BRUZZ actua - editie 1697 by bruzz.be

Rubrieknaam

#1697 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

N I E U W S

A C H T E R G R O N D

O P I N I E

26 | 02 | 2020

HOOGDAGEN VOOR KLE I NE CI NEMA’S

OPVANGHUIS BODEGEM VREEST SLUITING

Zeventig thuislozen vallen zonder hulp

Oorlog om parkeerplaatsen barst los

Edito

SAMENLEVING

Zeventig thuislozen vallen zonder hulp

Cultuur

De arthousecinema's doen het goed

De week

Mobiliteit De strĳd om de parkeerplaats

Strips Marc Sleen Museum

Enfant Terrible

Reportage Verhuizers: elke dag in een andere wereld

Vileyne gedachten Sekswerkers

Nick Trachet

Big City

NOG MEER STADSGROEN VERDWIJNT De Brusselse burgers verzetten zich tegen de verstening van hun stad, maar volgt het beleid? Ontdek het volledige dossier met actuele updates, extra analyses, cijfers én nieuwe interviews.

▲

BRUZZ.be

LOWKEY Wat beweegt er allemaal in hiphopland? Lowkey Radio mist geen beat en is je wekelijks kompas in de urban music jungle. Elke dinsdagavond om 20u

▲

BRUZZ radio

UPDATE

e kloof tussen de burger en de politiek! Als die ooit al weg is geweest, is die vandaag helemaal terug. Dat valt eenvoudig te staven met een recent onderzoek van vijf Belgische universiteiten, waar De Morgen vorige week gewag van maakte. De onderzoekers vroegen net na de vorige federale verkiezingen wat de kiezers van hun politici vonden. Het rapport is ontluisterend negatief. Politici zijn corrupt, vindt bijna de helft van de ondervraagden. En ze zijn wereldvreemd, want ze weten niet wat er onder de bevolking leeft. De enquête vond plaats over het hele land en in een context van federale verkiezingen. Maar ze kan net zo goed worden bekeken op regionaal niveau. Meer bepaald in Brussel. Daar is immers iets vreemds aan de hand. Aan de ene kant kunnen die Brusselse verkiezingen gezien worden als een overwinning voor het groene gedachtegoed. Met zeer goede resultaten voor Ecolo en Groen. En tal van andere partijen die op de kar springen van de strijd tegen de klimaatopwarming en voor een betere luchtkwaliteit. Aan de andere kant groeit het gemor bij automobilisten over alle nieuwe regeltjes die hen het leven zuur maken. Het volstaat sommige media te volgen, of bepaalde facebookgroepen. Ook het protest in de gemeenteraad van Schaarbeek is daar een goed voorbeeld van. Schepen Adelheid Byttebier (Groen) heeft het parkeerbeleid daar aanzienlijk strenger gemaakt. Elke bezoeker die met de wagen naar Schaarbeek komt, moet nu zes dagen op de zeven betalen. Het protest in de gemeenteraad laaide hoog op, zoals te lezen is in dit magazine (p.12-13). En dan is er nog de lage-emissiezone STEVEN VAN GARSSE of LEZ. Die is relatief voorzichtig SENIOR WRITER gestart in 2019, maar zal de komende jaren in een verschroeiend snel tempo Brusselaars verplichten om hun dieselauto te verkopen. Dat zal niet zonder slag of stoot gebeuren. In Vlaanderen staat de LEZ zelfs ter discussie. Voornamelijk bij links. Het is een maatregel die vooral de arme stadsbewoner treft, zo klinkt het bij PVDA en SP.A. Voorlopig blijft de LEZ in Brussel buiten schot, maar het staat in de sterren geschreven dat dat debat er wellicht ook in Brussel staat aan te komen. Dat wordt voor de groene partijen een delicate evenwichtsoefening. Dergelijk debat dreigt snel in een polarisering te verzanden. En voor je het weet is ‘mijn auto mijn vrijheid’ weer helemaal terug. Uiteraard hebben de voorstanders van de LEZ en een strenger parkeerbeleid alle argumenten aan hun kant. De Europese Unie tikt Brussel op de vingers wegens de slechte luchtkwaliteit. En de files zijn lood in de vleugels van de stedelijke economie. Om nog maar te zwijgen over de effecten op de gezondheid. In een stad wonen verkort het leven. Fijn stof dringt door tot in de hersens, waardoor er zelfs een daling van het redeneervermogen optreedt, zo blijkt uit nieuw onderzoek. Maar het is niet omdat de politicus gelijk heeft, dat de burger dat ook zomaar voor lief neemt. Het zal erop aankomen om te luisteren én uit te leggen. Dat is wat politici altijd moeten doen, maar het bovenstaande indachtig zal dat met nog meer overtuigingskracht moeten gebeuren.

"Politici moeten beter luisteren en met meer overtuigingskracht hun standpunten uitleggen"

Chou de Bruxelles

BRUZZ | VOORAF

Fotograaf Ivan Put trekt wekelijks door de stad voor een portret

COULIBALY NANDY, MIMA MOLENBEEK "Ik studeer toerismemanagement en wil graag een invloedrijke vrouw worden, zoals Nina Simone. Een vrouw die haar kunst gebruikt om haar gemeenschap te helpen en van zich te laten horen. Die nooit vergeten zal worden. Ik ben gepassi-

oneerd door mode. Jezelf uitdrukken via een kledingstijl en maquillage â&#x20AC;Ś Geniaal! Mijn vader is danser/choreograaf, mijn moeder danseres, maar ik wil liever iets in de mode doen, zowel als model als als styliste de wereld rondreizen. Alhoewel

ik af en toe ook graag dans, hoor! In Burkina Faso, mijn land van herkomst, wil ik graag meehelpen om de infrastructuur te verbeteren. Brussel is voor mij alles: de stad van de diversiteit, het talent en het feest."

26 FEBRUARI 2020

De week

Terugblik op het nieuws

Nieuw NMBS-gebouw

David Leisterh

10.311

De architectenbureaus OMA, Jaspers-Eyers en Assar mogen de nieuwe hoofdzetel van de NMBS aan het Zuidstation bouwen. Dat wordt geen echte kantoortoren, maar een groot volume boven en achter het historische gebouw, dat behouden blijft. Bouwmeester Kristiaan Borret is tevreden met het ontwerp. “Het is een gebouw met twee totaal verschillende aangezichten, dat door zijn lengte goed past bij de sporen ernaast.”

De 35-jarige David Leisterh uit Watermaal-Bosvoorde volgt Didier Reynders op aan het hoofd van de Brusselse MR. Leisterh is voorzitter van het OCMW en Brusselse parlementslid. Hij behaalde de overwinning met ruim 65 procent van de stemmen.

Het Brussels Gewest heeft sinds de invoering van de lage-emissiezone (LEZ) in januari vorig jaar 10.311 boetes uitgeschreven, goed voor 3,6 miljoen euro aan boetes. Slechts de helft van de boetes is geïnd. Wie met een vervuilende auto het Brussels Gewest binnenrijdt, riskeert een boete van 350 euro.

SINT-JOOST INVESTEERT 14 MILJOEN EURO IN NAGELNIEUW SPORTCOMPLEX

BRUZZ | DE WEEK

Emir Kir blijft investeringen opstapelen Het gemeentelijk stadion van Sint-Joost-ten-Node krijgt een grondige make-over. De iconische, maar aftandse witte hoofdtribune gaat tegen de vlakte. In ruil komen er twee kunstgrasvelden, een tribune met 1.500 zitplaatsen en een omnisportzaal. Kostprijs: 14 miljoen euro. — TIM DE NEVE

r zit geen glas meer in de raamkozijnen van het in 1915 gebouwde Georges Pètre Stadion. “Om de wind door te laten. Anders blaast die het dak zo de Ring op,” grapt Hasan Salar. De voorzitter van FC Saint-Josse kijkt vanuit de opvallende, witte constructie uit over twee voetbalterreinen. Hier trok ooit Rode Duivel Dedryck Boyata voor het eerst voetbalschoenen aan. Op de site van 35.000 vierkante meter in Evere - gepacht door de dichtbevolkte gemeente Sint-Joost - verrijst straks een van Brussels grootste sportparken. De rugby- en petanqueclub blijven. De tennishal, het basketbalveld, de twee grasvelden en iconische tribune gaan tegen de vlakte. Daar komen twee synthetische voetbalvelden, een moderne tribune met een capaciteit

26 FEBRUARI 2020

voor drieduizend fans, een nieuwe cafetaria, een tennisveld, een skatepark en een omnisporthal voor in de plaats. Het Tennoodse schepencollege trekt liefst 14 miljoen euro uit om de nagelnieuwe sportsite uit de grond te stampen. Wie daar het meest van profiteert, is FC Saint-Josse. De voorbije jaren barstte de Brusselse eersteprovincialer uit zijn voegen. Sinds de oprichting ervan in 2013 sloten meer dan vijfhonderd voetballers zich aan. Bijna tachtig procent daarvan bestaat uit jeugd. “De ligging van deze terreinen is onze grootste troef,” verklaart voorzitter Salar, een goede vriend van burgemeester Emir Kir (PS). “Heel makkelijk bereikbaar vanuit Zaventem en Kraainem, naast de Europese gemeenschap en uiteraard

ook dichtbij voor de Tennoodse jeugd. Deze club weerspiegelt de Brusselse diversiteit.” De bouw van de sportinfrastructuur zal beginnen in 2021, twee jaar later moet alles klaar zijn.

AANKONDIGINGSPOLITIEK Het is slechts een van de vele investeringen die burgemeester Kir de voorbije maanden aankondigde. Om de parkeercapaciteit in de dichtbevolkte gemeente op te drijven, trekt Sint-Joost 6 miljoen euro uit voor de renovatie van de Scailquingarage. Ook het pas aangekochte administratief centrum

- voor een slordige 5 miljoen euro heeft een opknapbeurt van nog eens 2 miljoen euro nodig. Voeg daar gerust de aankoop van het gemeentelijke containerpark (680.000 euro) en een nieuw atelier voor stadsmeubilair (775.000 euro) aan toe. Dans la foulée kondigde het Tennoodse college nog een renovatieplan voor de stoepen aan en de bouw van een meertalige school. Welke impact die projecten zullen hebben op de schatkist is niet duidelijk. Er wordt Kir aankondigingspolitiek verweten, maar de burgemeester voert zijn plannen meestal wel uit.

Reclameborden

Bright Brussels

Inbraken

De Brusselse regering laat 26 digitale reclameborden van JC Decaux verwijderen, omdat ze een gevaar vormen voor de verkeersveiligheid. Vijf gemeenten hadden daarvoor een procedure aangespannen bij het Gewest tegen de 65 panelen op hun grondgebied. Voor 26 digitale borden werd de vergunning uiteindelijk ingetrokken.

Het lichtfestival Bright Brussels lokt van 13 tot en met 16 februari een recordaantal van 388.000 bezoekers, en dat ondanks storm Dennis. Het vernieuwde parcours in het centrum van de stad naar de Hallepoort, de Marollen, de Zavel en de Koningswijk blijkt een schot in de roos.

Twee mannen slagen er donderdagnacht in verschillende zakken met geld te stelen uit een bijgebouw van de Nationale Bank. De politie kan hen oppakken en de buit recupereren. Ook donderdagnacht worden bij een inbraak in de Koninklijke Munt van België munten gestolen. Die blijken waardeloos te zijn.

DE POLITIE wil ‘niet discrimineren’ bij de controle op het nieuwe alcoholverbod op de centrale lanen (in ‘Het Nieuwsblad’) BRUZZ | DE WEEK

De iconische, witte staantribune van FC Saint-Josse verdwĳnt.

Ook meisjes die een vrĳgezellenfeest vieren en alcohol drinken gaan de bon op

Cartoon Wauter Kim Duchateau en Wauter Mannaert wisselen elkaar af voor hun kijk op de week

“Kirs grote geluk is dat er veel geld is,” erkent oppositielid Frederic Roekens (Groen). De inwoner van Sint-Joost-ten-Node behoort tot de armsten van België, maar de gemeente komt makkelijk rond. Jaarlijks vloeien er 10,5 miljoen euro aan belastingen op kantoorruimten en hotels binnen. Daardoor is er per inwoner bijna dubbel zoveel geld te besteden als in Schaarbeek. “Of dat ook goed geïnvesteerd wordt, is een andere zaak,” aldus Roekens. “Het college kan zich beter dan elke andere gemeente permitteren om het geld door ramen en deuren te smijten.” 26 FEBRUARI 2020

Samenleving

BRUZZ | DE VERHALEN

Foyer Bodegem: CAW draait geldkraan dicht

Michel (links) en Serge hebben allebei op straat geleefd: “Dakloos worden, dat kan heel snel gaan.”

26 FEBRUARI 2020

‘Sluiten zou een ramp zijn’ Het was ooit een volkshotel. Nu heeft het een unieke plaats in de Brusselse daklozenopvang. Maar Foyer Bodegem moet de deuren sluiten. CAW Brussel draait de kraan dicht. “Waar moeten al die mensen naar toe? Op straat misschien?” — STEVEN VAN GARSSE, FOTO’S IVAN PUT

opkrassen. Coördinator Bob Van Hoecke: “Wij zijn er om de thuislozen te begeleiden naar een nieuwe woning. Ze verblijven hier om even tot rust te komen na het harde leven op straat. Hier komen veel problematieken samen: verslaving, psychisch lijden, ex-detentie, maar het kan ook gewoon om mensen gaan met een heel klein inkomen die plots zonder woning vallen.” “Onze gasten blijven hier een paar maanden, soms een jaar. Ze kunnen intussen hun schulden afbetalen of sparen om de stap naar alleen wonen te kunnen zetten. We begeleiden hen daar bij.” Maar er hangen gitzwarte wolken boven Foyer Bodegem. Het hangt af van het CAW. Dat heeft onlangs beslist om de geldkraan dicht te draaien. Het CAW zit financieel in zwaar weer. Met de besparingen van Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V) is het CAW nog dieper in het rood gegaan. Het kan met zijn huidige budget ▲

oyer Bodegem, pal in de Anneesenswijk, is misschien niet zo bekend bij het grote publiek, maar het heeft al een lange staat van dienst en het is ook een stukje Vlaams-Brusselse geschiedenis. Het werd in de jaren 1970 opgericht door het Leger Des Heils. Een volkshotel voor minderbedeelden waar tegen een kleine betaling bed, bad en brood werden aangeboden. Majoor Van Egdom, een Nederlander, was er directeur. Hij klopte, in de jaren tachtig, aan bij de Vlaamse Gemeenschap voor subsidies. Later, in 2000, kwam er een samenwerking tussen het Leger Des Heils en het Centrum voor Algemeen Welzijnswerk (CAW). Foyer Bodegem professionaliseerde en kreeg geleidelijk aan een unieke plaats in de Brusselse daklozenopvang. Het is geen SamuSocial waar je ’s avonds een bed krijgt en ’s ochtends weer kan

26 FEBRUARI 2020

SCHOOLJAAR

2020-2021 Vind alle info op:

Naar een Nederlandstalige basisschool in Brussel? KLEUTER- EN LAGER ONDERWIJS

INSCHRIJVENINBRUSSEL.BE Voor wie? • Is je kind geboren in 2018? • Is je kind ouder, maar gaat nog niet naar school? • Verandert je kind van school?

Je kind inschrijven in een Nederlandstalige kleuter- of lagere school in Brussel? Meld je kind aan op inschrijveninbrussel.be, tussen 2 maart (9 u.) en 31 maart 2020 (16 u.). Meld ook kinderen aan die geboren zijn in 2018. Zelfs als ze pas naar school gaan vanaf september 2021.

Meer informatie over de procedure? Informatie over het kleuter-, lager en secundair onderwijs? Surf naar inschrijveninbrussel.be. SCHOOL

inschrijveninbrussel.be

SCHOOLJAAR

2020-2021

Naar een Nederlandstalige secundaire school in Brussel?

Vind alle info op:

INSCHRIJVENINBRUSSEL.BE Je kind inschrijven in een Nederlandstalige secundaire school in Brussel? Meld je kind aan op inschrijveninbrussel.be, tussen 2 maart (9 u.) en 31 maart 2020 (16 u.).

Meer informatie over de procedure? Informatie over het kleuter-, lager en secundair onderwijs? Surf naar inschrijveninbrussel.be.

inschrijveninbrussel.be

Foyer Bodegem

▲

onmogelijk nog al zijn decretale verplichtingen nakomen. “De raad van bestuur heeft dus beslist om de daklozenopvang af te bouwen en de financiering voor de tien personeelsleden van Foyer Bodegem niet meer met de Vlaamse subsidies te betalen,” zegt kersvers CAW-directrice Annalisa Gadaleta. Gadaleta voert momenteel onderhandelingen met verschillende overheden om de werking te kunnen voortzetten, zodat Foyer Bodegem de deuren niet hoeft te sluiten. Dat is geen makkelijke klus. De Brusselse overheden (Gewest, OCMW) zijn misschien nog wel bereid om te investeren, maar ze begrijpen niet waarom zij moeten opdraaien voor de Vlaamse besparingen. Bovendien moet Brussel ook elke cent twee keer omdraaien.

HOUSING FIRST We ontmoeten het personeel van Foyer rond een grote vierkante tafel. Er heerst een sombere sfeer. Ze weten niet wat de toekomst brengt. Hún toekomst. Maar als ik er hen naar vraag, antwoorden ze spontaan: “Waar moeten al die mensen naartoe als Foyer sluit?” Foyer Bodegem is best groot. Het vangt 73 alleenstaande mannen op. Ze leven in kamers van drie tot vijf personen of in een dortoir met chambrettes. Ze betalen 17 euro per dag. Vol pension. Dat lijkt goedkoop, maar voor veel daklozen is dat al limiet. Desondanks zit Foyer Bodegem permanent vol.

Bob Van Hoecke: “Eerlijk? Sluiten zou een ramp zijn voor deze mensen. Een grootstad als Brussel heeft ‘volume’ nodig in de daklozenopvang. Volume met kwaliteit. Hier is het veilig. Er is huiselijkheid en begeleiding om de mensen weer op de sporen te krijgen. We zijn de ideale opstap naar Housing First of andere woonalternatieven of meer gespecialiseerde zorg.” Housing First - een alternatief hulpprogramma dat daklozen onvoorwaardelijk een woning aanbiedt - is waar de nieuwe Brusselse regering op mikt om het enorme daklozenprobleem in Brussel op te lossen. Minder inzetten op noodhulp, meer op reguliere huisvesting. We ontmoeten Alassane in een driepersoonskamer. Een jonge netjes geklede Nederlandstalige uit Vilvoorde. “Je zou me hier niet verwachten hé. Dat is wat mensen zeggen als ze me hier zien.” Alassane is reisleider. Hij belandde op straat door een slecht geregelde colocation. Zijn medehuurder had al lang de huur niet betaald, vertrok en Alassane moest de achterstallige huur ophoesten. “Dat was hier om de hoek,” zegt hij. “Zo ben ik hier terechtgekomen. Ik zoek nu werk als receptionist en wil dan graag alleen wonen.” Alassane botst op de muren van onze samenleving. De huur in Brussel is pokkeduur. Een baan vindt hij niet. En voor een opleiding blijkt hij te ervaren. Martin Lievens wil ons graag te woord staan. Hij is een oude rot in het

BRUZZ | DE VERHALEN

Een derde van de bewoners in Foyer Bodegem zĳn vluchtelingen. “We willen het samenleven tussen de verschillende daklozen bevorderen.”

“Het beangstigt me ook om alleen te wonen. Hier heb ik mijn vrienden” MICHEL, THUISLOZE BIJ FOYER

26 FEBRUARI 2020

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65 ABONNEMENTEN

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België: 25 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 30 euro per jaar. OPLAGE : 62.609 exemplaren. ADVERTEREN? Marthe Paklons,

02-650 10 61, sales@bruzz.be DISTRIBUTIE Ute Otten,

02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE

Dirk De Clippeleir HOOFDREDACTIE Kristof Pitteurs

(algemeen hoofdredacteur), Mathias Declercq

CULTUUR & UIT Gerd Hendrickx REDACTIE Jean-Marie Binst, Eva

Christiaens, Filip De Rycke, Sara De Sloover, Tim Gatzios, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Jasmijn Post, Bram Van Renterghem, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Roan Van Eyck, Steven Van Garsse, Danny Vileyn, Tom Zonderman MEDEWERKERS Nicolas Alsteen,

Gilles Bechet, Michaël Bellon, Céline Emmerechts, Patrick Jordens, Tom Peeters, Niels Ruëll, Sophie Soukias, Nick Trachet, Tom Van Bogaert, Michel Verlinden EINDREDACTIE Karen De Becker CULTUUR & UIT: Geert Van der Hallen

FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Wauter Mannaert, Noémie Marsily, Steve Michiels, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke Voer uw evenement in op Encodez votre événement sur Enter your event on www.agenda.brussels VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs Flageyplein 18, 1050 Elsene. Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van Eco Print Center (De Persgroep) en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

VORMGEVING CULTUUR & UIT: Heleen Rodiers ACTUA: Ruth Plaizier KALENDER UIT Sam De Ryck VERTALING John Arblaster, Martin McGarry, Laura Jones

VACATURE

Lerian (www.lerian.be) is een dynamische talenschool met kantoren in Antwerpen, Brussel, Gent en Luik. Al meer dan 20 jaar biedt Lerian een waaier van kwaliteitsvolle taaldiensten aan bedrijven aan. Voor de regio Brussel werft Lerian dynamische, gemotiveerde en creatieve freelance taaltrainers Nederlands aan

TAAK het geven van privé, duo- en/of groepsopleidingen (drie tot zes cursisten) aan volwassenen in professionele context. De opleidingen zijn functioneel en interactief met focus op communicatie.

AANBOD - Een freelance contract met degelijke vergoeding, een job vol uitdagingen in een multiculturele omgeving - Een doorgedreven opleiding door onze pedagogen, didactische onder-

steuning met inhouse ontwikkelde syllabi - Een zeer goed geoliede organisatie. Samen met de planner stel je zelf je uurrooster samen in functie van je beschikbaarheden

Geïnteresseerd? Mail je cv naar conny. awouters@lerian.be. We ontmoeten je graag voor een gesprek! Tot binnenkort.

Foyer Bodegem

▲

AVONDKLOK Coördinator Bob Van Hoecke beaamt dat de huisvestingsmarkt moeilijk is: “Een huisbaas zal sneller een vluchteling aanvaarden die werkt en sport dan een dakloze die met een depressie kampt.” Sowieso kampt Brussel in het onderste segment van de woningmarkt met een serieuze crisis, met ellenlange wachtlijsten in de sociale woningen en een parallel circuit van huisjesmelkers.

Van Hoecke toont ons de ontspanningsruimte in het achterhuis, de wasruimte, de grootkeuken. De daklozen helpen een handje in de keuken, krijgen daar een klein bedrag voor. De bedoeling is om hen structuur te geven in hun leven. Om hen zo voor te bereiden op het alleen wonen. Er is een avondklok, de gasten moeten ’s morgen uit de veren en mogen niet in bed blijven liggen. Drugs en alcohol worden niet getolereerd. “We vangen wel mensen met een verslaving op. Ook hier zijn we uniek in,” zegt Van Hoecke. Ik wil weten waarom het aantal daklozen zo schrikbarend stijgt in Brussel, los dan nog van de vluchtelingenprobematiek. Bob Van Hoecke: “Onze samenleving wordt steeds individualistischer. Er is minder samenhang. Het is ieder voor zich. Daarnaast wordt onze maatschappij complexer. Ik moet soms ook twee keer de brief lezen die ik krijg: ‘Wat staat daar nu eigenlijk?’ Mensen komen tot slot ook naar Brussel omdat ze het verkorven hebben in hun dorp of gemeente. Hun reputatie ligt er aan diggelen. Dan komen ze naar de anonieme grootstad.”

“HIER HEB IK MIJN VRIENDEN” We praten met Michel en Serge. Zij wonen hier al een tijdje. Michel: “Ik heb altijd op Foyer kunnen rekenen. Ik heb op straat geslapen, aan de Kunstberg, onder de bogen van het Jubelpark. Maar hier voel ik me thuis.” Het verhaal van Michel is dat van vele daklozen. “Je hebt alles en plots ben je het allemaal kwijt. Het kan heel snel gaan,” waarschuwt hij.

Michel is er 57. Hij had een huis en gezin. Een baan bij de mutualiteit. Een moeilijke scheiding, administratieve problemen met de RVA en een depressie brachten hem op straat. Het was hard. “Er is het geweld. Wie wat geld op zak heeft, riskeert bestolen te worden. En er is het weer. De regen, de wind, de koude,” vertelt hij. Het gaat beter met Michel. Hij heeft nu de tijd om wat te sparen om een huurwaarborg te kunnen betalen en zachtjesaan op zoek te gaan naar een appartement. “Maar eerlijk gezegd beangstigt het me ook om alleen te wonen in een appartement. Hier heb ik mijn vrienden.” Een van hen is Serge. Hij woonde in Sterrebeek met zijn gezin. Hij zat in de bouw. De relatie sprong af, hij verkocht zijn huis, trok naar Madagaskar waar hij een jonge vrouw leerde kennen “Ik heb er een restaurant gehad, taxi-brousse gedaan, maar de concurrentie is er moordend. Op een bepaald moment heb je niets meer. Ik heb even bij mijn schoonfamilie gewoond. Nu zit ik hier” Serge hoopt snel terug naar Madagaskar te kunnen gaan, naar zijn vrouw en haar zoontje die hij al lang niet meer gezien heeft. “Maar eerst moet ik genoeg geld gespaard hebben voor mijn vliegtuigticket. En mijn administratie op orde krijgen.” Serge heeft de straat gekend, SamuSocial, Home Baudouin in de Violetstraat. “Maar hier ben ik het liefst. Omwille van de sociale begeleiding. Hier zorgen ze echt dat je als dakloze een nieuwe start kan maken.”

BRUZZ | DE VERHALEN

vak. Hij werkte in de jaren 1980 zelf als sociaal begeleider in het toenmalige volkshotel. Hij kent het door en door. Nu is hij directeur bij het Leger Des Heils. Hij weigert te aanvaarden dat Foyer dicht moet. “Dat kan niet. Ik heb me er als lid van de raad van bestuur van het CAW tegen verzet en wijs het CAW op zijn verplichtingen. We hebben een samenwerkingsakkoord. Dat kan niet zomaar verbroken worden. Foyer Bodegem zal niet sluiten!” Lievens benadrukt het unieke werk van Foyer Bodegem. Door daklozen weer een plek te geven in de maatschappij. Maar ook door bijvoorbeeld ter plekke de verschillende profielen te mengen. Er zijn behalve de 49 klassieke thuislozen, ook 24 plaatsen voor vluchtelingen. “Beide doelgroepen leven met elkaar op een respectvolle manier, ze leren van elkaar, we zijn een afspiegeling van de Brusselse samenleving. Er is veel concurrentie op de huisvestingsmarkt tussen de vluchtelingen en thuislozen. Hier moeten ze samenleven.”

CAW Alassane verloor zĳn appartement. Hĳ is reisleider, maar kan nergens heen als hĳ terugkomt uit het buitenland. Hĳ hoopt snel een vaste baan en woning te vinden.

Het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW) staat in voor de Nederlandstalige eerstelijnswelzijnszorg. Het is verantwoordelijk voor algemene preventie, onthaal en psychosociale begeleiding. Het CAW Brussel is het resultaat van een fusie (2014) van twee CAW’s. De financiële toestand is precair. Het CAW moet het met twintig personeelsleden minder doen, van wie tien in Foyer Bodegem. Het CAW Brussel stelt vandaag tweehonderd mensen te werk.

26 FEBRUARI 2020

Mobiliteit

De slag om de parkeerplaats begint nog maar

‘De auto blijft voor velen een verlengde van hun lichaam’ Rechtszaken voor het behoud van parkeerplaatsen, een ontluikend protest tegen de lage-emissiezone en honderden kwade burgers op een gemeenteraad over parkeertarieven. De plaats van de auto in de stad leidt steeds vaker tot emotionele conflicten. “En dit is nog maar een voorproefje van wat er de volgende jaren nog komt.” — KRIS HENDRICKX

BRUZZ | DE VERHALEN

Op de gemeenteraad van Schaarbeek daagden voor-en tegenstanders van het nieuwe parkeerbeleid op. © SARA DE SLOOVER

oensdag 19 februari, gemeentehuis van Schaarbeek. Zo’n 250 burgers zijn naar de gemeenteraad afgezakt, waar het over het nieuwe parkeerbeleid zal gaan. De groep bestaat vooral uit oudere tegenstanders van de nieuwe maatregelen, maar ook uit enkele fervente, vaak Nederlandstalige aanhangers van het strengere parkeerbeleid. De mix leidt tot de woeligste gemeenteraad in jaren, waarbij vooral de tegenstanders vaak zo luid worden dat niemand eigenlijk nog hoort wat er gezegd wordt. Waarover gaat het? De meerderheid heeft nog maar net beslist om het gratis parkeren voor bezoekers te vervangen door een tarief van 2 euro per uur. Bovendien geldt dat tarief ook tot 21 uur ’s avonds in plaats van tot 18 uur. Aan de toekenning van

26 FEBRUARI 2020

bewonerskaarten verandert er niets. De tegenstanders van de maatregelen vinden het betalende tarief ongehoord en laten dat in dramatische bewoordingen weten. “De kinderen zullen niet meer thuis komen eten!” en “Moeten we dan allemaal opnieuw te paard?” De verhitte gemeenteraad is niet de enige plek in Brussel waar het mobiliteitsbeleid en met name parkeerbeleid wrevel opwekt. De vereniging Droit de rouler et de parquer (Recht op rijden en parkeren) spande eerder al een rechtszaak aan tegen de Brusselse regering omdat er parkeerplaatsen verdwenen. En ook de lage-emissiezone leidt nu tot gemor in de rangen van de PS, een partij die nochtans mee aan de basis lag van het concept. Hoe kan het dat een bescheiden tarief van 2 euro per uur zulke

emotionele reacties losmaakt? “De auto blijft voor veel mensen iets erg persoonlijks, het is een verlengstuk van het eigen lichaam of tenminste van het eigen huis,” zegt socioloog en mobiliteitsdeskundige Michel Hubert (Saint-Louis). “Dat is bovendien een fenomeen dat alle sociale klassen overstijgt. Je ziet dat ook aan de autoreclame, die verkoopt geen voertuigen maar dromen.” Onder de conflicten zitten niet enkel gevoelens, weet Hubert. “Het gebrek aan parkeerplaatsen is het grootst in de armere, maar erg dichtbevolkte gebieden van de stad. Nu zijn dat net de zones waar de demografische groei het grootste effect heeft. Zelfs zonder dat het beleid woningen bijbouwt, zijn daar heel wat mensen bijgekomen op dezelfde oppervlakte. Dat weerspiegelt zich ook in het aantal auto’s.” In die arme wijken is er bovendien een werkende groep die op erg onregelmatige uren werkt, in onderhoudsjobs en de logistieke sector. “Vaak is het openbaarvervoersnet op die momenten en plaatsen ontoereikend.”

EEN ROOFDIER Zowel Hubert als zijn VUB-collega Bas De Geus, die onderzoek

rond fietsgedrag en luchtvervuiling doet, wijzen erop dat het protest tegen nieuw mobiliteitsbeleid vaak van een oudere groep stadsbewoners komt. “Deze stad heeft sinds de jaren 1970 steeds meer autoinfrastructuur gebouwd,” zegt De Geus. “Je zit daardoor met een grote groep mensen die hun hele leven niets anders heeft gekend en nooit met de alternatieven heeft kennisgemaakt. Met de leeftijd zijn die mensen bovendien rigider geworden. Als het beleid die gewoontes wil veranderen, wordt die groep erg zenuwachtig omdat ze zich de alternatieven gewoon niet kunnen voorstellen. Een collega-socioloog vergeleek het ooit met een roofdier waarvan je de helft van het jachtterrein wegneemt: het dier wordt dan erg nerveus en agressief.” Die alternatieven bestaan nochtans voor heel veel stadsbewoners, benadrukt De Geus. “Er zijn niet zoveel steden in België die zo’n goed openbaarvervoersnet hebben als Brussel. Maar dan nog moeten die mensen de stap zetten en zich opnieuw onder de mensen mengen. Dat lijkt banaal, maar het is niet niets als je je een negatief beeld hebt gevormd van die nabijheid. Ook media spelen daarin een rol, je leest toch vooral over negatieve voorvallen in de stad.” De hevige reacties tonen misschien wel dat dit over meer dan mobiliteit gaat, denkt socioloog Mark Elchardus (VUB), net zoals het protest van de gele hesjes niet alleen over brandstofprijzen gaat, maar over een landelijke bevolking die zich op veel vlakken in de steek gelaten voelt. De professor woont zelf in Schaarbeek en voelde het ongenoegen over het nieuwe parkeerbeleid aanzwellen de voorbije maanden, vooral bij zijn oudere buren.

TE VEEL REGELS “Het protest verwonderde me wat, omdat de prijsstijging uiteindelijk goed meevalt,” zegt Elchardus. “Maar ik heb de indruk dat heel wat mensen het er moeilijk mee hebben

“Heel wat mensen hebben het er moeilijk mee dat hun dagelijkse leven wordt gereglementeerd” MARK ELCHARDUS, SOCIOLOOG EN SCHAARBEKENAAR

Er zĳn meer parkeerkaarten dan er parkeerplaatsen zĳn, met wildparkeren en zoekverkeer tot gevolg. © PHOTONEWS

BRUZZ | DE VERHALEN

dat hun dagelijkse leven wordt gereglementeerd. Ik hoor ook klagen over het sorteren van huisvuil, het rookverbod en dan hebben we het nog niet over de lage-emissiezone gehad. Veel mensen willen wel in een gemeenschap leven, maar vinden dat het langzaam welletjes is met meer regels.” De Geus, die naast professor ook burgeractivist is voor schone lucht, denkt dat episodes als de Schaarbeekse gemeenteraad nog maar het begin zijn van enkele woelige jaren. Na de vorige gemeente- en gewestverkiezingen kleurden de beleidsplannen immers veel groener, zowel op lokaal niveau als op gewestniveau. “Het beleid zal de komende jaren op zijn tanden moeten bijten. Good Move en de bijhorende circulatieplannen zullen immers een reële impact hebben op het autoverkeer.” Ook het aantal parkeerplaatsen op de openbare weg moet naar beneden voor de gewestregering. De VUB-professor herinnert eraan dat ook voorbeeldlanden als Nederland ooit door zo’n strijdfase gingen. “In de jaren 1970 stond Nederland ook vol auto’s. Enkele mensen die dat beu waren, hebben toen de straten geblokkeerd en uiteindelijk is de overheid gevolgd, met de massale aanleg van fietspaden.” Dat de SP.A (in Vlaanderen) en de PS (in Brussel) langzaam verzet aantekenen tegen de lage-emissiezone, noemt De Geus dan weer gevaarlijk. “Die partijen zouden beter de mensen beschermen die nu het meest lijden onder de vervuiling: de inwoners van de armste wijken, die vaak zelf géén auto hebben.” Het generatieconflict van de Schaarbeekse gemeenteraad beleefde De Geus ondertussen zelf in zijn eigen familie. “Onlangs deed ik mijn moeder die in Oudergem woont een abonnement op een elektrische fiets cadeau. Dat leidde tot een felle discussie, waarbij ze me gek verklaarde, want dat was toch gevaarlijk. Ik antwoordde dat zij met haar auto het echte gevaar was en ook de reden waarom haar kleinkinderen niet met de fiets konden rijden.” De woordenwisseling in de familie De Geus ligt ondertussen al enkele maanden in het verleden. Het elektrische abonnement werd nooit gebruikt. “Maar mijn moeder heeft wel gevraagd dat ik haar oude fiets repareer. Ik heb dat gedaan en ze doet nu bijna alles met de fiets.”

ARNAUD VERSTRAETE (GROEN) PLEIT VOOR MORATORIUM OP BEWONERSKAARTEN

‘Wachtlijsten in buurten met hoge parkeerdruk’ Voor elke twee parkeerplaatsen in de Brusselse straten zijn er drie vrijstellingskaarten. Dat blijkt uit cijfers die Arnaud Verstraete (Groen) heeft opgevraagd. Het probleem was al bekend, maar nu kunnen er ook cijfers op worden geplakt. In acht gemeenten die bij het Parkeeragentschap zijn aangesloten zijn 1,65 vrijkaarten uitgereikt per gereglementeerde parkeerplaats.

Anders gezegd: er zijn 97.200 parkeerplaatsen op straat, maar meer dan 160.300 automobilisten mogen er gratis parkeren. Ze moeten ook geen blauwe schijf zetten. “Dat zijn toch hallucinante cijfers,” zegt Groenparlementslid Verstraete, die de gegevens opvroeg bij minister Elke Van den Brandt (Groen). Het gaat om de gemeenten Anderlecht, Elsene, Ganshoren, Jette,

Schaarbeek, Sint-AgathaBerchem, Molenbeek en Vorst. De vrijstellingskaarten zijn voor het overgrote deel bewonerskaarten. Volgens Verstraete leidt dat tot gefrustreerde automobilisten. “Ze gaan ervan uit dat ze vrij kunnen parkeren, maar er zijn niet voldoende plaatsen.” Het gevolg is wildparkeren, maar ook zoekverkeer. Verstraete vindt dat er hierover dringend een

debat moet komen in het Brussels parlement. “Er moeten maatregelen komen. Het regeerakkoord vermeldt al een maximum van twee bewonerskaarten per huishouden, maar we moeten ook durven na te denken over een moratorium of tijdelijke stop. Wie in een wijk komt wonen met een hoge parkeerdruk komt op een wachtlijst terecht.” SVG 26 FEBRUARI 2020

Reportage

Verhuizers, elke dag in een andere wereld

BRUZZ | DE VERHALEN

‘Het is madame die de verhuis dicteert’ Piano’s verhuizen doen ze zelf niet meer en de oude wasmachines van Miele zijn de zwaarste stukken. Anekdotes hebben ze genoeg, de verhuizers die elke dag sleuren met de inboedel van vrouwen, mannen, gezinnen of bedrijven die een nieuwe stek opzoeken. Het contact met zoveel verschillende mensen met evenveel verhalen, houdt hun liefde voor het verhuisvak warm ondanks de concurrentie van cowboybedrijven en het stijgende aantal regeltjes. — JEAN-MARIE BINST, FOTO’S IVAN PUT

26 FEBRUARI 2020

Verhuizer Robin in de truck met slaapcabine, voor internationale verhuizingen.

en van de erkende spelers op de markt der verhuizingen heet Abbeloos-Socquet. Al verschillende decennia een begrip in de verhuizerswereld. En of er veel veranderd is in die jaren: als Maurice Socquet in de jaren 1950 in Schaarbeek met verhuishulp begint, moet alles nog in houten kisten via de trap naar boven worden gezeuld. Twee generaties en enkele overnames verder heeft kleinzoon Jerry Socquet (45) in Jette vijf verhuiswagens staan. Plus een arsenaal aan hoogteliften, verhuisdekens, matrashoezen, sterke kartonnen dozen, zelfs een truck met luxeslaapcabine voor internationale verhuizingen. De verhuizing van een bejaard echtpaar, dat zijn villa in Wemmel aan de dochter laat, naar een appartement in Woluwe, lijkt een zorgeloze, alledaagse klus. Maar zorgeloos en alledaags is het nooit, zo blijkt snel. “Iedere verhuis brengt andere situaties met zich mee, maar het ergste is toch wel de wirwar aan regels binnen Brussel,” vertelt Jerry Socquet, nog in zijn bureau. “In de

negentien gemeenten gelden andere regels en parkeerreglementen. Een ware hel. Vroeger stuurden we vijf dagen voor de verhuizing een fax naar de politie in de Paleizenstraat. Tien minuten later volgde de vergunning. De politie plaatste zelf de platen met tijdelijk parkeerverbod.” Socquet zucht: “Nu is het minstens twee dagen wachten op een vergunning van Osiris (platform van Brussel Mobiliteit, red.). Daarna moet de vergunning naar de politie, die op haar beurt toestemming geeft. Werkcreatie dus. En in de ene gemeente moet je parkeerverbodplaten ergens gaan halen, en in de andere plaatsen ze die zelf. Maar dan nog is de vraag: hoe? Bovendien verschillen de kosten van gemeente tot gemeente in dit gewest. Het kan tot 150 euro oplopen.”

op de gemarkeerde fietsstrook. Even later rijden enkele agenten per fiets voorbij, De nieuwe verkeerssituatie lijkt veilig. “Waarom nemen jullie foto’s van mijn meubels, dat wil ik niet,” zegt de eigenares van de inboedel als ze de fotograaf opmerkt. Na een ‘gedwongen’ perskaartcontrole verandert haar toon. We wekken vertrouwen en werken ons naar binnen. Er mag zelfs van vier hoog uit het appartement gefotografeerd worden.

HERINNERINGEN “Ja, excuseer,” begint de lady of the house. “Over de Bouchoutwijk vloog gisteren nog een helikopter op zoek naar dieven. Daar zullen we hier wel minder last van hebben,” grapt de vrouw, die blij is dat ze nu winkels, een apotheek en een metro op

loopafstand heeft. Hun auto hebben ze immers niet meer. De verhuizers doen stilzwijgend hun job. “Iedere dag opnieuw moeten we het vertrouwen winnen van wie verhuist. De adrenaline rond de verhuizing veroorzaakt stress bij de mensen,” zegt Robin. “Elke verhuis draait rond madame: zij dicteert waar alles moet staan. Aan het huisgerief hangen immers herinneringen en emoties. Soms eist de eigenaar dat we alles met de trap doen of wordt er geen seconde van onze zij geweken. Maar na een tijdje groeit het vertrouwen. Dan beseffen ze dat we onze stiel kennen en voorzichtig zijn.” Inmiddels sleuren twee mannen aparte bureaulades en netjes ingepakte dozen op het liftplateau. Gelukkig is er geen piano, opper ik. “Zwijg,” reageert Robin. “Piano’s

laten we in onderaanneming over aan specialisten. Vaak gaat het nog met de trap, als de eigenaar dat zo wil of als het instrument niet door het raam kan. Ik heb nog gezien dat één man de buffetpiano op de rug droeg, snel 150 tot 300 kilo zwaar. Twee helpers hielden dan het gevaarte opzij vast voor de balans en extra ondersteuning. Zo ging dat dan de trappen op.” Collega Frank treedt hem bij: “Officieel mogen we maar 35 kilo tillen, maar je kent dat. Mon patron, c’est moi. Als ik goed werk en alles oplos, komt dat niet alleen mijn baas ten goede, maar ook mezelf, want ik kan mijn job behouden.” Geen delicate piano’s, maar waar moeten ze dan wel extra voorzichtig mee zijn? Socquet: “Een moeilijke klus is huurders verhuizen uit de ▲

Als de vrachtwagen met de spullen van de senioren bij de De Broquevillelaan aankomt, is het zien wat er mogelijk is. Verhuizer Robin legt de situatie uit. Al sinds zijn zeventiende is hij verhuizer. Eerst met zijn vader bij het ter ziele gegane Vandergoten en sindsdien bij Abbeloos-Socquet. “Hier konden we geen parkeeraanvraag indienen, vernamen we. Het appartementsblok staat op een hoek en de parkeerplaatsen liggen verderop, achter een boom en versnipperd met garage-inritten. Te smal en te ver weg voor onze truck.” De wagen en de lift worden dus op het ruim uitwaaierende voetpad geparkeerd. De verhuizers zetten signalisatiekegels. Zo kunnen voetgangers veilig rond de wagen en zien fietsers dat ze moeten uitkijken

26 FEBRUARI 2020

Verhuizen in Brussel

▲ BRUZZ | DE VERHALEN

Sint-Hubertusgalerijen. Daar moeten we om 4 uur ‘s ochtends mee beginnen. Voor het ontoegankelijke Sint-Lukas in Schaarbeek moesten we met containers en kranen werken, over de gebouwen heen. Ook overzeese verhuizingen met de boot of internationale transporten met de wagen - we doen er twee per maand - maken de job spannend. De douane-inklaringen zijn vergemakkelijkt, we leggen de inventaris van verhuisstukken voor. Slechts één op de vijftig keer wordt de verhuistruck vluchtig gecontroleerd. Enkele jaren lang hadden we veel Fransen die met hebben en houden naar Brussel verhuisden. Dat is gestopt. De trend van terugkeren is ingezet, Frankrijk versoepelde de fiscale regels.” “Gemakkelijk is het nooit, Zelfs de wind kan je nooit inschatten bij een flatgebouw,” zegt Robin, terwijl hij de stapel gebruikte dekens herschikt. “Nee, geen geurtje man,“ schampt Frank. “De klant wil propere doeken.”

OLIFANT Als het boven wat langer duurt, halen de verhuizers hun trots boven: “We hebben de luxemeubels van voormalig Formule 1-baas Bernie Ecclestone van de Louizalaan naar Monaco verhuisd. Een racewagen inbegrepen (Robin toont de foto op zijn gsm, red.). En soms doen we een kasteelinboedel. Of tillen we een marmeren tafel van 300 kilo de living in.” Plots tikt hij de fotogalerij op zijn mobieltje aan. “Kijk, opgezette dieren van het Museum voor Natuurwetenschappen. Die hebben we naar een depot tegen Binche

Signalisatiekegels hebben de verhuizers altĳd bĳ zich, zo kunnen voetgangers veilig rond de obstakels stappen.

26 FEBRUARI 2020

“Iedere verhuis brengt andere situaties met zich mee, maar het ergste is toch wel de wirwar aan regels binnen Brussel” JERRY SOCQUET, ZAAKVOERDER ABBELOOS-SOCQUET

verhuisd. Zie mij bij die olifant eens staan,” lacht hij. Als er een politiecombi stopt, wordt het even spannend. De agente wil de verhuiswagen beboeten omdat hij op de stoep staat. Haar collega wil wel een compromis sluiten, als de verhuizers argumenteren dat er geen parkeervergunning nodig bleek. “Over een half uur komen we terug, en dan verplaatst u de verhuiswagen. De stoep kan dat gewicht niet aan,” luidt het verdict. De verhuizers blijven nuchter en reppen zich nu om de zwaarste stukken vier hoog te hijsen. De rest kan dan later. “Zie je wel, dat elke patrouille er andere richtlijnen op nahoudt, we kunnen er in Brussel niet aan uit,” stelt Robin.

beroep blijven doen, vragen we tussen het monteren door. “Alle dagen andere mensen, vaak heel interessante en chique,” zegt Robin. “Meer en meer buitenlanders wonen hier enkele jaren. Toen we op een ochtend met de conciërge een appartement van een Engelsman binnenkwamen, zagen we de living overhoop staan, duidelijk de naweeën van een heftig feestje. De man lag met armen en benen open poedelnaakt op zijn bed zijn roes uit te slapen. De fles nog naast het bed. Toen ik hard ‘Moving today’, riep, schrok hij en stamelde: ‘Fuck, No

work today,’ en viel weer in slaap. We hebben dan maar wijselijk eerst een andere verhuis gedaan en hem later op de dag geholpen. Tevreden heeft hij ons in Engeland bij aankomst op eten getrakteerd.” De lift zoemt omhoog met de grote koelkast des huizes. Lichtere meubelonderdelen volgen. Maar er staat toch nog wat onder doeken achteraan in de truck. Rond halfvier komt de politie nog eens langs. Nu moet de vrachtwagen wel verderop in de straat geparkeerd worden, als het moet zelfs voor een garagepoort, zodat alle spullen voor het begint te regenen binnen zijn. Gelukkig gingen de zwaarste meubels al allemaal naar boven. “De miserie en het tijdverlies in deze situatie zijn altijd dezelfde,” legt Robin uit als de politie vertrokken is. “We moeten al wat nog los in de wagen staat weer goed vastsjorren voor het transport. Dan is het zaak om niet te ver van het huis een parkeerplek te vinden.” Gelukkig is die er, iets verderop, achter een boom. Maar de verhuiswagen is zo lang dat hij ook voor een garagepoort

POEDELNAAKT Leeg zakt de lift weer op ons af, hongerig naar een nieuwe lading. “Het zwaarste ding om te verhuizen is doorgaans een wasmachine,” horen we nog. “En de oude modellen van Miele zijn de ergste: snel 80 tot 90 kilo.” Gelukkig dragen de mannen altijd veiligheidsschoeisel. Maar nog geen gele hesjes. Waarom ze dit

FEDERATIE VAN VERHUIZERS

‘Driekwart van de firma’s geen echte verhuizer’ “Piraterij ondermijnt de sector van verhuisbedrijven, met enorme proporties,” zegt Koenraad Vangoidsenhoven, directeur van de Belgische Kamer der Verhuizers (BKV). De sociale inspectie strijdt vanaf 2020 met nieuwe controletechnieken om malafide bedrijven te vatten. De cijfers van niet-erkende ondernemingen die de verhuizerssector onderuithalen, liegen er niet om. “Driekwart van de firma’s is geen

erkende en echte verhuizer,” zegt Vangoidsenhoven. “We hebben een lijst opgemaakt om zelf uit te vlooien wie de eerlijke concurrentie ondermijnt. We weten dat een 250-tal bedrijven op de markt spelen. Daarvan is de overgrote meerderheid in het Brussels Gewest gevestigd: 162. Maar van die 162 zijn er maar 42 in orde als bedrijf: één op de vier. En dan rekenen we er de illegale ondernemingen er nog niet bij,” zegt Vangoidsen-

hoven. Dat heeft zware gevolgen: prijzen onder de marktprijs, zwartwerk, geen inschrijving in het sociaal fonds, geen verzekeringen, geen trimestriële controle van de liften, geen parkeeraanvragen bij de politie en noem maar op. Vangoidsenhoven: “Iemand die salons verhuist voor een meubelzaak, hef- en verhuisliften verhuurt, of een tijdelijke opslag verhuurt, voldoet niet aan de wettelijke

verplichtingen van de erkende verhuisonderneming.”

GEZAMENLIJK BELEID Het probleem staat al jaren bekend bij de Sociale Inspectie- en Opsporingsdienst (SIOD), die de fraudebestrijding als opdracht heeft. In 2016 is een protocol voor sociale fraudeaanpak uitgewerkt tussen de verhuissector en de sociale inspectiediensten. Een eerste stap in een gezamenlijk beleid van FOD Financiën, FOD Economie en FOD Mobiliteit om de problematiek aan te pakken. “We mikken hierdoor op meer controles en betere informatie-uitwisseling,” zegt Dries

Holvoet van het kabinet van minister Philippe De Backer (Open VLD), belast met de bestrijding van sociale fraude. “Voor 2020 wordt in overleg met de sector een nieuwe controlemethodiek getest en uitgewerkt, omdat het een moeilijke sector blijft om fraudeurs te vatten. De sector - erkende verhuizers of particulieren - maakt ook veel gebruik van het meldpuntsocialefraude.belgie.be, waar iedereen sociale fraude kan signaleren. En voor heel 2020 zullen er minstens vijftig gemeenschappelijke SIOD-controles zijn.” Die vijftig controles zijn ontoereikend om de fraude goed aan te pakken. In 2017 werden 52 bedrijven

In elke gemeente ander regeltjes, dus wordt er onderhandeld met de politie.

gecontroleerd, in 2018 71, in 2019 57 en in 2020 dus minstens 50, een neerwaartse trend. In 25 procent van de gevallen gaat het om een inbreuk op de sociale zekerheid, en het aantal stijgt van jaar

worden genoteerd. “De verhuissector blijft ook dit jaar een prioriteit,” zegt minister De Backer. “Het eerdere protocol met de sector leidt tot meer en betere controles. De oneerlijke spelers moeten eruit.”

“Piraterĳ ondermĳnt de sector van verhuisbedrĳven” KOENRAAD VANGOIDSENHOVEN, directeur Belgische Kamer der Verhuizers (BKV)

tot jaar. Ook werkloosheidsinbreuken en overtredingen op de zogenoemde Limosameldingsplicht voor tijdelijke buitenlandse zelfstandigen en mensenhandel (42 dossiers van de 71 onderzochte in 2018)

Batibouw, dat volgende weekend begint, heeft voor het eerst standen voor de verhuissector. “Dat is een gevolg van een bevraging bij ons beurspubliek vorig jaar, dat beter geïnformeerd wil zijn. De verhuisproblematiek in Brussel is

BRUZZ | DE VERHALEN

staat. Wat is dan de regel? “Vroeger mochten we het buitenrijden van auto’s niet blokkeren. Wie binnen wou rijden, moest zijn auto voor de tijd van de verhuis elders parkeren. Nu moeten we zowel buitenrijden als binnenrijden mogelijk maken. Dat betekent dat we de vrachtwagen de hele tijd moeten verplaatsen, en elke keer eerst alle spullen moeten vastbinden. Want wie zijn auto elders moet parkeren en een verkeersboete of een ongeval krijgt, kan die verhalen op de verhuisfirma. Zelfs als het maar een schram op zijn geparkeerde auto is. Echt niet te doen, die regelgeving.” De verhuizing duurt dan ook langer dan verwacht: zeven auto’s willen de garage inrijden, tien wagens rijden eruit. De verhuizers moeten de truck elke keer weer verplaatsen. Het overwerk is ten koste van de firma, want voor deze verhuis is een forfaitaire prijs bedongen. “De witte bestelwagens met zwartwerkers lappen hun laars aan de regels en boetes,” horen we nog. “Die halen onze boterham weg.”

een moeilijk gegeven,” bevestigt Frédéric François, COO van Batibouw-organisator Fisa.

ONDER DE PRIJS Maar Vangoidsenhoven blijft Don Quichot spelen: “We controleren al wie zich als verhuizer promoot: op Facebook, met websites en dies meer. Neem het geval van de firma Liftarm.be/ Liftam.be. Het bedrijf is niet te vinden via de Kruispuntbank van ondernemingen, heeft geen btw-nummer of privacyverklaring op zijn website, maar wel een adres op de Louizalaan 367. Daar huizen 450 postadressen van bedrijven, maar niet van Liftarm.be. De website is in Frankrijk aangemaakt, en de prijs voor

een verhuisman is 20 euro, of minstens 10 euro onder de marktprijs, zonder winstmarge. We hebben een klacht ingediend bij de politie, en 6.000 euro waarborg betaald als federatie, maar de onderzoeksrechter heeft het dossier geseponeerd, want de BKV is geen rechtstreeks betrokken partij. Met dergelijke piraterij worden én de naïeve klant én de erkende verhuisondernemer onderuitgehaald. De enige oplossing ligt in een registratieplicht, zoals in Nederland. Zowel de firma als de klant moet melden dat er een verhuizing wordt gepland. Op die manier kan de inspectie onverwacht en overal haar werk doen.”

26 FEBRUARI 2020

Strips

Marc Sleen Museum wordt werkplek voor jong striptalent

Nero stapt in nieuw avontuur BRUZZ | DE VERHALEN

Het Marc Sleen Museum kreeg te horen dat de subsidiekraan weldra dichtgaat. Daarom kwam er een plan. Sleen en zijn held Nero blijven ronddwalen in de Zandstraat 33-35, maar ook jonge striptekenaars krijgen er een werkplek. Na het feestjaar 2022 wordt het museum wellicht een atelier van het grote Stripcentrum aan de overkant. — BETTINA HUBO, FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

oensdagmiddag, 17 uur. De enige bezoeker van het museum, een oosters uitziende man, tuurt naar het tekstbord waarop de personages uit de Nero-strip in drie talen worden voorgesteld, Nero zelf, Adhemar, Madam Pheip, detective van Zwam, Petoetje en Petatje. Groot is het Marc Sleen Museum niet. Behalve de drietalige infopanelen en de filmpjes over Sleen en Nero zijn er op de begane grond nog een leeshoek en een winkeltje. Op de smalle mezzanine loopt een tijdelijke expo met werk van Dirk Stallaert, die de laatste Nero-albums tekende. Beneden in de kelder staat het pronkstuk van het museum, de originele werkkamer van Sleen, overgebracht vanuit zijn villa in Hoeilaart. “Het was vandaag heel rustig, slechts 32 bezoekers,” zegt Alec Severin, die in het midden van de benedenverdieping aan zijn hoge tekentafel zit te werken. De Franstalige stripauteur is de huistekenaar van het museum en staat ook in voor het onthaal. “Zaterdag telden we nog 120 mensen.”

26 FEBRUARI 2020

De meeste bezoekers stappen het Marc Sleen Museum niet doelbewust binnen, zegt Severin. “We krijgen vooral verdwaalde toeristen over de vloer. Je moet weten, de internationale toeristenbussen stoppen vlakbij op de Pachecolaan. De toeristen nemen dan de trap naar beneden, op zoek naar het Belgisch Stripcentrum. Sommigen raken per ongeluk hier verzeild en kijken dan toch even rond.” Nederlandstalige bezoekers worden steeds schaarser, minder dan tien procent. “Dat is niet zo raar. Ondertussen heb je al bijna twee generaties kinderen die niet meer met Nero opgegroeid zijn,” zegt Severin, die zelf als kind in de jaren zeventig de albums van Néron verslond. Het Marc Sleen Museum bestaat ondertussen elf jaar. Het kwam er op aandringen van Sleen zelf. De bekende tekenaar maakte zich op het eind van zijn leven grote zorgen over het lot van Nero na zijn dood. Kinderen had hij niet en als er niets geregeld werd, dreigde zijn hele nalatenschap versnipperd te raken. Eerst probeerde hij een akkoord te

“We krijgen hier vooral verdwaalde toeristen over de vloer” ALEC SEVERIN, HUISTEKENAAR MARC SLEEN MUSEUM

bereiken met toenmalig Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux (in die tijd Spirit), maar die gesprekken strandden. Toen klopte hij aan bij Guy Vanhengel, groot Nero-fan en als minister bevoegd voor het Imago van Brussel. Vanhengel stemde toe om een stichting en een museum op te richten. Met het Stripjaar 2009 in het vooruitzicht kon hij de Brusselse regering overtuigen hiervoor 725.000 euro vrij te maken. Sleen droeg zijn archief en zo’n 15.000 originele tekenplaten over aan die stichting, in ruil voor een lijfrente. Vervolgens kocht de Stichting, met het geld van het Gewest, een onderkomen in de Zandstraat. Het ging om de lokettenzaal en de kelder van de vroegere socialistische krant Le Peuple, gelegen vlak bij de plek

waar Sleen in 1947 zijn eerste Nero-schetsen maakte.

ONOPVALLEND BESTAAN Het museum ging open op 18 juni 2009. Bij de inhuldiging wandelden Sleen en koning Albert II arm in arm naar binnen. In de jaren erna leidde de plek een nogal onopvallend en kabbelend bestaan. Dat kwam vooral omdat er geen coördinator of intendant was. De Stichting had het dagelijkse beheer van het museum – tegen vergoeding - toevertrouwd aan het aan de overkant gelegen Belgisch Stripcentrum. De verwachting was dat een flink deel van de zowat 200.000 bezoekers die dat populaire museum jaarlijks ontvangt, de straat zou oversteken naar Sleen. Maar die hoop kwam niet uit. Het

beheersvergoeding aan het Belgisch Stripcentrum. De nieuwe bevoegde minister Sven Gatz (Open VLD) wil het museum nog wel steunen tot in 2022, het jaar van de honderdste verjaardag van Marc Sleen. Maar daarna is het over en uit, zo meldt het kabinet van Gatz.

FEESTGEDRUIS Sleen Museum moest het jarenlang stellen met iets van drieduizend bezoekers per jaar. Eind 2016 overleed Marc Sleen op 93-jarige leeftijd. Na zijn dood begon de Stichting voorzichtig na te denken over de toekomst. Binnen de raad van bestuur veranderde het een en ander. Het Brussels Gewest, dat vanwege de historische financiële inbreng tot dan toe het voorzitterschap en nog twee andere bestuurszitjes had, liet de teugels wat vieren. Het voorzitterschap ging naar Sleens weduwe Catharina Kochuyt. De Stichting kwam tot het besef dat het Sleen Museum jarenlang stiefmoederlijk behandeld was geweest door de grote broer aan de overkant. Ongemotiveerde onthaalmedewerkers, te veel aangerekende poetsuren. “De samenwerking was verre van optimaal. Het had ook een communautair tintje,” zeg Kochuyt. “Daarom lag het bezoekersaantal zo laag.” Het beheer werd begin 2018 in handen gegeven van striphandelaar Erik Deneyer en stripauteur Alec Severin. Die maakten het museum

gratis en brachten meteen meer animo in de tent. Tegenwoordig krijgen de bezoekers bij binnenkomst wat uitleg en huistekenaar Severin demonstreert hoe de Nero-figuurtjes tot stand komen. Sinds vorig jaar is er ook Patati & Patata, een maandelijks tijdschrift rond Sleen, Nero en Brussel. De inzet van beiden vertaalde zich meteen in de cijfers. Vorig jaar werd afgeklokt op 17.217 bezoekers. Kochuyt erkent de verdiensten van Deneyer en Severin. Toch komt er eind april een einde aan de samenwerking. De twee gerants voelen zich in hun enthousiasme tegengewerkt door de Stichting. Die laatste heeft dan weer aanmerkingen op het huidige beheer en heeft ook een andere toekomstvisie. Wat daarbij meespeelt, is dat de Stichting te horen heeft gekregen dat de subsidiekraan weldra dichtgaat. Sinds het begin krijgt ze jaarlijks een flinke subsidie - vorig jaar 200.000 euro - van het Gewest, telkens uit het potje Imago van Brussel. Die subsidie ging jarenlang grotendeels op aan de lijfrente voor Sleen en de

De Stichting is van plan om de verjaardag met luid feestgedruis vieren. Daarna zal het gebouw een wat andere bestemming krijgen. Volgens het kabinet wordt hiervoor samengewerkt met het Belgisch Stripcentrum, waarmee de relatie sinds de komst van een nieuwe directeur weer vlot loopt. Het feit dat Noël Slangen, de vroegere communicatieadviseur van Open VLD en een notoir stripverzamelaar, sinds kort een rol speelt in de raad van bestuur van zowel het Belgisch Stripcentrum als het Sleenmuseum, helpt de zaken ook vooruit. Gedacht wordt aan een constructie waarbij het Stripcentrum, dat nu geen plek heeft waar bezoekers tekenaars aan het werk kunnen zien, de begane grond van het Sleen Museum in gebruik neemt als atelier. Maar voor het zo ver is, begint de Sleenstichting eerst zelf nog met een gloednieuw project in het museum. Vanaf mei krijgen talentvolle, net afgestudeerde striptekenaars er een werkplek. Ze worden geselecteerd en begeleid door Johan Stuyck,

BRUZZ | DE VERHALEN

Huistekenaar Alec Severin zit aan zĳn tekentafel in het Marc Sleen Museum te werken.

stripuitgever en coördinator beeldverhaal aan Sint-Lukas. “Het zullen niet alleen onze alumni zijn. Bij de eerste lichting zit ook een Franstalige tekenaar afkomstig van Saint-Luc.” Een team van een vijftal tekenaars zal er in beurtrol werken, elk één of twee dagen per week. “Op die manier hoeven ze niet altijd thuis op hun kamertje zitten tekenen,” zegt Stuyck. Behalve een fijne plek waar ze ongestoord kunnen werken, krijgen ze een vergoeding. In ruil verzekeren de jonge tekenaars de permanentie van het museum. Een win-winsituatie dus. “De tekenaars zullen niet het onthaal organiseren of als gids fungeren. Maar als een bezoeker iets vraagt, geven ze natuurlijk wel antwoord.” De bedoeling van dit project is niet om Nero nieuw leven in te blazen, verduidelijkt Stuyck. “De tekeningen hoeven niet gelinkt te zijn aan Sleen. En een link met Brussel is fijn, maar geen must. Het gaat er echt om beginnende stripauteurs, die doorgaans geen subsidies krijgen, een duwtje in de rug te geven.” Sleens weduwe Kochuyt is tevreden met het nieuwe avontuur. “Als museum mag je geen fossiel worden. De stripincubator zal een nieuwe impuls geven aan de ruimte.” Bang dat Sleen en Nero naar de achtergrond zullen verdwijnen, is ze niet. “Het fundament staat beneden in de kelder. En dat blijft zo.” 26 FEBRUARI 2020

Enfant Terrible Bijzondere mensen in een bijzondere stad

‘In Brussel kan ik mĳn vleugels spreiden’ Mavroudes Troullos, fagotspeler/ doctoraatsstudent/muziekleraar

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

k ben telg van een muzikale familie. Muziek was er altijd, overal. Mijn vader is componist en docent harmonie en theorie, mijn zusje speelt hobo en mijn moeder is pianiste. Zij was ook mijn eerste pianolerares, ik kreeg les vanaf mijn vijfde. De fagot was een cadeau van mijn vader, voor mijn dertiende verjaardag. Hij dacht: ‘Als Mavroudes later muzikant wil worden, kan hij beter een eerder ongewoon instrument leren.’ Het leek hem geen goed idee dat ik de zoveelste violist of pianist zou worden, waarvoor de concurrentie moordend is. De eerste jaren was de fagot een groot stuk speelgoed eigenlijk, waardoor ik me ook anders voelde dan de rest (lacht). Maar vanaf mijn vijftiende werd het als het ware een verlengstuk van mezelf. En vanaf dan was het ook menens. Ik kwam thuis van school, rond halfdrie, en begon te oefenen tot acht uur ‘s avonds. Elke dag. Weet je, het is zoals bij sport of dans: om een goeie muzikant te worden moet je goed je spieren trainen, voor het te laat is. Bij de fagot gaat het dan vooral om de vingers, het diafragma, de lippen … Dat moet allemaal gevormd zijn voor je achttien wordt. Maar ook nu nog moet ik altijd enkele uren werken alvorens ik voor een publiek op een ontspannen manier een recital van één uur kan brengen. Wat nog niet garandeert dat ik ook effectief muziek heb ten gehore

26 FEBRUARI 2020

gebracht: boven op de techniek komt er altijd nog de ziel, de magie, de interpretatie. Ik kan een technisch perfect concert geven dat artistiek gezien niet veel voorstelt, en omgekeerd net zo goed. Dat is telkens weer de delicate balans als je concerteert. Als freelancer heb ik vaak deel uitgemaakt van grote orkesten, ook hier in Brussel, maar de laatste twee jaar probeer ik me meer toe te leggen op solo’s en op kamermuziek. Ook al is er niet zoveel solomuziek specifiek voor de fagot geschreven. Het is eerder een begeleidend instrument. Ik wil graag de meer verborgen aspecten van de fagot doen ontdekken. Ik maak nu vaak zelf transcripties van stukken die ik heel mooi vind. Een favoriete componist? Goh, doe maar de Russische romantici en dan in het bijzonder Rachmaninov. Wat ik zo fascinerend vind bij de Russen is dat er altijd een donkere kant aan zit, ook in de liefde. Je voelt de pijn, de worsteling. In tegenstelling tot de Franse romantici bijvoorbeeld, bij wie alles zo dartelend en licht is. Al kan ik ook daar wel van genieten … (lacht) In oktober vorig jaar ben ik een doctoraat begonnen aan LUCA school of Arts in samenwerking met de KU Leuven. Daarvoor zal ik het hele Europese repertoire voor fagot vanaf de jaren 1950 analyseren en ook voor een publiek spelen. Dat wordt zeker dé uitdaging voor de komende zes jaar.

Ik ben in Brussel terechtgekomen om mijn masters af te werken aan het Koninklijk Conservatorium, dat overigens een zeer goede reputatie heeft. Maar ook omdat men in Brussel en België in het algemeen erg openstaat voor hedendaagse kunst. Ik heb het gevoel dat ik hier pas echt mijn vleugels kan spreiden, dat ik mijn horizon verbreed. Wat ik hier kan meepikken aan theater, dans, hedendaagse beeldende kunst … het aanbod is zo verrijkend en vaak vernieuwend. En dat is heel belangrijk voor mij als mens én als artiest, omdat al die invloeden doorsijpelen wanneer ik muziek maak. Het is voedsel voor de ziel en de geest. Bovendien - en dat is meer een praktisch voordeel - is Brussel gelegen om de hoek van Parijs, Amsterdam, Londen ... Het is gewoon het centrum van Europa, iedereen komt hier langs (lacht). Dat geeft een heel bijzondere vibe aan deze stad. Een toekomstdroom? Zoveel mogelijk musiceren en mensen raken met muziek, ook op meer ongewone plekken zoals gevangenissen, ziekenhuizen, scholen. Muziek is niet ontstaan in de grote bourgeois-concertzalen. Muziek begon op straat, het is een expressie van en voor iedereen. Carrière maken is voor mij niet het ultieme doel. Wel om meer menselijkheid te brengen in de samenleving. — PATRICK JORDENS

Mavroudes Troullos (28) is geboren in de hoofdstad van Cyprus, Nicosia. Hij studeerde fagot achtereenvolgens in Athene, Leipzig, Wenen en Brussel, waar hij zich vanaf 2016 ook vestigde. Op zijn 21ste maakte hij al deel uit van het Grieks Nationaal Opera-orkest. Sinds kort doctoreert hij aan LUCA school of Arts ism de KUL, en geeft hij les aan de Academie van Sint-Pieters-Woluwe. Vanaf deze week geeft hij enkele recitals in de KLARA BOX, op meerdere plaatsen in Brussel mavroudestroullos.com en klarafestival.be/nl/info/klarafestival-box

ÂŠ SASKIA VANDERSTICHELE

26 FEBRUARI 2020

Cultuur

Cinema Palace viert verjaardag met forse groei, andere arthousecinema’s vieren mee

Een miljoen keer naar de cinema De cijfers van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) zijn vers en duidelijk: het aantal verkochte tickets in de Vlaamse en Brusselse onafhankelijke bioscopen overschreed voor het eerst de kaap van een miljoen. Dat is een verdubbeling in vijf jaar tijd, en de vier Brusselse cinema’s nemen liefst de helft van dat miljoen voor hun rekening. “Onze bezoekers zijn in grote mate onze buren.” — MICHAËL BELLON

Anja Horckmans (links) en Frisia Donders: “Palace is echt een gebouw van de Brusselaars geworden.” © SASKIA VANDERSTICHELE

26 FEBRUARI 2020

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

e definitieve bezoekerscijfers van de Brusselse arthousecinema’s in 2019 zijn bekend, en de zalen voor de betere film zijn er weer fors op vooruitgegaan. De onafhankelijke Brusselse cinema’s deden er na de positieve evolutie in 2018 nog eens meer dan 100.000 bezoekers bij in 2019. Daardoor zijn de 450.000 Brusselse arthousebezoekers waar filmregisseur Luc Dardenne bij de opening van Cinema Palace twee jaar geleden van droomde - een prognose op basis van voorbeelden uit het buitenland - al ruimschoots overschreden. Een groot deel van de stijging is net voor rekening van Cinema Palace, dat deze maand zijn tweede verjaardag viert, en dat na 85.000 toeschouwers tijdens de tien maanden in 2018 nu afklokt op liefst 157.000 bezoekers. Maar ook de andere onafhankelijke cinema’s zien hun bezoekerscijfers allemaal omhoog gaan. Het gat dat Actor’s Studio in 2018 liet vallen door op te houden te bestaan - 40.600 toeschouwers in 2017 - is daarmee al lang weer opgevuld. De puike resultaten blijven niet alleen beperkt tot de onafhankelijke cinema’s of tot Vlaanderen en Brussel. Vorige week werden ook de cijfers van de International Union of Cinema’s (UNIC) bekendgemaakt in het Europees Parlement. 2019 vertoont een stijging van 4,5 procent ten opzichte van 2018 in de globale Europese bioscoopcijfers, naar een recordaantal van 1,34 miljard toeschouwers. Behalve blockbusters als The Lion King, Avengers: Endgame, Joker, Frozen 2 en Toy Story 4, deden ook lokale films daarvoor hun duit in het zakje. Naar aanleiding van de succesverhalen en de tweede verjaardag van Cinema Palace deden we een tour d’horizon van de vier Brusselse onafhankelijke cinema’s, die zich allemaal op hun manier profileren.

CINEMA PALACE

Ook een buurtcinema AANTAL FILMTITELS

300

TOESCHOUWERS 2019

157.000 Aantal verkochte tickets in arthouse cinema’s 2015 - 2019 1 mln

TOESCHOUWERS 2018

85.000

1.000.000

750.000

500.000

250.000

2015

2016

2017

Vlaamse Brusselse

2018

BRON: VAF

2019

▲

Bij Cinema Palace - Anspachlaan 85, 1000 Brussel - waren ze zelf verrast door de cijfers. “We zitten ver boven de aantallen die we op basis van de resultaten in 2018 konden verwachten,” zegt Anja Horckmans die bij Palace instaat voor scholenwerking en educatie. Haar collega van communicatie en partnerships Frisia Donders probeert de ingrediënten van de succesformule op te lijsten. “Mensen apprecië-

26 FEBRUARI 2020

Arthousecinema’s

▲

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

ren om te beginnen het goede onthaal en het feit dat we iedereen hier in alle talen ontvangen. Ook de goede uitrusting van het gebouw speelt een rol. En dan is er natuurlijk het programma. 2019 was een erg goed filmjaar met films die zowel in het multiplex- als in het arthousecircuit werken.” Horckmans: “Bij ons staken Joker en Parasite erboven uit - Parasite loopt nu al 23 weken. Ook films als Dolor y Gloria, Once upon a time in Hollywood of Portrait de la jeune fille en feu deden het zeer goed.” “Palace heeft ook de deuren opengegooid om met verschillende partijen multidisciplinaire projecten uit te werken, en daar is gebruik van gemaakt. Palace is echt een gebouw van de Brusselaars geworden. Wij zijn dus ook een buurtbioscoop: onze bezoekers zijn in grote mate onze buren. Zeker nu de voetgangerszone vorm krijgt, wordt die publieke ruimte gebruikt en loopt men ons gebouw langs beide kanten binnen. Samen met andere huizen als de AB en de Beursschouwburg kunnen wij een speciale rol spelen in die ‘culturele piétonnier’ zoals wij dat noemen. Op termijn willen wij ook van de voetgangerszone gebruikmaken, en een multidisciplinair programma voor de bar uitwerken. Daarom vieren we onze tweede verjaardag ook bewust in het café.” Palace merkt dat heel veel verschillende publieken in de stad samen kunnen worden gebracht rond film. Horckmans: “Het is een dankbaar en democratisch medium dat makkelijk mensen verenigt. We hebben dan ook veel ingezet op events en beleving - inleidingen, q&a’s, tentoonstellingen - met heel veel partners. Op educatief vlak met de Maisons de quartier, met Initiatief Buitenschoolse opvang (IBO), Jeugd in Brussel … maar ook business-to-business, en met de scholen. In 2019 hebben we bijna 17.000 tickets verkocht aan leerlingen van zowel Franstalige als Nederlandstalige scholen. Ons project voor families Family Time, met koffiekoeken vooraf en een atelier achteraf, is echt mooi om te zien met die mengelmoes van talen. Zo brengen

“Samen met andere huizen als de AB en de Beursschouwburg kunnen wij een speciale rol spelen in de ‘culturele piétonnier’” FRISIA DONDERS, CINEMA PALACE

we de gemeenschappen samen en halen we naast het reguliere publiek elke keer nieuw volk binnen dat later terugkomt. Dat was ook het uitgangspunt van Palace. We wisten dat er nog plaats was voor 24

26 FEBRUARI 2020

extra schermen in de stad. De ervaring van pop-upcinema Kinograph bewijst zelfs dat er ook op verschillende andere plekken in het gewest nog plaats is voor film en schermen.” Groeimarge en uitdagingen zitten voor Palace nog in de zomerse concurrentie met voetbaltoernooien en volle terrasjes en de verdere kruisbestuiving tussen de Vlaamse en Franstalige filmindustrie.

Elke cinema is van belang voor de verfijning van het aanbod voor het cinefiele Brusselse publiek, en voor de hele sector: distributeurs, producenten, filmliefhebbers en exploitanten varen er allemaal wel bij.”

G A L E RIE S

Ook Jérôme Branders van Aventure - Kleerkopersstraat 15, 1000 Brussel - toont zich zeer tevreden over de evolutie van de sector en van zijn cinema. “Wij noteren een constante toename van het aantal bezoekers sinds onze opening tien jaar geleden.” Gevraagd naar de belangrijkste troef van Aventure, noemt Branders het persoonlijke en warme welkom. “Wij zijn nog een klassieke bioscoop op menselijke schaal, met een warmte die alleen te vergelijken is met die van je huiskamer of van het café, weg van de koude en zielloze gangen van de multiplexen. Een ander handelsmerk zijn onze activiteiten. We proberen elke dag iets evenementieels te doen, zoals de bioscoopclub, premières in aanwezigheid van het filmteam, masterclasses voor studenten …” Maar ook voor Aventure is de kwaliteit van het filmaanbod natuurlijk belangrijk. “Joker was ons grootste succes, maar in onze top tien qua bezoekersaantallen zitten ook kleine goudklompjes zoals de documentaire Mon nom est clitoris (over vrouwelijke seksualiteit, red.) of Free solo (over de Amerikaanse rotsbeklimmer Alex Honnold, red.). Dat zijn films met toegevoegde waarde waarmee je veel kan doen in debatten of met het verenigingsleven.

Films die je nergens anders ziet

AANTAL FILMTITELS

370

TOESCHOUWERS 2019

98.000 TOESCHOUWERS 2018

83.000 Bij cinema Galeries in de Koninginnegalerij zitten de cijfers nu al voor het derde opeenvolgende jaar in een stijgende lijn. Zij hebben dus blijkbaar geen last van het succes van Palace, en directeur Frédéric Cornet is sowieso niet bang voor concurrentie. “Het gaat gewoon goed in het centrum van Brussel. Dat geven ook de stijgende cijfers van UGC De Brouckère aan (Cinema Galeries is verbonden aan de UGC-groep, red.). De komst van Palace heeft voor ons wel de toegang verminderd tot bepaalde films, maar daardoor hebben we de ruimte gekregen om het cinemaaanbod nog te diversifiëren, en films te tonen die anders niet in België zouden te zien zijn. Ik denk dan aan Synonymes, M, La Flor, Donnie Darko, Talking about trees, of David Lynch: The Art Life. Daar zitten dus ook documentaires bij. Wij hebben weinig en kleine zalen, maar daardoor is de lijn van ons programma des te duidelijker, en eigenlijk met dat van geen enkele andere cinema te vergelijken. Dat is belangrijk voor de diversiteit in het aanbod.” Cornet pleit zelfs voor een nog meer fijnmazige filmcultuur, ook buiten het centrum. “Ik zou graag nog meer wijkcinema’s de deuren zien openen, zoals Kinograph, dat we als initiatief mee willen valoriseren. Als die een vertoning doen op een bepaalde locatie, dan is die vaak uitverkocht.

AVENTURE

Elke dag iets speciaals

AANTAL FILMTITELS

430

TOESCHOUWERS 2019

82.000 TOESCHOUWERS 2018

72.000 Wat de concurrentie van Cinema Palace betreft, houdt Branders trouwens nog een slag om de arm. “Palace zal misschien nog groeien, en de nadelen die we wel al voelen, situeren zich op het vlak van de schoolvoorstellingen en de belangrijke

Vileyne gedachten

TWEE JAAR PALACE 29/02, Concerts & dj-sets curated by FiftyFifty Session in Bar Palace. Alle films voor 7 euro per ticket. Palace-abonnementen te winnen cinema-palace.be

Dertig jaar Brusselse journalistiek Dertig jaar puur Brusselse journalistiek heeft BRUZZ-redacteur Danny Vileyn erop zitten. In het magazine blikt hij tweewekelijks terug op wat hem van die drie decennia is bijgebleven.

Een lange traditie

AANTAL FILMTITELS

217

CIJFERS VERSTREKT DOOR DE BIOSCOPEN ZELF

bruzz.be/vileyn

Sekswerkers

VENDÔME

Vendôme - Waversesteenweg 18, 1050 Elsene wil de exacte cijfers niet geven, maar die liggen in 2019 in de buurt van de 150.000 en ook zij noteerden in 2019 een stijging van bijna 20.000 toeschouwers ten opzichte van 2018. Directrice Peggy Fol zegt dan ook geen veranderingen te hebben gevoeld door de komst van Palace op het gebied van toeschouwersaantallen. “De bovenen de benedenstad blijven wat dat betreft toch gescheiden werelden. De cinema’s in het centrum kunnen min of meer hetzelfde doen als wij, dat heeft weinig invloed. We kennen elkaar en we spreken ook onderling over de films die we goed en niet goed vinden. Daarna doet ieder van de programmatoren daar zijn ding mee. Soms is er weleens overleg om dezelfde film bijvoorbeeld op andere uren te programmeren.” Het succes van Vendôme is volgens Fol gebouwd op het vertrouwen dat de cinema in zijn 65-jarig bestaan heeft opgebouwd bij toeschouwers die de cinema al jarenlang volgen. “Daarnaast zijn ook wij afhankelijk van de kwaliteit van het filmjaar. Titels als Joker, Pain, Parasite, Glory en Greenbook waren voor ons de topfilms. En we zetten ook meer in op schoolvoorstellingen, matinees, festivals en debatten.” De moeilijkheid voor Vendôme is de harde concurrentie van UGC Toison d’Or bij het binnenhalen van de arthousefilms. “Als één van de enige van de multiplexen zetten zij net zo goed in op commerciële films als op de grote arthousefilms. Soms kunnen we de titels die zij willen ook binnenhalen omdat we een goede relatie hebben met de distributeurs, maar soms ook niet omdat UGC met zijn netwerk van zalen natuurlijk een groter gewicht in de schaal kan werpen.”

Deze thema’s verschenen eerder: - Brussel als kosmopolitische stad - Katholiek Brussel - Vrijzinnig Brussel

▲

Belgische films. Ons beperkte personeel moet die schoolvoorstellingen regelen tussen twee projecties en het serveren van de koffie door. En de Belgische films voor het grote publiek gaan ook makkelijker naar de grotere bioscopen. Gelukkig went ons publiek aan kleinere producties en documentaires. Het is misschien grappig om te vermelden dat we films uitzenden van het productieatelier Dérives, opgericht door de gebroeders Dardenne, die toch mee het gezicht zijn van Palace.”

WIN

2x6 tickets Kĳk op p3 van de Cultuurkant van dit magazine

erwijl ik de Aarschotstraat afloop op weg naar Utsopi, de belangenvereniging van, voor en door sekswerkers, moet ik denken aan Café De Soldaat bij Maria (jawel, in het Nederlands). Het was het enige ‘gewone’ café tussen de bars of bordelen, zoals u wil, in het eerste deel van de Aarschotstraat. Mijn vriend en ik gingen er af en toe pinten pakken na afloop van de avondles Nederlands in een privéschool in de Noordwijk. Het waren de late jaren 1970 en ‘Denis’ van Blondie was het succesnummer van de jukebox: honderden vijffrankstukken heb ik erin gestoken. De klanten waren niet zozeer hoerenlopers, maar ambtenaren die bleven hangen na de kantooruren. Het was er best gezellig en je kon er af en toe een praatje slaan met een prostituee die er tussen twee klanten in een koffie kwam drinken. Klanten ronselen werd er niet toegelaten, er werd hoofdzakelijk Nederlands gesproken. Ik ben er ooit verzeild op een woensdagnamiddag – ik moest pas een uur later lesgeven dan ik dacht - en heb er wat zitten lezen in Bonjour Tristesse van Françoise Sagan. Dat was het boek dat ik toen aan het lezen was, maar nu besef ik dat mijn gedrag behoorlijk aanstellerig was, al twijfel ik eraan of iemand het opgemerkt heeft. Het is pas vijftien jaar later, toen ik journalist was, dat ik het verschil heb leren kennen tussen de bars aan de Aarschotstraat in Schaarbeek en de carrés in Sint-Joost. Carrés zijn geen publieke plaatsen, het zijn benedenverdiepingen van privéhuizen die verhuurd worden (werden) aan één prostituee. Ik ben voor de eerste keer in een carré geweest toen ik voor Het Laatste Nieuws - in die tijd nog aan de Jacqmainlaan - werkte. Het Laatste Nieuws en La Dernière Heure, beide van liberale signatuur, waren de enige kranten die in een

verzuild medialandschap op een ongedwongen manier zeer regelmatig sekswerkers aan het woord lieten. Tot in de vroege jaren 1990 had Het Laatste Nieuws de gewoonte om prostituees op foto onherkenbaar te maken met een zwart bandje voor de ogen. Op een drukke zondag liep het echter mis: tussen de redactie en de drukkerij waren de bandjes van een foto gevallen - alles gebeurde nog op papier. Het meisje was niet onherkenbaar. De sekswerkers zijn persoonlijk naar de redactie gekomen om te zeggen wat ze ervan dachten. Drie decennia later schiet er van de relatief ontspannen sfeer in de Sint-Joostse Noordwijk niet veel meer over. Er is leegstand en het is er vuil. Sekswerkers met veel jaren op de teller vertellen met heimwee over de tijd dat Guy Cudell en Jean Demannez burgemeester waren. Natuurlijk waren er toen ook problemen en ook toen protesteerden ze tegen taksen, maar zo vertelt Marie in het salonnetje van Utsopi, sekswerkers en gemeentebestuur kwamen tot een vergelijk en ook met de eigenaars die tevreden waren met redelijke huurprijzen waren de verhoudingen niet slecht. Nu heersen er de huisjesmelkers. Anno 2020 wil de PS-SP.A-meerderheid de prostituees weg. “Als er zware problemen zijn, zoals geweld, moeten we een beroep doen op de Ecolo-Groen-oppositie,” zegt Marie. “Voor Emir Kir en de meerderheid bestaan we niet.” Maar het grootste probleem is volgens de drie sekswerkers met wie we spraken de stigmatisering. Sekswerkers willen niet als Untermenschen behandeld worden. “Luister eerst naar ons verhaal en oordeel dan,” klinkt het. Dat heb ik gedaan. ZATERDAG ONLINE Sekswerkers en andere betrokkenen over prostitutie in Brussel. 26 FEBRUARI 2020

Nick Trachet

Brusselaar die de stad en de wereld culinair ontdekt

Kuit B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Ik kreeg in de winkel de kans om viskuit te kopen. Een delicatesse. Ook onder water is het al lente. De kabeljauwen trekken naar de paaiplaatsen. Gedurende hun reis eten ze niet en worden ze graatmager. Dat was indertijd een goede zaak voor de vissers in het Hoge Noorden, die waren aangewezen op zouten en/of drogen om hun vangsten te bewaren. Vet gaat in de open lucht immers oxideren en rans worden, en dat is niet zo smakelijk in het eindproduct. Voor de makers van stokvis en klipvis kon een kabeljauw dus niet mager genoeg zijn. Zij splitten de vis open, maakten hem schoon en hingen hem op stokken te drogen (stokvis) of ze zoutten hem en legden hem op de klippen in de zon (klipvis, ook wel bacalao). Van daar kon de droogvis een paar maanden later over heel de wereld worden verstuurd. Een product dat jarenlang goed blijft. Winterkabeljauw was dus geld, het inkomen van de visser, een cash crop zoals de economen zeggen. Zelf aten ze natuurlijk liever de vettere zomerkabeljauw, die smakelijk rozig oogt. Tenzij … Bij het schoonmaken van de vis komen er heel wat ingewanden op tafel. De tongetjes en kaken van de kop, de lever en de gonaden worden onder de vissers beschouwd als absolute delicatessen.

26 FEBRUARI 2020

Onze Vlaamse vissers die op kabeljauw visten, wisten dat ook. Zij aten gedurende het vissen de koppen. Het lijf van de vissen was voor de klant. Onder de vissersfamilies circuleren nog recepten voor gebakken viskop, voor ‘kaksjes en keeltjes’ (kaken en tongen) of voor ‘kiete en mèk’ (kuit en melk), respectievelijk de eierstokken en het sperma van de vissen. Dat laatste ziet er melkwit uit, vandaar de naam. Vandaag wordt er heel wat verteld over omega-

drie-onverzadigde vetzuren, en hoe belangrijk die essentiële voedingsstoffen - die wij zelf niet kunnen aanmaken - wel zijn voor onze gezondheid. Maar die vetten zitten dus niet het wit van de vis. Visfilet is maar droevig eten. Het gezonde van de vis zit net onder het vel, tussen de ruggengraat, in de kop en in de ingewanden. Sommige vissen worden verkocht met de ingewanden erbij, denk aan sprot en sardientjes, maar vaak zijn ze al op zee overboord gegaan. Hoe blij was ik dan ook toen ik bij mijn zuiderse visboer een stapel eierstokken van kabeljauw vond, waarschijnlijk uit Frankrijk ingevoerd. Ik kocht er twee. Toegegeven, voor de leek zien ze er niet meteen

“Visfilet is maar droevig eten. Het gezonde van de vis zit elders”

smakelijk uit: twee grote witte beaderde zakken, samen goed voor een halve kilo. Maar de eitjes erin bestaan voor het grootste deel uit olie, dus voedzaam én goed voor lijf en leden. Ik nam mijn buit mee naar huis en zette in de keuken een grote pot met flink gezouten water op. Zeewater, zeg maar: dertig gram zout per liter. Toen dat begon te rimpelen (dus niet zieden), vleide ik de eierstokken erin, en liet ze zo’n tien minuten garen. Je kan ook wachten tot het water kookt, de kuit erin leggen, en dan het vuur afzetten en het deksel erop. Het resultaat ziet er al smakelijker uit. De kuit lijkt eigenlijk op witte worst. Daarvan schijven afsnijden en met wat bieslook en/of peterselie, een straaltje olijfolie en wat vers gemalen peper voorzetten als aperitiefhapje. ‘Vous m’en direz des nouvelles,’ zegt de Fransman. Maar dat is een ‘gastronomische’ manier van kuit serveren. In vissersmilieu bakt men de dingetjes gewoon in de pan. Er zitten geen graten in, dus kan men er zonder schroom van schrokken. Citroen erbij is passend. Maar nog vernuftiger: de rauwe kuiten een nacht in de pekel leggen en ze dan opensnijden en de eitjes eruit schrapen. Zo hebt u Atlantische kaviaar! Op toastjes smeren of in een omelet. Tenslotte: we eten bij de Griek weleens tarama. Ook dat wordt vandaag gemaakt met kabeljauwkuit, maar die werd eerst gerookt en dan opgemaakt als een mayonaise. Smakelijk.

De hele reeks nalezen? BRUZZ.be/trachet

Big City Stel zelf je vraag en stem op BRUZZ.be

Wat is het verhaal achter de Pitastraat? PIETER UIT BRUSSEL-STAD

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

p een steenworp van de Grote Markt ligt de Kaasmarkt. Hoewel de naam anders doet vermoeden, is er buiten Griekse feta nog maar weinig kaas te bespeuren. Want de straat waar in de zestiende eeuw kaas, uien en vijgen werden verhandeld, is nu in de volksmond omgedoopt tot de Pitastraat. In de jaren 1980 opende er de ene pitazaak na de andere. Veertig jaar later stap je er nog steeds binnen in Mykonos, Hellas, Plaka en Santorini, maar het eerste broodje met dampend gyrosvlees werd geserveerd in snack Athènes. “Het was mijn broer die een van de eerste pitazaken van België opende,” vertelt Yanis Rados. Samen met zijn vrouw baat hij veertig jaar later nog steeds het restaurant uit dat zijn broer Apostolos in 1979 begon. Als gastarbeider kwam hij terecht in Charleroi, waar hij zijn eerste zaak opstartte. Daar sloeg de snack niet aan en de zaak ging failliet, maar in Brussel lukte het wel. “Destijds kenden de Belgen dat soort vlees niet. In de begindagen ging mijn broer daarom op straat staan met een plateau met stukjes vlees op, zodat de voorbijgangers konden proeven wat hij verkocht.” Hij bedacht een pita die afwijkt van de originele Griekse pita. In Griekenland wordt het gyrosvlees gerold in een gefrituurd broodje samen met uien, tomaat en tzatziki. Omdat hij het brood in België niet kon verkrijgen, haalde hij bij de Libanees om de hoek de ronde broodjes die langs de binnenkant hol zijn, waardoor ze bij het opensnijden een zakje worden. Daar schepte hij het vlees in, dat hij aanvulde met Belgische witte kool en tzatzikisaus. Zo serveerde hij een pita ‘op zijn Belgisch’ en het werd gesmaakt. Beetje bij beetje werd de zaak een succes. Dat ervoeren ook de andere Grieken en Albanezen die hem toen een handje toestaken en op het idee kwamen om zelf een soortgelijke snackbar te openen in de straat. In de jaren 1970 waren er veel planden leeg komen te staan in de buurt. De straat had een slechte reputatie gekregen door de nachtclubs die er vroeger huisden. Het ging de foute kant op, met veel drugsproblemen en de clubs sloten een voor een. “Toen de Griekse restauranthouders er zich kwamen vestigen, heeft dat geleid tot een heropleving van de straat,” vertelt Rados. “De jaren 1980 waren de hoogdagen van de Pitastraat. Er kwamen steeds meer eetgele-

genheden bij, omdat er zoveel klanten waren. Net zoals vandaag heerste er een goede verstandhouding tussen de uitbaters die elkaar allemaal goed kennen.” Rados is zowat de enige oorspronkelijke uitbater die er nog altijd een eethuis runt. De andere snackbars zijn door de jaren heen overgenomen. “Het is hard werken. We zijn elke dag geopend van elf uur ‘s ochtends tot elf uur ‘s avonds en het cliënteel is wisselend.” Maar voorlopig houden de verschillende zaken wel stand en daardoor blijft er genoeg keuze. Hoewel op de menukaarten overal zo goed als dezelfde opties staan, smaken de broodjes in elke zaak anders. “Het

verschil zit hem in de marinade van het vlees,” verklapt de uitbater van snackbar Plaka. De toevallige passant kan dus kiezen welke zaak het vlees het sappigst bereidt, maar ook welk traditioneel Grieks interieur hem of haar in het hart van Brussel, even doet ontsnappen naar warmere oorden.

— LUANA DIFFICILE

VOLGENDE WEEK Op heel wat woningen hangt een blauw emailplaatje ‘gaz à l’étage’: wat was de functie hiervan? 26 FEBRUARI 2020

I 27

CULTUUR IN BRUSSEL?

BRUZZ SELECT DE ULTIEME CULTUURGIDS VOOR BRUSSEL

GA NAAR BRUZZculture.be OF DOWNLOAD DE GRATIS BRUZZ APP

BRUZZ_CULTUURSPECIAL_142x215_bob.indd 1

10771RLM 06/09/2019 14:57

13 MAART

m lko we

14 - 18 U

@BRABANTHAL LEUVEN

✓ ✓ ✓ ✓

Spreek met 10-tallen werkgevers uit de buurt. Laat je cv analyseren en krijg loopbaanadvies. Laat je professionele foto nemen voor op je LinkedInprofiel, cv,… Volg een workshop en krijg tips & tricks voor jouw sollicitatie.

SCHRIJF JE GRATIS IN OP: WWW.JOBVILLAGE.BE

DB653152B0

DB623070I9

PB Leiner is van de drie grootste gelatine- en collageenproducenten ter wereld. Onze onderneming heeft een wereldwijde aanwezigheid met zowel productievestigingen als verkoopkantoren. PB Leiner was de eerste gelatineproducent die multifunctionele gelatineproducten op de markt bracht. Daarmee wist het bedrijf zijn bestaande assortiment specialiteiten uit te breiden met een veel beter bruikbare, op gelatine gebaseerde oplossing die belangrijke voordelen biedt qua tijdsbesparing en verhoogde flexibiliteit en bovendien kostenbesparend werkt. PB Leiner telt wereldwijd circa 1200 medewerkers en maakt deel uit van de Tessenderlo Group.

500

Wat bieden wij je ? • afwisselende job met fijne collega’s in een internationaal dynamische groep • opleiding staat centraal zodat medewerkers kunnen groeien • aantrekkelijk loon en pakket (interessante verlofregeling, hospitalisatieverzekering, groepsverzekering, fietslease, maaltijdcheques)

verse vacatures Store Manager Assistant Store Manager Winkelbediende

We zijn momenteel actief op zoek naar een

Operator Deze functie rapporteert aan de Operational Teamlead binnen de productie. Taken en verantwoordelijkheden: • Na een grondige opleiding werk je in één van onze productieafdelingen. • Verantwoordelijk voor opvolging en sturing van één of meerdere processen. Je houdt de parameters in het oog en stuurt bij waar nodig. Je zorgt ervoor dat we kwalitatieve producten maken. Je werkt nauw samen met de collega’s van onderhoud. • Je werkt in een drieploegensysteem, d.w.z. ook weekend en nachtdienst.

Solliciteer nu op werkenbijlidl.be DB652790A0

Profiel: • gedegen technische opleiding zoals een A2 of A3 diploma of bent door ervaring • goede kennis van het Nederlands Vaardigheden: • teamspeler • zin voor orde en netheid • sterk veiligheidsbewustzijn • denkt mee na over mogelijke verbeteringen • kennis van elektriciteit, mechanica, stoom, etc. • heftruckbrevet is pluspunt • zelfstandig werken • zin voor verantwoordelijkheid

Elektrieker Deze functie rapporteert aan de Technical Coach binnen het Maintenance team. Taken en verantwoordelijkheden: • Samen met de collega-techniekers ben je verantwoordelijk voor zowel het preventief als het curatief onderhoud van de machines: je staat in voor het nazicht van de machines en voor herstellingen bij storingen. • Je speelt zowel in op werkorders van je directe leidinggevende als op dringende oproepen vanuit productie. • Je maakt storingsanalyses naar de grondoorzaken van de opgetreden storingen (elektrisch) en onderneemt zo snel mogelijk actie. • Je rapporteert over de vooruitgang en/of bijzonderheden aan je directe leidinggevende. • Je werkt in een team van techniekers en na je opleiding word je mee opgenomen in het wachtsysteem. • Je werkt mee aan verbeteringsprojecten. • Je voert het preventief onderhoud uit volgens een periodieke planning. • Je bespreekt proactief technische problemen en je zoekt naar structurele oplossingen. Profiel: • in bezit van bachelordiploma (bij voorkeur elektronica) of A2-diploma elektriciteit of gelijkwaardig door ervaring • ervaring in elektromechanica van industriële installaties & storingen • zeer goede kennis Nederlands en goede kennis Engels • brede technische kennis Vaardigheden: • sterk probleemoplossend vermogen • teamplayer • legt vlot contacten • orde, netheid, kwaliteit en veiligheid draag je hoog in het vaandel • leergierig en flexibel • resultaat gedreven • doorzettingsvermogen

Technieker Deze functie rapporteert aan de Technical Coach binnen het Maintenance team. Taken en verantwoordelijkheden: • Samen met de collega-techniekers ben je verantwoordelijk voor zowel het preventief als het curatief onderhoud van de machines: je staat in voor het nazicht van de machines en voor herstellingen bij storingen. • Je speelt zowel in op werkorders van je directe leidinggevende als op dringende oproepen vanuit productie. • Je maakt storingsanalyses naar de grondoorzaken van de opgetreden storingen (mechanisch, elektrisch, hydraulisch, pneumatisch) en onderneemt zo snel mogelijk actie. • Je rapporteert over de voortgang en/of bijzonderheden aan je directe leidinggevende. • Je werkt in een team van techniekers en na je opleiding word je mee opgenomen in het wachtsysteem. • Je werkt mee aan verbeteringsprojecten. • Je voert het preventief onderhoud uit volgens een periodieke planning. • Je bespreekt proactief technische problemen en je zoekt naar structurele oplossingen. Profiel: • in bezit van bachelordiploma (bij voorkeur mechanica) of A2-diploma mechanica of gelijkwaardig door ervaring • Ervaring in mechanica en/of elektromechanica van industriële installaties & storingen • zeer goede kennis Nederlands en goede kennis Engels • brede technische kennis

DB654434B0

Vaardigheden: • sterk probleemoplossend vermogen • teamplayer • legt vlot contacten • orde, netheid, kwaliteit en veiligheid draag je hoog in het vaandel • leergierig en flexibel • resultaat gedreven • doorzettingsvermogen

Interesse? Stuur dan je cv met begeleidende brief aan hrvilvoorde@pbleiner.com DB65498 DB654986B0

duurzamer

Wij zijn op zoek naar een

Bouwadviseur

Op zelfstandige basis - regio Vlaams-Brabant

Functie

Profiel

• Actief prospecteren van potentiële klanten. • Gedreven verkoper met gezonde werklust. • Analyse van de behoeften. • Uitwerken van voorstellen die resulteren in een overeenkomst.

DB654885B0

Aanbod

• Ervaring in de particuliere verkoop is een pluspunt.

verse vacatures

• Een flexibel uurrooster buiten kantooruren.

Interesse?

• Een zeer aantrekkelijke verloning op basis van de resultaten.

Gelieve uw cv te mailen naar : geert.mignon@kijkenbouw.be

• Een stevige ondersteuning vanuit het bedrijf.

Moorselestraat 206 B-8930 Menen T. +32 (0)56.51.31.60 info@kijkenbouw.be www.kijkenbouw.be

• Permanente opleiding en bijscholing.

500 Store Manager Assistant Store Manager Winkelbediende Solliciteer nu op werkenbijlidl.be

DB652788A0

ALTIJD DAT IETSJE

DB623068I9

500 verse vacatures

Solliciteer nu op werkenbijlidl.be

DB652789A0

Store Manager Assistant Store Manager Winkelbediende

Op zoek naar een technische job met pit? • Werfleider wegen • Arbeiders wegen • Arbeiders groenonderhoud • Loodgieter • Buschauffeurs • Zaalverantwoordelijken Vrije Tijd

Lokaal Bestuur Machelen zoekt enthousiaste collega’s (m/v)

Maatschappelijk werker

“Door mijn job ben ik vaak buiten, wat leuk is. Ik maai het gras, verwijder onkruid, plant bloemen en doe allerlei snoeiwerken. Mensen zien direct resultaat van mijn werk in het straatbeeld en spreken me erover aan.

B1 - B3 - contractueel - voltijds - onbepaalde duur Functie: Als maatschappelijk werker bied je psychosociale hulp, informatie en advies en concrete dienstverlening aan burgers om hun maatschappelijke integratie te bevorderen • Je maakt deel uit van de sociale dienst en rapporteert aan het diensthoofd sociale dienst binnen het team Welzijn.

Vragen? Spring binnen op een van onze doorlopende infomomenten op 2 of 9 maart tussen 17.30 u en 19.30 u aan loket 1 in AC De Vuurmolen

Profiel: minstens bachelordiploma maatschappelijk assistent of sociale gezondheidszorg of gelijkgesteld (zie infobundel op onze website voor volledige lijst)

(Begijnhof 17, 3090 Overijse) of contacteer ons op 02 785 33 44 of via personeelsdienst@overijse.be.

Wij bieden: mooie work-life balance • maaltijdcheques 7,50 euro • hospitalisatieverzekering • fietsvergoeding • gratis abonnement openbaar vervoer woon- en werkverkeer • meerekenbaarheid relevante dienstjaren 27

februari

2020

de voorwaarden en de selectieprocedure op

naar

www.overijse.be/jobs. Solliciteren kan t.e.m. 16 maart.

Meer info op www.machelen.be/vacatures

www.overijse.be/jobs DB620225H9

machelen.be

500

DB653539B0

uiterlijk

Verdien jij genoeg? regiotalent.be/blog

Solliciteer nu op werkenbijlidl.be

DB652791A0

verse vacatures

DB655831B0

AANKOOP nertspels (bontjassen) • parels oude merkhorloges • oud goud zilveren en gouden munten • tin tandgoud • allerlei zilver • porselein zijden tapijt • rode koralen • edelstenen schilderijen (16e-17e-18e E) • porselein merkhandtassen • diamanten

BEL 0489 94 49 72 GRATIS OFFERTE

DB634786J9

DB656352B0

DB655239B0

Interesse? Solliciteren kan tot personeelsdienst@machelen.be.

Meer info? Kijk voor de functiebeschrijvingen,

DB655997B0