De coachplek van... Mieke Voogd

‘Kleurrijke bolletjes’

‘Ik voel me bevoorrecht met een vaste coachplek.’ Mieke Voogd vertelt over haar coachplek in een voormalige schuur. ‘De kleurige stoelen geven mijn visie op de mens weer,’ vertelt Mieke, ‘een verzameling ikken die soms best tegenstrijdig zijn.’

‘Als een coachee binnenstapt, vallen vaak direct de hoogte en het licht op’, vertelt Mieke. De verhuurder volgde 7 jaar geleden haar plan om de ruimte te verbouwen en verwijderde het plafond. ‘Het was een aftandse, rommelige schuur’, lacht Mieke. Ook coach Joris Brenninkmeijer had een ruimte in het pand. ‘Vier jaar geleden zijn we samengegaan en richtten we Bureau Begeleidingskunst op.’ Het pand zit aan de Hoofdweg in Paterswolde. ‘Mijn coachees werken vaak in Groningen, dat is op fietsafstand.’

‘Coachees bekijken regelmatig welke boeken er in de boekenkast staan. Boeken roepen gretigheid op’, constateert ze. ‘Er staan ook kaarten met kunstwerken tussen, maar daar reageren mensen nooit op, die zijn meer ambigu.’ Mieke gebruikt die kaarten ook in haar coaching: ‘Welke afbeelding resoneert met je vraag?’

Kleurige stoelen

Voor Voice Dialogue gebruikt Mieke alle stoelen in deze ruimte; de kleurige stoelen, relaxstoelen en krukjes. ‘Mensen kiezen de kleuren en het type heel bewust: geel is vaak voor een opgewekte, energieke ik, de donkerpaarse stoel voor een zware of verdrietige subpersoonlijkheid.’

Over de stoelen van het zitje vertelt Mieke enthousiast: ‘Heel lang heb ik gezocht naar écht fijne stoelen. Deze orange slice chairs van Pierre Paulin zitten verrukkelijk. Met je armen op de leuning zit je heel open en laat je vanzelf je armen en schouders rusten.’ De stoelen staan bij een tafeltje met een ‘plectrumvorm’. ‘Meestal hangt hier aan de muur mijn ukelele, die pak ik erbij als ik erg in mijn hoofd zit. Dan speel en zing ik een liedje en kom ik in mijn lichaam. Zo word ik opener en losser.’

‘De associatie met een kinderkamer.’

De last

Opvallend is de stapel stenen bij de blauwe muur. ‘Dit is een kunstwerk van Wia van Dijk. Het zijn betonnen stenen die los op elkaar zijn gestapeld. Als je de toren omstoot, vallen de stenen kapot. De zware stenen geef ik soms een coachee in handen om te laten voelen dat ie een last draagt die niet van hem is. Dan mag hij de blokken terugbrengen naar degene bij wie ze horen. Ten slotte leg ik het roze bolletje in handen als de last is weggelegd. “Wat heb jij nu te doen?”’

Er zijn dus allemaal vormen en kleuren te vinden in deze ruimte. De gekleurde bolletjes bij de kapstok vallen ook meteen op. ‘De associatie met een kinderkamer wil ik graag: er mag wat gespeeld worden.’ Mieke houdt erg van kleur en dat zie je ook aan de stapel gekleurde vloerankers. Een ronde vorm heeft ook de klok. ‘Ik hou ervan om de tijd te verliezen in een oefening of opstelling. De klok geeft me een kader waarbinnen ik de ruimte heb om iets te doen. Dat kader aanhouden voor de coachee vind ik ook belangrijk’, vertelt Mieke. (NvO)