DokuDaily 08 - DokuFest 2016

GAZETA ZYRTARE E DOKUFESTIT VITI XV, E PREMTE #8, 12 GUSHT 2016

OFFICIAL DOKUFEST NEWSPAPER YEAR XV, FRIDAY #8, 12 AUGUST 2016

ENGLISH SECTION -> PAGE 12 www.dokufest.com

Foto: Majlinda Hoxha

KINO KLUBI

SHTËPIA E KULTURËS

DOKU KINO

1200

VIEW FROM THE WORLD

VIEW FROM THE WORLD

HUMAN RIGHTS DOX

2000

1400

MASTER CLASS

VIEW FROM THE WORLD

MAGICAL SUBSTANCES: MUSIC ON FILM

2200

1600

INTERNATIONAL DOX - SHORT

POWER, CORRUPTION AND LIES

TRIBUTE: ABBAS KIAROSTAMI

VIEW FROM THE WORLD

HUMAN RIGHTS DOX

HOMAGE CHANTAL AKERMAN

KINO LUMBARDHI

KINO NË LUM

DOKUKINO PLLATO

2000

VIEW FROM THE WORLD

BALKAN DOX

VIEW FROM THE WORLD LIFE, ANIMATED / 91’

A MAGICAL SUBSTANCE FLOWS INTO ME / 68’

2200

HUMAN RIGHTS DOX

HUMAN RIGHTS DOX

INTERNATIONAL SHORTS

KINO PRIZRENI SCREENINGS

AUTHOR: JT LEROY STORY / 110’

SIMON ELLIS

REMAINS FROM THE DESERT / 20’ 9 DAYS - FROM MY WINDOW IN ALEPPO / 12’

KATE PLAYS CHRISTINE / 110’

THY FATHER’S CHAIR / 72’

SHADOW WORLD / 94’

STARLESS DREAMS / 76’

ALL THESE SLEEPLESS NIGHTS / 100’

DREAM CINEMA OSCAR NOMINATED SHORTS - LIVE ACTION AVE MARIA / 15’ , DAY ONE / 25’ EVERYTHING WILL BE OKAY / 30’ SHOK / 21’ , STUTTERER / 12’

VIEW FROM THE WORLD

PRESENTING PRINCESS SHAW / 80’

TASTE OF CHERRY / 95’

INTERNATIONAL DOX - FEATURE DUGMA - THE BUTTON / 58’ THE EVENT / 74’

FIRE AT SEA* / 108’

SONITA / 90’

DO NOT RESIST / 73’

TRAPPED BY LAW / 92’

AMONG THE BELIEVERS / 84’

ON BELONGING / 19’ NO HOME MOVIE / 115’

WHATEVER THE WEATHER / 12’ , MOTHER / 14’ A NIGHT IN TOKORIKI / 18’ MANOMAN / 11’ , WORLD WAR CUP / 7’ THE SADNESS WILL NOT LAST FOREVER / 8’

CyanMagentaYellowBlack

1800

KINO KALAJA MAGICAL SUBSTANCES: MUSIC ON FILM

-

1

KUFIJTË NUK DUHET TË EKZISTOJNË

Foto: Somer Spat

Efikasiteti i reagimit civil varet nga konsistenca Për herë të parë e kam vizituar festivalin tri vite më parë. Nuk kisha në garë ndonjë film; nuk isha në asnjë juri. Thjeshtë erdha. Kam qenë edhe më parë në Ballkan, dhe gjithmonë kam kënaqësinë të kthehem, por Kosova është pak më ndryshe nga shtetet që e rrethojnë.

Disa ditë pas ardhjes time një nga programerët e festivalit më mori për ta takuar babanë e tij. I emocionuar që ta takojë njeriun që e ka krijuar mikun tim, bëra një udhëtim. Kur arritëm, dhe më njoftuan me të, doli se ai nuk di anglisht. Por unë kam qenë edhe më parë në rajon, kështu që di çfarë të bëj – e kthej në serbishten time të prishur dhe ndihmon (unë jam rus, kështu që ia dal). Dhe ashtu bëra. Dhe shkoi mirë.

CyanMagentaYellowBlack

Vetëm pak minuta pasi u larguam, e kuptova që një turist rus sapo i foli serbisht një shqiptari që e ka parë luftën. Dhe shkoi mirë. Ne të dy e dinim gjuhën dhe ishte mënyra e vetme për ta kuptuar njëri tjetrin. Dhe ashtu bëmë.

Shteti im nuk e pranon Kosovën, por unë i pranoj njerëzit e mrekullueshëm që i takova këtu.

Unë nuk besoj në kombe. Mendoj se kufijtë nuk duhet të ekzistojnë meqë ne të gjithë jemi njerëz.

Nuk parapëlqej të ndahem nga njerëz si Veton Nurkollari, Jean-Gabriel Périot apo Simon Ellis me faktin se kemi lindur në vende të ndryshme dhe flasim gjuhë të ndryshme. Shteti, nëse ekziston, duhet të përbëhet nga njerëzit që i do. Dhe nuk duhet të jetë problem të jesh me ata që i do.

Sidoqoftë, kishte një problem me edicionin e këtij viti: shiu. Nuk e kam ditur kurrë që shqiptarët janë nga sheqeri dhe mund të shkrihen qoftë edhe nga një rigë e lehtë.

Por stuhia ka kaluar dhe dielli është kthyer. Shihemi këtej!

(Alexei Dmitriev)

2

Nuk ka rëndësi numri i atyre që i bashkohen protestës apo një kauze, por konsistenca çon peshë.

Po ashtu nuk ka çështje me prioritet kur protestohet, pasi për secilën shkelje të drejtave të qytetarëve duhet ngritur zërin, është thënë në një nga panelet e diskutimit të mbajtura në kuadër të edicionit të XV të DokuFestit. Aty u mblodhën aktivistë nga Kosova, Serbia dhe Maqedonia, me ç’rast folën për efikasitetin e rezistencës civile, e cila u tha se nuk është çështje e teorisë.

Lëvizjet jo të dhunshme shoqërore dhe fushatat qytetare kanë një histori të pasur të përfundimit të shtypjes dhe padrejtësisë, aparatit dhe formave të tjera të korrupsionit.

Në panel u tha se qytetarët duhet ta shohin vetën si aktivistë, e jo si të shtypur.

Ksenija Radovanovic nga “Ne Da(vi)mo Beograd” ka thënë se ata sa herë që kanë protestuar rreth projektit të ‘Beogradit mbi ujë’ dhe qeverisjes korruptive nuk kanë menduar për numrin e pjesëmarrësve. Ajo ka cekur se nisma ka marrë vëmendje të publikut dhe mbështetje më shumë sesa numri i protestuesve kundër një projekti të dyshimtë. Ajo shpjegoi se jo-transparenca e institucioneve në Serbi i ka shtyrë të dalin rrugëve. “Protesta erdhi si reagim që Qeveria nuk na dëgjonte kur kërkonim transparencë, madje na thoshin “kush jeni ju, çfarë qytetarë jeni ju?”. E kur partitë opozitare shprehën gatishmëri të marrin pjesë ne u thamë që nuk ka asnjë problem, por ua kemi bërë me dije se nuk duhet të ketë flamuj apo simbole të subjekteve”, tha Radovanovic.

Ndërsa Artan Sadiku nga “Solidarnost” në Shkup ka shpjeguar se ata filluan me diçka të vogël, ngase kishte ndarje të thella shoqërore në Maqedoni.

“Qeveria ishte shumë autoritare, e protesta kishte qëllim që të shtynte Qeverinë të vepronte në të mirë të qytetarëve”, tha ai.

“Kemi arritur t’i bëjmë njerëzit ta shohin vetën si aktivistë, jo si njerëz që shkelen nga dikush. Ne kemi shoqëri civile që mund të rritet, të forcohet, mund edhe të zhduket por edhe mund të rikthehet e fuqishme”, tha Sadiku.

Në panel ishte edhe Hajrulla Çeku nga “EC Ma Ndryshe” organizatë kjo jo-qeveritare me bazë në Prizren. Me këtë rast ai ka folur për rastet që kanë ngritur si shoqëri civile dhe njëkohësisht ka kundërshtuar idenë e atyre që protestën e vlerësojnë vetëm nga numri i protestuesve.

“Ata që nuk reagojnë ata kritikojnë. Nuk duhet me numra me fol për protestën, pra duhet të reflektojnë institucionet dhe të gjithë ne”, tha ai. Çeku tha se në Kosovë nuk kanë të ndalur reagimet, protestat, ankesat, rekomandimet, vërejtjet, kundërshtimet e gjithçka tjetër e ngjashme, por sipas tij, duhet konsistencë për to.

“Më rëndësi është të mbahet konsistenca e reagimeve të çfarëdo forme që janë. S’ka lidhje numri i pjesëmarrësve. Qytetarët duhet ta shohin vetën si aktivistë”, ka shtuar ai.

Pjesëmarrësit thanë se protestat janë si lloj trajnimi për të gjithë, si për organizatorët, pjesëmarrësit e edhe për vet përgjegjësitë e institucioneve dhe opozitën, në kohën kur ato bëhen.

Disa nga ta thanë se protesta nuk mund të organizohet me sindikata ndërsa të tjerët vlerësuan se ata që nuk marrin pjesë në kauza apo protesta nuk kanë të drejtë të kritikojnë pastaj.

Panelistët e edhe pjesëmarrësit thanë se duhet përdorur çdo mjet komunikimi kur organizohet diçka për të kundërshtuar veprimet joligjore të qeveritarëve, ndërsa për mediat thanë se duhet të jenë sa më të pavarura dhe të raportojnë për kauzat e secilit.

(Teuta Gashi)

Lojë shpërblyese Fujifilm gjatë ditëve të DokuFestit dhuron nga një aparat për pjesëmarrësit e lojës shpërblyese.

Zarife Pomak

Pjesëmarrja në lojën shpërblyese bëhet duke i plotësuar të dhënat e duhura në pjesën e prapme të biletës. Njoftimi për fituesit shpallet në DokuDaily.

James Longley rikthehet në jurinë e DokuFest

Foto: Somer Spat

Longley për DokuDaily thotë se është i kënaqur me rikthimin në Kosovë, teksa flet edhe për temën kryesore të këtij edicioni, korrupsionin, për të cilën dukuri thotë se ekziston kudo në botë, përfshirë edhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

James Longley është regjisor dhe fotograf, i njohur më së shumti me filmin e tij Gaza Strip, i xhiruar gjatë kryengritjes së dytë në Palestinë, dhe filmat e tij dokumentarë Iraq in Fragments dhe Sari’s Mother, të shfaqura edhe në DokuFest 5 vjet më parë. Dokumentarët, të nominuar për Oscar dhe fitues të shumë festivaleve, tregojnë jetën e qytetarëve irakianë gjatë kohës së luftës dhe okupimit.

James tani po punon për një film të ri, “Angels are made of light”, një film që ndjek jetën e studentëve dhe mësuesve përgjatë tre vjetëve në një shkollë në Kabul, Afganistan. James është anëtar i Academy of Motion Picture Arts and Sciences në MacArthur Foundation Fellow.

DD: Si ndjeheni që jeni rikthyer në Kosovë, në DokuFest?

James Longley: Është e mrekullueshme. Veçanërisht të jem në Prizren, dhe mund të them vendin më të mirë në Kosovë...Me të vërtetë mendoj se DokuFest është njëri prej festivaleve më të mira.

Mendoj se Kosova është unike, me ngjarje të mëdha kulturore çdo vit dhe festivalin e filmit do-

kumentar. Ndoshta Kosova është vendi i vetëm në botë për këtë, dhe kjo është një gjë e mirë, e them këtë si një filmbërës.

DD: Duke qenë pjesë e jurisë keni shikuar dhe filma. Si ju duket programi?

JL: Jam anëtar i jurisë në garën “Human Rights” dhe shikuam shumë filma sot. Kemi parë filmin “Homeland: Irak Annee Zero”, që zgjat pesë orë, dhe është një film i mrekullueshëm, dhe më pëlqen shumë... Jam në jurinë për nëntë filma garues. Dua të shoh më shumë filma, ndoshta 15 deri në 20 filma do të arrij të shoh deri në fund të festivalit.

DD: Si ju duket ideja që në DokuFest të diskutohet për korrupsionin?

JL: Korrupsioni është problem në shumë vende.

Nuk di për situatën në Kosovë, por sigurisht i keni problemet e juaja. Kam jetuar në vende shumë të korruptuara, me qeveri të korruptuara, siç është Pakistani, Afganistani, që lidhet me kulturën dhe gjëra të ndryshme. Por, për të qenë i sinqertë si amerikan më duhet të them se edhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës janë shumë të korruptuara politikisht. Mendoj se ka bëjë me korrupsion “të legalizuar”.

Ata kanë bërë ligje, të cilat lejojnë që korrupsioni të zërë vend për shembull në sektorin e ushtrisë.

Lufta në Irak, lufta në Libi, kjo luftë në Siri, besoj se ky është një lloj i korrupsionit ndërkombëtar.

Lufta kundër Jemenit, mbështetja për qeveritë e këqija, për shembull Shtetet e Bashkuara mbështe-

sin diktaturën në Honduras, dhe këto gjëra janë të bazuara në korrupsion. Me këto luftëra ata lëvizin paranë publike, resurset publike në xhepa private, dhe ky është korrupsioni. Por, thjeshtë është legalizuar dhe njerëzit e pranojnë, por mendoj se është korrupsion i madh me qindra miliona dollarë.

DD: Keni qenë në Irak dhe e njihni situatën atje. A mund të bëni krahasime me Kosovën?

JL: Mendoj se është një situatë shumë më ndryshe.

Atje ka luftë, sikurse kishte edhe këtu. Por, lufta atje po vazhdon me vjet të tëra, në vitin 1991, në vitin 1998 bombardimi i Bagdadit. Në Kosovë, në ish-Jugosllavi, ishte luftë e keqe, por mund të themi se ka përfunduar, por jo edhe në Irak.

DD: A keni konsideruar realizimin e ndonjë projekti filmik me Kosovën?

JL: Nuk e di për momentin se cili do të jetë filmi im i radhës. Jam duke edituar një film për Afganistanin, në Danimarkë.

DD: A mund të na tregoni për çfarë bëhet fjalë në atë film?

JL: Bëhet fjalë për një shkollë normale në kryeqytetin e Afganistanit, në Kabul. Isha atje rreth tre vjet për të filmuar, dhe tani kam material me orë të tëra që më duhet t’i montoj.

3

CyanMagentaYellowBlack

Regjisori i njohur James Longley është kthyer në DokuFest për të qenë pjesë e jurisë në DokuFest në kuadër të garës së filmave për të Drejtat e Njeriut (Human Rights).

FILMAT E REKOMANDUAR 9 DAYS – FROM MY WINDOW IN ALEPPO

16:00 KINO KLUBI Floor van der Meulen, Thomas Vroege, Issa Touma Holandë, Siri - 2015 Një vështrim i paparë në një luftë që po zhvillohet tani e disa vjet.

KATE PLAYS CHRISTINE

12:00 SHTËPIA E KULTURËS Robert Greene SHBA - 2016

Aktorja Kate Lyn Sheil përgatitet për të luajtur Christine Chubbuck, një gazetare televizioni e cila vrau veten “live” në vitin 1974.

CyanMagentaYellowBlack

THY FATHER’S CHAIR

14:00 SHTËPIA E KULTURËS Antonio Tibaldi, Alex Lora SHBA, Itali – 2015

4

Abrahami dhe Shraga janë binjakë hebrenj ortodoksë. Që nga vdekja e prindërve ata kanë ndaluar hedhjen e gjërave, duke akumuluar të gjitha llojet e mbeturinave.

Foto: Tughan Anit

Pak rezultate të qëndrueshme në ballafaqimin me të kaluarën I domosdoshëm për çdo shoqëri që dëshiron t’i mbyllë plagët e së kaluarës është edhe ballafaqimi me të. Aktivistët civil po bëjnë përpjekje që duke përkujtuar të kaluarën, të mos përsëriten gabimet e njëjta në të ardhmen. Koncepti i Ballafaqimit me të Kaluarën, është trajtuar në dekadat e fundit në shtetet e rajonit të Ballkanit, më saktësisht tek shtetet e ish-Jugosllavisë. Për këtë temë u fol edhe në njërin prej paneleve të diskutimeve në kuadër të DokuFest-it. Zarko Puhovski, Natasa Kandic, Shkelzen Maliqi dhe Daliborka Uljarevic, folën gjatë rreth asaj se çka paraqet Ballafaqimi me të Kaluarën, pajtimi institucional por edhe për trashëgiminë e Gjykatës së Hagës. Folën po ashtu edhe për potencialin e shoqërisë civile dhe kontributin e kësaj të fundit në pajtimin e popujve.

Tre fakte rreth kësaj çështje i paraqiti profesori i filozofisë politike në Kroaci Zarko Puhovski. Ai, po e sheh proces pak më të vështirë për shkak të diskursit politik të të gjitha vendeve që s’mund të dalin nga heroizmi i asaj lufte.

Por, fajëson edhe shtetet tjera ndërmjetësuese dhe Bashkimin Evropian që sipas profesor Puhovskit e kanë zvogëluar interesimin që të bëjnë presion dhe të merren me këtë çështje.

“E kemi rastin e Kroacisë, ku me kryetarin e kaluar kemi pas bashkëpunim të mirë ndërsa ky i fundit as që dëshiron të flas për këtë punë. Nuk mund të flasësh as me Maqedoninë, për shkak të situatës që është krijuar atje.

Kanë problemet e veta. Kemi pas po ashtu një bashkëpunim të mirë edhe me kryetaren e Kosovës, por ajo ka përfunduar mandatin... Dhe tashmë është pyetje e hapur se si do funksionojnë gjërat tash e tutje. Kemi pas edhe një bisedë të premtueshme me kreun e Qeverisë së Serbisë z. Vuçiq, por pas kësaj fjalët kanë mbetur vetëm fjalë”, tha Puhovski.

Profesori ka pak shpresë edhe tek shoqëria civile për të cilën thotë se gjatë viteve po e humb fuqinë dhe ndikimin. Foli pak fjalë edhe për KOMRA-n, iniciativë kjo që drejtohet nga Natasa Kandic në Serbi. Po e cilëson si

njërën ndër nismat me rezultatet më të mira.

Por vet Kandic duke folur për këtë projekt tha se është arritur ‘tavani’ dhe se shoqëria civile po e ka të vështirë të mbijetoj. Megjithatë, ajo është optimiste pasi që tashmë kanë krijuar një bazë dhe se kjo bazë mund të zhvilloj një përfitim për të gjithë. Por që të jetë e qëndrueshme Kandic thotë se duhet të investohet.

“Duhet të besojmë, të investojmë, përkrahim, nxisim shoqërinë civile dhe vazhdimisht ta sigurojmë që vetë shoqëria civile ka kapacitet që të bind politikanët që në fund të fundit të pranojnë diçka që duhet të bëhet nga shoqëria civile dhe ata të tregohen si autor i asaj që është bërë”, tha Kandic.

Pajtimit ndërmjet popujve dhe ballafaqimin më të kaluarën po e sheh të vështirë edhe drejtoresha e e Qendrës për Edukim Shoqëror në Mal të Zi Daliborka Uljarevic. Ajo, tha se është e vështirë të arrihen rezultate ku në krye të shtetit ka ende njerëz të ulët dhe që dyshohen për krime.

Madje këto koka të krimit nuk janë hetuar as nga Gjykatat e mëdha, si ajo e Hagës. Me këtë u pajtua edhe panelisti tjetër, analisti Shkelzen Maliqi. Madje ky i fundit tha që në krye të shteteve, sidomos në atë të Serbisë qëndrojnë njerëz që kanë qenë të përfshirë në vitet 90-ta.

“Gjykata Ndërkombëtare e Hagës ka kryer punë dhe ka pasur ca rezultate, por jo të plota”, tha Maliqi.

Panelistët diskutuan edhe për mënyrat se si mund të ballafaqohet me të kaluarën dhe si mund të vije deri tek pajtimi. Profesor Zarko Puhovski tha se pajtimi nuk mund të arrihet pa u futur të gjitha shtetet në Bashkimin Evropian, ndërsa shpresojnë shumë edhe tek projektet e mëdha që kanë nisur në këtë drejtim nga po e njëjta organizatë ndërshtetërore.

(Dardan Hoti)

FILMAT E REKOMANDUAR TASTE OF CHERRY

16:00 DOKUKINO Foto: Tughan Anit

Anri Sala, me ligjëratë për muzikën, kohën dhe shoqërinë

Sala, u dëgjua me shumë vëmendje nga të pranishmit që ishin në një numër goxha të madh te Kino Klubi.

“Sot, paraqita një aspekt të rëndësishëm që është raporti me muzikën por edhe me mënyrën se si e perceptojmë kohën, dhe jo vetëm raporti se si perceptojmë kohën në lidhje me muzikën por edhe me lidhjet politike e shoqërore, dhe u bazova më shumë tek nocioni i syncopation ku nuk ka një fjalë shqip që mund ta sqarojmë, por është ideja tek vënja e aksentit apo të përqendruarit në pjesën më të parëndësishme të ritmit, pa futur potencial atje ku nuk ekziston, jo tek ritmi i fortë, sepse në muzikë në përgjithësi gjithmonë vihet më shumë aksenti tek momenti i fortë brenda një fraze muzikore”, tha ai.

Pos shpjegimit për ligjëratën Anri Sala, tregoi edhe për punën e tij, që siç tha ai pas ca viteve është përqendruar në aspekte të tjera, por gjithmonë sipas Salës, ka pasur lidhje me punët e tij të mëhershme të cilat i ka bërë në Shqipëri.

Sala është edhe anëtar jurie për filmat e shkurtër ndërkombëtarë në edicionin e XV të festivalit DokuFest, mirëpo si ligjërues në masterklas ka shpjeguar krijimtarinë e tij.

Ai shpjegoi se intervista është një nga punët e tij të para.

“Ajo që më intereson mua është filmi që mbetet në mendjen e vizitorit pasi që të dal nga ekspozita:

mënyra se si filmat e mi lidhen, hapësira në mes të filmave të mi, lidhja e tyre me arkitekturën dhe hapësirën, mënyrën sesi asnjëherë nuk humb gjurmët. Se je aty ku je”, tregoi artisti.

Një iranian vozit makinën e tij në kërkim të dikujt që do t’a varros atë qetësisht nën trungun e qershisë pasi që ai të vetëvritet.

THE SADNESS WILL NOT LAST FOREVER

Ai e filloi me “Intervista” film që Sala e ka realizuar me nënën e tij, Valdete. Në një film 16 milimetërsh që Sala e gjen në shtëpinë e tij, shihet një grua në radhët e Aleancës Komuniste të të Rinjve.

Më vonë ai e kupton që ajo grua, është nëna e tij.

Pasi deshifrohen fjalët e nënës, vite më vonë ajo ballafaqohet me filmin dhe me të kaluarën e saj, me veten në një moshë më të re, me idealet e saj komuniste.

Anri Sala vazhdoi bisedën me kuratorin turk Vasif Kortun, por edhe me audiencën edhe për punët e tij të mëvonshme, e që ishin shumë interesante për publikun.

Kur është pyetur nëse ka menduar ndonjëherë që të bashkëpunojë për realizimin e ndonjë filmi të gjatë apo nëse ka pasur ndonjë ofertë, Sala ka thënë se “kinemaja ka për qëllim që t’i bëjë njerëzit të harrojnë se ku janë”. Ndërsa qëllimi i artit të tij është krejt e kundërta.

22:00 DOKUKINO PLLATO Alexei Dmitriev Rusi, Holandë - 2016 Pikturat më të bukura janë ato për të cilat ëndërron kur shtrihesh në shtrat dhe tymos llullën, por nuk i pikturon kurrë.

DAY ONE

Rrugëtimi i tij prej artisti dikujt mund t’i shërbejë si këshillë e mirë për vazhdime drejt sukseseve.

“Kjo ishte më shumë një diskutim, pra natyrisht ka një lloj koherence sepse ka lidhje me punën time, me praktikën time si artist dhe fillova nga punët e mëhershme deri tek punët më të vonshme, por kishte deri diku një lloj improvizimi, pasi që, ishte një bashkëbisedim që nuk është që e kishim përgatitur përpara por e lamë që të rrjedhë vetë këtu”, pohoi ai.

(Teuta Gashi)

20:00 DREAM CINEMA Henry Hughes SHBA - 2015 Rutina e qetë e 5 murgeshave palestineze që jetojnë në Bregun Perëndimor çrregullohet kur një familje izraelite vendoset aty mu në kohë të Shabatit.

5

CyanMagentaYellowBlack

Një artist që vepron në Berlin por i lindur në Tiranë, fitues i shumë çmimeve, e shumë herë i zgjedhur artisti më i mirë në Francë. Ky është Anri Sala, i cili mbajti një ligjëratë në kuadër të edicionit të XV të DokuFest-it në Prizren, në lidhje me punët që ai i ka bërë deri më tani, më konkretisht për muzikën, mënyrën e perceptimit të kohës dhe jo vetëm.

Abbas Kiarostami Iran, Francë - 1997

RECENSIONE INT’L Shorts

A NIGHT IN TOKORIKI Regjisori: Roxana Stroe Rumani – 2016

E Premte 22:00 DokuKino Pllato 18’ Në këtë film tragjikomik dhe pak absurd të regjisores rumune Roxana Stroe, ne e shohim Alin dhe grupin e tij të shokëve të niset për në ditëlindjen e 18-të të Geaninas.

Ata janë në një karrocë kuajsh, duke kaluar nëpër rrugë me baltë, duke bartur të gjitha dhuratat për në Diskon Tokoriki, aty ku ndodh historia. Mu në mes të asgjëkundit, Tokoriki dhe përshëndetja e saj me ngjyra të ëmbla i fton në ndejë. DJ i veshur me ngjyra të shndritshme luan tinguj të muzikës Eurodance në pajisjen e tij të dalë mode derisa secili del të kërcen në pistën e vallëzimit.

Përveç Geanininës, familjes së saj dhe të dashurit të saj, të cilët rrinë të ulur në tavolinën e vetme në sallë nën palmën me drita neoni. Alini pinë e pinë dhe duket sikurse nuk përket më aty. Ai duket se e ka të pamundur t’i largojë sytë nga Geanina. I dashuri i saj Bebe duket i shqetësuar në lidhje me të. Derisa të gjithë e shijojnë dhe e humbasin vetën në muzikë, tensioni në mes të atyre treve rritet. Por jo gjithçka është e dukshme për syrin e spektatorit. Në ajër ka diçka të fshehur dhe të shtypur që nuk do të ishte e lehtë të pranohej.

Tekstet dhe këngët e luajtura në Tokoriki atë natë dhe shprehjet e personazheve tregojnë më shumë për dëshirat dhe emocionet se sa dialogët e paktë të vetë filmit. Është e vështirë të dallohet nëse jemi prapa në viteve ’90, apo është vetëm se Tokoriki me enterierin e tij të paharrueshëm që ka ngecur në atë kohë.

(Tevfik Rada)

INT’L Shorts

WORLD WAR CUP Regjisori: Simon Ellis Britani e Madhe – 2016

E Premte 22:00 DokuKino Pllato 7’

CyanMagentaYellowBlack

“Unë jam Angli derisa të vdes, e di që jam, jam i sigurt që jam, jam Angli derisa të vdes” Zëri i filmit ishte incizuar në një bar anglez gjatë një transmetimi të një ndeshje futbollistike Angli-Gjermani në Kupën Botërore FIFA më 2010 në të cilën Gjermania fitoi ndeshjen 4-1.

“Në qiell ishin dy aeroplanë bombardues gjermanë R.A.F nga Anglia e qëlloi dhe e rrëzoi njërin” Kamera imiton teknikat e transmetimit të futbollit në një imazh të bregut shkëmbor nën qiellin e kaltër të hapur.

6

Vendi na e përkujton një fushë betejë “Toka Ang-Gjer” Flamujt e Anglisë dhe Gjermanisë qëndrojnë në breg, përballë njëri tjetrit. Secilën herë që shënohet një gol, flamuri i shtetit që shënon valon në ajër.

“Bastardët gjermanë” Ne e dëgjojmë rivalitetin e kamotshëm të futbollit Angli dhe Gjermani – i cili konsiderohet si i njëanshëm – përmes thirrjeve patriotike dhe agresive nacionaliste në incizime. Shumica thirrje e britmë i përmend luftërat e shkuara në mes të Gjermanisë dhe Anglisë.

“Hitleri kishte vetëm një top, tjetri është në Sallën Albert, nëna ia preu shkërdhatës kur ishte i vogël” Regjisori i shquar i filmit britaniku Simon Ellis gjithashtu ka përgatitur një përzgjedhje filmash të shkurtër që do të shfaqen gjatë edicionit të sivjetmë të DokuFest-it, pjesë e “Retro: Simon Ellis”.

“Sundon Britania, Britania, sundon valët, Britanikët nuk duhet të jenë kurrë skllevër”.

(Tevfik Rada)

RECENSIONE HOMAGE CHANTAL AKERMAN

NO HOME MOVIE Regjisori: Chantal Akerman Francë, Belgjikë – 2015

E Premte 18:00 Doku Kino 115’ Filmi përfundimtar i Chantal Akerman ka mprehtësi dhe melankoli gati të padurueshme: një dokumentar studim i natyrës së qetë i nënës së saj plakë, Natalia Akerman, një e mbijetuar nga Holokausti, e lindur në Poloni. Akerman ishte tepër e lidhur me të, dhe vdekja e saj i kontribuoi depresionit që e bëri Akerman t’i jap fund jetës në tetor 2015, në moshën 65 vjeçare.

Natalia shfaqet duke jetuar në banesën e saj modeste në Bruksel: paraqiten incizime të gjata, statike të saj duke u vërtitur nga dhoma në dhomë ose duke bërë biseda të

dhembshura e të mbërthyera me vetë Chantalin qoftë personalisht, qoftë në Skype. Si dashnorë adoleshentë, Chantal dhe Natalia mezi e ndërpresin lidhjen. Motra e Chantalit, Sylviana vjen rregullisht që të kryej detyrat ndaj të vjetrit, si dhe janë teknikët që kujdesen në shtëpi.

Centimetër pas centimetri Natalia po tërhiqet nga bota.

Paraqitet edhe një skenë që të thyen zemrën ën të cilën ajo shfaqet duke fjetur në një mbështetëse dhe Chantali, të cilës mesa duket i ka thënë mjeku se ajo nuk duhet të flejë, përpiqet ta zgjojë atë, dhe gjithçka duket se nuk do të shkojë aq lehtë në atë natë të mirë.

Pamja është e zbukuruar me skena shumë ndryshe të botës së jashtme, një botë larg prej arrestit të rehatshëm shtëpiak të zonjës Akerman: oborri i pasmë i ndërtesës, një park lokal, dhe një shkretëtirë – ky vendi i fundit që është si në ëndërr dhe gati abstrakt. Bota e jashtme glamuroze e Nju Jorkut dhe Parisit, nga e cila Chantali po thërret në Skype, nuk shfaqet. Vetë titulli ka dykuptimësi: nuk është film tradicional shtëpie, ose ndoshta është filmi për asnjë shtëpi, një film për largimin e trishtuar nga shtëpia.

INT’L SHORTS

MOTHER Regjisori: Simón Mesa Soto Suedi, Kolumbi – 2016

Filmi Mother/Madre (Nëna) fillon me fytyrën e një vajze të bukur 16 vjeçare. Fytyra e pafajësisë, pastërtisë dhe mirësisë, do të merren këto ide të shoqërisë se si duhet të jetë një vajzë e re. Shoku i saj e dërgon atë në një Agjenci Pornoje dhe heroina jonë do ta gjejë vetën në mesin e grave që presin të intervistohen.

Në intervistë atë e pyesin nëse është ambicioze, dhe am-

biciet e saj nga ajo definohen me ëndrra për motoçikleta, vetura, shtëpi dhe lukse. Dhe të gjitha ëndrrat ofrohen t’i përmbushen në këmbim të “rinisë”. Ajo pranon.

Transformimi ka ndodhur. Ku janë sytë që shkëlqejnë?

Buzëqeshja e re? Balli i hapur me krenari? Ka humbur në shoqëri.

Ka fituar nevoja për tu rritur dhe për të filluar së shkatër-

ruari ëndrrat. Nevoja për tu bërë individ, i pavarur, dikush në këtë botë joshëse të njerëzimit. Dhe edhe një herë në atë traumë të freskët ajo i kërkon së ëmës të flejë me të, ta kujtojë kur ajo ishte nevoja e saj, kur barra e qenies nuk ishte e saja, ku nuk mund të shihej mjerimi i shoqërisë.

(Yll Bylykbashi)

7

CyanMagentaYellowBlack

E Premte 22:00 Dokukino Pllato 14’

Media Sponsor

REPUBLIKA E KOSOVËS

MINISTRIA E KULTURËS, RINISË DHE SPORTIT

KOMUNA PRIZREN

IT Partner

Embassy of the Kingdom of the Netherlands Kosovo

AUSTRIAN EMBASSY

CyanMagentaYellowBlack

KOSOVO

printing house

8

DOKUNIGHTS E Premte 00:00 Andrra Marash / Friday 00:00 Andrra Marash

DRUGSTORE open all night w/ BANE, VITANOV & ALI GUNEY

Miqtë tanë nga klubi ikonik Drugstore Beograd vijnë me tre rezidentët e tyre.

Natë underground tekno do të ishte nënvlerësim.

Our friends from the iconic Drugstore Beograd come with three of its residents.

Underground techno night is an understatement.

SUNSET STAGE @ KALAJA 12.08 E PREMTE / FRIDAY

CyanMagentaYellowBlack

JONIANËT, ALBANIAN ISO-POLYPHONY Këndimi Iso-polifonik nga Shqipëria e Jugut është një kryeveper orale dhe jomateriale e trashëgimisë të njerëzimit e shpallur nga vet UNESCO / Iso-polyphony singing of South of Albania is a proclaimed masterpiece of the oral and intangible heritage of humanity by UNESCO. Wind in it.

9

CyanMagentaYellowBlack

10

DokuFesti me rritje kualitative sjellë filma me histori intriguese

Foto: Tughan Anit

“E vlerësoj shumë kur mirëpritni programin dhe mënyrën se si kemi vendosur t’i shfaqim filmat”, është shprehur Nurkollari.

Ndërsa Fisnik Maxhuni, regjisori shqiptar nga Zvicra thotë se filmi i shkurtër “Lost Exile” para se të flasë për migrimin, më tepër përqendrohet në çështjen e të drejtave të njeriut.

Emir, një njeri familjar, punon për botën e krimit lokal si trafikant njerëzish në mes Serbisë dhe Hungarisë. Hana, një grua e re nga Kosova dëshiron të largohet nga vendi i saj dhe takohet me Emirin për ta larguar atë. Rrugës, kolegët e paskrupullt të Emirit e urdhërojnë atë të ndalet në një motel afër kufirit. Ata e shohin te Hana mundësinë për të fituar para duke e dhënë atë te një rrjet prostitucioni. Atë natë, Emiri përballet me një dilemë morale dhe njerëzore të tij teksa Hana do ta testojë guximin e saj për të ndryshuar jetën e saj dhe të arrijë të dalë në Evropë.

“Bëra një storie që fillon me Kosovën. Për mua ishte shumë e rëndësishme të paraqitja atë që po ndodhte. Për dy vite kam udhëtuar nëpër Ballkan dhe veçanërisht në Serbi. Gjithçka ishte e vështirë e sidomos të sjellja produksionin zviceran, por funksionoi,” shprehet Rexhepi.

Para gazetarëve është prezantuar edhe Ognjen Glavonic, regjisori i filmit “Depth Two”, që flet

për periudhën e vitit 1999. Derisa NATO po bombardonte Jugosllavinë, një kamion me 53 trupa të vdekur zhytet në Danub pranë kufirit me Rumaninë. Asnjë hetim nuk ndërmerret. Më parë, në Suharekë, Kosovë: policia serbe tubon fshatarët. Një grua përjeton gjëra të tmerrshme, trupat zhduken në varret masive të largëta. Për njerëzit thjeshtë pothuajse nuk ka konsideratë. Ngjarje monstruoze, çdo dhe secila hollësi të organizuara në bazë të një logjistike të dhunës nga një shtet që zbaton një plan sekret vdekjeprurës kundër popullsisë së vet. “Depth Two”me sukses mat të vërtetën. Njerëzit mund ti vrasin njerëzit, por jo edhe kujtimet.

Glavonic thotë se në këtë film flitet ndryshe për viktimat.

“Në këtë rajon viktimat janë shfrytëzuar për qëllime politike. Ideja ishte të paraqitet një logjikë ndryshe nga ajo e mëparshmja,” thotë ai.

Ndërhynë edhe Nurkollari për të dhënë vlerësimin se “ky film është më i miri që është bërë në Serbi, dhe pikë”.

Aty u prezantua edhe filmi “Cameraperson”, në të cilin rimodelohen disa nga xhirimet në një kaleidoskop duke reflektuar mbi profesionin e filmbërëses amerikane, Kirsten Johnson. “Cameraperson”, një film inovativ dhe nxitës mendimesh, dëshmon mjeshtërinë në filmbërjen e ndjeshme, dhe duhet të shihet nga secili që krijon karrierë në filmimin e jetës së tjerëve.

Për 25 vjet filmbërësja amerikane Kirsten Johnson ka bredhur globin me disa nga regjisorët më të mëdhenj të dokumentarëve në botë, duke përfshirë Michael Moore-in dhe Laura Poitras-in.

“Ne të gjithë tani kemi mundësinë të xhirojmë me një telefon, për të dëshmuar për shembull se si një

polic mund të abuzojë me një qytetar”, shprehet Johnson, duke rekomanduar funksionimin si komunitet i përbashkët për të shtyrë përpara dialogun.

Një tjetër filmbërës që është prezantuar në këtë konferencë ka qenë njëri nga regjisorët e filmit “9 Days-From my window in Aleppo”, Issa Touma.

Në një mëngjes të gushtit të vitit 2012, ky fotograf i njohur sirian kishte parë njerëz të rinj duke i zvarritur thasët me rërë në rrugën e tij. Kjo ngjarje doli të jetë fillimi i kryengritjes siriane në qytetin e Aleppos. Touma mori aparatin e tij dhe kaloi nëntë ditë i fshehur në banesën e tij, duke regjistruar atë çfarë po ndodhte jashtë. Rezultati? Një vështrim i paparë në një luftë që po zhvillohet tani e disa vjet.

Ndërkohë ka pranuar se tashmë ka në plan që të organizojë një festival filmi në Aleppo dhe se të gjithë filmbërësit janë të mirëseardhur për pjesëmarrje.

14:00

Talk

SIMON ELLIS Gjuha : Anglisht Hapur për publikun Vendi: Kino Klubi

17:00

Panel

BEFORE TO AFTER Gjuha : Shqip Hapur për publikun Vendi: Lidhja e Prizrenit 11

CyanMagentaYellowBlack

Festivali Ndërkombëtar i Filmit Dokumentar dhe të Shkurtër, DokuFest, është në rritje kualitative, të filmave dhe të pranishmëve. Kështu ka vlerësuar drejtori artistik i festivalit, Veton Nurkollari, në një konferencë për medie, deri sa ka prezantuar regjisorë të disa filmave të suksesshëm të pranishëm në kategori të ndryshme. Në të njëjtën kohë ka shprehur mirënjohje që filmbërësit nuk kanë pas ankesa rreth orarit të shfaqjes së filmave.

THE BORDERS SHOULD NOT EXIST

ENGLISH SECTION

Foto: Somer Spat

First time I visited the festival three years go. I had no film in the competition; I was not on any jury. I just came. I’ve been to the Balkans before and I am always happy to return, but Kosovo is a bit different from the surrounding countries.

In some days after my arrival one of the festival programmers took me to meet his father. Excited to meet the man who created my friend, I made the trip. When we arrived, and I got introduced to him it, turned out that he does not speak English. But I have been to the region before, so I know what to do — switch to my broken Serbian and it will help (I am Russian, so I can wing it). And so I did. And it went well.

Only some minutes after we left, I realized that a Russian tourist just spoke Serbian to an Albanian man who has seen the war. And it went well. We both knew the language and it was the only way to understand each other. And so we did.

CyanMagentaYellowBlack

My country does not recognize Kosovo, but I recognize the great people that I met here.

I don’t believe in nationalities. I think the borders should not exist as we are all just humans. I prefer not to be divided from people like Veton Nurkollari, Jean-Gabriel Périot or Simon Ellis by the fact that we were born in different places and speak different languages. The country, if it exists, should consist of the people you love. And it should not be a problem being with the loved ones.

However there was one problem at this year’s edition: the rain. I never knew that Albanians are made of sugar and might be melted by even the slightest drizzle.

But the storms have passed and the sun is back. See you around!

(Alexei Dmitriev)

12

Citizens of regional countries should embrace activism The Panel ‘Everyday Rebellion’ took place at Prizren League and gathered activists from Belgrade, Skopje and Prizren who shared their experiences in collective fight against corruption.

Ksenija Radovanovic is a member of ‘Ne da(vi)mo Beograd’, an initiative that opposes the Belgrade Waterfront development project and the corrupt governance mechanism that supports it. She noted that the initiative has gathered much public attention and support in the past months as it gathered people in protests against the speculative project.

During election night in late April in the central neighborhood of Savamala - part of a hundred acre large development site - buildings were demolished and several passers-by tied up by men in masks. Government officials denied any irregularities in the late-night demolitions and ignored accusations of illegal and violent actions against the city and citizens. Protesters then took to the streets, calling for resignation of city and state officials who they claimed were involved in the demolition, and addressed broader issues around the project, which has been deemed ‘a project of national significance’ by the authorities, but seems to do the very opposite, giving away land to prime minister’s ‘friends’ from the United Arab Emirates, breaking and altering laws and ignoring the option of public participation.

Artan Sadiku from ‘Solidarnost’ spoke about the evolution of social movements in Skopje, which have transitioned from reactionary and ethnic demonstrations in the 1990s and beginning of 2000s to protests that tackle social issues ranging from worker’s rights to public space. Several leftist organizations were leading the movements but around 2009 a couple of NGOs started adopting the protests as a means of their advocacy. Several opposition parties wanted to join the movement

as well. Artan sees these splits and negotiations between various groups that are protesting a huge issue for the movement, which has not claimed power but aims to build sustainable social networks that could remobilize the masses after the initial wave of protests, settles down, thus building the culture of everyday rebellion. According to him, the social change is visible as citizens have embraced activism rather than limiting their rights only to the ballot box.

Hajrulla Çeku is part of ‘EC Ma Ndryshe’ organization in Prizren which stands for active citizenship and tackles issues of community, democracy and cultural life throughout Kosovo. He noted that, although there are common comments about apathy in local society, people have been engaging in activism more and more. According to him, the bigger problem lies on the other side. Authorities and media have been aiming to reduce the importance and legitimacy of protests by targeting the number of protesters. He gives an example of an event that occurred two months ago in Prizren. Due to institutional neglect an old house collapsed and took the life of a three year old girl who was playing in the street in front of it. Protesters blamed the state for the incident. Not many people responded to the call to the street so the next day the protest was declared a failure, ‘as if the small number of people legitimized criminal actions by the government’, Hajrulla notes.

The major upcoming challenges for all three initiatives are related to building a local as well as regional support network and fighting the threat of authorities, opposition parties and other organizations diverting and co-opting the movements. (balkanist.net)

Mehrdad Oskouei: ‘The only alternative to violence is feminising the world’

Foto: Tughan Anit

Following the screening of ‘Starless Dreams’, which was a personal, and in turns heart-breaking documentary, documenting the dreams and fears of the women in the hidden all female facility, Oskouei answered questions posed by both Russell and the audience. When asked about his reasons for making the film, Oskouei was passionate in his belief for equal rights. ‘I believe that in my country, there is a need for men to engage in the fight for rights for women’.

For Oskouei, the film was his own way of showcasing the abuses and maltreatment of women in Iran, as the back stories of the women in the facility almost uniformly showed cases of both physical and emotional abuse.

Russell praised Oskouei as ‘a man who uses his work, his passion…to challenge gender stereotypes’. By creating a close relationship with the

women in the prison facility, Oskouei was able to delve beyond the surface of their crimes alone to explore the reasons for their occurrence. ‘I am a filmmaker for women’, said Oskouei, and ‘Starless Dreams’ was a testament to this statement.

The documentary did not seek to look at the women with any judgement; instead it used a clear, objective eye to not only show the women’s crimes, but also their life stories. The result was deeply emotional, and one that fulfilled Oskouei’s need to ‘use films to ask questions’. The point, said the director, was to look at things from a deeply personal perspective, ‘it’s about showing the truth.’

The questions posed by the audience proved to be challenging, with focus on the legalities of filmmaking, the perceived voyeuristic nature of some of the scenes, and the role of the arts in addressing important questions on gender equality.

When asked if the making of the film in any way endangered the women, Oskouei answered, ‘they wanted to be filmed to prevent what happened to them happening to others’. Furthermore, the film was not screened in Iran to prevent any repercussions or danger to the women, again reinforcing the intensely personal and probing nature of the documentary.

When a member of the audience commented that

at times the film felt probing to the point of being voyeuristic, Oskouei answered that he had not included some of the most emotional scenes, and that in order to show the humanity of women who could otherwise have been perceived merely as ‘criminals’, he had to show every facet of their life in prison.

Some of the women in the documentary experienced horrific abuses, primarily by male members of their families, when asked how this violence could possibly be prevented, Oskouei answered that ‘the only alternative to violence is feminising the world’.

Not only has ‘Starless Dreams’ made a massive impact at human rights festivals and other screenings around the world, in Iran, this film and the others in the trilogy it is a part of have helped to reform legislation. One of the films, addressing young boys in a similar facility, helped to bring to an end a law which allowed the death penalty for boys under 18.

Oskouei asked the audience to draw conclusions ‘from what has not been seen or said’, in this film, the conclusions that the audience could draw were unlimited, but the tenacity of the women and the need for gender equality were two primary ones.

(Mrinmoyee Roy)

13

CyanMagentaYellowBlack

Not only was Wednesday the showing of the human right documentary ‘Starless Dreams’, it was also the launch of the UN’s #HeForShe campaign.

The screening was not only attended by UNDP Kosovo’s director, Andrew Russell, but also the director of the documentary, Mehrdad Oskouei. The film, on a women’s prison in Tehran, was lauded not only by the audience, but also by Russell, who said he could ‘think of no better way for launching this campaign’.

REVIEWS INT’L DOX

A NIGHT IN TOKORIKI Director: Roxana Stroe Romania – 2016

Friday 20:00 DokuKino Pllato 18’ In this tragicomic and slightly absurd film of young Romanian director Roxana Stroe, we see Alin and his group of friends leading to Geanina`s 18th birthday party. They are on a horse cart, passing through muddy roads, carrying all the presents to Disco Tokoriki, where the story takes place. Just in the middle of nowhere, Tokoriki and its candy colours greets them into the party. The shiny dressed DJ plays Eurodance tunes on his old-fashioned equipment while everybody gives themselves to the dance floor.

Except for Geanina, her family and her boyfriend, who sit on the only table of the room under the neon palm tree.

Alin drinks and drinks and he seems to be out of place.

He appears to be unable of getting his eyes off of Geanina. Her boyfriend Bebe looks uneasy about it. While everybody enjoy and lose themselves in the music, tension between the three of them intensifies. But not everything is visible to the eye of the beholder. There is something hidden and repressed in the air that wouldn`t be easily approved.

The lyrics of the songs played in Tokoriki that night and the characters` expressions tell more about the desires and emotions than the little dialogues of the film itself.

It is difficult to tell whether we are back to the 90`s, or is just that Tokoriki, with its memorable interior, is stuck on time.

“En-Ger-Land”

“Hitler only had one ball, the other is in the Albert Hall, his mother the dirty fucker cut it off when he was small”

(Tevfik Rada)

INT’L Shorts

WORLD WAR CUP Director: Simon Ellis UK – 2016

Friday 20:00 DokuKino Pllato 7’

CyanMagentaYellowBlack

“I`m England `til i die, I know I am, I`m sure I am, I`m England `til i die” The audio of the film was recorded in an English pub during the broadcast of an England-Germany football match in 2010 FIFA World Cup in which Germany won the game 4-1.

“There was 2 German bombers in the sky and the R.A.F. From England shot one down” The camera imitates the football broadcast techniques on an image of a rocky coast under the bright blue sky. The place reminds us of a battle shore

14

The flags of England and Germany stand in the shore, facing each other. Every time a goal is scored, the flag of the scoring country waves in the air.

“The fucking German bastards” We hear the long time England and Germany football rivalry – which is considered as one sided – through patriotic and aggressive nationalistic utterances in the recording. Most of the booings and the yellings mention past wars between Germany and England.

The renowned British film director Simon Ellis also prepared a selection of shorts that will be screened during this year`s edition of DokuFest, part of the “Retro: Simon Ellis”.

“Rule Britannia, Britannia, rules the waves, Britons never, never, never shall be slaves”.

RECOMMENDED FILMS TASTE OF CHERRY

16:00 DOKUKINO Abbas Kiarostami Iran, France - 1997 Foto: Tughan Anit

HeForShe Campaign in Kosovo launched at DokuFest UN Women programme office in Kosovo officially launched the HeForShe Campaign in Kosovo during DokuFest. HeForShe is a global campaign that engages men and boys in achieving gender equality. The campaign’s key message is that women’s rights are human rights, and that gender equality is the responsibility of everyone, providing opportunities and supporting the well-being of all.

It requires an innovative, inclusive approach that recognizes men and boys as partners for women’s rights, and acknowledges how they also benefit from this equality. Gender equality and women’s empowerment benefit both men and women through promoting healthier families, increased education and income opportunities, and fuller enjoyment of one’s rights. The campaign mobilizes supporters by encouraging them to sign up for the campaign, make pledges, and take actions for gender equality at www.heforshe.org. It is an initiative of UN Women, the United Nation Entity for Gender Equality and the Empowerment of Women.

The HeForShe campaign exemplifies that gender equality is the work of all, for the benefit of all.”

DokuFest is the first official supporter of HeForShe Kosovo. UN Women is grateful for the partnership and collaboration with DokuFest in advancing gender equality through the arts and media. The campaign launch at DokuFest included a screening of the documentary Starless Dreams, followed by a discussion with its award-winning filmmaker, Mehrdad Oskouei, and the United Nations Development Coordinator in Kosovo, Andrew Russell, surrounding the role of men and boys in achieving gender equality.

The HeForShe solidarity movement was launched globally on 20 September 2014, by UN Secretary-General Ban Ki-moon and UN Women Global Goodwill Ambassador Emma Watson. As a result, hundreds of thousands of supporters from communities, cities and countries around the world – including Heads of State, CEOs, global luminaries, and people from all walks of life – have committed to gender equality. HeForShe is a targeted offline and online platform that uses technology to engage a global audience into becoming change agents for the achievement of gender equality in our lifetime.

This innovative, inclusive approach mobilizes people of every gender identity and expression as advocates, and acknowledges the ways in which we all benefit from this equality. Over 1.3 billion supporters have signed up to make HeForShe pledges for gender equlity. The HeForShe campaign contributes to advancing the global Sustainable Development Goals (SDGs) for 2030, particularly SDG #5 on gender equality and SDG #10 on reducing inequalities.

THE SADNESS WILL NOT LAST FOREVER

During the Q&A Mr. Oskouei said “Over time men and women evolved in different roles. But I believe that we will overcome this division and live together as one.”

After the Q&A discussion, the inauguration of the art installation “I SEE YOU SAW ME” by the two Kosovo artists Dardan Zhegrova and Tadi, took place at the Quai side next to the River Bistrica.

The artwork unveiled is a pink seesaw sculpture that shows the need of the other in order to function. According to the artists, the installation embodies the meaning “I need you to lift me up, you need me to lift you up – so we keep on moving. The title of the installation reveals that now we realize that we are equal, or now I know that you know that we are equal.” The sculpture is a metaphor for diversity and equality in gender and sex.

22:00 DOKUKINO PLLATO Alexei Dmitriev Russia, Netherlands – 2016 The most beautiful paintings are those which you dream about when you lie in bed smoking a pipe, but which you never paint.

DAY ONE

20:00 DREAM CINEMA Henry Hughes USA - 2015 Inspired by a true story. A translator for a US Army unit faces brutal complexities on her first day searching for a local terrorist.

15

CyanMagentaYellowBlack

Mr. Russell highlighted that “the development and well-being of a society relies on the use of the full potential of all its members. Yet half of the population, women and girls, struggle against discrimination politically, economically, and socially. The United Nations Kosovo Team has therefore made gender equality a priority, not only to assist women and girls in Kosovo in obtaining their full rights so that they may further contribute to their communities, but also to help men and boys in realizing this.

An Iranian man drives his truck in search of someone who will quietly bury him under a cherry tree after he commits suicide.

CyanMagentaYellowBlack

GENERAL SPONSOR

16