Angèle De leukste Parisienne van het moment is de oorspronkelijk Belgische Angèle. Ook in verband met een spreekbeurt van mijn dochter over deze zangeres klinkt bij ons thuis van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat de heldere stem van Angèle uit de speakers, die haar ville d’adoption Parijs graag vergelijkt met haar heimat-stad Brussel. Vooral als ze, ondanks de schoonheid van de Seine, Beaubourg en het spannende nachtleven, snakt naar de geborgenheid van haar moederland. Op haar nieuwste album Nonante-Cinq maakt ze dus een feestje van het (korte) treinreisje tussen Parijs en Brussel. De fijngevoeligheid van haar generatie komt doordat deze geleerd heeft met gevoelens om te gaan: ook Angèle weet dat alles
er mag zijn, van diepe melancholie tot uitbundig optimisme. Ze wordt gekenmerkt door een fijnzinnige observatie van het leven en zingt onder meer dat succes je onzeker kan maken, en over de zelftwijfel die het narcisme op Instagram oproept, maar ook over het overweldigende aanbod van keuzes die haar generatie geboden wordt. Haar teksten zijn hyperpersoonlijk en naast de bezongen problemen is er veel humor; kijk maar eens naar de clip van La loi de Murphy, waarin iedereen die met het verkeerde been uit bed is gestapt, zich kan herkennen. Even de lyrics-functie van iTunes aanzetten om mee te zingen: een hele uitdaging om niet over je tong te struikelen! Angèle, ‘Nonante Cinq’
Barbapapa in het museum
© Louvre, ‘Barbapapa au Louvre’
Ooit heb ik me als aspirant-student verzekerd van de toelating aan de Parijse kunstacademie voor een jury die bestond uit vijftien intellectuelen achter een lange tafel, voor wie ik op een eenzaam wiebelkrukje moest plaatsnemen. Ze waren al half in slaap gesukkeld na verhandelingen over Derrida en Foucault van mijn voorgangers en vroegen mij wie mijn favoriete Franse conceptuele kunstenaar was. “Het Frans-Amerikaanse duo Annette Tison en Talus Taylor, dat Barbapapa heeft bedacht”, antwoordde ik naar waarheid, waardoor de vijftien m/v in één klap wakker werden geschud. Want wie had deze olijke en aan een betere wereld bouwende familie nu niet willen bedenken?
30 LEVEN IN FRANKRIJK
Een vader in de vorm van een suikerspin (in het Frans barbe-àpapa); een moeder die, in mysterieus zwart, met haar eigen body troostend harp kan spelen; en zeven blob-vormige kindertjes, die op eigen commando van vorm kunnen veranderen. Ze redden het milieu en deinzen niet terug voor het gezamenlijk kantklossen van een jurkje voor Barbabella. Over deze ultracreatieve familie is dit jaar een nieuw boekje uitgekomen, Barbapapa au Louvre (Barbabella transformeert in Mona Lisa, naturellement). En de Barba’s hebben nu ieder hun eigen collectie vrolijke sweaters, borden, schetsboekjes en pennen, speciaal in de Boutique du Louvre (1ste arrondissement). boutique.louvre.fr
