Barwy Słońca nr 28

NUMER PRZYGOTOWANY PRZEZ ZASTĘP SÓW!

jednodniówka 134 WDHiGZ 29.11.2015 Nakład: 60 egz.

NUMER 28

ZASTĘP SÓW TO NASZA PRZYSZŁOŚĆ Aktualny numer został przygotowany przez członków zastępu Sów – kadrę, zastępowych i podzastępowych drużyny „Czarneckich”. Czyli przez tych, dzięki którym nasza drużyna wciąż działa, podejmuje różne akcje, bierze udział w różnych wydarzeniach. Zastęp zastępowych organizuje spotkania nie tylko dla siebie, lecz także dla wszystkich członków „Czarneckich” – gdyby nie drużynowa, funkcyjny i zastępowi z pomocą swoich zastępów nie byłoby cotygodniowych zbiórek i nie byłoby biwaków.

Wydarzenia 3

o wydarzeniach z hufca, chorągwi i całego ZHP

Artykuły

Staramy się jak najpełniej wykorzystywać system pracy małymi grupami – dlatego w tym roku przyjęliśmy założenie, że dwie zbiórki w miesiącu są zbiórkami zastępów (oprócz oczywiście zbiórek Sów, które odbywają się w inne dni tygodnia). Nie jest to bez znaczenia – dzięki temu zastępowi przejmują dużą część odpowiedzialności za harcerzy i program drużyny. Muszą przygotowywać zbiórki swoich zastępów, prowadzić je i opiekować się swoimi harcerzami. Na zbiórkach całej drużyny także mają wiele do roboty, ponieważ duża część naszych spotkań opiera się na zadaniach wykonywanych w mniejszych grupach.

6

o reaktywacji szczepu - artykuł Adama Włodarczyka i hm. Marcina Maryla

10

o zdobywaniu plakietki szczepu - artykuł Dominika Kubickiego

12

o przyszłości szczepu - artykuł Justyny Markiewicz

14

o opowiadaniach przygotowanych przez zuchy - Sonię Chodkowską, Zuzię Rek i pwd. Przemka Czarkowskiego

16

o udziale kadry 134 w zjeździe hufca - artykuł hm. Marcina Maryla

Wywiady

Rola podzastępowego, a już tym bardziej zastępowego nie jest prosta i mamy tego świadomość. Ale mamy też nadzieję, że dzięki temu okresowi nasi najstarsi (zazwyczaj) członkowie drużyny zobaczą, na czym w jakimś stopniu polega praca kadry w jednostce. I dzięki temu będą potrafili sami zdecydować, kim chcą w przyszłości zostać. Mam ty na myśli przede wszystkim harcerską karierę, ale nie tylko. Wierzę w to, że umiejętności nabyte w harcerstwie przydają się wszędzie.

18

o pracy w komendzie hufca - wywiad z pwd. Przemkiem Czarkowskim

Opowiadanie 20

o łatwym zarobku - opowiadanie o zastępie Dzięciołów

Historia

Ale do rzeczy. Uważam (i nie tylko ja), że zastęp Sów jest przyszłością 134, że to teraźniejsi członkowie naszego zastępu będą później tymi, którzy to środowisko poprowadzą. Że to właśnie tu są przyszli drużynowi, przyboczni, szczepowi i wszyscy ci, którzy w naszym szczepie będą potrzebni. Każda z tych osób, nawet jeśli teraz nie ma jeszcze pomysłu na swoją przyszłość, mamy nadzieję, że dzięki pracy w tym właśnie zastępie zastępowych, niedługo odnajdzie swoje miejsce już nie jako zwykły harcerz, ale jako członek kadry konkretnej jednostki. Dlatego my, jako kadra „Czarneckich”, nie ustajemy w pracy na rzecz każdej osoby z 134 i na rzecz całego środowiska.

22

o historii szczepu 134 - wywiad z hm. Barbarą Linowską-Korszeń

24

o kalendarium wydarzeń

Rozrywka 25

o łamigłówkach

26

o karolkowych heheszkach

27

o rebusach

28

o lidze rugby harcerskich

Wiedza

phm. Gabriela Pawlak HR Drużynowa Czarneckich

44

2

WSTĘPNIE

o harcerskiej oznace - naramienniku wędrowniczym

KRZYŻE ZA ZASŁUGI DLA EWY I MARCINA Po czterech latach wspólnej pracy w komendzie hufca, hm. Sylwia Pokorska postanowiła w sposób szczególny docenić pracę dwójki harcmistrzów. Chodziło oczywiście o Marcina (który w hufcu odpowiadał za kształcenie kadry) i Ewę (która odpowiadała za program).

Komendantka hufca sporządziła odpowiedni wniosek w tej sprawie. Po otrzymaniu pozytywnej opinii z chorągwi Stołecznej, przesłała dokumenty (o przyznanie Brązowego Krzyża Za Zasługi dla ZHP) do Przewodniczącego ZHP. Wszystko to miało miejsce w maju.

Za co wnioskowano o przyznanie Krzyży?

Głównym powodem nadania takich odznaczeń było zaangażowanie naszych instruktorów w odbudowę szczepu 134!

Prócz tego obydwoje byli opiekunami wielu prób instruktorskich oraz współautorami najnowszych podręczników metodycznych. Dodatkowo Marcin był szefem rekordowej liczby kilkunastu kursów instruktorskich.

Przewodniczący ZHP, hm. Dariusz Supeł, zapoznał się z wnioskiem i już w czerwcu zadecydował o przyznaniu odznaczeń.

Na wręczenie ich trzeba było poczekać aż do października, kiedy odbywał się zjazd zwykły hufca. Obecny był na nim członek Rady chorągwi Stołecznej hm. Marcin Jóźwiak, który wręczył Krzyże Marcinowi i Ewie.

WYBÓR OBRZĘDOWOŚCI OBOZOWEJ obrzędowość przyszłorocznej akcji letniej Indian.

Pod koniec lipcowego obozu zastępowi oficjalnie wybrali

Jak co roku, wiele ciekawych pomysłów przedstawili sami harcerze. Propozycje wahały się od Alicji z Krainie Czarów po Ojca Mateusza. We wstępnym głosowaniu drużyna wyłoniła trzy najlepsze projekty: Harry’ego Pottera, Władcę Pierścieni i właśnie Indian. Ostateczna decyzja należała jednak do zastępowych Choć zapowiadało się na Władcę Pierścieni (propozycja Tytusa i Zosi), Juras przekonała Adama i Karola, aby zamiast wędrować po

PIERWSZA ZBIÓRKA W TYM ROKU SZKOLNYM Jak co roku, 1 września odbyła się pierwsza zbiórka otwierająca nowy szkolny dla całego 134 WDHiGZ. Jesteśmy jednym z kilku środowisk w hufcu, które zaczynają już 1 września pozostałe potrafią czekać nawet do października na organizację pierwszego spotkania!

U nas, dokładnie o godzinie 17:00 harcerze z Czarneckich, zuchy z Słonecznego Bractwa i z Poszukiwaczy Zaginionego Szlaku wraz z kadrą spotkali się na krótkim apelu przed SP 29. Chwilę po nim zaczęły się gry i zabawy.

Czasem współpracowaliśmy (rzuty monetą, srutututu) innym razem graliśmy każdy-przeciw -każdemu (zbijanie balonów).

Całość

podsumowała

przygotowana

przez

Przemka Czarkowskiego gra „Jaka to melodia?”. W jej trakcie mogliśmy sprawdzić jak dobrze pamiętamy piosenki z obozu oraz na ile jesteśmy kreatywni.

Po zawiązaniu kręgu, wszyscy szczęśliwi i zmęczeni wrócili do domów zadowoleni z ponownego spotkania i gotowi do kolejnego roku pracy!

Gabrysia Pawlak i Gabrysia Kamińska podczas gry „Jaka to melodia”

3

WYDARZENIA

Śródziemiu wraz z Frodem, poczuć gorący żar słońca na indiańskich terenach Dzikiego Zachodu.

W zmianie zdania pomogła im bardzo ciekawa fabuła i pomysłowa pionierka.

Oby tylko kolonizatorzy nas nie dopadli!

BŁĘDY W WYNIKACH TURNIEJU ZASTĘPÓW Niestety, poświęcony na to czas nie uchronił organizatorów od błędów. W wykazie brakowało kilkuset punktów, które należały się zastępom (np. Sowom nie przyznano pięćdziesięciu punktów za zdjęcie z proporcem!).

O Turnieju Zastępów organizowanym przez Główną Kwaterę dla zastępów zastępowych z całej Polski pisaliśmy już numerze 26 „Barw Słońca”. Wówczas zakończono i podsumowano drugi etap współzawodnictwa.

Na wyniki etapu trzeciego trzeba było czekać aż do 2 września.

Po monitach od drużynowych, organizatorzy zaczęli poprawiać wadliwą tablicę wyników.

Choć do dziś im się to nie udało, dla posiadaczy różowych koszulek z Czarneckich niewiele to zmienia - punkty, które Sowy powinny uzyskać za III kwartał nie zostały ostatecznie przyznane (ze względu na późny termin przesłania sprawozdań).

wym - jedenastą.

723,5

W ten sposób zamiast około 723 punktów, drugiego miejsca wśród harcerzy i piątego w ogóle, Sowy otrzymały 443,5, co oznacza wśród harcerzy pozycję czwartą a w zestawieniu całościo-

SZCZEP 134 NA FACEBOOK’U Niedługo, bo już dzień po reaktywacji szczepu 134 WDHiGZ, utworzono profil na facebook’u „Szczep 134”. Od tej pory publikowane na nim zdjęcia, grafiki i ogłoszenia dotyczące bieżącej działalności naszego środowiska.

Wszystko to obserwuje 68 osób, które „polubiły” profil.

Prócz szczepu, na facebook’u ak-

tywne są wszystkie jednostki 134. Swoje własne profile prowadzą zuchy („Słoneczne Bractwo” 81 polubień, „Poszukiwacze Zaginionego Szlaku” -31 polubień) oraz harcerze („Czarneccy” 51 polubień).

Prócz tego funkcjonują dwie zamknięte grupy: „Czarneccy” (dla harcerzy z Czarneckich) oraz „Kadra 134” (dla członków kadry poszczególnych jednostek).

EWA WYBRANA SZCZEPOWĄ 134 WDHiGZ Już w rozkazie reaktywującym szczep 134 WDHiGZ znalazła się informacja, że potrzebny jest instruktor, który stanie na jego czele.

Dawniej, instruktora, który kierował szczepem nazywano Komendantem.

Od roku 1970 do 2005 szczep 134

miał aż dziesięciu takich instruktorów.

Przygotowując się do reaktywowania szczepu, postanowiliśmy nie wydłużać tej listy. Zamiast kolejnego komendanta, zdecydowaliśmy wybierać od tej pory szczepowego. To nie tylko kwestia nazewnictwa. Jego zadaniem nie jest dowodzenie szczepem jako całością, lecz współpraca z kadrą i wypracowanie

4

WYDARZENIA

wspólnego stanowiska przez drużynę i gromady.

Wybór szczepowego odbył się już 5 października, podczas pierwszego spotkania Rady Szczepu (czyli spotkania całej kadry 134). Jedyną kandydatką na tę funkcję była hm. Ewa Czarkowska.

Jeszcze przed głosowaniem, Ewa w krótkim wystąpieniu opisała obecny stan środowiska oraz zaproponowała dwa najważniejsze kierunki działań na kolejne trzy lata (tyle trwa kadencja szczepowego). Według niej powinniśmy skupić się na pracy z kadrą i budowaniu tożsamości 134.

Po takiej przemowie głosowaliśmy i jednogłośnie wybraliśmy Ewę szczepową. Oficjalne wręczenie poczwórnie plecionego sznura nastąpiło tuż po tym. Wręczali go drużynowi, co symbolizuje ich znaczenie w szczepie.

NASI INSTRUKTORZY NA XIX. ZJEŹDZIE HUFCA 10 października odbył się XIX zjazd hufca Warszawa Centrum. Wiele się na nim wydarzyło, więc pokrótce opisujemy co się tam działo.

no Ewa, jak i Marcin uzyskali absolutorium od wszystkich uczestników zjazdu. To się rzadko zdarza!

Głównym wydarzeniem na zjeździe było wybranie nowych władz hufca na czteroletnią kadencję. Niemal każdy członek kadry 134 pełnił na miejscu jakąś funkcję, wykonywał jakąś pracę.

Albo podliczał głosy, albo protokołował, albo wykonywał jeszcze inne zadanie…

Wstyd byłoby nie wspomnieć również o nagrodzie „ Ad maiorem communitas gloriam” przyznanej Gabrysi za pracę na rzecz 134 oraz o dwóch Krzyżach za zasługi dla ZHP, które wręczono Marcinowi i Ewie.

Do samych władz wybrano aż dwójkę naszych instruktorów! Przemek dzięki 23 głosom został zastępcą komendanta hufca do spraw programu.

To znaczy, że będzie organizował imprezy, odpowiadał za pracę namiestnictw, zbierał plany pracy, itd.

Ewa natomiast uzyskawszy 19 głosów będzie pełnić funkcję członka komisji rewizyjnej hufca.

To znaczy, że będzie pilnować działania zgodnie z przepisami oraz pomagać instruktorom wywiązywać się z obowiązków i przypominać o ich prawach.

Na tym samym zjeździe, praca dotychczasowych władz również została doceniona. Zarów-

Do rąk własnym uczestnicy zjazdu dostali też specjalny numer „Barw Słońca”. Były w nim zarówno opinię instruktorów o naszym hufcu, były wywiady z kandydatami do władz…

Był nawet test wyborczy, który pozwalał porównać swoje poglądy z wyborami przyszłej komendy hufca!

Podsumowując: nasza kadra mocno współpraco-

wała na zjeździe i udało się zrobić wszystko zgodnie z tym, co sobie założyliśmy.

W grupie siła!

TRZECIA EDYCJA AKCJI PARKING Trzecia edycja akcji parking odbyła się przy cmentarzu powązkowskim - na ulicy Okopowej.

W tym roku, chorągiew przydzieliła nam teren od wjazdu do centrum handlowego Klif do ulicy Stawki.

Staliśmy przez dwa ni od 6:00 do 19:00 i wskazywaliśmy kierowcom gdzie parkować auta, których z każdą godziną przybywało. Większy ruch panował drugiego dnia (1 listopada). Wtedy to już około południa mieliśmy zajęte wszystkie miejsca.

Choć mieliśmy gorszy odcinek niż w 2014 roku (gorsza była zarówno ulica, jak i to, że dzieliliśmy ją z środowiskami z Mokotowa i Żoliborza), osiągnęliśmy podobny wynik finansowy.

To w dużej mierze efekt naszej ciężkiej pracy.

Zarobiliśmy sporo kasy, a co jeszcze ważniejsze: ponad połowa drużyny się zaangażowała i przyszła na akcje. Wielkie dzięki!

UDANE 50-LECIE ORAZ NOWY KOMENDANT W 328 Pięćdziesiąt lat temu zawiązano szczep 328 (dla porównania 134 mają dopiero 45 lat).

Z tej okazji phm. Marta Modelska zorganizowała całodzienne obchody, na które składały się gra miejska i festyn dla harcerzy oraz wystawa i poczęstu-

nek dla wszystkich osób związanych ze środowiskiem. Żeby uhonorować wyjątkową uroczystość, harcerze z Czarneckich przygotowali ramkę z „tym co nas łączy”. Znalazły się w niej rzeczy, które funkcjonowały przed przejściem drużyny z 328 do 134, jak i te, które wypracowano później.

Podarunek komendantowi szczepu wręczyła drużynowa Czarneckich phm. Gabriela Pawlak.

Impreza udała się mimo ostatnich zawirowań 328 związanych z osobą kierującą szczepem.

5

WYDARZENIA

Poprzedni komendant (Rafał Pawłowski) z o st a ł z wo l n i ony i ukarany przez komendę hufca za złe pełnienie funkcji.

W jego miejsce, 30 września rada szczepu 328 wybrała Konrada (czyli brata bliźniaka poprzedniego komendanta),

REAKTYWACJA SZCZEPU ADAM WŁODARCZYK, HM. MARCIN MARYL

27 września 2015 roku, między południem, a godziną trzynastą, cała kadra 134 WDHiGZ podpisała wcześniej przygotowaną umowę w sprawie reaktywacji szczepu.

Kilka minut po tym odczytano rozkaz, w którym zarówno umowę, jak i ponowne zawiązan i e szczepu p o -

twierdziła Komendantka hufca. Istnienie naszego szczepu stało się faktem.

REAKTYWACJA Pewnie większość z Was zastanawia się czemu akurat „reaktywowaliśmy” szczep. Czemu go po prostu nie założyliśmy na nowo? Czy to robi aż taką różnicę? Myślę, że to robi bardzo dużą różnicę. Dlaczego tak jest? Powodów jest kilka.

Pierwszym i chyba najważniejszym jest to, co stało się w 2012 roku - Konwent Funkcyjnych (rada drużyny) podjął wtedy decyzję o przejściu drużyny harcerskiej z 328 do 134. Już wtedy było wiadomo, że kadra gromady zuchowej dąży do odtworzenia szczepu 134. Właśnie tego, który działał w Szkole Podstawowej nr 29 od wielu lat, a nie do stworzenia jakiegoś środowiska z nowym numerkiem. Dlatego tamta decyzja harcerzy była zarazem początkiem drogi do odtworzenia szczepu 134.

Drugim powód był widoczny już podczas apelu 27 września. To obecni na nim dawni komendanci szczepu, byli drużynowi i instruktorzy, przyjaciele szczepu 134 oraz ich dzieci - czyli dzisiejsze zuchy, harcerze i kadra. To ludzi przywiązani do dawnego szczepu. Nie tylko do konkretnych barw czy piosenek. To mądre osoby, które chcą, żeby kolejne pokolenia mogły przeżywać taką samą przygodę jak ludzie

6

ARTYKUŁY

z poprzedniego stulecia.

Po trzecie - reaktywowanie nie oznacza, że wszystko to, co było kiedyś, teraz trzeba na ślepo powtarzać. Już dziś zamiast granatowożółtych barw mamy chusty brązowo-żółte, granatowo-żółte i zielono-żółte. W przyszłości będzie jeszcze więcej tych kolorów. Nie ma dziś dawnego bohatera, ale jest przecież sztandar z lat siedemdziesiątych. Mamy nowe święto szczepu w 134 dzień roku, ale wciąż obchodzimy rocznice 29 listopada. To jak dziś działa i wygląda szczep 134 musi zależeć od nas młodych. Rozumieją to byli instruktorzy, którzy przecież podpisali się pod reaktywacją szczepu.

Oni przychodzą na nasze akcje, przynoszą nam dawne plakietki i sprawności. Chcą być częścią tego, co się dzieje przy Fabrycznej. A dzieje się wiele!

WAŻNA DATA Tak ważną chwilę w historii naszego środowiska chcieliśmy przeżyć w sposób wyjątkowy.

Dlatego na początku myśleliśmy o obozie, o ciemnej nocy i blasku ogniska... Tylko czemu taka ceremonia by służyła? Przecież my sami wiemy, że stajemy się szczepem… Dlatego właśnie postanowiliśmy te chwile spędzić wspólnie z przyjaciółmi. Gdyby miało to miejsce na obozie, wielu z nich mogłoby nie móc przyjechać. Stąd właśnie termin wrześniowy

i miejsce w samym środku Warszawy.

Zresztą sam 27 września też nie był wybrany przypadkowo. Jest to dzień Polskiego Państwa Podziemnego, które działało podczas II wojny światowej i organizowało opór przeciw hitlerowcom. Taką datą obchodów Chcieliśmy powiedzieć wszystkim wkoło: „tego dnia obchodzimy dzień patriotów, którzy służyli Polsce w bardzo trudnych chwilach. Wybraliśmy ją, bo nasz Szczep też ma być gotów do służby innym”.

UMOWA Umowa którą podpisała kadra 27 września to dokument, na której podstawie którego ma działać nasz szczep. Praca nad nim trwała prawie dwa lata. Wszystko po to, żeby dokładnie wyrażał to, czego chcemy. Nasz Szczep ma być rzeczą wspólną, a zarazem nie może zastąpić gromad i drużyny. Żeby to wszystko było możliwe i dobrze działało, spisaliśmy wszystko na papierze (tak jak porozumienia obozowe).

Jest to dość długi dokument, bo ma aż dziewięć stron. Mówi on po kolei o tym, że szczep został reaktywowany (czyli, że jest kontynuacją tego zawiązanego w 1970 roku), o tym jaki ma być jego charakter, jakie święta obchodzimy, a nawet co jest majątkiem szczepu, a co jest własnością drużyn i gromad. Potem jest o członkostwie w szczepie, o Radzie Szczepu i Szczepowym (Szczepowym, a nie komendancie!).

Na sam koniec jest informacja o tym, że kadencja Szczepowego mija po trzech latach. Tyle samo ma obowiązywać umowa. To, że się ona skończy nie oznacza oczywiście końca szczepu.

Po prostu kolejni drużynowi usiądą za te kilka lat i napiszą ją na kolejne trzy lata. W ten sposób członkowie kadry będą musieli zastanowić się po co im szczep (czy wciąż jest potrzebny?) i jak chcieliby, żeby on wyglądał za kolejne trzy

lata.

UROCZYSTOŚĆ Na wiele dni przed samym apelem, razem z zaproszeniem na reaktywację, do drużyn trafiła propozycja spaceru „śladami Polskiego Państwa Podziemnego”. Dzięki temu można było nie tylko wziąć udział w ważnej dla 134 chwili, ale też nauczyć się czegoś. Z tej okazji skorzystali Czarneccy.

Już o dziewiątej rano spotkaliśmy się przed szkołą, skąd wyruszyliśmy w trasę opracowaną przez Marcina Maryla (funkcyjnego drużyny Czarneckich). Na spacerze zwiedziliśmy plac Konstytucji, plac Zbawiciela, gmach główny Politechniki Warszawskiej, budynek przy ul.

Noakowskiego (tam podjęto decyzje o przejściu do konspiracji, jest nawet upamiętniająca to tablica), mauzoleum Walki i Męczeństwa, pomnik Grota – Roweckiego i na koniec: pomnik Polskiego Państwa Podziemnego przed Sejmem.

Po skończonym spacerze, wylądowaliśmy przy ulicy Wiejskiej, gdzie miał odbyć się apel. Na miejsce już zaczęli się schodzić zaproszeni goście (zarówno byli instruktorzy, jak i przyjaciele 134 z hufca Centrum). Brakowało nam jednak bardzo ważnej osoby - Asi Orluty, drużynowej gromady Poszukiwaczy Zaginionego Szlaku (która utknęła w korkach spowodowanych maratonem).

Gdy udało jej się dojechać na miejsce, zaczęliśmy. Na znak Skarbniczki hufca, wszyscy obecni ustawili się w czworobok. Potem nastąpiło przeliczenie i każdy drużynowy (oraz hm.

Ewa Czarkowska w przypadku przyjaciół i byłych instruktorów) złożył jej raport. Po tym jak ona przekazała go Komendantce hufca, odśpiewaliśmy hymn ZHP. Później nastąpiło złożenie podpisów pod

7

ARTYKUŁY

umową w sprawie reaktywacji Szczepu.

Przechodziła ona z rąk do rąk przez wszystkich członków kadry 134. Trafiła ona również do byłych instruktorów (w tym dawnych komendantów szczepu 134 WDHiZ im. Piotra Wysockiego), którzy również złożyli swoje podpisy. W ten sposób historia zatoczyła koło - Ci, którzy kierowali dawnym szczepem mieli swój udział w jego reaktywacji.

W tchnięciu w 134 nowego życia.

Po parafowaniu dokumentu odczytano rozkaz Komendantki Hufca, która zatwierdziła umowę oraz poinformowała o reaktywacji szczepu.

li, bo wycofała się z rozgrywek między rundą jesienną a wiosenną).

że sztandar 134 znów ma swojego właściciela i żyje, nie wisi po prostu w gablocie.

SYMBOLICZNA PIECZĘĆ

na zakończenie zawiązaliśmy krąg i odśpiewaliśmy Bratnie Słowo.

Po apelu i rozdaniu medali, była chwila na wzięcie pocztówki (hm. Marcin Maryl wydrukował kilka różnych pocztówek ukazujących współpracę 134 i innych środowisk przez ostatnie lata) i przybicie na niej pamiątkowej pieczęci. Pieczęć ta miała kształt kwadratu i ukazywała cztery wydarzenia: LIGA RUGBY Po zakończeniu apelu, przyszedł czas na ligę rugby. Cały rok temu (dokładnie 27 września 2014 roku!) szóstka drużynowych z hufca Centrum dogadała między sobą projekt stworzenia hufcowej ligi gry w rugby harcerskie. Rok to długi czas i w połowie z tych sześciu jednostek nastąpiła zmiana na funkcji drużynowych. Na szczęście szczegóły rozgrywek już rok temu spisano na papierze, dzięki czemu nie było wątpliwości co do sędziowania czy przyznawania punktów.

Jako że rozgrywki były hufcowe, wręczenie medali powierzono Komendantce hufca.

Po złote krążki (jednakowe dla wszystkich uczestników ligi) zgłaszali się kolejni przedstawiciele drużyn w kolejności zajmowanych miejsc: 5 miejsce: 186 WDH-y Bastion 4 miejsce: 404 WDH Załoga Bee 3 miejsce: 243 WDH Szwadron 2 miejsce: 328 WDHiS Lwy 1 miejsce: 134 WDH Czarneccy Tak! To właśnie my zwyciężyliśmy w lidze rugby! (drużyna 328 WDHS Ordu nie dostała meda-

• 2008 - założenie Czarneckich, • 2009 - przejście do drużyny pierwszego zucha, • 2012 - pierwsze wspólne zgrupowanie 134, • 2015 - założenie gromady „Poszukiwaczy Zaginionego Szlaku”.

Odbić ją można było tylko podczas uroczystości. Była to pieczęć jednodniowa, której już nikt więcej nie będzie używał. Dzięki temu pozostaje unikatem.

Sam pomysł z pieczątką okazał się trafiony i mnóstwo osób wzięło z sobą taką pamiątkę.

Może warto to powtórzyć przy kolejnej okazji np. 10-leciu Czarneckich w 2018, albo 50-leciu powstania szczepu 134 w 2020 roku?

WAŻNE PRZEMÓWIENIA Po chwili przy pocztówkach, wszyscy ustawili się do grupowego zdjęcia. Zanim zawiązaliśmy krąg, nastąpiły ważne przemówienia.

▪ Najpierw mówił hm. Marcin Maryl. Podziękował wszystkim za przybycie, podkreślił, że bardzo ważne było dla nas, żeby przeżyć tę uroczystość wśród przyjaciół i, że bardzo cieszy się z symbolicznej obecności dawnych instruktorów 134, niejako przekazujących pałeczkę dalej.

Potem mówiła hm. Ewa Czarkowska . Wzruszonym głosem, że tu została harcerką i cieszy się, że po tylu latach ma szansę oddać to dobro, którego sama doświadczyła. Wspomniała też, że dzień w którym się spotkaliśmy nie był przypadkowy. 27 września to rocznica powstania Polskiego Państwa Podziemnego. Ważne jest to, żeby pamiętać, że służyć Polsce musimy nawet gdy to jest trudne.

Właśnie tak powinien działać i taki powinien być według niej Szczep 134.

Na koniec głos zabrała pani dyrektor Daria Postek – łamiącym się głosem dziękowała za lata współpracy kadry ze szkołą, za udział w uroczystościach szkolnych i godne reprezentowanie 29. Mówiła też, że gdy została dyrektorką, nie raz mijała sztandar na korytarzu. Wisiał samotny i nieużywany. Teraz cieszy się,

8

ARTYKUŁY

SPECJALNI GOŚCIE Na uroczystości reaktywacji szczepu pojawiło się wielu znaczących gości. Byli to między innymi:

• hm. Sylwia Pokorska (Komendantka hufca, od 10 października Skarbniczka)

• phm. Ewa Rybus-Tołłoczko (Skarbniczka hufca, od 10 października Komendantka)

• hm. Halina Bożek (pierwsza Komendantka hufca Centrum)

• pani Daria Postek (dyrektorka SP 29) • phm. Wojciech Paprocki (drugi Komendant Szczepu 134)

• pwd. Grażyna Paprocka (trzecia Komendantka Szczepu 134)

• pwd. Pawan Singh (dziesiąty i ostatni komendant Szczepu 134) Prócz instruktorów i Pani Dyrektor, na uroczystości pojawiły się również grupy harcerzy z zaprzyjaźnionych środowisk:

• reprezentacja Szczepu 328 (głównie drużyna 328 WDHiS „Lwy”)

• reprezentacja Szczepu 186 (głównie drużyna 186 WDH-ek „Semper fidelis”)

• reprezentacja środowiska 243 Całość obrazu dopełniają zuchy, harcerze i instruktorzy z 134 oraz liczni rodzice zuchów i harcerzy oraz pozostali przyjaciele.

W KOŃCU MOŻNA ZDOBYWAĆ PLAKIETKI SZCZEPU DOMINIK KUBICKI, PODZASTĘPOWY JASTRZĘBI

Od niedawna mamy szczep, a więc, w końcu!, można zdobywać plakietki! Może to zrobić k a ż d y : z u c h, h a r c e r z i instruktor działający w gromadzie lub drużynie Szczepu 134 WDHiGZ. Nie jest to nic trudnego - wystarczy przecież zrobić parę zadań, aby dostać jedyną w swoim rodzaju plakietkę i móc nosić ją dumnie na rękawie munduru.

Czym jest ta tajemnicza plakietka szczepu?

To naszywka, którą przytwierdza się na lewym rękawie koszuli mundurowej. Plakietka ta pokazuje, że należymy do szczepu 134 WDHiGZ. Skąd się wzięła? Dzisiejszy wizerunek plakietki towarzyszy 134 już od 2012 roku. Wtedy właśnie zaczęły się pierwsze rozmowy o reaktywacji szczepu i wtedy właśnie opracował ją na nowo Marcin Maryl - funkcyjny drużyny Czarneckich.

Plakietka pozostawała na rysunku. Znaczenie nadało jej dopiero porozumienie drużynowych, które podpisano 1 września 2014 roku podczas ogniska rozpoczynającego nowy rok szkolny. To właśnie w tym dokumencie zapisano jej wygląd, symbolikę, sposób jej zdobywania i przyznawania…

Zaginionego Szlaku, granatowa dla Słonecznego Bractwa, brązowa dla Czarneckich, szara dla instruktorów 134 z TFK Powiśle. Tuż przy jej krawędzi znajduje się żółte obramowanie.

Między starym a nowym oznaczeniem Dzisiejsza plakietka częściowo przypomina, a trochę różni się od tej, której używano w starym szczepie 134 WDHiZ. Na środku starej plakietki znajdowała się czerwona, warszawska syrenka trzymająca w prawej ręce szablę.

W lewej ręce trzymała tarczę, na której widniał numer środowiska, czyli 134.

Na starej plakietce, za syrenką znajdował się niebieski kapelusz Piotra Wysockiego. Na nim widniał napis „WDHiZ”. Pod syrenką i kapeluszem znajdował się napis: „im. Piotra Wysockiego”. Był on w czerwonej, prostokątnej ramce. Całość wpisana byłą w kształt herbu o kanciastych bokach. Tło miało kolor żółty. Dookoła biegła niebieska, okalająca wszystko linia.

Plakietka szczepu zmieniła się trochę po tylu latach. Nie ma już kapelusza - zgodnie z tym, że reaktywowany szczep nie ma bohatera. Nie zniknęła jednak syrenka, która jest najważniejszym elementem odznaki. Dodano prostoty, która polepszyła ogólny wygląd i dodała przejrzystości. Zmieniły się również kolory. Jedynym, który pozostał ze starej plakietki jest żółty, który jednocześnie stał się głównym kolorem nowej plakietki i całego szczepu.

Symbolika

Jak ona wygląda?

Wnętrze plakietki szczepu 134 WDHiGZ stanowi wizerunek żółtej, warszawskiej syrenki, trzymającej w prawej ręce żółtą szablę.

Nad szablą znajduje się żółty napis „SZCZEP”.

W lewej ręce trzyma żółtą tarczę z numerem środowiska w barwie tła. Od tarczy rozchodzi się 6 żółtych promieni słonecznych.

Poniżej promieni znajduje się żółty napis „WDHiGZ”. Syrenka wpisana jest w kształt przybliżony do tarczy o półokrągłym zakończeniu.

Jej barwa zależy od jednostki do której przynależy właściciel plakietki: zielona dla Poszukiwaczy

10

ARTYKUŁY

Wygląd plakietki nie jest przypadkowy. Każdy element ma swoje specjalne znaczenie: SYRENKA. Nasze środowisko działa tuż przy Wiśle, w samym środku Warszawy. Dlatego plakietka szczepu przedstawia warszawską syrenkę.

SZABLA. W prawej dłoni trzyma ona szablę nad którą widać napis „szczep”. Symbolizuje to gotowość zrobienia czegoś dla wspólnoty.

TARCZA. W drugim ręku dzierży tarczę z naszym numerem – 134. Jest to obietnica obrony każdego, nawet najmniejszego zucha z naszego szczepu w imię zasady „jeden za

wszystkich, wszyscy za jednego”.

OGON. Ogon syrenki zwrócony jest w drugą stronę – tak jak miało to miejsce w plakietce starego szczepu. Jest to wyrazem naszego przywiązania do historii i tradycji.

PROMIENIE. Od tarczy rozchodzi się sześć promieni słonecznych – po jednym na każdą literę akronimu „WDHiGZ” - oznaczającego Warszawskie Drużyny Harcerskie i Gromady Zuchowe, które współtworzą nasz szczep. nej uroczystości.

Zdobywanie plakietki Aby ją zdobyć, trzeba wpierw wypełnić kilka zadań. Są one różne, w zależności od tego czy jest się członkiem gromady czy drużyny. Dzięki temu nie są zbyt trudne i zawsze są przystosowane do wieku osób, które będą je wykonywały.

Wykonanie pojedynczego zadania mogą zatwierdzić różne osoby (dla harcerzy to: zastępowy, funkcyjny drużyny, przyboczny, drużynowy).

Przykładowe zadania to opłacenie składek, wytłumaczenie symboliki plakietki, podanie koloru szczepu, rozwinięcie skrótu „WDHiGZ”, narysowanie z pamięci plakietki…

Zadania, które trzeba zrobić zostały dobrze wymyślone. Dzięki nim dowiadujemy się różnych rzeczy na temat naszego szczepu. Przed ich zrobieniem, nie każdy wiedział jacy instruktorzy działają w 134 lub jak w ogóle będzie wyglądała plakietka. Jest to idealne wykorzystanie pożyteczności z użytecznością. Teraz, gdy ktoś się zapyta: co to jest 134 WDHiGZ, to nie będziemy się wstydzić za swoją nie wiedzę tylko odpowiemy!

Nowa (u góry) i stara (u dołu) plakietka szczepu

Tutaj jednak przychodzi z pomocą kolejny pomysł, czyli zrobienie cyklu trzech zbiórek, które będą mówić nie tylko o plakietce, ale i o całym szczepie.

Na takich zbiórkach zuchy brałyby udział w zabawach i wykonywałyby kolejne zadania. Potem mogłyby wykonać jakieś jedno czy dwa zadania w domu… i plakietka byłaby ich!

Kolejnym pomysłem jest, aby zuchy nie rysowały plakietek z pamięci. Jednak czy to nie byłoby już za duże ułatwienie? Poza tym należą do tego szczepu, więc myślę, że powinny znać swoje godło.

Do zadań zdobywania plakietek przez harcerzy też można by parę rzeczy dodać lub zmienić.

Nie ma się co oszukiwać, dziś są to bardzo proste zadania. Nawet jeśli nie zna się na któreś z odpowiedzi, to wystarczy od pięciu do dziesięciu minut i ma się je wykonane. Jednym z pomysłów jest, aby zrobić parę egzemplarzy zadań, które będą o różnym stopniu trudności.

W zależności od wieku lub stopnia harcerza będzie on wykonywał inne zadania lub te same, ale o poszerzonym materiale.

Prace nad poprawieniem wymagań Zatwierdzanie i przyznawanie Mimo, że dopiero od 27 września można zdobywać plakietki, już są pomysły jak je ulepszyć.

Niektórzy uważają, że zdobywanie plakietek dla zuchów powinno być łatwiejsze. Gabrysia Kamińska z Przemkiem Czarkowskim wpadli na pomysł, aby ci przyszli harcerze mogli przedstawić uproszczoną symbolikę plakietki. Jest to dobry pomysł, ponieważ póki co oni nie przychodzą na zbiórki po to, aby uczyć się, lecz aby się pobawić z rówieśnikami.

Wykonanie wszystkich zadań i zdobycie plakietki zatwierdza drużynowy odpowiedniej jednostki, który w dekrecie potwierdza jej zdobycie.

Należy jednak pamiętać, że można ją dostać tylko dwa razy do roku: w 134. dzień roku albo 29 listopada. Jeżeli się nie przyjdzie to zadania są wciąż wykonane i zatwierdzone, ale na otrzymanie plakietki będzie trzeba czekać do następ-

11

ARTYKUŁY

Przy okazji powstaje przy tym zdrowe współzawodnictwo.

Niektórzy pewnie nie wiedzą jaka konkurencja może zajść podczas wykonywania zadań…

Otóż każda plakietka otrzymuje kolejny, niepowtarzalny numer.

A każdy zuch, harcerz i instruktor chce mieć jak najniższy numer plakietki! Im szybciej wykona się zadania i otrzyma potwierdzenie, tym niższy numer będzie się miało. Tym bardziej harcerze nie chcą być gorsi od kadry czy zuchów, więc zabawa motywuje całą drużynę!

Nie bądź samolubny – motywuj kolejnych Zdobycie plakietki nie jest trudne i wiele osób stanie się jej posiadaczami już na najbliższych obchodach 29 listopada.

Kilku kolejnych harcerzy i jeszcze trochę zuchów już prawie zdobyło plakietkę.

Brakuje im jednego lub dwóch punktów. Rada dla nich to wziąć się jak najszybciej do pracy!

Jednak jeśli jesteś wśród tych, którzy tylko czekają na odebranie plakietki, to pomórz. Motywuj do zdobywania plakietki szczepu kolejne osoby!

JAKA JEST PRZYSZŁOŚĆ NASZA I PRZYSZŁOŚĆ SZCZEPU JUSTYNA MARKIEWICZ

Zastanawialiście się kiedyś, co będzie za kilka lat? Nie tylko w życiu szkolnym, ale też harcerskim? Przećwiczcie swoją wyobraźnię, zastanówcie się co może się stać w przyszłości! Nie zostawię Was samych.

W tym artykule postaram się odpowiedzieć na wasze pytania, jak i również dodać coś od siebie...

DZIŚ Zacznijmy od tego jak wygląda nasz szczep wygląda dziś. W chwili obecnej, posiadamy dwie gromady zuchowe i jedną harcerską:

• 134 WDH „Czarneccy” im R. Traugutta • 134 WGZ „Słoneczne Bractwo” • 134 WGZ „Poszukiwacze Zaginionego Szlaku” (jest też Krąg Instruktorski wspólny dla 134 i 243, ale nie jest on częścią szczepu - dlatego nie będę go brać pod uwagę) Jednostkami kierują drużynowi, którzy mają stopnie instruktorskie. W sumie, w 134 mamy piątkę instruktorów:

• harcmistrzyni Ewa Czarkowska (obecnie szczepowa 134)

• harcmistrz Marcin Maryl (funkcyjny drużyny Czarneckich)

• podharcmistrzyni Gabriela Pawlak ( drużynowa Czarneckich)

• przewodniczka Joanna Orluta (drużynowa Poszukiwaczy Zaginionego Szlaku) • przewodnik Przemysław Czarkowski (drużynowy Słonecznego Bractwa) W drużynie harcerskiej funkcjonują cztery zastępy harcerskie:

• Sowy ( mieszany, do którego należy Gabrysia, Marcin, zastępowi oraz podzastępowi)

• Sikorki (żeński) • Orły (męski) • Jastrzębie ( męski) PRZYSZŁOŚĆ Skoro posiadamy ogólny zarys sytuacji, to przejdźmy do konkretów?

Może… w przyszłości przeniesiemy nasze

12

ARTYKUŁY

zbiórki harcerskie do gimnazjum na Czerniakowskiej i stworzymy drużynę starszoharcerską? Poprowadzić mógłby ją na przykład Tytus (wówczas już tej szkoły), pod czujnym okiem Marcina.

Co dalej? Może założymy własną harcówkę, zamiast urzędować w szkolnej klasie? Tylko nie w szkole, tu wciąż brakuje miejsca. Może któregoś razu zrobimy wielki festyn dla spółdzielni mieszkaniowej i w zamian ona da nam małe pomieszczenie do własnego użytku. To by było coś!

Było już o nowej drużynie , a co z Czarneckimi?

Możliwe, że w przyszłości drużynę przejmie np.

Karol, który zostawi w niej samych chłopaków.

Z takim Eskimosem jako funkcyjnym mogliby jeździć na rajdy rowerowe i grać w kosza po zbiórkach.

Dziewczyny w tym czasie mogłyby mieć własną drużynę. Najpewniej stworzyłyby ją Juras z Justyną. Taka drużyna miałaby swoją nazwę, pewnie też bohatera (bohaterkę!). Te dwie drużyny raz by współpracowały, a innym razem konkurowały.

Co z pozostałymi harcerzami starszymi? Równie dobrze jeden z nich, może założyć kolejną drużynę albo gromadę... A może zamiast tego, zaczną pracować jak wędrownicy pod dowództwem Adama?

Chwileczkę, a reszta? Co z dzisiejszymi młodszymi harcerzami i harcerkami? Może założą kolejne zastępy (np. żurawi, wilgi, dzięcioły czy jaskółki)? Mogliby być ich zastępowymi. Zresztą mogą nosić też brązowy sznur któregoś z dzisiejszych zastępów. Co wy na to, żeby Marlena przejęła Sikorki? Krzysiu mógłby za to pokierować Jastrzębiami. A Orły? Może Orły przejmie ktoś, kogo jeszcze nie ma w Czarneckich? Może jakiś zuch, albo kolega z klasy?

Mam nadzieję, że większość z nas odważy się podjąć wyzwanie gdy nadejdzie czas. Póki co musimy otwierać kolejne próby (nawet te instruktorskie!) i już dziś dobrze bawić się na zbiórkach. O to w tym przecież chodzi!

13

ARTYKUŁY

OPOWIADANIA ZUCHÓW ZE SŁONECZNEGO BRACTWA PWD. PRZEMEK CZARKOWSKI, SONIA CHODKOWSKA, ZUZIA REK

Nie tylko harcerze mieli w ostatnim czasie okazję do ćwiczenia swojej wyobraźni. Również przed zuchami postawiliśmy trudne zadanie wyobrażenia sobie tego, co może się stać. Podstawą miało być opowiadanie, które przygotował dla nich drużynowy Słonecznego Bractwa pwd. Przemek Czarkowski. Zadaniem każdego zucha było dopisać dalszą część opowiadania. Jak im poszło? Oceńcie sami...

Dawno temu Krzyś był zuchem gromady zuchowej „Wspaniali Podróżnicy”. Na swojej pierwszej zbiórce, Krzyś, wraz z innymi zuchami przeżył wspaniałą przygodę. Wyruszyli oni na dziki zachód i odwiedzili wioskę Indian. Była to fantastyczna przygoda, którą zapamiętał do końca życia.

W wiosce do której trafili, odwiedzili wodza plemienia „Inczuczunów”, który nazywał się Wielki Brzuch. Zaprosił Krzysia do swojego tipi.

Był to wysoki namiot zrobiony z bizonich skór, na którym dzieci Wielkiego Brzucha namalowały wspaniałe ozdoby. Na szczycie znajdował się otwór dymowy, zakrywany w razie potrzeby skórą przytrzymywaną na specjalnych patykach.

Wielki Brzuch pozwolił Krzysiowi namalować własny szlaczek wewnątrz namiotu, była to jedna z tradycji plemienia. Podczas swojego pobytu w wiosce Indian Krzyś mógł również wziąć udział w napadzie na pociąg.

Indianie obserwowali tory kolejowe, potrafili oni za pomocą specjalnej techniki nasłuchiwania przewidzieć, kiedy będzie nadjeżdżał pociąg. Kiedy już się zbliżał rozpędzali się na swoich wierzchowcach i jechali tuż obok niego.

Podczas jazdy wydawali oni bojowe okrzyki i strzelali ze swoich łuków. Jedna strzała trafiła w maszynistę, co w połączeniu z odgłosami wydawanymi przez Indian spowodowało napad paniki wśród pasażerów

14

ARTYKUŁY

pociągu. Krzyś mógł bardzo dokładnie obserwować wszystko co się działo, ponieważ jeden z Indian, wziął go na swojego konia.

Indianie zaczęli wskakiwać do pociągu podczas, gdy ich wierzchowce biegły dalej, były doskonale nauczone tego co mają robić. Indianin, który jechał z Krzysiem, wziął go na ręce i podał innemu, będącemu już w pociągu, po czym sam wskoczył do środka.

Indianie chodzili po wszystkich przedziałach i szukali wszystkich drogocennych rzeczy jakie mogli znaleźć. Jeden z nich trafił do wagonu z przewożonym złotem, gdy tylko zobaczył te wszystkie kosztowności, za pomocą dziwnego krzyku wezwał współtowarzyszy. W tym czasie Wielki Brzuch dostał się do przedziału maszynisty i zatrzymał pociąg. Indianie zabrali wszystkie skarby jakie udało im się naleźć i wysiedli z pociągu. Po kilku godzinach wędrówki, byli z powrotem w swojej wiosce, świętując zwycięstwo.

Krzyś był prze-szczęśliwy, że mógł przeżyć to na własnej skórze i mimo, że jako zuch zdecydowanie nie popierał kradzieży i napadania na innych ludzi, chętnie przychodził na kolejne zbiórki, aby przeżywać kolejne przygody.

W nocy, po tych wszystkich wydarzeniach, Krzyś miał wspaniałą wizję. Zobaczył siebie, jako dorosłego człowieka, mającego, żonę i dziecko, które zaczęło chodzić na zbiórkę zuchową do gromady „Słonecznego Bractwa”.

W poniedziałek, jak co tydzień, Jaś, syn Krzysztofa, wybrał się na zbiórkę zuchową.

Tego dnia Jasia i inne zuchy spotkało coś niesamowitego. Wraz z druhem drużynowym, znaleźli się na biegunie północnym w okolicach Alaski!

Spotkali tam Eskimosa Sokkę, który był jedynym mieszkańcem tej okolicy.

Jaś, z pomocą Sokki, wybudował wielkie iglo, w którym później nocował. Była to niezwykła noc.

zorganizował jego przyjaciel – Eskimos.

Jaś przemierzał białe pustkowia i był najszczęśliwszym chłopcem na świecie.

Mimo wielkiego mrozu, bawił się świetnie. Nie mógł też się doczekać kiedy opowie o tej fantastycznej przygodzie tacie.

Z niecierpliwością czekał też na kolejną zbiórkę. Wiedział, że przeżyje na niej równie ciekawą przygodę. Może nawet ciekawszą!

Chłopiec przez otwór w iglo obserwował z zachwytem niebo pełne gwiazd.

Sonia Chodkowska

Następnego dnia Sokka zabrał Jasia na połów ryb, którymi później karmili foki i niedźwiedzie polarne.

Podczas pobytu na biegunie polarnym Jaś brał udział w wyścigach psich zaprzęgów, które

Krzyś był bardzo zaprzyjaźniony z wodzem tego plemienia. Wódz postanowił zrobić z Krzysia wielkiego Indianina.

To było spełnienie jego marzeń. Jako że Krzyś był przeciwny okradaniu pociągów, Wódz

wpadł na pomysł łapania dzikich zwierząt, takich jak bydło i konie. Krzyś z początku był do tego pomysłu źle nastawiony, ale postanowił spróbować. Indianie zabrali się do budowania ogrodzenia na było i stawiania stodół na chłodniejsze dni. Pieniądze na to pochodziły z wcześniejszych rabunków pociągów.

Od tej pory, wszyscy Indianie wstawali wcześnie rano i łapali bydło. Jak już złapali odpowiednio dużo sztuk, trzymali je w zagrodzie i hodowali na własne potrzeby. Z krów mieli mleko i masło. Dzikie konie, które udało im się złapać, używali do pracy na roli.

Wódz plemienia był bardzo zadowolony z pomysłu Krzysia i zaprosił go do swojego namiotu. Krzyś przyjął zaproszenie i poszedł do wodza. Kiedy Krzyś wszedł do namiotu, Wódz odpalił fajkę i powiedział: jestem z ciebie dumny. Mam też dla Ciebie propozycję. Jako, że jesteś bardzo porządnym Indianinem i należysz do naszego plemienia, ofiaruję ci rękę mojej córki.

Wódz przedstawił mu Iriminę (tak miała na imię jego córka). Krzyś zachwycił się nią od pierwszego spojrzenia.

15

ARTYKUŁY

Wódz wyraził zgodę na ich ślub. Wesele było tradycyjnie w stylu indiańskich. Żeby świętować tak ważne wydarzenie, zjechało się wielu Indian z różnych plemion. Wszyscy bawili się dobrze.

Minęło kilka miesięcy.

Krzyś z Iriminą byli bardzo szczęśliwi.

Irimina chcąc uszczęśliwić Krzysia, powiedziała, że urodzi mu dziecko i spełni wszystkie jego marzenia. Niedługo po narodzeniu dziecka Krzysia i Iriminy, Wódz zapadł na ciężką chorobę.

Niestety po czterech miesiącach zmarł.

Pogrzeb odbył się tradycyjnie po indiańsku.

Wodzem plemienia został Krzyś. Żył z Iriminą i dzieckiem długo i szczęściwie.

Zuzia Rek

134 WDHiGZ NA WYBORACH HM. MARCIN MARYL, FUNKCYJNY DRUŻYNY CZARNECKICH

PRAWIE WSZYSTKO DZIAŁO SIĘ PRZED GŁOSOWANIEM

W czasie gdy cała Polska żyje październikowymi zmianami w sejmie, nasz hufiec jest myślami przy zupełnie innym głosowaniu. Dziesiątego października odbyły się wybory do władz śródmiejskiego harcerstwa, w którym dokonała się niemal epokowa zmiana. Po dziesięciu latach swoich rządów, hm. Sylwia Pokorska ustąpiła miejsca kolejnemu, piątemu już Komendantowi Hufca ZHP Warszawa Centrum…

Już od wielu lat wybory w naszym hufcu (zwane zjazdem) wypadają dokładnie w tym samym roku co elekcje państwowe: 2005, 2007, 2011, 2015… Tak też się złożyło w tym roku. Warte zaznaczenia jest również to, że już po raz drugi z rzędu, kadra hufca mogła dokonać wyboru między dwoma kandydatami na funkcję komendanta hufca.

O CO W TYCH ZJAZDACH CHODZI? Dziesiątego października odbył się zjazd zwykły, to znaczy taki, na którym raz na cztery lata zbiera się kadra, żeby wybrać władze hufca na kolejną kadencję.

Takimi władzami są: komendant wraz z komendą (swoisty „rząd”, który kieruje pracami hufca), komisja rewizyjna (której głównym celem jest kontrolowanie komendy pomiędzy zjazdami) oraz sąd harcerski (w którym kadra może rozstrzygać spory). W skrócie: kadra na takim zjeździe wybiera swój samorząd.

16

ARTYKUŁY

To co miało miejsce na zjeździe niekoniecznie rozstrzygnęło pojedynek o kierowanie hufcem przez kolejne cztery lata. Wiele dyskusji miało miejsce jeszcze przed październikiem. Już od początku tego roku, komenda hufca organizowała spotkania na których można było przedyskutować sprawy takie jak lokal hufca, finanse, działanie namiestnictw...

Dużą rolę odegrała również zakładka „wybory 2015”, która pojawiła się na stronie internetowej hufca na początku roku. Widniały na niej zdjęcia tych kandydatów, którzy zgłosili się z wyprzedzeniem (dając tym samym czas na zadanie pytań i zastanowienie się przed samym głosowaniem). Jak ważne było takie zgłoszenie dla kadry dobrze pokazał start Konrada Rokicińskiego i Pauliny Rozbickiej, którzy musieli się tłumaczyć z decyzji „na ostatnią chwilę” i, koniec-końców, otrzymali najmniejszą liczbę głosów.

Kolejnym ważnym medium okazała się nasza jednodniówka „Barwy Słońca”. Wydany z okazji istotnego zjazdu hufca numer prezentował opinię różnych instruktorów, były w nim wywiady z kandydatami do władz… Był nawet test wyborczy, który pozwalał porównać swoje poglądy z wyborami przyszłej komendy hufca!

Przygotowana przed zjazdem gazeta miała wpływ na opinie i głosowanie wielu instruktorów.

To, że samo zachowanie na sali zjazdowej nie wystarczy, widoczne było również w trakcie wyborów na funkcję komendanta hufca.

W szrankach o srebrny, poczwórnie pleciony sznur stanęła dwójka instruktorów: pwd. Tomasz Jednorowski (z 186, drużynowy harcerski) oraz phm. Ewa Rybus-Tołłoczko (z 333, drużynowa zuchowa). Każde z nich kierowało pięcioosobowym zespołem i przygotowało prezentację. Specjalnie na zjazd.

Skąd więc twierdzenie, że niewiele to zmieniło?

Otóż: większość uczestników zjazdu… przyszła na salę z mocnym postanowieniem na kogo głosować (tak było np. w przypadku naszego szczepu!). Prócz nich była oczywiście niewielka grupa niezdecydowanych. Dla nich najważniejsze było wrażenie jakie sprawiały poszczególne zespoły. Tu również decydujące okazały się zaniedbania sprzed dnia zjazdu.

Podczas gdy komenda Ewy pozostała przeciętna

w swoim wizerunku, zespół Tomka zaprezentował się ze złej strony (skarbnik, który nie był członkiem ZHP, nieopłacenie składek drużyny przez przyszłego komendanta…). Ważne były również niewykorzystane okazje - bardzo brakowało Tomka lub kogoś z jego zespołu podczas tegorocznej końcówki instruktorskiej, odprawy kadry hufca lub podczas reaktywacji szczepu 134. Każde z tych wydarzeń miało miejsce przed zjazdem i było okazją do przekonania niezdecydowanych. Na sali było już na to za późno.

CO WIĘC SIĘ DZIAŁO NA SAMYM ZJEŹDZIE? O dziwo, to nie wybór komendanta hufca okazał się najgorętszym tematem zjazdu! Gdyby podliczyć cały czas spędzony na rozmowach, zadawaniu pytań i głosowaniu na komendanta, to zajął on około sześćdziesięciu minut czyli… mniej niż dziesięć procent godzin spędzonych w sali zjazdu! Co robiliśmy przez pozostały czas?

Sporo zajęło wręczanie odznaczeń i nagród, podziękowania oraz sprawozdanie z działań ostatnich czterech lat. Najgorętszym i zaskakująco najdłuższym punktem programu zjazdu okazały się... wybory do komisji rewizyjnej!

Zaczęło się od dość niespodziewanego przegłosowania pięcioosobowego składu komisji (wbrew kampanii przedzjazdowej za 3-osobową komisją, 3-osobowym sądem i 5-osobową komendą). Po trochu był to błąd (nie umieszczono informacji o liczebności władz w dokumentach zjazdowych), po trochu jednak było to zamierzone działanie części instruktorów.

Jak ważny był wybór liczebności komisji, pokazała późniejsza dyskusja. Kolejno wypowiadające się osoby zaznaczały, że jest to decyzja między hufcem zarządzanym przez kadrę (w którym rolą władz jest reprezentowanie na zewnątrz i ciągłe konsultowanie działań wewnątrz hufca) a hufcem w którym niepodzielnie rządzą władze (a rolą kadry drużyn i gromad jest tylko raz na cztery lata wybrać takie władze).

Wygrana drugiej opcji niweczyłaby wysiłek ostatnich czterech lat i reformy, które dały drużynowym szereg praw: możliwość wglądu do finansów hufca i decydowania o przeznaczeniu części funduszy, prawo do pisemnych odpowiedzi komendy hufca i możliwości odwołania od nich… Wszystko to, łącznie ze wzrostem znaczenia odpraw kadry hufca, mogło przepaść.

Stąd właśnie pochodziła duża determinacja kadry walczącej o trzyosobowy skład komisji.

Na szczęście, po kolejnych dyskusjach i kolejnych rundach pytań, udało się przekonać większość zjazdu do mniejszej komisji. Całość zmagań o przyszłość hufca trwała około dziewięć godzin, czyli prawie osiemdziesiąt procent całego zjazdu!

KTO DOKONAŁ WYBORU (I SKĄD TO WIEMY) Wykresy prezentowane wokół tego artykułu odnoszą się do wyboru komendanta hufca.

Pokazują zarówno ogólne wyniki (59 procent do 41), rozkład głosów ze względy na miejsce działania instruktorów, pełnioną funkcję oraz środowisko w którym działają glosujący. Skąd wiemy kto i co zaznaczył na karcie, jeśli samo głosowanie jest tajne?

Przede wszystkim: mimo tajności głosowania, wiele osób otwarcie mówi kogo zaznaczała na karcie i jakich wyborów dokonywała. Dodatkowo, prawie wszystkie środowiska głosują razem (czasem bo tak się dogadali, a jeszcze częściej bo mają podobne sympatie i poglądy). Ostatnią grupę stanowią Ci, którzy zabierając głos na zjeździe, choć nie wprost, ujawniają swoje poglądy. Stąd właśnie pochodzą nasze szacunki.

Bo ostatecznie jest to jedynie szacunek. Pewników w tej kwestii nie ma - głosowanie jest prawdziwie tajne.

Niemniej, ze wszystkich zebranych danych można wywnioskować, że różnica między dwójką kandydatów wynosiła kilka głosów. Należały one właśnie do szczepu 134! Gdyby nasi instruktorzy zamiast na Ewę zagłosowali na Tomka, mielibyśmy dziś innego komendanta…

Był zresztą taki moment, w którym mogło się to potoczyć inaczej. Chodzi oczywiście o czas wyboru komisji rewizyjnej, kiedy to przedstawiciel 134 przekazał Ewie, że nasze poparcie nierozerwalnie wiąże się z trzyosobową komisją, która dawała kadrze hufca większe uprawnienia.

Na szczęście zjazd dokonał dobrego wyboru i nie musieliśmy udowadniać tego, że jesteśmy konsekwentni.

JAK SIĘ WYGRYWA WYBORY W HUFCU? Przede wszystkim: żeby wygrać nie trzeba startować! Przecież nasz szczep nie kandydował do żadnej z władz. Mimo to udało się zrealizować wszystkie nasze cele i zamierzenia: komendantką została Ewa, wybraliśmy komisję rewizyjną, w skład władz weszła dwójka naszych instruktorów, ja-

17

ARTYKUŁY

ko zjazd podjęliśmy aż sześć uchwał zjazdowych (w tym jedną ujawniającą opłacenie wszystkich składek członkowskich oraz taką, która delegalizowała decyzje, do których kadra hufca nie ma dostępu)…

Wszystko to udało się tylko i wyłącznie dlatego, że jako kadra 134: wiedzieliśmy czego pragniemy i byliśmy gotowi dążyć do tego razem. Żeby to osiągnąć: rozmawialiśmy z innymi, szukaliśmy sojuszników i proponowaliśmy im współpracę, przygotowaliśmy specjalny numer „Barw Słońca”…

Zresztą już po zjeździe aż dwa razy spotykaliśmy się by podsumować nasz sukces zjazdowy. Oby równie szczęśliwe dla nas były kolejne głosowania, zjazdy i wybory...

DRUŻYNOWI SĄ, BYLI I BĘDĄ WAŻNĄ CZĘŚCIĄ HUFCA PWD. PRZEMEK CZARKOWSKI, DRUŻYNOWY SŁONECZNEGO BRACTWA

Przede wszystkim: gratulacje wyboru do Komendy Hufca.

Przemek Czarkowski: Dziękuję.

Zjazd hufca wybierał między Wami a zespołem Jednorożca.

Co przeważyło?

Myślę, że wygraliśmy, bo byliśmy bardziej zorganizowani.

A przynajmniej tak nas postrzegano. Oczywiście taki wizerunek, to też efekt naszych przygotowań i składu, który zebraliśmy.

W końcu: w proponowanej przez nas komendzie byli ludzie, którzy już wcześniej byli we władzach i było wiadomo, że mają w tym doświadczenie.

To chyba nie przypadek, że różnica, którą wygraliście głosowanie to mniej więcej liczba głosów szczepu 134...

Tak, myślę, że głosy 134 miały duże znaczenie na tym zjeździe, głównie ze względu na to, że niezbyt wielu instruktorów było obecnych i to, że pozostałe środowiska nie zawsze współpracowały z sobą.

Choć są większe środowiska, to w efekcie tego, że to my byliśmy zgrani i działaliśmy razem, właśnie nasz szczep miał duży wpływ na to co się działo podczas zjazdu.

To zgranie było widać

chociażby przez pryzmat tego, że jako jedyny z proponowanej komendy siedziałem ze swoim środowiskiem, a nie z Ewą, Sylwią, Mateuszem i Karoliną. To się rzucało w oczy.

Jeśli wybór między dwoma komendami był trudny, to jak określisz głosowanie na komisję rewizyjną?

Nie, wybór komisji rewizyjnej nie był taki trudny, jak niektórym się wydaje. Wszyscy uczestnicy zjazdu wydawali się być zdecydowani, a ostatecznie przeważyło to, kto w danym momencie był na sali i jak głosował.

Wstępne głosowanie dotyczące liczby członków jakąś niewielką różnicą wygrała opcja pięcioosobowa. To było jeszcze przed dyskusją, gdy na sali było mało osób. Potem zaczęły się pytania: w czym taka komisja będzie lepsza od trzyosobowej i czy jest sens wyciągać tak wielu instruktorów do władz hufca. Po tym na sale trafiały kolejne osoby, część została przekonana w dyskusji i sytuacja się odwróciła.

Kwestią sporną było to ile osób będzie w komisji, a nie jej skład. Wybór tych trzech osób, które ostatecznie znalazły się w komisji [red.

Andrzej, Marta i Ewa], był z góry przesądzony.

Już w pierwszym głosowaniu otrzymali oni wystarczającą liczbę głosów.

Gdy zwolennicy trzyosobowej komisji wybrali już instruktorów których popierali, zaczęli oddawać jedynie puste głosy. W związku z tym, żaden z pozostałych czterech kandydatów nie był w stanie zdobyć wymaganej większości.

Jednocześnie procedura nie pozwalała przerwać wyborów. Dlatego powtarzaliśmy głosowania w nieskończoność, aż wszyscy odpadli.

Podczas wyborów do władz padały różne stwierdzenia: że „harcmistrzom nie zadaje się pytań” czy, że to „nie drużynowi rządzą w hufcu - oni tylko wybierają władze, które rządzą w ich imieniu”. To dobrze czy źle, że są w hufcu wciąż są ludzie, którzy chcieliby podejmować decyzje za drużynowych?

Myślę, że dobrze, że są instruktorzy, którzy chcą się angażować w działanie hufca i, że nie są to tylko drużynowi. Uważam, że są oni ważną częścią hufca, ponieważ nawet w śródrocznej pracy często taki drużynowy potrzebuję wsparcia. Oprócz pracy śródrocznej w drużynach, potrzebne są nam też różnego rodzaju imprezy, czy konferencje, spotkania KSI... Zdanie osób zajmujących się tym wszystkim powinno być

18

WYWIADY

szanowane i brane pod uwagę.

Natomiast moim zdaniem głos decydujący w najważniejszych sprawach powinni mieć drużynowi. Ja głosując na zjeździe staram się kierować dobrem zuchów ze Słonecznego Bractwa. Zakładam, że wszyscy drużynowi postępują tak samo dlatego traktuję ich głos, jako głos wszystkich członków reprezentowanej przez nich jednostek. A przecież właśnie dla tych zuchów, harcerzy i wędrowników działamy.

Akurat na pozycję drużynowych w hufcu masz teraz wpływ. Jako osoba odpowiedzialna za program możesz dziać tak, by drużynowi mieli dużo do powiedzenia, by byli ważną grupą w hufcu. Masz już na to jakiś pomysł lub plan?

Myślę, że drużynowi i tak są, byli i będą ważną częścią hufca. Przecież bez nich tego hufca nie będzie. W takiej śródrocznej pracy, liczba głosów na zjeździe nie ma znaczenia – ważne jest to, co ktoś robi. Jeżeli jest tak, że drużynowi pracują z zuchami, harcerzami, wędrownikami, to ich widać w hufcu. Ich, a nie instruktorów, którzy przychodzą na zjazdy czy z okazji jakiegoś święta. Tak przynajmniej jest moim zdaniem. Tak długo, póki to drużynowi budują program – tak długo to oni będą najważniejsi w hufcu. I tyle.

Z tymi drużynowymi jest też tak, że nie zawsze wywiązują się ze swoich obowiązków. Są np. jednostki, które nie spełniają wymogów, nie składają planów pracy bądź nie przekazują składek. Czy je rozwiążecie?

Myślę, że w pierwszej kolejności będziemy się starali dowiedzieć dlaczego tak się dzieje, a potem dogadać i pomóc im w sprawie z którą mają problem. Chcemy żeby płacili składki, żeby oddawali programy pracy, żeby przestrzegali wszystkich wymogów związkowych... Natomiast rozwiązanie jest ostatecznością.

Jeżeli będzie jednostka, która rzeczywiście przez cały rok nie będzie płacić składek to będziemy zmuszeni ją rozwiązać. W końcu my też przecież musimy się rozliczać z chorągwią.

Zakładanie pieniędzy za taką drużynę nie ma sensu.

Niemniej, tak jak mówiłem: będziemy dążyć do tego, żeby niczego nie rozwiązywać. Chcielibyśmy wręcz odwrotnie – powoływać nowe.

W kwestii programu: trwa obecnie natężenie

imprez. Jest Czarny Kot, urodziny hufca, Święto hufca... Czy wszystko idzie tak, jak tego chcesz, czy może coś chcesz w nich zmienić?

używać i doprowadzić do sytuacji, że to kadra naszego szczepu będzie organizować wszystko, co się tylko będzie dziać w hufcu. To też nie powinno tak być.

Oczywiście, że chciałbym żeby było lepiej, fajniej, żeby było więcej osób, żeby dopisywała pogoda...

Może jeszcze pytanie o Twoją rolę w hufcu.

Na zjeździe, Marcin swoje sprawozdanie zakończył zdaniem, że we wszystkich działaniach czuł się reprezentantem 134. Czy Ty też tak postrzegasz siebie w komendzie hufca?

Jak dłużej nad tym myślę, to jednak nie ja powinienem być wyznacznikiem tego, czy jest dobrze. Powinny to być osoby, dla których taka impreza została zrobiona. Uroczystości i zbiórki nie są robione dla członków komendy hufca, tylko dla zuchów i harcerzy. Myślę, że w kwestii tego, czy i co zmieniać, to właśnie ich trzeba będzie zapytać.

Nawet samo zebranie takich opinii może być pracochłonne. Czy ktoś Ci będzie pomagał przy programie? Będziesz miał w tym wsparcie innych członków komendy?

Myślę, że będę miał takie wsparcie - głównie druhny Komendantki i druhny Skarbniczki.

Prócz tego będzie oczywiście zespół programowy z Gabrysią jako szefową. Myślę, że razem damy radę podołać wszystkim postawionym przed nami celom.

A czy na jakieś wsparcie możesz liczyć ze strony chorągwi Stołecznej?

Póki co: nie. Próbowałem już dostać z chorągwi dyplom dla patrolu z hufca za udział w ogólnopolskiej imprezie i reprezentowanie na niej chorągwi. To się jednak nie udało – przedstawiciele chorągwi stwierdzili, że wydanie takiego dyplomu przez nich nie jest możliwe.

Także na razie nie dostałem jeszcze żadnego wsparcia.

Czy to jakoś wiążę się z Twoją odpowiedzią na ankietę z ostatniego numeru Barw Słońca?

Zaznaczyłeś wtedy, że jesteś za przenosinami hufca z chorągwi Stołecznej do Mazowieckiej...

Myślę, że do takich ewentualnych przenosin jest jeszcze bardzo daleka droga. Długofalowo powinniśmy zachować taką opcję. Natomiast myślę, że takie potencjalne przejście do chorągwi Mazowieckiej nie będzie miało miejsca w przeciągu najbliższego roku. To wymagałoby pewnych przygotowań, pewnego zastanowienia się.

To nie jest taka decyzja, którą się podejmuje „od tak”.

Tak. Myślę że już parę razy pokazałem moje przywiązanie do szczepu i myślę, że to jest oczywiste. Jednak to czy będę dobrym reprezentantem szczepu oceniać będę nie ja, a pozostali instruktorzy działający w 134.

A masz jakieś wyobrażenie jak takie reprezentowanie będzie wyglądać w praktyce?

Prawdopodobnie będę informował instruktorów 134 o tym co dzieję się w hufcu, a wnioski i propozycje kadry szczepu będę przedstawiał komendzie. Będę czymś w rodzaju łącznika. Jak ktoś ze 134 będzie potrzebował czegoś z hufca, to ja będę starał się pomóc mu w załatwieniu sprawy po jego myśli.

W 134 też występujesz w nowych warunkach.

Po raz pierwszy w „Słonecznym Bractwie” są tylko zuchy z drugich i trzecich klas. Nie wydaje się jednak, żeby było was mniej...

Z tą liczbą jest tak, że zawsze na początku roku szkolnego w Słonecznym Bractwie jest bardzo dużo zuchów.

Faktem jest też, że z czasem ich liczba się zmniejsza. Inną sprawą jest, że niezbyt d o b r z e prowadzi s i ę zbiórk i , gdy zu-

Myślę, że do tego potrzebna byłaby zgodna decyzja całego hufca Centrum. Póki takiej nie ma, na pewno nikt nie będzie działał w tym kierunku.

Wracając do wsparcia – masz pewnie świadomość, że możesz liczyć na kadrę 134...

Myślę, że na pewno nie raz będę prosił o pomoc instruktorów 134, bo wiem, że mi pomogą.

Szczególnie dużo będzie robić Gabrysia jako szefowa wspomnianego już zespołu programowego. Jednak nie chciałbym tej pomocy nad-

19

WYWIADY

chów jest zbyt wiele.

Instrukcja mówi, że w gromadzie powinno być przynajmniej szesnaście zuchów. Moim zdaniem tak między szesnaście a dwadzieścia cztery to jest optymalna liczba, żeby to, co robimy miało naprawdę sens. Żeby było robione dobrze i żeby to działało...

W związku z tym, myślę, że to było dobre rozwiązanie – przydzielenie drugich i trzecich klas do Słonecznego Bractwa i pierwszych do Poszukiwaczy. Jeżeli zuchy w gromadzie są mniej zróżnicowane wiekowo, to można lepiej dopasowywać program do ich potrzeb i zainteresowań.

Myślę, że dobrze to funkcjonuję i mam nadzieję, że tak zostanie.

ŁATWY ZAROBEK Pewnego dnia, a konkretniej: pewnego piątku na zbiórce, Drużynowy ogłosił, że w kolejny weekend odbędzie się akcja parking. Czym jest taka akcja i o co w tym chodzi dowiedzieliśmy się już po chwili. Co roku, harcerze z Warszawy dostają zadanie pilnowania ulic otaczających cmentarze. Nie pilnują oni asfaltu czy chodnika, ale tego, żeby każdy kierowca zapłacił za parkowanie.

Tak zarobione pieniądze trafiają do kasy drużyny.

Choć sły szeliśmy o tym po raz pierwszy, już po tych krótkich wyjaśnieniach uznaliśmy ze to będzie łatwy zarobek dla drużyny.

A, jeśli zarobi drużyna, to i może Dzięciołom coś skapnie? Już widziałem wzrok Muchy i Grubego! Wyjście na laserową strzelankę albo na paintball…

Lub coś równie atrakcyjnego… Choć nie mieli w ręku ani grosza, ich wyobraźnia już się uruchomiła...

Wpierw jednak trzeba było te pieniądze zarobić. Żeby napełnić kasę drużyny, mieliśmy stać aż sześć zmian: po trzy w sobotę i tyle samo w niedzielę. Mało kto miał możliwość, żeby stać bez przerwy, dlatego musieliśmy się podzielić. Oczywiście nie obyło się bez kłótni: Chudy i Gruby od razu zaczęli na siebie machać rękami. Towarzyszyły temu jeszcze jakieś przekrzykiwania

TYTUS KALINIEC

o to, kto będzie na środkowej zmianie. Ta, ich zdaniem, była najlepsza. Dlaczego? Tego z ich piskliwych wrzasków nie dało się dowiedzieć.

Nie, żeby kogokolwiek to ciekawiło. Wszyscy i tak wiedzieliśmy, że robią wszystko, by nie stać razem na jednej zmianie.

czym miał wrócić dopiero na ostatnią zmianę.

Prócz spóźnienia dwóch głąbów i wyjazdu Bojanowskiego, humory stojących na akcji harcerzy psuło spóźnianie się obiadu oraz fakt, że jedną ulicę dzieliliśmy aż z czterema drużynami!

Może jednak nie wszyscy. Skończyło się bowiem tym, że Drużynowy wpisał ich na jedną zmianę. Na ich pojękiwania odpowiedział pytaniem czy są gotowi na stanie przez wszystkie sześć tur. Mimo słabych ocen w szkole, byli na tyle inteligentni, że nie odezwali się ani słowem.

Czyli wybrali krótsze stanie w mniej doborowym towarzystwie.

Choć obiad się pojawił po kilkudziesięciu minutach, tamte drużyny jakoś nie chciały zniknąć.

Każda była z innego hufca: jedna z Żoliborza, jedna z Woli, kolejna z Ochoty i wreszcie ostatnia z Mokotowa. Te cztery drużyny zajmowały prawie całą ulicę, choć było ich o wiele mniej niż Czarneckich! Kiedy nasza drużyna musiała pracować w tłoku, u nich nie było na raz więcej niż piętnaście osób…

Po zastanowieniu, myślę, że Drużynowy jednak wiedział o ich antypatii, tyle że przy całym kłopocie w zebraniu wystarczającej liczby osób po prostu nie uznał tego za dość ważny powód.

Zresztą nie byli to jedyni harcerze, którzy zostali wpisani na warty, których nie chcieli. Nawet Janek dostał w pakiecie aż pięć zmian! Tak udało się zapełnić całą tabelę i wszystkie sześć zmian. *** Muszę przyznać, że przez kolejne kilka dni o akcji nie było nic słychać. Dopiero na zbiórce drużyny dostaliśmy ulotki z nazwą ulicy oraz informacjami: co z sobą zabrać i jak tam dojechać. Już na miejscu dowiedziałem się, że wypisane na ulotce autobusy rzeczywiście dojeżdżały na miejsce… ale robiły to dopiero od godziny siódmej. Na swojej skórze przekonali się o tym Janek, Mucha i Globus, którzy byli wpisani na zmianę zaczynającą się o szóstej. Żeby dotrzeć na miejsce musieli jechać jakąś kombinacją autobusów, tramwajów i chyba jeszcze raz jakichś autobusów na koniec.

Mimo takich przygód, cała trójka przyjechała na czas. Nie można było tego powiedzieć o Grubym i Chudym, którzy się spóźnili na początek drugiej tury. Choć korzystali z różnych autobusów, obaj robili wszystko, żeby odwlec w czasie moment, w którym muszą stać w jednym miejscu o tej samej porze. Aż dziw bierze, że są z jednego zastępu. Może gdyby Drużynowy kazał im stać na jednej turze z Bojanowskim, to by byli bardziej skorzy do współpracy?

To jednak nie miało miejsca: Globus wracał do domu, żeby jechać na cmentarz z mamą, po

20

OPOWIADANIE

-Co to ma znaczyć!?! Dlaczego oni mają tyle miejsc parkingowych, a my musimy się tłoczyć na tym skrawku jezdni?!? - krzyknął w końcu Mucha - To jest bez sensu! Ja idę na tamtą stronę ulicy. Nie dość że nas jest za dużo to w dodatku nikt nie chce u nas parkować bo jesteśmy za daleko cmentarza! Kto idzie ze mną?

-Mucha! Daj spokój - uspokajał go Janek - Nic w ten sposób nie zmienisz, a tylko zaczniesz kłótnie z tamtymi... Popatrz! Tam parkuje klient. Idź go skasuj.

Parkujący po naszej stronie ulicy samochód odwrócił uwagę Muchy, ale nie mógł zmienić obrazu, jaki mieliśmy przed oczami. Zgodnie z ustaleniami drużynowych, każda drużyna miała tyle samo miejsca. Szkoda, że akurat my dostaliśmy fragment najdalszy od cmentarza…

Słabe miejsce nadrabialiśmy naszą tajną bronią: Kowalem. Zaczął od drugiej zmiany i już po godzinie miał najwięcej kasy ze wszystkich Dzięciołów i w ogóle Czarneckich. Dzięki jego szybkim nogom, kilka razy udało się nam wziąć pieniądze od parkującego kierowcy, zanim ktokolwiek z innej drużyny zdołał do niego dotrzeć!

Niestety nie wszyscy członkowie naszego zastępu byli równie pożyteczni. Zza jednego samochodu słychać było przechwałki: -Sam jesteś głupek. Jak stoisz już trzecią godzinę i zarobiłeś dopiero dwie dychy, to chyba ty jesteś kiepski, a nie ja. Ja, dla twojej informacju zarobiłem już ponad stówę - głos był ewidentnie Muchy, ale do kogo on mówił?

Janek obszedł samochód, tylko po to, żeby być świadkiem swoistej licytacji między Muchą a jednym z harcerzy z Żoliborza.

-No i co z tego? - odpowiedział tamten - Ty tu stoisz już od rana, a ja dopiero od niecałych trzech godzin. Pod koniec dnia to ja będę miał więcej kasy!

-Taki jesteś pewien? Chcesz się o to założyć?

-To o pięć złotych!

-Dobra, umowa stoi - skwitował pewien siebie Mucha.

-Chłopaki! Żadna umowa nie stoi! - przerwał im Janek - To jest akcja zarobkowa, a nie jakieś kasyno, żeby tu zakłady robić! Czy wy przypadkiem nie zarabiacie tu pieniędzy na drużyny?

Czy może zakładacie się z każdym, żeby samemu zarabiać?

Nie czekając na odpowiedź, złapał za rękaw Muchę i odciągnął go od tamtego harcerza. Choć przemówienie Z a s tę p o w e g o D z ię ci oł ó w o pracy na rzecz drużyny raczej nie trafiło do Muchy, to już zakaz zakładania się był na tyle prosty i stanowczy, że nie było problemu z jego późniejszym przestrzeganiem. Nie był to niestety jedyny pożar, który trzeba było ugasić: -Janek! Janek, chodź tutaj Zastępowego wołał Drużynowy.

W głowie Dżonego pojawiło się wtedy pewnie kilka nieciekawych myśli.

Szedł raczej niechętnie na spotkanie z kadrą drużyny. Ze zdenerwowania zaczął zresztą miętosić torebkę z pieniędzmi, która trzymał w kieszeni. Jakby zdawał sobie sprawę, że to ktoś z Dzięciołów musiał coś nabroić…

Sama rozmowa z Drużynowym okazała się mieć zupełnie inny powód: szef wszystkich szefów wśród Czarneckich chciał tylko wiedzieć kto z drużyny sam wraca do domu, a kto będzie odbierany przez rodziców. No i który z Dzięciołów (na ochotnika oczywiście) wróci z najmłodszymi harcerzami pod szkołę. Z tak prostym zadaniem, Janek wracał uśmiechnięty do swojego zastępu. Z tych całych nerwów, nie poczuł jednak że zrobił dziurę w torebce i, że drogocenne monety mu wypadają poza kieszeń.

Kolejną osobą która zgubiła pieniądze był Kowal. W swojej oryginalności nie powtórzył on wyczynu swojego Zastępowego. Zamiast tego zupełnie autorsko postanowił wyłożyć się jak długi. Z początku, gdy upadł, wszyscy skręcali się ze śmiechu (jeden chłopak z Mokotowa nawet zaczął mu klaskać i krzyczeć „brawo” w zamian za udany piruet zrobiony tuż nad asfaltem). Miny nam jednak zrzedły, gdy zobaczy-

liśmy, że monety z torebki Kowala, te dziesiątki i setki złotych rozprysły się po chodniku!

Cały zastęp Dzięciołów zaczął zbierać rozrzucone monety. Wokół nas biegał Drużynowy, chyba wierząc, że da radę nas uchronić przed jeżdżącymi w te i we wte samochodami. W międzyczasie na miejsce akcji wrócił Globus, który widząc nas na klęczkach, zaczął sadzić jakieś dowcipy o pasowaniach na rycerzy i klękaniu przed nim. Myślę, że od dostania w gębę uchroniła go tylko obecność Drużynowego. Ale co się odwlecze…

Na znikniecie naszej kadry z pewnością nie czekali Gruby i Chudy, którzy ordynarnie zaczęli dawać sobie po twarzach. W ich stronę pobiegł Janek, który wdarł się między nich i jeszcze raz opanował sytuację. *** Po upływie jakiegoś czasu, Globus poszedł się napić gorącej herbaty. Do odkręcenia termosu potrzebne mu były obie ręce, dlatego odłożył woreczek z pieniędzmi na murek i dopiero zaczął pić. Po chwili zobaczył idącą w jego kierunku mamę. Okazało się, że gdy wracał na akcję z cmentarza, zabrał jedyny komplet kluczy do mieszkania. Jego mama musiała pocałować klamkę gdy dojechała już do domu. Bojanowski tak się tym przejął, że nie zauważył braku pieniędzy na murku…

Była to sprawka Muchy, który nie mógł przegapić takiej okazji do zrobienia żartu. Zabrał cały woreczek z pieniędzmi i stał obok ściętego na globus harcerza jak gdyby nigdy nic. Zresztą, nie żeby mu coś groziło. Globus pożegnał mamę i pił herbatę jakby zupełnie nie przeszkadzał mu brak pewnej ważnej rzeczy. Potem wziął plecak i poszedł zapytać się Drużynowego czy może podejść do toalety na stacji benzynowej. W ten sposób już trzeci z Dzięciołów stracił pieniądze podczas tego dnia akcji. A i zapomniałem dodać: żaden z nich nie przyznał się Drużynowemu że zgubił pieniądze (część nawet sama nie zdawała sobie z tego sprawy)...

Kiedy wydawało się, że gorzej już nie będzie, w okolicy rozległ się przeraźliwy pisk opon i hałas silnika! Wszyscy harcerze podskoczyli i zaczęli się gwałtownie rozglądać za źródłem hałasu. Okazało się, że jeden z samochodów wjechał w lampę uliczną. Słup dalej stał w miejscu i okropnie się chybotał. Janek odruchowo podbiegł do drzwi kierowcy, żeby zobaczyć czy nic mu nie jest. Z samochodu nie wyszedł on, lecz ona - blond włosa kobieta, która zaczęła drzeć się na stojącego tam Muchę.

Czyżby jakiś jego kolejny żart spowodował wypadek?

Zdecydowanie niezadowolona pani nie zwróciła

21

OPOWIADANIE

uwagi na Janka. Raz potrząsała przestraszonym Muchą, innym razem wznosiła ręce do nieba, jeszcze później łapała się za głowę.

Nie ma się co dziwić nie co dzień kosi się latarnie autem. Na miejsce dobiegł Drużynowy i razem z Zastępowym Dzięciołów zaczęli przekonywać zdenerwowaną kobietę do pozostania w miejscu. Przecież nie było wiadomo czy nic się jej nie stało. Potem przyjechała policja i karetka. Miała być też straż pożarna, ale nadszedł koniec ostatniej tury tego dnia i czerwonego wozu wciąż nie było widać.

Była już dziewiętnasta.

Koniec sobotnich zmian. Na zakończenie, musieliśmy jeszcze oddać pieniądze.

Tak nadeszła pora na powiedzenie prawdy Drużynowemu. Choć strasznie się baliśmy, że będzie zły za te zgubione, rozsypane i schowane pieniądze.

On jednak nie powiedział na nas ani jednego złego słowa.

W sumie wydawał się być szczęśliwy, że żadnemu z nas nic się nie stało.

A kasa? Będzie jeszcze jeden dzień akcji wtedy będziemy mogli nadrobić straty. To znaczy: będziemy musieli, bo Drużynowy już nas wpisał na wszystkie jutrzejsze tury. Oby pieniądze równie łatwo przychodziły, jak poszły...

TRAFIŁAM NA MOMENT BARDZO UDANEJ MŁODZIEŻY HM. BARBARA LINOWSKA-KORSZEŃ

DROGA DO FABRYCZNEJ

studentem, to Święta Anna odpadała. Dlatego nie namyślałam się długi i zgłosiłam się do hufca.

temu zmarła i był na jej pogrzebie sztandar 134.

Bardzo dobrze się stało, że harcerze z tego szczepu się wtedy pojawili.

Do harcerstwa trafiłam dzięki nauce w technikum budowlanym przy ulicy Górnośląskiej. To był koniec lat pięćdziesiątych i w kraju przyszła odwilż.

Tak właśnie trafiłam na Fabryczną. Jak przyszłam do tej szkoły na Fabrycznej, to tliła się tu już jakaś drużyna. Był tam chyba ten Andrzej Kokoszczyński już tam był i była ta Krysia Chmielewska.

KADRA

SZKOŁA NUMER 29 Do tej pory się w szkole tliło, ale to w zasadzie nie było harcerstwo tylko OH (Organizacja Harcerska Związku Młodzieży Polskiej - dop. red.).

I wtedy właśnie jak była ta odwilż, a ja byłam chyba w trzeciej klasie tego technikum, powstało ZHP. Jeszcze przed tym byłam dość aktywna w szkole, także od razu jak trafiłam do drużyny, to zrobili mnie zastępową. Potem byłam chyba drużynową ale szkoły opiekunek... jakichś wychowawczyń przedszkoli.

Coś takiego działało wówczas przy Czerniakowskiej.

Zresztą nie byłam tam długo. Ja się stamtąd na jakiś czas wycofałam bo czasu brakowało, a i moja aktywność skupiła się na nauce w studium przy Świętej Annie. To był czas nauki i nie było na nic innego czasu, więc w tamtym okresie trochę zawaliłam sprawy harcerskie.

No ale potem jak kończyłam naukę, to zaczęłam szukać dla siebie jakiegoś zajęcia.

A, że nie byłam już

Oni mieszkali gdzieś tu w okolicy.

Jak było iluślecie szkoły numer 29, to była obecna pani Paprocka.

Jej syn wtedy właśnie zaczął prowadzić drużynę. Potem poszedł na studia i został profesorem. Ma za żonę harcerkę też z naszego szczepu. To przykład takiej aktywnej osoby z Batorego. Innym był Jurek Czech (zresztą później też drużynowy).

On miał talent w ręku, więc wymalował nam okna w harcówce, tak, że były widoczne aż z ulicy.

Myślę, że duży udział w sukcesie 134 miała szkoła. To też dzięki jej wsparciu mieliśmy kupę sprzętu i pomoc w momentach w których jej potrzebowaliśmy.

Przykładowo pamiętam taką nauczycielkę, Sławośka się chyba nazywała. Ona nie była harcerką, a jeździła z nami jako opiekun, bo ją szkoła wysyłała.

W ogóle to za dyrekcji Olborskiej mieliśmy bardzo dobre warunki. Ona miała zresztą syna Arkadiusza, który prowadził też drużynę zuchową.

Teraz pewnie ją wieszają na gałęzi za przynależność do partii. A nam to w ogóle nie przeszkadzało. Jak mieliśmy zbiórki, to nigdy w szkole nie mieliśmy problemów. Jak było trzeba to terminy uzgadnialiśmy z księżmi, żeby sobie nie wchodzić w paradę.

Taka ogólnie pojęta polityka tamtych czasów nie odbijała się na harcerzach.

Jak Ci ludzie kończyli liceum, to też nie odchodzili od szczepu, tylko szli w życie jakoś. To był bardzo udany zestaw kadrowy.

HUFIEC ŚRÓDMIEŚCIE

W szkole była też nauczycielka, która przed wojną była harcerką. W trakcie okupacji, hitlerowcy wywieźli ją na roboty do Niemiec.

Tam dostała kolbą w twarz i miała skrzywioną szczękę już do końca życia. To na którychś zdjęciach powinno być widać. Ta Lidka Witek to była urocza postać. Ze dwa, może trzy lata

22

Ja trafiłam akurat na moment bardzo udanej młodzieży. Wiadomo - są roczniki lepsze i gorsze. A to był moment, w którym było wielu bardzo aktywnych uczniów i absolwentów liceum Batorego w 134. Oni zresztą później pociągnęli ten szczep.

HISTORIA

Gorzej za to wspominam hufiec, który w tamtych latach był w złych rękach.

W złych w mojej ocenie, oczywiście. Myślę, że to byli tacy karierowicze, a nie harcerze z krwi i kości. Nie to, żebyśmy mieli z nimi jakieś szczególnie duże problemy. Jak wybieraliśmy bohatera szczepu, to to szybko przeszło. Gorzej było z kształceniem, wychowaniem i takimi rzeczami. To chyba dlatego, że to byli w dużej mierze kuro-

niowcy. Oni nie mogli już robić tego, co w OH, bo było po odwilży, ale próbowali kultywować niektóre rzeczy dalej.

OBOZY SZCZEPU

Zresztą ja osobiście za samym Kuroniem też nie przepadałam. Miałam do niego uraz za majstrowanie przy Przyrzeczeniu Harcerskim i stopniach. On był przesiąknięty tą Organizacją Harcerską już do końca działania w ZHP. Może i on chciał dobrze, ale mnie to nie pasowało. Podobnie z jego, że tak powiem, wychowankami też nie było mi po drodze.

Z początku jeździliśmy razem z naszym ośrodkiem na obozy. Te ośrodki – to była część struktury, coś pomiędzy szczepem, a hufcem. To było zebrane kilka szczepów z okolicy - w naszym przypadku to byliśmy my, Rodło, Czerniakowska, Kruczkowskiego... Ośrodek miał swojego komendanta i głównie to zajmował się właśnie obozami.

BOHATER SZCZEPU Dobrze nam się działało, to i było nas coraz więcej. Jak było już około sześćdziesiąt osób, to ja już nie panowałam nad tym i doszliśmy całą kadrą do wniosku, że trzeba powołać szczep i rozdzielić to towarzystwo na więcej drużyn.

Tyle, że wtedy zaczynała się jakaś procedura, trzeba było wybrać jakieś imię... No i myśmy nie chcieli, żeby ktoś wybrał za nas. Mogliby nam jeszcze przyznać jakiegoś tam nie wiadomo co z demoludów (potoczne określenie bloku państw wschodnich, w tym Polski - dop. red.).

Szkoła miała za patrona tego Garibaldiego, ale też nic specjalnego z nim nie robiono. Zresztą uczniowie też go olewali. Myślę, że w tym wszystkim narodził się pomysł, żeby pójść w stronę Piotra Wysockiego - była już zresztą drużyna jego imienia. To zawsze powstanie, wiadomo. Jakoś tak udało nam się go wtedy obronić. Trochę psim swędem, ale się udało.

Dzięki temu mieliśmy szczep Wysockiego, a nie jakiegoś tam peerelowskiego patrona.

Potem zaczęliśmy jeździć na obozy sami - jako szczep. Jeden z pierwszych obozów samodzielnych szczepu był koło Rytla. Tam wystawiliśmy cztery namioty młodzieży i dwa namioty kadrowe. Był komendant, właśnie Kokoszczyńksi, ale kadry się namnożyło i nie było wiadomo co z nią robić. Dlatego postawiliśmy osobny namiot na zastęp kadrowy (sama nie wiem czy i jak to inaczej nazwać).

Nasz najlepszy obóz to chyba Narty, Świętajno.

Też prowadził go Kokoszczyński, a my byliśmy tylko ciałem doradczym. Za ten obóz zdobyliśmy pierwsze miejsce wśród obozów w chorągwi. W nagrodę Andrzej dostał możliwość pływania na Zawiszy (żaglowec ZHP - dop.red.).

To było coś. Wtedy komendantem chorągwi był Julek Kędzierski.

Na te nasze obozy jeździły też nauczycielki.

Mieliśmy w zespole wspomnianą już Lidię Witek, która była w zasadzie historyczką, ale też polonistką, matematyczką... to była świetna postać. Aldona Szostek też była rutynową pielęgniarką na naszych wyjazdach.

ZAKOŃCZENIE

SZTANDAR W NAGRODĘ Był już szczep, mieliśmy bohatera... Potrzeba było nam jeszcze sztandaru. Na odpowiednią okazję nie musieliśmy zresztą długo czekać. Rzecz była w tym, że hufiec prowadził jakieś współzawodnictwo, coś takiego rodzaju. W tym właśnie nasz szczep 134 zdobył pierwsze miejsce. No i jaka nagroda? Sztandar!

No i jakoś przy mnie to wszystko się rozmnożyło. Oczywiście to nie ja sama to wszystko robiłam, w dużej mierze to dzięki tym młodym, zdolnym z liceum Batorego. Także dzięki Krysi

Tak przynajmniej my chcieliśmy.

Zresztą taka była procedura jeśli chodzi o sztandary. Fundowała go komenda hufca, tylko to już po całej procedurze – trzeba go było wpierw zatwierdzić i dopiero potem przyznać.

Ale my trochę postawiliśmy hufiec przed faktem dokonanym i oni nie mieli wyjścia. My już wybraliśmy sobie bohatera, zaczęliśmy przygotowania do uroczystości (występ artystyczny, dekoracje). Skończyło się tak, że wyszło na nasze i zaledwie kilka lat po utworzeniu szczepu mieliśmy takiego bohatera i taki sztandar, jak chcieliśmy.

23

HISTORIA

Chmielewskiej i dzięki Elżbiecie Przychówek (to zresztą moja siostrzenica). Też dzięki Kokoszczyńskimu, który był dużym facetem i potrafił pociągnąć za sobą młodzież.

Jak już było komu to pociągnąć dalej, to ja się usunęłam. Nie utrzymywałam jakiegoś szczególnego kontaktu - wiadomo: praca zawodowa. Jeszcze na chwilę wróciłam do kierowania szczepem.

Tam ktoś miał problemy zdrowotne, zachorował czy coś. Grunt, że nie mógł tego prowadzić i ja wróciłam.

Ale byłam już wypalona, nie nadawałam się do tego. Potrzeba było świeżej krwi i jak tylko pojawiła się możliwość, przekazałam szczep dalej.

Potem zerwałam zresztą całkowicie kontakt z 134, w sposób dość dramatyczny. Pod koniec demoludów zbliżyłam się z Jurkiem Korszeniem, komendantem ośrodka X. Było tak, że trafił mi się wynajem mieszkania na trzy lata i zaprosiłam go do niego. Tak żeśmy się wtedy zbliżyli, że skończyło się to ślubem. Niedługo później on zachorował na głowę i odebrał sobie życie. Po tym ja zerwałam ze wszystkimi i wszystkim, z czym mieliśmy oboje coś wspólnego...

KALENDARIUM

14 V Asia składa zobowiązanie instruktorskie

30 V Organizujemy punkt podczas szkolnej majówki

28 VI Krzyże za zasługi dla ZHP dostaje Ewa i Marcin

6-29 VII

1 IX Wspólna zbiórka rozpoczynająca rok szkolny

20 IX

Obóz i kolonia w Świętej Lipce

XX obrady Konwentu Funkcyjnych

27 IX Podpisanie umowy i reaktywacja szczepu 134

27 IX Zwycięstwo w hufcowej lidze rugby Czarneckich

5X Wybór hm.

Ewy Czarkowskiej szczepową 134

10 X Zjazd hufca, wybór nowego komendanta

1-2 XI Czarneccy zarabiają podczas akcji parking

29 XI

24

HISTORIA

Obchodzimy rocznicę 29 listopada

ŁAMIGŁÓWKA - POJEMNOŚĆ SKRZYNI Podczas obozu drużynowy zarządził różne prace. Część zastępów została skierowana do sprzątania, część do układania materiałów w składziku, a część miała za zadanie przenieść sprzęt pionierski do skrzyń. Zadanie było o tyle trudne, że narzędzia musieli nosić w rękach, bo skrzynie były świeżo malowane i nie można ich było ruszać.

Dzięki wcześniejszemu wypakowywaniu skrzyń, harcerze wiedzieli, że skrzynia niebieska ma dwa razy większą pojemność niż skrzynia zielona.

Skrzynia żółta może pomieścić o połowę mniej sprzętu, niż skrzynia czerwona. Trzeba też aż trzech pojemności skrzyni czerwonej, żeby napełnić jedną zieloną.

Harcerze nosząc sprzęt, szybko zorientowali się, że co pół godziny są w stanie przenieść rzeczy, które zapełniają połę skrzyni żółtej.

Ile godzin zajmie im zapełnienie całej niebieskiej skrzyni?

ŁAMIGŁÓWKA - SKŁADKI -Och, jaki jestem nieszczęśliwy! - zawołał harcerz po spotkaniu ze skarbnikiem drużyny.

Gdy tylko upewnił się, że ktoś go słucha, dodał: -Ponad połowę mojego kieszonkowego idzie na składki! Jeśli dostanę od mamy pięćdziesiąt złotych, najwięcej, bo aż 6 złotych płace na artykuły harcerskie (sprawności, Krzyże i inne tego typu rzeczy).

Siódmą część wszystkich składek płacę na

jeden poziom struktury ZHP. Ale jest tych poziomów są aż 4! Połowę tego, co na artykuły harcerskie, płacę na wydruki. Na pisaki, kartki papieru i tym podobne przekazuję skarbnikowi 2 złote. Tyle samo co na druki, z moich składek idzie na wsparcie innych

jednostek (np. na plakietki dla gromady zuchowej). Na co idzie ostatnia złotówka - nie wiem, ale i tak ją zabierają.

Ile pieniędzy zostało harcerzowi?

ŁAMIGŁÓWKA - GWIAZDKI NA MUNDURACH Podczas 134 dnia roku (czyli święta szczepu) w jednym miejscu spotkali się: Asia, Gabrysia, Adam, Zuzia i Leon. Część z nich to harcerze, a część jest zuchami łączy ich to, że na swoich mundurach noszą gwiazdki.

Nikt nie ma więcej niż dwóch gwiazdek. Wiemy też, że gdy Asia, Gabrysia i Leon staną obok siebie, będą mieć w sumie pięć gwiazdek.

Adam ma tylko jedną gwiazdkę mniej od Asi, a Zuzia i Leon mają tyle samo gwiazdek. Chłopaki mają mniej gwiazdek od dziewczyn.

ŁAMIGŁÓWKA - LICZBA SKRZYŃ W MAGAZYNIE Przyszedł w końcu dzień prac w magazynie drużyny. Na miejscu pojawiło się wielu harcerzy oraz jeden Kwatermistrz, który dowodził całą operacją.

zachwycający: magazyn stoi równo upakowany, niemal pod sam sufit!

Żeby przenieść cały sprzęt do przygotowanego pomieszczenia, harcerze musieli się nieźle namęczyć. Na szczęście większość narzędzi i przedmiotów spakowana była w skrzynie.

Zadowolony Kwatermistrz spogląda na dzieło wspólnej pracy. Patrząc na skrzynie stwierdza, że trzecia część wszystkich skrzyń zapełniona jest młotkami. Jedną czwartą zajmują siekiery, a piąta część skrzyń zawiera saperki. W pozostałych 13 skrzyniach spakowano gwoździe.

Prace trwały kilka godzin, ale ich efekt jest

Ile skrzyń jest w magazynie drużyny?

25

ROZRYWKA

Wiedząc to wszystko, powiedz: kto ma ile gwiazdek?

KAROL ZAWISZA

Kolega chwali się harcerzowi: -Jak ostatnio strzelałem z łuku, miałem wyjątkowe szczęście! Jednym strzałem przebiłem dwie tarcze odsunięte od siebie o 10 metrów!

-Wielka sztuka! Ja też tak potrafię!

-Strzelać?

-Nie, oszukiwać!

Tydz ie ń d n czyścioc i z życia obozow ha ego Dzie - : ń 1 myję nog Dzień 2 i -m Dzień 3 - yję ręce m y ję si ę p Dzień 4 - myję gło od pachami wę Dzień 5 m y ję si ęz Dzień 6 - myję zę a uszami by D z ie ń 7 wymienia m wodę

KAROLKOWE HEHESZKI

Za co dostałeś te sprawności?

drużyny.

Chłopak próbuje zapisać się do żeglaryny druż -Chciałbym wstąpić do skiej.

-A pływać umiesz?

Bud -Sta zi jede -No ry! Pa n harc t e -A gwiaz rz na n rz dru c -Że o to z dy wid iebo, c giego: n -Ni jutro b aczy? zę... o widz e! N ędz isz? ami ie ła ot n dna am ukr pogod adli a? !

Po cz y nika m pozna wśró ć d har skarbprzec c h rzekę odzącyc erzy h prz ? ez -Po t y z kła m, że zbi dki. era

Czym harcerz myje zęb y?

-Harcerz myje zęby cz ym prędzej!

Co ma harcerz pod pryczą?

-Harcerz ma pod pryczą sprzątać!

Na początku obozu, kierowca przedstawia się harcerzom: -Nazywam się Mateusz i będę podczas tego obozu jeździł samochodem. Czasem pewnie podrzucę któregoś z was dokądś i dlatego nie chce niejasności. Czy wiecie co jest najważniejsze w samochodzie?

-Silnik –mówi jeden.

-Nie, najważniejsze są koła-rzuca drugi.

-To radio jest najważniejsze! -krzyczy trzeci.

-Bzdura, głupoty gadacie! -mówi kierowca- Zapamiętajcie: najważniejsze w samochodzie, to nie pierdzieć!

Drużynowy do harcerzy: -Ze wszelkimi sprawami i prośbami możecie się do mnie zgłaszać jak do rodzonego ojca.

Na to ktoś z drużyny: -Tato, pożycz mi 50zł!

Ta jest za odrobienie lekcji przed oglądaniem telewizji.

Ta za wysłanie sms-a bez emotikonów.

A ta jest za patrzenie na twarz rozmówcy zamiast na ekran komórki...

rcie. a wa n y z r harce tliki. wóch nich świe tarkami! d i z z la Sied wokół ą mary Lataj atrz! Ko P -Ty!

Przyboczny uczy no wych harcerzy top ografii: -Rozróżniamy czter y części świata: ws chód, zachód, północ i po łudnie...

-To nie części, tylko strony! -protestuje jeden z harcerzy.

-Głupstwa gadacie ! -odpowiada Przy bocznyStrony to są w gitarz e!

Dyżurny policjant odbiera telefon. Głos w słuchawce mówi: -Niech pan mi powie, czy to normalne: od kilku miesięcy jeden gwiżdże o szóstej rano i budzi (wbrew ich woli!) ponad dwudziestkę ludzi. Czy można coś z tym zrobić?

-Oczywiście, zaraz przyjedziemy. Proszę tylko podać adres.

-Obóz harcerski w lesie...

26

ROZRYWKA

REBUSY miau

Rozwiązania rebusów, krzyżówek i łamigłówek z poprzednich numerów:

U

ROZWIĄZANIE TO:

__________ Mianowanie na f u n k c j e w druży nie Czarneckich zależy od decyzji Drużynowej.

mianowanie Karola zastępowym

NA

KOLA

Jeśli chodzi o funkcję w zastępie, tradycyjnie zasięga się

Ę=E

ROZWIĄZANIE TO:

________ Drużyna Czarneckich posiada obecnie dwie pieczęcie: podłużną (zawierająca pełną nazwę drużyny i adres szkoły, przy której działa) oraz okrągłą (mającą na sobie znak z czasów powstania styczniowego i nazwę drużyny).

Obie pieczęcie używane są do sygnowania ważnych dokumentów. Odcisk podłużnej zdobi wydawane przez Drużynową dekrety, znajduje się na porozumieniach i umowach sygnowanych w imieniu Czarneckich.

P

S

opinii samego zastępu. Nie jest to jednak wybór przez głosowanie. Mianowanie odbywa się w dekrecie Drużynowej. Dodatkowo, na znak silnego związku zastępu z Czarneckimi, sznur na mundur zastępowego zakłada właśnie Drużynowa.

Każdy zastęp może mieć tylko jednego zastępowego (tak jak drużyna ma tylko jedną drużynową). Unikalność sznura oddaje również wyhaftowana na nim nazwa zastępu w odpowiednim kolorze (czerwonym dla orłów, fioletowym dla sikorek, pomarańczowym dla jastrzębi).

BY

E=Ę

Okrągła jest bardziej uroczysta, przez co używana jest w szczególnych przypadkach - np. na kartach rozdawanych za opłacenie składek.

Ń

pieczęcie drużyny Czarneckich

Pieczęcie, jako jedne z oznak władzy w Czarneckich, mogą być wykorzystywane jedynie przez Drużynową.

27

ROZRYWKA

V 2015 nr 26 Łamigłówki: Trzech funkcyjnych Przyboczny Tomek siedzi po lewej. Drużynowy Maciek w środku, a Zastępowy Damian po prawej.

Rajd drużyny Drużyna przeszła 75 kilometrów. Skąd to wiemy? Jeśli każde 8 kilometrów drużynowy nazywa 10, to musimy sprawdzić ile 8 jest w 60 kilometrach. Jest ich 7,5. Każde z nich to 10 kilometrów, czyli odpowiedź to 75.

Pionierka w namiotach Zagadka jest prosta, choć podchwytliwa.

Jeśli budowa 5 pryczy zajmuje 5 harcerzom 5 godzin, to 1 prycz może zbudować 1 harcerz w jedną godzinę.

Oznacza to, że 30 pryczy w 30 godzin powinno budować… 30 harcerzy.

Bałagan w namiocie Kolejność rogatywek to Kamil(1), Kuba (2/3), Franek(2/3), Maciek(4), Grzesiek (5), Igor(6/7) i Wiktor (6/7). Z tego wynika, że rogatywka Franka leży obok tej rozpoznanej przez Kubę.

Rebusy: Słoneczko Konstytucja

WSZYSCY JESTEŚMY ZWYCIĘZCAMI! HM. MARCIN MARYL

Wszyscy jesteśmy zwycięzcami — tak powinno brzmieć motto zakończonych w czerwcu i ukoronowanych we wrześniu rozgrywek rugby.

Wzięło w nich udział kilkadziesiąt harcerzy i harcerek z hufca Warszawa Centrum, rozegrano w ich trakcie 16 meczy w których zdobyli ponad 70 punktów.

Wszystkie wyczyny, heroiczne zagrywki i legendarne biegi zostały opisane w kolejnych numerach „Barw Słońca”. W tym (ostatnim!) dodatku poświęconym lidze rugby, obok opisów meczy, znajdują się statystyki poszczególnych graczy (poniżej), wyniki wszystkich meczy (strona 31) oraz tabela z wynikami całej ligi (strona 43).

Te wszystkie liczby, statystyki nie oddają jednak tego, co w tych zawodach było najważniejsze. Kluczowa była możliwość wspólnego przeżycia sportowego współzawodnictwa.

na dyplomach uczestnictwa w lidze: DUCH GRY WAŻNIEJSZY OD WYNIKU!

Najlepszym przykładem tego był doping, jaki niemal trząsł ścianami sali gimnastycznej SP 29.

JEDEN-TRZY-CZTERY skandowali zarówno harcerze z Fabrycznej, jak i Ci z Hożej. GNIAZDO GNIA-ZDO dało się słyszeć tak od 328, jak i od 404. Ci, którzy mieli mnóstwo kibiców wspierali tych, którzy przybyli w mniejszej liczbie... Wszyscy czuliśmy, że jesteśmy tam razem i to właśnie było kwintesencją ligi.

Mam nadzieję, że mimo zakończenia ligi, jej efekty będą towarzyszyć drużynom harcerskim, które wyruszą na wspólne zbiórki i biwaki.

To właśnie tworząca się w trakcie rozgrywek wspólnota była przyczyną napisu, który znalazł się

Mam również nadzieję, że w ten właśnie sposób, udało nam się wzmocnić wspólnotę hufca Centrum. Dziś, jak i w przyszłości.

STATYSTYKI POSZCZEGÓLNYCH GRACZY

Zawodnik

Drużyna

Najlepszy gracz w meczu...

Zdobyte punkty

Zawodnik

Drużyna

Zdobyte punkty

1

Tytus

134 WDH Czarneccy

134-186, 243-134, 134-328, 134-404

10

11

Paulina

328 WDHiS Lwy

6

2

Dominika

328 WDHiS Lwy

404-328, 328-404, 243-328

10

12

Natalia

404 WDH Załoga Bee

4

3

Maks

243 WDH Szwadron

404-243

5

13

Karol

134 WDH Czarneccy

3 2

Adam

134 WDH Czarneccy

134-404

4

14/ Roch 15/16

134 WDH Czarneccy

4/5

2

Eryk

243 WDH Szwadron

243-404

4

14/ Paweł 15/16

243 WDH Szwadron

4.5

2

328 WDHiS Lwy

328-134

3

14/ Zuzia 15/16

404 WDH Załoga Bee

Natalia

7/8/ 9/10

Dominik

134 WDH Czarneccy

134-243

2

7/8/ 9/10

Marcin

134 WDH Czarneccy

134-328Ordu

2

7/8/ 9/10

Nadia

243 WDH Szwadron

328-243

2

7/8/ 9/10

Mateusz

186 WDH-y Bastion

186-243

2

11

Mikołaj

328 WDHiS Lwy

328Lwy328Ordu

0

6

29

ROZRYWKA

...

Krzysiek

134 WDH Czarneccy

1

...

Michał

134 WDH Czarneccy

1

...

Kuba

328 WDHiS Lwy

1

...

Artur

328 WDHiS Lwy

1

...

Patrycja

328 WDHiS Lwy

1

...

Wiktoria

328 WDHiS Lwy

1

...

Piotrek

243 WDH Szwadron

1

...

Karolina

404 WDH Załoga Bee

1

...

Ania

404 WDH Załoga Bee

1

...

Matylda

404 WDH Załoga Bee

1

...

Julka

404 WDH Załoga Bee

1

...

Michał

186 WDH-y Bastion

1

PRZEWAGA SZWADRONU NAD ZAŁOGĄ BEE drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

243 WDH

+3 (6)

5

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

0

+0 (0)

404 WDH

Punktowali: Maks, Maks, Eryk, Eryk, Eryk Oba zespoły stanęły naprzeciwko siebie w czteroosobowych składach. Stało się tak dzięki uprzejmości 404, które postanowiły nie wykorzystywać tego, że Szwadron nie pojawił się na umówionym miejscu w liczbie pięciu osób. Bardzo harcerska postawa!

Dla wyrównania szans, zarówno po stronie 404, jak i po stronie 243 w grze wzięły udział dwie dziewczyny z kadry - Karolina (drużynowa 404) i Wiktoria (przyboczna 243).

Mecz zaczął się dość spokojnie. Kilka prób przebiegnięcia ze strony 243 skończyło się złapaniem Maksa i Wiktorii na połowie pilnowanej przez harcerki z 404.

Mimo odratowania Wiktorii, reprezentacji Załogi Bee udało się przeciągnąć kolejnego gracza na swoją połowę. To znaczy, że Szwadron wciąż miał trójkę aktywnych zawodników.

Sytuacja uległa jednak znacznej poprawie (dla 243) po udanym biegu Maksa i Eryka. Stało się tak, z powodu harcerek z 404, które próbowały przebiegać. Zostały wszystkie wyłapane i pilnowanie zarówno linii środkowej, jak i końcowej przypadło Karolinie, która nie dała rady. Tak Maks zdobył pierwszy punkt dla 243.

Po pierwszym punkcie wydawało się, że Załoga Bee wciąż będzie stawiać silny opór zespołowi z Kruczkowskiego, jednak stało się inaczej. Po

pierwszym punkcie nadeszły kolejne.

Drugi punkt dla 243 zdobył Maks, dzięki szybkiemu biegowi tuż przy linii. Były wątpliwości czy aby nie stanął poza obszarem boiska. Te rozwiał jednak sędzia spotkania - Marcin Maryl.

Trzeci punkt Szwadronu przypominał pierwszy.

Na polu zespołu ze Skorupki pozostała Julia, która samotnie nie była w stanie powstrzymać kilku osób na raz. Tym razem to Eryk przebiegł z chustą.

Czwarty punkt 243 zdobyły gdy Eryk przejął chustę od biegnącego Maksa, piąty zaś przypadł Erykowi dzięki jego samodzielnej akcji.

Wynikiem pięć do zera zakończył się ten mecz rundy jesiennej.

WALKOWER BASTIONU drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

404 WDH

+3 (3)

5

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

0

+0 (6)

186 WDHy

Niestety. Musimy donieść o kolejnym już walkowerze w wykonaniu zespołu z 186. Oby zaczęli zdobywać punkty, jeśli chcą zająć inne niż ostatnie miejsce w lidze.

Komentarz eksperta - Darek Karpiowski wyłącznie dla „Barw Słońca” Plagą tegorocznych rozgrywek w lidze rugby harcerskich okazały się walkowery. Choć miały one miejsce z powodu dwóch drużyn, problem ten dotknął na równi wszystkich uczestników ligi.

Pierwszą drużyną, która nie była w stanie stawić się na wyznaczony termin było 186 WDH-y „Bastion”. Jak się wkrótce okazało, drużyna typowana na jednego z faworytów rozgrywek, obecnie przeżywa zmiany kadrowe i związane z tym trudności. Przez prawie rok ciężko było odnaleźć jedną osobę, która potrafiłaby zorganizować pięcioosobową reprezentację „Bastionu”, przez co większość meczy chłopaki oddali pięciopunktową różnicą. Już po zakończeniu rozgrywek, 21 listopada, nastąpiło mianowanie nowego drużynowego - oby lepiej zarządzał jednostką.

Drugą drużyną, która nie udźwignęła ciężaru rozgrywek było 328 WDHS „Ordu” (opisywałem to w komentarzy do majowych „Barw Słońca”).

Trzeba tu wspomnieć również o postawie 243 WDH „Szwadron”, która została jeden raz ukarana walkowerem. Po tym wydarzeniu stawiała się na wszystkie umówione spotkania. Na szczęście, większość jednostek stanęła na wysokości zadania i dostarczyła widzom tej niezwykłej dyscypliny ogromnych emocji.

32

ROZRYWKA

WYGRANA CZARNECKICH NAD SZWADRONEM drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

243 WDH

+0 (6)

0

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

4

+3 (10)

134 WDH

Punktowali: Karol, Tytus, Adam, Tytus.

Mecz Czarneckich przeciwko Szwadronowi był dla obu zespołów ostatnią szansą na zdobycie punktów w rundzie jesiennej. W przypadku obu reprezentacji, zwycięstwo oznaczało zajęcie drugiego miejsca w tabeli i ważne punkty, które w rundzie wiosennej mogą oznaczać zwycięstwo lub przegraną w walce o pierwsze miejsce.

rzucił się w drogę powrotną. Choć został złapany, zdołał przekazać chustę Karolowi. Ten przejął ją stojąc na polu 134, zdobywając tym samym pierwszy punkt w meczu.

Od tej pory zespół z Fabrycznej grał z większą swobodą, w zdecydowanej ofensywie. Tym czasem Szwadron, zamiast rzucić się do ataku i odrobić straty z nawiązką, biernie pilnował swojego pola.

Stąd można było się spodziewać silnych składów harcerzy z obu drużyn. 134 zaczęło mecz ostrożnie, z dwoma obrońcami z tyłu. Dużo mniej pewnie zachowywali się reprezentanci z Kruczkowskiego, którzy wystawili z przodu zaledwie jedną osobę - Maksa.

Dało to duże pole do popisu Tytusowi, który jednoosobowo zaczął przeciągać kolejnych graczy 243 na swoje pole. W końcu sam podjął próbę biegu, lecz został złapany. Jego los podzielił Marcer, również z 134.

Nie na wiele sie to zdało, gdyż już w pierwszych minutach meczu, Tytus wykorzystał nieuwagę Maksa i ściągnął go na swoje pole. Dzięki wytworzonej w ten sposób luce, podniesienie chusty było już w zasięgu Czarneckich. Jednak Adam nie skorzystał z nadarzającej się okazji.

Trzeba było poczekać kilka długich minut, zanim Rochowi udało się przebiec tuż przy bocznej linii, a z dala od rąk obrońców.

Adam wciągnął na pole Tytusa, lecz ten nie zabawił długo po stronie 134. Przebiegł, podniósł chustę i zaczął biec w stronę swojego zespołu. Złapany tuż przed linią, został wciągnięty przez Adama. Przekroczył linię z chustą, czym zdobył drugi punkt dla Fabrycznej.

Szwadron zrozumiał potrzebę ataku. Przy linii bocznej przebiegł Antek, a Rocha wciągnął

Tytus dołączył do niego, po czym bez czekania,

Maks. Na odpowiedź 134 nie trzeba było długo czekać. Tytus przeciągnął Eryka, a Adam złapał Antka, gdy ten próbował wrócić z chustą.

Tytus w tym czasie przeciągnął Maksa, co wykorzystali Adam i Marlena przebiegając przez pole 243. Wywołało to duże zamieszanie, co też ułatwiło powrót z chustą Adamowi.

Czwarty punkt zdobył Tytus, dzięki wężykowi utworzonemu z aż czterech graczy 134.

Mecz zakończył się po regulaminowych dwudziestu minutach zwycięstwem Czarneckich.

KOLEJNY WALKOWER KORZYŚCIĄ DLA 328 WDHiS drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

186 WDHy

+0 (6)

0

:

Ten walkower jedynie przypieczętował pozycję lidera dla drużyny z Hożej (wywalczoną we

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (10)

328 Lwy

wcześniejszych meczach).

PUNKTY BEZ GRY DLA ZAŁOGI BEE drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

328 Ordu

+0 (4)

0

Z powodu odejścia z rozgrywek, drużyna Ordu nie stawiła się na mecz. Za co pięć punktów

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (6)

404 WDH

przyznano zespołowi ze Skorupki. Dzięki temu, harcerki 404 zajmują miejsce w tabeli tuż nad

33

ROZRYWKA

Bastionem, który wygrał tylko jeden mecz.

Komentarz eksperta - Przemek Damiarz wyłącznie dla „Barw Słońca” Zakończenie jesiennej rundy wydaje się nie zważać na mój komentarz opublikowany w zeszłorocznym wydaniu „Barw Słońca”: „(...)eksperci i bukmacherzy wciąż typują Bastion i Ordu jako najprawdopodobniejszych zwycięzców całych rozgrywek.” bowiem runda jesienna kończy się zdecydowaną przegraną drużyn starszoharcerskich. Żadna z nich nie dotrzymała kroku młodszym kolegom i dziś wydaje się być jeszcze dalej od zwycięstwa niż przed pierwszym meczem. Po miejsce na podium może jeszcze zdążać Bastion, podczas gdy Ordu (które zrezygnowało z dalszego udziału w lidze), pozostaje jedynie rola obserwatora.

Prowadzenie dostało się w ręce fantastycznie grających zespołów z 328 WDHiS oraz 134 WDH Czarneccy. Obie drużyny mają dokładnie taką samą sytuację w wynikach spotkań, lecz to drużyna ze szczepu 328 wysuwa się na prowadzenie dzięki nieznacznej, bo dwupunktowej przewadze w bilansie zdobytych w trakcie meczy punktów.

Inną jednostką wartą uwagi są harcerze i harcerki z 243 WDH „Szwadron”, którzy przegrali z Czarneckimi, a jednocześnie dali lekcje pokory reprezentacji 328. Ich walka o podium może nam dostarczyć wielu emocji!

REWANŻ CZARNECKICH NA 328 WDHiS

Poprzez sytuacje w tabeli po zakończeniu jesiennej rundy ligi rugby, było wiadomo, że mecze trójki zespołów (134, 243 i 328) zdecydują o zwycięstwie lub przegranej w tych zawodach. Tym ciekawiej zapowiadało się starcie zespołów z Fabrycznej i z Hożej, które rozpoczynając rundę wiosenną, mogłą ją jednocześnie ustawić aż do samego końca.

Spotkanie to było o tyle ważne dla Czarneckich, że w poprzedniej rundzie przegrali tylko raz - własnie z 328 WDHiS! Mecz zaczął się od odważnej próby przeeciągnięcia Pauliny z 328 przez Michała z 134. Udało jej się

drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

134 WDH

+3 (8)

3

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

2

+0 (5)

328 Lwy

Punktowali: Michał, Tytus, Tytus.

Punktowali: Paulina, Wiktoria.

uciec, lecz mniej szczęścia miała jej koleżanka z zespołu - Dominika. Ją właśnie złapał Dominik Kubicki z 134 podczas próby biegu przez pole Czarneckich.

z innymi graczami, Wiktorii udało się przejąć od niej chustę i znów wyprowadzić 328 na prowadzenie.

Sytuacje wykorzystał Michał, który przebiegł przez wąską lukę w obronie zespołu z Hożej.

Wkrótce dołączył do niego Dominik i na polu 134 pozostał jedynie Karol i dwójka dziewczyn.

Nie czekał na rozwój sytuacji Artur z 328, który przebiegł przez pole 134, podniósł chustę i zaczął bieg powrotny. Na jego drodze stanął Karol, lecz nie zdołał powstrzymać Pauliny z 328, która wzięła chustę na swoje pole.

Wznowienie gry przyniosło szybki bieg i powrót z chustą Karola. Choć został on złapany tuż przy linii, chustę od niego wziął Michał, tym samym wyrównując punktację.

W obu zespołach doszło do zmian, po czym wznowiono grę. Adam i Tytus (obaj 134) przeciągnęli Kacpra, który dopiero co wszedł na boisko. Swoją szansę dostrzegli w tym Michał (134) i Dominika (328) - oboje przebiegli całe pole i podnieśli chusty.

Przy swoim powrocie, Dominika została złapana przez Karola. Jednak dzięki współpracy

34

ROZRYWKA

Kolejne wznowienie przyniosło walkę pozycyjną w której żaden zespół nie chciał ryzykować.

Jednak to Czarneckim kończył się czas i musięli zacząć atakować. Wpierw duet Tytusa i Adama wciągnął Kacpra. Potem ta sama sztuka udała się z Pauliną. W ten sposób udało się osłabić obronę zespołu z Hożej na tyle, że możliwy był bieg na drugą stronę.

Z tej okazji skorzystał Tytus, który znany był już graczom 328 z szybkich powrotów na swoje pole. Wiedza o tym nie uchroniła jednak WDHiS przed utratą punktu, gdy Tytus niedotknięty przez nikogo, przebiegł linię środkową z chustą.

Wydawało się, że remisowa punktacja pozostanie już wynikiem meczu. Jednak w ostatnich sekundach, udało się (kosztem złapania Adama) przebiec Tytusowi przez pole 328 i powrócić na stronę Czarneckich.

W takiej sytuacji graczy zastał koniec regulaminowego czasu gry. W ten właśnie sposób Czarneccy wyszli na prowadzenie w tabeli.

BASTION PO RAZ DRUGI ODDAJE PUNKTY 134 drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

186 WDHy

+0 (3)

0

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (11)

134 WDH

W przeciwieństwie do poprzedniego spotkania, okupionego przez obie reprezentacji wysiłkiem i nerwami, tym razem punkty zostały przekazane w formie walkowera.

Możliwe, że zespół Bastionu nie rozegra tym razem ani jednego meczu (mimo zapowiedzi, że będzie się stawiał na spotkania).

Komentarz eksperta - Mateusz Borek wyłącznie dla „Barw Słońca” Przyczyn porażki dwóch drużyn starszoharcerskich w naszej lidze dopatruje się w kilku czynnikach. Po pierwsze: warunki fizyczne nie okazały się aż tak ważnym atutem, jak się spodziewano. Gimnazjaliści starali się grać siłowo, co wychodziło im topornie. Ich młodsi koledzy nadrabiali różnicę w mocy, współpracą i zwinnością, którą deklasowali rywali.

Drugim czynnikiem był brak konsekwencji.

Podczas gdy drużyny harcerskie potrafiły utrzymać dyscyplinę i wystawiać składy na kolejne mecze, starsi harcerze już od pierwszych spotkań mieli problemy z wyznaczaniem terminów i frekwencją.

Trzecim i chyba najpoważniejszym powodem zupełnej klęski rocznikowo najstarszych drużyn była ich kadra. Konkretniej: brak jej zaangażowania w organizację spotkań. Ciężko mi powiedzieć czy było to zwykłe lenistwo czy też błędna wiara w to, że wystarczy pozostawić starszych harcerzy bez żadnych wskazówek i pomocy a dadzą radę umówić się na mecz...

Niezależnie od tego, który z tych czynników przeważył, drużyny starszoharcerskie przestały pełnić rolę faworytów rozgrywek. Walka o zwycięstwo rozegra się najpewniej między 328 WDHiS, a 134 WDH Czarneccy, którzy rundę jesienną skończyli idąc łeb w łeb (stosując porównania wprost z gonitw konnych).

35

ROZRYWKA

PONOWNA PRZEWAGA 243 NAD 404

Już po raz drugi w rozgrywkach ligi rugby stanęły naprzeciwko siebie reprezentacje 404 i 243. Poprzednie spotkanie zakończyło się sukcesem zespołu z Kruczkowskiego, stąd oczywista chęć rewanżu ze strony harcerek z 404.

Mecz nie zaczął się jednak szczęśliwie dla Załogi Bee. W pierwszych sekundach po rozpoczęciu meczu, Zuzia z 404 została przeciągnięta, a Eryk z 243 znalazł lukę w obronie przeciwników i przebiegł za linię końcową.

drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

404 WDH

+0 (3)

3

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (6)

243 WDH

Punktował: Matylda, Natalia, Zuzia.

Punktowała: Maks, Maks, Natalia (404), Eryk, Paweł.

Choć udało się go złapać podczas biegu powrotnego i nawet broniono go przez kilka długich minut, chustę w końcu odebrał od niego Maks.

Zdobył tym samym pierwszy punkt dla Szwadronu.

Do kolejnego remisu doszło gdy Maks z 243 próbował przebiec z chustą, lecz ubiegła go w tym Natalia.

Załoga Bee szybko wzięła odwet za taką stratę.

Podczas gdy kilku dziewczynom udało się złapać i przeciągnąć Maksa, Matylda wykonała perfekcyjny bieg w obie strony. W ten sposób zdobyła wyrównujący punkt dla 404.

Na odpowiedź 243 trzeba było poczekać kilka minut. Eryk ze Szwadronu przez cały ten czas próbował przeciągnąć Zuzię z 404. Ta długo mu się opierała. Gdy w końcu uległa, Maks wykorzystał sytuację i przebiegł w obie strony. Zdobył punkt i znów wyprowadził 243 na prowadzenie.

Kolejne wznowienie wykorzystał Eryk przeciągając Zuzię. Ta została uratowana przez Matyldę z 404 i pobiegła po chustę zdobywając trzeci punkt dla zespołu ze Skorupki.

Przy kolejnej próbie zdobycia punktu przez Natalię, niesiona przez nią chusta dotknęła ziemi. Co znów doprowadziło do remisu.

Z sytuacji skorzystał Eryk (mimo złapania przez harcerki z 404 Pawła i Maksa), który przebiegł całe pole z chustą i zdobył czwarty punkt dla Szwadronu. Punkt na wagę zwycięstwa dla 243 zdobył Paweł. Choć przy powrocie z chustą został złapany przez Natalię, dzięki pomocy Eryka przekroczył linię środkową z chustą.

ZNACZĄCE ZWYCIĘSTWO 328 NAD 404 drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

328 Lwy

+3 (8)

5

:

Punktowały: Dominika, Paulina, Dominika, Dominika, Dominika.

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

1

+0 (3)

404 WDH

Punktowała: Natalia.

Jak ważnym meczem dla 328 było starcie z 404, szczególnie po porażce z Czarneckimi, pokazuje sam skład, który wystawili na to spotkanie.

W jednym miejscu udało im się zebrać najlepszych graczy ze swojej drużyny - w szczególności harcerki, które punktowały najwięcej w poprzednich meczach.

Zresztą całe to spotkanie wydawało się występem jednej osoby - Dominiki, która samodzielnie, bądź przy współpracy z zespołem zdołała zebrać aż cztery punkty.

Na samym boisku sytuacja nie wydawała się jednak aż tak przesądzona. Mimo zdecydowanej przewagi zespołu z Hożej, Załoga Bee wciąż miała szanse na wyrównanie. Przekreśliło ją dopiero powtórzenie przez Wiktorię akcji z pierwszych minut, tym razem wykończone przez Paulinę.

Po drugiej stronie czekała na nie również żeńska ekipa. Były to jednak o wiele mniejsze (fizycznie), zarazem równie zdeterminowane harcerki z 404.

Faworyci tego meczu (328) zaczęli go pewnie wchodząc na pole Załogi Bee. Szybko opłaciła się ta ofensywna gra. Wiktoria, która po kilku próbach przekroczyła w końcu linię końcową, została złapana w trakcie powrotu. Była jednak na tyle blisko, że wysoka Dominika zdołała wziąć od niej chustę i zdobyć pierwszy punkt dla 328.

Trzeci punkt dla 328, dzięki wężykowi złożonemu z trzech osób, zdobyła Dominika w szóstej minucie meczu.

Po wznowieniu gry, Artur został złapany na polu 404, a Karolina z Załogi Bee sama stanęła przy linii środkowej i zaczęła przeciągać graczy z 328 (przy czym sama prawie została przeciągnięta). Harcerkom ze Skorupki udało się jesz-

cze złapać Wiktorię, ale nie uchroniło ich to przez biegiem Dominiki, która zdobyła czwarty punkt dla swojego zespołu.

Zupełną dominację 328 przerwało tylko na chwilę zdobycie punktu przez Natalię (dzięki pomocy Anastazji).

Po wznowieniu Karolina z 404 została przeciągnięta i osłabione harcerki ze Skorupki nie były w stanie złapać Dominiki, która zdoby wając piąty punkt, zakończyła ten nierówny mecz.

KOLEJNE PUNKTY DLA HARCEREK Z 404 drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

186 WDHy

+0 (3)

0

:

Spośród wszystkich drużyn biorących udział w lidze rugby, ten walkower najbardziej obraża właśnie harcerki z 404. Podczas gdy innym zespołom zdarza się nie przyjść na umówione

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (6)

404 WDH

spotkanie, Załoga Bee dzielnie stawia się na każde z nich nawet gdy z ich strony na zbiórkę stawi się tylko jedna (dosłownie jedna!) harcerka. Tym zachowaniem 404 zyskały sobie szacu-

PIĘĆ PUNKTÓW BEZ GRY DLA 328 WDHiS drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

328 Lwy

+3 (11)

5

Przedostatni już walkower w wykonaniu niesławnej reprezentacji 186 WDH-y Bastion. Jeśli ich harcerze nie wezmą udziału w żadnym

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

0

+0 (3)

186 WDHy

z zapowiadanych meczy, każdy pozostały zespół otrzyma pięć punktów i nie zmieni to tabeli ani o jotę.

37

ROZRYWKA

nek innych drużyn i tym gorsza musi być ocena zespołu, który je wystawia do wiatru...

328 GÓRUJE NAD 243

Harcerze z 243 zapewne chcieli powtórzyć wynik spotkania tych dwóch drużyn z rundy jesiennej. Zupełnie co innego na myśli mieli harcerze z Hożej, którzy po porażce z 134 musieli osiągnąć serię nieprzerwanych zwycięstw.

Z takim nastawieniem stanęły naprzeciwko siebie dwa zespoły. Po rozpoczęciu, Eryk z 243 szybko przebiegł linię końcową. Tego samego próbowała Wiktoria ze Szwadronu, która jednak złapano.

drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

243 WDH

+0 (6)

2

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

4

+3 (14)

328 Lwy

:

Punktowali: Maks, Paweł

Punktowały: Paulina, Paulina, Dominika, Dominika.

W czasie gdy Eryk próbował wciągnąć Wiktorię za końcową linię, Dominika i Paulina przebiegły przez całe pole zespołu z Kruczkowskiego.

przeciągnięciu Maksa (gdy ten patrzył na linię końcową). Po usunięciu najsilniejszego gracza 243, pewnie wyciągnęła chustę, wykorzystując przy tym kilkuosobowy wężyk.

Pierwsza z nich złapała chustę i zaczęła wracać, gdy złapał ją Patryk. Niestety nie był w stanie jej upilnować, gdyż biegnąca zza jej pleców Paulina porwała chustę i dobiegła na pole 328.

Ustawienie czterech osób z przodu zemściło się na 328 gdy wciągnięto Paulinę, a Eryk z 243 pobiegł po chustę. Mimo złapania go, gracze z Hożej nie zatrzymali Maksa, który zabrał chustę i zdobył punkt.

Po zdobyciu punktu, harcerze z Hożej nie zaprzestali ataku. Przy linii środkowej ustawili się: Dominika, Wiktoria i Artur. Zespół z 243 nie chciał pozostać im dłużny i w pierwszym szeregu ustawili się: Wiktoria, Maks i Eryk. Kolejne próby przeciągania przerwał udany bieg Wiktorii i Dominiki (obie 328), zakończony przekazaniem chusty Paulinie, która przeniosła ją na pole WDHiS.

Drugi punkt dla Kruczkowskiego zdobył Paweł po udanej akcji (wspólnej z Maksem).

Mimo zdobycia dwóch punktów, 243 wciąż grało w defensywie, co nie pozostało bez odpowiedzi 328. Na pięć minut przed końcem, Dominika przebiegła przez pole i wróciła z chustą.

Potwierdziła tym samym przewagę harcerzy z Hożej.

Na trzy do zera wynik ustaliła Dominika po

SZWADRON ULEGA CZARNECKIM drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

134 WDH

+3 (14)

5

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

0

+0 (6)

243 WDH

Punktowali: Adam, Dominik, Karol, Dominik, Roch.

Kolejny ważny mecz w wykonaniu harcerzy z Kruczkowskiego. Po przegranej z 328 potrzebne im było zwycięstwo. Z drugiej strony Czarneccy, którym w rundzie wiosennej wiodło się zupełnie dobrze, jedną przegraną mogli przekreslić dotychczasowy dorobek.

postawę!

być kolejny punkt dla Czarneckich.

Mecz zaczął się od ataku wyprowadzonego przez 134. Mimo braku na polu Tytusa, harcerze z Fabrycznej mieli ochotę na komplet punktów.

Jako pierwszy, sygnał do ataku dał Adam. Wykorzystał on lukę w obronie 243, dzięki czemu dobiegł do linii końcowej. Stamtąd, po podniesieniu chusty, wybiegł kierując się w stronę pola 134. Mimo złapania przez Wiktorię właśnie, został wciągnięty przez pozostałych graczy tym samym zdobywając pierwszy punkt.

Minęło jednak już dziesięć minut meczu i szansa na zwycięstwo Szwadronu znacznie topniała.

Dlatego też Nadia rzuciła się do udanego biegu.

Zanim jednak udało jej się wrócić, Adam z 134 (choć sam złapany) przekazał chustę Karolowi.

Ten przeniósł ją na swoje pole i zdobył trzeci punkt.

Mimo tak wysokiej stawki, harcerze z Fabrycznej zgodzili się na udział po stronie Szwadronu Wiktorii (przybocznej z 243).

Brawo za harcerską

Gra siłowa (ta przewaga była zdecydowanie po stronie Czarneckich) trwała zresztą dalej. Przy okazji drugiego punktu, Dominik, który zdążył przebiec na druga stronę boiska, nie mógł wrócić z chustą. Gdy spróbował biegu powrotnego, został złapany. Jednak dzięki siłowemu wciągnięciu go z powrotem na pole, udało się zdo-

38

ROZRYWKA

Czwarty punkt należał zdecydowanie do Dominika, który samodzielnie, niezauważony przebiegł przez całe pole 243. Ta nieuwaga kosztowała ich przedostatni punkt.

Ostatni, kończące mecz przeniesienie chusty udało się Rochowi, dzięki wsparciu Dominika.

W ten sposób zakończył się ten ważny mecz.

OSTATNI MECZ PRZYPIECZĘTOWUJE ZWYCIĘSTWO 134

Ostatni mecz ligi wydawał się być przesądzony. Prowadzący w tabeli 134 stawał na przeciw Załodze Bee, zespole złożonym głównie z małych harcerek. Nie raz jednak Dawid potrafił zaskoczyć Goliata i obrócić oczywiste zwycięstwo w klęskę.

Już na początku meczu, Karolina z 404 została przeciągnięta

drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

134 WDH

+3 (17)

5

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

2

+0 (6)

404 WDH

Punktowali: Tytus, Tytus, Roch, Krzysiek, Marcin

Punktowały: Julka, Natalia.

przez Tytusa. Jego za to złapała Natalia (gdy był już przy linii końcowej). Na szczęście dla Czarneckich, przez pole 404 przebiegł Roch i uratował Tytusa. Ten mógł powrócić na swoje pole z chustą i zdobyć punkt.

Załogi Bee i został złapany blisko środka. Dzięki pomocy Tytusa zdołał przejść linię środkową.

Po wznowieniu Karolina została wciągnięta przez Rocha i Krzysia, na co 404 odpowiedziały wciągnięciem Rocha. Mimo to, Tytusowi udało się zdobyć chustę i powrócić w okolicę środka pola. Tam przejął ją od niego Krzysiek, zdobywając tym samym kolejny punkt dla 134.

Drugi punkt dla 134 zdobył również Tytus, po użyciu kilkuosobowego wężyka. Podobnej techniki użyły harcerki ze Skorupki, gdy zdobywały swój pierwszy punkt. Z ich strony chustę przez połowę przeniosła Julka.

Ostatni punkt zdobyli 134 mimo złapania Tytusa, Rocha (z chustą) oraz próby wężyka w wykonaniu Karoliny i Oli (obie z 404). Marcin powstrzymał wężyk i przejął chustę od Rocha.

Czarneccy kolejny punkt zdobyli dzięki Rochowi, który samodzielnie przedostał się przez pole

OSTATNI, NIECHLUBNY WALKOWER

To już ostatni walkower w wykonaniu zespołu z ulicy Lewartowskiego. Kończy on

drużyna

pkt - liga

pkt - mecz

186 WDHy

+0 (3)

0

nieprzyjemną karierę meczy, na które się umawia i nie przychodzi (czasem dzwoniąc w ostatniej chwili, a czasem nawet to nie). W imieniu zespołu sprawozdawców z ligi, mam nadzieję,

:

pkt - mecz

pkt - liga

drużyna

5

+3 (9)

243 WDH

że w przyszłości harcerze z tej drużyny wykażą więcej sumienności ze swojej strony i będą brać udział w tego typu akcjach w większej części.

NAJLEPSI ZAWODNICY ROZEGRANYCH SPOTKAŃ W każdym meczu staramy się dostrzec tego jednego zawodnika, który swoimi umiejętnościami, zapałem bądź szczęściem zapewnił przewagę swojemu zespołowi.

Zawodnikiem meczu miedzy 243 a 404 był Eryk z 243. Zdobył aż trzy punkty w tym meczu i pomógł przeważyć swojej drużynie.

W starciu między 243 a 134, to Tytus z 134,

dominował w polu dając nieocenioną przewagę swojej drużynie. Podobnie, to właśnie Tytus z 134 został wskazany jako najlepszy zawodnik rewanżu między 328 a 134. Wynik tego meczu, to w dużej mierze jego zasługa.

Kolejnym najlepszym zawodnikiem wybrano Maksa z 243, za wyjątkowo dobry występ, zdobycie dwóch punktów i dawanie sygnału do dalszych ataków podczas meczu z 404.

Dwukrotne wskazanie na najlepszego zawodnika spotkania uzyskała też Dominika z 328. W meczu przeciwko 404 zupełnie zdominowała grę i gdyby ktoś wcześniej nie zdobył piątego punktu wcześniej, komplet należałby do niej.

Podobnie chwalona jest postawa Dominiki

40

ROZRYWKA

z 328 podczas meczu z 243. Zdobyła tam nie tylko połowę punktów swojej drużyny, ale też brała udział w niemal wszystkich akcjach.

W meczu między 134 a 243, to Dominik z 134 zdobył dwa z czterech punktów i asystował przy kolejnym. Również gracz z Czarneckich (Tytus z 134) został uznany najlepszym zawodnikiem spotkania między 134 a 404. Zdobył podczas niego dwa punkty i odegrał ważną rolę w zwycięstwie swojego zespołu.

Z oczywistych powodów - pozostałe spotkania były walkowerami - nie możemy wskazać więcej najlepszych zawodników.

KAROLINA KOZŁOWSKA O LIDZE RUGBY Dla wielu harcerek z 404 WDH „Załoga Bee” liga rugby była pierwszym kontaktem z harcerską wersją rugby. Z zasadami zaznajamiały się podczas biwaku, mając niewiele czasu do pierwszych meczy. Nauka jednak szybko poszła, w końcu w atmosferze zabawy przychodzi to łatwiej ;).

Pierwsze koty za płoty i… niestety porażka. Nie zbiło to jednak z pantałyku dzielnych Pszczółek! Za każdym razem grały z nieustającym zaangażowaniem i na boisku zostawiały swoje serducha.

Każdy ciężko zdobyty punkt, choćby nie zwycięski cieszył jak mało co. Na każdym meczu pojawiała się zawsze choćby jedna z harcerek (na jednym dosłownie i słownie: j e d n a). Nie odpuściły do samego końca i, choć nie wygrały ligi, już dopytują o kolejne mecze!

MIKOŁAJ SKALSKI O LIDZE RUGBY Liga Rugby to super inicjatywa w naszym hufcu. Harcerze poza super zabawą i zaciętym współzawodnictwem poznawali inne drużyny, a aktywność fizyczna która łączyła wszystkich zawodników pokazywała więcej niż zwyczajne spotkanie. Do tej pory jeździliśmy z innymi drużynami na biwaki, ale to było co innego.

STROJE REPREZENTACJI CZARNECKICH W RUGBY HARCERSKIE

Już od trzeciej kolejki ligi rugby (a dokładniej od meczu z drużyną 328 WDHiS Lwy), reprezentacja Czarneckich występowała w brązowo-żółtych strojach sportowych.

Górna część stroju to brązowa koszulka z napisem Czarneccy i słoneczkiem (z przodu) oraz numerem 134 umieszczonym w kwadracie (z tyłu).

Biwaki to od piątku do niedzieli - kilka wspólnych dni. Spanie w jednym miejscu, kilka gier.

Gra w rugby to zupełnie inna okazja do współpracy. To nie tylko mecz. Trzeba się na niego wcześniej umówić, razem grać, szanować wynik meczu (nawet przegranego!).

Dolną część stroju stanowiły spodenki ufundowane przez hm. Ewę Czarkowską. Już po ich zakupie (przez internet) okazało się, że są one... przykrótkie (podane przy nich rozmiary odnosiły się do miar dziecięcych).

Mimo to zakładali je wszyscy harcerze.

To daje efekt. Krew pot i łzy oraz super zachowanie fair play z wielkim uśmiechem na twarzy to właśnie opis rozgrywek Ligi Rugby.

Harcerze równierz poznawali swoje drużyny z innej strony. Czasem nawet samych siebie! Widzieli też nowe twarze - ludzi z innych drużyn, którzy też przyszli grać, razem się bawić.

Harcerze cały turniej traktowali bardzo poważnie i podchodzili do niego z pełnym profesjonalizmem i dobrym humorem.

W swoich strojach harcerze godnie reprezentowali drużynę, zarówno podczas zwycięskich, jak i przegranych meczy.

Mam nadzieję, że będzie jeszcze okazja do gry i spróbowania swoich sił przeciw innym harcerzom z hufca!

41

ROZRYWKA

Komentarz eksperta - Tomek Latoch wyłącznie dla „Barw Słońca” Na zakończenie ligi rugby nie miał wpływu zerowy udział reprezentacji Bastionu w rozgrywkach - nie przyszli na żaden mecz, a co za tym idzie oddali każdemu z przeciwników walkower i pięć punktów. Sama nazwa „walkower” pochodzi z języka angielskiego i dotyczy wyścigów konnych. W dawnych czasach punktowano jedynie tego konia, który jako pierwszy przebiegł linię końcową. Z tego powodu, gdy do wyścigu stawał faworyt - bardzo szybki koń, pozostałym dżokejom nie mającym większej szansy na wygraną, opłacało się nie biec w tym wyścigu i oszczędzać siły na inną gonitwę. Mimo wszystko, gdy na wyścigu stawił się tylko jeden koń, regułom musiało stać się zadość. Razem z dżokejem przechodził on całą trasę wyścigu, by minąć linię końcową.

Na szczęście była to tylko jedna drużyna. W przyszłości można by uniknąć takich sytuacji, gdyby zamiast rozgrywek ligowych organizować jednodniowe rozgrywki pucharowe. Takie spotkanie mogłoby mieć miejsce jednego dnia (na przykład w sobotę) i trwać kilka godzin. W ten sposób gra w rugby zyskałaby odporność na wszelkie niedogodności terminowe i narzekania na brak czasu.

Zresztą, z tego co do mnie dotarło, takie rozgrywki planują zorganizować w 2016 roku Czarneccy - wielcy zwycięzcy tegorocznej ligi rugby harcerskich. Dla nich będzie to kolejna okazja do wykorzystania swoich niezwykłych umiejętności, dla nas widzów - przyjemność.

NAJLEPSI ZAWODNICY - DRUŻYNA MARZEŃ W każdym rozegranym meczu staraliśmy się wybrać tylko jednego zawodnika, który swoimi umiejętnościami, zapałem bądź szczęściem zapewnił przewagę swojemu zespołowi. Pod koniec ligi postanowiliśmy wyróżnić aż dziesiątkę graczy, którzy razem tworzą DRUŻYNĘ MARZEŃ tych rozgrywek.

o zawrotną liczbę punktów - aż 20! Razem z nimi, w pięcioosobowym składzie powinni się znaleźć najskuteczniejsi zawodnicy z trzech pozostałych drużyn: Maks z 243, Mateusz z 186 i Natalia z 404.

Możliwe, że gdybyśmy wyznaczyli mecz drużyna marzeń kontra któraś z drużyn, ktoś z nich mógłby nie móc zagrać. Dlatego poszerzyliśmy skład drużyny marzeń o kolejne pięć osób swoistą ławkę rezerwową. Znaleźliby się na

Do pierwszego składu drużyny marzeń muszą zdecydowanie należeć Tytus z 134 i Dominika z 328. Ta dwójka zdecydowała w sumie

TABELA WYNIKÓW LIGI RUGBY HARCERSKICH PO OSTATNIEJ, V KOLEJCE RUNDY WIOSENNEJ

Drużyna

Punkty

Mecze

Zwyc.

Rem.

Przegr.

Bilans punktów Zdob. - Strac.

1

134 WDH Czarneccy

17

9

7

1

1

32 - 12 [+20]

2

328 WDHiS Lwy

14

9

6

1

2

34 - 16 [+18]

3

243 WDH Szwadron

9

9

4

0

5

21 - 26 [-5]

4

404 WDH Załoga Bee

6

9

3

0

6

25 - 29 [-4]

5

186 WDH-y Bastion

3

9

2

0

7

8 - 32 [-24]

-

328 WDHS Ordu

2

5

1

2

43

2

ROZRYWKA

8 - 13 [-5]

niej: Adam z 134, Eryk z 243, Paulina z 328, Zuzia z 404 i Michał z 186.

Tak dobrany skład mógłby stawić czoła każdemu, nawet najlepszemu przeciwnikowi!

HARCERSKIE OZNAKI - NARAMIENNIK WĘDROWNICZY FRAGMENT „PEŁNYCH ZASAD MUNDUROWYCH CZARNECKICH”

Naramiennik wędrowniczy to haftowana oznaka noszona nad lewym ramieniem koszuli mundurowej. Noszą ją harcerze w wieku wędrowniczym, którzy ukończyli próbę wędrowniczą.

Barwy Słońca to czasopismo Szczepu 134 WDHiGZ i jest to ich 28 wydanie.

WYDAWCA 134 WDH „Czarneccy” im. Romualda Traugutta działająca przy ul.

Fabrycznej 19 w Warszawie ( 00-446 ) SKŁAD REDAKCJI NUMERU Tytus Kaliniec Dominik Kubicki Justyna Markiewicz hm. Marcin Maryl phm. Gabriela Pawlak Anna Pawłowska Adam Włodarczyk Karol Zawisza GRAFIKI Wszystkie zdjęcia i grafiki użyte w numerze pochodzą z archiwum drużyny bądź zostały jej podarowane.

Ich autorzy zgodzili się na publikację. _ Numer złożono w programie Microsoft® Office Publisher 2007 przy użyciu fontów: Times New Roman oraz Museo 500.

Wszystkie egzemplarze wydrukowano w punkcie kserograficznym za pieniądze drużyny Czarneckich

Na naramienniku przedstawiona jest wędrownicza watra – ognisko, znak życia harcerskiego na zielonym tle - symbolu warunków polowych, pracy na łonie przyrody. U podstawy ogniska leżą trzy polana (kawałki drewna) od których odchodzą trzy płomienie.

Polana ułożone są w taki sposób, by palić się długo (wędrownicy działają wytrwale i konsekwentnie). Kolejne polana symbolizują: służbę (pracę na rzecz drużyny i Warszawiaków), wędrówkę (poszukiwanie swojego miejsca w harcerstwie i w dorosłym życiu), wyczyn (samodoskonalenie, pokonywanie swoich słabości).

Wywodzące się z nich płomienie wznoszą się ku górze co symbolizuje dążenie ku doskonałości. Najmniejszy z płomieni to siła ciała (utrzymywanie sprawności, dbanie o zdrowie), następny to siła rozumu (chęć ciągłego uczenia się, poznawania), największy to siła ducha (dążenie do dobra i prawdy, kształtowanie charakteru).

PRZYSZYWANIE I NAKŁADANIE: Oznakę wędrowników otrzymujemy w formie prostokąta, który trzeba zszyć zieloną nicią wzdłuż krótszych boków. Tak przygotowaną, nasuwamy na materiał przy lewym rękawie munduru.

ZDOBYWANIE: By otrzymać naramiennik, trzeba przejść próbę wędrowniczą. Składa się na nią poznanie i zrozumienie kodeksu wędrowniczego, symboliki wędrowniczej watry oraz dokonanie wyczynu czyli rzeczy będącej prawdziwym wyzwaniem, niemal niewykonalnej. Próbę przechodzi się jednocześnie działając wśród wędrowników: w patrolu, w drużynie, albo w kadrze Czarneckich.

Po zakończeniu próby i ogłoszeniu tego w dekrecie drużynowej, naramiennik jest wręczany.

Zasadą jest, że wręczyć go może tylko ten, kto już go ma. To symbol "zapalania" się od innych i przekazywania ognia watry dalej.

44

WIEDZA

ZDEJMOWANIE: Naramiennik noszą wędrownicy czyli harcerze mający od 17 do 21 lat. Po ukończeniu 21 roku życia naramiennik wędrowniczy zdejmujemy i na jego miejsce zakładamy naramiennik ze stopniem. Nosimy go tak, jak przed otrzymaniem naramiennika wędrowniczego.

HISTORIA: Historia wędrowników jest tak długa jak dzieje samego harcerstwa. Żyjących na początku XX wieku szesnasto i siedemnastolatków, którzy tworzyli pierwsze drużyny skautowe... dziś nazwalibyśmy wędrownikami. Wówczas nie było jednak takiej potrzeby i mówiono o nich po prostu: skauci (a później: harcerze). Dopiero na początku lat trzydziestych, gdy w wyniku szeroko zakrojonej akcji ZHP powiększyło się kilkukrotnie, kadra drużyn zaczęła poszukiwać odrębnej drogi pracy z młodzieżą starszą.

Młodymi akademikami, jak i robotnikami interesowali się instruktorzy z warszawskich KIMB-ów, przy drużynach harcerskich powstawały gromady włóczęgów … Ukoronowaniem tych prac była ogólnopolska konferencja, po której wprowadzono nazwę dla drużyn starszych - Skauci oraz wyróżniającą ich oznakę zielony naramiennik z wyhaftowanym ogniskiem warty.

Nazwę wybrano w głosowaniu niewielką liczbą głosów spośród trzech propozycji. Innym projektem było określenie „wędrownicy”. Jednakową nazwę stosowano już zresztą w organizacji harcerek. Wprowadzenie tych decyzji w życie przekreślił wybuch II wojny światowej. W trakcie okupacji starsza młodzież działała pod nazwą - kryptonimem: „bojowe szkoły”.

Na powrót otwartej pracy z młodzieżą starszą trzeba było poczekać aż kilkadziesiąt lat. Choć końcówka lat pięćdziesiątych przyniosła powrót pod nazwą „wędrownicy”, to lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte pełne były nietrafionych eksperymentów. Dopiero lata osiemdziesiąte na trwałe przywróciły właściwy ruch wędrowniczy i symbolikę watry do pracy harcerskiej. (opracowano na podstawie książki Ewy Sidor i Ry s z a r d a P o l a s z e w s k i e g o [ r e d . ] „Wędrowniczym szlakiem” wydanej w 2010 roku w Warszawie).