­թել։ Ի՞նչ առն­չու­թյուն ու­նեն այս բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի կա­րիք­նե­րը հո­գի­ներ շա­հե­լու գոր­ծի հետ։ 2. Խոր­հե՛ք մեծ պայ­քա­րի ի­րա­կա­նու­թյան շուրջ և­ այն մա­սին, որ հենց դա է գտնվում այն աշ­խար­հի վե­հա­շուք պատ­մու­թյան հետևում, ո­րում մենք ապ­րում ենք։ Ինչ­պե՞ս է այս պայ­քա­րի մա­ սին ձեր տե­ղե­կու­թյունն օգ­նում ձեզ գի­տակ­ցել ա­ղոթ­քի կարևո­ րու­թյու­նը։ Ա­յո՛, Հի­սու­սը հաղ­թել է պա­տե­րազ­մը, և մենք գի­տենք, որ Նրա կողմ­նա­կից­նե­րը վեր­ջում հաղ­թե­լու են։ Սա­կայն, միև­նույն ժա­մա­նակ, ին­չո՞ւ է այդ­քան կարևոր, որ մենք ա­ղո­թենք և փոր­ ­Դաս

41

ձենք ա­նել այն ա­մե­նը, ինչ կա­րող ենք՝ Նրան հա­վա­տա­րիմ մնա­ լու և­ու­րիշ­նե­րի փրկու­թյան հա­մար աշ­խա­տե­լու հա­մար։ 3. Ի՞նչն է խո­չըն­դո­տում բա­րե­խո­սա­կան ա­ղոթ­քի ա­վե­լի արդ­յու­նա­ վետ կյան­քով ապ­րե­լուն։ Ի՞նչ պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյուն­ներ եք բե­ րում (ե­թե բե­րում եք) այն մարդ­կանց հա­մար ա­վե­լի շատ ա­ղո­թե­ լուց խու­սա­փե­լու հա­մար, ով­քեր դրա կա­րիքն ու­նե­ն։

42

­Դաս

­ԴԱՍ 5 ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 25–31

ՀՈԳՈՎ ԶՈՐԱՑԱԾ ՎԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հով­հան­նես 15.26, 27, Գործք ա­ռա­քե­լոց 2.41, 42, Գործք ա­ ռա­քե­լոց 8.4, Եբ­րա­յե­ցիս 4.12, Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.33, 34, Գործք ա­ռա­քե­լոց 18.8: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Եվ նրանք ա­ղոթք ա­նե­լիս՝ շարժ­վեց այն տե­ղը, ուր որ ժո­ ղով­ված էին, և­ ա­մեն­քը Սուրբ Հո­գով լցուե­ցին, և Աստ­ծո Խոս­քը խո­սում էին հա­մար­ձա­կու­թյամբ» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.31): Երբ Հի­սու­սը վաղ հա­վա­տաց­յալ­նե­րին հանձ­նա­րա­րեց գնալ ամ­ բողջ աշ­խար­հը և Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զել (­Մար­կոս 16.15), դա պետք է որ անհ­նա­րին ա­ռա­քե­լու­թյուն թվար։ Ինչ­պե՞ս կա­րող էին նրանք երբևէ նման բարդ մար­տահ­րա­վեր ի­րա­կա­նաց­նել։ Նրանք այն­ քան փոք­րա­թիվ էին, նրանց ռե­սուրս­նե­րը՝ այն­քան սա­կավ։ Նրանք հիմնականում սովորական, անկիրթ հավատացյալների մի խումբ էին։ Սա­կայն ու­նեին ար­տա­սո­վոր մի Աստ­ված, Ով նրանց ուժ էր տա­ լու ի­րենց ար­տա­սո­վոր ա­ռա­քե­լու­թյան հա­մար։ Իսկ Հի­սու­սը հայ­տա­րա­րեց. «­Բայց դուք զո­րու­թյուն կառ­նեք, երբ որ Հո­գին ձեզ վրա կգա, և Իմ վկա­նե­րը կլի­նեք Ե­րու­սա­ղե­մում և բո­ լոր Հրեաս­տա­նի և Սա­մա­րիա­յի մեջ մինչև երկ­րի ծայ­րե­րը» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 1.8): Սուրբ Հո­գով լցվե­լը նրանց պի­տի օգ­ներ կի­սե­լու խա­չի լու­րը կյան­քեր և­աշ­խար­հը փո­խող զո­րու­թյամբ։ Սուրբ Հո­գին արդ­յու­նա­վետ էր դարձ­նում նրանց վկա­յու­թյու­նը։ Մի քա­նի կարճ տաս­նամ­յակ­նե­րի ըն­թաց­քում Ա­վե­տա­րա­նը տա­րած­վեց հա­մայն աշ­ խար­հում։ Գործք ա­ռա­քե­լոց գիրքն ար­ձա­նագ­րում է, որ այս վաղ հա­ վա­տաց­յալ­նե­րը շփո­թեց­րին այս աշ­խար­հը (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.6): Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը հա­վե­լում է, որ Ա­վե­տա­րա­նը «երկն­քի տակ լի­նող բո­լոր ա­րա­րած­նե­րին քա­րոզ­վեց» (­Կո­ղո­սա­ցիս 1.23): Այս շա­բաթ­վա դա­սի ըն­թաց­քում մենք հատ­կա­պես կու­սում­նա­սի­րենք Սուրբ Հո­գու դե­րը Քրիս­տո­սի մա­սին մեր վկա­յու­թյու­նը զո­րաց­նե­լու հար­ցում։ ­Դաս

43

ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 26

Հիսուսը և Սուրբ Հոգու խոստումը Սուրբ Հո­գու խոս­տու­մով Հի­սու­սը պա­տաս­խա­նեց Իր՝ եր­կինք վե­րա­դառ­նա­լու և­ ի­րենց լքե­լու մա­սին ա­շա­կերտ­նե­րի ան­հանգս­ տու­թյա­նը։ «­Լավ է ձեզ հա­մար, որ Ես գնամ, ո­րով­հետև ե­թե չգնամ, Մ­խի­թա­րի­չը չի գա ձեզ մոտ, բայց ե­թե գնամ, Նրան կու­ղար­կեմ ձեզ մոտ» (­Հով­հան­նես 16.7)։ «Մխիթարիչ» բա­ռը հու­նա­րեն նշա­նա­կում է պա­րակ­լե­տոս։ Այն վե­րա­բե­րում է «մե­կին, ով քայ­լում է կողք կող­քի» օգ­նե­լու նպա­տա­կով։ Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նա­յին գոր­ծա­ռույթ­նե­րից մե­կը բո­լոր հա­վա­տաց­յալ­նե­րի կող­քին քայ­լելն է՝ նրանց ուժ տա­լու և­ ա­ռաջ­նոր­դե­լու ի­րենց վկա­յու­թյան ժա­մա­նակ։ Երբ վկա­յում ենք Հի­սու­սի մա­սին, մե­նակ չենք։ Սուրբ Հո­գին մեր կող­քին է՝ ա­ռաջ­նոր­ դե­լու մեզ ազ­նիվ սրտով ո­րո­նող­նե­րի մոտ։ Նախ­քան մենք նրանց կհան­դի­պենք, Սուրբ Հո­գին միշտ նա­խա­պատ­րաս­տում է նրանց։ Նա ա­ռաջ­նոր­դում է մեր խոս­քե­րը, հա­մոզ­մունք է բե­րում ո­րո­նո­ղի մտքին և­ուժ է տա­լիս նրանց ար­ձա­գան­քելու Իր դրդում­նե­րին։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 15.26, 27 և 16.8 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում այս տեքս­տե­րը վկա­յու­թյան մեջ Սուրբ Հո­գու ու­նե­ցած դե­րի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Սուրբ Հո­գին պատ­մում կամ վկա­յում է Հի­սու­սի մա­սին։ Նրա գե­ րա­գույն նպա­տակն է հնարավորինս շատ մարդ­կանց տա­նել դե­պի Հի­սու­սը։ Նրա ա­ռա­քե­լու­թյունն է փա­ռա­վո­րել Հի­սու­սին։ Դա անելով Սուրբ Հոգին կանչում է բոլոր հավատացյալներին իրենց վկայելու պարտավորության մեջ։ Նա բա­ցում է մեր աչ­քե­րը՝ մեզ շրջա­պա­ տող մարդ­կանց մեջ հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ տես­նե­լու հա­մար և­ աշ­ խա­տում է հետ­նա­բե­մում՝ Ա­վե­տա­րա­նի լուրն ըն­դու­նե­լի դարձ­նե­լու հա­մար։ Հով­հան­նե­սի Ա­վե­տա­րա­նում հստա­կո­րեն նշված է. Նա «աշ­խար­ հին կհան­դի­մա­նի մեղ­քի հա­մար» (­Հով­հան­նես 16.8): Այլ խոս­քե­րով, Նա դիպ­չում է սրտե­րին՝ բե­րե­լու Աստ­ծուց բխող վե­րա­փոխ­ման խո­ րը զգա­ցո­ղու­թյուն և­ ա­պաշ­խա­րու­թյան կա­րիք։ Նա հան­դի­մա­նում է աշ­խար­հին նաև «ար­դա­րու­թյան» հա­մար։ Սուրբ Հո­գին ոչ միայն բա­ցա­հայ­տում է մեղ­քը, այլև ցու­ցում­ներ է տա­լիս ար­դա­րու­թյան հա­մար։ Նա բա­ցա­հայ­տում է Հի­սու­սի ար­դա­րու­թյան շքե­ղու­թյու­նը՝ 44

­Դաս

հա­կադ­րե­լով այն մեր սե­փա­կան ա­րա­տա­վո­րու­թյա­նը։ Սուրբ Հո­գու դե­րը մի­միայն մատ­նան­շե­լը չէ, թե որ­քան վատն ենք մենք։ Նրա դերն է բա­ցա­հայ­տել, թե որ­քան բա­րի, քաղցր, կա­րե­կից և սի­րող է Հի­սու­ սը, և նաև այն, թե ինչպես է Նա մեզ Իր պատկերով վերակերտում։ Վ­կա­յե­լը պար­զա­պես Հի­սու­սին փա­ռա­բա­նե­լու գոր­ծում Սուրբ Հո­գու հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցելն է։ Հո­գու զո­րու­թյամբ և Նրա ա­ռաջ­ նոր­դու­թյամբ մենք վկա­յում ենք հիաս­քանչ Քրիս­տո­սի մա­սին, Ով վե­ րա­փո­խել է մեր կյան­քը։ Հո­գի­նե­րի հա­մար աշ­խա­տե­լու մեր փա­փա­գում ին­չո՞ւ մենք պետք է մշտա­պես հի­շենք, որ դար­ձի բե­րել կա­րող է միայն Սուրբ Հո­գին, ոչ թե մենք։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 27

Զորացած եկեղեցի Գործք ա­ռա­քե­լոց գիրքն ի­րա­վամբ կոչ­վել է «­Սուրբ Հո­գու գոր­ ծեր»։ Այն ոգևո­րիչ պատ­մու­թյուն է վկա­յու­թյան, Ա­վե­տա­րա­նի հռչակ­ ման և­ ե­կե­ղե­ցու ա­ճի մա­սին։ Գործք ա­ռա­քե­լոց գիր­քը Սուրբ Հո­գով լցված նվիր­յալ հա­վա­տաց­յալ­նե­րի մա­սին է, ով­քեր աշ­խար­հին էին հասց­նում Քրիս­տո­սի մա­սին լու­րը։ Նրանք ամ­բող­ջա­պես կախ­ված էին Սուրբ Հո­գուց՝ հրաշալի արդյուքեր ունենալու համար։ Նրանք օ­րի­նակ են այն բա­նի, թե ինչ կա­րող է անել Սուրբ Հո­գին մարդ­կանց մի­ջո­ցով, ով­քեր ամ­բող­ջա­պես նվիր­ված են Ի­րեն։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 2.41, 42, 4.4, 31, 5.14, 42, 6.7 և 16.5 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչն է ա­մե­նա­շա­տը տպա­վո­րում ձեզ այս հատ­ված­նե­րում։ Ո՞րն է այն լու­րը, ո­րով Ղու­կա­սը՝ Գործք ա­ռա­քե­ լոց գիր­քը գրո­ղը, փա­փա­գում է կիս­վել՝ ար­ձա­նագ­րե­լով այս­քան ա­րագ աճ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Գործք ա­ռա­քե­լոց գիր­քը գրե­լու Ղու­կա­սի նպա­տակն է բոլոր ընթերցողներին պատմել Սուրբ Հո­գու ծառայության մասին վաղ ե­ կե­ղե­ցում։ Նկա­տե՛ք նաև, որ նա չի երկմ­տում օգ­տա­գոր­ծել թվեր՝ ա­ռա­ջին դա­րում Սուրբ Հո­գու շար­ժու­մը նկա­րագ­րե­լու հա­մար։ Սա նշա­նա­ կում է, որ նա հաշ­վում էր մկրտու­թյուն­նե­րը։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 2.41 ­Դաս

45

հա­մա­րում նա ընդգ­ծում է այն փաս­տը, որ մեկ օ­րում միև­նույն տե­ ղում 3000 մարդ մկրտվեց։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.4 հա­մա­րում նա խո­ սում է 5000 մկրտված մարդ­կանց մա­սին։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 5. 14 հա­մա­րում մի բազ­մու­թյուն է դառ­նում դե­պի Տե­րը և մկրտ­վում։ Ան­կախ նրա­նից, մեկ հո­գի է, ինչ­պես Լի­դիան, փի­լիպ­պե­ցի բան­ տա­պե­տը թե դի­վա­հար ա­ղա­խի­նը կամ ե­թով­պա­ցի ներ­քի­նին, Ղու­ կա­սը նկա­տում և գ­րի է առ­նում Սուրբ Հո­գու աշ­խա­տանքն այս մարդ­կանց սրտե­րում։ Այս­տեղ կարևորն այն է, որ այս բազ­մու­թյուն­ նե­րը կազմ­ված են ան­հատ մարդ­կան­ցից, ո­րոն­ցից յու­րա­քանչ­յուրն Աստ­ծո զա­վակն է, ում հա­մար Հի­սուս Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ։ Ա­յո՛, մենք սի­րում ենք մեծ թվեր, սա­կայն, ի վեր­ջո, վկա­յու­թյու­նը շատ հա­ ճախ ան­հա­տա­կան ջանք է։ Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցու ա­րագ ա­ճը հեշ­տաց­նե­լու հա­մար նո­րա­նոր ե­կե­ղե­ցի­ներ հիմն­վե­ցին։ Վաղ ե­կե­ղե­ցու այդ­քան ա­րագ ա­ ճի պատ­ճառ­նե­րից մեկն այն էր, որ այն մշտա­պես նո­րոգ­վում էր նոր ե­կե­ղե­ցի­ներ հիմ­նե­լու շնոր­հիվ։ Ի՜նչ կարևոր լուր է մեզ հա­մար այ­սօր։ Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցու ա­ռաջ­նա­յին նպա­տակն ա­վե­տա­ րան­չու­թյունն էր։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք հա­վաս­տիա­նալ, որ այն ա­մե­նի հիմ­քում, ինչ ա­նում ենք մեր տե­ղա­կան ե­կե­ղե­ցում, ա­վե­ տա­րան­չու­թյու­նը մշտա­պես կենտ­րո­նում է։ ԵՐԵՔՇԱԲԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 28

Սուրբ Հոգին և վկայությունը Ամ­բողջ Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքում Սուրբ Հո­գին զո­րեղ կեր­պով ներ­կա էր։ Նա ծա­ռա­յում էր հա­վա­տաց­յալ­նե­րին նաև նրանց մի­ջո­ ցով, երբ նրանք տա­րա­տե­սակ կեր­պե­րով վկա­յում էին Տի­րոջ մա­ սին։ Նա ուժ էր տա­լիս նրանց դի­մա­կա­յել թշնա­մի մշա­կույ­թի մեջ վկա­յե­լու փոր­ձու­թյուն­նե­րին և մար­տահ­րա­վեր­նե­րին։ Նա նրանց ա­ ռաջ­նոր­դում էր ազ­նիվ սրտով ճշմա­րիտ ո­րո­նող­նե­րի մոտ։ Նա պատ­ րաս­տում էր մարդ­կանց սրտե­րը բո­լոր քա­ղաք­նե­րում, նախ­քան հա­վա­տաց­յալ­նե­րը երբևէ ոտք կդնեին այդ քա­ղաք­ներ։ Նա բա­ցում էր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի դռներ, ո­րոնց մա­սին հա­վա­տաց­յալ­նե­րը եր­բեք չէին ե­րա­զել, և զո­րաց­նում էր նրանց բա­ռերն ու գոր­ծե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 7.55, 8.29, 11.15, 15.28, 29 և 16.6–10 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս էր Սուրբ Հո­գին ծա­ռա­յում վկա­ յող ա­շա­կերտ­նե­րին աստ­վա­ծաշնչ­յան այս տեքս­տե­րից յու­րա­ 46

­Դաս

քանչ­յու­րում նկա­րագր­ված փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նակ։ Այլ խոս­քե­րով, ի՞նչ տա­րա­տե­սակ բա­ներ գոր­ծեց Սուրբ Հո­գին այս ի­րա­վի­ճակ­նե­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­ռա­ջին դա­րում Սուրբ Հո­գու բազ­մաբ­նույթ ծա­ռա­յու­թյունն իս­ կա­պես ապ­շե­ցու­ցիչ էր։ Վե­րը նշված փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րը Նրա գոր­ ծու­նեու­թյան ըն­դա­մե­նը մի քա­նի օ­րի­նակ­ներ են։ Նա զո­րաց­րեց Ս­տե­փա­նո­սին՝ վկա­յե­լու իր Տի­րոջ մա­սին ա­նո­ղոք և­ան­կա­ռա­վա­րե­լի ամ­բո­խի ա­ռաջ, ո­րը նրան քար­կո­ծեց մինչ ի մահ։ Նա հրա­շա­լի կեր­ պով ա­ռաջ­նոր­դեց Փի­լիպ­պո­սին ազ­դե­ցիկ և ճշ­մար­տա­խոս ե­թով­ պա­ցու մոտ՝ Ա­վե­տա­րա­նի հա­մար բա­ցե­լու Աֆ­րի­կա մայր­ցա­մա­քի դռնե­րը։ Նա Պետ­րո­սին վստա­հու­թյան նշան տվեց, երբ հե­թա­նոս հա­ վա­տաց­յալ­նե­րը ևս ս­տա­ցան Սուրբ Հո­գու պարգևը։ Նա ե­կե­ղե­ցին միա­բա­նու­թյան բե­րեց այն ժա­մա­նակ­նե­րում, երբ այն կա­րող էր հեշ­ տու­թյամբ պա­ռակտ­վել թլպա­տու­թյան շուրջ ծա­գած տա­րա­ձայ­նու­ թյուն­նե­րի պատ­ճա­ռով, ինչ­պես նաև Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լի քա­րոզ­չու­թյան մի­ջո­ցով բա­ցեց ողջ Եվ­րո­պա­կան մայր­ցա­մաքն Ա­վե­տա­րա­նի հա­մար։ Սուրբ Հո­գին ակ­տիվ էր նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցում, Նա ակ­ տիվ է նաև այ­սօր­վա ե­կե­ղե­ցու կյան­քում։ Նա փա­փա­գում է զո­րաց­ նել, ու­ժե­ղաց­նել, սո­վո­րեց­նել, ա­ռաջ­նոր­դել և միա­բա­նել մեզ, ինչ­պես նաև ու­ղար­կել մեզ աշ­խար­հի ա­մե­նա­կարևոր ա­ռա­քե­լու­թյա­նը, որն է՝ ա­ռաջ­նոր­դել տղա­մարդ­կանց և կա­նանց դե­պի Հի­սու­սը և Նրա ճշմար­տու­թյու­նը։ Կարևոր է, որ մենք հի­շենք, որ Նա այ­սօր էլ ակ­տիվ է և գոր­ծում է, ճիշտ այն­պես, ինչ­պես ա­ռաք­յալ­նե­րի և վաղ ե­կե­ղե­ցու ժա­մա­նակ­նե­րում էր։ Ի՞նչ կա­րող ենք ա­նել ա­մեն օր, որ­պես­զի ա­վե­լի բաց և­ են­թարկ­ վող լի­նենք Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյա­նը մեր սե­փա­կան կյան­քում։ Ի՞նչ ճիշտ ընտ­րու­թյուն­ներ կա­րող ենք ա­նել, ո­րոնք Նրան հնա­ րա­վո­րու­թյուն կտան աշ­խա­տել մեր մեջ և մեր մի­ջո­ցով։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 29

Սուրբ Հոգին, Խոսքը և վկայությունը Աստ­ծո Խոս­քը նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցու վկա­յու­թյան հենց սրտում էր։ Պեն­տե­կոս­տեի օ­րը Պետ­րո­սի քա­րո­զը մե­ծա­պես հիմն­ ­Դաս

47

ված էր Հին Կ­տա­կա­րա­նի վրա՝ ա­պա­ցու­ցե­լու հա­մար, որ Հի­սու­սը Մե­սիան է։ Մա­հա­ցող Ս­տե­փա­նո­սի վկա­յու­թյու­նը Իս­րա­յե­լի հինկ­ տա­կա­րան­յան պատ­մու­թյան վե­րա­նա­յումն էր։ Պետ­րո­սը դի­մեց այն խոս­քին, «որ ու­ղար­կեց Իս­րա­յե­լի որ­դի­նե­րի հա­մար» (­Գործք ա­ռա­ քե­լոց 10.36) և հե­տո հա­րու­թյան պատ­մու­թյու­նը պատ­մեց Կոռ­նե­ լիո­սին։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը նո­րից ու նո­րից հղում կա­տա­րեց Մե­սիա­յի գա­լուս­տին վե­րա­բե­րող հինկ­տա­կա­րան­յան մե­ծա­գույն մար­գա­րեու­ թյուն­նե­րին, իսկ Փի­լիպ­պո­սը Ե­սա­յիա 53-րդ գլ­խում ներ­կա­յաց­ված մե­սիա­կան մար­գա­րեու­թյան նշա­նա­կու­թյու­նը խնամ­քով բա­ցատ­ րեց ո­րո­նող ե­թով­պա­ցուն։ Նկա­րագր­ված բո­լոր դեպ­քե­րում ա­շա­ կերտ­նե­րը հռչա­կում էին Աստ­ծո Խոս­քը, ոչ թե ի­րենց սե­փա­կա­նը։ Հո­գով ներշնչ­ված Խոսքն էր նրանց հե­ղի­նա­կու­թյան հիմ­քը։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.4, 31, 8.4, 13,8, 49, 17.2 և 18.24, 25 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են մեզ սո­վո­րեց­նում այս տեքս­տե­րը Սուրբ Հո­գու, Աստ­ծո Խոս­քի և նորկ­տա­կարն­յան ե­կե­ղե­ցու վկա­ յու­թյան փոխ­ներ­գոր­ծու­թյան մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Նույն Սուրբ Հո­գին, Ով ներշն­չել է Աստ­ծո Խոս­քը, գոր­ծում է այդ Խոս­քի մի­ջո­ցով՝ կյան­քեր վե­րա­փո­խե­լու հա­մար։ Աստ­ծո Խոս­քում կեն­սա­տու ուժ կա, ո­րով­հետև Հո­գու մի­ջո­ցով այն Քրիս­տո­սի կեն­ դա­նի Խոսքն է։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Պետ­րոս 1.21 և Եբ­րա­յե­ցիս 4.12 հա­մար­նե­րը։ Ին­ չո՞ւ է Աստ­ծո Խոսքն այդ­քան զո­րա­վոր կյան­քեր վե­րա­փո­խե­լու գոր­ծում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ «Այն ա­րա­րիչ ու­ժը, ո­րը կյան­քի կո­չեց աշ­խարհ­նե­րը, ամ­փոփ­ված է Աստ­ծո խոս­քի մեջ։ Այս խոս­քից զո­րու­թյուն է բխում, այն կյանք է ծնում։ Յու­րա­քանչ­յուր հրա­ման խոս­տում է և­ե­թե ըն­դուն­վում է կա­ մոք և ներս թողն­վում հո­գու մեջ, իր հետ բե­րում է Ան­սահ­մա­նի կյան­ քը։ Այն վե­րա­փո­խում է բնույ­թը և վե­րաա­րա­րում մար­դուն Աստ­ծո պատ­կե­րով»։ Է­լեն Ուայթ, Կր­թու­թյուն, էջ 126։ Աստ­վա­ծաշն­չի՝ կյան­քեր վե­րա­փո­խե­լու զո­րու­թյան պատ­ճառն այն է, որ նույն Սուրբ Հո­գին, Ով ներշն­չել է Աստ­վա­ծա­շունչն ա­ռա­ ջին հեր­թին, ներշն­չում և վե­րա­փո­խում է նաև մեզ, երբ մենք այն կար­դում ենք։ Երբ մենք ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սում ենք Աստ­ծո Խոս­քը, 48

­Դաս

Սուրբ Հո­գին գոր­ծում է նրանց կյան­քը վե­րա­փո­խե­լու ուղ­ղու­թյամբ Իր ներշն­չած Խոս­քի մի­ջո­ցով։ Աստ­ված խոս­տա­ցել է օրհ­նել Իր Խոս­ քը, ոչ թե մեր խոս­քե­րը։ Զո­րու­թյունն Աստ­ծո Խոս­քի մեջ է. այն մարդ­ կա­յին շա­հար­կում­նե­րի հետ որևէ առն­չու­թյուն չու­նի։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 30

Սուրբ Հոգու կյանք վերափոխող զորությունը Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքի ման­րազ­նին ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը բա­ ցա­հայ­տում է, որ Աստ­ված Իր Հո­գու մի­ջո­ցով հրաշք­ներ է գոր­ծում մարդ­կանց կյան­քում։ Գործք ա­ռա­քե­լոց գիր­քը մշա­կու­թա­յին նա­խա­ պա­շար­մունք­նե­րի դեմ տա­րած Ա­վե­տա­րա­նի հաղ­թա­նա­կի, ամ­բողջ կյան­քի ըն­թաց­քում խո­րա­պես ար­մա­տա­ցած սո­վո­րույթ­նե­րի վե­րա­ փոխ­ման և հա­մայն մարդ­կու­թյա­նը Քրիս­տո­սի սերն ու շնոր­հը սո­վո­ րեց­նե­լու կոնկ­րետ օ­րի­նակ է։ Սուրբ Հո­գին հան­դի­պում է մարդ­կանց այն­տեղ, ուր նրանք գտնվում են, բայց չի թող­նում նրանց նույն տե­ ղում։ Նրա ներ­կա­յու­թյամբ այդ մար­դիկ վե­րա­փոխ­վում են։ Վե­րա­ փոխ­վում է նաև նրանց կյան­քը։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 16.11–15, 23–34, 17.33, 34 և 18.8 հա­մար­նե­րը։ Ս­րանք Աստ­վա­ծաշն­չում ներ­կա­յաց­ված դար­ձի օ­րի­նակ­նե­րից ըն­դա­մե­նը մի քա­նիսն են։ Ի՞նչ են մեզ պատ­մում այս բազ­մա­պի­սի պատ­մու­թյուն­նե­րը տար­բեր մշա­կու­թա­յին անց­ յալ ու­նե­ցող մարդ­կանց կյան­քը վե­րա­փո­խե­լու Աստ­ծո զո­րու­թյան մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ ­Մարդ­կանց ինչ­պի­սի՜ հիաս­քանչ բազ­մա­զա­նու­թյուն։ Լի­դիան հրեա կին էր՝ խոս­տում­նա­լից գոր­ծա­րար, իսկ փի­լիպ­պե­ցի բան­տա­ պե­տը՝ մի­ջին դա­սի հռո­մեա­կան քա­ղա­քա­ցիա­կան ծա­ռա­յող։ Սուրբ Հո­գին կա­րող է դիպ­չել հա­սա­րա­կու­թյան բո­լոր շեր­տե­րին։ Վե­րա­ փոխ­ման Նրա զո­րու­թյու­նը հաս­նում է թե՛ տղա­մարդ­կանց, թե՛ կա­ նանց, թե՛ հա­րուստ­նե­րին, թե՛ աղ­քատ­նե­րին, թե՛ ուս­յալ­նե­րին, թե՛ ա­նուս­նե­րին։ ­Մեր ցան­կում ներ­կա­յաց­վող վեր­ջին եր­կու հե­րոս­նե­րը հա­վա­սա­ րա­չափ ու­շագ­րավ են։ Գործք ա­ռա­քե­լոց 17.34 հա­մա­րում խոս­վում է Դիո­նի­սիոս Ա­րիս­պա­գա­ցու դար­ձի մա­սին։ Ա­թե­նա­ցի ա­րիս­պա­ ­Դաս

49

գա­ցի­նե­րը դա­տա­կան դեպ­քե­րը քննող դա­տա­վոր­նե­րի ի­րա­վա­կան խորհր­դա­տու­ներն էին։ Նրանք հու­նա­կան հա­սա­րա­կու­թյան նշա­ նա­վոր և հարգ­ված ան­դամ­ներ էին։ ­Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյամբ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լի ծա­ռա­յու­թյու­նը հա­ սավ մինչև հա­սա­րա­կու­թյան վե­րին խա­վը։ Կ­րիս­պո­սը (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 18.8) հրեա­կան ժո­ղո­վա­րա­նի ղե­կա­վարն էր։ Նա կրո­ նա­կան ա­ռաջ­նորդ էր՝ ար­մա­տա­ցած հրեա­կան հինկ­տա­կա­րան­ յան մտա­ծե­լա­կեր­պի մեջ, սա­կայն Սուրբ Հո­գին մտավ նրա կյանք և փո­խեց այն։ Այս պատ­մու­թյուն­նե­րը ցույց են տա­լիս, որ երբ մենք վկա­յենք Քրիս­տո­սի մա­սին և կի­սենք Նրա Խոսքն ու­րիշ­նե­րի հետ, Սուրբ Հո­գին ու­շագ­րավ գոր­ծեր կա­նի բո­լոր տե­սա­կի մշա­կու­թա­յին և կր­թա­կան անց­յալ, ինչ­պես նաև հա­վա­տամք ու­նե­ցող մարդ­կանց կյան­քում։ Մենք չենք կա­րող և չ­պետք է են­թադ­րու­թյուն­ներ ա­նենք այն մա­սին, թե ում է հնա­րա­վոր հաս­նել, իսկ ում՝ ոչ։ Մեր գործն է վկա­յել բո­լո­րին, ով­քեր հայտն­վում են մեր կյան­քում։ Տե­րը կա­նի մնա­ցա­ծը։ Քրիս­տո­սի մա­հը հա­մընդ­հա­նուր բնույթ էր կրում, ին­չը նշա­նա­ կում է, որ այն ար­վել է բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րի բո­լոր մարդ­կանց հա­մար։ Ի՞նչ պետք է սո­վո­րեց­նի մեզ այս կարևո­րա­գույն ճշմար­ տու­թյունն այն մա­սին, որ չպետք է եր­բեք են­թադ­րու­թյուն­ներ ա­ նենք այն մա­սին, որ ինչ-որ մե­կը շատ հե­ռու է փրկվե­լու հույ­սից։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՀՈՒ­ԼԻ­ՍԻ 31

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Գործք ա­ռա­քե­լոց գրքի 47-56 է­ջե­րի «­Հո­գու պարգևը» և Դա­րե­րի փա­փա­գը գրքի 817-842 է­ջե­րի «­Ձեր սրտե­րը թող չխռով­վեն» գլուխ­նե­րը։ Փր­կագն­ման գոր­ծըն­թա­ցում Սուրբ Հո­գին հա­մա­գոր­ծակ­ցում է Հոր և Որ­դու հետ։ Վ­կա­յու­թյան մեր ողջ գոր­ծու­նեու­թյան ըն­թաց­քում մենք միա­նում ենք Նրան մարդ­կանց փրկե­լու Իր գոր­ծում։ Նա դիպ­ չում է սրտե­րի։ Նա բա­ցում է հնա­րա­վո­րու­թյան դռներ։ Իր Խոս­քի մի­ջո­ցով Նա լու­սա­վո­րում է մտքեր և բա­ցա­հայ­տում է ճշմար­տու­ թյու­նը։ Նա կոտ­րում է մեզ ստրկաց­նող նա­խա­պա­շար­մունք­նե­րի շղթա­նե­րը, հաղ­թա­նակ է տա­նում մեր տե­սո­ղու­թյու­նը մթագ­նող մշա­կու­թա­յին մո­լու­թյուն­նե­րի վրա և­ ա­զա­տագ­րում է մեզ վատ սո­ վո­րույթ­նե­րի ստրկու­թյու­նից։ 50

­Դաս

Երբ վկա­յում ենք Հի­սու­սի մա­սին, կարևոր է հի­շել, որ հա­մա­գոր­ ծակ­ցում ենք Սուրբ Հո­գու հետ։ Նա այն­տեղ է, մեր առջև՝ նա­խա­ պատ­րաս­տե­լով սրտերն ըն­դու­նե­լու Ա­վե­տա­րա­նի լու­րը։ Նա մեզ հետ է և դիպ­չում է մարդ­կանց մտքին, երբ դրսևո­րում ենք բա­րու­ թյան գոր­ծեր, կի­սում ենք մեր վկա­յու­թյու­նը, անց ենք կաց­նում Աստ­ վա­ծաշն­չի ու­սում­նա­սի­րու­թյան դա­սեր, նվի­րում ենք ճշմար­տու­թյուն պա­րու­նա­կող մի գրքույկ կամ մաս­նակ­ցում ենք ա­վե­տա­րան­չա­կան քա­րոզ­չու­թյան։ Նա դեռ եր­կար կշա­րու­նա­կի աշ­խա­տել մար­դու սրտի հետ նույ­նիսկ մեր գնա­լուց հե­տո՝ ա­նե­լով ա­մեն ինչ այդ մար­ դուն փրկու­թյան ճա­նաչ­մա­նը բե­րե­լու հա­մար։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Շա­բա­թօր­յա դպրո­ցի ժա­մա­նակ ձեր դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րի հետ կի­սե՛ք ձեր վկա­յու­թյունն այն ժա­մա­նակ­նե­րի մա­սին, երբ զգա­ցել եք, որ Սուրբ Հո­գին շատ զո­րա­վոր կեր­պով գոր­ծել է ձեր վկա­յու­թյուն­նե­րի մի­ջո­ցով։ 2. Երբևէ զգու­շա­ցել կամ վա­խե­ցե՞լ եք կիս­վել ձեր հա­վա­տի մա­սին։ Սուրբ Հո­գու ծա­ռա­յու­թյան մա­սին գի­տու­թյունն ինչ­պե՞ս է նվա­ զեց­նում վախն ու վստա­հա­տու­թյուն տա­լիս ձեզ, երբ վկա­յում եք։ 3. Այս շա­բաթ­վա ըն­թաց­քում խո­սե­ցինք մեր վկա­յու­թյան մեջ Սուրբ Հո­գու «գոր­ծու­նեու­թյան» մա­սին։ Քն­նար­կե՛ք այն բազ­մա­տե­սակ ճա­նա­պարհ­նե­րը, ո­րոն­ցով Սուրբ Հո­գին գոր­ծում է մեզ հետ վկա­ յե­լու մեր ջան­քե­րում։ Ինչ­պե՞ս է Սուրբ Հո­գին պատ­րաս­տում մեզ վկա­յե­լու և­ու­րիշ­նե­րի կյան­քում աշ­խա­տե­լու հա­մար։ 4. Դա­սե­րի ժա­մա­նակ խո­սե­ցինք վկա­յու­թյան մեջ Աստ­վա­ծաշն­չի կենտ­րո­նա­կան տեղ զբա­ղեց­նե­լու մա­սին։ Ին­չո՞ւ է Աստ­վա­ծա­ շուն­չը հա­վա­տի և վ­կա­յու­թյան այդ­քան կարևոր բա­ղադ­րիչ։ Ինչ­ պե՞ս կա­րող ենք խու­սա­փել այն մարդ­կանց ծու­ղակ­նե­րից, ով­ քեր նույ­նիսկ երբ պնդում են, թե հա­վա­տում են Աստ­վա­ծաշն­չին, նրբին կեր­պով նսե­մաց­նում են դրա հե­ղի­նա­կու­թյունն ու վկա­յու­ թյու­նը։

­Դաս

51

­ԴԱՍ 6 Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 1–7

ԱՆՍԱՀՄԱՆԱՓԱԿ ՀՆԱՐԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ա Կորն­թա­ցիս 12.12, Մատ­թեոս 3.16–18, Ա Կորն­թա­ցիս 12.7, Ա Կորն­թա­ցիս 1.4–9, Մատ­թեոս 25.14–30: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «­Բայց այս ա­մե­նը հենց միև­նույն Հո­գին է ներ­գոր­ծում՝ ա­ մեն մե­կին բա­ժա­նե­լով ինչ­պես կա­մե­նում է» (Ա Կորն­թա­ցիս 12.11): Աստ­ված մեզ կոչ է ա­նում վկա­յել Իր մա­սին (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 1.8, Ե­սա­յիա 43.10): Վ­կա­յու­թյու­նը հա­տուկ հոգևոր պարգև չէ, որն ու­նեն միայն մի քա­նի ընտր­յալ­ներ։ Այն աստ­վա­ծա­յին կոչ է յու­րա­քանչ­յուր քրիս­տոն­յա­յի։ Աստ­վա­ծա­շունչն օգ­տա­գոր­ծում է տար­բեր ար­տա­հայ­տու­թյուն­ ներ Աստ­ծո ա­ռաջ մեր կանչ­վա­ծու­թյու­նը նկա­րագ­րե­լու հա­մար։ Մենք պետք է լի­նենք «աշ­խար­հի լույ­սը», «Քրիս­տո­սի պատ­գա­մա­ վոր­նե­րը» և «թա­գա­վո­րա­կան քա­հա­նա­յու­թյուն» (­Մատ­թեոս 5.14, Բ Կորն­թա­ցիս 5.20, Ա Պետ­րոս 2.9): Այս նույն Աստ­վա­ծը, Ով կոչ է ա­նում մեզ վկա­յել և ծա­ռա­յել, տրա­մադ­րում է նաև հնա­րա­վո­րու­ թյուն­ներ ա­ռա­ջադ­րան­քի հա­մար։ Նա հոգևոր պարգև­ներ է տա­լիս յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի։ Նա չի կան­չում հա­տուկ պատ­րաստ­ վա­ծու­թյուն ու­նե­ցող­նե­րի։ Նա պատ­րաս­տում է նրանց, ում կան­չում է։ Ճիշտ այն­պես, ինչ­պես փրկու­թյունն է անվ­ճար տա­լիս բո­լոր հա­ վա­տա­ցող­նե­րին, այդ­պես էլ Իր պարգև­ներն է տա­լիս անվ­ճար։ Երբ մենք նվիր­վում ենք Աստ­ծուն և նվի­րում ենք մեր կյան­քը Նրա ծա­ռա­յու­թյա­նը, ծա­ռա­յե­լու մեր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներն ան­վերջ են։ «­Սահ­ման չկա այն մար­դու օգ­տա­կա­րու­թյա­նը, ով, մի կողմ դնե­լով ես-ը, իր սրտում տեղ է ա­զա­տում Սուրբ Հո­գու աշ­խա­տան­քի հա­մար և­ապ­րում է ամ­բող­ջո­վին Աստ­ծուն նվիր­ված կյանք»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­ պա­քին­ման ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 159։ 52

­Դաս

Այս շա­բաթ­վա դա­սի ըն­թաց­քում մենք կու­սում­նա­սի­րենք ծա­ ռա­յու­թյան հա­մար մեր ան­սահ­մա­նա­փակ հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րը Սուրբ Հո­գու պարգևի մի­ջո­ցով։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 2

Տարբեր պարգևներ՝ միաբանված ծառայությամբ

Երբևէ խոր­հե՞լ եք այն մա­սին, թե որ­քան տար­բեր էին միմ­յան­ ցից ա­շա­կերտ­նե­րը։ Նրանց ու­սու­մը, ան­հա­տա­կա­նու­թյու­նը, խառն­ վածք­նե­րը, ինչ­պես նաև պարգև­նե­րը մե­ծա­պես տար­բեր­վում էին։ Սա­կայն դա ե­կե­ղե­ցու հա­մար ոչ թե խան­գա­րող հան­գա­մանք էր, այլ ուժ։ Մատ­թեո­սը՝ հար­կա­հա­վա­քը, բծախն­դիր, ճշտա­կա­տար և կար­գա­պահ մարդ էր։ Հա­կա­ռակ Նրան՝ Պետ­րո­սը հա­ճախ էր խո­ սում շատ ա­րագ, խան­դա­վառ էր և բռն­կուն, սա­կայն ու­ներ նաև ի վե­րուստ տրված ա­ռաջ­նոր­դի հատ­կա­նիշ­ներ։ Հով­հան­նե­սը նուրբ սիրտ ու­ներ, ինչ­պես նաև ան­կեղծ էր։ Անդ­րեա­սը ժո­ղովր­դի մարդ էր, քա­ջա­տեղ­յակ էր իր շրջա­պա­տից և­ ու­րիշ­նե­րի նկատ­մամբ՝ կա­ րե­կից։ Թով­մա­սը հար­ցադ­րում­ներ ա­նե­լու բնա­կան հա­կում ու­ներ և հա­ճախ էր կաս­կած­ներ ու­նե­նում։ Ա­շա­կերտ­նե­րից յու­րա­քանչ­յու­րը, ու­նե­նա­լով տար­բեր ան­հա­տա­կա­նու­թյուն և պարգև­ներ, զո­րեղ կեր­ պով օգ­տա­գործ­վում էր Աստ­ծո կող­մից Նրա մա­սին վկա­յե­լու հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Կորն­թա­ցիս 12.12, 13, 18–22 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ ենք մենք բա­ցա­հայ­տում այս տեքս­տե­րում Քրիս­տո­սի մարմ­նում՝ ե­կե­ղե­ցում, տար­բեր պարգև­ներ ու­նե­նա­լու մարդ­կանց կա­րի­քի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­ված բերկ­րանք է ապ­րում, երբ վերց­նում է տար­բեր ծա­գում, տար­բեր տա­ղանդ­ներ և­ ու­նա­կու­թյուն­ներ ու­նե­ցող մարդ­կանց և նրանց օժ­տում է ծա­ռա­յու­թյան հա­մար անհ­րա­ժեշտ պարգև­նե­րով։ Քրիս­տո­սի մար­մի­նը միմ­յանց նման մարդ­կանց միա­տարր խումբ չէ։ Այն ա­կումբ չէ, ո­րի ան­դամ­նե­րը միև­նույն մշա­կու­թա­յին պատ­կա­նե­ լու­թյունն ու­նեն և մ­տա­ծում են միև­նույն կերպ։ Այն տար­բեր պարգև­ նե­րով օժտ­ված մարդ­կանց դի­նա­միկ շար­ժում է, ով­քեր միա­բան­ված են Քրիս­տո­սի և Սուրբ Գր­քի նկատ­մամբ ու­նե­ցած ի­րենց սի­րով, և­ ով­քեր ստանձ­նել են տա­րա­ծել Նրա սերն ու ճշմար­տու­թյունն աշ­ ­Դաս

53

խար­հով մեկ (Հռո­մեա­ցիս 12.4, Ա Կորն­թա­ցիս 12.12)։ Քրիս­տո­սի մարմ­նի ան­դամ­նե­րը տար­բեր պարգև­ներ ու­նեն, սա­կայն յու­րա­ քանչ­յուրն ար­ժե­քա­վոր է, յու­րա­քանչ­յու­րը կեն­սա­կան նշա­նա­կու­ թյուն ու­նի մարմ­նի ա­ռողջ գոր­ծու­նեու­թյան հա­մար։ Այն­պես, ինչ­պես աչ­քե­րը, ա­կանջ­նե­րը և քի­թը տար­բեր գոր­ծա­ռույթ­ներ ու­նեն, սա­ կայն անհ­րա­ժեշտ են մարմ­նի հա­մար, այդ­պես էլ բո­լոր պարգև­ներն են անհ­րա­ժեշտ (Ա Կորն­թա­ցիս 12.21, 22)։ Ե­թե ու­շադ­րու­թյամբ ու­սում­նա­սի­րեք մար­դու մար­մի­նը, կտես­ նեք, որ նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր մաս­նիկն ու­նի շատ կարևոր գոր­ծա­ ռույթ։ Վերց­նենք, օ­րի­նակ, մեր թար­թիչ­նե­րը։ Ի՞նչ կի­ներ, ե­թե մենք չու­նե­նա­յինք ա­ռա­ջին հա­յաց­քից այդ­քան ոչ կարևոր թվա­ցող մա­սը, ինչ­պի­սին թար­թիչ­ներն են։ Փո­շու հա­տիկ­նե­րը կվնա­սեին մեր տե­սո­ ղու­թյու­նը, և հետևանք­նե­րը կա­րող էին նույ­նիսկ ան­դառ­նա­լի լի­նել։ Ե­կե­ղե­ցու այն ան­դա­մը, ով «ա­մե­նաան­շա­նա­կա­լիցն» է թվում, Քրիս­ տո­սի մարմ­նի շատ կարևոր մաս­նիկ է և­օժտ­վել է Սուրբ Հո­գով։ Երբ մենք այդ պարգև­ներն ամ­բող­ջա­պես Աստ­ծուն ենք նվի­րա­բե­րում, մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը կա­րող է հա­վի­տե­նու­թյա­նը նպաս­տող փո­ փո­խու­թյուն բե­րել։ Ան­կախ նրա­նից, թե որ­քան տա­ղան­դա­վոր եք դուք, ո­րո՞նք են այն ո­լորտ­նե­րը, ո­րոն­ցում դուք այն­քան էլ ու­ժեղ չեք, սա­կայն ե­ կե­ղե­ցու մյուս ան­դամ­ներն ու­ժեղ են։ Ինչ­պե՞ս պետք է սա օգ­նի ձեզ մնալ ձեր պատ­շաճ տե­ղում։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 3

Աստված՝ բոլոր պարգևներ Տվողը ­ ա­մա­ձայն Ա Կորն­թա­ցիս 12.11, 18, Ե­փե­սա­ցիս 4.7, 8 և Հա­կո­ Հ բոս 1.17 հա­մար­նե­րի՝ Աստ­ված է բո­լոր պարգև­նե­րի հե­ղի­նա­կը, և «ա­մեն կա­տար­յալ պարգև» գա­լիս է Նրա­նից։ Ուս­տի մենք կա­րող ենք վստահ լի­նել, որ Նա մեզ կօժ­տի Սուրբ Հո­գու այն պարգև­նե­րով, ո­րոնք լա­վա­գույնս հա­մա­պա­տաս­խա­նում են մեր ան­հա­տա­կա­նու­ թյա­նը և­ ա­մե­նա­լավ կեր­պով կօգ­տա­գոր­ծի մեր հմտու­թյուն­նե­րը Իր գոր­ծին ծա­ռա­յե­լու և Իր ա­նու­նը փա­ռա­վո­րե­լու հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 13.34 և Ա Կորն­թա­ցիս 12.11 հա­մար­նե­րը։ Աստ­ված ո՞ւմ է տա­լիս հոգևոր պարգև­ներ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 54

­Դաս

Աստ­վա­ծա­շուն­չը հստակ է։ Աստ­ված հա­տուկ հանձ­նա­րա­րու­ թյուն ու­նի մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի հա­մար ու­րիշ­նե­րի հետ Ա­ վե­տա­րա­նի լու­րը կի­սե­լու գոր­ծում։ Տան­տի­րոջ մա­սին Հի­սու­սի ա­ռա­կում տան­տերն իր տու­նը թող­նում է ծա­ռա­նե­րի խնամ­քին, նրանց պատ­վի­րում հոգ տա­նել իր տան մա­սին և նրան­ցից յու­րա­ քանչ­յու­րին հանձ­նա­րա­րու­թյուն է տա­լիս (­Մար­կոս 13.34)։ Ա­մեն մի ան­հա­տի հա­մար հանձ­նա­րա­րու­թյուն կա, և Աստ­ված հոգևոր պարգև­ներ է տա­լիս յու­րա­քանչ­յու­րին՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու աստ­վա­ ծա­յին ա­ռա­ջադ­րան­քը կամ այն ծա­ռա­յու­թյու­նը, ո­րին կանչ­ված են։ Երբ մենք Քրիս­տո­սին ենք հանձ­նում մեր կյան­քը և մկր­տու­թյան մի­ջո­ցով դառ­նում ենք Նրա մարմ­նի՝ ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­ներ, Սուրբ Հո­գին պարգև­ներ է տա­լիս, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նանք ծա­ռա­յել մարմ­ նին և վ­կա­յել աշ­խար­հին։ 1903թ. Է­լեն Ուայ­թը նա­մակ գրեց ինչ-որ մար­դու՝ նրան քա­ջա­լե­ րե­լու ծա­ռա­յու­թյան մեջ օգ­տա­գոր­ծել այն պարգև­նե­րը, ո­րոնք Աստ­ ված ի­րեն տվել էր։ «­Մենք բո­լորս Աստ­ծո ըն­տա­նի­քի ան­դամ­ներ ենք, բո­լո­րիս, շատ թե քիչ, վստահ­ված են աստ­վա­ծա­տուր տա­ղանդ­ներ, ո­րոնց օգ­տա­գործ­ման հա­մար մենք ինք­ներս ենք պա­տաս­խա­նատ­ վու­թյուն կրում։ Ան­կախ այն փաս­տից՝ մեծ է մեր տա­ղան­դը թե փոքր, մենք այն պետք է օգ­տա­գոր­ծենք Աստ­ծո ծա­ռա­յու­թյան մեջ, ինչ­պես նաև պետք է ճա­նա­չենք ի­րենց վստահ­ված տա­ղանդ­նե­րի օգ­տա­ գործ­ման մյուս­նե­րի ի­րա­վուն­քը։ Մենք եր­բեք չպետք է նսե­մաց­նենք նույ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր ֆի­զի­ կա­կան, մտա­վոր կամ հոգևոր կա­պի­տա­լը»։ Նա­մակ 260, 1903թ. դեկ­տեմ­բե­րի 2։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 10.36–38, Մատ­թեոս 3.16–18 և Գործք ա­ռա­քե­լոց 2.38–42 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են սո­վո­րեց­նում մեզ այս տեքս­տե­րը մկրտու­թյան ժա­մա­նակ Սուրբ Հո­գու խոստ­ման մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այն­պես, ինչ­պես Հի­սուսն օծ­վեց Սուրբ Հո­գով Իր մկրտու­թյան ժա­ մա­նակ, որ­պես­զի լիար­ժե­քո­րեն պատ­րաստ լի­նի աշ­խար­հում կա­ տար­վե­լիք Իր ծա­ռա­յու­թյա­նը, այն­պես էլ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին Սուրբ Հո­գի է խոս­տաց­ված մեր մկրտու­թյան ժա­մա­նակ։ Աստ­ված փա­փա­գում է, որ մենք վստահ լի­նենք, որ Ինքն ի­րա­կա­նաց­րել է Իր Խոս­քը և հոգևոր պարգև­ներ է տվել մեզ՝ Իր ե­կե­ղե­ցին և­աշ­խարհն օրհ­նե­լու հա­մար։ ­Դաս

55

Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 4

Հոգևոր պարգևների նպատակը Կար­դա­ցե՛ք Ա Կորն­թա­ցիս 12.7 և Ե­փե­սա­ցիս 4.11–16 հա­մար­նե­ րը։ Ին­չո՞ւ է Աստ­ված հոգևոր պարգև­ներ տա­լիս յու­րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի։ Ո՞րն է այդ պարգև­նե­րի նպա­տա­կը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հոգևոր պարգև­նե­րը ծա­ռա­յում են մի քա­նի նպա­տա­կի։ Աստ­ված դրանք տա­լիս է Իր ե­կե­ղե­ցին ա­ճեց­նե­լու և­ ու­ժե­ղաց­նե­լու հա­մար, որ­պես­զի վեր­ջինս ի­րա­կա­նաց­նի Իր ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Դրանց նպա­ տակն է ստեղ­ծել միա­բան ե­կե­ղե­ցի՝ պատ­րաստ ի­րա­կա­նացնե­լու Աստ­ծո ա­ռա­քե­լու­թյունն աշ­խար­հում։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը գրող­նե­րը մեզ հոգևոր պարգև­նե­րի օ­րի­նակ­ներ են տա­լիս, ո­րոնք Աստ­ված հե­ ղում է Իր ե­կե­ղե­ցու վրա, ինչ­պի­սիք են ծա­ռա­յե­լը, օգ­նե­լը, հռչա­կե­լը, սո­վո­րեց­նե­լը, խրա­խու­սելն ու ընծայելը։ Այն խո­սում է նաև հյու­րըն­ կա­լու­թյան, ո­ղոր­մու­թյան, օգ­տա­կա­րու­թյան և պատ­րաս­տա­կա­մու­ թյան պարգև­նե­րի մա­սին, և ս­րանք պարգև­նե­րից ըն­դա­մե­նը մի քա­նիսն են։ Ա­ռա­վել ամ­բող­ջա­կան ցան­կի հա­մար կար­դա­ցե՛ք Հռո­ մեա­ցիս 12-րդ և Ա Կորն­թա­ցիս 12-րդ գ­լուխ­նե­րը։ Մի­գու­ցե ձեզ հե­տաքրք­րի առն­չու­թյու­նը հոգևոր պարգև­նե­ րի և բ­նա­կան տա­ղանդ­նե­րի միջև։ Հոգևոր պարգև­ներն Աստ­ծուց տրված ո­րակ­ներ են, ո­րոնք բաշխ­վում են Սուրբ Հո­գու կող­մից յու­ րա­քանչ­յուր հա­վա­տաց­յա­լի՝ նրանց պատ­րաս­տե­լու ի­րենց հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյա­նը ե­կե­ղե­ցում և­աշ­խար­հում։ Դրանք կա­րող են նե­րա­ռել նաև բնա­կան տա­ղանդ­ներ, ո­րոնք սրբա­գործ­վում են Սուրբ Հո­գու կող­մից և­օգ­տա­գործ­վում են Քրիս­տո­սի հա­մար ի­րա­կա­նաց­վող ծա­ ռա­յու­թյան մեջ։ Բո­լոր բնա­կան տա­ղանդ­նե­րը տրված են Աստ­ծուց, սա­կայն ոչ բո­լորն են օգ­տա­գործ­վում Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ «­Հո­գու հա­տուկ պարգև­նե­րը միայն ա­ռա­կում ներ­կա­յաց­ված տա­ղանդ­նե­րը չեն։ Դա նե­րա­ռում է բո­լոր պարգև­նե­րը և­ օժտ­վա­ ծու­թյուն­նե­րը, լի­նեն դրանք բնա­տուր թե ձեռք­բե­րո­վի, բնա­կան թե հոգևոր։ Բո­լո­րը պետք է օգ­տա­գործ­վեն Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ Դառ­նա­լով Նրա ա­շա­կերտ­նե­րը՝ մենք Նրան ենք հանձն­ վում այն ա­մե­նով, ինչ ու­նենք և­ ինչ կանք։ Այս պարգև­նե­րը Նա մեզ է վե­րա­դարձ­նում մաք­րա­գործ­ված և­ազն­վաց­ված, որ­պես­զի դրանք 56

­Դաս

օգ­տա­գործ­վեն Իր փառ­քի հա­մար մեր դրա­ցի­նե­րի օրհ­նու­թյան մեջ։ Է­լեն Ուայթ, Քրիս­տո­սի ա­ռակ­նե­րը, էջ 328։ Աստ­ված նաև հիմ­նադ­րել է հա­տուկ պարգև­ներ, ինչ­պի­սիք են մար­գա­րեու­թյան և­ ե­կե­ղե­ցում հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րի պարգև­ նե­րը՝ նե­րառ­յալ հով­վա­կան և­ ե­րե­ցա­կան, ու­սուց­չա­կան ծա­ռա­յու­ թյուն­նե­րը. այդ ծա­ռա­յող­նե­րը ու­սու­ցիչ­ներ են Քրիս­տո­սի մարմ­նի ներ­սում՝ ա­ճեց­նե­լու և պատ­րաս­տե­լու յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի ծա­ռա­ յու­թյան հա­մար (տե՛ս Ե­փե­սա­ցիս 4.11, 12): Ե­կե­ղե­ցու ա­ռաջ­նորդ­նե­ րի գոր­ծա­ռույթն է ա­ջակ­ցել յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի բա­ցա­հայ­տե­լու ի­րենց հոգևոր պարգև­նե­րը և սո­վո­րեց­նե­լու նրանց օգ­տա­գոր­ծել այդ պարգև­նե­րը Քրիս­տո­սի մար­մի­նը կա­ռու­ցե­լու հա­մար։ Ի՞նչ բնա­կան տա­ղանդ­նե­րի եք տի­րա­պե­տում դուք, ո­րոնք որ­ քան էլ որ օգ­տա­կար և շա­հա­բեր լի­նեն աշ­խար­հա­յին մի­ջա­վայ­ րում, կա­րող են օրհ­նու­թյուն լի­նել նաև ե­կե­ղե­ցու հա­մար։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 5

Բացահայտելով ձեր պարգևները Հա­մե­մա­տե՛ք Ա Կորն­թա­ցիս 1.4–9 հա­մար­նե­րը Բ Կորն­թա­ցիս 1.20–22 հա­մար­նե­րի հետ։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում այս տեքս­տերն Աստ­ծո խոս­տում­նե­րի, հատ­կա­պես հոգևոր պարգև­նե­րի մա­սին Քրիս­տո­սի երկ­րորդ գա­լուս­տից ա­ռաջ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­ված խոս­տա­նում է, որ Իր ե­կե­ղե­ցին կդրսևո­րի Սուրբ Հո­գու բո­լոր պարգև­նե­րը մեր Տի­րոջ վե­րա­դար­ձից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ։ Նրա խոս­տում­նե­րը հաս­տատ են։ Նա տվել է մեզ Սուրբ Հո­գու վկա­յու­թյու­ նը մեր սրտե­րում, որ­պես­զի ա­ռաջ­նոր­դի մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին դե­պի այն պարգև­նե­րի ըն­կա­լու­մը, ո­րոնք Նա մեզ տվել է։ Աստ­ված է մեզ տա­լիս պարգև­նե­րը, և հենց Աստ­ված էլ Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով բա­ցա­հայ­տում է մեզ դրանք։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 11.13, Հա­կո­բոս 1.5 և Մատ­թեոս 7.7 հա­ մար­նե­րը։ Ե­թե մենք փա­փա­գում ենք բա­ցա­հայ­տել այն պարգև­ նե­րը, ո­րոնք Աստ­ված տվել է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին, ի՞նչ է Նա հրա­վի­րում մեզ ա­նել։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ ­Դաս

57

Մենք ստա­նում ենք Հո­գու պարգև­նե­րը, երբ նվիր­վում ենք Աստ­ ծուն և խնդ­րում ենք Նրան բա­ցա­հայ­տել մեզ տված պարգև­նե­րը։ Երբ մեր սրտերն ա­զա­տագր­վում են ինք­նա­փա­ռա­բա­նու­թյան մո­լուց­ քից, և­ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թյու­նը տրվում է Հի­սու­սին ծա­ռա­յե­լուն, Հո­գին օժ­տում է մեզ այն հոգևոր պարգև­նե­րով, ո­րոնք պատ­րաս­տել է մեզ հա­մար։ «­Մինչև որ հա­վա­տով ու ա­ղոթ­քով ա­շա­կերտ­նե­րը լիո­վին չհանձն­վե­ցին Նրա գոր­ծին, Հո­գու հե­ղու­մը չստա­ցան։ Այ­նու­հետև, ա­ ռանձ­նա­հա­տուկ կեր­պով երկ­նա­յին բա­րիք­նե­րը հանձն­վե­ցին Քրիս­ տո­սի հետևորդ­նե­րին։ . . . Պարգև­ներն ար­դեն մերն են Քրիս­տո­սով, սա­կայն դրանց փաս­տա­ցի տի­րա­պե­տու­մը կախ­ված է Աստ­ծո Հո­գու՝ մեր ըն­դու­նու­մից»։ Է­լեն Ուայթ, Քրիս­տո­սի ա­ռակ­նե­րը, էջ 327։ Հոգևոր պարգև­նե­րը (տե՛ս Ա Կորն­թա­ցիս 12.4–6) ո­րակ­ներ են, ո­րոն­ցով Աստ­ված օժ­տում է մեզ, որ­պես­զի մենք կա­րո­ղա­նանք արդ­ յու­նա­վետ կեր­պով ծա­ռա­յել Ի­րեն։ Ծա­ռա­յու­թյան բա­ժին­նե­րը հիմ­նա­ կան ո­լորտ­ներն են, որ­տեղ կա­րող ենք դրսևո­րել մեր պարգև­նե­րը, իսկ մի­ջո­ցա­ռում­նե­րը հա­տուկ ի­րա­դար­ձու­թյուն­ներ են, ո­րոնք մեզ թույլ են տա­լիս օգ­տա­գոր­ծել մեր պարգև­նե­րը։ Հոգևոր պարգև­նե­րը չեն գա­լիս լիար­ժե­քո­րեն զար­գա­ցած։ Երբ Սուրբ Հո­գին օժ­տում է ձեզ հոգևոր պարգև­նե­րով՝ ծա­ռա­յե­լու որևէ ո­լոր­տում, ա­ղո­թե՛ք, որ Նա ա­ռաջ­նոր­դի ձեզ կոնկ­րետ ծա­ռա­յու­թյան, որ­պես­զի օգ­տա­գոր­ծեք ձեր պարգևն ա­վե­տա­րան­չա­կան գոր­ծու­նեու­թյան մի­ջո­ցով։ Ո­րո՞նք են ձեր կոնկ­րետ պարգև­նե­րը և, ինչն ա­վե­լի կարևոր է, ինչ­պե՞ս կա­րող եք բա­րե­լա­վել այդ պարգև­նե­րը Տի­րոջ ծա­ռա­յու­ թյան հա­մար։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 6

Աճեցնելով մեր պարգևները Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 25.14–30 հա­մար­նե­րում ներ­կա­յաց­ված տա­ղանդ­նե­րի վե­րա­բեր­յալ ա­ռա­կը։ Ո՞րն է ա­մե­նա­կարևոր միտ­ քը, որն ա­ռանձ­նա­նում է ձեզ հա­մար այս պատ­մու­թյան մեջ։ Ին­չո՞ւ Աստ­ված գո­վեց ա­ռա­ջին եր­կու ծա­ռա­նե­րին և­ին­չո՞ւ դա­ տա­պար­տեց վեր­ջի­նին։ Ի՞նչ է մեզ ա­սում այս ա­ռա­կը մեր տա­ ղանդ­նե­րի օգ­տա­գործ­ման մա­սին։ Հատ­կա­պես ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք Մատ­թեոս 25.29 հա­մա­րին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 58

­Դաս

Տե­րը յու­րա­քանչ­յուր ծա­ռա­յի տա­ղանդ­ներ տվեց «իր կա­րո­ղու­ թյան չափ» (­Մատ­թեոս 25.15): Յու­րա­քանչ­յուր ան­հատ ստա­ցավ տար­բեր քա­նա­կու­թյուն։ Մեկն ստա­ցավ հինգ տա­ղանդ, մյու­սը՝ եր­կու, վեր­ջի­նը՝ մեկ։ Յու­րա­քանչ­յուր ծա­ռա­յի տրված էր ա­զատ ընտ­րու­թյուն՝ ինչ­պես ներդ­նել կամ օգ­տա­գոր­ծել ի­րեն տրված տա­ ղանդ­նե­րը։ Ա­մե­նա­կարևոր միտքն այս­տեղ այն է, որ այն, ինչ նրանց տրվել էր, ի­րենց սե­փա­կա­նը չէր։ Այն պատ­կա­նում էր մեկ ու­րի­շին, ով նրանց պա­տաս­խա­նա­տու էր կար­գել այդ տա­ղանդ­նե­րի վրա։ Տի­րոջ ան­հանգս­տու­թյունն այն չէր, թե ով ա­վե­լի շատ կամ ա­վե­ լի քիչ տա­ղանդ­ներ ու­նի, կամ թե յու­րա­քանչ­յու­րին քա­նի տա­ղանդ է տրվել։ Ան­հանգս­տու­թյունն այն էր, թե ինչ է ա­րել յու­րա­քանչ­յուրն ի­րեն տրված տա­ղան­դով։ Պո­ղոսն այդ այս­պես է նկա­րագ­րում Բ Կորն­թա­ցիս 8.12 հա­մա­ րում. «Ո­րով­հետև ե­թե հո­ժա­րու­թյուն կա, ու­նե­ցա­ծի չա­փով է ըն­դու­ նե­լի և­ոչ թե չու­նե­ցա­ծի չա­փով»։ Այն, ինչ կարևոր է Աստ­ծո հա­մար, այն չէ, թե ինչ ու­նեք դուք, այլ այն, թե ինչ­պես եք վար­վում նրա հետ, ինչ ու­նեք։ Աստ­ված գո­վեց ա­ռա­ջին եր­կու ծա­ռա­նե­րին, ո­րով­հետև նրանք հա­վա­տար­մո­րեն օգ­տա­գոր­ծե­ցին ի­րենց տա­ղանդ­նե­րը, և դ­րանք օգ­տա­գոր­ծե­լուն զու­գըն­թաց ա­վե­լա­ցան։ «­Չար» ծա­ռան չէր օգ­տա­ գոր­ծել այն տա­ղանդ­նե­րը, ո­րոնք տե­րը տվել էր ի­րեն, և դ­րանք չէին ա­վե­լա­ցել։ Հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյուն է, որ «ծա­ռա­յու­թյան օ­ րեն­քը դառ­նում է մեզ Աստ­ծուն և մեր եղ­բայր­նե­րին կա­պող օ­ղակ»։ Է­լեն Ուայթ, Քրիս­տո­սի ա­ռակ­նե­րը, էջ 326։ Ան­հա­վա­տա­րիմ ծա­ռան վատ­նեց ծա­ռա­յե­լու իր հնա­րա­վո­րու­թյու­նը և­ ի վեր­ջո կորց­րեց ծա­ ռա­յե­լու ու­նա­կու­թյու­նը։ Երբ մենք օգ­տա­գոր­ծում ենք Աստ­ծո տված պարգև­նե­րը Նրա ա­նու­նը փա­ռա­վո­րե­լու հա­մար, դրանք կա­վե­լա­նան, կտա­րած­վեն և կա­ճեն։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք բա­ցա­հայ­տել ձեր աստ­վա­ծա­տուր պարգև­նե­րը։ Խո­նար­հա­բար խնդրե՛ք Աստ­ծուն ցույց տալ ձեզ այն ո­լորտ­նե­րը, ո­րոն­ցում Նա կա­մե­նում է, որ դուք ծա­ռա­յեք։ Երբ Նա պա­տաս­խա­նի ձեզ, սկսե՛ք ծա­ռա­յել։ Ձեր պարգև­նե­րը կա­ճեն, երբ սկսեք օգ­տա­գոր­ծել դրանք, և դուք բա­վա­րար­վա­ծու­թյուն կգտնեք Նրա ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Խոր­հե՛ք այս ա­ռա­կի մա­սին և կի­րա­ռե՛ք այն ձեր սե­փա­կան կյան­ քում։ Ի՞նչ է դա ա­սում ձեզ (ե­թե որևէ բան ա­սում է) այն մա­սին, թե ինչ­պես եք վար­վում Աստ­ծուց ստա­ցած տա­ղանդ­նե­րի հետ (հի­շե՛ք, որ այն ա­մե­նը, ինչ ու­նեք, պարգև է Աստ­ծուց)։­ ­Դաս

59

ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 7

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Քրիս­տո­սի ա­ռակ­նե­րը գրքի 325-365 է­ ջե­րի «­Տա­ղանդ­ներ» գլու­խը։ Հոգևոր պարգև­նե­րի մա­սին աստ­վա­ծաշնչ­յան վար­դա­պե­տու­ թյան ճիշտ ըն­կա­լու­մը բե­րում է ե­կե­ղե­ցու միա­բա­նու­թյա­նը։ Այն գի­ տակ­ցու­մը, որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րը Քրիս­տո­սի մարմ­նի հա­մար ար­ժե­քա­վոր և­ անհ­րա­ժեշտ մաս է, միա­բա­նող գի­տակ­ցում է։ Ե­կե­ ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ պետ­քա­կան է Քրիս­տո­սի ա­ռա­քե­լու­ թյունն ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար։ Յու­րա­քանչ­յուր ան­դամ պարգև­ներ ու­նի ծա­ռա­յու­թյան հա­մար։ «­Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու տրված է աշ­խա­տանք, ո­րը նա պետք է ա­նի Տի­րոջ հա­մար։ Նրա բո­լոր ծա­ռա­նե­րին տրված են հա­տուկ պարգև­ներ կամ տա­ղանդ­ներ։ «­Մե­կին հինգ քան­քար տվեց և մ­յու­ սին՝ եր­կու և մ­յու­սին՝ մեկ, յու­րա­քանչ­յու­րին իր կա­րո­ղու­թյան չափ»։ Յու­րա­քանչ­յուր ծա­ռա­յի վստահ­ված է ինչ-որ բան, ո­րի հա­մար նա պա­տաս­խա­նա­տու է, և բազ­մա­զան տա­ղանդ­նե­րը հա­վա­սա­րա­զոր են մեր բազ­մա­զան կա­րո­ղու­թյուն­նե­րին։ Իր պարգև­նե­րը բա­ժա­նե­լիս Աստ­ված կողմ­նա­կա­լու­թյուն չի ա­րել։ Նա այդ տա­ղանդ­նե­րը բա­ժա­ նել է Իր ծա­ռա­նե­րի ու­ժի չա­փով և­ակն­կա­լում է հա­մա­պա­տաս­խան վե­րա­դարձ»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 2, էջ 282։ Հի­շե՛ք նաև, որ Հո­գու պարգև­նե­րը տրվում են ոչ թե մեր սե­փա­ կան, այլ Աստ­ծո փառ­քի հա­մար։ Աստ­ված դրանք տվել է Իր ա­նու­նը բարձ­րաց­նե­լու և Իր գործն ա­ռաջ տա­նե­լու հա­մար։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար 1. Խոր­հե՛ք այն մտքի շուրջ, որ մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յուրն Աստ­ծուց պարգև­ներ է ստա­ցել։ Ի՞նչ գործ­նա­կան արդ­յունք­ներ ու­նի այն ձեր տե­ղա­կան ե­կե­ղե­ցու հա­մար։ Ի՞նչ փո­փո­խու­թյուն կա­րող է բե­րել այս միտ­քը յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի՝ ծա­ռա­յու­թյան մեջ ներգ­րավ­վե­լու հար­ցում։ 2. Շա­բա­թօր­յա դպրո­ցի ձեր դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րին պատ­մե՛ք, թե ինչ­պես են որևէ ան­դա­մի պարգև­ներն օրհ­նու­թյուն ե­ղել ձեզ հա­մար։ Պատ­մե՛ք, թե ինչ­պես եք բա­ցա­հայ­տել ձեր սե­փա­կան հոգևոր պարգև­նե­րը։ Ըստ ձեզ՝ ո­րո՞նք են ձեր պարգև­նե­րը, և­ 60

­Դաս

ինչ­պե՞ս եք օգ­տա­գոր­ծում դրանք՝ ու­րիշ­նե­րին օրհ­նու­թյուն լի­նե­ լու հա­մար։ 3. Այս դա­սում նշվեց, որ մեր պարգև­ներն ա­ճում են, երբ մենք դրանք օգ­տա­գոր­ծում ենք։ Հետ­հա­յա՛ցք նե­տեք ձեր սե­փա­կան կյան­քին։ Կա­րո՞ղ եք նշել պարգև­ներ, ո­րոնք ստա­ցել եք Աստ­ծուց և­ո­րոնք ա­վե­լաց­րել եք՝ Նրա ան­վան փառ­քի հա­մար օգ­տա­գոր­ծե­լով։ Միև­ նույն ժա­մա­նակ, նո­րից տվե՛ք ինք­ներդ ձեզ հինգ­շաբ­թի օր­վա դա­սի վեր­ջում ար­ծարծ­ված հար­ցը, թե որ­քան հա­վա­տար­մո­րեն եք վար­վում այն ա­մե­նի հետ, ինչ Աստ­ված տվել է ձե­զ։

­Դաս

61

­ԴԱՍ 7 Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 8–14

ՏԱՐԱԾԵԼՈՎ ԽՈՍՔԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Սաղ­մոս 119.105, Ե­րե­միա 23.29, Եբ­րա­յե­ցիս 1.1–3, Բ Տի­ մո­թեոս 3.14–17, Ա Հով­հան­նես 1.7–9, Ժո­ղո­վող 3.1, Բ Տի­մո­ թեոս 4.2։ Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Այն­պես էլ պի­տի լի­նի Իմ բե­րա­նից դուրս ե­կած խոս­քը, նա պի­տի պա­րապ հետ չդառ­նա Ինձ մոտ, այլ կա­տա­րի Իմ ու­ զա­ծը, և հա­ջող­վի նրա­նում, ին­չի հա­մար որ Ես նրան ու­ ղար­կե­ցի» (Ե­սա­յիա 55.11): Երբ մենք վկա­յում ենք, խո­սում ենք Հի­սու­սի մա­սին։ Սա­կայն ի՞նչ կի­մա­նա­յինք Հի­սու­սի մա­սին ա­ռանց Աստ­վա­ծաշն­չի։ Եվ իս­կա­ պես, ի՞նչ կի­մա­նա­յինք մենք մեծ պայ­քա­րի, Աստ­ծո սի­րո, մեր Տի­րոջ ծննդյան, կյան­քի, ծա­ռա­յու­թյան, մահ­վան, հա­րու­թյան և վե­րա­դար­ ձի մա­սին, ե­թե չու­նե­նա­յինք Սուրբ Գիր­քը։ Թեև բնու­թյու­նը պատ­մում է Աստ­ծո մե­ծա­փա­ռու­թյան և զո­ րու­թյան մա­սին, այն լռում է փրկու­թյան ծրագ­րի մա­սին։ Սուրբ Հո­գու Ան­ձի մի­ջո­ցով Հի­սու­սը ներ­կա­յաց­վում է որ­պես այն «ճշմա­ րիտ Լույ­սը, որ ա­մեն մար­դի լու­սա­վո­րում է, որ գա­լիս է աշ­խարհ» (­Հով­հան­նես 1.9): Այ­դու­հան­դերձ, ա­ռանց աստ­վա­ծա­յին ճշմար­տու­ թյու­նը լիար­ժե­քո­րեն պար­զա­բա­նող Աստ­ծո Խոս­քի, Սուրբ Հո­գու հայտ­նու­թյուն­նե­րը մեր սրտե­րի հա­մար մնում են սահ­մա­նա­փակ։ Աստ­ծո գրա­վոր Խոս­քը Հի­սու­սի՝ Կեն­դա­նի Խոս­քի ա­մե­նա­պարզ և­ ա­մե­նա­լիար­ժեք հայտ­նու­թյունն է։ ­Թեև կրո­նա­կան ա­ռաջ­նորդ­ներն ու­սում­նա­սի­րում էին Աստ­ծո Խոս­քը, սա­կայն նրան­ցից շա­տե­րը բաց էին թող­նում դրա ա­ռաջ­նա­ յին լու­րը։ Հի­սուսն ա­սում է. «Քն­նե՛ք գրքե­րը, որ դուք կար­ծում եք, թե նրան­ցով ու­նեք հա­վի­տե­նա­կան կյանք, և նրանք են, որ Ինձ հա­մար վկա­յում են» (­Հով­հան­նես 5.39)։ Աստ­վա­ծաշն­չի ճիշտ հաս­կաց­ված յու­րա­քանչ­յուր վար­դա­պե­տու­թյուն ար­տա­ցո­լում է Հի­սու­սի բնա­վո­ րու­թյան գե­ղեց­կու­թյու­նը։ Երբ մենք կիս­վում ենք Աստ­ծո Խոս­քով, 62

­Դաս

մեր ա­ռաջ­նա­հերթ նպա­տա­կը պետք է լի­նի ոչ թե ա­պա­ցու­ցե­լը, որ մենք ճիշտ ենք, իսկ մեր դի­մա­ցի­նը՝ սխալ, այլ ճշմար­տու­թյան յու­րա­ քանչ­յուր մաս­նի­կում Հի­սու­սին բա­ցա­հայ­տե­լը։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 9

Աստծո Խոսքի խորհրդանիշերը Կար­դա­ցե՛ք Սաղ­մոս 119.105, Ե­րե­միա 23.29, Ղու­կաս 8.11 և Մատ­թեոս 4.4 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հինգ խորհր­դա­նի­շեր են օգ­տա­ գործ­վում այս տեքս­տե­րում Աստ­ծո Խոս­քը նկա­րագ­րե­լու հա­մար։ Ըստ ձեզ՝ այդ նպա­տա­կին ծա­ռա­յե­լու հա­մար ին­չո՞ւ են ընտր­վել հենց այս հինգ խորհր­դա­նի­շե­րը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այս տեքս­տե­րում օգ­տա­գործ­վող բազ­մա­զան խոր­հի­դա­նի­շե­րը նկա­րագ­րում են Աստ­ծո Խոս­քի ա­ռաջ­նա­յին գոր­ծա­ռույթ­նե­րից մի քա­նի­սը։ Երբ ու­րիշ­նե­րի հետ կիս­վում ենք Սուրբ Գր­քով, այն նման­ վում է կյան­քեր լու­սա­վո­րող ճրա­գի։ Հի­սու­սը՝ «աշ­խար­հի լույ­սը», ցրում է Աստ­ծո և Նրա բնա­վո­րու­թյան մա­սին այդ մարդ­կանց սխալ պատ­կե­րա­ցում­նե­րի խա­վա­րը։ Աստ­ծո մա­սին սխալ պատ­կե­րա­ ցում­նե­րով մթագ­նած մտքե­րը լու­սա­վոր­վում են Սուրբ Հո­գով Աստ­ ծո Խոս­քի մի­ջո­ցով։ Ըստ Ե­րե­միա­յի՝ Աստ­ծո Խոս­քը նման է կրա­կի և մուր­ճի։ Այն ոչն­ չաց­նում է մեր կյան­քի մեղ­քի կեղ­տը և փափ­կեց­նում մեր ա­պա­ռաժ սրտե­րը։ Մեր օգ­նու­թյամբ մար­դիկ Սուրբ Գր­քում տես­նում են Հի­սու­ սի փառ­քը, նրանց խստա­ցած սրտե­րը փափ­կում են, իսկ Նրա սի­րո կրա­կը ոչն­չաց­նում է ե­սա­սի­րու­թյան, ա­գա­հու­թյան, բա­րո­յա­կան ա­ պա­կա­նու­թյան և­ե­սա­կենտ­րո­նու­թյան աղ­տը։ Աստ­ծո Խոս­քը նմա­նեց­վում է նաև սեր­մի։ Սեր­մի գլխա­վոր հատ­ կա­նիշն այն է, որ այն կյանք է տա­լիս։ Որ­պես­զի սերմն ա­ճի, ժա­ մա­նակ է պա­հանջ­վում։ Ոչ բո­լոր սեր­մերն են ծլար­ձա­կում միև­նույն ժա­մա­նակ։ Ոչ բո­լոր բույ­սերն են ա­ճում միև­նույն ա­րա­գու­թյամբ։ Սա­ կայն բա­րեն­պաստ պայ­ման­նե­րում սեր­մում պա­րու­նակ­վող կյան­քը ճեղ­քում է հողն ու դուրս գա­լիս նոր ծի­լի տես­քով։ Երբ մենք ցա­նում ենք Աստ­ծո Խոս­քի սեր­մը մարդ­կանց սրտե­րում և մտ­քե­րում, միշտ չէ, որ ան­հա­պաղ արդ­յունք­ներ կտես­նենք։ Սա­կայն սերմն ա­ճում է լուռ, և­ ե­թե մար­դիկ ար­ձա­գան­քում են Սուրբ Հո­գու դրդում­նե­րին, ­Դաս

63

Աստ­ծո նա­խան­շած ժա­մա­նակ այդ սեր­մը հունձք կբե­րի Աստ­ծո ար­ քա­յու­թյան հա­մար։ Հի­սուսն Իր խոս­քը նմա­նեց­նում է սնու­ցող հա­ցի։ Ինչ­պես գի­տենք, շատ քիչ բան կա, որ մի կտոր լավ հա­ցի պես ա­խոր­ժա­լի է։ Աստ­ծո Խոս­քը բա­վա­րա­րում է հո­գու սո­վը և ս­նու­ցում է մեր ներ­քին հոգևոր փա­փագ­նե­րը։ Երբ մարդ­կանց հետ կիս­վում եք Խոս­քի խոս­տում­նե­ րով և­ օգ­նում եք նրանց բա­ցա­հայ­տել, որ Հի­սուսն է Խոս­քը, նրանց կյան­քը փոխ­վում է Նրա բա­րու­թյամբ, նրանք հիա­նում են Նրա սի­րով, զար­մա­նում Նրա շնոր­հով և բա­վա­րար­վում Նրա ներ­կա­յու­թյամբ։ Եվ կրկին, խոր­հե՛ք այն ճշմար­տու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րոնք մենք ի­մա­նում ենք բա­ցա­ռա­պես Աստ­վա­ծաշն­չից։ Ի՞նչ պետք է այս փաստն ա­սի մեզ այն մա­սին, թե որ­քան թանկ պետք է գնա­հա­ տենք այն, ինչ Աստ­վա­ծա­շուն­չը սո­վո­րեց­նում է մեզ։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 10

Աստծո Խոսքի արարիչ զորությունը Հա­մե­մա­տե՛ք Եբ­րա­յե­ցիս 1.1–3, Եբ­րա­յե­ցիս 4.12 և Սաղ­մոս 33.6, 9 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում այս հատ­ված­ներն Աստ­ծո Խոս­ քի զո­րու­թյան մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­ծո Խոս­քը կեն­դա­նի Խոսք է։ Այն իր մեջ կրում է զո­րու­թյուն՝ ի­րա­կա­նաց­նե­լու այն խոս­տում­նե­րը, ո­րոնք գրված են դրա­նում։ Մար­դու խոս­քը կա­րող է պատ­մել ար­դեն ի­րա­կա­նաց­ված բա­նե­րը, սա­կայն Աստ­ծո Խոս­քը պատ­մում է բա­նե­րի մա­սին, ո­րոնք դեռ չկան, այ­նու­հետև ստեղ­ծում է դրանք Իր խոս­քի զո­րու­թյամբ։ Աստ­ծո Խոսքն ստեղ­ծա­րար Խոսք է։ Աստ­ծո բե­րա­նից դուրս ե­կած լսե­լի Խոսքն ու­նի զո­րու­թյուն ստեղ­ծե­լու այն ա­մե­նը, ինչ այն հայ­տա­րա­րում է։ Ծնն­դոց 1-ին գլխում ներ­կա­յաց­ված Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան պատ­ մու­թյան ըն­թաց­քում շա­րու­նա­կա­բար կրկնվում է «Աստ­ված ա­սաց» ար­տա­հայ­տու­թյու­նը (Ծնն­դոց 1.3, 6, 11, 14, 20, 24, 26, 29)։ Աստ­ծո հրա­մա­յա­կան խոս­քերն ու­նեն այն­պի­սի զո­րու­թյուն, որ երբ Նա դրանք ար­տա­բե­րեց, ի հայտ ե­կավ ցա­մա­քը, ա­ճե­ցին բույ­սե­րը, ծաղ­կե­ցին ծա­ղիկ­ներն ու պտղա­տու ծա­ռե­րը, և­ի հայտ ե­կան կեն­դա­նի­նե­րը։ Ծնն­դոց 1-ին գլխում օգ­տա­գործ­վում է եբ­րա­յե­րեն հիաս­քանչ մի բառ Աստ­ծո ա­րար­չա­գոր­ծա­կան գոր­ծու­նեու­թյու­նը նկա­րագ­րե­ 64

­Դաս

լու հա­մար։ Այն բա­րա բայն է։ Իր յու­րա­հա­տուկ ձևով այն օգ­տա­ գործ­վում է՝ նկա­րագ­րե­լու Աստ­ծո՝ ոչն­չից ինչ-որ բան ստեղ­ծե­լու գոր­ծու­նեու­թյու­նը։ Այս բայն օգ­տա­գործ­վում է մի­միայն այն նա­խա­ դա­սու­թյուն­նե­րում, որ­տեղ են­թա­կան Աստ­ված է։ Սա նշա­նա­կում է, որ մի­միայն Աստ­ված կա­րող է բա­րա, և Նա սա ա­նում է Իր բա­նա­վոր խոս­քի զո­րու­թյան մի­ջո­ցով։ Աստ­ված ոչ միայն ա­րա­րել է այս աշ­խարհն Իր խոս­քի զո­րու­թյամբ, այլև այն պա­հում և պահ­պա­նում է ևս Իր խոս­քի զո­րու­թյամբ։ Աստ­ծո գրա­վոր Խոս­քը տի­րա­պե­տում է միև­նույն զո­րու­թյա­նը, ո­րին տի­րա­պե­ տում է Աստ­ծո բա­նա­վոր Խոս­քը։ Միև­նույն Սուրբ Հո­գին, Ով ակ­տիվ գոր­ծու­նեու­թյուն է ծա­վա­լել Ա­րար­ման ժա­մա­նակ, ներշն­չել է Սուրբ Գիր­քը և ներ­կա է, երբ մենք կար­դում ենք Աստ­վա­ծա­շուն­չը կամ պատ­ մում ու­րիշ­նե­րին դրա մա­սին։ Աստ­ծո Խոսքն ու­նի կեն­սա­տու, կյանք վե­րա­փո­խող և ս­տեղ­ծա­գործ զո­րու­թյուն։ «Այն ա­րա­րիչ ու­ժը, ո­րը կյան­ քի կո­չեց աշ­խարհ­նե­րը, Աստ­ծո խոս­քի մեջ է։ Այս խոս­քից զո­րու­թյուն է բխում, այն կյանք է ծնում։ Յու­րա­քանչ­յուր հրա­ման խոս­տում է և­ ե­թե ըն­դուն­վում է կա­մոք և ներս թողն­վում հո­գու մեջ, իր հետ բե­րում է Ան­սահ­մա­նի կյան­քը։ Այն վե­րա­փո­խում է բնույ­թը և վերս­տեղ­ծում մար­ դուն Աստ­ծո պատ­կե­րով»։ Է­լեն Ուայթ, Կր­թու­թյուն, էջ 126։ Երբ մենք անձ­նա­պես ըն­դու­նում ենք Աստ­ծո Խոս­քում տրված խոս­տում­նե­րը, մեր կյան­քը վե­րա­փոխ­վում է, և­ երբ ու­րիշ­նե­րին օգ­ նենք ըն­դու­նել այս հիաս­քանչ խոս­տում­նե­րը, Սուրբ Հո­գին նրանց կյան­քը ևս կ­վե­րա­փո­խի։ ­Պատ­կե­րաց­րեք՝ Աստ­ված ա­սաց, և­ ե­ղավ։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք հաս­կա­նալ, թե ինչ է սա նշա­նա­կում։ Այս զար­մա­նահ­րաշ ի­րա­ կա­նու­թյունն ի՞նչ է մեզ ա­սում Նրա զո­րու­թյան մա­սին։ Ին­չո՞ւ պետք է Աստ­ծո ա­րա­րիչ զո­րու­թյան մա­սին ճշմար­տու­թյու­նը մխի­թա­րի մեզ։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 11

Աստծո Խոսքն ուսումնասիրելու օգուտները Աստ­ծո Խոս­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյունն իր մեջ պա­րու­նա­կում է մի շարք օ­գուտ­ներ։ Պետ­րոս ա­ռաք­յա­լը մեզ ա­սում է, որ Սուրբ Գր­քի խոս­ տում­նե­րի մի­ջո­ցով մենք դառ­նում ենք «հա­ղոր­դա­կից …­աստ­վա­ծա­յին բնու­թյա­նը» (Բ Պետ­րոս 1.4): Հա­կո­բո­սը խո­սում է «սերմ­ված խոսք»ի մա­սին, «որ կա­րող է ձեր հո­գի­նե­րը ապ­րեց­նել» (­Հա­կո­բոս 1.21): ­Դաս

65

Պո­ղոսն ա­վե­լաց­նում է, որ Նրա շնոր­հի խոս­քը «կա­րող է շի­նել և­ ա­ մեն սրբված­նե­րի հետ ձեզ ժա­ռան­գու­թյուն տալ» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 20.32): Աստ­վա­ծաշն­չի նպա­տա­կը փրկագ­նումն է։ Ամ­բողջ Սուրբ Գր­ քում Հի­սու­սին տես­նե­լով՝ մենք վե­րա­փոխ­վում ենք։ Նրան տես­նե­լով Իր Խոս­քում՝ մենք դառ­նում ենք Նրա նման (Բ Կորն­թա­ցիս 3.18)։ «­Կա օ­րի­նա­չա­փու­թյուն մար­դու մտա­վոր և հոգևոր բնու­թյան մեջ. նա­յե­լով` մենք վե­րա­փոխ­վում ենք: Միտքն աս­տի­ճա­նա­բար հար­մար­վում է այն նյու­թե­րին, ո­րոնց մա­սին խոր­հում է»։ Է­լեն Ուայթ, Մեծ պայ­քար, էջ 555։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Տի­մո­թեոս 3.14–17 և Հով­հան­նես 17.14–17 հա­ մար­նե­րը։ Աստ­ծո Խոսքն ու­սում­նա­սի­րելն ի՞նչ լրա­ցու­ցիչ օ­գուտ­ ներ է բե­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Գրե­լով իր ե­րի­տա­սարդ գոր­ծըն­կեր Տի­մո­թեո­սին՝ Պո­ղոս ա­ռաք­ յա­լը հոր­դո­րում է նրան հա­վա­տա­րիմ լի­նել Սուրբ Գր­քին և նրան է ներ­կա­յաց­նում ներշնչ­ված Խոսքն ու­սում­նա­սի­րե­լու ա­ռա­վե­լու­թյուն­ նե­րը։ Ըստ Պո­ղո­սի՝ Աստ­վա­ծա­շունչն օգ­տա­կար է վար­դա­պե­տու­ թյան հա­մար։ Այն հայտ­նում է ճշմար­տու­թյու­նը և­ ի հայտ բե­րում սխա­լը։ Այն նկա­րագ­րում է մարդ­կու­թյան հա­մար հղա­ցած Աստ­ծո ծրա­գի­րը։ Այն հան­դի­մա­նում է մեր մեղ­քե­րը, ուղ­ղում է մեր սխալ մտա­ծե­լա­կեր­պը և դե­պի ար­դա­րու­թյուն տա­նող ցու­ցում­ներ է տա­ լիս։ Սուրբ Գիր­քը հայտ­նում է Քրիս­տո­սի ար­դա­րու­թյու­նը։ Այն մեզ մեր սե­փա­կան մե­ղա­վո­րու­թյան հի­մա­րու­թյու­նից տա­նում է դե­պի Նրա ար­դա­րու­թյու­նը։ Երբ մենք տես­նում ենք մեր սե­փա­կան ե­սա­ կենտ­րո­նու­թյա­նը հա­կադր­ված Հի­սու­սի ան­շա­հախն­դիր սե­րը, մնում ենք ապ­շած: Երբ Սուրբ Գր­քում տես­նում ենք Նրա կա­րեկ­ցան­քի և հո­գա­տա­րու­թյան խո­րու­թյու­նը, մեր կյան­քը վե­րա­փոխ­վում է։ Երբ Նրա Խոս­քը կի­սում ենք ու­րիշ­նե­րի հետ, նրանք ևս­ ար­մա­տա­պես վե­րա­փոխ­վում են։ Տես­նե­լով Հի­սու­սին Իր խոս­քում՝ մենք ա­վե­լի ենք նման­վում Նրան։ Վ­կա­յել չի նշա­նա­կում կիս­վել նրա­նով, ինչ մենք կար­ծում ենք, նույ­նիսկ ին­չին հա­վա­տում ենք։ Վ­կա­յել նշա­նա­կում է պատ­մել Աստ­ծո Խոս­քում տեղ գտած հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­ թյուն­նե­րը։ Երբ Աստ­ծո Խոսքն ան­հա­վա­նա­կա­նո­րեն օրհ­նում է մեր կյան­քը, մենք վստա­հա­բար կա­րող ենք պատ­մել ու­րիշ­նե­րին, թե ինչ­ պես այն կա­րող է օրհ­նել նրանց կյան­քը ևս։ Խոր­հե՛ք դժվա­րու­թյան ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի մա­սին, ո­րին անձ­ նա­պես բախ­վել եք, և թե ինչ­պես է Աստ­ծո Խոսքն ուժ դար­ձել ձեզ հա­մար։ Ի՞նչ եք սո­վո­րել այս փոր­ձա­ռու­թյու­նից։ 66

­Դաս

ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 12

Կիրառելով Աստծո Խոսքը Ինչ-որ մեկն Աստ­ծո Խոս­քում հաշ­վել է ա­վե­լի քան ե­րեք հա­զար խոս­տում։ Այս խոս­տում­նե­րից յու­րա­քանչ­յու­րը գա­լիս է սի­րող Աստ­ծո սրտի խոր­քից, Ով «կա­րող է ա­ռա­տու­թյամբ ա­նել ա­մեն բա­նե­րից ա­վե­լի, քան որ խնդրում ենք և­ի­մա­նում, այն զո­րու­թյան չա­փով, որ մե­զա­նում ներ­գոր­ծում է» (Ե­փե­սա­ցիս 3.20): Աստ­ծո խոս­տում­նե­րը պար­տա­վո­րու­թյուն­ներ են, ո­րոնք Նա ստանձ­նում է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րի հա­մար: Երբ մենք հա­վա­տով խնդրում ենք այս խոս­տում­նե­րը և­ու­րիշ­նե­րին էլ սո­վո­րեց­նում ենք խնդրել դրանք, երկն­քի օրհ­նու­թյուն­նե­րը հոր­դում են մեր կյանք։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը շեշ­տադ­րում է աստ­վա­ծա­յին այս ի­րա­կա­նու­թյու­նը Հռո­մեա­ցիս 8-րդ գլ­խում. «Որ Իր Որ­դին էլ չխնա­յեց, այլ մեր ա­ մե­նի հա­մար մատ­նեց Նրան, էլ ի՞նչ­պես Նրա հետ ա­մեն բան չի շնոր­հի մեզ» (Հռո­մեա­ցիս 8.32): Պետ­րոս ա­ռաք­յա­լը պար­զա­բա­ նում է այս խոս­տու­մը՝ հայ­տա­րա­րե­լով, որ «Նրա աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյու­նը շնոր­հեց մեզ այն ա­մե­նը, որ կյան­քի և­ աստ­վա­ծա­ պաշ­տու­թյան հա­մար պետք է» (Բ Պետ­րոս 1.3): Խա­չի վրա Քրիս­ տո­սի մահ­վամբ և սա­տա­նա­յի ու դժոխ­քի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և­ ու­ժե­րի վրա տա­րած Իր հաղ­թա­նա­կով Նա մեզ տրա­մադ­րել է անհ­րա­ժեշտ ա­մեն ինչ՝ բա­րե­պաշտ և հոգևոր կյանք ապ­րե­լու հա­մար։ Նա խոս­տա­նում է նաև հո­գալ մեր հիմ­նա­կան ֆի­զի­կա­ կան կա­րիք­նե­րը։ Հա­մե­մա­տե՛ք Ա Հով­հան­նես 1.7–9 և Փի­լիպ­պե­ցիս 4.13, 19 հա­ մար­նե­րը։ Թեև այս խոս­տում­նե­րը բա­վա­կա­նին տար­բեր են, ի՞նչ են դրանք սո­վո­րեց­նում մեզ Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյան մա­սին։ Ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն են ու­նե­ցել այս խոս­տում­նե­րը ձեր կյան­քի վրա։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այն խոս­տում­նե­րը, ո­րոնք կար­դա­ցինք այս տեքս­տե­րում, բո­լորն էլ խո­սում են տար­բեր բա­նե­րի մա­սին, սա­կայն այն պատ­կե­րա­ ցում­նե­րը, որ դրանք տա­լիս են Աստ­ծո մա­սին, միմ­յանց շատ նման են։ Դրանք բա­ցա­հայ­տում են սի­րող, նե­րող, ան­սահ­ման զո­րու­թյան տեր և մեր տար­րա­կան կա­րիք­նե­րի հա­մար հոգ տա­նող Աստ­ծուն։ Դրանք մեզ հա­վաս­տիաց­նում են, որ Աստ­ված խո­րա­պես հոգ է տա­նում մեր մա­սին։ ­Դաս

67

Կար­դա­ցե՛ք Եբ­րա­յե­ցիս 3.19, 4.1–3 և Մատ­թեոս 13.58 հա­մար­ նե­րը։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում այս տեքս­տե­րը հա­վատ ու­նե­նա­լու կա­ րի­քի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­վա­ծաշն­չում Աստ­ծո կող­մից տրված այն­քա՜ն հիա­նա­լի խոս­ տում­ներ կան, և­երբ մենք հա­վա­տով խնդրում ենք Աստ­ծո Խոս­քում ներ­կա­յաց­ված խոս­տում­նե­րը և հա­վա­տում ենք դրանց, ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը խոս­տա­ցել է, այդ խոս­տում­նե­րի օրհ­նու­թյուն­նե­րը դառ­ նում են մե­րը։ Աստ­ծո խոս­տում­նե­րի ի­րա­կա­նա­ցու­մը մեր կյան­քում սահ­մա­նա­փա­կում է այն, որ մենք դժվա­րա­նում ենք հա­վա­տալ, որ Աստ­ված ու­նակ է և կա­րող է ի­րա­կա­նաց­նել այն ա­մե­նը, ինչ խոս­ տա­ցել է Իր Խոս­քում։ Ա­ղո­թե՛ք, որ այս շա­բաթ Աստ­ված ա­ռաջ­նոր­դի ձեզ մե­կի մոտ, ով ու­նի Աստ­ծո Խոս­քում տեղ գտած հու­սադ­րող խոս­ տում­նե­րի կա­րի­քը։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 13

Կիսվելով Խոսքով Բա­րի լու­րը այ­լոց հետ կի­սե­լու հա­մար է։ Խոր­հե՛ք այն­պի­սի դեպ­ քե­րի մա­սին ձեր կյան­քում, երբ շատ ու­րախ եք ե­ղել, քա­նի որ բա­րի լուր եք ու­նե­ցել։ Դա կա­րող է լի­նել այն օ­րը, երբ նշան­վել եք և պատ­ րաստ­վել եք ա­մուս­նա­նալ, ե­րե­խա­յի ծնունդ, նոր աշ­խա­տանք, նոր մե­քե­նա­յի կամ տան գնում։ Դուք այն­քան եր­ջա­նիկ եք ե­ղել, որ չեք համ­բե­րել, թե երբ եք պատ­մե­լու այդ լու­րի մա­սին։ Հիա­նա­լի է ձեր ու­րա­խու­թյունն այ­լոց հետ կի­սե­լը, սա­կայն հա­մայն տիե­զեր­քում ա­մե­նա­լավ լու­րը Հի­սու­սի պատ­մու­թյունն է։ Երբ Նրա խոս­քում նոր պատ­կե­րա­ցում­ներ ենք հայտ­նա­բե­րում այն փրկու­ թյան մա­սին, ո­րը Քրիս­տո­սում է, մեր սրտե­րը ցնծում են ու­րա­խու­ թյու­նից, և մենք փա­փա­գում ենք այդ մա­սին պատ­մել ու­րիշ­նե­րին։ Երբ կրո­նա­կան ա­ռաջ­նորդ­նե­րը փոր­ձում էին դա­դա­րեց­նել ա­ռաք­յալ­ նե­րի քա­րո­զը, Պետ­րո­սը հայ­տա­րա­րեց. «­Վասն­զի մենք չենք կա­րող այն, որ տե­սանք և լ­սե­ցինք, չխո­սել» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.20): «Երբ մար­դը Քրիս­տո­սի մոտ է գա­լիս, նրա սրտում ցան­կու­թյուն է արթ­նա­նում հայտ­նել մյուս­նե­րին, թե հան­ձին Հի­սու­սի ինչ թան­կա­գին ըն­կեր է գտել։ Փր­կա­րար և սր­բա­գոր­ծող ճշմար­տու­թյու­նը չի կա­րող թաքն­ված մնալ նրա սրտում։ Ե­թե մենք հա­գել ենք Քրիս­տո­սի ար­դա­ 68

­Դաս

րու­թյու­նը և լց­ված ենք Նրա մեջ բնակ­վող Հո­գու ու­րա­խու­թյամբ, չենք կա­րող լուռ մնալ»։ Է­լեն Ուայթ, Քայ­լեր դե­պի Քրիս­տոս, էջ 992: Հռո­մեա­ցիս 1.14–16 հա­մար­նե­րում Պո­ղո­սը գրում է. «Ո­րով­հետև ես հույ­նե­րին և բար­բա­րոս­նե­րին, ի­մաս­տուն­նե­րին և­ ան­միտ­նե­րին պար­տա­կան եմ։ Այն­պես՝ ի­մով­սանն հո­ժար եմ ձեզ էլ, որ Հռո­մում եք՝ Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զել։ Ո­րով­հետև ես Քրիս­տո­սի Ա­վե­տա­րանն ա­մոթ չեմ հա­մա­րում, ո­րով­հետև Աստ­ծո զո­րու­թյուն է փրկե­լու հա­մար ա­ մեն հա­վա­տա­ցո­ղին, ա­ռաջ հրեա­յին և հե­տո հույ­նին»։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը եր­բեք չէր հոգ­նում իր դար­ձի պատ­մու­թյու­նը պատ­մե­լուց։ Նրա սրտում բխում էր Հի­սու­սի ու­րա­խու­թյան ցնծու­ թյու­նը։ Ըստ նրա՝ բա­րի լու­րը հար­կա­վոր է կի­սել, և նա չէր կա­րո­ղա­ նում լռել։ Աստ­ծո Խոս­քը տա­րա­ծե­լու ի՞նչ կարևոր սկզբունք­ներ են մեզ տա­ լիս Ե­սա­յիա 50.4, Ժո­ղո­վող 3.1 և Բ Տի­մո­թեոս 4.2 հա­մար­նե­րը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Երբ մենք հանձ­նենք մեր կյան­քը Քրիս­տո­սին և Նրա ծա­ռա­յու­թյա­ նը, Նա մեզ հա­մար հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ կբա­ցի, որ­պես­զի «օգ­նենք խոս­քով» կամ պա­տեհ ժա­մա­նա­կին խո­սենք այն մարդ­կանց հետ, ում սրտերն Ին­քը բա­ցել է։ Մեր վկա­յու­թյան մեջ պետք է մտա­պա­ հենք ե­րեք աստ­վա­ծաշնչ­յան սկզբունք­ներ՝ ինչ ենք ա­սում, ինչ­պես ենք ա­սում և­երբ ենք ա­սում։ Ով­քե՞ր են այն մար­դիկ, ում հետ շփվում եք, և­ինչ­պե՞ս կա­րող եք լավ վկա­ներ լի­նել նրանց հա­մար։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 14

Հետագա ուսումնասիրության համար Կար­դա­ցե՛ք Է­լեն Ուայ­թի Քայ­լեր դե­պի Քրիս­տոս գրքի 107-116 է­ջե­րի «Աստ­ծո ճա­նա­չո­ղու­թյու­նը», Ա­վե­տա­րա­նի գոր­ծիչ­ներ գրքի 192-193 է­ջե­րի «Աստ­վա­ծաշն­չի ըն­թեր­ցում­ներ ըն­տան­յոք հան­դերձ» և Ա­վե­տա­րան­չու­թյուն գրքի 481-486 է­ջե­րի «Աստ­վածշն­չի գոր­ծի մե­ թոդ­նե­րը» գլուխ­նե­րը։ Աստ­ված աշ­խա­տում է մեզ շրջա­պա­տող բո­լոր ան­ձանց սրտե­ րի հետ։ Ե­թե մեր հոգևոր տե­սո­ղու­թյու­նը պարզ լի­նի և տես­նենք 2 Հայերեն հրատարակչություն, 2019թ․

­Դաս

69

այն տե­ղե­րը, ուր Աստ­ված ար­դեն գոր­ծում է, մեր շուր­ջը մշտա­պես կհան­դի­պենք Նրա խոսքն այ­լոց հետ կի­սե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­ րի։ Երբ Աստ­ված նա­խա­պատ­րաս­տում է հո­գու հո­ղը, մենք ու­նե­նում ենք Ա­վե­տա­րա­նի սեր­մը ցա­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Նախ­քան Հի­ սու­սը կհան­դի­պեր նրանց, Սուրբ Հո­գին նա­խա­պատ­րաս­տեց Նի­կո­ դե­մո­սի, ջրհո­րի մոտ գտնվող կնոջ, ար­նա­հո­սու­թյամբ տա­ռա­պող կնոջ, խա­չի վրա­յի ա­վա­զա­կի, հռո­մեա­ցի հար­յու­րա­պե­տի և շատ այ­լոց սրտե­րը, որ­պես­զի նրանք ըն­դու­նեն Իր խոս­քը։ Ի­րենց կյան­քի հան­գա­մանք­նե­րի բե­րու­մով և Սուրբ Հո­գու ազ­դե­ցու­թյամբ նրանք նա­խա­պատ­րաստ­վում էին ըն­դու­նե­լու Քրիս­տո­սի լու­րը։ Մենք կա­րող ենք չհա­մար­ձակ­վել խնդրել մարդ­կանց ա­ղո­թել ի­ րենց հետ, նրանց ներ­կա­յաց­նել Աստ­վա­ծաշն­չի որևէ խոս­տում կամ նրանց նվի­րել որևէ գիրք։ Շատ հա­ճախ, երբ մեր հա­վատն ինչ-որ մե­կի հետ կի­սե­լու դրդում ենք ու­նե­նում, այն պատ­ճա­ռով է, որ մեր սրտին դի­պած Սուրբ Հո­գին ար­դեն ազ­դել է տվյալ մար­դու սրտին՝ պատ­րաս­տե­լով նրան ըն­դու­նել մեր վկա­յու­թյու­նը։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ե­թե ինչ-որ մե­կը գա ձեզ մոտ մեղ­քի սար­սա­փե­լի զգա­ցո­ղու­թյամբ և Աստ­ծո ներ­ման կա­րի­քով, ի՞նչ խոր­հուրդ կտաք և Աստ­վա­ծաշն­ չի ո՞ր հա­մա­րը կըն­թեր­ցեք նրան։ Ո՞րն է ե­ղել մեղ­քի և Աստ­ծո ներ­ ման զո­րու­թյան հետ կապ­ված ձեր սե­փա­կան փոր­ձա­ռու­թյու­նը։ 2. Եր­բեմն Աստ­ված մար­դիկ է բե­րում մեր կյանք, ո­րով­հետև Նա փա­փա­գում է, որ այդ մար­դիկ ճա­նա­չեն Իր ճշմար­տու­թյու­նը։ Ինչ­ պե՞ս կա­րող ենք ա­կան­ջա­լուր լի­նել Աստ­ծո ա­ռաջ­նոր­դու­թյա­նը։ 3. Խոր­հե՛ք Աստ­ծո և Աստ­ծո Խոս­քի զո­րու­թյան մա­սին, ո­րի հայտ­ նու­թյու­նը տրված է Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան պատ­մու­թյան և հենց իր՝ Ա­րար­ման մեջ։ Մենք հա­զիվ թե կա­րո­ղա­նանք ըն­կա­լել տիե­զեր­ քի գա­ղա­փա­րը, ո­րով­հետև այն այն­քա՜ն մեծ ու լայ­նար­ձակ է։ Եվ մտա­ծե՜լ միայն, որ այն Աստ­վա­ծը, Ով ա­րա­րել է այդ տիե­զեր­քը, պետք է որ է՛լ ա­վե­լի մեծ լի­նի, քան Իր ա­րա­րա­ծը։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք մխի­թար­վել՝ ի­մա­նա­լով, որ այն Աստ­վա­ծը, Ում ծա­ռա­յում ենք, այդ­քան հզոր է։ Եվ որ ոչ միայն հզոր է, այլև սի­րում է մեզ։ Ի՞նչ մե­ծա­գույն հույս կա­րող ենք քա­ղել Աստ­ծո մա­սին այս փաս­տե­րի ի­մա­ցու­թյու­նից։ Եվ ինչ­պե՞ս կա­րող է այդ ի­մա­ցու­թյունն օգ­նել մեզ լի­նել Աստ­ծո ա­վե­լի լավ վկա ու­րիշ­նե­րի հա­մա­ր։

70

­Դաս

­ԴԱՍ 8 Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 15–21

ԾԱՌԱՅԵԼՈՎ ԻՆՉՊԵՍ ՀԻՍՈՒՍԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Մատ­թեոս 5.13, 14, Փի­լիպ­պե­ցիս 2.15, Մար­կոս 12.34, Ե­փե­սա­ցիս 4.15, Մատ­թեոս 4.23–25, Մատ­թեոս 25.31–46: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Եվ Նա ժո­ղո­վուրդ­նե­րին տես­նե­լով, գթաց նրանց վրա, որ հոգ­նած և ցի­րու­ցան ե­ղած էին, ինչ­պես ոչ­խար­ներ որ հո­ վիվ չու­նեն» (­Մատ­թեոս 9.36): ­ ի­սուսն ան­կեղ­ծո­րեն էր հոգ տա­նում մարդ­կանց մա­սին։ Նա ա­ Հ վե­լի շատ ան­հանգս­տա­ցած էր նրանց համար, քան Իր սե­փա­կան դժվարություերի և կարիքների։ Նրա կյանքն ամ­բող­ջու­թյամբ կենտ­ րո­նա­ցած էր այլ մարդ­կանց վրա։ Նրա ծա­ռա­յու­թյու­նը սի­րա­ռատ կա­րեկ­ցան­քի ծա­ռա­յու­թյուն էր։ Նա հո­գում էր Իր շուր­ջը գտնվող­ նե­րի ֆի­զի­կա­կան, մտա­վոր և հու­զա­կան կա­րիք­նե­րը, և­ այդ­պի­ սով նրանց սրտե­րը բաց­վում էին հոգևոր այն ճշմար­տու­թյուն­նե­րի առջև, ո­րոնք Նա սո­վո­րեց­նում էր։ Երբ Նա բժշկում էր բո­րոտ­նե­րին, բա­ցում կույ­րե­րի աչ­քե­րը, լսո­ղու­թյուն պարգևում խուլ ա­կանջ­նե­րին, ա­զա­տագ­րում դի­վա­հար­նե­րին, կե­րակ­րում քաղ­ցած­նե­րին և հոգ տա­նում կա­րի­քա­վոր­նե­րի մա­սին, սրտե­րը փափ­կում էին, կյան­քե­րը՝ վե­րա­փոխ­վում։ ­Մար­դիկ տես­նում էին Հի­սու­սի ան­կեղծ հո­գա­տա­րու­թյու­նը, այդ պատ­ճա­ռով էլ բաց էին՝ ըն­դու­նե­լու Նրա սո­վո­րեց­րած հոգևոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ «­Մի­միայն Քրիս­տո­սի մե­թո­դը ճշմա­րիտ հա­ ջո­ղու­թյուն կբե­րի մարդ­կանց սրտե­րին հաս­նե­լու գոր­ծում։ Փր­կի­չը խառն­վեց մարդ­կանց հետ որ­պես Մե­կը, Ով նրանց բա­րին էր կա­մե­ նում։ Նա ի ցույց էր դնում իր կա­րեկ­ցան­քը մարդ­կանց նկատ­մամբ, ծա­ռա­յում նրանց կա­րիք­նե­րին, վաս­տա­կում նրանց վստա­հու­թյու­ նը, այ­նու­հետև հոր­դո­րում. «­Հետևի՛ր ինձ»»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­պա­ քին­ման ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 143։ Հի­սու­սը գի­տեր, որ աշ­խարհն ու­նի Ա­վե­տա­րա­նի ի­րա­կա­նաց­ման կա­րի­քը ճիշտ այն­քան, որ­քան ու­նի ­Դաս

71

դրա հռչակ­ման կա­րի­քը։ Այ­լոց ծա­ռա­յու­թյա­նը նվիր­ված քրիս­տո­ սան­ման կյան­քը հզոր և կեն­դա­նի ա­պա­ցույց է մեր ա­սած բա­ռե­րի և մեր տված վկա­յու­թյան հա­մար։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 16

Հիսուսի դիրքորոշումը մարդկանց նկատմամբ Հի­սու­սը միշտ լավն էր ո­րո­նում մարդ­կանց մեջ։ Նա նրան­ցից դուրս էր բե­րում լա­վա­գույ­նը։ Հի­սու­սի ժա­մա­նակ ապ­րող կրո­նա­ կան ա­ռաջ­նորդ­նե­րի քննա­դա­տու­թյան ա­ռար­կա­նե­րից մեկն այն էր, որ Նա «ըն­դու­նում է մե­ղա­վոր­նե­րին և նրանց հետ ու­տում» (­Ղու­կաս 15.2): Կ­րո­նա­կան ա­ռաջ­նորդ­ներն ան­հանգս­տա­նում էին, ո­րով­ հետև Նա ըն­կե­րա­նում էր «ան­հա­վատ­նե­րի» հետ։ Կ­րո­նին նրանք նա­յում էին ա­վե­լի շատ որ­պես բա­ժա­նող, քան միա­բա­նող գոր­ծիք։ Նրանք զար­մա­ցան, երբ Հի­սուսն Իր մա­սին ա­սաց. «Ո­րով­հետև Ես չեմ ե­կել ար­դար­նե­րին կան­չե­լու, այլ մե­ղա­վոր­նե­րին՝ ա­պաշ­խա­րու­ թյան» (­Մատ­թեոս 9.13)։ Դպիր­նե­րի, փա­րի­սե­ցի­նե­րի և սա­դու­կե­ցի­նե­րի կրո­նը խու­սա­փո­ ղա­կան կրոն էր։ Նրանք սո­վո­րեց­նում էին. «Ա­րա՛ այն ա­մե­նը, ինչ կա­րող ես, մեղ­քով ա­պա­կան­վե­լուց խու­սա­փե­լու հա­մար»։ Հի­սու­սի ուս­մունքն ար­մա­տա­պես տար­բեր էր։ Նա սուզ­վեց աշ­խարհ կոչ­վող այս օ­ձա­բույ­նի մեջ՝ այն փրկագ­նե­լու, ոչ թե դրա­նից խու­սա­փե­լու հա­ մար։ Նա է «աշ­խար­հի լույ­սը» (­Հով­հան­նես 8.12)։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 5.13, 14 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ եր­կու խորհր­ դա­նի­շեր է Հի­սուսն օգ­տա­գոր­ծում Իր հետևորդ­նե­րին նկա­րագ­ րե­լու հա­մար։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Նա օգ­տա­գոր­ծում հատկապես այդ եր­կու խորհրդանիշները։ Տե՛ս նաև Հով­հան­նես 1.9, Հով­ հան­նես 12.46, Փի­լիպ­պե­ցիս 2.15։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­ղը հին աշ­խար­հի ա­մե­նա­կարևոր ռե­սուրս­նե­րից մեկն էր։ Այն խիստ ար­ժե­քա­վոր էր, և­եր­բեմն հռո­մեա­կան զին­վո­րա­կան­ներն այն օգ­տա­գոր­ծում էին որ­պես ար­ժույթ։ Ա­ղը մեծ ու­նեց­ված­քի խորհր­ դա­նիշ էր։ Այն օգ­տա­գործ­վում էր նաև սնուն­դը պահ­պա­նե­լու և հա­մե­մե­լու հա­մար։ Երբ Հի­սուսն օգ­տա­գոր­ծում էր ա­ղի խորհր­դա­ նի­շը՝ մատ­նան­շե­լու Իր հետևորդ­նե­րին, Նա ի­րա­կա­նում կա­մե­նում էր ա­սել, որ աշ­խար­հի ի­րա­կան հարս­տու­թյունն ա­մե­նա­հա­րուստ 72

­Դաս

ու իշ­խա­նու­թյուն ու­նե­ցող մար­դիկ չեն։ Աշ­խար­հի ի­րա­կան հարս­ տու­թյունն անձ­նու­րաց քրիս­տոն­յա­ներն են, ով­քեր աշ­խա­տանք են տա­նում Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան հա­մար։ Այս մարդ­կանց անձ­նու­րաց ծա­ռա­յու­թյան սի­րա­ռատ գոր­ծե­րը պահ­պա­նում են աշ­խար­հի բա­ րու­թյունն ու հա­մե­մում դրա մթնո­լոր­տը։ Երկ­րորդ խորհր­դա­նի­շը, ո­րը Հի­սուսն օգ­տա­գոր­ծում է (­Մատ­թեոս 5.14 հա­մա­րում), լույսն է. «­Դուք աշ­խար­հի լույսն եք»։ Լույ­սը չի խու­ սա­փում խա­վա­րից, այն լույս է տա­լիս խա­վա­րում։ Այն չի ա­ռանձ­նա­ նում խա­վա­րից, այլ ներ­թա­փան­ցում է խա­վա­րի մեջ՝ վե­րա­ծե­լով այն լույ­սի։ Հի­սու­սի հետևորդ­նե­րը պետք է ներ­թա­փան­ցեն այս աշ­խար­ հի խա­վա­րի մեջ ի­րենց թա­ղա­մա­սե­րում, գյու­ղե­րում, մեծ ու փոքր քա­ղաք­նե­րում՝ դրանք Աստ­ծո փառ­քով լու­սա­վո­րե­լու հա­մար։ Հաշ­վի առ­նե­լով Հով­հան­նես 17.15–18 հա­մար­նե­րում աս­ված Հի­ սու­սի խոս­քե­րը՝ ինչ­պե՞ս պետք է հաս­կա­նանք աշ­խար­հից ա­ ռանձ­նա­նա­լու և դ­րա­նից խու­սա­փե­լու գա­ղա­փար­նե­րը։ Արդ­յո՞ք դրանք միև­նույն բանն են նշա­նա­կում։ Ի՞նչ նկա­տի ու­ներ Հի­սու­ սը, երբ ա­ղո­թում էր, որ Իր հետևորդ­նե­րը լի­նեն աշ­խար­հում, բայց ոչ աշ­խար­հից։ Ինչ­պե՞ս ենք մենք դա ի­րա­կա­նաց­նում։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 17

Հիսուսի վերաբերմունքը մարդկանց նկատմամբ Հի­սու­սի նպա­տակն էր բա­ցա­հայ­տել լա­վա­գույ­նը մարդ­կանց մեջ։ Նույ­նիսկ երբ հան­գա­մանք­ներն ան­սո­վոր կեր­պով բարդ էին, Նա պա­տաս­խա­նում էր շնոր­հով։ Ղու­կա­սի Ա­վե­տա­րանն ար­ձա­նագ­րում է, որ ամ­բոխ­ված մար­դիկ «զար­մա­նում էին այն շնոր­հաց խոս­քե­րի վրա, որ դուրս էին գա­լիս Նրա բե­րա­նից» (­Ղու­կաս 4.22), իսկ Հով­ հան­նե­սի Ա­վե­տա­րանն ա­վե­լաց­նում է, որ «շնորհ­քը և ճշ­մար­տու­ թյու­նը Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով ե­ղավ» (­Հով­հան­նես 1.17): Նրա մո­տե­ցու­մը զի­նա­թափ էր ա­նում մարդ­կանց։ Նրա բա­րի խոս­քերն ար­ձա­գանք էին գտնում մարդ­կանց սրտե­րում։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 8.5–10 և Մար­կոս 12.34 հա­մար­նե­րը։ Հու­ սադ­րող ի՞նչ խոս­քեր ա­սաց Հի­սու­սը եր­կու ոչ այն­քան խոս­տում­ նա­լից մարդ­կանց՝ հռո­մեա­ցի հար­յու­րա­պե­տին և հ­րեա դպի­րին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հռո­մեա­ցի հար­յու­րա­պե­տի հաս­ցեին ար­ված Հի­սու­սի հայ­տա­ րա­րու­թյու­նը հե­ղա­փո­խա­կան էր։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե ինչ էր ­Դաս

73

զգում հռո­մեա­կան բա­նա­կի այս սպան, երբ Հի­սու­սը հայ­տա­րա­ րեց, որ նման հա­վատ չէր տե­սել նույ­նիսկ Իս­րա­յե­լում։ Խոր­հե՛ք նաև հրեա դպի­րի մտքե­րի մա­սին, երբ Հի­սուսն ա­սաց. «­Դու հե­ռու չես Աստ­ծո ար­քա­յու­թյու­նից»։ Հի­սուսն ու­ներ մարդ­կանց մեջ լա­վա­գույ­ նը բա­ցա­հայ­տե­լու կա­րո­ղու­թյուն։ Շատ քիչ բան կա­րող է սի­րա­լի­ րու­թյան պես մարդ­կանց սրտե­րը բա­ցել Ա­վե­տա­րա­նի առջև։ Ձեզ շրջա­պա­տող մարդ­կանց մեջ ո­րո­նե՛ք բա­րին ու լա­վը և ցույց տվե՛ք, որ գնա­հա­տում եք նրանց։ Հա­մե­մա­տե՛ք Ե­սա­յիա 42.3, Կո­ղո­սա­ցիս 4.5, 6 և Ե­փե­սա­ցիս 4.15 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ կարևո­րա­գույն սկզբունք­ներ են մեզ սո­ վո­րեց­նում այս տեքս­տե­րը մեր հա­վատն ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու և նրանց հետ մեր փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Երբ մեր խոս­քե­րը քա­ջա­լե­րող են և շ­նոր­հով լի, դրա­կան ազ­դե­ ցու­թյուն են թող­նում մարդ­կանց կյան­քի վրա։ Ե­սա­յիա­յի մար­գա­ րեա­կան խոս­քե­րը հայտ­նում են, որ Հի­սու­սը «ջախ­ջախ­ված ե­ղե­գը չի փշրի» և «առ­կայծ­յալ պատ­րույ­գը չի հանգց­նի»։ Այլ խոս­քե­րով, Հի­ սուսն այն­քան կա­րե­կից էր, որ հոգ էր տա­նում ան­տե­ղի չջախ­ջա­խել մե­կին, ով նոր էր մո­տե­նում հա­վա­տին, կամ չհանգց­նել նրա սրտում դեռևս մնա­ցած նույ­նիսկ ա­մե­նա­թույլ կայ­ծե­րը։ Ին­չո՞ւ է այն, թե ինչ­պես ենք ա­սում, նույն­քան կարևոր (ե­թե ոչ ա­ վե­լի), որ­քան՝ թե ինչ ենք ա­սում։ Ինչ­պե՞ս կար­ձա­գան­քեք հետև­ յալ պնդմա­նը. «Ճշ­մար­տու­թյու­նը ճշմար­տու­թյուն է, մար­դիկ այն կա՛մ պետք է ըն­դու­նեն, կա՛մ՝ ոչ»։ Ի՞նչն այն չէ այս ճշմա­րիտ պնդման մեջ։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 18

Հիսուսի բժշկության ծառայությունը. մաս 1 Մեր Տի­րոջ ա­վե­տա­րան­չա­կան մե­թո­դը վեր է ան­գիր ար­ված ճա­ ռե­րից և ման­րակր­կիտ կեր­պով պատ­րաստ­ված ներ­կա­յա­ցում­նե­ րից։ Այն կյան­քի պես հա­րուստ է և դի­նա­միկ։ Ա­մեն օր մենք շփվում ենք մարդ­կանց հետ, ով­քեր ու­նեն բազ­մա­պի­սի կա­րիք­ներ՝ ֆի­զի­ կա­կան, մտա­վոր, հու­զա­կան և հոգևոր։ Քրիս­տո­սը փա­փա­գում է հո­գալ այդ կա­րիք­նե­րը մեր մի­ջո­ցով, երբ մենք ան­հանգս­տու­թյուն ենք ցու­ցա­բե­րում մարդ­կանց միայ­նու­թյան, վշտի և ցա­վի նկատ­ 74

­Դաս

մամբ և ցն­ծում ենք նրանց ու­րա­խու­թյուն­նե­րով, հույ­սե­րով և­ ե­րա­ զանք­նե­րով։ Հի­սու­սը ծա­ռա­յում էր մարդ­կանց հրա­տապ կա­րիք­նե­րին, որ­ պես­զի ի վեր­ջո կա­րո­ղա­նա ծա­ռա­յել նրանց ա­վե­լի խո­րը կա­րիք­նե­ րին։ Հրա­տապ կա­րի­քը այն է, երբ մար­դը գի­տակ­ցում է, որ խնդիրն ինք­նու­րույն լու­ծել չի կա­րող։ Դա կա­րող է լի­նել ծխե­լը թող­նե­լու, ա­վե­ լորդ քաշ կորց­նե­լու, ա­վե­լի լավ սննդա­կար­գի անց­նե­լու կամ սթրե­սը կրճա­տե­լու խնդիր։ Կա­րող է նաև լի­նել սննդի, կա­ցա­րա­նի կամ բու­ ժօգ­նու­թյան, ինչ­պես նաև ա­մուս­նու­թյան կամ ըն­տա­նե­կան հար­ցով խորհր­դատ­վու­թյան կա­րիք։ Սա­կայն վերջ­նա­կան կա­րիքն այն է, որն ա­մե­նա­շատն է անհ­ րա­ժեշտ մարդ ա­րա­րա­ծին՝ Աստ­ծո հետ անձ­նա­կան փոխ­հա­րա­ բե­րու­թյան և­ այն գի­տակց­ման կա­րի­քը, որ ի­րենց կյանքն ու­նի հա­վի­տե­նա­կան նշա­նա­կու­թյուն։ Աստ­ծո հետ հաշ­տե­ցումն այս խա­ թար­ված աշ­խար­հում մեր վերջ­նա­կան կա­րիքն է։ Կար­դա­ցե՛ք ան­դա­մա­լույ­ծի պատ­մու­թյու­նը Մատ­թեոս 9.1–7 և­ ար­յու­նա­հո­սու­թյամբ տա­ռա­պող կնոջ պատ­մու­թյու­նը Մար­կոս 5.25–34 հա­մար­նե­րում: Ի՞նչ հու­շող ակ­նարկ­ներ ու­նենք այս եր­ կու պատ­մու­թյուն­նե­րում, որ Հի­սու­սը ֆի­զի­կա­կան բժշկու­թյու­նը կա­պում էր մար­դու վերջ­նա­կան՝ Աստ­ծո հետ հաշ­տեց­ման կա­րի­ քը հո­գա­լու հետ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հի­սու­սի բժշկու­թյան ծա­ռա­յու­թյու­նը նե­րա­ռում էր շատ ա­վե­լին, քան ֆի­զի­կա­կան և հու­զա­կան բժշկու­թյունն էր։ Հի­սու­սը կա­մե­նում էր, որ մար­դիկ վե­րապ­րեն ամ­բող­ջա­կա­նու­թյու­նը, ին­չը մեղ­քի քայ­ քա­յիչ ազ­դե­ցու­թյու­նը մաս­նա­տել էր։ Ըստ Քրիս­տո­սի՝ ֆի­զի­կա­կան բժշկու­թյունն ա­ռանց հոգևո­րի ամ­բող­ջա­կան չէր։ Ե­թե Աստ­ծո սե­րը դրդում է մեզ փա­փա­գել մարդ ա­րա­րա­ծի ֆի­զի­կա­կան և հու­զա­կան բա­րօ­րու­թյու­նը, այն է՛լ ա­վե­լի շատ կդրդի մեզ փա­փա­գել այդ ան­ հա­տի հոգևոր բա­րօ­րու­թյու­նը, որ­պես­զի նա կա­րո­ղա­նա ա­մե­նայն լիար­ժե­քու­թյամբ ապ­րել կյանքն այս­տեղ և հա­վի­տե­նու­թյան մեջ։ Ի վեր­ջո, յու­րա­քանչ­յուր մարդ, ում Հի­սու­սը բժշկել է, վեր­ջին հաշ­վով մա­հա­ցել է։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով նրանց ի­րա­կան կա­րի­քը, ա­մեն ին­ չից վեր, հոգևոր էր, այն­պես չէ՞։ Ի՞նչ նա­խա­ձեռ­նու­թյուն­նե­րով կա­րող է հան­դես գալ մեր ե­կե­ղե­ ցին՝ հո­գա­լու մեր հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րի կա­րիք­նե­րը և ցույց տա­լու, որ նրանք մեզ հա­մար իս­կա­պես կարևոր են։ Խոր­հե՛ք ­Դաս

75

ձեր հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րի մա­սին։ Ի՞նչ է ա­նում ձեր ե­կե­ղե­ցին մարդ­կանց կյան­քում փո­փո­խու­թյուն բե­րե­լու նպա­տա­կով։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 19

Հիսուսի բժշկության ծառայությունը. մաս 2 Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 4.23–25 և 9.35 հա­մար­նե­րը։ Ե­ռա­կի ի՞նչ մո­տե­ցում էր կազ­մում Քրիս­տո­սի ծա­ռա­յու­թյան հիմ­քը։ Ինչ­պե՞ս էր Նա հո­գում մարդ­կանց կա­րիք­նե­րը, և­ ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն էր այն ու­նե­նում նրանց կյան­քի վրա։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հի­սու­սը միա­վո­րում էր սո­վո­րեց­նե­լու, քա­րո­զե­լու և բժշ­կե­լու ե­ ռա­կի ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Նա կի­սում էր հա­վի­տե­նա­կան սկզբունք­նե­րը, որ­պես­զի բո­լո­րը ի­մաս­տա­լից և նպա­տա­կամղ­ված կյանք ապ­րե­լու հնա­րա­վո­րո­թյուն ու­նե­նան։ Նա ա­սաց. «Ես ե­կա, որ կյանք ու­նե­նան, և­ էլ ա­վե­լի ու­նե­նան» (­Հով­հան­նես 10.10): Նրա ծա­ռա­յու­թյունն ի ցույց էր դնում շնոր­հի գե­րա­ռա­տու­թյուն։ Եվ Հի­սու­սը ե­կավ, որ­պես­զի հնա­րա­ վո­րու­թյուն տա մեզ ապ­րե­լու «գե­րա­ռատ» կյանք այժմ և հա­վիտ­յանս։ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 1.32–39 հա­մար­նե­րը։ Հի­սուսն ամ­բողջ օրն անց­կաց­րեց հի­վանդ­նե­րին բժշկե­լով և դևե­րին հա­նե­լով։ Հա­ջորդ ա­ռա­վոտ­յան ա­ղոթքն ա­վար­տե­լուց հե­տո, երբ ա­վե­լի մեծ բազ­ մու­թյուն էր ո­րո­նում Նրան բժշկվե­լու հա­մար, Նա գնաց ու­րիշ քա­ղաք։ Ին­չո՞ւ նրանց չբժշկեց։ Ու­շադ­րու­թյո՛ւն դարձ­րեք Իր՝ Հի­ սու­սի պատ­ճա­ռա­բա­նու­թյա­նը 38 և 39 հա­մար­նե­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Սա շատ խո­րա­թա­փանց պատ­մու­թյուն է։ Նա­խորդ օ­րը մեծ բազ­ մու­թյուն բժշկե­լուց հե­տո, հա­ջորդ օ­րը Հի­սու­սը թող­նում է Ի­րեն ո­րո­ նող և դեռևս բժշկու­թյան կա­րիք ու­նե­ցող ամ­բոխն ու հե­ռա­նում։ Նա բա­ցատ­րում է, որ Իր՝ աշ­խարհ գա­լու նպա­տա­կը քա­րո­զելն է։ Հի­սու­ սը պար­զա­պես տպա­վո­րիչ հրաշք­ներ գոր­ծող չէր։ Նա Աստ­ծո Որ­դին էր, Ով աշ­խարհ էր ե­կել փրկագն­ման ա­ռա­քե­լու­թյամբ։ Նա չէր գո­ հա­նում բա­ցա­ռա­պես ֆի­զի­կա­կան հի­վան­դու­թյուն­ներ բժշկե­լով, այլ փա­փա­գում էր, որ­պես­զի մար­դիկ ըն­դու­նեն Իր ա­ռա­ջար­կած հա­վի­ տե­նա­կան կյան­քի պարգևը։ Նա պար­զո­րոշ կեր­պով ներ­կա­յաց­նում էր եր­կիր գա­լու Իր նպա­տա­կը հետև­յալ բա­ռե­րով՝ «Ո­րով­հետև մար­ 76

­Դաս

դի Որ­դին ե­կավ, որ ո­րո­նի և­ ապ­րեց­նի կո­րա­ծին» (­Ղու­կաս 19.10): Բժշ­կու­թյան յու­րա­քանչ­յուր գոր­ծո­ղու­թյուն Աստ­ծո բնա­վո­րու­թյու­ նը բա­ցա­հայ­տե­լու, տա­ռա­պան­քը մեղ­մաց­նե­լու և հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հնա­րա­վո­րու­թյուն տրա­մադ­րե­լու ա­ռիթ էր։ Հնա­րա­վո՞ր է արդ­յոք ապ­րել այն լիա­ռատ կյան­քը, ո­րը Հի­սուսն ա­ռա­ջար­կում է, ե­թե դուք աղ­քատ կամ հի­վանդ եք։ Հի­սու­սը մարդ­կանց ա­ռա­ջար­կո՞ւմ էր ֆի­զի­կա­կան բժշկու­թյու­նից ա­վե­լի խորն ինչ-որ բան։ Ի՞նչ գործ­նա­կան ճա­նա­պար­նե­րով կա­րող ենք մարդ­կանց ա­ռաջ­նոր­դել դե­պի հոգևոր ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, երբ ծա­ռա­յում ենք նրանց ֆի­զի­կա­կան և հու­զա­կան կա­րիք­նե­րին։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 20

Ինչն է կարևոր Հիսուսի համար Մատ­թեոս 24-րդ գլ­խում ներ­կա­յաց­ված է Իր ա­շա­կերտ­նե­րին ուղղ­ված Հի­սու­սի խոս­քը, ո­րում միա­խառն­ված են Ե­րու­սա­ղե­մի կոր­ ծան­ման և Իր վե­րա­դար­ձից ան­մի­ջա­պես ա­ռաջ տե­ղի ու­նե­ցող ի­րա­ դար­ձու­թյուն­նե­րը։ Այս խոս­քին հա­ջոր­դում են Մատ­թեոս 25-րդ գլ­խում ներ­կա­յաց­վող վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի մա­սին պատ­մող ե­րեք ա­ռակ­ ներ։ Այս ա­ռակ­ներն ընդգ­ծում են բնա­վո­րու­թյան այն հատ­կա­նիշ­նե­ րը, ո­րոնք իս­կա­պես կարևոր են Հի­սու­սի հա­մար այն մարդ­կանց մեջ, ով­քեր սպա­սում են Նրա երկ­րորդ գա­լուս­տին։ Տա­սը կույ­սե­րի ա­ռակն ընդգ­ծում է իս­կա­կան, ան­կեղծ, Հո­գով լցված կյան­քի կարևո­րու­թյու­նը։ Տա­սը քան­քար­նե­րի ա­ռա­կը շեշ­տադ­րում է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին Աստ­ծո տված պարգև­նե­րի հա­վա­տա­րիմ օգ­տա­գործ­ման կարևո­րու­ թյու­նը։ Ոչ­խար­նե­րի և­այ­ծե­րի ա­ռա­կը հայտ­նում է, որ ճշմա­րիտ քրիս­ տո­նեու­թյունն ան­կեղ­ծո­րեն ծա­ռա­յում է այն մարդ­կանց կա­րիք­նե­րին, ում Աստ­ված ա­մեն օր բե­րում է մեր կյանք։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 25.31–46 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս է Հի­սու­ սը նկա­րագ­րում ճշմա­րիտ քրիս­տո­նեու­թյու­նը։ Թվար­կե՛ք ծա­ռա­ յու­թյան այն ո­լորտ­նե­րը, ո­րոնց մա­սին խոս­վում է այս տեքս­տում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Թեև այս ա­ռա­կը խո­սում է մարդ­կանց ֆի­զի­կա­կան կա­րիք­նե­րը հո­գա­լու մա­սին, մենք չպետք է ան­տե­սենք այս պատ­մու­թյան մի տե­ սանկ­յուն ևս. հնա­րա­վո՞ր է արդ­յոք, որ այս­տեղ ա­վե­լի խորն ի­մաստ լի­նի։ Մարդ ա­րա­րա­ծի հո­գու խոր­քում թաքն­ված է Հի­սու­սի քաղցն ու ­Դաս

77

ծա­րա­վը, ո­րը փա­փա­գում է հա­գե­նալ (­Հավ­հան­նես 6.35, Հավ­հան­ նես 4.13, 14): Մենք բո­լորս պան­դուխտ­ներ ենք, ով­քեր ի­րենց տունն են փա­փա­գում, քա­նի դեռ չենք բա­ցա­հայ­տել մեր ի­րա­կան ինք­նու­ թյու­նը Քրիս­տո­սի մեջ (Ե­փե­սա­ցիս 2.12, 13, 19): Մենք հոգևո­րա­պես մերկ ենք, քա­նի դեռ չենք հա­գել Նրա ար­դա­րու­թյու­նը (­Հայտ­նու­թյուն 3.18, 19.7, 8): Հինկ­տա­կա­րան­յան մար­գա­րե­նե­րը հա­ճախ մարդ­կա­յին վի­ճա­կը նկա­րագ­րել են որ­պես ան­հու­սա­լիո­րեն հի­վանդ (Ե­սա­յիա 1.5, Ե­րե­միա 30.12–15): Մեղ­քի ախ­տը ճա­կա­տագ­րա­կան է, բայց մար­գա­րեն ցույց է տա­լիս բա­լա­սա­նը. «Ո­րով­հետև Ես քեզ պի­տի սպե­ղա­նի դնեմ և քո հար­ված­նե­րից պի­տի բժշկեմ քեզ, ա­սում է Տե­րը» (Ե­րե­միա 30.17): Հի­սուսն է մեր հո­գի­նե­րի մա­հա­ցու հի­վան­դու­թյան դե­ղա­մի­ջո­ցը։ Ոչ­խար­նե­րի և­ այ­ծե­րի ա­ռա­կը հոր­դո­րում է մեզ հո­գալ մեր շուր­ջը գտնվող­նե­րի ֆի­զի­կա­կան կա­րիք­նե­րը, սա­կայն չի սահ­մա­նա­փակ­ վում միայն դրա­նով։ Դա պատ­մու­թյունն է այն­պի­սի Քրիս­տո­սի մա­ սին, Ով հո­գում է սրտի ու հո­գու ա­մե­նա­խո­րը կա­րիք­նե­րը, ինչ­պես նաև հրա­վեր է Նրա կող­մից հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու Իր հետ մեր շուր­ջը գտնվող մարդ­կանց կա­րիք­նե­րին ծա­ռա­յե­լիս։ Ապ­րել ե­սա­կենտ­րոն կյանք և­ ար­հա­մար­հել այ­լոց ֆի­զի­կա­կան, մտա­վոր, հու­զա­կան և հոգևոր կա­րիք­նե­րը, նշա­նա­կում է կանգ­նել հա­վի­տե­նա­կան կորս­տի վտան­գի առջև։ Ա­ռա­կում նրանք, ով­քեր ի­րենց կյան­քը տա­լիս են այն ա­մե­նի հա­մար, ինչ դնում են ի­րենց ես-ից վեր, գո­վա­սանք են ստա­նում ի­րենց Տի­րո­ջից և հ­րա­վիր­վում են հա­վի­տե­նու­թյուն, մինչ­դեռ ե­սա­սի­ րա­բար ի­րենց սե­փա­կան օ­րա­կար­գին հետևող և­ այ­լոց կա­րիք­ներն ար­հա­մար­հող մար­դիկ դա­տա­պարտ­վում են ի­րենց Տի­րոջ կող­մից։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 21

Հետագա ուսումնասիրության համար «­Շա­տե­րը չեն հա­վա­տում Աստ­ծուն և կորց­րել են վստա­հու­թյու­նը մարդ­կանց նկատ­մամբ։ Սա­կայն նրանք գնա­հա­տում են կա­րեկ­ցան­ քի և­ օգ­նու­թյան քայ­լե­րը։ Երբ տես­նում են, որ մե­կը, ով չի ձգտում երկ­րա­յին փառ­քի և փոխ­հա­տուց­ման, գա­լիս է ի­րենց տներ՝ ծա­ռա­ յե­լու հի­վանդ­նե­րին, կե­րակ­րե­լու քաղ­ցած­նե­րին, հագց­նե­լու մեր­կե­ րին, մխի­թա­րե­լու վշտա­հար­նե­րին, և քնք­շո­րեն վե­րագ­րում է այս ա­մե­նը Նրան, Ում սի­րո և գու­թի լրա­բերն է ին­քը, նրանց սրտե­րը հալ­չում են։ Դուրս է հոր­դում ե­րախ­տա­գի­տու­թյու­նը։ Բո­ցա­վառ­վում 78

­Դաս

է հա­վա­տը։ Նրանք տես­նում են, որ Աստ­ված հոգ է տա­նում ի­րենց մա­սին և պատ­րաստ­վում են լսել, երբ բաց­վում է Նրա Խոս­քը»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­պա­քին­ման ծա­ռա­յու­թյուն, էջ 145։ Հի­սու­սի ան­շա­հախն­դիր ծա­ռա­յու­թյու­նը բա­ցում է սրտեր, հե­ռաց­ նում նա­խա­պա­շար­մունք­ներ և ս­տեղ­ծում Ա­վե­տա­րանն ըն­դու­նե­լու մթնո­լորտ։ Ե­կե­ղե­ցին Քրիս­տո­սի մար­մինն է, ո­րը սի­րով կա­րիք­ներ է հո­գում ա­մե­նուր։ Քրիս­տո­սը մեզ ու­ղար­կում է մեր հա­մայնք­ներ Իր ա­նու­նով փո­փո­խու­թյուն­ներ բե­րե­լու։ Թեև, ի­հար­կե, մենք պետք է զգու­շա­նանք, որ­պես­զի չվա­րակ­վենք աշ­խար­հից (և դա ի­րա­կան և շատ վտան­գա­վոր սպառ­նա­լիք է մեր ե­կե­ղե­ցու հա­մար), միև­նույնն է, պետք է սո­վո­րենք մարդ­կանց հաս­նել այն­տեղ, որ­տեղ որ ի­րենք գտնվում են, և­օգ­տա­գործ­վել Աստ­ծո կող­մից, Ով կա­մե­նում է վերց­նել նրանց ի­րենց գտնվե­լու վայ­րից և տա­նել այն­տեղ, ուր պետք է լի­նեն։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ին­չո՞ւ է Քրիս­տո­սի կա­րեկ­ցող ծա­ռա­յու­թյունն այդ­քան ազ­դե­ցիկ նա­խա­պա­շար­մունք­նե­րը կոտ­րե­լու և հոգևոր ճշմար­տու­թյուն­ նե­րը լսե­լու նպա­տա­կով մարդ­կանց սրտե­րը բա­ցե­լու հար­ցում։ Փոր­ձե՛ք պատ­կե­րաց­նել՝ որ­քան ա­վե­լի արդ­յու­նա­վետ կլի­նի մեր վկա­յու­թյու­նը որ­պես ժո­ղո­վուրդ, ե­թե մենք մարդ­կանց նկատ­ մամբ դրսևո­րենք Հի­սու­սին հա­տուկ միև­նույն ա­նանձ­նա­կան ան­ հանգս­տու­թյու­նը։ 2. Խոր­հե՛ք այն դեպ­քի մա­սին, երբ ա­սել եք մի բան, ո­րը ե­ղել է ճիշտ, ճշմա­րիտ, նույ­նիսկ անհ­րա­ժեշտ, բայց ա­սել եք սխալ կեր­պով, այ­սինքն վատ տո­նով կամ վատ դիր­քո­րոշ­մամբ։ Ի՞նչ դաս եք քա­ ղել այդ փոր­ձա­ռու­թյու­նից, ո­րը կօգ­ներ ձեզ չկրկնել այ­դօ­րի­նակ սխալ­նե­րը. մի­գու­ցե, օ­րի­նակ, սպա­սել, մինչև կհանգս­տա­նաք նախ­քան խո­սե­լը, կամ նման մի բան։ 3. Խոր­հե՛ք այն գա­ղա­փա­րի շուրջ, որ բո­լոր բժշկված, նույ­նիսկ հա­ րու­թյուն ա­ռած մար­դիկ ի վեր­ջո մա­հա­նա­լու են։ Ի՞նչ պետք է սա մեզ ա­սի այն մա­սին, թե ինչ­պես մենք պետք է վա­րենք մեր գոր­ ծերն ու ծա­ռա­յու­թյու­նը մեզ շրջա­պա­տող­նե­րի նկատ­մամբ։ 4. Ի՞նչ ծա­ռա­յու­թյուն­ներ կա­րող է ձեր ե­կե­ղե­ցին ա­նել ձեր հա­մայն­ քում, ո­րը ներ­կա­յումս չեք ա­նում։ 5. Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք հոգևոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ ստեղ­ծել ո­րո­ նող­նե­րի հա­մար հրա­տապ կա­րիք­նե­րին ծա­ռա­յե­լու մի­ջո­ցո­վ։

­Դաս

79

­ԴԱՍ 9 Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 22–28

ԶԱՐԳԱՑՆԵԼՈՎ ՀԱՂԹԱՆԱԿՈՂ ՎԵՐԱԲԵՐՄՈՒՆՔ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Հով­հան­նես 4.27–30, 39–42, Մատ­թեոս 15.21–28, Բ Թե­ սա­ղո­նի­կե­ցիս 1.1–4, Հռո­մեա­ցիս 15.7, Ե­փե­սա­ցիս 4.32, Ա Պետ­րոս 3.15: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Այլ Տեր Աստ­ծուն ձեր սրտի մեջ սուրբ պա­հեք և միշտ պատ­րաստ ե­ղեք հե­զու­թյամբ և­ երկ­յու­ղա­ծու­թյամբ պա­ տաս­խան տա­լու ա­մե­նին, որ ձեր մեջ ե­ղած հույ­սի հա­մար պատ­ճառ հարց­նի» (Ա Պետ­րոս 3.15): Որ­քան շատ ենք ու­սում­նա­սի­րում Հի­սու­սի կյան­քը, այն­քան ա­վե­լի ենք զար­մա­նում մարդ­կանց ըն­դու­նե­լու և­ա­ջակ­ցե­լու Նրա կա­րո­ղու­ թյան վրա։ Նա թեև անխ­նա հան­դի­մա­նում էր Իր օ­րե­րի կրո­նա­կան ա­ռաջ­նորդ­նե­րին, սա­կայն ու­րա­խու­թյամբ էր ըն­դու­նում նրանց, ով­ քեր պայ­քա­րում էին մեղ­քի դեմ, տա­ռա­պում էին մե­ղա­վո­րու­թյան զգա­ցու­մից և­ ան­հույս կեր­պով դա­տա­պարտ­ված էին։ Նրա շնոր­հը հենց այդ մարդ­կանց հա­մար էր, Նրա ո­ղոր­մու­թյու­նը տա­րած­վում էր նույ­նիսկ ա­մե­նաս­տոր մե­ղա­վոր­նե­րի վրա։ Հի­սու­սի նե­րո­ղամ­տու­ թյան սահ­մանն ա­վե­լի խորն էր, քան նրանց մեղ­քի սահ­մա­նը։ Նրա սե­րը սահ­ման­ներ չու­ներ։ ­Հի­սու­սը եր­բեք հպար­տու­թյան կամ իր դիր­քի գե­րա­կա լի­նե­լու նշույլ ան­գամ չդրսևո­րեց։ Յու­րա­քանչ­յուր մար­դու մեջ Նա տես­նում էր Աստ­ծո պատ­կե­րով ա­րար­ված, սա­կայն մեղ­քով լցված մե­կի, ում Ին­քը ե­կել էր փրկե­լու։ Ոչ ոք զրկված չէր Նրա սի­րուց, ոչ ոք այն­քան չէր ըն­կել, որ­պես­զի Նրա շնոր­հը չհաս­ներ այդ մար­դուն։ Նա հար­ գան­քով էր վե­րա­բեր­վում բո­լո­րին, ում հետ շփվում էր, և նրանց հետ վար­վում էր նրանց վա­յել ար­ժա­նա­պատ­վու­թյամբ։ Նա մարդ­ կանց վրա ազ­դե­ցու­թյուն էր գոր­ծում ար­քա­յու­թյանն ար­ժա­նաց­նե­լու հա­մար, քա­նի որ հա­վա­տում էր մարդ­կանց։ Նրանց կյան­քը վե­րա­ 80

­Դաս

փոխ­վում էր Հի­սու­սի ներ­կա­յու­թյու­նից, ո­րով­հետև Նա խո­րա­պես ան­հանգս­տա­նում էր նրանց հա­մար։ Նրանք բարձ­րա­ցան՝ դառ­նա­ լու այն, ինչ Հի­սու­սը հա­վա­տում էր, որ կա­րող էին դառ­նալ։ Այս շա­բաթ­վա դա­սի ըն­թաց­քում մենք ա­վե­լի ման­րա­մաս­նո­րեն կու­սում­նա­սի­րենք Հի­սու­սի վե­րա­բեր­մուն­քը մարդ­կանց նկատ­մամբ և կ­բա­ցա­հայտ­նեք, թե ինչ­պես կի­րա­ռել այս սկզբունք­նե­րը մեր սե­ փա­կան կյան­քում։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 23

Բաց՝ Ավետարանն ընդունելու համար Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 4.27–30, 39–42 հա­մար­նե­րը։ Հի­սու­սի շփու­մը սա­մա­րա­ցի կնոջ հետ ինչ­պե՞ս է ցույց տա­լիս այն ճշմար­ տու­թյու­նը, որ բո­լոր տե­սա­կի մար­դիկ բաց են Ա­վե­տա­րա­նի հա­ մար, նույ­նիսկ ա­մե­նաան­հա­վա­նա­կան վայ­րե­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աշ­խար­հում ա­մե­նա­վեր­ջին վայ­րը, որ­տեղ ա­շա­կերտ­նե­րը կսպա­ սեին Ա­վե­տա­րա­նի հա­մար բաց սրտեր գտնել, Սա­մա­րիան էր։ Սա­ մա­րա­ցի­նե­րը մշտա­կան հա­կա­մար­տու­թյան մեջ էին հրեա­նե­րի հետ վար­դա­պե­տու­թյան և­ երկր­պա­գու­թյան հար­ցե­րի շուրջ։ Այս թշնա­ մու­թյու­նը տաս­նամ­յակ­նե­րի պատ­մու­թյուն ու­ներ։ Սա­մա­րա­ցի­նե­րը ցան­կու­թյուն էին հայտ­նել մաս­նակ­ցել Ե­րու­սա­ղե­մի տա­ճա­րի կա­ ռուց­մա­նը, սա­կայն մեր­ժում էին ստա­ցել, քա­նի որ ա­մուս­նա­նում էին ի­րենց շրջա­պա­տում ապ­րող հե­թա­նոս ազ­գե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ, ինչ­պես նաև ու­նեին ոչ ուղ­ղա­փառ հա­յացք­ներ։ Արդ­յուն­քում սա­մա­րա­ցի­նե­րը կա­ռու­ցե­ցին ի­րենց սե­փա­կան տա­ճա­րը Գրի­զիմ լե­ ռան վրա։ Ա­շա­կերտ­նե­րը պատ­րաս­տա­կա­մո­րեն կանց­նեին Սա­մա­ րիա­յի կող­քով որ­պես Ա­վե­տա­րա­նի հռչակ­ման հա­մար ոչ բեր­րի հող։ Հի­սու­սը տես­նում էր այն, ինչ ա­շա­կերտ­նե­րը չէին տես­նում՝ Ա­ վե­տա­րա­նի հա­մար բաց սրտե­րը։ Ջր­հո­րի մոտ կանգ­նած կնոջ պատ­մու­թյու­նը Հով­հան­նե­սի Ա­վե­տա­րա­նում սկսվում է հետև­յալ բա­ռե­րով. «Հրեաս­տա­նի եր­կի­րը թո­ղեց և դարձ­յալ ե­կավ Գա­լի­լեա։ Եվ պետք էր, որ Սա­մա­րիա­յի մի­ջով անց­ներ» (­Հով­հան­նես 4.3, 4): Հի­սու­սը «պետք է» անց­ներ Սա­մա­րիա­յի մի­ջով, ո­րով­հետև Սուրբ Հո­գին ցույց էր տվել Նրան, որ այս ան­հա­վա­նա­կան վայ­րում բաց սրտեր կգտնի։ Երբ մեր աչ­քերն աստ­վա­ծա­յին օ­ծում են ստա­նում ­Դաս

81

Սուրբ Հո­գու կող­մից, մենք նշմա­րում ենք հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ այն վայ­րե­րում, որ­տեղ ու­րիշ­նե­րը միայն դժվա­րու­թյուն­ներ են տես­նում։ Մենք Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան հա­մար հա­րուստ բերք ենք տես­նում այն­տեղ, որ­տեղ ու­րիշ­նե­րը միայն անպ­տուղ դաշ­տեր են տես­նում։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 8.4, 5, 14 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն էր Սա­մա­րիա­յում Հի­սու­սի ծա­ռա­յու­թյան վերջ­նա­կան արդ­յուն­քը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­շա­կերտ­նե­րը, ըստ ա­մե­նայ­նի, կանց­նեին Սա­մա­րիա­յի կող­քով՝ եր­ բեք չտրա­մադ­րե­լով սա­մա­րա­ցի­նե­րին Աստ­ծո Խոս­քի ճշմար­տու­թյու­նը լսե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Հի­սու­սը տե­սավ այն, ինչ նրանք չէին տես­ նում։ Նա տե­սավ, որ Սուրբ Հո­գին պատ­րաս­տել է մի կնոջ սիրտ։ Նրա դար­ձը նշա­նա­կա­լից էր, և­այն շատ մարդ­կանց վրա ազ­դե­ցու­թյուն ու­ նե­ցավ այդ քա­ղա­քում։ Մեր վկա­յու­թյուն­նե­րի արդ­յունք­նե­րը միշտ չէ, որ ան­մի­ջա­պես տե­սա­նե­լի են լի­նում, բայց երբ սեր­մեր ենք ցա­նում բաց սրտե­րում, դրանք մի օր բերք կտան Աստ­ծո փառ­քի հա­մար։ ­Մենք եր­բեք հստակ կեր­պով չենք կա­րող ի­մա­նալ մեր խոս­քե­րի կամ գոր­ծե­րի թո­ղած ազ­դե­ցու­թյունն ու­րիշ­նե­րի վրա, լի­նի այդ ազ­դե­ ցու­թյու­նը լա՞վ, թե՞ վատ։ Ուս­տի, ին­չո՞ւ մենք պետք է միշտ զգույշ լի­նենք, թե ինչ ենք ա­սում և­ա­նում ու­րիշ­նե­րի ներ­կա­յու­թյամբ։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 24

Վերաբերմունքի ճշտում Մեր վե­րա­բեր­մուն­քի տար­բեր դրսևո­րում­նե­րը հա­ճախ ո­րո­շում են ու­րիշ­նե­րի վրա ազ­դե­լու մեր կա­րո­ղու­թյու­նը։ Կո­պիտ, քննա­դա­ տա­կան և­ոչ ըն­կե­րա­կան վե­րա­բեր­մուն­քը մարդ­կանց կվա­նի ձե­զա­ նից, և նույ­նիսկ ե­թե կա­րող եք վկա­յել, ձեր բա­ռե­րը, ան­կախ այն փաս­տից, թե որ­քան ճշմար­տա­ցի են, ըն­դուն­վե­լու ա­վե­լի քիչ հա­վա­ նա­կա­նու­թյուն ու­նեն։ Հա­կա­ռակ դրան՝ դրա­կան վե­րա­բեր­մունքն ու այ­լոց նկատ­մամբ դրսևո­րած հա­վա­տը նրանց մո­տեց­նում են մեզ, ըն­կե­րու­թյան կապ են ստեղ­ծում։ Հի­սուսն այս սկզբուն­քը գե­ղե­ցիկ ձևով ներ­կա­յաց­րեց, երբ ա­սաց. «Այլևս ծա­ռա չեմ ա­սում ձեզ, ո­րով­հետև ծա­ռան չգի­տի, թե իր տերն ինչ է գոր­ծում, բայց ձեզ բա­րե­կամ ա­սե­ցի, ո­րով­հետև ա­մեն ինչ, որ լսե­ցի իմ Հո­րից, ի­մաց­րի ձեզ» (­Հով­հան­նես 15.15): Ըն­ կեր­ներն ըն­դու­նում են միմ­յանց ան­կախ ի­րենց թու­լու­թյուն­նե­րից ու 82

­Դաս

սխալ­նե­րից և­ ան­կաշ­կանդ կեր­պով կի­սում են միմ­յանց ու­րա­խու­ թյուն­ներն ու վշտե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 15.21–28 և Մար­կոս 14.6–9 հա­մար­նե­ րը։ Այս տեքս­տե­րը նկա­րագ­րում են միան­գա­մայն տար­բեր հան­ գա­մանք­նե­րում գտնվող եր­կու կա­նանց։ Թվում է, թե Հի­սու­սը կո­պիտ է մե­կի և սի­րա­լիր՝ մյու­սի հետ։ Այս տեքս­տե­րում ի՞նչ ակ­նարկ­ներ կան այն մա­սին, որ Հի­սուսն Իր փրկա­րար շնոր­հով դիպ­չում էր յու­րա­քանչ­յու­րին և վս­տա­հու­թյուն էր ստեղ­ծում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Մատ­թեոս 15-րդ գլ­խում նկա­րագր­վող կի­նը քա­նա­նա­ցի է։ Հի­սու­ սը մի­տում­նա­վոր է սկզբում մեր­ժում նրա խնդրան­քը, որ­պես­զի երբ կի­նը հա­մա­ռի, նրա հա­վատն ա­վե­լա­նա։ Ի վեր­ջո Նա կա­տա­րում է կնոջ խնդրան­քը և հե­տո ա­նում է զար­մա­նա­լի հայ­տա­րա­րու­թյուն, որ Հու­դա­յի այդ օ­րե­րի ոչ մի կրո­նա­կան ա­ռաջ­նորդ երբևէ չէր կա­րող հա­ վա­սար­վել այդ աղ­քատ քա­նա­նա­ցի կնո­ջը։ Նա հրա­պա­րա­կավ հայ­ տա­րա­րում է. «Ով կին, մեծ է քո հա­վա­տը» (­Մատ­թեոս 15.28): Հի­սու­սը կնոջն ար­ժա­նաց­նում է ա­մե­նա­մեծ գո­վա­սան­քին, որ կրո­նա­կան ու­ սու­ցի­չը կա­րող էր երբևէ ա­նել։ Կա­րո՞ղ եք պատ­կե­րաց­նել, թե ինչ­պես էր ցնծում այդ կնոջ սիր­տը, և­ինչ­պես վե­րա­փոխ­վեց նրա կյան­քը։ Կի­նը, ով թան­կար­ժեք յու­ղով օ­ծում է Հի­սու­սի ոտ­քե­րը, հրեա է, կին, ով ու­նի վատ համ­բավ, ով ձա­խո­ղում­ներ է ու­նե­ցել և հա­ճախ մե­ղան­չել, սա­կայն մե­կը, ում մեղ­քե­րը ներ­վե­ցին, կյան­քը վե­րա­փոխ­վեց, և­էու­թյու­ նը նո­րոգ­վեց։ Մինչ ուրիշերը քննա­դա­տում են նրան, Հի­սու­սը գո­վում է նրան և հա­վա­նու­թյան ար­ժա­նաց­նում նրա քայ­լը։ Հի­սու­սը հայ­տա­րա­ րում է. «Ուր որ այս Ա­վե­տա­րա­նը քա­րոզ­վի, բո­լոր աշ­խար­հի մեջ դրա հի­շա­տա­կի հա­մար նա էլ կխոս­վի՝ որ դա ա­րավ» (­Մար­կոս 14.9): Հաշ­վի առ­նե­լով վե­րը կար­դա­ցած եր­կու պատ­մու­թյուն­նե­րը՝ ո­րո՞նք են դրա­կան, հաղ­թա­նա­կող վե­րա­բեր­մուն­քի հիմ­քե­րը: Հատկապես ձեզ ի՞նչ է անհրաժեշտ շտկելու, վերաբերմունքի հարցում, ոչ միայն վկա­յու­թյան, այլև առ­հա­սա­րակ կյան­քի հա­մար։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 25

Ճշմարտությունը ներկայացնելով սիրով Մի­միայն ըն­կե­րու­թյու­նը մարդ­կանց չի բե­րում Քրիս­տո­սի մոտ։ Մենք կա­րող ենք շատ ըն­կեր­ներ ու­նե­նալ, մար­դիկ, ում հետ ժա­ ­Դաս

83

մա­նակ անց­կաց­նե­լը հա­ճե­լի է մեզ հա­մար, և­ ում հա­մար հա­ճե­լի է ժա­մա­նակ անց­կաց­նել մեզ հետ, սա­կայն ե­թե մենք նրանց եր­բեք չպատ­մենք, թե ինչ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի Հի­սու­սը մեզ հա­մար, և թե ինչ­պես է Նա վե­րա­փո­խել մեր կյան­քը, մեր ըն­կե­րու­թյու­նը հա­վի­տե­ նու­թյան հա­մար ներդ­րում չի ու­նե­նա։ Ի­հար­կե, միա­սին լի­նե­լը մեզ կա­րող է հա­ճե­լի լի­նել, սա­կայն Աստ­ված մեզ դրա­նից ա­վե­լիի կոչ է ա­նում։ Մի­միայն ըն­կե­րու­թյու­նը մարդ­կանց չի բե­րի Քրիս­տո­սի մոտ, սա­կայն ոչ բար­յա­ցա­կամ վե­րա­բեր­մունքն էլ կա­րող է մարդ­կանց Քրիս­տո­սից հե­ռաց­նել։ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը հի­շեց­նում է մեզ ճշմար­տու­թյունն ա­սել սի­րով (Ե­փե­սա­ցիս 4.15): Ըն­կե­րու­թյան կա­պերն ստեղծ­վում են, երբ մենք հա­մա­ձայն­վում ենք մարդ­կանց հետ, որ­քան որ հնա­րա­վոր է, ցույց ենք տա­լիս, որ ըն­դուն­ված են և պա­տեհ ա­ռի­թի դեպ­քում գո­վա­սան­ քի ենք ար­ժա­նաց­նում նրանց։ Որ­քա՜ն կարևոր է մե­զա­նում ձևա­վո­ րել մարդ­կանց մեջ լա­վը, ոչ թե վա­տը ո­րո­նե­լու սո­վո­րու­թյուն։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Թե­սա­ղո­նի­կե­ցիս 1.1–4 հա­մար­նե­րը։ Թվար­կե՛ք կոնկ­րետ կե­տեր, ո­րոնց հա­մար Պո­ղո­սը գո­վա­սան­քի է ար­ժա­ նաց­նում թե­սա­ղո­նի­կե­ցի­նե­րին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Կան մար­դիկ, ով­քեր այ­լոց մեջ վա­տը ո­րո­նե­լով ա­սես հա­ճույք են ստա­նում։ Կար­ծես ու­րա­խա­նում են, երբ հայտ­նա­բե­րում են մի բան, որն ինչ-որ մե­կը ճիշտ չի ա­րել, կար­ծես հենց նման բա­ներն են ստի­ պում նրանց լավ զգալ։ Պո­ղոս ա­ռաք­յալն այս­պի­սի մարդ­կանց հա­կա­պատ­կերն էր։ Նա դրա­կանն էր ո­րո­նում այն ե­կե­ղե­ցի­նե­րում, ո­րոն­ցում ծա­ռա­յել էր։ Բնա­կա­նա­բար, նա հան­դի­մա­նում էր սխալն ու չէր հաշտ­վում մեղ­քի հետ, սա­կայն կենտ­րո­նա­ցած էր իր հիմ­նադ­րած ե­կե­ղե­ցի­ներն ամ­ րաց­նե­լու վրա։ Սա ա­նե­լու ձևե­րից մեկն այն էր, որ նա ընդգ­ծում էր ե­կե­ղե­ցի­նե­րի ա­րած ճիշտ քայ­լե­րը։ Նշա­նա­կա­լից է Է­լեն Ուայ­թի հայ­տա­րա­րու­թյու­նը դրա­կան հա­րա­ բե­րու­թյուն­նե­րի կարևո­րու­թյան մա­սին։ «Ե­թե մենք խո­նարհ­վեինք Աստ­ծո ա­ռաջ և լի­նեինք բա­րի, բա­րե­կիրթ, գթա­սիրտ և կա­րե­կից, տե­ղի կու­նե­նար հար­յուր դարձ դե­պի ճշմար­տու­թյունն, այն դեպ­ քում, երբ այժմ տե­ղի է ու­նե­նում մե­կը»։ Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 9, էջ 189։ Մի պահ խոր­հե՛ք վե­րը նշված հատ­վա­ծի շուրջ։ Ինչ­պի­սի՞ն կլի­ ներ ձեր ե­կե­ղե­ցին, ե­թե բա­րու­թյուն, բա­րեկր­թու­թյուն, գթասր­ 84

­Դաս

տու­թյուն և կա­րեկ­ցանք հոր­դեր յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի սրտից։ Այս­պի­սի ան­դամ­ներ ու­նե­ցող ե­կե­ղե­ցին ինչ­պի­սի՞ն կլի­ներ։ Քն­ նե՛ք ձեր սե­փա­կան սիրտն ու հարց­րե՛ք ինք­ներդ ձեզ, թե ինչ­պես կա­րող եք բազ­մա­պատ­կել ձեր մեջ նշված հատ­կա­նիշ­նե­րը։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 26

Ընդունված լինելու հիմքը Կար­դա­ցե՛ք Հռո­մեա­ցիս 15.7 և Ե­փե­սա­ցիս 4.32 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս կնկա­րագ­րեք ըն­դուն­ված լի­նե­լու հիմ­քը։ Ո՞րն է ըն­դուն­ ման էու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այս եր­կու տեքս­տե­րում Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը ներ­կա­յաց­նում է այն սկզբունք­նե­րը, ո­րոնք ըն­կած են մեկս մյու­սին ըն­դու­նե­լու հիմ­քում։ Քա­նի որ Քրիս­տո­սը նե­րել և­ ըն­դու­նել է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին, կա­րո՞ղ ենք մենք արդ­յոք մեր­ժել միմ­յանց նե­րելն ու ըն­դու­նե­լը։ Ի­րա­կա­ նում հենց նրա շնոր­հիվ, որ Հի­սուսն ըն­դու­նել է մեզ, մենք կա­րող ենք ըն­դու­նել միմ­յանց, նույ­նիսկ ի հե­ճուկս մեր ու­նե­ցած թե­րու­թյուն­նե­րի։ Լա՛վ մտա­ծեք, թե սա ինչ է նշա­նա­կում։ Խոր­հե՛ք ձեր և ձեր ո­րոշ ա­րարք­նե­րի մա­սին, ո­րոնց դեմ, հնա­րա­վոր է, դեռևս պայ­քա­րում եք, ո­րոնց մա­սին, հնա­րա­վոր է, միայն դուք գի­տեք, կամ էլ կսար­սա­ փեիք, ե­թե ու­րիշ­նե­րը ևս­ի­մա­նա­յին։ Եվ այ­նուա­մե­նայ­նիվ, ի՞նչ։ Հա­վա­տով դուք ըն­դուն­վում եք Քրիս­ տո­սի կող­մից, Ով գի­տի ա­մեն ինչ այն ա­մե­նի մա­սին, ին­չի մա­սին ու­րիշ­նե­րը կա­րող են ո­չինչ չի­մա­նալ։ Ա­յո՛, Նա գի­տի ա­մեն ինչ և սա­ կայն Նա ըն­դու­նում է ձեզ ինչ­պի­սին կաք ոչ թե ձեր, այլ Իր բա­րու­ թյան շնոր­հիվ։ Այդ դեպ­քում, ինչ­պի­սի՞ն պետք է լի­նի ձեր վե­րա­բեր­մունքն ու­րիշ­ նե­րի նկատ­մամբ։ Այս­տեղ ո­մանց հա­մար բարդ գա­ղա­փար է ներ­կա­յաց­ված։ Ի­ րա­կան ըն­դու­նումն այն է, երբ մենք ըն­դու­նում ենք մարդ­կանց ինչ­պի­սին նրանք կան, ի­րենց բո­լոր մե­ղա­վոր սո­վո­րու­թյուն­նե­րով, ո­րով­հետև նրանք մար­դիկ են՝ ա­րար­ված Աստ­ծո պատ­կե­րով։ Քա­ նի որ Քրիս­տո­սը մա­հա­ցավ մեզ հա­մար, «երբ որ մենք դեռ տկար էինք», և հաշ­տեց­րեց մեզ «Աստ­ծո հետ», երբ դեռ Նրա թշնա­մի­ներն ­Դաս

85

էինք, մենք կա­րող ենք նե­րել և­ըն­դու­նել այ­լոց։ Մեր նկատ­մամբ Նրա սե­րը դառ­նում է ու­րիշ­նե­րի հան­դեպ մեր ըն­դու­նե­լու­թյան և ներ­ման հիմ­քը (Հռո­մեա­ցիս 5.6–10)։ Եվ երբ հաս­տատ­ված են ըն­դու­նող, հո­գա­տար հա­րա­բե­րու­թյուն­ ներ, հա­ճախ անհ­րա­ժեշտ է լի­նում մարդուն սիրով մխիթարել նաև Սուրբ Գրքի ճշմարտություններով։ Սա չա­նե­լը նշա­նա­կում է ար­հա­ մար­հել սի­րե­լը։ Որ­պես ըն­կեր­ներ մենք բա­վա­կա­նա­չափ հո­գա­տար ենք, որ­պես­զի մեր ըն­կեր­նե­րի հետ կի­սենք կյանք վե­րա­փո­խող, հա­ վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Հի­սու­սի վե­րա­բեր­մուն­քը հետև­յա­լը չէր. «Ա­րա՛ այն, ինչ կա­մե­նում ես։ Ա­մեն ինչ կար­գին է։ Ես, միև­նույնն է, ըն­դու­նում եմ քեզ»։ Այն ա­ վե­լի շատ հետև­յալն էր. «Ան­կախ նրա­նից, թե դու ինչ ես ա­րել, Ես կա­մե­նում եմ նե­րել և վե­րա­փոխ­ման ուժ տալ քեզ»։ Խնո­րար­հա­բար և սի­րով Քրիս­տո­սի հո­գով ներ­կա­յաց­ված աստ­վա­ծաշնչ­յան ճշմար­ տու­թյու­նը սրտեր է շահում և վե­րա­փո­խում կյան­քեր։ Ինչ­պե՞ս է հնա­րա­վոր ըն­դու­նել մե­կին ա­ռանց նրա մե­ղա­վոր վար­քա­գիծն ըն­դու­նե­լու։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ըն­դու­նել, սա­կայն միև­նույն ժա­մա­նակ չհաշտ­վել մեղ­քի հետ և չ­հան­դուր­ժել այն։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 27

Սիրով ներկայացված ճշմարտություն Հի­սու­սը ճշմարտությունը միշտ ներկայացնում էր սիրով։ Սե­րը միշտ լա­վա­գույնն է կա­մե­նում ու­րի­շին։ Սի­րո և ճշ­մար­տու­թյան միջև հա­կա­սու­թյուն չկա։ Խո­նար­հա­բար և բա­րու­թյամբ ներ­կա­յաց­ված ճշմար­տու­թյու­նը սի­րո դրսևո­րում է։ Հի­սուսն ա­սաց. «Ես եմ ճա­նա­ պար­հը և ճշ­մար­տու­թյու­նը և կ­յան­քը» (­Հով­հան­նես 14.6)։ Հի­սուսն է փրկու­թյան միակ ճա­նա­պար­հը (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.12): Նրա շնոր­հը փրկում է մեզ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նանք ճա­նա­չել Նրա ճշմար­ տու­թյու­նը և­ ապ­րել Նրա կյան­քը։ Ճշ­մար­տու­թյունն ա­ռանց սի­րո տա­նում է դե­պի ճնշող օ­րի­նա­կա­նու­թյան, ո­րը խեղ­դա­մահ է ա­նում հոգևոր կյան­քը։ Բայց այսպես կոչված սերն առանց ճշմարտության բերում է դատարկ զգացմունքների' առանց որևէ բովանդակության, թողնելով մարդուն լողալ հոսանքի ուղղությամբ' չիմանալով ուր: Սի­ րով ներ­կա­յաց­ված ճշմար­տու­թյու­նը տա­նում է ճշմա­րիտ քրիս­տո­ նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյան, ո­րը ցույց է տա­լիս հստակ ուղ­ղու­թյու­նը, նպա­տա­կը և տա­լիս ո­րո­շա­կիու­թյուն։ 86

­Դաս

Կար­դա­ցե՛ք Ա Պետ­րոս 3.15, Բ Տի­մո­թեոս 4.2 և Տի­տոս 3.4, 5 հա­մար­նե­րը։ Այս տեքս­տե­րում ո՞ր ար­տա­հայ­տու­թյուն­ներն են ցույց տա­լիս Աստ­վա­ծաշն­չի ճշմար­տու­թյուն­նե­րը ներ­կա­յաց­նե­լու և խո­նարհ ու ըն­դու­նող հո­գու միջև հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Նորկ­տա­կա­րան­յան գրող­նե­րը եր­բեք սե­րը ճշմար­տու­թյու­նից վեր չեն դա­սում։ Նրանք գե­ղե­ցիկ կեր­պով միա­խառ­նում են սերն ու ճշմար­տու­թյու­նը, շնորհն ու օ­րեն­քը, կա­րեկ­ցանքն ու ազն­վու­թյու­նը։ Պետ­րոսն իր եղ­բայր հա­վա­տաց­յալ­նե­րին հոր­դո­րում է «հե­զու­թյամբ և­երկ­յու­ղա­ծու­թյամբ պա­տաս­խան տա­լու ա­մե­նին, որ ձեր մեջ ե­ղած հույ­սի հա­մար պատ­ճառ հարց­նի» (Ա Պետ­րոս 3.15): Այլ խոս­քե­րով, դուք պետք է ի­մա­նաք, թե ին­չին եք հա­վա­տում, ին­չու եք դրան հա­վա­ տում, և­ու­նակ լի­նեք բա­ցատ­րե­լու, թե ին­չին եք հա­վա­տում և­ին­չու։ Սա չի նշա­նա­կում, թե պետք է ու­նե­նաք բո­լոր պա­տաս­խան­նե­րը կամ հա­մո­զեք ու­րիշ­նե­րին ձեր հա­վա­տամ­քում։ Սա ըն­դա­մե­նը նշա­նա­կում է, որ «հե­զու­թյամբ և­երկ­յու­ղա­ծու­թյամբ», այ­սինքն խո­նար­հու­թյամբ և քն­նարկ­ման են­թա­կա թե­մա­նե­րի կարևո­րու­թյան զգա­ցո­ղու­թյամբ դուք բա­ցատ­րում և պաշտ­պա­նում եք ձեր հա­վա­տը։ Պո­ղոսն իր ե­րի­տա­սարդ հո­վա­նա­վոր­յալ Տի­մո­թեո­սին խոր­հուրդ է տա­լիս. «­Խոս­քը քա­րո­զիր։ Վ­րա հա­սիր թե՛ ժա­մա­նա­կին լի­նի, թե՛ ժա­մա­նա­կից դուրս, հան­դի­մա­նիր, սաս­տիր, հոր­դո­րիր ա­մեն եր­ կայնամ­տու­թյու­նով և վար­դա­պե­տու­թյու­նով» (Բ Տի­մո­թեոս 4.2): Նա հի­շեց­նում է Տի­տո­սին, որ Աստ­ծո բա­րու­թյունն ու սերն է, որ փրկել է բո­լոր Նրա­նում ծնված­նե­րին (­Տի­տոս 3.5): Մենք ևս կանչ­ված ենք ներ­կա­յաց­նե­լու ճշմար­տու­թյու­նը սի­րով, հե­զու­թյամբ և­երկ­յու­ղա­ծու­թյամբ։ Մեր Տե­րը հրա­վի­րում է մեզ սիրով Իրեն միանալ վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րին վե­րա­բե­րող Իր լու­րը կի­սե­լով ա­ռանց Քրիս­տո­սի մեռ­նող աշ­խար­հի հետ։ Ե­թե ինչ-որ մե­կը ձեզ հարց­նի՝ «Ին­չո՞ւ եք դուք քրիս­տոն­յա», ի՞նչ կպա­տաս­խա­նեք և­ին­չո՞ւ։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 28

Հետագա ուսումնասիրության համար «Քրիս­տո­սի մեջ ակն­հայտ են հով­վի քնքշու­թյու­նը, ծնո­ղա­կան սե­ րը և կա­րե­կից Փրկ­չի ան­զու­գա­կան շնոր­հը: Նա Իր օրհ­նու­թյուն­նե­ ­Դաս

87

րը ներ­կա­յաց­նում է ա­մե­նահ­րա­պու­րիչ խոս­քե­րով: Նա չի գո­հա­նում այս օրհ­նու­թյուն­նե­րը պար­զա­պես հռչա­կե­լով, այլ ներ­կա­յաց­նում է դրանք ա­մե­նագ­րա­վիչ ձևով, որ­պես­զի մար­դիկ դրանց տի­րա­նա­լու ցան­կու­թյուն ու­նե­նան: Այդ­պես էլ Նրա ծա­ռա­նե­րը պետք է ներ­կա­ յաց­նեն երկ­նա­յին Պարգևի փառ­քի հարս­տու­թյուն­նե­րը: Քրիս­տո­սի հրա­շա­լի սե­րը կհա­լեց­նի և կեն­թար­կեց­նի սրտե­րը, այն ժա­մա­նակ, երբ դա­վա­նա­բա­նա­կան ուս­մուն­քի կե­տե­րի չոր կրկնու­թյու­նը ոչ մի օ­գուտ չի տա: «Մ­խի­թա­րե­ցեք, մխի­թա­րե­ցեք իմ ժո­ղովր­դին, ա­սում է ձեր Աստ­վա­ծը»: «Ով Սիո­նի ա­վե­տա­բեր, ձայնդ ու­ժով բարձ­րաց­րու, ով Ե­րու­սա­ղե­մի ա­վե­տա­բեր, մի վա­խե­նա, ա­սիր Հու­դա­յի քա­ղաք­նե­ րին` Ա­հա ձեր Աստ­վա­ծը: … Հով­վի նման նա հով­վե­լու է իր հո­տը, իր բա­զու­կի վրա է ժո­ղո­վե­լու իր գառ­նե­րին, և Իր գրկում է կրե­լու նրանց» (Ե­սա­յիա 40.1, 9-11)»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 826, 827։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ցա­վա­լի է, բայց ո­մանք ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րը մատ­նա­ցույց ա­նե­ լուց լավ են զգում։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք վստահ լի­նել, որ չենք ըն­ կել համանման մտա­ծո­ղու­թյան ծու­ղա­կը։ 2. Դի­տար­կե՛ք հետև­յալ սցե­նա­րը. Ձեր ըն­կե­րը վե­րա­դար­ձել է հու­ ղար­կա­վո­րու­թյու­նից և­ ա­սում է. «Այն­քան ու­րախ եմ, որ մո­րա­ քույրս երկն­քից ինձ է նա­յում։ Այդ միտքն ինձ այն­քա՜ն է մխի­ թա­րում»։ Այս շա­բաթ­վա դա­սի ըն­թաց­քում մեր ու­սում­նա­սի­րած սկզբունք­նե­րը հաշ­վի առ­նե­լով՝ ի՞նչ կպա­տաս­խա­նեիք։ Որ­քան էլ որ կարևոր է մա­հա­ցած­նե­րի վի­ճակն ըստ Աստ­վա­ծաշն­չի, ին­չո՞ւ սա նրան այդ թե­մա­յին վե­րա­բե­րող Աստ­վա­ծաշն­չի սկզբունք­նե­րը բա­ցատ­րե­լու ա­մե­նա­պա­տեհ պա­հը չի լի­նի։ 3. Այ­լոց վկա­յե­լու լույ­սի ներ­քո քննար­կե՛ք հետև­յալ պնդու­մը. «Ու­րիշ­ նե­րի մեջ չա­րը ո­րո­նե­լու բուն գոր­ծո­ղու­թյու­նը չարն է զար­գաց­նում նրա­նում, ով դա է ո­րո­նում։ Ու­րիշ­նե­րի սխալ­նե­րին նա­յե­լով՝ մենք նման­վում ենք նրանց։ Բայց նա­յե­լով Հի­սու­սին, խո­սե­լով Նրա սի­րո և բ­նա­վո­րու­թյան կա­տա­րե­լու­թյան մա­սին՝ մենք վե­րա­փոխ­վում ենք Նրա պատ­կե­րով։ Խոր­հե­լով վե­հանձն օ­րի­նա­կի շուրջ, ո­րը Նա դրել է մեր առջև՝ մենք բարձ­րա­նում ենք դե­պի մա­քուր և սուրբ մթնո­լորտ, դե­պի Աստ­ծո ներ­կա­յու­թյու­նը։ Երբ մենք մնում ենք այն­ տեղ, մե­զա­նից լույս է շո­ղում, ո­րը լուսավորում է բո­լոր մեզ հետ շփվող­նե­րին»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­վե­տա­րա­նի գոր­ծիչ­ներ, էջ 479։

88

­Դաս

­ԴԱՍ 10 Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 29–ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 4

ՆԵՐԳՐԱՎՎԵԼՈՒ ՈԳԵՎՈՐԻՉ ՄԻՋՈՑ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ծնն­դոց 1.1, 2, 26, Ե­լից 18.21–25, Ա Կորն­թա­ցիս 12.12–25, Գործք ա­ռա­քե­լոց 16.11–15, 40, Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.31, Գործք ա­ռա­քե­լոց 12.12: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Այն ժա­մա­նակ Իր ա­շա­կերտ­նե­րին ա­սաց. Հունձ­քը շատ է, բայց մշակ­նե­րը քիչ։ Արդ ա­ղա­չեք հնձի Տի­րո­ջը, որ մշակ­ներ հա­նի Իր հուն­ձի մեջ» (­Մատ­թեոս 9.37, 38): Ինչ-որ մեկն ա­սել է. «Թվե­րի մեջ ուժ կա»։ Ինչ-որ ի­մաս­տով սա ճիշտ է։ Երբևէ նկա­տե՞լ եք, որ ա­վե­լի ոգևոր­ված եք վար­ժու­թյուն­ ներ ա­նում, երբ մարդ­կանց խմբի հետ եք, քան երբ պետք է ա­մեն ա­ռա­վոտ նույնն ա­նեք մե­նակ։ Շատ մար­դիկ ան­դա­մագր­վում են ա­ ռող­ջա­պա­հա­կան ա­կումբ­նե­րի, մար­զաս­րահ­նե­րի և մար­զա­կան այլ խմբակ­նե­րի, քա­նի որ հա­վա­տում են, որ ա­վե­լի շատ կմարզ­վեն և­ ա­վե­լի հա­ճույ­քով կա­նեն դա, ե­թե այդ ա­մենն ա­նեն այլ մարդ­կանց հետ միա­սին։ Միև­նույն կերպ, Աստ­ված մեզ ա­րա­րել է շփման և հա­ ղոր­դակ­ցու­թյան հա­մար։ Մենք սո­ցիա­լա­կան էակ­ներ ենք, և­ինչ­պես մար­զան­քի դեպ­քում, կյան­քում շատ հար­ցե­րում նույն կերպ է. մենք ա­վե­լի լավ ենք ա­նում տվյալ բա­նը, երբ մարդ­կանց կող­մից ա­ջակ­ ցու­թյուն ենք ստա­նում։ Սա հատ­կա­պես ճիշտ է հոգևոր հար­ցե­րում։ Ողջ Աստ­վա­ծաշն­չում ընդգծ­վում են փոքր խմբե­րը որ­պես մեր հա­վատն ամ­րաց­նե­լու, Իր խոս­քի գի­տու­թյու­նը մե­ծաց­նե­լու, մեր ա­ղոթ­քի կյան­քը խո­րաց­նե­լու և մեզ վկա­յու­թյան նա­խա­պատ­րաս­ տե­լու Աստ­ծո մե­թոդ­նե­րից մե­կը։ Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին մաս­ նակ­ցում էին փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Մով­սե­սը փոքր խմբի ղե­կա­վար էր։ Հի­սու­սը հիմ­նեց ա­շա­կերտ­նե­րից կազմ­ված Իր փոքր խում­բը, իսկ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը ճամ­փոր­դում էր հռո­մեա­կան աշ­խար­ հով իր ա­վե­տա­րա­նիչ գոր­ծըն­կեր­նե­րից կազմ­ված փոքր խմբով։ ­Դաս 1

89

Այս շա­բաթ­վա ըն­թաց­քում մենք կանգ կառ­նենք փոքր խմբի աստ­ վա­ծաշնչ­յան հիմ­քի վրա, և դուք ձեզ հա­մար ներգ­րավ­վե­լու ոգևո­րիչ մի­ջոց կբա­ցա­հայ­տեք։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 30

Փոքր խմբեր. նախ Աստծո գաղափարը Կար­դա­ցե՛ք Ծնն­դոց 1.1, 2, 26, Եբ­րա­յե­ցիս 1.1, 2 և Ե­փե­սա­ցիս 3.8, 9 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս են այս տեքս­տե­րը բա­ցա­հայ­տում Աստ­վա­ծու­թյան միա­բա­նու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին միա­սին են մաս­նակ­ցել Ա­րար­չա­ գոր­ծու­թյա­նը։ Նրան­ցից յու­րա­քանչ­յուրն ու­ներ տար­բեր ա­նե­լիք, սա­կայն, միև­նույն ժա­մա­նակ, նրանք աշ­խա­տում էին ան­բա­ժա­նե­ լի միու­թյան մեջ։ Հայ­րը վար­պետ Նա­խագ­ծողն էր, մեծ Ճար­տա­րա­ պե­տը։ Նա Իր ծրագ­րերն ի­րա­կա­նաց­նում էր Հի­սու­սի մի­ջո­ցով, Ով Ա­րար­չա­գոր­ծու­թյան գոր­ծուն մաս­նա­կիցն էր՝ միա­բան­ված Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյան հետ։ Նման հզոր, գերբ­նա­կան գոր­ծու­նեու­թյու­ նը վեր է մեր ըն­կալ­ման սահ­ման­նե­րից։ Այն, ին­չը մենք կա­րող ենք ըն­կա­լել, այն էլ շատ պար­զո­րոշ կեր­պով, ա­րար­ված աշ­խար­հի և տիե­զեր­քի, ինչ­պես նաև այն փաս­տի ի­րա­կա­նու­թյունն է, որ Ինքն Աստ­ված է ա­րա­րել այդ ա­մե­նը (տե՛ս Հռո­մեա­ցիս 1.18–20): Փոքր խմբերն սկզբից ե­ղել են Աստ­ծո գա­ղա­փա­րը։ Թեև հար­կա­ վոր է զգույշ լի­նել Աստ­ծո բա­զում խորհր­դա­վոր տե­սանկ­յուն­նե­րի նմա­նու­թյուն­ներն օգ­տա­գոր­ծե­լիս, այս դեպ­քում կա­րե­լի է ան­կաշ­ կանդ կեր­պով ա­սել, որ Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին կազ­մում էին ա­ռա­ջին «փոքր խում­բը» փրկու­թյան պատ­մու­թյան մեջ։ Նրանք միա­սին մաս­նակ­ցե­ցին մարդ­կու­թյան ա­րար­մա­նը, այ­նու­հետև, մե­ ղան­չու­մից հե­տո, դրա փրկագն­մա­նը։ Հա­մե­մա­տե՛ք Հով­հան­նես 10.17, 18 հա­մար­նե­րը Հռո­մեա­ցիս 8.11 և Ա Կորն­թա­ցիս 15.15 հա­մար­նե­րի հետ։ Ինչ­պե՞ս է Քրիս­ տո­սի հա­րու­թյունն ի ցույց դնում Հոր, Որ­դու և Սուրբ Հո­գու միա­ բա­նու­թյու­նը փրկու­թյան ծրագ­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 90

­Դաս 1

Հայ­րը, Որ­դին և Սուրբ Հո­գին միա­վոր­ված են «փոքր խմբում» մարդ­կու­թյու­նը փրկագ­նե­լու ակն­հայտ նպա­տա­կով։ «Փր­կու­թյան ծրա­գիրն իր տեղն ու­նի Ան­սահ­մա­նի խոր­հուրդ­նե­րում հա­վի­տե­նու­ թյու­նից ի վեր»։ Է­լեն Ուայթ, Քրիս­տո­նեա­կան կրթու­թյան հիմ­քե­րը, էջ 186։ Չ­կա ա­վե­լի կարևոր բան Աստ­ծո հա­մար, քան ըստ հնա­րա­ վո­րին շատ մարդ փրկե­լը (Ա Տի­մո­թեոս 2.4, Բ Պետ­րոս 3.9): Փոքր խմբե­րը կա­րող են ու­նե­նալ բա­զում նպա­տակ­ներ, ո­րոնք մենք կու­ սում­նա­սի­րենք այս շա­բաթ­վա դա­սի ըն­թաց­քում, սա­կայն դրանց ա­ մե­նա­կարևոր նպա­տա­կը կո­րած մարդ­կանց Հի­սու­սի հա­մար շա­հելն է։ Սա նշա­նա­կում է, որ փոքր խմբե­րում աշ­խա­տե­լով, մենք կօգ­նենք ոչ միայն ինք­ներս մեզ, այլև այ­լոց։ Մեր փոքր խմբե­րի վերջ­նա­կան նպա­տա­կը պետք է լի­նի հո­գի­ներ շա­հե­լը։ Խոր­հե՛ք մեր Աստ­ծո միա­բա­նու­թյան խոր­հուր­դի շուրջ։ Այն բարդ է հաս­կա­նալ, այն­պես չէ՞։ Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, մենք կա­րող ենք հա­ վա­տալ և վս­տա­հել նրան, ինչը լիար­ժե­քո­րեն չենք հաս­կա­նում, ճի՞շտ է։ Ին­չո՞ւ է քրիս­տոն­յա­յի հա­մար այդ­քան կարևոր սկզբունք չսա­սան­վել, երբ հար­ցը հաս­նում է հա­վա­տա­լուն։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

Օ­ԳՈՍ­ՏՈ­ՍԻ 31

Փոքր խմբերը Սուրբ Գրքում Աստ­վա­ծաշն­չում կան բա­զում օ­րի­նակ­ներ, որ­տեղ փոքր խմբերն ա­ղո­թում են, հա­ղոր­դակց­վում, քա­ջա­լե­րում միմ­յանց և միա­սին աշ­ խա­տում Քրիս­տո­սի հա­մար։ Այս խմբերն Աստ­ծո ժո­ղովր­դին տա­լիս էին պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րը կի­սե­լու և­ ի­րենց բազ­մա­զան պարգև­ նե­րը լիար­ժե­քո­րեն օգ­տա­գոր­ծե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն։ Սա նշա­նա­ կում է, որ փոքր խմբե­րը Տի­րո­ջը հնա­րա­վո­րու­թյուն են տա­լիս ա­վե­լի լիար­ժե­քո­րեն օգ­տա­գոր­ծել մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­լից 18.21–25 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ նպաս­տա­վոր խոր­ հուրդ տվեց Մով­սե­սի ա­ներ Հո­թո­րը, ին­չը կարևոր նշա­նա­կու­ թյուն ու­նե­ցավ Մով­սե­սի հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Իս­րա­յե­լի ճամ­բա­րում յու­րա­քանչ­յուր մարդ դար­ձավ տա­սը հո­ գուց բաղ­կա­ցած խմբի ան­դամ, ում ա­ռաջ­նոր­դում էր աստ­վա­ծա­ վախ ծա­ռա­յո­ղը։ Այս փոքր խմբե­րում լուծ­վում էին ա­մե­նա­տար­բեր ­Դաս 1

91

խնդիր­ներ, սա­կայն դրանց նպա­տակն ա­վե­լին էր։ Դրանք վայ­ րեր էին, որ­տեղ մար­դիկ հա­ղոր­դակց­վում էին, որ­տեղ կանխ­վում էր խնդիր­նե­րի ծա­գու­մը, և ս­նուց­վում էր հոգևոր կյան­քը, որ­տեղ մար­դիկ խո­սում էին Իս­րա­յե­լի հա­մար Աստ­ծո ծրագ­րե­րի մա­սին։ Նման խմբե­րում մար­դիկ կա­րող էին կազ­մել ա­մուր և հո­գա­տար հա­րա­բե­րու­թյուն­ներ, ին­չը կա­րող էր օգ­նել բո­լոր ներգ­րավ­ված­նե­ րին աշ­խա­տել, ան­կախ այն խնդիր­նե­րից, ո­րոնց նրանք բախ­վում էին։ Կաս­կած ան­գամ չկա, որ այն ժա­մա­նակ, ինչ­պես և­այժմ, մար­ դիկ պայ­քա­րում էին այն­պի­սի բա­նե­րի դեմ, ո­րոն­ցում ու­րիշ­նե­րը կա­րող էին օգ­նել ի­րենց։ Փոքր խմբե­րը տա­լիս են ջերմ, հո­գա­տար ըն­կե­րակ­ցու­թյան, հոգևոր ա­ճի և խն­դիր­նե­րի լուծ­ման հնա­րա­վո­ րու­թյուն։ Զար­մա­նա­լի է, որ փոքր խմբե­րի մաս­նա­գետ­ներն ա­սում են, որ կա­տար­յալ թի­վը փոքր խմբե­րի հա­մար վե­ցից տաս­ներ­կուսն է։ Սա ճիշտ այն թիվն է, որ ի­րենց փոքր խմբե­րը ձևա­վո­րե­լիս կի­րա­ռում էին Մով­սեսն ու Հի­սու­սը։ Կար­դա­ցե՛ք Ղու­կաս 6.12, 13, Մատ­թեոս 10.1 և Մար­կոս 3.13– 15 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն էր ա­շա­կերտ­նե­րին կան­չե­լու և նրանց Իր փոքր խմբի ծա­ռա­յու­թյան մաս­նա­կից­նե­րը դարձ­նե­լու Հի­սու­սի կրկնա­կի նպա­տա­կը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­շա­կերտ­նե­րին կան­չե­լու Հի­սու­սի նպա­տակն էր նրանց հոգևո­ րա­պես և գործ­նա­կա­նո­րեն պատ­րաս­տել աշ­խար­հում ի­րա­կա­ նաց­վե­լիք ի­րենց ա­ռա­քե­լու­թյա­նը։ Նրա հետ հա­ղոր­դակց­վե­լով՝ ա­շա­կերտ­ներն ա­ճե­լու էին շնոր­հում։ Ի­րենց փոքր խմբե­րի հան­դի­ պում­նե­րի հա­մա­տեքս­տում նրանք պետք է սո­վո­րեին ա­վե­լի արդ­ յու­նա­վետ ծա­ռա­յե­լու նրբու­թյուն­նե­րը։ Օ­րըս­տօ­րե, երբ հետևում էին, թե ինչ­պես է Հի­սու­սը ծա­ռա­յում Իր շրջա­պա­տի մարդ­կանց կա­րիք­ նե­րին, նրանք պետք է սո­վո­րեին օգ­տա­գոր­ծել ի­րենց պարգև­նե­րը։ Հի­սու­սի փոքր խմբե­րի նպա­տա­կը կրում էր հոգևոր սնուց­ման և մարդ­կանց հաս­նե­լու բնույթ։ Խոր­հե՛ք այն­պի­սի ժա­մա­նա­կի մա­սին, երբ ներգ­րավ­ված եք ե­ղել փոքր խմբում, ան­կախ հան­գա­մանք­նե­րից, ո­րի ան­դամ­նե­րը հոգ էին տա­նում միմ­յանց մա­սին և­աշ­խա­տում էին ընդ­հա­նուր նպա­ տա­կի հա­մար։ Ի՞նչ եք սո­վո­րել դրա­նից, ին­չը կօգ­նի ձեզ հաս­կա­ նալ փոքր խմբե­րի ար­ժե­քը մեր հա­վա­տի հա­մա­տեքս­տում։ 92

­Դաս 1

Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 1

Կազմակերպված ծառայության համար Կար­դա­ցե՛ք Ա Կորն­թա­ցիս 12.12–25 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս է մար­դու մար­մի­նը ծա­ռա­յում փոքր խմբե­րում իբրև ներ­դաշ­նա­կո­ րեն աշ­խա­տե­լու կա­տար­յալ խորհր­դա­նիշ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Պո­ղո­սը ոչ միայն բա­ցա­հայ­տում է ե­կե­ղե­ցու կյան­քում հոգևոր պարգև­նե­րի կարևո­րու­թյու­նը, այլև ա­ռա­ջար­կում է ձևա­չափ, թե ինչ­պես դրանք կա­րող են կազ­մա­կերպ­վա­ծո­րեն ծա­ռա­յել։ Նա խո­ սում է հոգևոր պարգև­նե­րի մա­սին Քրիս­տո­սի մարմ­նի հա­մա­տեքս­ տում, և թե ինչ­պես այն կա­րող է գոր­ծել։ Ա­նա­տո­միա­յի և ֆի­զիո­լո­գիա­յի ու­սում­նա­սի­րու­թյու­նը բա­ցա­ հայ­տում է, որ մարմ­նի օր­գան­նե­րը գոր­ծում են տար­բեր փոխ­ կա­պակց­ված հա­մա­կար­գե­րի մեջ։ Օ­րի­նակ, մար­սո­ղա­կան, սիրտ-ա­նո­թա­յին, շնչա­ռա­կան և հե­նա­շար­ժա­կան հա­մա­կար­ գե­րը մարմ­նի բարդ օր­գա­նա­յին հա­մա­կար­գե­րից ըն­դա­մե­նը մի քա­նիսն են։ Հոգևոր պարգև­նե­րը նման են մարմ­նի տար­բեր մա­ սե­րին։ Դրանք լա­վա­գույնս գոր­ծում են, երբ կազ­մա­կերպ­ված են հա­մա­կար­գե­րում կամ խմբե­րում։ Ի­րա­կա­նում, շատ դեպ­քե­րում դրանք ինք­նու­րույն գոր­ծել չեն կա­րող։ Մեր մար­մինն ա­ռան­ձին օր­գան­նե­րի հա­վա­քա­ծու չէ, ո­րոնք աշ­խա­տում են միմ­յան­ցից ան­կախ։ Մարմ­նի յու­րա­քանչ­յուր գոր­ծա­ռույթ կազ­մա­կերպ­ված է հա­մախմբ­ված հա­մա­կար­գում, ո­րոնք միա­սին աշ­խա­տում են ընդ­հա­նուր նպա­տա­կի հա­մար։ Այս ա­մե­նը մեզ ինչ-որ բան է ա­սում այն մի­ջա­վայ­րի մա­սին, ո­րում մենք կա­րող ենք լա­վա­գույնս կի­րա­ռել մեր հոգևոր պարգև­նե­րը։ Այն­ քան հեշտ է հու­սա­հատ­վել, երբ մենք գոր­ծում ենք միայ­նակ, սա­կայն երբ մաս ենք կազ­մում փոքր խմբի, որ­տեղ կան միև­նույն հե­տաքրք­ րու­թյուն­ներն ու­նե­ցող և միև­նույն նպա­տակ­նե­րի ձգտող մար­դիկ, տես­նում ենք, որ մեր ջան­քե­րը կա­րող են ա­վե­լի լավ կենտ­րո­նաց­վել և զ­գա­լիո­րեն մե­ծա­նալ։ Փոքր խմբե­րը տրա­մադ­րում են լա­վա­գույն մի­ջա­վայ­րը մեր հոգևոր պարգև­նե­րը գոր­ծի դնե­լու հա­մար և կա­րող են դառ­նալ տե­ ղա­կան հա­մայն­քի ա­վե­տա­րան­չա­կան ծա­ռա­յու­թյան սիր­տը։ ­Դաս 1

93

Է­լեն Ուայթն ընդգ­ծում է փոքր խմբե­րի ար­ժե­քը հետև­յալ խոս­քե­ րով. «­Փոքր խմբե­րի կազ­մու­թյու­նը՝ որ­պես քրիս­տո­նեա­կան ջան­քի հիմք, ինձ ներ­կա­յաց­վել է Մե­կի կող­մից, Ով չի կա­րող սխալ­վել։ Ե­թե ե­կե­ղե­ցին ու­նի շատ ան­դամ­ներ, թող որ ան­դամ­նե­րը կազ­մեն փոք­ րա­թիվ խմբեր՝ աշ­խա­տե­լու ոչ միայն ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րի, այլև ան­հա­վատ­նե­րի հա­մար։ Ե­թե մի վայ­րում ճշմար­տու­թյու­նը գի­տեն ըն­դա­մե­նը եր­կու կամ ե­րեք հո­գի, թող նրանք հա­մախմբ­վեն և­ աշ­ խա­տող­նե­րի խումբ կազ­մեն։ Թող նրանք ի­րենց միա­բան խումբն ան­սա­սան պա­հեն՝ միմ­յանց դրդե­լով սի­րով և միա­բա­նու­թյամբ, նա­ խօ­րոք քա­ջա­լե­րե­լով միմ­յանց՝ յու­րա­քանչ­յու­րը խրա­խու­սանք և­ ուժ ստա­նա­լով մյու­սի ա­ջակ­ցու­թյու­նից»։ Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­ մար, հա­տոր 7, էջ 21, 22։ Փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյունն օծ­վել է Աստ­ծո կող­մից՝ ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի հոգևոր ա­ճի, ջերմ ըն­կե­րակ­ցու­թյուն զգա­լու և­ի­րենց աստ­վա­ծա­տուր պարգև­նե­րը ծա­ռա­յու­թյան մեջ օգ­տա­գոր­ ծե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն տա­լու հա­մար։ Խոր­հե՛ք վե­րը ներ­կա­յաց­ված Է­լեն Ուայ­թի գրքից ար­ված մեջ­բեր­ ման շուրջ։ Վեր­լու­ծե՛ք այն նա­խա­դա­սու­թյուն առ նա­խա­դա­սու­ թյուն։ Ինչ­պե՞ս կա­րող է այս աստ­վա­ծա­յին խոր­հուր­դը կի­րառ­վել ձեր ե­կե­ղե­ցում։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 2

Նորկտակարանյան փոքր խմբեր Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցին մեծ աճ գրան­ցեց։ Մի քա­նի կարճ տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում այն հա­վա­տաց­յալ­նե­րի փոքր խմբից վե­ րած­վեց տասն­յակ հա­զա­րա­վոր երկր­պա­գող­նե­րի հա­մայն­քի։ Հա­վա­տաց­յալ­նե­րի այս ներ­հոս­քը և կտ­րուկ ա­ճի այս երևույ­թը պայ­ մա­նա­վոր­ված էին մի շարք գոր­ծոն­նե­րով։ Հի­սու­սի ծա­ռա­յու­թյու­նը ցա­նել էր Ա­վե­տա­րա­նի սեր­մե­րը և բազ­մու­թյուն­նե­րին պատ­րաս­տել էր ըն­դու­նե­լու ա­շա­կերտ­նե­րի քա­րոզ­չու­թյու­նը։ Քրիս­տո­սի համ­բար­ ձու­մից հե­տո Սուրբ Հո­գին ի­ջավ զո­րու­թյամբ Պեն­տե­կոս­տեի օ­րը ա­ղո­թող և հա­վա­տա­ցող ա­շա­կերտ­նե­րի վրա։ Նորկ­տա­կա­րան­յան ե­կե­ղե­ցու կտրուկ ա­ճին նպաս­տող գոր­ծոն­նե­րից մե­կը նրանց փոքր խմբե­րի կազ­մա­կերպ­չա­կան կա­ռուց­վածքն էր։ Փոքր խմբե­րը մեծ փո­փո­խու­թյուն­ներ բե­րե­ցին։ 94

­Դաս 1

Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 18.1–5 և 20.1–4 հա­մար­նե­րը։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Ղու­կա­սը նշում ո­մանց ա­նուն­նե­րը նրան­ցից, ում հետ Պո­ղո­սը սեր­տո­րեն աշ­խա­տում էր։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Զար­մա­նա­լի է նկա­տել, որ Ղու­կա­սը թվար­կում է մարդ­կանց ա­ նուն­ներ նրան­ցից, ում հետ Պո­ղոսն աշ­խա­տում էր։ Նրա հա­մար յու­ րա­քանչ­յուրն էլ կարևոր էր։ Նա նրանց ճա­նա­չում էր ա­նուն­նե­րով։ Ի­րենց ա­վե­տա­րան­չա­կան ծա­ռա­յու­թյան մեջ նրանք փո­խա­դար­ ձա­բար օգ­նում և­ ա­ջակ­ցում էին միմ­յանց։ Թեև նա քիչ ա­նուն­ներ է նշում, այս փաստն օգ­նում է ա­պա­ցու­ցել միմ­յանց հետ սեր­տո­րեն աշ­խա­տե­լու կարևո­րու­թյու­նը, նույ­նիսկ ե­թե նրանք ըն­դա­մե­նը մի քա­նիսն են։ Այս մարդ­կան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը հաս­տա­տա­պես ու­ներ պարգև­ ներ, ո­րոնք տար­բեր­վում էին մյուս­նե­րի ու­նե­ցած պարգև­նե­րից։ Նրանք տար­բեր ծա­գում ու­նեին և գա­լիս էին տար­բեր մշա­կույթ­նե­ րից։ Ի­րե­րին նա­յե­լու նրանց տե­սա­կետ­նե­րը միշտ չէ, որ հա­մընկ­նում էին, սա­կայն նրան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը հաս­տա­տա­պես ար­ժե­քա­վոր ներդ­րում պի­տի ա­ներ Քրիս­տո­սի գոր­ծի մեջ։ Նրանց պարգև­նե­րի, ծագ­ման և փոր­ձա­ռու­թյուն­նե­րի բա­զա­մա­զա­նու­թյու­նը նպաս­տում էր ե­կե­ղե­ցու ա­ճին։ Նրան­ցից յու­րա­քանչ­յու­րը նպաս­տում էր Քրիս­ տո­սի ա­ռա­քե­լու­թյա­նը՝ շնոր­հիվ իր սե­փա­կան անց­յա­լի և Հի­սու­սի հետ ու­նե­ցած հա­րուստ անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյան։ Հա­մե­մա­տե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 16.11–15, 40 և Գործք ա­ռա­քե­լոց 12.11, 12 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հրա­վեր է ա­նում Լի­դիան Պո­ղո­սին իր դար­ձից ան­մի­ջա­պես հե­տո։ Ո՞ւր են գնում Պո­ղոսն ու Պետ­րո­ սը բան­տից ա­զատ­վե­լուց հե­տո։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Նոր Կ­տա­կա­րա­նի հա­վա­տաց­յալ­նե­րը պար­բե­րա­բար հան­դի­ պում­ներ էին կազ­մա­կեր­պում տնե­րում։ Քրիս­տո­նեա­կան տնե­ րը դար­ձան փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյան սիրտն ու ազ­դե­ցու­թյան կենտ­րոն­նե­րը։ Մ­տա­ծե՞լ եք արդ­յոք ձեր տա­նը փոքր խմբի ծա­ռա­յու­թյուն սկսե­լու կամ մի ըն­կե­րոջ միա­նա­լու և­այդ ծա­ռա­յու­թյու­նը նրա տանն սկսե­ լու մա­սին։ Ե­թե ար­դեն իսկ կազ­մում եք փոքր խմբի ծա­ռա­յու­թյան մաս, այս շա­բաթ ին­չո՞վ կա­րող եք կիս­վել շա­բա­թօր­յա դպրո­ցի ձեր դա­սա­րա­նի ան­դամ­նե­րի հետ դրա ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րի մա­սին։ ­Դաս 1

95

ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 3

Փոքր խմբերի շարժիչ ուժերը Փոքր խմբե­րը մի­ջոց են, որն Աստ­ված օգ­տա­գոր­ծում է Իր ե­կե­ղե­ ցու ա­ճի հա­մար։ Դրանք մարդ­կանց ծա­ռա­յում են որ­պես «ա­պա­հով ա­պաս­տա­րան»՝ ի­րենց խնդիր­ներն ար­տա­հայ­տե­լու և քն­նար­կե­ լու փո­խա­դարձ ան­հանգս­տու­թյուն­նե­րը։ Դրանք տրա­մադ­րում են հոգևոր ա­ճի հնա­րա­վո­րու­թյուն հո­գա­տար փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­ րի հա­մա­տեքս­տում։ Շատ ոչ քրիս­տոն­յա­ներ սկզբնա­կան շրջա­նում ա­վե­լի հար­մա­րա­վետ կզգան մաս­նակ­ցել տա­նը կազ­մա­կերպ­վող փոքր խմբի հան­դի­պում­նե­րին, քան ա­ռա­ջին ան­գամ մաս­նակ­ցել ա­ վան­դա­կան ե­կե­ղե­ցա­կան ծա­ռա­յու­թյան։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 4.31, 12.12 և 20.17–19, 27–32 հա­մար­նե­րը։ Թվար­կե՛ք նորկ­տա­կա­րան­յան այս խմբե­րում հան­ դի­պող բո­լոր բազ­մա­զան տար­րե­րը։ Ի՞նչ գոր­ծու­նեու­թյան մեջ էին ներգ­րավ­ված այս խմբե­րը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Վաղ քրիս­տոն­յա­ներն ի­րար հետ հան­դի­պում էին այ­լոց հա­մար բա­րե­խո­սե­լու, միմ­յանց ան­հանգս­տաց­նող խնդիր­նե­րի հա­մար ա­ղո­ թե­լու, ջերմ ըն­կե­րակ­ցու­թյան, Աստ­ծո Խոս­քի ու­սում­նա­սի­րու­թյան, ծա­ռա­յու­թյա­նը նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու, օգ­նե­լու միմ­յանց կեղծ ու­ սու­ցիչ­նե­րից պաշտ­պան­վել և միա­սին ա­վե­տա­րան­չա­կան գոր­ծու­ նեու­թյա­նը մաս­նակ­ցե­լու հա­մար։ Փոքր խմբե­րը մեծ փո­փո­խու­թյուն­ներ են բե­րում։ Ծա­ռա­յու­թյան մեջ ի­րենց պարգև­նե­րը միա­բա­նող, ա­վե­տա­րան­չա­կան ծա­ռա­յու­ թյան մեջ Սուրբ Հո­գու զո­րու­թյան վրա շեշ­տը դնող մար­դիկ հզոր գոր­ծիք են Տի­րոջ ձեռ­քում։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 9.37, 38 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ է ա­սում Հի­ սու­սը հունձ­քի մա­սին, և­ ո՞րն է այս խնդրի՝ Նրա ա­ռա­ջար­կած լու­ծու­մը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­շա­կերտ­ներն Ա­վե­տա­րա­նի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման հա­մար միայն շատ չնչին հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ էին տես­նում, սա­կայն Հի­սու­սը տես­նում էր մե­ծա­գույն հնա­րա­վո­րու­թյուն­ներ։ Նա նրանց տե­ղե­ կաց­րեց բա­րի լու­րը, որ «հունձ­քը շատ է», այ­նու­հետև մատ­նան­շեց 96

­Դաս 1

խնդի­րը՝ «Մ­շակ­նե­րը՝ քիչ» (­Մատ­թեոս 9.37): Քրիս­տո­սի ա­ռա­ջարկն էր ա­ղո­թել, որ­պես­զի հունձ­քի Տե­րը «մշակ­ներ հա­նի Իր հունձ­քի մեջ» (­Մատ­թեոս 9.38): Փոքր խմբե­րը Քրիս­տո­սի ա­ղոթ­քի պա­տաս­խանն են և տե­սա­նե­լիո­րեն մե­ծաց­նում են Քրիս­տո­սի հունձ­քի հա­մար աշ­ խա­տող մշակ­նե­րի թի­վը։ Բո­լոր արդ­յու­նա­վետ փոքր խմբե­րի նպա­տա­կը վկա­յու­թյունն ու ծա­ռա­յու­թյունն է։ Փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյու­նը շու­տով կվե­րա­նա, ե­թե դրա ուղղ­վա­ծու­թյու­նը լի­նի դե­պի ներս, ոչ թե դե­պի դուրս։ Ե­թե փոքր խումբն սկսում է ծա­ռա­յել սե­փա­կան կա­րիք­նե­րին և դառ­նում մի փոքր ա­վե­լին, քան քննարկ­ման հա­մար հա­վաք­ված խում­բը, այն կձա­խո­ղի իր նպա­տակն ու կկորց­նի իր գո­յու­թյան հա­մար անհ­րա­ ժեշտ պատ­ճա­ռը։ Փոքր խմբերն ստեղծ­վում են մարդ­կանց Հի­սու­սին բե­րե­լու, Հի­սու­սի նկատ­մամբ նրանց ու­նե­ցած հա­վատն ա­ճեց­նե­լու և Հի­սու­սի հա­մար վկա­յե­լուն նրանց նա­խա­պատ­րաս­տե­լու հա­մար։ Հնա­րա­վո՞ր է, որ Աստ­ված ձեզ կան­չե­լիս լի­նի ձեր տա­նը փոքր խումբ ստեղ­ծե­լու ծա­ռա­յու­թյա­նը։ Ին­չո՞ւ չսկսել ա­ղո­թել այն մա­ սին, թե ինչ կա­ռաջ­նոր­դի Աստ­ված ձեզ ա­նել։ Դուք կա­րող եք կանգ­նած լի­նել ձեր կյան­քում հոգևո­րա­պես ա­մե­նա­շա­հա­վետ ժա­մա­նա­կի սահ­մա­նին։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 4

Հետագա ուսումնասիրության համար ­Մի քա­նի տա­րի ա­ռաջ մի փոք­րիկ եվ­րո­պա­կան ե­կե­ղե­ցի, ո­րը գտնվում էր մայր­ցա­մա­քի խո­շո­րա­գույն քա­ղաք­նե­րից մե­կից քիչ հե­ ռու, ո­րո­շեց ինչ-որ նշա­նա­կա­լից բան ա­նել Տի­րոջ հա­մար։ Ե­կե­ղե­ ցին լճա­ցած էր։ Տա­րի­ներ շա­րու­նակ ոչ մի մարդ չէր մկրտվել։ Ե­թե ներ­կա­յիս մի­տում­նե­րը շա­րու­նակ­վեին, ե­կե­ղե­ցուն մեծ ա­պա­գա չէր սպաս­վում։ Հո­վիվն ու ե­կե­ղե­ցու խորհր­դի ան­դամ­նե­րը ե­ռան­դուն կեր­պով ա­ղո­թում էին և փոր­ձում էին հաս­կա­նալ, թե ինչ պետք է ա­նեն։ Նոր Կ­տա­կա­րանն ու­սում­նա­սի­րե­լիս ո­րո­շե­ցին հիմ­նել փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյուն։ Ե­կե­ղե­ցու ի­նը հա­սա­րակ ան­դամ­ներ հա­ մա­ձայն­վե­ցին այս մտքի հետ. նրանք ո­րո­շե­ցին միա­սին ա­ղո­թել և­ ու­սում­նա­սի­րել, թե ինչ­պես կա­րե­լի է արդ­յու­նա­վետ կեր­պով կազ­ մա­կեր­պել ի­րենց փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյու­նը։ Շու­տով նրանք ո­րո­շե­ցին, որ յու­րա­քանչ­յուրն իր տու­նը կդարձ­նի ա­վե­տա­րան­չա­ ­Դաս 1

97

կան կենտ­րոն։ Խմ­բե­րը սո­վո­րում էին ի­րենց պարգև­նե­րը տար­բեր կերպ կի­րա­ռել։ Նրանք ա­ղոթ­քի և հ­յու­րըն­կա­լու­թյան ծա­ռա­յու­թյուն­ ներ սկսե­ցին։ Հա­մայն­քում զար­գաց­րին ըն­կե­րու­թյու­նը։ Բա­րե­գոր­ ծու­թյուն­ներ կազ­մա­կեր­պե­ցին ի­րենց ըն­տա­նիք­նե­րի, ըն­կեր­նե­րի և հե­ռա­ցած ադ­վեն­տիստ­նե­րի հա­մար։ Խմ­բի ա­ռաջ­նորդ­ներն աստ­ վա­ծաշնչ­յան դա­սեր սկսե­ցին ի­նը տնե­րում, ո­րոնց մաս­նա­կից­նե­րը կազ­մում էին քա­ռա­սուն հո­գի։ Նրանք զար­մա­ցած էին, թե ինչ է ա­ նում Սուրբ Հո­գին։ Ի վեր­ջո, քա­ռա­սու­նից տասն­յո­թը մկրտվե­ցին։ Այս փոք­րիկ, լճա­ցած ե­կե­ղե­ցու վկա­յու­թյունն այն է, որ փոքր խմբե­րը վիթ­խա­րի փո­փո­խու­թյուն են բե­րում։ Դրանք Աստ­ծո ե­կե­ղե­ցու շատ ան­դամ­նե­րի ե­կե­ղե­ցու ա­ռա­քե­լու­թյան մեջ ներգ­րա­վե­լու մի­ջոց­նե­րից մեկն են։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Դա­սա­րա­նում քննար­կե՛ք հինգ­շաբ­թի օր­վա դա­սում ներ­կա­յաց­ ված յու­րա­քանչ­յուր փոքր խմբի կարևոր տար­րե­րը։ Ու­րիշ ի՞նչ գոր­ծու­նեու­թյան մեջ կա­րող է ներգ­րավ­ված լի­նել փոքր խում­բը։ Փոքր խմբերն ինչ­պե՞ս կա­րող են օգ­նել հա­տուկ պարգև­ներ ու­ նե­ցող­նե­րին իս­կա­պես օգ­տա­գոր­ծե­լու այդ պարգև­ներն ինչ­պես եր­բեք նախ­կի­նում։ 2. Ին­չո՞ւ է այդ­քան կարևոր, որ փոքր խում­բը կենտ­րո­նա­նա դրսում ի­րա­կա­նաց­վող ծա­ռա­յու­թյան, ա­վե­տա­րան­չու­թյան վրա։ Որ­քան էլ խում­բը կա­րո­ղա­նա սնու­ցել և­ ա­ջակ­ցել իր ան­դամ­նե­րին, ին­ չո՞ւ պետք է միշտ դրա գլխա­վոր նպա­տա­կը լի­նի Ա­վե­տա­րա­նի տա­րա­ծու­մը։ Ին­չո՞ւ պետք է փոքր խում­բը միշտ կա­պի մեջ լի­նի տե­ղա­կան ե­կե­ղե­ցու հետ։ Ին­չո՞ւ է դա այդ­քան կարևոր։ 3. Երբևէ կազ­մե՞լ եք մաս կամ լսե՞լ եք փոքր խմբի մա­սին, որն արդ­ յու­նա­վետ չի գոր­ծել և­ ի վեր­ջո ցրվել է։ Քն­նար­կե՛ք պատ­ճառ­նե­ րը, թե, ըստ ձեզ, ին­չու է դա պա­տա­հել։ 4. Խոր­հե՛ք վերևում բեր­ված պատ­մու­թյան մա­սին, թե ինչ տե­ղի ու­ նե­ցավ Եվ­րո­պա­յում փոքր խմբե­րի ծա­ռա­յու­թյամբ։ Ըստ ձեզ՝ ին­ չո՞ւ այն այդ­քան լավ աշ­խա­տեց։ Ի՞նչ էին ա­նում նրանք, որ այդ­ քան պարզ էր, բայց և­ այդ­քան արդ­յու­նա­վետ։ Ին­չո՞ւ կա­րող է «ա­պա­հով» տնա­յին մի­ջա­վայ­րում աշ­խա­տե­լը, հա­կա­ռակ ե­կե­ղե­ ցու շեն­քի, ևս­արդ­յու­նա­վետ մի­ջոց լի­նել՝ թա­ղա­մա­սում կամ հա­ մայն­քում ա­վե­տա­րան­չա­կան գոր­ծու­նեու­թյուն սկսե­լու հա­մա­ր։

98

­Դաս 1

­ԴԱՍ 11 ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 5–11

ՊԱՏՄԵԼՈՎ ՀԻՍՈՒՍԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Ե­փե­սա­ցիս 2.1–10, Ա Հով­հան­նես 4.7–11, Մար­կոս 5.1–20, Եբ­րա­յե­ցիս 10.19–22, Գա­ղա­տա­ցիս 2.20, Ա Կորն­թա­ցիս 1.30: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Այս բա­նե­րը գրե­ցի ձեզ՝ Աստ­ծո Որ­դու ա­նու­նին հա­վա­ տաց­յալ­նե­րիդ, որ գի­տե­նաք թե հա­վի­տե­նա­կան կյանք ու­ նեք» (Ա Հով­հան­նես 5.13): Ինչ­պես դա­սե­րից մե­կում նշվեց, ո­չինչ ա­վե­լի պեր­ճա­խոս չի վկա­ յում Ա­վե­տա­րա­նի զո­րու­թյան մա­սին, որ­քան վե­րա­փոխ­ված կյան­քը։ Մար­դիկ կա­րող են վի­ճա­բա­նել ձեր աստ­վա­ծա­բա­նու­թյան շուրջ, կա­րող են բա­նա­վի­ճել վար­դա­պե­տու­թյուն­նե­րի շուրջ, կա­րող են կաս­կա­ծի տակ դնել Սուրբ Գր­քի ձեր ըն­կա­լու­մը, սա­կայն հազ­վա­ դեպ կաս­կա­ծի տակ կդնեն ձեր անձ­նա­կան վկա­յու­թյունն այն մա­ սին, թե ինչ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի Հի­սու­սը ձեզ հա­մար, և թե ինչ է Նա ա­րել ձեր կյան­քում։ Վ­կա­յել՝ նշա­նա­կում է կիս­վել այն ա­մե­նով, ինչ մենք գի­տենք Հի­սու­ սի մա­սին։ Դա նշա­նա­կում է ու­րիշ­նե­րին տե­ղե­կաց­նել այն մա­սին, թե ինչ է Նա նշա­նա­կում մեզ հա­մար և­ինչ է ա­րել հա­նուն մեզ։ Ե­թե մեր վկա­յու­թյան էու­թյունն այն է, որ փոր­ձում ենք ա­պա­ցու­ցել, թե այն, ին­չին մենք հա­վա­տում ենք, ճիշտ է, իսկ այն, ին­չին ու­րիշ­ներն են հա­վա­տում՝ սխալ, կհան­դի­պենք ուժ­գին ընդ­դի­մու­թյան։ Երբ Հի­սու­սի մա­սին մեր վկա­յու­թյու­նը բխում է այն սրտի խոր­քից, ո­րը վե­րա­փոխ­ վել է Նրա շնոր­հով, հմայ­վել Նրա սի­րով և հիա­ցել Նրա ճշմար­տու­ թյու­նով, մար­դիկ կտպա­վոր­վեն, թե այն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, ո­րոնց մենք հա­վա­տում ենք, ինչ­պի­սի ազ­դե­ցու­թյուն են ու­նե­նում մեր կյան­ քի վրա։ Վե­րա­փոխ­ված կյան­քի հա­մա­տեքս­տում ներ­կա­յաց­ված ճշմար­տու­թյուն­ներն են, որ փո­փո­խու­թյուն են գոր­ծում։ ­Դաս 1

99

Երբ Քրիս­տոսն է յու­րա­քանչ­յուր վար­դա­պե­տու­թյան կենտ­րո­նը, և­ ա­մեն մի աստ­վա­ծաշնչ­յան ճշմար­տու­թյուն ար­տա­ցո­լում է Նրա բնա­վո­րու­թյու­նը, ա­վե­լի մեծ հա­վա­նա­կա­նու­թյուն կա, որ այն մար­ դիկ, ում հետ մենք կի­սում ենք Սուրբ Գր­քի ճշմար­տու­թյուն­նե­րը, կըն­ դու­նեն Նրա խոս­քը։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 6

Հիսուսը՝ մեր վկայությունների հիմքը Որ­պես քրիս­տոն­յա­ներ՝ մենք բո­լորս անձ­նա­կան պատ­մու­թյուն ու­նենք, պատ­մու­թյուն այն մա­սին, թե ինչ­պես է Հի­սու­սը վե­րա­փո­ խել մեր կյան­քը և թե ինչ է ա­րել մեզ հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­փե­սա­ցիս 2.1–10 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պի­սի՞ն էինք մենք նախ­քան Քրիս­տո­սին ճա­նա­չե­լը։ Ի՞նչն է դար­ձել մերն այն ժա­մա­նակ­վա­նից ի վեր, երբ ըն­դու­նել ենք Քրիս­տո­սին։ Ա. Մինչև Քրիս­տո­սին ճա­նա­չե­լը (Ե­փե­սա­ցիս 2.1–3)։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Բ. Քրիս­տո­սին ճա­նա­չե­լուց հե­տո (Ե­փե­սա­ցիս 2.4–10)։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ինչ­պի­սի՜ զար­մա­նա­լի փո­փո­խու­թյուն։ Նախ­քան Քրիս­տո­ սին ճա­նա­չե­լը մենք «մե­ռած էինք հան­ցանք­նե­րում և մեղ­քե­րում», «գնում էինք այս աշ­խար­հի սո­վո­րու­թյան պես»՝ «մարմ­նի … կամ­քը կա­տա­րե­լով» և «բնու­թյամբ բար­կու­թյան որ­դիք էինք»։ Ա­վե­լի պարզ բա­ռե­րով ա­սած, նախ­քան Քրիս­տո­սին ճա­նա­չե­լը մենք կո­րա­ծի կար­ գա­վի­ճա­կում անն­պա­տակ թա­փա­ռում էինք կյան­քում։ Մի­գու­ցե զգա­ցած լի­նենք այն, ին­չը եր­ջան­կու­թյուն է թվա­ցել, սա­ կայն մեր կյան­քում ե­ղել է հո­գու ան­հանգս­տու­թյուն և կ­յան­քի չի­րա­ կա­նա­ցած նպա­տակ։ Քրիս­տո­սի մոտ գալն ու Նրա սերն զգա­լը մեծ փո­փո­խու­թյուն է բե­րել։ Այժմ Քրիս­տո­սով մենք իս­կա­պես «կեն­դա­նի ենք»։ «Նրա շնոր­հի գե­րա­զանց մե­ծու­թյամբ» և մեր նկատ­մամբ ու­ նե­ցած «մեծ ո­ղոր­մու­թյամբ» մենք ստա­ցել ենք փրկու­թյան պարգևը։ Նա մեզ բարձ­րաց­րեց «և Նրա հետ երկ­նա­վոր­նե­րում նստեց­րեց՝ Քրիս­տոս Հի­սու­սում, որ նոր ե­կող դա­րե­րում հա­վիտ­յան ցույց տա Իր շնոր­հի գե­րա­զանց մե­ծու­թյու­նը, Քրիս­տոս Հի­սու­սի՝ մեզ վրա ցույց տված քաղց­րու­թյու­նով»։ Քրիս­տո­սով կյան­քը նոր ի­մաստ և նոր 100

­Դաս 1

նպա­տակ ձեռք բե­րեց։ Ինչ­պես հայ­տա­րա­րում է Հով­հան­նե­սը. «Նրա­ նով էր կյան­քը, և կ­յան­քը մարդ­կանց լույսն էր» (­Հով­հան­նես 1.4)։ Կար­դա­ցե՛ք Ե­փե­սա­ցիս 2.10 հա­մա­րը։ Ի՞նչ են մեզ ա­սում այս տեքս­տերն այն մա­սին, թե որ­քան կարևոր են բա­րի գոր­ծե­րը քրիս­տոն­յա­նե­րի հա­վա­տի հա­մար։ Ինչ­պե՞ս ենք մենք հաս­կա­ նում այս գա­ղա­փա­րը հա­վա­տով՝ «ա­ռանց օ­րեն­քի գոր­ծե­րի» փրկու­թյան հա­մա­տեքս­տում Հռո­մեա­ցիս 3.28։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ինչ­պե՞ս է ձեր կյան­քը փոխ­վել Քրիս­տո­սի շնոր­հիվ։ Մի­գու­ցե այդ փո­փո­խու­թյունն օգ­նի ինչ-որ մե­կին ճա­նա­չել Հի­սու­սին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 7

Անձնական վկայության վերափոխող զորությունը

Զե­բե­դեա­յի որ­դի­ներ Հով­հան­նեսն ու Հա­կո­բո­սը հայտ­նի էին «ո­ րոտ­մուն­քի որ­դի­ներ» ան­վամբ (­Մար­կոս 3.17): Ի­րա­կա­նում այս մա­կա­նու­նը նրանց Հի­սուսն էր տվել։ Հով­հան­նե­սի կրա­կոտ բնա­վո­ րու­թյու­նը նկա­րագր­վում է, երբ Հի­սուսն ու Իր ա­շա­կերտ­նե­րը ճամ­ փոր­դում էին Սա­մա­րիա­յով։ Երբ փոր­ձում էին գի­շե­րա­կա­ցի հա­մար տեղ գտնել, հան­դի­պե­ցին դժվա­րու­թյուն­նե­րի՝ հրեա­նե­րի և սա­մա­ րա­ցի­նե­րի դա­րա­վոր նա­խա­պա­շար­մունք­նե­րի պատ­ճա­ռով։ Նրանց մեր­ժե­ցին տրա­մադ­րել նույ­նիսկ ա­մե­նա­հա­մեստ կա­ցա­րա­նը։ Հա­կո­բոսն ու Հով­հան­նե­սը կար­ծե­ցին, թե խնդրին լու­ծում են գտել։ «Երբ որ Նրա ա­շա­կերտ­նե­րը՝ Հա­կո­բո­սը և Հով­հան­նե­սը տե­ սան՝ ա­սա­ցին. Տեր, կա­մե­նո՞ւմ ես ա­սենք, կրակ իջ­նի երկն­քից և նրանց սատ­կեց­նի, ինչ­պես Ե­ղիան էլ ա­րեց» (­Ղու­կաս 9.54): Հի­սու­սը հան­դի­մա­նեց եղ­բայր­նե­րին, և նրանք բո­լո­րը լքե­ցին գյու­ղը խա­ղա­ ղու­թյամբ։ Հի­սու­սի ո­ճը սի­րո, ոչ թե մար­տա­կան ու­ժի ոճն է։ Հի­սու­սի սի­րո ներ­կա­յու­թյան մեջ Հով­հան­նե­սի բնա­վո­րու­թյան կրա­կո­տու­թյունն ու բար­կաց­կո­տու­թյու­նը վե­րա­փոխ­վեց բա­րու­թյան և նր­բին կա­րեկ­ցան­քի ո­գու։ Հով­հան­նե­սի ա­ռա­ջին թղթում սեր բա­ ռը հան­դի­պում է հա­մար­յա քա­ռա­սուն ան­գամ, իսկ իր բազ­մա­պի­սի ձևե­րով այն հան­դի­պում է մոտ հի­սուն ան­գամ։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Հով­հան­նես 1.1–4, 3.1, 4.7–11 և 5.1–5 հա­մար­նե­ րը։ Ի՞նչ են ձեզ ա­սում այս տեքս­տե­րը Հով­հան­նե­սի վկա­յու­թյան ­Դաս 1

101

և­այն փո­փո­խու­թյան մա­սին, ո­րը տե­ղի ու­նե­ցավ նրա կյան­քում Հի­սու­սի հետ փոխ­հա­րա­բե­րու­թյան շնոր­հիվ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Կա հա­վի­տե­նա­կան մի սկզբունք, ո­րը տիե­զեր­քի օ­րենքն է։ Է­լեն Ուայթն այս սկզբուն­քը գե­ղե­ցիկ կեր­պով ներ­կա­յաց­նում է հետև­յալ խոս­քե­րով. «Բռ­նու­թյան կի­րա­ռու­մը հա­կա­սում է Աստ­ծո կա­ռա­վար­ ման սկզբունք­նե­րին, Նրա հա­մար ցան­կա­լի է միայն սի­րո ծա­ռա­յու­ թյու­նը, իսկ ստի­պո­ղա­բար սի­րել հնա­րա­վոր չէ, անհ­նար է այն ձեռք բե­րել ու­ժով կամ իշ­խա­նու­թյամբ: Միայն սերն է սեր արթ­նաց­նում»։ Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 22։ Երբ մենք նվիր­վում ենք Քրիս­տո­սին, Նրա սե­րը մեր մի­ջո­ցով շո­ ղում է ու­րիշ­նե­րի վրա։ Քրիս­տո­նեու­թյան մե­ծա­գույն վկա­յու­թյու­նը վե­րա­փոխ­ված կյանքն է։ Սա չի նշա­նա­կում, որ մենք եր­բեք սխալ­ներ չենք գոր­ծի կամ եր­բեմն-եր­բեմն չենք դա­դա­րի լի­նել սի­րո և շ­նոր­հի այն ու­ղի­նե­րը, ո­րոնք պետք է լի­նենք։ Սա­կայն դա նշա­նա­կում է, որ Քրիս­տո­սի սե­րը կհոր­դի մեր կյան­քում, և մենք մեր շուր­ջը գտնվող­ նե­րի հա­մար օրհ­նու­թյուն կլի­նենք։ Որ­քա՞ն լավ եք անդ­րա­դարձ­նում Քրիս­տո­սի սերն ու­րիշ­նե­րին։ Խոր­հե՛ք ձեր պա­տաս­խա­նի հետևանք­նե­րի մա­սին։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 8

Պատմելով Հիսուսի պատմությունը Ով­քե՞ր էին ա­ռա­ջին ա­վե­տա­րա­նիչ­նե­րը, ում Հի­սու­սը երբևէ ու­ ղար­կել է ծա­ռա­յու­թյան։ Նրանք ա­շա­կերտ­նե­րի մեջ չէին։ Նրանք մշտա­պես Իր հետ ե­ղող հետևորդ­նե­րի մեջ չէին։ Ա­ռա­ջին ա­վե­տա­ րա­նիչ­նե­րը, ում Հի­սուսն ու­ղար­կել է, ե­ղել են խե­լա­գար մար­դիկ, դի­ վա­հար­ներ, ով­քեր բժշկու­թյու­նից ժա­մեր ա­ռաջ սար­սա­փի մեջ էին պա­հում ողջ գյուղն ու վախ հա­րու­ցում նաև հարևան գյու­ղե­րի բնա­ կիչ­նե­րի մոտ։ Գերբ­նա­կան դի­վա­յին ու­ժով այս դի­վա­հար­նե­րից մե­կը կոտ­րեց ի­րեն կա­պող շղթան, սար­սա­փազ­դու ձայ­նով բղա­վեց և խե­ղեց սե­ փա­կան մար­մի­նը սրա­ծայր քա­րե­րով։ Նրանց ձայ­նի հո­գե­վար­քը միայն անդ­րա­դարձ­նում էր նրանց հո­գում տե­ղի ու­նե­ցող ա­վե­լի խո­ րը հո­գե­վար­քը (­Մատ­թեոս 8.28, 29, Մար­կոս 5.1–5)։ 102

­Դաս 1

Սա­կայն հե­տո նրանք հան­դի­պե­ցին Հի­սու­սին, և նրանց կյան­քե­ րը վե­րա­փոխ­վե­ցին։ Նրանք այլևս եր­բեք նույ­նը չէին լի­նե­լու։ Հի­սու­ սը նրանց մար­մին­նե­րից դուրս հա­նեց տան­ջա­հար ա­նող դևե­րին և ս­տի­պեց մտնել խո­զե­րի ե­րա­մա­կի մեջ, ո­րոնք էլ ժայ­ռից նետ­վե­ցին ծո­վը (­Մատ­թեոս 8.32–34, Մար­կոս 5.13, 14): Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 5.1–17 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ պա­տա­հեց այս մարդ­կանց, և­ի՞նչ գտան քա­ղա­քի բնա­կիչ­նե­րը, երբ դուրս ե­կան տես­նե­լու, թե ինչ է պա­տա­հել։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Դի­վա­հար­ներն այժմ նոր մար­դիկ էին՝ վե­րա­փոխ­ված Քրիս­տո­սի զո­րու­թյամբ։ Քա­ղա­քի բնա­կիչ­նե­րը նրանց տե­սան Հի­սու­սի ոտ­քե­ րի մոտ նստած՝ Տի­րոջ բե­րա­նից դուրս ե­կած յու­րա­քանչ­յուր խոսքն ու­շա­դիր լսե­լիս։ Մենք պետք է նկա­տենք, որ Մատ­թեո­սի Ա­վե­տա­րա­ նը պատ­մում է ա­զա­տագր­ված եր­կու դի­վա­հար­նե­րի մա­սին, մինչ­ դեռ Մար­կո­սի Ա­վե­տա­րա­նը շեշ­տադ­րում է այս եր­կու­սից միայն մե­կի պատ­մու­թյու­նը։ Սա­կայն կարևորն այս­տեղ այն է, որ Հի­սուսն ա­զա­ տեց նրանց ֆի­զի­կա­կան, մտա­վոր, հու­զա­կան և հոգևոր տե­սանկ­ յուն­նե­րից։ Կար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 5.18–20 հա­մար­նե­րը։ Ակն­հայ­տո­րեն այս վե­րա­փոխ­ված դի­վա­հար­նե­րը, այս նո­րա­դարձ­նե­րը ցան­կա­նում էին մնալ Հի­սու­սի հետ, բայց ո՞ւր ու­ղար­կեց նրանց Քրիս­տո­սը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ «­Շատ կարճ ժա­մա­նակ էին միայն այս մար­դիկ շնորհ ու­նե­ցել լսե­լու Քրիս­տո­սի խոս­քե­րը: Ոչ մի քա­րոզ Նրա շուր­թե­րից նրանք երբևէ չէին լսել: Նրանք չէին կա­րող այն­պես սո­վո­րեց­նել ժո­ղովր­դին, ինչ­պես ա­շա­կերտ­նե­րը, ով­քեր ա­մեն օր Քրիս­տո­սի հետ էին: Բայց նրանք անձ­նա­պես կրում էին այն վկա­յու­թյու­նը, որ Հի­սուսն է Մե­ սիան: Նրանք կա­րող էին պատ­մել այն, ինչ գի­տեին, ինչ ի­րենք ան­ ձամբ տե­սել, լսել ու զգա­ցել էին Քրիս­տո­սի զո­րու­թյու­նից: Ա­հա թե ինչ կա­րող է ա­նել ա­մեն ոք, ում սրտին դի­պել է Աստ­ծո շնոր­հը»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 340։ Նրանց վկա­յու­թյուն­նե­րը նա­խա­ պատ­րաս­տե­ցին Դե­կա­պո­լի­սը՝ Գա­լի­լեա ծո­վի ա­փին գտնվող տա­սը քա­ղաք­նե­րը՝ ըն­դու­նե­լու Հի­սու­սի ուս­մուն­քը։ Այս­պի­սին է անձ­նա­կան վկա­յու­թյան զո­րու­թյու­նը։ ­Դաս 1

103

ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 9

Վկայել վստահությամբ Կար­դա­ցե՛ք Ա Հով­հան­նես 5.11–13, Եբ­րա­յե­ցիս 10.19–22 և Ա Կորն­թա­ցիս 15.1, 2 հա­մար­նե­րը։ Հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի ի՞նչ հա­վաս­տիա­ցում է տա­լիս մեզ Սուրբ Գիր­քը, ո­րը մեզ թույլ է տա­ լիս վստա­հու­թյամբ վկա­յել Քրիս­տո­սի մեջ ու­նե­ցած մեր փրկու­ թյան մա­սին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ե­թե մենք չու­նենք Հի­սու­սով փրկու­թյան անձ­նա­կան վստա­հու­ թյուն, հնա­րա­վոր չէ այն կի­սել ու­րիշ­նե­րի հետ։ Մենք չենք կա­րող կի­ սել այն, ինչ ինք­ներս չու­նենք։ Կան բա­րե­խիղճ քրիս­տոն­յա­ներ, ով­քեր ապ­րում են հա­վերժ ա­նո­րո­շու­թյան վի­ճա­կում՝ հա­վերժ հար­ցադ­րում­ ներ ա­նե­լով, թե արդ­յո՞ք ի­րենք փրկվե­լու հա­մար բա­վա­կա­նա­չափ լավն են։ Ինչ­պես մի ան­գամ ա­սել է մի ի­մաս­տուն տա­րեց քա­րո­զիչ. «Երբ նա­յում եմ ինքս ինձ, փրկվե­լու ոչ մի հա­վա­նա­կա­նու­թյուն չեմ տես­նում։ Երբ նա­յում եմ Հի­սու­սին, կոր­չե­լու ոչ մի հա­վա­նա­կա­նու­ թյուն չեմ տես­նում»։ Տի­րոջ խոս­քե­րը հաս­տա­տուն կեր­պով հնչում են դա­րերն ի վեր. «Ով երկ­րի բո­լոր ծայ­րե­րը, դե­պի Ինձ դար­ձեք, որ փրկվեք, ո­րով­հետև Ես եմ Աստ­ված, և­ու­րի­շը չկա» (Ե­սա­յիա 45.22)։ Մեր Տե­րը կա­մե­նում է, որ մեզ­նից յու­րա­քանչ­յու­րը ցնծա փրկու­ թյամբ, ո­րը Նա ա­ռա­ջար­կում է անվ­ճար։ Նա փա­փա­գում է, որ­պես­ զի մենք զգանք, թե ինչ ա­սել է լի­նել ար­դա­րաց­ված Իր շնոր­հով և լի­նել ա­զատ այն դա­տա­պար­տու­թյու­նից, ո­րը բե­րում է մեղ­քը։ Ինչ­ պես ա­սում է Պո­ղո­սը Հռո­մեա­ցիս 5-րդ գլ­խում. «Արդ մենք՝ հա­վա­ տով ար­դա­րա­ցած լի­նե­լով Աստ­ծո հետ խա­ղա­ղու­թյուն ու­նենք մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի ձեռ­քով» (Հռո­մեա­ցիս 5.1): Նա ա­վե­լաց­նում է, որ կա­րող ենք վստահ լի­նել, որ «հի­մա դա­տա­պար­տու­թյուն չկա Հի­ սուս Քրիս­տո­սում լի­նող­նե­րի հա­մար» (Հռո­մեա­ցիս 8.1). Հով­հան­նես ա­ռաք­յա­լը հաս­տա­տում է, որ «Ով որ Որ­դուն ու­նի, նա կյանքն ու­նի, և­ով որ Աստ­ծո Որ­դուն չու­նի, կյան­քը չու­նի» (Ա Հով­հան­նես 5.12): Ե­թե մենք հա­վա­տով ըն­դու­նում ենք Հի­սու­սին, և Նա ապ­րում է մեր սրտե­րում Իր Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով, հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի պարգևը մերն է դառ­նում այ­սօր։ Սա­կայն սա չի նշա­նա­կում, որ ե­թե մեկ ան­գամ ստա­ցել ենք Աստ­ծո շնորհն ու Քրիս­տո­սի փրկու­թյու­նը, 104

­Դաս 1

այլևս եր­բեք չենք կա­րող կորց­նել այն (Բ Պետ­րոս 2.18–22, Եբ­րա­յե­ ցիս 3.6, Հայտ­նու­թյուն 3.5): Մենք միշտ ու­նենք Նրա­նից հե­ռա­նա­լու ա­զատ ընտ­րու­թյուն, սա­կայն երբ մեկ ան­գամ վե­րապ­րում ենք Նրա սերն ու հաս­կա­նում ենք Նրա զո­հի խո­րու­թյու­նը, եր­բեք չենք ընտ­րի հե­ռա­նալ այն Մե­կից, Ով մեզ այդ­քան շատ է սի­րում։ Ա­մեն օր մենք ա­ռիթ­ներ կո­րո­նենք ու­րիշ­նե­րի հետ կի­սե­լու այն շնոր­հը, ո­րը մեզ է տրվել Հի­սու­սով։ Դուք ու­նե՞ք Հի­սու­սով փրկու­թյան վստա­հու­թյուն։ Ե­թե ա­յո, ին­ չո՞վ եք հիմ­նա­վո­րում դա։ Ին­չո՞ւ ու­նեք այդ վստա­հու­թյու­նը։ Որ­ տե՞ղ է այն աս­վում։ Մ­յուս կող­մից, ե­թե դուք վստահ չեք, ա­պա ին­չո՞ւ վստահ չեք։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք գտնել այդ վստա­հու­թյու­նը։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 10

Մի բան, որի մասին արժե վկայել «Ես Քրիս­տո­սի հետ խաչ­ված եմ։ Եվ կեն­դա­նի եմ, ոչ թե այլևս ես, այլ Քրիս­տոսն է կեն­դա­նի ին­ձա­նում, և­ինչ որ հի­մա կեն­դա­նի եմ մարմ­նով՝ Աստ­ծո Որ­դու հա­վա­տով եմ կեն­դա­նի, որ ինձ սի­րեց և Իր ան­ձը ինձ հա­մար մատ­նեց» (­Գա­ղա­տա­ցիս 2.19, 20): Երբ մենք ըն­դու­նում ենք Քրիս­տո­սին, ի­հար­կե, պետք է զո­հո­ղու­ թյուն­նե­րի գնանք։ Կան բա­ներ, ո­րոն­ցից Նա մեզ խնդրում է հրա­ ժար­վել։ Հի­սու­սը պար­զո­րոշ կեր­պով ներ­կա­յաց­րել է Ի­րեն հետևե­լու պար­տա­վոր­վա­ծու­թյու­նը. «Ե­թե մե­կը կա­մե­նում է Իմ հետևից գալ, թող իր անձն ու­րա­նա և­ա­մեն օր իր խաչն առ­նի և Իմ հետևից գա» (­Ղու­կաս 9.23): Խա­չի մա­հը ցա­վոտ մահ է։ Երբ մեր կյան­քը հանձ­նում ենք Քրիս­տո­սի պա­հանջ­նե­րին, և մե­ղա­վոր «հին մար­դը» խաչ­վում է (տե՛ս Հռո­մեա­ցիս 6.6), երևույ­թը շատ ցա­վոտ է։ Եր­բեմն շատ ցա­ վոտ է հրա­ժար­վել փայ­փա­յած ցան­կու­թյուն­նե­րից և­ամ­բողջ կյան­քի սո­վո­րույթ­նե­րից, սա­կայն արդ­յուն­քը գե­րակշ­ռում է ցա­վին։ Հզոր վկա­յու­թյուն­նե­րը, ո­րոնք այ­լոց վրա կյան­քի վե­րա­փոխ­ման ազ­դե­ցու­թյուն են ու­նե­նում, շեշ­տադ­րում են, թե ինչ է ա­րել Քրիս­ տո­սը մեզ հա­մար, ոչ թե ինչ ենք մենք թո­ղել Նրա հա­մար։ Դրանք կենտ­րո­նա­նում են Նրա զո­հա­բե­րու­թյան, ոչ թե մեր այս­պես կոչ­ված «զո­հո­ղու­թյուն­նե­րի» վրա։ Ո­րով­հետև Քրիս­տո­սը եր­բեք չի խնդրում թող­նել մի բան, ին­չը մեզ հա­մար լավ կլի­նի պահ­պա­նել։ Այ­դու­հան­դերձ, քրիս­տո­նեու­թյան պատ­մու­թյու­նը լի է այն մարդ­ կանց պատ­մու­թյուն­նե­րով, ով­քեր մե­ծա­գույն զո­հո­ղու­թյուն­նե­րի են ­Դաս 1

105

գնա­ցել հա­նուն Քրիս­տո­սի։ Այդ մար­դիկ չէին փոր­ձում փրկու­թյուն վաս­տա­կել, ոչ էլ նրանց գոր­ծե­րը, ան­կախ նրա­նից, թե դրանք որ­ քան անձ­նու­րաց ու զո­հա­բե­րա­կան էին, նրանց ար­ժա­նիք­ներ տվե­ ցին Աստ­ծո ա­ռաջ։ Ընդ­հա­կա­ռա­կը, շատ դեպ­քե­րում գի­տակ­ցե­լով, թե ինչ է Քրիս­տոսն ա­րել ի­րենց հա­մար, այս տղա­մար­դիկ և կա­նայք պատ­րաստ էին ա­մեն ինչ դնել զո­հա­սե­ղա­նի վրա՝ հա­մա­ձայն ի­րենց կյան­քում Աստ­ծո կանչ­վա­ծու­թյա­նը։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 1.12, 10.10, 14.27 և Ա Կորն­թա­ցիս 1.30 հա­մար­նե­րը։ Մեր վկա­յու­թյու­նը միշտ հիմն­ված է նրա վրա, թե ինչ է մեզ հա­մար ա­րել Քրիս­տո­սը։ Թվար­կե՛ք վե­րը բեր­ված տեքս­տում նշված Նրա շնոր­հի պարգև­նե­րից մի քա­նի­սը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Վե­րը բեր­ված տեքս­տե­րի լույ­սի ներ­քո խոր­հե՛ք, թե ինչ է ա­րել Քրիս­տո­սը ձեզ հա­մար։ Ձեր ողջ կյան­քում նվիր­յալ քրիս­տոն­յա՞ եք ե­ղել, թե՞ դրա­մա­տիկ դարձ եք վե­րապ­րել։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե որ­քան բա­րի է ե­ղել Հի­սու­սը ձեր նկատ­մամբ և­որ­քան ի­մաստ, խա­ ղա­ղու­թյուն և­եր­ջան­կու­թյուն է հա­ղոր­դել ձեր կյան­քին։ Մ­տա­բե­րե՛ք այն պա­հե­րը, երբ Նա ձեզ ուժ է տվել կյան­քի բարդ ի­րա­վի­ճակ­նե­րը հաղ­թա­հա­րե­լու հա­մար։ Ի՞նչ զո­հո­ղու­թյուն­ներ եք կանչ­ված ե­ղել ա­նե­լու հա­նուն Քրիս­տո­ սի։ Ի՞նչ եք սո­վո­րել ձեր փոր­ձա­ռու­թյու­նից, ին­չը կա­րող է օրհ­նու­ թյուն լի­նել այ­լոց հա­մար։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 11

Հետագա ուսումնասիրության համար ­ ար­դա­ցե՛ք Մար­կոս 5.25–34 հա­մար­նե­րը։ Կ «­Զար­մա­ցած ամ­բո­խը Քրիս­տո­սին հրմշտե­լիս կեն­սա­կան ոչ մի զո­րու­թյուն չէր զգա­ցել: Բայց երբ տա­ռա­պող կինն իր ձեռքն ա­ ռաջ մեկ­նեց Նրան հպվե­լու հա­մար` հա­վա­տա­լով, որ կա­ռող­ջա­նա, զգաց այդ բու­ժիչ զո­րու­թյու­նը: Նույնն էլ հոգևոր հար­ցե­րում է: Ոչ մի օ­գուտ չու­նի հենց այն­պես խո­սել կրո­նի մա­սին կամ ա­ղո­թել ա­ ռանց հա­վա­տի, երբ մար­դը հոգևոր քաղց չի զգում: Վե­րա­ցա­կան հա­վա­տը, ո­րը ձևա­կա­նո­րեն ըն­դու­նում է Քրիս­տո­սին որ­պես աշ­ խար­հի Փր­կիչ, եր­բեք չի կա­րող բու­ժել հո­գին: Փր­կա­րար հա­վա­տը 106

­Դաս 1

սոսկ մտա­վոր հա­մա­ձայ­նու­թյու­նը չէ ճշմար­տու­թյան հետ: … Բա­վա­ կան չէ ի­մա­նալ Քրիս­տո­սի մա­սին, մենք պետք է հա­վա­տանք Նրան: Միակ հա­վա­տը, որ կա­րող է օ­գուտ բե­րել մեզ, այն է, որ դա­վա­նում է Նրան որ­պես անձ­նա­կան Փրկ­չի և մեր սե­փա­կանն է դարձ­նում Նրա ար­ժա­նիք­նե­րը … Քրիս­տո­սին մարդ­կու­թյա­նը ներ­կա­յաց­նե­լու Երկն­քի ընտ­րած մի­ ջո­ցը Նրա հա­վա­տար­մու­թյան մա­սին մեր դա­վա­նու­թյունն է: Մենք պետք է ըն­դու­նենք Նրա շնոր­հը, ո­րի մա­սին ի­մա­ցել ենք անց­յա­լի սուրբ մարդ­կան­ցից, բայց ա­մե­նաարդ­յու­նա­վե­տը մեր սե­փա­կան փոր­ձի վկա­յու­թյունն է: Մենք Աստ­ծո վկա­ներն ենք, ե­թե մեր կյան­ քում դրսևոր­վում է աստ­վա­ծա­յին զո­րու­թյան աշ­խա­տան­քը: Յու­ րա­քանչ­յուր ան­հա­տի կյան­քը տար­բեր­վում է մյուս­նե­րի կյան­քից, հետևա­պես, նրա փորձն էլ տար­բեր է: Աստ­ված կա­մե­նում է, որ Ի­րեն ուղղ­ված մեր փա­ռա­բա­նու­թյուն­նե­րը կրեն մեր իսկ ան­հա­տա­կա­նու­ թյան կնի­քը: Նրա փա­ռա­վոր շնոր­հի գո­վա­սան­քի այս թան­կար­ժեք վկա­յու­թյուն­նե­րը, ու­ղեկց­վե­լով քրիս­տո­սան­ման կյան­քով, ան­դի­մադ­ րե­լի մի զո­րու­թյուն ու­նեն, ո­րը գոր­ծում է հո­գի­նե­րի փրկու­թյան հա­ մար»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 347։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ո­րո՞նք են հա­մո­զիչ վկա­յու­թյան տար­րե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Պո­ղո­սի վկա­յու­թյունն Ագ­րիպ­պա­սի ա­ռաջ Գործք ա­ռա­քե­լոց 26.1–23 հա­ մար­նե­րում։ Ո՞րն էր նրա վկա­յու­թյան հիմ­քը։ 2. Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է այդ­քան հզոր մեր անձ­նա­կան վկա­յու­թյունն այն մա­սին, ինչ որ արել է Քրիս­տո­սը մեզ հա­մար։ Այ­դու­հան­դերձ, ինչ­ պե՞ս եք պա­տաս­խա­նում հետև­յալ հար­ցին. Բա­րի, դա ձեր անձ­ նա­կան պատ­մու­թյունն է, սա­կայն ի՞նչ, ե­թե ես ան­ձամբ նմա­նա­ տիպ փոր­ձա­ռու­թյուն չու­նեմ։ Ին­չո՞ւ ձեր փոր­ձա­ռու­թյու­նը բան ու­նի ինձ սո­վո­րեց­նե­լու այն մա­սին, թե ին­չու ես պետք է հետևեմ Հի­սու­սին։ 3. Ի՞նչ ման­րա­մաս­նե­րից կցան­կա­նա­յիք խու­սա­փել ան­հա­վա­տին ձեր վկա­յու­թյու­նը պատ­մե­լիս։ 4. Խոր­հե՛ք փրկու­թյան վստա­հու­թյա­նը վե­րա­բե­րող հար­ցի շուրջ։ Ին­չո՞ւ է սա քրիս­տո­նեա­կան փոր­ձա­ռու­թյան շատ կարևոր մաս։ Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք վստահ լի­նել մեր սե­փա­կան փրկու­թյան մեջ և միև­նույն ժա­մա­նակ չլի­նել ինք­նավս­տահ ու հան­դուգ­ն։

­Դաս 1

107

­ԴԱՍ 12 ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 12–18

ՏԱՐԱԾԵԼՈՒ ԱՐԺԱՆԻ ԼՈՒՐ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Բ Պետ­րոս 1.12, 16–21, Հայտ­նու­թյուն 19.11–18, Հայտ­նու­ թյուն 14.14–20, Ժո­ղո­վող 12.13, 14, Հայտ­նու­թյուն 14.6–12: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «Եվ տե­սա մի ու­րիշ հրեշ­տակ թռչե­լիս երկն­քի մեջ, որ հա­ վի­տե­նա­կան ա­վե­տիք ու­ներ, որ ա­վե­տա­րա­ներ երկ­րի վրա բնակ­վող­նե­րին, և­ա­մեն ազ­գի և ցե­ղի և լեզ­վի և ժո­ղովր­դի։ Եվ մեծ ձայ­նով ա­սում էր. Վա­խե­ցեք Աստ­վա­ծա­նից և փառք տվեք Նրան, ո­րով­հետև Նրա դա­տաս­տա­նի ժա­մը ե­կավ, և­ երկր­պա­գեք եր­կին­քը և­եր­կի­րը և ծո­վը և ջ­րե­րի աղբ­յուր­նե­ րը Ս­տեղ­ծո­ղին» (­Հայտ­նու­թյուն 14.6, 7): Քրիս­տո­սի քա­վիչ մա­հը հա­մընդ­հա­նուր էր. դա նշա­նա­կում է, որ այն կա­տար­վեց բո­լոր մարդ­կանց հա­մար, ով­քեր երբևէ ապ­րել են, ան­կախ նրա­նից, թե որ­տեղ և­ երբ։ Ուս­տի և Ա­վե­տա­րա­նը խո­սում է բո­լոր լեզ­վախմ­բե­րի, մշա­կույթ­նե­րի և­ ա­մե­նա­տար­բեր ծագ­ման մարդ­կանց հետ։ Այն կամր­ջում է էթ­նիկ տար­բե­րու­թյուն­նե­րը։ Այն պա­րու­նա­կում է ան­հա­վա­նա­կան բա­րի լուր այն մա­սին, որ Հի­սուսն Իր կյան­քով, մահ­վամբ և հա­րու­թյամբ հաղ­թա­նակ է տա­րել դժոխ­ քի իշ­խա­նու­թյուն­նե­րի և­ու­ժե­րի վրա։ Ա­վե­տա­րանն ամ­բող­ջու­թյամբ Հի­սու­սի մա­սին է։ Նա մա­հա­ցավ մեզ հա­մար և­այժմ ապ­րում է մեզ հա­մար։ Նա մի ան­գամ ե­կավ մեզ մեղ­քի պատ­ժից և կա­պանք­նե­րից ա­զա­տե­լու հա­մար և գա­լիս է կրկին՝ մեզ ա­զա­տե­լու մեղ­քի ներ­կա­ յու­թյու­նից։ Նա մա­հա­ցավ մեզ ար­ժա­նի մա­հով, որ­պես­զի մենք ապ­ րենք Ի­րեն ար­ժա­նի կյան­քով։ Քրիս­տո­սով մենք ար­դա­րաց­ված ենք, սրբա­գործ­ված և մի օր կփա­ռա­վոր­վենք։ Աստ­վա­ծա­շուն­չը շեշ­տադ­րում է Հի­սու­սի եր­կու գա­լուստ­նե­րը։ Մեկ ան­գամ Նա ե­կավ մեզ փրկագ­նե­լու և կ­վե­րա­դառ­նա՝ տուն տա­ նե­լու նրանց, ում գնեց այդ ան­սահ­ման գնով։ Աստ­վա­ծաշն­չի վեր­ջին գիր­քը՝ Հայտ­նու­թյու­նը, գրվել է հատ­կա­պես աշ­խար­հը Հի­սու­սի վե­ րա­դար­ձին նա­խա­պատ­րաս­տե­լու հա­մար։ Այն հրա­տապ լուր է այս 108

­Դաս 1

սերն­դի հա­մար։ Այս շա­բաթ մենք կու­սում­նա­սի­րենք Հայտ­նու­թյուն գրքի նշա­նա­կու­թյու­նը 21-րդ դա­րի այս ժա­մա­նա­կա­կից հա­սա­րա­ կու­թյան հա­մար։ Միա­սին մենք նո­րո­վի կբա­ցա­հայտ­նեք վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի այս լու­րը տա­րա­ծե­լու Հի­սու­սի կոչն Իր վեր­ջին ժա­ մա­նակ­նե­րի ե­կե­ղե­ցուն։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 13

Պետրոսի ներկա ճշմարտության լուրը Ամ­բողջ փրկու­թյան պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում Աստ­ված պար­բե­ րա­բար հա­տուկ լուր է ու­ղար­կել մար­գա­րեա­կան Խոս­քի մի­ջո­ցով՝ մարդ­կանց նա­խա­պատ­րաս­տե­լու գա­լի­քին։ Աստ­ված եր­բեք ա­ նակն­կա­լի չի բե­րում (Ե­սա­յիա 46.9, 10): Նա Իր ժո­ղովր­դին նա­խա­ պատ­րաս­տում է ա­պա­գա­յի հա­մար՝ ու­ղար­կե­լով մար­գա­րե­նե­րին՝ Իր լու­րը հայտ­նե­լու, նախ­քան վրա կհաս­նի դա­տաս­տա­նը (Ա­մովս 3.7): Ջր­հե­ղե­ղին նա­խոր­դող օ­րե­րին Աստ­ված Նո­յի մի­ջո­ցով աշ­խար­հին լուր ու­ղար­կեց այդ նույն ջրհե­ղե­ղի մա­սին։ Ե­գիպ­տո­սում Աստ­ված վեր հա­նեց Հով­սե­փին՝ ա­ռա­տու­թյան յո­թը տա­րի­նե­րի ըն­թաց­քում գա­լիք սո­վին նա­խա­պատ­րաստ­վե­լու հա­մար։ Հրեա մար­գա­րե­նե­րը նա­խազ­գու­շաց­նում էին Իս­րա­յե­լի ա­ռաջ­նորդ­նե­րին Բա­բե­լո­նի բա­ նա­կի կող­մից Ե­րու­սա­ղե­մի գա­լիք կոր­ծան­ման մա­սին։ Հով­հան­նես Մկրտ­չի ա­պաշ­խա­րու­թյան կո­չը նա­խա­պատ­րաս­տեց ազ­գին Հի­սու­ սի ա­ռա­ջին գա­լուս­տին։ Կար­դա­ցե՛ք Բ Պետ­րոս 1.12 հա­մա­րը։ Ի՞նչ ար­տա­հայ­տու­թյուն է օգ­տա­գոր­ծում Պետ­րո­սը՝ իր սերն­դին ուղղ­ված Աստ­ծո լու­րը նկա­րագ­րե­լու հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Կար­դա­ցե՛ք Բ Պետ­րոս 1.16–21 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն էր «ներ­ կա ճշմար­տու­թյան» այս լու­րը, ո­րը Պետ­րոսն ու ա­շա­կերտ­նե­րը հռչա­կում էին։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ա­ռա­ջին դա­րի հա­մար հա­վի­տե­նա­կան նշա­նա­կու­թյուն ու­նե­ցող լուրն այն էր, որ Հի­սու­սը ե­կել էր։ Հոր սե­րը բա­ցա­հայտ­վեց խա­չի վրա Քրիս­տո­սի զո­հա­բե­րու­թյամբ։ Թեև «մեղ­քի վարձ­քը մահն է», Քրիս­ տո­սի մի­ջո­ցով հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի հնա­րա­վո­րու­թյուն տրվեց ­Դաս 1

109

բո­լո­րին։ Եվ մեր ընտ­րու­թյու­նից է կախ­ված՝ արդ­յոք հա­վա­տով կըն­ դու­նե՞նք այն, թե՞ ոչ (Հռո­մեա­ցիս 3.23, Հռո­մեա­ցիս 6.23, Ե­փե­սա­ցիս 2.8): Հի­սու­սով փրկու­թյան այս լու­րը եր­բեք չի կորց­նի իր ար­դիա­կա­ նու­թյու­նը։ Այն ներ­կա ճշմար­տու­թյուն է բո­լոր սե­րունդ­նե­րի հա­մար։ Աստ­վա­ծաշն­չի վեր­ջին գիր­քը՝ Հայտ­նու­թյու­նը, ներ­կա­յաց­նում է Հի­սու­սին և Նրա հա­վի­տե­նա­կան փրկու­թյու­նը վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­ րի հա­մա­տեքս­տում՝ Նրա մո­տա­լուտ վե­րա­դար­ձի հա­մար ժո­ղո­վուրդ նա­խա­պատ­րաս­տե­լու նպա­տա­կով։ Այն մեր­կաց­նում է մարդ­կա­յին ա­վան­դույթ­նե­րի և­ե­սա­կենտ­րոն կրո­նա­վո­րու­թյան կեղ­ծի­քը։ Սկզ­բից մինչև վերջ Հայտ­նու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տում է Հի­սու­սին և հա­նուն մարդ­կու­թյան Նրա ա­րած գոր­ծը։ Հի­սուսն Իր Հոր բնա­վո­րու­թյան ճշմա­րիտ վկան է։ Նա «երկ­րի թա­գա­վոր­նե­րի իշ­խանն է»։ Նա այն Մեկն է, «որ մեզ սի­րեց և մեր մեղ­քե­րից լվաց մեզ Իր ար­յու­նով և մեզ թա­գա­վոր­ներ և քա­հա­նա­ ներ ա­րեց Աստ­ծո և Իր Հոր հա­մար» (տե՛ս Հայտ­նու­թյուն 1.1–6)։ Հայտ­նու­թյունն ամ­բող­ջու­թյամբ Հի­սու­սի և Նրա՝ վեր­ջին ժա­մա­նակ­ նե­րի լու­րի մա­սին է, ո­րը պետք է Նրա ժո­ղովր­դին պատ­րաս­տի Իր մո­տա­լուտ գա­լուս­տին։ Երբ խոր­հում եք Հայտ­նու­թյուն գրքի մա­սին, ի՞նչն է ա­ռա­ջի­նը գրավում ձեր միտքը։ Ձեր միտքն ա­վե­լի շատ կենտ­րո­նա­նում է գա­զան­նե­րի և մար­գա­րեա­կան խորհր­դա­նի­շե­րի՞, թե՞ Հի­սու­սի վրա։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ է Հի­սու­սը մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը մեզ տվել Հայտ­նու­թյուն գրքում։ Ինչ­պե՞ս են դրանք բա­ցա­հայ­տում Նրա սի­րով տո­գոր­ված ծրագ­րե­րը մարդ­կու­թյան հա­մար։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 14

Հայտնություն գրքի վերջին ժամանակների շեշտադրումը

Ա­վե­տա­րան­նե­րը նախ և­ ա­ռաջ կենտ­րո­նա­նում են Քրիս­տո­ սի ա­ռա­ջին գա­լուս­տի վրա։ Դրանք պատ­մում են Նրա ծննդյան, կյան­քի ու ծա­ռա­յու­թյան, ինչ­պես նաև մահ­վան ու հա­րու­թյան պատ­մու­թյու­նը։ Թեև դրանք խո­սում են նաև Հի­սու­սի երկ­րորդ գա­ լուս­տի մա­սին, սա­կայն այն Ա­վե­տա­րան­նե­րի գլխա­վոր թե­ման չէ։ Միչ­դեռ Հայտնություն գիրքը հիմնականում ներկայացնում է հա­ կա­մար­տության գագաթնակետը, հակամարտություն, որ ձգվել է հա­րյու­րամյակ­ներ շարունակ ։ Դրա մեծ մար­գա­րեու­թյուն­նե­րից յու­ րա­քանչ­յուրն ա­վարտ­վում է մեր Տի­րոջ փա­ռա­վոր գա­լուս­տով։ 110

­Դաս 1

Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 1.7, 11.15, 14.14–20 և 19.11–18 հա­ մար­նե­րը։ Ի՞նչ նույ­նան­ման եզ­րա­հան­գում­ներ եք տես­նում այս տեքս­տե­րից յու­րա­քանչ­յու­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հայտ­նու­թյուն գրքի ա­ռա­ջի­նից մինչև վեր­ջին գլխում ներ­կա­ յաց­վող մար­գա­րեու­թյուն­նե­րից յու­րա­քանչ­յու­րի գլխա­վոր միտ­ քը Հի­սու­սի գա­լուստն է։ «­Մորթ­ված Գա­ռը» (­Հայտ­նու­թյուն 5.12) գա­լիս է կրկին որ­պես թա­գա­վոր­նե­րի Թա­գա­վոր և տե­րե­րի Տեր (­Հայտ­նու­թյուն 19.16): Նա պար­տու­թյան կմատ­նի բո­լոր թշնա­մի­ նե­րին, ո­րոնք ճնշում և հա­լա­ծում են Իր ժո­ղովր­դին (­Հայտ­նու­թյուն 17.14): Նա Իր ժո­ղովր­դին կա­զա­տի մեղ­քի այս մղձա­վան­ջից և կ­տա­ նի նրանց փա­ռա­վոր տուն։ Բա­րու և չա­րի միջև մեծ պայ­քա­րը կա­ վարտ­վի։ Եր­կի­րը նոր կլի­նի, և փրկ­ված­նե­րը կապ­րեն ի­րենց Տի­րոջ հետ հա­վիտ­յանս հա­վի­տե­նից (­Հայտ­նու­թյուն 21.1–4)։ Հայտ­նու­թյուն 22.7 հա­մա­րում (տե՛ս նաև 12, 17 և 20 հա­մար­ նե­րը) Հի­սուսն ա­սում է. «Ա­հա շու­տով գա­լիս եմ. ե­րա­նի նրան, որ այս գրքի մար­գա­րեու­թյան խոս­քե­րը պա­հում է»։ Այս­պի­սով մարդ­ կու­թյանն ուղղ­ված Հի­սու­սի վերջ­նա­կան կոչն է ար­ձա­գան­քել Իր սի­րուն, ըն­դու­նել Իր շնոր­հը և հետևել Իր ճշմար­տու­թյա­նը՝ Իր մո­ տա­լուտ վե­րա­դար­ձին պատ­րաստ լի­նե­լու հա­մար։ Հայտ­նու­թյուն գիրքն ա­վարտ­վում է Հի­սու­սի հրա­վե­րով. «Եվ Հո­գին և հարսն ա­սում են՝ եկ, և լ­սողն ա­սի՝ եկ» (­Հայտ­նու­թյուն 22.17): Հա­վի­տե­նա­կան կյանք ո­րո­նող­նե­րին մեր Տե­րը հրա­վի­րում է գալ Իր մոտ։ Այ­նու­հետև Նա հրա­վի­րում է մեզ, որ ըն­դու­նել ենք փրկու­ թյան լու­րը և­ ան­համ­բեր սպա­սում ենք Նրա վե­րա­դար­ձին, միա­նալ Ի­րեն և հ­րա­վի­րել այ­լոց՝ ըն­դու­նե­լու Իր սի­րո լու­րը։ Նա մեզ ու­ղար­ կում է Իր ա­ռա­քե­լու­թյունն ի­րա­կա­նաց­նե­լու՝ Իր լուրն աշ­խար­հի հետ կի­սե­լու և­ աշ­խարհն Իր մո­տա­լուտ վե­րա­դար­ձին պատ­րաս­տե­լու հա­մար։ Չ­կա ա­վե­լի պատ­վա­վոր բան, քան Հի­սու­սի հետ աշ­խար­հի հա­մար ի­րա­կա­նաց­վե­լիք Նրա ա­ռա­քե­լու­թյա­նը մաս­նակ­ցե­լը։ Չ­կա ա­վե­լի գո­հաց­նող բան, քան Քրիս­տո­սի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լը վեր­ ջին ժա­մա­նակ­նե­րի փրկու­թյան Նրա ծրագ­րում։ Քրիս­տո­սը գա­լի՞ս է շու­տով։ Այս բա­ռե­րը Հով­հան­նե­սը գրել է մոտ եր­կու հա­զար տա­րի ա­ռաջ։ Սա­կայն, հաշ­վի առ­նե­լով մե­ռել­նե­ րի վի­ճա­կի մա­սին մեր ըն­կա­լու­մը՝ Քրիս­տո­սի երկ­րորդ գա­լուս­տը յու­րա­քանչ­յու­րիս հա­մար մեր անձ­նա­կան փոր­ձա­ռու­թյան մեջ ին­ չո՞ւ է մեր մահ­վա­նից հե­տո ոչ ա­վե­լի, քան մի ակն­թարթ։ Ինչ­պե՞ս ­Դաս 1

111

է այս փաստն օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ, թե, իս­կա­պես որ, որ­քան մոտ է Քրիս­տո­սի գա­լուս­տը։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 15

Հայտնություն գրքի վերջին ժամանակների լուրը

Հայտ­նու­թյուն գրքի ա­ռանց­քա­կե­տը 14-րդ գ­լուխն է։ Այս գլու­խը գե­րա­գույն կարևո­րու­թյուն ու­նի մարդ­կու­թյան պատ­մու­թյան վեր­ջին օ­րե­րում ապ­րող Աստ­ծո ժո­ղովր­դի հա­մար։ Դրա­նում բա­ցա­հայտ­ ված է մարդ­կու­թյանն ուղղ­ված Աստ­ծո՝ վեր­ջին օ­րե­րի լու­րը։ Վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րի այս լու­րը կեն­սա­կան նշա­նա­կու­թյուն ու­նի Աստ­ծո ժո­ղովր­դի և հա­մայն մարդ­կու­թյան հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.14–20 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ խորհր­ դա­նի­շեր են օգ­տա­գործ­ված այս­տեղ մեր Տի­րոջ վե­րա­դար­ձը պատ­կե­րե­լու հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հունձ­քի խորհր­դա­նիշն օգ­տա­գործ­վում է ամ­բողջ Աստ­վա­ծաշն­ չում՝ նկա­րագ­րե­լու Քրիս­տո­սի վե­րա­դար­ձը (­Մատ­թեոս 13.37–43, Մար­կոս 4.29)։ Հայտ­նու­թյուն գրքի 14-րդ գլ­խում հա­սու­նա­ցած ցո­ րե­նի բեր­քա­հա­վա­քը ներ­կա­յաց­նում է ար­դար­նե­րի փրկագ­նու­մը, իսկ հա­սուն խա­ղո­ղի բեր­քա­հա­վա­քը՝ չա­րե­րի կոր­ծա­նու­մը։ Հայտ­ նու­թյուն գրքի 14.6–12 հա­մար­նե­րը պա­րու­նա­կում են վեր­ջին օ­րե­րի հրա­տապ լու­րը՝ տղա­մարդ­կանց և կա­նանց երկ­րի վեր­ջին բեր­քա­ հա­վա­քին նա­խա­պատ­րաս­տե­լու հա­մար։ Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.6, 7 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն է այս տեքս­տե­րում տրվող լու­րի էու­թյու­նը։ Ինչ­պե՞ս են դրանք օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ, թե ով ենք մենք որ­պես Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­ տիստ­ներ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հայտ­նու­թյուն գրքի 14-րդ գլ­խի ա­ռա­ջին հրեշ­տա­կի լու­րը դի­մում է 21-րդ դա­րի սերն­դին, ով փա­փա­գում է ի­մաստ գտնել սե­փա­կան կյան­քում։ Այն ներ­կա­յաց­նում է Աստ­ծո շնոր­հի Ա­վե­տա­րա­նը, ո­րը նե­րում է տրա­մադ­րում բո­լո­րին։ Այն մեզ սրբում է մեղ­քի հան­ցա­վո­ րու­թյու­նից և տա­լիս հաղ­թա­նա­կող­ներ լի­նե­լու զո­րու­թյուն։ Այս լու­րը մեր ար­ժե­քա­վո­րու­թյան հիմքն է այն ի­մաս­տով, որ Քրիս­տոսն է մեզ 112

­Դաս 1

ա­րա­րել և փր­կագ­նել։ Այն ընդգ­ծում է, որ մի օր ողջ ա­նար­դա­րու­ թյու­նը կա­վարտ­վի Աստ­ծո վերջ­նա­կան դա­տաս­տա­նով։ Սա ան­հա­ վա­նա­կան բա­րի լուր է, քա­նի որ հայտ­նում է, որ ա­նար­դա­րու­թյու­նը հա­վի­տե­նա­կան կյանք չու­նի։ «Ինչ-որ ի­մաս­տով Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիստ­նե­րը կարգ­վել են աշ­խար­հի դե­տեր և ջա­հա­կիր­ներ։ Նրանց է վստահ­վել կոր­չող աշ­խար­հին ուղղ­ված վեր­ջին նա­խազ­գու­շա­ցու­մը։ Նրանց վրա է փայ­լում Աստ­ծո Խոս­քի հիաս­քանչ լույ­սը։ Նրանց տրվել է խիստ հան­դի­սա­վոր կարևո­րու­թյան մի գործ՝ ա­ռա­ջին, երկ­րորդ և­ եր­ րորդ հրեշ­տակ­նե­րի լու­րի հռչա­կու­մը։ Չ­կա նման մեծ կարևո­րու­ թյուն ու­նե­ցող ոչ մի այլ գործ։ Նրանք չպետք է թույլ տան, որ որևէ այլ բան գրա­վի ի­րենց ու­շադ­րու­թյու­նը»։ Է­լեն Ուայթ, Ա­ վե­տա­րան­չու­թյուն, էջ 119, 120։ Որ­պես ե­կե­ղե­ցի, սա­կայն, ինչն ա­վե­լի կարևոր է, իբրև ան­հատ­ներ՝ ինչ­պե՞ս կա­րող ենք լուրջ վե­րա­բեր­վել այս խոս­քե­րին։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 16

Ավելի լիարժեքորեն հասկանալով Աստծո լուրը

Հայտ­նու­թյուն գրքի վեր­ջին օ­րե­րի լու­րը Հի­սու­սին ներ­կա­յաց­ նում է հա­մայն մարդ­կու­թյա­նը հա­սա­նե­լի Իր փրկա­րար շնոր­հի լիար­ժե­քու­թյամբ (­Հայտ­նու­թյուն 14.6): Այն լուրջ կոչ է «վա­խե­նա­լու» Աստ­ծուց և Նրա­նից երկ­յու­ղե­լու այն ա­մե­նում, ինչ մենք ա­նում ենք, այ­սինքն՝ Աստ­ծո դա­տաս­տա­նի լույ­սի ներ­քո Նրա պատ­վի­րան­նե­ րը հար­գե­լու և Նրա օ­րեն­քին հնա­զանդ­վե­լու (­Հայտ­նու­թյուն 14.7): «Աստ­վա­ծա­նից վա­խե­նա­լը» կապ ու­նի մեր մտա­ծե­լա­կեր­պի հետ։ Այն Աստ­ծուն հա­ճե­լի կյանք ապ­րե­լու և Նրան մեր մտքե­րում ա­ռա­ ջին տե­ղում դնե­լու կոչ է։ Հնա­զան­դու­թյան դիր­քո­րո­շումն է, որ մեզ բար­եպաշտ կյան­քի է մղում (Ա­ռա­կաց 3.7, Գործք ա­ռա­քե­լոց 9.31, Ա Պետ­րոս 2.17): Այս լու­րը հրա­վի­րում է մեզ նաև «փառք տալ Աստ­ ծուն»։ Աստ­ծուն փառք տա­լը կապ ու­նի այն ա­մե­նի հետ, ինչ մենք ա­նում ենք մեր կյան­քի ցան­կա­ցած ո­լոր­տում։ Կար­դա­ցե՛ք Ժո­ղո­վող 12.13, 14 և Ա Կորն­թա­ցիս 6.19, 20 հա­ մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս են այս տեքս­տերն օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ, թե ինչ է նշա­նա­կում վա­խե­նալ Աստ­ծուց և փառք տալ Նրան։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ ­Դաս 1

113

Բա­րո­յա­կան ան­պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան այս դա­րում, երբ մի­լիո­ նա­վոր մար­դիկ կար­ծում են, թե պա­տաս­խա­նա­տու են բա­ցա­ռա­պես ի­րենք ի­րենց և­ու­րիշ ոչ ո­քի առջև, դա­տաս­տա­նի ժա­մի այս լու­րը մեզ հի­շեց­նում է, որ մենք պա­տաս­խա­նա­տու ենք մեր ա­րարք­նե­րի հա­ մար։ Աստ­ծո նկատ­մամբ երկ­յու­ղա­ծու­թյան, Նրա նկատ­մամբ հնա­ զան­դու­թյան և դա­տաս­տա­նի միջև փոխ­կա­պակց­վա­ծու­թյուն կա։ Հնա­զան­դու­թյու­նը Հի­սու­սի հետ ու­նե­ցած փրկա­րար հա­րա­բե­րու­ թյուն­նե­րի ար­գա­սիքն է։ Մի­միայն Նրա ար­դա­րու­թյունն է, որ ու­նակ է անց­նե­լու դա­տաս­տա­նը, և Նրա ար­դա­րու­թյամբ ենք մենք ա­պա­հով։ Մենք ապրում ենք Նրա արդարությամբ, որպեսզի փառաբա­նենք Նրա անունն այն ամենում, ինչ անում ենք։ Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.7, 4.11, Ծնն­դոց 2.1–3 և Ե­լից 20.8–11 հա­մար­նե­րը։ Ո՞րն է Աստ­ծո ճշմա­րիտ երկր­պա­գու­թյան հիմ­քը, և­ինչ­պե՞ս է շա­բաթն ար­տա­ցո­լում այս ըն­կա­լու­մը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Սա­տա­նան հար­ձա­կում է գոր­ծել շա­բա­թի վրա, ո­րով­հետև գի­ տի, որ այն երկր­պա­գու­թյան հենց սիրտն է։ Այն բարձ­րաց­նում է Քրիս­տո­սին որ­պես Ա­րա­րիչ և կոչ է ա­նում բո­լոր վայ­րե­րում գտնվող տղա­մարդ­կանց և կա­նանց «երկր­պա­գել եր­կին­քը և­ եր­կի­րը … Ս­ տեղ­ծո­ղին» (­Հայտ­նու­թյուն 14.7): Այն խիստ է է­վոլ­յու­ցիա­յի դա­րաշր­ ջա­նում։ Այն մեզ հետ է կան­չում երկր­պա­գե­լու այն Հի­սու­սին, Ով ա­րա­րել է մեզ և տ­վել մեր ի­րա­կան ար­ժե­քի զգա­ցո­ղու­թյուն Ի­րե­նով։ ­Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե որ­քան կարևոր է շա­բա­թը որ­պես հի­ շե­ցում, որ Աստ­ված է մեր Ա­րա­րի­չը և, հետևա­բար, Միա­կը, Ով ար­ժա­նի է մեր երկր­պա­գու­թյա­նը։ Ի վեր­ջո, ու­րիշ ո՞ր ուս­մունքն է այդ­քան կարևոր, որ Աստ­ված պատ­վի­րում է, ա­յո, պատ­վի­րում է ա­մեն շա­բաթ մեր կյան­քի մեկ յո­թե­րորդ մասն անց­կաց­նել Իր հետ, ին­չը կօգ­նի մեզ հի­շել Նրան որ­պես մեր Ա­րա­րիչ։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 17

Աստծո վերջնական կոչը Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.8, 17.3–6 և 18.1–4 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ ենք մենք սո­վո­րում հոգևոր Բա­բե­լո­նի մա­սին այս տեքս­տե­րից։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ 114

­Դաս 1

Հայտ­նու­թյուն գրքում «­Բա­բե­լոն» եզ­րույ­թը ներ­կա­յաց­նում է մարդ­ կա­յին գոր­ծե­րի, հո­րին­ված ա­վան­դույթ­նե­րի և կեղծ վար­դա­պե­տու­ թյուն­նե­րի վրա հիմն­ված կեղծ կրո­նա­կան հա­մա­կարգ։ Այն Հի­սու­սից ու Նրա ան­մեղ կյան­քից վեր է դա­սում մարդ ա­րա­րա­ծին և նրա ինք­ նար­դա­րա­ցու­մը։ Այն Աստ­ծո պատ­վի­րան­նե­րից վեր է դա­սում կրո­ նա­կան ու­սու­ցիչ­նե­րի պատ­վեր­նե­րը։ Բա­բե­լո­նը կռա­պաշ­տու­թյան, արևի երկր­պա­գու­թյան և հո­գու ան­մա­հու­թյան կեղծ ուս­մուն­քի կենտ­րոնն էր։ Այս կեղծ կրո­նա­կան հա­մա­կար­գը նրբո­րեն իր երկր­ պա­գու­թյան մեջ է նե­րա­ռել հին Բա­բե­լո­նի կրո­նա­կան ծի­սա­կար­գե­ րից շա­տե­րը։ Մեր մա­հա­ցող մո­լո­րա­կին ուղղ­ված Աստ­ծո՝ վեր­ջին օ­րե­րի լու­րը Հի­սու­սի և Նրա ար­դա­րու­թյան լուրն է։ Այն ար­ձա­գան­ քում է երկն­քի կո­չը. «Ըն­կա՜վ, ըն­կա՜վ մեծ Բա­բե­լո­նը … դո՛ւրս ե­կեք դրա­նից, ո՛վ Իմ ժո­ղո­վուրդ» (­Հայտ­նու­թյուն 18.2, 4): Աստ­ված Իր զո­ րու­թյամբ վեր է հա­նել Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիս­տա­կան ե­կե­ղե­ցին՝ բարձ­րաց­նե­լու Հի­սու­սի լուրն իր ողջ լիար­ժե­քու­թյամբ։ Բարձ­րաց­նել Հի­սու­սին նշա­նա­կում է վե­հաց­նել այն ա­մե­նը, ինչ Նա սո­վո­րեց­նում էր, հռչա­կել այն Մե­կին, Ով «ճա­նա­պար­հը և ճշ­մար­տու­թյու­նը և կ­ յանքն» է (­Հով­հան­նես 14.6): Այն նշանակում է ի ցույց դնել Բաբելոնի սխալները՝ հակադրելով դրանք Հիսուսի ճշմար­տություն­ներին։ Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.7, 9–11 հա­մար­նե­րը։ Երկր­պա­գու­ թյան ի՞նչ հա­կա­սող ա­ռար­կա­ներ են ընդգծ­ված այս տեքս­տե­րում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հայտ­նու­թյուն գրքի 14-րդ հա­մա­րը նկա­րագ­րում է եր­կու տար­բեր երկր­պա­գու­թյուն­ներ՝ Ա­րար­չի երկր­պա­գու­թյուն և գա­զա­նի երկր­պա­ գու­թյուն։ Այս եր­կու երկր­պա­գու­թյուն­նե­րը կենտ­րո­նա­նում են Աստ­ ծո երկր­պա­գու­թյան օր­վա՝ ճշմա­րիտ շա­բա­թի և դրան փոխարինած կամ կեղծ շա­բա­թի վրա։ Շա­բա­թը ներ­կա­յաց­նում է հան­գիս­տը, վստա­հու­թյու­նը և այն ապահովությունը, որ մենք ունենք Քրիստոսի՝ մեր Արարչի, Փրկագնողի և եկող Թա­գա­վո­րի մեջ։ Կեղծ օ­րը ներ­կա­ յաց­նում է մարդ­կա­յին և կեղծ փո­խա­րի­նող, ո­րը հիմն­ված է մարդ­ կա­յին մտա­ծե­լա­կեր­պի և կեղծ հրա­ման­նե­րի վրա։ Կար­դա­ցե՛ք Հայտ­նու­թյուն 14.12 հա­մա­րը։ Ի՞նչ է ա­սում այս հա­ մա­րը հատ­կա­պես նրա հա­մա­տեքս­տում, ինչ ներ­կա­յաց­վել էր նախ­կի­նում։ Ինչ­պե՞ս են օ­րենքն ու շնոր­հը ներ­կա­յաց­վում այս տեքս­տե­րում, և­ի՞նչ պետք է սա սո­վո­րեց­նի մեզ այն մա­սին, թե ինչ­պես են օ­րենքն ու շնորհն Ա­վե­տա­րա­նի եր­կու ան­բա­ժա­նե­լի տե­սանկ­յուն­ներ։ ­Դաս 1

115

ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 18

Հետագա ուսումնասիրության համար «Այս օ­րե­րում Աստ­ված կան­չել է Իր ե­կե­ղե­ցուն, ինչ­պես Նա կան­ չել էր հին Իս­րա­յե­լին, լի­նե­լու լույս երկ­րի վրա։ Ճշ­մար­տու­թյան հզո­ րա­գույն չա­փի­չի՝ ա­ռա­ջին, երկ­րորդ և­ եր­րորդ հրեշ­տակ­նե­րի լու­րի մի­ջո­ցով Նա նրանց ա­ռանձ­նաց­րել է ե­կե­ղե­ցի­նե­րից և­ աշ­խար­հից՝ Իր հետ սուրբ մտեր­մու­թյան բե­րե­լու։ Նա նրանց դարձ­րել է Իր օ­րեն­ քի պա­հա­պան­նե­րը և նրանց է հանձ­նել այս ժա­մա­նակ­նե­րի մար­ գա­րեու­թյան մե­ծա­գույն ճշմար­տու­թյուն­նե­րը։ Նման հին Իս­րա­յե­լին հանձ­նա­րար­ված սուրբ լու­րե­րին, սրանք ևս սր­բա­գույն վստա­հու­ թյուն են, որ պետք է հա­ղորդ­վեն աշ­խար­հին։ Հայտ­նու­թյուն գրքի 14-րդ գլ­խի ե­րեք հրեշ­տակ­նե­րը ներ­կա­յաց­ նում են այն մարդ­կանց, ով­քեր ըն­դու­նում են Աստ­ծո լու­րի լույ­սը և­ որ­պես Նրա ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ՝ գնում են տա­րա­ծե­լու այն Եր­կիր մո­լո­րա­կի ողջ եր­կայն­քով և լայ­նու­թյամբ։ Քրիս­տոսն Իր հետևորդ­ նե­րին հայ­տա­րա­րում է. «­Դուք աշ­խար­հի լույսն եք» Մատ­թեոս 5.14։ Հի­սու­սին ըն­դու­նած յու­րա­քանչ­յուր մար­դու Գող­գո­թա­յի խաչն ա­ սում է. «Ա­հա հո­գու ար­ժե­քը՝ Գնա­ցեք բո­լոր աշ­խարհ, Ա­վե­տա­րա­նը քա­րո­զեք ա­մեն ա­րա­րա­ծի» Մար­կոս 16.15: Չ­պետք է թույլ տալ, որ որևէ բան խո­չըն­դո­տի այս գոր­ծին։ Սա մեր ժա­մա­նակ­նե­րի ա­մե­նա­ կարևոր գործն է և հավիտենության պես պետք է հասնի աշխարհի ծայ­րե­րը։ Այն սե­րը, ո­րը Հի­սու­սը դրսևո­րեց մարդ­կանց հո­գի­նե­րի նկատ­մամբ նրանց փրկագն­ման հա­մար ար­ված Իր զո­հա­բե­րու­ թյամբ, կբոր­բո­քի Նրա բո­լոր հետևորդ­նե­րի սրտե­րը։ Ո՜հ, որ­քա՜ն ցնծու­թյամբ է Քրիս­տոսն ըն­դու­նում ա­մեն մի մար­դու, ով հանձն­վում է Ի­րեն։ Նա մարդ­կա­յի­նը միա­բա­նում է աստ­վա­ծա­յի­նի հետ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա աշ­խար­հին հա­ղոր­դել մարմ­նա­վոր­ված սի­րո ա­ռեղծ­ված­նե­րը։ Խո­սե՛ք, ա­ղո­թե՛ք, եր­գե՛ք Նրա ճշմար­տու­թյան լու­րի մա­սին, դրա­նով լցրե՛ք աշ­խար­հը և շա­րու­նա­կե՛ք հասց­նել այն հե­ռա­վոր շրջան­ներ»։ Է­լեն Ուայթ, Խոր­հուրդ­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, էջ 58, 59։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Հայտ­նու­թյուն գրքի 14-րդ գլ­խի ե­րեք հրեշ­տակ­նե­րի լուրն ինչ­ պե՞ս է նույ­նա­կա­նաց­նում Յո­թե­րորդ օր­վա ադ­վեն­տիս­տա­կան ե­կե­ղե­ցու էու­թյու­նը։ 116

­Դաս 1

2. Խոր­հե՛ք շա­բա­թի կարևո­րու­թյան և­ այն բա­նի մա­սին, թե ինչ է այն ներ­կա­յաց­նում։ Ինչ­պես այս շա­բաթ հա­մոզ­վե­ցինք, այն պա­ րու­նա­կում է այն­քան կարևոր լուր, որ Աստ­ված պատ­վի­րում է, որ­պես­զի մենք մի կողմ դնենք մեր կյան­քի մեկ յո­թե­րորդ մա­սը՝ հի­շե­լու Ի­րեն որ­պես մեր Ա­րա­րիչ և Փր­կագ­նող։ Բա­ցի այդ, ի տար­ բե­րու­թյուն սուրբ սա­րի կամ սուրբ քա­ղա­քի, մենք չպետք է գնանք այն­տեղ երկր­պա­գե­լու։ Ա­մեն շա­բաթ, ժա­մում մոտ հա­զար մղոն ա­րա­գու­թյամբ (առն­վազն հա­սա­րա­կա­ծին մոտ) շա­բաթն ինքն է գա­լիս մեզ մոտ։ Ինչ­պե՞ս է այս ճշմար­տու­թյու­նը ևս­ օգ­նում մեզ հաս­կա­նալ այդ օր­վա և դ­րա մատ­նան­շած լու­րի կարևո­րու­թյու­նը։ 3. Ինչ­պե՞ս կա­րող ենք ա­մե­նա­հա­մո­զիչ կեր­պով բա­ցատ­րել Բա­ բե­լո­նի անկ­ման կամ գա­զա­նի նշա­նի գա­ղա­փար­նե­րը։ Այ­սինքն, ինչ­պե՞ս կա­րող ենք այս ճշմար­տու­թյուն­նե­րը ներ­կա­յաց­նել հնա­ րա­վո­րինս ոչ վի­րա­վո­րա­կան կեր­պով՝ հաս­կա­նա­լով հան­դերձ, որ չնա­յած մեր բո­լոր ջան­քե­րին, ո­րոշ մար­դիկ, միև­նույնն է, կվի­րա­ վոր­վե­ն։

­Դաս 1

117

­ԴԱՍ 13 ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 19–25

ՀԱՎԱՏՔՈՎ ԱՐՎԱԾ ՔԱՅԼ Այս շա­բաթ­վա ու­սում­նա­սի­րու­թյան հա­մար կար­դա­ցե՛ք. Փի­լիպ­պե­ցիս 2.5–11, Մատ­թեոս 4.18–20, Գործք ա­ռա­քե­լոց 9.3–6, 10–20, Հով­հան­նես 21.15–19, Ա Հով­հան­նես 3.16–18: Հի­շե­լու հա­մա­րը. «­Ձեր ա­մեն մե­կը թող այն մտա­ծի, որ էլ Քրիս­տոս Հի­սու­ սումն էր, որ Աստ­ծո կեր­պա­րան­քում լի­նե­լով, հափշ­տա­կու­ թյուն չհա­մա­րեց Աս­տու­ծուն հա­վա­սար լի­նել։ Այլ Իր անձն ու­նայ­նաց­րեց, և ծա­ռա­յի կեր­պա­րանք առ­նե­լով՝ մարդ­ կանց նման լի­նե­լով և կեր­պա­րան­քով մար­դի պես գտնվե­ լով» (­Փի­լիպ­պե­ցիս 2.5–7): Ան­պատ­կե­րաց­նե­լի զո­հո­ղու­թյուն էր թող­նել երկն­քի փառ­քը, հրեշ­տակ­նե­րի երկր­պա­գու­թյունն ու Հոր ըն­կե­րակ­ցու­թյու­նը։ Սա­ կայն Հի­սու­սը ե­կավ տա­ռա­պան­քի և մահ­վան այս աշ­խարհ՝ Հոր սի­րող բնա­վո­րու­թյու­նը բա­ցա­հայ­տե­լու, մարդ­կա­յին ցե­ղի մտեր­մու­ թյու­նը հետ շա­հե­լու և հա­մայն մարդ­կու­թյու­նը փրկագ­նե­լու հա­մար։ «­Մինչև փրկված­նե­րը Փրկ­չի հետ միա­սին չկանգ­նեն Աստ­ծո գա­հի առջև, եր­բեք հնա­րա­վոր չէ գի­տակ­ցել մեր փրկու­թյան գի­նը: Ու երբ հա­վեր­ժա­կան քա­ղա­քի փառ­քը լու­սա­վո­րի մեր հափշ­տակ­ված մտքե­րը, մենք կհի­շենք, որ Հի­սուսն այս ա­մե­նը թո­ղել է հա­նուն մեզ, որ Նա ոչ միայն աք­սոր­յալ է դար­ձել` թող­նե­լով երկ­նա­յին պա­լատ­նե­ րը, այլ հա­նուն մեզ ձա­խող­վե­լու և հա­վի­տե­նա­պես կոր­չե­լու ռիս­կի է դի­մել: Եվ այն ժա­մա­նակ Նրա ոտ­քե­րի առջև կդնենք մեր պսակ­ նե­րը և ցն­ծա­գին կեր­գենք. «Ար­ժա­նի է մորթ­ված Գառն առ­նե­լու և՛ զո­րու­թյուն, և՛ հարս­տու­թյուն, և՛ ի­մաս­տու­թյուն, և՛ կա­րո­ղու­թյուն, և՛ պա­տիվ, և՛ փառք, և՛ օրհ­նու­թյուն» (­Հայտ­նու­թյուն 5.12)»։ Է­լեն Ուայթ, Դա­րե­րի փա­փա­գը, էջ 131։ Այն զո­հա­բե­րու­թյու­նը, ո­րը Հի­սուսն ա­րեց հա­նուն մեր փրկու­ թյան, անգ­նա­հա­տե­լի է։ Երբ մենք ար­ձա­գան­քում ենք Նրա ա­ ռաջ­նոր­դու­թյա­նը, ըն­դու­նում ենք Նրա հանձ­նա­րա­րու­թյու­նը և միա­բան­վում Նրա հետ կո­րած մարդ­կանց Նրա ար­քա­յու­թյան հա­ 118

­Դաս 1

մար շա­հե­լու գոր­ծում, դա զո­հո­ղու­թյուն է պա­հան­ջում։ Թեև մեր կող­մից ար­վող զո­հո­ղու­թյուն­նե­րը եր­բեք ոչ մի կերպ չեն կա­րող հա­մե­մատ­վել Հի­սու­սի զո­հի հետ, հո­գի­ներ շա­հե­լու ծա­ռա­յու­թյու­նը մեզ հա­մար ևս հա­վատ­քով ար­ված թռիչք է։ Այն մեզ դուրս է բե­րում մեր հար­մա­րա­վե­տու­թյան գո­տուց դե­պի ան­հայտ ջրեր։ Ժա­մա­նակ առ ժա­մա­նակ մեր Տե­րը մեզ զո­հո­ղու­թյան կոչ է ա­նում, սա­կայն այն ցնծու­թյու­նը, ո­րը Նա փո­խա­րենն ա­ռա­ջար­կում է, ան­հա­մե­ մատ ա­վե­լի մեծ է։ ՄԻԱ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 20

Հիսուսի ինքնազոհ սերը Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը խրա­խու­սում է մեզ «թույլ տալ», որ Քրիս­տո­սի միտքն ապ­րի մե­զա­նում։ Սա ա­ռա­ջաց­նում է ո­րոշ զար­մա­նա­լի հար­ ցեր։ Ին­չի՞ էր նման Քրիս­տո­սի միտ­քը։ Ի՞նչն էր ղե­կա­վա­րում Նրա մտա­ծե­լա­կեր­պը: Ո՞րն էր Նրա մտա­ծե­լա­կեր­պի էու­թյու­նը։ Կար­դա­ցե՛ք Փի­լիպ­պե­ցիս 2.5–11 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­պե՞ս են այս տեքս­տե­րը բա­ցա­հայ­տում Քրիս­տո­սի մտքե­րի հիմ­քը և այն սկզբունք­ները, որոնցով առաջնորդվեց Նա Իր ողջ կյանքում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Ողջ հա­վեր­ժու­թյան մեջ Հի­սու­սը հա­վա­սար է ե­ղել Աստ­ծուն։ Պո­ղոսն այս հա­վի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թյու­նը հայ­տա­րա­րում է հետև­յալ խոս­քե­րով. «Որ Աստ­ծո կեր­պա­րան­քում լի­նե­լով, հափշ­ տա­կու­թյուն չհա­մա­րեց Աս­տու­ծուն հա­վա­սար լի­նել» (­Փի­լիպ­պե­ցիս 2.6): «­Կեր­պա­րանք» թարգ­ման­ված բա­ռը հու­նա­րեն մոր­ֆե բառն է։ Այն նշա­նա­կում է ինչ-որ բա­նի բուն էու­թյու­նը։ Այն կա­պում է հա­ վա­սար ար­ժեք ու­նե­ցող եր­կու բան։ ՅՕԱ աստ­վա­ծաշնչ­յան մեկ­նա­ բա­նու­թյուն­ներն այս­պես են բա­ցատ­րում. «­Սա Քրիս­տո­սին դնում է Հոր հետ հա­վա­սար մա­կար­դա­կում և­ ան­հա­մե­մատ բարձ­րաց­նում ցան­կա­ցած այլ ու­ժից։ Պո­ղո­սը շեշ­տադ­րում է սա՝ Քրիս­տո­սի կա­ մա­վոր խո­նարհ­ման խո­րու­թյունն ա­վե­լի ակն­հայ­տո­րեն ցույց տա­ լու հա­մար»։ Հա­տոր 7, էջ 154։ Խո­սե­լով Քրիս­տո­սի հա­վի­տե­նա­կան բնու­թյան մա­սին՝ Է­լեն Ուայթն ա­վե­լաց­նում է. «Քրիս­տո­սի մեջ է կյան­քը` նա­խասկզբ­նա­կան, ան­փո­խառ­յալ և­ ա­նա­ծանց­յալ»: Դա­ րե­րի փա­փա­գը, էջ 530։ ­Դաս 1

119

Հի­սու­սը, Ով հա­վա­սար էր Աստ­ծուն հա­վեր­ժու­թյու­նից ի վեր, «Իր անձն ու­նայ­նաց­րեց»։ Սա ևս զար­մա­նա­լի հու­նա­րեն ար­տա­հայ­տու­ թյուն է։ Տա­ռա­ցիո­րեն այն կա­րող է թարգ­ման­վել «դա­տար­կեց»։ Հի­սու­սը կա­մո­վի «դա­տար­կեց Ի­րեն» որ­պես Աստ­ծուն հա­վա­սար ու­նե­ցած Իր ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րից ու ար­տո­նու­թյուն­նե­րից՝ մար­դու կեր­պա­րանք առ­նե­լու և մարդ­կու­թյան խո­նարհ ծա­ռան դառ­նա­ լու հա­մար։ Որ­պես ծա­ռա՝ Նա հա­մայն տիե­զեր­քին բա­ցա­հայ­տեց երկն­քի սի­րո օ­րեն­քը և­ի վեր­ջո խա­չի վրա ի­րա­կա­նաց­րեց սի­րո գե­ րա­գույն ա­րար­քը։ Նա տվեց Իր կյան­քը, որ­պես­զի հա­վի­տե­նա­պես փրկի մե­րը։ Հի­սու­սի մտա­ծե­լա­կեր­պի էու­թյունն ինք­նա­զոհ սերն էր։ Հետևել Հի­սու­սին նշա­նա­կում է, որ մենք սի­րենք այն­պես, ինչ­պես Հի­սու­սը սի­րեց, ծա­ռա­յենք այն­պես, ինչ­պես Նա ծա­ռա­յեց, և նվիր­վենք՝ ինչ­ պես Նա նվիր­վեց։ Մենք պետք է հրա­ժար­վենք ո­րո­շա­կի բա­նե­րից՝ թույլ տա­լու Հի­սու­սին Իր Սուրբ Հո­գու մի­ջո­ցով դա­տար­կել մեզ մեր ե­սա­սի­րա­կան փա­ռա­սի­րու­թյու­նից։ Սա­կայն Հի­սու­սը հրա­ժար­վեց ա­մեն ին­չից։ Իսկ Սուրբ Գիր­քը Հի­սու­սի մա­սին ա­սում է. «Նրա հա­ մար էլ Աստ­ված շատ բարձ­րաց­րեց Նրան և Նրան մի ա­նուն շնոր­ հեց, որ ա­մեն ա­նու­նից ա­վե­լի բարձր է» (­Փի­լիպ­պե­ցիս 2.9): Եր­կինքն ար­ժե ցան­կա­ցած զո­հո­ղու­թյան, որ մենք կա­նենք երկ­րի վրա։ Մեր հոգևոր կյան­քի ճա­նա­պար­հին մենք ստիպ­ված կլի­նենք ա­նել ո­րո­շա­կի զո­հո­ղու­թյուն­ներ, սակայն ծառայության ու­րա­խու­ թյունն այսօր գերակշռում է այդ զոհողություններին, և Քրիս­տո­սի հետ հա­վի­տե­նա­պես ապ­րե­լու ցնծու­թյու­նը կստի­պի, որ երկ­րում ար­ված մեր ցան­կա­ցած զո­հո­ղու­թյուն անն­շան թվա։ Վեր­ջին ան­գամ ե՞րբ է ե­ղել, երբ ի­րա­պես ստիպ­ված եք ե­ղել մա­ հա­նալ ես-ի հա­մար հա­նուն Քրիս­տո­սի։ Ի՞նչ է ա­սում ձեր պա­ տաս­խա­նը ձեր քրիս­տո­նեա­կան ըն­թաց­քի մա­սին։ ԵՐ­ԿՈՒ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 21

Հանձնառության կանչ Պատ­կե­րաց­րե՛ք, որ դուք Պետ­րոսն ու Հով­հան­նեսն եք։ Գե­ղե­ցիկ ա­ռա­վոտ է Գա­լի­լեա­յում. արևը նոր է ծա­գել՝ հե­ռաց­նե­լով գի­շեր­վա սառ­նու­թյու­նը։ Ձեր միտ­քը կենտ­րո­նա­ցած է ըն­դա­մե­նը մեկ բա­ նի վրա՝ ինչ­պես ձուկ որ­սալ, շա՜տ ձուկ։ Վեր­ջին ժա­մա­նակ­նե­րում ձեր ձկնոր­սու­թյու­նը հա­ջող է ըն­թա­ցել, և դուք ակն­կա­լում եք ու­նե­ 120

­Դաս 1

նալ հա­ջող որ­սի ևս մեկ օր։ Հե­տո, վաղ ա­ռա­վոտ­յան լույ­սի ներ­քո տես­նում եք Նրան՝ Նա­զով­րե­ցի Հի­սու­սին մո­տե­նա­լիս։ Դուք չեք էլ պատ­կե­րաց­նում, որ մի քա­նի րո­պե հե­տո ձեր ողջ կյան­քը գլխի­վայր փոխ­վե­լու է։ Դուք եր­բեք այլևս նույ­նը չեք լի­նե­լու։ Կար­դա­ցե՛ք Մատ­թեոս 4.18–20 հա­մար­նե­րը։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ էին Պետ­րոսն ու Հով­հան­նե­սը պատ­րաս­տա­կամ ստանձ­նել Հի­սու­սին հետևե­լու նման ար­մա­տա­կան հանձ­նա­ռու­թյուն։ Տեքս­տում ի՞նչն է հու­շում, որ Հի­սու­սը նրանց կան­չում էր ա­վե­լի բարձր նպա­տա­ կի հա­մար, քան ձուկ որ­սալն է։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հով­հան­նե­սի Ա­վե­տա­րա­նը մեզ տե­ղե­կաց­նում է, որ այս մար­ դիկ ա­վե­լի քան մեկ տա­րի ո­րոշ տե­ղե­կու­թյուն­ներ ու­նեին Հի­սու­ սի մա­սին, սա­կայն լիո­վին չէին նվիր­վել Նրան։ Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, Քրիս­տո­սի աստ­վա­ծա­յին վար­վե­լա­կեր­պը, Նրա ար­տա­քին տես­քի, խոս­քե­րի և­ ա­րարք­նե­րի յու­րա­հա­տուկ մթնո­լոր­տը գա­լի­լեա­ցի այս ձկնորս­նե­րին հու­շում էր, որ Նա ի­րենց աստ­վա­ծա­յին կանչ­վա­ծու­ թյան էր հրա­վի­րում։ Պատ­ճա­ռը, որ նրանք թո­ղե­ցին ի­րենց նա­վակ­ նե­րը, զբաղ­մուն­քը, տես ու ճա­նաչ շրջա­պա­տը Հի­սու­սին հետևե­լու հա­մար, զգալն էր, որ Նա ի­րենց ա­վե­լի մեծ նպա­տա­կի էր կան­չում։ Այս սո­վո­րա­կան ձկնորս­ները զգա­ցին, որ կանչ­վում են ար­տա­սո­վոր նպա­տա­կի հա­մար։ Աստ­ված, հնա­րա­վոր է, կոչ չա­նի ձեզ թող­նել ձեր մաս­նա­գի­տու­թյունն այ­սօր, սա­կայն Նա ձեզ ար­տա­սո­վոր նպա­տա­ կի է կան­չում, և­այդ նպա­տակն է կի­սել Իր սե­րը և վ­կա­յել Իր ճշմար­ տու­թյան մա­սին Իր փառ­քի հա­մար։ Դի­տար­կե՛ք Մատ­թեո­սի՝ հար­կա­հա­վա­քի կանչ­վե­լը Մատ­թեոս 9.9 հա­մա­րում։ Ի՞նչ ակ­նա­ռու բան եք տես­նում այս տեքս­տում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հար­կա­հա­վաք­նե­րը հռո­մեա­կան աշ­խար­հում հա­ճախ շոր­թիչ­ներ էին, ով­քեր չա­րա­շա­հում էին ի­րենց պաշ­տո­նը՝ հա­սա­րակ ժո­ղովր­դին ճնշե­լու նպա­տա­կով։ Ամ­բողջ Իս­րա­յե­լում նրանք ա­մե­նաա­տե­լի և­ ա­ մե­նաար­հա­մարհ­ված դա­սա­կարգն էին հա­մար­վում։ Քրիս­տո­սի՝ «Իմ հետևից ե՛կ» հրա­վե­րը են­թադ­րում է, որ Մատ­թեո­սը լսել էր Հի­սու­սի մա­սին և սր­տի խոր­քում փա­փա­գում էր հետևել Նրան։ Եվ երբ հնչեց հրա­վե­րը, նա ար­դեն պատ­րաստ էր։ Նա զար­մա­ցած էր, որ Քրիս­տո­ սը կըն­դու­նի ի­րեն և կհ­րա­վի­րի դառ­նալ Իր ա­շա­կերտ­նե­րից մե­կը։ ­Դաս 1

121

Բո­լո­րիս սրտի խոր­քում կա այս կյան­քում ա­վե­լի վեհ ինչ-որ բա­նի փա­փագ։ Մենք ևս կա­մե­նում ենք ապ­րել ար­ժա­նի ինչ-որ բա­նի հա­ մար, ա­վե­լի բարձր, ա­վե­լի ազ­նիվ նպա­տա­կի հա­մար։ Ուս­տի Քրիս­ տո­սը Մատ­թեո­սի պես կան­չում է մեզ հետևել Ի­րեն։ Խոր­հե՛ք այն մա­սին, թե մար­դիկ ինչ են թո­ղել Հի­սու­սին հետևե­լու հա­մար։ Ին­չո՞ւ, ի վեր­ջո, դա միշտ ար­ժա­նի զո­հո­ղու­թյուն կլի­նի։ Ե­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 22

Պողոսը՝ Աստծո ընտրյալ անոթ Երբ Պո­ղոսն ըն­դու­նեց Քրիս­տո­սին, նրա ողջ կյանքն ար­մա­տա­ պես փոխ­վեց։ Քրիս­տո­սը նրան միան­գա­մայն նոր ա­պա­գա տվեց։ Նա նրան դուրս բե­րեց հար­մա­րա­վե­տու­թյան գո­տուց և տ­վեց այն­ պի­սի փոր­ձա­ռու­թյուն­ներ, ո­րոնց մա­սին Պո­ղո­սը հա­զիվ թե պատ­ կե­րաց­ներ։ Սուրբ Հո­գու ա­ռաջ­նոր­դու­թյամբ Պո­ղոս ա­ռաք­յա­լը հռչա­կում էր Աստ­ծո Խոս­քը Մի­ջերկ­րա­ծով­յան աշ­խար­հում ապ­րող հա­զա­րա­վոր մարդ­կանց։ Նրա վկա­յու­թյու­նը փո­խեց քրիս­տո­նեու­ թյան և­աշ­խար­հի պատ­մու­թյան ըն­թաց­քը։ Կար­դա­ցե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 9.3–6, 10–20 հա­մար­նե­րը։ Ինչ­ պե՞ս են այս տեքս­տե­րը բա­ցա­հայ­տում, որ Հի­սուսն աստ­վա­ծա­ յին նպա­տակ ու­ներ Պո­ղո­սի կյան­քի հա­մար։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հի­սու­սը հա­ճախ է ընտ­րում ա­մե­նաան­հա­վա­նա­կան թեկ­նա­ծու­ նե­րին՝ Իր ան­վան վկա­յու­թյու­նը կրե­լու հա­մար։ Մ­տա­ծե՛ք միայն՝ դի­վա­հար­նե­րը, սա­մա­րա­ցի կի­նը, մարմ­նա­վա­ճա­ռը, հար­կա­հա­վա­ քը, գա­լի­լեա­ցի ձկնորս­նե­րը, իսկ հի­մա՝ քրիս­տո­նեու­թյան կա­տա­ղի հա­լա­ծի­չը։ Այս բո­լոր մար­դիկ վե­րա­փոխ­վե­ցին շնոր­հով, այ­նու­հետև, սրտե­րը լի ցնծու­թյամբ, ու­ղարկ­վե­ցին պատ­մե­լու այն մա­սին, թե ինչ էր ա­րել Քրիս­տոսն ի­րենց կյան­քում։ Նրան­ցից ոչ ոք եր­բեք չհոգ­նեց պատ­մել իր պատ­մու­թյու­նը։ Այն, ինչ Քրիս­տոսն ա­րել էր ի­րենց հա­ մար, այն­քան հրա­շա­լի էր, որ նրանք ան­պայ­ման պետք է պատ­մեին այդ մա­սին։ Նրանք չէին կա­րող լռել։ Հա­մե­մա­տե՛ք Գործք ա­ռա­քե­լոց 28.28–31 և Բ Տի­մո­թեոս 4.5–8 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հու­շում­ներ կան այս տեքս­տե­րում այն մա­սին, որ Պո­ղո­սը եր­բեք չէր երկմ­տում ստանձ­նել հո­գի­ներ շա­հե­լու 122

­Դաս 1

ծա­ռա­յու­թյան մեջ իր ողջ կյան­քը Քրիս­տո­սին տա­լու հանձ­նա­ ռու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Իր կյան­քի վեր­ջում, երբ դեռ գտնվում էր Հռո­մում տնա­յին կա­լան­ քի տակ, Պո­ղո­սը հաս­տա­տեց, որ «Աստ­ծո փրկու­թյունն ու­ղարկ­վեց հե­թա­նոս­նե­րին, և նրանք կլսեն» (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 28.28): Գիրքն ա­ սում է, որ նա ըն­դու­նում էր ի­րեն այ­ցե­լած բո­լոր մարդ­կանց և նրանց քա­րո­զում էր Խոս­քը (­Գործք ա­ռա­քե­լոց 28.30, 31): Կ­յան­քի ա­վար­տին Պո­ղո­սը հոր­դո­րեց Տի­մո­թեո­սին կա­տա­րել ա­վե­տա­րան­չի գործ, իսկ իր մա­սին նա կա­րող էր ա­սել. «­Բա­րի պա­տե­րազ­մը պա­տե­րազ­մե­ցի, ըն­թաց­քը կա­տա­րե­ցի, հա­վա­տը պա­հե­ցի» (Բ Տի­մո­թեոս 4.7): Թեև մեր կանչ­վե­լը կա­րող է չլի­նել այն­քան աչ­քի ընկ­նող, որ­քան Պո­ղո­սինն էր, Աստ­ված կան­չում է մե­զա­նից յու­րա­քանչ­յու­րին Իր հետ մաս­նակ­ցե­լու աշ­խար­հը վե­րա­փո­խե­լու Իր գոր­ծին։ Ակն­հայտ է, որ ի հե­ճուկս բո­լոր բար­դու­թյուն­նե­րի, ո­րոնց Պո­ղո­սը հան­դի­պել էր տա­ րի­նե­րի ըն­թաց­քում (տե՛ս Բ Կորն­թա­ցիս 11.25–30), նա հա­վա­տա­րիմ մնաց իր կանչ­վա­ծու­թյա­նը Տի­րոջ մեջ։ Պատ­մու­թյունն այն մա­սին, թե ինչ­պես Հի­սու­սի հետևորդ­նե­րի այս նախ­կին հա­լա­ծի­չը դար­ձավ քրիս­տո­նեա­կան հա­վա­տի ա­մե­նաազ­դե­ցիկ և կարևոր պաշտ­պան­ նե­րից մե­կը (ի­հար­կե, բա­ցա­ռու­թյամբ Հի­սու­սի), մնում է հզոր վկա­ յու­թյուն այն մա­սին, թե ինչ կա­րող է ա­նել Տե­րը մե­կի մի­ջո­ցով, ով իր կյան­քը նվի­րա­բե­րում է Տի­րոջ գոր­ծին։ Ի՞նչ գոր­ծի հա­մար է Աստ­ված ձեզ կան­չել։ Դուք դա ա­նո՞ւմ եք։ ՉՈ­ՐԵՔ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 23

Սիրո պահանջները Սե­րը միշտ դրսևոր­վում է գոր­ծի մեջ։ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ մեր սե­րը դրդում է մեզ ինչ-որ բան ա­նել կոր­չող մարդ­կու­թյան հա­մար։ Պո­ղոսն այս մա­սին հստա­կո­րեն խո­սեց, երբ Կորն­թո­սի ե­կե­ղե­ցուն ա­սաց. «Ո­րով­հետև Քրիս­տո­սի սերն ստի­պում է մեզ» (Բ Կորն­թա­ցիս 5.14)։ Քրիս­տո­նեու­թյունն ա­ռա­ջին հեր­թին վատ բա­նե­րը թող­նե­լը չէ, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նանք փրկվել։ Հի­սու­սը երկն­քում «չթո­ղեց» վատ բա­նե­րը, որ­պես­զի փրկվեր։ Նա թո­ղեց լավ բա­նե­րը, որ­պես­զի ու­րիշ­ նե­րը կա­րո­ղա­նան փրկվել։ Հի­սու­սը մեզ չի հրա­վի­րում պար­զա­պես ­Դաս 1

123

տալ մեր ժա­մա­նա­կը, տա­ղանդ­նե­րը և դ­րամ­ներն Իր գոր­ծի հա­մար, Նա հրա­վի­րում է մեզ տալ մեր կյան­քը։ Գա­լի­լեա­յի ա­փե­րին ա­շա­կերտ­նե­րի հետ ա­ռա­վոտ­յան հան­դիպ­ ման ժա­մա­նակ Հի­սու­սը հրա­շա­լի կեր­պով ընդգ­ծեց աստ­վա­ծա­յին սի­րո պա­հանջ­նե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 21.15–19 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ հարց տվեց Հի­սու­սը Պետ­րո­սին ե­րեք ան­գամ, և­ ո՞րն էր Պետ­րո­սի պա­տաս­ խա­նը։ Ին­չո՞ւ Հի­սու­սը Պետ­րո­սին հատ­կա­պես այս հար­ցը տվեց ե­րեք ան­գամ։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Պետ­րոսն իր Տի­րո­ջը ե­րեք ան­գամ ու­րա­ցել էր, և Հի­սու­սը Պետ­ րո­սի շուր­թե­րից սի­րո պա­տաս­խան ստա­ցավ ե­րեք ան­գամ։ Ա­շա­ կերտ­նե­րի ներ­կա­յու­թյամբ Հի­սու­սը վե­րա­կանգ­նում էր Պետ­րո­սի վստա­հու­թյու­նը, որ վեր­ջինս ներ­ված է աստ­վա­ծա­յին սի­րով, և­ որ Հի­սուսն Իր գոր­ծում նրա հա­մար դեռ աշ­խա­տանք էր նա­խա­տե­սել։ Կր­կին կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 21.15–19 հա­մար­նե­րը՝ այս ան­ գամ ու­շադ­րու­թյուն դարձ­նե­լով Հի­սու­սի պա­տաս­խա­նին Պետ­ րո­սի՝ Քրիս­տո­սի նկատ­մամբ ու­նե­ցած սի­րո հա­վաստ­մա­նը։ Ի պա­տաս­խան Հի­սուսն ի՞նչ հանձ­նա­րա­րեց նրան ա­նել։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Աստ­վա­ծա­յին սերն ակ­տիվ է. ոչ մի պա­րա­գա­յում այն պա­սիվ լի­նել չի կա­րող։ Ի­րա­կան սերն ա­վե­լին է, քան պար­զա­պես ջերմ զգաց­մուն­քը, ա­վե­լին, քան գե­ղե­ցիկ գա­ղա­փա­րը։ Այն նե­րա­ռում է հանձ­նա­ռու­թյուն։ Սե­րը մեզ ստի­պում է գոր­ծել։ Այն ա­ռաջ­նոր­դում է մեզ օգ­նու­թյան հաս­նել հու­սա­հատ կա­րի­քի մեջ հայտն­ված Աստ­ ծո զա­վակ­նե­րի կո­րած աշ­խար­հին։ Երբ Հի­սու­սը Պետ­րո­սին ա­սաց՝ «ա­րա­ծեց­րու Իմ ոչ­խար­նե­րը», դա միա­ժա­մա­նակ և՛ հանձ­նա­րա­րու­ թյուն էր, և՛ մխի­թա­րող հա­վաս­տիա­ցում։ Տե­րը սի­րուն ար­ձա­գան­քե­ լու կոչ ա­րեց, Նա նաև խրա­խու­սեց Պետ­րո­սին, որ վեր­ջի­նիս հա­մար դեռ գործ է նա­խա­պատ­րաս­տել ա­նե­լու, նույ­նիսկ ի հե­ճուկս Պետ­րո­ սի՝ իս­կա­պես ա­մո­թա­լի ա­րար­քի, երբ Հի­սու­սին ձեր­բա­կալ­ված տես­ նե­լով՝ նա ոչ միայն ու­րա­ցավ, թե ճա­նա­չում է Նրան, այլ ու­րա­ցավ ա­նեծք­նե­րով, ճիշտ այն­պես, ինչ­պես Քրիս­տո­սը կան­խա­գու­շա­կել էր։ Ո՞րն է դա­սը։ Դուք կա­րող եք հու­սա­հա­տա­բար դա­վա­ճա­նել ձեր Տի­րո­ջը, կա­րող եք մե­կից ա­վե­լի ան­գամ­ներ ու­րա­նալ Նրան ձեր ա­ 124

­Դաս 1

րարք­նե­րով։ Բա­րի լուրն այն է, որ շնոր­հը դեռևս հա­սա­նե­լի է, և Աստ­ ված դեռ Իր գոր­ծը ձեզ հետ չի ա­վար­տել։ Նրա գոր­ծում ձեզ հա­մար դեռևս տեղ կա, ե­թե դուք կա­մե­նաք։ Երբևէ «ու­րա­ցե՞լ» եք Տի­րո­ջը, ինչ­պես Պետ­րո­սը։ Ե­թե ա­յո, ա­պա ի՞նչ է ձեզ ա­սում այս պատ­մու­թյու­նը, ո­րը պատ­մում է ոչ միայն Պետ­րո­սի ու­րաց­ման, այլև Պետ­րո­սին ուղղ­ված Քրիս­տո­սի խոս­ քե­րի մա­սին։ ՀԻՆԳ­ՇԱԲ­ԹԻ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 24

Սիրո հանձնառությունը Պետ­րո­սի և Հի­սու­սի միջև տե­ղի ու­նե­ցող երկ­խո­սու­թյան վեր­ջում մենք տես­նում ենք, որ նրանք եր­կու­սով քայ­լում են ա­փի եր­կայն­քով։ Մինչ ա­լիք­նե­րը ո­ղո­ղում են ա­փը, Հի­սու­սը Պետ­րո­սին ներ­կա­յաց­ նում է ա­շա­կերտ լի­նե­լու գի­նը։ Նա կա­մե­նում է, որ­պես­զի Պետ­րո­սը հստակ կեր­պով ի­մա­նա, թե ի­րեն ինչ է սպաս­վում, երբ ըն­դու­նի Հի­ սու­սի՝ «ա­րա­ծեց­րու Իմ ոչ­խար­նե­րը» հրա­վե­րը։ Կար­դա­ցե՛ք Հով­հան­նես 21.18, 19 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ ա­սաց Հի­ սու­սը Պետ­րո­սին ա­շա­կեր­տու­թյան գնի մա­սին։ Ըստ ձեզ՝ ին­չո՞ւ Հի­սու­սը Պետ­րո­սին բա­ցա­հայ­տեց այդ­քան ցնցող մի բան վեր­ջի­ նիս կյան­քի հենց այդ կե­տում։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Այս խոս­քե­րով Հի­սու­սը կան­խա­գու­շա­կեց նա­հա­տա­կու­թյու­նը, ո­ րը մի օր Պետ­րո­սը պետք է կրեր։ Նրա ձեռ­քե­րը պետք է տա­րած­վեին խա­չի վրա։ Սա բա­ցա­հայ­տե­լով՝ Քրիս­տո­սը Պետ­րո­սին ընտ­րու­թյուն ա­ռա­ջար­կեց։ Նա նրան ա­ռա­ջար­կեց կյան­քի մե­ծա­գույն ցնծու­թյու­ նը՝ տես­նել մարդ­կանց փրկված Աստ­ծո ար­քա­յու­թյան հա­մար։ Պեն­ տե­կոս­տեի օ­րը նա հա­զա­րա­վոր մարդ­կանց կտես­ներ Քրիս­տո­սին գա­լիս։ Նա Հի­սու­սի ա­նու­նով հրաշք­ներ պետք է գոր­ծեր և փա­ռա­ վո­րեր Նրան ա­վե­լի ու ա­վե­լի մե­ծա­թիվ բազ­մու­թյուն­նե­րի ա­ռաջ։ Նա կու­նե­նար Հի­սու­սի հետ վեր­ջի­նիս ա­ռա­քե­լու­թյան մեջ հա­մա­գոր­ ծակ­ցե­լու հա­վի­տե­նա­կան ցնծու­թյու­նը։ Սա­կայն այդ ա­ռա­վե­լու­թյան հա­մար հար­կա­վոր էր գին վճա­րել։ Այն զո­հո­ղու­թյուն էր պա­հան­ջում, բարձ­րա­գույն զո­հո­ղու­թյուն։ Պետ­ րո­սից ակն­կալ­վում էր հանձ­նա­ռու­թյունն ստանձ­նել՝ լիար­ժեք գի­ տակ­ցե­լով ի­րա­վի­ճա­կը։ Ո­րով­հետև Պետ­րոսն այժմ գի­տեր, որ ոչ մի ­Դաս 1

125

զո­հո­ղու­թյուն ա­վե­լի մեծ չէ, քան հա­նուն աշ­խար­հի ար­վող ա­ռա­քե­ լու­թյան մեջ Հի­սու­սին միա­նա­լը։ Կար­դա­ցե՛ք Ա Հով­հան­նես 3.16–18 հա­մար­նե­րը։ Ի՞նչ այ­լընտ­ րանք է Հով­հան­նեսն ա­ռա­ջար­կում սի­րե­լուն, որն ա­նո­րոշ կամ վե­րա­ցա­կան չէ։ Ինչ­պե՞ս է Հով­հան­նե­սը սահ­մա­նում սի­րո բարձ­ րա­գույն զո­հա­բե­րու­թյու­նը։ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ _______________________________________________________________________ Հա­վի­տե­նու­թյան մեջ երբևէ մեր ա­րած ոչ մի բան զո­հա­բե­րու­թյուն չի թվա­լու։ Ժա­մա­նա­կի, ջան­քե­րի և կ­յան­քի մեր ներդ­րու­մը գե­րա­ ռատ կեր­պով պարգևատր­ված կհա­մար­վեն։ Ինչ­պի­սի՜ ցնծու­թյուն է սե­րը՝ գոր­ծի, մտադ­րու­թյուն­նե­րը՝ հանձ­նա­ռու­թյան վե­րա­ծե­լը։ Երբ մենք ար­ձա­գան­քում ենք աստ­վա­ծա­յին սի­րուն՝ որ­պես Քրիս­տո­սի դես­պան­ներ ո­չինչ չխնա­յե­լով ու­րիշ­նե­րին վկա­յե­լու ծա­ռա­յու­թյան հա­մար, ի­րա­կա­նաց­նում ենք մեր կյան­քի նպա­տա­կը և վե­րապ­րում ենք կյան­քի մե­ծա­գույն ու­րա­խու­թյու­նը։ Ինչ­պես Հի­սուսն այդ­քան դի­պուկ կեր­պով ներ­կա­յաց­րեց. «Ե­թե այս գի­տեք, ե­րա­նե­լի եք, թե որ այս ա­նեք» (­Հով­հան­նես 13.17): Կ­յան­քի մե­ծա­գույն ցնծու­թյու­նը և տևա­կան եր­ջան­կու­թյունն այ­ցե­լում են, երբ մենք ի­րա­կա­նաց­նում ենք մեր գո­յու­թյան ի­մաս­տը՝ փա­ռա­վո­րե­լով Աստ­ծուն մեր ապ­րած կյան­քով և Նրա սերն ու ճշմար­տու­թյունն աշ­խար­հի հետ կի­սե­լով։ Բարդ է ըն­կա­լել հա­վի­տե­նու­թյան գա­ղա­փա­րը, երբ այն ա­մե­նը, ինչ մեզ հա­սա­նե­լի է, ժա­մա­նա­կի մի փոք­րիկ կտոր է։ Սա­կայն փոր­ձե՛ք պատ­կե­րաց­նել հա­վի­տե­նա­կան կյանքն ըստ հնա­րա­վո­ րին լավ. հա­վի­տե­նա­կան լավ կյանք, ա­վե­լի լա­վը, քան որևէ բան, որ կա­րող ենք ու­նե­նալ այս­տեղ: Խորհեք՝ ինչո՞ւ այստեղ՝ երկրի վրա, այս կարճ ժամանակահատվածում, ոչինչ է մեր ունեցածը՝ հա­մե­մա­տած հավիտենական կյանքի խոստումը կորցնելու հետ։ ՈՒՐ­ԲԱԹ

ՍԵՊ­ՏԵՄ­ԲԵ­ՐԻ 25

Հետագա ուսումնասիրության համար «Նրանք, ով­քեր ե­կե­ղե­ցու վրա ու­նեն հոգևոր վե­րահս­կո­ղու­թյան ի­րա­վունք, պետք է մտա­ծեն ճա­նա­պարհ­ներ և մի­ջոց­ներ, ո­րոնք հնա­րա­վո­րու­թյուն կտան ե­կե­ղե­ցու յու­րա­քանչ­յուր ան­դա­մի Աստ­ծո գոր­ծում որևէ դեր կա­տա­րել։ Անց­յա­լում շատ հա­ճախ սա չի ար­վել։ 126

­Դաս 1

Հս­տա­կո­րեն չեն մշակ­վել և չեն ի­րա­կա­նաց­վել ծրագ­րեր, ո­րոնց մի­ ջո­ցով բո­լո­րի տա­ղանդ­նե­րը կկի­րառ­վեին ակ­տիվ ծա­ռա­յու­թյան մեջ։ Շատ քչերն են գի­տակ­ցում, թե այդ պատ­ճա­ռով որ­քան բան ենք կորցրել։ Աստ­ծո գոր­ծի ա­ռաջ­նորդ­նե­րը՝ որ­պես ի­մաս­տուն հրա­մա­նա­ տար­ներ, պետք է ծրագ­րեր մշա­կեն բո­լոր ուղ­ղու­թյուն­նե­րով գոր­ ծի ա­ռաջ­խա­ղաց­ման հա­մար։ Ծ­րագ­րե­լիս նրանք պետք է հա­տուկ ու­շադ­րու­թյան ար­ժա­նաց­նեն այն գոր­ծը, ո­րը կա­րող է կա­տար­ վել ե­կե­ղե­ցու հա­սա­րակ ան­դամ­նե­րի կող­մից ի­րենց ըն­կեր­նե­րի և հարևան­նե­րի հա­մար։ Այս երկ­րի վրա Աստ­ծո գոր­ծը եր­բեք չի ա­ վարտ­վի, քա­նի դեռ մեր ե­կե­ղե­ցու ան­դամ­նե­րը՝ տղա­մար­դիկ և կա­ նայք, չեն հա­վաք­վել գոր­ծի հա­մար և չեն միա­բա­նել ի­րենց ջան­քե­րը ծա­ռա­յող­նե­րի և­ե­կե­ղե­ցու պաշ­տոն­յա­նե­րի ջան­քե­րի հետ։ Մե­ղա­վոր­նե­րի փրկու­թյու­նը պա­հան­ջում է ե­ռան­դուն անձ­նա­կան աշ­խա­տանք։ Մե՛նք պետք է նրանց հասց­նենք կյան­քի խոս­քը, և չս­ պա­սենք, որ նրա՛նք գան մեզ մոտ։ Ո՜հ, ե­թե միայն ես կա­րո­ղա­նա­յի այն­պի­սի խոս­քեր ա­սել տղա­մարդ­կանց և կա­նանց, ո­րոնք նրանց կմղեին ե­ռան­դուն գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի։ Հի­մա մեզ շնորհ­ված ժա­մա­ նա­կը կարճ է։ Մենք կանգ­նած ենք հա­վի­տե­նա­կան աշ­խար­հի հենց սահ­մա­նագ­ծին։ Կորց­նե­լու ժա­մա­նակ չու­նենք։ Ա­մեն մի վայրկ­յան ոս­կի է և չա­փա­զանց թանկ՝ պար­զա­պես ես-ի վրա վատ­նե­լու հա­ մար։ Ո՞վ ջա­նա­սի­րա­բար կփնտրի Աստ­ծուն և Նրա­նից ուժ ու շնորհ կստա­նա՝ ա­վե­տա­րան­չա­կան դաշ­տում Նրա հա­վա­տա­րիմ գոր­ծի­չը լի­նե­լու հա­մար։ Յու­րա­քանչ­յուր ե­կե­ղե­ցում կա տա­ղանդ, ո­րը ճիշտ աշ­խա­տան­ քի արդ­յուն­քում կա­րող է այն­քան զար­գա­նալ, որ կդառ­նա վիթ­խա­րի օգ­նու­թյուն այս գոր­ծում։ Այն, ինչ հի­մա անհ­րա­ժեշտ է մեր ե­կե­ղե­ ցի­նե­րի շի­նու­թյան հա­մար, ի­մաս­տուն աշ­խա­տող­նե­րի՝ ե­կե­ղե­ցում տա­ղանդ­ներ նկա­տե­լու և զար­գաց­նե­լու բա­րի գործն է, տա­ղանդ­ ներ, ո­րոնք կա­րող են կրթվել Տի­րոջ օգ­տա­գործ­ման հա­մար»։ Է­լեն Ուայթ, Վ­կա­յու­թյուն­ներ ե­կե­ղե­ցու հա­մար, հա­տոր 9, է­ջեր 116, 117։ Հար­ցեր քննարկ­ման հա­մար

1. Ո՞րն է վե­րը ներ­կա­յաց­ված Է­լեն Ուայ­թի գրքից մեջ­բեր­ման գլխա­ վոր միտ­քը։ Ի՞նչ ազ­դե­ցու­թյուն այն կա­րող է ու­նե­նալ ձեր անձ­նա­ կան վկա­յու­թյան և ձեր ե­կե­ղե­ցու գոր­ծու­նեու­թյան վրա։ 2. Միշտ ինչ­պե՞ս է դրսևոր­վում իս­կա­կան սե­րը։ Ո­րո՞նք են սի­րո կեղծ ձևե­րը, ո­րոնք իս­կա­կան սի­րո հետ ընդ­հա­նուր եզր չու­նեն։ ­Դաս 1

127

3. Դա­սա­րա­նում խո­սե՛ք զո­հո­ղու­թյուն­նե­րի մա­սին, ո­րոնք մար­դիկ ա­րել են Տի­րոջ հա­մար՝ նե­րառ­յալ կյան­քը տա­լը։ Ի՞նչ կա­րող եք սո­վո­րել այս պատ­մու­թյուն­նե­րից։ 4. Խոր­հե՛ք միա­շաբ­թի օր­վա դա­սի վեր­ջում բեր­ված հար­ցի՝ ձեր պա­ տաս­խա­նի շուրջ, թե ինչ եք զո­հա­բե­րել դո՛ւք Քրիս­տո­սի հա­մար։ Եվ, իս­կա­պես, ի՞նչ եք զո­հա­բե­րել։ Ին­չո՞ւ եք դա ա­րել։ Ար­ժե՞ր դա ա­նել։ Ինչ­պե՞ս կա­րող եք բա­ցատ­րել մե­կին, ով քրիս­տոն­յա չէ, թե ինչ եք դուք ա­րել և­ին­չու եք դա ա­րե­լ։

128

­Դաս 1