Marloes Jobing - Netjes op papier

Marloes Jobing werkt in het onderwijs en weet inmiddels dat het plannen voor veel studenten een uitdaging is. Maar met een beetje coaching kunnen ze een eind komen.

Begin periode 1 zat ik met een tweedejaarsstudente om de tafel voor een coachgesprek. ‘Mevrouw ik heb echt uw hulp nodig, anders gaat het weer hetzelfde als afgelopen jaar en dat wil ik echt niet nog een keer.’ Ik vroeg haar waar mijn hulp dan uit zou moeten bestaan. Ze keek me recht aan en zei: ‘U moet met mij een planning maken zodat ik alle beroepsproducten binnen de termijn kan inleveren en ook wat ik van vorig jaar nog open heb staan.’ Oké, dacht ik, deze dame heeft nog iets te leren. Ik vroeg haar hoe en tot welke week de planning gemaakt zou moeten worden, waarop haar antwoord was dat ik dat beter zou weten dan zijzelf. Hmm … zou ze graag willen dat ik ook de beroepsproducten voor haar maak?

Ik sprak met haar af dat ze de volgende week een lijst zou meenemen met alles wat ze nog moet maken/inleveren, en dat ze zelf zou gaan bedenken over hoeveel weken ze dit wilde uitsmeren. Die week daarop stapte ze kordaat het lokaal binnen. Nog voordat ik iets kon zeggen stak ze van wal dat ze alles in beeld had op haar mobiel in foto’s en of ik bij de betreffende docenten de beroepsproducten van deze periode wilde opvragen. Toen ik geen antwoord gaf bond ze wat in en kwam het woord ‘alstublieft’ om de hoek. Nadat ik had gevraagd hoe het met haar ging, begon ze wat te stotteren en zag ik haar lip trillen. Ik besloot maar even af te wachten wat er zou komen en inderdaad begon ze te vertellen dat de druk te hoog is, ze geen tijd genoeg heeft voor school, bijbaan en ook nog sporten. En thuis verloopt ook niet alles vlekkeloos.

Wat wil je nu? Beginnen met een planning of liever praten over alles wat je erbij hebt?

‘Zo, dat is heel wat’, zei ik. ‘Wat wil je nu? Beginnen met een planning te maken of liever over alles wat je erbij hebt praten?’ Ze keek me verbaasd aan. ‘Ik kom hier toch voor een planning?’ zei ze. Toen ik had uitgelegd dat een planning geen zin heeft als er te veel ‘ruis’ is, keek ze stilletjes voor zich uit. ‘Mag ik dan met u praten en de volgende keer een planning maken?’, vroeg ze. ‘Ja, dat mag zeker. Op één voorwaarde’, zei ik. ‘Ik wil dat je alles wat je op je foto’s op je mobiel hebt staan netjes op papier zet.’ Ze knikte, maar vroeg niet waarom. Toen ik zei dat ik ook graag wilde dat ze een agenda bij mij zou halen werd haar nieuwsgierigheid te groot. Ze vroeg toch even ‘Waarom?’ ‘Omdat een planning dan overzichtelijk wordt en in de weken weggezet kan worden’, was mijn antwoord. Ze beloofde alles te doen, waarna we nog even over haar drukke activiteiten praatten en over hoe ze misschien toch keuzes zou kunnen maken om meer tijd voor school te maken.

De keer daarop kwam ze rustig binnen met agenda en overzicht op papier. Ik gaf haar een complimentje en zag haar glimlachen. We liepen samen de lijst langs en ik gaf haar een format met de kolommen ‘wat’, ‘wanneer’, ‘tijd’ en ‘waar’ erop. We begonnen met een planning voor één week, waarbij ik haar steeds vragen stelde om inzichtelijk te krijgen hoe groot de opdracht zou zijn, hoeveel tijd het ongeveer zou kosten en waar en wanneer ze ermee aan de slag zou gaan. Zo kwamen we ook op de tussenuren terecht. ‘Wat doe je met die tijd?’, vroeg ik haar. Ze vertelde dat ze dan altijd in de kantine zaten en beetje op hun mobiel spelletjes deden. Ze keek me ineens aan en zei uit zichzelf dat ze dan misschien beter aan het werk kon gaan. Maar dat ging ze niet ieder tussenuur doen, hoor! Ik moest lachen en zei dat ik dat ook helemaal niet verwachtte. Uiteindelijk was de planning voor komende week klaar en zowel in het format als in haar agenda genoteerd. Ik hoorde een diepe zucht waarop ik vroeg waarom die zucht was. ‘Ik ben blij dat dit nu klaar is, maar wat als het niet lukt?’, vroeg ze. ‘Wat denk je zelf?’, vroeg ik, waarop ze antwoordde dat ze dan waarschijnlijk niet verder bij mij zou mogen … Ik kon haar geruststellen dat dit niet het geval zou zijn. Ik legde haar uit dat we dan zouden kijken waarom het niet lukte en wat we moeten aanpassen voor de weken daarop. Ik zag de opluchting op haar gezicht en gaf haar nog mee dat ze nu ‘zelf’ de planning had gemaakt en daar trots op mocht zijn! Na een lach en een ‘tot volgende week!’ liep ze de deur uit, mij achterlatend met een dubbel gevoel. Ze moest eens weten hoe het met mijn persoonlijke (soms chaotische) planning en tijdsdruk is …

Marloes Jobing-Westen werkt als mbo-docent bij de richting pedagogisch werk/onderwijsassistent en is daar ook intern begeleider/coach studenten Passend Onderwijs. Daarnaast is ze (beroeps) coach, coacht ze collega-docenten bij het PDG-traject en is ze teamcoach en onderwijsexpert.