“Als je het licht niet meer ziet, kun je ernaar zoeken of proberen zelf een lichtje te zijn.”
“Proef en zie dat de HEERE goed is…” (Psalm 34:9, HSV). Deze tekst stond centraal tijdens onze jaarlijkse open dag, eind juni. Daarom noemden we deze dag dit keer ‘Proeverij van Hoop’. Eén van de vele activiteiten die middag was de lofprijsbijeenkomst (die houden we ook op elke derde zondagavond van de maand). We proefden de goed heid van HEERE onder meer door het zingen van de ‘Goedheid van God’ (Opwekking 849).
De goedheid van de HEERE zien we in het bijzonder bij de mensen die we op weg mogen helpen naar een nieuw leven. Zij gaven hun getuigenis tij dens de Proeverij van Hoop.
Rick miste een vader in zijn jonge jaren. Hij nam een voorbeeld aan zijn ou dere (half)broers, die actief waren in het criminele drugsmilieu en zelf ook gebruikten. Toen hij zich realiseerde dat hij een goede vader voor zijn kinde ren wilde zijn, liet hij zich bij De Hoop opnemen. Rick is nu divisiemanager bij De Hoop.
Evelyn zocht liefde, maar kwam terecht in verkeerde relaties. Mannen maakten misbruik van haar kwetsbaarheid. Haar leven keerde zich uitein delijk ten goede, maar trauma’s bleven lange tijd onvoldoende verwerkt. Tot ze de moedige keuze maakte om hulp te zoeken bij De Hoop. Evelyn is nu tegelijkertijd cliënt én teamleider bij Vrienden van De Hoop.
Na jaren van verslaving en relationele dieptepunten waren Henriëtte en Eddy zó ten einde raad, dat zelfmoord een serieuze optie werd. Eddy zegt: “Doodgaan durfde ik niet, maar leven kon ik niet.” Beiden geven nu vrij moedig hun getuigenis: in de media, voor de klas, bij bedrijven en in kerken.
Ook in dit magazine vind je weer voorbeelden van de goedheid van de HEERE. Op pagina’s 8-12 lees je het verhaal van Judy. Ook zij getuigt: “God is goed” te midden van ellende. En hoe Zijn goedheid en ge nade kan inspireren en herstellen, lees je op pagina’s 22-25. Daar lees je wat pornografie stuk maakt en hoe herstel toch mogelijk is.
Zoals de bekende Amerikaanse zanger Don Moen ook zingt: “God is good, all the time.“
Scan de QRcode en luister naar het lied van Don Moen.
3
DE HOOP Magazine is het magazine van Vrienden van De Hoop, met bijzondere verhalen van cliënten en alles wat er gebeurt in en om De Hoop en verbonden stichtingen.
& INTERVIEWS KORT
ZAKENVRIEND Van Dongen Installateurs
MEDITATIE De gelegenheid
is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop. Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBFkeurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38. Telefoon: 078 611 1355
E-mail: info@vriendenvandehoop.nl
Evelyn van der Ark, Rochayne Augustuszoon, Elize den Bleker, Mariëlle Blom, Hilleen Droogendijk, Evelien Fokkema, Marianne van der Poel, Ellen van de Polder, Els van Weijen, Fennegien Wietses
Ineke Linssen en anderen
Drukwerk
De Hoop Drukkerij, Dordrecht
Concept, ontwerp & realisatie BladenMakers, Nijkerk
Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.
Aanmelden magazine
Via: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte
COLOFONOok in 2021 hielp De Hoop weer meer cliënten dan in het jaar ervoor. Ieder jaar is er een toename.
Dit keer nam het aantal unieke cliënten dat behandeling of be geleiding ontving, toe van 4.516 in 2020 naar 5.057 in 2021. We zijn dankbaar dat we weer zo veel mensen op weg mochten helpen naar een nieuw leven.
Wil je meer weten over De Hoop in 2021? Kijk voor een in fographic met feiten uit het jaarverslag op dehoop.org/ bestuur-en-toezicht
Collecteert jouw kerk al voor De Hoop?
In het laatste kwartaal van het jaar stellen de meeste kerken het collec terooster samen voor het volgende jaar. Verbondenheid van gemeente leden aan het goede doel helpt vaak mee om een plekje te krijgen op het collecterooster. Zou jij daarin een schakel willen zijn en de diaconie van jouw gemeente willen attenderen op een collecte voor De Hoop? Mede dankzij de steun van kerken kan De Hoop zorg en hoop blijven bieden aan mensen die dit zo hard nodig hebben.
Op onze website vind je diverse mate rialen om een collecte onder de aan dacht te brengen bij gemeenteleden. Mogen we op jouw medewerking re kenen? Alvast bedankt!
vriendenvandehoop.nl/kerken
Bij De Hoop hebben we regelmatig vacatures voor verschillende functies. Wil jij als professional werken vanuit je geloof in God? Word dan ook ‘hoop verlener’!
Dit kan in allerlei functies op verschil lende locaties in het land: in de directe zorg en begeleiding, maar ook in on dersteunende functies.
Bekijk de actuele vacatures op onze website of volg ons op LinkedIn, waar je regelmatig meer informatie vindt over werken bij De Hoop.
dehoop.org/vacatures
Op 25 juni was de ‘Proeverij van Hoop’, voorheen de Dag van Hoop genoemd. We blikken terug op een geslaagde dag vol inspirerende activiteiten!
Zo wandelden in de ochtend vrouwen van Vrouwen van Hoop langs een levensverhaal van een cliënte. Het riep herkenning op en het leidde tot mooie gesprekken. Tussen de middag werden bezoekers toegerust bij een van de seminars. In de tent op het grote plein was een lofprijsevent. Bezoekers waren onder de indruk van getuigenissen, waaronder die van Evelyn: een indruk wekkend verhaal over misbruik en een verleden vol pijn en onbegrip. Na het lofprijsevent schoven mensen aan bij een van de workshops; een creatieve workshop, een boksworkshop en een workshop schematherapie. Daarnaast konden bezoekers hun vragen stellen aan oud-cliënten van De Hoop. Het was een mooie dag vol bijzondere ontmoetingen en getuigenissen.
Bekijk de terugblik op proeverijvanhoop.nl
22 september
Verdiepingscursus pastoraat Hoe kun je als kerkelijke gemeente een goed vangnet zijn voor mensen met psychi sche problemen? Tijdens de verdiepingscursus pastoraat ontvang je in vijf avonden ge degen onderwijs van christenprofessionals van De Hoop ggz. vriendenvandehoop.nl/ verdiepingscursus-pastoraat
29 september
Zakenvriendenbijeenkomst Michelle van Dusseldorp, directeur van trainingsinstituut Groundwork, spreekt op de Zakenvriendenbijeenkomst in Soest. Zo’n honderd onderne mers ondersteunen De Hoop en vormen het netwerk Zaken vrienden van De Hoop. Interesse in dit netwerk? vriendenvandehoop.nl/ ik-word-zakenvriend
8 oktober
Run for Hope
Trek de veters van je hardloop schoenen maar strak aan en train. Ren op zaterdagmiddag 8 oktober mee in Dordrecht tijdens de Run for Hope! Aan dit hardloopevenement kan ieder een meedoen. Er zijn afstanden van 5, 10 of 21,1 kilometer. Een ding is zeker: je krijgt een hoop voldoening! runforhope.nl
8 oktober
Ladies Run
Geniet van de unieke sfeer en ren samen met andere vrouwen op 8 oktober mee tijdens de Ladies Run in Dordrecht. ’s Och tends is de run speciaal voor vrouwen, ’s middags kunnen zowel mannen als vrouwen meedoen aan de Run for Hope. runforhope.nl/ladiesrun
Run for Hope.
We praten over frambozen in de berm en zelfgemaakt bra menijs. We praten ook over suïcidale gedachten, de politie op de stoep en eenzame jaren in coronatijd. Een gesprek met Judy (19) danst alle kanten op. Het wisselt van luchtig naar zwaar en keert dan weer terug naar hoop. Dat eerlijke verhaal is ook Judy’s levensdoel. “Ik wil geen verhaal ver tellen dat slecht begon en goed eindigt. Ik wil laten zien dat je het nog steeds moeilijk kunt hebben, dat het er mag zijn en dat je ín die struggle hoop kunt vinden.”
Judy volgt op dit moment een dansopleiding. Ze stelt doelen per half jaar en begeleidt straks anderen om open te zijn over hun leerproces en gevoelens tijdens de opleiding. “Openheid is heel belangrijk bij dans. Dansen komt van binnenuit, je gevoelens en emoties spelen een grote rol. Je moet open durven zijn om goed te kunnen dansen.” Toch waren gevoelens niet altijd makkelijk voor Judy.
Met een chronisch zieke vader en een moeder in een burn-out, was Judy’s puberteit niet bepaald doorsnee. Door zijn ziekte heeft haar vader soms uren lang bloedneuzen, met liters bloedver lies tot gevolg. Dat doet veel met Judy. “Het is heel heftig om je vader zo te zien. In het ziekenhuis werd hij eerst ook niet serieus genomen, totdat we een keer al het bloed opvingen om te laten zien hoeveel het was.” Judy draagt thuis veel verantwoordelijkheden. Ze zorgt voor haar vader, doet het huishouden en kookt het eten. Deze omgekeerde rol valt haar zwaar. “Ik had zélf steun van mijn vader nodig, zoals een kind dat van zijn ouders krijgt. Maar nu moest ik voor mijn vader zorgen.”
Het werd nog donkerder voor Judy toen ze door coronamaat regelen elke dag thuis zat. “Ik weet van mezelf dat ik echt een sociaal dier ben. Maar in die tijd zat ik elke dag alleen thuis met mijn vader. Ik zat boven op mijn kamer en kon hem beneden
horen. Als ik hem zijn neus hoorde ophalen, wist ik dat ik de komende drie uur niet naar beneden moest gaan. Dan had hij weer een bloedneus. Zelf zat ik soms tot twee uur ’s nachts te praten met online vrienden. Met hen ging het net zo slecht als met mij, dus dat hielp niet mee. Alle berichtjes die we naar elkaar stuurden, waren negatief. Als ik dan uiteindelijk ging slapen, zette ik midden in de nacht de wekker op 5 voor 9. Zo was ik nog net op tijd voor de online les van 9 uur.”
Judy leefde in een eenzame roes. “Ik kan me van die tijd weinig meer herinneren. Ik was echt niet mezelf. Ik lag alleen maar op bed, omringd door mijn knuffels. Het voelde echt uitzichtloos voor mij. Ik was afgewezen voor de dansopleiding die ik in eerste instantie wilde doen, thuis waren allemaal pro blemen, ik sprak niemand meer en wist ook niemand die ik op kon bellen om mee af te spreken. Ik had alleen Daniël, een vriend die ook bij de Jumbo werkte. Met hem kon ik goed praten. Hij redde letterlijk en figuur lijk mijn leven. Toen ik het leven niet meer zag zitten, heeft hij de politie ge beld. Daar ben ik echt nog maanden kwaad om geweest.” Vanaf dan moet Judy zich twee keer per week melden bij de crisisdienst, iets wat ze met veel tegenzin doet. Ook komt ze op de wachtlijst van De Hoop. Het is een zware tijd voor iemand die eigenlijk meteen hulp nodig heeft. Samen met haar therapeut wordt geregeld dat Judy vervroegd naar het basisjaar van de Evangelische Hogeschool mag. De EH denkt veel met haar mee: Judy mag de tijd nemen voor haar proces en kan af en toe een uurtje bijkomen van therapie, als ze dat nodig heeft.
Judy leert tijdens haar therapie waarom ze vastliep. Haar thuis situatie was daar een deel van. “Ik wil niet naar mijn ouders wijzen, maar ik wil wel graag uitleggen hoe je gevormd kan worden door je opvoeding. Mijn ouders praten bijvoorbeeld niet over hun gevoelens. Ze kroppen alles op. Ik had hen als
“Toen ik het leven niet meer zag zitten, heeft hij de politie gebeld.”
voorbeeld en ging dus ook zo met mijn problemen om. Ik zei tegen mezelf dat ik me niet moest aanstellen, dat ik door moest gaan. Er waren tenslotte vast nog altijd mensen die het erger hadden dan ik. Dat zorgde ervoor dat ik vanbinnen alles opstapelde en dat het uiteindelijk heel donker voor me voelde.”
Judy had het gevoel dat ze bij niemand terecht kon. Dat ge voel werd versterkt door een gesprekje met haar moeder. “Ik vertelde een keer aan mijn moeder dat ik suïcidale ge dachten had. Ze zei dat het een fase was en dat iedereen dat weleens dacht. Dat heeft me heel erg dwarsgezeten. We hebben het later nog uitgepraat en ze heeft zich er oprecht voor verontschuldigd. Mijn moeder dacht echt dat ze me op dat moment hielp.” Judy weet inmiddels wat op dat moment helpend was geweest. “Wat mij had geholpen, was iemand die me een knuffel gaf en zou vragen: ‘Wat heb je nodig?’ Iemand die met me mee zou kijken om te bedenken wat er nog wel voor oplossingen waren. Nu voelde ik me heel alleen. Ik had alleen God nog.”
Judy’s stem trilt. “Ik ben zó boos geweest op God. Waarom deed Hij mijn ouders, ons gezin en mij dit aan? Tegelijker tijd was God het enige wat ik nog had. Mijn hele leven had ik gehoord: ‘God is goed, God is liefde…’ Maar er was zóveel ellende om me heen. In mijn leven, maar ook in de wereld. Toch bleef ik denken: er moét iets goeds zijn en dat is God. Dat was geen wanhoop, omdat ik anders niets meer had om aan vast te houden. Ik geloofde het echt en ik geloof het nog steeds.” Ze blijft even stil. “Mijn moeder zei later nog: ‘de dans opleiding die je eigenlijk wilde doen, werd uiteindelijk gestopt. Omdat je verder moest zoeken, doe je nu deze opleiding waar je heel gelukkig mee bent. Als je toen toegelaten was tot de andere opleiding, had je uiteindelijk moeten stoppen.’” Judy lacht. “Het is alsof God dacht: ‘Je moet even wachten, het gaat moeilijk worden, maar ik heb iets beters voor je!’ Ik geloof daarom ook echt dat God mijn vaders ziekte kan gebruiken voor iets goeds.”
“Als ik een sirene hoor, luister ik altijd even in welke richting de ambulance gaat. Gaat het richting ons huis? Het is een actief trauma, dat ik moet accepteren. In therapie leerde ik dat er drie
rollen zijn die je kunt hebben. De kritische ouder, de gezonde volwassene en het kwetsbare kind. Ze mogen alle drie naast elkaar bestaan.” Judy verwijst naar een benadering, waarbij gedacht wordt dat je vanuit verschillende rollen handelt. Als gezonde volwassene stel je gezond grenzen en geef je jouw behoeftes aan. Soms verval je in gevoelens van hulpeloosheid en afwijzing en denk je als een kwetsbaar kind. Of je gedraagt je als een ouder. “Gelukkig zagen ze bij mij veel gedrag van een gezonde volwassene toen ik begon met therapie, dat gaf me veel hoop. Maar het kwetsbare kind in jezelf mag er ook zijn. Je herkent het kwetsbare kind aan de behoeften die je hebt. Wat voel ik, wat heb ik nodig en hoe kan ik zorgen dat ik krijg wat ik nodig heb? Dat hoeft er vervolgens niet meteen te zijn, het kan bij wijze van spreken ook volgende week dinsdag zijn. Als je er maar wat mee doet en het niet wegstopt. Want dan ga je het weer opstapelen.”
Judy blijft het nog moeilijk vinden om zichzelf niet te veel weg te cijferen. “Soms vind ik het bijvoorbeeld al lastig om tijd te vragen van mijn moeder. Die tijd kan ze dan niet meer met haar andere kinderen doorbrengen.” Toch maakt Judy meestal andere keuzes. “Ik zorg beter voor mezelf en kook bijvoorbeeld niet meer. En als ik steun nodig heb, vraag ik erom. Of ik loop even een rondje en bel met mijn vriend om alles te kunnen uiten. Het kan ook helpen om wat leuks te gaan doen met iemand.” Een andere manier die van nature bij Judy past, is grapjes maken. “Mijn vader en ik hebben dezelfde humor. Hij wil met zijn bloedneuzen in het Guinness Book of World Records komen en maakt daar echt kans op. Als hij nu een bloedneus heeft, staan wij klaar om foto’s te maken als bewijs. Daardoor kunnen we lachen tijdens zo’n moment en is er minder stress.”
Toen Judy haar behandeling had afgerond, nam ze het initia tief om samen met De Hoop een meidenavond te organiseren. Daar wilde ze haar verhaal doen, speciaal voor jonge meiden als zij. “Het is mijn levensdoel geworden om anderen te helpen. Ik wil mijn verhaal delen, omdat ik het zelf nodig had gehad dat een ander meisje dit verhaal aan mij vertelde, toen ik het moeilijk had. Wat ik te vertellen heb, is geen verhaal in de trant van: het ging slecht, ik heb eraan gewerkt en nu gaat het weer goed. Nee! Ik struggle nog steeds! En dat zal ik blijven doen.
“Ik wil laten zien dat je het nog steeds moeilijk kunt hebben en dat je ín die struggle hoop kunt vinden.”
“Ik zorg nu beter voor mezelf.”
Maar ik kom wel vérder. Het is echt mijn doel om dát te ver tellen. Het kan heel donker voelen en je kan denken dat het nooit meer goedkomt, maar er is licht aan het einde van de tunnel. En soms zie je dát zelfs niet meer. Maar er kan een bocht in de weg zitten, waardoor je het einde nu nog niet kunt zien. Het kan echt beter worden, als je maar blijft doorgaan.” En tot die tijd? “Als je het licht niet meer ziet, kun je ernaar
zoeken óf proberen om zelf een lichtje te zijn. Dat is wat ik nu wil doen. Ik heb iets te vertellen en dus doe ik dat.”
ZOALS JIJ HET VOELT, ZO IS HET
Judy heeft een boodschap die haar van het hart moet. “Denk niet dat je gevoelens er niet toe doen. Het begint allemaal met acceptatie. Je mag voelen wat je voelt! Ik zou daar zo graag nog eens een artikel over willen schrijven. Je kunt een situatie of gevoel niet willen accepteren, maar het is er toch. Pas als je dat accepteert, kan je er iets mee doen. En je weet zelf het beste wát je voelt. Als ik nu tegen jou zeg: ‘jij hebt pijn aan je enkel’, dan denk je ook: waar heeft zij het over? Maar waarom laten we ons dan wel vertellen hoe we ons wel of niet mogen voelen? Zoals jij het voelt, zo is het voor jou. Dat mag je serieus nemen.”
Judy wil dat mensen beseffen wat de impact is van woorden. “Je kan niet zeggen: vandaag voel ik me goed, dus gisteren was er niets aan de hand. Stel: je hebt vandaag geen buikpijn, maar gisteren had je dat wel. Dan zeg je toch ook niet dat het er toen niet was? Het kan op en neer gaan. Dat is het nare aan mentaal ziek zijn: mensen denken soms dat het tussen je oren zit. Maar als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter. En als je mentaal ziek bent, kan je naar een therapeut. Er is iemand die je kan helpen. Het is niet hopeloos. Als het er voor jou toe doet, mag je die hulp vragen. Ik vind het zo belangrijk dat mensen dit horen. Want een dokter kan levens redden. Maar naar een therapeut gaan als je die hulp nodig hebt… dat redt ook le vens.” En deze sprankelende jonge vrouw kan het weten.
“Een dokter kan levens redden. Maar naar een therapeut gaan als je hulp nodig hebt… dat redt ook levens.”
“Dansen komt van binnenuit, je gevoelens en emoties spelen een grote rol.”
Vandaag is Joost er niet. En dus blijft er één stoel leeg. Zodra Ellen dit door heeft, steekt ze van wal. De vorige keer was ze echt van slag door wat Joost had gezegd.
Joost vertelde toen dat hij samen met zijn ouders op vakantie was geweest naar een all-inclusive hotel. Ondanks dat het erg goed ging met Joost, liet hij zich gaan en at hij alles wat er maar op het menu stond. Hij schopte in bijzijn van zijn ouders een scène voor de receptie, toen hem werd gevraagd om nog even te wachten tot de deuren van het restaurant opengingen. Hij leek zich niet te schamen. Hij lachte erom.
Nu hij er niet is, durft Ellen te vertellen dat ze zich ongelofelijk stoort aan Joost. Niet alleen vorige week, maar eigenlijk al vanaf dag één dat ze bij hem in de groep zit. Ze noemt hem een narcist en asociaal. Tabitha sluit zich direct bij haar aan. Allerlei verschillende interventies schieten door mijn hoofd. Moet ik nu Ellens gevoel valideren? De rest van de groep erbij betrekken? Tabitha aanspreken op haar zo bekende meeloopgedrag? Ze allebei begrenzen?
Ineens hoor ik links van mij: “Hoe zou jij het vinden als iemand zo over je praat, als je er niet bij bent?” De groep valt stil. Wie was dat? Vanuit mijn ooghoek zie ik Paul naast mij met zijn vingers friemelen. “Ik word er een beetje pissig van”, gaat hij verder. “Ook al ben ik het wel met jullie eens dat Joost vaak vervelend doet. Als ik hem was zou ik me wel willen kunnen verdedigen, ofzo. En nu hij er niet is... Ja, dat voelt gewoon niet goed om hem dan zo... om dan zo lelijk over hem te praten.”
Stil en verwonderd kijk ik toe hoe de groep mentaliseert over wat er gebeurt. Dit is groepstherapie.
De namen in deze column zijn gefingeerd.
Reina Leenhouts –van der Maas, Psycholoog bij De Hoop ggz (deeltijd persoonlijkheid)
“Ik hoop dat veel cliënten Gods liefde leren kennen.”
“Ben ik wel goed genoeg? Ik doe nog steeds zoveel verkeerd. Ben ik wel echt tot geloof ge komen?” Kevin worstelde tijdens zijn behande ling met allerlei vragen over zijn geloofsleven, net als veel cliënten. Zij kunnen met deze vragen terecht bij team Geestelijke Verzorging. Kevin: “De pastorale gesprekken waren voor mij essentieel. Het geloof is het fundament voor mijn herstel.”
Kevin kreeg hulp bij De Hoop voor psychische klachten en een verslaving. “Vanaf het begin kreeg ik pastorale gesprekken als aanvulling op mijn behandeling. Ik had een goede klik met mijn geestelijk verzorger,” vertelt Kevin. “Hij begon met een stukje uitleg, onder andere over Gods liefde en het discipelschap. Ik kon dit heel open met hem bespreken. Hij liep mee met de stappen die ik zette in mijn geloofsleven. Ik vind het belangrijk dat geestelijke verzorging wordt aangeboden en ik hoop dat veel cliënten Gods liefde leren kennen en tot geloof komen.”
Geestelijke verzorging bij De Hoop bestaat uit het geven van professionele begeleiding, zoals ge sprekken met cliënten die hierom vragen. Daar naast krijgen ook medewerkers advies en hulp op dit gebied. Alie den Hartog (57) helpt sinds mei dit jaar als vrijwilliger mee met het team geestelijke verzorging. “Evangelisatie heeft echt mijn hart. Ik ben hier helemaal op mijn plek.” Alie bezoekt elke week de vrouwenkliniek op Dorp De Hoop. Ze eet mee, gaat mee wandelen en zit bij de lessen levensbeschouwing. “Hierdoor leren de vrouwen
mij kennen en is de drempel voor een persoonlijk gesprek heel laag,” legt Alie uit. “Ik bouw echt een band op met de vrouwen. Ze zijn open en delen veel over zichzelf. Ik mocht mijn getuigenis al een paar keer delen. Het is bijzonder te zien hoe dit de vrouwen raakt. Wat is het mooi als cliënten God leren kennen! Hun levens veranderen en ze geven het evangelie dan ook weer door aan anderen om hen heen. Mooi om daaraan bij te dragen. Zelf word ik daar ook door bemoedigd. Ik ben ontzet tend dankbaar dat God mij wil gebruiken.”
*Vanwege privacyredenen is Kevin niet de man op de foto
De geestelijke verzorging die De Hoop aanbiedt is helemaal afhankelijk van giften. Mede dankzij jouw hulp kreeg Kevin antwoord op zijn vragen. Draag bij aan deze belangrijke gesprekken met een gift!
Geef via vriendenvandehoop.nl/ doneren/pastorale-zorg of scan de QR-code. Hartelijk bedankt!
“Een
In ‘mijn mooiste plek’ bespreekt een medewerker, cliënt of Vriend van De Hoop een locatie waar zij helemaal zichzelf kunnen zijn.
“Het is een plek voor alles.” Zo omschrijft GZ-psycholoog HenkJan Seesink (32) zijn mooiste plek: de gebedsruimte in het hoofdgebouw van De Hoop ggz in Dordrecht.
“Ik ga regelmatig even naar de gebedsruimte toe. Dan drink ik ‘koffie met Jezus’, zoals ik dat noem. Ik heb het dan echt even nodig. Het is geen heilig moment waarin er grote dingen gebeuren, maar een moment waarop ik de rust weer kan pakken. Ook al is het maar drie minuten tussen het werken door.”
Als Henk-Jan collega’s ontmoet die net bij De Hoop zijn komen werken, wijst hij altijd even op de gebedsruimte. “God is overal en altijd aanwezig, maar in de gebedsruimte proef je dat veel mensen Hem hebben opgezocht. Door de jaren heen hebben hier veel collega’s gebeden. Voor de coronapandemie kwamen we hier ook vaak met een groep col lega’s en cliënten samen om te bidden voor het werk en voor el kaar. Het is mooi dat je dat geza menlijk kunt doen.”
“Een cliënt van mij verwoordde het ooit heel mooi. De deur van de gebedsruimte was open en dan zie je het kruis staan, dat al tijd licht geeft. Hij liep voorbij de ruimte die verder donker was en zei: ‘dit is precies hoe het tijdens mijn depressie voelt. Een licht baken te midden van het donker.’ Dat betekent het gebed voor mij. Deze ruimte geeft het een concrete plek. Het nodigt uit om even stil te staan voor God. Het licht van het kruis staat altijd aan. Zo mogen wij ook zijn voor onze cliënten.”
“Heel vaak loop ik ook even langs de gebedsruimte. Dan doe ik de deur open, kijk ik naar het kruis en zeg ik: ‘Dank u God, voor deze dag.”
De nieuwe community Vrouwen van Hoop wil vrouwen inspireren, hoop geven aan hen die dat nodig hebben en organiseert gezellige activiteiten om vrouwen bij De Hoop te onder steunen.
In juni was de eerste Belevingswan deling van Vrouwen van Hoop in de Nieuwe Biesbosch. Het was een bijzon dere ochtend, waarbij vrouwen genoten van de natuur en tegelijkertijd het in drukwekkende verhaal van cliënte en teamleider Evelyn ervoeren. Evelyn gaf een belangrijke boodschap mee: “Kijk verder dan de voordeur, vraag door en trek niet zomaar de conclusie dat het weer ‘goed’ gaat met de ander.”
Als Vrouwen van Hoop staan we om de vrouwen bij De Hoop heen. Zo dragen we bij aan het geven van maaltijden en hulp aan vrouwen bij de Inloophuizen. Bij De Hoop kunnen zij re-integreren in de maatschappij door werkervaring
op te doen of een opleiding te volgen. Onder andere deze projecten worden niet vergoed door de zorgverzekeraar, maar maken wel een enorm verschil in het leven van veel vrouwen.
Wilma was zo’n vrouw die de kans met beide handen aangreep om haar leven te verbeteren. Ze was opgenomen van wege een alcoholverslaving en kon
dankzij donaties een opleiding volgen bij de Interne Opleidingsschool van De Hoop. “Tijdens mijn behandeling dacht ik: verslaafd zijn aan alcohol? Dat nooit meer! Totdat het traject op z’n einde liep. Toen kreeg ik het moeilijk. Ik meldde me aan bij de Interne Oplei dingsschool van De Hoop om de oplei ding tot ervaringsdeskundige te volgen. Dat was mijn redding! Anders was ik weer gaan drinken.”
Binnenkort organiseert Vrouwen van Hoop de volgende activiteiten: Thema-avond Vrouwen van Hoop (datum nader te bepalen)
• Belevingswandeling Vrouwen van Hoop op 17 december Kijk op vrouwenvanhoop.nl voor alle informatie!
EEN NIEUWE NAAM
Sinds mei is Vrouwen lopen voor Vrouwen overgegaan in Vrouwen van Hoop. Er is één groot verschil: sponsor
geld ophalen is niet meer nodig. In plaats daarvan bieden we een lidmaatschap aan. Als Vrouw van Hoop doe je gratis of voor een leuk prijsje mee aan alle activiteiten. Je profiteert van kortingen en unieke aanbiedingen.
Terwijl het startsein klinkt, voel jij de energie door je lichaam stromen. Je benen snellen vooruit en je lijkt te vliegen. Samen met tientallen anderen ren je in de omgeving van Dordrecht. Je snuift frisse lucht op, geniet van het gezelschap en maakt een mooie run. Even later ren je vol voldoening over de finish. Vol doening over je prestatie, maar ook voldoening over jouw hulp aan mensen bij De Hoop. Kom in bewe ging tijdens Run for Hope op 8 oktober!
Doe het niet alleen: ren samen met je partner, vrienden of familie. Het mooie parcours loopt dwars door de polders van Dordrecht. Kies uit drie afstanden: 5, 10 en 21,1 km (een halve marathon). Waar ga jij voor?
Run for Hope: 8 oktober om 14.00 uur Voor zowel mannen als vrouwen
Speciaal voor de dames is op zaterdagochtend 8 ok tober de Ladies Run. Samen met tientallen andere ladies neem jij je plaats in bij de start. De energie stroomt door je lichaam. Na het startschot lijk je vooruit te vliegen. Onderweg probeer je af en toe te kletsen met een andere vrouw, terwijl je je best doet om een constant tempo aan te houden. Even later ren je met alle andere vrouwen vol voldoening over de finish.
Wil jij ook hoop doorgeven? Word dan Vrouw van Hoop. Hoeveel je per maand geeft, bepaal je zelf. We geven tien euro aan als richtbe drag. Meld je aan, je bent van harte welkom bij onze community!
Kijk voor meer informatie op vrouwenvanhoop.nl
Geniet met je vriendinnen, zussen of collega’s van de unieke sfeer tijdens de Ladies Run! Maak er een doel bewust uitje van. Want je komt in beweging voor mensen die los willen komen van hun verslaving of psychische problemen. Doordat jij je laat sponsoren, help je hen op weg naar een nieuw leven.
Ladies run: 8 oktober om 10.00 uur
Meld je aan op runforhope.nl
Bid mee voor de vacatures die openstaan. Bid dat God het mensen op hun hart geeft om te solliciteren.
Op verslavingen zoals een seks- of por noverslaving ligt een groot taboe. Bid dat mensen die hiermee kampen de schaamte overwinnen en iemand in vertrouwen nemen om erover te praten of hulp te zoeken.
Veel cliënten hebben baat bij gees telijke verzorging. Bid dat de pasto rale gesprekken hen tot zegen zijn en hen dichter bij God brengen.
De nieuwe community Vrouwen van Hoop organiseert door het jaar heen verschillende activiteiten, om te inspireren, bemoedigen en hoop te geven aan hen die dat nodig hebben. Bid voor de voorbereidingen en dat veel vrouwen bereikt mogen worden.
Na de behandeling in de kli niek zijn veel cliënten nog niet ‘klaar’ om naar huis te gaan. Het vinden van een plekje bij een vervolgtraject om verder te herstellen is spannend en zorgt soms voor stress. Bid mee dat deze cliënten Gods rust mogen ervaren en dat ze de juiste plek vinden.
Op 8 oktober is de Run for Hope, waarbij sponsorgeld wordt opge haald voor het niet-vergoede werk bij De Hoop. Bid je mee voor een bijzondere eerste editie van dit evenement en een zegen voor de deelnemers?
Wil je vaker bidden voor onze cliënten en het werk van De Hoop? Schrijf je in voor onze maandelijkse gebedsbrief: vriendenvandehoop.nl/inschrijven-gebedsbrief
Wat is weerbaarheid?
Waarom is weerbaarheid belangrijk?
‘Durf eens nee te zeggen’, ‘kom voor jezelf op’, ‘sta steviger in je schoenen’. Dit soort uitspraken horen we maar al te vaak. Het lijkt wel of we tegenwoordig steeds weerbaarder moeten zijn. Waarom is dit en hoe versterken we onze weerbaarheid? Alise Vleesenbeek, manager bij Chris, vertelt erover.
Wat is weerbaarheid?
“Weerbaarheid betekent dat je kunt opkomen voor jezelf en je grenzen kan aangeven, terwijl je rekening houdt met de ander. Het heeft dus te maken met empathie en respect hebben voor de ander. Er zijn vier soorten weer baarheid te onderscheiden:
• Fysiek: Hoe houd je je staande? Dit gaat om lichaamshouding, fysiek be wustzijn en zelfbescherming.
Emotioneel: Het herkennen van je gevoelens, er ruimte voor maken en ermee leren omgaan.
• Sociaal: Op durven komen voor je mening, hulp durven vragen, je grenzen aangeven en tegelijkertijd rekening houden met de ander.
Mentaal: Kunnen omgaan met tegenslag en het hebben van wilskracht, doorzettingsvermogen en veerkracht.”
Waarom is weerbaarheid belangrijk?
Moeten we tegenwoordig weerbaarder zijn dan vroeger?
“Weerbaarheid brengt veel voordelen met zich mee, waaronder betere pres taties, een positievere instelling en meer flexibiliteit en veerkracht. Daarom is het ontwikkelen van mentale weerbaarheid ook zo belangrijk, zeker in tijden van grote verandering en onzekerheid.”
Moeten we tegenwoordig weerbaarder zijn dan vroeger?
“Ja, ik denk het wel. Dat komt onder andere doordat we steeds meer keuzes voorgeschoteld krijgen en meer blootgesteld worden aan prikkels. Daarin is het belangrijk om je grenzen te bewaken en ook ‘nee’ te kunnen zeggen. Eveneens is het belangrijk aan te geven wanneer je ergens voor staat en iets wilt. Ook als christenen moeten we tegenwoordig weerbaar zijn. We leven in een niet-christelijke maatschappij. Daardoor kan het soms best lastig zijn om als christen op te staan.”
Hoe train je weerbaarheid?
Hoe train je weerbaarheid?
“We kunnen verschillende dingen doen om onze weerbaarheid te vergroten: Het ontwikkelen van een gezond zelfbeeld
• Ervaren dat dingen goed gaan en hier bewust bij stilstaan
• Weten wat je minder goed kan en daarin acceptatie vinden Stilstaan bij je emoties. Wat vind jij? Hoe kun je dit respectvol overbrengen aan de ander?
Iedereen kan hierin groeien. Weerbaarheid vergroten is een proces en heeft oefening nodig. Gun jezelf de tijd!”
André (57) en Brenda (60) maken plannen om de zending in te gaan. Ze willen in Thailand het Evangelie delen. Enkele jaren geleden was dat nog ondenkbaar. André zat vast in een verslaving aan pornografie, die grote invloed had op het hele gezin.
André vertelt: “Pornografie nam me zo in beslag, dat ik geen aandacht meer had voor andere dingen. Ik had een slecht zelfbeeld. Pornografie haalde mijn pijn weg. Ik kon me verplaatsen in iets wat me schijnbaar meer eigenwaarde gaf. Je begint klein, het geeft je een goed gevoel en dat wil je vasthouden. Bij alles wat je een rotgevoel geeft, grijp je naar pornografie. Maar je hebt steeds meer nodig, net als bij andere verslavingen. Bijna alles wordt seksueel. Pornografie alleen was niet meer genoeg. Ik ging op straat vrouwen aanspreken. De re acties waren wisselend. Het is erg om te zeggen, maar je krijgt oog voor wie je moet aanspreken.”
Terwijl dit alles speelt, is André gewoon lid van een kerk. Tijdens een bijeenkomst van de gemeente voor mannen worden ze opgeroepen eerlijk te zijn tegenover hun vrouwen als ze iets op te biechten hebben. André voelt zich genoodzaakt op deze oproep in te gaan. Ik deed het met hangende pootjes en ik vertelde niet alles. Dat ik buitenechtelijke relaties had met vrouwen die ik op straat ont moette, hield ik achter. Ik dacht nog als een verslaafde en was bang alles kwijt te raken. Ik snapte niet dat het goed was als christen om alles in het licht te brengen, al zou het pijn doen. Ik was ook niet bezig met wat het met Brenda deed. Ik wilde er zelf vanaf zijn.”
Bij Brenda slaat het nieuws in als een bom. “We hadden een aantal sterfge vallen gehad en ik zat midden in een studie. We waren de connectie met el kaar al een beetje kwijt. André vertelde ook niet gelijk over alle schulden die hij had gemaakt. We bleken € 150.000 schuld te hebben. Ik ging in de overle vingsmodus. Ik was in paniek en heel erg boos. Ik walgde van André; ik kon hem niet in mijn nabijheid verdragen. Ik had ook schaamte naar mezelf toe: ‘Ik heb
gesprekken. In die tijd kwam een van de vriendinnen van André verhaal halen. Dat was vreselijk, ook voor onze dochter die erbij was. Dit stuk had André niet ver teld. Ik heb hem toen het huis uitgezet.” André vult aan: “Ik dacht dat het klaar zou zijn, toen ik het had opgebiecht. Maar ik kon en wilde toch nog niet stoppen. De verslaving werd juist steeds erger. Mijn therapeut dacht ook dat het goed ging, omdat ik niet alles vertelde. De behan delgesprekken over mijn problemen zouden we juist die dag afronden. Ik ben nog steeds dankbaar dat Brenda me toen het huis heeft uitgezet. Er moest echt iets gebeuren. Het is beangstigend hoe ik geweest ben, hoe ik iedereen om mijn vinger kon winden.”
het niet gezien, wat ben ik dom.’ Verder moest ik redden wat er te redden viel. We hadden drie kinderen thuis en zouden ons huis kwijtraken. Ik moest naar de gemeente voor een huis, naar de schuld sanering, naar de voedselbank...”
Brenda gaat ook naar haar predikant. “Die adviseerde om mensen om ons heen te vragen die ons konden helpen. Er kwamen drie vrouwen om met mij te praten en drie mannen voor André. Voor mij was dat heel helpend. Door de schaamte had ik de neiging me terug te trekken, maar nu kon ik wekelijks samen bidden. We hadden ook relatie
André wordt opgenomen bij De Hoop, in het toenmalige Challenge-traject. “Ik was een vreemde eend in de bijt,” zegt hij. “De anderen zaten er voor drugs of alcohol; ik was de enige die kwam van wege pornografie. Maar ik heb heel snel geleerd dat de verslaving niet uitmaakt. Het gaat om het probleem eronder. Ik had de mazzel dat ik een begeleider had die het probleem kent. Hij zei: ‘Je gaat eerst aan je relatie met God werken.’ Dat was confronterend. Ik had geen relatie meer met Hem. Ik had me voor Hem af gesloten. Iemand vroeg een keer: ‘Ben je nog die boom aan waterstromen?’ Ik zei: ‘Ja, maar ik heb mijn wortels terugge trokken.’” Brenda vult aan: “En dan moet je weten dat hij ouderling was in de kerk en in het aanbiddingsteam zat.”
PSALM 119
André zegt: “Ik had de relatie met God afgebroken uit schaamte en pijn. Je weet dat je fout zit en toch doe je
“Ik walgde van André en kon hem niet in mijn nabijheid verdragen.” - Brenda
steeds weer hetzelfde. Ik bleef keer op keer om vergeving vragen, maar na een tijdje geloof je niet meer dat je dat waard bent. Door de begeleiding van De Hoop kwam die relatie terug. Ik ben gaan inzien dat er een andere manier was om te leven. Er waren regelmatig sprekers die ook behandeld waren bij De Hoop en die hersteld waren. God liet me niet in de steek. Iemand wees me op Psalm 119:11: ‘Ik heb Uw belofte in mijn hart opgeborgen, opdat ik tegen U niet zondig.’ Hij zei dat ik op zoek moest gaan naar de beloftes die God voor mij had. Ik zag dat er herstel is, dat God van me houdt, dat Hij liefdevol aanwezig is, bij mij en bij de mensen die ik bescha digd heb.”
Langzaam komt er weer contact tussen André en Brenda en tussen André en de kinderen. Brenda: “Ik wilde eerst niks van hem weten, maar Annie, een me dewerker van De Hoop, ging me bellen. Ik was bezig met de schuldsanering, met de voedselbank, ik moest alles op starten. Annie zei: ‘Jij bent alles aan het regelen, maar André eet bij De Hoop beter dan jij.’ Annie zei dat ik de reke ningen die binnenkwamen door moest sturen naar André. Hij moest weten wat er gebeurde. Toen kwam er een gesprek met André, zijn begeleider, de kinderen en ik. De begeleider van André was heel
streng naar hem toe en dat vonden de kinderen fijn. We hebben ook een fa milieavond gehad bij De Hoop. Dat was voor de kinderen erg helpend. Daar konden ze vertellen over de schaamte, waar ze verder met niemand over konden praten. Er was zoveel boosheid. We hadden geen huis meer, we zaten bij de voedselbank, de studie van de oudste liep stuk, de middelste kwam net terug van een jaar in Afrika, midden in deze si tuatie. Ze wilden niks meer met André te maken hebben.”
Langzaam groeit het gezin weer naar elkaar toe. André: “In het begin kon ik niets met de emoties van de an deren, maar we hebben geleerd naar de ander te kijken. Ik moest ook mijn eigen gevoel bereiken. Iemand zei: ‘Je moet dertig centimeter zakken, van het hoofd naar het hart.’ De ingesleten pa tronen moesten doorbroken worden.”
Brenda: “Het is goedgekomen, na een jaar therapie, ook met de kinderen.” De manier waarop ze naar God kijken, is eveneens anders geworden. André: “God is voor mijn gevoel veranderd van afstandelijk, niet te benaderen, naar de God die de ergste situatie ge bruikt om er iets moois van te maken. Ik denk dat we niet meer bij elkaar waren geweest als wij geen christenen waren geweest.”
“Het is beangstigend hoe ik iedereen om mijn vinger kon winden.”
- AndréAndré
Oud-cliënt van De Hoop
Brenda: “Ik was onder de indruk van de zorg van De Hoop. Ik stuurde een open sollicitatie naar de polikliniek in Amersfoort en werd aangenomen.”
Het proces waar André en Brenda door heen gingen, heeft een bijzondere consequentie: Brenda werkt nu bij De Hoop. Brenda vertelt: “Toen het een maal weer goed ging, ging ik nadenken. Ik was onder de indruk van de zorg van De Hoop. Ik stuurde een open sollici tatie naar de polikliniek in Amersfoort en werd aangenomen. Ik ben verpleeg kundig specialist, ik vertaal het behan delbeleid naar een levensstijl. Zodra er sprake is van een langdurige verslaving, word ik erbij betrokken. Ik kijk mee wat er nodig is voor herstel.”
Inmiddels biedt de Polikliniek Amers foort een training voor mannen met een pornografieverslaving. “Pornografie is een groot probleem, ook in kerkelijke kringen,” zegt Brenda. “André is echt niet de enige. De training duurt 15 weken. Er zijn zoveel aanmeldingen voor! De oudste deelnemer in de huidige groep is 76, de jongste 18. Het komt voor in alle lagen van de bevolking. De wanhoop en het verdriet die het veroorzaakt zijn enorm, ook bij de partners. Die hebben last van een negatief zelfbeeld, veel verdriet en angst. Pornografie wordt sociaal vaak geaccepteerd, maar het is een verslaving. Het neemt mannen en ook vrouwen compleet in beslag. Het begint vaak al als ze dertien of veertien
zijn. Het gebeurt vaak in gezinnen met verwaarlozing of juist overvraging. Por nografie geeft de mogelijkheid om even te ontsnappen, maar het ontspoort tot een verslaving. Een cliënt vertelde laatst dat hij veertig keer per dag aan porno denkt. Dat heeft gevolgen voor je werk en je relaties. En pornografie is zo toegankelijk. Kinderen worden zich seksueel bewust als ze elf, twaalf zijn. De boekjes uit onze tijd zijn niet meer nodig. Iedereen heeft een telefoon waarop ze het kunnen vinden. En dan begint het.” Ook voor vrouwen is porno grafie een probleem. “De schaamte is bij vrouwen nog groter. We hebben nu nog geen groep voor vrouwen; die behan delen we individueel.”
Intussen zijn André en Brenda ook bezig met bijzondere plannen: de zending ingaan. In 2013 zaten ze in een proces van uitzending via OMF, een organi satie die gericht is op zending in OostAzië. Brenda vertelt: “Ik kreeg dat najaar een appje van een vrouw, die zei dat ze dacht dat het nu niet onze weg was. Ze zei dat God niet boos op ons was, maar dat er iets moest gebeuren.” André vult aan: “Ze zei dat er dingen ópgeruimd moesten worden. Brenda wist toen nog van niets, maar ik dacht: Au.” Brenda: “Toen alles boven tafel kwam, wist ik dat OMF het toen niet ging worden. We zijn
vijf jaar lang gestopt met de plannen.” André: “De reactie van OMF was wel heel mooi. Ze zeiden: ‘De deur is niet dicht. Ga maar opruimen, ga aan de slag. We hebben getuigen nodig’.” Brenda vult aan: “De deur is nu weer open. We hopen naar Thailand te gaan. Waar en hoe moet nog duidelijk worden. We hebben iets toe te voegen. Er is respect voor ou dere mensen; daar luisteren ze naar. En we hebben veel levenservaring!”
Op verschillende locaties in het land geeft De Hoop behandeling voor seksver slaving. Ook via Hoop Online bieden we behandeling aan.
Kijk voor meer informa tie op www.dehoop.org/ verslavingen/seksverslaving. Je kunt je vraag ook mailen aan aanmelding@dehoop.org of bellen met (078) 6111 111.
“Een foldertje bij de krant, over Vrouwen lopen voor Vrouwen, sprak me aan. Ik deed meerdere keren mee, vooral omdat ik van wandelen houd. Het was extra leuk dat het voor een goed doel was.” Vrouwen lopen voor Vrouwen ging dit jaar over in Vrouwen van Hoop, een community om elkaar te steunen, te bemoedigen en bijzondere activiteiten te onder nemen. Nesia is één van de eerste vrouwen die lid wordt.
“Tijdens Ladies Nights deden oud-cliënten van De Hoop hun verhaal. Als je hoort hoe iemand uit de modder is opgekrabbeld, dan motiveert dat om wat extra’s te doen. Daarom ben ik nu lid van Vrouwen van Hoop. Het spreekt me aan dat je dan een vrouw in je buurt kan helpen, bijvoorbeeld wanneer ze spullen of een maatje nodig heeft. Ik vind het mooi om bij te dragen.”
“Verhalen van cliënten van De Hoop blijven me al tijd bij. Veel van hen hebben een bak ellende over zich heen gehad en raakten hierdoor verslaafd of kregen psychische problemen. Dat maakt indruk. Een inkijkje in het leven van deze mensen, kreeg ik tijdens mijn vorige baan bij een bedrijf dat bemid delde naar passend werk.”
Aan het woord is Rosalie van Dongen, bedrijfs leider bij Van Dongen Installateurs. Het bedrijf dat gevestigd is in Dordrecht, voert allround installa tiewerkzaamheden uit. Van CV-ketels tot complete badkamers met bijbehorend sanitair en van airco’s tot vloerverwarming. Maar ook ambachtelijk lood gieterswerk, zoals zinken goten en hemelwateraf voeren. Van Dongen bedient de particuliere markt en werkt regelmatig aan grote projecten via aan nemers. Via een omweg, langs verschillende banen,
is Rosalie bij Van Dongen installateurs terecht ge komen. Overgrootvader van Dongen startte de on derneming zo’n 120 jaar geleden als ‘blikslager’, wat nu loodgieter heet. Nu is het uitgegroeid tot een be drijf met vijftien medewerkers.
Rosalie vertelt: “De verhalen van cliënten bij De Hoop maken dat ik meer begrip heb voor persoonlijke situ aties van mijn eigen werknemers. Ook vind ik het be langrijk om als commercieel bedrijf maatschappelijk betrokken te zijn. Daarom steunen we De Hoop als Zakenvriend. De Hoop doet mooi werk in een bijzon dere omgeving, daar draag ik graag aan bij.”
Wil jij met jouw bedrijf ook het verschil maken in levens van mensen bij De Hoop? Kijk op vriendenvandehoop.nl/zakenvrienden
vandongen-installateurs.nl
Meer dan 120 jaar puur vakmanschap!
Misschien herken je het: iemand in je omgeving doet een beroep op je. Je vindt de ander belangrijk en wilt graag helpen. Toch merk je dat het je steeds meer moeite kost. Hoe kan je hiermee omgaan? Marije praat je bij over grenzen stellen en steun vragen.
“Naast lichamelijke grenzen heb je men tale grenzen. Die gaan over de ruimte die je krijgt om eigen gedachten en meningen te hebben. Daarnaast zijn er emotionele grenzen die meer emo tie-geladen zijn, zoals verbaal geweld, niet gelijkwaardig behandeld worden in een relatie of geen ruimte ervaren om verdriet of angst te uiten. Grenzen zijn voor iedereen anders. Een ander kan jouw grens niet bepalen. Daarom moet je die zelf aangeven.”
“Emoties heb je met een reden, dat zijn de vlaggetjes die aangeven dat er iets is. Verdriet zegt bijvoorbeeld: dit raakt me. Angst zegt: je moet opletten. Irritatie zegt: dit raakt een grens. Het is belang rijk om na te gaan waarom je dat voelt. Waar zit je frustratie? Je moet goed in contact staan met je gevoel om je grenzen te herkennen. Als je altijd druk bent, raak je steeds minder in contact met je gevoel. Uiteindelijk gaat je li chaam protesteren. Hoofdpijn, spierpijn, vergeetachtigheid, slecht slapen, een korter lontje… Als je dan toch doorgaat, raken je reserves uitgeput.”
HOE STEL JE GRENZEN?
“Je hoeft niet gelijk ‘ja’ te zeggen als iemand een beroep op je doet. Neem de tijd om te bedenken wat je zelf wilt.
Anders schiet je in een automatisch reactiepatroon. Om grenzen te stellen moet je stevig in je schoenen staan. Mensen kunnen van je gewend zijn dat je meteen voor ze klaarstond. Je gaat mensen teleurstellen. Dat moet je bij de ander kunnen laten. Zeker binnen families of bij nauwe banden kan dat moeilijk zijn, je wilt tenslotte het contact goedhouden. Toch is het belangrijk dat je bij jouw grens blijft. Je kunt wel be grip tonen en aangeven wat je wél kunt doen. Dat maakt het voor de ander mak kelijker om de grens te respecteren.”
“Juist in christelijke kringen wordt grenzen stellen als moeilijk ervaren. Je hebt te maken met Bijbelse waarden: wees er voor de ander, heb de ander lief… Maar Mozes moest ook leren dat hij het volk niet alleen kon leiden. Met elkáár vormen we het Lichaam van Christus. Dat betekent dat we er zijn voor de ander, maar dat je niet alles hoeft te doen. Je mag nadenken over jouw talenten. Júist als iedereen zijn eigen talenten inzet, vormen we een ge meente. Grenzen stellen betekent ook
dat je weet wat je talenten níet zijn en dat je aangeeft wat je níet wilt.”
“Steun vragen betekent dat je jouw grens kent en weet dat je die hebt be reikt. Als jij iemand langdurig steunt, heb je zelf een netwerk nodig om op terug te vallen. Het is belangrijk dat je nadenkt wat jou ontzorgt. Als je dochter chronisch ziek is, kan een dagje voor jezelf of praktische hulp al lucht geven.
Voor emotionele steun kun je eens ie mand opbellen om je verhaal te doen. Steun vragen is ook: een kruis in je agenda zetten, afspraken afzeggen en inkorten of juist tijd inplannen voor dingen die energie geven. Kom je nooit meer toe aan sporten, terwijl je dat juist nodig hebt? Zorg dat je daar weer tijd voor maakt. De balans moet kloppen. Ken jouw signalen en neem ze serieus. Blijf niet doorrennen!”
Voorbeeld: Een vriendin belde je af en toe voor steun, maar belt inmiddels elke avond.
Dit gebeurt er ‘Ik zie dat je last hebt van paniek, klopt dat? Ik merk ook dat je elke avond belt en steun nodig hebt.’ Je benoemt wat je ziet en geeft daarmee begrip.
Dit doet het met me + grens ‘Ik merk dat het mij te veel wordt om elke avond te bellen.’ Door de ik-vorm kan niemand zeggen dat jouw grens niet waar is en voorkom je discussie.
Dit kan ik wel geven ‘Ik wil er graag voor je zijn. Misschien kunnen we samen iemand bedenken die je ook af en toe kan bellen.’ Een alternatief maakt het makkelijker om jouw grens te respecteren.
“Een ander kan jouw grens niet bepalen, daarom moet je die zelf aangeven.”
07.00u
Met een flinke bak koffie in mijn hand stap ik in de auto. Vandaag rijd ik naar een mid delbare school in Zeeland. De radio zet ik uit en ik richt mij op mijn momentje met God. Heerlijk, die stille tijd in de ochtend.
Ik stap de school binnen en stuit direct op de contactpersoon. Hij wijst mij de weg naar het lokaal waar ik vandaag zes klassen ach ter elkaar zal ontvangen.
De bel! De eerste derdejaars druppelen binnen. Ik stel me niet voor, maar laat de leerlingen vragen stellen om erachter te komen wie ik ben. Eén leerling komt al snel tot de kern. Ik vertel dat ik veel heb gedron ken en drugs gebruikte van mijn 13e tot mijn 20e, dat ik gedeald heb en op jonge leeftijd al in een crimineel circuit zat. De klas wordt muisstil.
Voorkom! zoekt ervarings deskundigen Wil je jouw verle den ook ten goede gebruiken? Ervarings deskundigen zijn hard nodig door het hele land.
chrisvoorkom.nl/ ervaringsdeskundige
Na een mooie, eerste les komt de volgende klas binnen. Nadat ook deze leerlingen mij uitvoerig hebben ondervraagd, geef ik een korte voorlichting over drugs; wat is het mid del en wat zijn de gevaren?
Pauze. Even bijkomen van de eerste lessen! Intussen staat een leerling aan mijn bureau. Ze vertelt dat ze het moeilijk heeft thuis. Ik probeer haar te bemoedigen en handvatten te geven en vraag of ze iemand heeft om mee te praten.
De volgende les. Dit keer tweedejaars. “Wie heeft er weleens alcohol mogen proeven van hun ouders?” vraag ik. De vingers van zo’n 90% van de 13- tot 14-jarigen gaan omhoog. Ik bedenk me: voorlichting onder ouders zou geen overbodige luxe zijn.
De laatste klas is aan de beurt. Ik houd de vaste structuur aan zoals in iedere les, onder steund met video’s, opdrachtjes, weerbaar heidstips en ruimte voor vragen. “Wat kan ik doen als mijn vader veel te veel drinkt?”, vraagt een van de leerlingen. Ik weet dat hier meer achter zit en besluit aan het eind van de les verder te praten met deze jongen.
De laatste les zit erop. Ik heb nog een korte evaluatie met de contactpersoon en maak een verslagje van de lessen. Ik denk aan volgende week waar ik samen met een er varingsdeskundige deze klassen afrond. De leerlingen gaan haar interviewen over wat alcohol en drugs kapot hebben gemaakt in haar leven. Dit zal enorme impact teweeg brengen.
Ik loop de school uit. Onderweg dank ik God en bid voor de leerlingen waar ik contact mee heb gehad en hun heftige situaties.
Moe en voldaan stap ik de auto uit. Ik heb het gevoel dat ik weer iets heb kunnen bete kenen vandaag.
Peter Dijkstra Preventiewerker en ervarings deskundige bij Chris en Voorkom!“Ben jij in de gelegenheid een meditatie te schrijven…?” Zo begon het verzoek om te komen tot deze meditatie. Ben ik in de gelegenheid, komt het mij gelegen, past het mij. Een keurig verwoord verzoek, toch? Heb ik er zin in, wat zou maken dat ik niet in de gelegenheid ben? Heb ik een smoes nodig om het af te houden? En dan dat woord ‘meditatie’. Oei, dus niet zomaar een stukje schrijven, het is een meditatie. Volgens Van Dale een overpeinzing of bespiegeling. Anderen zeggen een geloofsoefe ning. Toe maar, en het is voor de septembereditie van het Hoop Magazine…
Daar zit je dan. De combinatie van gelegenheid en overpeinzing is wel een mooi thema in de zomer. Als je de luxe gegeven is, ging je op vakantie of ga je wellicht nog en heb je de gelegenheid (gehad) om te overpeinzen. Komt het mij gelegen. De gelegenheid te baat nemen, klinkt veel opgewekter! Van de gelegenheid gebruik maken. Ja, dat ga ik doen.
Zo zijn de vele contacten met de cliënten die wij bij De Hoop mogen hebben, iedere keer weer gelegenheden. Mogelijkheden. Even heel kort door de bocht: elke ontmoeting met een mens was voor Jezus een gelegenheid, een mogelijkheid. Tijdens Zijn laatste ontmoeting hier op aarde, nog voor de hemelvaart, de gelegen heid te baat nemend, zei Hij onder andere: “Ga dan heen, onder wijs al de volken…, hun lerend alles wat ik u geboden heb, in acht te nemen...” (Mattheüs 28:19 HSV). Jezus gebood ons de naaste lief te hebben (Lukas 10:27-37 HSV). Hij gebruikt de wereldberoemde gelijkenis van de barmhartige Samaritaan om het begrip ‘naaste’ te verduidelijken. En ook, hoe kun je naaste zijn? De naaste, de mens in problemen. Opgenomen in de verslavingszorg of in an dere psychische nood. Misschien ook niet direct vindbaar in je vriendenkring of eigen kerk. De mens van een andere cultuur of achtergrond, andere huidskleur. Hij leerde ons om als naaste te zijn, door barmhartigheid of liefde te bewijzen aan de ander die inderdaad anders is, of hulp nodig heeft.
Hoe kostbaar is het dat wij binnen ons werk iedere dag de gele genheid hebben om de naaste te ontmoeten en de naaste te zijn.
“Bij leerwerkbedrijf De Hoop Maatwerk maakte ik dit beeld. Deze vlinder met kapotte vleugels, die weer gelijmd zijn met goud, staat voor de bescha digde ziel die weer geheeld is. In plaats van de beschadigingen weg te werken, zodat niemand ze meer ziet, koos ik ervoor om de vleugels te
repareren met de Japanse techniek Kintsukuroi Dat betekent repareren met goud. Ik wil hiermee laten zien dat je trots mag zijn dat je ziel weer ge heeld is.”
Door Dimitri van der Pluijm
