Coups de cœur Paris

Angèle

De leukste Parisienne van het moment is de oorspronkelijk Belgische Angèle. Ook in verband met een spreekbeurt van mijn dochter over deze zangeres klinkt bij ons thuis van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat de heldere stem van Angèle uit de speakers, die haar ville d’adoption Parijs graag vergelijkt met haar heimat-stad Brussel. Vooral als ze, ondanks de schoonheid van de Seine, Beaubourg en het spannende nachtleven, snakt naar de geborgenheid van haar moederland. Op haar nieuwste album Nonante-Cinq maakt ze dus een feestje van het (korte) treinreisje tussen Parijs en Brussel. De fijngevoeligheid van haar generatie komt doordat deze geleerd heeft met gevoelens om te gaan: ook Angèle weet dat alles er mag zijn, van diepe melancholie tot uitbundig optimisme. Ze wordt gekenmerkt door een fijnzinnige observatie van het leven en zingt onder meer dat succes je onzeker kan maken, en over de zelftwijfel die het narcisme op Instagram oproept, maar ook over het overweldigende aanbod van keuzes die haar generatie geboden wordt. Haar teksten zijn hyperpersoonlijk en naast de bezongen problemen is er veel humor; kijk maar eens naar de clip van La loi de Murphy, waarin iedereen die met het verkeerde been uit bed is gestapt, zich kan herkennen. Even de lyrics-functie van iTunes aanzetten om mee te zingen: een hele uitdaging om niet over je tong te struikelen! Angèle, ‘Nonante Cinq’

Barbapapa in het museum

Ooit heb ik me als aspirant-student verzekerd van de toelating aan de Parijse kunstacademie voor een jury die bestond uit vijftien intellectuelen achter een lange tafel, voor wie ik op een eenzaam wiebelkrukje moest plaatsnemen. Ze waren al half in slaap gesukkeld na verhandelingen over Derrida en Foucault van mijn voorgangers en vroegen mij wie mijn favoriete Franse conceptuele kunstenaar was. “Het Frans-Amerikaanse duo Annette Tison en Talus Taylor, dat Barbapapa heeft bedacht”, antwoordde ik naar waarheid, waardoor de vijftien m/v in één klap wakker werden geschud. Want wie had deze olijke en aan een betere wereld bouwende familie nu niet willen bedenken? Een vader in de vorm van een suikerspin (in het Frans barbe-àpapa); een moeder die, in mysterieus zwart, met haar eigen body troostend harp kan spelen; en zeven blob-vormige kindertjes, die op eigen commando van vorm kunnen veranderen. Ze redden het milieu en deinzen niet terug voor het gezamenlijk kantklossen van een jurkje voor Barbabella. Over deze ultracreatieve familie is dit jaar een nieuw boekje uitgekomen, Barbapapa au Louvre (Barbabella transformeert in Mona Lisa, naturellement). En de Barba’s hebben nu ieder hun eigen collectie vrolijke sweaters, borden, schetsboekjes en pennen, speciaal in de Boutique du Louvre (1ste arrondissement). boutique.louvre.fr

Coups de Cœur Paris

Kunstenaar Eugenie Goldschmeding woonde twintig jaar permanent in Parijs en pendelt nu tussen Berlijn en Parijs.

Design voor iedereen

Bij de Monoprix-supermarkten (vroeger Prisunic) kun je de leukste mode- en designontwerpen krijgen, van steeds wisselende ontwerpers die speciaal kleine collecties uitbrengen, de zogenaamde collections capsules. Een vroegere slogan was ‘Le beau au prix du laid’ (‘Moois voor de prijs van iets lelijks’). En hoe de ringard interieurs de laatste decennia zijn veranderd naar très stylé, kun je nu tot half mei 2022 zien in het Musée des Arts Décoratifs, in de tentoonstelling Le design pour tous: de Prisunic à Monoprix, une aventure française. madparis.fr

Kaartkunst

Aangezien ik een veelverhuizer ben (in Parijs woonde ik op meer dan 25 adressen, van het 4de en het 10de tot het 12de arrondissement, altijd aan de favoriete oostkant) geef ik alles wat ik bezit net zo lief weer weg voordat de verhuisdozen worden ingepakt. Uitzondering daarop is een kistje met lievelingsboeken en speelkaarten dat steevast meeverhuist. Eén setje ontbreekt er nog in mijn collectie kaarten, en dat is het Oracle Belline. Sinds het natuurfenomeen met de hoofdletter C is de toekomst voorspellen een nationale sport geworden en ook illustere Fransen als Victor Hugo en Christian Dior lieten zich graag in de kaarten kijken. Het prachtige kunstobjectje dat het Oracle Belline is, kun je bestellen bij: cartes-grimaud.fr

© MAD, Paris / Christophe Dellière

Souperexperience

Toen ik aan het begin van de eeuw nog in Amsterdam woonde, kwam er een bevriende Albanese schrijver uit Parijs op bezoek. Die was geschokt dat hij na negen uur ’s avonds de keus had tussen a. de snackbar en b. één restaurant op stand dat nog open was. Nu is dat anders, neem ik aan, maar de Fransoos eet per defi nitie graag laat en een trits aan restaurants in Parijs is tot middernacht open. Souperen zouden wij dat met een chic woord noemen, wat voor de Fransman/-vrouw dus een normale vorm van laat dineren is. In Parijs is een origineel concept bedacht: via Instagram bestel je tickets voor een dîner-souper bij Le Club du Souper, zonder vooraf te weten wat de locatie zal zijn. Elk diner wordt op een andere plek georganiseerd, in bijzondere ruimtes waar je gewoonlijk nooit komt. Zoals in het atelier van de Amerikaanse kunstenaar Michael Woolworth, waar Le Club du Souper dan zorgt voor een bijzondere ambiance. Niet een gewoon restaurantbezoek dus, maar een ‘food-experience’, zoals dat in modern-hipsteriaans heet. @leclubdusouper