Wenanty Katarzyniec. Franciszkanin

WPROWADZENIE Zakon franciszkański może poszczycić się licznym gronem świętych, których sylwetki nieobce są współczesnemu chrześcijaństwu, ale też wieloma cichymi bohaterami wiary – nie mniej przecież pięknymi duchowo – o których mało kto jednak słyszał. Od ponad stu lat przebija się na światło dzienne skromna postać Czcigodnego Sługi Bożego ojca Wenantego Józefa Katarzyńca (1889-1921), polskiego franciszkanina zmarłego w opinii świętości w Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla. Kim był człowiek, który cieszy się coraz większą popularnością już nie tylko w kraju, ale i poza jego granicami?

Wenanty Katarzyniec był prostym zakonnikiem o rzadko spotykanej współcześnie żarliwości ducha. Całe swoje krótkie życie ukierunkował na spełnienie swojego najskrytszego marzenia, a było nim całkowite zjednoczenie z Bogiem. Parł do tego celu wręcz heroicznym wysiłkiem, angażując w jego realizację wszystkie siły intelektualne, duchowe i fizyczne. W swoich osobistych notatkach zapisał słowa: „Wyłącznie i tylko Bogu mam służyć, a wszystkie moje starania mają zmierzać do tego, aby Panu Bogu się przypodobać”. Proces beatyfikacyjny ojca Wenantego szybkimi krokami zmierza do końca i wielu ludzi z nadzieją wyczekuje chwili, gdy Kościół katolicki oficjalnie wskaże go światu jako wzór chrześcijańskiego życia.

Oddajemy w ręce szanownych Czytelników, jak dotąd najrzetelniej i najobszerniej opracowaną, biografię ojca Wenantego Katarzyńca napisaną przez franciszkanina, ojca Alberta Jana Wojtczaka. Autor urodził się 2 listopada 1907 roku w miejscowości Dobrzec Mały koło Kalisza. Mając 19 lat, wstąpił do zakonu franciszkanów i przyjął imię zakonne Albert. Studia zwieńczone doktoratem z filozofii scholastycznej ukończył we Fryburgu Szwajcarskim w 1932 roku, a teologię w Krakowie. Zaraz po studiach i przyjęciu święceń kapłańskich w 1934 roku został wykładowcą w seminariach duchownych we Lwowie, Krakowie i Wrocławiu, gdzie równocześnie pełnił obowiązki wicerektora. Był niezwykle pracowitym człowiekiem, cenionym wykładowcą, dobrym mówcą i wziętym rekolekcjonistą – szczególnie dla kapłanów i sióstr zakonnych.

Od 1948 roku ojciec Wojtczak oddał się twórczości hagiograficznej, przybliżając czytelnikom sylwetki nowych kandydatów na ołtarze: Maksymiliana Marii