Приказни обични за луѓе необични (2012)

Deca - Stani od krevet, od koma! - te budat i rikaat - brzaj nazad doma, - po telefon ti vikaat. A ti se smee{ i ne se luti{, ne.

I te spasuvaat koga drugo ne te lekuva. - Ne `ivee{ za da misli{, tuku za nas da sozdade{! - te potsetuvaat. A ti gi slu{a{, planski gradi{ i kako tie nadograduvaat sonuva{, a tie mislat - samo kako da rasturat!

I gi gleda{ kako rastat, noze tegnat, pa|aat, stanuvaat, pod tebe se protnuvaat i najposle - nad tebe poletuvaat.

Dodeka misli{ deka gi u~i{, tie tebe te u~at, no ti ne slu{a{, pa pak svoeto go slovi{.

- Ne sum dete, tato! - veli toa, ve}e porasnato.

- Ne si, - priznava{ - no dodeka pod moj pokriv si, moj si!

I taka raspravijata no}ta ja za~nuva i denot go pre~ekuva.

Dvajcata bi ka`ale - dosta e, be! No, glavata e tvrda, a zborot ne miruva i mrda, se v`e{tuva, pa zagoruva, zagor~uva i na kraj pretekuva...

Majka ti dobro vele{e - mlekoto pretekuva, koga ne se vnimava! - a ti ne slu{a{e kako {to ni tebe tvoeto dete ne te‌ 18